Επί πολλά χρόνια τα παιδάκια σε ένα ορεινό χωριό των Σερρών, τα Κερδύλλια, στον Στρυμονικό Κόλπο, νόμιζαν ότι οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο φορούν μόνο μαύρα ρούχα. Αυτό έβλεπαν στο χωριό τους, μαυροφορεμένες τις αδερφές, τις μάνες, τις συγχωριανές, έτσι πίστευαν ότι γίνεται παντού. Και ξαφνιάζονταν όταν αργότερα αντίκριζαν πολύχρωμα φορέματα και μαντίλες.

Οι γυναίκες στα Κερδύλλια, εκτός από μαυροφόρες, δεν γεννούσαν, και έτσι το μόνο κλάμα που ακουγόταν ήταν το μοιρολόι τους στον τόπο όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή οι άντρες τους, τα αδέρφια, οι πατεράδες, όλοι οι άρρενες ηλικίας δεκαπέντε έως 65 χρόνων. Διακόσιοι τριάντα ένας στον αριθμό, χτυπημένοι από τις σφαίρες του γερμανικού αποσπάσματος στην πλατεία του χωριού. Οι Γερμανοί, αφού εξόντωσαν το ανδρικό στοιχείο, έβαλαν φωτιά και έκαψαν όλα τα σπίτια του χωριού.

Τα Κερδύλλια έσβησαν από τον χάρτη, καθώς οι εναπομείναντες κάτοικοι, γυναίκες, παιδιά, υπερήλικες, προτίμησαν να το εγκαταλείψουν για πάντα και, σήμερα, με ένα άλλο χωριό στη Γαλλία, όπου οι Γερμανοί σκότωσαν τους εξακόσιους κατοίκους του, είναι τα μοναδικά στην Ευρώπη που δεν κατοικήθηκαν ξανά.

Το βιολογικό ρολόι όσων επέζησαν –των γυναικόπαιδων και ελάχιστων ανδρών που έτυχε να απουσιάζουν δηλαδή– άλλαξε στις 3:30 τα ξημερώματα στις 17 Οκτωβρίου του 1941, όταν τμήματα του γερμανικού στρατού εισήλθαν στους δύο οικισμούς, απέχοντες γύρω στα δύο χιλιόμετρα στη δασοσκεπή πλαγιά, τα Άνω και Κάτω Κερδύλλια. Δεν είχε προηγηθεί κάποια αιματηρή συμπλοκή γερμανικών δυνάμεων και αντιστασιακών ομάδων, που στην περιοχή βρίσκονταν ακόμα στα σπάργανα, πασχίζοντας να αρπάξουν κάποια όπλα από σταθμούς της χωροφυλακής για να μπορούν να προβούν σε επιθέσεις, ώστε να δοθεί η αφορμή για τόσο σκληρά αντίποινα.

Η καταγγελία ενός καλόγερου γειτονικής μονής στις γερμανικές Αρχές ότι τον λήστεψε κάποιο αμφιλεγόμενο άτομο από τα Κερδύλλια, που μπορεί να σχετιζόταν με κάποιους άλλους κατοίκους για τους οποίους υπήρχαν φήμες ότι είχαν βγει στο βουνό, φαίνεται ότι υπήρξε η αφορμή για να στείλουν το μήνυμα οι κατοχικές δυνάμεις.

«Τους σκότωσαν όλους με πολυβόλα»

«Όρμησαν στα σπίτια με φακούς και συγκέντρωσαν με βία στην πλατεία όλους τους αρσενικούς», αφηγείται στην «Κ» ο 90χρονος σήμερα Παναγιώτης Τσάγκας, που ήταν τότε μόλις 14 χρόνων. «Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος της κοινότητας και απουσίαζε στη Θεσσαλονίκη για να ζητήσει από τον στρατιωτικό διοικητή των Γερμανών έλεος για το χωριό. Με έβαλαν κι εμένα στη γραμμή, αλλά ένας συνταγματάρχης με ρώτησε πόσων χρονών είμαι και, όταν του απάντησα, μου είπε να πάω στη μάνα μου. Προτού προλάβω να απομακρυνθώ, έπεσε μια φωτοβολίδα από τα Άνω Κερδύλλια που αποτελούσε το σήμα ότι ήταν και εκεί έτοιμοι οι Γερμανοί να αρχίσουν τις εκτελέσεις. Τους σκότωσαν όλους με πολυβόλα. Μετά άρχισαν να καίνε τα σπίτια και προς το απόγευμα ένας πυκνός μαύρος καπνός κάλυπτε την πλαγιά».

Από ρεπορτάζ της ΕΤ1 για το ολοκαύτωμα στα Κερδύλλια Σερρών

Οι γυναίκες και οι γέροντες ανέλαβαν το βαρύ φορτίο του ενταφιασμού των δικών τους ανθρώπων και, μέχρι το τέλος της Κατοχής και του Εμφυλίου, παρέμειναν στο κατεστραμμένο χωριό φροντίζοντας τους νεκρούς τους ή σκόρπισαν σε συγγενείς και φίλους στην ευρύτερη περιοχή. Δεν ήταν εύκολο να συνεχίσουν εκεί τη ζωή τους, σε έναν τόπο που θα τους θύμιζε τον εφιάλτη που έζησαν, και έτσι στις αρχές της δεκαετίας του ’50 το κράτος τούς έχτισε σπίτια στην ακτή του Στρυμονικού όπου δημιουργήθηκαν τα σημερινά Νέα Καρδύλλια.

Ο δικηγόρος της περιοχής Δημήτρης Γαρούφας λέει πως θα πρέπει η Γερμανία να αναστηλώσει το χωριό, όχι για να κατοικηθεί εκ νέου, αλλά για να γίνει μουσείο που θα θυμίζει τη βαρβαρότητα των Ναζί. Ο δημοτικός σύμβουλος Κωνσταντίνος Ψαράς τονίζει πως το θέμα έχει και την ηθική του πλευρά και γι’ αυτό θα πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Μερικά χαλάσματα, όπου τις νύχτες κραυγάζουν κουκουβάγιες, έχουν απομείνει, μαζί με δύο επιτύμβιες πλάκες, στους δύο αφανισμένους οικισμούς, για να θυμίζουν τον μεγάλο χαλασμό. Οι παλαιότεροι θυμούνται πως τους ελάχιστους που επέζησαν, μετά την απελευθέρωση στα πανηγύρια στα γύρω χωριά τούς έβαζαν, σε ένδειξη τιμής, να σέρνουν πρώτοι τον χορό.

Πηγή: Pontos News

Η διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας είναι μια γυναίκα-πρότυπο, από εκείνες που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο - Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, ας της αποδώσουμε την αναγνώριση που της αξίζει μαζί με λίγες αράδες αγάπης...

[Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη και ιστορικής βαρύτητας είναι η επισήμανση και τεκμηρίωση -- με απαρασάλευτα στοιχεία, δηλώσεις και κείμενα, στο κατωτέρω άρθρο δυο ασυνήθους σήμερα ακεραιότητας και αξιοπιστίας Γάλλων δημοσιογράφων, συνεργατών μιας μηνιαίας γαλλικής εφημερίδας- όασης, σε μιαν άνυδρη αντικειμενικότητας έρημο-- του πρωταγωνιστικού ρόλου της Γερμανίας στην πυροδότηση και στην εξασφάλιση της καταστροφικής αγριότητας του Νατοϊκού πολέμου, που διαμέλισε την Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία και ισοπέδωσε την Σερβία, προ είκοσι ακριβώς χρόνων. ΄Αξιες ιστορικής «αποθησαύρισης» είναι οι συκοφαντικές τερατολογίες με τις οποίες πρωταγωνίστησαν Γερμανοί Υπουργοί, Σοσιαλδημοκράτες και Οικολόγοι, σε ένα όργιο αχαλίνωτης ψευδολογίας, για να ξαναστείλουν γερμανικά στρατεύματα σε μια χώρα με εφιαλτικές μνήμες των χιτλερικών Ες Ες.]

Φέτος κλείνουν 75 χρόνια από την Ίδρυση του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας (1943) και 70 χρόνια από την κατάθεση του θεμέλιου λίθου του ιδίου Ιδρύματος (15/2/1948) από τον τότε Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρό Αμβρόσιο Νικολαϊδη.

Πριν από λίγο καιρό, σε ένα από τα δωμάτια του 1ου ορόφου του ξενώνα «Γαλιλαία» έγινε ένα μικρό πάρτι. Η Μαρία είχε γύρω της τους φίλους και τους συγγενείς της, όσους την αγαπούσαν. Ακουσαν μουσική, τραγούδησαν, αντάλλαξαν όλα τα λόγια που έμενε να ειπωθούν.

Στο τέλος, αφού αποχαιρέτησε όλον τον κόσμο, είπε «και τώρα δεν αντέχω άλλο, θέλω να κοιμηθώ». Λίγο αφότου το ηρεμιστικό φάρμακο πέρασε στον οργανισμό της, η Μαρία μπήκε στην τελική καταστολή. Περίπου μία εβδομάδα μετά, κατέληξε ήσυχα στον ύπνο της.

«Αυτό δεν είναι ευθανασία, αυτό δεν είναι υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Αυτό είναι ανακούφιση», θα πει στην «Καθημερινή» και στην ρεπόρτερ Λίνα Γιάνναρου η Αλίκη Τσερκέζογλου, γυναικολόγος-ογκολόγος και διευθύντρια της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας της Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής «Γαλιλαία», η οποία πριν από έναν χρόνο άνοιξε και λειτουργεί το πρώτο και μοναδικό ελληνικό hospice, για τη δωρεάν φιλοξενία ασθενών τελικού σταδίου ή όσων αντιμετωπίζουν έντονα συμπτώματα από την ασθένεια ή τη χημειοθεραπεία.

Ήπια αναισθησία

«Εχουμε ασθενείς για παράδειγμα με εγκεφαλικές μεταστάσεις, οι οποίες μπορούν να κάνουν πολύ έντονες διεγέρσεις, πολύ δύσκολους πόνους που δεν μπορούν να ελεγχθούν. Σου λένε “θέλω να κοιμηθώ, να μην το νιώθω”. Η λεγόμενη τελική καταστολή είναι σαν μια ήπια αναισθησία, από την οποία μπορεί να βγει ο ασθενής εάν σταματήσουμε τη χορήγηση του ηρεμιστικού (σ.σ. αντίθετα με την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, στην οποία η χορήγηση της δόσης του φαρμάκου δεν είναι αναστρέψιμη). Μπορεί κάποιος να μπει σε αυτή προσωρινά, για την αντιμετώπιση κάποιας κρίσης, ή στο τέλος της ζωής του. Αυτό γίνεται πάντα με τη συναίνεση του ασθενούς και της οικογένειάς του κατόπιν εξαντλητικής συζήτησης, μιας μακράς διαδικασίας».

Τρεις «επιλογές»

Στα μέσα Νοεμβρίου, η Washington Post δημοσίευσε άρθρο του συνταξιούχου γαστρεντερολόγου και συγγραφέα Σάμιουελ Χάριγκτον με τίτλο «Επιλέγοντας την έξοδό σου», στο οποίο ανέπτυσσε την άποψη ότι για κάποιους ασθενείς τελικού σταδίου είναι καθησυχαστικό να έχουν ενός είδους έλεγχο στον χρόνο του θανάτου τους. Οι τρόποι επιτάχυνσης μιας ήδη προδιαγεγραμμένης πορείας –έγραφε– είναι τρεις: η διακοπή της θεραπευτικής αγωγής, η άρνηση σίτισης και η χορήγηση μιας θανατηφόρου δόσης φαρμάκου.

Στην Ελλάδα, το τελευταίο παραμένει παράνομο, ενώ η μεγάλη πλειονότητα των ασθενών στη χώρα μας δεν έχει ούτε τις άλλες δύο επιλογές. Ελλείψει δομών ανακουφιστικής φροντίδας, όπως η «Γαλιλαία», οι περισσότεροι ασθενείς περνούν το τελευταίο στάδιο της ζωής τους στο νοσοκομείο. Ακόμα και όταν το τέλος είναι πολύ κοντά, σιτίζονται και ενυδατώνονται υποχρεωτικά, με ορό, κάνουν καθημερινά εξετάσεις σύμφωνα με το πρωτόκολλο, και συνεχίζουν τη φαρμακευτική αγωγή, ακόμα κι αν αυτή απλώς παρατείνει τη ζωή τους χωρίς να τη βελτιώνει. Κυρίως, περνούν τις τελευταίες τους ώρες μακριά από το σπίτι τους και τους οικείους τους.

Στις Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων

«Εχω δει πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά από το τέλος της ζωής τους να επιθυμούν τη διακοπή της θεραπείας τους. Αλλά μερικές φορές είναι σαν να θέλουμε να ξοδεύουμε φάρμακα εταιρειών. “Τρέχουν” οι οροί μέχρι που βγαίνει η ψυχή», λέει στην «Κ» η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων Ιατρών Αθηνών (ΚΕΦΙ) Ζωή Γραμματόγλου. «Πολλοί παρακαλούν τους γιατρούς να τους δώσουν κάτι να φύγουν, δεν αντέχουν. Δεν είμαι υπέρ της ευθανασίας, αυτό που χρειάζεται είναι η ανακουφιστική φροντίδα.

Οταν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση, προέχει η ανακούφιση του ασθενούς, να μην πονάει και όχι να εξαντλείται από τα θεραπευτικά φάρμακα. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν δομές στα νοσοκομεία, hospices ή προγράμματα ανακουφιστικής φροντίδας κατ’ οίκον ώστε οι άνθρωποι να “φεύγουν” στο σπίτι τους». Το κενό μεταξύ νοσοκομείου και σπιτιού καλύπτουν, σε έναν βαθμό, άτυπα, οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων.

