Ασφαλώς και τo Σύνταγμα είναι ψηφισμένο στο όνομα της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Όμως το Σύνταγμα καθιερώνει στο άρθρο 13 την ανεξιθρησκία ως βασικό δικαίωμα των ανθρώπων, να πρεσβεύει δηλαδή ο καθένας μας όποια θρησκεία θέλει και «τα της λατρείας αυτού να τελούνται απολύτως και ελευθέρως».

Συγκεκριμένα, το Σύνταγμα, στα άρθρα 33 και 59, καθορίζει τον θρησκευτικό όρκο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους Βουλευτές του Κοινοβουλίου, ότι δηλαδή στο όνομα της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» θα τηρούν τους νόμους και θα εκτελούν τα καθήκοντα τους. Και το ίδιο ισχύει και για τον πρωθυπουργό.

Βέβαια, όλα αυτά τα άρθρα προϋποθέτουν ότι ο πρωθυπουργός ή ο κάθε βουλευτής ανήκει στην ανατολική ορθόδοξη του Θεού εκκλησία. Μπορεί π.χ. ο πρωθυπουργός να είναι μουσουλμάνος, οπότε τότε δίνει θρησκευτικό όρκο στη θρησκεία του. Όμως το Σύνταγμα δεν προβλέπει την περίπτωση που ο πρωθυπουργός είναι άθεος, δεν πιστεύει δηλαδή σε καμία θρησκεία, γιατί κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα δεν ήταν σύνηθες.

Αν και ο πρωθυπουργός δεν το δήλωσε ευθέως ότι είναι άθεος, παρότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να δώσει κανείς πολιτικό όρκο.

Σύμφωνα με το άρθρο 13 παρ.5 του Συντάγματος, κανένας όρκος δεν επιβάλλεται παρά μόνο με νόμο που θα καθιερώσει και τις συνέπειες του. Αλλιώς είναι αντισυνταγματικός. Όμως εδώ υπάρχει αυτός ο νόμος και είναι ο κανονισμός της Βουλής για όποιον θέλει να ορκιστεί και δηλώσει ότι δεν ανήκει σε κάποια θρησκεία.

Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά και γι’ αυτό προκάλεσε στο λαό εντύπωση, επειδή είναι πρωτοφανές. Όμως ο νομοθέτης το έχει υπόψη του, επομένως κάτι τέτοιο δεν είναι αντισυνταγματικό. Απλά προϋποθέτει τη ρητή ή εξ’ υπακουόμενη δήλωση του ορκιζόμενου ότι είναι άθεος.

Το ζήτημα, όμως, είναι πολύ πιο βαθύ από το συνταγματικό του κομμάτι. Ο θρησκευτικός όρκος που το Σύνταγμα ορίζει είναι σύμφωνος με τη χριστιανική θρησκεία; To Ευαγγέλιο ρητώς ορίζει στην επί του Όρους Ομιλίας που έδωσε ο Χριστός ότι «το ναι ναι και το ου ου». Με λίγα λόγια, ο χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να ορκίζεται. Άρα, θα πρέπει και η Εκκλησία και όλοι μας να αγωνιστούμε για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου που είναι αντίθετος στο Ευαγγέλιο.

Γι αυτό και στα δικαστήριο, στο δικαστικό όρκο, εμφανίζονται κατά καιρούς χριστιανοί, κυρίως ορθόδοξοι, που αρνούνται να δώσουν θρησκευτικό όρκο. Και εκεί, μάλιστα, υπάρχουν και συνέπειες για ψευδορκία. Όμως, όλοι, όταν φτάσουν στον Άρειο Πάγο, τους δικαιώνει, αφού, σύμφωνα με το άρθρο 33 περί ανεξιθρησκίας, η θρησκεία που πρεσβεύουν τους απαγορεύει να ορκίζονται.

Έτσι έχει παγιωθεί στα δικαστήρια ότι ο χριστιανός μπορεί να αρνηθεί να ορκιστεί και αντ” αυτού να δώσει διαβεβαίωση στη συνείδηση και την τιμή του. Που και αυτό βέβαια, υπό μια πολύ αυστηρή θρησκευτική έννοια, όρκος είναι, εφόσον ο Χριστός είπε να μην ορκιζόμαστε «μήτε εν τω ουρανώ, μήτε εν τη γη, μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης». Πολύ αυστηρή άποψη βέβαια, αφού ουσιαστικά δεν πρόκειται για όρκο, είναι απλά σαν να λες ότι «σου δίνω το λόγο της τιμής μου ότι θα τηρήσω το Σύνταγμα και θα εκτελώ τίμια και ενσυνείδητα τα καθήκοντα μου».

Η ουσία είναι, πάντως, ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε καν τη λέξη όρκος αν θέλουμε να λεγόμαστε ορθόδοξοι και να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε τάχα την ορθή πίστη.

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Πηγή: Πενταπόσταγμα

Βαρυσήμαντη επιστολή έστειλε η Ι. Κοινότητα Αγ. Όρους στον Οικουμενικό Πατριάρχη, με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι τον Νοέμβριο, κατά την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα.

Μεταξύ άλλων οι Αγιορείτες αναφέρουν ότι είναι τουλάχιστον καινοφανή όσα συνέβησαν στο Φανάρι και μάλιστα ο λειτουργικός ασπασμός του Πατριάρχη με τον Πάπα, ενώ η αγιορείτικη παράδοση είναι γεμάτη από παραδείγματα αγίων που μίλησαν για την πλάνη και την αίρεση των Λατίνων. Επίσης είναι πολλοί Αγιορείτες, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος, που μαρτύρησαν γιατί δεν δέχθηκαν να «συμφρονήσουν με τους Λατινόφρονες».

Η συνέχιση του θεολογικού διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς, που επιμένουν στις αιρετικές τους δοξασίες, έχει ως μόνο αποτέλεσμα τον σκανδαλισμό των πιστών, αναφέρουν στη συνέχεια.

Τέλος προειδοποιούν τον Πατριάρχη και υπενθυμίζουν ότι πριν από πενήντα χρόνια οι περισσότερες αγιορείτικες μονές διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, όταν εκείνος προχώρησε στην άρση των αναθεμάτων με τους παπικούς.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της επιστολής, το οποίο μόλις πρόσφατα έγινε γνωστό.

Θα απαντήσει ο Πατριάρχης στους Αγιορείτες;

ΚΑΡΥΑΙ  ΤΗι  18ῃ/31ῃ Δεκεμβρίου 2014

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3012

Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι

Τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ

Κυρίῳ κῳ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ωι

Πανσεβάστῳ Πατρὶ ἡμῶν καὶ Δεσπότῃ

Εἰς Φανάριον

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα βαθυσε­βάστως ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν, ὑποβάλλοντες τὸ υἱϊκὸν ἡμῶν σέβας καὶ τὰς ταπεινὰς εὐχὰς διὰ τὴν ἐπὶ θύραις ἐπιτολὴν τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, νυχθημερὸν μνημονεύοντες τοῦ σεπτοῦ Ὑμῶν ὀνόματος ἐν ταῖς πρὸς Κύριον ταπειναῖς δεήσεσιν ἡμῶν.

Ἀξιωθέντες ἐγκαταβιοῦν εἰς τὸ ἱερὸν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Περιβόλιον, τελοῦντες τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας ἤ ἀναγινώσκοντες τὰ τῶν θεοφόρων πατέρων συγγράμματα, ἄλλοτε μὲν τιμῶμεν τὸν ἐν ἁγίοις ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν τὸν Πρῶτον καὶ τοὺς σὺν Αὐτῷ, διότι μὲ τὴν ὁμολογίαν καὶ τὸ αἷμα των «ἐτήρησαν ἄμωμον τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως» «μὴ θελήσαντες συγκοι­νωνῆσαι καὶ συμφρονῆσαι τοῖς Λατινόφροσι» (τροπάριον τρίτης ὠδῆς  καὶ Κοντάκιον), ἄλλοτε δὲ μετὰ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου μακαρίζομεν τὸν Ἅγιον Μάρκον Ἐφέσου τὸν Εὐγενικόν, διότι «ὤφθη ἀνένδοτος ταῖς τῶν ἐναντίων ἐπιφοραῖς, τῆς θείας πίστεως λυμαινο­μένης τοῖς παραχαράκταις Λατίνοις» (Δοξαστικὸν μικροῦ ἑσπερινοῦ) καὶ ἄλλοτε ἀναγινώσκομεν τὸν Ὅσιον Σιλουανὸν ἀναβοῶντα: «Πόσον μακάριοι εἴμεθα οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διότι ὁ Κύριος ἔδωκεν ἡμῖν τὴν ζωὴν ἐν Πνεύματι… Πιστεύω μόνον εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι εἰς Αὐτὴν εὑρίσκεται ἡ χαρὰ τῆς σωτηρίας, ἥτις ἀποκτᾶται διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐν Χριστῷ»!

Ἀνατραφέντες εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην παράδοσιν καὶ μελετῶντες τοὺς ἀγῶνας τῶν πάλαι τε καὶ ἐπ᾽ ἐσχάτων πατέρων διὰ τὴν ἀκαινοτόμητον τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας πίστιν, δυσκολευόμεθα νὰ κατα­νοήσωμεν τὰ διατρέξαντα κατὰ τὰς ἑορτίους ἡμέρας ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρω­τοκλήτου, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν, κατ᾽ αὐτὴν τὴν ἱερωτάτην στιγμὴν τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, ἐξελθόντος ἐκ τοῦ ἱεροῦ βήματος διὰ νὰ δώσῃ λειτουργικὸν ἀσπασμὸν εἰς τὸν ἐνδεδυμένον τὸ ὠμόφορον Πάπαν Ρώμης, ὅστις καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀπήγγειλε τὴν Κυριακὴν προσευχήν!

Ἀκροώμενοι τὴν ἀνησυχίαν τῶν ἐνα­σκου­μένων ἐν τῇ Ἁγιωνύμῳ Πολιτείᾳ πατέρων καί ἀδελφῶν, ἐκφράζομεν τὸν συνέχοντα ἡμᾶς προβληματισμόν, διότι τὰ ὡς ἄνω  πληγώνουν τὸ ὀρθόδοξον δογματικὸν καὶ λειτουργικὸν αἴσθημα καὶ προκαλοῦν σύγχυσιν εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον χριστιανῶν, ἐπαναλαμβανόμενα δὲ δίδουν τὴν αἴσθησιν ὅτι οὐδὲν ὠφελοῦν ἀλλὰ μᾶλλον σκανδαλισμὸς γίνεται, δεδομένης τῆς στασιμότητος τοῦ ἀπὸ δεκαετιῶν ἀρξαμένου θεολογικοῦ διαλόγου, ὥστε τὸ ὅραμα τῆς ἐν ἀληθείᾳ καὶ μιᾷ πίστει ἑνώσεως, νὰ φαντάζῃ ὡς ἀνέφικτος πραγματικότης, ὅτε δὲ μάλιστα πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀπογοητευμένοι ἐκ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐμφορουμένης ἐκ τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν δοξασιῶν τοῦ παπισμοῦ, ἀναζητοῦν διέξοδον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ὡς Ἱερὰ Κοινότης, Παναγιώτατε, ἐθεωρήσαμεν υἱϊκὸν ὄφλη­μα ἵνα μεταφέρωμεν τὴν ἀγωνίαν ἡμῶν, ἐπιποθούντων ἵνα παραμείνῃ ἀπαρα­σά­λευτος ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ ἁγιο­ρει­τικοῦ Σώματος, διότι, δὲν ἀποκρύπτομεν ὅτι ἰδιαιτέρως μᾶς θλίβει καὶ ἀνησυχεῖ τὸ ἐνδεχόμενον ἀναβιώσεως τῶν ἐνταῦθα πρὸ πεντηκονταετίας διαδραματισθέντων γεγο­νότων, τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ ἀπευχόμεθα, ὑφιστάμενοι εἰσέτι τὰς ὀδυνηρὰς συνεπείας αὐτῶν, ὡς ἄλλωστε ἀνεφέρθη Ὑμῖν καὶ διὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀρ. Φ2/7/1679/18.7.2014 ἱεροκοι­νοτικοῦ ἡμῶν γράμματος.

Γινώσκοντες τὸ βαρὺ φορτίον, τὸ ὁποῖον ἐπωμίζεσθε, ὑποβάλλομεν ταῦτα μετὰ πόνου καὶ συνοχῆς καρδίας, υἱϊκῶς παρακαλοῦντες ὅπως πατρικῶς φροντίσητε ἵνα ἀναπαύητε τὰς συνειδήσεις τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε», ἐξαιτούμενοι τὰς πατριαρχικὰς Ὑμῶν εὐχὰς καὶ κατασπαζόμενοι βαθυσεβάστως τὴν Τιμίαν Ὑμῶν Δεξιάν

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι

τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω .

79. Ας ερευνήσουμε, αδελφοί μου, να βρούμε ποιός είναι ο λόγος που μερικές φορές ακούει κανείς έναν προσβλητικό λόγο και τον ξεπερνάει χωρίς να ταραχθεί, σαν να μην άκουσε σχεδόν τίποτα, ενώ άλλοτε με τον ίδιο λόγο αμέσως ταράζεται. Ποιά είναι η αιτία μιας τέτοιας διαφοράς; Άραγε, έχει μια μόνο αιτία αυτό το πράγμα ή πολλές; Εγώ βλέπω ότι έχει μεν πολλές αιτίες, μία όμως είναι η μητέρα, θα λέγαμε, που γεννά όλες τις άλλες. Και εξηγώ πως ακριβώς. Πρώτα - πρώτα συμβαίνει πολλές φορές να προσεύχεται κανείς λέγοντας την ευχή ή να κάνει νοερά πνευματική μελέτη και βρίσκεται, θα λέγαμε, σε ειρηνική ψυχική κατάσταση. Έτσι σηκώνει τον αδελφό του και ξεπερνάει τα λόγια του χωρίς ταραχή. Άλλοτε συμβαίνει να έχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σε κάποιον άλλο και γι’ αυτό σηκώνει όλες τις δυσκολίες που του προξενεί χωρίς να θλίβεται. Πάλι συμβαίνει να έχει κανείς πολύ κακή ιδέα για κάποιον, επειδή αυτός εκδηλώνει απορριπτική διάθεση για το πρόσωπό του. Γι’ αυτό τον περιφρονεί και δεν τον υπολογίζει ως άνθρωπο, ούτε καν καταδέχεται να μιλήσει γι’ αυτόν, ούτε γι’ αυτά που λέει και κάνει.

80. Και σας αναφέρω ένα σχετικό γεγονός για να θαυμάσετε. Ζούσε ένας αδελφός στο Κοινόβιο, πριν εγώ φύγω από εκεί. Και τον παρατηρούσα ότι ποτέ δεν ταραζόταν ούτε στενοχωριόταν με κανέναν, αν και είδα πολλούς αδελφούς να τον βρίζουν με διάφορους τρόπους και να τον προκαλούν. Αλλά ο νεότερος εκείνος σήκωνε με τέτοιο τρόπο όσα δεχόταν από τον καθένα τους, σαν να μην τον ενοχλούσε κανείς. Εγώ λοιπόν πάντοτε θαύμαζα την τόσο μεγάλη ανεξικακία του και επιθυμούσα να μάθω πως απέκτησε αυτή την αρετή. Τον παίρνω λοιπόν, μια φορά, ιδιαίτερα και του βάζω μετάνοια, παρακαλώντας τον να μου πει, ποιό λογισμό είχε πάντοτε στην καρδιά του, όταν τον βρίζει κάποιος ή τον κάνει να υποφέρει, και δείχνει τόσο μεγάλη μακροθυμία. Αυτός τότε μου απάντησε με φυσική απλότητα και ανεπιτήδευτο τρόπο και μου είπε: «Συνηθίζω να φυλάγομαι απ’ αυτούς τους βρωμερούς ανθρώπους και δέχομαι όσα μου κάνουν, όπως ακριβώς δέχονται τα δυνατά και γεροδεμένα σκυλιά τα βασανιστήρια από τα τυραννικά αφεντικά τους». Όταν άκουσα αυτή την απάντηση έσκυψα το κεφάλι μου και είπα με το λογισμό μου. Βρήκε το δρόμο του ο αδελφός! Και αφού σταυροκοπήθηκα έφυγα, παρακαλώντας τον Θεό να σκεπάζει και αυτόν και εμένα.

81. Ώστε συμβαίνει, όπως είπα, και από περιφρόνηση να μην ταραχθεί κάποιος. Αυτό όμως είναι φανερή καταστροφή. Το να ταράζεται όμως κάποιος με τον αδελφό του που τον στενοχωρεί συμβαίνει ή γιατί δεν βρίσκεται εκείνη την ώρα σε καλή ψυχική κατάσταση ή γιατί τρέφει γι’ αυτόν κάποια αντιπάθεια. Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες αιτίες που το προκαλούν αυτό, που έχουν ήδη αναφερθεί με πολλούς τρόπους. Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια, η αιτία κάθε ταραχής είναι το ότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε γι’ αυτές. Γι’ αυτό νοιώθουμε όλη αυτή την κατάθλιψη. Γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ποτέ ανάπαυση. Δεν είναι δε θαυμαστό το ότι ακούμε από όλους τους αγίους ότι δεν υπάρχει άλλη οδός εκτός απ’ αυτήν και βλέπουμε ότι κανένας απ’ όσους ακολούθησαν άλλο δρόμο δεν βρήκαν ανάπαυση, και περιμένουμε εμείς να βρούμε ανάπαυση ή να κρατηθούμε στο σωστό δρόμο, χωρίς να συνηθίσουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας; Πράγματι, ακόμα και αν ο άνθρωπος πετύχει πολλά πνευματικά κατορθώματα, δεν εργαστεί όμως αυτό το έργο της αυτομεμψίας, δεν θα σταματήσει ποτέ να στενοχωρεί και να στενοχωριέται και να χάνει όλους τους κόπους του. Ποιά δε χαρά, ποιά ανάπαυση δεν θα έχει, όπου και αν πάει, όπως ακριβώς είπε ο αββάς Ποιμήν («Είπεν ο Αββάς Ποιμήν, ότι είπε ο Αββάς Αντώνιος, ότι: Η μεγάλη δυναστεία του ανθρώπου εστίν, ίνα επάνω αυτού βάλη το ίδιον σφάλμα ενώπιον Κυρίου, και προσδοκήση πειρασμόν εως εσχάτης αναπνοής») , εκείνος που μέμφεται τον εαυτό του; Γιατί, αν του συμβεί κάποια ζημιά ή κάποια ατίμωση είτε οποιαδήποτε άλλη στενοχώρια, προλαβαίνει και θεωρεί τον εαυτό του ως άξιο του κακού και ποτέ δεν ταράζεται. Υπάρχει μεγαλύτερη ανάπαυση απ’ αυτή;

82. Αλλά μπορεί να πει κάποιος: «Αν με στενοχωρήσει ο αδελφός και ψάξω μέσα μου και βρω ότι δεν του έδωσα καμιά αφορμή, πως μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου»; Πραγματικά, αν εξετάσει κανείς τον εαυτό του με φόβο Θεού, θα βρει ότι οπωσδήποτε έδωσε αφορμή είτε με λόγο, είτε με έργο, είτε κάποια κίνηση. Κι αν ακόμα βλέπει, όπως λέει, ότι ο ίδιος δεν έδωσε απολύτως τέτοια αφορμή στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανόν να τον στενοχώρησε κάποια άλλη φορά ή για το ίδιο θέμα ή για κάτι άλλο. Ή μπορεί κάποιον άλλο αδελφό να στενοχώρησε και έπρεπε γι’ αυτό να υποφέρει ή, πολλές φορές, και για κάποια άλλη αμαρτία. Ώστε αν, όπως είπα, με φόβο Θεού εξετάσει κανείς τον εαυτό του και ψηλαφίσει τη συνείδησή με ακρίβεια, θα βρει οπωσδήποτε ότι είναι ένοχος.

Άλλες φορές πάλι βλέπει κανείς τον εαυτό του να παραμένει ήσυχος και ειρηνικός. Όταν όμως του πει ο αδελφός του κάποιο λυπηρό λόγο, ταράζεται και γι’ αυτό νομίζει ότι δικαιολογημένα στενοχωριέται μαζί του, λέγοντας ότι: «Αν δεν ερχόταν να μου μιλήσει και να με ταράξει, δεν θα έπεφτα στην αμαρτία». Και τούτο δεν είναι μόνο αυταπάτη, αλλά είναι και παραλογισμός. Διότι μήπως αυτός που του είπε τη βαριά φράση του έβαλε στην ψυχή του και το πάθος; Του έδειξε το πάθος που βρισκόταν μέσα του, για να μετανοήσει, αν θέλει, γι’ αυτό. Γιατί αυτός μοιάζει με εκλεκτό ψωμί που εξωτερικά έχει πολύ καλή εμφάνιση, όταν όμως το κόψει κανείς, τότε φαίνεται η μούχλα του. Έτσι και αυτός καθόταν ειρηνικός, καθώς νόμιζε, είχε όμως μέσα του το πάθος και δεν το ήξερε. Μια κουβέντα του είπε ο αδελφός του και έβγαλε τη βρωμιά που βρισκόταν κρυμμένη μέσα του. Αν λοιπόν θέλει να βρει έλεος, πρέπει να μετανοήσει, να καθαριστεί, να προοδεύσει. Να καταλάβει δηλαδή ότι οφείλει να ευχαριστεί μάλλον τον αδελφό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο του προξένησε τόσο μεγάλη ωφέλεια.

83. Διότι κάθε αγωνιστή δεν τον καταβάλλουν και δεν τον επηρεάζουν στο ίδιο μέτρο πάντοτε οι πειρασμοί, αλλά όσο προοδεύει στην πνευματική ζωή, τόσο ελαφρότεροι του φαίνονται. Πραγματικά, όσο προοδεύει η ψυχή, τόσο δυναμώνει και μπορεί να βαστάζει όσα τη βρίσκουν. Όπως ακριβώς, αν ένα ζώο είναι γερό και του φορτώσει κανείς βαρύ φόρτωμα, το σηκώνει εύκολα. Και αν ακόμα τύχει να σκοντάψει, αμέσως σηκώνεται και δεν καταλαβαίνει σχεδόν καθόλου ότι σκόνταψε. Αν όμως είναι ασθενικό και αδύνατο ζώο, τότε και το παραμικρό το γονατίζει. Και αν τύχει να πέσει, έχει ανάγκη από πολλή βοήθεια για να σηκωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Όσο αμαρτάνει, ταλαιπωρείται από την ίδια την αμαρτία. Γιατί η αμαρτία έχει την ιδιότητα να ταλαιπωρεί και να φθείρει αυτόν που την διαπράττει. Επομένως, οτιδήποτε και αν συμβεί, τον καταπονεί. Όταν όμως προκόψει ο άνθρωπος, ξεπερνάει διαρκώς ευκολότερα όλα εκείνα που τον κούραζαν κάποτε. Ώστε το να θεωρούμε αίτιο για όσα μας συμβαίνουν τον εαυτό μας και κανέναν άλλο, μας ευεργετεί πάρα πολύ και μας βοηθά να προκόψουμε και μας αναπαύει. Και πολύ περισσότερο μας βοηθά το να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν παραχωρείται να μας συμβεί χωρίς να είναι κάτω από τη Θεία Πρόνοια.

84. Αλλά λέει κάποιος: «Πώς είναι δυνατόν να μην στενοχωρηθώ αν έχω ανάγκη από ένα πράγμα και δεν μου το δίνουν; Αφού το έχω ανάγκη»; Ούτε τότε δεν δικαιολογείται να κατηγορεί κανέναν ή να θλίβεται. Αλλά, αν πράγματι έχει ανάγκη από κάτι, καθώς λέει, και δεν του το δίνουν, πρέπει να σκέπτεται: Ο Χριστός ξέρει καλύτερα από μένα αν πρέπει να ανακουφισθώ και Αυτός θα συμπληρώσει την έλλειψη αυτού του πράγματος ή αυτής της τροφής». Οι Ισραηλίτες έφαγαν το μάννα στην έρημο σαράντα χρόνια. Και το μεν μάννα ήταν ένα είδος, γινόταν όμως στον καθένα ό,τι είχε ανάγκη. Σ’ αυτόν που είχε ανάγκη από γλυκό, γινόταν γλυκό. Σ’ αυτόν που είχε ανάγκη από αλμυρό, γινόταν αλμυρό. Και μ’ ένα λόγο, γινόταν για τον καθένα ό,τι ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του (Σοφ. Σολ. 16, 21). Έτσι λοιπόν, αν έχει κάποιος ανάγκη από αυγό, και δεν του δίνουν παρά λάχανο, πρέπει να πει με το λογισμό του: «Αν ήταν για το συμφέρον μου, οπωσδήποτε θα μου το έστελνε ο Θεός. Πλην όμως και το ίδιο αυτό το λάχανο μπορεί να το κάνει για χάρη μου θρεπτικό σαν αυγό ο Θεός». Και είμαι βέβαιος ότι στα μάτια του Θεού αυτό ισοδυναμεί με μαρτύριο. Γιατί, πραγματικά, αν κάποιος είναι άξιος να αναπαυθεί, ο Θεός φωτίζει και την καρδιά των Σαρακηνών να τον ελεήσουν κατά την ανάγκη του. (Με την θέση αυτή ο αββάς Δωρόθεος με φυσικότητα και απλότητα υποδηλώνει την πίστη του ότι ο Θεός είναι Κύριος της ιστορίας. Επιμαρτυρεί το «ουδέν απρονόητον και εμελημένον παρά Θεώ» του Μ. Βασιλείου (Έξ. 7, 5) και φανερώνει τη θετική πλευρά της παρεμβάσεως της Θείας Πρόνοιας στη ζωή του ανθρώπου. Αντίθετα, μας θυμίζει το Γραφικό «Εάν πλανηθή ο προφήτης, εγώ επλάνησα αυτόν» (Ιεζ. 14, 9), που φανερώνει ότι και τότε ο Θεός κινείται και πάλι παιδαγωγικά και παρεμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου με τη μορφή της αποκρύψεως της αλήθειας. Πολλές φορές κάνουμε τον εαυτό μας ανάξιο της αλήθειας και τότε παρεμποδίζονται να μας την αποκαλύψουν ακόμη και όσοι είναι αρμόδιοι να το κάνουν. Όποιος όμως είναι άξιος να τύχει της βοήθειας του Θεού, τότε ακόμη και οι εχθροί του τον εξυπηρετούν.)

Αν όμως δεν είναι άξιος να αναπαυθεί ή δεν είναι για το συμφέρον της ψυχής του, και αν ακόμα δημιουργήσει καινούργιο ουρανό και καινούργια γή, δεν βρίσκει ανάπαυση. Φυσικά, άλλες φορές βρίσκει κανείς περισσότερα απ’ όσα του χρειάζονται, θέλοντας να του δείξει την υπερβολική αγάπη που έχει προς τον άνθρωπο και να τον διδάξει την ευχαριστία. Όταν όμως δεν του δίνει αυτά που του χρειάζονται, καλύπτει με το λόγο Του την ανάγκη που θα κάλυπτε το πράγμα που του λείπει και τον μαθαίνει υπομονή. Ώστε, σε κάθε περίσταση, πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον Θεό. Και είτε ευεργετηθούμε, είτε κακοπάθουμε, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον Θεό και να τον ευχαριστούμε για όσα μας συμβαίνουν, προσπαθώντας πάντοτε να διατηρήσουμε την αυτομεμψία. Και να λέμε, όπως έλεγαν και οι Πατέρες, αν μεν συμβεί κάτι καλό, «είναι οικονομία του Θεού», αν δε συμβεί κάτι κακό, «προέρχεται από τις αμαρτίες μας».

Πραγματικά, ό,τι και αν πάθουμε, από τις αμαρτίες μας το παθαίνουμε. Γιατί οι Άγιοι, και όταν ακόμα πάσχουν, υποφέρουν για τη δόξα του Ονόματος του Θεού ή για να φανερωθεί η αρετή τους και να ωφεληθούν πολλοί ή για να πολλαπλασιασθεί η αμοιβή τους από τον Θεό. Για μας όμως τους ταλαίπωρους, πως μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο; Αμαρτάνουμε κάθε μέρα τόσο πολύ και επιδιώκουμε την ικανοποίηση των παθών μας με κάθε τρόπο. Αφήσαμε τον ίσιο δρόμο που χάραξαν οι Πατέρες, δηλαδή την αυτομεμψία, και περπατάμε τους στραβούς δρόμους, κατηγορώντας τον πλησίον. Και ο καθένας ζεί με αμέλεια, τίποτα δεν εφαρμόζει και έχει την απαίτηση από τον πλησίον να τηρεί τις εντολές.

85. Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον, και έλεγε ο μεγαλύτερος για τον μικρότερο: «Του λέω να κάνει κάτι και στενοχωριέται και στενοχωριέμαι κι εγώ, γιατί σκέπτομαι ότι, αν με αγαπούσε και μ’ εμπιστευόταν, θα τον πληροφορούσε ο Θεός να τα δεχθεί». Και ο μικρότερος έλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μου μιλάει με φόβο Θεού, αλλά σαν να θέλει να με διατάζει. Και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν αναπαύεται η καρδιά μου, όπως λένε οι Πατέρες».

(Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, καρπός του μεταπτωτικού ψυχισμού του ανθρώπου, του αφαιρούν κάθε είδους αναπαύσεως της ψυχής του. Τότε μόνο αναπαύεται ο άνθρωπος, όταν πληροφορείται από την συνείδησή του ότι όλα έχουν καλώς και προς τον Θεό, και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του. Ο διάβολος όμως καλλιεργεί ψευδείς πληροφορίες και πλανά τους άπειρους στην πνευματική ζωή. Γι’αυτό και οι αγωνιζόμενοι νηπτικά, την πληροφόρησή τους δεν την δέχονται από τη συνείδησή τους, αλλά μόνο από τον Γέροντά τους ή από τον ίδιο τον Κύριο. «Πληροφορία» είναι η εσωτερική και συνειδητή βεβαιότητα για την ορθότητα πράξεως ή λογισμού ή γνώσεων κλπ. ή για την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού σε κάθε περίσταση.)

Προσέξτε, πως ο ένας έριξε το βάρος στον άλλο και κανείς τους δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Άλλοι δύο, που στενοχώρησαν ο ένας τον άλλο, έβαλαν μεν ο ένας στον άλλον μετάνοια, παρέμειναν όμως ανειρήνευτοι. Και ο μεν ένας έλεγε: «Δεν μου έβαλε με την καρδιά του μετάνοια και γι’ αυτό δεν αναπαύθηκα. Γιατί έτσι έχουν πει οι Πατέρες». Ο δέ άλλος έλεγε: «Επειδή δεν είχε προδιατεθεί με αγάπη προς το πρόσωπό μου, πριν εγώ του δείξω τη μετάνοιά μου, γι’ αυτό κι εγώ δεν αναπαύθηκα». Βλέπετε αυταπάτη, αδελφοί μου, βλέπετε πως διαστράφηκε ο λογισμός τους; Ο Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μου προξενεί το ότι ακόμα και τους Πατέρες χρησιμοποιούμε, σύμφωνα με τα θελήματά μας τα πονηρά, για να χάσουμε τις ψυχές μας. Έπρεπε να πάρει καθένας επάνω του την ευθύνη, να κατηγορήσει τον εαυτό του και να πεί: «Δεν έβαλα ειλικρινά μετάνοια στον αδελφό μου, γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Ο δε άλλος να πεί: «Εγώ δεν είχα την καρδιά μου έτοιμη να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον αδελφό μου, πριν αυτός μου εκφράσει τη μετάνοιά του και γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και οι προηγούμενοι. Ο μεν πρώτος έπρεπε να πεί: «Εγώ μιλάω με αυθάδεια, γι’ αυτό δεν αναπαύει ο Θεός τον αδελφό μου». Και ο άλλος έπρεπε να λογίζεται: «Ο αδελφός μου μού δίνει εντολές με ταπείνωση και αγάπη, αλλά εγώ είμαι ανυπότακτος και δεν έχω φόβο Θεού». Αλλ’ όμως κανένας τους δεν βρήκε τον σωστό δρόμο και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Αντίθετα, καθένας έριξε το βάρος στον άλλον.

86. Να, γι’ αυτό δεν μπορούμε να προκόψουμε, γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτό του. Καθένας αφήνει τον εαυτό του, όπως είπα, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα. Και όλοι μας έχουμε την απαίτηση να τηρούν οι άλλοι τις εντολές του Θεού. Γι’αυτό και δεν μπορούμε να συνετισθούμε να κάνουμε το καλό, γιατί αν ποτέ και το ελάχιστο μάθουμε, αμέσως απαιτούμε από τον αδελφό μας να το εφαρμόσει, κατηγορώντας τον και λέγοντας: «Πρέπει να κάνει αυτό» ή «γιατί αυτό δεν το έκανε έτσι»; Γιατί δεν απαιτούμε καλύτερα από τους εαυτούς μας να εφαρμόζουμε τις εντολές και δεν κατηγορούμε τους εαυτούς μας ως παραβάτες;

Που είναι εκείνος ο Γέροντας, που, όταν τον ρώτησαν «τι περισσότερο βρήκες σ’αυτό τον δρόμο, πάτερ;», απάντησε «έμαθα στο καθετί να κατηγορώ τον εαυτό μου»; Πράγμα που έκανε αυτόν που τον ρώτησε να τον επαινέσει και να του πεί: «Άλλος δρόμος εκτός απ’ αυτόν δεν υπάρχει». Όμοια και ο αββάς Ποιμένας είπε αναστενάζοντας: «Όλες οι αρετές μπήκαν σ’ αυτό το σπίτι, εκτός από μία και χωρίς αυτή δύσκολα στέκεται ο άνθρωπος». Και τον ρώτησαν: «Ποιά είναι αυτή»; Και λέει: «Η αυτομεμψία». Και ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Αυτή είναι η σπουδαιότερη πνευματική εργασία, που έχει να κάνει ο άνθρωπος μέσα του. Να επωμίζεται τα λάθη του απέναντι στον Θεό και να προετοιμάζεται για τους πειρασμούς μέχρι την τελευταία του αναπνοή». Και παντού βλέπουμε ότι αυτό τηρούσαν οι Πατέρες και αναπαύονταν, αναφέροντας τα πάντα στον Θεό, ακόμα και τα πιο ασήμαντα.

87. Τέτοιος ήταν ο άγιος Γέροντας που, όταν αρρώστησε, του έβαλε ο αδελφός του στο φαγητό αντί για μέλι λιναρόλαδο, πράγμα που είναι βλαπτικότατο. Και όμως δεν είπε τίποτα, αλλά έφαγε σιωπηλός την πρώτη και τη δεύτερη μερίδα που του χρειαζόταν, χωρίς να κατηγορήσει τον αδελφό του, λέγοντας: «Με περιφρόνησε». Και όχι μόνο δεν είπε ότι τον περιφρόνησε, αλλά δεν τον λύπησε ούτε με κανέναν άλλο λυπηρό λόγο. Όταν δέ κατάλαβε ο αδελφός τι είχε κάνει, άρχισε να στενοχωριέται και να λέει: «Σε σκότωσα, Γέροντα, κι εσύ μου φόρτωσες την αμαρτία, γιατί δεν είπες τίποτα». Με πόση πραότητα του απάντησε, λέγοντας: «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου. Αν ήθελε ο Θεός να φάω μέλι, θα έβαζες μέλι». Και αμέσως απέδωσε το γεγονός στο θέλημα του Θεού. «Τι ανακατεύεις τον Θεό, καλόγερε; Ο αδελφός έκανε το λάθος και συ λες αν ήθελε ο Θεός; Τι σημαίνει αυτό»; Και απαντάει: «Ναι, αν ήθελε ο Θεός να φάω μέλι, θα μου ’βαζε μέλι ο αδελφός». Και αυτό συνέβη, ενώ ο Γέροντας αρρώστησε τόσο πολύ, ώστε να μην μπορεί για πολλές ημέρες να φάει τίποτα. Και όμως, παρόλα αυτά, δεν αγανάκτησε εναντίον του αδελφού, αλλά απέδωσε το λάθος στο θέλημα του Θεού και αναπαύθηκε. Πολύ σωστά έλεγε ο Γέροντας. Γιατί ήξερε καλά ότι, αν ήθελε ο Θεός να φάει μέλι, και το βρωμόλαδο θα το έκανε μέλι.

88. Εμείς όμως για κάθε πράγμα θεωρούμε υπεύθυνο τον αδελφό μας, κατηγορώντας τον ότι μας περιφρονεί και ότι ενεργεί χωρίς συνείδηση. Και, αν ακούσουμε ένα λόγο, αποδίδοντάς τον αμέσως σε κακή πρόθεση, λέμε: «Αν δεν ήθελε να με πληγώσει, δεν θα το έλεγε». Που να βρεθεί ο άγιος εκείνος προφήτης Δαυίδ που είπε για τον Σεμέι: «Αφήστε τον να καταρασθεί, γιατί ο Θεός του είπε να καταρασθεί τον Δαυίδ» (Βασ. Α’ 16, 10). Τον φονιά πρόσταξε ο Θεός να καταραστεί τον Προφήτη; Ως σοφός και επειδή ήξερε ότι τίποτε άλλο δεν ελκύει τη Χάρη του Θεού στην ψυχή όπως οι πειρασμοί, και μάλιστα όταν έρχονται επί πλέον σε καιρό δοκιμασίας και δύσκολης περιστάσεως, έλεγε: «Αφήστε τον να καταριέται τον Δαυίδ, γιατί του είπε ο Κύριος να το κάνει». Γιατί; «Μήπως δει ο Θεός την ταπείνωσή μου και μού αποδώσει καλό αντί για την κατάρα του». Βλέπεις με πόση σύνεση ενεργούσε ο Προφήτης; Γι’αυτό και διαφωνούσε με όσους ήθελαν να τον υπερασπισθούν, λέγοντας: «Γιατί ασχολείσθε με μένα, παιδιά της Σαρούιας; Αφήστε τον να καταριέται, γιατί ο Κύριος τον παρακίνησε».

Εμείς όμως δεν ανεχόμαστε να πούμε για τον αδελφό μας: «Ο Κύριος τον παρακίνησε».

Αλλά, αν ακούσουμε ένα λόγο, αμέσως νιώθουμε όπως οι σκύλοι. Ρίχνει κανείς επάνω τους πέτρα και αφήνουν αυτόν που τους πετροβόλησε και δαγκώνουν την πέτρα. Έτσι κάνουμε και εμείς. Εγκαταλείπουμε τον Θεό που επιτρέπει να μας βρούν συμφορές, για να καθαριστούμε από τις αμαρτίες μας, και τα βάζουμε με τον αδελφό μας, λέγοντας: «Γιατί μου το ’πε; Γιατί μου το ‘κανε»; Και ενώ μπορούμε απ’ αυτά να έχουμε μεγάλη ωφέλεια, βλάπτουμε τον εαυτό μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι όλα γίνονται με την Πρόνοια του Θεού για το συμφέρον του καθενός. Ο Θεός να μας χαρίσει σύνεση με τις ευχές των Αγίων. Αμήν

(Από τό βιβλίο ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ, Ἔργα Ἀσκητικά, Εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 2000)

Πηγή:Ι. Μ. Παντροκράτορος

Δέος έχει προκαλέσει την Τουρκία μια εξόχως σημαδιακή ανακάλυψη στην βυζαντινή πόλη της Ιεράπολης, στην δυτική Μικρά Ασία, όπου έχει βρεθεί η εκκλησία και ο τάφος του αποστόλου Φίλιππα. Πρόκειται για μια μαρμάρινη πλακά όπου αναγράφεται στην ελληνική γλώσσα η σημαδιακή ευχή-προσευχή, «ΜΝΗΣΤΗΤΗ ΚΑΙ ΤΩ CΩ ΔΟΥΛΟ CΟΥ», που στα τουρκικά αποδόθηκε ως, «Tanrım beni koru», δηλαδή, «Θεέ μου προστάτεψε με»!

Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Taraf, στην περιοχή του Pamukkale, στην επαρχία του Denizli, στις ανασκαφές που γίνονται υπό την αιγίδα της UNESCO στην βυζαντινή πόλη της Hierapolis, βρέθηκε η εκκλησία του αγίου αποστόλου Φίλιππα. Εντός της εκκλησίας αυτής οι Τούρκοι ανέσυραν μια περίτεχνη μαρμάρινη πλακέτα που ανέγραφε στην ελληνική γλώσσα την ευχή, «ΜΝΗΣΤΗΤΗ ΚΕ ΤΩ CΩ ΔΟΥΛΟ CΟΥ». Η εκκλησία αυτή του αγίου Φίλιππου στην Hierapoli, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, βρέθηκε δίπλα από το μνήμα του αγίου Αποστόλου του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι έζησε και δίδαξε τον χριστιανισμό στην περιοχή αυτή της Μικράς Ασίας, όπου και εκοιμήθη. Μετά την ανακάλυψη αυτής της εκκλησίας, άρχισαν οι έρευνες για κάποια ιερά αντικείμενα του ιστορικού αυτού ναού που πιστεύεται ότι ήταν θαμμένα εκεί. Πολύ σύντομα οι έρευνες έφεραν στο φως της δημοσιότητας ένα χαρακτηριστικό χριστιανικό δημιούργημα της εποχής εκείνης στην ελληνική γλώσσα. Το θαυμαστό αυτό δημιούργημα που προκάλεσε το δέος όπως αναφέρεται στου Τούρκους και στους άλλους ερευνητές, ήταν αυτή η μαρμάρινη πλάκα με την πολυ σημαδιακή ελληνική επιγραφή.

Όπως ανέφερε στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, DHA, ο Ιταλός επικεφαλής των ερευνών που διευθύνει η OYNESCO, Francesco D” Andria, από το 2011 οι ανασκαφές ανακάλυψαν τον τάφο του αποστόλου Φιλίππου. Ακριβώς δίπλα από το ιστορικό αυτό μνημείο όπου συνεχίστηκαν οι ανασκαφές, η σκαπάνη έφερε στο φως μια ελληνορθόδοξη εκκλησία που η κατασκευή της ανάγεται στον έκτο αιώνα γι” αυτό και η ιστορική της άξια είναι πολύ μεγάλη. Στην εκκλησία αυτή βρέθηκε επίσης και ένας μεγάλος σταυρός καθώς και ο θρόνος του αρχιεπισκόπου που χοροστατούσε στις θειες λειτουργίες. Εκεί οι εργάτες ανακάλυψαν την μαρμάρινη αυτή επιγραφή με την ελληνορθόδοξη χριστιανική ευχή που προκάλεσε το δέος στους ερευνητές γι αυτό και προβλήθηκε δημόσια στον τουρκικό τύπο.

Το γεγονός αυτής της νέας ανακάλυψης αυτής της σημαδικής ελληνοχριστιανικής επιγραφής έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά αλλεπάλληλων ιστορικών ανακαλύψεων από τους Τούρκους, όλες με καθαρά ελληνορθόδοξο χριστιανικό περιεχόμενο, που δείχνουν πως το ιστορικό ελληνορθόδοξο Βυζάντιο, ή καλύτερα η ιστορική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή η Ρωμιοσύνη, «ανθίζει» ξανά με πραγματικά απροσδόκητο τρόπο στην πατρώα της γη, προκαλώντας σε πολλές περιπτώσεις το δέος των ίδιων των σημερινών κατοίκων της Μικράς Ασίας.

Αποκαλύψεις όπως η χαμένη επισκοπή της κεντρικής Μικράς Ασίας, η χαμένη δεκάτη Πριγκιποννήσος που ήταν το μνημείο του πατριάρχη Μέγα Φωτίου, η   δεύτερη «Παναγίας Σουμελά» κοντά στην Άγκυρα, το κελί του αποστόλου Παύλου και η έδρα της πρώτης ομάδας των οπαδών του στο Ικόνιο, το αγίο «Μαρτυρίο» της Νίκαιας, είναι μερικά μόνο από αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα που φέρνουν ξανά στην επιφάνεια την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (Βυζάντιο), προκαλώντας κυριολεκτιά μεγάλο δέος στην Τουρκία. Σε όλα αυτά προστέθηκε και αυτή η εληνοχριστιανική επιγραφή με το πολύ σημαδιακό της μήνυμα.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

Τὸ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος, αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς ἀπ᾽ ἀρχῆς ἕως καὶ σήμερα καὶ τοῦτο θὰ ἐπαναλαμβάνεται διά παντός. Δύο βασικὰ εἶναι τὰ θέματα ποὺ στοὺς λίγους αὐτοὺς στίχους ἀναπτύσσει στοὺς Κορινθίους καὶ δι᾽ αὐτῶν σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς μέσῳ τῆς ἀποκαλυπτικῆς διαχρονικότητος.

Πρῶτον τὸ θέμα τοῦ φαγητοῦ καὶ δεύτερον τὸ θέμα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων. Τοῦ φοβεροῦ καὶ θανάσιμου ἁμαρτήματος τῆς πορνείας. Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο θέμα, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὰ “βρώματα” καὶ κατὰ πόσο ὁ πιστὸς ἔχει ἐξουσία καὶ μπορεῖ ἐλευθέρως νὰ γεύεται ὅ,τι ἐπιθυμεῖ, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου θὰ μᾶς διαφωτίσει ὅτι “πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει”. Ὅλα ὅσα δὲν ἀπαγορεύει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μπορῶ νὰ τὰ ἔχω. Ὅλα εἶναι στὴν ἐξουσία μου, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ γίνω δοῦλος σὲ τίποτε.

Ἡ “τετραγωνικὴ” θεολογικὴ λογικὴ τοῦ Ἀποστόλου εἶναι καταπληκτική. Γι᾽ αὐτὸ καὶ συνεχίζει: “Τὰ φαγητὰ ἔχουν γίνει γιὰ τὴν κοιλία καὶ ἡ κοιλία διά τὰ φαγητά. Ὅμως ὅλα αὐτὰ ὁ Θεὸς θὰ τὰ καταργήσει στὴν μέλλουσα ζωή ποὺ ἀναμένουμε”. Ἑπομένως μπορεῖ ὁ πιστὸς νὰ γεύεται τῆς τροφῆς (ὅταν ἐπιτρέπεται), ἀρκεῖ νὰ μὴ σκανδαλίζει καὶ φυσικὰ νὰ μὴ ξεχνᾷ ποτὲ πὼς “τρώει γιὰ νὰ ζήσει καὶ δὲν ζεῖ γιὰ νὰ τρώει”. Ὑφίσταται ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο, ἄκρως ἐπικίνδυνο ζήτημα τὸ ὁποῖο εἶχε διαταράξει τὴν πνευματικὴ εἰρήνη στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου καὶ φαίνεται πὼς στὶς ἡμέρες μας ἔχει ἐπανέλθει στὴν χειροτέρα του μορφή, ἀφοῦ φαίνεται πὼς ὑπάρ- χουν κάποιοι, ἀκόμα καὶ ποιμένες, ποὺ τὸ θέμα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων – πορνείας κ.λπ. - τὸ ἀντιμετωπίζουν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ.

Ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὴν καλυτέρα τῶν περιπτώσεων, γιὰ νὰ μὴ ἰσχυριστοῦμε ὅτι οἱ “φιλελεύθεροι” καὶ “νεορθόδοξοι” μὲ μία μονοκονδυλιὰ τοῦ διαβόλου προσπαθοῦν νὰ διαγράψουν τὶς θεόπνευ- στες ἐντολὲς ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν ζητημάτων, ποὺ περιέχονται στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀνέκαθεν βιώνουν οἱ ἅγιοι καὶ φυσικὰ οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ἔ, λοιπὸν “τὸ σῶμα μας δὲν ἔχει δημιουργηθεῖ γιὰ τὴν πορνεία, ἀλλὰ γιὰ τὸν Κύριο. Γιὰ ν' ἀνήκει σὲ Αὐτὸν καὶ νὰ κατοικεῖ ἐντός του ὁ Ἴδιος. Δὲν ἔχει σημασία τὸ ὅτι τὸ σῶμα μετὰ τὸν θάνατο θὰ διαλυθεῖ, ἀφοῦ κάποια στιγμὴ θὰ τὸ ἀναστήσει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ δύναμή του ἀνέστησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό”. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὸ ἀποκορύφωμα μέσῳ ἑνὸς ἐρωτήματος: “Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν;”.

Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ καίριο ἐρώτημα ποὺ θέτει ὁ Ἀποστολικὸς κάλαμος, κονιορτοποιεῖ ὅλα τὰ φληναφήματα τῶν ψευδοθεολόγων, τῶν ξεπεσμένων “νεορθοδόξων” καὶ “μεταπατερικῶν” καὶ ὅσων “ποιμένων περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν” (Α´ Τιμ. στ´ 21). Οὐδέποτε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐδέχθη διά τοῦ βαπτίσματος καὶ τῶν ἄλλων μυστηρίων τὴν υἱοθεσίαν ἐπιτρέπεται νὰ ἁμαρτάνει μὲ ὁποι- αδήποτε βεβαίως ἁμαρτία, πολὺ δὲ περισσότερο μὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ ἀηδιαστικὰ καὶ βδελυρὰ ἁμαρτήματα, διά τὰ ὁποῖα “αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν”. Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ οὐδεμία ἀμφισβήτηση ἐπιδέχονται τίθεται ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα: “Διατὶ ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀρνεῖται νὰ ἀγγίξει καὶ νὰ ἀποκαθάρει τὴν κατάρα τῆς λεγομένης “νεορθοδοξίας” τουτέστιν κακοδοξίας καὶ δαιμονολογίας, ποὺ τὰ τελευταῖα ἔτη ὡς καρκίνωμα πνευματικὸ κατατρώγει ὅ,τι πολυτιμότερο καὶ ἁγιώτερο ὑπάρχει στὸν χῶρο τῆς νεότητος καὶ ὄχι μόνον;”. Ἐννοοῦμε τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἁγνότητα ἕως τοῦ γάμου, τὴν πιστότητα ἕως θανάτου καὶ τὴν εὐλογημένη συζυγία. Τὴν συζυγία ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεὸς καὶ ὅπως τὴν κηρύσσουν οἱ θεοφόροι πατέρες. Τί εἶναι ἐκεῖνο, ἀλήθεια, ποὺ ἐμποδίζει τὸ ὀρθοτομεῖν στὰ ζητήματα αὐτὰ μὲ ἀποτέλεσμα, σὺν τοῖς ἄλλοις, νὰ ἔχουν λιγοστεύσει ἕως σημείου κρίσεως οἱ νέοι ἄνευ κολλημάτων ἱερωσύνης;

Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐμποδίζει τοὺς ἰθύνοντας νὰ κηρύξουν ἐπιτέλους εὐθαρσῶς στὸ ποίμνιο, ποὺ ἔχουν χρεωθεῖ στὸ πετραχή- λι καὶ στὸ ὠμοφόριό τους, αὐτὰ ποὺ τόσο ξεκάθαρα τονίζει ὁ Ἀπ. Παῦλος; Μήπως ὑπάρχουν ψυχολογικὰ πλέγματα καὶ φόβος ἐναντίον τοῦ μακρὰν τοῦ Θεοῦ κόσμου; Ἢ μήπως ἐνοχὲς περίεργες φράσσουν τὰ στόματα καὶ ρίχνουν σὲ μία δαιμονικὴ “χειμερία νάρκη” τὶς καρδιὲς τῶν “διαδόχων τῶν Ἀποστόλων”, ὅπως ἀρέσκονται νὰ τονίζουν ἑαυτοὺς οἱ ποιμένες; Πολλὰ “μπορεῖ” δύναται κανεὶς νὰ ἐξιχνιάσει καὶ στὸν τομέα αὐτὸ τῆς συγχρόνου ποιμαντικῆς, γιὰ τὴν ὁποία νεώτερος ὅσιος μὲ θλίψη πολλὴ ἐτόνιζε τό: “τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται” (Ματθ. ιε΄14). Ὅπως καὶ νὰ 'χει, τὸ πρᾶγμα εἶναι σὲ πολὺ χειρότερο κατάντημα ἀπ' ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ, δοθέντος ὅτι καὶ αὐτὲς πλέον οἱ θεολογικὲς (γράφε σκοτολογικὲς) σχολὲς κατήντησαν περίγελως ἀκόμα καὶ τῶν μουσουλμάνων. Οἱ δὲ σοφὲς κεφαλὲς τῶν καθηγητῶν τῶν ψηφισάντων τὶς μουσουλμανικὲς σπουδές, τώρα πλέον εἰς ἔνδειξιν “συναδελφικῆς ἀλληλεγγύης” πρὸς τοὺς μουσουλμάνους καθηγητές, θὰ ἔχουν ἕνα ἀκόμα πρόσθετο ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῶν “νεορθοδόξων”, τὴν ἀπόλαυση δηλ. τοῦ ἰδιοτύπου μουσουλμανικοῦ παραδείσου μὲ ὅλα τὰ παρελκόμενα...

Ἀδελφοί μου, ὅσοι πιστοί, ὅσοι ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῆς “νέας ἐποχῆς”, “Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου”! Ἂς ἀγωνιστοῦμε ὁ καθένας μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ τὰ χαρίσμα- τά του καὶ ἂς καταρτίζουμε τὶς ὑπάρξεις μας σὲ “ναοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, “ἐπιτελοῦντες ἁγιοσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ” καὶ ταυτοχρόνως ὀρθοτομοῦντες ἀποστολικῶς καὶ πατροπαραδότως πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, πολεμώντας σθεναρῶς καὶ ἀκαταπαύστως τὶς πλάνες ποὺ παρεισφρέουν στὴν θεολογία μας καὶ στὴν ὀρθοπραξία μας. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Mail: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 06/02/2015, Ακτίνες

Ζητούν από ΔΝΤ και ΕΚΤ να σεβαστούν τον ελληνικό λαό.

Υπέρ της Ελλάδας και της Ευρώπης, 300 διανοούμενοι από όλες τις χώρες του κόσμου, συνυπογράφουν επιστολή που δημοσιεύει ο γνωστός ιστότοπος «Μεντιαπάρτ» (Mediapart), του οποίου ιδρυτής είναι ο πρώην διευθυντής της «Μοντ» ΄Εντι Πλενέλ. Με την επιστολή καλούνται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ «να σεβασθούν την απόφαση του ελληνικού λαού και να ξεκινήσουν με καλή πίστη τις διαπραγματεύσεις με τη νέα ελληνική κυβέρνηση για την επίλυση του θέματος του χρέους».

Με υπέρτιτλο στον πρόλογο της ιστοσελίδας: «Και ζήτω η Ελλάδα…Είμαστε όλοι μαζί με την Ελλάδα και την Ευρώπη» υπογραμμίζεται ότι οι υπογράφοντες είναι οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοί από όλον τον κόσμο, ονόματα διάσημα όπως οι: Τζέιμις Γκαλμπρέιθ, Στέφανι Γκρίφιθ Τζόουνς, Ζακ Σαπίρ, Ντομινίκ Μεντά κ.α. Στην επιστολή υπογραμμίζεται ότι:
«Δικαίως η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι είναι αναγκαίος ένας εκ βάθρων επαναπροσανατολισμός, διότι οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν έως τα τώρα αποδείχθηκαν ένα απόλυτο φιάσκο. Δεν προσέφεραν ούτε την οικονομική ανάκαμψη, ούτε τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ούτε την απασχόληση, αλλά ούτε καν τις εξωτερικές επενδύσεις. Αντίθετα αποδείχθηκαν επιζήμιες για την ελληνική κοινωνία και αποδυνάμωσαν τους θεσμούς. Η προσέγγιση που ακολουθήθηκε αποδείχθηκε ξεκάθαρα καταστροφική και δεν επέτρεψε καμία πρόοδο, για την οποία προοριζόταν. Ζητούμε από τους ευρωπαϊκούς εταίρους να λάβουν υπ' όψιν τους αυτήν την πραγματικότητα, στην οποία άλλωστε οφείλεται και η εκλογή της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από άμεσα ανθρωπιστικά μέτρα, έναν μεγαλύτερο κατώτατο μισθό, τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, επενδύσεων και μέτρων για τη διόρθωση και καλυτέρευση των βασικών υπηρεσιών όπως αυτών της υγείας και της παιδείας».

Οι υπογράφοντες αναφέρονται στη συνέχεια στην πάταξη της διαφθοράς και σε ένα πιο αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα που να βασίζεται λιγότερο στον ΦΠΑ. Για να εφαρμοσθούν οι πολιτικές αυτές και να τους δοθεί ο χρόνος να αποδείξουν την αποτελεσματικότητά τους, απαιτούνται κάποια δημοσιονομικά περιθώρια. Στο εν τω μεταξύ, έως ότου επιτευχθούν τα περιθώρια αυτά, η χώρα έχει ανάγκη να χρηματοδοτηθεί από την ΕΚΤ για να σταθεροποιήσει το τραπεζικό της σύστημα. «Ζητούμε από τις ευρωπαϊκές αρχές και από τις κυβερνήσεις, να δοθούν στην Ελλάδα αυτά τα δημοσιονομικά περιθώρια και να διασφαλισθεί αυτή η χρηματοδότηση» υπογραμμίζουν.

Στη συνέχεια, υποστηρίζουν ότι δικαίως η ελληνική κυβέρνηση ζητά μια διαγραφή χρέους απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους, διότι δεν είναι βιώσιμο και όπως και να έλθουν τα πράγματα δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθεί. Επομένως δεν υπάρχει οικονομική απώλεια για τις άλλες χώρες και τους φορολογούμενούς τους. Αντίθετα μια νέα εκκίνηση για την Ελλάδα θα τονώσει τη δραστηριότητα, θα αυξήσει τα εισοδήματα, θα δημιουργήσει απασχόληση και θα επωφεληθούν συγχρόνως και οι γειτονικές χώρες. «Καλούμε επειγόντως τους πιστωτές της Ελλάδας να αδράξουν την ευκαιρία αυτή και να παρουσιάσουν με σαφήνεια και τιμιότητα αυτά τα δεδομένα στους λαούς τους» επισημαίνουν.

Αυτό που διακυβεύεται, εξηγούν, δεν είναι μόνο η τύχη της Ελλάδας, αλλά επίσης το μέλλον της Ευρώπης στο σύνολό της. Μια πολιτική των απειλών, των τελεσιγράφων, της ισχυρογνωμοσύνης και των εκβιασμών, θα ερμηνευόταν στα μάτια όλων ως μια αποτυχία, ηθική, πολιτική και οικονομική του ευρωπαϊκού οράματος. Και καταλήγουν:

«Ζητούμε επειγόντως από τους Ευρωπαίους ηγέτες να απορρίψουν και να καταδικάσουν όλες τις απόπειρες εκφοβισμού και εξαναναγκασμού της κυβέρνησης και του λαού της Ελλάδας. Απεναντίας, η επιτυχία της Ελλάδας μπορεί να υποδείξει το δρόμο για την ευημερία και τη σταθερότητα στην Ευρώπη. Θα επέτρεπε μια αναπτέρωση της δημοκρατίας και θα άνοιγε το εκλογικό παιγνίδι σε άλλες εποικοδομητικές αλλαγές. Είμαστε μαζί με την Ελλάδα και την Ευρώπη για τη δημοκρατία και την αλλαγή. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν την αποφασιστική δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού μέσα σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πρέπει να προχωρήσουν σε μια ρεαλιστική αξιολόγηση της κατάστασης και να δεσμευθούν χωρίς καθυστέρηση στην πορεία για μια λογική διαπραγμάτευση».

Μερικά από τα πρώτα ονόματα των 300 που υπέγραψαν την επιστολή:

Elmar Altvater (FU, Allemagne)

Philippe Askenazy (CNRS, France),

Clair Brown (University of California, Berkley, Etats-Unis)

Dorothee Bohle (Central European University, Hongrie)

Giovanni Dosi, (Pisa Institute of Economics, Italie)

Cédric Durand (Université Paris 13, France)

Gerald Epstein (UMASS, Etats-Unis)

Trevor Evans (Berlin School of Economics and Law, Allemagne)

James Galbraith (University of Texas at Austin, Etats-Unis)

Gaël Giraud (CNRS, France)

Stephany Griffith-Jones (Columbia University, Etats-Unis)

Laura Horn (Roskilde University, Danemark)

Robert Jessop (University of Lancaster, Royaume-Uni)

Steve Keen (Kingston University, Royaume-Uni)

Marc Lavoie (Ottawa University, Canada)

Tony Lawson (Cambridge, Royaume-Uni)

Dimitris Milonakis (University of Crete, Grèce)

Andreas Nölke (Goethe University Frankfurt/Main, Allemagne)

Dominique Meda (Paris Dauphine, France),

El Mouhoub Mouhoud (Paris Dauphine, France)

André Orléan (EHESS, France),

Henk Overbeek (VU University Amsterdam, Pays-Bas)

Mario Pianta (University of Urbino, Italie)

Alfonso Palacio Vera (Computense University of Madrid, Espagne)

Anwar Shaikh (New School for Social Research, Etats-Unis)

Jacques Sapir (EHESS, France)

Robert Wade (LSE, Royaume-Uni)

''ΗΜΕΡΗΣΙΑ''

''The New Daily Mail''

Πηγή: ΝewsΝowgr.com , Άγιος Δημήτριος Κουβαρά

Αναφορά στην κρίση χρέους που αντιμετώπισε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, τα τέλη του 19^ου αιώνα και στο πώς αυτή επηρέασε την διάλυσή της, μερικές δεκαετίες μετά.

Αυτή η ιστορική αναφορά γίνεται γιατί παρά την παρέλευση των δεκαετιών και των αιώνων, η μέθοδος που ακολουθούν τα κέντρα που ελέγχουν το χρήμα για να χειραγωγούν αλλά και να διαλύουν κράτη, είναι περίπου η ίδια.

Ελέγχουν, μέσω των πολιτικών, των κομμάτων αλλά και των ντόπιων κεφαλαιοκρατών το παιχνίδι σε εσωτερικό επίπεδο στο κράτος-στόχο με σκοπό τη δημιουργία πιεστικών αναγκών χρηματοδότησης. Στη συνέχεια έρχονται με δάνεια και καλύπτουν τις ανάγκες αυτές. Όμως, ακριβώς επειδή ο έλεγχος στο εσωτερικό των κρατών συνεχίζεται αυξανόμενος, οι ανάγκες σε δανεισμό αντί να μειώνονται αυξάνονται, με αποτέλεσμα από κάποια στιγμή και μετά το κράτος-στόχος να χάνει την κυριαρχία του, η οποία περνά στην κυριολεξία στα χέρια των δανειστών!

Να δούμε λοιπόν τι έγινε στην περίπτωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Υψηλή Πύλη προσέφυγε για πρώτη φορά στον εξωτερικό δανεισμό το 1854 και μέχρι το 1874 έλαβε συνολικά δεκαπέντε διαφορετικά δάνεια, συνολικού ύψους 239 εκατ. χρυσών λιρών. Από το ποσό εκείνο στα οθωμανικά ταμεία κατέληξαν μόνο τα 127 εκατ. λίρες, αφού τα υπόλοιπα είτε παρακρατήθηκαν από τους δανειστές είτε πέρασαν στα χέρια των μεσαζόντων.

Ο πρώτος δανεισμός έγινε για να αντιμετωπιστούν τα έξοδα του Κριμαϊκού πολέμου και ακολούθησαν οι άλλοι, για να αντιμετωπιστούν οι αυξανόμενες ανάγκες του κράτους, με αποτέλεσμα το 1874 το κράτος να δηλώσει επίσημα αδυναμία πληρωμής ακόμα και των τόκων. Με τη συγκεκριμένη δήλωση το οθωμανικό κράτος υποσχόταν να πληρώνει μόνο το μισό της δόσης, κάτι το οποίο έμεινε στα χαρτιά, αφού ούτε και σ’ αυτό ήταν σε θέση να ανταποκριθεί. Για να αντιμετωπίσει τις αυξημένες δαπάνες του Ρωσοτουρκικού πολέμου, του 1877-78, και αφού είχε κλείσει η πόρτα του εξωτερικού δανεισμού, το οθωμανικό κράτος προσέφυγε στον εσωτερικό δανεισμό, παίρνοντας δάνεια από τους λεγόμενους τραπεζίτες του Γαλατά (1).

Τελικώς, το κράτος, επειδή δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, το 1879 κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εσωτερικούς δανειστές, οι οποίοι απέκτησαν το δικαίωμα να εισπράττουν τους φόρους από τις σφραγίδες, τα αλκοολούχα ποτά, το ψάρεμα, το αλάτι και τον καπνό για δέκα χρόνια. Μετά από την αντίδραση των ξένων δανειστών, το 1881 υπογράφηκε νέα συμφωνία, με την οποία αποκτούσαν δικαίωμα στη είσπραξη των φόρων και οι ξένοι δανειστές, ενώ προστέθηκε και ο φόρος από το μετάξι. Για την είσπραξη των φόρων ιδρύθηκε η Επιτροπή Γενικών Δανείων, γνωστή ως Düyun-u Umumiye, η οποία ήταν επταμελής, με δυο από τα μέλη της αν είναι Τούρκοι και οι υπόλοιποι ένας Άγγλος, ένας Γάλλος, ένα Γερμανός, ένας Αυστριακός και ένας Ιταλός.

Μετά την ίδρυση του φορέα αυτού, ο οποίος ήταν στην ουσία ένα κράτος εν κράτει ή πιο σωστά ένα υπουργείο Οικονομικών δίπλα στο κανονικό, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέστη απολύτως εξαρτημένη από τους ξένους δανειστές, αφού ήταν υποχρεωμένη να παίρνει συνεχώς δάνεια αφ’ ενός μεν για τις αυξανόμενες υποχρεώσεις της και αφ’ ετέρου για την εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων.

Η ως άνω Επιτροπή διαλύθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης, το 1923, αφού τα εξωτερικά χρέη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επιμερίστηκαν στα κράτη που προέκυψαν από την διάλυσή της. από το σύνολο των 140 εκατ. Λιρών, η Τουρκία ανέλαβε το χρέος των 84.597.495 λιρών και η Ελλάδα αυτό των 11.054.534 λιρών.

Η τελευταία δόση για την εξόφληση του συγκεκριμένου χρέους, πληρώθηκε από την Τουρκία το 1954.

Όλο αυτό το διάστημα της υπερχρέωσης και του ελέγχου της από τους δανειστές, η Αυτοκρατορία έχασε από τους δανειστές της Γάλλους την Τυνησία (1869), από τους Άγγλους την Αίγυπτο (1882) και από τους Αυστροούγρους την Βοσνία Ερζεγοβίνη (1908), ενώ το 1908 η Βουλγαρία κήρυξε την ανεξαρτησία της και το 1913 η Κρήτη ενσωματώθηκε με την Ελλάδα.

Ασφαλώς θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οφειλόταν μόνο στο μεγάλο εξωτερικό της χρέος και την αυξημένη επιρροή των δανειστών στη διαχείριση των οικονομικών της. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε τη μεθοδολογία που ακολούθησαν οι δανειστές, για να αυξήσουν την επιρροή τους σε ένα κράτος και στη συνέχεια να εξυπηρετήσουν τους στόχους τους, όποιοι κι αν ήταν αυτοί.

Τέλος και επειδή αρκετοί από τους πολιτικούς μας και από τους κυβερνώντες είναι λίγο πολύ αγράμματοι και απαίδευτοι περί την πολιτική και την ιστορία -αν ήταν αλλιώς δεν θα είχε καταστραφεί η χώρα-, καλό είναι να προβληματιστούν με αυτά που αναφέρονται στο άρθρο και να τα συσχετίσουν με τα δεινά που περνά η πατρίδα μας.

(1)   Συγκεκριμένα, εκείνοι που έδωσαν το πρώτο δάνειο στην Ο. Α. ήταν ο Γάλλος Jacques Alléon και ο Ιταλός Teodor Baltazzi, οι οποίοι στη συνέχεια ίδρυσαν την τράπεζα İstanbul Bankası.
Οι συγκεκριμένοι τραπεζίτες, για να εμποδίσουν την είσοδο των Ρώσων στην Κωνσταντινούπολη, το 1877-78, που θα σήμαινε και την απώλεια όλης της περιουσίας τους, έδωσαν σχεδόν όλα τα μετρητά τους στο Σουλτάνο, χρηματοδοτώντας τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
Μετά από αυτό και μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, ο Σουλτάνος εγγυήθηκε την αποπληρωμή των δανείων από τους τραπεζίτες του Γαλατά και στη συνέχεια αντέδρασαν οι ξένοι δανειστές, για να ιδρυθεί η Επιτροπή Γενικών Δανείων.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/02/blog-post_265.html#.VNZrXy40fIM

Στις αρχές του 2015, οι πληροφορίες για τις πετρελαιοπηγές και τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις που έλεγχε το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ ήταν συγκεχυμένες. Παρόλα αυτά, ήταν γνωστό ότι κατείχε έξι από τα δέκα κοιτάσματα πετρελαίου της Συρίας, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων πετρελαϊκών εγκαταστάσεων του Omar, ενώ στο βορειο-κεντρικό Ιράκ έλεγχε τουλάχιστον τέσσερα μικρά κοιτάσματα πετρελαίου, όπως το Qayyarah, το Ajeel και το Hamrin (δυτικά των κουρδικών επαρχιών).

Σύμφωνα με τους Financial Times, από αυτές τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις πουλούσε κατά μέσο όρο περίπου 80.000 βαρέλια πετρελαίου την ημέρα στην περιφερειακή μαύρη αγορά ενέργειας, κερδίζοντας αρκετά εκατομμύρια δολάρια.

Κάποιες ποσότητες πωλούνταν προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες πετρελαίου σε τοπικό επίπεδο, κάποιες άλλες πωλούνταν στο συριακό καθεστώς, ενώ ένα μέρος μεταφέρονταν στις γειτονικές χώρες μέσω δικτύων λαθρεμπορίου.

Ως γνωστόν, επί εποχής Saddam Hussein είχαν επιβληθεί κυρώσεις στις πωλήσεις του ιρακινού πετρελαίου, γεγονός που προκάλεσε τη δημιουργία παράνομων δικτύων διακίνησης προς την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν.

Αυτή την υποδομή της παράνομης διακίνησης πετρελαίου εκμεταλλεύθηκε και χρησιμοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το Ισλαμικό Κράτος, γεγονός που το ανέδειξε ως «την πλουσιότερη και οικονομικά ανεξάρτητη τρομοκρατική οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο».

Πέρα από τη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους, από τις 23 Αυγούστου 201μ, η έναρξη της διεξαγωγής της πολυεθνικής αεροπορικής επιχείρησης «Εγγενής Αποφασιστικότητα» (Operation Inherent Resolve) είχε και ως στόχο να αποτρέψει τον έλεγχο των συριακών και ιρακινών πετρελαϊκών εγκαταστάσεων από τους τζιχαντιστές. Για παράδειγμα, στα μέσα Οκτωβρίου 201μ, η πολυεθνική δύναμη, που μέχρι τότε είχε διεξάγει περισσότερες από 500 εξόδους στο Ιράκ και τη Συρία, στοχοποίησε και κατέστρεψε κοντά στην πόλη Shadadi (ανατολική Συρία) αρκετές δεξαμενές πετρελαίου και λιπαντικών, μηχανήματα παραγωγής και επεξεργασίας πετρελαίου, καθώς και την υποδομή διακίνησης που χρησιμοποιούσε το Ισλαμικό Κράτος.

Μια εβδομάδα αργότερα, πραγματοποιήθηκαν δύο αεροπορικές επιδρομές ανατολικά της συριακής πόλης Deir ar-Zour, που κατέστρεψαν εγκαταστάσεις και δεξαμενές αποθήκευσης πετρελαίου του Ισλαμικού Κράτους, μειώνοντας παράλληλα την ικανότητα παραγωγής πετρελαίου του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Επίσης, την τελευταία ημέρα του 201μ, δύο αεροπορικοί βομβαρδισμοί κοντά στη συριακή πόλη al-Hasakah είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή τεσσάρων πύργων γεώτρησης πετρελαίου, ενώ στις 5 Ιανουαρίου 2015, μαχητικά αεροσκάφη της πολυεθνικής δύναμης κατέστρεψαν κοντά στη Deir ar-Zour έξι αντλίες και έναν αγωγό πετρελαίου που έλεγχε το Ισλαμικό Κράτος.

Το πετρέλαιο συνιστά σημαντική πηγή εσόδων και το Ισλαμικό Κράτος το χρησιμοποιεί για τη χρηματοδότηση του αγώνα του. Αν και ένας σημαντικός αριθμός των αεροπορικών επιδρομών της πολυεθνικής δύναμης έχουν ως στόχο αφενός την προστασία των πετρελαϊκών υποδομών του Ιράκ και της Συρίας, αφετέρου την καταστροφή όσων πετρελαϊκών υποδομών καταλαμβάνουν οι τζιχαντιστές, εντούτοις το Ισλαμικό Κράτος καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό να αποκομίζει σημαντικά έσοδα από το πετρέλαιο.

Το δεύτερο εξάμηνο του 201μ, οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους συνέχισαν να καταλαμβάνουν περιοχές πετρελαϊκών εγκαταστάσεων τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ. Για παράδειγμα, στις 30 Οκτωβρίου 201μ, ανακοίνωσαν ότι κατέλαβαν τους σημαντικούς τομείς φυσικού αερίου al-Shaer και Jahar της συριακής επαρχίας Homs.

Μια ημέρα αργότερα, ο γενικός γραμματέας του Εθνικού Συνασπισμού της Συριακής Επανάστασης και των Αντικαθεστωτικών ∆υνάμεων, Nasir al-Hariri, προειδοποίησε: «Το Ισλαμικό Κράτος ελέγχει τώρα τις περισσότερες πηγές φυσικού αερίου, πετρελαίου, ηλεκτρικής ενέργειας και νερού της βόρειας και ανατολικής Συρίας" Ο έλεγχος του πλούτου από το Ισλαμικό Κράτος αυξάνει και τη λαϊκή υποστήριξη υπέρ της οργάνωσης"».

Βέβαια, εξαιτίας της παρατεταμένης συγκρουσιακής κατάστασης και της έλλειψης εξειδικευμένου τεχνικού προσωπικού, άρχισε να μειώνεται δραστικά τόσο η ικανότητα εκμετάλλευσης των πηγών ενέργειας από τους τζιχαντιστές, όσο και τα έσοδά τους από τις πωλήσεις πετρελαίου. Για το λόγο αυτό, αμέσως μετά τις επιχειρήσεις του Ιουνίου 201μ στο κεντρικό και βόρειο Ιράκ, το Ισλαμικό Κράτος αναζήτησε μέσα από τζιχαντιστικές ιστοσελίδες ειδικούς εμπειρογνώμονες, που θα του έλυναν τα προβλήματα λειτουργίας των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων που κατέλαβε.

Εκτός από τις αεροπορικές επιδρομές και την έλλειψη εξειδικευμένου τεχνικού προσωπικού, τα έσοδα από τις πηγές ενέργειας άρχισαν να μειώνονται και εξαιτίας της ραγδαίας πτώσης της παγκόσμιας τιμής του πετρελαίου. Μια εμπιστευτική έκθεση, που συνέταξε τον Οκτώβριο του 201μ η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών της Γερμανίας (Bundesnachrichtendienst - BND), κατέληγε στο συμπέρασμα:

«Η οργάνωση κερδίζει πλέον πολύ λιγότερα από την πώληση πετρελαίου, καθώς στη μαύρη αγορά το ένα βαρέλι πωλείται μόνο 25 δολάρια, πολύ λιγότερα από τα 80 δολάρια της (τότε) παγκόσμιας τιμής του πετρελαίου" Το Ισλαμικό Κράτος παράγει περίπου 28.000 βαρέλια πετρελαίου ανά ημέρα, εκ των οποίων μπορεί να εξάγει μόνο τα 10.000 βαρέλια, κυρίως εξαιτίας των αεροπορικών επιδρομών και της έλλειψης εξειδικευμένου τεχνικού προσωπικού. Κατά συνέπεια, τα ετήσια έσοδά του από το πετρέλαιο ανέρχονται περίπου στα 100 εκατ. δολάρια. ∆ηλαδή, πολύ λιγότερα από το ένα δισ. δολάρια, που ήταν η αρχική εκτίμηση της Κεντρικής ∆ιοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών"».

Παρά την παρατεταμένη βία και αστάθεια, η ιρακινή οικονομία χαρακτηρίζεται ως πολλά υποσχόμενη χάριν των τεράστιων πετρελαϊκών της κοιτασμάτων και του αυξανόμενου ενδιαφέροντος των ξένων εταιριών.

Το γεγονός αυτό εξηγεί και την σχεδόν άμεση ανταπόκριση για τη σύσταση και την εκστρατεία της πολυεθνικής δύναμης κατά του Ισλαμικού Κράτους. Να σημειωθεί ότι παρά την υφιστάμενη απειλή των τζιχαντιστών, το Νοέμβριο του 201, παρήγαγε κατά μέσον όρο 3,μ εκατ. βαρέλια ανά ημέρα (3,3 εκατ. βαρέλια/ημέρα τον Οκτώβριο του 201μ), που καθιστούσαν το Ιράκ ως τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα παραγωγής πετρελαίου στον ΟΠΕΚ, μετά τη Σαουδική Αραβία. Αυτή η αύξηση της παραγωγής πετρελαίου οφειλόταν στις αυξημένες επενδύσεις κυρίως δυτικών πετρελαϊκών εταιριών, συμπεριλαμβανομένων της Exxon Mobil, της BP, της Shell και της Total, καθώς στους υψηλής δυνατότητας εξοπλισμούς γεώτρησης των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι δεν ήταν διαθέσιμοι τα προηγούμενα χρόνια.

Αν και η διεθνής τιμή του πετρελαίου παρουσίασε απότομη πτώση το δεύτερο εξάμηνο του 201μ και παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα στις αρχές του 2015, οι διεθνείς

εταιρίες εκτιμούν ότι το Ιράκ παρουσιάζει τεράστιο επενδυτικό ενδιαφέρον, εξαιτίας της ύπαρξης των γιγαντιαίων αποθεμάτων και της χαμηλής τιμής εξόρυξης (περίπου 5 δολάρια το βαρέλι). Μάλιστα, οι εκτιμήσεις αυτές αναφέρουν ότι αν επενδυθούν 620 δισ. δολάρια στην ιρακινή πετρελαϊκή βιομηχανία, τότε μέχρι το 2030 θα προκύψει συνολική παραγωγή πετρελαίου της τάξης των έξι τρισ. Δολαρίων (υπολογιζόμενη με 100 δολάρια/βαρέλι).

Πηγἠ: GeoStrategy

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ λοιμικής νόσου προσλαμβάνει κάθε χρόνο το καρναβάλι, αφού πολλοί δήμαρχοι και άλλοι φορείς επιδεικνύουν ασυνήθιστο ζήλο και κοπιώδη δραστηριότητα για το ποιος θα οργανώσει το εντυπωσιακότερο καρναβάλι ξο­δεύοντας τεράστια ποσά και απασχολώντας εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπων. Και δεν είναι βέβαια μόνο η σπατάλη τόσων χρημάτων, που θα μπορούσαν να διατεθούν σε κά­λυψη άλλων σπουδαίων αναγκών, όχι μόνο στην ανακούφι­ση πτωχών και ενδεών ανθρώπων, αλλά και σε πολιτιστικούς και πνευματικούς στόχους, στη βελτίωση π.χ. των συνθηκών υγείας και παιδείας. Το σημαντικώτερο είναι η ηθική ζημία και βλάβη από την αναισχυντία της γύμνιας, την ξετσιπωσιά της αισχρότητας, τις βωμολοχίες και τα πορνικά άσματα και θεάματα, την παρότρυνση σε σαρκικά αμαρτήματα κάτω μά­λιστα από την ελευθερία κινήσεων που προσφέρει η μάσκα, άσυλο αδιαντροπιάς και αποπροσωποίησης. Κάτω από το προσωπείο ο άνθρωπος παύει να είναι πρόσωπο, που έχει απέναντί του και βλέπει τον Θεό και τους συνανθρώπους — προς + όψις ή —ώψ— και μεταβάλλεται σε απρόσωπο όν, μέ­λος ενός ανωνύμου πλήθους, που κινείται μόνο από εμπα­θείς ορέξεις και επιθυμίες.

Παλαιότερα το καρναβάλι είχε κάποια σεμνότητα στην εμφάνιση όσων έπαιρναν μέρος, και η Εκκλησία το ανε­χόταν, μολονότι κατ' ακρίβειαν καταδικάζεται από τους κα­νόνες· πολύ περισσότερο σήμερα, που έχει υποστή τελεία αλλαγή επί τα χείρω με εισαγόμενα πρότυπα καρναβαλιού από μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, και πολλές φορές με περιφερόμενους και αδρά αμειβόμενους ξένους καρναβα­λικούς θιάσους, όπου κυριαρχούν οι γυμνές γυναίκες. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την διαφαινόμενη σαφή τάση των φορέων που οργανώνουν το καρναβάλι επιστροφής στο παγανιστικό ειδωλολατρικό παρελθόν, απ' όπου κατάγεται το καρναβάλι, με σύγχρονη αδιαφορία και περιφρόνηση των αρχών του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας, που έβαλε τέρ­μα στα παλιά, ξερίζωσε τις κακές συνήθειες και εισήγαγε το νέο άνθρωπο της αρετής και της αγιότητας. Όταν πρόκειται μερικοί να αντισταθούν στο Χριστό και στο Ευαγγέλιο, ξεχνούν τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο και επιστρέφουν αιώνες πίσω, στο σκοτάδι της προ Χριστού εποχής.

Η πόλη της Θεσσαλονίκης και μαζί μ' αυτήν όσες άλλες πόλεις δεν οργανώνουν καρναβαλικές εκδηλώσεις πρέπει να καυχώνται, γιατί δεν μολύνουν την ατμόσφαιρά τους με τις αισχρότητες και βωμολοχίες του καρναβαλιού και δεν αποδιώχνουν έτσι την χάρη και προστασία του Θεού και των αγίων πολιούχων τους. Οι δημοτικοί άρχοντες επίσης πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πιστοί Χριστιανοί λαμβάνουν υπ' όψιν και κρίνουν θετικά ή αρνητικά όλες τις ενέργειές τους, καταδικάζουν δε απερίφραστα όσα καταδικάζουν οι κανόνες της Εκκλησίας.

Και για να μην υπάρχει επ' αυτού καμμία αμφιβολία και αμφιταλάντευση, ούτε εκ μέρους λαϊκών πιστών, ούτε πολύ περισσότερο εκ μέρους κληρικών, οι οποίοι επιδεικνύουν αδικαιολόγητη ελαστικότητα και επιείκεια, παραθέτουμε τον 62 κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος καταδικάζει τις μεταμφιέσεις και τις μάσκες, όπως και τους χορούς και τους αστεϊσμούς, που ελάμβαναν χώρα σε παρόμοιες καρναβαλικές εορτές του παρελθόντος, και επι­βάλλει στους κληρικούς, που μετέχουν την ποινή της καθαιρέσεως, στους δε λαϊκούς την ποινή του αφορισμού: «Τάς ούτω λεγομένας Καλάνδας, και τα λεγόμενα Βοτά, και τα καλούμενα Βουμάλια, και την εν τη πρώτη του Μαρτίου επιτελουμένην πανήγυριν, καθάπαξ εκ της των πιστών πολιτείας περιαιρεθήναι βουλόμεθα. Αλλά μη και τάς των γυναικών δημοσίας ορχήσεις, και πολλήν λύμην και βλάβην εμποιείν δυναμένας. Έτι μην και τάς ονόματι των παρ' Έλλησι ψευδώς ονομασθέντων θεών, ή εξ ανδρών ή γυναικών γινομένας ορχήσεις και τελετάς, κατά τι έθος παλαιόν και αλλότριον του των Χριστιανών βίου, αποπεμπόμεθα, ορίζοντες μηδένα άνδρα γυναικείαν στολήν ενδιδύσκεσθαι ή γυναίκα την ανδράσιν αρμόδιον αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά ή τραγικά υποδύεσθαι· μήτε το του βδελυκτού Διονύσου όνομα την σταφυλήν εκθλίβοντος εν τοις ληνοίς επιβοάν μηδέ τον οίνον εν τοις πίθοις επιχέοντας, γέλωτα επικινείν αγνοίας τρόπω ή ματαιότητος ή τα της δαιμονιώδους πλά­νης, ενεργούντας. Τους ουν από του νυν τι των προειρημένων επιτελείν εγχειρούντας, εν γνώσει τούτων καθισταμένους, τούτους, ει μεν κληρικοί είεν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν, ει δε λαϊκοί, αφορίζεσθαι».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος στο επι­χείρημα ότι με τις καρναβαλικές εκδηλώσεις διασκεδάζουν και ευφραίνονται οι άνθρωποι, ξεφεύγουν από την καθημερινότη­τα, απαντά ότι αυτό είναι τελείως παράλογο, διότι η χαρά και ευφροσύνη πρέπει να συμβαδίζουν με την ηθική και την ευπρέ­πεια. Όταν μεταβάλλεται ένα σπίτι σε πορνείο, είναι εντροπή να ισχυρίζεται κανείς ότι πρόκειται για ηδονή και ευχαρίστηση. Πολύ περισσότερο, όταν ολόκληρες πόλεις μεταβάλλονται σε πορνεία κατά την περίοδο της Αποκριάς. Σε λίγο όλη η Ελλά­δα, η χώρα των αγίων και των μαρτύρων, θα μεταβληθεί σε απέ­ραντο πορνείο. Στατιστικές στη πόλη των Πατρών έχουν δείξει ότι μετά τις καρναβαλικές εκδηλώσεις ο αριθμός των εκτρώ­σεων φθάνει σε ανησυχητικό σημείο: «Πορνείον γέγονέ σου η οικία, μανία και οίστρος, και ουκ αισχύνη ταύτα ηδονήν καλών;».

Οι τρεις πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου ορίσθηκαν από την Εκκλησία για την σταδιακή προετοιμασία των πιστών στους πνευματικούς αγώνες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και όχι για γλέντια και ξεφαντώματα. Είναι περίοδος κατανύξεως, περισυλλογής και μετανοίας (προσθήκη "Αλ. Οψ.": βλέπε και το βιβλίο «Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή» του Αλεξάνδρου Σμέμαν). Τα ευαγγελικά αναγνώσματα του Τελώνου και Φαρισαίου, του Ασώτου Υιού, της Δευτέρας Παρουσίας και Κρίσεως, μαζύ με τους εμπνευσμένους ύμνους, είναι ισχυρή προτροπή προς μετάνοια και επιστροφή· όλο το έτος γλεντούν και διασκεδάζουν οι άνθρωποι. Πότε θα συμμαζευθούν στον εαυτό τους, για να συνέλθουν πνευματικά, να σκε­φθούν υψηλότερα θέματα, να οδηγηθούν στην αυτογνωσία και στην θεογνωσία; Ό, τι πρόκειται να κερδίσουν από τους πνευμα­τικούς αγώνες της Αγίας Τεσσαρακοστής, προλαβαίνει ο Διά­βολος και τους το αφαιρεί με το καρναβάλι, το οποίο οι Άγιοι ονομάζουν «σατανική πομπή». Ό Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης στο βιβλίο του «Χρηστοήθεια των Χριστιανών», αναφερόμενος σε όσα γίνονται κατά τις Απόκριες γράφει: «Κατ' αλήθειαν ημπο­ρεί να ειπή τινάς, ότι τότε οι Χριστιανοί δαιμονίζονται όλοι· διότι χορεύουν, παίζουν, τραγουδούν ασυνειδήτως, έως και αυτοί οι πλέον γέροντες... τότε δεν έχει διαφοράν η ημέρα από την νύκτα· διότι επίσης με την ημέραν και όλη η νύκτα εξοδεύεται εις χορούς και παίγνια και αταξίας και μασκαραλίκια· τότε δια να ειπώ έτσι, πανηγυρίζει η ασέλγεια· εορτάζει η ακολασία· ευφραί­νεται η μέθη· αγάλλεται η τρυφή και ασωτεία· χορεύει ο διάβο­λος με δέκα μανδήλια και συγχορεύει με αυτόν όλον το πλήθος των δαιμόνων διότι όσον κέρδος κάμνουν εις μόνας τας αποκρέας, δεν ημπορούν να το κάμουν εις όλον τον χρόνον».

Όσα σχετικά λέγει ο Άγιος Νικόδημος για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και την ζημία που προκαλούν τα τελειώνει λέγον­τας πως είναι αφροσύνη να καταστρέφουμε προκαταβολικά και να αχρηστεύουμε την Αγία Τεσσαρακοστή· προτρέπει επίσης τους αρχιερείς, τους πνευματικούς και τους διδασκάλους να εμποδίσουν το μεγάλο αυτό κακό. Τώρα οι μεν αρχιερείς και οι πνευματικοί σιωπούν, ενώ έπρεπε να μη ησυχάζουν μπροστά στην επέκταση του κακού, πολλοί δε από τους δασκάλους και τους γονείς οργανώνουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους καρναβα­λικές εκδηλώσεις: «Ασυγκρίτως γαρ είναι μεγαλυτέρα η βλάβη, όπου προσλαμβάνουν εις τάς αποκρέας, πάρεξ η ωφέλεια όπου λαμβάνουν από την ερχομένην Τεσσαρακοστήν ίλεως, ίλεως, ίλεως, να γίνη ο Θεός! Και αυτός είθε να φωτίση τους αγίους Αρχιερείς και πνευματικούς και διδασκάλους να εμποδίσουν τα τοιαύτα κακά, με αφορισμούς και επιτίμια, καθώς προστάζει και ο ξβ' κανών της αγίας και 0ικουμενικής στ' Συνόδου».

1. Χρηστοήθεια των Χριστιανών, εκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ­σαλονίκη 1991 σελ. 35 ε.

Πηγή: Η άλλη όψη 

Είναι αλήθεια ότι μέσα στην Αγ. Γραφή εξυμνούνται δύο πολύ βασικά γνωρίσματα του Θεού: Το Κράτος και το Έλεός Του. Δηλαδή η Δύναμη και τη Ευσπλαγχνία Του. Και οι δύο αυτές ιδιότητες του Καλού μας Θεού φαίνονται παντού μέσα στη Δημιουργία, ιδιαιτέρως όμως φαίνονται στη μέριμνά του και στο ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο, την κορωνίδα της δημιουργίας, μη του λείψει τίποτε «από τα εγκόσμια και υπερκόσμια αγαθά» Του Δημιουργού Θεού μας.

Ο Κύριος λοιπόν είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, παντοδύναμος και οικτίρμων.  Αν όμως όλη αυτή τη δύναμη και την αγάπη την προσφέρει υπέρ του ανθρώπου για τα νόμιμα και ευλογημένα επίγεια αγαθά του, π.χ. υγεία, αυτάρκεια, οικογένεια, εργασία, μόρφωση και επιτυχία, πόσο μάλλον ο Θεός μας εργάζεται φιλάνθρωπα για την σωτηρία μας, “πάντα προς το του πλάσματος συμφέρον οικονομών”. Οι παρεμβάσεις του Θεού και οι επεμβάσεις Του μας οδηγούν στην ζωή, στην ευτυχία κατά Θεόν και στη σωτηρία τελικά.

Είναι αλήθεια τρισμέγιστη: “Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”. Μάλιστα λέγεται στην αγία Γραφή ότι “δεν θα θελήσει ο Θεός να πεθάνει ο αμαρτωλός (νοείται ο καλοπροαίρετος) μέχρις ότου επιστρέψει σε μετάνοια και να ζήσει αιώνια”. Γι αυτό ο Θεός, ο Δημιουργός μας, ο Νομοθέτης, ο Σωτήρας και ο Κριτής μας, φέρεται ως Πατέρας και μας παίρνει από το χέρι, ενίοτε και από το αυτί, παιδαγωγικά, και μας οδηγεί στην πίστη, στη μετάνοια, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, “εκτός της οποίας δεν υπάρχει σωτηρία”.

Λέγει ο εβδομηκοστός δεύτερος ψαλμός: “Εκράτησας της χειρός της δεξιάς μου”, δηλαδή με στήριξες, με βοήθησες, με οδήγησες. “Και εν τη βουλή σου ωδήγησάς με”: Ό,τι έκανες, τόκανες με τη θέλησή σου, βάσει δικού σου σχεδίου. Δεν με κράτησες προσωρινά, αλλά μέχρι τέλους με οδήγησες στον προορισμό μου. “Μετά δόξης προσελάβου με”: Όχι σαν σκουπίδι, όχι σαν απόπαιδο, όχι σαν κάποιον ανεπιθύμητο, αλλά θαυμαστά και ένδοξα, με πήρες κοντά Σου, όπως και στην Παραβολή του ασώτου ο Πατέρας δέχθηκε και τίμησε τον αποστάτη γυιό του...  (Ψαλμ. οβ΄ 23-24)

Αλήθεια, τί σημαίνει ότι κρατάμε κάποιον από το δεξί χέρι;  Σημαίνει ότι είμαστε δίπλα του, κοντά του, οικείοι και τον βοηθάμε αποτελεσματικά με πατρική φροντίδα και αγάπη. Αυτό ακριβώς κάνει και ο Θεός μας. Το λέμε κάθε φορά στην θεία Λατρεία μας: “Αντιλαβού, σώσον, ελέησον και διαφύλαξον ημάς ο Θεός τη ση χάριτι”.

Ο Θεός επίσης δεν οδηγεί απλώς κρατώντας μας από το χέρι, αλλά πολύ συχνά σηκώνει στα χέρια Του τον αγωνιζόμενο, πάσχοντα, πεσμένο και πληγωμένο άνθρωπο, όπως ακριβώς έκανε ο Καλός Σαμαρείτης. Αυτό γίνεται πάντοτε “εκ  Πατρός, δι΄ Υιού, εν Αγίω Πνεύματι”, δι΄αγίων και αγγέλων, όπως κρίνει κάθε φορά ο Κύριος.

Πρέπει λοιπόν να ξέρουμε ότι ο Καλός Θεός ούτε τώρα μας αφήνει ούτε μετά θάνατον, αν θέλουμε βέβαια και μείς να σωθούμε. Μας κρατάει από το χέρι. Τώρα μεν με τη βοήθεια της θείας χάριτος περπατάμε στους δρόμους της αρετής και της αλήθειας. Στην οδό, την αλήθεια και τη ζωή της Εκκλησίας. Με το λόγο Του, με τον πνευματικό μας και τα παραδείγματα των αγίων. Δεν είναι το ίδιο η πορεία στο φως της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας με την πορεία στην σκοτεινή αμαρτωλή ζωή. Αν όμως εμείς θέλουμε να περπατάμε στα σκοτάδια της παρανομίας και όχι στα λευκά, αγνά και καθαρά μονοπάτια του Θεού, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Όλα θα ΄ρθούν στραβά, κακά κι ανάποδα... Γι΄ αυτό λέγει ο πρώτος ψαλμός: “μακάριος ανήρ ός ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη...”. Ας προσέξουμε πάρα πολύ το ρεύμα του κακού, τη νοοτροπία του κόσμου, τις κακές παρέες.

Όλη η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη από αυτή τη συμπόρευση του Κυρίου με τους μαθητές και τους ακροατές Του. Με τις ιεραποστολικές περιοδείες του Χριστού, όπου μαθητές και κόσμος, όλοι, ζούσαν μέσα στη δοξολογία και τον αίνο ενθουσιασμένοι από τη χάρη των θείων λόγων και τα άπειρα θαύματα του Χριστού. Επίσης και στην Π. Διαθήκη η συμπόρευση αυτή φαίνεται στις ωραίες πορείες του λαού του Θεού κάτω από τη θεία Σκέπη του Παντοκράτορος Κυρίου με τα αλλεπάλληλα θαύματα της τροφοδοσίας του λαού Του και τις νίκες του επί “τα βάρβαρα έθνη τα τους πολέμους θέλοντα”.

Τέλος, στο αιώνιο μέλλον του Παραδείσου θα περπατήσει μαζί μας ο Κύριος και μείς μαζί Του στα λευκά. “Ιδού η σκηνή μετά των ανθρώπων”, λέγει στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Δηλαδή θα έχουμε τότε: α] Ζωή με τον Χριστό αδιατάρακτη και αδιάκοπη β] Ζωή μέσα στο φως και στη χαρά γ] Ικανοποίηση όλων των πόθων και προσδοκιών δ] Συντροφιά με τους αγγέλους και τους αγίους ε] Ζωή αναμάρτητη και ασκίαστη στ] Απεριόριστες αποκαλύψεις της αγιότητας και της δόξης του Θεού με την καθοδήγηση του αγ. Πνεύματος ζ] Δόξα και μισθό ουράνιο σε όσους πέρασαν δια πυρός και σιδήρου μέσα στους διωγμούς και τις θυσίες.

Και όλο αυτό το θαυμάσιο και εξαίσιο γεγονός δε θα τελειώνει ποτέ, αλλά θα αυξάνεται σε ποσότητα και ποιότητα. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Έκπληξη, απορίες και ερωτηματικά με ποικίλα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο και όχι μόνον, από μεγάλη μερίδα του θεολογικού κόσμου και του πιστού λαού του Θεού, προκάλεσε η δημοσίευση μιάς πρόσφατης, (15.1.2015), Εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα: «Λειτουργία ιστοσελίδων εκ μέρους εκκλησιαστικών φορέων και εκ μέρους κληρικών και μοναχών».

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 6η  Φεβρουαρίου 2015

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΦΙΜΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ;

Έκπληξη, απορίες και ερωτηματικά με ποικίλα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο και όχι μόνον, από μεγάλη μερίδα του θεολογικού κόσμου και του πιστού λαού του Θεού, προκάλεσε η δημοσίευση μιάς πρόσφατης, (15.1.2015), Εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα: «Λειτουργία ιστοσελίδων εκ μέρους εκκλησιαστικών φορέων και εκ μέρους κληρικών και μοναχών».

Στη παρούσα σύντομη ανακοίνωσή μας δεν θα προσπαθήσουμε, να  σχολιάσουμε λεπτομερώς το περιεχόμενο της επίμαχης αυτής εγκυκλίου. Έχει ήδη δημοσιευθεί στο διαδίκτυο ένα ρωμαλέο, με άριστη  θεολογική και πατερική τεκμηρίωση κείμενο της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών με τίτλο: ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ της Συνάξεως Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών στο υπ’ αριθ. πρωτ.187/Διεκπ.79/15-1-2015 Εγκύκλιο Σημείωμα της Ιεράς Συνόδου με θέμα «Λειτουργίαιστοσελίδων εκ μέρους εκκλησιαστικών φορέων και εκ μέρους κληρικών και μοναχών», στο οποίο παραπέμπουμε τον αναγνώστη. Θα περιοριστούμε στο σχολιασμό ορισμένων μόνο σημείων της Εγκυκλίου.

Κατ’ αρχήν στην Εγκύκλιο απουσιάζει ο θεολογικός λόγος. Απουσιάζει η προσπάθεια θεμελιώσεως των αποφάσεών της στους Ιερούς Κανόνες και την Αγία Γραφή. Εντεύθεν το κείμενο της Εγκυκλίου μοιάζει περισσότερο με νομικό διάταγμα, παρά με ένα θεοφώτιστο εκκλησιαστικό κείμενο, που αποπνέει το άρωμα του ευαγγελικού και πατερικού λόγου. Γι αυτό και καταντά τελικά ένα κείμενο θεολογικά μετέωρο.

Επίσης η Εγκύκλιος κάνει λόγο για «ειδική κυριαρχική σχέση» όσων προσέρχονται «στόν Ιερό Κλήρο καί τόν Μοναχισμό». Λησμονούνται ωστόσο κάποιες βασικές αλήθειες:

Ότι η οφειλόμενη υπακοή στον επίσκοπο δεν μπορεί να έχει κοσμικό και άρα «κυριαρχικό» χαρακτήρα. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι σε καμιά περίπτωση απομίμιση του τρόπου, με τον οποίο κυβερνούν οι κοσμικοί άρχοντες τους λαούς, διότι τότε έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον λόγο του Κυρίου: «οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν υμίν, αλλ’ ός εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ός εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος» (Ματθ. 20,25-27). Ο απόστολος Παύλος σε πλήρη συμφωνία με τον ανωτέρω λόγο του Κυρίου λέγει στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «Ουχ ότι κυριεύομεν υμών της πίστεως, αλλά συνεργοί εσμέν της χαράς υμών» (1,24).  Και στην Α΄ προς Κορινθίους: «Ούτως ημάς λογιζέσθω άνθρωπος, ως υπηρέτας Χριστού και οικονόμους μυστηρίων Θεού» (1,4) και άρα όχι ως κοσμικούς εξουσιαστές.

 Η υπακοή προς τον επίσκοπο οφείλει να έχει καθαρά πνευματικό χαρακτήρα. Ο κατώτερος κλήρος υποτάσσεται στον οικείο επίσκοπο, διότι και αυτός με την σειρά του υποτάσσεται στον Χριστό, τηρεί τις εντολές του Χριστού, τηρεί τους Ιερούς Κανόνες, τηρεί τις φρικτές υποσχέσεις, που έδωσε κατά την ώρα της χειροτονίας του, ότι  θα φυλάσσει τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως και δεν θα παρεκκλίνει από αυτά ούτε στο ελάχιστο. Πράγμα που σημαίνει κατ’ επέκτασιν, ότι θα καταπολεμεί κάθε αίρεση και πλάνη, που οδηγεί το ποίμνιό του στη απώλεια. Όταν όμως ο οικείος επίσκοπος δεν τηρεί τους Ιερούς Κανόνες, όταν για παράδειγμα τους καταπατεί, συμπροσευχόμενος με αιρετικούς, ή επιτρέπει σε αιρετικούς να εισέρχονται και να ασπάζονται την αγία Τράπεζα, ή όταν αντί να καταπολεμήσει την αίρεση σιωπά ενόχως, ή, (το χειρότερο), προωθεί την αίρεση εκφράζοντας αιρετικές και κακόδοξες θέσεις,  τότε πώς μπορεί να έχει την απαίτηση της υπακοής από τον κατώτερο κλήρο και τον μοναχισμό; Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Πως ουν ο Παύλος φησι "πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε"; Ανωτέρω ειπών, "ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν", τότε είπε, "πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε". Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός η, και μη πειθώμεθα; Πονηρός, πως λέγεις; ει μεν πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών• ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου» (Υπόμνημα εις την προς Εβραίους Επιστολήν, Ομιλία ΙΔ΄, 1, ΕΠΕ 25, σ. 372). Άρα λοιπόν ο επίσκοπος δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ένα δικτάτορας, που απαιτεί στανικώ τω τρόπω, να επιβάλλει αυθαίρετα τις αποφάσεις του μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται σε θέση εκκλησιαστικής ισχύος και υπεροχής. Οι σχέσεις που τον συνδέουν με τον κατώτερο κλήρο και τον μοναχισμό δεν μπορεί είναι διοικητικές- υπαλληλικές, αλλά πρωτίστως πατρικές και πνευματικές.

Οι σχέσεις υπακοής των κατωτέρων κληρικών και μοναχών προς τον οικείο επίσκοπο, όπως επίσης και οι σχέσεις υπακοής των επισκόπων στις συνοδικές αποφάσεις της ιεραρχίας σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αίρει το αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, (βλέπε άρθρα του Συντάγματος 5  παρ. 1, 5Α, 14 παρ. 1 καί 2), σε μια ελεύθερη δημοκρατική κοινωνία, απλούστατα διότι έχουν και αυτοί τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Η κληρική, ή η μοναστική τους ιδιότητα δεν τους καθιστά πολίτες δευτέρας κατηγορίας έναντι της πολιτείας με μειωμένα πολιτικά δικαιώματα. Κάθε απόπειρα καταργήσεως, ή περιορισμού των είναι παράνομη, όχι μόνο έναντι της πολιτείας, αλλά και έναντι του Θεού, διότι στραγγαλίζει την  ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου, η οποία συνιστά βασικό και θεμελιώδες γνώρισμα του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού δημιουργηθέντος ανθρώπου.

Η Εγκύκλιος μεταξύ των άλλων καθορίζει και το περιεχόμενο των κειμένων, που επιτρέπει να δημοσιεύονται στις ιστοσελίδες των Ενοριών, ιερών Μονών κ.λ.π. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός, ότι ουδείς λόγος γίνεται για κείμενα αντιαιρετικού περιεχομένου, ωσάν οι ποικίλες αιρέσεις και μάλιστα η παναίρεση του Οικουμενισμού, να έχουν αντιμετωπιστεί επιτυχώς από την ιεραρχία με κατάλληλα ποιμαντικά μέτρα και συνοδικές αποφάσεις και δεν αποτελούν πλέον κίνδυνο για τον πιστό λαό του Θεού. Αντίθετα ως «αίρεση» χαρακτηρίζεται  κάθε «λόγος παραταξιακός, προπαγανδιστικός καί σχισματικός πρός τόν επιχώριο επίσκοπο ή τούς άλλους εκκλησιαστικούς ηγέτες». Μ’ άλλα λόγια η Εγκύκλιος δεν «βλέπει» πουθενά αλλού την αίρεση, παρά μόνον στον «παραταξιακό, προπαγανδιστικό κ.λ.π.» λόγο. Κατ’ αρχήν κανένας δεν διαφωνεί, ότι κάθε «παραταξιακός κ.λ.π» λόγος θα πρέπει να πατάσσεται και οι κληρικοί, ή μοναχοί, που ευθύνονται για παρόμοια παραπτώματα, να παραπέμπονται στα αρμόδια εκκλησιαστικά δικαστήρια. Ωστόσο ο εντοπισμός της αιρέσεως μόνο στον παρά πάνω λόγο σε συνδυασμό με την ασάφεια και την αοριστία, με την οποία, διατυπώνεται ο λόγος αυτός, εγείρει εύλογα πολλά ερωτήματα: Είναι «παραταξιακός κ.λ.π» ο λόγος, που ελέγχει την αίρεση του Οικουμενισμού; Ο λόγος που ελέγχει κακόδοξες οικουμενιστικές θεωρίες, που διατυπώνονται από αρχιερείς και πατριάρχες; Ο λόγος που ελέγχει τις συμπροσευχές και άλλες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων; Ο λόγος που ελέγχει την σιωπή πολλών ιεραρχών απέναντι στην αίρεση του Οικουμενισμού; Ο λόγος που εκφράζει την αγωνία για την αδράνεια να καταπιαστούμε και να αντιμετωπίσουμε φλέγοντα και καυτά θέματα, όπως το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών, ο αντιρατσιστικός νόμος, η ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στο Βοτανικό, η κατάργηση της αργίας της Κυριακής, η παρουσίαση βλασφήμων θεατρικών έργων τύπου  Korpus Christi, οι παρελάσεις ομοφυλοφίλων κάθε χρόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η ίδρυση κατευθύνσεως ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, κακόδοξες θέσεις ιεραρχών, που παρουσιάζουν τον Παπισμό ως Εκκλησία σε παπικές εκδηλώσεις και ημερίδες  και πολλά άλλα; Όπως δε πολύ εύστοχα σημειώνει το κείμενο της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών, που μνημονεύσαμε παρά πάνω: «ο ελεγκτικός των κακώς εχόντων και κακώς πραττομένων λόγος αποτελεί αξιόποινη «αίρεση», ενώ η ίδια η (ελεγχόμενη) αίρεση αποκλείεται του ελέγχου»; Ας μας εξηγήσει η ιεραρχία εάν όλες τις παρά πάνω περιπτώσεις, που αναφέραμε τις θεωρεί λόγο «παραταξιακό κ.λ.π».

Φοβούμεθα, ότι επιχειρείται φίμωση του αντιαιρετικού λόγου και ότι η φίμωση αυτή στοχεύει σε συγκεκριμένους αποδέκτες. Στοχεύει σε κάποια συγκεκριμένα ιστολόγια, τα οποία με παρρησία και θάρρος ορθώνουν Ορθόδοξο ομολογιακό λόγο και ασκούν ενοχλητική κριτική σε λόγους και πράξεις εκκλησιαστικών προσώπων, που σκανδαλίζουν και εξοργίζουν τον κλήρο και τον πιστό λαό του Θεού. Είναι φανερό, ότι η Εγκύκλιος «φωτογραφίζει» συγκεκριμένα ιστολόγια, που ελέγχουν επισκοπικά ολισθήματα, ιδιαιτέρως επί θεμάτων Οικουμενισμού και εκκοσμικεύσεως, προκαλώντας, κατ αυτόν τον τρόπο την αντίδραση των θιγομένων προσώπων.

Δεν αρνούμεθα, ότι και από την πλευρά των ιστολογίων γίνονται λάθη και υπερβολές . Ουδείς αλάθητος και ουδείς αναμάρτητος. Για παράδειγμα παρατηρήθηκαν άκρως μεμονωμένα φαινόμενα ιστολογίων, τα οποία φιλοδοξούσαν να υποκαταστήσουν την ζώσα ποιμαντική διακονία δια της εικονικής πραγματικότητας του διαδικτύου. Έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις αναφοράς πολλών πιστών σε κληρικούς ιερών προσκυνημάτων με e-mail, εξομολογήσεις μέσω Skype, ή περιπτώσεις, όπου μέσω του διαδικτύου και ιδιαίτερα μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, (facebook), εκδηλώνονται φαινόμενα ανηθικότητας και βαρυτάτου σκανδαλισμού των πιστών. Αυτά είναι ατοπήματα, που κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί. Άλλο όμως αυτό και άλλο, να καταργείται με Συνοδική Εγκύκλιο συνολικά ο υπό των ιστολογίων εκπεμπόμενος αντιαιρετικός και ομολογιακός λόγος! Τα όποια λάθη, μπορούν να αντιμετωπίζονται και να διορθώνονται κατά περίπτωσιν με κατάλληλες ενέργειες από την πλευρά της ιεραρχίας και αφού δοθούν οι αναγκαίες εξηγήσεις εκατέρωθεν προς άρσιν τυχόν παρεξηγήσεων. 

Ασφαλώς δεν είναι παράξενο να γίνονται λάθη όχι μόνον σε προσωπικό, αλλά και σε συνοδικό επίπεδο. Έχουμε πολλά παραδείγματα αποτυχημένων, ή ακόμη και κακοδόξων αποφάσεων στην εκκλησιαστική μας ιστορία. Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι η απόσυρση της Εγκυκλίου με την παρούσα της μορφή θα αναβαθμίσει το κύρος της ιεραρχίας απέναντι στον ελληνικό λαό, ενώ αντίθετα τυχόν προσπάθεια εφαρμογής της, θα πυροδοτήσει αναπόφευκτα ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις και θα προκαλέσει νέες δημοσιεύσεις. Πιστεύουμε, ότι η απόσυρσή της αποτελεί μια πράξη ενδεδειγμένης και συνετούς εκκλησιαστικής πολιτικής.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των παραθρησκειών.

Πηγή: Θρησκευτικά

Είναι νωπές οι μνήμες από το ναυτικό ατύχημα του Ιταλικού Ε/Γ-Ο/Γ «Norman Atlantic», το οποίο είχε ναυλώσει η ελληνική ΑΝΕΚ, που συνέβη στις 28 Δεκεμβρίου 2014 στην Αδριατική. Η φωτιά που ξέσπασε στο γκαράζ του πλοίου, ενώ έπνεαν άνεμοι έντασης τουλάχιστον 10 μποφόρ, είχε σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει η επιχείρηση διάσωσης των επιβατών, και να εξελιχθεί σε τραγωδία… Μια σορός βρέθηκε απανθρακωμένη μέσα σε καμένο φορτηγό αυτοκίνητο και εννέα στη θάλασσα. Εννέα Έλληνες είναι ακόμα αγνοούμενοι και οι συγγενείς τους δεν έχουν απολύτως κανένα νέο. Δύο ναυτικοί του Αλβανικού ρυμουλκού «Ιλλυρία» έχασαν τη ζωή τους όταν ο κάβος που επεχείρησαν να προσδέσουν στο φλεγόμενο πλοίο έσπασε.

Ένα μήνα μετά, την 30 και 31/1/2015, νέα ατυχήματα συνέβησαν στα γκαράζ δυο επιβατηγών-οχηματαγωγών πλοίων που εκτελούσαν, εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής - ίσως και πάνω από 10 Μποφόρ - το ίδιο δρομολόγιο. Πολλά φορτηγά μετακινηθήκαν, με αποτέλεσμα να πάθουν υλικές ζημιές, χωρίς ευτυχώς να σημειωθεί κανένας τραυματισμός.

Μετά από όλα αυτά, τίθεται εύλογα το ερώτημα : Πώς είναι δυνατόν ένα πλοίο, και μάλιστα επιβατηγό, να αποπλέει με τόσο άσχημες καιρικές συνθήκες ;

***

Είναι γεγονός ότι τα μεγάλα ναυτικά ατυχήματα, οδηγούν τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς στην υιοθέτηση, αυστηρότερων κανονισμών, οδηγιών και συμβάσεων ώστε, αν όχι να εξαλειφθούν, τουλάχιστο να μειωθούν. Θα αναφέρω ενδεικτικά τρεις τέτοιες περιπτώσεις με διεθνές, ευρωπαϊκό και ελληνικό ενδιαφέρον.

Η βύθιση του ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ το 1912, όπου έχασαν τη ζωή τους 1.503 άτομα από τους 2.208 επιβαίνοντες, ήταν οι κύριος λόγος που δυο χρόνια μετά, το 1914, έγινε η πρώτη Διεθνής Σύμβαση Περί Ασφαλείας Ανθρώπινης Ζωής εν Θαλάσση, γνωστής ως ΠΑΖΕΘ – SOLAS.

Τα ναυτικά ατυχήματα των Δ/Ξ ERIKA (Δεκέμβριος 1999) και PRESTIGE (Νοέμβριος 2002) στις Γαλλικές και Ισπανικές ακτές αντίστοιχα, τα οποία μέσα σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες κόπηκαν στα δυο και προκάλεσαν οικολογική καταστροφή, έκαναν την Ευρώπη να πάρει νέα μετρά. Έτσι εκδόθηκε η Κοινοτική Οδηγία 2002/59 η οποία εκτός άλλων προβλέπει και τον (προ)καθορισμό περιοχών καταφυγής για την αντιμετώπιση περιστατικών πλοίων που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης ή κίνδυνου. Η χώρα μας με την αριθ. 2411.1/07/18-06-2003 Απόφαση ΥΕΝ (ΦΕΚ 850 Β/27-6-2003) την ενσωμάτωσε στο εσωτερικό της δίκαιο.

Στις 8-12-1966 συνέβη στην Ελλάδα το τραγικό ναυάγιο του Ε/Γ-Ο/Γ «ΗΡΑΚΛΕΙΟ». Το πλοίο είχε αποπλεύσει από Χανιά για Πειραιά. Κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα η σφοδρή θαλασσοταραχή με τα 9 BF προμήνυε την καταστροφή. Παρέσυρε στον υγρό τάφο του, μέσα σε λίγα λεπτά, 247 άτομα. Μόλις 47 σώθηκαν.

Το ναυάγιο αυτό, αφύπνισε το Ελληνικό κράτος και έγινε αφορμή για πολλές εξελίξεις. Θεσμοθετήθηκε το απαγορευτικό απόπλου λόγω καιρού, οργανώθηκε ο ‘’Θάλαμος Επιχειρήσεων’’ για την έρευνα και διάσωση, μπήκαν οι πρώτες ιδέες για την δημιουργία των Ναυτιλιακών Εταιρειών Λαϊκής Βάσης κ.ο.κ.

Στο θέμα της απαγόρευσης του απόπλου λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, μετά το ναυάγιο του «ΗΡΑΚΛΕΙΟ». και μέχρι τη νομοθετική ρύθμιση, εξέδωσε την αριθ. 106771/8-12-1967 Εγκύκλιο με συγκεκριμένες οδηγίες για την ομοιόμορφη εφαρμογή του απαγορευτικού του απόπλου από όλες τις Λιμενικές Αρχές.

Στη συνέχεια, με το άρθρο 42 του Ν.Δ 187/1973 «Περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου» προβλέφτηκε η έκδοση σχετικού Π.Δ και εκδόθηκε το Π.Δ 852/1976 «Περί απαγορεύσεως απόπλου εν περιπτώσει δυσμενών καιρικών συνθηκών» ΦΕΚ 312^Α/23-11-1976, το οποίο ισχύει και σήμερα. Όμως, το Π.Δ 852/1976 δεν προβλέπει απαγόρευση απόπλου για τα πλοία με ξένη σημαία (άρθρο 2).

***

Όπως το τραγικό ναυάγιο του «ΗΡΑΚΛΕΙΟ» αφύπνισε τότε το Ελληνικό κράτος, έτσι και σήμερα το τραγικό ναυτικό ατύχημα του Ιταλικού Ε/Γ-Ο/Γ «Norman Atlantic» στην Αδριατική, πρέπει να αφυπνίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και να προβεί στην τροποποίηση-συμπλήρωση της οδηγίας 2002/59/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 27ης Ιουνίου 2002 ‘’Για τη δημιουργία κοινοτικού συστήματος παρακολούθησης της κυκλοφορίας των πλοίων και ενημέρωσης’’, έτσι ώστε να περάσει σε όλες τις Ευρωπαϊκές Λιμενικές Αρχές η απαγόρευση του απόπλου, τουλάχιστον των επιβατηγών δρομολογημένων πλοίων, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, απόφαση την οποία τώρα παίρνει ο πλοίαρχος.

Η Οδηγία 2002/59/ΕΚ, στοχεύει κυρίως στην προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος. Καιρός είναι να προστατευτεί και η ανθρώπινη ζωή, γατί χωρίς αυτή, δεν έχει αξία το θαλάσσιο περιβάλλον.

Αλεξανδρούπολη Φεβρουάριος 2015

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Πέρασαν έξι χρόνια, που έφυγε από κοντά μας ο μακαριστός, Νικόδημος Γρηγοριάτης, Αγιορείτης Μοναχός.

Αγαπητέ αδελφέ, να χαίρεσαι, καθώς οι βιοτικές μέριμνες η σύζυγος και οι δουλειές δεν τελειώνουν..

Θέλω να γράψω για τον αδελφό Νικόδημο, όμως στενοχωριέμαι, όταν τον θυμάμαι. Δεν θέλω να θυμάμαι ότι έφυγε από κοντά μας, γιατί πονώ. Δεν θέλω όμως να πονώ, γιατί πιστεύω ότι με τη χάρη του Θεού, σε καλύτερο μέρος βρίσκεται, εν χορώ αγγέλων εν μέσω παραδείσω, μόνος με μόνο τω Θεώ, όπως συνήθιζε να λέει και αυτός. Τι είναι τούτη τελικά η δύναμη που ενώνει για πάντα αγνώστους  πιότερο από το αίμα των συγγενών; Λες τάχα να’ ναι τούτη η αγάπη μεταξύ των μαθητών, που λέει στο ευαγγέλιο ο Θεός; Ή μήπως είναι τούτη η αγάπη των Αγίων μαρτύρων, προς τον σταυρωθέντα Χριστό ; Αλήθεια σου λέω, στον εν Χριστώ μαραθωνοδρόμο, Νικόδημο, με την σκιά του βοηθό και από την αμαρτία μου χωλός, προσπάθησα ίσα  ίσα, λίγο, κοντά του, κάποτε να βρεθώ. Ειλικρινά σου λέω πάλι, δεν γνωρίζω πως, έγινε τούτο το θαύμα, έναν άγνωστο να υπερ-  αγαπώ !! Είναι μήπως η λήθη παρηγοριά ή είναι τάχα ο χρόνος βάλσαμο μες στην καρδιά ;

Εξίσταμαι και απορώ !! Άσε με αδελφέ μου, δεν με ακούς, πονώ, και να γράψω που μου ζητάς , θέλω, αλλά δεν μπορώ ! Πώς τον Νικόδημο τον Γρηγοριάτη, με λίγες λέξεις, να περιγράψω μου ζητάς; Όταν χιλιάδες κτύποι της καρδιάς του ασκητού, σταυρωθέντα  Χριστό βίωναν καθημερινά !Πώς ο μάρτυρας  λίγο πριν το θάνατο, κουράγιο δίνει σε μας τους θεατές; Ούτε αυτό το μυστήριο γνωρίζω, δε μπορώ να το εξηγήσω, όσο και αν με ρωτάς.

Έφυγε από κοντά μας το κατανοώ, Θεός Κύριος γνωρίζει για όλα αυτά, τ΄ άγια μυστήρια τα απ΄ αιώνως κρυφά! Προσπάθησε, άφησε τον εφήμερο πόνο μακριά και προσήλωσε τα μάτια στον Χριστό. Αυτό είναι το μήνυμα του Νικοδήμου  στα αδέλφια του, σ΄ όλους εμάς.

Συγχώρα με αδελφέ, μα όπου κοιτάζω όπου βρεθώ, βλέπω ανθρώπους, ολούθε τριγύρω να κοιτούν, εκτός από τον δρόμο του Χριστού. Άστα, μη σε βασανίζουν τα γήινα, τα σκιώδη, τα παροδικά, δεν τα κατάλαβες ότι  σαν ατμός, μια μέρα θα εξαφανιστούν όλα αυτά. Μας τα δίδαξε ο αγαπημένος αδελφός, με λόγο, με πράξεις και με φως! Θυμήσου και συ αδελφέ το πράο βλέμμα του που ήταν συνεχώς, καρφωμένο στο σταυρό. Λύσεις σε όλα τα θέματα δεν υπάρχουν όταν  εγωιστικά προσπαθώ να βρω, και  η λίγη ηρεμία μέσα μου φεύγει όταν τους άλλους με πείσμα νουθετώ !

Με τον εγωισμό, τα μαύρα σύννεφα του θυμού και της απιστίας πάνω μας τραβούμε, κι όταν για να φύγουν τα φυσούμε, ακατόρθωτο φαντάζει από δαύτα να απαλλαγούμε.

Με συνείδηση υπνωτισμένη, με ρούχα καθαρά, περπατούμε για την αγρυπνία… Καταλάγηθι  πρώτα με τον αδελφό λέγει ο Κύριος κι ύστερα πήγαινε στην ακολουθία.

Πώς οι ταλαίπωροι ζητούμε πολλάκις το ύψιστο δώρο του Θεού, την Θεία Κοινωνία; Όταν με τις πράξεις μας εκάναμε εχθρούς, όλη την κοινωνία.

Πώς μες τα μάτια την πανάγαθη αγάπη θα ιδούμε ,τον αίροντα, του κόσμου την αμαρτία; Όταν με το στανιό στον συγγενή, στον φίλο ομιλούμε, ενώ θαρρώ εντολή έχουμε απ΄ τον Δεσπότη Χριστό και τον εχθρό να αγαπούμε !

Χριστιανοί κατ’ όνομα και όχι στην ουσία, είναι αδύνατο να κληρονομήσουμε την αιώνια βασιλεία. Σε παρακαλούμε Κύριε μη μας χρεώσεις και αυτήν  την αμαρτία, σαν τους τυφλούς Φαρισαίους, που δεν ήξεραν τι πάει να πει φιλανθρωπία; Διότι ουδείς θα κάτσει εις τα δεξιά σου κατά την φοβερή, Δευτέρα Παρουσία !

Όλοι οι μαθητές και αδελφοί, ας ενώσουμε βλέμματα ελπίδα και προσευχή, προς την Αγάπη την εσταυρωμένη, την ουράνια, την παντοτινή, να μας μάθει  κι εμάς  να συμπονούμε όλον τον κόσμο, με αγάπη σταυρική..

Τούτο μας διδάσκουν  οι Άγιοι πατέρες και Νικόδημος θαρρώ, τα λόγια και τις πράξεις του Κυρίου να ακολουθώ, εάν θέλω στο τέλος να σωθώ .Κάνε με να κλάψω, κάνε με να στενοχωρηθώ, αφού το θέλεις για την σωτηρία μου κάνε με να μπορώ στου Νικοδήμου, τον τρόπο σκέψης και ζωής, να πορευτώ. Πώς τα λόγια του να ξεχάσω τα εκφραστικά; Μες τα αυτιά μου με δύναμη, ρήματα ζωής ηχούν εκκωφαντικά !

Ποιος θα μου δώσει δάκτυλα να γράψω; Ποιος θα μου δώσει φωνή για να φωνάξω; Οι Άγγελοι στους ουρανούς, όταν φεύγουμε από εδώ μας οδηγούν, με υπομονή τα μικρά αδέλφια τους από τα τελώνια περνούν. Προσεύχονται,  ισάγγελοι  κι εμείς να γίνουμε και όχι κτήνη, την άνωθεν ζωή να προτιμήσουμε με τα επουράνια σμήνη..

Χριστό συνεχώς να δοξολογούμε για την μεγάλη τιμή και χάρη, που δεν μας εγκατέλειψε τους ταλαίπωρους, ο διάβολος, αιώνια να πάρει..!! Όλοι εμπρός να τρέξουμε, τον καλόν αγώνα να μην αφήσουμε, για της βιωτής την χάση, που το χώμα θα καταπιεί και ο άνεμος βίαια, κάποια μέρα θα κατασπαράξει.

Ο μυστικός δείπνος στρωμένος απ΄ τα χέρια του Κυρίου, του αφέντη Χριστού, εμάς περιμένει, πλουσιοπάροχος εις πάντας τους διψώντας, εις πάντας τους ταπεινούς.

Χριστός ανέστη εχθές και σήμερον για  πάντα, για όλο τον κόσμο. Δι΄ ευχών του γέροντος δόξα τα μεγαλεία σου Κύριε, αντιλαλούν συνεχώς από τα κουρασμένα χείλη, του ασκητού οι ανάσες της καρδίας ευωδιάζουν, έως στην ουράνια πύλη..

Πώς,  Νικόδημε, στα πολυτάραχα νερά της βιωτής ατάραχος αγρυπνείς και καθεύδεις; Πώς μέρα με την μέρα την πίστη σου στον Χριστό βήμα σταθερό το βήμα οδεύεις; Πώς κι εμάς σε αυτόν τον ευλογημένο τρόπο σκέψης και ζωής, με την πατρική σου αγκαλιά  μας μαζεύεις; Πώς στον δυνατό αγέρα του βίου αλύγιστους και σταθερούς μας θέλεις; Χριστός το πρώτο δίδαξε εάν μαθητής του θέλεις να ΄σαι, μας λες και επιμένεις. Αν στον βασιλιά μας κάνανε άδικα τόσα και τόσα με μανία, τι αντιμετώπιση περιμένουμε εμείς οι απλοί ακόλουθοι του από την κοινωνία;

Γρανιτένια καρδιά να είχες αδελφέ Νικόδημε, θα είχε ραγίσει, θα είχε σπάσει. Μαρτύρα μας κι εμάς τι έχει μέσα και τα βάσανα και τον πόνο έχει ξεπεράσει;  Δι΄ ευχών της υπακοής στον γέροντα Χριστό θαρρώ μέσα έχει. O αχώρητος εν παντί τα πάντα εν Πνεύματι κρατεί, ζωογονεί και συνέχει..  Και φτάνει τούτο το μένος της βιωτής να κάψει;

Mακάριος ο άνθρωπος που διψά, που επιτρέπει, στο Πνεύμα συγκάτοικο να γένει. Αυτός ως άλλος Παύλος εις τρεις ουρανούς θα αρπαγεί,  με το Πνεύμα σε ευλογημένους τόπους να τον οδηγεί. Εις στην ακατάπαυστη κατάπαυση εκεί τελικά, την αληθινή ειρήνη, ως σύντροφο γλυκειά θα χαρεί.

Όποιος τα σημάδια του Πνεύματος μες στην καρδιά δεν έχει, καλά είναι να ψαχτεί μήπως από την μαθητική ιδιότητα έχει ξεφύγει, έχει τελικά ξεπέσει.  Τι λες αδελφέ μου τώρα, μπορεί να συμβαίνει και  αυτό, τώρα που υποτίθεται, ότι είμαστε στον δρόμο τον σωστό;! Θυμήσου αγαπητέ  φίλε, το δαιμόνιο του Ευαγγελίου, αφού τριγύρω γύριζε για χρόνια, στην ιδία οικία ξαναγύρισε την καθαρή, του << καθαρού  πιστού >>, που πίστευε ότι κληρονόμος ήταν, της ζωής της αιωνίας. Εκαυχήθει μυστικά ο ταλαίπωρος ότι από την δική του δύναμη είχε φύγει, ο αιώνιος εχθρός κατά της κοινωνίας. Και σα μαγνήτης η υπερηφάνεια, τράβηξε πάλι, μέσα του, άλλα επτά δαιμόνια της κακίας. Τότε αδύνατο, μου φαίνεται ο άνθρωπος να σωθεί, με πιάνει απελπισία.!! Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά από τον Θεό της αγάπης ..

Συγχωρείστε με για την πτωχή την γλώσσα και την ομιλία, Χριστό μην ανταλλάξουμε για τα επίγεια, για μας θα είναι, μεγάλη αδικία!! Πώς το μυαλό το άπιστο το τυφλό, πολλές φορές εμπιστευόμαστε για οδηγό; Πως τον Θεό του φωτός προσπαθούμε να επισκιάσουμε με το δύσμοιρο το εγώ;

Απορώ κι εξίσταμαι και όσο το σκέπτομαι, τόσο απορώ, αν τελικά πιστεύουμε, ότι έχουμε επουράνιο Πατέρα στον ουρανό!! Γιατί συνέχεια το κατ΄ εικόνα και τον προορισμό μας τον ξεχνούμε, και με τη θεωρία  του Δαρβίνου, με τα άλογα ζώα θέλουμε να ομοιωθούμε;

Πώς ο τάλας ο ανθρωπάκος ο τόσο μικρός, εξοργίζει με λόγια και με πράξεις τον Δημιουργό. Αυτός που με την ματιά του κάνει την γη να τρέμει, εμάς τα ανθρωπάκια στην αγκαλιά του να επιστρέψουμε περιμένει… Αυτός που από γλυκούς Αγγέλους εξυμνείτε ακαταπαύστως, πώς ανέχεται την δημιουργία του να κάνουμε άνω κάτω;! Πώς την χάρη και την ευλογία του Θεού, στην ζωή μας ζητούμε; Αφού την παράφρων ανυπακοή με την λογική μας εξυμνούμε. Πώς σε βάθρα τελειότητας μόνοι μας τον εαυτό μας τοποθετούμε, όταν  τους γύρω μας αφ΄ υψηλού μυστικά κατηγορούμε.

Ω, Θεέ των Θεών! Ω, Κύριε των Κυρίων! Ευλόγα μας και μη σταματάς, με τις ρανίδες αίματος του τιμίου σώματος σου να μας κοινωνάς. Ατέλειωτο φαίνεται τούτο το ταξίδι της λογικής, που μάταια προσπαθεί, του προ των αιώνων Θεού την πρόνοια με πείσμα δαιμονικά να καταργεί.

Δώσε μας Κύριε την δύναμη για το καλό, δώσε μέσα από την θυσία την  χαρά, μη μείνει η ζωή μας επί της γης ματαία, μη μείνει μια ανάμνηση αισχρά.. Θέλω να κλάψω, θέλω να σιωπώ, να καυτηριάσω το πάθος που με κυβερνά, ο εγωισμός με ακράτητη μανία, εχθρό, με κάνει στον Θεό που με αγαπά. Απορώ πως ξεχνώ, πώς γυρίζω την πλάτη, στου Χριστού την σταυρική αγκαλιά, και με ορμή ως χοίρος στα γήινα στην λάσπη το σώμα με τσαλαβουτά. Δώσε λύση, δώσε Λυτρωτά την χάρη σου σε μας, αιώνιοι πιστοί δούλοι σου, ανάξιοι, να μας έχεις από κοντά.

Εάν τους γύρω μας δεν συμπονούμε, την κακομοίρα την ψυχή μας, ας λυπηθούμε, γιατί με την αναλγησία μας την Εσταυρωμένη Αγάπη, της αφαιρούμε…. .Βοήθει  μοι  Κύριε τα σύνορα του εγωισμού να μικρύνω, μες στην καρδιά, καινούργια, πιο μικρά να χαρτογραφήσω, ειη δυνατόν με την χάρη σου να σβήσω… Βοήθα με Κύριε, βοήθα με τον αμαρτωλό, μην μόνος μου πέσω στον γκρεμό, που με τα ίδια μου τα χέρια, τον έσκαψε το καταραμένο το εγώ…

Με την φωτιά της ταπείνωσης το εγώ που κάθεται ψηλά πάνω εκεί, και σαν σκληρός τύραννος τους πάντες επιτηρεί, τους Αγίους τους βίους τους, να σταματήσει να αμφισβητεί. Τον  παντογνώστη  Θεό να πάψει να εξετάζει με την τόση δα και σκοτισμένη λογική. Βοήθει μη Κύριε να κάψω να φυγαδεύσω μια και καλή, παντελώς στο χάος, να εξοστρακίσω την  τυραννία του εγωισμού, την δαιμονική.. Δίδαξε με Κύριε εσένα, συνεχώς, στην ζωή μου να ζητώ, να μην με παρασύρει η επιθυμία στα αμαρτωλά, στο κακό..

Πατέρα,  Νικόδημε, γλυκέ μου συμπαραστάτη και αδελφέ, αμετάκλητη απόφαση του Θεού στις πέντε Φλεβάρη, από κοντά μας θέλησε για πάντα να σε πάρει. Τον  Θεό για όλα πρέπει οι ταλαίπωροι να ευγνωμονούμε, αγνώμονες και στην πανσοφία του, να μην βρεθούμε. Κοντά σου αιώνιοι φίλοι Χριστό να κοινωνούμε, αυτήν την μεγάλη χάρη από τον Κριτή ζητούμε.

Είθε το νέο έτος φίλοι και εχθροί ευλόγησον να  πούμε, την Θεια Κοινωνία με άγιο φωτισμό στην ψυχή να υποδεχτούμε. Μέγα το τείχος  είπε ο Άγιος της Αγίας φιλοξενίας, που χωρίζει υμάς προς ημάς, το όνομα του αμετανοησία, η πιο απλά, μέγα  αδιαφορία.

Πονώ γονατίζω, την αγάπη σου εκλιπαρώ, άλλαξε την στάση σου σε παρακαλώ. Δεν με μέλει εμένα, λίγο σε ακούω, με αδιαφορία σε κοιτώ…. Μα έτσι αδελφέ αλλοιώνεις την Χριστολογική, το εμείς, για το εγώ. Βγες από την ερημία σου από τα βάσανα των λογισμών, από τον λαβύρινθο τον κακό που δεν έχει ποτέ τελειωμό.. Δεν το λέω εγώ, Θεός Κύριος εκλιπαρεί, με σταυρική θυσία το ζητεί, την μαθητική αγάπη μεταξύ μας, τα έθνη, όλοι, ο Κύριος να ιδεί.

Εγώ φίλε μόνος μου τι μπορώ να κάνω για όλα αυτά ? Αδύναμοι είναι οι καλοί επιμένω, στον  κόσμο που χάλασε, από την γνώμη μου δεν  βγαίνω…. Πώς τότε τολμάς να λες ότι τον Θεό αγαπάς, που δεν έχεις δει, όταν τον αδελφό σου η ψυχή σου περιφρονεί!!! Πως επικαλείσαι την κούραση ως θυσία  περιττή, αφού ο ίδιος ο Δεσπότης από εμάς συνεχώς την ζητεί.. Δεν ανάγνωσες ποτέ ότι ως έκτρωμα λογίζεται η αρετή χωρίς θυσία. Τι λόγο θα δώσουμε στον Δεσπότη Χριστό, για τη δική μας αδιαφορία. Μην κοιτάς μακριά, μην κοιτάς ψηλά, δίπλα την έχεις την ευκαιρία, από την αγάπη στον συνάνθρωπο, την θυσία, θα φτάσεις στην ζωή την αιωνία …..

Ω άνθρωπε, μη πιστέψεις ούτε μια στιγμή, ότι είσαι αυτάρκης κι από τον συνάνθρωπο ή τον Θεό τίποτα δε θα χρειαστείς. Ο Πανταχού παρών που τα πάντα εν σοφία πληροί, την αίτηση σου εκπληρώνει σε όλα τα επίπεδα της ζωής, πριν καν τη σκεφτείς. Ολούθε γύρω όπου να κοιτάξεις, όλη η δημιουργία  Θεού θέλοντος, τον άνθρωπο εξυπηρετεί. Τα άλογα ζώα, ψηλά στον ουρανό, κοιτούν και υμνούν τον Θεό, καθώς πίνουν  το βρόχινο νερό…

Πώς εσύ επικαλείσαι αμνησία εις στην του Θεού την τόση ευλογία; Θυμήσου την πόρνη την μετανοούσα που τελικά έγινε Αγία….  Την προτίμησε ο Κύριος στην δική του συνοδεία, από τον μαθητή που το χρήμα, πάνω από όλους και όλα, η καρδιά του τελικά προτιμά.

Προσοχή !!  Μισητή και μια,  είναι η αχαριστία, όσες μορφές κι αν έχει η απληστία. Δεν μισεί ο Θεός τα άτακτα παιδιά, αφού είναι εκ φύσεως αγαθός.. Τα  παιδιά που αδικούνται  όμως η Παναγιά, τα δείχνει στον Υιό της και Θεό, να τους ρίξει από κοντά, μια γλυκιά, μια επιπλέον στοργική ματιά. Δεν είναι πρέπον με τον δήθεν φωτισμό, να προβάλλουμε το εγώ. Ας κάνουμε το σωστό για όλους, για τον έναν, για τον Χριστό.

Μόδιον του κόσμου και οδηγός, να γίνει ο κάθε Χριστιανός. Αφού πρώτα ιδούμε βαθειά μέσα μας και διορθώσουμε  τον κόσμο τον εσωτερικό, ας αρχίσουμε νέα αρχή, με αγάπη θεμιτή, ιλαρό δότη αγαπά κύριος ο Θεός.

Θαύματα, ζητούμε από τον Θεό, να κατεβάσει από τον ουρανό μεγάλη φωτιά. Ο Κύριος απαντά στον υπερήφανο λαό, ένα θαύμα θα σας δείξω, του προφήτη Ιωνά. Διαλέχτε σε ποια θα είστε μεριά, του κήτους η του μαθητή που την προσευχή προτιμά; Πολλοί θα ειπούν την Ανάσταση του εδώ ο Κύριος εννοά !Κι εγώ θα τους πω διαλέχτε  πλευρά, με τον σταυρωθέντα, ή με τους σταυρωθέντες θα πάμε παιδιά; Εγώ φίλε στο είπα και πριν ο κόσμος χάλασε, από την σκέψη μου δεν το βγάζω…. Πώς, πότε θα βρέξει και πότε θα χιονίσει, ξέρουμε με ακρίβεια οι μωροί, και τον καύσωνα της αποστασίας που έρχεται πάνω μας δεν βλέπουμε οι τυφλοί !!

Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε ! Δόξα την οικονομία σου Χριστέ ! Δόξα σοι τω δείξαντι το φως ! Δόξα εν υψίστοις Θεώ ! Δόξα σοι μόνε φιλάνθρωπε ! Προσπάθησα κουρασμένος, από τα πολλά, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, να κάτσω να σκεφτώ, να προσευχηθώ, μα το πηχτό σκοτάδι δε με άφηνε τα μέσα μου, τα έξω να αφουγκραστώ. Τούτη τελικά είναι η αχείλλιος φτέρνα μου, ως άνθρωπος να αδυνατώ, να περιγράψω να κατανοήσω, ότι δεν μπορώ να ιδώ…

Την φαντασία μας αδέλφια σε κακοτράχηλα  μονοπάτια με το σκοτάδι οδηγό, μην την αφήσουμε να μας παρασύρει και  χαθούμε για πάντα, σας εκλιπαρώ .Γι αυτό ο Κύριος μας λέει στο Ευαγγέλιο, εγώ ειμί του κόσμου η οδός, εγώ ειμί του κόσμου το Φως !!Λάβετε όλοι από αυτό το Φως, για να έχετε ζωή φωτεινή, καθαρή, ζωή ελπιδοφόρα, ευτυχισμένη, αμόλυντη, ζωή  αιωνία ..Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και θα βρείτε ειρήνη εις στην καρδία, ανάπαυση από την ματαιότητα του κόσμου τούτου και θα νιώσετε πάλι παιδία.

.Από καρδιά τσακισμένη από χείλη λιπαρά, βγάζει η ψυχή ύστατη κραυγή .Χριστός Ανέστη , Αληθώς Ανέστη, επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία !!!   Αυτά τα λόγια τα αδελφικά τα είπαμε μεταξύ μας εν αγάπη εν συντομία, για να βαδίζουμε κατά το παράδειγμα του Νικοδήμου, στου Χριστού την οδό, την μακαρία..

Αν δεν το αφήσεις το Πνεύμα να λυπηθεί, δεν πρόκειται ποτέ από μέσα σου να φύγει. Φως αυτό και οδηγός στη ζωή σου θα γίνει, Αγία Μονή θα στήσει στην ψυχή, αιώνια να μείνει.

Καθόλου μην αμφιβάλεις για αυτά που ακούς, δεν είναι λόγια μοναχά για τους μοναχούς…. Κυρίου τα λόγια αγνά, πιστά, αληθή, υπέρ  ενδοξοτέρα ,αυτά θα κρίνουν την οικουμένη πέρα ως πέρα !!!Εκ της αδελφότητος των Πειραιωτών Χριστιανών Νικοδήμου Μοναχού. 5-2-15                          

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

""Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνημάτι" (Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Ποίημα επί της εξαετούς κοιμήσεως εις μνήμην εν Χριστώ Αδελφού †Νικόδημου Μοναχού Γρηγοριάτου

Μετοίκησε ο Άγγελος! Μη τον ζητείτε πλέον, επί της γής θα εύρητε σωρόν νεκρόν οστέων.

Απήλθε ο Νικόδημος εις πύλας παραδείσου.

Ναι αλλά πόσην εις ημάς κατέλειπεν Αγάπην!

Απεχωρήσθη εξ ήμων ο μηλίτης άωρος οίνος!

Ομόρφων έχων μεθ ‘ ημών μία εν Χριστώ ψυχή εν χείλος, υπαρχων θρέμμα ωεαρόν της αληθούς παιδείας, τον χριστιανικόν δρόμον συνενών μετ ‘ ηθικής σπανίας, την πίστην φέγγος άσβεστον τηρών εν τη ψυχήν του, και δια αυτού μη μολυνθείς εν τη νεότητή του.

Της Πειραϊκής πλειάδος μας εν άστρον απεσβέσθη, εις εκ του στέμματος ημών αδάμας απωλέσθη.

Εις λύχνος είχε ετοιμασθή ελαίου επληρώθη και όταν μόλις εξ αυτού φώς {φίλος ~ αδελφός} διεδόθη, πρίν ή ο λύχνος μας τεθή επί του λυχνοστάτου, ανέτρεψεν αυτόν θεία πνοή καρδιακού θανάτου, – Ώ μάταιοι ημείς θνητοί! – ενώ προσδοκούσαμεν, ενώ ηλπίζαμεν πολλούς, ότι ήθελε φωτίσει.

Ώ, φίλτατε Πατέρα Νικόδημε † Τις δύναται να σε ξεχάση!

Τις δύναται τας σκέψεις του εν εαυτώ να πνίξη;

Όταν ο θάνατος εις ουδέν, την πίστη σου μη πληρούται!

Ως αθλητής δια πολλών γεγυμνασμένος πόνων, ενώ επί το στάδιον κατήλθες των αγώνων, ενώ οι πάντες ήλπιζον ότι ήθελε αποθάνη εις τα όμματα των αδελφών, αλλά αληθών γνησίων, είσαι η εν Χριστώ ζωή και της ζωής γλυκίων.

Νικόδημε· έχεις Θεόν, Χριστώ, εν ουρανοίς πατέρα,

Και την μητέρα του Χριστού μεγάλην σου μητέρα.

Εκεί εν μέσω παμφεγγών αγγελικών θιάσων υμνείται άναξ ο Χριστός του σύμπαντος ανάσσων.

Εκεί θανών και αναστάς αναληφθείς εδρεύει εκεί τους εις αυτόν πιστούς ανακκαλών βραβεύει.

Εκεί πιστοί, Αγγελοφορεμένοι Χριστιανοί Μοναχοί, ως σ΄ύ μύριοι όσοι μετά χαράς της Κρίσεως την ώραν προσδοκώσι.

Εκεί κοσμεί των ουρανών τας υψιδόμους στέγας, πας όστις ηγάπησε μέχρι θανάτου τον Χριστό και ανεδείχθη μέγας.

Λοιπόν για τους Μοναχούς ο θάνατος τι είναι; Ουδέν κακόν.

Πού αι προτού οδύναι του εκείναι;

Παύλα κακών ο θάνατος· τιούτος είναι ήδη·

Είναι αποκατάστασις εν ποθητή πατρίδι μετάστασις εκχείρωνος εις κρείττον· άλλον βίον, συμβίωσις μετά θεού, αγγέλων και αγίων.

Εάν ο Πατήρ Νικόδημος εκείσε ανεκλήθη τις δι’ αυτόν εγόγγυσε; τις άγαν ελυπήθη;

Αν εις τον χούν το χοϊκόν σαρκίον απεδόθη η πτερωθείσα χρυσαλίς εις Ουρανούς υψώθη.

Αν εις την ύλην έδωκε την υλικήν ουσίαν μετέστη ο αθάνατος εις την αθανασίαν.

Αν δε το σώμα εκδυθείς δεν δύνατ’ ήδη φύσει προς σε το εν τω σώματι ως πρίν να κοινωνήση, αλλά και συ μετά μικρόν εκεί θα αποδημήσεις και αν ποθείς και αν άξιος φανείς αυτήν θα συναντήσεις.

Εάν δεν είναι αδύνατον εις έναν Κεραμέα εκ συντριμμάτων παλαιών να πλάση σκεύη νεα, μήπως ο πλάστης του παντός Θεός δεν θα ισχύση τα σώματα εκ της τέφρας των και πάλιν να αναστίση;

Πάσα ζωήν εις παν το ζών αν ούτος έχη δώση δεν θα ισχύση τους νεκρούς εκ νέου να ζωώση;

Με θλίβετε δια τον Νικόδημον, διότι χριστόν εράσθη· άφησε επώδυνον ζωήν, ζωήν χαράς ευρίσκει.

Εις μόνος άξιος ελεϊνών δακρύων ο καταστρέφων εν κακοίς τον εν Χριστώ τον βίον. Αυτός από κακής ζωής εις χείρωνα υπάγει και εις θυρός θα τήκηται αιώνια πελάγη.

Αλλά ο Νικόδημος διά της υπακοής του Γέροντος αυτού, πιστού Μοναχού βιώσας βίον εις τον αθάνατον χώρον ανήλθε των αγίων.

Αν ο αδάμας αφ΄ημών εξαίφνης ηφανίσθη, δεν απωλέσθη ουδαμώς, αλλά εξησφαλίσθη. Το άστρον μας δεν έχασε την λάμψιν την μεγάλην, αν εσιώπησε λαμπρότερον θα ανατείλη πάλιν.

Είναι εργοστάσιον Θεού της γής αυτή η σφαίρα και έχει όργανα το φώς, το ύδωρ, τον αέρα, και είναι μηχαναί αυτού τα ζώντα μας σαρκία, δι ‘ον μορφή ψυχάς θεόν η του Θεού Σοφία.

Κατεργασθείς της ψυχής συνετρίβει το σαρκίον, όπως συντίβει τις ωόν και εξάγει το στρουθίον, και εκ του εργοστασίου της ψυχής μεμορφωμένη υπόπτερος εις τον Θεόν τον οίκον ανεβαίνει.

Εάν λοιπόν και η ψυχή η του πατρός Νικόδημου, πλασθείσα ως ηβούλετο η θέλησις του θείου, εκρίθη ήδη ικανή και ελήφθη εις τα ύψη, τις δύναται κατά Θεού μομφήν να επιρρήψη;

Τις στόμα αύθαδες κινεί τον άμεπτον να ψέξη; τις εις την κρίσην του Θεού τολμά να αντιλέξη;

Νικόδημου, ώ ψυχή, παμπόθητος, φιλτάτη συ χαίρε νύν εν τη ζωή τη μακαριωτάτη, και δέχθητε το άσμα αυτό το ταπεινό εκ φίλων του γνησίων της αρετής σου άμφιτον επί του ουρανού μνημείων.

Αδελφότητα Εν Χριστώ Πειραιωτών                      

5.2 - 23.1 /2015                 

Μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις για τον χριστιανισμό γενικότερα και ειδικά για τον χριστιανισμό της Μικράς Ασίας λένε πως ανακάλυψαν οι Τούρκοι στην ιστορική πόλη της Νίκαιας, όπου όπως είναι γνωστό έγινε η δεύτερη και η έβδομη οικουμενική σύνοδος. Η ανακάλυψη αυτή αφορά τον ιστορικό ελληνορθόδοξο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στα ερείπια του οποίου και μετά από εντατικές ανασκαφές ανακαλύφθηκε ένα ιστορικό βαφτιστήρι με αγίασμα. Το πιο σημαντικό όμως εύρημα, όπως αναφέρεται, που έχει εκπλήξει και τους Τούρκους είναι το μαυσωλείο του μαρτυρίου, το «Μαρτύριο» που βρίσκονταν μέσα στον ναό. Να σημειωθεί ότι και γι αυτό η ανακάλυψη αυτή αποκτά ξεχωριστή ιστορική σημασία, πολύ λίγα παρόμοια «Μαρτύρια» με βαφτιστήρια σώζονται σήμερα όπως αυτό του Πανάγιου Τάφου στα Ιεροσόλυμα στην ροτόντα του αγίου Στεφάνου στην Ρώμη και στον ναό του αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη.

Τα «Μαρτυρία» αυτά είχαν μεγάλη σημασία καθώς ήταν οι τάφοι των μαρτύρων της πίστεως. Είχαν πολύ μεγάλη αξία για την χριστιανική τέχνη και ήταν και υπέργεια όπως τα γνωστά χριστιανικά μαυσωλεία συνήθως υπό μορφή ροτόντας και υπόγεια όπως αυτό της Νίκαιας. Από τα μέσα του 4ου αιώνα όταν άρχισε ή μετακομιδή των ιερών λειψάνων στις πόλεις και ό τεμαχισμός αυτών άρχισαν να ανεγείρονται και μεγάλοι ναοί προς τιμήν των μαρτύρων ενώ τα ιερά λείψανα τοποθετούνταν στο ιερό βήμα και πιο συχνά κάτω από το θυσιαστήριο. Βραδύτερα επικράτησε η συνήθεια το θυσιαστήριο να εξαγιάζεται δια των ιερών λειψάνων όπως αναφέρει και η Αποκάλυψη του Ιωάννου, «ύποκάτω του θυσιαστηρίου αί ψυχαί τών έσφαγμένων δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν». «Μαρτύρια» υπήρχαν και σαν αυτοτελή ναοί αλλά και εντειχισμένα μέσα σε μεγάλους ναούς όπου είχαν ανακομισθεί ιερά λείψανα μαρτύρων.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Τούρκου καθηγητή της αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Uludağ, Mustafa Şahin, το ιστορικό αυτό μνημείο του «Μαρτυρίου» που έχει ξεχωριστή σημασία για την ελληνορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, ανάγεται στον έκτο αιώνα και μέχρι σήμερα βρίσκονταν καλά κρυμμένο κάτω από τα ερείπια του ιερού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Νίκαιας. Ο ναός αυτός που θεωρείται από τα πρώτα δείγματα σταυροειδούς μετά τρούλου, εδώ και λίγο καιρό έχει γίνει το επίκεντρο μεγάλης έρευνας και ανασκαφών από ειδικούς Τούρκους επιστήμονες οι οποίοι κατανοώντας την μεγάλη ιστορική αλλά και θρησκευτική του σημασία, (!!!), προχώρησαν στα έργα αυτά που έφεραν στο φως δυο μεγάλες αποκαλύψεις. Όπως μεταδίδει τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, DHA, κατά την διάρκεια των ερευνών ανακαλύφθηκε μια εσωτερική σκάλα με ένδεκα σκαλοπάτια που οδηγούσε σε ένα χώρο όπου βρίσκονταν το ιστορικό αγίασμα και το βαφτιστήρι. Περίπου 40 μέτρα πιο πέρα και μέσα στον περίβολο του ιστορικού ναού της Κοιμήσεως που σήμερα φαντάζει σαν ένα ερείπιο ανακαλύφθηκε ο χώρος που ήταν το ιερό μαυσωλείο του «Μαρτυρίου», δηλαδή ο τόπος που ήταν αφιερωμένος στους μάρτυρες του χριστιανισμού με τα ιερά λείψανα, ένα ειδικό σημείο με μεγάλη θρησκευτική αξία ειδικά για την πρώτη χριστιανική περίοδο.

Παράλληλα οι ανασκαφές έφεραν το φως και το μέρος όπου πιστεύεται πως έχει ταφεί ο γνωστός αυτοκράτορας της Νίκαιας, Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ανανεωτής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε μια πολύ δύσκολη περίοδο με την τότε κατάληψη και βεβήλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους. Ο τάφος αυτός βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στην ιστορική εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Νίκαιας. Οι έρευνες όμως συνεχίστηκαν και έφεραν στο φως και κάποια θαυμαστά ψηφιδωτά της πρώτης χριστιανικής περιόδου μεγάλης θρησκευτικής αλλά και αρχαιολογικής αξίας. Οι Τούρκοι αναφέρουν ότι τα ψηφιδωτά αυτά ήταν ένα μεγάλο δώρο του ίδιου του πρώτου αυτοκράτορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του αγίου Κωνσταντίνου προς τον πατριάρχη Νικηφόρο και απεικονίζουν σκηνές από την Κοίμηση της Θεοτόκου στην οποία ήταν αφιερωμένος και ο ναός.

Όπως αναφέρεται οι έρευνες και οι ανασκαφές θα συνεχιστούν μέχρι να φέρουν στο φως όλο το περίγραμμα του ιστορικού και συνάμα ιερού αυτού χώρου και του μαυσωλείου του «Μαρτυρίου». Από τους Τούρκους πιστεύεται ότι η ανακάλυψη αυτή θα δώσει μεγάλη ιστορική αξία στην περιοχή της Νίκαιας, İznik στα τουρκικά και στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ενώ θα στρέψει το ενδιαφέρων πολλών ερευνητών καθώς και πολλών προσκυνητών για να έρθουν και να δουν το μεγάλης θρησκευτικής αξίας αυτό εύρημα καθώς και να προσκυνήσουν το ιερό άγιασμα και το βαφτιστήρι του ναού.

Η ελληνορθοδοξία ανατέλλει ξανά στην πατρώα γη της!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης 

Οι Ευαγγελικαλικοί (Evangelicals) αποτελούν ένα σημαντικό πολυσυλλεκτικό και υπερομολογιακό ρεύμα του σύγχρονου συντηρητικού Προτεσταντικού κόσμου, που εμφανίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και θα πρέπει να διακρίνεται από τους λεγόμενους Ευαγγελικούς. Και ο εν λόγω χώρος συναγωνίζεται τους Πεντηκοστιανούς στην αριθμητική αύξησή τους και επιπλέον δεν στερείται αιρετικών θέσεων σχετικά με τα έσχατα. Βασικές εσχατολογικές κακοδοξίες, παρά την επί μέρους διαφοροποίηση των ποικίλων κινήσεων πρέπει να θεωρηθούν οι εξής:

α) Η αιρετική εσχατολογία των Ευαγγελικαλικών, στο μεγαλύτερο βαθμό της, έχει ενσωματώσει θέσεις της λεγόμενης «Θεωρίας των Οικονομιών» (Dispensationalists), που διατύπωσε ο ιδρυτής της αιρετικής κίνησης των «Χριστιανών Αδελφών» ο J. N. Darby (1800-1882).

β) Βασική παράμετρος και των Ευαγγελικαλικών αποτελεί και στον εν λόγω χώρο η Αρπαγή της Εκκλησίας, η οποία θα λάβει χώρα πριν από τη μεγάλη Θλίψη. Μετά την Αρπαγή της Εκκλησίας θα επακολουθήσουν πείνα, αρρώστειες, σεισμοί και πόλεμοι σε πολλά μέρη της γης. Διαφωνούν μεταξύ τους για το πότε θα γίνει η Αρπαγή ενώ συμφωνούν για το γεγονός. Κάποιες κινήσεις υποστηρίζουν, ότι θα γίνει πριν τη «μεγάλη Θλίψη» και κάποιες άλλες μετά.

γ) Μετά την Αρπαγή ακολουθεί η περίοδος της «μεγάλης Θλίψης» που τη χαρακτηρίζουν και ως «καιρό της στενοχωρίας του Ιακώβ». Αυτή η περίοδος είναι η περίοδος του Αντιχρίστου.

δ) Ακολουθεί η επιστροφή του Χριστού μετά την επταετία του Αντιχρίστου μαζί με τους πιστούς και η ίδρυση της χιλιετούς Βασιλείας και η καταστροφή των εχθρών του.

ε) Διατυπώνουν τον ισχυρισμό, ότι άλλη είναι η Αρπαγή και άλλη είναι η Φανέρωση της Ημέρας του Κυρίου. Η Φανέρωση ταυτίζεται με την επιστροφή του Χριστού για τη χιλιετή Βασιλεία.

στ) Κάνουν λόγο για τρεις Κρίσεις των ανθρώπων. Η πρώτη ονομάζεται «Κρίση του Βήματος» του Χριστού και αφορά στην αξιολόγηση, τον απολογισμό και την επιβράβευση των πιστών και θα λάβει χώρα μετά την Αρπαγή της Εκκλησίας. Η δεύτερη ονομάζεται «Κρίση του Λευκού Θρόνου», που λαμβάνει χώρα στην αιωνιότητα μετά το τέλος της χιλιετούς Βασιλείας. Κατ’ αυτήν θα αναστηθούν οι αμαρτωλοί για να κριθούν και να τιμωρηθούν αιωνίως. Η τρίτη ονομάζεται «Κρίση των Εθνών». Θα λάβει χώρα στη γη μόλις θα έρθει ο Χριστός για να βασιλεύσει. Τα έθνη θα κριθούν αναλόγως με το πώς αντιμετώπισαν τους Ιουδαίους κατά την περίοδο της «Μεγάλης Θλίψης».

ζ) Ομιλούν για τρεις Αναστάσεις νεκρών. Η πρώτη, των πιστών προ της Αρπαγής, η δεύτερη Ανάσταση αφορά σέ όσους θα πιστέψουν και θα πεθάνουν κατά την περίοδο της Μεγάλης Θλίψης του Αντιχρίστου για να ζήσουν κι αυτοί στην επίγειο χιλιετή Βασιλεία. Και η τρίτη των απίστων στο τέλος της χιλιετούς Βασιλείας.

η) Ουσιαστικά αποδέχονται τρεις παρουσίες του Χριστού. Η πρώτη κατά την επίγειο δράση του, η δεύτερη για την Αρπαγή της Εκκλησίας και η τρίτη για την εγκαθίδρυση της χιλιετούς Βασιλείας.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2055, 30 Ιανουαρίου 2015

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος

Ὀσο τὰ παιδιὰ εἶναι μικρά, ἡ διαφορὰ τοῦ φύλου δὲν προκαλεῖ αἴσθηση. Ἀναπτύσσονται παράλληλα, συν­α­ναστρέφονται ἐλεύθερα, παίζουν μαζί, χωρὶς νὰ δημιουργεῖ κάτι ἰδιαίτερο ἡ διαφορά τους.
Καθὼς ὅμως μεγαλώνουν, ὅταν προχωρήσουν στὴν προεφηβικὴ καὶ ­μάλιστα στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία, τότε τὰ ­πράγματα ἀλλάζουν ριζικά. Ἀναπτύσσεται ­ἀπότο­μα τὸ σῶμα, ἐμπλουτίζεται ὁ ψυχικὸς κόσμος, φανερώνονται ἔντονα τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ φύλου, τὸ ἀγόρι γίνεται ἄνδρας, τὸ κορίτσι γίνεται γυναίκα, ἀνακαλύπτουν κάτι διαφορετικὸ στὸν ἑαυτό τους καὶ στὸν ἄλλο. Ἡ διαφορὰ αὐτὴ ἐπηρεάζει ὅλο τὸν ψυχοσωματικὸ ὀργανισμό, φανερώνει νέες, ἄγνωστες μέχρι τότε δυνάμεις στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή, συγκινεῖ καὶ ἀναστατώνει τὸν ὅλο ἄνθρωπο, ποὺ ἀνοίγει τὰ μάτια του μὲ ἔκπληξη, μὲ ἀγωνία καὶ χαρὰ σὲ μιὰ νέα πρα­γματικότητα, ποὺ τὴν αἰσθάνεται ἰδιαίτε­ρα ἑλκυστική: τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου φύλου. Καὶ ἐπειδὴ ἡ κατάσταση αὐτὴ τοῦ εἶναι καινούργια καὶ ἄγνωστη, δὲν γνωρίζει πῶς νὰ τὴ διαχειρισθεῖ. Ἐδῶ προκύπτει ἡ ἀνάγκη τῆς σχετικῆς ἀγωγῆς, ποὺ ἀφενὸς θὰ προφυλάξει τὰ παιδιά μας ἀπὸ λάθη, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ τὰ πληρώνουν σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, ἀφετέρου θὰ τὰ βοηθήσει νὰ κτίσουν σωστὰ τὸ οἰκοδόμημα τῆς μελλοντικῆς τους εὐτυχίας.

Δυστυχῶς οἱ δημόσιοι φορεῖς τῆς ἀγω­γῆς δὲν ἔχουν κερδίσει τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸ θέμα αὐτό. Ἡ ἐπιπολαιότητα, ἡ προχειρότητα καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα μὲ τὸ ὁποῖο τὸ ἀντιμετωπίζουν, δὲν βοηθοῦν τὰ παιδιά. Μᾶλλον τὰ ἐξωθοῦν στὸ ἁμαρτωλὸ καὶ ἀνήθικο, ποὺ χωρὶς ἀμφιβολία τὰ ὁδηγεῖ στὴ δυστυχία, στὸν ψυχικὸ ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφή.

Στὸ σύγχρονο σχολεῖο διδάσκονται ἀ­­­­πὸ πολὺ νωρίς, ἀκόμη ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ Δη­­μοτικοῦ, σχετικὰ μαθήματα. Ποιὸ εἶναι ὅμως τὸ περιεχόμενό τους; Ποιὸς τὸ ἔχει καταρτίσει καὶ μὲ ποιὰ κριτήρια; Ποιὸς διδάσκει τὸ μάθημα; Ποιὰ τὰ προσόντα καὶ τὸ ἦθος του καὶ σὲ ποιὰ ­ἀτμόσφαιρα παρουσιάζει τὸ θέμα του;

Δὲν θὰ ἐπιμείνουμε στὸ τί γίνεται σήμερα στὰ σχολεῖα μας ἢ ποιὰ ἀγωγὴ σχετικὰ μὲ τὸ θέμα δίνει ὁ ἄλλος μεγάλος δάσκαλος, ἡ Τηλεόραση, καὶ ὁ ἀκόμη μεγαλύτερος καὶ πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος, τὸ Διαδίκτυο. Ὅλοι, λίγο ἢ πολύ, τὰ γνωρίζουμε αὐτά.

Αὐτὸ ποὺ κυρίως θὰ προσπαθήσουμε εἶναι νὰ ποῦμε ἐπιγραμματικὰ τὸ τί ­πρέπει νὰ κάνουμε ἐμεῖς, τὸ ὁποῖο ­μάλιστα εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ τὸ ­κάνουμε πρὶν οἱ ἄλλοι παράγοντες ἀναλάβουν ἐνεργὸ ρόλο καὶ καταστρέψουν τὰ παιδιά μας.

Τὸ πρῶτο ἀσφαλῶς ποὺ πρέπει νὰ τονίσουμε εἶναι νὰ μὴν ἐφησυχάζουμε καὶ ἑπομένως ἀμελοῦμε. Τὰ παιδιὰ ­μποροῦν μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ θέμα καὶ νὰ ἔχουν κάποια ἐνημέρωση ἀπὸ φίλους, συμμαθητὲς καὶ μεγαλύτερους ἀκόμη, ποὺ ὅμως δὲν ἀξίζουν τὴν ἐμπιστοσύνη τους. Μὴν ἀφήσουμε ἑπομένως τὴ σχετικὴ ἀγωγὴ σὲ ἄλλα χέρια. Μὴν καθυστερήσουμε. Γιατί μπορεῖ νὰ μᾶς ποῦν κάποτε τὰ παιδιά μας μὲ δίκαιο παράπονο: «Ἀργήσατε. Σᾶς πρόλαβαν ἄλλοι, ποὺ οὔτε τὴν ἀγάπη τὴ δική σας εἶχαν οὔτε τὴν ἀπαραίτητη γνώση. Καὶ ἐγὼ τώρα σᾶς κατηγορῶ, γιατί κλαίω γιὰ λάθη πού, ἂν μοῦ εἴχατε μιλήσει νωρίτερα, δὲν θὰ εἶχαν γίνει».

Ἂς μὴ μᾶς νικήσουν κάποιοι δισταγμοί, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι δικαιολογημένοι σ’ ἕνα βαθμό: Πῶς θὰ μιλήσουμε στὰ παιδιά; Τί ἄραγε γνωρίζουν; Πόσο θὰ καταλάβουν; Ὁπωσδήποτε χρειάζεται γνώση καὶ ἀπαιτεῖται ὁ κατάλληλος τρόπος. Δὲν εἶναι εὔκολο. Δὲν ὡριμάζουν ὅλα τὰ παιδιὰ μαζί. Δὲν εὐαισθητοποιοῦνται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Δὲν ἀπασχολοῦνται μὲ τοὺς ἴδιους προβληματισμούς. Τὸ καθένα ἔχει ἕναν ἰδιαίτερο κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ μὲ ἰδιαίτερο τρόπο θὰ ἀνακαλύψει σωστὰ τὸ ἄλλο φύλο καὶ τὸν ρόλο του στὴ ζωή του.

Θὰ βοηθήσουμε πολὺ τὰ παιδιὰ νὰ δεχθοῦν τὴν ὀρθὴ ἀγωγὴ ἐπὶ τοῦ θέματος, ἂν θεμελιώνουμε τὴν προσπάθειά μας στὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ. Νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως περιγράφεται στοὺς πρώτους στίχους τῆς Γενέσεως. Νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Θεός, ὅταν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (α΄ 27). Νὰ ἐξηγήσουμε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγινε αὐτό. Ποιὸς ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τῶν δύο φύλων; Ποιὸς ὁ ρόλος καθενός; Πῶς τὰ ὅρισε ὁ ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεός;

Μέσα στὶς σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀντιμετωπίζονται ὅλα τὰ μεγάλα θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ δίνονται λύσεις θεόπνευστες, ποὺ ἱκανοποιοῦν βαθιὰ τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἀσφαλίζουν ἀπὸ κάθε κίνδυνο μικρῶν ἢ μεγάλων ἐκτροπῶν.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς παρουσιάζει τὴ ζωὴ τῶν πρωτοπλάστων ἀνθρώπων, τοῦ πρώ­του ἄνδρα καὶ τῆς πρώτης ­γυναίκας ποὺ ἔζησαν πάνω στὴ γῆ. Μᾶς μιλάει καὶ γιὰ τὸ πῶς οἱ σχέσεις τους διαταράχθηκαν, ὅταν ἔπεσαν στὴν ἁμαρτία. Μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης καὶ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀναμορφωθεῖ στὸ ἀρχαῖο του κάλλος, νὰ ἀνέβει σὲ ὕψος πνευματικό, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ βλέπει μὲ μάτια καθαρὰ τὸν ὁποιονδήποτε συνάνθρωπό του, νὰ τὸν σέβεται καὶ ἀγαπᾶ ἀληθινά, νὰ συνεργάζεται μαζί του καὶ νὰ συμβιώνει ἁρμονικά. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τὸ μεγαλεῖο τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ τὸν ἀντιμετωπίζουμε μὲ ἀπόλυτο σεβασμὸ ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς ὕπαρξη ποὺ φέρει μέσα της ἀθάνατη ψυχὴ καὶ ἔχει ὕψιστο καὶ αἰώνιο προορισμό, ἑπομένως ὡς σύντροφο πολύτιμο, συναθλητὴ καὶ συνοδοιπόρο στὸ δρόμο τῆς ζωῆς καὶ ὄχι ὡς ἀντίπαλο, ὡς ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως ἢ μέσο ἡδονῆς.

Ἂν σὲ τέτοια βάση τοποθετήσουμε τὸ θέμα τῆς σχέσεως τῶν δύο φύλων, ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὰ παιδιὰ γιὰ τὸ θέμα αὐ­τὸ θὰ γίνει μὲ κάθε σοβαρότητα καὶ ἱεροπρέπεια. Δὲν θὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ κατεβάζει τὶς σχετικὲς συζητήσεις σὲ κατώτατο ἐπίπεδο καὶ ἀντιμετωπίζει τὰ προβλήματα ποὺ ἀνακύπτουν μὲ ἐπιπόλαιο τρόπο, συχνὰ μὲ ἐλαφρὰ διάθεση ἢ καὶ ἀνεπίτρεπτη χυδαιότητα.

Εἶναι σημαντικὸ καὶ πολὺ βοηθητικὸ γιὰ τὰ παιδιά μας νὰ αἰσθάνονται ὅτι καταλαβαίνουμε τὶς ἀπορίες τους γιὰ τὶς σχέσεις τῶν δύο φύλων καὶ κατανοοῦμε τὶς δυσκολίες τους, στὴν προσπάθεια νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν σωστά. Κερδίζουμε τὴν ἐμπιστοσύνη τους, ὅταν βλέπουν πὼς δὲν ἀποροῦμε καὶ δὲν ἀντιδροῦμε, ἀλλὰ στεκόμαστε μὲ σεβασμὸ καὶ φόβο Θεοῦ μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ καινούργιο, σ’ αὐτὴ τὴν ἕλξη ποὺ δημιουργεῖται στὴ νεανική τους ψυχή. Καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ περιέργεια τοὺς κεντρίζει, ἡ φαντασία δουλεύει ἀσταμάτητα, τὸ συναίσθημα ἐνεργεῖ ἀνεξέλεγκτα, χάνουν εὔκολα τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ τους. Καταλαβαίνουμε καὶ θέλουμε νὰ βοηθήσουμε, χωρὶς νὰ παρεξηγοῦμε.

Γι’ αὐτὸ μὲ ἤρεμη διάθεση καὶ ψυχραιμία πρέπει νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι ὅλο αὐτὸ ποὺ αὐθόρμητα ξεπηδᾶ ἀπὸ τὴν ψυχή τους, πρέπει νὰ τὸ δαμάσουν καὶ νὰ τὸ κυβερνήσουν σωστά, ὥστε νὰ μὴν τοὺς ἐκτρέψει σὲ λάθη σοβαρὰ ποὺ θὰ τοὺς πληγώσουν, ἀλλὰ νὰ τοὺς προετοιμάσει γιὰ τὸ μεγάλο γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι προορισμένοι· γιὰ τὴ δική τους οἰκογένεια. Ἂν θέλουν νὰ τὴ σκέπτονται ἐπιτυχημένη καὶ εὐτυχι­σμένη, πρέπει νὰ παλέψουν στὰ χρόνια τῆς προετοιμασίας τους. Γιὰ νὰ διατηρήσουν ἄθικτο αὐτὸ ποὺ θὰ ζήσουν ἀργότερα καὶ νὰ τὸ σεβαστοῦν ἀφοῦ γίνει, πρέπει νὰ τὸ σέβονται ἀπὸ πρίν. Γιατὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι συχνὰ οἱ πρὶν ἀπὸ τὸν γάμο ἀπροσεξίες διευκολύνουν τὶς μετὰ τὸν γά­μο συμφορές.

Νὰ ἐξηγήσουμε ἀκόμη στὰ παιδιὰ ὅτι ἡ ἀγάπη, ὅπως τὴν προβάλλει ὁ κόσμος μὲ διάφορους τρόπους, εἶναι συνήθως ἐφήμερη, ἀμφίβολη, ρηχὴ καὶ ἐπιπόλαιη συν­αισθηματικὴ ἐκδήλωση. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ σύν­τροφοι ἀλλάζουν πολὺ εὔκολα. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ σύντομα μπορεῖ νὰ σβήσει καὶ εὔκολα νὰ μετατραπεῖ σὲ ζήλεια, ἀδιαφορία, ἀντιπάθεια, κακία, μίσος, ­ἐκδικητικότητα. Καὶ στὸ τέλος νὰ ἀφήσει στὴν ψυχὴ μιὰ ἀπέραντη πίκρα, μιὰ βαθιὰ ἀπογοήτευση καὶ τὴν αἴσθηση τῆς ὁριστικῆς ἀποτυχίας. Μπορεῖ δὲ νὰ προκαλέσει καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα, νὰ ὁδηγήσει σὲ ἀσθένειες, κάποτε σὲ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες, ποὺ ἀντιμετωπίζονται συνήθως μὲ ἐπιπολαιότητα καὶ βαρύτερα λάθη.
Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη ἐμπνέει τὸν βαθὺ σεβασμὸ στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, ποὺ εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ ψυχή του ἔχει ἀπέραντη ἀξία, ποὺ τὸ σῶμα του εἶναι ἔμψυχος ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ σεβασμὸς ὅμως προϋποθέτει τὴν ἐγκράτεια, ἡ ἐγκράτεια ἀπαιτεῖ ἀγώνα, ὁ ἀγώνας δὲν ἐπιτυγχάνει χωρὶς τὴν ἐνίσχυση τῆς Χάριτος, ἡ δὲ Χάρις δίνεται ἄφθονη σ’ ὅσους καταφεύγουν μὲ πίστη στὸ Θεό. Δὲν ὑπάρχει ἑπομένως ἀγάπη χωρὶς τὴν πίστη, χωρὶς τὸν Θεό.

Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εἶναι κάτι ἀνθρώπινο, εἶναι κάτι θεϊκό. Καὶ μόνο «κατὰ Θεὸν» καὶ «διὰ τὸν Θεὸν» μπορεῖ κανεὶς ἀληθινὰ νὰ ἀγαπᾶ. Οἱ ἄνθρωποι πλησιάζουν μεταξύ τους, μόνο ὅταν πλησιάζουν τὸν Θεό. Μέσα στὴν Ἐκκλησία βρίσκουμε τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης, ζοῦμε μεταξὺ μας τὴν τέλεια κοινωνία τῆς ἀγάπης, ἀπολαμβάνουμε τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία καὶ χαρά. Ἐκεῖ πρέπει νὰ ὁδηγοῦμε τὰ παιδιά μας, διότι ἐκεῖ θὰ ἔχουν οὐσιαστικὴ βοήθεια γιὰ τὴ ζωή τους στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον τους.

Τὰ παιδιὰ δὲν τὰ βοηθεῖ ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ σχολείου, ἡ σύγχρονη ἀγωγή, ποὺ δὲν κάνει λόγο γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ ­ἐπιτρέπει κάθε εἴδους ἐλεύθερες σχέσεις, ἀρκεῖ νὰ μὴ βλάπτεται ἡ ὑγεία τοῦ σώματος. Δὲν βοηθεῖ ἡ σημερινὴ κοινωνία, ποὺ τὴ δια­κρίνει ἡ ἐλευθεριότητα καὶ ἡ ἀσυδοσία. Δὲν βοηθοῦν τὰ σύγχρονα ἠλεκτρονικὰ μέσα, ποὺ ἀκόμη καὶ μὲ τὶς παιδικές τους ἐκπομπές – ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι καθαρές – ξυπνοῦν πολὺ πρόωρα τὸ σχετικὸ ἐνδιαφέρον τῶν παιδιῶν, ἀφαιροῦν τὴν ἀθωότητά τους καὶ τοὺς στεροῦν τὸ δικαίωμα νὰ ζήσουν ἁγνὰ καὶ χαρούμενα τὰ παιδικά τους χρόνια. Δυστυχῶς τὰ μέσα αὐτά, ποὺ σημείωσαν ἐκπληκτικὴ ἀνάπτυξη στὴν ἐποχή μας, ἔχουν κάνει πολὺ εὔκολη τὴν ­πρόσβαση στὸ κακὸ καὶ παρουσιάζουν μὲ δελεαστικοὺς τρόπους ἑλκυστικὴ καὶ σχεδὸν ὑποχρεωτικὴ τὴν ἁμαρτία. Ὁ μοντέρνος τρόπος ζωῆς προβάλλεται ἔτσι ποὺ νὰ φαίνεται ἀδύνατο τὸ νὰ πορευθεῖ κάποιος ἀντίθετα στὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο παρασέρνει τὰ πάντα στὸ διάβα του καὶ θέλει νὰ ἐπιβάλει τὴν κυριαρχία του παντοῦ.

Θεωρεῖται ἐξωπραγματικὸς ­σήμερα ὅ­­­ποιος μιλᾶ γιὰ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ἁ­­γνότητα. Εἶναι λέξεις «ἄγνωστες» αὐτές, ποὺ ὅταν κάποτε ἀκουσθοῦν, ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ τοὺς περισσότερους μὲ περιφρόνηση καὶ χλεύη.

Ἐδῶ εἶναι τὸ χρέος μας. Μὲ νηφαλιότητα καὶ πειστικότητα νὰ δείξουμε στὰ παιδιὰ τὴ χρησιμότητα τῆς ἐγκράτειας καὶ τὴ ζηλευτὴ ὀμορφιὰ τῆς ἁγνότητας· νὰ τοὺς κάνουμε ἀγαπητὴ καὶ ἑλκυστικὴ τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀρετή. Εἶναι χρέος μας νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ χριστιανικοῦ γάμου, γιὰ τὴν ἱερότητα τῆς σχέσεως ποὺ ἐκφράζει τὴν ἀγάπη δύο ἀνθρώπων καὶ ὑπηρετεῖ τὴ ζωὴ ἑνὸς τρίτου, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ θελήσει. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ δείξουμε στὰ παιδιὰ πὼς μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴ σχέση μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ καταξιώνει τὴν θεοειδὴ ὕπαρξή του, νὰ καλλιεργεῖ τὴν πνευματικότητά του καὶ ὄχι νὰ ὁδηγεῖται στὴν ἀποκτήνωση, στὴν καταρράκωση καὶ στὴ διαστροφή.
Νὰ σταθοῦμε κοντὰ στὰ παιδιά μας στὰ δύσκολα νεανικά τους χρόνια. Νὰ τοὺς ποῦμε ὅτι ὅλα εἶναι εὐλογημένα, ὅ­­­­ταν γίνονται στὴν ὥρα τους, ὅταν ὁ Θεὸς τὰ εὐλογήσει καὶ ὁ Θεὸς τὰ θελήσει. «Και­ρὸς τῷ παντὶ πράγματι» (Ἐκκλησ. γ΄ 1, 17). Γιὰ τὸ καθετὶ ὑπάρχει ὁ ­κατάλληλος καιρός. Τώρα πρέπει νὰ φροντίζουν τὴ σωστὴ προετοιμασία τους, νὰ προσπαθοῦν γιὰ τὴ μόρφωση καὶ τὴν ἀρετή, γιὰ τὰ ἐφόδια ἐκεῖνα ποὺ θὰ συντελέσουν στὴν αὐριανὴ ἐπιτυχία τους στὴ ζωή. Τώρα νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἁγνότητα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὴ ζοῦν ὡς παθητική, ἀλλὰ ὡς δυναμικὴ κατάσταση· ὄχι ὡς στέρηση, ἀλλὰ ὡς ἀπολαβή.

Πολύτιμος σύμμαχος στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας καὶ στὸ θέμα αὐτὸ εἶναι ὁ πεπειραμένος πνευματικός. Στὸν ἱερέα τοῦ Θεοῦ τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ἀνοίξουν πιὸ εὔκολα τὴν ψυχή τους, νὰ διατυπώσουν ἀπορίες, νὰ ζητήσουν βοήθεια στὸν ἀγώνα τους καὶ νὰ ποῦν τὰ σφάλματά τους. Ἐκεῖ θὰ βροῦν ἀγάπη, στοργή, ἄφεση ἁ­­­μαρτιῶν, σοφὴ καθοδήγηση σ’ αὐτὸ τὸ πο­­λὺ δύσκολο καὶ καίριο ζήτημα τῆς ζωῆς τους. Ἐκεῖ θὰ πάρουν πλούσια Χάρη ποὺ θὰ τὰ ἐνισχύει στὸν ἀγώνα τους.
Αὐτὴ τὴ Χάρη θὰ ἐπικαλοῦνται, καὶ στὸν παντοδύναμο Θεὸ θὰ καταφεύγουν οἱ γονεῖς μὲ τὴ θερμὴ προσευχή τους. Γιὰ νὰ στηρίζει Ἐκεῖνος τὰ παιδιά τους καὶ νὰ τὰ ἀναδεικνύει λευκὰ καὶ εὐωδιαστὰ κρίνα μέ­σα στὸ βοῦρκο τῆς σύγχρονης ­ἁμαρτωλῆς κοινωνίας· τέκνα δικά Του, ἀστέρια φωτει­νὰ ποὺ θὰ λάμπουν στὸ σκοτάδι τῆς πο­νηρῆς καὶ διεστραμμένης γενεᾶς μας.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Πολλές εἶναι οἱ ἀνοικτές πληγές πού δέν λέγουν νά ἐπουλωθοῦν εἰς τό ὄνομα τῆς ταλαίπωρης ἐκκλησιαστικῆς «οἰκονομίας», ὅπως τό ὅτι κάποιοι πνευματικοί ἐπιτρέπουν τίς προγαμιαῖες σχέσεις, τήν ἀποφυγήν τεκνογονίας, τήν ἄμβλωσιν τῶν πρώτων ὡρῶν-ἡμερῶν-μηνῶν τῆς κυήσεως, δηλαδή τόν φοβερόν φόνον καί διάφορα ἄλλα ἀνεπίτρεπτα. Εἶναι κολάσιμος ἡ ὑπακοή εἰς αὐτούς τούς πνευματικούς εἰς τοιαῦτα θέματα καί δή εἰς τάς ἀμβλώσεις. Εἶναι ὑπεύθυνοι καί ὑπόλογοι  ὅλοι, καί ἡ μητέρα καί γενικῶς τό ζεῦγος, ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι συμμετέχοντες. Διά τόν εἰδεχθῆ φόνον τῶν ἀμβλώσεων, ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέρων Γαβριήλ ὁ Διονυσιάτης: «Εἶναι προτιμώτερον νά γεννηθῇ τό παιδί, νά βαπτισθῇ καί μετά νά τό σκοτώσῃ ἡ ἴδια ἡ μητέρα, παρά νά γίνῃ ἄμβλωσις».

Ἄλλη μεγάλη δέ ἀνοικτή πληγή, ὄζουσα καί πυορροοῦσα, ἡ ὁποία οὐδόλως εἶναι δυνατόν νά ἐπουλωθῇ ἕνεκεν «οἰκονομίας», εἶναι τά «κωλύμματα ἱερωσύνης».

Ἀποτελεῖ πρᾶξιν «οἰκονομίας» τό νά κυκλώνουν τό Ἱερόν Θυσιαστήριον μονάδες, πού θά ἔπρεπε νά εὑρίσκωνται εἰς τάς τάξεις τῶν «προσκλαιόντων»; Χειρίζονται τήν εὐλογημένην «οἰκονομίαν» ὅσοι θέτουν τάς χεῖρας των εἰς ἄτομα τά ὁποῖα χρῄζουν ἀκόμη καί εἰδικῆς ψυχικῆς θεραπείας καί πού ἔχουν ξεφύγει ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια; Εἰς τά Ἱερά Θυσιαστήριά μας, πού θά ἔπρεπε νά εὐωδιάζουν τά κρίνα τῆς ἁγιότητος καί τά μῦρα τῆς Χάριτος, διατί νά πραγματοποιῆται τό φρικτόν ὅραμα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου; Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε!

Ὑπάρχει «οἰκονομία» εἰς τά τῆς Ἱερωσύνης μόνον ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἡλικίαν τῶν κληρικῶν, ἀλλά καί αὐτό ὑπό ὅρους καί εἰς εἰδικάς περιπτώσεις.

Ὅμως, κατά τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί τήν Πατερικήν Παράδοσιν, τό νά ἐφαρμόσῃ ἕνας ποιμήν ἀκόμη καί τήν κατά περίπτωσιν ἐπιτρεπτήν «οἰκονομίαν», ἡ ὁποία φυσικά δέν θά προσκρούῃ εἰς τούς Ἱερούς Κανόνας καί εἰς τό Ὀρθόδοξον ἦθος, εἶναι ἀνάγκη ὁ ἴδιος νά ἔχῃ ὑπερβῆ τό ἐπίπεδον τῆς καθάρσεως καί νά εὑρίσκεται, εἴτε εἰς τό ἐπίπεδον τοῦ φωτισμοῦ, εἴτε εἰς ἐκεῖνο τῆς θεώσεως. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἡ ἀνοικονόμητος «οἰκονομία» καί ἡ οἱαδήποτε κατάλυσις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί Δογμάτων ἐπιφέρουν τήν δικαίαν ὀργήν τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ὑπευθύνους καί ὁδηγοῦν εἰς τόν αἰώνιον θάνατον.

Πηγή: Χριστοΰφαντος

Δελτίο Τύπου

Η θέση της ΠΕΘ για τη νέα ρύθμιση από το ΥΠΑΙΘ

του ζητήματος  της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων χαιρετίζει την έκδοση της υπ. αριθμ. 12773/Δ2/23-01-2015 εγκυκλίου του ΥΠΑΙΘ με την οποία ορίζονται οι προϋποθέσεις και ο τρόπος χορήγησης απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών σε μαθητές που είναι αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι ή άθρησκοι.

Η παραπάνω εγκύκλιος ενσωματώνει ορθά την τελεσίδικη Απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, η οποία αποτέλεσε τη βάση επί της οποίας η ΠΕΘ ζητούσε εναγωνίως την οριστική επίλυση του ζητήματος των απαλλαγών με αλλεπάλληλες επισκέψεις του ΔΣ  στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘ, κ.κ. Αρβανιτόπουλο, Κεδίκογλου, Γκιουλέκα, Κουκοδήμο, Δερμεντζόπουλο, καθώς και σε ανώτερα διοικητικά στελέχη του ΥΠΑΙΘ αλλά και με την κατάθεση έγγραφων αιτημάτων και Υπομνημάτων στο ΥΠΑΙΘ, όπως για παράδειγμα τα υπ΄ αριθμ. 173/18-11-2014, 144/8-9-2014, 124/22-7-2014 έγγραφα του ΔΣ της ΠΕΘ. Η απερχόμενη ηγεσία του ΥΠΑΙΘ έδωσε την οριστική λύση στο ζήτημα των απαλλαγών με σεβασμό στα δικαιώματα όλων των μαθητών.

Όσοι ελάχιστοι διαμαρτύρονται για την νέα αυτή εγκύκλιο του Υπουργείου προφανώς αντιτίθενται στο αυτονόητο και γι΄ αυτό εκτίθενται.

Εκτεθειμένοι στα μάτια των Θεολόγων είναι ακόμη, τόσο εκείνοι που  συνέβαλαν στην συγγραφή ή στην αποστολή άστοχων εγκυκλίων για το θέμα αυτό, βάζοντας σε περιπέτειες γονείς, μαθητές και συναδέλφους όσο και οι όψιμοι δήθεν υπερασπιστές του Μαθήματος, το οποίο ωστόσο με ποικίλες και μεθοδευμένες ενέργειές τους επιχειρούν τον τελευταίο καιρό να αποδομήσουν, πολεμώντας μανιωδώς την ορθόδοξη χριστιανική του φυσιογνωμία και προσφορά.

Το ΔΣ της ΠΕΘ εκφράζει θερμές ευχαριστίες προς όλους εκείνους τους αφανείς ήρωες που εργάσθηκαν άοκνα υπερνικώντας κάθε είδους εμπόδια και δυσκολίες, για την έκδοση αυτής της εγκυκλίου και επιφυλάσσεται να τους τιμήσει «ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ».

Ιδιαιτέρως ευχαριστεί και συγχαίρει την ομάδα των συναδέλφων Θεολόγων των Χανίων, οι οποίοι εκ των πραγμάτων αναγκάστηκαν να πρωτοστατήσουν σε έναν τιτάνιο δικαστικό αγώνα για την επίλυση του ζητήματος των απαλλαγών και την κατοχύρωση της υποχρεωτικότητας του χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών,  στον οποίο και τελικά δικαιώθηκαν με την έκδοση της ανωτέρω τελεσίδικης δικαστικής απόφασης.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Δείτε το δελτίο τύπου της Π.Ε.Θ.

Δείτε και Νέα εγκύκλιος για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά

Έκπληκτοι οι Τούρκοι ερευνητές και οι κάτοικοι της ιστορικής βυζαντινής πόλης της Νίκαιας, αντίκρισαν ένα πρωί να εμφανίζεται στην λίμνη της περιοχής και κάτω από την επιφάνεια του νερού, ο σκελετός μιας μεγαλοπρεπής βυζαντινής ελληνορθόδοξης εκκλησίας.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου αλλά και των εφημερίδων, Milliyet και Zaman, οι πρώτοι που αντιλήφτηκαν την ύπαρξη των θεμελίων αυτή της ιστορικής βυζαντινής εκκλησίας ήταν οι πιλότοι κάποιου αεροπλάνου που πραγματοποιούσε πτήση πάνω από την λίμνη. Οι πρώτες αναφορές των ίδιων των Τούρκων κάνουν λόγο για την ιστορική μεγάλη εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στον άγιο Πέτρο και η οποία κτίστηκε τον τέταρτο αιώνα, ήταν δηλαδή από τους πρώτους μεγάλους ναούς που κόσμησαν στην συνέχεια όλη την ελληνορθόδοξη χριστιανική Μικρά Ασία.

Οι πληροφορίες για το ιστορικό αυτό κτίσμα που έμεινε κάτω από την επιφάνεια της λίμνης, είναι ότι βρίσκεται 20 περίπου μέτρα από την ακτή και σε βάθος δυο μέτρων από την επιφάνεια της λίμνης. Όπως ανέφερε σχετικά ο πρόεδρος του Αρχαιολογικού Τμήματος του πανεπιστημίου Uludağ της Προύσας, Mustafa Şahin, στο μέρος αυτό όπου βρέθηκαν τα ερείπια της εκκλησίας έπρεπε να βρίσκονταν επίσης το κτίριο της τοπικής βουλής επί ρωμαϊκής εποχής. Δίπλα ακριβώς από αυτό το κτίριο είχε κτιστεί αυτή η μεγαλοπρεπή εκκλησία που όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες πρέπει να δέσποζε σε όλη την περιοχή.

Τα ιστορικά στοιχεία που προβάλουν οι Τούρκοι είναι ότι η ανέγερση αυτού του ναού έγινε αμέσως μετά την επικράτηση το 313 από τον Μέγα Κωνσταντίνο του χριστιανισμού. Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός σηματοδότησε την ανέγερση και άλλων περικαλλών ναών σε όλο το μήκος και το πλάτος της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσε εκείνη την περίοδο ο πυκνότερος χριστιανικός πληθυσμός από όλες τις ρωμαϊκές επαρχίες. Ο ναός λέγεται ότι από τον μεγάλο σεισμό του 740 που έπληξε την ευρύτερη περιοχή είχε πάθει μεγάλες ζημιές και στη συνέχεια ανακαινίστηκε στην νεότερη του μορφή. Προφανώς οι διάφοροι σεισμοί που έγιναν στο παρελθόν στην περιοχή της Νίκαιας, όπως ο μεγάλος σεισμός του 1999, βύθισαν την εκκλησία κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Σήμερα και κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες, ο ναός επανήλθε στην επιφάνεια σε μια αεροφωτογράφιση από ένα τουρκικό αεροπλάνο που πετούσε πάνω απ την λίμνη.

Σύμφωνα με τις ιστορικές πληροφορίες η Νίκαια ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χριστιανικά κέντρα από την πρώτη περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας και όπως είναι γνωστό εκεί έγινε η πρώτη μεγάλη οικουμενική σύνοδος των χριστιανών. Το κτίριο της τοπικής γερουσίας, (Senato Saray), όπως αναφέρουν και οι ίδιοι οι Τούρκοι, κτίστηκε το 325. Πολύ κοντά κτίστηκε ο μεγάλος ναός της αγίας Σοφίας που σώζεται μέχρι σήμερα αλλά οι Τούρκοι πριν από δυο χρόνια τον μετέτρεψαν σε τζαμί. Οι διάφορες μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής, όπως ανέφερε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Προύσας, Bedri Yalman, έλεγαν ότι οι ψαράδες εδώ και καιρό έβλεπαν κάποια περίεργα ερείπια να βρίσκονται στον βυθό της λίμνης χωρίς όμως να δώσουν σημασία για την ιστορική και αρχαιολογική τους αξία.

Η ιστορική ανάδυση του ναού κάτω από τα νερά της λίμνης της Νίκαιας έγινε ξαφνικά από μια τυχαία πτήση ενός τουρκικού ερευνητικού αεροπλάνου που χαρτογραφούσε την περιοχή και ανακάλυψε τον ιστορικό αυτό ελληνορθόδοξο χριστιανικό ναό. Οι πρώτες φωτογραφίες που βγήκαν στην δημοσιότητα δείχνουν το μεγάλο μέγεθος αυτού του ναού βασιλικού ρυθμού. Όπως διαπιστώνουν και οι Τούρκοι ερευνητές, πρέπει να είναι μεγαλύτερος και από την αγία Σοφία, γεγονός που δείχνει την μεγάλη ιστορική αλλά και θρησκευτική αξία του. Ο ναός αυτός θεωρείται ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χριστιανικά κέντρα όλης της Μικράς Ασίας και για τον λόγο αυτό θα προσήλκυε πολλούς προσκυνητές από πολλές περιοχές. Άγνωστο είναι το πότε ακριβώς βυθίστηκε κάτω από την επιφάνεια της λίμνης, αλλά το σημαντικότερο είναι πως εντελώς απροσδόκητα εμφανίστηκε ξανά για να δείξει για άλλη μια φορά πως η ελληνορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα της Μικράς Ασίας ποτέ δεν χάθηκε και ακόμα και σήμερα με διάφορα «σημάδια» εκπλήσσει ακόμα και τους ίδιους τους σημερινούς κατοίκους της.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλουδάκης 

Δεν φορεί μόνο σάρκα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αλλά και περιτέμνεται σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, για να μην έχη πρόφασι η απιστία των Ιουδαίων. Γιατί έρχεται προς τον νόμο για χάρι του ίδιου του νόμου, για να ελευθερώση τους μαθητές του μέσω της πίστεως που βασιζόταν στον νόμο.
Και παίρνει σάρκα και περιτέμνεται κι αυτός μαζί με τους Ιουδαίους. Πήρε το ίδιο με αυτούς σώμα, πήρε και την ίδια περιτομή. Έκανε α­ναντίρρητη την συγγένειά Του με αυτούς, ώστε να μη τον αρνη­θούν, Αυτόν, ο οποίος ήταν ο Χριστός που έρχεται από την γενιά του Δαυίδ, και που αυτοί προσδοκούσαν.
Έδειξε το γνώρισμα της συγγενείας Του με αυτούς. Γιατί, αν ακόμη και μετά την περιτομή Του έλεγαν «δεν ξέρουμε από πού είναι»[1], εάν δεν είχε περιτμηθή κατά σάρκα, η άρνησίς τους θα είχε κάποια εύλογη πρόφασι.

«Όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες»: Γιατί ο νόμος ορίζει την ογδόη ημέρα να γίνεται η περιτομή, και όταν φθάση η ογδόη, έρχεται μέσα ο γιατρός και πιάνει το μαχαιράκι και κάνει τα της τέχνης του. Δεν ισχύει δε τότε η αργία του Σαββάτου λόγω της περιτομής.

Ας ρωτήσουμε λοιπόν τους Ιουδαίους: Ανάπαυσις το Σάββατο· τέλεια αργία αυτή την ημέρα... Για ποια λοιπόν αιτία η ογδόη εκτοπίζει την εβδόμη; Γιατί η ο­γδόη γίνεται ανώτερη από την εβδόμη; Όμως οι Ιουδαίοι δεν γνωρίζουν τα των Ιουδαίων.
Ενώ η Εκκλησία του Χριστού και τον Χριστό γνωρίζει και τις Ιου­δαϊκές διδασκαλίες. Περιτέμνεται λοιπόν το παιδί την ογδόη ημέρα, επειδή κατά την ογδόη η Ανάστασις, δηλαδή η Κυριακή, έμελλε να αποβή η περιτομή[2] όλου του κόσμου.
Γιατί άλλωστε δεν διέταξε ο Μωυσής να γίνεται η περιτομή την έκτη ημέρα; Γιατί όχι την εννάτη ή την δεκάτη; Είναι λοιπόν προφανής η σημασία της ο­γδόης ημέρας, κατά την οποία γίνεται η Ανάστασις του Κυρίου. Όποιος λοιπόν δεν πιστεύει στην Ανάστασι είναι απερίτμητος στην καρδιά, αφού με την απιστία του αποξενώνεται από τον Θεό. Ενώ η περιτομή της πίστεως είναι αληθινή γνώσις και αίσθησις.
Γι' αυτό, αγαπητέ μου, η περιτομή δίδεται θεωρητικά στους πι­στούς υπό την έννοια του αγίου βαπτίσματος. Το δε άγιο βάπτισμα είναι τύπος της Αναστάσεως του Χριστού. Να περάσης λοιπόν από την σάρκα στο πνεύμα και από τα σωματικά στο μεγαλείο του πνεύματος και θα βρης εκεί μεν περιτομή σαρκική, εδώ δε περιτομή πνευματική και κάθαρσι από τις αμαρτίες.
Ογδόη ημέρα είναι η περιτομή· η δε ογδόη ημέρα είναι και η ανάστασις· της δε αναστάσεως τύπος είναι το βάπτισμα. Δέστε πώς από τα μικρά προοδεύουμε στα μεγαλύτερα, από τα σω­ματικά στα πνευματικώτερα. Να έλθουν λοιπόν οι Ιουδαίοι κι αυτοί και να προοδεύσουν. Γιατί πρέπει να προοδεύσουν από τα σαρκικά και να μην αρκεστούν σ' αυτά.

Λοιπόν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος δεν ήλθε να καταλύση τον νόμο, αλλά να τον εκπληρώση, περιετμήθη κι αυτός μαζί με τους Ιουδαίους. Λέγει λοιπόν ο Ευαγγελιστής: «Συμπληρώθηκαν οκτώ ημέρες για την περιτομή του και του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως ωνομάστηκε από τον άγγελο προτού να συλληφθή στην κοιλιά της μητέρας του».
Εμείς δηλαδή παίρνουμε το όνομα μετά την γέννησί μας, ενώ ο Ιησούς παίρνει το όνομά του προτού να γεννηθή. Γιατί υπήρχε και προτού να συλληφθή. Ωνομάστηκε δε Ιησούς, επειδή το έργο του ήταν έργο Σωτήρος.

«Και όταν συμπληρώθηκαν, λέει, οι ημέρες του καθαρισμού τους σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως». Τίνος καθαρισμού; Της Μαρίας και του Ιωσήφ. Διέταζε δηλαδή ο νόμος, η γυναίκα που μόλις είχε γεννήσει να καθαρίζεται και να φυλάγη τις ημέρες και να μην βγαίνη εξω.

«Όταν λοιπόν συμπληρώθηκαν οι ημέρες του καθαρισμού σύμφωνα με τον νό­μο του Μωυσέως» — καίτοι δεν υφίστατο τέτοια ανάγκη για την Παρθένο, αλλ' όμως εκπληρωνόταν ετσι ο νόμος — «τον ανέβασαν στα Ιεροσόλυμα, για να τον προσφέρουν στον Κύριο, όπως έχει γραφή στον νόμο του Κυρίου».
Όπου ο λόγος είναι για σωματικό καθαρισμό, λέει «σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως»· όπου για προσφορά του Αγίου, «όπως έχει γραφτή, λέει, στον νόμο του Κυρίου». Όχι ότι ο νόμος του Μωυσέως δεν ήταν νόμος του Κυρίου· διότι, όσα λέει ένας προφή­της κινούμενος από το Άγιο Πνεύμα, δεν τα λέει μόνος, αλλά ο Κύριος του τα υπαγορεύει. Επειδή όμως και ο καθαρισμός είχε χαρακτήρα σωματικό, γι’ αυτό λέει «νόμο του Μωυσέως». Όταν όμως προσφερόταν το πρωτότοκο, λέει «κατά τον νόμο του Κυρίου» τιμώντας έτσι το νεογέννητο.

«Όπως είναι γραμμένο στον νόμο του Κυρίου: κάθε αρσενικό που διανοίγει μήτρα να ονομασθή άγιο και αφιερωμένο στον Κύριο». Αυτή λοιπόν η φράσις και η διάταξις ολόκληρη και η αφορμή της διατάξεως βάλθηκε γι' αυτόν που επρόκειτο να διανοίξη μήτρα.
Γιατί όλα τα πρωτότοκα των ζώων και των ανθρώπων ουδέ­ποτε διήνοιξαν μήτρα, αλλά ήταν απλώς και μόνο πρωτότοκα. Εκείνος όμως που γεννήθηκε από μητέρα παρθένο, αυτός μόνο διήνοιξε μήτρα. Κάνε μου λοιπόν την χάρι και πρόσεξε ότι η διατύπωσις όλου αυτού του νόμου έγινε για εκείνον μόνο που επρόκειτο να γεννηθή από μητέρα παρθένο.
Πώς όμως να την κατανοούσαν οι Ιουδαίοι; Γιατί σαν σαρκικοί που είναι απέχουν πολύ από του να καταλάβουν τα νοήματα της πνευματικής διδασκαλίας.

Έπειτα ανεβαίνουν «για να προσφέρουν θυσία, σύμφωνα με αυτό που λέει ο νόμος του Κυρίου, ένα ζευγάρι από τρυγόνια ή δύο νεοσσούς από περιστέρια»[3]. Έγιναν δε και αυτά τυπικά, κατά τον νόμο, ώστε να μην υπάρχη καμμιά έλλειψις στην πιστή εκτέλεσι του νόμου. Αυτά είναι συγκεκαλυμμένα νοήματα του Μωσαϊ­κού νόμου. Ας έλθουμε όμως στην εξήγησι του Ευαγγελίου.
«Και να, υπήρχε ένας άνθρωπος στην Ιερουσαλήμ που ωνομαζόταν Συμεών. Και ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και ευλαβής και το Πνεύμα του Θεού ήταν ­επάνω του. Αυτός είχε λάβει αποκάλυψι από το Άγιο Πνεύμα ότι δεν θα τελείωνε την ζωή του προτού δη τον Χριστό τον Κυρίου». Γέροντας ήταν ο Συμεών και πε­ρίμενε την εκπλήρωσι της υποσχέσεως. Έμενε στον ναό μέσα και μονολογούσε: Όπου και να γεννηθή, οπωσδήποτε εδώ θα παρουσιασθή.

«Αυτός ήλθε κατ' έμπνευσιν του Πνεύματος στον ναό» εκείνη την ώρα που οι γονείς έφερναν εκεί το παιδί. Διότι βέβαια πολλές φορές ερχόταν, αλλά με δική του πρόθεσι. Τότε όμως οδηγημένος από το Άγιο Πνεύμα στην κατάλληλη στιγμή, έρχεται, για να λάβη την εκπλήρωσι της υποσχέσεως.

«Αυτός δέχτηκε στην αγκαλιά του τον Ιησού και ευλόγησε τον Θεό και είπε: Σήμερα αφήνεις ελεύθερο τον δούλο σου, Δέσποτα, να πεθάνη κατά τον λόγο σου με ειρήνη». Από πού τον αφήνεις ελεύθερο; Από τον στίβο της ζωής. Γιατί είναι γεμάτα λύπη τα βιοτικά πράγματα. Η ζωή είναι φυλακή. Εκείνος λοιπόν ήθελε να ελευθερωθή. Εάν όμως κάποιος την αναχώρησι από την εδώ ζωή την θεωρή ζημία αυτός δεν είναι ακόμη τέλειος στην πίστι.

Εκείνος όμως έλεγε: «Σήμερα αφήνεις ελεύθερο τον δούλο σου, Δέσποτα, να πεθάνη κατά τον λόγο σου με ειρήνη». Διότι αυτός που πρόκειται να κάμη ειρήνη με τον κόσμο έφθασε· ο ειρηνοποιός έχει έλθει- εκείνος που συνδέει τον ουρανό με την γη και μετατρέπει την γη σε ουρανό με την ευαγγελική διδασκαλία έχει κατα­φθάσει.

Ο Συμεών φωνάζει: «Σήμερα αφήνεις ελεύθερο τον δούλο σου, Δέσποτα, να πεθάνη κατά τον λόγο σου με ειρήνη, γιατί είδαν τα μάτια μου την σωτηρία σου», λέει. Τι είναι αυτό που λέει; Προηγουμένως δηλαδή πίστευα με την διάνοιά μου και γνώριζα με τον λογισμό μου. Τώρα όμως είδαν και τα μάτια μου.
Και εκείνο που προσδοκούσα με την καρδιά μου, να που το είδαν τα μάτια μου εκπληρωμένο. Και ποιο είναι αυτό; «Είδα, λέει, την σωτηρία σου». Ποια σωτηρία; «Αυτήν που ετοίμασες ενώπιον όλων των λαών». Όχι του λαού του ενός ούτε του λαού του Ισ­ραήλ μόνο, αλλά «ενώπιον όλων των λαών». Γιατί αυτός που γεννήθηκε είναι δι­δάσκαλος όλων των ανθρώπων.

«Φως που θα είναι αποκάλυψις για τους εθνικούς και δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Γιατί φως; Επειδή ακριβώς οι εθνικοί βρίσκονταν στο σκοτάδι. Ε­πειδή τα σκοτισμένα ειδωλολατρικά έθνη φωτίζονταν.

«Φως που θα είναι αποκάλυψις για τους εθνικούς και δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Εδώ η δόξα και εκεί η αποκάλυψις. Εκεί η αρχή της διδασκαλίας, εδώ η πρόοδος της μαθήσεως.

«Δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Αλλά εδώ σίγουρα θα ρωτήση κάποιος: Και πού είναι οι Ισραηλίτες; Έχεις τον Πέτρο, έχεις τον Παύλο, έχεις τον Ιωάν­νη, έχεις τις τρεις χιλιάδες, έχεις τις πέντε χιλιάδες, έχεις την Εκκλησία της Ιε­ρουσαλήμ, έχεις αυτούς που πίστεψαν από τις τάξεις των Ιουδαίων.
Γιατί μέσα στους πιστούς βρισκόταν το έθνος. «Εάν ο Κύριος των Δυνάμεων δεν άφηνε για σπόρο μια μικρή μερίδα πιστού λαού ανάμεσά μας, θα είχαμε γίνει σαν τα Σόδομα και θα είχαμε όμοια τύχη με τα Γόμορρα»[4].
Διότι λέει επίσης ο Θεός: «Κράτησα για τον εαυτό μου επτά χιλιάδες άνδρες, οι οποίοι δεν γονάτισαν να προσκυνήσουν τον Βάαλ»[5]. Έτσι μέσα στον λαό φυλαγόταν το σπέρμα της πίστεως και δεν χάθη­κε ο λαός — μη γένοιτο — ούτε εξαχρειώθηκαν όλοι οι Ιουδαίοι. Αφού και τώρα, σ' αυτή την μακάρια κατάστασι και κλήσι των Χριστιανών πολλοί είναι οι καλεσμέ­νοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί.
Ο Χριστός δηλαδή κάλεσε όλη την οικουμένη και ετοί­μασε το άγιο τραπέζι του Ευαγγελίου. Αλλά όταν έλθη στη Δευτέρα Παρουσία, μπαίνει μέσα και κάνει ξεδιάλεγμα και εξετάζει με προσοχή τους συνδαιτυμόνες.
Κι αν βρη κανένα να μη έχη ένδυμα κατάλληλο για γάμο του λέει: «Φίλε, πώς μπήκες εδώ μέσα χωρίς γαμήλιο ένδυμα;»[6] Και θα τον βγάλη έξω καθώς ακού­σαμε στα Ευαγγέλια. Ώστε, όπως και εκεί έγινε εκλογή, έτσι και εδώ θα γίνη ε­κλογή. Μήπως δηλαδή, επειδή έχουμε κληθή, πρέπει στο εξής να αλαζονευώμαστε, σαν να έχουμε, αλήθεια, εξασφαλίσει την τελειότητα; Λοιπόν, η πτώσις εκείνων ας γίνη δική μας ασφάλεια.
Έτσι, αγαπητέ, ούτε ο λαός χάθηκε ολόκληρος, ούτε όλος εξαχρειώθηκε, ούτε όλος απίστησε, ούτε όλος κατεδίωξε τους Αποστόλους, αλλά με το κήρυγμα των Αποστόλων πίστευσαν αμέσως τρεις χιλιάδες, χωρίς τις γυ­ναίκες και τα παιδιά.
Και έγινε στην Ιερουσαλήμ Εκκλησία αναρίθμητη, ενώ α­κόμη δεν είχε καταστραφή ο Ναός, ενώ ακόμη δεν είχαν εκδιωχθή oι Ιουδαίοι, ενώ ακόμη δεν είχε γκρεμισθή η Ιερουσαλήμ. Οικοδομήθηκε Εκκλησία και τα λό­για του Ιωάννη έγιναν ξεκάθαρη αλήθεια: «Εκείνος πρέπει να μεγαλώνη, εγώ δε να μικραίνω»[7].

Ο Συμεών λοιπόν που είναι προφήτης λέγει: «Δόξα για τον λαό σου τον Ισ­ραήλ». Γιατί ήταν δόξα γι' αυτούς που προσδοκούσαν η συνάντησις εκείνου τον οποίο προσδοκούσαν.

Και αναλογίζονταν ο Ιωσήφ και η Μαρία αυτά που άκουγαν: Ο άγγελος έφερε την ευχάριστη είδησι, οι μάγοι τον εγνώρισαν, οι ποιμένες τον έμαθαν, οι στρατιές των αγγέλων χόρευαν, το αστέρι από πάνω τον ανήγγειλε, ο Συμεών προφητεύει, η Άννα η κόρη του Φανουήλ προφητεύει, η γη αγαλλόταν, ο ουρανός μίλησε με το αστέρι, οι μάγοι αρνήθηκαν τον τύραννο, οι ποιμένες προσκύνησαν τον αρχιποιμένα, όλα τον εγνώρισαν, η μητέρα ήξερε, ο Ιωσήφ πληροφορήθηκε, έτρεμαν για όσα έγιναν, όμως κατάλαβαν την έκβασι των γεγονότων.

«Και ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στην Μαριάμ την μητέρα του: Αυτός πρόκειται να γίνη πτώσις και έγερσις για πολλούς μέσα στον Ισραήλ και σημείο αντιλεγόμενο». Πτώσις για ποιους; Σαφώς γι' αυτούς που απιστούν, αυτούς που αντιλέγουν, αυτούς που τον σταυρώνουν. Και έγερσις για ποιους; Αυτούς που τον αναγνωρίζουν και τον ομολογούν με ευγνωμοσύνη.

«Και σημείο αντιλεγόμενο». Ποιο σημείο αντιλεγόμενο; Το σημείο του Σταυ­ρού, που η Εκκλησία το θεωρεί σωτηρία του κόσμου, που οι Ιουδαίοι το εχθρεύονται και που πολλές φορές και ο ουρανός το διεκήρυξε. Αμφισβητείται το σημείο, για να νικήση η αλήθεια. Γιατί χωρίς αντίλογο δεν μπορεί να γίνη ολοκληρωμένη νίκη. Έπρεπε λοιπόν να εμφανισθή η αντιλογία, για να εκδώση την απόφασί του ο δικαστής, αφού μακροθυμήση μέχρι το τέλος των αιώνων. Γι' αυτό λέει «και ση­μείο αντιλεγόμενο». Αντιλέγουν δε εκείνοι που απιστούν.

Και συ, λέει, θεωρείσαι μητέρα. Άραγε λοιπόν εσύ θα μείνης εκτός πειρασμού, επειδή συμφώνησες να γίνης μητέρα, επειδή τον εγέννησες, επειδή έκρινες καλό να του δανείσης την μήτρα σου; (Διότι η κοιλιά σου έγινε δοχείο της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος).
Άραγε λοιπόν θα μείνης εκτός πειρασμού, επειδή έγινες Θεο­τόκος, επειδή συνέλαβες χωρίς πείρα γάμου, επειδή καταστάθηκες Μητέρα του Δημιουργού σου; Άραγε εσύ θα μείνης εκτός πειρασμού; Ούτε κι εσύ θα μείνης εκτός πειρασμού, αλλά «κι εσένα την ίδια μια ρομφαία θα σου διαπεράση την ψυ­χή».
Γιατί, Κύριε μου; Σε τι αμάρτησα; Σε τίποτε δεν αμάρτησες βέβαια. Όταν όμως Τον δης κρεμασμένο στον Σταυρό, όταν Τον δης να υποφέρη για όλο τον κό­σμο, όταν δης στον Σταυρό τα χέρια Του τρυπημένα και καρφωμένα στο ξύλο, τότε θα αρχίσης να αμφιβάλλης και να λες: Αυτός είναι εκείνος για τον οποίο μου μί­λησε ο άγγελος; Αυτός είναι εκείνος στον οποίο έγινε το θαύμα της συλλήψεως; Παρθένος ήμουν και γέννησα και έμεινα πάλι παρθένος. Γιατί λοιπόν αυτός σταυρώνεται;

«Κι εσένα την ιδια μια ρομφαία θα σου διαπεράση την ψυχή». Ώστε, σύμφωνα με την προφητεία του δικαίου Συμεών, κανένας δεν έμεινε εκτός πειρασμού. Ο Πέτρος, ο κορυφαίος από τους μαθητές, τον αρνήθηκε τρεις φορές.
Οι άλλοι μα­θητές τον εγκατέλειψαν και έφυγαν. Ούτε είχε άλλωστε ο τσομπάνος ανάγκη από τα πρόβατα για να τον προστατεύσουν, ενόσω αυτός έδιωχνε τους λύκους, ούτε ο αγωνιστής είχε ανάγκη από βοηθούς, αλλά όλοι τους έφυγαν. Και ο Χριστός έμει­νε μόνος κρεμασμένος στον Σταυρό σαν κριάρι έτοιμο για θυσία. Λοιπόν και αυ­τής την ψυχή την διεπέρασε η ρομφαία: ο πειρασμός δηλαδή και η αμφιβολία.

«Κι εσένα την ίδια μια ρομφαία θα σου διαπεράση την ψυχή, ώστε να αποκα­λυφθούν από πολλές καρδιές οι λογισμοί». Πάσχει λοιπόν ο Ιησούς, για να ελέγξη την απιστία και για να γεμίση από ευγνωμοσύνη τις καρδιές αυτών που Τον πιστεύουν. Αντιλέγεται το σημείο, για να ελεγχθούν αυτοί που αντιλέγουν από κακία.
Γιατί, αν η αλήθεια ήταν από κάθε άποψι αναντίρρητη για τους ανθρώ­πους, τότε η ευσέβεια θα έμενε αδοκίμαστη. Όμως με το να γίνεται παραχώρησις στην αντιλογία, δοκιμάζεται η ελεύθερη εκλογή της αλήθειας. Αντιλέγεται το ση­μείο.
Γιατί πώς αλλιώς θα δοκιμάζονταν οι μάρτυρες στους διωγμούς; Πώς θα α­γωνίζονταν και θα αναδεικνύονταν νικητές με την καρτερία τους; Δες πόσο ωφέ­λησε η αντιλογία, αφού έφτιαξε όχι πιστούς απλώς, όπως θάλεγε κανείς, αλλά και μάρτυρες που έφθασαν μέχρι τα βασανιστήρια και τον θάνατο και παρουσίασαν μια απόδειξι της χάριτος του Χριστού με την καρτερία τους.

Όταν λοιπόν ο Συμεών λέει «ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον», εννοείται ότι ούτε την πτώσι την προξενεί αυτός, ούτε την ανάστασι την προσφέρει με την βία, αλλά «κείται εις πτώσιν» αυτών που σκοντάφτουν στον λίθο του προσκόμματος και «εις ανάστα­σιν» εκείνων που πιστεύουν με την αγαθή τους προαίρεσι.
Διότι λέει «κείται». Σαν να έλεγε κανείς: Το φως ανατέλλει για να βλέπουν οι υγιείς, ενώ αυτοί που τους πονούν τα μάτια να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο από την λάμψι του φωτός. Γιατί πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν οι πρώτοι να πέσουν και να είναι αξιοκατάκριτοι, ενώ οι δεύτεροι να σηκωθούν με χρηστές ελπίδες που προέρχονται από την καλή τους προαίρεσι, αν δεν υπήρχε το «αντιλεγόμενο σημείο»;
Γιατί λέει ο Συ­μεών «και εις σημείον αντιλεγόμενον»; Για να μη προξενήση η αντιλογία απορία στους πιστούς. Το να αμφισβητείται δε και η αλήθεια του Θεού, είναι φανερό ότι αυτό γίνεται, επειδή το επιτρέπει ο Θεός. Κανένας δηλαδή δεν μπορεί να προβάλη καμμιά αντίρρησι, αν δεν το επιτρέψη αυτό ο Θεός. Είναι όντως αναγκαία η παραχώρησι αυτή εκ μέρους του Θεού, για να φανερωθούν οι άξιοι.

Θα έλθη όμως εποχή που δεν θα υπάρχη πια καμμιά αντίρρησις. Όταν δηλαδή το σημείο του Σταύρου θα λάμψη σαν προάγγελος του Κυρίου από τον ουρανό, «τότε θα κλίνη κάθε γόνυ στα επουράνια και στα επίγεια και στα καταχθόνια και κάθε γλώσσα θα ομολογήση ότι ο Χριστός είναι Κύριος προς δόξαν του Θεού Πατρός»[8].
Όσο δηλαδή το σημείο αυτό φαίνεται μόνο του και είναι απλό σημείο και δεν φαίνεται πουθενά ο σημαινόμενος, το σημείο θα αντιλέγεται. Όταν όμως ο ίδιος ο σημαινόμενος αποκαλύψη τον εαυτό του κατά την Δευτέρα Παρουσία, τότε πια κανείς δεν θα τολμά να αντιλογήση στο σημείο, γιατί ο σημαινόμενος θα έχη καταφθάσει με ολοφάνερη την θεότητά του εναντίον εκείνων που Τον αρνούν­ται. Τότε εκείνοι που προηγουμένως είχαν δεχθή το σημείο θα δοξασθούν από αυ­τόν που εκείνο υποδήλωνε, ενώ εκείνοι που αμφισβήτησαν το σημείο θα καταδικα­σθούν από τον υποδηλωθέντα.
Και αυτό θα είναι τότε το τέλος της αντιλογίας, το τέλος της πλάνης, το τέλος της αμφιβολίας, το τέλος της απιστίας, η αρχή δε των βραβείων και των στεφάνων. Αυτά μακάρι όλοι μας να τα επιτύχουμε με την χάρι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους ατελεύτητους αιώνες. Αμήν.

[1] πρβλ. Ιωάν. ζ' 41-43
[2] Η ανάστασις των νεκρών κατά την δευτέρα παρουσία θα αποτελέση την «περιτομή» δηλ. την ο­ριστική απομάκρυνσι του κακού και της αμαρτίας από ολόκληρη την κτίσι.
[3] Λευϊτ. ε’ 11, ιβ’ 8
[4] Ησ. α’ 9
[5] Ρωμ. ια’ 4· πρβλ. Γ’ Βασ. ιθ’ 18
[6] Ματθ. κβ’ 12
[7] Ιωάν. γ’ 30
[8] Φιλιπ. β’ 10-11

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΣΟΣΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ

Πηγή: Αναβάσεις