Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
«Κατήχηση ειδώλων στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο:
Η απόσχιση των μαθητών από την Ορθόδοξη Πίστη
η ένταξή τους σε μια πολύ-θρησκευτική θρησκευτικότητα,
ως στόχος του νέου Πιλοτικού Προγράμματος Σπουδών»
1. Η μετατροπή του ορθόδοξου Μαθήματος των Θρησκευτικών σε μάθημα για τις θρησκείες
Το 2011εγκρίθηκε ένα νέο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) για τα Θρησκευτικά από την πρώην Υπουργό Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου[1], συγγραφείς του οποίου φέρονται να είναι τα μέλη μίας 15μελούς ομάδας Θεολόγων. Το νέο Πρόγραμμα, το οποίο εφαρμόζεται από τότε πιλοτικά σε 120 περίπου Δημοτικά και Γυμνάσια της χώρας, μετατρέπει τον ορθόδοξο χαρακτήρα και περιεχόμενο του Μαθήματος των Θρησκευτικών (ΜτΘ) σε πολυθρησκειακό[2]. Ο χαρακτηρισμός της κατεύθυνσης του νέου ΠΣ ως πολυθρησκειακής θεωρείται από κάποιους εσφαλμένος ή ακόμη και συκοφαντικός. Σκοπός της παρούσας εισήγησης είναι να επαληθεύσει αυτόν τον χαρακτηρισμό, μέσω της χρήσης ελάχιστων μόνον από τα πολυπληθή τεκμήρια που υπάρχουν στο νέο ΠΣ, τα οποία βεβαιώνουν τον πολυθρησκειακότου χαρακτήρα, δικαιολογώντας ταυτόχρονα και τον τίτλο που επέλεξα να δώσω σ΄αυτή την εισήγηση.
Αρχικά, γίνεται φανερό, μέσα από την ανάγνωση των σελίδων του, ότι το νέο ΠΣ για το ΜτΘ αποκλείει την ορθόδοξη διδασκαλία στα σχολεία ως μονοθρησκευτικότητα και εισάγει την πολυθρησκευτικότητα:
«Με το νέο ΠΣ για πρώτη φορά επιχειρείται η διδασκαλία των θρησκειών στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Οι όποιες αντιστάσεις και αρνητικές επιφυλάξεις υπονοούν τη διατήρηση της αντίληψης ενός στενά ομολογιακού ΜτΘ, το οποίο πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με το Χριστιανισμό. Στο νέο ΠΣ, επιχειρείται η υπέρβαση αυτών των επιφυλάξεων και πραγματοποιείται ένα προσεκτικό πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της διδασκαλίας των θρησκειών και στους τρεις κύκλους της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Το κύριο σώμα στο νέο ΠΣ παραμένει ο Χριστιανισμός, ενώ σταδιακά επιχειρείται η προσέγγιση άλλων έξι θρησκειών: του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού»[3].
«Ένα ΜτΘ που στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην εξοικείωση των μαθητών σε μια μόνο ιδιαίτερη θρησκευτική παράδοση έχει πλέον φτάσει στα όριά του»[4].
Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ένας νέος σχεδιασμός της πολυθρησκειακής αγωγής επιβάλλεται αυταρχικά και μάλιστα με αφορισμούς, αφού δεν στοιχειοθετείται με έγκυρα παιδαγωγικά και θεολογικά τεκμήρια (εμπειρικές έρευνες, χριστιανοπαιδαγωγικές μελέτες κ.ά). Συγχρόνως, η διαφορά και η ετερότητά της εξ΄ Αποκαλύψεως ορθόδοξης πίστεως αποκρύπτεται, υποτιμάται και παρουσιάζεται στο νέο ΠΣ με αντιεπιστημονικό και μη θεολογικό τρόπο, ως μία από τις ανθρωποδημιουργημένες θρησκείες.
Η μετατροπή του ορθόδοξου ΜτΘ σε πολυθρησκειακόμάθημαδεν έχει ως στόχο, κατά τη γνώμη μας, την αλλαγή της μεθοδολογίας του μαθήματος, αλλά τη μετατροπή της ουσίας και του χαρακτήρα του, που είναι η αγωγή των παιδιών κατά την ορθόδοξη πίστη και παράδοση. Με αυτό το Πρόγραμμα, το ΜτΘ δεν έχει ως δομική του αφετηρία τα στοιχεία που συνδέουν τους μαθητές με την πίστη τους στονΘεάνθρωπο Ιησού, αλλά μετατρέπεται σε ένα μάθημα εντελώς γνωσιολογικό, που «θεμελιώνεται στη σχέση του με τολόγο» και «στοχεύει να οικοδομήσειλογικάτη θρησκευτική αγωγή των παιδιών και των εφήβων»[5]. Πάνω σ’ αυτό το ορθολογικό μοτίβο έχει οικοδομηθεί ολόκληρη η μετα-θεολογική και μετα-πατερική φιλοσοφία του νέου ΠΣ. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα σε ειδικό κεφάλαιό του με τίτλο: «Η υπογράμμιση της ανθρωποκεντρικής διάστασης», στο οποίο σαφώς καθορίζεται, ωςδιάσταση της σχολικής θρησκευτικής αγωγής, όχι η θεανθρωποκεντρικότητα, αλλά η ανθρωποκεντρικότητα, δηλαδή μία θρησκευτική αγωγή και διδασκαλία χωρίς πίστη, σχέση και αναφορά προς τον Θεό: «Μια σύγχρονη αντίληψη για το ΜτΘ καλείται να εστιάσει το ενδιαφέρον του μαθητή στην ανθρώπινη διάσταση των θρησκειών και της θρησκευτικής πίστεως»[6].Ωστόσο, η προσπάθεια να περιορισθείτο ΜτΘαποκλειστικάσε ένα ορθολογικό, γνωσιολογικόκαι καθαρά ανθρωποκεντρικόπλαίσιο, δεν συνάδει με τηναλήθεια καιτηζωή της ορθόδοξης πίστης, της πίστηςτης πλειονότητας των μαθητών αλλάούτε και με τη θρησκευτικότητατων αλλόδοξων και ετερόδοξων μαθητών.
Το νέο ΠΣ βασίζεται στη συναφειακή και διδασκαλία όλων των θρησκειών. Ο σχεδιασμός, ωστόσο, στερείται θεολογικού και παιδαγωγικού υπόβαθρου, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι η πολτοποιημένη διδασκαλία τόσων διαφορετικών θρησκευτικών εκδοχών θα έχει ως συνέπεια τη σύγχυση στη συνείδηση των παιδιών του πνευματικού επιπέδου των 8-14 ετών. Όπως μαρτυρείται, άλλωστε, στο ίδιο το νέο ΠΣ, σκοπός αυτής της συναφειακής θρησκευτικής αγωγής, δεν είναι η καλλιέργεια της πίστης στον Θεάνθρωπο Χριστό, αλλά η συμβολή του ΜτΘ στη δημιουργία μίας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το ΜτΘ, όμως, μέσα από τέτοιες πολιτικοϊδεολογικές και πρόσκαιρες σκοποθεσίες, παύει να έχει θρησκευτικό χαρακτήρα και να αναφέρεται στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Καταλήγει στο να καταστεί ένα μάθημα απλής κοινωνικής ή πολιτικής αγωγής, που υπηρετεί καθαρά πολιτικοκοινωνικούς στόχους[7]: «Οι Θρησκείες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των συγκρούσεων και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας». «Ο θεραπευτικός και συμφιλιωτικός ρόλος των θρησκειών παραμένει βασικός, καθώς στις περισσότερες Θρησκείες υπάρχουν “πηγές” θεραπείας και συμφιλίωσης»[8].
Στο πλαίσιο της συμφιλίωσης και της πολυπολιτισμικότητας, το νέο ΠΣ για το Μτθ και ο πολυθρησκειακός του χαρακτήρας φέρονται ως η αναγκαία λύση για την αντιμετώπιση θρησκευτικών συγκρούσεων εντός ή εκτός σχολείου. Μια λύση όμως είναι αναγκαία,όταν υπάρχει πρόβλημα. Η μελέτη όμως της πραγματικότητας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν θέματα θρησκευτικών συγκρούσεων στο μαθητικό πληθυσμό σε μια χώρα στην οποία το 95% των μαθητών είναι ορθόδοξοι Χριστιανοί και το υπόλοιπο5% των αλλόθρησκων ή ετερόδοξων μαθητών έχει το δικαίωμα απαλλαγής από το Μτθ. Αξιοσημείωτο είναι βέβαια το γεγονός, όπως το μαρτυρούν πολλοί εκπαιδευτικοί θεολόγοι, ότι συχνά οι αλλόθρησκοι και ετερόδοξοι μαθητές δεν κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος αλλά επιλέγουν να συμμετέχουν στο ΜτΘ, πετυχαίνοντας μάλιστα και υψηλές επιδόσεις σ’ αυτό.
2. Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών: Προβλήματα στο σχεδιασμό και στις κατευθύνσεις του
Συστηματικάυποστηρίζεται στις σελίδες του νέου ΠΣ η άποψη ότι το υπάρχον ΜτΘ δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής καθώς και στα νέα κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα. Γι’ αυτό τον λόγο θεωρήθηκε αναγκαία, όπως αναφέρεται στο ΠΣ, η εκ βάθρων αλλαγή των μέχρι τώρα ισχυόντων Αναλυτικών Προγραμμάτων και των αντίστοιχών τους σχολικών εγχειριδίων. Τονίζεται, επιπλέον, με την προβολή η ανάγκη αντικατάστασης της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας από μίαπολυθρησκευτική διδασκαλία. Αυτές οι δυο κινήσεις συντελούν αποφασιστικά στην περιθωριοποίηση της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης από το νέο ΠΣ για το Μτθ.
Το νέο ΠΣ υποστηρίζει ότι η ορθόδοξη Χριστοκεντρική διδασκαλία αποτελεί μία απαράδεκτη μονοφωνική διδακτική πρακτική, που είναι ανάγκη να παραμερισθεί και να υιοθετηθεί μία πολυθρησκειακή αγωγή, ικανή να συμβάλει στην ανάπτυξη κοινωνικών αρετών και ιδιαίτερα του πλουραλισμού και της καλλιέργειας του σεβασμού στους ξένους.
Στη γραμμή αυτή ένα ακόμη μέσο που χρησιμοποιείται μέσα στις σελίδες του νέου ΠΣ είναι και η μείωση και η υποτίμηση των προηγούμεωνορθοδόξων Αναλυτικών Προγραμμάτων του ΜτΘ με αντιφάσεις, αναλήθειες και διάφορες άλλες μεθοδεύσεις. Η υποτίμηση αυτή σκοπεύει στο να καλλιεργηθεί το έδαφος και να αναδειχθεί η ανάγκη αναθεώρησης των προηγούμενων Αναλυτικών Προγραμμάτων και της συγγραφής νέων[9].
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να γίνει μια διάκριση μεταξύ παιδαγωγικής - διδακτικής μεθοδολογίας και χαρακτήρα – περιεχομένου του ΜτΘ. Το έλλειμμα των προηγούμενων Προγραμμάτων σε παιδαγωγικές και διδακτικές μεθόδους, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη μετατροπή του χαρακτήρα και του περιεχομένου του ΜτΘ σε πολυθρησκευτικό, αφού μία νέα μεθοδολογία μπορεί να εφαρμοστεί στην οποιαδήποτε θρησκευτική ύλη με τον οποιονδήποτε προσδιοριστικό χαρακτήρα.
Ακόμη, μια κατεύθυνση του νέου ΠΣ που δημιουργεί προβληματισμό είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν άκριτα στη συγγραφή του ερευνητικά τεκμήρια αλλά και μέθοδοι, σκοποθεσίες και κατευθύνσεις που αφορούν το μάθημα έτσι όπως αυτό διδάσκεται σε άλλες χώρες. Όμως, αυτή η πρακτική χρήζει ιδιαίτερης προσοχής καθώς είναι εντελώς αντιπαιδαγωγική η αντιγραφή στοιχείων από άλλες χώρες και διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις, που αφορούν ένα τόσο σπουδαίο θέμα, όπως είναι η θρησκευτική και πνευματική ανάπτυξη παιδιών. Τα στοιχεία αυτά στοιχειοθετούν τις ανατρεπτικές και αντιεπιστημονικές προτάσεις που προτείνει το νέο ΠΣ να εφαρμοστούν στην ελληνική εκπαίδευση όπως αναφέρεται σε σχετικά κείμενα του:
«Η εργασία εκπόνησης ΑΠ είναι φανερό ότι δεν έλαβε υπόψη τα αποτελέσματα των διεθνών ερευνών γύρω από τη θρησκευτική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών. Το αποτέλεσμα ήταν το ΜτΘ να διατηρεί άθικτο τον κατηχητικό του χαρακτήρα, θεωρώντας ως δεδομένο, ότι όλοι οι μαθητές του σχολείου είναι πιστοί Χριστιανοί. Ο κατηχητικός προσανατολισμός του ΜτΘ προβάλλεται περισσότερο στους κατά τάξεις στόχους, οι οποίοι καταλήγουν στη διαμόρφωση όρων ιδεολογικής μονομέρειας[10].
«Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ούαιώνα το μάθημα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση: να ισχυροποιήσει τα εκπαιδευτικά του θεμέλια, να υπερβεί τη μονοφωνία και την όποια ομολογιακή φυσιογνωμία του,συμπεριλαμβάνοντας όλους τους μαθητές του ελληνικού σχολείου ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους. Οι διδάσκοντες τουμαθήματοςτων Θρησκευτικών εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι στην πρωτοβάθμια και θεολόγοι στη δευτεροβάθμια, έχουν την ετοιμότητα να αναγνωρίσουν πως αυτό το αίτημα,κατά κανένα τρόπο δεν αντιφάσκει προς τη χριστιανική άποψη για την πίστη και την εκπαίδευση»[11].
«Το μάθημα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση: να υπερβεί τη μονοφωνία και την όποια ομολογιακή φυσιογνωμία του»[12].
«Η θρησκευτική εκπαίδευση καλείται να υπηρετήσει ένα θρησκευτικό γραμματισμό, ο οποίος θα πρέπει να υπηρετεί κοινωνικά προστάγματα καθολικού χαρακτήρα, όπως είναι πρώτα και κύρια ο πολιτισμικός εγκλιματισμός του μαθητή στην ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα που ζει και όχι ο ιδεολογικός εγκιβωτισμός του σε απολυτοποιημένες ερμηνείες και στάσεις ζωής»[13].
Στον ΟΕ αναφέρεται ακόμη ότι «η θρησκευτική μάθηση επιχειρεί την υπέρβαση της θρησκευτικής απολυτότητας[14] και ότι «θεωρείται σπουδαίο να ελαχιστοποιηθεί το ενδεχόμενο επιβολής ενός μονοδιάστατου πολιτισμικού μοντέλου»[15].
Η υιοθέτηση, ωστόσο, μιας πολυθρησκειακής κατεύθυνσης της θρησκευτικής αγωγής των νέων μας υπολείπεται επιστημονικών καθώς και πνευματικών και εκκλησιαστικών ερεισμάτων. Μάλιστα, ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έχει ήδη τοποθετηθεί κατά τα τελευταία χρόνια σε ομιλία του έναντι αυτούπολυσυζητημένου διλήμματος: Ορθόδοξη σχολική χριστιανική αγωγή ή θρησκειολογική αγωγή[16]. Κατά τον ίδιο τρόπο τοποθετήθηκε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.Ιερώνυμος[17]καθώς και πολλοί Ιεράρχες της Εκκλησίας μας[18]
Επίσης, σύμφωνα με τα Πορίσματά της ΚΔ' πανορθόδοξης συνδιάσκεψης για θέματα αιρέσεων (Νοέμβριος 2012) - για πρώτη φορά σε επίσημο κείμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος - γίνεται ρητή και καταδικαστική αναφορά στη «ριζική ἀλλαγή τοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό τόν Συνταγματικά κατοχυρωμένο στήν Ἑλλάδα ὁμολογιακό του χαρακτῆρα σέ μία προοπτική ἀποδόμησης, πού καταλήγει στόν θρησκευτικό συγκρητισμό».
Εξάλλου, οι Aγιορείτες Πατέρες με επιστολές τους προς τη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος πήραν σαφέστατη θέση για την επιχειρούμενη μετατροπή του μαθήματος σε διδασκαλία των θρησκειών[19].
Ο Καθηγούμενος επίσης της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους Αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης έκανε προσωπική παρέμβαση προς την Ιερά Σύνοδο. «Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών δημιουργεῖ δικαιολογημένα ἀντιδράσεις. Τό νέο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν ἔχει πιά Ὀρθόδοξο Χριστιανικό χαρακτῆρα, δέν βοηθεῖ τούς μαθητάς νά γνωρίσουν τήν Χριστιανική τους Πίστι, δέν οἰκοδομεῖ τήν θρησκευτική, τήν ἐθνική καί τήν πολιτισμική ταυτότητα τῶν ἑλληνοπαίδων.
Αὐτός ὁ ἰδιότυπος νεοβαρλααμιτισμός ἐπιβάλλεται ἀπό μία μερίδα θεολόγων, οἱ ὁποῖοι δείχνουν πώς ἐχθρεύονται τήν ἡσυχαστική θεολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τήν μαρτυρική Ὀρθοδοξία τῶν Νεομαρτύρων, τήν ἀσκητική παιδεία τῶν Κολλυβάδων, τήν ἁπλοϊκή πίστι τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821. Οἱ θεολόγοι αὐτοί δέν κατανοοῦν ὅτι ἀντιστρατεύονται τόν λόγο τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὁ ὁποῖος δέν ἀναγνωρίζει ἄλλες ὁδούς σωτηρίας πλήν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ…»
Στην ίδια κατεύθυνση, ο προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους Αρχιμ. π. Βασίλειος Γοντικάκης γράφει προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, για ό, τι πάει να συντελεσθεί στο χώρο της Παιδείας μας με τα νέα Πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών: «Ένοιωσα ότι κάτι ιερό και άγιο προδίδεται από το κεφάλαιο της Πίστεώς μας, κάτι που τόχει ανάγκη ο άνθρωπος. Δεν εμπνέομε τη ζωή στην ψυχή του παιδιού με την ενημέρωσι θρησκευτικών απόψεων και διαφορών αλλά με τα ζωντανά παραδείγματα αυτών που νίκησαν τον θάνατο δια της θυσίας της αγάπης. Δεν τρέφεται η ψυχή του μικρού παιδιού με υλικό πληροφοριών θρησκευτικών απόψεων άλλα με το πνεύμα του ηρωισμού της αγάπης».
3.Η δημιουργία μιας νέας θρησκευτικότητας
Εκτιμώντας τα μέχρι τώρα αναφερθέντα στοιχεία, διαπιστώνουμε ότι με το νέο Πρόγραμμα και την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται, συντελείται μια προσπάθεια να καλλιεργηθεί η πεποίθηση στα μικρά παιδιά ότι η πίστη τους σε μία θρησκευτική αλήθεια, όπως η πίστη στο Χριστό, δεν είναι συμβατή με τη σύγχρονη πολυπολιτισμική πραγματικότητα και ισοδυναμεί με μία πεισματική εμμονή σε κάτι το μονολιθικό και αναχρονιστικό. Το νέο ΠΣ εισάγει τους μαθητές στη νοοτροπία μιας συναφειακής θρησκευτικότητας, με στοιχεία από όλες τις θρησκείες, σε συνδυασμό τους μάλιστα και με φιλοσοφικές κοσμοθεωρίες. Αυτή η επιλογή θεωρείται, σύμφωνα με το Πρόγραμμα, το σύγχρονο και ορθό σχήμα θρησκευτικότητας, που, λόγω και της πολλαπλότητας και της ποικιλίας του πολυθρησκευτικού περιεχομένου της, μπορεί να προσδώσει νόημα στη ζωή τους και να τους βοηθήσει να ενταχθούν γόνιμα στο νέο πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Έτσι, ο ορθόδοξος ή ετερόδοξος ή αλλόδοξος μαθητής καθοδηγείται πλέον να βρει το υπαρξιακό του νόημα, όχι στο Θεό της πίστεώς του, αλλά σε έναν νέο Θεό που θα κατασκευάσει ο ίδιος με τη βοήθεια των δασκάλων του και των κατευθύνσεων του νεου ΠΣ, με κοσμικά κριτήρια και με βάση μία νέα κοσμοπολίτικη θεολογία, τη θεολογία της πολυπολιτισμικότητας που αναφέρθηκε παραπάνω:
«Εντός ενός τέτοιου πλαισίου πλουραλιστικών εξελίξεων στην Ευρώπη γινόταν πλέον αποδεκτό πως το ΜτΘ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις εκπαιδευτικές απαιτήσεις της εποχής, διατηρώντας τον «ειδικό» (=χριστιανικό) χαρακτήρα του και αγνοώντας ή θεωρώντας εκ προοιμίου λανθασμένα τα άλλα τμήματα του Χριστιανισμού και βέβαια τις υπόλοιπες θρησκείες»[20].
«Η θρησκευτική αγωγή χρειάζεται να υπερβεί πρακτικές μονοφωνίας και αντιλήψεις αποκλειστικότητας. Βασική προϋπόθεση αυτής της υπέρβασης είναι η διευρυμένη γνώση “γύρω από τις Θρησκείες” και τις όποιες κοσμοθεωρήσεις που νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο»[21].
Στον ΟΕ, επίσης αναφέρεται ότι το εγχείρημα της μετατροπής του ΜτΘ σε πολυθρησκευτικό, δεν αντιφάσκει προς τη χριστιανική πίστη και ότι συνδέεται με τη «στροφή» που παρατηρείται στη σύγρρονη ορθόδοξη θεολογία.
«Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ούαιώνα το μάθημα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση: να ισχυροποιήσει τα εκπαιδευτικά του θεμέλια, να υπερβεί τη μονοφωνία και την όποια ομολογιακή φυσιογνωμία του, συμπεριλαμβάνοντας όλους τους μαθητές του ελληνικού σχολείου ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους. Οι διδάσκοντες εκπαιδευτικοί το μάθημα των Θρησκευτικών, δάσκαλοι στην πρωτοβάθμια και θεολόγοι στη δευτεροβάθμια, έχουν την ετοιμότητα να αναγνωρίσουν πως αυτό το αίτημα κατά κανένα τρόπο δεν αντιφάσκει προς τη χριστιανική άποψη για την πίστη και την εκπαίδευση. Άλλωστε και στη σύγχρονη ορθόδοξη θεολογία αναγνωρίζεται μια στροφή και μια επέκταση της κεντρικής της εστίασης από την Εκκλησιολογία στη θεολογία του προσώπου και γενικότερα στη χριστιανική Ανθρωπολογία. Οι λόγοι αυτής της θεολογικής «στροφής» σχετίζονται ιδιαίτερα με τους μεγάλους στόχους της σχολικής θρησκ. εκπ/σης»[22].
«Μια μη ομολογιακή, εμπειριακή προσέγγιση της θρησκευτικής γνώσης είναι αυτή που μπορεί πράγματι να βοηθήσει τους μαθητές όχι μόνο να κατανοούν τις θρησκευτικές ιδέες και πεποιθήσεις - δικές τους και των άλλων - αλλά και να συνεισφέρει στην προσωπική τους ανάπτυξη»[23]
Η υπέρβαση της πίστεως των μαθητών σημαίνει ταυτόχρονα και την υπέρβαση της συμμόρφωσης των μαθητών σε χριστιανικές αξίες και εντολές:
«Η θρησκευτική μάθηση επιχειρεί την υπέρβαση της θρησκευτικής απολυτότητας (δηλαδή τη συμμόρφωση σε χριστιανικές αξίες)[24].
Ο οδηγός Εκπαιδευτικού (ΟΕ), επίσης, αναφέρει ότι οι μαθητές είναι ανάγκη να διεκδικούν την αλήθεια, χωρίς «να διαποτίζονται σε μία θρησκευτική άποψη» και ότι ο θρησκευτικός εγγραμματισμός, που επιδιώκεται με το νέο ΠΣ, τούς βοηθά να διαχειριστούν τον πλουραλισμό, ο οποίος «τους προσφέρει ευκαιρίες να μελετήσουν και να στοχαστούν διαφορετικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις»[25].
Ταυτόχρονα, όμως, με βάση την πολυθρησκευτική αγωγή που καθιερώνεται με το παρόν ΠΣ, σχεδιάζεται όχι απλώς μία πληροφόρηση για τις θρησκείες, αλλά ο επηρεασμός των πνευματικών και συνειδησιακών εστιών των μαθητών με τις αρχές και τις αξίες των θρησκειών, αφού, όπως αναφέρεται ρητά, απαιτείται ηολιστική εσωτερική εμπλοκή του μαθητή στη μαθησιακή διεργασία:
«Τα περιεχόμενα οργανώνονται γύρω απόθέματα και ζητήματατα οποία σχετίζονται με τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των μαθητών. Μιλώντας για ενδιαφέροντα και ανάγκες, δεν εννοούμε μόνον τις ιδέες των μαθητών αλλά και τονεσώτερο εαυτότους: τις αντιλήψεις τους για τη ζωή, τη σχέση τους με τους άλλους, την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους,τους φόβους, τις επιφυλάξεις, τις ανασφάλειες και τις προσδοκίες. Τα περιεχόμενα, δηλαδή, τίθενται με τρόπο που απαιτεί την ολιστική εμπλοκήτου εαυτού του μαθητή στη μαθησιακή διεργασία [26]».
Είναι σαφέστατο ότι η πολυθρησκειακή διδασκαλία που εισάγεται με το νέο ΠΣ στοχεύει να επηρεάσει συνειδησιακά τα εσωτερικά κέντρα των μαθητών, έτσι ώστε να παραχθεί σ΄ αυτούς προσωπική νοηματοδότηση, να συνδεθούν βαθύτατα με τα πολυθρησκειακά γνωστικά αντικείμενα που διδάσκονται με σκοπό, μέσα από αυτήν την θρησκευτική ποικιλία, να καταστούν άτομα ικανά να αμφισβητούν με τη σκέψη και να μετασχηματίζουν το θρησκευτικό τους πιστεύω με την πράξη, δημιουργώντας τη δική τους ατομική θρησκευτική πίστη:
«Δημιουργούνται όροι γιαεμπειρίες μάθησης που έχουν προσωπικό νόημα. Εμπειρίες που οδηγούν τους μαθητές να συνδέουν συνειδητά τις ενέργειές τους με τις όποιες συνέπειες καιναενισχύουν τη βαθύτερη σύνδεση του εαυτού με το θρησκευτικό γνωστικό αντικείμενο.Μ' αυτόν τον τρόπο, οι μαθητές δεν μαθαίνουν επιφανειακά, ρηχά και «αναπαραγωγικά», αλλά έχουν ευκαιρίες για προσωπική νοηματοδότηση των όσων μαθαίνουν. Με τις συνεργατικές δράσεις η μάθηση γίνεται αντιληπτή ως μια διαδικασία κοινήςαναζήτησης, κοινού πειραματισμού και κοινής οικοδόμησης της πραγματικότητας. Η κριτική σκέψη ενοποιείται με την πράξη(κριτική πράξη) και οι μαθητές γίνονται «κριτικά σκεπτόμενα άτομα και φορείς μετασχηματισμού»[27].
Έτσι, για παράδειγμα, με το νέο ΠΣ στο Δημοτικό Σχολείο, προβάλλεται η μαθησιακή διαδικασία, κατά την οποία οι μαθητές, μετά από τη εσωτερική σύνδεσή τους με τα πολυθρησκειακά μαθησιακά αγαθά (ανακάλυψη, διαπίστωση και ερμηνεία της ιστορικής διαδρομής από τη θρησκεία στον πολιτισμό) γίνεται προσπάθεια να οικοδομήσουν το δικό τους προσωπικό - νοηματικό και αξιακό - κόσμο:
«Αυτό που επιχειρούμε, είναι να διευρύνουμε και να εμβαθύνουμε την κατανόηση του κόσμου της θρησκείας και να αναδείξουμε τις συνδέσεις του με τον προκείμενο και τον επικείμενο, τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του μαθητή.Οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν, να διαπιστώσουν και να ερμηνεύσουν την ιστορική διαδρομή από τη θρησκεία στον πολιτισμό και το αντίστροφο, οικοδομώντας παράλληλα τον δικό τους προσωπικό - νοηματικό και αξιακό - κόσμο μέσα από την αναμέτρηση και τη σύνθεση των ερωτημάτων που τους απασχολούν με τις προτάσεις και τις απαντήσεις του Χριστιανισμού και των άλλων θρησκειών»[28].
Όσον αφορά το υπαρξιακό θέμα της προσωπικής τους ζωής και λύτρωσης,οι μαθητές, σύμφωνα με το ΠΣ, διδάσκονται ότι δεν είναι Ένας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής τους, σύμφωνα και με την πίστη τους, αλλά ότι μπορούν να σωθούν και σε άλλες θρησκείες.Μαθαίνουν δηλαδή επίσημα και έγκυρα στα θρησκευτικά τους για «σωτηρία του ανθρώπινου προσώπου στον Χριστιανισμό και στις απωανατολικές παραδόσεις του Ινδουϊσμού και του Βουδισμού»[29], και αυτό φυσικά ισχύει και για τους μη χριστιανούς μαθητές!
Το νέο ΠΣ, δεν προτείνει τυχαία και άσκοπα την ταυτόχρονη διδασκαλία όλων των θρησκειών σε κάθε διδακτική ενότητα, διότι φαίνεται πως δεν στοχεύει σε μία απλή πληροφόρηση των μαθητών για τις θρησκείες, αλλά σε μία υπαρξιακή και βιωματική προσέγγισή τους. Με την υπαρξιακή προσέγγιση του νέου ΜτΘ επιδιώκεται η ανάπτυξη μιας νέας θρησκευτικότητας και πνευματικότητας, που θα αφορά ατομικά στον κάθε μαθητή και θα προέρχεται μέσα από το πνεύμα, τις αξίες και τις εμπειρίες που θα υιοθετήσει από στοιχεία των θρησκειών. Δεν υπάρχει επομένως, όπως στη θρησκειολογία, ουδέτερη πληροφόρηση ή εξιστόρηση των θρησκειών, αλλά βίωση της διδασκαλίας τους:
Γι΄αυτό γίνεται λόγος για «την πνευματική και υπαρξιακή αλήθεια που κομίζουν οι θρησκείες με το αντίκρισμά τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι»[30]καθώς επίσης και για «μία κριτική ανάπτυξη της θρησκευτικής τους συνείδησης με γνώσεις, αξίες και στάσεις (που το ΜτΘ) παρέχει για τις θρησκείες»[31].Αναφέρεται επίσης ότι «το ΠΣ επιτρέπει στο ΜτΘ να υπηρετήσει τη μετάβαση του μαθητή από το γράμμα στο πνεύμα των θρησκειών, δηλαδή στο υπαρξιακό, λατρευτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό»[32].
Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο θεολογικός σκοπός του ΜτΘ στο σχολείο αλλάζει, αφού ανατρέπεται η συνταγματική επιταγή για «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών» καθώς και η, σύμφωνα με τον ισχύοντα εκπαιδευτικό νόμο 1566, άρθρ. 1, υποβοήθησή τους, προκειμένου «να διακατέχονται από πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παραδόσεως». Τίθεται δηλαδή ένας νέος στόχος στο ΜτΘ, σαφής και συγκεκριμένος, που, κατά μίμηση μιας ασαφούς αντίληψης για την ευρωπαϊκή θρησκευτική αγωγή, διατυπώνεται με έμμεσο τρόπο και στον ΟΕ που απομακρύνει το μαθητή από τις πνευματικές αρχές του Χριστιανισμού κατηχώντάς τον σε μία κοσμική και ανθρωπιστική ηθική και πνευματικότητα: «Εντός του συνθετικού πλαισίου διαμόρφωσης της μη ομολογιακής θρησκ. εκπ/σης από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ξεκίνησαν προσπάθειες για εισαγωγή περισσότερων στοιχείων που να ευνοούν την πνευματική και ηθική ανάπτυξη των παιδιών, εννοώντας βέβαια, την «πνευματικότητα» σε μια ευρύτερα ανθρωπιστική διάσταση και με κανένα τρόπο ταυτίζοντάς την αποκλειστικά με την χριστιανική πνευματικότητα»[33].
Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί του νέου ΠΣ, στη νέα πολυθρησκειακή του διάσταση αποκαλύπτονταιαπό τις αποστάσεις που προσδίδει στο νέο ΜτΘ έναντι της εκκλησιαστικής συνειδήσεως των ήδη βαπτισμένων και ενταγμένων σ΄αυτήν ορθοδόξων μαθητών αλλά και έναντι της θρησκευτικής συνειδήσεως των αλλοθρήσκων ή ετεροθρήσκων συμμαθητών τους, αφού και αυτοί μαζί με τους ορθόδοξους μαθητές πρόκειται να μυηθούν στην πρωτάκουστη πολυθρησκειακή ισοπέδωση που επιχειρεί το νέο Πρόγραμμα. Ιδου ο στόχος του: «Άλλο πράγμα είναι η “ανάπτυξηθρησκευτικής συνείδησης” ως παιδαγωγικός σκοπός της Εκπαίδευσης και άλλο με βάση θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά κριτήρια»[34] .
Είναι σαφέςαπό το προηγούμενο κείμενοότι στη διδασκαλία τουΜτΘσχεδιάζεται μεθοδευμένα με το νέο ΠΣ μίανέας μορφής πνευματικότητα, η ευρύτερη ανθρωπιστική και εκκοσμικευμένη πνευματικότητα μέσα από μία κατηχητική,υπαρξιακή και βιωματική συμμετοχή των μαθητών στις αλήθειες, στο πνεύμα και στις αρχές των διδασκομένων θρησκειών.Η νέα αυτή πνευματικότητα, όπως είδαμε, δεν ταυτίζεται με τη χριστιανική, δεν είναι, επομένως χριστοκεντρική[35]και καλλιεργείμια πολυθρησκειακή συνείδηση, που ισοδυναμεί με μίαπροσπάθεια εμπλοκής των μαθητών σε ένα μονόδρομο μιας δήθεν θρησκευτικής ανεξιθρησκίας και ελευθερίας, που στην πραγματικότητα οδηγεί στο θρησκευτικό σχετικισμό και μηδενισμό.
4. Η κατάργηση της θρησκευτικής ετερότητας των μαθητών
Δομική παραβίαση της ελευθερίας των μαθητών αποτελούν τα σχέδια που απεργάζεται το νέο ΜτΘ, με βάση το νέο ΠΣ. Μέσα από κραυγαλέες αντιφάσεις, εκφράζεται ένας επιφανειακός και φαρισαϊκός σεβασμός στην ετερότητα, στον πλουραλισμό, στην πολυπολιτισμικότητα, όταν στην ουσία σε όλο το Πρόγραμμα διακρίνεται η παντελής έλλειψη σεβασμού στη διαφορά και την ετερότητα της ορθόδοξης πίστεως των ορθοδόξων αλλά και μη ορθοδόξων μαθητών. Η όλη φιλοσοφία του νέου ΠΣ θεμελιώνεται σε ένα δήθεν σεβασμό στη θρησκευτική ή φυλετική διαφορά, αφού αφανίζεται ο σεβασμός στην οντολογία του προσώπου των μαθητών διά της ισοπεδώσεως της πίστεώς τους με τη διδασκαλία των θρησκειών και των κοσμοθεωριών και την υποχρεωτική κατήχηση σ΄αυτές. Αυτό που συμβαίνει στο νέο Πρόγραμμα θα μπορούσε να ονομασθεί θρησκευτική αλλοτρίωση ή θρησκευτικός ολοκληρωτισμός άλλων εποχών. Εντελώς ανορθόδοξα, αντιπαιδαγωγικά, παράνομα και αυταρχικά, στο όνομα μίας δήθεν καλλιέργειας του πλουραλισμού, παρεμβαίνει το νέο ΠΣ στην πίστη των μικρών παιδιών 8-14 ετών, διδάσκοντάς τους, ένα συνονθύλευμα (6) θρησκειών και τριών εκδοχών του Χριστιανισμού, καταργώντας στην ουσία αυτό που ισχυρίζεται ότι επιδιώκει να πετύχει, δηλαδή τον ίδιο τον πλουραλισμό και το σεβασμό της θρησκευτικής ετερότητας και της διαφοράς του άλλου.
Διευκρινίζεται ότι το ΜτΘ, με το νέο Πρόγραμμα και το ολοκληρωτικό σύνθημα θρησκευτικά για «όλους τους μαθητές του ελληνικού σχολείου ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους», καθίσταται υποχρεωτικό και ισωπεδωτικό ως προς τις διαφορές και για τους Χριστιανούς και για τους ετερόδοξους και για τους αλλόθρησκους και για τους άθεους μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι καταργούνται οι απαλλαγές και όλοι πλέον οι μαθητές θα διδάσκονται σε όλες σχεδόν τις διδακτικές τους ενότητες, όλες τις θρησκείες ταυτόχρονα, με τον παραπάνω απολυταρχικό τρόπο, με στόχο τη θρησκευτική τους απαξίωση και την πολτοποίηση της θρησκευτικής τους συνειδήσεως, με απόλυτα βέβαιο τον ενδεχόμενο κίνδυνο ολιστικής θρησκευτικής αλλοτρίωσης και συγχύσεώς τους.
Τεράστιο παιδαγωγικό λάθος και ασέβεια προς την ετερότητα των μαθητών θεωρείται, επίσης, τόσο η εσκεμμένη παραβίαση της θρησκευτικής ταυτότητας και ετερότητάς τους, με την υποχρεωτική διδασκαλία και εμφύτευση τόσων Θεών και φιλοσοφιών στις ψυχές τους, όταν, λόγω του μη ώριμου πνευματικού τους επιπέδου, εγκυμονεί άμεσα ο κίνδυνος του θρησκευτικού σχετικισμού και αποχρωματισμού τους.
Υπάρχει επίσης, από την άλλη πλευρά, ακόμη μία παραβίαση της ετερότητας των μαθητών, επειδή, κατά το σχεδιασμό του νέου ΠΣ, αγνοήθηκε εντελώς η ήδη προσδιορισμένη από τους γονείς πίστη, η οποία έχει ως αναφοράτον Ένα και Μοναδικό Θεό και όχι μία πλυθρησκεία με πολλούς Θεούς ή με έναν υπό κατασκευήν πανθρησκειακό Θεό, στον οποίο οδηγεί η πολυθρησκειακή διδασκαλία που επιβάλλει το νέο ΜτΘ.
Ειδικά για τους ορθόδοξους μαθητές, που αποτελούν και την συντριπτική πλειονοψηφία του μαθητικού πληθυσμού της χώρας, δεν είναι δυνατόν να καταργείται από ένα ΠΣ που συνεχώς επικαλείται τον σεβασμό στη ετερότητα του άλλου και να μην λαμβάνεται υπόψη η διαφορά της πίστεώς τους, που επισημαίνει ο κομιστής του Χριστιανισμού στην Ελλάδα, ο Απ. Παύλος, ο οποίος σαφέστατα διδάσκει ότι «ουδέν είδωλον εν κόσμω και ότι ουδείς Θεός έτερος ει μη Είς»[36]. Το ίδιο συμβολικό μήνυμα προς όλους τους Χριστιανούς απευθύνει και ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως στη ιερά νήσο Πάτμο, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, που αναφέρει επίσης ότι: «είδαμεν ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν. και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτός εστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος. Τεκνία φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων»[37].
Ο Απ. Παύλος, ακόμη, σε άλλο σημείο απευθύνεται προς τους χριστιανούς γονείς, αναδόχους και δασκάλους και τους συμβουλεύει: «οι πατέρες εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»[38]. Σημειώνουμε ότι ποτέ και για κανένα λόγο δεν προτάθηκε ούτε υιοθετήθηκε στην αγιογραφική ή την Πατερική εκκλησιαστική Παράδοση και Ιστορίατέτοιο εγχείρημα, να διδάσκονται και να αναπτύσσονται θεολογικά τα παιδιά των Ορθοδόξων μέσα από το πνεύμα, τις αλήθειες και τις αξίες όλων των θρησκειών και των κοσμοθεωριών μαζί!
Σημειώνουμε επίσης ότι στο σχολικό ΜτΘδιδάσκονται οι μαθητές μέχρι και σήμερα οι θρησκείες -λιγότερο ποσοτικά στις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου και περισσότερο στις Λυκειακές- αλλά κάθε μίασε ξεχωριστά κεφάλαια και μόνον ως πληροφορίες και ως ουδέτερες γνώσεις και όχι ως διδασκαλίες προς βίωση και κατήχηση. Ποτέ και σε κανένα Αναλυτικό Πρόγραμμα από το 1836 έως σήμερα, δεν διδάχτηκαν στο ελληνικό σχολείο οι άλλες θρησκείες με ενσυναίσθηση και βίωμα και μάλιστα με μια πολτοποιημένη και συναφειακή μορφή και μέσα από ένα συγκρητιστικό τρόπο, όπως συμβαίνει στο νέο ΠΣ.
Υπογραμμίζεται ακόμη ότι με το νέο ΠΣ η ορθόδοξη παράδοση δεν διδάσκεται αρκούντως, με βάση τα περιεχόμενα και τις αλήθειες της, αφού αφενός καταργείται το Πρόγραμμα στόχων και περιεχομένων και αφετέρου όλα σχεδόν όσα γράφονται στο νέο ΠΣ είναι διασκευασμένα με διαθρησκειακή δομή και από πλευράς παιδαγωγικής δεν αποτελούν διδακτικό υλικό για παιδιά αυτού του πνευματικού επιπέδου, όπως διαπιστώθηκε και στο Διήμερο Επιστημονικό Συνέδριο για το ΜτΘ, που οργανώθηκε τον περασμένο Μάρτιο στη Θεσσαλονίκη από το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής[39].
Οι ορθόδοξοι γονείς και ανάδοχοι των μαθητών δεν γνωρίζουν ακόμη το εφαρμοζόμενο σε πιλοτική φάση ΠΣ και ότι αυτό περιέχει αυτά τα στοιχεία σε βάρος της θρησκευτικής συνείδησης των παιδιών τους. Μία μεγάλη μερίδα Επισκόπων της χώρας, επίσης, μεμονωμένα με δηλώσεις τους το έχουν καταδικάσει, αλλά η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας δεν έχει συζητήσει μέχρι τώρα το θέμα ούτε πήρε κάποια απόφαση, σε σχέση μάλιστα με τις γνωστές αντιδράσεις που έχουν προκύψει σε όλη τη χώρα και τις επίσημες γραπτές και προφορικές διαμαρτυρίες, παραστάσεις και προτάσεις που απευθύνονταν προς αυτήν. Ο ισχυρισμός μίας μερίδας θεολόγων, που σχεδίασαν ή ακολουθούν το νέο ΠΣ, ότι δήθεν έχουν γίνει θετικές για το νέο Πρόγραμμα εισηγήσεις στη διαρκή Ιερά Σύνοδο από Αρχιερείς και ότι από αυτές εξάγεται ή υπονοείται η θετική συγκατάθεση της Συνόδου δεν ευσταθεί, διότι υπάρχουν και αρνητικές εισηγήσεις και θέσεις πολλών Αρχιερέων από το 2012 έως σήμερα. Όμως η Ιεραρχία λειτουργεί εν Συνόδω και συνοδική απόφαση για το θέμα αυτό δεν υπάρχει.
Είναι βέβαιο ότι εκτός από τους ορθόδοξους γονείς και οι αλλόδοξοι και ετερόδοξοι γονείς, που με τη θέλησή τους και χωρίς κανένα πρόβλημα δέχονται να συμμετέχουν και να βαθμολογούνται τα παιδιά τους στο ορθόδοξο ΜτΘ, δε θα δεχτούν να παρακολουθούν ένα υποχρεωτικό μάθημα θρησκειών, που έχει ως στόχο την αλλαγή της πίστεώς τους και τον εμποτισμό των παιδιών τους με μια νέα πολυθρησκειακή και κοσμικού χαρακτήρα θρησκευτικότητα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τεράστιο θέμα.
Το νέο πρόγραμμα του ΜτΘ έχει μεν κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους, αλλά δεν έχει στόχους θεολογικούς, αφού δεν ασχολείται με θέματα πίστης, λατρείας, ζωής και πνευματικής ανάπτυξης, που ενδιαφέρουν τους μαθητές και που είναι ανάγκη να βιωθούν και να μαθευτούν από την πλευρά τους προκειμένου να ολοκληρωθούν ψυχοπνευματικά.
5. Αναθεώρηση της οικείας μονοθρησκευτικής πίστεως και δόμηση μίας νέας πολυθρησκευτικής
Σε συνδυασμό με την ενθάρρυνση για αναθεώρηση της οικείας θρησκευτικής παραδόσεως, παρατηρείται στο νέο ΠΣ, η ασύμβατη με τις αρχές της παιδείας μας, προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ακραίας αυτονομίας του μαθητή που μεθοδευμένα, μάλιστα, προβάλλεται ως δικαίωμα των μαθητών και ως απότοκο της ελευθερίας τους, μέσω της οποίας καλούνται να τολμήσουν αφενός να αμφισβητήσουν και να αναθεωρήσουν την πίστη τους και αφετέρου να δημιουργήσουν μια άλλη νέα ατομική εκκοσμικευμένη και ανθρωπιστική θρησκευτικότητα ή πνευματικότητα, με περιεχόμενό της μια ποικιλία διαθρησκειακών ή πολυθρησκειακών γνώσεων,πραγματοποιώντας μάλιστα,«ενσυνείδητες τροποποιήσεις ως προς τη φύση και τη λειτουργία της θρησκείας».
Είναι σαφές ότι υπάρχει στο νέο ΜτΘ μεθόδευση καταρχάς αμφισβήτησης και κατόπιν απόσχισης του μαθητή από τη θρησκευτική του παράδοσή:
Τα πάντα, λέει το νέο ΠΣ, μπαίνουν σε μια διαδικασία κριτικής για «να διαμορφώσει ο μαθητής τη δική του άποψη, αλλά και αντι-άποψη». Καμιά απόδειξη δεν γίνεται αποδεκτή “ελαφρά τη καρδία”. Τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο, καμιά εξουσία δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ο μαθητής επιβεβαιώνει ότι η επιστήμη τολμά, επινοεί και ελευθερώνει. Πάνω και πέρα από την κατανόηση υπάρχει ένα ενδιαφέρον του κάθε μαθητή για μια αναζήτηση αυτού που ορίζεται ως “χειραφέτηση”. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι, να διαμορφώνουν τις δικές τους γνώμες. Η γνώση είναι αληθινή, όταν μας ελευθερώνει από ό,τι ονομάζεται “πρόσδεση στο παρελθόν”. Χωρίς αυτό το χειραφετικό ενδιαφέρον οι “αλήθειες” οποιασδήποτε γνώσης λειτουργούν στατικά και ενδεχομένως χρησιμοποιούνται για ποικιλότροπη χειραγώγηση»[40].
Από την πλευρά του,ο εκπαιδευτικός, ακολουθώντας το νέο ΠΣ «θα πρέπει να σχεδιάσει και να οργανώσει δημιουργικές δραστηριότητες και στρατηγικές διαλόγου,που δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να εκφραστούν προσωπικά, να τολμήσουν και να εξετάσουν διαφορετικές ιδέες και εκδοχές για την αλήθεια. Οι μαθητές εκπαιδεύονται στο να επεξεργάζονται τις θρησκευτικές ιδέες τους και να πραγματοποιούν ενσυνείδητες τροποποιήσεις ως προς τη φύση και τη λειτουργία της θρησκείας»[41].
Ως το πιο κατάλληλο μεθοδικό μέσο για τη επίτευξη της αμφισβήτησης και απόσχισης από την οικεία θρησκευτική παράδοση, επιλέγονται και υιοθετούνται ξένα μοντέλα και μέθοδοι παιδαγωγικής και διδακτικής με αποδομητικό περιεχόμενο, όπως είναι η κριτική και η κονστρουκτιβιστική προσέγγιση του ΜτΘ:
α. Η κριτική προσέγγιση: Με αυτή την προσέγγιση ξεκινάει ουσιαστικά μία κριτικήαμφισβήτησηςαπέναντιστα «θρησκευτικά πιστεύω» που έχουν οντολογικά και εμπειρικά οι μαθητές από την οικογένεια ή το περιβάλλον τους και καταλήγει σε μία κριτική τοποθέτηση για το εάν είναι καν συμβατό να συζητούνται θέματα διαφορετικών θρησκευτικών αληθειών σε μία ειλικρινή συμβίωση εντός πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος.
Έτσι, η κριτική προσέγγισηέχεμετασχηματιστεί σε μία διαδικασία,«μέσω της οποίας μαθαίνουν τα παιδιά για τις διαφορετικές θρησκείες. Η ένσταση αυτής της προσέγγισης βρίσκεται στο γεγονός ότι “τα πιστεύω”,που βρίσκονται στον πυρήνα των θρησκευτικών πεποιθήσεων αγνοούνται, καθώς η όλη εστίαση της θρησκευτικής εκπαίδευσης αναφέρεται στο πώς θα καλλιεργηθούν οι αξίες της ελευθερίας και της ανεκτικότητας. Σε αυτήντη διάσταση, η κριτική προσέγγιση για τη θρησκευτική εκπαίδευση διερευνά το ενδεχόμενο της εστίασης σε ζητήματα θρησκευτικών αληθειών και το κατά πόσο αυτά είναι συμβατά για μια ειλικρινή συμβίωση σε πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα»[42].
β. Η κονστρουκτιβιστική προσέγγιση, συμληρωματικά, καλείται να καλλιεργήσει στους μαθητές το θρησκευτικό σχετικισμό,όταν ξεκινά από τη θέση ότι η θρησκευτική μάθηση έχει ως βάση το γεγονός ότι πρέπει να προσλαμβάνεται ως μία ανθρώπινη κατασκευή και όχι ως αντικειμενική οντολογική αλήθεια:«Η βασική της αρχή βρίσκεται στην εκτίμηση ότι οι κονστρουκτιβιστικές θεωρίες της μάθησης, όπου η γνώση εκλαμβάνεται ως ανθρώπινη κατασκευή, παρά ως αντανάκλαση μιας αντικειμενικής οντολογικής πραγματικότητας, μπορούν να αποτελέσουν βάση για την θρησκευτική εκπαίδευση»[43].
Η κριτική και η κονστρουκτιβιστική προσέγγιση, από κοινού, ως βάσεις του νέου ΠΣ για το ΜτΘ, συμβάλλουν στην παρακίνηση και ενθάρρυνση του μαθητή να αμφισβητήσει τις θεόπνευστες θρησκευτικές του αλήθειες, ως προκατασκευασμένες έννοιες και να τις θεωρεί ως ανθρώπινο κατασκεύασμα. Οι μαθητές καλούνται να δομούν παρά να αναπαράγουν τη γνώση. Οι προκατασκευασμένες έννοιες δε δημιουργήθηκαν, κατά το νέο ΠΣ από τον ίδιο τον μαθητή, αλλά από κάποιους άλλους, και οπωσδήποτε υπονοούνται ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι Άγιοι, οι Μάρτυρες και όλοι όσοι θεμελίωσαν με την Αγιογραφική, Πατερική και Συνοδική τους διδασκαλία και μαρτυρία την ορθόδοξη πίστη.
Η παροχή στους μαθητές προκατασκευασμένων εννοιών και νοηματοδοτήσεων δεν τους παρακινεί στο να εμπλακούν στην μαθησιακή διαδικασία. Μάθηση δεν σημαίνει μόνο πρόσκτηση και αναπαραγωγή της γνώσης αλλά και κατασκευή, δημιουργία νέας γνώσης»[44].
Το κέντρο βάρους δεν είναι πλέον ο Θεός, αλλά ο εαυτός, το άτομο του μαθητή. Δεν γίνεται λόγος επομένως για θεοκεντρικότητα αλλά για ατομοκεντρικότητα:«Στο νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το ΜτΘ η κριτική και η κονστρουκτιβιστική παιδαγωγική προσέγγιση είναι αυτές που εξυπηρετούν καλύτερα τόσο τους παιδαγωγικούς σκοπούς όσο και τους διδακτικούς στόχους του.Η κονστρουκτιβιστική μάθηση απαιτεί οι μαθητές να αναστοχάζονται στις δικές τους εμπειρίες, ενώ ο ρόλος του δασκάλου είναι να βοηθά τους μαθητές να δομούν την γνώση παρά να την αναπαράγουν.Ηεξερεύνηση των ιδεών και των ζητημάτων από τους ίδιους,τους οδηγεί σε δικά τους συμπεράσματα, στοιχείο που τους δίνει την δυνατότητα να προσεγγίζουν τις θρησκευτικές ιδέες μέσα από διαφορετικές διαδρομές.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παροχή στους μαθητές προκατασκευασμένων εννοιών και νοηματοδοτήσεων δεν τους παρακινεί στο να εμπλακούν στην μαθησιακή διαδικασία. Στον αντίποδα όμως αυτού, επεξεργαζόμενοι τις δικές τους ιδέες αλλά και με τη διαμεσολάβηση του εκπαιδευτικού θέτουν τη θρησκευτική γνώση και κατανόηση υπό διερεύνηση και αναδομούν τόσο την γλώσσα όσο και τα νοήματα που σχετίζονται με αυτήν»[45].
Η Αγιογραφική και Πατερική θεολογία δεν βρίσκεται στο κέντρο της νέας θρησκευτικής αγωγής που προσφέρει το νέο ΠΣ. Τη θέση της παίρνουν διάφορες θεωρίες, όπως η ερμηνευτική, η συναφειακή θεολογία, η πολιτική, η κοινωνιολογία, ο διαθρησκειακός διάλογος και όσες άλλες είναι ικανές να διδάξουν και να εμφυσήσουν στους μαθητές νοοτροπία ατομικισμού, σχετικισμού, πολυθρησκευτισμού, πλουραλισμού, πολυπολιτισμικότητας: «Στις μεταμοντέρνες προσεγγίσεις που αναπτύσσονται, η διδασκαλία επικεντρώνεται στις προσωπικές αφηγήσεις των μαθητών, ενώ ελαχιστοποιείται η σημασία των περιεχομένων του ΜτΘ. Οι μαθητές δεν αποτελούν πλέον ένα μέρος της διδασκαλίας, αλλά μέρος του ίδιου του θέματος του ΜτΘ. Γι' αυτό τον λόγο ταερμηνευτικάκαιδιαλογικάμοντέλα ΜτΘ, στηριγμένα σε ποικιλία θεωριών (ερμηνευτική, συναφειακή θεολογία, πολιτική, κοινωνιολογία της παιδικής ηλικίας, διαθρησκειακό διάλογο, θεωρία της λογοτεχνίας κ.ά.), προσανατολίζονται στην ανάδειξη των θρησκευτικοπολιτιστικών εμπειριών, στοχασμών και αλληλεπιδράσεων των μαθητών. Στόχος αυτών των προσεγγίσεων είναι να βοηθήσουν τους μαθητές, ώστε να διαμορφώσουν οι ίδιοι τις προσωπικές τους θέσεις,αναγνωρίζοντας την εσωτερική ποικιλία, τα διαπερατά όρια και την αντιθετική φύση των θρησκευτικών παραδόσεων, καθώς και τηνπολυπλοκότητα της πολιτιστικής έκφρασης»[46].
Επιπλέον, με τη συμβολή του υιοθετούμενου στις μεθοδεύσεις του ΠΣ θρησκευτικού εγγραμματισμού του βρετανού Andrew Wright επιχειρείται η σταδιακή απαγκίστρωση των μαθητών από την πίστη τους και η μετακίνησή τους σε μία πολυθρησκεία, βασισμένη σε ένα συμπίλημα από θρησκείες, στις οποίες μεθοδευμένα κατηχούνται και κατ΄ουσίαν καθοδηγούνται με τη βοήθεια του διδάσκοντα και των επιλεγμένων θεωριών της κριτικής και κονστρουκτιβιστικής προσέγγισης καθώς και ενός συνεχούς ανατρεπτικού ως προς την παράδοση αναστοχασμού. Έτσι η νέα προσέγγιση του ΜτΘ επιδιώκει:
να αφυπνίσει την αντίληψη του μαθητή ώστε να συνειδητοποιήσει τις θρησκευτικές προκατανοήσεις του, δηλαδή τη λανθάνουσα ή μερικώς αρθρωμένη θρησκευτική του παράδοση.
να τον βοηθήσει να μετακινηθεί από τις προκατανοήσεις του και να διαλεχθεί με τις αφηγήσεις και τον λόγο βασικών θρησκευτικών αλλά και κοσμικών παραδόσεων που αρνούνται τη θρησκευτική αλήθεια[47].
Αποτελεί έκπληξη, πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται τέτοιου είδους ανατρεπτική και αποδομητική διαδικασία, που παραπέμπει σε άλλες απολυταρχικές εποχές, σε παιδιά 8-14 ετών, για τα οποία είναι απαραίτητο, με βάση την παιδαγωγική ψυχολογία, να γίνονται τα πάντα για να βοηθηθούν στην έμπνευση και ανάπτυξη αισθημάτων αγάπης για τον τόπο και τις παραδόσεις του και εμπιστοσύνης στις διαχρονικές αλήθειες της πίστεώς τους προς τον Θεό, που θα συμβάλουν στη διαλεκτική κοινωνικοποίησή τους μέσα από διαδικασίες αλληλεπίδρασης. Αντ΄αυτού καλλιεργούνται στα παιδιά τάσεις αμφισημίας, αμφισβήτησης και απόρριψης όλων των θεμάτων της πίστεως που σχετίζονται με την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας καθώς και τάσεις διεκδίκησης μιας νέας θρησκευτικής αλήθειας.
Σύμφωνα με το νέο ΠΣ, το ΜτΘ, «ενθαρρύνει τους μαθητές να συνειδητοποιήσουν την ένταση, η οποία αναπτύσσεται μεταξύ της προσωπικής τους άποψης και των προκλήσεωνπου αυτή δέχεται, εκθέτοντάς τους απευθείας στη θρησκευτική αμφισημία και βοηθώντας τους να αναπτύξουν ερμηνευτικές ικανότητες.Με αυτόν τον τρόπο οι μαθητές ούτε διαποτίζονται σε μια θρησκευτική άποψη ούτε και εκτίθενται σε μια αποκλειστικά περιγραφική, μη αξιολογική «μοντέρνα» μελέτη των θρησκειών. Αντί για όλα αυτά οι μαθητές ενθαρρύνονται και ενισχύονταιστη διαμόρφωση θέσεων με ισχυρά επιχειρήματα πάνω στις διεκδικήσεις θρησκευτικής αλήθειας»[48].
«Στο νέο ΠΣ επιχειρείται η ανάδειξη του δυναμικού και εξελικτικού χαρακτήρα των θρησκειών, αφού οι μαθητές καλούνται να τις κατανοήσουν (όπως άλλωστε και τον Χριστιανισμό) ως:
α) διαχρονική αναζήτηση νοήματος και αξίας της ζωής και απαντήσεων σε θεμελιώδη ερωτήματα των ανθρώπων,
β) καθημερινή ζωή ανθρώπων και κοινοτήτων,
γ) εξέχοντα παράγοντα του πολιτισμού,
δ) ζωντανή παρουσία στον σύγχρονο κόσμο»[49].
Με βαθύτατη γνώση και συνείδηση των αρνητικών παιδαγωγικών αλλοιώσεων και επιδράσεων που μπορούν να προκύψουν από το νέο Πρόγραμμα για το ΜτΘ, εισηγούμαστε εδώ και πολύ καιρό, να αποσυρθεί άμεσα από την ελληνική εκπαίδευση, διότι πρόκειται να δημιουργήσει προβλήματα αφενός οντολογικά που αφορούν στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών και αφετέρου θρησκευτικής ταυτότητας και πνευματικής συνοχής στη χώρα, σε μία περίοδο που ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι επιτακτική η ανάγκη για ενότητα και πνευματική ανασυγκρότηση.
{Η τυχόν προβληματική απάντηση στο ζήτημα αυτό έχει συνέπειες στη διδακτική εργασία του θεολόγου και συνήθως οδηγεί σε προβληματικές διδακτικές προσεγγίσεις και στερεοτυπικές συμπεριφορές, με βάση ψευτοδιλήμματα. Οι πιο γνωστές από αυτές είναι: Η τυπολατρική εμμονή στην «παράδοση», η νοοτροπία ενός αδιέξοδου και επιθετικού αντιρρητισμού, η υπερενασχόληση με τα θρησκευτικά παράδοξα και τα παραθρησκευτικά φαινόμενα, η πόλωση ανάμεσα στο λεγόμενο «κοσμικό» και το θρησκευτικό φρόνημα, η ταύτιση των ορίων Ελληνισμού και Χριστιανισμού, διάφορες μονομέρειες του εκσυγχρονιστικού στόχου, το δίλημμα εάν η θεολογία είναι επιστήμη, η υποτίμηση προσεγγίσεων των «θύραθεν» επιστημών, η απλουστευτική συζήτηση εάν το μάθημα είναι περισσότερο «γνώση» ή «βίωμα» κ.ά.
Όταν οι παραπάνω στάσεις γίνονται ακραίες προκύπτουν ποικίλα προβλήματα στο διδακτικό έργο: Προσανατολισμός της διδασκαλίας με βάση προσωπικές θεολογικές αρχές και όχι την καθορισμένη σκοποθεσία. Διδασκαλία ερήμην του ΠΣ, του βιβλίου του εκπαιδευτικού και μερικές φορές του βιβλίου του μαθητή. Υποτίμηση των εγκεκριμένων διδακτικών μέσων και των προτεινόμενων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και υποβάθμιση κάθε έννοιας αξιολόγησης. Διαμόρφωση διδακτέας ύλης με βάση προσωπικές προτιμήσεις και απουσία διδακτικής στρατηγικής. Ανάπτυξη μιας ιδιόμορφης παιδαγωγικής σχέσης με τους μαθητές που βασίζεται σε επιφανειακά συναισθήματα αλληλοαποδοχής[50] .
1. Η αποστολή του έχει καταρχήν παιδαγωγικό χαρακτήρα, σύμφωνα με τους γενικούς σκοπούς της εκπαίδευσης και του Μτθ. Βασικός σκοπός του Μτθ είναι ο θρησκευτικός γραμματισμός των μαθητών. Δεν μιλούμε για την εξασφάλιση «αντικειμενικής» ενημέρωσης των μαθητών για το θρησκευτικό φαινόμενο ή μονομερούς πληροφόρησης για τη θρησκεία που τους ενδιαφέρει. Πρόκειται για μια αναπτυξιακή μαθησιακή διαδικασία που συνθέτει
α) πληροφορίες, γνώσεις, κατανοήσεις, εφαρμογές, αξιολογήσεις,
β) στάσεις, συμπεριφορές, πεποιθήσεις, αξίες, ιδέες, συναισθήματα, βιωματικές προσεγγίσεις,
γ) νοητικές, συνεργατικές, συμμετοχικές, επικοινωνιακές και εκφραστικές δεξιότητες και ικανότητες. Ο καμβάς αυτού του πλαισίου θρησκευτικής μάθησης δίνει έμφαση σε τέσσερις πόλους ενδιαφερόντων:
α) Τις ιδιαίτερες ανάγκες, προσδοκίες και ανησυχίες των εφήβων μαθητών,
β) την τοπική θρησκευτική και πολιτιστική παράδοση,
γ) το οικουμενικό θρησκευτικό φαινόμενο, και δ) τις πανανθρώπινες και καθολικά αποδεκτές παιδαγωγικές και πολιτιστικές αξίες. Επομένως, άλλο πράγμα είναι η «ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης» ως παιδαγωγικός σκοπός της Εκπαίδευσης και άλλο με βάση θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά κριτήρια.
2. Η προσωπική ελευθερία των μαθητών είναι απαραβίαστη. Ο θεολόγος οφείλει όχι μόνο να εξασφαλίζει την ελευθερία των μαθητών αλλά να επιδιώκει την ανάπτυξή της μέσα από τη διδασκαλία. Σύμφωνα με αυτή τη θέση, ο σεβασμός στην ετερότητα, η καλλιέργεια κριτικής σκέψης, η αξιοποίηση της διαπολιτισμικότητας είναι βασικοί άξονες στο έργο του[51] .
[1] Η κ. Διαμαντοπούλου ένα έτος νωρίτερα, το 2010, είχε δηλώσει στο LondonSchoolofEconomicsγια τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών στην Ελλάδα: «Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά όλες τις θρησκείες, απελευθερωμένα από εκκλησιαστικές επιρροές και την ίδια στιγμή να τους δώσουμε τη δυνατότητα να μάθουν, να γνωρίζουν και να συγκρίνουν και εν τέλει να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους».
[2] Τη γραμμή της κ. Διαμαντοπούλου ακολούθησε και η κ. Ρεπούση με πρόσφατες δηλώσεις της για το μάθημα των Θρησκευτικών: «Να γίνει προαιρετική η διδασκαλία των θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία και να σταματήσει η ορθόδοξη κατήχηση των μαθητών. Σε διαφορετική περίπτωση να αλλάξει η ύλη του συγκεκριμένου μαθήματος και από Θρησκευτικά να γίνει θρησκειολογία όπως ήταν σε παλαιότερα σχέδια επι υπουργίας της Άννας Διαμαντοπούλου. Η σύγχρονη εκπαίδευση δεν πιστεύει πια στη θρησκευτική κατήχηση, παρά μόνο στην επαφή των παιδιών με τις θρησκείες μέσα από ένα μάθημα ιστορικό, κοινωνιολογικό, για τον ρόλο που έπαιξαν αυτές στην πορεία της ανθρωπότητας».
[3] ΟΕ, 27.
[4] ΠΣ, σ. 11-12.
[5] ΠΣ, σ. 21.
[6] ΠΣ, σ. 18.
[7] Ο Στ. Γιαγκάζογλου, πρ. σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και υπεύθυνος του ΜτΘ και νυν συντονιστής της συγγραφικής ομάδας του νέου ΠΣ, σε προγενέστερο άρθρο του με τίτλο: «Η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του θρησκευτικού μαθήματος, Η θρησκευτική αγωγή στις σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες», στο Ανάλεκτα, ΠΙ, σ. 6-15, σημείωνε για το μέλλον του ΜτΘ τα εξής: «Το μάθημα δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας ελεύθερης πλουραλιστικής κοινωνίας. Η λύση δεν είναι παρά η κατάργηση του ομολογιακού μαθήματος και η μετάβαση σε ένα ουδετερόθρησκο σχολείο ή η αντικατάσταση του ομολογιακού από το θρησκειολογικό μοντέλο». Η θεολογία δεν πρέπει να «προσκολλάται στο ένδοξο παρελθόν», ούτε «να κλείνεται σε ένα είδος ιδιοκτησιακής αντίληψης για την κατοχή της αλήθειας». «Χρειάζεται μια νέα προσέγγιση των σημερινών κοινωνικών και πολιτισμικών πραγματικοτήτων του κόσμου μας μέσα από μια θεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Είναι όντως ανάγκη το ΜτΘ να αλλάξει φυσιογνωμία και χαρακτήρα. Είναι ανάγκη η θεολογία της πολυπολιτισμικότητας, όχι απλώς να το αγγίξει, αλλά να το διαπεράσει, κομίζοντας μια άλλη μαρτυρία για την αλήθεια της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου. Είναι ανάγκη να αναπλαισιωθεί ο θεολογικός και παιδαγωγικός του χαρακτήρας σε νέες βάσεις και αρχές».
[8] ΠΣ, σ. 11.
[9] Το παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι οι συγγραφείς του νέου ΠΣ που σαφέστατα θεωρούν και προβάλλουν το ορθόδοξο ΜτΘ ως ανεπαρκές για τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας, είναι επίσης οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την κατάρτιση του Προγράμματος του 2003 και της συγγραφής των εν ισχύει Βιβλίων του 2006, τα οποία, έχουν μεν κάποιες αδυναμίες αλλά υιοθετούν ως βάση της θρησκευτικής αγωγής την ορθόδοξη παράδοση.
[10] ΟΕ, σ. 16.
[11] ΟΕ, σ. 27-28.
[12] ΟΕ, σ. 27.
[13]ΠΣ, σ. 16.
[14] ΟΕ, σ. 92.
[15] ΟΕ, σ. 97.
[16] Η θέση του Οικουμενικού Πατριάρχου για το θέμα αυτό έχει διατυπωθεί ως εξής: «Σας είναι γνωστόν ότι κατά τους τελευταίους χρόνους οξεία διεξάγεται συζήτησις περί της χρησιμότητος της θρησκευτικής αγωγής εις την δημοσίαν εκπαίδευσιν. Οι μεν, επικαλούμενοι την παράδοσιν του Γένους ημών και την εισφοράν της Εκκλησίας εις την διατήρησιν της πολιτιστικής ταυτότητος ημών, ως και πολλά άλλα επιχειρήματα, φρονούν ότι η θρησκευτική αγωγή είναι λίαν απαραίτητος και χρήσιμος διά τους νέους και το κράτος. Οι δε, επικαλούμενοι κυρίως την θρησκευτικήν ελευθερίαν και την λεγομένην ουδετερότητα του κράτους έναντι των θρησκειών, προτείνουν να καταργηθή τελείως η θρησκευτική αγωγή από την δημοσίαν εκπαίδευσιν ή τουλάχιστον να μετατραπή εις θρησκειολογικήν εγκυκλοπαιδικήν γνώσιν. Κρίνοντες με κριτήρια τελείως αντικειμενικά, χωρίς ουδεμίαν προκατάληψιν προερχομένην εκ της εν τη Χριστιανική Εκκλησία ηγετικής θέσεως ημών, έχομεν πεισθή ότι η χριστιανική θρησκευτική αγωγή είναι χρησιμώτατον και πολυτιμότατον στοιχείον της καθόλου αγωγής του νέου. Η χριστιανική θρησκευτική αγωγή συντελεί εις το να αποκτήση ο νέος ηθικάς αρχάς συμπεριφοράς. Βεβαίως, πολλαί πηγαί ηθικής προτείνονται, αλλά εκείνη η οποία ασκεί την εντονωτέραν επίδρασιν εις την ψυχήν του παιδός και του νέου είναι η έχουσα ως αναφοράν της την πίστιν εις τον Θεόν της αγάπης, τον πάνσοφον και πατρικόν, ο οποίος δίδει οδηγίας συμπεριφοράς ακριβώς διά το καλόν του ανθρώπου , και αν ακόμη προσωπικώς δεν μετέχομεν της Χριστιανικής Ορθοδόξου Πίστεως, θα πρέπει να επικροτήσωμεν την διδασκαλίαν αυτής εις τα δημόσια σχολεία, ίδια κατά το ηθικόν μέρος αυτής, διότι εξ αυτής θα προέλθουν μεγάλα κοινωνικά οφέλη, ως η μείωσις της παραβατικότητος και της εν γένει αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Η χριστιανική διδασκαλία, εφ' όσον είναι ανόθευτος από ανθρωπίνας παρανοήσεις, περιέχει ως βασικά στοιχεία αυτής την ελευθερίαν και την γνώσιν αφ' ενός, την αγάπην και την καταλλαγήν αφ' ετέρου και την εργασίαν και την αυτοσυγκράτησιν εκ τρίτου», Οικουμενικού πατριάρχου κ Βαρθολομαίου, «Εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», Ομιλία εις το Πανεπιστήμιον της Δυτικής Μακεδονίας, στο περ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αρ. 9, Οκτώβριος 2005, σ. 725-726.
[17] Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος σε χαιρετισμό του που απηύθυνε σε Ημερίδα που οργανώθηκε από το Μ. Βασίλειο στην Αθήνα στις 29.12.2012 για το μάθημα των Θρησκευτικών, αναφέρει: «Στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἰδιαιτέρως, κοινωνία ζυμωμένη καὶ ταυτισμένη μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ δόθηκε πάντοτε μέσα καὶἀπὸ τὰ σχολεῖα. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθρέφτισε καὶ προέβαλε μὲ ρεαλισμὸ καὶ σεβασμὸ πρὸς τὴν ἑλληνικὴἱστορία αὐτὴ τὴν ταύτισι, γενιὲς Ἑλλήνων μαθητῶν μορφώθηκαν κάτω ἀπὸ τὴν ζωογόνο πνοὴ τῆς Πίστεώς μας. Ἀποτέλεσμα ἀγαθὸ εἶναι ἡ ταυτότης καὶἡ αὐτοσυνειδησία τῶν Ἑλλήνων, στοιχεῖα τόσο κρίσιμα καὶ χρήσιμα στὸ διάβα τῆς Ἱστορίας. Σήμερα σὲ μιὰἐποχὴ συγκρητισμοῦ καὶ συγχύσεως, ἡἀπώλεια τῆς ταυτότητος εἶναι πρόβλημα ὁρατὸ γιὰ τὴν πατρίδα μας. Ὁὁμολογιακὸς χαρακτήρας τοῦ μαθήματος εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική. Τὸ θέμα εἶναι πολὺ μεγάλο, καὶ κάθε συζήτηση καὶἐνασχόλησι μ’ αὐτὸ μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς προοπτικῆς εἶναι πολύτιμη συμβολὴ καὶ προσφορὰ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶἰδίως στὴν ἑλληνικὴ νεολαία».
[18] Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ηλείας κ.κ. Γερμανός τονίζει: «Είναι εμφανής η αλλοίωσις του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών με τα νέα Αναλυτικά Προγράμματα».Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας κ.κ. Παύλος από άμβωνος θα πει για το μάθημα των Θρησκευτικών: «Το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο υποβαθμίζεται συστηματικώς, καθώς επιχειρούν και σχεδόν στη πράξη το πέτυχαν, να γίνει διαθρησκευτικό, στο οποίο εξισώνουν τον Χριστό μας με τον Βούδα και τον Μωάμεθ».Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς επισημαίνει σε Ποιμαντορική Εγκύκλιό του: «Σήμερα με την παναίρεση του Οικουμενισμού και τον συγκρητισμό που απλώνεται παντού και στα εγχειρίδια (εννοεί το Πρόγραμμα) ακόμη του σχολικού μαθήματος των Θρησκευτικών, πολεμούν την Θεότητα του Χριστού μας».Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ.κ. Ιγνάτιος γράφει σε άρθρο του ότι: «Άλας άναλον, λοιπόν θέλουν να προσφέρουν στους Νέους μας οι νέοι Θεολόγοι». Και τους καλεί να μην προκαλούν με ερωτήσεις του τύπου: «Τι θρησκευτικά θέλετε; Απαντώντας ο ίδιος: Τα Θρησκευτικά που ξέρουμε. Αυτά που μιλούν για την πίστι μας. Αυτά θέλουμε». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ σε επιστολή του προς τον Υπουργό Παιδείας προτρέπει: «Παρεμποδισατε καί ανακόψατε τήν ὁρμήν νεωτεριστῶν θεολόγων, παρεσυρμένων ἀπό τό ῥεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς “μεταπατερικῆς” θεολογίας, καθώς ἐπίσης καί τῆς “μετανεωτερικότητας”, οἱ ὁποῖοι εἶναι θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά ἀνερμάτιστοι καί μέ τά “πιλοτικά τους προγράμματα”, πού ἤδη ἐφαρμόζονται σέ ἐπιλεκτικά σχολεῖα ἀποπροσανατολίζουν τά παιδιά μας ἀπό τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, καθώς παρεισφρύουν εἰς τό ὑλικό, πού προσφέρουν εἰς τήν μαθητιῶσαν νεολαίαν, καί σοβαρά δογματικά λάθη». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ.κ. Βασίλειος σε εισήγησή του προς τη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (Οκτώβριος του 2012) σημειώνει: «Το μάθημα των Θρησκευτικών αποτελεί τεράστιον θέμα. Επιδιώκουν και μεθοδεύουν διάφοροι να πείσουν τους υπευθύνους αλλά και τον λαόν, ώστε να μεταβληθεί εις μάθημα θρησκειολογίας και να απολέση τον ομολογιακόν του χρακτήρα. Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνησις, σοβαρά αντίστασις και πειστικός διάλογος». Ο Μητροπολίτης Σπάρτης κ.κ. Ευστάθιος τονίζει ότι: «Η θρησκευτική σχολική παιδεία, εφόσον βέβαια έχει ορθόδοξο χριστιανικό και όχι θρησκειολογικό περιεχόμενο συνεργεί στη διαμόρφωση ισορροπημένων πολιτών».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος σε επιστολή του επισημαίνει: «το Εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει απομακρυνθή από τήν βασική επιταγή του Συντάγματος, το οποίο ως σκοπό την παιδείας ορίζει: "την ηθικήν, πνευματικήν αγωγήν των Ελλήνων, την ανάπτυξιν της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως". Επιχειρείται η αλλοίωση της Ορθόδοξης Συνειδήσεως και αυτοσυνειδησίας των παιδιών μας.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Προκόπιος τονίζει σε εισήγησή του προς την Ιερά Σύνοδο, «τόν προβληματισμόν του… διά τήν σιωπήν και ἀπουσίαν τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων γύρω ἀπό τό θεμελιῶδες θέμα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τήν Πρωτοβάθμιον και Δευτεροβάθμιον Ἐκπαίδευσιν» επισημαίνει ότι «τό χρέος τῶν Συνοδικῶν καθίσταται ἐπάναγκες καί ἡὁμολογία ἀπαραίτητος διά τήν κατίσχυσιν τῶν ὑγειῶν ἐκπαιδευτικῶν ἀρχῶν καί τοῦἀληθοῦς, καλοῦ καί ὡφελίμου τῶν νέων καί τῆς δοκιμαζομένης συγχρόνου κοινωνίας» και προτείνει στην Ιερά Σύνοδο να στηρίξει και να ενισχύσει «τά κείμενα ἐκείνων ποὺ γράφουν σχετικῶς, ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξον ἐκπαιδευτικήν παράδοσιν» και να απορρίψει «τὶς μνημονευόμενες καί δημοσιοποιούμενες θέσεις και λόγους τῶν πρωτεργατῶν «ἐμπειρογνωμόνων» τοῦ ΠαιδαγωγικοῦἸνστιτούτου ἐπωνύμως, αἱὁποῖαι, τώρα πού τίς πληροφορούμεθα, προκαλοῦν ἀντίλογον καί ἀντίδρασιν σοβαράν….Νά δώσωμεν τήν ἐκκλησιαστικήν ὁμολογίαν, ἐνισχύοντες τάς προσπαθείας τῶν διδασκάλων τῆς Θεολογίας, τῶν κοπιόντων και ἐργαζομένων τόν καλόν ἀγῶνα τῆς μορφώσεως καί ἀγωγῆς τῆς νεότητος, τῶν ἑλληνοπαίδων».
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας πρόσφατα επεσήμανε την ανάγκη «οι θεολόγοι να δίδουν με όλες τους τις δυνάμεις την μαρτυρία της ελληνορθόδοξης παράδοσης στα σχολεία» και ότι «για την Εκκλησία το μάθημα των θρησκευτικών αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για να γνωρίσουν όλα τα παιδιά τι σημαίνει η πίστη στο Χριστό και πώς αυτή διαμόρφωσε τη ζωή και την Ιστορία των Ελλήνων».
Επίσης, σύμφωνα με τα Πορίσματά της ΚΔ' πανορθόδοξης συνδιάσκεψης για θέματα αιρέσεων (Νοέμβριος 2012) - για πρώτη φορά σε επίσημο κείμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος - γίνεται ρητή και καταδικαστική αναφορά και στη «ριζική ἀλλαγή τοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό τόν Συνταγματικά κατοχυρωμένο στήν Ἑλλάδα ὁμολογιακό του χαρακτῆρα σέ μία προοπτική ἀποδόμησης, πού καταλήγει στόν θρησκευτικό συγκρητισμό».
[19] Σε ἐπιστολὴ Προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, ποὺ συνυπογράφουν «ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω», τονίζεται ὅτι σκοπὸς τοῦ Μαθήματος των Θρησκευτικών «δέον νὰ εἶναι οὐχὶ ἡ μετάδοσις ξηρῶν καὶ ἀποσπασματικῶν γνώσεων καὶ ἡ προσφορὰ εἰς τὴν ἄωρον ἡλικίαν τῶν μικρῶν ἑλληνοπαίδων σωρείας ἑτεροκλήτων θρησκευτικῶν παραστάσεων, συμβόλων, πεποιθήσεων καὶ πρακτικῶν, ἀλλὰ ἡ μεταλαμπάδευσις εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»... Ποῖος ἀρύεται τὸ δικαίωμα ἀκυρώσεως τῆς Παιδείας τοῦ Γένους;», Με αγωνία ρωτοῦν μὲ ἀγωνία οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες... καὶ συνεχίζουν: «Δυστυχῶς διαπιστοῦται ὅτι, μὲ πρόσχημα τὴν ἀποφυγὴν τοῦ ‘‘δογματισμοῦ’’ ἢ τοῦ ‘‘κατηχητισμοῦ’’ ἢ τῶν ‘‘ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος’’ εἰς τὸ σχολεῖον τῆς δῆθενπολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆςκοινωνίας, ἐπιχειρεῖται ἡ μετατροπὴ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς γνωσιακόν - θρησκειολογικόν. Φρονοῦμεν ὅτι τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ ἔδει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸν διὰ νὰ εἶναι ἀνοικτόν, εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”».
Ο Καθηγούμενος επίσης της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους Αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης προσθέτει με δικό του κείμενο προς την Ιερά Σύνοδο: «Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών δημιουργεῖ δικαιολογημένα ἀντιδράσεις. Τό νέο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν ἔχει πιά Ὀρθόδοξο Χριστιανικό χαρακτῆρα, δέν βοηθεῖ τούς μαθητάς νά γνωρίσουν τήν Χριστιανική τους Πίστι, δέν οἰκοδομεῖ τήν θρησκευτική, τήν ἐθνική καί τήν πολιτισμική ταυτότητα τῶν ἑλληνοπαίδων.
Αὐτός ὁ ἰδιότυπος νεοβαρλααμιτισμός ἐπιβάλλεται ἀπό μία μερίδα θεολόγων, οἱ ὁποῖοι δείχνουν πώς ἐχθρεύονται τήν ἡσυχαστική θεολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τήν μαρτυρική Ὀρθοδοξία τῶν Νεομαρτύρων, τήν ἀσκητική παιδεία τῶν Κολλυβάδων, τήν ἁπλοϊκή πίστι τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821. Οἱ θεολόγοι αὐτοί δέν κατανοοῦν ὅτι ἀντιστρατεύονται τόν λόγο τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὁ ὁποῖος δέν ἀναγνωρίζει ἄλλες ὁδούς σωτηρίας πλήν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ…
Στην ίδια κατεύθυνση Ο προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους Αρχιμ. π. Βασίλειος Γοντικάκης γράφει προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, για ό, τι πάει να συντελεσθεί στο χώρο της Παιδείας μας με τα νέα Πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών: «Ένοιωσα ότι κάτι ιερό και άγιο προδίδεται από το κεφάλαιο της Πίστεώς μας, κάτι που τόχει ανάγκη ο άνθρωπος. Δεν εμπνέομε τη ζωή στην ψυχή του παιδιού με την ενημέρωσι θρησκευτικών απόψεων και διαφορών αλλά με τα ζωντανά παραδείγματα αυτών που νίκησαν τον θάνατο δια της θυσίας της αγάπης. Δεν τρέφεται η ψυχή του μικρού παιδιού με υλικό πληροφοριών θρησκευτικών απόψεων άλλα με το πνεύμα του ηρωισμού της αγάπης».
[20] OE, σ. 9.
[21] ΠΣ, σ. 12.
[22] ΟΕ, 27-28.
[23] ΟΕ, σ. 12.
[24] ΟΕ, σ. 92.
[25] ΟΕ, σ. 15.
[26] ΟΕ, σ. 36.
[27] ΟΕ, σ. 36-38.
[28] ΟΕ, σ. 45-46.
[29] ΠΣ - (Γυμνασίου), σ. 55.
[30] ΠΣ, σ. 98.
[31] Με έκπληξη παρατηρούμε ότι ενώ το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρ. 16 μιλάει για «ανάπτυξη της θρησκευτικής Συνείδησης, στο ΠΣ προστίθεται και το «κριτική», προκειμένου πίσω από αυτό να στεγασθούν οι όποιες ασύμβατες με το Σύνταγμα επιχειρούμενες σε βάρος της θρησκευτικής ταυτότητας των Ελλήνων «εκσυγχρονιστικές» και «προοδευτικές» αλλαγές, παραποιήσεις και ανατροπές.
[32] ΠΣ, σ. 13.
[33] Π.Σ., σ, 22.
[34] ΟΕ, σ. 13.
[35] Σε μήνυμα που απέστειλε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος προς το Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Το μάθημα των θρησκευτικών: Προβληματισμοί – Επισημάνσεις – Προτάσεις», το οποίο διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 11-12 Μαρτίου 2013 από το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, μεταξύ άλλων επισημαίνει: «Ο Χριστιανός έχων επίγνωσιν ότι ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή μίαν μόνον γνώσιν επιδιώκει: την γνώσιν του Θεού, ήτις διαφέρει ουσιαστικώς από την παρεχομένην εις τα σημερινά σχολεία γνώσιν, καθ΄ ότι τυγχάνει καρπός κοινωνίας δύο προσώπων, του ανθρώπου μετά του προσωπικού Θεού και ουχί καρπός παρατηρήσεως ενός αντικειμένου. Διό και το πρόγραμμα της εκπαιδεύσεως πρέπει να είναι χριστοκεντρικόν και να έχη ως βαθύτερον στόχον την πνεματικήν καλλιέργειαν των μαθητών… Όθεν, επιθυμία και προσπάθεια της Εκκλησίας ημών είναι η παιδεία να προσφέρη εις τον σύγχρονον παίδα αυτήν την εμπειρίαν της γνώσεως του αληθινού Θεού και μόνον υπό μίαν τοιαύτην προοπτικήν νοηματοδοτείται η εκπαίδευσις και παροχή γνώσεως»
[36] ΟΕ, σ. 273.
[37] Α΄Κορ. 8, 4.
[38] Α΄Ιω. 5, 20.
[39] Εφεσ. 6, 4.
[40] Από το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγική του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ. δίνονται στη δημοσιότητα τα τελικά Πορίσματα του Πανελληνίου Επιστημονικού Συνεδρίου για το Μάθημα των Θρησκευτικών:
Ι. Στη Θεσσαλονίκη, τη Δευτέρα και Τρίτη 11- 12 Μαρτίου 2013, έλαβε χώρα το Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Το μάθημα των θρησκευτικών: Προβληματισμοί – Επισημάνσεις – Προτάσεις», το οποίο διοργανώθηκε από το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
ΙΙ.Από τις εισηγήσεις του Συνεδρίου προέκυψε σοβαρός και πολλαπλός προβληματισμός, ως προς την κατεύθυνση της θρησκευτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από το περιεχόμενο και την εν γένει παιδαγωγική και θεολογική ταυτότητα του προτεινόμενου Προγράμματος Σπουδών, που εφαρμόζεται πιλοτικά σε σχολεία της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης από το έτος 2011, αλλά και μέσα από τα προβλήματα που δημιουργεί το ζήτημα των απαλλαγών από το Μάθημα των Θρησκευτικών.
ΙΙΙ. Από τη μελέτη και κριτική του προτεινόμενου Προγράμματος Σπουδών που περιλήφθηκε στις εισηγήσεις του Συνεδρίου, διαπιστώθηκε ότι το Πρόγραμμα πρέπει να αποσυρθεί, με το σκεπτικό ότι τα προβλήματα που παρουσιάζει είναι δομικά και δεν επιδέχονται διορθώσεων ή ουσιαστικών παρεμβάσεων.
ΙV. Από το Συνέδριο, επίσης, προέκυψε η ανάγκη σύνταξης ενός νέου Προγράμματος για τα Θρησκευτικά, με τη συμμετοχή των ειδικών επιστημόνων των Θεολογικών Σχολών, εκπροσώπων της Εκκλησίας, εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων και των άλλων περιφερειακών Συνδέσμων και Παραρτημάτων Θεολόγων, καθώς και ενεργών θεολόγων της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης με ειδικά προσόντα.
Στο νέο Πρόγραμμα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι σύγχρονες επιστημονικές προϋποθέσεις σύνταξης αναλυτικών προγραμμάτων, το πνευματικό επίπεδο ανάπτυξης του παιδιού, η ορθή εννοιολόγηση του πλουραλισμού και της θρησκευτικής αγωγής. Κυρίως, επίσης, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η σχέση του περιεχομένου του με την ιστορική και θρησκευτική ταυτότητα του τόπου, σε συνδυασμό με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Παράλληλα είναι ανάγκη να λαμβάνεται υπόψη το νομικό και δικαιοπολιτικό καθεστώς, ελληνικό και διεθνές, ως προς τη θρησκευτική εκπαίδευση.
Το νέο Πρόγραμμα θα πρέπει να είναι απαλλαγμένο από κάθε είδους σκοπιμότητες, οποιουδήποτε χαρακτήρα, που στη σύγχρονη κρίσιμη εποχή για την παιδεία και τον πολιτισμό μας, συνιστούν πολυποίκιλη τροχοπέδη.
[41] ΠΣ, σ. 21.
[42] ΟΕ, σ. 76-77.
[43] ΟΕ, σ. 100-101.
[44] ΟΕ, σ. 101.
[45] ΟΕ, σ. 104-105.
[46] ΟΕ, σ. 104-105.
[47] ΟΕ, σ. 13-14.
[48] ΟΕ, σ. 14-15.
[49] ΟΕ, σ. 14-15.
[50] ΟΕ,270.
[51] ΟΕ,272-273.
Πηγή: Ακτίνες
Ἀδελφοί καί πατέρες, ἀναμνησθέντες τῶν τοῦ Θεοῦ προσταγμάτων οὕτω λεγόντων· “Μή κρίνετε καί οὐ μή κριθῆτε”, τούς ἀλλοτρίους βίους μηδαμῶς περιεργάζεσθε, ἅ δέ μᾶλλον λέγουσιν ἡμῖν οἱ ἱερεῖς ποιεῖν ποιεῖτε, κατά δέ τά ἔργα αὐτῶν μή ποιεῖτε, ὡς ἀκηκόατε. Διό πείσθητέ μοι ὡς δοῦλοι Χριστοῦ, τῷ ἀναξίῳ, καί τήν ἐμήν ὀλιγοψυχίαν ῥᾳθυμίαν ἐάσαντες, φροντίσατε, παρακαλῶ, τῶν ψυχῶν ὑμῶν καί ἀόκνως τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ ποιεῖν σπεύσατε· καί κατ᾿ ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ μή γογγίζετε, ὡς ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐξεργεθέντες τό μεσονύκτιον, ἀλλά μνησθέντες τοῦ εἰπόντος· “Μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογήσασθαί σοι ἐπί τά κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου”, εὐχαριστήσατε τῷ Θεῷ μᾶλλον καί τῷ ὑμᾶς εἰς τήν αὐτοῦ δοξολογίαν διυπνίσαντι καί χάρητε καί σκιρτήσατε, ὅτι μετά τῶν ἁγίων ἀγγέλων ἠξιώθητε ἀνυμνεῖν τόν Θεόν. Ὁ γάρ ἐπί τῇ συνήθει συνάξει ἀγανακτῶν καί ἐπί τῷ μήκει τῶν ἀναπεμπομένων ὕμνων δυσχεραίνων καί κατακλώμενος, οὗτος ἀληθῶς οὐκ οἶδεν ὡς γλυκέα τά λόγια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ λάρυγγι τῶν ἀγαπώντων αὐτόν καί ὑπέρ μέλι καί κηρίον ἐν τῷ στόματι τῶν ἐπιγινωσκόντων αὐτόν, ἀλλ᾿ ὅλος σάρξ ὤν καί σαρκικόν ἔχων τό φρόνημα καί σαρκικωτέραν τήν αἴσθησιν, πνευματικῶς οὐ δύναται γεύεσθαι τῶν εἰς εὐεργεσίαν ἡμῖν δοθέντων ἀπό Θεοῦ, ἀλλά πάντα πικρά τά κατά Θεόν αὐτῷ φαίνονται, καί τό “Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος” οὐκ ἐπίσταται. Ὁ δέ τοῦτο μή ἐναργῶς ἐπιστάμενος, τῆς ἀγάπης καί τῆς γλυκύτητος τοῦ Χριστοῦ ἐναργῶς ἠλλοτρίωται. Ὁ δέ τούτων ἄγευστος καί ἀλλότριος – φεῦ μοι, ἐμόν τό ἀτύχημα, ἰδιοποιεῖσθαι γάρ προστέταγμαι τά ἀλλότρια - ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ καί ξένος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν· ποίαν γάρ ἄλλην, εἰπέ μοι, ἕξει ἐλπίδα ἤ τίνος ἄλλου ἀγάπην περιπλακήσεται καί παραμυθίαν εὑρήσει ἤ ἐνταῦθα ἤ μετά θάνατον; Ὁ δέ καί ἀντιλέγων καί καταστενάζων καί ἐπαρώμενος τοῖς αὐτόν διεγείρουσι πρός ὕμνον θεῖον καί δοξολογίαν Θεοῦ, ποίαν ἀπολογίαν εὑρήσει ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, καί ἑαυτῷ καί ἑτέροις σκάνδαλον ἀπωλείας γενόμενος;
Πιστεύσατέ μοι, πνευματικοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, ὅταν ταῦτα ἀκούσω ἤ θεάσωμαί τινα ἐξ ὑμῶν διά ταῦτα δεινοπαθοῦντα, τοιαύτῃ θλίψει συνέχομαι καί τήν καρδίαν μου δάκνομαι, ὡς αὐτῇ τῇ κολάσει δοκεῖν παραδίδοσθαι, καί χαρᾶς οὐκ ἐπαισθάνομαι οὐδεμιᾶς ἄλλης τοῦ κόσμου, ἀλλά καί αὐτήν ἀπολέγομαι τήν ζωήν· καί κλαίω καί θρηνῶ, ὡς ἤδη κατακρινόμενος, καί τοι παρακαλῶν ὑμᾶς οὐκ ἀκούομαι, ἐπιτιμῶν ἀποπέμπομαι, ἐλέγχων μισοῦμαι καί παιδεύων ἀντιπαιδεύομαι καί ὡς ἐχθρός ἐκδιώκομαι, καί ταῦτα ποιῶν ἀνάπαυσιν οὐ δύναμαι κτήσασθαι. Βουλεύομαι παύσασθαι καί τά ἐμαυτοῦ μόνα σκοπεῖν κακά, ἀλλ᾿ ὅταν τοῦτο στῆσαι θελήσω, τότε ὡς φλόξ ἀνάπτεται ἡ καρδία μου καί πάλιν ἐν τοῖς αὐτοῖς, ὁ ταπεινός, περιέχομαι καί ὀδυνᾶμαι τά ὑμετέρα τραύματα οὐχ ἧττον ἤ τοῖς ἰδίοις μώλωψιν ἀλγύνεται ἕκαστος, καί ὑπέρ ὑμῶν ἐγώ φλέγομαι, καί τόν βίον ἡγοῦμαι ἀβίωτον, καί θαυμάζειν μοι ἔπεισι πῶς εἰς τοιαύτην κατήλθομεν σκότωσιν καί κατά τῶν ἰδίων ψυχῶν πάντα πράττομεν καί ἑαυτούς κατασφάζοντες ὡς ζῶντες ἀπολακτίζομεν, καί δεσμοῦντες τοῖς ἁμαρτήμασιν ἑαυτούς χαίρομεν καί τούς αἴροντας τά τοιαῦτα δεσμά κατεσθίομεν. Ἐάν κωλυθῶμεν παρά τινος μηδέν κατά τῶν ψυχῶν ἡμῶν διαπράξασθαι, ὡς κύνες μαινόμενοι καθυλακτοῦμεν καί μεμφόμεθα αὐτόν, καί οὐ παυόμεθα μέχρις οὗ τήν πρᾶξιν ποιήσομεν καί τάς ψυχάς ἡμῶν ἀπολέσομεν. Εἶτα καί εἰς τά τοιαῦτα ἐθισθέντες παράνομα, φυσικῶς, εἰπεῖν, κακοί γινόμεθα καί οὐκέτι ἀνανεῦσαι βουλόμεθα. Μοναχοί ἐπηγγειλάμεθα εἶναι καί πλεῖον τῶν κοσμικῶν ἐκακώθημεν. Πεινᾶσαι καί διψῆσαι καί κακοπαθῆσαι συνεταξάμεθα, καί ὑπέρ ἑνός κλάσματος ἄρτου λογομαχεῖν καί βλασφημεῖν οὐκ αἰσχυνόμεθα, καί τότε ἴσως ἐπιζητουμένου παρ᾿ ἡμῶν παρά τόν ὡρισμένον καιρόν τῆς τροφῆς. Πᾶσι τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ, γονεῦσι, λέγω, καί ἀδελφοῖς καί φίλοις, ἤλθομεν ἀποτάξασθαι, καί τρέφειν μᾶλλον αὐτούς ἐκ τῶν τῆς μονῆς ἄρτων οὐ διαλιμπάνομεν. Ὡς ἐχθρόν τόν κόσμον ἐφύγομεν, καί τούς τοῦ κόσμου καί τά τοῦ κόσμου πλέον ἤ αὐτόν τόν Χριστόν ἀγαπῶμεν.
Εἰπέ μοι, ἐρωτῶ σε, ἀδελφέ, πιστεύων εἶναι κρίσιν καί ἀνάστασιν καί ἀνταπόδοσιν τῶν βεβιωμένων, ἦλθες ἐν τῇ μονῇ ὁμολογῶν εἶναι Θεόν μέλλοντα ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατά τάς πράξεις αὐτοῦ, ἤ οὐδέ τινα τούτων διέθου ἐν τῇ καρδίᾳ σου; Τηρῆσαι τάς συνθήκας ἅς συνέθου καί συνετάξω τῷ Χριστῷ ἐπί πολλῶν μαρτύρων ἐλήλυθας, ἤ τοῦτο μέν ὡς δεσμόν ἀδελφότητος δολίως προσεποιήσω, μέλος γενέσθαι τῆς ἐκκλησίας περιδρασσόμενος, τό δέ ὅλον ἦν σοι ἐν μελέτῃ κατεσκευασμένον, ἵνα λαμβάνῃς ἀνελλιπῶς τά πρός χορτασίαν καί γαστριμαργίαν χορτάσματα καί ζῇς βίον ἀμέριμνόν τε καί ἄπονον; Εἰ μέν οὖν παρεγένου δοῦλος γενέσθαι Χριστοῦ καί ἡμέτερος ἀδελφός, φύλασσε, παρακαλῶ, καί τάς αὐτοῦ ἐντολάς, καί θερμῶς δουλεύειν αὐτῷ προθυμήθητι, ἵνα φανῇς χριστανός ἀληθής ἐκ τῶν ἔργων καί ἀδελφός ἡμῶν φιλόθεος χρηματίσῃς, ἡμῖν ἐν πᾶσιν ἐξομοιούμενος· συγκακόπαθησον ὡς καλός στρατιώτης, ἵνα καί στεφανωθῇς καί συνδοξασθῇς, αἰωνίῳ δόξῃ ἐπευφραινόμενος. Εἰ δέ τό πᾶν σχηματιζόμενος μέν κουρεύεσθαι καί μοναχός γίνεσθαι ἦλθες, τρώγειν δέ καί πίνειν μετ᾿ αὐτῶν ἐμελέτησας μόνον, ἕτοιμα τά πάντα εὑρίσκων δῆθεν ἐξ αὐτομάτου, ἄκουσον καί ἐγώ σοι λέξω ἅ σοι μέλλουσιν ὑπαντῆσαι. Πρῶτον μέν, ὅ καί μέγιστον, ἴσθι ὡς οὐ κατηλλάγης οὐδέ προσῳκειώθης Θεῷ, ἀλλά ἐχθρός λελόγισαι αὐτοῦ καί ἐπίβουλος· καί πῶς δέ οὐκ ἐπίβουλος, ἄλλα μελετῶν ἐν καρδίᾳ καί ἄλλα ἐπί πάντων ἐπαγγελλόμενος καί δοκῶν τόν ἀλάθητον λανθάνειν Θεόν; Ἐκεῖνος· “Μή μεριμνήσητε περί τῆς αὔριον, τί φάγητε ἤ τί πίητε ἤ τί ἐνδύσησθε” διαρρήδην πᾶσιν ἐντέλλεται, σύ δέ διά τοῦτο ἀποκείρῃ, ἵνα μόνον ἀδελφός ὑπάρχῃς καί κοινωνός κτημάτων καί χρημάτων, ὧν ἴσως ἐν τῷ κόσμῳ ὤν οὐκ ἐκυρίευσας. Ὁ ἀπόστολος παραινεῖ λέγων· “Ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα”, σύ δέ μηδέ εἰς αὐτήν τήν ἀναγκαίαν χρείαν ἀρκούμενος, κλέπτεις καί νοσφίζῃ τά τῆς μονῆς. Καί ἐν πᾶσι μέν τοῖς πρός σωματικήν ἡδονήν καί θεραπείαν ὑπάρχουσιν ἀδελφόν σεαυτόν εἶναι τῶν ἁπάντων ἀκαινοτόμητον βούλῃ καί τήν ἰσότητα μετά τῶν κοπιώντων εἰς τό ἔργον Κυρίου προσαπαιτεῖς· ἐάν δέ πρός νηστείαν ἤ ἀγρυπνίαν ἤ τῆξιν σώματος, ἔτι δέ πρός πένθος ἤ εὐχήν ἀδιάλειπτον, παννύχους τε στάσεις καί ψαλμωδίας καί ὕμνους πνευματικούς ἴδῃς τινάς τῶν ἀδελφῶν προθύμως ἑαυτούς γυμνάζοντας καί τρέχοντας ὅλῃ τῇ ψυχῇ καί προθέσει, ἀλλότριον σεαυτόν εἶναι λέγεις καί ταῦτα ποιεῖν μή δύνασθαι· οὐ μόνον δέ ἀλλά καί ἀποκρυβόμενος καί μή εὑρισκόμενος εἰς τήν σύναξιν, οἴει σεαυτόν ὠφελεῖν. Ὤ τῆς ἄγαν σκοτώσεως καί ἀγνοίας καί τῆς ἀπάτης τῶν λογισμῶν σου! Καί τό χαλεπώτερον τούτου, ὅτι καί πειρασμῶν ἴχνος ἐάν ἐνώπιόν σου φανήσεται ἤ καί πρός δοκιμήν σου μικράν τινα λύπην λυπήσῃ σε ὁ ἡγούμενος, καί αὐτό ἀπαρνῇ τό ἔνδυμα, καθά πολλούς ἐγώ λέγοντας ἤκουσα· “Μή γάρ δοῦλος γενέσθαι τινός ἐλήλυθα ἤ διά τό ὑβρίζεσθαι παραγέγονα; “ Ὤ τῆς παραπληξίας!
Οὐκ ἦλθες κατά τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν ἀγωνίσασθαι; Οὐκ ἐλήλυθας ἀναλαβέσθαι τόν κατά τῶν παθῶν πόλεμον; Δι᾿ ἥν αἰτίαν στρατευθῆναι καί τοῖς Χριστοῦ στρατιώταις καταταγῆναι ἠθέλησας; ἵνα σιτηρέσια ἐπίσης αὐτοῖς λαμβάνων καί ὀψώνια, ἀνάκεισαι ὡς οἱ ἐπί σκηνῆς τρυφῶντες καί μεθυσκόμενοι; Ἐάν ταῦτα λογίζῃ, οὐαί σοι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, ὅταν ὁ Χριστός ἔλθῃ ἑκάστῳ ἀποδοῦναι κατά τάς πράξεις αὐτοῦ, ὅταν ἐκζητήσῃ ἀπό τῶν μοναχῶν, τῶν συνταξαμένων αὐτῷ ἐπί πολλῶν μαρτύρων, τάς συνθήκας ἅς συνέθεντο ποιῆσαι καί διαφυλάξαι ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων αὐτοῦ. Τί γάρ καί ἐρωτώμενοι ἀποκρινόμεθα; Οὐχί· τί προσήλθομεν τῷ ἁγίῳ θυσιαστηρίῳ καί τῇ ἁγίᾳ συνοδίᾳ ταύτῃ, ποθοῦντες τόν μοναχικόν βίον καί τήν ἀγγελικήν ἀσπάσασθαι πολιτείαν; Τί οὖν πρός ταῦτα ἀνθυποφέρομεν; οὐχί τό “Ναί, τίμιε πάτερ”; Ὁ δέ ἱερεύς τί πρός ἡμᾶς φησι πάλιν; “Γινώσκετε, ἀδελφοί, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον ἐληλύθατε καταριθμηθῆναι τοῖς δούλοις τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, ἑτοιμάσατε ἑαυτούς εἰς πειρασμούς. Ἔσεσθε γάρ εἰδότες ὅτι ἀπό τοῦ νῦν μᾶλλον πᾶσαν μηχανήν ὁ ἐχθρός κινήσει καθ᾿ ὑμῶν. Δεῖ οὖν ὑμᾶς πεινᾶσαι καί διψῆσαι καί ῥιγᾶσαι, ἀτιμασθῆναί τε καί ἐμπτυσθῆναι, ῥαπισθῆναι τε καί χλευασθῆναι καί πάντα τά κατά Θεόν λυπηρά ὑπομεῖναι”. Ἄρα τί πρός ταῦτα ἡμεῖς ἀποκρινόμεθα; Οὐχί πάντα παθεῖν και ὑπομεῖναι ἐπαγγελόμεθα, καί τό “Ναί, τίμιε πάτερ” κατά πᾶσαν ἐρώτησιν τῶν τῆς ὑπομονῆς παθημάτων φθεγγόμεθα; Οὐχί ἐγκράτειαν καί ἀγρυπνίαν καί προσευχήν καί ὑπακοήν μέχρι θανάτου τῷ προεστῶτι καί πάσῃ τῇ ἀδελφότητι φυλάξαι ὁμολογοῦμεν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀγγέλων; Καί νῦν, ὡς οὐδενός ὄντος τοῦ μέλλοντος ἀπαιτῆσαι ἡμᾶς τάς συνθήκας ταύτας ἅς συνεθέμεθα, οὕτω διακείμεθα, ἐν ἀφοβίᾳ Θεοῦ διάγοντες καί καταφρονήσει τῶν αὐτοῦ ἐντολῶν, κατεπαιρόμενοι οὐ μόνον ἁπάσης τῆς λοιπῆς ἀδελφότητος, ἀλλά καί τῶν προεστώτων ἡμῶν, γογγύζοντες, ἀντιλέγοντες, καταρώμενι, ῥαθυμοῦντες και πάντα ποιοῦντες, ὅσα μισεῖ Θεός καί ὅσα εἰς γέενναν πυρός ἀπολλύουσιν ἡμῶν τάς ψυχάς.
Ποῦ τοιοῦτον ἀπό τοῦ αἰῶνος ἠκούσθη μηχανῆς ἔργον; Ποῖος δαίμων τρόπον ἀπωλείας κατά τῶν ἡμετέρων ψυχῶν ἐπινοήσει μείζονα τούτου; Μᾶλλον δέ τί πλεῖον καθ᾿ ἡμῶν οἱ δαίμονες μεριμνήσουσιν ἤ φροντίσουσι; Τῷ γάρ θελήματι τῆς σαρκός ὁρῶντες οἱ δαίμονες κατεχομένους ἡμᾶς, τόν θάνατον βλέπουσι περιφέροντας· καί τίνος ἄλλου χάριν καθ᾿ ἡμῶν αὐτοί ἐκστρατεύουσιν; Ἅπας γάρ ὁ πόλεμος τῶν δαιμόνων διά τοῦτο καθ᾿ ἡμῶν φέρεται, ὅπως ἐκ τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης καί τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλλοτριώσωσι χάριτος τούς πειθομένους αὐτοῖς. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς καί πρό τῆς ἐκείνων πάλης ἑαυτούς ἡμᾶς, ὡς ὁρῶ, τῆς τοιαύτης ἀπεστερήσαμεν δωρεᾶς, καταλιπόντες τάς τοῦ Θεοῦ ἐντολάς καί μηδέ ζητῆσαι αὐτόν ἐξ ὅλης ψυχῆς ποτε προθυμούμενοι. Εἰ γάρ ἐζητοῦμεν αὐτόν, οὐκ ἄν οὕτω ῥᾳθύμως καί ἀμελῶς ἐβιοῦμεν. Ἐάν τά οὐράνια ἐφροντίζομεν, οὐκ ἄν περί τά γήινα τοσαύτην σπουδήν ἐποιοῦμεν. Ἐάν περί τῶν ἀφθάρτων διενοούμεθα, οὐκ ἄν ἐκεχήναμεν εἰς τά ῥέοντα καί φθαρτά. Ἐάν τῶν αἰωνίων ἐφιέμεθα, οὐκ ἄν τῶν προσκαίρων οὕτως ἀντεποιούμεθα. Ἐάν τόν Θεόν ἠγαπῶμεν, οὐκ ἄν τούς πρός αὐτόν ἡμᾶς ὁδηγοῦντας οὕτως ἀπεστρεφόμεθα. Ἐάν τάς ἀρετάς περιεποιούμεθα, οὐκ ἄν τούς διδασκάλους τῶν ἀρετῶν ἐβδελυσσόμεθα. Ἐάν τήν νηστείαν ἄσμενοι ἠσπαζόμεθα, οὐκ ἄν ποτε διά βρωμάτων ἤ πομάτων ἔνδειαν ἐγογγύζομεν. Ἐάν ἐγκρατεῖς τῶν παθῶν εἶναι ἠγωνιζόμεθα, οὐκ ἄν ἀκρατῶς ταῖς ἡδοναῖς ἐνεδίδομεν. Ἐάν πίστιν εἴχομεν ὀρθήν καί βεβαίαν, οὐκ ἄν τά τῶν ἀπίστων ἔργα διεπραττόμεθα. Ἐάν φόβον Θεοῦ εἰς τάς καρδίας ἡμῶν εἴχομεν, οὐκ ἄν τοῖς γνησίοις δούλοις αὐτοῦ εἰς πᾶσαν ἀρετήν θεάρεστον ἀντεπίπτομεν. Ἐάν ταπείνωσιν ἐκτησάμεθα, οὐκ ἄν τῶν τοῦ Θεοῦ δούλων κατεπαιρόμεθα. Ἐάν ἀγάπην ἀληθινήν κτήσασθαι ἠξιώθημεν, καί τόν Θεόν ἄν ἐγνωρίζομεν και οὐ μόνον παιδεύεσθαι, ἀλλά καί ἀτιμάζεσθαι καί τύπτεσθαι καί ἀδικεῖσθαι καί ἐπηρεάζεσθαι καί πάντα πειρασμόν, πᾶσαν θλῖψιν προθύμως ὑπομένειν διά τόν Χριστόν ἠθελήσαμεν.
Νυνί δέ τοσοῦτον τοῖς πάθεσι κατεσχημένοι τελοῦμεν καί ἐν τοσαύτῃ σκοτώσει καί ἀγνοίᾳ τυγχάνομεν, ὅτι οὐδέ ἐν οἷς ἐσμεν αἰσθανόμεθα, οὐδέ ὅτι κακῶς πράττομεν ἐπιστάμεθα. Διά τοι τοῦτο καί ἐάν παρά τινος ὑπομνησθῶμεν περί τινος ἁμαρτίας, ὡς μή ἀκηκοότες ποτέ τάς τῶν χριστιανῶν Γραφάς οὕτως ἀποκρινόμεθα· “Καί ἆρά γε ἁμαρτία ἡ πρᾶξις αὕτη ἐστί; Καί τίνος χάριν ἤ καί διά τί ἁμαρτία λογίζεται; Ματαίως τοῦτο παρά τινων ἁμαρτία ὀνομάζεται. Εἴθε τάς μείζονας ἐφυλαξάμεθα πράξεις· περί γάρ τούτων τῶν μικρῶν τήν πολλήν ὁ Θεός ἀκρίβειαν οὐ μή ἐνδείξηται”. Καί ταῦτα τίνες; Οἱ μοναχοί, οἱ δευτέραν ὁμολογίαν καί συνθήκην μετά τοῦ Θεοῦ ποιησάμενοι, οἱ τήν στολήν ὡς ἀρετήν καί τό ὄνομα ἀντί ἁγιότητος περιφέροντες, οἱ κόσμον καί τά ἐν κόσμῳ ἀποβαλέσθαι Χριστῷ συνταξάμενοι, οἱ γονεῦσι καί φίλοις ὁμολογήσαντες ἀποτάξασθαι, οἱ ὡς Θεῷ τῷ πνευματικῷ αὐτῶν πατρί συνταξάμενοι ὑποτάσσεσθαι, οἱ μέχρι καί βλέμματος καί ἀργοῦ ρήματος τήν ἀκρίβειαν καί ἄσκησιν ἐπαγγειλάμενοι, τό φθονεῖν ἤ λοιδορεῖν ἤ γογγύζειν ἤ ἀντιλέγειν ἤ ψεύδεσθαι καί ἰδιορρυθμεῖν καί ὀμνύειν ἤ τι τῆς μονῆς κρυφίως νοσφίζεσθαι ἤ καί διδόναι ἑτέρῳ ἄνευ βουλῆς τοῦ προεστῶτος ἁμαρτίαν οὐ κρίνουσι. Πρός τούτοις, οὐδέ τό κακῶς διοικεῖν τά ἐμπιστευθέντα αὐτοῖς πράγματα, οἷον ἤ προσπαθῶς τι ποιεῖν ἐν αὐτοῖς ἤ ἐμπαθῶς ἤ δολερῶς ἤ φθονερῶς ἤ ἀσυνειδήτως καί κατά πραγματείαν, ἡγοῦνται εἶναι τό σύνολον ἁμαρτίαν.
Οὐ φρίττεις, ἄνθρωπε, τοῦ Θεοῦ ἀκούων καθ᾿ ἑκάστην σοι λέγοντος διά πάσης τῆς θείας Γραφῆς· “Λόγος σαπρός μή ἐκπορευέσθω ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν. Ἀμήν γάρ λέγω ὑμῖν, καί ὑπέρ ἀργοῦ λόγου λόγον δώσετε καί ὑπέρ ψυχροῦ ὕδατος μισθόν λήψεσθε”; Οὐκ ἀκούεις ὅτι καί ἐννοιῶν καί λογισμῶν καρδίας κριτής ἐστιν ὁ Θεός; Τί γάρ φησιν; “Ὁ ἐμβλέψας γυναικί πρός τό ἐπιθυμῆσαι, ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτήν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ”. Εἶδες πῶς μοιχός κρίνεται ὁ πρός ἐπιθυμίαν ἐμβλέπων εἰς πρόσωπόν τινος; Οὕτως ἴσθι βεβαίως, ὦ ἄνθρωπε, ὅτι καί ὁ ἐπιθυμίᾳ χρημάτων κρατούμενος φιλάργυρος κρίνεται, εἰ καί μηδέν ἕτερον τό σύνολον κέκτηται, καί ὁ βρωμάτων πολυτελῶν καί πολλῶν ὀρεγόμενος γαστρίμαργός ἐστιν, εἰ καί δι᾿ ἔνδειαν ἄρτῳ μόνῳ καί ὕδατι τρέφεται, καί πόρνος ὁ τοῖς λογισμοῖς ἐπί πολύ συνδυάζων καί μολυνόμενος, εἰ καί πρόσωπον ἀνθρώπου ποτέ μή θεάσηται. Οὕτω καί ὁ λέγων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· “Κακῶς ἐπράχθη τοῦτο καί παραλόγως ἐκεῖνο γέγονε”καί· “Διά τί τό καί τό γέγονεν; ἵνα τί δέ καί ἐκεῖνο οὐ γέγονε;”- μή πλανηθῇ, καταλαλητής ἔσται καί ὡς κατακρίνων κριθήσεται, κἄν μή ἐκβάλῃ ῥῆμα ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ, μηδέ ἀκούσῃ τις τήν φωνήν αὐτοῦ.
Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, φιλάνθρωπός ἐστιν ὁ Θεός καί ἐλεήμων καί εὔσπλαχνος, κἀγώ μαρτυρῶν ὁμολογῶ καί τῇ αὐτοῦ εὐσπλαχνίᾳ θαρρῶ σώζεσθαι. Πλήν γινώσκετε ὅτι τούς μή μετανοοῦντας καί μετά πάσης ἀκριβείας καί φόβου πολλοῦ τηροῦντας τάς αὐτοῦ ἐντολάς, οὐδέν ὠφελήσει, ἀλλά καί χεῖρον μᾶλλον τῶν ἀπίστων ἐθνῶν καί ἀβαπτίστων αὐτούς τιμωρήσεται. Μή πλανᾶσθε, ὦ ἀδελφοί, μηδέ μικρά ὑμῖν τινα τῶν ἁμαρτημάτων φαινέσθωσαν καί ὡς μή τοσαύτην βλάβην ἐμποιοῦντα ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς καταφρονείσθωσαν παρ᾿ ἡμῶν. Μικροῦ γάρ καί μεγάλου ἁμαρτήματος διαφοράν οὐκ ἐπίστανται οἱ εὐγνώμονες δοῦλοι, ἀλλά κἄν μέχρι βλέμματος ἤ ἐννοίας ἤ λόγου πταίσωσιν, ὡς ἐκπεπτωκότες τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης διάκεινται, ὅπερ καί ἀληθές εἶναι πείθομαι. Ὁ γάρ ἔξω τοῦ θείου θελήματος μικρόν τι ἐνθυμηθείς καί μή εὐθύς, τήν τοῦ λογισμοῦ προσβολήν ἐκδιώξας, μετάμελος γένηται, ἀλλά καταδεξάμενος κρατήσει τήν ἔννοιαν, εἰς ἁμαρτίαν αὐτοῦ λογίζεται κἄν ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ κακόν εἶναι τοῦτο λογίζεται. Ἐλθόντος γάρ τοῦ νόμου, ἤγουν τῆς τῶν ἁγίων Γραφῶν διδασκαλίας, τό μέν ἐν ἀγνοίᾳ κατεχόμενον κακόν ἀνέζησε καί ἡ ἁμαρτία ἐν ἐμοί εὑρέθη οὖσα, ἐγώ δέ νεκρός καί τοῦ καλοῦ ξένος γέγονα.
Χρή τοίνυν πάντας τούς ἐπερχομένους ἡμῖν λογισμούς διακρίνειν καλῶς καί ἀντιπαρατιθέναι αὐτοῖς τάς μαρτυρίας ἐκ τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν καί ἀπό τῆς διδασκαλίας τῶν πνευματικῶν καί ἁγίων πατέρων καί, εἰ μέν συνᾴδοντας ταύταις καί ἰσοδυναμοῦντας εὑρίσκομεν αὐτούς, πάσῃ δυνάμει τούτους κρατεῖν καί εἰς ἔργον θαρροῦντας ἐξάγειν· μή συμφωνοῦντας δέ τῷ λόγῳ τῆς ἀληθείας, μετ᾿ ὀργῆς πολλῆς αὐτούς ἐξ ἑαυτῶν ἀποπέμπεσθαι, καθά γέγραπται· “Ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε”. Ὡς γάρ μίασμα καί θανάτου κέντρον, οὕτως ἐκφεύγειν δεῖ τήν ἐγγινομένην ἐκ τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν εἰσβολήν. Πολλῆς οὖν ἡμῖν χρεία τῆς νήψεως, πολλῆς τῆς σπουδῆς, πολλῆς τῆς τῶν θείων Γραφῶν ἐρεύνης. Τήν γάρ ἐξ αὐτῶν ὠφέλειαν ἐμφαίνων ἡμῖν ὁ Σωτήρ ἔλεγεν· “Ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς”. Ἐρευνᾶτε καί μετά πολλῆς ἀκριβείας καί πίστεως κατέχετε τά λεγόμενα, ὅπως ἀκριβῶς ἐκ τῶν θείων Γραφῶν ἐπιστάμενοι τό τοῦ Θεοῦ θέλημα, δύνησθε τό καλόν διακρίνειν ἀπταίστως ἀπό τοῦ χείρονος καί μή παντί πνεύματι ὑπακούειν, μηδέ τοῖς βλαβεροῖς συμπεριφέρεσθαι λογισμοῖς. Πληροφορήθητε, ἀδελφοί μου, ὅτι οὐδέν οὕτως εὔκολον εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς ὡς τό ἐπακολουθεῖν τοῖς τοῦ Σωτῆρος θείοις προστάγμασι. Πλήν ὅμως πολλῶν ἡμῖν δεῖ τῶν δακρύων, πολλοῦ τοῦ φόβου, πολλῆς τῆς ὑπομονῆς καί ἐπιμόνου εὐχῆς, ἵνα κἄν ἑνός δεσποτικοῦ ῥήματος δύναμις ἀποκαλυφθῇ ἡμῖν, ὅπως γνῶμεν τό ἐν μικροῖς λόγοις κεκρυμμένον μέγα μυστήριον καί μέχρι θανάτου καί ὑπέρ μιᾶς κεραίας τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ τάς ψυχάς ἡμῶν θήσωμεν. Ὁ γάρ τοῦ Θεοῦ λόγος ὡς μάχαιρα δίστομός ἐστιν, ἀποτέμνουσα καί ἀποχωρίζουσα τήν ψυχήν ἀπό πάσης σωματικῆς ἐπιθυμίας τε καί αἰσθήσεως· οὐ μόνον δέ ἀλλά καί ὡς πῦρ φλέγον γίνεται, διεγείρων ἡμῶν τό πρόθυμον τῆς ψυχῆς καί ποιῶν ἡμᾶς τοῦ καταφρονεῖν πάντων τῶν λυπηρῶν τοῦ βίου καί ἡγεῖσθαι χαράν πάντα πειρασμόν ἐπερχόμενον, καί τόν φοβερόν τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις θάνατον, ὡς ζωήν καί ζωῆς πρόξενον, ἐπιθυμεῖν καί ἀσπάζεσθαι.
Διό, παρακαλῶ, ἀνανήψωμέν ποτε, ἀδελφοί μου, καί ἀλλήλους διεγείροντες, τῇ παρακλήσει τοῦ λόγου, πρός ζῆλον καί μίμησιν τοῦ καλοῦ, δράμωμεν σπουδαίως, σπεύσωμεν προθύμως καί ζεούσῃ τῇ προθυμίᾳ χωρισθῶμεν τῆ ἀπροσπαθείᾳ τοῦ κόσμου, ἑνωθῶμεν τῇ ταπεινώσει τοῖς ἀπ᾿ αἰῶνος ἁγίοις· ἀποδυσώμεθα τόν παλαιόν ἄνθρωπον τῇ ἐκκοπῇ τοῦ γεώδους θελήματος καί τῇ νεκρώσει τοῦ χοϊκοῦ φρονήματος, ἐνδυσώμεθα τόν νέον Ἀδάμ, Ἰησοῦν Χριστόν, διά τῆς καθαρᾶς καί ἀῢλου προσευχῆς, τοῖς διηνεκέσι δάκρυσιν ἀποσμήξαντες ἑαυτούς. Ὥραν καθ᾿ ὥραν καί ἡμέραν καθ᾿ ἡμέραν ἀνακαινίζεσθαι ποιήσωμεν ἑαυτούς διά μετανοίας, ἵνα καί πολεμεῖν διδαχθῶμεν καί παλαίειν τοῖς ἀεί πολεμοῦσιν ἡμῖν ἐχθροῖς δαίμοσιν. Ὁ γάρ τά εἰρημένα ὅπλα μηδέπω κτησάμενος, ἐν καιρῷ πολέμου στῆναι οὐ δύναται, μᾶλλον δέ ἐν πάσῃ ὥρᾳ τιτρώσκεται. Γυμνός γάρ ὑπάρχων τῶν ὅπλων ἐκείνων, ἐν εἰρήνῃ καί ἐλευθερίᾳ διάγειν οὐ δύναται, ἐπειδή οὐχ ὁμοίως τῶν ἔξω πολέμων καί ὅπλων καί ὁ ἐν ἡμῖν αὐτοῖς πόλεμος, ἀλλά πολύ ἐκείνου φρικωδέστερος οὗτος. Ἄνθρωποι γάρ πρός ἀνθρώπους μαχόμενοι, ποτέ μέν πολεμοῦσι μετά τῶν ὅπλων, ποτέ δέ ὑπαναχωροῦσι καί παύονται, καί ἄρματα ῥίπτουσι καί ὕπνου μεταλαμβάνουσι καί τροφῆς μετά ἀδείας ἁπάσης, καί ὀχυρώμασι πολλάκις ἑαυτούς περικλείουσι καί ἄλλοι ἀντ᾿ἄλλων τήν φυλακήν ἐμπιστεύονται, ὅθεν καί φυγῇ τις χρησάμενος σέσωσται, καί κρατηθείς ἴσως οὐ τεθανάτωται, ἀλλά τήν ἐλευθερίαν περιδόξῳ δουλείᾳ ἀνταλλαξάμενος, περιφανέστερος ὤφθη καί μᾶλλον ἐπλούτησεν. Ἐνταῦθα δέ οὐχ οὕτως, ἀλλά διηνεκής τυγχάνει ὁ πόλεμος καί διηνεκῶς ἀνάγκη περιβεβλῆσθαι τοῖς τοῦ Χριστοῦ στρατώταις τά ἑαυτῶν ὅπλα. Οὐκ ἔνι γάρ ἐν νυκτί ἤ ἐν ἡμέρᾳ ἤ ἐν μιᾷ καιροῦ ῥοπῇ τοῦτον τόν πόλεμον παύσασθαι, ἀλλά καί ἐσθιόντων ἡμῶν και πινόντων καί κοιμωμένων καί ὁτιοῦν ἐργαζομένων, ἐν τῇ ἀκμῇ τῆς μάχης τυγχάνομεν. Ἀσάρκους γάρ ἔχομεν ἐχθρούς, οἵτινες καί κατά πρόσωπον ἡμῶν διηνεκῶς ἵστανται, εἰ καί μή βλέπονται παρ᾿ ἡμῶν, καί σκοποῦσιν ἀκριβῶς εἴ που εὑρεῖν δυνηθῶσι μέλος ἡμῶν ἄσκεπον τοῦ ἐμπῆξαι τά αὐτῶν βέλη καί θανατῶσαι ἡμᾶς. Καί οὐδείς ἐστιν ὁ ἀπό τειχῶν αἰσθητῶν καί ὀχυρωμάτων ἑαυτόν περιφυλάξαι δυνάμενος καί κἄν μίαν ὥραν ἀποκρυβῆναι καί μικρόν ἀναπνεῦσαι καθ᾿ ἑαυτόν ἤ φυγῇ χρήσασθαι καί σωθῆναι, οὐδέ ἄλλον ἀντ᾿ ἄλλου τοῦτον τόν πόλεμον ἀναδέξασθαι, ἀλλά πᾶσιν ἀνθρώποις ἀνάγκη πᾶσα ἐπίκειται τοῦ πολεμῆσαι τοῦτον τόν πόλεμον, καί ἤ νικήσαντά τινα ζῆσαι ἤ πληγέντα ἀποθανεῖν ἀναμφιβόλως.
Πληγή δέ πρός θάνατόν ἐστι πᾶσα ἀμετανόητος καί ἀνεξαγόρευτος ἁμαρτία καί τό εἰς ἀπόγνωσιν τινά ἐμπεσεῖν, ὅπερ τῆς ἡμετέρας ἐστί προαιρέσεως καί θελήσεως. Εἰ γάρ ἡμεῖς ἑαυτούς οὐ προδώσομεν τῷ τῆς ἀμελείας βόθρῳ καί ἀπογνώσεως, οὐδέν οὐδαμῶς οἱ δαίμονες ἰσχύσουσι καθ᾿ ἡμῶν. Ἀλλά καί μετά τό πληγῆναι ἡμᾶς, ἐάν θέλωμεν, ἀνδρειότεροι καί ἐμπειρότεροι διά θερμῆς μετανοίας γινόμεθα. Μετά γάρ τό πληγῆναι καί θανεῖν πάλιν ἀναστῆναι καί πολεμεῖν, τῶν γενναιοτάτων καί ἄγαν ἀδρείως ἐστίν, ὅπερ καί πολλοῦ ἄξιόν ἐστι καί θαύματος πλῆρες. Τό μέν γάρ ἀπλήγους ἡμᾶς διατηρηθῆναι οὐκ ἔστι τῶν ἐφ᾿ ἡμῖν, τό δέ ἀθανάτους εἶναι ἤ θνητούς τῶν ἐφ᾿ ἡμῖν ἐστι. Μή ἀπογινωσκόντων γάρ ἡμῶν, οὐ τεθνηξόμεθα, θάνατος οὐ κυριεύσει ἡμῶν, ἀλλά ἐσόμεθα ἀεί δυνατοί, τῷ παντοδυνάμῳ καί φιλανθρώπῳ Θεῷ ἡμῶν ἐν μετανοίᾳ προσφεύγοντες.
Διό δή τοῦτο παρακαλῶ ἐμαυτόν τε καί πάντας ὑμᾶς πᾶσαν σπουδήν, πᾶσαν ἀνδρείαν ὑπομονῆς καί καρτερίας διά τῶν ἀγαθῶν ἐπιδείξασθαι πράξεων, ἵνα διά πασῶν τῶν τοῦ Χριστοῦ ἐντολῶν καί προσταγμάτων ὁδεύοντες, ἐν προθυμίᾳ ψυχῆς εἰς τάς αἰωνίους μονάς καταντήσωμεν ἐν ἀγωγίμοις τοῦ Πνεύματος, καί τῇ μιᾷ καί ἀδιαιρέτῳ Τριάδι παραστῆναι καί προσκυνῆσαι καταξιωθῶμεν ἐν αὐτῷ Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες
Λίγες μόνο ημέρες μετά τις προκλητικές δηλώσεις του Προέδρου της Τουρκίας κ. Ταγίπ Ερντογάν, με τις οποίες όπως είναι γνωστό επέκρινε την Συνθήκη της Λωζάννης και ζητούσε την αναθεώρηση της, αποκαλύφθηκε και μία ακόμη κίνηση της Τουρκίας που αποσκοπεί στη δημιουργία τετελεσμένων που εξυπηρετούν την στρατηγική της για τον έλεγχο του Αιγαίου.
Πρόκειται για τις Τουρκικές ΝΟΤΑΜ με βάση τις οποίες η Γειτονική χώρα αφενός δέσμευε για την διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων , μεγάλες σε έκταση περιοχές μέσα στο F.I.R Αθηνών εγκλωβίζοντας με τον τρόπο αυτό ελληνικά νησιά όπως η Ικαρία, η Χίος και ο Αη- Στράτης (πρόκειται για την ΝΟΤΑΜ NAVTEX 626/16) αφετέρου επανέφερε τις γνωστές απαιτήσεις της για αποστρατικοποίηση ελληνικών νησιών (πρόκειται για την NOTAM A4 371).
Βέβαια οι αρμόδιες Ελληνικές Αρχές αντέδρασαν άμεσα και εξέδωσαν αντίστοιχες ΝΟΤΑΜ ακυρώνοντας τις Τουρκικές. Με δεδομένο ότι η Ελληνική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας είναι σύμφωνα με τις σχετικές διεθνείς συνθήκες η αρμόδια αρχή για την διαχείριση του F.I.R Αθηνών οι ελληνικές ΝΟΤΑΜ είναι και αυτές που τυπικά και επισήμως ισχύουν.
Το ζήτημα που βέβαια δεν είναι νέο – η πρακτική αυτή της Τουρκίας χρονολογείται από το 1974 τουλάχιστον –είναι πολύ σοβαρό και γιατί αποτελεί μέρος της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου επεκτατικής στρατηγικής της Τουρκίας αλλά και γιατί παρά τις συνεχείς ενημερώσεις, από την πλευρά των ελληνικών και σε ορισμένες περιπτώσεις Κυπριακών αρχών, των αρμοδίων διεθνών Οργανισμών και φορέων ( NATO, ICAO,ΕΕ λόγω και του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Ουρανού και IATA)οι τελευταίοι δείχνουν με την «διαλλακτική» στάση τους να μην επιθυμούν να επέμβουν αποφασιστικά ώστε να λυθούν τα ζητήματα αυτά σύμφωνα με τα οριζόμενα από το διεθνές Δίκαιο και τις επί μέρους Διεθνείς Συνθήκες ,ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κυρίως το ΝΑΤΟ στη διαδικασία σχεδιασμού των ασκήσεων έχει στο παρελθόν δείξει να αποδέχεται τις απόψεις της Τουρκίας και σε ότι αφορά στο εύρος του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου και σε ότι αφορά το καθεστώς αποστρατικοποίησης ορισμένων νησιών (βλ.υπόθεση Λήμνου).
Η δέσμευση μεγάλων σε έκταση περιοχών από την Τουρκία για την διεξαγωγή των στρατιωτικών ασκήσεων και η έκδοση σχετικής τουρκικής ΝΟΤΑΜ συνιστά παράβαση των κανόνων του F.I.R Αθηνών αρμόδια αρχή για την διαχείριση του οποίου είναι η Ελληνική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ). Σύμφωνα με την προβλεπόμενη διαδικασία η Τουρκία υποχρεούται να αποστείλει την σχετική ενημερωτική για την διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων εντός των διεθνών τμημάτων του F.I.R Αθηνών ΝΟΤΑΜ, στην ελληνική ΥΠΑ η οποία και προβαίνει στην έκδοση της σχετικής διεθνούς ΝΟΤΑΜ ώστε όλοι οι « χρήστες» του F.I.R Αθηνών (κυρίως αεροπορικές εταιρείες) να λάβουν υπόψη τους τις πληροφορίες και να προσαρμόσουν τα σχέδια πτήσης τους αναλόγως.
Σχετική παράβαση των κανόνων του F.I.R από την πλευρά της Τουρκίας είναι και άρνηση υποβολής σχεδίων πτήσεων η έστω ορισμένων στοιχείων των σχεδίων αυτών, των συμμετεχόντων στην άσκηση αεροσκαφών της, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο σοβαρών ατυχημάτων αφού χωρίς σχέδιο πτήσης είναι πολύ δύσκολος ο έγκαιρος εντοπισμός του αεροσκάφους και συνεπώς πολύ δύσκολη η έγκαιρη έκδοση των απαραίτητων σταθερών οδηγιών προς τις εταιρείες των διερχόμενων αεροσκαφών ( κάθε εταιρεία διαθέτει ομάδα ειδικών Flight Dispatchersπου καθημερινά σχεδιάζουν τα δρομολόγια των αεροσκαφών) με σκοπό τον σχεδιασμό της πτητικής πορείας τους και συνεπώς την καλύτερη δυνατή διαχείριση της εναέριας κυκλοφορίας και την πρόληψη ατυχημάτων.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ούτε η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία διανοήθηκε ποτέ κάτι αντίστοιχο παρά τους κανόνες ασφαλείας και μυστικότητας που έχει υιοθετήσει για την προστασία των αεροσκαφών της ( τα αμερικανικά μαχητικά όταν, παλαιότερα, επρόκειτο να πετάξουν εντός ου F.I.R Αθηνών έδιναν στις ελληνικές αρχές τρία στοιχεία από τα 17 που περιλαμβάνει ένα σχέδιο πτήσης, ήτοι ώρα εισόδου στο F.I.R (time of entry), χρόνο παραμονής (time over target) και ,ένα κωδικό που συνέβαλλε στην διαπίστωση αν το αεροσκάφος είναι φιλικό η εχθρικό (IFF code / Identification friend or foe) διευκολύνοντας με τον τρόπο αυτό τον εντοπισμό τους και την λήψη αναγκαίων μέτρων για την διευκόλυνση της εναέριας κυκλοφορίας και την αποφυγή ατυχημάτων).
Παράλληλα τα γεωγραφικά στίγματα της δέσμευσης περιοχών είναι τέτοια ώστε να δημιουργείται ένα «δαχτυλίδι» γύρω από ορισμένα ελληνικά νησιά με αποτέλεσμα , κατά τη διάρκεια διεξαγωγής των ασκήσεων η πρόσβαση σε αυτά να είναι δύσκολη ως αδύνατη με όλα όσα μια τέτοια κατάσταση συνεπάγεται, ενώ γίνονται δύσκολες ως αδύνατες και ορισμένες ενέργειες όπως ο πλευρικός διαχωρισμός των εισερχομένων στο F.I.R Αθηνών αεροσκαφών στις οποίες η Ελληνική ΥΠΑ προβαίνει προκειμένου να διευκολυνθεί η εναέρια κυκλοφορία.
Η επιμονή της Τουρκίας και η εκ νέου ανακίνηση του θέματος της αποστρατικοποίησης ορισμένων ελληνικών νησιών επίσης δεν είναι καινούργιο ζήτημα – χρονολογείται τουλάχιστον από το 1974- οφείλεται προφανώς στη νέα στρατηγική συνολικής επαναφοράς των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο.
Είναι δε ενδεικτικό της Τουρκικής τακτικής το γεγονός ότι επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάννης την οποία ο Τούρκος Πρόεδρος «κατακεραύνωσε» με τις γνωστές δηλώσεις του ενώ αναφέρεται και στην Συνθήκη των Παρισίων του 1947 που όριζε την επιστροφή των Δωδεκανήσων και του Καστελόριζου από την Ιταλία στην Ελλάδα γεγονός για στο οποίο η Τουρκία δεν μπορεί να παραπέμπει αφού όταν τα Δωδεκάνησα είχαν παραχωρηθεί στην Ιταλία δεν είχε εγείρει καμμία απαίτηση η αξίωση.
Το ζήτημα της αποστρατικοποίησης όμως είχε τεθεί κατά πολύ έντονο τρόπο την περίοδο 1981-1985 επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου όταν το ΝΑΤΟ με Γενικό Γραμματέα τότε τον υποστηρικτή της Τουρκίας Γιόζεφ Λούνς είχε αρνηθεί αφενός στη διαδικασία διάθεσης εθνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Συμμαχία( διαδικασία σύνταξης Country Chapters στη Νατοϊκή ορολογία)να δεχθεί ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που στάθμευαν στη Λήμνο, αφετέρου στη διαδικασία σχεδιασμού των ασκήσεων να συμπεριλάβει το νησί ως περιοχή προς υπεράσπιση (territory to be defended στη Νατοϊκή ορολογία). Η Ελληνική κυβέρνηση είχε τότε υπενθυμίσει και στην Τουρκία και στο ΝΑΤΟ ότι η επαναστρατικοποίση τα Λήμνου και ης Σαμοθράκης είχαν γίνει αποδεκτές από την Τουρκία στα πλαίσια της Σύμβασης του Montreux, ως λογική συνέπεια της επαναστρατικοποίησης της Ιμβρου και της Τενέδου. Πράγμα ο οποίο είχε επειβεβαιώσει και ο τότε Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Ρουσδή Αράς μιλώντας για την Σύμβαση στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Η Ελληνική Κυβέρνηση είχε τότε επισημάνει ότι η δήλωση του Τούρκου υπουργού είναι δεσμευτική με βάση τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο και τα νομικά προηγούμενα σχετικά με την δεσμευτική ισχύ των μονομερών δηλώσεων( Πρόκειται για την απόφαση του Διαρκούς Διεθνούς Δικαστηρίου της Κοινωνίας των Εθνών ου 1933 σχετικά με την διένεξη Δανίας Νορβηγίας για το κυριαρχικά δικαιώματα τους στη Γροιλανδία που έγινε γνωστή ως Ihlen Declaraion από το όνομα του Νορβηγού Υπουργού Εξωτερικών που είχε κάνει τις δεσμευτικές, όπως απεφάνθη το Δικαστήριο για την Νορβηγία δηλώσεις) , χωρίς ωστόσο θεαματικά πρακτικά αποτελέσματα με συνέπεια να υπάρξουν αρκετά προβλήματα στη διεξαγωγή των Νατοϊκών ασκήσεων αφού η Ελλάδα έπρεπε να λάβει μέτρα για την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.
Η Τουρκία βέβαια είχε παράλληλα προσπαθήσει να δημιουργήσει τετελεσμένα και σε ότι αφορά ο F.I.R Λευκωσίας θέλοντας να νομιμοποιήσει το αεροδρόμιο που είχε κατασκευάσει στα κατεχόμενα με την προσέλκυση πτήσεων . Η ελληνική αντίδραση ήταν άρνηση εισόδου στο F.I.R Αθηνών οποιουδήποτε αεροσκάφους δήλωνε τόπο προέλευσης το αεροδρόμιο στα κατεχόμενα. Όμως το θέμα των Τουρκικών επιδιώξεων στο Κυπριακό F.I.R παραμένει σοβαρό και λόγω των διεργασιών για επιβολή λύσης του Κυπριακού αλλά και λόγω κάποιων πληροφοριών ότι οι ΗΠΑ προτίθενται να χρησιμοποιήσουν την βάση της Σούδας στην Κρήτη για τις μελλοντικές επιχειρήσεις στη Συρία μετά την εκεί ενίσχυση των Ρωσικών Δυνάμεων πράγμα που συνεπάγεται μεταξύ άλλων και συχνή χρήση από την αμερικανική πολεμική αεροπορία των F.I.R Αθηνών και Λευκωσίας. Δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανη μια παρέμβαση της Τουρκίας για υπερπτήσεις αμερικανικών αεροσκαφών με προορισμό την Συρία πάνω από τα κατεχόμενα και μέσα από αυτήν μία προσπάθεια παρεμβολής της στη διαχείριση του F.I.R Λευκωσίας με απώτερο στόχο τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων.
Με αυτά ως δεδομένα απαιτείται προσοχή στα επόμενα βήματα και μάλλον πιο επιθετική τακτική στην προστασία των θεσμοθετημένων διεθνώς δικαιωμάτων μας.
Πηγή: Mignatiou, Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3η Οκτωβρίου 2016.
Η ΝΕΑ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ
Πολλές φορές έχουμε σχολιάσει σε άρθρα και μελέτες μας το φαινόμενο των Διαθρησκειακών Συναντήσεων και Συνεδρίων, τα οποία αποτελούν την πιο χαρακτηριστική έκφραση του συγχρόνου Διαθρησκειακού Οικουμενισμού.
Έχουμε δε τονίσει ότι οι Συναντήσεις αυτές προωθούνται και χρηματοδοτούνται από ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες, από τα υπόγεια και σκοτεινά ρεύματα της Νέας Εποχής, υπό το πρόσχημα της καταπολεμήσεως της διεθνούς τρομοκρατίας και της προωθήσεως της παγκόσμιας ειρήνης. Ο πραγματικός όμως στόχος αυτών είναι η διαμόρφωση μιας παγκόσμιας θρησκευτικής συνειδήσεως, της λεγόμενης Πανθρησκείας. Τον παρά πάνω στόχο υπηρετώντας με συνέπεια και πιστότητα ο Παπισμός, ξεκίνησε τις Συναντήσεις αυτές για πρώτη φορά το 1986 στην Ασίζη της Ιταλίας και από τότε καθιερώθηκε να διοργανώνονται κάθε χρόνο σε διάφορες χώρες του κόσμου παρόμοιες συναντήσεις, στις οποίες προσκαλούνται εκπρόσωποι όλων των θρησκειών απ’ όλο τον πλανήτη. Η φετινή Διαθρησκειακή Συνάντηση έγινε πάλι στην Ασίζη με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 30 χρόνων από της καθιερώσεώς των, με την συμμετοχή δυστυχώς πολλών Ορθοδόξων Ιεραρχών, με επί κεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, είχε δε ως θέμα: «Δίψα για την Ειρήνη. Θρησκείες και Πολιτισμοί σε Διάλογο».
Για μια ακόμη φορά παρατηρήθηκε, κατά την Συνάντηση αυτή, το κατ’ εξοχήν λυπηρό φαινόμενο του συμφυρμού των Ορθοδόξων με τον Πάπα, τους ηγέτες των Προτεσταντών και τους αρχηγούς όλων σχεδόν των θρησκειών του κόσμου. Ορθόδοξοι επίσκοποι, καρδινάλιοι, πάστορες, μουλάδες, ραβίνοι, ινδουιστές, βουδιστές, κουμφουκιανιστές, ταοϊστές, σαμάνοι, μάγοι, κ.α. συνέθεταν το ψηφιδωτό της αντίχριστης αυτής Συνάντησης! Για μια ακόμη φορά η Εκκλησία του Χριστού, έγινε «θρησκεία», και υποβιβάστηκε σε μια από τις δαιμονοθρησκείες του κόσμου! Για μια ακόμη φορά καταπατήθηκαν και κουρελιάστηκαν οι Ιεροί Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές. Αλήθεια, σε ποιο Θεό προσευχήθηκαν όλοι αυτοί που συμμετείχαν στην φιέστα της Ασίζης; Ο φωτογραφικός φακός «απαθανάτισε» και το θλιβερό φαινόμενο του χειροφιλήματος του Πάπα Φραγκίσκου από Ορθοδόξους Ιεράρχες, οι οποίοι προχώρησαν στη σειρά, δίκην μαθητών δημοτικού σχολείου, να σκύβουν και να φιλούν το χέρι του αμετανόητου αιρεσιάρχη του Βατικανού! Η θλιβερή και αξιοθρήνητη «παράσταση» έκλεισε με την πλέον εξωφρενική σκηνή. Στήθηκε ένα πολύφωτο, όπου οι ηγέτες των αιρέσεων και των θρησκειών, μαζί και ο κ. Βαρθολομαίος, άναψαν τις λαμπάδες του! Προφανώς «ευκρινέστερη» εικόνα της σχεδιαζόμενης εφιαλτικής Πανθρησκείας δε θα μπορούσε να υπάρξει!
Το πρόγραμμα περιελάμβανε και ομιλίες διαφόρων θρησκευτικών ηγετών. Μεταξύ αυτών ομίλησε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε ότι: «Η οικοδόμηση της ειρήνης ξεκινά από μέσα μας και ακτινοβολεί προς τα έξω, από το τοπικό έως το παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι η ειρήνη απαιτεί μια εσωτερική μετατροπή, μια αλλαγή στις πολιτικές και τη συμπεριφορά»! Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, θέλοντας να εναρμονιστεί με το πνεύμα και την ατμόσφαιρα της Συναντήσεως, δεν είπε τίποτε για την αληθινή ειρήνη, που δεν είναι μια ιδεολογία, αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Δεν θέλησε να διασαφήσει ότι η ειρήνη μέσα στον χώρο της Εκκλησίας έχει χαρισματικό περιεχόμενο, ότι δεν σημαίνει την απουσία πολέμου, αλλά είναι χάρισμα και καρπός του αγίου Πνεύματος, (βλ.Γαλ.5,22). Ότι η αποστολή της Εκκλησίας είναι να ειρηνεύσει τον άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για να ειρηνεύσουν και οι άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστό, τον μόνον ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο Παύλο.
Τίποτε από τα παρά πάνω δεν ανέφερε, διότι τότε θα δυσαρεστούσε τους αρχηγούς των άλλων θρησκειών και θα δημιουργούσε μια ανεπιθύμητη παραφωνί! Εξ’ άλλου, έπρεπε να ευθυγραμμιστεί και με τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, εις ό, τι αφορά τις Διαθρησκειακές Συναντήσεις και Διαλόγους, σύμφωνα με τις οποίες: «Αι κατά τόπους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι είναι δυνατόν να συμβάλουν εις την διαθρησκειακήνσυνεννόησιν και συνεργασίαν δια την ειρηνικήν συνύπαρξιν και κοινωνικήν συμβίωσιν των λαών».(Από το συνοδικό κείμενο με τίτλο «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω», (κεφ. Α΄ §5). Έτσι προτίμησε να μιλήσει για μια άλλη ειρήνη, που είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, για μια ειρήνη κοσμικού τύπου, που κατανοείται ως αποτροπή του πολέμου, για μια παγκόσμια ειρήνη, που καλούνται να οικοδομήσουν όλες οι θρησκείες μαζί, αγαπημένες και συναδελφωμένες. Κατά τον κ. Βαρθολομαίο, αυτού του είδους η ειρήνη πραγματώνεται στον εσωτερικό κόσμο του κάθε άνθρωπου και επιτυγχάνεται με μια «εσωτερική μετατροπή, μια αλλαγή στις πολιτικές και τη συμπεριφορά»! Καλεί δε τους αλλοθρήσκους να καταβάλουν προσπάθειες να αλλάξουν εσωτερικά και να γίνουν «ειρηνικοί», χωρίς την απαραίτητη Χάρη του Θεού, και την ανακαινιστική δύναμη του Χριστού! Ωστόσο αδυνατεί να κατανοήσει, ότι αυτού του είδους η ειρήνη τελικά είναι μια χίμαιρα, μια ουτοπία, όπως απέδειξε η παγκόσμια ιστορία μέχρι σήμερα.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια, στις 19 Σεπτεμβρίου 2016, κατά την τελετή αναγορεύσεώς του σε επίτιμο διδάκτορα. Μεταξύ άλλων τόνισε ότι «ο διάλογος χρειάζεται ισορροπία, δεν υπερκαλύπτει, αλλά ιδίως δεν αφαιρεί από το συνομιλητή τα χαρακτηριστικά του. Σημαίνει αμοιβαία γνωριμία, συνάντηση, αλλά δεν είναι ποτέ πολιτιστικός, η θρησκευτικός συγκρητισμός». «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν φοβάται τον διάλογο, διότι δεν τον φοβάται η αλήθεια. Αντιθέτως, αν η Ορθοδοξία κλεινόταν στον εαυτό της και δεν συνδιαλεγόταν με όσους βρίσκονται πέρα από το χώρο της, όχι μόνο θα αποτύχαινε στην εκπλήρωση της αποστολής της, αλλά, από "καθολική", και από εκκλησία “διαμέσου της Οικουμένης", όπως είναι, θα μετατρεπόταν σε εσωστρεφή ομάδα, σε "γκέτο" στο περιθώριο της ιστορίας».
Εδώ, κατ’ αρχήν, μας δίδει μερικά στοιχεία της μεθοδολογίας του διαλόγου. Κατά τον κ. Βαρθολομαίο ο διάλογος πρώτον απαιτεί τήρηση ισορροπιών, που σημαίνει σεβασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων και από τις δύο πλευρές των διαλεγομένων. Δεύτερον θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην υπερκαλύπτεται η άλλη πλευρά, δηλαδή να μην καταβάλλει η μία πλευρά καμία προσπάθεια να πείσει την άλλη, να αποδεχτεί τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Αντίθετα μάλιστα, θα πρέπει να προσέχουν οι διαλεγόμενοι, να μην αφαιρούν από το συνομιλητή τα χαρακτηριστικά του, να μην προσπαθούν δηλαδή, να αποδομήσουν και να ανατρέψουν τις πλάνες, που χαρακτηρίζουν το θρησκευτικό ιδεολόγημα του συνομιλητή! Τρίτον ο διάλογος θα πρέπει να παραμένει στα επίπεδα μιας «αμοιβαίας γνωριμίας» και «συνάντησης» και τίποτε περισσότερο! Όταν τηρούνται οι παρά πάνω προϋποθέσεις, ο διάλογος ποτέ δεν κινδυνεύει από τον «θρησκευτικό συγκρητισμό». Και όμως! Αν ρίξουμε μια ματιά στους μέχρι τώρα γενομένους διαλόγους, θα διαπιστώσουμε ότι το στοιχείο του θρησκευτικού συγκρητισμού ήταν αυτό, που κατ’ εξοχήν κυριάρχησε σ’ όλους αυτούς τους διαλόγους. Το ότι βέβαια τέτοιου είδους διάλογοι δεν έχουν καμιά σχέση με τους διαλόγους που έκαναν οι άγιοι Πατέρες μας με τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους, μόλις είναι ανάγκη να υπογραμμιστεί.
Παρακάτω προσπαθεί να πείσει ότι οι διάλογοι πρέπει να συνεχιστούν, παρά το γεγονός ότι χρεοκόπησαν. Ήδη σε αδιέξοδο έφθασε και ο πρόσφατα διεξαγόμενος Διάλογος Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων στο Κιέτι της Ιταλίας και ήδη βαίνει σε μια θνησιγενή φθορά, επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό του τέως συμπροέδρου Σεβασμιωτάτου Αυστραλίας κ. Στυλιανού, ως «ανούσιου παίγνιου»! Επισημαίνει ο κ. Βαρθολομαίος ότι «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν φοβάται τον διάλογο, διότι δεν τον φοβάται η αλήθεια» και δεύτερον διότι «αν η Ορθοδοξία κλεινόταν στον εαυτό της…. θα μετατρεπόταν σε εσωστρεφή ομάδα, σε "γκέτο" στο περιθώριο της ιστορίας». Όντως η «αλήθεια» που είναι ο Χριστός «δεν φοβάται τον διάλογο»,φοβούνται όμως να εκφράσουν και να διακηρύξουν αυτή την «αλήθεια» - Χριστός, αυτοί που διαλέγονται με τους αιρετικούς και αλλοθρήσκους, αφού όπως τόνισε παραπάνω ο κ. Βαρθολομαίος, κατά τον διάλογο, πρέπει να τηρούνται ισορροπίες. Να μην καταβάλει δηλαδή η μία πλευρά καμία προσπάθεια να πείσει την άλλη, να αποδεχτεί τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Αυτό άλλωστε έκανε ο Πατριάρχης κατά την φετινή συνάντηση της Ασίζης. Φοβήθηκε να προβάλει και να διακηρύξει την «αλήθεια» -Χριστός, την αλήθεια της Ορθοδοξίας, για να μην δυσαρεστήσει τους αιρετικούς και αλλοθρήσκους! Τι να συμπεράνουμε από τα λεγόμενα του Πατριάρχου; Σύγχυση φρενών, αντίφαση λόγων και έργων, η παραλογισμό;
Όσο για τον κίνδυνο της απομονώσεως της Ορθοδοξίας, και της μετατροπής της «σε εσωστρεφή ομάδα, σε "γκέτο"», απαντούμε τα εξής: Πρόκειται για ένα επιχείρημα, που όπως πολύ ωραία επισημαίνει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, «σχετίζεται με την προσωρινότητα του παρόντος αιώνος και τις ταπεινές στοχοθεσίες του, σε πλήρη αντίθεση με τον λόγο του Χριστού μας προς τους ‘Δώδεκα’, όταν τον εγκατέλειψαν ‘πολλοί εκ των μαθητών αυτού’, μη δεχόμενοι όλη την Αλήθειά Του. ‘Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;’ (Ιω. 6, 66-67). ‘Απομόνωσις’ υπάρχει εκεί όπου απουσιάζει ο Χριστός, ως Ορθοδοξία». (Από την ομιλία του με τίτλο: «Οι Θεολογικοί Διάλογοι και η αποτυχία τους» στην Ημερίδα στο Στάδιο ειρήνης και Φιλίας, στις 23.3.2016). Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αισθάνεται απομονωμένη, διότι κατέχει τον Χριστό, που είναι το παν, το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Διότι κατέχει Εκείνον που πληρεί και κυβερνά τα σύμπαντα με την παρουσία του, Εκείνον που είναι η καθολική αλήθεια των πάντων, ορατών και αοράτων. Απομονωμένος είναι ο διάβολος και τα κατασκευάσματά του, οι θρησκείες του κόσμου τούτου. Είναι φυσικό και επόμενο να ομιλεί ο κ. Βαρθολομαίος και οι περί Αυτόν περί απομονώσεως και να αισθάνονται απομονωμένοι, διότι δεν έχουν τον Χριστό κατοικούντα εν ταις καρδίαις αυτών, (Βλ.Εφ.3,17). Αν είχαν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στις καρδιές τους σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου «ο και σφραγισάμενος ημάς και δους τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών» (Β Κορ.1,22) δεν θα αισθάνονταν απομονωμένοι.
Παρακάτω δίνει και το «στίγμα» των απόψεών του: «Πολιτισμοί και Θρησκείες ήδη συναντήθηκαν για να δώσουν ουσιαστική διάσταση σε οδούς ειρήνης, αλλά σίγουρα η διαδικασία αυτή πρέπει να συνεχισθεί, για να μην επιτραπεί η εμφάνιση φαινομένων έλλειψης ανοχής και θρησκευτικού φανατισμού, για την προστασία της αξίας κάθε πολιτισμού, ώστε να μη θυσιαστεί στον βωμό της παγκοσμιοποίησης, η ενός πολιτισμού που κυριαρχεί των άλλων». Κατά τον κ. Βαρθολομαίο «ουσιαστική διάσταση σε οδούς ειρήνης» δεν έδωσε ο Χριστός με το απολυτρωτικό του έργο, αλλά οι «Πολιτισμοί» και οι «Θρησκείες» με την συνάντησή τους και την συμφιλίωσή τους! Αν αυτός ο λόγος δεν είναι συσχηματισμός με τον κόσμο, τότε τι είναι; Πέραν αυτού φαίνεται να αγνοεί την σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα. Το γεγονός δηλαδή ότι παρ’ όλο που οι Πολιτισμοί και οι Θρησκείες «συναντήθηκαν για να δώσουν ουσιαστική διάσταση σε οδούς ειρήνης» εδώ και δεκαετίες, το ζητούμενο της ειρήνης όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε, αλλά κατέληξε σε οικτρή αποτυχία. Η περίφημη «σύγκρουση των πολιτισμών», την οποία είχε προβλέψει ο Χάντιγκτον, δυστυχώς πραγματοποιήθηκε. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι θέριεψαν. Χιλιάδες αθώοι, κατά κανόνα Χριστιανοί, σε όλο τον κόσμο, διώκονται και εξοντώνονται, στο όνομα «κάποιου Θεού»! Η διεθνής τρομοκρατία, που προωθείται από φανατικές ισλαμικές ομάδες, έχει γίνει ο καθημερινός εφιάλτης της ανθρωπότητας. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η συναδέλφωση των λαών, ως εικόνων του Θεού, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί έξω από το Σώμα του Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Θα κλείσουμε την μικρή αυτή ανακοίνωσή μας με τους θεοφώτιστους λόγους του αείμνηστου αρχιμανδρίτου κυρού Γεωργίου Καψάνη, προηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους από ομιλία του με τίτλο «Οι διαθρησκειακές εκδηλώσεις και η παράδοσις της Εκκλησίας»: «Η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Εκκλησία των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων. Γι αυτὸ στην Εκκλησία μας δεν αυτοσχεδιάζουμε, ούτε ακολουθούμε τον λογισμό μας, αλλά ‘επόμεθα τοις θείοις Πατράσιν’ (Δ´ Οικουμενική Σύνοδος), όπως και εκείνοι ήποντο τοις αγίοις Αποστόλοις και Προφήταις. Θα πρέπη λοιπόν και στο θέμα των διαθρησκειακών σχέσεων και εκδηλώσεων να ακολουθούμε τους Προφήτας, τους Αποστόλους και τους Πατέρας. Όπως διδάσκει και ο ιερός Ιωσήφ Βρυέννιος: ‘Αμήχανον άλλως την αλήθειαν γνώναι, η θεολογίας άπτεσθαι, μη τοις αγίοις επόμενον’».
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
Πηγή: Ακτίνες
«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον…» ~ Συνοδικόν της Ορθοδοξίας
Όταν ένας Επίσκοπος της Εκκλησίας, τολμά δημόσια να χτυπήσει την ποιμαντική ράβδο με δύναμη, και να βροντοφωνάξει απο ιερή αγανάκτηση:
«Oυαί και αλοίμονο, η ένταξή μας στην ΕΟΚ όχι απλώς εμπορική, αλλά ιδεολογική, ηθική, οικογενειακή, Προφητεύω από της θέσεως ταύτης, ότι θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος και της ορθοδοξίας…» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης εν έτει 1972.)
Και 44 χρόνια μετά αυτό συντελείται, καλά θα κάνει η θεολογία του στοχασμού, που πολλώ απέχει απο αυτό το χάρισμα, να σιωπά μπροστά στίς αποκαλύψεις Του Θεού, μέσω εκείνων που Αυτός θέλησε να ενεργήσει, για να προειδοποιήσει το ποίμνιο Του….
Είναι «ανυπόφορος» ο λόγος του πατέρα Αυγουστίνου, για τον σύγχρονο χριστιανό, διότι είναι οξύς ωσάν των Προφητών. Έλαβε αυτό το χάρισμα, προείδε σωστά τα δεινά που έρχονταν, και με πόνο ψυχής, πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια, φώναζε και προειδοποιούσε…
Είπε για την Ευρώπη, για τούς αντίχριστους νόμους που θα υποχρεωθούμε να εφαρμόσουμε, για την διάλυση των θεσμών της οικογένειας, της παιδείας, την στοχευμένη διάλυση του ορθόδοξου φρονημάτος της κοινωνίας, αλλά και της Εκκλησίας…. (την λεγόμενη «ένωση των εκκλησιών»).
Και είναι σύμφωνα οσα προείδε με λόγους και άλλων Αγίων, και σύγχρονων Επισκόπων…
Όπως ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, στο γραμμένο μέσα απο την ναζιστική φυλακή, μήνυμα του στόν λαό, «Το Δικαστήριο ανάμεσα στον Χριστό και στην Ευρώπη…»
«Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή.
Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά…
Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε… Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη, ή με τον Χριστό; Αμήν.» ~ ῞Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Όπως τα ίδια προείπε και ο αγαπημένος γέροντας του λαού, ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης:
«Οικουμενισμός, και “κοινή αγορά” (Ε.Ε) ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων…» (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τόμος Β”- “Πνευματική αφύπνιση”)
«Είναι κρίμα , γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις Ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι Ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν. Σήμερα πουλήθηκαν όλα. Έχει κατορθώσει ο Διεθνής Σιωνισμός, με τα προγράμματα που κάνει εδώ και 180 χρόνια, να εφαρμόσει σήμερα τα σχέδιά του…» («Λόγοι χάριτος και σοφίας», π. Μάξιμος Αγιορείτης, 2001, Άγιον Όρος)
Ὁ Σωκράτης ἔλεγε: «μήν σᾶς νοιάζει τί λένε οἱ πολλοί, ἀλλά τί λέει ὁ ἕνας, ὁ εἰδικός, ἡ ἀλήθεια!»
«Ἡ ἀλήθεια δέν εἶσθε ἐσεῖς κύριοι, ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ἡ Εὐρώπη, ἡ ἐν ἁμαρτίαις γηράσασα, ἡ ἀλήθεια μέ τήν ὀντολογική ἔννοια τῆς λέξης εἶναι μόνο Ἐκεῖνος πού νίκησε τό θάνατο. Οἱ «ἄλλες ἀλήθειες» ἔχουν γίνει καί αὐτές σκουπίδια μέσα στόν τάφο…» μας είπε προ καιρού ο Mητρ. Σιατίστης Παύλος…
Ποιά είναι τώρα η Ευρώπη, ποιός ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης , ποιός ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, και ποιός ο Άγιος Παϊσιος… ας το αναλογιστούμε όλοι μας.
Και εξετάζοντας τον εαυτό μας, ας διαπιστώσουμε πόσο, (αντίθετα στούς λόγους των Αγίων,) αρέσκομαστε σε ωραία και ήσυχα λόγια, σε ατέρμονες «αγαπολογίες», σε ποιητικό το λόγο μια «μοντέρνα» θεολογία του εφυσηχασμού και του στοχασμού, της σιωπής, απαλλαγμένη απο τις αγιοπνευματικές αλήθειες των Αγίων…
Ιδίως σήμερα που «η Εκκλησία βρίσκεται σε ύπουλο διωγμό», όπως επι λέξει ανέφερε και ο Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαος… (κείμενο εδώ)
Σήμερα που επιχειρείτε η επιβολή της σιωπής σε όσους με πονό ψυχής, αντιδρούν στα οσα αντικανονικά λαμβάνουν χώρα (σύναξη Κρήτης, προσπάθεια επιβολής ανορθόδοξων αποφάσεων σε Εκκλησία και παιδεία, συμπροσευχές, ασπασμούς Επισκόπων της χείρας του πάπα (!) βίντεο εδω, μίας αλλοίωσης της ορθοδοξίας σε κάθε επίπεδο…
To να ακούσει κανείς σήμερα τον πατέρα Αυγουστίνο να ομιλεί, είναι μια δοκιμασία…
«Οι δοκιμασίες είναι ωφέλιμες σε όλους ανεξαιρέτως…» Έλεγε ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Οι αγωνιστές δοκιμάζονται, για να αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο. Οι χλιαροί, για να αναγκαστούν να προφυλάξουν τον εαυτό τους από εκείνα που τους βλάπτουν. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν. Οι απομακρυσμένοι, για να ξαναπλησιάσουν τον Θεό…»
Το κοιμισμένο φρόνημα μας πιθανόν να αντιδράσει, να νιώσει μια «δυσκολία» ο ακροατής, ενα σφίξιμο στο στομάχι, καθώς o προφητικός και οξύς λόγος της αλήθειας, ελέγχει την συνείδηση, ξυπνά, αφυπνίζει, βγάξει εξω του ύπνου τον ακροατή…
Λόγος πατέρα Αυγουστίνου Καντιώτη λοιπόν, «δυσάρεστος», σκληρές αλήθειες και αναφορά στήν πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που σήμερα επαναλαμβάνετε, και που θα θέλαμε να μην υπήρχε, ώστε να απολαμβάνουμε την «ησυχία μας» βρε αδερφέ….
Iδού λοιπόν η δοκιμασία… πλήρεις απαντήσεων, σε όσα ταλανίζουν σήμερα το ορθόδοξο πλήρωμα.
«Yπάρχει Ένωση Εκκλησιών με τον Θεο, και υπάρχει «ένωση εκκλησιών» με τον διάβολο, με θυσία της ορθοδοξιάς, με προδοσία της πίστης…» ~ Μητρ. Αυγουστίνος Καντιώτης.
Εις μνήμη πατέρα Αυγουστίνου Καντιώτη.
Πηγή: (Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία), Πνεύματος κοινωνία, Αβέρωφ
Ἀδελφοί καί πατέρες, πᾶς ὅστις εὑρεῖν βούλεται τόν Θεόν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί τῆς ἰδίας μή φεισάσθω ψυχῆς, ἀλλ᾿ ἔχθραν θήτω ἀναμέσον αὐτοῦ καί ἀναμέσον πάντων τῶν κατά σάρκα περιπατούντων. Μή ἐπιστραφήτω τινός τούτων τοῖς δῆθεν παρακλητικοῖς λόγοις καί μή καθίσῃ μετ᾿ αὐτῶν ἐν καθέδρᾳ, μηδέ ὁμιλείτω ὁμιλίας κακάς, δι᾿ ὧν ἡ ψυχή φαρμακεύεται καί ἀναγκάζεται τοῖς προτέροις ἐνδιατρίβειν πονηροῖς λογισμοῖς τε καί ἐνθυμήμασιν. Ἄνθρωπε, φοβήθητι τό μετά ἀγκίστρου δέλεαρ καί ἄκουσόν μου καί μακράν γενοῦ ἐξ αὐτῶν. Μή πάλιν καταγάγῃς σεαυτοῦ τήν ψυχήν ἐν τῷ ἅδῃ. Στῆσον τόν λογισμόν σου καί μή πλανᾶσθαι αὐτόν συγχωρῆς εἰς τό ἀκούειν τά μάταια. Μή ἐπιστραφῇς εἰς τά ὀπίσω, μή ὀκνήσῃ ἤ βαρυνθῇς ῥᾳθυμίᾳ, μή δώσῃς ὕπνον σοῖς ὀφθαλμοῖς μηδέ γλυκάνῃς σόν φάρυγγα ἡδονῇ τινος βρώματος, μέχρις ἄν ἴδοις τό δι᾿ οὐ καί δι᾿ ὅ ἐκλήθης καί πρός ὅ ἐπείγῃ φθάσαι κατά σκοπόν. Μή παραδέξῃ τόν ὑποβάλλοντά σοι λογισμόν· “Τί δεῖ σοι τοῦ πολλοῦ, φησί, κόπου καί τῆς ἀκαίρου ταλαιπωρίας; Χρόνον ἤδη πεπλήρωκας καί δύο καί τρεῖς, καί οὐδέν ἔγνως ὄφελος”. Μή, ἀδελφέ μου, μή ἐμπαγῇς τῇ παγίδι ταύτῃ, μηδέ προδῷς τήν σεαυτοῦ σωτηρίαν, ἀλλά χρῆσαι μᾶλλον εὐτονωτέρᾳ σπουδῇ καί ἀνδρείᾳ εἰς τήν ἐργασίαν τῶν ἀρετῶν, μή ἀπιστῶν τοῖς λόγοις καί διδασκαλίαις τῶν κατά Θεόν σου πατέρων. Θές οὖν ἐν τῇ ψυχῇ σου ἀποθανεῖν πρῶτον ἤ ἀποστῆναι τοῦ ζωηφόρου τούτου ζητήματος· εἰ γάρ ἀδιστάκτως τοῦτο πεποίηκας ἐξ ἀρχῆς, οὐκ ἄν σε ὁ ἀγαθός ὑπερεῖδε Θεός, ἀλλ᾿ ἔδωκεν ἄν σοι τοῦ ποθουμένου σαφῶς τήν ἀπόλαυσιν.
Τοιγαροῦν εἰ θέλεις ἐπιτυχεῖν ὧν ἐφίεσαι καί ποθεῖς, τῶν ἀγαθῶν λέγω τοῦ Θεοῦ, καί ἐξ ἀνθρώπων γενέσθαι ἄγγελος ἐπίγειος, ἀγάπησον, ἀδελφέ, θλῖψιν σώματος, ἄσπασαι κακοπάθειαν, τούς δέ πειρασμούς οὕτω φίλησον ὡς μέλλοντάς σοι γενέσθαι προξένους παντός ἀγαθοῦ. Τί ὡραιότερον, εἰπέ μοι, θλιβομένης ψυχῆς μετά γνώσεως ὅτι ὑπομένουσα τήν πάντων μέλλει κληρονομῆσαι χαράν; Τί ἀνδρειότερον συντετριμμένης καί τεταπεινωμένης καρδίας, ἥ τάς φάλαγγας τῶν δαιμόνων ἀπονητί τρέπουσα εἰς τέλος ἀποδιώκει; Τί ἐνδοξότερον πτωχείας πνευματικῆς τῆς προξένου τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἧς τί ἄν καί ἔσται ἀντάξιον ἤ νῦν ἤ ἐν τῷ αἰῶνι τῷ μέλλοντι; Τό δέ καί ἑαυτοῦ μή μεριμνᾶν ἕνεκέν τινος τῶν γηῒνων, ἀλλ᾿ ὅλην ἔχειν τήν διάνοιαν πρός Χριστόν, πόσων τοῦτο οἴει εἶναι πρόξενον ἀγαθῶν αἰωνίων, ὅσης τῆς ἀγγελικῆς καταστάσεως; Τό δέ καί πάντων ὁμοῦ τῶν προσκαίρων καταφρονεῖν καί αὐτῶν εἰπεῖν τῶν τοῦ σώματος ἀναγκαίων χρειῶν, ὡς μή φιλονεικεῖν ὑπέρ τούτων μετά τινος διά τό τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην ἐν ἀταράχῳ ψυχῆς καταστήματι ἀμείωτον συντηρεῖν, ποίων τῶν ἀμοιβῶν, τίνων δέ τῶν στεφάνων καί τῶν βραβείων οὐκ ἔστιν ἐπάξιον; Ὄντως ὑπέρ φύσιν ἡ ἐντολή καί ὑπέρ λόγον αἱ ἀμοιβαί, Χριστός τά πάντα ἀντί πάντων τούτοις γενήσεται. Χριστόν δέ ἀκούων μή τῇ τοῦ λόγου ἁπλότητι καί τῇ βραχύτητι τῆς λέξεως πρόσεχε, ἀλλά τήν τῆς Θεότητος ἐννόει μοι δόξαν, τήν ὑπέρ νοῦν καί διάνοιαν, τό ταύτης κράτος τό ἄφραστον, τό ἀμέτρητον ἔλεος, τόν ἀκατάληπτον πλοῦτον, ἅ δαψιλῶς τε καί φιλοτίμως αὐτοῖς δίδωσι, καί ταῦτα τούτοις ἀντί πάντων ἀρκεῖ, ὡς δεξαμένοις αὐτόν ἐκεῖνον ἐν ἑαυτοῖς, τόν αἴτιον καί βραβευτήν παντός ἀγαθοῦ· οὐδέ γάρ ἐπεθύμησέ τινος ἑτέρου ὁ αὐτόν ἰδεῖν καί θεάσασθαι καταξιωθείς, οὐδ᾿ ὁ τῆς ἀγάπης ἔμπλεως γεγονώς τοῦ Θεοῦ ἄλλον τινά ἐπί γῆς ἀγαπῆσαι πλέον ἠνέσχετο.
Τοιγαροῦν σπουδάσωμεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν Χριστόν εὑρεῖν καί ἰδεῖν αὐτόν, ὁποῖός ἐστι τό κάλλος καί τήν τερπνότητα, ἐπειδή καί πολλούς ὁρῶμεν τῶν ἀνθρώπων δι᾿ ἑπιθυμίαν προσκαίρων τινῶν κόπους καί πόνους πολλούς ὑπομένοντας καί μακράς ἀποδημίας ποιουμένους, οὐ μόνον δέ ἀλλά καί γυναικός καί τέκνων καί πάσης ἄλλης δόξης καί τρυφῆς καταφρονοῦντας καί μηδέν ἕτερον τοῦ ἰδίου προτιμωμένους θελήματος, ὥστε μή ἀποτυχεῖν τοῦ ἰδίου σκοποῦ. Καί εἰ διά πρόσκαιρα καί φθαρτά τόν ὅλον ἀγῶνα καί αὐτήν τίθενται τήν ψυχήν τῶν ἀνθρώπων τινές, ἡμεῖς ὑπέρ τοῦ Βασιλέως τῶν βασιλευόντων καί Κυρίου τῶν κυριευόντων καί κτίστου καί ἐξουσιαστοῦ τῶν ἁπάντων τάς ψυχάς ἡμῶν καί τά σώματα εἰς θάνατον οὐ προδώσωμεν; Καί ποῦ ἀπελευσώμεθα ἤ ποῦ φύγωμεν, ἀδελφοί, ἀπό προσώπου αὐτοῦ; Ἐάν γάρ εἰς τόν οὐρανόν ἀναβῶμεν, ἐκεῖ αὐτόν ὄντα εὑρήσομεν· ἐάν εἰς τόν ᾅδην κατέλθωμεν, κἀκεῖ πάρεστιν· ἐάν εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης, οὐ φευξόμεθα τήν χεῖρα αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἡ δεξιά αὐτοῦ κατάσχῃ τάς ἡμετέρας ψυχάς καί τά σώματα. Μή δυνάμενοι οὖν ἀνθίστασθαι ἀδελφοί, ἤ φυγεῖν ἀπό προσώπου Κυρίου, δεῦτε καί δῶμεν ἑαυτούς δούλους τῷ δι᾿ ἡμᾶς δούλου μορφήν ἐνδυσαμένῳ Κυρίῳ Θεῷ καί ἀποθανόντι ὑπέρ ἡμῶν, δεῦτε καί ταπεινωθῶμεν ὑπό τήν κραταιάν χεῖρα αὐτοῦ, τήν βλύζουσαν πᾶσι ζωήν τήν αἰώνιον καί τοῖς ζητοῦσι μεταδιδοῦσαν αὐτήν πλουσίως διά τοῦ Πνεύματος.
Ὦ ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, πόσης ὀδύνης καί λύπης ἡ ψυχή μου πεπλήρωται, ὅταν ἐγώ μέν ἐξειπεῖν βουληθῶ τῆς χειρός τοῦ Θεοῦ τά θαυμάσια καί τό ἄφραστον κάλλος αὐτῆς, ὡς ἄν εἰδῆτε καί μάθητε τήν μεγαλωσύνην αὐτῆς καί λαβεῖν αὐτόν ἐν ἑαυτοῖς ἐκζητήσητε, οὐχ ὁρῶ δέ τινας ἐξ ὑμῶν μετά πόθου καί θέρμης τοῖς λεγομένοις προσέχοντας ἤ ἐφιεμένους τοιαύτης δόξης ἐπαπολαῦσαι. Διά τοῦτο καί μένω παντάπασιν ἄφωνος, εἰπεῖν ἤ ἐξηγήσασθαί τινι τήν τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν δόξαν, ἥν τοῖς ἐξ ὅλης ζητοῦσι ψυχῆς χαρίζεται, μηδόλως δυνάμενος. Ἀλλ᾿ ὤ τῆς ἐμῆς ἐκπλήξεως καί τῆς μεγαλωσύνης τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν, ὅτι τά σοφά τοῦ κόσμου καί τά ἰσχυρά καί τά πλούσια λιπών, τά ἀσθενῆ τούτου καί τά μωρά καί πτωχά ἐξελέξατο διά πολλήν καί ἄφατον ἀγαθότητα. Καί τίς ἱκανός ὑπέρ μόνου τούτου ἀξίως εὐχαριστῆσαι; Ἄνθρωποι μέν γάρ ἅπαντες σχεδόν τούς ἀσθενεῖς καί πτωχούς ὥσπερ ἀποβδελύσσονται καί βασιλεύς ἐπίγειος τούτους ὁρᾶν οὐκ ἀνέχεται, οἱ ἄρχοντες ἀποστρέφονται, ὑπερορῶσιν οἱ πλούσιοι καί ὡς οὐδέν ὄντας αὐτούς καθυπαντῶντες παρέρχονται, καί τό συναναστρέφεσθαι τούτοις οὐδείς ἡγεῖται μακάριον· ὁ δέ Θεός, ὁ ὑπό μυρίων καί ἀναριθμήτων δυνάμεων λειτουργούμενος, ὁ πάντα φέρων τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, ὁ ἔχων ἄστεκτον τοῖς πᾶσι τήν μεγαλοπρέπειαν αὐτοῦ, οὐ παρῃτήσατο γενέσθαι καί πατήρ καί φίλος καί ἀδελφός τῶν ἀπερριμμένων τούτων, ἀλλά καί σαρκωθῆναι ἠθέλησεν, ἵνα ὅμοιος ἡμῖν κατά πάντα χωρίς ἁμαρτίας χρηματίσῃ καί κοινωνούς ἡμᾶς τῆς δόξης αὐτοῦ καί τῆς βασιλείας ποιήσηται. Βαβαί τοῦ πλούτου τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος! Βαβαί τῆς ἀφάτου συγκαταβάσεως τοῦ Δεσπότου ἡμῶν καί Θεοῦ!
Τί οὐ προστρέχομεν, ἀδελφοί, τῷ οὕτως ἡμᾶς ἀγαπήσαντι εὐσπλάχνῳ Θεῷ; Τί τάς ψυχάς ἡμῶν εἰς θάνατον οὐ προδίδομεν ὑπέρ τοῦ δι᾿ ἡμᾶς ἀποθανόντος Χριστοῦ καί Θεοῦ; Τί δειλοί ἐσμεν καί τήν ἐκ τοῦ σώματος δειλαινόμεθα ἔξοδον; Μή γάρ ᾅδης μέλλει λαμβάνειν ἤ κατέχειν τάς ψυχάς τῶν εἰς Χριστόν ἠλπικότων; Μή γάρ θάνατος ἐξουσιάζει τῶν ἐσφραγισμένων ψυχῶν τῇ χάριτι τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ; Μή ἀντιβλέψαι τολμᾷ ὁ νοητός λύκος τῇ τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ σφραγῖδι, ᾗ σφραγίζει τά ἴδια πρόβατα; Οὐμενοῦν, ἀδελφοί πιστοί καί θεόφρονες. Ὅσοι τοίνυν ἀσφράγιστοι, δράμετε· ὅσοι ἀσημείωτοι, σπεύσατε τῷ σημείῳ σημειωθῆναι τοῦ Πνεύματος. Τίς δέ ἐστιν ὁ ἀσφράγιστος; Ὁ δειλαινόμενος θάνατον. Τίς ὁ ἀσημείωτος; Ὁ μή ἀκριβῶς τό εἶδος τῆς σφραγῖδος γινώσκων· ὁ γάρ τό θεῖον καταμαθών ἐκτύπωμα, θαρρήσας τῇ πίστει ἐλπίδα ἀκαταίσχυντον κέκτηται. Ζητήσωμεν τοιγαροῦν τόν Χριστόν, ὅν διά τοῦ θείου βαπτίσματος ἐνδυθέντες, διά τῶν πονηρῶν ἐξεδύθημεν πράξεων, ἐπειδή ἀναισθήτως ἁγιασθέντες ἔτι νήπιοι ὄντες καί ταῖς φρεσί καί τῇ ἡλικίᾳ, ἑαυτούς ἐμολύναμεν ἐν νεότητι, ἵνα μή λέγω ὅτι καθ᾿ ἑκάστην τῇ τῶν ἐντολῶν παραβάσει μολύνομεν τάς ψυχάς ἡμῶν καί τά σώματα. Διά τοῦτο οὖν πάλιν ἑαυτούς διά τῆς σωτηρίου μετανοίας ἀνακαλεσώμεθα, πάντα ποιοῦντες καί πράττοντες ὅσα Χριστῷ ὑπάρχει εὐάρεστα, ἵνα καί παρ᾿ αὐτοῦ σφραγισθέντες τοῦ λοιποῦ ἄφοβοι βιωσώμεθα· οὐ μόνον δέ ἀλλά καί ἐκ χειρός αὐτοῦ λάβωμεν ἔλεος καί ἄξιοι γενέσθαι ἀξιωθῶμεν τῆς γνώσεως τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, γνώσεως δέ λέγω οὐ τῆς ἐν λόγῳ μόνῳ καί ἀκοῇ παραδιδομένης, ἀλλά τῆς ἔργῳ καί πράξει θεωρουμένης. Πῶς οὖν ἔργῳ καί πράξει ἡ γνῶσις ἐν ἡμῖν θεωρεῖται τῶν μυστηρίων Χριστοῦ; Πρόσεχε.
Ὁ Χριστός ἡμῶν καί Θεός οὕτω διαρρήδην βοᾷ καθ᾿ ἑκάστην διά τοῦ εὐαγγελίου αὐτοῦ· ”Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. Τοῦτο τοίνυν ἡμεῖς ἀκούοντες σκοπεῖν ὀφείλομεν καί ἑαυτούς ἀκριβῶς ἐξετάζειν, εἰ τοιοῦτοι ἀληθῶς πτωχοί ἐσμέν, ὥστε καί ἡμετέραν εἶναι τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν τοσοῦτον, ὡς βεβαίαν ἐν αἰσθήσει ψυχῆς τήν κτῆσιν ἔχειν αὐτῆς, καί ἐπί τοσοῦτον κατέχειν αὐτῆς τόν πλοῦτον, ὡς ἐντός αὐτῆς ἀδιστάκτως ὑπάρχειν αἰσθάνεσθαι καί τοῖς ἐκεῖσε καλοῖς ἐντρυφῶντας εὐφραίνεσθαι. Ἐντός γάρ ἡμῶν εἶναι ταύτην ὁ αὐτός ἀπεφήνατο Κύριος· σημεῖα δέ καί ἀποδείξεις τοῦ ταύτης ἐντός εἶναί τινα, τό μηδέν ἐπιθυμεῖν τόν τοιοῦτον τῶν ὁρωμένων καί φθειρομένων, λέγω δή τῶν πραγμάτων καί τῶν τερπνῶν τοῦ κόσμου τούτου, μή πλούτου, μή δόξης, μή τρυφῆς, μή ἄλλης βιωτικῆς ἤ σωματικῆς ἀπολαύσεως, ἀλλ᾿ οὕτως ἀπέχεσθαι ἐκ τούτων ἁπάντων καί οὕτω πρός ταῦτα ἀηδῶς διακεῖσθαι κατά ψυχήν καί προαίρεσιν, ὅσον οἱ ἐν ἐξουσίᾳ καί βασιλικῇ τιμῇ διαπρέποντες πρός τούς ἐπί σκηνῆς πορνικῆς διατρίβοντας διάκεινται καί ὅσον οἱ καθαρά περιβεβλημένοι ἱμάτια καί μύροις εὐώδεσι ἐπιχριόμενοι τήν δυσωδίαν καί τόν βόρβορον ἀποστρέφονται. Ὁ γάρ πρός ἕν τι τούτων τῶν ὁρωμένων ἐπιστρεφόμενος, τήν βασιλείαν ἐκείνην τῶν οὐρανῶν οὔτε εἶδεν οὔτε ὠσφράνθη οὔτε ἐγεύσατο αὐτῆς τῆς θυμηδίας τε καί γλυκύτητος.
Καί πάλιν· “ Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται”. Ἴδωμεν οὖν αὖθις καί ἑαυτούς ἐξετάσωμεν, εἰ ἄρα ἔχομεν τό πένθος ἐν ἑαυτοῖς καί ποίαν λέγει παράκλησιν τήν ἐπακολουθοῦσαν τῷ πένθει. Πρῶτον μέν γάρ εἴρηκε τούς τῷ πνεύματι πτωχούς εἶναι μακαρίους, ὡς αὐτῶν οὔσης τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Οἱ δέ πτωχοί τῷ πνεύματι οὐδεμίαν, ὡς εἴρηται, πρός τά παρόντα προσπάθειαν ἔχουσιν, οὔτε τόν λογισμόν πρός αὐτά ἐμπαθῶς συνδυάζονται, κἄν ψιλῶς ἡδυνόμενον. Πῶς οὖν πενθήσει καί διατί ὁ τόν κόσμον ἅπαντα βδελυξάμενος καί ἐπί πλεῖον τῇ διαθέσει τοῦ λογισμοῦ μακρυνθείς ἐξ αὐτοῦ ἤ ὅσον προσεγγίζει τῷ σώματι; Ὁ μή πρός τι τῶν ὁρωμένων ἔχων τήν ἐπιθυμίαν ὑπέρ τίνος ἄρα λυπηθήσεται ἤ χαρήσεται καί πῶς πενθήσει τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν καί ταύτῃ καθ᾿ ἑκάστην ἐνεφραινόμενος, - ὅτι τούς πενθοῦντας εἶπε τήν παράκλησιν δέχεσθαι; Ἀλλά προσέχετε, παρακαλῶ, τοῖς λεγομένοις καί γνώσεσθε τήν γνῶσιν καί τόν λόγον τοῦ λεγομένου.
Ὁ πιστός ἄνθρωπος, ὁ ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Θεοῦ ἀεί μετά ἀκριβείας προσέχων, ὅταν πάντα τά τῶν θείων ἐντολῶν ποιήσῃ καί πρός τό ὕψος τούτων ἤγουν πρός τήν ἄμωμον πολιτείαν καί καθαρότητα τήν ἑαυτοῦ διάνοιαν ἐμβατεύσῃ, τότε ἀνερευνῶν τά ἑαυτοῦ μέτρα, ἀσθενῆ ἑαυτόν εὑρήσει καί πρός τό ὕψος ἐκεῖνο τῶν ἐντολῶν μή ἰσχύοντα ἀφικέσθαι, ἀλλά καί πτωχόν λίαν ἤτοι ἀνάξιον εἰς ὑποδοχήν τοῦ Θεοῦ καί εὐχαριστίαν καί δόξαν, ὡς μήπω μηδέν κεκτημένον ἴδιον ἀγαθόν· ὁ δέ ταῦτα δι᾿ ἑαυτόν ἐν αἰσθήσει ψυχῆς λογιζόμενος πενθήσει πάντως πένθος τό ὄντως μακαριώτατον, ὅ καί τήν παράκλησιν δέχεται καί πραεῖαν τήν ψυχήν ἀπεργάζεται.
Ἀρραβών γάρ ἐστι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἡ ἐκ τοῦ πένθους ἐγγινομένη παράκλησις. Πίστις μέν γάρ ἐστιν ἐλπιζομένων ὑπόστασις κατά τόν ἀπόστολον, παράκλησις δέ ἡ ἐκ τῆς ἐλλάμψεως τοῦ Πνεύματος γινομένη ἐν ταῖς πενθούσαις ψυχαῖς ἐπιδημία Θεοῦ, ταπεινοφροσύνην ταύταις βραβεύουσα, ἥτις καί σπόρος καί τάλαντον ὀνομάζεται· αὐξανομένη γάρ καί πολυπλασιαζομένη ἐν ταῖς τῶν ἀγωνιζομένων ψυχαῖς ἐν τριάκοντα καί ἐν ἑξήκοντα καί ἐν ἑκατόν, καρποφορεῖ τῷ Θεῷ καρπόν ἅγιον τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος. Ὅπου γάρ ταπείνωσις ἀψευδής, ἐκεῖ καί ταπεινοφροσύνης βυθός· καί ὅπου ταπεινοφροσύνη, ἐκεῖ καί ἐλλάμψεις τοῦ Πνεύματος. Ὅπου δέ αἱ ἐλλάμψεις τοῦ Πνεύματος, ἐκεῖ φωτοχυσία Θεοῦ καί Θεός ἐν σοφίᾳ καί γνώσει τῶν μυστηρίων αὐτοῦ. Ἔνθα δέ ταῦτα, ἐκεῖ βασιλεία οὐρανῶν καί βασιλείας ἐπίγνωσις καί οἱ ἀποκεκρυμμένοι θησαυροί τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἐν οἷς καί ἡ φανέρωσίς ἐστι τῆς πτωχείας τῆς πνευματικῆς. Ὅπου δέ πτωχείας πνευματικῆς αἴσθησις, ἐκεῖ καί τό χαρμόσυνον πένθος, ἐκεῖ καί τά ἀεννάως ῥέοντα δάκρυα, τά τήν φιλοῦσαν ταῦτα ψυχήν ἐκκαθαίροντα καί τελείως αὐτήν ἀπεργαζόμενα φωτεινοτάτην.
Διά τούτων οὖν ἀνανεύουσα ἡ ψυχή καί τόν ἑαυτῆς Δεσπότην ἐπιγινώσκουσα, τάς λοιπάς ἀρετάς ἄρχεται σπουδαίως καρποφορεῖν ἑαυτῇ καί Χριστῷ. Καί εἰκότως. Καταρδευομένη γάρ ἀεί καί πιαινομένη τοῖς δάκρυσι καί τό θυμικόν ἑαυτῆς ὅλως ἀποσβεννύουσα, πραεῖα μέν καί ἀκίνητος ὅλη πρός ὀργήν γίνεται, ἐπιθυμεῖ δέ καί ὀρέγεται πεινῶσα ὁμοῦ καί διψῶσα τά τοῦ Θεοῦ μαθεῖν δικαιώματα. Ἐν τούτοις δέ καί ἐλεήμων καί συμπαθής γίνεται, ὡς ἐκ πάντων τούτων καθαράν ἀποτελεῖσθαι τήν καρδίαν αὐτῆς καί ταύτην ἐν ὀπτασίᾳ Θεοῦ γίνεσθαι καί ὁρᾶν καθαρῶς τήν δόξαν αὐτοῦ ὡς ἡ ὑπόσχεσις. Οἱ γοῦν τοιαύτας κτησάμενοι τάς ἑαυτῶν ψυχάς εἰρηνοποιοί εἰσιν ἐν ἀληθείᾳ καί υἱοί Ὑψίστου κατονομάζονται, οἵ καθαρῶς καί τόν ἴδιον Πατέρα καί Δεσπότην ἐπιγινώσκουσι καί ἐξ ὅλης ψυχῆς ἀγαπῶσιν αὐτόν, πάντα δηλαδή πόνον καί πᾶσαν θλῖψιν δι᾿ αὐτόν ὑπομένοντες, ὑβριζόμενοι, λοιδορούμενοι, στενοχωρούμενοι ἕνεκεν τῆς δικαίας αὐτοῦ ἐντολῆς ἥν καί τηρεῖν ἡμῖν ἐνετείλατο, ὀνειδιζόμενοί τε καί διωκόμενοι καί πᾶν πονηρόν ῥῆμα ψευδῶς λεγόμενον κατ᾿ αὐτῶν ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ μετά χαρᾶς ὑπομένοντες, ἀγαλλόμενοι ὅτι ὅλως ἠξιώθησαν ὑπέρ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ ἐξ ἀνθρώπων ἀτιμασθῆναι.
Καταμάθετε, ἀδελφοί, τῆς σφραγῖδος Χριστοῦ τό ἀληθές ἐκτύπωμα. Ἐπίγνωτε, οἱ πιστοί, τοῦ χαρακτῆρος τά ἰδιώματα. Μία σφραγίς ἀληθῶς ἡ ἔλλαμψις ὑπάρχει τοῦ Πνεύματος, εἰ καί πολλαί τῶν ἐνεργειῶν αὐτῆς αἱ ἰδέαι καί πολλά τῶν ἀρετῶν αὐτῆς τά γνωρίσματα, ὧν πρῶτον καί ἀναγκαιότερόν ἐστιν ἡ ταπείνωσις, ὡς ἀρχή καί θεμέλιος –“Ἐπί τίνα γάρ, φησίν, ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἤ ἐπί τόν πρᾶον καί ἡσύχιον καί τρέμοντά μου τούς λόγους”-, δεύτερον τό πένθος καί ἡ τῶν δακρύων πηγή, περί ὧν θέλω λέγειν πολλά καί ἀπορῶ λόγων, δι᾿ ὧν ἐκφράσαι τά περί τούτων προῄρημαι· θαῦμα γάρ ἀνεκλάλητον, ὅτι διά τῶν ὀφθαλμῶν αἰσθητῶν ῥέοντα τήν ψυχήν νοερῶς τοῦ βορβόρου τῶν ἁμαρτημάτων ἐκπλύνουσι καί εἰς γῆν πίπτοντα τούς δαίμονας φλέγουσι καί καταράσσουσι καί τήν ψυχήν ἐλευθέραν ἐργάζονται τῶν ἀοράτων τῆς ἁμαρτίας δεσμῶν. Ὦ δάκρυα, τά ἐκ θείας ἐλλάμψεως βλύζοντα καί αὐτόν τόν οὐρανόν διανοίγοντα καί προξενοῦντά μοι θείαν παράκλησιν. Πάλιν γάρ καί πολλάκις ὑφ᾿ ἡδονῆς καί πόθου τά αὐτά φθέγγομαι. Ὅπου δακρύων πληθύς, ἀδελφοί, μετά γνώσεως ἀληθοῦς ἐκεῖ καί θείου φωτός αὔγασις. Ὅπου δέ φωτός αὐγή, πάντων ἐκεῖ τῶν καλῶν χορηγία καί ἡ σφραγίς τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου ἐμπεφυτευμένη ἐν τῇ καρδίᾳ, ἐξ οὗ καί πάντες οἱ καρποί τῆς ζωῆς· ἐντεῦθεν πραότης καρποφορεῖται Χριστῷ, εἰρήνη, ἐλεημοσύνη, συμπάθεια, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, ἐγκράτεια, ἐντεῦθεν τό ἀγαπᾶν τούς ἐχθρούς καί ὑπέρ αὐτῶν εὔχεσθαι, τό χαίρειν ἐν τοῖς πειρασμοῖς, τό ἐγκαυχᾶσθαι ἐν ταῖς θλίψεσι, τό τά ἀλλότρια πταίσματα ὡς ἴδια λογίζεσθαί τε καί κλαίειν, τό τήν ψυχήν τιθέναι ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν προθύμως εἰς θάνατον.
Τοιγαροῦν ἴδωμεν, ἀδελφοί, καί ἀκριβῶς ἑαυτούς ἐξετάσωμεν καί καταμάθωμεν τάς ψυχάς ἡμῶν, εἰ ἐν ἡμῖν ἐστιν αὕτη ἡ σφραγίς. Ἐπιγνωσώμεθα εἰ ἐν ἡμῖν ὁ Χριστός ἐστιν, ἐκ τῶν εἰρημένων σημείων. Ἀκούσατε, παρακαλῶ, χριστιανοί ἀδελφοί, καί ἀνανήψατε καί σκοπήσατε εἰ τό φῶς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰ φῶς ἐθεάσασθε τό μέγα τῆς ἐπιγνώσεως, εἰ ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολή ἐξ ὕψους ἐπιφαίνουσα ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις ἡμῖν, καί δόξαν μετ᾿ εὐχαριστίας τῷ δωρησαμένῳ ταύτην ἡμῖν ἀγαθῷ Δεσπότῃ διηνεκῶς ἀναπέμπωμεν καί ἀγωνισώμεθα τό θεῖον πῦρ διά τῆς τῶν ἐντολῶν ἐργασίας ἐν ἑαυτοῖς θρέψαι περισσοτέρως, δι᾿ οὗ τό θεῖον φῶς ἐπί πλεῖον φαίνειν καί μεγαλύνεσθαι εἴωθεν. Εἰ δέ οὔπω τόν Χριστόν ἤ τήν ἐκείνου σφραγῖδα ἐλάβομεν καί τά προειρημένα σημεῖα ἐν ἡμῖν αὐτοῖς οὐ γνωρίζομεν, ἀλλά τοὐναντίον μᾶλλον ἐν ἡμῖν ὁ κόσμος ὁ δόλιος ζῇ καί ἡμεῖς ἐν αὐτῷ δυστυχῶς ζῶμεν μέγα τι εἶναι τά πρόσκαιρα ἡγούμενοι καί καταπίπτομεν ἐν ταῖς θλίψεσι καί ἐπί ταῖς ζημίαις δακνόμεθα καί τῇ τρυφῇ καί τῷ πλούτῳ ἐνεφραινόμεθα, φεῦ τῆς ζημίας, φεῦ τῆς ἀγνοίας καί τῆς σκοτώσεως, φεῦ τῆς ταλαιπωρίας καί τῆς ἀναισθησίας ἡμῶν, ὑφ᾿ ὧν κρατούμεθα καί ὑφ᾿ ὧν εἰς τά γήϊνα κατασπώμεθα. Ὄντως ἐλεεινοί καί πανάθλιοι καί αὐτῆς τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας ἀλλότριοί ἐσμεν, μηκέτι ἐν ἑαυτοῖς κτησάμενοι τόν Χριστόν, ἀλλά καί τόν κόσμον ζῶντα ἐν ἑαυτοῖς ἔχοντες ὡς ἐν αὐτῷ ζῶντες, καί φρονοῦντες τά γήϊνα. Ὁ δέ οὕτως ἔχων ἐχθρός ἐστιν ἄντικρυς τοῦ Θεοῦ· ἔχθρα γάρ ἐστιν εἰς Θεόν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια, καθώς φησιν ὁ θεῖος ἀπόστολος·”Μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον, μηδέ τά ἐν κόσμῳ”, ὅτι οὐδείς δύναται Θεῷ δουλεύειν καί κατά ἄνθρωπον ζῆν, ἐπειδή πάντα τά τοῦ κόσμου ἐμπόδιά εἰσι τῆς πρός Θεόν ἀγάπης καί εὐαρεστήσεως.
Τίς γάρ, ἀγαπῶν τήν δόξαν καί τήν παρά ἀνθρώπων τιμήν, ἔσχατον πάντων καί εὐτελέστερον ἕξει ποτέ ἑαυτόν καί ταπεινός τῷ πνεύματι ἤ τήν καρδίαν συντετριμμένος γενήσεται ἤ πενθῆσαί ποτε κἄν ὅλως δυνήσεται; Τίς δέ πλοῦτον ἀγαπῶν φιλαργυρίᾳ τε καί φιλοκτημοσύνῃ κρατούμενος, ἐλεήμων γένηται καί συμπαθής καί οὐχί παντός θηρίου ἀγριώτερος ἔσται καί ἀπηνέστερος; Τίς κενοδοξίᾳ κρατούμενος καί οἰήσει κατεχόμενος, φθόνου ποτέ ἤ βασκανίας ἀπαλλαγήσεται; Ὁ δέ καί πρός τά τῆς σαρκός πάθη καμπτόμενος καί τῷ βορβόρῳ τῶν ἡδονῶν καλινδούμενος, πότε καθαρός ἄρα τῇ καρδίᾳ γενήσεται ἤ πότε καί πῶς τόν Θεόν τόν δημιουργήσαντα αὐτόν ὄψεται; Εἰρηνοποιός δέ πῶς ἔσται ὁ ἀπαλλοτριώσας ἑαυτόν τοῦ Θεοῦ καί μή ἀκούων τοῦ λέγοντος· “Ὑπέρ Χριστοῦ πρεσβεύομεν, ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· καταλλάγητε τῷ Θεῷ”; Πᾶς γάρ ὁ διά τῆς τῶν ἐντολῶν παραβάσεως ἀνθιστάμενος καί πολεμῶν τῷ Θεῷ, οὗτος κἄν εἰρηνεύειν ἅπαντας πρός ἀλλήλους ποιῇ ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή οὐδέ αὐτούς οὕς εἰρηνεύειν πρός ἀλλήλους ποιεῖ, ὡς ἀρέσκει τῷ Θεῷ ποιεῖ τοῦτο. Ἐχθρός γάρ αὐτός πρῶτος ὤν ἑαυτοῦ καί τοῦ Θεοῦ, ἐχθροί καθεστήκασιν αὐτοῦ καί οἱ διά τῶν τοιούτων εἰρηνεύοντες. Οὐ γάρ ἐπίσταται πάντως ὁ ἐχθρωδῶς πρός τινα διακείμενος τά τῷ ἐχθρῷ δοκοῦντα καί ἀρεστά ἑτέροις συμβουλεύειν ὀρθῶς καί τά ἐκείνου διδάσκειν αὐτούς ποιεῖν θελήματα, ἐπειδή καί αὐτό τοῦτο, τό ἀποκεχωρισμένως διάγειν ἐξ αὐτοῦ, ἄγνοιαν ἐμποιεῖ τῶν ἐκείνου καταθυμίων, οὐ μήν ἀλλά καί, διά τό ἐμπαθῶς καί ἀπεχθῶς διακεῖσθαι πρός αὐτόν μελέτην τε ἀένναον ἔχειν ἐναντίως τῶν ἐκείνου θελημάτων πορεύεσθαι, ἐθισμόν τινα ποιεῖ τοῦ - εἰ καί ποτε θελήσει οὗτος ἑτέροις λαλῆσαι τά πρός θεραπείαν ἐκείνου τελούμενα - μή εὐκόλως δύνασθαι. Καί εἰκότως. Ψυχή γάρ ἀφώτιστος, ὑπό τῶν παθῶν καί μάλιστα ὑπό τοῦ φθόνου κρατηθεῖσα καί φθονεῖν τινι μελετήσασα, οὐδέ ἑτέρου τινος ὑπερλαλοῦντος τοῦ φθονουμένου ἀκοῦσαι ἀνέχεται, μή ὅτι γε πρός θεραπείαν ἐκείνου καί διαπρᾶξαί τι ἤ κἄν ὅλως εἰπεῖν. Φύσεως γάρ ἰσχύν λαμβάνει παλαιωθέν πάθος καί κακοῦ μελέτη χρονίσασα εἰς ψυχήν, ὡς μή δύνασθαι τοῦτο ἐξιαθῆναί ποτε. Ἐκ γάρ φωτός σκότος γίνονται οἱ τοιοῦτοι καί, ἐξ ἀγαθότητος εἰς πονηρίαν μεταπίπτοντες, νοσοῦσιν ἀνίατα.
Ὁ δέ γε Θεῷ συγκραθείς διά πίστεως καί ἐπιγνούς αὐτόν διά πράξεως, καί βλέπειν αὐτόν πάντως διά θεωρίας ἠξίωται. Βλέπει δέ ἅ μή γράφειν ἰσχύω. Ὁρᾷ γάρ ξένα τινά θεάματα ὁ νοῦς καί ὅλος φωτίζεται καί φωτοειδής γίνεται, νοεῖν δέ ἤ λαλεῖν ταῦτα οὐκ ἰσχύει. Αὐτός μέν γάρ ὁ νοῦς φῶς ἐστι καί βλέπει τά πάντα φῶς, καί τό φῶς ζῶν ἐστι καί ζωήν τῷ ὁρῶντι παρέχει. Βλέπει ἑαυτόν καθόλου τῷ φωτί ἡνωμένον, καί ὁρῶν συστέλλεται καί ἔστιν ὡς ἦν. Κατανοεῖ τό φῶς ἐν τῇ ψυχῇ καί ἐξίσταται, καί ἐξιστάμενος βλέπει τοῦτο μακράν, στραφείς δέ μέσον πάλιν εὑρίσκεται τοῦ φωτός. Καί οὕτως τί εἴπῃ ἤ τί ἐν τῷ ὁρωμένῳ κατανοήσῃ, ὅλως ἀπορεῖ καί λόγων καί νοημάτων.
Τίς οὖν ἀκούων ταῦτα δή τά μυστήρια οὐ θαυμάσει καί θαυμάσας προσδράμῃ Χριστῷ; Τίς Θεοῦ τερατουργίας μή ποθήσῃ ἰδεῖν καί ἀγαπήσει τόν δωρεάν διδόντα τά δῶρα ταῦτα καί ξένα χαρίσματα; Ὄντως κρεῖττον οὐδέν, ἀδελφοί, ἐν τῷ κόσμῳ ὡς τό μηδέν ἔχειν τοῦ κόσμου, μηδέ θέλειν τι πλέον τῆς ἀναγκαίας χρείας τοῦ σώματος. Χρείαν δέ ἀναγκαίαν ταύτην οἶδεν ὁ λόγος, ἄρτον καί ὕδωρ, ἱμάτιον καί σκέπην, κατά τόν θεῖον ἀπόστολον· “Ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα”. Εἰ δέ καί πλέον τι τούτων χρήζομεν, πάντως ἐκεῖνος παρέξει ἡμῖν, ἐλπίζουσιν εἰς αὐτόν καί πιστεύουσιν, ὁ τά μείζω χαρίσας καί ἐμπιπλῶν πᾶν ζῷον εὐδοκίας. Μόνον καταλείψωμεν τά ἄλλα πάντα τῆς προσκαίρου ζωῆς, δόξαν φημί τήν κενήν, τόν φθόνον, τήν εἰς ἀλλήλους ἔριν, τόν δόλον, τόν γογγυσμόν, τήν ἐρίθειαν καί πάντα ὅσα τῷ Θεῷ ἀποτρόπαια καί εἰς κίνδυνον φέρει ψυχῆς. Ποθήσωμεν δέ ἐκ ψυχῆς ἅ κελεύει Θεός ἡμῖν κατασπάζεσθαι, φτωχείαν πνευματικήν, ἥν καλεῖ ὁ λόγος ταπείνωσιν, πένθος ἀένναον ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ, ἐξ οὗ πηγάζεται ἡ χαρά τῆς ψυχῆς καί ἡ παράκλησις καθ᾿ ὥραν τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν. Ἐκ τούτου γάρ πᾶσι τοῖς ἀγωνιζομένοις ἐν ἀληθείᾳ καί ἡ πραότης κατορθοῦται, πεινῶσι καί διψῶσι τήν δικαιοσύνην καί ζητοῦσιν ἀεί τήν τοῦ Θεοῦ βασιλείαν, τήν ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν ἀνθρώπινον. Οὐ μόνον δέ ἀλλά καί τό γενέσθαι τινά ἐλεήμονα, καθαρόν τήν καρδίαν, εἰρήνης μεστόν καί εἰρηνοποιόν καί ἀνδρεῖον εἰς τούς πειρασμούς, ἐντεῦθέν ἐστιν ἐκ τοῦ πενθεῖν καθ᾿ ἑκάστην. Ἐντεῦθεν καί τό μισεῖν ἡμῖν ἐπιγίνεται τά κακά, ἐντεῦθεν ὁ θεῖος ζῆλος ἀνάπτεται εἰς τήν ψυχήν, ὅς οὐκ ἐᾷ ἠρεμῆσαι αὐτήν ὅλως ἤ συνεκκλῖναι πρός τά κακά τοῖς κακοῖς, ἀλλά πληροῖ ταύτην ἀνδρείας καί δυνάμεως εἰς τό μέχρι τέλους ἐγκαρτερεῖν τοῖς δεινοῖς.
Φύγωμεν οὖν τόν κόσμον καί τά ἐν κόσμῳ, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Τί γάρ ἡμῖν καί τῷ κόσμῳ καί τοῖς ἐν κόσμῳ ἀνθρώποις; Δράμωμεν, διώξωμεν, ἕως οὗ δραξόμεθά τινος τῶν ἑστώτων καί μή ῥεόντων. Τά γάρ πάντα φθείρεται καί ὡς ὄναρ παρέρχεται καί οὐδέν μόνιμον ἤ βέβαιον ἐν τοῖς ὁρωμένοις. Ὁ ἥλιος, τά ἄστρα, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ πάντα παρέρχονται, μόνος δέ πάντων μένει ὁ ἄνθρωπος. Τί τοίνυν ἐκ τῶν ὁρωμένων δύναται ἡμᾶς ὠφελῆσαι ἐν καιρῷ ἀνάγκης θανάτου, ἡμῶν ἀπερχομένων ἐντεῦθεν πρός τήν ἐκεῖθεν κατάπαυσιν τοῦ αἰῶνος ἐκείνου, αὐτῶν δέ ὄπισθεν καταλιμπανομένων; Εἰ δέ καί οὕτω τά ὁρώμενα παρελεύσεται, τί τό κέρδος ἡμῶν ἀπιόντων καί τό σῶμα καταλιμπανόντων νεκρόν; Ἀφ᾿ οὗ γάρ ἡ ψυχή καταλίπῃ τό ἴδιον σῶμα, οὔτε βλέπειν δύναται δι᾿ αὐτοῦ οὔτε βλέπεσθαι παρ᾿ ἑτέρου, ἀλλ᾿ ἔκτοτε πρός μόνα τά ἀόρατα ἔχει καί φροντίς οὐδεμία ἐστίν αὐτῇ περί τῶν ὧδε, διπλοῦν ἐκεῖθεν ἐχούσῃ τόν βίον καί τόν ἀγῶνα, ἤ βσιλείας οὐρανῶν καί αἰωνίου δόξης ἤ γεέννης πάλιν καί τιμωρίας πυρός. Ἕν γάρ τούτων εἰς κληρονομίαν αἰώνιον, κατ᾿ ἀξίαν ὧν ἔπραξεν ἐνταῦθα, ἀπολαμβάνει παρά Θεοῦ.
Τοιγαροῦν φύγωμεν, ἀξιῶ, διά ταῦτα τόν κόσμον. Φύγωμεν τήν ἀπάτην τοῦ βίου καί τήν νομιζομένην εὐφροσύνην αὐτοῦ καί μόνῳ προσδράμωμεν τῷ ψυχοσώστη Χριστῷ. Τοῦτον σπουδάσωμεν εὑρεῖν τόν πανταχοῦ παρόντα, καί εὑρόντες κρατήσωμεν προσπεσόντες τούς πόδας αὐτοῦ, καί αὐτούς ἐν θέρμῃ ψυχῆς ἀσπασώμεθα. Ναί παρακαλῶ, σπουδάσωμεν ἔτι περιόντες ἰδεῖν αὐτόν καί θεάσασθαι. Ἐάν γάρ αὐτόν ἀξιωθῶμεν ἐνταῦθα αἰσθητῶς ἰδεῖν, οὐκ ἀποθανούμεθα, θάνατος οὐ κυριεύσει ἡμῶν. Μή γάρ εἰς τό μέλλον ἐκδεξώμεθα τοῦτον ἰδεῖν, ἀλλά νῦν ἀγωνισώμεθα θεάσασθαι αὐτόν, ἐπεί καί Ἰωάννης ὁ Θεολόγος οὕτω φησίν· “Οἴδαμεν δέ ὅτι ἔχομεν τόν Θεόν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, ἐκ τοῦ Πνεύματος οὗ ἐλάβομεν ἐξ αὐτοῦ”. Ὅσοι οὖν τήν πίστιν εἰς αὐτόν ἐκ τῶν ἔργων ἐδείξατε ἀρραγῆ καί βεβαίαν, τά παρ᾿ ἡμῶν ἄνωθεν ῥηθέντα ἀκριβῶς καί καλῶς διακρίναντες, ὁρᾶτε μή λάθητε ἑαυτούς ἐν τῷ δοκεῖν Χριστόν ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς, μηδέν ἔχοντες, καί κεναῖς ταῖς χερσίν ὑπεξέλθητε τόν βίον καί ἀκούσητε, ὅπερ ἀπεύχομαι, τῆς ἀπευκταίας ἐκείνης φωνῆς· “Ἄραντες ὁ δοκεῖ κατέχειν ὁ πονηρός, δότε τῷ πλεῖον ἔχοντι”, καί τότε κλαύσετε καί καί πενθήσετε καί λύπην ἕξετε εἰς αἰῶνα ἀπέραντον.
Ἀλλά μή γένοιτο φωνῆς ἀκοῦσαι καί τοιοῦτον παθεῖν τούς ἀπαρνησαμένους ἡμᾶς κόσμον ἅπαντα καί τά ἐν κόσμῳ καί προσδραμόντας Χριστῷ, γένοιτο δέ τάς ἐντολάς τηρήσαντας τοῦ Θεοῦ, διά δακρύων καί μετανοίας καθαρθῆναι τάς καρδίας ἡμῶν, ὡς ἄν καί τό θεῖον φῶς, αὐτόν τόν Χριστόν, ἐντεῦθεν ὀψώμεθα καί μένοντα ἐν ἡμῖν κτησώμεθα, καί διά τοῦ Παναγίου αὐτοῦ Πνεύματος τρέφοντα καί ζωογονοῦντα ἡμῶν τάς ψυχάς, καί ἀπογεύοντα τῆς ἐνηδόνου γλυκύτητος τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων τῆς βασιλείας αὐτοῦ, ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἀξιωθῆναι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες
Στάση αναμονής τηρεί η Εκκλησία μετά το «θολό» κλίμα για το τι μέλλει γενέσθαι με το νέο πρόγραμμα σπουδών των Θρησκευτικών το οποίο ναι μεν θα εφαρμοσθεί φέτος και θα αξιολογηθεί, αλλά οι μαθητές θα χρησιμοποιήσουν τα βιβλία του προηγούμενου προγράμματος. Για το θέμα, η Ιεραρχία είχε χθες τηλεφωνική επικοινωνία με την κυβερνητική εκπρόσωπο Όλγα Γεροβασίλη από την οποία, όπως είπε, «εδόθη η διαβεβαίωση ότι για το μάθημα των Θρησκευτικών ισχύουν τα όσα ειπώθηκαν στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό και γι’ αυτό κάθε άλλη ενέργεια είναι προσωπικές ερμηνείες του καθενός».
Η Εκκλησία αναμένει, πλέον, από τον πρωθυπουργό να τηρήσει τις δεσμεύσεις του και να γίνει «εγγυητής» του διαλόγου που θα αρχίσει με το υπουργείο Παιδείας, ενώ εξετάζει το ενδεχόμενο νέας σύγκλησης της Ιεραρχίας τον Νοέμβριο, προκειμένου να συζητηθούν τα θέματα της συνταγματικής αναθεώρησης και της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης. Στη χθεσινή συνεδρίαση της Ιεραρχίας, οι περισσότεροι μητροπολίτες εμφανίστηκαν προβληματισμένοι από τη «σολομώντειο» λύση που βρέθηκε μεταξύ κυβέρνησης και Εκκλησίας κατά την τρέχουσα σχολική χρονιά αφενός να εφαρμοστούν τα νέα προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών και να αξιολογηθούν μετά από διάλογο μεταξύ του υπουργείου Παιδείας και της Εκκλησίας, αφετέρου να χρησιμοποιηθούν τα παλιά βιβλία.
«Το συμπέρασμα είναι ότι δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα», φέρεται να είπε ο μητροπολίτης Μεσογαίας, Νικόλαος, ο οποίος συμμετείχε στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, ενώ σχολιάζοντας τα όσα ακούστηκαν για τον υπουργό Άμυνας ότι δάκρυσε κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο ιεράρχης φέρεται να απάντησε πως «δεν χρειάζονται λόγια και δάκρυα, αλλά πράξεις».
Σε δελτίο Τύπου που εκδόθηκε μετά τη συνεδρίαση της Ιεραρχίας, αναφέρεται ότι αποφασίστηκε «όπως η περαιτέρω στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος θα εξαρτηθεί από την πρόοδο των εργασιών της Επιτροπής Διαλόγου», την ίδια ώρα που ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεραρχίας, μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, κατέστησε σαφές πως «εγγυητής» του Διαλόγου θα είναι ο πρωθυπουργός. «Το κλίμα δημιουργεί προϋποθέσεις να εμπιστευθούμε το πρόσωπο του πρωθυπουργού ότι και ο διάλογος θα είναι ειλικρινής και θα έχει αποτέλεσμα», δήλωσε. Στην Επιτροπή Διαλόγου προτάθηκε να συμμετάσχουν, από την πλευρά της Ιεραρχίας, οι μητροπολίτες Μεσογαίας Νικόλαος, Σιατίστης Παύλος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος.
Στην προσπάθεια καταλλαγής στις σχέσεις Πολιτείας - Εκκλησίας αναφέρθηκε χθες ο υπουργός Παιδείας από τη Βουλή, φροντίζοντας ωστόσο να διαμηνύσει ότι την ευθύνη για την εκπαίδευση την έχει το κράτος. Χθες, ο πρόεδρος του αρμόδιου Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), Γεράσιμος Κουζέλης απέστειλε επιστολή - απάντηση στον Αρχιεπίσκοπο με την οποία, αφού δηλώνει ότι το ΙΕΠ είναι ανοικτό στον διάλογο για να βελτιωθούν τυχόν αστοχίες στα νέα προγράμματα σπουδών, επισημαίνει ότι κατά τη δοκιμαστική εφαρμογή τους στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, δεν εντοπίστηκαν φαινόμενα σύγχυσης των διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων, όπως έχει υποστηρίξει ο κ. Ιερώνυμος.
Επίσης, δίνει απάντηση στις αιτιάσεις του Αρχιεπισκόπου για τη χρήση μουσικού υλικού σημειώνοντας ότι «χωρίς να 'εκκοσμικεύεται' το δόγμα και το ήθος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, επιχειρείται η σύνδεση του νοήματος και του πολιτισμού της Ορθοδοξίας με τον πολιτισμό και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής μας».
Πηγή: Ημερησία
Η σκυταλοδρομία είναι το μόνο ομαδικό αγώνισμα στον κλασσικό αθλητισμό. Η βάση του είναι ο ένας αθλητής να δίνει τη σκυτάλη του στον επόμενο (τέσσερις τρέχουν ίσες αποστάσεις) έως τον τερματισμό. Αν του αθλητή πέσει η σκυτάλη συνήθως χάνει τον αγώνα. Ακόμη χειρότερα μπορεί να ακυρωθεί ή να εγκαταλείψει τον αγώνα.
Στη σκυταλοδρομία το σημαντικό είναι να μην πέσει η σκυτάλη. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε Έθνος. Είναι ζωτικό για την ύπαρξή Του η κάθε γενιά να παραδίδει στην επόμενη τη σκυτάλη των βασικών στοιχείων της ταυτότητας της, όπως και εκείνη πήρε τη σκυτάλη από την προηγούμενή της γενιά. Η γενιά που κατέχει σήμερα τη σκυτάλη - εξουσία στην Ελλάδα δεν θέλει να παραλάβει τη σκυτάλη. Νομίζει ότι αυτή μπορεί καταργήσει την Ελληνική Ιστορία και αυτή να ξεκινήσει τη σκυταλοδρομία, με τους δικούς της κανόνες...
Η γενιά που κατέχει σήμερα την εξουσία στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνει, ή δεν θέλει να καταλάβει, ότι τα εξωτερικά στοιχεία μπορεί να αλλάζουν, αλλά η ουσία στην παράδοση της σκυτάλης πρέπει να μένει η ίδια. Η ουσία αυτή της σκυτάλης είναι η ειδοποιός διαφορά, που κάνει τον Έλληνα να διαφέρει από τον Τούρκο, τον Αλβανό, ή τον Γερμανό.
Όσοι μας εξουσιάζουν κάνουν τη δουλειά τους. Όμως από μια σκυτάλη κρατάει ο καθένας από εμάς, ο κάθε Έλληνας. Από εμάς εξαρτάται να μην πέσει η δικιά μας η σκυτάλη και να την παραδώσουμε ασφαλώς στην επόμενη γενιά. Η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί να μετατρέψει τους Έλληνες σε υβριδικά όντα, προϊόντα των ιδεολογημάτων της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας. Σήμερα, που όλοι οι θεσμοί βρίσκονται σε παρακμή, ο καθένας μας, που δεν υποκύπτει στον Μεγάλο Αδελφό, διασώζει, στο μέτρο της ευθύνης του, την ταυτότητα του Ελληνισμού.
Μένουμε λοιπόν εμείς, τα πρόσωπα που αποτελούμε το Ελληνικό Έθνος, που δεν έχουμε υποστεί σύγχυση ως προς την ταυτότητά μας, και που δεν αισθανόμαστε «θύματα μύθων, δοξασιών, ιδεοληψιών...», όπως πιστεύει για το Ελληνικό Έθνος ο Υπουργός κ. Αρ. Μπαλτάς. Μένουμε εμείς να αγωνιστούμε για να μην πέσει η σκυτάλη και να μη σταματήσει στη γενιά μας η συνέχεια του Έθνους μας. Όσο κουρασμένοι και απογοητευμένοι κι αν είμαστε οφείλουμε να υπερβούμε τους εαυτούς μας. Το οφείλουμε στους κεκοιμημένους μας, που μας έδωσαν τη σκυτάλη, και στους ερχόμενους, που την περιμένουν.
Η εθνική μας λογοτέχνιδα Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη, πεθαίνοντας πριν από λίγες ημέρες μας παρέδωσε, με το έργο της, τη σκυτάλη της Παράδοσής μας. Αντίθετα οι κ. κ. Αλ. Τσίπρας και Νικ. Φίλης την πετούν κάτω, ως «εκσυγχρονιστές». Μένει σε εμάς να διαλέξουμε τί θα κάνουμε με τη σκυτάλη μας. Αν δηλαδή θέλουμε ο Ελληνισμός να επιζήσει με οντότητα και ταυτότητα, ή να καταντήσει μια «εκσυγχρονισμένη» ασημαντότητα της Δύσης.-
Πηγή: Ακτίνες
Ας ξεκινήσουμε με κάποια δεδομένα:
1. Η κυβέρνηση, το Υπουργείο Παιδείας δεν απέσυρε ούτε ανέστειλε την εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών που συνεχίζουν να βρίσκονται σε ισχύ. Δεν αναμένεται καμία υπουργική απόφαση αναστολής εφαρμογής τους.
2. Τα παλιά βιβλία Θρησκευτικών υπάρχουν στα χέρια των μαθητών. Είχαν σταλεί στα σχολεία από το καλοκαίρι. Οι Οδηγίες διδασκαλίας που έχει στείλει το Υπουργείο προτρέπουν σε χρήση των βιβλίων αυτών μόνο στο μέρος που αυτά προσιδιάζουν στο νέο Πρόγραμμα Σπουδών.
3. Η Διοικούσα Εκκλησία δεν πέτυχε το στόχο της που ήταν η αναστολή εφαρμογής του νέου Προγράμματος Σπουδών.
Τι πρόκειται τώρα να ακολουθήσει;
1. Η Σύνοδος θα ορίσει τα μέλη/Ιεράρχες που θα συμμετέχουν στο διάλογο με την Πολιτεία για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τα ονόματα που άρχισαν να ακούγονται εξυπηρετούν μάλλον την ομάδα των «προοδευτικών» θεολόγων παρά την παραδοσιακή πτέρυγα της Ιεραρχίας που προσπάθησε ανεπιτυχώς να διασώσει το χριστιανικό μάθημα των Θρησκευτικών.
2. Το Υπουργείο Παιδείας με βραχίονα το ΙΕΠ θα συντονίσει έναν ακόμη διάλογο με την Εκκλησία. Μάλλον προσχηματικός θα είναι και ο διάλογος αυτός αφού για το ΙΕΠ και το Υπουργείο Παιδείας είναι δεδομένο ότι θα εφαρμοστούν τα νέα Προγράμματα Σπουδών. Μόνη δυνατότητα οι μικρές διορθώσεις, προσθήκες και παρεμβάσεις χωρίς όμως αλλαγή του όλου σχεδιασμού, προσανατολισμού και του πολυθρησκευτικού περιεχομένου του μαθήματος.
3. Επιδίωξη του Υπουργείου να υπάρξουν νέα βιβλία Θρησκευτικών από την επόμενη σχολική χρονιά. Για να καταστεί αυτό δυνατόν πρέπει άμεσα να ξεκινήσει η συγγραφή τους. Πώς τώρα οι συγγραφείς θα εργάζονται και ταυτόχρονα θα διεξάγεται ο διάλογος Εκκλησίας - Πολιτείας για το μάθημα παραμένει ερώτημα αναπάντητο.
Όπως όλα δείχνουν την εσπευσμένη γενίκευση της εφαρμογής των νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά φέτος, θα ακολουθήσει τον επόμενο χρόνο μια επίσης βιαστική έκδοση και εκτύπωση νέων σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών. Στόχος να καθιερωθεί στην πράξη το νέο Πρόγραμμα Σπουδών που πλέον θα υποστηρίζεται από νέα βιβλία που θα έχουν στα χέρια τους εκπαιδευτικοί και μαθητές.
Το μέλλον του χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών μοιάζει δυσοίωνο. Εκτός κι υπάρξουν δυναμικές αντιδράσεις θεολόγων, ξεκάθαρη και αμετακίνητη στάση της Συνόδου υπέρ του χριστιανικού μαθήματος ή αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Πηγή: Θρησκευτικά
Από μια συζήτηση του Αρχιμ. Βασιλείου, προηγουμένου της Ι. Μονής Ιβήρων, με γιατρούς και φοιτητές ιατρικής στην Αθήνα.
Είστε γιατροί. Ο άρρωστος θέλει από σας την υγεία. Ζητά τη ζωή, την παράταση, την αιωνιότητα. Δεν σας τα λέει όλ’ αυτά ξεκάθαρα, γιατί δεν μπορείτε να του τα δώσετε.
Και για να μην τον διώξετε, για να μη σας φέρει σε αμηχανία – με το να σας ζητά πολλά – γι’ αυτό δεν σας τα λέει ρητώς. Σας τα λέει αρρήτως. Τα πιο μεγάλα πράγματα, που ξεφεύγουν από την αίσθηση, την προσδοκία και την έκφραση, λέγονται αρρήτως, με μια ματιά, με το είναι ολόκληρο, τη σιωπή.
Ο άρρωστος έρχεται σε σας για να σωθεί από τον πόνο και το θάνατο. Τελικά θέλει ένα πράγμα: «ίνα μη αποθάνη».
Εάν σεις ξέρετε σαν άνθρωποι-γιατροί ότι υπάρχει Κάποιος που μπορεί να δώσει αυτό το αντίδοτο του θανάτου, το φάρμακο της αθανασίας, οφείλετε και πρέπει να του το πείτε, αν τον οδηγήσετε σ’ Αυτόν, γιατί μόνο αυτό θέλει από σας και τίποτε άλλο.
Κι αν δεν το ξέρει αυτό ο άρρωστος, αν νομίζει ότι σεις μπορείτε να του δώσετε μόνο «ασπιρίνη», αυτό δεν πρέπει να σας εμποδίζει και δεν σας απαλλάσσει από την υποχρέωση να του δώσετε και το Άλλο, το δραστικό, το αιώνιο.
Δεν σας ζητά ο ασθενής να του μάθετε ιατρική. Να του πείτε πώς λειτουργεί το στομάχι ή το σώμα του όλο, ούτε πώς δρα χημικά ή άλλως το κάθε φάρμακο. Ζητά την υγεία, τη ζωή.
Είναι παραδομένος στα χέρια σας ψυχή τε και σώματι. Αν δεν το καταλαβαίνει ότι είναι «ψυχή τε», αν νομίζει ότι είναι μόνο σώμα και μόνο αυτό σας προσφέρει, επειδή τη δύσκολη στιγμή σας δίδει όλο του τον εαυτό, σημαίνει ότι σας δίδει και την ψυχή του. Εσείς μπορείτε να του πείτε, με τη σιωπή ή με το λόγο σας, στην ώρα αυτή (που ανοίγεται ένας μοναδικός χώρος της ψυχής του, του είναι του όλου) και για ένα άλλο οργανισμό, για ένα άλλο σώμα ψυχικό και πνευματικό, που το αισθάνεται, αλλά δεν το βλέπει, όπως ποτέ του δεν είδε τη σωματική του καρδιά ή τα σπλάχνα του.
Αν είστε πράγματι γιατροί, πρέπει να γνωρίζετε και να ενδιαφέρεστε για όλο τον άνθρωπο και όχι μόνο για το χιτώνα του σώματός του και την πρόσκαιρη διατριβή του στη γη. Και ο λόγος και η σιωπή σας πρέπει να λέει το ίδιο πράγμα που νικά το θάνατο και εξαγγέλλει τη ζωή.
Ο πυρετός φέρνει την υγεία στο σώμα, ο πόνος φέρνει την υγεία στην ψυχή. Να δώσετε στον άρρωστο να το καταλάβει. Να του αποκαλύψετε το είναι του. Να λειτουργήσετε σας πραγματικοί γιατροί. Έτσι τα νοσοκομεία γίνονται – είναι – ναοί, όπως και τα Μοναστήρια, κατά τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, είναι νοσοκομεία.
Αν παρατείνεις τη ζωή του άλλου, όχι δέκα χρόνια, αλλά δέκα αιώνες και ακόμη, σημαίνει ότι δεν είσαι γιατρός, αλλά κομπογιαννίτης. Γιατί ο άνθρωπος δεν ζητά μόνο παράταση ζωής. Θέλει «ίνα μη αποθάνη». Και υπάρχει Γιατρός που δίνει την υγεία αυτή, που είναι αιωνιότης.
Αυτή την υγεία κατά βάθος ζητούν όλοι όσοι έρχονται σε σας, αν και συχνά περιμένουν (εξ αιτίας της κακής παραδόσεως της πετπωκυίας φύσεως και ιστορίας μας) από σας «ασπιρίνη». Αλλά εσείς σπουδάσατε Ιατρική και πρέπει να τους δίνετε αυτό που δεν μπορούν να βρουν μόνοι τους στο περίπτερο του κόσμου. Εσείς γίνατε Γιατροί και πρέπει να δίνετε εκείνο που βρήκατε στο «Πανδοχείον» (Λουκ. 10, 34), στο ιατρείο της Εκκλησίας.
Ο χριστιανός γιατρός δεν είναι κομπογιαννίτης, αλλά διάκονος, νοσοκόμος απλός του Ενός, Μεγάλου Μοναδικού Ιατρού του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Έστω μικροί νοσοκόμοι, αδύνατοι και αδαείς, αλλά νοσοκόμοι του ενός Γιατρού.
Υπάλληλοι εξωτερικών ιατρείων, που δίδετε εισιτήριο για το νοσοκομείο της Εκκλησίας, όπου όταν μπει κανείς, μπήκε στη ζωή, την υγεία και την αιωνιότητα, άσχετα αν πεθάνει το σώμα του και ενταφιάσουν πρόσκαιρα το σκήνος του. Όχι, ποτέ κομπογιαννίτες που αγωνίζεστε για παράταση πρόσκαιρης ζωής, που δεν νικάτε το θάνατο, αλλά μόνο τον αναβάλλετε.
Αποκαλύψτε στον άνθρωπο ότι η Φύση του είναι δεκτική υγείας, μπορεί να γίνει υγεία, αιωνιότης με το θρίαμβο του Αναστάντος.
Προσδοκούμε και ζούμε την ανάσταση και την αιωνιότητα των σωμάτων στην Εκκλησία μέσα. Αυτό μας έμαθε ο Αναστημένος Χριστός. Μας το λέει και είναι ο Ίδιος. Μας το λένε και το ζουν οι μεγαλύτεροι και αληθινοί αδελφοί μας – της ιδιας με μας φύσεως – οι Άγιοι της Εκκλησίας.
Εφ’ όσον ο άρρωστος σας δίνει όλο του τον εαυτό και μπορεί να τον δείτε από τα χέρια σας να πηγαίνει στο θάνατο, χωρίς να σας ζητά κανείς το λόγο, πρέπει να του αποκαλύψετε την Αλήθεια, να του δώσετε όλο τον εαυτό σας φάρμακο δραστικό. Δεν υπάρχει άλλη σχέση – θεραπεία και σωτηρία – από την ολοκληρωτική αλληλοπροσφορά μέσα στην Εκκλησία του εν Τριάδι Θεού. Και αν είστε γιατροί σωσμένοι ή σωζόμενοι, θεωμένοι ή θεούμενοι, με το να του δώσετε τον εαυτό σας, θα του δώσετε το Γιατρό που κρύβετε μέσα σας, το Γιατρό και την Υγεία και την Αθανασία που είστε, σπουδάσαντες την Ιατρική μέσα στην Εκκλησία και καταστάντες δι’ αυτού κοινωνοί «θείας φύσεως».
Έτσι σώζετε τον ασθενή και σώζεστε ταυτόχρονα και σεις οι ίδιοι, γιατί «εν σώμα εσμεν οι πολλοί» και μια είναι η καινή βιοτή που νικά το θάνατο από τώρα, σε τούτη και στην άλλη τη ζωή. …Τίς χειμαζόμενος και προστρέχων, τω Λιμένι τούτω ου διασώζεται; Τίς οδυνώμενος και προσπίπτων, τω Ιατρείω τούτω ου θεραπεύεται; Δημιουργέ των απάντων και Ιατρέ των νοσούντων Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με. (Απόστιχον Κυριακής εσπέρας, Ήχος δ΄).
Πηγή: Αβέρωφ
Ἀδελφοί και πατέρες, θέλω πρός ὑμᾶς λαλεῖν τά συντείνοντα πρός ὠφέλειαν ψυχῆς καί αἰδοῦμαι, μάρτυς μου ὁ Χριστός ἡ ἀλήθεια, τήν ἀγάπην ὑμῶν, γινώσκων μου τό ἀνάξιον. Διά τοῦτο γάρ ἀεί σιωπᾶν ἐβουλόμην, ὡς οἶδεν ὁ Κύριος, καί μηδέ ἀνανεύειν τό σύνολον καί πρόσωπον ἀνθρώπου ὁρᾶν, κατακρίνουσαν ἔχων μου τήν συνείδησιν, ὅτι κατετάγην ὅλως ἐγώ προηγεῖσθαι πάντων ὑμῶν ἀναξίως, ὡς τήν ὁδόν ἐπιστάμενος, ὁ μηδέ τά ἐν ποσίν εἰδώς, μηδέ ἀψάμενος ἀκμήν τῆς φερούσης ὁδοῦ πρός τόν Θεόν. Τοίνυν καί λύπη με διά τοῦτο οὐ μικρά καί ἡ τυχοῦσα κατέχει, ὅτι ὁδηγεῖν ὑμᾶς τούς τιμιωτάτους ὁ ταπεινός προκριθείς, οὕς ἔχειν αὐτός ὁδηγούς μᾶλλον ὤφειλον, ὡς πάντων ἔσχατος ὑπάρχων καί χρόνῳ καί ἡλικίᾳ, τόν ἔμπρακτον οὐκ ἔχω καί ἐμμάρτυρον λόγον ἀπό τοῦ βίου εἰς τό παρακαλεῖν ὑμᾶς καί ὑπομιμνήσκειν τά περί τῶν νόμων καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή καί περί ὧν λαλεῖν βούλομαι, οἶδα μηδέν ἐξ αὐτῶν διαπραξάμενός ποτε. Οἶδα δέ ἀκριβῶς ὅτι ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν οὐχί τόν λέγοντα μακαρίζει μόνον, ἀλλά τόν πρό τοῦ εἰπεῖν καί πράξαντα· “Μακάριος γάρ, φησίν, ὁ ποιήσας καί διδάξας· οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν·” Τοῦ γάρ τοιούτου διδασκάλου καί οἱ μαθηταί ἀκούοντες, μιμεῖσθαι αὐτόν γίνονται πρόθυμοι καί οὐ τοσοῦτον ἐκ τῶν ἐκείνου λόγων δέχονται τήν ὠφέλειαν, ὅσον ἀπό τῶν καλῶν αὐτοῦ πράξεων διεγείρονται καί τά αὐτά ποιεῖν ἀναγκάζονται, ὅπερ αὐτός ἐγώ ἐν ἐμαυτῷ οὐκ ἐπίσταμαι· οὐδέν γάρ ἀγαθόν ἐμαυτῷ σύνοιδα. Ἀλλά δέομαι καί πααρακαλῶ πάντας ὑμᾶς, ἀγαπητοί ἀδελφοί μου, μή εἰς τόν διακεχυμένον μου βίον ὁρᾶν, ἀλλ᾿ εἰς τά τοῦ Κυρίου προστάγματα καί εἰς τάς τῶν πατέρων ἡμῶν τῶν ἁγίων διδασκαλίας. Οὐδέν γάρ οἱ φωστῆρες ἔγραψαν ἐκεῖνοι, ὅπερ πρότερον οὐκ ἐποίησαν καί ποιήσαντες οὐ κατώρθωσαν.
Τοιγαροῦν καί γενέσθω κοινή μία ἡμῖν ἡ ὁδός, αἱ ἐντολαί τοῦ Χριστοῦ, πρός οὐρανόν ἡμᾶς καί Θεόν ἐπανάγουσαι. Εἰ γάρ καί διαφόρους ὁ λόγος ὁδούς ὑπογράφει, ἀλλ᾿ οὐ πάντως κατά τήν φύσιν ἐκείνου, κατά δέ τήν ἑκάστου δύναμίν τε καί πρόθεσιν εἰς πολλάς σχίζεσθαι λέγεται. Ἐκ πολλῶν γάρ ἀρχόμενοι καί διαφόρων ἔργων καί πράξεων, ὥσπερ ἐκ τόπων τινῶν καί πολλῶν ἀπαίροντες ἕκαστος πόλεων, εἰς ἕν καταντῆσαι σπουδάζομεν καταγώγιον, τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πράξεις δέ καί ὁδούς τῶν κατά Θεόν ἀνδρῶν τάς πνευματικάς χρή νοεῖν ἀρετάς, ἐν αἷς οἱ βαδίζειν ἀρξάμενοι πρός ἕνα τρέχειν σκοπόν ὀφείλουσιν, ὅπως ἐκ διαφόρων χωρίων καί τόπων εἰς μίαν συνέλθωσι πόλιν, ὡς εἴρηται, τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν καί συμβασιλεύειν Χριστῷ ἅμα καταξιωθήσωνται, ὑφ᾿ ἑνί βασιλεῖ τῷ Θεῷ καί Πατρί γενόμενοι. Πόλιν οὖν ἐνταῦθα μίαν μοι νοήσεις καί οὐ πολλάς, τήν ἁγίαν καί ἀχώριστον τριάδα τῶν ἀρετῶν, μᾶλλον δέ τήν πρώτην τῶν λοιπῶν, ἥν καί λέγουσιν ἐσχάτην, ὡς τέλος τῶν καλῶν οὖσαν καί μείζω πασῶν τυγχάνουσαν, τήν ἀγάπην φημί, ἐξ ἧς καί ἐν ᾗ πίστις πᾶσα τεθεμελίωται καί ἐλπίς ᾠκοδόμηται, καί δίχα ταύτης συνέστη τῶν ὄντων οὐδέν, οὔτε μήν καθόλου συστήσεται. Πολλά δέ ταύτης ὀνόματα, πολλαί αἱ πράξεις αὐτῆς, πλείονα τά γνωρίσματα, τά ἰδιώματα θεῖα καί πλεῖστα, ἡ φύσις δέ μία καί ἐπίσης πάντῃ πᾶσιν ἀπόρρητος, τοῖς τε ἀγγέλοις καί τοῖς ἀνθρώποις καί πάσῃ κτίσει ἑτέρᾳ, τῇ ἴσως ἀγνοουμένῃ ἡμῖν. Ἀκατάληπτος τόν λόγον, τῇ δόξῃ ἀπρόσιτος, ἀνεξιχνίαστος τοῖς βουλεύμασιν, αἰώνιος ὅτι καί ἄχρονος, ἀθεώρητος ὅτι νοεῖται μέν, οὐ καταλαμβάνεται δέ. Πολλά τά κάλλη ταύτης τῆς ἀχειροποιήτου καί καί ἁγίας Σιών, ἅ ὁ βλέπειν ἀρξάμενος οὐκέτι αἰσθηταῖς ἐπευφραίνεται θεωρίαις, οὐκέτι τοῦ κόσμου τούτου τῇ δόξῃ πρόσκειται.
Δότε οὖν μοι ἐκ προοιμίων προσομιλῆσαι αὐτῇ μικρόν καί προσφθέγξασθαι καί τόν πόθον ὡς ἔχω ταύτῃ ἀφοσιώσασθαι. Ἐπειδή, ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, ἐμνήσθην τοῦ κάλλους τῆς ἀμωμήτου ἀγάπης, καί αἴφνης τό φῶς αὐτῆς εὑρέθη ἐν τῇ καρδίᾳ μου καί τῇ γλυκύτητι αὐτῆς συνηρπάγην καί τάς ἔξωθεν αἰσθήσεις ἀπώλεσα, ἔκνους ὅλως τῷ βίῳ γενόμενος, καί τῶν ἐν χερσίν ἐπιλέλησμαι. Μακράν δέ, οὐκ οἶδ᾿ ὅπως εἰπεῖν, πάλιν ἀπέστη ἀπ᾿ ἐμοῦ καί τήν ἰδίαν με ἀφῆκε θρηνεῖν ἀσθένειαν. Ὦ ἀγάπη παμπόθητε, μακάριος ὁ σέ ἀσπασάμενος, ὅτι οὐκέτι κάλλος γηγενοῦς ἐμπαθῶς ἐπιθυμήσει ἀσπάσασθαι. Μακάριος ὁ σοί περιπλακείς ἐξ ἔρωτος θείου· ἅπαντα γάρ τόν κόσμον ἀρνήσεται καί παντί πλησιάζων ἀνθρώπῳ οὐδαμῶς μολυνθήσεται. Μακάριος ὁ τά σά κάλλη καταφιλήσας καί κατατρυφήσας αὐτῶν ἐξ ἀπείρου πόθου, ὅτι ψυχικῶς ἁγιασθήσεται ἐκ τοῦ ἀχράντως ἀποστάζοντος ὕδατος καί αἵματος ἀπό σοῦ. Μακάριος ὁ ποθεινῶς σε κατασπασάμενος, ὅτι ἀλλοιωθήσεται τήν καλήν ἀλλοίωσιν πνευματικῶς καί ψυχικῶς εὐφρανθήσεται, ὅτι σύ ὑπάρχεις ἡ χαρά ἡ ἀνεκλάλητος. Μακάριος ὁ σέ κτησάμενος, ὅτι τούς θησαυρούς τοῦ κόσμου εἰς οὐδέν λογισθήσεται, καί γάρ εἶ ὁ πλοῦτος ἀληθῶς ὁ ἀκένωτος. Μακάριος δέ καί τρισμακάριος καί ὅν σύ προσελάβου· ἔσται γάρ ἐν ἀδοξίᾳ τῇ ὁρωμένῃ πάντων ἐνδόξων ἐνδοξότερος καί τιμίων πάντων τιμιώτερος καί σεμνότερος. Ἐπαινετός ὁ καταδιώκων σε, ἐπαινετώτερος ὁ εὑρών σε, μακαριώτερος ὁ ἀγαπηθείς ὑπό σοῦ, ὁ εἰσδεχθείς παρά σοῦ, ὁ διδαχθείς ἀπό σοῦ, ὁ κατοικήσας ἐν σοί, ὁ τραφείς διά σοῦ τροφήν Χριστόν τόν ἀθάνατον, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν.
Ὦ ἀγάπη θεία, ποῦ Χριστόν περιέχεις; Ποῦ αὐτόν κατακρύπτεις; Τί τόν τοῦ κόσμου Σωτῆρα λαβοῦσα, μακράν γέγονας ἀφ᾿ἡμῶν; Ἄνοιξον καί ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις μικράν σου θύραν, ἵνα καί ἡμεῖς ἴδωμεν τόν δι᾿ ἡμᾶς παθόντα Χριστόν καί πιστεύσωμεν τῷ ἐλέει αὐτοῦ ὡς οὐκέτι ἀποθανοῦμεν ἀφ᾿ οὐ αὐτόν θεασόμεθα. Ἄνοιξον ἡμῖν ἡ θύρα αὐτῷ γενομένη εἰς τήν διά σαρκός αὐτοῦ ἐπιφάνειαν, ἡ βιασαμένη τά ἄφθονα καί ἀβίαστα σπλάχνα τοῦ ἡμετέρου Δεσπότου εἰς τό βαστάσαι τάς ἁμαρτίας καί τάς νόσους ἁπάντων, καί μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς λέγουσα· “Οὐκ οἶδα ὑμᾶς “. Γενοῦ μεθ᾿ ἡμῶν, ἵνα γνωρίσῃς ἡμᾶς· ἀγνώριστοι γάρ σοι τυγχάνομεν. Ἐνοίκησον ἐν ἡμῖν, ἵνα διά σέ καί ἡμᾶς τούς ταπεινούς ὁ Δεσπότης ἐλθών ἐπισκέψηται προϋπαντώμενος παρά σοῦ - ἡμεῖς γάρ εἰς ἅπαν ἀνάξιοι -, ὡς ἄν προσμείνῃ μικρόν ὁμιλῶν σοι καί δέξηται καί ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς προσπεσεῖν τοῖς ἀχράντοις αὐτοῦ ποσί, καί συλλαλήσῃς περί ἡμῶν ἀγαθά καί πρεσβεύσῃς ἀφεθῆναι τό χρέος ἡμῖν τῶν κακῶν, ὅπως αὐτῷ τῷ Δεσπότῃ δουλεύειν διά σοῦ πάλιν ἐξιωθῶμεν καί ὑπ᾿ αὐτοῦ προνοώμεθα καί τρεφώμεθα· τό γάρ χρεωστεῖν μέν μηδέν, λιμῷ δέ πτωχείας ἀπόλλυσθαι, παρά μικρόν τῆς ἴσης ἐστί τιμωρίας καί κολάσεως πρόξενον.
Συγχωρηθείημεν παρά σοῦ, ἁγία ἀγάπη, καί διά σοῦ τῶν ἀγαθῶν τοῦ ἡμετέρου Δεσπότου ἐν ἀπολαύσει γενοίμεθα, ὧν οὐδείς, εἰ μή διά σοῦ, γεύσεται τῆς γλυκύτητος. Ὁ γάρ σε ὡς δεῖ μή φιλήσας καί παρά σοῦ μή ἀγαπηθείς ὥσπερ χρή, τρέχει μέν ἴσως, οὐ κατέλαβε δέ ὅμως· πᾶς δέ ὁ τρέχων πρό τοῦ τόν δρόμον τελέσαι ἀμφίβολος. Ὁ δέ καταλαβών σε ἤ καταληφθείς ὑπό σοῦ, πάντως βέβαιος, ἐπειδή τέλος νόμου σύ εἶ, ἡ ἐμέ περικυκλοῦσα, ἡ ἐμέ φλέγουσα καί ἐκ πόνου καρδίας εἰς πόθον ἄπειρόν με Θεοῦ καί τῶν ἐμῶν ἀδελφῶν καί πατέρων ἀνάπτουσα. Σύ γάρ τῶν προφητῶν ἡ διδάσκαλος, τῶν ἀποστόλων ἡ σύνδρομος, τῶν μαρτύρων ἡ δύναμις, τῶν πατέρων καί διδασκάλων ἡ ἔμπνευσις, ἡ πάντων τῶν ἁγίων τελείωσις καί ἡ ἐμή νῦν πρός τήν παροῦσαν διακονίαν προχείρισις.
Ἀλλά σύγγνωτέ μοι, ἀδελφοί, τῆς κατηχήσεως τοῦ λόγου παρακινηθέντι μικρόν, τοῦ πόθου τῆς ἀγάπης τοῦτο ποιήσαντος. Ἐμνήσθην γάρ αὐτῆς καί “ἐφράνθη μου ἡ καρδία” κατά τόν θεῖον Δαυίδ καί εἰς ὕμνον ἐτράπην τῶν θαυμασίων αὐτῆς. Τοιγαροῦν ἀξιῶ καί τήν ὑμετέραν ἀγάπην ὀπίσω καταδιῶξαι αὐτῆς, ὅση δύναμις, καί καταλαβεῖν αὐτήν μετά πίστεως τρέχοντας, καί τῶν ἐλπίδων ὑμῶν οὐδαμῶς διαμάρτητε. Πᾶσα γάρ σπουδή καί πᾶσα ἄσκησις μετά καμάτων πολλῶν ἡ μή καταντῶσα εἰς τήν ἀγάπην ἐν συντετριμμένῳ τῷ πνεύματι, ματαία ἐστί καί εἰς οὐδέν καταλήγουσα χρήσιμον. Οὐδέ γάρ ἐν ἄλλῃ τινί ἀρετῇ ἤ καί πληρώσει κυριακῆς ἐντολῆς δύναταί τις γνωρίζεσθαι Χριστοῦ μαθητής· “Ἐν τούτῳ γάρ, φησί, γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγαπᾶτε ἀλλήλους “. Ταύτης ἕνεκα ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, δι᾿ ἥν ἐνανθρωπήσας, πάντα ὑπέμεινεν ἑκουσίως τά ζωοποιά πάθη, ἵνα τό οἰκεῖον πλάσμα, τόν ἄνθρωπον, τῶν δεσμῶν ἐλευθερώσῃ τοῦ ᾅδου καί ἀναλαβών εἰς οὐρανούς ἀναγάγῃ. Ταύτης ἕνεκα τόν ἀκατάπαυστον ἐκεῖνον ἔδραμον οἱ ἀπόστολοι δρόμον καί τήν ἅπασαν οἰκουμένην τῷ ἀγκίστρῳ καί τῇ σαγήνῃ τοῦ λόγου σαγηνεύσαντες, ἀπό τοῦ βυθοῦ τῆς εἰδωλομανίας ἀνέσπασαν καί πρός τόν λιμένα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἀνεσώσαντο. Ταύτης ἕνεκα οἱ μάρτυρες τά αἵματα ἑαυτῶν ἐκένωσαν, ἵνα μή Χριστόν ἀπολέσωσι. Διά ταύτην οἱ θεοφόροι πατέρες ἡμῶν καί τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι τάς ἑαυτῶν ψυχάς ὑπέρ τοῆς καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας προθύμως ἔθηκαν· καί ἡμεῖς οἱ εὐτελεῖς ὑπεισήλθομεν τήν προστασίαν ὑμῶν τῶν τιμιωτάτων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν, ὡς ἄν πάντα, κατά τόν ἐνόν ἐκείνους ἐκμιμούμενοι, δι᾿ ὑμᾶς πάθωμέν τε καί ὑπομείνωμεν καί πρός οἰκοδομήν ὑμῶν καί ὠφέλειαν ἐκτελέσωμεν, ἵνα παραστήσωμεν ὑμᾶς θύματα τέλεια, ὁλοκαυτώματα λογικά, τῇ τραπέζῃ Θεοῦ. Ὑμεῖς γάρ ἐστε τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἅ μοι δέδωκεν ὁ Θεός ὡς παιδία, τά ἐμά σπλάχνα, οἱ ἐμοί ὀφθαλμοί. Ὑμεῖς ἐστε τό ἐμόν, ἀποστολικῶς εἰπεῖν, καύχημα καί ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς διδασκαλίας.
Σπουδάσωμεν οὖν, ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὥσπερ διά πάντων, οὕτω καί διά τῆς εἰς ἀλλήλους ἀγάπης θεραπεύειν τόν Θεόν καί ὅν ᾑρετίσασθε εἰς τύπον ἔχειν πατρός πνευματικοῦ, εἰ καί τῆς ἀξίας πολύ ἀπολείπομαι, ὡς ἄν χαίρῃ μέν Θεός ἐπί τῇ ὁμονοίᾳ καί τελειώσει ὑμῶν, χαίρω δέ κἀγώ ὁ ταπεινός, ἐπεκτεινομένην ὁρῶν ἀεί τήν προκοπήν τοῦ κατά Θεόν ὑμῶν βίου ἐπί τό κρεῖττον ἐν πίστει, ἐν ἁγνεία, ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἐν εὐλαβείᾳ, ἐν κατανύξει καί δάκρυσι, δι᾿ ὧν ὁ ἔσω καθαίρεται ἄνθρωπος καί πληροῦται φωτός θείου καί ὅλος Πνεύματος Ἁγίου γίνεται ἐν συντρετριμμένῳ ψυχῆς καί καταβεβλημένῳ φρονήματι, καί ἡ χαρά ἡ ἐμή γίνεται εἰς εὐλογίαν ὑμῶν καί προσθήκην ἀνωλέθρου καί μακαρίας ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες
Χάρτης της τουρκικής προπαγάνδας
Ο ανθρωπολόγος Τιμουρτζίν Μπιντέρ (Timuçin Binder), καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης (İTÜ), ανατρέπει τον ισχυρισμό για φυλετικό εκτουρκισμό της Ανατολίας μετά το 1071: Οι κάτοικοι της Ανατολίας ζουν σε αυτά τα εδάφη εδώ και σαράντα χιλιάδες χρόνια.
Οι φοβερές εξελίξεις στη γενετική τεχνολογία δεν φωτίζουν μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον μας. Οι συγκριτικές έρευνες στο DNA απαντούν πλέον στο ερώτημα της εθνολογικής προέλευσης διαφόρων ομάδων ανθρώπων. Όμως στην Τουρκία δεν έχουν γίνει εκτεταμένες έρευνες για το θέμα αυτό.
Στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ορισμένα πανεπιστήμια κάνουν αυτές τις έρευνες ατομικά, έναντι υψηλής αμοιβής, ενώ είναι σε εξέλιξη και το πρόγραμμα της "γενογραφίας" του National Geographic. Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν αρκετές αιτήσεις από την Τουρκία προς αυτά τα κέντρα, όπου οι ενδιαφερόμενοι στέλνουν στοιχεία και γενετικό υλικό και κάποιο ποσό που κυμαίνεται από τα 100 μέχρι τα 450 δολάρια. Αυτές τις ατομικές έρευνες που αφορούν την Τουρκία παρακολουθεί στενά ο ανθρωπολόγος Timuçin Binder, του τμήματος Επιστήμης Ανθρωπολογίας και Κοινωνιολογίας, του πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης (İTÜ).
Ο Μπιντέρ, που σπούδασε ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (στον κλάδο ερευνών ανθρώπινου πολιτισμού, κοινωνιολογίας και βιολογίας), έχει διεξάγει γενετικές έρευνες, οι οποίες αφορούν την ιατρική, αλλά και την ανθρωπολογία.
Με τον Μπιντέρ μιλήσαμε για τις έρευνες που αφορούν την Τουρκία.
Γενετικά, το 10-15%
* Ποιό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα από τις γενετικές έρευνες που αφορούν τους Τούρκους;
Το γεγονός ότι οι άνθρωποι που κατοικούν σήμερα στην Τουρκία, είναι απόγονοι αυτόχθονων φυλών που κατοικούν στα εδάφη αυτά τα τελευταία 40.000 χρόνια. Δηλαδή, οι σημερινοί Τούρκοι δεν ήλθαν από την Κεντρική Ασία, για 40.000 χρόνια δεν το κούνησαν ρούπι από εδώ. Ανήκουν σε αυτά τα χώματα, όπως ανήκουν σ' αυτά τα χώματα και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι προερχόμαστε από την Κεντρική Ασία.
* Δεν είχαμε φυγή πληθυσμών από την Κεντρική Ασία και εγκατάσταση στην Ανατολία;
Έγινε, όμως ο αριθμός εκείνων που ήλθαν από την Κεντρική Ασία ήταν πολύ μικρός. Οι γενετικές έρευνες μας δείχνουν πόσοι είναι εκείνοι που προέρχονται από την Κεντρική Ασία. Με βάση τα αποτελέσματα των ερευνών αποδεικνύεται ότι η γενετική δομή των κατοίκων της Τουρκίας είναι αναλλοίωτη από τα προϊστορικά χρόνια.
* Πόσοι είναι εκείνοι που ήλθαν από έξω;
Το ποσοστό αυτό είναι μεταξύ 10-15% του συνόλου του πληθυσμού. Δηλαδή εκείνοι που ήλθαν από την Κεντρική Ασία ήταν το 10-15% του πληθυσμού και δεν άλλαξαν γενετικά το λαό της Ανατολίας. Η φυγή από την Κεντρική Ασία είναι ένας μύθος. Εκείνοι οι λίγοι που ήλθαν χάθηκαν μέσα στους ντόπιους πληθυσμούς. Εκτός αυτού, δεν είναι γνωστό αν εκείνοι που ήλθαν απ' έξω ήταν Ιρανοί ή Αφγανοί.
* Γιατί δεν είναι γνωστό;
Η γενετική έρευνα δεν έχει την έννοια της εθνολογικής έρευνας. Δεν υπάρχει γενετικά ο όρος Ογούζ ή Τούρκος. Η γενετική έρευνα μας δίνει στοιχεία για την καταγωγή και τον τόπο που έζησαν οι πρόγονοι ενός ανθρώπου.
Τουρκισμός, μια πολιτισμική ταυτότητα
* Όταν λέτε δεν υπάρχει "τουρκικό γενετικό υλικό" τι εννοείτε;
Ο τουρκισμός είναι μια πολιτισμική ταυτότητα που τη δημιουργήσαμε εμείς. Με τον ίδιο τρόπο και ο ελληνισμός και ο αρμενισμός είναι πολιτισμικές έννοιες που σχηματοποιήθηκαν στην ιστορία. Ο τουρκισμός είναι μια πιο σύγχρονη έννοια, που εμφανίστηκε τα τελευταία 200 χρόνια.
Η ιστορία των ανθρώπων που ζουν σήμερα σε αυτά τα εδάφη αρχίζει από χιλιάδες χρόνια πριν. Δηλαδή, δεν μπορούμε να τους ονομάσουμε όλους Τούρκους. Ο τουρκισμός είναι μια έννοια που έχει σχέση με το σήμερα. Εμείς δημιουργήσαμε τις δικές μας έννοιες κατά το δοκούν και τους ονομάσαμε όλους Τούρκους.
Δεν ξέρουμε ούτε ποιοί ήταν οι πρόγονοί μας. Εμεί τους Ουιγούρους τους ονομάζουμε Τούρκους, όμως οι ίδιοι δεν δέχονται ότι είναι Τούρκοι. Η επιμονή σε εθνικές ταυτότητες δεν οδηγεί πουθενά. Το να λες ότι είσαι Τούρκος, δεν σημαίνει ότι ήλθες από την Κεντρική Ασία. Ο τουρκισμός είναι μια ταυτότητα που δημιουργήθηκε πολύ πρόσφατα.
Εκείνοι που ήλθαν εδώ στα 1100, μας άφησαν ένα κείμενο με τίτλο "Danişmentname", στο οποίο όμως δεν υπάρχει η λέξη Τούρκος, ούτε οτιδήποτε άλλο που να λέει ότι ήταν Τούρκοι. Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τη λέξη Τούρκος ή τουρκισμός, ήταν οι ξένοι. Επίσης, οι Γκιόκτουρκ (Göktürkler) ήταν εκείνοι που ονόμασαν τους εαυτούς τους Τούρκους.
Πρέπει να αναθεωρήσουμε την επίσημη ιστορία
* Αφού ήταν τόσο λίγοι εκείνοι που ήλθαν από την Κεντρική Ασία, οι δεσμοί μας με τους Ουζμπέκους, τους Κιργιζίους και τους Τουρκμένους πως εξηγούνται;
Οι γενετικές έρευνες που έχουν γίνει μας δείχνουν ότι οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας έχουν πολύ μικρή σχέση ή θα λέγαμε καμμία σχέση με τους Τουρκομάνους και τους Ουζμπέκους. Οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας δεν έχουν καμμία βιολογική συγγένεια με τους κατοίκους της Κεντρικής Ασίας. Από εκεί προήλθε μια πολύ μικρή ομάδα. Αν κάποιοι αναζητούν δεσμούς αίματος, τέτοιοι δεν υπάρχουν.
* Ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει καμμία σχέση και δεσμός με τις Τουρκικές Δημοκρατίες (Türk Cumhuriyetler) είναι αντίθετος με την επίσημη ιστορία.
Μάλιστα, και αυτό οφείλεται στο ότι η επίσημη ιστορία είναι προβληματική. Οι εξελίξεις ανατρέπουν την επίσημη ιστορία και θα πρέπει να την αναθεωρήσουμε, αφού οι γενετικές έρευνες αποδεικνύουν ότι είναι ψευδής ο ισχυρισμός ότι έχουμε συγγενικούς δεσμούς με τους Ουζμπέκους και τους Τουρκομάνους της Κ. Ασίας. Έχει σφηνωθεί στο μυαλό των ανθρώπων ότι έχουμε συγγενικές σχέσεις με τους Τουρκομάνους, τους Ουζμπέκους, τους Ουιγούρους, ακόμα και με τους Μογγόλους. Γι' αυτό όλοι απορούν με τα αποτελέσματα των γενετικών ερευνών.
* Αφού οι κάτοικοι αυτής της χώρας, που τους αποκαλούμε Τούρκους, δεν έχουν σχέση με την Κεντρική Ασία και ζούσαν εδώ πριν το 1071, αυτό σημαίνει ότι εδώ, αυτός ο τόπος έχει μια ιστορία που δεν τη γνωρίζουμε.
Είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει η ανομολόγητη ιστορία του 85-90% που δεν προέρχεται από την Κεντρική Ασία. Η ιστορία των ανθρώπων που ζούσαν στα εδάφη αυτά, μας παρουσιάζεται σαν ιστορία άλλων, ξένων ανθρώπων, που δεν έχουν σχέση με μας. Δεν μας λένε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι παπούδες, οι πρόγονοί μας. Μας λένε ότι εκείνοι υπήρχαν, αλλά έφυγαν από την Ανατολία όταν ήλθαμε εμείς. Όμως οι έρευνες δεν δείχνουν αυτό. Εκείνοι ήταν οι παπούδες μας, οι πρόγονοί μας.
Ο λαός της Ανατολίας είναι πιο κοντά στους Έλληνες
* Και καλά, με βάση τις έρευνές σας, οι Τούρκοι ποιανών συγγενείς είναι;
Των Ιρανών, των Ιορδανών, των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Η γενετική απόσταση μεταξύ Τούρκων και Ιρανών είναι μικρότερη αυτής με τους Τουρκμένους. Οι Τούρκοι της Τουρκίας δεν έχουν καμμία γενετική σχέση με τους Τούβα που κατοικούν στη Ρωσία και ομιλούν τουρκικά, αλλά έχουν στενή, αναπόσπαστη γενετική σχέση με τους Έλληνες και τους Ιρανούς. Αν αποδίδαμε χρωματικά τη σχέση, οι κάτοικοι της Τουρκίας, της Ελλάδας, του Ιράν και της Ιορδανίας έχουμε το ίδιο χρώμα, με διαφορετικούς τόνους. Φυσικά, το ότι έχουμε στενούς γενετικούς δεσμούς, δεν σημαίνει ότι εμείς καταγόμαστε από αυτούς ή εκείνοι από εμάς. Μπορεί άνετα ομάδες που έχουν παρόμοια γενετικά χαρακτηριστικά, να ανήκουν σε διαφορετικά έθνη. Η διαφορά αυτή δεν έχει σχέση με το γενετικό υλικό, αλλά με τα πολιτισμικά χαρακτηρισιτκά.
* Οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι, γενετικά, πόσο κοντά είναι στους Τούρκους;
Αν και ζήσαμε με τους Κούρδους χιλιάδες χρόνια μαζί, σ' αυτά τα χώματα, δεν έχουμε γενετική σχέση. Είναι πιο μακριά από ότι είμαστε με τους Ιρανούς και τους Έλληνες, αλλά πιο κοντά από τους Ουζμπέκους.
Η τουρκοκουρδική σύγκρουση, αυξάνει το ενδιαφέρον για τη γενετική διαφορά
* Πως εξηγείτε το φαινόμενο της αύξησης των αιτήσεων για γενετικές έρευνες το τελευταίο διάστημα;
Οι άνθρωποι τοποθέτησαν τους εαυτούς τους σε μια κατηγορία. Τούς είπαμε όλους Τούρκους ή Κούρδους. Όταν όμως αυξήθηκε το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την ιστορία, αυξήθηκε και το ενδιαφέρον για την καταγωγή τους. Είναι ένα ενδιαφέρον που σχετίζεται με το σύγχρονο τρόπο ζωής. Οι συζητήσεις για το Κουρδικό, το Αρμενικό, αυξάνουν το ενδιαφέρον για την καταγωγή των ανθρώπων. Στην Αμερικοί πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν γενετικές έρευνες για την καταγωγή τους. Στην Τουρκία τώρα άρχισε το έντονο ενδιαφέρον. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί οι περισσότεροι γωνρίζουν το γενετικό τους δέντρο των προηγούμενων 600-800 ετών.
* Πόσο ασφαλείς είναι οι γενετικές έρευνες και τα αποτελέσματά τους;
Απόλυτα ασφαλείς. Γιατί το γενετικό υλικό είναι κατά κάποιο τρόπο το μαύρο κουτί του κάθε ατόμου. Μπορεί να ανιχνευθεί η πορεία των ανθρώπων των τελευταίων 60 ή και 90 χιλιάδων ετών. Πιο πριν οι μελέτες βασίζονταν σε εκείνα που έγραψαν οι ιστορικοί. Τα γενετικά χαρακτηριστικά όμως δεν τα γράφουν οι άνθρωποι, για να υπάρχει η περίπτωση λάθους.
Πηγή: (Sabah - 10.12.2007), Ινφογνώμων Πολιτικά
Ἐν Πειραιεῖ 1-10-2016
Ἡ διεξαγωγή τῆς πέμπτης Διεθνοῦς Συναντήσεως τῶν Θρησκειῶν, πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἀσίζη στίς 20-9-2016, ὑπό τήν συνδιοργάνωση τῆς Παπικῆς Κοινότητος τοῦ «Ἁγίου» Αἰγιδίου, τῆς «Ἐπισκοπῆς» Ἀσίζης καί τῆς Κοινότητος τῶν Φραγκισκανῶν, μέ θέμα : «Δίψα διά τήν Εἰρήνην. Θρησκεῖαι καί Πολιτισμοί ἐν διαλόγῳ. 30 χρόνια μετά τήν διαθρησκειακή συνάντηση καί ἱστορική προσευχή ἀπό τόν πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β' στήν Ἀσίζη», καί μέ τήν συμμετοχή 400 ἀντιπροσωπειῶν καί θρησκευτικῶν προσωπικοτήτων τῆς πολιτικῆς καί τοῦ πολιτισμοῦ ἀπ’ὅλο τόν κόσμο (Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, Παπικοί, Ἀγγλικανοί, Κόπτες, Μουσουλμάνοι, Ἰνδουϊστές, Βουδδιστές κ.ἄ.) ἔδωσε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν εὐκαιρία στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο νά ἀναδείξει παγκοσμίως τήν οἰκουμενιστική διαθρησκειακή πίστη καί ἐμμονή του καί νά προβεῖ σέ ἀντικανονικές ἐνέργειες καί ἀπαράδεκτες δηλώσεις, ἔχοντας μάλιστα καί τήν ὑποτιθέμενη κατοχύρωση τῶν λεχθέντων καί πραχθέντων του ἀπό τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Κατά τό διάστημα τῆς ἐκεῖ τετραημέρου παραμονῆς του δήλωσε τά ἐξῆς :
- «Ὑπάρχουν πέντε ὁδοί, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στό διάλογο : εἶναι ἐκεῖνες τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς συγχώρεσης, τῆς ὀρθῆς κρίσης καί τοῦ σεβασμοῦ. Ὁ διάλογος χρειάζεται....
ἰσορροπία, δέν ὑπερκαλύπτει, ἀλλά ἰδίως δέν ἀφαιρεῖ ἀπό τό συνομιλητή τά χαρακτηριστικά του. Σημαίνει ἀμοιβαία γνωριμία, συνάντηση, ἀλλά δέν εἶναι ποτέ πολιτιστικός ἤ θρησκευτικός συγκρητισμός. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν φοβᾶται τόν διάλογο, διότι δέν τόν φοβᾶται ἡ ἀλήθεια. Ἀντιθέτως, ἄν ἡ Ὀρθοδοξία κλεινόταν στόν ἑαυτό της καί δέν συνδιαλεγόταν μέ ὅσους βρίσκονται πέρα ἀπό τό χῶρο της, ὄχι μόνο θά ἀποτύχαινε στήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς της, ἀλλά, ἀπό "καθολική", καί ἀπό ἐκκλησία “διαμέσου τῆς Οἰκουμένης", ὅπως εἶναι, θά μετατρεπόταν σέ ἐσωστρεφή ὁμάδα, σέ "γκέτο" στό περιθώριο τῆς ἱστορίας. Πολιτισμοί καί Θρησκεῖες ἤδη συναντήθηκαν, γιά νά δώσουν οὐσιαστική διάσταση σέ ὀδούς εἰρήνης, ἀλλά σίγουρα ἡ διαδικασία αὐτή πρέπει νά συνεχισθεῖ, γιά νά μήν ἐπιτραπεῖ ἡ ἐμφάνιση φαινομένων ἔλλειψης ἀνοχῆς καί θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, γιά τήν προστασία τῆς ἀξίας κάθε πολιτισμοῦ, ὥστε νά μή θυσιαστεῖ στόν βωμό τῆς παγκοσμιοποίησης ἤ ἑνός πολιτισμοῦ, πού κυριαρχεῖ τῶν ἄλλων».
Σχετικά μέ τήν παπική κοινότητα τοῦ «Ἁγίου» Αἰγιδίου δήλωσε : «[Πρόκειται γιά] μιά κοινότητα, μέ τήν ὁποία συμμεριζόμαστε τόν ἀπόλυτο σεβασμό τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ»[1].
- «Πολλοί ἀπό ἐσᾶς γνωρίζουν σίγουρα ὅτι τά τελευταία πενήντα χρόνια ἔγιναν ὁρισμένα ἐξαιρετικά βήματα προόδου πρός τήν ἐπανασυμφιλίωση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ὀφείλουμε πολλά, ἀπό τήν ἀρχή, στούς πάπες Παῦλο τόν Ἕκτο καί Ἰωάννη τόν Εἰκοστό Τρίτο, ὅπως καί στούς προκατόχους μας, Οἰκουμενικούς Πατριάρχες Ἀθηναγόρα καί Δημήτριο. Ἡ ἐνόρασή τους ὑπενθύμισε σέ ὅλους ἐμᾶς τήν ἄμεση ἀναγκαιότητα τῆς προτροπῆς τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του, στό ὅρων τῶν Ἐλαίων,ὅλοι νά γίνουν ἕνα, τό «ut unum sint». Ὑπάρχει, ὅμως, καί μιά ἄλλη ἐπανασυμφυλίωση, μιά ἑνότητα δράσης, πού σημαίνει ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον πρός ὅσους ὑποφέρουν γύρω μας, στόν κόσμο. Διότι, ἡ ἀρχή, πού ἀποτελεῖ βάση γιά τό ἄνοιγμα πρός τούς ἄλλους καί τόν διάλογο, εἶναι ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα πλάσματα, τελικῶς, ἀντιμετωπίζουν τίς ἴδιες προκλήσεις. Ὁ διάλογος αὐτός βγάζει ἀπό τήν ἀπομόνωση ἀνθρώπους, πού ἀνήκουν σέ διαφορετικές θρησκεῖες καί πολιτισμούς, προετοιμάζοντάς τους γιά μιά συνύπαρξη καί μιά σχέση ἀμοιβαίου σεβασμοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος ὑπογράμμισε στό τελικό της μήνυμα ὅτι ἕνας λιτός διαθρησκειακός διάλογος βοηθᾶ στήν προαγωγή τῆς ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐπανασυμφυλίωσης. Αὐτή ἦταν καί ἡ ἐμπειρία μας μέ τόν πάπα Φραγκίσκο στό νησί τῆς Λέσβου, ἀκριβῶς πρίν ἀπό πέντε μῆνες, στίς 16 Ἀπριλίου τοῦ 2016. Ἦταν μιά οὐσιαστική ἀπάντηση τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσης σέ μιά τραγική κρίση τοῦ πλανήτη μας. Καί, συγχρόνως, ἦταν μιά ἰσχυρή ἐπαναβεβαίωση τοῦ πῶς οἱ οἰκουμενικές σχέσεις μποροῦν νά εὐνοήσουν τήν εἰρήνη καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα σέ μιά ἐποχή, κατά τήν ὁποία ὁ κόσμος ὁλόκληρος ἀπομακρύνει τό βλέμμα του ἀπό τά θύματα τοῦ ἐξτρεμισμοῦ καί τοῦ κατατρεγμοῦ ἤ καθορίζει τήν μοίρα τους μέ καθαρά οἰκονομικά κριτήρια, ἤ βάσει ἐθνικῶν συμφερόντων. Ἡ δύναμη τῶν οἰκουμενικῶν πράξεων καί τοῦ διαλόγου βρίσκεται στό νά ἀρχίσουμε νά κινούμεθα πέρα ἀπό τά ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ μας, πέρα ἀπό τίς κοινότητες καί τίς Ἐκκλησίες μας. Βρίσκεται στό νά μάθουμε νά μιλᾶμε τήν γλώσσα τῆς φροντίδας καί τῆς εὐσπλαχνίας. Καί στό νά δώσουμε προτεραιότητα στήν ἀλληλεγγύη καί στήν προσφορά ὑπέρ τῶν συνανθρώπων μας»[2].
- «Ἡ οἰκοδόμηση τῆς εἰρήνης ξεκινᾶ ἀπό μέσα μας καί ἀκτινοβολεῖ πρός τά ἔξω, ἀπό τό τοπικό ἕως τό παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἔτσι ἡ εἰρήνη ἀπαιτεῖ μιά ἐσωτερική μετατροπή, μιά ἀλλαγή στίς πολιτικές καί τή συμπεριφορά. Ὁ διάλογος παρασύρει τούς ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν ὑποβάθρων ἀπό τήν ἀπομόνωση στήν ἀνταλλαγή τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί τῆς συνύπαρξης. Φυσικά, μερικοί ἄνθρωποι ἔχουν ἰσχυρή - θά μπορούσαμε νά ποῦμε φονταμενταλιστική - πεποίθηση ὅτι θά προτιμοῦσαν νά θυσιάσουν τή ζωή τους ἀπό τό νά ἀλλάξουν τίς ἀπόψεις τους. Ἄλλοι εἶναι, δυστυχῶς, ἀκόμα καί πρόθυμοι νά ἀφαιρέσουν τίς ζωές ἀθώων θυμάτων, γιά νά ὑπερασπιστοῦν τίς ἀπόψεις αὐτές. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀκοῦμε περισσότερο προσεκτικά, νά "δοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο", μέ ἀγάπη καί συμπόνια πιό βαθιά "στά μάτια". Γιατί, σέ τελική ἀνάλυση, εἴμαστε πάντα πολύ πιό κοντά ὁ ἕνας στόν ἄλλο ἀπό ὅ,τι εἴμαστε σέ ἀπόσταση ἤ διαφορετικοί μεταξύ μας»[3].
- Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σύστησε ἕναν ἕναν τούς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους τῆς συνοδείας του (Σεβ. Μητρ. Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, Σμύρνης κ. Βαρθολομαῖος, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Βελγίου κ. Ἀθηναγόρας, Πανοσιολ. Μ. Ἀρχιδιάκονος κ. Ἀνδρέας. Ἐπίσης, ὁ Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, ὁ Σεβ. Μητρ. Λιουμπλιάνας κ. Πορφύριος καί ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Ἀχαΐας κ. Ἀθανάσιος) στόν Πάπα Φραγκῖσκο καί αὐτοί ἔσκυψαν νά προσκυνήσουν ἤ νά φιλήσουν τό χέρι τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα, ἀναγνωρίζοντάς του συνεπῶς ἱερωσύνη καί ἐπισκοπικό ἀξίωμα[4].
- Κατά τό γεῦμα, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἀγκάλιασε θερμά τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος δήλωσε : «Δέν ὑπάρχει εἰρήνη χωρίς ἀμοιβαῖο σεβασμό χωρίς δικαιοσύνη καί χωρίς καρποφόρα συνεργασία ἀνάμεσα σέ ὅλους τούς λαούς τοῦ πλανήτη μας» καί κάλεσε ὅλους τούς θρησκευτικούς ἡγέτες νά καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια κατά τοῦ ἐξτρεμισμοῦ, ὥστε νά ἀπομονωθοῦν οἱ φονταμενταλιστές καί νά ἐνισχυθεῖ ἕνας πραγματικός, πολύτιμος καί ζωντανός διάλογος[5].
- Ἔγινε εἰδική τελετή-προσευχή (δηλ. ἀντικανονική συμπροσευχή) γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης, στή Βασιλική τοῦ «Ἁγίου» Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης, στήν ὁποία προέστη ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καί παρέστησαν ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Σερβίας, Ρουμανίας, Κύπρου, Ἑλλάδος καί Ἀλβανίας, ὅπως καί πλῆθος ἐπισήμων καί μελῶν τῆς Διασκέψεως.
- Ἄναψαν κεριά σέ κοινό μανουάλι.
- Ὑπογράφτηκε ἀπ’ὅλους ἡ Διακήρυξη τῆς Διεθνοῦς αὐτῆς Διασκέψεως.
Ὅλα τά ἀνωτέρω μᾶς ὑποχρεώνουν νά διακηρύξουμε πάλιν καί πολλάκις στεντορεία τῇ φωνῇ ὅτι ἡ διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσίζης εἶναι ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν», τήν ὁποία ἀναφέρει τό Ἱερόν καί Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Τί εἶναι ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν»; Ἡ Γαλιλαία ἦταν ἕνας χῶρος, ὅπως θά λέγαμε σήμερα, ὅπου ὑπῆρχε τό ἐσχάτως πολυδιαφημιζόμενο πολυπολιτισμικό μοντέλο. Οἱ θολοκουλτουριάρηδες, οἱ προοδευτικοί καί οἱ οἰκουμενιστές ἐπιχειροῦν τά τελευταία χρόνια πλύση ἐγκεφάλου τῶν λαῶν ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ πολυπολιτισμικοῦ μοντέλου. Πολλοί πολιτισμοί, ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ὅλα τά ἔθνη, ὅλες οἱ θρησκεῖες μαζί. «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Ὑπῆρχαν ἐκεῖ ὅλα τά ἔθνη. Ἰουδαῖοι, Πέρσες, Ἀσσύριοι, Ἕλληνες κ.ἄ. Καί τί ἦταν αὐτό τό πολυπολιτισμικό μοντέλο; Ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ὅσοι κληρικοί καί θεολόγοι εἶναι ὑπέρ τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων. Τό πολυπολιτισμικό μοντέλο ἦταν «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει». Σκότος ὑπῆρχε ἐκεῖ. Οἱ ὑπέρμαχοι τῶν διαθρησκεικῶν διαλόγων καί συναντήσεων ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν στοιχεῖα ἀληθείας, ὅτι ὅλες ἔχουν κάτι θετικό. Ἑπομένως, μέ τη λογική τους αὐτή, κι ἐκεῖ στή «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν» ὑπῆρχε φῶς, λίγο φῶς. Τό Εὐαγγέλιο, ὅμως, λέει ὅτι ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν» εἶναι «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει». Καί αὐτός «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρα καί σκιά θανάτου, φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»[6].Νά, τό Φῶς. Ὁ Χριστός! Πουθενά ἀλλοῦ δέν ὑπάρχει φῶς. Μόνο στόν Χριστό. Καί σήμερα, ὅπου ὑπάρχουν τέτοιου εἴδους πολυπολιτισμικά μοντέλα καί διαθρησκειακές συναντήσεις καί σύγχυση, ὅπως πρόσφατα στήν Ἀσίζη, ὑπάρχει σκότος.
Ἔχει τονιστεῖ πολλές φορές ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ τό πρῶτο σέ διαχριστιανικό καί τό δεύτερο σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, ἔχουμε τόν διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό καί τόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ των δῆθεν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Μέ λίγα λόγια προωθεῖ τήν λεγομένη «Πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ», πρέπει νά βλέπουμε τά «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομηθεῖ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς οἰκουμένης[7].
Εἶναι δυστύχημα νά διαπιστώνει κανείς ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες βρισκόμαστε σ'ἕνα πρωτοφανή καλπασμό τοῦ συγκρητιστικοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό ἀντίχριστο πνεῦμα του ἔχει ἐπηρεάσει πλείστους ὅσους κληρικούς καί λαϊκούς τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας. Τό μέγεθος τῆς πτώσεως ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων, φάνηκε ξεκάθαρα στήν πρόσφατη διαθρησκειακή τῆς Ἀσίζης.
Ὅμως, μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ κόσμος φωτίσθηκε μέ τήν ἀληθινή θεογνωσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ τό φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως». Ἐγκαταλείπονται ὅλες οἱ ἄλλες ψεύτικες θρησκεῖες. Στά πρόσωπα τῶν τριῶν μάγων, πού προσκύνησαν τόν Χριστό, ἐκπροσωπεῖται ὅλη ἡ πρό Χριστοῦ θρησκεύουσα ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία διδάσκεται πλέον νά προσκυνεῖ τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τήν ἐξ ὕψους Ἀνατολή, τό Φῶς ἐκ Φωτός, πού ἔλαμψε στόν κόσμο. Στόν Ἰορδάνη ποταμό, κατά τήν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, «ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις».
Δέν ὑπάρχουν πλέον ἄλλα φῶτα, ἄλλες πίστες, ἄλλοι δρόμοι σωτηρίας. O Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διακηρύσσει ὅτι «ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου»[8]. Ὅποιος δέν βαδίζει μέσα στό δικό Του φῶς, βρίσκεται στό σκοτάδι καί δέν ξέρει ποῦ πηγαίνει. Υἱοί φωτός εἶναι μόνον ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό καί τήν διδασκαλία του. Κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ὁ Χριστός εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον»[9]. Ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καί Προδρόμου, τοῦ πρό τῶν Ἀποστόλων Ἀποστόλου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν διαδόχων τους, ἔχει μία καί μοναδική ἀποστολή : νά μαρτυρεῖ περί τοῦ Φωτός, νά ἀποκαλύπτει καί νά φανερώνει αὐτό τό Φῶς στούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου» καθημένους καί νά τούς ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Στό ἀποστολικό καί ἁγιοπατερικό αὐτό ἔργο οὐδέποτε ὑπῆρξαν ἐπιφυλάξεις καί συμψηφισμοί, κοσμικές εὐγένειες καί ἐξισώσεις, συγκρητισμοί καί ἀναμείξεις, διπλωματίες καί ὑποχωρήσεις σέ ἄρχοντες γιά λατρεία ἄλλων θεῶν ἤ ἀναγνώριση τῶν ἄλλων θεῶν καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Εἴτε ἐπρόκειτο γιά Ἰουδαίους ἄρχοντες, εἴτε γιά εἰδωλολάτρες, εἴτε γιά Μουσουλμάνους, εἴτε γιά ἀθέους, πού ζητοῦσαν ἀναγνώριση τῶν δικῶν τους θεῶν καί σεβασμάτων, ἡ στάση τῶν Χριστιανῶν δέν ἦταν συμβιβαστική καί ἐξισωτική, ὅπως συμβαίνει σήμερα μέ πολλούς θεολόγους καί κληρικούς τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων καί διαλόγων, ἀλλά ἀπόλυτη καί σαφής. Πουθενά ἀλλοῦ, σέ κανένα ἄλλο θεό ἤ σέβασμα, δέν ὑπάρχει δυνατότης σωτηρίας. Ἐνώπιον τῶν Ἑβραίων ἀρχόντων ὁδηγηθέντες οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης, δέν τούς εἶπαν ὅτι ἔχουμε τήν ἴδια πίστη μέ σᾶς, ὅτι πιστεύουμε στόν ἴδιο θεό, ἀλλά μέ παρρησία τούς ἐπέκριναν γιά τήν ἄρνηση καί τήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν μοναδική ὁδό καί ἐλπίδα σωτηρίας : «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία. οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[10]. Αὐτές εἶναι οἱ ἀληθινές διαθρησκειακές συναντήσεις καί οἱ γνήσιοι διαθρησκειακοί διάλογοι.
Κατά τή διάρκεια τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν ἐπιφανείας καί ἐπιλάμψεως τοῦ θεϊκοῦ Φωτός, ἔθνη, λαοί καί ἄτομα φωτίστηκαν καί σώθηκαν, ἐνσωματωθέντα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Συναντιόμαστε ἑκατομμύρια πιστῶν στήν εὐχαριστιακή συνάντηση καί κοινωνία, διαρκῶς καί ἀδιαλείπτως, κάθε ἡμέρα σχεδόν, καί ὄχι μόνον εὐχόμαστε «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», εἰς τρόπον ὥστε νά καθιστοῦμε περιττή κάθε διαθρησκειακή συνάντηση, ἀλλά καί διακηρύσσουμε ὅτι «εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθή, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες», πράγμα πού δέν μποροῦν νά κάνουν οἱ διαθρησκειακές συναντήσεις τύπου Ἀσίζης, γιατί ἐκεῖ ὑπάρχουν πολλά ἔθνη καί λαοί, πιστεύοντα εἰς ἄλλους θεούς καί μή εὑρόντα τήν ἀληθή πίστη.
Ἀπό τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἡ διεξαγωγή διαθρησκειακῶν συναντήσεων, ὅπως τῆς Ἀσίζης, εἶναι ὀπισθοδρόμηση, μᾶς πηγαίνει στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, εἶναι ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ἡ γῆ Ζαβουλών καί Νεφθαλείμ, ὅπου, κατά τό Εὐαγγέλιο, ὑπῆρχαν καί συναντιόνταν πολλές θρησκεῖες καί πολλοί πολιτισμοί, ἕνα πανθρησκειακό καί πολυπολιτισμικό μοντέλο, σάν αὐτό πού οἰκοδομοῦν σήμερα οἱ ἡγέτες τῆς ἀντιχρίστου «Νέας Ἐποχῆς» καί τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», μέ κινητήριο μοχλό τό Βατικανό καί μέ θρησκευτικό πλανητάρχη τόν αἱρεσιάρχη Πάπα. Ἐνῶ, ὅμως, σέ ἐκείνη τήν Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν ἡ ἐμφάνιση καί ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ συνετέλεσε, ὥστε«ὁ λαός, ὁ καθήμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»[11], στήν νέα Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν καί τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων τύπου Ἀσσίζης, τό σκότος ἐξακολουθεῖ νά παραμένει, τά ἔθνη καί οἱ λαοί, πού ἐκπροσωποῦνται, προσεύχονται στούς δικούς τους θεούς, καί δέν ἀκούγεται τό κήρυγμα τοῦ Προδρόμου καί τοῦ Χριστοῦ• «Μετανοεῖτε˙ ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»[12]. Οἱ διαθρησκειακές συναντήσεις ἀποτελοῦν ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν ἁγίων Μαρτύρων[13].
________________________________________
[1] 19-9-2016 Ἐπίτιμος διδάκτορας τοῦ πανεπιστημίου τῆς Περούτζια ὁ Βαρθολομαίος, http://www.amen.gr/article/epitimos-didaktoras-tou-panepistimiou-tis-peroutzia-o-oikoumenikos-patriarxis
[2] 19-9-2016 Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στήν ἐφημερίδα τῶν καθολικῶν ἐπισκόπων Ἰταλίας: Ὅλοι νά γίνουν ἕνα, «ut unum sint», http://aktines.blogspot.gr/2016/09/ut-unum-sint.html
[3] 19-9-2016 Βαρθολομαῖος : Φονταμενταλιστές ὅσοι δέν ἀλλάζουν τίς ἀπόψεις τους, http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/88327
[4] Ὠρέ, προσκυνᾶνε ποτέ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες τόν ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα; (VIDEO), http://www.pentapostagma.gr/2016/09/ωρέ-προσκυνάνε-ποτέ-ορθόδοξοι-ιεράρχ.html
[5] 20-9-2016 Ἀδελφικός ἐναγκαλισμός Πάπα - Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, http://www.amen.gr/article/adelfikos-enagalismos-papa-oikoumenikou-patriarxi, http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=537935&catID=4
[6] Μτθ. 4, 15-16.
[7] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος περί Οἰκουμενισμοῦ ἐπί τῇ Κυριακῇ τῆς Ὀρθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2012) 128-130.
[8] Ἰω. 8, 12.
[9] Ἰω. 1, 9.
[10] Πράξ. 4, 12.
[11] Μτθ. 4, 12-17.
[12] Μτθ. 3, 2 καί 4, 17.
[13] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις˙ ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 2003.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ο Χριστός με τη διδασκαλία του συνέβαλε στην πρόοδο της Ευρώπης; Η Ευρώπη ευχαρίστησε τον Χριστό;
Αδελφοί μου, αυτά τα ερωτήματα μπορούν να αποτελέσουν θέμα μελέτης και διδαχής. Τι πρόσφερε ο Χριστός στην Ευρώπη; Οι Ευρωπαίοι ανέμεναν πολλά από τον Χριστό και Αυτός τους έδωσε περισσότερα από όσα εκείνοι περίμεναν. Τους πρόσφερε τα πάντα.
Ο Χριστός απάλλαξε την Ευρώπη από τον σκοταδισμό της αθεΐας και τη μωρία της ειδωλολατρίας. Αυτή η φράση είναι σημαντική για όποιον μπορεί να καταλάβει τι είναι ειδωλολατρία και τι είναι αθεΐα. Για όποιον δεν μπορεί να την κατανοήσει, θα την εξηγήσω περισσότερο.
Ο καιρός της αθεΐας και της ειδωλολατρίας στην Ευρώπη ήταν μία περίοδος σκοταδισμού. Μια κατάσταση παρόμοια μ’ αυτήν που υπάρχει στις μαύρες φυλές που ζουν στην Αφρική.
Αθεΐα και ειδωλολατρία σήμαινε: θεολογία δίχως τον αληθινό Θεό, γάμοι χωρίς ηθική και κοινωνία δίχως ευσπλαχνία για τον συνάνθρωπο.
Με μια λέξη αθεΐα και ειδωλολατρία σήμαινε ζωή χωρίς ουσία και θάνατο χωρίς ελπίδα.
Παράλληλα υπήρχε συνεχής φόβος για θεούς τρομακτικούς, των οποίων τον θυμό προσπαθούσαν να κατευνάζουν με αιματηρές θυσίες, είτε ζώων είτε ανθρώπων. Σκοτάδι και μωρία επικρατούσε στις φτωχές χωριάτικες καλύβες, αλλά και στον περίβολο των παλατιών. Ο σατανάς κυριαρχούσε στην Ευρώπη μέχρι ο Χριστός να εμφανιστεί. Όλοι οι ευρωπαίοι ήταν άρρωστοι στην ψυχή και στο σώμα, όπως οι λεπροί. Όταν λοιπόν ο Χριστός εμφανίστηκε σ’ αυτό το ευρωπαϊκό νοσοκομείο και τρελοκομείο, μίλησε στην Ευρώπη με τον ίδιο τρόπο που μίλησε σ’ εκείνη τη γυναίκα την άρρωστη για δεκαοχτώ χρόνια από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς, της φώναξε και της είπε: «Ευρώπη, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου». Έτσι μεμιάς η Ευρώπη, όπως η γυναίκα, ορθώθηκε, συνήλθε, διαφωτίστηκε, εξαγνίστηκε, εκπολιτίστηκε. Η Ευρώπη σαν τον φυλακισμένο, που ξαφνικά ανοίγει ένα παράθυρο στο κελί του, φωτίστηκε. Ο Χριστός έδωσε την εξουσία στους βαπτισμένους λαούς της να βαπτίζουν και άλλους σ’ όλη τη γη. Τους έδωσε την εξουσία, αφού ήταν αγιασμένοι από Αυτόν, να αγιάζουν άλλους, και αφού φωτίστηκαν, να φωτίζουν τους υπόλοιπους αδελφούς τους. Να λοιπόν, αυτό το θαύμα των θαυμάτων έκανε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην Ευρώπη.
Στο δεύτερο ερώτημα, με ποιο τρόπο η Ευρώπη ευχαρίστησε τον Χριστό, η απάντηση είναι πως δεν τον ευχαρίστησε με φως, αλλά με σκοτάδι. Τον ευχαρίστησε με θλίψη αντί χαρά. Τον ευχαρίστησε όπως οι Γαδαρηνοί, τους οποίους ο Χριστός ελευθέρωσε από τη δαιμονική λεγεώνα και εκείνοι Τον παρακάλεσαν να φύγει από κοντά τους. Και Εκείνος έφυγε χωρίς να πει μια λέξη. Κατάρα έμεινε σ’ αυτή την περιοχή. Η περιοχή των Γαδαρηνών, που κάποτε ήταν εύφορη και πλούσια, σήμερα είναι μία γκρίζα καταραμένη έρημος. Οι Γαδαρηνοί παρακάλεσαν τον Χριστό να φύγει από κοντά τους, ενώ οι Ευρωπαίοι δεν τον παρακαλούν να φύγει, αλλά τον διώχνουν με κάθε τρόπο.
Τον διώχνουν από τα σχολεία, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, από την πολιτική, τα φιλμ, την επιστήμη και από την επηρμένη κουλτούρα τους. Τον διώχνουν με τις σκέψεις, με τα λόγια τους και με τα έργα τους, ένας-ένας και όλοι μαζί.
Αν η περιοχή των Γαδαρηνών, που από ανοησία οι κάτοικοί της παρακάλεσαν τον Χριστό να φύγει, είχε τέτοια κατάληξη, τι θα συμβεί στην Ευρώπη, η οποία δεν τον παρακαλεί, αλλά τον διώχνει από κακία; Τι θα συμβεί στην Ευρώπη;
Τι θα συμβεί στην Ευρώπη που εγκατέλειψε τον Χριστό και επέστρεψε στον παλαιό, σκοτεινό και μωρό παγανισμό;
Η απάντηση στο ερώτημα, τι θα συμβεί στην Ευρώπη που αρνείται τον Χριστό, υπάρχει έμμεσα στο Ευαγγέλιο. Θα συμβεί το ίδιο που συνέβη στην Καπερναούμ, που ήταν πόλη με μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, οργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για την ακμή της. Ο Χριστός σφράγισε την πορεία της με τα παρακάτω λόγια: «Και εσύ, Καπερναούμ, που υψώθηκες ως τα ουράνια, θα κατεβείς στα τρίσβαθα του Άδη. Πλην σε βεβαιώνω πως ο Θεός την ημέρα της κρίσεως θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια για τα Σόδομα παρά για σένα» (Ματθ. 11:23).
Αδελφοί μου, αν στην Ινδία και την Κίνα συνέβαιναν τόσα πολλά και μεγάλα θαύματα όπως συνέβησαν στην Ευρώπη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, από παλιά θα μετάνοιωναν οι κάτοικοί της και θα γίνονταν χριστιανοί.
Στενοχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν, και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.
Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και που αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Τη στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.
Ορίστε, αδελφοί μου, το αντικείμενο μελέτης και διδαχής.
Δοξάστε τον Χριστό, τον Θεό, για να σας δοξάσει και αυτός στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.
Πηγή: (Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα στο λαό. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 105.), Κοινωνία Ορθοδοξίας
«... Από την μια βέβαια, είναι ενθαρρυντική ,ικανοποιητική και μάλιστα από καιρό αναμενόμενη, για να μη πω καθυστερημένη η σθεναρή αντίδραση της Εκκλησίας. Από την άλλη, όμως, εν όψει της σύγκλησης της Ιεραρχίας στις 4 Οκτωβρίου 2016, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, ότι καθόλου τυχαία δεν γίνεται αυτή η συντονισμένη ιερατική καταδίκη του μαθήματος των Θρησκευτικών...»
Θα με πεις υπερβολική, μέσα στην γκρίνια και ότι μονίμως ψάχνω για σκιές εκεί που δεν υπάρχουν(;)...
Δεν τον μπορώ όμως και τούτον τον καταιγισμό των απανωτών ειδήσεων για τα θρησκευτικά!! Λες και ανακαλύψαμε την Αμερική!! Λες και μας ήρθε κεραυνός εν αιθρία!!
Δεν ήξερε ,δεν ρώταγε ο πνευματικός και θρησκευτικός κόσμος της χώρας που διαρρηγνύει τώρα τα ιμάτια του και τα άμφιά του γιατί ο ... «απρόβλεπτος» Φίλης πράττει τα προβλεπόμενα;
Εδώ και τόσους μήνες είναι ήδη γνωστά τα απαράδεκτα προγράμματα σπουδών για τα θρησκευτικά. Εδώ και πολύ καιρό υψώνονται πολλές φωνές που ελέγχουν τους τάχα περισπούδαστους και σίγουρα αθεολόγητους συμβούλους και παρατρεχάμενους σε πολιτικά και ιερατικά γραφεία..... Αλλά, στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.
Τώρα μας έπιασε ο πόνος για το αν τα πιτσιρίκια στο Δημοτικό καλούνται να μάθουν απνευστί και φαρσί τα παρά ένα εκατό ονόματα του Αλλάχ; Τώρα μας χαλάει την ησυχία μας ο «πολλά βαρύς» σε δηλώσεις και αποφάσεις υπουργός Παιδείας, που το επιπλέον που έκανε είναι ότι επαναλαμβάνει όσα κατά το παρελθόν έλεγε;
Μην μου πείτε ότι δεν φαινόταν πού πήγαινε η κατάσταση, όταν ο κ. Γιαγκάζογλου υπεραμυνόταν και εισηγείτο το νέο πνεύμα και την φρέσκια πνοή του μαθήματος, γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλαξαν οι εποχές και αν δεν αλλάξουμε κι εμείς και τα Θρησκευτικά μας,θα βρωμάμε ναφθαλίνη ως παλιομοδίτικοι ....
Τώρα φάνηκε το πρόβλημα ή τόσο καιρό αλληθώριζαν πολλοί και στρουθοκαμήλιζαν περισσότεροι ;
Μην μου πείτε ότι δεν ήταν φανερός ο αχταρμάς που θέλουνε το μάθημα των θρησκευτικών και κυρίως το άλεσμα των Ελληνόπουλων στο διαθρησκειακό μπλέντερ του σύγχρονου οικουμενιστικού πολτού...
Και καλά, οι λιγότερο υποψιασμένοι και αγνά σκεπτόμενοι, ίσως να έπεσαν τώρα από τα σύννεφα με τα επίσημα αποκαλυπτήρια του περιεχομένου του μαθήματος. Αυτοί όμως που ήξεραν (και αναφέρομαι στον πολιτικό στον εκπαιδευτικό και στον μηντιακό, αλλά πρωτίστως στον εκκλησιαστικό κόσμο) είναι τουλάχιστον υποκριτικό και ετεροχρονισμένο να σηκώνουν τώρα τα μανίκια για καυγά. Κάτι που θα έπρεπε να το είχαν πράξει εδώ και αρκετό καιρό.
Τουλάχιστον, θα πει ο καλοπροαίρετος, ξυπνήσαμε απότομα, εγκαίρως και στο παρά ένα. Είναι όμως έτσι ;
Δεν αντιλέγω στα όσα επί των ημερών μετά αγανακτήσεως γράφονται και μετά θυμού λέγονται για τα καμώματα του υπουργού, της κυβέρνησης των κομμάτων και των αφεντικών τους σχετικά με τα θρησκευτικά. Αντιθέτως, προσυπογράφω κι εγώ έμπλεως οργής !!
Απορώ όμως για τη χρονική συγκυρία της εντονότατης αντίδρασης από όλες τις πλευρές λες και κάποιος να τις συντονίζει.
Τα κανάλια, από εκεί που δεν έδιναν σημασία για το αν το μάθημα θα μείνει ή θα φύγει, ποιοι θα το διδάσκουν, πόσες ώρες και γιατί, τώρα έχουν γίνει οι ειδήμονες και βγήκαν στα κάγκελα με πρώτο θέμα την κόντρα Αρχιεπισκόπου-Φίλη....Θέμα πιασάρικο που πουλάει.
Το θέμα επίσης αποτελεί, πεδίον δόξης λαμπρόν για την μείζονα αντιπολίτευση προκειμένου να αλιεύσει τους δυσαρεστημένους από την «πρώτη φορά Αριστερά». Δεν κοστίζει και ποντάρει κατ΄ ευθείαν στο θυμικό του λαού. Άσε που αφήνει την καυτή πατάτα να την καθαρίσουν οι άλλοι.....
Οι εκπαιδευτικοί από τη μεριά τους είναι να τους λυπάσαι. Δάσκαλοι, καθηγητές, θεολόγοι και λοιποί, φαίνεται σαν να βιώνουν και πάλι το γνωστό «Σοκ και Δέος». Παραπατώντας από τις συνεχείς λακκούβες, γούβες και μαύρες τρύπες που ανοίγονται στον χώρο της Παιδείας, φαίνονται σαν να ψάχνουν ακόμα τον βηματισμό τους και μαζί με τα Αρχαία Ελληνικά, αναζητούν τώρα και τα χαμένα Θρησκευτικά. Νωρίς το θυμήθηκαν και αυτοί.. Κοινώς, στην εκπαίδευση έχουν χάσει άπαντες τον μπούσουλα..
Και πάμε και στην Εκκλησία.
Προκαθήμενοι μεγέθους, ταγοί σεβαστοί, Δεσποτάδες υψηλού αναστήματος, ταγμένοι στην προστασία του δόγματος και του ήθους των πιστών, δεν κατάλαβαν εγκαίρως πού πήγαινε το πράγμα ;
Τώρα το αντελήφθησαν οι Επίσκοποι και μάλιστα στον βαθμό που όφειλαν να το είχαν προ πολλού αντιληφθεί; Τι σόι σκοπιά φυλάσσουν;
Τώρα σήκωσαν την φωνή τους και την επισκοπική Πατερίτσα τους για να φρενάρουν την κατρακύλα;
Τόσο καιρό δεν καταλάβαιναν ότι από την μια προκλητική στάση του υπουργού παιδείας στην άλλη, οδηγούμαστε στην αποχριστιανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας; Τώρα τον πήρανε είδηση; Άλλωστε, οι σπουδαίοι ( κατά τον πρωθυπουργό ο χαρακτηρισμός) θεολόγοι, με τους οποίους ο υπουργός συνεργαζόταν όλο αυτό το διάστημα, ήταν και δήλωναν και κόμπαζαν για αυτό, τέκνα αγαπητά και περιπόθητα Αγίων Πατέρων.
Και είναι απορίας άξιο και προσωπικό ερώτημα το γεγονός ότι μέσα σε δέκα ημέρες έχουν αντιδράσει τόσοι Μητροπολίτες και έχουν καταδικάσει με τέτοια ζέση και ζήλο τόσες φωνές ρασοφόρων, όσο δεν είχαν ακουστεί συνολικά όλο το προηγούμενο διάστημα. Γιατί όμως τόσο έντονα τώρα;
Από την μια βέβαια, είναι ενθαρρυντική, ικανοποιητική και μάλιστα από καιρό αναμενόμενη, για να μη πω καθυστερημένη η σθεναρή αντίδραση της Εκκλησίας. Από την άλλη, όμως, εν όψει της σύγκλησης της Ιεραρχίας στις 4 Οκτωβρίου 2016, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, ότι καθόλου τυχαία δεν γίνεται αυτή η συντονισμένη ιερατική καταδίκη του μαθήματος των Θρησκευτικών με πρώτο τον Αρχιεπίσκοπο να σέρνει τα εξ αμάξης στους σχεδιασμούς Φίλη ...
Και για να το πάω παρακάτω. Η χρονική συγκυρία είναι τέτοια που γεννάει λογισμούς, όχι πάντα καλούς....
Η Σύναξη Ορθοδόξων Εκκλησιών που έγινε το καλοκαίρι στο Κολυμπάρι της Κρήτης έχει προκαλέσει τριγμούς, αναστάτωση και ταραχή στο σώμα της Ελλαδικής Εκκλησίας αφού δόθηκε εκκλησιαστικότητα σε καταγνωσμένες αιρέσεις κλπ, ενισχύοντας έτσι τον οικουμενισμό που μας θέλει όλους έναν ωραιότατο πολτοποιημένο χυλό.... (όπως και τα Θρησκευτικά στην ορθόδοξη Ελλάδα).
Ως αντιλαμβάνεσθε, μόνο Αγιοπνευματική δεν την λες την Σύνοδο στην Κρήτη κρίνοντας εκ των ταραχοποιών αποτελεσμάτων της.
Ανενημέρωτο πλήρωμα με σιωπηλούς επ΄ αυτού Επισκόπους, πλην ελαχίστων, διχασμένος κλήρος, δεδιωγμένοι αγιορείτες και φίμωση φωνών. Δυστυχώς, το λαλίστατον για τα Θρησκευτικά δεν ισχύει στην περίπτωση της Συνόδου της Κρήτης. Εδώ, οι Προκαθήμενοί μας συνιστούν το «κρεῑτον τό σιγᾶν τοῦ λαλεῖν» παραπέμποντας στην Ιεραρχία για περαιτέρω πληροφορίες....
Και δεν μπορείς να μην σκεφτείς, μήπως λειτουργούν οι δηλώσεις και οι αντεγκλήσεις για το μάθημα των Θρησκευτικών ως βούτυρο στο ψωμί της Ιεραρχίας. Μήπως όλος ο ντόρος για τα Θρησκευτικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το τεχνητό πυκνό σύννεφο καπνού για να μην ασχοληθεί το ποίμνιο, ως οφείλει και επιβάλλεται με τα των αποφάσεων στο Κολυμπάρι. Μήπως είναι ένας απλός αλλά καλοσχεδιασμένος συνδυασμός εξελίξεων που στρέφει την προσοχή στο δέντρο και όχι στο δάσος, ενώ βεβαίως κινδυνεύουν και τα δύο.
Ποιος κληρικός ή λαϊκός, Επίσκοπος ή Μοναχός θα σκεφτεί να ρωτήσει, πολλώ δε μάλλον να ζητήσει εξηγήσεις και ενημέρωση από τον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας για το τι έγινε και άλλαξε η στάση της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην Κρήτη εν μια νυκτί, όταν ο ίδιος ο Μακαριότατος μπαίνει μπροστάρης στον αγώνα εναντίον της αποχριστιανοποίησης της Παιδείας των Ελληνοπαίδων, λάβρος κατά των αποδομητών και εμπνευστής της λαϊκής αντίδρασης;
Ο πολύς κόσμος που, μέσω των λαλίστατων έως φλύαρων ΜΜΕ, γνωρίζει επακριβώς το σήριαλ με τα θρησκευτικά, ενώ αγνοεί το αντίστοιχο της Κρήτης, τάσσεται πίσω από τον φλογερό Ιεράρχη του, μη αντιλαμβανόμενος ότι η οικουμενιστική σούπα που μαγειρεύεται εδώ και δεκαετίες από το Βατικανό και τους λοιπούς μάγειρες, σερβίρεται και στα σχολεία μας με πρόθυμο σερβιτόρο τον Φίλη, την παρέα του και τα αφεντικά του.
Και ενώ χάνεται το μείζον, αναζητείται το έλασσον!! Πολύ φοβούμαι, ότι μέσα στη χιονοστιβάδα των αντιδράσεων για τα θρησκευτικά, θα περάσει ομαλά και «αβρόχοις ποσίν» η κρίσιμη σύνοδος της Ιεραρχίας της Ελλάδας χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και χωρίς να θιγούν δυσάρεστα, όπως οι φωνές κάποιων «ενοχλητικών» που μιλούν για έκπτωση στο ορθόδοξο δόγμα ή οι απαιτήσεις κάποιων «ακραίων» που επεξεργάζονται την ιδέα διακοπής μνημοσύνου του οικουμενικού Πατριάρχη και λοιπών Επισκόπων.
Κατά τα άλλα, έχω την αίσθηση, ότι η πνευματική νωθρότητα παραμένει σε υψηλά επίπεδα και καλά που «μας έκατσε» τώρα και το θέμα των θρησκευτικών για να λέμε ότι κάνουμε και κάτι για τα ιερά και τα όσια...
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο αποπροσανατολισμός είναι τεχνική κατευθυνόμενου προσανατολισμού..
Αυτό, άπασες οι εξουσίες το γνωρίζουν.
Δόξα και ευχαριστία οφείλουμε στον Τριαδικό Θεό, διότι σε κρίσιμες στιγμές για την Εκκλησία Του φανερώνει προσωπικότητες που λειτουργούν ως σημεία αναφοράς και αξιομνημόνευτα παραδείγματα Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και αξιοπρέπειας.
Ασφαλώς αναφερόμαστε στον Μακαριώτατο Προκαθήμενο της μικρής αλλά ιστορικής και Αποστολικής Εκκλησίας της Γεωργίας Ηλία Β΄ και στην στάση που τήρησε κατά την επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στη Γεωργία (30.9-2.10.16).
Ορισμένοι θα επιθυμούσαν ο Πατριάρχης να περιφρονήσει τελείως τον πάπα. Να μη συμμετάσχει καθόλου στην υποδοχή και να μην συναντηθεί καθόλου μαζί του. Η αυστηρή αυτή προσέγγιση δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί πρακτικά να εφαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες, τόσο λόγω των συγκεκριμένων σχέσεων Κοινωνίας-Κράτους-Εκκλησίας στη Γεωργία, όσο και του ευρύτερου πλαισίου των διεθνών γεωπολιτικών συνθηκών. Ας μη ξεχνάμε ότι ο πάπας είναι και αρχηγός του Κράτους του Βατικανού.
Μελετώντας με προσοχή τα άρθρα των ανταποκριτών του Βατικανού και των δυτικών ειδησεογραφικών Πρακτορείων είναι εμφανής η προκατάληψή τους έναντι της Εκκλησίας της Γεωργίας, την οποία παρουσιάζουν ως στερούμενη και αυτής της κοινωνικής αγάπης και δέσμια ακροδεξιών στοιχείων που δεν επιθυμούν ούτε την απλή επικοινωνία με οτιδήποτε προερχόμενο από τη Δύση. Έτσι η τυχόν άρνηση του Πατριαρχείου οποιασδήποτε συνεργασίας στην παπική επίσκεψη μάλλον θα ευνοούσε τα σχέδια των παπικών οι οποίοι, περιφρονώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία θα δημιουργούσαν γέφυρα επικοινωνίας απευθείας με την πολιτική ηγεσία της χώρας! Ας μας επιτραπεί να μην πούμε περισσότερα επ’ αυτού …
Νομίζω όμως ότι το κρίσιμο σημείο δεν είναι αν υπήρξε ή όχι συνάντηση, αλλά το πλαίσιο και το περιεχόμενό της. Άλλωστε και η παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι απόλυτη στο σημείο αυτό, καθώς ποικίλει κατά περίπτωση ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, πάντοτε όμως στα αυστηρά πλαίσια της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και κανονικής παραδόσεως.
Πριν σχολιάσουμε τα της επισκέψεως του πάπα στη Γεωργία, αξίζει να επισημάνουμε τη στάση του Πατριαρχείου της Γεωργίας έναντι των Ορθοδόξων Γεωργιανών που διαμαρτυρήθηκαν για την επίσκεψη. Ούτε περιφρόνηση ούτε απαξιωτικοί και υβριστικοί χαρακτηρισμοί (ταλιμπάν, φονταμενταλιστές, φανατικοί, ψυχασθενείς, ζηλωτές κοκ), αλλά με αξιομίμητο σεβασμό προς τους πιστούς του το Πατριαρχείο σε επίσημο ανακοινωθέν του ενημερώνει με σαφήνεια ότι η επίσκεψη του πάπα στη Γεωργία «στοχεύει στην ενίσχυση των διεθνών σχέσεων με σκοπό την διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή», ενώ «η προσευχητική-μυστηριακή κοινωνία μεταξύ ημών και της Καθολικής Εκκλησίας της Ρώμης έχει διακοπεί από τους μεσαιωνικούς χρόνους, και για όσο καιρό υφίστανται δογματικές διαφορές μεταξύ μας, σύμφωνα με τους Κανόνες της Εκκλησίας μας, οι Ορθόδοξοι δεν λαμβάνουν μέρος στις ακολουθίες τους»! Τέλος, το ανακοινωθέν Πατριαρχείου Γεωργίας καταλήγει: «Η Εκκλησία της Γεωργίας έχει κρατήσει αυστηρή στάση σε θέματα οικουμενισμού, αφού διέκοψε την συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από το 1983 και επίσης απείχε από την πρόσφατη πανορθόδοξη συνάντηση στην Κρήτη, διατυπώνοντας μάλιστα κριτική επί των εγγράφων της συναντήσεως, ως και επί της κοινής δήλωσης που προέκυψε από την πρόσφατη συνάντηση μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών στο Chieti της Ιταλίας» (ανακοινωθέν Πατριαρχείου Γεωργίας, 28.9.16). Μακάρι όλες οι Ηγεσίες των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αποστολικής Εκκλησίας της Γεωργίας στην αντιμετώπιση των Ορθοδόξων πιστών τους!
Ας έρθουμε στα της επισκέψεως του πάπα: Όποιος παρακολούθησε με προσοχή τις πολύωρες τηλεοπτικές μεταδώσεις του CTV (τηλεόραση του Βατικανού) και τις ανταποκρίσεις Διεθνών Ειδησεογραφικών Πρακτορείων μπορεί χωρίς δυσκολία να διαπιστώσει την καθ’ όλα αξιοπρεπή και ορθόδοξη στάση της Εκκλησίας της Γεωργίας απέναντι στον κατά κόσμο υψηλό προσκεκλημένο αρχηγό του Κράτους του Βατικανού και ηγέτη των Ρωμαιοκαθολικών, πάπα Φραγκίσκο. Αυτή ακριβώς την εκτίμηση την επιβεβαιώσαμε και σε επικοινωνία που είχαμε με Γεωργιανούς φίλους στην Τιφλίδα.
Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την αρχοντική αγάπη και φιλόξενη διάθεση, η οποία δεν κατέληξε σε φθηνή αγαπολογία που «κνήθει τάς ἀκοάς τῆς παπικῆς μοναρχοκεντρικῆς ἐκκλησιολογίας», τις ευγενείς προσρήσεις μέσα στα αυστηρά όρια της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας και τον απόλυτο σεβασμό στην εκκλησιαστική κανονική παράδοση εκ μέρους του Πατριάρχου, και συνολικά της Εκκλησίας της Γεωργίας. Έτσι, δόξα τω Θεώ, δεν υπήρξε η παραμικρή συμπροσευχή ούτε συντάχθηκαν για την περίπτωση βλάσφημοι «ύμνοι» ούτε ακούσαμε απαράδεκτες προσφωνήσεις ούτε τοποθετήθηκαν ασεβή πανό (π.χ. «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»), ούτε πραγματοποιήθηκαν ατελή συλλείτουργα ούτε λειτουργικοί ασπασμοί ούτε εκφωνήθηκε από τον πάπα το «Πάτερ ημών», ούτε… ούτε… ούτε… Μάλιστα κατά την επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό της Mtskheta (1.10.16) ο Πατριάρχης προ της αφίξεως του πάπα εισήλθε στον Ι. Βήμα, προσκύνησε μόνος του και μετά βγήκε για να υποδεχθεί τον πάπα κλείνοντας την Αγία Πύλη του Βήματος! Όποιος αναλογίζεται το τι συμβαίνει κάθε φορά που πάπας επισκέπτεται την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι, δεν μπορεί παρά να ευφραίνεται για την Εκκλησία της Γεωργίας και να θλίβεται για την περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως στα καθ’ ημάς …
Στη Γεωργία, δόξα τω Θεώ, δεν σημειώθηκαν χειροφιλήματα στον Πάπα από πατριαρχικούς αρχιδιακόνους ή ακόμα και επισκόπους, όπως με θλίψη είδαμε προ ημερών στην Ασίζη, μπροστά στα μάτια του Οικουμενικού Πατριάρχου!
Δεν είναι δυνατόν να μη χαρούμε αφού ζούμε, επιτέλους, το αυτονόητο: «Ναι» στην επικοινωνία και τις συναντήσεις, αλλά απολύτως καμμία εν τη λατρεία κοινωνία με τον πάπα. Ο Πατριάρχης Ηλίας σεβόμενος την εκκλησιαστική τάξη δεν έστειλε ούτε τυπική αντιπροσωπεία στη παπική λειτουργία στο στάδιο της Τιφλίδας, γεγονός που κακοφάνηκε ιδιαίτερα στο Βατικανό, αν κρίνουμε από τα μάλλον πικρά σχόλια των ανταποκριτών του! Όπως δε μετέδωσε το πρακτορείο Reuters οι παπικοί της Γεωργίας ανέμεναν «πολύ μεγαλύτερη προσέλευση από τους περίπου 3.000 ανθρώπους που ήρθαν στη λειτουργία σε ένα στάδιο στην πρωτεύουσα που έχει χωρητικότητα 25.000. Ήταν ένα από τα μικρότερα πλήθη που συγκεντρώθηκαν ποτέ σε υπαίθρια παπική λειτουργία στα 16 ταξίδια του πάπα Φραγκίσκου στο εξωτερικό. Επίσης, η αντιπροσωπεία που εκπροσωπεί τον Πατριάρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας, Ηλία ΙΙ, την οποία ανέμενε το Βατικανό να παραστεί στη Θ. Λειτουργία, δεν εμφανίστηκε»! (Philip Pullella and Margarita Antidze, Richard Balmforth). Στην ανταπόκριση αυτή υπονοείται ότι το Πατριαρχείο είχε υποσχεθεί ότι θα στείλει αντιπροσωπεία, αλλά τελικά υπαναχώρησε. Όμως, όπως μας ενημέρωσαν κατηγορηματικά από τη Γεωργία, το Πατριαρχείο είχε από την αρχή καταστήσει απολύτως σαφές στους παπικούς ότι δεν θα υπάρξει καμία Ορθόδοξη αντιπροσωπεία του στην παπική λειτουργία.
Σημαντικές είναι οι προσφωνήσεις του Πατριάρχου Ηλία στις δύο συναντήσεις του με τον πάπα: Με την προσφώνηση στο Πατριαρχικό Μέγαρο (30.9.16) απάντησε εμμέσως πλην σαφώς στην κακόβουλη δυτική προπαγάνδα εναντίον της πιστότητας της Γεωργιανής κοινωνίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τις ηθικές αρχές του Ευαγγελίου. Στην προσφώνησή του στον περίφημο Καθεδρικό Ναό Svetitskhoveli της Mtskheta (1.10.16), ο Πατριάρχης Ηλίας δεν δίστασε καταλήγοντας να «χτυπήσει» τον συγκρητιστικό οικουμενισμό στην αχίλλειο πτέρνα του τονίζοντας την μοναδική αξία της αληθινής πίστης και αγάπης στην ενότητα των Χριστιανών. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: το αρχικό κείμενο κατέληγε: «Είθε ο Θεός να ενώσει τους χριστιανούς επί τη βάσει της αληθούς πίστεως, αμήν!», ενώ ο Πατριάρχης συνέχισε την προσφώνησή του και είπε με ιδιαίτερη έμφαση στον πάπα εκτός χειρογράφου: «Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητα». Επίσης, λίγο νωρίτερα πάλι τόνισε: «Η αληθινή πίστη, ταπείνωση, μετάνοια και η φιλανθρωπία συνθέτουν το συντομότερο δρόμο προς τη σωτηρία». Η σπουδαιότητα των Πατριαρχικών λόγων δεν έμεινε ασχολίαστη από την ανταποκρίτρια του Βατικανού Inés San Martín!
Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι ο Γεωργιανός Προκαθήμενος δεν “υπέκυψε” στην λεκτική “πίεση” που δέχθηκε από τον πάπα, ο οποίος στην προσφώνησή του αναφέρθηκε πολλές φορές στην ενότητα του «χριστιανικού βαπτίσματος». Ο Πατριάρχης δεν προέβη στο, δυστυχώς, σύνηθες ατόπημα άλλων Ορθοδόξων Προκαθημένων που εκφράζοντας άλλη εκκλησιολογία, αλλότρια προς την Ορθόδοξη, αναγνωρίζουν την κανονικότητα και εγκυρότητα του βαπτίσματος των αιρετικών.
Η αξιοπρέπεια της Γεωργιανής εκκλησιαστικής Ηγεσίας έναντι του πάπα εκδηλώθηκε και από το γεγονός ότι αρνήθηκε να τον ακολουθεί ως θεραπαινίς του κατά πόδας, σε όλες τις εμφανίσεις και συναντήσεις που είχε στην Γεωργία. Η εικόνα άλλων Προκαθημένων επ’ αυτού - με πιο πρόσφατη αυτή του Οικουμενικού στην Ασσίζη - είναι τουλάχιστον αξιοθρήνητη…
Ίσως το μήνυμα που έλαβε ο πάπας από την καθ’ όλα Ορθόδοξη στάση της Εκκλησίας της Γεωργίας να είναι πολύ πιο έντονο από την απόλυτη περιφρόνηση που ορισμένοι πρότειναν...
Μακαρίζαμε τους Γεωργιανούς Ορθοδόξους για την καθοδηγητική στάση της Εκκλησίας τους στη Σύνοδο της Κρήτης. Τους μακαρίζουμε για την πνευματική τους Ηγεσία, για τον Πατριάρχη και τους Επισκόπους τους, οι οποίοι κράτησαν και τώρα στάση αξιοπρεπή και σύμφωνη με την Ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση.
Τους ευχαριστούμε πολύ! Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και οι λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Ηλιού
του Μακαριωτάτου και θεοπροβλήτου Πατριάρχου
Μετσχέτης και Τιφλίδος και πάσης Ιβηρίας (Γεωργίας)
πολλά τα έτη!
π. Πέτρος Χιρς π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
ΥΓ: Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του ο Jesse Dominick εύστοχα επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Ο Πατριάρχης Ηλίας συναντήθηκε με τον πάπα με σεβασμό και αξιοπρέπεια, αλλά δεν τον αντιμετώπισε ως ορθοτομούντα την Αλήθεια επίσκοπο της αληθινής Εκκλησίας. Δεν τον κάλεσε να κηρύξει κατά τη διάρκεια Ορθόδοξης Θ. Λειτουργίας, ούτε να ευλογήσει τους ορθοδόξους πιστούς, ούτε τον ανέβασε σε επισκοπικό θρόνο, ούτε αντάλλαξε τον λειτουργικό ασπασμό της ειρήνης, ενέργειες που μόνο τραυματίζουν την Ορθόδοξη συνείδηση των πιστών, προκαλώντας σύγχυση και θυμό.
Ως σοφός και απαιτητικός ποιμένας, ο Πατριάρχης Ηλίας II, διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ του σεβασμού τού επισκέπτου του και του σεβασμού προς το δικό του ποίμνιο και την Εκκλησία του, και τη δική του αρχιερωσύνη, με όλες τις επακόλουθες ευθύνες της, δίνοντας το παράδειγμα για τις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών, και προσφέροντας φωνή στην Ορθόδοξη αλήθεια στη δική του ομιλία του στον καθεδρικό ναό του Svetitskhoveli: "Η αληθινή πίστη, η ταπείνωση και οι παραδόσεις μας, αυτοί είναι οι αρχαίοι θησαυροί που διατηρούμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε στο μέλλον. Σας χαιρετώ και πάλι και ομολογώ ότι η ενότητά μας είναι στην αληθινή πίστη. Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητά μας"» (http://www.pravoslavie.ru/english/97534.htm).
Ορθόδοξη Χριστιανική ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Πενταπόλεως κ.κ. Ιγνάτιο Μαδενλίδη από σειρά ομιλιών με γενικό θέμα «Ο Γάμος».
Στο Τατόι προσγειώθηκε την Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016, το αεροσκάφος που μετέφερε τα λείψανα των ηρώων του Νοράτλας, το οποίο καταρρίφθηκε στο σημείο όπου βρίσκεται ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας, τον Ιούλιο του 1974.
Το πρωί της ίδιας ημέρας, ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος βρέθηκε στην Κύπρο για την τελετή παράδοσης των λειψάνων ενώ αυτή την ώρα πραγματοποιείται ειδική τελετή στο Τατόι, παρουσία του Προκόπη Παυλόπουλου.
«Είναι η ώρα που το κυπριακό κράτος ανταποκρίνεται ως όφειλε, σε μια εκ των ουκ άνευ υποχρεώσεων του, αποδίδοντας όχι μόνο τα λείψανα, αλλά και τις δέουσες τιμές στους ήρωες και τις οικογένειες τους», τόνισε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, στην τελετή παράδοσης όσων λειψάνων βρέθηκαν από τους 16 Έλληνες καταδρομείς, οι οποίοι βρήκαν τραγικό θάνατο μέσα στο αεροσκάφος Noratlas-«ΝΙΚΗ 4», το οποίο, κατά την τουρκική εισβολή του 1974, ξεκίνησε από την Κρήτη και, λίγο πριν προσγειωθεί στην Λευκωσία, καταρρίφθηκε από λάθος της κυπριακής αεράμυνας.
Η ανασκαφή στον χώρο όπου είχε ταφεί το Noratlas-«ΝΙΚΗ 4», έγινε, είπε ο κ. Αναστασιάδης, για να δοθούν οι τεκμηριωμένες απαντήσεις στην κάθε οικογένεια και για να αποδοθούν, επιτέλους, οι τιμές που αξίζουν σε όσους εστάλησαν σε μία αποστολή θανάτου.
Συνιστά, πρόσθεσε, την υλοποίηση της δέσμευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναγνωρίσει τον αγώνα και τη θυσία, «έστω και ετεροχρονισμένα και να τιμήσει, όπως επιβάλλεται, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της ως κράτος».
Στα θαμμένα συντρίμμια του Noratlas βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν λείψανα των:
- Εσμία (ΡΝΑ) Ανθιμου Ηλία
- Στρτη (ΚΔ) Αναστασοπούλου Ανδρέα
- Στρτη (ΚΔ) Γιαννακάκη Κοσμά
- Στρτη (ΚΔ) Γιαννάκου Στέφανου
- Στρτης (ΚΔ)Δαλαμάγκα Ηλία
- Στρτη (ΚΔ) Ζησιμόπουλου Αντωνίου
- Στρτη (ΚΔ) Λιγδη Χρήστου
- Στρτη (ΚΔ) Μανιάτη Σπυρίδωνα
- Στρτης (ΚΔ) Μονια Αιμίλιου
- Στρτη (ΚΔ) Νάκου Γεωργίου
- Στρτη (ΚΔ) Πρινιακάκη Στυλιανού
- Στρτη (ΚΔ) Σκιαδιαρέση Νικόλαου
- Δνεας (ΚΔ) Τσάκωνα Ευάγγελου
- Στρτη (ΚΔ) Τζούρα Σωτήριου
- Στρτη (ΚΔ) Χατζόπουλου Χρήστου
- Δεκα (ΚΔ) Χριστόπουλου Αθανάσιου
Δεν έχουν ταυτοποιηθεί οι:
- Επγός (Ι) Συμεωνίδης Στέργιος
- Στρτης (ΚΔ) Δοϊτσίδης Χριστόδουλος
- Στρτης (ΚΔ) Σιορώκος Δημήτριος
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης τόνισε ότι θα ήταν ασυγχώρητο λάθος, αν αποδίδοντο ευθύνες σε πολεμιστές εκείνες τις ώρες. Η σύγχυση ήταν σαφέστατη και η έλλειψη συντονισμού αποδεδειγμένη.
Αν όμως, πρόσθεσε, οι άνθρωποι στο μέτωπο, την ώρα του πολέμου, δεν έχουν ευθύνη για την καταστροφή, «δεν μπορώ να πω το ίδιο για όσους έτυχε να διαχειριστούν την τύχη των θυμάτων».
Από την πλευρά του, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, απευθυνόμενος στους συγγενείς και τις οικογένειες των πεσόντων, εξέφρασε εκ μέρους της ελληνικής Πολιτείας συλλυπητήριά για τον θάνατο νέων Ελλήνων, «για τη θυσία των δικών σας ανθρώπων υπέρ βωμών και εστιών».
Επίσης, ζήτησε από τους συγγενείς να δεχθούν και την έκφραση του δέους, του σεβασμού και της περηφάνιας που μας διακατέχουν για τους Έλληνες που, όπως τόνισε, «έδωσαν την ύστατη ρανίδα του αίματός τους και την τελευταία τους πνοή για μια και μόνο ιδέα, τον Ελληνισμό».
Ο κ. Καμμένος ζήτησε συγγνώμη για αυτά που δεν έγιναν μέχρι σήμερα και συνέχισε: «Για την κυβέρνηση, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και εμένα προσωπικά, αποτελεί προτεραιότητα η αναγνώριση των αγώνων εκείνων που έδωσαν μάχη, εκείνων που έπεσαν, αλλά και εκείνων που ζουν, που έμειναν μέχρι τώρα στη λησμονιά με ευθύνη όλων μας. Τα δικά σας παιδιά, τα δικά σας αδέλφια απέδειξαν ότι η Κύπρος δεν είναι μακριά».
Ο κ. Καμμένος σημείωσε ότι οι αναταραχές και η αστάθεια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή καθιστούν αναγκαία τη διατήρηση σε πολύ υψηλό επίπεδο όλων των παραγόντων ισχύος Ελλάδας και Κύπρου.
Τον τραγικό Ιούλιο του 1974, το Noratlas βρισκόταν σε πορεία προσγείωσης. Χτυπημένο, προσέκρουσε στο έδαφος φλεγόμενο και αναποδογύρισε.
Από τη σύγκρουση, εκσφενδονίστηκαν 16 καταδρομείς, οι οποίοι και περισυλλέγησαν και τάφηκαν στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας. Οι υπόλοιποι 15, των οποίων οι σοροί δεν είχαν εντοπιστεί, ήταν σφηνωμένοι στο μπροστινό μέρος του αεροσκάφους και τάφηκαν μαζί με τα συντρίμμια του.
Τα λείψανά τους εντοπίστηκαν κατά την ανασκαφή στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, που άρχισε πριν από 14 μήνες. Τα λείψανα που βρέθηκαν ταυτοποιήθηκαν με την μέθοδο DNA.
Η σορός του 16ου νεκρού περισυλλέγη από το σημείο πρόσκρουσης του αεροσκάφους στον Τύμβο και στη συνέχεια τάφηκε στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Λακατάμιας.
Τα λείψανά του εκτάφηκαν την περίοδο 1979-’81 και δόθηκαν σε λάθος οικογένεια στην Ελλάδα. Επιστράφηκαν στην Κύπρο, όπου μετά από επιστημονικές εξετάσεις, μικρό μέρος των λειψάνων του ταυτοποιήθηκαν, επίσης με τη μέθοδο του DNA.
Πηγή: Έθνος
Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια της αθηναϊκής ελίτ. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει τούτο, καθώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφουν τον ελληνικό πληθυσμό έχουν μετατραπεί για τα μέλη της ιθύνουσας τάξης μας σε δεύτερη φύση.
Ως εκ τούτου, κάθε φορά που το σκηνικό που έχουν στήσει καταρρέει, εκπλήσσονται σφόδρα, αν και πάντα παροδικά. Σύντομα ανακτούν τη ψυχραιμία τους για να κατασκευάσουν ένα νέο «αφήγημα», και έτσι να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου. Αυτό συνέβη, στην ουσία, και σε αυτή τη περίπτωση.
Λένε λοιπόν, για εσωτερική κατανάλωση και για να πικάρουν τους κεμαλιστές είναι οι βρυχηθμοί του Τούρκου, που απειλεί να καταβροχθίσει από τα Δωδεκάνησα μέχρι την Λήμνο και τη Σαμοθράκη κάθε νησί από το οποίο ακούγονται ήχοι μέχρι τις ακτές της Μικράς Ασίας! Έτσι, εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι για να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες.
Δυστυχώς, όμως, η παρούσα συγκυρία είναι απείρως πιο δραματική για την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό εκπέμπεται και ένας κεκαλυμμένος πανικός στα υψηλά δώματα της εξουσίας.
Γιατί ο Ερντογάν, ο πάντα παρορμητικός, φανατικός και κατακτητικός, δεν συνηθίζει να αστειεύεται. Αποφάσισε ψύχραιμα και μεθοδικά να αναβαθμίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βασιζόμενος σε υπαρκτά, θετικά για τον ίδιον, δεδομένα ώστε να επιτύχει συγκεκριμένους και πολλαπλούς στόχους. Ποια είναι τα δεδομένα και ποιοι οι στόχοι του;
1. Η αίσθηση της απόλυτης παντοδυναμίας που απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας, και η οποία ψυχολογικά τον εξωθεί στη ανοιχτή διατύπωση των βαθύτερων επιδιώξεών του, που άλλωστε δεν είναι μόνον δικές του. Ο σχεδιασμός του κινείται σταθερά επί του άξονος της αποκατάστασης, με κάθε μέσο, της οθωμανικής τάξης. Το όραμά του συνεπαίρνει όχι μόνον τις ισλαμιστικές μάζες της Ανατολίας, που τον λατρεύουν ως τον μεγάλο πατέρα, αλλά και το ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, που συντάσσεται δι’ αυτού του τρόπου στο πολιτικό του άρμα. Η σωβινιστική εξωτερική πολιτική δίνει συνάμα και εντός του στρατού, που το κύρος του επλήγη από το φιάσκο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αφορμή ταύτισής του με την εκτελεστική εξουσία.
2. Η μεταπραξικοπηματική πραγματικότητα επιτρέπει στην Άγκυρα να κινείται με πρωτοφανή ευχέρεια στο διεθνές πεδίο. Η Τουρκία χρησιμοποιεί εντέχνως προς όφελός της την αντιπαράθεση Αμερικής-Ρωσίας αλλά και την αντίθεση Αμερικής-Γερμανίας, που δεν πρέπει καθόλου να την υποτιμούμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον ελληνοτουρκικό χώρο. Κατόρθωσε ο Ερντογάν να βρεθεί σε μια θέση, σχεδόν στο απυρόβλητο, που όλα να του επιτρέπονται ώστε να μην χολωθεί και συνταυτιστεί με τον αντίπαλο.
Ωστόσο, ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτή η ιδανική για τη Τουρκία κατάσταση έχει ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει – αν και είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πέσει και πάλι στην αγκαλιά των Αμερικανών. Οπότε, βιάζεται να βάλει όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, αφού προς ώρας κανείς δεν θα του τραβήξει το αυτί, αλλά αντιθέτως θα βρει ευήκοα ώτα…
3. Ιδιαίτερα εύστοχα ο νεοσουλτάνος χειρίζεται τη σχέση του με τη Μόσχα. Οι «αταξίες» της Άγκυρας προς το ΝΑΤΟ, οι υποσχέσεις της για τη δημιουργία του «Turkish Stream», και η όποια συμφωνία υφίσταται για τη Συρία, είναι θεμιτά πλεονεκτήματα για τη Ρωσία, έστω και πρόσκαιρα, ώστε να προωθήσει τους στόχους της σε τρία μέτωπα –το συριακό, το ουκρανικό, αλλά και της Υπερκαυκασίας. Και μόνον το γεγονός ότι ο Πούτιν επέτρεψε, κατ’ ουσίαν, την εισβολή και κατοχή της σημαντικής αυτής λωρίδας της βόρειας Συρίας από το τουρκικό στρατό, καταδεικνύει τη σημασία που δίνει στη σχέση αυτή.
Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι και στις δύο περιπτώσεις που κατανίκησαν τους Έλληνες στον 20ό αιώνα, στην Μικρά Ασία το 1922 και στην Κύπρο το 1974, οι Ρώσοι ήταν ή σύμμαχοί τους –σύμφωνο Λένιν-Κεμάλ – ή έμειναν αμέτοχοι, λόγω του φόβου η Κύπρος να γίνει νατοϊκό έδαφος. Ασφαλώς, σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί ακόμη, ευτυχώς, οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τη Ρωσία παραμένουν στενές και φιλικές. Ο Ερντογάν, όμως, αντιλαμβάνεται ότι έστω και αυτή τη σχετική ρωσική ανοχή τουλάχιστον στις ρητορικές του υπερβάσεις, την ώρα που διεξάγεται η καθοριστική μάχη του Χαλεπιού, δεν είναι βέβαιος ότι θα την ξαναβρεί στο μέλλον.
4. Από την πλευρά των ΗΠΑ, η αγωνία να επαναφέρουν τον αγριεμένο πρόεδρο στα νερά τους δημιουργεί μια αξιοκαταφρόνητη εικόνα για την Ουάσιγκτον. Εμφανίζονται οι Αμερικανοί να του προσφέρουν «γη και ύδωρ» σε κάθε επίπεδο, λόγω της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας, και ιδιαίτερα σε μια στιγμή που προωθείται ένα νέο σύστημα ασφαλείας και ενεργειακών δικτύων που μπορούν να εξασφαλίσουν στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ την αύξηση της επιρροής τους στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και, εν μέρει, στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι χουβαρντάδικες παραχωρήσεις των Αμερικανών γίνονται σε βάρος των αδυνάμων αντιπάλων της Τουρκίας δηλαδή: Κούρδων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, που συμπτωματικά είναι όλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι Τούρκοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι το πολιτικό κατεστημένο στην Αμερική βρίσκεται προσηλωμένο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και οι αποφάσεις ενός απερχόμενου προέδρου είναι πάντοτε πολύ συγκρατημένες.
5. Η Γερμανία, έχει επίσης τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται άμεσα από το μεταναστευτικό, για το οποίο έχει τον πρώτο λόγο. Το Βερολίνο δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να πιέσει τον Ερντογάν για το ζήτημα της Ελλάδας. Αντιθέτως, ευνοεί τις οθωμανικές επιδιώξεις στο δικό του παζάρι με την Άγκυρα.
Και για όποιον αμφιβάλει ας ανατρέξει στην είδηση ότι τίθεται ζήτημα από τη Γερμανία για τους μετανάστες που βρίσκονται στα νησιά, ότι αυτοί δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Δίνει δηλαδή το σήμα ότι άλλο τα νησιά του Αιγαίου και άλλο η ηπειρωτική Ελλάδα. Και ας έχουμε επίσης στο νου μας ότι ο τουρκικός εκβιασμός έρχεται σε μια βολική για τη Γερμανία στιγμή που ΗΠΑ και ΔΝΤ πιέζουν το Βερολίνο, για τους δικούς τους λόγους, να ανοίξει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος.
6. Η όξυνση στο Αιγαίο αφορά, αναμφίβολα, και στο σχεδιασμό της Άγκυρας στο συριακό Κουρδιστάν. Κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί μια κουρδική οντότητα στη Ροτζάβα, ή η πρόθεση των Κούρδων να παραμείνουν δυτικά του Ευφράτη, δημιουργεί ιδιαίτερο εκνευρισμό στους Τούρκους. Οπότε ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το παζάρι έναντι του ελληνισμού, συνδέεται με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων και τις εξελίξεις στη Συρία.
7. Η επιθετική ρητορεία για το Αιγαίο σχετίζεται και με το Κυπριακό. Σήμερα, όλοι παρακαλούν τον Ερντογάν να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ώστε να καταφέρουν να παρουσιάσουν ένα κάπως ευπρεπές σχέδιο επίλυσης, έστω κι αν αυτό θα είναι τρισχειρότερο από το «Ανάν».
Ο σουλτάνος, όμως, που δεν μπορεί να ακούει φωνές από περιοχές που ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία και αυτές οι περιοχές να μην του ανήκουν, πώς θα κάνει την παραμικρή παραχώρηση, έστω και για τα μάτια του κόσμου;
Τα θέλει, λοιπόν, όλα: και μεγαλύτερο μερίδιο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, που θα περνούν εννοείται από την Τουρκία, και ουσιαστικό έλεγχο όλης της Κύπρου, και πρόεδρο Τουρκοκύπριο, και στρατό πάνω στο νησί. Επομένως η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ανεβάζει και το μερίδιό του στην Κύπρο.
Προς συμμόρφωση, βεβαίως, και όσων αλόγιστα μπήκαν σε μια διαπραγμάτευση, με μόνο εφόδιο τις διαβεβαιώσεις ισχυρών διεθνών παραγόντων. Γιατί λησμόνησαν, επηρμένοι από τις κολακείες των ισχυρών, ότι στη μόνη ισχύ που μπορείς να βασίζεσαι είναι η δική σου…
8. Άλλη μια ευνοϊκή συγκυρία για τον Ερντογάν, που σχετίζεται με τη διαδικασία της επίλυσης του Κυπριακού, είναι και η φαεινή ιδέα εκ μέρους του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών να αντικατασταθεί το σύστημα εγγυήσεων του 1960, με ένα σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας Ελλάδος-Κύπρου-Τουρκίας.
Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι μέσω αυτού του συμφώνου μπορούμε να πάμε σε μια συνολικότερη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, ουσιαστικά δηλαδή να συζητήσουμε τις τουρκικές διεκδικήσεις. Άρα ο Ερντογάν, μιας και του προσφέρουμε αυτήν την ευκαιρία, και μάλιστα τον παρακαλούμε μαζί με τον κ. Έιντε, την κα Νούλαντ κ.λπ., ξεκινάει το πάρε-δώσε ή μάλλον το πάρε-πάρε, ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεών του.
9. Η συζήτηση για τα νησιά του Αιγαίου έρχεται τη στιγμή που επί ενάμιση έτος το Αιγαίο έχει καταστεί θάλασσα μειωμένης κυριαρχίας. Οι μεταναστευτικές ροές και κυρίως η ομολογημένη αδυναμία του ελληνικού κράτους να τις ελέγξουν ή να τις διαχειριστούν έχουν δημιουργήσει στην παγκόσμια κοινότητα την αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχουν σύνορα, όπως είχε πει και ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει οργανωμένη πολιτεία, παρά μόνο ένα κενό. Που γεμίζει από τη δράση δεκάδων ΜΚΟ, μυστικών υπηρεσιών, πλοίων του ΝΑΤΟ κ.λπ. Το έδαφος, λοιπόν, είναι καλά οργωμένο για τις τουρκικές διεκδικήσεις.
10. Απέναντι από την αναθεωρητική Τουρκία, των 75 εκατομμυρίων, βρίσκεται μια χώρα διαλυμένη δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά. Απέναντι στον ιμπεριαλιστή Ερντογάν, βρίσκεται μια ελληνική κυβέρνηση αδύναμη, ανίκανη και ιδεοληπτική, που διέπεται από ψευδοειρηνόφιλες διεθνιστικές αρχές, ικανές μόνον για να παίξει κάποιος τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου».
Πού θα βρεθεί, λοιπόν, καλύτερη συγκυρία για να εγερθούν οι τουρκικές απαιτήσεις στην ολότητά τους. Πολλώ δε μάλλον, που το κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα έχει χάσει δια παντός την αρχική αίγλη του στο διεθνές στερέωμα ως εξωτικό εναλλακτικό φρούτο, και αντιμετωπίζεται με απαξίωση, ενώ και στο εσωτερικό πνέει τα λοίσθια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ο Ερντογάν έβγαλε από το συρτάρι τη Λωζάνη και το Αιγαίο. Και για να μην μείνει στα λόγια δέσμευσε και το μισό Αιγαίο με δύο ΝΟΤΑΜ για να ασκηθεί ο τουρκικός στρατός και να προχωρήσει στην πράξη ο εκβιασμός του. Η κατάσταση τους επόμενους μήνες, που διακυβεύονται πολλά –αμερικανικές εκλογές, πόλεμος στη Συρία, κυπριακό, συμφωνία για το μεταναστευτικό- θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Άραγε απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τις στρουθοκαμήλους;
Πηγή: Defence-point.gr
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ἡ ἀπὸ πολλῶν ἤδη δεκαετιῶν προετοιμαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συνῆλθε καὶ ἐπεράτωσε τὶς ἐργασίες της στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἀπὸ 19-26 Ἰουνίου τοῦ τρέχοντος ἔτους. Μολονότι βασικὴ ἐπιδίωξη τῆς «Συνόδου», κατὰ τοὺς ὀργανωτές της, ἦταν ἡ ἐνίσχυση καὶ ἡ φανέρωση τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων, δυστυχῶς κατορθώθηκε τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο, ἡ διαίρεση καὶ ἡ διάσπαση, καὶ σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας καὶ στὸ χῶρο τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν.
Πρὸς:
1. Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, κ. Ἱερώνυμον
2. Σεβασμιωτάτους ἀρχιερεῖς, μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Ἡ ἀπὸ πολλῶν ἤδη δεκαετιῶν προετοιμαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συνῆλθε καὶ ἐπεράτωσε τὶς ἐργασίες της στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἀπὸ 19-26 Ἰουνίου τοῦ τρέχοντος ἔτους.
Μολονότι βασικὴ ἐπιδίωξη τῆς «Συνόδου», κατὰ τοὺς ὀργανωτές της, ἦταν ἡ ἐνίσχυση καὶ ἡ φανέρωση τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων, δυστυχῶς κατορθώθηκε τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο, ἡ διαίρεση καὶ ἡ διάσπαση, καὶ σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας καὶ στὸ χῶρο τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν.
1. Ἡ «Σύνοδος» καταστρέφει τὴν ἑνότητα καὶ προκαλεῖ διαιρέσεις
Ἀπὸ τὶς δεκατέσσαρες (14) αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες ἀπουσίαζαν οἱ τέσσαρες (4), δηλαδὴ οἱ ἐκκλησίες Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὲς ἀπουσίαζε βέβαια καὶ τὸ ποίμνιο ποὺ ἐκπροσωποῦν, μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἥμισυ τοῦ συνόλου τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἡ ἀπουσία τους δὲν ὀφειλόταν σὲ λόγους ἀνάγκης, λόγῳ δυσμενῶν συνθηκῶν στὶς περιοχές τους, πολεμικῶν συγκρούσεων, φυσικῶν καταστροφῶν, ἐπιδημιῶν κ.τ.λ., ἀλλὰ....
στὴν φανερὴ καὶ ἐκφρασθεῖσα διαφωνία τους γιὰ τὸν κανονισμὸ λειτουργίας τῆς «Συνόδου» καὶ γιὰ πολλὲς ἀντιπατερικὲς καὶ ἀντορθόδοξες θέσεις τῶν κειμένων ποὺ εἶχαν προετοιμασθῆ. Ἐζήτησαν ἁρμοδίως τὴν ἀναβολὴ τῆς «Συνόδου», ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀποφασισθεῖσα ὡς ἀπαραίτητος ὅρος τῆς συγκλήσεως ὁμοφωνία, καὶ νὰ διαφυλαχθεῖ ἡ ἑνότης, ἀλλὰ τὸ αἴτημά τους προσέκρουσε «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων», ἀνοικτά, φαίνεται, σὲ ἄλλες φωνὲς ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν διαίρεση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν διάβρωση τῆς δογματικῆς τους αὐτοσυνειδησίας.
Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἐπισκόπων τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπουσίαζαν οἱ περισσότεροι, διότι κατὰ μοναδικὴ πρωτοτυπία στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ προφανῆ ἀντικανονικότητα ἔγινε ἐπιλογή, μὲ διαβλητὰ κριτήρια, μικροῦ ποσοστοῦ ἐπισκόπων, μὲ καταστρατήγηση καὶ περιφρόνηση τῆς ἰσότητος τῶν ἐχόντων τὴν ἀρχιερωσύνη, προγραμμα-τισμένη καὶ σκόπιμη διαίρεση τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀποκλεισμό, διὰ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν ἐπισκόπων, τῶν προβληματισμῶν, τῶν ἀγωνιῶν, τῶν ἐρωτημάτων, τῶν σκέψεων καὶ προτάσεων τοῦ ποιμνίου.
Καὶ τὸ χειρότερο, πρωτοφανέστερο καὶ πλέον ἀπαράδεκτο• δὲν διαφυλάχθηκε ἡ ἑνότης καὶ ἡ ἰσότης οὔτε καὶ αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων ποὺ ἔλαβαν μέρος στήν «Σύνοδο», ἀφοῦ τοὺς ἀφαιρέθηκε ἡ δυνατότης νὰ ψηφίζουν. Ἔπαυσε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν συνοδικὴ ἱστορία καὶ στὴν κανονικὴ παράδοση νὰ ἰσχύει ἡ ἰσότιμη καὶ ἰσόκυρη συμμετοχὴ ὅλων τῶν ἐπισκόπων. Ἐψήφισαν τὶς ἀποφάσεις μόνον οἱ δέκα (10) παρόντες προκαθήμενοι, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐλέχθη ὀρθῶς ἀπὸ τὸν παρόντα στὴν «Σύνοδο» λογιώτατο Σέρβο ἐπίσκοπο Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο Μπούλοβιτς, ἔδρασαν «ὡς συλλογικός τις πάπας». Στὴν πράξη ὑπονομεύεται τὸ συνοδικὸ πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ καὶ ἀπὸ ὑπευθύνους πατριαρχικοὺς κύκλους ὑποστηρίζεται παρρησίᾳ καί «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» ἡ παπικῆς ἐμπνεύσεως ἀρχὴ ὅτι ὁ προκαθήμενος δὲν εἶναι «primus inter pares» (=πρῶτος μεταξὺ ἴσων), ἀλλά «primus sine paribus» (=πρῶτος ἄνευ ἴσων). Αὐτὴ ἡ προσβολὴ τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων καὶ ἡ σταδιακὴ διείσδυση τοῦ μοναρχικοῦ παπικοῦ πολιτεύματος στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτολμήθηκε στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Δικαιολογημένα ἀρκετοὶ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀρνήθηκαν ὑπ᾽ αὐτὲς τὶς ἀντισυνοδικές, ἀντικανονικές, παπίζουσες, αὐταρχικὲς καὶ μοναρχικὲς συνθῆκες, νὰ λάβουν μέρος στή «Σύνοδο» ὡς διακοσμητικὰ στοιχεῖα, ὡς «γλάστρες» ἢ ὡς μέλη τῆς συνοδείας τῶν προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι μόνοι εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίζουν καὶ νὰ ψηφίζουν.
Τὸ τραγελαφικὸ καὶ παράλογο ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἀντισυνοδικοῦ σκηνικοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ εἶχε τὰ σπέρματα τῆς διαιρέσεως καὶ τῆς διασπάσεως, φάνηκε σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις. Μνημονεύουμε τὶς πιὸ χαρακτηριστικές. Ἀπὸ τὴν εἰκοσιπενταμελῆ (25) ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας οἱ δεκαεπτὰ (17) ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ πιὸ προβληματικὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον»• ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐψήφισε ὁ προκαθήμενος, θεωρεῖται ψηφισμένο ἀπὸ ὅλους, μολονότι ἡ πλειοψηφία τὸ ἀπέρριψε. Στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου τέσσαρες ἐπίσκοποι (4) δὲν ὑπέγραψαν τὸ ἴδιο κείμενο. Καὶ γιὰ νὰ μὴ φαίνεται τὸ κενὸ στὸν χῶρο τῶν ὑπογραφῶν, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, χωρὶς ἐξουσιοδότηση, τοὺς ὑποκατέστησε καὶ ὑπέγραψε «ἀντ᾽ αὐτῶν». Στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ὑπῆρχε ὁμόφωνη συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας νὰ προταθοῦν συγκεκριμένες διορθώσεις ποὺ κατεδάφιζαν ἐν πολλοῖς τὶς οἰκουμενιστικὲς δομὲς τοῦ ἐπίμαχου κειμένου, ὁ Μακαριώτατος ἀρχιεπίσκοπος, χωρὶς συνοδικὴ ἐξουσιοδότηση, ἔπεισε ἐξωσυνοδικὰ τὴν ἀντιπροσωπία καὶ ὑπεχώρησαν, πλὴν τοῦ μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο τοῦ κειμένου, στὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους αἱρετικούς.
Ἡ μόνη μάχη μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ δόθηκε στὴν Κρήτη, καὶ παραδόθηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι εὔκολα στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἦταν ἡ ἀντικατάσταση τῆς φράσεως τοῦ κειμένου «ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν», ποὺ ἀναγνώριζε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες, μὲ τὴν φράση «ἄλλων χριστιανικῶν κοινοτήτων καὶ ὁμολογιῶν», ποὺ ἐπρότειναν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἄλλων ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀπέρριπτε ὀρθοδόξως τὴν χρήση τοῦ ὅρου «ἐκκλησίες» γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Δυστυχῶς ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ μετ᾽ αὐτοῦ, πλὴν ἑνός, ἐγκατέλειψαν τὴν ὀρθόδοξη πρόταση, χωρὶς συνοδικὴ ἐξουσιοδότηση, καὶ δέχθηκαν νὰ προτείνουν τὴν παρηλλαγμένη, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς ἀντιφατική, παράλογη καὶ ἐν πολλοῖς δυσερμήνευτη καὶ ἀκατανόητη φράση «τῶν ἄλλων ἑτεροδόξων ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν», ἡ ὁποία οὔτε τοὺς αἱρετικοὺς ἱκανοποιεῖ πλήρως, διότι τὸ «ἑτεροδόξων» καταργεῖ τό «ἐκκλησιῶν», οὔτε τοὺς Ὀρθοδόξους διότι τὸ «ἐκκλησιῶν» ἀναιρεῖ τὸ «ἑτεροδόξων». Ὅπως σωστὰ ἐλέχθη, οἱ ἔξυπνοι εἰσηγητές, ἀλλὰ καὶ οἱ ψηφίσαντες τὴν δῆθεν συμβιβαστικὴ καὶ εἰρηνοποιὸ φράση, κοροϊδεύουν καὶ τοὺς μὲν καὶ τοὺς δέ, καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ ἀρνοῦνται ὅτι οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἐκκλησίες καὶ τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι ἐκκλησίες• τὸ «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες» εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τό «πόρνη παρθένος», «σκοτεινὸ φῶς», «ψεύτικη ἀλήθεια», «ὑγιὴς ἀσθένεια» καὶ «ἄθεη θεοσέβεια».
2. Τίποτε κοινὸ μὲ τὶς ὀρθόδοξες συνόδους τῆς Ἐκκλησίας. Οἰκουμενιστικὴ σύνοδος
Ἡ ἀντισυνοδική, ἀντικανονική, ἀντορθόδοξη διαδικασία συγκλήσεως καὶ λειτουργίας τῆς «Συνόδου» προκάλεσε διαιρέσεις καὶ διάσπαση, μεταξὺ τῶν δεκατεσσάρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, μεταξὺ τῶν ἐπισκόπων κάθε αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας, μεταξὺ τοῦ πρώτου τῆς συνόδου κάθε ἐκκλησίας καὶ τῶν ἄλλων συνοδικῶν μελῶν καὶ βεβαίως μεταξὺ τοῦ ποιμνίου, ποὺ ἔβλεπε καὶ βλέπει τοὺς ποιμένες σὲ ἀσυμφωνία καὶ ἀντιπαράθεση, παραπληροφορούμενο καὶ παρασυρόμενο. Χειρότερη εἶναι ἡ ἀσυμφωνία καὶ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητος μεταξὺ τῆς σύγχρονης καὶ τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων Πατέρων, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἀκολουθοῦν ἡ μία τὴν ἄλλη, ἐπικαλούμενες ἡ μία τὴν ἄλλη, ὡς συνεδρίες μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἑνιαίου σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐκτεινομένου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ὅλες διακηρύσσουν ὅτι ἀκολουθοῦν τὸ σταθερὸ ὀρθόδοξο ἀξίωμα «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», τὸ μή «μεταίρειν ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν», ὅτι δὲν καινοτομοῦν, δὲν προσθέτουν οὔτε ἀφαιροῦν ἀπὸ ὅσα καθόρισαν οἱ προηγούμενοι Ἅγιοι Πατέρες. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης τὰ ἄλλαξε ὅλα στὸν τρόπο συγκλήσεως καὶ λειτουργίας της, διέσπασε τὴν ἑνότητά της μὲ τὶς προηγούμενες συνόδους, εἶναι ὁλοφάνερα ἄλλου εἴδους σύνοδος, «διαφορετικὸ εἶδος συνόδου», ὅπως μὲ εἰλικρίνεια καὶ καύχηση παραδέχθηκε μέσα στὴν «Σύνοδο» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος. Ὄντως δὲν εἶναι ὀρθόδοξη σύνοδος, ἀλλὰ οἰκουμενιστικὴ σύνοδος, σύνοδος ὄχι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἔτσι εἶχε σχεδιασθῆ καὶ ἔτσι σιγά-σιγὰ προχωροῦσε, χωρὶς νὰ φανερώνει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς προετοιμασίας ἐμφανῶς τὸν στόχο της. Οἱ κατευθύνοντες τὰ τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» πρὸς μία συγκρητιστικὴ ἕνωση μὲ ἐξίσωση τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους, τῆς ἀληθείας καὶ τῆς πλάνης, τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶχαν πείσει τοὺς ἡγέτες τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Προτεσταντῶν νὰ μὴ διεκδικοῦν ἐκκλησιολογικὴ ἀποκλειστικότητα, ἀλλὰ νὰ ἀναγνωρίσουν ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ὅπου καὶ ἂν βαπτίσθηκαν, σὲ ὁποιαδήποτε ὁμολογία ἢ αἵρεση καὶ ἂν ἀνῆκαν, ὅτι ἀποτελοῦν ἐκκλησία, ὅτι ἀνήκουν στὴν Μία ᾽Εκκλησία. Γιὰ τοὺς Προτεστάντες, ὅπου ὁ καθένας πιστεύει καὶ πράττει ὅ,τι θέλει, μὲ τὴν ἄνευ ὁρίων ἐκκλησιολογία τους, αὐτὸ ἦταν πανεύκολο, καὶ τὸ ἐφήρμοσαν πρῶτα οἱ ἴδιοι στὸ δικό τους «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στὸ ὁποῖο ἄκριτα προσκολληθήκαμε καὶ ἐμεῖς εὐτελίζοντας τὴν Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολική, καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἐξισώνοντάς την μὲ τὴν τελευταία προτεσταντικὴ αἵρεση. ῾Ο Παπισμὸς ὑποχώρησε στὴν Β´ Βατικάνεια Σύνοδο ἀπὸ τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία στὴν διευρυμένη ἐκκλησιολογία, μὲ τὴν ἀποδοχὴ στοιχείων ἐκκλησιαστικότητας ἰδιαίτερα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ἄρχισε νὰ ἀποκαλεῖ «ἀδελφὴ ἐκκλησία», ποὺ θὰ ὁλοκληρώσει τὴν ἐκκλησιαστικότητά της μὲ τὴν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα. Τώρα εἴμαστε ἐλλιπὴς ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὸν διεξαγόμενο ἀκόμη Θεολογικὸ Διάλογο μὲ τὴν Ρώμη κάποιοι ἐκπρόσωποί μας τείνουν νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα, γιατὶ φαίνεται ὅτι αἰσθάνονται ἐλλιπεῖς.
3. Εἰσάγει αἱρετικὴ ἐκκλησιολογία
Στὴν συμφωνημένη καὶ ἐπιβληθεῖσα ἔξωθεν ἐγκατάλειψη τῆς ἐκκλησιολογικῆς μας ἀποκλειστικότητας, τοῦ ὅτι δηλαδὴ ἐμεῖς μόνο εἴμαστε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀνταποκρίθηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἰδιαίτερα μὲ τὴν Συνοδικὴ καὶ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», καὶ στὸν τίτλο ἀλλὰ καὶ στὸ περιεχόμενο τοῦ κειμένου, ἀνεγνώριζε ἐκκλησιαστικότητα στοὺς μέχρι τότε θεωρουμένους αἱρετικοὺς λοιποὺς Χριστιανούς, Μονοφυσίτες, Παπικούς, Προτεστάντες. Ἡ ἐσφαλμένη αὐτὴ γραμμὴ ἐνισχύθηκε ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ποὺ δεσμεύθηκε μὲ δηλώσεις καὶ ἐνέργειες νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν αἱρετικῶν, τολμηρότερα δὲ προώθησε αὐτὴν τὴν δέσμευση ὁ σημερινὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν Εἰδικὴ Διορθόδοξη Ἐπιτροπὴ ποὺ συνεκρότησε ἐπεχείρησε τὴν δῆθεν ἐπικαιροποίηση καὶ βελτίωση τῶν παλαιῶν προσυνοδικῶν κειμένων καὶ δι᾽ αὐτῆς συνοδικὴ ἀναγνώριση τῆς ἐκκλησιαστικότητας ἀκόμη καὶ τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, δηλαδὴ συνοδικὴ ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ πεισματικὴ ἀντίδραση στὴν πρόταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀντικατασταθεῖ τὸ «ἄλλων χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν» μὲ τό «χριστιανικῶν κοινοτήτων».
Ὅλα αὐτὰ βέβαια δὲν μποροῦν νὰ ἀναπτυχθοῦν σ᾽ αὐτὸ τὸ περιεκτικὸ κείμενο μιᾶς Ἀνοικτῆς Ἐπιστολῆς-Ὁμολογίας. Ἔχουν ἀναλυθῆ ἀπὸ λογίους ἐπισκόπους καὶ ἀπὸ ἀκαδημαϊκοὺς διδασκάλους, τρεῖς ἐκ τῶν ὁποίων ὑπογράφουν τὸ παρὸν κείμενο, σὲ ἐπιστημονικὲς ἡμερίδες, διορθόδοξες συναντήσεις καὶ στὸν τύπο. Ὅσοι ἐκ τῶν ἐπισκόπων ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καὶ τὸν μεγάλο κίνδυνο διαιρέσεων καὶ σχισμάτων ἐντὸς τοῦ ποιμνίου, θὰ πρέπει μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ θέμα τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, στὴν προσεχῆ συνεδρία τῆς συνόδου τῆς Ἱεραρχίας.
Ἡ ἐκκλησιαστικότητα τῶν Παπικῶν ἔχει ἤδη ἀναγνωρισθῆ στὸ ἐπαίσχυντο καὶ προδοτικὸ κείμενο τοῦ Balamand τοῦ Λιβάνου (1993), στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, τῶν δὲ Προτεσταντῶν καὶ Μονοφυσιτῶν στὶς Γενικὲς Συνελεύσεις τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας, (2006) καὶ στὸ Πουσὰν τῆς Ν. Κορέας (2013). Ἡ ἀποφυγὴ ἀπὸ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης νὰ κρίνει τὰ κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καὶ τὴν συμμετοχή μας στὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ ἀντίθετα ἐπαινεῖ καὶ τὰ δύο, σημαίνει ὅτι οὐσιαστικὰ ἐγκρίνει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχουν Χάρη, Μυστήρια Ἱερωσύνη, Ἀποστολικὴ Διαδοχή (Balamand), καὶ ὅτι ἐμεῖς χωρισμένοι ἀπὸ τοὺς Μονοφυσίτες, τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες δὲν μποροῦμε νά εἴμαστε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία (Πόρτο Ἀλέγκρε, Πουσάν). Ἡ μὴ συμμετοχὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν συνέλευση τοῦ Balamand μεταβάλλεται τώρα σὲ συνενοχὴ μὲ τὴν ἔγκριση τῶν κειμένων τῶν Διαλόγων. Καθίσταται ἔτσι ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης σύμμαχος καὶ προαγωγὸς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀντίθετη πρὸς ὅλες τὶς προηγούμενες συνόδους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες, ἀντὶ νὰ ἐκκλησιοποιοῦν τὶς αἱρέσεις, τὶς κατεδίκαζαν καὶ τὶς ἀναθεμάτιζαν. Ἡ λέξη αἵρεση δὲν ὑπάρχει οὔτε μία φορὰ μέσα στὰ κείμενα τῆς «Συνόδου», ἡ δὲ ὀρθὴ πρόταση τοῦ Ἁγίου Ὄρους νὰ ἀπαγορευθοῦν οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς δὲν ἔτυχε καμμίας προσοχῆς. Ἑπομένως ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν διαδικασία συγκλήσεως καὶ λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὶς ἀποφάσεις της, ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὴν συνοδικὴ ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν αἱρέσεων ὡς ἐκκλησιῶν, ἡ συνέλευση μερικῶν ἐπισκόπων στὴν Κρήτη δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ οὔτε Σύνοδος, οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη.
Ἡ ἄτυπη «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀγωνίσθηκε καὶ ἀγωνίζεται νὰ ἀναχαιτίσει τὴν προέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἱστορικὲς πρωτοβουλίες, ὅπως ἡ σύνταξη καὶ ἡ κυκλοφόρηση τὸ 2009 τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», τοῦ κειμένου γιὰ τήν «Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου (2014)» καὶ ἄλλων, τὰ ὁποῖα ὑπέγραψαν ἀρκετοὶ ἀρχιερεῖς, ἑκατοντάδες κληρικῶν καὶ μοναχῶν καὶ δεκάδες χιλιάδες πιστῶν. Πρὸ τῆς συγκλήσεως τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης συνδιοργανώσαμε μαζὶ μὲ τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως, Γλυφάδας, Κυθήρων καὶ Πειραιῶς τὴν μεγάλη Θεολογικὴ Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα στὶς 23 Μαρτίου 2016 στὸν Πειραιᾶ μὲ θέμα «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Μεγάλη προετοιμασία χωρὶς προσδοκίες». Μετὰ τὴν «Σύνοδο» μὲ σειρὰ συλλογικῶν, ἀλλὰ καὶ προσωπικῶν κειμένων ἀποτιμήσαμε ἀρνητικὰ καὶ ἀπορρίψαμε τήν «Σύνοδο», εἴχαμε δὲ σειρὰ διορθοδόξων ἐπαφῶν καὶ συναντήσεων πρὸ τῆς «Συνόδου» καὶ μετ᾽ αὐτήν, προσκληθέντες ἀπὸ τὰ πατριαρχεῖα Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας, ὡς καὶ ἀπὸ τὴν ἀνήκουσα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας Ἱερὰ Μητρόπολη Μολδαβίας.
4. Θὰ ἐπικυρωθεῖ ἡ «Σύνοδος» ἀπὸ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἱεραρχία; Διακοπὴ μνημοσύνου.
Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἀποφασίσαμε νὰ συντάξουμε αὐτὴν τὴν Ἐπιστολή – Ὁμολογία, μὲ τὴν δυνατότητα νὰ ὑπογραφεῖ ἀπὸ ὅσους πιστοὺς συμφωνοῦν, λίγο πρὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτήν, εἶναι γιὰ νὰ παρακαλέσουμε εὐσεβάστως νὰ μὴν ἐπικυρώσουν οἱ ἱεράρχες μας καὶ νὰ μὴν ἐγκρίνουν τὰ ἀποφασισθέντα στὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία, ὅπως σύντομα ἀναπτύξαμε, δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὶς ὀρθόδοξες συνόδους, ἀλλὰ εἶναι μία ἀντορθόδοξη οἰκουμενιστική «Σύνοδος». Γιὰ πρώτη φορὰ σὲ συνοδικὸ κείμενο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτιμᾶται θετικὰ ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση (Οἰκουμενισμός), καὶ ἡ «Σύνοδος ἐγκρίνει τὴ συμμετοχὴ τῶν ὀρθοδόξων καὶ ἐπιχαίρει γι᾽ αὐτήν». Τουλάχιστον νὰ ἀπορρίψουν ὡς ἄκυρο καὶ μὴ ἐγκριθὲν τὸ πολυσυζητημένο κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», διότι οἱ διορθώσεις ποὺ πρότεινε ὁμόφωνα ἡ Ἱεραρχία πρὸ τῆς Συνόδου δὲν ἔγιναν δεκτὲς στὴν πλειονότητά τους, καὶ δὲν τὸ ἐψήφισαν στὴν Κρήτη πολλοὶ ἀρχιερεῖς. Ποῦ εἶναι ἡ ὁμοφωνία στὰ θέματα πίστεως; Ὅταν καθιστοῦμε τὶς αἱρέσεις ἐκκλησίες καὶ συμπροσευχόματε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα πίστεως; Νὰ ἀναληφθεῖ ὡς ἐκ τούτου διορθόδοξη προσπάθεια νὰ συγκληθεῖ ἄλλη Πανορθόδοξη Σύνοδος μὲ ὀρθόδοξη διαδικασία καὶ ὀρθόδοξες ἀποφάσεις, ποὺ θὰ θεωρήσει τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς προσυνοδικὴ συνέλευση ἐπισκόπων καὶ θὰ ἀλλάξει τὶς ἀποφάσεις της.
Γνωρίζουμε τὶς δυσκολίες τοῦ πράγματος καὶ τὴν δύναμη τῶν ἰσχυρῶν, ποὺ χαίρουν καὶ συγχαίρουν γιὰ τὶς οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις καὶ τὰ πρῶτα συνοδικὰ βήματα τῆς ἀναγνώρισης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἀθώωσης τῶν αἱρέσεων. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ πράξουμε τὸ καθῆκον μας, καὶ στὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας στέκεται ὁ Χριστός. Ἐπισημαίνουμε πάντως μὲ ἔμφαση ὅτι πολλοὶ ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ἔχουν κατασκανδαλισθῆ καὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων ποὺ θὰ ἐπικυρώσουν τὶς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὸν 31ο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τὸν 15ο τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861), χωρὶς νὰ προκαλοῦν γι᾽ αὐτὸ σχίσμα οὔτε νὰ ὑπόκεινται σὲ ἐπιβολὴ ποινῶν, ἀλλὰ ἀντίθετα πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται, διότι πρόκειται γιὰ θεραπευτικὴ διαμαρτυρία, ποὺ προφυλάσσει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν σχισμάτων. Ἤδη μερικοὶ ἔχουν προχωρήσει στὴν διακοπὴ μνημοσύνου καὶ πρὸ τῆς συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, εἰς δὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπολύτως δικαιολογημένα τὸ ἔχουν πράξει πολλοὶ κελλιῶτες ἱερομόναχοι καὶ μοναχοί, ἐφ᾽ ὅσον ἐκεῖ ἄμεσος ἐπίσκοπός των εἶναι ὁ πρωτεργάτης καὶ κήρυξ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν θέλουν νὰ μνημονεύεται στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες. Διαπράττουν μεγάλο κανονικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ λάθος ὅσοι, ἀντὶ νὰ ἐπαινοῦν, καταδιώκουν τοὺς μοναχοὺς ποὺ τηροῦν τὴν πατερική, ἱεροκανονικὴ καὶ ἁγιορειτικὴ Παράδοση.
5. Ὁ Οἰκουμενισμὸς τῆς Πανθρησκείας εἰσάγεται καὶ στὰ σχολεῖα.
Ἤδη ἡ ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ ἀποφασίσει τὴν ἀποχώρησή μας ἀπὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» εἶχε τὸν πρῶτο πικρὸ καρπό της. Νὰ καταργηθεῖ τὸ ὁμολογιακὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ ὀρθόδοξη διαπαιδαγώγηση τῶν Ἑλληνοπαίδων, καὶ νὰ εἰσαχθεῖ ἡ οἰκουμενιστικὴ θρησκειολογία. Ὅταν στὶς περισσότερες μητροπόλεις καὶ ἐνορίες δὲν ἀκούγεται τίποτε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων, ὅταν πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι προσφέρουν ὡς δῶρο τὸ «ἱερό» κοράνιο καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους, ὅταν στὶς Θεολογικὲς Σχολές, τῇ συνηγορίᾳ καὶ ἐπισκόπων, εἰσάγεται ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, ὅταν οἱ πρωτεργάτες τῆς μετατροπῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογία συνεργάζονται μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ πολλὲς μητροπόλεις, ἡ εὐθύνη δὲν βαρύνει τὸν ἄθεο Ὑπουργὸ Παιδείας ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους μέχρι σήμερα δὲν ἀντιδροῦσαν ἀλλὰ ἐνεθάρρυναν πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὰ πράγματα.
Πάντως ἔστω καὶ καθυστερημένα εἶναι ἀξιέπαινη ἡ ἀντίδραση τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ πλείστων ἄλλων ἀρχιερέων, ἰδιαίτερα ἡ συντριπτικὴ καὶ ὁμολογουμένως ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, στὴν ἱστορικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν πρωθυπουργὸ κ. Τσίπρα, στὴν ὁποία ἀποδεικνύει τὴν ρατσιστικὴ κακομεταχείριση τῆς Μητέρας τοῦ Γένους Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καὶ τὴν προνομιακὴ μεταχείριση στὴν ἐκπαίδευση τῶν Παπικῶν, τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Μουσουλμάνων, ὅπως ἐπιθυμοῦν οἱ διευθύνοντες τὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
῾Η «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» γνωρίζει ὅτι καὶ παλαιὰ καὶ πρόσφατα πολλοὶ ἀρχιερεῖς εἶχαν ζητήσει τὴν συνοδικὴ καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἀποχώρησή μας ἀπὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἂν καθυστερήσουμε καὶ σὲ αὐτὸ τὸ καθαρὰ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, στὶς ἐκκλησίες μας θὰ γίνει ὅ,τι καὶ στὰ σχολεῖα. Θὰ γεμίσουν ἀπὸ Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, γιατὶ ὄχι καὶ ἀπὸ Ἑβραίους, Μουσουλμάνους, Βουδιστὲς καὶ ἄλλους. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἔκανε τὸ πρῶτο καλὸ βῆμα πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, ὅπως ἐκτιμᾶ ὁ πάπας Φραγκῖσκος. Θὰ τὴν ἀποδεχθοῦμε; Φυσικὰ ὄχι, διότι εἶναι ξένη πρὸς τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση καὶ πρός τὴν Ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία καὶ διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων, παλαιῶν καὶ νέων.
Μετὰ σεβασμοῦ καὶ τιμῆς
Γιὰ τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»
Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου
Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου
Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου
Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Σύμβουλος)
Σεπτέμβριος 2016
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Ὅσοι ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν, μοναζουσῶν καὶ λαϊκῶν ἐπιθυμοῦν νὰ συμμετάσχουν στὴν μικρὴ αὐτὴ κατάθεση ὀρθοδόξου ὁμολογίας ἠμποροῦν νὰ τὸ δηλώσουν γράφοντας: «Συμφωνῶ μὲ τὴν Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ - Ὁμολογία γιὰ τὴ “Σύνοδο” τῆς Κρήτης καὶ προσυπογράφω». Νὰ ἀποστείλουν δὲ τὴν δήλωση μὲ τὸ ὄνομά τους, τὴν κληρική, μοναστικὴ ἢ ἐπαγγελματική τους ἰδιότητα καὶ τὸν τόπο κατοικίας σὲ μία ἀπὸ τὶς παρακάτω διευθύνσεις:
• e-mail: synaxisorthkm@gmail.com
• Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον» Τσιμισκῆ 128, 546 21 Θεσσαλονίκη
• Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «Φώτης Κόντογλου» Τ.Θ. 107, 421 32 Τρίκαλα
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...