Το κοίτασμα του Δυτικού Κατακόλου εκτιμάται ότι είναι της τάξης των 35-40 εκατ. βαρελιών πετρελαίου

Μία νέα εποχή στην ιστορία των ελληνικών υδρογονανθράκων ανατέλλει με επίκεντρο, αυτήν την φορά, την Δυτική Ελλάδα, καθώς περνά στο στάδιο της εκμετάλλευσης από την Energean Oil & Gas το διαπιστωμένο υπεράκτιο κοίτασμα του Δυτικού Κατακόλου στο νομό Ηλείας.
Συγκεκριμένα, και έπειτα από την Δήλωση Εκμεταλλευσιμότητας του κοιτάσματος που υπέβαλε τον Αύγουστο του 2016, η Energean στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, συμφωνήθηκε από κοινού και οριοθετήθηκε η περιοχή εκμετάλλευσης του υπεράκτιου κοιτάσματος, στο πλαίσιο της σύμβασης που κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή τον Οκτώβριο του 2014 και σύμφωνα με τις προβλέψεις του ν. 2289/95 περί υδρογονανθράκων.

Με βάση τη συμφωνία:

- Η Περιοχή Εκμετάλλευσης ορίζεται σε έκταση 60 τετραγωνικών χιλιομέτρων, έναντι συνόλου 545 τετραγωνικών χιλιομέτρων της περιοχής παραχώρησης του Κατακόλου.

- Στην Περιοχή Εκμετάλλευσης περιλαμβάνεται και χερσαία έκταση (περιοχή Βιολογικού Καθαρισμού του Πύργου Ηλείας) για την δημιουργία εγκαταστάσεων και τη διενέργεια γεωτρήσεων (οριζόντιων) μέσω των οποίων θα προχωρήσει η ανάπτυξη και εκμετάλλευση του υπεράκτιου κοιτάσματος.

- Στην Περιοχή Εκμετάλλευσης δεν εντάχθηκε η περιοχή του Λιμένος Κατακόλου και η προστατευόμενη θαλάσσια περιοχή του Κόλπου Κυπαρισσίας (Ακρωτήρι Κατακόλου – Κυπαρισσία) όπως αυτή έχει προσδιορισθεί με την Υπουργική Απόφαση 25794/16

Με βάση την συγκέντρωση και επεξεργασία στοιχείων που πραγματοποιήθηκε από την Energean στη διάρκεια της διετούς ερευνητικής περιόδου, το κοίτασμα του Δυτικού Κατακόλου εκτιμάται ότι είναι της τάξης των 35-40 εκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου σε θέση (Stock Tank Oil In Place), ενώ στα επίπεδα του 30% εκτιμάται η αποληψιμότητα.

Με αφορμή την έναρξη της 25ετούς περιόδου εκμετάλλευσης του κοιτάσματος του Δυτικού Κατακόλου, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Energean Oil & Gas κ. Μαθιός Ρήγας, μιλώντας από το βήμα του ετήσιου συνεδρίου του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου «Η ώρα της Ελληνικής Οικονομίας» που πραγματοποιείται στην Αθήνα, δήλωσε τα εξής:

"Ο όμιλος της Energean ανοίγει και πάλι ένα νέο δρόμο για την ανάπτυξη του τομέα των υδρογονανθράκων, αυτήν την φορά στη Δυτική Ελλάδα. Μετά το κοίτασμα πετρελαίου στον Πρίνο και το κοίτασμα φυσικού αερίου της Νότιας Καβάλας, σε φάση εκμετάλλευσης περνά το κοίτασμα υδρογονανθράκων στο Δυτικό Κατάκολο. Η Energean δρομολογεί μία επένδυση η οποία, είναι της τάξης των 50 εκατ. δολαρίων και η οποία θα δώσει δεκάδες δουλειές στην τοπική κοινωνία θέτοντας, όπως έχει συμβεί και στην Καβάλα, τα θεμέλια της δημιουργίας ενός νέου αναπτυξιακού πόλου γενικότερα για την περιοχή της Ηλείας, η οποία είναι από τις ωραιότερες, τις πλέον προνομιακές αλλά και τις περισσότερο αδικημένες στην χώρα.

Η τεχνογνωσία της Energean και το παράδειγμα της 35ετούς παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου στον Πρίνο της Καβάλας, με απόλυτη ασφάλεια, χωρίς την οποιαδήποτε περιβαλλοντική επιβάρυνση, σε ένα νομό με κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας, όπως είναι η Θάσος, και με περιοχές ιδιαίτερου κάλλους, όπως είναι το Δέλτα του Νέστου, εγγυώνται ότι το Κατάκολο θα καταστεί ένα νέο παράδειγμα διεθνούς αναφοράς, καθώς θα συνδυάζει την αρμονική συνύπαρξη του τουρισμού, του φυσικού περιβάλλοντος και της βιομηχανίας πετρελαίου και αερίου. Και, βεβαίως, το παράδειγμα του Πρίνου εγγυάται και έχει ήδη δρομολογήσει την αρμονική συνεργασία της Energean με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, τις αρχές του Πύργου και την τοπική κοινωνία του Κατακόλου σε μία βάση σταθερής και διαφανούς ενημέρωσης και συνεννόησης».

Η Energean πρόκειται να υποβάλει στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας το Ολοκληρωμένο Σχέδιο Ανάπτυξης και τη Μελέτη Περιβαλλοντικών και Κοινωνικών Επιπτώσεων για το κοίτασμα του Δυτικού Κατακόλου έως το τέλος Φεβρουαρίου 2017, το οποίο θα παρουσιαστεί, όπως άλλωστε η εταιρεία έχει δεσμευθεί, στο πλαίσιο ειδικής εκδήλωσης, και στην τοπική κοινωνία.

Ο νέος προγραμματισμός της Energean Oil & Gas παραπέμπει στο 2018 για την εκτέλεση της πρώτης γεώτρησης, η οποία θα πραγματοποιηθεί από την στεριά προς την θάλασσα (οριζόντια γεώτρηση) και θα προχωρήσει σε μήκος περίπου 4,5 χιλιομέτρων, κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας, φθάνοντας στο κοίτασμα σε βάθος περίπου 2,5 χιλιομέτρων. Πρόκειται για την χρήση της προηγμένης τεχνολογίας την οποία η Energean έχει ήδη χρησιμοποιήσει τόσο στον Πρίνο όσο και στο τουριστικό θέρετρο El Gouna της Αιγύπτου.

Πηγή: Πρώτο Θέμα, Ινφογνώμων Πολιτικά

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας. Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

 01-11-2016 

Μνήμη Ἁγίων Ἀναργύρων.

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας.

Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

Τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηροῦμε ὅτι, ἡ καθαρὴ Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ζωὴ δέχεται μεγάλη πίεση ἐκκοσμικεύσεως καὶ νοθεύσεως ἀπὸ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς,ποὺ ὅλους μᾶς ἐπηρεάζει. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα δυστυχῶς,ἔχει σιγὰ-σιγὰ εἰσέλθει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ ἡ προσπάθεια,ποὺ κάποτε ξεκίνησε γιὰ προσέγγιση μὲ τὶς αἰρετικὲς ἀποκλίσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὴν μορφὴ διαλόγων καὶ συνεργασιῶν σὲ κοινωνικὰ θέματα, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἐπιθυμοῦντες στὴν Μία καὶ Μόνη Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, παρεξέκλινε καὶ ἀντὶ νὰ προβληματίσει τοὺς ἐν αἱρέσει εὐρισκομένους συνανθρώπους μας, σταδιακὰ ἄμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ λαοῦμας.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς στὰ θέματα αὐτά, τὰ ὁποῖα σίγουρα καὶ σεῖς τὰ γνωρίζετε καὶ καλύτερα ἀπὸ μᾶς καὶ παρακαλοῦμε τὰ ὅσα σᾶς καταθέτουμε νὰ μὴν ἐκληφθοῦν ὡς προσπάθεια διδασκαλίας πρὸς ἐσᾶς, ἤ διαθέσεως καταθέσεως γνώσεων. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ καὶ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ τὸ διάβημά μας.

Ἐπειδὴ οἱ διάφοροι διάλογοι διεξήγοντο ἀπὸ λαϊκοὺς ἤ κληρικοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ πολλάκις ἐσυνοδεύοντο καὶ ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὰ δὲ πορίσματα τῶν διαφόρων ἐπιτροπῶν ἐνίοτε ἦσαν ἀντίθετα πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, προκαλοῦσαν μεγάλη στεναχώρια καὶ ἀγωνία στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μεγάλες φυσιογνωμίες ἀναντιρρήτου κύρους καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἰουστῖνος, Ἅγιος Πορφύριος καὶ ἄλλοι πολλοί) μὲ τὰ γραφόμενα καὶ τὶς συμβουλὲς τους στηλίτευαν, συμβούλευαν καὶ κρατοῦσαν σὲ ἐγρήγορση ἀλλὰ καὶ σὲ προσευχὴ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀναμονῇ ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀξιολογήσεως τῶν μέχρι τώρα γεγονότων.

Γνωρίζοντας ἤδη τὴν προϊστορία τῆς συγκλίσεως Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν κανονισμὸ λειτουργίας της καὶ τὰ προσυνοδικά κείμενα, εἴχαμε μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὴν ἔκβασή της καὶ προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς συνερχομένους ἀρχιερεῖς, ὥστε νὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις Ὀρθόδοξες, ἐπόμενες τῶν διδαχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων.

Ὅμως δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτη τῶν πεπραγμένων καὶ ἀποφασισθέντων τῆς ἐπονομαζόμενης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κολυμπάρι ἀπὸ 19-23 Ἰουνίου 2016 καὶ ἀντιπαραβάλλοντας τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς μὲ τὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη, διαπιστώσαμε, ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὰ παραδεδομένα τῶν Ἅγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἄντίστοιχες διαπιστώσεις, ὅπως θὰ γνωρίζετε, ἔχουν γίνει καὶ ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας (Ἐπισκόπους, Ἡγουμένους μονῶν, ἱερεῖς, μοναχούς κλπ) καὶ ἀπὸ ἐγκρίτους θεολόγους.

Δύο μελέτες ἐξ αὐτῶν ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, καθηγητοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου, θεολόγου καὶ δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καθὼς καὶ τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητοῦ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σεβασμιώτατοι, ὡς πνευματικοὶ πατέρες καὶ ὑπεύθυνοι τῶν ψυχῶν, ποὺ μᾶς ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος, δὲν μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ πράττουμε ἐνάντια στὴν συνείδησή μας. Πιστεύουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς θὰ συμφωνεῖτε μὲ αὐτό. Προσπαθοῦμε, ἄν καὶ ἀνάξιοι, ὅπως προαναφέραμε, νὰ προτρέψουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀρνηθεῖ  τὸν κόσμο (τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, τὴν ἐκκοσμίκευση)  καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ στενὸ δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση, ὅπως διδάσκουν οἱ  Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς συγχέεται- συγκρίνεται- μπερδεύεται μὲ τὸν ἄκοπο «χριστιανισμό» τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν. Ἄν αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ προτείνουν καὶ πράττουν ὡς «χριστιανικὰ» εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους μας; Ἄν καὶ αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία, πῶς θὰ ποῦμε στὸν νέο ἄνθρωπο νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς νήψεως ὅταν ἐκεῖ, κάθε παρέκκλιση θεωρεῖται δικαίωμα, κάθε ἀνωμαλία εὐλογεῖται, κάθε προφανὴς παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται φιλανθρωπία καὶ ἀνθρωπισμός; Ἐπειδὴ  ἀσφαλῶς τὰ γνωρίζετε, δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε τὰ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντίχριστα ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει στὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου.

Καθημερινὰ ἑορτάζουμε μάρτυρες, ὁμολογητὲς καὶ ἁγίους, ποὺ άγωνίστηκαν ἐναντίον αἱρετικῶν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους τὰ κείμενα τῆς Συνόδου καὶ ἡ γενικώτερη στάσις προκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν «ἀμνηστεύουν» καὶ θεωροῦν «ἐκκλησίες», μετὰ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκεται ἔνωσις ἄνευ ξεκαθαρίσματος τῶν δογματικῶν διαφορῶν. Τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ρωτοῦν ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἤ διαμαρτύρονται βλέποντας ὅτι δὲν ἀκολουθεῖται ἡ ὁδὸς τῶν Ἅγίων Πατέρων; 

Ἐμεῖς ἔχουμε ἐπιλέξει, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, νὰ λέμε τὴν Ἀλήθεια. Νὰ λέμε αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν διὰ τῶν ἁγίων της καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε νὰ άκολουθεῖται σήμερον, ἀπὸ μιὰ μερίδα της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κάποιων ἐκ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων.

Καὶ στὸ ἐρώτημα: «Ναί, ἐσεῖς μᾶς λέτε αὐτά, ἀλλὰ οἱ Ἐπίσκοποί μας ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν. Τὶ γίνεται; Πῶς συμβιβάζονται ὅλα αὐτά;» βρισκόμαστε πρὸ μεγάλου διλήμματος. 

Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι μπορεῖ νὰ βλέπουμε παρεκκλίσεις Ἀρχιερέων, συμπροσευχές, κείμενα ἀσύμβατα, ἤ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν ὀρθόδοξο πίστη, νέες θεολογικὲς ἀπόψεις ἀστήρικτες καὶ νεφελώδεις, ἀλλὰ ἄς κάνουμε ὑπομονὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδῳ θὰ λύσει τὰ προβλήματα καὶ ἄς μὴν βιαζόμαστε. Τώρα ποὺ ἡ «Σύνοδος» ἔγινε καὶ, ἀντὶ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ὅσα ἐπισώρευσαν τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ νὰ ἀναπαύσει τὰ κατασκανδαλισθέντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ νομιμοποιεῖ, τὶ μποροῦμε πλέον νὰ ποῦμε; Νὰ τὰ δικαιολογήσουμε, δὲν γίνεται. Προδίδουμε τὴν πίστη μας, τὴν μέχρι τώρα πορεία μας, τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν καὶ καταπατοῦμε τὴν συνείδησή μας. Νὰ σιωπήσουμε; Πῶς θὰ δικαιολογήσουμε τὴν σιωπὴ μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους; Θὰ μᾶς θεωρήσουν ἤ ὑποκριτὲς καὶ  διπρόσωπους, ἤ συμφεροντολόγους καὶ ὁπωσδήποτε ἀνάξιους νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔξω βάλλει τὸν φόβο. 

Σεβασμιώτατοι, ἐδῶ θεωροῦμε ἀναγκαία καὶ τὴν δικὴ σας ξεκάθαρη θέση. Τὸ καλύτερο θὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη, κλῆρος καὶ λαός, νὰ συζητήσει ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ ἀκουστοῦν ὅλες οἱ φωνές, ὄχι φωνὲς στρατευμένων σὲ κάποια ἄποψη, ἤ μισθωτῶν, ἤ ἐπιδιωκόντων ἴδιον ὄφελος, ὅπως ἔγινε μέχρι τώρα στὶς περισσότερες περιπτώσεις. Βρεῖτε ἐσεῖς τὸν τρόπο. Μόνο ποὺ χρειάζεται γρήγορη ἀντιμετώπιση.

Μέχρι τότε, ἡ Ἱεραρχία μας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ πάρει θέση ἔναντι τῆς Συνόδου καί τῶν κειμένων της καὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ δεχτεῖ καὶ τὴν κριτικὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐπὶ τῶν θέσεων της, ὅπως ἄλλωστε γινόταν ἀνέκαθεν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἰστορία.

Ἡ μέχρι τώρα στάση τῆς Ἰεραρχίας μας, ἄλλοτε διὰ τῶν ἐπισήμων δηλώσεων, ἄλλοτε διὰ τῆς σιωπῆς της, ὁπωσδήποτε δηλώνει θετικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφασισθέντων. Ἡ δική μας θέσις ποιὰ εἶναι στὴν περίπτωση αὐτή; Βρισκόμαστε σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἱεραρχία μας, ὑπερασπιζόμενοι τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.

Τὶ πρακτικὴ ἔκφραση θὰ πρέπει νὰ λάβει αὐτὴ ἡ κατάσταση, γιὰ νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὴν συνείδησή μας; Οἱ Πατέρες σὲ τέτοιες περιπτώσεις, διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὶς παρεκλίσεις τῶν Ἱεραρχῶν, εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας σταματοῦσαν τὴν μνημόνευσή τους, μέχρι νὰ ἐκλείψουν οἱ λόγοι ποὺ προκαλοῦσαν τὸ πρόβλημα. Οὔτε εὐχάριστο εἶναι, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως ὀδυνηρὸ καὶ ἴσως καὶ μαρτυρικό. Γιὰ μᾶς ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.

Σᾶς ἱκετεύουμε λοιπὸν νὰ σκεφτεῖτε ὅλα αὐτά. Ἐμεῖς παιδιὰ σας εἴμαστε, μέσω ὑμῶν ἐλάβομεν τὴν Ἱερωσύνη. Σὲ ἐσᾶς προσβλέπουμε. Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ λησμονήσουμε ὅτι ὑπηρετοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ὄχι ἀνθρώπινες ἐπιλογές, ποὺ μεταβάλλονται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων. 

Ἐμᾶς, τοὺς ὑπογράφοντες ἱερεῖς καὶ ἐσεῖς μᾶς γνωρίζετε καὶ μεταξύ μας ἀδελφικῶς γνωριζόμαστε καὶ ἀνέκαθεν συμφωνούσαμε στὰ τῆς πίστεως καὶ ἔτσι ἀποφασίσαμε νὰ ἀπευθυνθοῦμε ἕνας ἕκαστος ἄλλα καὶ ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καὶ δι᾿ αὐτοῦ πρὸς τὴν Σύνοδό μας, λέγοντας καὶ ζητώντας τὰ ἴδια .

Κατόπιν τούτων καὶ ἐπειδὴ ὡς ἱερεῖς ἐπιθυμοῦμε νὰ τηρήσουμε ἀπαρέγκλιτον τὴν πίστη τῶν Πατέρων, ὅπως βιώθηκε καὶ ὅπως διδάχθηκε ἀπὸ αὐτούς, εὑρισκόμεθα ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς μας, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις αὐτές.

Ἐλπίζουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι  Ἀρχιερεῖς, θὰ ἔχετε προβληματιστεῖ γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μελετήσετε καὶ νὰ ἀπορρίψετε τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Μιὰ τέτοια στάση σας, θὰ χαροποιήσει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ προστατέψει τὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ποικίλων αἱρέσεων καὶ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁμογενοποιεῖ τὶς κακοδοξίες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργεῖ μεταλλαγμένη θεολογία καὶ παράδοση.

Μιὰ τέτοια στάση θὰ μᾶς ἀναπαύσει καὶ θὰ μᾶς δώσει θάρρος νὰ συνεχίσουμε τὴν διακονία μας πρὸς τὸν λαό τοῦ Θεοῦ, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ χρέος μας, τηρώντας ἀνόθευτα ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες.

Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἄν δηλαδὴ προτιμηθεῖ ἡ συμπόρευσή σας μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ λεγεῶνα καὶ ἡ νόθευσις τῆς πίστεως μὲ τὰ αἱρετικὰ μορφώματα ἀνατολῆς καὶ δύσεως, ἐπειδὴ εἴτε ἡ σιωπή, εἴτε ἡ ἀδιαφορία δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾶ συνεργοὺς στὴν καθιέρωση καὶ ἐξάπλωση τῆς κακοδοξίας, μὲ πόνο ψυχῆς ἀναγκαζόμαστε νὰ σᾶς δηλώσουμε ὅτι δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848: «Παρ' ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ».

Διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀγάπης

Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης

Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης

Στο Ενοριακό Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», o Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης συζήτησε το θέμα «Η προσφορά του Γέροντος Γεωργίου Καψάνη στην Εκκλησία και την Ορθοδοξία», με τον Ιερομόναχο Λουκά Γρηγοριάτη, τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου.

Προλογίζοντας ο π. Σπυρίδων χαρακτήρισε τον μακαριστό Γέροντα πρόσωπο αγαπητό και πρόσωπο – σταθμός. Έναν άνθρωπο λεβέντη γεμάτο από αγάπη, θεολογική γνώση, κρυστάλλινη εμμονή στην αλήθεια.

Ακολούθως έλαβε τον λόγο ο π. Λουκάς Γρηγοριάτης. Όπως είπε, ο μακαριστός Γέροντας για πάρα πολλούς ανθρώπους, αποτέλεσε το πρόσωπο εκείνο που τους στήριξε, τους αγάπησε, τους βοήθησε να προχωρήσουν με ασφάλεια στην πνευματική ζωή.

Προσέφερε πρώτα τον εαυτό του στην Εκκλησία κι έτσι μπόρεσε κατόπιν να προσφέρει και το έργο του στην Εκκλησία. Όλη του η ζωή, από την παιδική του ηλικία, ήταν για την Εκκλησία.

Η ζωή του

Στη συνέχεια ο π. Λουκάς αναφέρθηκε στα βασικά στοιχεία της ζωής του μακαριστού, που δείχνουν και τον τρόπο της προσφοράς του στην Εκκλησία και την Ορθοδοξία.

«Πρόσωπο φωτεινό, καθαρό. Χαίρονταν οι άνθρωποι να είναι κοντά του, να τον ακούνε και να τον βλέπουνε. Νους οξυδερκής, φρόνημα ταπεινό, καρδιά ευσπλαχνική.»

Περιέγραψε στο σημείο αυτό, τις πέντε βασικές αρετές του Γέροντα. Πρώτη του αρετή, η αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Την προς τον Θεό αγάπη, την έκρυβε επιμελώς. Την αγάπη του προς τους ανθρώπους, δεν μπορούσε να την κρύψει.

Αγαπούσε αληθινά, πνευματικά, χριστοκεντρικά, με καθαρότητα και ανιδιοτέλεια. Αγαπούσε με θυσία του εαυτού του. Οι πολλές του ασθένειες, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα φυσικής φθοράς, αλλά και συνέπειες της αγάπης του.

Η υπομονή του ήταν επίσης καρπός της αγάπης του. Γι᾽ αυτό και στην βαριά ασθένεια του καρκίνου, δεν βαρυγκώμησε.

Δεύτερη αρετή του, ήταν η πίστη του, ως βίωμα εμπιστοσύνης στον Θεό. Ο Γέροντας ήταν απόλυτα αναπαυμένος με το θέλημα του Θεού. Πολύτιμο συνεργό στην άσκηση της πίστεως, είχε την προσευχή. Προσευχόταν αθόρυβα, καρδιακά, αληθινά.

Τρίτη αρετή του, η ταπεινοφροσύνη του. Δεν αυτοσχεδίαζε, δεν ήθελε να προβάλλει κάτι καινούργιο ώστε να δημιουργήσει εντυπώσεις, οπαδούς, σχολή. Ήθελε μόνο να γίνεται το θέλημα του Θεού.

Όπως είπε χαρακτηριστικά επ᾽ αυτού:

«Ήλθε στο Άγιο Όρος με μικρή συνοδεία. Δεν θέλησε να επιβληθεί στην παλιά αδελφότητα. Την αγκάλιασε, την τίμησε, την στήριξε.

Το πόνεσε το Άγιο Όρος και δόθηκε στο Άγιο Όρος.»

Τέταρτη αρετή του, ήταν η εκκλησιαστικότητα των κινήτρων του. Η συνεισφορά του στο έργο της Εκκλησίας, δεν εξυπηρετούσε αλλότρια συμφέροντα, δεν έκρυβε ιδιοτέλεια ή υστεροβουλία. Τα έδινε όλα για την Εκκλησία.

Και η πέμπτη αρετή του, ήταν η διάκριση, η οποία είχε δύο εκφράσεις. Να ενεργεί με κατά Θεόν ευγένεια και φρόνηση, έτσι ώστε και όταν διαφωνούσε να μην προσβάλλει. Και δεύτερον να διακρίνει αμέσως τα πνεύματα, με αποτέλεσμα να γνωρίζει πότε η παρέμβαση του ήταν αναγκαία και πότε όχι, πότε συνέφερε τη Εκκλησία μια οξεία αντίδραση και πότε έπρεπε να ενεργεί ήπια.

Έτσι, έχοντας αυτές τις βάσεις, διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους, για 40 χρόνια, από το 1974 έως το 2014.

Η ποιμαντική του

Στη συνέχεια ο π. Λουκάς ανέπτυξε την ποιμαντική διακονία και προσφορά του Γέροντα Γεωργίου.

Από νωρίς λοιπόν, άρχισε την κατηχητική του δραστηριότητα. Συνέλαβε την ιδέα να συστήσει ένα ίδρυμα νεότητας στο πλαίσιο της Ενορίας Αγίου Αλεξάνδρου Παλαιού Φαλήρου. Σε αυτό θα έβρισκαν πνευματική στήριξη οι νέοι της Ενορίας. Ήταν την δεκαετία του ’50 που ίδρυσε το Χριστιανικό  Ίδρυμα Νεότητος «Ο Παντοκράτωρ».

Η ποιμαντική των φυλακισμένων, ήταν  το αντικείμενο της διδακτορικής του διατριβής. Και οι επισκέψεις στις φυλακές ανηλίκων, το εφαρμοσμένο μάθημα του στους φοιτητές της Θεολογικής Σχολής.

«Όμως τον κέρδισε τελικά η ποιμαντική του λαού του Θεού. Την ακαδημαϊκή θέση αντάλλαξε με το μοναχικό σχήμα και την ιεροσύνη.

Στο κέντρο της ποιμαντικής του, ήταν η ησυχαστική παράδοση της Φιλοκαλίας, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και των Κολλυβάδων Πατέρων. Συχνά  ο λόγος του ήταν περί μετανοίας και νοεράς προσευχής.

Πολλοί νέοι έγιναν μοναχοί κάτω από την πνευματική του καθοδήγηση.»

Ώριμος στην σωματική και πνευματική ηλικία, προσέφερε την ποιμαντική του και στον γυναικείο μοναχισμό. Μεγάλα κοινόβια και μικρά μοναστηράκια, δέχτηκαν την ποιμαντική του φροντίδα.

Πόθος του Γέροντα ήταν εμείς οι Ορθόδοξοι να καλλιεργήσουμε την αυτοσυνειδησία μας. Ότι δηλαδή, μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Στη συνέχεια ο π. Λουκάς έκανε μνεία και της Ιεραποστολικής προσφοράς του Γέροντα, κάνοντας αναφορά και στο πρόσωπο του φλογερού ιεραποστόλου, του μακαριστού π. Κοσμά Γρηγοριάτη.

Η προσφορά του Γέροντα Γεωργίου ήταν να συντονίζει, να εμψυχώνει, να επιβλέπει, να παρηγορεί, να χειρίζεται καταστάσεις που απαιτούσαν διάκριση και πνευματική ωριμότητα.

Να προσφέρει κατάλληλους μοναχούς και δυνάμεις, ώστε το έργο εκεί να αποδώσει καρπούς.

Η αντιμετώπιση των δυσκολιών και των εντάσεων μέσα στην Εκκλησία

Σε ερώτηση του π. Σπυρίδωνα  αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο ο Γέροντας αντιμετώπιζε δύσκολες καταστάσεις και εντάσεις εντός της Εκκλησίας, ο π. Λουκάς απάντησε πως στεκόταν απέναντι σε τέτοιες εντάσεις με μερικά σπουδαία χαρακτηριστικά.

Το πρώτο ήταν ο πόνος του. Πονούσε για το θέμα και η αγάπη του ήταν αυτή που έβγαινε απ᾽ την ψυχή του απέναντι στα πρόσωπα που σχετίζονταν με το θέμα.

Ταυτόχρονα όμως προσευχόταν να γίνει το θέλημα του Θεού και ενεργούσε με ταπεινοφροσύνη και διάκριση. Ήταν η καρδιακή καθαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τέτοιες καταστάσεις.

Ο εκκλησιαστικός άνθρωπος και η έννοια της «εκκλησιαστικότητας»

Ο Γέροντας οδηγούσε τα πνευματικά του παιδιά, σε αυτό που είναι το θέλημα του Θεού για τον καθένα. Να γίνουν κατά Χάριν θεοί, τέκνα Θεού.

«Διότι αυτό διαφοροποιεί την Εκκλησία από τα άλλα συστήματα. Ο εκκλησιαστικός άνθρωπος στοχεύει και παιδαγωγεί προς αυτό που θέλει ο Θεός από μας. Να ενωθούμε μαζί του.»

Το χάρισμα της πατρότητας

Σε άλλη ερώτηση σχετικά με το χάρισμα της πατρότητας του Γέροντα, ο π. Λουκάς απάντησε πως ήταν ακένωτη η πατρική του αγάπη. Γι᾽ αυτό και ήταν μεγάλος ο πόνος με τον οποίον υποδεχόταν κάθε άνθρωπο.

Και συμπλήρωσε πως θεωρούσε την υπακοή, το καλύτερο μέσο και τρόπο με τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην αληθινή ελευθερία.

Η ζωή στην Ενορία

Επόμενο θέμα ήταν η ζωή στη Ενορία, όπως της προσέγγιζε ο Γέροντας Γεώργιος. Η ζωή του Ορθοδόξου λαού, όπως έλεγε, είναι γύρω από την Εκκλησία, γύρω απ᾽ την Αγία Τράπεζα.

Και η Ενορία είναι μια συγκεκριμένη έκφραση της Εκκλησίας «εν τόπῳ», γύρω απ᾽ το θυσιαστήριο και τον εφημέριο της, ουσιαστικά γύρω από την Θεία Λειτουργία.

Όπως είπε ο π. Λουκάς:

«Η Ενορία είναι μία κοινωνία εν Χριστώ, αυτών οι οποίοι εκκλησιάζονται εκεί. Με κέντρο το Ναό, τη Θεία Λειτουργία και το λατρευτικό έργο της Ενορίας, γίνονται όλες οι υπόλοιπες δραστηριότητες.

