Ὁ συνοδικὸς θεσμὸς δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ λειτουργεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μετὰ τὶς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους ἑπτὰ οἰκουμενικὲς συνόδους, μὲ τελευταία τὴν Ζ´ τῆς Νικαίας (787), καὶ τὶς μετὰ ταῦτα θεωρούμενες ἀπὸ πολλούς ὡς Η´ καὶ Θ´, τὴν ἐπὶ Μ. Φωτίου δηλαδὴ τὸ 879 καὶ τὴν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τοῦ 1341/1351, συνῆλθαν πολλὲς σύνοδοι μὲ εὐρύτερη ἢ μικρότερη σύνθεση καὶ μὲ σπουδαῖο συνοδικὸ ἔργο. ᾽Ακόμη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος πάμπολλες σύνοδοι, μὲ τὴν συμμετοχὴ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ τῶν πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ὡς καὶ ἱεραρχῶν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ αὐτὰ πατριαρχεῖα, ἀντιμετώπισαν τὰ ἀνακύψαντα θέματα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τὸν προσηλυτισμὸ Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ παπικοὺς καὶ προτεστάντες ἱεραποστόλους.

1. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἐγκαταλείπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀναγνωρίζει ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς

Ὁ συνοδικὸς θεσμὸς δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ λειτουργεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μετὰ τὶς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους ἑπτὰ οἰκουμενικὲς συνόδους, μὲ τελευταία τὴν Ζ´ τῆς Νικαίας (787), καὶ τὶς μετὰ ταῦτα θεωρούμενες ἀπὸ πολλούς ὡς Η´ καὶ Θ´, τὴν ἐπὶ Μ. Φωτίου δηλαδὴ τὸ 879 καὶ τὴν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τοῦ 1341/1351, συνῆλθαν πολλὲς σύνοδοι μὲ εὐρύτερη ἢ μικρότερη σύνθεση καὶ μὲ σπουδαῖο συνοδικὸ ἔργο. ᾽Ακόμη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος πάμπολλες σύνοδοι, μὲ τὴν συμμετοχὴ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ τῶν πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ὡς καὶ ἱεραρχῶν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ αὐτὰ πατριαρχεῖα, ἀντιμετώπισαν τὰ ἀνακύψαντα θέματα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τὸν προσηλυτισμὸ Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ παπικοὺς καὶ προτεστάντες ἱεραποστόλους. Δὲν ἔπαυσε πάντως ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ καθεστὼς δουλείας καὶ αἰχμαλωσίας, νὰ ὀργανώνει μὲ τὴν δέουσα ἱεροπρέπεια τὰ τῆς διοικήσεως καὶ τῆς λατρείας της. Πλὴν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ρωσίας, ὅλες σχεδὸν οἱ ὀρθόδοξες χῶρες ἦσαν ὑπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό.

Ἡ παρακμὴ τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ἡ δημιουργία νέων κρατῶν, μὲ τὴν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στὶς κατὰ τόπους ἐκκλησίες, ἐμείωσαν τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ περιόρισαν τὴν δικαιοδοσία της, ἔδωσαν ὅμως νέα δυναμικὴ στὰ νέα ὀρθόδοξα κράτη νὰ ὀργανώσουν ἐλεύθερα τὰ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου καὶ νὰ λαμπρύνουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή. Οἱ μεταξύ τους βέβαια ἀνταγωνισμοὶ καὶ ἐθνοφυλετισμοί, ποὺ ἔφθασαν κάποιες φορὲς καὶ μέχρι τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, παρεμπόδιζαν τὴν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν καὶ ἔδιναν τὴν εἰκόνα μιᾶς διεσπασμένης Ἐκκλησίας, μολονότι δὲν ὑπῆρχε τίποτε ποὺ νὰ τὶς χωρίζει στὸ δόγμα, στὴ λατρεία καὶ στὴν διοίκηση. Ἡ μετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους καὶ τὸν α´ παγκόσμιο πόλεμο σταθεροποίηση τῆς πολιτικῆς καταστάσεως δὲν διήρκεσε πολύ, διότι ἀκολούθησαν ἡ Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 στὴ Ρωσία, ποὺ ἔθεσε τὴν μεγαλύτερη καὶ πιὸ δυνατὴ ὀρθόδοξη χώρα καὶ τὴν Ἐκκλησία της σὲ σκληρὸ ἀντιχριστιανικὸ διωγμό, δέσμια τῆς κομμουνιστικῆς δικτατορίας καὶ θηριωδίας, κατάσταση ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ λίγο καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες, πλὴν τῆς Ἑλλάδος. Ἦλθε κατόπιν ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922, μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων προσφύγων ποὺ ἐγκατέλειψαν τὶς πατρογονικές τους ἑστίες καὶ ἀπογύμνωσαν ἀπὸ ποίμνιο τὴν ἤδη ἀποδυναμωμένη ἀπὸ τὶς αὐτοκεφαλίες «Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων», ποὺ ἔγινε τώρα φτωχότερη.

Στὴν Δύση, ποὺ δὲν γνώρισε τὴν ἰσλαμικὴ τυραννία καὶ δικτατορία, ὁ Παπισμὸς γεμᾶτος ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοπεποίθηση συγκάλεσε τὸ 1870 τὴν Α´ Βατικάνειο Σύνοδο ὡς Οἰκουμενική, καὶ ἐδογμάτισε τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα, ἐνῶ οἱ Προτεστάντες διηρημένοι καὶ διεσπασμένοι ὀργάνωσαν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση ποὺ ὁδήγησε στὴν ἐξωτερική τους ἔστω ἑνότητα στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Μέσα σ᾽ αὐτὲς τὶς παγκόσμιες καὶ διαχριστιανικὲς διεργασίες θελήσαμε καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ δώσουμε τὸ παρόν, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε δῆθεν ἀπομονωμένοι καὶ ἀποδυναμωμένοι, ἀλλὰ ὅλος μαζὶ ὁ χριστιανικὸς κόσμος, ἑνωμένος καὶ δυνατός, νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν διπλὴ ἀπειλὴ τοῦ ἀθεϊστικοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ τοῦ ἐπιθετικοῦ Ἰσλάμ. Ἐγκαταλείψαμε ἔτσι τὴν παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση τῶν Δυτικῶν ὡς αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς πολιτικὰ καὶ πολιτιστικὰ πιὸ ἐπικίνδυνων ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ, καὶ ἀρχίσαμε νὰ ἐρωτοτροποῦμε μὲ τὴν Δύση μὲ τὴν περίφημη οἰκουμενιστικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ποὺ ἀπέστειλε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὀνομάζοντας γιὰ πρώτη φορὰ σὲ συνοδικὸ ἔγγραφο τοὺς αἱρετικοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες ὡς «ἐκκλησίες»1.

Κοντεύουν νὰ κλείσουν ἀπὸ τότε ἑκατὸ χρόνια, καὶ ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀπαράδεκτη ἐκτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως νὰ μεταμορφώσει τὶς αἱρέσεις σέ «ἐκκλησίες», νὰ χορηγήσει μὲ συνοδικὸ ἔγγραφο ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς, ἀποκτᾶ τώρα μὲ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης πανορθόδοξη συνοδικὴ κατοχύρωση μὲ τὸ προβληματικὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», ποὺ διαιρεῖ καὶ διχάζει τὴν Ἐκκλησία. Ἡ αἰχμάλωτη τώρα στὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Δύσεως Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ νὰ πείσει τὶς ἄλλες ὀρθόδοξες τοπικὲς ἐκκλησίες, ὡς προκαθημένη καὶ ὡς Μητέρα Ἐκκλησία τῶν νεωτέρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὅτι οἱ καιροὶ ἄλλαξαν, ὅτι ἡ Πατερικὴ Παράδοση καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὶς συμπροσευχές, πρέπει νὰ ἀλλάξουν, νὰ προσαρμοσθοῦν στὶς δῆθεν νέες ἀνάγκες τῶν καιρῶν, οἱ κήρυκες τῶν ὁποίων μοναδικὸ στόχο ἔχουν νὰ προκαλέσουν διαιρέσεις καὶ σχίσματα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ νὰ ἀρνοῦνται τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς μόνης Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὄντως ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δι᾽ Αὐτοῦ σωτηρίας.

2. Μελέτιος Μεταξάκης, Ἀθηναγόρας, Βαρθολομαῖος, οἱ τρεῖς σκυταλοδρόμοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἤδη ἡ Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση τὸ 1924 μὲ πρωτεργάτη τὸν μασόνο πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ἐπιβληθεῖσα πραξικοπηματικῶς, χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση, ἐτραυμάτισε καὶ τραυματίζει σκληρὰ μέχρι σήμερα τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων2, ἐνῶ ἡ ἔκτοτε ἀρξαμένη συζήτηση γιὰ σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου μὲ βασικὴ θεματολογία οἰκουμενιστική, ποὺ ὅρισε ὁ ἐν λόγῳ καινοτόμος πατριάρχης, ἔθεσε δυστυχῶς τὶς βάσεις καὶ τὰ θεμέλια ὄχι γιὰ μία ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ μία ψευδοσύνοδο οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν, βασικὸς στόχος τῆς ὁποίας δὲν ἦταν ἡ ἐπίλυση ἐπειγόντων καὶ φλεγόντων θεμάτων, ἀλλὰ ἡ νομιμοποίηση τῶν αἱρέσεων ὡς ἐκκλησιῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐνῶ στὸν κατάλογο τῶν θεμάτων γράφτηκαν καὶ διαγράφτηκαν πολλὰ θέματα, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὄντως φλέγοντα, ὅπως τὸ Ἡμερολογιακό, τῆς χορηγήσεως αὐτοκεφάλου καὶ ἄλλα, τὸ μόνο ποὺ παρέμεινε ἀπὸ τότε σταθερὰ καὶ δὲν ἐτόλμησε κανεὶς νὰ τὸ θίξει εἶναι τὸ θέμα «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», ἤτοι «Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα», πού, ἐπειδὴ εἶναι δεδομένες καὶ ἀμετάβλητες μὲ βάση τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, προσπαθοῦν νὰ τὶς ἀλλάξουν καὶ νὰ προκαλέσουν νέα σχίσματα καὶ διαιρέσεις.

Ἡ μεταξάκεια περίοδος δὲν εἶχε καλὴ συνέχεια καὶ λόγῳ ἀντιδράσεων στὸ σῶμα τῆς ἱεραρχίας στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ λόγῳ ἀπροθυμίας τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν νὰ ἀκολουθήσουν τὶς καινοτομίες τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως φάνηκε ἀπὸ τὰ ἀπαντητικὰ γράμματά τους στὶς ἀνιχνευτικὲς τῶν προθέσεών τους πατριαρχικὲς καὶ συνοδικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καὶ 1904 τοῦ πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ´. Τὴν σκυτάλη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Μεταξάκη ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ποὺ κατέλαβε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸ 1948 μὲ βίαιη ἔξωση τοῦ προκατόχου του Μαξίμου τοῦ Ε´, πρόσωπο τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν Ἀμερικανῶν καὶ γνωστῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν, τῶν ὁποίων ἦτο μέλος. Δὲν θὰ προχωρήσω σὲ ἄλλες ἀναλύσεις, γιατὶ τὰ πράγματα εἶναι γνωστὰ στοὺς περισσοτέρους. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπιδιώχθηκε ἀπὸ τοὺς σχεδιαστὰς εἰς βάρος τοῦ κύρους καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ πρωτεργάτη τὸν Ἀθηναγόρα, μὲ δύο ἀπαράδεκτες ἐκκλησιολογικὰ κινήσεις. Νὰ γίνουν μέλη τοῦ παναιρετικοῦ προτεσταντικοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (ποιῶν «Ἐκκλησιῶν»;) σταδιακὰ ὅλες οἱ αὐτοκέφαλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, πρωτοστατούσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ νὰ ἀρχίσει ἡ προσέγγιση μὲ τοὺς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι τῇ ἐπιδράσει τῶν αὐτῶν κύκλων εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν αὐστηρὴ ἐκκλησιολογική τους ἀποκλειστικότητα, καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν κάποια στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας στοὺς ἐκτὸς τῆς παπικῆς μάνδρας Χριστιανούς. Εἶναι ἐξόχως χαρακτηριστικό, καὶ ἔχει ἐπισημανθῆ ἀπὸ πολλούς, ὅτι τὴν ἴδια ἐποχὴ ποὺ προετοιμαζόταν καὶ λειτουργοῦσε ἡ Β´ Βατικάνειος Σύνοδος (1962-1965) τὴν ἴδια ἐποχὴ καὶ μὲ παρόμοια ἐκκλησιολογικὴ γραμμὴ καλοῦσε ὁ Ἀθηναγόρας στὴν Ρόδο τὶς τρεῖς «Πανορθόδοξες Διασκέψεις» (1961, 1963, 1964) καὶ τὴν τετάρτη στὸ Chambésy τῆς Γενεύης (1968), οἱ ὁποῖες καθόρισαν καὶ τὸν πρῶτο κατάλογο θεμάτων τῆς μελλούσης νὰ συνέλθει Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ ὁδήγησαν στὶς «Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπές» καὶ στὶς «Προσυνοδικὲς Διασκέψεις» ἀπὸ τὸ 1971 μέχρι τὴν σύγκληση τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016. Ἐπὶ πενήντα πέντε ἔτη (55) μετὰ τὴν «Α´ Πανορθόδοξη Διάσκεψη» τῆς Ρόδου (1961) καὶ ἐπὶ σαράντα πέντε ἔτη (45) μετὰ τὴν «Α´ Διορθόδοξη Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή» στὴν Γενεύη (1971) καὶ σαράντα ἔτη (40) μετὰ τὴν «Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη» στὴν Γενεύη (1976), ἑτοιμάζεται καὶ μαγειρεύεται καὶ κοσκινίζεται ἡ πολυθρύλητη καὶ προσδοκώμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016.

Οὐδέποτε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας χρειάσθηκε τόσος χρόνος γιὰ νὰ ἑτοιμασθεῖ μία σύνοδος, διότι οἱ σύνοδοι ἀντιμετώπιζαν πάντοτε φλέγοντα καὶ ἐπείγοντα θέματα, ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν χρονικὲς καθυστερήσεις καὶ παρατάσεις, ἀλλὰ ἀπαιτοῦσαν ἄμεση ἀντιμετώπιση. Ποῦ ὀφείλεται ἆραγε αὐτὴ ἡ καθυστέρηση καὶ ἀδυναμία νὰ συγκαλέσουμε μία μεγάλη σύνοδο οἰκουμενικῶν προδιαγραφῶν, ποὺ νὰ ἀνταγωνίζεται, νὰ στέκεται ἐπάξια ἀπέναντι στὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία προετοιμάσθηκε τάχιστα, ἔλαβαν μέρος 2.500 ἐπίσκοποι, ἔναντι τῶν 150 στὴν δική μας «μεγάλη» τῆς Κρήτης, διήρκεσε ὄχι μία ἑβδομάδα, ἀλλὰ δύο ἔτη, καὶ παρήγαγε θεολογικὰ κείμενα μὲ τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερα ἀσχολεῖται ἡ θεολογικὴ ἔρευνα, ἀκόμη καὶ ἡ Ὀρθόδοξη, καὶ γενικῶς συγκέντρωσε τὸ παγκόσμιο ἐνδιαφέρον ἐπὶ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ἐνῶ ἡ δική μας χάθηκε καὶ ἐξαφανίσθηκε, ὅσο ἀκόμη διαρκοῦσε ἡ βραχύβια, μερικῶν ἡμερῶν, ζωή της; Γιατί τόση βία καὶ σπουδὴ νὰ κλείσουν γρήγορα τὰ θέματα, νὰ μὴ δίνεται ἐπαρκὴς χρόνος στὶς συζητήσεις, νὰ μὴ μετέχουν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, νὰ μὴν ἔχουν ὅλοι δικαίωμα ψήφου, νὰ μὴν εἶναι ἀνοικτὲς οἱ συζητήσεις ὄχι μόνον στοὺς δημοσιογράφους, ἀλλὰ καὶ στὸν κλῆρο καὶ στὸν λαό, καὶ νὰ φυλάσεται ἀπὸ ἀστυνομικὲς δυνάμεις ὁ περιβάλλων χῶρος; Γιατί φοβόμαστε τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν οἱ ἀποφάσεις μας εἶναι θεάρεστες, εὐαγγελικὲς καὶ πατερικές;

3. Γιατί διήρκεσε τόσο πολὺ ἡ προσυνοδικὴ διαδικασία;

Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι δύσκολη. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ οἱ σκοποὶ τῆς «Συνόδου» δὲν ἐκινοῦντο στὴν ὀρθόδοξη συνοδικὴ παράδοση, ἡ ὁποία βασικῶς προϋποθέτει ὅτι κάθε σύνοδος ἀκολουθεῖ καὶ σέβεται τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων συνόδων «ἑπομένη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»• καταδικάζει τὶς συμπροσευχὲς ποὺ ἐκεῖνες ἀπαγόρευσαν καὶ τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνες κατεδίκασαν, σὰν νὰ εἶναι ὅλες οἱ σύνοδοι συνεδρίες μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς συνόδου. Καταπολεμεῖ καὶ ἀναθεματίζει νέες αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν καὶ ἀνησυχοῦν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμετωπίζει ποιμαντικὰ καὶ διοικητικὰ προβλήματα καὶ γενικῶς φροντίζει νὰ τηρεῖται ἀπαρασάλευτα ἡ εὐαγγελικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση. Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔπραξε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα. Ὄχι μόνο δὲν ἐπανέλαβε τὴν καταδίκη τῶν αἱρέσεων ποὺ οἱ παλαιὲς σύνοδοι κατεδίκασαν, ὅπως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα τὶς ὀνόμασε ἐκκλησίες. Ἀντὶ νὰ καταδικάσει τὴν νέα παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν εἰσήγαγε συνοδικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία ἐπαινώντας τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καὶ τὴν ἐξευτελιστικὴ συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ στὸ προτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων». Ἀπέφυγε νὰ καταδικάσει τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖες ἔγιναν πλέον συρμὸς καὶ μόδα· ἀντίθετα τὶς ἐπεκύρωσε μὲ τὴν συμπροσευχὴ τῶν ἑτεροδόξων παρατηρητῶν στὶς διάφορες ἀκολουθίες. Δὲν ἀσχολήθηκε, ἀντίθετα διέγραψε ἀπὸ τὴν θεματολογία τὸ καυτὸ καὶ ἐπεῖγον θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, δὲν ἔλυσε τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς οὔτε τοῦ αὐτοκεφάλου, καὶ ἁπλῶς ἐνόμισε ὅτι καλύπτει ὅλα αὐτὰ τὰ κενὰ μὲ γενικόλογες θεολογικὲς διακηρύξεις στὸ μήνυμα καὶ στὴν ἐγκύκλιο ποὺ ἐξαπέστειλε.

Ἡ ὀρθόδοξη καὶ παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση ὅλων αὐτῶν τῶν θεμάτων δὲν ἦταν ἐπιθυμητὴ στοὺς σχεδιαστὰς τῆς «Συνόδου». Σὲ κάθε φάση τῆς μακρόχρονης προετοιμασίας ἡ ἀγρυπνοῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἤγειρε ἀντιρρήσεις. Σεβαστοὶ Γέροντες καὶ Ἅγιοι νεώτεροι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ μαχητικοὶ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Ἅγιον Ὄρος σύσσωμο, ἡ πάλαι ποτὲ παραδοσιακὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πολλοὶ καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, χριστιανικὲς ἀδελφότητες καὶ σωματεῖα, καὶ πλῆθος πιστῶν, ἀντιδροῦσαν στὴν σύγκληση τῆς Συνόδου3, διότι ἐγνώριζαν τοὺς ἀντορθόδοξους στόχους της. Δὲν εἴχαμε ἐδῶ τὸν ἀλάθητο καὶ πρῶτο πάπα γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, ὅπως ἔκανε μὲ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία ἂς σημειωθεῖ, παρὰ τὶς κάποιες ἐκσυγχρονιστικὲς καὶ προτεσταντίζουσες ἀποφάσεις της, δὲν ἔθιξε καθόλου τὰ οὐσιώδη ἐκκλησιολογικὰ δόγματα τοῦ Παπισμοῦ. Καθυστεροῦσαν, λοιπόν, κοσκίνιζαν καὶ μαγείρευαν οἱ μάγειροι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέχρις ὅτου ἀλλάξουν ἐπὶ τὸ εὐνοϊκώτερο οἱ συνθῆκες γιὰ τὴν σύγκληση τῆς οἰκουμενιστικῆς τους «Συνόδου». Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς μακροχρόνιας προετοιμασίας καὶ ἀντιπαραδοσιακῆς καθυστέρησης. Δὲν τοὺς ἔβγαινε ἡ οἰκουμενιστική «Σύνοδος», ποὺ θὰ διέκοπτε τὴν συνέχεια τῆς Συνοδικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Ἡ αἰφνίδια ἐπίσπευση τῆς σύγκλησης τῆς «Συνόδου» ἀπὸ τὸν τρίτο μεγάλο σκυταλοδρόμο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, μετὰ τοὺς Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρα, ὀφείλεται στὴν ἐκτίμηση, ὅτι τὸ κλῖμα τώρα εἶναι εὐνοϊκό. Ἡ παραδοσιακὴ καὶ συντηρητικὴ μέχρι τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄλλαξε πορεία καὶ πλεύση πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό· στὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχουν ἐμφυτευθῆ οἰκουμενιστικοὶ πυρῆνες ποὺ τὸ διχάζουν καὶ τὸ ἐμποδίζουν νὰ ἐκφρασθεῖ παραδοσιακά· οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔχουν υἱοθετήσει μὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν καθηγητῶν τὸ οἰκουμενιστικὸ ψευδοόραμα, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὑποστήριξη τῆς ἵδρυσης Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἀπὸ τὴν μετατροπὴ τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ καὶ ἀπὸ πλῆθος δημοσιευμάτων καὶ ἐκδηλώσεων· οἱ θεολόγοι τοῦ «Καιροῦ» καὶ τῆς «Μεταπατερικῆς Θεολογίας» τοῦ Βόλου καλύπτονται καὶ ἐνισχύονται ἀπὸ πατριαρχικές, ἀρχιεπισκοπικὲς καὶ ἐπισκοπικὲς εὐλογίες, ἐνῶ ξεθεμελιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν σωτήριο «καιρό» τῆς Κ. Διαθήκης τὸν μετατρέπουν σὲ καιρὸ ἀπωλείας, προσαρμογῆς καὶ καινοτομίας. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τῆς Μεγάλης Ρωσίας συμπλέει μετὰ χαρᾶς μέσα στὰ θολὰ νερὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκτροπῆς, ἐνῶ θὰ μποροῦσε ἀνταποκρινόμενη στὰ ἀντιοικουμενιστικά, ἀντιπαπικά, ἀντιδυτικὰ αἰσθήματα τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ νὰ ἀνατρέψει τὴν καταστροφικὴ πορεία. Καὶ ὁ δικός μας εὐσεβὴς λαός, ὁ ἑλληνικός, ζαλισμένος ἀπὸ τὰ μνημόνια, τὴν φορολογία, τὴν ἀνεργία, τὴν αἰφνίδια ἀνατροπὴ τῶν βιωτικῶν του σχεδίων καὶ προγραμμάτων, στήνεται στὶς οὐρὲς τῶν τραπεζῶν, τῶν ἐφοριῶν, τῶν συσσιτίων, προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὸν ἐπιούσιο, νὰ ἐπιβιώσει καί, πλὴν ὀλίγων, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικά.

