ΑΓΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ…

«Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσια… Αντίσταση και ανάκαμψη, για να βρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει… Η Ελλάδα είναι η Χώρα των Μεγάλων Αγώνων για την κατίσχυση των μεγάλων ιδανικών… Μην αφήσεις τη Χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς Εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα… Μείνατε σταθεροί στην Πίστη και στα ιδανικά του Γένους…».

Μακαριστός Χριστόδουλος Α΄ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

Η Εκκλησία της Ελλάδος από ιδρύσεώς της είχε τους διώκτες της έτσι όπως αναφέρονται σε ιστορικά εκκλησιαστικά βιβλία και όμως χάρη των πιστών και με την παρότρυνση των Επισκόπων τους νικούσε γιατί σαν οδηγό της είχε και έχει την εορτάζουσα σε λίγες ημέρες Μητέρα όλου του Κόσμου την Μεγαλόχαρη Παναγιά μας που φανερώνεται όποτε χρειαστεί σε θάλασσες, σε βράχους, σε σπήλαια και αλλού. Νικούσε γιατί είχε και έχει τους Αγίους, τους Οσιομάρτυρες, τους Ασκητές, τους Μοναχούς και Μοναχές των Ιερών Μονών, πολλοί από αυτούς μαρτύρησαν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία.

Η Εκκλησία της Ελλάδος τα τελευταία χρόνια δέχτηκε πολλά πλήγματα από τις Ελληνικές Κυβερνήσεις, δέχθηκε μεγάλη ταπείνωση. Οι Κυβερνώντες την εποχή 1999 - 2000, ήρθαν σε «σύγκρουση» με την Εκκλησία και αφαίρεσαν την αναγραφή του Θρησκεύματος σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα από την ταυτότητά του. Η τότε Ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος, τους αναθεμάτισε δύο φορές, τη μία στις 14 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη και την άλλη στις 21 Ιουνίου στην Αθήνα με δύο μεγάλες λαοσυνάξεις, ίσως οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα.

Την ίδια εποχή, ο Χριστόδουλος, συγκέντρωσε τριάμισι εκατομμύρια υπογραφές ζητώντας δημοψήφισμα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το αίτημα του Προκαθήμενου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλος το απέρριψε… Ο Μεγάλος εκείνος Ηγέτης απάντησε τόσο στην Πολιτειακή όσο και στην Πολιτική ηγεσία: «… Ώ κι αν εσηκώνονταν από τους τάφους των τα μεγάλα παλικάρια του Έθνους μας, οι Κολοκοτρώνηδες και οι Μακρυγιάννηδες και οι Μιαούλιδες και Μποτσαραίοι, οι Παπάδες και οι Δεσποτάδες, τι θα λέγανε εάν βλέπανε το γκρέμισμα που επιχειρούν σήμερα κάποια παιδιά τους, στην Ελληνορθόδοξη παρουσία μέσα στην κοινωνία και τα ραπίσματα που δίνουν στην μάνα τους την Εκκλησία…»

Τα τελευταία τρία χρόνια ξεκίνησε μια «μεθοδευμένη και μελετημένη» από τους Κυβερνώντες «δίωξη» της Ελληνικής οικογένειας πολύτεκνης και μη, του Έλληνα πολίτη, του εργαζόμενου σε κάθε τομέα, αρχίζοντας από το «κλέψιμο» των χρημάτων του με μείωση και αφαίρεση των μισθών και των συντάξεων χωρίς καμιά εξαίρεση πλην των «δικών τους εισπράξεων» εννοώ τους τριακόσιους της Βουλής και αυτών που τους ορκίζουν. Αλήθεια τηρούν τον όρκο που δίνουν όλοι αυτοί που μας Κυβερνούν και που με μεγάλη ευχέρεια λένε: «…ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους… να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού».

Τα νομοθετήματα, καθ' υπαγόρευση της Τρόικας ψηφίζονται αβλεπτεί για κλείσιμο Σχολείων, Νοσοκομείων και όλα αυτά, δήθεν, για το συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού!!! Νομοθετήματα που επιχειρούν να φιμώσουν τον Έλληνα για να εκφράζεται ελεύθερα. Σαν να μας λένε οι τριακόσιοι της Βουλής «Σκάσε και δούλευε κάθε μέρα, ακόμα και την Κυριακή!!!». Σαν να λένε στον Επίσκοπο, στον Ιεροκήρυκα, στον Εφημέριο, «ότι και να κάμεις την Κυριακή εγώ δεν θα σου στείλω τον πιστό να σε ακούσει γιατί θα τον έχω με κινέζικο μεροκάματο των δύο ευρώ!!! σε δουλειά» και κανείς δεν θα σηκώσει κεφάλι αφού ο Νόμος το ορίζει… και να ξεχάσουμε κάθε τι που έχει σχέση με την ανάπτυξη της Εθνικής και Θρησκευτικής συνειδήσεως…

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς στην επιστολή - διαμαρτυρία προς τους τριακόσιους της Βουλής, για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής μεταξύ των άλλων γράφει: «…Γιατί κ.κ. Βουλευτές, επιχειρείται αυτό το ανόσιο τόλμημα της δια νόμου καταργήσεως της ισχυούσης αργίας της Κυριακής… η Κυριακή είναι ημέρα λατρείας του Τριαδικού μας Θεού, ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο, στην ανάπαυση και την καλλιέργεια έργων αγάπης των Χριστιανών. Αλήθεια ζούμε στην Ορθόδοξο Χριστιανική Ελλάδα ή σε κάποια αλλόθρησκη Χώρα… Την αργία της Κυριακής την σεβάστηκαν τόσοι αιώνες και οι πιο άσπονδοι εχθροί της Ορθοδόξου αληθείας! … Ο συμπατριώτης μας μεγάλος Άγιος, Διδάχος, Εθνομάρτυς και Ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός, έχυσε το αίμα του γιατί αγωνίσθηκε να εδραιώση στα Γιάννενα την αργία της Κυριακής και ήλθε αντιμέτωπος με τους Εβραίους. Εμείς σήμερα θα συμμαχήσουμε με τους δημίους του;... Ως πνευματικός πατέρας της περιοχής μας, σας παρακαλώ να αντισταθείτε, να αγωνισθείτε να ματαιωθεί το αντίχριστο αυτό επιχείρημα. Εφ΄ όσον αγαπάτε τον Χριστό, την Ορθοδοξία, την Ελλάδα και τους Έλληνες, να το αποδείξετε… Σταθείτε όρθιοι, ομολογητές. Ανακόψατε την πορεία προς την φθορά και την διάλυση της Πατρίδος σας…»

Στην ιστοσελίδα του Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς ο π. Σπυρίδωνας μας παρουσιάζει την Διδαχή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού για την αργία της Κυριακής που μεταξύ των άλλων μας λέει: «…Εκείνο το κέρδος που γίνεται την Κυριακή είναι αφορισμένο και καταραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογία και ή σε θανατώνει ο Θεός παράκαιρα ή την γυναίκα σου ή το παιδί σου, ή το ζώο σου ψοφά ή άλλο κακό σου κάμνει… Την φυλάγετε την Κυριακή, αν είσθε Χριστιανοί, να την φυλάγετε. Έχετε εδώ πρόβατα, το γάλα της Κυριακής τι το κάμνετε, άκουσε παιδί μου να το σμίγεις όλο και να το κάμνεις επτά μερίδια και τα έξι μερίδια κράτησέ τα δια τον εαυτόν σου και το άλλο μερίδιον της Κυριακής αν θέλεις δώσε το ελεημοσύνη εις τους πτωχούς ή εις την Εκκλησία δια να ευλογήσει ο Θεός τα πράγματά σου…».

Η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους εκφράζει την αντίθεσή της για το νέο νόμο που επιτρέπει τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές και οι Αγιορείτες πατέρες καλούν τους βουλευτές να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Μεταξύ των άλλων γράφουν: «…Η κατάργησίς της απεφεύχθη κατά την περίοδον της τουρκοκρατίας χάρις εις τους αγώνας του μεγάλου Αγιορείτου Αγίου Ιερομάρτυρος και Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μεταξύ άλλων έλεγε: «Αδελφοί μου, Σας συμβουλεύω να φυλάγετε την Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη εις τον Θεόν».

Η Κυριακή ήταν και πρέπει να μείνει ιερή και απαραβίαστη ημέρα. Είναι η ημέρα της Ανάστασης Του Χριστού. Η Ελληνορθόδοξη παράδοση θέλει την Κυριακή Ιερή και Πολιτισμένη ημέρα. Η Κυριακάτικη καμπάνα καλεί όλους τους πιστούς στην Εκκλησία για να αποδώσουν την πρέπουσα λατρεία στον Τριαδικό μας Θεό.

Άγιοι Ιεράρχες αντισταθείτε στη νέα απειλή των Κυβερνώντων. Ο Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος τα τελευταία χρόνια βρίσκεται συνέχεια δίπλα σας, αυτό το βλέπετε όλες τις γιορτές και τις Κυριακές, να κατακλύζει τις Εκκλησίες, να ζητά από Εσάς να τους δώσετε δύναμη και κουράγιο για να τα βγάλουν πέρα οικονομικά.

Άγιοι Ιεράρχες αντισταθείτε γιατί οι Κυβερνώντες θέλουν τον Έλληνα να τον ταπεινώσουν αφαιρώντας του το δικαίωμα να εκκλησιάζεται την Κυριακή.

ΔΩΣΤΕ ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ ΣΤΑ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ ΜΕ ΤΟΠΙΚΕΣ ΛΑΟΣΥΝΑΞΕΙΣ

Ευχαριστούμε τον καθηγητή κ. Χρήστο Σιάσο για την αποστολή του άρθρου του, ώστε να δημοσιευθεί στο xristianos.gr

ΠΗΓΗ: http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=172&t=9612

Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνε­ται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.

Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πά­ρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, πε­ριπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν απο­τυχία είναι επιτυχία.

Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας. Ας μη χά­νουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπο­ρεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια. Γι’ αυτό ας Του δίνου­με την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.

Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κο­ντά Του. Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά του.

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3034

«Θα γίνη κάποτε λιμός», είπε o προφήτης θρηνώντας την Ιερουσαλήμ, «όχι πείνα άρτου και ύδατος, αλλά πείνα για τον λόγο τού Κυρίου». Είναι δε ο λιμός στέρησις και συγχρόνως όρεξις της αναγκαίας τροφής. Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο και αθλιώτερο από αυτήν την πείνα· όταν δηλαδή κάποιος, ενώ στερείται τ' αναγκαία για την σωτηρία, δεν έχει συναίσθησι της συμφοράς, επειδή δεν έχει όρεξι για τη σωτηρία. Όποιος πεινά και δεν διαθέτει τ' αναγκαία, τριγυρίζει αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμιού οπουδήποτε· κι' αν εύρει μουχλιασμένο ζυμάρι, ή του προσφέρει κάποιος άρτο από κεχρί ή από πίτουρα ή κάτι άλλο από τα ευτελέστατα είδη τροφής, χαίρεται τόσο πολύ, όσο επονούσε προηγουμένως που δεν εύρισκε. Όποιος επίσης έχει πνευματική πείνα, δηλαδή στέρηση και συγχρόνως όρεξη για πνευματικές τροφές, τριγυρίζει αναζητώντας αυτόν που έχει από τον Θεό το χάρισμα της διδασκαλίας· κι' αν εύρει, τρέφεται ευφρόσυνα με τον άρτο της ζωής της ψυχής, δηλαδή με τον σωτήριο λόγο, που όποιος τον αναζητεί έως το τέλος δεν πρόκειται να μη τον εύρει· «διότι όποιος αιτεί λαμβάνει και όποιος αναζητεί ευρίσκει, και στον κρούοντα θ' ανοιγεί η θύρα», είπε ο Χριστός.

2. Υπάρχουν όμως μερικοί που με την πολυήμερη ατροφία κατά νουν έχασαν και την όρεξη της τροφής· γι' αυτό δεν αντιλαμβάνονται τη ζημία. Και αν έχουν τον διδάσκαλο, δυσανασχετούν ακόμη και στην ακρόαση της διδασκαλίας, ενώ αν δεν έχουν, δεν ζητούν τον διδάσκαλο, διάγοντας ζωή αμαρτωλότερη από τον άσωτο. Διότι εκείνος, αν και με την απομάκρυνσή του εστερήθηκε του κοινού τροφέως και πατρός και κυρίου, περιέπεσε σε φοβερό λιμό και συναισθανόμενος την στέρηση μετενόησε και επανήλθε, επεζήτησε και επέτυχε την θεία και αθάνατη τροφή, και τόσο απήλαυσε δια της μετανοίας των χαρισμάτων του Πνεύματος, ώστε να προκαλέσει και τον φθόνο για τον πλούτο του.

3. Είναι όμως προτιμότερο να πάρωμε το θέμα από την αρχή, για να εξηγήσωμε προς την αγάπη σας την ευαγγελική αυτή παραβολή του Κυρίου, αφού και σήμερα είναι διατεταγμένο να διαβάζεται στην εκκλησία.

4. «Κάποιος άνθρωπος είχε δυό υιούς», λέγει. Ο Κύριος καλεί εδώ τον εαυτό του άνθρωπο παραβολικώς, κι' αυτό δεν έχει τίποτε το παράξενο. Διότι, αν έγινε πραγματικά άνθρωπος για τη σωτηρία μας, τί το παράδοξο να προβάλλει τον εαυτό του ως ένα άνθρωπο για την ωφέλειά μας, αυτός που είναι πάντοτε κηδεμών και της ψυχής και του σώματός μας, ως κύριος και δημιουργός και των δύο, αυτός που είναι ο μόνος που έδειξε σε μας έργα υπερβολικής αγάπης και κηδεμονίας, και πριν ακόμη εμφανισθούμε;

5. Διότι πριν από μας μάς ετοίμασε αιώνια κληρονομία βασιλείας, όπως λέγει ο ίδιος, από καταβολής κόσμου. Πριν από εμάς για χάρη μας έπλασε τους αγγέλους για ν' αποστέλλωνται ως διάκονοι, όπως λέγει ο Παύλος, στους μέλλοντας να κληρονομήσουν τη σωτηρία. Πριν από εμάς για χάρη μας άπλωσε τον ουρανό σ' όλον τον αισθητό τούτον κόσμο, σαν να έστησε κάποια κοινή και ομότιμη σκηνή σε όλους εμάς κατά την παροδική τούτη ζωή, τον ίδιο αεικίνητο καί πολυκίνητο και ακίνητο· ακίνητον, για να μη προκαλεί στους ενοικούντας φθορά με τις μεταπτώσεις του, πολυκίνητον, για να συγκρατείται στον χώρο του με τις αντίρροπες κινήσεις του, αεικίνητον δε καθ' εαυτόν και περιφέροντα μαζί του ευτάκτως το πλήθος των άστρων, ώστε εμείς αφ' ενός μεν να διδασκώμαστε το πρόσκαιρο της ζωής μας και ν' απολαύωμε όλων των σωμάτων του, που φθάνουν επάνω από την κεφαλή μας, κάθε φορά άλλα. Για μας πριν από εμάς κατασκεύασε τον μεγάλο φωστήρα για να κυριαρχεί στην ημέρα, και τον μικρό για να κυριαρχεί της νύκτας. Κι' ετοποθέτησε αυτούς και τα άλλα άστρα στο στερέωμα, για να κινούνται με αυτό, συνυπάρχοντα και παραλλάσσοντα πολυειδώς, για να είναι σημάδια των καιρών και των χρόνων. Από αυτά κανένα δεν χρειάζεται ούτε η νοερά φύσις, που είναι υπεραισθητή, ούτε η φύσις των άλογων ζώων, που ζει μόνο κατά αίσθηση. Για μας λοιπόν έγιναν, που με την αίσθησι μεν απολαύομε και τις άλλες δωρεές και το κάλλος των βλεπομένων, με τον νουν δε αντιλαμβανόμαστε τα σημεία αυτά.

6. Για μας πριν από εμάς εθεμελίωσε τη γη, άπλωσε τη θάλασσα, εξέχυσε αφθόνως επάνω από αυτά τον αέρα, κι' επάνω από αυτόν παραπέρα άναψε πανσόφως την φύσι του πυρός, ώστε και το υπερβολικό ψύχος των κάτω να μετριάζει περιγυρίζοντας και να μένει στον τόπο του συγκρατώντας τα άπλωμά του. Αν δε και τα άλογα ζώα τα χρειάζονται αυτά για τη συντήρησή τους, αλλά κι' αυτά εδημιουργήθηκαν πριν από μας για υπηρεσία προς τους ανθρώπους, όπως ψάλλει και ο προφήτης Δαβίδ.

7. Αυτόν λοιπόν τον σύμπαντα κόσμο παρήγαγε από το μηδέν ο πλάστης μας πριν από τη δική μας πλάση, για την σύσταση του σώματός μας. Για την βελτίωση δε των ηθών και την καθοδήγησι προς την αρετή τί δεν έκαμε ο φιλάγαθος δεσπότης; Τον ίδιον αυτόν αισθητό κόσμο επεξεργάσθηκε σαν κάτοπτρο των υπερκοσμίων, ώστε δια της πνευματικής θεωρίας γύρω από αυτόν, σαν δια μέσου μιας θαυμασίας κλίμακος, να φθάνωμε προς εκείνα. Ενέβαλε μέσα μας έμφυτο νόμο, σαν απαρέγκλιτη στάθμη, ανεξαπάτητο κριτή και αδιάψευστο διδάσκαλο, την ατομική στον καθένα συνείδηση. Έτσι, αν είμαστε με την διάνοια συγκεντρωμένοι στον εαυτό μας, δεν θα χρειασθούμε άλλον διδάσκαλο για την κατανόηση του αγαθού· αν με την αίσθηση διαπορθμεύσωμε καλώς τον νου προς τα έξω, τα αόρατα του Θεού καθορώνται νοούμενα δια των ποιημάτων, λέγει ο απόστολος.

8. Αφού λοιπόν δια της φύσεως και της κτίσεως άνοιξε το διδασκαλείο των αρετών, ο ίδιος ετοποθέτησε αγγέλους ως φύλακες, ανύψωσε πατέρες και προφήτες προς καθοδήγηση, έδειξε σημεία και τέρατα οδηγούντα προς την πίστη, μας έδωσε τον γραπτό νόμο, βοηθητικό στο νόμο της λογικής μας φύσεως και στη διδασκαλία από την κτίση. Τέλος, επειδή τα περιφρονήσαμε όλα (ω, τι ραθυμία δική μας και τι μακροθυμία και έγνοια του υπερβολικά αγαπώντος εμάς!), μας έδωσε τον εαυτό του για χάρη μας, και, κενώνοντας τον πλούτο της θεότητος στο έσχατο κατάντημά μας επήρε την φύση μας και, γενόμενος άνθρωπος σαν εμάς, διετέλεσε διδάσκαλος μας. Αυτός μας διδάσκει για το μέγεθος της φιλανθρωπίας του, επιδεικνύοντάς την με έργο και λόγο, συγχρόνως δε οδηγεί σε μίμηση της συμπαθείας του, ενώ αποτρέπει από την σκληροκαρδία τους οπαδούς του.

9. Επειδή δε η αγάπη γεννάται και μέσα στους επιμελητάς των πραγμάτων, όπως και στους ποιμένες των προβάτων, ενυπάρχει δε και στους κυρίους των κτημάτων, όχι όμως τόσο όσο στους συνδεόμενους με αίμα και συγγένεια, και από αυτούς πάλι περισσότερο στους πατέρες προς τα παιδιά τους, από αυτούς προσφέρει ένδειξη της φιλανθρωπίας του, λέγοντας τον εαυτό του άνθρωπο και πατέρα όλων μας· επειδή αφ' ενός μεν για μας έγινε πραγματικά άνθρωπος, αφ' ετέρου δε μας αναγέννησε δια του θείου βαπτίσματος και της σ' αυτό χάριτος του θείου Πνεύματος.

10. «Κάποιος άνθρωπος λοιπόν», λέγει,«είχε δύο υιούς». Διότι η διαφορά της γνώμης εχώρισε σε δύο την μία φύση και η διάκρισις μεταξύ αρετής και κακίας συνήγαγε τους πολλούς σε δύο. Κι' εμείς εξ άλλου μερικές φορές λέγομε διπλόν τον ένα κατά την υπόσταση, όταν έχει την διπλότητα του ήθους, και λέγομε επίσης τους πολλούς ένα, όταν συμφωνούν μεταξύ τους. «Προσελθών λοιπόν ο νεώτερος υιός είπε στον πατέρα»»· ευλόγως παρουσιάζεται νεώτερος· διότι προβάλλει αίτημα παιδαριώδες και γεμάτο αφροσύνη. Και η αμαρτία δε, την οποία είχε στο νου του σχεδιάζοντας την αποστασία, είναι νεωτέρα, εφ' όσον είναι υστερογενές εύρημα της κακής προαιρέσεώς μας· η δε αρετή είναι πρωτογενής, αφού στον Θεό μεν ήταν αϊδίως, στην ψυχή μας δε εμβλήθηκε από την αρχή από τον Θεό κατά χάρη.

11. Προσήλθε δε, λέγει, ο νεώτερος υιός και είπε στον πατέρα· «δος μου το ανάλογο μέρος της περιουσίας». Ω, ποια αφροσύνη! Δεν εγονάτισε, δεν ικέτευσε, αλλ' απλώς είπε· και όχι μόνο αυτό, αλλ' απαιτεί το μερίδιο και ως οφειλή από εκείνον που δίδει σε όλους κατά χάριν. Δος μου το ανάλογο μέρος της περιουσίας, που μου ανήκει κατά το νόμο, την μερίδα μου σύμφωνα με το δίκαιο. Και ποιος νόμος υπάρχει και από που προέρχεται αυτό το δίκαιο, να είναι οι πατέρες οφειλέτες στα παιδιά; Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει· τα παιδιά οφείλουν στους πατέρες, όπως η ίδια η φύσις δεικνύει, αφού έλαβαν από εκείνους την ύπαρξη. Αλλ' είναι και αυτό δείγμα του νεωτερικού φρονήματος.

12. Τί κάμνει λοιπόν αυτός που βρέχει σε δικαίους και αδίκους, που ανατέλλει τον ήλιο σε πονηρούς και αγαθούς; Τους διεμοίρασε την περιουσία, λέγει. Βλέπεις ότι αυτός ο «άνθρωπος» και πατέρας είναι ανενδεής; Αλλιώς δεν θα εμοίραζε την περιουσία στους δυό μόνους ούτε σε δυο μερίδια μόνο, αλλά θα εκρατούσε και για τον εαυτό του μια τρίτη μερίδα. Αυτός όμως, ως Θεός, όπως λέγει και ο προφήτης Δαβίδ, μη έχοντας ανάγκη των αγαθών του είδους αυτού, εμοίρασε, λέγει στα δυο αυτά παιδιά μόνο την περιουσία, δηλαδή τον κόσμο όλον. Διότι, όπως διαιρείται η μια φύσις λόγω της διαφορετικής γνώμης, έτσι διαιρείται και ο ένας κόσμος λόγω της διαφορετικής χρήσεως. Πραγματικά ο ένας λέγει προς τον Θεό, «όλη την ημέρα άπλωσα προς σε τα χέρια μου», και «σε ύμνησα επτά φορές την ημέρα», και «το μεσονύκτιο εξυπνούσα», και «έκραξα πάρωρα», και «ήλπισα στα λόγια σου», και «τα πρωινά εφόνευσα όλους τους αμαρτωλούς της γης», δηλαδή απέκοψα τις ορμές της σαρκός που κινούνται προς ηδυπάθεια· ο άλλος περνά τις ημέρες του στο κρασί και κυττάζει που γίνεται πότος, διέρχεται τις νύκτες με άσεμνες και άθεσμες πράξεις, και σπεύδει σε κρυφές δολοπλοκίες ή φανερές επιβουλές, σε αρπαγές χρημάτων και πονηρά σχέδια. Άρα δεν εμοίρασαν αυτοί την μια νύκτα και τον ένα ήλιο, και πριν από αυτά την ίδια τη φύση, αφού την κατεχράσθηκαν χωρίς συμφωνία μεταξύ τους; Ο δε Θεός διέθεσε όλη την κτίση αδιαιρέτως σε όλους, προθέτοντάς την σε χρήση κατά την βούληση του καθενός.

13. «Κι έπειτα από όχι πολλές ημέρες», λέγει, «αφού τα συγκέντρωσε όλα ο νεώτερος υιός, μετανάστευσε σε μακρινή χώρα». Πώς δεν μετανάστευσε αμέσως, αλλά έπειτα από όχι πολλές, δηλαδή μετά από λίγες ημέρες; Ο πονηρός υποβολεύς Διάβολος δεν υποβάλλει ταυτοχρόνως και την ιδιορρυθμία και την αμαρτία, αλλά με πανουργία υποκλέπτει βαθμιαίως την διάθεση, λέγοντάς μας ψιθυριστά· και συ ζώντας μόνος σου, χωρίς να παρακολουθείς την Εκκλησία του Θεού ούτε να προσέχεις τον διδάσκαλο της Εκκλησίας, μπορείς ν' αντιληφθείς το καθήκον και μόνος σου και να μη απομακρύνεσαι από το αγαθό. Όταν δε αποσπάσει κάποιον από την ιερά υμνωδία και από την υπακοή προς τους ιερούς διδασκάλους, τον απομακρύνει και από τη θεία επίβλεψη, παραδίνοντάς τον στα πονηρά έργα. Διότι ο Θεός ευρίσκεται παντού· ένα είναι που ευρίσκεται μακριά από τον Θεό, το κακό, στο οποίο φθάνοντας δια της αμαρτίας αποδημούμε μακριά από τον Θεό. Όπως λέγει ο Δαβίδ προς τον Θεό, «δεν θα διαμείνουν παράνομοι απέναντι στους οφθαλμούς σου».

14. Αφού λοιπόν, λέγει, ο νεώτερος υιός απομακρύνθηκε με αυτόν τον τρόπο και απεδήμησε σε μακρινή χώρα «εκεί διεσκόρπισε την περιουσία του ζώντας ασώτως». Πώς όμως διεσκόρπισε την περιουσία του; Υπεράνω όλων ουσία και περιουσία μας είναι ο έμφυτος νους μας. Έως ότου λοιπόν εμμένομε στους τρόπους της σωτηρίας, τον έχομε συνηγμένο στον εαυτό του και στον πρώτο και ανώτατο νου, τον Θεό· όταν όμως ανοίξωμε θύρα στα πάθη, αμέσως σκορπίζεται, περιπλανώμενος διαρκώς γύρω στα σαρκικά και τα γήινα, προς τις πολύμορφες ηδονές και τους εμπαθείς λογισμούς γι' αυτές. Του νου πλούτος είναι η φρόνησις, που παραμένει σ' αυτόν και διακρίνει το καλύτερο από το χειρότερο, όσον καιρό κι αυτός παραμένει πειθαρχικός στις εντολές και συμβουλές του ανωτάτου Πατρός· όταν όμως αφηνιάσει αυτός, κι η φρόνησις σκορπίζεται σε πορνεία και αφροσύνη, μοιραζόμενη τις κακίες των δύο μερών.

15. Θα ιδείς τούτο και σε όλες τις αρετές και δυνάμεις μας, που είναι πραγματικά πλούτος μας, ο οποίος, αφού η κακία είναι πολυσχεδής, όταν κλίνη προς αυτήν, σκορπίζεται. Διότι ο ίδιος ο νους στρέφει την επιθυμία προς τον ένα και πραγματικά όντως Θεό, τον μόνον αγαθό, τον μόνον εφετό, τον μόνον παρέχοντα την ηδονή απηλλαγμένη από κάθε οδύνη. Όταν όμως ο νους αποχαυνωθεί, η δύναμις της ψυχής προς την όντως αγάπη εκπίπτει από το όντως ορεκτό και, διασπωμένη προς τις ποικίλες ορέξεις της ηδυπαθείας, σκορπίζεται, ελκυσμένη από το ένα μέρος προς την επιθυμία τροφών μη αναγκαίων, από το άλλο προς την επιθυμία πραγμάτων αχρήστων, και από το τρίτο προς την επιθυμία της κενής και άδοξης δόξας. Κι έτσι κατακερματιζόμενος ο άθλιος άνθρωπος και συρόμενος από τις ποικίλες γι' αυτά φροντίδες, ούτε τον ήλιο ακόμη τον ίδιο ούτε τον αέρα, τον κοινό σε όλους πλούτο, δεν μπορεί να αναπνεύσει και να θεωρήσει ευχάριστα.

16. Αυτός ο ίδιος ο νους μας, αν δεν απομακρυνθεί από τον Θεό, διεγείρει τον θυμό που έχομε μέσα μας εναντίον μόνου του Διαβόλου και χρησιμοποιεί την ανδρεία της ψυχής κατά των πονηρών παθών, κατά των αρχόντων του σκότους, κατά των πνευμάτων της πονηρίας. Αν όμως δεν προσηλωθεί στις θείες εντολές του Κυρίου που τον εστρατολόγησε, μάχεται προς τους πλησίον του, μαίνεται κατά των ομοφύλων, αποθηριώνεται εναντίον εκείνων που δεν συναινούν στις παράλογες ορέξεις του και γίνεται, φευ, ανθρωποκτόνος άνθρωπος, (ομοιωμένος όχι μόνο με τα κτήνη τα άλογα, αλλά και με τα ερπετά και με τα ιοβόλα ζώα, γινόμενος σκορπιός, όφις, γέννημα εχιδνών, αυτός που ωρίσθηκε να είναι στην τάξη των υιών του Θεού. Είδες πώς διεσκόρπισε κι έχασε την περιουσία του; «Αφού τα εδαπάνησε όλα ο νεώτερος υιός, άρχισε να στερείται και έπεσε σε πείνα». Αλλά δεν εσκεπτόταν ακόμη να επιστρέψει, διότι ήταν άσωτος. Γι' αυτό, «επήγε και προσκολλήθηκε σ' ένα από τους πολίτες της χώρας εκείνης και εκείνος τον έστειλε στο αγρόκτημα να βόσκει χοίρους».

17. Ποιοί δε είναι οι πολίτες και πολιτάρχες της χώρας που είναι μακριά από τον Θεό; Φυσικά οι δαίμονες, από τους οποίους ο υιός του ουρανίου Πατρός κατέστη πορνοβοσκός και αρχιτελώνης και αρχιληστής και στασιάρχης. Διότι ο χοιρώδης βίος λόγω της άκρας ακαθαρσίας του υπονοεί κάθε πάθος, χοίροι δε είναι όσοι κυλίονται στον βόρβορο των παθών τούτων. Όταν εκείνος έγινε προϊστάμενος τούτων, ως πρώτος από όλους αυτούς στην ηδυπάθεια, δεν μπορούσε να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, δηλαδή δεν ήταν δυνατό να λάβει κορεσμό της επιθυμίας του.

18. Πώς όμως δεν αρκεί η φύσις του σώματος να εξυπηρετήσει τις ορμές του ακολάστου; Ο χρυσός ή ο άργυρος, όταν περιέλθη στον φιλόχρυσο και φιλάργυρο, αυξάνει την στέρηση και όσο περισσότερος εισρεύσει, τόσο μεγαλύτερη επιθυμία προκαλεί· μόλις θ' αρκέσει σ' έναν πλεονέκτη και φίλαρχο όλος ο κόσμος, ίσως δε ούτε αυτός. Επειδή λοιπόν αυτοί μεν είναι πολλοί, ο κόσμος δε ένας, πώς τότε θα μπορέσει κανείς από αυτούς να εύρει κόρο της επιθυμίας του; Έτσι λοιπόν και εκείνος ο αποστάτης από τον Θεό δεν μπορούσε να χορτασθεί. Διότι άλλωστε, λέγει, δεν του προσέφερε κανείς τον κόρο. Ποιός θα του τον προσέφερε; Ο Θεός απουσίαζε, με του οποίου και τη θέα μόνο προκαλείται αβάρετος κόρος στον βλέποντα, σύμφωνα με εκείνον που είπε, «θα χορτάσω μόλις θεαθεί από εμένα η δόξα σου». Ο Διάβολος δεν θέλει να προσφέρει κόρο των αισχρών επιθυμιών, επειδή εκ φύσεως ο κόρος στα τρεπτά πράγματα προκαλεί μεταβολή της σχέσεως προς αυτά. Ευλόγως λοιπόν κανένας δεν του έδιδε τον κόρο.

19. Μόλις πάντως κάποτε εκείνος ο αποστάτης από τον πατέρα ήλθε στα λογικά του και αντιλήφθηκε σε ποιο κατάντημα έφθασε, έκλαυσε τον εαυτό του λέγοντας· «πόσοι μισθωτοί του πατρός μου έχουν αφθονία άρτων, ενώ εγώ χάνομαι από την πείνα!». Ποιοί είναι οι μισθωτοί; Εκείνοι που δια των ιδρώτων της μετανοίας και της ταπεινώσεως παίρνουν σαν μισθό τη σωτηρία. Υιοί δε είναι εκείνοι που λόγω της αγάπης προς αυτόν υποτάσσονται στις εντολές του, όπως είπε και ο Κύριος, «όποιος με αγαπά, θα τηρήσει τις εντολές μου».

20. Έτσι λοιπόν ο νεώτερος υιός αφού απέπεσε από την υιοθεσία και εξέπεσε από την ιερά πατρίδα και περιέπεσε σε πείνα, αντιλαμβάνεται τη θλιβερή κατάστασή του και ταπεινώνεται και μετανοεί λέγοντας «θα σηκωθώ να υπάγω και να γονατίσω στον πατέρα μου και θα του ειπώ, πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και σε σένα». Καλώς λοιπόν στην αρχή ελέγαμε ότι αυτός ο πατέρας είναι ο Θεός· διότι πώς θα αμάρτανε στον ουρανό ο νέος που απεστάτησε από τον πατέρα, αν ο πατέρας δεν ήταν ουράνιος; «Αμάρτησα λοιπόν», λέγει, «στον ουρανό», δηλαδή στους αγίους που ευρίσκονται στον ουρανό και είναι πολίτες του ουρανού, «και σε σένα», που κατοικείς μαζί με τους αγίους σου στους ουρανούς. «Και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζωμαι υιός σου· κάμε με σαν ένα από τους μισθωτούς σου». Καλώς λέγει, σωφρονισμένος από την τωρινή του ταπείνωση, «κάμε με»· διότι δεν λαμβάνει κανείς από τον εαυτό του τους βαθμούς της αρετής, αν και επίσης δεν τους λαμβάνει χωρίς την προαίρεσή του. «Αφού λοιπόν εσηκώθηκε, ήλθε στον πατέρα του. Ενώ δε απείχε ακόμη πολύ». Πώς και ήλθε και συγχρόνως απείχε πολύ, γι' αυτό και ο πατέρας του τον ευσπλαγχνίσθηκε και εξήλθε προς συνάντησή του; Ο άνθρωπος που μετανοεί με την ψυχή του δια μεν της αγαθής προθέσεως και της αποχής από την αμαρτία φθάνει προς τον Θεό· από την κακή όμως συνήθεια και τις προλήψεις τυραννούμενος νοερώς, απέχει ακόμη πολύ από τον Θεό, και αν πρόκειται να σωθεί, χρειάζεται μεγάλη από άνω ευσπλαγχνία και βοήθεια.

