Δύο είναι τα είδη των πειρασμών. Ή οι θλίψεις βασανίζουν τις καρδιές ως χρυσόν στην κάμινον, ελέγχοντας δια της υπομονής την ακεραιότητά των, ή πολλές φορές και αυτή η αφθονία της ζωής λειτουργεί ως δοκιμαστήριο για τους περισσοτέρους. Διότι είναι εξίσου δυσκατόρθωτο να διαφυλαχθεί η ψυχή ανυποχώρητος στις δύσκολες περιστάσεις, αλλά και να μην αλαζονευθεί κάποιος όταν τον δοξάζουν. Και του μεν πρώτου είδους των πειρασμών παράδειγμα είναι ο μέγας Ιώβ, ο ακαταμάχητος αυτός αθλητής, ο οποίος υποδεχόμενος με ακλόνητον καρδία και σταθερότητα λογισμών όλη τη βία του διαβόλου η οποία σαν χείμαρρος του επετέθη, τόσον ανώτερος από τους πειρασμούς εφάνη, όσον μεγάλα και ανυπέρβλητα εφαίνοντο να είχαν προβληθεί από τον εχθρό τα αγωνίσματα.

Παραδείγματα δε των πειρασμών που οφείλονται στην ευημερία της ζωής είναι και άλλα, είναι όμως και ο πλούσιος αυτός για τoν οποίον ηκούσαμε σήμερα να αναγινώσκεται. Αυτός είχε μεν πλούτον, ήλπιζε δε ότι θα αποκτήσει και άλλον. Και ο φιλάνθρωπος Θεός δεν τον κατέκρινεν εξ αρχής, αλλά του προσέθετε στον υπάρχοντα πλούτο και άλλον, μήπως τυχόν του προκαλούσε κάποτε κορεσμόν, και με τον τρόπον αυτόν εβοηθούσε την ψυχήν του να γίνει πιο κοινωνική και ήμερη.

Διότι λέγει «ανθρώπου τινός πλουσίου ηφόρησεν η χώρα, και διελογίζετο καθ’ εαυτόν, τι ποιήσω; Καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω». Γιατί όμως είχαν τόσην ευφορία τα χωράφια ενός ανθρώπου ο οποίος κανένα καλόν δεν επρόκειτο να κάμει με τα αγαθά που θα απεκόμιζε; Για να φανεί περισσότερον η μακροθυμία του Θεού, και ότι η καλοσύνη του φθάνει μέχρι και του σημείου αυτού. Διότι «βρέχει επί δικαίους και αδίκους, και ανατέλλει τον ήλιον επί πονηρούς και αγαθούς». Η καλοσύνη του όμως αυτή επισσωρεύει μεγαλυτέραν τιμωρία για τους πονηρούς. Ποτίζει με τις βροχές την γη που καλλιεργείται από τα χέρια των πλεονεκτών. Έδωσε τον ήλιο για να θερμαίνει τους σπόρους και να πολλαπλασιάζει δια της ευφορίας τους καρπούς. Και όλα όσα προέρχονται από τον Θεόν παρόμοια είναι. Καταλληλότης της γης, εύκρατοι καταστάσεις των αέρων, αφθονίες σπερμάτων, συνεργία βοών και ό,τι άλλο βοηθεί στην προαγωγή της γεωργίας.

Τι είδους όμως είναι αυτά που προέρχονται από τον άνθρωπον; Η πικρότης του ήθους, η μισανθρωπία, η δυσκολία στο να δώσει. Αυτά ανταπέδωσεν ο άνθρωπος για να δείξει την ευγνωμοσύνη του στον ευεργέτην. Δεν ενεθυμήθη την κοινήν φύση, δεν εθεώρησε απαραίτητο να διαμοιράσει το περίσσευμα του στους πτωχούς, δεν ελογάριασε καθόλου την εντολή «μη απόσχη ευ ποιείν ενδεή», και «ελεημοσύναι και πίστεις μη εκλειπέτωσάν σε», και «διάθρυπτε (να διαμοιράζεις δηλαδή) πεινώντι τον άρτον σου». Και μολονότι όλοι οι Προφήτες και όλοι οι διδάσκαλοι το διαλαλούν, όμως δεν εισηκούοντο από τον πλούσιον, αλλά οι μεν αποθήκες εκινδύνευαν να διαρραγούν στενοχωρούμενες από το πλήθος των αποθηκευμένων αγαθών, η αμετάδοτος καρδία όμως δεν εχόρταινε. Διότι με το να προσθέτει συνεχώς τα νέα στα παλαιά, και να αυξάνει την ευπορία με την συγκομιδή κάθε ετους, περιέπεσε στην αδιέξοδον αυτήν αμηχανίαν. Ούτε επέτρεπε δηλαδή να ελαττωθούν τα παλαιά εξ αιτίας της πλεονεξίας, ούτε επαρκούσε να αποθηκεύσει τα νέα εξ αιτίας του πλήθους των. Γι’ αυτό και οι ιδέες του ήσαν αλλεπάλληλοι και οι φροντίδες ανυπέρβλητοι.

Τι να κάμω; Ποίος δεν θα ελυπείτο αυτόν που ευρίσκεται σε τόσην στενοχωρία; Ταλαίπωρος ενώπιον τόσο μεγάλης ευφορίας, ελεεινός εμπρός στα παρόντα αγαθά, ελεεινότερος ενώπιον των προσδοκωμένων. Δεν του αποφέρει εισοδήματα η γη. Στεναγμοί μόνον του φυτρώνουν. Δεν του συγκεντρώνει ευφορία καρπών, αλλά φροντίδες και λύπες και αμηχανίαν φοβερά. Θρηνεί όμοια με τους πτωχούς. Ή μήπως δεν εκβάλλει την ιδίαν φωνή και ο στενοχωρούμενος για την πτωχεία του; Τι να κάμω; Από πού τροφές; Από πού ενδύματα; Τα ιδια λέγει και ο πλούσιος. Η καρδία του πονά, η μέριμνα τον κατατρώγει. Πράγματι, αυτό που ευφραίνει τους άλλους, αυτό λυώνει τον πλεονέκτη. Δεν χαίρεται που τα έχει όλα άφθονα και στην διάθεσή του, αλλά αντιθέτως ο πλούτος που ρέει γύρω του κεντά την ψυχήν του, μήπως καθώς ξεχειλίζει από τις αποθήκες χυθεί και προς τους έξω, και γίνει αφορμή κάποιου καλού για τους πτωχούς.

Και μου φαίνεται ότι το πάθος της ψυχής αυτού ομοιάζει με εκείνο των γαστριμάργων, οι οποίοι προτιμούν να εκραγούν από την πολυφαγία παρά να δώσουν κάτι από τα υπολείματα στους ενδεείς. Συνειδητοποίησε, άνθρωπε, ποιος σου τα έδωσε. Ενθυμήσου ποιος είσαι, τι διαχειρίζεσαι, από ποίον τα έλαβες, για ποίον λόγον επροτιμήθης από τους πολλούς. Έγινες υπηρέτης του αγαθού Θεού, διαχειριστής για τους συναννθρώπους σου. Μη νομίζεις ότι όλα έχουν ετοιμασθεί για την κοιλία την ιδική σου. Να θεωρείς ως ξένα αυτά που έχεις στα χέρια σου. Προσωρινώς σε ευφραίνουν, έπειτα ξεγλιστρούν σαν το νερό και χάνονται. Θα απαιτηθεί όμως γι’ αυτά να δώσεις λόγο με κάθε λεπτομέρεια. Αλλά συ τα έχεις αμπαρώσει όλα με θύρες και μοχλούς. Και αφού τα ασφάλισες καλά, επαγρυπνείς με τις φροντίδες τους, και σκέπτεσαι μέσα σου, χρησιμοποιώντας ανόητον σύμβουλο τον εαυτό σου. Τι να κάμω; Εύκολο ήταν να ειπείς ότι θα χορτάσω αυτούς που πεινούν, θα ανοίξω τις αποθήκες και θα καλέσω όσους έχουν ανάγκη. Θα μιμηθώ τον Ιωσήφ στο κήρυγμα της φιλανθρωπίας, θα ειπώ λόγον μεγαλόψυχο. Όσοι στερείσθε τον άρτον ελάτε εδώ, να λάβει ο καθένας από την δωρεά που έδωσε ο Θεός, ωσάν από κοινήν πηγήν, όσον του είναι αρκετόν. Αλλά συ δεν κάνεις έτσι. Τι δηλαδή; Φθονείς μάλιστα τους ανθρώπους για την απόλαυση των αγαθών, και δημιουργείς μέσα στην ψυχή σου πονηρούς συλλογισμούς, φροντίζοντας όχι πώς να χορηγήσεις στον καθένα ό,τι του χρειάζεται, αλλά πώς θα τα αποθηκεύσεις όλα, και έτσι θα αποστερήσεις όλους από την ωφέλεια που θα είχαν από αυτά.

Παρουσιάσθησαν εκείνοι που απαιτούν την ψυχήν του, και εκείνος συζητούσε με την ψυχήν του για τα φαγητά. Αυτή την νύχτα τον παρελάμβαναν, και αυτός εφαντάζετο πολυχρόνιο την απόλαυση. Του επετράπη όμως να κάνει όλες αυτές τις σκέψεις και να εκδηλώσει την εσωτερική του διάθεση, ώστε να δεχθεί απόφασιν ανάλογον με την προαίρεσή του.

Αυτό όμως μην το πάθεις εσύ. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον έχει γραφεί. Για να αποφύγωμε την εξομοίωση με εκείνον. Την γη να μιμηθείς, ω άνθρωπε. Να καρποφορήσεις όπως εκείνη, μη φανείς κατώτερος από αυτήν που δεν έχει ψυχήν. Εκείνη λοιπόν εκτρέφει τους καρπούς όχι για ιδικήν της απόλαυσιν, αλλά για να υπηρετήσει εσένα. Ενώ συ τον καρπό της αγαθοεργίας σου, για τον εαυτόν σου τον συγκεντρώνεις. Διότι οι δωρεές των αγαθών έργων επιστρέφουν στους δωρητάς. Έδωσες στον πεινασμένον; Αυτό που εδόθη γίνεται ιδικό σου, και μάλιστα επανέρχεται επηυξημένον. Όπως ακριβώς ο σίτος, όταν πέσει στην γη γίνεται κέρδος για τον σπορέα, έτσι και ο άρτος που κατετέθη στον πεινασμένον, αποδίδει ύστερα μεγάλον κέρδος. Ας σου γίνει λοιπόν το τέλος της γεωργίας αρχή της επουρανίου σποράς. Διότι λέγει «σπείρατε εαυτοίς εις δικαιοσύνην». Γιατί λοιπόν αδημονείς, γιατί κόπτεσαι, αγωνιζόμενος να περικλείσεις τον πλούτο με πηλό και πλίνθους; «Κρείσσον όνομα καλόν υπέρ πλούτον πολύν».

Εάν όμως θαυμάζεις τα χρήματα για την δόξα που απολαμβάνεις χάριν αυτών, σκέψου πόσον περισσοτέραν δόξα σου προξενεί το να αποκαλείσαι μυρίων τέκνων πατέρας, παρά να έχεις μυρίους στατήρες στο βαλάντιόν σου. Διότι τα χρήματα θα τα εγκαταλείψεις εδώ και χωρίς να το θέλεις, ενώ την υπόληψη για τα καλά εργα θα την προσκομίσεις στον Δεσπότην, όταν ολόκληρος λαός θα σε περικυκλώσει ενώπιον του κοινού Κριτού, και θα σε αποκαλούν τροφέα και ευεργέτην και με όλα τα ονόματα της φιλανθρωπίας. Δεν βλέπεις αυτούς που διαθέτουν μέσα στα αμφιθέατρα τον πλούτο τους προς τους αθλητάς του παγκρατίου, και στους ηθοποιούς, και σε ορισμένους θηριομάχους ανθρώπους, τους οποίους θα σιχαίνετο κανείς και να τους αντικρύσει, και αυτό για την τιμή της στιγμής και για τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα του λαού. Και συ που μέλλεις να απολαύσεις τόσην μεγάλη δόξαν, είσαι τόσο μικροπρεπής όταν πρόκειται για παρόμοιες δαπάνες; Ο Θεός θα είναι αυτός που θα σε υποδεχθεί, άγγελοι θα σε επευφημούν, όλοι οι άνθρωποι από κτίσεως κόσμου θα σε μακαρίζουν. Δόξα αιώνιος, στέφανος δικαιοσύνης, βασιλεία των ουρανών θα είναι για σε τα έπαθλα της καλής διαχειρίσεως των φθαρτών αυτών πραγμάτων. Όμως για κανένα από αυτά δεν φροντίζεις, αφού η μέριμνά σου για τα παρόντα σε έκαμε να περιφρονείς τα ελπιζόμενα αγαθά. Εμπρός λοιπόν, διάθεσε τον πλούτο ποικιλοτρόπως, γίνε φιλότιμος και λαμπρός, όσον αφορά στις δαπάνες γι’ αυτούς που έχουν ανάγκην. Ας λεχθεί και για σε: «Εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα».

Μην αυξάνεις τις τιμές εκμεταλλευόμενος τις ανάγκες των άλλων. Μη περιμένεις πότε θα υπάρξει έλλειψις σίτου για να ανοίξεις τις σιταποθήκες. «Ο γαρ τιμιουλκών (που αυξάνει δηλαδή την τιμή) σίτον, δημοκατάρατος». Μην περιμένεις λιμοκτονία για να κερδίσεις χρυσόν, ούτε κοινήν στέρηση για να πλουτίσεις ο ίδιος. Μη καπηλευθείς ανθρώπινες συμφορές, μην εκμεταλλευθείς την οργήν αυτήν του Θεού για να αποκτήσεις χρηματικήν περιουσία. Μην ερεθίσεις τα τραύματα εκείνων που έχουν πληγωθεί από τις μάστιγες. Συ όμως αποβλέπεις στο χρήμα, και στον αδελφό δεν προσβλέπεις. Και γνωρίζεις μεν την σημασία που έχει το χάραγμα του κάθε νομίσματος, και ξεχωρίζεις το γνήσιον από το πλαστόν, αγνοείς όμως εντελώς τον αδελφό στην ώρα της ανάγκης. Και σε υπερευχαριστεί μεν το ωραίο χρώμα του χρυσού, δεν υπολογίζεις όμως πόσο σε επυβαρύνει ο στεναγμός του πτωχού. Πώς να σου κάμω γνωστά τα βάσανά του; Εκείνος, αφού παρατηρήσει τα όσα υπάρχουν μέσα στον οίκο του, βλέπει ότι ο μεν χρυσός ούτε υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Τα σκεύη δε και το ένδυμά του είναι τοιαύτα ώστε αν κάποιος πτωχός θελήσει να τα αποκτήσει, αξίζουν όλα μαζί ολίγους οβολούς. Τι λοιπόν; Στρέφει τώρα το βλέμμα στα παιδιά του για να οδηγήσει αυτά στην αγορά, και να εύρει από εκεί ανακούφισιν από τον θάνατον.

Αναλογίσου εδώ τι αγώνας γίνεται μεταξύ της ανάγκης που δημιουργεί η πείνα και της πατρικής στοργής. Η πείνα απειλεί με τον πιο οικτρόν θάνατον, ενώ η φύσις τον ωθεί να αποθάνει μαζί με τα τέκνα του. Και αφού πολλές φορές όρμησε να το πραγματοποιήσει και άλλες τόσες οπισθοχώρησε, τελικώς υπέκυψε αφού τον εξεβίασε τόσον αμείλικτα η ανάγκη. Και τι συλλογίζεται τώρα ο πατέρας; Ποίον να θυσιάσω πρώτον; Ποίον θα ιδεί με ευχαρίστησιν ο σιτοπώλης; Να έλθω στον μεγαλύτερον; Εντρέπομαι όμως τα πρεσβεία του. Αλλά τον μικρό μου; Λυπούμαι όμως την ηλικία του, που δεν γνωρίζει από συμφορές. Ο ένας έχει φανερά τα χαρακτηριστικά των γονέων του, ο άλλος έχει καλήν επίδοση στα μαθήματα. Αλλοίμονο, τι αδιέξοδο; Τι θα γίνω; Ποίον θα αδικήσω; Ποίου θηρίου την καρδία να αναλάβω; Πώς να λησμονήσω την φύση; Εάν τους κρατήσω όλους, θα τους ιδώ όλους να αφανίζωνται από την πείνα. Εάν διαθέσω προς ανταλλαγήν τον ένα, με ποίους οφθαλμούς θα αντικρύσω τους υπολοίπους, αφού ήδη θα με υποπτεύωνται για έλλειψιν εμπιστοσυνης; Πώς θα κατοικώ εδώ μέσα, αφού μόνος μου κατέστησα τον εαυτόν μου άτεκνο; Πώς θα πλησιάσω σε τραπέζι που θα έχει γεμίσει με τον τρόπον αυτόν;

Και αυτός μεν έρχεται με άφθονα δάκρυα να πωλήσει το πιο αγαπημένο από τα παιδιά του, συ όμως δεν λυγίζεις από την συμφοράν, ούτε αναλογίζεσαι την φύσιν. Αλλά ενώ λιμοκτονία συνθλίβει τον ταλαίπωρο, συ αναβάλλεις και ειρωνεύεσαι, και έτσι του κάνεις διαρκεστέρα την συμφορά. Και αυτός μεν προσφέρει τα σπλάχνα του ως αντίτιμο των τροφών, το ιδικό σου όμως χέρι δεν ξηραίνεται υποδεχόμενο τιμήματα τοιούτων συμφορών, αλλά και αγωνίζεσαι για περισσότερον κέρδος. Φιλονικείς για να λάβεις όσο το δυνατόν περισσότερα και να δώσεις ολιγότερα, επιβαρύνοντας με κάθε τρόπο την συμφοράν αυτού του δυστυχούς. Ούτε τα δάκρυα του πόνου ούτε ο στεναγμός σου μαλακώνουν την καρδίαν, αλλά μένεις άκαμπτος και αμείλικτος. Όλα τα βλέπεις ως χρυσά, τα φαντάζεσαι όλα χρυσά, αυτό είναι το ονειρό σου όταν κοιμάσαι, αυτή η έννοια σου όταν ξυπνάς. Όπως ακριβώς οι μανιακοί δεν βλέπουν τα ίδια τα πράγματα, αλλά φαντάζονται αυτά που τους υπαγορεύει το πάθος, έτσι και η δική σου ψυχή, που έχει κυριευθεί από την φιλοχρηματία, τα βλέπει όλα ως χρυσόν και ως άργυρον. Πιό ευχαρίστως θα έβλεπες τον χρυσό παρά τον ήλιον. Εύχεσαι όλα να μετατραπούν σε χρυσάφι, και ευρίσκεις βέβαια τρόπους να το κατορθώσεις όσον σου είναι δυνατόν.
Διότι τι δεν μηχανεύεσαι για να αποκτήσεις χρυσόν; Ο σίτος σου γίνεται χρυσός, ο οίνος στερεοποιείται και γίνεται χρυσός, το μαλλί για σένα γίνεται χρυσός, κάθε εμπορική συναλλαγή, κάθε νέα ιδέα χρυσόν σου αποφέρει. Ο ίδιος ο χρυσός άλλον χρυσό γεννά, αφού πολλαπλασιάζεται με τα δάνεια που δίδεις, και όμως δεν χορταίνεις, η επιθυμία δεν ευρίσκει τέλος.

Στα λαίμαργα παιδιά πολλές φορές επιτρέπουμε αφειδώς να τρώγουν όσον και ό,τι επιθυμούν, ώστε με τον υπερβολικόν χορτασμό, να τους προκαλέσουμε αποστροφή. Με τον πλεονέκτην όμως δεν συμβαίνει το ίδιο, αλλά όσον περισσότερα αποκτά τόσον πιο πολλά επιθυμεί. «Πλούτος εάν ρέει, μη προστίθεσθε (μην προσκολλάτε δηλαδή) την καρδίαν». Συ όμως κρατείς τον πλούτο που συνεχώς αυξάνεται, και περιφράσσεις όλες τις διεξόδους. Έπειτα με το να κρατήται και να λιμνάζει, τι σου προξενεί; Αχρηστεύει τις ασφάλειες, και μάλιστα βιαίως τώρα που έχει αμπαρωθεί, και πλημμυρίζει. Καταστρέφει τις αποθήκες του πλουσίου, κατεδαφίζει τα χρηματοκιβώτια, ωσάν να επέδραμε κάποιος εχθρός. Αλλά θα οικοδομήσει μεγαλύτερες; Αμφίβολον είναι εάν και αυτές δεν τις παραδώσει στον κληρονόμο του κρημνισμένες. Διότι είναι δυνατόν γρηγορότερα να εγκαταλείψει αυτός την παρούσα ζωήν, παρά να χτισθούν εκείνες σύμφωνα με τα σχέδια της πλεονεξίας.

Αλλά εκείνου μεν το τέλος είναι ανάλογον με τους κακούς σχεδιασμούς του. Σεις όμως, εάν μου έχετε εμπιστοσύνην, ανοίξτε όλες τις θύρες των χρηματοκιβωτίων, και αφήστε να ρέει άφθονος ο πλούτος. Όπως σε ένα μεγάλο ποτάμι που διοχετεύεται με πολυάριθμα κανάλια στην πολύκαρπο γη, έτσι και σεις αφήστε τον πλούτο να διαμοιρασθεί μέσα από διαφόρους δρόμους στις οικίες των πτωχών. Τα πηγάδια όταν αντλούνται δίδουν αφθονώτερο νερό, ενώ όταν εγκαταλείπωνται σαπίζουν και στερεύουν. Ομοίως και ο πλούτος, όταν μένει στάσιμος είναι άχρηστος, ενώ όταν κινείται και μεταδίδεται γίνεται κοινωφελής και καρποφόρος. Ω, πόσο μεγάλος θα είναι ο έπαινος από τους ευεργετουμένους! Μην τον καταφρονήσεις. Και πόσο μεγάλος ο μισθός από τον δίκαιον Κριτήν! Πρόσεξε, μην απιστήσεις.
Πάντοτε να σε συντροφεύει το παράδειγμα του κατηγορουμένου πλουσίου. Αυτός, με το να φυλάσσει τα παρόντα και να αγωνιά για τα ελπιζόμενα, και ενώ αγνοεί εάν αύριο θα ζει, αμαρτάνει από την σημερινήν ημέρα μεριμνώντας για την αυριανήν. Ακόμη δεν ήλθεν ο ζητιάνος και προκαταβολικώς εδείκνυε την αγριότητα. Δεν συνέλεξε ακόμη τους καρπούς, και είχεν ήδη το κατάκριμα της πλεονεξίας. Η γη μεν εχαιρέτιζε με τα προϊόντα της. Προεφανέρωνε βαθύ το ρίζωμα του σπαρμένου σίτου, επαρουσίαζε πλούσια τα σταφύλια Επάνω στα κλήματα, παρείχε την ελαία κατάφορτη από καρπούς, και υποσχόταν κάθε τρυφήν από τα καρποφόρα δένδρα. Εκείνος όμως ανίκανος για κάθε καλό και άκαρπος. Ενώ ακόμη δεν τα είχε, φθονούσε ήδη αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Μολονότι υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι από την συγκομιδήν των καρπών. Διότι και το χαλάζι τσακίζει και ο καύσωνας αρπάζει μέσα από τα χέρια και βροχή που διαφεύγει παράκαιρα από τα σύννεφα αφανίζει τους καρπούς. Εσύ λοιπόν αντί να προσεύχεσαι στον Κύριο να ολοκληρωθεί η δωρεά, καθιστάς εκ των προτέρων ανάξιον τον εαυτόν σου να υποδεχθείς αυτά που σου εδείχθησαν.

Και συ μεν συνομιλείς κρυφά με τον εαυτόν σου, τα λόγια σου όμως αυτά ελέγχονται στον ουρανό. Γι’ αυτό από εκεί σου έρχονται οι απαντήσεις. Ποία είναι όμως αυτά που λέγει; «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποκείμενα. Φάγε, πίε, ευφραίνου καθ’ ημέραν». Ω τι παραλογισμός. Εάν είχες ψυχήν χοίρου, τι άλλο καλλίτερο θα ημπορούσες να της ευαγγελισθείς; Τόσον κτηνώδης είσαι, τόσον αναίσθητος για τα αγαθά της ψυχής, ώστε να της προσφέρεις για να την περιποιηθείς βρώματα της σαρκός; Αυτά που προορίζονται για τον αφεδρώνα, εσύ τα παραπέμπεις στην ψυχή; Εάν μεν έχει αρετήν, εάν είναι πλήρης αγαθών έργων, εάν έχει προσοικειωθεί τον Θεόν, έχει πολλά αγαθά, και ας ευφραίνεται με την καλήν ευφροσύνην της ψυχής. Επειδή όμως το φρόνημά σου είναι γήινο και έχεις θεόν την κοιλία και είσαι όλος σάρκινος, υποδουλωμένος στα πάθη, άκουε την προσωνυμία που σου αρμόζει, την οποία δεν σου την έδωσε κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Κύριος.

«Άφρον, ταύτη τη νυκτή την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου. Α δε ητοίμασας, τίνι έσται;». Η γελοιοποίησις της απερισκεψίας είναι κακόν μεγαλύτερον από την αιώνιον κόλαση. Αυτός που πρόκειται εντός ολίγου να αρπαγεί από την ζωήν αυτή, τι συλλογίζεται; «Καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω». Πολύ καλά κάμνεις, θα ημπορούσα να του ειπώ. Αξίζει πράγματι να καταστραφούν τα ταμεία της αδικίας. Κατεδάφισε με τα ίδια σου τα χέρια εκείνα που κακώς έχεις οικοδομήσει. Ισοπέδωσε τις σιταποθήκες, από τις οποίες ποτέ κανείς δεν έφυγε παρηγορημένος. Εξαφάνισε κάθε οίκημα που ασφαλίζει την πλεονεξίαν, απομάκρυνε την στέγην, γκρέμισε τους τοίχους, δείξε στον ήλιο τον μουχλιασμένον σίτο, βγάλε από την φυλακή τον δεσμευμένον πλούτο, φέρε στο φώς τα σκοτεινά καταγώγια του μαμωνά. «Καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω». Εάν όμως και αυτές τις γεμίσεις, τι άλλο άραγε θα διανοηθείς; Ή μήπως θα τις καταστρέψεις και πάλι θα τις οικοδομήσεις; Και τι είναι πιο ανόητον από αυτά, να κοπιάζεις αδιάκοπα, να βιάζεσαι να οικοδομήσεις, και να τα καταστρέφεις πάλι με βιασύνην; Εάν θέλεις, έχεις αποθήκες, τις οικίες των πτωχών. Θησαύρισε για τον εαυτόν σου θησαυρό στον ουρανόν. Αυτά που εναποτίθενται εκεί ούτε ο σκόρος τα κατατρώγει ούτε η σήψις τα αφανίζει ούτε τα κλέπτουν οι λησταί.

Αλλά θα δώσω σε αυτούς που έχουν ανάγκη όταν γεμίσω τις δεύτερες αποθήκες. Έχεις εξασφαλίσει λοιπόν την μακροζωία. Κοίταξε μη σε προλάβει αυτός που επείγεται να σε παραλάβει λόγω προθεσμίας. Η υπόσχεσις αυτή αποδεικνύει πονηρίαν και όχι καλωσύνην. Διότι υπόσχεσαι όχι για να δώσεις κατόπιν, αλλά για να αποφύγεις το παρόν. Τι σε εμποδίζει να τα δώσεις τώρα; Δεν έχεις τον πτωχόν ενώπιόν σου; Δεν είναι πλήρεις οι αποθήκες; Και ο μισθός δεν είναι έτοιμος; Δεν είναι ξεκάθαρη η εντολή; Ο πεινασμένος λιώνει, ο γυμνός παγώνει, ο οφειλέτης άγχεται, και συ αναβάλλεις την ελεημοσύνην για την επαύριον; Άκου τoν Σολομώντα: «Μη είπεις, επανελθών επάνηκε (πήγαινε και ξαναγύρισε δηλαδή), αύριον δώσω… ου γαρ οίδα τι τέξεται η επιούσα». Τι παραγγέλματα περιφρονείς φράζοντας τα ώτα σου με την φιλαργυρία; Πόσην ευγνωμοσύνην έπρεπε να χρεωστά στον ευεργέτη, και να είσαι χαρούμενος και να λαμπρύνεσαι με την τιμήν, διότι ο ίδιος δεν ενοχλείς τις θύρες των άλλων, αλλά εκείνοι κρούουν τις ιδικές σου; Τώρα όμως είσαι κατηφής και αμίλητος, αποφεύγεις τις συναντήσεις, μη τυχόν αναγκασθείς να βγάλεις έστω και το παραμικρόν από τα χέρια σου. Ένα λόγο γνωρίζεις. Δεν έχω, δεν θα δώσω, είμαι πτωχός. Είσαι πράγματι πτωχός και στερημένος από κάθε αγαθόν. Πτωχός από αγάπη, πτωχός από φιλανθρωπία, πτωχός από πίστη στον Θεόν, πτωχός από ελπίδα αιωνία. Κάμε συμμετόχους στα τρόφιμα τους αδελφούς σου εκείνο που αύριο σαπίζει, δώσε το σήμερα σ’ αυτόν που το στερείται. Η χειροτέρα μορφή πλεονεξίας είναι το να μη δίδει κάποιος στους ενδεείς ούτε από τα φθειρόμενα.

Και ποίον, λέγει, αδικώ, με το να κρατώ για τoν εαυτόν μου αυτά που μου ανήκουν; Ποία, ειπέ μου, είναι αυτά που σου ανήκουν; Από πού τα έλαβες, και τα έφερες στην ζωήν αυτήν; Όπως ακριβώς κάποιος που ευρίσκει στο θέατρο θέση με καλήν θέαν, εμποδίζει έπειτα τους εισερχομένους, θεωρώντας ως ιδικό του αυτό που προορίζεται για χρήσιν κοινήν, έτσι είναι και οι πλούσιοι. Αφού εκυρίευσαν εκ των προτέρων τα κοινά αγαθά, τα ιδιοποιούνται απλώς επειδή τα επρόλαβαν. Εάν ο καθένας εκρατούσε εκείνο που αρκεί για την ικανοποίηση των αναγκών του, και άφηνε το περίσσευμα σ’ αυτόν που το χρειάζεται, κανείς δεν θα ήταν πλούσιος, αλλά και κανείς πτωχός. Γυμνός δεν εξήλθες από την κοιλία της μητέρας σου; Πάλι γυμνός δεν θα επιστρέψεις στην γη; Τα παρόντα λοιπόν από πού τα έχεις; Εάν μεν λέγεις ότι μόνα τους ήλθαν, είσαι άθεος, αφού δεν αναγνωρίζεις τον δημιουργόν, ούτε ευχαριστείς τον Σωτήρα. Εάν όμως ομολογείς ότι είναι από τον Θεόν, ειπέ μας τον λόγο για τον οποίον τα έλαβες. Μήπως ο Θεός που διανέμει άνισα τα βιοτικά, είναι άδικος; Γιατί ενώ συ πλουτείς, εκείνος είναι πτωχός; Για κανέναν άλλο λόγο, παρά για να λάβεις εσύ τον μισθόν της καλοσύνης και της καλής διαχειρίσεως, και εκείνος να τιμηθεί με τα μεγάλα έπαθλα της υπομονής. Συ όμως αφού τα περιέλαβες όλα στην αχόρταγον αγκάλη της πλεονεξίας, νομίζεις ότι κανέναν δεν αδικείς όταν αποστερείς τόσους πολλούς; Ποίος είναι ο πλεονέκτης; Αυτός που δεν μένει στην αυτάρκεια. Ποίος είναι ο άρπαγας; Αυτός που αφαιρεί όσα ανήκουν στον καθένα. Και συ δεν είσαι πλεονέκτης; Δεν είσαι άρπαγας, όταν αυτά που εδέχθης για να τα διαχειρισθείς, αυτά συ τα ιδιοποιείσαι; Ή θα ονομασθεί λωποδύτης εκείνος που απογυμνώνει τον ενδεδυμένον, αυτός δε που δεν ενδύει τον γυμνόν, ενώ ημπορεί να το κάμει, αξίζει να ονομασθεί αλλιώς; Ο άρτος που κρατάς εσύ ανήκει σ’ αυτόν που πεινά, το ένδυμα που συ φυλάσσεις στις αποθήκες ανήκει στον γυμνόν, το υπόδημα που συ αφήνεις να σαπίσει ανήκει στον ανυπόδητον. Το χρήμα που έχεις εσύ κρυμμένο ανήκει σ’ αυτόν που το χρειάζεται. Ώστε αδικείς τόσους, όσους ημπορούσες να ευεργετήσεις.

Καλά τα λόγια, λέγει, αλλά καλλίτερος ο χρυσός. Όπως δηλαδή συμβαίνει με αυτούς που συζητούν με τους ακολάστους περί εγκρατείας. Πράγματι και εκείνοι όταν εξυβρίζεται η πόρνη, φλέγονται προς την επιθυμία, μόνον με την ενθύμηση. Πώς να σου καταστήσω γνωστά τα βάσανα του πτωχού, ώστε να μάθεις πόσο μεγάλοι στεναγμοί ευρίσκονται πίσω από τους θησαυρούς σου; Ω πόσον ποθητός θα σου φανεί κατά την ημέρα της κρίσεως ο λόγος αυτός: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν. Εδίψησα και εποτίσατέ με, γυμνός ήμην και περιεβάλετέ με». Αλλά πόσον μεγάλη φρίκη και ιδρώτας και σκοταδισμός θα σου προκληθούν όταν ακούσεις την καταδίκη: «Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το σκότος το εξώτερον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν. Εδίψησα και ουκ εποτίσατέ με, γυμνός ήμην και ου περιεβάλλετέ με». Διότι εκεί δεν κατηγορείται ο άρπαγας, αλλά κατακρίνεται όποιος δεν μοιράζεται τα αγαθά του με τον πλησίον.

Εγώ μεν είπα όσα εθεώρησα ότι συμφέρουν. Για σένα δε, εάν πεισθείς, είναι ολοφάνερα τα αγαθά που σύμφωνα με τις επαγγελίες σε αναμένουν. Εάν όμως παρακούσεις, η απειλή έχει ήδη γραφεί. Από αυτήν την εμπειρία σου εύχομαι να διαφύγεις, αφού πρώτα αποκτήσεις καλλίτερον φρόνημα, για να σου γίνει λύτρον ο ίδιος ο πλούτος σου, και να εύρεις εκεί έτοιμα τα ουράνια αγαθά, με την χάριν αυτού που μας εκάλεσεν όλους στην Βασιλείαν του, «ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2011/11/blog-post_2195.html 

Με την άφιξη της φρεγάτας «Σαλαμίς» στο λιμάνι της Δάφνης του Αγίου Όρους την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου (1 Νοεμβρίου με το παλιό ημερολόγιο), ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις στην Αθωνική Πολιτεία για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωσή της από τον Οθωμανικό ζυγό, στις 2 Νοεμβρίου 1912, από τον ελληνικό στόλο με επικεφαλής τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη.

Το λιμάνι της Δάφνης υποδέχτηκαν τον Αρχηγό του Στόλου Αντιναυάρχο Κωνσταντίνο Μαζαράκη-Αινιάν, ο Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους Αρ. Κασμίρογλου και η Ιερά Επιστασία με επικεφαλής τον Πρωτεπιστάτη Μάξιμο Ιβηρίτη. Ο Αρχηγός Στόλου, συνοδευόταν  από τον Αρχιπλοίαρχο Σπυρίδωνα Δημητρίου και τον Πλοίαρχο Χρήστο Παυλούδη, Ναυτικό Διοικητή Βορείου Ελλάδος...

Στον χαιρετισμό του ο Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους αναφέρθηκε την ένδοξη στιγμή που το θρυλικό θωρηκτό «Αβέρωφ» και ο ελληνικός στόλος, υπό τον Ναύαρχο Κουντουριώτη, κατέπλεε στην θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Αγίου Όρους μεταφέροντας το μήνυμα της ελευθερίας της πατρίδας. «Η συγκίνησις ημών είναι βαθυτάτη» είπε ο Πρωτεπιστάτης επισημαίνοντας ότι οι προσευχές και οι ευχές των Αγιορειτών πατέρων συνοδεύουν το Έθνος.

«Με μεγάλη συγκίνηση ερχόμαστε εδώ εκπρόσωποι όλου του ελληνικού στόλου για να εορτάσουμε και να θυμηθούμε τις ημέρες της απελευθέρωσης του Αγίου Όρους, το οποίο συνετέλεσε ήδη από την βυζαντινή εποχή στη διατήρηση της Ορθοδοξίας και συνάμα και του ελληνισμού», είπε ο Αρχηγός Στόλου.

Στη συνέχεια ο Αρχηγός Στόλου, οι Αξιωματικοί και μέλη του πληρώματος της φρεγάτας «Σαλαμίς» μετέβησαν στις Καρυές όπου προσκύνησαν την Ιερή Εικόνα της Παναγίας Άξιον Εστίν και εψάλη Δοξολογία.

 Πηγές: http://www.agioritikovima.gr/agnea/12204-to-agion-oros-e 

http://nea-propontida.blogspot.gr/2012/11/blog-post_9785.html 

Αντισυνταγματικός κρίθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο νόμος  3838/2010 που καθιστά ευκολότερη την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από αλλοδαπούς, υπηκόους τρίτων χώρων ενώ τους παρέχει και τη δυνατότητα συμμετοχής στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α’ βαθμού. Η υπόθεση είχε παραπεμφθεί στην Ολομέλεια, από το Δ’ Τμήμα του ΣτΕ.

Το Ανώτατο Δικαστήριο φαίνεται να αποφάσισε ότι το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι επιφυλάσσεται από το Σύνταγμα μόνο στους Έλληνες πολίτες και δεν μπορεί να επεκταθεί και στους μη έχοντες την ιδιότητα αυτή, χωρίς να έχει προηγηθεί αναθεώρηση της συνταγματικής διάταξης. Παράλληλα, σε άρθρο του Συντάγματος φαίνεται να προσκρούει και ο προβλεπόμενος τρόπος κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας καθώς η πολιτογράφηση του ν. 3838/2010 γίνεται με βάση αμιγώς τυπικές προϋποθέσεις, όπως ο χρόνος διαμονής του αιτούντος αλλοδαπού στη χώρα, η φοίτηση σε ελληνικό σχολείο επί ορισμένο χρόνο και η ανυπαρξία καταδίκης για ορισμένα σοβαρά ποινικά αδικήματα ενώ δε γίνεται εξατομικευμένη κρίση προκειμένου να διαπιστωθεί αν συντρέχει η ουσιαστική και βασική προϋπόθεση του δεσμού του αλλοδαπού με το ελληνικό έθνος.

Να σημειωθεί ότι η απόφαση φαίνεται να μη λήφθηκε ομόφωνα καθώς, πηγές αναφέρουν ότι υπήρξε μειοψηφία, η οποία εξέφρασε την άποψη ότι η πενταετής μόνιμη και νόμιμη διαμονή σε συνδυασμό με την εξαετή φοίτηση σε ελληνικό σχολείο αποτελούν αρκούντως επαρκή στοιχεία που δικαιολογούν πραγματικό και νομικό δεσμό του αλλοδαπού με τη χώρα και κατά συνέπεια επιτρέπουν τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας.

Η διαρροή των πληροφοριών για την έκβαση της συνεδρίασης της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου προκάλεσε άμεση κυβερνητική αντίδραση. Έτσι, ο Πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς κάλεσε τον υπουργό Εσωτερικών, κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη να δώσει τις απαραίτητες κατευθύνσεις για την εφαρμογή της χθεσινής ετυμηγορίας του ΣτΕ ως προς τις προϋποθέσεις απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας ενώ  έδωσε εντολή στον αναπληρωτή υπουργό, κ. Χαράλαμπο Αθανασίου να προετοιμάσει εντός επτά ημερών και να δώσει στη δημοσιότητα νομοσχέδιο συμβατό με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν από τη δικαστική κρίση.

http://www.lawnet.gr/news/ste-antisuntagmatikos-o-n-38382010-amesi-kubernitiki-antidrasi-27956.html

 Τα «πάνω κάτω» φέρνει η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που κρίνει, σύμφωνα με πληροφορίες, αντισυνταγματικό το νόμο Ραγκούση και συγκεκριμένα τις διατάξεις που έδωσαν τη δυνατότητα στους αλλοδαπούς να συμμετάσχουν στις Περιφερειακές εκλογές (Ο.Τ.Α) και έκαναν παράλληλα ευκολότερη την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ομόφωνα η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου χαρακτηρίζει τη διάταξη του νόμου 3838/2010 που έδωσε το δικαίωμα και του εκλέγεσθαι στους αλλοδαπούς υπηκόους τρίτων χωρών για να συμμετέχουν στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α) με το σκεπτικό ότι το δικαίωμα αυτό αφορά μόνο τους έλληνες πολίτες.

Στην κεκλεισμένων των θυρών διάσκεψή τους οι σύμβουλοι επικρατείας έκριναν ότι «το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι επιφυλάσσεται μόνο στους έλληνες πολίτες και δεν μπορεί να επεκταθεί και στους μη έχοντες την ιδιότητα αυτή».

Για να γίνει κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τους συμβούλους Επικρατείας θα πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση της σχετικής διάταξης του Συντάγματος. Παράνομος όμως θεωρείται από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και ο νέος τρόπος κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας που καθιερώνει ο Ν. 3838/2010 αφού, όπως επισημαίνεται αντίκειται στο Σύνταγμα.

Συγκεκριμένα, οι σύμβουλοι Επικρατείας επισήμαναν ότι η πολιτογράφηση που προβλέπει ο Ν. 3838/2010 γίνεται με βάση αμιγώς τυπικές προϋποθέσεις (χρόνος νόμιμης διαμονής του αιτούντος αλλοδαπού ή της οικογένειας του, φοίτηση σε ελληνικό σχολείο επί ορισμένο χρόνο, ανυπαρξία καταδίκης για ορισμένα σοβαρά ποινικά αδικήματα) και χωρίς να γίνεται εξατομικευμένη κρίση για τη συνδρομή της ουσιαστικής προϋπόθεσης του δεσμού προς το ελληνικό έθνος του αλλοδαπού εκείνου που υποβάλλει αίτηση πολιτογράφησης.

Αντίθετη άποψη εξέφρασε η μειοψηφία που υποστήριξε ότι η πενταετής μόνιμη και νόμιμη διαμονή σε συνδυασμό με την 6ετή φοίτηση στο ελληνικό σχολείο αποτελούν στοιχεία επαρκή για να δικαιολογήσουν ένα πραγματικό και νομικό δεσμό του αλλοδαπού με την Ελλάδα και κατά συνέπεια τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας. Η υπόθεση είχε παραπεμφθεί στην Ολομέλεια του από το Δ΄ Τμήμα Δικαστηρίου ΣτΕ το οποίο έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο 3838/2010.

ΠΗΓΗ: http://www.zougla.gr/greece/article/antisintagmatikos-o-nomos-ragousi-gia-ti-simetoxi-alodapon-stis-ekloges

Τὴν ὥρα ποὺ ἡ Εἰσαγγελία Πλημμελειοδικῶν Ἀθηνῶν διέταζε τὴν αὐτόφωρη δίωξη γιὰ σύλληψη τοῦ γνωστοῦ δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, διότι αὐτὸς τόλμησε, ὅπως ἄλλωστε εἶχε στοιχειῶδες δημοσιογραφικὸ καθῆκον, νὰ δημοσιεύσει τὰ ὀνόματα τῶν φοροφυγάδων τῆς περίφημης «λίστας Λαγκάρντ», τὴν ἴδια ὥρα ἡ ἴδια Εἰσαγγελία ἀπέπεμπε τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς ποὺ ζητοῦσε μὲ μήνυση νὰ διωχθεῖ ὡς αὐτόφωρο ἀδίκημα ἡ ἄθλια
καὶ πρόστυχη θεατρικὴ παράσταση Corpus Christi στό θέατρο «Χυτήριο».

Ἡ αὐτόφωρη δίωξη τοῦ δημοσιογράφου διατάχθηκε μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι γίνεται ἀποκάλυψη «προσωπικῶν δεδομένων»! Ἐπὶ δύο χρόνια ἡ λίστα ἦταν ὕποπτα θαμμένη στὰ συρτάρια τῶν ὑπουργῶν Οἰκονομικῶν καὶ κανένας εἰσαγγελέας δὲν εὐαισθητοποιήθηκε γιὰ τὴ σκανδαλώδη ἀχρήστευσή της. Τώρα συλλαμβάνουν τὸν δημοσιογράφο ποὺ τὴ δημοσίευσε! Ὅμως τὴν ἴδια ὥρα ἡ εὐαισθησία τους ἐξανεμίζεται μπροστὰ στὴν ἐν ὀνόματι τῆς τέχνης φρικιαστικὴ χυδαία ὕβρη κατὰ τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου.

«Διερωτῶμαι», λέει ὁ Μητροπολίτης, «δὲν ὑπάρχει ἕνας Εἰσαγγελεὺς σὲ αὐτὴ τὴν ταλαίπωρη χώρα νὰ ἐπιβάλει ἀδέσμευτα τὴ νομιμότητα καὶ νὰ μὴ θέτει τὴν ‘‘καριέρα’’ του πάνω ἀπὸ τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τοῦ Γένους;».

Ὁ Σεβασμιώτατος ὡς νομικὸς καὶ ὁ ἴδιος κατέθεσε ἀποδει­κτικότατα ἐπιχειρήματα ποὺ ἐπέβαλαν νὰ ἀκολουθηθεῖ ἡ αὐτό­φωρη διαδικασία ἀπὸ τὴν Εἰσαγγελία. Ὅμως δυστυχῶς δὲν βρῆκε ἀνταπόκριση.
Ὑπολόγισαν οἱ δικαστὲς περισσότερο τὶς ἀντιδράσεις τῶν τάχα «προοδευτικῶν» ποὺ μιλοῦν γιὰ ἐλευθερία τῆς τέχνης.

«Ὑπάρχουν δικαστὲς στὸ Βερολίνο», εἶχε ἀπαντήσει παλαιὰ ἕνας μυλωνὰς στὸν βασιλιὰ τῆς Πρωσίας Φρειδερίκο τὸν Μέγα, ἀρνούμενος νὰ ὑποκύψει στὶς ἀπειλητικὲς πιέσεις του νὰ τοῦ πουλήσει τὸν μύλο του.

Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ἀφόπλισε τὸν βασιλιὰ καὶ ὑποχώρησε.

Τί τραγωδία ἀλήθεια! Στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπάρχουν δικαστές;

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τευχ. 2055.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στη συνεδρίαση της Δευτέρας 5 Νοεμβρίου 2012 ασχολήθηκε με το μάθημα των Θρησκευτικών. Ενόψει της συνεδρίασης αυτής η Ολομέλεια των Συλλόγων Θεολόγων Ελλάδος εξέδωσε στις 2 Νοεμβρίου Ανακοίνωση – Ψήφισμα το οποίο επέδωσε προς τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΨΗΦΙΣΜΑ

ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

Προς τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 2012

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς

Η Ολομέλεια των Συλλόγων Θεολόγων της χώρας, αποτελούμενη από τους εξής Συλλόγους: α) Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, β) Σύνδεσμος Θεολόγων Μακεδονίας – Θράκης, γ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Αγρινίου, δ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Άργους,

ε) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Βόλου, στ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Καλαμάτας, ζ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Καρδίτσας, η) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Κατερίνης, θ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Κέρκυρας, ι) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Κορίνθου, ια) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Λαμίας, ιβ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Λάρισας, ιγ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Λευκάδας, ιδ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Μυτιλήνης, ιε) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Πάτρας, ιστ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Πύργου, ιζ) Παράρτημα Π.Ε. Θεολόγων Τρικάλων, ενόψει της επικείμενης συνεδρίασης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, όπου πρόκειται να συζητηθεί το θέμα του προτεινόμενου Προγράμματος  Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών, και με αφορμή  τη σοβαρή αναταραχή που έχει δημιουργηθεί στο εκκλησιαστικό και θεολογικό κόσμο, σχετικά με την επιχειρούμενη μετατροπή του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε Μάθημα Θρησκειολογίας – Κοινωνιολογίας της Θρησκείας, μέσα από το προτεινόμενο Πρόγραμμα, τοποθετείται ως εξής:

1. Διαφωνεί με τη γενική κατεύθυνση και φιλοσοφία του Προγράμματος. Η γραμμή αυτή κατατείνει στη θρησκειολογική γνωσιολογία, καθώς και στην κοινωνική και ανθρώπινη όψη των θρησκειών, που περισσότερο αρμόζει σε Πρόγραμμα Σπουδών για το Μάθημα της Κοινωνικής Αγωγής του μαθητή (Κοινωνιολογία), παρά σε Πρόγραμμα Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών.

2. Εκφράζει τη ριζική αντίθεσή της με την εκτός τόπου και χρόνου επιχειρούμενη μετατροπή του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Σε μια περίοδο όπου η χώρα μαστίζεται από εμφανή πνευματική κρίση -πέραν της οικονομικής- θα έπρεπε να γίνεται προσπάθεια ώστε να ανακαινιστούν στην ελληνική κοινωνία όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν την ταυτότητα, την ιστορία, τον πολιτισμό και τις πανανθρώπινες αξίες του ελληνικού λαού, μεταξύ αυτών και το πολυσήμαντο στοιχείο του ορθόδοξου χριστιανισμού.

3. Θεωρεί, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις και γενικά αποδεκτές αρχές της παιδοψυχολογίας, ότι δεν είναιδυνατή μαθησιακά η συγκεχυμένη πρόσληψη τέτοιου είδους και τέτοιας ποσότητας θρησκειολογικών γνώσεων και πληροφοριών σε μαθητές 8 – 14 ετών. Είναι εμφανές ότι το Πρόγραμμα πάσχει σ’ ό, τι αφορά τη συγκεκριμένη παιδαγωγική πτυχή.

4. Διαπιστώνει ότι με το Πρόγραμμα δεν καλύπτεται η συνταγματική επιταγή για την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών, όπως αυτή εξειδικεύεται στο θεμελιακό άρθρο 1 του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Νόμου 1566/1985, που οριοθετεί ως ειδικότερο σκοπό οι μαθητές “να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης” (ΦΕΚ Α’ 167/1985).

5. Κρίνει ως άστοχη, μεταξύ άλλων, τη βασική επιδίωξη του Προγράμματος “να χειραφετήσει το μαθητή από ό, τι ονομάζεται “πρόσδεση στο παρελθόν» (ΠΣ, σελ. 21) και «να οικοδομήσει λογικά τη θρησκευτική αγωγή των παιδιών και των εφήβων» (ΠΣ, σελ. 21), φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίζει το Χριστό “ως δάσκαλο, συνοδοιπόρο και οδηγό” (ΠΣ, σελ. 48) και ταυτόχρονα να Τον παραλληλίζει ισότιμα και ισάξια με τους “μεγάλους δασκάλους θρησκειών του κόσμου: Μωάμεθ, Κομφούκιο και Βούδα” (ΠΣ, σελ. 48), αποδομώντας Τον ως Θεάνθρωπο στη συνείδηση των μαθητών· ή φτάνοντας επίσης στο σημείο να καταγράφει ως Αγίους ανθρώπους, μεταξύ άλλων, το “Βούδα, Κομφούκιο, Μωάμεθ, Βισνού (Κρίσνα), Δαλάι Λάμα, Γκάντι και πολλά άλλα πρόσωπα, ιστορικά και μυθικά”, (ΠΣ, σελ. 57).

6. Σημειώνει με έμφαση τη διαφαινόμενη διάκριση και άνιση μεταχείριση σε βάρος των ορθοδόξων μαθητών. Την ώρα που επιχειρείται η μετατροπή του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία – Κοινωνιολογία των Θρησκειών, σε όλα τα σχολεία της χώρας, στα σχολεία της Θράκης όπου φοιτούν μαθητές της μουσουλμανικής κοινότητας θα διδάσκονται αποκλειστικά τη Θρησκεία του Ισλάμ. Προσπερνάται στην περίπτωση αυτή, το προσφιλές σύνθημα της συντακτικής επιτροπής “θρησκευτικά για όλους”, που δήθεν αποτελεί το γνώμονα του Προγράμματος.

7. Θεωρεί απαράδεκτο και καταγγέλλει το γεγονός ότι, για μια τέτοιας μορφής και έκτασης επιχειρούμενη μετατροπή του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών δεν ζητήθηκε η γνώμη ούτε της Εκκλησίας, ούτε των Θεολογικών Σχολών, ούτε των Θεολογικών Ενώσεων της χώρας, πριν από τη σύνταξη του Προγράμματος. Αντίθετα, η συντακτική επιτροπή εξέφρασε δήθεν ενδιαφέρον για διάλογο μετά την ολοκλήρωση και πιλοτική εφαρμογή των Προγραμμάτων, εμπαίζοντας ευθέως μ’ αυτόν τον τρόπο το θεολογικό και εκκλησιαστικό κόσμο. Χωρίς τις απαραίτητες ζυμώσεις στο θεολογικό και εκκλησιαστικό κόσμο και κυρίως στον ίδιο το λαό, η αυταρχική επιβολή οποιουδήποτε Προγράμματος είναι αθέμιτη και καταδικασμένη να αποτύχει.

 8. Εκφράζει την απορία της, γιατί η Εκκλησία της Ελλάδος δεν εξέφρασε μέχρι σήμερα επίσημα και στο πλαίσιο της ολομέλειας της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας την αυτονόητη ορθόδοξη τοποθέτησή της για την επιχειρούμενη μετατροπή του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών, παρότι κακοποιείται βάναυσα η διδασκαλία της και παύει να προβάλλεται στους μαθητές ο αγιοπνευματικός ρόλος της Πίστης στο Χριστό, ενώ παράλληλα το Ορθόδοξο Χριστιανικό Μήνυμα της Σωτηρίας απομυθοποιείται και υποβιβάζεται σε απλή θρησκειολογική πληροφορία.

9. Εκφράζει την πλήρη αντίθεσή της με τις απαράδεκτες δημόσιες τοποθετήσεις της συντακτικής επιτροπής, στις οποίες προβάλλονται παραπλανητικές ανακρίβειες και αποπροσανατολιστικές αναφορές, εμφανίζοντας ότι το Πρόγραμμα δήθεν έχει ορθόδοξο χαρακτήρα, ενώ παράλληλα εξαπολύονται πρωτοφανείς για ήθος θεολόγων -και δη πανεπιστημιακών- ύβρεις και απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, εναντίον όλων όσων ευλόγως διαμαρτύρονται και όσων ασκούν έγκριτη επιστημονική κριτική για την επιχειρούμενη μετατροπή. Δεν περιποιεί δε τιμή η αναφορά της συντακτικής επιτροπής σε  “στράτευση” εκκλησιαστικών προσώπων, η οποία υποτιμά και προσβάλλει την προσωπικότητα και τη βούληση πλήθους σεβασμίων Ιεραρχών και σημαντικών προσωπικοτήτων του σύγχρονου ορθόδοξου χριστιανισμού, που έχουν εκφράσει ελεύθερα τη διαφωνία τους στο Πρόγραμμα.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς

Εν κατακλείδι, δηλώνουμε πλήρως ικανοποιημένοι και συντασσόμαστε με την εκπεφρασμένη ορθοτόμο θέση της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, κατά την αναγόρευσή του ως επιτίμου Διδάκτορος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας:

“Έχομεν πεισθή ότι η χριστιανική θρησκευτική αγωγή συντελεί εις το να αποκτήση ο νέος ηθικάς αρχάς συμπεριφοράς” λέγει η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης, συμπληρώνοντας: “και αν ακόμη προσωπικώς δεν μετέχομεν της Χριστιανικής Ορθοδόξου Πίστεως, θα πρέπει να επικροτήσωμεν την διδασκαλίαν αυτής εις τα δημόσια σχολεία, ιδία κατά το ηθικόν μέρος αυτής, διότι εξ αυτής θα προέλθουν μεγάλα κοινωνικά οφέλη”(περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αριθμός 9, Οκτώβριος 2005, σελ. 725).

Τέλος, ζητούμε από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο να παραπεμφθεί τυχόν απόφαση για το θέμα του Προγράμματος Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών, λόγω της εξαιρετικής σπουδαιότητάς του, στην επόμενη Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας.

2 Νοεμβρίου 2012,

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

α) ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ  ΘΕΟΛΟΓΩΝ

β) ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ

γ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

δ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΆΡΓΟΥΣ

ε) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΒΟΛΟΥ

στ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

ζ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

η) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

θ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ι) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

ια) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΑΜΙΑΣ

ιβ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ

ιγ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΕΥΚΑΔΑΣ

ιδ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

ιε) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΑΤΡΑΣ

ιστ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΥΡΓΟΥ

ιζ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Π.Ε. ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΗΓΗ: http://impantokratoros.gr/840F5395.el.aspx 

Tα 153 «ναι» εξασφάλισαν ότι το νέο Μνημόνιο, το τρίτο από την αρχή της κρίσης χρέους το 2010, είναι ήδη πραγματικότητα, τουλάχιστον ως προς το επαχθές του σκέλος για την ελληνική κοινωνία. Οι ρυθμίσεις του είναι ριζικές. Εκθεμελιώνουν ένα ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο και σύστημα κανόνων πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε και πορεύθηκε η ελληνική κοινωνία, ξεπερνώντας ενίοτε σε σκληρότητα καθεστώτα όπως της 21ης Απριλίου ή της 4ης Αυγούστου (όπως στη σχετικοποίηση του κατωτάτου μισθού). Ελάχιστα έχουν μείνει να εξαφανισθούν από το ελληνικό κοινωνικό κεκτημένο -για το ευρωπαϊκό ούτε λόγος- και είναι αμφίβολο αν η κυβέρνηση θα έχει την δυνατότητα να προχωρήσει σε περαιτέρω υποβάθμιση του, ακόμα κι αν έχει την πρόθεση.

   Το πολιτικό σύστημα συντάχθηκε και υπηρετεί αμετανόητα εκείνη την κεφαλαιοκρατική και κλεπτοκρατική μειοψηφία, που αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, όταν ήρθε η ώρα της κατανομής του βάρους του οικονομικού ναυαγίου. Ταυτόχρονα αναδύθηκε ένα νέο είδος «πολιτευτή της κρίσης». Συνοδεύει τα καθ’ ομολογίαν των ιδίων των εμπνευστών άδικα και βάρβαρα μέτρα με υλακές και βρυχηθμούς από το βήμα της Βουλής, με «παράσιτα» διακοψία στους άλλους ομιλητές, χτυπήματα στα τραπέζια στα τηλεοπτικά παράθυρα, κυνικές, ειρωνικές, υβριστικές εκφράσεις κατά των αντιφρονούντων ή του ίδιου του λαού. Μία επιχείρηση τρομοκράτησης διά της σκαιότητας του πολιτικού ύφους, ανάλογη με το αποτρόπαιο των λαμβανόμενων μέτρων. Εμποιούν (επιχειρούν τουλάχιστον) φόβο, αφού μόνο η τρομοκρατία έχει απομείνει σαν καταφυγή για τη συντήρηση ενός άδικου συστήματος, απέναντι σε ένα (κατά τούτο τουλάχιστον) αποφενακισμένο έθνος. Κατανοούν και τα ίδια τα κατάλοιπα σκοτεινών εποχών, ότι όποιες κι αν είναι οι πολιτικές θέσεις και παραδόσεις του κάθε πολίτη, κανείς πια δεν τους πιστεύει, κανείς δεν τους θέλει. Συνειδητοποιούν με τρόμο και οι ίδιοι ότι κανέναν δεν τρομάζουν, όπως οι γίγαντες επί πήλινων ποδιών.

   Όμως και η κοινωνία έχει κηρύξει τον δικό της πόλεμο απέναντι σε αυτό το σύστημα. «Η ειρήνη είναι η μεγαλύτερη ευλογία, όταν μας εγγυάται την τιμή και την αξιοπρέπεια μας» έγραφε o Πολύβιος. Ελλείψει αυτών ακριβώς των εγγυήσεων αδυνατούν πια οι κοινοβουλευτικοί μας αντιπρόσωποι να κυκλοφορήσουν ευπρόσωπα ανάμεσα στους αντιπροσωπευόμενους τους. Τα μέτρα αυτά δεν είναι «μόνο» υφεσιακά, αλυσιτελή, αδιέξοδα. Είναι μέτρα εθνοκάθαρσης. Η μόνη βιώσιμη προοπτική που δημιουργούν για τη νεότερη γενιά σε μεγάλη έκταση είναι η αναζήτηση των καταλόγων με τις αναχωρήσεις πτήσεων για εξωτερικό. Δείγμα και αυτό της τερατώδους φύσης της παρακμιακής κοινωνίας ότι η φυσική τάση κάθε όντος να προστατεύει τους απογόνους του όχι μόνο απουσιάζει, αλλά πλέον ο κοινωνικός Κρόνος θυσιάζει το μέλλον του για να συντηρήσει το άπληστο παρελθόν. Για να συντηρήσει όσα περισσότερα μπορεί από τα κεκτημένα της, η γενιά του «Μάη του ‘68» (όπως βιώθηκε εν Ελλάδι στο Πολυτεχνείο το 1973), πρωτοπόρος στην επιθετική ανάδειξη του χάσματος των γενεών, περιορίζεται να υπόσχεται στη «γενιά χωρίς μέλλον» που την διαδέχεται ότι μέσα από την αυτοσυντήρησή της μεριμνά και γι’ αυτήν – πλην όμως ως ελεημοσύνη, ως δωρεά, όχι ως αυτόνομη και προσήκουσα ανταμοιβή για την αξία και τα προσόντα που η νέα γενιά πάλεψε να αποκτήσει χωρίς αντίκρυσμα.

   Κάπως έτσι, η νέα γενιά, και μάλιστα το πιο μορφωμένο, δυναμικό και φιλόδοξο τμήμα της χάνει πολύτιμο, τεράστιο ποσοστό για χάρη της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Αυστραλίας. Οι νέοι γιατροί δεν μπορούν να περιμένουν μία δεκαετία για να εκκινήσουν την κακοπληρωμένη και βάρβαρη ειδικότητά τους, οι νέοι πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες δεν μπορούν να ελπίζουν σε ένα σεισμό για να αποκτήσουν δουλειά, οι κακοπληρωμένοι νέοι δικηγόροι δεν αποδέχονται να εργάζονται σε ένα καθεστώς γαλέρας, καταβάλλοντας ό,τι κερδίζουν από τον ετήσιο μόχθο τους στο κράτος ως εισφορές και φόρο. Φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους εγκλωβισμένους, τους συμβιβασμένους και τους ελάχιστους ρομαντικούς-γραφικούς, που μένουν ανίκανοι, εφιαλτικά λίγοι και απεγνωσμένοι για να αλλάξουν και να αντισταθούν σε ο,τιδήποτε. Όπου εγκαθίστανται, επιχειρούν να ξεχάσουν και οι ίδιοι και οι υπόλοιποι ότι είναι Έλληνες. Αντίθετα από ό,τι συνέβαινε κατά τις δεκαετίες του 1950-60, δεν δημιουργούν παροικίες, μένουν ανέστιοι, μόνοι, σε ένα περιβάλλον ξένο, εχθρικό ή επιφυλακτικό και ολοένα δυσκολότερο, αφού η παγκόσμια επιβράδυνση δημιουργεί δυσοίωνες προοπτικές, με πατρίδα έναν λογιαριασμό στο skype. Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα προσελκύονται ατελείωτα στίφη δυστυχισμένων, που θα χρησιμοποιηθούν ως εργατικό δυναμικό με ειδικό καθεστώς (το οποίο υποτίθεται ότι εφευρέθηκε για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των Ελλήνων) καταστρατηγώντας δικαιώματα και εκβιάζοντας τους ντόπιους, εκδιώκοντας ακόμη περισσότερους Έλληνες προς το εξωτερικό, αντικαθιστώντας ραγδαία τον ελληνικό λαό με εποίκους, στερώντας τον Ελληνισμό από την μόνη μικρή εστία που του απέμεινε.

   Η εικόνα έχει όνομα. Είναι εικόνα Άλωσης. Όταν μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά. Πλέον όμως δεν γελά κανένας. Οι «οχτροί» πρέπει να κατονομαστούν. Και πρέπει να πληρώσουν. Ακριβά.

Του Αλέξανδρου Ντάσκα

ΠΗΓΗ: http://dikaiopolis.gr/2012/11/11/%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7/ 

Τρόπους αναγνώρισης της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης» μελετά η Ελλάδα:

Έγγραφη διαβεβαίωση προς την Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης ότι οι ελληνικές αρχές εξετάζουν τρόπους για την αναγνώριση της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης»

Οι ελληνικές αρχές εξετάζουν άλλα εξωδικαστικά μέσα, προκειμένου να εφαρμόσουν τις αποφάσεις του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τις οποίες καταδικάσθηκε η Ελλάδα, επειδή αρνήθηκε να αναγνωρίσει, ως ένωση, την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», που ιδρύθηκε από μειονοτικούς μουσουλμάνους στη Δυτική Θράκη, διαβεβαιώνει, με επιστολή της προς το αρμόδιο τμήμα της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, η νομική σύμβουλος της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Στρασβούργο, Ουρανία Πατσοπούλου.

Η Επιτροπή των Υπουργών του ΣτΕ, που έχει την αρμοδιότητα επίβλεψης για την ορθή και έγκαιρη εκτέλεση των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) από τις χώρες-μέλη, έχει απαιτήσει, μετ' επιτάσεως, την τελευταία διετία, από τις ελληνικές αρχές, να εξηγήσουν γιατί καθυστερούν στην εκτέλεση της σχετικής απόφασης του Δικαστηρίου, στις υποθέσεις Μπεκίρ Ούστα και Μουσταφά Ογκλού Μπεκίρ, που προβλέπει την εγγραφή στα μητρώα των ενώσεων στην Ελλάδα, της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης».

Στη χθεσινή συνεδρίαση της Επιτροπής, διαβάστηκε επιστολή της κ. Πατσοπούλου, στην οποία αποκαλύπτεται ότι με προχθεσινή του απόφαση, ο Άρειος Πάγος στην Ελλάδα, ακύρωσε την απόφαση 692/2009 του Εφετείου της Θράκης, με την οποία είχε απαγορευθεί η εγγραφή της εν λόγω ένωσης στα μητρώα, με το σκεπτικό ότι παραβιάζει την νομολογία του ΕΔΑΔ, το Σύνταγμα και τους ελληνικούς νόμους.

Αποκαλύπτεται, ακόμη, πως, στην ίδια απόφαση του, ο Άρειος Πάγος κρίνει ότι απλές υποψίες ή εντυπώσεις για την παράνομη δράση ιδρύματος ή δράσης που στρέφεται κατά της δημόσιας τάξης, που απορρέουν μόνον ή βασίζονται αποκλειστικά και μόνον στην ονομασία ενός ιδρύματος δεν μπορούν να θέτουν εμπόδια στην αναγνώριση της νομικής τους υπόστασης από το Κράτος.

Στην επιστολή, μάλιστα, διαβεβαιώνεται ότι, επειδή η εθνική νομοθεσία δεν προβλέπει την επανεξέταση και το άνοιγμα μιας διαδικασίας στα αστικά δικαστήρια, χωρίς να υπάρχει αντίθετη απόφαση του Δικαστηρίου, «οι ελληνικές αρχές εξετάζουν άλλα μέσα, προκειμένου να εφαρμοσθούν πλήρως οι αποφάσεις του Δικαστηρίου στις παραπάνω υποθέσεις».

Υπενθυμίζεται ότι, η Ελλάδα έχει καταδικασθεί τελεσίδικα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για παραβίαση του δικαιώματος περί ενώσεων, ύστερα από την άρνηση των ελληνικών αρχών, να εγγράψουν στα μητρώα την «Τουρκική Ένωση Θράκης», που ιδρύθηκε από μειονοτικούς μουσουλμάνους στη Δυτική Θράκη.

Η άρνηση των ελληνικών αρχών βασίστηκε τότε στο επιχείρημα ότι η βασική ιδέα των Ενώσεων ήταν η προώθηση της ύπαρξης τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα, σε αντιδιαστολή με τα όσα ορίζονται στη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/18612/ 

«Τουρκική ένωση» με ευρωπαϊκή βούλα

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Έγγραφο της Επιτροπής προς τις ελληνικές πολιτειακές Αρχές

Επιμένει στην αναγνώριση της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης» από την Ελλάδα, η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης

Η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είναι το αρμόδιο όργανο του Οργανισμού για την επίβλεψη της ορθής εκτέλεσης των αποφάσεων του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με έγγραφό της (24 Οκτωβρίου 2012) προς τις ελληνικές Αρχές, που μόλις πριν από τρεις ημέρες δημοσιοποιήθηκε, επαναφέρει το θέμα της αναγνώρισης από τις ελληνικές Αρχές τής «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης».

Όπως αναφέρει το ΚΥΠΕ, στο έγγραφο επισημαίνεται η απροθυμία της Ελλάδος να εκτελέσει τις καταδικαστικές αποφάσεις που εξέδωσε εναντίον της το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις υποθέσεις Μπεκίρ Ούστα, «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» και «Εμίν και άλλοι» κατά Ελλάδος, με τις οποίες αποφάσεις η Ελλάδα υποχρεούται να αναγνωρίσει και να εγγράψει στο μητρώο των ελληνικών ενώσεων, τις προαναφερθείσες οργανώσεις, με το προσωνύμιο «τουρκικός».

Τι περιλαμβάνει το έγγραφο

Αναλυτικότερα, στο σχετικό έγγραφο, μεταξύ άλλων:

Α) Γίνεται αναφορά στις σχετικές με την υπόθεση αποφάσεις υπ. αριθμ. 353/2012 και 24/2012 του Αρείου Πάγου, με έκκληση προς τις ελληνικές Αρχές να κρατήσουν την Επιτροπή Υπουργών του ΣτΕ ενήμερη, ως προς τον αντίκτυπο στην ελληνική έννομη τάξη, στην προοπτική τού να επιτραπεί στις ενώσεις να ζητήσουν την εγγραφή τους στα μητρώα ενώσεων, στο πλαίσιο μιας διαδικασίας που θα συμμορφώνεται στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και ιδιαιτέρως του άρθρου 11.

Β) Υπενθυμίζεται ότι η Επιτροπή έχει ήδη επισημάνει πως οι αποφάσεις του Αρείου Πάγου, με τις οποίες απορρίφθηκαν οι εγγραφές των εν λόγω ενώσεων στα ελληνικά μητρώα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία εις βάθος εξέταση των αιτημάτων ενώσεων που έχουν προσφύγει κατά σχετικών αποφάσεων των δικαστηρίων σε εθνικό επίπεδο.

Γ) Υπογραμμίζεται η δέσμευση που επανέλαβαν οι ελληνικές Αρχές για την πλήρη εφαρμογή των εν λόγω αποφάσεων του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μη αποκλείοντας κανένα μέσο για την υλοποίηση αυτού του στόχου, καλώντας τες να εξετάσουν κάθε δυνατό μέτρο που θα επέτρεπε στους προσφεύγοντες των τριών αυτών υποθέσεων να ζητήσουν νέα εγγραφή των ενώσεών τους στα μητρώα.

Πολιτικές προεκτάσεις

Το όλο θέμα έχει προφανείς πολιτικές προεκτάσεις, καθώς δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια της Αθήνας να «αντιμετωπίσει» την άριστα οργανωμένη και μεθοδευμένη δράση των Τούρκων στη Δυτική Θράκη, οι στόχοι της οποίας είναι πρόδηλοι: τη δημιουργία, με όρους διεθνούς δικαίου, μειονοτικού προβλήματος, με σαφή εθνοτικά χαρακτηριστικά, εντός της ελληνικής επικράτειας, υπό το βάρος του οποίου η Ελλάδα θα συρθεί σε εθνικές υποχωρήσεις υπέρ της Άγκυρας.

Σύμφωνα με στρατηγικούς αναλυτές, η Τουρκία έχει εντάξει το μειονοτικό «παιγνίδι» - είτε αυτό αφορά πραγματικά είτε αφορά φανταστικά πληθυσμιακά δεδομένα - σ’ έναν μακρόπνοο γεωπολιτικό στρατηγικό σχεδιασμό, με στόχο την αναβάθμιση και ισχυροποίηση του ρόλου της ως βασικού παίκτη στον διεθνή ενεργειακό χάρτη. Στρατηγική που σχετίζεται προφανώς με το ζήτημα της εκμετάλλευσης ενεργειακών πηγών αλλά και της μεταφοράς ενεργειακών αγαθών. Στο πλαίσιο αυτό, στόχος της Άγκυρας είναι η μετατροπή των διαφόρων μειονοτήτων «σε πολύτιμα εργαλεία, για την επίτευξη των γεωπολιτικών και των πολιτικών στόχων που έχει θέσει το τουρκικό κράτος».

Έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων

Γι’ αυτό, υπογραμμίζουν, η Τουρκία έχει αναβαθμίσει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια το Προξενείο της στην Κομοτηνή, το οποίο, «λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει, έχει κατορθώσει να δημιουργήσει έναν πανίσχυρο και καλά υποστηριζόμενο από κάθε πλευράς παρακρατικό μηχανισμό, ο οποίος, αφού εκτουρκίζει βαθμιαία Πομάκους και Ρόμα, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις με τον εξής στόχο: Να μετατρέψει τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σε πολύτιμο εργαλείο, ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Τουρκία να διεκδικήσει το σύνολο ή μέρος -αναλόγως των εξελίξεων και της αντίδρασης της Ελλάδος- των ενεργειακών αποθεμάτων στην περιοχή του Βορείου Αιγαίου (κοίτασμα Μπάμπουρα κ.ά.), θέτοντας ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό της τον αγωγό Μπουργκάζ-Αλεξανδρούπολη, αν και οψέποτε κατασκευαστεί και τεθεί σε λειτουργία».

Επίσης, «η δημιουργία μιας τέτοιας κατάστασης, πάντα με πολιορκητικό κριό τη μουσουλμανική μειονότητα, με βάση την οποία η Τουρκία θα έχει ιδιαίτερο λόγο στην περιοχή ανατολικώς του Νέστου, θα καταστήσει πιο δικαιοφανές το πάγιο αίτημα αλλά και επιδίωξη της Άγκυρας να χαραχτεί μια συνεχής και ευκρινής γραμμή στο κέντρο του Αιγαίου». Με στόχο, «ό,τι βρίσκεται ανατολικά αυτής της γραμμής, θα ανήκει στην Άγκυρα, χωρίς να είναι δεδομένο πως ό,τι βρίσκεται δυτικά της θα ανήκει στην Ελλάδα».

Πηγή: http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/539318 

Ελέω Θεού, αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και μητροπολίτης Σκοπίων, προς την Εκκλησίαν εις την οποίαν από Θεού ετοποθετήθη ως Αρχιποιμήν Αυτής και προς πάσας τας ανά την οικουμένην Εκκλησίας συναγομένας εν ενί του Χριστού Σώματι και εν Πνεύματι Αγίω συνδεδεμένας, από τας φυλακάς της πόλεως των Σκοπίων, όπου έχει εγκλειστεί για έκτη φορά κατά τα δέκα τελευταία έτη εκπέμπει αυτήν την Δευτέραν, από φυλακάς, Εγκύκλιον επιστολήν,

Ἡ παρά τήν προκληθεῖσα δικαιολογημένη ταραχή τοῦ λαοῦ μας συνέχισις τῶν παραστάσεων τοῦ βορβωρώδους καί ἀθλιοτάτου Corpus Christi στό θέατρο «Χυτήριο» καί παρά τήν ὑποβληθεῖσα μήνυση μου στήν Εἰσαγγελία Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν μέ ὑποχρεώνει ὡς Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς πολίτη τῆς δημοκρατικῆς μας πατρίδος καί ὡς νομικό νά καταθέσω ἔμπονα καί μέ ἄφατη θλίψη τά κάτωθι:

1. Ἡ τραγική αὐτή ὑπόθεση ἀνιδρύει γιά μιά εἰσέτι φορά τήν ἄμεση ἀνάγκη ἀποδεσμεύσεως τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας ἀπό τά φρικώδη δεσμά τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας διότι ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν τοῦ σοφοῦ Μοντεσκιέ παραμένει μόνο σάν χρήσιμη ἀρχή στά ἐγχειρίδια Συνταγματικοῦ δικαίου.

Εἶναι ἐπείγουσα ἡ ἀνάγκη οἱ λειτουργοί τῆς ἱσταμένης καί καθημένης δικαιοσύνης νά ἐκλέγονται ἄμεσα ἀπό τόν λαό γιά νά μήν εἶναι ὑποχείρια τῆς ὁποιασδήποτε οἰκονομικῆς ἤ πολιτικῆς ἐξουσίας πού μέ τό ἀνώτατο δικαστικό συμβούλιο καθορίζει τήν τύχη τους καί τήν ἐξέλιξή τους.

Καί βέβαια ἀπό ἕνα δημόσιο ὑπάλληλο μποροῦμε νά ἀπαιτήσουμε τήν νομιμότητα ἄλλά ὄχι καί τόν ἡρωϊσμό γιατί αὐτό εἶναι γιά ὁλίγιστες καί ἡρωϊκές ψυχές.

2. Ἐπεσκέφθην τήν Ἐρίτιμο Προϊσταμένη τῆς Εἰσαγγελίας Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν καί τόν Ἐντιμότατο Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου καί ἡ αἴσθησις πού ἀπεκόμησα συνηγορεῖ ἄμεσα ὑπέρ τῆς ἀναγκαιότητος ἀποδεσμεύσεως τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας ἀπό τήν ἐκτελεστική.

Τά ἐπιχειρήματα τῆς κ. Προϊσταμένης τῆς Εἰσαγγελίας Πρωτοδικῶν ὅτι δηλ. διέταξε προκαταρκτική ἐξέταση ἐπί τῆς μηνύσεώς μου πού κατήγγειλα αὐτεπάγγελτα διωκόμενο ἀδίκημα καί ὄχι τήν αὐτόφωρη διαδικασία γιά νά διακριβώσει –λέει- ἄν εἶναι βλασφημία τό νά προσάπτεις στόν αἰώνιο Θεό τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἐάν εἶναι κακόβουλη μιά τέτοια βλασφημία ὅταν ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει δεινῶς χαρακτηρίσει αὐτό τό τερατούργημα καί ἑπομένως οἱ συντελεσταί του ἔχουν πλήρη δόλο γιά τήν ἀπομείωση τοῦ θείου προσώπου καί ἐάν γίνεται δημοσίᾳ ὅταν ὁ χῶρος πού παρουσιάζεται δέν εἶναι ἰδιωτικός ἀλλά πᾶς τις ἔχει πρόσβαση ἀσχέτως ἐάν καταβάλει ἤ ὄχι εἰσιτήριο.

Τό πόσο ἔωλα καί ἀνεπέρειστα εἶναι τά ἐπιχειρήματα τῆς κ. Προϊσταμένης ἀποδεικνύεται πασιδήλως καί γιά γιά πρωτοετῆ φοιτητή τῆς νομικῆς ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ἰδία δέν θά εἶχε ἀσκήσει ὁπωσδήποτε αὐτόφωρη διαδικασία καί ποινική δίωξη ἐάν ἀντί τοῦ λοιδωρουμένου καί καθυβριζομένου προσώπου τοῦ Θεοῦ εὑρίσκετο ὁ Ἐξοχώτατος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὁ Πρωθυπουργός ἤ ὁ Ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως.

Ἑπομένως τό νά «κλώθουν» στήν Εἰσαγγελία Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν τήν αὐταπόδεικτη μήνυσή μου μέ σκοπό νά ὁδηγήσουν στήν ἀρχειοθέτηση τί ἄλλο ἀποδεικνύει ἀπό τά ἀνωτέρω. Διερωτῶμαι δέν ὑπάρχει ἕνας Εἰσαγγελεύς

σέ αὐτή τήν ταλαίπωρη χώρα νά ἐπιβάλη ἀδέσμευτα τή νομιμότητα καί νά μή θέτει τήν «καριέρα» του πάνω ἀπό τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους; Νά μήν στενοχωροῦνται οἱ τῆς Εἰσαγγελίας Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν ἀπό τίς ἐπισημάνσεις μου γιατί καί οἱ κρίνοντες κρίνονται;

3. Ταυτόχρονα οἱ δυνάμεις καταστολῆς τοῦ δῆθεν Ὑπουργείου Προστασίας τοῦ Πολίτη πού προστατεύουν τούς ἀδικοπράττοντας βλασφήμους καί ρίπτουν χημικά σέ συγχρόνους μάρτυρες τῆς πίστεως παρουσιάζουν τόν Ὑπουργό Προστασίας τοῦ Πολίτη εὐθέως καταστρατηγοῦντα τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους, γεγονός πού πρέπει νά λάβη σοβαρά ὑπ’ ὅψιν του στό μέλλον ὁ εὐσεβής καί φιλάγιος λαός τῆς Κέρκυρας.

4. Γιά νά τελειώνουμε δέ μέ τούς λογῆς λογῆς ἀθλίους διατάκτες καί ὑπεργολάβους τῆς Νέας Ἐποχῆς στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό Τύπο πού νομίζουν ἀφελῶς ὅτι δέν ὑπάρχει πνευματικός νόμος καί ὅτι μποροῦν νά βυσσοδομοῦν κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης ἀνεξέλεγκτα, τούς πληροφοροῦμε ὅτι διαπράττουν φρικτό λάθος καί νά πού ἔχω καί τήν ἀπόδειξη.

Κήδευσα πρό ὀλίγου χρόνου ἕναν ἡρωϊκό λειτουργό τῆς ἱσταμένης δικαιοσύνης τόν Λεωνίδα Λαζαράκο μάρτυρα τῆς ἀληθείας, πού ὕψωσε τό εἰσαγγελικό του ἀνάστημα στό σιωνιστικό τέρας τό ὁποῖο στό παρελθόν ὁ τότε ἀδέσμευτος ΟΗΕ εἶχε καταδικάσει σάν ἀκραία μορφή ρατσισμοῦ διαχωρίζοντας μεταξύ αὐτοῦ τοῦ τέρατος καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ πού εἶναι ὅπως ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς.

Ἡ ἄξια καί δίκαιη προαγωγή του προσεβλήθη στό Ἀνώτατο Δικαστικό Συμβούλιο ἀπό τόν Ὑπουργό Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτη μέ ἀποτέλεσμα νά ὑποστῆ βαρύτατο ἐγκεφαλικό ἐπεισόδιο καί νά καταλήξη στό Ἀττικό Νοσοκομεῖο. Δέστε ὅμως τόν λειτουργήσαντα αὐθωρεί πνευματικό νόμο.

Στό ἴδιο νοσοκομεῖο μέ τήν ἴδια πάθηση στόν ἴδιο θεράποντα ἰατρό εἰσήχθη ὁ ὑποβαλών τήν προσφυγή κ. Ρουπακιώτης ὑποβληθείς σέ δύο ἀλεπάλληλες ἐπεμβάσεις τοῦ ἐγκεφάλου του. Ἄν αὐτό δέν εἶναι θεία δίκη τότε τί εἶναι;

Συμπέρασμα: Ὁ πνευματικός νόμος θά λειτουργήσει γιά ὅλους τούς βλασφημούντας τόν Πανάγιο Θεό ἤ συμπράττοντας μέ αὐτούς μέ τόν ὁποιοδήποτε τρόπο.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ψηφίστηκε με 153 ψήφους υπέρ το  νέο "μνημόνιο 3"  παρά τις επίσημες θέσεις πλήθους επιστημόνων για την αντίθεση πλήθους διατάξεών του με το Σύνταγμα. Αγνοώντας την Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής, την γνωμοδότηση του Αρείου Πάγου της 7.11.12, την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων,  την θέση του ΝΣΚ , την ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων, τους Εργατολόγους, τους Συγκοινωνιολόγους για το Επικουρικό Κεφάλαιο κλπ. οι 153 προχώρησαν "δημοκρατικά" και "ανεξάρτητα".  Η ψηφοφορία αυτή δείχνει την ποιότητα της Δημοκρατίαςστη Χώρα μας και τις ευθύνες όλων μας…

Για να διαβάσετε το κείμενο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

N.4093-2012 Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής.doc 

N.4093-2012 Ποιές αλλαγές έκανε σε νομοθετήματα.doc 

Ν.4093-2012 Μεσοπρόθεσμο- Μνημόνιο 3.pdf 

Ν.4093-2012 Αιτιολογική έκθεση.pdf

ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ

για τη συνταγματικότητα του σχεδίου νόμου «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 – Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του Ν. 4046/2012 και Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016»

Ι. Ερώτημα

Μας τέθηκε το ερώτημα από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. - Ε.Κ.Μ., κ. Αλέξη Τσίπρα, εάν είναι συνταγματικά ανεκτές, ιδίως ενόψει της προηγούμενης νομολογίας των ελληνικών και ευρωπαϊκών δικαστηρίων, οι νέες πρόσθετες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και οι λοιπές επιβαρύνσεις που προβλέπονται στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή στις 5.11.2012, οι οποίες επισωρεύονται σε σειρά αντίστοιχων περικοπών και επιβαρύνσεων που έχουν επιβληθεί κατά την προηγούμενη τριετία. Η γνώμη μας είναι η εξής:

ΙΙ. Απάντηση

Α. Προσδιορισμός των εξεταζόμενων μέτρων

Στην παρούσα γνωμοδότηση εξετάζονται ορισμένα μόνον από τα μέτρα του κατατεθέντος νομοσχεδίου τα οποία, σωρευτικά με τα ήδη επιβληθέντα παλαιότερα, μειώνουν ακόμη περισσότερο το ατομικό και οικογενειακό εισόδημα, είτε διότι περικόπτουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα είτε διότι αυξάνουν λοιπές επιβαρύνσεις. Αυτά μπορούν να ομαδοποιηθούν ως εξής:

(α) Περικοπές αποδοχών

-       Καθολική κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας για όλους τους υπαλλήλους και μισθωτούς του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα (παράγραφος Γ.1.(1) του νομοσχεδίου).

-       Υπαγωγή του προσωπικού των ν.π.ι.δ. του δημόσιου τομέα και των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών του ν. 3429/2005 στο βαθμολογικό και μισθολογικό καθεστώς του Δημοσίου (παράγραφος Γ.1.(12) του νομοσχεδίου). Σημειωτέον ότι καταργείται ότι καταργείται ο περιορισμός ότι οι αποδοχές δεν μπορεί να είναι μικρότερες του 65% των μέσων αποδοχών του 2009.

-       Μειώσεις αποδοχών όλων των αμειβόμενων με ειδικά μισθολόγια δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων, που κατά περίπτωση υπερβαίνουν το 35% (παράγραφος Γ.1.(13)-(36) του νομοσχεδίου).

(β) Περικοπές συντάξεων

-       Μείωση του συνολικού ποσού της μηνιαίας σύνταξης (κύριας και επικουρικής) του Δημοσίου και όλων των ασφαλιστικών φορέων, που χορηγείται από οποιαδήποτε πηγή και αιτία, κατά 5% για συντάξεις από 1.000 έως 1.500 ευρώ, κατά 10% από 1.500 έως 2.000 ευρώ και κατά 15% για συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ (παράγραφοι Β.(3) και ΙΑ.3.(ΙΙ) του νομοσχεδίου).

-       Καθολική κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας για τους συνταξιούχους του Δημοσίου και όλων των ασφαλιστικών φορέων, περιλαμβανομένων του ΟΓΑ και του ΝΑΤ (παράγραφοι Β.(4) και ΙΑ.3.(V) του νομοσχεδίου).

-       Κατάργηση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης (ΕΚΑΣ) για χαμηλοσυνταξιούχους κάτω των 64 ετών (παράγραφοι Β.(6), σ. 7, και παρ. ΙΑ.3.(Ι).6, του νομοσχεδίου).

