Ο Άγιος Λάζαρος γεννήθηκε ιό 967 μ. Χ. σ' ένα μικρό χωριό της Μαγνησίας της Μ. Ασίας. Οι γονείς του, Νικήτας και Ειρήνη, ήσαν πολύ ευσεβείς και ενάρετοι. Ευθύς εξ αρχής ο Θεός έδειξε σημάδια, πως ο μικρός Λάζαρος θα γινόταν μεγάλος άγιος.
Τη στιγμή που γεννήθηκε το σπίτι γέμισε από ουράνιο φως. Φοβήθηκαν οι γυναίκες, που ήταν μαζεμένες εκεί και εγκατέλειψαν το σπίτι και φύγανε. Έμεινε μόνη η μητέρα με το νεογέννητο. Ακολούθησε όμως και δεύτερο θαύμα.

Θεϊκά σημάδια στη γέννηση του

Ο Άγιος Λάζαρος γεννήθηκε ιό 967 μ. Χ. σ' ένα μικρό χωριό της Μαγνησίας της Μ. Ασίας. Οι γονείς του, Νικήτας και Ειρήνη, ήσαν πολύ ευσεβείς και ενάρετοι. Ευθύς εξ αρχής ο Θεός έδειξε σημάδια, πως ο μικρός Λάζαρος θα γινόταν μεγάλος άγιος.

Τη στιγμή που γεννήθηκε το σπίτι γέμισε από ουράνιο φως. Φοβήθηκαν οι γυναίκες, που ήταν μαζεμένες εκεί και εγκατέλειψαν το σπίτι και φύγανε. Έμεινε μόνη η μητέρα με το νεογέννητο. Ακολούθησε όμως και δεύτερο θαύμα.

Όταν πέρασε πολλή ώρα, οι γυναίκες ήρθαν και πάλι στο σπίτι και είδαν το νεογέννητο να στέκεται προς ανατολάς όρθιο στα πόδια του και με σταυρωμένα τα χέρια σε προσευχή. Αυτό τους έκανε κατάπληξι και έλεγαν, ότι ο Θεός τον προορίζει να γίνει μεγάλος.

Όταν ο Όσιος έγινε πέντε ετών, οι γονείς του τον παρέδωσαν σε δάσκαλο, για να μάθη τα Ιερά Γράμματα. Σε λίγο καιρό, πέρασε όλους τους συμμαθητές ίου. Ο Λάζαρος ήταν πολύ έξυπνος. Όλοι τον θαύμαζαν για την εξυπνάδα του, και γενικά για ιόν καλό του χαρακτήρα.

Παρ’ ολίγον δούλος

Όταν ο Όσιος μεγάλωσε θέλησε να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο όμως ο μοναχός που ήταν μαζί του προσπάθησε να τον πουλήσει σε κάποιον για σκλάβο. Όμως κάποιος Χριστιανός καθώς άκουσε τι συμφωνία πάει να κάνει αμέσως προειδοποίησε τον Όσιο και αυτός έφυγε και πήγε σε ένα βουνό.

Εκεί βρήκε έναν ιερομόναχο του φανέρωσε την επιθυμία του και αυτός τον συμβούλεψε ότι άμα ήθελε να γίνει μοναχός μπορεί να μείνει σε εκείνο το Μοναστήρι και θα να πάει να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο όταν μεγαλώσει για να αποφύγει του πόλεμο του διαβόλου.

Γίνεται Μοναχός και Ασκητής Την συμβουλή του Γέροντα την άκουσε ο Λάζαρος και έμεινε στο Μοναστήρι. Έγινε μοναχός και άρχισε να κάνη μία ζωή γεμάτη από αρετές. Όλοι τον θαύμαζαν και τον επαινούσαν, για τα κατορθώματά του. Από όλους όμως περισσότερο τον θαύμαζε ο πνευματικός του πατέρας, ο Ηγούμενος του Μοναστηριού.

Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και ο καλός Ηγούμενος εκοιμήθη. Ο Λάζαρος έκλαιγε πολύ, για τον θάνατο του προστάτου του. Έπειτα από τρεις ημέρες έφυγε από το Μοναστήρι. Εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά, που ήταν εκεί κοντά. Αφάνταστη είναι η σκληραγωγία, με την οποία ζούσε ο Άγιος.

Όσο προσπαθούσε να κρύψει τις αρετές του από τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο γινόταν ξακουστός. Και πολύ άνθρωποι πήγαιναν εκεί να πάρουν την ευχή του και να ωφεληθούν ψυχικά. Βλέποντας ο Άγιος τον ζήλο μερικών Χριστιανών για ασκητική ζωή, έκτισε στο μέρος εκείνο Ναό, αφιερωμένο στην Θεοτόκο. Έκτισε γύρω κελιά για να μένουν όσοι ήθελαν να γίνουν μοναχοί.

Στους Αγίους Τόπους

Ο Άγιος έβλεπε, ότι με το παράδειγμά του ωφελούσε ψυχικά πολλούς ανθρώπους, εν τούτοις δια ν' αποφύγει την δόξα ιών ανθρώπων και για να ικανοποιήσει την επιθυμία, που είχε από τα παιδικά του χρόνια, εγκατέλειψε το Μοναστήρι του για να πάει στα Ιεροσόλυμα.

Με λαχτάρα έφθασε στους Αγίους Τόπους. Τότε είδε τ' όνειρο του να πραγματοποιείται. Προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο και τα διάφορα άλλα προσκυνήματα. Έπειτα επήγε στη Λαύρα του Αγίου Σάββα. Εκεί έμεινε για πολύ καιρό.

Στο Μοναστήρι ο Άγιος συναγωνιζόταν στην αρετή τους Γέροντες. Ο Άγιος έμεινε εκεί εξ έτη. Όλοι θαύμαζαν για την ενάρετη ζωή του και όλοι οι μοναχοί τού Μοναστηριού τον έκριναν άξιον για ιερέα. Εκείνος όμως κατ’ αρχάς δεν ήθελε και έλεγε, δη είναι ανάξιος για το βαρύ αξίωμα της Ιεροσύνης.

Ο Ηγούμενος όμως, γνωρίζοντας τις πολλές αρετές του Οσίου, ήθελε να τον κάνη Ιερέα και ο Άγιος για να μη είναι ανυπάκουος στον Ηγούμενο χειροτονήθηκε. Έμεινε ως Ιερεύς ο Όσιος εκεί άλλα εξ έτη.

Στο Στύλο

Όταν ήλθε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ο Άγιος έφυγε για την έρημο. Ο Άγιος, αφού βρήκε έναν υψηλό τόπο, έκτισε επάνω σ' αυτόν στύλο. Έπειτα αφού αρνήθηκε όλα τα εγκόσμια, ανέβηκε επάνω στον στύλο για να αρχίσει τον πόλεμο εναντίον του διαβόλου, στον όποιον είχε πολλές νίκες.

Έπειτα από πολύν καιρό ο Άγιος κατέβηκε από τον στύλο. Άκουσε τότε από ψηλά μία φωνή να του λέει τρεις φορές: «Λάζαρε πρέπει να πας στην πατρίδα σου». Οι Γέροντες του είπαν ότι η φωνή εκείνη προέρχεται από τον Θεό.

Στην επιστροφή όμως ο Σατανάς τον πείραζε αλλά ο Όσιος με την προσευχή του στον Θεό κατάφερε να φτάσει στην Έφεσο ελευθερωμένος από τους πειρασμούς. Εκεί βρήκε τον Επίσκοπο της Εφέσου ο οποίος τον παρακάλεσε να μείνει κοντά του.

Στο παλιό το Μοναστήρι

Ο Άγιος δεν υπάκουσε εντελώς στον δεσπότη της Εφέσου, διότι έφυγε από κοντά του και επήγε στο Μοναστήρι των Ορύβων. Από εκεί είχε φύγει για να πάει στα Ιεροσόλυμα. Κατ' αρχήν ο όσιος δεν φανερώθηκε. Έπειτα όμως, επειδή τον ρωτούσαν επίμονα να τους πη την πατρίδα του και το όνομά του, τους είπε ποιος είναι.

Αμέσως διαδόθηκε σε όλα τα περίχωρα ότι ήλθε ο Λάζαρος και πρώτη η μητέρα του, και όλοι οι γνωστοί του ήρθαν να τον δουν. Την εποχή αυτή ο Άγιος ήταν τριάντα οκτώ ετών. Με χαρά όλοι έβλεπαν το γλυκύτατο πρόσωπο του και άκουγαν με προσοχή τους ψυχωφελείς λόγους του. Μιλούσε ο ευλογημένος με τόση γλυκύτητα, ώστε και την σκληρή σαν πέτρα ψυχή την μαλάκωνε.

Στο Γαλήσιο Όρος

Επειδή όμως πήγαιναν εκεί πάρα πολλοί και του ετάραζαν την ησυχία, ο Άγιος αποφάσισε να εγκαταλείψει το Μοναστήρι και να πάει σε τόπον ήσυχο. Επήγε λοιπόν ο Άγιος να ησυχάσει στο ασκητήριο, που ήταν απέναντι του Γαλησίου Όρους. Εκεί ζούσε με δύο άλλους μοναχούς.

Ο Δεσπότης της Εφέσου, όταν έμαθε ότι εγκαταστάθηκε σε εκείνο το μέρος, επήγε κοντά του. Τον χαιρέτησε χαρούμενος και του έδωσε στην εξουσία του το ασκητήριο. Παράγγειλε δε στους αδελφούς να υπακούουν εις τον Άγιο, όπως τα παιδιά υπακούουν στον πατέρα τους.

Ο Όσιος Λάζαρος ησυχάζοντας εκεί, αγωνιζόταν συνεχώς στους ασκητικούς αγώνες. Έτσι καθημερινώς ερχόταν στον Άγιο πολλοί άνθρωποι. Πρώτον έργον του Αγίου ήταν να τους ωφελήσει ψυχικώς. Έπειτα έκανε δείπνο σε όλους τους επισκέπτες του.

Τόση μεγάλη φιλανθρωπία είχε ο Άγιος, ώστε υπερέβαινε όλους ως προς αυτό. Διότι ενώ οι άλλοι έκαναν ελεημοσύνη από τα περισσεύματα, ο Άγιος έδινε και την τροφή, την οποίαν είχε δια να ξεκουράσει το αδυνατισμένο από την νηστεία σώμα του. Οι δύο αδελφοί όμως δεν μπορούσαν να υποφέρουν την τόση φιλανθρωπία τού Αγίου. Τον άφησαν με μερικούς άλλους μαθητές του και έφυγαν.

Στη σπηλιά του Γαλησίου

Έπειτα από ολίγον καιρόν ο Άγιος βλέποντας, ότι δεν ωφελείται από τις ενοχλήσεις και τις ταραχές των ανθρώπων, έφυγε από εκεί και επήγε σε κάποιον γέροντα, ο όποιος ήτο εγκατεστημένος στο Γαλήσιο όρος.

Εκεί πληροφορήθηκε ο Άγιος, ότι στην κορυφή τού όρους υπάρχει μια σπηλιά πολλή κατάλληλη για να μένει κανείς ως ασκητής, διότι είχε μεγάλη ησυχία και ήτο απομονωμένη από τον κόσμο. Ο Όσιος αποφάσισε να κατοικήσει εκεί. Επήρε τον δρόμο, για να φθάσει στην κορυφή τού όρους που ήτο η σπηλιά.

Οι δαίμονες όμως όταν είδαν, ότι θα καθίσει στο μέρος εκείνο ένας μεγάλος εχθρός τους, άρχισαν να τον εμποδίζουν να πάει. Εκείνος όμως με περισσότερο θάρρος προχωρούσε προς τον σκοπό του, χωρίς να φοβάται καθόλου τους πονηρούς δαίμονες.

Όταν ο Άγιος ανέβηκε στην κορυφή του βουνού, στάθηκε μπροστά στην σπηλιά και τελείωσε τον ψαλμό, που έλεγε στον δρόμο. Έπειτα σημείωσε το σημείο του σταυρού επάνω σε μια πέτρα, που ήταν εκεί και ω του θαύματος!

Στην πέτρα έγινε αμέσως ο σταυρός, τόσο ωραίος και βαθύς ώστε να νομίζει κανείς ότι είναι φτιαγμένος ο σταυρός από ειδικό τεχνίτη. Ο Άγιος από το γεγονός αυτό κατάλαβε, ότι ο Θεός τον βοηθάει και τον προστατεύει εκεί και δόξαζε συνεχώς τον Θεό για την προστασία του. Κατόπιν ήλθαν και έξι μοναχοί, οι οποίοι τον παρακαλούσαν να τους δεχτεί να κατοικήσουν μαζί του. Έπειτα από πολλές παρακλήσεις τους δέχθηκε.

Κτίζει Μοναστήρι

Ο Άγιος ήθελε πολύ να κτίση στην είσοδο της σπηλιάς μια Εκκλησία. Με την βοήθεια του Θεού βρήκε βοηθούς και συνεργούς τους εξ μοναχούς. Αλλά για να κτιστεί η Εκκλησία, έπρεπε να υπάρχουν πολλά χρήματα.

Με την βοήθεια του Θεού βρέθηκαν. Διότι μια ενάρετη γυναίκα από την Έφεσο, έδωσε όσα χρήματα χρειαζόταν και έτσι έγινε μια πολύ ωραία Εκκλησία στην είσοδο της σπηλιάς, αφιερωμένη στον Δεσπότη Χριστό. Κατόπιν επήγαν και άλλοι για να κατοικήσουν με τον Άγιο.

Ο τόπος όμως ήταν στενός και δεν ήταν δυνατόν να κτισθούν κελιά. Τότε ανέβηκε με μερικούς μοναχούς επάνω στην κορυφή του Γαλησίου Όρους και έκτισε Εκκλησία αφιερωμένη στην Θεοτόκο, καθώς και πολλά κελιά για να καθίσουν οι μοναχοί.

Τα κελιά τα έκτισε πολύ μακριά το ένα από το άλλο, για να μπορούν οι μοναχοί να έχουν ησυχία. Πολλοί μοναχοί έρχονταν στο Μοναστήρι του Αγίου για να συγκατοικήσουν μαζί του. Ο Άγιος τους δεχόταν με χαρά, αλλά τις νύχτες συνεχώς έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεό να εύρη έναν τόπο να κτίση κελιά, για τους μοναχούς που ερχόταν.

Ενώ μία νύχτα προσευχόταν ο Άγιος στον θεό να τον βοηθήσει, άκουσε μία φωνή να του λέει να βγει έξω από το Μοναστήρι. Όταν βγήκε έξω είδε ένα στύλο φωτεινό έως τον ουρανό, και τους Αγγέλους να ανεβοκατεβαίνουν στον ουρανό ψάλλοντες: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού».

Αμέσως τότε ο Άγιος κατάλαβε, ότι ήτο θέλημα του Θεού σε εκείνο το μέρος να κτίση Εκκλησία και κελιά. Πράγματι, σε λίγο με την βοήθεια του Θεού υψώθηκε, σε εκείνο το μέρος, μεγαλοπρεπής Ναός και πολύ ωραία κελιά τα όποια γέμισαν με μοναχούς. Όλα τα έξοδα των οικοδομών τα δαπάνησε ο Κωνσταντίνος ο Θ’, ο Μονομάχος.

Στυλίτης

Αφού ο Άγιος τελείωσε τις οικοδομές, έκτισε έναν στύλο στο πίσω μέρος τού ναού. Εκεί ο Άγιος ανέβηκε φορώντας μονάχα ένα δερμάτινο φόρεμα, βαστάζοντας βαριά σίδερα. Υπέφερε πολύ εκεί ψηλά ο Άγιος από το δυνατό κρύο του χειμώνα, από τις βροχές και τις καταιγίδες. Ο Θεός επίσης, έδωσε στον Όσιο Λάζαρο και το χάρισμα να θαυματουργεί. Και πολλά θαύματα επιτέλεσε ο Όσιος εν ζωή.

Παρατείνεται η ζωή του 15 χρόνια

Ο Άγιος όμως αρρώστησε βαρεία αυτός περίμενε το θάνατο του με χαρά, όπως ακριβώς ο Απόστολος Παύλος, δια να πάει κοντά εις τον Χριστό. Όλοι οι μαθητές του στέκονταν γύρω από τον Άγιο και έκλαιγαν. Ήσαν έτοιμοι ακόμη και αυτή τη ζωή τους να δώσουν, προκειμένου να σωθεί ο δάσκαλος τους.

Ο Άγιος τότε, βλέποντας τον θρήνο των μαθητών του, λυπήθηκε και παρακάλεσε προς χάριν τους την Υπεραγία Θεοτόκο να του χαρίσει ακόμη έτη ζωής, όχι επειδή αγαπούσε την ζωή, αλλά συμπόνεσε τα πνευματικά του παιδιά.

Η Δέσποινα Θεοτόκος, η οποία πάντοτε βοήθησε τον Άγιο, παρεκάλεσε τον Υιό Της, που είναι εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, να του χαρίσει ακόμα δεκαπέντε έτη ζωής. Ο Όσιος ενώ προσευχόταν είδε την Παναγία ν να παρακαλεί τον Υιό Της, και αμέσως ο Όσιος έγινε καλά από την ασθένεια.

Όταν ο Όσιος έφθασε στο δέκατο τέταρτο έτος, ήτο πάρα πολύ καταβεβλημένος από την μεγάλη νηστεία, που έκανε. Έτρωγε ο Άγιος μια φορά την εβδομάδα μόνο χόρτα ωμά, και συνεχώς προσευχόταν. Το σώμα του από τις πολλές κακουχίες είχε γεμίσει πληγές.

Θαυμαστή η διαθήκη

Όταν τελείωσαν τα δεκαπέντε έτη, ο Άγιος κατάλαβε τον θάνατον του. Δεν είπε όμως σε κανένα μοναχό τίποτε, για να μη λυπούνται, για το θάνατο του. Ο Άγιος αφού έφτιαξε διαθήκη, για όλα τα πράγματα του Μοναστηρίου, παρέδωσε την ψυχή του στον ουράνιο Πατέρα μας.

Ήταν το έτος 1053. Θαυμαστά πράγματα ακολούθησαν τον θάνατο του Αγίου. Όταν η ψυχή του έφυγε από το σώμα, ένα ολόφωτο σύννεφο κατέβηκε από τον ουρανό και καλούσε όλους τους μοναχούς στον στύλο, που έμενε ο Άγιος.

Όλοι πήγαιναν στον στύλο και όταν έβλεπαν το νεκρό σώμα του Οσίου, έκλαιγαν και ήθελαν να πεθάνουν μαζί του. Οι μαθητές όμως του Οσίου ελυπούντο, όχι μόνον δια τον θάνατον του Αγίου, αλλά και επειδή νόμιζαν, ότι ο Άγιος πέθανε χωρίς να αφήσει διαθήκη.

Περισσότερο από όλους ελυπείτο ο μαθητής του Οσίου, που ονομαζόταν Γρηγόριος, διότι αυτός είχε μεγάλη οικειότητα με τον Άγιο. Ενώ λοιπόν έκλαιγε ο Γρηγόριος, λέγει προς το νεκρό σώμα του Αγίου:

› Γιατί, Πατέρα, μας λύπησες τόσο πολύ; Γιατί μας προξένησες δύο λύπες, τις οποίες δεν μπορούμε να υποφέρουμε; Γιατί δεν θέλησες να κάνης διαθήκη, για να κάνουμε εκείνα, τα όποια εσύ ήθελες; Δεν λυπάσαι, Πατέρα μας, τα παιδιά σου;

Ενώ έλεγε αυτά ο Γρηγόριος έγινε το θαύμα! Το νεκρό χέρι του Αγίου επήρε αμέσως ζωή. Έβγαλε αμέσως από τον κόρφο του την διαθήκη, την έδωσε στον Γρηγόριο και το χέρι έγινε ξανά νεκρό. Ο Γρηγόριος άνοιξε την διαθήκη και όταν είδε, ότι ο Άγιος στην διαθήκη δεν έχει βάλει την υπογραφή, είπε προς τον Άγιο:

› Εάν, Πατέρα, δεν βάλεις την υπογραφή σου, εμείς να ξέρης δεν θα σε ενταφιάζουμε.

Τότε, ω του θαύματος! Ο Όσιος σηκώθηκε πάλι, κάθισε και υπέγραψε. Έπειτα πάλι απεκοιμήθη τον αιώνιο ύπνο. Το νεκρό σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε κοντά στον στύλο, όπου ο Άγιος είχε ασκηθεί.