21. Γι' αυτό και ο πατέρας των οικτιρμών συγκαταβαίνοντας τον προϋπάντησε, τον αγκάλιασε και τον κατεφίλησε, παρήγγειλε δε στους δούλους του, δηλαδή στους ιερείς, να τον ενδύσουν την πρώτη στολή, δηλαδή την υιοθεσία, την οποία και πρωτύτερα είχε φορέσει δια του αγίου βαπτίσματος, και να του βάλουν δακτυλίδι στο χέρι του, δηλαδή στο πρακτικό μέρος της ψυχής που δηλώνεται με το χέρι, να τοποθετήσουν σφραγίδα θεωρητικής αρετής, ως αρραβώνα της μελλοντικής κληρονομιάς, αλλά και υποδήματα στα πόδια, θεία δηλαδή φρουρά και ασφάλεια που θα τον ενδυναμώνει να πατεί επάνω σε όφεις και σκορπιούς κι επάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού. Έπειτα παραγγέλλει να φέρουν και σφάξουν ένα σιτευτό μόσχο και να τον παραθέσουν σε τραπέζι. Ο δε μόσχος είναι ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος εξέρχεται μεν από τα κρύφια της θεότητος και από τον θρόνο που ευρίσκεται υπεράνω του παντός και όταν εφάνηκε σαν άνθρωπος επάνω στη γη θυσιάζεται ως μόσχος για χάρη ημών των αμαρτωλών και ως σιτευτός, δηλαδή ως άρτος, παρατίθεται σε μας προς βρώσιν.22. Κάμνει δε κοινή την μ' αυτή την ευκαιρία ευφροσύνη και ευωχία ο Θεός με τους αγίους του, αναλαμβάνοντας από άκρα φιλανθρωπία τις συνήθειές μας και λέγοντας· «έλθετε να φάγωμε κι ευφρανθούμε». Αλλά ο πρεσβύτερος υιός οργίζεται. Πρέπει να υπονοείς, παρακαλώ, πάλι τους Ιουδαίους που οργίζονται γι' αυτήν την πρόσκλησι, τους Γραμματείς και Φαρισαίους που σκανδαλίζονται, διότι ο Κύριος υποδέχεται αμαρτωλούς και συνεσθίει με αυτούς. Εάν δε θέλεις να εννοήσεις τούτο και επί των δικαίων, τι παράδοξο είναι, αν και ο δίκαιος αγνοεί τον ανώτερο κάθε συλλήψεως πλούτο της χρηστότητος του Θεού; Γι' αυτό και παρηγορείται από τον κοινό πατέρα και διδάσκεται τα κατάλληλα από αυτόν με τα λόγια, «εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου», μετέχοντας στην αναλλοίωτη ευφροσύνη· «έπρεπε λοιπόν να ευχαριστηθείς και να χαρείς διότι αυτός ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος και ευρέθηκε». Ήταν νεκρός από την αμαρτία και ανέζησε με την μετάνοια, ήταν δε και χαμένος, αφού δεν ήταν μαζί με τον Θεό. Αφού λοιπόν ευρέθηκε, γεμίζει τον ουρανό με χαρά, όπως έχει γραφεί, «χαρά γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί».

23. Τί δε είναι αυτό για το οποίο λυπείται ο πρεσβύτερος υιός; «Ότι εμένα», λέγει, «δεν μου έδωσες ποτέ ένα κατσίκι, για να διασκεδάσω με τους φίλους μου, όταν δε ήλθε αυτός ο υιός σου, που κατέφαγε την περιουσία σου με τις πόρνες, του έσφαξες τον μόσχο τον σιτευτό». Τόσο εξαίρετα είναι τα προς εμάς χαρίσματα του Θεού, ώστε και οι άγγελοι επεθύμησαν να κυττάξουν τα χαρισθέντα σ' εμάς δια της ενανθρωπήσεώς του, όπως λέγει ο κορυφαίος των αποστόλων Πέτρος. Αλλά και οι δίκαιοι επεθύμησαν να έλθει γι' αυτά ο Χριστός και πριν από την ώρα του ακόμη, όπως και ο Αβραάμ επεθύμησε να ιδεί την ημέρα του. Αυτός βέβαια τότε δεν ήλθε, και όταν ήλθε, δεν ήλθε να καλέσει δικαίους αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια, και κυρίως υπέρ αυτών σταυρώνεται αυτός που απαλείφει την αμαρτία του κόσμου· διότι υπερεπερίσσευσε η χάρις, όπου επλεόνασε η αμαρτία.

24. Ότι δε δεν δίδει ούτε ένα κατσίκι στους δικαίους, όταν ζητούν, δηλαδή ούτε ένα αμαρτωλό, γίνεται σ' εμάς σαφές και από άλλα πολλά και ιδιαιτέρως από την οπτασία του ιερού και μακαρίου Κάρπου. Διότι αυτός όχι μόνο δεν εισακούσθηκε όταν καταράσθηκε μερικούς πονηρούς άνδρες και έλεγε ότι δεν είναι δίκαιο να ζουν άνδρες άθεοι που διαστρέφουν τους ευθείς δρόμους του Κυρίου, αλλά εδοκίμασε και την θεία αγανάκτησι και άκουσε φρικώδεις λόγους που ωδηγούσαν στην επίγνωση της αρρήτου και υπέρ νουν θείας ανοχής και έπειθαν όχι μόνο να μη καταράται, αλλά και να εύχεται υπέρ αυτών που ζουν στην πονηρία, διότι ο Θεός παρέχει σ' εκείνους ακόμη προθεσμία μετανοίας. Για να δείξει λοιπόν τούτο ο Θεός των μετανοούντων, ο εύσπλαγχνος πατήρ, και για να παραστήσει επί πλέον ότι δίδει μεγάλα και επίφθονα δώρα στους επιστρέφοντας με μετάνοια, συνέθεσε με αυτόν τον τρόπο την παραβολή.

25. Ας επιληφθούμε λοιπόν κι εμείς, αδελφοί, της μετανοίας με έργα, ας εγκαταλείψωμε τον πονηρό και τα βοσκήματά του· ας μείνωμε μακριά από τους χοίρους και από τα ξυλοκέρατα που τους τρέφουν, δηλαδή από τα βδελυρά πάθη και τους προσκολλημένους σ' αυτά· ας σταθούμε μακριά από την πονηρά νομή, δηλαδή την κακή συνήθεια ας αποφύγωμε την χώρα των παθών, δηλαδή την απιστία και απληστία και ακρασία, όπου συμβαίνει φοβερός λιμός αγαθών και επέρχονται πάθη χειρότερα από τον λιμό· ας τρέξωμε προς τον Πατέρα της αφθαρσίας, τον δότη της ζωής, βαδίζοντας την οδό της ζωής δια των αρετών. Εκεί θα τον εύρωμε να έχει εξέλθει από φιλανθρωπία για προϋπάντηση και να μας χαρίζει την άφεσι των αμαρτιών μας, το σύμβολο της αφθαρσίας, τον αρραβώνα της μελλοντικής κληρονομίας. Και ο άσωτος υιός άλλωστε, όπως εδιδαχθήκαμε από τον Σωτήρα, όσον καιρό ευρισκόταν στη χώρα των παθών, αν και εσκεπτόταν και έλεγε τα λόγια της μετανοίας, δεν επέτυχε τίποτε το καλό, έως ότου αφήνοντας όλα εκείνα τα έργα της αμαρτίας ήλθε τρέχοντας προς τον πατέρα κι αφού επέτυχε τα ανέλπιστα, έμεινε οπωσδήποτε στο εξής πλησίον του με ταπείνωση, σωφρονώντας, δικαιοπραγώντας και διατηρώντας ακέραια την ανανεωμένη από τον Θεό χάρη.

26. Αυτήν τη χάρη είθε να την επιτύχωμε όλοι μας και να την διατηρήσωμε αμείωτη, ώστε και στον μέλλοντα αιώνα να συνευφρανθούμε με τον σεσωσμένο άσωτο στην άνω Ιερουσαλήμ, την μητέρα των ζώντων, την Εκκλησία των πρωτοτόκων, εν Χριστώ τω Κυρίω ημών, στον οποίο πρέπει δόξα στους αιώνες. Γένοιτο.

(Ομιλία Γ', Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ τ. 9, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ")

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3036

 Μετά από την προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, δηλαδή και του εσωτερικού δικαίου της Κύπρου, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ή Ε.Σ.Δ.Α. (βλ. σχετ. δημοσίευμα ΕΔΩ), δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε εμείς.  Το Κυπριακό θα λυθεί πλήρως με την ολοκλήρωση της  προσχωρήσεως της Ε.Ε. στην Ε.Σ.Δ.Α. , και δεν θα υπάρχει απολύτως κανένα ζήτημα ξεχωριστής διεθνούς ή συνταγματικής προστασίας κάποιας εθνικής μειονότητας.
Οι "δύο κοινότητες" ίσως  πριν, να μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για μια προσωρινή "λύση", τώρα όμως, νομικώς και πολιτικώς, έχει ανατραπεί αυτό το "δικαιοπρατικό θεμέλιο" των επί έτη συνομιλιών, διότι υπάρχει προεχόντως και ήδη ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος της ενοποιημένης ήδη με την Ε.Σ.Δ.Α. Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με προοπτικές περαιτέρω αναμίξεως πληθυσμών εντός της Ενώσεως αυτής. Αυτό πρέπει να το σεβασθούν και οι Αμερικάνοι. Αλλοιώς ας το πάρουμε και μεις απόφαση, σε Ελλάδα και Κύπρο, ότι η τηλεφωνική δήλωση της κυρίας Υφυπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. "ποιός ...(δίνει σημασία) στην Ευρωπαϊκή Ένωση;" αποτελεί το πραγματικό υπόβαθρο της πολιτικής των Η.Π.Α. και της Αγγλίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, και να πορευθούμε ανάλογα, ήτοι ενδεχομένως αλλοιώτικα από ό,τι μέχρι σήμερα  (ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ).

Το Κυπριακό λοιπόν δεν χρειάζεται νέα λύση, έχει ουσιαστικώς ήδη μπεί στην τροχιά της πλήρους νομικής και πολιτικής λύσεως διά της Ε.Ε. και της Ε.Σ.Δ.Α. Προς την λύση αυτή,  συγκρούεται στην ουσία ΜΟΝΟ  η "λογικἠ"  της Τουρκίας, κατά την οποία "λογική", το Κυπριακό έχει "λυθεί" μέ την δύναμη των όπλων της και η  "λύση" αυτή πρέπει να ολοκληρωθεί ως προς όλη την Κύπρο. Αυτός είναι και ο ΜΟΝΟΣ λόγος για τον οποίο συζητά η πλευρά της Τουρκίας, πώς δηλαδή η ελληνική πλευρά θα αποδεχθεί με κάποια δολώματα, και λίγο-λίγο, την ολοκληρωτική εν τέλει τουρκική κυριαρχία.

Όσοι άλλοι, τώρα, επιμένουν ότι υπάρχει πρόβλημα Κυπριακού άλλο εκτός από αυτό της αποσύρσεως των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, θέλουν απλώς να εκμεταλλευθούν για ίδιον όφελος, με την μέθοδο του διαίρει και βασίλευε, ένα σύνηθες πρόβλημα φυσικών και νομικών σχέσεων μεταξύ ετεροθρήσκων κοινοτήτων εντός μιάς εξαιρετικά μικρής και μη διχοτομήσιμης Κρατικής Επικράτειας και δη Ευρωπαϊκής χώρας. Ωστόσο, το ευρύτερο πλαίσιο της Ε.Ε. – Ε.Σ.Δ.Α. συνδυασμένο μάλιστα προς την ουσιαστική και πραγματιστική ανοχή των Ορθοδόξων χριστιανών προς τους ετεροδοξούντας (οι τουρκοκύπριοι είναι σχεδόν όλοι Έλληνες  Κύπριοι που στο διάβα των χρόνων της Οθωμανικής κατοχής εξισλαμίσθηκαν και εκτουρκίσθηκαν σε ένα βαθμό, και είναι η ιστορική αλήθεια -παρά την τουρκική προπαγάνδα του Ντεκτάς-  ότι πολύ λίγοι πραγματικοί τούρκοι είχαν έλθει στην Κύπρο μέχρι  τους "εποίκους παράνομης κατοχής" που εισέρρευσαν μετά το 1974 ), δεν καταλείπει αμφιβολία: ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΧΕΙ ΝΟΜΙΚΩΣ ΗΔΗ ΛΥΘΕΙ. Χρειάζεται όμως και μία στρατιωτικής φύσεως συμφωνία, στα πλαίσια του υπάρχοντος ενιαίου Κράτους, για την σύντομη αποχώρηση των ενόπλων δυνάμεων κατοχής της Τουρκίας (ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ), και μία συμφωνία πολιτική, ύστερα από όσα έγιναν το 1974 και μετά (ιδίως παράνομος εποικισμός της βόρειας Κύπρου από τούρκους, οι οποίοι πρέπει να αποχωρήσουν – ΤΡΙΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ), για την πολιτική οργάνωση της ήδη θεσμοθετημένης μέσω Ευρώπης λύσεως, η οποία πρέπει περαιτέρω να επικεντρωθεί, νομίζουμε, στα κατωτέρω.

Μην ξεχνάμε, ότι ελεύθερη και υπό την άμεση εφαρμογή της Ε.Σ.Δ.Α. μετακίνηση πολιτών εντός της Ε.Ε., σε λίγες δεκαετίες θα σημαίνει ΑΝΑΜΙΞΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό. Ως εκ τούτου, δεν θα έχει πλέον ιδεολογικοπολιτική υπόσταση η νομιμοποητική βάση της Βουλής, που ήταν εξ ορισμού αλλά και κοινωνιολογικώς το έθνος-λαός. Η Βουλή θα εκπροσωπεί ολοένα περισσότερο αποκοινωνιοποιημένα τα άτομα (αθροισμένα σε σύνολα ως ακολουθούντα μαζικά ή τυχαία συγκεκριμένα θεωρητικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα, ΜΜΕ κ.λ.π.). Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ θεώρηση, επομένως, επιβάλλει την αναμόρφωση της εκπροσωπήσεως, για όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., αλλά όλως ιδιαιτέρως για την Κύπρο. Ειδικότερα, χρειάζεται για την έκδοση των νόμων και την χάραξη της πολιτικής (οικονομικής, εξωτερικών άμυνας), και η πραγματική εκπροσώπηση των πολιτών ως κοινωνίας. Δηλαδή χρειάζεται η εκπροσώπηση των κατά τόπους κοινοτήτων,  ώστε στο επίπεδο  των γενικών νόμων και της κεντρικής διοικήσεως να ενοποιούνται ή να διαφοροποιούνται οι εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις και διαφορές, κατάλληλα και ρεαλιστικά. Γι' αυτό χρειάζεται και μία Γερουσία, π.χ. με δύο εκπροσώπους κάθε μιάς από τις τουλάχιστον 10 μέ 12 περίπου περιφέρειες του ενιαίου κράτους (ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ).

 Το πρακτικό πρόβλημα για την Κύπρο θα προκύπτει, όταν στα διάφορα αποφασίζοντα όργανα θα μετέχουν διάφοροι "Ντεκτάς", άνθρωποι δηλαδή που θα τορπιλίζουν συστηματικά κάθε ομαλή λειτουργία του κράτους για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων (ξένων ή ιδιωτικών ή κομματικών) ή εθνικιστικών σκοπιμοτήτων.  Το πειθαρχικό ή πολιτικό ή ποινικό αδίκημα, λοιπόν, που πρέπει ιδίως να αντιμετωπίσει μία συμφωνία λύσεως του Κυπριακού, είναι αυτό: Η συστηματική υπονόμευση της ομαλής λειτουργίας του κράτους ή κάποιου δημοσίου οργάνου για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων (ξένων ή ιδιωτικών ή κομματικών) ή ακραίων εθνικιστικών σκοπιμοτήτων (ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ).

Ειδικότερα : Για μεν τους διοικητικούς υπαλλήλους, αρκεί το πειθαρχικό δίκαιο και τα ανεξάρτητα δικαστήρια υπό την σκέπη μάλιστα του δικαίου και των ελέγχων της Ε.Ε. και της Ε.Σ.Δ.Α. Για τα δε πολιτικά όργανα, δύναται να προβλεφθή μία μορφή impeachment (δημοσίας κατηγορίας από την Βουλή ΚΑΙ την Γερουσία ή της πλειοψηφίας, ή θεσμοθετημένης μειοψηφίας π.χ. 25%, του συγκεκριμένου πολιτικού οργάνου π.χ. Δημοτικού συμβουλίου), ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου στο οποίο να συμμετέχουν εξαιρετικώς για την περίπτωση αυτή, π.χ., και ένα ή δύο  μέλη του Δ.Ε.Κ. μετά από κλήρωση. Η πολιτική σημασία της τυχόν μειοψηφούσης γνώμης τους,  σε συνδυασμό και πάλι προς τις εγγυήσεις για δικαία δίκη κατά την Ε.Σ.Δ.Α. δεν αφίνει περιθώρια για αποκλεισμούς λόγω εθνικής ή θρησκευτικής σκοπιμότητας.

Τέλος, επειδή ο χρόνος δουλεύει υπέρ ημών,  ίσως και το θέμα της άμεσης εκμεταλλεύσεως ΑΟΖ εγέρθηκε τώρα υπό συνθήκες προκληθείσης τεχνηέντως οικονομικής κρίσεως, μεταξύ άλλων, και για να μην λυθεί το Κυπριακό όπως δεν θέλουν να λυθεί κάποιοι Αγγλοσάξωνες. Οι τελευταίοι,  last but not least, από άλογο "ένστικτο απόλυτα ασφαλούς κυριαρχίας", αντιδρούν σε ό,τι δεν έχει μέσα "διαίρει και βασίλευε", παρά το ότι θα ήταν προς το αληθινό συμφέρον τους α) μία συμφωνία για την αποχώρηση των Τούρκων από την Κύπρο (στο θέμα αυτό και μόνο, θα πρέπει, ίσως υπό τον Ο.Η.Ε., να επιληφθούν οι τρεις προστάτιδες δυνάμεις – ΕΚΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ), και β) μία έντιμη συμφωνία με τον Ελληνισμό της Κύπρου για την παρουσία των βάσεών τους στην Κύπρο με διεθνή αλλά και συνταγματική ρύμιση (ΕΒΔΟΜΗ ΠΡΟΤΑΣΗ). Ενώ μία επιμονή τους  για καινοφανή πράγματα όπως το σχέδιο Ανάν και όπως τα τεκταινόμενα σήμερα, δεν ξέρει κανείς πραγματικά πού μπορεί να οδηγήσουν εν τέλει.

----------------------------------------------------  ----------
10/2/14
Θεμελιακά και Απαράγραπτα Δικαιώματα, Ελευθερίες Ευρωπαίων Πολιτών και το Κυπριακό

 “Those who would give up essential liberty to purchase a little temporary security deserve neither liberty nor security.”
Benjamin Franklin
Historical Review of Pennsylvania, 1759

Του Μάριου Ευρυβιάδη
"Ιστορικό ορόσημο" χαρακτηρίζει την επικείμενη προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως σώμα, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Μάρτιν Σούλτς.
Έχει προφανώς εξασφαλισθεί η συναίνεση των 28 μελών της Ε.Ε., και δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα να εξασφαλισθεί και η απαιτούμενη ψήφος των δυο τρίτων των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ωστόσο, για να τεθεί σε ισχύ η προσχώρηση, θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των 48 μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκεί δεν θα υπάρξει πρόβλημα, διότι αν και όλα τα μέλη του Συμβουλίου δεν είναι μέλη της Ε.Ε., είναι όλα, απαραιτήτως, μέλη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.

Όταν ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες, με την επικύρωση από τα εθνικά κοινοβούλια , 820 εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης θα διέπονται από ένα κοινό νομικό πλαίσιο και πολιτισμό, αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι μόνο. Εξ' ου και και ο χαρακτηρισμός "ιστορικό ορόσημο" του Προέδρου Σούλτς.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ( επίσημα "Σύμβαση για την Προστασία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιακών Ελευθερίων") συντάχθηκε το 1950 από το νεοϊδρυθέν Συμβούλιο της Ευρώπης (1949), τέθηκε σε ισχύ το 1953 και, μαζί με τη νομολογία του, αποτελεί θεμελιακό πυλώνα για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών του Συμβουλίου. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της Σύμβασης διασφαλίζονται μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με έδρα το Στρασβούργο.

Η Ε.Ε. ως θεσμός, έχει αναπτύξει τη δική της νομολογία με ανώτατο όργανο της, το Δικαστήριο Δικαιοσύνης της Ε.Ε. με έδρα το Λουξεμβούργο. Και ενώ όλα τα 28 μέλη της Ε.Ε. είναι και μέλη της Σύμβασης , η Ε.Ε. ως θεσμός δεν είναι . Η προσχώρηση θα θεραπεύσει τα νομικά και τυπικά κενά που υφίστανται. Η Ε.Ε. είναι νομική Ένωση με νομικά θεμέλια τον σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως αυτά διασφαλίζονται από το δικό της προαναφερθέν δικαστήριο. Όμως οι δικαστικοί μηχανισμοί του δικαστηρίου του Στρασβούργου και οι αποφάσεις του, παρόλο σεβαστές από τα μέλη της Ε.Ε. , δεν εφαρμόζονται τυπικά σε δράσεις της Ε.Ε.. Με τη προσχώρηση της Ε.Ε., ως σώμα, αυτή η "ανωμαλία"θα τερματισθεί και θεσμικά.

Τι μπορεί να σημαίνει η παραπάνω εξέλιξη για ένα αδύναμο λαό και ένα αδύναμο κράτος όπως είναι είναι το κυπριακό; Σημαίνει πολλά. Για τις νομικές αποχρώσεις υπάρχουν πολύ καλύτεροι γνώστες από εμένα. Σε πολιτικό επίπεδο, θεωρώ τη απόφαση εξαιρετικά σημαντική. Η Κύπρος, έχοντας κρατική υπόσταση, δεν είναι "μικρό" κράτος. Τέτοια δεν υπάρχουν. Είναι όμως αδύναμο και δεν διαθέτει όλα εκείνα τα παραδοσιακά κρατικά εργαλεία για να διασφαλισθεί, έναντι εκείνων που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της και τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες των πολιτών της. Δεν μπορεί να εξασφαλισθεί μέσω της αυτοβοήθειας. Ούτε μέσω της ισορροπίας ισχύος. Μπορεί όμως μέσω συμμαχιών και συνασπισμών, και με εκείνα τα θεσμικά όπλα που προκύπτουν από την  ιδιότητα του ως κράτος.

Στη προκειμένη περίπτωση τα καλύτερα και, μακροχρόνια τα πιο αποτελεσματικά όπλα ενός απειλούμενου κράτους όπως είναι η Κύπρος, είναι τα θεσμικά. Είναι η συμμετοχή της σε διεθνείς θεσμούς όπως είναι ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, όπως είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπως παλαιότερα το Κίνημα των Αδεσμεύτων και όπως είναι σήμερα η συμμετοχή στην Ε.Ε.. Όπως επίσης και η συμμετοχή σε διεθνείς θεσμικές συμβάσεις και όργανα π.χ. στην εν προκειμένω Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα θεμελιώδη και απαράγραπτα δικαιώματα και ελευθερίες του ανθρώπου.

Όσο πιο πολύ ενισχύονται οι διεθνείς θεσμοί, τόσο περισσότερο διευρύνονται οι επιλογές αδύναμων κρατών και περιορίζονται οι επιλογές αυτών που απαιτούν να λειτουργούν αυθαίρετα και ετσιθελικά. Έχω σε παλαιότερα κείμενα μου υποστηρίξει, ότι ακριβώς λόγω της μεταπολεμικής εξέλιξης του διεθνούς δικαίου και των συναφών θεσμών, καμία περίπτωση χρήσης βίας σε διακρατικές σχέσεις , κατοχή εδαφών, κατασχέσεις εδαφών και όλα τα με τη χρήση βίας συναφή, δεν έχουν αποκτήσει και δεν μπορούν να αποκτήσουν την όποια διεθνή νομική υπόσταση. Και σε ο,τι αφορά σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθεριών και ιδιοκτησίας, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα.

Όλος ο Ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός, του οποίου κορωνίδα είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθεριών, οικοδομήθηκε σε δυο πυλώνες: την αρχή του δικαιώματος της ιδιοκτησίας και του δικαιώματος της ελευθερίας. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση, σχεδιάστηκε για να προστατεύει αυτά τα θεμελιακά δικαιώματα που αποτελούν τον πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κράτους δικαίου. Και η προσχώρηση της Ε.Ε. ως σώμα στη Σύμβαση αυτή, έρχεται ως πανηγυρική επιβεβαίωση και επισφράγισμα του γεγονότος αυτού.

Συνεπώς, τουλάχιστο στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό χώρο στον οποίο ανήκει η Κύπρος, κανένα άτομο, οργανισμός ,θεσμός, κράτος ή ομάδα κρατών δεν μπορεί, δεν νομιμοποιείται και ασφαλώς δεν μπορεί, να επιβάλει καμία κατάσταση που να καταστρατηγεί θεμελιακά και απαράγραπτα δικαιώματα όπως είναι αυτά της ιδιοκτησίας, της ελευθερίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το ζητούμενο στη Κύπρο, είναι μια  ευρωπαϊκή λύση που να συνάδει με τα παραπάνω. Με την ελευθερία, όχι την ανελευθερία. Με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Όχι με τη αυθαιρεσία και τον ανατολικό δεσποτισμό. Με το άτομο ως υποκείμενο δικαίου και ισότιμο. Όχι ως αντικείμενο και παρακατιανό, όπως θα το ήθελαν στην Κύπρο.

Και αυτοί μέσα και έξω από τη Κύπρο, -αλλά κυρίως μέσα-, οι οποίοι με περισσή ειρωνεία, ρωτούν να μάθουν τι ακριβώς είναι αυτή-η ευρωπαϊκή λύση και τι αυτή συνεπάγεται, θα πρέπει να αναστοχασθούν. Και ίσως να χρειασθεί να
παρακαθίσουν σε κάποιο "φροντιστήριο" για να μάθουν την Άλφα-βήτα του δημοκρατικού πολιτεύματος, αρχίζοντας την ανάγνωση τους από την Σύμβαση, που πολύ σύντομα θα διέπει και με τη σφραγίδα πλέον της Ε.Ε., τις ζωές σχεδόν ενός δις Ευρωπαίων πολιτών. Διότι δεν μπορεί όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες να έχουν θεσμικά εξασφαλισμένα τα δικαιώματα τους, "πλην Λακεδαιμονίων", επειδή κάποιοι ή κάποιες δυνάμεις έξω από την Ε.Ε., έτσι αυθαίρετα αποφάσισαν, ενώ κάποιοι άλλοι, κυρίως ταγοί μέσα στη Κύπρο, με μεγάλη ευκολία είναι διαθετειμένοι να απεμπολήσουν ένα νομικό πολιτισμό δημοκρατίας, ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με αντάλλαγμα υποσχόμενη από τρίτους εφήμερη ευδεμονία και ασφάλεια. Και όπως εύστοχα και διαχρονικά διαπίστωσε ο αμερικανός εθνοπατέρας και ο αποκαλούμενος "πρώτος αμερικανός πατριώτης", Μπέντζιαμιν Φράνκλιν, "αυτοί που οικειοθελώς αποδέχονται να απεμπολήσουν βασικές ελευθερίες για να εξασφαλίσουν λίγη πρόσκαιρη ασφάλεια, δεν αξίζουν να χαίρονται ούτε ελευθερία , ούτε ασφάλεια".

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3403.html#.UvqUSoX1y6M

Νέα φάση συνομιλιών για συνολική λύση του Κυπριακού αρχίζει με συνάντηση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη, με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Έρογλου.  

Τη συνάντηση των δύο ηγετών ανακοίνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη και αυτή θα πραγματοποιηθεί στις 11:30 το πρωί της Τρίτης στο παλιό αεροδρόμιο της Λευκωσίας,  που βρίσκεται στη «νεκρή ζώνη».

«Η Κύπρος αυτή την ώρα δέχεται τη χαριστική βολή και μετατρέπεται σε όμηρο της Τουρκίας, εξαιτίας της πολιτικής απραξίας της κυβέρνησης Σαμαρά στο θέμα», είπε στο Ράδιο 9,84 ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικές Σπουδές, στο Τμήμα Διεθνών-Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Παναγιώτης Ήφαιστος.

«Οι διαπραγματεύσεις έπρεπε να γίνουν στη βάση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Χωρίς τετελεσμένα», επισήμανε ο καθηγητής.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/02/blog-post_1774.html#.UvqSaIX1y6M

Μοῦ ζητήθηκε πρό καιροῦ νά ἔχω συμμετοχή σέ μιά συζήτηση γιά τό ὑπό ἀνέγερση τζαμί σέ μιά πρωινή ἐκπομπή τῆς Δημόσιας Τηλεοράσεως. (Ἀλήθεια, κανείς ἁρμόδιος δέν σκέφθηκε τί σημαίνει ὁ ὅρος δημόσιος, ὅταν ἐκφέρεται κατά θηλυκό γένος;). Ἀρνήθηκα, προφασιζόμενος βαρηκοΐα. Ἡ κυρία, ὅμως, ἦταν ἐπίμων καί μοῦ πρότεινε νά σταλεῖ συνεργεῖο στό σπίτι μου, ὅπου θά κάνω μιά δήλωση μέ τίς ἀπόψεις μου καί δέν θά ὑπάρξει πρόβλημα ἐμπλοκῆς σέ διάλογο.

Δέχθηκα μέ βαρειά καρδιά. Τό συνεργεῖο (δύο εὐγενέστατοι κύριοι) ἦλθαν στό σπίτι μου δύο ὧρες ἐνωρίτερα καί μοῦ εἶπαν ὅτι ἡ δήλωσή μου θά γίνει μόλις ἀρχίσει ἡ ἐκπομπή. Μέ ἔζωσαν φίδια ἀνησυχίας καί τούς εἶπα νά τηλεφωνήσουν ὅτι σέ διάλογο δέν μετέχω λόγω βαρηκοΐας. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι οἱ δύο πολυθέλγητρες «συντονίστριες» ἦσαν πιό βαρήκοες ἀπό ἐμένα καί μέ ἐνέπλεξαν σ’ ἕνα διάλογο μέ πρόσωπα πού μοῦ ἦσαν ἄγνωστα καί πού σέ καμμιά περίπτωση δέν εἶχα διάθεση ν’ ἀρχίσω διάλογο μαζί τους. Καί, ὅμως, ὁ  διάλογος ἄρχισε, ὁπότε ἀναγκάστηκα νά ἐγκαλέσω στήν τάξη ἕναν ἀπό τούς συζητητές καί νά τοῦ συστήσω εὐπρέπεια· καί ἀκολούθως, στρεφόμενος προς τίς χαριτόβρυτες «συντονίστριες», τούς δήλωσα κοφτά ὅτι παραβιάζουν κατάφωρα τή δημοσιογραφική δεοντολογία, διότι –παρά τή ρητή δέσμευσή τους- μέ ὑποχρέωσαν νά δημοσιοποιήσω κάτι πού ἀποτελεῖ προσωπικό μου «δεδομένο».

Ἀκολούθως, παρακάλεσα τά δύο μέλη τοῦ συνεργείου νά ἀπέλθουν. Ἔτσι ἄφησα τό πεδίο ἐλεύθερο στους συζητητές καί στις «κυρίες» νά ποῦν ὅ, τι θέλουν. Πρόφθασα, ὅμως, νά πῶ μερικά πράγματα,  πού εἶναι χρήσιμο νά διαβασθοῦν, γιατί, ὅπως μέ πληροφόρησαν, κάποιος ἀπό τό «συνεργεῖο» μοῦ καταλόγισε φανατισμό καί κάτι ἄλλο βαρύτερο. Ἡ δήλωσή μου -ὅπως τήν θυμᾶμαι- περιεῖχε τά ἀκόλουθα ἐρωτηματικά σημεῖα:

Πρῶτον, σέβομαι τίς θρησκευτικές εὐαισθησίες καί τίς θρησκευτικές ἀνάγκες παντός ἀνθρώπου, ἀλλ’ ἀφελῶς διερωτῶμαι: σέ ποιούς θά ἀνήκει θρησκευτικά τό ἐν λόγω τζαμί; Στους Σουνίτες ἤ στους Σιίτες; Ἤ, μήπως, σέ κάποια ἄλλη ἀπό τίς δεκάδες μουσουλμανικές σέχτες; Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν μποροῦν νά μονοιάσουν στις χῶρες τους καί θά μονοιάσουν στήν Ἑλλάδα; Μήπως ὑπάρχει κίνδυνος νά ἔχουμε φαινόμενα Βαγδάτης;

Δεύτερον, ἐν ἡμέραις κρίσεως, ὅταν δέν ἔχουμε χρήματα νά ἐπισκευάσουμε καί νά ἀποκαταστήσουμε τήν Μητρόπολη (15 χρόνια εἶναι γιαπί), μᾶς περισσεύουν λεφτά γιά νά φτιάξουμε πολυτελές τζαμί;

Τρίτον, ποιά ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν διαθέτει τήν οἰκοπεδική ἔκταση πού θά διαθέτει τό ὑπό ἀνέγερση τζαμί; (Ὅπως μέ ἔχουν πληροφορήσει ἀπόστρατοι ἀξιωματικοί τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, στό ὁποῖο ἀνῆκε ὁ χῶρος, πρόκειται γιά μιά ἔκταση 20-23 στρεμμάτων. Ἴσως νά κάνουν λάθος. Ἀλλά τό χῶρο τόν ἔχω ἐπισκεφθεῖ καί εἶναι ἐξαιρετικά εὐρύς).

Τέταρτον, ὁ εἰσερχόμενος στήν Ἀθήνα μέσω τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ καί τῆς Λεωφόρου Καβάλας, πρῶτα θά βλέπει τό τζαμί καί μετά τήν Ἀκρόπολη. Ποιά ἐντύπωση θά προκαλεῖ στόν ξένον ἐπισκέπτη, ὅταν θά βλέπει στίς πύλες τῶν Ἀθηνών τό συναθροισμένο πλῆθος τῶν μουσουλμάνων; Ἀφήνω τήν ἀπάντηση στόν ἀναγνώστη.

Πέμπτον, πόσο κοστολογήθηκε ἡ ἐκχωρηθεῖσα ἀπό τό Πολεμικό Ναυτικό οἰκοπεδική ἔκταση; Καί ποιοί ἦσαν οἱ ὑπογράψαντες πολιτικοί καί στρατιωτικοί; Μήπως κάποιος ἐξ αὐτῶν φιλοξενεῖται ἤ πρέπει νά φιλοξενηθεῖ στόν Κορυδαλλό; Διότι, ὅπως, μοῦ ἔχουν ἐκμυστηρευθεῖ παλαιοί ἀξιωματικοί τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ἡ ἔκταση δόθηκε «μπίρ παρά». Στό ἕνα πέμπτο τῆς ἀξίας της!

Ἕκτον, τό καί σοβαρώτερον: Τί θά συμβεῖ ἄν κάποιος χριστιανός θρησκομανής ἤ κάποιος χουλιγκάνος ἤ (αὐτό κυρίως) κάποιος προβοκάτορας γράψει κάποια νύκτα κάτι αἰσχρό γιά τή μουσουλμανική θρησκεία ἤ φτιάξει μιά καρικατούρα τοῦ Μωάμεθ; Δέν θά ξεσηκωθεῖ ἐναντίον μας ὅλο τό Ἰσλάμ; Ἐδῶ οἱ ἐγχώριοι βάρβαροι δέν σέβονται τά πιό ἱερά μας μνημεῖα καί θά σεβασθοῦν τό τζαμί; Μήπως κάτι τέτοιες βλακώδεις ἤ προβοκατορικές ἐνέργειες, θά δίνουν τό πρόσχημα στήν Τουρκία (διότι αὐτή οὐσιαστικά θά εἶναι ὁ διαφεντευτής τοῦ τζαμιοῦ), νά ἐπεμβαίνει στά ἐσωτερικά μας; Ἄς θυμηθοῦμε τί ἔγινε τό 1955 μέ κάποια αἰσχρογραφήματα στή φερόμενη σάν οἰκία τοῦ Κεμάλ στή Θεσσαλονίκη. Ξεσηκώθηκαν τά ἄγνωμα πλήθη τῆς Πόλης καί ἀφάνισαν καθετί χριστιανικό στήν Βασιλεύουσα. Ἀπό καταστήματα μέχρι τάφους.

Καί κάτι πού δέν πρόφθασα νά πῶ: Ἀκούω νά λέγεται ὅτι θά ἀναβαθμισθεῖ ἡ περιοχή χάρη στό τζαμί. Οἱ λέγοντες αὐτό, χωρίς νά ἔχουν πρόθεση νά κάνουν χιοῦμορ, αὐτό τελικά πετυχαίνουν. Ἄν θέλουμε ἀναβάθμιση τῆς περιοχῆς, θά μπορούσαμε στό χῶρο αὐτό νά μεταφέρουμε τόν κρυμμένο κάπου στό Ζάππειο ἀνδριάντα τοῦ Καραϊσκάκη, πού ἔδωσε στό χῶρο αὐτό τήν πρώτη του μάχη στήν Ἀττική (Μάχη Χαϊδαρίου, 6-8 Αὐγούστου 1826) καί ὁ ὁποῖος τήν ἑπόμενη χρονιά ἔδωσε τή ζωή του γιά τήν ἐλευθερία τῶν Ἀθηνῶν.