Βγαίνουμε απ᾽ την Εκκλησία και συνεχίζουμε να ενεργούμε λειτουργικά, ευχαριστιακά.»

Η θεολογία για τον Γέροντα

Ο Γέροντας Γεώργιος, θέλησε η θεολογία του να είναι εμπειρική και όχι διανοητική. Πως δηλαδή τα δόγματα της Εκκλησίας γίνονται πράξεις και πως οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, γίνονται τρόποι βιώσεως της καθημερινότητας μας.

Πίστευε ο Γέροντας, πως ο σωστός τρόπος θεολογίας είναι η ταπεινή υπακοή σε αυτό το οποίο έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες, ώστε να είναι έκφραση της εν Αγίῳ Πνεύματι, εμπειρίας των θεοφόρων Πατέρων.

Η μνήμη του Γέροντα

Τελευταίο ερώτημα του π. Σπυρίδωνα προς τον συνομιλητή του, ήταν το πώς θα θυμάται τον Γέροντα. Ο π. Λουκάς απάντησε σχετικά:

«Ο Γέροντας είναι εκείνος που μας αγάπησε, μας γέννησε πνευματικά, μας στήριξε ως πατέρας, μας άφησε μια ισχυρή πνευματική παρακαταθήκη.

Κι εκείνος ο οποίος απ᾽ τον ουρανό, φροντίζει για την σωτηρία μας.»

Πηγή: Συνοδοιπορία

Τό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα θρησκευτικῶν, ὅπως τό γνωρίζαμε ἐδῶ καί διακόσια περίπου χρόνια στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος, εἶναι ἀπολύτως κατοχυρωμένο συνταγματικῶς (ἄρθρα 3, 16, 13 του Συντάγματος), ὅσο καί νομικῶς (ἄρθρα 1, 6 τοῦ Ν. 1566/1985). Τό μάθημα αὐτό δέν ὑποκαθιστᾶ τήν ἐκκλησιαστική κατήχηση ἀλλά καί δέν τήν ἀντιστρατεύεται.

Τό σύστημα religious literacy, τό ὁποῖο ἐδῶ καί πενταετία ἐπιχειρεῖται νά μεταφερθεῖ ἀπό τό ἐξωτερικό στήν Ἑλλάδα, δέν εἶναι νομικῶς κατοχυρωμένο κατά κανένα τρόπο. Ἡ δέ ἐπιβολή του θίγει ἀνεπανόρθωτα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τόσο τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ μαθητῆ, ὅσο καί τοῦ ὁποιουδήποτε. Πιλοτικές ἐφαρμογές προγραμμάτων βασισμένων στό religious literacy ἀπέτυχαν, πλήν ὅμως ἡ ἀποτυχία δέν ἀποτέλεσε ἀνασχετικό παράγοντα στήν περαιτέρω ἀπόπειρα ἐπιβολῆς! Ἀπό 13/9/2016 δημοσιεύθηκαν σέ ΦΕΚ τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, «νέα» προγράμματα σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ, γυμνασίου καί λυκείου. Αὐτά ἀκολουθοῦν τό ξενόφερτο σύστημα religious literacy καί ἐπίσης δέν εἶναι νομικῶς κατοχυρωμένα. Περιλαμβάνονται σέ ὑπουργική ἀπόφαση, ἡ ὁποία παραβιάζει τόν ὡς ἄνω νόμο, τά ὡς ἄνω ἄρθρα τοῦ Συντάγματος, καί τίς διεθνεῖς συμβάσεις τίς ὁποῖες ἔχει ἡ Ἑλλάδα ἐπικυρώσει.

Τά ἐπίμαχα προγράμματα εἰσάγουν μάθημα, τό ὁποῖο θά ἐπέφερε ἀπόλυτη σύγχυση, τόσο στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές, ὅσο καί σέ ὁποιονδήποτε ἄλλο. Τά σοβαρά ἐλαττώματα, ὅσον ἀφορᾶ τό περιεχόμενο καί τή διάρθρωση, τοῦ δῆθεν νέου μαθήματος θρησκευτικῶν: α) Συνδιδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μέ θρησκεύματα σέ σημεῖο ὥστε νά κινδυνεύει ὁ ἀνήλικος, ὀρθόδοξος ἀλλά καί ὁ ὁποιοσδήποτε, μαθητής νά νομίσει ὅτι ταυτίζονται καί νά διασαλευθεῖ ἡ πίστη του – καί προσοχή, δέν πρόκειται γιά ἐνημέρωση γύρῳ ἀπό τίς θρησκεῖες, αὐτό γινόταν συστηματικά καί ἐπιτυχημένα ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες. Μέ τό religious litaracy εἶναι σάν νά διδάσκονται μαζί μέ τήν ἑλληνική γλώσσα καί ἀπό δύο ἕως ἑπτά ξένες γλῶσσες, στήν ἴδια διδακτική ὥρα ἄτακτα, ἀκατάστατα, τυχαῖα! β) Διδασκαλία θεματικῶν ἑνοτήτων ὑπό συγκεχυμένους καί παρεξηγήσιμους τίτλους. γ) Ἀφαίρεση βασικῶν θεμάτων ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς, ἀπαραιτήτων γιά τή διαπαιδαγώγηση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. δ) Μή διδασκαλία τῆς εὐαγγελικής ἱστορίας ὡς ἑνιαίου συνόλου, ἀλλά κατάτμησή της σέ διάφορες ἐλλειπεῖς ἑνότητες μεριζόμενες μέ τυχαῖο καί ἄτακτο τρόπο σέ διάφορες τάξεις. ε) Μή διδασκαλία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς ἑνιαίου συνόλου, ἀλλά κατάτμησή της σέ διάφορες ἐλλειπεῖς ἑνότητες μεριζόμενες μέ τυχαῖο καί ἄτακτο τρόπο σέ διάφορες τάξεις. στ) Ἀπολύτως καμμία ἱστορική σειρά στή διδασκόμενη ὕλη. Αὐτό συμβαίνει ἀκόμη καί μέσα στήν ἴδια θεματική ἑνότητα!

Ὅλα τά ὡς ἄνω ἕξι σημεῖα παρέμειναν ἀπολύτως σταθερά καί ἀδιαπραγμάτευτα ἐπί μία ὁλόκληρη πενταετία καί ἐν τέλει τό 2016 προστέθηκε καί: ζ) Ἀφαίρεση τῆς διδασκαλίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς ἑνιαίου συνόλου ἀπό τό γυμνάσιο καί ἀντικατάστασή της ἀπό σποραδικά ρητά καί περιστατικά, ἄτακτα καί χωρίς καμμία ἱστορική καί θεολογική σειρά.

Οἱ προτεινόμενες ἀπό τούς δημιουργούς τῶν προγραμμάτων μέθοδοι διδασκαλίας καί «στρατηγικές μάθησης» εἰσήχθησαν ἐσπευσμένως ἀπό τό ἐξωτερικό. Δέν ἐξετάσθηκε ποιές καί κατά πόσον ἀντιστοιχοῦν στήν ἑλληνική πραγματικότητα. Πολύ συχνά ἀπαιτεῖται ὁμαδική καί ὁμαδοσυνεργατική ἐργασία τῶν μαθητῶν, ὅμως ἡ τελική ἀξιολόγηση τῶν μαθητῶν παραμένει σύμφωνα μέ τούς νόμους ἀτομική. Καί ἡ σύνθεση ὁμαδικῆς ἐργασίας καί ἀτομικῆς τελικῆς ἀξιολογήσεως δυσχεραίνει ἀφόρητα, κυριολεκτικά πονοκεφαλιάζει τούς ἐκπαιδευτικούς.

Προτείνουμε : Πλήρη ἀπόρριψη τῆς γενικῆς φιλοσοφίας καί τῆς γενικῆς διαρθρώσεως τοῦ περιεχομένου τῶν προγραμμάτων. Ἐπανεξέταση τῶν μεθόδων διδασκαλίας, ὥστε νά ἐπιλυθοῦν τά σοβαρά προβλήματα τά ὁποῖα ἐπισημάναμε.

Πηγή: Θρησκευτικά

Μέ θλίψη άναγνώσαμε ἀπό τήν πατριαρχική ἱστοσελίδα τήν ἀνακοίνωση (ἐδῶ) τῆς παρουσίας τοῦ Καθολικοῦ ἐκπροσώπου στήν Θεία Λειτουργία ἐπί τῆ θρονικῆ ἑορτῆ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας.

Μέ ἀπορία ἀναρωτιέται ὁ καθένας μας : ἐάν ἀποτελεῖ διπλωματική ἀνάγκη νά παραστεῖ ὁ ἐν λόγω ἐκπρόσωπος στίς ἑόρτιες τελετές, γιατί αὐτό δέν θά μποροῦσε νά γίνει στίς προγραμματισμένες δεξιώσεις καί ἄλλες ἐκδηλώσεις, ἀλλά πρέπει κάθε φορά νά προκαλεῖται τό αἴσθημα τῶν Ὀρθοδόξων μέ τίς συμπροσευχές μέ τους κακοδόξους στήν ἱερή ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας ;
Τί νά ὑποθέσουμε ; Τό Πατριαρχεῖο δέν θεωρεῖ συμπροσευχή αὐτήν τήν συνύπαρξη, ἤ ἠθελημένα ἀγνοεῖ τούς ἱερούς κανόνες ;

Δέν θά ἔπρεπε νά τύχει κάποιας ἀπαντήσεως τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, προκειμένου νά γαληνέψει ὁ λογισμός μας;

Στη γιορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, συναντάμε πολλά ήθη και έθιμα. Τα περισσότερα, όπως τα Κάλαντα, το Χριστόψωμο, η Βασιλόπιτα, τα γλυκίσματα και το στόλισμα του δέντρου ή του καραβιού, είναι κοινά σε όλες της περιοχές.

***

Το στόλισμα του καραβιού τα Χριστούγεννα, αποτελεί μέρος της ναυτικής μας παράδοσης καθώς η πατρίδας μας και ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θάλασσα.

Τα ελληνόπουλα, πριν από χρόνια, με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκευάζοντας μόνα τους τα παιχνίδια τους, κατασκεύαζαν και ξύλινα καράβια για τιμή και καλωσόρισμα στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους την περίοδο των Χριστουγέννων, συμβολίζοντας συγχρόνως και την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Χριστού.

Το στολισμένο καραβάκι των Χριστουγέννων, το συναντούσαμε κατά κόρον, την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, σε πολλά ελληνικά σπίτια καθώς και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα κρατώντας στα χέρια τους ένα στολισμένο καραβάκι.

Οι μεγαλύτεροι έλεγαν τα κάλαντα έχοντας μαζί τους ένα φωτισμένο καραβάκι χειροποίητο από χαρτί ή ξύλο, που έφτανε μέχρι και τα τρία μέτρα μήκος και στο κατάρτι του είχε μια ελληνική σημαία.

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί Δήμοι, επανέφεραν το έθιμο, στολίζοντας στις πλατείες καράβια αντί για έλατα.

***

Το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, έχει τη δική του ιστορία: Στα αρχαία Ελληνικά χρόνια, υπήρχε το έθιμο της Ειρεσιώνης. Το έθιμο αυτό, αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού, παραπέμπει στα νεοελληνικά κάλαντα και η Ειρεσιώνη, θεωρείται πρόγονος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Η Ειρεσιώνη ήταν ένα μεγάλο κλαδί αγριελιάς (κότινος), που τον στόλιζαν με γιρλάντες από λευκό, κόκκινο μαλλί και φθινοπωρινούς καρπούς."Αμφιθαλείς παίδες" δηλαδή παιδιά που και οι δυο γονείς τους βρίσκονταν στη ζωή, το γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδώντας ευχές και παινέματα στους οικοδεσπότες έπαιρναν το φιλοδώρημά τους. Όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτα, όπου έμενε μέχρι τη νέα χρονιά, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν.

Το έθιμο του στολισμένου δέντρου, μεταδόθηκε από τους Έλληνες ταξιδευτές στους βόρειους λαούς οι οποίοι αντί για ελιά, που δεν υπήρχε στον τόπο τους, στόλιζαν κλαδιά από τα τοπικά δέντρα.

Το έθιμο πέρασε αργότερα και στο Βυζάντιο, και συνδέθηκε με την παράδοση των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς αλλά θεωρούμενο ως ειδωλολατρικό έμεινε σε αδράνεια. Αιώνες αργότερα, το ίδιο έθιμο, επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο και λέγεται πως, στην Ελλάδα για πρώτη φορά στολίστηκε χριστουγεννιάτικο δέντρο στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833.

Άλλωστε, υπάρχει σχέση του δέντρου με τη γιορτή των Χριστουγέννων που προκύπτει τόσο από την εικονογραφία της Γεννήσεως, όπου δίπλα στη Θεοτόκο με το θείο Βρέφος συναντάμε, καμιά φορά, και ένα δέντρο, όσο κι από κάλαντα που ακούγονταν στην Καππαδοκία, στους Αγίους Τόπους και στην Κρήτη κι αναφέρουν «κει που γεννήθηκε ο Χριστός χρυσό δενδρί εβγήκε….»

***

Ανεξάρτητα από το τι ο καθένας μας θα προτιμήσει να στολίσει τα Χριστούγεννα, καράβι ή δέντρο, ή και τα δυο, ή και κανένα από τα δυο, για να βιώσουμε αληθινά τα Χριστούγεννα, σίγουρα πρέπει να επιτρέψουμε να γεννηθεί μέσα μας και πάλι ο Χριστός.

Μας χρειάζεται ο Χριστός για να χρησιμοποιηθεί σωστά η πολιτική, η οικονομία, η τέχνη κι ο πολιτισμός.

Όλα αυτά, χωρίς το Χριστό δεν αφαιρούν το κακό από τον κόσμο. Ίσως να το κάνουν και πιο ύπουλο.

Αλεξανδρούπολη Δεκέμβριος 2016

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

«Κύριε Πρόεδρε Ερντογκάν,

Προσφάτως, ξεκινήσατε μια εκστρατεία με επαναλαμβανόμενες και αμείλικτες αναφορές στα «σύνορα της καρδιά σας», όπως εσείς τα θεωρείτε αυτά, τα οποία δεν ταυτίζονται με τα υφιστάμενα σήμερα σύνορα της Τουρκίας. Προβήκατε σε αυτό με σκοπό να περιλάβετε σε αυτά τα σύνορα τις νεω-οθωμανικές επεκτατικές φιλοδοξίες σας. Πράγματι, αρκετά συχνά πληροφορούμαστε ότι παραδίδετε σε όλους μας «μαθήματα ιστορίας».

Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτά τα «μαθήματα ιστορίας», όπως τα αποκαλείτε, είναι μαθήματα επικίνδυνου λαϊκισμού, απευθυνόμενα σε ανενημέρωτους ανθρώπους που αγνοούν την Ιστορία και που φυσικά δεν γνωρίζουν τι θα οφείλατε να γνωρίζετε ο ίδιος προσωπικά.

Κάθε μορφωμένος άνθρωπος , Έλληνας, Τούρκος ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας, οπωσδήποτε προσλαμβάνει τις δηλώσεις σας ως αστείο, όταν σας ακούει να αναφέρεστε στα Ελληνικά Νησιά του Αιγαίου ισχυριζόμενος ότι, «σε αυτά τα νησιά έχουμε τη δική μας ιστορία, τα μνημεία μας, τα τζαμιά μας!»

Όλοι οι στοιχειωδώς μορφωμένοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο γνωρίζουν ότι από την αυγή της Ιστορίας, το Αιγαίο Πέλαγος, ήταν και παραμένει Ελληνικό. Περιστασιακοί κατακτητές, ποτέ δεν ήταν, ούτε θα είναι ποτέ ικανοί να αλλάξουν το γεγονός αυτό στο μέλλον.

Επιτρέψατέ μας να σας υπενθυμίσουμε το εξής γεγονός ότι, για τουλάχιστον 3.000 χρόνια οι Πρωτοελληνικές κοινότητες όπως οι Ίωνες, οι Αχαιοί, οι Αιολείς και άλλοι μετέτρεψαν την Μικρά Ασία σε μια περιοχή πολιτικώς και πολιτισμικώς Ελληνική· ότι τετελεσμένα γεγονότα βίας και γενοκτονίας από τους προγόνους σας και δυστυχώς και από πολλούς συγχρόνους σας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεστε και εσείς, δεν μπορούν να αλλάξουν την Ιστορία.

Εάν στις μέρες μας ψάχνετε απελπισμένως για «τεκμήρια» που θα δικαιολογήσουν τον κραυγαλέο επεκτατισμό σας σε τζαμιά που ανεγέρθησαν από προσωρινούς κατακτητές σε ελάχιστα από τα 6.000 νησιά και νησίδες της Ελλάδος, τι θα έπρεπε να ισχυριζόμαστε εμείς για το Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, την Εκκλησία της Του Θεού Σοφίας, που είναι χτισμένη στην Πόλη του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου, δέκα ολόκληρους αιώνες πριν την εμφάνιση των προγόνων σας, ως κατακτητών;

Τι θα έπρεπε να πούμε για την Βυζαντινή Εκκλησία της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Βιθυνίας, όπου η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος την 20 ^η Μαΐου 325 και η 8 ^η Οικουμενική Σύνοδος το έτος 787 έλαβαν χώρα ή για την Εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα, η οποία ανεγέρθηκε μεταξύ των ετών 1238 και 1263, από τον Αυτοκράτορα Μανουήλ, διακοσμημένη με ανεκτίμητης αξίας και ανεπανάληπτα μωσαϊκά και γλυπτά αναθήματα;

Τι θα έπρεπε να πούμε το Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, το θρησκευτικό σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού για σχεδόν 17 αιώνες, το οποίο θεμελιώθηκε από τους Αθηναίους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο, στα δυσπρόσιτα βουνά του Πόντου το 386 μ.Χ.; Τι θα έπρεπε να πούμε για το Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, τα ερείπια του οποίου θαυμάζονται σήμερα από πλήθη που συνωστίζονται από ολόκληρο τον κόσμο, ή για την Καππαδοκία, η οποία ήταν κέντρο του Ελληνισμού από τον 1 ^ο αιώνα π.Χ;

Μήπως θα έπρεπε να θυμηθούμε την αρχαία Νικομήδεια της Βιθυνίας, η οποία κατέγραψε την Ελληνική παρουσία της το 712 π.Χ.; Ή τη Σμύρνη, μία από τις αρχαιότερες πόλεις στη Μεσόγειο, η οποία κατοικούνταν από Ελληνικούς πληθυσμούς για χιλιάδες χρόνια, μέχρι προσφάτως;

Θυμάστε την Αλικαρνασσό, την Προύσα, το Ικόνιο ή την Ανατολική Θράκη, όπου ο Ελληνικός μύθος της Ηρούς και του Λεάνδρου, λαμβάνει χώρα στην αρχαία πόλη της Σηστού, η οποία είναι γνωστή για χιλιάδες χρόνια;

Τι θα έπρεπε να πούμε για τη βασανισμένη Κύπρο, το νησί της Αφροδίτης, αμιγώς Ελληνική από την εποχή του Τρωϊκού πολέμου; Τι θα έπρεπε να πούμε για την Ίμβρο και την Τένεδο, που σήμερα έχουν μόνο 1% Ελληνικό πληθυσμό, συγκρινόμενο με πάνω από 90%, όταν παραδόθηκαν ως δώρο στην Τουρκία, με τη Συνθήκη της Λωζάνης, μια συνθήκη της οποίας δεν είστε σήμερα υποστηρικτής;

Κύριε Πρόεδρο Ερντογκάν,

Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσετε ότι σπαρμένα διαμήκος ολόκληρης της σύγχρονης Τουρκίας είναι αδιάψευστα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι ο Ελληνικός πολιτισμός άνθισε χιλιάδες χρόνια πριν κατακτητές αρχίσουν να εμφανίζονται στην περιοχή, όπως οι πρόγονοί σας.

Για ποια ακριβώς Ιστορία ομιλείτε κ. Πρόεδρε; Για την Ιστορία των γενοκτονιών, των σφαγών, της βίας και της απληστίας για λάφυρα; Επειδή αυτή ακριβώς είναι η αυθεντική σας Ιστορία! Ενδεχομένως, να ήταν χρήσιμο σε εσάς να μαθαίνατε τα σύνορα της δικής μας καρδιάς. Αλλά πρώτα προσπαθήστε να καταλάβετε, όσο δύσκολο και αν σας φαντάζει, ότι, τα σύνορα του διαχρονικού Ελληνισμού, από την αρχαιότητα έως σήμερα, δεν έχουν απολύτως κανένα γεωγραφικό περιορισμό. Επειδή το Ελληνικό Πνεύμα αγκαλιάζει και πάντοτε θα αγκαλιάζει κάθε πεπαιδευμένο άνθρωπο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Αναφορικώς δε με τα γεωγραφικά όρια του σημερινού Ελληνισμού, εάν σας δίνουν την εντύπωση ενός εύκολου θύματος για κραυγαλέο και διακεκυρηγμένο επεκτατισμό, τότε σκεφτείτε πάλι. Διότι θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι τα σύνορα της καρδιάς των Ελλήνων θα φθάνουν πάντοτε μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, στα μέρη που κάποια μέρα θα δείτε τον εαυτό σας, καθόσον η παράδοσή μας κραυγάζει ότι: «πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι!»

Λεωνίδας Κουμάκης, Μέλος Δ.Ε.Ε.

Μετάφραση Τράπεζα Ιδεών 

Πηγή: ANA-MPA

Ἡ Συνοδικὴ Ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 ἔχει ξεχωριστὴ σημασία ἀνάμεσα στὰ Κείμενα - ὁρόσημα τῆς σύγχρονης Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τὰ ὁποῖα σφραγίζουν τὸν ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας νὰ διατηρήσει ἀνόθευτη τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν» καὶ τὴν πίστη Της στὴν «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἡ Συνοδικὴ Ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 ἔχει ξεχωριστὴ σημασία ἀνάμεσα στὰ Κείμενα - ὁρόσημα τῆς σύγχρονης Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τὰ ὁποῖα σφραγίζουν τὸν ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας νὰ διατηρήσει ἀνόθευτη τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν» καὶ τὴν πίστη Της στὴν «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Στὸ ἀπόηχο μιᾶς παλαιότερης ἀπόφασης τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (Ὑπερορίου), τοῦ 1983, ἡ ὁποία καταδίκαζε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ εἰδικότερη μάλιστα ἀναφορὰ στὴ «Θεωρία τῶν Κλάδων», ἡ ἐν λόγω Ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας εἶναι εὐρύτερου φάσματος, καθὼς θίγει ἕξι διαφορετικὲς ἐκφράσεις ἀνορθοδόξων διδαχῶν, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν σύγχρονη Οἰκουμενικὴ κίνηση καὶ οἰκουμενικὴ διαπλοκὴ Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Πιὸ συγκεκριμένα, ἡ Ἀπόφαση αὐτὴ ἀπορρίπτει ὀνομαστικὰ τὶς συμφωνίες τοῦ Σαμπεζὺ καὶ Μπάλαμαντ, τὴ συμφωνία ποὺ ὑπεγράφη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας μὲ τοὺς Μὴ-Καλχηδόνιους στὴ Συρία, τὸ 1991, τὴν υἱοθέτηση τοῦ Γρηγοριανοῦ Πασχαλίου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐπίσης ἀπορρίπτει τὴν θέση ὅτι τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ὑπάρχουν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ τὶς ποικίλες ἐκφάνσεις τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων», καὶ τὴν συμπροσευχὴ καὶ τέλεση μυστηρίων ἀπὸ κοινοῦ μὲ μὴ-Ὀρθοδόξους. Ἡ οὐσιώδης φύση τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, συγκεκριμένη ἀλλὰ καὶ εὐρέως φάσματος, ἀποκτᾶ πολλαπλασίως μεγαλύτερη σημασία γιὰ τὴν καθ’ ὅλου Ἐκκλησία, σήμερα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴ διαμόρφωση μιᾶς πανορθοδόξου ὁμοφωνίας (consensus) ἔναντί τῆς αἱρετικῆς φύσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Πόσο μᾶλλον ἐκπληκτικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι, (ἐξ’ ὅσων γνωρίζουμε), τὸ Κείμενο αὐτὸ δὲν εἶχε ποτὲ ἕως τώρα μεταφραστεῖ στὰ Ἀγγλικὰ καὶ Ἑλληνικά.

Ἔχει σημασία νὰ ἐπισημάνουμε τὰ ἑξῆς, σὲ σχέση μὲ τὴν Συνοδικὴ Ἀπόφαση τοῦ 1998, ὥστε νὰ τὴ θέσουμε στὶς πραγματικὲς ἱστορικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς διαστάσεις της:??Τὸ Συνοδικὸ Κείμενο βασίστηκε στὴν ἀνάλυση καὶ μελέτη ποὺ πραγματοποίησε μία θεολογικὴ ἐπιτροπή, ἡ ὁποία ὁρίστηκε ἀπὸ τὸν Καθολικὸ-Πατριάρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, Ἠλία Β’ . Ἡ ἀπόφαση, νὰ συσταθεῖ ἡ ἐπιτροπὴ καὶ νὰ ἐξετάσει τὰ προαναφερθέντα ἕξι ἐπίμαχα σημεῖα καὶ κείμενα, ἐλήφθη ὡς ἄμεσο ἐπακόλουθο μιᾶς μεγάλης, λαϊκῆς ‘ἐξέγερσης’ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων της Γεωργίας, πιὸ συγκεκριμένα, τῆς μοναστικῆς κοινότητας. Συνεπῶς, ἦταν ἡ ἐγρηγοροῦσα δογματικὴ συνείδηση καὶ εὐαισθησία, ὄχι μόνον ἢ ἔστω πρωτίστως τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τοῦ πληρώματος, ὅλων των πιστῶν, ποὺ ἐπέφερε αὐτὴν τὴν Ἀπόφαση-ὁρόσημο δημιουργώντας μείζονος σημασίας προηγούμενο πρὸς ὄφελος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας . Τὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοηθεῖ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ληφθεῖ σοβαρὰ ὑπόψη ἀπὸ τοὺς ἁπανταχοῦ πιστοὺς σὲ κάθε Τοπικὴ Ἐκκλησία, διότι κάθε πιστὸς εἶναι συνυπεύθυνος γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Παρακαταθήκης τῆς Πίστεως ἀκεραίας καὶ ἀλωβήτου καὶ τὴν ἀπαρασάλευτη πορεία τῆς Ἐκκλησίας

Τέλος, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τονισθεῖ ὅτι, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἡ διαδικασία αὐτοκαθάρσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ αἱρετικὲς ἀντιλήψεις καὶ διδαχές, ὅπως εἶναι οἱ διαδιδόμενες στὸ πλαίσιο τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἶναι πρωτίστως Τοπικὸ φαινόμενο καὶ διεργασία. Κατὰ τὰ εἰωθότα στὴ σύγχρονη Ὀρθοδοξία, μία ἑκάστοτε Τοπικὴ Ἐκκλησία– κλῆρος καὶ λαὸς – καλεῖται, πρῶτα αὐτή, νὰ ἐξετάσει καὶ νὰ ἀπορρίψει τὶς τυχὸν κακόδοξες διδασκαλίες, ποὺ κηρύττονται καὶ προωθοῦνται στοὺς κύκλους τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, προτοῦ ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καταλήξει νὰ ἐκδώσει ὁριστικὴ δογματικὴ διατύπωση, στὸ πλαίσιο μιᾶς οἰκουμενικῆς, πανορθοδόξου Συνόδου. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἀπόφαση αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας ἀποτελεῖ ἕνα ὁρόσημο, πολλὰ ὑποσχόμενο γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ διαδικασία αὐτή, ἀντιμετώπισης τῶν οἰκουμενιστικῶν προκλήσεων καὶ ἐπανεπιβεβαίωσης τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στὴ Μία, Ἀδιαίρετη καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἔναντί τῆς ΄καινοτόμου’ συγκρητιστικῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας, ἐπανεκκινήθηκε οὐσιαστικὰ μὲ τὴν ἐν λόγω ρύθμιση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 (παρότι ἄγνωστη ἐν πολλοῖς στοὺς περισσότερους Ὀρθοδόξους). Συνεχίζεται δὲ ἕως τὶς ἡμέρες μας, μὲ ἐπίκεντρο τὴ διοργάνωση τῆς Κρήτης, ὅσον ἀφορᾶ τόσο τὶς προσυνοδικὲς ὅσο καὶ τὶς μετασυνοδικὲς διαδικασίες, οἱ ὁποῖες ἐξετάστηκαν ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες Συνόδους τῆς Γεωργίας καὶ τῆς Βουλγαρίας, μὲ τὴν τελευταία νὰ ἀπορρίπτει τὴ «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, συγκεκριμένα ἐξαιτίας τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογικῆς τοποθέτησης αὐτῆς. Μὲ δεδομένη τὴν ἱστορικὴ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τοῦ 1998 - ἴσως τὴν πλέον σαφῆ καὶ εὐρυφασματικὴ συνοδικὴ ἀπόφαση ποὺ ἔχει ἐκδοθεῖ ποτὲ κατὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μποροῦμε [εὔλογα] νὰ ἀναμένουμε ὅτι, σύντομα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας θὰ ἀκολουθήσει κατὰ πόδας καὶ θὰ ἀπορρίψει ἐκκλησιολογικῶς τὴ λεγόμενη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Εἴθε αὐτὴ ἡ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας νὰ λάβει τὴν πρέπουσα σημασία ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία καὶ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐμπνέοντάς τους νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμά της καὶ νὰ δηλώσουν μὲ σαφῆ τρόπο τὴν πίστη τους στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἐναντίον τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία δυστυχῶς κρίθηκε ἀθώα καὶ ἀναβίωσε ἀπὸ τὴ λεγόμενη ‘Σύνοδο’ τῆς Κρήτης.

