Διήγηση

῾Ο Θεὸς εἶναι «δίκαιος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλ. ι´ 7). Μὲ ἁπλά λόγια: ῾Ο Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ἀμερόληπτος πρὸς ὅλους. Δὲν χαρίζεται σὲ κανένα. Οὔτε περιορίζεται ἀπὸ ἐξωτερικὲς ἐπεμβάσεις. Ναί, οὔτε περιορίζεται, οὔτε ἐπηρεάζεται ἀπὸ πρόσωπα καὶ καταστάσεις.

῍Ας δοῦμε λοιπὸν ποῦ ἔγκειται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

῾Η δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἔγκειται στὸ ὅτι ἔδωσε, πρῶτα, στοὺς ἀνθρώπους τέλειο νόμο, ἀλλὰ τὸν ἔδωσε γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. ῎Οχι μόνο γιὰ μερικοὺς καὶ γιὰ ἄλλους ὄχι. ῎Οχι, δὲν ἔκανε καμμία ἐξαίρεση. Καὶ τὸ ἄλλο; ῞Οτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι βαρειές. Θὰ ἦταν ἄδικο, ἂν ἦταν βαρειές. ᾿Αλλὰ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς δυνάμεις μας. Ναί, δὲν ζητᾶ δηλαδή, ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς πράγματα ἀκατόρθωτα, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, γιατὶ θὰ ἦταν ἄδικο τότε.

᾿Αλλὰ καὶ τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀποβλέπουν σὲ τίποτε ἄλλο, ὅταν τὶς ἐφαρμόζουμε, παρὰ στὸ καλὸ τὸ δικό μας. Σκοπὸ δηλαδὴ ἔχουν νὰ βοηθήσουν κάθε ἄνθρωπο στὴν ἀρετή, στὴν ἀγάπη, στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Αὐτὰ τὰ προσόντα εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ στὸν κόσμον αὐτό εἰρηνικὸ καὶ εὐτυχισμένο.

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι βαρειές;

῍Αν φαίνονται βαρειές οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ αἴτιοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε κακομαθημένοι. ᾿Απ᾿ τὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν ἔτσι τὰ πράγματα. ᾿Απ᾿ τὴν ἀρχὴ οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἦταν εὐχάριστες. Γιὰ τὸ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε νὰ πῶ ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα. ῞Ενας ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἄρρωστος ἢ ὅταν σηκώθηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του, δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει οὔτε δύο κιλὰ βάρος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήσει οὔτε πεντακόσια μέτρα. Δὲν φταίει τὸ βάρος ἢ τὰ πεντακόσια μέτρα. Αὐτὰ γιὰ ἕνα γερὸ ἄνθρωπο εἶναι τίποτε. Φταίει ἡ ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου. ῎Ετσι καὶ μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. ῞Οποιος εἶναι ἄρρωστος πνευματικά, ὅποιος ἁμαρτάνει καὶ ἀρέσκεται νὰ ζεῖ τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, αὐτὸς νομίζει ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ζητάει πράγματα βαρειὰ καὶ ἀκατόρθωτα.

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι βαρειές.

Εἶναι ἐλαφρές. «Αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν» (Α´ ᾿Ιω. ε´ 3). Γιὰ ἕναν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι χαρὰ καὶ πανηγύρι, γιατὶ τοῦ χαρίζουν εἰρήνη καὶ γαλήνη στὴν ψυχή. Κι ἂν μᾶς φαίνονται λοιπὸν οἱ ἐντολὲς βαρειές, δύσκολες, κι ὅταν μᾶς φαίνονται, ἂς ζητήσουμε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἐπεμβαίνει ἡ Χάρις του καὶ μᾶς βοηθᾶ καὶ μποροῦμε νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε εὔκολα.

᾿Επιπλέον ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ὡς δίκαιος κρίνει καὶ δίκαια, ἀμερόληπτα, ἀπροσωπόληπτα καὶ ἀλάνθαστα.

Τί συμβαίνει μὲ τὰ ἀνθρώπινα δικαστήρια τὶς περισσότερες φορές;

Θέλουν νὰ ἀποδώσουν τὴν δικαιοσύνη, δὲν τὸ ἐπιτυγχάνουν ὅμως πάντοτε. Γιατί; Γιατὶ οἱ δικαστές εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἄρα δὲν εἶναι ἀλάθητοι, μπορεῖ νὰ πλανηθοῦν ἢ νὰ παρασυρθοῦν. ᾿Επιπλέον οἱ δικαστές στηρίζουν τὴν ἀπόφασή τους, προκειμένου νὰ ἐκδώσουν μία δίκη, ποῦ; Στὶς καταθέσεις τῶν μαρτύρων. Κι ἂν οἱ μάρτυρες εἶναι ψευδομάρτυρες; Καὶ πόσες φορὲς δὲν συμβαίνει νὰ ἔχουν γίνει τέτοιες ἀδικίες καὶ ὕστερα ἀπὸ χρόνια νὰ ἀναθεωροῦνται δίκες καὶ καταδίκες.