«Εχουμε αρκετούς φιλοξενούμενους τελικού σταδίου», λέει στην «Κ» ιδιοκτήτης ΜΦΗ, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Είναι περιστατικά που το νοσοκομείο έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά αλλά ούτε μπορεί να τα αναλάβει η οικογένεια. Αυτό που βλέπουμε όμως να συμβαίνει είναι σε μεγάλης ηλικίας ανθρώπους, να γίνονται θεραπείες για την επιμήκυνση της ζωής τους έστω για δύο μήνες. Τα παιδιά στην Ελλάδα δεν έχουν απογαλακτιστεί, ακόμα και όταν ο γονιός δεν έχει επαφή με το περιβάλλον, δεν έχει κίνηση, παλεύουν να τον κρατήσουν στη ζωή». 

O ξενώνας «Γαλιλαία», η πρώτη και μοναδική Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας στην Ελλάδα, της Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Η ταλαιπωρία

Με 26 ολόκληρα χρόνια «θητείας» στον «Αγιο Σάββα», η κ. Τσερκέζογλου γνωρίζει καλά ότι πολύ συχνά οι ασθενείς κάνουν θεραπεία «επειδή πολύ απλά αυτό ξέρει να κάνει το νοσοκομείο». «Ασθενείς έχουν πάρει την πρώτη γραμμή χημειοθεραπείας, έχουν κάνει υποτροπή, έχουν πάρει δεύτερη, τρίτη, τέταρτη γραμμή. Από ένα σημείο και μετά, όμως, η θεραπεία σε αρρωσταίνει πιο πολύ από ό,τι σου κάνει καλό. Το σταμάτημα μιας μάταιας θεραπείας δεν είναι ευθανασία», λέει.

Για τα παιδιά τους

Στον ξενώνα «Γαλιλαία», ομάδα γιατρών, ψυχολόγων, νοσηλευτών βρίσκονται κοντά στον ασθενή τελικού σταδίου, τον ενημερώνουν και τον αφουγκράζονται. Μπορεί η ίαση να μην είναι –πια– ο στόχος, αλλά υπάρχουν πολλά που μπορούν να αλλάξουν σε αυτό το στάδιο. «Συχνότατα ακούμε ασθενείς να λένε “ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά πώς;”. Εχουν ανάγκη να κουβεντιάσουν γι’ αυτά που θα αφήσουν πίσω, πώς θα βιώσει η οικογένειά τους την απώλεια. Πάντα ξέρει ο ασθενής την κατάστασή του, το νιώθει πως επιβαρύνεται. Απλά δεν αντέχει να το συζητήσει με την οικογένειά του γιατί ούτε αυτή το αντέχει.

Εκεί έρχεται η ομάδα μας και διευκολύνει αυτή την επικοινωνία, να πουν οι άνθρωποι αυτά που θέλουν. Χρησιμοποιούμε αυτό τον χρόνο για να τους βοηθήσουμε να δουν τι θα ήθελαν από το υπόλοιπο της ζωής τους, τι εκκρεμότητες μπορεί να έχουν να λύσουν, τι επιθυμίες έχουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Πολύ συχνά έχουμε μανάδες που σου λένε “κουράστηκα, θέλω να φύγω”, αλλά τα παιδιά θέλουν να τις κρατήσουν εδώ. Συνήθως τους κάνουν το χατίρι, κάνουν θεραπείες για τα παιδιά μέχρι να δοθεί ο χρόνος σε όλους να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται». Στο τέλος, όποτε αυτό έρθει, είναι «εκεί», κρατώντας το χέρι των δικών τους. «Η ακοή φεύγει τελευταία, τους λέμε. Μιλήστε τους, σας ακούν».

Σε οικείο περιβάλλον

Οι στατιστικές θέλουν τις περισσότερες νοσηλείες στη ζωή ενός ασθενούς να γίνονται τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, επιβαρύνοντας τον ίδιο, τους φροντιστές του, υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής του. Το 70% των ασθενών που βρίσκονται στον Ξενώνα «Γαλιλαία» «φεύγουν» στο σπίτι τους, σε οικείο περιβάλλον, κοντά στους δικούς τους. Το 50% δεν κάνει καμία εισαγωγή στο νοσοκομείο στο τελευταίο στάδιο

Να σημειωθεί ότι η πρωτοβουλία ανάπτυξης της μονάδας ανήκει στον μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο.

Πηγή: Politis Online, Αβέρωφ

Ηταν το 1962 όταν έξι νεαρά κορίτσια γίνονταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής. Την περίοδο εκείνη κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι έξι νεαρές κοπέλες είχαν βάλει στόχο να φορέσουν ράσα, να αφιερωθούν στον Θεό και να γίνουν «μάνες» για εκατοντάδες απροστάτευτα παιδιά. Κανείς, εκτός από τις ίδιες που με το πείσμα της νιότης και τη βαθιά πίστη τους στον Θεό κατάφεραν να στήσουν με πολύ κόπο, μεγάλη προσπάθεια και άπλετη αγάπη το Λύρειο Ιδρυμα στον Νέο Βουτζά, φιλοξενώντας επί σειρά ετών ηλικιωμένους και παιδιά. Σήμερα, 56 χρόνια μετά, οι ίδιες γυναίκες γίνονται ξανά πρωτοσέλιδο στον απόηχο της φονικής πυρκαγιάς που τους στέρησε το οικοδόμημα μιας ολόκληρης ζωής, αλλά όχι την πίστη ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. 

Πώς μια παρέα έξι ανήλικων κοριτσιών που το έσκασαν από τα σπίτια τους για να γίνουν πρωτοσέλιδη είδηση τη δεκαετία του ’60 είναι για περισσότερο από μισό αιώνα φύλακες άγγελοι των κατατρεγμένων σώζοντάς τους ακόμη και από τη μανία της φωτιάς

Ηταν το 1962 όταν έξι νεαρά κορίτσια γίνονταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής. Την περίοδο εκείνη κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι έξι νεαρές κοπέλες είχαν βάλει στόχο να φορέσουν ράσα, να αφιερωθούν στον Θεό και να γίνουν «μάνες» για εκατοντάδες απροστάτευτα παιδιά. Κανείς, εκτός από τις ίδιες που με το πείσμα της νιότης και τη βαθιά πίστη τους στον Θεό κατάφεραν να στήσουν με πολύ κόπο, μεγάλη προσπάθεια και άπλετη αγάπη το Λύρειο Ιδρυμα στον Νέο Βουτζά, φιλοξενώντας επί σειρά ετών ηλικιωμένους και παιδιά. Σήμερα, 56 χρόνια μετά, οι ίδιες γυναίκες γίνονται ξανά πρωτοσέλιδο στον απόηχο της φονικής πυρκαγιάς που τους στέρησε το οικοδόμημα μιας ολόκληρης ζωής, αλλά όχι την πίστη ότι όλα θα γίνουν όπως πριν.

Πειραιάς, αρχές δεκαετίας του ’60. Εξι ανήλικα κορίτσια, η Μαρία, η Δωροθέα, η Καλλινίκη, η Φεβρωνία, η Σεβαστή και η έτερη Μαρία, το σκάνε τρεις φορές από το σπίτι τους για να κλειστούν σε κάποιο μοναστήρι στην Καλαμάτα. Επειδή ανάμεσά τους υπήρχαν και ανήλικες, καθώς το όριο ενηλικίωσης ήταν τότε τα 21 έτη, οι γονείς τους οργανώνουν ολόκληρες επιχειρήσεις για την «απαγωγή» και την επιστροφή των κοριτσιών στα σπίτια τους. Η ιστορία τους αντιμετωπίζεται ως σκάνδαλο, συζητιέται σε κάθε γωνιά της Αθήνας και του Πειραιά και γίνεται πρωτοσέλιδο με πηχυαίους τίτλους όπως «Επέστρεψαν εις τα σπίτια των οι πέντε νεαρές “καλόγριες”» και «Ο μητροπολίτης διέταξε να εκδιωχθούν».

«Είχε πάρει μεγάλη έκταση το θέμα γιατί ήμασταν μεταξύ μας φίλες, συμμαθήτριες από την ίδια γειτονιά στον Πειραιά, φίλες από μικρές. Οι οικογένειές μας ήταν γνωστές και διατηρούσαν φιλικές σχέσεις. Ημασταν πολύ νέες και τους είχε φανεί πολύ περίεργο. Φοβόντουσαν πως ήταν ένας ενθουσιασμός, πως δεν θα τα βγάζαμε πέρα και θα γινόταν σκάνδαλο μέσα στην Εκκλησία. Μας έλεγαν ότι δεν ξέραμε τι κάναμε, ότι θα το μετανιώναμε... Νόμιζαν ότι ήταν μια τρέλα και έτσι δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα. Από τη μία εμείς που θέλαμε να φορέσουμε το ράσο και από την άλλη οι οικογένειές μας που συνασπίστηκαν εναντίον μας. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στη νεότητά μας», λέει σήμερα η ηλικιωμένη γερόντισσα Μαρία Καλέμη για την πιο ατίθαση ίσως «συμμορία» στα χρονικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα μέλη της οποίας επέμεναν μέχρι τέλους να φορέσουν το ράσο όχι μόνο για προσευχή αλλά, όπως αποδείχθηκε, και για την προσφορά στον συνάνθρωπο και κυρίως στα παιδιά...

 
«Μάνες» χιλιάδων παιδιών

Τελικά, στην τρίτη προσπάθειά τους, το 1962, και αφού είχαν ενηλικιωθεί και είχαν ολοκληρώσει τις σπουδές τους, έφυγαν και πάλι για τη Μονή Χρυσοκελλαριάς στη Μεσσηνία, με τους γονείς και τους συγγενείς τους να αποδέχονται πλέον την επιθυμία τους. Τα κορίτσια είχαν καταρρίψει τα στερεότυπα της εποχής πετυχαίνοντας να πραγματοποιήσουν τον στόχο που είχαν βάλει από την πρώτη στιγμή της μεγάλης τους απόδρασης. Κι όλες τους τότε συμφωνούσαν ότι το τέλος αυτής της απόδρασης δεν θα συνοδεύεται με απάρνηση των εγκοσμίων, ούτε με απομόνωση σε κάποιο μοναστήρι με σκοπό την προσευχή, όπως ορίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατοντάδων παιδιών που προέρχονταν από προβληματικές -ή ανύπαρκτες- οικογένειες. «Από την αρχή βάλαμε στόχο ζωής αυτό που είπε ο Χριστός.

Το “αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν”. Δεν γίνεται να αγαπάς τον Θεό και να μην αγαπάς τον συνάνθρωπό σου. Από τον πλησίον σου φτάνει η αγάπη στον Θεό. Δεν μπορείς να αγνοείς τον πλησίον σου. Δεν είμαστε άνθρωποι μοναχικοί και απόκοσμοι και, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, “ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον”. Δεν μπορούμε να είμαστε έξω από την κοινωνία. Ηταν ένας στόχος ζωής που τον τηρούμε απαράγραπτα», λέει η γερόντισσα Μαρία συμπληρώνοντας ότι επέλεξαν να ασχοληθούν με τα παιδιά γιατί οι περισσότερες από τις μοναχές ήταν εκπαιδευτικοί, δασκάλες και νηπιαγωγοί και αγαπούσαν βαθιά τα παιδιά όλου του κόσμου.

Εφημερίδα «Ακρόπολις» 7/4/1962

Η ιστορία της παρέας των κοριτσιών που το έσκασαν από τα σπίτια τους για να γίνουν καλόγριες γίνεται πρωτοσέλιδο

Η υποστήριξη του εφοπλιστή Λύρα

Η αρχή έγινε το 1967, όταν σ’ ένα κτήμα στην περιοχή του Νέου Βουτζά, που τους παραχωρήθηκε από τη Μονή Πεντέλης, οι μοναχές ίδρυσαν μια ανοιχτή κοινότητα για απροστάτευτα παιδιά και ανήμπορους ηλικιωμένους. Καθοριστική στο έργο τους στάθηκε η υποστήριξη του αείμνηστου εφοπλιστή Μάρκου Λύρα και της συζύγου του Αγγελικής, που αγκάλιασαν την προσπάθεια της αδελφότητας μέσα από μια δωρεά. «Τον βρήκαμε και μας βρήκε μέσω ενός κοινού γνωστού και αποφάσισε να μας βοηθήσει. Τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του Αγγελική ήταν πολύ ευαισθητοποιημένοι σε θέματα που αφορούσαν ορφανά και φτωχά παιδιά. Η οικογένεια Λύρα έχει μεγάλη προσφορά, πάντα σε χαμηλούς τόνους, και το έργο της συνεχίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που βρίσκονται στο πλευρό μας μέχρι σήμερα», λέει η γερόντισσα Μαρία για τον «καπετάνιο», όπως αποκαλεί τον Μάρκο Λύρα, το όνομα του οποίου φέρει τιμής ένεκεν το Ιδρυμα.