Στίχος.
Ἐτοίμασον τόν κόλπον, Ἀβραάμ Πάτερ, οὔχ ὑστερούντι Λαζάρω σου Λαζάρου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς ἐπαγρύπνοις προσευχαῖς, ἐν ὀχετοῖς δακρύων τόν στύλον κατέβρεχες• καί τοῖς ἐκ βάθων στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας• καί γέγονας ποιμήν, τοῖς προσιούσι νέμων συγχώρησιν, Ὅσιε Πατήρ ἠμῶν Λάζαρε• πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῶ σωθῆναι τάς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Τή ὑπερμάχω. Τούς ὑπέρ φύσιν σου Σοφέ πόνους καί σκάμματα, αὐτοί οἱ Ἄγγελοι ἰδόντες κατεπλάγησαν, δί? ὧν εἴληφας θεόθεν καί τούς στεφάνους, Ἄλλ? ὡς ἔχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον, ἐκ παντοίων ἠμᾶς σῶζε περιστάσεων, ἴνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ Ποιμήν ἠμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Ἐπφάνης σήμερον Ὡς φωστήρα μέγιστον ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ δοξάζει μετ’ ἐφροσύνης ψαλμικῶς• διο μή παύση πρεσβεύων Χριστῷ, δοθῆναι πάσι πταισμάτων συγχώρησιν.

Ὁ Οἴκος.
Ἄγγελος ἐξ ἀνθρώπων, Θεοφόρε ἐγένου, ἐκ γής πρός τά οὐράνια φθάσας• διο σύν ἀσωμάτοις χοροῖς, ἀμιλλώμενον σέ θεωρῶν Ὅσιε, ἐξίσταμαι καί φόβω σοί κραυγάζω σχετικῶς τοιαῦτα.

Μεγαλυνάριον.
Ὕλην ἀπορρίψας τήν γεηρᾶν, ἔσοπτρον ἐδείχθης, τῆς αὔλου μαρμαρυγῆς, Λάζαρε παμμάκαρ, ἐν Γαλησίω Ὄρει, ὡς ἄυλος βιώσας, Χριστοῦ τῷ ἔρωτι.

Χαῖρε, κανών ἀπλανής μονοτρόπων, χαῖρε, λειμών ἀρετῆς ψυχοτρόφε,
Χαῖρε, πρεσβευτά τῶν ψυχῶν ἀκαταίσχυντε, χαῖρε, χορευτά τῶν ἀγγέλων ὁμόσκηνε,
Χαῖρε, ὅτι σύ ἐπλήθυνας τῶν θρεμμάτων τόν χορόν• χαῖρε, ὅτι σύ διέσωσας εἴσω ταῦτα τῆς Ἐδέμ,
Χαῖρε, τῆς αὐταρκείας σύν Θεῶ δούς τόν ἄρτον, χαῖρε, τῆς αὐθαδείας τῶν δαιμόνων διώκτα,
Χαῖρε, πηγή θαυμάτων ἀέναε, χαῖρε,τρυφῆς μελλούσης ἐχέγγυε,
Χαῖρε, λαμπτήρ τῆς Ἀσίας ἁπάσης, χαῖρε, φωστήρ Μοναστῶν ποδηγέτα,
Χαίροις, Πάτερ Ποιμήν ἠμῶν.

Πηγή: Φλόγα Κυρίου

Οι γονείς του Γαλακτίωνα -Κλειτοφών και Λευκίππη- ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Διέμεναν στηνΈμσα της Συρίας. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, πού ονομαζόταν Ονούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία.

Άγιοι Μάρτυρες Γαλακτίων και Επιστήμη, οι ομόζυγοι
(μια ιστορία πέρα από τα καθιερωμένα)

Έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος.

Οι γονείς του Γαλακτίωνα -Κλειτοφών και Λευκίππη- ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Διέμεναν στηνΈμσα της Συρίας. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, πού ονομαζόταν Ονούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία.

Τον δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία σεμνή κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος κατήχησε και βάπτισε.

Στη συνέχεια ο Γαλακτίων πρότεινε στην σύζυγό του να μονάσουν στο Σινά, και εκείνη πρόθυμα συμφώνησε. Έτσι κατευθύνθηκαν στο όρος Πούπλιον. Ο Γαλακτίων βρήκε μια συνοδεία 10 ασκητών και έμεινε μαζί τους, στη συνέχεια δε αποσύρθηκε σε ερημητήριο, και η Επιστήμη εντάχθηκε σε μικρό κοινόβιο -Σκήτη- εκεί κοντά με 4 μοναχές που ασκήτευαν εκεί.

Το 249 ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου, που κράτησε 2 χρόνια.

Τότε συνελήφθη ο Γαλακτίων. Όταν πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυσιν του συζύγου της.

Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει (με λόγια αλλά και με βασανιστήρια) να άλλαξοπιστήσουν, τους αποκεφάλισε (250 μΧ). Ήταν τότε ο Γαλακτίων 30 ετών και η Επιστήμη περίπου 16.

Σώζεται μέχρι σήμερα η Σκήτη της Αγίας Επιστήμης, καθώς και το Ερημητήριο του Αγίου Γαλακτίωνος.

Ο Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης ασκήτευσε ερημητικά για 2 χρόνια (1962-1964) στο αγιασμένο εκείνο μέρος, όπου υπάρχει μικρό Εκκλησάκι και ένα πολύ μικρό συνεχόμενο Κελλί. Βρίσκεται σε ωραία θέση σε ύψωμα, απέναντι ακριβώς από την αγία Κορυφή, και απέχει λιγότερο από μία ώρα από το Μοναστήρι της Αγ.Αικατερίνης του Σινά.

Διακόσια μέτρα πιο πάνω βρίσκεται η σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και λίγο πιο πίσω είναι η Σκήτη που έμενε η αγία Επιστήμη με τις άλλες ασκήτριες.

Άγια μέρη, ευλογημένα. Παρ’όλη την αυχμηρότητά τους, εμπνέουν αυτά τα βράχια. Εκεί ψηλά, λοιπόν, σαν άλλος μοναχικός αετός, έστησε ο Γέροντας την φωλιά του και έζησε ευαρεστώντας στον Θεό.

Πολύ κοντά, «ωσεί λίθου βολήν», στο ασκητήριο είχε μια μικρή πηγούλα. Μάζευε το 24ωρο δυό-τρία κιλά νερό.

Διδάγματα από τον βίο τους:

1. Διαφορά ηλικίας. Ο Άγ.Γαλακτίων ήτο περίπου 10 χρόνια μεγαλύτερος της Επιστήμης. Σήμερα το θεωρούμε μεγάλη διαφορά. Κανονικά ο άνδρας μπορεί να είναι μεγαλύτερος κατά 2-3 έτη. Και το λέμε αυτό, διότι το νέο αγόρι ωριμάζει ψυχικά αργότερα απ’ό,τι η κοπέλα. Για να μπορεί, λοιπόν, να διαθέτει σύνεση και κύρος, καλό είναι να προπορεύεται ηλικιακά λίγα χρόνια. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απόλυτος κανόνας. Έχουμε περιπτώσεις, που η γυναίκα συμβαίνει να είναι λίγο μεγαλύτερη, και αυτό να μη διαταράσσει καθόλου τη σχέση τους. Το ψυχικό μέρος μετράει. Ωριμότητα, ομαλότητα χαρακτήρων, άδολη αγάπη και ομόνοια, ομοψυχία, κοινές αρχές ζωής. Στην περίπτωση όμως, που ο άνδρας είναι αισθητά μεγαλύτερος στην ηλικία (έχουμε και περιπτώσεις με διαφορά 20 και 25 ετών) επείγουσα επαγρύπνηση χρειάζεται, να μην συντρίβεται η ψυχή της γυναίκας από το κύρος του τόσο μεγαλυτέρου συζύγου της. Ένας τέτοιος άνδρας πρέπει να διαθέτει ιδιαίτατη ευγένεια, απαλότητα, ευαισθησία, τρυφεράδα, σεβασμό προς την μικρότερη ηλικιακά συζυγό του. Την αναμφισβήτητη ομοτιμίαν, που θεσμοθέτησε ο Θεός και διατηρεί και υπερμαχεί η Εκκλησία.

2. Λευκός γάμος. Οι Άγιοι έζησαν με ξεχωριστή σωφροσύνη και εγκράτεια, ενώ στη συνέχεια και αποχωρίσθηκαν μεταξύ τους, για να ασκητεύσουν. Ωρισμένοι θρησκευόμενοι νέοι ξεκινούν την έγγαμη ζωή με στόχο τον «λευκό γάμο». Δηλαδή την συμβίωση χωρίς συζυγική συνάφεια. Σπάνιο το φαινόμενο, αλλά υπαρκτό, καθώς ακούμε. Είναι και θεμιτό; Από μια άποψη, Ναι. Με τον λευκό γάμο κατακυρώνεται κοινωνικώς η συμβίωση, αλλά διατηρείται η ουσία: Μοναχισμός. Συνύπαρξη μόνο ψυχική, εν απλότητι και αφελότητι καρδίας. Προς εξυπηρέτησιν πρακτικών αναγκών, αλλά και αμοιβαιότητα ψυχισμού μέσω των χαρισμάτων εκάστου φύλου. Εννοείται, βεβαίως, ότι ούτε να διαφημίζεται πρέπει, ούτε να τελείται κάποια ιεροπραξία και υπόσχεση αγαμίας. Οποιαδήποτε στιγμή το ζεύγος να μπορεί να λειτουργήσει συζυγικά, χωρίς ενοχές και χωρίς τύψεις και αναστολές.

Πάντως, το συμπέρασμα για όλους είναι ότι ο Γάμος μπορεί να συνδυάζεται και με εγκράτεια. Δεν είναι το άπαν η σωματική διαδικασία. Πολύ μεγαλύτερη ευλογία και ωραιότητα προκύπτει από την ψυχική αλληλοπεριχώρηση και εντρύφηση. Ο άνδρας να «εξανθρωπίζεται» και να μαλακώνει από την ευγένεια της γυναικείας ψυχής. Η γυναίκα να στερεώνεται, να γίνεται ανδρεία, γενναία, άφοβη, «ορθολογική», ασφαλισμένη πλάϊ στη σκιά του άνδρα της. Και οι δύο να προσανατολίζονται και να συντονίζονται καρδιακά προς την πηγή της ζωής και του νοηματισμού της υπάρξεως, προς τον Φιλανθρωπότατο Πλαστουργό μας.

Εννοείται, ότι πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο και ιδιάζουσα κλήση ψυχών, όπου απαιτείται ιδιαίτατη επαγρύπνση προς διατήρηση σωστών ψυχικών ισορροπιών, με καθοδήγηση πνευματικού πατρός.

Και παράλληλα, όλα αυτά δεν αποτελούν γενικό κανόνα για το ανθρώπινο γένος, αλλά σπάνια εξαίρεση. Το Μυστήριο του Γάμου, με όλες τις παραπάνω αναφερθείσες προδιαγραφές ψυχικού συντονισμού, συνυπάρξεως, αμοιβαίας ωφελείας των συζύγων, λειτουργεί κανονικά κάτω από την ευλογία και το θέλημα του Θεού.

3. Μοναχική ζωή, μετά την έγγαμη περίοδο. Πολύ πιο ασφαλισμένο και ομαλό το φαινόμενο, όπου ευλαβείς σύζυγοι προσέρχονται εις Γάμου Κοινωνίαν, τεκνοποιούν, ανατρέφουν παιδιά, και όταν ολοκληρώσουν τα καθήκοντά τους, αποσύρονται σε Μοναστήρι.


Τί πλεονεκτήματα έχει η τακτική αυτή.

α. Οι συνειθισμένοι γονείς ποτέ δεν παύουν να είναι γονείς και να ζουν στην τύρβη του κόσμου τούτου. Οι γιαγιάδες ξαναγίνονται μαμάδες. Εξαντλούν κάθε ικμάδα από τις δυνάμεις και τις αντοχές τους. Μέχρι τελευταίας πνοής.. Και ψυχικά δεν αποδεσμεύονται από τον κόσμο αυτό.. Και κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, ώστε να βολεύονται και να μην αναλαμβάνουν τον κόπο και τις ευθύνες της ζωής. Μάλιστα, ωρισμένοι νέοι και νέες ούτε καν παντρεύονται, επειδή ακριβώς έχουν βολευτεί στο ρόλο του ξέγνοιαστου παιδιού, που από τη μια αντιδρά στην παρεμβατικότητα, υπερπροστασία και επικυριαρχία των γονέων του, απ’την άλλη όμως δεν αποφασίζει να κόψει τον ομφάλιο λώρο και να αυτονομηθεί, να ωριμάσει.

β. Όσα νέα παιδιά κατευθύνονται προς τον Μοναχισμό (και υπάρχει κάποια δόση υπερ-ενθουσιασμού ή και κάποιας «προπαγάνδας») μπαίνουν από την ανέμελη νεανική ηλικία σε άλλη «αναμελιά» υπακοής, απλοϊκής ζωής, απροβλημάτιστου βίου. Τούτο έχει ως συνέπεια, δυστυχώς, να μην ωριμάζουν, να βρίσκονται εκτός πραγματικότητος.. Σαφές μειονέκτημα ως προς την αρτίωση της προσωπικότητος. Ακόμη και ως προς το θέμα της αγνότητος, εφ’όσον δίνουν λύση στις γενετήσιες ορμές την απόλυτη αποχή από σκέψεις και εικόνες και αφορμές και την απόλυτη εκ προτέρου καταστολή, δεν φθάνουν στην καθαυτό ωριμότητα, η οποία προϋποθέτει να περάσει ο νέος άνθρωπος μέσα από το κανάλι του πειρασμού, να υποστεί καταιγισμό ερεθισμάτων και ψυχικών ταλαντώσεων, να φιλοσοφήσει επισταμένως και έτσι να φθάσει και να τοποθετηθεί και θεμελιωθεί πάνω στο σχέδιο του Θεού για το ανθρώπινο και πάνω στο ακριβές θείον θέλημα και την απάθεια.

Πολύ συγκινητική και διδακτική είναι η περίπτωση των συζύγων Δημητρίου και Ζωής Αγγελάκη στα Τρίκαλα, οι οποίοι εν ευσεβεία συγκρότησαν την οικογένειά τους, απέκτησαν 5 παιδιά και στη συνέχεια μόνασαν (1968). Γαλακτίων ονομάσθηκε ο άνδρας (49 ετών) ο οποίος εκοιμήθη πέρυσι στις 30 Οκτωβρίου 2014 σε ηλικία 95 ετών, και Βησσαρία (χάρη στον Οσ.Βησσαρίωνα των Τρικάλων) η σύζυγος (42 ετών). Εμόνασαν δε κοντά στον πνευματικό τους πατέρα π.Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, ο Γαλακτίων στην Σιμωνόπετρα, όπου και ο γιός του π.Αθανάσιος ο Υμνογράφος, και η Βησσαρία στη Μονή Ορμύλιας, όπου Ηγουμένη η κόρη τους Νικοδήμη και μοναχή μια εγγονή τους, η Εμμανουηλία.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Tὴν λαμπρὰν ξυνωρίδα τῶν μαρτύρων τιμήσωμεν ὥσπερ συζυγίαν ἀρίστην καὶ κλειτὴν καὶ θεόφρονα· τὸν θεῖον Γαλακτίωνα πιστοί, ὁμοῦ σὺν Ἐπιστήμῃ τῇ σεμνῇ. Δι' ἀσκήσεως γὰρ πόνων ἀθλητικὴν ἐξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι' ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Μαρτύρων Χριστοῦ, τοῖς δήμοις ἠριθμήθητε, ἀγῶσι στεῤῥοῖς, φαιδρῶς ἀγωνισάμενοι, Γαλακτίων ἔνδοξε, σῦν συζύγῳ σεπτῇ καὶ συνάθλῳ σου, Ἐπιστήμη, τῷ μόνῳ Θεῷ, πρεσβεύοντες ἄμφω ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀσκήσει λαμπρύνας σου, τὸ ὀπτικὸν τῆς ψυχῆς, ἀκτῖσιν ἀθλήσεως, φωταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Γαλακτίων μακάριε· ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, καὶ φωσφόρον ἡμέραν, πίστει ἐπιτελοῦμεν, εὐσεβῶς σοι βοῶντες· Ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Χριστόν, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ὁ Οἶκος
Τὸν γενναῖον ἐν Μάρτυσι Γαλακτίωνα, ἐν ᾀσμάτων ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, σὺν τῇ πανευκλεεῖ συζύγῳ, τῇ φερωνύμῳ Ἐπιστήμῃ· οὗτοι γὰρ καθεῖλον τοῦ ἐχθροῦ τὸ φρύαγμα, καὶ εἰδώλων τὸ ἄθεον ἤλεγξαν, τὴν δὲ πίστιν Χριστοῦ ἀνεκήρυξαν. Διὸ περιφανῶς λαβόντες παρ' αὐτοῦ, τοὺς στεφάνους τῆς ἀφθαρσίας, ἀπαύστως πρεσβεύουσιν ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Πηγή:Εποικοδομητικά, Ορθόδοξος Συναξαριστής

1. Στην ιστορική Βλάστη Κοζάνης πρωτοβλάστησε ο τρυφερός και ευαίσθητος βλαστός της Χάριτος, ο Στέργιος Βίττης (1/4/1927–4/11/2009), του Νικολάου και της Βασιλικής. Η εξυπνάδα, η ευφυΐα και η μελέτη του, από πολύ νωρίς μαγνήτιζαν στην ζωή του κάθε αριστεία και πρόοδο. Άριστος παντού και συγχρόνως σεμνός, ταπεινός και μετρημένος, απλός και προσηνής. Παρά την αγριότητα της ταραγμένης μεταπολεμικής εποχής, επιλέγει αποφασιστικά την Θεολογία σαν την επιστήμη της καρδιάς του.

Η ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Βυζαντινής έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες, οι οποίες με το ισχυρό φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμα και τις Ορθόδοξες αξίες τους, έχουν στιγματίσει την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ένας από αυτούς είναι ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, Αυτοκράτορας, κυβερνήτης, διπλωμάτης, στρατιωτικός και Άγιος.

Ο Άγιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε το 741 μ.Χ. στην επαρχία των Βιθυνών, σε κάποιο χωριό, του ονομαζόταν Μαρικάτο. Ευσεβείς Χριστιανοί ήσαν οι γονείς του. Τα ονόματα τους ήσαν Μυριτρίκης και Αναστασία. Από μικρός επομένως ο Ιωαννίκιος μορφωνόταν με τα διδάγματα της Χριστιανικής Θρησκείας.

Επιστρέφει από την αίρεση της Εικονομαχίας

Ο Άγιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε το 741 μ.Χ. στην επαρχία των Βιθυνών, σε κάποιο χωριό, του ονομαζόταν Μαρικάτο. Ευσεβείς Χριστιανοί ήσαν οι γονείς του. Τα ονόματα τους ήσαν Μυριτρίκης και Αναστασία. Από μικρός επομένως ο Ιωαννίκιος μορφωνόταν με τα διδάγματα της Χριστιανικής Θρησκείας.

Επειδή ήταν ρωμαλέος και μεγαλόσωμος γι αυτό οι αξιωματούχοι του βασιλέως τον ξεχώρισαν και τον έγραψαν επίλεκτο στον στρατό. Πολλές απ’ τις σωματικές του ικανότητες έδειξε στις διάφορες μάχες, ώστε προκαλούσε τον θαυμασμό των άλλων.

Ο διάβολος φθόνησε, γιατί ο Ιωαννίκιος φύλαγε τις εντολές του Κυρίου και έπλεξε εναντίον του παγίδες και πανουργίες. Τον έριξε δυστυχώς στην αίρεση των εικονομάχων.

Το ζήτημα της εικονομαχίας κράτησε στο Βυζάντιο πάνω από εκατό χρόνια. Πολλές καταστροφές επέφερε στο κράτος η Εικονομαχία. Μερικοί από τους εικονομάχους, από την κακή τους συνήθεια, όχι απλώς δυστροπούσαν και δεν προσκυνούσαν τις άγιες εικόνες, αλλά και είχαν κηρύξει άγριο πόλεμο εναντίον τους.

Επειδή όμως αμάρτανε, γιατί ακριβώς δεν ήξερε, ο καρδιογνώστης Θεός δεν τον άφησε να μείνει πολύ χρόνο στην ασέβεια, άλλα με τον έξης τρόπο τον σαγήνευσε στην Ορθοδοξία. Κάποια εποχή, ενώ ο Ιωαννίκιος γύριζε από τον πόλεμο, περνούσε από τον Όλυμπο. Εκεί συνάντησε έναν ενάρετο ασκητή. Ο ασκητής μόλις τον είδε του είπε:

› Ματαίως κουράζεσαι, Ιωαννίκιε, να φυλάξεις με τόσο κόπο την αρετή, χωρίς να προσκυνάς την εικόνα του Χριστού, πού τόσο περιφρονείς.

Μόλις άκουσε αυτά ο Ιωαννίκιος, θαύμασε τον άγιο Γέροντα. Έπεσε στα πόδια του και ζητούσε συγχώρηση. Του έδωσε δε την υπόσχεση του, πώς στο έξης θα προσκυνούσε την εικόνα, του Χριστού και των άλλων Αγίων με ευλάβεια.

Ιωαννίκιος ο Βουλγαροφάγος

Παρακαλούσε ο Ιωαννίκιος τον Κύριο να του δώσει τη δύναμη να νικήσει, και τούς αοράτους δαίμονας. Λυπόταν πολύ επειδή είχε χάσει τόσον πολύτιμο καιρό, πολεμώντας τούς Βουλγάρους και κινδυνεύοντας την ζωή του για πρόσκαιρη; δόξα. Ευχόταν προς τον Κύριο να τον συγχώρεση, δίνοντας ιερή υπόσχεση να μη φροντίζει πλέον για το σώμα του, αλλά μόνο και μόνον για την ψυχή του.

Αναχωρεί για Ασκητής

Σκεπτόμενος, λοιπόν, αυτά, αποφάσισε να έλθει και να ασκητέψει στον Όλυμπο και να περάσει εκεί τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Προηγουμένως ήρθε στην Ιερά Μονή των Αυγάρων. Εξομολογήθηκε στον Καθηγούμενο της Μονής Γρηγόριο, ο οποίος τον συμβούλεψε να μη πάει αμέσως τότε στην άσκηση, αλλά να υπομείνει ορισμένο χρόνο με συνοδεία άλλων μοναχών, για να μάθει την υπακοή, την ταπείνωση και να συνηθίσει τούς πολέμους του πονηρού. Έμεινε στο Μοναστήρι του Αντιδίου δύο χρόνια μαθαίνοντας ψαλμούς και αντιμετωπίζοντας, τους πολέμους του σατανά. Είχε πόθο αμέτρητο για ησυχία ο Ιωαννίκιος. Γι αυτέ επήρε συγχώρεση από όλους τους αδελφούς τού Μοναστηρίου και αναχώρησε. Νήστεψε ο Ιωαννίκιος 7 ημέρες και προσευχόταν στον Θεό να του γίνει οδηγός. Την έβδομη ημέρα άκουσε φωνή από τον ουρανό που το είπε να προχωρήσει στο εσωτερικό του βουνού. Έπειτα βρήκε δύο ασκητές οι οποίοι του προφήτεψαν ότι θα ασκηθεί 50 χρόνια και θα πειραχτεί από φθονερούς αλλά δεν θα πάθει τίποτα. Μετά από αυτά έχοντας την ευχή των ασκητών πήγε στο βουνό Τριχάλι.

Αυστηρότατη άσκηση

Σ’ αυτό έζησε ζωή ασκητική. Ουδέποτε εισερχόταν μέσα σε σπίτι ή σπηλιά. Πάντα ζούσε στο ύπαιθρο, έχοντας για σκέπη τον ουρανό. Υπέφερε τούς ανέμους και τα χιόνια όλη την αγριότητα των καιρών. Επειδή μάθαιναν για αυτόν ο κόσμος έφυγε πιο πέρα στον Ελλήσποντο, εκεί έσκαψε έναν λάκκο ώστε να χωράει. Εκεί έζησε έχοντας ένα βοσκό να του φέρνει κάθε μήνα λίγα ψωμιά και λίγο νερό. Εκάθησε 3 χρόνια προσευχόμενος.

Ο πειρασμός της πορνείας

Καθώς προχωρούσε ο Άγιος για τον καινούργιο τόπο της ασκήσεως του συνάντησε στο δρόμο του δυο μοναχές, μια μητέρα και, την κόρη της. Είχε όμως η Θυγατέρα της μεγάλο πειρασμό πού την παρακινούσε προς την πορνεία τόσον πολύ, ώστε η μητέρα της δεν μπορούσε να την εμπόδιση πλέον με διδασκαλίες και παραδείγματα. Βλέποντας, λοιπόν, τον Άγιο τον παρακάλεσε να της διαβάσει μια ευχή για να λυτρωθεί απ’ τον μεγάλο πειρασμό.

Ο Όσιος επειδή λυπήθηκε την κόρη, της είπε να βάλει τα χέρια της πάνω στον λαιμό του και προσευχήθηκε για να φύγει ο πειρασμός από την κόρη και να πάει πάνω σ αυτόν.

Και με την προσευχή του ελευθερώθηκε μεν η κόρη, αλλά ο πειρασμός φορτώθηκε πάνω στον Άγιο Ιωαννίκιο. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Ο Ιωαννίκιος προτιμούσε να πεθάνει παρά να υποκύψει στον πειρασμό της πορνείας.

Σε λίγο όμως, κι ύστερα από πνευματικούς αγώνες, νηστεία, προσευχή και αγρυπνία, ο Θεός τον απάλλαξε από τον πειρασμό. Αφανίσθηκαν δε οι πονηρές σκέψεις και κάθε επιθυμία της σάρκας από αυτόν.

Λαμβάνει το Αγγελικό Σχήμα

Άλλα παρά τα πνευματικά του παλαίσματα. Θεωρούσε τον εαυτό του, μικρό, τιποτένιο και γι αυτό ακόμη ο Ιωαννίκιος δεν είχε γίνει μοναχός. Άκουσε όμως φωνή από τον ουρανό να του λέγει, να πάει να κατοίκηση σε καπόιο τόπο, πού τον έλεγαν Εριστή και να φορέσει εκεί το μοναχικό ένδυμα, σε εκείνο το ασκητήριο.

Όταν λοιπόν έλαβε το Άγιο σχήμα ο Ιωαννίκιος, ήλθε σε τόπο πού ονομαζόταν Κρίτημα και έμεινε εκεί δεμένος με μια αλυσίδα, πού είχε μάκρος εξ οργυές, περίπου τρία χρόνια.

Στο τέλος τού τρίτου χρόνου σκέφτηκε να πάει σε έναν τόπο Χελιδόνα, με σκοπό να συνομιλήσει με έναν άγιο άνδρα, πού ονομαζόταν Γεώργιος. Επήγε κατόπιν στη Μονή των Αυγάρων με κάποιο μαθητή, πού τον έλεγαν Παχώμιο. Ανέβηκαν στο κοντινό βουνό, για να ιδούν τα κελιά, πού έκτιζαν εκεί. Αυτά προορίζονταν γι εκείνους, πού ήθελαν να ζουν μακριά από τούς ανθρώπους.

Τον δηλητηριάζουν

Στο μέρος, πού ασκήτευε ο Άγιος, ήταν και ένας άλλος αναχωρητής. Τον έλεγαν Γουρία και νομιζόταν άγιος άνθρωπος. Ο Γουρίας όμως γνώριζε, ότι ο Ιωαννίκιο ς τον περνούσε στα χαρίσματα και στην αγιότητα, και τόσο τον κυρίευσε ο φθόνος, ώστε σκέφθηκε να θανατώσει τον Ιωαννίκιο με δηλητήριο.

Μια μέρα λοιπόν, ήλθε στο κελί του Άγιου, δήθεν για να διδαχτεί από την αρετή του Άγιου. Ο Ιωαννίκιος τον δέχθηκε απονήρευτα και τον κράτησε μαζί του αρκετές ημέρες. Μια, λοιπόν, ημέρα ο Γουρίας έβαλε στο νερό, πού του έδωσε να πιει δηλητήριο και, μέσα σε λίγες στιγμές άρχισε ο Άγιος να πονά. Ο Θεός όμως δεν τον άφησε να πονά για πολλή ώρα. Έστειλε τον Άγιο Ευστάθιο και τον απάλλαξε από τούς ανυπόφορους πόνους. Έκτισε δε από ευγνωμοσύνη προς τον Άγιο Ευστάθιο για να τον τιμήσει και εκκλησία ο θεραπευθείς Ιωαννίκιος.

Μετά από αυτά ο Άγιος έφυγε και επήγε στο όρος Τριχάλικος για να ησυχάσει. Ζούσε και εκεί άστεγος, εις το ύπαιθρο. Όπου αξιώθηκε να προφητεύει και να θεραπεύει.
Προφητεύει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας

Ο Άγιος προέλεγε και τα μέλλοντα να συμβούν. Έτσι λόγου χάριν προείπε εις τον Ιγγερ, πρόεδρο της Νικαέων Εκκλησίας, άλλ εικονομάχο, τον θάνατον του. Απέστειλε μάλιστα προς αυτόν κάποιο Βασίλειο μοναχό, εκ της Μονής των Ήλιου Βωμών (Ελεγμών), ίνα συμβουλεύσει και μεταστρέφει εις την ορθή οδό. Άλλ εκείνος «ουκ εβουλήθη συνιέναι», και απέθανε αμετανόητος ο δυστυχής.

Έπειτα ήλθε ο Όσιος στο Όρος του Αντιδίου. Έκτισε εκεί το κελί του. Ταλαιπωρώντας και εκεί το σώμα του στην άσκηση και την σκληραγωγία.

Το καιρό εκείνον ακόμη στην Εκκλησία επικρατούσε σύγχυσης, λόγω της εικονομαχίας. Ο δε προεστός των Αγαύρων Ευστράτιος ερώτησε τον Όσιο, πότε θα τελείωναν τα σκάνδαλα από την Εκκλησία. Ο Άγιος απήντησε:

› Μετά τον Θάνατον του Θεοφίλου, θα αποκαταστήσει την τάξη εις την Εκκλησία ένας ενάρετος Πατριάρχης, ο Μεθόδιος.

Και πράγματι: Οι προφητείες του Άγιου αποδείχθηκαν αληθινές.

Τον τραυματίζει ο φθονερός

Κάποιος μοναχός πού τον έλεγαν Επιφάνιο, ήταν και αυτός σε εκείνα τα μέρη. Είχε ψεύτικη φήμη, ότι είναι άγιος και ενάρετος. Αλλά ο διάβολος του έβαλε τόσον φθόνο και μίσος στην ψυχή του, ώστε ήθελε να κάνει κακό στον Άγιο Ιωαννίκιο. Έβαλε, λοιπόν, φωτιά στο όρος, όπου κατοικούσε ο Άγιος, για να κάψει μαζί και τον Άγιο. Αλλά δεν μπόρεσε, γιατί ο Άγιος γνώριζε τις κακές διαθέσεις του Επιφανίου. Τον κάλεσε μάλιστα ο Ιωαννίκιος να φάνε. Αλλά ο άθλιος Επιφάνιος ήταν αμετανόητος. Μια ήμερα ο φθονερός αυτός Μονάχος κρατώντας στα χέρια του ένα σουβλερό σίδερο, κτύπησε τον Άγιο στην κοιλιά του. Αλλά ευτυχώς με την βοήθεια ν του Θεού έμεινε ο Άγιος, για μια ακόμη φορά αβλαβής.

Κοίμηση του

Κατά τον τέταρτον χρόνο της βασιλείας του Μιχαήλ, ο Πατριάρχης Μεθόδιος, επειδή γνώρισε ότι ο Άγιος ασθενεί και ότι πρόκειται να αποθάνει, τον επισκέφτηκε, να πάρει την ευλογία του. Κάλεσε τότε ο Ιωαννίκιος όλους τους Χριστιανούς, κληρικούς και μοναχούς, και τους είπε να φυλάγουν την Ορθόδοξο Πίστη και να έχουν μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια.

Κατά την ώρα όπου αναπαύτηκε ο Μέγας Ιωαννίκιος, είδαν οι μοναχοί του Ολύμπου το έξης παράδοξο: Είδαν πύρινο στύλο και προπορευόταν άγγελοι. Αυτοί άνοιγαν τις πύλες του Παραδείσου. Μέσα μπήκε ο Άγιος και προσκύνησε την Παναγία Τριάδα.

Το Άγιο λείψανο, του το έθαψαν ο Πατριάρχης και οι άλλοι παρευρισκόμενοι μοναχοί. Έκανε δε τούτο και μετά θάνατον θαύματα: Γιάτρευε παράλυτους, έδιωχνε δαίμονες και με άλλους τρόπους βοηθούσε τούς ανθρώπους, πού ζητούσαν την βοήθεια του Άγιου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ´.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαίς,τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἰωαννίκιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Tὴν ἐπίγειον δόξαν, πάτερ, κατέλειπες καταυγασθεὶς τῇ ἐλλάμψει τῆς ἐπινοίας Θεοῦ, ὅθεν ἔφανας ἐν γῇ ὡς ἄστρον ἄδυτον• θείας φωνῆς γὰρ ὡς Μωσῆς μυστικῶς ἀξιωθείς, ἰσάγγελος ἀνεδείχθης καὶ δωρημάτων ταμεῖον, Ἰωαννίκιε μακάριε.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἀστὴρ ἐφάνης παμφαὴς ἐπὶ γῆς λαμπῶν, καὶ τοὺς ἐν ζόφῳ τῶν παθῶν περιαυγάζων, ἰατρὸς δὲ ἀρωγότατος τῶν νοσούντων, ἀλλ' ὡς χάριν εἰληφώς, τὴν τῶν ἰάσεων, τοῖς αἰτοῦσι σε παράσχου πᾶσαν ἴασιν, ἵνα κράζωμεν. Χαίροις Πάτερ, Ἰωαννίκιε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν τῇ μνήμῃ σήμερον, τῇ ἱερᾷ σου, συνελθόντες ἅπαντες, ἐκδυσωποῦμεν οἱ πιστοί, Ἰωαννίκιε Ὅσιε, παρὰ Κυρίου, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος.

Πηγή: Ορθόδοξη Δικτυακή Παρουσία

Τιμάμε σήμερα, αδελφοί μου αγαπητοί, έναν άσημο ιερομόναχο, έναν φτωχό παπαδάκο, έναν ολιγογράμματο κληρικό, έναν φιλάσθενο άνθρωπο. Υπήρξε κρυμμένος, αφανής, άδοξος, άγνωστος στους πολλούς, ενίοτε παρεξηγημένος, κυνηγημένος, δίχως εξωτερικά φανταχτερά προσόντα, λογιότητα, ρητορεία, υψηλές γνωριμίες, παρεμβάσεις στην κοινωνική ζωή δυναμικές, μεγάλη συνοδεία και δημοσιότητα. Πού τον βρήκε ο Θεός; Τι ήταν αυτό που τον ανέδειξε; Αμέσως θα πούμε πως ήλκυσε τη χάρη του Θεού, η μεγάλη και παντοτεινή αγάπη του προς Αυτόν και τα πλάσματα του και η συνεχής και γνήσια ταπεινοφροσύνη του. “Επί τίνα επιβλέψω, ει μη επί τον πράον και ταπεινόν τη καρδία”. Εκεί αναπαύεται το πνεύμα του Θεού κι εκεί σκηνώνει η χάρη του.

Ο πιστός, φιλόθεος, φιλάγιος και φιλόσιος λαός κατακλύζει τις ημέρες αυτές την ευαγή μάνδρα της φιλάρετης αυτής αδελφότητος των μοναζουσών, του ιερού κοινοβίου της Αναλήψεως του Σωτήρος, που ίδρυσε προ εβδομήντα ετών ο όσιος πατήρ ημών Γεώργιος Καρσλίδης, που εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου προ πενήντα ετών. Γεννήθηκε ο τρισόλβιος στην Αργυρούπολη του αγιότεκνου και αγιοτρόφου Πόντου, του πολύτεκνου και καλλίτεκνου, το 1901. Πολύ μικρός ορφάνεψε και την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβεστάτη κι ευσεβεστάτη γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της ενάρετης αδελφής του αναχώρησε με τον παππού του για το Ερζερούμ, τη Θεοδοσιούπολη του Πόντου.

Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του τον πήγαν στα μέρη του Καυκάσου. Μόνος, φτωχός, πονεμένος και αναγκεμένος, συντροφεύεται κι ενισχύεται από αγίους σε όνειρα και οράματα. Έφθασε στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγήθηκε από τον εκεί επίσκοπο στην ιερά μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύθηκε το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Το διατήρησε επί μισό αιώνα και το τίμησε στο έπακρον.

Αγάπησε από νωρίς υπέρμετρα τη θεοφιλή άσκηση και τη θεοειδή προσευχή. Στις 20.7.1919 εκάρη μοναχός και από Αθανάσιος ονομάσθηκε Συμεών. Κατά την ώρα της κουράς του, λέγεται, πως οι καμπάνες της μονής σήμαιναν μόνες τους. Στη μονή συνάντησε ένα θείο του επίσκοπο, που τον βοήθησε πνευματικά. Το άθεο καθεστώς της επαναστάσεως του 1917 δίωξε σκληρά την Εκκλησία, τον κλήρο και τον ανθηρό μοναχισμό. Μαζί με άλλους μοναχούς της μονής του φυλακίσθηκε, ομολογώντας θαρρετά την πίστη του, σε μία ανήλια και υπόγεια φυλακή, υγρή και βρωμερή, απ’ όπου περνούσαν υπόνομοι. Υπέμεινε απτόητα κι ελπιδοφόρα, μεγάλες και φρικτές κακουχίες με άκρα εμπιστοσύνη στον Πανοικτίρμονα Θεό. Πολλοί αδελφοί του τελείωσαν μαρτυρικά τον βίο τους εκεί. Με τη δυνατή βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία πάντοτε υπεραγαπούσε, γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Στις 8.9.1925 χειροτονήθηκε ιερεύς και ονομάσθηκε Γεώργιος. Λειτουργούσε με περισσή ευλάβεια στα γεωργιανά.

Σύντομα απέκτησε φήμη διακριτικού, διορατικού και προορατικού Γέροντος. Κόσμος πολύς πήγαινε από μακριά να γνωρίσει και να συμβουλευθεί τον ενάρετο, νεαρό ιερομόναχο Γεώργιο. Το 1923 από την Τυφλίδα μετέβη στο Σουχούμ. Στις συχνές θείες Λειτουργίες του μνημόνευε πλήθος ονομάτων. Στο ταπεινό κελλί του μελετούσε αδιάκοπα και προσευχόταν θερμά συνεχώς. Η ευαγγελική εγκράτεια, η διακριτική άσκηση, η καθημερινή αγρυπνία και η άκρα νηστεία είχαν μόνιμη θέση στην οσία βιοτή του. Οι θεόπνευστες και θεοκίνητες προφητείες του εκπληρώνονταν προς θαυμασμό πολλών. Όλοι τον πλησίαζαν ως ένα άγιο.

Το 1929 κατάφερε να έλθει στην αγαπητή του Ελλάδα. Εγκάρδια δοξάζει τον Πανάγαθο Θεό για τη σωτηρία του. Ο μαρτυρικός Πόντος, η μακρυνή Γεωργία και η ταραγμένη Ρωσία μένουν στη μνήμη του ως τόποι αγώνων, ασκήσεων, μαρτυρίων και θυσιών. Από τη Θεσσαλονίκη μετέβη στην Κατερίνη, στο Κιλκίς και κατέληξε εδώ, στη Σίψα της Δράμας το 1930. Οι κακουχίες της φυλακής, οι ταλαιπωρίες και οι στερήσεις τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν και να βαδίσει, ώστε τον σήκωναν στα χέρια, για να μετακινηθεί· στη Θεία Λειτουργία όμως δεν πατούσε στη γη…

Όλη η περιουσία του ήταν λίγα εκκλησιαστικά βιβλία στη γεωργιανή γλώσσα, απλά ιερατικά άμφια, λίγες εικόνες και μέρος των λειψάνων της αδελφής του Άννας. Κατά τον όσιο Εφραίμ τον Σύρο· “μοναχός ακτήμων, αετός υψιπέτης!”. Κόσμος πολύς άρχισε τότε να τον πλησιάζει τον μακάριο για να βοηθηθεί. Ο όντως φιλόθεος, ο πάντοτε φιλάγιος, ο μόνιμα φιλάδελφος και υπερβολικά φιλάνθρωπος πατήρ τελεί ακούραστα Παρακλήσεις, εξομολογεί συνεχώς και νουθετεί με περισσή αγάπη. Το 1938 κτίζει το μοναστηράκι της Αναλήψεως. Εδώ θα ιερουργεί κατανυκτικά, θα κηρύττει ταπεινά, θα εξομολογεί ακατάπαυστα, θα προλέγει τα δέοντα και θα θαυματουργεί μυστικά επί μία όλη εικοσαετία. Ο ιερός ναός και το λιτό του κελλί μετατράπησαν σε νέα κολυμβήθρα Σιλωάμ, προς θεραπεία πολλών ψυχικών και σωματικών ασθενειών πολλών.