4. ῾Η «Σύνοδος» τῆς Κρήτης δὲν εἶναι γέννημα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Νὰ λοιπόν, ποιά κατάλληλη στιγμή, ποιό εὐνοϊκὸ κλῖμα περίμεναν τὰ κλιμάκια τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, γιὰ νὰ τερματίσουν τὸ κοσκίνισμα καὶ τὸ μαγείρεμα ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰώνα, καὶ νὰ συγκαλέσουν ἐσπευσμένα τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀπατῶνται ὅμως, ἂν νομίζουν, ὅτι, ὅπως ξεγέλασαν πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους -εὐτυχῶς ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ξεγελάστηκαν- θὰ ἐξαπατήσουν καὶ τὴν γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἐξαπατήσουν τελικῶς τὸν Θεό, τὸν ἱδρυτὴ καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀποδιώκει τὰ πνεύματα τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ὡς καρπὸς καὶ γέννημα ἀλλοτρίων πνευμάτων θὰ ἀπορριφθεῖ καὶ θὰ σβήσει ἀπὸ τὶς δέλτους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς νόθο γέννημα κακῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ὠδίνων, τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀγάπης κάποιων προκαθημένων πρὸς τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖ κυοφορήθηκε καὶ ἐκεῖ γεννήθηκε· δὲν εἶναι τέκνο καὶ γέννημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· στὴν Κρήτη μᾶς τὴν ἔφεραν ἁπλῶς γιὰ ἀναγνώριση, ἀλλὰ τὸ DNA της δὲν εἶναι συμβατὸ μὲ τὰ βιολογικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν μᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὶς ἐρωτικὲς προτιμήσεις τοῦ Ἀθηναγόρα; Ταιριάζει ἀπόλυτα στὴν συνάφεια: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναῖκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας, δὲν τοῦ κάνει καμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή»4.
 
______________________________________________

1 Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ στὴν Κωνσταντινούπολη βλ. περισσότερα εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», εἰς τὸ πρόσφατο βιβλίο μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 15-48.
 
2 Γιὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση καὶ γενικῶς τὸν οἰκουμενιστικὸ ρόλο τοῦ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη βλ. περισσότερα στὴν μελέτη μας «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο. Γιατί ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;» Θεοδρομία 18 (2016) 264-291 καὶ στὸ προαναφερθὲν στὴν ὑποσημ. 1, βιβλίο μας, στὶς σελ. 179-216, ὅπου παρατίθενται πολλὲς ἀρνητικὲς ἐκτιμήσεις γιὰ τὸν ἐσχάτως πολυεπαινούμενο πολυπράγμονα καὶ καινοτόμο πατριάρχη.
 
3 Ὅλες αὐτὲς τὶς ὑγιεῖς ἀντιδράσεις βλ. στὸ εἰδικὸ ἀφιερωματικὸ διπλὸ τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016.
 
4 Ἀπὸ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸν ἀείμνηστο Γέροντα π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γιὰ δημοσίευση στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» μὲ ἡμερομηνία 23 Ἰανουαρίου 1968. Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς βλ. εἰς Θεοδρομία 12 (2010) 420-423. Γιὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνήθως ἀποσιωπᾶται βλ. τὸ ἀφιερωματικὸ εἰς αὐτὸν τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2015.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η Αγία μας Εκκλησία με την Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία της αποφαίνεται για την Παναγία μας ότι είναι η Αειπάρθενος Κόρη, η Οποία μέσα σε όλη την υλική και πνευματική δημιουργία, έφθασε στην πληρέστερη ανθρώπινη δυνατότητα να γίνει η Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός.

Είναι Εκείνη, η Οποία δέχθηκε στην παναγία Γαστέρα της τον Υιό του Θεού και με αυτόν τον τρόπο το Όνομα Θεοτόκος είναι μία αναπόσπαστη συνέπεια του Ονόματος Θεάνθρωπος.

Το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως εμπεριέχει και την Μητέρα του Ενανθρωπήσα­­ντος Λόγου. Ο Θεός Λόγος έζησε υποστατικώς ως ένα μέρος του σώματός της. Με την δική της σάρκα και το δικό της αίμα έζησε μέσα στην πανάμωμο Μήτρα της ο Θεός.

Έτσι η Θεοτόκος Μαρία ταύτισε την ύπαρξή της με την ζωή του ακτίστου Λόγου. Ένωσε θα λέγαμε στην δική της ζωή την κτίση με τον Κτίστη της.

Η εκκλησιαστική ποίηση, για να κηρύξει την ανακαίνιση του σύμπαντος κόσμου αποδίδει στην Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας περιληπτικώς τις φυσικές εικόνες. Την ονομάζει «ουρανόν», «γη αγαθή», «όρος αλατόμητον», «πέτρα ποτίζουσα τους διψώντας την ζωήν» καὶ «άρουρα βλαστάνουσα ιλασμούς».

Οι αιρετικοί, Παπικοί και Προτεστάντες, δεν διαθέτουν χώρο στη θεολογία τους ή κακοδοξούν για την Θεοτόκο Μαρία, για τον λόγο ότι εκπίπτουν της αληθείας, όσον αφορά στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Έτσι, όταν δεν αληθεύεις ή αγνοείς το πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας, έπεται ως φυσική συνέπεια το να παρερμηνεύεις και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας λέγει ότι όποιος δεν θεωρεί Θεοτόκον την Αγία Μαρία είναι ά-σχετος με την Θεότητα: «Ει τις ου Θεοτόκον την Μαρίαν υπολαμβάνει, χωρίς εστί της θεότητος» (PG 37, 177C).

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε ότι η Θεολογία, αλλά και η ευσέβεια πρέπει πάντα να οδηγείται και να ελέγχεται από την δογματική διδασκαλία. Γι’ αυτό και ο Φλωρόφσκυ επισημαίνει ότι σε μια ελλιπή Χριστολογία δεν υπάρχει χώρος για την Μητέρα του Θεού (Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, 1973, 126).

Η ευλάβεια προς την Μητέρα του Θεανθρώπου Κυρίου διαποτίζει κυριολεκτικώς ολόκληρο το είναι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και -όπως τονίζει ο Σμέμαν- ο σεβασμός αυτός προς την Μητέρα του Κυρίου αποτελεί μια «διάσταση» του δόγματος, της ευσεβείας, της Χριστολογίας καθώς και της Εκκλησιολογίας (Σμέμαν, Η Παναγία, Ακρίτας 2000, 78).

Η θέση που κατέχει η Παναγία μας μέσα στο Θείο σχέδιο για την σωτηρία και λύτρωση του ανθρώπου είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Για τον λόγο αυτό ψάλλει η Αγία μας Εκκλησία: «Η γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη. Εκ σου γαρ ανέτειλεν ο ήλιος της Δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών» (Απολυτίκιον Γενεσίου Θεοτόκου).

Δικαίως, λοιπόν, βρίσκει όλη η Δημιουργία στο πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας την πύλη της «όντως ζωής», την είσοδο προς το πλήρωμα των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.

Θα τελειώσω το σύντομο αυτό άρθρο μου με τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Ω! Παρθένε θεία και τώρα ουρανία, πώς να περιγράψω όλα τα προσόντα σου; Πώς να Σε δοξάσω, τον θησαυρό της δόξης; Σου και η μνήμη μόνον αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί [...] δια Σου καταλάμπεται το πνεύμα με την επιδημία του Θείου Πνεύματος [...] Μετάδωσε λοιπόν πλούσια στον λαόν σου, σ’ αυτόν τον κλήρον σου, το έλεός σου και τα χαρίσματά σου, ω Δέσποινα. Δώσε λύση των δεινών που μας κατέχουν» (Παλαμικόν Ταμείον, 436).

Πηγή: Ακτίνες

Ο ΠΙΣΤΟΣ ἄνθρωπος θεωρεῖ τὴν προσευχὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς του καὶ ὄχι καθῆκον, ποὺ πρέπει νὰ ἐκτελεῖ σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήµατα, ὅταν φυσικὰ δὲν ἔχει ἄλλες ἀπασχολήσεις καὶ εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ βιοτικὲς µέριµνες.

Ἡ προσευχὴ δὲν περιορίζεται στὴν κοινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ πρέπει νὰ λειτουργεῖ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν τόπο καὶ τὸ χρόνο. Ὡστόσο, χρειάζονται οἱ πνευµατικὲς προϋποθέσεις προκειµένου ἡ προσευχὴ νὰ εἶναι καρποφόρος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόµενος στὸ µαθητή του Τιµόθεο, ἀναφέρεται στὴν προσευχή, ποὺ πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἄντρες καὶ οἱ γυναῖκες καὶ σηµειώνει τί πρέπει νὰ προσέχουν, γιὰ νὰ µὴ ἐπιδίδονται σ’ ἕνα ἔργο, ποὺ δὲν θὰ ἀπέδιδε τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Γιὰ τοὺς ἄντρες λέει: «Βούλοµαι οὖν προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλογισµοῦ» (Α΄ Τιµ. β΄ 8). ∆ηλαδή, ὁ Παῦλος ζητάει νὰ προσεύχονται οἱ ἄντρες σὲ κάθε τόπο, νὰ ἔχουν χέρια καθαρὰ ἀπὸ κάθε µολυσµό, νὰ µὴ ἔχουν µέσα τους ὀργὴ γιὰ πρόσωπα καὶ βέβαια νὰ µὴ ἔχουν δισταγµὸ ὀλιγοπιστίας.

Ἡ προσευχὴ γίνεται παντοῦ. Σὲ κάθε τόπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, ἀνάµεσα σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ µακριὰ σὲ ἐρηµικὲς περιοχές. Στὴν ἐποχή µας, ποὺ εὔκολα µετακινοῦνται οἱ ἄνθρωποι µὲ τὰ ἰδιωτικά τους αὐτοκίνητα, οἱ ἐρηµικοὶ καὶ ἥσυχοι τόποι εἶναι προσιτοὶ σχεδὸν σ’ ὅλους καὶ µποροῦν νὰ προσεύχονται ἀπερίσπαστοι. Ἀκόµα καὶ οἱ καθηµερινὲς πορεῖες, ὅταν δὲν εἶναι ὁµαδικές, προσφέρονται γιὰ προσευχή. Περπατᾶς µέσα στὸ δάσος καὶ προσεύχεσαι. ∆οξολογεῖς τὸ Θεὸ καὶ ζητᾶς τὸ ἔλεός του.

Παρενθετικὰ πρέπει νὰ πῶ δυὸ λόγια γιὰ τὴν ἐνόχληση καὶ τὸν περισπασµό, ποὺ προκαλεῖ τὸ κινητὸ τηλέφωνο µὲ τὰ συνεχῆ χτυπήµατα γιὰ δευτερεύοντα καὶ ἀσήµαντα πράγµατα. Καλὸ εἶναι νὰ µὴ ἔχει κανεὶς τὸ κινητὸ τηλέφωνο κοντά του. Ἀντὶ νὰ κρατᾶ τὸ τηλέφωνο, ἂς κρατᾶ τὸ κοµποσχοίνι, µὲ τὸ ὁποῖο µπορεῖ νὰ ἐπικοινωνεῖ µὲ τὸ Θεό.

Ἡ ἐπιθυµία γιὰ προσευχὴ καὶ ἡ ἀποτελεσµατικότητά της ἔχουν στενότατη σχέση µὲ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τὰ ἀγαθὰ ἔργα του, τὴν ἐσωτερική του γαλήνη καὶ τὴν ἀκλόνητη πίστη του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης ζητάει καὶ ἀπὸ τὶς γυναῖκες νὰ προσεύχονται, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὲς στὶς ἐπιθυµίες τους. Θέλω «καὶ τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσµίῳ, µετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσµεῖν ἑαυτάς, µὴ ἐν πλέγµασιν ἤ χρυσῷ ἤ µαργαρίταις ἤ ἱµατισµῷ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὅ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελοµέναις θεοσέβειαν δι’ ἔργων ἀγαθῶν» (Α΄ Τιµ. β΄ 9-10). Τονίζει δηλ. τὴ σεµνὴ ἐνδυµασία τῶν γυναικῶν, τὴ συστολὴ καὶ σωφροσύνη καὶ τὶς προτρέπει νὰ ἀποφεύγουν τὰ φιλάρεσκα πλεξίµατα τῶν µαλλιῶν τους καὶ τὰ χρυσὰ καὶ µαργαριταρένια κοσµήµατα καὶ τὰ πολυτελῆ ροῦχα, τὰ ὁποῖα δὲν ταιριάζουν µὲ τὴ θεοσέβεια. Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον πρέπει νὰ ἔχουν γιὰ τὸν ἐσωτερικὸ στολισµό, ὁ ὁποῖος ἐξασφαλίζεται µὲ τὰ καλὰ ἔργα.

Οἱ γυναῖκες πρέπει νὰ ἀποφεύγουν τὸν ἐντυπωσιασµὸ τόσο µὲ τὴν ἐξωτερική τους ἐµφάνιση ὅσο καὶ µὲ τὰ πολυτελῆ σπίτια τους καὶ τὴν ἀριστοκρατική τους συµπεριφορά. Νὰ µὴ εἶναι πρόσωπα ποὺ θὰ προκαλοῦν τὸ σχολιασµὸ τῶν κοσµικῶν, ἀλλὰ νὰ ἐργάζονται ταπεινά, χωρὶς ἐπίδειξη, καταπολεµώντας τὴ φιλαρέσκεια, ἡ ὁποία τὶς παρασέρνει σὲ µάταια καὶ ἀνωφελῆ πράγµατα, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ µὴ ἔχουν τὸ χρόνο νὰ ἀσχοληθοῦν µὲ τὰ πνευµατικὰ καὶ κυρίως µὲ τὴν προσευχή, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴ σωµατικὴ δύναµη, ἀφοῦ εἶναι καταπονηµένες ἀπὸ τὶς ἀτέλειωτες ἐργασίες ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ σπιτιοῦ τους. Οἱ γυναῖκες δὲν πρέπει νὰ βρίσκονται σὲ διαρκῆ ἀγχώδη κατάσταση, γιὰ νὰ τὰ προλάβουν ὅλα. Ξεχνοῦν δυστυχῶς ὅτι οἱ βιοτικὲς µέριµνες δὲν ἔχουν τελειωµὸ καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι περιορισµένες, µὲ µοναδικὸ σκοπὸ τὴν ἐξασφάλιση ἐλευθέρου χρόνου καὶ τὴν πνευµατική του ἀξιοποίηση.

Τὰ βιώµατα τῆς προσευχῆς δὲν ἐξωτερικεύονται. Ὁ καθένας τὰ κρατάει µέσα του ὡς πολύτιµο θησαυρό. Τὰ ἀποτελέσµατα τῆς προσευχῆς ὅµως στὴ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι µερικῶς ἐµφανῆ. Ἐὰν κανεὶς προσέξει τὴ συµπεριφορά του, θὰ διαπιστώσει τὴν καλὴ ἀλλοίωση ποὺ τοῦ ἔχει προκαλέσει. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἀξιοθαύµαστο.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 12/8/2016), Θρησκευτικά

ΚΟ: Μια ωδή στην μνήμη, που γίνεται ολοένα και πιο κοντή. Συλλογή άρθρων και φωτογραφιών μιας εποχής που κάποιοι - επιλεκτικά- θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του ελληνικού λαού, περιφέροντας ταυτόχρονα τον μπαμπούλα του "νεοναζισμού". Επικαλούμενοι μάλιστα, τις χριστιανικές τους ευαισθησίες... Διατηρήθηκε το ύφος των συγγραφέων.

«...Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίζουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου «να τα βροντήξουν». Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρονάς, τους έδιναν μερικές μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...».- Στέφανος Λιόλιος. Απόσπασμα καταθέσεως ενός δημίου του ΕΛΑΣ και της «εθνικής αντίστασης».

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Ταμείο Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος), ιδού ποιός έσφαζε τους ιερείς κατά την Κατοχή: 26 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους επιδρομείς, 20 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς φασίστες, 75 ιερείς από τους Γερμανούς ναζιστές και… 224 (!!!) από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Φυσικά και μετά το τέλος της Κατοχής οι κομμουνιστές συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα το “έργο” τους.

Ιερεύς Χρήστος Ζησούλης. Εδολοφονήθη από τους συµµορίτας µε κτυπήµατα στην κεφαλή.

Ο ιερεύς και διδάσκαλος Νικόλαος  Καράπας εξ Αλλάλης Ευβοίας.Την 1ην Ιουνίου 1944 οι κοµµουνισταί τον εδολοφόνησαν κτυπώντας τον µε ρόπαλο.

Ιερεύς Αθανάσιος Γεράσης εξ Αξάρακος Κονίτσης.Την 1Οην Φεβρουαρίου 1948, µετά από βασανιστήρια κατεκρεουργήθη από τους κοµµουνιστάς, διότι διέσωσε 25 παιδιά από το παιδοµάζωµα.Οι κοµµουνισταί θα σφάξουν, θα ακρωτηριάσουν και θα σταυρώσουν (!) 450 ιερείς.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν τους.

Ο ιερεύς της Στιµάγκας Νικόλας  Μπερτσεκάς συνελήφθη από το ΚΚΕ την 25  Μαρτίου 1944. Αφού του ξερίζωσαν τα νύχιακαι του τσάκισαν τα κόκκαλα µε καδρόνια,τον έπνιξαν στα λασπόνερα ενός  λάκκου.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν του.

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Λυμπρίτης. Σφαγιάσθηκε απο το ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944

Σωκράτης Καράπας, 18 ετών, μαθητής. Την 8η Ιουνίου 1944, οι κομμουνιστές τον κατακομμάτιασαν με μαχαίρια. Το έγκλημά του; Ήταν γιός ιερέα!

Εδώ και μια ιστορική φωτογραφία με οπλισμένους παπάδες. Σκεφτείτε σε τι σημείο έφεραν οι κομμουνιστές τους ιερείς ώστε αυτοί να αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα για να προστατευθούν.

Η σταύρωση του παπα-Σκρέκα από τους κομμουνιστές

Όταν στη χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων συμμοριτών, επιλέχθηκαν οι ιερείς. Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν απο τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας οτι κάποιος Έλληνας (όπως νόμιζαν) θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν. Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επί Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν. Όμως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.

Ο Γεώργιος Σκρέκας ήταν εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων, πολύτεκνος, πατέρας 6 παιδιών (το μεγαλύτερο ήταν 12 ετών και το μικρότερο αβάπτιστο). Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.

Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα. Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον ιούδα Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή από τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της “αυτοάμυνας” Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.

Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: “Ο Θεός γνωρίζει τι θ’ απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημα Του”.

Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από το Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ.Παρασκευή (11 Απριλίου 1947). Γυναίκες συμμορίτισες, που η δυσοσμία τους φτάνει μέχρι το Νότι ο Πόλο του έλεγαν “γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;”, οι δε δήμιοι πιο ωμά “Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα”.

Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια. Οταν ξεψύχησε, έρριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδία, για να κρύψουν το έγκλημα τους.

Όταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρο του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας “Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω”.

Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της “συμφιλίωσης” δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία μέχρι σήμερα. Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

- Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

"Όταν ήμουν ιεροκήρυκας - σας ομιλώ με παραδείγματα που αντλώ από μία ιστορία πενήντα ετών, μισού αιώνος - έφθασα σ’ ένα χωριό των Γρεβενών. Βρίσκω τον ιερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο. - Τι έχεις; - Το χωριό μου δεν πιστεύει πια στο Χριστό. - Μην απογοητεύεσαι, λέω, έχε θάρρος· κάτω από τη σταχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις να δεις μου λέει· έλα. Με πάει στο νεκροταφείο. Εκεί τα παιδιά του Μάρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τότε, είχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους και στη θέση τους είχαν βάλει σφυροδρέπανα και γροθιές! Μισούσαν το σταυρό. Και μόνο σε μια περίπτωση τον «θυμήθηκαν». Ενώ η σταύρωσις ως τρόπος θανατικής καταδίκης έχει προ πολλού καταργηθεί επί των ημερών μας την ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν άνθρωπο! Ήταν ένας ιερεύς του Υψίστου ευλαβής, πιστός καὶ πολύτεκνος, ο π. Γεώργιος Σκρέκας εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων. Άθεοι και άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ιερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ’ εκεί τον σταυρωσαν πάνω σ’ ένα δέντρο· και ήταν Μεγάλη Παρασκευή, του έτους 1947"!

  
  - Σφαγές κληρικών -

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅσο πιὸ βαθιὰ βιώνουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν Θ.Λειτουργία ἢ βάσει τῶν καταστάσεων ποὺ μᾶς κάνουν ν' ἀντιλαμβανόμαστε σαφέστερα τὰ κείμενα, τόσο πιὸ πλατιὰ ξεδιπλώνεται μπρός μας, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλύτερο βάθος ποὺ ἀποκτοῦν πράγματα ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά.

Πόσο συχνὰ ἔχουμε ἀκούσει στὴν ἀρχὴ τῶν Μακαρισμῶν τὶς λέξεις: «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου..»- στὴν δόξα τῆς Βασιλείας Σου...

Κι αὐτὲς οἱ λέξεις ἀκούγονται τόσο φυσικὲς κι ἁπλές. Κι ἀκόμα, ἂν φαντασθοῦμε γιὰ ἕνα λεπτό, ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλθει ἐν δόξῃ, ἔχοντας νικήσει ἐν ὀνόματι ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ, ὑπερισχύοντας τοῦ κακοῦ, καὶ ἔχοντας κάνει αὐτὸν τὸν κόσμο σὲ Βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς ἁγιότητας, τῆς ἀπόλυτης ὀμορφιᾶς, ἄς φαντασθοῦμε ὅτι κάποιος ἀπὸ μᾶς θὰ μποροῦσε νὰ λησμονηθεῖ: τί θὰ συνέβαινε σέ μᾶς; Λησμονημένοι ἀπ' τὸν Θεό......Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἀναθυμόμαστε ὅτι ὑπάρχουμε, ὅτι ζοῦμε.! Συμβαίνει μόνο γιατί μᾶς θυμᾶται Ἐκεῖνος ἀκόμα κι ἂν ἐμεῖς λησμονοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, συνεχίζουμε νὰ ὑπάρχουμε χάρη στὴν δύναμη τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι δική Του, χάρη στὴν εὐλογία Του, χάρη στὴν ὅλο θυσία Ἀγάπη Του.

Πόσο ὄμορφο εἶναι νὰ σκεφτόμαστε ὅτι εἴμαστε ἀσφαλισμένοι στὴν μνήμη Θεοῦ ποὺ περικλείει ὅλους, ἀκόμα κι ἂν οἱ ἄνθρωποι μᾶς ξεχνοῦν! Καὶ αὐτὸ συνέβη, συνέβη: Θυμᾶμαι μιὰ σκοτεινὴ μέρα ποὺ ἤμουν μὲ μία οἰκογένεια, κι ἄνοιξε ἡ πόρτα, κι ἕνας ἄνδρας ποὺ ἦταν 5 χρόνια στὸν πόλεμο καὶ θεωρεῖτο νεκρὸς, μπῆκε· ἡ γυναίκα του τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε: «Ζεῖς; Σὲ εἴχαμε γιὰ νεκρό...!». Κι αὐτὲς οἱ λέξεις σήμαιναν «ὑπολογίζαμε στὸν θάνατό σου, γιατί ἂν ἤσουν νεκρὸς ἡ ζωὴ θὰ ξαναρχίσει, μ' ἕνα νέο τρόπο· θὰ συναντοῦσα νέα ἄτομα, θὰ παντρευόμουν ἕναν ἄλλο ἄνδρα· ἦλθες -θὰ μποροῦσες νὰ μὴν ἔρθεις, θὰ μποροῦσες νὰ 'χες παραμείνει νεκρός...»

Πῶς φαντάζεσθε ὅτι θὰ ἔνιωσε αὐτὸς ὁ ἄνδρας; Καὶ μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τί θὰ συμβεῖ στὸν καθένα μας, ὅσο ἁμαρτωλοὶ κι ἂν εἴμαστε, ἂν καθὼς στεκόμαστε μπροστά Του δοῦμε ὅτι δὲν θυμᾶται οὔτε τὸ ὄνομα, οὔτε τὴν ὄψη, οὔτε τὴν ὕπαρξή μας... Καὶ πόσο ὄμορφο ἀντίθετα εἶναι νὰ συλλογιζόμαστε ὅτι ἀκόμα κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος μᾶς ξεχάσει - ὑπάρχει Ἕνας ποὺ ποτὲ – ποτὲ δὲν θὰ μᾶς ξεχάσει: εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ....

Τὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Ματθ. 14, 22-34): ὁ Πέτρος, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, εἶδαν τὸν Κύριο σὰν φάντασμα, σὰν ὀπτασία νὰ περπατᾶ στὰ νερά, καὶ γέμισαν μὲ φόβο: ἕνα φάντασμα! Κι ὅλοι φώναξαν μὲ φόβο. Κι ὁ Κύριος: «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγὼ εἰμί...». Τοὺς χτυποῦσαν τὰ κύματα, ὅπως μᾶς χτυποῦν οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὶς καταιγίδες ποὺ ξεσηκώνονται μέσα μας. Ἀλλὰ ὅταν ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος εἶπε: «Κύριε ἄφησέ με νὰ 'ρθω πρὸς τὰ σένα, περπατώντας στὰ νερά...» Ἤξερε ὅτι ἦταν ἀνθρωπίνως ἀδύνατο, ἀλλὰ ἦταν δυνατὸν γιατί ὅλα εἶναι δυνατὰ στὸν Θεό, καὶ μὲ τὸν Θεό.... Κι ὁ Χριστὸς εἶπε: «ἔλα...» Κι ὁ Πέτρος ἄφησε τὴν ἐλάχιστη ἀσφάλεια τοῦ σκάφους πάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, κι ἄρχισε νὰ βαδίζει· καὶ ξαφνικὰ κοίταξε στὰ κύματα ἀντὶ νὰ κοιτάξει πρὸς τὸν Χριστό, κοίταξε τὴν καταιγίδα ἀντὶ νὰ κοιτάξει Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς καταιγίδας, ὅπως εἶναι ὁ Κύριος τῆς Εἰρήνης. Κι ἐπειδὴ θυμήθηκε τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν καταιγίδα, ἄρχισε νὰ βυθίζεται· κι ὅταν ἀκριβῶς εἶχε χάσει ἀπ' τὰ μάτια του τὸν Κύριο, φώναξε: «βοήθει μοι..», κι ὁ Χριστὸς τὸν ἐπίασε ἀπ' τὸ χέρι καὶ τὸν ἔφερε στὴν ἀκτή..

Ἐδῶ βλέπουμε πάλι ὅτι ὅταν παρασυρόμαστε ἀπὸ τοὺς φόβους μας, τὶς ἀμφιβολίες μας, παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν καταιγίδα ποὺ μαίνεται μέσα ἢ γύρω μας, εἶναι ὁ Ἕνας ποὺ μᾶς θυμᾶται μὲ ἀγάπη, μὲ συμπόνια, μὲ μιὰ κατανόηση ποὺ φτάνει πέρα ἀπ' τὴν δική μας κατανόηση. Γιατί Αὐτὸς βυθίστηκε στὰ κατάβαθα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας κι ἔφερε ὅλο τὸ βάρος τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, αὐτὸς μπορεῖ νὰ πεῖ: «μὴ φοβεῖσθε! ..» - καὶ νὰ μᾶς πάρει ἀπ' τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς σώσει.

Ἂς σκεφτοῦμε γιὰ μιὰ στιγμὴ τί σημαίνει αὐτό: νὰ θυμόμαστε τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ ὅλους μας, τὸν καθένα μας ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μᾶς θυμοῦνται, γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχουμε, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχουμε σημασία. Ἕνας Γάλλος συγγραφέας ἔλεγε: Τὸ νὰ πεῖς σ' ἕναν ἄνθρωπο «Σ' ἀγαπῶ..» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ πεῖς «δὲν θὰ πεθάνεις ποτέ...». Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μιὰ ἔξοχη δήλωση πρὸς ἕνα πρόσωπο, τὸ πρόσωπο ποὺ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ προσφωνήθηκε, δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπέσει ἀπ' τὴν αἰωνιότητα, τὴν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλη ἡ ἀγάπη ἀνήκει στὸν Θεό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι αὐτὴ ἡ σωτηρία νὰ προσφέρεται καὶ νὰ δίνεται, πόσο ὄμορφο νὰ εἴμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, χαρίζοντάς την στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἀγάπη μας καὶ μιὰν αἰώνια ἀνάμνηση.
Ἀμήν.

Πηγή: Κηρύγματα

Η Λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας συνίσταται στην τέλεση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, η οποία αποτελεί το κέντρο της λατρείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Περαιτέρω άλλο ουσιώδες συστατικό της λατρείας, είναι η τέλεση και των υπολοίπων έξι μυστηρίων (Γάμος, Βάπτιση, Χρίσμα, Εξομολόγηση, Ευχέλαιο, Ιεροσύνη). Αλλά στην Λατρεία ανήκουν και οι λοιπές Ακολουθίες (Εσπερινός, Μεσονυκτικό, Όρθρος, Αρτοκλασία, Παράκληση, Απόδειπνο Μέγα και Μικρό) και οι Τελετές (Λιτάνευση Ιερών Εικόνων και Λειψάνων).

Στην τέλεση των μυστηρίων, των ακολουθιών και τελετών, κλήρος και λαός συμπράττουν και συλλειτουργούν ο μεν κλήρος αναπέμπει στον θεό τις ικετήριες εντεύξεις, ο δε λαός συμμετέχει συνευχόμενος.

Η Λατρεία της εκκλησίας πραγματοποιείται με την σύναξη του εκκλησιαστικού σώματος.

Το Σύνταγμα προστατεύει την ελεύθερη άσκηση της Λατρείας με το άρθρο 13 παρ. 1 στο οποίο ορίζεται ότι «Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων».

Το άρθρο 200 του Ποινικού Κώδικα (Ζ’ Κεφάλαιο επιβουλή της Θρησκευτικής ειρήνης) ορίζει στην παρ. 1 ότι «όποιος κακόβουλα προσπαθεί να εμποδίσει ή με πρόθεση διαταράσσει μια ανεκτή κατά το πολίτευμα θρησκευτική συνάθροιση για λατρεία ή τελετή, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.

Στην δε παρ. 2 ορίζει ότι με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος μέσα στην εκκλησία ή σε τόπο ορισμένο για την θρησκευτική συνάθροιση ανεκτή κατά το πολίτευμα, ενεργεί υβριστικά ανάρμοστες πράξεις.

Έννομο αγαθό το οποίο προστατεύεται από τις ανωτέρω διατάξεις είναι η τέλεση της Θείας Λατρείας , το θρησκευτικό συναίσθημα των πολιτών και φυσικά η θρησκευτική ειρήνη.

Δεν απαιτείται να παρεμποδισθεί η θρησκευτική συνάθροιση για λατρεία ή τελετή αλλά αρκεί απλώς η προσπάθεια.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον η απόπειρα εξομοιούται προς τετελεσμένο έγκλημα.

Σύμφωνα με την Νομολογία του Αρείου Πάγου συντρέχουν τα στοιχεία του νόμου όταν ο δράστης εισήλθε στον Ναό κατά την ώρα που ετελείτο η Θεία Λειτουργία και εμπόδισε τον Λειτουργό Ιερέα, αφού πρώτα τον απείλησε, από αυτή δε την ενέργειά του προκλήθηκε σύγχυση στο εκκλησίασμα και ταράχθηκε η ησυχία και η ευταξία της Θείας Λειτουργίας και ως εκ τούτου αυτή διεκόπη.

Άλλο παράδειγμα τελέσεως του αδικήματος είναι ο δράστης ο οποίος με πρόσθεση διαταράσσει την Θεία Λειτουργία προκαλώντας επεισόδια εντός του ναού, υβρίζοντας χυδαία τον λειτουργό. Άλλος δράστης ο οποίος διαταράσσει το μυστήριο της χειροτονίας προκαλώντας επεισόδιο ενώ άλλος παρενοχλεί τους επιτρόπους ρίχνοντας παράλληλα εντός του ναού δύσοσμες αμπούλες με αποτέλεσμα να διακοπεί η Θεία Λειτουργία.

Στην παρ. 2 του άρθρου 200 του Ποινικού Κώδικα υπάγεται κάθε απρεπής συμπεριφορά αντίθετη προς την ιερότητα του χώρου. Τέτοιες πράξεις θεωρούνται από την Νομολογία ο θόρυβος, η αταξία, οι κραυγές, η ρύπανση, οι ειρωνείες κατά των πιστών, η ενόχληση των εκκλησιαζομένων γυναικών και λοιπά. Εύλογο είναι ότι η ενέργεια των υβριστικά ανάρμοστων πράξεων μπορεί να συμβεί και έξω από τον Ιερό Ναό. Έτσι στις αξιόποινες πράξεις εμπίπτουν το μουτζούρωμα των τοίχων του Ναού, οι φθορές στα τζάμια του Ναού, οι ζημιές στο προαύλιο.

Η υβριστική πράξη απαιτεί είτε χονδροειδή τρόπο τέλεσης, είτε περιεχόμενο βάναυσο, που να εκφράζει έντονα την περιφρόνηση προς την ιερότητα του χώρου ή προς το θρησκευτικό συναίσθημα.

Οι κακόβουλες και υβριστικά ανάρμοστες πράξεις των αντιεξουσιαστών, την Κυριακή 31 Ιουλίου στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στην Θεσσαλονίκη κατά την ώρα που ετελείτο η Θεία Λειτουργία, εμπίπτουν ad hoc στο άρθρο 200 παρ.2 του Ποινικού Κώδικα και αποτελούν κλασική περίπτωση τελέσεως του αδικήματος της διατάραξης Θρησκευτικής Συναθροίσεως. Ως εκ τούτου θεωρούμε εξ’ απόψεως επιστημονικής κριτικής, τουλάχιστον αδόκιμη και άστοχη την απαλλαγή των δραστών διότι με αυτό τον τρόπο οδηγούμαστε σε προφανή ατιμωρησία των δραστών, η οποία ανοίγει την θύρα εις τους ασκούς του Αιόλου.

Σήμερα που το Μουσουλμανικό τόξο ισχυροποιείται πανταχόθεν, επιβάλλεται να προασπίζουμε την Ορθοδοξία και να μην αφήνουμε την κρατούσα Εκκλησία ανυπεράσπιστη εις το έλεος κάθε λογής παρανομούντων. Έχουμε ιερό χρέος εις την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.

Πηγή: Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου

Σχόλιο ID-ont: ΔΕΝ θα μείνουν στα τσιπάκια! Τα τσιπάκια είναι μόνο η αρχή. Έτσι και τα αποδεχθούμε στη ζωή μας, τότε θα ξεκινήσει μια τρελή κατηφόρα παράδοσης όλων των βιομετρικών μας στοιχείων... Ορίστε, η Καθημερινή παρουσιάζει τους νέους, "πιο ασφαλείς", τρόπους πληρωμών:

Σύμφωνα με νέα έρευνα της Visa, οι Ευρωπαίοι καταναλωτές δείχνουν ενδιαφέρον στη χρήση βιομετρικών στοιχείων για τις πληρωμές τους. Σχεδόν τα 3/4 θεωρούν ασφαλή την πιστοποίηση, όπου ένα βιομετρικό στοιχείο χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με συσκευή πληρωμών. Η πιστοποίηση περιλαμβάνει κάτι που έχεις, όπως μια κάρτα ή μια φορητή συσκευή, κάτι που είσαι, όπως ένα βιομετρικό στοιχείο, ή κάτι που ξέρεις, όπως το PIN ή κωδικός. Πάνω από τα 2/3 θέλουν να χρησιμοποιήσουν βιομετρικά στοιχεία ως μέθοδο πιστοποίησης πληρωμών. Οι έμποροι, είτε online είτε σε φυσικό περιβάλλον, θα είναι οι πιο κερδισμένοι καθώς το 1/3 των καταναλωτών έχει εγκαταλείψει μια αγορά λόγω της διαδικασίας πληρωμών. Ο Jonathan Vaux, Executive Director of Innovation Partnerships, ανέφερε: «Η βιομετρική ταυτοποίηση και πιστοποίηση έχει προκαλέσει μεγάλο ενθουσιασμό στον χώρο των πληρωμών γιατί προσφέρει τη δυνατότητα βελτίωσης της εμπειρίας του πελάτη. Η έρευνά μας δείχνει ότι τα βιομετρικά στοιχεία αναγνωρίζονται ολοένα και περισσότερο ως αξιόπιστος τρόπος πιστοποίησης καθώς οι χρήστες εξοικειώνονται με τη χρήση αυτών των δυνατοτήτων στις συσκευές τους.
 
«Τα βιομετρικά στοιχεία λειτουργούν καλύτερα όταν συνδυάζονται με άλλους παράγοντες πιστοποίησης, όπως η συσκευή, οι τεχνολογίες τοποθεσίας ή επιπλέον μέθοδος ταυτοποίησης. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι είναι σημαντική μια συνολική προσέγγιση, που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα τεχνολογιών που συμβάλλουν σε μια καλύτερη εμπειρία».
 
Κοιτώντας τα πλεονεκτήματα της βιομετρικής πιστοποίησης –της διαδικασίας που επιβεβαιώνει την ταυτότητα ενός ατόμου, ανιχνεύοντας ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του, όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα ή η ίριδα του ματιού– 51% των Ευρωπαίων δηλώνουν πως η βιομετρική πιστοποίηση θα δημιουργούσε γρηγορότερη και ευκολότερη εμπειρία πληρωμών σε σύγκριση με τις παραδοσιακές μεθόδους. Ομοίως, το 1/3 βρίσκει θετικό το γεγονός ότι η βιομετρική πιστοποίηση σημαίνει πως τα στοιχεία τους θα είναι ασφαλή ακόμη και αν η συσκευή τους χαθεί ή κλαπεί. Ο Vaux δήλωσε ότι «μελλοντικά οι καταναλωτές θα έχουν περισσότερες επιλογές στον τρόπο πληρωμής. Καθώς η κουλτούρα πληρωμών θα αλλάζει ανάλογα με το μέρος όπου βρίσκεσαι και με τη συσκευή που κάνεις τις αγορές σου, οι μέθοδοι πιστοποίησης θα χρειαστεί να είναι ανάλογες με την περίπτωση της κάθε χρήσης».

Πηγή: Καθημερινή, ID-on't renounce my freedom

Αν αληθεύει η είδηση πως η κυβέρνηση σκέφτεται να μεταφέρει στην Κρήτη χιλιάδες ισλαμιστές «μετανάστες» έπειτα από υπόδειξη της Γερμανίας τότε θα πρόκειται για εθνικό έγκλημα και μέγιστο γεωπολιτικό λάθος.

Αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει η μονίμως Οθωμανόφιλη Γερμανία θα το πετύχει επί Μέρκελ: υπάρχει ο κίνδυνος της σταδιακής επανισλαμοποίησης της Κρήτης. Εξυφαίνεται κοινό τουρκογερμανικό σχέδιο αναθεωρητισμού στην περιοχή της Μεσογείου;

Ο Ρόμελ θα κάνει πάρτι στον τάφο του.

Η Κρήτη βρίσκεται στο μέσο της Μεσογείου ως ένα μόνιμο-χερσαίο μεγάλο αεροπλανοφόρο. Ως εκ τούτου διαθέτει ανυπολόγιστη γεωστρατηγική θέση.

Σκεφτείτε μόνο πόσο κοντά βρίσκεται η Κρήτη από τα παράλια της Λιβύης, εκεί δηλαδή που ενδεχομένως έχει μεταφερθεί πλέον ο πυρήνας των τζιχαντιστών.

Τυχόν διάβρωση του πληθυσμού της Κρήτης μέσω της δήθεν αθώας (αλλά αθρόας;) εισαγωγής ισλαμιστών «μεταναστών» θα δημιουργούσε σημαντικά θέματα Εθνικής Ασφάλειας για την Ελλάδα, αλλά και για τους συμμάχους της Ελλάδας.

Δε χρειάζεται καν να υπενθυμίζουμε τα γνωστά περί κινημάτων αυτονόμησης της νήσου που διακινούσαν τουρκικοί κύκλοι σταθερά, με φανατικότερο θιασώτη τέτοιων «ειδήσεων» το «πρακτορείο ειδήσεων» στα κατεχόμενα…

Στην Κρήτη έχουν την έδρα τους Εθνικά, αλλά και συμμαχικά, ευαίσθητες στρατιωτικές μονάδες: ο νοών νοείτω. Τα προβλήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν, ειδικά εν όψει της ενδεχόμενης αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της περιοχής, θα ήταν τεράστια τόσο για την Ελλάδα όσο και για τους συμμάχους της.

Μην ξεχνάμε ακόμα και το ότι οι Γερμανοί έχουν ήδη πάρει τον πλήρη έλεγχο των (πολιτικών) αεροδρομίων της Κρήτης (Χανιά – Ηράκλειο) μέσω των ιδιωτικοποιήσεών τους. Όλα αυτά αν τα απομονώσεις μπορεί να μην έχουν καμία σημασία. Ας επιχειρήσουμε να τα δούμε όλα μαζί ως μέρος σχεδιασμού, επιχειρώντας να εκτιμήσουμε τι αποτέλεσμα παράγουν.

Ούτε στα καλύτερα όνειρα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών του 1941 δεν θα μπορούσαν να φαντάζουν τόσο ανέλπιστα αισιόδοξα: Η επιχείρηση «Ερμής» θα έχει λήξει μετά από 75 χρόνια αναίμακτα με νίκη της Γερμανίας;

Ας μην το παιδεύουμε, κάθε σκέψη για μεταφορά δήθεν αθώων ισλαμιστών «μεταναστών» από ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ στην Κρήτη θα ήτο πράξη εθνικά επικίνδυνη. Ας το σκεφθεί πολύ καλά – και ουχί με τον συνήθη «χαζοχαρούμενο» τρόπο – η Ελληνική Κυβέρνηση, προτού προχωρήσει σε αυτή την εθνικά ανόητη και δυνητικά ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ πράξη.

Πηγή: Defence-point.gr

Είναι ηθικά επιβεβλημένο να αναφερθούν μερικά πράγματα στο πολύ φλέγον ζήτημα αυτό το οποίο μόλις τώρα έχει αρχίσει να ταράζει τα ύδατα της Ορθοδοξίας. Η αντίδραση ενός Χριστιανού στο γεγονός της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και των αποφάσεών της, οπωσδήποτε χρειάζεται να βασίζεται στην εμπιστοσύνη στα θεμέλια της Εκκλησίας μας. Τα θεμέλια αυτά είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι σε αυτά τα ζητήματα, τα δογματικά και τα εκκλησιολογικά έχουν εδραιώσει την πίστη μας κι έχουν πάρει θέση ξεκάθαρη.

Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και η αντίδρασή μας

Είναι ηθικά επιβεβλημένο να αναφερθούν μερικά πράγματα στο πολύ φλέγον ζήτημα αυτό το οποίο μόλις τώρα έχει αρχίσει να ταράζει τα ύδατα της Ορθοδοξίας. Η αντίδραση ενός Χριστιανού στο γεγονός της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και των αποφάσεών της, οπωσδήποτε χρειάζεται να βασίζεται στην εμπιστοσύνη στα θεμέλια της Εκκλησίας μας. Τα θεμέλια αυτά είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι σε αυτά τα ζητήματα, τα δογματικά και τα εκκλησιολογικά έχουν εδραιώσει την πίστη μας κι έχουν πάρει θέση ξεκάθαρη.

Στο επόμενο διάστημα ο καθένας από εμάς θα κληθεί, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, να ομολογήσει τον Χριστό, να δώσει μία ομολογία. Με αφορμή την στάση των Ορθοδόξων Χριστιανών που πρέπει να τηρηθεί, παραθέτω έναν λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος λέγει για τα τρία είδη της αθεΐας.

Το ένα είδος είναι η κλασσική αθεΐα και απιστία, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Το δεύτερο είδος αθεΐας και απιστίας είναι η διαστροφή της εννοίας του Θεού, από τις αιρέσεις και από τις θρησκείες. Όταν κανένας διαστρέφει την έννοια, δεν πιστεύει στον έναν αληθινό Θεό και πιστεύει στα είδωλα ή πιστεύει στο Μωάμεθ ή πιστεύει στο Βούδα ή πιστεύει εδώ-εκεί, αυτό είναι το δεύτερο είδος αθεΐας. Ας νομίζουν πως πιστεύουν στο Θεό και ότι είναι θρησκείες, άθεοι είναι και άπιστοι. Το δεύτερο λοιπόν είδος αθεΐας είναι οι αιρέσεις και οι άλλες θρησκείες και τα είδωλα. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχει και ένα τρίτο είδος αθεΐας το οποίο εκπλήσσει όταν το ακούσει κανείς αλλά το οποίο όμως είναι πολύ σωστό και έχει δίκιο ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, διότι αυτοί που ανήκουν σε αυτό το είδος της αθεΐας βοηθούν ώστε τα άλλα δύο προηγούμενα είδη, να αυξάνουν και να μεγαλώνουν. Ποιό είναι το τρίτο είδος αθεΐας; Στο τρίτο είδος αθεΐας ανήκουν εκείνοι οι οποίοι σιωπούν, οι οποίοι δεν μιλούν, οι οποίοι δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθεΐας. Έχει γεμίσει ο κόσμος από αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αιρετικούς. Δεν μιλούν οι χριστιανοί, και εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους. Προχωρούν οι αιρέσεις, προχωρούν οι θρησκείες, προχωράει το ισλάμ. Στο τρίτο είδος αθεΐας λοιπόν είναι αυτοί οι οποίοι σιωπούν και δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθείας -τους πραγματικά αθέους και απίστους και εκείνους οι οποίοι διαστρέφουν την έννοια του Θεού- τις αιρέσεις και τις θρησκείες και την ειδωλολατρία. Αυτό το τρίτο είδος αθεΐας, της μεγαλύτερης από τις άλλες δύο, παρατηρείται όταν κινδυνεύει η πίστη και δεν ανοίγουμε το στόμα μας να αντιδράσουμε, να μιλήσουμε και να κηρύξουμε. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος, που αυτός ο ησυχαστής Άγιος άφησε το κελί του, το άκτιστο φως, που έβλεπε καθημερινά και βγήκε να αντιδράσει και να τα βάλει με τους Πατριάρχες της εποχής του και όλους τους μεγάλους εκείνης της εποχής.

Ἕνας άλλος λόγος, που αποτελεί προσωπική πηγή έμπνευσης καθενός χριστιανού που θέλει να ομιλεί στον κόσμο με την αντιαιρετική γλώσσα, είναι του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, ο οποίος λέγει ότι «κινδυνευούσης της πίστεως» είναι αμαρτία να σιωπάς. «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς; αλλ’ ουδαμού. Άρχων; Και ουδ’ ούτως. Στρατιώτης; Και που; Γεωργός; Και ου δ’αυτό τούτο. Πένης; Μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος, ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός και άφροντις;». Δηλαδή «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπούμε όταν κινδυνεύη η πίστης. Συνεπώς, όταν πρόκειται για την πίστιν, δεν πρέπει να είπη κανείς: ποιός είμαι εγώ; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πτωχός; Δεν μου πέφτει εμένα λόγος και φροντίς. Τι λέγεις, οι πέτρες θα φωνάξουν, και συ θα μείνεις σιωπηλός και άπραγος;»

Στην ίδια γραμμή με τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη ο Όσιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, που λίγο πριν κοιμηθεί, είπε εκείνη τη φοβερή φράση «Όταν θα έρθει η εποχή, που μία γιαγιά δεν θα της επιτρέπεται να ελέγξει τον Πατριάρχη, θα ‘ρθει η καταστροφή για την Ορθοδοξία». Αυτό δίνει απάντηση σε όσους Οικουμενιστές και φιλοοικουμενιστές μας λένε ότι δεν πρέπει να μιλάμε.

Η στάση των Χριστιανών

Υπάρχει περίπτωση ο Ορθόδοξος Χριστιανός να δεχθεί (να επιτρέψει Ο Κύριος) πάρα πολλή κριτική κι από αδελφούς ακόμη και κοντινούς, ότι δεν πρέπει να μιλάει, να τον ειρωνευτούν ότι είναι ο κριτής των πάντων, ότι ελέγχει και παντού βρίσκει την αίρεση και δεν θα πρέπει να ελέγχει την Εκκλησία, αλλά να κάνει απόλυτη υπακοή στο Δεσπότη και στην ιερά Σύνοδο και άλλα παρόμοια. Ή πως ο Πατριάρχης δεν τον έχει πειράξει σε τίποτε και ότι το σωστό είναι να κοιτά τον εαυτό του μόνο, τις αμαρτίες του, την σύζυγό του, τα παιδιά του και να τα αφήσει όλα τα άλλα. Σε τέτοιες προκλήσεις αντορθόδοξες και πονηρές θα πρέπει ομολογιακά να απαντά ο κάθε χριστιανός ως ακολούθως: «Αυτοί οι Άγιοι εμένα μου δίνουν την απάντηση ότι δεν πρέπει να το κάνω αυτό (να σταματήσω να αντιδρώ). Αυτοί οι πατερικοί λόγοι είναι που με εμπνέουν να ομιλώ».

Με αυτήν την Ψευδοσύνοδο, που δεν την λέω αγία και μεγάλη Σύνοδο, ούτε Πανορθόδοξη, αλλά συνέδριο και ψευδοσύνοδο, αποκαλύπτεται ότι όποιος λέγει ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει έχει απόλυτο δίκιο. Εδώ ας μην κρυβόμαστε πίσω από αυτό που τονίζουν Ο Κύριος και οι Απόστολοι για την Εκκλησία ότι «πύλαι άδου ου καταισχύσουσιν αυτήν». Αυτό φυσικά και ισχύει και είναι ο Χριστός η κεφαλή του σώματος και ποτέ η Εκκλησία δεν θα πάθει κάτι, πάντα θα υπάρχει και θα αποτελεί το σώμα του Χριστού. Ωστόσο η Εκκλησία περιλαμβάνει σε κάθε εποχή ένα πλήθος πιστών ανθρώπων και απίστων και λιγότερο πιστών, οι οποίοι στην πορεία τους μπορεί να χαθούν. Για αυτούς τους ανθρώπους έχουμε ευθύνη να τους κρατήσουμε εντός της εκκλησίας.

Τὸ κυριότερο είναι ποιά Εκκλησία θα τους διδάξουμε αν κάθε ημέρα στα δόγματα κάνουμε ο,τι κάνουν οι Πατριάρχες και αφαιρούμε. Επειδή υπάρχει μία αφαιρετική ενέργεια των Πατριαρχών πάνω στα δόγματα της Εκκλησίας και βγάζουν κανόνες, βγάζουν θέματα τέτοια ώστε απογυμνώνουν την Ορθοδοξία από τα θεμέλια, που είναι η Θεολογία.

Καταλυτική αντίδραση

Αν ο Πατριάρχης σε μία λειτουργία που θα πάει σε έναν Ναό, επιλέξει να επιτρέψει μέσα στη λειτουργία να εισέλθει και κάποιος αιρετικός, π.χ. ένας Καρδινάλιος η ένας Μονοφυσίτης επίσκοπος η κάποιος πάστορας Προτεστάντης κτλ., για να συμπροσευχηθούν ή να τελέσουν μαζί μία αρτοκλασία (όπως είναι συνηθισμένο πλέον, κάνουν αρτοκλασίες, θέτουν τα χέρια και οι παπικοί επάνω στο πρόσφορο), αν εκείνη τη στιγμή αποχωρήσει το εκκλησίασμα, θα το ξανακάνει αυτό ο Πατριάρχης; Μία, δύο, τρεις φορές, αν συμβεί και αποχωρήσει το ποίμνιο από το Ναό, μετά δεν θα τολμήσει να το επαναλάβει.

Αυτό θα πρέπει να ακούγεται και να διαδίδεται. Συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό; Να βγαίνει στη δημοσιότητα. Έγινε κάτι στην Αυστραλία; Να το λέει ο κόσμος. Αντέδρασαν κάποιοι σε άλλη εκκλησία; Να το διαδίδουν οι πιστοί. Τα πράγματα σήμερα, εκτός από γόνατα και προσευχή, θέλουν όπλα και δράση όπως έλεγε ο μακαριστός επίσκοπος Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης.

Πολλές φορές αρκεί και μία καλή συμβουλή να προσφέρεται στον κόσμο, ότι δηλαδή αυτά που αποφάσισαν στην ψευδοσύνοδο, δεν είναι καλά πράγματα. Οι ιερείς, οι μοναχοί και οι μοναχές που δέχονται πλήθος κόσμου για να τους συμβουλευτούν και να τους μιλήσουν, πρέπει να μιλάνε στο λαό και να λένε πως η σύνοδος αυτή δεν αποφάσισε καλά πράγματα, ότι αν δουν Καρδινάλιο στο ναό οι πιστοί, να σηκωθούν να φύγουν, να μην πάρουν την ευχή του, να μην δεχθούν να συμπροσευχηθούν με ένα καρδινάλιο, με έναν παπικό, με έναν αιρετικό μέσα στην λειτουργία. Να αντιδράσουν και έτσι θα λάβουν τον στέφανο της Ομολογίας από τον Κύριό μας και Θεό μας. Αμήν!

Πηγή: Κατήχησις

Όταν ο πατριάρχης Ιακώβ, αναχωρώντας από τη πατρική εστία, εξαιτίας της κατ’ αυτού απειλής του αδελφού του Ησαύ, έφθασε κοντά στη δύση του ηλίου σε έρημο τόπο, πήρε έναν λίθο, τον έβαλε κάτω από το κεφάλι του και κοιμήθηκε. Είδε τότε σκάλα στηριγμένη στη γη, της οποίας η κεφαλή έφθανε στον ουρανό και οι Άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν σε αυτήν, ο δε Κύριος στηριζόταν πάνω της… Όταν σηκώθηκε ο Ιακώβ από τον ύπνο, είπε: «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ έστι τούτο αλλ’ ή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γεν. 28:17).

Η σκάλα εκείνη η μυστική ήταν τύπος και εικόνα της νοητής κλίμακας, της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της οποίας την σεβάσμια Κοίμηση περιχαρώς εορτάζουμε.

Μετά την παράβαση και παρακοή των πρωτοπλάστων, μεταξύ ουρανού και γης δεν υπήρχε καμία επικοινωνία. Πεθαίνοντας οι άνθρωποι μετέβαιναν στον Άδη. Πέρασαν περίπου πέντε χιλιάδες έτη και δεν βρισκόταν μέσον για να επικοινωνήσει η γη με τον ουρανό, ο άνθρωπος με τον Θεό. Υπήρχε τείχος. Υπήρχε φραγμός αδιάρρηκτος. Βρέθηκε, τέλος, το μέσον που χάλασε τον μεσότοιχο, διέρρηξε τον φραγμό, κατέβασε από τους ουρανούς τον Θεό, ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό, ένωσε τα επίγεια με τα επουράνια και έγινε εύκολη η διάβαση και η ανάβαση των ανθρώπων από τη γη στα ουράνια. Όλα, όλα αυτά γνωρίζετε, αγαπητοί μου, ποιος τα επετέλεσε; Η πανύμνητη Παρθένος που εορτάζουμε σήμερα!

Ω μεγαλεία, μεγαλεία της Παρθένου! Τα μεγαλεία σου, Παρθένε, ποιος θα τα διηγηθεί! Αν εκείνος ο ουρανόπεμπτος αρχάγγελος Γαβριήλ, που υπηρέτησε στο μέγα αυτό μυστήριο, εξεπλάγη από θαυμασμό, πώς εμείς οι ταλαίπωροι, υλικοί και χοϊκοί να μην έλθουμε σε απορία και έκσταση; Αλλά ας παραλείψουμε τα του ύψους του μυστηρίου, και ας στραφούμε στο ζήτημα της σωτηρίας. Στο πώς δηλαδή θα σωθούμε και πώς θα μπορέσουμε να ανεβούμε στον ουρανό μέσω της νοητής κλίμακας, της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Όσοι, αγαπητοί μου αδελφοί, επιθυμείτε να ανεβείτε από τη γη στον ουρανό, να γίνετε πολίτες της άνω Ιερουσαλήμ, συμπολίτες των Αγγέλων και οικείοι του Θεού, υιοί Θεού και θεοί κατά χάριν, ελάτε και ακούστε. Στρέψετε τα αυτιά της ψυχής και του σώματος και προσέξτε τους λόγους μου, του ελαχίστου και ευτελούς. Σας μιλώ με αγάπη και αλήθεια και με συγκίνηση καρδιάς. Σας λέω με πλήρη πεποίθηση ότι δεν θα βρείτε άλλο μέσον ούτε ευκολότερο ούτε ασφαλέστερο να ανεβείτε στους ουρανούς από αυτή τη νοητή κλίμακα, την Παναγία Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία.

Κανείς ας μη διστάσει. Κανείς ας μη δειλιάσει. Κανείς ας μην αμφιβάλλει. Και αν κανείς είναι βεβαρημένος και βαρυφορτωμένος από πολλές και ποικίλες αμαρτίες, ας γίνει πρόθυμος, ας έχει θάρρος, ας μην απελπίζεται.

Αλλά πώς και με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να ανεβούμε από τη γη στους ουρανούς; Τόσο ύψος! Αυτό είναι κόπος, κίνδυνος, φόβος. Αυτό κι εγώ το ομολογώ, ότι είναι κόπος και πόνος, αλλά υπάρχει μέσον εύκολο, η Παναγία Παρθένος, η νοητή κλίμακα, μέσω της οποίας θα ανέλθουμε στους ουρανούς.

Όσοι πιστεύετε στον Θεό, πιστεύετε ότι υπάρχει μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση και ότι «οι τα αγαθά ποιήσαντες απελεύσονται εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω. 5:29), και γι’ αυτό ζείτε ενάρετη ζωή, για να αξιωθείτε της ουρανίου βασιλείας, μη λησμονείτε, αλλά πάντοτε, στο στάδιο της παρούσας ζωής, να επικαλείσθε την Θεοτόκο, διότι αυτή με τη μεσιτεία της μπορεί να σας εισαγάγει στους ουρανούς.

Όσοι είστε αμαρτωλοί, απορρίψτε με ειλικρινή και καθαρή μετάνοια και εξομολόγηση τις αμαρτίες και επικαλεσθείτε με όλη σας την ψυχή τη Θεοτόκο, για να μπορέσετε να ανεβείτε στους ουρανούς. Δεν βρίσκεται άλλο μέσον να σας βοηθήσει περισσότερο από την Παναγία. «Πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου».

Αυτή είναι η πρόξενος της σωτηρίας μας. Αυτή κατέρριψε τον μεσότοιχο της μεταξύ ημών και του Θεού έχθρας. Αυτή συμφιλίωσε εμάς με τον Θεό και μας απάλλαξε από τη αιώνια καταδίκη και μας προξένησε την αφθαρσία. Αυτή είναι η γέφυρα η μετάγουσα προς την αιώνιον ζωήν, η κλίμακα που μας ανεβάζει στους ουρανούς και η ολκάς (το πλοίο) που μας οδηγεί στο ακύμαντο λιμάνι του Παραδείσου. Αυτή είναι των αμαρτωλών η σωτηρία και των Αγγέλων ο γλυκασμός. Ο ιατρός των νοσούντων και η τροφή των πεινώντων. Των πονεμένων ο πλούτος και των τυφλών η βακτηρία. Των αδικουμένων προστάτης και των ξένων η παράκληση.

Και τι να πω; Στους πάντες είναι τα πάντα η Μητέρα του Θεού και μητέρα ημών των χριστιανών. Όλοι όσοι βρισκόμαστε σε θλίψεις, συμφορές και ανάγκες προς αυτήν καταφεύγουμε, και όλοι όσοι με πίστη προστρέχουμε, τα αιτήματα λαμβάνουμε. «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε…».

Όσοι όμως είναι άπιστοι, όσοι είναι βλάσφημοι και υβριστές της Θεοτόκου, όχι μόνον τα αιτήματά τους δεν λαμβάνουν, αλλά θα έχουν και αντίδικη την Παναγία, εάν δεν σπεύσουν να μετανοήσουν.

Ας σπεύσουμε, αγαπητοί φιλόχριστοι, με τη μετάνοια και την εξομολόγηση να καθαρίσουμε τον εαυτό μας από κάθε αμαρτία, πριν έλθει η ώρα και η στιγμή του θανάτου. Ας επικαλούμαστε πάντοτε την Παναγία, γέροντες, νέοι, γυναίκες, παιδιά. Όλοι στο στόμα μας ας έχουμε το όνομα της Παναγίας. Το πρωί όταν σηκωνόμαστε, το βράδυ όταν πρόκειται να αναπαυθούμε, το όνομα της Παναγίας, του Ιησού και των Αγίων Του ας μη λείπει από το στόμα μας. Και όταν είμαστε υγιείς και όταν ασθενείς και όταν ψυχορραγούμε, ας εκπνεύσουμε με το όνομα της Παναγίας και του Ιησού στο στόμα, για να δοξασθούμε μαζί τους στους αιώνες. Αμήν.

Πηγή: (Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 29, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 67.), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Το παιδικό τηλεοπτικό δίκτυο Nickelodeon θα παρουσιάσει ένα δια-φυλετικό γκέι ζευγάρι στην σειρά κινουμένων σχεδίων “The Loud House”. 

Η σειρά, η οποία επικεντρώνεται γύρω από τη ζωή του Lincoln Loud και τις δέκα αδελφές του, θα είναι η πρώτη εκπομπή της Nickelodeon στην ιστορία που θα δείχνει ένα «παντρεμένο» ζευγάρι ατόμων του ιδίου φύλου.

Το ζευγάρι, που έκανε το «ντεμπούτο» του στις 20 Ιουλίου, είχε "μεγάλη επιτυχία."

Στο επεισόδιο, ο μικρός πρωταγωνιστής Λίνκολν, προσκαλεί τον φίλο του Κλάιντ να μείνει σπίτι του για ένα βράδυ. Ο Κλάιντ έρχεται στο σπίτι με τους δυο «μπαμπάδες», όπου ο ένας είναι λευκός και ο άλλος μαύρος.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Την σημερινή Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής κρίσης εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες νέοι επιστήμονες και φωτεινά μυαλά, την ίδια ώρα που διορίζονται σαν υπουργοί όχι μόνο σοβαροί ή αξιόλογοι επιστήμονες αλλά και κάποιοι που αποτελούν ένα παράξενο μείγμα ανιστόρητου και αμόρφωτου το οποίο συνήθως εμπλουτίζεται με πλούσια δόση ιδεοληψίας, ανικανότητας, ασχετοσύνης, θρασύτητας και έλλειψης οποιασδήποτε ευαισθησίας που δεν συμπορεύεται με ιδεοληπτικές παρωπίδες. Οι περιπτώσεις αυτές βέβαια, έχουν ένα εικονικό αλλά πανίσχυρο «μεταπτυχιακό τίτλο»: Υψηλές επιδόσεις σε «μαθητικούς αγώνες» του παρελθόντος!

Έτσι ακούμε κάτι ιδιόρρυθμες απόψεις («H αριστεία παραβιάζει την αρχή της ισότητας»), ή «αναβαθμίζουμε» την παιδεία «κόβοντας» πέντε ώρες μαθημάτων ημερησίως σε κάθε τάξη ή υλοποιούμε παλαιότερες και ανενεργές αποφάσεις δημιουργίας τζαμιών στην Αθήνα για την εξυπηρέτηση των λαθρομεταναστών από το Πακιστάν, το Ιράν, την Ινδία, το Μπαγκλαντές, την Αφρική, το Αφγανιστάν και λιγοστούς πρόσφυγες από την Συρία – όλους τους στέλνει μεθοδικά εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες η «φίλη» μας Τουρκία θησαυρίζοντας, ενώ με αφόρητη, διαχρονική επιμονή μας ζητάει να «εκσυγχρονιστούμε » δημιουργώντας «στρατώνες για τους στρατιώτες της», δηλαδή τζαμιά μέσα στην Αθήνα!

 «Η δημοκρατία είναι μόνο το όχημα στο οποίο ανεβήκαμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Τα τεμένη είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας, οι θόλοι των τεμενών τα κράνη μας και οι πιστοί μουσουλμάνοι οι στρατιώτες μας». Αυτά έλεγε το 1998 ο σημερινός ψευτο-σουλτάνος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν και μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς τις επιδιώξεις του όταν επιμένει ενοχλητικά και φορτικά να «ανεγερθούν τζαμιά» στην Αθήνα. Βιάζεται να εφαρμόσει τις ίδιες ακριβώς μεθοδεύσεις που υλοποιούνται στην περιοχή της Θράκης με τους ψευτο-μουφτήδες οι οποίοι χρυσοπληρώνονται και διορίζονται απ΄ ευθείας από τα σκοτεινά παρασκήνια της Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Τουρκίας, «καμουφλάρονται» μάλιστα με οργανωμένες «εκλογές» μέσα σε ξένες χώρες!

Και ενώ η σημερινή Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μετατρέπει, ψυχρά και μεθοδικά σε τζαμί την Αγία Σοφία , τον Ναό της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού που ανεγέρθηκε το 537 μ.Χ., κρατάει πεισματικά φιμωμένη επί ολόκληρες δεκαετίες την Θεολογική Σχολή της Χάλκης με πλήθος ψεύτικων δικαιολογιών και κάνει κυριολεκτικό πλιάτσικο σε χριστιανικές εκκλησίες, εμείς εδώ οι «πολιτισμένοι», αποφασίζουμε να δημιουργήσουμε με σοβαρό οικονομικό κόστος, τζαμιά στην Αθήνα την ίδια στιγμή κατά την οποία η Γαλλία υποχρεώνεται να κλείσει (για αρχή) είκοσι τζαμιά, επειδή χρησιμοποιούνται σαν το πιο αποτελεσματικό όπλο του ισλαμικού φονταμενταλισμού!

Και άντε η Γαλλία, η Αγγλία ή οποιαδήποτε άλλη αποικιοκρατική δύναμη που εκμεταλλεύτηκε πολλούς λαούς του πλανήτη επί αιώνες, έχει άλλο πληθυσμιακό μέγεθος, άλλα δεδομένα και άλλες υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα όμως; Μια μικρή χώρα με την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χριστιανούς ορθόδοξους, ποια υποχρέωση έχει να χτίζει τζαμιά μέσα στην πρωτεύουσα της για το τσουνάμι των λαθρομεταναστών που μας στέλνει συστηματικά η Τουρκία, για τουλάχιστον δύο συνεχόμενες δεκαετίες; 

Γιατί πρέπει να επιβάλλουμε τους σουνίτες σαν μοναδική έκφραση του μουσουλμανισμού στην Ελλάδα "αποκλείοντας" Σιιίτες, Αλεβίδες, Σουφιστές, Ισμαηλίτες, Αλαουίτες, κ.ο.κ.ε; Μήπως για να ελέγχει καλύτερα η Άγκυρα «τους στρατώνες»; Αυτοί που παίρνουν έτσι εύκολα τις αποφάσεις ανέγερσης τζαμιών στην Αθήνα, μήπως δεν γνωρίζουν ότι ο ψευτο-σουλτάνος για χρόνια γυρνούσε σε χώρες της Αφρικής προσφέροντας σε νέους της Αφρικής αεροπορικά εισιτήρια προς την Κωνσταντινούπολη με 50 Ευρώ, ώστε να είναι εύκολη η «αποστολή» τους στην Ελλάδα και η «αξιοποίηση» τους την κατάλληλη στιγμή μέσα από τους «στρατώνες», δηλαδή τα τζαμιά;

Αυτοί που αποφάσισαν την ανέγερση μεγάλου τεμένους από το υστέρημα των Ελλήνων που γονατίζουν κάτω από τα ασήκωτα οικονομικά βάρη, σε ποιους μουσουλμάνους θα το δώσουν; Αν το δώσουν σε όλους, είναι ζήτημα χρόνου να εκδηλωθούν και σε Ελληνικό έδαφος οι αιματηρές αντιθέσεις των διαφορετικών μουσουλμανικών αιρέσεων, αφού οι σουνίτες διεξάγουν σε όλο τον κόσμο ιερό πόλεμο εναντίον των διαφόρων «αποστατών» του Ισλάμ. Αν το δώσουν μόνο σε Σουνίτες (όπως επιβάλλει η Τουρκία) θα συνεχίσουν να λειτουργούν κανονικά «ανεπίσημα» τζαμιά σε διαμερίσματα, σε υπόγεια και σε αποθήκες για Σιιίτες, Αλεβίδες, Σουφιστές, Ισμαηλίτες, Αλαουίτες κ.α. με ανοιχτή λίστα μελών, ΑΦΜ και όλα τα απαραίτητα «νομιμοποιητικά» έγγραφα! 

Μα πόσο αδαής μπορεί να είναι όσοι πιστεύουν πως η ύπαρξη «επίσημου» τεμένους στην Αθήνα θα μειώσει τον κίνδυνο τρομοκρατικής ενέργειας; Δεν καταλαβαίνουν ότι μέσα σε λίγα χρόνια το τέμενος θα έχει μετατραπεί σε δυναμικό πυρήνα ισλαμικού φονταμενταλισμού μέσα στην καρδιά της Ελλάδος; Δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν οι ίδιοι θα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η Ελλάδα θα υποφέρει από τις ενέργειες τους; Εδώ μέσα στην Γαλλία με «προηγμένα» συστήματα ελέγχου και επιτήρησης, αναπτύσσονται πυρήνες ισλαμικού φονταμενταλισμού μέσα στα τζαμιά, με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται να τα κλείσουν, δεν θα συμβεί το ίδιο στην Αθήνα των ποικίλων παχύδερμων και των «ωχ αδερφέ»;

Γιατί «οι άλλοι» ψήφισαν νομοθετικό πλαίσιο εδώ και δέκα χρόνια και «πάγωσαν» την εφαρμογή του μπροστά την καλπάζουσα επιθετικότητα της νέο-οθωμανικής Τουρκίας και οι σημερινοί «αριστεροί ανθρωπιστές» σπεύδουν να την κάνουν πράξη σέρνοντας και τους «άλλους» στον ίδιο δρόμο – με μοναδικές αντίθετες φωνές τους (συγκυβερνώντες) Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή; Μήπως αισθάνονται καμιά ηθική υποχρέωση για την «ανοιχτή πρόσκληση» που απεύθυναν σε λαθρομετανάστες και πραγματικούς πρόσφυγες με την αλλήθωρη ιδεοληψία της Κυρίας Τασίας μόλις ανέλαβαν την εξουσία;

Σε κάθε περίπτωση οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες που βρίσκονται στην πρωτεύουσα της Ελλάδος βρίσκονται εδώ επειδή μπήκαν στην χώρα παράνομα, δεν επεστράφησαν στις χώρες προέλευσης τους και παραμένουν εδώ με δική τους θέληση. Το συντριπτικό ποσοστό όσων είναι πραγματικοί πρόσφυγες, βρίσκονται στην Ελλάδα προσωρινά, επιδιώκοντας την μετάβαση τους σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες στο κάτω-κάτω, προκάλεσαν με τις πολιτικές τους το χάος που τους μετέτρεψε σε πρόσφυγες.

Όσοι παραμένουν με την θέληση τους στην Ελλάδα, είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν τα πολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά έθιμα της χώρας που τους φιλοξενεί. Αν δεν τους είναι αρεστά, μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και μάλιστα με χρηματική ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Τον Μάρτιο του 2015 περισσότερες από ογδόντα πέντε πνευματικές προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό έστειλαν στην νέα πολιτική εξουσία της Ελλάδος αναλυτικό υπόμνημα για τον τεράστιο κίνδυνο της λαθρομετανάστευσης, άσχετα αν επιμένουμε ακόμα και σήμερα να βαφτίζουμε παραπλανητικά την επικίνδυνη λαθρομετανάστευση σαν «προσφυγικό πρόβλημα». 

Στην Ελλάδα του 2016 λειτουργούν περισσότερα από 320 μουσουλμανικά τεμένη* και αποτελούν αστειότητες τα «επιχειρήματα» κάποιων ανίδεων καλοθελητών πως τάχα «είμαστε η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει χώρους λατρείας για τους μουσουλμάνους». 

Δυστυχώς στην σημερινή Ελλάδα αποφασίζουν άνθρωποι, εκλεγμένοι με δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίοι όμως είναι κολλημένοι σε ιδεοληψίες που βάζουν σε κίνδυνο το μέλλον των παιδιών μας αλλά και της ίδιας της χώρας μας. Αντί να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής, την υποβαθμισμένη ασφάλεια και την μίζερη καθημερινότητα των Ελλήνων (όπως ακριβώς υπόσχονταν σε όλους τους τόνους στις προεκλογικές περιόδους) συνεχίζουν όχι μόνο να «εμπλουτίζουν» υποχρεωτικά την Ελλάδα με χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, δεν μπορούν να εργαστούν, δεν μπορούν να στεγαστούν με στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, αλλά δημιουργούν και επί πλέον τεμένη από την δυσβάστακτη φορολογία των Ελλήνων, ώστε να «ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα»! Τέτοια ευαισθησία ορισμένων «δεδηλωμένων» άθεων για τα «θρησκευτικά καθήκοντα» μουσουλμάνων που μπαίνουν παράνομα στην χώρα μας, είναι πραγματικά ανεξήγητη! 

Μήπως θα ήταν καλύτερα τα χρήματα των δεινοπαθούντων Ελλήνων φορολογουμένων να δαπανηθούν όχι για να διευκολύνουμε την Τουρκία προκειμένου να δημιουργήσει «τους στρατώνες» της στην καρδιά της Ελλάδος, αλλά να υποστηρίξουμε όσους λαθρομετανάστες ή πραγματικούς πρόσφυγες βρίσκονται ήδη εδώ ώστε οι γυναίκες τους να μην ξεγεννάνε αβοήθητες, όπως στα λασπόνερα της Ειδομένης όταν ανταποκρίθηκαν μαζικά στην «πρόσκληση» της Κυρίας Τασίας και –κυρίως- να μην βρίσκουν, από την ανεργία που πλήττει την Ελλάδα, «υποχρεωτική» διέξοδο στην εγκληματικότητα, την κάθε μορφής παραβατικότητα και το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών;

Μήπως η δαπάνη αυτή θα ήταν πιο παραγωγική από την ανέγερση και άλλων τζαμιών για άσκηση «θρησκευτικών καθηκόντων» μουσουλμάνων που καταφθάνουν συνεχώς στην Ελλάδα απρόσκλητοι, ακόμα και με τα πλέον «ανθρωπιστικά κριτήρια» των σημερινών υπευθύνων; 

*Ανακοίνωση Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών 8^ης Ιουνίου 2016

Η είδηση δεν είναι πως το δικαστήριο της Χάγης, στην απόφαση για την καταδίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς το Μάρτιο, αθώωνε τον Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, αλλά ότι το θέμα έχει περάσει "στο ντούκου" από όλα τα θεωρούμενα «σοβαρά» ΜΜΕ. Εκείνα που τον κατήγγειλαν ως "χασάπη των Βαλκανίων".

Slobodan Milošević [20 Αυγούστου 1941 – 11 Mαρτίου 2006]

Η είδηση δεν είναι πως το δικαστήριο της Χάγης, στην απόφαση για την καταδίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς το Μάρτιο, αθώωνε τον Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, αλλά ότι το θέμα έχει περάσει "στο ντούκου" από όλα τα θεωρούμενα «σοβαρά» ΜΜΕ. Εκείνα που τον κατήγγειλαν ως "χασάπη των Βαλκανίων".

Η αθώωση του Μιλόσεβιτς από το αποκαλούμενο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην π. Γιουγκοσλαβία, που εδρεύει στη Χάγη δημοσιεύθηκε στο www.slobodan-milosevic.org στις 18 Ιουλίου με τίτλο: «Το Δικαστήριο της Χάγης αθωώνει τον Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα στον πόλεμο της Βοσνίας, με καθυστέρηση δέκα χρόνων»:

«Το δικαστήριο του ΟΗΕ για εγκλήματα πολέμου, αποφάνθηκε πως ο αποθανών πρόεδρος της Σερβίας ΔΕΝ ήταν υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν στη Βοσνία στη διάρκεια του πολέμου 1992-95. Οι δικαστές προσδιόρισαν πως ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς «ΔΕΝ πήρε μέρος στη από κοινού εγκληματικής επιχείρησης για να καταστήσει θύματα Βόσνιους Μουσουλμάνους και Κροάτες».

Σε μια απρόσμενη απόφαση, οι ίδιοι δικαστές που πριν μερικούς μήνες είχαν αποφασίσει να στείλουν τον Σερβοβόσνιο ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς επί 40 χρόνια στη φυλακή, ομόφωνα αποφαινόντουσαν ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν αθώος. Επισημαίνοντας πως οι σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών, είχαν χειροτερεύσει από το 1991 και ότι είχαν διαφορετικές απόψεις, ως προς την ανεξαρτητοποίηση των Σερβοβόσνιων από τη Σερβία. Και ότι ο Μιλόσεβιτς υποστήριζε τους Μουσουλμάνους που επιθυμούσαν να παραμείνει ενιαία η Γιουγκοσλαβία.

Σημειώνεται πως το ίδιο δικαστήριο, ουδέποτε άλλοτε είχε αποφανθεί για την υπόθεση Μιλόσεβιτς. Ούτε πως τον είχαν ήδη απαλλάξει από κάθε κατηγορία για συμμετοχή σε εγκλήματα πολέμου.

Η αθωωτική παράγραφος:

Συνωμοτικά είχαν θάψει τα ευρήματα της υπόθεσης στην 1.303 σελίδα με μία παράγραφο που παρεμβάλλεται στις 2.590 σελίδες της απόφασης για την καταδίκη του Κάρατζιτς, γνωρίζοντας πως οι ελάχιστοι ενδιαφερόμενοι θα βρεθούν να καθίσουν και να τις διαβάσουν όλες.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως ο θάνατος του Μιλόσεβιτς στη φυλακή επισυνέβη κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες που ορισμένοι σχολιαστές τις είχαν χαρακτηρίσει «ύποπτες».

Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 11 Μαρτίου 2006, μόλις δύο εβδομάδες κατόπιν της αρνητικής απόφασης του δικαστηρίου να του επιτρέψει να υποβληθεί σε εγχείριση καρδιάς στη Ρωσία.

Ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς είχε δαιμονοποιηθεί από ολόκληρο τον δυτικό Τύπο και από κάθε πολιτικό χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Τον αποκαλούσαν «ο Χασάπης των Βαλκανίων», τον παρομοίαζαν με τον Χίτλερ τον περιέγραφαν ως «αιμοδιψές τέρας» και τον κατηγορούσαν για γενοκτονία. Και αυτά όχι μόνο για να δικαιολογήσουν τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Σερβίας, αλλά και τους ΝΑΤΟΪκούς βομβαρδισμούς του 1999 της Σερβίας στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου.

Έτσι ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, πέρασε τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του στη φυλακή προσπαθώντας να υπερασπισθεί όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους Σέρβους τους οποίους οι ΝΑΥΟΪκοί κατηγορούσαν πως διεξάγουν έναν πόλεμο, που τώρα το δικαστήριο αποφαίνεται πως προσπαθούσαν να σταματήσουν.

Χρειάσθηκε να περάσουν δέκα χρόνια από το θάνατό του για να δικαιωθεί ο Μιλόσεβιτς αλλά φυσικά, ουδείς ζήτησε συγγνώμη» για το εγκληματικό «λάθος» τους. Και η είδηση πέρασε απαρατήρητη.

Όλα ξεκίνησαν όταν δημοσιεύθηκε στις 2 Αυγούστου σχόλιο του  Neil Clark στο RT.com με τίτλο «Ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε καθώς η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ προχωράει».

Ο Κλαρκ έχει αρθρογραφήσει σε πολλά βρετανικά έντυπα (The Guardian, Morning Star, Daily and Sunday Express, Mail on Sunday, Daily Mail, Daily Telegraph, New Statesman, The Spectator, The Week, και The American Conservative).Και είναι τακτικός αρθρογράφος στο RT. Το σχόλιό του για το Μιλόσεβιτς, αναδημοσιεύεται στις 3 Αυγούστου από την ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ρον Πολ (για την ειρήνη και την ευημερία).

Aποτέλεσμα ήταν να ενοχληθούν αντιδραστικοί κύκλοι όπως το φερέφωνο της αμερικανικής προπαγάνδας “Radio Free Europe”. Η διευθύντρια του βαλκανικού τμήματος του αμερικάνικου σταθμού Gordana Knezevic , κατηγόρησε τον Κλαρκ ότι «αποτελεί παράδειγμα δημοσιογραφικής παραποίησης γεγονότων».

Χωρίς ωστόσο η καλή αυτή κυρία, να πει ότι παρ΄όλο που ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν κατηγορούμενος στη δίκη Κάρατζιτς, η απόφαση στην παράγραφο 3460, της σελίδας 1303 περ4ιγράφει σαφώς, πως «δεν υπήρξαν σαφείς αποδείξεις που να παρουσιασθούν στην υπόθεση ώστε να βρεθεί ο Μιλόσεβιτς ότι είχε συμφωνήσει στο σχέδιο (της δημιουργίας περιοχών που να έχουν εκκαθαρισθεί από μη Σέβρους)».

Το καλό στην υπόθεση ήταν πως η αντίδραση αυτή προκάλεσε το ενδιφέρον να ψάξουμε τις ακριβώς έχει συμβεί.

Επειδή η είδηση, όπως ήταν φυσικό είχε περάσει στο ντούκου από τα πολυδιαφημισμένα Μέσα του συρμού.

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον βρίσκεται πως το Ινστιτούτο ανήκει στον Αμερικάνο γιατρό και πολιτικό (επί χρόνια βουλευτή του Τέξας 1976 ως το 1977 και από το 1979 ως το 1985 και από 1997 - 2013), Ronald Ernest "Ron" Paul. Ο Ρον Πολ, είχε διεκδικήσει τρεις φορές την αμερικανική προεδρία ως ανεξάρτητος υποψήφιος (1988) και διεκδίκησε το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων το2008 και 2012.

Στο άρθρο του ο Κλαρκ κάνει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυσή σχολιάζοντας τον τρόπο με τον οποίον ο πρώην πρόεδρος της Σερβίας αρχικά στοχοποιήθηκε, στη συνέχεια δαιμονοποιήθηκε κι εν τέλει εξοντώθηκε από τους ΝΑΤΟϊκούς.

---

Αναδημοσιεύουμε τo Μεθοδεύεται εξόντωση του Μιλόσεβιτς για τον τρόπο που διεξαγόταν η δική του Μιλόσεβιτς.

Ο Σλομπόνταν Μιλόσεβις όταν ήταν κατηγορούμενος στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης

H δίκη του πρώην προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς διακόπηκε πάλι, για λόγους υγείας

Ο Μιλόσεβιτς παραπονέθηκε ότι έχει πάθει εξάντληση, ενώ έχουν αρχίσει να διατυπώνονται απόψεις που θέλουν τη δίκη να μην ολοκληρώνεται.

Οι οπαδοί του Μιλόσεβιτς, υποστηρίζουν ότι οι δικαστές στην Χάγη, που γνωρίζουν ότι ο κατηγορούμενος πάσχει από υψηλή πίεση και έχει εξαντληθεί από γρίππη, ελπίζουν ασκώντας του αφόρητη πίεση να πεθάνει από καρδιακή προσβολή.

Ο δικαστής Μέη, διάβασε στο δικαστήριο την ιατρική γνωμάτευση, που τόνιζε τα καρδιακά προβλήματα του Μιλόσεβιτς και ζητούσε να περιοριστεί ο φόρτος εργασίας.

Αντ΄αυτού ο δικαστής έχει εντατικοποιήσει τη δίκη.

Στη Χάγη προετοιμάζουν σιωπηρά τη δολοφονία του Μιλόσεβιτς

Των Jared Israel και Vladimir Krsljianin

Το θέαμα που προετοίμαζαν να δώσουν από το δικαστήριο της Χάγης δεν τους βγαίνει φαίνεται. Η δίκη-σόου, δεν πηγαίνει και τόσο καλά για τους σκηνοθέτες της και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησε αντίστροφα.

Ετσι κατά μεγάλα διαστήματα μας κάνουν να ξεχνάμε και την ύπαρξή της.

Εντυπωσιακά ανθεκτικός ο Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς αντιμετώπισε όλες τις κατηγορίς και τα χαλκευμένα στοιχεία με τα οποία οι ΝΑΤΟϊκοί προσπάθησαν να τον στριμώξουν. Αποτέλεσμα να ακολουθήσει πλήρης αποσιώπηση της δίκης από τα δυτικά Μέσα.

Μια και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Μιλόσεβιτς με τα μέσα που είχαν προγραμματίσει προσπαθούν τώρα να τον εξωντώσουν με τις μεθόδους που πολύ καλά γνωρίζουν μια και δεν είναι η πρώτη φορά που τις εφαρμόζουν.

Στις 31 Οκτωβρίου ο Μιλόσεβιτς υπέστη ένα καρδιακό επεισόδιο λόγω εξαιρετικά υψηλής πίεσης, απότοκο της έντασης που ζεί όλο αυτότ ο διάστημα της φυλάκισής του και της δίκης.

Η κατάστασή του χρειάζεται καρδιολογική παρακολούθηση.

Ο δικαστής Μέι, που έχει αναγνώσει ενώπιον του δικαστηρίου την κατάσταση της υγείας του Μιλόσεβιτς, εντατικοποίησε την διαδικασία.

# Ετσι ενώ ως τώρα η διαδικασία στο δικαστήριο έληγε στοις 14.00, τώρα επεκτάθηκε ως τις 17.00.

# Το κελί του Μιλόσεβιτς, όπου επιστρέφει αργά, έχοντας να διαλέξει ένα σύντομο περίπατο ή να δειπνήσει, βρίσκεται σε παλιά ναζιστική φυλακή. Τα παράθυρα παραμένουν ερμειτικά κλειστά. Και η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά υγιεινή μπορεί να θεωρηθεί.

# Το φαγητό που του προσφέρεται είναι χαμηλής ποιότητας γεμάτο λιπαρά, χωρίς λαχανικά κάθε άλλο παρά δίαιτα που απαιτείται για έναν καρδιοπαθή.

---

(Μεθοδεύεται εξόντωση του Μιλόσεβιτς )

Η απόφαση για τον Κάρατζιτς αναφέρει ρητά:

... The UN war crimes tribunal has determined that the late Serbian president was not responsible for war crimes committed in Bosnia during the 1992-95 war. The judges determined that Slobodan Milosevic was not part of a "joint criminal enterprise" to victimize Bosnian Muslims and Croats.

Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης και η επίμαχη παράγραφος

Πηγή: στυξ

Προβληματισμό προκαλούν στους κόλπους της εκκλησίας της Κρήτης τα αλλεπάλληλα περιστατικά βανδαλισμών σε ναούς και εκκλησίες του νησιού, που συχνά μπαίνουν στο στόχο βανδάλων.

Και στη Μεσσαρά υπάρχουν πολλά καταγεγραμμένα περιστατικά, όπως τονίζει ο μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας, Μακάριος.

"Να περιφρουρήσουμε την πνευματική μας κληρονομιά. Καταδικάζω απερίφραστα τέτοιου είδους περιστατικά, εκφράζοντας, παράλληλα, την αγανάκτηση μου για αυτά τα ακραία φαινόμενα."

Ο Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας, αναφέρεται, επιπλέον, στον εμπρησμό της αυλής των γραφείων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Θεσσαλονίκης, χαρακτηρίζοντας τέτοιου είδους φαινόμενα ως λυπηρά, που κάθε υγιής νους πρέπει να τα καταδικάζει, όπως ξεκαθαρίζει.

Ρεπορτάζ: Φωτεινή Μαυροματάκη neakriti.gr, zarpanews.gr 14/08/2016

Πηγή: Ακτίνες

Σχετικά άρθρα:

1. Δὲν ἀνεχόμαστε τὸν ΑΝΤΙ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥΣ !

2. Πέταξαν μολότοφ στο κτήριο της Ιεράς Συνόδου

3. «Βάνδαλοι» επιτέθηκαν σε δύο εκκλησίες

4. Διαρκής Ιερά Σύνοδος: Για την εισβολή και πράξεις βίας εντός του Ιερού Ναού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης [1 Αυγούστου 2016]

5. Αθώοι και οι 26 για την εισβολή στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

6. Έφοδος ομάδας περίπου 30 ατόμων στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Οἱ ἑορτές τῆς Παναγίας μας, οἱ Θεομητορικές Ἑορτές καί μέσα σ' αὐτές ἡ μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἕνα Πάσχα μικρό, ἕνα Πάσχα μές τό καλοκαίρι, μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐκφράσωμε τήν βαθειά μας εὐγνωμοσύνη πρός τήν Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ μας καί δική μας Μητέρα γιά ὅτι ἔχει κάνει γιά τό ἀνθρώπινο γένος καί γιά τόν κάθε ἕνα ἀπό μᾶς. Διότι, χωρίς τή δική της συνέργεια καί προσφορά εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν δέν θα ἐνσαρκοῦτο ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Περίμενε ὁ Θεός νά βρεθεῖ μία τέτοια ἁγία ψυχή, πανάσπιλη, πάναγνη, ἡ ὁποία θά προσέφερε ὅλη τήν ἐλευθερία της εἰς τόν Θεόν, ὥστε καί ὁ Θεός νά προσφερθῆ ὁλόκληρος σ' Αὐτήν.

Κι αὐτή ἦταν ἡ εὐλογημένη Μαρία, ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ. Τήν εὐγνωμονοῦμε. Μᾶς ἔδωσε ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε στή ζωή μας. Τόν Σωτῆρα μας. Τί θά εἴμαστε χωρίς τόν Σωτῆρα Χριστόν. Οἱ ἀπελπισμένοι κατάδικοι τοῦ θανάτου. Οἱ αἰώνιοι αἰχμάλωτοι τοῦ διαβόλου. Χωρίς ἐλπίδα. Ἐάν λοιπόν ἔχωμε Σωτῆρα καί Λυτρωτή καί Θεόν τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, αὐτό τό ὀφείλουμε εἰς τήν Κυρίαν Θεοτόκον.

Γι' αὐτό ὁ ἔπαινος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι παντοτινός. Οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι παντοτινοί κι ἀνεξάντλητοι πρός τό πρόσωπον τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κανένα πρόσωπο ἐπί τῆς γῆς δέν ἐτιμήθη μέ τόσους ὕμνους, μέ τόσες δοξολογίες, μέ τόσες διακοσμητικές ἐκφράσεις μέ ὅσες ἡ Παναγία μας...

Ἡ Ἐκκλησία ἤδη ἀπό τήν 3η Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς ἔδωσε τόν τίτλο Θεοτόκος, ὁ ὁποῖος ὅρος «Θεοτόκος» κατά τούς ἁγίους Πατέρες, τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο περικλείει ὅλο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας καί τῆς εὐσεβείας. Διότι ἠρνοῦντο οἱ αἱρετικοί ὅτι ἡ κυρία Θεοτόκος ἔτεκε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία διετράνωσε τήν πίστι της ὅτι ἡ κυρία Θεοτόκος ἐγέννησε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ἔγινε τό ἐργαστήριον τῆς ἀπορρήτου ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης. Διότι, μέσα εἰς τήν ἁγίαν κοιλίαν της ἀπό τήν ὥρα τῆς συλλήψεως τοῦ Μονογενοῦς της Υἱοῦ ἡνώθη ἡ ἀνθρωπίνη μέ τήν Θεία φύσι καί ἐκυοφορήθη ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Γι' αὐτό λοιπόν καί χαρακτηρίζεται ἐργαστήριον τῆς ἀπορρήτου ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων. Καί αὐτά ὅλα δέν πρέπει νά τά ξεχνᾶμε, δέν τά ξεχνάει ποτέ ἡ Ἐκκλησία˙ γι' αὐτό καί ὁσάκις ἡ Ἐκκλησία δοξάζει τόν Μονογενῆ της Υἱόν, δοξάζει καί τό πρόσωπο τῆς Παναγίας.Δέν ὑπάρχει Ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας, σύναξι τῆς Ἐκκλησίας, πού νά μήν καλεῖται καί ἡ Κυρία Θεοτόκος νά παρίσταται κι ἐκείνη καί μᾶλλον καί νά προΐσταται τῆς Συνάξεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὅπως προΐστατο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Διότι, ὅταν ἀνελήφθη ὁ Κύριος εἰς τούς οὐρανούς ἡ Κυρία Θεοτόκος  ἐνεψύχωνε, ἐνεθάρρυνε, ἐδίδασκε, καθοδηγοῦσε τούς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἦταν τρόπον τινά ἡ Γερόντισσά τους καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἡ Γερόντισσα, ἡ πνευματική Μητέρα ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ὅσων ὀρθοδόξως πιστεύουν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν. Καί ἰδιαιτέρως νά εἶναι ἡ Γερόντισσα καί ἡ Μητέρα τῶν Μοναχῶν καί δή τῶν Ἁγιορειτῶν...

Ἐκεῖνο πού ἔκανε τήν Παναγία μας καί τήν ἀνέδειξε εἶναι ὄχι ἁπλῶς ὅτι ἐγέννησε παθητικά τόν Θεόν, τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἀλλά συνήργησε εἰς τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν κυοφορίαν τοῦ Χριστοῦ καί συνήργησε διότι, ὅπως λέγει τό σημερινόν Ἀποστολικόν Ἀνάγνωσμα, τῆς πρός Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς συμμετεῖχε κι αὐτή εἰς τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ... Αὐτό εἶναι τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ κένωσις, ἡ θυσία, ἡ προσφορά στό ἀνθρώπινο γένος. Κι αὐτό ἦταν καί τό φρόνημα τῆς Παναγίας μας. Δέν μποροῦσε ἐκείνη ἡ ὁποία ἐβάσταξε εἰς τούς κόλπους της τόν Θεόν νά μήν εἶχε τό ἴδιο φρόνημα μέ Ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον κυοφοροῦσε. Αὐτό τό φρόνημα πού εἶχε ὁ Σαρκωθείς Κύριος καί ἕνεκα τοῦ ὁποίου ἐνεσαρκώθη καί ἐταπεινώθη καί ἐκένωσεν ἑαυτόν, αὐτό τό φρόνημα εἶχε καί ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ. Κι αὐτή ἐκένωσε τόν ἑαυτό της, προσέφερε τόν ἑαυτό της, τελείαν προσφοράν, δέν κράτησε τίποτα γιά τόν ἑαυτό της. Καί αὐτό τό φρόνημα ζητάει καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀπό μᾶς τούς χριστιανούς, τά παιδιά τῆς Παναγίας μας, τά τέκνα τῆς Παναγίας μας.

...Τό ἀκήρατον σκήνωμά της νοερῶς τό περιπτυσσόμεθα, τό ἀσπαζόμεθα καί τρόπον τινα καί μεῖς μετά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων συμμετέχομεν εἰς τήν πάνσεπτον κηδείαν της, ἡ ὁποία ὅμως κηδεία δέν ἦταν παρά τό μεταίχμιο τῆς ἀναβάσεώς της εἰς τούς οὐρανούς. Διότι ἡ Κυρία Θεοτόκος, χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Μονογενοῦς της Υἱοῦ, ἐξεδήμησε καί σωματικῶς πρός τόν οὐρανόν καί ἀνῆλθεν εἰς τόν οὐρανόν, διότι δέν μποροῦσε ἐκεῖνο τό Πανάγιο Σῶμα, τό ὁποῖον ἐκυοφόρησε τόν Θεόν νά τό φᾶνε τά σκουλήκια μέσα στή γῆ. Ἔπρεπε δεδοξασμένο νά ἀναστηθῆ καί νά καθήση στά δεξιά τοῦ Κυρίου καί νά πρεσβεύη γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Καί ἄλλοτε τό ἔχουμε πεῖ, τό λέω καί γιά ὅσους δέν τό ἄκουσαν, τούς ἀδελφούς προσκυνητάς, ἡ Παναγία μας εἶναι τό πρῶτο πρόσωπο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό ὁποῖον ἀνέστη, ἐκρίθη, ἐδικαιώθη, ἐδοξάσθη καί κάθεται εἰς τά δεξιά τοῦ Χριστοῦ, πρεσβεύουσα ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου.

Συνεπῶς τήν Δευτέρα Παρουσία, ὅταν ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε καί θά βρεθοῦμε μπροστά στό Βῆμα τοῦ Κυρίου θά ἔχουμε τήν Παναγία μας μεσίτρια καί προστασία καί βοήθεια.

Γιά ὅλα αὐτά λοιπόν τήν εὐγνωμονοῦμε καί τήν παρακαλοῦμε νά μᾶς φωτίση νά μήν εἴμεθα ἀνάξια παιδιά της, ἀλλά νά κάνουμε τόν ἀγῶνα μας τόν καθημερινό καί νά ἔχουμε τό φρόνημά της, αὐτό τό φρόνημα πού εἶχε καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τό φρόνημα τό ταπεινό, τό θυσιαστικό, τό φρόνημα τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας. Βοήθειά μας ἡ Παναγία καί καλή δύναμι στόν ἀγῶνα πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Πηγή: Ακτίνες, Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ

Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ...
ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.
Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν.

Τὴν ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.
Ὁμοίως καὶ τώρα ὁ Γαβριὴλ δίδει αὐτὸν τὸν κλάδον εἰς τὴν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατὰ πάντων τῶν δεινῶν καὶ τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καὶ Υἱός σου σὲ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλὴ μῆτερ μου (Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καὶ 13).

Γιὰ τοῦτο μὲ ἀπέστειλε πάλι νὰ σοῦ ἀνακοινώσω, ὦ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ὅτι σήμερα θὰ εὐφράνης, ὦ Κεχαριτωμένη, τὶς οὐράνιες στρατιὲς μὲ τὴν ἄνοδόν σου καὶ θὰ λαμπρύνης περισσότερον τὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων, καθὼς ἔπλησες εὐφροσύνης τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν γῆν. Ἀγάλλου καὶ σὺ μαζί τους καθὼς ἄλλοτε τὸ εἶχες φανερώσει, διότι ἀπὸ τώρα θὰ σὲ μακαρίζουν εἰς τοὺς αἰῶνας ὅλα τὰ λογικὰ κτίσματα, «πᾶσαι αἱ γενεαί». «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».

Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἱκεσίες σου ἀνέβησαν εἰς τὸν οὐρανόν, πρὸς τὸν Υἱόν σου, ὅθεν κατὰ τὸ αἴτημά σου σὲ προστάζει νὰ ἀφήσης τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ νὰ ἀνέλθης εἰς τὰ οὐράνια σκηνώματα γιὰ νὰ εἶσαι αἰωνίως μαζί του, εἰς τὴν ἀληθινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν».
Καθὼς ἤκουσε ἡ ἁγία Θεοτόκος τοὺς λόγους τούτους ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ ἔδωσε εἰς τὸν ἄγγελον τὴν ἰδίαν, ὅπως καὶ παλαιά, ἀπόκρισιν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι —καὶ τώρα— κατὰ τὸ ρῆμα σου⋅ καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. α΄, 38).

Τότε ἡ ὑπερευλογημένη καὶ ἔνδοξος Θεοτόκος Μαρία ἠγέρθη καὶ ἀγαλλομένη ἐπορεύθη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιὰ νὰ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Κύριον ἐν ἡσυχίᾳ τὶς εὐχαριστίες καὶ τὰ αἰτήματά της γι’ αὐτὴν τὴν ἰδίαν καὶ γιὰ τὸν κόσμον ὅλον.

Ὅταν ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ προσέφερε τὴν λογικὴν λατρείαν εἰς τὸν Υἱόν της, τὶς δεήσεις καὶ τὶς εὐχαριστίες της. Συνέβη τότε ἕνα μέγα θαῦμα, τὸ ὁποῖον γνωρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἠξιώθησαν τῆς τοιαύτης ἐμπειρίας καὶ δι’ αὐτῶν ἔφθασε ἕως ἐμᾶς.
Ἐνῷ, δηλαδή, προσηύχετο καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριον μέσα εἰς μίαν πραγματικὴν μυσταγωγίαν, ὅλα τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα δένδρα ἔκλιναν πρὸς τὴν γῆν καὶ τὴν προσεκύνησαν. Ὅταν ἐτελείωσε τὴν ἱκεσίαν καὶ τὴν εὐχαριστίαν της, πλημμυρισμένη ὅλη ἀπὸ Θεὸν ἐπέστρεψε εἰς τὴν Σιών.

Εὐθὺς ἀμέσως ὁ Κύριος ἀπέστειλε ἐπὶ νεφέλης τὸν εὐαγγελιστὴν καὶ Θεολόγον Ἰωάννην, καθ’ ὅτι ἡ ἁγία Παρθένος εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ τὸν ἰδῆ, δεδομένου ὅτι ὁ Κύριος τοὺς εἶχε συνδέσει δι’ υἱοθεσίας. Ἡ ἐξ ὅλων τῶν γυναικῶν ὑπερευλογημένη καθὼς τὸν εἶδε ἐχάρη ἀκόμη περισσότερον καὶ ἐζήτησε νὰ προσευχηθοῦν.
Μετὰ τὴν εὐχὴν ἡ ἁγία καὶ ἀειπάρθενος Βασίλισσα ἀνεκοίνωσε εἰς τὸν Ἰωάννην καὶ εἰς τὶς ἐκεῖ παρευρισκόμενες παρθένους τὸ νέον μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου ποὺ ἀφοροῦσε τὴν μετάθεσίν της καὶ τοὺς ἔδειξε τὸν κλάδον τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον παρέλαβε ἀπὸ αὐτόν.

Παρήγγειλε νὰ ἑτοιμάσουν τὸν οἶκον της, νὰ ἀνάψουν λαμπάδες καὶ νὰ θυμιάσουν, διότι τὸν εἶχε ἤδη διακοσμήσει ὡς ἄλλον νυμφικὸν θάλαμον εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ὑπεδέχετο τὸν ἀθάνατον Νυμφίον, τὸν παντευλόγητον Υἱόν της, τὸν ὁποῖον προσδοκοῦσε μὲ μίαν ἀκατάσχετον ἐλπίδα. Ὅταν ὅλα ἐτακτοποιήθησαν, ἐγνωστοποίησε εἰς τοὺς συνοδοὺς καὶ τοὺς γνωστούς της τὸ ἐπικείμενον μυστήριον τῆς Μεταστάσεώς της καὶ ἐκεῖνοι ἀμέσως τὴν περιεκύκλωσαν κλαίοντας καὶ θρηνώντας γιὰ τὸν ἀποχωρισμόν τους, καθ’ ὅτι μετὰ Θεὸν αὐτὴν εἶχαν ἐλπίδα καὶ βοήθειαν.

Ἡ ἀδελφή τους ὅμως, ἡ Θεομήτωρ καὶ Βασίλισσα, τοὺς παρηγοροῦσε ἕναν ἕναν χωριστὰ καὶ ὅλους μαζὶ καὶ τοὺς ἀπηύθηνε ἕνα συγκινητικὸν χαιρετισμὸν λέγουσα: «Χαίρετε, τέκνα μου εὐλογημένα καὶ μὴ κάμετε τὴν μετάστασίν μου ἀφορμὴν θρήνου, ἀλλὰ πλησθῆτε ἀγαλλιάσεως, διότι ἔρχεται ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη, ὁ Κύριός μου καὶ Υἱός μου καὶ ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεός του θὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας».

Ἐκοίταξε ἔπειτα τὸν εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην καὶ τοῦ εἶπε νὰ δώση τὴν ἐσθῆτα καὶ τὸ μαφόριόν της εἰς τὶς δύο χῆρες οἱ ὁποῖες τὴν ὑπηρετοῦσαν. Ἐν συνεχείᾳ τοὺς ἐφανέρωσε τὰ μυστήρια τῆς ἐκδημίας της καὶ τῆς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ αὐτῆς θείας ἐπισκέψεως, καθὼς καὶ τὴν σημασίαν τοῦ κάθε γεγονότος. Ἔπειτα ἐκανόνισε τὰ τῆς κηδείας καὶ τοὺς παρήγγειλε πὼς νὰ τὴν μυρώσουν καθὼς καὶ ποῦ νὰ θάψουν τὸ πανάσπιλον σῶμα της.

Μετὰ ταῦτα ἡ ἔνδοξος Θεομήτωρ ἀνεκλίθη εἰς ἕνα κράββατον, τὴν κλίνην ἐκείνην τὴν ὁποίαν καθ’ ἑκάστην νύκτα ἔλουζε μὲ τὰ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν της ἀπὸ ἀγάπην πρὸς τὸν Υἱόν της Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν ἐλάμπρυνε μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς δεήσεις αὐτῆς. Κατόπιν ἐζήτησε καὶ πάλιν νὰ ἀνάψουν τὶς λαμπάδες. Οἱ δὲ ἐκεῖ συγκεντρωμένοι πιστοί, αἰσθανόμενοι ὅτι ἐγγίζει ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας τῆς μητρὸς αὐτῶν Παναγίας Παρθένου, ἐξέσπασαν εἰς λυγμούς.

Ἔπεσαν εἰς τὸ ἔδαφος καὶ τὴν ἱκέτευαν νὰ μὴ τοὺς ἀφήση ὀρφανούς. Ἐὰν ὅμως ἦταν ἀναπόφευκτος ἡ ἀναχώρησίς της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, νὰ τοὺς συνοδεύη εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὴν Χάριν καὶ τὶς πρεσβεῖες της. Ἡ ἁγία Θεοτόκος ἤνοιξε τότε τὸ ἀμόλυντον καὶ καθαρώτατον στόμα της καὶ τοὺς εἶπε: «Ἡ εὐδοκία τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου ἐπ’ ἐμέ⋅ «οὗτός μου Θεὸς καὶ δοξάσω αὐτόν⋅ Θεὸς τοῦ Πατρός μου καὶ ὑψώσω αὐτόν» ( Ἐξοδ. ιε΄, 2). Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ ὁποῖος κατὰ σάρκα ἐγεννήθη ἀπὸ ἐμέ, ὅμως πατὴρ αὐτοῦ εἶναι ὁ Θεός, ὁ καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ δημιουργός. Γιὰ τοῦτο ποθῶ νὰ πορευθῶ πρὸς αὐτόν, ὁ ὁποῖος χορηγεῖ εἰς πάντας τὸ εἶναι καὶ τὴν ζωήν.

Παρ’ ὅλον δὲ ποὺ θὰ ὑπάγω ἐκεῖ πλησίον του, δὲν θὰ παύσω νὰ παρακαλῶ καὶ νὰ πρεσβεύω ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν χριστιανῶν καὶ τοῦ κόσμου παντός, οὕτως ὥστε ὁ φιλάνθρωπος Κτίστης, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός του, νὰ εὐσπλαγχνίζεται ὅλους τοὺς πιστούς, νὰ τοὺς ἐνισχύη καὶ νὰ τοὺς καθοδηγῆ εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς· νὰ μεταστρέφη τοὺς ἀπίστους καὶ νὰ τοὺς συμπεριλάβη ὅλους εἰς μίαν ποίμνην ( Ἰωάν., ι΄16), καθ’ ὅτι ὡς καλὸς Ποιμὴν ἔδωσε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων του, γνωρίζει δὲ τὰ ἰδικά του καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ αὐτά».

Καὶ καθὼς ἡ ὑπερευλογημένη μήτηρ τοῦ Χριστοῦ τοιουτοτρόπως ὡμιλοῦσε καὶ συγχρόνως τοὺς εὐλογοῦσε, ἠκούσθη αἴφνης δυνατὴ βροντὴ καὶ ἐνεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη ἀπὸ γαλήνιαν αὔρα. Ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη αὐτὴν νεφέλην, ἤρχισαν νὰ πίπτουν εἰς τὴν γῆν ὡς σταγόνες μυριπνόου δρόσου οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, συνερχόμενοι «ἐπὶ τὸ αὐτό» ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Παναγίας Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας. Ἀμέσως ὁ εὐαγγελιστὴς καὶ Θεολόγος Ἰωάννης, ἀφοῦ τοὺς ὑπεδέχθη καὶ ἤρεμα τοὺς ἐχαιρέτισε, τοὺς ὡδήγησε ἐνώπιον τῆς ὑπεραγίας καὶ μακαρίας Παρθένου.

Δὲν ἦλθαν μόνον οἱ δώδεκα, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους μαθητάς των οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπιλεγῆ καὶ ἀξιωθῆ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὅπως μᾶς τὸ δηλώνει ὁ μέγας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολήν του.
Λέγει, δηλαδή, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Διονύσιος μαζὶ μὲ τὸν Τιμόθεον, τὸν Ἱερόθεον καὶ ἄλλους ὁμοψύχους των ἔφθασαν ἐκεῖ μὲ τοὺς Ἀποστόλους γιὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς Βασιλίσσης. Εἰσῆλθαν, λοιπόν, καὶ παρέστησαν ἐνώπιόν της καὶ τὴν προσεκύνησαν μετὰ δέους καὶ ἄκρας εὐλαβείας. Ἡ δὲ μακαρία καὶ Παναγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς ἀνήγγειλε τὴν ἀναχώρησίν της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν.

Τοὺς διηγήθη ἐπίσης περὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς κοιμήσεώς της ἐκ μέρους τοῦ ἀρχαγγέλου, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδειξε τὸ ἐπινίκιον σύμβολον τῆς Μεταστάσεώς της, τὸν κλάδον δηλαδὴ τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον τῆς ἔδωσε ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀγγέλων, τοὺς ἐπαρηγόρησε καὶ πάλι τοὺς εὐλόγησε, ἐνισχύουσα καὶ στηρίζουσα αὐτοὺς εἰς τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.

Ἀπεχαιρέτισε τὸν Πέτρον καὶ τὸν Παῦλον καθὼς καὶ ὅλους τοὺς λοιπούς, λέγοντας πρὸς αὐτούς: «Χαίρετε τέκνα, φίλοι καὶ μαθηταὶ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου. Εἶσθε μακάριοι, ποὺ ἔχετε κριθῆ ἄξιοι νὰ γίνετε μαθηταὶ τοῦ εὐλογητοῦ καὶ ἐνδόξου Κυρίου καὶ Δεσπότου, ὁ ὁποῖος σᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διακονίαν τοιούτων μεγίστων μυστηρίων καὶ σᾶς ἐξέλεξε συμμετόχους τῶν διωγμῶν καὶ τῶν Παθῶν αὐτοῦ, γιὰ νὰ σᾶς ἀξιώση νὰ γίνετε κοινωνοὶ καὶ τῆς δόξης καὶ Βασιλείας του ὅπως σᾶς τὸ ὑπεσχέθη καὶ τὸ οἰκονόμησε ὁ ἴδιος, ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».

Τοὺς ἐξέθεσε δὲ μίαν τοιαύτην εὐλογημένην διδασκαλίαν ἀνάλογον τοῦ ὕψους τῆς δόξης της καὶ ἀφοῦ ὥρισε τὶς τελευταῖες λεπτομέρειες σχετικῶς μὲ τὴν κηδείαν καὶ τὴν ταφήν της, ὕψωσε τὰ χέρια εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἤρχισε νὰ εὐχαριστῆ τὸν Κύριον ὡς ἑξῆς:
»Εὐλογῶ σε, τὸν Βασιλέα τοῦ παντὸς καὶ μονογενῆ Υἱὸν τοῦ ἀνάρχου Πατρός, τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, διότι εὐδόκησες, εὐαρεστῶν τὸν Πατέρα δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν νὰ σαρκωθῆς ἀπὸ ἐμὲ τὴν δούλην σου μὲ τὴν συνδρομὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

»Εὐλογῶ σε, τὸν χορηγὸν κάθε εὐλογίας καὶ φωτοπάροχον, τὸν αἴτιον παντὸς ἀγαθοῦ καὶ εἰρηνάρχην, ποὺ μᾶς ἐχάρισες τὴν ἐπίγνωσίν σου καὶ τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς καὶ τοῦ συναϊδίου καὶ ζωοποιοῦ Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, γιὰ τὸ ὅτι εὐηρεστήθης νὰ κατοικήσης εἰς τὴν κοιλίαν μου ἀνεκλαλήτως.
»Εὐλογῶ σε, διότι ἠγάπησες τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑπομείνης πρὸς χάριν μας τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασίν σου νὰ ἀναστήσης τὴν φύ- σιν μας ἀπὸ τὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου, νὰ τὴν ἀναβιβάσης εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ τὴν δοξάσης μὲ δόξαν ἀσύλληπτον.

»Εὐλογῶ σε καὶ μεγαλύνω τοὺς λόγους σου, τοὺς ὁποίους μᾶς παρέδωσες ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ καὶ πιστεύω εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν πρὸς ἐμὲ ἐπαγγελιῶν σου».
Ὅταν ἡ ἁγία καὶ ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐτελείωσε τὸν αἶνον καὶ τὴν προσευχήν της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, κινούμενοι ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤρχισαν νὰ ὁμιλοῦν, νὰ ἀνυμνοῦν καὶ νὰ δοξολογοῦν, ὁ καθεὶς ἀναλόγως τῆς ἱκανότητός του καὶ τοῦ θείου φωτισμοῦ.

Ἐγκωμίασαν καὶ ἀνύμνησαν τὴν ἀπροσμέτρητον γενναιοδωρίαν τῆς θείας κυριαρχίας καὶ μὲ τὴν θαυμαστὴν θεολογίαν τους εὔφραναν τὴν καρδίαν τῆς ὑπερενδόξου Θεομήτορος, καθώς μᾶς παρέδωσε ὁ προαναφερθεὶς ἅγιος Διονύσιος εἰς τὸ κεφάλαιον ὅπου καταδεικνύει τὴν δύναμιν τῶν εὐχῶν καὶ τῆς θεολογίας ποὺ ἐξέφρασε πανευλαβῶς ὁ μακάριος Ἱερόθεος [Εἰς τὸ Περὶ θείων ὀνομάτων: «Τίς ἡ τῆς εὐχῆς δύναμις καὶ περὶ τοῦ μακαρίου Ἱεροθέου καὶ περὶ εὐλαβεί- ας καὶ συγγραφῆς θεολογικῆς», Ρ.G. 3, 681D].

Συγκεκριμένα, εἰς τὸ οἰκεῖον κεφάλαιον τοῦ λόγου του πρὸς τὸν Τιμόθεον, ἀναφέρει περὶ τῆς συναθροίσεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κατὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καθὼς καὶ περὶ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον ὁ καθείς, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διετράνωσε διὰ λόγων αἰνέσεως τὴν δόξαν τῆς ἀπειροδυνάμου θείας ἐξουσίας καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εὐδόκησε νὰ κατέλθη εἰς τὴν γῆν χωρὶς νὰ χωρισθῆ ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς κόλπους καὶ νὰ σαρκωθῆ ἀπὸ τὴν πανάμωμον Παρθένον.

Ἔκλινε τοὺς οὐρανοὺς καὶ κατέβη, ἐπειδὴ ηὗρε τὴν Παναγίαν καὶ ὑπερένδοξον Μαριὰμ ὑπήκοον καὶ ὑψηλοτέραν πάσης τῆς κτίσεως· εὐδόκησε νὰ κατοικήση ἐντός της, ἐνεδύθη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τοιουτοτρόπως ἠλέησε καὶ ἔσωσε τὸ ἀνθρώπινον γένος μὲ τὴν μεγαλειώδη καὶ ἀνέκφραστον Οἰκονομίαν του καὶ τὸ ἐδόξασε, πλουτίζων αὐτὸ μὲ τὴν Χάριν του ἕνεκα τῆς ἀνυπερβλήτου εὐσπλαγχνίας καὶ μακροθυμίας του.

Μετὰ ταῦτα ἡ ἁγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰν καὶ ἡ καρδία της ἐπλήσθη θείας παρηγορίας. Καὶ ἰδού, ἔλαβε χώραν ἡ μεγαλειώδης καὶ θαυμαστὴ ἄφιξις Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ αὐτῆς, συνοδευομένου ἀπὸ ἀναρίθμητες στρατιὲς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, καθὼς καὶ ἀπὸ ἄλλα τάγματα, Σεραφίμ, Χερουβὶμ καὶ Θρόνους⋅ ὅλοι οἱ ἄγγελοι παρίσταντο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μετὰ φόβου, καθ’ ὅσον «ὅπου βασιλέως παρουσία, καὶ ἡ τάξις παραγίγνεται».

Ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἐγνώριζε ὅλα αὐτὰ ἐκ τῶν προτέρων, τὰ προσδοκοῦσε μὲ ἀκράδαντον ἐλπίδα· γιὰ τοῦτο ἔλεγε: «πιστεύω ὅτι ὅλες οἱ πρὸς ἐμὲ ὑποσχέσεις σου θὰ πραγματοποιηθοῦν».
Ἀκολούθως εἶδαν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐμφανῶς, εἶδαν ἔκπληκτοι τὴν θεϊκήν του δόξαν, ὁ καθεὶς βέβαια ἀναλόγως τῆς δυνατότητος αὐτοῦ. Ἡ παροῦσα ἔλευσις τοῦ Κυρίου ἦταν μεγαλοπρεπεστέρα καὶ φοβερωτέρα τῆς πρώτης, καθ’ ὅτι τώρα ἐνεφανίσθη λαμπρότερος τῆς ἀστραπῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ Μεταμορφώσεώς του, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ἔδειξε παρὰ τὴν φυσικήν του δόξαν, διότι μετὰ τὴν Ἀνάληψιν ὁ Χριστὸς εἶναι ἀπρόσιτος καὶ ἀόρατος.

Ἐνώπιον τοιούτου μυστηρίου «οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα, γενόμενοι ὡσεὶ νεκροί» (Ματθ. ιε΄, 6). Τότε ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: «Εἰρήνη ὑμῖν», ὅπως παλαιά, ὅταν «εἰσῆλθε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ( Ἰωάν. κ΄, 21, 19) εἰς τὸν ἴδιον αὐτὸν οἶκον τοῦ Ἰωάννου.
Κάτι παρόμοιον συνέβη καὶ τώρα, εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς μητρὸς τοῦ Ἀναστάντος. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἤκουσαν τὴν γλυκυτάτην καὶ παμπόθητον φωνὴν αὐτοῦ, ἀνεζωογονήθησαν καὶ ἐνισχύθησαν ψυχικῶς καὶ σωματικῶς καὶ ἔμειναν νὰ θεωροῦν μὲ δέος τὸ ὑπέρλαμπρον κάλλος καὶ τὴν Θείαν αἴγλην τοῦ Προσώπου του.

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ παναγία καὶ ἄμωμος καὶ εὐλογημένη Θεοτόκος ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς κατηυγάσθη μὲ θείαν φωτοφάνειαν. Ἀλλὰ καὶ ἐκείνη, βλέπουσα μετ’ εὐλάβειας καὶ φόβου τὴν δόξαν καὶ τὴν λαμπρότητα ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὁ υἱὸς καὶ Βασιλεύς της Ἰησοῦς Χριστός, ἐμεγάλυνε ἀκόμη περισσότερον τὴν θεότητά του καὶ προσηύχετο ὑπὲρ τῶν Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν παρόντων.
Τὶς ὕστατες αὐτὲς στιγμὲς ἐμεσίτευσε ὑπὲρ τῶν ἁπανταχοῦ εὑρισκομένων πιστῶν, παρεκάλεσε ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντὸς καὶ ὑπὲρ πάσης ψυχῆς ἐπικαλουμένης τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἐζήτησε δὲ ὅπου μνημονεύονται τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα νὰ ἐκχέεται πλούσια ἡ θεία εὐλογία.

Τότε ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία κοιτάζοντας καὶ πάλιν πρὸς τὸν Υἱόν της τὸν ἀντίκρυσε μὲ δόξαν τοιαύτην ὥστε οὐδεμία γλώσσα ἀνθρωπίνη νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὴν ἐκφράση. Καὶ εἶπεν: «Εὐλόγησόν με, Κύριε, μὲ τὴν δεξιάν σου καὶ εὐλόγησον ὅλους ὅσους σὲ δοξάζουν καὶ μνημονεύουν τὸ ὄνομά μου κάθε φορὰν ποὺ προσφέρουν εἰς σὲ τὴν προσευχὴν καὶ δέησίν των».
Ὁ Κύριος τότε ἐξέτεινε τὴν δεξιάν του, εὐλόγησε τὴν μητέρα του καὶ τῆς εἶπε: «Μακαρία σύ, ἀγαλλιάσθω ἡ καρδία σου Μαρία, εὐλογημένη ἐν γυναιξί, διότι τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος καὶ ὅλες οἱ δωρεὲς σοῦ ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· καὶ κάθε ψυχὴ ἡ ὁποία θὰ ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομά μου μετ’ εὐλαβείας δὲν θὰ παραβλεφθῆ ἀλλὰ θὰ εὕρη ἔλεος καὶ παρηγορίαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα.

Σὺ δέ, πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ χαρᾷ εἰς τὰ αἰώνια σκηνώματα, εἰς τοὺς ἀπέραντους θησαυροὺς τοῦ Πατρός μου, γιὰ νὰ θεωρῆς τὴν δόξαν μου καὶ νὰ εὐφραίνεσαι μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἀμέσως δέ, δι’ ἐντολῆς τοῦ Κυρίου οἱ ἄγγελοι ἤρχισαν νὰ ψάλλουν ἕνα γλυκύτατον ὕμνον μὲ φωνὴν ζωηρὰν καὶ θελκτικωτάτην, ἐνῷ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκλιναν εὐλαβῶς τὶς κεφαλές των ἐνώπιον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μυσταγωγίας καὶ ἀφιέρωσαν μὲ τὴν σειράν τους εἰς τὴν Παρθένον μίαν ὑμνωδίαν ἀγγελομίμητον.

Καὶ εἰς αὐτὸ τὸ κλίμα ἡ Παναγία μήτηρ τοῦ Κυρίου παρέδωσε τὴν μακαρίαν καὶ ἀμόλυντον ψυχὴν αὐτῆς εἰς τὸν Βασιλέα καὶ υἱόν της καὶ ἐκοιμήθη ὕπνον γλυκὺν καὶ ἐράσμιον. Ὅπως εἰς τὸν ἀπόρρητον τοκετόν της ἐγέννησε ἀνωδύνως τὸν Κύριον Ἰησοῦν, τοιουτοτρόπως ἔμεινε ἀνέπαφος ἀπὸ τοὺς ἐπιθανάτιους πόνους καὶ κατὰ τὴν κοίμησίν της, καθ’ ὅτι ὁ Βασιλεὺς καὶ Δημιουργὸς κάθε κτιστῆς φύσεως, αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ τότε καὶ τώρα μετέτρεψε τοὺς φυσικοὺς νόμους.
Οἱ στρατιὲς τῶν ἀγγέλων ὕψωσαν μὲ θαυμασμὸν τὰ ἀόρατα χέρια τους καθὼς διήρχετο ἡ παναγία αὐτῆς ψυχή. Ὁ οἶκος τῆς Σιών, καθὼς καὶ ὅλη ἡ περιοχή, ἐπλήσθη ἀπὸ μίαν ἄρρητον εὐωδίαν.

Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὸ πανάχραντον σῶμα της ἐπλανᾶτο μία φωτεινὴ ὕπαρξις ἀόρατος ἀπὸ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς. Τοιουτοτρόπως ὁ Διδάσκαλος καὶ οἱ μαθηταί, τὰ οὐράνια καὶ τὰ ἐπίγεια, συνώδευσαν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἁγίαν Παρθένον.
Καὶ ὁ μὲν εὐλογητὸς Κύριος καὶ ἔνδοξος Δεσπότης τοῦ παντὸς εἰσήγαγε τὴν ἁγίαν ψυχὴν τῆς παναχράντου αὐτοῦ μητρὸς εἰς τοὺς οὐρανούς, οἱ δὲ μαθηταὶ ἀπέθεσαν τὸ πανάσπιλον σῶμα της εἰς τὴν γῆν, γιὰ νὰ τὸ ἀλείψουν μὲ ἀρώματα καὶ κατόπιν νὰ τὸ μεταφέρουν ὅπου θὰ ἐπιθυμοῦσε ἐκείνη· ἀπὸ ἐκεῖ ἔμελλε μετ’ ὀλίγον νὰ μεταστῆ εἰς τὸν Παράδεισον ἢ ὁπουδήποτε ἠθέλησε ὁ υἱὸς καὶ Θεός της.

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: «Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας», Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου «Μπουραζέρη», Ἅγιον Ὄρος, 2010), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἀπὸ τὴν 25η ἕως καὶ τὴν 28η Ἰουλίου 2016, ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μιτσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸ Πατριάρχη πάσης Γεωργίας κ. Ἠλία Β΄. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀποτελοῦνταν ἀπό τους: πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο καθηγὴ πατρολογίας Θεολογικικῆς ΑΠΘ, κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καθηγητὴ δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἐφημέριο Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Heers ἐφημέριο Προφήτου Ἡλιοῦ Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Vulcanescu τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τὸν μοναχὸ π. Σεραφεὶμ Ζήση.

Καθήμενοι, ἀπὸ ἀριστ.: πρωτοπρεσβ. Θεόδωρος Ζήσης, ἡ Α. Μακαριότης, o Ἀρχιεπίσκοπος Μετσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸς Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ἠλίας Β’, ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς Θεολογίας κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ἱερομόναχος Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, ἱερομόναχος Σεραφεὶμ (Ζήσης). Ὄρθιοι, ἀπὸ ἀριστερά: Ἱεροδιάκονος Πέτρος, πρωτοπρεσβ. Συμεών, πρωτοπρεσβ. Πέτρος Χίρς, πρωτοπρεσβ. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, Μητροπολίτης ἐπαρχίας Ζουκδίδι καὶ Τσαΐσι κ. Γεράσιμος  μητροπολίτης ἐπαρχίας Ἀλαβέρτυ κ. Δαυΐδ, ἀρχιεπίσκοπος Στεφαντσμίνδα καὶ Χέβι κ. Ἰεγουδιέλι, μητροπολίτης Ἀχαλτσίχης καὶ Ταο-Κλαρδζέτης κ. Θεόδωρος, πρωτοπρεσβ. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, πρωτοπρεσβ. Βησσαρίων.

Ἀπὸ τὴν 25η ἕως καὶ τὴν 28η Ἰουλίου 2016, ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Μιτσχέτης καὶ Τιφλίδος καὶ Καθολικὸ Πατριάρχη πάσης Γεωργίας κ. Ἠλία Β΄. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἀποτελοῦνταν ἀπό τους: πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο καθηγὴ πατρολογίας Θεολογικικῆς ΑΠΘ, κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καθηγητὴ δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἐφημέριο Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Heers ἐφημέριο Προφήτου Ἡλιοῦ Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Vulcanescu τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τὸν μοναχὸ π. Σεραφεὶμ Ζήση.

Συναντήθηκαν μὲ ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, καθὼς καὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Γεωργίας Ἠλία Β΄, ὁ ὁποῖος εὐγενικὰ ὑποδέχτηκε τοὺς καλεσμένους του στὴν...

κατοικία του. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἔτυχε θερμῆς ὑποδοχῆς, μέσα σὲ πνεῦμα ἀδελφικῆς ἀγάπης καὶ εἰλικρινοῦς συνεργασίας. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐπίσκεψης ἦταν διπλός: ἀφενὸς νὰ ἐκφράσει - ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στὴν Ἑλλάδα - εἰλικρινῆ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Πατριάρχη, τὴν Ἱεραρχία καὶ τοὺς Πιστοὺς στὴν Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας γιὰ τὴν ὁμολογία τους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη σχετικὰ μὲ τὴν συγκρητιστικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ Σύνοδο, καὶ ἀφετέρου, νὰ συμβουλευθοῦν καὶ νὰ συζητήσουν προσωπικὰ μὲ τὸν Μακαριώτατο καὶ τοὺς Ἱεράρχες, τὴ σωστὴ ἀπάντηση γιὰ τὴν ἀνορθόδοξη «Σύνοδο τῆς Κρήτης».

Εἰδικότερα, ἐγκωμιάστηκε ὡς πρότυπο ἡ πίστη τῆς Γεωργιανῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία της, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν 20ετή ἀπόφασή της νὰ ἀναχωρήσει καὶ νὰ παραμείνει ἔξω ἀπὸ τὸ συγκρητιστικὸ-οἰκουμενιστικό, προτεσταντικὸ ὄργανο, τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Αὐτὴ ἡ πίστη ἦταν ἄλλωστε, πιὸ ἐμφανὴς στὴν στάση ποὺ ἡ Γεωργιανὴ Ἐκκλησία ἔχει διατηρήσει μέσω τῆς ἀποχῆς ἀλλὰ καὶ τῶν κειμένων της σχετικὰ μὲ τὴν «Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδο» ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν περασμένο Ἰούνιο στὴν Κρήτη.

Οἱ συζητήσεις ἐπικεντρώθηκαν στὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν καινοτόμο καὶ ἀνορθόδοξη «Σύνοδο τῆς Κρήτης» καὶ ἡ ἀναγκαία ἀπάντηση σὲ αὐτὴ μὲ βάση τὰ δόγματα καὶ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας. Τονίστηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἀντιπροσωπεία, ἡ ἀπαίτηση γιὰ μία σαφῆ ἀπόρριψη τόσο τῆς μεθοδολογίας καὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς Συνόδου, καθὼς καὶ τῶν καινοτόμων καὶ ἀνορθόδοξων κειμένων ποὺ ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιτακτική ἀνάγκη, νὰ συγκληθεῖ μία νέα Ὀρθόδοξη Σύνοδο ὡς ἀπάντηση.

Ὁ Πατριάρχης ὑποδέχτηκε τοὺς καλεσμένους του καὶ ἐξῆρε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πίστη, διαβεβαιώνοντάς τους ὅτι «δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ἐκκλησίες, ἀλλὰ μόνο μία Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», καὶ ὅτι ὁ ἴδιος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ «ἐργαστοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων», τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐξασφαλιστεῖ μόνο μὲ βάση τὴν πίστη ποὺ ἔχει παραδοθεῖ. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας στὰ Πανορθόδοξα συνέδρια, Μητροπολίτες Γεράσιμος Zugdidi καὶ Θεόδωρος Akhaltsikhe, ἀπὸ τὴν πλευρά τους, τόνισαν τὴ δέσμευση τῆς Ἐκκλησίας τους γιὰ προ-συνοδικὴ ἀπόρριψη τῶν ἀνορθόδοξων κειμένων: «Τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου καὶ τὰ κολλήματα» καὶ «Σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ἐπιπλέον, ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ Μητροπολίτες δήλωσαν ὅτι τὰ ἔγγραφα τῆς Συνόδου θὰ μεταφραστοῦν στὰ γεωργιανά, θὰ ἐξεταστοῦν καὶ θὰ δοθεῖ ἀπάντηση μετὰ τὴ γενικὴ συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου.

Σὲ γενικὲς γραμμές, τόσο οἱ ἐπισκέπτες ὅσο καὶ οἱ οἰκοδεσπότες βρῆκαν κοινὸ ἔδαφος καὶ ἑνότητα γιὰ ὅλα τὰ θέματα τῆς πίστης σὲ σχέση μὲ τὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ὅριά της, καθὼς καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἀκλόνητη στὴν Ὀρθόδοξη Ὁμολογία Πίστεως στὸ πρόσωπο τῆς ἐξάπλωσης τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Δεσμεύθηκαν νὰ συνεχίσουν τὴ συνεργασία στὸν τομέα αὐτὸ στὸ ἄμεσο μέλλον.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες συναντήσεις καὶ συζητήσεις, τὴν εὐγενικὴ φιλοξενία γιὰ τὴν ὁποία ὁ γεωργιανὸς λαὸς εἶναι τόσο γνωστὸς, ἡ ἐπίσκεψή τους ἐπεκτάθηκε μὲ ἕνα πλῆρες πρόγραμμα σὲ ἱστορικὰ προσκυνήματα τῆς σεβασμίου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας.

Συνάντηση στὸ Πατριαρχεῖο μὲ τοὺς ἁρμοδίους Ἱεράρχες (ἀπὸ ἀριστερά: π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου, π. Πέτρος Χίρς, μητροπολίτης, μητροπολίτης Γεράσιμος, π. Θεόδωρος Ζήσης, Μητροπολίτης Θεόδωρος, μοναχὸς Σεραφεὶμ (Ζήσης), π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος [βλ. ἀνωτέρω γιὰ πλήρη ὀνόματα καὶ τίτλους]

Δεξίωση ὑποδοχῆς στὴν Πατριαρχικὴ  Κατοικία: (ἀπὸ ἀριστερά): π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, καθηγητὴς Δημήτριος Τσελεγγίδης, π. Θεόδωρος Ζήσης, Ἱεροδιάκ. Πέτρος, Πατριάρχης Ἠλίας Β’, πρωτοπρεσβ. Καχάμπερ (Kakhaber), ἱερομόν. Μικαέλι Μπρεγκβάντζε, Μητροπ. Δαυΐδ (καθημ.), μητροπ. Θεόδωρος (καθημ.)

Ἡ ἀντιπροσωπεία τῶν κληρικῶν, μαζὶ μὲ τοὺς μοναχούς της μονῆς Ἁγίας Τριάδος, Γεργέτι (στὰ Γεωργιανά: წმინდა სამება - Tsminda Sameba). Ἡ ἐκκλησία βρίσκεται στὴ δεξιὰ ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Τσκέρι (παραπόταμος τοῦ Τέρεκ), σὲ ὑψόμετρο 2170 μέτρων, κάτω ἀπὸ τὸ ὅρος Καζμπέγκι, λόγα μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Κατοικία.

Γεῦμα μὲ τὸν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σαμταβίσι καὶ Γκόρι, Ἀνδρέα, ἐκπρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας στὴν πρὸ-Συνοδική (της ἐν Κρήτη Συνόδου) Ἐπιτροπὴ  

Ἡ ἀντιπροσωπεία μὲ τοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι τὴ συνόδευσαν στὴν ἱερὰ μονὴ τῆς ἁγίας Νίνο, στὸ Μπόντβε, μαζὶ μὲ τὴν ἡγουμένη Θεοδώρα.

Συνάντηση μὲ τὴν ἡγουμένη τῆς ἱερᾶς μονῆς τῆς Θεοτόκου, Νέας Σουάμτα, Καχύλι, στὸ Τελάβι (ἀπὸ ἀριστ. Μητροπ. Δαυϊδ, π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ἡγουμένη Ἰωάννα.

Στὸν τάφο τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἁγίου ἀσκητοῦ, ὁμολογητοῦ καὶ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ Γαβριὴλ τοῦ Νέου (στὰ Γεωργιανά: გაბრიელი), ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὸ Goderdzi Urgebadze στὶς 26 August 1929 καὶ ἐκοιμήθη ὀσιακῶς στὶς 2 November 1995. Βλ.http://www.gabrielberi.ge/eng/index.htm.

Μὲ τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς πατέρες τῆς ἱερᾶς μονῆς Shio-Mgvime (στὰ Γεωργιανά: შიომღვიმე, Shiomghvime, σημαίνει «τὸ σπήλαιο τοῦ Σίο»), ἕνα μεσαιωνικὸ μοναστικὸ συγκρότημα στὴ Γεωργία, κοντὰ στὴν πόλη Μτσχέτα.

Ὁ καθεδρικὸς ναὸς Svetitskhoveli (στὰ Γεωργιανά სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარი, svet'icxovlis sak'atedro t'adzari; Σημαίνει ὁ καθεδρικός του Ζωντανοῦ Στύλου). Τὸ Svetitskhoveli, γνωστὸ ὡς τὸ σημεῖο ταφῆς τοῦ Μανδηλίου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς κυριότερες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῆς Γεωργίας καὶ ἀπὸ τὰ πλέον ἱερὰ προσκυνήματα τῆς περιοχῆς.

Σύναξη κληρικολαϊκὴ στὴν Τιφλίδα: εἰκονίζεται ὁ π. Θεόδ. Ζήσης, ἀπευθυνόμενος σὲ ἑκατοντάδες πιστούς, ὁμιλῶν γιὰ τὴν ἀνορθόδοξη διοργάνωση καὶ τὰ κείμενα τῆς «Συνόδου τῆς Κρήτης», καὶ γιὰ τὴν πρέπουσα Ὀρθόδοξη ἀπάντηση σὲ αὐτήν.

 κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης είναι Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στον τομέα Δογματικής.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό , Ακτίνες (σχόλια εικόνων)

«Νῦν ἡ Παρθένος καὶ τῷ σώματι μεθίσταται μέν ἡμῶν, οὐκ ἀφίσταται δέ·
φρουρεῖ δ’ ἄνωθεν ἐποπτεύουσα δι΄ αἰῶνος»  (Νικηφόρος Χοῦμνος).

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἐκπλήττει τόν ἀνθρώπινον νοῦν ἡ ὑπερβολή τῶν θαυμάτων τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ! Ἡ ἱερά Μετάσταση τῆς Παναχράντου Θεοτόκου, τήν ὁποίαν σήμερον πανηγυρίζουμε, γίνεται καί πάλιν ἀφορμή ἐμβαθύνσεώς μας στά μυστήρια τῆς θείας Προνοίας καί ἀγαθότητος ! Διότι στήν συνεργία τῆς Θεοτόκου πρός τήν θεία Θέληση γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, φανερώνεται κατ’ ἐξοχήν τό ὕψος τῆς συμμετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν θεία Οἰκονομία, συμμετοχῆς πού ἐνεργοποιεῖ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία· ἡ ὑπακοή τῆς Θεοτόκου στό θεῖον θέλημα τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἐκφρασμένη ἐν χρόνῳ, «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1, 38), «διανοίγει» τήν ὁδό τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Παντοκράτορος Λόγου καί «καθορίζει» ἐν χρόνῳ λοιπόν, ὅσον ἐπ΄ Αὐτῇ, τήν προαιώνια, τήν ἐκτός χρόνου, καί τελικῶς ἐκφρασμένη στίς προηγηθεῖσες Προφητεῖες, θεία εὐδοκία καί θέληση τῆς Σαρκώσεως. Λοιπόν, καί ὁ Θεάνθρωπος, κατέρχεται σήμερον γιά νά παραλάβει πρῶτα τήν ψυχή καί ἀργότερα καί τό πανάχραντον σῶμα τῆς Θεοτόκου, «τῇ Μητρί κατάχρεως ἀποτιννὺς τὰ ὀφειλόμενα θρέπτρα», ἀνταποδίδοντας δηλαδή καί ἀμείβοντας τήν πρός Αὐτόν ὑπακοή καί μητρική φροντίδα τῆς Παναγίας μας, φροντίδα πού συμπεριέλαβε καί τήν σωτηρία ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Διά τῆς Κοιμήσεως, Ἀναστάσεως καί ἐν Σώματι μεταστάσεώς της ἡ Παναγία μας ἀποβάλλει τήν θνητότητα καί τό βάρος τοῦ πρίν φθαρτοῦ Της σώματος, καί εἰσέρχεται στήν αἰώνιο ζωή, ἀπολαύουσα τῆς θεώσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός Της, τοῦ ἀφθάρτου τώρα καί ὑπερλάμπρου, ὅπως ὁ χρυσός ἀποβάλλει στό πεπυρωμένο χυτήριο τίς ἀνάξιές του προσμείξεις· «Ἔδει γὰρ καθάπερ χρυσὸν ἀποβαλοῦσαν τὸ γεῶδες καὶ ἀλαμπὲς τῆς θνητότητος πάχος, ὡς ἐν χωνεύσει τῷ θανάτῳ τὴν σάρκα ἄφθαρτον καὶ καθαράν, τῷ φέγγει τῆς ἀφθαρσίας ἐκλάμπουσαν, ἐξαναστῆναι τοῦ μνήματος», κατά τόν ἅγιον Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Ὅμως ἡ μετάστασή Της αὐτή δέν σημαίνει καί ἀπομάκρυνσή Της ἀπό τούς προσφιλεῖς ὁμοιοπαθεῖς Της ἀνθρώπους· ἡ Παρθένος σωματικῶς «μεθίσταται μέν, οὐκ ἀφίσταται δέ», ἀλλά αἰωνίως μᾶς φρουρεῖ καί ἐποπτεύει ἀπό τόν Οὐρανό.

Διά τῶν μακρῶν αἰώνων τῆς ὑπάρξεώς του τό Γένος τῶν Χριστιανῶν καί ἰδίως οἱ Ἕλληνες Ρωμηοί, ἔχουμε ἀποθησαυρίσει ἁπτά καί πολυπληθῆ τά τεκμήρια τῆς θείας προστασίας τῆς κατά σάρκα Μητρός τοῦ Θεοῦ. Καθώς λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ σοφώτατος ἀξιωματοῦχος Νικηφόρος (Μοναχός Ναθαναήλ) Χοῦμνος († 1327), δέν ἐπαρκεῖ γιά δοξολόγηση τῶν εὐεργεσιῶν Της οὔτε καί ἡ συνδρομή ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων· «οὐ γὰρ ἀνθρώπους μόνον καὶ τὴν καθ’ ἡμᾶς πᾶσαν λογικὴν φύσιν, ἀλλὰ καὶ τὰς ἐπουρανίους δυνάμεις ὑπερβαῖνον ἐκπλήττει τῶν θαυμασίων τῶνδε τὸ μέγεθος, ὑπὲρ ἡμῶν ἀπείρων ὅσων καταπραχθέντων καὶ νῦν ἐνεργουμένων». Καί αὐτό δέν εἶναι παράδοξον: ἐάν «πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» ( Ἰακ. 5, 16), πόσο περισσότερο δέν εἶναι ἀποτελεσματική ἡ μητρική πρεσβεία Ἐκείνης, τῆς Ὁποίας ἡ πνευματική ἀξία καί καταλληλότητα εἵλκυσε τό τέλειον θέλημα, τήν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ, διότι ἦταν «καθαρὰ καὶ ἄμωμος, καὶ τί δ’ ἄλλο ἢ τοῦ κατελθόντος ἀξία»; Οἱ δέ εὐεργεσίες Της αὐτές εἶναι ἀποδείξεις τῆς πολλῆς κηδεμονίας Της, ἐφ΄ ὅσον πολλές φορές μᾶς εὐεργετεῖ πρό τῆς αἰτήσεως, «χορηγεῖ προκαταλαμβάνουσα τὰς αἰτήσεις», καί σέ βαθμό πολύ μεγαλύτερο ἀπό ὅ,τι ζητοῦμε «πολλῷ μᾶλλον καὶ ῥᾷον ἢ ὡς ἂν ἡμεῖς ἐπευξαίμεθα».

Κοινή πεποίθηση τοῦ Γένους μας, ἱστορική μνήμη πού ὀφείλουμε πάντοτε νά διατηροῦμε ὡς κλεῖδα ἀληθείας, εἶναι ὅτι ἡ Θεοτόκος ὑπῆρξε ἡ ἀληθινή, μολονότι συνήθως ἀφανής, ἀσπίδα ἐναντίον ὄχι μόνον τῶν ἀοράτων, ἀλλά καί τῶν ὁρατῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνεργοῦσα «πρὸς ἐπικουρίαν μὲν ἡμῶν, θραῦσιν δὲ τῶν ἐπιόντων (πόσων ἂν εἴποιμι; ) πάνυ μὲν οὖν πλείστων καὶ πανταχόθεν βαλλόντων ἐχθρῶν», οἱ ὁποῖοι κινοῦνται εἴτε ἀπό φθόνο, «μηδὲν ἕτερον ἐγκαλοῦντες ἢ ὅτι χρηστά τινα τὰ ἡμέτερα καὶ πλήττει τούτους ἡ τῶν ἀγαθῶν εὐθηνία», εἴτε λόγῳ τοῦ ἀλλοδόξου καί ἀσεβοῦς φρονήματός τους, «τὴν ἰδίαν ἀσέβειαν πρόφασιν ἔχοντες».

Ἄς προσέλθουμε, λοιπόν, γέμοντες εὐχαριστίας, πρός τήν κοινήν Μητέρα, Βασίλισσα καί Εὐεργέτιδα τῶν Χριστιανῶν, γιά νά ἀπονείμουμε τό πρέπον πρός Αὐτήν ἁγιοπρεπές σέβας καί νά καταστοῦμε, ἰδίως στή σημερινή ἑορτή, συνόμιλοι καί ὁμόφωνοι στήν δοξολογία μέ τίς ἀγγελικές Δυνάμεις πού τιμοῦν αἰωνίως Αὐτήν, τήν «αἰτίαν τῆς τῶν πάντων θεώσεως». Ἡ δέ Πανάχραντος Θεοτόκος, ἡ κυρίως ταπεινόφρων, ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς ὁποίας ἐπέβλεψεν ὁ Θεός καί Λόγος (Λουκ. 1, 48), δέν ἔχει μέν κλίση καί ἐπιθυμία πρός τήν κενή ἀνθρώπινη τιμή· χαίρει, ὅμως, ὅταν μέσῳ τῆς τιμῆς πρός τό μέγιστο Μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, πού τελεσιουργήθηκε διά μέσου τῆς δικῆς Της συνεργίας, δοξάζεται ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ἡ δέ ἀνθρωπίνη εὐγνωμοσύνη τεκμηριώνεται ἔτσι καί ἀμείβεται. Ὅπως σημειώνει χαρακτηριστικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «οὐ γὰρ αὕτη [ἡ Θεοτόκος] τῶν ἐγκωμίων προσδεὴς τῶν παρ΄ ἡμῶν, ἀλλ’ ἡμεῖς τῆς παρ’ αὐτῆς δόξης ἐπιδεεῖς. Τὸ γὰρ δεδοξασμένον πῶς δοξασθήσεται; Ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς πῶς φωτισθήσεται;». Ἀπό αὐτήν τήν πηγήν τοῦ θείου φωτός, Φωτός δευτέρου μετά τό ἀρχικόν Φῶς τῆς πηγαίας Τριαδικῆς Θεότητος, ἄς καταλάμψουμε μεθεκτῶς τήν καρδία, τήν διάνοια καί τόν βίο μας, ἀναγωγικῶς διά τῶν ἀρετῶν, χαροποιώντας τήν κοινήν Μητέρα καί Προστάτιδα : «ἁγνίσθητι τῇ νηστείᾳ, δι΄ ἐγκρατείας καθάρθητι, ταῖς προσευχαῖς ἁγιάσθητι· πάντ’ ἔστω σοι πνευματικά, πνευματικῆς οὔσης τῆς πανηγύρεως».

ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος,

† Ἀρχιμ. Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Μετά από 183 χρόνια ελεύθερου βίου θα λειτουργήσει στην Αθήνα τζαμί, με βάση την πρόσφατη απόφαση της Βουλής Η Αθήνα επισήμως απελευθερώθηκε στις 31 Μαρτίου του 1833.

Σε εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου ο βαυαρός υπολοχογαγός Χριστόφορος Νέζερ (παππούς του μεγάλου μας ηθοποιού, ο οποίος έφερε το όνομα και το επώνυμο του παππού του), επικεφαλής αγήματος έφτασε στον Ελαιώνα, θαύμασε την κοντά ευρισκόμενη Ακρόπολη και ανέμενε να του παραδοθεί η πόλη από τον οθωμανό φρούραρχο. Αυτός όμως είχε ήδη αποχωρήσει, μαζί με τους οθωμανούς κατοίκους της...

Τότε για πρώτη φορά κτύπησε η καμπάνα του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, στην Πλάκα. Φυλασσόταν σε κρύπτη, αφού δεν επιτρεπόταν το κτύπημά της. Στους αιώνες της σκλαβιάς μόνο ο μουεζίνης ακουγόταν... Στην ελεύθερη Αθήνα έκτοτε δεν υπήρχε σε λειτουργία τζαμί...

Να κατασκευασθεί τζαμί στην Αθήνα ήταν παλαιά επιδίωξη των μουσουλμανικών κρατών. Μεταξύ αυτών η πολύ επιθετική στην εξάπλωση του ισλαμισμού Σαουδική Αραβία και η πάντοτε με επεκτατικές βλέψεις γειτονική Τουρκία. Έως τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα ανεχόταν ο τελευταίος όροφος κεντρικού ξενοδοχείου να έχει μετατραπεί σε τζαμί, προς χρήση των μελών των διπλωματικών αποστολών των μουσουλμανικών χωρών.

Κατά τη δεκαετία του 1990 περνούν παράνομα στην Ελλάδα μουσουλμάνοι οικονομικοί μετανάστες από Πακιστάν, Αίγυπτο, Μπαγκλαντές. Η Τουρκία ευνοεί τη μετανάστευση τους και η χώρα μας δεν έχει την οργάνωση για να αντιμετωπίσει το ρεύμα. Τότε, επί κυβερνήσεων Σημίτη, προωθείται η άποψη ότι η χώρα μας κατέστη «πολυπολιτισμική». Η ιδεολοψία υποστηρίζεται από τους «εκσυγχονιστές» και τους «νεοκομμουνιστές». Τότε από τη Σαουδική Αραβία γίνεται ανεπιτυχής απόπειρα να κτιστεί μεγάλο ισλαμικό κέντρο σε κτήμα 40 στρεμμάτων στην Παιανία, δίπλα στο διεθνές αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Από την Τουρκία γίνεται άλλη ανεπιτυχής προσπάθεια να λειτουργήσουν στην Αθήνα το Φετιχιέ τζαμί (Το τζαμί του πορθητή) και αυτό του Τζισδαράκη, που βρίσκονται στην πλατεία Μοναστηρακίου. Προφανώς για να θυμίζει στους γκιαούρηδες Έλληνες, ότι ήσαν κάποτε ραγιάδες στους προγόνους του Προέδρου Ερντογκάν. Σημειώνεται ότι το «μοναστηράκι» της Παναγίας της Αθηνιώτισσας είναι σκαλοπάτια κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, ενώ τα δύο τζαμιά υπερυψωμένα, για να δείχνουν την υπεροχή του Οθωμανού δυνάστη επί του γκιαούρη Έλληνα.

Οι πιέσεις για το τζαμί αυξήθηκαν μαζί με το χρέος... Έγιναν αφόρητες. Τώρα οι μουσουλμάνοι αποκτούν το τζαμί τους στον Ελαιώνα, κοντά στην Ακρόπολη. Στην αρχαιότητα ήταν τόπος ιερός των Αθηναίων, εκεί ήταν και η ελιά του Πλάτωνα. Στους μεσαιωνικούς χρόνους η περιοχή ήταν γεμάτη από Ορθόδοξους Χριστιανικούς Ναούς...Με την απελευθέρωση από τους Τούρκους αναπτύχθηκε, αλλά η χωρίς μελέτη εγκατάσταση εργοστασίων και άλλων παραγωγικών μονάδων υποβάθμισε την περιοχή... 190 χρόνια από τότε που ο Κιουταχής έκαψε 150.000 ελαιόδενδρα, κατά την πολιορκία των Αθηνών, ο Ελαιώνας, πάλιν, εάλω...

Πηγή: Θρησκευτικά