Από το 1967 μέχρι και σήμερα υπολογίζεται ότι έχουν περάσει από το Λύρειο περισσότερα από 2.000 παιδιά, με τις μοναχές να τους προσφέρουν οικογενειακή φροντίδα, στοργή και εκπαίδευση -λειτουργώντας ως μια μεγάλη, ανάδοχη οικογένεια- με μοναδικά έσοδα τις δωρεές του κόσμου. Ο οικισμός του Λύρειου Ιδρύματος λειτουργούσε και θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ένα πρότυπο «ορθόδοξο χωριό», φιλοξενώντας αγόρια και κορίτσια από τα πρώτα χρόνια ή και τους πρώτους μήνες της ζωής τους και προσφέροντάς τους μια ζεστή οικογενειακή ζωή που θα τα βοηθήσει στο μέλλον να ενταχθούν ομαλά ως ενήλικες στη σύγχρονη κοινωνία. Στα πέντε αυτόνομα σπίτια που λειτουργούσαν έως και την πρόσφατη φωτιά της Ανατολικής Αττικής ζούσαν συνολικά 50 παιδιά, ενώ στο γηροκομείο, που καταστράφηκε ολοσχερώς, φιλοξενούνταν 25 ηλικιωμένοι, πολλοί από τους οποίους κατάκοιτοι.

Το ίδρυμα είναι μεικτό και φιλοξενεί πολλά αδέλφια που μεγαλώνουν όπως θα έπρεπε σε μια κανονική οικογένεια, ενώ κάθε σπίτι έχει επικεφαλής μια αδελφή που φροντίζει καθημερινά από 8 έως και 12 παιδιά, ανάλογα με τις ανάγκες. «Τα περισσότερα παιδιά προέρχονται από δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις. Από χωρισμένους γονείς ή προβληματικές οικογένειες. Υπάρχουν και κάποια ορφανά από γονείς που σκοτώθηκαν σε τροχαία. Σύμφωνα με τον νόμο, τα παιδιά μένουν στο Λύρειο Ιδρυμα έως ότου ενηλικιωθούν, αλλά σε περίπτωση που δεν έχουν αποκατασταθεί συνεχίζουν να παραμένουν εκεί. Αν κατά την ενηλικίωσή τους δεν τα περιμένει ένα κατάλληλο οικογενειακό ή επαγγελματικό περιβάλλον, συνεχίζουμε να τα στηρίζουμε. Αν μεγαλώνεις ένα παιδί από μικρό το πονάς. Μπορεί να μην το έχεις γεννήσει, όμως όταν το μεγαλώνεις το πονάς ψυχικά. Δεν ανοίγεις την πόρτα και του λες: “Τώρα μεγάλωσες, σήκω φύγε!”» αναφέρει βουρκωμένη η γερόντισσα Μαρία για τα παιδιά που τα θεωρεί παιδιά της. «Είναι συγκινητικό να ακούς τα παιδιά να σε αποκαλούν “μάνα”. Και το πιο σημαντικό είναι πως δεν το λένε τυπικά, αλλά επειδή το αισθάνονται και το νιώθουν. Αμα μεγαλώνεις ένα παιδί από 8 ημερών, είναι παιδί σου. Εσύ το νιώθεις παιδί σου κι εκείνο σε νιώθει μάνα. Οταν μεγαλώσει και βρει το ταίρι του, ποιος θα προετοιμάσει τις χαρές του; Εμείς!» συνεχίζει τονίζοντας πως τα πρώτα παιδιά του 1967 έχουν γίνει πλέον παππούδες και γιαγιάδες.

Το Λύρειο παρέχει στα παιδιά του πλήρη εκπαίδευση όλων των βαθμίδων. Στις εγκαταστάσεις του λειτουργούν Νηπιαγωγείο και τριθέσιο Δημοτικό Σχολείο -το διευθύνει η γερόντισσα Μαρία που είναι εκπαιδευτικός-, τα οποία υπόκεινται στην εποπτεία και τον έλεγχο του υπουργείου Παιδείας. Στη συνέχεια τα παιδιά φοιτούν σε γυμνάσια και λύκεια της Νέας Μάκρης, της Ραφήνας και της Παλλήνης. Επίσης εθελοντές διδάσκουν στα παιδιά ξένες γλώσσες, ενισχυτικά μαθήματα, μουσικά όργανα κ.ά., ενώ οι μοναχές -δώδεκα στο σύνολο- παρακολουθούν και επιβλέπουν τα παιδιά με αίσθημα ευθύνης προσπαθώντας να απαλύνουν, με τη βοήθεια κοινωνικής λειτουργού, τα όποια οικογενειακά ή κοινωνικά τους προβλήματα μέσα σε ένα οικείο και φιλικό περιβάλλον. Το ίδρυμα προστατεύει τα παιδιά μέχρι και την ενηλικίωσή τους, ενώ μεριμνά για την πλήρη επιμόρφωση, την οικογενειακή αποκατάσταση, ακόμη και για την... επίπλωση των σπιτιών τους όταν φτάσει η ώρα του γάμου τους! Τα παιδιά γνωρίζουν ότι ακόμη όταν φύγουν από το ίδρυμα οι μοναχές στο Λύρειο θα είναι συμπαραστάτισσες και αρωγοί σε κάθε τους βήμα, όπως ακριβώς ένας στοργικός γονιός. «Πέρασαν γενιές και γενιές παιδιών από εκεί και μάλιστα χωρίς κανένα πρόβλημα ή παρενέργεια στο σύστημα λειτουργίας του.

Οι μοναχές έχουν κάνει ένα τεράστιο κοινωνικό και αποτελεσματικό έργο όλα αυτά τα χρόνια. Τα παιδιά τα παρακολουθούν μέχρι να κάνουν οικογένειες ή να αποκατασταθούν επαγγελματικά και σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, επανέρχονται και μεγάλα στο ίδρυμα. Είναι τόσο μεγάλη η φροντίδα», λέει από την πλευρά του ο μητροπολίτης Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού Κύριλλος, που είναι και πρόεδρος του Δ.Σ. που διευθύνει το Λύρειο. To 2015 η ιστορία της παρέας των έξι κοριτσιών από τον Πειραιά, που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια για να γίνουν μητέρες όλων των παιδιών, έγινε ντοκιμαντέρ από τη Βάλερυ Κοντάκου και την Exile Films, προκαλώντας αίσθηση. «Με κέντρισε το ενδιαφέρον του στόχου που είχαν βάλει στη ζωή τους οι μοναχές. Οχι μόνο να προσεύχονται για τη σωτηρία της ψυχής τους, αλλά και να βοηθούν έμπρακτα και αποτελεσματικά τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη», λέει η κυρία Κοντάκου τονίζοντας ότι η πρόσφατη καταστροφή από τη μεγάλη πυρκαγιά δεν έχει πτοήσει το ηθικό τους. «Οι μοναχές έχουν δείξει ότι διατηρούν αυξημένες αντοχές. Μετά από 50 χρόνια αγώνα, προσπάθειας και έργου δεν νομίζω ότι θα τα βάλουν κάτω λόγω της φωτιάς», λέει η δημιουργός του ντοκιμαντέρ.

O αείμνηστος εφοπλιστής Μάρκος Λύρας και η σύζυγός του Αγγελική υπήρξαν ουσιαστικοί αρωγοί του ιδρύματος

Η μέρα της μεγάλης καταστροφής

Την μέρα της καταστροφής, Δευτέρα 23 Ιουλίου, όλα έγιναν τόσο γρήγορα που από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα στο Λύρειο. Ευτυχώς τα παιδιά απουσίαζαν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Ανάβυσσο, στην Κερατέα και στην Εύβοια και μόνο οι μοναχές, το προσωπικό και οι ανήμποροι γέροντες έζησαν στιγμές αγωνίας, με τις φλόγες να τους πλησιάζουν απειλητικά. Με τις οδηγίες της γερόντισσας Μαρίας στήθηκε άμεσα επιχείρηση εκκένωσης του ιδρύματος, με τους τρόφιμους του γηροκομείου, που στη συνέχεια τυλίχτηκε στις φλόγες και καταστράφηκε, να μεταφέρονται σε ασφαλές σημείο.

Οι τελευταίοι που έμειναν πίσω, δύο μοναχές, ένας συνταξιούχος ιερέας με τη συζυγό του και ένας εργάτης, εγκλωβίστηκαν στη φωτιά, αλλά κατάφεραν να διασωθούν αναζητώντας καταφύγιο στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, την οποία οι φλόγες δεν άγγιξαν. Μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» η γερόντισσα Μαρία περιγράφει εκείνες τις δύσκολες ώρες και πώς σε λίγα λεπτά το φλεγόμενο σύννεφο έφτασε από το Νταού Πεντέλης στο Λύρειο: «Ηταν μεσημέρι και ετοιμαζόμασταν να πάμε να ξεκουραστούμε. Από το παράθυρο είδαμε ένα σκούρο σύννεφο από την Καλλιτεχνούπολη και χαρήκαμε ότι έρχεται βροχή και θα δροσιστούμε.

Οταν είδαμε μέσα απ’ αυτό να βγαίνουν φλόγες που στροβιλίζονταν με τη δύναμη του ανέμου, τρομοκρατηθήκαμε και σπεύσαμε να πάρουμε τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Αμέσως μετά ένας δικός μας άνθρωπος έφτασε βιαστικά με τη μηχανή του στο ίδρυμα, λέγοντάς μας να το εγκαταλείψουμε γιατί η φωτιά πλησιάζει απειλητικά. Οταν καταλάβαμε ότι το πρώτο σπίτι μας τυλίχτηκε στις φλόγες, πήραμε απόφαση να εγκαταλείψουμε το ίδρυμα εκκενώνοντας άμεσα το γηροκομείο και μεταφέροντας τους γέροντες -πολλοί από τους οποίους κατάκοιτοι- στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας, όπως και έγινε», λέει η γερόντισσα σημειώνοντας ότι η Πυροσβεστική κατάφερε μετά από 3,5 ώρες να ανοίξει δίοδο και να φτάσει στο ίδρυμα ώστε να ξεκινήσει την προσπάθεια κατάσβεσης.

Ο απολογισμός της καταστροφής είναι μεγάλος. Κάηκαν και καταστράφηκαν εντελώς το τριώροφο γηροκομείο, ένα σπίτι που φιλοξενούσε παιδιά, διοικητικοί χώροι, το γραφείο της κοινωνικής λειτουργού, αποθήκες τροφίμων και υλικών, το ξυλουργείο, το υπόστεγο με τα αυτοκίνητα, εκατοντάδες ελαιόδεντρα, αμπέλια κ.ά. «Τα παιδιά μας θα στριμωχτούν στα υπόλοιπα τέσσερα σπιτάκια. Με τους 25 γέροντές μας δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Αυτός είναι ο μοναδικός μας προβληματισμός για την ώρα».
Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που το Λύρειο Ιδρυμα δοκιμάζεται από την πύρινη λαίλαπα. Το 1979 από τον σπινθήρα ενός μετασχηματιστή τα παρακείμενα πεύκα τυλίχτηκαν στις φλόγες και η φωτιά έφτασε γρήγορα -λόγω των ανέμων- μέχρι την Καλλιτεχνούπολη. Επί τέσσερις μέρες Πυροσβεστική και Στρατός συμμετείχαν στην προσπάθεια κατάσβεσης της φωτιάς που είχε ζώσει απειλητικά το ίδρυμα. Ακόμη και μηχανήματα της πρώην αμερικανικής βάσης της Νέας Μάκρης είχαν συνδράμει τότε στην κατάσβεση, ανοίγοντας αντιπυρικές ζώνες επάνω από τον Νέο Βουτζά.

Η δεύτερη φορά που οι φλόγες έζωσαν απειλητικά το ίδρυμα ήταν το 1995, από φωτιά που ξεκίνησε από τον Διόνυσο, έκαψε όλο το Πεντελικό όρος, πέρασε από την Καλλιτεχνούπολη και την Ανθούσα και κατέληξε στον Νέο Βουτζά και στο Λύρειο, το οποίο εκκενώθηκε ενώ ένα μέρος του τυλίχθηκε στις φλόγες. Τότε καταστράφηκαν εννέα οικήματα καθώς και μια μικρή κτηνοτροφική μονάδα με όλα τα ζωντανά. «Από εκείνη την καταστροφή κάναμε πολλά χρόνια να συνέλθουμε. Φυτέψαμε στη συνέχεια ελιές και αμπέλια, τα οποία χάσαμε με την τελευταία φωτιά», λέει η γερόντισσα Μαρία τριγυρνώντας μέσα στα χαλάσματα, χωρίς ίχνος απογοήτευσης στο πρόσωπό της παρά το προχωρημένο της ηλικίας της. «Τα ντουβάρια και τα κτίρια θα ξαναγίνουν με τη βοήθεια του κόσμου. Θρηνώ και προσεύχομαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν στο Μάτι άδικα και βίαια», καταλήγει.

Οπως σημειώνει ο μητροπολίτης Κύριλλος, «η γερόντισσα και οι μοναχές διατηρούν ακμαίο φρόνημα. Είναι μαθημένες από τέτοιες κακουχίες και είναι έτοιμες να αναστήσουν το ίδρυμα. Μέσα από τα κάρβουνα και την καταστροφή θα προκύψει κάτι καλύτερο καθώς η συμπαράσταση από τον κόσμο, την Εκκλησία και γνωστούς επιχειρηματίες είναι τεράστια».

Πράγματι, η εταιρεία Motor Oil της οικογένειας Βαρδινογιάννη εξέφρασε την επιθυμία να συμβάλει άμεσα στην αποκατάσταση και την επούλωση των πληγών που άφησε πίσω της η καταστροφική φωτιά αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά την τεράστια αγάπη της απέναντι στα παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη. «Δεν χάθηκαν η ανθρωπιά, η αγάπη και η αλληλοβοήθεια», λέει η γερόντισσα με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το χαμόγελο στα χείλη να θυμίζει εκείνο το κορίτσι που το έσκασε κάποτε από μια γειτονιά του Πειραιά για να γίνει μάνα με όλη τη σημασία της λέξης.

Η ηγουμένη Μαρία και η μοναχή Καλλινίκη καταγράφοντας με το κινητό την παρέλαση παιδιών του ιδρύματος

Τα παιδιά που βρίσκουν καταφύγιο στο Λύρειο Ιδρυμα θεωρούν -και αποκαλούν- «μάνες» τις μοναχές

Γιορτή λήξης σχολικής χρονιάς από τα παιδιά του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού που λειτουργεί στο Λύρειο με ευθύνη της αδελφότητας

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Αγαπητοί μας Αδελφοί,

Ως γνωστό τον τελευταίο καιρό ακόμη και τα Μη Κερδοσκοπικά Φιλανθρωπικά Ιδρύματα της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας πληρώνουν κανονικά το φόρο τους ως να είναι απλά φυσικά πρόσωπα χωρίς απαλλαγές και μειώσεις…

Αυτά δηλαδή που ίδρυσε η Πίστη, η Αγάπη και ο Εθελοντισμός των ανθρώπων, και δη των Χριστιανών, για να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο σωματικό ή ψυχικό πόνο, δεν εξαιρούνται σήμερα από τον άτεγκτο νόμο της εξουθενωτικής Φορολογίας με κίνδυνο από μέρα σε μέρα να κλείσουν…

Έτσι και το Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας, που ζει και προσφέρει στην Κοινωνία από το 1944 μέχρι τις μέρες μας, και από το οποίο αποφοίτησαν 500 κορίτσια που έφτιαξαν ισάριθμες ευλογημένες οικογένειες, διέρχεται δύσκολες στιγμές εσχάτης οικονομικής κρίσεως.

Οφείλει ΕΝΦΙΑ και Φόρο συνολικά 120.000 €.

Οι άνθρωποι του ΔΣ του Συλλόγου, που έχουν αφήσει τις οικογένειές τους για να βοηθή-σουν τα πονεμένα «Αρνιά του Χριστού», μπόρεσαν να δώσουν μόνο μία δόση 10.000 €.

Ασφαλώς υπάρχουν στο Ίδρυμα ακίνητα, αλλά ξενοίκιαστα, χωράφια, που δεν πουλιούνται, χρέη, που δεν καταβάλλονται… Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να κατάσχει η Εφορία τα ενοίκια από ορισμένα …

Πως θα ζήσουν λοιπόν αυτά τα παιδιά;

Προσπαθούμε λοιπόν αλλόφρονες οι φιλότιμοι συνεργάτες μας, κι έγώ να μαζέψουμε ό,τι μπορούμε, όπως όπως για να δώσουμε και τα υπόλοιπα, πράγμα που φαίνεται σχεδόν αδύνατο…

Απευθύνθηκαμε παντού… Κάποιοι έδειξαν συμπάθεια, αλλά και πολλοί έμειναν ασυγκίνητοι.

Τελευταία, με έγκριση της Περιφέρειας Στερεός Ελλάδος έβαλαν κουμπαράδες στα Μεγάλα Καταστήματα. Άνοιξαν κι ένα Περίπτερο με Κουπόνια στην κεντρική Πλατ. Πάρκου της Πόλεως της Λαμίας για μια Λαχειοφόρο Αγορά. Επίσης έστειλαν και επιστολές σε Εφοπλιστές, αλλά μερικοί είπαν ότι δεν δίνουν σε φόρους.

Απευθυνόμαστε λοιπόν και πάλι στην Αγάπη Σας : Σώστε, αγαπητοί αδελφοί, το Ίδρυμα αυτό του Θεού. Το μεγάλο σπίτι της αγάπης των παιδιών.

Σε άλλα Ιδρύματα έδωσαν κάποιοι που έχουν. Εμείς εσάς έχουμε. Παρακαλούμε τους χριστιανούς και απευθύνουμε έκκληση αγωνίας.

Ανοίξτε την καρδιά σας και από το υστέρημά Σας δώστε και ο Θεός της Αγάπης θα Σας πληρώσει με την ευλογία του και στο Ορφανοτροφείο θα στείλει και τα υπόλοιπα…

Τα πράγματα είναι οριακά… Κάνετε το καλό, αδελφοί. Δώστε και Σώστε!

Το Ορφανοτροφείο επέζησε πολλών δυσκολιών και συγκυριών. Βγήκε μέσα από τον πόλεμο και αντιμετώπισε οδυνηρή φτώχεια στο ξεκίνημά του. Τότε όμως δεν υπήρχε η δαμόκλεια σπάθη του άσπλαχνου κράτους. Υπήρχε μόνο η γενική δυσπραγία…

Θα πείτε και του χρόνου τι θα γίνει; Έχει ο Θεός… Μπορεί να πουληθεί κάτι… περιμένουμε  κάποια χρήματα από απαλλοτριώσεις που πρώτα ο Θεός θα έρθουν στα χέρια μας προς το τέλος του νέου έτους 2018.

«Εσχάτη ώρα εστί». Ζητούμε τις προσευχές Σας.

Σας ευγνωμονούμε για την όποια απόφασή Σας.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μπορείτε να καταθέσετε τη βοήθειά Σας στο Λογαριασμό του Ορφανοτροφείου [ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΥΑΓΓ. ΛΟΥΚΑΣ] στην ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 396/29614/742 & ΙΒΑΝ: GR 04 0110 3960 0000 3962 9614 742 και στην

ALPHA BANK: 582002101137154 & IBAN  GR33 0140 5820 5820 0210 1137 154

Ευχαριστούμε πολύ για την Αγάπη Σας

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΤΊΜΗΣΗ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΣ

Ντοῦρος Παναγιώτης

τηλ. 6974656185

ΗΘΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

«Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ»

(ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ ΘΗΛΕΩΝ ΛΑΜΙΑΣ)

email: idrymaeloyka@gmai.com

Πλ. Διάκου 9

351 32 ΛΑΜΙΑ

ΤΗΛ. 22310 22349

Πηγή:  https://tvstar.gr, Χριστιανική Εστία Λαμίας

Έκκληση για να μην κλείσει το ορφανοτροφείο θηλέων Λαμίας

Έκκληση για βοήθεια ώστε να μην χρειαστεί να βάλει λουκέτο το ορφανοτροφείο θηλέων Λαμίας, κάνει το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος, το οποίο χρωστάει στην εφορία 120 χιλιάδες ευρώ.

Πρόσφατα μάλιστα, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ορφανοτροφείου, Ν.Ντούρο που μίλησε στα μεσημβρινά γεγονότα του Star K.E., ξεκίνησαν και οι κατασχέσεις των ενοικίων από τα διαμερίσματα που αποτελούν περιουσία του ιδρύματος και κύρια πηγή εσόδων για τα 16 κορίτσια που μένουν στη Λαμία και άλλα 4 που σπουδάζουν. Σε δυο τράπεζες έχουν ανοιχτεί λογαριασμοί για όποιον μπορεί και επιθυμεί να βοηθήσει.