Καί κάτι σάν ἐπίλογος: Διαλαλοῦμε urbi et orbi ὅτι ἡ Ἀθήνα εἶναι ἡ πόλη πού γέννησε τή δημοκρατία. Αὐτός πού θεμελίωσε τή δημοκρατία ἦταν ὁ Κλεισθένης. Ἀνδριάντας τοῦ Κλεισθένη δέν ὑπάρχει πουθενά στήν Ἀθήνα. Μήπως εἶναι καιρός νά στηθεῖ ἐκεῖ πού πρόκειται νά φτιαχτεῖ τό τζαμί; Ἔτσι οἱ ξένοι (καί οἱ ἐντόπιοι), πού φθάνουν στήν Ἀθήνα, θά θυμοῦνται ὅτι στήν πόλη αὐτή γεννήθηκε ἡ δημοκρατία καί ὄχι τό… Ἰσλάμ!

Πηγή: Σαράντος Ι. Καργάκος

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται διάφορες προτάσεις για την αλλαγή φιλοσοφίας των σχολικών αργιών. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η προσπάθεια ορισμένων ξενοδόχων να  κερδίσουν πελατεία μέσω του θεσμού της « λευκής εβδομάδας», δηλαδή μέσω της παράτασης του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας. Νομίζω ότι η σκέψη είναι διπλά άστοχη.

Πρώτον, διότι σήμερα οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν περίσσευμα χρημάτων για να κάνουν οικογενειακώς χειμερινό τουρισμό. Και δεύτερον, διότι αυτές οι  «λευκές εβδομάδες» μπορούν να ισχύσουν μόνο σε βόρειες ευρωπαϊκές χώρες όπου τα βουνά έχουν πολύ χιόνι και όπου όλοι σχεδόν γνωρίζουν σκι.

Η δεύτερη άστοχη ιδέα περιέχει την πρόταση να καταργηθούν ορισμένες χριστιανικές εορτές στα σχολεία, όπως η εορτή των Τριών Ιεραρχών και η εορτή του τοπικού αγίου κάθε περιοχής. Δήθεν έτσι θα κερδηθεί χρόνος για επιμήκυνση των σπουδών. Ο χρόνος μπορεί κάλλιστα να κερδηθεί από την κατάργηση της περιβόητης πενθήμερης εκδρομής, η οποία κακώς λέγεται «πενταήμερη». Η εκδρομή αυτή έχει απολέσει το μορφωτικό της περιεχόμενο και έχει καταντήσει  ένα πενθήμερο ξενύχτι μέχρι πρωίας, εκούσιο για τους μαθητές και ακούσιο έως οδυνηρό για τους συνοδούς καθηγητές. Αντί να επισκέπτονται την Μακεδονία, τη Θράκη  ή την Κύπρο μας ώστε να ενημερωθούν επί της ιστορίας και των εθνικών μας θεμάτων, οι περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες επαυξάνουν τα έσοδα των ντισκοτέκ της Μυκόνου και της Ρόδου.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι να αυξηθούν οι ημέρες διδασκαλίας χωρίς να αποκοπεί το σχολείο από το Χριστιανικό εορτολόγιο. Γνωστοί μου γονείς με ενημέρωσαν ότι ακόμη και σε πρότυπο σχολείο του Λεκανοπεδίου οι μαθητές χάνουν 2-3 εργάσιμες ημέρες τον χρόνο για να πραγματοποιήσουν συνέλευση οι καθηγητές. Ε, λοιπόν, ας γίνονται εκτός εκπαιδευτικού ωραρίου αυτές οι συνελεύσεις.

Κατά βάθος διαβλέπω μία προσπάθεια κίβδηλου «εξευρωπαϊσμού» του ελληνικού σχολείου. Όμως και οι άλλοι λαοί τις σχολικές αργίες τις ορίζουν με βάση την εθνική και θρησκευτική τους παράδοση. Στην Ομοσπονδιακή  Γερμανία άλλες αργίες έχουν τα κρατίδια που ακολουθούν το Λουθηρανικό Δόγμα και άλλες αργίες  τα κρατίδια που έχουν πλειοψηφία Ρωμαιοκαθολικών κατοίκων.

Είναι δυνατόν τα σχολεία της Θεσσαλονίκης να μην τιμούν με αργία τον Άγιο Δημήτριο και τα σχολεία της Πάτρας τον Άγιο Ανδρέα;  Προς Θεού!

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Δημοκρατία, 09/02/2014

Με μια εθνική τραγωδία άμεσα, τώρα, κινδυνεύει να ολοκληρωθεί η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που πλήττει, εδώ και τέσσερα χρόνια, τον ελληνικό λαό σε Ελλάδα και Κύπρο, μετατρέποντας τα δύο κράτη σε «αποικίες χρέους» της «παγκοσμιοποίησης», αφαιρώντας τους δηλαδή όση εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία διέθεταν προ της κρίσεως και υπονομεύοντας τον δημοκρατικό τους χαρακτήρα. Στην Κύπρο αύριο, στην Ελλάδα μεθαύριο, ο ελληνικός λαός κινδυνεύει με οριστική απώλεια των … κεκτημένων του 1821 και του 1955, των κρατών του δηλαδή!

Ο κίνδυνος στην Κύπρο δεν είναι τόσο η «διχοτόμηση», όπως ήταν στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Ο αληθινός κίνδυνος είναι η οριστική κατάργηση του δημοκρατικού χαρακτήρα, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του κυπριακού κράτους, εν ονόματι μιας δήθεν επανένωσης, όπως παρολίγον να συμβεί το 2004 με το υποστηριχθέν φανατικά από τους Αγγλοαμερικανούς και το εγχώριο κατεστημένο σχέδιο Ανάν.

Ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, υπερβαίνοντας και αυτό το ιστορικό ρεκόρ της απάτης ΓΑΠ («Λεφτά υπάρχουν»), έδωσε την περασμένη άνοιξη καίριο πλήγμα στο κράτος του επιτρέποντας ένα κούρεμα καταθέσεων, που είχε αποκλείσει κατηγορηματικά πριν και μετά την εκλογή του και υπογράφοντας στη συνέχεια μια δανειακή σύμβαση που υπονομεύει την κυριαρχία, ανεξαρτησία και δημοκρατία στην Κύπρο. Τώρα, ο «’Αδης», όπως τον αποκαλούν οι πιο μαχητικοί επικριτές του, δίκην «Υπερεφιάλτη», ολοκληρώνει το κακό επαναφέροντας τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, που δεσμεύτηκε να μην κάνει, μέσω ενός «κοινού ανακοινωθέντος» που ετοιμάζεται να υπογράψει από κοινού με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κ. ‘Ερογλου. ‘Εχουμε, φαίνεται, βαλθεί ως ‘Ελληνες, να ξεπεράσουμε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ υποτέλειας!

Κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας

Τι γράφει αυτό το «κοινό ανακοινωθέν», σύμφωνα τουλάχιστο με όσες πληροφορίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας; ‘Όπως και το σχέδιο Ανάν αναφέρεται αρχικά σε αυτές τις ωραίες αρχές, της ενιαίας κυριαρχίας, ιθαγένειας κλπ. Μετά, τις αναιρεί μία προς μία προβλέποντας ότι θα υπάρχει μεν η «μία ιθαγένεια» θα υπάρχουν όμως και οι ιδιότητες του πολίτη ενός εκάστου των συνιστώντων κρατών, ότι η κυριαρχία θα εκπηγάζει όχι από τον κυπριακό λαό αλλά «ισότιμα από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους» και από τα δύο «συνιστώντα κράτη». Με άλλα λόγια, το νέο κράτος δεν θα είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας που ιδρύθηκε το 1960, ούτε πραγμάτωση του δικαιώματος του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση, αλλά της θέλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας – υποβιβαζόμενης σε ελληνοκυπριακό κρατίδιο - και του ψευδοκράτους που ίδρυσε, εισβάλλων στην Κύπρο, ο τουρκικός στρατός. Πρόκειται για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επειδή, δεδομένης της απόλυτης και απολύτως αντιδημοκρατικής ισότητας πλειοψηφίας και μειοψηφίας, το νέο «κράτος» δεν θα είναι κυβερνήσιμο, πιθανώς θα προβλεφθεί τελικά μηχανισμός επιδιαιτησίας (όπως οι ξένοι δικαστές του σχεδίου Ανάν) που θα παίρνουν τις αποφάσεις – δηλαδή η Κύπρος θα ξαναγίνει αποικία των Αγγλοαμερικανών.

Σε αντίθεση με την προηγούμενη απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας, το 2004, με το σχέδιο Ανάν, αυτά δεν παρουσιάζονται στο τέλος, αλλά στην αρχή της διαπραγμάτευσης! ‘Ένα ανακοινωθέν δεν έχει ασφαλώς την οριστική νομική βαρύτητα μιας διεθνούς σύμβασης, δεν παύει όμως να είναι ένα επίσημο κείμενο που υπογράφεται από τους εκπροσώπους της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκυπρίων και το οποίο μπορεί να επικαλείται εις το διηνεκές η άλλη πλευρά. ‘Όλα φυσικά μπορούν κάποια στιγμή να αμφισβητηθούν, είναι όμως πολύ πιο εύκολο να μην υπογραφούν, από το να υπογράφονται και να απορρίπτονται στο τέλος. Κανένα κράτος, κανένα έθνος, κανένας λαός με στοιχειώδη αξιοπρέπεια δεν υπογράφει τέτοια πράγματα δια των εκπροσώπων του. Και κανείς λαός που ανέχεται επί μακρόν τέτοια αναξιοπρέπεια από τους ηγέτες του δεν επιβιώνει ελεύθερος επί μακρόν.

Αν οι νομικοί όροι που αναφέραμε παραπάνω σας φαίνονται «κορακίστικα», δεν παύουν να έχουν όμως μεγάλη σημασία στην πράξη, εξ ου και η επιμονή Τούρκων και του «διεθνούς παράγοντα» στη συμφωνία των Ελληνοκυπρίων. Στην πραγματικότητα, οι Τουρκοκύπριοι, ακριβέστερα η Τουρκία και οι εξ αυτής έποικοι θα διατηρήσουν το κρατίδιο που τώρα διαθέτουν στον βορρά του νησιού, ίσως επιστρέφοντας μερικές, λίγες περιοχές και θα ασκούν εκεί, πρακτικά ανεμπόδιστοι, την κυριαρχία που ασκούν και σήμερα. Ταυτόχρονα όμως θα αποκτήσουν δικαιώματα «συνιδιοκτήτη» 50% επί του όλου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας που είναι σήμερα στα χέρια των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού (82%). Φυσικά, κάθε μειοψηφία έχει δικαίωμα συμμετοχής στη διακυβέρνηση του κράτους της και δικαίωμα ιδιαίτερων προνοιών για την προστασία της. Δεν μπορούν όμως τα δικαιώματα της μειοψηφίας να ακυρώσουν τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα της πλειοψηφίας, το δικαίωμα δηλαδή να διαθέτει ένα κάπως κανονικό κράτος, όπου να ισχύει ο κανόνας της πλειοψηφίας και το δικαίωμα της αυτοάμυνας!

‘Οροι νέας «Βοσνίας»

Τέτοιου είδους σχέδια κινδυνεύουν όχι να λύσουν, αλλά να ξανανοίξουν στην πραγματικότητα το «παγωμένο» σήμερα κυπριακό, υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες, δημιουργώντας όρους νέας «Βοσνίας» στο νησί, αν κάτι τέτοιο χρειασθεί στον διεθνή παράγοντα. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η στέρηση των Ελληνοκυπρίων από το κράτος τους θα συμβάλλει πιθανότατα στη μετανάστευση όσων τουλάχιστο μπορούν να φύγουν, θα οδηγηθούμε σταδιακά σε μια «Κύπρο χωρίς ‘Ελληνες», όπου άλλωστε οδηγούμεθα και με οικονομικά μέσα.

Περιττό να σημειώσουμε ότι μια τέτοια «λύση» του κυπριακού θα «ομηροποιήσει» τη μητροπολιτική Ελλάδα. Καμμιά κυβέρνηση στην Αθήνα δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την τύχη του εναπομείναντος κυπριακού ελληνισμού, που θα γίνει έτσι ένα επιπλέον όργανο ελέγχου της Ελλάδας από την Τουρκία και τους δυτικούς και άλλους «προστάτες» της Κύπρου.

Πηγή: http://konstantakopoulos.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8.html

...Ὁ Βόρις κατὰ τὴν βάπτισί του ἐπῆρε τὸ ὄνομα Μιχαὴλ καὶ ὁ Φώτιος τοῦ ἔστειλε ὑπὸ τύπον ἐπιστολῆς αὐτὸ τὸ Παραινετικὸ δοκίμιο. Τὸν προσφωνεῖ μὲ λόγια ποὺ δείχνουν ὅλη τὴν πατρικὴ φροντίδα, «περιφανέστατε καὶ ἠγαπημένε υἱὲ ἡμῶν». Καὶ ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πνευματικὴ γέννησις εἶναι καρπὸς τῶν ἐνεργειῶν τοῦ πατριάρχη, «τῶν ἐμῶν πνευματικῶν ὠδίνων εὐγενὲς καὶ γνήσιον γέννημα».

Ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλα τὰ παραινετικὰ δοκίμια, καὶ ἰδιαίτερα τὰ κατηχητικά, ἔτσι κι' αὐτὸ τὸ δοκίμιο, ἐκτὸς τοῦ προλόγου καὶ τοῦ ἐπιλόγου (παραγρ. 1-3 καὶ 132-134 κατὰ τὴν ἀρίθμησί μας) ἁπλώνεται σὲ δυὸ τμήματα, τὸ θεωρητικὸ καὶ τὸ πρακτικό, ἢ ἀλλοιῶς τὸ θεολογικὸ (4-36) καὶ τὸ ἠθικὸ (37-131).

Τὸ θεολογικὸ μέρος καλύπτεται ἀπὸ τὴν παράθεσι τοῦ συμβόλου τῆς πίστεως, τὴν ἔκθεσι περὶ τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν συνόδων καὶ τὴν προτροπὴ γιὰ τὴν τήρησι τοῦ κανόνος τῆς εὐσέβειας καὶ ὀρθοδοξίας. Μέσα ἀπὸ τὶς λιτὲς καὶ ἁδρὲς γραμμὲς αὐτῆς τῆς διαπραγματεύσεως ἐξαίρεται πρῶτα τὸ τριαδολογικὸ δόγμα καὶ διαφαίνεται ἡ πεποίθησις ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι συγχρόνως κάτι σταθερὸ καὶ δυναμικό.

...

Ἔρχεται ἔπειτα τὸ δόγμα περὶ τῶν δύο φύσεων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου τοῦ Θεοῦ.

...

Τέλος ἔρχεται τὸ δόγμα περὶ τῆς εἰκόνος, στὸ ὁποῖο ὁ Φώτιος δίνει μεγαλύτερη ἔκτασι, ἀφοῦ μάλιστα εἶχε καὶ ὁ ἴδιος ἐμπλακῆ στὶς σχετικὲς συγκρούσεις κατὰ τὴν νεότητά του.

...

Τὸ ἠθικὸ τμῆμα τοῦ δοκιμίου εἶναι συντεταγμένο κατὰ τὸ γνωμολογικὸ εἶδος σὲ σύντομες ἀποφθεγματικὲς κι' ἐντυπωσιακὲς προτάσεις. Ἐπωφελούμενος ἀπὸ τὴν σχετικὴ γραμματεία τῆς κλασικῆς καὶ χριστιανικῆς ἀρχαιότητος, ἰδίως ἀπὸ τὸν Ἰσοκράτη, ὁ Φώτιος δίνει μιὰ εἰκόνα τοῦ ἡγεμόνος, πλημμυρισμένη ἀπὸ ἀγάπη καὶ ὑπευθυνότητα:

- «Κυβέρνα τοὺς ὑπηκόους, στηριζόμενος ὄχι στὴ βία ἀλλὰ στὴν ἀγάπη τῶν ἀρχομένων διότι ἡ ἀγάπη εἶναι μεγαλύτερο καὶ ἀσφαλέστερο βάθρο γιὰ τὴν ἐξουσία παρὰ ὁ φόβος».

- «Μόνο ἂν κυβερνᾶ κανεὶς τὸν ἑαυτὸ του μπορεῖ νὰ πιστεύη ὅτι κυβερνᾶ ἀληθινὰ καὶ τοὺς ὑπηκόους».

- «Τὶς εὐεργεσίες ποὺ δέχεσαι, νὰ τὶς θυμᾶσαι παντοτινά• τὶς εὐεργεσίες ποὺ κάμεις, νὰ τὶς ξεχνᾶς γρήγορα».

Τὸ δοκίμιο αὐτὸ τοῦ Φωτίου, προβάλλοντας ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὴν Χριστιανικὴ πίστι καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸν ἑλληνικὸ λόγο, τὰ δύο στοιχεῖα ποὺ ἀπετέλεσαν τὰ θεμέλια τῆς ἀγωγῆς αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, προσφέρει τὸ πενταστάλαγμα αὐτοῦ ποὺ μπορεῖ νὰ ὀνομασθῆ ἑλληνοχριστιανικὸς πολιτισμός, ὅπως τὸν διεμόρφωσαν καὶ τὸν ἀντιλήφθηκαν οἱ Ἕλληνες στὶς μεγάλες ὧρες τοῦ βυζαντινοῦ μεγαλείου καὶ στοὺς πονεμένους αἰῶνες τῆς αἰχμαλωσίας ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς.

Τὸ δοκίμιο μεταφράσθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὴν παλαιοσλαβικὴ γλώσσα κι ἀργότερα στὴ βουλγαρική, τὴν ρωσσικὴ καὶ ἄλλες νεώτερες γλῶσσες.

Μπορεῖ αὐτὲς οἱ παραινέσεις, νὰ μὴ ἐφαρμόσθηκαν σὲ ὅλη τους τὴν ἔκτασι ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἡγεμόνα, ἀλλὰ σὲ γενικὲς γραμμὲς συνετέλεσαν στὴν ἡμέρωσι καὶ τὴν ἠθικὴ ἀφύπνιση τῶν λαῶν γιὰ τοὺς ὁποίους προορίζονταν.

(Αποσπάσματα από την Εισαγωγή, Παν. Χ. Χρήστου, Περιοδικό "Εποπτεία", Φεβ. 1992)

Φώτιος ὁ Μέγας: Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον Ἡγεμόνα

Προσευχὴ καὶ λατρεία

38. Ἐσὺ πάντως πρόσεξε ἐπιμελῶς, γιὰ νὰ μὴ εἶσαι μόνο ἀκροατής, ἀλλὰ καὶ ἐκτελεστὴς τῶν καλῶν καὶ ἀξιέπαινων πράξεων. Καὶ σ' αὐτὸ τὸ μέρος θὰ ἀρχίσωμε ἀπὸ τὰ θεῖα. Ἡ προσευχὴ λοιπὸν συνάπτει καὶ ἐξοικειώνει μὲ τὸν Θεό, διότι εἶναι ἔνθεος συνομιλία καὶ συνάφεια νοερὰ μὲ τὸ κάλλιστο καὶ πολυτιμότατο ὅλων τῶν ἀγαθῶν, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχεται κάθε οὐσίωσις καὶ συντήρησις, κάθε πρόνοια καὶ χορηγία ἀγαθῶν, κάθε τελειότης καὶ κάθαρσις παθῶν. Ὥστε καὶ κανένα ἄλλο κέρδος νὰ μὴ ἀπέρρεε ἀπὸ τὴν προσευχή, θὰ ἀρκοῦσε καὶ αὐτὸ μόνο του γιὰ τοὺς φιλόθεους καὶ τοὺς φιλοθεάμονες τοῦ ἀγαθοῦ ἀντὶ κάθε ἄλλης εὐφροσύνης, καὶ κάθε μακαριότητας καὶ εὐτυχίας στὸν βίο. Ὅταν πάλι λαμβάνωμε δι' αὐτῆς καὶ ἄφεσι ἁμαρτιῶν καὶ ἐξασφαλίζωμε τὶς ἀγαθοειδεῖς καὶ τελειοποιοὺς δωρεὲς μὲ τὰ ἄλλα αἰτήματα, ὅσα συμφέρουν, καὶ γινώμαστε ἄξιοι ν' ἀνταμείβωμε τὸν εὐεργέτη μὲ τὴν εὐχαριστία μας γιὰ τὶς ἀνέκφραστες πράξεις καὶ δωρεές του πρὸς ἐμᾶς, καὶ μάλιστα νὰ τοῦ προσφέρωμε σὰν ἀπαρχὲς τῆς νοερᾶς μας δοξολογίας καὶ λογικῆς οὐσιώσεως τὶς κινήσεις τοῦ νοῦ καὶ τὶς δοξολογίες κατ' αὐτὴν τὴν προσευχή• ὅταν λοιπὸν στὴν προσευχὴ συμπεριλαμβάνωνται τόσο πολλὰ καὶ μεγάλα, πῶς δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιδιδώμαστε σ' αὐτὴν πρόθυμα, νὰ τὴν ἀγαποῦμε καὶ ν' ἀσχολούμαστε μὲ αὐτήν;

39. Ἐσὺ λοιπὸν νὰ προσεύχεσαι διαπαντὸς μὲ εὐχὲς κατ' ἰδὶαν καὶ μόνος σου πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ νὰ προσεύχεσαι καὶ μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος καὶ φανερά. Καὶ μὲ τὰ δύο εἴδη, ὅταν τελοῦνται θεοφιλῶς εἶναι δυνατὸ ν' ἀποδίδεται ἡ εὐσέβεια• ὅσο δὲ τὸ πρῶτο ὑπερτερεῖ σὲ καθαρότητα διανοίας, τόσο τὸ δεύτερο προσκαλεῖ σὲ μίμησι ὅσους βλέπουν. Τὸ ἕνα συντελεῖ σὲ προσωπικὸ κέρδος, τὸ ἄλλο ὠφελεῖ καὶ τοὺς ἄλλους, τῶν ὁποίων ἡ σωτηρία καὶ προκοπὴ εἶναι πάλι μεγάλη μαρτυρία τῆς ἀρετῆς τοῦ ἄρχοντος.

40. Νὰ οἰκοδομῆς ναοὺς στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων του σύμφωνα μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέσμια, καὶ συνήθιζε τὸν λαὸ νὰ ἐκκλησιάζεται σ' αὐτούς, ὥστε ἐξιλεώνοντας ἀπὸ κοινοῦ τὸ θεῖο καὶ προσφέροντας κοινὴ δοξολογία, νὰ ὁδηγοῦνται σὲ κοινὴ ὁμόνοια καὶ νὰ κερδίζουν κοινὴ σωτηρία καὶ ὠφέλεια.

41. Οἱ θυσίες τῆς ἱερᾶς λατρείας μας εἶναι ἀνατεθειμένες στοὺς ἱερεῖς• ἂν ὑπηρετῆς σ' αὐτοὺς καὶ προσφέρης προθύμως, διὰ μέσου αὐτῶν θ' ἀπολαύσης πολλὴν εὐεργεσία καὶ χάρι. Θὰ μποροῦσες μάλιστα καὶ σύ, ἂν θέλης νὰ παρουσίασης μόνος σου ἕνα κάλλιστο καὶ ἀγαπητότατο θῦμα στὸ Θεό, προσφέροντάς του καθαρὸν βίον καὶ ὀρθότητα διανοίας.

Μελέτη

42. Κι' ἐπειδὴ γνωρίζεις πόσο πολὺ συμβάλλει στὴν διακυβέρνησι τῶν κοινῶν ἡ δύναμις καὶ ταχύτης τῆς διανοίας, νὰ μὴ παραλείπης καὶ αὐτὴν τὴ φροντίδα. Βέβαια εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνη ἀγχίνους αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ἐκ φύσεως αὐτὸ τὸ προσὸν• ἡ μελέτη ὅμως καὶ ἡ πεῖρα τῶν πραγμάτων, ποὺ καθιστοῦν τὴ γνῶσι εὔκολη, πολλὲς φορὲς στὴν πρᾶξι ἀποδεικνύουν τὸν γυμνασμένο ὀξύτερο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν αὐτὴν τὴν ἱκανότητα ἐκ φύσεως. Γι' αὐτὸ πρέπει ν' ἀσκοῦμε τὴ φρόνησι σὲ ὅλο μας τὸν βίο• κι' αὐτὴ ἔρχεται μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν ἀνάμνησι πράξεων τῶν πρεσβυτέρων, μὲ τὴν συνομιλία καὶ συναναστροφὴ τῶν φρονίμων ἀνδρῶν ποὺ ὑπάρχουν(34) καὶ μὲ τὴν ἐμπειρία τῶν πρακτέων του βίου. Διότι ἡ πρᾶξίς, ποὺ ἀντλεῖ τὴν δύναμι ἀπὸ τὴν μίμησι καὶ τὴ βουλὴ καὶ τὸν χειρισμό, ἂν δὲν ἀντιπράττη ἡ ἀπὸ ἄνω πνοή, καταλήγει σὲ τέλος συμφέρον.

Ἐμφάνισις τοῦ ἄρχοντος

43. Νὰ μὴ περιφρονῆς οὔτε ἀκόμη τὶς σχετικὲς μὲ τὸ σῶμα συνήθειες καὶ ἐμφανίσεις καὶ κινήσεις μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶναι τάχα εὐτελῆ πράγματα• διότι ἡ καλὴ εὐταξία καὶ κατάστασις καὶ σ' αὐτὰ δὲν θεωρεῖται νὰ εἶναι μικρὸ δεῖγμα φρονήσεως καὶ ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ ἀντιληφθοῦν εὔκολα τὴν δύναμι καὶ τὸ κάλλος ποὺ εἶναι μέσα στὴν ψυχή, αὐτοὶ γίνονται ἐρασταὶ καὶ ἐπαινετὲς καὶ τῶν ἀδήλων προσόντων καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ θεάματα. Γι' αὐτὸ ὁ ἄρχων πρέπει νὰ φαίνεται κόσμιος καὶ σεμνὸς καὶ μὲ τὴν ἐμφάνισι τοῦ προσώπου, τὴν περιποίησι τῆς κόμης, καὶ τὴν ἐνδυμασία ποὺ φορεῖ, χωρὶς νὰ προχωρῆ πρὸς τὸ μαλθακὸ καὶ ἒξαλλο ὕφος οὔτε πάλι νὰ κατεβαίνη πρὸς τὸ ἀτημέλητο καὶ ράθυμο• διότι καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο εἶναι ξένο πρὸς τὴ διαγωγὴ τοῦ ἄρχοντος. Χρειάζεται ἐπίσης ὁ ἄρχων καὶ βάδισμα εὔτακτο ποὺ οὔτε ἀσχημίζει τὴν κίνησι πρὸς τὸ θηλυπρεπὲς καὶ τὸ ἔκλυτο οὔτε τὴν στρέφει πρὸς τὸ ἀπότομο καὶ ταραγμένο καὶ ἀνώμαλο. Καὶ γενικὰ κάθε κίνησις ἂς στολίζεται μὲ τὴν τάξι.

44. Πρέπει ἐπίσης νὰ προσέχη κανεὶς καὶ τὴν ταχύτητα στὰ λόγια• διότι, ἂν ἡ ταχυλογία δὲν εἶναι ἴσως κάτι τὸ εὐκαταφρόνητο καὶ ἀσήμαντο στὰ ρητορικὰ διαγωνίσματα, ἀλλὰ στὶς δημηγορίες εἶναι κάτι τὸ ἀνόητο καὶ ἐπιζήμιο• στὰ προστάγματα δέ, καὶ μάλιστα τὰ πολιτικὰ καὶ δημόσια, εἶναι κάτι εὐτελὲς καὶ ταπεινό. Γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ δὲ ἀκριβέστερα, ἡ ταχύτης στὴν πράξι καὶ τὰ λόγια καὶ τὶς κινήσεις, συνοδευόμενη ἀπὸ εὐταξία, ἀναδεικνύει τὸν κάτοχο σὲ θεῖο καὶ ὑπερφυὲς πρόσωπο, ἀλλὰ εἶναι κάτι σπάνιο καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ συμπέσουν ὅλα μαζί• ἡ συμμετρία ὅμως σ' αὐτὰ μαζὶ μὲ τὴν εὐταξία εἶναι κάτι σεμνὸ καὶ ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιοπρεπές, καὶ μαζὶ μὲ τὴν εὐλάβεια καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἐπιθυμητὸ νὰ βλέπεται καὶ καταλληλότερο νὰ ἐξουσιάζη. Ἡ δὲ ταχύτης μαζὶ μὲ τὴν ἀταξία εἶναι κάτι παραπληγικὸ καὶ μανιακό• μερικὲς φορὲς κατορθώνει μεγάλα, συχνότερα ὅμως ἀποτυγχάνει φοβερά. Ἡ δὲ βραδύτης συνοδευόμενη ἀπὸ ἀταξία εἶναι κάτι νωθρὸ καὶ ἠλίθιο, χάνει μερικὲς φορὲς σὲ μεγάλα θέματα, κατορθώνει δὲ ἐλάχιστα, καὶ μάλιστα πολὺ ταπεινὰ κατορθώματα, ἀνάλογα μόνο πρὸς τὶς ἄλλες πράξεις ἐκείνου.

45. Τὸ ξέσπασμα σὲ γέλοια ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀσχήμια ποὺ ἐπιφέρει στὸ πρόσωπο ἀποτελεῖ καὶ προσβολὴ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἤθους.(35)

46. Καὶ ἡ ἀκοὴ καὶ ἡ γλώσσα πρέπει νὰ ἀπέχουν ἀπὸ κάθε αἰσχρολογία. Διότι ὅσα εὐχαριστεῖται κανεὶς ν' ἀκούη, αὐτὰ δὲν ἐντρέπεται καὶ νὰ τὰ λέγη• ὅσα πάλι δὲν ἐντρέπεται κανεὶς νὰ λέγη, ὅτι δὲν θὰ ἐντραπῆ καὶ νὰ τὰ πράξη, τὸ ἀποδεικνύει ὁ ἴδιος ἐντυπωσιακά. Γενικὰ μάλιστα πρέπει νὰ φυλάγεσαι μὴ ξεφύγη ἡ γλώσσα σου• διότι πολλὲς φορὲς λαθεύοντας κανεὶς σὲ μία μικρὴ λέξι προκάλεσε μεγάλη ζημιά, πετώντας ἀκόμη καὶ τοὺς τελευταίους κύβους γιὰ τὴ ζωή.

47. Ἔχε τ' αὐτιά σου στοὺς μὲν ἀδικουμένους ἀνοικτά, πρὸς δὲ τὶς δικαιολογίες καὶ πιθανολογίες τῶν ἀδικούντων κλειστά.

48. Ν' ἀποστρέφεσαι τὰ φιλοκατήγορα καὶ συκοφαντικὰ χείλη• διότι αὐτὰ πολλὲς φορὲς ἐξερέθισαν καὶ παιδιὰ ἐναντίον πατέρων καὶ πατέρες ἐναντίον παιδιῶν, διέσπασαν ἀνδρόγυνα κι ἐξεσήκωσαν συγγενεῖς ἐναντίον ἀλλήλων• καὶ τί λέγω μόνο αὐτά; ἀκόμα καὶ ὁλόκληρες πόλεις καὶ οἰκισμοὺς ἀπέτρεψε μιὰ φωνὴ συκοφάντη.

Ἡ φιλία

49. Νὰ μὴ εἶσαι γρήγορος στὴ σύναψι φιλίας• ὅταν ὅμως συνάψης δεσμό, νὰ τὸν διατηρῆς ἄλυτο μὲ κάθε τρόπο,(36) σηκώνοντας ὅλο τὸ βάρος τοῦ συνανθρώπου, μὲ τὴν προϋπόθεσι ὅτι δὲν ἐπιφέρει κίνδυνο στὴν ψυχή. Διότι οἱ διαστάσεις πρὸς τοὺς φίλους ἐκφαυλίζουν ὅλη τὴν προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων καὶ ὑποβάλλουν ὄχι μόνο τὸν ὑπαίτιο ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναίτιο στὴν ἴδια ὑπόνοια. Φίλους νὰ κάμης ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν παντοτινὰ ἄδολη τὴν φιλία πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ μήτε ὅταν εὐημεροῦσαν τοὺς ἐφθόνησαν μήτε ὅταν δυστυχοῦσαν τοὺς παραμέλησαν. Πράγματι πολλοὶ ἐβοήθησαν κι ἐπόνεσαν τοὺς φίλους ὅταν εὑρίσκονταν σὲ δυστυχία, ἀλλὰ ὅταν ἦσαν εὐτυχεῖς δὲν ἐβάσταξαν τὴν εὐημερία τους• ἔτσι αὐτοὺς ποὺ δὲν τοὺς ἤλεγξε ὁ καιρὸς τῆς συμπαθείας, τοὺς ἐξεσκέπασε τὸ πάθος τοῦ φθόνου. Ν' ἀποκτᾶς λοιπὸν φίλους ὄχι τοὺς φαύλους ἀλλὰ τοὺς ἀρίστους• διότι τὰ ἤθη τῶν φίλων κρίνονται συνήθως ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν φιλουμένων(37) διὰ τῶν ἐντίμων φίλων εὔκολα ἐπαναφέρεται κανεὶς καὶ ὅταν παραπέση, οἱ φαῦλοι ὅμως φθείρουν καὶ τὴν ὑπάρχουσα καλοκαγαθία• οἱ πρῶτοι καλύπτοντας οἱ ἴδιοι τὴν ἔλλειψι τῶν φίλων στὴν ἀρετὴ τὴν κάμουν νὰ φαίνεται ἀνελλιπής, ἐνῶ ἡ συναναστροφὴ μὲ τοὺς φαύλους καθιστὰ νόθο καὶ ὅ,τι ὑπόλοιπο ἀρετῆς ὑπάρχει.

50. Νὰ μὴ ζητῆς ν' ἀκούης τὰ εὐχάριστα ἀπὸ τοὺς φίλους, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ ἀληθινά. Διότι, ἂν δὲν πρέπει νὰ πιστεύσωμε στοὺς ἐχθροὺς ἀκόμη καὶ ὅταν λέγουν τὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τοὺς φίλους δὲ ἔχει φθαρεῖ ἡ ἀλήθεια καὶ ζητοῦν κι ἐκεῖνοι νὰ λέγωνται τὰ εὐχάριστα, ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ θὰ προέλθη γιὰ μᾶς ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας καὶ ἡ διόρθωσις τῶν τυχὸν ἀνοσίων λόγων καὶ πράξεών μας; Γι' αὐτὸ νὰ θεωρῆς σπουδαῖο πράγμα τὸ νὰ διαφέρουν οἱ φίλοι τῶν κολάκων. Οἱ μὲν κόλακες, ἐπαινώντας σε κατὰ πρόσωπο, καὶ σένα τὸν ἴδιο δὲν ἀφήνουν νὰ λάβης συναίσθησι τῶν σφαλμάτων ποὺ φυσικὰ διαπράττεις καὶ μεγαλύτερα τὰ καθιστοῦν μὲ τὶς διαβολὲς πρὸς τοὺς ἄλλους• οἱ φίλοι ὅμως μὲ τὸν φιλικὸ ἔλεγχο καὶ σένα τὸν ἴδιο ἐνισχύουν περισσότερο, ὥστε ν' ἀντιληφθῆς τὴν παρανομία, καί, ἂν χρειασθῆ νὰ λεχθῆ κάτι καὶ πρὸς τοὺς ἔξω, τότε ἀντὶ κατηγορίας εὑρίσκουν ἀπολογία γιὰ τὴν πράξι. Ὅσο λοιπὸν διαφέρει ἡ ἄσκησις τῆς ἀρετῆς ἀπὸ τὴν προκοπὴ στὴν κακία καὶ τὸ νὰ διαλύη κανεὶς τὶς διαβολὲς ἀπὸ τὸ νὰ διαβάλλη στοὺς ὑπηκόους, τόσο πρέπει καὶ σὺ νὰ προτιμᾶς τοὺς φίλους ἀπὸ τοὺς κόλακες.(38)

51. Ὅσα ἀπὸ τὰ μυστικὰ αὐξάνουν τὴν ἀρετή σου, νὰ τὰ γνωστοποιῆς στοὺς φίλους• ὅσα ὅμως ἐκφαυλίζουν τὴ γνώμη, αὐτὰ οὔτε ὁ ἴδιος νὰ τὰ ἐκτελῆς οὔτε στοὺς φίλους νὰ τὰ διαβιβάζης.(39) Αὐτὸ εἶναι ἄριστο καὶ χωρὶς ἄλλη αἰτιολογία• πλὴν ὅμως, ὅταν ἡ φιλία, ὅπως συχνὰ συμβαίνει στὰ ἀνθρώπινα, μεταστραφῆ σὲ κορεσμό, τότε γίνεται περισσότερο ἀντιληπτὴ ἡ χρησιμότης τῆς παραινέσεως. Πράγματι, τὸ φαῦλο μυστικό, καὶ μάλιστα αὐτὸ ποὺ ὑπεισέρχεται στοὺς λογισμοὺς τοῦ συμμεριζομένου καὶ τοὺς διασείει, ἀπομακρύνει γρήγορα καὶ χωρὶς καθυστέρησι ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀποβλέψη πρὸς τὴν ἐπιστροφή• καὶ ὅταν δημοσιοποιηθῆ θὰ σοῦ προκαλέση βαρειὰ βλάβη καὶ θὰ σὲ διαθέση δυσμενῶς πρὸς αὐτὸν ποὺ τὸ διέδωσε. Τὸ χρηστὸ ὅμως μυστικὸ καὶ τὸν συμμεριζόμενο θὰ συγκρατήση ἀπὸ τὴν διάσπασι τῆς φιλίας, ἐκβιάζοντάς τον μ' ἕνα δυνατὸ δεσμό, τὴν ἀρετή, καὶ εἰσερχόμενο στὸ νοῦ του θὰ τὸν καλέση σ' ἔπαινο τῆς σπουδαίας σου γνώμης, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε καὶ σένα, ἂν παραφέρθηκες σὲ κάτι, θὰ σὲ πείση, βλέποντας αὐτά, νὰ ἀναλάβης χωρὶς δυσαρέσκεια πάλι τὴν πρὸς αὐτὸν συναναστροφὴ καὶ φιλικὴ σχέσι. Πάντοτε λοιπὸν νὰ καλολογῆς τοὺς φίλους, καὶ μάλιστα τοὺς ἀπόντας ἐνώπιον τῶν παρόντων ἔτσι μπορεῖ καὶ τὸ κακὸ τῆς κολακείας ν' ἀποφύγης, μὴ ἐπιτρέποντας νὰ φανῆ στὴ συμπεριφορά σου οὔτε ἴχνος της, καὶ στοὺς φίλους θὰ παρουσιασθῆς εὐαρέστως ἀφοῦ διεβεβαίωσες τοὺς παρόντες ὅτι εἶσαι τέτοιας διαθέσεως, ὅπως ἐφάνηκες σ' αὐτοὺς μὲ τὰ λόγια σου περὶ τῶν ἀπόντων.

Οἱ λεπτομέρειες τῆς εὐνομίας

52. Κι' ἔτσι περιτειχίζοντας τὸν ἑαυτό σου μὲ φιλία, νὰ εἶσαι σ' ἐκείνους μὲν ποὺ ἀδικοῦν ἄλλους ἀμείλικτος, σ' ἐκείνους δὲ ποὺ ἀδικοῦν ἐσένα, ἐπιεικέστατος. Μὲ τὸ πρῶτο θὰ ὑπάρξη εὐνομία στὴν πολιτεία καὶ θὰ εἶναι ὁλοφάνερη ἡ φροντίδα καὶ ἡ κηδεμονία σου πρὸς τοὺς ὑπηκόους• μὲ τὸ δεύτερο διακηρύσσεται ἡ φιλανθρωπία τῆς γνώμης καὶ ὁ ἀληθινὰ βασιλικὸς τρόπος. Οἱ τύραννοι μὲν πολλὲς φορὲς παραβλέπουν τὰ κοινὰ ἀδικήματα καὶ τὰ πρὸς ἀλλήλους, ἀλλὰ κρίνουν σκληρὰ τὰ πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἴδιους• ἐνῶ τοῦ βασιλέως καὶ τῆς ἔννομης τάξεως ἔργο εἶναι νὰ φέρη μὲ φιλανθρωπία τὰ πρὸς αὐτὸν ἀδικήματα, καὶ ἀντιθέτως νὰ διευθετῆ καὶ νὰ ρυθμίζη μὲ δικαιοσύνη ὅσα ἀναφέρονται στὰ κοινὰ καὶ πρὸς ἀλλήλους.

53. Ὅπως ἐκεῖνος πού, ἐνῶ ἔχει μεγάλη ἐλευθερία νὰ ἀδικῆ, ἐνεργεῖ δίκαια, εἶναι ἄξιος πολλῶν ἐπαίνων, ἔτσι εἶναι ἀξιοκατάκριτος ἐκεῖνος πού, ἐνῶ δὲν στερεῖται τίποτε ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα, ἁπλώνει τὰ χέρια του σὲ ξένα πράγματα. Στὸν πτωχὸ ἄνθρωπο ἡ πτώχεια εἶναι πρόφασις ἀδικίας, ἂν καὶ παράλογη• ἐκεῖνος ὅμως ποὺ κατέχει ἐξουσία καὶ δὲν στερεῖται ἔχει ἀναπολόγητη τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὶς ἀδικίες του.

54. Ὅσο ὑπερέχει κανεὶς στὴν ἐξουσία, τόσο ὀφείλει νὰ πρωτεύη καὶ στὴν ἀρετή.(40) Ἐκεῖνος δὲ ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο, ἐπιτελεῖ τρία κάκιστα πράγματα• καταστρέφει τὸν ἑαυτό του, παρακινεῖ τοὺς βλέποντας στὴν κακία, προετοιμάζει τὸ ἔδαφος νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, διότι μία τόσο μεγάλη ἀρχὴ ἀνέθεσε σὲ τέτοιον ἄνθρωπο. Γι' αὐτὸ ἡ κακία πρέπει ν' ἀποφεύγεται ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο, κυρίως ὅμως ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες.

55. Κυβέρνα λοιπὸν τοὺς ὑπηκόους σου, ἔχοντας πεποίθησι ὄχι στὴν τυραννίδα, ἀλλὰ στὴν ἀγάπη τῶν ἀρχομένων•(41) διότι ἡ εὔνοια εἶναι σταθερώτερο καὶ ἀσφαλέστερο βάθρο τῆς ἀρχῆς παρὰ ὁ φόβος. Τοῦτο δὲ τὸ ἐπιτυγχάνουν ἡ ἀπόκτησις τῶν ἀρετῶν, καθὼς καὶ οἱ κόποι καὶ οἱ φροντίδες πρὸς τοὺς ὑπηκόους. Ἔτσι καὶ σὺ ὁ ἴδιος θὰ ζήσης βασιλικὰ καὶ εὐχάριστα καὶ σ' ἐκείνους θὰ διατηρήσης τὸν βίο ἐλεύθερο ἀπὸ ἐπιβουλὴ καὶ ἀλόγιστες συμφορὲς καὶ θὰ ἀφήσης ἀείμνηστη τὴ φήμη σου διαπαντός.

56. Νὰ ἐπαινῆς καὶ νὰ δέχεσαι τοὺς ἀκριβεστάτους νόμους καὶ νὰ ρυθμίζης τὸν βίο σου κυττάζοντας πάντοτε πρὸς αὐτούς• νὰ μὴ ἐπιβάλλης ὅμως σκληρὲς τιμωρίες πρὸς τοὺς ὑπηκόους κατὰ τὶς διατάξεις ἐκείνων, ἀλλὰ νὰ τοὺς παιδαγωγῆς μᾶλλον διὰ τῶν φιλανθρωποτέρων μέτρων. Ἔτσι μὲ τὴν αὐστηρότητά σου ἀπέναντι στὸν ἑαυτό σου θὰ φανῆς φοβερὸς στοὺς ἀδικοῦντας καὶ ἐπιεικὴς στοὺς ὑπηκόους.

57. Πρέπει νὰ ἐπιβάλλης τὴν ἐξουσία σου ὄχι τιμωρώντας, ἀλλὰ φαινόμενος ὡς τιμωρός.(42) Τοῦτο ἐπιτυγχάνεται ἀπὸ τὴν σοβαρότητα τοῦ ἤθους, καθὼς καὶ τὴν σεμνότητα καὶ ἐπιμέλεια τῶν τρόπων ἐνῶ οἱ τιμωρίες εἶναι γνώρισμα ὀργίλων μᾶλλον ἀνθρώπων παρὰ φρονίμων, οἱ ὁποῖοι στρέφονται εὔκολα πρὸς τὴν τιμωρία ἀπὸ ἀδυναμία νὰ καθοδηγήσουν τὸν λαὸ φρονίμως. Τὸ ἕνα μπορεῖ νὰ τὸ πράξη καὶ ὁ τυραννικώτατος ἡγεμών, τὸ ἄλλο ὅμως μόνο ὁ ἱκανὸς ἄρχων, ἂν ἀρετὴ τοῦ ἄρχοντος δὲν εἶναι νὰ καταστρέφη τοὺς ὑπηκόους, ἀλλὰ νὰ τοὺς αὐξάνη καὶ νὰ τους βελτιώνη.

58. Μερικοὶ εἶπαν ὅτι ἀρετὴ τοῦ ἄρχοντος εἶναι τὸ νὰ κάμη μεγάλη μία μικρὴ πολιτεία•(43) ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι μᾶλλον εἶναι τὸ νὰ τὴν καταστήση σπουδαία ἀπὸ φαύλη. Τὸ πρῶτο μπορεῖ νὰ συμβῆ πολλὲς φορὲς καὶ ἀπὸ τὴ φορὰ τῶν πραγμάτων, τὸ δεύτερο δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτευχθῆ παρὰ μόνο ἀπὸ τὸν ἄριστο κυβερνήτη. Μιμούμενος αὐτὸν κι ἐσὺ μὲ τὰ κατορθώματά σου, θὰ αὐξήσης τὴν πολιτεία τῶν ὑπηκόων μὲ τὴν ἀρετή.

59. Ὅπως ἕνα σαθρὸ τεῖχος ἀκόμη κι ἂν μέσα του ἔχη λαμπρὰ σπίτια, εὐκρασία ἀέρων καὶ ἀφθονία ἀγαθῶν, ἐξευτελίζει τὴν πόλι, ἔτσι καὶ οἱ φαῦλοι ἄνθρωποι ποὺ εἶναι στὸ περιβάλλον τοῦ ἄρχοντος διαβάλλουν καὶ τὸν δικό του τρόπο• διότι ὅσοι λαμβάνουν πεῖρα τῆς πονηρίας ἐκείνων, ὑποθέτουν ὅτι καὶ ὁ ἀπ' αὐτοὺς δορυφορούμενος εἶναι παρόμοιος.(44)

60. Νὰ μὴ ἐπαινέσης κανενὸς τὴν παρανομία, ἔστω κι ἂν φαίνεται νὰ εὐημερῆ δι' αὐτῆς• διότι κι' ἐκεῖνον θὰ παρακινήσης περισσότερο στὴν κακία καὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος θ' ἀποδειχθῆς ὅτι ζητεῖς εὐκαιρία γιὰ παρόμοια πρᾶξι. Ἐκεῖνος πράγματι ποὺ ἐγκρίνει καὶ τιμᾶ αὐτὰ ποὺ ἐπαινεῖ ἀκαίρως, τί δὲν θὰ κάμη, ἂν τοῦ δοθῆ τέτοια εὐκαιρία;(45)

61. Ὁ τρόπος τῶν ἀρχόντων γίνεται νόμος στοὺς ὑπηκόους. Ἂν λοιπὸν τὸ πλῆθος γιὰ ὅλα τὰ σφάλματά του ἀποδίδη τὰ αἴτια στὸν ἄρχοντα, πόσο νομίζεις ἐσὺ ὅτι πρέπει νὰ ἐπιμελῆσαι τῆς ἀρετῆς καὶ νὰ ἀγρυπνῆς γιὰ τὰ καλὰ ἔργα;

62. Κάθε πράξεως πρέπει νὰ προηγῆται σκέψις, διότι οἱ ἀπερίσκεπτες πράξεις εἶναι συνήθως σφαλερὲς καὶ τὸ ἐπίτευγμά τους δικαίως θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῆ ἔργο ἄλλης μᾶλλον αἰτίας παρὰ τῆς ὁρμῆς καὶ περιπετείας ἐκείνου ποὺ πολλὲς φορὲς παρατράπηκε.(46)

63. Πράγματα ποὺ δὲν κατάφεραν χέρια πολλῶν καὶ πολλὲς φορές, τὰ κατορθώνει μιὰ βουλὴ καὶ διαμιᾶς• γι' αὐτὸ νὰ προτιμᾶς τὴν εὐβουλία ἀπὸ τὴν πολυχειρία.(47)

64. Βοηθὸς τῆς προνοίας εἶναι ἡ μετάνοια. Ὅσα λοιπὸν διέφυγαν ἀπὸ ἐκείνη καὶ ἐκπίπτουν, ἂς ἀναλάβη αὐτὴ νὰ τὰ διορθώση καὶ νὰ τὰ περισώση.

65. Ὁ φθόνος εἶναι μεγάλη ἀρρώστια γιὰ κάθε ψυχή, εἶναι ὅμως μεγίστη κυρίως γιὰ τοὺς ἄρχοντες• διότι αὐτοὶ κατ' ἀνάγκην, ὅσους πρόκειται νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς συνεργάτες γιὰ τὴν εὐημερία καὶ τοῦ βίου καὶ τῆς πόλεως, τοὺς βλέπουν ἀπὸ φθόνο ὡς ἐχθροὺς λόγω τῆς ἀρετῆς των καὶ τοὺς ἐπιβουλεύονται ὡς ἀντιπάλους• τί θὰ ἦταν ὀλεθριώτερο καὶ ἀφρονέστερο ἀπὸ αὐτό;

66. Ὅσο πρέπει ν' ἀποφεύγωμε τὸ φθονεῖν, τόσο πρέπει νὰ ἐπιδιώκωμε τὸ φθονεῖσθαι• αὐτὸ ἁρμόζει ἰδιαιτέρως στὸν ἄρχοντα ὅπου δὲν εἶναι εὔκολο νὰ φθάση ἡ βλάβη ἀπὸ τοὺς φθονερούς. Ἂν ὅμως χρειασθῆ νὰ περιστείλη τὸν φθόνο (διότι αὐτὸ τὸ θηρίο εἶναι πολυμήχανο καὶ παράτολμο) δὲν θὰ ἀποκρουσθοῦν οἱ βολίδες του μὲ τὴν ἐλάττωσι τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ μὲ τὴν μετριοφροσύνη, καθὼς καὶ μὲ τὴν μείωσι καὶ περικοπὴ τῆς ἐπιδείξεως καὶ πλεονεξίας στὰ μὴ ἀναγκαῖα.

67. Ὅταν κανεὶς κυβερνᾶ τὸν ἑαυτό του, τότε ἂς νομίζη ὅτι κυβερνᾶ ἀληθινὰ καὶ τοὺς ὑπηκόους του.(48) Διότι αὐτοί, ὅταν ἰδοῦν τὸν ἡγέτη νὰ εἶναι ἄρχων τῶν παθῶν καὶ κυρίαρχος τῶν ἡδονῶν, τότε ἀπὸ πόθο θὰ ὑποταγοῦν καὶ αὐτοὶ ἑκουσίως• ἂν ὅμως τὸν ἰδοῦν νὰ εἶναι ὑπόδουλος τῆς ἡδονῆς καὶ τῶν παθῶν, θὰ θεωρήσουν ἀνυπόφορο τὸ νὰ δουλεύουν σ' ἕναν ὑπόδουλο.

68. Νὰ θεωρῆς ἄριστον τὸν δικαστή, ὁ ὁποῖος καταδιώκει τὴν φύσι τοῦ δικαίου μὲ ταχύτητα λογισμῶν καὶ ὅταν τὴν πιάση, τὴν προωθεῖ μὲ ὀρθότητα• ὁ ὁποῖος εἶναι γρήγορος στὸ νὰ ἐξασφαλίζη ἄνεσι στοὺς ἀδικουμένους ἀλλὰ βραδὺς στὴν τιμωρία τῶν ἀδικούντων, ἀνώτερος χρημάτων ἀλλ' ὄχι κατώτερος ἐξουσίας, νικητὴς τῆς ὀργῆς ἀλλ' ὄχι αἰχμάλωτος τῆς συμπαθείας• ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν κρίσι ὡς μόνη συγγένεια καὶ φιλία καὶ δόξα γνωρίζει τὴν δικαιοσύνη, ὡς μόνη δὲ ἀλλοτρίωσι καὶ ἔχθρα καὶ ἀδοξία τὴν ἀδικία.

69. Νὰ μὴ ἀλλάζης καθόλου διάθεσι πρὸς τοὺς ὁμοφύλους εὔκολα καὶ χωρὶς ἐμφανῆ αἰτία. Διότι ἀκόμα καὶ ἂν ὑπολανθάνουσες ἀπ' αὐτοὺς αἰτίες καθιστοῦν δικαία τὴν ἀλλαγὴ στάσεως πρὸς αὐτούς, ὅμως ὅσοι δὲν τὶς ἀντιλαμβάνονται, δὲν θὰ κατηγορήσουν ἐκείνους γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς στάσεώς σου πρὸς αὐτούς, ἀλλὰ θὰ κατηγορήσουν ἐσένα γιὰ ἀσθενῆ καὶ ἐπιπόλαια γνώμη.

70. Δὲν στολίζει καὶ δὲν σώζει τόσο καλὰ τὸν ἄρχοντα, ἡ ἀνδρεία στὸν πόλεμο, ὅσο ἡ εὔνοια καὶ ἡ φιλανθρωπία πρὸς τοὺς ὁμοφύλους. Πράγματι πολλοί, ποὺ ἐνίκησαν τοὺς ἐχθρούς, καταστράφηκαν ἀπὸ τοὺς δικούς τους λόγω τῆς σκληρότητός των καὶ πολλοί, ποὺ μόλις ἀπέφυγαν τὴ σύλληψι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, διασώθηκαν ἀπὸ τοὺς ὁμοφύλους, ποὺ δὲν προτίμησαν οὔτε τὴν ἴδια τὴ ζωή τους ἀπὸ τὴ σωτηρία τοῦ ἄρχοντος.

71. Πρέπει νὰ τοποθετῆς ὡς ἀξιωματούχους ἀνθρώπους ποὺ διαθέτουν ὅλες τὶς ἀρετές, κι ἂν αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, πάντως τοὺς δικαιοτάτους• διότι ὅσες παρανομίες διαπράττονται ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους, αὐτὲς μεταφέρουν πρός αὐτὸν ποὺ τοὺς δώρισε τὸ μῖσος καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ πλήθους.(49)

72. Ὁ ἄρχων πρέπει νὰ ἐπιζητῆ μὲ κάθε ἐνέργεια τὶς γνῶμες τῶν ὑπηκόων κι ἔτσι νὰ τοὺς ἔχη κοινωνοὺς τῆς φιλίας καὶ τῆς ἐξουσίας καὶ τῶν ἀποφάσεων πρῶτα, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ρυθμίζει ὁ ἴδιος τὴν οἰκία του• δεύτερον, μὲ τὸν τρόπο ποὺ φέρεται πρὸς τὴ γυναίκα, τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς δούλους• τρίτο, μὲ τὸν τρόπο ποὺ χρησιμοποιεῖ τοὺς φίλους• τέταρτο, μὲ τὸν τρόπο ποὺ φέρεται πρὸς τοὺς γείτονές του• καὶ πέμπτο, μὲ τὸν τρόπο ποὺ δέχεται τὴν ἔχθρα καὶ ἀμύνεται, καὶ πάλι μὲ τὸν τρόπο ποὺ καταθέτει τὰ ὅπλα καὶ συνδιαλλάσσεται. Αὐτὰ εἶναι ἱκανὰ νὰ τεκμηριώσουν τὴν φύσι τοῦ ἀνδρὸς καὶ νὰ τὸν δείξουν γυμνὸ ἀπὸ προσωπεῖο καὶ σ' αὐτοὺς ποὺ βλέπουν τὸν ἄνθρωπο σὰν ἐπάνω στὴ θεατρικὴ σκηνή.

73. Τότε θὰ εἶσαι ἄριστος κριτὴς τῶν ἄλλων, ὅταν ἐξετάζοντας τὸν ἑαυτό σου δίνης λόγο γιὰ κάθε πράξι μὲ κριτὴ τὴ συνείδησι καὶ ἐπινοῆς διόρθωσι τῶν σφαλμάτων.(50) Διότι, πῶς δὲν θὰ ἐντρέπεσαι νὰ ἐπιτιμᾶς τοὺς ἄλλους γιὰ πράγματα ποὺ ἐσὺ ἁμαρτάνεις παρομοίως; Καὶ πῶς νομίζεις ὅτι θὰ σοῦ φερθοῦν ἐκεῖνοι, ὅταν αὐτοὶ ὑποχρεώνονται νὰ καταδικασθοῦν γιὰ πράξεις γιὰ τὶς ὁποῖες ἐσένα σὲ βλέπουν ἀτιμώρητο;

74. Νὰ ἐπαινῆς τὶς ἄριστες πράξεις• νὰ τὶς ἐπαινῆς δὲ ὄχι μόνο μὲ λόγια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἀντίστοιχες πράξεις σου, διὰ τῶν ὁποίων ἀποδεικνύεις τοὺς μιμητὰς ἐντίμους, προτιμώντας τους ἀπὸ τοὺς ἄλλους• ὁ ἔπαινος μὲ τὰ λόγια εἶναι ἰδιότης τῶν ὁποιωνδήποτε, μὲ τὶς πράξεις εἶναι ἰδιότης τῶν ἀξίων νὰ κυβερνοῦν.

75. Νὰ προνοῆς γιὰ ὅλους, γιὰ τοὺς ἀγαθοὺς μὲν ὥστε νὰ γίνουν ἄριστοι καὶ ν' ἀπολαύσουν τῆς ὀφειλομένης σ' αὐτοὺς τιμῆς καὶ δικαιοδοσίας, γιὰ τοὺς ἄλλους δὲ ὥστε νὰ βελτιωθοῦν στὶς γνῶμες καὶ ν' ἀπαλλαγοῦν τῆς ἀπὸ τοὺς νόμους ἀτιμίας• κι' αὐτὸ εἶναι πράγματι γνώρισμα τῆς εὐνομουμένης ἐξουσίας καὶ κυβερνήσεως.

76. Νὰ μετάθεσης τὶς μεταξὺ τοὺς ἔριδες τῶν ὑπηκόων μεταφέροντάς τες στοὺς ἀγῶνες κατὰ τῶν ἐχθρῶν ὑπὲρ τῆς πατρίδος. Τῶν τυράννων ἔργο εἶναι νὰ προκαλοῦν στάσεις ἀνάμεσα στὰ πλήθη, διότι ἡ τυραννία διασφαλίζεται μὲ τὴν κοινὴ φθορὰ καὶ διχοστασία• τοῦ ἄρχοντος δὲ καὶ τοῦ βασιλέως ἔργο εἶναι νὰ διατηρῆ ἀστασίαστη τὴν ὁμόνοια τῶν ὑπηκόων, διότι τὸ βάθρο τῆς ἐξουσίας των εἶναι ἐμπηγμένο στὴ σωτηρία τῶν ὑπηκόων.

77. Ὅπως ὁ ἄρχων πρέπει νὰ εἶναι φοβερὸς στοὺς ἀδικοῦντας, ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι φύλακας καὶ προασπιστὴς τῶν μὴ ἀδικούντων, ἀλλὰ τηρούντων τοὺς νόμους.(51)

78. Τρεῖς ἀποδόσεις γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχουν τιμωρία, ψόγος, ἔπαινος, καὶ ἂν θέλης, κι εὐεργεσία. Τῆς τιμωρίας ἄξιος εἶναι ὁ ἐχθρός, τοῦ ψόγου εἶναι οἱ πολίτες ποὺ ἀδικοῦν μέτρια, τοῦ δὲ ἐπαίνου καὶ τῆς εὐεργεσίας ἐκεῖνοι ποὺ διακρίνονται σὲ κατορθώματα. Ἂν κανεὶς ἀπὸ τοὺς τελευταίους μεταταχθῆ στὴν ἀγριότητα καὶ μίμησι τῶν ἐχθρῶν, αὐτὸς ἐπιφέρει στὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ποινὴ ἐκείνου. Ὅποιος ἀλλάζει κάτι ἀπ' αὐτὰ καὶ μεταβάλλει τὴ διάταξι, αὐτὸς εἶναι ἐχθρός της πολιτείας μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς πολεμίους. Πράγματι, ὅποιος εὐεργετεῖ τοὺς πολεμίους εἶναι προδότης, ὅποιος ἐπαινεῖ τοὺς φαύλους ἀνατρέπει τὴν πόλι (διότι παρακινεῖ τοὺς πολίτες πρὸς τὴν κακία) καὶ ὅποιος δὲν τιμᾶ τοὺς διακρινόμενους σὲ κατορθώματα ὁδηγεῖ τὴν πολιτεία στὴν ἴδια ἀκαταστασία.

79. Εἶναι βαρὺ νὰ ἀνακατεύωμε τὸν φόβο μὲ τὴν ἀγάπη• διότι ὅσοι ἀγαποῦν δὲν ἔχουν καθόλου δέος καὶ ὅσοι φοβοῦνται δὲν θέλουν ν' ἀγαποῦν. Ἐσὺ νὰ τὰ ξεχωρίσης• νὰ εἶσαι ἕτοιμος ν' ἀγαπᾶς τοὺς ἀρίστους (διότι σὲ τέτοιους ἀνθρώπους δὲν χρειάζεται φόβος)• τοὺς ἄλλους πρέπει νὰ ἐκφοβίζης, γιὰ ν’ ἀπέχουν ἀπὸ τὰ φαῦλα. θὰ φοβηθοῦν δὲ χωρὶς μίσος, ἂν σὲ βλέπουν νὰ τιμωρῆς χωρὶς ὀργή, ἀλλὰ σὰν πατέρας ποὺ παιδαγωγεῖ• στὰ ἀδικήματα νὰ τιμωρῆς χωρὶς εὐχαρίστησι καὶ στὶς συμφορὲς καὶ στὰ δυστυχήματα νὰ βοηθῆς ἀπροφάσιστα καὶ πρόθυμα.

80. Ὅσοι χρησιμοποιοῦν τὰ φιλικά τους πλεονεκτήματα γιὰ ὑπηρεσία τῆς πονηρίας καὶ ὄχι γιὰ τὴν εὐεργεσία τῶν συνανθρώπων, αὐτοὶ καὶ τὴ φύσι ἐκφαυλίζουν καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς ἐκτίμησι τοῦ δημιουργοῦ μετατρέπουν σὲ ὕβρι καὶ ἀχαριστία.

81. Ὅπως εἶναι αἰσχρὸ καὶ ταπεινὸ νὰ ὁμιλῆ κανεὶς πρὸς τὰ πλήθη γιὰ νὰ τὰ εὐχαριστῆ, ἔτσι εἶναι ἐπικίνδυνο καὶ σφαλερὸ νὰ σοβαρεύεται πάντοτε καὶ νὰ εἶναι βαρύς. Πρέπει λοιπόν, ἀποφεύγοντας τὰ δύο ἄκρα, νὰ ἐπιδιώκη τὴν μεσότητα σὰν ἀρετὴ καὶ νὰ ἀπονέμη τὸ κατάλληλο στὸν καιρό του.

82. Ὁ αὐθάδης ὅρκος φέρει πρόχειρη τὴν ἐπιορκία• ἄλλωστε γενικὰ ἡ ὁρκωμοσία δὲν δείχνει ἦθος κόσμιο οὔτε φρόνημα εὐγενές• ὁ ἀξιοπρεπὴς καὶ μεγαλόψυχος ἄνδρας θὰ ἐντραπῆ νὰ ἐπιβεβαιώνη μὲ ὅρκο τὴν πιστότητα τῶν λόγων του καὶ νὰ ἀτιμάζη τὴν πίστι μὲ τοὺς τρόπους του.(52) Εἶναι λοιπὸν πρὸς τὸ συμφέρον μας τὸ ὅτι ὁ νόμος τοῦ Κυρίου ἀπαγορεύει κηδεμονικῶς τὸν ὅρκο.(53)

83. Ὅσα εὐεργετήματα δεχθῆς, νὰ τὰ θυμᾶσαι πάντοτε• ὅσα ὅμως εὐεργήματα κάμης νὰ τὰ λησμονῆς γρήγορα• τὸ πρῶτο εἶναι δεῖγμα χρηστότητας καὶ εὐγνωμοσύνης, τὸ δεύτερο εἶναι δεῖγμα καθαρῆς μεγαλοψυχίας καὶ φυλάττει καθαρὴ τὴν εὐεργεσία.

84. Τὸ νὰ ὀνειδίζη κανεὶς συγχρόνως εὐεργεσίες καὶ συμφορές, νὰ θεωρῆς ὅτι δείχνει παρόμοια ἐλαφρότητα καὶ ἀπανθρωπιά.

85. Ἡ ἀπάτη σημαίνει παντοῦ ὁμολογία ἀσθενείας. Ἂν γίνεται πρὸς φίλους, εἶναι χείριστο κακὸ ποὺ δείχνει ὑπερβολικὴ μοχθηρία. Ἂν πάλι γίνεται πρὸς ἐχθροὺς καὶ πολεμίους, σὲ περίπτωσι ποὺ δὲν τὸ γνωρίζουν ἀπὸ πρίν, δὲν ἀπέχει ἀπὸ στρατήγημα, ὅταν ὅμως τοὺς γνωστοποιηθῆ ἡ ἀπαίτησις καὶ αὐτοὶ δὲν τὴν ἀπορρίψουν, τότε ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν παλληκαριὰ καὶ τὴν ἀνδραγαθία. Γι' αὐτὸ νὰ μὴ μεταχειρίζεσαι ἀπάτη οὔτε πρὸς τοὺς πολεμίους ποὺ σὲ ἐμπιστεύονταν διότι, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι πολέμιοι, ἀλλ' ὅμως δὲν εἶναι λιγώτερο ἀπατεώνας καὶ πλανευτὴς αὐτὸς ποὺ ἐξαπατᾶ ὅσους τὸν ἐμπιστεύθηκαν.

86. Συνήθως τὸν προδότη οἱ ἄνθρωποι τὸν ἀγαποῦν ὅταν προδίδη, ἀλλὰ τὸν μισοῦν ὅταν ἔχη προδώσει. Ἐσὺ ὅμως νὰ ἐξετάζης• ἂν κάποιος πρόδωσε ἀφοῦ ἐπιβουλεύθηκε κι ἔπαθε φοβερὰ ἀπὸ τοὺς δικούς του, δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ γίνη καλὸς φίλος• ἂν ὅμως πρόδωσε χωρὶς νὰ πάθη τίποτε, νὰ τὸν θεωρῆς ἐξ ἴσου καὶ δικό σου προδότη. Διότι τὸ ν' ἀνταποδώση κακὰ σ' αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐλύπησαν, εἶναι ἀνθρώπινο πάθος• τὸ νὰ ἀρχίση ὅμως ὁ ἴδιος κακούργημα, εἶναι ἀνίατη μοχθηρία.

87. Ὁ χρυσὸς ἀναποδογυρίζει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα. Φύλαγε λοιπὸν τὸ ἔντιμο ἔθος τῆς πατρίδος, θεωρώντας κι ἐπιδεικνύοντας σὲ ὅλους ἄχρηστον τὸν χρυσό, ποὺ εἶναι ἰσχυρὸς ἐπίβουλος γιὰ τοὺς φίλους του.

88. Πρέπει ὅσα ἐνοχλήματά σου ἐπέρχονται προσωπικῶς, νὰ τὰ ὑποφέρης εὐχαρίστως καὶ γενναίως, ὅσα πάλι ἐπέρχονται στοὺς ὑπηκόους, νὰ τὰ ἀντιμετωπίζης μὲ συμπάθεια καὶ ὄχι μὲ ἀναλγησία. Τὸ πρῶτο εἶναι δεῖγμα καρτερίας καὶ ἀνδρείου φρονήματος, τὸ δεύτερο εἶναι δεῖγμα ἀδιαφορίας καὶ ἀνάξιο γιὰ τὴν πρόνοια καὶ φροντίδα τοῦ ἄρχοντος.

89. Νὰ μὴ ἐκδικῆσαι ὁμοφύλους ἐχθρούς• αὐτὸ προβλέπει ὁ θεῖος(54) καὶ φιλάνθρωπος νόμος, ποὺ εἶναι καὶ πολὺ χρήσιμος στὰ ἴδια τὰ πράγματα. Ἔκεῖνος ποὺ ἐκδικεῖται, ἔχει πάλι σκληρότερο ἐχθρό, ἐκεῖνος ὅμως ποὺ εὐεργετεῖ, ἢ κατασκευάζει ἕνα φίλο ἀπὸ ἐχθρὸ ἢ πάντως ἕνα πραότερο ἐχθρό.

90. Νὰ μὴ παραβαίνης τίποτε ἀπὸ ὅσα ἀποφάσισες νὰ ὑποσχεθῆς σὲ ἄλλους. Διότι ἡ ψευδολογία σὲ μερικὰ θέματα ἀποδεικνύει ἄπιστο ὅλο τὸν τρόπο καὶ οἱ διαψευσθέντες δὲν αἰσθάνονται ἐντροπὴ νὰ ἀνταποδώσουν τὰ ἴδια. Γι' αὐτὸ λοιπὸν κάθε ἄνθρωπος πρέπει ν' ἀποφεύγη τὸ ψεῦδος, κυρίως ὅμως οἱ κυβερνῆτες• διότι οἱ ἄλλοι ἔχουν μερικὲς φορὲς σὰν ἀπολογία τὴν ἀδυναμία, οἱ ἄρχοντες ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποφύγουν νὰ ἀποδειχθοῦν μὲ κάθε τρόπο ὅταν εἶναι μοχθηροὶ στὶς γνῶμες.

91. Πρέπει νὰ ἀποφεύγης τὶς ἔντονες ὑποσχέσεις. Διότι, ἂν τὶς ἐκπληρώσης, προαφαίρεσες τὴν μεγαλύτερη χάρι, ἀφοῦ μὲ τὴν ἔντασι τῆς ὑποσχέσεως τὴν ἐτεμάχισες ἀπὸ πρὶν κι' ἐμίκρυνες σὲ δυὸ τὴν μία δωρεά• ἂν πάλι δὲν τὶς ἐκπλήρωσης, ἐπῆρες διπλὴ ἐντροπή, ὅτι δηλαδὴ ὑποσχέθηκες καὶ ὅτι δὲν ἔδωσες τίποτε ἀπὸ ὅσα ὑποσχέθηκες, καὶ ἀντὶ φίλου παρουσιάσθηκες ἐχθρικός• διότι ἀφαίρεσες αὐτὰ ποὺ πρόσφεραν οἱ ἐλπίδες. Ἄλλωστε οἱ ἔντονες ὑποσχέσεις ἁρμόζουν σ' ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι πολὺ πιστευτοί• ἀποδεικνύουν δὲ καὶ ὅτι προσφέρουν χάρι ὄχι γιὰ κηδεμονία ἀλλὰ μᾶλλον γιὰ ἀνάγκη.

92. Ἄξιος χαρίτων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ σέβεται καὶ τὴ φύσι καὶ τὴν ὀνομασία τῆς χάριτος καὶ δὲν παύει νὰ τὴν μελετᾶ, ἕως ὅτου τὴν ἀνταποδώση. Ὅπως δὲ ἀνάξιος τῶν χαρίτων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀνταμείβει τὸν εὐεργέτη μὲ ἀχαριστία, ἔτσι εἶναι ἄξιος του τίτλου τῆς εὐεργεσίας, ἐκεῖνος ποὺ χαρίζει μὲ τὸν ὄρο νὰ μὴ ἀνταπολάβη τὴν χάρι.

93. Νὰ μὴ χαρίζης τίποτε παράνομο οὔτε στοὺς φίλους, διότι ἂν μὲν αὐτοὶ εἶναι ἔντιμοι, θὰ σὲ μισήσουν περισσότερο γιὰ τὴν παρανομία ἀπὸ ὅσο θὰ σὲ ἀγαπήσουν γιὰ τὴν εὐεργεσία• ἂν πάλι εἶναι φαῦλοι, παθαίνεις διπλῆ ζημιά, εὐεργετώντας κακοὺς καὶ ἀπεχθανόμενος ἀγαθούς. Ἐκτος ἀπὸ αὐτά, τὸ νὰ ἀνταλλάξη κανεὶς μιὰ πρόσκαιρη καὶ ἰδιωτικὴ εὐχαρίστησι μὲ αἰώνιο καὶ κοινὸ ὄνειδος, εἶναι γνώρισμα μεγάλης παρανοίας.

94. Οἱ χάριτες, ποὺ μὲ τὶς ἀναβολὲς καὶ τὶς παρατάσεις τοῦ χρόνου εἶναι σὰν νὰ ἔφθασαν σὲ γεράματα, μαραίνουν τὸ κάλλος τους• διότι, ἀποβάλλοντας τὸ ἄνθος τῆς προθυμίας, μὲ τὴν ὁποία καθιστοῦσαν ὑπέροχη καὶ λαμπρὴ τὴν εὐχαρίστησι, δὲν φέρουν τὴν εὐφροσύνη στὴν ὥρα της.(55)

95. Οἱ χάριτες, ποὺ εἶναι ἡμιτελεῖς, δὲν μποροῦν νὰ εἶναι χάριτες, θὰ γίνουν ὅμως, ὅταν τελειωθοῦν ἐκεῖνος πάντως ποὺ τὶς διαθέτει κατὰ τὸ ἥμισυ καὶ τὸν ἑαυτό του ζημιώνει καὶ τὸν λαμβάνοντα δὲν εὐφραίνει. Διότι ἐκεῖνος ποὺ ἐπῆρε μισοκομμένη τὴν χάρι, δὲν θὰ χαρῆ τόσο πολὺ γιὰ τὴν μισή, ὅσο θὰ στενοχωρηθῆ γιὰ τὴν ὑπολειπόμενη μισή.

96. Ἐκεῖνος ποὺ ὀνειδίζει τὶς χάριτες, εἶναι ὅμοιος μὲ γεωργὸ ποὺ σπείρει προθύμως, ἀλλ' ἀφήνει χοίρους καὶ θηρία στὴ σπορά. Ὅπως δηλαδὴ ὁ χοῖρος καταστρέφει καὶ τὸ σπόρο καὶ τὸν ἀπ' αὐτὸν καρπό, ἒτσὶ κι' αὐτὸς συγκαταστρέφει καὶ τὰ καταβληθέντα ἀγαθὰ καὶ τὴν εὐχαριστία ποὺ βλαστάνει ἀπ' αὐτὰ γι' αὐτόν.

97. Νὰ μὴ νομίζης βέβαια ὅτι, ἂν εὐεργετῆς πρῶτα καὶ ἔπειτα ἀμελῆς, οἱ εὐεργετηθέντες θὰ διαφυλάξουν τὴν ἀρχικὴ εὐγνωμοσύνη. Πράγματι ἐγὼ ὁ ἴδιος ἐγνώρισα πολλοὺς προσωπικῶς, ποὺ στηριζόμενοι στὸ πλῆθος καὶ μέγεθος τῆς ἀρχικῆς εὐεργεσίας, δὲν ἐφρόντισαν στὴ συνέχεια νὰ δείξουν κάτι παρόμοιο• διότι ἤλπισαν ὅτι ἡ ἀρχικὴ γενναιοδωρία ἀρκοῦσε στοὺς εὐεργετηθέντες γιὰ ἰσόβια εὐχαριστία καὶ ὅτι δὲν θὰ ἔλθη ποτὲ καιρὸς ποὺ οἱ εὐεργετηθέντες θὰ λησμονήσουν τὴν εὐεργεσία• τὸ πρᾶγμα ὅμως ὄχι μόνο δὲν κατέληξε σύμφωνα μὲ τὶς ἐλπίδες των, ἀλλὰ καὶ μεταστράφηκε πρὸς τὸ ἀντίθετο. Ἀλλά, ὡς πρὸς τὴν προαίρεσι τῶν φαύλων δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ἀπορία• διότι τέτοιοι ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ ἂν ἲσως ἔρρεε στὰ χέρια τους ἡ εὐεργεσία, καὶ τότε δὲν θὰ ἀνταπέδιδαν τὶς εὐεργεσίες μὲ καθαρὰ λόγια. Ἀλλὰ καὶ στὴν περίπτωση τῶν ἄλλων, θὰ μποροῦσες νὰ ἰδῆς ἐκείνους μὲν ποὺ καλλιεργοῦσαν τὴν καλοκαγαθία ὅτι ἐμνημόνευαν ὅσα εἶχαν δεχθῆ καὶ δὲν ἔπαυαν νὰ ἐγκωμιάζουν τὸν εὐεργέτη, ὅμως, ὅταν ἐσταματοῦσαν οἱ ἀπολαυές, δὲν διατηροῦσαν καθαρὴ καὶ ἀκέραιη τὴν ἀρχαία εὐγνωμοσύνη, ἀλλὰ μὲ τὸν καιρό, ὑποβαθμίζοντας τὸ αἴσθημα εὐχαριστίας (ἀφοῦ δὲν εἶχαν νέες εἰσφορές), ἔχαναν τὴν ἔντασι καὶ δροσιὰ τῆς συμπάθειας. Ἐκεῖνοι πάλι ποὺ θεωροῦνταν ὅτι ἀνήκουν στὴ μέση διάθεσι, ὅταν εὐεργετοῦνταν, εἶχαν τὸ αἴσθημα τῆς εὐχαριστίας, ὅταν ὅμως παραμελοῦνταν, κι αὐτοὶ δὲν ἐντράπηκαν νὰ μεταφέρουν τὴν προηγούμενη διάθεσί τους στὸ ἀντίθετο, καθὼς μάλιστα ἔβλεπαν ἄλλους νὰ ἀπολαύουν εὐεργεσιῶν. Διότι δὲν ἐσκέπτονταν, ὅπως ἔπρεπε, ὅσα εἶχαν δεχθῆ αὐτοὶ προηγουμένως, ἀλλὰ ἐκύτταζαν τὰ εὐεργετήματα ποὺ ἐλάμβαναν οἱ διπλανοί τους, καὶ ἐρεθιζόμενοι ἀπ' αὐτὰ μετέτρεπαν τὴν εὐχαριστία σὲ ἀχαριστία. Εἶναι λοιπὸν πολὺ ὠφέλιμο γιὰ τὸν ἄρχοντα, ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν ἄσκησι τῆς κυβερνητικῆς του ἐξουσίας, νὰ κερδίζη τὴν ἀγάπη τῶν ὑπηκόων μὲ δωρεὲς ποὺ παρέχονται κατὰ δόσεις καὶ ἰσοβίως, ὄχι ἀπότομα καὶ διαμιᾶς• τὸ δὲ πλῆθος καὶ τὸ βάρος τῶν δοσμάτων ἁρμόζει περισσότερο σ' ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἐπιτύχει κάποιο μεγάλο καὶ παράδοξο κατόρθωμα γιὰ τὴν κοινὴ σωτηρία τῆς πατρίδος παρὰ σ' ἐκείνους ποὺ χρειάζονται λιγοστὴ ἀπὸ ἐμᾶς βοήθεια.

98. Ὁ θυμὸς εἶναι ἐκουσία ἔκστασις καὶ ἀλλοτρίωσις τῶν φρενῶν• διότι ἐκεῖνα ποὺ πράττουν οἱ πάσχοντες ἀπὸ χρονὶα μελαγχολία, παρόμοια μὲ αὐτὰ διαπράττουν καὶ οἱ βαρεμένοι ἀπὸ τὸν θυμὸ τὴν ὥρα ἐκείνη.

99. Ὅπως ἡ φωτιὰ ἀφανίζει τὰ ξύλα ποὺ τὴν τρέφουν, ἔτσι καὶ ὁ θυμὸς κατατρώγει τὴν ψυχὴ ποὺ τὸν ἔχει• πολλὲς φορὲς μάλιστα φθείρει καὶ ὁλόκληρο τὸν ζωντανὸ ὀργανισμό.

100. Νὰ μὴ τιμωρήσης θυμωμένος ἀπολύτως κανένα, οὔτε δικαίως• διότι μόλις τιμωρηθῆ ὁ πολίτης, ἐσὺ χωρὶς ἀμφιβολία θὰ ἀποδειχθῆς ὅτι προέβηκες ἐσφαλμένως στὴν ἐνέργεια. Γι' αὐτὸ ἄριστα κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους ἐδήλωσε πρὸς τὸν ἀδικήσαντα• «θὰ σ' ἐτιμωροῦσα, ἂν δὲν ἤμουν θυμωμένος».(56)

101. Ὁ θυμὸς εἶναι τυφλὸ πάθος, ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ κρίνη ἀπὸ τὸ χειρότερο τὸ καλύτερο. Γι' αὐτὸ καμμιὰ ὠφέλεια δὲν φέρει ἡ παραίνεσις τοῦ ὀργιζομένου• ὅταν ὅμως παύση, πρέπει νὰ προσφέρη τὴν θεραπεία διὰ τῶν ἐλέγχων ἀνάμικτη μὲ τὴν ἐπιείκεια.(57) Διότι οὔτε οἱ ἰατροὶ προσφέρουν τὰ πικρότερα φάρμακα χωρὶς μέλι στοὺς ἀσθενεῖς οὔτε ἡ ψυχὴ τῶν ἀπαιδεύτων δέχεται ἀκράτους τοὺς ἐλέγχους.

102. Ὁ ἄρχων, ὅπως ἁρμόζει νὰ εἶναι γρήγορος στὴν εὐεργέτησι τῶν ἀξίων, ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι βραδὺς στὴν τιμωρία τῶν ἐνόχων• καὶ νὰ χαίρεται, ὅταν τιμᾶ τοὺς σπουδαίους, νὰ στενοχωρῆται δὲ ὅταν τιμωρῆ τοὺς ἐνόχους.

103. Νὰ μὴ φανῆς ποτὲ σὲ κανένα ἄνθρωπο, ποὺ σοῦ ἔδειξε ἐμπιστοσύνη, ἄπιστος• διότι ἂν φανοῦμε ἄπιστοι σ' αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐμπιστεύθηκαν, τί θὰ φανοῦμε στοὺς ἄλλους; Μὲ ποιοὺς λοιπὸν θὰ ζήσωμε ἀφόβως καὶ εὐχαρίστως;

104. Τὸ εἶναι δὲν θέλει νὰ συνυπάρχη μὲ τὸ οἴεσθαι. Γι' αὐτὸ ὅπου βλέπεις οἴησι, νὰ νομίζης ὅτι ἡ πράξις εἶναι ἀποῦσα καὶ τὸ εἶναι ἔχει φύγει.

105. Εἶναι ἐντροπὴ σ' ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἀρχηγὸς καὶ δεσπότης ἀνδρῶν νὰ φανῆ ἡττημένος ἀπὸ γυναῖκες καὶ δοῦλος ἡδονῶν. Ἂν ὅμως συζῆ μὲ τὴν γυναίκα ποὺ νομίμως ἀπέκτησε βοηθὸ τοῦ βίου, δὲν ἁμαρτάνει.

106. Ἡ ἀγαμία εἶναι θεῖο πράγμα καὶ ὑπερφυές, ἀνώτερο ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἀρετὴ καὶ εὐνομία• ἡ δὲ μονογαμία εἶναι ἔργο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως γιὰ τὴν διαδοχὴ τοῦ γένους, γιὰ μιά ἤρεμη καὶ φιλάνθρωπη συμβίωσι καὶ γιὰ μιὰ εὐνομούμενη πολιτεία• ἡ δὲ πολυγαμία εἶναι κάτι τὸ αἰσχρότατο καὶ μιαρό, ποὺ ταιριάζει στὴν ἀκολασία καὶ ἀκαθαρσία τῶν ἀλόγων.

107. Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών, ποὺ ἔγινε κυρίαρχος τῆς Ἀσίας μὲ τὰ ὅπλα, ἔλεγε ὅτι οἱ Περσίδες εἶναι βολίδες τῶν ματιών•(58) ὁ πραγματικὰ σώφρων ὅμως καὶ φύλακας τῶν δεσποτικῶν ἐντολῶν θ' ἀποφύγη καὶ θ' ἀποστραφῆ, ὄχι μόνο τὶς Περσίδες, ἀλλὰ καὶ κάθε γυναίκας πρόσωπο ὡς ὀξὺ καὶ θανατηφόρο βέλος τῆς ψυχῆς.

108. Ὁ ἦχος τῆς φωνῆς πλήττει τὴν ἀκοὴ καὶ δι' αὐτῆς ἐντυπώνεται στὴν ψυχὴ τὸ πάθος• τὸ κάλλος δὲ τῶν σωμάτων ἑλκύει τὸν ὀφθαλμὸ καὶ δεσμεύοντάς τον μὲ αὐτὸ ὑποδουλώνει τὸν αὺτοδέσποτο λογισμό.

109. Ὅπως εἶναι ἀδύνατο νὰ μείνη ἀπείρακτος ἀπὸ τὴν ταραχὴ καὶ ζαλάδα ὅποιος πλέει στὴ θάλασσα, ἔτσι εἶναι ἀδιανόητο γιὰ ὅποιον παρατηρεῖ καὶ ἐξετάζει τὰ κάλλη τῶν σωμάτων νὰ παραμείνη ἔξω ἀπὸ τὰ κύματα καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκεῖ. Γι' αὐτὸ πρέπει ν' ἀποφεύγης τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς αἰτίες τῶν παθημάτων διότι αὐτὸ εἶναι καὶ συμφέρον καὶ ἐλαφρό. Ὅταν ὅμως τὸ κακὸ ἐνσκήψη στοὺς λογισμοὺς κι ἐντυπώσης σ' αὐτοὺς τὸ εἴδωλο τῆς ἐπιθυμίας, τὸ πάθος γίνεται δυσαπόβλητο καὶ εἶναι δύσκολο ν' ἀπαλλαγῆ κανεὶς ἀπ' αὐτό.

110. Μερικοὶ λέγουν ὅτι οἱ ἐρωτευμένοι ἔχουν τὴν ψυχὴ σὲ ξένα σώματα• νομίζω ὅμως ὅτι εἶναι εὐλογώτερο νὰ λέγουν ὅτι αὐτοὶ ἔχουν χάσει σὲ ξένα σώματα τὸν νοῦ μαζὶ μὲ τὴν ψυχή.

111. Τὴν μέθη καὶ μαλθακότητα τῶν ἀρχόντων νὰ τὴ θεωρῆς ναυάγιο τῶν ἀρχομένων διότι, ὅταν ὁ κυβερνήτης καταποντίζεται μὲ τὸν κορεσμὸ καὶ τὸ κρασί, πῶς ἡ κυβερνώμενη πολιτεία δὲν θὰ πέση σὲ ἀτελείωτα κύματα καὶ φοβερὲς τρικυμίες καὶ δὲν θὰ καταποντισθῆ μαζὶ μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ κυβερνήτη;(59)

112. Ποτὲ νὰ μὴ φέρης σὲ σημεῖο ἀπογνώσεως κανένα ἄνθρωπο, οὔτε τὸν τυχόντα• διότι ἡ ἀπόγνωσις εἶναι ἰσχυρὸ καὶ ἀκαταμάχητο ὅπλο καὶ πολλὲς φορὲς ἡ ἀνάγκη, χρησιμοποιώντας παράτολμες πράξεις, ἐπιφέρει ἀνέλπιστες μεταβολές, ποὺ πρὶν συμβοῦν ἐθεωροῦνταν μύθοι.

113. Τὸ ἄριστο γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ μὴ ἀστοχήση καὶ νὰ μὴ ξεπέση ἀπὸ τὴν ὀρθὴ κρίσι• τοῦ δὲ συνετοῦ γνώρισμα εἶναι, ὅταν πέση, νὰ σηκωθῆ γρήγορα καὶ νὰ χρησιμοποιήση τὸ πταῖσμα, γιὰ νὰ μὴ πέση πάλι σὲ παράπτωμα.

114. Ἡ ἑκουσία ἐπίδοσις στοὺς κόπους ἀφαιρεῖ τὸ ἀφόρητο καὶ βαρὺ τῶν ἀκουσίων• γι' αὐτὸ εἶναι χρήσιμη ἡ ἐπίδοσις καὶ μελέτη στοὺς ἑκουσίους.(60)

115. Γνώρισμα τῆς τελείας ἀρετῆς τοῦ ἄρχοντος εἶναι νὰ μὴ ἐντρέπεται μόνο τὸ πλῆθος ὥστε νὰ μὴ ἁμαρτάνη, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτὸ του πρὶν ἀπὸ τὸ πλῆθος.

116. Στοὺς ἐλεύθερους ἀνθρώπους ἡ ὕβρις μὲ λόγια δὲν παραλλάσσει πολὺ ἀπὸ τὶς πληγὲς καὶ τὶς μάστιγες. Πρέπει λοιπὸν νὰ συγκρατοῦμε τὴν αὐθάδεια ποὺ ὑπάρχει σ' αὐτά• διότι, ἐνῶ φαίνεται ὅτι δὲν εἶναι μεγάλο πρᾶγμα, φέρει μεγάλες ζημίες.

117. Πολλοὺς ἔβλαψε ἡ εὐφυολογία• διότι, ὅταν ἐκπέση ἀπὸ τὴν παιγνιώδη γνώμη, γίνεται καίρια πληγὴ τῶν ἐμπαιζομένων καὶ μὲ τὴ σύντομη τέρψι τῶν τυχαίων γεννᾶ μεγάλες ἔχθρες τῶν σπουδαίων. Κάθε φρόνιμος ἄνθρωπος πρέπει νὰ τὴν ἀποφεύγη, περισσότερο δὲ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁ ἄρχων, διότι καὶ χυδαῖο εἶναι καὶ τὸν καταντᾶ νὰ καταφρονῆται μᾶλλον παρὰ νὰ χαριεντίζεται.

118. Ὅταν εὐεργετῆς, νὰ περιφρουρῆς τοὺς ὑπηκόους σὰν νεῦρο τῆς ἀρχῆς καὶ σὰν μέλη σου• ἂν διασπασθοῦν ἐκεῖνοι, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ καταλυθῆ μαζί τους καὶ ἡ δική σου ἐξουσία.

119. Τὶς σχεδιαζόμενες στάσεις, ὅσες δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὶς σβήσης, καλύτερα νὰ ὑποκριθῆς ὅτι τὶς ἀγνοεῖς καὶ νὰ τὶς καλύψης μὲ τὴν λήθη, παρὰ νὰ τὶς καταστείλης θριαμβευτικῶς• διότι ἡ ἐκδικητικὴ ἀντιμετώπισις μερικὲς φορὲς ἀνάβει τὴ φλόγα περισσότερο καὶ φέρει φοβεροὺς κινδύνους, καὶ προκαλεῖ πολλὴ ζημιὰ καὶ στὸν διασωθέντα, ἐνῶ ἡ λήθη κοιμίζει ἤρεμα καὶ μαζὶ μὲ τὸ ἀκίνδυνο περιέχει καὶ τὸ φιλάνθρωπο καὶ συνετὸ καὶ ἀζήμιο.

120. Ὁ ἄρχων πρέπει νὰ ἀσφαλίζη καὶ ρυθμίζη τὰ πράγματα σὰν νὰ σαλεύωνται, ἀκόμη καὶ ὅταν τοῦ ἔρχωνται εὐνοϊκά• ὅταν πάλι ἀνατρέπωνται καὶ διαταράσσωνται, νὰ σκέπτεται καὶ νὰ φροντίζη πῶς θὰ ἐπανέλθουν σὲ ὁμαλότητα καὶ θὰ ἑδραιωθοῦν. Ἡ πεῖρα δὲν δείχνει ἀνέλπιστο κανένα ἀπὸ τὰ δύο ἀντίθετα ἐνδεχόμενα, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς μικρὴ ραθυμία καταρρίπτει μεγάλες καὶ ὑπέρογκες δυναστεῖες, καὶ ἀντιθέτως ὁ ζῆλος μαζὶ μὲ τὴν σύνεσι ἐπαναφέρουν τοὺς ἐκπτώτους σὲ μέγα ὕψος δυνάμεως.

121. Οἱ σώφρονες καὶ σοβαροὶ ἄνθρωποι, ὅταν ἐπιτυγχάνουν, δὲν γίνονται ὑπερόπτες, ἀλλὰ τὸν ὄγκο τῆς ἐπιτυχίας στολίζουν μὲ μετριοφροσύνη καὶ ἔτσι καταπραΰνουν τὸ πάθος τῶν φθονερῶν• ὅταν ἀποτυγχάνουν, ὑποφέρουν γενναίως καὶ καθιστώντας τὴν συμφορὰ ἀφετηρία ἀρετῆς, μὲ τὴν ἰσχύ της δυναμώνουν τὴν γνώμη κι ἐξορίζουν τὴν ἀθυμία ἀπὸ τὴν διάνοια• διότι γνωρίζουν ὅτι τὰ ἀνθρώπινα τρέπονται καὶ πρὸς τὶς δύο ἀντίθετες κατευθύνσεις, εἶναι ἄστατα καὶ ἀβέβαια.(61) Εἶναι δὲ δεῖγμα ἀφροσύνης, ἐπιπολαιότητος καὶ ἀμορφωσιᾶς καὶ τὰ δύο, δηλαδὴ καὶ τὸ νὰ ἐπαίρεται καὶ ἐξογκώνεται κανεὶς στὶς ἐπιτυχίες καὶ τὸ νὰ ἀπογοητεύεται τελείως καὶ νὰ καταλαμβάνεται ἀπὸ ἀθυμία στὶς ἀτυχίες.

122. Τῶν συνετῶν ἀνδρῶν ἔργο εἶναι νὰ προβλέπουν τὶς δυσχέρειες καὶ μὲ φρονιμάδα νὰ τὶς ἀπομακρύνουν• δὲν εἶναι ὅμως κατωτέρων ἀνδρῶν ἔργο καὶ τὸ νὰ ρυθμίζουν καὶ ἐξοικονομοῦν καλὰ τὰ συμβάντα.

123. Γνωρίζω περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες ἐπῆλθαν ἐνέργειες ἀπότομα καὶ οἱ θεαταὶ ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὸ ἀπροσδόκητο τοῦ συμβάντος καὶ ἐβάστασαν ἥσυχα τὶς συμφορὲς καὶ δὲν ἐξεσηκώθηκαν οὔτε ἀργότερα γιὰ νὰ ἀποσείσουν τὸ βάρος, χωρὶς μάλιστα νὰ συναυξάνεται ἡ ἀπὸ αὐτὲς προερχομένη βλάβη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλους πραότερους τρόπους νὰ χαλαρώνεται. Πράγματι εἶδα μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς πράξεις νὰ ἔχουν ρυθμισθῆ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μὲ τὴν συνήθεια βαθμιαίως νὰ ἐλαφρύνωνται περισσότερο καὶ νὰ καταντοῦν νὰ εἶναι ἄλυπες• ἀντιθέτως, ἄλλες νὰ ἔχουν σηκώσει σὰν ἀπὸ ὕπνο κι ἐκείνους ποὺ ζοῦν μὲ ἀμέλεια καὶ ἀτολμία. Διότι ὁ καθένας, ἐρεθισμένος ἀπὸ τὸ παράλογο καὶ αἰφνίδιο τῶν συμβάντων, ἔρχεται μέσα στὰ πράγματα, καὶ ἡ καινοτομία δὲν ἀντέχει νὰ κρατήση οὔτε μία ἡμέρα.

124. Ἄλλες πάλι ἐνέργειες, καὶ μάλιστα ὄχι ἀπὸ τὶς συνηθισμένες, ἐπερχόμενες βαθμιαίως καὶ ὑποκλέπτοντας τὴν συναίσθησι τῆς καινοτομίας μὲ τὸν ἤρεμο καὶ ἀτάραχο τρόπο τους, παρεισδύουν χωρὶς κόπο καὶ χωρὶς νὰ γίνουν ἀντιληπτὲς οὔτε ἀπὸ τοὺς πεπειραμένους ἀκόμη. Μερικὲς ἐπίσης, ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ παρεισδύσουν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ κατηγορήθηκαν γιὰ δειλία, ἐπειδὴ δὲν ἐνέσκηψαν μὲ βία οὔτε μὲ αὐτόνομη δύναμι φανερά, γρήγορα ἀνατράπηκαν ἀπὸ τοὺς ἐπιτυχόντας• διότι ἐξοπλίζοντας καὶ ἐκείνους ποὺ ἐφάνηκαν προηγουμένως ἐπιεικέστατοι μὲ τὴν δική τους μεγαλύτερη ἐπιφύλαξι στὸ ἀσυγκράτητο θράσος καὶ τὴν παράλογη τόλμη, καταστράφηκαν μὲ τὴν ἴδια τὴν ἐπιχείρισι.

125. Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχη κανεὶς τὸν σκοπό; Διότι φαίνονται τὰ ἀντίθετα νὰ συντελοῦνται διὰ τῶν ἰδίων μέσων. Προτιμότερο εἶναι νὰ μὴ ἀρχίζη τέτοιες ἐνέργειες• διότι οἱ καινοτομίες εἶναι, καὶ χωρὶς ἄλλη λυπηρὴ ἐπίπτωσι, ἱκανὲς νὰ θορυβήσουν καὶ νὰ πλήξουν διάνοιες καὶ νὰ προσκαλοῦν τὸ πλῆθος σὲ διαβολὲς καὶ ὕβρεις. Ἐπειδὴ ὅμως μερικὲς φορὲς ὑπάρχει ἐπείγουσα ἀνάγκη καὶ ὁ ἡγέτης χρειάζεται μία καινοτόμο πρᾶξι, ἂν ἀπ' αὐτὴ τὴν πρᾶξι τὸ κοινὸ εὑρίσκει μεγάλο ὄφελος καὶ εὐφροσύνη, δὲν χρειάζεται σκέψι καὶ μελέτη• ἀλλοιῶς, ἂν εἶναι λυπηρή, δὲν νομίζω ὅτι μπορεῖ νὰ ἀναπτυχθῆ ἄριστα μὲ τὰ λόγια (διότι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συλλάβωμε ἀκριβῶς μὲ τὸν ἁπλὸ λόγο καὶ μακριὰ ἀπὸ τὰ ἔργα τὰ ἐπακόλουθα κάποιων ἰδιωτικῶν περιστάσεων), ἀλλὰ πάντως ἐκεῖνος ποὺ εἶναι καλὰ γυμνασμένος στὰ προειρημένα κι ἔχει πρὸς αὐτὰ τὴν ἀπὸ ἄνω βοήθεια θὰ μάθη ὅτι ἔχει συγκεντρώσει μεγάλη δύναμι.

126. Νὰ νομίσης ὅτι ὅπλο ἰσχυρότερο καὶ ἀσφαλέστερο ἀπὸ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν στρατηγία εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν ὑπηκόων.(62) Διότι ὅταν εἶναι αὐτὴ παροῦσα καὶ στρατηγῆ, καθιστᾶ κι ἐκεῖνα χρήσιμα καὶ προσφέρει μεγάλη δύναμι πρὸς ὅλα• ὅταν ὅμως ἀναιρεθῆ ἡ ἀγάπη, καλύτερα ν' ἀναιρεθοῦν μαζὶ κι ἐκεῖνα, διότι γρήγορα θὰ θελήσουν νὰ κινηθοῦν πρὸς τὴν μισούμενη ἐξουσία παρὰ κατὰ τῶν ἐχθρῶν.

127. Τοὺς λόγους ἐλέγχουν πολλὲς φορὲς τὰ δόρατα, σὲ πολλὰ μέρη ὅμως καὶ ἡ ἰσχὺς τῶν λόγων ἀμβλύνει τὴν ὀξύτητα τοῦ πολέμου καὶ διαλύει τὴν ὁρμὴ μεγάλων στρατευμάτων. Ἑπομένως τὰ χέρια μαζὶ μὲ τὸν λόγο εἶναι διπλὸ τρόπαιο.

128. Οἱ ἐλπίδες νεκρώνουν τοὺς πόνους καὶ οἱ πόνοι γεννοῦν ἐλπίδες. Ἐσὺ δέ, ἐξιλεώνοντας τὸ θεῖο, νὰ μὴ ἀμελήσης τίποτε ἀπὸ τὰ πρακτέα, καὶ θὰ θερίσης καλὲς καὶ μεγάλες ἐλπίδες.

129. Τὸ νὰ βοηθῆ κανεὶς τὸν καθένα σὲ ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη, εἶναι γνώρισμα ἀρχηγικῆς καὶ σώφρονος διανοίας, καὶ μάλιστα ἐκείνου ποὺ ἔχουν περιπέσει σὲ συμφορές• διότι πλὴν τῶν ἄλλων ἔχουν τὴν ἰδιότητα νὰ διατηροῦν ἀλησμόνητη τὴν εὐεργεσία.

130. Ἢ εὐδαιμονία τῶν ὑπηκόων μαρτυρεῖ τὴν ἄκρα σύνεσι καὶ δικαιοσύνη τῆς ἐξουσίας.(63)

131. Γιὰ ὅσες ἐπιτυχίες ἔχεις, εἴτε στὸν ἰδιωτικὸ βίο εἴτε στὸ δημόσιο βίο τῆς πολιτείας, πρέπει ν' ἀποδίδης τὴν αἰτία στὸν Θεό• διότι ἔτσι θὰ τὸν ἔχης σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ βοηθὸ καὶ θὰ φανῆς θεοφιλής, δὲν θὰ παρουσίασης τὸν ἑαυτό σου ἐλαφρὸ καὶ ἀλαζονικὸ καὶ θὰ δείξης σπασμένες τὶς ἀκίδες τοῦ φθόνου.

Σημειώσεις

34. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 13.

35. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Πρὸς Δημόνικον 15

36. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Προς Δημόνικον 24.

37. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 27.

38. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 28.

39. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Πρὸς Δημόνικον 22.

40. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 11.

41. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 21.

42. Αὐτόθι 24• 23.

43. Αὐτόθι 9.

44. Αὐτόθι 27.

45. Αὐτόθι 37.

46. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Πρὸς Δημόνικον 34.

47. Εὐριπίδης, ἀπόσπασμα 200.

48. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 29.

49. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 27 Πρὸς Δημόνικον 37.

50. Πρὸς Νικοκλέα 33.

51. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 23.

52. Ψευδό-Ἰσοκράτης, Προς Δημόνικον22.

53. Ματθ. 5, 34.

54. Ματθ. 5, 38 ἑ

55. Ψευδο-Ἰσοκράτης. Πρὸς Δημόνικον 31.

56. Διογένης Λαέρτιος, Βίος Φιλοσόφων, 3, 39, περὶ τοῦ Πλάτωνος.

57. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Πρὸς Δημόνικον 31.

58. Πλούταρχος, Ἀλέξανδρος 21, 11.

59. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Πρὸς Δημόνικον 32.

60. Αὐτόθι, 21.

61. Ψευδο-Ἰσοκράτης, Προς Δημόνικον 42.

62. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 21.

63. Ἰσοκράτης, Πρὸς Νικοκλέα 31.

(Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση καὶ σημειώσεις: Παν. Κ. Χρήστου. Περιοδικό Ἐποπτεία, Φεβρουάριος 1992, Ἀθήνα.)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3024

Τὸ μεγαλύτερο καὶ τελειότερο κατόρθωμα, ποὺ μπορεῖ νὰ πῇ ἢ νὰ συλλογισθῇ ὁ ἄνθρωπος, εἶναι τὸ νὰ πλησίαση κάπως στὸ Θεὸ καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ αὐτόν.

Λοιπόν, ἐὰν ἐσύ, ἀγαπητέ μου ἐν Χριστῷ ἀναγνώστη, ἐπιθυμεῖς νὰ φθάσης σὲ αὐτὴν τὴν κορυφή, πρῶτα πρέπει νὰ γνωρίσῃς, ἀπὸ τί ἀποτελεῖται ἡ πνευματικὴ ζωὴ καὶ ἡ χριστιανικὴ τελειότητα (1). Γιατὶ, εἶναι πολλοί, ποὺ λένε, πὼς αὐτὴ ἡ ζωὴ καὶ ἡ τελειότητα βρίσκεται στὶς νηστεῖες, στὶς ἀγρυπνίες, στὶς γονυκλισίες, στὶς χαμαικοιτίες καὶ σὲ ἄλλες παρόμοιες σκληραγωγίες τοῦ σώματος. Ἄλλοι πάλι λένε πὼς βρίσκεται στὶς πολλὲς προσευχὲς καὶ στὶς μεγάλες ἀκολουθίες. Καὶ ἄλλοι πολλοὶ νομίζουν, ὅτι ἡ τελειότητα βρίσκεται ὁλόκληρη στὴ νοερὰ προσευχή (2), στὴ μοναξιὰ καὶ στὴν ἀναχώρησι, στὴ σιωπὴ καὶ στὴν ἐκπαίδευσι μὲ τὸν κανόνα· δηλαδή, τὸ νὰ βαδίζουν μὲ τὸν κανόνα καὶ τὸ μέτρο, καὶ οὔτε νὰ φτάνουν σὲ ὑπερβολές, οὔτε σὲ ἐλλείψεις. Οἱ ἀρετὲς ὅμως αὐτές, μόνες τους, δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ὡς χριστιανικὴ τελειότητα, ἀλλὰ εἶναι ἄλλοτε μέσα καὶ ὄργανα, γιὰ νὰ ἀπολαύσῃ κάποιος τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄλλοτε πάλι εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Καὶ ὅτι μὲν εἶναι πολὺ δυνατὰ ὄργανα, γιὰ τὴν ἀπόλαυσι τῆς χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία, γιατὶ βλέπουμε πολλοὺς ἐνάρετους ποὺ τὰ μεταχειρίζονται ὅπως πρέπει, μὲ αὐτὸ τὸν σκοπόν, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν δηλαδὴ ἰσχὺ καὶ δύναμι κατὰ τῆς κακίας καὶ τῆς χαλαρότητας, γιὰ νὰ δυναμώνουν ἐναντίον τῶν πειρασμῶν καὶ τῆς πλάνης τῶν τριῶν κοινῶν ἐχθρῶν, δηλαδὴ τῆς σάρκας, τοῦ κόσμου καὶ τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ παίρνουν ἀπὸ ἐκεῖνες τὴν πνευματικὴ βοήθεια, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες σὲ ὅλους τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ, καὶ μάλιστα στοὺς ἀρχαρίους, καὶ ἁπλά, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦν νὰ πάρουν τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δηλαδή, «Πνεῦμα γνώσεως καὶ εὐσεβείας· Πνεῦμα βουλῆς καὶ ἰσχύος· Πνεῦμα σοφίας καὶ συνέσεως· Πνεῦμα φόβου Θεοῦ», καθὼς τὰ ἀπαριθμεῖ ὁ Ἡσαΐας (11,2).

Ὅτι αὐτὲς οἱ πράξεις εἶναι καὶ καρπὸς τοῦ Πνεύματος καὶ ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν «ἀγάπη, χαρά, πίστι, ἐγκράτεια» (Γάλ. 5,22), ὅπως εἶπε ὁ Παῦλος, καὶ αὐτὸ εἶναι χωρὶς ἀμφιβολία. Γιατὶ οἱ πνευματικοὶ ἄνδρες παιδεύουν τὸ σῶμα μὲ αὐτὲς τὶς σκληραγωγίες, γιατὶ λύπησε τὸν Ποιητή του (3) καὶ γιὰ νὰ τὸ κρατᾶνε πάντα ταπεινωμένο καὶ ὑποτεταγμένο στὸ νὰ ἐργάζεται τὰ τοῦ Θεοῦ. Σιωποῦν καὶ μονάζουν, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν καὶ τὴν παραμικρὴ λύπη πρὸς τὸν Θεό. Προσεύχονται καὶ προσέχουν στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὰ ἔργα τῆς εὐσέβειας, γιὰ νὰ ἔχουν τὸ πολίτευμά τους στοὺς οὐρανούς· μελετᾶνε τὴ ζωὴ καὶ τὸ πάθος τοῦ Κυρίου μας, ὄχι γιὰ τίποτα ἄλλο, παρὰ νὰ γνωρίσουν περισσότερο τὴν δική τους κακία, καὶ τὴν ἀγαθότητα καὶ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθοῦν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ τὸ νὰ ἀπαρνοῦνται τὸν ἑαυτό τους καὶ μὲ τὸ σταυρὸ στοὺς ὤμους, γιὰ νὰ θερμαίνωνται περισσότερο στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ μῖσος τοῦ ἑαυτοῦ των.

Οἱ ἀρετὲς ὅμως ποὺ ἀναφέρθηκαν, μποροῦν νὰ προξενήσουν σὲ ἐκείνους, ποὺ θέτουν ὅλο τους τὸ βάρος σὲ αὐτές, περισσοτέρη βλάβη ἀπὸ τὶς φανερὲς ἁμαρτίες· ὄχι ἐξαιτίας αὐτῶν (γιατί, αὐτὲς εἶναι ὅλες ἁγιώτατες), ἀλλ᾿ ἐξ αἰτίας ἐκείνων ποὺ τὶς μεταχειρίζονται, ἐπειδή, αὐτοὶ προσέχοντας σ᾿ αὐτὲς μόνο, ἀφήνουν τὴν καρδιά τους νὰ τρέχῃ στὰ δικά τους θελήματα καὶ τὰ θελήματα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος βλέποντάς τους πὼς πηγαίνουν ἀπὸ τὸν εὐθὺ δρόμο, τοὺς ἀφήνει ὄχι μόνον νὰ ἀγωνίζωνται μὲ χαρὰ σὲ αὐτοὺς τοὺς σωματικοὺς ἀγῶνες, ἀλλὰ ἀκόμη νὰ ἐπεκτείνωνται, μὲ τὸν μάταιο λογισμό τους, καὶ ὡς στὰ μεγαλεῖα του Παραδείσου. Ὅθεν καὶ νομίζουν οἱ τοιοῦτοι πὼς ὑψώθησαν μέχρι τὰ τάγματα τῶν Ἀγγέλων καὶ πὼς αἰσθάνονται τὸν Θεὸ μέσα τους· καὶ κάποτε, βυθισμένοι μέσα σὲ κάποιες σκέψεις καὶ λογισμοὺς περιέργους καὶ ὑψηλούς, νομίζουν πὼς ἄφησαν σχεδὸν τὸν κόσμο αὐτὸν καὶ ἁρπάγησαν μέχρι τὸν τρίτο οὐρανό.

Ἀλλά, σὲ πόσα σφάλματα εἶναι μπλεγμένοι αὐτοὶ καὶ πόσο εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ τελειότητα, μπορεῖ νὰ τὸ καταλάβη ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὰ ἤθη τους. Γιατὶ, αὐτοὶ θέλουν νὰ προτιμοῦνται ἀπὸ τοὺς ἄλλους σὲ κάθε τί ποὺ ὑπάρχει· εἶναι ἰδιόρρυθμοι καὶ ἰσχυρογνώμονες στὸ θέλημά τους, εἶναι τυφλοὶ σε ὅλα τὰ δικά τους, μὲ ἐπιμέλεια ὅμως ἐξετάζουν τοὺς λόγους καὶ τὶς πράξεις τῶν ἄλλων, ἂν τοὺς ἀγγίξη κάποιος λίγο στὴ μάταιη ὑπόληψι τῆς τιμῆς τους, ποὺ αὐτοὶ νομίζουν πὼς ἔχουν καὶ ποὺ (σὲ ὑπόληψι) θέλουν νὰ τοὺς ἔχουν καὶ οἱ ἄλλοι· ἢ ἐὰν τοὺς ἐμπόδιση κάποιος ἀπὸ κεῖνες τὶς εὐλάβειες καὶ τὶς ἀρετές, μὲ τὶς ὁποῖες καταπιάνονται (ὁ Θεὸς νὰ φυλάει!) ἀμέσως συγχύζονται, ἀμέσως ἀνάβουν ὅλοι ἀπὸ θυμὸ καὶ γίνονται ἔξαλλοι.

Καί, ἂν ὁ Θεὸς θέλοντας νὰ τοὺς φέρῃ σὲ ἀκριβὴ γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ στὸν ἀληθινὸ δρόμο τῆς τελειότητας, τοὺς στείλη θλίψεις καὶ ἀρρώστειες ἢ παραχωρήσῃ νὰ τοὺς ἔρθουν διωγμοὶ (οἱ ὁποῖοι εἶναι τὸ δοκιμαστήριο ποὺ δοκιμάζει τοὺς γνήσιους καὶ ἀληθινοὺς δούλους του), τότε φανερώνουν τὰ κρυφὰ τῆς καρδιᾶς τους, πὼς εἶναι διεφθαρμένοι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. Γιατὶ, σὲ κάθε λυπηρὸ γεγονὸς ποὺ συμβαίνει, δὲν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μένουν ἀναπαυμένοι στὶς δίκαιες, ἂν καὶ κρυφὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, οὔτε θέλουν κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ταπεινωθέντα καὶ παθόντα Υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ ταπεινωθοῦν κάτω ἀπὸ ὅλα τὰ κτίσματα, ἔχοντας γιὰ ἀγαπητοὺς φίλους τους τοὺς διῶκτες, σὰν ὄργανα τῆς θείας ἀγαθότητας καὶ συνεργοὺς τῆς σωτηρίας τους.

Ὁπότε εἶναι φανερὸ πὼς βρίσκονται σὲ μεγάλο κίνδυνο. Γιατὶ, ἔχοντας τὸ ἐσωτερικὸ μάτι, δηλαδὴ τὸν νοῦ τους, σκοτεινό, βλέπουν μὲ ἐκεῖνο τὸν ἑαυτόν τους· καὶ σκεπτόμενοι νὰ πετύχουν τὶς ἐξωτερικὲς πράξεις ποὺ κάνουν, πὼς εἶναι καλές, νομίζουν πὼς ἔφτασαν στὴν τελειότητα· καὶ κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο ὑπερηφανευόμενοι, κατακρίνουν τοὺς ἄλλους. Γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀλλάξη ἄλλος κάποιους ἀπὸ αὐτούς, πάρα μόνο μία ξεχωριστὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ εὐκολώτερα μετατρέπεται στὸ καλὸ ὁ φανερὸς ἁμαρτωλός, παρὰ ὁ ἀπόκρυφος καὶ σκεπασμένος μὲ τὸ κάλυμμα τῶν φαινομενικῶν ἀρετῶν.

Τώρα λοιπὸν ποὺ γνώρισες πολὺ καλὰ ὅτι ἡ πνευματικὴ ζωὴ καὶ ἡ τελειότητα δὲν στέκεται σὲ αὐτὲς τὶς ἀρετές, ποὺ εἴπαμε, γνώριζε ὅτι δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄλλα παρὰ ἀπὸ (4) τὴν γνῶσι τῆς ἀγαθότητας καὶ τῆς μεγαλειότητας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικῆς μας μηδεναμηνότητας καὶ κλίσεως σὲ κάθε κακὸ στὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ μῖσος τοῦ ἑαυτοῦ μας· στὴν ὑποταγή, ὄχι μόνο του Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν κτισμάτων, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὴν ἀποστροφὴ κάθε δικοῦ μας θελήματος, τέλειας ὑπακοῆς στὸ Θεῖο θέλημα· καὶ ἀκόμη, νὰ τὰ θέλουμε ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ τὰ κάνουμε ξεκάθαρα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ (5) καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀρέσουμε σὲ αὐτόν, καὶ γιατὶ ἔτσι θέλει καὶ αὐτὸς καὶ ἔτσι πρέπει νὰ τὸν ἀγαπᾶμε καὶ νὰ τὸν ὑπηρετοῦμε.

Αὐτὸς εἶναι ὁ νόμος τῆς ἀγάπης, αὐτὸς ποὺ ἔχει γραφτεῖ ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στὶς καρδίες τῶν πιστῶν δούλων του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάρνησις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τὴν ὁποία ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός. Αὐτὸς εἶναι ὁ γλυκὸς ζυγὸς τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ φορτίο του τὸ ἐλαφρό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία μᾶς προσκαλεῖ ὁ λυτρωτής μας καὶ Διδάσκαλος μὲ τὸ δικό του παράδειγμα καὶ μὲ τὴ φωνή του (6).

Λοιπόν, ἐσὺ ἀδελφέ, ποὺ ἐπιθυμεῖς νὰ φθάσης στὸ ὕψος αὐτῆς τῆς τελειότητας, ἐπειδὴ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνῃς μία ἀκατάπαυστη πάλη μὲ τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ νικήσῃς γενναῖα καὶ νὰ ἐξουδετερώσῃς ὅλα τὰ θελήματα μεγάλα καὶ μικρά, ἀναγκαστικά, πρέπει νὰ ἑτοιμασθῇς μὲ κάθε προθυμία τῆς ψυχῆς σου σὲ αὐτὸ τὸν πόλεμο (γιατί, τὸ στεφάνι δὲν δίνεται σὲ ἄλλο, παρὰ μόνο στὸν γενναῖο πολεμιστή)· ὁ ὁποῖος πόλεμος, καθὼς εἶναι δυσκολώτερος ἀπὸ κάθε ἄλλο πόλεμο (γιατὶ πολεμώντας ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας, πολεμούμαστε ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτό μας), ἔτσι καὶ ἡ νίκη ποὺ πετυχαίνουε σὲ αὐτόν, θὰ εἶναι ἐνδοξότερη ἀπὸ κάθε ἄλλη, καὶ περισσότερο εὐπρόσδεκτη στὸν Θεό. Γιατὶ ἂν θελήσῃς νὰ θανατώσῃς τὰ ἄτακτα πάθη σου, καὶ τὶς ἐπιθυμίες καὶ θελήματά σου, θὰ ἀρέσῃς στὸν Θεὸ περισσότερο, καὶ θὰ τὸν ὑπηρετῆς καλύτερα, παρὰ νὰ μαστιγώνεσαι μέχρι νὰ βγάλης αἷμα, καὶ νὰ νηστεύῃς περισσότερο ἀπὸ τοὺς παλιοὺς ἐρημῖτες, καὶ παρὰ νὰ ἐπέστρεφες στὸ καλὸ χιλιάδες ψυχές, ὄντας ἐσὺ κυριευμένος ἀπὸ τὰ πάθη (7).

Γιατὶ, ἂν κι ὁ Θεὸς ἀγαπᾷ περισσότερο τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ψυχῶν, ἀπὸ τὴ νέκρωσι ἑνὸς μικροῦ θελήματος, ὅμως ἐσύ, ἀγαπητέ, δὲν πρέπει νὰ θέλῃς, οὔτε νὰ κάνῃς τίποτα ἄλλο βασικώτερο, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ὁ Θεὸς ζητᾷ, καὶ θέλει πλέον ἀποκλειστικὰ ἀπὸ σένα· γιατὶ αὐτός, βεβαιότατα, καλύτερα εὐχαριστεῖται στὸ νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ ἀπονεκρώσῃς ἐσὺ τὰ δικά σου πάθη, παρὰ στὸ νὰ κάνῃς ὁποιοδήποτε ἄλλο πρᾶγμα, καὶ ἂς εἶναι μεγάλο καὶ σπουδαῖο, παραβλέποντας τὰ πάθη σου.

Τώρα λοιπόν, ποὺ ἔμαθες ἀπὸ τί ἀποτελεῖται ἡ χριστιανικὴ τελειότητα καὶ ὅτι γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσῃς πρέπει νὰ ἔχῃς ἕνα παντοτινὸ καὶ σκληρότατο πόλεμο ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου, εἶναι ἀνάγκη νὰ προμηθευτῇς τέσσερα πράγματα, σὰν ὁπλισμὸ πολὺ ἀσφαλῆ καὶ ἀναγκαῖο, γιὰ νὰ γίνῃς νικητὴς σὲ αὐτὸν τὸν ἀόρατο πόλεμο καὶ νὰ λάβης τὸ στεφάνι. Καὶ αὐτὰ εἶναι: α) τὸ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι ποτὲ τὸν ἑαυτόν σου, β) τὸ νὰ ἔχῃς πάντα ὅλο σου τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα στὸ Θεὸ γ) τὸ νὰ ἀγωνίζεσαι πάντα· καὶ δ) τὸ νὰ προσεύχεσαι. Γιὰ αὐτὰ θέλω νὰ σοῦ μιλήσω ξεχωριστά, σὺν Θεῷ, σύντομα.

1. Ἡ τελειότητα τῶν χριστιανῶν ἀπαιτεῖται σὰν ἐντολὴ καὶ παραδίδεται στὴν Καινὴ Διαθήκη γιατὶ λέγει ὁ Κύριος· «νὰ εἶσθε τέλειοι, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ Πατέρας σας» (Ματθ. 5,48). Καὶ ὁ Παῦλος λέει «τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (Α´ Κορινθ. 14,20)· καὶ πάλι «νὰ εἶσθε τέλειοι καὶ νὰ ἐκπληρώνετε σὲ ὅλα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ» (Κολοσ. 4,12). Καὶ πάλι· «Στὴν τελειότητα ἂς ὁδηγούμαστε» (Ἐβρ. 6,1). Προανεκηρύχθηκε αὐτὴ σὰν ἐντολὴ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, γιατὶ λέει στοὺς Ἰουδαίους ὁ Θεὸς στὸ Δευτερονόμιο: «Νὰ εἶσαι τέλειος ἀπέναντι Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου» (18,18). Καὶ ὁ Δαβὶδ διατάζει τὰ ἴδια στὸν υἱό του τὸν Σολομῶντα. «Καὶ τώρα παιδί μου Σολομῶντα, νὰ γνωρίσῃς τὸν Θεὸ τῶν πατέρων σου καὶ νὰ τὸν ὑπηρετήσῃς μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ καὶ προθυμία ψυχῆς» (Α´ Παραλ. 28,9). Συμπεραίνουμε λοιπόν, ὅτι ἀπαιτεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀσκοῦν καὶ νὰ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ τὴν τελειότητα, δηλαδὴ ζητάει ἀπὸ μᾶς ὁ Θεός, νὰ γίνουμε τέλειοι σὲ ὅλες τὶς ἀρετές.

2. Γιὰ αὐτὴ βλέπε στὸ μς᾿ κεφάλαιο.

3. Σημείωσε, ὅτι, κατὰ τοὺς θεολόγους, βλάβη τοῦ Θεοῦ λέγεται, κάθε ἁμαρτία ἁπλά, γιατὶ βλάπτει, πληγώνει καὶ ἐναντιώνεται στὸ Θεόν. Καὶ κατὰ τὸ ὅτι αὐτὴ μὲν δὲν ὑπάρχει σὰν ζωντανὸς ὀργανισμός, βλάπτει καὶ ἐναντιώνεται στὸ εἶναι τοῦ Θεοῦ, καὶ καθότι εἶναι κακό, βλάπτει τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, καθότι εἶναι ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία, βλάπτει τὴν δύναμί του, καθότι ἀγνωσία, βλάπτει τὴν σοφία του. Καὶ ἁπλά, καθότι αὐτὴ εἶναι καὶ λέγεται ἀτελειότητα καὶ παράλειψη, βλάπτει καὶ ἐναντιώνεται στὶς ἄπειρες τελειότητες τοῦ Θεοῦ καὶ καθότι παράβαση καὶ ἀνομία βλάπτει καὶ πληγώνει τοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ καθώς, κάθε λόγος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὀνομάζεται βλασφημία, γιατὶ βλάπτει τὴν φήμη καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ κάθε ἁμαρτία βλάβη λέγεται τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο γιατὶ ἀπὸ μόνη της ἐναντιώνεται σὰν μεγαλύτερο κακὸ στὸ μεγαλύτερο κακό, ἀλλὰ γιατὶ καὶ σὰν γίνεται στὰ κτίσματα τοῦ Θεοῦ, κάνει νὰ βλασφημῆται ὁ Κτίστης αὐτῶν, πὼς εἶναι καὶ αὐτὸς τέτοιος κακός, καὶ στὴ συνέχεια ὅτι ἔκτισε καὶ τέτοια κακά· καθὼς καὶ ἡ ἀρετὴ τῶν κτισμάτων, κάνει νὰ δοξάζεται καὶ ὁ Κτίστης τους.

4. Βλέπε ἀγαπητέ, πόσο ἄριστη εἶναι ἡ τάξι καὶ ἡ μέθοδος, ποὺ μεταχειρίζεται αὐτὸ τὸ βιβλίο. Ἐπειδὴ κάθε τάξι καὶ τέχνη, ἀπὸ τὸ σκοπό της γνωρίζεται, σύμφωνα μὲ τὸ φιλοσοφικὸ ἀξίωμα καὶ τὸ τέλος ποὺ προκατασκευάζεται καὶ στοχεύεται σύμφωνα μὲ τὴν διάνοια, ἀρχὴ γίνεται καὶ λόγος τῆς ἐργασίας καὶ τῆς ἐπιχειρήσεως κάθε πράγματος· γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ βιβλίο αὐτό, πρὶν ἀπὸ κάθε τί ἄλλο, προσθέτει ἐδῶ στὴν ἀρχή, τὴν τελειότητα καὶ τὸ σκοπὸ ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἀοράτου πολέμου, ὥστε γνωρίζοντας τὰ ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ πρόκειται νὰ πολεμήσουν, νὰ μὴν πλανηθοῦν μὲ τίποτα ἄλλο, ἀλλὰ νὰ κατευθύνωνται πρὸς αὐτό, σὰν σὲ σημεῖο καὶ πρὸς μία κατεύθυνσι νὰ ὁδηγοῦν ὅλες τὶς πράξεις τους.

5. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Ἀπόστολος διατάζει νὰ κάνουμε γενικὰ ὅλα μας τὰ ἔργα γιὰ μόνο τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ λέγοντας «Εἴτε τρῶτε, εἴτε πίνετε, εἴτε κάτι ἄλλο κάνετε, ὅλα νὰ τὰ κάνετε γιὰ τὴν δόξα» (Α´ Κορ. 10,31).

6. Καὶ ἀληθινά, τὸ νὰ ὑποτασσώμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πάντα καὶ νὰ προτιμᾶμε αὐτὸ ἀπὸ τὸ δικό μας, καὶ μὲ τὴν φωνή του μᾶς τὸ ἐδίδαξε ὁ ἀρχηγὸς καὶ τελειωτὴς τῆς σωτηρίας μας Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος μᾶς παράγγειλε νὰ προσευχώμαστε καὶ νὰ λέμε «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς... γεννηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ματθ. 6,10), καὶ μὲ τὸ παράδειγμά του, γιατὶ καὶ στὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του, ἀμέσως ποὺ μπῆκε στὸ κόσμο, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐζήτησε νὰ κάνῃ κατὰ τὸν Παῦλο ποὺ λέει: «Νά, ἔρχομαι νὰ κάνω τὸ θέλημά σου» (Ἑβρ. 10,9)· καὶ στὸ μέσον τοῦ Εὐαγγελίου του, αὐτὸ ἔλεγε «κατέβηκα ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὄχι γιὰ νὰ κάνω τὸ δικό μου θέλημα, ἀλλὰ τὸ θέλημα ἐκείνου ποὺ μ᾿ ἔστειλε» (Ἰωάν. 6,38)· καὶ στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, αὐτὸ τὸ ἴδιο ἐσφράγισε λέγοντας, στὴν προσευχή· «Πάτερ, ἂς μὴ γίνῃ τὸ δικό μου θέλημα, ἀλλὰ τὸ δικό σου» (Λουκ. 22,42).

7. Τὰ ἴδια σχεδὸν λέει καὶ ὁ ἄββας Ἰσαὰκ (λόγ. κγ´), ὅπου λέει: «Εἶναι καλύτερο νὰ λύσῃς τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὸν σύνδεσμο τῆς ἁμαρτίας, παρὰ νὰ ἐλευθερώσῃς δούλους ἀπὸ τὴν δουλεία»· καὶ ἄλλα πολλὰ σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ἐξηγοῦνται ἐδῶ (ἀνάγνωσε καὶ τὸν νς᾿ λόγο τοῦ ἰδίου).

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Ζαλίζεται κανένας κι ἀπελπίζεται, βλέποντας σὲ ποιὸν καιρὸν ζοῦμε. Σ ̓ ἕναν καιρὸ ὁλότελα παλαβὸν καὶ σκοτισμένον ποὺ ἡ τρέλλα κι ἡ ἀνοησία ἔχουνε κυριαρχήσει ἐπάνω σ ̓ ὅλον τὸν κόσμο... Κάθουμαι καὶ συλλογίζουμαι κι ἀπορῶ πῶς οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ἔχουνε τὴν ἰδέα πὼς πηγαίνουνε μπροστά, πὼς προοδεύουνε σὲ ὅλα, ἐνῶ στ ̓ ἀλήθεια πηγαίνουνε ὅλο καὶ πίσω, κατεβαίνουνε ὅλο καὶ παρακάτω;...

Ἀπ ̓ ὅλα λείπει κάποια οὐσία, κάποια νοστιμάδα, ποὺ εἴχανε ἄλλη φορά, λείπει ἡ θέρμη τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης, γιατὶ ἅπλωσε ἡ ψύχρα τοῦ θανάτου, ἡ ἀπιστία στὸν Θεὸ κι ἡ πίστη στὴ μηχανή. Ἡ μηχανὴ στόμωσε τὰ αἰσθήματά μας καὶ σφάλισε μέσα μας τὴν πηγὴ ποὺ ἀνάβρυζε κάθε ἀληθινὴ πνευματικὴ χαρά. Σκότωσε τὴν ἁπλότητα. Ἡ μηχανὴ εἶναι ψυχρὴ γιατὶ εἶναι γέννημα τοῦ μυαλοῦ, γέννημα τῆς «ψυχρῆς λογικῆς». Πῶς νὰ μὴν παγώση ὁ μέσα μας ἄνθρωπος καθισμένος ἐπάνω στὸν Βόρειο Πόλο τοῦ μυαλοῦ; Θυσιάσαμε τὰ πρωτοτόκια γιὰ νὰ φᾶμε τὴ φακή. Χαλάσαμε τὸν μέσα μας ἄνθρωπο γιὰ νὰ βολέψουμε μόνο τὸν ἀπ ̓ ἔξω ἄνθρωπο. Σβήσαμε τὴν ἀπὸ μέσα φωτιὰ πού μας ζέσταινε, γιὰ νὰ ἀνάψουμε ἀπ ̓ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μας μιὰ φωτιὰ ψυχρή, ποὺ δὲ ζεσταίνει, καὶ θαρροῦμε πὼς θὰ ζεσταθοῦμε κυττάζοντας τὴν ψεύτικη φεγγοβολή της. Πιστέψαμε πὼς ἔτσι θὰ βροῦμε τὴν ἄκρη τῶν δεινῶν μας καὶ πάσα εὐτυχία, κι ἀντὶς αὐτό, περιπλεχθήκαμε σὲ μεγάλες ἀγωνίες καὶ σὲ βάσανα καινούρια ποὺ δὲν τὰ ξέραμε πρωτύτερα. Ἀλλὰ μία φορὰ ποὺ πήραμε αὐτὸν τὸν δρόμο, τραβᾶμε τὸν κατήφορο ὅλο με περισσότερη φόρα, ἂν καὶ βλέπουμε πὼς ὁ δρόμος ποὺ περπατᾶμε εἶναι ἔρημος καὶ κρύος. Γυρεύουμε νὰ βροῦμε ξεκούραση τρέχοντας ἀπάνω σὲ τριβόλους, ὀνειρευόμαστε περιβόλια στὴ Σαχαλίνα ποὺ δὲν φυτρώνει τίποτα...

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ κρυάδα σκεπάζει σήμερα ὅσα κάνει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ χέρια του, μὲ τὸ μυαλό του καὶ μὲ τὴν καρδιά του. Κύτταξε τὰ σπίτια του, τ ̓ ἁμάξια του, τ ̓ ἅρματά του, τὰ ροῦχα του, τὰ καράβια του, τὰ μαγαζιά του, τὰ βιβλία του, ὅλα ὅ,τι κάνει. Ἂν ὑπάρχει ἀκόμα πουθενὰ λιγοστὴ πνοή, λιγοστὴ ζεστασιά, αὐτὴ βγαίνει ἀπ ̓ ὅ,τι βαστᾶ ἀπ ̓ τὰ περασμένα, εἴτε στὸ χτίριο, εἴτε στὸ καράβι, εἴτε στὴ ζωγραφική, εἴτε στὸ βιβλίο, ἀπ ̓ ὅ,τι γεννήθηκε τότε ποὺ ἤτανε πιὸ ἁπλὸς καὶ πιὸ ἀληθινός.

Γιατὶ, ὅπως τὸ κάθε πράγμα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄνθρωπος ὅσο στέκεται μέσα στὰ φυσικὰ σύνορά του. «Μὰ ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ φυσικὰ σύνορά του;» ρωτᾶνε πολλοί. «Μήπως δὲν βρίσκεται μέσα στὰ σύνορά του κάνοντας ὅ,τι μπορεῖ νὰ κάνει κι ὅ,τι θέλει νὰ κάνει;» Κατὰ τὴ δική μου τὴν ἁπλὴ γνώμη δὲν βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος μέσα στὰ σύνορά του κάνοντας ὅ,τι μπορεῖ καὶ ὅ,τι θέλει. Εἶναι σὰν τὸ μωρὸ παιδί, ποὺ σὰν τ ̓ ἀφήσεις νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, γρήγορα θὰ γκρεμισθεῖ καὶ θὰ σκοτωθεῖ. Ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ περηφάνεια θὰ τὸν σπρώξει σ ̓ ἕνα δρόμο ποὺ δὲν εἶναι γιὰ τὰ πόδια του. Γι ̓ αὐτὸ κι ὁ Θεὸς τοῦ ἔβαλε σύνορο, γιὰ νὰ μὴν πάγει στὴν καταστροφή του. Τοῦ ̔δωσε νόμο πού, σύμφωνα μ ̓ αὐτόν, χρωστᾶ νὰ πορεύεται. «Ἂν ἀκούσετε αὐτὰ ποὺ λέγω, εἶπε, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς θὰ φᾶτε. Μὰ ἂν δὲν μ ̓ ἀκούσετε, θὰ σᾶς φάγει ἡ μάχαιρα (ὁ θάνατος)». Νά, γύρισε καὶ κύτταξε, τί γίνεται σήμερα; Ὁ ἄνθρωπος ποτὲ δὲν εἶχε στολίσει μὲ τόσα ψεύτικα στολίδια «τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος». Γέμισε τὸν κόσμο ἀπὸ μηχανές, δοῦλες τάχα ποὺ ὑπηρετᾶνε τὸν ἀφέντη τους. Μὰ ποτὲ δὲν ἤτανε ὁ ἄνθρωπος τόσο δυστυχισμένος, τόσο φοβισμένος, τόσο ἀπροστάτευτος, τόσο σαστισμένος, τόσο φτωχὸς σὲ ἀληθινὰ πλούτη!

∆ὲν εἶναι παράξενο τὸ πῶς γίνεται, ὑστέρα ἀπὸ τόσα μέσα, ὑστέρα ἀπὸ τέτοια μηχανικὴ ἁρματωσιά, ποὺ ζαλίσθηκε κι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ὅ,τι μπόρεσε νὰ κάνει, νὰ μὴ βρίσκει ἡσυχία κι ἀνάπαυση ἐνῶ ἴσια-ἴσια γι ̓ αὐτὴν τὴν ἡσυχία τοῦ τά ̔φτιαξε; Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, ὅσα κάνει γιὰ τὸ καλό του, γυρίζουνε σὲ κακό...

Ἔβαλε ὅλη τὴν τέχνη του καὶ φιλοτέχνησε ἕνα στεφάνι μαλαματένιο καὶ στολισμένο μὲ τὰ πιὸ ἀκριβὰ πετράδια, γιὰ νὰ τὸ φορέσει στὸ κεφάλι του σὰν νικητὴς τῆς φύσης καὶ τῆς «τυφλῆς μοίρας» ποὺ θαρρεῖ πὼς κυβερνᾶ τὸν κόσμο, καὶ μόλις τὸ βάζει στὸ κεφάλι του γίνεται στέφανος ἐξ ἀκανθῶν ποὺ τρυπᾶ τὰ μηλίγκια του καὶ τὸ μέτωπό του τὸ γεμάτο περηφάνεια, καὶ τρέχει τὸ αἷμα στὰ μάτια του ποὺ θαρρούσανε πὼς τὰ βλέπανε ὅλα, ὡς τὴν ἄκρη τοῦ παντός.

Ποιὸ εἶναι λοιπὸν τὸ κρυμμένο αὐτὸ χέρι ποὺ τὰ ἀλλάζει ὅλα καὶ τὰ κάνει ἀνάποδα ἀπὸ τοὺς πόθους του, ποὺ κάνει ἄμμο τὸ χρυσάφι του, ποὺ τὸν ἐξευτελίζει καὶ τσαλαπατᾶ τὴν περηφάνειά του; Καὶ ποῦ ὅσο περισσότερο περηφανεύεται, τόσο χειρότερος εἶναι ὁ ἐξευτελισμός του; Καὶ ποὺ ἀντὶ νὰ παίρνει ἀντάμειψη γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ τρανὰ ποὺ κατορθώνει νὰ κάνει, παιδεύεται σκληρὰ σὰν νὰ τὸν βρίσκει ἡ τιμωρία γιὰ κάποια μεγάλη ἁμαρτία ποὺ ἔκανε; Κι ὄχι μονάχα δὲν στρέφει πίσω ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ πῆρε ἀλλὰ τρέχει καὶ μὲ περισσότερο πεῖσμα, κι ἂς εἶναι ματωμένα τὰ πόδια του. Ὁ ἴδιος «ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος» ποὺ ἀπάτησε τοὺς πρωτόπλαστους καὶ τοὺς παρακίνησε νὰ ἀπογευθοῦνε ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς Γνώσης λέγοντάς τους πὼς θὰ γίνουνε Θεοί, ὁ ἴδιος ὄφις μιλᾶ στὸ αὐτὶ τῆς ἀνθρωπότητας κάθε φορὰ ποὺ σταματᾶ κουρασμένη σ ̓ αὐτὸν τὸν δρόμο ποὺ δὲν βγάζει πουθενά, καὶ τὴν μποδίζει νὰ πάρει ἄλλον δρόμο πιὸ ταπεινόν, πιὸ εἰρηνικόν, πιὸ ἥμερον, καὶ τῆς λέγει:

«Ἐσὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶσαι γιὰ τὴν ταπεινὴ ζωὴ ποὺ ζοῦνε τὰ ἁπλὰ τὰ πλάσματα ὁποῦ ὑποτάζονται στὸ θέλημα Ἐκείνου, ποὺ τὰ ἔπλασε. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει κανένα σύνορο, ἐσὺ εἶσαι ὁ κύριος τοῦ παντός, ἐσὺ βάζεις σύνορα γιὰ τὰ ἄλλα πλάσματα. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει νόμος· ἡ δική σου ἡ θέληση εἶναι ὁ νόμος. Ἡ ὑποταγὴ κι ἡ ταπείνωση εἶναι μιζέριες ποὺ πρέπουνε σὲ σκλάβους, κι ὄχι σὲ σένα ποὺ σκλαβώνεις τὰ πάντα καὶ τὰ κάνεις νὰ δουλεύουνε στὴν ὑπηρεσία σου. Κύτταξε τί φοβερὰ κι ἀπίστευτα πράγματα ἔφτιαξε ἡ περηφάνειά σου. Μπορεῖ νὰ φτιάξει τέτοια θαυμαστὰ πράγματα ἡ ταπείνωση;

Μὴν κυττᾶς πὼς εἶσαι ματωμένος καὶ γεμάτος ἀγωνία, καὶ πὼς δὲν κάθισες ἀκόμα ἐπάνω στὸν χρυσὸ θρόνο τῆς δόξας σου. Τράβα μπροστά! Νά, κοντεύεις νὰ φτάξεις! Θὰ γίνεις Θεὸς καὶ θὰ ὑποταχθοῦνε ὅλα σε σένα. Μὴν πιστεύεις στὰ παραμύθια. Παραμύθι εἶναι πὼς ὑπάρχει Θεὸς ἄλλος ἀπὸ μένα κι ἀπὸ σένα ποὺ σὲ προσκαλῶ νὰ βασιλέψεις μαζί μου.... Μὴν θαρρεῖς πῶς θὰ σὲ θρέψει τὸ δέντρο τῆς Ζωῆς, ὅπως σοῦ εἴπανε. Μὴν τρῶς πιὰ ἀπ ̓ αὐτὸ μαζί με τ ̓ ἄλλα τὰ ζῶα. Παράτησέ το αὐτὸ τὸ δένδρο. Πάρε καὶ φάγε ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς Γνώσης, γιὰ νὰ γίνεις Θεός. Αὐτὸς ποὺ σοῦ εἶπε νὰ φυλαχθεῖς καὶ νὰ μὴ φᾶς ἀπὸ τὸν καρπό του, τὸ ἔκανε ἀπὸ ζήλεια γιὰ νὰ σ ̓ ἔχει στὶς προσταγές του, γιὰ νὰ μὴν ἀνοίξεις τὰ μάτια σου...».

«Τί ἔκανες μὲ τὴ Γνώση ποὺ ἀπόχτησες τρώγοντας ἀπὸ τὸ δέντρο της; Ἔκανες τοῦτον τὸν κόσμο σου, εἶναι πιὸ τέλειος ἀπὸ κεῖνον τὸν χοντροκαμωμένον ποὺ ἔφτιαξε ὁ Θεὸς μὲ τὸ δέντρο τῆς Ζωῆς. Κύτταξε τί θαυμαστὲς μηχανὲς ἔβαλες στὴν ὑπηρεσία σου, καὶ βγάλε ἀπὸ τὸ μυαλό σου αὐτὸ ποὺ δυνάμωσε μονομιᾶς σὰν ἄκουσες τὰ λόγια μου κι ἔφαγες ἀπὸ τὸ δέντρο τὸ δικό μου. Μὴν χασομερᾶς, μὴν διστάζεις, μὴν σταματᾶς μέρα-νύχτα...»

«Νά ̔χεις πάντα στὸ νοῦ σου πὼς οἱ περήφανοι δὲν θέλουνε νὰ καθίσουνε στὴ μάντρα ποὺ τὴ λένε Παράδεισο γιατὶ εἶναι πλασμένοι γιὰ τὸ δικό μου βασίλειο ποὺ τὸ λένε Κόλαση. Ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος ποὺ μὲ λέγανε μία φορὰ Ἑωσφόρο, δηλαδὴ Αὐγερινό, καὶ τώρα μὲ λένε Σατανᾶ. Ἀπὸ τὸ πεῖσμα μου γκρεμίσθηκα, γιατὶ θέλησα νὰ στήσω τὸν θρόνο μου πιὸ πάνω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Μὰ δὲν μετάνοιωσα, γιατὶ ἂν μετάνοιωνα θὰ γινόμουν σκλάβος, σὰν κι αὐτούς, ποὺ εἶναι γεννημένοι γιὰ νὰ κάθουνται μέσα στὴ μάντρα τοῦ Παραδείσου. Ἔτσι κι ἐσύ, θὰ ματώνεσαι καὶ θὰ κατρακυλᾶς στὴ λάσπη τὴν ὥρα ποὺ θαρρεῖς πὼς ἔγινες ἀφέντης τοῦ κόσμου, μὰ δὲν θὰ σκύψεις τὸ κεφάλι σου. Γιατὶ ἐγὼ εἶμαι «ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος» με τὶς πολλὲς βόλτες στὸ μακρὺ κορμί μου, κι ἂν γλυτώσεις ἀπὸ τὴ μιά, σὲ σφίγγω μὲ τὴν ἄλλη καὶ σὲ ξαναφέρνω στὸ θέλημά μου. Ἐγὼ θὰ παλεύω ἕως τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου.

Θέλω νὰ σ ̓ ἔχω παντοτεινὰ στὴν προσταγή μου, καὶ στὸ τέλος θὰ μὲ φχαριστήσεις, γιατὶ θὰ νικήσουμε μία μέρα, καὶ θὰ κάνουμε τὸν κόσμο ὅπως τὸν θέλουμε ἐμεῖς, κι ὄχι ὅπως τὸν θέλησε Αὐτὸς ποὺ σοῦ εἶπε νὰ μὴν φᾶς ἀπὸ τὸ ἁψὺ τὸ δέντρο μου, παρὰ νὰ θρέφεσαι ἀπὸ τὸ μαλαχτικὸ δέντρο τῆς Ζωῆς, ποὺ τὰ φύλλα του τ ̓ ἀργοσαλεύει εἰρηνικὰ τὸ ἥμερο ἀγέρι τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς ἁπλότητας, καὶ δὲν τὰ ταράζει ποτὲς ὁ ἀνεμοστρίφουλας τῆς ἀλαζονείας καὶ τῆς παρακοῆς, ποὺ ἀναμαλλιάζει τὸ δέντρο τῆς Γνώσης, τὸ δέντρο τὸ δικό μου...».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστικά Ανθη» του Φώτη Κόντογλου, Εκδόσεις: Αστήρ – Παπαδημητρίου

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/logos/duo-dendra

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το είχαμε γράψει από την αρχή ότι η επιβολή των μνημονίων και της οικονομικής και ψυχολογικής εξόντωσης του ελληνισμού σε Ελλάδα στην αρχή και στην συνέχεια στην Κύπρο, είχε σαν ένα βασικό στόχο το γενικό ξεπούλημα όλων των εθνικών θεμάτων. Δυστυχώς τώρα επαληθευόμαστε με τον πιο τραγικό τρόπο. Η Κυπριακή Δημοκρατία παύει πλέον να είναι Κυπριακή Δημοκρατία, παύει να είναι ανεξάρτητο κράτος ισότιμο μέλος της Ευρώπης και γίνεται ελληνοκυπριακή κοινότητα που έχει τα ίδια δικαιώματα με το κατοχικό ψευδοκράτος και κατά συνέπεια μοιράζεται, (και με αμερικανική εντολή), και τα ίδια οφέλη από τα ενεργειακά κοίτασμα που βρίσκονται στην κυπριακή ΑΟΖ.

Αυτός που με περισσό στόμφο διαβεβαίωνε τους Κύπριους πριν από τις προεδρικές εκλογές ότι δεν θα υπέγραφε το μνημόνιο της οικονομικής καταστροφής της μεγαλονήσου, αυτός που έπαιζε θέατρο με εκείνο τον ανεκδιήγητο υπουργό του των οικονομικών όταν τον έστελνε στη Μόσχα δήθεν για να διαπραγματευτεί βοήθεια που θα τον γλύτωνε από την Ευρωπαϊκή εξόντωση, αυτός, ο Ανα(ν)αστασιάδης, θα είναι αυτός που θα θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε συνεργασία με τους ελληνόφωνους προδότες των Αθηνών, με αυτούς που εξόντωσαν την Ελλάδα, με αυτούς που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αλήθεια θα αφήσουμε έτσι να περάσει αυτή η τρομερή προδοσία ; Θα αφήσουμε έτσι να θαφτεί με αυτό τον πιο κυνικό τρόπο το κυπριακό, το κυπριακό που γι’ αυτό ο Τάσος Παπαδόπουλος έδωσε την ψυχή του, το κυπριακό που γι’ αυτό οι Σολομός και Ισαάκ έπεφταν δολοφονημένοι εν ψυχρώ από τις κατοχικές τουρκικές σφαίρες ;

Υπάρχουν ακόμα Έλληνες σε αυτή την χώρα ; Που είναι οι αξιωματικοί που ορκίστηκαν να υπερασπίζονται την πατρίδα ; Που είναι οι διανοούμενοι αυτού του τόπου ; Οι ακαδημαϊκοί, οι δικαστές, η εκκλησία που έχει πιει το αμίλητο νερό ; Αυτή είναι η ελληνική εκκλησία που ήταν πάντα στην πρώτη έπαλξη για την υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων ; Που είναι οι δημόσιοι άντρες που ορίστηκαν να υπερασπίζονται την εθνική μας ταυτότητα ; Παραδόθηκαν όλα σε δυο διοπτροφόρους προδότες που ξεπουλούν το κυπριακό για να κρατηθούν στις καρέκλες τους ;

Αυτή είναι Ελλάδα του 2014 ; Αυτή είναι η Ελλάδα που σε λίγα χρόνια θα έχει τη επέτειο των διακοσίων χρόνων από την εγερτήριο επανάσταση του 1821 ; Άραγε θα υπάρχει μέχρι τότε η Ελλάδα ; Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση, διακόσια χρόνια μετά το αίμα που χύθηκε από τους ήρωες του 21, ο τόπος αυτός θα είναι μια θλιβερή ανάμνηση, θα είναι γεμάτος μουσουλμανικούς μιναρέδες και μια ελληνογενή μειονότητα που θα πασχίζει να διασωθεί από τις αλλεπάλληλες συμφορές και προδοσίες. Εκεί μας οδηγούν! Εκατομμύρια φανατικοί μουσουλμάνοι θα κάνουν το τελικό γιουρούσι και τότε δεν θα μπορεί τίποτα να μας σώσει! Η προδοσία του Κυπριακού είναι η αρχή. Θα ακολουθήσει το μακεδονικό, το Αιγαίο και στο τέλος ότι θα απομείνει θα γίνει παρανάλωμα της γερμανικής βουλιμίας. Τότε θα λέμε πως κάποτε υπήρξε μια ιστορική Ελλάδα και οι Έλληνες θα είναι αντικείμενο ιστορικής μελέτης. Όσοι Έλληνες θα έχουν απομείνει εδώ, γιατί οι άλλοι θα έχουν ήδη φύγει από το καράβι που το βούλιαξαν

Αυτό είναι το μέλλον μας ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Δύο δημοσιεύματα σε μεγάλη καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών, (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 18.12.2013), μας προβλημάτισαν ιδιαίτερα. Αναφέρονταν στη σύγχρονη ισχυρή τάση του ανθρώπου να θεοποιήσει έτι περισσότερο την τεχνολογική πρόοδο και μάλιστα της πληροφορικής.

Αποκάλυψαν μάλιστα οι συντάκτες των δημοσιευμάτων, ότι ήδη έχουν συσταθεί θρησκευτικές ομάδες, οι οποίες λατρεύουν την τεχνολογία της πληροφορίας!

Το πρώτο δημοσίευμα αναφέρεται στην θρησκειοποίηση του γνωστού παγκόσμιου κολοσσού Google, τη δημοφιλέστερη μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο. Μια ομάδα αμερικανών πιστών του διαδικτύου θεώρησαν πως επειδή η συγκεκριμένη εταιρεία παρέχει κάθε είδους πληροφορία στους χρήστες, είναι παντογνώστης, όπως ο Θεός και γι’ αυτό άρχισαν να την λατρεύουν σαν Θεό! Σύστησαν την «Εκκλησία της Google»! Δείτε την πληροφορία, όπως την κατέγραψε ο συντάκτης του άρθρου κ. Κ. Παππάς: «Η νεότευκτη ‘Εκκλησία της Google’ θεωρεί, ότι η ηλεκτρονική μηχανή που τα ‘ξέρει όλα’ είναι ό, τι πιο κοντά στον αληθινό Θεό, το μεγαλύτερο βήμα δηλαδή, που έκανε ποτέ η ανθρωπότητα στην άμεση και διαισθητική προσέγγιση του υπερτάτου όντος. Και όχι μόνον αυτό αλλά, με αιχμή του λατρευτικού δόγματος τον ‘φωτεινό παντογνώστη’ της Google, οι πιστοί θεωρούν ότι η θεϊκότητα της μηχανής αναζήτησης είναι αναντίρρητη και σαφώς πιο έκδηλη από κάθε ενσάρκωση του θεού στα παραδοσιακά δόγματα»! Το δεύτερο δημοσίευμα είναι συναφές. Ένας 20χρονος φοιτητής δημιούργησε την «Εκκλησία του Κοπιμισμού» (από το copy, αντίγραφο), η οποία διαδόθηκε αστραπιαία και μάλιστα στη Σουηδία εγκρίθηκε από την κυβέρνηση ως γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία! Σύμφωνα με τον αρθρογράφο: «Κοπιμισμός σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει αντιγραφισμός. Βασικό του δόγμα είναι η ιερότητα της ανταλλαγής, της αντιγραφής αρχείων και πληροφοριών μέσω του διαδικτύου»! Κατά τους οπαδούς του κοπιμισμού «η πληροφορία είναι το δομικό στοιχείο των πάντων» και επομένως και τα μηχανήματα, τα οποία διακινούν την πληροφορία, πρέπει και αυτά να λατρεύονται ως θεοί.

Διαβάζοντας όλα αυτά, ενθυμούμεθα τον λόγο του αποστόλου: «έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται» (Β΄Τιμ.4,3-4). Οι παρά πάνω λόγοι του αποστόλου επαληθεύονται πλήρως στην εποχή μας. Ζούμε χωρίς αμφιβολία σε καιρούς πρωτοφανούς αποστασίας, στην οποία η υγιαίνουσα διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας απορρίπτεται, υβρίζεται και διαστρέφεται από τον σύγχρονο άνθρωπο, ενώ με πολλή ευκολία και προθυμία είναι έτοιμος να δεχθεί κάθε πλάνη και αίρεση, μέχρι και παιδαριώδεις μύθους, που προκαλούν την θυμηδία και τον γέλωτα, όπως στην προκειμένη περίπτωση των νεοφανών αυτών «Εκκλησιών». Παράλληλα τέτοιου είδους φαινόμενα αναδεικνύουν την ανείπωτη τραγωδία του σημερινού ανθρώπου. Το μέγεθος του πνευματικού του σκοτασμού, που τον καθιστά αδύναμο να διακρίνει την στοιχειώδη αλήθεια, ότι τόσο η Google, όσο και οι μηχανές διακινήσεως πληροφοριών, είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, «έργα χειρών ανθρώπων», ανίκανα να σώσουν τον άνθρωπο από την φθορά και τον θάνατο, ανίκανα να τον λυτρώσουν από την αμαρτία και να πληρώσουν το υπαρξιακό του κενό, το οποίο είναι αδύνατο να γεμίσει με τα ξυλοκέρατα της τεχνολογίας.

Με τις εν λόγω «Εκκλησίες» μια νέου είδους ειδωλολατρία έρχεται να προστεθεί στον ατελείωτο κατάλογο των συγχρόνων ειδώλων της εποχής μας,ίσως πιο χυδαία και επικίνδυνη από τη παλιά. Τα είδωλα της σύγχρονης ειδωλολατρίας δεν είναι τα φυσικά φαινόμενα και τα στοιχεία του φυσικού μας κόσμου, τα οποία είναι δημιουργήματα του αληθινού Θεού, αλλά η ανθρώπινη λογική και τα δημιουργήματά του, οι μηχανές!

Καλούμε τους αδελφούς μας Χριστιανούς να συνειδητοποιήσουν τη σχετικότητα των ανθρωπίνων έργων, όπως η τεχνολογία και ιδιαιτέρως η πληροφορική, και να την χρησιμοποιούν ως χρήσιμο εργαλείο και όχι ως οντολογική εξάρτιση από αυτή. Η νέα ειδωλολατρία της τεχνολογίας είναι προφανώς το σύγχρονο επικίνδυνο τέχνασμα του διαβόλου, να αλώνει ψυχές!

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Εν Πειραιεί τη 6η Φεβρουαρίου 2014

Ο υπεύθυνος

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος.

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/02/blog-post_5554.html

«...Έχεις όμως και τρίτη οδό μετάνοιας. Κι ανέφερα πολλές οδούς μετάνοιας, για να σου κάνω με την ποικιλία των οδών εύκολη τη σωτηρία. Ποιά είναι αυτή η τρίτη οδός;  Η ταπεινοφροσύνη. Έχε ταπεινό φρόνημα και εξάλειψες το πλήθος των αμαρτιών. Έχεις και γι᾽ αυτήν απόδειξη από τη θεία Γραφή, από την ανάγνωση της παραβολής του Τελώνη και του Φαρισαίου (Λουκα 18, 10 εε. ). Ανέβηκαν, λέγει, ο Φαρισαίος και Τελώνης στο ναό να προσευχηθούν και άρχισε ο Φαρισαίος ν᾽ απαριθμεί τις αρετές του. Εγώ δεν είμαι, λέγει, αμαρτωλός όπως όλος ο κόσμος, ούτε όπως αυτος ο Τελώνης. Άθλια και ταλαίπωρη ψυχή, όλη την οικουμένη την καταδίκασες, γιατί λύπησες και τον πλησίον σου; Δεν σού άρκεσε η οικουμένη, κι έφτασες να καταδικάσεις και τον Τελώνη; Όλους λοιπόν τους κατηγόρησες και δεν λυπήθηκες ούτε τον ένα αυτον άνθρωπο. «Δεν είμαι εγώ όπως όλος ο κόσμος, ούτε όπως αυτος ο Τελώνης: Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, δίνω το δέκατο από τα υπάρχοντα μου στους φτωχούς.» Είπε λόγια αλαζονικά. Άθλιε άνθρωπε, καλά όλη την οικουμένη την καταδίκασες, γιατί κατηγόρησες και τον πλησίον σου Τελώνη; Δεν χόρτασες με την κατηγορία της οικουμένης, αλλά κατέκρινες κι εκείνον που ήταν μαζί σου;

Τί έκαμε λοιπόν ο Τελώνης; Όταν τ᾽ άκουσε αυτά δεν είπε: «Συ ποιός είσαι που λες αυτά εναντίον μου; Από πού γνωρίζεις το βίο μου; Δεν έμεινες μαζί μου. Δεν ζήσαμε μαζί. Γιατί υπερηφανεύεσαι τόσο πολύ; Ποιός είναι μάρτυρας των δικών σου αγαθοεργιών; Γιατί παινεύεις τον εαυτό σου; Γιατί κάνεις χάρη στον εαυτό σου;» Όμως τίποτε απ' αυτά δεν είπε ο Τελώνης, αλλ᾽, αφού έσκυψε, προσκύνησε και είπε: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό», και με την ταπεινοφροσύνη που έδειξε ο Τελώνης δικαιώθηκε. Αντίθετα ο Φαρισαίος κατέβηκε από το ναό στερημένος τη δικαίωση, ενώ ο Τελώνης κατέβηκε πετυχαίνοντας τη δικαίωση. Κι έτσι τα λόγια νίκησαν τα έργα. Γιατί ο ένας έχασε τη δικαίωση από τα έργα, ενώ ο άλλος με τον ταπεινό λόγο και λογισμό πέτυχε τη δικαίωση. Αν και βέβαια ούτε ταπεινοφροσύνη ήταν εκείνο. Γιατί ταπεινοφροσύνη είναι όταν κανείς, ενώ είναι μεγάλος, ταπεινώνει τον εαυτό του. Αυτό που είπε ο Τελώνης δεν ήταν λόγος ταπεινοφροσύνης, αλλά ήταν η αλήθεια. Γιατί ήταν αληθινά τα λόγια. Ήταν πραγματικά αμαρτωλός. 
Πραγματικά πες μου, τι υπάρχει χειρότερο από τον Τελώνη; Είναι πραγματευτής ξένης σοδειάς, και μοιράζεται ξένους κόπους. Και τον κόπο βέβαια δεν τον προσέχει, ενώ το κέρδος το μοιράζεται. Ώστε η αμαρτία του Τελώνη είναι η χειρότερη. Γιατί τίποτε άλλο δεν είναι ο Τελώνης, παρά σκέτος εκβιασμός. Εκβιασμός χωρίς φόβο, αμαρτία νόμιμη, εύσχημη πλεονεξία. Πραγματικά τι υπάρχει χειρότερο από τον Τελώνη που κάθεται στο δρόμο και τρυγάει τους ξένους κόπους; Όταν είναι η ώρα των κόπων, καμιά φροντίδα εκ μέρους του, όταν όμως φτάνει η στιγμή του κέρδους, από εκείνα που δεν κόπιασε παίρνει τη μερίδα. Ώστε, εάν ο Τελώνης, ενώ ήταν αμαρτωλός, πέτυχε τόση μεγάλη δωρεά με την ταπεινοφροσύνη του, πόσο πιο μεγάλη δεν θα επιτύχει εκείνος που είναι ενάρετος και ζει ταπεινά; Ώστε, αν εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου και ταπεινωθείς, γίνεσαι δίκαιος. Θέλεις να μάθεις και ποιός είναι ταπεινόφρονας; Πρόσεχε τον Παύλο τον δάσκαλο της οικουμένης, τον πνευματικό ρήτορα, το σκεύος της εκλογής, το λιμάνι το ακύμαντο, τον πύργο τον ασάλευτο, εκείνον που με το μικροκαμωμένο σώμα του περικύκλωνε την οικουμένη και σάν κάποιος φτερωτός περιέτρεξε αυτήν. Πρόσεχε εκείνον που έχει ταπεινό λογισμό, τον αμαθή και φιλόσοφο, τον φτωχό και πλούσιο. Εκείνον ονομάζω πραγματικό ταπεινόφρονα, εκείνον που υπέμεινε αμετρήτους κόπους, που έστησε αμέτρητα τρόπαια κατά του διαβόλου, που κήρυττε και έλεγε «η χάρη Του προς εμένα δεν ήταν χωρίς αποτέλεσμα, αλλά περισσότερο απ᾽ όλους κοπίασα» (Α' Κορ. 15, 10). Εκείνος που υπέμεινε φυλακές και πληγές και μαστιγώματα, εκείνος που σαγήνευσε μ᾽ επιστολές την οικουμένη, εκείνος που κλήθηκε με ουράνια φωνή. Εκείνος ταπεινοφρονεί, λέγοντας:«Γιατί εγώ είμαι ο πιό ασήμαντος απ᾽ όλους τους αποστόλους, και δεν είμαι ικανός να ονομασθώ απόστολος» (Α' Κορ. 15, 9).
Είδες μέγεθος ταπεινοφροσύνης, είδες τον Παύλο που ταπεινοφρονεί, που ονομάζει ελάχιστο τον εαυτό του; Γιατί λέγει, «εγώ είμαι ο πιό ασήμαντος από τους αποστόλους, και δεν είμαι ικανός να ονομασθώ απόστολος». Γιατί αυτό πραγματικά είναι ταπεινοφροσύνη, το να ταπεινώνεται σ᾽ όλους και να ονομάζει τον εαυτό του ελάχιστο...»
 
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, απόσπασμα από την ομιλία Β', περί μετανοίας

ΠΗΓΗ: Άγια Μετέωρα

Συνταγματικά προβλήματα διαπίστωσε σχεδόν ομόφωνα η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, από την εφαρμογή της περικοπής των αποδοχών των ενστόλων, όλων των σωμάτων, κατ’ εφαρμογή του μνημονίου

Με το σκεπτικό ότι οι ένστολοι ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του κράτους και κατα συνέπεια χρήζουν ειδικής προστασίας και μεταχείρισης σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους του Δημοσίου, το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε ως αντισυνταγματική την απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών για περικοπή των δαπανών τους. Κατά συνέπεια, κρίνονται ως αντισυνταγματικές οι περικοπές των αποδοχών για το διάστημα που ήταν σε ισχύ η απόφαση του υπουργείου Οικονομικών, δηλαδή οι περικοπές στις αποδοχές που έγιναν από την 1η Αυγούστου 2012 για όλους τους ένστολους και όλα τα Σώματα.

Η συγκεκριμένη υπουργική απόφαση που εκδόθηκε στο πλαίσιο του Ν. 4093/2012 του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής προσαρμογής για την τριετία 2013-2016 (Μνημόνιο ΙΙ) προβλέπει πέρα από τις περικοπές στις αποδοχές των εν ενεργεία στρατιωτικών, αστυνομικών, λιμενικών, κ.λπ., την υποχρέωση επιστροφής των αποδοχών που είχαν ήδη καταβληθεί σε αυτούς αναδρομικά από την 1η Αυγούστου 2012.

Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί.

Ενώσεις όλων των σωμάτων ενστόλων είχαν καταθέσει στις αρχές του 2013 προσφυγές στο ΣτΕ κατά του μνημονίου και της αναδρομικής επιστροφής των αποδοχών τους η οποία ίσχυσε από την 1η Αυγούστου 2012. Στη σχετική προσφυγή είχε υποστηριχθεί ότι με τις συγκεκριμένες περικοπές των αποδοχών τους, υφίστανται παραβίαση της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας, καθώς αυτές υπερβαίνουν το όριο πέραν του οποίου είναι συνταγματικά ανεκτές, υποστηρίζοντας έτσι ότι η παραβίαση αφορά το άρθρο 25 του Συντάγματος στο οποίο προβλέπεται ότι η εκπλήρωση του χρέους της εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης επιβάλλει ισομερή κατανομή των βαρών για όλους τους πολίτες.

Επίσης, οι ένστολοι υποστηρίζουν ότι η παραβίαση αφορά και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο δικαίωμα σε δίκαιη αμοιβή το οποίο κατοχυρώνεται από το άρθρο 4 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και στο Συνταγματικό δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Η 4η Φεβρουαρίου 2014 καταγράφεται ως μια από τις χειρότερες μέρες στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τη μέρα αυτή πέρασε με μεγάλη πλειονοψηφία ψήφισμα υπέρ της επιβολής ως φυσιολογικής της νοοτροπίας και της ηθικής των ομοφυλοφίλων στους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Η ίδια μέρα καταγράφεται ως ημέρα ντροπής για την Ελλάδα της παράδοσης και των αξιών, αφού ούτε ΕΝΑΣ από τους 22 ευρωβουλευτές της δεν βρέθηκε να καταψηφίσει το ψήφισμα!

         Το ψήφισμα έχει τον τίτλο " Χάρτης πορείας της ΕΕ κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου". Προετοιμάσθηκε από την Αυστριακή ευρωβουλευτή της Ομάδας των Πρασίνων Ούλρικε Λούνατσεκ, με την υποστήριξη του ισχυρότατου στις Βρυξέλλες λόμπι των ΛΟΑΔΔ (λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφιφυλοφίλων, διεμφυλικών (τρανσέξουαλ) και διαφυλικών) ατόμων. Με βάση το ψήφισμα η ομάδα των ΛΟΑΔΔ ξεχωρίζει από όλες τις άλλες ομάδες πολιτών και αποκτά ιδιαίτερα προνόμια. Πέραν δηλαδή του γενικού πλαισίου περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε ευρωπαίου πολίτη με το ψήφισμα ζητείται η ιδιαίτερη μέριμνα για την "προαγωγή και προστασία της άσκησης όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων από τα ΛΟΑΔΔ".

         Για να περάσει η επιβολή στην Ευρώπη ως φυσικής και φυσιολογικής της συμπεριφοράς των ΛΟΑΔΔ με το ψήφισμα ζητείται η Ευρ. Επιτροπή "να δημιουργήσει ειδικά προγράμματα για τη νεολαία και την εκπαίδευση" και "να διευκολύνει την ανταλλαγή ορθών πρακτικών (Σημ.;;;;) μεταξύ των κρατών μελών στους τομείς της νεολαίας και της εκπαίδευσης…". Ήδη στη Γαλλία και εν ονόματι των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων συζητείται στο μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία να προστεθεί και η διδασκαλία της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικής συμπεριφοράς. Ζητείται ακόμη στο ψήφισμα να διασφαλίζεται ο σεβασμός στις "παρελάσεις υπερηφανείας" των ΛΟΑΔΔ (Σημ. Έτσι ονομάζονται τα gay pride και gay parade). Ακόμη ζητείται να επεκταθεί και στα ΛΟΑΔΔ η απόφαση του Συμβουλίου για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου και να συμπεριληφθεί ως άλλη μορφή εγκλημάτων η κριτική για την ομοφυλοφιλία, με την αιτιολογία ότι αποτελεί "πρακτική υποκίνησης μίσους για λόγους προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου". Με το ίδιο ψήφισμα τα κράτη μέλη της ΕΕ καλούνται "να θεσπίσουν ποινική νομοθεσία που να απαγορεύει την υποκίνηση μίσους λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου". Οι σκοταδιστικές αυτές απαγορεύσεις και το αίτημα για ποινικοποίηση της άποψης σε βάρος της ομοφυλοφιλίας ζητούνται γιατί, κατά το ψήφισμα, "ο όποιος περιορισμός στην επιβολή των απόψεων των ΛΟΑΔΔ ( λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφιφυλοφίλων, διεμφυλικών - τρανσέξουαλ και διαφυλικών) ατόμων παραβιάζει τις αξίες στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση". Πού κατάντησαν οι "αξίες" της Ευρώπης…Ξεχνιούνται όλοι οι μεγάλοι σοφοί της, ξεχνιέται η χριστιανική παράδοσή της, παραλείπονται και πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων ακόμη και οι φιλόσοφοι του διαφωτισμού και ένας πλέον κυριαρχεί, ο μαρκήσιος ντε Σαντ με τις διαστροφές του….Αυτού πλέον είναι οι κυρίαρχες αξίες της Ευρώπης, ντυμένες με ένα περιτύλιγμα πομπωδών λέξεων, κενών περιεχομένου. Αυτές οι απόψεις του ντε Σαντ θεωρούνται "προοδευτικές" (;;;) και επιδιώκεται η γενική και βίαιη επιβολή τους στην Ευρώπη.

         Ενδεικτική της τάσης υπέρ των ομοφυλοφίλων στην ΕΕ είναι και η Γνωμοδότηση της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων. Σ’ αυτήν η εν λόγω Επιτροπή «υπογραμμίζει ότι θα πρέπει να παρέχονται στα άτομα ΛΟΑΔΜ επιλογές όσον αφορά την αναπαραγωγή και υπηρεσίες που αφορούν τη γονιμότητα, σε πλαίσιο που δεν θα εισάγει διακρίσεις». Επίσης «ζητεί από τα κράτη μέλη να αναγνωρίζουν, σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ (Σημ.;;;;;;), όλες τις μορφές γάμου, συμφώνων συμβίωσης και γονικής ιδιότητας που έχουν συναφθεί αλλού και αφορούν ανθρώπους που κατοικούν ή εργάζονται εντός των συνόρων τους και καλεί την Επιτροπή να λάβει μέτρα κατά των κρατών μελών που δεν συμμορφώνονται». Ακόμη «ζητεί από τα κράτη μέλη να διαφαλίσουν την πρόσβαση των μόνων γυναικών και των λεσβιών σε θεραπείες γονιμότητας, υποβοηθούμενη αναπαραγωγή»....

Πώς ψήφισαν οι Έλληνες και οι άλλοι ευρωβουλευτές

         Είναι ντροπή για τους Έλληνες ευρωβουλευτές και για όλους τους άλλους που έριξαν θετική ψήφο στην επιβολή της ομοφυλοφιλίας ως κάτι του ισότιμου και ισάξιου με την φυσιολογική και φυσική κατάσταση του ανθρώπου, που πρέπει μάλιστα να περάσει και στα σχολεία…Επί 642 παρόντων ευρωβουλευτών 394 (61%) έδωσαν θετική ψήφο στο ψήφισμα, 176 (27%), προς τιμήν τους, το καταψήφισαν και 72 (11%) έριξαν λευκό. Από τους 22 Έλληνες ευρωβουλευτές 13 έδωσαν θετική ψήφο, 4 έριξαν λευκό και 5 ήσαν απόντες από τη ψηφοφορία.

Από τις ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ετάχθη κατά του ψηφίσματος, με το επιχείρημα ότι τα θέματα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, καθώς και το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας και συμπεριφοράς είναι θέματα που αφορούν τα εθνικά κράτη και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς επίσης ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν όλους τους πολίτες και δεν μπορούν να διασπώνται στις διάφορες ομάδες και τις ιδιαιτερότητες της κάθε μιας. Τη γραμμή του ΕΛΚ δεν ακολούθησαν οι Έλληνες ευρωβουλετές της Νέας Δημοκρατίας, που ψήφισαν υπέρ των ομοφυλοφίλων!. Αντίθετα την ακολούθησαν και καταψήφισαν το ψήφισμα οι περισσότεροι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, οι Γάλλοι του Κόμματος του κ. Σαρκοζί UMP, και οι Αγγλοι, μέλη του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος. Αυτοί είναι λιγότερο "προοδευτικοί" από τους Έλληνες ευρωβουλευτές…Επίσης, ανεξάρτητα από Κόμμα, καταψήφισε το ψήφισμα η μεγίστη πλειονοψηφία των Πολωνών και των Ούγγρων ευρωβουλευτών, που πράγματι πιστεύουν στις ευρωπαϊκές αξίες. Κατά του ψηφίσματος ετάχθη και η δεξιά ομάδα "Ευρώπη της Ελευθερίας και Δικαιοσύνης", αλλά οι Έλληνες ευρωβουλευτές του ΛΑΟΣ, που ανήκουν σ' αυτήν, δεν ακολούθησαν την γραμμή της.

Υπέρ του Ψηφίσματος τάχθηκαν το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, η Αριστερά, οι Πράσινοι, και οι Φιλελεύθεροι. Πού κατάντησε η αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία. Εγκατέλειψαν τις αρχές των ιδρυτών τους, που οραματίζονταν μια κοινωνία προοδευτική, με αξίες και κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη και χωρίς να έχουν πια τίποτε άλλο να προωθήσουν ακολουθούν το κίνημα των ομοφυλοφίλων, για μια "προοδευτική" κοινωνία, όπως τα ΛΟΑΔΔ επιδιώκουν να την διαμορφώσουν…

Για την ιστορία οι Έλληνες ευρωβουλετές ψήφισαν ως ακολούθως το Ψήφισμα για τους ομοφυλόφιλους:

Από τους οκτώ ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι έξι ( Κρ. Αρσένης, Σπ. Δανέλλης, Μαρ. Κοππά, Α. Ποδηματά, Συλβ. Ράπτη, Γ. Σταυρακάκης) ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος και δύο ( Δημ. Δρούτσας και Χρ. Παλιαδέλη) απουσίασαν από την ψηφοφορία.

Από τους οκτώ βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, που είχαν επιλεγεί από τον τότε αρχηγό Κ. Καραμανλή και είχαν εκλεγεί ( Σημ. Μετά την εκλογή του κ. Σαμαρά αποχώρησε ο συνεργάτης της κας Ντ. Μπακογιάννη Θεόδ. Σκυλακάκης και εντάχθηκε στην ομάδα των Φιλελευθέρων) οι τέσσερις ψήφισαν υπέρ των ομοφυλοφίλων (Γ.Κουμουτσάκος, Ρόδη Κράτσα - Τσαγκαροπούλου, Κων. Πουπάκης και Θεόδ. Σκυλακάκης), μία, η κα Μαρ. Γιαννάκου, ψήφισε λευκό και τρεις (Γ. Παπανικολάου, Γ. Παπαστάμκος και Ι. Τσουκαλάς) απουσίασαν από την ψηφοφορία. Στην πενταετή θητεία τους και στην πιο κρίσιμη ώρα ζυγίστηκαν όλοι τους και βρέθηκαν λειψοί. Η ψηφοφορία αυτή ήταν η πιο κρίσιμη από όλες όσες συμμετέσχον, γιατί αφορούσε την ψυχή της Ευρώπης, το μέλλον της. Γι' αυτό και ό, τι άλλο κι αν έχουν κάνει σε επίπεδο κοινωνικό ή εθνικό γκρεμίστηκε με την ψήφο τους αυτή, που ήταν και αντίθετη με τη γραμμή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Η Νέα Δημοκρατία αλήθεια, σε κεντρικό επίπεδο, τι λέγει για την ψήφο των βουλευτών της; Αν το θέμα περάσει έτσι και πεταχτεί στα σκουπίδια, τότε πάει να πει ότι εξελίχθηκε και αυτή σε Κόμμα που συμβαδίζει με τις απόψεις του ντε Σαντ…Και τότε είναι σαν να διώχνει όσους ψηφοφόρους δεν συμφωνούν με τον Γάλλο μαρκήσιο.

Ο κ. Νικ. Χουντής του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε υπέρ των ομοφυλοφίλων, αφού ακολουθεί στο θέμα αυτό την "προοδευτικότητα" του Κόμματός του και της Αριστερής ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου. Οι δύο βουλευτές του ΚΚΕ (Χαρ. Αγγουράκης και Γ. Τούσσας), παρά τη γραμμή της Αριστεράς, ακολούθησαν την γραμμή του ΚΚΕ και έριξαν λευκό. Αντίθετα οι δύο ευρωβουλετές του ΛΑΟΣ δεν ακολούθησαν τη γραμμή της ομάδας που ανήκουν και η μεν κα Νίκη Τζαβέλλα ψήφισε υπέρ των ομοφυλοφίλων, ο δε κ. Νικ. Σαλαβράκος έριξε λευκή ψήφο.

Για την ιστορία να σημειωθεί ότι το Ψήφισμα δεν έχει υποχρεωτική ισχύ για τα κράτη μέλη, όμως δείχνει την ηθική στάση που υπάρχει στα απερχόμενα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου. Είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της παρακμής της Ευρώπης. Επίσης ότι από τα 28 κράτη μέλη μόνο τα δέκα ( Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμ. Βασίλειο, Ισπανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Κροατία, Μάλτα και Πορτογαλία) έχουν θεσπίσει πολιτικές υπέρ των ομοφυλοφίλων και σε ορισμένες από αυτές υπάρχει έντονη η αντίδραση της κοινής γνώμης.

Αντιδράσεις

Μεταξύ των πρώτων που αντέδρασαν στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ομοφυλοφιλία ήταν ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ενώσεων Καθολικών Οικογενειών στην Ευρώπη Αντουάν Ρενάρ. Στην αρχή της δήλωσης του έθεσε το ερώτημα στους ευρωβουλευτές « η ιδιωτική σεξουαλική ζωή μπορεί να αποτελεί κριτήριο για τις πολιτικές της ΕΕ;» Ο ίδιος απαντά αρνητικά και προσθέτει: « Η ΕΕ οφείλει να εξασφαλίζει σε όλους τους πολίτες να απολαμβάνουν τα θεμελιώδη δικαιώματα... Όποιες κι αν είναι οι ιδιωτικές επιλογές στον τομέα της σεξουαλικότητας, τα θεμελιώδη δικαιώματα είναι ίδια για όλους....Στην ουσία το ψήφισμα παρεμβαίνει στους τομείς που αφορούν αποκλειστικά τις αρμοδιότητες των κρατών μελών, σύμφωνα με το οικογενειακό τους δίκαιο, και όχι της ΕΕ».

Από την πλευρά τους οι Πολωνοί επίσκοποι σε εγκύκλιο τους προς τον Πολωνικό λαό τονίζουν την αξία της οικογένειας, ως θεμελίου για την ψυχική ισορροπία και την φυσιολογική ανάπτυξη του ανθρώπου και καταδικάζουν την κατασκευή της ιδεολογίας του φύλου, που επιδιώκει να υποκαταστήσει τη φύση και την πραγματικότητα.

Επίσης ο Λέο Βαν Ντόεσμπουργκ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Χριστιανικής Πολιτικής Κίνησης, θεωρεί ότι με το ψήφισμά του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «επιχειρεί να δημιουργήσει μια καινούργια στρατηγική θεμελιωδών δικαιωμάτων σύμφωνα με τα ειδικά δικαιώματα και προνόμια μιας ομάδας πολιτών, λόγω της προσωπικής και σεξουαλικής τους συμπεριφοράς». Ο κ. Ντόεσμπουργκ τονίζει ότι η Ευρώπη χρειαζεται δικαιώματα για όλους και όχι για ορισμένους, που θα οδηγήσουν σε κοινωνία πολιτών δύο τάξεων, των ομοφυλόφιλων «πατρικίων» και των άλλων «πληβείων». Τέλος επικρινει το Ευρ. Κοινοβούλιο ότι ψήφισε χωρίς συζήτηση στην Ολομέλεια και ότι όλο το ψήφισμα στηρίζεται στην ιδεολογία του λόμπι των ομοφυλόφιλων και δεν έχει καμία επιστημονική ή ηθική βάση.-

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2014/02/blog-post_1286.html

Η οικονομική κρίση που μας ταλανίζει επί τριετία δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με νηφαλιότητα με μείζονα προβλήματα. Ένα από αυτά είναι η ταυτότητά μας. Μέχρι πρότινος οι κρατούντες πρόβαλλαν με υπερηφάνεια την εθνική μας συνοχή, αν και δεν είχαν περάσει πολλές δεκαετίες από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου!

Είναι άραγε η φυλετική καθαρότητα ο κυριότερος παράγων της συνοχής; Η απάντηση υπήρξε καταφατική κατά το παρελθόν, όταν στη δυτική Ευρώπη εκδηλώθηκε έξαρση του εθνικισμού, ο οποίος ως πανώλης εισέβαλε στη Βαλκανική και επέφερε μύρια όσα δεινά στις εν τω γεννάσθαι μετά από μακραίωνη δουλεία χώρες αυτής. Ο εικοστός αιώνας σημαδεύτηκε από την κοινωνικοπολιτική αντιπαράθεση των ιδεολογιών και των οπαδών αυτών. Αυτή την αντιπαράθεση πληρώσαμε πανάκριβα με τον εμφύλιο, που ανέφερα στην εισαγωγή του άρθρου. Τώρα πλέον έχουμε εισέλθει στη μεταϊδεολογική εποχή. ΟΙ πολίτες φαίνονται αποκαμωμένοι και πρόθυμοι να υποταχθούν στα κελεύσματα της «νέας τάξης πραγμάτων», η οποία δείχνει να θριαμβεύει στον διμέτωπο αγώνα της κατά των θρησκευτικών πίστεων και των πατρίδων! Υπό τις συνθήκες αυτές έχει άραγε νόημα να γίνεται λόγος περί εθνικής συνοχής και περί εθνικής ταυτότητας; Ο πλανήτης μας έχει γίνει πλέον ένα χωριό με την ταχύτατη διακίνηση κατακλυσμού πληροφοριών και ο κοσμοπολίτικος διεθνισμός έχει θέσει στο περιθώριο τα εθνικά ονόματα!

Εκείνο που συνήθως αποφεύγουμε να θέσουμε ως ερώτημα είναι: Πόσο ικανοποιημένοι είμαστε από την τροπή αυτή των πραγμάτων και, εφ’ όσον δεν είμαστε, αν ελπίζουμε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και πώς; Πέρα από τους υποταχθέντες άνευ όρων και με το αζημίωτο στη λαγνεία των ψευδών συνθημάτων του συστήματος ελάχιστοι πλέον αγωνίζονται για την ανατροπή της κατάστασης δια της πολιτικής. Οι πλείστοι έχουν αποδεχθεί τη «μοίρα» τους και παλεύουν για την επιβίωση δίχως όνειρα, δίχως ελπίδα. Τί θα μπορούσε να συνεγείρει από το σκοτεινό βάραθρο της έλλειψης οράματος; Ασφαλώς η αναζήτηση νοήματος ύπαρξης.

Όλα τα κακά που μας βρήκαν ξεκινούν από την απομάκρυνσή μας από τον Θεό, η πίστη προς τον οποίο αποτελούσε την πλέον ισχυρή συνεκτική δύναμη των κοινωνιών και ιδιαίτερα της ελληνικής κοινωνίας κατά το παρελθόν. Βέβαια δεν είναι λίγοι που έχουν πεισθεί ότι τα μεγαλύτερα δεινά που βρήκαν τους λαούς στο διάβα της ιστορίας οφείλονται σε αντιπαραθέσεις θρησκευτικής ή εθνικής φύσεως. Είναι αυτό αναμφισβήτητα μεγάλη επιτυχία της νεωτερικότητας και της νέας τάξης. Όμως πίσω από την επιφανειακή εξέταση των πραγμάτων κρύβεται η μεγάλη αλήθεια: Όλες οι συγκρούσεις είχαν ως αίτια την απληστία των ισχυρών για εξουσία, χρήμα και δόξα.

Τίθεται και ένα ερώτημα: Έχει νόημα να ερευνούμε αυτά τα θέματα; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να ξεφύγει από την πορεία που φαίνεται να χαράσσει η ανθρωπότητα; Είναι το πλέον οδυνηρό ερώτημα, είναι αυτό που μετρά το μέγεθος της απελπισίας και μοιρολατρείας μας! Παλαιότερα οι άνθρωποι που είχαν αρνηθεί τον Θεό είχαν βρει κάποιο υποκατάστατο, το μέλλον, τη μόνη υπερβεβαιότητα των υλιστών (Καμύ). Τώρα πλέον δεν επείγονται να επισπεύσουν την άφιξη του μέλλοντος. Ιδεολογίες και επιστήμη φαντάζουν τόσο ανήμπορες για ριζικές μεταβολές, αφού και οι λαοί των προνομιούχων χωρών βιώνουν την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας και την αρπακτικότητα των κρατούντων.

Γιατί εμείς οι Νεοέλληνες εκδηλώσαμε τόσο ραγδαία τη μεταβολή, που μας έφερε στη δεινή σημερινή μας κατάσταση; Γιατί λησμονήσαμε τον Θεό! Τον Θεό, που σύμφωνα με τον γέρο του Μωριά έβαλε την υπογραφή του να μας ελευθερώσει και εμείς ακόμη το τάμα του έθνους δεν το εκπληρώσαμε! Βέβαια το νεοσύστατο κράτος μας έπασχε εξ αρχής από έλλειψη συνοχής. Υπήρχε χάσμα μέγα μεταξύ των κρατούντων, οι οποίοι ασκούσαν την εξουσία υπό την «κηδεμονία» των ισχυρών, και του λαού. Οι πρώτοι ήθελαν να σχηματιστεί κράτος αντίγραφο των δυτικών. Ήσαν σπουδασμένοι στην Εσπερία, είχαν ενστερνιστεί το πνεύμα των φυγάδων πριν από την άλωση της Πόλης, πους συνέστησαν την αναγεννησιακή σχολή της Φλωρεντίας, ήσαν οπαδοί του δυτικού διαφωτισμού! Περιφρονούσαν την πίστη του λαού χαρακτηρίζοντάς την προλήψεις και δεισιδαιμονίες! Ήταν αυτό που ίσως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός να υπονοεί με τον όρο «ψευτορωμαίηκο». Η δυτική κοινωνία συνταράχτηκε από το κομμουνιστικό κίνημα, το βγαλμένο από τη δυτική φιλοσοφική μήτρα, όπως και όλες ανεξαιρέτως μορφές του ολοκληρωτισμού, όμως τις συνέπειες της κοινωνικής αδικίας υπέστησαν κυρίως χώρες με ορθοδόξους λαούς με πρώτο τον ρωσικό! Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που έγραψαν ότι οι Ρώσοι πλήρωσαν για τα κρίματα τόσο της πολιτικής ηγεσίας, όσο και της διανόησης, αλλά κυρίως τα μεγάλα της διοικούσας Εκκλησίας, η οποία είχε εκκοσμικευθεί και υποταχθεί πλήρως στην τσαρική αυλή. Δυστυχώς υποταγμένη στην δυτική εξουσία υπήρξε εξ αρχής και η διοικούσα Εκκλησία στη χώρα μας με κορυφαία εκδήλωση υποτέλειας τη φυλάκιση του Παπουλάκου.

Ένας λαός δεν είναι δυνατόν να αντιστέκεται επί αιώνες χωρίς πνευματική ηγεσία που να τον στηρίζει και να τον ανακαλεί από την τάση του να λοξοδρομεί. Πάλι καλά που ο ελληνικός λαός άντεξε ως τη δεκαετία του 1950. Το τελευταίο δόλωμα, αυτό της οικονομικής ευμάρειας υπήρξε ολέθριο! Τώρα βέβαια αισθάνεται τις συνέπειες της αφροσύνης του! Πόση όμως διάθεση έχει να επιστρέψει στις ρίζες του; Πώς να ενστερνιστεί και πάλι τις αρχές της ολιγάρκειας, της ασκητικής βιωτής, της συναντίληψης προς τον πάσχοντα πλησίον, της εναπόθεσης των ελπίδων στον Θεό; Δύσκολο ασφαλώς, όχι όμως και αδύνατο. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε στο προσκήνιο της ιστορίας ως χώρα και λαός και όχι ως χώρος και πολίτες πρέπει να επανέλθουμε στις πατροπαράδοτες αξίες μας. Βέβαια καθώς όλα τα θεριά δεν θα πάψουν να τρώνε από μας θα πορευόμαστε στο δρόμο της επιστροφής όπως ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του. Θα τρώνε από μας, αλλά θα μένει και μαγιά (Μακρυγιάννης). Τη Ρωμηοσύνη, δηλαδή τον αναγεννημένο χάρη στην Ορθοδοξία ελληνισμό, ύμνησαν ποιητές μας. Ο Γιάννης Ρίτσος, έστω και μη δηλώνοντας μέθεξη σ’ αυτήν, έγραψε: «Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις να τη πετιέται. Να τη πετιέται από' ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου». Και ο Κύπριος ποιητής Μιχαηλίδης έγραψε: «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη, κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!

Κατανοούμε τι μας εξασφαλίζει τη συνοχή και προσδίδει σε μας ταυτότητα;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

ΠΗΓΗ: http://www.zoiforos.gr

Για το πολυσυζητημένο θέμα του αβάτου, αλλά και -πριν και έπειτα από αυτό- γενικότερα για την ουσία και σημασία του Μοναχισμού μάς ομιλεί στη σημερινή επικοινωνία μας ο σεπτός Καθηγούμενος της Σιμωνόπετρας Αρχιμανδρίτης κ. Ελισαίος.

– Μανώλης Μελινός: Γέροντα, πώς εισέρχεται, πώς εντάσσεται ο υποψήφιος στο μοναστήρι; Είναι συγκεκριμένη η περίοδος της δοκιμασίας;

– Αρχιμ. Ελισαίος Σιμωνοπετρίτης: Κάθε ψυχικώς υγιής άνθρωπος που το επιθυμεί πολύ είναι δεκτός στο μοναστήρι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα μείνει ή ότι θα τον κρατήσει το μοναστήρι. Ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναφέρει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι θείας κλήσεως. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε ότι για την ασφάλεια του προσώπου πρέπει να υπάρξει ένα στάδιο προδοκιμασίας, όπως το λέμε στη νεότερη γλώσσα. Οταν αυτό που αισθάνεται σταθεροποιηθεί σαν έφεση και αναζήτηση, τότε υποβάλλει γραπτώς αίτηση στο μοναστήρι και η Γεροντική Σύναξις αποφασίζει αν πρέπει να τον εγγράψει στους δοκίμους της μονής. Συνήθως η δοκιμή του κυμαίνεται από ένα έως τρία χρόνια. Αν κάποιος, για παράδειγμα, δεν έχει εκκλησιαστική παιδεία από παλαιά, πρέπει να εξαντλούνται τα τρία χρόνια και ίσως κάποτε κάποτε και περισσότερο...

– Μ. Μ.: Λιγότερο από έναν χρόνο σε ποιες περιπτώσεις;

– Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Σε περιπτώσεις εξαιρετικές. Αν κάποιος έχει εκκλησιαστική παιδεία και σταθερότητα, ναι. Γιατί αυτό δεν ξεκινά από την ασφάλεια του μοναστηριού, αλλ’ από την ασφάλεια του προσώπου. Μη φθάσει, ο μη γένοιτο, ο μοναχός να πει κάποτε «γιατί βιάσθηκα τόσο πολύ...».

– Μ.Μ.: Τι εξυπηρετεί η αλλαγή ονόματος;

– Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Ο μοναχός προσερχόμενος απαρνείται τα πάντα· πολλά που για τον κόσμο είναι καταξίωση, για τον μοναχό είναι απάρνησις όπως λ.χ. οι γονείς, ένα ιδανικό, η προσφορά στην κοινωνία... Πλ’ αυτά, όχι από μίσος γι’ αυτά, αλλ’ από γνησίαν αγάπη προς Τον χορηγό παντός αγαθού και ιδανικού, τον Χριστό.

– Μ. Μ.: Γέροντα, λένε μερικοί ότι οι μοναχοί απαρνούνται τον κόσμο επειδή τον μισούν... Αλλοι ισχυρίζονται ότι στο μοναστήρι πάνε αποτυχημένοι, περιθωριακοί τύποι, που δεν έχουν άλλη διέξοδο. Παρακαλώ απαντήστε τους.

– Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Σημασία δεν έχει ν’ απαντήσω έτσι απλά, να πληροφορήσω γι’ αυτά και για άλλα· σημασία έχει ν’ αποκαλύψω -αν μπορώ και αν η ζωή μου το αποδεικνύει αυτό- την παρηγοριά του ανθρώπου, τον Θεό, με τη συμπεριφορά, με το βίωμα, με τον τρόπο, με την εμφάνισή μου. Αυτόν πρέπει να υποδεικνύω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά τού ν’ αποκαλύψεις σε κάποιον αυτό που πραγματικώς αναζητεί. Αν οι μοναχοί το κάνουν αυτό, είναι κατ’ εμέ καταξιωμένοι, τίποτε άλλο να μη κάνουν. Γιατί είναι οι στιγμές οι καίριες του ανθρώπου, που μπορεί να έχει προσφέρει στην κοινωνία τα πάντα και να του λείπει «κάτι». Αν λοιπόν ένας μοναχός μιλήσει σ’ έναν εξηντάχρονο, εβδομηντάχρονο -ο οποίος έχει παρακολουθήσει 700 κηρύγματα που δεν «μίλησαν» στην καρδιά του- και τον βοηθήσει αποτελεσματικώς, να το μεγάλο κέρδος. Αυτό σημαίνει πολλά και για τον μοναχό και για την κοινωνική καταξίωση. Οπως εσείς χρειάζεσθε τον κόσμον, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε το μοναστήρι, καθώς λειτουργούμε ως μέλη ενός σώματος. Η προσφορά του μοναχού, λοιπόν, είναι η προσφορά ενός μέλους προς το κοινωνικό σύνολο, προς την Εκκλησία σε τελευταία ανάλυση. Η παράδοση λέει ότι οι μοναχοί είναι το νεύρο της Εκκλησίας! Αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του Σώματος.

– Μ. Μ.: Γέροντα, ας μιλήσουμε για το άβατο του Αγίου Ορους. Απ’ όσο γνωρίζω, ο νόμος περί του αβάτου εκδόθηκε καταρχάς από τον Κωνσταντίνο Μονομάχο, περί τα μέσα του 11ου αιώνος. Μάλιστα έχω πληροφορηθεί παράδοση που λέγει ότι την εποχή της Τουρκοκρατίας Τούρκος υπάλληλος -περιφρονώντας τον κανόνα που περιλαμβάνει και τα θηλυκά παραγωγικά ζώα- μετέφερε μία κατσίκα στις Καρυές, το γάλα όμως της οποίας μεταβλήθηκε σε αίμα! Δεν δέχεσθε εδώ -κατά παράδοση- το θηλυκό στοιχείο;

– Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Δεν είναι απόλυτο αυτό. Δεν μπορούμε να πούμε έτσι γενικευμένα «το θηλυκό στοιχείο».

– Μ. Μ.: Το να μην μπαίνει η γυναίκα στο Αγιον Ορος κάπου είναι κατανοητό. Βοηθείται ο μοναχός να ολοκληρώσει απερίσπαστος το έργο του. Σε άλλο επίπεδο, σε άλλη έκφραση της ζωής, θα μπορούσατε κάλλιστα λ.χ. να έχετε τις κότες σας, ώστε να μην αγοράζετε αβγά από τον κόσμον.

– Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Ας θέσουμε το θέμα πιο γενικά· έχει σημασία, γιατί στο Αγιον Ορος διατηρήθηκε αυτή η παράδοση. Σε όλα τα μοναστήρια απ’ αρχής υπήρχε το άβατο και στ’ ανδρικά και στα γυναικεία. Αυτό λοιπόν που είναι βασικό και αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία των μοναστηριών διατηρήθηκε στο Αγιον Ορος. Τώρα, γιατί γίνεται αυτό; Στο πλαίσιο της αποταγής των πάντων -δεν θέτω σε ηθική βάση το ζήτημα- ακόμη και του πολύ ιερού δεσμού της συζυγίας, είναι φυσικό ν’ αρνούμασθε αυτή τη δυνατότητα της επικοινωνίας με το άλλο φύλο. Αυτό, εν τέλει, για να δημιουργηθούν στο Αγιον Ορος -που είναι κατεξοχήν μοναστικός χώρος- οι άριστες προϋποθέσεις και συνθήκες για τη μοναχική ζωή. Μέσα σε αυτά περιλαμβάνεται και η αποταγή των πάντων. Γι’ αυτό και δεν δεχόμαστε την είσοδο των γυναικών, όχι από αντίληψη μισογυνισμού, αλλ’ από το ακριβώς αντίθετον: Από βαθιά αξιοπρέπεια σε αυτό που κάνουμε. Να κρατήσουμε τις προϋποθέσεις για να είναι η μοναχική ζωή απερίσπαστη και απόλυτη, όπως έκαναν και κάνουν και οι γυναίκες για τα δικά τους μοναστήρια. Μακάρι να υπήρχε ένα Αγιον Ορος και για τις γυναίκες... Θα ήτο πάρα πολύ καλό. Μέσα λοιπόν στο γενικότερο πλαίσιο, επικράτησε να μην υπάρχουν θηλυκά ζώα στο Αγιον Ορος. Με την πάροδο των ετών η παράδοσις αυτή περιβλήθηκε ένα μανδύα ιερότητος, ότι τίποτε το θηλυκό δεν υπάρχει στο Αγιον Ορος. Αυτό βεβαίως δεν είναι και τόσον αληθινό, γιατί π.χ. δεν εφαρμόσθηκε πάντα. Απλούστατα η πανίδα και η χλωρίδα έχουν και τα θηλυκά και τ’ αρσενικά. Ομως καθιερώθηκε τα ζώα που εντάσσονται στη ζωή του μοναστηριού -τα χρησιμοποιεί δηλαδή η μονή- να μην είναι θηλυκά. Οταν ο Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης έφερε βόδια και αγελάδες στο μοναστήρι του και μεταφορικά ζώα, οι ασκητές αντέδρασαν. Μετά, με το τυπικό του Τσιμισκή, καθιερώθηκε να έχει ζώα μόνον η Μεγίστη Λαύρα -το πρώτο τη τάξει μοναστήρι- που είχε και έχει πολλές ανάγκες.

Αυτό λοιπόν ξεκίνησε -όπως τα περισσότερα πράγματα- απλά και στη συνέχεια περιβλήθηκε μίαν αίσθησιν ιερότητος κατά την πορεία των πραγμάτων. Επαναλαμβάνω για το θέμα του αβάτου: Εφαρμόσθηκε και στο Αγιον Ορος -όπως αναφέραμε- ως παράδοση του Μοναχισμού.

Μανώλης Μελινός

Θεολόγος συγγραφέας,

διευθυντής Βιβλιοθήκης της Ι. Συνόδου

ΠΗΓΗ: http://www.dimokratianews.gr

Αὐτές τίς μέρες, προτιμῶ νά "ἀνεβάζω" λίγα λόγια μου, σάν ἕνα διάλειμμα στήν μουσική, ἡ σάν μιά διαφορετική λίγο πιό "κατανοητή", φωνή μου. Ἐλπίζω μόνο νά μήν σᾶς κούρασα. Αὐτό πού μᾶς ἔχει «χαλάσει» σάν λαό εἶναι ὅτι ἀνταλλάξαμε τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν πατρίδα, τήν οὐσία δηλαδή τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς πρωτόγονοι ἰθαγενεῖς, μέ τά μπιχλιμπίδια τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῶν παντοειδῶν παγκοσμιοποιημένων φαντασμάτων. Ἄν μποροῦσα νά μεταφερθῶ σέ κάποια ἐποχή μέ τή μηχανή τοῦ χρόνου θά ἤθελα νά βρεθῶ ἐκεῖ, τή στιγμή πού ὁ Χριστός ἀνεστήθη, μέ τήν κρυφή λαχτάρα, νά ΄μοῦν ὁ ληστής στό πλάι Του.

Μή φοβάστε τίποτα καί κανέναν καί δίνετε λογαριασμό μόνο στόν Χριστό. Τί χρειάζεται νά ’χει στήν «φαρέτρα» τοῦ ἕνας νέος καλλιτέχνης γιά νά κάνει καριέρα στήν Ἑλλάδα; Ταλέντο, ταλέντο καί κυρίως ταλέντο. Ἡ δουλειά ὅμως εἶναι πάντα σημαντική. Ἄν θέλετε κι ἄλλα, ἔρωτας, χωρίς ὅρους καί καθαρή καρδιά. Παλληκαρίσια «ὄχι», ἀλλά καί ἐπίπονα «ναί». Ἀφοσίωση ὁλοκληρωτική καί ἄνευ ὅρων. Ταπείνωση μπροστά σε ὅσα μεγάλα προϋπῆρξαν.

Βιώνουμε τήν πλήρη καί μέ πρόγραμμα καταστροφή τῆς «ψυχῆς» τῆς Ἑλλάδας. Τῆς πίστης, τῆς παλληκαριᾶς, τῆς ἀληθινῆς παιδείας. Ζοῦμε τήν....

χυδαία καί ἄνευ ἐπιχειρημάτων ἄρνηση τοῦ παρελθόντος μας. Καλοῦ καί κακοῦ. Τά παιδιά μας πετιοῦνται σέ ἕναν κόσμο πού γκρεμίζεται, χωρίς νά ἔχουν ὑλικά, γνώσεις καί πίστη γιά νά τόν οἰκοδομήσουν. Ζεῖ Θεός ὅμως.

Θά ἔπρεπε νά μετατραπεῖ ἡ «ἄδεια» σήμερα Βουλή, σέ μιά Μεγάλη του Γένους Σχολή, ὅπου θά ξαναμαθαίναμε σωστά τήν ἱστορία μας, τούς ἥρωές μας, τή γλώσσα μας, τούς Ἀλέξανδρους, ἀλλά καί τούς Ἐφιάλτες μας. Τό μέτρο τοῦ ἄνδρα, τοῦ παλληκαριοῦ καί τοῦ Ἕλληνα γιά μένα εἶναι νά τά βάζεις μέ τούς δυνατούς καί νά προστατεύεις τούς ἀδύνατους. Ὁ Διογένης στή σημερινή Ἑλλάδα θά ἦταν ἀπόλυτα δικαιωμένος.

Εἶμαι ἀνθρωποκεντρικός. Οἱ ἰδεολογίες ποτέ δέν μέ κερδίσανε. Εἶναι ἁπλά ἰδέες καί λόγια. Ἀέρας δηλαδή. Οἱ ἄνθρωποι μέ ἐνδιαφέρουν. Καί ὡς εἰκόνες ἀλλά καί ὡς ὁμοιώσεις. Δέν ὑπάρχει κρίση θεσμῶν. Ὑπάρχει κρίση ψυχῶν. Κάνουν λάθος ὅσοι πιστεύουν ὅτι τό πρόβλημα τῆς χώρας μας, εἶναι οἰκονομικό. Εἶναι πρωτίστως ἠθικό. Ἔχουμε γίνει ἕνας λαός χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, χωρίς ἀξίες, χωρίς ἱστορία, χωρίς παρελθόν καί κατά συνέπεια, χωρίς μέλλον. Ὅμως στά δύσκολα εἶναι πού πρέπει νά παλέψεις γονατίζοντας. Καί ἡ βοήθεια πάντα ἔρχεται.

Ποτέ δέν ἔχω γράψει ἐρωτικούς στίχους γιά γυναῖκες. Ὅλοι εἶναι γραμμένοι γιά τόν μεγάλο μου ἔρωτα, τόν Ἰησοῦ Χριστό τόν Ἐσταυρωμένο. «Θέλω νά ΄μαί πάντα μαζί σου», ἔγραψα. Ἐγώ ξέρω τί λέω. Ἀναγνωρίζω ὅμως, τό δικαίωμα τοῦ κάθε ἀκροατῆ μου νά καταλάβει τή μουσική ἤ τούς στίχους μου, ὅπως ἐκεῖνος θέλει. Εἶναι νικημένος ὁ κόσμος στόν ὁποῖο ζοῦμε καί πνέει τά λοίσθια. Νικητές εἴν’ οἱ χαμένοι. Ὅσο γιά τούς ἀρχηγούς καί παράγοντες τοῦ κόσμου τούτου;

«Μοιάζουν νικητές κι εἶναι νικημένοι,

μοιάζουν ζωντανοί κι εἶναι πεθαμένοι».

Πάντα λειτουργῶ παρορμητικά. Ἐξ οὐ καί οἱ κατά καιρούς παρεξηγήσεις τῶν ὅσων λέω ἤ κάνω. Ἀλλά πιστεύω ἀκόμη, ὅτι ἔτσι εἶναι καλύτερα. Ἄν δώσεις προτεραιότητα στή λογική, αὐτό θά γίνει καί στήν τέχνη σου, πράγμα τό ὁποῖο θεωρῶ λάθος. Χαίρομαι καί εἶμαι στό πλευρό ὅποιου ἀντιδρᾶ σ΄ αὐτή τή χυδαία ἐξουσία τοῦ ψεύτικου φόβου. Ὅμως νομίζω ὅτι τώρα πιά, μόνο δύο ἐπιλογές ὑπάρχουν. Ἤ παίρνουμε τά ὅπλα ἤ γονατίζουμε καί προσευχόμαστε. Τό δεύτερο, πολύ πιό δύσκολο καί οὐσιαστικό.

Ἡ μουσική εἶναι γιά μένα ἕνας προσωπικός δρόμος, πού προσπαθῶ νά περπατήσω, ἀνεπηρέαστος ἀπό τίς Σειρῆνες πού πιεστικά μου ζητοῦν νά περπατήσω γιά λίγο στόν δικό τους. Ὁ δρόμος τῆς σύνθεσης εἶναι ἕνας πολύ μοναχικός δρόμος, πού σιγά-σιγά σέ πάει στήν ἀπόλυτη μοναξιά, στήν προσευχή ἤ καί στήν τρέλλα.

Ἡ μουσική εἶναι ὁ τρόπος πού μου ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά πορεύομαι καί νά Τόν ὑμνῶ. Εἶναι τό δυνατότερο ναρκωτικό καί μέ πάει σέ μέρη καί σέ αἰσθήματα ἀκατανόητα μέν, μαγικά δέ. Εἶναι τελικά το δῶρο πού μου δόθηκε, ἴσως χωρίς νά τό ἀξίζω. Ὁ καλλιτέχνης πού δέν βλέπει τόν Θεό πίσω ἀπ’ τή μουσική ἤ τήν ἔμπνευση εἶναι γιά μένα τυφλός. Γίνεται φτωχός, ἐνῶ γεννήθηκε πλούσιος.

Ἡ μαγεία τῆς δημιουργίας βρίσκεται στή στιγμή. Τό μόνο πού ζητάει ὁ Θεός εἶναι νά ΄σαί ἐκεῖ. Ἑτοιμοπόλεμος καί ταπεινός. Σκέψου νά «λείπεις» ὅταν σου χτυπάει τήν πόρτα ἡ ἔμπνευση. Ἄν εἶχα τόν χρόνο, θά ἀπέσυρα ὅλους τους δίσκους μου καί θά τούς «διόρθωνα», ὅπως σήμερα νομίζω ὅτι θά ΄πρεπε. Ἀλλά πῶς βγάζεις μουσικές ἀπό τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων; Γιατί ἐκεῖ ἔχει «κατοικήσει» πολλή ἀπό τή μουσική μου καί ἑπομένως δέν μοῦ ἀνήκει πιά. Ἄλλωστε, ἔτσι εἶναι καί τό σωστό. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».

Ἡ ἀλήθεια πάντα παρεξηγεῖται καί γι’ αὐτό πολεμιέται. Λίγοι θέλουν νά τήν ποῦν, ἀλλά σέ ὅλους ἀρέσει νά τήν ἐπικαλοῦνται. Ἀκόμα πιό λίγοι ἀντέχουν νά τή ζοῦν καί αὐτοί εἶναι «τό ἅλας τῆς γῆς». Σέ μιά σούπα πολύ λίγο εἶναι τό ἁλάτι. Ἀλλά «εἶναι πολύ το λίγο».

Μέ εὐφραίνει τό «πρίν» τῆς Ἑλλάδας, μέ πληγώνει τό «τώρα», ἀλλά ἐλπίζω στό «αὔριο».

Δέ νομίζω νά ὑπάρχει ἀληθινός καλλιτέχνης ἐτυχισμένος. Ἕνα παιδάκι πού προσπαθεῖ νά καταλάβει τόν κόσμο τῶν μεγάλων ἤ νά λύσει τόν γρίφο τῶν παιχνιδιῶν πού ἔχει μπροστά του, δέν χαίρεται μέχρι νά τό καταφέρει.

Δέν αἰσθάνθηκα ποτέ «πνευματικός» ἄνθρωπος. Ἀπέχω ἀκόμα καί ἀπό τό νά εἶμαι σκέτος Ἄνθρωπος. Ὅλος ὁ ἀγώνας ἐκεῖ πρέπει κατ’ ἐμέ νά τείνει. Στό νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, νά τόν ἀγαπήσεις, γιά νά γίνεις τελικά λίγο καλύτερος. Ἔτσι καί μόνο ἔτσι ἴσως βοηθηθοῦν καί κάποιοι ἄλλοι.

Δέν εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖς χωρίς γονεῖς. Ἔτσι βλέπω τό παρελθόν μας. Καί γι’ αὐτό τό σέβομαι καί τ’ ἀγαπάω. Κι ἐκεῖνο μου δίνει πλούσια τα ἐλέη...

Κάθε φορᾶ πού γράφω μιά μελωδία καί νιώθω νά μέ εὐλογοῦν τά δάκρυά Του, αὐτό εἶναι τό μόνο κριτήριο τῆς μουσικῆς μου. Ὅλα τ΄ ἄλλα ἕπονται ἤ καί σᾶς τά χαρίζω. Ὁ ἐρωτευμένος χαρίζει τά πάντα γιά τόν Ἕναν καί περιέργως γίνεται πλουσιότερος.

Θέλω νά παραμείνω παιδί γιά νά μπορῶ νά ἀπορῶ, νά ἀλλάζω, νά παίζω, νά ἐκπλήσσομαι, νά κλαίω χωρίς τύψεις, γελώντας τήν ἑπόμενη στιγμή καί γιά νά αἰσθάνομαι ἐντονώτερη τήν προστασία τοῦ Πατέρα μας. Προτιμῶ νά ἀποφασίζει Ἐκεῖνος. Ξέρει καλύτερα.

Ἡ Ἀριστερά δέν μέ ἐκφράζει. Ὅμως καί ὁ κομμουνιστής μεθάει, πονάει, κλαίει, γελάει, φοβᾶται, ἐρωτεύεται, γεννιέται, πεθαίνει κ.λπ., ἀκριβῶς ὅπως καί ὁ δεξιός, ὁ χούλιγκαν, ὁ ἀναρχικός... Πάντων μέτρον ἄνθρωπος.

Ἡ πολιτική δέν ἔχει τίποτα νά δώσει σ΄ ἕναν καλλιτέχνη. Μόνο νά τόν «φτηνήνει» καί νά τόν «ἐπικαιροποιήσει» γιά κάποια χρόνια. Ἀλλά σέ λάθος ἀντικείμενο καί γιά λάθος λόγους. Ἡ τέχνη δέν μπορεῖ νά βοηθήσει οὔτε τόν ἑαυτό της. Εἶναι ἕνα ἀεράκι, ἕνα ἀπροστάτευτο παιδί, πού περιμένει νά τοῦ ἀφοσιωθεῖς καί νά τ’ ἀγκαλιάσεις.

«Δέν εἶν΄ ὁ θάνατος πού μέ τυραννάει

εἶν΄ ἡ στιγμή πού περνάει καί χάνεται».

Τό ὄνειρο καί ἡ τόλμη εἶναι οἱ κινητήριες δυνάμεις. Τό ὑλικό της δουλειᾶς. Τό δῶρο πού ἡ στιγμή χαρίζει. Ὀνειρεύομαι τό τί θά ἤθελα νά κάνω καί τό τολμῶ. Καί ἄν ἀποτύχω, ξαναπροσπαθῶ. Καί πάλι καί πάλι ὥσπου ἤ νά πετύχω ἤ νά καῶ. Καί τά δύο εἶναι εὐλογημένα. Καί ἡ φωτιά καί ἡ θάλασσα. Θάλασσα εἴν’ ὁ κόσμος. Ἄλλοι πνίγονται, ἄλλοι ἁπλῶς κολυμποῦν κι ἄλλοι φτάνουν ἀπέναντι. Δηλαδή ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν. Στήν ἀκτή. Γιά μιά ἀνάσα, ἕνα διάλειμμα καί «πάλι ἄπ΄ τήν ἀρχή σέ μιά χώρα πού αἱμορραγεῖ». Τελικά μιά «κουβέντα» ἴσως νά εἶναι καί ὅλα ὅσα πραγματικά ἀξίζουν. Ὁ Λόγος πού «σάρξ ἐγένετο», πιστεύω ὅτι τά περικλείει ὅλα. Ὅσα ἦταν καί εἶναι καί θά ΄ρθοῦν.

Καμία δύναμη ἤ ἐξουσία τοῦ κόσμου αὐτοῦ, δέν ἀντικαθιστᾶ τή στιγμή πού ὁ Θεός, μ’ ἕνα «κλείσιμο ματιοῦ» σου χαρίζει τό δῶρο Του.

«Τίποτα δέν περιμένω, τίποτα δέν θέλω. Τό παιχνίδι εἶναι στημένο κι ὅποιος παίζει τό γνωρίζει».

Εἶδα στ΄ ὄνειρό μου τά χαρακτηριστικά, πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἡγέτης τῆς Ἑλλάδας:

• Νά ξέρει καί ν΄ ἀγαπάει βαθιά τή χώρα, τήν ἱστορία καί τήν πίστη της.

• Νά μήν ντραπεῖ ποτέ γιά τίς ἰδέες του.

• Νά ξέρει ὅτι ὁ πολιτισμός δέν εἶναι ἀριστερό προνόμιο, ἀλλά ἐθνικό.

• Νά μή φλερτάρει μέ ἄλλους χώρους καί ἰδεολογίες, ἀλλά νά ἔχει τήν δύναμη νά τούς φέρει ὅλους κοντά του μέ τό παράδειγμα, τήν ἀλήθεια καί τό ἔργο του.

• Νά εἶναι «καθαρός» καί χωρίς ἐξαρτήσεις ἀπό τήν ἐκδοτικό-δημοσιογραφική πληγή. Ἀντιθέτως, αὐτοί νά εἶναι πάντα οἱ ἐχθροί του.

• Νά στείλει στίς φυλακές τούς «ὑψηλούς» ἀπατεῶνες, κάθε χρώματος καί κόμματος.

• Νά θεωρεῖ προσωπική του ὑπόθεση τήν τιμή, τά σύνορα καί τήν περηφάνεια τῶν Ἑλλήνων.

• Νά εἶναι παλληκάρι.

• Τέλος, νά μήν εἶναι πολιτικός το ἐπάγγελμα.

Καί μετά ξύπνησα...

Μακάρι νά μποροῦσα νά ξεφύγω ἀπό τόν ἑαυτό μου καί ὅσα «ξέρω». ‘Ωσπου νά τό πετύχω, φοβᾶμαι ὅτι ἡ μουσική μου πάντα θά θυμίζει ἐμένα. Δέν εἶναι ἡ Ἑλληνικότητα. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἑλλάδα. Οἱ μόνες ἐπιρροές πού τελικά μετρᾶνε γιά μένα καί γίνονται μ’ ἕνα μαγικό τρόπο μουσική, εἶναι αὐτές πού ἔχω ἀγαπήσει. Δέν ὑπάρχει στήν ἐποχή τῆς παγκοσμοιοποίησης ἐπιτακτικώτερη ἀνάγκη ἀπό τήν προσωπική ἀλήθεια τοῦ καθενός μας.

Ἡ χώρα μας θέλει ἀγωνιστές, θέλει παλληκάρια. Τούς ἐπιθύμησε. Ὅλα ἀξίζουν νά τραγουδηθοῦν, ἀλλά αὐτό πού ζητάει, βογκάει καί πονάει εἶναι ὁ χαμένος παράδεισος.. Ὁ πρωταθλητής ἴσως μετά τά τριάντα του νά ἡσυχάζει κάπως. Ὁ συνθέτης μέχρι νά πεθάνει πρέπει κυρίως νά μαθαίνει ἀλλά καί νά προσπαθεῖ νά τελοιοποιήσει τό ὅποιο ἔργο του. Ξέρει βαθιά μέσα του, πώς χωρίς πολλές θυσίες δέν θά γράψει ποτέ τό μεγάλο ἔργο.

Δέν εἶμαι σεμνός, οὔτε ταπεινός, ἁπλῶς αἰωνίως ὑποκλινόμενος μπροστά στό θρόνο. Τό θρόνο τοῦ Θεοῦ, τῆς μουσικῆς, τῶν οὐρανῶν...

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/02/blog-post_2196.html

Αντισυνταγματική έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας τη φορολόγηση των επιδοματων των καθηγητών πανεπιστημίου δικαιώνοντας σχετική προσφυγή καθηγήτριας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Η απόφαση αφορά τη φορολόγηση των επιδομάτων δημιουργίας και ενημέρωσης βιβλιοθήκης και συμμετοχής σε συνέδρια, αλλά και το ειδικό ερευνητικό επίδομα που λαμβάνουν τα μέλη, κάθε βαθμίδας, του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) των Πανεπιστημίων (ΑΕΙ) της χώρας.

Στο πλαίσιο της απόφασής του, το Συμβούλιο της Επικρατείας υποχρεώνει την αρμόδια Δ.Ο.Υ. να επιστρέψει του φόρους που παρακράτησε για τα επίμαχα επιδόματα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι εκκρεμούν ακόμη 2.000 παρόμοιες υποθέσεις.

Η υπόθεση είχε παρεπεμφθεί στο ΣτΕ μετά από σχετική απόφαση του Β’ Τμήματος του Ανωτάτου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου δύο χρόνια πριν, το οποίο είχε κρίνει ως αντισυνταγματική τη φορολόγηση και παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια του ΣτΕ προς οριστική κρίση.
Σύμφωνα με τις επιταγές του άρθρου 78 του Συντάγματος και του άρθρου 4 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, δεν φορολογούνται τα εν λόγω επιδόματα.