- Πρωτοπρεσβύτερος Peter Heers, συγγραφεὺς τοῦ ἔργου «Ἡ Ἐκκλησιολογικὴ Ἀναθεώρηση τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου: Μία Ὀρθόδοξη Διαρεύνηση τοῦ Βαπτισμάτος καὶ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸ Διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοὺ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ:

8 Ὀκτωβρίου, 1998

Πρακτικά της Συνεδριάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ἡ συνεδρίαση τῆς ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔλαβε χώρα στὴν αἴθουσα συνεδρίων τοῦ πατριαρχείου τῆς Γεωργίας στὶς 8 Ὀκτωβρίου, 1998. Στὶς ἐργασίες τῆς συμμετεῖχαν 24 ἱεράρχες (πλήρης ἀπαρτία) τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡ Αὐτοῦ Μακαριότης καὶ Ἁγιότης ὁ Καθολικὸς-Πατριάρχης πάσης Γεωργίας, Ἠλίας ὁ Β’, ἦταν ὁ προεδρεύων τῆς συνεδριάσεως. Ὁ ἐπίσκοπός τῆς ἐπαρχίας Πότι – Grigol (Berbichashvili), ὁρίστηκε γραμματέας τῆς συνεδριάσεως.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δέχθηκε τὴν ἐνημέρωση τῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία συστάθηκε μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Καθολικοῦ-Πατριάρχη πάσης Ρωσίας Ἠλία Β’, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1997. Ἡ ἐν λόγω ἐπιτροπὴ ἐξέτασε τὰ ζητήματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶχαν γίνει αἰτία σκανδαλισμοῦ ὁρισμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ ἐξέτασε τὰ ἀκόλουθα Κείμενα καὶ ζητήματα: τὰ Κείμενα τοῦ Σαμπεζὺ καὶ τοῦ Μπάλαμαντ, τὸ προσχέδιο συμφωνίας μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καὶ τῶν Μὴ-Καλχηδονίων ἐκκλησιῶν (τῆς Ἀνατολῆς), τὸ ὁποῖο ἔγινε ἀντικείμενο ἐπεξεργασίας τὸ 1991, τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τὴ Φινλανδικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σύμφωνα μὲ τὸ Γρηγοριανὸ Πασχάλιον, τὴ διδασκαλία γιὰ τὴν ὕπαρξη σωτηριώδους χάριτος, πέραν τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴ λεγόμενη «Θεωρία τῶν Κλάδων». Ἡ θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ ἦλθε σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὰ πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἀντιοχείας καὶ Ρωσίας καὶ ζήτησε νὰ ἐνημερωθεῖ ἐπὶ τῶν θέσεων τῶν διαφορετικῶν ἐκκλησιῶν, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὰ προαναφερθέντα ζητήματα.

Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι, ἕνας ἀριθμὸς αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, στὶς ὁποῖες συγκαταλέγεται καὶ ἡ Γεωργιανὴ Ἐκκλησία, οὐδέποτε ἔλαβε σαφῆ ἀπόφαση, στὸ πλαίσιο γενικῶν συνελεύσεων, ἐπὶ τῶν προαναφερθέντων ζητημάτων. Ἐπιπλέον, ὁρισμένες Ἐκκλησίες ἔχουν πράγματι ἀποφανθεῖ ἀρνητικὰ σχετικὰ μὲ αὐτά, μὲ εἰδικὴ ἀπόφαση τῆς ἱερᾶς Συνόδου [μίας ἑκάστης].

Ἐπειδὴ τὰ ζητήματα αὐτὰ ἀποτελοῦν πεδίο ἀμφιβολιῶν ἐκ μέρους τῶν πιστῶν μας, ὡς ἐκ τούτου, ἡ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας προέβη στὴ μελέτη τους καὶ ἐξέδωσε τὰ συμπεράσματά της σὲ τρία τεύχη Ἐνημερωτικῶν Δελτίων

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔλαβε γνώση καὶ συμφώνησε μὲ τὰ συμπεράσματα τῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας. Ἡ τοποθέτηση, ποὺ περιγράφεται παρακάτω, ἐκφράζει τὴ θρησκευτικὴ κοσμοθεωρία τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ ὁποία ἴσχυε πάντοτε.

Ἡ θέση αὐτὴ δηλώνεται καὶ ἐπαναδιατυπώνεται σαφῶς ὡς ἀκολούθως:

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποφαίνεται γιὰ τὰ ἑξῆς:

1. Τὰ Κείμενα τῆς Ἐπιτροπῆς Μικτοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Μὴ-Χαλκηδονίων ἐκκλησιῶν (τῆς Ἀνατολῆς) – οἱ λεγόμενες Συμφωνίες τοῦ Σαμπεζύ, ποὺ ἔλαβαν χώρα μεταξὺ 1990-1993 στὸ Σαμπεζὺ (τῆς Ἐλβετίας) - εἶναι ἀπαράδεκτα.

2. Τὸ σχέδιο γιὰ τὴν προκαταρκτικὴ συμφωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καὶ Μὴ-Χαλκηδονίων ἐκκλησιῶν (τῆς Ἀνατολῆς), τὸ ὁποῖο ἐκπονήθηκε τὸ 1991, εἶναι ἀπαράδεκτο.

3. Τὸ Κείμενο: “ Οὐνιτισμός: μέθοδος ἑνώσεως τοῦ παρελθόντος καὶ ἡ παροῦσα ἀναζήτηση τῆς πλήρους κοινωνίας (ἡ λεγόμενη ‘Συμφωνία τοῦ Μπάλαμπαντ), τὸ ὁποῖο ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τὴν Μικτὴ Ἐπιτροπὴ Καθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Μπάλαμαντ (Λίβανος), στὶς 23 Ἰουνίου, 1993, εἶναι ἀπαράδεκτο.

4. Ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα ἀπὸ τὴν Αὐτόνομη Ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας, σύμφωνα μὲ τὸ Γρηγοριανὸ Πασχάλιον, δὲν συνάδει μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στὴ Νίκαια, σχετικὰ μὲ τὴν ἡμερομηνία [τὸν χρόνο] ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ὡστόσο πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι, μὲ βάση τὴ γενικὴ Ὀρθόδοξη θέση ἐπὶ τοῦ θέματος, τὸ γεγονὸς αὐτὸ θεωρήθηκε ὡς παραβίαση Κανόνων καὶ ὄχι ὡς αἵρεση. Ἑπομένως, ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἄποψη εἶναι σημαντικὸ ὅτι τὸ πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (στὴ δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ Αὐτόνομη Φινλανδικὴ Ἐκκλησία), εἶναι ἀρνητικὰ προδιατεθειμένο σχετικὰ μὲ τὴν παραπάνω Κανονικὴ παραβίαση καὶ θεωρεῖ ὅτι τὸ Πάσχα πρέπει νὰ ἑορτάζεται σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας (βλ. ἐπιστολὴ 1214/1997 τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως).

5. Ἡ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ διδασκαλία, ποὺ ἀναπτύχθηκε στὰ βάθη τῆς μὴ-Ὀρθόδοξης, μοντερνιστικῆς, θεολογίας, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ὕπαρξη σωτηριώδους [μυστηριολογικὴς] χάριτος, πέραν τῶν Κανονικῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ ἡ ἀκραία ἐκδήλωσή της - ἡ λεγόμενη ‘Θεωρία τῶν Κλάδων’, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ ποικίλοι χριστιανικοὶ κλάδοι ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, θεωροῦνται διαφορετικοὶ καὶ ἰσότιμοι κλάδοι τῆς Ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ – εἶναι ἀπαράδεκτη.

6. Τέλος, τόσο ἡ συμπροσευχή, ὅσο καὶ ἡ μετοχὴ στὰ Μυστήρια, ἀπὸ κοινοῦ μὲ μὴ-Ὀρθοδόξους, εἶναι ἀπαράδεκτες, ὅπως αὐτὸ ἐπαναβεβαιώθηκε στὸ τελικὸ Κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀπεδέχθη ἡ Διορθόδοξη Σύναξη ὅλων τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, (Θεσσαλονίκη, 29 Ἀπριλίου – 2 Μαΐου, 1998). Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 13, παράγραφος β’ τοῦ Κειμένου αὐτοῦ: «Οἱ Ὀρθόδοξες ἀντιπροσωπεῖες δὲν θὰ συμμετέχουν στὶς οἰκουμενικὲς Ἀκολουθίες, τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε σὲ ἄλλες θρησκευτικὲς τελετὲς τῆς Συνάξεως»..

Σήμ. Ἐκτενὴς ἀνάλυση τῶν προαναφερθέντων ζητημάτων παρέχεται ἐπίσης στὰ ἐνημερωτικὰ δελτία (υπ' ἀριθμ. 1,2,3) τῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας.

Πηγή: [μετάφραση: Χαρὰ-Ἀνδριάνα Λιαναντωνάκη, γιὰ τὸ Orthodoxethos], Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

.. και είδα ξαφνικά μπροστά μου έναν Γέροντα ..

Τον Γέροντα τον γνώρισα το 1987. Σπούδαζα Θεολογία και σαν παιδί, ήμουνα λίγο ατίθασο. Η μητέρα μου μου έλεγε πολλές φορές, πήγαινε στον Γέροντα Πορφύριο, να γνωρίσεις τον Γέροντα Πορφύριο, που είναι ένας άνθρωπος άγιος. Εγώ όμως δεν πήγαινα, δεν την άκουγα και μετάνιωσα για αυτό αργότερα. Αλλά ο Θεός οδήγησε τα βήματά μου -φαίνεται ο Γεροντας άκουγε την προσευχή της μάνας μου και ποιός ξέρει ποιων άλλων ανθρώπων- και είχα πάει με τους φίλους μου για μπάνιο στον Ωρωπό. Ο Ωρωπός είναι λίγο πιο κάτω από το Μήλεσι, εκεί που ήταν το ησυχαστήριο του Γέροντα. Εγώ δεν ήξερα όμως που είναι το ησυχαστήριο, μου έλεγε η μητέρα μου στον Ωρωπό αλλά δεν ήξερα που ακριβώς ήτανε.

Ανεβαίνοντας όμως από τον δρόμο μετά το μπάνιο προς τη Μαλακάσα, συναντήσαμε μια πινακίδα λίγο πιο πάνω από το Μήλεσι που έγραφε Ιερόν Ησυχαστήριον Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Γέροντος Πορφυρίου, και είπα στους φίλους μου, α εδώ είναι το μοναστήρι που μου λέει να πάω η μητέρα μου. Τότε είχε χτιστεί ο πρώτος όροφος νομίζω και ήτανε ακόμη απερίφραχτο. Ήταν ένα πευκόδασος και ήταν απερίφραχτο το μέρος. Βγήκα από το αυτοκίνητο και προχώρησα να δω τι ακριβώς είναι γιατί δεν φαινότανε για μοναστήρι και βρέθηκα μέσα στο πευκόδασος και είδα ξαφνικά μπροστά μου έναν Γέροντα, ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, ο οποίος ήτανε ντυμένος πολύ καλά, φορούσε μία χοντρή μάλλινη ζακέτα μαύρη, είχε ένα σκούφο στο κεφάλι του, τα άσπρα του τα γένια, και τα μάτια του κοίταζαν χαμηλά και κρατούσε ένα φύλλο στα χέρια του..

Και μου έκανε με το χέρι του ένα νόημα να πάω κοντά του. Εγώ δεν ήξερα ότι ήταν ο Γέροντας Πορφύριος δεν κατάλαβα ότι ήταν ο Γέροντας αυτός. Πήγα κοντά του και με έπιασε με το ένα χέρι από τον καρπό και με το άλλο χέρι μου έδωσε μία σφαλιάρα και μου είπε κιόλας, Βρε δεν ντρέπεσαι εσύ θεολόγος άνθρωπος να γυρνάς .. γιατί ήμουνα από το μπάνιο και ήμουνα με ένα παρεό.

Εκείνη την ώρα η σφαλιάρα αυτή που μου ‘δωσε σα να άνοιξε το μυαλό μου, σα να ήταν μία πνευματική σφαλιάρα και άνοιξε το μυαλό μου και κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο Γέροντας Πορφύριος. Έμεινα έκπληκτη από τη συμπεριφορά του, δηλαδή απ’ την κίνηση που έκανε, να μου πιάσει τον καρπό, να μου φερθεί έτσι, και να μου πει ότι εγώ σπουδάζω Θεολογία. Δεν ήξερα δηλαδή, δεν κατάλαβα ότι ένας άνθρωπος μπορούσε να ξέρει ποια είμαι εγώ και τι κάνω. Και μετά άρχισε να μου λέει, πιάνοντας πάλι έτσι τον σφιγμό μου, Βρε παιδάκι μου εσύ τι καλή ψυχή που είσαι, τι καλή ψυχή που είσαι, θέλω να σε δώ, θέλω να ‘ρθείς να σε δω και τώρα δεν μπορώ να σου μιλήσω κρυώνω, να με πας μέσα, να με πας μέσα.

Και έτσι έγινε η πρώτη μας γνωριμία. Μετά από ‘κει πήγαινα πολύ συχνά και ο Γέροντας στάθηκε για μένα τα πάντα μπορώ να πω. Στάθηκε πατέρας βασικά, στάθηκε οδηγός μου, γιατί μπορώ να πω σήμερα ότι αν δεν ήταν ο Γέροντας στη ζωή μου εγώ θα ήμουν ή πεθαμένη ή στη φυλακή. Ένα από τα δύο θα συνέβαινε, γιατί είχα φίλους έτσι, πολύ άτακτους, πολύ μπερδεμένους όπως έλεγε ο ίδιος, και αυτοί οι φίλοι μου βρήκανε σωτηρία απ’ τον Γέροντα. Δηλαδή ήταν παιδιά που άκουγαν πολύ new age μουσική και ήτανε πολύ προχωρημένοι. Ο Γέροντας, με θαύματα που έδειξε στη ζωή μας μας έβαλε στο σωστό δρόμο, στο σωστό σκοπό. Γιαυτό είπα ότι θα ήμασταν ή στη φυλακή ή πεθαμένοι.

.. πω πω ο Γέροντας πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει ..

Ήταν ένας άνθρωπος απλός, πολύ απλός. Ο λόγος του ήτανε καίριος, δηλαδή, επειδή είχε έντονα το διορατικό και το προορατικό χάρισμα χτυπούσε καίρια εκεί που πονούσες. Εσύ έβλεπες άλλη αιτία, που πάσχεις, και ο Γέροντας ήξερε την πραγματική αιτία του προβλήματός σου. Και ενώ εσύ του ‘λεγες το πρόβλημά σου, εκείνος σου ‘λεγε το πραγματικό, αυτό που μέσα σου έπρεπε να γιατρευτεί για να γιατρευτεί και το πρόβλημα.

Πολλά παραδείγματα που εγώ πήγαινα και του έλεγα τις ανησυχίες μου, τις αναζητήσεις μου και εκείνος πάντοτε μου έλεγε για τον μοναχισμό. Έβλεπε τον μοναχισμό και πάντοτε μου έδινε κατεύθυνση για τον μοναχισμό. Εγώ όμως αντιδρούσα, ζητούσα το γάμο, έλεγα μα δε θέλω εγώ να είμαι μοναχή, εγώ θέλω να παντρευτώ και εκείνος μου έλεγε, Όχι βρε παιδάκι μου εσύ θα γίνεις μοναχή. Και αυτό επαληθεύτηκε μετά από λίγο που όντως βρήκα τη χαρά, βρήκα τον σύντροφό μου στο πρόσωπο του Χριστού ..

.. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε γλυκύ τρόπο συμπεριφοράς. Αυτό που σήμερα πάσχουν οι περισσότεροι πνευματικοί, είναι απόμακροι. Ο Γέροντας σε αγκάλιαζε, σε φιλούσε, σου μιλούσε σα να ήσουνα η ψυχή του. Έβγαινες από το εξομολογητήριο και νόμιζες ότι αγαπούσε μόνον εσένα. Αυτό αν το έλεγες στους αδερφούς σου θα λέγανε, μόνο εμένα αγαπάει, μόνο εμένα αγαπάει, κι όμως ο Γέροντας αγαπούσε όλους και είχε αυτόν τον ιδαίτερο τρόπο απέναντι σε όλους. Εγώ όταν έφευγα από εκεί πετούσα, για να φτάσω στην Αθήνα νόμιζα ότι είχα φτερά στην πλάτη μου και όταν έφτανα έλεγα πω πω ο Γέροντας πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει, πόσο μ’ αγαπάει, αλλά αυτό το ένοιωθα και απ’ τις αδερφές μου εκεί μέσα και έλεγα πω πω όλους μας αγαπάει. Ήταν μία κοινωνία αγάπης πραγματικά ο Γέροντας.

.. σηκώθηκε πάνω σαν τον Μωυσή, άπλωσε τα χέρια του και μου είπε, Πω πω, ξέρεις σήμερα βρε τι καλό βρήκανε αυτοί οι άνθρωποι από τη δική σου προσευχή;

Μια φορά με φώναξε και μου είπε, θέλω να πας στο τάδε νεκροταφείο και εκεί ξέρεις έχει κάτι μνήματα ατημέλητα που δεν πηγαίνουνε και δεν τους ανάβει κανένας κανα κερί, κανένα καντήλι και είναι ξεχασμένοι αυτοί οι άνθρωποι, να γράψεις τα ονόματά τους τα θέλω.

Και εγώ πήγα στο νεκροταφέιο και όπου συναντούσα τάφο έτσι ατημέλητο έγραφα και το όνομα του κεκοιμημένου. Πήγα στα βρέφη, πήγα και στους στρατιώτες και πήγα μετά και του λέω, να Γέροντα αυτές οι σελίδες είναι, αυτά τα ονόματα είναι. Και μου λέει, Α να τώρα θα κάνουμε έναν κανόνα οι δυό μας. Τι κανόνα Γέροντα; Να, θα τα μνημονεύεις έξι μήνες και άλλους έξι εγώ. Μα Γέροντα λέω τι να τα μνημονεύω έξι μήνες; Όχι θα τα μνημονεύεις έξι μήνες, αυτοί οι άνθρωποι από σένα περιμένουνε, μου είπε. Θα κάνεις αυτήν την προσευχή για αυτούς τους ανθρώπους είναι ανάγκη, μου έλεγε.

Ε, και ‘γω καθόμουνα το βράδυ που είχαμε ορίσει μία ώρα και μνημόνευα αυτά τα ονόματα. Εκείνος όμως διείδε ότι εγώ δεν τα μνημόνευα με πόνο, τα μνημόνευα έτσι, ξερά, μόνο και μόνο για την εντολή του Γέροντα. Και μου λέει, Όχι έτσι βρε παιδάκι μου, όχι έτσι όπως τα μνημονεύεις, σου λέω αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καλά, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση πόνου. Εσύ όταν πονάς πώς φωνάζεις τον Θεό; Δεν βγαίνει η φωνή σου στον Θεό όταν πονάς;

Ε, καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει και άρχισα και εγώ να τους μνημονεύω, και έβαζα στο νού μου ότι αυτοί οι άνθρωποι ας πούμε βρίσκονται σε κατάσταση κολάσεως και πόνου και έλεγα, Θεέ μου πως είναι δυνατόν, και άρχισα να κλαίω στην προσευχή μου. Και όταν πέρασαν έξι μήνες, σηκώθηκε πάνω σαν τον Μωυσή, άπλωσε τα χέρια του και μου είπε, Πω πω, ξέρεις σήμερα βρε τι καλό βρήκανε αυτοί οι άνθρωποι από τη δική σου προσευχή; Και εγώ άρχισα να κλαίω και να του λέω, Γέροντα δεν βρήκανε καλό απ’ τη δική μου προσευχή αλλα απ’ τη δική σας, γιατί μάλλον η δική σας προσευχή είναι αυτή που τους αναπαύει και όχι η δική μου, η δική μου είναι φτωχή προσευχή, ποιος να ακούσει τώρα τη δική μου φτωχή και ανήμπορη φωνή ..

Άποψη του Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου στον Γέρακα Ξάνθης

.. θα πας να ζήσεις στα ριζά ενός βουνού, εκεί θα ανακαλύψεις τον Θεό και εκεί θα Τον ευαρεστήσεις ..

.. Εγώ αγαπούσα πολύ το Γαλαξείδι και ήθελα να πάω κάπου εκεί σε ένα μοναστήρι αλλά αυτό το μοναστήρι ήταν ψηλά και όποτε πήγαινα δεν κοίταζα προς τα κάτω, κοίταζα πάντοτε προς τα πάνω, προς τη μεριά του βουνού και δεν πήγαινα και στο τείχος της μονής γιατί το ύψος μου έφερνε λίγη δυσφορία και ο Γέροντας το έβλεπε αυτό και μου έλεγε, Όχι εκεί βλογημένη, όχι εκεί βρε παιδί μου δε με καταλαβαίνεις, εκεί, εκεί εσύ ζαλίζεσαι. Σε ανύποπτο χρόνο είχε πει, θα πας να ζήσεις στα ριζά ενός βουνού, εκεί θα ανακαλύψεις τον Θεό και εκεί θα Τον ευαρεστήσεις.

Όταν ήρθαμε εδώ πέρα, ήρθαμε μπορώ να πω εντελώς τυχαία. Βέβαια τίποτα δεν είναι τυχαίο, είναι καθ’ υπόδειξη πάντοτε του Θεού τα πάντα, αλλά δεν πίστευα ότι θα επαληθευόταν ο λόγος του. Όταν ήρθαμε εδώ πέρα στον πρώτο χρόνο ήταν εδώ ένα χωριό μουσουλμανικό, ο Γέρακας, και δίπλα ήταν το Μέγα Εύμοιρο και ‘κείνο επίσης μουσουλμανικό χωριό. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα οι δεκαπέντε οικογένειες του Γέρακα έφυγαν, μείναν μόνο δύο οικογένειες. Αυτό θεώρησα ότι ήταν ένα θαύμα του Αγίου Πορφυρίου του Γάζης, γιατί ο Άγιος Πορφύριος όταν πήγε στη Γάζα της Παλαιστίνης βρήκε 188 χριστιανούς, όλοι οι άλλοι ήταν ειδωλολάτρες και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα που αρχιεράτευσε στη Γάζα άφησε 188 ειδωλολάτρες, όλους τους είχε κάνει χριστιανούς. Θεώρησα λοιπόν ότι το ίδιο έκανε και εδώ ο Άγιος Πορφύριος ο Γάζης. Έδιωξε τους ειδωλολάτρες και άφησε εδώ μόνο δύο και αυτά τα σπίτια όλα αγοράστηκαν από χριστιανούς και ένα χωριό ολόκληρο μετάλλαξε σε χριστιανικό χωριό, από μουσουλμανικό χωριό έγινε χριστιανικό χωριό. Αυτό ήταν ένα καθαρό θαύμα του Αγίου Πορφυρίου του Γάζης.

Πριν αγιοκαταταχθεί ο Γέροντας Πορφύριος, το μοναστήρι τιμούσε επισήμως τον Άγιο Πορφύριο Γάζης (εορτάζει στις 26 Φεβρουαρίου). Τον Άγιο που γιόρταζε ο Γέροντας Πορφύριος.

Μέσα σε αυτόν τον πρώτο χρόνο είχε γίνει και ένα άλλο συγκλονιστικό θαύμα, προσωπικό. Είχε κοιμηθεί ένας μουσουλμάνος σε κάποιο χωριό εδώ απέναντι, και κάποια εδώ στο δικό μας το χωριό στο Γέρακα με παρακάλεσε να την πάω. Οι μουσουλμάνοι κάνουν την κηδεία μετά το μεσημέρι πάντοτε και επειδή δεν είχαν αυτοκίνητα την εποχή εκείνη, εμείς είχαμε αυτοκίνητο, ε μου είπε θα με πάς; πέθανε ο Ζιά, γίνεται να με πας στην κηδεία;

Έτσι πήγα το πρωί, και πήγα να την αφήσω και να φύγω, ενώ εκείνη μου είπε δεν είναι σωστό να φύγεις αλλά να μπεις μέσα να δεις, να χαιρετήσεις τον κεκοιμημένο. Θεώρησα λογική την πρότασή της, μπήκα μέσα, είδα κάτω στο πάτωμα μέσα στο χαγιάτι του σπιτιού είχανε στρώσει μια κουρελού και είχανε από ‘κει τον κεκοιμημένο, και είχανε σκεπάσει το πρόσωπό του. Έμπαιναν ένας ένας μέσα, τον χαιρετούσαν και έφευγαν. Και ήρθε και η σειρά μου κάποια στιγμή, τελευταία, να μπω και εγώ. Όταν άνοιξα το πρόσωπό του, το πρόσωπό του ήτανε θλιμμένο, είχε ένα χρώμα μελιτζανί έτσι, πολύ θλιμμένο. Όταν τον είδα βέβαια θυμήθηκα ότι πριν από μήνες είχα ξανανέβει σ’αυτό το χωριό με την ίδια γυναίκα τη μουσουλμάνα, και αυτός ο παππούς μου είχε δώσει ένα ποτήρι γάλα να πιω.

Όταν θυμήθηκα ποιος είναι ο Ζιάν τελικά έκανα τον εξής λογισμό, είπα, τι κρίμα, που να βρίσκεται αυτή η ψυχούλα τώρα, τι μπορείς να κάνεις για αυτήν την ψυχούλα που σου είχε δώσει και ένα ποτήρι γάλα να πιεις. Και είπα, δεν ψάλλω ένα τρισάγιο όπως το ψάλλουμε στην Εκκλησία, με τις ευχές, Μετα πνευμάτων δικαίων .. ε κάτι μπορεί να ωφελήσει αυτήν την ψυχή που οδεύει προς τον ουρανό. Και άρχισα σιγά έτσι ψιθυριστά να ψάλλω το τρισάγιο. Είχα σκεπάσει το πρόσωπό του και πήγα να σηκωθώ να φύγω αλλά κάτι μ’ έσπρωξε να ανοίξω το μαντήλι πάλι και να τον δω. Τότε, είδα ότι είχε αλλάξει η έκφραση του προσώπου του, φαινόταν ένα μειδίαμα ευχαριστίας, .. είχε πιάσει να χαμογελάει δηλαδή, και είχε φύγει η ωχρότητα, εκείνο το πένθιμο χρώμα που είχε το πρόσωπό του.

Τότε πραγματικά συγκλονίστηκα και με πιάσαν τα κλάματα. Έφυγα και γύρισα πίσω εδώ στο μοναστήρι και ήτανε εκείνο καθαρά μία επέμβαση του Θεού, γιατί ο Γέροντας μου είχε πει θα ανακαλύψεις τον Θεό εκεί που θα πας. Ήτανε καθαρά μία αποκάλυψη αυτό το γεγονός, το ότι η πίστη η δική μας είναι η μοναδική, αληθινή πίστη απ’ όλες τις πίστεις του κόσμου. Έτσι σταθεροποιήθηκα στην πίστη, έγινε μέσα μου μία μετάλλαξη, έγινε μία έκρηξη ηφαιστείου και πλέον τίποτε πια δεν μπορούσε να κλονίσει την πίστη μου. Ήταν ένα θαύμα του Γέροντος αυτό το οποίο από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζεται και έχω μέσα μου ακράδαντη πίστη στη θεότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού.

Ροδόπη: Το Άγιον Όρος της Θράκης την εποχή του Βυζαντίου.

Γερόντισσα, είπατε ότι σας υπέδειξε κατά κάποιο τρόπο ο Γέροντας, ο Άγιος Πορφύριος, τον τόπο που θα ‘ρθείτε. Για ποιον λόγο επέλεξε την Ξάνθη, τη Θράκη ίσως.

Να σας πω, ούτε κι αυτό το γνωρίζω γιατί ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τη Θράκη, μου το είπε αυτό η κυρία Αθηνά η Σιδέρη η οποία ήτανε δώδεκα χρόνια κοντά στον Γέροντα Πορφύριο, και όταν μιλήσαμε μου είπε, ξες πόσο ο Γέροντας μιλούσε για τη Θράκη, έλεγε, Βρε παιδιά αυτά τα παιδιά εκεί στη Ροδόπη ξέρετε πόσο τ’ αγαπώ, να βοηθήσουμε τα παιδιά στη Ροδόπη.

Ξέρετε εδώ ο τόπος ήτανε τόπος καθαρά μοναστηριακός. Όλη η Δυτική Ροδόπη ήταν το Άγιον Όρος της Θράκης την εποχή του Βυζαντίου. Υπήρχαν εδώ, πάνω από 280 μοναστήρια την εποχή εκείνη τη Βυζαντινή. Από εδώ πέρασε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεγάλη νηπτική ασκητική μορφή της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης. Θεωρώ ότι ο Γέροντας, εκείνος ξέρει για ποιους λόγους, διείδε ίσως ότι εδώ η Θράκη κινδυνεύει, η Θράκη είναι υπό αμφισβήτηση και θέλησε να αναπτυχθεί ο μοναχισμός στη Θράκη.

Αυτό το ζούμε και εμείς τώρα 20 χρόνια γιατί βλέπουμε ότι όπου υπάρχει αναπτυγμένος μοναχισμός, όπου υπάρχουν μοναστήρια επανδρωμένα με λειτουργική ζωή, τότε οι πόλεις που είναι δίπλα από τα μοναστήρια αμέσως αναβαθμίζονται πνευματικά. .. Είναι πνευματικός άξονας ο μοναχισμός για όλον τον κόσμο.

.. τα τραπέζια της αγάπης ..

Ξέρετε στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία είχαν τα τραπέζια της αγάπης, και τρώγανε όλοι στα τραπέζια της αγαπης. Και τι κάνανε; Κάνανε ένα κοινόβιο. Ο Χριστός ήτανε ας πούμε ο Γέροντας του κοινοβίου και οι μαθητές, οι απόστολοι και όλοι οι προσήλυτοι ήτανε υποτακτικοί του Χριστού και αυτό ήθελε να κάνει τελικά ο Χριστός στον κόσμο, ήθελε να ιδρύσει ένα μεγάλο μοναστήρι όπου ο ίδιος θα ήταν Ηγούμενος, Γέροντας του μοναστηριού. Αυτό το οποίο απώλεσε η Εκκλησία τον τρίτο αιώνα γιατί αυτό μπόρεσε να το κρατήσει η Εκκλησία δύο-τρεις αιώνες, το κοινοβιακό σύστημα εννοώ. Μετά από εκεί το απώλεσε, το’ χασε η Εκκλησία, γιατί υπερπληθύνθηκε, βγήκε από τις κατακόμβες, ανέβηκε επάνω στην επιφάνεια, ελευθέρα Εκκλησία, και άρχισε ο καθένας να αποκτά την περιουσία του, από εκεί που όλοι δίναν τις περιουσίες τους στα μοναστήρια και δεν είχανε μέριμνα για τα βιωτικά. Τους έθρεφαν τα τραπέζια της αγάπης, είχανε την εργασία ως πάρεργο, δεν την βλέπανε ως κύριο σκοπό της ζωής τους, η εργασία ήταν πάρεργο, ήτανε μια εργασία πους τους απέφερε ένα μικρό εισόδημα ίσα ίσα για να ντυθούνε και να κοιμηθούνε, να έχουν σκεπάσματα να κοιμηθούνε όπως λέει ο Απόστολος Παύλος.

Μετά όμως η εργασία κατήντησε κύριος σκοπός .. κοσμικοποιήθηκε τελικά η Εκκλησία. Σήμερα πού τηρείται το κοινοβιακό σύστημα; Τηρείται μέσα στα μοναστήρια. Άρα τα μοναστήρια είναι η αυτούσια εντολή του Χριστού για πλήρη αγάπη μεταξύ των προσώπων. Βλέπετε δεν αγαπάμε σήμερα ο ένας τον άλλον μέσα στον κόσμο, μισούμε τον διπλανό μας και δεν του δίδουμε αγάπη γιατί χάσαμε το κοινόβιο. Αν είχαμε κοινόβιο, αν είχαμε τα πάντα κοινά δεν θα είχαμε να μοιραστούμε τίποτα οπότε θα υπήρχε αγάπη μεταξύ μας.

.. ‘Δεν θέλω ‘χονδρούς’ ανθρώπους γύρω μου’ ..

.. Όταν ο Ισραήλ γινόταν αποστάτης από τον Θεό, τότε και ο Θεός είχε ένα παιδευτικό σύστημα για να φέρει ξανά τον Ισραήλ στη μετάνοια, στην ταπείνωση. Και επέτρεπε ο Θεός ειδωλολατρικούς λαούς γύρω από τον Ισραήλ να κάνουνε κατάληψη του λαού του Ισραήλ και μετά ήτανε σε αιχμαλωσία ο Ισραήλ. Μετά ξανά έστελνε προφήτες για να μετανοήσει ο Ισραήλ. Το ίδιο γίνεται και σήμερα στην Ελλάδα. Δεν ξέρω κατά πόσο όμως ο Έλληνας μπορεί να καταλάβει τη φιλανθρωπία του Θεού για να γυρίσει ξανά στον Θεό.

Βλέπεις σήμερα πάσχουμε από υπέρμετρο εγωίσμό. Δεν έχουμε ταπείνωση, δεν έχουμε σιωπή, δεν έχουμε αρετές, δεν κυνηγάμε τις αρετές, κυνηγάμε συνεχώς το κοσμικό .. Έχει ο καθένας τον εγωϊσμό του. Δεν μπορεί να καταλάβει τον Λόγο ενός μοναχού, ενός ασκητή. Για να τον καταλάβεις, πρέπει να ενσκύψεις μέσα σου, να κάνεις αυτογνωσία, να καταλάβεις ότι πάσχεις, να καταλάβεις ότι είσαι αδύναμος και να ζητήσεις να σου δώσει ο Θεός τη δύναμη δια μέσω των Πρεσβειών της Παναγίας μας, των Αγίων μας .. Από μικρά παιδιά μας κάνουνε να νοιώθουμε ισχυροί, να νοιώθουμε γεμάτοι με την ηδονή, με την ελευθερία, έχουμε κακήν έννοια της ελευθερίας ‘αφήστε τα παιδιά να ζήσουν ελεύθερα, μην τα καταπιέζετε‘ ..

Ξέρετε η άσκηση αυτόν τον λόγο έχει, της στέρησης. Τι είναι η στέρηση; Είναι η στέρηση για τον Θεό. Εάν δεν στερηθείς για τον Θεό, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Όταν επιτρέπονται τα πάντα και δεν έχεις μάθει να στερείσαι για τον Θεό θα ‘ρθεί η στιγμή που θα οδυνάσαι, διότι κάθε ηδονή που θα θελήσεις να γευθείς θα φέρει και οδύνη, θα φέρει πόνο. Ενώ, η πνευματική ηδονή της στερήσεως, στερούμαι για τον Θεό και το κάνω ακριβώς γιατί αγαπώ τον Χριστό .. με φέρνει σε ευφορία ψυχική. Δε λένε οι πατέρες, ‘λεπταίνει ο νούς‘; Τι είναι η λεπτότητα του νου; Είναι το ότι ο νούς αρχίζει να λεπταίνει, να αισθάνεται την παρουσία του Θεού.

.. Όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, Δεν θέλω ‘χονδρούς’ ανθρώπους γύρω μου, δεν εννοούσε χονδρούς σαρκικά, εννοούσε χονδροκομμένους στη σκέψη. Τι θα πει στη σκέψη χονδροκομμένους; Ανθρώπους που κοιτάζουνε τι θα φάμε, τι θα πιούμε και δεν θα καταλάβουμε ότι αύριο αποθνήσκωμεν κιόλας και θα δώσουμε και λόγο. Αυτούς τους χονδροκομμένους ανθρώπους δεν τους ήθελε, ήθελε ευγενείς ανθρώπους, ήθελε ποιητές ανθρώπους δίπλα του, ήθελε λεπτούς, τρυφερούς, ευγενικούς ανθρώπους δίπλα του. Γι’ αυτό και σήμερα, η εποχή μας βλέπεις, έχουμε εξωτερική καλή ευγένεια, είμαστε δηλαδή Φαρισαίοι, είμαστε υποκριτές, προσπαθούμε να τηρήσουμε τον εξωτερικό τύπο, μέσα όμως η καρδιά πάσχει ..

.. «οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθουσι» ..

.. Η κατάσταση της μετανοίας είναι καθημερινή κατάσταση. Εμείς στο μοναστήρι, μετέχοντας στη λειτουργική ζωή και διαβάζοντας τους Πατέρες .. καθημερινώς ζούμε την κατάσταση της συγχωρήσεως. Δεν επιτρέπεται να βρεθούμε στο κρεβάτι μας το βράδυ χωρίς να ανταλλάξουμε ένα ευλόγησον με τις αδερφές .. να είμαστε συγχωρητικοί ο ένας απέναντι στον άλλον και αυτό αν το έκανε και ο κόσμος, αν μιμούνταν τους μοναχούς .. σήμερα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάστση, σε πολύ καλύτερη μοίρα. Δεν το κάνει ο κόσμος, βρίσκεται σε εγωϊσμό.

Φταίει και η Εκκλησία η ίδια διότι άλλαξε ίσως ο ρόλος της, θέλει να αλλάξει ο ρόλος της, βλέπετε πάσχουμε από οικουμενισμό, πάσχουμε από έναν θρησκευτικό συγκρητισμό, δεν έχουμε δηλαδή ατόφια την πίστη μας. Που τηρείται η πίστη ατόφια; Στα μοναστήρια. Ακούγεται Λόγος Πατερικός. Εμείς σήμερα θέλουμε να κάνουμε μετα-Πατερική θεολογία, να ξεπεράσουμε τους Πατέρες και να πούμε, ε οι Πατέρες ήταν αυστηροί, ήταν για την εποχή τους, εμείς τώρα έχουμε και λόγο πέρα από τους Πατέρες και γι’ αυτό θέλουμε έναν μοντέρνο λόγο γιατί ο κόσμος προχωρά. Ο Χριστός όμως είναι ο Ίδιος και ο Αυτός σε όλα, δεν αλλάζει. Λέει, «οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθουσι». Ο κόσμος θα παρέλθει, θα φύγει ο κόσμος, θα διασαλευτούν οι δυνάμεις του κόσμου, αλλά οι Λόγοι μου δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεπεραστούν. Γι’ αυτό και πρέπει να γυρίσουμε στην Παράδοση, να γυρίσουμε πίσω, να αποκτήσουμε μέσα μας εμπειρία Θεού, να ‘ρθει το Θείο να πιάσει επάνω μας, να γίνει ο άνθρωπος κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι ο στόχος. Αν ο άνθρωπος ανοίξει τα ματάκια του προς τον Θεό, τότε ο Θεός αμέσως και με μεγάλη άνεση και γρηγοράδα θα του δώσει τη Χάρη Του.

.. η αγαπητική κοινωνία, ειδικά στις δύσκολες μέρες μας ..

.. Έλεγε ο Γέροντας πολύ ωραία, Μην τον βλέπεις μέσα στην αμαρτία του, δες τα προτερήματά του, αυτά να βλέπεις και να τον συγχωρείς. Γιατί, όταν πήγαινα και του ‘λεγα, εκείνη μου είπε έτσι και εκείνη μου έκανε έτσι .. μου έλεγε, Μην την βλέπεις έτσι, είναι καλή, δες τα προτερήματά της, δες τις αρετές της και θα την συγχωρέσεις. Μου ‘λεγε μάλιστα, Βρε αυτή, έχει ένα σύννεφο πάνω απ’ το κεφάλι της, δεν το βλέπεις; Και έλεγα, τι σύννεφο Γέροντα; Βρε καλοσύνης, έχει ένα σύννεφο καλοσύνης, δες το. Αλλά ο Γέροντας που τα έβλεπε αυτά, έτσι τα μετέδιδε και έτσι μπορείς να βλέπεις και τον άλλον άνθρωπο, δεν μπορείς να τον βλέπεις τον άνθρωπο με απόσταση, πρέπει να τον βλέπεις ως αδερφό σου.  Υμείς φίλοι μου έστε, λέει ο Χριστός. Αφού ο Χριστός μας θεωρεί φίλους του, εμείς ο ένας με τον άλλον θα είμαστε εχθροί; Δε θα είμαστε φίλοι ο ένας με τον άλλον; Θα είμαστε φίλοι, βέβαια θα είμαστε φίλοι, γι’ αυτό και έδωσε και εντολή, Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Όποιος τηρήσει και κάνει υπέρβαση του εαυτού του και αγαπήσει τον εχθρό του, αυτός είναι κατά Χριστόν άνθρωπος.

.. Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με ..

Έλεγε ο Γέροντας, Ο νούς να ασχολείται συνεχώς μετά του Θεού, μετά της προσευχής. Γι’ αυτό λέμε το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. .. Αν βάλεις κάποιον να το πει, που δεν έχει ας πούμε ενταχθεί μέσα στην προσευχή, θα το πει ξερά στην αρχή, μετά σιγά σιγά όταν θα ‘ρθει η χάρη θα θερμαίνεται η ψυχή σαν ένα καζάνι που βράζει, και θα αρχίσει συνεχώς η ψυχή να αναζητά το Θεό και θα λέει Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .. Θα το θεωρεί ανάγκη να το πει.

Αν πήγαινες [στον Γέροντα] και του ‘λεγες ένα πρόβλημα έλεγε, Κύριε Ιησού Χριστέ, και έκλαιγε, και μνημόνευε αυτό το όνομα. Ή έλεγε, Μέσα στο ελέησόν με είμαστε όλοι μας. Πόσο βάση έχει αυτό, πόσο κοινοβιακό σύστημα είναι αυτό. Το ελέησόν με είναι κοινοβιακό σύστημα. Μέσα στο ελέησόν με δεν προσεύχομαι για τον ευατόν μου μόνο, προσεύχομαι για όλον τον κόσμο. Είναι εγωϊστικό να προσεύχομαι μόνο για τον εαυτόν μου.

Να κάνεις προσευχή βρε, σου έλεγε. Να πεις εκατό ευχές για αυτό το πρόσωπο για αυτό το όνομα, και εκείνος έλεγε μία και του έλεγα έτσι καμιά φορά, Γέροντα εσείς λέτε μία και πιάνει, εγώ λέω εκατό και δεν πιάνει, γιατί δεν πιάνει; Δεν τα λες με πόνο, μου έλεγε. Δεν καταλαβαίνεις αυτή η γυναίκα είναι άρρωστη; Και άρχιζε να κάνει ανάλυση της ψυχολογίας της γυναίκας, εκείνης που ήταν άρρωστη.

Και τώρα τα πνευματικά παιδιά του Γέροντας Πορφυρίου το έχουμε κρατήσει αυτό .. Με παίρνουνε τηλέφωνο και μου λένε, κάνε προσευχή για εκείνο το παιδί, και βλέπω ότι αυτά τα παιδιά του Γέροντος Πορφυρίου έχουν αισθανθεί τον πόνο του ανθρώπου, και αμέσως γίνεται έμπονη προσευχή για το πρόσωπο αυτό και δείχνει ο Θεός έλεος ..

Έτσι μάθαμε και έτσι θέλουμε και οι άνθρωποι που έρχονται, και στο μοναστήρι αλλά και γενικά σε επαφή, να μάθουνε πως ενεργούσε ο Γέροντας και έτσι ακριβώς να πιάσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο λειτουργίας του νου, να αγιαστεί ο νους. Αν αγιαστεί ο νους, αγιάζεται ταυτοχρόνως και η καρδία, η ψυχή του ανθρώπου αγιάζεται. Αν μολυνθεί ο νους, μολύνονται και τα άλλα όργανα.

.. Μερικές φορές ο Γέροντας σιωπούσε και του έλεγα, Γέροντα η σιωπή είναι προσευχή; Η σιωπή είναι υπέρτατη προσευχή, μου έλεγε. Γιατί κουράζεται ο νους από τις λέξεις και όταν βρει τον Θεό δια της σιωπής γίνεται ένα πανηγύρι μέσα του. Έρχεται ο Θεός και δίδει χάρη και έρχεται η χαρά ανεκλάλητη στην καρδιά του ανθρώπου και λες, Θεέ μου, κόψε τα ρεύματα της Χάριτός Σου γιατί τώρα θα σπάσει η καρδιά από τη χαρά.

.. Δεν έχω τίποτα και χαίρομαι για όλα ..

Λέει πολύ ωραία ο Απόστολος Παύλος ότι δεν έχω τίποτα και χαίρομαι για όλα .. ως μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων.. Έτσι είναι και ο μοναχός, δεν έχει τίποτα, ζει στα βουνά, ζει στα δάση, ζει δεν ξέρω και ‘γω που μπορεί να ζήσει .. Ζω στα άστρα, έλεγε ο Γέροντας και χαιρόταν η ψυχή του και είχε μέσα του τη χαρά του Χριστού. Και έλεγες, αυτός ο άνθρωπος, πού τη βρίσκει αυτή τη χαρά που όλη μέρα πονάει με τόσες ασθένειες;

.. θα βρεθούμε στην προσευχή ..

Ο Γέροντας είχε ορίσει μια ώρα κοινής προσευχής. Δηλαδή το βράδυ, σε άλλους έλεγε δέκα με έντεκα, έντεκα με δώδεκα, και έλεγε, θα βρεθούμε στην προσευχή. Εκείνη την ώρα έπρεπε να κάνεις την ευχή, να πεις Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με, να μνημονεύσεις τα ονόματα που σου είπε να μνημονεύσεις, αλλά ήθελε όμως, αν την άλλη μέρα ο νους βολόδερνε περί πολλών, ήθελε εκείνη την ώρα την συγκεκριμένη που σου έλεγε, να τηρήσεις το νου σου αμόλυντο όσο μπορείς. Δηλαδή, έφευγε ο αλήτης νους, αμέσως να τον ξαναγυρίσεις πίσω. Καταλάβαινες ότι εκείνη την ώρα είχες βοηθό στην προσευχή σου τον Γέροντα, γιατί η ώρα εκείνη της προσευχής ήταν με τον Γέροντα. Το καταλάβαινες, ήταν σα να ήταν αισθητά παρών ο Γέροντας. Έβλεπε και πολλές φορές σου έλεγε, Χθες δεν είχες προσευχή ενώ αν πήγαινε καλά η προσευχή σου έλεγε, Χθες πετούσες. .. Το να είμαστε συνεχώς σε προσευχητική στάση είναι η στάση του Ορθοδόξου Χριστιανού. Σας είχα πει πριν ότι η εργασία για τους πρώτους Χριστιανούς ήταν πάρεργο, δεν ήταν η κύρια δουλειά τους ..

.. εργοστάσιο καλών λογισμών ..

Κάποτε ο Γέροντας πήγε σε μία ομιλία, να δει έναν Ηγούμενο που ήταν πνευματικό του παιδί να ομιλεί σε ένα εκκλησίασμα φοιτητών. Κάθισε σε μια γωνιά εκεί στην άκρη, μίλησε αυτός ο Ηγούμενος, τα είπε καλά, τον φώτισε ο Θεός, και πήγε ο Γέροντας μετά σιγά σιγά να φύγει, και τα παιδιά τον είδανε, και του λένε, Γέροντα να μας πείτε και ‘σεις δυο λόγια. Εκείνος δε μιλούσε σε ακροατήρια. Έλεγε, Ε τώρα τι να σας πω βρε παιδιά, αφήστε με τώρα τι να σας πω βρε παιδιά. Εκείνοι όμως επιμένανε .. Αχ αυτά τα παιδιά πόσο τ’ αγαπώ δεν μπορώ να τα λυπήσω, να πάω να πω και ‘γω δυό λόγια. Και ανέβηκε στο έδρανο και τους είπε με απλά λόγια:

Έχουμε ένα δωμάτιο που είναι γεμάτο καλούς ανθρώπους, κι απ’ έξω είναι οι κακοί. Αν οι κακοί θέλουν να μπουνε μέσα, δεν έχει χώρο να μπούνε γιατί [μέσα] είναι οι καλοί.

Έτσι ακριβώς είναι η ψυχή του ανθρώπου, ο νούς του ανθρώπου .. Αν κατεργάζεται συνεχώς το καλό, είναι γεμάτος από καλό, δεν έχει χώρο το κακό να μπει μέσα ..

Έλεγε ο Πατήρ Παΐσιος, Κάντε ένα εργοστάσιο καλών λογισμών. Έρχεται ο κακός λογισμός, δεν είσαι δικός μου δε σε δέχομαι, δεν μπορώ να σε βάλω μέσα, που να σε βάλω μέσα. Και αμέσως αποκτά ο νους του ανθρώπου αγιασμό, διότι συνεχώς αγιάζεται ο αδερφός, αγιάζομαι και εγώ από τον αδερφό, έχω μέσα μου μόνο καλούς, δέχομαι μόνο καλούς .. και έτσι θα προσπαθήσουμε να αγιαστούμε στο νου μας για να αγιαστεί όλο το σώμα μας.

Αυτή ήταν και η γραμμή του Γέροντα. Τα παιδιά σηκωθήκανε και χειροκροτούσαν τον Γέροντα. Μίλησε και ο Ηγούμενος, τα είπε θεολογικά πολύ ωραία, μίλησε και ο Γέροντας τα είπε απλά, με τον τρόπο του. Αυτός ήταν ο Λόγος του Γέροντα .. [σε μία φράση] τα είχε όλα μέσα.

.. νοερά προσευχή ..

.. Να βάζεις έναν ταπεινό λογισμό και να λες, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .. να λες την ευχούλα που είναι μονολόγιστη, δηλαδή είναι μία μικρή σύντομη προσευχή, περιεκτικότατη, θεολογικότατη, και αγιάζεται ο νους του ανθρώπου. Αν δείξει βία ο άνθρωπος στην αρχή, αμέσως ο Θεός δίνει θερμό ζήλο, αυξάνει, για να βρει ο άνθρωπος αμέσως ανταπόκριση και να αρχίσει σιγά σιγά .. να κατεργάζεται συνεχώς την ευχή. Αν κατεργαστεί την ευχή έξι μήνες ο άνθρωπος, κάνει μία σπουδή έξι μήνες στην αρχή, μετά από έξι μήνες θα του ‘ρχεται μόνη της η ευχή. Δηλαδή, θα περπατάει, θα κάνει δουλειές, και ενώ δεν θα έχει δώσει ο ίδιος εντολή στο νου του να πει την ευχή, θα έρχεται μόνη της η ευχή, θα γεννάται από μέσα μόνη της. Θα λες, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με και θα λες, μα τώρα μόνη της αρχίζει να λέγεται η ευχή; Κι αν δείξει και ακόμα περισσότερο ζήλο, θέρμη, σιγά σιγά η ευχή θα κατεβαίνει στην καρδιά. Δηλαδή, ενώ λέγεται στην αρχή με το νου, μετά αρχίζει και κατεβαίνει στην καρδιά και λέγεται η ευχή μέσα στην καρδιά, ενώ κοιμάσαι λες ευχή, ενώ σηκώνεσαι, ενώ περπατάς, ενώ δουλεύεις, ενώ μιλάς, ενώ γράφεις, λες ευχή. Νοερά προσευχή. Αυτή είναι εργασία νηπτική. Είναι από το ρήμα νήφω που θα πει, προσέχω το νου μου. Νήφω, είμαι στην πόρτα του νου και βλέπω να λέγεται μέσα μόνο η προσευχή και τίποτε άλλο.

Θα μου πεις, δεν έχει προβλήματα ο κόσμος; Δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα προβλήματά του; Πως θα τα λύσει;

Όχι. Αν πει την ευχή τα προβλήματα θα λυθούν μόνα τους. Βλέπετε, ο Γέροντας Πορφύριος ζούσε μέσα στην περιοχή του θαύματος, ήταν ο ίδιος ένα θαύμα. Και πως η προσευχή του, ένός γέρου ανθρώπου, άρρωστου, από εκεί που ήτανε κλεισμένος, έκανε θαύματα! Εδώ υπάρχουνε μαρτυρίες που έχει βγει από το σώμα του ο Γέροντας, ενώ ήτανε στο Μήλεσι άρρωστος, και έχει σώσει ανθρώπους, τον έχουν δει μπροστά τους άνθρωποι. Μια κοπέλα πήγε να πέσει να αυτοκτονήσει απ’ τις γραμμές του τραίνου και ο Γέροντας βρέθηκε μπροστά της και της είπε, Παιδί μου μην το κάνεις αυτό, και την έσωσε. Πως έγινε; Η προσευχή.

Το ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ενωμένος μετά του Θεού, πήρε τις ενέργειες του Θεού. Ο Θεός έχει τέτοιες ενέργειες, να είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Μάλιστα έλεγε ο Γέροντας, έτσι πολύ με στόχο, Δεν ξέρω πώς, αλλά ένας που επικαλλείται τον Άγιο Σπυρίδωνα εδώ, τον Άγιο Σπυρίδωνα στην Αμερική και στην Αυστραλία, είναι ταυτοχρόνως ο Άγιος Σπυρίδωνας και εδώ και στην Αμερική και στην Αυστραλία και εισακούει την προσευχή ..

Ο Γέροντας, που ήταν ένας επίγειος Θεός. Τι μπορούσε να είναι; Ένας επίγειος Θεός, έφερε μέσα του τη Θεότητα. Ήταν ολόλαμπρος, έβλεπες το πρόσωπό του να λάμπει, να ευωδιάζει, που είχε απλησιά ο Γέροντας, δεν πλενότανε. Κι όμως, βλέπεις πώς ενεργούσε η Χάρις του Θεού σε αυτό το φτωχικό, γερασμένο, άρρωστο σώμα! Και αυτό ήτανε και από εμάς οδηγός. Δηλαδή έβλεπες τη χάρη αυτού του Γέροντα και έλεγες, μα πως αυτός ο άνθρωπος απέκτησε αυτήν την αγιότητα! Τι έδωσε στο Θεό, να δώσω και ‘γω ..

Βέβαια, δεν πιστεύω ότι βγαίνουνε Πορφύριοι κάθε μέρα, μπορεί να βγει ένας Πορφύριος κάθε εκατό χρόνια, κάθε διακόσια χρόνια, ο Θεός ξέρει πότε τους στέλνει αυτούς τους προφήτες στη γη. Αλλά, ας μετέχουμε και ‘μεις λίγο της Χάριτος αυτής. Είναι και το ζητούμενο στην εποχή μας η αγιότητα. Να αγιαστούν οι γονείς, θα αγιαστούν και τα παιδιά. Να αγιαστείς εσύ που είσαι επιπλοποιός, θα αγιάσεις και τα έπιπλα που κάνεις. Στο Άγιον Όρος δεν αγιάζεται το φαΐ; Λένε την ευχή, μαγειρεύουν αλάδωτα και είναι τα αλάδωτά τους πεντανόστιμα. Γιατί είναι πεντανόστιμα; Γιατί αγιάζονται δια της προσευχής. Δεν βάζουν μέσα ούτε knorr, ούτε διάφορα μυρωδικά, και βλέπεις ο άλλος πάει στο Άγιον Όρος και λέει, το φαγητό που έφαγα σε ‘κείνο το μοναστήρι δεν το έχω ξαναφάει στη ζωή μου. [επιβεβαιώνει και ένα από τα παιδιά που πήρε τη συνέντευξη: Αυτό είναι αλήθεια. Δεν έτρωγα ρεβύθια, έφαγα νερόβραστα και ήτανε λες και έτρωγα το ΤΟ καλύτερο φαγητό που είχα φάει στη ζωή μου ]

Έτσι, αγιασμένα, η κάθε ενέργειά μας αγιάζει τα πάντα...

Πηγή: Αβέρωφ

Ο Πιρί Ρείς θεωρείται σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους Οθωμανούς Ναυάρχους του 16^ου αιώνα, με πλούσιο έργο στον τομέα της χαρτογράφησης. Γεννημένος στην Καλλίπολη περί το 1465, μεγάλωσε στις ακτές του Μαρμαρά και υπήρξε ανιψιός του διαβόητου πειρατή Κεμάλ Ρείς. Οι ανάγκες του Οθωμανικού στόλου στις αρχές του 16^ου αιώνα για έμπειρους ναυτικούς στους συνεχείς πολέμους με τη χριστιανική Δύση και κυρίως με τη Βενετία, οδήγησε το σουλτάνο Βαγιατζίτ Β΄ στο να προσλάβει πειρατές όπως τον Κεμάλ Ρείς και τον ανιψιό του Πιρί, αποδίδοντάς τους μάλιστα, υψηλές απολαβές και το βαθμό του Ναυάρχου.

Η κλίση του Πιρί Ρείς στην χαρτογράφηση δεν άργησε να φανεί. Ήδη από το 1502 ξεκίνησε το έργο του, μελετώντας  δυτικούς χάρτες (όπως οι ιταλικοί πορτολάνοι της Μεσογείου) και πολύ περισσότερο τους βυζαντινούς θαλάσσιους χάρτες, που είχαν διασωθεί πρίν λίγα χρόνια, όταν η Κωνσταντινούπολη έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών. Αναμφίβολα, το μεγαλύτερο έργο του είναι το περίφημο BAHRIYE (Βιβλίο Ναυσιπλοΐας) που χρονολογείται το 1526 και αποτελείται από ακριβείς και λεπτομερείς γεωμετρικές απεικονίσεις των ακτογραμμών και των νησιών της Μεσογείου και του Αιγαίου πελάγους. Το συγκεκριμένο βιβλίο πέρα από ναυτικό βοήθημα, παρουσιάζει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς παραθέτει πολλές λεπτομέρειες για τους πληθυσμό, την οικονομία, τα τοπωνύμια και τον πολιτισμό των περιοχών που είχαν χαρτογραφηθεί.

Η νήσος Χίος και τα μικρασιατικά παράλια. Χάρτης του 1526, Πιρί Ρείς.

Για την νήσο Ίμβρο (imroz στο βιβλίο του), αναφέρει ότι τα παλαιά χρόνια οι φρουρές της, ειδοποιούσαν με σήματα καπνού και φωτιές τις μικρασιατικές ακτές για επικείμενη εισβολή, καθώς και για το μέγεθος του εχθρικού στόλου. Κατόπιν, φρούρια των παραλίων έκαναν αντίστοιχα σήματα που λαμβάνονταν τελικά από την Κων/πολη. Μ’ αυτό τον τρόπο, μέσα σε μία ώρα η κεντρική διοίκηση της Πόλης, γνώριζε τις σχετικές λεπτομέρειες. Η όλη διαδικασία που περιγράφει από μαρτυρίες ο Πιρί Ρείς, δεν είναι άλλη από τις περίφημες φρυκτωρίες, που συνιστούσαν το δίκτυο επικοινωνιών του Βυζαντίου με οπτικά σήματα, ήδη από την εποχή του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού.

Για τη Σαμοθράκη (semedirek), μας δίνει την πληροφορία ότι ήταν νησί μοναχών που ζούσαν σε ερημικές τοποθεσίες και πώς το νησί, ο κόσμος το ονόμαζε «τόπο των Αγίων», λαθεμένα όμως για τον ίδιο, χωρίς να επεξηγεί περισσότερο. Ακόμα πιο σημαντική, είναι η μαρτυρία ότι από εκεί προέρχονταν οι μοναχοί της Αγίας Σοφίας, του σημαντικότερου ίσως ναού και συμβόλου της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας. Επισημαίνει ότι μία από τις ερειπωμένες περιοχές που ζούσαν οι μοναχοί, ονομαζόταν Paliopoulo (πιθανότατα Παλαιόπολις). Γενικά, παρουσιάζει τη Σαμοθράκη ως ένα αξιόλογο μοναστικό κέντρο.

Η Θάσος ονομάζεται Τas Oz, η Λήμνος Limli, ο Μούδρος Μondoros κ.λ.π. Οι περιγραφές για τη ζωή των μοναχών στο Άγιο Όρος είναι επίσης, εκτενείς και κατατοπιστικές. Κάνει λόγο για 360 μοναστήρια άνω των χιλίων ετών, από τα οποία την εποχή που γράφει, μόνο 60 ήταν σε καλή κατάσταση. Οι μοναχοί, αναφέρει ότι είχαν θαλάσσια σύνδεση με βακούφια της Λήμνου απ’ όπου προμηθεύονταν τρόφιμα. Υπήρχαν καλλιέργειες, αμπελώνες, ενώ είχαν αναπτύξει προηγμένες μεθόδους για το άλεσμα των σιτηρών και την παραγωγή του άρτου. Σημαντικές λεπτομέρειες παρατίθενται στο βιβλίο του, τόσο για την καθημερινότητα στις Μονές όσο και για το άβατο της Αθωνικής χερσονήσου.

Η νήσος Λέσβος (midillu) όπως απεικονίστηκε στο Bahriye.

Ο Οθωμανός χαρτογράφος δεν συγκινείται μόνο από το φυσικό κάλος της Λέσβου, γνωστή τότε με το όνομα της πρωτεύουσας του νησιού Μυτιλήνης (Midillu), αλλά και με την μακρά ιστορία της. Μνημονεύει την περίοδο της ηγεμονίας της γενουάτικης οικογένειας των Γατελούζων (1355-1462), ως μία περίοδο που οδήγησε σε εξύψωση του νησιού με άνθιση του εμπορίου και γενικότερα της ζωής και του πληθυσμού του. Για την πόλη της Μυτιλήνης, δίνονται στοιχεία για τον αριθμό των πλοίων που μπορούν να ελλιμενιστούν (300 πλοία σύμφωνα με τους υπολογισμούς του) και επισημαίνει ότι κατοικείται από απίστους. Λόγος γίνεται για την Ερεσό (Herse) και την Καλλονή (Qalania), τις εκκλησίες του νησιού και τα πολλά οχυρωματικά έργα. Αντίστοιχα, μεγάλος αριθμός πληροφοριών δίνεται για το νησί της Χίου και της Σάμου. Αναφορές για τη διοίκηση, την λατινική κατοχή, την βυζαντινή περίοδο, το εμπόριο, τα προϊόντα και την πολύτιμη μαστίχα, συμπληρώνουν τις τοπογραφικές περιγραφές των νησιών αυτών. Το άφθονο πόσιμο νερό της Σάμου, τα πλούσια δάση και τα αρχαιολογικά ευρήματα, δίνουν με σαφήνεια τη στρατηγική σημασία που είχε η Σάμος στο Αιγαίο, καθώς το νερό ήταν απαραίτητο για τις εκστρατείες του σουλτανικού στόλου, η δε ξυλεία αναγκαία για τη ναυπήγηση σκαφών.

Η νήσος Σάμος του Πιρί Ρείς.

Η Ρόδος και τα Δωδεκάνησα, παρόλο που την εποχή που γράφτηκε το BAHRIYE δεν είχαν ακόμη κατακτηθεί από τους Οθωμανούς, ωστόσο παρουσιάζονται με αρκετές εδαφικές λεπτομέρειες. Τα χαρακτηρίζει ως νησιά «απίστων» που κουρσεύουν τα μικρασιατικά παράλια, εννοώντας τους Ιωαννίτες Ιππότες. Στο σημείο αυτό ο Πιρί Ρείς, προσεγγίζει τις περιγραφές της ακτογραμμής και τη γεωγραφία της Ρόδου, από την οπτική του εισβολέα. Επισημαίνει λιμάνια και περιοχές, απ’ όπου τα κάστρα του νησιού θα μπορούσαν να κυριευθούν με τον ευνοϊκότερο για τους Οθωμανούς τρόπο. Ενδεικτικό άλλωστε των βλέψεων του σουλτάνου για πλήρη κατάληψη του Αιγαίου. Το ύφος που χρησιμοποιεί είναι καθαρά στρατιωτικό και διαβάζοντας κανείς το κείμενο που αφορά τη Ρόδο, αντιλαμβάνεται περισσότερο ότι πρόκειται για οδηγίες εκστρατείας παρά για βιβλίο ναυσιπλοΐας.

Οι ιστορικοί συμφωνούν στο γεγονός ότι ο Οθωμανός χαρτογράφος ήταν τελειομανής και ιδιαίτερα σχολαστικός με το έργο του, κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί θεωρίες ότι κατάγεται από χριστιανική, πιθανόν ελληνική οικογένεια, χωρίς όμως να είναι επιβεβαιωμένο. Πάντως, οι ακριβείς υπολογισμοί χερσαίων διαστάσεων, η ορθή εκτίμηση αποστάσεων και τα εθνολογικά στοιχεία που αναφέρει στο βιβλίο του, το καθιστούν αξιόλογη ιστορική πηγή. Σε κάθε περίπτωση ο συγγραφέας, ίσως άθελά του, επιβεβαιώνει τον ελληνικό χαρακτήρα των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και προβάλει την οθωμανική κυριαρχία, περισσότερο από επεκτατική ανάγκη του Ισλάμ, παρά από την συνήθη έννοια ενός δίκαιου αγώνα. Τελικά και ο ίδιος ο Πιρί Ρείς υπήρξε θύμα της λογικής αυτής, που διαμόρφωσε τον μεσαιωνικό χαρακτήρα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την αλαζονεία των ηγεμόνων της. Για μία και μοναδική αποτυχία του, σε ναυμαχία εναντίον των Πορτογάλων, κατηγορήθηκε για προδοσία και εκτελέστηκε δημόσια στο Κάιρο της Αιγύπτου, το 1553 σε προχωρημένη ηλικία.

Το περίφημο βιβλίο ναυσιπλοΐας του Πιρί Ρείς «BAHRIYE» (1526)

Πηγές

Christian Gruber, The Islamic Manuscript Tradition, Indiana University Press,(Bloomington,2010)

Gianacarlo Casale, The Ottoman Age of Exploration, Oxford University Press, (London, 2010)

Pinar Emiralioglou, Geographical Knowledge and Imperial Culture In The Early Modern Ottoman Empire, Sam Huston State University, USA, (Dorchester,UK, 2014)

Piri Reis, Kitab-I-Bahriye (σε αποδόσεις στην αγγλική γλώσσα)

Svat Soucek, Piri Reis and Turkish Mapmaking after Columbus, Oxford University Press, (London and New York, 1996)

Πηγή: Ιστορικά Θέματα

Στίς 23 καί 24 Νοεμβρίου 2016 συνεδρίασε ἐκτάκτως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀποκλειστικό θέμα τήν ἀποτίμηση τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Τήν συνεδρία αὐτή τῆς Ἱεραρχίας ἀνέμενε μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον καί ἀγωνία ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, πού εἶχε ἐναποθέσει σέ αὐτή τίς ἔσχατες ἐλπίδες του γιά ἕναν ἐπαναπροσδιορισμό τῶν θέσεων τῆς Ἱεραρχίας, πού θά ὁδηγοῦσε στόν ἐντοπισμό τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν καί ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης.

Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ προσδοκίες αὐτές διαψεύστηκαν, γεγονός πού μᾶς προκάλεσε βαθύτατο πόνο καί μεγάλη ἀπογοήτευση. Αἰσθανόμαστε τήν ἱερατική καί μοναχική μας συνείδηση νά ἀντιδρᾶ ἔντονα καί νά ἀνθίσταται, ἀδυνατώντας νά κατανοήσει καί νά ἀποδεχθεῖ τίς ἀποφάσεις πού ἐλήφθησαν. Αἰσθανόμαστε ἐπιτακτικά τήν εὐαγγελική ἐντολή νά μᾶς ὁδηγεῖ, ὥστε νά ὁμολογήσουμε ὑπέρ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αἰσθανόμαστε νά μᾶς ἐπιτάσσει νά μήν σιωπήσουμε, ἀλλά νά καταθέσουμε, ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας, τήν καλογερική δογματική μας συνείδηση μέ εὐθύτητα καί εἰλικρίνεια, χωρίς κατακριτική διάθεση, ἀλλά μέ ἔμπονη ἀγάπη πρός τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία καί τήν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας.

Μᾶς παρακινεῖ σέ αὐτό, τό φωτεινό παράδειγμα τῶν Ἁγίων μας, παλαιῶν καί συγχρόνων, καθώς καί ἡ προτροπή τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Εἶ­ναι ἐν­το­λή τοῦ Κυ­ρί­ου νά μή σι­ω­πᾶ­με, ὅ­ταν κιν­δυ­νεύ­ει ἡ Πί­στη.­.. Ὅ­ταν πρό­κει­ται γιά τήν πί­στη, δέν μπο­ροῦ­με νά ποῦ­με· Ἐ­γώ ποι­ός εἶ­μαι; Εἶ­μαι ἱ­ε­ρέ­ας; Ὄ­χι. Ἄρ­χον­τας; Οὔ­τε. Στρα­τι­ώ­της; Γε­ωρ­γός; Οὔ­τε καί αὐ­τό. Εἶ­μαι φτω­χός, ἐ­ξα­σφα­λί­ζον­τας μό­νο τήν κα­θη­με­ρι­νή μου τρο­φή. Δέν ἔ­χω λό­γο, οὔ­τε ἐν­δι­α­φέ­ρον γιά τό θέ­μα αὐ­τό. Ἀλ­λοί­μο­νο! Οἱ πέ­τρες θά κρά­ξουν, καί σύ μέ­νεις σι­ω­πη­λός καί ἀ­δι­ά­φο­ρος;­.­.. Ὥ­στε ἀ­κό­μα καί ὁ φτω­χός τήν ἡ­μέ­ρα τῆς κρί­σε­ως δέν θά ἔ­χει καμ­μιά δι­και­ο­λο­γί­α, ἄν τώ­ρα δέν μι­λᾶ, για­τί θά κρι­θεῖ καί μό­νο γι’ αὐ­τό»¹.

Δυστυχῶς, παρά τήν σοβαρότητα τοῦ θέματος πού συζητήθηκε, οἱ Ἱεράρχες μας δέν στάθηκαν στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί δέν ἔλαβαν τήν προσήκουσα ἀπόφαση. Κατά ἀκριβολογία πρόκειται οὐσιαστικά γιά ΜΗ ἀπόφαση καί ὄχι γιά ἀπόφαση. Πρόκειται γιά μία ἐσκεμμένα ἐπαμφοτερίζουσα ἀπόφαση, πού παρέχει τήν δυνατότητα πολλαπλῶν ἀναγνώσεων καί ποικίλων ἑρμηνειῶν.

Εἶναι μία ἀπόφαση διπλωματική καί ἐξισορροπιστική, χωρίς εὐθύτητα καί χωρίς καθαρές θέσεις, πού μόνο σκοπό ἔχει νά κατευνάσει τίς ἀντιδράσεις καί νά διατηρήσει τίς ἰσορροπίες μεταξύ τῶν ἀντιδρώντων, Ἐπισκόπων, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν πιστῶν καί τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, παραπέμποντας οὐσιαστικά τό ζήτημα στίς «Καλένδες».

Ἡ ἀπόφαση αὐτή προκαλεῖ σύγχυση καί παραπλανᾶ τό ποίμνιο, κι αὐτό γιατί ἀπό τήν μία πλευρά δίνει τήν δυνατότητα στούς ὑπερασπιστές τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης νά ἐπικαλοῦνται τό γεγονός ὅτι δέν καταδικάστηκαν τά Κείμενα τῆς Κρήτης. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὅσοι δικαίως ἀντιδροῦν στίς ἀποφάσεις τῆς Κρήτης, ἐπικαλοῦνται τό γεγονός ὅτι ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ μέν νά μήν κατεδίκασε τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἀλλά δέν τήν ἐπικύρωσε καί δέν ἐνέκρινε τά Κείμενά της.

Πρόκειται πραγματικά γιά μεθοδεύσεις, πού δέν εἶναι ἔντιμες καί εὐθεῖς καί δέν ἁρμόζουν σέ καμμία περίπτωση σέ ὀρθοδόξους Ἱεράρχες. Ὑποδηλώνουν μάλιστα ὅτι δέν πηγάζουν καί δέν ἀποτελοῦν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο εἶναι εὐθές καί ξεκάθαρο.

Στήν οὐσία παρέχεται ἄφεση ἁμαρτιῶν στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης καί γίνεται, ἔστω καί ἔμμεσα, ἀνεκτή ὅλη ἡ παθογένεια πού τήν συνόδευσε.

Παρέχεται ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἔμμεση νομιμοποίηση, στίς πρωτοφανεῖς μεθόδους ἀδιαφάνειας, συγκεντρωτισμοῦ καί ἐπιβολῆς προειλημμένων ἀποφάσεων, πού κυριάρχησαν καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς προπαρασκευῆς τῆς «Συνόδου».

Παρέχεται ἄφεση ἁμαρτιῶν καί νομιμοποιεῖται ὁ ἀποκλεισμός τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος δέν γνώριζε ἀπολύτως τίποτε οὔτε γιά τό πε­ρι­ε­χό­με­νο οὔτε γιά τήν θε­μα­το­λο­γί­α αὐτῆς τῆς Συ­νό­δου· οὐ­δέ­πο­τε πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε κά­τι σχε­τι­κό μέ τήν Σύ­νο­δο αὐ­τή, οὐ­δέ­πο­τε συμ­με­τεῖ­χε στήν δι­α­δι­κα­σί­α προ­πα­ρα­σκευ­ῆς της καί οὐ­δέ­πο­τε ἐ­νέ­κρι­νε τά πρός συ­ζή­τη­ση θέ­μα­τά της.

Παρέχεται ἄφεση ἁμαρτιῶν καί νομιμοποιεῖται ὁ παραγκωνισμός καί ἡ φίμωση τῶν Ἐπισκόπων καί ἡ ἐπιλεκτική συμμετοχή μιᾶς ὀλιγαρχίας ἐκλεκτῶν, χωρίς ἀκόμη καί αὐτοί νά ἔχουν δικαίωμα ψήφου. Πρόκειται πραγματικά γιά μιά πρωτοφανή μεθόδευση, πού ἀποτελεῖ μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο στά ἐκκλησιαστικά χρονικά.

Παρέχεται ἄφεση ἁμαρτιῶν καί νομιμοποιεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοποίηση τῶν αἱρέσεων, ἡ συμμετοχή μας στό Π.Σ.Ε., στό συνονθύλευμα αὐτό αἱρέσεων καί κακοδοξιῶν, ἡ μέχρι τώρα πορεία καί συμμετοχή στούς θεολογικούς διαλόγους καί τά ἀπαράδεκτα κείμενα πού παρήχθησαν σέ αὐτούς.

Παρέχεται ἄφεση ἁμαρτιῶν καί νομιμοποιεῖται ἡ βαπτισματική θεολογία, ἡ ἀποδοχή τῶν μυστηρίων τῶν παπικῶν, οἱ μικτοί γάμοι καί τόσες ἄλλες παρεκτροπές ἀπό τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία.

Ὅμως, μέ βάση τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ στό σύνολό του –καί ὄχι μόνον ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων- πού μαζί μέ τούς Ἐπισκόπους, τούς κληρικούς καί τούς μοναχούς συγκροτοῦν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι αὐτός πού ἔχει ὄχι μόνον τό δικαίωμα, ἀλλά καί τήν ὑποχρέωση νά κρίνει καί νά ἐπικυρώνει τίς ἀποφάσεις ὅλων τῶν Συνόδων, ἀκόμη καί τῶν Οἰκουμενικῶν.

Ὅπως τονίζει χαρακτηριστικά ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ:

«Τὸ ὅ­λο σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἔ­χει τὸ δι­καί­ω­μα νὰ ἐ­πα­λη­θεύ­η, ἤ, γιὰ νὰ εἴ­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­κρι­βεῖς, τὸ δι­καί­ω­μα, καὶ ὄ­χι μό­νο τό δι­καί­ω­μα, ἀλ­λὰ τὸ κα­θῆ­κον τῆς «ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σε­ως»­. Μ' αὐ­τὴν τὴν ἔν­νοι­α οἱ Πα­τριά­ρχες τῆς Ἀ­να­το­λῆς ἔ­γρα­φαν στὴ γνω­στὴ Ἐγ­κύ­κλιο ἐ­πι­στο­λὴ τοῦ 1848 ὅ­τι «ὁ λα­ὸς ὁ ἴ­διος ἀ­πὸ μό­νος του ὑ­πῆρ­ξεν ὁ ὑ­πε­ρα­σπι­στὴς τῆς θρη­σκεί­ας»².

Καί σέ ἄλλο σημεῖο συμπληρώνει ὅτι:

«Τήν πλή­ρη ἱ­κα­νό­τη­τα νά δι­δά­σκη δέν τήν ἔ­χει λά­βει ὁ ἐ­πί­σκο­πος ἀ­πό τό ποί­μνιό του, ἀλ­λά ἀ­πό τό Χρι­στό, μέ­σω τῆς Ἀπο­στο­λι­κῆς δι­α­δο­χῆς. Ἀλ­λ’ ἡ πλή­ρης αὐτή ἱκα­νό­της, πού ἔχει δο­θῆ σ' αὐτόν, εἶναι ἱκα­νό­της τοῦ νά φέ­ρη τή μαρ­τυ­ρί­α τῆς κα­θο­λι­κῆς ἐμ­πει­ρί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται ἀπό τήν ἐμ­πει­ρί­α αὐ­τήν. Ἑ­πο­μέ­νως, σέ ἐρω­τή­μα­τα πε­ρί πί­στε­ως, ὁ λα­ός πρέ­πει νά κρί­νη ἀ­νά­λο­γα μέ τή δι­δα­σκα­λί­α του. Τό κα­θῆ­κον τῆς ὑ­πα­κο­ῆς παύ­ει νά ἰσχύ­η, ὅταν ὁ ἐπί­σκο­πος ξε­φεύ­γη ἀ­πό τό κα­θο­λι­κό πρό­τυ­πο, ὁπό­τε ὁ λα­ός ἔχει τό δι­καί­ω­μα νά τόν κα­τη­γο­ρή­ση ἀ­κό­μη καί νά τόν κα­θαι­ρέ­ση»³.

«Ἑπομένη τοῖς ἁγίοις πατράσι», ἡ δογματική συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ κρίνει, ἀξιολογεῖ καί ἀπορρίπτει, ὡς ἀπαράδεκτες, τίς ἀποφάσεις τόσο τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης ὅσο καί αὐτή τῆς πρόσφατης Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Αἰσθανόμαστε βαθύτατα λυπημένοι καί ἀπόλυτα ἀπογοητευμένοι ἀπό τούς Ἱεράρχες μας, πού σέ τόσο κρίσιμες στιγμές γιά τήν Ἐκκλησία μας καί τήν πατρίδα μας, μέ τέτοιες ἀπαράδεκτες ἀποφάσεις, κλονίζουν τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στά πρόσωπά τους καί δημιουργοῦν ἀφορμές γιά διαιρέσεις καί σχίσματα μέσα στήν Ἐκκλησία.

Δυστυχῶς οἱ Ἱεράρχες μας γιά μία ἀκόμη φορά προτιμοῦν τό φιλάδελφο ἀπό τό φιλόθεο. Ἐπιλέγουν μιά ἐπίπλαστη ὁμοφωνία εἰς βάρος τῆς ἀλήθειας καί μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν ἑνότητας τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς δῆθεν ὁμόνοιάς της, καταλήγουν σέ μιά ἀπόφαση τραγέλαφο καί παρωδία.

Ἐπικαλούμενη, ἄλλωστε, τό ἴδιο τεχνητό δίλημμα, αὐτό δηλαδή, τῆς ἑνότητας, πού κατά κόρον προβλήθηκε πρό, κατά καί μετά τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος -πλήν ἑνός, τοῦ Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου- ὑπαναχώρησε ἀπό τίς ἀποφάσεις καί τήν σαφή ἐντολή πού εἶχε λάβει ἀπό τήν Ἱεραρχία καί ἐν μιᾷ νυκτί τήν καταστρατήγησε καί κατ’ ἀποτέλεσμα τήν ἀνέτρεψε.

Ἡ πολυδιαφημιζόμενη ἑνότητα, πού ἐθεωρεῖτο δῆθεν τό ζητούμενο τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, καταρρίφθηκε πρίν ἀκόμη αὐτή συνέλθει. Κι αὐτό γιατί ἀπουσίασαν ἀπό αὐτή τέσσερεις Τοπικές Ἐκκλησίες (τά Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), πού ἀντιπροσωπεύουν μάλιστα περισσότερο ἀπό τό μισό τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος ἀνά τόν κόσμο. Οἱ Ἐκκλησίες αὐτές μάλιστα, στήν πλειονότητά τους, ἔχουν ἤδη ἀπορρίψει συνολικά τά Κείμενα τῆς «Συνόδου» αὐτῆς, τήν ὁποία δέν ἀναγνωρίζουν ὡς Πανορθόδοξη, Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο.

Κατά συνέπεια, ποιά ἑνότητα ἐπικαλοῦνται οἱ Ἀρχιερεῖς; Αὐτό τό ἐπιχείρημα τῆς δῆθεν ἑνότητας ἔχει καταστεῖ ἤδη ἀπατηλό καί ψευδεπίγραφο καί δέν πείθει πλέον κανέναν. Γι’ αὐτό καί αἰσθανόμαστε ὅτι ἐμπαιζόμαστε κάθε φορά πού ἐπαναλαμβάνεται ξανά καί ξανά τό ἴδιο αὐτό ψευδοεπιχείρημα.

Μία ἑνότητα, ἄλλωστε, στηριγμένη στήν, ἀνεπίτρεπτη γιά Συνοδικές ἀποφάσεις, πού ἀφοροῦν μάλιστα δογματικά ζητήματα, διπλωματία καί στήν ἐξασφάλιση κακῶς νοούμενων ἰσορροπιῶν∙ μία ἑνότητα πού δέν ἑδράζεται στήν ἀληθινή πίστη∙ μία ἑνότητα ἐπιφανειακή καί ὄχι γνήσια καί οὐσιαστική∙ μία κατ’ ἐπίφαση ἑνότητα, ἐπιβαλλόμενη καί πειθαναγκαστική, δέν μπορεῖ σέ καμμία περίπτωση νά εἶναι ἁγιοπνευματική καί κατά Θεόν.

Γι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς διδάσκει ὅτι «Κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας ἡ ὑπέρ εὐσεβείας διάστασις», δηλαδή ἡ διαφορά καί ἡ διάσταση χάριν τῆς εὐσεβείας, εἶναι καλύτερη ἀπό τήν ὁμόνοια πού εἶναι γεμάτη πάθη⁴.

1^ Ἁγ. Θε­ο­δώ­ρου τοῦ Στου­δί­του, Ἐ­πι­στο­λή πα΄, Φι­λο­κα­λί­α 18Γ, σελ. 77

2^ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας , ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1989, σελ. 207

3 ^π. Γ. Φλω­ρόφ­σκυ, Τό σῶ­μα τοῦ ζῶν­τος Θε­οῦ, Μιά ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 1999, σελ. 80-83

4^ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΣΤ΄, Εἰρηνικός Α΄, ΕΠΕ 1, 246. ΒΕΠΕΣ 59, 17. PG 35, 736 C

Σᾶς ἀρέσει νὰ ξεγυμνώνεστε μπροστὰ στὸν τραπεζικό σας σύμβουλο; Ὄχι; Κι ὅμως, στὸ μέλλον θὰ στέκεστε ἐντελῶς γυμνοὶ ἀπέναντί του, καθὼς θὰ γνωρίζει καὶ τὴν παραμικρὴ πληρωμὴ ποὺ κάνετε. Τὸ ἴδιο καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν. Ὅπως καὶ οἱ χάκερ. Οἱ κυβερνήσεις καὶ οἱ τράπεζες σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἔχουν βαλθεῖ νὰ καταργήσουν τὰ κέρματα καὶ τὰ χαρτονομίσματα, ἐπικαλούμενες τὴν καταπολέμηση τῆς τρομοκρατίας καὶ τῆς φοροδιαφυγῆς. Ὡστόσο, τὰ μετρητὰ ὄχι μόνο δὲν ἀπειλοῦν τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ συμβάλλουν στὴ διασφάλισή τους.

Μᾶς ἐξασφαλίζουν τὰ τελευταῖα ψήγματα ἐλευθερίας καὶ ἰδιωτικότητας ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπομείνει. Περιορίζουν τὴ στέρηση τῶν δικαιωμάτων μας, τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν παρακολούθηση ἀπὸ τὸ κράτος καὶ τὶς μυστικές του ὑπηρεσίες, τὸν χρηματοπιστωτικὸ τομέα καὶ τοὺς συλλογεῖς προσωπικῶν δεδομένων ἀπὸ τὸν κλάδο τῆς πληροφορικῆς. Γιατί κάθε φορᾶ ποὺ πληρώνουμε τοῖς μετρητοῖς ἀποκλείουμε τοὺς σπιούνους ποὺ θέλουν νὰ....

ξέρουν τὰ πάντα γιὰ μᾶς. Τὰ μετρητὰ δὲν ἀφήνουν πίσω τους κανένα ἠλεκτρονικὸ ἴχνος. Καὶ ὅ,τι ἀφήνει ἠλεκτρονικὰ ἴχνη εἶναι πλέον –ἢ ἔστω θὰ εἶναι σὲ μερικὰ χρόνια– δημόσια προσβάσιμο.

Ὁ δημοσιογράφος Νόρμπερτ Χέρινγκ ἀναλύει διεξοδικὰ πῶς ἡ πολιτικὴ καὶ ὁ χρηματοπιστωτικὸς τομέας μετέρχονται κάθε μέσο γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἀπόλυτο ἔλεγχο ὅλων των πληροφοριῶν ποὺ ἀφοροῦν ἐμᾶς καὶ τὶς ζωές μας.

Μόνο τα μετρητὰ εἶναι ἀληθινά. Δὲν πρόκειται γιὰ κάποιο ἀπόφθεγμα τῶν νοσταλγῶν τοῦ παρελθόντος ποὺ ἀρνοῦνται νὰ προσαρμοστοῦν στὸν σύγχρονο κόσμο. Τὰ μετρητὰ εἶναι χειροπιαστὰ καὶ μετρήσιμα. Βοηθοῦν νὰ κρατᾶμε ὑπὸ ἔλεγχο τὰ ἔξοδά μας. Τὰ μετρητὰ εἶναι κανονικὸ χρῆμα, ὑποστηριζόμενο ἀπὸ τὸ κράτος. Ἀντίθετα, πίσω ἀπὸ τὸ λογιστικὸ χρῆμα τῶν τραπεζῶν κρύβεται μόνο μιὰ δέσμευση γιὰ μετρητά, μιὰ ὑπόσχεση σὲ περιόδους εὐνοϊκῆς οἰκονομικῆς συγκυρίας. Ἀπὸ τὴ χρηματοπιστωτικὴ κρίση, ἡ ὁποία ξέσπασε τὸ 2008, καὶ ἔπειτα ἔχουμε ἀρχίσει καὶ πάλι νὰ τὸ ἀντιλαμβανόμαστε.

Ἀπὸ τὰ μετρητὰ ἐπωφελούμαστε τόσο ὡς πολίτες ὅσο καὶ ὡς φορολογούμενοι. Διότι μὲ κάθε τραπεζογραμμάτιο καὶ κέρμα εὐρὼ ποὺ θέτουν σὲ κυκλοφορία οἱ κεντρικές μας τράπεζες αὐξάνονται τὰ κέρδη ποὺ αὐτὲς ἀποφέρουν στὸν κρατικὸ προϋπολογισμό. Ἀντίστοιχα, τὸ κράτος συλλέγει χαμηλότερους φόρους. Μὲ τὸ χρῆμα ὅμως ποὺ διακινοῦν οἱ τράπεζες τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Κερδισμένοι βγαίνουν μόνο οἱ τραπεζίτες.

Πηγή: (Πρόλογος του βιβλίου του Noerber Haring), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Στις 12 Νοεμβρίου 2016, στη Χριστιανική Εστία «Απόστολος Παύλος» της Λάρισας, σε μια κατάμεστη από πλήθος εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, γονείς και κηδεμόνες μαθητών, κληρικούς και απλούς πολίτες αίθουσα, πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία ημερίδα με θέμα: «Τα νέα Προγράμματα Σπουδών στο μάθημα των Θρησκευτικών ως εργαλεία για την αποδόμηση της ορθοδόξου πίστεως».

 Η Ημιημερίδα οργανώθηκε από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), το Παράρτημα Λαρίσης της ΠΕΘ και το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. 

Την έναρξη της εκδήλωσης ευλόγησε ο εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ιγνατίου, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Νικηφόρος. Χαιρετισμό επίσης απεύθυνε η Σχολική Σύμβουλος Θεολόγων περιφέρειας Λάρισας – Μαγνησίας κ. Φωτεινή Σταλίκα. Στη συνέχεια απεύθυνε χαιρετισμό ο Γενικός Γραμματέας της ΠΕΘ κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης, ο οποίος υπογράμμισε την ανάγκη διατήρησης της ελληνορθόδοξης ταυτότητας του Γένους μας, εντάσσοντάς την στα πλαίσια ενός πρόσφατα παρατηρούμενου παγκόσμιου φαινομένου επιστροφής στις ρίζες όλων σχεδόν των λαών της Γης. Ο κ. Τσαγκάρης, μάλιστα, επεσήμανε ότι η  απόρριψη των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών από την πλειοψηφία των Ελλήνων σηματοδοτεί μια δυναμική αντίστασης που τείνει να πάρει καθολική μορφή.

Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος του Παραρτήματος Λάρισας της ΠΕΘ κ. Δημήτρης Οικονόμου, προλογίζοντας τους ομιλητές, τόνισε ότι οι Θεολόγοι της Λάρισας αρνούνται να διδάξουν τη νέα ύλη των Θρησκευτικών, στο πλαίσιο του αγώνα τους, προκειμένου να συνεχίσουν να διδάσκουν την πατροπαράδοτη ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία στους μαθητές.

Ακολούθως, κλήθηκαν να μιλήσουν οι προσκεκλημένοι Καθηγητές: Ο Ηρακλής Ρεράκης από την Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, Ιωάννης Φύκαρης από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ο Δρ Κωνσταντίνος Σπαλιώρας, Πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων.

Ο κ. Ηρακλής Ρεράκης, καθηγητής Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, τόνισε μεταξύ άλλων ότι «πρόκειται για αποπροσανατολιστικά Προγράμματα Σπουδών, που απορρίπτουν την Ορθόδοξη πίστη, με σκοπό το θρησκευτικό συγκρητισμό, τη σύγχυση και μηδενισμό. Οι παιδαγωγικές επιπτώσεις θα είναι τραγικές, αφού με την εφαρμογή των νέων πολυθρησκεικών Προγραμμάτων στα θρησκευτικά αλλάζουν οι βάσεις και οι δομές του πολιτισμικού πλαισίου της χώρας και αποδομούνται τα θεμέλια της ορθόδοξης χριστιανικής κληρονομιάς της. Τα παιδιά είναι ανάγκη να διαπαιδαγωγούνται με βάση τα πολιτισμικά στοιχεία της χώρας τους. Αν όχι χάνουν την ταυτότητά τους».

Ο κ. Ιωάννης Φύκαρης, επίκουρος καθηγητής Διδακτικής Μεθοδολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αναφερόμενος στη δομική προσέγγιση του νέου Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο, κατέθεσε κοινωνικο-διδακτικούς προβληματισμούς και ερωτήματα, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος… Η θρησκεία έχει βασικό ρόλο στην ύπαρξη κοινωνικής συνοχής. Αν διαλυθεί, θα ακολουθήσει η διάλυση της ελληνικής κοινωνικής συνοχής. Το πρόβλημα είναι βαθιά κοινωνικό! Με τη νέα ύλη επιχειρείται η αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας, δηλαδή η σταδιακή αλλαγή πίστεως και συνείδησης». Καταθέτοντας επιχειρήματα για το πώς θα έρθει η διάλυση, ο κ. Φύκαρης, υποστήριξε: «Η ζωή στην Ελλάδα είναι οργανωμένη πάνω στο ορθόδοξο εορτολόγιο. Η καθημερινότητά της κινείται με βάση αυτές τις παραδόσεις, όπως οι γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, των Τριών Ιεραρχών κ.ά. Η επόμενη κίνηση του υπουργείου Παιδείας, στο όνομα της πολυθρησκείας, ποια θα είναι; Να καταργήσει τις αργίες, καθώς δεν θα βρίσκει νόημα σε αυτές;».

Καταλήγοντας τόνισε ότι «δεν γνωρίζουμε ακόμη ποια ανάγκη ώθησε στην αλλαγή της ύλης του μαθήματος των Θρησκευτικών, διότι δεν πείθει το επιχείρημα της ύπαρξης μεταναστών στη χώρα μας…».

Ακολούθησε ομιλία του κ. Κωνσταντίνου Σπαλιώρα, Δρ Θεολογίας, Προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, Διευθυντή Γυμνασίου - Λυκειακές Τάξεις Νέου Μοναστηρίου Φθιώτιδας. Ο Δρ Κωνσταντίνος Σπαλιώρας αναφέρθηκε στο επιχείρημα που ακούγεται τον τελευταίο καιρό, ως προς την επικράτηση στην Ελλάδα της πολυπολιτισμικότητας που χρησιμοποιείται σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών, προκειμένου να θεωρηθούν τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών αναγκαία για τη θρησκευτική αγωγή των ορθόδοξων μαθητών της πατρίδας μας. Το επιχείρημα αυτό είναι πλασματικό, όπως πλασματική είναι και η πολυπολιτισμικότητα που δήθεν κυριαρχεί στην Ελλάδα. Υποστήριξε πως με την εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων επιχειρείται η αποδόμηση της Ορθόδοξης Παράδοσης, πολεμάται ο ίδιος ο Χριστός και η Εκκλησία Του ως μοναδική πηγή της Μίας Αλήθειας, αφού με την ταυτόχρονη παρουσίαση των άλλων θρησκευτικών εκφάνσεων προκαλείται συγκρητιστική σύγχυση στους μαθητές με αρνητικές συνέπειες για την υγιή ολοκλήρωση της ψυχοπνευματικής τους ανάπτυξης. Παρουσίασε παραδείγματα από τον προσφερθέν διδακτικό υλικό του ΙΕΠ, στο οποίο διαφαίνεται με σαφήνεια η απορθοδοξοποίηση του μαθήματος και ο εκκοσμικευμένος-διαθρησκευτικός του χαρακτήρας. Τέλος, ολοκληρώνοντας την εισήγησή του, τόνισε «πως οι ορθόδοξοι θεολόγοι έχουν στο μυαλό τους το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις», του Αποστόλου Πέτρου στο συνέδριο των Ιουδαίων. Γι’ αυτό και αγωνίζονται σε όλη τη χώρα, τον καλό αγώνα για τη διατήρηση της Ορθόδοξης Παράδοσης στο ελληνικό σχολείο ως βασικού στοιχείου της εθνικής μας ταυτότητας και δεν «κρύβουν» το Σταυρό του Κυρίου στην διακοινωνική τους επαφή με τον «άλλο». Κάλεσε επίσης τους θεολόγους αλλά και κάθε ορθόδοξο χριστιανό πολίτη της Εκκλησίας του Χριστού και της Ελλάδας να προχωρήσουν στο έργο τους μέσα από μια δυναμική αντίσταση σε αυτό που επιχειρούν κάποιοι να τους επιβάλλουν.

Στη συζήτηση που ακολούθησε, οι ομιλητές αναφέρθηκαν στις αλλαγές και στις επιπτώσεις που θα φέρουν στην κοινωνία τα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, με όλους να συγκλίνουν στο ότι: «η νέα ύλη του μαθήματος δημιουργεί σύγχυση στους μαθητές και ωθεί στη διάλυση της ορθόδοξης πίστεως, που αποτελεί βασικό στοιχείο συνοχής της ελληνικής κοινωνίας».

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, που κινεί πολλούς ενάντια στην Εκκλησία (ακόμη και πιστούς ορθόδοξους χριστιανούς), είναι η ιδέα της Εκκλησίας ότι οι αδελφοί μας που αυτοκτονούν (αυτόχειρες) δεν πρέπει να κηδεύονται, αλλά να θάβονται χωρίς κηδεία.

Δυστυχώς, δεν ξέρω ούτε μία περίπτωση, που οι εξοργισμένοι κατά της Εκκλησίας άνθρωποι να σκέφτονται πως η ψυχή του αυτόχειρα αδελφού τους χρειάζεται την τελετή της κηδείας (που είναι μια τελετή προσευχής) για την ανάπαυσή της, πως η κηδεία θα την ωφελήσει στο ταξίδι της προς τον άλλο κόσμο. Αυτό δε φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου – ίσως να μην πιστεύουν καν ότι υπάρχει αιώνια ζωή ή να ισχυρίζονται πως «δεν ξέρουμε» τι υπάρχει μετά το θάνατο, αγνοώντας πως και ο Χριστός έχει πει πολλά γι’ αυτό το θέμα, αλλά και οι άγιοι έχουν καταθέσει τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες, ως ενωμένοι που είναι με τον Τριαδικό Θεό και με όλα τα πλάσματα [βλ. τα άρθρα: α) Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών, β) Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς].

Πάντα η επίθεση ενάντια στους «παπάδες» έχει ως αιτία ότι πληγώνονται οι συγγενείς ή «προσβάλλεται η μνήμη του νεκρού» μπροστά στην κοινωνία – καμιά ανησυχία για τη μεταθανάτια ωφέλειά του. Αυτό όμως φανερώνει επιπολαιότητα και εγωισμό, που μαζί με την επιθετικότητα (που μερικές φορές φτάνει τα όρια της βαρβαρότητας), τους κάνει να χάνουν το δίκιο τους, ακόμη κι αν πιστέψουμε πως έχουν δίκιο.

Ποια είναι όμως η αιτία που η Εκκλησία δεν επιθυμεί να κηδεύονται οι αυτόχειρες;

Είναι αστείο να υποθέτει κάποιος (ακόμη κι αν είναι «άθεος» – και τότε είναι διπλά αστείο) πως ο ένας ή ο άλλος ιδιώτης αγαπάει περισσότερο το νεκρό φίλο ή συγγενή του απ’ ό,τι τον αγαπούν οι ορθόδοξοι άγιοι Πατέρες, που έδωσαν τα πάντα για το συνάνθρωπο και που θέσπισαν το τι κάνει η Εκκλησία σε κάθε περίπτωση. Ό,τι κάνει η Εκκλησία είναι για το συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου (όχι για να ωφεληθεί οικονομικά ο ιερέας – άλλωστε αν αρνηθεί μια κηδεία… χάνει λεφτά, οπότε κάτι άλλο συμβαίνει) και καλό είναι ο άνθρωπος να το ψάχνει και να ρωτάει, αλλά όχι να παριστάνει πως «επαναστατεί» και «καταγγέλλει» τη δήθεν «σκληρότητα» και «υποκρισία» των παπάδων, νομίζοντας πως τα ξέρει όλα, ενώ στην πραγματικότητα έχει μεσάνυχτα για τα πιο πολλά πνευματικά («θρησκευτικά») θέματα.

Συνήθως προβάλλεται ως αιτία που, αν αυτοκτονήσω (μη γένοιτο), δε θα με κηδέψουν, ότι αρνήθηκα το χριστιανισμό και συνεπώς δε μπορώ να συμμετάσχω σε μια χριστιανική τελετή. Η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας είναι άρνηση του Θεού, αφού είναι πράξη απελπισίας, ενώ ο χριστιανός πάντα ελπίζει. Γι’ αυτό και ο Ιούδας (το λέω παρεμπιπτόντως) δε σώθηκε, γιατί αυτοκτόνησε από απελπισία (βλέποντας το σκοτάδι που τον είχε κυριεύσει), όχι από μετάνοια. Αν μετανοούσε, σίγουρα θα είχε σωθεί (ότι ο Ιούδας δεν σώθηκε, το έχει προφητέψει ο ίδιος ο Χριστός στο Ματθ. 26, 24).

Η παραπάνω σκέψη (ότι αυτόχειρας = μη χριστιανός) είναι εύλογη. Το ίδιο και ότι αυτό συμβαίνει ως παράδειγμα προς αποφυγήν, για να το βλέπουν οι ζωντανοί και έστω κάποιοι να αποφεύγουν την αυτοκτονία!… Όμως υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό, που τον αυτόχειρα τον αγκαλιάζει ως αδελφό χριστιανό, δεν τον «πετάει έξω» ως αρνησίθρησκο.

Η τελετή της κηδείας, εκτός από προσευχή, είναι μια απόδοση τιμής στο νεκρό. Στερώντας η Εκκλησία απ’ αυτή την τιμή τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε, προσπαθεί να του δώσει ένα πλεονέκτημα στο ταξίδι της ψυχής του: εμείς εδώ δεν τον τιμάμε, για να τον τιμήσει ο Θεός – Του τον στέλνουμε όπως είναι, για να είναι η ψυχή του άδεια από τιμές και να μπορέσει ίσως Εκείνος να του ελαφρώσει το φορτίο του σκοταδιού, που έχει μαζέψει μέσα του με την πράξη του. Ελπίζουμε έτσι ότι τουλάχιστον η κόλαση, που θα ζήσει, θα είναι κάπως ελαφρύτερη από ό,τι θα ήταν κανονικά [η κόλαση, όπως ξέρουμε από τους αγίους διδασκάλους της Ορθοδοξίας, είναι το ίδιο το Φως του Θεού, που το βιώνουν ως πυρ εκείνοι που το βλέπουν μέσα από την παραμόρφωση του εγωισμού – βλ. και το άρθρο του π. Γ. Μεταλληνού «Παράδεισος και κόλαση στην Ορθόδοξη Παράδοση»].

Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο αυτόχειρας, γενικά μιλώντας, φοβόμαστε πως πάει για την κόλαση, γιατί πράγματι έχει κλωτσήσει το Θεό από την καρδιά του. Αν δεν Τον κλωτσούσε, δε θα είχε απελπιστεί. Αυτή είναι η αιτία της κόλασης του (ότι ο ίδιος έδιωξε το Θεό και η κόλαση είναι η χωρίς Θεό αιωνιότητα, όπου το θείο Φως το βλέπει κάποιος ως πυρ) και όχι «νομικές αιτίες», όπως ότι «αρνήθηκε το θείο δώρο της ζωής» ή ότι «διέπραξε φόνο» (το δικό του) «και δεν πρόλαβε να μετανοήσει» κ.τ.λ. Ο άνθρωπος μπαίνει στην κόλαση μόνος του, με αυτά που έχει στην καρδιά του, ενώ η πόρτα του παραδείσου είναι ανοιχτή για όλους.

(Αλλάζει το πράγμα όταν ο άνθρωπος πάσχει από ψυχικά προβλήματα τόσο, ώστε να μην έχει τη συναίσθηση των πράξεών του).

Σημειωτέον, ότι δε δίνουμε το όνομά του για μνημόνευση στη λειτουργία ή σε σαρανταλείτουργο, δεδομένου ότι ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης έφαγε χαστούκι από άγγελο μέσα στο Ιερό, όταν μνημόνευε το όνομα ενός αυτόχειρα στην πρόθεση (αναφέρεται στη βιογραφία του, που έχει συντάξει ο π. Μωυσής ο Αγιορείτης).

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Αν έχεις κάποιον δικό σου ή γνωστό σου που αντιμετωπίζει προβλήματα, άρρωστο, απελπισμένο, δυστυχισμένο, βοήθησέ τον πριν είναι αργά. Ένας λόγος αγάπης, μια επίσκεψη ή μια προσευχή μπορεί να σώσουν τη ζωή του και την ψυχή του!

Μπορεί να σώσουν και τη δική σου ψυχή, γιατί όλοι έχουμε ευθύνη όταν ένας άνθρωπος αυτοκτονεί. Ο Θεός να με συγχωρέσει, κι εγώ έχω ευθύνη για άλλους, γνωστούς ή συγγενείς μου, που αυτοκτόνησαν και εύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή τους.

Αν έχεις κάποιον δικό σου ή γνωστό σου, που έδωσε τέρμα στη ζωή του, σε ρωτώ: θέλεις να σωθεί η ψυχή του; Αν ναι, παράτα την εγωιστική επίθεση κατά «των παπάδων» (που ίσως γίνεται για ν’ αποκοιμίσεις τη συνείδησή σου, αν δεν προσπάθησες να σώσεις τη ζωή του) και άκου τι έχει να σου πει «ένας παπάς».

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, πρώην άθεος και μελετητής της ανατολικής φιλοσοφίας και του ζεν, και τελικά ορθόδοξος ιερομόναχος και συγγραφέας στα δάση της Καλιφόρνιας, μας προσφέρει μια σημαντική αναφορά, από τη διδασκαλία και τον αγώνα δυο μεγάλων αγίων γυναικών της ορθόδοξης Ρωσίας.

Η αγία Αναστασία (Αθανασία) Λονγκάτσεβα, που ασκήτεψε νέα στα ρωσικά δάση και αναδείχτηκε σε μεγάλη δασκάλα της ορθόδοξης πνευματικότητας, είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο, ο οποίος κρεμάστηκε σε στιγμή μέθης. Η Αναστασία, θέλοντας να προσευχηθεί γι’ αυτόν, ζήτησε τη συμβουλή μιας άλλης μεγάλης ασκήτριας, της αγίας Πελαγίας Ιβάνοβνας, της διά Χριστόν σαλής. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να νηστέψει και να προσευχηθεί για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλο σου».

Το σαρανταήμερο αυτό, με νηστεία και προσευχή, επαναλήφθηκε τρεις φορές. Κάθε φορά η αγία έβλεπε σε όραμα ένα αιμάτινο βράχο πάνω από μια άβυσσο και πάνω κείτονταν δυο άντρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο Παύλος. Τη δεύτερη φορά ο Παύλος, αν και ακόμα αλυσοδεμένος, ενώ την τρίτη φορά δεν ήταν πια στο βράχο. Ο άλλος άντρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ, έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη».

Όταν ανέφερε το όραμά της στην αγία Πελαγία, εκείνη απάντησε: «Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δε μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου» (βλ. π. Σ. Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της Ορθόδοξης διδασκαλίας, 12^η έκδ., Μυριόβιβλος 2008, σελ. 292-293· αναφέρεται και στο Οσία Αθανασία, μτφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1998, σελ. 69-73).

Ο π. Σεραφείμ προσθέτει: «Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε Βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες, με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δε “φωτογραφίζουν” κατ’ ανάγκην τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά το θάνατο· πρόκειται περισσότερο για εικόνες, οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτίωσης της κατάστασης της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο».

Ο άγιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των λεπρών και άλλων βαριά ασθενών, στο νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων, στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών, και που προσευχόταν στο Χριστό να σώσει «όλους τους καθολικούς και όλους τους προτεστάντες και τους μουσουλμάνους και τους άθεους και τους ανθρώπους απ’ όλες τις θρησκείες…», άρχισε να προσεύχεται για τη σωτηρία ενός υπαλλήλου του νοσοκομείου που αυτοκτόνησε (δίνονται πλήρη στοιχεία του, μικρό όνομα Μιχάλης) και τον οποίο έβλεπε για 40 μέρες ν’ ανεβαίνει μ’ ένα πήδημα στον τρούλο της εκκλησίας και να κατρακυλάει κάτω κάνοντας τούμπες, μετά να ξανανεβαίνει κ.ο.κ.

Και παρακαλούσε το Χριστό λέγοντας: «Να τον πας υποχρεωτικά (=οπωσδήποτε) στον παράδεισο. Δε μπορώ να τον βλέπω άλλο. Κι αυτόν και όλους όσοι θα πεθάνουν μέχρι το τέλος του αιώνος, να τους πας όλους στον παράδεισο» (Σίμωνος Μοναχού, π. Ευμένιος, Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010, σελ. 276-278, βλ. & 133-134).

Ίσως, επειδή τους αγίους τους φανταζόμαστε εσφαλμένα σαν υπερφυσικά όντα, κάποιος σκεφτεί: «Καλά, και περίμενε ο άγιος αυτός να τρομάξει απ’ το όραμα για ν’ αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή;». Όμως ίσως το όραμα να του δόθηκε απ’ το Θεό, ακριβώς για ν’ αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή, ώστε να σωθεί!

Δεν αναφέρεται ότι ο Γέροντας έλαβε κάποια πληροφορία για την τύχη του αυτόχειρα. Εύχεστε και γι’ αυτόν, αδελφοί.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος κάνει μια συγκλονιστική αναφορά:

«…Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνoιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου.
Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους.

»Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. “Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής”.

»Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.

»Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τόμ. Δ΄).

ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

Πλέον σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ίσως στις περισσότερες, οι ιερείς υποχωρούν και κηδεύουν τον αυτόχειρα. Πολλές φορές δεν αναφέρουν καν το ενδεχόμενο να θαφτεί χωρίς κηδεία, παρακάμπτοντας τη θλίψη της σύγκρουσης με τους δικούς του, οι οποίοι όμως, όπως είπαμε στην αρχή, ελάχιστα έχουν στο μυαλό τους την ανάπαυση της ψυχής του και πιο πολύ την κοινωνική κατακραυγή. Επίσης μπορεί ο ιερέας να αρνείται να τελέσει την κηδεία και οι συγγενείς να προσφεύγουν στον επίσκοπο, ο οποίος δίνει εντολή να κηδευτεί.

Όπως θεωρώ πως η Εκκλησία από σοφή φιλανθρωπία θέσπισε την άρνηση της κηδείας στον αυτόχειρα, έτσι δε μπορώ να κρίνω και την απόφαση ενός παπά ή επισκόπου να τελέσει την κηδεία. Αν έτσι κρίνει πως θα βοηθηθούν οι συγγενείς στη δική τους σωτηρία, καλά κάνει. Οι κανόνες της Εκκλησίας δεν είναι άκαμπτοι νόμοι, αλλά θεραπευτικές συνταγές, που ο αρμόδιος γιατρός (ο παπάς ή –περισσότερο ακόμη– ο επίσκοπος) μπορεί να τις μεταβάλλει όπως νομίζει πως θα ωφελήσει περισσότερο το λαό του, αρκεί όλα να γίνονται από σύνεση και αγάπη, όχι από εγωισμό ή μικροψυχία. Αυτό ισχύει βέβαια όχι μόνο για τους ιερείς, αλλά και για το λαό, ο οποίος, ενώ τα απαιτεί όλα από τους ορθόδοξους ιερείς, δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του, όποιες κι αν είναι…

Ο Θεός να αναπαύσει όλους τους αδελφούς μας, και ιδιαίτερα τους αυτόχειρες.

Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τους δούλους σου.

Αμήν.

ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

Αν σου περνάει απ’ το μυαλό να βάλεις τέρμα στη ζωή σου, αδελφέ μου, αδελφή μου, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Είναι μια σκέψη-παγίδα, που σου την έχει ρίξει ο διάβολος, για να σε καταδικάσει αιώνια.

Ό,τι προβλήματα κι αν έχεις, δε θα λυθούν έτσι. Αντίθετα, θα γίνουν απείρως χειρότερα, γιατί δεν υπάρχει θάνατος και ΔΕΝ πρόκειται να ξεφύγεις από πουθενά. Θα πας στην αιώνια ζωή, αλλά αυτή η ζωή θα είναι για σένα η κόλαση.
Ο Χριστός σε περιμένει να Του απλώσεις το χέρι και να σε βοηθήσει να σηκώσεις το σταυρό σου, όπως κι Εκείνος σήκωσε το δικό Του σταυρό για σένα.
Αν είσαι συνεχώς θλιμμένος, ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗ ΝΤΡΑΠΕΙΣ να ζητήσεις βοήθεια από έναν ειδικό!!! Αν είσαι μόνος, αν έχεις καταστραφεί οικονομικά, άν έχεις κάνει μεγάλα και τρομερά λάθη στη ζωή σου, ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ. Προσευχήσου στο Χριστό, στην Παναγία και στον άγιο του ονόματός σου ή στον άγιο της εκκλησίας της περιοχής σου. Άνοιξε την Καινή Διαθήκη και διάβασε κάτι από το Ευαγγέλιο ή τις Πράξεις των αποστόλων. Πήγαινε σ’ ένα χριστιανικό βιβλιοπωλείο ή ψάξε στο Ίντερνετ και πάρε την παράκληση & τους Χαιρετισμούς της Παναγίας (ή το βιβλίο Θησαυρός Αγίων, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, που περιέχει προσευχές σε πολλούς αγίους, ονομαστικά). Άρχισε κάθε μέρα να διαβάζεις κι από μία, ή την ίδια, ξανά και ξανά – έτσι η καρδιά σου θα στραφεί προς το Χριστό, όπως το ηλιοτρόπιο προς τον ήλιο. Αναζήτησε τον παπά της ενορίας σου και εξομολογήσου σ’ αυτόν. ΑΓΩΝΙΣΟΥ. Συγχώρεσε τους εχθρούς σου – και, αν δε μπορείς, ζήτα απ’ το Χριστό τη δύναμη, να σε βοηθήσει να συγχωρέσεις. Κι έτσι θα μπορείς να Του ζητήσεις να σε συγχωρέσει κι Εκείνος για όλα τα λάθη ή τις παραλείψεις σου. Θα χρειαστείς αγώνα, αλλά ΘΑ ΔΩΘΕΙ ΛΥΣΗ!

ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΘΕΛΕΙ ΘΑΡΡΟΣ, ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ.

Ως τελευταία λέξη, σου αφιερώνω αυτό το post: Η μοναξιά των αγίων. Και σε καλώ για καφεδάκι (θα μπορούσα να σε καλέσω σε πάρα πολλά ορθόδοξα blogs) στο Ζωντανό Ιστολόγιο!

Πηγή: ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ: Τα Θρησκευτικά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση της Κρήτης, Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μωραίνει Κύριος ον (ΕΕ… εν όψει ιταλικού δημοψηφίσματος) βούλεται απωλέσαι; Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη «στρατηγική ψυχραιμία» (βλ. αμηχανία) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακούγοντας τον ίδιον τον Ερντογάν, λίγες μόνον ώρες μετά ομοειδείς δηλώσεις του πρωθυπουργού του, να απειλεί ευθέως την Ευρώπη με «πλημμύρα» εκατομμυρίων μεταναστών, ως αντίποινα για τη μη αποδοχή του ισλαμοφασιστικού κρατικού μορφώματος που έχει δημιουργήσει στο κατώφλι της Ευρώπης του Διαφωτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

«Ακούστε καλά. Εάν προχωρήσετε περαιτέρω, αυτά τα σύνορα θα ανοίξουν, βάλτε το καλά στο κεφάλι σας», δήλωσε ο Ερντογάν κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην Κωνσταντινούπολη. Είχε προηγηθεί μια τόσο «σκληρή» δήλωση – απάντηση στις χθεσινές δηλώσεις Γιλντιρίμ από τον επικεφαλής της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που αυξήθηκαν οι πωλήσεις στις πάνες ακράτειας στην Τουρκία μέσα σε μια νύχτα…

«Η συμφωνία για το προσφυγικό είναι και προς όφελος της Τουρκίας. Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας εξαρτάται κυρίως από τις καλές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση», βρήκε να πει ο «πολιτισμένος Ευρωπαίος» στον με νοοτροπία – μήπως και όψη; – Σελτζούκου εκδοροσφαγέα Τούρκου πρωθυπουργού για να συνεχίσει στον ίδιο «σκληρό» και «τρομακτικό» τόνο:

«Η καταγγελία της συμφωνίας για το προσφυγικό ή η διακοπή των σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν για την Άγκυρα μεγάλο μειονέκτημα. Αυτό το γνωρίζει και η τουρκική ηγεσία», είπε ο Γερμανός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός, σε συνέντευξη στην εφημερίδα Oldenburger Nordwest-Zeitung.

Είναι απορίας άξιον να μην αντιλαμβάνονται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο ότι η στρατηγική Ερντογάν είναι ίδια και απαράλλακτη. Χρησιμοποιεί τον στρατηγικό καταναγκασμό απέναντι σε όποιον θεωρεί ως υποδεέστερο, ενίοτε δε ακόμα και εναντίον των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, καθώς η νεοθωμανική της αλαζονεία, έχει απομακρύνει κάθε έννοια μέτρου και ορίων από τη σκέψη των υπευθύνων στην Άγκυρα.

Η λύση είναι απλή. Ειδικά στην περίπτωση των Τούρκων, η μοναδική γλώσσα που αντιλαμβάνονται είναι αυτή της ισχύος. Εάν οι Ευρωπαίοι δεν αποφασίσουν να ξεκινήσουν άμεσα τη σύνταξη του καταλόγου με τα σκληρότατα μέτρα που θα ληφθούν σε περίπτωση υλοποίησης των απειλών του παρανοϊκού ηγέτη της Τουρκίας, σοβαρή συζήτηση με τους ισλαμοφασίστες της Άγκυρας ΔΕΝ μπορεί να γίνει.

Στα μέτρα θα πρέπει να περιλαμβάνεται η πλήρης απαγόρευση κάθε εμπορικής συναλλαγής με την Άγκυρα και οτιδήποτε άλλο θα έπληττε θανάσιμα τη φούσκα που συνιστά η οικονομία της, την οποία διαφήμιζε ως success story ο ανεκδιήγητος Εγκεμέν Μπαγκίς, λέγοντας με περισσή υπεροψία ότι θα μας πουν το μεγάλο τους μυστικό εάν βάλουμε την Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν θέλουν να «ευθυγραμμίσουν» τον Ερντογάν, θα πρέπει να σταματήσουν να τον «χαϊδεύουν».

Ο άνθρωπος αυτός είναι απλά επικίνδυνος και θα οδηγήσει ολόκληρη την περιοχή σε μεγάλες περιπέτειες, προτού διαλύσει τη χώρα του μακροπρόθεσμα, το οποίο μας είναι ασφαλώς παγερά αδιάφορο τόσα που έχουμε τραβήξει ως Ελλάδα, οπότε κάθε λογική εξημέρωσης μέσω παραχωρήσεων, θα αποτελεί το πιστότερο ιστορικά αντίγραφο με τις παραχωρήσεις στον Χίτλερ (είναι σε καλό δρόμο ο Ερντογάν για να τον μιμηθεί), οι οποίες ΔΕΝ οδήγησαν στην ειρήνη, αλλά σε περαιτέρω αποθράσυνση, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Πηγή: Defence-point.gr

Με­γά­λο, πο­λύ µε­γά­λο καί σπου­δαῖ­ο εἶ­ναι ἕ­να ζή­τη­µα πού δέν τοῦ δώ­σα­νε σχε­δόν κα­θό­λου προ­σο­χή οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ῞Ελ­λη­νες. Κι αὐ­τό εἶ­ναι τό ὅ­τι ἀ­πό και­ρό ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι δι­κοί µας κλη­ρι­κοί νά θέ­λουν καί νά ἐ­πι­δι­ώ­κουν νά δέ­σουν στε­νές σχέ­σεις µέ τούς πα­πι­κούς, πού ἐ­πί τό­σους αἰ­ῶ­νες µᾶς ρη­µά­ξα­νε. Γι­α­τί, στ᾿ ἀ­λη­θι­νά, δέν ὑ­πάρ­χει πι­ό µε­γά­λος ἀ­ντί­µα­χος τῆς φυ­λῆς µας, κι ἐ­πί­µο­νος ἀ­ντί­µα­χος, πού, σώ­νει καί κα­λά, θέ­λει νά σβή­σει τῆν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α. Οἱ δε­σπο­τά­δες πού εἶ­πα πώς τούς ἔ­πι­α­σε, ἄ­ξα­φνα κι ἀ­να­πά­ντε­χα, ὁ ἔ­ρω­τας µέ τούς Λα­τί­νους, λέ­νε πώς τό κά­νου­νε ἀ­πό «ἀ­γά­πη». Μά αὐ­τό εἶ­ναι χον­δρο­ει­δε­στά­τη δι­και­ο­λο­γί­α καί κα­λά θά κά­νου­νε νά πα­ρα­τή­σου­νε αὐ­τά τά ρο­σό­λι­α τῆς «ἀ­γά­πης», πού τήν κά­να­νε ρε­ζί­λι. ῾Ο δι­ά­βο­λος, ἅ­µα θε­λή­σει νά κά­νει τό πι­ό πο­νη­ρό παι­γνί­δι του, µι­λᾶ, ὁ ἀ­λι­τή­ρι­ος γι­ά ἀ­γά­πη. ῞Ο,τι εἶ­πε ὁ Χρι­στός, τό λέ­γει κι αὐ­τός κάλ­πι­κα, γι­ά νά ξε­γε­λά­σει. Τώ­ρα, στά κα­λά κα­θού­µε­να, τούς ρα­σο­φό­ρους µας στήν Πό­λη, τούς ἔ­πι­α­σε πα­ρο­ξυ­σµός τῆς ἀ­γά­πης γι­ά τούς ᾿Ι­τα­λι­ά­νους, πού στέ­κου­νται, ὅ­πως πά­ντα, κρύ­οι καί πε­ρή­φα­νοι καί δέν γυ­ρί­ζου­νε νά τούς δοῦ­νε αὐ­τούς τούς «ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φούς», πού ὅ­σα τούς κά­να­νε ἀ­πό τόν και­ρό τῶν....

Σταυ­ρο­φό­ρων ἴ­σα­µε τώ­ρα, δέν τούς τά 'κα­νε µή­τε Τοῦρ­κος, µή­τε Τά­τα­ρος, µή­τε Μω­µα­χε­τᾶ­νος. ῎Ι­σως κι οἱ δι­κοί µας νά κά­νουν ἀ­πό πα­ρε­ξη­γη­µέ­νη κα­λω­σύ­νη.

῞Ο­πως εἶ­πα, οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι δι­κοί µας δέν δώ­σα­νε καµ­µι­ά ση­µα­σία σ᾿ αὐ­τές τίς φι­λο­πα­πι­κές κι­νή­σεις, πού εἶ­ναι θά­να­τος γι­ά τό γέ­νος µας καί πού τίς κι­νή­σα­νε οἱ κα­τα­χθό­νι­ες δυ­νά­µεις πού πο­λε­µᾶ­νε τόν Χρι­στό καί πού µέ τά λε­πτά τούς ἀ­γο­ρά­ζου­νε ὅ­λους, δέν δώ­σα­νε λοι­πόν καµ­µι­ά ση­µα­σί­α, γι­α­τί τά θε­ω­ροῦ­νε τι­πο­τέ­νι­α πρά­γµα­τα, ἄν δέν εἶ­ναι κι οἱ ἴ­δι­οι ἀ­γο­ρα­σµέ­νοι, ἄ­ξι­α µο­να­χά γι­ά κά­ποι­ους στε­νο­κέ­φα­λους πα­λι­οη­µε­ρο­λο­γί­τες καί φα­να­τι­κούς ἀ­πο­πε­τρω­µέ­νους χρι­στι­α­νούς. Τώ­ρα τά µυ­α­λά γι­νή­κα­νε φαρ­δει­ά, καί κα­τα­γί­νο­νται µέ ἄλ­λα, κο­σµοϊ­στο­ρι­κά προ­βλή­µα­τα! «Θά κα­θό­µα­στε νά κυτ­τά­ζου­µε τώ­ρα πα­πά­δες κι ᾿Ορ­θο­δο­ξί­ες»; Μά αὐ­τούς δέν τούς µέ­λει κι ἄν ἐ­ξα­φα­νι­σθεῖ ἀ­πό τόν κό­σµο κά­θε ἑλ­λη­νι­κό πρᾶ­γµα. Καί θά ἐ­ξα­φα­νι­σθεῖ ὄ­χι τό­σο εὔ­κο­λα µέ τόν ἀ­µε­ρι­κα­νι­σµό πού πά­θα­µε, ὅ­σο ἄν γί­νου­µε στή θρη­σκεί­α πα­πι­κοί. Γι­α­τί γι᾿ αὐ­τοῦ πᾶ­µε. Πα­πι­κή ῾Ελ­λά­δα θά πεῖ ἐ­ξα­φά­νι­ση τῆς ῾Ελ­λά­δας. Νά γι­α­τί εἶ­πα πώς εἶ­ναι πο­λύ σπου­δαῖ­ο ζή­τη­µα αὐ­τές οἱ ἐ­ρω­το­τρο­πί­ες πού ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι κλη­ρι­κοί δι­κοί µας µέ τούς πα­πι­κούς, κι ἡ αἰ­τί­α εἶ­ναι τό ὅ­τι δέν νοι­ώ­σα­νε τί εἶ­ναι ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α ὁ­λό­τε­λα, µ᾿ ὅ­λο πού εἶ­ναι δε­σπο­τά­δες.

Τό κα­κό εἶ­ναι πώς ὁ λα­ός δέν πῆ­ρε, κα­λά-κα­λά, εἴ­δη­ση γι­ά τή συ­νω­µο­σί­α. Ποι­ός νά τόν πλη­ρο­φο­ρή­σει ἀ­φοῦ οἱ γραµ­µα­τι­σµέ­νοι τά θε­ω­ροῦ­νε αὐ­τά τά πρά­γµα­τα ἀ­νά­ξι­α γι­ά τή µο­ντέρ­να σο­φί­α τους, καί τρέ­χουν ση­µαι­ο­φό­ροι σέ κά­θε νε­ω­τε­ρι­σµό;

᾿Α­πό τό­τε πού ἀρ­χί­σα­νε οἱ λυ­κο­φι­λί­ες ἀ­νά­µε­σα στούς δι­κούς µας καί στούς πα­πι­κούς (καί ση­µεί­ω­σε πώς οἱ δι­κοί µας φα­γω­θή­κα­νε πρῶ­τοι νά πι­ά­σου­νε σχέ­ση µέ τούς Λα­τί­νους σάν νά πή­ρα­νε ἀ­πό κά­που δι­α­τα­γή, κι ὁ­λο­έ­να µι­λᾶ­νε γι­ά «τόν δι­ά­λο­γον» µα­ζί τους, δί­χως νά ξέ­ρου­νε κα­λά-κα­λά τί λέ­νε), ἀ­πό τό­τε λοι­πόν, ἀ­κοῦ­µε, κά­θε τό­σο, κά­τι πρά­γµα­τα θε­α­τρι­κά, ἄ­νο­στα, ἀ­νό­η­τα, δί­χως καµ­µι­ά σο­βα­ρό­τη­τα, ὅ­πως εἶ­ναι ἡ λε­γό­µε­νη «Δι­ά­σκε­ψις τῆς Ρό­δου», τά νέ­α πα­ρεκ­κ­λή­σι­α τοῦ Βα­τι­κα­νοῦ, κ.τ.λ. Στή Ρό­δο πή­γα­νε οἱ δι­κοί µας µέ σκο­πό νά που­λή­σουν τήν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α, γι­α­τί γι᾿ αὐ­τούς εἶ­ναι κα­θυ­στε­ρη­µέ­νη µορ­φή τοῦ Χρι­στι­α­νι­σµοῦ, δη­λα­δή ἕ­νας βλά­χι­κος χρι­στι­α­νι­σµός, καί ν᾿ ἀρ­χί­σουν τόν «δι­ά­λο­γον», πού νά τό ν πά­ρει ἡ εὐ­χή αὐ­τόν τόν «δι­ά­λο­γον». Καί τί κά­να­νε; Τί­πο­τα! Λό­γι­α πολ­λά καί χα­µέ­να, πού νά ντρέ­πε­ται κι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος ῞Ελ­λη­νας ᾿Ορ­θό­δο­ξος.
Προ­χθές πά­λι µά­θα­µε πώς ὁ Πά­πας ἐ­γκαι­νί­α­σε ἕ­να νέ­ο πα­ρεκ­κ­λή­σι­ο στό Βα­τι­κα­νό καί ἔ­βα­λε γι­ά εἰ­κό­νες (µή χει­ρό­τε­ρα!) τίς φω­το­γρα­φί­ες τοῦ Πά­πα καί τοῦ ᾿Α­θη­να­γό­ρα, «ὁ ὁ­ποῖ­ος ἵ­στα­ται ὄ­πι­σθεν τοῦ Πο­ντί­φη­κος»! Φα­ντα­σθεῖ­τε πα­ρεκ­κ­λή­σι­ο µέ φω­το­γρα­φί­ες (τί ἀ­κα­λαί­σθη­τα πρά­γµα­τα!). ῾Ο Πά­πας λοι­πόν θά προ­σεύ­χε­ται µπρο­στά στίς δι­κές του φω­το­γρα­φί­ες! Δη­λα­δή τρελ­λά­θη­καν οἱ ἄν­θρω­ποι! Αὐ­τά δέν τά κά­να­νε µή­τε οἱ ἀ­ρα­πά­δες τῆς ᾿Α­φρι­κῆς. Συλ­λο­γί­ζο­µαι πό­ση σο­βα­ρό­τη­τα ἔ­χουν οἱ Μου­σουλ­µᾶ­νοι στή θρη­σκεί­α τους, καί ποῦ κα­τα­ντή­σα­νε τή θρη­σκεί­α τοῦ Χρι­στοῦ αὐ­τοί οἱ ἀ­θε­ό­φο­βοι ᾿Ι­τα­λι­ά­νοι, πού προ­σκυ­νᾶ­νε ἀ­γάλ­µα­τα τῆς Πα­να­γι­ᾶς µέ κοκ­κι­νά­δι­α, µέ σκου­λα­ρί­κι­α καί µέ δα­χτυ­λί­δι­α. Κι ἐ­µεῖς οἱ ᾿Ορ­θό­δο­ξοι, πού φυ­λά­ξα­µε τό βα­θύ µυ­στή­ρι­ο τῆς εὐ­σέ­βει­ας, τώ­ρα, στά κα­λά κα­θού­µε­να, πᾶ­µε νά γί­νου­µε ἕ­να µ᾿ αὐ­τούς πού γε­λοι­ο­ποι­ή­σα­νε τόν Χρι­στό ὅ­σο κα­νέ­νας ἄ­θε­ος.

᾿Αλ­λά, ἀ­πό ποῦ νά πι­ά­σει κα­νέ­νας καί ποῦ νά τε­λει­ώ­σει; ῞Ο­σοι ἤ­τα­νε ἕ­ως τώ­ρα ἀ­δι­ά­φο­ροι γι­ά τή θρη­σκεί­α καί γι­ά τήν ᾿Εκ­κ­λη­σί­α, καί πού πολ­λοί ἀπ᾿ αὐ­τούς τίς πε­ρι­παί­ζα­νε µά­λι­στα, ὅ­λοι αὐ­τοί γι­νή­κα­νε ἔ­ξα­φνα πα­πό­φι­λοι, καί µα­σᾶ­νε σάν µα­στί­χι τήν ψεύ­τι­κη λέ­ξη «ἀ­γά­πη». Με­γα­λύ­τε­ρο ρε­ζι­λί­κι δέν ἔ­γι­νε. ᾿Ε­µεῖς οἱ ἄλ­λοι πού εἴ­µα­στε κολ­λη­µέ­νοι ἀ­πό νε­ό­τη­τος στήν ᾿Εκ­κ­λη­σί­α µας, εἴ­µα­στε στε­νο­κέ­φα­λοι, µο­χθη­ροί, γυ­µνοί ἀ­πό ἀ­γά­πη κι ἀ­πό ἀ­λη­θι­νή εὐ­σέ­βει­α. ῾Η µό­δα εἶ­ναι τώ­ρα νά φαί­νε­σαι ἄν­θρω­πος τῆς ἐ­πο­χῆς µας, πού ἔ­νοι­ω­σε τά «αἰ­τή­µα­τά» της. [...]
Πί­στη ἀ­σά­λευ­τη στήν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α, πού ἐ­µεῖς οἱ προ­κοµ­µέ­νοι τήν πή­ρα­µε κλη­ρο­νο­µι­ά καί τήν που­λᾶ­µε «ἀ­ντί πι­να­κί­ου φα­κῆς» καί ἀ­σπα­σµοῦ τῆς πα­ντό­φλας τοῦ Πά­πα! Μά σέ τέ­τοι­ο ση­µεῖ­ο ἐκ­φυ­λι­σθή­κα­µε; Αἰ­τί­α εἶ­ναι ἡ ἔµ­φυ­τη µα­ται­ο­δο­ξί­α µας, πού µᾶς κά­νει νά θέ­λου­µε νά φαι­νό­µα­στε ἔ­ξυ­πνοι συγ­χρο­νι­σµέ­νοι, προ­ο­δευ­τι­κοί, κι ὄ­χι κα­θυ­στε­ρη­µέ­νοι. Μέ τή συ­ναί­σθη­ση τῆς κα­τω­τε­ρό­τη­τας πού ἀ­πο­χτή­σα­µε, φο­βό­µα­στε σάν τόν δι­ά­βο­λο µή­πως µᾶς ποῦ­νε «πα­λι­ά µυ­α­λά, πα­λι­οη­µε­ρο­λο­γί­τες, κα­θυ­στε­ρη­µέ­νους». Καί τρέ­χου­µε νά πᾶ­µε πρῶ­τοι σέ κά­θε κί­νη­ση πού περ­νᾶ γι­ά «µο­ντέρ­να», θέ­λεις µί­µη­ση τῆς «ἀ­φη­ρη­µέ­νης ζω­γρα­φι­κῆς», θέ­λεις ἀ­κα­τα­λα­βί­στι­κες «λο­γο­τε­χνί­ες» (κα­η­µέ­νη λο­γο­τε­χνί­α, ποῦ κα­τά­ντη­σες!), θές φι­λο­πα­πι­σµός, θές ἀ­µε­ρι­κα­νι­σµός, στά πά­ντα, στά ντυ­σί­µα­τά µας (πρό πά­ντων τῆς νε­ο­λαί­ας), στόν τρό­πο πού µι­λᾶ­µε καί σκε­πτό­µα­στε, ἀ­κό­µα καί στίς χει­ρο­νο­µί­ες. Δη­λα­δή, κα­τα­ντή­σα­µε µαϊ­µοῦ­δες τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους «ἐν ὀ­νό­µα­τι τῆς προ­ό­δου καί τῆς θαυ­µά­σι­ας ἐ­πο­χῆς µας».
 

Πηγή: (Φώ­τη Κό­ντο­γλου «Μυ­στι­κά ἄν­θη», ἐκ­δ. «Ἀ­στήρ», σελ. 51-53), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Μέ τή χάρη τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ μας, τήν 1η Μαρτίου 1989, μετά τόν αἰφνίδιο θάνατο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεραποστόλου τοῦ Κονγκό π. Κοσμᾶ Γρηγοριάτου, βρέθηκα στό Κολουέζι μέ τίς εὐλογίες τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ Πατέρα μας π. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιά νά ἀναλάβω τό ἱεραποστολικό ἔργο, τό ὁποῖο εὐλογήθηκε ἁπλόχερα στά 27 χρόνια πού ἔχουν περάσει ἀπό τότε.

Τρεῖς περίπου δεκαετίες πέρασαν μέ πολύ κόπο, ἀγάπη, θυσία, αὐταπάρνηση καί ἀμέτρητες δυσκολίες, ἀλλά καί μέ ἀπροσμέτρητες ἐπεμβάσεις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μας σέ ὅλες τίς δύσκολες περιστάσεις. Αὐτό μᾶς κάνει νά αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερα εὐγνώμονες σέ Αὐτόν καί νά συνεχίζουμε ἀγόγγυστα τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς. Πρόκειται γιά ἕνα ἔργο πού βοηθᾶ στή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, καθώς ἐπιτελεῖται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί μέσω τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Μετά, μάλιστα, ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Κατάνγκα καί τήν ἐκλογή μου ὡς Ἐπισκόπου γίνεται καλύτερος συντονισμός τοῦ ἔργου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, παρά τίς πολυποίκιλες δυσκολίες πού καθημερινά ἀντιμετωπίζουμε. Καί ἀναμφίβολα εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ αὐτή πού μᾶς ἐνισχύει στό πνευματικό ἔργο πού χρόνια τώρα ἐπιτελεῖται στήν Κατάνγκα τοῦ Κονγκό.

Σήμερα στήν Ἱ. Μητρόπολη λειτουργοῦν 145 Ἐνορίες μέ 60.000 πιστούς. Ὑπάρχουν 43 νεόκτιστοι Ἱ. Ναοί, 70 πλινθόκτιστοι καί 21 σέ χορτοκαλύβες, στούς ὁποίους διακονοῦν 65 Ἱερεῖς καί 7 διάκονοι.

Ὅταν πῆγα στό Κολουέζι βρῆκα μία βασική ἀλλά πολύ γερή ὑποδομή, τά θεμέλια τῆς ὁποίας εἶχαν τεθεῖ ἀπό τόν μακαριστό Ἱεραπόστολο π. Κοσμᾶ. Ὑπῆρχαν τότε 13 Ἱερεῖς, πού εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπό τόν μακαριστό προκάτοχό μου κυρό Τιμόθεο. Σήμερα πλέον ὁ ἀριθμός τῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἀνέρχεται στούς 72. Οἱ νέες Ἐνορίες, οἱ ὁποῖες ἱδρύονται κάθε χρόνο, προσπαθοῦμε νά λειτουργοῦν ἀνελλιπῶς. Οἱ νεοφώτιστοι νά προοδεύουν πνευματικά μέ τίς κατηχήσεις καί τίς συνεχεῖς ἐπισκέψεις τῶν Ἱερέων, οἱ ὁποῖοι ἀνά τακτά διαστήματα τούς ἐξομολογοῦν, τούς κοινωνοῦν καί ἐπιτελοῦν τά Ἱερά Μυστήρια.

Σέ ὅλη τήν Κατάνγκα λειτουργοῦν σήμερα, ὅπως προαναφέραμε, 145 Ἐνορίες καί μόνο στήν περιοχή τοῦ Μανόνο οἱ κατηχούμενοι ἀνέρχονται στούς 5000. Ἤδη στή Μαλέμπα-Νκούλα βαπτίσαμε πρόσφατα 300 κατηχούμενους. Σέ μία ἄλλη νεοπαγή Ἐνορία πρόκειται νά βαπτιστοῦν ἄλλοι 400 καί οὕτω καθεξῆς. Οἱ νέες αὐτές Ἐνορίες, πού ἀπέχουν ἀπό τό Κολουέζι περισσότερο ἀπό 450 χιλιόμετρα, εἶναι ἰδιαίτερα εὐλογημένες καί περιμένουν τή βοήθειά μας. Σκοπεύουμε μάλιστα νά ἀποσπάσουμε ἐκεῖ δύο Ἱερεῖς γιά νά καλύψουν τίς αὐξημένες ἀνάγκες τους καί νά στηρίξουν τούς πιστούς μας, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι μελλοντικά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ θά αὐξηθοῦν. Εὐελπιστῶ ὅτι σύντομα θά μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά πραγματοποιήσω στήν εὐρύτερη περιοχή μία ποιμαντική ἱεραποστολική περιοδεία.

Ὁ ἰθαγενής κληρικός π. Γαβριήλ, πού κατάγεται ἀπό τή Λουένα, εἶναι ἕνας νέος ἔγγαμος Ἱερέας τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ ὁποῖος διακονεῖ στήν περιοχή. Ὁμιλεῖ τή γλώσσα τους καί τήν τοπική διάλεκτο Παλούμπα καί μέ τό πλεονέκτημα αὐτό εἶναι ἀγαπητός καί εὐπρόσδεκτος ἀπό τούς ἰθαγενεῖς. Ἐκεῖ κτίσαμε μία πρόχειρη μικρή Ἐκκλησία γιά νά καλύψουμε πρόσκαιρα τίς λατρευτικές τους ἀνάγκες, καί σ’ αὐτήν ἐκκλησιάζονται κάθε Κυριακή περισσότερα ἀπό 300 ἄτομα. Πρόθεσή μας εἶναι νά κτίσουμε καί ἄλλες Ἐκκλησίες καί σύν τῷ χρόνῳ νά ἀνεγείρουμε ἕναν περικαλλή Ἱερό Ναό μεγάλων διαστάσεων.

Τό μεγάλο μας παράπονο εἶναι ὅτι διαθέτουμε Ἱερεῖς καί πιστούς, ἀλλά δέν διαθέτουμε Ναούς. Ἀρκεῖ νά σκεφθεῖτε ὅτι περισσότεροι ἀπό δέκα Ἱερεῖς λειτουργοῦν σέ μικρές λασποκαλύβες, εἰδικά διαμορφωμένες σέ Ναούς. Προτεραιότητα, ὡστόσο, ἔχουν οἱ παλαιές Ἐνορίες καί ἐκεῖ φροντίζουμε νά ἀνεγείρουμε νέους Ἱερούς Ναούς. Ἄν, ὡστόσο, βρεθεῖ κάποιος δωρητής καί ἐπιθυμεῖ νά ἐνισχύσει τήν ἀνέγερση ἑνός νέου Ναοῦ σέ μία νεοσύστατη Ἐνορία, τότε ἀνταποκρινόμαστε στήν ἐπιθυμία του.

Φέτος εἴχαμε τή μεγάλη εὐλογία νά ἐγκαινιάσουμε στό Λουίλου τόν περικαλλή Ἱ. Ναό τῆς Ἁγίας Κυριακῆς. Ὁ Ναός θά ἀποτελέσει τό κέντρο τῆς ὁμώνυμης Ἐνορίας πού συστάθηκε στήν περιοχή, ὥστε νά καλύπτονται οἱ ἰδιαίτερα αὐξημένες ἀνάγκες τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τσαμουτέντε. Δίπλα στόν Ναό ἀνοίξαμε καί ἕνα πηγάδι γιά τίς ἀνάγκες τους. Μελλοντικά ἐλπίζουμε νά ἀνεγερθεῖ ἐκεῖ καί ἕνα μεγάλο σχολεῖο.

Ἐπίσης, σέ ἕνα προάστιο τοῦ Κολουέζι κτίζεται ὁ Ἱ. Ναός Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί σύν Θεῷ τοῦ χρόνου θά πραγματοποιήσουμε τά ἐγκαίνια. Σύντομα ἐλπίζουμε ὅτι θά θεμελιώσουμε καί ἕναν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Σίμωνος στό Γκόλφ τοῦ Κολουέζι, ὅπου διαθέτουμε οἰκόπεδο. Ἔχουμε προνοήσει καί ἀγοράσαμε κάποια οἰκόπεδα στό Κολουέζι καί στά προάστια, ὥστε μέ τή σταδιακή ἐπέκταση τοῦ σχεδίου πόλεως νά ἀνεγερθοῦν νέοι Ἱ. Ναοί καί γύρω ἀπό αὐτούς νά ἱδρυθοῦν ὁμώνυμες Ἐνορίες. Σήμερα πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς μας ταλαιπωροῦνται γιά νά φτάσουν στόν Ναό μας, περπατώντας πολλές φορές μέχρι καί 10 χιλιόμετρα. Ὅταν μάλιστα ἔχουν μικρά παιδιά καί δέν ὑπάρχει συγκοινωνία στό προάστιο πού μένουν, δυσκολεύονται ἀκόμα περισσότερο.

Ὡς πρός τό κατηχητικό μας ἔργο, ὁμολογουμένως ἀγωνιζόμαστε πολύ καί νομίζουμε ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός μας ἐπευλογεῖ τίς προσπάθειές μας. Στήν πρόσφατη Ἱερατική Σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας ἐνημέρωσα τούς κληρικούς ὅτι ὀφείλουμε νά δράσουμε ἄμεσα καί νά βοηθήσουμε τούς Χριστιανούς μας μέ κάθε τρόπο, γιατί οἱ αἱρέσεις στήν περιοχή πολλαπλασιάζονται. Οἱ αἱρετικοί ἐπωφελοῦνται ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἔλλειψη παιδείας τῶν κατοίκων καί πρωτίστως ἀπό τήν ἔλλειψη χριστιανικῆς παιδείας, πού καθιστοῦν τό ἔδαφος πρόσφορο γιά τήν ἀνάπτυξη τῶν αἱρέσεων. Οἱ Πεντηκοστιανοί μάλιστα κάνουν θραύση μέ τά ψευδοθαύματά τους. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ οἱ Χριστιανοί μας στό Κολουέζι «βαστοῦν» γερά στά πόδια τους. Παρακολουθοῦν ἀνελλιπῶς τά μαθήματα στούς Κύκλους Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί συμμετέχουν σέ ὅλες τίς δραστηριότητες τῆς Ἱεραποστολῆς καί στίς Ἱερές Ἀκολουθίες πού τελοῦμε.

Προβλήματα ἀντιμετωπίζουμε μέ τίς ἀπομακρυσμένες Ἐνορίες, διότι καί χρήματα διαθέτουν οἱ Προτεστάντες καί ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς ἔχουν καί ἄλλα μέσα ἐφευρίσκουν γιά νά προσηλυτίζουν τούς ἀνθρώπους. Αὐτό βεβαίως δέν μᾶς φοβίζει, διότι «μείζων ὁ ἐν ἐμοί» Κύριος παρά ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου καί τῆς αἵρεσης.

Στήν ἐπαρχία μας ὑπάρχουν καί δύο Μοναστήρια, τά ὁποῖα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ λειτουργοῦν ἀπρόσκοπτα. Στήν ἀνδρώα Ἱερά Μονή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στήν Τσάμπουλα καθηγούμενος εἶναι ὁ Ἱερομόναχος π. Βαρνάβας Γρηγοριάτης καί ἔχει μαζί του τρεῖς δόκιμους μοναχούς. Ὅλο καί συχνότερα οἱ Χριστιανοί τοῦ Κολουέζι ἀνεβαίνουν ἐκεῖ γιά νά ἐξομολογηθοῦν καί νά συμβουλευτοῦν τόν π. Βαρνάβα ὡς πνευματικό. Nά πάρουν τήν εὐλογία του, νά λειτουργηθοῦν πολλές φορές καί νά συμμετάσχουν στίς ἀγρυπνίες πού τελοῦνται συχνά. Ὁ π. Βαρνάβας διαθέτει τήν πνευματική διάκριση καί προσελκύει τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς κρατάει κοντά του καί τούς ἀνανεώνει πνευματικά. Πέραν αὐτοῦ, ἐπειδή διαθέτει μεγάλη ἐμπειρία ὡς κηπουρός, ἔχει μεταβάλλει τόν περιβάλλοντα χῶρο τῆς Ἱ. Μονῆς σέ ἕναν τεράστιο χῶρο καλλιέργειας φυτῶν, δέντρων καί κηπευτικῶν. Ἔτσι, ἐκτός τῶν ἄλλων, δίνεται ἡ εὐκαιρία στούς ἐργαζομένους νά μαθητεύσουν στήν κηπουρική καί νά ἀποκτήσουν τή σχετική ἐμπειρία.

Ἡ γυναικεία Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἔχει σήμερα ἕξι μοναχές καί τέσσερεις δόκιμες. Πρόσφατα, δύο ἀπό αὐτές, πού προέρχονται ἀπό τό γειτονικό κράτος Μπουρούντι, τίς κείραμε μοναχές καί τούς δώσαμε τά ὀνόματα Δέσποινα καί Μαρία. Θέλουν νά παραμείνουν κοντά μας καί νά προσφέρουν ὅ,τι καλύτερο μποροῦν. Ἤδη κάποιες ἔρχονται στόν ραδιοφωνικό μας σταθμό καί γιά λίγες ὧρες διαβάζουν τό συναξάρι τῆς ἡμέρας καί ἀποσπάσματα ἀπό πνευματικά βιβλία. Μία ἄλλη ἐργάζεται γιά κάποιες ὧρες στό Νοσοκομεῖο μας καί στή συνέχεια ἐπιστρέφει στό Μοναστήρι. Ἡ ἀδελφή Μακρίνα ἦταν στήν Ἑλλάδα, στήν Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς (Κρήτη), δυόμιση χρόνια καί διαθέτει μία πνευματική καί ἰσχυρή προσωπικότητα, ὥστε καταφέρνει νά κρατᾶ ἑνωμένη τήν ἀδελφότητα. Ἡ προσφορά ὅλων τους εἶναι πολύ σημαντική.

Γιά τήν πρόοδο καί τήν καρποφορία τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου εἶναι ἀπαραίτητο νά «ἀνεφοδιάζουμε» συχνά τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τά διάφορα σεμινάρια, στά ὁποῖα τούς νουθετοῦμε, τούς διδάσκουμε καί τούς κατευθύνουμε στό ἱεραποστολικό ἔργο. Κατά τή διάρκεια τῶν σεμιναρίων αὐτῶν τελοῦνται καθημερινά Θεῖες Λειτουργίες καί ἡ λατρευτική ζωή εἶναι πολύ ἔντονη. Μέ μεγάλη μάλιστα ἱκανοποίηση διαπιστώνουμε ὅτι οἱ κληρικοί μας ἀγαποῦν καί δείχνουν μεγάλο ἐνδιαφέρον γιά τά σεμινάρια αὐτά. Ἀναμένουν μάλιστα τή διοργάνωσή τους γιά νά ἔρθουν στήν Ἱεραποστολή, νά συναντηθοῦν μαζί μας, νά συζητήσουν διάφορα ποιμαντικά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν καί νά διδαχθοῦν ἀνάλογα. Ἐκτός τῶν κληρικῶν, πού προαναφέραμε, ἡ Μητρόπολή μας ἔχει σήμερα 10 ὑποδιακόνους καί 160 κατηχητές, οἱ ὁποῖοι εἶναι διάσπαρτοι σέ ὁλόκληρη τήν Κατάνγκα καί διακονοῦν τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Σκεφθεῖτε ὅτι ἡ ἐπαρχία μας εἶναι δυόμιση φορές μεγαλύτερη ἀπό τήν Ἑλλάδα σέ ἔκταση καί μόλις στό ἕνα τρίτο αὐτῆς ἔχουμε πραγματοποιήσει ποιμαντικές περιοδεῖες.

Τά σεμινάρια αὐτά διαρκοῦν συνήθως 20-30 μέρες καί εἶναι πολύ σημαντικά γιά τούς κληρικούς μας. Ἡ ὠφέλεια πού ἀποκομίζουν εἶναι σπουδαία καί τό ἔργο πού ἐπιτελοῦν στή συνέχεια ἰδιαίτερα καρποφόρο. Αὐτό μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν συχνά οἱ ἴδιοι οἱ ἐνορίτες, ἀλλά τό διαπιστώνουμε καί ἀπό τίς ἀναφορές πού μᾶς στέλνουν γιά τό ἔργο τῶν κατά τόπους Ἐνοριῶν. Οἱ Ἱερεῖς μας, λοιπόν, ἐργάζονται ἀγόγγυστα. Ἰδιαίτερα οἱ νέοι Ἱερεῖς διαθέτουν μεγαλύτερο πόθο γιά τή διακονία αὐτή, καθώς εἶναι πλέον μορφωμένοι (διδάσκαλοι ἤ καθηγητές) καί πολλοί ἐξ αὐτῶν ἔχουν ἀποφοιτήσει ἀπό τή Θεολογική Σχολή τῆς Κινσάσα. Μετά ἀπό πολλά χρόνια εἶναι μεγάλη εὐλογία νά διαπιστώνεις ὅτι οἱ νέοι ἄνθρωποι ἔρχονται κοντά μας. Ἄλλοι ἐπιθυμοῦν νά γίνουν κληρικοί, ἐνῶ ἄλλοι μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν τους ἐπιθυμοῦν νά προσφέρουν τίς ὑπηρεσίες τους στήν Ἱεραποστολή μας. Κάποιους τούς βρήκαμε μικρά παιδιά καί σήμερα εἶναι οἰκογενειάρχες καί μαζί τους «κουβαλοῦν» ὅλη αὐτή τήν παράδοση, ὅσα δηλαδή τούς ἔχουμε διδάξει γιά τήν πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρόσφατα ὅλοι αὐτοί οἱ νέοι ἵδρυσαν ἕναν μεγάλο σύλλογο μέ τή μορφή μή κυβερνητικῆς ὀργάνωσης. Μεταξύ τῶν δραστηριοτήτων τους συμπεριλαμβάνουν τήν παροχή βοήθειας στούς Χριστιανούς μέσα ἀπό τό φιλανθρωπικό, τό ἐνοριακό καί τό πνευματικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Βέβαια ἡ χώρα διέρχεται μεγάλη οἰκονομική κρίση, ὅπως καί ἡ πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα, καί τό ἔργο μᾶς ἔχει σχεδόν σταματήσει. Τό Ἱεραποστολικό μας Κλιμάκιο ἐνισχύεται ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό τόν Ἱεραποστολικό σας Σύνδεσμο. Μέ τή βοήθειά σας καταφέραμε νά ἀναβαθμίσουμε τό Ἰατρεῖο τῆς Ἱεραποστολῆς ἀρχικά σέ μία μικρή Κλινική καί σήμερα σέ ἕνα σύγχρονο Νοσοκομεῖο, τό ὁποῖο προσφέρει πολλά στήν τοπική κοινωνία, παρέχοντας περίθαλψη ὑψηλοῦ ἐπιπέδου. Οἱ ἰατροί, οἱ νοσοκόμοι καί τό λοιπό βοηθητικό προσωπικό μέ μεγάλη κατανόηση καί ὑπομονή βρίσκονται διαρκῶς στό πλευρό τῶν ἀσθενῶν. Σπουδαία ὅμως εἶναι καί ἡ βοήθεια τῶν Ἱερέων μας, πού τούς ἐπισκέπτονται συχνά καί τελοῦν Παρακλήσεις. Μελλοντικά μάλιστα σκεφτόμαστε νά ἀνεγείρουμε στούς χώρους τοῦ Νοσοκομείου καί ἕναν μικρό Ἱερό Ναό. Σαφέστατα οἱ ἐλλείψεις, κυρίως σέ ἰατρικά μηχανήματα, εἶναι πολλές, ἀλλά εὐελπιστοῦμε ὅτι σύν τῷ χρόνῳ θά τά ἀποκτήσουμε, γιά νά ἐπιτύχουμε τήν εὔρυθμη λειτουργία του. Ἤδη γίνονται κάποιες προσπάθειες καί βρισκόμαστε σέ ἐπικοινωνία μέ κάποιες ἑταιρίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὑποσχεθεῖ νά μᾶς βοηθήσουν.

Καί στόν τομέα τῆς ἐκπαίδευσης γίνεται μία μεγάλη καί ἀξιόλογη προσπάθεια, ἡ ὁποία ἀποδίδει καρπούς. Ὅταν πῆγα στό Κολουέζι, βρῆκα ἡμιτελές ἕνα σχολικό κτήριο πού ἑτοίμαζε ὁ μακαριστός παπα-Κοσμᾶς. Τό κτήριο αὐτό λειτούργησε τήν ἑπόμενη χρονιά, τό 1990. Ἔκτοτε ἔχουν ἀνεγερθεῖ καί λειτουργοῦν 75 σχολεῖα, Γυμνάσια καί Λύκεια, στά ὁποῖα φοιτοῦν 25.000 μαθητές. Οἱ ἐπιδόσεις τους καθημερινά εἶναι ἐντυπωσιακές καί τό ποσοστό ἐπιτυχίας τους στίς ἐξετάσεις στά Πανεπιστήμια πολλές φορές ἀγγίζει τό 100%. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐλπίζουμε ὅτι ἀπό τά σχολεῖα αὐτά θά ἀναδειχθοῦν νέοι μορφωμένοι ἄνθρωποι, πού μελλοντικά θά στελεχώσουν τίς Ἐνορίες καί τά κατηχητικά καί θά συμμετάσχουν ἐνεργά στίς διάφορες ἐκδηλώσεις πού πραγματοποιοῦμε. Σήμερα στό Κολουέζι κτίζονται δύο νέα σχολεῖα καί ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν Γυμνασίων καί τῶν Λυκείων θά ἀνέλθει στά τέσσερα.

Τά δύο μεγάλα ἀγροκτήματα πού διαθέτει σήμερα ἡ Ἱερά Μητρόπολη, μᾶς βοήθησαν πάρα πολύ στό ἱεραποστολικό ἔργο. Τό ἀγρόκτημα πού εἶχε δημιουργήσει ὁ παπα-Κοσμᾶς μᾶς βοήθησε σημαντικά στά πρῶτα βήματα. Στή συνέχεια ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Τιμόθεος, βλέποντας ὅτι ἡ Ἱεραποστολή ἔπρεπε νά γίνει αὐτάρκης, ἀγόρασε κι ἕνα ἄλλο μεγάλο ἀγρόκτημα, τό ὁποῖο ἀξιοποιήσαμε κατά τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας. Σέ αὐτό τό ἀγρόκτημα ἐκπαιδεύονται καί οἱ μαθητές τῆς Ἀγροτικῆς Σχολῆς, καθώς διαθέτει ὅλα τά ἀπαραίτητα μηχανήματα καλλιέργειας. Σέ αὐτόν τόν τομέα ὑπάρχει μεγάλο ἐνδιαφέρον καί ἀπό τούς Ἱερεῖς μας, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά δημιουργήσουν κάποιες μικρές φάρμες γιά τίς Ἐνορίες τους, ὥστε σταδιακά νά καταστοῦν αὐτοσυντήρητες. Ὁ π. Βαρνάβας μέ τίς εἰδικές γνώσεις του ἔχει ἀναλάβει πλέον καί τή φάρμα τοῦ παπα-Κοσμᾶ, ἡ ὁποία ἀποδίδει περισσότερο πρός ὄφελος τῆς Ἱεραποστολῆς μας. Στή φάρμα αὐτή ὑπάρχουν κονικλοτροφεῖο, χοιροτροφεῖο, πτηνοτροφεῖο, πρόβατα, βόδια καί πρόσφατα ξεκίνησε καί ἰχθυοκαλλιέργεια.

Ὡς πρός τό κοινωνικό ἔργο, σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι μέσα στήν Ἱεραποστολή λειτουργεῖ ἕνα Οἰκοτροφεῖο μέ 25 νέους. Αὐτά τά παιδιά σπουδάζουν στά σχολεῖα μας καί συγκροτοῦν καί τόν χορό τῶν Ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως. Μάλιστα κατά τή διάρκεια τῶν σεμιναρίων, πού πραγματοποιοῦμε, ἔρχονται ἀπό ὅλες σχεδόν τίς Ἐνορίες τῆς Μητροπόλεώς μας καί διδάσκουν καί στούς ὑπόλοιπους, πού ἐνδιαφέρονται, τήν ψαλτική τέχνη. Τούς μαθαίνουμε τούς ἤχους, τήν ἱστορία τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Φροντίζουμε, λοιπόν, γιά τά παιδιά αὐτά, πληρώνοντας τά δίδακτρα τῶν σπουδῶν τους, τήν ἐνδυμασία τους, τή διατροφή τους κ.λπ., γνωρίζοντας ὅτι θά μᾶς ἀντιπροσφέρουν τή βοήθεια πού τούς παρέχουμε.

Ἕνας μεγάλος εὐεργέτης μας εἶναι ὁ π. Παντελεήμων Ποῦλος, Ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἐτησίως μᾶς ἀποστέλλει 4-5 κοντέινερ μέ τρόφιμα καί ἐκκλησιαστικά εἴδη. Ἔτσι καταφέραμε νά ἐπανδρώσουμε ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς μέ ἐκκλησιαστικά σκεύη καί ἄμφια. Ἐπίσης, μᾶς στέλνει ἀνά ἔτος 1.000 λίτρα νάμα γιά τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Μέ τά τρόφιμα αὐτά πραγματοποιοῦμε συχνά διανομές τροφίμων τόσο στήν Ἱερά Μητρόπολη ὅσο καί στίς Ἐνορίες σέ χιλιάδες Χριστιανούς μας. Στίς ποιμαντικές περιοδεῖες μας φροντίζουμε νά ἔχουμε πάντα μαζί μας καί τρόφιμα γιά τούς ἐνδεεῖς.

Ἐκεῖνο πού δίνει πνοή καί ζωή στό κοινωνικό μας ἔργο εἶναι ἡ καλλιέργεια μίας μεγάλης ἔκτασης 2.000 στρεμμάτων γῆς. Τό παραγόμενο καλαμπόκι χρησιμεύει γιά τίς ἀνάγκες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί μέρος αὐτοῦ πωλεῖται, ὥστε μέ τά ἔσοδα πού προκύπτουν νά συντηρούμαστε.

Μία ἀπό τίς ἄμεσες ἀνάγκες μας εἶναι ἡ ἔκδοση στά γαλλικά κάποιων λειτουργικῶν βιβλίων καί αὐτό πρέπει νά γίνει ἐδῶ στή Θεσσαλονίκη, γιατί σήμερα ἀναγκαζόμαστε νά ἀγοράζουμε τά βιβλία αὐτά ἀπό τή Γαλλία.

Ὅλο αὐτό τό ἔργο γίνεται μέ τήν εὐλογία καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Πιστεύουμε ὅτι ὁ Πανάγαθος θά συνεχίσει νά ἐπευλογεῖ τή διακονία αὐτή καί νά φωτίζει τούς ἀνθρώπους πού φιλότιμα ἐργάζονται ἀπό τά μετόπισθεν καί μᾶς βοηθοῦν ἠθικά καί οἰκονομικά. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστοῦμε καί εὐγνωμονοῦμε τόν Ἱεραποστολικό σας Σύνδεσμο, πού μέ τόση ἐγκαρδιότητα συνεχίζει νά συνδράμει τό ἱεραποστολικό μας ἔργο ἀπό τό ὑστέρημα τῶν εὐσεβῶν δωρητῶν καί εὐεργετῶν του.

Εὔχεσθε, ἀδελφοί.

† Ὁ Κατάνγκας Μελέτιος

Στηρίξτε την Ορθόδοξη ιεραποστολή στη Μητρόπολη Κατάνγκας- Κολουέζι μέσω του Ιεραποστολικού Συνδέσμου Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Θεσσαλονίκης !

1. ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
235/296004-49
ΙΒΑΝ: GR9401102350000023529600449
SWIFT (BIC): ETHNGRAA

2. ALPHA BANK
479-002101-029168

3. ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
5231-013724-415

http://ierapostolos.gr/support.php

Πηγή: Ιεραπόστολος, Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Ἡ Κυβέρνηση, ἀφοῦ ἀθέτησε ὅλες τὶς ὑποσχέσεις της γιὰ οἰκονομικὴ ἀνακούφιση τοῦ λαοῦ, συνεπέστατη στὶς νεοταξικὲς ἰδέες, συνεχίζει τὸ καταστροφικό της ἔργο στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς οἰκογένειας!

Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ ἐφημερίδα «Ἔθνος» τῆς 14ης Νοεμβρίου 2016, μὲ πολυνομοσχέδιο ποὺ συμμορφώνεται σὲ κοινοτικὲς ὁδηγίες καὶ κατατέθηκε στὴ Βου­λή, ἡ κυβέρνηση ἐπιχειρεῖ νὰ βάλει «φρένο» στὶς διακρίσεις ποὺ γίνονται λό­γῳ φύλου, καταγωγῆς, θρησκείας, πε­ποι­θήσεων, ἀσθένειας, ἀναπηρίας, ἡ­λι­κίας, οἰκογενειακῆς κατάστασης, σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ κ.λπ. στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας (σὲ δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ τομέα)... Τὸ πολυνομοσχέδιο τιμωρεῖ τέτοιες διακρίσεις μὲ φυλάκιση 6 μηνῶν ἕως 3 ἐτῶν καὶ χρηματικὴ ποινὴ 1.000 ἕως 5.000 εὐρώ...

Οἱ νέες ρυθμίσεις ὁδηγοῦν παράλληλα σὲ καθολικὴ ἐξίσωση τοῦ συμφώνου συμβίωσης μὲ τὸν γάμο, ἀφοῦ στοὺς συν­τρόφους τοῦ συμφώνου (ἑτερόφυλους ἢ ὁμόφυλους) ἀναγνωρίζονται οὐσιαστικὰ τὰ ἴδια δικαιώματα στὸν ἐργασιακὸ χῶρο καὶ ἄρα μποροῦν νὰ διεκδικήσουν συνυπηρέτηση, οἰκογενειακὰ ἐπιδόματα κ.λπ.

Κατὰ τὴν πρώτη συνεδρίαση ἐπεξεργασίας τοῦ νομοσχεδίου στὴν ἁρμόδια Ἐπιτροπή, τὴν Τρίτη 15-11-2016, τὸ συγκυβερνῶν κόμμα τῶν ΑΝΕΛ, διὰ τοῦ εἰσηγητῆ του Κ. Κατσίκη δήλωσε ὅτι καταψηφίζει τὰ ἄρθρα 3 καὶ 4 τοῦ πρώτου μέρους τοῦ σχεδίου νόμου, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἐμπεριέχουν διατάξεις ποὺ ἀφοροῦν στὴν καθολικὴ ἐξίσωση τοῦ γάμου μὲ τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης καὶ πὼς «ἀνοίγει ὁ δρόμος καὶ γιὰ τὴν τεκνοθεσία» ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια.

«Πᾶμε νὰ νομιμοποιήσουμε τὸ τρίτο φύλο», ὑπογράμμισε ὁ Κ. Κατσίκης καὶ ἔκα­νε λόγο γιὰ «ἀποχριστιανισμὸ τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν» καὶ γιὰ διαμόρφωση «κοινωνίας χαλαρῶν ἠθῶν».

Παράλληλα τὴν ἐπιφύλαξή τους ἐξέ­φρασαν οἱ εἰσηγητὲς τοῦ ΚΚΕ καὶ τῆς Ἕνωσης Κεντρώων.

Ὅμως «τὸ κύρος τῆς κυβέρνησης διασώζει γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἡ ἀντιπολίτευση καὶ συγκεκριμένα ἡ ΝΔ, ἡ Δημοκρατικὴ Συμπαράταξη καὶ τὸ Ποτάμι ποὺ θὰ ὑπερψηφίσουν τὴν κοινοτικὴ ὁδηγία» («Τὸ Βῆμα» 16-11-2016). Μάλιστα! Στὸ ἔγκλημα συμπράττει ἡ τάχα καὶ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, ποὺ διεκδικεῖ τὴν ἐξουσία γιὰ νὰ «σώσει» ἄλλη μιὰ φορὰ τὴ χώρα.

Γιατί ἄραγε; Ἴσως διότι καὶ τὸ κόμμα αὐ­τὸ ἔχει μακρὰ καὶ ἀπαράδεκτη συμμετοχὴ στὴν καταρράκωση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὸ 1979, ποὺ ψήφισε τὸ λεγόμενο «αὐτόματο διαζύγιο», μέχρι σήμερα, μαζὶ μὲ τὸ ἄλλο κόμμα ποὺ κυβέρνησε στὴ συνέχεια τὸν τόπο, δὲν ἔπαψε νὰ νομοθετεῖ ἀντίθετα πρὸς τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν θεοΐδρυτο θεσμὸ τοῦ γάμου.

Θλιβερὴ ξενόδουλη κυβέρνηση, θλιβερότερη ἀξιοθρήνητη ἀντιπολίτευση.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Το σχέδιο του νέου ΠΣ, να διδάσκονται όλες οι θρησκείες μαζί στερείται θεολογικής και παιδαγωγικής θεμελίωσης, όταν μάλιστα είναι βέβαιο ότι αυτή η πολτοποιημένη διδασκαλία τόσων διαφορετικών θρησκευτικών εκδοχών, όπως αυτή που γίνεται με το νέο ΠΣ, θα έχει ως συνέπεια τη σύγχυση στη συνείδηση των παιδιών.

Η συναφειακή ή πολλαπλή διδασκαλία θρησκευτικών εκδοχών σε ισότιμη διδακτική και αξιακή βάση, στερεί τα παιδιά από μια επαρκή και αμιγή διδασκαλία της δικής τους πίστεως και τους προσφέρει ένα νέο πολυθεϊστικό πρότυπο ως αντικείμενο θρησκευτικής πίστεως, που αντίκειται στην ορθόδοξη πίστη τους στον ένα και μοναδικό Τριαδικό Θεό. Είναι ανάγκη να ληφθεί υπόψη ότι ο λόγος ή ο σκοπός που προσφέρεται αυτή η ποικιλία των πολλαπλών θρησκευτικών εκδοχών στα παιδιά είναι η μύηση στην πολυθρησκεία και δι’ αυτής της μυήσεως,η οικείωσή τους στη ιδέα του μύθου της πολυπολιτισμικότητας, αφού ο κύριος στόχος του ΜτΘ, με το εν λόγω (ΠΣ),δεν έχει να κάνει με θεολογία, Εκκλησία, πίστη, μυστηριακή ή λειτουργική ζωή ή άλλα συστατικά στοιχεία του έως στις μέρες μας διδασκόμενου στα σχολεία ΜτΘ, αλλά αποτελεί ένα πολτοποιημένο συνονθύλευμα κυρίως κοσμικών και ανθρωποκεντρικών στοιχείων από διάφορες θρησκείες, που, κατά τους συντάκτες του, μετατρέπει το ΜτΘ σε ένα κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό μάθημα, που ο μόνος λόγος ύπαρξής του στο σχολείο είναινα συμβάλει στη δημιουργία μίας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Είναι επόμενο ότι το νέο αυτό ΜτΘ,με τέτοιας μορφής φυσιογνωμία, κατεύθυνση, σκοποθεσία και περιεχόμενο, παύει,πλέον, να είναι θεολογικό και να έχει σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία. Παύει να υπηρετεί την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών στο ορθόδοξο δόγμα. Αντίθετα, γίνεται ένα μάθημα απλής κοινωνικής ή πολιτικής αγωγής, που χρησιμοποιεί απλώς κάποια κοινωνικά ή πολιτισμικά στοιχεία των θρησκειών για να υπηρετεί καθαρά πολιτικοκοινωνικούς στόχους, όπως σαφώς το ίδιο τους διατυπώνει:

«Οι Θρησκείες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των συγκρούσεων και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυπο­λιτισμικής κοινωνίας… Η θρησκευτική εκπαίδευση καλείται να υπηρετήσει ένα θρησκευτικό γραμματισμό, ο οποίος θα πρέπει να υπηρετεί κοινωνικά προστάγματα καθολικού χαρακτήρα, όπως είναι πρώτα και κύρια ο πολιτισμικός εγκλιματισμός του μαθητή στην ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα που ζει». Εκτός από τα παραπάνω, είναι ολοφάνερη η αμφισβήτηση και η απορριπτική θέση που εκφράζεται μέσα από το νέο (ΠΣ)για τη διδασκαλία μιας καθαρής ορθόδοξης Χριστοκεντρικής διδασκαλίας, αφού θεωρείται μη ικανή και μη κατάλληλη για να εμπνεύσει στις ψυχές των παιδιών κοινωνικές αρετές και συμπεριφορές. Από την άλλη πλευρά,είναι εντυπωσιακό ότι στο νέο (ΠΣ) εκφράζεται σαφέστατα ηθετική αποδοχή και υιοθέτηση της πολυθρησκειακής διδασκαλίας, με την βεβαιότητα ότι αυτή είναι ικανή και η μόνη, που μπορεί να συμβάλει καλύτερα στην ανάπτυξη κοινωνικών συμπεριφορών, με σπουδαιότερη, κατά τους συντάκτες, τον σεβασμό της διαφορετικότητας. Το σχέδιο των συντακτών των νέων (ΠΣ) είναι φανερό ότι αλλάζει, εντελώς παράνομα και αντισυνταγματικά, τον σκοπό και τον χαρακτήρα των Θρησκευτικών, αφού δεν είναι πλέον ένα ορθόδοξο μάθημα, που συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της πίστεως στην οποία βαπτίστηκαν οιΈλληνες μαθητές και στην καλλιέργεια και δημιουργία μίας εν Χριστώ κοινωνίας, στην οποία να ισχύει το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν»,αλλά η, διά μέσου μιας πολυθρησκειακής διδασκαλίας,καλλιέργεια και δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας.Άλλωστε, φαίνεται ολοκάθαρα να υιοθετείται στα νέα (ΠΣ) η μη επιστημονικά και θεολογικά τεκμηριωμένη θέση ότι η Ορθοδοξία αποτελεί μονοφωνία και αντίληψη αποκλειστικότητας και γι’ αυτό δεν μπορεί να προσφέρει νόημα ζωής. Γι’ αυτό προτείνεται,αυθαίρετα βέβαια, ως λύση στο νέο Πρόγραμμα, η υπέρβαση της Ορθόδοξης διδασκαλίας και η αναζήτηση νοήματος ζωής στη διευρυμένη γνώση των θρησκειών και των κοσμοθεωριών:

«Η θρησκευτική αγωγή χρειάζεται να υπερβεί πρακτικές μονοφωνίας και αντιλήψεις αποκλειστικότητας. Βασική προϋπόθεση αυτής της υπέρ­βασης είναι η διευρυμένη γνώση “γύρω από τις Θρησκείες” και τις όποιες κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο… Μια μη ομολογιακή, εμπειριακή προσέγγιση της θρησκευτικής γνώσης είναι αυτή που μπορεί πράγματι να συνεισφέρει στην προσωπική τους ανάπτυξη». Προς τούτο, μάλιστα, χαρακτηρίζεται η ορθόδοξη διδασκαλία ως θρησκευτική απολυτότητα και υποδεικνύεται στους μαθητές η πλήρης απόρριψη των αξιών που εκείνη διαχρονικά προσφέρει σε επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς:

«Η θρησκευτική μάθηση επιχειρεί την υπέρβαση της θρησκευτικής απολυτότητας (δηλαδή τη συμμόρφωση σε χριστιανικές αξίες).

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μόνον μερικά σημεία από αυτά που διάβασε ο Μακαριώτατος για να φτάσει στο σημείο, στις 19 Σεπτεμβρίου 2016, να εκφράσει, με ξεχωριστή αγανάκτηση, ενώπιον μάλιστα των εκπροσώπων της πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων,τις θέσεις του για τα νέα Προγράμματα στα Θρησκευτικά: «Διάβασα αυτά τα προγράμματα και τα είδα. Είναι απαράδεκτα, είναι επικίνδυνα, είναι πράγματα που δεν θα αποδώσουν καρπούς, αλλά μεγάλη ζημιά στην παιδεία και γενικότερα στην κοινωνία μας». Λίγες μέρες αργότερα, στις 28 Σεπτεμβρίου, ο Μακαριώτατος, σε επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό και τους Αρχηγούς των Κομμάτων, επεσήμαινε επίσης τα εξής για τα νέα Προγράμματα που αφορούν στο Μάθημα των Θρησκευτικών: «Δεν μετατράπηκε σε ‘θρησκειολογία’, αλλά καταργήθηκε και πρόκειται πλέον για ένα μη θεολογικό μάθημα. Προσπαθεί να περάσει στον μαθητή της προεφηβικής ηλικίας την υποσυνείδητη παραδοχή ότι η Εκκλησία είναι κοινωνικό - ανθρώπινο γεγονός, μη αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στο κυρίαρχο για εμάς τους ορθοδόξους γεγονός ότι την έχει ιδρύσει ο Χριστός. Η απόπειρα συσσώρευσης κοινών στοιχείων από διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις είναι ολοφάνερα πιεσμένη και επιπόλαια, με αποτέλεσμα την σύγχυση των μαθητών.Το εκπαιδευτικό υλικό όχι μόνο δεν βοηθά το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση μιας συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά κλονίζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Το νέο μάθημα έγινε μία διδασκαλία ηθικής και πολιτικής θεωρίας, καλλιτεχνικής παιδείας, κοινωνιολογία των θρησκειών, πολιτισμός και ιστορία θρησκειών.Το συμπέρασμα είναι ότι το μάθημα των Θρησκευτικών τώρα, πλέον, έγινε ‘κατηχητικό’, διότι προσπαθεί, με σαφή πολιτικά κριτήρια, να κατηχήσει και να στρατεύσει τους μαθητές σε μια εκκοσμικευμένη στάση απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο. Παράλληλα συντηρεί μία θεολογικά ρηχή προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκμηδενίζοντας την ιδιαιτερότητα του ορθόδοξου δόγματος και της χριστιανικής παράδοσης, αφού τα καταβιβάζει και τα μελετά στο επίπεδο του απλού κοινωνικού ή φιλοσοφικού κινήματος. Τα καινούργια προγράμματα με έπεισαν ότι δεν πρόκειται για θρησκευτικά αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας». Επισημαίνεται ακόμη, σε όσους ισχυρίζονται ότι ο Αρχιεπίσκοπος γνώριζε και είχε συμφωνήσει με τα νέα Προγράμματα ότι πουθενά δεν υπάρχει κείμενο ή δήλωσή του υπέρ των νέων Προγραμμάτων. Αντίθετα, υπάρχουν παλαιότερες θέσεις του Μακαριωτάτου που είναι νοηματικά παρόμοιες με τις πρόσφατες θέσεις του και δείχνουν ότι τα Θρησκευτικά που τον εκφράζουν δεν είναι τα πολυθρησκειακά των νέων Προγραμμάτων. Σε μήνυμά του, για παράδειγμα, που απέστειλε σε Ημερίδα που οργανώθηκε στις 29.12.2012 στην Αθήνα από τον Σύλλογο «Μέγας Βασίλειος» της αδελφότητας «Σωτήρ» για το μάθημα των Θρησκευτικών, αναφέρει: «Στην ελληνική κοινωνία ιδιαιτέρως, κοινωνία ζυμωμένη και ταυτισμένη με την Εκκλησία, η μαρτυρία του Χριστού δόθηκε πάντοτε μέσα καιαπό τα σχολεία.Το μάθημα των Θρησκευτικών καθρέφτισε και προέβαλε με ρεαλισμό και σεβασμό προς την ελληνική ιστορία αυτή την ταύτιση. Γενιές Ελλήνων μαθητών μορφώθηκαν κάτω από την ζωογόνο πνοή της Πίστεώς μας. Αποτέλεσμα αγαθό είναι ηταυτότης καιη αυτοσυνειδησία των Ελλήνων, στοιχεία τόσο κρίσιμα και χρήσιμα στο διάβα της Ιστορίας. Σήμερα σε μιαεποχή συγκρητισμού και συγχύσεως, η απώλεια της ταυτότητος είναι πρόβλημα ορατό για την πατρίδα μας. Οομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος είναι ανάγκη επιτακτική». Αυτά για να γνωρίζουν κάποιοι ότι δεν μπορούν, πλέον, να διαστρεβλώνουν την αλήθεια για πρόσωπα και γεγονότα, εξυπηρετώντας ατομικές τους επιδιώξεις και συμφέροντα…

Πηγή: Ακτίνες