Πηγή: Star TV

Αριθμοί Λογαριασμών:

Αλήθεια τι είμαστε;

Είμαστε Έλληνες, Ορθόδοξοι, απόγονοι μεγάλων προγόνων που μέσα στις φλέβες μας κυλάει ηρώων και μαρτύρων αίμα!

Είμαστε λαός αρχαίος και σοφός, σε όλα πρώτοι! Έχουμε τους πρώτους σε όλες τις επιστήμες και τις τέχνες; Έχουμε 15 εκατομμύρια συμπατριωτών μας που ζούν και ευδοκιμούν στη διασπορά. Γιατί τότε νάχουμε μειονεξία και ηττοπάθεια; Ας έχουμε το θάρρος της υπάρξεως, του λόγου, της γνώμης…

Αντ΄ αυτού όμως υπάρχουν κόμματα που υπηρετούν όλα τα αντεθνικά και αντορθόδοξα μέτρα και νομοθετήματα. Αλλοιθωρίζουν με την αίρεση και την εκκοσμίκευση, τον αμοραλισμό και τη διαστροφή, την ξενομανία και την αντιεκκλησιαστικότητα, λες και έχουν αναλάβει εργολαβία το έργο της κατεδαφίσεως.

Υπάρχουν κανάλια και ραδιόφωνα, δημοσιογραφικοί οργανισμοί, έντυπα και κάλαμοι, μικρόφωνα και παρουσιαστές, οι οποίοι αβασάνιστα υιοθετούν και προβάλλουν ό,τι προκαλεί και ερεθίζει, ότι αισχρόν εστιν και λέγειν, συμπλέουν με μειονότητες και μη κυβερνητικές οργανώσεις, αποσιωπούν ό,τι καλό και ορθόδοξο, χριστιανικό και ελληνικό.

Υπάρχουν βουλευτές, πολιτευτές, κρατικοί παράγοντες, εκκλησιαστικά πρόσωπα, που εύκολα εγκαταλείπουν παραδοσιακές γραμμές και αποδέχονται ελαφρά τη καρδία κάθε τι μοντέρνο και ακραίο, πικάντικο και ελευθεριάζον αποφεύγοντας συστηματικά να θίξουν τα κακώς κείμενα, να πάρουν θέση και να ορθοτομίσουν το λόγο της αληθείας.

Υπάρχουν γονείς που κάνουν τα στραβά μάτια, φίλοι που καταπίνουν τη γλώσσα τους, για να μη γίνουν δυσάρεστοι, ιερείς που ένοχα σιωπούν για να μη τα χαλάσουν δήθεν με τον κόσμο και την εξουσία και να θεωρούνται καλοί για τους πολλούς, άλλοι που αποσκοπούν στα σκαλοπάτια της εξουσίας και φοβούνται το πολιτικό κόστος και μερικοί που εφαρμόζουν την τακτική της κολοβής αλεπούς και ζητούν και οι άλλοι να κόψουν τις ουρές τους χάριν επαισχύντου και ισοπεδωτικής ομοιομορφίας.

Πλείστοι όσοι όμως τον τελευταίο καιρό με κλειστά τα μάτια προσυπογράφουν ό,τι προέρχεται από την Ευρώπη και ικανοποιούν όλες τις υπερβολικές, παράλογες και ανεφάρμοστες απαιτήσεις των ευρωπαίων. Τούτο συμβαίνει όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά και στον χώρο του πνεύματος και του αξιακού συστήματος που αιώνες τώρα διέπει και γαλουχεί τις γενιές των Ελλήνων.

Κατάντια και ντροπή, εξευτελισμός και υποδούλωση.

Γιατί τέτοια δουλοπρέπεια;

Γιατί τόση προκλητική ξενομανία;

Γιατί τόσο ένοχη και αχάριστη και αχαρακτήριστη άγνοια και επιλησμοσύνη της παραδόσεώς μας και των διδαγμάτων του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας μας;

Δυστυχώς εμείς οι Έλληνες ξεχνάμε εύκολα και θέλουμε πάλιν και πολλάκις να λέμε τα ίδια και τα ίδια ώστε να τα έχουμε πρόχειρα, ζωντανά και ζωηρά μπροστά στα μάτια μας.

Είναι δυνατόν μετά από 2000 χρόνια εμείς οι Έλληνες μετά από τόσες επιστημονικές μελέτες και γνωματεύσεις να αποδεχόμαστε και να διδάσκουμε την ομοφυλοφιλία, τις εκτρώσεις, το διαζύγιο και το σύμφωνο συμβίωσης;

Πως γινόμαστε πάλι χώμα και κυλιόμαστε στο βούρκο του υλισμού, ενώ κληθήκαμε να γίνουμε αετοί ψηλά στα ουράνια;

Στο δημογραφικό παίρνουμε τα χειρότερα μέτρα, στο μεταναστευτικό είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, στη διαχείριση των Εξαρχείων τελείως αναποτελεσματικοί, στα οικονομικά ναυαγήσαμε από καιρό, στο στράτευμα αποδυναμωτικοί, στην αστυνομία διασκεδαστικοί, στην παιδεία κλωθογυρίζουμε συνεχώς γύρω από μεταρρυθμίσεις, στην οικογένεια τα ισοπεδώσαμε όλα, στην Εκκλησία ασεβείς, στις μειονότητες γελοίοι, στους μισθούς και τις συντάξεις απρογραμμάτιστοι, στις αποκρατικοποιήσεις άσχετοι, στη νεολαία αστείοι, στις Πανελλήνιες αγχωτικοί... Παντού αποτυχημένοι εξαιτίας του ιδεολογικού υποβάθρου των ενεργειών μας που είναι όλο ουτοπικό, ανθελληνικό καί αντίχριστο. Είμαστε οι χειρότεροι στην Ευρώπη δυστυχώς στη σύλληψη και εκτέλεση του πρακτέου κάθε φορά.

Είναι συνεπώς μεγάλη η ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας στη χώρα μας ιδίως τώρα στον καιρό των μνημονίων, που εδώ και μια δεκαετία περίπου έχει αρκεστεί και εφησυχάσει μόνο στον ανώδυνο ρόλο των συσσιτίων και αρνείται να διαδραματίσει σοβαρό πρόσωπο στην αλήθεια, να επανευαγγελίσει το λαό του Θεού και να χρησιμοποιήσει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τα μέσα της Εκκλησίας.

Είναι φαίνεται και αυτό ελάττωμα της φυλής μας και σύμπτωμα της κατάπτωσης των καιρών μας, δηλαδή η από καιρού εις καιρόν εμφανιζόμενη υποτονικότητα, ένα πνεύμα συμβιβασμού και υποχωρητικότητος, ένας φόβος και μια ατολμία στο να πούμε το θέλημα του Θεού στη γενεά των ανθρώπων.