Μετέβη προσκυνητής στη θεοβάδιστη Ιερουσαλήμ και το θεομητροσκέπαστο Άγιον Όρος, όπου συναντήθηκε με ιερές μορφές, που τον έπεισαν να μείνει εδώ, για να συνεχίσει το σωτηριώδες έργο του. Η παρουσία του ήταν θεόσταλτη και η μαρτυρία του σίγουρα θεοκίνητη. Το 1941, κατά ιδιαίτερα θαυμαστό τρόπο, σώθηκε από βέβαιο θάνατο από τους Βουλγάρους, που τον είχαν συλλάβει προς εκτέλεση. Όλη η ζωή του κύλησε μέσα σ’ ένα συνεχές θαύμα. Με την πρεσβεία του αγίου Νικολάου θεραπεύθηκε, ώστε να δύναται κάπως ν’ αυτοσυντηρείται. Το θαύμα δεν ξένιζε τον όσιο Γέροντα, ήταν εντελώς φυσική κατάσταση γι’ αυτόν, που είχε εναποθέσει πλήρως πάσα τη ζωή του στον Κύριο και Θεό του.

Πηγή: (Ομιλία στο τέλος του πανηγυρικού εσπερινού της πρώτης ετήσιας μνήμης τού οσίου Γεωργίου Καρσλίδη στην Ι. Μονή Αναλήψεως Σίψας (2008, α’ μέρος)), (Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 407), koinoniaorthodoxias.org, Η άλλη όψη

Ο Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυς, καταγόταν από την επαρχία της Νικοπόλεως. Αυτή βρισκόταν στην Μικρά Ασία. Ο Γεώργιος ήταν ιερεύς και διέπρεπε στην Νεάπολη κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα, προ της Επαναστάσεως δηλ. του 1821. Εφημέρευε δε στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η ζωή του ήταν ακηλίδωτη και άμεπτη. Εξυπηρετούσε με κάθε του πράξη το θείον θέλημα...

Ο ενάρετος ιερεύς

Ο Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυς, καταγόταν από την επαρχία της Νικοπόλεως. Αυτή βρισκόταν στην Μικρά Ασία. Ο Γεώργιος ήταν ιερεύς και διέπρεπε στην Νεάπολη κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα, προ της Επαναστάσεως δηλ. του 1821. Εφημέρευε δε στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η ζωή του ήταν ακηλίδωτη και άμεπτη. Εξυπηρετούσε με κάθε του πράξη το θείον θέλημα...

Τον σκοτώνουν οι Τούρκοι

Κατά το έτος 1797 οι Χριστιανοί του χωρίου Μαλακοπή παρεκάλεσαν τον σεβάσμιο ιερέα να τους επισκεφτεί και να ιερουργήσει σε κάποια μεγάλη τοπική γιορτή. Η Νεάπολης όπου έμενε ο ιερεύς απείχε, με τα τότε υπάρχοντα συγκοινωνιακά μέσα, έξη περίπου ώρες από την Μαλακοπή. Ο Νεαπολίτης ιερεύς Γεώργιος δέχθηκε με μεγάλη χαρά την πρόσκληση των ευσεβών Χριστιανών της Μαλακοπής. Ήθελε να ιερουργήσει ο σεβάσμιος Γέροντας και να τονώσει εκεί με λίγα άπλα λόγια την πίστη τους.

Επειδή ήταν γέροντας και καχεκτικός και επειδή η πορεία θα ήταν πολύωρη, χρήσιμο ποίησε σα συγκοινωνιακό μέσο ένα γαϊδουράκι. Πήρε ο άγιος Γέροντας τα απολύτως χρειαζούμενα, έκανε τον σταυρό του και ξεκίνησε. Στη διαδρομή του έψελνε τροπάρια και ύμνους της Ορθοδοξίας με μεγάλη ευχάριστη σι και πρωτοφανή ενθουσιασμό.
Ένοιωθε μέσα του μια όμορφη ανεξήγητη χαρά, μια προσδοκία μυστηριώδη...

Υμνολογώντας τον Κύριο δεν του φάνηκε διόλου ο δρόμος και να τώρα λίγο πιο κάτω αντίκριζε την Μαλακοπή. Ενώ όμως πλησίαζε το χωριό αυτό, σ' ένα μέρος πού λεγόταν Κόμπια — Ντερέ, δηλαδή ρεματιά, παρουσιάσθηκαν μπροστά του μερικοί Τούρκοι βοσκοί. Ήταν γεμάτοι ανεξήγητη αγριότητα. Με απερίγραπτη βαρβαρότητα και πρωτόγονο μίσος όρμησαν κατά του ασθενικού Γέροντος. Του πήραν και τα φτωχικά του ρούχα. Τον άφησαν γυμνό και νεκρό. Το βασανισμένο λείψανο του, το έριξαν πριν φύγουν μέσα σ’ ένα φαράγγι, πού βρισκόταν εκεί κοντά. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, διά του μαρτυρικού τέλους, ο Άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης, σφράγισε την ενάρετη ζωή του.

Πώς βρήκαν το άγιο Λείψανο

Οι κάτοικοι της Μαλακοπής, χωρίς να γνωρίζουν τα γεγονότα, περίμεναν τον Άγιο με αγωνία να τους λειτουργήσει, αλλά ματαίως. Ο Άγιος δεν φαινόταν. Πέρασαν τρεις και τέσσερες ημέρες γεμάτες αγωνία προσμονής, αλλά ο ιερεύς δεν φαινόταν να έρχεται Ανησύχησαν επίσης για την παρατεινομένη απουσία του και οι κάτοικοι της Νεαπόλεως.

Και στην μεγάλη αγωνία τους βγήκανε σε αναζήτηση του Αγίου.

Όταν όμως πληροφορήθηκαν από τούς κατοίκους της Μαλακοπής, ότι ο ιερεύς δεν είχε έλθει στο χωριό τους, έψαξαν όλον τον δρόμο, πού χρησιμοποίησε ο Γεώργιος.

Κατάπληκτοι σαν να τούς χτύπησε κεραυνός ένοιωσαν όλοι. Θρήνησαν και πένθησαν όταν τελικά βρήκαν το Άγιο λείψανο και την κεφαλήν του Αγίου στο φαράγγι. Αμέσως κατάλαβαν τί είχε συμβεί, και εννόησαν τον σκληρό μαρτυρικό θάνατο του Ιερέως τους. Με μεγάλη προσοχή τότε οι χριστιανοί, για να μη γίνουν αντιληπτοί από τούς Τούρκους, πήραν το λείψανο του Αγίου και το έθαψαν, κάτω από μια σεμνή και συγκινητική ατμόσφαιρα, στον τόπο, όπου το βρήκαν. Επάνω στον τάφο έβαλαν μια πλάκα με την λιγόλογη επιγραφή: «Ιερεύς Γεώργιος».

Η ανακομιδή του αγίου Λειψάνου

Πέρασε από τότε πολύς καιρός και το σώμα του Αγίου αναπαυόταν, εκεί όπου πρόχειρα είχε ταφή, η δε ψυχή του ηγάλλετο μετά των Αγγέλων και των Αγίων πλησίον του Κυρίου. Κάποια όμως νύχτα, παρουσιάστηκε ο Ιερομάρτυρας στον ύπνο μιας γυναίκας, χήρας, πού ήταν ευλαβής χριστιανή και της διηγήθηκε πόσα και τί μαρτύρια έπαθε στο δρόμο, από τούς εξαγριωμένους Τούρκους όταν πήγαινε στη Μαλακοπή.

Και τώρα της λέγει,

› Nα σηκωθείς και να πάς αμέσως στην Δημογεροντία, για να έρθουν να με βρουν στο γνωστό Κόμπια — Ντερέ, πλησίον της Μαλακοπής.

Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία και προσοχή στο όνειρο, πού είδε.

Ξαναπαρουσιάσθηκε όμως ο Άγιος μετά από λίγες ημέρες.

› Γιατί δεν πήγες εκεί πού σε έστειλα;

της είπε έντονα.

Γεμάτη τότε τρόμο σηκώθηκε η ευλαβική γυναίκα και επήγε στο σπίτι ενός γνωστού της Δημογέροντα. Του διηγήθηκε ότι είδε και όσα της είπε ο Ιερομάρτυρας Γεώργιος.
Μόλις έμαθαν αυτό οι Νεαπολίτες, ήλθαν αμέσως με μεγάλη προθυμία, στο μέρος όπου τούς είχε υποδείξει ο Άγιος, διά της γυναικός εκείνης. Έσκαψαν τον πρόχειρο εκείνο τάφο και βρήκαν το τίμιο του Αγίου λείψανο άθικτο και άφθαρτο και γεμάτο θεία ευωδία!! Το προσκύνησαν με μεγάλη ευλάβεια, ιερά συγκίνηση και χαρά και το έβαλαν μέσα σε μια ξύλινη λάρνακα.

Το μετέφεραν κατόπιν στο σπίτι του ιερέως Νεοφύτου, σαν άγιο πλέον λείψανο. Μπροστά σ’ αυτό έκαιγε συνεχώς καντήλι, και πολλοί ερχόταν κάθε μέρα για να ψέλνουν παρακλήσεις και να παρακαλούν τον Άγιο. Πολλά θαύματα έγιναν σ’ αυτούς, πού ερχόταν με αληθινή πίστη, και ζητούσαν την βοήθειά του.

Πως μεταφέρθηκε το άγιο λείψανο του στην Ελλάδα

Ήλθε τέλος το έτος 1924. Τότε έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών και οι Έλληνες της Καπαδοκίας ετοιμάζονταν να αναχωρήσουν για την Ελλάδα. Ο καθένας έπαιρνε ότι πολύτιμο μπορούσε να μεταφέρει. Ο εφημέριος τού νου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεώρησε πρώτον καθήκον την μεταφορά του λειψάνου του Αγίου Γεωργίου. Μετά τον θάνατο του ιερέως Νεοφύτου, βρισκόταν στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αυτός. Αφού πήραν, λοιπόν, το λείψανο με τα άλλα ιερά σκεύη, το μετέφεραν στην παραλία της Μυρσίνης και από εκεί μπήκαν σ' ένα ατμόπλοιο, για την Ελλάδα.

Όταν έφθασαν στην ελεύθερη Ελλάδα, παρέδωσαν το λείψανο στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν, σαν ιερό κειμήλιο, στον ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου, στη συνοικία Νέα Νεάπολη Περισσού Αθηνών. Ευρίσκεται δεξιά της Σαφραμπόλεως και πάνω από τη Νέα Ιωνία.

Πολλά θαύματα εξακολουθούν να γίνονται έκτοτε συνεχώς σε πολλούς, πού με πίστη, προσέρχονται, για να ζητήσουν τη θαυματουργό δύναμη τού Αγίου.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ.

Ο Άγιος Γεώργιος ο Νεαπολίτης (3 Νοεμβρίου) του οποίου το σκήνωμα (άφθαρτο, εκτός της Αγίας Κάρας του που έχει αποκοπεί) φυλάσσεται στον Ι.Ν Αγίου Ευσταθίου Άνω Νέας Ιωνίας στην Αθήνα (μαζί με την αγία κάρα), έχει κάνει πολλά θαύματα:

1. Διαβάζουμε στη Βιογραφία του: "...Ανήσυχοι οι Νεαπολίτες (που περίμεναν να επιστρέψει ο άγιος από γειτονικό χωριό που είχε πάει και δεν επέστρεφε-τον είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι) βγήκαν σε αναζήτησή του. Βρήκαν το άγιο σώμα του άψυχο στο δρόμο μεταξύ των δυο χωριών και την τίμια κεφαλή και θρηνώντας και κλαίγοντας για τον σκληρό θάνατο του ποιμένα τους τον κήδευαν επιτόπου βιαστικά, φοβούμενοι τη μανία των Αγαρηνών. Πάνω στον τάφο μια πέτρα έφερε την απλή επιγραφή : «Ιερεύς Γεώργιος»

Πέρασε έτσι αρκετός καιρός, όταν μια νύκτα ο άγιος ιερομάρτυς εμφανίζεται σε όραμα σε μια ευλαβή χήρα διηγούμενος τα όσα συνέβησαν και προτρέποντάς την να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφή. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος.

Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ονόματι Νεόφυτο, γιο του επίσης ιερέα Βασιλείου, συνεφημερίου του αγίου, σπεύδουν και ανασκάπτουν τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Ω, του θαύματος! Το λείψανο του Αγίου υπάρχει σώο και ακέραιο διαχέοντας ουράνια ευωδιά και Χάρη! Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια και δέος, το τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του π. Νεοφύτου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί. Εκεί προσέρχονταν πάρα πολλοί, ντόπιοι και ξένοι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του.

Αρχίζουν να τελούνται θαύματα. Ασθένειες και αναπηρίες θεραπεύονται, άτεκνοι αποκτούν παιδιά, ψυχικά νοσήματα εξαφανίζονται, ακόμη και για ανομβρία καταφεύγουν στον Άγιο οι Νεαπολίτες, για να δουν σε λίγη ώρα την ευλογημένη βροχή να πέφτει δυνατή. Όλοι ομολογούσαν πόσο θαυματουργός αναδείχτηκε ο Άγιος Γεώργιος!

Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν και οι Έλληνες της Καππαδοκίας για την ελεύθερη Ελλάδα παίρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι θεωρούσε πολυτιμότερο. Ο τότε εφημέριος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεωρώντας πρώτο του καθήκον την ασφαλή μεταφορά του θαυματουργού και άφθαρτου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, το μετέφερε από την παραλία της Μερσίνης με ατμόπλοιο στην Αττική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, η οποία όμως κόπασε με θαύμα του Αγίου (Το θαύμα είναι πως επί κάποιες συνεχόμενες μέρες κάθε βράδυ εμφανιζόταν στο πλοίο ένας Ιερωμένος και θύμιαζε το χώρο που φυλασσόταν το σκήνωμα του Αγίου. Ο Κυβερνήτης νομίζοντας πως είναι ο πατήρ Ιγνάτιος του έκανε παρατηρήσεις να μην θυμιατίζει το βράδυ γιατί φοβόντουσαν οι ναύτες. Ο πατήρ Ιγνάτιος απάντησε - και έτσι ήταν-πως όλα αυτά τα βράδια κοιμόταν γιατί ήταν κουρασμένος από την ταλαιπωρία. Του είπε όμως πως στο πλοίο φυλασσόταν το λείψανο του Άγιου Γεωργίου του Νεαπολίτου οπότε και άναψαν καντήλι στο χώρο. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έγινε φοβερή θαλασσοταραχή κατά την οποία αναποδογύρισε το λείψανο του αγίου. Μόλις το έβαλαν στη θέση του, αμέσως η θάλασσα γαλήνεψε).

Στην Αττική το ιερό λείψανο παραδόθηκε στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν με ευλάβεια στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Από τότε άπειρα είναι τα θαύματα και οι ιάσεις που ενεργεί ο Άγιος Γεώργιος σε όσους με πίστη επικαλούνται το όνομά του."

2. Νεωκόρος στην εκκλησία του αγίου Ευσταθίου μου είχε πει εμένα όταν τον ρώτησα για τον άγιο (το 2000) πως πρόσφατα τότε (ίσως και μέσα στο 2000) δικηγόρος που δεν είχε παιδιά ερχόταν κάθε μέρα στην εκκλησία και άναβε κάθε φορά μια λαμπάδα στον άγιο για να πετύχει το ποθούμενο, πράγμα που γρήγορα εκπληρώθηκε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Βίον ἅγιον, ἐμφρόνως ἔχων, ἱερατεύσας, Θεῷ ὁσίως, θεοφόρε παμμάκαρ Γεώργιε· καὶ γεωργῶν τῆς ἀγάπης τὸ πλήρωμα, τὸ ἱερὸν ἀπετμήθης αὐχένα σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Θυσίαν Θεῷ προσφέρων τὴν ἀναίμακτον, ὡς ὢν ἱερεύς, τῆς χάριτος Γεώργιε, σεαυτὸν προσήγαγες, ὥσπερ θῦμα αὐτῷ καθαρώτατον· διὰ τοῦτο δεδόξασαι, σὺν Ὁσίων χορείαις, καὶ κλεινοῖς ἀθληταῖς.

Πηγή: Ορθόδοξη Δικτυακή Παρουσία, Άπαντα Ορθοδοξίας

Στα Ουαλικά το όνομα της είναι Gwenfrewi. Ήταν ανηψιά του μεγάλου αγίου Beuno του Θαυματουργού και ζούσε με τους γονείς της πιο ψηλά από την κοιλάδα που βρισκόταν το κελί του και το ψάθινο εκκλησάκι του, στο λόφο όπου τώρα στέκεται η εκκλησία.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Caradoc, γιος ενός τοπικού οπλαρχηγού ζήτησε να την απολαύσει καθώς κυνηγούσε και επιχείρησε να την αποπλανήσει. Εκείνη αντιστάθηκε στις ορέξεις του και έτρεξε προς το εκκλησάκι του θείου της για προστασία. Ο Caradoc την κυνήγησε και μέσα στο θυμό του της έκοψε το κεφάλι με το σπαθί του. Μία πηγή από νερό άρχισε να ρέει στο σημείο όπου έπεσε το κεφάλι της. Ο Άγιος Beuno επανατοποθέτησε το κεφάλι της και μέσα από θερμή προσευχή προς τον Σωτήρα επανήλθε στη ζωή.

Η Αγία Winefride άρχισε να ακολουθεί τη μοναστική ζωή κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου Eleri. Έμεινε με τον θείο της ώσπου αυτός μετακόμισε στην περιοχή Clynnog Fawr στη χερσόνησο Lleyn. Έπειτα αφού έμεινε για σύντομο διάστημα στο Bodfari και στο Henllan δίπλα στο Denbigh, η Αγία Winefride ταξίδεψε δυτικά προς τους λόφους ψηλά πάνω από την κοιλάδα Conwy και εκεί εγκατέστησε ένα μοναστήρι από μοναχές στο χωριό Gwytherin. Κοιμήθηκε σε σχετικά νεαρή ηλικία κατά το έτος 650 και οδηγήθηκε στο τόπο της ανάπαυσης της από τον Άγιο Eleri ο οποίος ήταν ο πρώτος που την εκπαίδευσε.

Τα λείψανα της αγίας μεταφέρθηκαν στο αβαείο των Βενεδικτίνων στο Shrewsbury το 1138, παρέμειναν εκεί ώσπου λεηλατήθηκαν και διασκορπίστηκαν κατά την Μεταρρύθμιση.

Μόνο ένα δάκτυλο διασώθηκε και αυτό το πολύτιμο λείψανο παρουσιάζεται για προσκύνηση σήμερα στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Holywell (άγιο πηγάδι). Στο Gwytherin δεν έχει απομείνει κάτι να τη θυμίζει πέρα από την εκκλησία που είναι αφιερωμένη σε αυτή· το πέτρινο εκκλησάκι της κατεδαφίστηκε 300 χρόνια πριν. Η μεγάλη καμπάνα του, η οποία χρειαζόταν τέσσερις άντρες για να μπορέσουν να τη χτυπήσουν, διαλύθηκε σαν άχρηστο μέταλλο το 1730.

Στο Holywell θεωρούν ύψιστη αξία την ανάμνηση της Αγίας Winefride. Μέσα από τις μεσιτείες της, πολλά θαύματα έχουν συμβεί στο Holywell, το οποίο μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του παλαιότερου προσκυνήματος στη Βρετανία. To 1416 o Henry o πέμπτος πήγε εκεί περπατώντας για να αποδώσει ευχαριστία για τη μεγάλη του νίκη στο Agincourt.

Οι επισκέψεις τον προσκυνητών δεν έχουν μειωθεί και θα ήταν καλό και εμείς να είμαστε μεταξύ τους. Για εμάς η Αγία Winefride συνδέεται με την Ορθόδοξη πίστη μαζί με τον Άγιο Alban τον πρωτομάρτυρα, με τον Δαβίδ και τον Beuno, με τον Cuthbert και τον Aidan, με τον Columba και τον Patrick- μαζί με όλους τους Ορθόδοξους Αγίους της αδιαίρετης Εκκλησίας της οποίας το φως φανερώθηκε στη γη μας.

Στην βάπτιση Του στον Ιορδάνη, ο Χριστός απολύτρωσε μία διαστρεβλωμένη και ανισόρροπη φυσική τάξη, μετατρέποντας το νερό σε ένα κανάλι από χάρη και θεραπεία. Ας είναι έτσι και για όλους εμάς που δεχόμαστε τον αγιασμό της Αγίας Του. Το εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο σε αυτήν χτίστηκε με γενναιοδωρία της Margaret, κόμισσας του Richmond. Το εκκλησάκι είναι πλήρως επιπλωμένο και διακοσμημένο με εξαίρετα γλυπτά. Στο πηγάδι όπου βρίσκεται το αγιασμένο νερό της Αγίας, τα νερά ευλογούνται από τους Ορθοδόξους και όποιος επιθυμεί μπορεί να μπει μέσα στο νερό.

(Ακολουθεί το Αγγλικό κείμενο:

Winefride of Treffynon,
Feast day:  November 3

Saint Winefride of Treffynon In Welsh her name is Gwenfrewi. She was the niece of the great Saint Beuno the Wonderworker and she lived with her parents higher up the valley from his cell and wattle chapel, on the hill where the parish church now stands. According to tradition, Caradoc the son of a local chieftain sought refreshment from her while out hunting and then attempted to seduce her. She repelled his advances and ran towards her uncle’s chapel for sanctuary.

Caradoc pursued her and in a rage struck off her head with his sword. A spring of water began to flow where her head fell. Saint Beuno replaced her head and, through fervent prayer to the Saviour, she was brought back to life.

Saint Winefride began to follow the monastic life, under the spiritual direction of Saint Eleri. She remained with her uncle until he moved to Clynnog Fawr on the Lleyn peninsula. Then, after staying briefly at Bodfari and Henllan near Denbigh, Saint Winefride travelled west to the hills high above the Conwy valley and there she established a monastery of nuns in the village of Gwytherin. She passed to her reward, still relatively young, in about the year 650 and she was laid to rest by Saint Eleri who had first professed her.

The saint’s relics were taken to the Benedictine abbey at Shrewsbury in 1138, remaining there until they were despoiled and scattered during the Reformation. Only one finger remained and this precious relic is today preserved and venerated in the Roman Catholic church in Holywell. At Gwytherin no memory of her remains, apart from the dedication of the church, for her stone chapel was demolished 300 years ago. Her great bell, which could only be tolled by four men, was broken up for scrap in 1730.

It is above all at Holywell that Saint Winefride is remembered. Through her intercessions, many miracles have been worked at the Holy Well, which can claim to be the oldest place of unbroken pilgrimage in Britain. In 1416 Henry V went there on foot from Shrewsbury to give thanks for his great victory at Agincourt. The visits of pilgrim have never ceased and we too shall be of their number. For us Saint Winefride is united in Orthodox faith with Alban our protomartyr, with David and Beuno, Cuthbert and Aidan, Columba and Patrick – with all the Holy Orthodox saints of the undivided Church whose light has shone in our land.

At His baptism in the Jordan, Christ redeemed a distorted and unbalanced natural order, transforming water into a channel of grace and healing. May it be so for us all as we receive the holy water of His saint.

The Troparion of Saint Winifride in Tone 4.

Suffering death for your virginity, O holy Winifride, through God’s mercy your body was made whole and restored to life. Thy healing grace flows in streams of living water. Pray to God for us, that our souls may be saved.

The Chapel and Well:

The chapel of Saint Winefride (1490‑1500) is a gem, with many interesting decorative carvings in the nave and sanctuary. It was built through the munificence of Margaret, Countess of Richmond, whose son ascended the throne as Henry VII after his victory at Bosworth Field. The chapel is bare of all furnishings except on our pilgrimage when the chapel is once again set up as an Orthodox church. The well is presently undergoing a major restoration by CADW and this year we will have to put up with the continuing presence of scaffolding within the well-house. The work does not prevent us from blessing the waters and, for those who wish to, entering the pool itself.

Source: «Winefride of Treffynon», Archdiocese of Thyateira & Great Britain)

Η αγία Γουίνιφρεντ για την αιώνια ζωή

Το μόνο που ευχόταν, έλεγε και προσευχόταν ήταν να μη την ενοχλήσει και την νικήσει ο πειρασμός στο τελευταίο της πέρασμα προς την αιωνιότητα, αλλά κάθε μέρα που περνά να αγαπά τον Χριστό όλο και περισσότερο. Τις τελευταίες ημέρες της ζωής της έλεγε στις μοναχές που ήταν γύρω της και θρηνούσαν:

«Μην αμφιβάλλετε, αγαπημένα μου παιδιά, ότι στον ουρανό, όπου με τη χάρη του Θεού πηγαίνω, θα κάνω περισσότερα για εσάς από αυτά που μπορώ να κάνω εδώ στη γη. Η υποσχόμενη από τον Χριστό χώρα, όπου μεταβαίνω, δεν είναι χώρα αγνώστων, αλλά ευλογημένος τόπος, όπου η κατανόηση των αναγκών των φίλων και αδελφών στη γη είναι μεγαλύτερη. Δύναμις δίνεται από τον Τριαδικό Θεό και χάρις στους κατοίκους της επουρανίου βασιλείας, για να βοηθούν τους εις την γη ζώντας και να στέλνουν πλούσιες χάρες με τις πρεσβείες τους.

Σας υπόσχομαι να κάνω αυτό στη βασιλεία των ουρανών, γι' αυτό μην είστε λυπημένες, σαν εκείνους που δεν έχουν ελπίδα, σαν τα παιδιά της γης, που πεθαίνουν μέσα στην αμαρτία και δεν έχουν άλλο παρά τον φόβο της κρίσεως, που γι' αυτούς ο θάνατος είναι μόνο ο εκτελεστής που τους σέρνει ανάμεσα από ένα συνωστισμό αποπνικτικό. Να θυμάστε ότι για τις αγνές ψυχές και καθαρές ο θάνατος είναι ένα θερμό αγκάλιασμα, προσκάλεσμα στον Νυμφίο Χριστό.»

Στις νεότερες μοναχές έλεγε:

«Να υπενθυμίσω ότι το σώμα, που είναι όμορφο εξωτερικά, είναι φυλακή της αθάνατης ψυχής σας. Κρατήστε το καθαρό και θυμηθείτε ότι οι καθαρές και αγνές ψυχές στο κρεβάτι του θανάτου λαμβάνουν εκατονταπλάσιες χαρές από τον Κύριο.»

(Από το βιβλίο της Κασσιανής Γ. Μαζαράκη, «Ορθόδοξη Βρετανική και Κελτική Εκκλησία», σελ. 494)

Πηγή: Προσκυνητής, Archdiocese of Thyateira & Great Britain, Ορθόδοξη Κελτική και Αγγλοσαξονική Εκκλησία

Οι άγιοι νεομάρτυρες Λάμπρος, Θεόδωρος και κάποιος του οποίου δεν γνωρίζουμε το όνομα κατάγονταν από την Πελοπόννησο και ήταν έμποροι στο επάγγελμα.

Παραμένοντας καιρό στα Γιάννενα για εμπορικούς λόγους είχαν μάθει να μιλούν και την αλβανική διάλεκτο. Κατά το 1786 μ.Χ. αποφάσισαν να επιστρέψουν στον Μωριά, στην πατρίδα τους. Ξεκίνησαν λοιπόν και φθάνοντας στο Βραχώρι (Αγρίνιο) είπαν να διανυκτερεύσουν εκεί. Στην είσοδο της πόλης στέκονταν οι φοροεισπράκτορες για τη συλλογή του κεφαλικού φόρου που πλήρωναν οι ρωμιοί. Οι τρεις έμποροι μηχανεύτηκαν να προσποιηθούν τους μουσουλμάνους, για να μη πληρώσουν φόρο. Έτσι περνώντας από το γιομπρούκι, τον χώρο που κάθονταν οι γιομπρουκτσήδες (φοροεισπράκτορες), τους χαιρέτησαν με τον μουσουλμανικό χαιρετισμό «σαλάμ αλέκουμ». Νομίζοντας οι φοροεισπράκτορες πως είναι μουσουλμάνοι αρβανίτες, τους άφησαν να περάσουν ελεύθερα. Αυτοί πήγαν σε κάποιο σπίτι να διανυκτερεύσουν για να συνεχίσουν πρωί πρωί την άλλη ημέρα για την πατρίδα τους. Οι Τούρκοι θέλοντας να δουν που κατέλυσαν οι ξένοι και να μάθουν και κανένα νέο από τα Γιάννενα έστειλαν κάποιο δικό τους στο σπίτι που έμεναν οι άγιοι. Εκείνος πλησιάζοντας στο σπίτι δεν χτύπησε αμέσως παρά στάθηκε απέξω ν’ αφουγκραστεί τι έλεγαν μέσα. Την ώρα εκείνη οι τρεις φιλοξενούμενοι έλεγαν στον νοικοκύρη ότι σήμερα μ’ ένα σαλάμ γλυτώσαμε τον φόρο.

Μόλις τ’ άκουσε ο τούρκος κατάλαβε πως είναι Χριστιανοί και χωρίς να μπει μέσα, έτρεξε αμέσως να το αναγγείλει σε αυτούς που τον είχαν στείλει. Ως θηρία ανήμερα τότε επέδραμαν οι ασεβείς, τους άρπαξαν και κυριολεκτικά σέρνοντάς τους, τους πήγαν στο δικαστήριο και είπαν στον δικαστή:

› Αυτοί οι τρεις άνθρωποι ενώ είναι ρωμιοί περνώντας σήμερα από το γιομπρούκι μας χαιρέτησαν με το σαλάμ αλέκουμ. Πρέπει λοιπόν ν’ ανακριθούν γιατί το είπαν αυτό το οποίο είναι χαρακτηριστικό των Τούρκων και όχι των Ρωμιών. Και αν μεν περιγέλασαν την πίστη πρέπει σύμφωνα με τον νόμο να τιμωρηθούν, αν δε αγάπησαν το ισλάμ να περιτμηθούν και να τιμηθούν.

Ο δικαστής τότε τους ρώτησε αν όλα αυτά αληθεύουν.

Οι άγιοι μάρτυρες του απάντησαν με ειλικρίνεια:

› ναι, είναι αλήθεια, ότι χαιρετίσαμε τούρκικα, για να μην πληρώσουμε τον φόρο, όχι όμως πως αγαπήσαμε το ισλάμ.

Ο κριτής τους απάντησε:

› λοιπόν τώρα πρέπει να γίνετε Τούρκοι δίχως άλλο και έτσι να γλυτώσετε τη ζωή σας, ειδεμή έχετε να βασανιστείτε και να θανατωθείτε.

Όταν τ’ άκουσαν αυτά οι άγιοι έδωσαν όπως έπρεπε την απάντηση στον δικαστή:

› Εμείς, ενδοξότατε αφέντη, είπαμε αυτόν τον λόγο για να γλυτώσουμε χρήματα, όμως το ν’ αρνηθούμε την πίστη μας είναι αδύνατον, κάνε μας ό,τι θέλεις.

Τότε ο δικαστής διέταξε να τους δείρουν αλύπητα και να τους κλείσουν στη φυλακή.

Εκεί στη φυλακή ο ένας παρηγορούσε τον άλλον.

Μάλιστα ο ένας ο οποίος ήταν και γραμματισμένος έλεγε,

› προσέχετε αδελφοί μου, μη δειλιάσει κανένας και χάσει αυτό το κελεπούρι που μας έτυχε. Λίγο θα υπομείνουμε και την αιώνια ζωή θα κερδίσουμε. Να μη λυπηθούμε ούτε συγγενείς, ούτε φίλους, ούτε την πρόσκαιρη πατρίδα αλλά να σταθούμε ανδρείοι στην πίστη του Χριστού, για να πάμε χαίροντες στην άλλη πατρίδα, όπου δεν έχει τέλος ποτέ.

Αφού έμειναν νηστικοί αρκετές ημέρες στη φυλακή τους έφεραν πάλι στον δικαστή, ο οποίος αφού τους ανέκρινε ξανά, διέταξε να τους ξυλοκοπήσουν και να τους γυρίσουν πάλι στη φυλακή.

Μετά από πέντε ημέρες τους οδήγησαν πίσω στο δικαστήριο, όπου ο μουσελίμης κι ο κατής συμφώνησαν και εξέδωσαν την καταδικαστική απόφαση.

Τους πήραν τότε οι δήμιοι και τον ένα τον κρέμασαν σ’ ένα πλάτανο κοντά στο τζαρσί (αγορά), τον άλλο έξω από τον Άγιο Δημήτριο και τον άλλο στην άκρη της πλατείας, εκεί όπου μπαίνει ο κεντρικός δρόμος μέσα στην πόλη.

Έτσι οι τρισόλβιοι μάρτυρες, χωρίς να το περιμένουν, έλαβαν τον στέφανο της αθλήσεως από τον αγωνοθέτη Κύριο.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τριάδος ἰσάριθμοι τῆς ὑπερθέου σοφοί, ὑπάρχοντες ὤφθητε ἐν Βραχωρίῳ στεῤῥᾷ, ἀθλήσει φωτίζοντες, πάντας τοὺς ὡς ὁπλίτας τοῦ Χριστοῦ ὑμᾶς γνόντας, Λάμπρε σὺν Θεοδώρῳ καὶ ἑνὶ Ἄλλῳ πάλαι, καὶ νῦν ἐν παῤῥησίᾳ Χριστῷ, πρεσβεύσατε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Τοὺς Βραχωρίου, βοηθοὺς καὶ ἀντιλήπτορας, τοὺς τῇ ἀθλήσει, αὐτῶν τοῦτο ἁγιάσαντας, πίστει ἅπαντες συνέλθωμεν ἐκβοῶντες· ὡς τυχόντες παῤῥησίας πρὸς τὸν Κύριον, ἐξ αἱρέσεων καὶ νόσων ἡμᾶς ῥύσασθε ἵνα κράζωμεν· θεῖοι Μάρτυρες χαίρετε.

Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, σὺν Βραχωρίῳ, Ἐκκλησία ἅπασα, μνήμην Μαρτύρων Σου Χριστέ, καὶ εὐφροσύνως κραυγάζει Σοι· σῶσον Οἰκτίρμον, τὸν κόσμον εὐχαῖς αὐτῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἄγγελοι ἀοράτως ᾄδουσί σοι ἀπαύστως σὺν Μάρτυσι Χριστὲ Παντοκράτωρ. Καὶ νῦν ὡς Θεὸν Λόγον ἐπὶ γῆς τοὺς κηρύξαντάς Σε τὸν Χριστόν, Κύριε, ὁπλίτας Σου, ὑμνοῦμεν ἐκβοῶντες πρὸς αὐτοὺς τοιαῦτα·

Χαίρετε, δι’ ὧν ὁ Χριστὸς ἐκηρύχθη·
χαίρετε, δι’ ὧν ὁ ἐχθρὸς ἐπατήθη.

Χαίρετε, τὸν κόσμον τοῖς ἄθλοις φωτίσαντες·
χαίρετε, ἐν σκότει τὸν βελίαρ βυθίσαντες.

Χαίρετε, πάντων ἀπροσμάχητοι Ὀρθοδόξων οἱ φρουροί·
χαίρετε, πᾶσαν οἱ διώκοντες τῶν αἱρέσων ἀχλύν.

Χαίρετε, ὑπ’ ἀδίκων τῶν κριτῶν δικασθέντες·
χαίρετε, ὑπὸ δικαίου τοῦ Κριτοῦ οἱ στεφθέντες.

Χαίρετε, Χριστὸν τῇ ἀγχόνῃ δοξάσαντες·
χαίρετε, ἀεὶ μετ’ Αὐτοῦ συνδοξαζόμενοι.

Χαίρετε, κλεινοὶ Βραχωρίου προστάται·
χαίρετε, ταχινοὶ πασῶν νόσων διῶκται.

Θείοι Μάρτυρες χαίρετε.

Πηγή: Ελλήνων Εκκλησία

Αν βλέπαμε μια "μικτή κόσμου" της Ορθοδοξίας, στην οποία σίγουρα θα συμμετείχαν ο άγιος Πορφύριος, οι Γέροντες Παΐσιος και Ιάκωβος, Κλεόπας Ελίε, Σωφρόνιος του Έσσεξ και Ιωνάς της Οδησσού († 2012 - για να περιοριστώ σε αγίους που κοιμήθηκαν μετά το 1990), βασικός παίχτης θα ήταν και ο άγιος Γαβριήλ.

Ο μεγάλος άγιος της Γεωργίας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής († 1995)

Αν βλέπαμε μια "μικτή κόσμου" της Ορθοδοξίας, στην οποία σίγουρα θα συμμετείχαν ο άγιος Πορφύριος, οι Γέροντες Παΐσιος και Ιάκωβος, Κλεόπας Ελίε, Σωφρόνιος του Έσσεξ και Ιωνάς της Οδησσού († 2012 - για να περιοριστώ σε αγίους που κοιμήθηκαν μετά το 1990), βασικός παίχτης θα ήταν και ο άγιος Γαβριήλ.

Οι περιπέτειές του (από την εφηβία ακόμη, πιστό παιδί μιας αθεϊστικής οικογένειας που τον εμπόδιζε να προσεύχεται - όμως η μητέρα του τελικά πίστεψε και κατέληξε μοναχή), οι ασκητικοί του αγώνες και οι ταλαιπωρίες του για το Χριστό συγκλονίζουν. Η αγάπη του απέραντη. Τα θαυματουργικά του χαρίσματα είναι εφάμιλλα του αγίου Πορφυρίου και του Γέροντα Παΐσιου.

Σταχυολογούμε ένα μικρό αφιέρωμα στην προσωπικότητά του, εξαιρετικά επίκαιρη μια και βαδίζουμε προς μια αθεϊστική κοινωνία ακόμη και στη χώρα μας. Ας έχουμε την ευχή του.

Ο π. Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1929 στην Τυφλίδα της Γεωργίας και κοιμήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1995 στο Μτσχέτα. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Γεωργίας, ένας χαρισματικός και θεοφόρος Γέροντας, ο οποίος έζησε ως διά Χριστόν σαλός (προσποιητά τρελός ["Ν": άρθρο για τους σαλούς εδώ - ενότητα στο blog μας εδώ]) και Ομολογητής (δηλ. διακήρυξε δημόσια την πίστη του στο Χριστό κατά τη διάρκεια διωγμού). Ενάντια στις επιταγές του αθεϊστικού καθεστώτος, έχτισε με τα ίδια του τα χέρια έναν τετράτρουλο ναό στο σπίτι του, όπου και ασκήτεψε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκάρη μοναχός και διώχθηκε για πολλά χρόνια από την κυβέρνηση. Βασανίστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες και φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες.

Ενώ δεν μας έχει ακόμη αποκαλυφθεί όλο το φάσμα του βίου του, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες των ανθρώπων που τον επισκέπτονται στην Ιερά Μονή Σαμτάβρο, στην πόλη Μτσχέτα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και έζησαν από κοντά τη θαυματουργική του δύναμη, αλλά και το διορατικό και προορατικό του χάρισμα. Σήμερα στον τάφο του, στο προαύλιο του μοναστηριού, επιτελούνται αναρίθμητα θαύματα σε ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.
Ο άγιος Γαβριήλ τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Νοεμβρίου.

Διδασκαλίες του αγίου:

1.«Μπροστά στον κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, το σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου όμως λουρί το κρατάει ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα πέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς.»

2. «Στις έσχατες ημέρες η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη είναι που θα σώσει τους ανθρώπους. Η καλοσύνη θα σου ανοίξει την πύλη του Παραδείσου, η ταπείνωση θα σε βάλει μέσα και η αγάπη θα σου φανερώσει το πρόσωπο του Θεού…»


Διωγμός και από την επίσημη Εκκλησία!

Για χρόνια ο πατριάρχης Γεωργίας Εφραίμ Β΄ του είχε επιβάλει ακοινωνησία (απαγόρευση να κοινωνήσει, δηλ. αφορισμό), υποκύπτοντας σε πιέσεις του καθεστώτος! Αυτό το διάστημα, που δεν είχε θέση σε κάποιο ναό, ο άγιος έζησε ως ζητιάνος και με τα χρήματα που μάζευε ελεούσε τους φτωχούς. Ο πατριάρχης τού έλυσε τον αφορισμό λίγο πριν το θάνατό του (του πατριάρχη), το 1972. Όταν πέθανε, ο άγιος πήρε τη φωτογραφία του (που την κατέβασαν από τη Θεολογική Σχολή, για να βάλουν τη φωτογραφία του νέου πατριάρχη) και την τοποθέτησε με σεβασμό στο κελί του (βιογραφία του αγίου, σελ. 70-74).

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ (Εδώ )

›Γέροντα, πώς να αγαπάμε έναν κακό άνθρωπο;

› Κατανοώ την ερώτηση σας. Να μισείτε την κακία και την αμαρτία, όμως τον άνθρωπο πρέπει να τον λυπάστε και να τον αγαπάτε. Μόνον ο Θεός ξέρει. Μπορεί αυτός που εμείς μισούμε σήμερα, αύριο, με προσευχή, με δάκρυα, με νηστεία, με μετάνοια, να καθαριστεί και ο Κύριος να τον συμπεριλάβει στους Αγγέλους. Υπήρξαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ιστορία.

Όταν έβριζαν ή κατηγορούσαν τον άγιο, τον ρωτούσαν με ειλικρινή απορία:

› Στ' αλήθεια, Γέροντα, ακόμη τους αγαπάς;

› Τώρα πιο πολύ τους αγαπώ και τους λυπάμαι, απαντούσε μελαγχολικά.

Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και παραπονιόταν:

› Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.

Ο π. Γαβριήλ κατέβαινε στο ναό, γονάτιζε στον άμβωνα και κήρυττε να περνούμε τις ημέρες μας με αγάπη. Αν είχε μαλώσει κάποιον για τυχόν λάθη που διέπραξε και περνούσε η μέρα χωρίς να έρθει να του ζητήσει συγχώρεση, τον έβρισκε Γέροντας κι έλεγε:

› Συγγνώμη αν σε στενοχώρησα.

Κάποια φορά ο Γέροντας, ενόσω μας μιλούσε στο κελί του, άρχισε ξαφνικά να «κατηγορεί» κάποιον που κατείχε μεγάλη θέση:

›Τέτοιον εχθρό, σαν αυτόν, δεν είχε ξανά η Γεωργία. Είναι δυνατόν να μη βρέθηκε κανείς να τον σκοτώσει για να ελευθερώσει τον λαό; Τον φονιά του θα τον εκτελέσουν αμέσως. Αλλά εγώ θα τον ελεήσω!

Ένας πιστός, που ήταν εκεί, σκέφτηκε:

› Εγώ, π. Γαβριήλ, μπορώ να τον σκοτώσω.

Κι αμέσως ο Γέροντας του είπε:

› Αν μισήσεις έστω κι έναν άνθρωπο, είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών!

Με τέτοιον τρόπο δίδασκε ο άγιος στους ανθρώπους την αγάπη.

Ο άγιος δεχόταν δώρα μόνο αν ήταν δουλεμένα με αγάπη και καλοσύνη. Σ' όποια δουλειά δεν έβλεπε αγάπη, έλεγε:

› Δεν τη θέλω τέτοια δουλειά. Δεν έχει χάρη.

Μάλιστα δεν δεχόταν ούτε το ψωμί που του πρόσφεραν αν αυτό δεν δινόταν αυθόρμητα κι από αγάπη. Ένα πνευματικό του παιδί θυμάται σχετικά:

› Κάποτε μια φίλη μου, πηγαίνοντας στον Γέροντα, πήρε μαζί της τρία καρβέλια ψωμί για να του τα δώσει. Στο δρόμο σκέφτηκε: "Τι τα χρειάζεται ο π. Γαβριήλ τρία καρβέλια; Τα δύο του φτάνουν". Και κράτησε το ένα για τον εαυτό της. Όταν μπήκαμε στην αυλή του μοναστηριού, ο Γέροντας μου είπε, κοιτάζοντας αυστηρά τη φίλη μου:

› Πάρε αυτά τα καρβέλια και δώσ' τα στα πουλιά.

Άρχισα να κόβω μπουκίτσες το ζεστό ψωμί και απορούσα γιατί με έβαλε να δώσω στα πουλιά τόσο ψωμί. Ύστερα η φίλη μου, μου εξήγησε το λόγο αποκαλύπτοντας μου τι είχε σκεφτεί νωρίτερα. Και μ' αυτό τον τρόπο ο Γέροντας έδωσε ένα μάθημα στη φίλη μου».

Ο π. Γαβριήλ μας είχε φανερώσει την επιθυμία του να γράψει κάπου με χρυσά γράμματα «Ο Θεός είναι αγάπη» και να το κρεμάσει στο λαιμό του. Αλλά ο Θεός του είπε:

› Γαβριήλ, το όνομα μου πρέπει να το χαράξεις στην καρδιά σου και όχι να το κρεμάς στο στήθος.

Οι Ιεχωβάδες επικαλούμενοι κάποια χωρία από την Αγία Γραφή, αρνούνται τη μετάγγιση αίματος, θεωρώντας ότι με το αίμα «μεταγγίζονται» και οι αμαρτίες. Ο π. Γαβριήλ έλεγε γι` αυτό το θέμα:

›Ναι, στο αίμα είναι οι αμαρτίες. Αλλά αν ο άνθρωπος πεθαίνει, πρέπει να του δώσεις αίμα για να τον σώσεις. Μεταγγίζεις αγάπη ! Κι η αγάπη σκεπάζει τις αμαρτίες.

Λίγες ημέρες προτού φύγει από τη ζωή ο Γέροντας έλεγε:

› Εγώ είμαι σκουλήκι, χώμα και σκόνη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αλήθεια. Ο Θεός είναι η αλήθεια. Φεύγω και αρχίζω να χτίζω σπίτι. Να ξέρετε: Αν κάποιος από εδώ χαθεί, θα κατέβω εγώ γι' αυτόν ακόμη και στον Άδη.

Ο Θεός μας ζητάει οι καλές πράξεις που κάνουμε να πηγάζουν από την καρδιά μας. Ότι καλό κάνουμε στους άλλους, το κάνουμε για τον Κύριο. Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνεις μια σκάλα. Όταν αμαρτάνεις, την κατεβαίνεις. Κι αυτό συμβαίνει σ' όλη μας τη ζωή.

Μια φορά ο π. Γαβριήλ συζητούσε με τη γυναίκα μου [του συγγραφέα]. Εγώ καθόμουν στη γωνία και άκουγα. Μιλούσε τόσο θερμά και με αγάπη, που σκέφτηκα:

› Μακάρι, Γέροντα, να είχα τη μισή σου αγάπη.

Εκείνος, ξαφνικά, διέκοψε τη συνομιλία του και μου είπε:

› Αυτή την αγάπη, Μαλχάζι, δεν θα την αντέξεις! Απόρησα. Και πάλι σκέφτηκα: «Τότε ας είχα τη μισή απ' τη μισή ή και τη μισή απ' του μισού τη μισή». — Ναι, αυτό μπορεί να γίνει, απάντησε αμέσως στη σκέψη μου και συνέχισε τη συζήτηση του.

› Γι' αυτό είμαστε τόσο αδύναμοι και εύκολα μας νικά ο κόσμος και ο Πονηρός, γιατί προσπαθούμε μόνο για τον εαυτό μας, δεν φροντίζουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη θεϊκή, αλλά ψάχνουμε για στηρίγματα: Ένας στη συγγένεια, δεύτερος στη φιλία, τρίτος στους γνωστούς κι άλλος στους γείτονες. Κι όλες αυτές οι σχέσεις δυναμώνουν τη φιλία κι όχι την ορθή πίστη, που είναι η μόνη που μπορεί να κουμπώσει τη ζώνη της φιλίας. Αλλά εμείς τι παθαίνουμε; Μερικές φορές κάνουμε πιο ευχάριστα παρέα με τους αλλόπιστους παρά με τα παιδιά της Εκκλησίας. Αυτά έλεγε κι ο Ιερός Χρυσόστομος.

Η προσευχή της μάνας για το παιδί της είναι πιο δυνατή και από τις ανοιγμένες φτερούγες του αετού (Εδώ )

Μια φορά παρακάλεσαν τον Γέροντα να προσευχηθεί για κάτι.

› Δεν είναι το θέλημα του Θεού, απάντησε αυστηρά.

› Εσείς προσευχηθείτε, τον ξαναπαρακάλεσαν επιμένοντας.

› Ο Μωυσής έβγαλε τον λαό του από τη δουλεία της Αιγύπτου - τι μπορούσε να κάνει ο ίδιος, αν δεν ήταν θέλημα του Κυρίου;

Όταν ένας κοντινός του π. Γαβριήλ τον ξέχασε στις προσευχές του, κάποια μέρα που πήγε στο κελί του, αφού τον ευλόγησε, του είπε καθώς έφευγε:

› Μη με ξεχνάς στις προσευχές σου, παιδί μου!

› Πώς, πατέρα, το ξέρετε και αυτό; ρώτησε απορημένος.

› Και αυτό το ξέρω και εκείνον με τον οποίο μάλωσες, κι ανέφερε το όνομα του. Όταν προσεύχεστε, εγώ είμαι δίπλα σας, έλεγε κοιτάζοντας τους όλους με αγάπη.

Πώς μπορώ να προσεύχομαι για τους εχθρούς μου;

Ο Ζουράμπ Βαραζασβίλι τον ρώτησε:

›Πάτερ Γαβριήλ, υπάρχουν άνθρωποι ανήθικοι, γεμάτοι κακία, που αξίζουν την περιφρόνηση και σε αναστατώνουν. Πώς μπορούμε να προσευχόμαστε για το καλό τους; Δεν θα βγουν οι ευχές από την καρδιά μας.

› Κάνε την αρχή απ' αυτόν που αγαπάς πιο πολύ, ας πούμε από τα παιδιά σου. Όταν προσευχηθείς γι' αυτά, συνέχισε με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σου. Μετά γι' αυτούς που βρίσκονται γύρω σου, για τους γείτονες. Ύστερα για την πόλη που μένεις. Η Τιφλίδα δεν είναι η μόνη. Να προσευχηθείς για όλους που μένουν στη Γεωργία. Η Γεωργία δεν είναι η μόνη. Την περικυκλώνουν εχθροί.
Παρακάλεσε τον Θεό να ειρηνεύσει τις καρδιές τους, ώστε να μην μπορούν να την εχθρεύονται. Τώρα, αφού προσευχήθηκες για όλη τη χώρα σου, έμειναν μόνον οι δικοί σου προσωπικοί εχθροί. Μην τους αποκλείεις. Παρακάλεσε τον Θεό να γεμίσει τις καρδιές τους με καλοσύνη και το νου τους με σοφία. Βλέπετε; Έτσι γίνεται να προσευχηθείς και για τους εχθρούς.

Για μια πόρνη

Κάποτε, ο Γέροντας κάθε πρωί και για μερικές βδομάδες, μνημόνευε μια κοπέλα που είχε απομακρυνθεί τελείως από κοντά μας, επειδή είχε γίνει πόρνη. Τον άκουγαν και απορούσαν: «Γιατί μας λέει κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια; Ποιος είναι ο λόγος;».

Τελικά τον ρώτησαν:

› Γέροντα, γιατί τη μνημονεύετε τόσο συχνά;

› Για να προσεύχεστε γι' αυτήν. Σας ικετεύω να προσευχηθείτε πολύ για την ψυχή της, μας είπε.

Ένα απόγευμα κάποια πιστή, καθώς ήταν πολύ κουρασμένη, σκεφτόταν: «Δεν μπορώ να μνημονεύω όλους αυτούς τους συγγενείς και γνωστούς μου. Ας νοιάζεται ο καθένας για το κεφάλι του. Μου αρκεί το δικό μου. Την άλλη μέρα που πήγε στον π. Γαβριήλ και γονάτισε να πάρει ευλογία, ο Γέροντας αφού την ευλόγησε της είπε:

›Όχι μόνο για τους κοντινούς σου και για τους γνωστούς σου πρέπει να προσεύχεσαι, αλλά και για όσους βρίσκονται στις φυλακές, στους οίκους ανοχής, για τους ανήμπορους και τους οδοιπόρους.

› Η προσευχή της μάνας για το παιδί της είναι πιο δυνατή και από τις ανοιγμένες φτερούγες του αετού.

Τ Ι ΕΒΛΕΠΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΟ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (Εδώ )

Διηγείται ένας πιστός:

«Μια μέρα, βγαίνοντας από το ναό μαζί με τον π. Γαβριήλ, εκείνος έκανε το σταυρό του. Μόλις απομακρυνθήκαμε μερικά μέτρα, στράφηκε ξαφνικά προς το ναό και άρχισε να... φτύνει! Ύστερα, περνώντας έξω από μια ταβέρνα έκανε πάλι το σταυρό του. Βέβαια αυτό το έκανε συχνά, αλλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω και έτσι δεν συγκράτησα την περιέργεια μου:

› Γέροντα, γιατί όταν είστε κοντά στο ναό φτύνετε και όταν περνάτε έξω από την ταβέρνα κάνετε το σταυρό σας και προσεύχεστε;

› Αφού με ρωτάς από καρδιάς, θα σου πω. Αυτό όμως αφορά μόνον εμένα. Γύρω από την εκκλησία στέκονται παρατεταγμένα σε τρεις σειρές τα δαιμόνια, γιατί δεν θέλουν να μπαίνει μέσα ο άνθρωπος. Έτσι, όταν βγαίνω από το ναό και απομακρύνομαι λίγο, τα βλέπω και φτύνω. Ενώ όποτε περνάω από την ταβέρνα βλέπω τους αγίους Αγγέλους να κλαίνε που μεθοκοπούν εκεί οι άνθρωποι, κι αρχίζω μαζί τους να προσεύχομαι ν' αφήσουν την οινοποσία και να πάνε στο ναό. Ο ναός συμβολίζει τον Ουρανό. Να περάσω από μπροστά του και να μην μπω μέσα; Αν περάσεις μπροστά από την εκκλησία και κάνεις απλώς το σταυρό σου, σημαίνει ότι χαιρετάς τον Θεό και τον προσπερνάς. Τότε τα δαιμόνια χαίρονται. Γι' αυτό πρέπει να διαπεράσεις τον κλοιό τους ή τουλάχιστον να πλησιάσεις την πόρτα του ναού και εκεί να κάνεις το σταυρό σου. Αν δεν έχεις χρόνο, κάνε απλώς το σταυρό σου και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση που δεν μπήκες μέσα».

Μια φορά ο Γέροντας φαινόταν στενοχωρημένος. Ύστερα από λίγο άρχισε να παριστάνει τον τρελό κι έλεγε:

› Φεύγουν από τη Γεωργία για να συναντήσουν άλλους προφήτες. Τι πρόβλημα έχει η Γεωργία; Ίσως εδώ μάλιστα να βρίσκεται και κάποιος λίγο πιο μεγάλος από τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ! «Ότι ουκ έστι προφήτης άτιμος ει μη εν τη πατρίδι αυτού και εν τοις συγγενέσι και εν τη οικία αυτού» .

ΤΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ (Εδώ )

Ο π. Γαβριήλ ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται. Δούλευε για κάποιο διάστημα ως αγρότης στα κολχόζ, όπου και διέμενε. Εκεί στερήθηκε για λίγο την ησυχία, καθώς δεν ήταν εύκολο να μένει μόνος του. Βρήκε όμως πολύ γρήγορα μια σπηλιά, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι βοσκοί, την καθάρισε κι εγκαταστάθηκε εκεί. Πολύ πιθανό είναι την άγνωστη σε μας περίοδο της ζωής του να την πέρασε εκεί, στη σπηλιά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για τους ασκητές και τους σπηλαιώτες φανέρωνε μια εξοικείωση με τη ζωή αυτή, ενώ το πρόσωπο του φορτιζόταν και μια ανεπιτήδευτη τρυφερότητα διαγραφόταν στην έκφραση του.

Οι πιστοί συχνά του ζητούσαν να κάνουν παρακλήσεις για να πληθαίνει και να αναπτύσσεται η Γεωργία.

Κάποια φορά, κατά τη διάρκεια της παράκλησης στο ναό Σιόνι, ο άγιος είδε ένα τρομακτικό όραμα. Διηγείται ο ίδιος:

› Ήταν δυο στρατιωτικοί, με αρχαίες στρατιωτικές στολές, που έδειχναν εμένα: "Να! Αυτός είναι!". Ήρθαν πλάι μου και με πήραν μαζί τους. Με δυσκολία καταλάβαινα. Διέκρινα ένα άσπρο σπίτι χωρίς σταυρό. Με έβαλαν μέσα. Ήταν τελείως σκοτεινά.

Έκλεισαν τις πόρτες και μ' άφησαν εκεί. Όταν τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι, είδα πεταμένα στο πέτρινο πάτωμα παιδάκια, που είχαν το μέγεθος ενός μικρού δαχτύλου και κείτονταν μέσα στα αίματα. Από μια τρύπα στο ταβάνι έπεφταν κι άλλα νεκρά παιδάκια, τόσα πολλά που δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Όλα γύρω ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Στεκόμουν στις μύτες των ποδιών μου. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κι άκουσα μια φωνή: " Έρχεται! Έρχεται!" Παραξενεύτηκα. "Ποιος έρχεται; Φαίνεται θα 'ναι εδώ το αφεντικό. Θα παρακαλέσω να με αφήσουν να φύγω από εδώ", σκέφτηκα. Πάλι ήρθαν εκείνοι οι δύο στρατιωτικοί. Στάθηκαν στην είσοδο και στην έξοδο και δεν μου επέτρεπαν να φύγω. Κόλλησα στον τοίχο. Τότε είδα την Παναγία να έρχεται με τη συνοδεία αγγέλων και αγίων. Ήταν ντυμένη στα λευκά. Την αναγνώρισα αμέσως. Με κοίταξε αυστηρά, μου έδειξε τα ματωμένα παιδιά και μου είπε: 'Τι' αυτό με παρακαλάς; Έτσι θα πληθαίνει η Γεωργία; Εγώ θα ευλογώ κι αυτοί θα σκοτώνουν;" Γύρισε κι έφυγε. Έπειτα με πήραν οι δυο στρατιωτικοί και με έφεραν στο κελί μου.

Την επομένη ο π. Γαβριήλ αποκάλυψε αυτό το όραμα σ' όσους ήταν παρόντες στην ικεσία και παρακάλεσε όλες τις γυναίκες να προσεύχονται προειδοποιώντας τες:

› Μητέρες, μην κάνετε εκτρώσεις! Βοηθήστε να σωθεί η Γεωργία! Φοβήθηκα τόσο πολύ όταν είδα οργισμένη την Παναγία, που δεν ήξερα πού να πάω. Δεν επιθυμώ κανείς να δει έτσι τη Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ (Εδώ )

Μια φορά πήγαν στον Γέροντα δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις έστειλαν για να δουν αν ο π. Γαβριήλ θα τις έφερνε στην οδό της αληθείας. Όταν μπήκαν στο κελί, ο π. Γαβριήλ, με ένα μυστηριώδες ύφος στη φωνή του, φώναξε:

› Ήρθε το χαλάζι και βρήκε την πέτρα!

Μετά άρχισε να κλαίει για πολλή ώρα. Οι γυναίκες, μην αντέχοντας άλλο, τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε.

› Πώς να μην κλαίω; Για όλους τους χριστιανούς η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών είναι ανοιχτή, όμως εγώ από τις αμαρτίες μου δεν μπορώ να μπω! Κι αυτοί οι Ιεχωβάδες, πέντε εκατομμύρια στον κόσμο, λένε ότι θα σωθούν μόνο 144 χιλιάδες. Αυτοί έχουν πιάσει όλες τις θέσεις, κι εμένα ποιος θα με βάλει μέσα;

Οι γυναίκες τα έχασαν. Δεν ήξεραν τι ν' απαντήσουν. Ύστερα τους μίλησε για την πλάνη στην οποία βρίσκονταν, τους δίδαξε την ορθή πίστη και, τέλος, έγιναν μοναχές στο μοναστήρι Μπόδμπε.

Η Μτσχέτα και η γύρω περιοχή είναι γεμάτη με εκκλησίες και μοναστήρια, όπου οι προσκυνηματικές εκδρομές είναι συνηθισμένες. Μια μέρα η αυλή του μοναστηριού Σαμτάβρο γέμισε παιδικές φωνές. Η ανυπόμονη φύση των παιδιών τα έκανε να τρέχουν παντού. Οι δάσκαλοι δυσκολεύονταν να τα συμμαζέψουν. Ένα μόνο παιδί στεκόταν παράμερα. Πλησίασε την πόρτα της εκκλησίας, γύρισε αμέσως προς την πύλη για να βγει, και μετά πάλι, σαν κάποιος να το τραβούσε πίσω, κοίταζε την εκκλησία με βουρκωμένα μάτια. Ο π. Γαβριήλ καθόταν πάνω στις σκάλες και τα παρακολουθούσε όλα. Ξαφνικά έβαλε μια δυνατή φωνή και τα παιδιά από την τρομάρα τους μπήκαν στο ναό. Τότε ο Γέροντας είπε στην Ταμάρη που ήταν δίπλα του:

›Το παιδί αυτό που κάθεται μόνο του είναι Ιεχωβάς, όπως και οι γονείς του. Και βλέπεις τι κάνει ο Πονηρός; Δεν το αφήνει να μπει στην εκκλησία! Αλλά ούτε η χάρις του Κυρίου το αφήνει να βγει έξω.

Τότε ο Γέροντας το σταύρωσε, και το παιδί, σαν να ελευθερώθηκε από βαριές αλυσίδες, ξέγνοιαστο και χαρούμενο, μπήκε στο ναό. Αφού όλα τα παιδιά προσκύνησαν, βγήκαν ήρεμα από την εκκλησία. Ο π. Γαβριήλ, γελώντας, είπε τότε στην Ταμάρη:

› Ήρθαν αγριοκάτσικα και φεύγουν αρνιά!

Ο π. Γαβριήλ δεν επέτρεπε στα πνευματικά του παιδιά να μιλάνε με αιρετικούς γιατί έτσι άνοιγαν επικοινωνία με το κακό. Μια μέρα, δύο Ιεχωβάδες πήγαν σε ένα γειτονικό μου σπίτι κι οι γείτονες κάλεσαν εμένα να τους μιλήσω. Τους μίλησα, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να καταλάβουν τίποτα. Εγώ βιαζόμουν να πάω στον π. Γαβριήλ και τους άφησα. Στον Γέροντα δεν έκανα λόγο καθόλου γι' αυτό. Κάποια στιγμή όμως μου είπε:

› Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κάνεις κήρυγμα στους Ιεχωβάδες; Δεν είσαι απόστολος. Όποιος επιτρέπει σε αιρετικό να μπει στο σπίτι του, για να του μιλήσει για την ορθή πίστη, βάζει μέσα τον Πονηρό, και πώς μετά θα βγει από εκεί; Εσύ είχες καμιά ευλογία από ιερέα να κάνεις κήρυγμα; Όταν μιλάς με αιρετικούς, πρέπει να αποκαλύπτεις τα λάθη τους. Όμως εσύ άρχισες να μιλάς αλαζονικά, λέγοντας πως εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πιο δυνατοί. Έτσι οδηγήθηκες από τον Πονηρό στην αμαρτία της περηφάνιας. «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας υμών έμπροσθεν χοίρων, μηδέ καταπατήσωσιν αυτούς έν τοις ποσίν αυτών καί στραφέντες ρήξωσιν υμάς».

Στους αιρετικούς δεν κάνει να μιλάς, γιατί τους δίνεις αφορμή να βλασφημούν περισσότερο τον Κύριο. Αν ο μουσουλμάνος τηρεί τις δέκα εντολές, θα τον ευλογήσει ο Θεός και θα του φανερώσει το δρόμο προς την αλήθεια και έτσι θα στραφεί προς την Ορθοδοξία. Όπως ο απόστολος Παύλος που τηρούσε τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης ειλικρινά, καρδιακά και όχι φαρισαϊκά. Κι ο Θεός τον ελέησε και τον ξεχώρισε.

Σ' ένα πυκνό δάσος ζούσε μια φυλή. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν χρειαζόταν, έφερναν βροχή με την προσευχή τους κι ότι άλλο ζητούσαν ο Θεός τούς το ικανοποιούσε. Στο τέλος τους έστειλε και δύο ιεραποστόλους, οι οποίοι όταν είδαν τα θαυμαστά που συντελούνταν απόρησαν και είπε ο ένας στον άλλον: «Βλέπεις αυτοί πόσα μεγάλα θαύματα κάνουν μόνοι τους; Αυτοί δεν προσκυνούν τον ήλιο, το φεγγάρι και τ' άλλα είδωλα, αλλά προσεύχονται ενώπιον Εκείνου που δημιούργησε τον ήλιο, το φεγγάρι, τον ουρανό και όλα. Ο Θεός βλέπει την καθαρή καρδιά τους και γι' αυτό ακούει τις παρακλήσεις τους. Γι' αυτό έστειλε και μας εδώ, για να κηρύξουμε την αλήθεια και να τους βαπτίσουμε. Το γράφει το Ευαγγέλιο: "Ζητείτε και εύρήσετε"».

Μια φορά έτυχε να περπατήσω στις παλιές περιοχές της Τιφλίδας. Προσπέρασα τους αρμένικους ναούς και μέσα μου τους κατηγόρησα ως αιρετικούς. Στη συνέχεια, επισκέφτηκα τον Γέροντα. Κάθισα αλλά δεν του είπα τίποτα. Εκείνος όμως είπε:

› Ναι, αλλά τι σου φταίει το Ετσμιαδζίνι; Όπως για μας είναι το Σβετιτσχοβέλι, έτσι γι' αυτούς είναι το Ετσμιαδζίνι. «Ετσμιαδζίνι» σημαίνει «Ένας που ήρθε». Εκεί εμφανίστηκε ο Θεός, και είναι σπουδαίο και άγιο μέρος. Και πού ξέρεις πότε χτίστηκαν αυτοί οι ναοί; Μήπως τους έχτισαν πριν γίνουν οι Αρμένιοι μονοφυσίτες;

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΑΓΩΓΗ, Σ’ ΕΝΑ ΤΖΑΜΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ (Εδώ )

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ

Ο π. Γαβριήλ συχνά επισκεπτόταν ανθρώπους που είχαν διαφορετική θρησκευτική αντίληψη. Προσπαθούσε σε όλους να μοιράσει χάρη και να τους οδηγήσει στην αληθινή πίστη. Διηγείται ο ίδιος:

› Μια φορά, ντυμένος όπως ήμουν με το μοναχικό μου σχήμα, πήγα στη Συναγωγή. Στην είσοδο κρεμόταν ένα μεγάλο πορτρέτο του Μωυσή. Τον προσκύνησα. Αυτό άρεσε στους παρευρισκομένους. Ο Μωυσής ήταν ένας μεγάλος προφήτης κι εγώ του απέδωσα τον οφειλόμενο σεβασμό. Μπήκα την ώρα που διάβαζαν τη Βίβλο. Ήταν λίγοι και με κοίταζαν με έκπληξη. Άρχισα να κάνω κήρυγμα, κι όταν άκουσαν για τον Χριστό φώναξαν τον αρχιερέα τους. Βγήκε αλλά δεν με σταμάτησε. Ύστερα με κάλεσε στο γραφείο του. Άκουσε με πολύ ενδιαφέρον και προσοχή όσα έλεγα για τον Χριστό. Τέλος, με ευχαρίστησε και έτσι αποχωριστήκαμε. Πήγα και σ' ένα τζαμί. Απέξω μια παρέα μουσουλμάνων κάθονταν κι έπιναν τσάι. Όταν με είδαν, σηκώθηκαν και με κάλεσαν με σεβασμό στο τραπέζι τους. Εκεί κήρυξα μόνο για την αγάπη και χωρίσαμε γλυκά. Πήγα και στους Βαπτιστές αλλά δεν με δέχτηκαν. Όταν με είδαν, εκνευρίστηκαν, φώναξαν τον πάστορα τους και με έδιωξαν.

Ο π. Γαβριήλ, όταν μιλούσε για αιρετικούς ή πιστούς άλλων θρησκευμάτων, τόνιζε πάντοτε ότι πρέπει να επιδεικνύουμε την ίδια αγάπη σε όλους. Μια μοναχή του είπε κάποια φορά:

›Μίλησα με έναν αιρετικό. Οργίστηκα τόσο πολύ όταν με έβρισε, που νομίζω πως αμάρτησα.

Ο π. Γαβριήλ τότε της απάντησε γλυκά:

›Δεν είναι πέτρινη η καρδιά σου για ν' ακούς αδιάφορα να σε βρίζουν για την πίστη σου. Αν δεν είσαι αγνός και άκακος σαν μικρό παιδί, δεν θα μπεις στη Βασιλεία των Ουρανών. Όχι όμως να έχεις και το μυαλό ενός μικρού παιδιού!

Ενώ σε άλλη μοναχή είχε πει:

› Θα έρθει εποχή που θα σας οδηγούν κοσμικοί άνθρωποι. Μακάρι να μου έρθει κάποιος αιρετικός ή Βαπτιστής ή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Θα τους βάλω να καθίσουν, θα τους ταΐσω και θα τους διδάξω τον καλό λόγο. Αλλά εγώ δεν θα φάω μαζί τους. Δεν θα καθίσω με απίστους. Κι αν έρθει κάποιος, εσύ μη σηκώνεσαι. Μη δώσεις τη θέση σου. Άφησε τον να καθίσει με τον εαυτό του. Δεν πήγες εσύ, αυτός ήρθε και κάθισε δίπλα στους πιστούς. Γι' αυτόν θα σηκωθούν όλοι;

ΕΡΩΤΗΜΑ - Γιατί οι Εβραίοι δεν κατάλαβαν ότι ο Χριστός ήταν ο Θεός; (Εδώ )

› Γιατί οι Εβραίοι δεν κατάλαβαν ότι ο Χριστός ήταν ο Θεός;

› Το κατάλαβαν. Αυτοί όμως επιθυμούσαν τη δόξα αυτού του κόσμου, γι' αυτό και δεν Τον δέχτηκαν. Κι ο Θεός τους έκρυψε τον τάφο του προφήτη Μωυσή, για να μην τον καταστήσουν Θεάνθρωπο.

Ύστερα από ολιγόλεπτη σιωπή, πρόσθεσε:

› Σε κάθε λαό ο Θεός έδωσε τον δικό του Μωυσή.

Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ, Ο ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΚΑΡΑΣΒΙΛΙ (Εδώ )

Mου έλεγε ο π. Γαβριήλ για τον αγαπημένο του υποτακτικό π. Νικόλαο Μακαρασβίλι:

› Εγώ σε ευλογώ να πας στον π. Νικόλαο και να τον υπακούς. Αυτός είναι ο ιερομόναχος που τηρεί απαρέγκλιτα τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Τέτοιον μοναχό δεν θα ξαναέχει η Γεωργία. Η ταπείνωση του φθάνει μέχρι το θρόνο του Κυρίου. Ο «πρύτανης» στους μοναχούς είμαι εγώ. Όμως εμένα θα διαδεχθεί ο π. Νικόλαος. Θα τον βάλουνε να περάσει μέσα από «σωλήνα» και μετά θα γίνει γιατρός όλων των ψυχών. Εγώ πώς θα μπορούσα να αγαπήσω τους μέθυσους, αν δεν είχα περάσει μέσα απ' αυτή την αμαρτία; Είμαι 40 χρόνια μοναχός και δεν είχα κοντά μου ποτέ ούτε έναν δόκιμο, και τώρα 40 ημερών μοναχοί έχουν! Ο Νικόλαος είναι η τελευταία μου ελπίδα. Ο μόνος που εμπιστεύομαι. Μόνο εγώ τον καταλαβαίνω, γιατί τον μοναχό μόνο ένας μοναχός μπορεί να τον καταλάβει. Ο Νικόλαος ξέρει να κλαδεύει τα ξερά δέντρα όσο κανείς άλλος!

Ο π. Γαβριήλ είχε πει στη μητέρα του π. Νικόλαου:

›Εσείς δεν ξέρετε τι θα γίνει το παιδί σας. Τα λόγια του θα τα ακούει όλος ο κόσμος. Και για να πάνε οι άνθρωποι να φιλήσουν το χερι του θα δυσκολευονται πολύ.

Ο π. Γαβριήλ και ο π. Νικόλαος έχουν τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά: ανείπωτη αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο, αγάπη προς την πατρίδα, υπακοή, ταπεινοφροσύνη, αγνότητα, παρθενία, αυστηρή άσκηση, αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια. Επιπλέον, και οι δύο έζησαν ως άστεγοι και ζητιάνοι, ενώ μέχρι σήμερα κατηγορούν τον π. Νικόλαο ως περιπλανώμενο τρελό, όπως κατηγορούσαν και τον π. Γαβριήλ. Μια φορά ο π. Νικόλαος μου είπε:

›Μαλχάζι, μερικές φορές λέω τέτοια ανεξήγητα πράγματα που ούτε ο Αντίχριστος δεν θα μπορεί να πει. Τι να κάνω; Αυτοί οι πιστοί δεν θέλουν να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει.

Είχε πει ο π. Γαβριήλ στον π. Νικόλαο, προετοιμάζοντας τον για τις επερχόμενες δοκιμασίες:

›Παιδί μου, Νικόλαε, θα σε κατηγορήσουν για πόρνο, ομοφυλόφιλο, κλέφτη, τρελό και άλλα πολλά. Ο δρόμος όμως του μοναχού αυτός είναι.

Διηγείται ο π. Νικόλαος για τη γνωριμία του με τον Γέροντα:

› Εγώ τον π. Γαβριήλ δεν τον γνώρισα τώρα. Από τα παιδικά μου χρόνια με ακολουθεί χωρίς να το καταλαβαίνω. Θυμάμαι πως στο Μπατούμι, εκεί που μεγάλωσα, τριγύριζε ένας ζητιάνος. Ήταν πολύ παράξενος. Τα παιδιά τρέχαμε από πίσω του και τον φωνάζαμε "Άγγελο". Μια φορά τον είδα μπροστά στο σπίτι μου και μου είπε ότι εγώ δεν θα παντρευτώ. Τότε θύμωσα. "Αλλιώς γυναίκα σου θα είναι η τάδε", και μου είπε το όνομα μιας συμμαθήτριας μου που ήταν πολύ άσχημη. Έπειτα, το καλοκαίρι, που ήμουν μόνος στο σπίτι του θείου μου στο Τσαγβέρι, ήρθε ένας ζητιάνος και μου ζήτησε την εικόνα που είχε ο θείος μου κρεμασμένη στον τοίχο. Του την έδωσα. Αργότερα, όταν έγινα μοναχός, είδα αυτή την εικόνα κρεμασμένη στο κελί του π. Γαβριήλ.

Όταν ήμουν φοιτητής, αποφάσισα να κλεφτώ με μια κοπέλα. Την ίδια όμως ημέρα, ένας φίλος μου με κάλεσε σε τραπέζι. Δεν μπορούσα να μην πάω. Εκεί ήταν κι ένας μοναχός, με πολύ παράξενη συμπεριφορά. Κάθισε δίπλα μου, έβαλε το χέρι του στα γόνατα μου, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: "Εσύ δεν θα παντρευτείς ποτέ. Ξέχασες το λόγο;".

Ύστερα, όταν έκανα την πρακτική μου για το πτυχίο μου στο πανεπιστήμιο έξω από την πόλη, είχα γνωρίσει έναν άλλο μοναχό, με τον οποίο συζητούσα συχνά. Είχαν όμως βάλει (από την Κα Γκε Μπε) κάποιον να τον παρακολουθεί, ο οποίος δεν μας άφηνε ποτέ μόνους. Μια μέρα λοιπόν εκείνος ο μοναχός άρχισε να φωνάζει ότι θέλει άντρα και έτρεξε ν' αγκαλιάσει αυτόν που τον παρακολουθούσε. Εκείνος τρομοκρατήθηκε: "Αυτός είναι ανώμαλος", είπε κι έφυγε. Έτσι δεν μας ξαναενόχλησε, κι εγώ συνέχισα να συνομιλώ ελεύθερα πια μαζί με εκείνον τον σοφό μοναχό.

Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι και ο ζητιάνος και ο μοναχός εκείνος ήταν το ίδιο πρόσωπο, δηλαδή ο π. Γαβριήλ- αλλά όσες φορές κι αν πίεσα τον Γέροντα να μου το βεβαιώσει, αρνιόταν να μιλήσει.

ΔΙΔΑΧΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.

Ο Γέροντας Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός (1929-1995), πλήρης Χάριτος και αγιοπνευματικών χαρισμάτων, απολάμβανε μεγάλου σεβασμού στη Γεωργία. Μαρτυρίες για την αγιότητα του δίνουν σε ένα μικρό βιβλίο Μητροπολίτες, ηγούμενοι, ηγουμένισσες, μοναχοί, ιερείς και λαϊκοί. Ο Γέροντας ήταν ασυμβίβαστος με κάθε αντίχριστη πολιτική και πρακτική.

Την πρωτομαγιά του 1965 έκαψε ένα 12μετρο πορτραίτο του Λένιν πού κρεμόταν στο κτίριο του ανωτάτου Σοβιέτ στην Τυφλίδα, πρωτεύουσα της Γεωργίας. Συνελήφθη από την Κα-Γκε-Μπε. Στην ερώτηση του ανακριτού γιατί το έκανε απάντησε:

› Το έκανα γιατί δεν είναι δυνατόν να λατρεύουμε ένα άνθρωπο. Εκεί, στην θέση του πορτραίτου του Λένιν, πρέπει να κρεμάσετε την εικόνα της Σταυρώσεως του Χριστού. Γιατί γράφετε ‘Δόξα στον Λένιν’; Πρέπει να γράψετε: Δόξα στον Κύριο Ιησού Χριστό.

Μετά από αυτό τον έκλεισαν σε ψυχιατρική κλινική, όπου διέγνωσαν σχιζοφρένεια!!!

Η πράξη αυτή του αγίου έγινε σε απόλυτη νηφαλιότητα, με πνεύμα αυτοθυσίας και ομολογίας της πίστης του. Είπε σε πριν το κάνει, ενώ παρακολουθούσε τον αθεϊστικό εορτασμό μαζί με μερικούς πιστούς: «Τετέλεσται! Θεέ μου, πάω να ομολογήσω το άγιο όνομά Σου. Ξέρω πως μπορεί να μη γλιτώσω το θάνατο. Άλλωστε εγώ, Χριστέ μου, σε όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να μαρτυρήσω για σένα».

Πήγε μόνος, δεν άνοιξε κανένα κεφάλι, ούτε έσπασε βιτρίνες (ενώ οι αντίπαλοί του – το καθεστώς – βασάνισε και σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες από την αρχή της επιβολής του). Στάθηκε και τον έπιασαν, τον ανέκριναν, τον ξυλοκόπησαν τόσο, που του έσπασαν 17 κόκαλα. Από το θάρρος, τη σοφία και τη διδασκαλία του, κατά τις ανακρίσεις, άνθρωποι του καθεστώτος πίστεψαν στο Χριστό. Στη φυλακή, όπου τον έκλεισαν, οι κακοποιοί μετανοούσαν για τα εγκλήματά τους και έβρισκαν σ’ αυτόν ελπίδα για τη σωτηρία τους.

Μετά απ’ αυτά τον έκλεισαν σε ψυχιατρική κλινική, υπό άθλιες συνθήκες, με νέα βασανιστήρια, απ’ όπου απολύθηκε μετά από καιρό με πιστοποιητικό ψυχασθένειας ως «ψυχοπαθολογικό άτομο, που έχει τάσεις σχιζοφρένειας με ψυχωτικές διαταραχές» (όλα αυτά στη βιογραφία του, σελ. 57-66). Και παρόλα αυτά ο άγιος έλεγε: «Πιστέψτε με, λέω την αλήθεια, κακοί άνθρωποι δεν υπάρχουν. Εγώ δεν συνάντησα ποτέ μέχρι τώρα κακό άνθρωπο» (σελ. 69). Αυτά ας τα λάβουν υπόψιν εκείνοι που θεωρούν θεμιτά τα βίαια ξεσπάσματα «προς υπεράσπιση της πίστης και του Χριστού». Αν έχουν το ίδιο πνεύμα, ας προχωρήσουν με τον ίδιο τρόπο – όχι όμως με εμπάθεια και μίσος προς τους υβριστές και τους αμαρτωλούς, που και ο άγιος δεν τους μίσησε, αλλά, ενώ τον κακοποιούσαν, τους κήρυττε με αγάπη και χωρίς έπαρση την αλήθεια

Έτσι ο άγιος είναι και χαρακτηρίζεται Ομολογητής, που σημαίνει, όπως είπαμε, ότι ομολόγησε το Χριστό - δηλαδή διακήρυξε την πίστη του στη διάρκεια διωγμού.

Παραθέτουμε στην συνέχεια μερικές από τις νουθεσίες του Γέροντος προς τα πνευματικά του τέκνα περί των εσχάτων και του Αντιχρίστου.

Δίδασκε ο Γέροντας: στους εσχάτους καιρούς τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλωσύνη. Η καλωσύνη ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου, η ταπείνωση οδηγεί μέσα σ’ αυτόν, αλλά η αγάπη εμφανίζει τον Θεό.

Όλους, όσοι πήγαιναν σ’ αυτόν για ευλογία, τους παρακαλούσε κλαίγοντας: να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλωσύνη σας. Η γή κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα-δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλον.