῎Ε, αὐτὸ δὲν συμβαίνει μὲ τὸν Θεό, μὲ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. ᾿Εδῶ ὁ Θεὸς δὲν λαθεύει, δὲν σφάλλει στὶς κρίσεις του, διότι δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μάρτυρες ποὺ θὰ τὸν ξεγελάσουν. ῾Ο ῎Ιδιος εἶναι μάρτυρας, ὡς καρδιογνώστης. Καὶ δὲν βλέπει μόνο τὶς πράξεις μας, ἀλλὰ βλέπει καὶ τὰ ἐλατήρια τὰ ἐσωτερικὰ τῶν πράξεών μας.

᾿Ακόμη, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ κάπου ἀλλοῦ. ῞Οτι δὲν ἀρκεῖται μόνο νὰ τιμωρεῖ τὸ κακό, ἀλλὰ βραβεύει καὶ τὸ καλό.

῞Οπως γνωρίζουμε ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη εἶναι ἀτελής. Τιμωρεῖ μόνο τὸ κακό. Φυλακίζει ἐκεῖνον, ποὺ ἔκλεψε, ἐκεῖνον ποὺ ἀδίκησε, ἐκεῖνον, ποὺ συκοφάντησε. ᾿Εκεῖνον, ποὺ ἀδικήθηκε; Τί θὰ τοῦ δώσῃ; ῾Ο Θεὸς ὅμως; ῎Α! ἀλλάζουν τὰ πράγματα ἐδῶ. ᾿Ανταποδίδει ᾿Εκεῖνος, τὴν ἀδικία ποὺ μᾶς ἔκαναν. ᾿Αμείβει τὸν ἀδικηθέντα.

Ποτὲ δὲν ἔγινε δικαστήριο γιὰ νὰ ἀμείψῃ τὶς καλὲς πράξεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως τί κάνει; Δὲν τιμωρεῖ μόνο τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ἀδικία, ἀλλὰ ἀμείβει καὶ τὶς ἀγαθὲς πράξεις.

Τί θὰ πεῖ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως;

῎Ημουν πεινασμένος, ἤμουν γυμνός, ἤμουν ἄρρωστος, ἤμουν στή φυλακή καί μέ βοηθήσατε. Πότε, Κύριε, θὰ ποῦν οἱ ἐνάρετοι, πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστο καὶ στὴ φυλακὴ καὶ πεινασμένο καὶ σὲ βοηθήσαμε; ᾿Απάντηση· ᾿Αφοῦ δείξατε τὴν ἀγάπη σας σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους, ποὺ εἶναι οἱ ἀδελφοί μου, εἶναι σὰν νὰ τὴ δείξατε σὲ μένα (Ματθ. κε´ 35-40). Κι ἕνα ποτήρι ἀκόμη νερὸ νὰ δώσουμε θὰ μᾶς πληρωθεῖ. Θὰ μᾶς πληρώσει γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς καὶ ἐδῶ καὶ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Καὶ κάτι ἀκόμη. ῾Ο Θεὸς ὁ δίκαιος θὰ κρίνει καὶ θὰ δικάσει ὄχι μόνο τὶς πράξεις ἀλλὰ καὶ τὶς διαθέσεις μας.

Δηλαδή; Καὶ τὸ φθόνο ποὺ ὑπάρχει μέσα μας καὶ τὸ μῖσος, τὴν ὑπερηφάνεια... Ποιὸς νόμος ἀνθρώπινος δικάζει σκέψεις, ἐπιθυμίες...; Κανένας. Μόνο ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ὁ τέλειος. ῾Ο δίκαιος Θεὸς ἀμείβει λοιπόν.

Ποῦ καὶ πῶς ἀποδίδεται ἡ θεία δικαιοσύνη;

• Πρῶτα στὴν παροῦσα ζωή ἀποδίδεται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Κι ἐδῶ μιλάει πολλὲς φορὲς ὁ Θεός. «᾿Εὰν θέλητε, εἶπε, καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (῾Ησ. α´ 19).

᾿Αδημονοῦν μερικοὶ καὶ ἀνησυχοῦν καὶ λένε·

Ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσῃ τὸ κακὸ στὴν κοινωνία ποὺ ἐξαχρειώθηκε; ῾Ο Θεὸς ἐδῶ εἶναι, ἀλλὰ δὲν τρέχει.

᾿Αργεῖ, ἀναβάλλει — καὶ πάλι ἀπὸ ἀγάπη — γιὰ νὰ ὁδηγήσει σὲ μετάνοια τὸν ἁμαρτωλό. Μὰ ὅταν ὅμως τὸ κακό προχωρήσει κι ὁ ἁμαρτωλὸς μένει ἀδιόρθωτος καὶ ἀμετανόητος, τότε ἔρχεται καὶ ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μὴν ἀποθρασύνεται τὸ κακό. Καὶ δὲν τὸ βλέπουμε στὴν καθημερινὴ ζωή; Γιὰ τὶς ἀδικίες, γιά παράδειγμα, τί λέει; Τὰ ἀδικομαζώματα εἶναι ἀνεμοσκορπίσματα. Δηλαδὴ ἐκεῖνα, ποὺ ἀποκτήθηκαν μὲ ἄδικο τρόπο, ποὺ εἶναι κλεμμένα, ἐκεῖνα δὲν θὰ δοῦν προκοπή. Θὰ σκορπισθοῦν σὲ ἀρρώστιες, σὲ γιατρούς, σὲ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Πόσες ἀρρώστιες ὕστερα στοὺς καιρούς μας, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἁμαρτιῶν; Μάλιστα. Πόσες ἀρρώστιες δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἀνηθίκων πράξεων;

᾿Αλλὰ τιμωρεῖ καὶ μ᾿ ἕνα ἄλλο τρόπο τὸ κακὸ ὁ Θεός. Μὲ τοὺς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως. Κάρβουνα ἀναμμένα στὰ κεφάλια τῶν ἁμαρτωλῶν οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως, ποὺ πολλοὺς τόσο τοὺς βασανίζουν, ὥστε πολλὲς φορὲς καταντοῦν καὶ στὴν αὐτοκτονία, ἂν δὲν θέλουν νὰ μετανοήσουν καὶ ζητήσουν συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό.

᾿Αλλὰ ὁ Θεὸς ἀμείβει ἐδῶ καὶ τοὺς δικαίους. Καὶ τοὺς προστατεύει, καὶ παρουσιάζει τὴ δικαιοσύνη του ἐδῶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων.

• Στὴν ἄλλη ζωὴ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία:

Κυρίως ἡ τελεία ἀνταπόδοση τοῦ Θεοῦ στοὺς καλοὺς καὶ στοὺς ἐναρέτους θὰ γίνει στὴν ἄλλη ζωὴ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.

᾿Εκεῖ πλέον θὰ ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ κατὰ τὶς διαθέσεις καὶ τοὺς λογισμούς τους. ᾿Απὸ τὸ Δικαστήριο ἐκεῖνο δὲν πρόκειται νὰ ξεφύγει κανένας. ᾿Εδῶ ξεφεύγουν, ἐδῶ μπορεῖ καὶ νὰ δωροδοκήσουν τὴ δικαιοσύνη, ἐδῶ μποροῦν νὰ βάλουν καὶ μέσα καὶ νὰ γλυτώσουν, ἀλλὰ σ᾿ ἐκεῖνο τὸ Δικαστήριο, στὸ Δικαστήριο τῆς μελλούσης Κρίσεως, κανένας δὲν θὰ ξεφύγει, γιατὶ οἱ συνειδήσεις μας θὰ ξεσκεπαστοῦν καὶ τὰ ἔργα μας τὰ ἁμαρτωλά, καὶ οἱ πράξεις μας θὰ γίνουν φανερές. Θὰ εἶναι σκληρὴ ἡ τιμωρία τότε.

Μὴ ξεγελιώμαστε, μὴ λέμε δὲν μὲ βλέπει ὁ Θεός. Δὲν θὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴ θεία δικαιοσύνη, ὅσο μεγάλοι καὶ τρανοὶ ἂν εἴμαστε. Καὶ δεύτερο χρέος μας εἶναι ν᾿ ἀγωνιζόμαστε, νὰ ζοῦμε μὲ δικαιοσύνη. Καλύτερα νὰ μᾶς ἀδικοῦν, νὰ μᾶς βλάπτουν, νὰ μᾶς συκοφαντοῦν, παρὰ νὰ ἀδικήσουμε ἐμεῖς. Καλύτερα τὸ ψωμάκι μας νὰ εἶναι φτωχικό, παρὰ νὰ εἶναι πλούσιο ἀλλὰ νὰ εἶναι ξένο καὶ κλεμμένο. ῾Ο Χριστιανὸς ἄλλωστε, ποὺ δὲν ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴ δικαιοσύνη στὴν καθημερινή του ζωή, ποὺ ἀδικεῖ στὴν καθημερινή του ζωή, εἶναι κίβδηλος Χριστιανός, κακὸ κάνει καὶ σκανδαλίζει τοὺς ἄλλους.

᾿Ας ζούμε με δικαιοσύνη και θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ στὴ μέλλουσα ζωή!

ΣΥΝΘΗΜΑ

Ζῆσε μὲ δικαιοσύνη καὶ θὰ ἔχεις τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα