Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Ο Πανιερώτατος αναφέρει ένα περιστατικό με τον Μακαριστό Γέροντα Ευμένιο που έλαβε μέρος σε ένα μοναστήρι της Αττικής. Το περιστατικό μας δίνει μια απάντηση στο σύγχρονο ερώτημα της εποχής: «Υπάρχουν Άγιοι σήμερα;».
Το παρόν ηχητικό είναι απόσπασμα από ομιλία του Σεβασμιωτάτου για τον Άγιο Άνθιμο της Χίου πνευματικό πατέρα του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού και τον Γέροντα Ευμένιο τον Λεπρό πνευματικό τέκνο του Οσίου Νικηφόρου.
Πηγή: Η εκκλησία της Κύπρου
Ὅπου εἶναι συγκεντρωμένοι δυὸ ἤ τρεῖς στὸ ὄνομά μου, ἐκεῖ ἀνάμεσά τους εἶμαι καὶ ἐγώ», λέει ὁ Χριστός.
Τὶ λοιπόν, δὲν ὑπάρχουν δυὸ ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι στὸ ὄνομά του; Ὑπάρχουν βέβαια, ἀλλὰ πολὺ σπάνια.
Φυσικὰ δὲν ἐννοεῖ ἁπλῶς μιὰ συγκέντρωση ἀνθρώπων, οὔτε πάλι αὐτὸ μόνο ἐπιζητεῖ, ἀλλὰ ὅπως ἀνέφερα καὶ νωρίτερα, μαζὶ μὲ τὴν τυπικὴ σύναξη θέλει πολύ περισσότερο καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης.
Ἔπειτα καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ συγκέντρωση, ἀπαιτεῖ νὰ γίνεται μὲ κάθε προσοχή.
Γιατὶ αὐτὸ ποὺ λέει, σημαίνει τὸ ἑξῆς. Ἄν κάποιος θέτει ἐμένα σὰν προϋπόθεση τῆς φιλίας του πρὸς τὸν πλησίον του, θὰ βρίσκομαι μαζί του, ἄν καὶ αὐτὸς εἶναι ἐνάρετος καὶ πρὸς τίς ὑπόλοιπες ὑποχρεώσεις ποὺ ἔχει.
Σήμερα ὅμως βλέπουμε, ὅτι οἱ περισσότεροι ἔχουν ἄλλες αἰτίες, ὅταν γίνονται φίλοι.
Ὁ ἕνας ἄνθρωπος ἀγαπᾶ τὸν ἄλλο, γιατὶ γνωρίζει ὅτι τὸν ἀγαπᾶ καὶ ἐκεῖνος· ὁ ἄλλος, γιατὶ κάποτε τιμήθηκε, ἀπόκτησε τιμή· ὁ ἄλλος, γιατὶ κάποιος δικός του μεσολάβησε καὶ τὸν ἐξυπηρέτησε σὲ μιὰ κοσμικὴ ὑπόθεση· ὁ ἄλλος, πάλι γιὰ κάποια παρόμοια αἰτία.
Ἀλλά, γιὰ νὰ βροῦμε κάποιον νὰ ἀγαπᾶ ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο ἀληθινὰ καὶ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πρέπει, αὐτὸ εἶναι πολύ δύσκολο.
Εἶναι πολύ δύσκολο, γιατὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι πιάνουν φιλίες μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, σχεδὸν πάντοτε ἀπὸ κοσμικὲς ἀφορμὲς καὶ αἰτίες.
Ὁ Παῦλος ὅμως δὲν ἀγαποῦσε κοσμικά, ἀλλὰ θεϊκά, γιατὶ ἀγαποῦσε πρῶτα τὸ Χριστό· γι’ αὐτό, ἐνῶ δὲν τὸν ἀγαποῦσαν οἱ ἄλλοι ὅπως καὶ αὐτός, δὲν διέλυσε τὴν ἀγάπη του, γιατὶ ἡ ἀγάπη του εἶχε πολύ βαθύτερη ρίζα, θεϊκὴ αἰτία.
Σήμερα ὅμως δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο πράγμα· ἄν ἐξετάσουμε τὰ πράγματα, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι τίς περισσότερες φορὲς οἱ ἄνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους μὲ ἀφορμὴ τὴν κοσμικὴ φιλία καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἄν τώρα κάποιος μὲ βοηθοῦσε νὰ κάνω αὐτὸ τὸ πείραμα, νὰ ἐρευνήσω σὲ ἕνα μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων ἤ σὲ ἀνθρώπινες φιλίες, θὰ μποροῦσα νὰ ἀποδείξω μὲ βεβαιότητα τὸ ἑξῆς· σήμερα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους μὲ ἀφορμὴ κάποια κοσμικὴ ὑπόθεση, γιατὶ ὠφελήθηκαν.
Αὐτὸ πάλι ἀποδεικνύεται ἀπὸ τίς αἰτίες πού δημιουργοῦν τὴν ἐχθρότητα, καὶ τὴν ψυχρότητα τῶν σχέσεων. Ἐπειδὴ εἶναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους ἀπὸ ἀσήμαντες άφορμές, γι’ αὐτὸ ἡ σύνδεσή τους αὐτὴ δὲν εἶναι οὔτε θερμή, οὔτε καὶ συνεχής.
Μόλις λοιπὸν παρουσιαστεῖ κάποια προσβολή, χρηματικὴ ζημία, φθόνος, ματαιόδοξος ἔρωτας καὶ κάθετί παρόμοιο, διακόπτουν ἀμέσως τὴν ἀγάπη, γιατὶ δὲν ἔχουν μέσα τους πνευματικὴ ρίζα.
Ἄν βέβαια στ’ ἀλήθεια ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀγάπη γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, τότε κανένα ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα, δὲν θὰ εἶχε τὴ δύναμη νὰ διαλύσει τὰ πνευματικά.
Ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχει τὴ ρίζα της στὸ Χριστό, εἶναι ἀληθινή, σταθερή, ἀδιάσπαστη καὶ ἀνίκητη· τίποτε στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ τὴν καταλύσει, οὔτε συκοφαντίες, οὔτε κίνδυνοι, οὔτε θάνατος. Ὅποιος ἀγαπᾶ μὲ τέτοιο τρόπο καὶ ἄν ἀκόμη πάθει ἀμέτρητα κακά, δὲν θὰ διαλύσει αὐτὴ τὴν σύνδεση, ἀφοῦ στηρίζεται σ’ αὐτὴ τὴ βασικὴ προϋπόθεση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ μόνο, ἐπειδὴ ἀγαπιέται μὲ κοσμικὸ συμφέρον, καὶ ἄν ἀκόμη τοῦ συμβεῖ κάτι δυσάρεστο, διαλύει τὴν ἀγάπη· ἐκεῖνος ὅμως πού εἶναι συνδεδεμένος ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ποτὲ δὲν θὰ διακόψει τὴν σύνδεσή του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος ἔλεγε· «Ἡ ἀγάπη ποτὲ δὲν χάνει τὴν ἀξία της, ἀλλὰ περνᾶ καὶ στὴν αἰωνιότητα».
Ἐκεῖνα τὰ γεγονότα, ποὺ γίνονται αἰτία νὰ διαλυθεῖ ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, αὐτὰ τὰ ἴδια γίνονται αἰτία γιὰ τοὺς χριστιανούς, νὰ στερεωθεῖ ἡ ἀγάπη περισσότερο.
Πραγματικὰ ὁ Χριστὸς ἔτσι ἀγάπησε τοὺς ἐχθρούς του, τοὺς ἀγνώμονες, τοὺς βλάσφημους, αὐτοὺς ποὺ τὸν μισοῦσαν, αὐτοὺς ποὺ δὲν ἤθελαν οὔτε νὰ τὸν δοῦν, αὐτοὺς ποὺ ἀντί γι’ αὐτὸν προτιμοῦσαν τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους.
Ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀγάπησε καὶ μάλιστα μὲ τὸν ὑψηλότερο τρόπο τῆς ἀγάπης, ὥστε νὰ μὴν εἶναι δυνατὸν νὰ βρεθεῖ ποτὲ ἄλλη ἀγάπη ἀνώτερη ἀπὸ αὐτήν. Γιατὶ λέει· «Κανένας δὲν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ αὐτήν, ποὺ προσφέρω ἐγώ, ὥστε νὰ θυσιάσει τὴν ψυχή του γιὰ τοὺς φίλους του».
Καὶ αὐτοὺς ἀκόμη ποὺ τὸν σταύρωσαν καὶ διέπραξαν τόσα παράλογα εἰς βάρος του, πρόσεχε πώς ἐξακολουθεῖ νὰ δείχνει τὴ φροντίδα του.
Ὅταν ἐπάνω στὸ σταυρὸ συνομιλοῦσε μὲ τὸν Πατέρα του γιὰ ὅλους αὐτούς, ἔλεγε· «Συγχώρεσέ τους, γιατὶ δὲν γνωρίζουν τὶ κάνουν».
Αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἄς ἐπιδιώξουμε καὶ ἐμεῖς καὶ πρὸς αὐτὴν ἄς στρέψουμε τὰ βλέμματά μας. Ἄς γίνουμε μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ οὐράνια ἀγαθά. Ἐλπίζουμε ὅλοι νὰ τὰ χαροῦμε μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πηγή: (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪ∆ΟΣ - ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ), Orthodox Fathers
Α΄) Τά πεπαλαιωμένα «νέα» προγράμματα σπουδῶν στά θρησκευτικά
Στίς 13/9/2016 δημοσιεύθηκε τό ΦΕΚ Β 2920, τό ὁποῖο περιέχει τά «νέα» προγράμματα σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ καί γυμνασίου, καθώς καί τό ΦΕΚ Β 2906, τό ὁποῖο περιέχει τά «νέα» προγράμματα σπουδῶν στά θρησκευτικά λυκείου.
Τά προγράμματα αὐτά δέν εἶναι διόλου νέα, μολονότι ἔτσι χαρακτηρίζονται. Ἡ πρώτη ἔκδοση τῶν προγραμμάτων δημοτικοῦ-γυμνασίου κυκλοφόρησε τό Σεπτέμβριο τοῦ 2011 καί ἡ δοκιμαστική «πιλοτική» της ἐφαρμογή δέν ἀπέφερε ποτέ τά ποθούμενα ἀπό τούς δημιουργούς της ἀποτελέσματα, διότι περιεῖχε σωρεία προβλημάτων. Ἡ δεύτερη ἔκδοση (Ἰουνίου 2014) εἶχε ἐπιφανειακές ἀλλαγές, οἱ ὁποῖες πολλαπλασίαζαν τά προβλήματα. Τό πρόγραμμα λυκείου πρωτοκύκλοφόρησε τόν Ἰανουάριο τοῦ 2015 μέ ἐπίσης σοβαρά προβλήματα[1].
Στίς παρο ῦσες ἐκδόσεις τῶν προγραμμάτων, οἱ ὁποῖες περιλαμβάνονται στά ὡς ἄνω Φ.Ε.Κ. δέν ἐλήφθησαν ὑπ΄ ὄψη οἱ ἀρνητικές κριτικές οἱ ὁποῖες ἀφοροῦσαν στή γενική φιλοσοφία καί στή γενική διάρθρωση τῶν προγραμμάτων. Αὐτές παραμένουν ἐδῶ καί πέντε χρόνια ἀδιαπραγμάτευτες.
Οἱ ἀρνητικές κριτικές γι΄ αὐτή τήν ἀδιαπραγμάτευτη γενική φιλοσοφία καί γενική διάρθρωση σχηματίζουν ὀγκώδεις τόμους ἀρκετῶν ἑκατοντάδων σελίδων. Κι ὅμως δέν ἐλήφθη ὑπ΄ ὄψη οὔτε μία σελίδα, οὔτε μία λέξη!!!
Καί δέν ἀρκεῖ νά λέγεται, ὅτι ὁ Χ ἤ ὁ Ψ «σύνδεσμος» εἶναι θετικός καί ἐγκρίνει τά προγράμματα αὐτά. Ὅποιος «ἐγκρίνει καί ἀποδέχεται» πρέπει: α) Νά τεκμηριώνει τή γνώμη του ἀπό κάθε ἄποψη: θεολογική νομική παιδαγωγική, β) Νά ἀνασκευάζει μέ τεκμηριωμένο ἐπιστημονικό λόγο ἀντίθετες γνῶμες οἱ ὁποῖες ἔχουν ἤδη δημοσιευθεῖ.
Ἄν ὁ Χ ἤ ὁ Ψ «σύνδεσμος» δέν εἶναι ἰκανός νά κάμει τά ἀνωτέρω δύο, τότε θά πρέπει νά σωπάσει ἀξιοπρεπῶς.
Θά ποῦν ἴσως κάποιοι: «ὅμως οἱ παροῦσες ἐκδόσεις τῶν προγραμμάτων εἶναι ἀναμορφωμένες». Θά ποῦμε κατόπιν λεπτομερέστατης μελέτης: Οἱ ἀναμορφώσεις, ἀλλαγές καί διορθώσεις εἶναι ἐπιφανειακές, ἡ γενική φιλοσοφία καί ἡ γενική διάρθρωση τῶν προγραμμάτων παρέμειναν καί παραμένουν ἀμετάβλητες καί ἀδιαπραγμάτευτες ἐδῶ καί πενταετία!!!!
Ποιές εἶναι αὐτές:
α) Συνδιδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μέ θρησκεύματα σέ σημεῖο ὥστε νά κινδυνεύει ὁ ἀνήλικος ὀρθόδοξος μαθητής νά νομίσει ὅτι ταυτίζονται. Ἔτσι θά διασαλευθεῖ ἡ πίστη τοῦ ὀρθοδόξου μαθητῆ. Ἀπό τό 2010 ἔχω δημοσιεύσει, ὅτι τέτοιο μάθημα θά ἔμοιαζε μέ συνδιδασκαλία πολλῶν γλωσσῶν μαζί μέ τή μητρική γλώσσα στήν ἴδια διδακτική ὥρα, ὅμως ἡ ἐπισήμανση δέν ἐλήφθη ποτέ ὑπ΄ ὄψη ἀπό τούς ὑπευθύνους.
β) Διδασκαλία θεματικῶν ἑνοτήτων ὑπό συγκεχυμένους καί παρεξηγήσιμους τίτλους.
γ) Ἀφαίρεση ἀπό τό πρόγραμμα βασικῶν θεμάτων ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς, ἀπαραιτήτων γιά τή διαπαιδαγώγηση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ.
δ) Μή διδασκαλία τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας ὡς ἑνιαίου συνόλου, ἀλλά κατάτμησή της σέ διάφορες ἑνότητες μεριζόμενες σέ διάφορες τάξεις γυμνασίου καί λυκείου.
ε) Μή διδασκαλία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς ἑνιαίου συνόλου, ἀλλά κατάτμησή της σέ διάφορες ἑνότητες μεριζόμενες σέ διάφορες τάξεις γυμνασίου καί λυκείου.
στ) Ἀπολύτως καμμία ἱστορική σειρά στή διδασκόμενη ὕλη. Τέτοιο μάθημα θά ἐπέφερε ἀπόλυτη σύγχυση, τόσο στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές, ὅσο καί σέ ὁποιονδήποτε ἄλλο.
Σέ ὅλα αὐτά προστέθηκε καί
ζ) Πλήρης ἀφαίρεση τῆς διδασκαλίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς ἑνιαίου συνόλου ἀπό τό γυμνάσιο καί ἀντικατάστασή της ἀπό σποραδικά ρητά καί περιστατικά.
Ἐφ΄ ὅσον ὅλα αὐτά παραμένουν ἔτσι, οἱ ἐπιφανειακές «διορθώσεις» καί «βελτιώσεις» εἶναι παντελῶς ἀνίκανες νά μεταβάλουν τό γενικό προβληματικό τοπίο τῶν ἐν λόγῳ προγραμμάτων.
Β΄) Κίνδυνοι πού περικλείονται στά ἐν λόγῳ προγράμματα
Μέ τά προγράμματα αὐτά, κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο καί ὑπό αὐτές τίς ἐπιρροές ἡ θρησκευτική συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ δέν θά ἀναπτυχθεῖ σύμφωνα μέ τήν ἐπιταγή τοῦ ἄρθρου 16, παράγρ. 2 τοῦ Συντάγματος. Ἀντίθετα θά παραβιασθεῖ ἡ ἐλευθερία τῆς συνειδήσεώς του, τήν ὁποία ἐπιτάσσει τό ἄρθρο 13 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος[2].
Ἀπό ἕνα τέτοιο μάθημα ἀποκτοῦν αὐτομάτως καθολικό καί ἀναφαίρετο δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Τόν κίνδυνο αὐτόν ἔχω ἐπισημάνει ἐδῶ καί πέντε χρόνια (ἀπό τό 2011) καί ἔχω προειδοποιήσει πολλές φορές ὅλους τούς ἁρμοδίους. Ἤδη ἔχουμε ἐπανειλημμένες προειδοποιήσεις ἀπό γονεῖς ὀρθοδόξων μαθητῶν.
Γ΄) Ὁ ἀγώνας τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν παιδιῶν τους
Γιά τούς λόγους αὐτούς ἀγωνιζόμαστε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν μας, τά ὁποῖα δικαιοῦνται ὀρθόδοξη παιδεία μέσα στό ἑλληνικό σχολεῖο.
Καί ἄν κανένας μᾶς ἀπευθύνει τό πασίγνωστο σόφισμα: «ὅμως τώρα στά σχολεῖα δέν ὑπάρχουν μόνο ὀρθόδοξοι, ἄρα οἱ ὀρθόδοξοι δέν δικαιοῦνται ὀρθόδοξη παιδεία». Ἀπαντοῦμε: πουθενά στήν ὑφήλιο δέν ἀκούσθηκε ποτέ, ὅτι ἀσκώντας κάποιος τά ἐκ τοῦ συντάγματος, τῶν νόμων καί τῶν διεθνῶν συμβάσεων ἀπορρέοντα ἀνθρώπινα δικαιώματά του ἀδικεῖ κάποιον τρίτο.
Καί ἄν κάποιος ἰσχυρισθεῖ, ὅτι «τό κράτος ἀποφασίζει γιά τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν» ἀπαντοῦμε: τό κράτος ἀποφασίζει, ἀλλά δέν ἔχει καί δικαίωμα νά παρανομεῖ καί νά παραβαίνει τό ἴδιο του τό Σύνταγμα καί τούς ἴδιους του τούς νόμους, νά παραβαίνει τίς ἀποφάσεις τῶν ἴδιων του τῶν δικαστηρίων καί τίς διεθνεῖς συμβάσεις τίς ὁποῖες αὐτό τό ἴδιο ἔχει ἐπικυρώσει καί ἐν τέλει νά καταπατᾶ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν πολιτῶν του, νά περιφρονεῖ τή γνώμη τους καί τήν πίστη τους.
Καί ἄν κάποιος ἰσχυρισθεῖ, ὅτι τό «νέο» μάθημα θά εἶναι «διαθρησκειακό», ἀπαντοῦμε ὅτι: τέτοια λέξη δέν ὑπάρχει σέ κανένα λεξικό τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί ἄν θέλει νά συνεννοηθοῦμε, ἄς μᾶς ὁρίσει τή σημασία, τό εὕρος καί τή χρήση τῆς λέξεως αὐτῆς[3].
Καί ἄν κάποιος μᾶς χαρακτηρίσει μέ τούς γνωστούς ποινικῶς κολάσιμους χαρακτηρισμούς, ὅπως «σκοταδιστές», «ταλεμπάν», «ἐξτρεμιστές», «διεξάγοντες ἱερό πόλεμο», «πιετιστές», «εὐσεβιστές» καί ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό ὀρθοδόξους χριστιανούς, ἄς γνωρίζει ὅτι θά κατηγορηθεῖ τόσο γιά ἐξύβριση, ὅσο καί γιά προσβολή προσωπικότητος.
[1] Τό ἀναλυτικό ἱστορικό ὅλων αὐτῶν τῶν προβλημάτων βλ. στό Εὐάγγελος Στ. Πονηρός, Ὑπερασπίζοντας τή διωκόμενη ὀρθόδοξη παιδεία στό ἑλληνικό σχολεῖο, Ἐκδόσεις Πελασγός Ἰωάννου Χρ. Γιαννάκενα, Εἰδική ἔκδοση γιά τόν ὅμιλο Δημοκρατικός Τύπος Α.Ε., Ἀθήνα 2016, σ. 107-178.
[2] Καί γιά νά μή διατυπωθεῖ γιά ἄλλη μία φορά ὁποιαδήποτε παρερμηνεία τοῦ Συντάγματος ἐπαναλαμβάνω:
Τό Σύνταγμα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ἀναφέρει ἐπί λέξει στό ἄρθρο 16, παράγραφος 2: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Δική μου παρατήρηση, τήν ὁποία ἔχω δημοσιεύσει ἀπειράριθμες φορές καί τήν ἔχω δείξει σέ δικαστές καί δικηγόρους καί μοῦ εἶπαν «ἔχεις δίκαιο»:
Ὁ Ἕλληνας μαθητής ἔχει ἑλληνική ἐθνική συνείδηση καί σύμφωνα μέ αὐτήν πρέπει νά διαπαιδαγωγηθεῖ, ὥστε νά ἀναπτυχθεί αὐτή βάσει τῆς παιδείας. Ὁ χριστιανός ὀρθόδοξος ἔχει χριστιανική ὀρθόδοξη συνείδηση καί σύμφωνα μέ αὐτήν πρέπει νά διαπαιδαγωγηθεῖ, ὥστε νά ἀναπτυχθεῖ αὐτή βάσει τῆς παιδείας. Ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι ἀντισυνταγματικό καί παραβιάζει ὄχι μόνον τό 16ο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος, ἀλλά καί τό 13ο τό οποίο στήν πρώτη παράγραφό του ὁρίζει ἐπί λέξει: «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη».
Αὐτά τά πρωτοδημοσίευσα τό 2010, τά ἔχω ἀναδημοσιευθεῖ ἄπειρες φορές καί δέν βρέθηκε κανένας νά τά ἀνασκευάσει.
[3] Ὁ γράφων γνωρίζει πολύ καλά τήν προέλευση αὐτῶν τῶν λεκτικῶν πειραματισμῶν. Καί τό ὡς ἄνω ἐρώτημα δέν ὀφείλεται σέ ἄγνοια, ἀλλά ἀποσκοπεῖ νά καταδείξει τό ἄτοπο τό ὁποῖο διακρίνει τούς πειραματισμούς αὐτούς.
Πηγή: Θρησκευτικά
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Ἀριθ. Πρωτ.: 76
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 10ῃ Ὀκτωβρίου 2016
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 197η
ΘΕΜΑ: "Ξαφνιάσματα τῆς Φύσης" οἱ ἡρωΐδες Γυναῖκες τοῦ 1940-41.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Στὸ θρυλικὸ Ἔπος τοῦ 1940 - 1941, ἀθόρυβο ἀλλὰ σπουδαῖο ρόλο ἔπαιξαν καὶ οἱ Ἑλληνίδες Γυναῖκες, εἴτε στὶς πόλεις ζοῦσαν, εἴτε στὰ χωριὰ καὶ στὴν ὕπαιθρο. Τὸ πολεμικὸ σάλπισμα, ἐκεῖνο τὸ πρωϊνὸ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, βρῆκε ὅλο τὸ Ἔθνος στὸ πόδι. Καὶ βέβαια, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ λείψουν καὶ οἱ γυναῖκες ἀπὸ αὐτὸν τὸν γενικὸ ξεσηκωμό. Γιατὶ ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, ὅταν οἱ μανάδες ξεπροβόδιζαν τὰ παιδιά τους γιὰ τὸν πόλεμο, δίνοντάς τους τὴν ἀσπίδα ἔλεγαν, γενναῖες καὶ ἀλύγιστες : "Ἤ τὰν ἤ ἐπὶ τᾶς", δηλαδὴ ἤ θὰ φέρῃς πίσω τὴν ἀσπίδα νικητὴς ἤ θὰ σὲ φέρουν ἐπάνω της σκοτωμένο γιὰ τὴν Πατρίδα.
-Β-
Πρῶτες στὴν προσφορὰ πρὸς τὸν μαχόμενο Στρατό μας, οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου. Ζαλωμένες στὴν πλάτη κιβώτια μὲ πυρομαχικά, τρόφιμα, πουλόβερ καὶ "τσουράπια"- κάλτσες, ὅλα μάλλινα, πλεγμένα ἀπὸ τὰ χέρια τους, "τὰ κοφτὰ γκρεμνά ... ἀνέβαιναν", θὰ γράψῃ μὲ θαυμασμὸ σ' ἕνα ποίημά του ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος. Καὶ θὰ προσθέσῃ, ὅτι ἐνῷ "τὶς ἀεροτραμπάλιαζε ὁ ἄνεμος φορτωμένες κι' ἔλυνε τὰ τσεμπέρια τους κι' ἔπαιρνε τὰ μαλλιά τους" "αὐτὲς ἀντροπατάγανε ψηλὰ πέτρα τὴν πέτρα κι' ἀνηφορίζαν στὴ γραμμή, ὅσου ποὺ μέσ' στὰ σύννεφα χάνονταν ὀρθομέτωπες ἡ μιὰ πίσω ἀπ' τὴν ἄλλη". Γυναῖκες νέες, ἀλλὰ καὶ ἡλικιωμένες, μέχρι καὶ 88 ἐτῶν (!), ἀψηφώντας τὶς θύελλες, τὸ χιόνι, τὸν πάγο καὶ τὸ τρομερὸ κρύο, ἔφταναν ψηλὰ στὶς ἀετοφωλιὲς τῆς Πίνδου, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἀδύνατο νὰ φθάσουν τὰ μεταγωγικά, δηλαδὴ τὰ μουλάρια, γιὰ νὰ προσφέρουν στοὺς φαντάρους μας ἀγάπη καὶ ζεστασιὰ μὲ τὴν παρουσία τους, καὶ μὲ τὰ τόσο ἀπαραίτητα πυρομαχικά, τὸ καλοζυμωμένο ψωμί, τὰ μάλλινα, τὴν μικρή, ἀλλὰ τεράστια προσφορὰ τῆς καρδιᾶς τους.
-Γ-
Καὶ νὰ ἦταν μόνο αὐτές ! Ἦταν κι' ἐκεῖνες , ποὺ μπῆκαν στὸ νερὸ ὁρμητικῶν καὶ ἄγριων ποταμῶν, καί, πιασμένες σφιχτὰ ἀπὸ τοὺς ὤμους, σχημάτιζαν πρόχωμα, ποὺ ἀνέκοβε τὴν ὁρμὴ τῶν νερῶν, κι' εὐκόλυνε τοὺς γεφυροποιοὺς τοῦ Στρατοῦ μας γιὰ νὰ δημιουργοῦν γέφυρες, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ περνᾶνε οἱ πολεμιστὲς καὶ τὰ μεταγωγικά. Στὸν ποταμὸ Βογιοῦσα, στὸν Καλαμᾶ, στὸν Δρῖνο ἐπαναλήφθηκε αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονός.
Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλες, στὶς πόλεις, πού, νύχτα - μέρα, ἔπλεκαν γάντια, μπλοῦζες, φανέλλες, κασκόλ · ποὺ ἑτοίμαζαν δέματα, ποὺ ἔγραφαν γράμματα στοὺς ἥρωες, ἐκ μέρους τῶν συγγενῶν τους, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀναλφάβητοι · ποὺ ἔτρεχαν στὰ νοσοκομεῖα γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τοὺς τραυματίες μας· ποὺ ἐπισκέπτονταν τὰ σπίτια τῶν πολεμιστῶν, γιὰ νὰ τονώσουν καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὶς φτωχὲς οἰκογένειές τους, τὶς ὁποῖες ὁ προστάτης τους, στὸ κάλεσμα τῆς Πατρίδος, τὶς ἄφησε στὰ πεντανέμια ... Κι' ἄν πῇ κανεὶς γιὰ τὶς ἀδελφὲς νοσοκόμες, αὐτὲς ἔγιναν κυριολεκτικὰ θυσία στὴν νοσηλεία τῶν τραυματιῶν ἀπὸ τὰ ἐχθρικὰ πυρά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ φοβερὰ κρυοπαγήματα.
-Δ-
Ἀκόμη, καὶ ὅσες γυναῖκες ὑπηρετοῦσαν τὸ ἆσμα καὶ τὸ θέαμα, ἐτάχθηκαν ἐθελοντικὰ στὴν ψυχαγωγία τοῦ μαχόμενου Στρατοῦ μας. Κορυφαία, "ἡ τραγουδίστρια τῆς νίκης", ὅπως δίκαια τὴν ἀποκάλεσαν, ἡ θρυλικὴ Σοφία Βέμπο. Μὲ τὰ περίφημα πολεμικὰ τραγούδια της ἐμψύχωνε τὰ "παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά", ἐξευτέλιζε τοὺς Ἰταλοὺς κοκορόφτερους καὶ τὸν γελοῖο "Ντοῦτσε", τὸν Μπενῖτο Μουσολίνι, ἀλλὰ καὶ ἐξέφραζε τὸν πόνο τοῦ Ἔθνους γιὰ τὶς παλινωδίες καὶ τὴν ἀχαριστία τῶν Συμμάχων πρὸς τὴν Ἑλλάδα.
-Ε-
Τέλος, ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ἐπώνυμες καὶ ἀνώνυμες Ἑλληνίδες ξεχωρίζουμε δυὸ μανάδες : α) Τὴν μάνα ποὺ ἔγραφε στὸν στρατευμένο γιό της, ὅτι "πρῶτα ἀνήκεις εἰς τὴν Πατρίδα καὶ ὕστερα εἰς ἐμέ · καὶ γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου". Καὶ β) Τὴν χήρα μάνα μὲ τὰ τρία κορίτσια, ποὺ εἶχαν προστάτη τὸν γιό της τὸν Δημητρό, ὁ ὁποῖος "ἔπεσεν ὑπὲρ Πατρίδος · χαλάλι τῆς Πατρίδος ὁ Δημητρός μου. Ζήτω ἡ Πατρίς". Καὶ οἱ δυό τους πρόσφεραν τὰ βλαστάρια τους στὴν Πατρίδα, χωρὶς κρατούμενα καὶ χωρὶς μικροϋπολογισμούς, ὅπως, ἄλλωστε, ἔπραξαν καὶ πάμπολλες ἄλλες Ἑλληνίδες Μητέρες, κατὰ τὸ Ἔπος 1940-1941.
Ὑποκλινόμαστε μὲ σεβασμὸ καὶ θαυμασμὸ στὴν μνήμη ὅλων αὐτῶν τῶν ἡρωΐδων γυναικῶν. Τὸ Ἔθνος δὲν θὰ πάψῃ ποτὲ νὰ τὶς εὐγνωμονῇ.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
Ψηλὰ στὴν Ἤπειρο, ὁ χειμώνας εἶχε ἤδη ἔρθει. Στὰ Ἰωάννινα, ὁ διοικητὴς τῆς VΙΙΙ Μεραρχίας Πεζικοῦ (ΜΠ), ὁ ὑποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος, βρισκόταν στὸ γραφεῖο του.
Ἡ ὥρα εἶχε περάσει, ἀλλὰ ὁ ἔμπειρος στρατηγός, μαζὶ μὲ τοὺς ἐπιτελεῖς του, βρίσκονταν σκυμμένοι ἐπάνω ἀπὸ τοὺς ἁπλωμένους χάρτες τους, μελετώντας τους καὶ ἀνταλλάσσοντας μόνο τὰ ἀπαραίτητα λόγια.
Ὁ μέραρχος εἶχε ἐνημερώσει τοὺς ἐπιτελεῖς του γιὰ τὴν ἀναφορὰ τοῦ διοικητῆ τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου, τοῦ Δαβάκη, ὁ ὁποῖος ἦταν βέβαιος ὅτι ἡ ἰταλικὴ εἰσβολὴ ἤταν ζήτημα ὡρῶν.
Μέσα στὴ νύχτα ἔφτασε στὸ γραφεῖο τοῦ μέραρχου καὶ ὁ συνταγματάρχης Μαυρογιάννης. Ἦταν ὁ διοικητὴς πυροβολικοῦ τῆς Μεραρχίας, ἀλλὰ καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπιμελήθηκε τὴν ὀργάνωση τοῦ ἐδάφους στὴ ζώνη εὐθύνης της. …
Ὁ συγκεκριμένος ἀξιωματικὸς ὑπῆρξε σὲ μεγάλο βαθμὸ ὁ θεμελιωτὴς τῆς νίκης τοῦ Καλπακίου. Ὁλόκληρο τὸ καλοκαίρι τοῦ 1940 περιέτρεχε τὴ ζώνη τῆς Μεραρχίας βάσει τῶν ἐντολῶν ποὺ εἶχε δώσει στὸ ΓΕΣ ὁ πρωθυπουργὸς Ἰωάννης Μεταξάς.
Ὁ Μαυρογιάννης ἔκανε μεγάλο ἔργο: Κατόπτευε. Σχεδίαζε.
Μὲ τὴν ἀμέριστη συμπαράσταση τῶν κατοίκων, εἶχε κατορθώσει νὰ ὀργανώσει ἄριστα τὸ ἔδαφος. Κατασκευάστηκαν 269 πολυβολεῖα ἀντοχῆς σὲ πλήγματα...
ὀβίδων τουλάχιστον τῶν 75 χιλ., 20 διπλὰ πολυβολεῖα σκαμμένα στοὺς βράχους, 16 θέσεις τάξης πυροβόλων, καὶ 30 καταφύγια γιὰ τοὺς πυροβολητές, τὰ κτήνη καὶ τὰ πυρομαχικά, 15 πυροβολεῖα ἀντοχῆς σὲ πλήγματα τουλάχιστον τῶν 105 χιλ. Ἀνοίχτηκαν χαρακώματα συνολικοῦ μήκους 66 χλμ. καὶ στρώθηκαν ζῶνες συρματοπλέγματος μήκους 5.700 μ., κατασκευάστηκαν 110 σκέπαστρα προστασίας τοῦ πεζικοῦ, συνολικῆς χωρητικότητας 3.500 ἀνδρῶν, 10 ἐνισχυμένα παρατηρητήρια, ὑπόγεια τηλεφωνικὰ κέντρα, ἀντιαρματικὲς τάφροι συνολικοῦ μήκους 4,5 χλμ. καὶ 26 ἀντιαρματικὰ φράγματα μὲ σιδηροτροχιές.
Ἐπίσης, στρώθηκαν ναρκοπέδια καὶ ὑπονομεύτηκαν ὅλες οἱ γέφυρες στὴ ζώνη προκάλυψης τῆς Μεραρχίας, ἐνῶ ἀνοίχθηκαν καὶ πολλαπλὲς ζῶνες χαρακωμάτων, ὥστε νὰ διασπείρονται τὰ ἐχθρικὰ πυρά. Οἱ ἀφανεῖς ἥρωες τοῦ τεράστιου αὐτοῦ ἐπιτεύγματος ἦταν οἱ ἁπλοὶ κάτοικοι τῆς Ἠπείρου, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονταν χωρὶς ἀμοιβὴ ἐπὶ πέντε ἡμέρες κάθε μήνα, κατασκευάζοντας «προχώματα γιὰ τὰ παιδιά μας, ποὺ θὰ πολεμήσουν γιὰ τὴν πατρίδα», ὅπως ἔλεγαν οἱ ἴδιοι στὸν στρατηγὸ Κατσιμῆτρο.
Ὁ Μαυρογιάννης παρουσιάστηκε στὸν μέραρχο καὶ ἐπιβεβαίωσε τὶς ὑπάρχουσες πληροφορίες. Ὁ Κατσιμῆτρος ἄλλωστε ἦταν πάντα καλὰ πληροφορημένος, ἔχοντας ἐγκαταστήσει, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ δασκάλου τοῦ χωριοῦ Μολυβδοσκέπαστη Σταύρου Γκατσόπουλου, ἐκτεταμένο δίκτυο πρακτόρων ἐντός τοῦ ἀλβανικοῦ ἐδάφους. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ γνώριζε τὰ πάντα σχετικὰ μὲ τὶς μετακινήσεις τῶν ἰταλικῶν δυνάμεων ἐντός τῆς Ἀλβανίας.
Οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν ἤδη συγκεντρωθεῖ στὰ σύνορα. Ἡ εἰσβολὴ δὲν θὰ ἀργοῦσε νὰ πραγματοποιηθεῖ. Μόλις ὁλοκληρώθηκε ἡ σύσκεψη, ὁ Κατσιμῆτρος τηλεφώνησε στὴν Ἀθήνα, στὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ (ΓΕΣ). Τοῦ ἀπάντησε ὁ ἀντισυνταγματάρχης Κορώζης.
Ὁ Κατσιμῆτρος χωρὶς νὰ χάσει χρόνο εἶπε στὸν Κορώζη: «Ἀναφέρετε, παρακαλῶ, κ. Κορώζη, στὸν κ. Ἀρχηγὸ τοῦ ΓΕΣ ὅτι ἡ προσωπική μου γνώμη εἶναι ὅτι αὔριο τὸ πρωί, ἴσως δὲ καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νύκτας 27ης πρὸς τὴν 28η Ὀκτωβρίου, θὰ ἔχουμε ἰταλικὴ ἐπίθεση. Ἡ Μεραρχία θὰ ἐκτελέσει τὸ καθῆκον της πρὸς τὴν πατρίδα, σύμφωνα μὲ τὶς διαταγὲς καὶ τὶς ὁδηγίες τοῦ ΓΕΣ. Μπορῶ νὰ διαβεβαιώσω ὑπευθύνως τὸν κ. Ἀρχηγὸ -καὶ τὸ τονίζω ἰδιαιτέρως αὐτὸ- ὅτι δὲν θὰ περάσουν οἱ Ἰταλοὶ ἀπὸ τὸ Καλπάκι».
«Μάλιστα Στρατηγέ μου, θὰ ἀναφέρω τὰ ἀνωτέρω στὸν κ. Ἀρχηγὸ καὶ θὰ τονίσω ἰδιαιτέρως τὴ σοβαρή σας διαβεβαίωση. Εὔχομαι, Στρατηγέ μου, καλὴ ἐπιτυχία», ἀπάντησε συγκινημένος ὁ Κορώζης.
Ὁ Κατσιμῆτρος δὲν ἀνῆκε στοὺς ἁπλῶς ρομαντικοὺς καὶ φιλοπάτριδες ἀξιωματικούς. Εἶχε συμμετάσχει σὲ πέντε πολέμους καὶ εἶχε τεράστια ἐμπειρία.
Ἡ διαβεβαίωσή του λοιπὸν πρὸς τὸν Παπάγο ὅτι οἱ Ἰταλοὶ δὲν πρόκειται νὰ διασπάσουν τὴν κύρια γραμμὴ ἄμυνας τῆς Μεραρχίας, τὴ λεγόμενη τοποθεσία Ἐλαίας-Καλαμᾶ, εἶχε ἰδιαίτερη βαρύτητα.
Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴ διαταγὴ ἐπιχειρήσεων ποὺ εἶχε ἐκδώσει, ἤδη ἀπὸ τὶς 23 Σεπτεμβρίου 1940. «Ἡ Μεραρχία ἔχει ἀποφασίσει νὰ παρασύρει τὸν ἀντίπαλο ἐπὶ τῆς ὀργανωμένης τοποθεσίας Ἐλαίας καί, ἀφοὺ ἐπιφέρει σὲ αὐτὸν φθορά, μὲ γενικὴ ἀντεπίθεση θὰ ἐπιδιώξει νὰ τὸν ἀπορρίψει πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα, ἀποκόπτοντας τὸν ἀπὸ τὶς γραμμὲς τῶν συγκοινωνιῶν καὶ τοῦ ἐφοδιασμοῦ του.
Ἀξιώνω καὶ ἀπαιτῶ ὅπως ἐνστερνιστεῖτε ὅλοι τὸ πνεῦμα τῆς διαταγῆς αὐτῆς, βαθμοφόροι καὶ στρατιῶτες παντὸς Ὅπλου καὶ Σώματος καὶ ὅλες οἱ διοικήσεις καὶ τὰ ἐπιτελεῖα…
Ἐνθυμούμενοι τὴν Ἱστορία καὶ τὶς παραδόσεις μας, ἂς δείξουμε στοὺς πιθανοὺς ἀντιπάλους μας ὅτι οὔτε τὸ πλῆθος οὔτε ἡ ὑλικὴ ἰσχὺς φέρνουν τὴ νίκη, ἀλλὰ οἱ ψυχικὲς δυνάμεις καὶ ἡ στερεὰ πεποίθηση σὲ αὐτὴν καὶ στὸ δίκαιο τοῦ ἀγώνα μας, γιατί θὰ ἀγωνιστοῦμε ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν.
Ἡ τιμὴ τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων ἀπαιτεῖ, ὅπως κάθε τμῆμα, σὲ ὁποιαδήποτε κατάσταση καὶ ἂν βρεθεῖ, νὰ πολεμήσει μέχρι τοῦ τελευταίου ἀνδρὸς καὶ τοῦ τελευταίου φυσιγγίου, καὶ νὰ θυσιαστεῖ, ἀλλὰ οὐδέποτε νὰ παραδοθεῖ» (ὑπογραφή: Κατσιμῆτρος).
Ὁ Κατσιμῆτρος εἶχε ἐπεξεργαστεῖ ἀπὸ καιρὸ λοιπὸν τὰ σχέδια ἄμυνας τῆς Μεραρχίας. Ἡ ἀποστολὴ του ἦταν ἐξαιρετικὰ δύσκολη, καθὼς ἡ Μεραρχία ὄφειλε νὰ ἀμυνθεῖ μετώπου μήκους 100 χλμ. μὲ 15 τάγματα πεζικοῦ, 2 τάγματα πολυβόλων, 66 πυροβόλα -ὀρειβατικά, πεδινὰ καὶ συνοδείας πεζικοῦ- τὴ μεραρχιακῆ ὁμάδα ἀναγνώρισης, μία ἀντιαεροπορικὴ πυροβολαρχία τῶν 37 χιλ. (4 πυροβόλα), μία ἀντιαεροπορικὴ πυροβολαρχία τῶν 20 χιλ. (6 πυροβόλα), μία ἀντιαρματικὴ πυροβολαρχία τῶν 37 χιλ. (4 πυροβόλα), μία ἀντιαεροπορικὴ πυροβολαρχία τῶν 88 χιλ. (3 πυροβόλα), ἡ ὁποῖα κάλυπτε τὴν πόλη τῶν Ἰωαννίνων, 2 λόχους Μηχανικοῦ καὶ 3 λόχους Διαβιβάσεων.
Οἱ Ἰταλοὶ ἀπέναντί του εἶχαν συγκεντρώσει ἰσχυρὲς δυνάμεις. Ἐνταγμένες στὸ ΧΧV Σῶμα Στρατοῦ -τὸ λεγόμενο τῆς «Τσαμουριᾶς»- οἱ Ἰταλοὶ διέθεταν τὴν ἐνισχυμένη 23η ΜΠ Φεράρα (47ο καὶ 48ο Συντάγματα Πεζικοῦ, δύο τάγματα Ἀλβανῶν, ἕνα μηχανοκίνητο τάγμα Βερσαλλιέρων, τὴν 3/131 Ἐπιλαρχία μὲ 50 ἐλαφρὰ ἅρματα, ἕνα τάγμα ὅλμων, μία ἐπιλαρχία ἱππικοῦ, 48 βαριὰ πυροβόλα, 68 ἐλαφρὰ πυροβόλα, ἕνα λόχο μοτοσικλετιστῶν, μία μοίρα ἀντιαεροπορικῶν πυροβόλων τῶν 20 χιλ., ἀντιαρματικὸ οὐλαμὸ τῶν 47 χιλ., στοιχεῖα μηχανικοῦ μὲ ὑλικὸ γεφυροσκευῆς, συνολικὴ δύναμη 21.000 ἀνδρῶν), τὴν 51η ΜΠ Σιέννα (31ο καὶ 32ο Συντάγματα Πεζικοῦ καὶ ἕνα σύνταγμα ἱππικοῦ.
Ἐπίσης ἕνα τάγμα Ἀλβανῶν, ἕνα τάγμα Μελανοχιτώνων, ἕνα τάγμα ὅλμων, 24 βαριὰ πυροβόλα, 56 ἐλαφρὰ πυροβόλα καὶ στοιχεῖα μηχανικοῦ, συνολικῆς δύναμης 12.500 ἀνδρῶν), τὴν 131η Τεθωρακισμένη Μεραρχία (ΤΘΜ) «Κένταυρος» (μία ἐπιλαρχία ἁρμάτων μὲ 40 ἅρματα, ἕνα μηχανοκίνητο τάγμα Βερσαλλιέρων, 24 ἐλαφρὰ πυροβόλα, μία ἀντιαρματικὴ πυροβολαρχία τῶν 47 χιλ. μὲ 8 πυροβόλα, μία ἀντιαεροπορικὴ Μοίρα τῶν 20 χιλ. μὲ 16 πυροβόλα καὶ ἕνα λόχο μοτοσικλετιστῶν, μὲ συνολικὴ δύναμη 2.200 ἀνδρῶν), τὴ Μεραρχία Ἱππικοῦ (ΜΙ) μὲ δύο συντάγματα ἱππικοῦ, ἕνα σύνταγμα Γρεναδιέρων (3 τάγματα), ἕνα τάγμα Ἀλβανῶν καὶ 24 ἐλαφρὰ πυροβόλα, συνολικῆς δύναμης 5.500 ἀνδρῶν.
Συνολικά, οἱ Ἰταλοὶ ἀνέπτυξαν ἀπέναντι στὴν VIII ΜΠ περὶ τοὺς 42.000 ἄνδρες, μὲ 244 πυροβόλα κάθε διαμετρήματος καὶ 90 ἅρματα μάχης. Θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ἀδικήσει κανεὶς γιὰ τὴ βεβαιότητα ποῦ εἶχαν γιὰ τὴ νίκη; Μᾶλλον, ὄχι.
Ὡστόσο, σὲ κάθε περίπτωση, ὁ Κατσιμῆτρος εἶχε ἀντίθετη γνώμη. Ἔχοντας νὰ καλύψει ἕνα τεραστίου ἀναπτύγματος μέτωπο μὲ τὶς δυνάμεις ποὺ διέθετε, ἔπρεπε νὰ ἐνεργήσει ἔξυπνα.
Καταρχᾶς, θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἐπιβραδύνει τὴν ἐχθρικὴ προέλαση, κυρίως γιὰ νὰ προκαλέσει φθορὰ στὸν ἐχθρό, πρὶν ὁ ὄγκος του φτάσει ἐνώπιον τῆς κύριας γραμμῆς ἀντίστασης.
Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ ἀνέπτυξε τὸ 1/3 τῶν δυνάμεών του στὴν προκάλυψη (5 τάγματα πεζικοῦ, 2 πυροβολαρχίες τῶν 75 χιλ. καὶ 6 πυροβόλα συνοδείας τῶν 65 χιλ.), σὲ ὅλο τὸ μῆκος τῆς μεθορίου, ἀπὸ τὴν Κόνιτσα ἕως τὸ Ἰόνιο.
Τὸν κεντρικὸ τομέα τὸν ἐμπιστεύτηκε στὸν ἀντισυνταγματάρχη Μαρδοχαῖο Φριζή, στὸν ὁποῖο διέθεσε τὸ 1/15 Τάγμα Πεζικοῦ (ΤΠ), τὸ 2/42 Τάγμα Εὐζώνων (ΤΕ), μία πυροβολαρχία τῶν 75 χιλ., ἕναν οὐλαμὸ τῶν 65 χιλ. ὑπὸ τὸν ταγματάρχη πυροβολικοῦ Κ. Βερσή, μία πυροβολαρχία τῶν 75 χιλ. καὶ δύο οὐλαμοὺς τῶν 65 χιλ. ὑπὸ τὸν ταγματάρχη τοῦ πυροβολικοῦ Δ. Κωστάκη.
Οἱ δύο αὐτοὶ ἀξιωματικοί τοῦ πυροβολικοῦ ἀξίζουν εἰδικῆς μνείας. Ἄριστοι ἀξιωματικοὶ καὶ οἱ δύο, ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τοῦ πολέμου μέχρι τὴ συνθηκολόγηση, εἶχαν καταστεῖ ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τοῦ Ἰταλικοῦ Στρατοῦ.
Ὑποστήριζαν μὲ τέτοια ἐπιτυχία τὸ πεζικό, ποὺ ἔγιναν θρύλοι, καὶ στὰ δύο στρατόπεδα. Ἕνα «μνημεῖο» τῆς δράσης τοῦ Κωστάκη ὑπάρχει ἀκόμα καὶ σήμερα στὸ μουσεῖο τοῦ Ἀργυροκάστρου.
Πρόκειται γιὰ ἕνα ἰταλικὸ πυροβόλο, μὲ μία ἑλληνικὴ ὀβίδα σφηνωμένη στὴν κάννη του. Σκοπευτὴς ἦταν ὁ Κωστάκης! Τὰ τμήματα τῆς προκάλυψης εἴχαν ὡς ἀποστολὴ νὰ ἐπιβραδύνουν τὶς ἐχθρικὲς κινήσεις, νὰ προκαλέσουν στὸν ἐχθρὸ τὴ μεγαλύτερη δυνατὴ φθορὰ καὶ νὰ ἀποσυρθοῦν κατόπιν στὴν κύρια γραμμὴ ἀντίστασης, ὅπου θὰ ἀποτελοῦσαν τὶς ἐφεδρεῖες τῶν τομέων.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν κύρια γραμμὴ ἀντίστασης, αὐτὴ ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴν Ἠγουμενίτσα μέχρι τὶς παρυφὲς τοῦ Σμόλικα. Ὁ Κατσιμῆτρος τὴ χώρισε σὲ τέσσερις τομεῖς. Ὁ πρῶτος, ἀπὸ ἀνατολικὰ πρὸς τὰ δυτικά, ἦταν ὁ τομέας Νεγράδων, χωρισμένος μὲ τὴ σειρά του σὲ τρεῖς ὑποτομεῖς, τοὺς Σουδενῶν, Καλπακίου καὶ Βροντισμένης.
Οἱ δυνάμεις τοῦ συγκεκριμένου τομέα κάλυπταν τὴν τοποθεσία-κλειδὶ τῆς μεραρχιακῆς διάταξης, τὴ διάβαση τοῦ Καλπακίου.
Τὸ Καλπάκι εἶναι μία στενὴ σχετικὰ διάβαση, ἀνάμεσα στὰ ὑψώματα Ἀσσόνισα (ἀνατολικὰ) καὶ Παλαιοκάστρο. Στήν τοποθεσία, δεσπόζει τὸ βόρεια τῆς Ἀσσόνισας ὕψωμα Γκραμπάλα, ἐνῶ στὸν μοναδικὸ ὁδικὸ ἄξονα δεσπόζει τὸ ὕψωμα τοῦ Καλπακίου (ὕψωμα 493).
Ὑπῆρχαν δύο ὁδοί, ποὺ ἀπὸ τὸ ἀλβανικὸ ἔδαφος ὁδηγοῦσαν στὴν Ἑλλάδα. Οἱ δύο αὐτοὶ δρόμοι ὅμως συνέκλιναν λίγο βορειοτέρα τοῦ Καλπακίου καὶ ἑνώνονταν σὲ ἕναν. Ὅποιος ἤθελε νὰ κατευθυνθεῖ στὰ Ἰωάννινα, ἀπὸ ἐκεῖ ὄφειλε νὰ περάσει.
Ὁ Κατσιμῆτρος τὸ γνώριζε αὐτό, καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ δώσει τὴν κυρίως ἀμυντική του μάχη. Ἦταν βέβαιος πὼς ἂν οἱ Ἰταλοὶ δὲν διασποῦσαν τὴν τοποθεσία τοῦ Καλπακίου, δὲν θὰ ἀποτολμοῦσαν νὰ προελάσουν σὲ βάθος οὔτε στὸ πλευρὸ τῆς τοποθεσίας, πρὸς τὸ Ἰόνιο, ἐκεῖ ποὺ ἡ τοποθεσία παρουσίαζε τὴ μεγαλύτερη ἀδυναμία της.
Στὸν τομέα Νεγράδων λοιπὸν ἔταξε ὁ στρατηγὸς δύο τάγματα τοῦ 15ου ΣΠ, τὸ 1/40 ΤΕ, ἕναν λόχο πολυβόλων, τὰ τέσσερα ἀντιαρματικὰ πυροβόλα ποὺ διέθετε καὶ τὸ 1ο Τάγμα Πολυβόλων. Οἱ δυνάμεις αὐτὲς ἐπρόκειτο νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τοῦ ἀγώνα. Δυτικότερα, στὸν τομέα Καλαμά, διατέθηκαν τέσσερα τάγματα εὐζώνων τοῦ 40ου καὶ 42ου Συνταγμάτων Εὐζώνων, τὸ 2ο Τάγμα Πολυβόλων καὶ ἡ ὁμάδα ἀναγνώρισης ἱππικοῦ τῆς Μεραρχίας. Ἀκόμα πιὸ δυτικά, στὸν τομέα Θεσπρωτίας, διατέθηκαν δύο μόλις τάγματα πεζικοῦ (2/24 καὶ 3/24).
Ὁ φόβος ἰταλικῆς ἀπόβασης στὰ νῶτα τῆς τοποθεσίας, ἀνάγκασε τὸν Κατσιμῆτρο νὰ διαθέσει μέρος ἀπὸ τὶς μικρές του ἐφεδρεῖες στὸν τομέα Πρέβεζας-Φιλιππιάδας, οἱ δυνάμεις τοῦ ὁποίου (ἕνα τάγμα πεζικοῦ, ἕνας λόχος πολυβόλων, τέσσερα πυροβόλα τῶν 65 χιλ. καὶ τέσσερα τῶν 75 χιλ.) φρουροῦσαν τὴν ἀκτογραμμή.
Ἐφεδρεία τῆς μεραρχίας ὁρίστηκε τὸ 1/42 ΤΕ καὶ τὰ τμήματα τῆς προκάλυψης, πού, μετὰ τὸ πέρας τοῦ ἐπιβραδυντικοῦ ἀγώνα, θὰ ἔπαιρναν θέσεις πίσω ἀπὸ τὴν τοποθεσία ἀντίστασης.
Στὶς 26 Ὀκτωβρίου, τὸ ἰταλικὸ ραδιόφωνο καὶ οἱ ἐφημερίδες ἄρχισαν νὰ ἐξαπολύουν μύδρους κατὰ τῆς Ἑλλάδας, μεταδίδοντας τὴν εἴδηση ὅτι ἑλληνικὲς «συμμορίες» εἰσέβαλαν στὸ ἀλβανικὸ ἔδαφος καὶ ἄνοιξαν πῦρ κατὰ ἰταλικῶν τμημάτων.
Σύμφωνα μὲ τοὺς Ἰταλούς, ἄλλες ἑλληνικὲς «συμμορίες» τοποθέτησαν βόμβα στοὺς Ἁγίους Σαράντα.
Τὸ συνοριακὸ ἐπεισόδιο ποὺ ζητοῦσε ὁ Μουσολίνι καὶ ἑτοίμασε ὁ Τσιάνο, ὁ πραγματικὸς ἐγκέφαλος πίσω ἀπὸ τὴν ἰταλικὴ ἐπίθεση κατὰ τῆς Ἑλλάδας, εἶχε συμβεῖ. Φυσικά, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι κανεὶς πολὺ ἀφελὴς γιὰ νὰ πιστέψει τὰ ἰταλικὰ ψεύδη. Οἱ ἡμερήσιες διαταγὲς τῶν ἰταλικῶν μονάδων τὸ φανερώνουν:
«26 Ὀκτωβρίου 1940 – Μεραρχία Φεράρα»Ἀπὸ 19 μηνῶν, στὴν ὀχυρὴ καὶ τραχιὰ αὐτὴ γῆ τῆς Ἀλβανίας χαλυβδώνουμε τὰ ὄπλα καὶ τὶς καρδιὲς μας προσηλωμένοι πρὸς ἕναν σκοπό, ὁ ὁποῖος βρίσκεται πιὰ κοντά. Συγκεντρωμένοι σὲ ἕνα φάτσιο (δέσμη) ἐνεργειῶν καὶ θελήσεων, πεζοί, Μελανοχίτωνες, σκαπανεῖς, ὅλοι, Ἰταλοὶ καὶ Ἀλβανοί, προσηλώνουμε τὸ βλέμμα μας πρὸς τὴν Ἤπειρο. Θὰ κάνουμε νὰ λάμψει ἡ δάφνη τῆς Φεράρα. Μὲ αὐτὴ τὴν πεποίθηση σᾶς κραυγάζω τὴν ἰαχὴ τοῦ ἀγώνα ποὺ εἶναι “Νίκη”. Ἦρθε ἡ ἡμέρα μας καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ νικήσουμε.» Λ. Τζανίνι ὑποστράτηγος».
Πίσω στὰ Ἰωάννινα, ὁ Κατσιμῆτρος, μὲ ἀπόλυτη ψυχραιμία, ἔδωσε τὶς τελικὲς διαταγές. Κατόπιν, ἐπέτρεψε νὰ ἀποχωρήσουν ὅσοι ἀξιωματικοὶ δὲν εἶχαν ὑπηρεσία, καὶ ἀνέβηκε στὸν δεύτερο ὄροφο τοῦ κτιρίου τοῦ στρατηγείου τῆς Μεραρχίας, ὅπου βρισκόταν τὸ σπίτι του. Πρὶν ἀναπαυθεῖ, μίλησε τηλεφωνικὰ μὲ ὅλους τούς διοικητὲς τῶν τμημάτων τῆς προκάλυψης. Ὕστερα, ἥσυχος, ξάπλωσε.
«Τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους»
Στὶς 03.45 τῆς 28ης Ὀκτωβρίου στὸ σπίτι τοῦ μέραρχου ἀντήχησε τὸ κουδούνισμα τοῦ τηλεφώνου. Ἡ μικρὴ κόρη τοῦ στρατηγοῦ ἀπάντησε. Ἦταν ἀπὸ τὸ ΓΕΣ. Ζητοῦσαν ἐπειγόντως τὸν Κατσιμῆτρο.
Ὁ στρατηγὸς κατάλαβε.
Πῆρε τὸ ἀκουστικό. Ἦταν ὁ Κορώζης. Εἶπε στὸν Κατσιμῆτρο τί εἶχε συμβεῖ, γιὰ τὸ ἰταλικὸ τελεσίγραφο καὶ τὴν ἀπόρριψή του καὶ γιὰ τὴν ἐπικείμενη ἰταλικὴ εἰσβολή. Ὁ Κατσιμῆτρος ἀρκέστηκε νὰ ἀπαντήσει: «Ἀναφέρατε, παρακαλῶ, στὸν κ. ἀρχιστράτηγο ὅτι ἡ Μεραρχία θὰ ἐκτελέσει τὸ καθῆκον της πρὸς τὴν πατρίδα, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ ἐθνικὴ τιμὴ καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ αὐτὴ γνωρίζει». Ἀμέσως μετά, ὁ στρατηγὸς δρομολόγησε ὅλες τὶς ἀπὸ καιρὸ προετοιμασμένες κινήσεις του. Σὲ λίγες στιγμὲς ὁλόκληρη ἡ VΙΙΙ ΜΠ ἦταν σὲ ἑτοιμότητα.
Οἱ Ἰταλοὶ πάντως δὲν σεβάστηκαν οὔτε τὸ ἴδιο τους τὸ τελεσίγραφο. Ἡ ἰταλικὴ εἰσβολὴ στὴν Ἑλλάδα ἄρχισε ἤδη ἀπὸ τὶς 04.30 τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, στὴν Ἤπειρο καὶ στὴν Πίνδο.
Ἔτσι, οἱ Ἰταλοὶ κατόρθωσαν νὰ σκοτώσουν ἕναν καὶ νὰ αἰχμαλωτίσουν τέσσερις Ἕλληνες στρατιῶτες.
Στὴ συντριπτικὴ πάντως πλειοψηφία τῶν περιπτώσεων, οἱ Ἰταλοὶ δὲν πέτυχαν αἰφνιδιασμό. Στὶς 05.30 τὸ πρωὶ τὸ πυροβολικὸ τους ἄρχισε καταιγιστικὸ βομβαρδισμὸ τῶν ἑλληνικῶν θέσεων τῆς τοποθεσίας προκάλυψης, ἰδίως κατὰ τῶν συγκοινωνιακῶν κόμβων καὶ τοῦ στενοῦ στὸ Χάνι Δελβινάκι. Ἀκολούθησε μαζικὴ εἰσβολὴ τοῦ ἰταλικοῦ πεζικοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπώθησε τὰ ἑλληνικὰ φυλάκια.
Τὰ ἑλληνικὰ τμήματα τῆς προκάλυψης ἀποσύρθηκαν στὴν πρώτη τοποθεσία ἀνάσχεσης, καὶ ἄρχισαν μὲ πεῖσμα τὸν ἀγώνα. Παράλληλα, τὸ Μηχανικὸ ἀνατίναζε ὅλες τὶς γέφυρες καὶ τὶς ὁδούς, σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο καταστροφῶν. Μόνο ἡ γέφυρα στὸ Χάνι Μπουραζάνι δὲν ἀνατινάχτηκε, λόγω ἐλαττωματικῶν ἐκρηκτικῶν.
Οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις, ἕτοιμες, προετοιμασμένες, περίμεναν τοὺς Ἰταλοὺς καὶ τοὺς ὑποδέχτηκαν μὲ πυκνὰ πυρά. Οἱ ἰταλικὲς φάλαγγες, αἰφνιδιάστηκαν ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ πυρὰ καὶ εἶχαν τὶς πρῶτες τους ἀπώλειες.
Καθὼς ξημέρωνε, ἐμφανίστηκε καὶ ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία καὶ ἐκτέλεσε βομβαρδισμοὺς στὴ ζώνη ἐπιχειρήσεων, ἀλλὰ καὶ σὲ ἑλληνικὲς πόλεις, μὲ ἀπώλειες μεταξὺ τῶν ἀμάχων.
Τὴν Ἀεροπορία συναγωνίζεται καὶ τὸ πυροβολικό, τὸ ὁποῖο βομβάρδισε τὴν ἀνοχύρωτη κωμόπολη τῶν Φιλιατῶν, προκαλώντας πολλὰ θύματα μεταξὺ τῶν ἀμάχων. Ὁ ἀγώνας στην πρώτη τοποθεσία ἀνάσχεσης συνεχίστηκε.
Σὲ πολλὲς περιπτώσεις, οἱ ἰταλικὲς δυνάμεις δὲν κατόρθωσαν νὰ θραύσουν τὴν ἀντίσταση τῶν ἀσθενῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων, ὅπως στὸ Δελβινάκι, ὅπου ὁ λοχαγὸς Παπακώστας μὲ τοὺς ἄνδρες του ἀπέκρουσαν κάθε ἀπόπειρα τῶν Ἰταλῶν νὰ διεισδύσουν στὴν τοποθεσία.
Ὡστόσο, ἡ ἐχθρικὴ ἀριθμητικὴ ὑπεροχὴ ἀναγκάζει τὰ ἑλληνικὰ τμήματα νὰ συμπτυχθοῦν, γιὰ νὰ μὴν περικυκλωθοῦν. Στὸν τομέα Κόνιτσας-Μέρτζανης, ὁ Φριζὴς κρατᾶ τοὺς Ἰταλούς.
Γιὰ τὴ διάσπαση τῆς τοποθεσίας, οἱ Ἰταλοὶ ρίχνουν γιὰ πρώτη φορὰ στὴ μάχη τὰ ἅρματα μάχης τους. Περὶ τὰ 10 ἅρματα ἐπιτέθηκαν, βάλλοντας συνεχῶς μὲ τὰ πολυβόλα τους. Ξαφνικά, δύο ἀπὸ αὐτὰ βυθίστηκαν στὸ ἔδαφος.
Ἔπεσαν μέσα σὲ μία ἀπὸ τὶς ἀντιαρματικὲς τάφρους τοῦ Μαυρογιάννη. Τὰ ὑπόλοιπα προσπάθησαν νὰ περάσουν ἑκατέρωθεν τῆς τάφρου. Τότε ὅμως ἀκούστηκαν ἐκρήξεις. Εἶχαν πέσει σὲ ναρκοπέδιο.
Ἄλλα δύο ἅρματα ἐξουδετερώθηκαν μὲ τὸν τρόπο αὐτό. Ὅσα ἀπέμειναν σταμάτησαν τὴν κίνησή τους. Τότε ἦρθε ἡ σειρὰ τῆς πυροβολαρχίας τοῦ Βερσῆ. Τὰ ἑλληνικὰ πυρὰ ἀποτελείωσαν ὅσα εἶχαν ἀπομείνει. Ὁ ἐνθουσιασμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ πεζικοῦ ἦταν ἀπερίγραπτος. Οἱ ἄνδρες βγῆκαν ἀπὸ τὰ χαρακώματα καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν «Ἀέρα»!
Ὡστόσο, ἡ διαταγὴ τῆς Μεραρχίας ἦταν τὰ τμήματα προκάλυψης νὰ ὑποχωρήσουν σταδιακά. Ἔπρεπε αὐτὰ νὰ φθείρουν τὸν ἀντίπαλο, καὶ ὄχι τὰ ἴδια νὰ φθαροῦν ἀνεπανόρθωτα. Ὁ συνταγματάρχης Μαυρογιάννης, ἐπικεφαλῆς τοῦ δικτύου προκάλυψης τῆς Μεραρχίας, ἐπέβλεπε ἀπὸ κοντὰ τὸν ἀγώνα. Σὲ λίγο ὁ ἥλιος ἔγειρε, καὶ ἡ πρώτη μέρα τοῦ πολέμου ἔγινε πιὰ κομμάτι τῆς Ἱστορίας.
Τὸ πρῶτο ἀνακοινωθὲν τῆς ἡμέρας ἀνέφερε στερεότυπα: «Αἱ ἰταλικαὶ στρατιωτικαὶ δυνάμεις προσβάλλουν ἀπὸ τῆς 5.30 πρωινῆς τῆς σήμερον τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς ἑλληνοαλβανικῆς μεθορίου. Αἱ ἠμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους».
Ἡ πρώτη μέρα τοῦ ἀγώνα ἀναπτέρωσε ἀκόμα περισσότερο τὸ ἠθικὸ τῶν Ἑλλήνων. Ἀντιμετώπισαν μὲ θάρρος τοὺς Ἰταλούς, προκαλώντας τους μάλιστα σοβαρὲς ἀπώλειες. Ἰδιαίτερη σημασία εἶχε καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἰταλικῶν ἁρμάτων. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε μεγάλο ψυχολογικὸ ἀντίκτυπο στοὺς Ἕλληνες μαχητές. Ἔτσι, ὅταν ὁ μητροπολίτης Ἰωαννίνων Σπυρίδων ἐπισκέφθηκε τὰ μαχόμενα ἑλληνικὰ τμήματα γιὰ νὰ τὰ ἐμψυχώσει, βρέθηκε πρὸ ἐκπλήξεως.
Εἶπε μάλιστα γελώντας στὸν συνταγματάρχη Μαυρογιάννη ποὺ τὸν συνόδευε: «Μοῦ φαίνεται, Μαυρογιάννη, ὄτι ἐδῶ ποὺ ἦρθα γιὰ νὰ δῶ τοὺς πολεμιστὲς καὶ νὰ τοὺς δώσω ἐγὼ θάρρος καὶ δύναμη, συνέβη τὸ ἀντίθετο, καὶ μοῦ ἐνέπνευσαν αὐτοὶ τόση δύναμη καὶ πίστη, ὥστε φεύγω ἥσυχος καὶ ἱκανοποιημένος».
Ἡ 29η Ὀκτωβρίου ξημέρωσε μὲ τοὺς Ἰταλοὺς νὰ βρίσκονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς ἑλληνικὲς δυνάμεις. Μόνο στὸν παραλιακὸ τομέα, ἡ Μεραρχία διέταξε τὰ ἐκεῖ προκαλυπτικὰ τμήματα νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν καὶ νὰ πάρουν θέσεις στὴν κύρια γραμμὴ ἄμυνας, στὴ νότια ὄχθη τοῦ Καλαμᾶ. Ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία συνέχισε τὴ δράση της, καὶ βομβάρδισε ἀκόμα καὶ τὸ στρατηγεῖο τῆς Μεραρχίας στὴ θέση Βρύση Πασά.
Εὐτυχῶς, οἱ Ἰταλοὶ βομβάρδισαν μόνο τὶς ἐγκαταλελειμμένες σκηνές, καθὼς ὁ Κατσιμῆτρος εἶχε μεταφέρει τὸ στρατηγεῖο τοῦ νότια του Καλπακίου. Στὸν παραλιακὸ τομέα, οἱ Ἰταλοὶ ἐπιχείρησαν καὶ κατόρθωσαν νὰ περάσουν τὸν Καλαμά. Ἑλληνικὴ ἀντεπίθεση ὅμως τοὺς ἔριξε καὶ πάλι πίσω, στὴ βόρεια ὄχθη. Πίσω τους ἄφησαν 16 νεκρούς.
Στὸ Δελβινάκι ἐπίσης οἱ Ἰταλοί, πιστεύοντας ὅτι οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις εἶχαν ἀποσυρθεῖ, κινήθηκαν νὰ περάσουν τὴ στενωπὸ σὲ πυκνοὺς σχηματισμούς, συνοδεία ἀκόμα καὶ στρατιωτικῆς μουσικῆς.
Ἡ ἐπιτροπὴ ὑποδοχῆς, ὅμως, ἕνας λόχος εὐζώνων, ἐνισχυμένος μὲ δύο πολυβόλα, τοὺς ἀπάντησε δεόντως. Οἱ Ἰταλοὶ κυριολεκτικὰ ἀποδεκατίστηκαν, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ τράπηκαν σὲ φυγή.
Ὕστερα ἀπὸ μία ὥρα, ἐκδήλωσαν ἐπίθεση κατὰ τῶν ἑλληνικῶν θέσεων, ἀλλὰ ἀποκρούστηκαν. Νοτιότερα, ὅμως, οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν κατορθώσει νὰ ὑπερκεράσουν τὶς ἑλληνικὲς θέσεις.
Ἔτσι, ὁ Κατσιμῆτρος ἀποφάσισε νὰ διατάξει ὅλα τὰ τμήματα τῆς προκάλυψης νὰ ὑποχωρήσουν στὴν τοποθεσία ἀντίστασης. Ἐκεῖ θὰ ἀνασυγκροτοῦνταν καὶ θὰ ἀποτελοῦσαν τὶς ἐφεδρεῖες τῶν τομέων.
Ἤπειρος Προμαχοῦσα
Ἡ ἀπόσυρση τῶν ἑλληνικῶν προκαλυπτικῶν τμημάτων ἀποτέλεσε μία ἀκόμα πρώτου μεγέθους ἔκπληξη γιὰ τοὺς Ἰταλούς, οἱ ὁποῖοι μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀντιμετώπισαν ἰσχυρὴ ἀντίσταση.
Τὸ μέγεθος τοῦ αἰφνιδιασμοῦ τους ἦταν δὲ τέτοιο, ὥστε δὲν κατόρθωσαν νὰ λάβουν καν ἐπαφὴ μὲ τὶς ἑλληνικὲς γραμμές. Γιὰ 32 περίπου ὧρες, οἱ ἰταλικὲς δυνάμεις εἶχαν χάσει τὰ ἴχνη τῶν ἑλληνικῶν.
Μόνο τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικό, ἔχοντας ἀπὸ πρὶν κανονίσει τὴ βολή του, ἔβαλλε, ὄχι πυκνά, μὰ ἐξαιρετικὰ εὔστοχα κατὰ εἰσβολέων. Στὸ μεταξύ, ὁ Κατσιμῆτρος εἶχε λάβει καλὲς εἰδήσεις ἀπὸ τὸ ΓΕΣ.
Οἱ Βρετανοὶ θὰ κάλυπταν τὶς ἑλληνικὲς ἀκτὲς μὲ τὸ στόλο τους. Ἄρα, ἡ Μεραρχία μποροῦσε νὰ ἀποσύρει τὰ τμήματα ποὺ εἶχε ἀγκιστρώσει νὰ φρουροῦν τὶς ἀκτὲς καὶ νὰ τὰ διαθέσει στὴν κρίσιμη μάχη.
Ἔφτασε ἔτσι ἡ τελευταία μέρα τοῦ Ὀκτωβρίου. Ἀπὸ τὸ πρωὶ τῆς 31ης Ὀκτωβρίου, οἱ Ἰταλοὶ ἐπιδίωξαν νὰ λάβουν στενὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν ἑλληνικὴ τοποθεσία ἀντίστασης. Δὲν τὸ κατόρθωσαν, ὅμως, καθὼς τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικὸ τοὺς προκάλεσε συντριπτικὰ πλήγματα.
Οἱ Ἰταλοὶ ἐπικέντρωσαν τὴν προσπάθειά τους στὸν παραλιακὸ τομέα, ὅπου, μὲ τὴν ὑποστήριξη πυροβολικοῦ καὶ ὅλμων, ἐπιχείρησαν νὰ περάσουν τὸν Καλαμά. Ἀποκρούστηκαν, μὲ ἀπώλειες, ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ τμήματα. 7
Τὴν ἴδια ὥρα, τὰ ἀλβανικὰ τμήματα τοῦ Ἰταλικοῦ Στρατοῦ λεηλατοῦσαν τὰ ἑλληνικὰ χωριὰ ποὺ κυριεύτηκαν ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς. Ἀπὸ τὶς 10.30, τὸ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχισε νὰ βάλλει κατὰ τῆς τοποθεσίας Καλπακίου. Σὲ λίγο ἀκολούθησε καὶ ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία. Ὁ βομβαρδισμὸς αὐτὸς δὲν εἶχε ἀποτέλεσμα, καὶ προκάλεσε ἐλάχιστες ἀπώλειες στὰ ἑλληνικὰ τμήματα.
Βορειοτέρα, ἡ κατάσταση γιὰ τὰ ἑλληνικὰ ὄπλα δὲν ἦταν εὐνοϊκή. Τὸ Ἀπόσπασμα Πίνδου εἶχε καμφθεῖ καὶ ὑποχωρήσει, ἀφήνοντας ἀκάλυπτο τὸ δεξὶ πλευρὸ τῆς VΙΙΙ Μεραρχίας.
Γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴ δυσμενῆ αὐτὴ ἐξέλιξη, τὸ ΓΕΣ εἰδοποίησε τὴ Μεραρχία ὅτι πιθανὸν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑποχωρήσει καὶ αὐτή. Ὁ Κατσιμῆτρος βέβαια δὲν σκεφτόταν καν ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο.
Συγκρότησε τὸ Ἀπόσπασμα Ἀώου, μὲ δύο τάγματα πεζικοῦ, μία πυροβολαρχία, ἕναν οὐλαμὸ τῶν 65 χιλ. καὶ μία διμοιρία πολυβόλων, τὸ ὁποῖο ἔθεσε ὑπὸ τὸν ἑβραϊκῆς καταγωγῆς ἥρωα ἀντισυνταγματάρχη Μ.Φριζή, μὲ ἐντολὴ νὰ καλύψει τὸ δεξιό της Μεραρχίας.
Τὴν ἴδια ὥρα, στὸ ἄλλο ἄκρο τοῦ μετώπου, συνέβη ἕνα ἄλλο σημαντικὸ γεγονός, τεράστιου ἠθικοῦ ἀντίκτυπου. Δύο ἑλληνικὰ ἀντιτορπιλικά, τὰ «Σπέτσαι» καὶ «Ψαρά», μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν τότε ἀντιπλοίαρχο Κώνστα, βομβάρδισαν τὶς ἰταλικὲς θέσεις κατὰ μῆκος τῶν ἀκτῶν τῆς Θεσπρωτίας, στὴν περιοχὴ Σαγιάδας.
Τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα, σημαιοστολισμένα, βομβάρδισαν γιὰ δύο ὧρες τὶς ἰταλικὲς θέσεις, καὶ κατόπιν ἀποχώρησαν ἀνενόχλητα. Ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν στρατιωτῶν τοῦ παραλιακοῦ τομέα ἦταν ἀπερίγραπτος, καθὼς εἶδαν τὰ δύο μοναχικὰ ἑλληνικὰ ἀντιτορπιλικὰ νὰ ἀψηφοῦν τὸν πανίσχυρο ἰταλικὸ στόλο καὶ νὰ ἐνισχύουν τὸ σκληρὸ ἀγώνα τους.
Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ Νοεμβρίου κύλησε, μὲ τοὺς Ἰταλοὺς νὰ μὴν μποροῦν ἀκόμα νὰ λάβουν ἐπαφὴ μὲ τὴν ἑλληνικὴ τοποθεσία ἀντίστασης. Ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία ἐξαπέλυσε σειρὰ ἐπιδρομῶν.
Οἱ ἀπώλειες τῆς Μεραρχίας ἦταν ἐλάχιστες, περιοριζόμενες σὲ λίγους τραυματίες καὶ μερικὰ τηλεφωνικὰ καλώδια. Παράλληλα μὲ τὴ δράση τῆς Ἀεροπορίας, βομβαρδισμὸ τῶν ἑλληνικῶν θέσεων ἄρχισε καὶ τὸ ἐχθρικὸ πυροβολικό.
Οἱ Ἰταλοί, ὑπὸ τὴν κάλυψη τοῦ βομβαρδισμοῦ, σκόπευαν νὰ προωθήσουν τὶς δυνάμεις, λαμβάνοντας στενὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἀμυντικὴ τοποθεσία, μὲ στόχο τὴν ἐξαπόλυση σφοδρῆς, συνδυασμένης ἐπίθεσης πεζικοῦ καὶ ἁρμάτων κατὰ τῆς τοποθεσίας Καλπακίου. Πίσω, τὸ Μηχανικό τους ἀγωνιζόταν νὰ ἐπισκευάσει τὶς ἀνατιναγμένες γέφυρες καὶ τοὺς κατεστραμμένους δρόμους.
Στὴν περιοχὴ τῶν Ἁγίων, ἰταλικὸς λόχος Μηχανικοῦ γκρέμισε ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγ. Παρασκευῆς, γιὰ νὰ ἐπισκευάσει μὲ τὸ ὑλικὸ τὴν ἀνατιναγμένη γέφυρα τοῦ Γόρμου.
Τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικὸ ὅμως ἀπάντησε στὴν ἱεροσυλία, μέσω τῆς «πυροβολαρχίας-φάντασμα», ὅπως τὴν ὀνόμασαν οἱ Ἰταλοί, τῶν 105 χιλ. τοὺ λοχαγοῦ Βαμβέτσου. Ἄνοιξε πῦρ ἐναντίον τους ἀπὸ ἀπόσταση 7 χλμ. περίπου, βρίσκοντας ἀκριβῶς τὸ στόχο.
Καίρια ἑλληνικὴ βολὴ σκότωσε 50 Ἰταλοὺς καὶ τραυμάτισε ἄλλους τόσους. Τὸ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἐπιχείρησε νὰ ἀπαντήσει μὲ δύο πυροβολαρχίες. Καὶ αὐτὲς ὅμως ἀναγκάστηκαν νὰ σιγήσουν ἀπὸ τὰ εὔστοχα ἑλληνικὰ πυρά.
Ἀλλὰ καὶ στὴν περιοχὴ τοῦ Παρακάλαμου, ἀπόπειρα ἰταλικοῦ τεθωρακισμένου τμήματος νὰ προελάσει, ἀναχαιτίστηκε ἀπὸ τὸν Κωστάκη.
Ἀπὸ ἀπόσταση 5 χλμ., τὰ ἑλληνικὰ πυροβόλα τίναξαν στὸν ἀέρα ἰταλικὰ ἅρματα καὶ ὀχήματα, ἀναγκάζοντας τὰ ὑπόλοιπα νὰ τρέξουν νὰ καλυφθοῦν. Βορειοτέρα, ὁ Βερσὴς καθήλωνε μὲ τὴ σειρὰ τοῦ τὶς φάλαγγες τῆς Φεράρα. Τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικὸ εἶχε καταστεῖ ὁ ἐφιάλτης τῶν Ἰταλῶν ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα.
Τὸ πρωὶ τῆς 2ας Νοεμβρίου, οἱ διαβιβαστὲς τῆς Μεραρχίας ὑπέκλεψαν ἕνα σῆμα τοῦ Ἰταλοῦ διοικητῆ τοῦ ΧΧV Σώματος Στρατοῦ, ἀντιστράτηγου Ρόσι, τὸ ὁποῖο προέτρεπε τὴν Ἰταλικὴ Ἀεροπορία νὰ πλήξει σκληρὰ τὸν ἐχθρό, ἐκμεταλλευόμενη τὴν καλοκαιρία.
Πραγματικά, ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία ἐμφανίστηκε μαζικὰ ἐπάνω ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς μάχης, χωρὶς ὅμως νὰ ἐπιτύχει τίποτε τὸ ἰδιαίτερο. Μόνο ἡ ἐπίθεσή της κατὰ τῆς πόλης τῶν Ἰωαννίνων στοίχισε τὴ ζωὴ σὲ ἀρκετοὺς ἄμαχους.
Ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία βομβάρδιζε τὶς ἑλληνικὲς θέσεις ἐπὶ τρεῖς συνεχόμενες ὧρες. Στὶς 12.00, ἡ Ἀεροπορία ἀποχώρησε καὶ τὴ σκυτάλη ἔλαβε τὸ ἰταλικὸ πυροβολικό. Ἡ Γκραμπάλα, ἡ Ἀσσόνισα, τὰ γύρω ἀπὸ τὸ Καλπάκι ὑψώματα, κάηκαν ἀπὸ τὴν ἰταλικὴ φωτιά. Τουλάχιστον 100 ἰταλικὰ πυροβόλα κάθε διαμετρήματος συμμετεῖχαν στὴν προπαρασκευή, ἐπὶ τρεῖς ὧρες.
Τελικά, γύρω στὶς 15.00, τὸ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἦρε τὰ πυρά του, καὶ τὸ πεζικὸ ἐξόρμησε. Τὸ ἰταλικὸ πεζικὸ ἐξόρμησε σὲ σχηματισμό, πυκνό, ἔτσι ὥστε νὰ διοικεῖται εὔκολα. Σὲ καμία περίπτωση ὅμως ὁ σχηματισμὸς αὐτὸς δὲν ἦταν κατάλληλος γιὰ προσπέλαση ἀπέναντι στὰ ἑλληνικὰ ὄπλα.
Ἀμέσως, τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικό, ἔχοντας παρατηρητήρια σὲ ὅλα τὰ δεσπόζοντα ὑψώματα, ἄνοιξε καταχθόνιο πῦρ κατὰ τῶν Ἰταλῶν, προκαλώντας τους συντριπτικὰ πλήγματα καὶ ἀναγκάζοντάς τους, στὶς περισσότερες περιπτώσεις, νὰ καθηλωθοῦν. Ἕνα δὲ συγκρότημα δύο ταγμάτων βλήθηκε τόσο καίρια, ποὺ διαλύθηκε.
Οἱ ἄνδρες του ἐγκατέλειψαν τὰ ὄπλα τους καὶ τράπηκαν σὲ φυγὴ – κατορθώθηκε ἡ ἀνασυγκρότησή τους 20 χλμ. πίσω ἀπὸ τὸ μέτωπο.
Κάποια ἐχθρικὰ τμήματα, ὑποστηριζόμενα ἀπὸ ὅλμους καὶ πολυβόλα, κατάφεραν νὰ πλησιάσουν σὲ ἀπόσταση ἑφόδου ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς θέσεις. Τότε τὸ λόγο ἔλαβαν τὰ Μάνλιχερ, τὰ πολυβόλα καὶ τὰ ὁπλοπολυβόλα τοῦ πεζικοῦ.
Οἱ Ἰταλοὶ καθηλώθηκαν, μὴν μπορώντας νὰ κινηθοῦν οὔτε μπρὸς οὔτε πίσω. Καθὼς πλησίαζε ἡ νύχτα καὶ οἱ Ἰταλοὶ δὲν εἶχαν κατορθώσει τὸ παραμικρό, ἄρχισε νέα ἰσχυρὴ προπαρασκευὴ πυροβολικοῦ. Στόχος 32 ἰταλικῶν πυροβόλων ἔγινε τώρα ἡ Γκραμπάλα.
Τὸ ὕψωμα αὐτὸ βρίσκεται σὲ ἀπόσταση 4 χλμ. περίπου ἀπὸ τὸ Καλπάκι. Ἀποτελοῦσε τὸ ἄκρο δεξιό τῆς τοποθεσίας ἀντίστασης, καὶ κατ’ ἐπέκταση σημεῖο-κλειδὶ τῆς ὅλης τοποθεσίας.
Ἂν ἔπεφτε ἡ Γκραμπάλα, ὁλόκληρη ἡ τοποθεσία τοῦ Καλπακίου θὰ κατέρρεε. Αὐτὸ τὸ γνώριζαν καὶ οἱ Ἰταλοί, οἱ ὁποῖοι, μὲ ὁδηγοὺς Ἀλβανούς, ποὺ γνώριζαν καλὰ τὸ ἔδαφος, ἐπιτέθηκαν αἰφνιδιαστικὰ τὸ βράδυ τῆς 2ας πρὸς 3η Νοεμβρίου κατὰ τῆς Γκραμπάλας, ἐν μέσω σφοδρῆς θύελλας, καὶ κατέλαβαν δύο ἀπὸ τὶς τρεῖς κορυφές της. Ὁ Κατσιμῆτρος στὸ ἄκουσμα τῆς εἴδησης διέταξε ἄμεση ἀντεπίθεση μὲ ὅλες τὶς διαθέσιμες ἐφεδρεῖες.
Τελικά, συγκεντρώθηκαν δύο λόχοι τοῦ 15ου ΣΠ, ὑπὸ τοὺς ἀντισυνταγματάρχη Κυριαζὴ καὶ ταγματάρχη Πανταζῆ.
Οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις ὅμως καθηλώθηκαν ἀπὸ τὴ σφοδρὴ θύελλα. Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐξαπολυθεῖ ἀντεπίθεση.
Ἡ θύελλα ὡστόσο ἐμπόδισε καὶ τοὺς Ἰταλοὺς νὰ ἐνισχύσουν τὰ ἐπὶ τῆς Γκραμπάλας τμήματά τους. Βορειοτέρα, στὸν Ἀῶο, οἱ ἀλπινιστὲς τῆς «Τζούλια» ἐπιχείρησαν νὰ ἀνατρέψουν τὸ ἀπόσπασμα Φριζὴ καὶ νὰ πλαγιοκοπήσουν τὴν VIII MΠ. Ἀποκρούστηκαν καὶ οἱ δύο ἀπόπειρές τους μὲ ἀπώλειες – 5 νεκροί, 24 αἰχμάλωτοι.
Τὰ ξημερώματα τῆς 3ης Νοεμβρίου, ὁ 1ος καὶ ὁ 7ος Λόχος τοῦ 15ου ΣΠ ἐπιτέθηκαν αἰφνιδιαστικά, καὶ μὲ τὴν ξιφολόγχη καὶ μὲ τὴν ἰαχὴ «Ἀέρα», ἀνέτρεψαν τὰ ἐχθρικὰ τμήματα.
Τὴν ἴδια ὥρα ἕνα ἰταλικὸ τάγμα ἀνέβαινε στὸ ὕψωμα γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὸ τμῆμα ποὺ τὸ εἶχε καταλάβει, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅτι αὐτὸ εἶχε ἤδη ἀνατραπεῖ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἀντεπίθεση.
Οἱ ὑποχωροῦντες Ἰταλοὶ καὶ Ἀλβανοὶ ἀναμείχθηκαν μὲ τὸ ἐν λόγω τάγμα, προκαλώντας του σύγχυση. Ἔτσι, ὅταν καὶ αὐτὸ δέχτηκε μὲ τὴ σειρὰ του τὴν ἑλληνικὴ ἐπίθεση, τράπηκε σὲ φυγή. Πιὸ χαμηλά, σὲ μια ἀπὸ τὶς πλαγιὲς τῆς Γκραμπάλας, εἶχε πάρει θέσεις ὁλόκληρο τὸ ἰταλικὸ 47ο ΣΠ. Μὲ τὴν ἀνακατάληψη ὅμως τοῦ ὑψώματος ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ἔγινε ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς παρατηρητὲς τοῦ πυροβολικοῦ.
Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τραγικὸ γιὰ τοὺς Ἰταλούς. Τέσσερις ἑλληνικὲς πυροβολαρχίες ἄρχισαν συγκεντρωτικὸ πῦρ ἐναντίον του καὶ τὸ διέλυσαν. Οἱ ἰταλικὲς ἀπώλειες ἐπὶ τοῦ ὑψώματος ἦταν ἐπίσης βαριὲς – 20 νεκροί, 60 τραυματίες καὶ 6 αἰχμάλωτοι. Στὰ χέρια τῶν Ἑλλήνων περιῆλθαν τρία πολυβόλα καὶ τέσσερις ὅλμοι. Οἱ ἑλληνικὲς ἀπώλειες ἀνῆλθαν σὲ 8 νεκρούς καὶ 27 τραυματίες.
Ὡστόσο, ἡ μόνη ἕως τότε ἰταλικὴ ἐπιτυχία -καὶ μάλιστα ἐπιτυχία σοβαρὴ- εἶχε ἀκυρωθεῖ. Μὲ τὸ πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας, τὸ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχισε καὶ πάλι νὰ βάλλει καταιγιστικὰ κατὰ τῶν ἑλληνικῶν θέσεων.
Ἀπὸ τὶς 10.00, στὸ βομβαρδισμὸ συμμετεῖχε καὶ ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία. Μὲ τὸ βομβαρδισμὸ αὐτὸ ἡ ἰταλικὴ ἡγεσία ἐπιθυμοῦσε νὰ ἀνοίξει δρόμο στὴν ἐπίθεση τῶν «Κενταύρων» της.
Ὁ βομβαρδισμὸς συνεχίστηκε μὲ τὴν ἴδια ἔνταση μέχρι τὶς πρῶτες ἀπογευματινὲς ὧρες, ὁπότε καὶ ἐμφανίστηκαν ἐμπρὸς ἀπὸ τὸ Καλπάκι 60 περίπου ἰταλικὰ ἅρματα. Τὰ ἅρματα αὐτά, καλυπτόμενα ἀπὸ ἕνα λόχο μοτοσικλετιστῶν, θὰ ἀποτελοῦσαν τὸ πρῶτο κλιμάκιο ἑφόδου κατὰ τοῦ ὑψώματος τοῦ Καλπακίου. Τὰ ἰταλικὰ ἅρματα προχώρησαν, παρὰ τὸ φραγμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ πυροβολικοῦ, φτάνοντας σὲ ἀπόσταση 300 μ. ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς θέσεις.
Ἐκεῖ ἀκινητοποιήθηκαν ἀπὸ τὰ ἀντιαρματικὰ φράγματα σιδηροτροχιῶν καὶ ἐπιχείρησαν νὰ κινηθοῦν ἑκατέρωθεν. Καὶ πάλι ὅμως ἔπεσαν σὲ ἀντιαρματικὴ τάφρο καὶ στὴ συνέχεια σὲ ναρκοπέδιο.
Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνατίναξη δύο ἰταλικῶν ἁρμάτων, ἀνέλαβε δράση τὸ ἀντιαρματικὸ συγκρότημα ποὺ εἶχε ὀργανώσει ὁ Κατσιμῆτρος – 8 πεδινὰ πυροβόλα τῶν 75 χιλ., 4 πυροβόλα τῶν 105 χιλ. καὶ 4 ἀντιαρματικὰ πυροβόλα τῶν 37 χιλ.
Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν συντριπτικό. Τὰ ἰταλικὰ ἅρματα τινάζονταν στὸ ἀέρα τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, τὴν ὥρα ποὺ οἱ Εὔζωνοι τοῦ 40ου ΣΕ ἐπιχειροῦσαν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ χαρακώματα καὶ νὰ τὰ λογχίσουν! Πολλοὶ κάτοικοι τῶν γύρω χωριῶν ἀνέβηκαν στὰ γύρω ὑψώματα καὶ παρακολουθοῦσαν τὴ μάχη. Βλέποντας δὲ τὴν τύχη τῶν ἰταλικῶν ἁρμάτων, ἄρχισαν ὅλοι μαζὶ νὰ φωνάζουν: «Βάρα τους, κυρ λοχαγέ! Δῶσε τους νὰ καταλάβουν τί πάει νὰ πεῖ Ἑλληνικὸς Στρατός»!
Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ὅσα ἅρματα «ἐπιβίωσαν», μαζὶ μὲ τοὺς Βερσαλιέρους μοτοσικλετιστές, ὑποχώρησαν ἄτακτα, μὲ τοὺς Ἕλληνες νὰ κραυγάζουν ὄρθιοι «Ἀέρα» καὶ νὰ σφυρίζουν περιπαικτικά. Καταστράφηκαν 9 ἅρματα μάχης, καὶ κυριεύτηκαν 50 μοτοσικλέτες, ἕνα γεφυροφόρο ἅρμα, πολυβόλα, τυφέκια.
Ἐπὶ τόπου μετρήθηκαν 20 Ἰταλοὶ νεκροὶ καὶ περισυνελέγησαν 12 βαριὰ τραυματίες.
Ὡστόσο, φοβούμενος ἐπίθεση κατὰ τοῦ ὑποτομέα Καλαμᾶ μὲ ἅρματα, ὁ Κατσιμῆτρος διέταξε τὰ ἐκεῖ στρατεύματα νὰ ὑποχωρήσουν πίσω ἀπὸ τὴ νότια ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. Ἡ ὑποχώρηση ἔγινε χωρὶς οἱ Ἰταλοὶ νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ παραμικρό.
Τὰ ξημερώματα τῆς 4ης Νοεμβρίου, οἱ Ἰταλοὶ ἐπιχείρησαν νὰ περάσουν τὸν Καλαμὰ στὸ ὕψος τῆς Βροντισμένης, καὶ τὰ κατάφεραν. Ἄμεση ὅμως ἀντεπίθεση τοῦ 1ου Τάγματος Πολυβόλων τοὺς ἔριξε καὶ πάλι πίσω, μὲ σημαντικὲς ἀπώλειες, κυρίως σὲ πνιγμένους.
Τὸ πρωὶ τὸ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχισε νὰ σφυροκοπᾶ τὴν Γκραμπάλα καὶ τὴν Ἀσσόνισα. Διαρκοῦντος τοῦ βομβαρδισμοῦ τοῦ πυροβολικοῦ, ἐμφανίστηκε καὶ ἡ Ἰταλικὴ Ἀεροπορία, τὰ ἀεροσκάφη τῆς ὁποίας βομβάρδισαν καὶ πολυβόλησαν τὶς ἑλληνικὲς θέσεις ἀπὸ χαμηλὸ ὕψος. Παρ’ ὅλα αὐτά, οἱ Ἰταλοὶ δεν ἀποτόλμησαν νέα ἐπίθεση.
Ἦταν ἐμφανὲς ὅτι συγκέντρωναν ἀκόμα ἰσχυρότερες δυνάμεις, ἐνῶ παράλληλα προσπαθοῦσαν νὰ καταπονήσουν τὶς ἑλληνικές. Ὁ Κατσιμῆτρος φρόντισε νὰ ἐνισχύσει καὶ αὐτὸς τὶς θέσεις του, προωθώντας τὸ 39ο ΣΕ.
Ἐπίσης, διέταξε τὴν ἐκπομπὴ περιπόλων σὲ ὅλη τὴ ζώνη τῆς Μεραρχίας, κυρίως γιὰ ψυχολογικοὺς λόγους. Οἱ ἑλληνικὲς περίπολοι ὅμως αἰφνιδίασαν τοὺς Ἰταλούς, σὲ σημεῖο ὁ Πράσκα νὰ ἀναφέρει ὅτι «οἱ ἡρωικοὶ Βερσαλιέροι ὑπέστησαν ἀπροσδόκητη ἐπίθεση ἀπὸ συντριπτικὰ ὑπέρτερες δυνάμεις»! Βορειοτέρα, οἱ Ἰταλοὶ ἐπιχείρησαν νὰ διασχίσουν τὸν Ἀῶο, ἀλλὰ καὶ πάλι ἀποκρούστηκαν.
Ὡστόσο, ἐπίθεση ἑτοίμαζαν οἱ Ἰταλοὶ καὶ κατὰ τοῦ παραλιακοῦ τομέα. Τὸ Μηχανικό τους κατασκεύαζε γέφυρες γιὰ νὰ περάσουν τὰ τμήματα τὸν Καλαμά, νότια τῶν Φιλιατῶν. Τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικὸ ἀντέδρασε καὶ τίναξε στὸν ἀέρα μία ἀπὸ αὐτές.
Τὴν 5η Νοεμβρίου, οἱ Ἰταλοὶ ἦταν ἕτοιμοι νὰ συνεχίσουν τὴν ἐπίθεσή τους τόσο κατὰ τοῦ Καλπακίου, ὅσο καὶ στὸν παραλιακὸ τομέα. Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό, τὸ πυροβολικὸ τους ἄρχισε σφοδρὸ βομβαρδισμὸ τῶν ἑλληνικῶν θέσεων, συνεπικουρούμενο, λίγο ἀργότερα, καὶ ἀπὸ τὴν Ἀεροπορία.
Ὁ Κατσιμῆτρος εἶχε στὸ μεταξὺ ἐνισχύσει τὴν ἀντιαεροπορική του ἄμυνα, διατάσσοντας τὴν μεταστάθμευση μίας πυροβολαρχίας τῶν 88 χιλ. ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα στὸ Καλπάκι. Ἡ πυροβολαρχία αὐτή, ὑπὸ τὸν λοχαγὸ Ζαρονίκο, κατέρριψε δύο ἰταλικὰ βομβαρδιστικά. Σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ βρέθηκαν δύο δέματα μὲ μαῦρα μαντίλια.
Ἀπορημένος ὁ Κατσιμῆτρος, ρώτησε Ἰταλοὺς αἰχμαλώτους γιὰ τὴ σημειολογία τους, κι ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν ὅτι τὰ μαντίλια θὰ τὰ ἔριχναν τὰ ἀεροπλάνα πάνω ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα γιὰ νὰ τρομοκρατήσουν τὸν πληθυσμό, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται θὰ πενθοῦσε τοὺς χιλιάδες νεκρούς του.
Γύρω στὶς 14.30, οἱ Ἰταλοὶ ἐξαπέλυσαν τὴν ἀναμενόμενη ἐπίθεσή τους. Στὸν τομέα τοῦ Καλπακίου, τὰ ἐπιτιθέμενα τμήματά τους διαλύθηκαν ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικό, πρὶν καν προλάβει τὸ ἑλληνικὸ πεζικὸ νὰ ἀνοίξει πῦρ.
Στὸν κεντρικὸ τομέα, οἱ Ἰταλοὶ κατάφεραν νὰ περάσουν τὸν Καλαμά, ἀλλὰ ἑλληνικὴ ἀντεπίθεση τοὺς ἔριξε καὶ πάλι μέσα καὶ πέρα ἀπὸ τὸν ποταμό. Νέα ἐπίθεση στὸ ὕψος τοῦ χωριοῦ Παρακάλαμου, ὑποστηριζόμενη ἀπὸ ἐπιλαρχία ἁρμάτων, ἀπέτυχε ἐπίσης παταγωδῶς καὶ 15 ἅρματα ἐγκαταλείφθηκαν – ἀργότερα κυριεύτηκαν ἀπὸ τις ἑλληνικὲς δυνάμεις.
Ἡ μόνη ἰταλικὴ ἐπιτυχία ἐπετεύχθη στὸν παραλιακὸ τομέα. Ἐκεῖ οἱ Ἰταλοὶ πέρασαν μὲ ἰσχυρὲς δυνάμεις τὸν ποταμὸ καὶ ἀνέτρεψαν ἕνα μοναχικὸ ἑλληνικὸ τάγμα. Ὁ Κατσιμῆτρος διέταξε τότε τὰ ἐκεῖ τμήματα νὰ συμπτυχθοῦν νοτιότερα, καλύπτοντας τὴν ὁδὸ Ἠγουμενίτσας-Μαργαριτίου.
Σὲ περίπτωση ποὺ οἱ Ἰταλοὶ διασποῦσαν καὶ αὐτὴ τὴν τοποθεσία, τὰ ἑλληνικὰ τμήματα θὰ ὑποχωροῦσαν πίσω ἀπὸ τὸν ποταμὸ Ἀχέροντα. Ἐκεῖ ὄφειλαν νὰ κρατήσουν πάση θυσία τὸν ἐχθρό.
Τὸ ἀπόγευμα τῆς 5ης Νοεμβρίου, οἱ Ἰταλοὶ ἐξαπέλυσαν καὶ νέα ἐπίθεση κατὰ τοῦ Καλπακίου, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ πυροβολικοῦ.
Τὸ ἑλληνικὸ πυροβολικὸ ἀπάντησε μὲ σφοδρότητα. Ἡ πυροβολαρχία τοῦ Βαμβέτσου μάλιστα τίναξε στὸν ἀέρα ἰταλικὸ παρατηρητήριο καὶ τοὺς ἐντὸς αὐτοῦ ἔξι Ἰταλοὺς ἀξιωματικούς.
Κατόπιν τούτου, ἡ ἰταλικὴ ἐπίθεση ἐκφυλίστηκε. Τὸ βράδυ οἱ Ἕλληνες διαβιβαστὲς ὑπέκλεψαν ἰταλικὰ σήματα, ποὺ ἔκαναν λόγο γιὰ ἀναστολὴ τῶν ἐπιθέσεων, μέχρι τὴν ἄφιξη ἐνισχύσεων.
Μιλοῦσαν μάλιστα καὶ γιὰ τὶς μέχρι τότε ἰταλικές ἀπώλειες, ἀνεβάζοντάς τες στοὺς 2.228 ἄνδρες, καὶ αὐτὰ μόλις ἑπτὰ ἡμέρες ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ καὶ 56 ὧρες ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς πραγματικῆς μάχης.
Ἡ ἑπόμενη ἡμέρα πέρασε σχετικὰ ἤρεμα. Οἱ Ἰταλοὶ ἔλειχαν ἀκόμα τὶς πληγές τους, καὶ μόνο στὸν τομέα Βροντισμένης ἀποτόλμησαν ἐπίθεση, ἡ ὁποία κατεπνίγη ἐν τῆ γενέσει της ἀπὸ τὸ ἐξαίρετο ἑλληνικὸ πυροβολικό.
Στὸν παραλιακὸ τομέα, οἱ Ἰταλοί, ἀφοῦ κατέλαβαν τὴν Ἠγουμενίτσα, προήλασαν νοτιότερα, χωρὶς νὰ ἐπιτύχουν ἐπαφὴ μὲ τὰ ἑλληνικὰ τμήματα ποὺ ἔπαιρναν θέσεις στὸν Ἀχέροντα. Τμῆμα ὡστόσο τῆς Ἠγουμενίτσας πυρπολήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς καὶ τοὺς Ἀλβανούς.
Οἱ Ἰταλοὶ πάντως δὲν εἶχαν ἀκόμα παντελῶς ἀπογοητευθεῖ. Ἔτσι, τὴν 7η Νοεμβρίου ἐξαπέλυσαν τὴν σοβαρότερη ἴσως ἐπίθεσή τους κατὰ τῆς τοποθεσίας Καλπακίου. Οἱ προσπάθειές τους ἐπικεντρώθηκαν καὶ πάλι κατὰ τῆς Γκραμπάλας καὶ τῆς Ἀσσόνισας. Οἱ πρῶτες ἰταλικὲς ἐπιθέσεις ἀποκρούστηκαν μᾶλλον εὔκολα καὶ μὲ σοβαρὲς γιὰ τοὺς Ἰταλοὺς ἀπώλειες.
Τὸ βράδυ, ὅμως, νέα ἰταλικὴ ἐπίθεση, ὑποστηριζόμενη ἀπὸ σφοδρὰ πυρὰ πυροβολικοῦ, κατόρθωσε νὰ ἀνατρέψει τὰ ἑλληνικὰ τμήματα στὴν Γκραμπάλα καὶ νὰ καταλάβει μέρος τοῦ ὑψώματος.
Σχεδὸν ἀμέσως ἐξαπολύθηκε ἀντεπίθεση δύο ἑλληνικῶν λόχων, ὑπὸ τὸν ταγματάρχη Πανταζῆ. Μὲ τὴ λόγχη καὶ τὶς χειροβομβίδες, φωνάζοντας «Ἀέρα», τὰ ἑλληνικὰ τμήματα ξεχύθηκαν στὴ γυμνὴ βουνοπλαγιά. Ἀκολούθησε πραγματικὰ μάχη ἐκ τοῦ συστάδην. Οἱ ἀντίπαλοι πιάστηκαν στὰ χέρια. Πολεμοῦσαν ἀκόμα καὶ μὲ τὰ χέρια, ἀκόμα καὶ μὲ τὰ δόντια.
Στὸ τέλος ὅμως οἱ Ἰταλοὶ λύγισαν. Οἱ Ἕλληνες φάνηκαν πολὺ καλύτεροί τους. Τουλάχιστον 46 νεκροὶ Ἰταλοὶ καταμετρήθηκαν. Ἄλλοι 7 αἰχμαλωτίστηκαν. Στὰ χέρια τῶν Ἑλλήνων ἔπεσαν ἐπίσης 5 ὅλμοι, 3 πολυβόλα, 4 ὁπλοπολυβόλα, τυφέκια καὶ πυρομαχικά.
Οἱ Ἰταλοὶ ἀνῆκαν στὸ περίφημο 47ο ΣΠ, τὸ λεγόμενο «Σύνταγμα Θανάτου». Οἱ Ἕλληνες εἶχαν 9 νεκροὺς καὶ 29 τραυματίες. Ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς ἦταν καὶ ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Νίκος Χατζόπουλος, ἕνας πραγματικὸς Ἕλληνας. Πρῶτος ὅρμησε στὴ φωτιά, ἐπικεφαλῆς τῶν ἀνδρῶν, ἐμψυχώνοντάς τους καὶ δίνοντάς τους τὸ παράδειγμα τῆς αὐτοθυσίας. Ὁλόκληρο τὸ 15ο ΣΠ τὸν ἔκλαψε.
Ἡ ἐπίθεση αὐτὴ ἀποτέλεσε τὸ κύκνειο ἄσμα τῆς ἰταλικῆς ἐπίθεσης κατὰ τῆς τοποθεσίας Καλπακίου. Ἡ ἑλληνικὴ ἄμυνα συνέτριψε τὶς ἰταλικὲς δυνάμεις καί, πάνω ἀπὸ ὅλα, τὴν ἰταλικὴ ἀλαζονεία.
Ἡ νίκη τοῦ Καλπακίου εἶχε ἐξαιρετικὴ σημασία. Πέραν τοῦ ὅτι ματαίωσε σὲ καθαρὰ στρατιωτικὸ ἐπίπεδο τὴν ἀπόπειρα διείσδυσης τῶν Ἰταλῶν στὸ ἑλληνικὸ ἔδαφος, εἶχε καὶ τεράστιο ψυχολογικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ δύο στρατόπεδα, ἀλλὰ καὶ στὸν κόσμο ὁλόκληρο.
Ἡ ἥττα στὸ Καλπάκι ἀποτέλεσε ἐξαιρετικὰ δυσάρεστη ἔκπληξη γιὰ τὴν ἰταλικὴ ἡγεσία, πολιτικὴ καὶ στρατιωτική. Ἡ σιγουριὰ τῶν Ἰταλῶν γιὰ ἕναν γρήγορο, «εὐχάριστο» πόλεμο, διαψεύστηκε, μὲ τραγικὰ μάλιστα ἀποτελέσματα. Ἡ νίκη ἔστεψε τὰ Ἑλληνικὰ Ὄπλα.
Ὁ Ἰωάννης Μεταξὰς στὸ ἄκουσμα τῆς νίκης πῆγε καὶ προσευχήθηκε μόνος του στὸ παρεκκλήσι τῆς Μητρόπολης. Τὸ ΟΧΙ ποὺ εἶπε, εἶχε γραφτεῖ καὶ μὲ τὸ αἷμα τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδας.
Πηγή:Ρωμνιὸς , Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό , Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ
Ὅσο παραμένει, στὰ σχολικὰ βιβλία, ἡ μαγαρισιά, ποὺ ἀτιμάζει τὴν ἐπέτειο, θὰ ἐπιμένουμε στὴν ἐπισήμανσή της. Τὸ παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στὸ περιοδικὸ «ΑΦΥΠΝΙΣΗ» τῆς ἱερᾶς μονῆς ἁγίου Νικοδήμου στὸ ὅρος Πάικο τοῦ Κιλκίς.
Στὸν πανηγυρικὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στὶς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960, ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατὴς Μυριβήλης, μεταξὺ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καὶ ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός, ποὺ διαδραματίσθηκε, ὄχι «στὸ διάσελο τῆς Ἱστορίας» (Βρεττάκος), στὶς ἀετοράχες τῆς Πίνδου, ἀλλὰ στὰ μετόπισθεν, ὄπου ἀπόλεμος πληθυσμὸς τῆς πατρίδας μας συναγωνιζόταν τὴν ἀνδρεία τῶν μαχητῶν. Τὸ μεταφέρω:
«Εἶχε ὀργανωθῆ, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγώνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως... αἵματος, ἀπ’ τὸν Ἐρυθρὸ Σταυρὸ τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα καὶ ἕνα φίλο γιατρό, σ’ αὐτὴ τὴν ὑπηρεσία, λοιπὸν πήγαινα κάπου-κάπου νὰ τὸν δῶ καὶ νὰ τὰ ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρὰ κάθε μέρα γιὰ νὰ δώση τὸ αἷμα του γιὰ τοὺς τραυματίες μας. Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιὰ ποὺ περίμεναν τὴ σειρά τους. Μία μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπὶ τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στὴν σειρὰ τῶν αἱμοδοτῶν ποὺ....
περίμεναν, νὰ στέκεται καὶ ἕνα γεροντάκι.
-Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;
Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:
-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νὰ δώσω αἷμα.
Ὁ γιατρὸς τὸν κοίταξε αὐστηρὰ μὲ ἀπορία καὶ συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε τὸ δισταγμό του. Ἡ φωνὴ του ἔγινε πιὸ ζωηρή.
-Μὴ μὲ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τὸ αἷμα μου εἶναι καθαρό, καὶ ἀκόμα ποτές μου δὲν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. Ὅμως μοῦ εἶπαν πὼς οἱ δύο πῆγαν ἀπὸ αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στὴ γυναίκα μου, θὰ ‘ναι κι ἄλλοι πατεράδες, ποὺ μπορεῖ νὰ χάσουν τὰ παλληκάρια τους, γιατί δὲ θὰ ‘χουν οἱ γιατροὶ μας αἷμα νὰ τοὺς δώσουν. Νὰ πάω νὰ δώσω κι ἐγὼ τὸ δικό μου. Ἄιντε, πήγαινε, γέρο μου μοῦ εἶπε κι ἂς εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν μας. Κι ἐγὼ σηκώθηκα κι ἦρθα». («Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940», πανηγυρικὴ λόγοι ἀκαδημαϊκῶν, ἐπιμέλεια Πέτρος Χάρης, Ἀθήνα 1978, σ. 322).
Τί μεγάλη ψυχὴ ὁ γέροντας τῆς ἱστορίας! Τρεῖς γιοὺς καί… χαλάλι τῆς πατρίδας! Προσθέτει ἕνα νέο στοιχεῖο τούτη ἡ διήγηση, ὅπως τὸ γράφει ὁ Μυριβήλης: Ἀνδρείους μπορεῖ νὰ βγάλει κάθε πατρίδα. Ἁγίους ὅμως μόνον αὐτὲς ποὺ καταυγάζονται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει -θέλουν δὲν θέλουν οἱ ἐκκλησιομάχοι- σ’αὐτὴν τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα!
Γιορτάζουμε τοῦ «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μία ἐλαχιστότατη λέξη ποὺ περικλείει μέσα της τὸ μεγαλεῖο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας!! Μὲ τὰ «ΟΧΙ» ἀνήλθαμε στὶς κορυφὲς τῆς δόξας!! Μὲ τὰ «ΝΑΙ» καὶ τὶς προδοσίες τῶν διαχρονικῶν Νενέκων (ἢ μήπως Ναιναίκων;) μᾶς σαβάνωσε ἡ ντροπὴ καὶ ἡ ὑποτέλεια. Θὰ ξεδιπλωθοῦν καὶ οἱ σημαῖες στὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν -ὅσων καίγονται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ «ἱερὸ πανὶ» καὶ ὄχι ὅσων τὶς καῖνε- θὰ ἀκούσομε καὶ τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, ποὺ δὲν εἶναι ὕμνος εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν. Γιὰ τὸν ἐθνικό μας ποιητὴ εἶναι ἀξεδιάλυτα - ἕνα αὐτὰ τὰ δύο.
Καὶ λέγεται πώς, ὅταν τὸ 1826 ὁ τότε πρωθυπουργὸς τῆς Ἀγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τὸν Ὕμνο τοῦ Σολωμοῦ, συγκλονίστηκε καὶ συνέταξε τὸ Πρωτόκολλο μὲ τὸ ὁποῖο ἀναγνώριζε τὸν αἱμόφυρτο τόπο μας ὡς κράτος. Γιατί οἱ μεγάλοι τοῦ κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν πολιτική τους, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἀποφασιστικότητα τῶν λαῶν καὶ τῶν κυβερνήσεών τους, νὰ ὑπερασπίσουν τὴν ἐθνική τους ἀξιοπρέπεια μὲ θυσίες καὶ μὲ τὸ αἷμα τους, ἂν χρειαστεῖ!
Τὸ ’40 νικήσαμε γιατί ὁ λαὸς καὶ οἱ μαχητὲς του μέθυσαν μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ’21. Γιατί ἔβλεπαν τὴν Παναγία νὰ περπατᾶ πάνω στὰ χιόνια, γιατί ντρέπονταν νὰ ντροπιαστοῦν!
Στὴν τότε ἐφημερίδα «Πρωΐα» δημοσιεύτηκε ἐπιστολὴ μίας μάνας χήρας ἀπὸ τὰ Μέγαρα, ποὺ μόλις εἶχε λάβει τὸν πολεμικὸ σταυρὸ ἀνδρείας τοῦ σκοτωμένου γιοῦ της. (Δὲν πῆγαν νὰ σκοτώσουν ἐκεῖνα τὰ παιδιά, πῆγαν νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν πατρίδα τους!). Ἔγραφε ἡ χαροκαμένη μάνα στὴν ἐπιστολή: «Ὁ Δημητρός μου, ὁ μοναχογιός μου, προστάτης τῶν τριῶν κοριτσιῶν μου, ἔπεσε ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Χαλάλι τῆς πατρίδος ὁ Δημητρός μου. Ἂς ἤτανε νὰ πέθαινα κι ἐγὼ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω ἡ Ἑλλάς». Τέτοιοι γονεῖς ποὺ χαλάλιζαν τὰ παιδιά τους στὴν πατρίδα, ἀνάγκασαν σοφό τῆς ἐποχῆς νὰ ἀναφωνήσει: «Βγάλτε τὰ στεφάνια τῆς νίκης ἀπὸ τὰ κεφάλια τῶν στρατιωτῶν μας καὶ φορέστε τα στὰ κεφάλια τῶν γονιῶν τους»!
Καὶ ὅταν φύγει τὸ ψευτορωμαίικο, ὅπως τὸ ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς, τὸ λυμφατικὸ χαρτοβασίλειο τοῦ «ΝΑΙ» ποὺ ζοῦμε τώρα καὶ ἔλθει τὸ πραγματικὸ ρωμαίικο καὶ ἀποκτήσουν τὰ παιδιά, οἱ μαθητές μας τὰ βιβλία ποὺ πρέπει, τέτοια θὰ διαβάζουν, μὲ τέτοια παραδείγματα θὰ γαλουχοῦνται καὶ θὰ μορφώνονται.
«Ὅταν θ’ ἀνθίσουν τοῦτοι οἱ τόποι
ὅταν θὰ ‘ρθουνε καινούργιοι ἄνθρωποι
θὰ συνοδεύσουν τὴν βλακεία.
στὴν τελευταία της κατοικία».
(Ν.Γκάτσος)
Γιατί σήμερα ἡ βλακεία, ἡ προδοσία καὶ ἡ δειλία κυριαρχοῦν στὰ «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης», ποὺ τὰ ὀνομάζουν εὐφημιστικῶς βιβλία Γλώσσας! Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, ποὺ δὲν σέβονται οἱ συγγραφικὲς ὁμάδες καὶ παρέες τοῦ ὑπουργείου πρώην ἐθνικῆς καὶ νῦν νεοταξικῆς ἐκπαίδευσης τοὺς ἀγῶνες, τὶς ἐπετείους τοῦ λαοῦ μας!
Συγκεκριμένα:
Στὴν Γ’ Δημοτικοῦ, στὸ α’ τεῦχος τοῦ βιβλίου Γλώσσας, σελ.79, τὸ ἀφιέρωμα στὸ Ἔπος τοῦ ’40, περιορίζεται στὴ ἑξῆς ἀναφορά: «Ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο τῆς Ροζίνας, μιᾶς δεκάχρονης ἑβραιοπούλας ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη. Ὀκτώβριος 1940: Τὴ Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940 δὲν πήγαμε σχολεῖο. Εἶχε κηρυχτεῖ ὁ Ἑλληνοϊταλικὸς πόλεμος. Ἀναστατωμένα ἤμασταν ἐμεῖς τὰ παιδιά. Οἱ Ἰταλοὶ βομβάρδισαν τὴ Θεσσαλονίκη. Στὸ μαγαζὶ τοῦ πατέρα μου γίνηκαν πολλὲς καταστροφές». Καὶ τέλος! Τίποτε ἄλλο! Αὐτὸ μαθαίνουν χιλιάδες Ἑλληνόπουλα γιὰ τὸ Σαράντα! Ἀναστάτωση (ὅπως λέμε «συνωστισμὸς») καὶ καταστροφὴ ἑνὸς ἑβραϊκοῦ μαγαζιοῦ! Σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, ὅπως στὴν Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ παιδιὰ ἀπὸ ἰταλικὰ βομβαρδιστικά. Ἔγραψαν γι’ αὐτὸ οἱ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Γιατί δὲν συμπεριέλαβαν ἕνα τέτοιο συμβάν;
Τὸ ἑπόμενο ὅμως ἀφιέρωμα τῆς Ἐ’ Δημοτικοῦ εἶναι ἐξοργιστικότατο! Στὴν σελίδα 44 τοῦ α’ τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας - δηλητηρίασης τῶν παιδιῶν καὶ μαγαρίσματος τῆς μνήμης περιέχεται κείμενο μὲ τίτλο:
«Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο!» Καὶ ὑπότιτλο: «Κι ἐμεῖς πήγαμε στὸ ὑπόγειο». Καὶ ἀφοῦ κρύφτηκαν στὸ ὑπόγειο, διαμείβονται οἱ ἑξῆς ἄθλιοι διάλογοι:
«Μετὰ γύρισε (ὁ μπαμπὰς) στὴ μανὰ καὶ τῆς εἶπε πώς θὰ τρέξει στὴν τράπεζα νὰ σηκώσει λεφτά. «Δὲν ἔχουμε δραχμή», εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στὴ σκάλα…». Ὅταν ὁ προκομμένος ὁ μπαμπὰς γύρισε ἀπὸ τὴν τράπεζα ἀπογοητευμένος, γιατί ἡ τράπεζα ἦταν κλειστὴ καὶ δὲν μπόρεσε «νὰ σηκώσει λεφτά», πῆγαν σ’ ἕνα ὑπόγειο, «στῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τὰ σπίτι της ἔχει ὑπόγειο καὶ τὸ λιακωτὸ της εἶναι τσιμεντένιο καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸ τρυπήσουν οἱ μπόμπες». Καὶ ὁ μπαμπὰς –πρότυπο ἥρωα- πῆρε στὴν ἀγκαλιὰ του τὸν ἀφηγητή, παιδὶ μικρὸ καὶ τοῦ εἶπε:
«-Ἄκη, ἀπὸ σήμερα θὰ γίνεις ἄντρας». Καὶ ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν «γενναιότητα» τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε:
«Ἐγὼ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δὲν ἤθελα νὰ γίνω σήμερα ἄντρας…». Βεβαίως, γιατί οἱ ἄντρες στρατεύονται καὶ πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δὲν θέλουν νὰ γίνουν ἄντρες, παίρνουν τὸ Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτὶ ἀπόλυσης καὶ σπεύδουν στὰ ὑπόγεια καὶ ἄσε τὰ κορόιδα νὰ κατασκοτώνονται γιὰ τὴν τιμὴ τῆς πατρίδας!
Τί κείμενο εἶναι αὐτό; Ποιὸ μήνυμα περνᾶ; Πρὶν σχολιάσω νὰ τονίσω τὸ ἑξῆς: Ὅλοι οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν γλώσσα καὶ τὴν διδακτική της, γνωρίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀθώα παραμυθάκια καὶ ὅτι κάθε γλωσσικὸ κείμενο, ἀκόμα καὶ ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν, προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καὶ στάσεις ζωῆς, πρότυπα δηλαδή.
Τί «προάγει» τὸ προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρῶτον: Τὴν δειλία, τὴν ἠττοπάθεια, τὴν ἀφιλοπατρία, τὸ ψεῦδος! Γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ «ἐπίκαιρα» τῆς ἐποχῆς ὅτι τὴν ἡμέρα ποὺ κηρύχθηκε ὁ πόλεμος καὶ ἡ γενικὴ ἐπιστράτευση ὁ λαὸς ξεχύθηκε στοὺς δρόμους πανηγυρίζοντας! Ἔξαρση, ἐνθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιὰ τὸ δίκαιο τοῦ ἀγώνα, θάρρος, ἕνα πραγματικὸ γλέντι τοῦ λαοῦ, ποὺ εἶχε ἀπηυδήσει ἀπὸ τὶς προκλήσεις τοῦ ἰταμοῦ καὶ ὀλιγόνου Μουσολίνι! Καὶ οἱ μπαμπάδες δὲν κρύβονταν σὰν λαγοὶ στὰ ὑπόγεια οὔτε ἔτρεχαν στὶς τράπεζες! Αὐτὰ τὰ σκέφτονται οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον ποὺ γράφουν τὰ βιβλία! Νὰ γλιτώσουν τὶς καταθέσεις τους καὶ τὰ παλιοτόμαρά τους καὶ ἡ πατρίδα ἂς χαθεῖ! Ἐκεῖνοι οἱ μπαμπάδες, οἱ παπποῦδες μας, ντύνονταν στὰ χακί, καὶ πήγαιναν, «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη», μπροστά, στὰ μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ Γένους! Καλὰ τὸ γράφει ὁ ποιητής:
«Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰώνα σέπεται ἡ γενιά!».
(Κ.Βάρναλης, «Αἰδώς, Ἀργεῖοι!»)
Σημειωτέον ὅτι στὸ ἴδιο βιβλίο τὸ ἀφιέρωμα γιὰ τὸ «Πολυτεχνεῖο» καλύπτει ἑπτὰ (7) σελίδες! Τὸ ἀφιέρωμα στὸ ’40, πέντε (5)! Τὸ νὰ δίνεται στὴν 17η Νοεμβρίου 1973 ὁ χαρακτήρας μίας ἐθνικῆς ἐπετείου καὶ μάλιστα ἰσάξιας καὶ ἀνώτερης -κρίνοντας ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν σελίδων- εἶναι ἀπὸ τὰ «πρωτότυπα» εὐρήματα τῆς νέας, νεοταξικῆς ἰδεολογίας ποὺ διαπερνᾶ τὰ βιβλία καὶ προβληματικὸ ἀπὸ κάθε ἄποψη, ποὺ δὲν ἔχει καμμία θέση σὲ σχολικὸ βιβλίο! Κι ἂν δὲν κάνω λάθος, τὴ λεγόμενη «γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου», τύπου Δαμανάκη, Λαλιώτη καὶ χιλιάδων ἄλλων «ἀντιστασιακῶν», ἀκόμη τὴν χρυσοπληρώνει ὁ ἑλληνικὸς λαός…
Τὸ ἐξευτελιστικὸ γιὰ τὴν ἱστορία μας κείμενο γιὰ τὸ «ὑπόγειο» χάσκει ἐδῶ καὶ 10 περίπου χρόνια στὰ βιβλία - πανέρια μὲ ὀχιές. Κάποιες ἀντιδράσεις ὑπάρχουν, ὅμως οἱ ἀόρατος αὐθέντες τοῦ τόπου, ποὺ κυκλοφοροῦν σὲ διάφορες «Στοὲς» δὲν συγκινοῦνται. Μᾶς προκαλοῦν, ἕνα ὁλόκληρο λαό, ποὺ ἤπιε προφανῶς τὸ «τρελλὸ νερὸ» (Κόντογλου) τῆς ἀφασίας καὶ τῆς ἀπάθειας, γι’ αὐτὸ καὶ συνεχίζεται τὸ μάθημα γενιτσαρισμοῦ. Οἱ αὐριανοὶ «πορκουάδες» ἑτοιμάζονται…
Νὰ κλείσω «φτύνοντας» τὸ ψεῦδος καὶ τὸ ἀτίμασμα τῆς ἡρωικῆς γενιᾶς τοῦ ’40, παραπέμποντας σὲ ἕνα κείμενο αὐτόπτη μάρτυρα τῆς ἡμέρας ποὺ οἱ Ἰταλοὶ μᾶς κήρυξαν τὸν πόλεμο. Τότε ποὺ ὁ λαός μας, κατὰ τὸ ρυπαρογράφημα, «ἔτρεχε νὰ κρυφτεῖ στὰ ὑπόγεια»:
«Σιγὰ σιγὰ ἡ Ἀθήνα παίρνει τὸ ὕφος τῶν μεγάλων ἐθνικῶν ἑορτῶν, κάτι ποὺ θυμίζει λ.χ. τὰ Ἑκατόχρονα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, ἀλλὰ πιὸ αὐθόρμητα καὶ πιὸ νεανικά. Καιρὸς θαυμάσιος, καταγάλανος οὐρανός. Πλήθη νέων […] ἔχουν χυθεῖ στοὺς κεντρικοὺς δρόμους, μὲ λάβαρα, σημαῖες, δάφνες, μουσικές. […] Ὁ κόσμος συμμετέχει σ’ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, χειροκροτεῖ, ζητωκραυγάζει. Εἶχα πολλά, πάρα πολλὰ χρόνια νὰ δῶ τέτοιον ἐνθουσιασμὸ στὴν Ἀθήνα. Αἰσθάνεται κανεὶς ἕνα πάθος μὲς στὸν ἀέρα, ἕνα φανατισμό, μία λεβεντιά. Ξύπνησε τὸ ἑλληνικὸ φιλότιμο, εἶναι κάτι ὡραῖο. Καὶ μία τέλεια ἐθνικὴ ἑνότητα. Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου ποὺ αἰσθάνομαι τέτοιαν ὁμόνοια νὰ βασιλεύει στὸν τόπο. (Γ.Θεοτοκᾶς, Τετράδια Ἡμερολογίου 1939-1953, Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας)
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ἡ λιτὴ ἀπάντηση τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννη Μεταξᾶ στὸν πρεσβευτὴ τῆς Ἰταλίας τὴν αὐγὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 σημείωσε ἀνεξίτηλα στὴν ἱστορία τῆς ὑδρογείου μιὰ ἱστορικὴ καμπή. Ἄλλαξε τὸ ἦθος τοῦ πολέμου τῶν πέντε ἠπείρων. Ἡ ἀπήχηση τοῦ ΟΧΙ δὲν συγκλόνισε μόνο τὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο. Συγκλόνισε τὴν Ἄπω Δύση καὶ τὴν Ἄπω Ἀνατολή. Στὶς Ἰνδίες ἔκριναν ὅτι «τὸ μέλλον τῶν Βαλκανίων ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν τύχη τῆς Ἑλλάδος». Στὴν Ἰαπωνία φάνηκε τόσο ἀπίστευτο τὸ γεγονός, ὥστε καταγγέλθηκε ὅτι «ἡ Ἑλλὰς ἐπετέθη κατὰ τῆς Ἰταλίας»! Ὡστόσο τὴν ἀκριβέστερη ἐκτίμηση τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης στιγμῆς τὴν ἔκανε ἡ ἀμερικανικὴ ἐφημερίδα «Κρίστιαν Σάϊενς Μόνιτορ», ἡ ὁποία ἔγραψε: «Δύναται νὰ εἴπῃ κανεὶς χωρὶς δισταγμόν, ὅτι ἴσως ἐκεῖ ἐπάνω, εἰς τὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου, κρίνεται ἡ τύχη ὁλοκλήρου τοῦ πολέμου».
Καὶ πράγματι αὐτὸ συνέβη! Τὸ ἔπος τοῦ 1940-41 τό ’γραψε ὁ Ἕλληνας στρατιώτης ποὺ σκαρφάλωσε σὲ ἀπάτητες κορφές. Ἐκεῖ ἐπάνω ἀνάμεσα οὐρανοῦ καὶ γῆς οἱ φαντάροι μας πρόταξαν τὰ στήθη τους, ἔγιναν δημιουργοὶ νέων Μαραθώνων δίνοντας στὸ δράμα τῆς ἀνθρωπότητος τὴν ἀποφασιστική του στροφὴ πρὸς μιὰ ὑπέροχη κάθαρση. Ἡ δόξα διάλεξε γι’ αὐτὸ τὸ ὑπέροχο ἱστορικὸ γεγονὸς τὰ πιὸ ἄγρια, τὰ πιὸ σκυθρωπὰ βουνὰ Σμόλικα καὶ Γράμμο, ποὺ τινάζουν τὶς φοβερὲς κορφές τους στὰ σύννεφα – 2.520 ἕως 2.636 μέτρων ὕψους – δυὸ βουνὰ μὲ βαθιὰ φαράγγια, σὰν τεράστιες σπαθιὲς Τιτάνων, μὲ κορυφογραμμὲς θαμμένες σὲ προαιώνια χιόνια, τυλιγμένες στὴν ὀμίχλη. Ἐκεῖ ἐπάνω ἔδειξε ἡ Νίκη σ’ ἕνα πρῶτο χαμόγελο τὴν ἐκτυφλωτικὴ ἀστραπὴ τῶν δοντιῶν της στὸν ἐπιδρομέα. Ἐκεῖ ἀντιλάλησε μετὰ ἀπὸ 25 αἰῶνες ὁ ἀρχαῖος παιάνας: «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦτε πατρίδα». Ἐλευθεροῦτε λαούς!... «Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών».
Σ’ ἐκεῖνα τὰ σχεδὸν ἀπάτητα βουνὰ ἔλαμψε ἡ ἀγάπη τοῦ Ἕλληνα πρὸς τὴν πατρίδα, τὸ κατεξοχὴν γνώρισμα τῆς Φυλῆς μας. Ἐκεῖ ὅλοι μαζὶ παραμερίσαμε τὶς διαφωνίες μας καὶ ὡς σκαπανεῖς καὶ θεμελιωτὲς τοῦ κλασικοῦ πολιτισμοῦ, ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς ἁγίας Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπως κατὰ τὴ Βυζαντινὴ περίοδο, ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς ἐλευθερίας, πολεμήσαμε ὡς ἕνας ἄνθρωπος. Μὲ ἀπαράμιλλη γενναιότητα καὶ ὁμοψυχία, «μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη» ταπεινώσαμε μιὰ ὁλόκληρη κατάφρακτη αὐτοκρατορία. Καὶ κυρίως μὲ πίστη μοναδικὴ στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δίκαιο τοῦ ἀγώνα μας. Δὲν ἦταν τυχαῖο ὅτι, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἄγγελος Τερζάκης, σ’ ὅλη τὴ γραμμὴ τοῦ μετώπου, «ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου ἴσαμε ψηλὰ στὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἔβλεπε τὶς νύχτες μιὰ γυναικεία μορφὴ νὰ προβαδίζει, ψηλόλιγνη, ἀλαφροπερπάτητη, μὲ τὴν καλύπτρα της ἀναριγμένη ἀπὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ πάντα, τοῦ τὴν εἴχανε τραγουδήσει σὰν ἤτανε μωρὸ κι ὀνειρευότανε στὴν κούνια». Ἦταν ἡ Παναγία, «ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴ δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός».
Ἐκεῖ πάνω στ’ ἀπότομα βουνὰ ὁ στρατός μας ὁρμοῦσε στὴ μάχη μὲ κάτι τὸ δραματικὰ ἱερό, τὴ γαλανόλευκη μὲ τὸν Σταυρό. Ἐκεῖ ἡ σημαία μας φτεροκοποῦσε ἀνήσυχα στὸ βουνήσιο ἀγέρα καὶ οἱ φαντάροι μας μὲ τὸ σάλπισμα τῶν σαλπιγκτῶν ποὺ σήμαιναν τὸ ἐμβατήριο τῆς ὁρμῆς καὶ τῆς θυσίας χυμοῦσαν, κατρακυλοῦσαν στὶς βουνοπλαγιές, ἕνα κύμα ἀπὸ χακί, ἐνῶ οἱ Ἰταλοὶ ὑποχωροῦσαν κατατρομαγμένοι, ἀφήνοντας πίσω τους αἰχμαλώτους καὶ ἄφθονο πολεμικὸ ὑλικό... Ἦταν τόση ἡ ὁρμὴ τοῦ στρατοῦ μας, ποὺ φλογίζονταν ἀπὸ τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν Πατρίδα, ὥστε ἀψηφοῦσαν τὰ κρυοπαγήματα ποὺ τοὺς νέκρωναν τὰ ἄκρα. Αὐτὸν τὸν ὕπουλο θάνατο ποὺ δάγκωνε κι ἔκοβε κομμάτια ἀπὸ τὰ κορμιά. Ὡστόσο αὐτοὶ ὁρμοῦσαν κατὰ τοῦ ἐχθροῦ ξυπόλυτοι πάνω στὰ χιόνια, νομίζοντας ὅτι τοὺς φυλάει ἡ ἀρβύλα, ἡ ὁποία ὅμως ἦταν, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν, ξεπατωμένη ἀπὸ καιρό!...
Ἔτσι ὑπερασπίσθηκαν οἱ φαντάροι μας τοῦ 1940-1941 τὴν Ἑλλάδα, τὴν τιμή της, τὴν ἐλευθερία της. Ἀναχαίτισαν μόνοι αὐτοὶ μέσα στὸ μεγάλο κόσμο τὸν ἐχθρό, τὸν κυνήγησαν, τὸν ντρόπιασαν...
Τὸ 1940-1941 θριάμβευσε ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας, ἡ ἑνότητα, ἡ τολμηρὴ αὐταπάρνηση, ἡ ἐκτυφλωτικὴ ἀνιδιοτέλεια. Ἡ Ἱστορία παρακολούθησε τὸ τόλμημα τοῦ μικροῦ μας λαοῦ, ποὺ κτύπησε καὶ ἀπέκρουσε ὀκτὼ ἑκατομμύρια διαβόητες λόγχες, μὲ κρατημένη τὴν ἀνάσα. Οἱ λαοὶ θαύμασαν τὴν πίστη μας, τὸ πάθος τῆς αὐτοθυσίας, τὴν περιφρόνηση τοῦ θανάτου, τὴν ὁρμὴ καὶ τὸν ἐνθουσιασμό μας κατὰ τῆς προσβολῆς τοῦ σωστοῦ καὶ τοῦ δικαίου. Καὶ πῆραν ν’ ἀνασαίνουν καὶ νὰ ἐλπίζουν.
Τὴν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἐκείνη τὴν ἔξαρση, τὴν αἴγλη, τὸ θαῦμα, ὅταν 12 κράτη εἶχαν παραδοθεῖ στὸν Ἄξονα χωρὶς ἢ μὲ μηδενικὴ ἀντίσταση, δὲν πρέπει νὰ τὴ λησμονήσουμε ποτέ, διότι ἀνήκει στοὺς κορυφαίους ἱστορικοὺς σταθμοὺς τοῦ Ἔθνους μας. Παράλληλα πρέπει νὰ διηγούμαστε τὸ ἔπος τοῦ 1940-1941 στὰ παιδιά μας καὶ ἐκεῖνα στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους· ὅπως ἔκαναν οἱ Ἰσραηλίτες ποὺ ἱστοροῦσαν στὶς ἑπόμενες γενιὲς τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ στὸ ἔθνος τους.
Ὅμως ἡ διήγησή μας δὲν πρέπει νὰ εἶναι ψυχρή, χωρὶς ψυχή, ἀλλὰ νὰ ἐκφράζει τὸν καημὸ τῆς Φυλῆς μας, τὸ πάθος μας γιὰ τὴν ἐλευθερία, τὴν ἄσβηστη ἀγάπη μας στὴν Ἑλλάδα, τὴν εὐγνωμοσύνη στὸ Θεὸ γιὰ τὰ θαύματά του στὸ Ἔθνος μας. Ἔτσι ὅπως ἱστοροῦμε τὸ μεγάλο 1821. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε ἰδιαίτερα σήμερα, ποὺ κάποιοι προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ χάσουμε τὴν Πίστη μας, τὴν ἀγάπη μας στὴν Πατρίδα, τὰ ὑψηλὰ ἰδανικά μας, τὴν ταυτότητά μας. Σήμερα ποὺ κάποιοι ξαναγράφουν τὴν ἱστορία μας καὶ τὴν διαστρεβλώνουν. Πρέπει νὰ κρατήσουμε τὸ ἔπος τοῦ 1940 ὡς ἱερὴ παρακαταθήκη. Εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ πολύτιμα ποὺ πρέπει ν’ ἀφήσουμε ὡς κληρονομιὰ στὶς ἐπερχόμενες γενιές. Ἡ πίστη τοῦ 1940-1941 καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας εἶναι συστατικὸ τῆς ἀθανασίας τῆς Φυλῆς μας, τῆς αἰωνιότητάς μας.
Πηγή: Ο Σωτήρ, Άγιος Δημήτριος Κουβαρά
"Ὀμπρὸς κ' ἡ Ἑλλάδα σκώθηκε
Καὶ διασκορπάει τὰ σκότη!
Ἀνάστα ἡ Ἀνθρωπότη,
Κι ἀκλούθα τὴν...Ὀμπρός!"
(Ἄγγελος Σικελιανὸς)
«Κατακλίθημεν ἄνθρωποι καὶ ἀνηγέρθημεν ἔθνος», γράφει ὁ Ἄγγελος Βλάχος τὴν μεγάλη ἐκείνη μέρα ποὺ ἄρχιζε ὁ ἑλληνοϊταλικὸς πόλεμος.Πράγματι, ἡ πρὸ τοῦ πολέμου κατάσταση στὴν Ἑλλάδα, δὲν ἦταν καὶ ἡ ἰδανικότερη. Ὁ Μεταξάς, ἰκανότατος στρατιωτικὸς προετοίμαζε τὴν πατρίδα γιὰ πᾶν ἐνδεχόμενο, ὅμως ἡ ἀστάθεια καὶ ὁ διχασμὸς καὶ τοῦ τότε πολιτικοῦ καὶ παραπολιτικοῦ κόσμου, δὲν ἐξασφάλιζε τὴν σύμπνοια καὶ τὴν ἑνότητα, ποὺ ἀπαιτεῖ ἕνας ἐθνικὸς ἀγώνας.
Ἀντίβαρο ὅμως σ' αὐτὴν τὴν δυσαρέσκεια λαοῦ, ἀποτέλεσαν οἱ ἰταλικὲς ἀθλιότητες. Ἡ τυχοδιωκτικὴ πολιτικὴ τῶν Ἰταλῶν ἀπὸ τὸ 1912 ἀκόμη, ὅταν ἀρνήθηκαν νὰ παραδώσουν τὰ Δωδεκάνησα στὴν Ἑλλάδα, οἱ μωροφιλόδοξες βλέψεις τους στὴν Ἀλβανία, οἱ ὁποῖες στέρησαν τὴν ἐνσωμάτωση-ἀπελεύθερωση τῆς Βορείου Ἠπείρου στὸν ἑλληνικὸ κορμό, ἡ ὕπουλη καὶ προκλητικὴ ὑποστήριξη τοῦ σφαγέα Κεμὰλ κατὰ τὴν....
Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία, ὁ βομβαρδισμὸς τὴν 27η Αὐγούστου 1923 τῆς Κέρκυρας, ὡς ἀντίποινα γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ Ἰταλοῦ στρατηγοῦ Τελίνι ἀπό, ὅπως ἀποδείχτηκε ἀργότερα, ἀλβανικὴ συμμορία, βομβαρδισμὸς ποὺ προκάλεσε τὸν θάνατο ἀρκετῶν ἐξαθλιωμένων προσφύγων ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, ἦταν λίγα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ κατέλειπαν ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση στὸν ἑλληνικὸ λαὸ κατὰ τῶν Ἰταλῶν.
Γνωστὰ εἶναι καὶ τὰ γεγονότα τὴν περίοδο τοῦ Φασισμοῦ, μὲ τὶς συνεχεῖς προκλητικὲς δηλώσεις περὶ ἀναβίωσης τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Ὁ Μουσολίνι, μεθυσμένος ἀπὸ μεγαλαυχία ἔλεγε ἀπὸ τὸ 1922: «Πρὶν πεθάνω βλέπω νὰ σχεδιάζεται πάνω στὸ γαλανὸ ἰταλικὸ οὐρανὸ μιὰ ἀναγεννόμενη αὐτοκρατορία τῶν Καισάρων».
Ἀποκορύφωμα βέβαια ὁ τορπιλισμὸς τοῦ καταδρομικοῦ «Ἕλλη» ἀνήμερά της Παναγίας, ποὺ τραυμάτισε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀξιοπρέπεια, καὶ τὸ βαθὺ θρησκευτικὸ αἴσθημα τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἱερόσυλη αὐτὴ πράξη τῶν Ἰταλῶν ἔδωσε καὶ θρησκευτικὴ χροιὰ στὸν πόλεμο, ὁ πόλεμος θὰ ἦταν πλέον πρῶτα «ὑπὲρ πίστεως» καὶ ἔπειτα «ὑπὲρ πατρίδος», γεγονὸς ποὺ ἀριστουργηματικά το ὑπαινίχτηκε ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστὴς Παλαμᾶς, ὅταν συμβούλευε: «αὐτὸν τὸν λόγο θὰ σᾶς πῶ/ δὲ ἔχω ἄλλο κανένα / μεθύστε μὲ τ' ἀθάνατο /κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα».
Τὸ «μὲ χαμόγελο στὰ χείλη» δὲν ἦταν φιλοπόλεμη διάθεση καὶ ἐξωραϊσμὸς τῆς τραγικότητας τῶν στιγμῶν. Ἦταν τὸ ξέσπασμα, ἡ ἀνάσταση ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ ποὺ θὰ πραγμάτωνε τὴν προγονικὴ ἰσοκράτειο προτροπή: «Ἣν ἀναγκασθῆς κινδυνεύει αἰροῦ (προτίμησε) τεθνάναι καλῶς (νὰ πέσεις ἔνδοξα) μᾶλλον ἢ ζῆν αἰσχρῶς». «Δὲν πήγαιναν νὰ σκοτώσουν αὐτὰ τὰ παιδιά, πῆγαν γιὰ νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν πατρίδα», θὰ γραφεῖ ἐξαίσια.
Τὸ γεγονὸς ὅμως τῆς σωρευμένης ὀργῆς δὲν τὸ εἶχε ἀντιληφθεῖ ἡ ἰταλικὴ διπλωματία. Ὁ ἀτυχὴς Ἰταλὸς πρέσβης Ἔμ. Γκράτσι στὸ πολύκροτο βιβλίο του «Ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους» σημειώνει πὼς στὸ τελευταῖο, πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμο, φασιστικὸ συμβούλιο, ὁ Μουσολίνι ἔλαβε τὴν διαβεβαίωση ἀπὸ τοὺς Ἰακομόνι (ἀντιβασιλιὰς τῆς Ἀλβανίας) καὶ Πράσκα (ἀρχιστράτηγος) ὅτι «οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουν διάθεση γιὰ πόλεμο» καὶ ὅτι «τὸ ἠθικό τοῦἑλληνικοῦ λαοῦ ἐμφανίζεται πολὺ χαμηλό, ἐξαιτίας τῆς διάστασής του μὲ τὴν καθεστηκυία πλουτοκρατικὴ τάξη».
Ὁ πόλεμος κηρύσσεται καὶ οἱ Ἕλληνες γιὰ τέταρτη φορὰ στὸν 20ο αι. «δρόμο ἴεντο πρὸς τοὺς βαρβάρους» (Ἡρόδοτος), ἐπιτυγχάνοντας μιὰ περηφανὴ νίκη. Ποιὲς ὅμως ἦταν οἱ συνέπειες τοῦ ἔνδοξου αὐτοῦ πολέμου γιὰ τὴν ἔκβαση τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; (Β?.Π.Π.).
Στοὺς πανηγυρικούς της ἡμέρας ἐπισημαίνεται, μὲ ἀρκετὴ ἀσάφεια, ἡ τεράστια ψυχολογικὴ ἀπήχηση τῆς νίκης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἐξυμνεῖται ὡς ἡ πρώτη νίκη τῶν ἐλεύθερων κρατῶν κατὰ τῶν γερμανοϊταλῶν. Τὸ μνημείωσε ἔξοχά το γεγονὸς αὐτὸ ἕνας στίχος τοῦ Ἐλύτη: οἱ «Ἕλληνες μὲς στὰ σκοτεινὰ δείχνουν τὸν δρόμο». («Ἆσμα ἡρωικὸ καὶ πένθιμο»).
Σκοπὸς ὅμως τῆς ἱστορικῆς μνήμης δὲν εἶναι (μόνο) ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀνδρείας καὶ τῆς γενναιότητας τοῦ λαοῦ μας. Ἡ ἱστορικὴ μόρφωση ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν πολιτῶν, κυρίως τῶν νέων πολιτῶν, τῶν μαθητῶν. Πόσο ὅμως ἀγγίζουν καὶ συγκινοῦν τοὺς μαθητὲς οἱ κοινότοπες κορῶνες, οἱ πανηγυρικοί της δεκάρας, σήμερα μάλιστα ποὺ ἡ περιρρέουσα εὐδαιμονοθηρία καὶ ὑλοφροσύνη, ὁδηγοῦν στὴν «ἔκλειψη τοῦ ἔθνους», στὴν ὑποτίμηση τῶν ἰδανικῶν καὶ ἀξιῶν ποῦ ἐμπνέουν τὸν λαό, τὸν κάθε λαό;
Μπορεῖ, παραδείγματος χάριν, ἕνας μαθητὴς Λυκείου νὰ ἐξηγήσει σ' ἕναν Γάλλο ἢ Ἄγγλο ὁμήλικό του, γιατί ἡ νίκη τῆς Ἑλλάδος ἦταν οὐσιωδέστατη γιὰ τὴν τύχη τοῦ Β' Π.Π.; Αὐτὸς εἶναι λοιπὸν ὁ σκοπὸς τοῦ σημερινοῦ ἀφιερώματος καὶ ἀπευθύνεται στοὺς μαθητές. Ἡ παρατήρηση τοῦ Θουκυδίδη ὅτι «ἀταλαίπωρος γὰρ τοῖς πολλοῖς ἡ ζήτησις τῆς ἀληθείας καὶ ἐπὶ τὰ ἑτοῖμα μᾶλλον τρέπονται», δηλαδὴ οἱ πολλοὶ «μαθαίνουν» ἀπὸ τὶς ἕτοιμες ἀλήθειες τῆς τηλεόρασης καὶ τῶν ἀργυρώνητων κονδυλοφόρων, εἶναι ἐπίκαιρη καὶ «λίαν διδακτική».
Πρῶτα – πρῶτα ἀπετράπη ἡ εἴσοδος τῶν Τούρκων στὸν πόλεμο στὸ πλευρὸ τῶν Γερμανῶν. Βλέποντας ὅτι ὁ Ἄξονας δὲν εἶναι ἀνίκητος οἱ Τοῦρκοι κράτησαν ἔκτοτε τὴν γνωστὴ «ἐπιτήδειο οὐδέτερη» στάση. (Ἡ τουρκικὴ ἐφημερίδα «Σαμπὰχ» ἔγραφε τὴν 9η Μαρτίου 1941. «Κάθε ἔθνος τὸ ὁποῖο βρίσκεται ἔναντι ἐχθρικῆς ἀπειλῆς, δὲν πρέπει νὰ διστάσει οὔτε γιὰ μιὰ στιγμὴ ν? ἀκολουθήσει τὸ παράδειγμα τῆς Ἑλλάδος». Ἀντὶ γι' αὐτὸ οἱ θρασύδειλοι «γείτονες», οἱ ὕαινες τῆς ἱστορίας, γονάτιζαν τὸνἐναπομείναντα Ἑλληνισμὸ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μὲ κεφαλικοὺς φόρους καὶ νέα τάγματα ἐργασίας).
Ἐνθάρρυναν οἱ ἑλληνικὲς νίκες τοὺς Γιουγκοσλάβους, κυρίως ἡ τυμπανοκρουστικῶς ἀναγγελθεῖσα ἐαρινὴ ἐπίθεση τοῦ Μουσολίνι τῆς 9ης Μαρτίου τοῦ 1941 καὶ ἡ συνακόλουθη πανωλεθρία του. Στὶς 27 Μαρτίου τοῦ '41 ξέσπασε στὸ Βελιγράδι ἐπανάσταση τοῦ γιουγκοσλαβικοῦ λαοῦ ποὺ ἐξεδίωξε τὴν προδοτική, φιλογερμανικὴ κυβέρνηση τοῦ Κροάτη Ζβέτκοβιτς.
Ἡ ἑλληνικὴ ἀντίσταση ἐπέδρασε καὶ στὶς ΗΠΑ. Ἡ ἔφ. «Morning Advertiser» τοῦ Λονδίνου ἔγραφε τὸν Νοέμβριο τοῦ '41: «Ἡ θαρραλέα ἀντίστασις τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰς δυνάμεις τοῦ Ἄξονος δὲν συγκρατεῖ μόνον καὶ ἀποκρούει ἐπιτυχῶς τὴν ἰταλικὴν ἐπίθεσιν, ἀλλὰ ἀνατρέπει τὰ σχέδια τοῦ Χίτλερ διὰ μίαν ἐπίθεσιν εἰρήνης. Ὑπῆρχαν πλεῖσται ὄσαι ἐνδείξεις πρὸ τινὸς καιροῦ, ὅτι ὁ Χίτλερ θὰ ἐπεχείρει τὰς βολιδοσκοπήσεις του περὶ εἰρήνης, ἀμέσως πρὸ τῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν εἰς τὰς ΗΠΑ. Τώρα ὅμως φαίνεται νὰ ἀντελήφθη ὅτι, ἐὰν ἐπραγματοποίει τὸ ἐν λόγω σχέδιόν του, θὰ ἐπετύγχανεν ἀποτελέσματα ἀντίθετα ἐκείνων τὰ ὁποῖα ἐπεδίωκε. Καὶ τοῦτο διότι ἡ ὑπέροχος ἀντίστασις τῆς Ἑλλάδος τοῦ ἀφήρεσεν τὸ κυριώτερον ἐπιχείρημα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐστηρίζετο. Εἶναι ἤδη προφανές, ὅτι τὸ σχέδιον τοῦ Χίτλερ θὰ ἐτόνιζεν κυρίως τὴν εἰκόνα μιᾶς Εὐρώπης κατακτημένης καὶ πειθαρχικῆς... Ἀτυχῶς διὰ τὸν Χίτλερ δὲν ἠμπορεῖ πλέον νὰ στηριχθεῖ ἐπὶ τοῦ ἐπιχειρήματος μιᾶς ὑποταγμένης Εὐρώπης...». (Αχ. Κύρου «Ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε τὴν νίκην», Ἀθήνα 1945, σέλ. 35).
Ὁ ἀμερικανικὸς λαὸς ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἐποποιία καὶ στήριξε στὶς ἐκλογὲς τῆς 5ης Νοεμβρίου τοῦ '41 τὸν Ροῦζβελτ, ποὺ ὁδήγησε τὴν χώρα του στὸ πλευρὸ τῶν Συμμάχων. (Σώζοντας καὶ τὴν οἰκονομία του, τακτικὴ ποὺ ἐφαρμόζουν εὐλαβικῶς οἱ διάδοχοί του). Γιὰ τὸν ἀντίκτυπο στὴν Ἀγγλία, ποὺ ἔδινε τότε μόνη της τὴν κρισιμότατη «μάχη τῆς Ἀγγλίας», θὰ μεταφέρουμε αὐτὸ ποὺ ἔγραψαν οἱ «Times». «Ὁ ἡρωισμὸς τῶν Ἑλλήνων δημιουργεῖ διὰ τὸν ἀγγλικὸν ἀγώνα κατάστασιν ἑξαιρετικῶς εὐνοϊκήν». Ὁ Ἄγγλος στρατηγὸς Οὐέβερς στὶς 15 Φέβ. 1941 δήλωνε στὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τοῦ Λονδίνου: «Προθύμως ἀναγνωρίζομεν ὅτι οἱ Ἕλληνες σύμμαχοί μας ἤσαν οἱ πρῶτοι, οἱ ὁποῖοι, μὲ τὶς θαυμασίας των νίκας εἰς τὴν Ἀλβανίαν, ἤνοιξαν τὸν δρόμον καὶ κατήγαγον τρομερὸν πλῆγμα κατὰ τῆς Ἰταλίας. Αι ἐπιτυχίαι των δὲν εἶχον μόνον τοπικὴ σημασίαν. Ἐπηρέασαν ἀποφασιστικῶς τὴν ὅλην ἐξέλιξην τοῦ πολέμου».
Ἡ νίκη τῶν Ἑλλήνων καταρράκωσε καὶ τὴν «ἐπηρμένη ὀφρὺν» τοῦ Μουσολίνι. Ἡ ἀπογοήτευση τοῦ ἰταλικοῦ λαοῦ ὁδηγεῖ στὴν κατάρρευση τῆς Ἰταλίας τὸ 1943, ποὺ παίζει μέχρι τότε τὸ ρόλο τῆς κακομαθημένης παιδίσκης. Στὶς 12 Σέπ. 1943 Βρεττανὸς Ὑπουργὸς Ν. Μπαῖκερ δηλώνει «Ἡ νίκη τῆς συνθηκολογήσεως τῆς Ἰταλίας ἀνήκει εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀξέχαστος ἡρωισμὸς τῶν παιδιῶν της στὰ Ἀλβανικὰ βουνά, οἱ ἀμέτρηται θυσίαι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἰς τὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ κατακτητοῦ, κατέστησαν δυνατὴ τὴν ὑπέροχον αὐτὴν νίκην».
Τὸ σημαντικότερο ὅμως γεγονὸς ἦταν ὁ ἐξαναγκασμὸς τοῦ Χίτλερ νὰ «κατέβη» στὰ Βαλκάνια κυρίως κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ἐπιχείρηση ποὺ τὸν καθυστέρησε 5 ἑβδομάδες, οἱ ὁποῖες τοῦ ἔλειψαν λίγο ἀργότερα τὸ φθινόπωρο τοῦ '41. Ξεκίνησε στὶς 22 Ἰουνίου. Συνέπεια ἦταν νὰ τὸν προλάβει ὁ τρομερὸς ρωσικὸς "χειμώνας-στρατηγός", καὶ νὰ καθηλωθεῖ πρὸ τῆς Μόσχας.
Τὴν ἄνοιξη τοῦ '42 οἱ Ρῶσοι ἐξοπλισμένοι ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανοὺς ἀνασυγκροτημένοι καὶ μὲ ὑψηλὸ ἠθικὸ ξεκίνησαν τὴν ἀντεπίθεση ποὺ ἦτανκαὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τοῦ πολέμου.
(Ὁ Τσώρτσιλ στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του γράφει καὶ τὸ ἑξῆς: «ἡ ἐπίλεκτος καὶ μόνη Μεραρχία ἀλεξιπτωτιστῶν ποὺ διέθετε ὁ γερμανικὸς στρατὸς κατεστράφη εἰς τὴν μάχην τῆς Κρήτης. Ἡ ἀπώλεια τῶν καλύτερων Γερμανῶν πολεμιστῶν ἀπομάκρυνε τὸ τρομερὸν ὅπλον τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν ἀπὸ κάθε περαιτέρω συμμετοχὴν εἰς τὸν πόλεμον»).
Ἡ ὕψιστη αὐτὴ συμβολὴ τῆς Ἑλλάδας στὸν Β? Π.Π. ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ ἐχθροὺς καὶ φίλους. Ὁ ἴδιος ὁ Χίτλερ στὶς 15 Φὲβ 1945 παραπονιόταν πικρὰ στὸ καταφύγιο τῆς καγκελαρίας ὅτι ἡ ἠλίθια ἰταλικὴ ἐπίθεση ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος τὸν ἐμπόδισε νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση μερικὲς ἑβδομάδες νωρίτερα. Τὸ 1946 κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Δίκης τῆς Νυρεμβέργης ὁ ἀρχηγὸς τῆς γερμανικῆς ἀεροπορίας Γκαίρινγκ ἰσχυριζόταν τὸ ἴδιο. Σὲ ἀπομνημονεύματα στρατηγῶν καὶ ναυάρχων τοῦ Χίτλερ (Πάουλους, Κάιτελ, Ρέντερ, Φὸν Κλάιστ) ἐπικρατεῖ ἡ ἴδια ἄποψη. Ὁ Ἄγγλος Ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν Αν. Ἦντεν στὶς 8 Ἰαν 1941 ἔλεγε στὴν Βουλή: «Ἡ ἑλληνικὴ ἀντίσταση καθυστέρησε γιὰ τουλάχιστον 6 ἑβδομάδες τὴν ἔναρξη ἐπίθεσης στὴ Ρωσία. Αὐτὸ δύναμαι νὰ πῶ ἦταν γεγονὸς τεράστιας σημασίας, τοῦ ὁποίου σᾶς διαβεβαιῶ ἔχουν γνώση οἱ σύμμαχοί μας».
Στὶς 27 Ἀπρ 1941 ὁ Ραδιοφωνικὸς Σταθμὸς Μόσχας μεταδίδει: «Ἐπολεμήσατε ἄοπλοι ἐναντίον πανόπλων καὶ ἐνικήσατε. Ἐπολεμήσατε μικροὶ ἐναντίον μεγάλων καὶ ἐπικρατήσατε. Δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ γίνει ἀλλοιῶς, διότι εἶσθε Ἕλληνες. Ὡς Ρῶσοι ἐκερδίσαμεν, χάρις εἰς τὴν θυσίαν σας, χρόνον ν? ἀμυνθῶμεν. Σᾶς εὐγνωμονοῦμεν».
Δὲν νομίζω ὅτι χρειάζονται ἄλλες μαρτυρίες γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ προσφορὰ τῆς «θεϊκιᾶς κι ὅλης αἵματα πατρίδας» μας. Σὲ «τέτοια σπάνια φωτεινὰ σημεῖα, κρέμεται ἡ κλωστὴ ποὺ μᾶς κρατᾶ πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο» κατὰ Ἐλύτη. «Ὁ πατριωτισμὸς εἶναι τὸ ὀξυγόνο τῶν Ἑλλήνων» ἔγραφε ὁ Σεφέρης. Καὶ τὸν ἄφθαστο αὐτὸν πατριωτισμὸ θαύμασαν ὅλοι στὶς ἀεταράχες τῆς Πίνδου. Ἀντιγράφω ἀπὸ ἕνα σπουδαῖο βιβλίο: "Εἶδα ἕναν λοχαγό, μὲ φασκιωμένα τὰ δύο πόδια ἀπὸ κρυοπαγήματα, νὰ μετακινεῖται πάνω στὸ χιόνι ἀκουμπώντας μὲ κόπο σ ἕναν ὀρθοστάτη.
Γιατί δὲν μπαίνετε στὸ νοσοκομεῖο; τὸν ρώτησα. Περιμένετε νὰ σᾶς τὰ κόψουν;
Μοῦ πρόσφερε βραστὸ τσάι στὸ ἀντίσκηνό του, ποὺ βουλίαζε ἂπ τὸ χιόνι.Ἡ ἀξούριστη φάτσα τοῦ χαμογέλασε ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ κασκὸλ μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε τυλιγμένο τὸ κεφάλι. Μοῦ ἔδειξε μὲ μιὰ χειρονομία τὴν τριγωνικὴ ἔμπαση τοῦ ἀντίσκηνου, καὶ εἶπε:
Νὰ φύγω; Καὶ τούτους τοὺς μούργους, ποῦ νὰ τοὺς ἀφήσω;
Ἦταν ἐκεῖ φαντάροι, ποὺ τρύπωναν τὸ κεφάλι νὰ μᾶς δοῦνε, καὶ χαμογέλασαν ἱκανοποιημένοι στὸ λοχαγό τους. Δὲν εἶχε νερὸ ἐκεῖ στὶς βουνοκορφές. Οἱ φαντάροι εἶχαν βγάλει γενάκια. Τὸ ἁγιογραφικὸ πρόσωπό τους φάνταζε χλωμό, τὰ μάτια τοὺς ἔφεγγαν σὰν ἀπὸ πυρετό. Ἕλιωναν στὸ στόμα χιόνι γὰ νὰ ξεδιψάσουν. Ἦταν ὅλοι τους νεαροὶ ἅγιοι ὁπλισμένοι. Δὲν ἦταν μόνο το θαῦμα τῆς Ἑλληνικῆς ἀνδρείας. Ἦτα ἡ ὀμορφιὰ καὶ ὁ ἀνώτερος πολιτισμός τους. Εἶδα ἕναν δεκανέα ποὺ τόνε μάλωνε ὁ ἀξιωματικός του, γιατί ἀνακάλυψε ἕναν Ἰταλὸ τρυπωμένο στὸ ἀντίσκηνό του.
Ἦταν βαριὰ χτυπημένος, εἶπε ὁ δεκανέας ντροπιασμένος. Ἂν τὸ ἔστελνα νὰ φύγη μὲ τοὺς ἄλλους στὸ χειρουργεῖο, θὰ πέθνησκε στὸ δρόμο ἀπὸ τὴν αἱμορραγία (Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, 28η Ὀκτωβρίου 1940, Πανηγυρικοὶ Λόγοι Ἀκαδημαϊκῶν, λόγος Στρατὴ Μυριβήλη, ἐπιμέλεια: Πέτρου Χάρη, Ἀθήνα 1978 σέλ. 318-319).
Σὲ μέρες χαμερπεῖς καὶ πνιγηρὲς σὰν τὶς δικές μας,ποὺ πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις, ἡ ἀνάμνηση τοῦ ἀγώνα τοῦ λαοῦ μας, μᾶς προσφέρει τὴν «ζείδωρον αὔρα», εἶναι τὸ φωτεινὸ σημεῖο. Οἱ 11.936 νεκροί τοῦἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου, οἱ «ἄγνωστοι στρατιῶτες» ἔπεσαν γιὰ ἀξίες ποὺ οἱ καλοζωισμένοι τῶν βορείων προαστίων καὶ οἱ τσαρλατάνοι τῆς μεταμοντέρνας ἱστοριογραφίας, τὶς χλευάζουν καὶ τὶς ποδοπατοῦν. Ἃς εἶναι. Εἶχαν «ἄλλη» γνώση ἐκεῖνοι οἱ «νεκροὶ κριτές», γνώριζαν ὅτι «τὸ εὔδαιμόν το ἐλεύθερον, τὸ δὲ ἐλεύθερόν το εὔψυχον», ἡ εὐτυχία ἔγκειται στὴν ἐλευθερία, ἡ δὲ ἐλευθερία στὴν ἀνδρεία.
Τελειώνω γράφοντας τὸν ἐπίλογο τριῶν ἄρθρων σὲ μεγάλες ξένες ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης: «Ποτὲ ἡ Ἀγγλία δὲν θὰ λησμονήσει... Οἱ Ρῶσοι θὰ ἐνθυμοῦνται πάντα... Κανεὶς Ἀμερικανὸς δὲν θὰ λησμονήσει...»Τὴν εἴδαμε τὴν «ἐνθύμησή» τους στὸ Κυπριακό, στὸ Σκοπιανό, στὶς ἑλληνοτουρκικὲς διαφορές... στὰ ἐθνοκτόνα Μνημόνια...τὴν εἴδαμε... τὴν βλέπουμε κάθε μέρα..
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ήταν 14:08 στις 6 Δεκεμβρίου 1943, ανήμερα του Αγίου Νικολάου…
Ένα από εκείνα τα γεγονότα που για μια ακόμα αφορά κάνουν περήφανο το ναυτικό μας και την Ελλάδα ολόκληρη είναι το Αδριάς Ι, αντιτορπιλικό του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, τύπου Hunt III, που η ιστορία του αξίζει να ακουστεί σ’ όλο τον κόσμο. Καθελκύστηκε ως HMS Border (L67). Η έναρξη ναυπήγησης του έγινε στα ναυπηγεία UK – Swan Bunter & Wigham Richardson Ltd. Wallsend–on-Tyne την 1η Μαΐου 1941. Η καθέλκυση του έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 1942. Στις 20 Ιουλίου 1942 παραλήφθηκε από τον αντιπλοίαρχο Ιωάννη Τούμπα στο Νιούκασλ της Αγγλίας. Στις 26 Αυγούστου 1942, με τη συμπλήρωση της εκπαίδευσης και ενώ έπλεε κάτω από ομίχλη μόνον με την αριστερή μηχανή σε λειτουργία, προσάραξε κοντά στην περιοχή Σκάπα Φλόου. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες για επισκευές.
Στις 27 Ιανουαρίου 1943 πιθανότατα βύθισε το γερμανικό υποβρύχιο U-553 κοντά στην περιοχή του ακρωτηρίο Φινίστερο. Στις 20 προς 21 Ιουλίου 1943 σε συνεργασία με το HMS Quantock (L58) επιτυχώς αντιμετώπισε 3 τορπιλακάτους κατά τη διάρκεια νυχτερινής συμπλοκής, βυθίζοντας 2 από αυτές. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1943 μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας ο Ιταλικός Στόλος του Τάραντα έπλευσε στη Μάλτα και παραδόθηκε σε συμμαχική μοίρα 4 πλοίων. Ένα από αυτά ήταν ο Αδρίας.
Ήταν νύχτα, 22 Οκτωβρίου 1943 και το Αντιτορπιλικό «Αδρίας Ι» διατάχθηκε να πλεύσει από Κω προς Κάλυμνο επιχειρώντας αντιπερισπασμό και παραπλάνηση εναντίον εχθρικών μονάδων επιφανείας. Στις 21:36 τρομερή έκρηξη συγκλόνισε το πλοίο.Βρίσκονταν κοντά στην Κάλυμνο με το βρετανικό A/T HMS Hurworth και προσέκρουσε σε νάρκη και από την έκρηξη αποκόπηκε η πλώρη του. Το Hurworth, στην προσπάθειά του να πλεύσει προς βοήθεια του Αδρία, προσέκρουσε επίσης σε νάρκη και βυθίστηκε, παρασύροντας στο βυθό 143 άνδρες. Ο Αδρίας παρά τις ζημιές κατόρθωσε και έφθασε στην κοντινή τουρκική ακτή της Μύνδου (σημερινὸ Γκιουμουσλούκ, Gümüşlük). Οι απώλειες ήταν 21 νεκροί και 30 τραυματίες.
Ο Κυβερνήτης, Αντιπλοίαρχος Ιωάννης Τούμπας, ο οποίος βρισκόταν στη γέφυρα εκτινάχθηκε ψηλά και ξανάπεσε βαρύς πάνω σ΄ αυτό, ενώ επάνω του έπεφταν διάφορα συντρίμμια. Αν και τραυματισμένος δεν έχασε τις αισθήσεις του. Εικόνα χαλασμού τον περιέβαλε. Ο «Αδρίας» πήρε αμέσως κλίση 10-20 μοίρες προς τα δεξιά. Ολόκληρο το πρωραίο τμήμα είχε αποκολληθεί και στο πλοίο είχε ξεσπάσει πυρκαγιά από βραχυκύκλωμα. Νεκροί , τραυματίες και κομμένα μέλη του πληρώματος ήταν διάσπαρτα παντού. Επειδή όμως η κλίση του πλοίου γινόταν όλο και μεγαλύτερη, ο κυβερνήτης αποφάσισε να πλεύσει το γρηγορότερο στις εγγύτερες τουρκικές ακτές, στον όρμο Γκιουμουσλούκ.
Στην διάρκεια αυτού του πλου, ο γιατρός του «Αδρία», ανθυποπλοίαρχος Καποδίστριας, επίδενε τα τραύματα των τραυματιών, υπό πρωτόγονες συνθήκες. Το ηθικό των ανδρών, ήταν εξαιρετικά υψηλό. Μοναδικό παράδειγμα θάρρους, υψηλού πνεύματος και θυσίας, ήταν η περίπτωση του δίοπος μηχανικού Παπαφραντζέσκου, ο οποίος είχε τραυματιστεί σοβαρότατα στο αριστερό χέρι του και ο γιατρός ήταν υποχρεωμένος να το κόψει κάτω από τον αγκώνα, χωρίς αναισθητικό. Όταν ο τραυματίας Παπαφραντζέσκος αντιλήφθηκε τον κυβερνήτη, να εισέρχεται στο χώρο της χειρουργικής επεμβάσεως, γυρνάει και λέει στον Κυβερνήτη του, για να του δώσει θάρρος:
«Μη στεναχωριέστε, κύριε Κυβερνήτα. Καλά είμαι. Τι είναι ένα χέρι για την Πατρίδα; Τίποτα!».
Έπειτα από επισκευές, που διήρκεσαν περίπου 40 μέρες, στις 21:00 της 1ης Δεκεμβρίου 1943 ο «Αδρίας» ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής, πλέοντας με την πρύμη του. Στις 14:08, της 6ης Δεκεμβρίου 1943, ανήμερα του Αγ. Νικολάου, προστάτη των ναυτικών μας, το εναπομείναν τμήμα του θρυλικού «Αδρία» εισήρχετο περήφανα στο λιμάνι της Αλεξανδρείας.
«Επιστρέφομεν εις την Αλεξάνδρειαν, ύστερα από απουσία σαράντα μόνον ημερών, αλλά μας φαίνεται πως ελλείπαμε χρόνια ολόκληρα».
Μοναδική υπήρξε η υποδοχή από τα συμμαχικά πλοία που ναυλοχούσαν στο λιμένα της Αλεξάνδρειας. Χίλια καπέλα σηκώνονται στον αέρα, ενώ από χίλια στόματα υψώνεται στον ουρανό το επιφώνημα «Ούρρα, Ούρρα, Ούρρα».
Ο Βρετανός Ναύαρχος της Ανατολικής Μεσογείου εξέπεμψε ακολούθως το παρακάτω σήμα προς το πλήρωμα του «Αδρία»:
«Επιθυμώ να εκφράσω εκ μέρους του Βρετανικού Β.Ν. τον θαυμασμό μας και την εκτίμησή μας προς τους Έλληνες αξιωματικούς και ναύτες. Οι πράξεις τους ήταν σύμφωνες με τις ανώτερες παραδόσεις του Ναυτικού και θα διατηρηθούν για πάρα πολύ καιρό στη μνήμη μας». A.V. WILLIS,Αντιναύαρχος
Τέλος, ο Βρετανός Αρχηγός Στόλου της Μεσογείου, στο σχετικό σήμα του, μεταξύ άλλων υπογράμμιζε τα εξής:
«Παρακολούθησα με θαυμασμό τον γεμάτο αποφασιστικότητα τρόπο, με τον οποίο ο Κυβερνήτης του πλοίου κατέστησε το κατεστραμμένο πλοίο του ικανό να πλεύσει και το επανέφερε για τόσα μίλια και με τόσες δυσκολίες. Ελπίζω ότι οι γενναίοι Αξιωματικοί και άνδρες του θα βρουν γρήγορα κάποιο άλλο πλοίο, με το οποίο θα συνεχίσουν τον αγώνα και ότι ο «Αδρίας» θα είναι και πάλι μια μέρα έτοιμος για υπηρεσία στο Β.Ν.».
Δεν πραγματοποιήθηκε η επισκευή του λόγω της λήξεως του πολέμου στην περιοχή της Μεσογείου. Το 1945 επιστράφηκε στην Αγγλία όπου και πουλήθηκε για παλιοσίδερα.
Το 2004 εντοπίσθηκαν πολλά από τα πλοία που βυθίσθηκαν στις ηρωικές επιχειρήσεις της Δωδεκανήσου. Μαζί μ’ αυτά εντοπίσθηκε και η βυθισμένη πλώρη του ΑΔΡΙΑ κοντά στο ναυάγιο του HURWORTH. Εκεί δυστυχώς βρίσκεται ακόμα και σήμερα!
Πηγή: Παράπονα Ρόδου, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Οκτώβριος! Ο μήνας που είναι αφιερωμένος σε Εθνικές μνήμες. Ο μήνας που είναι αφιερωμένος στο ΟΧΙ της Ελλάδος κατά των δυνάμεων του Άξονα, που δημιουργήθηκε αρχικώς το 1936 με την συμφωνία Γερμανίας και Ιταλίας και συμπληρώθηκε το 1940 με την προσθήκη της Ιαπωνίας.
Γύρω από την ιστορική ημερομηνία της 28ης Οκτωβρίου, πολλοί μύθοι έχουν δημιουργηθεί. Άλλοι από πολιτική σκοπιμότητα και άλλοι από άγνοια. Νομίζω πως πρέπει κάποτε, να μάθουμε να διαβάζουμε σωστά την ιστορία μας και όχι με παραμορφωτικούς φακούς. Βεβαίως στο στόχαστρο όλων των «προοδευτικοκουλτουριαραίων» εθνομηδενιστών βρίσκεται ο Ιωάννης Μεταξάς και αυτό, διότι όπως είχε γράψει παλαιότερα ο Παναγιώτης ο Λιάκος στην «δημοκρατία», ο Μεταξάς τα έβαλε με δύο Αυτοκρατορίες, ενώ οι σημερινοί «ηγέτες» τρέμουν μπροστά ακόμη και στα Σκόπια. Τόση δε είναι η μικρότητα τους, ώστε βλέποντας, αυτές τις μέρες τις σχετικές προβολές στους σταθμούς του Μετρό, έπαθα μια ψυχολογία, που έλεγε και ο Μπιθικώτσης. Νόμισα ότι το ΟΧΙ το είπε το… ΕΑΜ.
Ας δούμε όμως τους πιο χαρακτηριστικούς μύθους.
Μύθος 1ος: Το ΟΧΙ το είπε ο λαός.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, επ’ αυτού. Θα αφήσουμε τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που έζησε τα γεγονότα, να μας τα πει. Σημειωτέον, ότι ο Κανελλόπουλος είχε φυλακισθεί και εξορισθεί από το καθεστώς Μεταξά. Ο Κανελλόπουλος λοιπόν, στο βιβλίο του «Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου 1939-1944», γράφει: «Λέγουν, όσοι αντικρύζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς. Ότι το είπε ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπε ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε πει ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Εμανουέλε Γκράτσι, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε διόλου, εξύπνησε την 3η πρωινή τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγε ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγε ο Ελληνικός Λαός ΟΧΙ;».
Έλα μου ντε;
Ο νομικός και Δρ. Ιστορίας κ. Ιωάννης Παπαφλωράτος, στο δίτομο έργο του «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949», αναφέρει ότι πολύ προ της 28ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς είχε μία διελκυστίνδα επαφών με αρχηγούς κρατών (και με τους Χίτλερ και Μουσολίνι) για να αποφύγει τον πόλεμο. Σε όλες αυτές τις συνομιλίες φυσικά, δεν είχε και τον…λαό μαζί του!!!...
Το παραπάνω βιβλίο ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός κ. Κωσταράκος Μιχαήλ προλογίζοντάς το, το χαρακτηρίζει ως «ιστορικά τεκμηριωμένο από πληθώρα πηγών», ενώ η εφημερίδα «Εστία», στην παρουσίαση του στις 13 Σεπτεμβρίου 2014 σημειώνει ότι: «υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση, μέσω 4.900 και πλέον παραπομπών».
Μύθος 2ος: Η Ελλάδα, το 1940-41 πολέμησε τον Ναζισμό και τον Φασισμό.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί, αυτός ο ανόητος ισχυρισμός. Εάν ακούσουμε το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν που εκφωνεί ο Κώστας Σταυρόπουλος θα δούμε ότι λέει: «Η Ελλάς από της 5ης και 30 πρωινής της σήμερον ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν». Επίσης τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων της εποχής, αναφέρονται σε πόλεμο κατά της Ιταλίας και στην συνέχεια εναντίον της Γερμανίας. Ουδαμού αναφέρεται Φασισμός και Ναζισμός. Και ένα απλό ερώτημα προς τους αφελείς: «Δηλαδή εάν η Ιταλία και η Γερμανία είχαν δημοκρατικά καθεστώτα, η Ελλάδα δεν θα πολεμούσε;».
Αστεία πράγματα.
Μύθος 3ος: Η Ελλάδα βγήκε ανέτοιμη στον πόλεμο
Ο πρώην πρωθυπουργός και ακαδημαϊκός Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας στο βιβλίο του «Ιστορικά Μελετήματα», γράφει: «Βρέθηκα στην Ιταλία λίγο πριν τη κήρυξη του πολέμου και ήρθα σε επαφή με πολλά υπεύθυνα πολιτικά πρόσωπα. Τους εβεβαίωνα ότι η πολεμική προπαρασκευή του Στρατού μας είναι πλήρης και το μαχητικό του πνεύμα υπέροχο. Υπογράμμιζα τις βεβαιώσεις μου αυτές με την υπόμνηση, ότι εγώ που τα έλεγα αυτά, ήμουν αντιπολιτευόμενος του Μεταξά και ότι ο πολιτικός μου αρχηγός, ο αείμνηστος Γεώργιος Καφαντάρης, ήταν εξόριστος στη Ζάκυνθο».
Επίσης πολύ κατατοπιστικό και με επίσημα στοιχεία και όχι με εικασίες του στυλ «άκουσα», «μου είπανε», «κάπου διάβασα», είναι το βιβλίο: «Η προς πόλεμον προπαρασκευή του Ελληνικού Στρατού 1923-1940» (Εκδ. Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ).
Σε όλα αυτά, θα πρέπει να προσθέσουμε και την αθέτηση των υπογραφεισών συμβάσεων με βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας, για αγορά πολεμικού υλικού, με την δικαιολογία (ίσως να είχαν και δίκαιο) ότι πλέον, η παραγωγή ήταν αναγκαία για τους δικούς τους στρατούς.
Όμως ο Μεταξάς, δεν προετοίμασε μόνον τις Ένοπλες Δυνάμεις. Οργάνωσε άριστα και την Πολιτική Άμυνα, για την προστασία του αμάχου πληθυσμού, όπως με πολλές λεπτομέρειες αναφέρει η Μαρίνα Πετράκη στο βιβλίο της: «1940. Ο άγνωστος πόλεμος. Η Ελληνική πολεμική προσπάθεια στα μετόπισθεν» (Εκδ. Πατάκη). Και η συγγραφέας, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η φανατικότερη οπαδός του Μεταξά!
Άλλωστε και μόνο η κατασκευή της «Γραμμής Μεταξά», ένα σύνολο 21 οχυρών, που έφραξε τα βόρεια σύνορά μας, αρκεί για να καταδείξει την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε ο Μεταξάς για την θωράκιση της Χώρας.
Τέλος αν, σε όλα αυτά, προστεθεί και το άριστο Σχέδιο Επιστρατεύσεως, το οποίο είχε αναθεωρηθεί μόλις του 1938 και έλαβε την τελική μορφή το 1939 λόγω της ιταλικής εισβολής στην Αλβανία, σχηματίζει κανείς μία, κατά το δυνατόν, πλήρη εικόνα.
Μύθος 4ος: Ο Μεταξάς ήταν αγγλόφιλος, γερμανόφιλος κ.λπ.
Εάν ό Μεταξάς ήταν οτιδήποτε άλλο, εκτός από…Ελληνόφιλος, όταν η Ιταλία του επέδωσε το τελεσίγραφο, θα έπαιρνε το πρώτο αεροπλάνο και, ενδεχομένως, με άλλο όνομα (…), θα το έσκαγε στο εξωτερικό. Δεν το έκανε. Έμεινε εδώ και τελικώς υπέστη τον μυστηριώδη θάνατο, τον οποίον υπέστησαν πολλοί μεγάλοι, πλην «ενοχλητικοί» άνδρες. Είναι καλό η ιστορία να «διαβάζεται» χωρίς προκαταλήψεις. Η μελέτη πολλών πηγών, διαφόρων προελεύσεων, θα οδηγήσει στην εξαγωγή ορθών συμπερασμάτων, αν βεβαίως υπάρχει κόκκος σινάπεως μυαλού.
Χρόνια πολλά Έλληνες!
Πηγή: Δημοκρατία
Δικαστικὴ ἀλητεία !@ Ἀρχὴ Ἀδίκου, τρόμου, ἐκφοβισμοῦ τῶν γηγενῶν κατοίκων τῆς χώρας, παρότρυνσις στὸ ἔγκλημα τοῦ βιασμοῦ, ἄκομα κι ἐὰν πρόκειται γιὰ μικρὰ παιδιά!!!!
Ἀθώωσαν τὸν ἰσλαμοκαννίβαλο ποὺ ἠκολούθησε καὶ βίασε τὸ δεκάχρονο ἀγοράκι στὰ ἀποδυτήρια πισίνας στὴν Αὐστρία, μὲ τὴν δικαιολογία τοῦ ὄτι «λόγῳ διαφορετικῆς κουλτούρας, δὲν κατάλαβε πὼς τὸ παιδάκι δὲν ἤθελε νὰ ….βιασθῇ!»
Τί ἀπομένει;;;
Νὰ σκοτώνουν καὶ μετὰ νὰ τοὺς ἀθωώνουν μὲ τὴν αἰτιολογία πὼς δὲν κατάλαβαν ὅτι τὸ θῦμα δὲν ἤθελε νὰ …πεθάνῃ!!!
Πρόκειται λοιπὸν γιὰ μίαν καλὰ ὀργανωμένηπέμπτη φάλαγγα, μὲ συντονισμὸ καὶ συνεργασία σπείρας προδοτῶν ἐντὸς τῶν τειχῶν, ποὺ ἀφορᾷ στὴν σπορὰτρόμου,ὥστε οἱ γηγενεῖς νὰ λουφάξουν, νὰ παραδοθοῦν, νὰ ἀποποιηθοῦν κάθε ἀπαιτήσεως γιὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ζωή, ὥστε νὰ προχωρήσῃ ἡ ὀργανωμένη κατάληψις τῶν κρατῶν ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ ἐξισλαμισμὸς τῶν χωρῶν …..
Κι ὅποιος ἀντιστέκεται, θὰ εἶναι …….«φασίστας»!!!
Εὐστρατία Σουραβλᾶ
Ἡ ὑπόθεσις, ποὺ συγκλονίζει τὴν Αὐστρία, εἶναι λίγο παλαιά, μὰ πέρα γιὰ πέρα ἀληθὴς κι ἔχει ὡς ἐξῆς:
Στὰ μέσα τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016 κατεδικάσθη πρωτοδίκως ὁ βιαστὴς καὶ τὸ δικαστήριο ὅρισε ἀποζημίωση 4.730 εὐρῶ (3.750 λίρες) γιὰ τὸθῦμα.
Ὁ βιαστής, ποὺ ἀντιμετώπιζε ἔως καὶ 15 χρόνια φυλακίσεως, κατὰ τὸν αὐστριακὸ δίκαιο, τὴν γλύτωσε μὲ μικροτέρα ποινή, προφανῶς λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας του (διότι ἐδήλωσε ἀνήλικος), ἀλλὰ καὶ τὴν προηγουμένη καλή του συμπεριφορά.
Τὸ δικαστήριο ἔλαβε ὑπ΄ ὄψιν τὶς «δυσμενεῖς συνθῆκες διαβιώσεως» τοῦ κατηγορουμένου.
(Κατὰ δήλωσίν του, ἐπὶ πλέον, εἶχε τέσσερις μῆνες νὰ ἔλθῃ σὲ ἐρωτικὴ ἐπαφή!!! «Ἱκανός» λόγος γιὰ …βιασμούς!!!)
Τὸ πρῶτο δικαστήριον λοιπὸν ἔκρινε τὸν Amir Α. ἔνοχο καὶ τὸν κατεδίκασε σὲ ἕξι χρόνια φυλακή.
Μία πολὺ χαμηλὴ ποινή, λόγῳ …προτέρου ἐντίμου βίου.
Τὸ πιὸ τρελλὸ τῆς ὑποθέσεως ὄμως ἔρχεται λίγο καιρὸ μετά, ὄταν ἀργότερα, τὸ Ἀνώτατον Διαστήριον τῆς Αὐστρίας, ὅπου ἔφθασε ἡ ὑπόθεσις, κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὄτι στὸ πρῶτο δικαστήριοδὲν εἶχε διευθετηθῆ καλῶς ἡ ὑπόθεσις καὶ ὅτι ὁ μετανάστης δὲν «κατάλαβε» καλὰ ὅταν τὸ ἀγόρι φώναζε «Ὄχι», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κρίνῃ πὼς ναὶ μὲν πρόκειται γιὰ σεξουαλικὴ ἐπίθεση, ἀλλὰ …ὄχι γιὰ βιασμό!!!
Δηλαδὴ ὁ Amir Α. δὲν κατάλαβε ὅτι ἐνεργοῦσε ἐνάντια στὴν θέληση τοῦ παιδιοῦ…!!!
Ἔρευνα
Θεοφανάκης Στέφανος
Πηγή: Φιλονόη καὶ Φίλοι...
Πηγή: Εκπομπή Γράμματα Σπουδάματα με τον Δημήτριο Νατσιό, Θρησκευτικά
Η καταγωγή της ποντιακής διαλέκτου από την ιωνική διάλεκτο της αρχαίας ελληνικής είναι γνωστή και αναμφισβήτητη, γεγονός το οποίο θεμελιώνεται όχι μόνο ιστορικά αλλά και γλωσσολογικά. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η ποντιακή διάλεκτος συντηρεί απλώς λεκτικά λείψανα της ιωνικής, αλλά ότι συνδέεται ποικιλοτρόπως με την αρχαία ελληνική, όπως αποδεικνύεται από πολλές εκφάνσεις της.
Γι’ αυτό, όσο καλά και να κατέχει την ποντιακή κάποιος, δεν μπορεί να αποκλείσει κατά τη διδασκαλία της όλα εκείνα τα σημεία που προέρχονται από την αρχαία ελληνική.
Πρώτα και κύρια, η αρχαία ελληνική είναι απαραίτητη για να οδηγηθούμε με ασφάλεια στην ετυμολογία των λέξεων. Αν πιστεύει κάποιος ότι η ψιλή και η δασεία είναι παρωχημένα σύμβολα που εξυπηρετούσαν γλωσσικές ανάγκες άλλων εποχών, πώς θα ξεχωρίσει την «ὥρα» (=κατάλληλη εποχή) που γράφεται με δασεία από την «ὤρα» (=φροντίδα, μέριμνα) που γράφεται με ψιλή; Η πρώτη λέξη μαζί με το στερητικό «α» μας δίνει στην ποντιακή τον «άγουρο» (=ο νέος, ο άντρας), ενώ η λέξη «ὤρα» (=φροντίδα, μέριμνα) μας δίνει το παράγωγο στην ποντιακή ρήμα «ωράζω» και «εράζω».
Άλλωστε, και στην κοινή νεοελληνική οι δασείες υπάρχουν και καθορίζουν τη μορφή πολλών λέξεων. Λέμε «ανθυγιεινός», γιατί η λέξη «υγεία» γράφεται με δασεία και αυτό προκαλεί δάσυνση του «τ» της πρόθεσης «αντί» σε «θ», και «αφαίρεση», γιατί το «αιρώ» δασύνεται και προκαλεί τη δάσυνση του «π» της πρόθεσης «από» σε «φ». Επομένως, μόνο ως επιπόλαιες κι επιφανειακές προσεγγίσεις κρίνονται όσες θεωρούν την κοινή νεοελληνική αποκομμένη από την αρχαία ελληνική.
Ακόμη και στην ερμηνεία των ρημάτων της ποντιακής η γνώση της αρχαίας ελληνικής είναι επιβεβλημένη. Πώς θα εξηγήσει ο διδάσκων την ποντιακή ότι το «έγκα» δεν είναι μόνο ο ιωνικός αόριστος «ήνεικα» του ρήματος «φέρω» αλλά και ο αόριστος του ρήματος «εβγάλλω» και των σύνθετων «επεβγάλλω» και «παρεβγάλλω», που μετατρέπονται αντίστοιχα σε «εξέγκα», «επεξέγκα» και «επαρεξέγκα»;
Η ερμηνεία των ρημάτων απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, όχι μόνο για όσα στοιχεία προέρχονται από την αρχαία ελληνική, αλλά και για να μην παρασυρθεί κανείς και μπερδέψει τη σημασία του ίδιου ρήματος, όταν στην ποντιακή διαφέρει από τη νεοελληνική.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε το ρήμα «αποπαίρνω», που στη νεοελληνική σημαίνει «μιλώ απότομα, ψέγω», ενώ στην ποντιακή «αποπαίρω» σημαίνει «καταλαβαίνω, εννοώ, νιώθω» (Άνθιμος Παπαδόπουλος, Ιστορικ
Ο παραλληλισμός της ποντιακής με την κοινή νεοελληνική και η ερμηνεία της ποντιακής αποκλειστικά και μόνο με βάση τους κανόνες της νεοελληνικής είναι πέρα για πέρα ακατάλληλη και μαρτυρά την προκρούστεια διάθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα στη διαχρονία της.
Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να επιβάλουμε στους ομιλητές των διαφορετικών ιδιωμάτων της ποντιακής τους κανόνες της νεοελληνικής για το τελικό -ν. Για τη χρήση του τελικού -ν στα ποντιακά κάνει λόγο ο Άνθιμος Παπαδόπουλος στη Γραμματική του, αναφέροντας τα ιδιώματα που το κρατούν και τα ιδιώματα που το αποβάλλουν. Η επιβολή ενός γενικού κανόνα για τους ομιλητές της ποντιακής συνιστά παραποίηση και διαστρέβλωση και θα οδηγήσει σε συγχύσεις, όπως η αποβολή του τελικού -ν στα αρσενικά προκαλούσε σύγχυση για το γένος του ουσιαστικού. Γι’ αυτό ακούγονται τύποι στον πληθυντικό όπως «τα φάκελα», από ομιλητές κυρίως προηγούμενων γενεών, που είχαν μάθει από το γλωσσικό τους περιβάλλον πως τα αρσενικά κρατούν το -ν.
Η παρερμηνεία ήταν εύλογη, αφού θεωρούσαν πως το ουσιαστικό «το φάκελο» έχει πληθυντικό «τα φάκελα»!
Η εξομοίωση της ποντιακής με την κοινή νεοελληνική είναι καταδικαστέα για έναν επιπλέον λόγο. Καθεμιά χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς σκοπούς κι επιτέλεσε διαφορετικούς ρόλους. Στην περίπτωση της ποντιακής έχουμε μια διάλεκτο που διασώζει τόσο αρχαία όσο και μεσαιωνικά στοιχεία της ελληνικής γλώσσας, αποτελώντας μια παρακαταθήκη αιώνων. Απεναντίας, η κοινή νεοελληνική, έχοντας τα θεμέλιά της στα πελοποννησιακά ιδιώματα λόγω της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους σ’ εκείνα τα εδάφη, ήταν χρήσιμη για έναν ακόμη λόγο: «Γεννημένη στην καρδιά της παλιάς Ελλάδας και έχοντας έτσι με την κεντρική γεωγραφική της θέση διάμεσο γλωσσικό τύπο ανάμεσα στα γύρω της ιδιώματα, της Ρούμελης και των δυτικών, νότιων και ανατολικών νησιών, παρουσιαζόταν από πριν σαν διάμεσος συμβιβαστικός τύπος στις γλωσσικές τους διαφορές» (Μανόλης Τριανταφυλλίδης,Νεοελληνική Γραμματική, τόμ. 3, «Ιστορική Εισαγωγή»).
«Η γλώσσα είναι ένα από τα αναπαλλοτρίωτα του έθνους κτήματα» αναφέρει ο πάντα επίκαιρος Αδαμάντιος Κοραής. Γι’ αυτό ας αντισταθούμε σε κάθε μορφή αλλοτρίωσης και να μην βαφτίζουμε συλλήβδην οποιονδήποτε νεοτερισμό «γλωσσική αλλαγή». Είναι το μόνο στοιχείο της παράδοσής μας που αν χαθεί, δεν έχει δρόμο επιστροφής.
Πηγή: Pontos-News
Εβδομήντα έξι χρόνια μετά το Αλβανικό Έπος, οι χιλιάδες Έλληνες πεσόντες αναζητούν ματαίως δικαίωση και απόδοση της ελάχιστης τιμής στη θυσία τους. Η κανονική ταφή των νεκρών, κάτι που κάθε πολιτισμός στην ανθρώπινη ιστορία σεβάστηκε, δεν είναι αυτονόητη στην περίπτωση των Ελλήνων στρατιωτών του Αλβανικού Μετώπου...
Προσβλητική για τη μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων πεσόντων στο Αλβανικό μέτωπο αποτελεί η νέα παραπομπή στις ελληνικές καλένδες του σοβαρότατου ζητήματος της λειτουργίας των δυο στρατιωτικών νεκροταφείων για τα οποία έχει συμφωνήσει επισήμως από το… 2010 η Αλβανία και τα οποία η Αθήνα αποδέχτηκε να ξαναμπούν στο τραπέζι του διαλόγου!
Ξανά από την αρχή...
Όπως έγινε γνωστό από τον Αλβανικό Τύπο, μια και στην Αθήνα η συνάντηση κρατήθηκε μυστική, συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι της Μεικτής Επιτροπής για το θέμα των νεκροταφείων και αποφάσισαν να ξανασυναντηθούν σε… έξι μήνες!
Με την Ελλάδα να έχει προσφέρει πολλά ανταλλάγματα στα Τίρανα προκειμένου να αποδεχθεί τη συμφωνία για την κατασκευή τουλάχιστον δυο στρατιωτικών νεκροταφείων, στους Βουλιαράτες και στην Κλεισούρα, η συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών υπογράφτηκε και τελικά κυρώθηκε από την Αλβανική Βουλή το 2010.
Κι όμως, με συνεχείς κωλυσιεργίες η αλβανική πλευρά εμπόδισε τη σύγκληση της Μεικτής Επιτροπής, που είχε συνέλθει για πρώτη φορά το 2012… Και ενώ θα έπρεπε να είχε ήδη υλοποιηθεί η Συμφωνία, τώρα ξαναμπαίνει στο τραπέζι του ελληνοαλβανικού διαλόγου.
Η αλβανική πλευρά επιχειρεί να εμφανίσει μια πράξη ελαχίστης απόδοσης τιμής σε νεκρούς πολέμου, ως δείγμα ελληνικού... αλυτρωτισμού, επιδιώκοντας έτσι είτε να ματαιώσει τη λειτουργία των νεκροταφείων, είτε τον περιορισμό τους σε ένα μικρό μνημείο, ώστε να εξαφανισθεί κάθε ίχνος της θυσίας των Ελλήνων στρατιωτών στη Βόρειο Ήπειρο. Μια θυσία που θυμίζει στις νεότερες γενιές ποιοι ήταν εκείνοι που αντισταθήκαν και δεν συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα.
Όπως ανέφεραν τα αλβανικά ΜΜΕ, επικεφαλής των δυο Επιτροπών ήταν ο ταξίαρχος Ντεντ Πρενγκά και ο υποστράτηγος Θεμιστοκλής Μπουρολιάς και εξέτασαν τεχνικές ασάφειες για τη διαδικασία ταυτοποίησης των οστών των πεσόντων, αλλά και άλλα «προβλήματα που αντιμετωπίζει η συμφωνία αυτή».
Η συνάντηση αυτή έγινε, όπως αναφέρει η αλβανική πλευρά, στο πλαίσιο της διαδικασίας διαλόγου των εκκρεμών θεμάτων που ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έχει προτείνει στην αλβανική πλευρά, όπου τα Τίρανα έσπευσαν να θέσουν φυσικά και το θέμα των Τσάμηδων.
...παρά την υπογεγραμμένη συμφωνία
Από την αλβανική πλευρά όμως και το θέμα των Στρατιωτών Νεκροταφείων μπαίνει στο τραπέζι για την απόσπαση νέων ανταλλαγμάτων, αν και ήδη έχουν αναληφθεί δεσμεύσεις από την Αλβανία με την υπογραφή της Συμφωνίας το 2010.
Το κόμμα των Τσάμηδων που συμμετέχει στην κυβέρνηση είχε ζητήσει είτε να αποσυρθούν στην Ελλάδα τα οστά των νεκρών στρατιωτών, είτε να αναγερθεί και στη Θεσπρωτία μνημείο για τους… νεκρούς Τσάμηδες!
Το χρονικό της διαμάχης
Η Ιστορία των ελληνικών νεκροταφείων ξεκίνησε ήδη από το 1981, όταν τέθηκε στον Enver Hoxha (Πρώτος Γραμματέας του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας), ο οποίος, ελπίζοντας ότι της συλλογής των οστών θα ακολουθήσει η μεταφορά τους στην Ελλάδα, όπως είχε πράξει προηγουμένως η Ιταλία, έδωσε άδεια για την αναζήτηση των ομαδικών τάφων, και είχαν εντοπιστεί κυρίως από Έλληνες μειονοτικούς σχεδόν 6.000 νεκροί.
Όμως όταν διαπίστωσε το καθεστώς ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόθεση να μεταφέρει τα οστά στο ελληνικό έδαφος, «πάγωσε» η διαδικασία και μάλιστα όταν το 1987 ως υπουργός Εξωτερικών ο ίδιος ο Κάρολος Παπούλιας επισκέφτηκε την Αλβανία και κατέθεσε στεφάνι σε έναν αυτοσχέδιο τάφο στην Κλεισούρα στέλνοντας το μήνυμα ότι «οι Έλληνες νεκροί είναι στον τόπο τους», προκλήθηκε έντονη αντίδραση στα Τίρανα.
Σε όλη τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος οι Έλληνες μειονοτικοί εντόπιζαν και κατέγραφαν τους τάφους των Ελλήνων στρατιωτών. Στις Βουλιαράτες μάλιστα, όπου λειτουργούσε νοσοκομείο του Ελληνικού Στρατού στη διάρκεια του Πολέμου, οι κάτοικοι συντήρησαν το νεκροταφείο των τραυματιών που υπέκυπταν...
Το 2005, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, κ. Αναστάσιος, ανακαίνισε το μοναστήρι του Άγιου Νικολάου στην Κλεισούρα Πρεμετής και διαμορφώθηκε και νεκροταφείο για τη δημιουργία κενοταφίου στο οποίο θα τοποθετούνταν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών… Πρωτοβουλία που τον έβαλε στο στόχαστρο Αλβανών εθνικιστών.
Πηγή: Liberal
«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πονηρία, με σκοπό να ελκύσει εντός της αιρέσεως, εάν ήτο δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς.
Δεν θα αρχίσει κατ’ ευθείαν ωμά να απορρίπτει τα δόγματα της Θεοτόκου, αλλά θα αρχίσει ανεπαίσθητα να διαστρεβλώνει τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της Εκκλησίας και το πραγματικό νόημα τους, όπως μας παρεδόθησαν από τους Αγίους Πατέρες εν Αγίω Πνεύματι.
Ολίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, εκείνοι μόνον οι πλέον πεπειραμένοι εις την πνευματική ζωήν.
Οι αιρετικοί θα πάρουν την εξουσία της εκκλησίας και θα τοποθετήσουν ιδικούς τους υπηρέτες παντού, οι δε πιστοί θα καταφρονούνται…
γι΄ αυτό παιδί μου, όταν δεις την παράβαση της πατερικής παράδοσης και της Θείας τάξεως, που εγκαθιδρύθει από τον ίδιο τον Θεό γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και προς τον παρόν μπορεί να αποκρύπτουν την ασέβειά τους.
Ακόμη θα διαστρέφουν τη Αγία Πίστη μας ανεπαίσθητα με σκοπό να παραπλανήσουν τους άπειρους στα δίκτυα τους. Να αναγνωρίζεις σ’ αυτους τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και από την αγάπη τους για εξουσία… οι αληθινοί υπηρέτες του θεού είναι ταπεινοί και υπακούουν στην εκκλησία.
Οι πιστοί τότε που δεν έχουν δείξει τίποτε άλλες αρετές θα λάβουν στεφάνους μόνο και μόνον, επειδή στάθηκαν στέρεοι στην πίστη.
Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μην αποβληθείς στην αιώνια κόλαση. Στέκε ανδρείως στην πίστη και αν είναι αναγκαίο υπέμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι και ο Κύριος θα είναι μαζί και οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές θα βλέπουν με χαρά του αγώνες σου.
Να μη φοβάσαι τις θλίψεις αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθρια αίρεση, διότι αυτό είναι που μας γυμνώνει από την Θεία Χάρη.»
Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα
Πηγή: Καιόμενη Βάτος, Σημεία Καιρών, Αβέρωφ
ΣΥΧΝΑ εἶναι τά παράπονα τῶν χριστιανῶν γιά τούς ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς. Τούς ἐνοχλεῖ τό κοσµικό τους φρόνηµα, ἡ ἀπρόσεκτη συµπεριφορά τους, ἡ ἔλλειψη ἱεραποστολικοῦ ζήλου, ἡ φιλαργυρία καί πλεονεξία τους, ἀλλά καί ἡ φιλοδοξία καί ἡ φιληδονία τους. Τούς προκαλεῖ ἐπίσης τό γεγονός ὅτι εἶναι ἄξιοι διάδοχοι τῶν Φαρισαίων, τούς ὁποίους ὁ Χριστός εἶχε ἐλέγξει µέ τά σκληρότερα λόγια. Ἡ ὑποκρισία ποτέ δέν ἀπέδωσε µόνιµους καρπούς στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Στήν ἀρχή οἱ ὑποκριτές κληρικοί ἐντυπωσιάζουν τό λαό, µετά ὅµως ἀπό σύντοµο χρονικό διάστηµα, διαλύονται οἱ καλές ἐντυπώσεις καί ἀποκαλύπτεται ἡ ἀναξιότητά τους.
Εἶναι ἀναγκαῖο οἱ κληρικοί ὅλων τῶν βαθµίδων νά συναισθάνονται τήν ἱερότητα τῆς ἀποστολῆς τους καί νά εἶναι σταθεροί στόν προσωπικό τους πνευµατικό ἀγώνα κατά τῶν παθῶν καί τῶν ἁµαρτωλῶν συνηθειῶν. Συνήθως οἱ κληρικοί, ὅταν χειροτονοῦνται, ἔχουν συναίσθηση τῆς ἀποστολῆς τους. Γρήγορα ὅµως, πιεζόµενοι ἀπό τά αὐξηµένα καθήκοντα καί τίς ποικίλες δραστηριότητες, γίνονται ψυχροί ἐπαγγελµατίες καί ἐξωστρεφεῖς κοινωνικοί ἐργάτες. Ἰδιαίτερα αὐτό παρατηρεῖται στούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι παράλληλα µέ τήν πνευµατική ἐξουσία ἀποκτοῦν καί κοσµική, ἀταίριαστη σ᾿ ἕνα ἀληθινό κληρικό.
Οἱ κληρικοί πρέπει πρωτίστως νά ἐµπνέονται ἀπό τόν ἴδιο τό Χριστό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόµενος στήν ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, λέει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Τέτοιος ἀρχιερέας µᾶς χρειαζόταν· ἅγιος, ἄκακος, ἀψεγάδιαστος, χωρίς σχέση µέ τήν ἀνθρώπινη ἁµαρτία, ὁ ὁποῖος ἀνέβηκε πάνω ἀπό τά οὐράνια» (Ἑβρ. ζ΄ 26). Οἱ κληρικοί πρέπει νά εἶναι ἅγιοι, ἤ ἀκριβέστερα νά ἀγωνίζονται γιά τόν ἐξαγιασµό τους, ἄκακοι καί ἀπονήρευτοι, χωρίς ἀδυναµίες καί ἀπρόσεκτη συµπεριφορά καί ἀκούραστοι πνευµατικοί ἀγωνιστές.
Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος, ἀναφερόµενος στό ἔργο τῶν κληρικῶν, λέει: «∆ίκαια οἱ ἱερεῖς πρέπει νά θεωροῦνται ὄχι µόνο ἰσχυρότεροι ἀπό τούς ἄρχοντες καί τούς βασιλεῖς, ἀλλά καί πολυτιµότεροι ἀπό τούς πατέρες. Γιατί οἱ µέν πατέρες µᾶς ἐγέννησαν σωµατικά, ἐνῶ οἱ ἱερεῖς εἶναι αἴτιοι τῆς πνευµατικῆς µας γεννήσεως, τήν ὁποία χαρίζει ὁ Θεός, τῆς εὐτυχισµένης ἐκείνης ἀναγεννήσεως, τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας καί τῆς υἱοθεσίας, πού µᾶς παρέχει δωρεάν ὁ Θεός».
Ὡστόσο, οἱ λαϊκοί συχνά σκανδαλίζονται ἀπό τούς ἀνάξιους κληρικούς, πού ὑπάρχουν δυστυχῶς στήν Ἐκκλησία. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται µεγάλη προσοχή προκειµένου νά χειροτονοῦνται ἄνθρωποι µέ φόβο Θεοῦ καί ἱεραποστολικό ζῆλο. Ἐκεῖ πρέπει νά ἔχουν µονίµως στραµµένο τό ἐνδιαφέρον τους οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καί τήν κύρια εὐθύνη. Μόνο τότε θά βελτιωθεῖ ἡ κατάσταση καί οἱ ἐνάρετοι κληρικοί δέν θά εἶναι δυσεύρετοι, ὅπως συµβαίνει στίς µέρες µας.
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 21.10.2016), Θρησκευτικά
Εδημοσιεύθη την 5-6-2016 ως ένθετο της «Καθημερινής» ένα Σχέδιο Συντάγματος, προτεινόμενον προς ψήφισιν, με τίτλο «Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα». Η πιο σημαντική τομή του εν λόγω σχεδίου είναι η αφαίρεση από το εν ισχύι Σύνταγμα του προοιμίου με την επίκλησιν της «Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, της διατάξεως της σχετικής με την επικρατούσα θρησκείαν του άρθρου 3 και της παραγρ. 2 του άρθρου 16, που επιτάσσει παιδείαν των Ελληνοπαίδων, αποβλέπουσα στην «…ηθική…αγωγή και εθνική και θρησκευτική συνείδηση». Φρονώ ότι η τομή αυτή είναι θανατηφόρος για το Ελληνικό Έθνος για τους εξής λόγους:
1) Στο άρθρο 1 του Σχεδίου διαβάζουμε: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Έθνος». Η καρδιά όμως του κάθε έθνους είναι η θρησκεία. Άρα η εξουσία του νομοθετείν πρέπει να πηγάζει όχι μόνον από τον νου, αλλά και από την καρδιά του Έθνους. «Άκαρδο» έθνος δεν υπάρχει. Άρα το εν λόγω Σχέδιο πλήττει την καρδιά του Έθνους.
2) «Αρχή παντός συλλογισμού το τι εστί», λέει ο Αριστοτέλης. «Τι εστί», λοιπόν, επίκλησις της Αγίας Τριάδος στο εν ισχύι Σύνταγμα; Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή του ποταμού αίματος των προγόνων μας, που χύθηκε για «του Χριστού την πίστη την αγία και τις Πατρίδος την ελευθερία». Υπενθυμίζει η «Φωνή» αυτή στον εκάστοτε Νομοθέτην την θείαν Εντολήν «αγαπάτε αλλήλους» και «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Εντολήν του Θεού της «Αγάπης», Θεού των Ελλήνων.
Υπενθυμίζει ότι όπου «το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία». (Παυλ. Β, Κορ. Γ, 17).
Υπενθυμίζει το βαθυστόχαστον δίδαγμα του Ηρακλείτου, που λέει ότι «τρέφονται πάντες οι ανθρώπειοι νόμοι υπό ενός, του θείου». (Βλ. Ανθ. Στοβ.,1,177).
Υπενθυμίζει το Πυθαγόρειον δίδαγμα «έπου Θεώ και ομοιούσθαι αυτώ» (Βλ. Πλατ. «Πολιτεία» 612Ε -613Β και «Νόμοι»715Ε – 718Α).
Υπενθυμίζει το Πλατωνικό δίδαγμα, που λέει ότι «όσων αν πόλεων μη θεός αλλά τις άρχη θνητός, ουκ έστιν κακών αυτοίς ουδέ πόνων ανάφυξις». (Σε όσες πόλεις συμβαίνει να κυβερνά θνητός και όχι ο Θεός, δηλ. η θεία δικαιοσύνη, σ’ αυτές είναι αδύνατη η αποφυγή των κακών και των πόνων). (Βλ. «Νόμοι» 713Ε -714Α).
Υπενθυμίζει το Αριστοτελικό δίδαγμα, που λέει ότι «…άρχων ο θεός,…. ήτις ουν αίρεσις και κτίσις των φύσει αγαθών ποιήσει μάλιστα την του θεού θεωρίαν, η σώματος η χρημάτων η φίλων η των άλλων αγαθών, αύτη αρίστη και ούτος ο όρος κάλλιστος· ει τις δ’ η δι’ ένδειαν η δι’ υπερβολήν κωλύει τον θεόν θεραπεύειν και θεωρείν, αύτη δε φαύλη». (…ο Θεός είναι άρχων… Όποια, λοιπόν, επιλογή και κτήσις εκ των φύσει αγαθών, είτε πρόκειται περί αγαθών σωματικών η χρημάτων η φίλων η των άλλων αγαθών, συντελεί εις την θεωρίαν του Θεού εις βαθμόν ύψιστον, αύτη είναι αρίστη και ο κανών αυτός άριστος. Όποια όμως, είτε από ένδεια, είτε από υπερβολήν, μας κωλύει από το να λατρεύουμε και να ενατενίζουμε νοερώς τον Θεόν, αύτη είναι φαύλη….). (Βλ. Ηθ. Ευδ.1249Β).
Υπενθυμίζει, τέλος, όλη την Ορθόδοξον Πατερικήν Θεολογίαν και Ελληνικήν φιλοσοφίαν, που επί γενεές γενεών υπήρξεν ο επιούσιος πνευματικός άρτος των Ελλήνων. Τι θα συμβή, λοιπόν, αν το Έθνος μας στερηθή του «άρτου» τούτου; Δεν θα πεθάνη;
3) Πιστεύω ότι ο συνταγματικός Νομοθέτης διαμορφώνει τον χαρακτήρα και τη ζωή των πολιτών. Π.χ. ο Σόλων και ο Κλεισθένης διέπλασαν τον Αθηναίον, ο οποίος ενίκησε στον Μαραθώνα τον Περσικό κολοσσό. Ο Λυκούργος διέπλασε τον Σπαρτιάτη, ο οποίος επί 400 χρόνια παρέμενε αήττητος, αναλλοίωτη έμψυχη εικόνα αρετής, και επέτυχεν αξιοθαύμαστα μεγαλουργήματα. Ο Σαρδανάπαλος διέπλασε τον αποκτηνωμένο Βαβυλώνιο, έχοντας ως δόγμα το «Έσθιε, πίνε, παίζε, αφροδισίαζε» (Βλ. Αθήναιον, 336, 530).
Τα προϊσχύσαντα Ελληνικά Συντάγματα, που ρύθμιζαν την παιδεία με «εθνική και θρησκευτική συνείδηση», διέπλασαν τον Έλληνα, που έγραψε το Έπος του 1940. Το εν ισχύι Σύνταγμα την ίδια παιδεία θέλει, αλλά οι εθνοπατέρες μας το έχουν παραβιάσει σε μεγάλο βαθμό με αντισυνταγματικούς νόμους. (Το λέει ο εντιμότατος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ε.τ. Κύριος Β. Νικόπουλος στο βιβλίο του «Αγαπημένο μου… Σύνταγμα», εκδ. ΑΡΜΟΣ). Το εν θέματι Σχέδιο καθιστά «συνταγματικούς» όλους αυτούς τους παράνομους νόμους και δίνει την «χαριστική βολή» στο εν ισχύι Σύνταγμα. Πεθαίνει, λοιπόν, η δεν πεθαίνει με τέτοιο Σύνταγμα το Έθνος, χωρίς εθνική και θρησκευτική συνείδηση;
Μα η Χώρα μας φιλοξενεί χιλιάδες αλλοθρήσκους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, ισχυρίζονται οι αντιτείνοντες. Και εγώ τους ερωτώ:
Αν στο σπίτι μας περιθάλψουμε κάμποσους δυστυχείς αλλοθρήσκους, θα πρέπει να εξαφανίσουμε το εικονοστάσι του σπιτιού μας;
Βέβαια το εν λόγω Σχέδιο λέει ότι «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Έθνος». Αλλά τι Έθνος θα είναι αυτό; Μάλλον Βαβυλώνιον θα προκύψει και όχι Ελληνικό, με πολίτες «ομοιοπαθείς Σαρδαναπάλω», κατά Αριστοτελικήν έννοιαν. (Βλ. Ηθικά Νικ. 1095Β).
Οι «έχοντες ώτα ακούειν», ακούνε την «Φωνή» των προγόνων μας από τα βάθη των αιώνων, όπως την διερμηνεύουν οι μεγάλοι μας ποιηταί με τους πιο κάτω στίχους:
«Μη λησμονείς πως Έλληνα σ’ έχει γεννήσει η μοίρα
κι εντός σου λάμπει αδάμαστη του Γένους σου η ψυχή» (Γ. Στρατήγης).
Και η άλλη «Φωνή» δια του Κ. Παλαμά λέει:
«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Αβέρωφ
Το ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είναι γνωστό. Μόνο που, ως Έλληνες, δεν το πολυπιστεύουμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια και χειρότερα λάθη. Η επιχείρηση της πολιτικής εξουσίας να αφανίσει την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, αποδεικνύει της ιστορικής εμπειρίας το αληθές. Όσα ζούμε σήμερα τα βίωσε ο Μακρυγιάννης πριν από περίπου 180 χρόνια...
Στη διήγησή του αν στη θέση του βασιλιά της Γαλλίας βάλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους δανειστές, στη θέση του βασιλιά Όθωνα τον κ. Τσίπρα και στη θέση του Ιωαν. Κωλέττη τον κ. Φίλη έχουμε μεταφορά του τότε στις ημέρες μας.
Γράφει ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος και η κυβέρνησή του «ό, τι οδηγίες έστελναν στην Ελλάδα εκείνο γένονταν». Και μεταξύ των άλλων ο Φίλιππος με τους «μπερμπάντες, δικούς μας και ξένους» αγωνιζόταν «ν’ αλλάξη την θρησκείαν ενού ξεψυχησμένου και μικρούτζικου έθνους...». Ο Μακρυγιάννης του υπενθυμίζει: « Αυτός που κυρίεψε τους Έλληνες τους έκαιγε στους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε να αλλάξουν την θρησκείαν τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτας. Τώρα ο Θεός, ο δίκιος και παντοδύναμος, οπού ορίζει κ’ εσένα, ανάστησε αυτείνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως και ανατολικώς, καθώς οι εδικοί σου υπήκοοι τον δοξάζουν δυτικώς...». Του συνιστά επίσης «να μην καταγίνεται να γυρίση από τη θρησκεία τους, τους απογόνους των παλιών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκου Μπότζαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Κυργιακούλη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Υψηλαντών κι αλλουνών πολλών, οπού θυσίασαν και την ζωή τους και την κατάστασίν τους δι’ αυτείνη την ορθόδοξη θρησκεία και δι’ αυτείνη την ματοκυλισμένη πατρίδα».
Ο Μακρυγιάννης σχολιάζει και τη στάση του βασιλιά Όθωνα. Του σημειώνει ότι εκείνος μπορεί να είναι ετερόδοξος, ως παπικός, αλλά «ορκίστηκε ότι θα βασιλέψει και θα διοικήσει τους Έλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς και θα τους διατηρήση θρησκεία, τιμή, κατάσταση και συνταγματικώς θα κυβερνάγη». Και προσθέτει ο Μακρυγιάννης: «Όλα αυτά η Μεγαλειότης του διατί τα αμέλησε και τα τζαλαπάτησε;». Μπορεί και ο κ. Τσίπρας να μην παντρεύτηκε Ορθόδοξα και να μη βάπτισε τα παιδιά του, αλλά υποσχέθηκε ότι θα τηρεί το Σύνταγμα και θα σεβαστεί την Πίστη των Ελλήνων. Γιατί, κι αυτός, αμελεί και «τζαλαπατά» την ιστορική μας παρακαταθήκη;
Ο Μακρυγιάννης θύμισε στον κουμπάρο του Ιωαν. Κωλέττη, και θυμίζει στον κ. Φίλη και σε όλους μας: «Εσύ, του είπα, ήρθες στην πατρίδα ξυπόλυτος και γυμνός,... ούτε φάρμακα ήφερες, ούτε αστενείς κύταξες. Ετιμήθης, δοξάστης από την πατρίδα σου. Γιόμωσες σταυρούς, χρήματα – δεν μας αφίνεις πλέον ήσυχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς...».
Στις απειλές της εξουσίας για τη ζωή του ο Μακρυγιάννης απάντησε ότι δε λυπάται αν έκανε εχθρούς του τους ανθρώπους της εξουσίας, γιατί δεν το έκαμε «δια το νιτερέσιον» του. Και πρόσθεσε: «Όταν πειράζουν την πατρίδα μου και την θρησκείαν μου, θα μιλήσω, θα ΄νεργήσω κι ό, τι θέλουν ας μου κάνουν».
Σε μια συγκλονιστική προφητική περιγραφή της τωρινής κατάστασης με τους κ.κ. Τσίπρα και Φίλη προβαίνει ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός στα «Απομνημονεύματά» του, περιγράφοντας την κατάσταση της εποχής του. Γράφει ότι πολλοί Έλληνες τυφλώθηκαν από τα φώτα της Ευρώπης και «ενόμισαν ότι εάν υποψυχράνωσιν την εις Χριστόν πίστιν των ομογενών, και τους κάμωσιν ανεξιθρήσκους, θέλουσι τους κάμει φιλελευθερωτέρους και εναρετωτέρους. Όθεν δια να ρίψουν την υπόληψιν της θρησκείας άρχισαν και επεσώρευσαν γενικώς κατά του ιερατείου τόσας και τόσας αδίκους κατηγορίας, έσφαλον όμως μεγάλως, επειδή το ιερατείον είναι εκείνο που εχρησίμευσε μεγάλως και θέλει χρησιμεύσει εις την ανόρθωσιν του έθνους...».
Ο Κολοκοτρώνης, από την πλευρά του, συνιστά στους κ. κ. Τσίπρα και Φίλη και σε όλους μας, με την ομιλία του στην Πνύκα «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας, και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος». Τα γεγονότα και τα λάθη στην Ελλάδα επαναλαμβάνονται, γιατί δεν θέλουμε να ακούσουμε την εμπειρία και τη σοφία των προγόνων μας και γιατί, τουλάχιστον σε πολλούς από αυτούς που μας κυβερνάνε, λείπει η αγάπη προς την εθνική και εκκλησιαστική παράδοσή μας.
Πηγή: Θρησκευτικά
Ερώτηση κοινού:
Στην Ορθόδοξη χώρα μου, είμαι από τη Γεωργία, από το 2011 παίρνουμε αυτήν την κάρτα, με δύο τσιπ μάλιστα επάνω, η οποία αντικαθιστά όλες τις άλλες κάρτες και σε μία Εκκλησία της πρωτεύουσας ήδη άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές οι πιστοί για να μην παίρνουμε την κάρτα.
Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος:
Να μην πάρει κανείς τέτοια κάρτα. Κανείς.
Εγώ θα σας το πω και να με συγχωρέσετε, επειδή είναι γνωστό αλλιώς δεν θα το έλεγα. Ο λόγος που αρνήθηκα τον μισθό μου είναι αυτός. Τί να τον κάνω τον μισθό; Ήθελα να αρνηθώ την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου, να τους τη γυρίσω πίσω. Γι’ αυτό και όταν ήλθε η ώρα έστειλα γράμμα στη Σύνοδο και μου είπαν ότι δεν είναι δική μας αρμοδιότητα. Ήταν δική τους αρμοδιότητα όμως εμένα να με πληρώσουνε. Γιατί δεν ήταν;
Τέλος πάντων, τα ‘πα αυτά που είχα να πω εκεί που πρέπει. Στέλνω γράμμα στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και τους λέω, σας παρακαλώ πολύ να μου κόψετε το μισθό. Δεν μου απαντούσανε. Πληρώνομαι ακόμη. Μέχρι τώρα παίρνω μισθό, μην νομίζετε.
Φτάνουμε στην απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων. Εγώ είχα ΑΦΜ το οποίο απέκτησα ως Επίσκοπος. Δεν είχα ΑΦΜ. Αν δεν γινόμουν Επίσκοπος αυτή τη στιγμή θα ήμουν ένας από τους ελάχιστους ίσως Έλληνες που δεν θα είχαν ΑΦΜ. Φοβερό πράγμα! Δεν θα είχα νούμερο! Δεν θα με βρίσκαν πουθενά! Με τρελαίνει η ιδέα! Μου δώσαν λοιπόν το νούμερο. Μου δώσανε, έχω ΑΦΜ, τέλειωνε σε μηδέν. Απογραφή στις 23 Ιουλίου. Δεν πάω να απογραφώ. Γιατί να πάω να απογραφώ; Δεν απεγράφην. Γιατί λέει αυτοί που δεν θα απογραφούν θα τους κόψουν το μισθό. Για να δούμε!
Φτάνουμε τέλος Ιουλίου. Μου στέλνει γράμμα το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το οποίο τι λέει; Λέει ότι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία δεν προβλέπεται διαδικασία διακοπής της μισθοδοσίας κρατικού υπαλλήλου. Τους απαντώ λοιπόν με ένα γράμμα και λέω: Ούτε να μας κόψετε το μισθό δεν είστε ικανοί. Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής από κάτω.
Ακόμη πληρώνομαι.
Όχι μην .. δεν θέλω χειροκρότημα.
Είναι φοβερό. Είναι φοβερό. Δεν ξέρουμε, εγώ είχα την πολυτέλεια να το κάνω.
Κοινό:
Μας προκαλείτε.
Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος:
Όχι, δεν λέω εσείς να το κάνετε. Προσέξτε, δεν πρέπει να το κάνετε και ζήτησα και από τους ιερείς να μην το κάνουνε. Αλλά εγώ είχα την πολυτέλεια να το κάνω για αυτονοήτους λόγους και θέλησα.
Όταν γινότανε η απογραφή ζητούσανε για τους δημοσίους υπαλλήλους να έχουνε τον ΑΜΚΑ. Όλοι αυτοί που φωνάζανε για τον ΑΜΚΑ οι ιερείς, τον πήρανε τον ΑΜΚΑ. Να προσέχουν πολύ τώρα όταν μιλάνε για τις κάρτες.
Αλλά σας λέω, κάρτα με τσιπάκια, με νουμεράκια, με άγνωστα πραγματάκια που μας φυλακίζει, εν Σώματι πρέπει να αρνηθούμε. Δεν τους χρειάζεται. Καλύτερα να τους κλέβουμε στους φόρους, παρά να μας πνίξουν την ελευθερία. Αυτή είναι η λογική, και αυτήν πρέπει να την πούμε εν Σώματι ως Εκκλησία.
Τώρα να χειροκροτήσετε.
Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ, Αβέρωφ
Η οργάνωση Marine Regions είναι δημιούργημα του Flanders Marine Institute που έχει έδρα την πόλη Ostend του Βελγίου και θεωρείται το παγκόσμιο κέντρο χαρτογράφησης θαλασσίων ζωνών.
Έτσι σήμερα (21-10-2016) εξέδωσαν την 9η έκδοση με τους αναθεωρημένους χάρτες για όλα τα παράκτια κράτη του πλανήτη Γη για Χωρικά Ύδατα, Συνορεύουσα Ζώνη, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Εσωτερικά Ύδατα και
Αρχιπελαγικά Ύδατα.
Στον πρώτο χάρτη βλέπουμε την ΑΟΖ της Ελλάδας:
http://www.marineregions.org/eezdetails.php?mrgid=5679&zone=eez
Ο χάρτης αυτός είναι ταυτόσημος με τον επόμενο δικό μου χάρτη που κυκλοφόρησε πριν 30 χρόνια και πολλοί τον θεώρησαν ένα είδος ελληνικής προπαγάνδας:
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Το Marine Regions έχει, επίσης, δημιουργήσει ένα χάρτη της ΑΟΖ της Τουρκίας που δείχνει, ξεκάθαρα, την ΑΟΖ της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος:
http://www.marineregions.org/eezdetails.php?mrgid=5697&zone=eez
Αυτός ο χάρτης έχει γίνει ο εφιάλτης της Τουρκίας που δέχεται μεν ότι όλα τα νησιά δικαιούνται να έχουν τις ίδιες θαλάσσιες ζώνες με τις ηπειρωτικές ακτές, πλην όμως ότι τα νησιά του Αιγαίου αποτελούν μια «ειδική περίπτωση», στερούμενα του δικαιώματος αυτού. Αλλά η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (Άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.
Και ο χάρτης αυτός είναι ταυτόσημος με τον δικό μου χάρτη που τόσο πολύ πολέμησαν οι Τούρκοι και κάποιοι Ελληνοαμερικανοί στην Ουάσιγκτον:
Χάρτης της Τουρκικής ΑΟΖ που δείχνει, όπως και αυτός του Marine Regions, ότι η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.
Τέλος, ο χάρτης του που ακολουθεί δείχνει τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας με βάση τα 12 ν.μ. που είναι το όριο που έχει καθορίσει το UNCLOS. Όπως ήδη αναφέραμε, η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που δεν διαθέτει 12 ν.μ. χωρικά ύδατα:
http://www.marineregions.org/eezdetails.php?mrgid=5679&zone=eez_12nm
Ο χάρτης αυτός είναι ταυτόσημος με αυτόν του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας και με αυτόν που χρησιμοποιώ εγώ που ανήκει στο Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών των ΗΠΑ:
Πηγή: Mignatiou.com, Ινφογνώμων Πολιτικά
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...