Στους εσχάτους χρόνους να μην κοιτάτε τον ουρανό. Μπορεί να πλανηθείτε από τα ψευδοσημεία που θα παρουσιάζονται εκεί. Θα εξαπατηθείτε και θα απολεσθείτε…

Θα βάλουν το χάραγμα του Αντιχρίστου στο χέρι και στο μέτωπο. Τα διάφορα προιόντα δεν μπορούν να σας προκαλέσουν βλάβη. Έστω κι’ αν βάζουν σ’ αυτά τον αριθμό του Αντιχρίστου, αυτό δεν είναι ακόμη το χάραγμα. Πρέπει να λέτε το ‘Πάτερ ημών’, να κάνετε τον Σταυρό σας και η τροφή σας θα αγιάζεται. Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.

Ρώτησαν τον Στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι:

› Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη και έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό. Ο Κύριος στους έσχατους χρόνους θα ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δένδρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ’ αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γή, και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέληση του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Ετσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου. Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θα ενεργεί επάνω του. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας. Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και στα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό.

Ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Γεώργιος Μπασιλάντζε μιλά σε συνέντευξη για τον άγιο Γαβριήλ τον Ομολογητή

Ακολουθεί ένα ενιαίο απόσπασμα από συνεντεύξεις που έδωσε ο π. Γεώργιος Μπασιλάντζε στην εφημερίδα Κβίρις Παλίτρα κατά το έτος 2007. Η συνέντευξη του π. Γεωργίου δόθηκε το 2007, δηλαδή πολύ καιρό πριν ο π. Γαβριήλ ανακηρυχθεί άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας, το 2012.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πότε και πώς γνωρίσατε τον π. Γαβριήλ;

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Γνώρισα τον π. Γαβριήλ στα νεανικά μου χρόνια. Εκείνος ήταν τέσσερα χρόνια και τέσσερις μέρες μεγαλύτερος μου. Αγαπούσε πολύ την πατρίδα του και τους Γεωργιανούς. Είχε πνεύμα παλικαρίσιο. Οι διωγμοί και οι σκληρές δοκιμασίες τον συντρόφευαν σ' όλη του τη ζωή. Όλα τα υπέμενε χωρίς παράπονο. Θα μπορούσε όμως να μην τα υπομένει. Είχε αήττητη ψυχή.

Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πότε έγινε ο π. Γαβριήλ άγιος;

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Ο π. Γαβριήλ δεν «έγινε», αλλά γεννήθηκε άγιος. Ακούς; Ο π. Γαβριήλ ήταν άγιος και τότε που οι ιερείς στη Γεωργία δεν τον κοινωνούσαν. Κατάλαβες; Εκείνος ήταν και παρέμεινε ιερέας και τον καιρό που τον έπαυσαν από τα καθήκοντα του ιερέα. Κατάλαβες; Πότε πρέπει να ξυπνήσετε; Δεν πρέπει οι διωγμοί του π. Γαβριήλ να διεγείρουν τη σκέψη και να ξυπνήσουν πνευματικά τον γεωργιανό λαό;

Στ' αλήθεια, δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω; Σε ποια κατάσταση ήμασταν και ακόμη είμαστε; Τον Γαβριήλ, αυτόν τον αληθινό πνευματικό, τον μεγάλο άγιο στη Γεωργία, δεν τον κοινωνούσαν. Και ποιοι; Οι ίδιοι Γεωργιανοί ιερείς! Ή μήπως από Γεωργιανούς δεσπότες δεν του είχε απαγορευτεί να τελεί τα καθήκοντα του; Χρειάζεται πολλή σοφία; Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους! Τι συνέβαινε; Δεν αντιλαμβάνονταν τον Γαβριήλ ή δεν τον άντεχαν; Αν πουν πως δεν τον καταλάβαιναν, εγώ θα σας πω το εξής: Αν ένας επίσκοπος ή ιερέας δεν αντιλαμβάνεται με τα μάτια του πνεύματος και της ψυχής την παρουσία του αγίου αλλά αρκείται στην εξωτερική του συμπεριφορά, δεν μπορεί να υπολογίζεται αυτός ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας.Γιατί δεν βλέπει πνευματικά. Τέτοιοι ιερείς δεν μπορούν να ανεβάσουν τον αμαρτωλό στη Βασιλεία των Ουρανών, γιατί αυτοί εδώ στη γη δεν διακρίνουν τον φορέα της άγιοπνευματικής χάριτος.

Γι' αυτό σε κανέναν ιερέα δεν χωρά καμιά δικαιολογία!

Οι πιστοί, για να διαπιστώσουν την αγιότητα του π. Γαβριήλ, έψαχναν πολύ καιρό στα βιβλία αν μπορούσε ο άγιος να πίνει κρασί και να μεθάει. Αλλά δεν έβρισκαν απάντηση στα βιβλία. Ήταν μπερδεμένοι. Ρωτούσαν κι εμένα. Με την καρδιά τους αισθάνονταν ότι ο Γαβριήλ ήταν ένας μεγάλος άγιος αλλά συγκρούονταν με άλλες ακρότητες του. Ο Γαβριήλ μεθούσε. Και αφού δεν είχαν καταλάβει την πραγματική χάρη του αγίου, και αυτό που έβλεπαν παρέμενε ανεξήγητο, ήταν πολύ μπερδεμένοι. Σήμερα ο πιστός ψάχνει τον άγιο με τα βιβλία. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο. Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή! Ας πούμε, τώρα, ότι πολλοί τον αναγνώρισαν. Αλλά πριν τον δίωκαν. Γιατί δεν ήταν ακριβώς στο δικό τους πνεύμα. Διότι οι ιερείς που είχαν συλληφθεί από το κομουνιστικό κόμμα και φοβούνταν την Κα Γκε Μπε πιο πολύ από τον Θεό δεν έφεραν μέσα τους βέβαια το αληθινό πνεύμα!

Ο π. Γαβριήλ πολεμούσε το κακό τότε, όταν η χώρα βρισκόταν σε περίοδο συμφοράς και όταν οι άνθρωποι του κλήρου δεν μπορούσαν να βγάλουν μιλιά. Η ζωή του π. Γαβριήλ και ο ασκητισμός του είναι μέγα γεγονός. Και την προσωπικότητα του πρέπει οι ιερείς να τη γνωρίσουν στον λαό. Όχι έτσι που λένε απλώς ότι ο π. Γαβριήλ ήταν άγιος. Όχι «ήταν» αλλά είναι! Μη νομίζουν ότι ο π. Γαβριήλ είναι ένα «περαστικό τρένο». Ο Θεός τώρα θα τον λαμπρύνει με όλο του το μεγαλείο και ταυτόχρονα θα ζητήσει απ' όλους μιαν απάντηση για τους διωγμούς του. Δεν θα μπορούν να αποκρύψουν ούτε την αξία του ούτε να διαστρέψουν τη διδασκαλία του καταπώς τη θέλουν αυτοί.

Τη δύναμη του π. Γαβριήλ όλοι την έχουν αισθανθεί. Και οι καλοί και οι κακοί. Ο καλός δεν τολμούσε να πει κάτι. Όμως ο κακός έβγαζε με οργή δηλητήριο. Πάλι επαναλαμβάνω ότι η ζωή του π. Γαβριήλ πρέπει να μελετηθεί δεόντως και να εξηγηθεί στους ανθρώπους η αξία της ασκητικής του ζωής. Είναι πολύ σπάνιο να ξεχωρίσεις άγιο που να πέρασε μια τέτοια δύσκολη και αντίξοη περίοδο κουβαλώντας έναν τόσο βαρύ σταυρό για τον λαό του. Πείνα, παγωνιά, πόνος. Άστεγος και ζητιάνος, σερνόμενος στους δρόμους. Βρισιές, συκοφαντίες, ψυχιατρεία, φυλακίσεις. Πονάει η ψυχή μου όταν οι ιερείς, καθισμένοι σε ζεστούς ναούς και ντυμένοι ωραία, εκφράζονται με μισόλογα προκειμένου να προβληθούν αυτοί.

Πολύ συχνά έλεγε ο άγιος με ραγισμένη καρδιά: «Ο γεωργιανός λαός δεν με κατάλαβε» . Και «δεν με κατάλαβε» δεν σημαίνει ότι εκείνος επιζητούσε μεγαλεία και σεβασμό ή πλούτη ή θέση. Το ότι δεν τον κατάλαβαν δεν είναι φανερό και σήμερα; Πολλά γράφουν για τον π. Γαβριήλ. Και τα γράφουν έτσι που τον τοποθετούν μέσα σε καλούπια. Δεν βάζουν αυτά για τα οποία κυρίως πάλευε ο π. Γαβριήλ. Γράφουν μόνο για τα θαύματα που και άλλοι άγιοι έκαναν. Διάβασα πολλά βιβλία που γράφουν για τον π. Γαβριήλ. Και θα σας πω ότι παραλείπουν τα περισσότερα από τα λόγια του. Πολλά τα έχουν διορθώσει. Άλλα τα πέρασαν από λογοκρισία.

Τότε μη γράφεις ή, αν γράψεις, πρέπει να διαθέτεις την πνευματική δύναμη, την παλικαριά, να τα γράφεις όπως ακριβώς ειπώθηκαν από εκείνον. Και εκείνος δεν χρειάζεται βοήθεια, διορθώσεις και ωραιοποιήσεις. Εκείνος δεν έκανε λάθη. Εκείνος δεν ήταν ποτέ σε καλούπια. Και να μη χρησιμοποιήσετε τα λόγια του για κάποιο δικό σας όφελος. Θα λογοδοτήσετε στον Θεό γι" αυτό.

Ο π. Γαβριήλ δεν έκανε λάθος όταν έλεγε: «Ο Θεός στο σύμπαν έχει πιο άγιο μέρος, τη Βασιλεία των Ουρανών. Όμως εδώ, στη γη, έχει το Σβετιτσχοβέλι». Την Ιερουσαλήμ εκείνος την ήξερε καλύτερα από σας. Εσείς μην τον «βοηθάτε» να διατηρηθεί η τάξη. Ήξερε εκείνος τι έλεγε. Κι αυτό που έλεγε εσείς δεν το ξέρετε. Και αφού δεν το ξέρετε και δεν σας άρεσε, διορθώνετε τον Γαβριήλ. Αυτή η πράξη είναι άξια τιμωρίας.

Σήμερα ζητούν να μιλήσουν για τον π. Γαβριήλ «κατά παραγγελία». Όπως αυτοί επιθυμούν. Αλλά να ξέρετε: Τον π. Γαβριήλ εμείς τον γνωρίσαμε. Κι εγώ ξέρω ποιος είναι αυτός. Άλλο να τον «γνωρίσεις» κι άλλο να τον «δεις». Άλλο να τον «καταλάβεις» κι άλλο να «πηγαίνεις» κοντά του.

Αν ο π. Γαβριήλ κήρυττε έτσι όπως γράφουν τα περασμένα από έλεγχο βιβλία, τι θα ήταν ακατανόητο; Αλλά ο Γαβριήλ κήρυττε έτσι όπως του υπαγόρευε, όπως τον πληροφορούσε ο Θεός! Γι' αυτό και έλεγε «δεν με καταλαβαίνει ο γεωργιανός λαός». Και αυτά τα λόγια που ο Θεός του έλεγε ποιος μπορεί κι έχει την τόλμη να τα «φιλτράρει»;

Όποιον «φυλάει τα ρούχα» του και όχι την ψυχή του τον προειδοποιώ: Ο Γαβριήλ σύντομα θα φανεί. Όπως θέλετε πάρτε τα λόγια μου. Εγώ ξέρω τι λέω. Τα κηρύγματα του π. Γαβριήλ πολύ γρήγορα θα σας τα εξηγήσει εκείνος ο οποίος περισσότερο απ' όλους τον κατανοεί, ο οποίος εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο το Γαβριήλ. Θα μας παρουσιαστεί εκείνος που από τον Θεό πήρε το δικαίωμα αυτό, και όχι εκείνοι που με «εντολές» προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν να το κάνουν.

Ένας ήρθε σε μένα και άρχισε να με ανακρίνει: «Από πού και πώς γνωρίσατε τον π. Γαβριήλ; Εγώ ποτέ δεν σας είδα κοντά του». Ο θρασύς! Εκείνος και στον Γαβριήλ πήγαινε με «εντολή» και σε μένα με «εντολή» ήρθε ο καημένος. Ο π. Γαβριήλ, καθισμένος μαζί σας, χωρίς να βγαίνει από το κελί του, γύριζε τον κόσμο όλο. Και εσείς δεν το είχατε καταλάβει. Εκείνος συνομιλούσε πνευματικά με αγίους που βρίσκονταν στην Αμερική, τη στιγμή που μιλούσε μαζί σας και ήταν με το σώμα του δίπλα σας. Καταλάβατε; Αν αυτός ο άνθρωπος που μου έκανε αυτή την ερώτηση δεχόταν τη χάρη του Γαβριήλ κι έμπαινε λίγο στην ψυχή του, δεν θα με ρωτούσε τέτοια πράγματα. Αλλά θα με γνώριζε και μένα με το πνεύμα του. Πώς να με γνωρίσει, όμως, όταν έχει πουλημένη την ψυχή του;

Πρέπει ν' αναφέρω ιδιαίτερα την αξία της ασκητικής ζωής του π. Γαβριήλ. Αυτός ο μεγάλος άγιος πολεμούσε ηρωικά το κακό. Ήταν μεγάλος πνευματικός δάσκαλος. Γι' αυτό δεν τον άντεχαν. Αλλά δείτε πόσο οι απλοί άνθρωποι τον αγαπούσαν και τον αγκάλιαζαν!

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Π. Γεώργιε, εσείς γνωρίζετε το πνευματικό παιδί και μαθητή του; Τι γνώμη έχετε γι' αυτόν; Πολλοί λένε ότι ο π. Γαβριήλ δεν είχε μαθητή και δεν άφησε κληρονόμο.

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Τον ξέρω. Τι γνώμη μπορώ να έχω για έναν που τον μεγάλωσε και τον δίδαξε ένας μεγάλος άγιος μοναχός; Εκείνος είναι αληθινός και όλοι οι αληθινοί στη Γεωργία -κι όχι μόνο στα Γεωργία- περιμένουν την εμφάνιση του. Η δίωξη του σας κάνει ν' απορείτε. Οι διωγμοί είναι η μοίρα των αληθινών. Μη στενοχωριέστε. Ο Νικόλας είναι σε φόρμα! (Γελάει). «Να δεις τον Θεό τι θα κάνει στον εχθρό!». Αυτή την έκφραση πολύ την αγαπώ γιατί κάποτε ο Άγγελος μου μ' αυτά τα λόγια με ενθάρρυνε!

Σε ότι αφορά αυτά που πολλοί λένε, ότι «δεν είχε μαθητή», «δεν άφησε κληρονόμο», θα σας πω ότι αυτό είναι δικό τους πνευματικό πρόβλημα. Γιατί με τις λίγες γνώσεις που διαθέτουν νομίζουν πως μπορούν να βλέπουν τον εσωτερικό κόσμο και τα σχέδια του μεγάλου αγίου. Νομίζετε πως μπορούν; Τον π. Γαβριήλ όχι μόνο οι αμαρτωλοί αλλά ούτε και οι άγιοι της εποχής μας δεν μπορούν να τον ερμηνεύσουν.

Σύμφωνα με τους κανόνες, η αλυσίδα των αγίων δεν σπάει. Και ο μεγάλος άγιος είναι υποχρεωμένος «να βρει» τον κληρονόμο που του προόρισε ο Θεός. Να τον καθαρίσει, να τον πηγαίνει μυστικά στον Θεό και, τέλος, να του αφήσει τη δύναμη, τις γνώσεις και τα πνευματικά μυστικά που αυτός είχε κληρονομήσει από τους αγίους που προηγούνταν.
Ο κληρονόμος του Γέροντα πρέπει να είναι μοναχός. Από τη διδασκαλία των αγίων πατέρων, η σχέση μεταξύ μοναχού και πνευματικού παιδιού γίνεται υπό την προστασία και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Στην ασκητική μια τέτοια σχέση είναι πνευματικό μυστήριο. Ακούτε; Μυστήριο! Και όποιος ανακατευτεί σ' αυτό το μυστήριο θα το κάνει από απειρία, από άγνοια, από χαμηλή πνευματικότητα ή από κάποια περηφάνια ή από παρότρυνση του πονηρού. Οπωσδήποτε είναι κάτι καταραμένο. Κι είναι άξιος τιμωρίας όποιος και να ναι αυτός που το διαπράττει: Ιερέας, λαϊκός, μοναχός. Στη σχέση Γέροντα και μαθητή δεν μπορεί να ανακατεύεται ούτε άλλος άγιος! Και τι να πούμε για έναν συνηθισμένο λαϊκό αλλά και για τον οποιονδήποτε ιερωμένο.

Ο άγιος μοναχός μπορεί να πει σε άλλους πολλά για τον μαθητή του. Αλλά να ξέρετε ένα πράγμα: Οι κατ' ιδίαν, ενώπιος ενωπίω, συζητήσεις Γέροντα-υποτακτικού είναι διαφορετικές. Και για το πνευματικό παιδί σημασία έχει όχι εκείνο που λέει ο πνευματικός πατέρας γι' αυτόν στους άλλους, αλλά τι λέει στον ίδιο μυστικά, κατ' ιδίαν.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων πατέρων, είναι απαραίτητη η υπακοή των μελών της Εκκλησίας στην ηγεσία της. Η εκκλησιαστική ηγεσία δεν πιέζει κανέναν. Ο κάθε μοναχός είναι ελεύθερος. Όταν όμως βρει έναν άγιο μοναχό και υποταγεί σ' αυτόν, πρέπει να τον υπακούει σε όλα, χωρίς αντιρρήσεις. Γιατί από τον άγιο μοναχό φανερώνεται το θέλημα του Θεού! Και ότι αφήσει ως πνευματική κληρονομιά ο άγιος μοναχός στον μαθητή δεν μπορεί να το αλλάξει ή να το προσεταιριστεί κανείς. Ούτε ιεράρχης! Μην μπερδεύετε τον κανονισμό της Εκκλησίας με την τάξη της καλογηρικής πρακτικής. Ο άγιος μοναχός είναι ο αναντίρρητος καθοδηγητής του μαθητή του. Η ευλογία του αγίου μοναχού είναι όπως ο λόγος του Θεού. Εδώ υπάρχουν μόνο ο μαθητής, ο δάσκαλος και ο Θεός. Κανείς άλλος δεν μπορεί να παρέμβει στη σχέση τους.

Έτσι οι γνώμες οι απόψεις, οι επιθυμίες και οι θεωρίες των ανθρώπων δεν καθορίζουν αν είχε ή δεν είχε ο Γέροντας μαθητή και πώς πρέπει να είναι αυτός. Αυτό είναι μαζί και άγνοια και αυθάδεια και θράσος! Ο Θεός έχει προορίσει ποιος και σε ποιον θα γίνει υπάκουος και κληρονόμος. Έτσι, η σκέψη των αμαρτωλών ανθρώπων δεν απασχολεί τον άγιο μοναχό. Η μέριμνα του είναι πώς ο μαθητής του θα τα καταφέρει επάξια ν' ανταποκριθεί στην πνευματική του αποστολή.

Ο π. Νικόλαος είναι πολύ σπάνιος. Βασανισμένος. Και αληθινός ασκητής της εποχής μας. Ο Θεός να τον βοηθάει. Ο Θεός να του δίνει μακροημέρευση και να τον έχει νικητή, αυτόν που γίνεται θυσία, σταυρώνεται για την πατρίδα και για τον πλησίον του. Επίμονος, προοδευτικός, ακατάβλητος στις μέρες μας.

Έμπιστος και τηρητής των μοναχικών υποσχέσεων. Σπάνιος δάσκαλος της μετάνοιας και της αγάπης. Ισχυρός πνευματικός ήρωας, πολέμιος του κακού. Μέγα παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης προς τον πνευματικό πατέρα του. Σκληραγωγημένος από τον π. Γαβριήλ. Βαδίζοντας το δρόμο της «ανυπακοής», αληθινός δάσκαλος της υπακοής! Μεγάλη ελπίδα της Γεωργίας. Ξεχωριστός, μεταξύ αληθινών μοναχών, με τους οποίους θα λάμψει η Γεωργία!
Οι άγιοι πατέρες μας μάθαιναν: Ο μεγάλος προφήτης, και μετά την αναχώρηση του απ' αυτόν τον κόσμο, εξακολουθεί να διδάσκει τον λαό του. Αφήνει το φυσικό του σώμα, αλλά δεν εγκαταλείπει πνευματικά τον λαό του. Την αποστολή του τη συνεχίζει το πνευματικό του παιδί».

Πηγή: (Μαλχάζι Τζινόρια, "Ο Άγιος Γαβριήλ ο Διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής", 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013) Νεκρός για τον κόσμο , (ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής – Μάρτιος 2012) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου