Η Κυβέρνησις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καυχάται ότι επιδιώκει να οριοθετήση με κανόνας το τηλεοπτικόν τοπίον. Κατ’ ουσίαν επιθυμεί ως ακριβώς έπραξαν και αι προηγούμεναι Κυβερνήσεις να έχη υπό κηδεμονίαν την ενημέρωσιν. Σαφές δείγμα γραφής αποτελεί η ενημέρωσις της ΕΡΤ δια την Σύνοδον της Κρήτης. Η συνεννόησις της αθέου Κυβερνήσεως με το οικουμενιστικόν Πατριαρχείον Κων/πόλεως υπήρξεν αρίστη, ώστε εκπομπαί της ΕΡΤ δια την Σύνοδον να περιλαμβάνουν μόνον πρόσωπα διακείμενα φιλικώς προς αυτήν. Αποκορύφωμα της κατευθυνομένης γραμμής ήτο το μονόωρον αφιέρωμα με τίτλον «Οικουμενικές Προσ­κλήσεις», που προεβλήθη την 24ην Ιουλίου 2016.
Η εκπομπή περιελάμβανε συν­εντεύξεις με πρόσωπα που ετάχθησαν υπέρ της Συνόδου, μεταξύ των οποίων ενθέρμως και ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, και συνεντεύξεις με τους ετεροδόξους «παρατηρητάς» της Συνόδου. Η αντίθετος άποψις δεν εξεπροσωπήθη, ενώ το κενόν επεχείρησαν να καλύψουν οι σχεδιάσαντες την εκπομπήν μέσω της προβολής αποσπασμάτων ολίγων μόλις δευτερολέπτων από βίντεο του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη και του π. Νικολάου Μανώλη.

Ο Μακαριώτατος μεταξύ άλλων εδήλωσε δια τας απούσας Εκκλησίας ότι «ας έρχονταν στο τέλος να υπογράψουν, μας έκανε εντύπωση η ασυνέπεια, υπάρχει η ανθρώπινη ατέλεια και να μη πάει το μυαλό μου πιο πέρα… υπάρχουν συμφέροντα…», ενώ εφάνη βέβαιος δια μέλλουσαν σύγκλησιν νέας Συνόδου λέγων «τα ίδια τα προβλήματα και τα ίδια τα θέματα θα μας αναγκάσουν να ξαναβρεθούμε και να τα ξαναπούμε». Απορίας προεκάλεσεν η τελική ένθερμος στάσις του: «οι ορθόδοξοι είχαμε αιώνες να συγκροτηθούμε σε σώμα. Αυτή η μεγάλη σύνοδος νομίζω ότι είναι ένα άνοιγμα… είμαι ενθουσιασμένος, είμαι ικανοποιημένος για το ξεκαθάρισμα που έκανε ο Οικ. Πατριάρχης για τις νέες χώρες». Δυσ­τυχώς, το ζήτημα δεν έχει κλείσει και θα φανή εις το μέλλον…

Ο Σεβ. Γαλλίας, ο οποίος πρωτοστάστησεν εις την Σύνοδον, επανέλαβε την θέσιν του Πατριάρχου ότι «ουδέποτε υπήρξε ιδέα παραχωρήσεως αυτονομίας στις νέες χώρες…», χωρίς έτσι να αποκλείση την υπαγωγήν τους εις το Πατριαρχείον, και συνεπλήρωσεν ότι «στην Ελλάδα συνυπάρχουν Οικ. Πατριαρχείο και Εκκλησία της Ελλάδος». Επομένως το Πατριαρχείον είναι μία τοπική Εκκλησία που μπορεί να έχη δικαιοδοσίας εις πολλάς χώρας, όμως η Εκκλησία της Ελλάδος είναι υποχρεωμένη να μη δύναται εντός μιας χώρας να ασκή την ποιμαντικήν της απ’ άκρου εις άκρον. Αίσθησιν προεκάλεσεν η φράσις «τα κείμενα δεν αφορούσαν το δόγμα. Τα κείμενα δεν ήταν προϊόν της συνόδου, αλλά της όλης προετοιμασίας». Υπάρχουν θεολογικά κείμενα που να μη αφορούν το δόγμα; Διατί υποβαθμίζει την τελικήν διαμόρφωσιν από την Σύνοδον της Κρήτης;

Ο Σεβ. Νιγηρίας έδωσε την ιδικήν του οπτικήν γωνίαν εις την Σύνοδον. Δι’ αυτής «κατοχυρώθηκε η κατάσταση της γυναίκας, η οποία εις την Αφρικήν είναι υποτιμημένη». Χρειαζόταν Σύνοδος δι’ αυτό; Δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένον εις τον Απ. Παύλον; Χωρίς πάντως να είναι εις τας προθέσεις του έδωσε κουράγιον εις τους αντιοικουμενιστάς λέγων ότι «τα τελευταία 30 χρόνια έχει μεγαλώσει το κίνημα των φανατικών, συντηρητικών, που οργιάζει στο ιντερνέτ, αυτοί όλοι δεν αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε εμείς, ανήκουν στον χριστιανικό φονταμενταλισμό, για να μη μιλάμε μόνο για μουσουλμανικό φονταμενταλισμό». Επομένως η μερίς των αντιοικουμενιστών γιγαντώνεται και αι αντιδράσεις είναι ιδιαιτέρως υπολογίσιμοι. Η σύγκρισις βεβαίως με το μουσουλμανικόν φονταμενταλισμόν είναι άστοχος και προκλητική.

Ο Σεβ. Μεσαωρίας εδήλωσεν ότι «οι αποφάσεις δεσμεύουν τον κάθε πιστό»! Μήπως οι Επίσκοποι, Σεβασμιώτατε, δεσμεύονται από τους πιστούς; Δεν είναι εις θέσιν να δεσμεύσουν την Ρωσίαν, θα δεσμεύσουν τους πιστούς;
Περισσότερον ενδιαφέρον είχον αι απόψεις των «παρατηρητών». Ο επικεφαλής της παπικής επιτροπής δια την «ένωσιν» Καρδινάλιος κ. Κουρτ Κοχ επεβεβαίωσε τον αληθή σκοπόν της Συνόδου ότι «επετεύ-χθη μεγαλύτερη ενότητα της ορθόδοξης εκκλησίας και αυτό θα βοηθήσει στον διάλογο»! Ο κ. Χαίνριχ Μπέντφορντ επικεφαλής των προτεσταντών της Γερμανίας ωμίλησεν εις πρώτον πληθυντικόν πρόσωπον δια τα επιτεύγματα της συνόδου: «Συν­ήλθαμε σ’ αυτή την Σύνοδο… είναι ένα βήμα προς την ενότητα της μιας εκκλησίας και είμαι εδώ, διότι αισθάνομαι μέρος αυτής της εκκλησίας»!
Εις τους προσκεκλημένους δια συνέντευξιν ήτο και ο κ. Αθανάσιος Παπαθανασίου, διευθυντής του περιοδικού «Σύναξις». Διατί προσεκλήθη εφ’ όσον δεν έχει κάποια θεσμικήν θέσιν ούτε εμπλέκεται εις τα της Συνόδου; Διότι στοχοθεσία της εκπομπής ήτο να προβάλη την «αριστεράν» κατεύθυνσιν της Συν­όδου, δηλ. το κοινωνικόν της μήνυμα, και δι’ αυτό εχρησιμοποιήθη η «αριστερά» μεθοδολογία επιλογής προσώπων που μόνον συμφωνούν.

Ο κ. Παπαθανασίου προέτεινε να γίνη «καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού και του νεοναζισμού και να πει η σύνοδος ότι είναι σύγχρονη ειδωλολατρία», δηλαδή ακριβώς ο,τι θα έλεγε και ο εκπρόσωπος τύπου της Κυβερνήσεως. Εις τα θετικά κατελόγισεν ότι «κάναμε σύνοδο ενώ δεν μπορούσαμε να συγκροτήσουμε σύνοδο… Η ορθόδοξη εκκλησία καυχάται ότι είναι εκκλησία των συνόδων και στην πράξη έχει απίστευτες δυσκολίες για να πάει σε σύνοδο». Δεν τον απασχολεί αν παραλλήλως εφθάσαμεν εις την διαίρεσιν της Ορθοδοξίας; Βεβαίως το πρόβλημα ενετοπίσθη εις τους αντιδρώντας: «οι κύκλοι αυτοί οι φονταμενταλιστικοί επιχειρούν την κινητοποίηση κόσμου, φτάνουν να αμφισβητήσουν αν είναι χριστιανοί οι μη ορθόδοξοι χριστιανοί. Έχουν δημιουργήσει μπετόν αρμέ ομάδες». Είναι χριστιανοί αυτοί που έκαναν την Ιεράν Εξέτασιν και αγιοποίησαν τον Στέπινατς, τον σφαγέα των Σέρβων;

Τελευταίος από τους συμμετέχοντας ήτο ο δημοσιογράφος κ. Λουδάρος, ο οποίος υπεστήριξεν ότι «τα κείμενα της Συνόδου είναι σοβαρά και έχουν ουσία, αλλά δεν έχουν περάσει στον κόσμο… διότι άνθρωποι που είχαν εμπλακεί με τα κείμενα είχαν διατάξει σιγή. Ο απλός πιστός δεν μπόρεσε να τα δεχθεί, διότι δόθηκαν ξαφνικά στη δημοσιότητα». Βεβαίως είναι αλήθεια ότι ετηρείτο σιγή δια τα κείμενα, όμως ο λόγος που δεν έχουν απήχησιν εις τους πιστούς είναι ότι δια μεν τους ευσεβείς, που γνωρίζουν, τα θέματα και αι αποφάσεις είναι απαράδεκτοι, δια εκείνους που έχουν χαλαράν η αδιάφορον στάσιν προς την Εκκλησίαν, ήσαν απλώς μία ακόμη ανακοίνωσις εις την παγκόσμιον πληθώραν άνευ ουσίας υπέρ του περιβάλλοντος, της επιστήμης, της κοινωνικής δικαιοσύνης κ.α. όπου τίποτε περισσότερον δεν ετόνισεν η Εκκλησία απ’ ότι είναι γνωστά από τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ένα ακόμη σχόλιον προς την δημοσιογράφον που εκοπίασε δια την υποστήριξιν της Συνόδου κ. Μάχην Νικολάρα. Ως ετόνισεν ο Σεβ. Ναυπάκτου η επανάληψις του μύθου ότι τέτοια Σύνοδος συνήλθε δια «πρώτην φοράν μετά το σχίσμα» οφείλει να σταματήση. Βεβαίως είπε και αληθείας η κ. Νικολάρα ότι «η επικοινωνιακή πλευρά ήταν παταγώδης αποτυχία», που αποτελεί πιθανώς και αυτοκριτικήν προς την δημοσίαν τηλεόρασιν, αλλά και ότι «το πρώτο βήμα μετά την Μεγάλη Σύνοδο είναι η αποδοχή η απόρρριψη των κειμένων από τις απούσες εκκλησίες» και από τον πιστόν λαόν, που τελικώς θα διαδραματίση τον καθοριστικόν ρόλον.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Ὁ συνοδικὸς θεσμὸς δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ λειτουργεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μετὰ τὶς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους ἑπτὰ οἰκουμενικὲς συνόδους, μὲ τελευταία τὴν Ζ´ τῆς Νικαίας (787), καὶ τὶς μετὰ ταῦτα θεωρούμενες ἀπὸ πολλούς ὡς Η´ καὶ Θ´, τὴν ἐπὶ Μ. Φωτίου δηλαδὴ τὸ 879 καὶ τὴν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τοῦ 1341/1351, συνῆλθαν πολλὲς σύνοδοι μὲ εὐρύτερη ἢ μικρότερη σύνθεση καὶ μὲ σπουδαῖο συνοδικὸ ἔργο. ᾽Ακόμη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος πάμπολλες σύνοδοι, μὲ τὴν συμμετοχὴ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ τῶν πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ὡς καὶ ἱεραρχῶν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ αὐτὰ πατριαρχεῖα, ἀντιμετώπισαν τὰ ἀνακύψαντα θέματα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τὸν προσηλυτισμὸ Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ παπικοὺς καὶ προτεστάντες ἱεραποστόλους.

1. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἐγκαταλείπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀναγνωρίζει ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς

Ὁ συνοδικὸς θεσμὸς δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ λειτουργεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μετὰ τὶς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους ἑπτὰ οἰκουμενικὲς συνόδους, μὲ τελευταία τὴν Ζ´ τῆς Νικαίας (787), καὶ τὶς μετὰ ταῦτα θεωρούμενες ἀπὸ πολλούς ὡς Η´ καὶ Θ´, τὴν ἐπὶ Μ. Φωτίου δηλαδὴ τὸ 879 καὶ τὴν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τοῦ 1341/1351, συνῆλθαν πολλὲς σύνοδοι μὲ εὐρύτερη ἢ μικρότερη σύνθεση καὶ μὲ σπουδαῖο συνοδικὸ ἔργο. ᾽Ακόμη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος πάμπολλες σύνοδοι, μὲ τὴν συμμετοχὴ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ τῶν πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ὡς καὶ ἱεραρχῶν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ αὐτὰ πατριαρχεῖα, ἀντιμετώπισαν τὰ ἀνακύψαντα θέματα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τὸν προσηλυτισμὸ Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ παπικοὺς καὶ προτεστάντες ἱεραποστόλους. Δὲν ἔπαυσε πάντως ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ καθεστὼς δουλείας καὶ αἰχμαλωσίας, νὰ ὀργανώνει μὲ τὴν δέουσα ἱεροπρέπεια τὰ τῆς διοικήσεως καὶ τῆς λατρείας της. Πλὴν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ρωσίας, ὅλες σχεδὸν οἱ ὀρθόδοξες χῶρες ἦσαν ὑπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό.

Ἡ παρακμὴ τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ἡ δημιουργία νέων κρατῶν, μὲ τὴν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στὶς κατὰ τόπους ἐκκλησίες, ἐμείωσαν τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ περιόρισαν τὴν δικαιοδοσία της, ἔδωσαν ὅμως νέα δυναμικὴ στὰ νέα ὀρθόδοξα κράτη νὰ ὀργανώσουν ἐλεύθερα τὰ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου καὶ νὰ λαμπρύνουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή. Οἱ μεταξύ τους βέβαια ἀνταγωνισμοὶ καὶ ἐθνοφυλετισμοί, ποὺ ἔφθασαν κάποιες φορὲς καὶ μέχρι τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, παρεμπόδιζαν τὴν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν καὶ ἔδιναν τὴν εἰκόνα μιᾶς διεσπασμένης Ἐκκλησίας, μολονότι δὲν ὑπῆρχε τίποτε ποὺ νὰ τὶς χωρίζει στὸ δόγμα, στὴ λατρεία καὶ στὴν διοίκηση. Ἡ μετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους καὶ τὸν α´ παγκόσμιο πόλεμο σταθεροποίηση τῆς πολιτικῆς καταστάσεως δὲν διήρκεσε πολύ, διότι ἀκολούθησαν ἡ Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 στὴ Ρωσία, ποὺ ἔθεσε τὴν μεγαλύτερη καὶ πιὸ δυνατὴ ὀρθόδοξη χώρα καὶ τὴν Ἐκκλησία της σὲ σκληρὸ ἀντιχριστιανικὸ διωγμό, δέσμια τῆς κομμουνιστικῆς δικτατορίας καὶ θηριωδίας, κατάσταση ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ λίγο καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες, πλὴν τῆς Ἑλλάδος. Ἦλθε κατόπιν ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922, μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων προσφύγων ποὺ ἐγκατέλειψαν τὶς πατρογονικές τους ἑστίες καὶ ἀπογύμνωσαν ἀπὸ ποίμνιο τὴν ἤδη ἀποδυναμωμένη ἀπὸ τὶς αὐτοκεφαλίες «Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων», ποὺ ἔγινε τώρα φτωχότερη.

Στὴν Δύση, ποὺ δὲν γνώρισε τὴν ἰσλαμικὴ τυραννία καὶ δικτατορία, ὁ Παπισμὸς γεμᾶτος ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοπεποίθηση συγκάλεσε τὸ 1870 τὴν Α´ Βατικάνειο Σύνοδο ὡς Οἰκουμενική, καὶ ἐδογμάτισε τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα, ἐνῶ οἱ Προτεστάντες διηρημένοι καὶ διεσπασμένοι ὀργάνωσαν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση ποὺ ὁδήγησε στὴν ἐξωτερική τους ἔστω ἑνότητα στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Μέσα σ᾽ αὐτὲς τὶς παγκόσμιες καὶ διαχριστιανικὲς διεργασίες θελήσαμε καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ δώσουμε τὸ παρόν, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε δῆθεν ἀπομονωμένοι καὶ ἀποδυναμωμένοι, ἀλλὰ ὅλος μαζὶ ὁ χριστιανικὸς κόσμος, ἑνωμένος καὶ δυνατός, νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν διπλὴ ἀπειλὴ τοῦ ἀθεϊστικοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ τοῦ ἐπιθετικοῦ Ἰσλάμ. Ἐγκαταλείψαμε ἔτσι τὴν παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση τῶν Δυτικῶν ὡς αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς πολιτικὰ καὶ πολιτιστικὰ πιὸ ἐπικίνδυνων ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ, καὶ ἀρχίσαμε νὰ ἐρωτοτροποῦμε μὲ τὴν Δύση μὲ τὴν περίφημη οἰκουμενιστικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ποὺ ἀπέστειλε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὀνομάζοντας γιὰ πρώτη φορὰ σὲ συνοδικὸ ἔγγραφο τοὺς αἱρετικοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες ὡς «ἐκκλησίες»1.

Κοντεύουν νὰ κλείσουν ἀπὸ τότε ἑκατὸ χρόνια, καὶ ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀπαράδεκτη ἐκτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως νὰ μεταμορφώσει τὶς αἱρέσεις σέ «ἐκκλησίες», νὰ χορηγήσει μὲ συνοδικὸ ἔγγραφο ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς, ἀποκτᾶ τώρα μὲ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης πανορθόδοξη συνοδικὴ κατοχύρωση μὲ τὸ προβληματικὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», ποὺ διαιρεῖ καὶ διχάζει τὴν Ἐκκλησία. Ἡ αἰχμάλωτη τώρα στὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Δύσεως Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ νὰ πείσει τὶς ἄλλες ὀρθόδοξες τοπικὲς ἐκκλησίες, ὡς προκαθημένη καὶ ὡς Μητέρα Ἐκκλησία τῶν νεωτέρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὅτι οἱ καιροὶ ἄλλαξαν, ὅτι ἡ Πατερικὴ Παράδοση καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὶς συμπροσευχές, πρέπει νὰ ἀλλάξουν, νὰ προσαρμοσθοῦν στὶς δῆθεν νέες ἀνάγκες τῶν καιρῶν, οἱ κήρυκες τῶν ὁποίων μοναδικὸ στόχο ἔχουν νὰ προκαλέσουν διαιρέσεις καὶ σχίσματα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ νὰ ἀρνοῦνται τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς μόνης Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὄντως ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δι᾽ Αὐτοῦ σωτηρίας.

2. Μελέτιος Μεταξάκης, Ἀθηναγόρας, Βαρθολομαῖος, οἱ τρεῖς σκυταλοδρόμοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἤδη ἡ Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση τὸ 1924 μὲ πρωτεργάτη τὸν μασόνο πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ἐπιβληθεῖσα πραξικοπηματικῶς, χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση, ἐτραυμάτισε καὶ τραυματίζει σκληρὰ μέχρι σήμερα τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων2, ἐνῶ ἡ ἔκτοτε ἀρξαμένη συζήτηση γιὰ σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου μὲ βασικὴ θεματολογία οἰκουμενιστική, ποὺ ὅρισε ὁ ἐν λόγῳ καινοτόμος πατριάρχης, ἔθεσε δυστυχῶς τὶς βάσεις καὶ τὰ θεμέλια ὄχι γιὰ μία ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ μία ψευδοσύνοδο οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν, βασικὸς στόχος τῆς ὁποίας δὲν ἦταν ἡ ἐπίλυση ἐπειγόντων καὶ φλεγόντων θεμάτων, ἀλλὰ ἡ νομιμοποίηση τῶν αἱρέσεων ὡς ἐκκλησιῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐνῶ στὸν κατάλογο τῶν θεμάτων γράφτηκαν καὶ διαγράφτηκαν πολλὰ θέματα, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὄντως φλέγοντα, ὅπως τὸ Ἡμερολογιακό, τῆς χορηγήσεως αὐτοκεφάλου καὶ ἄλλα, τὸ μόνο ποὺ παρέμεινε ἀπὸ τότε σταθερὰ καὶ δὲν ἐτόλμησε κανεὶς νὰ τὸ θίξει εἶναι τὸ θέμα «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», ἤτοι «Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα», πού, ἐπειδὴ εἶναι δεδομένες καὶ ἀμετάβλητες μὲ βάση τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, προσπαθοῦν νὰ τὶς ἀλλάξουν καὶ νὰ προκαλέσουν νέα σχίσματα καὶ διαιρέσεις.

Ἡ μεταξάκεια περίοδος δὲν εἶχε καλὴ συνέχεια καὶ λόγῳ ἀντιδράσεων στὸ σῶμα τῆς ἱεραρχίας στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ λόγῳ ἀπροθυμίας τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν νὰ ἀκολουθήσουν τὶς καινοτομίες τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως φάνηκε ἀπὸ τὰ ἀπαντητικὰ γράμματά τους στὶς ἀνιχνευτικὲς τῶν προθέσεών τους πατριαρχικὲς καὶ συνοδικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καὶ 1904 τοῦ πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ´. Τὴν σκυτάλη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Μεταξάκη ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ποὺ κατέλαβε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸ 1948 μὲ βίαιη ἔξωση τοῦ προκατόχου του Μαξίμου τοῦ Ε´, πρόσωπο τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν Ἀμερικανῶν καὶ γνωστῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν, τῶν ὁποίων ἦτο μέλος. Δὲν θὰ προχωρήσω σὲ ἄλλες ἀναλύσεις, γιατὶ τὰ πράγματα εἶναι γνωστὰ στοὺς περισσοτέρους. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπιδιώχθηκε ἀπὸ τοὺς σχεδιαστὰς εἰς βάρος τοῦ κύρους καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ πρωτεργάτη τὸν Ἀθηναγόρα, μὲ δύο ἀπαράδεκτες ἐκκλησιολογικὰ κινήσεις. Νὰ γίνουν μέλη τοῦ παναιρετικοῦ προτεσταντικοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (ποιῶν «Ἐκκλησιῶν»;) σταδιακὰ ὅλες οἱ αὐτοκέφαλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, πρωτοστατούσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ νὰ ἀρχίσει ἡ προσέγγιση μὲ τοὺς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι τῇ ἐπιδράσει τῶν αὐτῶν κύκλων εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν αὐστηρὴ ἐκκλησιολογική τους ἀποκλειστικότητα, καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν κάποια στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας στοὺς ἐκτὸς τῆς παπικῆς μάνδρας Χριστιανούς. Εἶναι ἐξόχως χαρακτηριστικό, καὶ ἔχει ἐπισημανθῆ ἀπὸ πολλούς, ὅτι τὴν ἴδια ἐποχὴ ποὺ προετοιμαζόταν καὶ λειτουργοῦσε ἡ Β´ Βατικάνειος Σύνοδος (1962-1965) τὴν ἴδια ἐποχὴ καὶ μὲ παρόμοια ἐκκλησιολογικὴ γραμμὴ καλοῦσε ὁ Ἀθηναγόρας στὴν Ρόδο τὶς τρεῖς «Πανορθόδοξες Διασκέψεις» (1961, 1963, 1964) καὶ τὴν τετάρτη στὸ Chambésy τῆς Γενεύης (1968), οἱ ὁποῖες καθόρισαν καὶ τὸν πρῶτο κατάλογο θεμάτων τῆς μελλούσης νὰ συνέλθει Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ ὁδήγησαν στὶς «Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπές» καὶ στὶς «Προσυνοδικὲς Διασκέψεις» ἀπὸ τὸ 1971 μέχρι τὴν σύγκληση τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016. Ἐπὶ πενήντα πέντε ἔτη (55) μετὰ τὴν «Α´ Πανορθόδοξη Διάσκεψη» τῆς Ρόδου (1961) καὶ ἐπὶ σαράντα πέντε ἔτη (45) μετὰ τὴν «Α´ Διορθόδοξη Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή» στὴν Γενεύη (1971) καὶ σαράντα ἔτη (40) μετὰ τὴν «Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη» στὴν Γενεύη (1976), ἑτοιμάζεται καὶ μαγειρεύεται καὶ κοσκινίζεται ἡ πολυθρύλητη καὶ προσδοκώμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016.

Οὐδέποτε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας χρειάσθηκε τόσος χρόνος γιὰ νὰ ἑτοιμασθεῖ μία σύνοδος, διότι οἱ σύνοδοι ἀντιμετώπιζαν πάντοτε φλέγοντα καὶ ἐπείγοντα θέματα, ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν χρονικὲς καθυστερήσεις καὶ παρατάσεις, ἀλλὰ ἀπαιτοῦσαν ἄμεση ἀντιμετώπιση. Ποῦ ὀφείλεται ἆραγε αὐτὴ ἡ καθυστέρηση καὶ ἀδυναμία νὰ συγκαλέσουμε μία μεγάλη σύνοδο οἰκουμενικῶν προδιαγραφῶν, ποὺ νὰ ἀνταγωνίζεται, νὰ στέκεται ἐπάξια ἀπέναντι στὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία προετοιμάσθηκε τάχιστα, ἔλαβαν μέρος 2.500 ἐπίσκοποι, ἔναντι τῶν 150 στὴν δική μας «μεγάλη» τῆς Κρήτης, διήρκεσε ὄχι μία ἑβδομάδα, ἀλλὰ δύο ἔτη, καὶ παρήγαγε θεολογικὰ κείμενα μὲ τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερα ἀσχολεῖται ἡ θεολογικὴ ἔρευνα, ἀκόμη καὶ ἡ Ὀρθόδοξη, καὶ γενικῶς συγκέντρωσε τὸ παγκόσμιο ἐνδιαφέρον ἐπὶ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ἐνῶ ἡ δική μας χάθηκε καὶ ἐξαφανίσθηκε, ὅσο ἀκόμη διαρκοῦσε ἡ βραχύβια, μερικῶν ἡμερῶν, ζωή της; Γιατί τόση βία καὶ σπουδὴ νὰ κλείσουν γρήγορα τὰ θέματα, νὰ μὴ δίνεται ἐπαρκὴς χρόνος στὶς συζητήσεις, νὰ μὴ μετέχουν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, νὰ μὴν ἔχουν ὅλοι δικαίωμα ψήφου, νὰ μὴν εἶναι ἀνοικτὲς οἱ συζητήσεις ὄχι μόνον στοὺς δημοσιογράφους, ἀλλὰ καὶ στὸν κλῆρο καὶ στὸν λαό, καὶ νὰ φυλάσεται ἀπὸ ἀστυνομικὲς δυνάμεις ὁ περιβάλλων χῶρος; Γιατί φοβόμαστε τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν οἱ ἀποφάσεις μας εἶναι θεάρεστες, εὐαγγελικὲς καὶ πατερικές;

3. Γιατί διήρκεσε τόσο πολὺ ἡ προσυνοδικὴ διαδικασία;

Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι δύσκολη. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ οἱ σκοποὶ τῆς «Συνόδου» δὲν ἐκινοῦντο στὴν ὀρθόδοξη συνοδικὴ παράδοση, ἡ ὁποία βασικῶς προϋποθέτει ὅτι κάθε σύνοδος ἀκολουθεῖ καὶ σέβεται τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων συνόδων «ἑπομένη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»• καταδικάζει τὶς συμπροσευχὲς ποὺ ἐκεῖνες ἀπαγόρευσαν καὶ τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνες κατεδίκασαν, σὰν νὰ εἶναι ὅλες οἱ σύνοδοι συνεδρίες μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς συνόδου. Καταπολεμεῖ καὶ ἀναθεματίζει νέες αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν καὶ ἀνησυχοῦν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμετωπίζει ποιμαντικὰ καὶ διοικητικὰ προβλήματα καὶ γενικῶς φροντίζει νὰ τηρεῖται ἀπαρασάλευτα ἡ εὐαγγελικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση. Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔπραξε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα. Ὄχι μόνο δὲν ἐπανέλαβε τὴν καταδίκη τῶν αἱρέσεων ποὺ οἱ παλαιὲς σύνοδοι κατεδίκασαν, ὅπως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα τὶς ὀνόμασε ἐκκλησίες. Ἀντὶ νὰ καταδικάσει τὴν νέα παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν εἰσήγαγε συνοδικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία ἐπαινώντας τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καὶ τὴν ἐξευτελιστικὴ συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ στὸ προτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων». Ἀπέφυγε νὰ καταδικάσει τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖες ἔγιναν πλέον συρμὸς καὶ μόδα· ἀντίθετα τὶς ἐπεκύρωσε μὲ τὴν συμπροσευχὴ τῶν ἑτεροδόξων παρατηρητῶν στὶς διάφορες ἀκολουθίες. Δὲν ἀσχολήθηκε, ἀντίθετα διέγραψε ἀπὸ τὴν θεματολογία τὸ καυτὸ καὶ ἐπεῖγον θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, δὲν ἔλυσε τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς οὔτε τοῦ αὐτοκεφάλου, καὶ ἁπλῶς ἐνόμισε ὅτι καλύπτει ὅλα αὐτὰ τὰ κενὰ μὲ γενικόλογες θεολογικὲς διακηρύξεις στὸ μήνυμα καὶ στὴν ἐγκύκλιο ποὺ ἐξαπέστειλε.

Ἡ ὀρθόδοξη καὶ παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση ὅλων αὐτῶν τῶν θεμάτων δὲν ἦταν ἐπιθυμητὴ στοὺς σχεδιαστὰς τῆς «Συνόδου». Σὲ κάθε φάση τῆς μακρόχρονης προετοιμασίας ἡ ἀγρυπνοῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἤγειρε ἀντιρρήσεις. Σεβαστοὶ Γέροντες καὶ Ἅγιοι νεώτεροι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ μαχητικοὶ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Ἅγιον Ὄρος σύσσωμο, ἡ πάλαι ποτὲ παραδοσιακὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πολλοὶ καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, χριστιανικὲς ἀδελφότητες καὶ σωματεῖα, καὶ πλῆθος πιστῶν, ἀντιδροῦσαν στὴν σύγκληση τῆς Συνόδου3, διότι ἐγνώριζαν τοὺς ἀντορθόδοξους στόχους της. Δὲν εἴχαμε ἐδῶ τὸν ἀλάθητο καὶ πρῶτο πάπα γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, ὅπως ἔκανε μὲ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία ἂς σημειωθεῖ, παρὰ τὶς κάποιες ἐκσυγχρονιστικὲς καὶ προτεσταντίζουσες ἀποφάσεις της, δὲν ἔθιξε καθόλου τὰ οὐσιώδη ἐκκλησιολογικὰ δόγματα τοῦ Παπισμοῦ. Καθυστεροῦσαν, λοιπόν, κοσκίνιζαν καὶ μαγείρευαν οἱ μάγειροι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέχρις ὅτου ἀλλάξουν ἐπὶ τὸ εὐνοϊκώτερο οἱ συνθῆκες γιὰ τὴν σύγκληση τῆς οἰκουμενιστικῆς τους «Συνόδου». Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς μακροχρόνιας προετοιμασίας καὶ ἀντιπαραδοσιακῆς καθυστέρησης. Δὲν τοὺς ἔβγαινε ἡ οἰκουμενιστική «Σύνοδος», ποὺ θὰ διέκοπτε τὴν συνέχεια τῆς Συνοδικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Ἡ αἰφνίδια ἐπίσπευση τῆς σύγκλησης τῆς «Συνόδου» ἀπὸ τὸν τρίτο μεγάλο σκυταλοδρόμο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, μετὰ τοὺς Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρα, ὀφείλεται στὴν ἐκτίμηση, ὅτι τὸ κλῖμα τώρα εἶναι εὐνοϊκό. Ἡ παραδοσιακὴ καὶ συντηρητικὴ μέχρι τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄλλαξε πορεία καὶ πλεύση πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό· στὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχουν ἐμφυτευθῆ οἰκουμενιστικοὶ πυρῆνες ποὺ τὸ διχάζουν καὶ τὸ ἐμποδίζουν νὰ ἐκφρασθεῖ παραδοσιακά· οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔχουν υἱοθετήσει μὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν καθηγητῶν τὸ οἰκουμενιστικὸ ψευδοόραμα, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὑποστήριξη τῆς ἵδρυσης Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἀπὸ τὴν μετατροπὴ τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ καὶ ἀπὸ πλῆθος δημοσιευμάτων καὶ ἐκδηλώσεων· οἱ θεολόγοι τοῦ «Καιροῦ» καὶ τῆς «Μεταπατερικῆς Θεολογίας» τοῦ Βόλου καλύπτονται καὶ ἐνισχύονται ἀπὸ πατριαρχικές, ἀρχιεπισκοπικὲς καὶ ἐπισκοπικὲς εὐλογίες, ἐνῶ ξεθεμελιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν σωτήριο «καιρό» τῆς Κ. Διαθήκης τὸν μετατρέπουν σὲ καιρὸ ἀπωλείας, προσαρμογῆς καὶ καινοτομίας. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τῆς Μεγάλης Ρωσίας συμπλέει μετὰ χαρᾶς μέσα στὰ θολὰ νερὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκτροπῆς, ἐνῶ θὰ μποροῦσε ἀνταποκρινόμενη στὰ ἀντιοικουμενιστικά, ἀντιπαπικά, ἀντιδυτικὰ αἰσθήματα τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ νὰ ἀνατρέψει τὴν καταστροφικὴ πορεία. Καὶ ὁ δικός μας εὐσεβὴς λαός, ὁ ἑλληνικός, ζαλισμένος ἀπὸ τὰ μνημόνια, τὴν φορολογία, τὴν ἀνεργία, τὴν αἰφνίδια ἀνατροπὴ τῶν βιωτικῶν του σχεδίων καὶ προγραμμάτων, στήνεται στὶς οὐρὲς τῶν τραπεζῶν, τῶν ἐφοριῶν, τῶν συσσιτίων, προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὸν ἐπιούσιο, νὰ ἐπιβιώσει καί, πλὴν ὀλίγων, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικά.

4. ῾Η «Σύνοδος» τῆς Κρήτης δὲν εἶναι γέννημα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Νὰ λοιπόν, ποιά κατάλληλη στιγμή, ποιό εὐνοϊκὸ κλῖμα περίμεναν τὰ κλιμάκια τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, γιὰ νὰ τερματίσουν τὸ κοσκίνισμα καὶ τὸ μαγείρεμα ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰώνα, καὶ νὰ συγκαλέσουν ἐσπευσμένα τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀπατῶνται ὅμως, ἂν νομίζουν, ὅτι, ὅπως ξεγέλασαν πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους -εὐτυχῶς ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ξεγελάστηκαν- θὰ ἐξαπατήσουν καὶ τὴν γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἐξαπατήσουν τελικῶς τὸν Θεό, τὸν ἱδρυτὴ καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀποδιώκει τὰ πνεύματα τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ὡς καρπὸς καὶ γέννημα ἀλλοτρίων πνευμάτων θὰ ἀπορριφθεῖ καὶ θὰ σβήσει ἀπὸ τὶς δέλτους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς νόθο γέννημα κακῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ὠδίνων, τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀγάπης κάποιων προκαθημένων πρὸς τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖ κυοφορήθηκε καὶ ἐκεῖ γεννήθηκε· δὲν εἶναι τέκνο καὶ γέννημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· στὴν Κρήτη μᾶς τὴν ἔφεραν ἁπλῶς γιὰ ἀναγνώριση, ἀλλὰ τὸ DNA της δὲν εἶναι συμβατὸ μὲ τὰ βιολογικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν μᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὶς ἐρωτικὲς προτιμήσεις τοῦ Ἀθηναγόρα; Ταιριάζει ἀπόλυτα στὴν συνάφεια: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναῖκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας, δὲν τοῦ κάνει καμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή»4.
 
______________________________________________

1 Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ στὴν Κωνσταντινούπολη βλ. περισσότερα εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», εἰς τὸ πρόσφατο βιβλίο μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 15-48.
 
2 Γιὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση καὶ γενικῶς τὸν οἰκουμενιστικὸ ρόλο τοῦ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη βλ. περισσότερα στὴν μελέτη μας «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο. Γιατί ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;» Θεοδρομία 18 (2016) 264-291 καὶ στὸ προαναφερθὲν στὴν ὑποσημ. 1, βιβλίο μας, στὶς σελ. 179-216, ὅπου παρατίθενται πολλὲς ἀρνητικὲς ἐκτιμήσεις γιὰ τὸν ἐσχάτως πολυεπαινούμενο πολυπράγμονα καὶ καινοτόμο πατριάρχη.
 
3 Ὅλες αὐτὲς τὶς ὑγιεῖς ἀντιδράσεις βλ. στὸ εἰδικὸ ἀφιερωματικὸ διπλὸ τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016.
 
4 Ἀπὸ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸν ἀείμνηστο Γέροντα π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γιὰ δημοσίευση στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» μὲ ἡμερομηνία 23 Ἰανουαρίου 1968. Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς βλ. εἰς Θεοδρομία 12 (2010) 420-423. Γιὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνήθως ἀποσιωπᾶται βλ. τὸ ἀφιερωματικὸ εἰς αὐτὸν τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2015.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Είναι ηθικά επιβεβλημένο να αναφερθούν μερικά πράγματα στο πολύ φλέγον ζήτημα αυτό το οποίο μόλις τώρα έχει αρχίσει να ταράζει τα ύδατα της Ορθοδοξίας. Η αντίδραση ενός Χριστιανού στο γεγονός της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και των αποφάσεών της, οπωσδήποτε χρειάζεται να βασίζεται στην εμπιστοσύνη στα θεμέλια της Εκκλησίας μας. Τα θεμέλια αυτά είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι σε αυτά τα ζητήματα, τα δογματικά και τα εκκλησιολογικά έχουν εδραιώσει την πίστη μας κι έχουν πάρει θέση ξεκάθαρη.

Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και η αντίδρασή μας

Είναι ηθικά επιβεβλημένο να αναφερθούν μερικά πράγματα στο πολύ φλέγον ζήτημα αυτό το οποίο μόλις τώρα έχει αρχίσει να ταράζει τα ύδατα της Ορθοδοξίας. Η αντίδραση ενός Χριστιανού στο γεγονός της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και των αποφάσεών της, οπωσδήποτε χρειάζεται να βασίζεται στην εμπιστοσύνη στα θεμέλια της Εκκλησίας μας. Τα θεμέλια αυτά είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι σε αυτά τα ζητήματα, τα δογματικά και τα εκκλησιολογικά έχουν εδραιώσει την πίστη μας κι έχουν πάρει θέση ξεκάθαρη.

Στο επόμενο διάστημα ο καθένας από εμάς θα κληθεί, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, να ομολογήσει τον Χριστό, να δώσει μία ομολογία. Με αφορμή την στάση των Ορθοδόξων Χριστιανών που πρέπει να τηρηθεί, παραθέτω έναν λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος λέγει για τα τρία είδη της αθεΐας.

Το ένα είδος είναι η κλασσική αθεΐα και απιστία, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Το δεύτερο είδος αθεΐας και απιστίας είναι η διαστροφή της εννοίας του Θεού, από τις αιρέσεις και από τις θρησκείες. Όταν κανένας διαστρέφει την έννοια, δεν πιστεύει στον έναν αληθινό Θεό και πιστεύει στα είδωλα ή πιστεύει στο Μωάμεθ ή πιστεύει στο Βούδα ή πιστεύει εδώ-εκεί, αυτό είναι το δεύτερο είδος αθεΐας. Ας νομίζουν πως πιστεύουν στο Θεό και ότι είναι θρησκείες, άθεοι είναι και άπιστοι. Το δεύτερο λοιπόν είδος αθεΐας είναι οι αιρέσεις και οι άλλες θρησκείες και τα είδωλα. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχει και ένα τρίτο είδος αθεΐας το οποίο εκπλήσσει όταν το ακούσει κανείς αλλά το οποίο όμως είναι πολύ σωστό και έχει δίκιο ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, διότι αυτοί που ανήκουν σε αυτό το είδος της αθεΐας βοηθούν ώστε τα άλλα δύο προηγούμενα είδη, να αυξάνουν και να μεγαλώνουν. Ποιό είναι το τρίτο είδος αθεΐας; Στο τρίτο είδος αθεΐας ανήκουν εκείνοι οι οποίοι σιωπούν, οι οποίοι δεν μιλούν, οι οποίοι δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθεΐας. Έχει γεμίσει ο κόσμος από αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αιρετικούς. Δεν μιλούν οι χριστιανοί, και εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους. Προχωρούν οι αιρέσεις, προχωρούν οι θρησκείες, προχωράει το ισλάμ. Στο τρίτο είδος αθεΐας λοιπόν είναι αυτοί οι οποίοι σιωπούν και δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθείας -τους πραγματικά αθέους και απίστους και εκείνους οι οποίοι διαστρέφουν την έννοια του Θεού- τις αιρέσεις και τις θρησκείες και την ειδωλολατρία. Αυτό το τρίτο είδος αθεΐας, της μεγαλύτερης από τις άλλες δύο, παρατηρείται όταν κινδυνεύει η πίστη και δεν ανοίγουμε το στόμα μας να αντιδράσουμε, να μιλήσουμε και να κηρύξουμε. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος, που αυτός ο ησυχαστής Άγιος άφησε το κελί του, το άκτιστο φως, που έβλεπε καθημερινά και βγήκε να αντιδράσει και να τα βάλει με τους Πατριάρχες της εποχής του και όλους τους μεγάλους εκείνης της εποχής.

Ἕνας άλλος λόγος, που αποτελεί προσωπική πηγή έμπνευσης καθενός χριστιανού που θέλει να ομιλεί στον κόσμο με την αντιαιρετική γλώσσα, είναι του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, ο οποίος λέγει ότι «κινδυνευούσης της πίστεως» είναι αμαρτία να σιωπάς. «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς; αλλ’ ουδαμού. Άρχων; Και ουδ’ ούτως. Στρατιώτης; Και που; Γεωργός; Και ου δ’αυτό τούτο. Πένης; Μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος, ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός και άφροντις;». Δηλαδή «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπούμε όταν κινδυνεύη η πίστης. Συνεπώς, όταν πρόκειται για την πίστιν, δεν πρέπει να είπη κανείς: ποιός είμαι εγώ; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πτωχός; Δεν μου πέφτει εμένα λόγος και φροντίς. Τι λέγεις, οι πέτρες θα φωνάξουν, και συ θα μείνεις σιωπηλός και άπραγος;»

Στην ίδια γραμμή με τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη ο Όσιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, που λίγο πριν κοιμηθεί, είπε εκείνη τη φοβερή φράση «Όταν θα έρθει η εποχή, που μία γιαγιά δεν θα της επιτρέπεται να ελέγξει τον Πατριάρχη, θα ‘ρθει η καταστροφή για την Ορθοδοξία». Αυτό δίνει απάντηση σε όσους Οικουμενιστές και φιλοοικουμενιστές μας λένε ότι δεν πρέπει να μιλάμε.

Η στάση των Χριστιανών

Υπάρχει περίπτωση ο Ορθόδοξος Χριστιανός να δεχθεί (να επιτρέψει Ο Κύριος) πάρα πολλή κριτική κι από αδελφούς ακόμη και κοντινούς, ότι δεν πρέπει να μιλάει, να τον ειρωνευτούν ότι είναι ο κριτής των πάντων, ότι ελέγχει και παντού βρίσκει την αίρεση και δεν θα πρέπει να ελέγχει την Εκκλησία, αλλά να κάνει απόλυτη υπακοή στο Δεσπότη και στην ιερά Σύνοδο και άλλα παρόμοια. Ή πως ο Πατριάρχης δεν τον έχει πειράξει σε τίποτε και ότι το σωστό είναι να κοιτά τον εαυτό του μόνο, τις αμαρτίες του, την σύζυγό του, τα παιδιά του και να τα αφήσει όλα τα άλλα. Σε τέτοιες προκλήσεις αντορθόδοξες και πονηρές θα πρέπει ομολογιακά να απαντά ο κάθε χριστιανός ως ακολούθως: «Αυτοί οι Άγιοι εμένα μου δίνουν την απάντηση ότι δεν πρέπει να το κάνω αυτό (να σταματήσω να αντιδρώ). Αυτοί οι πατερικοί λόγοι είναι που με εμπνέουν να ομιλώ».

Με αυτήν την Ψευδοσύνοδο, που δεν την λέω αγία και μεγάλη Σύνοδο, ούτε Πανορθόδοξη, αλλά συνέδριο και ψευδοσύνοδο, αποκαλύπτεται ότι όποιος λέγει ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει έχει απόλυτο δίκιο. Εδώ ας μην κρυβόμαστε πίσω από αυτό που τονίζουν Ο Κύριος και οι Απόστολοι για την Εκκλησία ότι «πύλαι άδου ου καταισχύσουσιν αυτήν». Αυτό φυσικά και ισχύει και είναι ο Χριστός η κεφαλή του σώματος και ποτέ η Εκκλησία δεν θα πάθει κάτι, πάντα θα υπάρχει και θα αποτελεί το σώμα του Χριστού. Ωστόσο η Εκκλησία περιλαμβάνει σε κάθε εποχή ένα πλήθος πιστών ανθρώπων και απίστων και λιγότερο πιστών, οι οποίοι στην πορεία τους μπορεί να χαθούν. Για αυτούς τους ανθρώπους έχουμε ευθύνη να τους κρατήσουμε εντός της εκκλησίας.

Τὸ κυριότερο είναι ποιά Εκκλησία θα τους διδάξουμε αν κάθε ημέρα στα δόγματα κάνουμε ο,τι κάνουν οι Πατριάρχες και αφαιρούμε. Επειδή υπάρχει μία αφαιρετική ενέργεια των Πατριαρχών πάνω στα δόγματα της Εκκλησίας και βγάζουν κανόνες, βγάζουν θέματα τέτοια ώστε απογυμνώνουν την Ορθοδοξία από τα θεμέλια, που είναι η Θεολογία.

Καταλυτική αντίδραση

Αν ο Πατριάρχης σε μία λειτουργία που θα πάει σε έναν Ναό, επιλέξει να επιτρέψει μέσα στη λειτουργία να εισέλθει και κάποιος αιρετικός, π.χ. ένας Καρδινάλιος η ένας Μονοφυσίτης επίσκοπος η κάποιος πάστορας Προτεστάντης κτλ., για να συμπροσευχηθούν ή να τελέσουν μαζί μία αρτοκλασία (όπως είναι συνηθισμένο πλέον, κάνουν αρτοκλασίες, θέτουν τα χέρια και οι παπικοί επάνω στο πρόσφορο), αν εκείνη τη στιγμή αποχωρήσει το εκκλησίασμα, θα το ξανακάνει αυτό ο Πατριάρχης; Μία, δύο, τρεις φορές, αν συμβεί και αποχωρήσει το ποίμνιο από το Ναό, μετά δεν θα τολμήσει να το επαναλάβει.

Αυτό θα πρέπει να ακούγεται και να διαδίδεται. Συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό; Να βγαίνει στη δημοσιότητα. Έγινε κάτι στην Αυστραλία; Να το λέει ο κόσμος. Αντέδρασαν κάποιοι σε άλλη εκκλησία; Να το διαδίδουν οι πιστοί. Τα πράγματα σήμερα, εκτός από γόνατα και προσευχή, θέλουν όπλα και δράση όπως έλεγε ο μακαριστός επίσκοπος Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης.

Πολλές φορές αρκεί και μία καλή συμβουλή να προσφέρεται στον κόσμο, ότι δηλαδή αυτά που αποφάσισαν στην ψευδοσύνοδο, δεν είναι καλά πράγματα. Οι ιερείς, οι μοναχοί και οι μοναχές που δέχονται πλήθος κόσμου για να τους συμβουλευτούν και να τους μιλήσουν, πρέπει να μιλάνε στο λαό και να λένε πως η σύνοδος αυτή δεν αποφάσισε καλά πράγματα, ότι αν δουν Καρδινάλιο στο ναό οι πιστοί, να σηκωθούν να φύγουν, να μην πάρουν την ευχή του, να μην δεχθούν να συμπροσευχηθούν με ένα καρδινάλιο, με έναν παπικό, με έναν αιρετικό μέσα στην λειτουργία. Να αντιδράσουν και έτσι θα λάβουν τον στέφανο της Ομολογίας από τον Κύριό μας και Θεό μας. Αμήν!

Πηγή: Κατήχησις

Ἀπὸ τὴν 25η ἕως καὶ τὴν 28η Ἰουλίου 2016, ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μιτσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸ Πατριάρχη πάσης Γεωργίας κ. Ἠλία Β΄. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀποτελοῦνταν ἀπό τους: πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο καθηγὴ πατρολογίας Θεολογικικῆς ΑΠΘ, κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καθηγητὴ δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἐφημέριο Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Heers ἐφημέριο Προφήτου Ἡλιοῦ Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Vulcanescu τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τὸν μοναχὸ π. Σεραφεὶμ Ζήση.

Καθήμενοι, ἀπὸ ἀριστ.: πρωτοπρεσβ. Θεόδωρος Ζήσης, ἡ Α. Μακαριότης, o Ἀρχιεπίσκοπος Μετσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸς Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ἠλίας Β’, ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς Θεολογίας κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ἱερομόναχος Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, ἱερομόναχος Σεραφεὶμ (Ζήσης). Ὄρθιοι, ἀπὸ ἀριστερά: Ἱεροδιάκονος Πέτρος, πρωτοπρεσβ. Συμεών, πρωτοπρεσβ. Πέτρος Χίρς, πρωτοπρεσβ. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, Μητροπολίτης ἐπαρχίας Ζουκδίδι καὶ Τσαΐσι κ. Γεράσιμος  μητροπολίτης ἐπαρχίας Ἀλαβέρτυ κ. Δαυΐδ, ἀρχιεπίσκοπος Στεφαντσμίνδα καὶ Χέβι κ. Ἰεγουδιέλι, μητροπολίτης Ἀχαλτσίχης καὶ Ταο-Κλαρδζέτης κ. Θεόδωρος, πρωτοπρεσβ. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, πρωτοπρεσβ. Βησσαρίων.

Ἀπὸ τὴν 25η ἕως καὶ τὴν 28η Ἰουλίου 2016, ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μιτσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸ Πατριάρχη πάσης Γεωργίας κ. Ἠλία Β΄. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀποτελοῦνταν ἀπό τους: πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο καθηγὴ πατρολογίας Θεολογικικῆς ΑΠΘ, κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καθηγητὴ δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἐφημέριο Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Heers ἐφημέριο Προφήτου Ἡλιοῦ Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Vulcanescu τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τὸν μοναχὸ π. Σεραφεὶμ Ζήση.

Συναντήθηκαν μὲ ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, καθὼς καὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Γεωργίας Ἠλία Β΄, ὁ ὁποῖος εὐγενικὰ ὑποδέχτηκε τοὺς καλεσμένους του στὴν...

κατοικία του. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἔτυχε θερμῆς ὑποδοχῆς, μέσα σὲ πνεῦμα ἀδελφικῆς ἀγάπης καὶ εἰλικρινοῦς συνεργασίας. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐπίσκεψης ἦταν διπλός: ἀφενὸς νὰ ἐκφράσει - ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὴν Ἑλλάδα - εἰλικρινῆ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Πατριάρχη, τὴν Ἱεραρχία καὶ τοὺς Πιστοὺς στὴν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας γιὰ τὴν ὁμολογία τους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη σχετικὰ μὲ τὴν συγκρητιστικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ Σύνοδο, καὶ ἀφετέρου, νὰ συμβουλευθοῦν καὶ νὰ συζητήσουν προσωπικὰ μὲ τὸν Μακαριώτατο καὶ τοὺς Ἱεράρχες, τὴ σωστὴ ἀπάντηση γιὰ τὴν ἀνορθόδοξη «Σύνοδο τῆς Κρήτης».

Εἰδικότερα, ἐγκωμιάστηκε ὡς πρότυπο ἡ πίστη τῆς Γεωργιανῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία της, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν 20ετή ἀπόφασή της νὰ ἀναχωρήσει καὶ νὰ παραμείνει ἔξω ἀπὸ τὸ συγκρητιστικὸ-οἰκουμενιστικό, προτεσταντικὸ ὄργανο, τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Αὐτὴ ἡ πίστη ἦταν ἄλλωστε, πιὸ ἐμφανὴς στὴν στάση ποὺ ἡ Γεωργιανὴ Ἐκκλησία ἔχει διατηρήσει μέσω τῆς ἀποχῆς ἀλλὰ καὶ τῶν κειμένων της σχετικὰ μὲ τὴν «Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδο» ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν περασμένο Ἰούνιο στὴν Κρήτη.

Οἱ συζητήσεις ἐπικεντρώθηκαν στὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν καινοτόμο καὶ ἀνορθόδοξη «Σύνοδο τῆς Κρήτης» καὶ ἡ ἀναγκαία ἀπάντηση σὲ αὐτὴ μὲ βάση τὰ δόγματα καὶ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας. Τονίστηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἀντιπροσωπεία, ἡ ἀπαίτηση γιὰ μία σαφῆ ἀπόρριψη τόσο τῆς μεθοδολογίας καὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς Συνόδου, καθὼς καὶ τῶν καινοτόμων καὶ ἀνορθόδοξων κειμένων ποὺ ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιτακτική ἀνάγκη, νὰ συγκληθεῖ μία νέα Ὀρθόδοξη Σύνοδο ὡς ἀπάντηση.

Ὁ Πατριάρχης ὑποδέχτηκε τοὺς καλεσμένους του καὶ ἐξῆρε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πίστη, διαβεβαιώνοντάς τους ὅτι «δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ἐκκλησίες, ἀλλὰ μόνο μία Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», καὶ ὅτι ὁ ἴδιος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ «ἐργαστοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων», τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐξασφαλιστεῖ μόνο μὲ βάση τὴν πίστη ποὺ ἔχει παραδοθεῖ. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας στὰ Πανορθόδοξα συνέδρια, Μητροπολίτες Γεράσιμος Zugdidi καὶ Θεόδωρος Akhaltsikhe, ἀπὸ τὴν πλευρά τους, τόνισαν τὴ δέσμευση τῆς Ἐκκλησίας τους γιὰ προ-συνοδικὴ ἀπόρριψη τῶν ἀνορθόδοξων κειμένων: «Τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου καὶ τὰ κολλήματα» καὶ «Σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ἐπιπλέον, ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ Μητροπολίτες δήλωσαν ὅτι τὰ ἔγγραφα τῆς Συνόδου θὰ μεταφραστοῦν στὰ γεωργιανά, θὰ ἐξεταστοῦν καὶ θὰ δοθεῖ ἀπάντηση μετὰ τὴ γενικὴ συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου.

Σὲ γενικὲς γραμμές, τόσο οἱ ἐπισκέπτες ὅσο καὶ οἱ οἰκοδεσπότες βρῆκαν κοινὸ ἔδαφος καὶ ἑνότητα γιὰ ὅλα τὰ θέματα τῆς πίστης σὲ σχέση μὲ τὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ὅριά της, καθὼς καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἀκλόνητη στὴν Ὀρθόδοξη Ὁμολογία Πίστεως στὸ πρόσωπο τῆς ἐξάπλωσης τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Δεσμεύθηκαν νὰ συνεχίσουν τὴ συνεργασία στὸν τομέα αὐτὸ στὸ ἄμεσο μέλλον.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες συναντήσεις καὶ συζητήσεις, τὴν εὐγενικὴ φιλοξενία γιὰ τὴν ὁποία ὁ γεωργιανὸς λαὸς εἶναι τόσο γνωστὸς, ἡ ἐπίσκεψή τους ἐπεκτάθηκε μὲ ἕνα πλῆρες πρόγραμμα σὲ ἱστορικὰ προσκυνήματα τῆς σεβασμίου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας.

Συνάντηση στὸ Πατριαρχεῖο μὲ τοὺς ἁρμοδίους Ἱεράρχες (ἀπὸ ἀριστερά: π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, π. Πέτρος Χίρς, μητροπολίτης, μητροπολίτης Γεράσιμος, π. Θεόδωρος Ζήσης, Μητροπολίτης Θεόδωρος, μοναχὸς Σεραφεὶμ (Ζήσης), π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος [βλ. ἀνωτέρω γιὰ πλήρη ὀνόματα καὶ τίτλους]

Δεξίωση ὑποδοχῆς στὴν Πατριαρχικὴ  Κατοικία: (ἀπὸ ἀριστερά): π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, καθηγητὴς Δημήτριος Τσελεγγίδης, π. Θεόδωρος Ζήσης, Ἱεροδιάκ. Πέτρος, Πατριάρχης Ἠλίας Β’, πρωτοπρεσβ. Καχάμπερ (Kakhaber), ἱερομόν. Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, Μητροπ. Δαυΐδ (καθημ.), μητροπ. Θεόδωρος (καθημ.)

Ἡ ἀντιπροσωπεία τῶν κληρικῶν, μαζὶ μὲ τοὺς μοναχούς της μονῆς Ἁγίας Τριάδος, Γεργέτι (στὰ Γεωργιανά: წმინდა სამება - Tsminda Sameba). Ἡ ἐκκλησία βρίσκεται στὴ δεξιὰ ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Τσκέρι (παραπόταμος τοῦ Τέρεκ), σὲ ὑψόμετρο 2170 μέτρων, κάτω ἀπὸ τὸ ὅρος Καζμπέγκι, λόγα μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Κατοικία.

Γεῦμα μὲ τὸν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σαμταβίσι καὶ Γκόρι, Ἀνδρέα, ἐκπρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας στὴν πρὸ-Συνοδική (της ἐν Κρήτη Συνόδου) Ἐπιτροπὴ  

Ἡ ἀντιπροσωπεία μὲ τοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι τὴ συνόδευσαν στὴν ἱερὰ μονὴ τῆς ἁγίας Νίνο, στὸ Μπόντβε, μαζὶ μὲ τὴν ἡγουμένη Θεοδώρα.

Συνάντηση μὲ τὴν ἡγουμένη τῆς ἱερᾶς μονῆς τῆς Θεοτόκου, Νέας Σουάμτα, Καχύλι, στὸ Τελάβι (ἀπὸ ἀριστ. Μητροπ. Δαυϊδ, π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ἡγουμένη Ἰωάννα.

Στὸν τάφο τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἁγίου ἀσκητοῦ, ὁμολογητοῦ καὶ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ Γαβριὴλ τοῦ Νέου (στὰ Γεωργιανά: გაბრიელი), ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὸ Goderdzi Urgebadze στὶς 26 August 1929 καὶ ἐκοιμήθη ὀσιακῶς στὶς 2 November 1995. Βλ.http://www.gabrielberi.ge/eng/index.htm.

Μὲ τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς πατέρες τῆς ἱερᾶς μονῆς Shio-Mgvime (στὰ Γεωργιανά: შიომღვიმე, Shiomghvime, σημαίνει «τὸ σπήλαιο τοῦ Σίο»), ἕνα μεσαιωνικὸ μοναστικὸ συγκρότημα στὴ Γεωργία, κοντὰ στὴν πόλη Μτσχέτα.

Ὁ καθεδρικὸς ναὸς Svetitskhoveli (στὰ Γεωργιανά სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარი, svet'icxovlis sak'atedro t'adzari; Σημαίνει ὁ καθεδρικός του Ζωντανοῦ Στύλου). Τὸ Svetitskhoveli, γνωστὸ ὡς τὸ σημεῖο ταφῆς τοῦ Μανδηλίου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς κυριότερες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῆς Γεωργίας καὶ ἀπὸ τὰ πλέον ἱερὰ προσκυνήματα τῆς περιοχῆς.

Σύναξη κληρικολαϊκὴ στὴν Τιφλίδα: εἰκονίζεται ὁ π. Θεόδ. Ζήσης, ἀπευθυνόμενος σὲ ἑκατοντάδες πιστούς, ὁμιλῶν γιὰ τὴν ἀνορθόδοξη διοργάνωση καὶ τὰ κείμενα τῆς «Συνόδου τῆς Κρήτης», καὶ γιὰ τὴν πρέπουσα Ὀρθόδοξη ἀπάντηση σὲ αὐτήν.

 κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης είναι Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στον τομέα Δογματικής.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό , Ακτίνες (σχόλια εικόνων)

«Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση. πολλοί γαρ ελεύσονται επί τω ονόματί μου λέγοντες, εγώ ειμι ο Χριστός, και πολλούς πλανήσουσι… και πολλοί ψευδοπροφήται εγερθήσονται και πλανήσουσι πολλούς» (Ματθ. κδ 4, 5 και 11). Δηλαδή: Προσέχετε μήπως τυχόν σας πλανήση κανείς. Διότι πολλοί θα έλθουν με το δικό μου όνομα και θα λέγουν· εγώ είμαι ο Χριστός και θα παρασύρουν πολλούς στο δρόμο της πλάνης. Ακόμη πολλοί ψευδοπροφήτες θα εμφανισθούν και θα πλανήσουν πολλούς.

«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. Δ, 10) τον αιρετικό άνθρωπο μετά από την πρώτη και δεύτερη συμβουλή, παράτησέ τον. Και συνεχίζει ο Απόστολος: Διότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαστραφή και αμαρτάνουν και ελέγχονται από την συνείδησή τους.

Έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στο ποίμνιο της Εκκλησίας. Είναι «λύκοι βαρείς». Λέγουν συνεχώς ψέμματα. Είναι ψευδομάρτυρες. Είναι επίορκοι.

Το 325 μ.Χ. όταν η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος κατεδίκασε τον αιρετικό Άρειο αυτός προσποιήθηκε ότι απέπτυσε τις αιρετικές διδασκαλίες του και ότι είναι Ορθόδοξος και μάλιστα ζητούσε να γίνει δεκτός στην Εκκλησία. Πράγματι παρουσιάσθηκε στον Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο και του είπε ότι θέλει να επιστρέψη στην Εκκλησία.

Ο Μ. Κωνσταντίνος τον ρώτησε: «Ορκίζεσαι ενώπιον του Θεού, ότι απέπτυσες κάθε βλασφημία κατά του Κυρίου ημών;». Ο Άρειος δέχθηκε τον όρκο και είπε στον Αυτοκράτορα ότι απέπτυσε τις δοξασίες του και ότι τώρα είναι Ορθόδοξος. Τότε του λέγει ο Μ. Κωνσταντίνος:

«Ει η πίστις σου ασεβής εστιν, ο Θεός τιμωρήσει τον επίορκον».

Τότε ο Μ. Κωνσταντίνος κάλεσε τον γέροντα Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο και τον διέταξε να δεχθή τον Άρειο να συλλειτουργήσουν. Αυτό στενοχώρησε βαθύτατα τον Αρχιεπίσκοπο. Προσευχήθηκε όλη την νύκτα με δάκρυα, διότι γνώριζε ότι εψεύδετο ο Άρειος. Όμως η θεία Δίκη έκαμε το έργον της. Όταν ο Άρειος πήγαινε να συλλειτουργήση, περνώντας από τα δημόσια αποχωρητήρια πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους. Διότι έρρευσαν μαζί και τα σωθικά του. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα λέγουν την κατάρα: «Να ρέψης σαν τον Άρειο». Τέτοιο φρικτό βάσανο δοκίμασε ο επίορκος.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» τονίζει: «Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, διατυπωθείσα υπό των αγίων Αποστόλων, υπό των αγίων Πατέρων, υπό των αγίων Συνόδων, περί των αιρετικών είναι η εξής: αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε δύνανται να είναι Εκκλησία. Δια τούτο δεν δύνανται αύται να έχουν άγια Μυστήρια».

«Ένεκα τούτου, συμφώνως προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και συμφώνως προς ολόκληρον την ορθόδοξον Παράδοσιν, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω απ᾽αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής “εκκλησίας”, δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού. Μέχρις ότου δε μένει τις έξω από την Εκκλησίαν, μη ηνωμένος μετ᾽αυτής δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκκλησίαν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας =Communio. Διότι “τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος” (Β´ Κορ. στ. 14)».

Κάποτε έστειλε ένα υποτακτικό του ο Μέγας Παΐσιος για δουλειά στην πόλη. Στο δρόμο ο υποτακτικός βρήκε ένα Εβραίο. Αυτός βλέποντας ότι ο μοναχός είναι απλοϊκός του λέγει: «Αγαπητέ μου, πιστεύεις σ᾽ ένα απλό, σταυρωμένο άνθρωπο, ενώ Αυτός δεν ήταν καθόλου ο αναμενόμενος Μεσσίας; Κάποιος άλλος πρόκειται να έρθη, όχι Αυτός. Δεν γεννήθηκε ακόμη, τον περιμένουμε». Και ο υποτακτικός είπε: «Ίσως αυτά που λες, να είναι σωστά».

Όταν επέστρεψε στην έρημο, ο όσιος Παΐσιος δεν του έλεγε κουβέντα. Τελικά, μετά από πολλές παρακλήσεις του υποτακτικού, ο άγιος του είπε:

«Ποιός είσαι συ; Δεν σε ξέρω. Ο υποτακτικός μου ήταν Χριστιανός και είχε επάνω του τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, αλλ᾽εσύ δεν είσαι έτσι. Αν είσαι πραγματικά ο υποτακτικός μου, τότε η χάρη του βαπτίσματος σ᾽ έχει εγκαταλείψει και η εικόνα του Χριστιανού έχει α­φαιρεθή».

Ο υποτακτι­κος διηγήθηκε με δάκρυα τη συζήτησή του με τον Εβραίο, κι ο άγιος απάντησε:

«Δυστυχισμένε! Τι μπορεί να ήταν χειρότερο και πιο ανόητο από τέτοια λόγια, με τα οποία απαρνήθηκες το Χριστό και το θείο Του Βάπτισμα; Τώρα πήγαινε και θρήνησε για τον εαυτό σου όπως θέλεις, γιατί δεν έχεις θέση μαζί μου. Το όνομά σου γράφτηκε μ᾽εκείνους που έχουν αρνηθή το Χριστό, και μαζί μ᾽ αυτούς θα κριθής και θα βασανιστής».

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Θρησκευτικά

Ὡς Ὀρθόδοξοι Κρῆτες, ἐπληροφορήθημεν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰ τεκταινόμενα ἀναφορικά μὲ τὸν Γέροντα Σάββα Λαυριώτη. Μὲ μεγάλη λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀρχαιότερη Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὄχι μόνον δὲν πρωτοστατεῖ στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δίνοντας τὸ παράδειγμα στοὺς ὑπόλοιπους Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐλάχιστους σωστὰ φρονοῦντες καὶ πράττοντες στὰ θέματα Πίστεως, ὅπως τὸν Γέροντα Σάββα, τοὺς ἐκδιώκει. Ἀντὶ νὰ τὸν ἐπαινέσετε καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ παράδειγμά του, ἐσεῖς συντάσσεστε μὲ τὰ φρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ (ὅπως ἀποδεικνύεται) Πατριάρχου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ δέχεσθε ὡς Ὀρθόδοξη τὴν ληστρικὴ καὶ αἱρετικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης.

Χανιὰ τῇ 31-7-2016

Κυριακὴ ΣΤ’ Ματθαίου, Εὐδοκίμου δικαίου, Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας.

Πρὸς τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας

Κοινοποίησις:
Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους
Πολιτικὴ Διοίκηση Ἁγίου Ὄρους
Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν

Ὡς Ὀρθόδοξοι Κρῆτες, ἐπληροφορήθημεν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰ τεκταινόμενα ἀναφορικά μὲ τὸν Γέροντα Σάββα Λαυριώτη. Μὲ μεγάλη λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀρχαιότερη Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὄχι μόνον δὲν πρωτοστατεῖ στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δίνοντας τὸ παράδειγμα στοὺς ὑπόλοιπους Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐλάχιστους σωστὰ φρονοῦντες καὶ πράττοντες στὰ θέματα Πίστεως, ὅπως τὸν Γέροντα Σάββα, τοὺς ἐκδιώκει. Ἀντὶ νὰ τὸν ἐπαινέσετε καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ παράδειγμά του, ἐσεῖς συντάσσεστε μὲ τὰ φρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ (ὅπως ἀποδεικνύεται) Πατριάρχου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ δέχεσθε ὡς Ὀρθόδοξη τὴν ληστρικὴ καὶ αἱρετικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης.

Νὰ ξέρετε πώς οἱ Ὀρθόδοξοι ὀρθά φρονοῦντες Κρῆτες, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀπογοητευμένοι καὶ λυπημένοι ἀπὸ τὴν στάση σας γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι ὁμολογιακὴ - μαρτυρικὴ, εἶναι μᾶλλον δουλικὴ καὶ ὑποταγμένη στὶς ἐπιταγές καὶ ἐντολές τοῦ ἡγέτου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει ἀναδείξει πλῆθος ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεως, κατὰ τῶν κακοδοξιῶν τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν ὑπολοίπων αἱρέσεων καὶ, ἄν μὴ τὶ ἄλλο, περίμεναμε ἀπὸ ἐσᾶς νὰ τοὺς μιμηθῆτε ὡς ἐπόμενοι αὐτῶν καὶ μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά σας, νὰ καθοδηγήσετε τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα στὴν ἀσφαλὴ ὁδό τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἡ ἀνόθευτη Ὀρθόδοξη Πίστη πού παρελάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας.

Ἐσεῖς ὅμως πράττετε τὸ ἀντίθετο. Διώκετε αὐτούς ποὺ τολμοῦν νὰ ὑψώσουν τὴν φωνὴ τους ἐνάντια στὴν ὑποκρισία καὶ στὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔτσι μὲ τὴν συμπεριφορὰ σας, τάσσεστε μὲ τὸ μέρος τῶν διωκτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Νὰ γνωρίζετε ὅτι τό Ὀρθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα ἀποδοκιμάζει αὐτὴν τὴν προδοτικὴ συμπεριφορὰ σας καὶ σᾶς καλοῦμε νὰ ἀνανήψετε τὸ συντομώτερο καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ ὁμολογιακὸ παράδειγμα τοῦ Γέροντος Σάββα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποδείξετε καὶ σὲ μᾶς, ἀλλὰ κυρίως στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ στὴν Ἀφέντρα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Ὑπεραγία Θεοτόκο, πώς πραγματικὰ δὲν σᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ θέσεις σας καὶ τὰ εὐρωπαϊκὰ κονδύλια, ἀλλὰ ἡ σωτηρία σας, καθὼς καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὑπολοίπων ὀρθοδόξων. Κυρίως ὅμως, ὅτι σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διαφύλαξις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ οἱ Ἅγιοί μας μὲ τὸ αἷμα τους διαφύλαξαν μέχρι τὴν σήμερον, παραδίδοντάς την σὲ μᾶς ἀκεραία καὶ ἀνόθευτη.

Μετὰ τιμῆς,

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνάξεως τῶν Ὀρθοδόξων Κρητῶν.

Γεώργιος Βλαμάκης, Ἀρχιτέκτων Μηχανικὸς

Τ.Θ. 26, 73014 ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ ΧΑΝΙΑ

e-mail: orthodoxoi.krites@yahoo.gr

Σεβαστοί πατέρες, ευλογείτε.

Απευθυνόμαστε σε εσάς, τους πνευματικούς προεστώτες της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, μετά βαθυτάτου ανησυχίας και αγανακτήσεως, εξ’ αφορμής των καταστροφικών αποφάσεων, της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης συνόδου της Κρήτης.

Κι ενώ γνωρίζουμε, πως μια Σύνοδος συγκαλείται, για να καταδικάσει αιρέσεις,, εδώ συνέβει το πρωτόγνωρο κι ανήκουστο γεγονός, της νομιμοποίησης της παναιρέσεως του αντίχριστου και επάρατου Οικουμενισμού. Αναγνωρίστηκε λοιπόν « η θεωρία των κλάδων » και έτσι αποδόθηκε εκκλησιαστικότητα στις αιρέσεις.

Άρα, καταπατήθηκε και ισοπεδώθηκε το Σύμβολο της Πίστεως μας, που διακηρύσσει την ύπαρξη της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ Εκκλησίας.

Άρα, σεβαστοί πατέρες, μετακινήθηκαν τα όρια, « α, οι πατέρες έθεντο ». Τι πιο ληστρικό, τι πιο βλάσφημο, τι πιο λυπηρό;

Το όλο σκηνικό αυτής της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, σας θύμιζε τίποτα από ευαγγελική ταπείνωση των επισκόπων; Σας θύμιζε μήπως σεμνή συμπεριφορά αρχιερέων; Εκεί είχαμε ένα κοσμικό, κοσμικότατο γεγονός, με έντονο παρασκήνιο, πιέσεις, υβριστικές αντιμετωπίσεις μεταξύ επισκόπων και Προκαθημένων! Συμμετοχή ακόμα - ακόμα υπερατλαντικών και ευρωπαϊκών πρακτόρων σε μία Ορθόδοξη Σύνοδο επισκόπων. Προφανώς όλα υποκινούμενα;

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το κοσμικό πνεύμα, αυτή η κοσμική στάση με μια, κατά τα άλλα,, Ορθόδοξη Σύνοδο; Ουδεμία! Το διαβεβαιώνει προφητικά και περίτρανα ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, σε μια ομιλία του το 1991, αναφερόμενος στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων. Έλεγε λοιπόν τα εξής συγκλονιστικά : « Σκοτεινές δυνάμεις προωθούν την Σύνοδο. Μια τέτοια Σύνοδο δεν την κινεί το Πνεύμα το Άγιο, αλλά την κινούν σκοτεινές δυνάμεις, με επικεφαλής την Μασονία. Προσέξτε. Οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν ήδη χαλκεύσει και έχουν ήδη πείσει αυτούς τους ανθρώπους (υψηλόβαθμους ρασοφόρους), και έτσι κατέχονται από οικουμενιστικές θέσεις. Βεβαίως! Βεβαίως! Πλην εξαιρέσεων - το υπογραμμίζω αυτό - είναι Οικουμενιστές! Δυστυχώς. Γι’αυτό, εάν γίνει αυτή η Σύνοδος, θα χαρακτηριστεί Ψευδοσύνοδος. Δεν θα γίνει αποδεκτή ».

Τι λοιπόν σεβαστοί πατέρες της Ιεράς Κοινότητας, θα καθίσετε με σταυρωμένα χέρια;

Το Άγιον ¨Όρος αποκαλείται κάστρο, φρούριο και προπύργιο της Ορθοδοξίας και ως εκ τούτου, όταν οι Σύνοδοι επισκόπων δεν ορθοτομούν την Αλήθεια του  Ευαγγελίου και κατ’ επέκταση, δεν ακολουθούν την Πατερική διδασκαλία, ο Αγιορείτικος Μοναχισμός αναλαμβάνει την υπεράσπιση της Πίστεως, φρουρεί και επαγρυπνεί υπέρ της Ορθοδοξίας, όπως έπραττε διαχρονικά.

Ο μακαριστός γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης - σάρκα εκ της σαρκός σας - έλεγε :

« Οι μοναχοί για την αγάπη του Χριστού εγκατέλειψαν τον κόσμο, για να εφαρμόσουν πιο τέλεια το Ευαγγέλιο χωρίς συμβιβασμούς και τοιουτοτρόπως δεν είναι δυνατόν να ανεχθούν τις αιρέσεις, οι οποίες προσβάλουν το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου, την διδασκαλία Του και την Εκκλησία Του. Δεν είναι δυνατόν, οι μοναχοί να αδιαφορούν, όταν η Πίστις είναι το κινδυνευόμενον ». Μάλιστα, οι παλαιοί Αγιορείτες γέροντες του έλεγαν : « Εάν δεν διαμαρτυρώμεθα δια τας γενομένας παραβάσεις εις θέματα πίστεως, διατί φυλάμε αυτά τα βράχια »;

Εμείς, ως ζωντανά και συνειδητά μέλη της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ εκκλησίας του Χριστού, βρισκόμαστε σε κρίση συνειδήσεως και σας παρακαλούμε, αλλά και απαιτούμε να πράξετε το αυτονόητο και να σώσετε την ψυχή σας.

Κατατροπώστε τους κακοδόξους και χαροποιήστε τους Ορθοδόξους.

Καταδικάστε και αποκηρύξτε την προκλητική και δαπανηρή Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, και διακόψτε το μνημόσυνο του αρχιοικουμενιστή και πρωτεργάτη αυτής της Ψευτοσυνόδου κ. Βαρθολομαίο.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα βεβηλώσετε και θα αμαυρώσετε την ένδοξη παράδοση του Αγιορειτικού Μοναχισμού, όσον αφορά τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και θα καταγραφούν τα ονόματα σας με τα μελανότερα χρώματα στην ιστορία του Αγιορειτικού Μοναχισμού. Θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα στην Υπεραγία Θεοτόκο – που αποκαλεί εχθρούς της, τους Λατίνους – και θα είστε καταδικαστέοι από όλους τους φιλοαγιορείτες προσκυνητές:

Εάν θέλετε να μην μολυνθεί η Αγία Πίστη με αιρέσεις και να είστε « επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι », τότε οφείλετε να ακολουθήσετε τη γνωστή διακήρυξη του Συνοδικού της Ορθοδοξίας : « Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν,, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν…ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστης την οικουμένην εστήριξε ».

Μετά βαθυτάτου σεβασμού

« ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΛΑΙΚΩΝ »

Πηγή: Ακτίνες