-       Μειώσεις του εφάπαξ βοηθήματος των συνταξιοδοτούμενων, σε ποσοστά που ανέρχονται κατά περίπτωση μέχρι και στο 83% (παράγραφος ΙΑ.3.(ΙΙΙ) του νομοσχεδίου).

-       Κατάργηση της σύνταξης ανασφάλιστων υπερηλίκων για όσους είναι κάτω των 67 ετών και θέσπιση πρόσθετων προϋποθέσεων και εισοδηματικών κριτηρίων για τους υπόλοιπους (παράγραφος ΙΑ.3.(VIΙ) του νομοσχεδίου).

(γ) Περικοπές επιδομάτων 

-       Κατάργηση ειδικών επιδοτήσεων ανεργίας, ειδικών εισοδηματικών ενισχύσεων ανεργίας, καθώς και των επιδοτήσεων λόγω ανεργίας απολυόμενων μισθωτών λόγω συγχώνευσης, μεταφοράς ή συνένωσης επιχειρήσεων (παράγραφος ΙΑ.1.(Ι)-(ΙΙ) του νομοσχεδίου).

-       Κατάργηση όλων των οικογενειακών και πολυτεκνικών επιδομάτων και υποκατάστασή τους από ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων, που χορηγείται βάσει εισοδηματικών κριτηρίων. Πλήρες επίδομα λαμβάνουν οικογένειες με εισόδημα έως 6.000 ευρώ, τα 2/3 του επιδόματος λαμβάνουν οικογένειες με εισόδημα έως 12.000 ευρώ, το 1/3 οικογένειες με εισόδημα μέχρι 18.000 στο 1/3, ενώ καταργείται οποιαδήποτε παροχή για εισόδημα άνω των 18.000 (παράγραφος ΙΑ.2.(Ι) του νομοσχεδίου).

(δ) Λοιπές επιβαρύνσεις 

-       Αύξηση του ανώτατου ποσού μετατροπής της ποινής κράτησης σε χρήμα από τα 30 στα 100 ευρώ για κάθε ημέρα κράτησης (παράγραφος ΙΓ.1.(2) του νομοσχεδίου). Σημειωτέον ότι με το άρθρο 1 του ν. 3904/2010 το ίδιο όριο είχε αυξηθεί από τα 15 στα 30 ευρώ.

-       Αύξηση (διπλασιασμός) του τέλους δικαστικού ενσήμου σε ποσοστό 8‰ επί της αξίας του αντικειμένου της αγωγής, πλέον λοιπών επιβαρύνσεων 1,6‰ και τέλους χαρτόσημου 2,4% επί του ως άνω δικαστικού ενσήμου (παράγραφος ΙΓ.1.(6) του νομοσχεδίου).

Β. Γενικοί συνταγματικοί περιορισμοί των νομοθετικών επιλογών

1. Η συνταγματική επιταγή για ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική ειρήνη (άρθρο 106 παρ. 1 Συντ.)

Στο άρθρο 106 παρ. 1 Συντ. ορίζεται ότι «για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας». Από τη διάταξη αυτή απορρέει η συνταγματική επιταγή για ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη με διασφάλιση των συνθηκών κοινωνικής ειρήνης, η οποία δεσμεύει όλα τα κρατικά όργανα και πρωτίστως το νομοθέτη, περιορίζοντας το εύρος των επιτρεπτών επιλογών του. 

Η παραπάνω συνταγματική επιταγή θέτει ιδίως δύο όρια στο νομοθέτη. Πρώτον, δεν είναι επιτρεπτή η θέσπιση νομοθετικών μέτρων τα οποία, ανεξαρτήτως του επιδιωκόμενου με αυτά σκοπού δημοσίου συμφέροντος, συνεπάγονται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, δηλαδή καταλήγουν σε αποτέλεσμα ευθέως αντίθετο προς το σκοπό της συνταγματικής διάταξης. Ως σοβαρή διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης πρέπει να νοηθεί εξίσου η δραματική επιδείνωση των συνθηκών κοινωνικής διαβίωσης (όπως αύξηση του αριθμού των ανέργων, αστέγων, όσων διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας κλπ.) όσο και η διατάραξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας (όπως βίαιες ενέργειες διαμαρτυρίας, αύξηση της εγκληματικότητας κλπ.) που απορρέει από την επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών.

Δεύτερον, δεν είναι επιτρεπτή η θέσπιση νομοθετικών μέτρων τα οποία συνεπάγονται δραματική συρρίκνωση της εθνικής οικονομίας και του διαθέσιμου εισοδήματος επιχειρήσεων και νοικοκυριών, προκειμένου να εξυπηρετηθεί μονομερώς ορισμένος, έστω και δημοσίου συμφέροντος, οικονομικός σκοπός. Ιδίως δεν είναι επιτρεπτή η θέσπιση μέτρων που επιδιώκουν τη διάσωση των δημόσιων οικονομικών επί θυσία της ιδιωτικής οικονομίας. Αντιθέτως, όπως συνάγεται από τη συνταγματική διάταξη, το γενικό συμφέρον δεν ταυτίζεται με το αμιγώς δημοσιονομικό ούτε μόνο με το συμφέρον της δημόσιας οικονομίας, αλλά απαιτείται να διασφαλίζεται η ισόρροπη ανάπτυξη τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής οικονομίας.  

Ενόψει των παραπάνω, δεν αμφισβητείται ότι υφίσταται πράγματι επιτακτικό δημόσιο συμφέρον που δικαιολογεί τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της τρέχουσας κρίσης. Η κρίση όμως δεν είναι απλώς και μόνο δημοσιονομική, αλλά ευρύτερα οικονομική, με ήδη βαρύτατες επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Ως εκ τούτου, η πανθομολογούμενη ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης δεν δικαιολογεί εν λευκώ και εκ προοιμίου οποιοδήποτε μέτρο με οποιοδήποτε κόστος. Η επιλογή των συγκεκριμένων μέτρων δεν ανήκει στην ανέλεγκτη διαπλαστική εξουσία του νομοθέτη, αλλά ελέγχεται ως προς την τήρηση της συνταγματικής επιταγής για ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη με διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Κριτήρια ελέγχου είναι ιδίως η ένταση, η διάρκεια και η σώρευση των μέτρων, η δίκαιη κατανομή τους μεταξύ των πολιτών, καθώς και η αιτιολόγηση και τεκμηρίωση της αναγκαιότητας και της αποτελεσματικότητάς τους.

2. Οι αρχές της ισότητας και αναλογικότητας στην εκπλήρωση του χρέους της εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης (άρθρα 4 παρ. 5 και 25 παρ. 1 και 4 Συντ.)

Στο άρθρο 4 παρ. 5 Συντ. ορίζεται ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Εξάλλου, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 25 Συντ. οι κάθε είδους περιορισμοί που επιβάλλονται στα δικαιώματα οφείλουν να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας, ενώ σύμφωνα με την παρ. 4 του ίδιου άρθρου «το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης». Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών συνάγεται ότι ο νομοθέτης δύναται καταρχήν να επιβάλει στους πολίτες, προς εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, επιβαρύνσεις για την αντιμετώπιση ορισμένης επείγουσας ανάγκης ή κατάστασης κρίσης, υπό την προϋπόθεση ωστόσο ότι αυτές κατανέμονται ισότιμα μεταξύ των πολιτών ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός και με τήρηση των αρχών της προσφορότητας και της αναγκαιότητας. Δεν είναι επομένως επιτρεπτή η επιβολή μέτρων που βαρύνουν δυσανάλογα ορισμένες κατηγορίες πολιτών έναντι άλλων ούτε, κατά μείζονα λόγο, η επισώρευση νέων μέτρων σε βάρος των ίδιων κατηγοριών πολιτών, εάν τα προηγούμενα αποδείχθηκαν απρόσφορα.   

Το Συμβούλιο της Επικρατείας, εξετάζοντας ορισμένα από τα πρώτα μέτρα που επιβλήθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης με τους νόμους 3833 και 3845/2010, τα οποία αφορούσαν εισοδηματικές περικοπές στο προσωπικό του δημόσιου τομέα και τους συνταξιούχους, διαπίστωσε ότι «η λήψη των μέτρων του ν. 3845/2010, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και ηπεραιτέρω περικοπή αποδοχών και συνταξιοδοτικών παροχών, … κρίθηκε αναγκαία από τον νομοθέτη εν όψει του ότι, κατά την εκτίμησή του, τα προγενεστέρως θεσπισθέντα με τις διατάξεις του ν. 3833/2010 μέτρα απεδείχθησαν ανεπαρκή για την αντιμετώπιση της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της χώρας». Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι τα συγκεκριμένα μέτρα του ν. 3845/2010 δεν παρίστανται απρόσφορα και μη αναγκαία, ενόψει του ότι «αποτελούν τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προωθήσεως διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, το οποίο, συνολικώς εφαρμοζόμενο, αποσκοπεί τόσο στην αντιμετώπιση της κατά την εκτίμηση του νομοθέτη άμεσης ανάγκης καλύψεως οικονομικών αναγκών της χώρας όσο και στη βελτίωση της μελλοντικής δημοσιονομικής και οικονομικής της καταστάσεως». Εξάλλου, «η αντιμετώπιση της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της Χώρας και, περαιτέρω, η δημοσιονομική εξυγίανση αυτής δεν στηρίζεται μόνον στην μείωση των δαπανών μισθοδοσίας των εργαζομένων στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και των δαπανών των κοινωνικοασφαλιστικών οργανισμών, αλλά στη λήψη και άλλων μέτρων, οικονομικών, δημοσιονομικών και διαρθρωτικών, η συνολική και συντονισμένη εφαρμογή των οποίων εκτιμάται από το νομοθέτη ότι θα συμβάλει στην έξοδο της Χώρας από την κρίση και στη βελτίωση των δημοσιονομικών της μεγεθών, κατά τρόπο δυνάμενο να διατηρηθεί και στο μέλλον» (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 35).  

Ήδη όμως και τα μέτρα του ν. 3845/2010, μετά από εκείνα του ν. 3833/2010, αποδείχθηκαν ανεπαρκή για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης και απέτυχαν να συμβάλουν στην έξοδο της χώρας από την κρίση (όπως αποδεικνύεται και από τα στοιχεία που παρατίθενται στη συνέχεια, υπό Β.3). Αυτό οδήγησε σταδιακά στην επισώρευση μιας σειράς πρόσθετων μέτρων, κάθε ένα από τα οποία θεωρήθηκε αναγκαίο λόγω της αποτυχίας των προηγούμενων, για να αποδειχθεί και αυτό με τη σειρά του ανεπαρκές και να συμπληρωθεί στη συνέχεια με περαιτέρω περικοπές και επιβαρύνσεις. Έτσι, μεταξύ άλλων, διαδοχικά επιβλήθηκε έκτακτη εφάπαξ εισφορά στο εισόδημα φυσικών προσώπων (άρθρο 18 του ν. 3758/2009), μειώθηκαν οι μισθοί του προσωπικού του δημόσιου τομέα (άρθρα 1 και 2 του ν. 3833/2010), αυξήθηκαν οι συντελεστές του Φ.Π.Α. και άλλων ειδικών φόρων κατανάλωσης (άρθρα 12-15 του ν. 3833/2010), επιβλήθηκε νέα έκτακτη εφάπαξ εισφορά επί του εισοδήματος των φυσικών προσώπων (άρθρο 5 του ν. 3833/2010), επιβλήθηκε εισφορά αλληλεγγύης στους συνταξιούχους (άρθρα 38 του ν. 3863/2010 και 11 του ν. 3865/2010), επιβλήθηκε ειδική εισφορά αλληλεγγύης στο ετήσιο συνολικό καθαρό εισόδημα άνω των 12.000 ευρώ των φυσικών προσώπων (άρθρο 29 του ν. 3986/2011), επιβλήθηκε έκτακτη εισφορά επί της ετήσιας αντικειμενικής δαπάνης από την κυριότητα ή κατοχή επιβατικών Ι.Χ. αυτοκινήτων (άρθρο 30 του ν. 3986/2011), επιβλήθηκε ετήσιο τέλος επιτηδεύματος στους επιτηδευματίες και τους ασκούντες ελεύθερο επάγγελμα (άρθρο 31 του ν. 3986/2011), επιβλήθηκε ειδική εισφορά αλληλεγγύης στο προσωπικό του δημόσιου τομέα (άρθρο 38 του ν. 3986/2011), επιβλήθηκε πρόσθετη μηνιαία εισφορά στις συντάξεις και ειδική εισφορά στις επικουρικές συντάξεις (άρθρο 44 του ν. 3986/2011), αυξήθηκε η εισφορά αλληλεγγύης συνταξιούχων (άρθρο 2 του ν. 4002/2011), επιβλήθηκε ειδικό τέλος στις ηλεκτροδοτούμενες δομημένες επιφάνειες ακινήτων (άρθρο 53 του ν. 4021/2011), μειώθηκαν κατά 20% οι συντάξεις άνω των 1.200 ευρώ και επιβλήθηκαν μειώσεις έως και 50% σε ειδικές κατηγορίες συνταξιούχων (άρθρα 1 και 2 του ν. 4024/2011), μειώθηκαν εκ νέου κατά 12% οι συντάξεις άνω των 1.300 ευρώ (άρθρο 1 του ν. 4051/2012) κ.ά.

Από τη διαδοχική επιβολή των παραπάνω μέτρων (σε συνδυασμό βεβαίως και με πληθώρα άλλων, όπως αυξήσεις έμμεσων φόρων) προκύπτει σωρευτική επιβάρυνση η οποία είναιεξόφθαλμα δυσανάλογη σε βάρος ορισμένων κατηγοριών πολιτών, δηλαδή ιδίως όσων υπηρετούν στο δημόσιο τομέα και των συνταξιούχων, καθώς και ευρύτερα των μισθωτών. Είναι προφανές ότι, κατόπιν αυτών των διαδοχικών φορολογικών και εισοδηματικών μέτρων, οι παραπάνω κατηγορίες πολιτών έχουν ήδη υποστεί σοβαρότατες οικονομικές απώλειες οι οποίες, κατά τα δεδομένα της κοινής πείρας, επηρεάζουν ουσιωδώς το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα και το πραγματικό επίπεδο της φοροδοτικής τους ικανότητας (πρβλ. ΣτΕ 1972/2012 Ολομ., σκέψη 17, μειοψ.). Ήδη ενόψει αυτού, είναι αμφίβολη η προσφορότητα των νέων μέτρων, δηλαδή το αν και κατά πόσον η περαιτέρω αφαίμαξη ήδη συρρικνωμένων εισοδημάτων μπορεί πράγματι να αποδώσει τα προσδοκώμενα δημοσιονομικά οφέλη.

Από την άλλη, καθ’ όλη τη διάρκεια εφαρμογής των προηγηθέντων μέτρων, που οδήγησαν σε πρωτοφανή πραγματική συρρίκνωση των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, υπήρξε απολύτως ανεπιτυχής, όπως άλλωστε ομολογείται και επισήμως, η σύλληψη σημαντικού μέρους της φορολογητέας ύλης και η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, αλλά και ευρύτερα της διαφθοράς και της παραοικονομίας, ήδη της τάξης άνω του 25% του ΑΕΠ, από τις οποίες επωφελούνται βεβαίως πρωτίστως και δυσανάλογα οι επιχειρήσεις και οι επαγγελματίες. Αντιθέτως, όπως έχει αναγνωριστεί και νομολογιακά, «είναι κοινώς γνωστή η, εκτεταμένη και μοναδικής διάστασης για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, τα δε ανείσπρακτα βεβαιωμένα και ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο ανέρχονται σε τεράστιο ποσό, που υπερβαίνει τα τριάντα δις ευρώ. Άλλωστε, μια από τις βασικές αιτίες της σημερινής πρωτοφανούς δεινής δημοσιονομικής κατάστασης της Χώρας είναι η μη καταβολή προς το Δημόσιο βεβαιωμένων και ληξιπροθέσμων οφειλών των ιδιωτών» (ΣτΕ 1620/2011, σκέψη 6). Ενόψει αυτού, παρίσταται κατεξοχήν αμφίβολη η αναγκαιότητα των νέων μέτρων, δεδομένου ότι με αυτά επιβαρύνονται για πολλοστή φορά και δυσανάλογα οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, χωρίς να έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες –και ούτε καν έχουν ληφθεί στοιχειώδη μέτρα– για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης και της παραοικονομίας, τα οποία άλλωστε μπορούν να έχουν δυνητικά πολλαπλάσια απόδοση. 

3. Έλεγχος της αποτελεσματικότητας των μέτρων στο πλαίσιο της αρχής της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Συντ.)

Σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 1 Συντ., οι κάθε είδους περιορισμοί που επιβάλλονται στα δικαιώματα οφείλουν να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. Στο πλαίσιο αυτό, η αναλογικότητα νομοθετικών μέτρων που περιορίζουν δικαιώματα εξαρτάται πρωτίστως από την προσφορότητα ή καταλληλότητα, δηλαδή εν τέλει από την προσδοκώμενη αποτελεσματικότητά τους όσον αφορά την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού.

Με τα προτεινόμενα μέτρα επιδιώκεται η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης με τη βελτίωση της δημοσιονομικής και της ευρύτερης οικονομικής κατάστασης της χώρας. Στον ίδιο ακριβώς σκοπό απέβλεψαν και όλα τα προηγηθέντα μέτρα με το ίδιο ή παρόμοιο περιεχόμενο (συνδυασμός εισοδηματικών περικοπών και φορολογικών ή άλλων επιβαρύνσεων) που επιβλήθηκαν διαδοχικά κατά τη διάρκεια της προηγούμενης τριετίας. Όπως όμως και αρμοδίως ομολογείται, τα προτεινόμενα μέτρα, όπως και όλα τα προηγούμενα, λαμβάνονται ακριβώς διότι αποδείχθηκαν ανεπαρκή τα κάθε φορά προηγηθέντα. Και μάλιστα, όπως προκύπτει από μακροοικονομικούς δείκτες, όσο περισσότερο συρρικνώνονται τα διαθέσιμα εισοδήματα λόγω του σωρευτικού αποτελέσματος των διαδοχικών μέτρων τόσο δυσμενέστερα βαίνουν τα δημοσιονομικά και ευρύτερα οικονομικά μεγέθη (βλ. και σχετικούς πίνακες στη συνέχεια). Κατά τούτο, τίθεται εν αμφιβόλω η αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων μέτρων, δεδομένου ότι αυτά απλώς προστίθενται σε μια σειρά προηγούμενων μέτρων με το ίδιο ή παρόμοιο περιεχόμενο, τα οποία όμως όχι μόνον απέτυχαν στον επιδιωκόμενο στόχο, αλλά αντιθέτως βάθυναν την κρίση και επέτειναν τη δυσμενή δημοσιονομική και οικονομική κατάσταση της χώρας.  

Ειδικότερα, τα εισοδηματικά και φορολογικά μέτρα της προηγούμενης τριετίας, παράλληλα με τη σημαντικότατη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος οικογενειών και επιχειρήσεων, επέφεραν πρωτοφανή συρρίκνωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας. Αυτό οδήγησε και σε δραματική επιδείνωση των δημοσιονομικών μεγεθών (δημόσιο χρέος και δημόσιο έλλειμμα), τα οποία εκφράζονται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η εθνική οικονομία εισήλθε έτσι σε ένα φαύλο κύκλο, όπου όσο βαρύτερα μέτρα επιβάλλονται στους πολίτες τόσο δυσμενέστερα καθίστανται τα δημοσιονομικά και οικονομικά αποτελέσματα. 

Αψευδής μάρτυρας της αποτυχίας των ληφθέντων μέτρων αποτελούν τα στοιχεία που η ίδια η Κυβέρνηση συνομολογεί στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού έτους 2013. Σύμφωνα με αυτά, μεταξύ 2008 και 2013 το ΑΕΠ βαίνει συνεχώς και σταθερά μειούμενο, με αποτέλεσμα να έχει συρρικνωθεί κατά το 1/4 μέσα σε μόλις πέντε χρόνια, από τα 233 στα 183 δις ευρώ. Αντιστοίχως, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης βαίνει αυξανόμενο και έχει εκτιναχθεί από τα 263 στα 346 δις ευρώ, άλλως από το 112,9 στο 189,1% του ΑΕΠ! Η δυσμενής αυτή εξέλιξη αποτυπώνεται εύγλωττα στον ακόλουθο πίνακα:

(Πηγή: Εισηγητική Έκθεση στον Προϋπολογισμό 2013, σ. 65).

Την ίδια στιγμή, καθ’ όλη την τριετία εφαρμογής των μέτρων οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις της Γενικής Κυβέρνησης βαίνουν σταθερά αυξανόμενες, με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν από το ποσό των 5,3 δις τον Δεκέμβριο 2010 στα 7,9 δις τον Αύγουστο 2012, όπως φαίνεται στον ακόλουθο πίνακα:

(Πηγή: Εισηγητική Έκθεση στον Προϋπολογισμό 2013, σ. 63).

Παράλληλα, τα όποια (αμφίβολα) δημοσιονομικά οφέλη επιτεύχθηκαν είχαν βαρύτατο και δυσανάλογο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Σύμφωνα με τα απολογιστικά στοιχεία που παραθέτει η κυβέρνηση για το έτος 2011 και τα εκτιμώμενα για το έτος 2012, δηλαδή τις δύο χρονιές στις οποίες τα προηγούμενα μέτρα περικοπών και επιβαρύνσεων ανέπτυξαν πλήρη αποτελέσματα, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 7,1% το 2011 και κατά 6,5% το 2012 και αναλόγως μειώθηκαν οι επενδύσεις (-19,6 και -15% αντιστοίχως), ενώ δυσανάλογα περισσότερο μειώθηκε η απασχόληση (-5,6 και -7,9% αντιστοίχως) και αυξήθηκε η ανεργία (16,5 και 22,4% αντιστοίχως). Ήδη η ανεργία το 2013 αναμένεται κατά τις προβλέψεις της κυβέρνησης να ανέλθει στο 22,8%, ενώ κατά τις μάλλον ρεαλιστικότερες του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ θα εκτιναχθεί στο 29% σε στατιστικά μεγέθη και στο 34% σε πραγματικά (πηγή: ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Ετήσια έκθεση 2012, Αύγουστος 2012, σε: http://www.inegsee.gr). Ήδη πάντως για τον Ιούλιο 2012 η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ποσοστό ανεργίας 25,1% (βλ. http://www.statistics.gr). Ο ακόλουθος πίνακας αποδίδει τις εκτιμήσεις και προβλέψεις της κυβέρνησης:

*σε εθνικολογιστική βάση

(Πηγή: Εισηγητική Έκθεση στον Προϋπολογισμό 2013, σ. 25).

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις των μέτρων, οι οποίες τείνουν να εκλάβουν διαστάσεις κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού, δηλαδή της κοινωνικής συνοχής και της κατά το άρθρο 106 Συντ. κοινωνικής ειρήνης. Αντί πολλών άλλων στοιχείων, αρκεί να αναφερθεί ότι, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Στατιστικής Αρχής, το 2011 το 21,4% του πληθυσμού ζούσε με διαθέσιμο εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 28,4% ζούσε σε συνθήκες στέρησης (πηγή: ΕΛΣΤΑΤ, Συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα, 2.11.2012, σε: http://www.statistics.gr).

Γ. Επί της συνταγματικότητας των μέτρων     

1. Προσβολή του δικαιώματος αξιοπρεπούς διαβίωσης (άρθρο 2 παρ. 1 Συντ.)

(α) Περικοπές αποδοχών ή συντάξεων κάτω από το όριο της φτώχειας

Στο άρθρο 2 παρ. 1 Συντ. ορίζεται ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Από τη διάταξη αυτή συνάγεται καταρχάς ότι δεν είναι επιτρεπτός ο προσδιορισμός αποδοχών ή σύνταξης σε τόσο χαμηλό ύψος, ώστε να συντρέχει περίπτωση διακινδύνευσης της αξιοπρεπούς διαβίωσης του εργαζομένου ή συνταξιούχου. Αυτό έγινε δεκτό και από το Συμβούλιο της Επικρατείας κατά τον έλεγχο των αρχικών περικοπών των ν. 3833 και 3845/2010, για τις οποίες κρίθηκε ότι δεν παραβιάζουν το άρθρο 2 παρ. 1 Συντ., «διότι η συνταγματική αυτή διάταξη … δεν κατοχυρώνει δικαίωμα ορισμένου ύψους αποδοχών ή συντάξεως, εκτός αν συντρέχει περίπτωση διακινδυνεύσεως της αξιοπρεπούς διαβιώσεως» (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 35).

Εξάλλου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων έκρινε προσφάτως ότι ο προσδιορισμός αποδοχών σε ύψος που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας, το οποίο για την Ελλάδα έχει οριστεί, βάσει στατιστικών στοιχείων της EUROSTAT, στο ποσό των 580 ευρώ μηνιαίως, παραβιάζει το δικαίωμα για δίκαιη αμοιβή κατά το άρθρο 4 παρ. 1 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη (Απόφαση της 23.5.2012, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και ΑΔΕΔΥ κατά Ελλάδας, Προσφυγή Νο. 66/2011, σκέψεις 57-65). Το ποσό αυτό μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά το απώτατο εισοδηματικό όριο κάτω από το οποίο συντρέχει περίπτωση διακινδύνευσης της αξιοπρεπούς διαβίωσης του ανθρώπου.

Κατά συνέπεια, συντρέχει ευθεία προσβολή του δικαιώματος αξιοπρεπούς διαβίωσης κατά το άρθρο 2 παρ. 1 Συντ., κατά το μέρος που από την εφαρμογή των προτεινόμενων μέτρων καταλείπεται εισόδημα (αποδοχές ή συντάξεις) που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας, δηλαδή μικρότερο των 580 ευρώ μηνιαίως ή 7.000 ευρώ ετησίως. Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις για περικοπές αποδοχών ή συντάξεων είναι ως εκ τούτου αντισυνταγματικές ήδη σε αφηρημένο επίπεδο, καθότι δεν συναρτούν τις εν λόγω περικοπές με τον προσδιορισμό ενός ελάχιστου ποσού αποδοχών ή συντάξεων, το οποίο να διασφαλίζει το ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης του ανθρώπου (πρβλ. ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 36.Γ, μειοψ.). Πέραν τούτου, οι σχετικές ρυθμίσεις καθίστανται και συγκεκριμένα αντισυνταγματικές σε κάθε περίπτωση κατά την οποία από τη συγκεκριμένη εφαρμογή των μέτρων καταλείπεται διαθέσιμο εισόδημα σε ύψος που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας.

(β) Περικοπές αποδοχών ή συντάξεων με υπέρμετρη απώλεια εισοδήματος 

Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 Συντ., σε συνδυασμό και με την αρχή τηςπροστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης προς το κράτος, συνάγεται ότι δεν είναι επιτρεπτές οι διαδοχικές μειώσεις αποδοχών ή συντάξεων, οι οποίες καταλήγουν σε υπέρμετρη απώλεια του προηγουμένως διαθέσιμου εισοδήματος, ιδίως όταν αυτές επέρχονται αιφνιδιαστικά και κλονίζουν ριζικά την οικονομική κατάσταση των ατόμων ή ανατρέπουν καταστάσεις στις οποίες αυτά είχαν καλόπιστα αποβλέψει (πρβλ. ΕλΣυν Ολομ., Πρακτικά της 4^ης Ειδικής Συνεδρίασης της 31.10.2012, σ. 5 και 6).  

Συναφώς, το Ελεγκτικό Συνέδριο γνωμοδότησε αναφορικά με τις προτεινόμενες περικοπές των συντάξεων ότι «οι ρυθμίσεις της παραγράφου 3, με τις οποίες μειώνονται, ήδη για πέμπτη φορά από το έτος 2010, οι συντάξεις του Δημοσίου, χωρίς χρονικό περιορισμό και χωρίς συνεκτίμηση των λοιπών οικονομικών επιβαρύνσεων που έχουν στο μεταξύ επιβληθεί, μπορεί να πλήξει το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης μεγάλης κατηγορίας των υποκείμενων στη μείωση συνταξιούχων. Πέραν αυτού, μολονότι δεν μπορεί κατ’ αρχήν να αμφισβητηθεί ότι με τις ως άνω ρυθμίσεις διώκεται η ικανοποίηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος, συνισταμένου στην περιστολή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ούτε αιτιολογείται ούτε τεκμηριώνεται, με την παράθεση συγκεκριμένων στοιχείων, η προσφορότητα και αναγκαιότητα των θεσπιζομένων περιορισμών για την επίτευξη του σκοπού αυτού, υπό την έννοια της εξάντλησης κάθε άλλου διαθέσιμου μέτρου, ούτως ώστε να αποτραπεί η επιβάρυνση, για πολλοστή φορά, της ίδιας κατηγορίας πολιτών, πολύ περισσότερο, μάλιστα που οι μειώσεις υπολογίζονται με ενιαίο ποσοστό επί του συνόλου του ποσού κάθε σύνταξης, χωρίς εσωτερική κλιμάκωσή τους, με αποτέλεσμα να προκύπτουν δυσανάλογες επιβαρύνσεις. Κατά συνέπεια, δημιουργούνται ζητήματα συμβατότητας των επίμαχων ρυθμίσεων με τις προαναφερόμενες συνταγματικές διατάξεις» (ΕλΣυν Ολομ., Πρακτικά της 4^ης Ειδικής Συνεδρίασης της 31.10.2012, σ. 7-8).

Τα ίδια προφανώς ισχύουν, πέραν των περικοπών στις συντάξεις του Δημοσίου, εξίσου για τις συντάξεις όλων των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, καθώς επίσης, mutatis mutandis, και για τις προβλεπόμενες μειώσεις αποδοχών και περικοπές ή καταργήσεις επιδομάτων που επιβάλλονται, επίσης για πολλοστή φορά, σε βάρος των απασχολούμενων στο Δημόσιο και το δημόσιο τομέα.  

Κατά συνέπεια, συντρέχει ευθεία προσβολή του δικαιώματος αξιοπρεπούς διαβίωσης κατά το άρθρο 2 παρ. 1 Συντ. από το σύνολο των μέτρων που, είτε αυτοτελώς είτε σε συνδυασμό με προηγουμένως επιβληθέντα, συνεπάγονται δραστική και υπέρμετρη συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Αυτό αφορά ιδίως τις περικοπές αποδοχών και συντάξεων όσων ανήκουν στα ειδικά μισθολόγια, που κατά περίπτωση μπορεί να φτάνει ή και να υπερβαίνει ποσοστό 35%, καθώς και τη βίαιη αναπροσαρμογή των αποδοχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με την υπαγωγή στο μισθοβαθμολόγιο του Δημοσίου, που κατά περίπτωση μπορεί να καταλήγει σε απώλειες που υπερβαίνουν ακόμη και το 50% των μέσων αποδοχών του 2009.    

2. Προσβολή του δικαιώματος προστασίας της περιουσίας (άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου ΕΣΔΑ)

(α) Πεδίο προστασίας του δικαιώματος

Στο άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, που κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 και σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 Συντ. υπερισχύει κάθε αντίθετης διάταξης νόμου, ορίζεται: «Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθή της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπομένους υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους. …».

Τα ελληνικά δικαστήρια παγίως αναγνωρίζουν  την προστασία του παραπάνω δικαιώματος όπως αυτό έχει διαπλαστεί από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Γίνεται έτσι δεκτό ότι «στην έννοια της περιουσίας, η οποία έχει αυτόνομο περιεχόμενο, ανεξάρτητο από την τυπική κατάταξη των επιμέρους περιουσιακών δικαιωμάτων στο εσωτερικό δίκαιο, περιλαμβάνονται όχι μόνον τα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και όλα τα δικαιώματα ‘περιουσιακής φύσεως’, καθώς και τα κεκτημένα ‘οικονομικά συμφέροντα’. … Εν όψει των ανωτέρω, περιουσία, κατά την έννοια του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου, αποτελούν και οι έναντι των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως αξιώσεις για την χορήγηση προβλεπομένων από τη νομοθεσία του συμβαλλομένου κράτους κοινωνικοασφαλιστικών παροχών, τόσο στην περίπτωση που ο ενδιαφερόμενος είχε καταβάλει στο παρελθόν υποχρεωτικώς εισφορές, όσο και στην περίπτωση που η χορήγηση της συγκεκριμένης παροχής δεν εξαρτάται από την προηγούμενη καταβολή εισφορών, υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται και οι λοιπές προϋποθέσεις που τίθενται, κατά περίπτωση, από το εθνικό δίκαιο (βλ. αποφάσεις Ε.Δ.Δ.Α. Vesna Hasani κατά Κροατίας, της 30.9.2010, Andrejeva κατά Λετονίας, της 18.2.2009, Νο 55707/00, σκέψη 77, Stec και λοιποί κατά Ηνωμένου Βασιλείου, Νο 65731/01 και 65900/01, σκέψη 54, Jankovic κατά Κροατίας, της 12.10.2000, Νο 43440/98, Kjartan Asmundsson κατά Ισλανδίας, της 12.10.2004, No 60669/00, σκέψη 39, Domalewski κατά Πολωνίας, της 15.6.1999, Νο 34610/97). Περαιτέρω, περιουσία, κατά την έννοια του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου, αποτελεί και η αξίωση για καταβολή προβλεπομένων από τη νομοθεσία του συμβαλλομένου κράτους αποδοχών, εφ’ όσον συντρέχουν οι προβλεπόμενες για την καταβολή τους προϋποθέσεις (βλ. αποφάσεις Ε.Δ.Δ.Α. Kechko κατά Ουκρανίας, της 8.2.2006, σκέψεις 23 και 26, Vilho Eskelinen και λοιποί κατά Φινλανδίας, της 19.4.2007, σκέψη 94). Πάντως με το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου δεν κατοχυρώνεται δικαίωμα σε μισθό ή σύνταξη ορισμένου ύψους…, με συνέπεια να μην αποκλείεται, κατ’ αρχήν, διαφοροποίηση του ύψους του μισθού ή συνταξιοδοτικής παροχής αναλόγως με τις επικρατούσες εκάστοτε συνθήκες. … [Ωστόσο], η επέμβαση στην περιουσία πρέπει να είναι πρόσφορη και αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκομένου από τον νομοθέτη σκοπού γενικού συμφέροντος και να μην είναι δυσανάλογησε σχέση προς αυτόν…» (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 34, ΣτΕ 1285-1286/2012 Ολομ., σκέψη 15).

Με τα εξεταζόμενα μέτρα είτε καταργούνται νομοθετημένα επιδόματα (εορτών και αδείας, κοινωνικής αλληλεγγύης συνταξιούχων, οικογενειακά και πολυτεκνικά, ειδικά ανεργίας) είτε επέρχονται περικοπές σε νομοθετικά προβλεπόμενες αποδοχές και συντάξεις. Τα μέτρα αυτά στο σύνολό τους συνιστούν, κατά την παραπάνω έννοια, επέμβαση σε περιουσιακά δικαιώματα, η οποία «κατ’ αρχήν» μόνον είναι ανεκτή, υπό την προϋπόθεση δηλαδή ότι είναι πρόσφορη, αναγκαία και όχι δυσανάλογη σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό. Σε διαφορετική περίπτωση, ο περιορισμός του δικαιώματος δεν παρίσταται θεμιτός, αλλά αντιθέτως καταλήγει σε προσβολή του δικαιώματος.

(β) Δυσανάλογες περικοπές αποδοχών ή συντάξεων και συναφών επιδομάτων

Με την ένταξη του προσωπικού των νομικών προσώπων του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ του ν. 3429/2005 στο μισθοβαθμολόγιο του Δημοσίου, και μάλιστα χωρίς το όριο περικοπών που προέβλεπε το προϊσχύσαν δίκαιο, επέρχεται και νέα σημαντικότατη μείωση αποδοχών, μετά τις διαδοχικές περικοπές που έχει ήδη επιβληθεί, τελευταία με το άρθρο 31 του ν. 4024/2011. Ενώ ωστόσο στην περίπτωση εκείνη είχε προβλεφθεί, με το άρθρο 1 παρ. 4 της Π.Ν.Π. της 31.12.2011, που κυρώθηκε με το ν. 4047/2012, ότι οι σχετικές μειώσεις δεν μπορούν να υπερβούν το (ήδη υψηλότατο) 35% σε σχέση με τα επίπεδα αποδοχών του έτους 2009, παρόμοιος περιορισμός δεν τίθεται με την προτεινόμενη διάταξη, η εφαρμογή της οποίας δύναται να οδηγήσει σε περικοπές που κατά περίπτωση μπορεί να υπερβαίνουν ακόμη και το 50% των αποδοχών του έτους 2009. Μια τέτοιας έντασης συρρίκνωση αποδοχών είναι προφανές ότι συνιστά ουσιώδη (μερική) στέρηση περιουσιακού δικαιώματος, η οποία ανατρέπει βίαια καταστάσεις στις οποίες είχαν καλόπιστα αποβλέψει οι θιγόμενοι και, ως εκ τούτου, είναι προδήλως δυσανάλογη σε σχέση με τους επιδιωκόμενους εισπρακτικού χαρακτήρα σκοπούς.  

Τα ίδια ισχύουν και αναφορικά με τις μειώσεις αποδοχών των λειτουργών και υπαλλήλων των ειδικών μισθολογίων, οι οποίοι κατά τρόπο προδήλως δυσανάλογο επιβαρύνονται και με νέες περικοπές που κατά περίπτωση φτάνουν ή και υπερβαίνουν το 35% επί των ήδη συρρικνωθέντων με διαδοχικές προηγούμενες μειώσεις εισοδημάτων τους.

Εξάλλου, με την κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας για τους υπηρετούντες στο δημόσιο τομέα επέρχεται ολοσχερής στέρηση περιουσιακών δικαιωμάτων, τα οποία παγίως χορηγούνταν από το νόμο ως ουσιώδες συμπλήρωμα των αποδοχών και τα οποία είχαν ήδη υποστεί σημαντικές μειώσεις με το άρθρο τρίτο του ν. 3845/2010 και είχαν αμέσως στη συνέχεια μειωθεί εκ νέου με το άρθρο μόνο του ν. 3847/2010. Είναι πρόδηλο ότι η πλήρης κατάργηση νομοθετημένων εισοδηματικών παροχών που είχαν ήδη υποστεί σημαντικές μειώσεις είναι απολύτως δυσανάλογη σε σχέση με τους επιδιωκόμενους εισπρακτικού χαρακτήρα σκοπούς.   

Όσα προαναφέρθηκαν ισχύουν εξίσου για τις εκ νέου υψηλές μειώσεις, μετά τις διαδοχικές περικοπές που προηγήθηκαν, των συντάξεων, καθώς και για την κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας για τους συνταξιούχους του Δημοσίου και όλων των ασφαλιστικών οργανισμών, μη εξαιρουμένων των χαμηλοσυνταξιούχων ΟΓΑ και ΝΑΤ. 

3. Παραβίαση της αρχής της ισότητας στα δημόσια βάρη (άρθρο 4 παρ. 5 Συντ.)

(α) Πεδίο προστασίας της αρχής

Σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 5 Συντ., «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».

Το Συμβούλιο της Επικρατείας δέχθηκε προσφάτως ότι «σε περιπτώσεις παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως, ο κοινός νομοθέτης δύναται να θεσπίσει μέτρα περιστολής δαπανών που συνεπάγονται οικονομική επιβάρυνση μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού, πλην η δυνατότητα αυτή έχει ως όριο την καθιερούμενη από το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος αρχή της ισότητας στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεων εκάστου, καθώς και την καθιερούμενη στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος αρχή του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τούτο σημαίνει ότι η επιβάρυνση αυτή πρέπει να κατανέμεται μεταξύ όλων των κατηγοριών απασχολουμένων τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και των ασκούντων ελευθέριο επάγγελμα. Και τούτο διότι, εν όψει και της καθιερουμένης στο άρθρο 25 παρ. 4 του Συντάγματος αξιώσεως του Κράτους να εκπληρώνουν όλοι οι πολίτες το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, δεν είναι επιτρεπτό η επιβάρυνση από τα μέτρα που λαμβάνονται προς αντιμετώπιση της δυσμενούς και παρατεταμένης οικονομικής συγκυρίας να κατανέμεται πάντοτε σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, οι οποίοι, κατά κανόνα, είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους, και να ευνοούνται άλλες κατηγορίες από την ασυνέπεια των οποίων –κυρίως στο πεδίο της εκπληρώσεως των φορολογικών τους υποχρεώσεων– προκαλείται σε μεγάλο ποσοστό η δυσμενής αυτή συγκυρία» (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 37, ΣτΕ 1285-1286/2012 Ολομ., σκέψη 9).

(β) Άνιση κατανομή των βαρών από τα προτεινόμενα μέτρα μεταξύ των πολιτών  

Ήδη στο προσαρτηθέν στο ν. 3845/2010 Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής είχε τεθεί, και μάλιστα ως βραχυπρόθεσμος στόχος, η συλλογή του μεγαλύτερου ποσού των ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών (υπ’ αριθ. 13), εξαγγελλόταν δε ότι «η κυβέρνηση δεσμεύεται σε δίκαιη κατανομή του κόστους προσαρμογής», ότι «στην εξυγίανση των δημοσιονομικών, μεγαλύτερη θα είναι η συνεισφορά από όσους δεν έχουν κατά παράδοση συμβάλει με το μερίδιο που τους αναλογεί στη φορολογική επιβάρυνση» (υπ’ αριθ. 8) και ότι «θα καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για τη δίκαιη κατανομή των βαρών» (υπ’ αριθ. 11).

Δυόμιση χρόνια αργότερα, οι στόχοι της είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών, της πάταξης της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και ευρύτερα της δίκαιης κατανομής των βαρών δεν έχουν ούτε κατ’ ελάχιστον επιτευχθεί, με την παραοικονομία να καλπάζει σε ποσοστά της τάξης του 25% του ΑΕΠ, ενώ είναι κοινώς γνωστό ότι ορισμένες επαγγελματικές τάξεις φοροδιαφεύγουν συστηματικά. Αντιθέτως, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα επιβλήθηκε διαδοχικά σωρεία μέτρων που συρρίκνωσαν τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων (βλ. παραπάνω, ΙΙ.2), οι οποίοι φέρουν μέχρι στιγμής το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας. Αντί ωστόσο αυτή η αποτυχία επίτευξης των διακηρυγμένων στόχων, την οποία άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση συνομολογεί, να οδηγήσει σε αναπροσαρμογή των εφαρμοστέων μέτρων και πολιτικών, με πρώτιστο στόχο τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης και την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της παραοικονομίας, τα προτεινόμενα μέτρα εξακολουθούν να επιβαρύνουν υπέρμετρα, δυσανάλογα και, πλέον, κατά κραυγαλέα άδικο και άνισο τρόπο τους μισθωτούς, ιδίως όσους υπηρετούν στο δημόσιο τομέα, και τους συνταξιούχους. Ενόψει μάλιστα των αλλεπάλληλων περικοπών και επιβαρύνσεων που προηγήθηκαν, πλέον τα προτεινόμενα μέτρα πλήττουν δυσανάλογα ιδίως τα χαμηλά και πολύ χαμηλά εισοδήματα.     

Συναφώς, ο Γενικός Επίτροπος της Επικρατείας στο Ελεγκτικό Συνέδριο συμπλήρωσε ότι «με τις διατάξεις των ανωτέρω νόμων [3833/2010, 3865/2010, 3986/2011, 4002/2011, 4024/2011 και 4051/2012] και ιδίως του ν. 3845/2010 (Μνημόνιο) προβλέπεται τόσο η μείωση των δαπανών του Κράτους με μείωση του μισθολογικού γενικά κόστους όσο και η αύξηση των εσόδων προερχόμενων από τη φορολογία των εισοδημάτων, αλλά και από την είσπραξη των βεβαιωμένων οφειλών (φόρων παρελθόντων ετών, πρόστιμα και χρηματικές ποινές), πλην όμως ενώ οι μειώσεις μισθών και συντάξεων πραγματοποιούνται κατά «τακτά χρονικά διαστήματα», δεν εμφανίζεται η ίδια εικόνα και ως προς τις εισπράξεις από τη φορολογία και τα βεβαιωθέντα προς είσπραξη ποσά (βλ. και Ετήσια Έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επί του Απολογισμού και Ισολογισμού του Κράτους του έτους 2010). Αυτή η επιλεκτική μονομερής και διαρκής επιβάρυνση της κατηγορίας των μισθωτών και εν προκειμένω των συνταξιούχων (περιορισμός συντάξεων - ειδικές εισφορές -φορολογικά μέτρα), έναντι άλλων ομάδων πολιτών που φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν ως εύκολος και γρήγορος τρόπος ισορρόπησης - ισοσκέλισης των οικονομικών δεδομένων, δημιουργεί άνιση μεταχείριση των διοικουμένων που έρχεται σε αντίθεση με τις προπαρατεθείσες διατάξεις [των άρθρων 4 παρ. 5 και 2 παρ. 1] του Συντάγματος, αλλά και εκείνης του άρθρου 25 παρ. 4 αυτού, της αξιώσεως δηλ. του Κράτους να εκπληρώνουν όλοι οι πολίτες το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης και προφανώς η πρακτική αυτή δεν είναι συμβατή και με την καθιερούμενη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος)» (ΕλΣυν Ολομ., Πρακτικά της 3^ης Ειδικής Συνεδρίασης της 30.10.2012, Γνώμη του Γενικού Επιτρόπου της Επικρατείας, σ. 14-15).

Εξάλλου, μολονότι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, που εξ ορισμού αδυνατούν να φοροδιαφύγουν, δεν τελούν σε όμοια κατάσταση με τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους ασκούντες επιχειρηματική δραστηριότητα, υπέχουν όμως όλοι την υποχρέωση να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη, με τον τρόπο που προσιδιάζει σε κάθε κατηγορία. Εν προκειμένω, που επιβλήθηκαν σε βάρος των πρώτων διαδοχικά μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων, ακόμα και αν υποτεθεί ότι αυτά ήταν αναγκαία για την άμεση εξυπηρέτηση της ταχείας δημοσιονομικής προσαρμογής, όχι μόνο δεν λήφθηκαν, έστω και καθυστερημένα, αντίστοιχα μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος σε βάρος των δευτέρων, αλλά επιπλέον θεσμοθετήθηκαν ευεργετικά υπέρ αυτών μέτρα, όπως με το ν. 3888/2010 η περαίωση των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεών τους (πρβλ. ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 39.Α, μειοψ.).

Περαιτέρω, και ανεξαρτήτως των παραπάνω, κατά το μέρος που τα προτεινόμενα μέτρα προβλέπουν οριζόντιες-ισόποσες μειώσεις για όλους αδιακρίτως (ιδίως η κατάργηση επιδομάτων και συναφών παροχών), κατ’ αποτέλεσμα δεν πλήττουν στον ίδιο βαθμό τους υψηλόμισθους ή όσους λαμβάνουν υψηλές συντάξεις, αλλά δυσανάλογα και υπέρμετρα ιδίως τους χαμηλόμισθους ή χαμηλοσυνταξιούχους. Πρέπει εξάλλου να σημειωθεί ότι, ειδικά όσον αφορά τα προτεινόμενα συνταξιοδοτικά μέτρα, αντιμετωπίζονται κατά τρόπο ενιαίο οι συνταξιούχοι όλων συλλήβδην των φορέων ασφάλισης, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη και να συνεκτιμώνται ούτε η οικονομική αυτοτέλεια κάθε φορέα και τα σχετικά αναλογιστικά δεδομένα (πρβλ. ΣτΕ 2200/2010 Ολομ., ΣτΕ 2180/2004 Ολομ.) ούτε κριτήρια πρόσφορα για τη διαφοροποίηση των συνταξιούχων ανάλογα με τη συμβολή τους στη δημιουργία του ασφαλιστικού κεφαλαίου, όπως η διάρκεια του χρόνου ασφάλισης ή το ύψος των καταβληθεισών εισφορών (πρβλ. ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 41, μειοψ., ΣτΕ 1285-1286/2012 Ολομ., σκέψη 11.Α, μειοψ.).

Ενόψει των παραπάνω, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι τα προτεινόμενα μέτρα στο σύνολό τους, και ιδίως η κατάργηση επιδομάτων (εορτών και αδείας, κοινωνικής αλληλεγγύης συνταξιούχων, οικογενειακά και πολυτεκνικά, ειδικά ανεργίας), που πλήττουν δυσανάλογα τα χαμηλά εισοδήματα, αντίκεινται στην αρχή της ισότητας στα δημόσια βάρη, που κατοχυρώνει το άρθρο 4 παρ. 5 Συντ.  

4. Προσβολή κοινωνικών δικαιωμάτων

(α) Δικαίωμα προστασίας της οικογένειας και ιδίως της πολύτεκνης οικογένειας (άρθρο 21 παρ. 1 και 2 Συντ.)

Σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 21 Συντ., «η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους». Ειδικότερα, στην παρ. 2 του ίδιου άρθρου ορίζεται ότι «πολύτεκνες οικογένειες … έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος». Συναφώς, στην παρ. 5 του ίδιου άρθρου προβλέπεται ότι «ο σχεδιασμός και η εφαρμογής δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».  

Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, με τη διάταξη της παρ. 2, «η θέσπιση της οποίας αποσκοπεί στην αντιμετώπιση του δημογραφικού  προβλήματος της Χώρας … εξυπακούεται … στοιχειώδης απαγορευτικός κανόνας, δεσμευτικός για τον κοινό νομοθέτη, συμφώνως προς τον οποίο δεν είναι συνταγματικώς ανεκτός ο περιορισμός ή η υποβάθμιση της παρεχομένης στους πολυτέκνους ειδικής φροντίδος, άνευ αποχρώντος λόγου, στα πλαίσια της αυτής σχέσεως (βλ. ΣτΕ 2773, 2778, 2781/1991). Εν όψει δε της αδιαστίκτου διατυπώσεως της εν λόγω συνταγματικής διατάξεως αλλά και του προαναφερθέντος σκοπού της, η εξυπηρέτηση του οποίου συνιστά και λόγον γενικωτέρου δημοσίου συμφέροντος (βλ. ΣτΕ 2773/1991), δεν είναι επίσης συνταγματικώς ανεκτές, ρυθμίσεις με τις οποίες ορισμένες πολύτεκνες οικογένειες εξαιρούνται της ανωτέρω ειδικής κρατικής φροντίδος, αφού έτσι αναιρείται, ως προς αυτές, η αδιαστίκτως υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών επιβαλλομένη από το Σύνταγμα ειδική φροντίδα του Κράτους. Η θέσπιση δε, ειδικώτερα, τέτοιων εξαιρέσεων με κριτήρια αναγόμενα στο εισόδημα των πολυτέκνων οικογενειών δεν είναι συνταγματικώς επιτρεπτή, εν όψει και του ότι ο συνταγματικός νομοθέτης, θεσπίζοντας την υπέρ αυτών ειδική κρατική φροντίδα, δεν απέβλεψε στην ενίσχυση αυτών ως κατηγορίας οικονομικώς αδυνάτων ή αναξιοπαθούντων προσώπων» (ΣτΕ 1095/2001, σκέψη 6, και παγίως έκτοτε, βλ. ΣτΕ 2036, 2923/2006 κ.ά.).

Ενόψει της νομολογίας αυτής, πρέπει να γίνει δεκτό ότι η κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων και η υποκατάστασή τους από ενιαίο οικογενειακό επίδομα που θα χορηγείται βάσει εισοδηματικών κριτηρίων, και άρα θα εξαιρεί μεγάλο αριθμό πολύτεκνων οικογενειών, υποβαθμίζει κατά τρόπο συνταγματικά ανεπίτρεπτο την παρεχόμενη στους πολύτεκνους ειδική φροντίδα και, ως εκ τούτου, αντίκειται ευθέως στο άρθρο 21 παρ. 2 Συντ.

Περαιτέρω, η κρίση της νομολογίας ότι η θέσπιση ειδικής κρατικής φροντίδας υπέρ των πολυτέκνων δεν απέβλεψε στην ενίσχυση αυτών ως κατηγορίας οικονομικώς αδυνάτων ή αναξιοπαθούντων προσώπων, αλλά αποσκοπεί στην αντιμετώπιση του δημογραφικού  προβλήματος της Χώρας, ισχύει καταρχήν επίσης και για την προστασία της οικογένειας εν γένει, μεταξύ άλλων με τη θέσπιση οικογενειακών επιδομάτων. Κατά συνέπεια, πρέπει να γίνει δεκτό ότι η κατάργηση των οικογενειακών επιδομάτων και η υποκατάστασή τους από ενιαίο επίδομα σημαντικά χαμηλότερου ύψους, το οποίο μάλιστα περικόπτεται κατά το 1/3 για οικογένειες με ετήσια εισόδημα άνω των 6.000 ευρώ, κατά τα 2/3 για εισόδημα άνω των 12.000 ευρώ και καταργείται ολοσχερώς για οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ, υποβαθμίζει υπέρμετρα την κοινωνική προστασία της οικογένειας και ως εκ τούτου αντίκειται στο άρθρο 21 παρ. 1 Συντ.

(β) Δικαίωμα εργασίας και δικαίωμα για δίκαιη αμοιβή (άρθρο 22 παρ. 1 Συντ., άρθρο 4 παρ. 1 ΕΚΧ)

Σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 1 Συντ., «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος». Εξάλλου, με το άρθρο 4 παρ. 1 του Μέρους ΙΙ του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που κυρώθηκε με το ν. 1426/1984 και σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 Συντ. υπερισχύει κάθε αντίθετης διάταξης νόμου, αναγνωρίζεται «το δικαίωμα των εργαζομένων για αμοιβή αρκετή να εξασφαλίζει σ’ αυτούς και τις οικογένειές τους ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης». 

 Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων έκρινε προσφάτως, με αφορμή ορισμένα από τα προηγουμένως επιβληθέντα μέτρα, ότι ο προσδιορισμός αποδοχών σε ύψος που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας, το οποίο για την Ελλάδα έχει οριστεί, βάσει στατιστικών στοιχείων της EUROSTAT, στο ποσό των 580 ευρώ μηνιαίως, παραβιάζει το δικαίωμα για δίκαιη αμοιβή κατά το άρθρο 4 παρ. 1 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη (Απόφαση της 23.5.2012, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και ΑΔΕΔΥ κατά Ελλάδας, Προσφυγή Νο. 66/2011, σκέψεις 57-65).

Κατά συνέπεια, συντρέχει ευθεία προσβολή του άρθρου 4 παρ. 1 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, κατά το μέρος που από την εφαρμογή των προτεινόμενων μέτρων καταλείπεται στους εργαζόμενους εισόδημα που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας, δηλαδή μικρότερο των 580 ευρώ μηνιαίως ή 7.000 ευρώ ετησίως. Για τον ίδιο λόγο, πρέπει να θεωρηθεί ότι συντρέχει ταυτόχρονα και προσβολή του δικαιώματος εργασίας κατά το άρθρο 22 παρ. 1 Συντ. Η προσβολή του δικαιώματος επέρχεται ήδη σε αφηρημένο επίπεδο, καθότι στις προτεινόμενες ρυθμίσεις για περικοπές αποδοχών δεν προσδιορίζεται ένα ελάχιστο ποσό αποδοχών, που να εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, το οποίο να εξαιρείται των περικοπών. Πέραν τούτου, οι σχετικές ρυθμίσεις προσβάλλουν και συγκεκριμένα το δικαίωμα σε κάθε περίπτωση κατά την οποία από τη συγκεκριμένη εφαρμογή των μέτρων καταλείπεται διαθέσιμο εισόδημα σε ύψος που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας.

Εξάλλου, ενόψει του ότι στο δικαίωμα εργασίας του άρθρου 22 παρ. 1 περιλαμβάνεται και η προστασία κατά της ανεργίας, πρέπει να θεωρηθεί συνταγματικά ανεπίτρεπτη η ολοσχερής κατάργηση παροχών ανεργίας, όπως η προτεινόμενη κατάργηση των ειδικών επιδομάτων ανεργίας.  

(γ) Δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης (άρθρο 22 παρ. 5 Συντ.)

Σύμφωνα με την παρ. 5 του άρθρου 22 Συντ., «το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει».

Καταρχάς, ενόψει και των προαναφερθέντων (υπό β΄), συντρέχει ευθεία προσβολή του δικαιώματος κοινωνικής ασφάλισης, κατά το μέρος που από την εφαρμογή των προτεινόμενων μέτρων καταλείπεται στους συνταξιούχους εισόδημα που υπολείπεται του ορίου της φτώχειας, δηλαδή μικρότερο των 580 ευρώ μηνιαίως ή 7.000 ευρώ ετησίως. Συναφώς, το Ελεγκτικό Συνέδριο γνωμοδότησε ότι «η ολοσχερής κατάργηση με τη διάταξη αυτή των επιδομάτων εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, καθώς και του επιδόματος άδειας αδιακρίτως, σε συνδυασμό και με τις μεγάλες μειώσεις της παραγράφου 3 του παρόντος, χωρίς να λαμβάνεται μέριμνα για τους χαμηλοσυνταξιούχους του Δημοσίου, ενδέχεται να δημιουργήσει προβλήματα  συμβατότητας της διάταξης αυτής προς τα άρθρα 22 παρ. 5 και 2 παρ. 1 του Συντάγματος» (ΕλΣυν Ολομ., Πρακτικά της 4^ης Ειδικής Συνεδρίασης της 31.10.2012, σ. 8).

Ευθέως αντισυνταγματική θα πρέπει εξάλλου να θεωρηθεί και η προτεινόμενη ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης (ΕΚΑΣ), το οποίο εξ ορισμού, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις, χορηγείται μόνο σε χαμηλοσυνταξιούχους, παύει να χορηγείται σε συνταξιούχους κάτω των 65 ετών. Συναφώς, το Ελεγκτικό Συνέδριο γνωμοδότησε ότι «η διάταξη αυτή, με την οποία αυξάνεται το όριο ηλικίας από τα 60 έτη στα 65 ως προϋπόθεση για τη χορήγηση του επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΑΣ) στους χαμηλοσυνταξιούχους του Δημοσίου, ενδέχεται να δημιουργήσει προβλήματα συμβατότητας με τα άρθρα 2 παρ. 1 και 22 παρ. 5 του Συντάγματος» (ΕλΣυν Ολομ., Πρακτικά της 4^ης Ειδικής Συνεδρίασης της 31.10.2012, σ. 11). Το ίδιο ισχύει ομοίως αναφορικά με την κατάργηση της σύνταξης ανασφάλιστων υπερηλίκων κάτω των 67 ετών και τη θέσπιση πρόσθετων προϋποθέσεων και εισοδηματικών κριτηρίων για τους υπόλοιπους.

Περαιτέρω, ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης διασφαλίζεται με τη λειτουργία βιώσιμων ασφαλιστικών οργανισμών, οι οποίοι απαιτείται να είναι οικονομικά εύρωστοι για να μπορούν να ανταποκρίνονται στην, κατά το Σύνταγμα, αποστολή τους. Έτσι, από την παραπάνω συνταγματική διάταξη (άρθρο 22 παρ. 5) προκύπτει ότι ο κοινός νομοθέτης μπορεί να επιφέρει μεταβολές στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και στους όρους και προϋποθέσεις για τη χορήγηση συντάξεων και άλλων παροχών, μόνον όμως ύστερα από τη σύνταξη από το Κράτος ειδικών μελετών οικονομικού περιεχομένου ή από τους οικείους ασφαλιστικούς φορείς αναλογιστικών μελετών, στις οποίες πρέπει να απεικονίζεται η συνολική οικονομική κατάστασή τους (ΣτΕ 1285-1286/2012 Ολομ., σκέψη 12, ΣτΕ 2199-2205/2010 Ολομ., σκέψη 13, ΣτΕ Π.Ε. 147/2009, 200/2007, 165/2003, 300/1999).

Ενόψει αυτού, πρέπει να γίνει δεκτό ότι αντίκεινται στο άρθρο 22 παρ. 5 Συντ. οι προτεινόμενες δυσμενείς για τους συνταξιούχους ρυθμίσεις, καθόσον δεν προηγήθηκε η σύνταξη αναλογιστικής μελέτης, από την οποία να προκύπτει ότι, για κάθε ασφαλιστικό οργανισμό που εμπίπτει στην ρύθμιση αυτή και εν όψει των συγκεκριμένων αναλογιστικών δεδομένων αυτού, ήταν επιβεβλημένες, δηλαδή πρόσφορες και απολύτως αναγκαίες για την προστασία του οικείου ασφαλιστικού κεφαλαίου, η συγκεκριμένες δυσμενείς για τους συνταξιούχους ρυθμίσεις (πρβλ. ΣτΕ 1285-1286/2012 Ολομ., σκέψη 14, μειοψ.). Είναι εξάλλου προφανές ότι η παράλειψη αυτή δεν θεραπεύεται με την εκπόνηση, μεμονωμένη και περιπτωσιολογικά, των αναλογιστικών μελετών ελέγχου περιπτώσεων (case studies) τις οποίες επικαλείται η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου.

5. Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Συντ.)

Από τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, που κατοχυρώνεται στο άρθρο 25 παρ. 1 Συντ., συνάγεται ότι οι κάθε είδους περιορισμοί δικαιωμάτων οφείλουν να είναι πρόσφοροι και αναγκαίοι για την επίτευξη του επιδιωκόμενου από το νομοθέτη σκοπού δημοσίου συμφέροντος και να μην είναι δυσανάλογοι σε σχέση προς αυτόν. Από τη θεμελιώδη αυτή επιταγή συνάγεται, ειδικότερα, ότι τα επιβαλλόμενα μέτρα οφείλουν: (α) να είναι πρόσφορα και με την έννοια της αποτελεσματικότητάς τους στην εξυπηρέτηση του επιδιωκόμενου σκοπού, (β) να είναι επαρκώς αιτιολογημένα, δηλαδή να αποδεικνύεται προσηκόντως η συνδρομή των προϋποθέσεων νόμιμου περιορισμού των δικαιωμάτων και (γ) να τηρούν δίκαιη ισορροπία ανάμεσα αφενός στις απαιτήσεις του δημοσίου συμφέροντος που δικαιολογούν τον περιορισμό του δικαιώματος και αφετέρου στο ίδιο το περιοριζόμενο δικαίωμα.

(α) Απρόσφορο των μέτρων

Κατά τον έλεγχο των αρχικών μέτρων περικοπών και επιβαρύνσεων που επιβλήθηκαν πριν από δυόμιση χρόνια με τους ν. 3833 και 3845/2010, το Συμβούλιο της Επικρατείας διαπίστωσε ότι «τα μέτρα αυτά, λόγω της φύσεώς τους, συμβάλλουν αμέσως στην περιστολή των δημοσίων δαπανών. Εν όψει τούτων, με τα δεδομένα που, κατά τον νομοθέτη, συνέτρεχαν κατά τον χρόνο θεσπίσεως των επιμάχων μέτρων, τα μέτρα αυτά δεν παρίστανται, κατ’ αρχήν, απρόσφορα, και μάλιστα προδήλως, για την επίτευξη των επιδιωκομένων με αυτά σκοπών, ούτε μπορεί να θεωρηθούν ότι δεν ήταν αναγκαία, λαμβανομένου, άλλωστε, υπόψη ότι η εκτίμηση του νομοθέτη ως προς τα ληπτέα μέτρα για την αντιμετώπιση της υπ’ αυτού διαπιστωθείσης κρίσιμης δημοσιονομικής καταστάσεως υπόκειται σε οριακό μόνον δικαστικό έλεγχο» (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 35).

Ήδη ωστόσο, με τη συσσωρευμένη εμπειρία από τη θέσπιση και εφαρμογή πληθώρας πρόσθετων μέτρων περικοπών και επιβαρύνσεων που διαδοχικά επιβλήθηκαν έκτοτε (βλ. παραπάνω, υπό ΙΙ.2), είναι προφανές ότι κατά την παρούσα συγκυρία τα δεδομένα έχουν μεταβληθεί άρδην και, όπως αναλυτικά προεκτέθηκε (υπό ΙΙ.3), υποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή το καταρχήν και προδήλως απρόσφορο των προτεινόμενων μέτρων για την επίτευξη των επιδιωκόμενων σκοπών. Η εμμονή του νομοθέτη να επιδιώκει μονομερώς την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων σε βάρος ιδίως των μισθωτών και συνταξιούχων, χωρίς να λαμβάνονται αποτελεσματικά μέτρα για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης και την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, όχι μόνον απέτυχε στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, αλλά αντιθέτως προκάλεσε δυσμενέστατες επιπτώσεις στην εθνική οικονομία –κάτι άλλωστε που προκύπτει εύγλωττα και από επίσημα στοιχεία, μεταξύ άλλων και όσα η ίδια η κυβέρνηση επικαλείται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού.   

Τα δεδομένα, επομένως, που συντρέχουν στην παρούσα συγκυρία είναι ότι το σύνολο των προηγηθέντων μέτρων περικοπών και επιβαρύνσεων αποδείχθηκαν απολύτως απρόσφορα, καθότι προκάλεσαν πρωτοφανή ύφεση, η οποία όχι μόνο δεν οδήγησε, και ούτε θα μπορούσε άλλωστε να οδηγήσει, σε δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά καταλήγει σε φαύλο κύκλο, αφού προκαλεί επιδείνωση των δημοσιονομικών μεγεθών, η οποία με τη σειρά της μεγεθύνει και επιτείνει τα υφεσιακά αποτελέσματα. Εάν όμως όλα τα προηγούμενα μέτρα περικοπών και επιβαρύνσεων αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, είναι απολύτως εύλογο να θεωρήσει κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα και πρόσθετα όμοια μέτρα.  

(β) Αναιτιολόγητο των μέτρων 

Ενόψει των παραπάνω, όταν δηλαδή τα διαθέσιμα στοιχεία θέτουν σε σοβαρότατη αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων μέτρων, απαιτείται να είναι εμφανής και διαγνώσιμη η προσφορότητα και αναγκαιότητά τους, δηλαδή αν και σε ποιο βαθμό εξυπηρετείται ο επιδιωκόμενος δημόσιος σκοπός. Ναι μεν, κατά τον έλεγχο των αρχικών μέτρων και όσο δεν υπήρχε συναφές προηγούμενο ούτε σχετικά διαθέσιμα στοιχεία από την εφαρμογή τους, το Συμβούλιο της Επικρατείας αναγνώρισε ότι οι εκτιμήσεις του νομοθέτη υπόκεινται, «εν όψει των συντρεχουσών περιστάσεων», σε οριακό δικαστικό έλεγχο (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 38), ήδη όμως οι συντρέχουσες περιστάσεις έχουν μεταβληθεί ριζικά, ενόψει της διαδοχικής εφαρμογής πολλαπλών όμοιων μέτρων περικοπών και επιβαρύνσεων και των διαθέσιμων στοιχείων από την εφαρμογή τους.

Κατά συνέπεια, ναι μεν γίνεται επίκληση σπουδαίου δημοσίου συμφέροντος για τη θέσπιση των προτεινόμενων μέτρων, ωστόσο οφείλει να τεκμηριώνεται με τη δέουσα σαφήνεια και την παράθεση αναλυτικών στοιχείων ο λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη δέσμη μέτρων είναι η μόνη λύση για την αποφυγή του κινδύνου χρεωκοπίας της χώρας, καθώς και το τα λαμβανόμενα μέτρα είναι αναγκαία, αλλά και τα μόνα ικανά και πρόσφορα για τον επιδιωκόμενο σκοπό, τηρουμένων και των αρχών της ισότητας και αναλογικότητας. Προς τούτο θα απαιτείτο η σύνταξη ειδικής και συνολικής οικονομικής μελέτης, η οποία όφειλε να καταδείξει ότι έχουν εφαρμοστεί και εξαντληθεί όλα τα ηπιότερα εξ επόψεως συνεπειών σε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα μέσα, όπως και ότι τα μέτρα αυτά ανταποκρίνονται στη φοροδοτική ικανότητα των πληττομένων οικονομικώς τάξεων, ιδίως δε των ασθενεστέρων, και διασφαλίζουν τα ελάχιστα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσής τους, η δε εφαρμογή τους, εν όψει και των γενικότερων και αλληλένδετων επιπτώσεών τους στην εθνική οικονομία, θα οδηγήσει κατά βέβαιο, ή τουλάχιστον σφόδρα πιθανολογούμενο, τρόπο στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας, η οποία, κατά κοινή πείρα, είναι και το πράγματι ζητούμενο για τη βιώσιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης. Με τα δεδομένα αυτά, εφ’ όσον δηλαδή ελλείπει η ανωτέρω αναγκαία τεκμηρίωση, δεν αποδεικνύεται προσηκόντως η συνδρομή των προϋποθέσεων νόμιμου περιορισμού των δικαιωμάτων, ως προς το είδος, το ύψος και τη διάρκεια των επιβαλλομένων περικοπών και επιβαρύνσεων (πρβλ. ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψεις 33.Γ, 36.Α, 36.Β και 41, μειοψ.). Κατά τούτο, με τα προτεινόμενα μέτρα επέρχεται παραβίαση, πέραν των ουσιαστικών δικαιωμάτων που προαναφέρθηκαν, της αρχής της αναλογικότητας του άρθρου 25 παρ. 1 Συντ., αλλά και της αρχής της ισότητας του άρθρου 4 παρ. 1 Συντ.

Ευρύτερα, εξάλλου, το γεγονός ότι τα νέα μέτρα αποτελούν τμήμα μιας γενικότερης πολιτικής, η οποία περιλαμβάνει και άλλα μέτρα (οικονομικά, δημοσιονομικά και διαρθρωτικά) για την αντιμετώπιση της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης της χώρας, δεν αναιρεί την κατά το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος υποχρέωση του νομοθέτη να εξετάσει πριν από την θέσπιση των συγκεκριμένων τούτων ρυθμίσεων αν το εξ αυτών προσδοκώμενο οικονομικό αποτέλεσμα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλα ηπιότερα μέτρα. Τούτο δε, πέραν του ζητήματος ότι, ειδικώς ως προς τις ρυθμίσεις που αφορούν σε επιδόματα που καταβάλλουν οι καθ’ έκαστον ασφαλιστικοί οργανισμοί στους συνταξιούχους τους, ο νομοθέτης υποχρεούταν –εν όψει, αφενός μεν, της οικονομικής αυτοτέλειας κάθε συγκεκριμένου ασφαλιστικού φορέα έναντι των λοιπών και έναντι του Δημοσίου, αφετέρου δε, των αναλογιστικών δεδομένων αυτού– να εξετάσει επί τη βάσει αναλογιστικών μελετών, αν η επιβαλλομένη με τις ανωτέρω ρυθμίσεις κατάργηση ή μείωση των καταβαλλομένων από τον συγκεκριμένο ασφαλιστικό οργανισμό επιδομάτων ήταν αναγκαία για την προστασία του ασφαλιστικού του κεφαλαίου ή αν και σε ποιόν βαθμό οι ρυθμίσεις αυτές είναι αναγκαίες για την περιστολή των δαπανών του Ελληνικού Δημοσίου (έναντι του οποίου έχουν οικονομική αυτοτέλεια οι καθ’ έκαστον ασφαλιστικοί οργανισμοί). Εν προκειμένω, επομένως, συντρέχει παράβαση της αρχής της αναλογικότητας, για τον ειδικότερο λόγο ότι δεν προκύπτει η αναγκαιότητα των εξεταζόμενων μέτρων (πρβλ. ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 36.Β, μειοψ.).

(γ) Μη τήρηση δίκαιης ισορροπίας

Από τα παραπάνω γίνεται εξάλλου εμφανές, ενόψει και όσων προαναφέρθηκαν (υπό ΙΙΙ.3), ότι τα προτεινόμενα μέτρα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε συνταγματικώς ανεκτά τα αρχικά μέτρων των ν. 3833 και 3845/2010 και, επομένως, δεν τηρείται δίκαιη ισορροπία ανάμεσα αφενός στις απαιτήσεις του δημοσίου συμφέροντος τις οποίες εξυπηρετούν οι προτεινόμενες περικοπές και επιβαρύνσεις και αφετέρου στις ίδιες τις αξιώσεις μισθωτών και συνταξιούχων, η προστασία των οποίων επιβάλλεται εκ του Συντάγματος και αποτελεί καθαυτή (αντίρροπη) πτυχή του δημοσίου συμφέροντος.

Ενδεικτικά, με την απόφαση 668/2012, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι «με τα επίμαχα μέτρα [των ν. 3833 και 3845/2010], τα οποία αναφέρονται σε κατάργηση ή μείωση ορισμένων μόνον επιδομάτων ή συνταξιοδοτικών παροχών και, ως εκ τούτου, συνεπάγονται μείωση των συνολικώς καταβαλλομένων, αντιστοίχως, σε μισθωτούς και συνταξιούχους αποδοχών και συνταξιοδοτικών παροχών, όχι όμως και στέρηση αυτών, εξασφαλίζεται, κατ’ αρχήν, ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις του, κατά την εκτίμηση του νομοθέτη, συντρέχοντος εν προκειμένω γενικού συμφέροντος και την ανάγκη προστασίας των περιουσιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και συνταξιούχων, εν όψει και του συγκεκριμένου ύψους των επερχομένων περικοπών, καθώς και του γεγονότος ότι προβλέπεται η καταβολή επιδομάτων εορτών και αδείας,έστω και σε μειωμένα εν σχέσει με το προϊσχύον δίκαιο ποσά, σε εργαζομένους και συνταξιούχους, των οποίων, αντιστοίχως, οι αποδοχές ή η σύνταξη δεν υπερβαίνει το ποσό των 3.000 ή των 2.500 ευρώ, από το ηλικιακό δε κριτήριο των 60 ετών, με τη συμπλήρωση των οποίων και μόνον συνταξιούχος δικαιούται τα νέα επιδόματα εορτών και αδείας, εξαιρούνται ευπαθείς ομάδες, όπως π.χ. όσοι λαμβάνουν σύνταξη λόγω αναπηρίας ή με το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών ή των οικοδομικών επαγγελμάτων ή, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, αν είναι δικαιούχοι συντάξεως εκ μεταβιβάσεως». Το Δικαστήριο κατέληξε ότι, «ενόψει των ανωτέρω», δηλαδή μόνον υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις, οι επίμαχες ρυθμίσεις δεν αντίκεινται στην αρχή της αναλογικότητας (ΣτΕ 668/2012 Ολομ., σκέψη 35).

Ήδη όμως είναι εμφανές ότι οι προτεινόμενες ρυθμίσεις δεν πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις: Πρώτον, δεν προβλέπεται απλή μείωση, αλλά κατάργηση των επιδομάτων (εορτών και αδείας, κοινωνικής αλληλεγγύης συνταξιούχων, οικογενειακά και πολυτεκνικά, ανεργίας), δηλαδή στέρηση αυτών είτε καθολικά είτε για μεγάλες κατηγορίες δικαιούχων. Ενόψει, επομένως, δεύτερον, του συγκεκριμένου ύψους των επερχόμενων με τα λοιπά μέτρα περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν προβλέπεται πλέον ούτε καν μειωμένη καταβολή επιδομάτων, καθώς και, τρίτον, ότι ευπαθείς ομάδες καταρχήν δεν εξαιρούνται από τα μέτρα, προκύπτει ουσιώδης ανισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις του γενικού συμφέροντος και την ανάγκη προστασίας των περιουσιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και συνταξιούχων. 

Εξίσου εμφανής είναι ανισορροπία αυτή αναφορικά με τις προτεινόμενες περικοπές αποδοχών των λειτουργών και υπαλλήλων των ειδικών μισθολογίων, που κατά περίπτωση μπορεί να φτάνουν ή και να υπερβαίνουν το 35% επί των ήδη συρρικνωθέντων με διαδοχικές προηγούμενες μειώσεις ποσών, τις περικοπές των ήδη πλειστάκις μειωμένων συντάξεων, καθώς επίσης ιδίως τη βίαιη αναπροσαρμογή των αποδοχών του προσωπικού των νομικών προσώπων του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ του ν. 3429/2005, που κατά περίπτωση μπορεί να μειωθούν ακόμη και κατά 50% ή περισσότερο σε σχέση με τα επίπεδα αποδοχών του έτους 2009.

6. Παραβίαση του άρθρου 88 παρ. 2 Συντ.

Σύμφωνα με το άρθρο 88 παρ. 2 Συντ., «οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους. Τα σχετικά με τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη  και με την κατάστασή τους γενικά καθορίζονται με ειδικούς νόμους».  

Ενόψει της συνταγματικής προστασίας της μισθολογικής κατάστασης των δικαστικών λειτουργών, η οποία αποτελεί επιμέρους εγγύηση της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας τους, τίθεται ειδικότερα ζήτημα συνταγματικότητας αναφορικά με τις προβλεπόμενες υψηλότατατες περικοπές των αποδοχών και των συντάξεων των δικαστικών λειτουργών, ιδίως μάλιστα καθόσον αυτές είναι υπέρμετρα δυσανάλογες σε σχέση με τις αντίστοιχες περικοπές των λειτουργών της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.   

Συναφώς, ο Γενικός Επίτροπος της Επικρατείας στο Ελεγκτικό Συνέδριο διατύπωσε την εξής γνώμη: «Κατά το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους. Με τη διάταξη αυτή προβλέπεται ειδική μισθολογική μεταχείριση των δικαστικών λειτουργών ως φορέων μιας εκ των τριών λειτουργιών της Πολιτείας, που την καθιστά ισότιμη και ισόκυρη με αυτές (νομοθετική και εκτελεστική) και αποβλέπει στην εξασφάλιση της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας τους. Προς τούτο οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών καθορίζονται με ειδικό μισθολογικό νόμο, όπως απαιτεί το Σύνταγμα, σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες κρατικών λειτουργών ή υπαλλήλων των οποίων οι αποδοχές δεν προβλέπονται στο Σύνταγμα, αλλά μπορούν να ρυθμιστούν με «διαφορετικό» μισθολογικό νόμο αναλόγως της φύσης και των συνθηκών εργασίας αυτών. Στην επιβαλλόμενη ειδική μεταχείριση των δικαστικών λειτουργών συμπεριλαμβάνονται και οι συνταξιούχοι με την τήρηση της αρχής της σταθερής αναλογίας των αποδοχών ενεργείας των δικαστικών λειτουργών και των συντάξεών τους, η ανατροπή της οποίας κλονίζει το καθεστώς της κατ’ άρθρο 87 παρ. 1 του Συντάγματος λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας των δικαστικών λειτουργών. Ως εκ τούτου, η ίδια αντιμετώπιση των συνταξιούχων δικαστικών λειτουργών με τον τρόπο που ρυθμίζονται τα συνταξιοδοτικά θέματα και των λοιπών συνταξιούχων αντιβαίνει στην ως άνω ειδική διάταξη του Συντάγματος» (ΕλΣυν Ολομ., Πρακτικά της 3^ης Ειδικής Συνεδρίασης της 30.10.2012, Γνώμη του Γενικού Επιτρόπου της Επικρατείας, σ. 16-17).

7. Προσβολή του δικαιώματος δικαστικής προστασία (άρθρα 20 παρ. 1 Συντ. και 6 ΕΣΔΑ)

Όπως γίνεται παγίως δεκτό από τη νομολογία, «το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, που διασφαλίζει για όλα τα πρόσωπα το δικαίωμα δικαστικής προστασίας, καθώς και το άρθρο 6 της κυρωθείσης με το ν.δ. 53/1974 (ΦΕΚ Α΄ 256) Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, που επίσης κατοχυρώνει το δικαίωμα παροχής εννόμου προστασίας υπό την διατύπωση της ‘δίκαιης δίκης’, δεν αποκλείουν στον κοινό νομοθέτη να θεσπίζει δικονομικές προϋποθέσεις και γενικότερα διατυπώσεις για την πρόοδο της δίκης, αρκεί αυτές να συνάπτονται προς την λειτουργία των δικαστηρίων και την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης και, περαιτέρω, να μην υπερβαίνουν τα όριαεκείνα, πέραν των οποίων επάγονται την άμεση ή έμμεση κατάλυση του προστατευομένου από τις ανωτέρω διατάξεις ατομικού δικαιώματος παροχής έννομης δικαστικής προστασίας» (ΣτΕ 601/2012 Ολομ., ΣτΕ 3087/2011 Ολομ., ΣτΕ 1583/2010 Ολομ., ΣτΕ 3470/2007 Ολομ., ΣτΕ 647/2004 Ολομ.).

Τα προτεινόμενα μέτρα της αύξησης των ποσών μετατροπής σε χρήμα των στερητικών της ελευθερίας ποινών, καθώς και του διπλασιασμού του δικαστικού ενσήμου, και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο από προηγούμενες όμοιες ή συναφείς αυξήσεις στο κόστος απονομής της δικαιοσύνης, είναι ωστόσο προφανές ότι γίνεται για καθαρά εισπρακτικούς σκοπούς και ουδόλως συνάπτεται με τη λειτουργία των δικαστηρίων και πρέπει να θεωρηθεί ότι έχουν ήδη, αν ληφθεί υπόψη το σωρευτικό αποτέλεσμά τους, υπερβεί τα όρια που επάγονται την άμεση ή έμμεση κατάλυση του δικαιώματος έννομης δικαστικής προστασίας. Κατά τούτο, αντίκεινται στις διατάξεις των άρθρων 20 παρ. 1 Συντ. και 6 ΕΣΔΑ.

Δ. Επί της συνταγματικότητας της διαδικασίας ψήφισης των μέτρων   

Τέλος, μείζον συνταγματικό ζήτημα τίθεται από τη σώρευση του συνόλου των παραπάνω μέτρων σε ένα και μόνον άρθρο, το οποίο κατατέθηκε στη Βουλή και πρόκειται να εισαχθεί για συζήτηση, επεξεργασία και ψήφιση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

Σύμφωνα με το άρθρο 76 παρ. 1 Συντ.: «Κάθε νομοσχέδιο και κάθε πρόταση νόμου συζητείται και ψηφίζεται μία μόνο φορά, καταρχήν, κατ’ άρθρο και στο σύνολο με την εξαίρεση των περιπτώσεων που προβλέπονται στην παράγραφο 4 του άρθρου 72». Παρομοίως, και στο άρθρο 72 παρ. 4 Συντ. ορίζεται: «Νομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που συζητήθηκε και ψηφίστηκε στην αρμόδια διαρκή κοινοβουλευτική επιτροπή εισάγεται στην Ολομέλεια σε μία συνεδρίαση, όπως ορίζει ο Κανονισμός της Βουλής, και συζητείται και ψηφίζεται ενιαία επί της αρχής, επί των άρθρων και στο σύνολο».

Από τις παραπάνω διατάξεις συνάγεται ότι κάθε νομοσχέδιο (ή πρόταση νόμου) που περιλαμβάνει περισσότερες σχετικά αυτοτελείς μεταξύ τους ρυθμίσεις οφείλει κατά συνταγματική επιταγή να διαιρείται σε άρθρα, προκειμένου η συζήτηση, επεξεργασία και ψήφισή του, δηλαδή η νομοθετική διαδικασία στη Βουλή να διέλθει οπωσδήποτε τρία στάδια: πρώτα επί της αρχής του νομοσχεδίου, ακολούθως για κάθε άρθρο του ξεχωριστά και τελικά στο σύνολο. Η απαίτηση αυτή αποτελεί απόρροια και έκφραση τόσο της δικαιοκρατικής όσο και της δημοκρατικής αρχής. Αφενός, διασφαλίζει τη διαφάνεια της νομοθετικής διαδικασίας και μάλιστα αμφίπλευρα, τόσο απέναντι στους πολίτες όσο και στους ίδιους τους βουλευτές, προκειμένου να είναι σαφές και γνωστό πρωτίστους στους ίδιους τί ακριβώς συζητούν και ψηφίζουν κάθε φορά. Αφετέρου, διασφαλίζει το δημοκρατικό δικαίωμα των βουλευτών να παρέχουν κατά συνείδηση και ενδεχομένως να διαφοροποιούν την ψήφο τους σε επιμέρους άρθρα σε σχέση με την ψήφο τους επί της αρχής ορισμένου νομοσχεδίου.

Η κατ’ άρθρο συζήτηση και επεξεργασία των νομοσχεδίων αποτελεί επομένως εκ του Συντάγματος επιβεβλημένο και υποχρεωτικό στάδιο της νομοθετικής διαδικασίας στη Βουλή, από την οποία κατά λογική και συνταγματική αναγκαιότητα απορρέει η υποχρέωση, τα νομοσχέδια να κατατίθενται και να εισάγονται προς συζήτηση στη Βουλή διαρθρωμένα σε άρθρα. Είναι βεβαίως αυτονόητο ότι η σχετική υποχρέωση δεν υφίσταται στην περίπτωση όπου το νομοσχέδιο περιλαμβάνει μία και μόνη αυτοτελή ρύθμιση, οπότε και εισάγεται στη Βουλή το «άρθρο μόνο» του νομοσχεδίου. Στην περίπτωση αυτή, η νομοθετική διαδικασία συντέμνεται σε δύο μόνο στάδια, επί της αρχής και στο σύνολο. Σε κάθε άλλη περίπτωση και, πάντως, σε περίπτωση αμφιβολίας το νομοσχέδιο οφείλει να διαρθρώνεται σε άρθρα, ώστε να διέλθει και τα τρία στάδια της νομοθετικής διαδικασίας.  

Είναι επομένως πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι η σώρευση πλείστων και ποικίλων μέτρων ατάκτως ερριμμένων στο κατ’ ευφημισμόν «άρθρο μόνο» του νομοσχεδίου παραβιάζει κατάφωρα το άρθρο 76 παρ. 1 Συντ., δεδομένου ότι, παρά την αυταπόδεικτη κανονιστική αυτοτέλεια των επιμέρους (συνταξιοδοτικών, μισθολογικών κλπ.) ρυθμίσεων, παραλείπεται η κατ’ άρθρον συζήτηση, επεξεργασία και ψήφισή τους. Η παραβίαση είναι ακόμη βαρύτερη, αν ληφθεί υπόψη ότι το νομοσχέδιο εισάγεται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και επομένως έχει ήδη συρρικνωθεί στο ελάχιστο συνταγματικά επιτρεπτό όριο η συζήτηση στη Βουλή. Ταυτόχρονα, η παραπάνω μεθόδευση προσβάλλει επίσης το δικαίωμα της κατά συνείδηση ψήφου των βουλευτών κατά το άρθρο 60 παρ. 1 Συντ., δεδομένου ότι τους στερεί τη δυνατότητα να διαφοροποιήσουν, θετικά ή αρνητικά, εάν αυτό επιβάλλει η συνείδησή τους, την ψήφο για ένα ή περισσότερα από τα επιμέρους μέτρα σε σχέση με την επί της αρχής ψήφο τους. 

Παρέλκει ενδεχομένως να επισημανθεί ότι η εν λόγω μεθόδευση παραβιάζει επιπροσθέτως και άλλες συνταγματικές διατάξεις. Ενδεικτικά, σύμφωνα με το άρθρο 73 παρ. 2 εδ. β΄ Συντ.: «Τα νομοσχέδια για συντάξεις πρέπει να είναι ειδικά· δεν επιτρέπεται, με ποινή την ακυρότητα, να αναγράφονται διατάξεις για συντάξεις σε νόμους που αποσκοπούν στη ρύθμιση άλλων θεμάτων». Εν προκειμένω, διατάξεις για (περικοπές σε) συντάξεις αναγράφονται όχι απλώς στο ίδιο νομοσχέδιο, αλλά στο ίδιο άρθρο που αποσκοπεί στη ρύθμιση πλειάδας άλλων θεμάτων, κατάπαράβαση του άρθρου 73 παρ. 2 εδ. β΄ Συντ., η οποία συνεπάγεται την ακυρότητα ειδικά των συνταξιοδοτικών διατάξεων του νομοσχεδίου. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 74 παρ. 5 εδ. β΄ Συντ.: «Νομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που περιέχει διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενό τους δεν εισάγεται για συζήτηση». Εν προκειμένω, το κατατεθέν νομοσχέδιο και το «άρθρο μόνο» αυτού απαρτίζονται από ένα άθροισμα –δεν πρόκειται καν για σύνολο, πολλώ δε μάλλον για σύστημα κανόνων δικαίου– ή μάλλον σύμφυρμα άσχετων μεταξύ τους διατάξεων και στην πραγματικότητα δεν έχει καν «κύριο αντικείμενο», δεν μπορεί δηλαδή καν να αποτελέσει αντικείμενο ενιαίου νόμου, με αποτέλεσμα να εισάγεται για συζήτηση κατά παράβαση του άρθρου 74 παρ. 5 εδ. β΄ Συντ.   

Από την άποψη της λειτουργίας του πολιτεύματος, όλα τα παραπάνω συνιστούν μιαβαρύτατη θεσμική απρέπεια έναντι της Βουλής. Ο ρόλος του κοινοβουλευτικού νομοθέτη υποβαθμίζεται στην απλώς διεκπεραιωτική «επικύρωση» προδιαμορφωμένων νομοθετικών πακέτων, για τους τύπους και μόνο, και χωρίς καμία δυνατότητα επεξεργασίας τους. Οι βουλευτές απλώς ψηφίζουν χωρίς να βουλεύονται. Ανήκει στην ίδια τη Βουλή να διασώσει, έστω κατ’ ελάχιστο, την αξιοπρέπεια των μελών της και το θεσμικό ρόλο της και το Σύνταγμα παρέχει επαρκείς δυνατότητες προς τούτο. Σύμφωνα με το άρθρο 65 παρ. 4 Συντ.: «Ο Πρόεδρος της Βουλής διευθύνει τις εργασίες του Σώματος, μεριμνά για τη διασφάλιση της ανεμπόδιστης διεξαγωγής των εργασιών του, την κατοχύρωση της ελεύθερης γνώμης και έκφρασης των βουλευτών και την τήρηση της τάξης…». Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 74 παρ. 1 Συντ., κάθε νομοσχέδιο, «πριν εισαχθεί στη Βουλή, στην Ολομέλεια ή σε Τμήματα, μπορεί να παραπεμφθεί για νομοτεχνική επεξεργασία στην επιστημονική υπηρεσία της παραγράφου 5 του άρθρου 65…».

Από το συνδυασμό των παραπάνω διατάξεων συνάγεται ότι, προκειμένου να αποτραπούν οι προαναφερθείσες αντισυνταγματικότητας, ο Πρόεδρος της Βουλής οφείλει να παραπέμψει το νομοσχέδιο για νομοτεχνική επεξεργασία στην Επιστημονική Υπηρεσίας της Βουλής, έτσι ώστε το «άρθρο μόνο» αυτού να διαιρεθεί σε επιμέρους άρθρα, για να διασφαλιστεί η ανεμπόδιστη διεξαγωγή του νομοθετικού έργου και να διασφαλιστεί το κατά συνείδηση δικαίωμα ψήφου των βουλευτών.  

ΙΙΙ. Συμπέρασμα

Συμπερασματικά επισημαίνεται ότι το περιεχόμενο των εξεταζόμενων μέτρων του προτεινόμενου νομοσχεδίου παραβιάζει τις διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 1, 4 παρ. 5, 20 παρ. 1, 21 παρ. 1 και 2, 22 παρ. 1 και 5, 25 παρ. 1 και 5, 88 παρ. 2 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος, των άρθρων 6 της ΕΣΔΑ και 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αυτής και του άρθρου 4 παρ. 1 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη (βλ. ανωτέρω, ΙΙ, Α έως Γ), ενώ και η διαδικασία ψήφισής του πάσχει από συνταγματική άποψη, ενόψει των άρθρων 60 παρ. 1, 72 παρ. 4, 73 παρ. 2, 74 παρ. 5 και ιδίως 76 παρ. 1 του Συντάγματος, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα ανωτέρω (ΙΙ, Δ).

Θεσσαλονίκη, 6.11.2012

Οι γνωμοδοτούντες

 ΠΗΓΗ: http://dikastis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_3889.html

Μεγάλο σκάνδαλο αλλά και επίκεντρο έντονων συζητήσεων προκαλεί στην Τουρκία ένα βιβλίο του Erdoğan Çinar και μιας ομάδας Τούρκων ερευνητών με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Σκάνδαλο η ιστορία των Αλεβητών». Το βιβλίο αυτό, περιγράφοντας την ιστορία των Αλεβητών, υποστηρίζει ότι οι Αλεβήτες της Τουρκίας είναι στην πραγματικότητα οι χαμένοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, ένα πραγματικά μεγάλο ιστορικό πρόβλημα στο οποίο όμως η σύγχρονη επίσημη Τουρκία αποφεύγει συστηματικά να δώσει πειστικές απαντήσεις.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, οι Αλεβήτες αποτελούν το χαμένο χριστιανικό ποίμνιο της Μικράς Ασίας που χάθηκε μετά την επικράτηση των Οθωμανών και ότι σε πολλές περιπτώσεις τα θρησκευτικά κέντρα των Αλεβητών έχουν κτιστεί πάνω σε χριστιανικές εκκλησιές. Ο Çınar φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι όλοι οι Γέροντες, (Ντεντέδες), των Αλεβητων δεν είναι παρά χριστιανοί που θέλοντας να αποφύγουν τον δια της βίας εξισλαμισμό, κατέφυγαν στην δημιουργία μιας ισλαμικής αίρεσης με πολλά χριστιανικά στοιχεία. Ακόμα και στο μεγάλο θρησκευτικό κέντρο των Αλεβητών, το Χατζή Μπεκτάς της Καππαδοκίας, αποδίδει χριστιανική, ακόμα και αρχαιοελληνική προέλευση, κάνοντας λόγο για ύπαρξη στο ίδιο σημείο παλαιότερο ναό του Δια και στην συνέχεια χριστιανικής μονής. Μέχρι και τον απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή, όπως αναφέρετε χαρακτηριστικά, της χριστιανικής εκκλησίας της Μακεδονίας, ταυτίζει με τον μεγάλο πνευματικό ηγέτη των Αλεβητών, που δεν είναι άλλο από τον Pir Sultan Abdal. Ο Τούρκος συγγραφέας επικαλείται ακόμα και τα συγγράμματα του γνωστού Τούρκου περιηγητή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Εβλιγιά Τσελεμπί, για να υποστηρίξει ότι ήταν καθοριστικές οι επιδράσεις του αποστόλου Πέτρου, του απόστολου Ματθαίου από την Ούρφα της νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας, ακόμα και της αυτοκράτειρας Άννας Κομνηνής, στους πιστούς, μετέπειτα Αλεβήτες, χαρακτηρίζοντας όλα αυτά σε ένα μεγάλο ιστορικό σκάνδαλο για τους σημερινούς Αλεβήτες της σύγχρονης Τουρκίας.

Όπως είναι φυσικό το βιβλίο αυτό προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και συζητήσεις αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το έντονο πρόβλημα των Αλεβητών, που εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο «αγκάθι» για την συνοχή της Τουρκίας. Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια ένεκα της μεγάλης ανόδου του πολιτικού Ισλάμ και των Σουνιτών στην Τουρκία, το ζήτημα της θρησκευτικής μειονότητας των Αλεβιτών έχει αποκτήσει μια ξεχωριστή πολιτική σημασία. Η πρόσφατη απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης, στις 10 Ιουλίου 2012, για άλλη μια φορά να μην αναγνωρίσει τα «Cem Evleri», δηλαδή τα θρησκευτικά κέντρα των Αλενβητών, επέτεινε το πρόβλημα αυτό. Το ζήτημα είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κάνεις ότι η μειονότητα των Αλεβητών φτάνει μέχρι και τα 20 εκατομμύρια και αποτελεί μια ακόμα «πυριτιδαποθήκη» στα θεμέλια της σύγχρονης Τουρκίας.

Η αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Αλεβήτες εμφανίστηκαν σε μια περιοχή στην βορειοανατολική Καππαδοκία, όπου υπήρχε πυκνός ελληνορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός. Πολλά χριστιανικά στοιχεία που υπάρχουν στους Αλεβήτες δίνουν πραγματικά ερείσματα σε όσους υποστηρίζουν την εκδοχή περί χαμένης χριστιανικής τους ταυτότητας. Οι Αλεβητες πίστευουν στον άγιο Γεώργιο, ενώ στα μοναστήρια τους γίνονταν εξομολόγηση των νέων μελών και μετά την εξομολόγηση τους έδιναν να ποιούν κρασί και να φάνε ψωμί και τυρί. Οι «μοναχοί» τους είχαν εφαρμόσει την αγαμία και σε πολλά σημεία θύμιζαν χριστιανικά ορθόδοξα μοναστήρια. Οι δοξασίες τους έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την ορθόδοξη χριστιανική παρουσία στην Μικρά Ασία και για τον λόγο αυτό προσέλκυσαν από νωρίς χιλιάδες χριστιανούς ελληνορθόδοξους στις τάξεις τους. Μια μοναδική τελετουργία που είχαν και που μας θύμιζε τον Μυστικό Δείπνο, ήταν η αλεβητική παράδοση του τελετουργικού δείπνου. Οι γυναίκες διατηρήσαν το καθεστώς της ελευθερίας και της ισότητας με τους άντρες, κάτι που υπήρχε από την αρχαία εποχή στον ελληνισμό της Μικρας Ασίας. Ακόμα και Οθωμανοί ιστορικοί, όπως οι Γιακούμπ και Χασλούκ, έχουν τονίσει ότι ο Αλεβητισμός οφείλει πάρα πολλά από τις δοξασίες του στις χριστιανικές δοξασίες και τελετές των κατοίκων της Μικράς Ασίας. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η αλεβητική δοξασία για την Αγία Τριάδα που έφερε ακόμα πιο κοντά τους Αλεβήτες στον ελληνορθόδοξο χριστιανισμό της Μικράς Ασίας. Η Ενότητα του Θεού, του Μωάμεθ, και του προφήτη Αλί, ήταν η αλεβητική έκδοση της Αγίας Τριάδας. Αλλά οι ελληνορθόδοξες επιδράσεις εκδηλώνονταν και με άλλους τρόπους, όπως η εγκατάσταση προσκυνημάτων σε προσκυνήματα ή τοποθεσίες όπου οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί τις θεωρούσαν ιερές και μέχρι σήμερα είναι τόποι προσκυνήματος των Αλεβητών.

Σίγουρα το πρόβλημα αυτό, της πραγματικής ταυτότητας των Αλεβητων που απασχολεί κατά καιρούς έντονα την σημερινή Τουρκία, είναι και αυτό άλλος ένας «κρίκος» στην αλυσίδα των προβλημάτων ταυτότητας που δημιουργούν τριγμούς, ενίοτε και «σεισμικές δονήσεις», στο σύγχρονο τουρκικό κατεστημένο.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
 
ΠΗΓΗ: http://www.zoiforos.gr/ar8rografia/laikoi-2/cheiladakis/item/7808-oi-chamenoi-christianoi-tis-mikras-asias?tmpl=component&print=1 

Αρχίστε να γκρεμίζετε όλα τα αρχαία μνημεία και την αρχιτεκτονική της.
1. γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρα.
2. γκρεμίστε όλη την Ιταλία σε βάθος 100 μέτρα.
3. αδειάσετε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
4. γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη..
Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
1.απο την ιατρική σας, την φαρμακευτική σας.
2.απο τα μαθηματικά σας( γεωμετρία, άλγεβρα,..)
3.απο την φυσική σας, χημεία
4.απο την αστρονομική σας
5.απο την πολιτική σας
6.απο την καθημερινότητα σας.

Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα ,κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε , διαγράψτε ..

Θα πείτε "δεν γίνεται".

Σωστά, δεν γίνεται γιατί μέτα δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα , ο Έλληνας, η προσφορά της πάνω σε αυτόν τον πλανήτη..

Η πρόκληση πάντως ισχύει.

ΠΗΓΗ: http://anti-ntp.net/2012/08/%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1/ 

Στο άρθρο μας της προηγούμενης Παρασκευής (σ.σ. 9/9/2012), με αφορμή τον πνιγμό 61 λαθρομεταναστών σε θαλάσσια περιοχή στα ανοικτά της Εφέσου, όταν η βάρκα που τους μετέφερε στη Σάμο χτύπησε σε βράχια και βυθίστηκε, αναφερθήκαμε στο εθνικό σχέδιο της Τουρκίας για τη μετατροπή της Ελλάδος σε μια ισλαμική χώρα.

 Επειδή ζούμε στη χώρα που, δυστυχώς, υπάρχουν και δρουν πολιτικές δυνάμεις που δεν βλέπουν -ή δεν θέλουν να δουν- το πρόβλημα, λειτουργώντας εξ αντικειμένου ως υποστηρικτικός παράγων των εθνικών σχεδίων της Αγκυρας και ως πραγματικός δούρειος ίππος της διάλυσης του ελληνικού έθνους, παραθέτουμε παρακάτω μετάφραση άρθρου του Τούρκου δημοκράτη δημοσιογράφου Εσέρ Καρακάς, που δημοσιεύθηκε στη φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα «STAR», αμέσως μετά το πολύνεκρο ναυάγιο των λαθρομεταναστών.

 Αυτά που δεν λέγονται -και δεν γράφονται- για τους λαθρομετανάστες

 Του Εσέρ Καρακάς

 Την προηγούμενη εβδομάδα ζήσαμε δυο μεγάλες τραγωδίες στην Τουρκία. Η μία είναι η πολύνεκρη έκρηξη στις στρατιωτικές αποθήκες πυρομαχικών στο Αφιόν. Αυτή η έκρηξη, είτε οφείλεται σε δολιοφθορά του ΡΚΚ είτε σε λάθος, δείχνει την τραγική κατάσταση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων (ΤΕΔ)...

...Η συγκεκριμένη έκρηξη, που στοίχισε τη ζωή σε 25 νέους μας, φαίνεται ότι ώθησε σε δεύτερο πλάνο την τραγωδία των 61 Ιρακινών, Σύρων και Παλαιστινίων λαθρομεταναστών που πνίγηκαν στις ακτές του νομού Σμύρνης.

Στην πραγματικότητα, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν το θέμα δεν πήρε τη θέση που θα έπρεπε στα ΜΜΕ λόγω της έκρηξης στο Αφιόν ή αν αυτό έγινε για κάποιον άλλον λόγο.

Το θέμα το παρακολουθούμε από τον Τύπο, αφού δεν έχουμε άλλες πηγές. Πέθαναν 61 άνθρωποι και κινδύνεψαν άλλοι τόσοι και κανείς δεν λέει και δεν γράφει τίποτα για τα γεγονότα που προηγήθηκαν του ναυαγίου.

Η ίδια αφωνία και σιωπή, στην πραγματικότητα η ίδια έλλειψη ειδήσεων και άρθρων, παρατηρείται και σε όλα τα αντίστοιχα πολύνεκρα ατυχήματα με θύματα λαθρομετανάστες που έγιναν στο παρελθόν…

…Από τις ειδήσεις που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο μαθαίνουμε ότι οι λαθρομετανάστες που πνίγηκαν και εκείνοι που διασώθηκαν από το ναυάγιο είχαν διανυκτερεύσει σε ξενοδοχεία της συνοικίας Μπασμανέ (Basmane) της Σμύρνης. Το πρωί ξεκίνησαν από εκεί, μεταφέρθηκαν στην ακτή (σ.σ.: με λεωφορεία, η απόσταση είναι 70 χλμ.), επιβιβάστηκαν στη βάρκα με σκοπό να αποβιβαστούν σε ελληνικό έδαφος και εκεί έγινε το ατύχημα. Η βάρκα τους χτύπησε στα βράχια και βούλιαξε, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 61 άνθρωποι. Οι περισσότεροι που γνωρίζουν το θέμα της διακίνησης των λαθρομεταναστών πιστεύουν ότι η βάρκα έπεσε στα βράχια σκοπίμως, ενώ το πιο πιθανόν είναι ο καπετάνιος της βάρκας να είναι από τους πρώτους που την εγκατέλειψαν…

…Ομως εδώ τίθενται ορισμένα ερωτήματα. Αυτοί οι πολύ παραπάνω από 100 λαθρομετανάστες από πού και πώς μπήκαν στην Τουρκία και πώς έφθασαν από τα νότια σύνορά μας μέχρι τη Σμύρνη;

Λέγεται ότι ο καπετάνιος και ο βοηθός του ήρθαν με το καράβι τους από την Κωνσταντινούπολη. Ποιοι και πώς έκαναν τη διοργάνωση αυτής της επιχείρησης;

Θεωρώ ότι αυτά τα ερωτήματα είναι πολύ σημαντικά, όμως πιο σημαντικό και ενδιαφέρον θεωρώ το γεγονός ότι κανείς από τα τουρκικά ΜΜΕ δεν ασχολείται με το θέμα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο κρατείται μονίμως σε δεύτερο πλάνο…

…Τους λαθρομετανάστες ποιος τους βοηθάει να μπουν στην Τουρκία και ποιοι κάνουν τα στραβά μάτια; Για παράδειγμα, ας πούμε ότι μπήκαν στην Τουρκία από την Αντιόχεια και από το Κίλις. Πώς κατάφεραν να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι μέχρι τη Σμύρνη;

…Πώς είναι δυνατόν οι διακινητές να καταφέρνουν να περνούν τόσα σημεία ελέγχου που υπάρχουν στους οδικούς άξονες, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι αρμόδιες αρχές ότι διακινούνται τόσοι λαθρομετανάστες; Πώς ξεπερνούν αυτά τα εμπόδια οι διακινητές;

Ο αξιότιμος κύριος υπουργός Εσωτερικών, που δίνει μαθήματα δημοσιογραφίας στους δημοσιογράφους, δεν θα έκανε καλύτερα τη δουλειά του αν μας εξηγούσε πώς μπήκαν στη χώρα και πώς έφτασαν οι συγκεκριμένοι μετανάστες μέχρι τη Σμύρνη, χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς;

Γνωρίζουμε ότι το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης είναι ένα διεθνές ζήτημα, όμως γνωρίζουμε επίσης ότι η διακίνηση των λαθρομεταναστών δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη συνεργασία κάποιων από το τουρκικό κράτος...

Αυτά λέει ο Εσέρ Καρακάς. Εμείς απλώς να προσθέσουμε ότι στην Τουρκία ο Τύπος και τα ΜΜΕ κατά παράδοσιν πειθαρχούν σε εθνικά ζητήματα, ένα από τα οποία είναι το σχέδιο ισλαμοποίησης της Ελλάδος.

 Είπαμε, ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω...

 Οι -αυτοχριζόμενοι- δημοκράτες στην Ελλάδα ακούνε;

Σάββας Καλλεντερίδης

ΠΗΓΗ: http://www.dimokratianews.gr, 9/9/12 

Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Μόσχα η πρεμιέρα της ρωσικής ταινίας του Γέροντος Παϊσίου.

Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόση που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να την προβάλουν τρεις φορές και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του να τη δει!

Eίναι μια τρανή απόδειξη της αποδοχής της τεράστιας αυτής προσωπικότητας, από τους ομόδοξους λαούς, αλλά και το πόσο συνδεδεμένος είναι μαζί μας ο ρωσικός λαός.

Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι η Ορθοδοξία είναι ένα "πυρηνικό" όπλο στα χέρια μας το οποίο κάποιοι φροντίζουν να το κρατούν ανεκμετάλευτο και ταυτόχρονα προσπαθούν να το αφανίσουν.

Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα το καταφέρουν.

Η ταινία:

ΠΗΓΗ: http://www.youtube.com/watch?v=SHbHcu7w5AE&feature=g-hist # 

Ηλίας Χρ. Φραγκόπουλος, Φιλόλογος – Θεόλογος, Πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων

Ανθρώπινη επιθυμία και επιδίωξη και λαχτάρα είναι να κάνουμε τα παιδιά μας να εκτιμούν και να αγαπούν τους άλλους ανθρώπους και πρώτα πρώτα τους δικούς τους. Πολλά χρόνια δάσκαλος, έλεγα στους γονείς των μαθητών μου: Να προσπαθείτε να κάνετε τα παιδιά σας να σας αγαπούν και να σας εκτιμούν. Το πρώτο είναι εύκολο, γιατί είναι φυσιολογικό. Είναι στη φύση μας. Το δεύτερο πρέπει να το κερδίσετε με τη δική σας προσπάθεια. Τότε θα είναι κοντά σας και τότε θα μπορέσετε να τους προσφέρετε, πέρα απ’ τα τόσο απαραίτητα υλικά, και κάθε πνευματική στήριξη και βοήθεια.

 Αυτή την πολύ απλή και σχεδόν αυτονόητη παιδαγωγική αρχή φαίνεται ότι το ίδιο το σημερινό ελληνικό σχολείο επιδιώκει όχι μόνο να την αγνοεί, αλλά και να τη μάχεται με πλήρη συνείδηση του επερχόμενου (ίσως και επιδιωκόμενου) αποτελέσματος. Το συμπέρασμα αυτό δεν στηρίζεται μόνο στο εξοργιστικό παράδειγμα που παρουσιάζεται παρακάτω. Υπάρχουν και άλλα κεφάλαια στα «διδακτικά» βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου που προσπαθούν, με μέγιστη επιμονή (και επιτυχία κάποτε), να οδηγήσουν τα νέα παιδιά, τους μαθητές των ελληνικών σχολείων, σε απόλυτη απαξίωση των άμεσων ή και παλαιότερων προγόνων τους, των γονιών, της οικογένειάς τους, της ελληνικής κοινωνίας, της γενιάς και του έθνους τους.

  Τα όπλα με τα οποία επιδιώκεται η πνευματική διάπλαση των παιδιών μας είναι βέβαια τα διδακτικά βιβλία των σχολείων μας. Και προφανώς μιλάμε για τα βιβλία που σήμερα είναι στα χέρια των μαθητών ήδη από την εποχή της κυρίας Γιαννάκου - υπουργού Παιδείας. Παιδεία που τότε ήταν και «Εθνική».

 Τούτες τις ημέρες, πάρα πολύ φυσικά, όλα τα παιδιά της Ε΄ Δημοτικού (υπενθυμίζω την ηλικία· είναι 10 χρονών) θα διαβάσουν το ειδικό μάθημα για την ιστορική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Είναι στο διδακτικό βιβλίο «Γλώσσα Ε΄ Δημοτικού - Της γλώσσας ρόδι και ροδάνι - α΄ τεύχος», Εκδ. Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών βιβλίων, Αθήνα 2004 (ανατύπωση 2011), σελ. 41-48.

 Συγγραφείς και επιλογείς των προσφερομένων κειμένων είναι οι: Αννα Ιορδανίδου, Αναστασία Αναστασοπούλου, Ιωάννης Γαλανόπουλος, Ιωάννης Δρυς, Αννα Κόττα και Πέτρος Χαλικιάς.

 Στο βιβλίο, λοιπόν, αυτό, η ενότητα 3 (με τρεις υποενότητες) είναι αφιερωμένη στην 28η Οκτωβρίου. Και έχει και καλά στοιχεία. Ομως τα αρνητικά είναι τα πιο σημαντικά. Και φαίνεται ότι προσπαθούν να απαξιώσουν όσο γίνεται πιο πολύ τους Ελληνες του 1940 στα μάτια, μάλλον στις ψυχές, των δεκάχρονων μαθητών.

 Γιατί όμως θεωρούμε αρνητικό το σχετικό μάθημα του βιβλίου της Ε΄ Δημοτικού; Θα θέλαμε να ήταν δυνατό να διαβάσουν όλοι οι Ελληνες τις σελ. 41-48. Θα παρουσιάσουμε περιγραφικά ό,τι μπορούμε.

 Η πρώτη σελίδα (41) έχει μόνο τον τίτλο και μια πολύ όμορφη φωτογραφία του γνωστού πίνακα του ζωγράφου Αλέξανδρου Αλεξανδράκη, με τον τίτλο «Ετσι πολεμούσαμε 1940-41». Στη δεύτερη (σελ. 42) έχει μόνο ένα απόσπασμα από το «Αξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη. Μην πάει ο νους σας στους ηρωισμούς και τον εξαίσιο λυρισμό του «Χαμένου ανθυπολοχαγού». Οχι. Εδώ έχουμε την περιγραφή του σωματικού και ψυχικού κάματου που προκαλούν οι ταλαιπωρίες των μαχόμενων φαντάρων μας· παρουσιάζονται ο κόπος και η κόπωση, η πορεία και η εξάντληση, η πείνα και προπαντός οι ψείρες. Κι όλα αυτά δοσμένα με την ακαταμάχητη γραφίδα του ποιητή. Ομως, προσέξτε, δοσμένα σε σας και σε μένα· όχι στα δεκάχρονα παιδιά.

 Ναι, αλλά σ’ αυτά τα προσφέρουν οι συγγραφείς-επιλογείς.

 Και πρέπει να πούμε πως σίγουρα σ’ ένα πολεμικό σκηνικό υπάρχει αρνητική ψυχολογική κατάσταση. Και είναι πραγματικότητα στη ζωή. Και πάντοτε παρουσιάζεται έντονη. Και κανένας δεν το αρνιέται. Ο δύσκολος ανεφοδιασμός («μια-μια μοιραζόμασταν τη σταφίδα»), το μαρτύριο της ψείρας («και ξυνόμασταν με λύσσα, ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα»), η φοβερή ψυχολογική κατήφεια («πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας»). Κυρίως η φράση της προτελευταίας σειράς («κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά»). Ολα προκαλούν εξαιρετικά αρνητική φόρτιση στα παιδιά.

 Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα λειτουργήσει η σκέψη και κυρίως το συναίσθημα των δεκάχρονων παιδιών σ’ αυτές τις προσεγγίσεις; Κι αν μεν κατανοήσουν και τοποθετηθούν ενάντια στον πόλεμο σαν γεγονός της ζωής (θα εξαρτηθεί τούτο πολύ απ’ τον δάσκαλο της τάξης) - μπράβο και καλά κάνουν. Αν όμως αφήσει πληγές ψυχικές και προσανατολίσει σε αποδοχή της ταλαιπωρίας των ανθρώπων ή στην αδιαφορία για ό,τι υποφέρουν (οι ψείρες βοηθούν πολύ σ’ αυτό επειδή σήμερα δεν μας ταλαιπωρούν), τότε τι πετυχαίνουμε;

 Και ας συμπληρώσουμε ότι η άσκηση της σελ. 43 ακριβώς αυτή την ίδια ψυχολογική κατάσταση επεξεργάζεται. Και για να τελειώσουμε μ’ αυτό το πρώτο (όπως παρουσιάζεται) θέμα: Η προσφορά της άποψης στον πολίτη, στον άνθρωπο, δεν απορρίπτεται καθόλου. Συζητιέται όμως η προσφορά της στα παιδιά των 10 χρόνων. Ιδιαίτατα όταν τα πολύ σημαντικά θετικά στοιχεία που απορρέουν από τη συμπεριφορά των Ελλήνων του 1940 δεν παρουσιάζονται καθόλου στο μάθημα (ενότητα 3), που αντιθέτως επιμένει να μειώνει, να υποτιμά, να γελοιοποιεί την ελληνική ψυχή του ’40.

 Στη σελίδα 44 (στη δεύτερη υποενότητα) φαίνεται έντονα η διάστροφη παιδαγωγία των συγγραφέων. Και φαίνεται στον τίτλο της υποενότητας - κυρίως σ’ αυτόν, αλλά και παρακάτω:

 Είναι η κυρίως υποενότητα (σελ. 44-45). Ο τίτλος είναι: «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και ο υπότιτλος: «Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο»

 Μα, είναι ντροπή!

 Παρατίθεται εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Ντελόπουλου «Ο Ακης και οι άλλοι». Με την επιλογή τους οι συγγραφείς του «διδακτικού» βιβλίου θέλουν να μεταδώσουν (με αιτιολογία την αντιπολεμική διδαχή) ένα άλλο κλίμα απ’ αυτό που πράγματι υπήρξε τότε. Λένε ψέματα στα παιδιά μας. Ναι, σίγουρα δεν θέλουμε να τα κάνουμε «πολεμοκάπηλους». Ομως την ώρα εκείνη τα πράγματα ήταν αλλιώτικα. Ας λέει ό,τι θέλει ο κ. Ντελόπουλος ή οι διασκευαστές και επιλογείς του αποσπάσματος. Πώς ήταν τα τότε γεγονότα; Μα, διαβάστε το άρθρο της ίδιας εκείνης ημέρας του Γεωρ. Βλάχου στην «Καθημερινή». Διαβάστε και την ανοιχτή του επιστολή στον Α. Χίτλερ. Δείτε και όσες επίκαιρες ταινίες και ντοκιμαντέρ υπάρχουν. Διαβάστε ή ακούστε, αν βρείτε, και τα θεατρικά κείμενα της εποχής (προπαντός αυτά). Τότε θα καταλάβετε ποιο ήταν το κλίμα των ημερών του ’40. Οι συγγραφείς με μια διάθεση να μιλήσουν στα παιδιά εναντίον του πολέμου, εναντίον κάθε πολέμου (και τους διαβεβαιώνουμε ότι εμείς που τον ζήσαμε στην τρυφερή ηλικία, πρωτ’ απ’ όλους απεχθανόμαστε τον πόλεμο) λένε ψέματα στα παιδιά μας. Η ανήθικη αντίληψη πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δεν τους καλύπτει. Δεν πρέπει να τους καλύπτει. Λένε ψέματα στα παιδιά των 10 χρόνων. Θυμάμαι κι εγώ τον πατέρα μου (πολύ μικρός βέβαια τότε, μόλις λίγο μικρότερος από 5 χρονών) το πρωί εκείνης της Δευτέρας, που σοβαρός βέβαια και ίσως ανήσυχος, γύρισε απ’ τη δουλειά του, για να μας χαιρετήσει και να πάει να παρουσιαστεί στον Στρατό. Ναι, ήταν συγκρατημένος, όμως δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο «κουρασμένος, βραχνιασμένος, θυμωμένος, αγριεμένος και φοβισμένος», ούτε στη φωνή ούτε στην όψη, σαν τον πατέρα του Ακη (όπως τον παρουσιάζει ο κ. Ντελόπουλος). Αλλά δεν με νοιάζει κι αν ήταν έτσι ο πατέρας του συγγραφέα. Κάποιοι μπορεί να ήταν. Αλλά ήταν πολύ λίγοι. Και ποιος ξέρει γιατί ήταν έτσι. Εμείς ας θυμηθούμε όλες τις φωτογραφίες που έχουμε δει απ’ τους δρόμους -κυρίως της Αθήνας- την ημέρα εκείνη. Αυτές μας λένε περισσότερη αλήθεια απ’ το «διδακτικό» βιβλίο της Ε΄ Δημοτικού. Αυτό όμως εξακολουθεί: Ο πατέρας του Ακη φεύγει για να τακτοποιήσει κάποιες δουλειές του. Και γυρίζει απ’ την τράπεζα, που φυσικά ήταν κλειστή. Και παρόλο που ήταν κλειστή, παρουσιάζεται επιστρέφοντας, να είναι «πολύ λερωμένος και σκισμένος και δεν είχε το καπέλο του, ούτε στο κεφάλι ούτε στο χέρι». Αναφέρει ο σ. στο απόσπασμα ότι είχε αρχίσει βομβαρδισμός και εκεί ίσως αποδίδει την εικόνα αυτή του πατέρα. «Και [τότε] εμείς πήγαμε στο υπόγειο».

 Ομως ο τίτλος και ο υπότιτλος της υποενότητας αδικούν και την πατρίδα και τους Ελληνες του 1940. Και κυρίως η ενότητα αυτή αδικεί τα παιδιά μας, τους νέους Ελληνες, που στο όνομα μιας καλλιέργειας της αντιπολεμικής (ίσως και «αντιμπεριαλιστικής») συνείδησης φθείρει, και υποβαθμίζει την αντίληψη - συνείδηση της ευψυχίας και της αγωνιστικής αντιμετώπισης των δυσκολιών της ζωής, ακόμα και του αγώνα του πολεμικού, που μπορεί να επιβληθεί από τρίτους σε μια κοινωνία, σε ένα έθνος. Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι η ενότητα αυτή είναι ζημιογόνα για την εθνική συνείδηση των παιδιών μας. Βεβαίως, από έναν σωστό Ελληνα δάσκαλο μπορεί να αξιοποιηθεί αποδοτικά η εργασία για εύρεση υλικού της εποχής από τα παιδιά (σελ. 45). Πόσοι όμως θα το κάνουν; Η 3η υποενότητα (σελ. 46-47) αφορά την πείνα. Και είναι σωστά και συνετά τα όσα αναφέρονται εδώ. Και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καμιά αντίρρηση για όλα αυτά. 

Κρύβουν την αλήθεια

Φαίνεται ότι οι συγγραφείς θέλουν να διαψεύσουν όσα οι αφηγήσεις, οι εφημερίδες της εποχής, τα ντοκιμαντέρ, τα σχετικά ιστορικά έργα, αλλά και τα λογοτεχνικά βιβλία και τα τραγούδια και όποιες άλλες μαρτυρίες απ’ την εποχή δίνουν την εικόνα των τότε Ελλήνων (πατέρων και παππούδων μας). Θα παραπέμψω όποιον θέλει να πληροφορηθεί για κείνη την εικόνα, και κυρίως θα παραπέμψω τους συγγραφείς του «διδακτικού» βιβλίου που αναφέραμε, σ’ όλα τα πάμπολλα σχετικά έργα. Ομως ένα τουλάχιστο πρέπει να αναφέρω. Σχεδόν τυχαία, λοιπόν, αναφέρουμε το έργο «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-41» των Κώστα Χατζηπατέρα και Μαρίας Φαφαλιού, έκδοση ΚΕΔΡΟΣ 1982.

 Ούτε λέξη για το απίστευτο θάρρος και την προσφορά στην πατρίδα

Αλήθεια οι συγγραφείς - επιλογείς του σχολικού βιβλίου δεν έκριναν σκόπιμο να αναφερθούν ούτε στο θάρρος, ούτε στην αυτοθυσία, ούτε στον ηρωισμό, ούτε στην αγωνιστική διάθεση, ούτε στο κουράγιο, ούτε στην απόλυτη διάθεση προσφοράς, ούτε στην ενότητα, ούτε στον παραμερισμό διαφορών (και πολλά άλλα θα μπορούσαν να γραφτούν εδώ) για να εμπνεύσουν στις καρδιές των 10χρονων Ελλήνων του αύριο τη διάθεση να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, τις όποιες δυσκολίες συναντήσουν ίσως στο μέλλον, όλοι μαζί, με κουράγιο, ενότητα και αγάπη μεταξύ τους, ακόμα και με πίστη και προσφυγή στον Θεό, όπως οι Ελληνες του 1940, για να τις νικήσουν και να τις ξεπεράσουν; Και μια ακόμα: Το υπουργείο Παιδείας πώς ανέχεται να γίνονται τέτοιες διδασκαλίες στα παιδιά μας; Με τέτοιον τρόπο; Με τέτοια λάθη; Κυρίως: Με τέτοια βιβλία; Δεν πρέπει κάποτε να τα διορθώσουμε, αν όχι να τα πετάξουμε; Αρκεστήκαμε μόνο στη διαγραφή του «συνωστισμού της Σμύρνης»; Τα υπόλοιπα στιλέτα στις καρδιές των Ελλήνων θα εξακολουθήσουν να τις πληγώνουν; Και υπάρχουν πάρα πολλά. Τυλιγμένα στις σελίδες των «διδακτικών» βιβλίων! Το άρθρο αυτό θα θέλαμε να το αφιερώσουμε στον υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο και στον υφυπουργό Παιδείας Θεόδωρο Παπαθεοδώρου, με την ευχή να μεριμνήσουν όχι μόνο για τις υλικές υποδομές των σχολείων μας.

 Δημοκρατία,27/10/2012

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2012/10/40_29.html

Στις 25 Οκτωβρίου 2012, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας  πρόσθεσε ακόμη ένα μάρτυρα στην αγκαλιά του Χριστού μας . Πρόκειται για τον Ελληνορθόδοξο ιερέα  Σωτήρη (Φάντι)  Χαντάντ ο οποίος υπηρετούσε στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία στη μικρή πόλη Κανάτα με 15.000 κατοίκους, 20 χιλιόμετρα έξω από την Δαμασκό.

Ο μάρτυρας ιερέας βρέθηκε στραγγαλισμένος και με τα μάτια του βγαλμένα, ενώ το σώμα του ήταν γεμάτο από μώλωπες που δημιουργήθηκαν από τα  φρικτά βασανιστήρια που πέρασε.

Το μαρτύριο του 43χρονου ιερά Σωτήρη Χαντάντ  άρχισε στις 19 Οκτωβρίου όταν απήχθη από ισλαμιστές αντάρτες  καθώς πήγε για να τους συναντήσει και να διαπραγματευθεί την απελευθέρωση ενός Χριστιανού γιατρού της ενορίας του που είχαν απαγάγει από πριν.
Οι απαγωγείς ζητούσαν 50 εκατομμύρια συριακές λίρες (660 χιλιάδες δολάρια) λύτρα για την απελευθέρωση του γιατρού.  Ο πάτερ Σωτήρης  κατάφερε να μειώσει το ποσό περίπου στα μισά ($350,000) από αυτά που ζητούσαν αρχικά.  Τη περασμένη Παρασκευή πήγε μαζί με τον πεθερό του γιατρού  για να τους δώσει τα λεφτά και να απελευθερώσει τον όμηρο. Αντί αυτού, οι ισλαμιστές αντάρτες τους απήγαγαν και αυτούς.
Οι απαγωγείς ζητούσαν τώρα 750 εκατομμύρια λίρες Συρίας για να απελευθερώσουν και τους τρεις. Τέτοιο μεγάλο ποσό χρημάτων δεν μπορούσε να βρεθεί πουθενά, και έτσι σήμερα  το πρωί βρέθηκε η σορός του ιερέα στην Εθνική Οδό μεταξύ Δαμασκού και Κανάτα.

Ο πάτερ Σωτήρης Χαντάντ γεννήθηκε στην πόλη της Κανάτα στις 2 του Φλεβάρη του 1969 από ευλαβείς Χριστιανούς γονείς. Μετά την απόκτηση του απολυτηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σπούδασε στη Θεολογική σχολή Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου, από όπου και αποφοίτησε το 1994. Παντρεύτηκε και χειροτονήθηκε διάκονος στον καθεδρικό ναό της Παναγίας στη Δαμασκό κατά τη διάρκεια του εορτασμού της ονομαστικής εορτής του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ιγνάτιου Χαζίμ IV.

Στις 14, Ιουλίου του 1995 χειροτονήθηκε ιερέας και εστάλη να υπηρετήσει την ενορία του Προφήτη Ηλία στη γενέτειρά του Κανάτα. Ο πατέρας Σωτήρης υπηρετούσε με ζήλο την ενορία του και συμμετείχε στην ίδρυση του Ορθόδοξου Κατηχητικού Σχολείου της πόλης μαζί με άλλους ευσεβείς πιστούς της ενορίας. Σήμερα βρίσκεται μαζί με τους αγγέλους. Αιωνία του η μνήμη.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2665.html 

Η σημερινή «κρίση» είναι αποκαλυπτική: Όλοι μιλούν για την απληστία των «εχόντων». (Σύνηθες πάθος). Βέβαια κάποια ξένα κέντρα αποφάσεων αξιοποίησαν αυτή την απληστία για τους δικούς τους σκοπούς. Η «κρίση» αυτή είναι εντελώς υποκριτική. Όταν στον κόσμο υπάρχει ένα δις που ζει με ένα Ευρώ το μήνα, χωρίς στέγη, τροφή και φάρμακα τότε εμείς τολμάμε να μιλάμε για κρίση!!! Όταν η απόσταση μεταξύ αναπτυγμένων και υπανάπτυκτων χωρών κάθε χρόνο διαρκώς διευρύνεται, η δική μας «προοδευτική διανόηση» αρνείται να διαμορφώσει μια εφικτή πρόταση, για να μη θίξει τα πολιτικά της συμφέροντα. Ποια είναι η δική μου πρόταση;

Εφαρμογή της κυκλικής μετανάστευσης: Δηλαδή με βάση διακρατικές συμφωνίες το κράτος μας μπορεί να παρέχει εργασία και εξειδίκευση σε προσωρινούς μετανάστες προερχόμενους από υπανάπτυκτες χώρες, (όπου ζουν π.χ. με ένα Ευρώ το μήνα), με βάση πιστοποιημένα γραφεία διαχείρισης προσωπικού που θα διασφαλίζουν τις συνθήκες εργασίας και διαμονής, (π.χ. δωρεάν κατοικία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Θα προβλέπεται υποχρεωτική επιστροφή των μεταναστών, μετά από 4 ή 5 έτη, στις χώρες προέλευσης και αντικατάστασή τους από άλλους. Τριπλό το όφελος: α) οι μετανάστες αποκτούν πολλαπλάσια εισοδήματα σε σχέση με αυτά στην χώρα τους, β) η χώρα προέλευσης ωφελείται από τα εμβάσματα των μεταναστών και την εξειδίκευση που αποκτούν έτσι ώστε επιστρέφοντας να στηρίξουν την ανοικοδόμηση της πατρίδας τους, γ) η χώρα υποδοχής ωφελείται από το φθηνό εργατικό δυναμικό και η οικονομία της γίνεται ανταγωνιστική. Επί πλέον δεν επιβαρύνεται με μειονότητες που δεν μπορούν να ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Η κυκλική μετανάστευση είναι ο μόνος τρόπος για τη μείωση των ανισοτήτων στον κόσμο. Εφαρμόζεται από ανταγωνίστριες χώρες με θεαματικά αποτελέσματα.

Τι κάνουμε εμείς; Θα κάνω μία παρομοίωση: Έστω ότι κάποιος πλούσιος έχει μία βίλα και γύρο του υπάρχουν 100 καλύβες όπου ζουν πολύ φτωχές οικογένειες. Δέχεται λοιπόν να φιλοξενήσει στη βίλα του μία οικογένεια από κάποια καλύβα και να μοιραστεί μαζί της το σπίτι του, και μάλιστα να δώσει στα μέλη της τα ίδια δικαιώματα που έχει αυτός και τα παιδιά του ώστε να ζουν πλουσιοπάροχα όπως ο ίδιος. Τι κατάφερε; Να γίνει εχθρός με τις υπόλοιπες 99 οικογένειες που τις άφησε στην εξαθλίωσή τους, καθώς και με τα παιδιά του που δεν ξέρουν πως να φερθούν και σε ποιόν πολιτισμό να ακουμπήσουν. Φαντάσου τώρα την κόρη σου να κάθεται στο ίδιο θρανίο με μία μουσουλμάνα 12 ετών παντρεμένη!!! Τι μπορούν να συζητήσουν;

Αυτό κάνει σήμερα και η χώρα μας. Δέχεται λαθρομετανάστες, κάθε καρυδιάς καρύδι, από εγκληματίες μέχρι κατασκόπους και τρομοκράτες, όλοι τους δήθεν διωκόμενοι, οι οποίοι πούλησαν ότι βρήκαν προκειμένου να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ στην πατρίδα τους. Σταδιακά, τους βαφτίζει Έλληνες και τους δίνει ίδια δικαιώματα με αυτά των παιδιών της. Την ίδια ώρα που μπαίνουν εκατοντάδες λαθρομετανάστες από την Τουρκία, την ίδια ώρα φεύγουν κατά χιλιάδες τα Ελληνόπουλα στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά!!! Αυτούς τους εξαθλιωμένους και υπανάπτυκτους μουσουλμάνους θα τους χρησιμοποιήσει η Τουρκία την κατάλληλη στιγμή για τα δικά της συμφέροντα, δηλαδή για το διαμελισμό της Ελλάδος.

Είμαστε η 1^η γενιά που βιώνει πρωτόγνωρα φαινόμενα: Βλέπει μεγάλες δυνάμεις να οργανώνουν εμφύλιους πολέμους σε μικρές χώρες με βάση τους δικούς τους πράκτορες. Είμαστε η 1^η γενιά που ζει τις πιο ωμές παραβιάσεις της ανεξαρτησίας των εθνών (Ιράκ, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία). Ενώ ταυτόχρονα αυτές οι μεγάλες δυνάμεις ορκίζονται ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα!!! Η ιστορία διδάσκει ότι τα κράτη επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνο όταν έχουν ίδιο όφελος. Π.χ. στο 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία καταδικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διότι εξανάγκασε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων και στα κρεματόρια, να υποστούν ένα αργό και βασανιστικό θάνατο. Την ίδια περίοδο του πολέμου η Αγγλία εξανάγκασε σ’ ένα αργό και βασανιστικό θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους στην Βεγγάλη, αφού πρώτα τους αφαιρούσε τα τρόφιμα προκειμένου να ενισχύει το στρατό της. Η Αγγλία ποτέ δεν καταδικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Γιατί; Διότι οι νικητές των πολέμων ποτέ δεν καταδικάζονται!!! Το ίδιο ισχύει και για όλες τις αποικιοκρατικές χώρες οι οποίες έχουν διαπράξει απίστευτες γενοκτονίες προκειμένου να κλέψουν τον πλούτο των φτωχών λαών.

Γι΄ αυτό η διοικούσα εκκλησία θα πρέπει με μεγάλη προσοχή να αναφέρεται σε θέματα που έχουν πολύπλευρες διαστάσεις και διαπλέκονται με πολιτικές σκοπιμότητες και γεωπολιτικά συμφέροντα. Διότι εάν προχωρήσει σε μία αντιπαράθεση με τους ακροδεξιούς, τότε χωρίς να το θέλει, εξυπηρετεί πολιτικά τους αντιπάλους τους και όσους προωθούν τη μουσουλμανοποίηση της Ελλάδος[1]. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά την μεταπολίτευση η Ελλάδα λεηλατήθηκε από τους «προοδευτικούς», πολιτικά και πολιτισμικά, και έφτασε έτσι στην σημερινή εξαθλίωση. Επί 40 χρόνια κανείς δεν τους εμπόδισε να αναρριχηθούν σε όλα τα πόστα και να επιβάλλουν την ιδεολογία τους. (Μέχρι που θέλουν να εξευτελίσουν ακόμη και το πρόσωπο του ίδιου του Χριστού, με πλήρη ανοχή του επίσημου κράτους!!!). Ένα είναι βέβαιο: Οι σημερινοί Φαρισαίοι – «προοδευτικοί» κι' αν ακόμα βλέπανε το Χριστό με το φραγγέλιο, να διώχνει τους βέβηλους και βλάσφημους από το Ναό του Θεού, θα τον έλεγαν ΦΑΣΙΣΤΑ και ΡΑΤΣΙΣΤΗ. Τώρα λοιπόν εμείς διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο!!! ΔΕΝ βλέπουμε αυτούς που ευνουχίζουν και αλλοτριώνουν τον κόσμο. Βλέπουμε μόνο τους άλλους, τους οργισμένους. Και δεν τους βλέπουμε διότι είμαστε ενταγμένοι μέσα στην κοσμικότητα και τον καθωσπρεπισμό. Αν αύριο ξεσπάσει κανένας εμφύλιος και δίπλα μας βρεθεί ένα πτώμα, εμείς θα κοιτάμε ακόμα εάν τον σκότωσαν με ευγενικό τρόπο!!!

Το ερώτημα είναι εμείς τώρα τι κάνουμε για να αποτρέψουμε τη μουσουλμανοποίηση και τον εμφύλιο; Αθωώνουμε τα φίδια που τον καλλιεργούν επειδή έχουν καλούς τρόπους; Αποδεχόμαστε μία «πολυπολιτισμικότητα» που οδηγεί νομοτελειακά στο διαμελισμό της πατρίδος μας; Όλοι αυτοί οι λαθρομετανάστες οδηγήθηκαν έντεχνα και μπήκαν στη χώρα μας παράνομα, χωρίς να μας ρωτήσουν εάν μπορούμε να τους φιλοξενήσουμε. Εάν κάποιος μπει στο σπίτι μου από το παράθυρο θα τον δεχθώ μετά χαράς; Ακόμη και στο Άγιο όρος για να μπεις πρέπει να πάρεις άδεια και διαμονητήριο.

Εγώ μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλαο Κάτω Πατησίων στην Αθήνα. Όποτε περνάω από την πλατεία σφίγγεται το στομάχι μου. Μπροστά στον Άγιο Νικόλαο δεν βλέπω ούτε ένα ελληνόπουλο. Ούτε ένα χριστιανόπουλο. Μα ούτε ένα!!! Στην πλατεία αυτή που παίζαμε, εκεί που μεγαλώσαμε, τώρα είμαστε ξένοι. Εμένα ήδη μου κλέψανε την πατρίδα μου. Μου κλέψανε τον τόπο μου. ΓΙΑΤΙ; Ποιός Θεός το θέλει αυτό; Πρέπει να διαλέξουμε:«Επιλεκτική Φιλανθρωπία» ή Σωτηρία της Πατρίδας μας.

Η Ελλάδα σήμερα ζει μια σύγχρονη γενοκτονία και η κοινωνία βυθισμένη στην αλλοτρίωσή της σφυρίζει αδιάφορα και έτσι στηρίζει τα σχέδια για το διαμελισμό της Ελλάδος. Αν υπήρχε μια υγιής διανόηση θα έπρεπε να είχε διαμορφώσει μία πρόταση για τα δισεκατομμύρια των υπανάπτυκτων, εφικτή μέσα στο σημερινό σύστημα, με στόχο τη μείωση των ανισοτήτων στον κόσμο.

Εγώ είμαι της γενιάς του Πολυτεχνείου που φώναζε «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Κάναμε καταλήψεις, υποστήκαμε διώξεις και ορκιζόμαστε σ’ αυτές τις αξίες. Σήμερα αντί ψωμί έχουμε υπερκατανάλωση. Αντί παιδεία έχουμε στρατιές αμόρφωτων και ανιστόρητων. Και αντί ελευθερία έχουμε ασυδοσία. Ιδού η αλλοίωση των αξιών. Η δική μου γενιά ευθύνεται ολοκληρωτικά για το σημερινό κατάντημα. Όταν όμως εγώ αμφισβήτησα την πολιτική των παλιών μου «συντρόφων» και τον δρόμο που ακολουθούσαν, αμέσως οι παλιές φιλίες κατέρρευσαν ...

Ο άνθρωπος θα ταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στα «αριστερά» και «δεξιά» συστήματα ανάλογα κάθε φορά από που δέχεται μεγαλύτερες αδικίες. Στην πραγματικότητα όμως το πρόβλημα είναι μέσα του. Είναι πρόβλημα αρχών και αξιών, αρετών και παθών. Σ’ αυτό το πρόβλημα εστίασαν όλοι οι σοφοί, από τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους μέχρι και τους Πατέρες της εκκλησίας. Σήμερα, με νέες μεθόδους χειραφέτησης των μαζών, γίνεται συστηματική μεταστροφή συνειδήσεων, αρχών και αξιών. Ο εχθρός δεν είναι ορατός όπως παλιά. Είναι πιο ύπουλος. Μπήκε στα σπίτια μας από τις «κεραίες στα κεραμίδια».

Ανδρέας Γαλάνης 

Τὸ περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύθηκε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα μία ἐπιστημονικὴ ἔρευνα μὲ τὸν παραπάνω τίτλο καὶ τὴν ἰδιαίτερη ἐπισήμανση ὅτι ≪οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν γίνει καθημερινὸ φαινόμενο στὴν Ἑλλάδα τῆς κρίσης≫.

Ἡ ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια κα Μυρτὼ Νίλσεν δήλωσε σχετικά: ≪Παραδοσιακά, μεταξὺ τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἡ Ἑλλάδα βρισκόταν στὶς τελευταῖες θέσεις τῆς κατάταξης μὲ ἀριθμὸ αὐτοκτονιῶν ἀνὰ 100.000 κατοίκους. Τὰ σκῆπτρα στὶς αὐτοκτονίες κατεῖχαν οἱ χῶρες τοῦ Βορρᾶ καὶ κυρίως ἡ Φινλανδία καὶ ἡ Σουηδία≫.

Σήμερα ὅμως τὰ δεδομένα αὐτὰ ἔχουν ἀνατραπεῖ. Ὁ ψυχίατρος κ. Κυριάκος Κατσαδῶρος σημειώνει ὑπεύθυνα γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν αὐτοκτονιῶν στὴν Ἑλλάδα: ≪Τὸ 2008, ὁπότε καὶ τοποθετεῖται διεθνῶς ἡ ἔναρξη τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ξεπεράστηκε τὸ φράγμα τῆς μιᾶς αὐτοκτονίας τὴν ἡμέρα. Οἱ ἐκτιμήσεις μας σήμερα εἶναι ὅτι ἔχουμε 2-3 αὐτοκτονίες τὴν ἡμέρα≫.

Ἡ κα Νίλσεν κάνει ἰδιαίτερο λόγο γιὰ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸ μεγάλο αὐτὸ κοινωνικὸ πρόβλημα καὶ τονίζει ἀπερίφραστα: ≪Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι δὲν αὐτοκτονοῦν εὔκολα. Ὄχι μόνο ἐπειδὴ ἡ αὐτοχειρία εἶναι κάτι ποὺ δὲν θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ συνήθως εἶναι μέλη μιᾶς εὐρείας κοινότητας πιστῶν≫.

Ἀλλὰ καὶ ὁ κ. Κατσαδῶρος ἐπισημαίνει: ≪Πραγματικά, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ πῶ ἕνα ‘‘μπράβο’’ στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρει στὴ στήριξη τῶν ἀτόμων ποὺ θέλουν νὰ αὐτοκτονήσουν. Δὲν εἶναι μικρὸς ὁ ἀριθμὸς μελλοντικῶν αὐτοχείρων ποὺ ἔφτασε σὲ ἐμᾶς μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Συχνὰ πρόκειται γιὰ ἄτομα ποὺ ἔχουν πάει γιὰ ἐξομολόγηση καὶ ἐκεῖ ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία νὰ δώσουν τέλος στὴ ζωή τους. Μὲ πρωτοβουλία τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε αὐτὰ τὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα δέχονται καὶ τὴ δική μας φροντίδα παράλληλα μὲ τὴ στήριξη ποὺ τοὺς παρέχεται ἐκεῖ≫ (≪Τὸ Βῆμα≫ 8-7-2012).

Προξενεῖ ἐντύπωση τὸ ὅτι οἱ δύο αὐτοὶ σοβαροὶ ἐπιστήμονες, ποὺ εἶναι στελέχη μὴ κερδοσκοπικῶν ὀργανισμῶν μὲ στόχο τὴν ψυχολογικὴ στήριξη τῶν ἐμπερίστατων συνανθρώπων μας, δὲν δυσκολεύονται νὰ ὁμολογήσουν τὸν καθοριστικὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸ ὀξύτατο σήμερα πρόβλημα τῆς αὐ­τοκτονίας.

Στὴ φοβερὴ αὐτὴ μάστιγα ἀναφέρεται καὶ εἰδικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου, ποὺ κυκλοφόρησε πρόσφατα καὶ τονίζει:

≪Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στὴν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μὲ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικὰ καὶ δὲν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τὸ τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τὴν καθημερινότητά του. Ἔτσι ἀντικρίζει παντοῦ ἀναποδιὲς καὶ μαυρίλα, ἡ πίστη του ἐξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικὸς ἐγωισμός του πληγώνεται, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν αὐτοκτονία.

Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεῖς εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἀπεγνωσμένων ποὺ αὐτοκτονοῦν: α) οἱ ἄθεοι, β) οἱ ὀλιγόπιστοι καὶ γ) οἱ συναισθηματικὰ ἀσταθεῖς καὶ ἀδύναμοι. Αὐτοὺς κατεξοχὴν τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἀρχέκακος διάβολος πολεμᾶ μὲ τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο του, τὴν ἀπελπισία. (...) Ἔτσι τοὺς ὁδηγεῖ στὴν ἀφαίρεση τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὅμως ὁ αὐτόχειρας θέτει τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς ζωῆς, ὄχι μόνο τῆς παρούσης, ἀλλὰ καὶ τῆς αἰωνίου. Οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι σαφεῖς. Ἡ αὐτοκτονία εἶναι φόνος χωρὶς δυνατότητα μετάνοιας καὶ σωτηρίας, ἄρα θανάσιμο ἁμάρτημα. (...)

Ἂς μὴ λησμονοῦμε ἑπομένως ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, ἀλλὰ καὶ δῶρο θεόσδοτο καὶ πολύτιμο. (...) Οἱ προσωρινὲς δυσκολίες, ποὺ θ’ ἀντιμετωπίσει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του, συμβαίνουν μὲ παραχώρηση τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας, γιὰ νὰ καθαρισθεῖ ἡ ψυχή του ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ὅπως ὁ χρυσὸς καίγεται σὲ πύρινο καμίνι γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴ γνησιότητα καὶ τὴν ἀξία του. Ἔτσι, ἔχοντας ἀποδείξει τὴ γνησιότητα τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, θὰ λάβει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ἂν ὅλα πηγαίνουν ἀνάποδα, ἂς μὴ δειλιάζουμε, γιατὶ ἔχουμε ψυχὴ ἀθάνατη. Καὶ ἂν ὅλα χαθοῦν, (...) ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε καὶ ἂς φυλάξουμε τὴν ψυχή μας σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ.(...) Μόνο μὲ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ πάντα ἀναφωνώντας, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, ‘‘εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον’’ (...), αὐτὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὸ παρὸν ὡς ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο, μπορεῖ νὰ γίνει τὸ εἰσιτήριο τῆς σωτηρίας του στὸ μέλλον≫.

Στὰ πατρικὰ αὐτὰ λόγια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Εὐσταθίου, ποὺ εἶναι γραμμένα μὲ πόνο ψυχῆς, πρέπει νὰ δώσουμε ὁλόκληρη τὴν προσοχή μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ στηρίζουμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τοὺς συμπατριῶτες μας στὴ δύσκολη περίσταση ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταῖα χρόνια.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τευχ.  2054.

Μαζί με την ευγνωμοσύνη μας σε όσους κινδυνεύουν κάθε μέρα για μας, για αυτούς που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν "ὑπέρ βωμῶν καί ἐστιῶν" , απευθύνουμε την προσευχή μας στους Αρχαγγέλους προστάτες τους να τους καθοδηγούν, να τους φυλάγουν από κάθε επιβουλή και να βγαίνουν οι πιλότοι μας πάντα νικητές ! Παρακολουθείστε το ενδιαφέρον video από έναν άλλο "κόσμο", την καθημερινότητα του οποίου οι περισσότεροι ούτε καν έχουμε φανταστεί :