Στόχοι "αντιεξουσιαστών" έγιναν τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου 2016 η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας και ο ναός του Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια

Μπαράζ επιθέσεων σε εκκλησίες της Αθήνας φοβάται η αστυνομία μετά τους βανδαλισμούς σε δύο ναούς στο κέντρο της πόλης, τα ξημερώματα σήμερα.

Μετά την έφοδο στη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης, την επίθεση με γκαζάκια σε εκκλησία στην Κρήτη και την αναγραφή συνθημάτων στο εκκλησάκι στο Αλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, τα ξημερώματα αντιεξουσιαστές εκτοξευσαν μπουκάλια με χρώμα κατά του ιερού ναού του Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν από τους υπεύθυνους του ναού, το πρωί.

Λίγη ώρα μετά την πρώτη επίθεση, αντιεξουσιαστές έσπασαν τα τζάμια στην είσοδο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας και πέταξαν μπογιές στους τοίχους. Και σ΄αυτή την περίπτωση τα τζάμια αντικαταστάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες και βάφτηκαν άμεσα οι τοίχοι.  

Για καμία από τις δύο επιθέσεις δεν έγιναν προσαγωγές. Η Αστυνομία φοβάται νέες επιθέσεις σε εκκλησίες, ιδιαίτερα μετά την κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Σημειώνεται ότι η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης είχε γίνει ξανά στόχος αντιεξουσιαστών τον Φεβρουάριο του 2016.

Ανακοίνωση ΝΔ

Από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση, με αφορμή τις επιθέσεις:

«Τα χάδια του ΣΥΡΙΖΑ στους αντιεξουσιαστές έχουν σαν μόνο αποτέλεσμα τη διαρκή αποθράσυνσή τους.

Μετά την εισβολή τους στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, οι Έλληνες πολίτες βρισκόμαστε μπροστά σε μπαράζ επιθέσεων και βανδαλισμών σε Ιερούς Ναούς στην Κρήτη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και τώρα στο κέντρο της Αθήνας.  

Ο κ. Τσίπρας οφείλει, επιτέλους, να πάρει ξεκάθαρη θέση. 

Και ο κατ’ ευφημισμόν υπουργός Προστασίας του Πολίτη να αναλάβει τις ευθύνες του, πριν έρθουν ακόμη χειρότερα».

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Σχετικά άρθρα:

1. Δὲν ἀνεχόμαστε τὸν ΑΝΤΙ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥΣ !

2. Διαρκής Ιερά Σύνοδος: Για την εισβολή και πράξεις βίας εντός του Ιερού Ναού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης [1 Αυγούστου 2016]

3. Αθώοι και οι 26 για την εισβολή στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

4. Έφοδος ομάδας περίπου 30 ατόμων στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Σεβαστοί πατέρες, ευλογείτε.

Απευθυνόμαστε σε εσάς, τους πνευματικούς προεστώτες της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, μετά βαθυτάτου ανησυχίας και αγανακτήσεως, εξ’ αφορμής των καταστροφικών αποφάσεων, της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης συνόδου της Κρήτης.

Κι ενώ γνωρίζουμε, πως μια Σύνοδος συγκαλείται, για να καταδικάσει αιρέσεις,, εδώ συνέβει το πρωτόγνωρο κι ανήκουστο γεγονός, της νομιμοποίησης της παναιρέσεως του αντίχριστου και επάρατου Οικουμενισμού. Αναγνωρίστηκε λοιπόν « η θεωρία των κλάδων » και έτσι αποδόθηκε εκκλησιαστικότητα στις αιρέσεις.

Άρα, καταπατήθηκε και ισοπεδώθηκε το Σύμβολο της Πίστεως μας, που διακηρύσσει την ύπαρξη της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ Εκκλησίας.

Άρα, σεβαστοί πατέρες, μετακινήθηκαν τα όρια, « α, οι πατέρες έθεντο ». Τι πιο ληστρικό, τι πιο βλάσφημο, τι πιο λυπηρό;

Το όλο σκηνικό αυτής της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, σας θύμιζε τίποτα από ευαγγελική ταπείνωση των επισκόπων; Σας θύμιζε μήπως σεμνή συμπεριφορά αρχιερέων; Εκεί είχαμε ένα κοσμικό, κοσμικότατο γεγονός, με έντονο παρασκήνιο, πιέσεις, υβριστικές αντιμετωπίσεις μεταξύ επισκόπων και Προκαθημένων! Συμμετοχή ακόμα - ακόμα υπερατλαντικών και ευρωπαϊκών πρακτόρων σε μία Ορθόδοξη Σύνοδο επισκόπων. Προφανώς όλα υποκινούμενα;

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το κοσμικό πνεύμα, αυτή η κοσμική στάση με μια, κατά τα άλλα,, Ορθόδοξη Σύνοδο; Ουδεμία! Το διαβεβαιώνει προφητικά και περίτρανα ο μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, σε μια ομιλία του το 1991, αναφερόμενος στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων. Έλεγε λοιπόν τα εξής συγκλονιστικά : « Σκοτεινές δυνάμεις προωθούν την Σύνοδο. Μια τέτοια Σύνοδο δεν την κινεί το Πνεύμα το Άγιο, αλλά την κινούν σκοτεινές δυνάμεις, με επικεφαλής την Μασονία. Προσέξτε. Οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν ήδη χαλκεύσει και έχουν ήδη πείσει αυτούς τους ανθρώπους (υψηλόβαθμους ρασοφόρους), και έτσι κατέχονται από οικουμενιστικές θέσεις. Βεβαίως! Βεβαίως! Πλην εξαιρέσεων - το υπογραμμίζω αυτό - είναι Οικουμενιστές! Δυστυχώς. Γι’αυτό, εάν γίνει αυτή η Σύνοδος, θα χαρακτηριστεί Ψευδοσύνοδος. Δεν θα γίνει αποδεκτή ».

Τι λοιπόν σεβαστοί πατέρες της Ιεράς Κοινότητας, θα καθίσετε με σταυρωμένα χέρια;

Το Άγιον ¨Όρος αποκαλείται κάστρο, φρούριο και προπύργιο της Ορθοδοξίας και ως εκ τούτου, όταν οι Σύνοδοι επισκόπων δεν ορθοτομούν την Αλήθεια του  Ευαγγελίου και κατ’ επέκταση, δεν ακολουθούν την Πατερική διδασκαλία, ο Αγιορείτικος Μοναχισμός αναλαμβάνει την υπεράσπιση της Πίστεως, φρουρεί και επαγρυπνεί υπέρ της Ορθοδοξίας, όπως έπραττε διαχρονικά.

Ο μακαριστός γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης - σάρκα εκ της σαρκός σας - έλεγε :

« Οι μοναχοί για την αγάπη του Χριστού εγκατέλειψαν τον κόσμο, για να εφαρμόσουν πιο τέλεια το Ευαγγέλιο χωρίς συμβιβασμούς και τοιουτοτρόπως δεν είναι δυνατόν να ανεχθούν τις αιρέσεις, οι οποίες προσβάλουν το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου, την διδασκαλία Του και την Εκκλησία Του. Δεν είναι δυνατόν, οι μοναχοί να αδιαφορούν, όταν η Πίστις είναι το κινδυνευόμενον ». Μάλιστα, οι παλαιοί Αγιορείτες γέροντες του έλεγαν : « Εάν δεν διαμαρτυρώμεθα δια τας γενομένας παραβάσεις εις θέματα πίστεως, διατί φυλάμε αυτά τα βράχια »;

Εμείς, ως ζωντανά και συνειδητά μέλη της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ εκκλησίας του Χριστού, βρισκόμαστε σε κρίση συνειδήσεως και σας παρακαλούμε, αλλά και απαιτούμε να πράξετε το αυτονόητο και να σώσετε την ψυχή σας.

Κατατροπώστε τους κακοδόξους και χαροποιήστε τους Ορθοδόξους.

Καταδικάστε και αποκηρύξτε την προκλητική και δαπανηρή Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, και διακόψτε το μνημόσυνο του αρχιοικουμενιστή και πρωτεργάτη αυτής της Ψευτοσυνόδου κ. Βαρθολομαίο.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα βεβηλώσετε και θα αμαυρώσετε την ένδοξη παράδοση του Αγιορειτικού Μοναχισμού, όσον αφορά τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και θα καταγραφούν τα ονόματα σας με τα μελανότερα χρώματα στην ιστορία του Αγιορειτικού Μοναχισμού. Θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα στην Υπεραγία Θεοτόκο – που αποκαλεί εχθρούς της, τους Λατίνους – και θα είστε καταδικαστέοι από όλους τους φιλοαγιορείτες προσκυνητές:

Εάν θέλετε να μην μολυνθεί η Αγία Πίστη με αιρέσεις και να είστε « επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι », τότε οφείλετε να ακολουθήσετε τη γνωστή διακήρυξη του Συνοδικού της Ορθοδοξίας : « Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν,, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν…ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστης την οικουμένην εστήριξε ».

Μετά βαθυτάτου σεβασμού

« ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΛΑΙΚΩΝ »

Πηγή: Ακτίνες

Με την «σφραγίδα» (και με αυξημένη πλειοψηφία) της "ελληνικής" βουλής, την 4η Αυγούστου 2016, τα 5 πρώτα τζαμιά στην Ελλάδα μετά το 1830! Ο Ελληνικός λαός δεν πρέπει να ξεχάσει αυτές τις μαύρες "ιστορικές" στιγμές που περνάει ο τόπος μας και να ανταμείψει ανάλογα τους εχθρούς της Πατρίδας και των Ελληνορθόδοξων παραδόσεων μας. 

Κατά ψήφισαν οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή - Υπέρ της ανέγερσής του ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΚΚΕ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων.

Με αυξημένη πλειοψηφία, αλλά χωρίς τη στήριξη των ΑΝΕΛ εγκρίθηκε η διάταξη για την ανέγερση του Ισλαμικού Τεμένους στον Ελαιώνα από την Ολομέλεια της Βουλής.

Συνολικά, υπέρ ψήφισαν 206 βουλευτές των ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημ. Συμπαράταξης, ΚΚΕ, Ποταμιού και Ενωση Κεντρώων ενώ καταψήφισαν οι ΚΟ των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής.

Στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων  δοκιμάζεται τόσο η  ανοχή όσο και η αντοχή των  Ελλήνων. Την ανοχή από την  αντοχή  διαφοροποιεί ένα γράμμα, τις ενώνουν όμως περισσότερα: κοινό το δεύτερο συνθετικό τους  - παράγωγο του ανέχομαι η πρώτη,  του αντέχω η δεύτερη -, κινούνται  και οι δύο  σε  όρια,   συμπορεύονται συχνά με την υπομονή και μπορεί κάποιος να τις συναντήσει στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία, στη φύση αλλά και στις ανθρώπινες κατασκευές.  

Ανοχή δείχνει η μητέρα στη δυστροπία του παιδιού, όταν είναι άρρωστο, και καλώς πράττει· ανοχή  στο ξέσπασμα των εφήβων δείχνουν η οικογένεια και ο πραγματικός παιδαγωγός, για να συζητήσουν νηφάλια μαζί τους  την κατάλληλη στιγμή· ψήφο ανοχής  δίνει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για να αποφευχθεί κυβερνητική κρίση. Ανοχή στα διαφορετικά θρησκευτικά και πολιτικά πιστεύω διακρίνει κανείς σε μια δημοκρατία, όπου η διαφορά αυτή  δεν στέκεται εμπόδιο σε κοινωνικές σχέσεις και σε φιλίες ακόμη των πολιτών. Η πρώτη ανοχή πηγάζει από την αγάπη και την κατανόηση, η δεύτερη προέρχεται από την παιδαγωγική κατανόηση, τη λελογισμένη επιείκεια και διαλλακτικότητα,  η τρίτη  προκύπτει από συναίσθηση  ευθύνης για τη χώρα ή και από πολιτική σκοπιμότητα,  ενώ η τέταρτη είναι συνώνυμη του σεβασμού.  Αυτή η ανοχή  δημιουργεί ατμόσφαιρα κατάλληλη για τη σωστή αγωγή,  την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή. «Χωρίς ανοχή ο κόσμος μετατρέπεται σε κόλαση»  γράφει ο Ελβετός θεατρικός συγγραφέας Durrenmatt.  Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια η αντιπολίτευση κάνει λόγο για μηδενική ανοχή σε λάθη της κυβέρνησης.

Υπάρχει όμως και η ανοχή η συνώνυμη του συμβιβασμού και  της  αδιαφορίας. Τέτοια  ανοχή, επί παραδείγματι, παρατηρήθηκε   προ ετών στο σχίσιμο των βιβλίων μετά τις εξετάσεις,  στην καταστροφή των θρανίων στα σχολεία, στο μουντζούρωμα των τοίχων, αλλά  και στις  κατ’ επανάληψη καταστροφές  στο Πολυτεχνείο·  ανοχή παρατηρείται προς τους «γνωστούς αγνώστους» κουκουλοφόρους, τους  παρόντες σε κάθε διαδήλωση, που καταστρέφουν ό, τι βρεθεί μπροστά τους∙ ανοχή και στην αχρήστευση των οδικών  πινακίδων, που μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιους οδηγούς τη νύχτα· ανοχή  και σε αυτούς που αδίστακτοι καταστρέφουν τα αγάλματα, του πολιτισμού μας τα σημάδια και της πόλεως τον διάκοσμο·  ανοχή στη σχολική βία: ο Βαγγέλης Γιακουμάκης και ο δεκατετράχρονος μαθητής από τη Γέφυρα Θεσσαλονίκης ελέγχουν  συνειδήσεις· ανοχή και σε αυτούς που για εβδομήντα μέρες είχαν καταλάβει τη σιδηροδρομική γραμμή, σταμάτησαν τις συναλλαγές και ζημίωναν καθημερινά το κράτος που τους φιλοξενούσε και ένα λαό που σε δύσκολες μέρες μοιράσθηκε μαζί τους το υστέρημά του·  ανοχή και  σε αυτούς που  κατασκήνωσαν στο Α.Π.Θ. – πολλοί από ξένες χώρες! – οι οποίοι, έχοντας αυτό ορμητήριο,  προχωρούσαν προκλητικά σε καταστροφές.

Αυτή η ανοχή είναι ένοχη,  διότι το θράσος με την ανοχή αποθρασύνεται, το κράτος αποδεικνύεται αδύναμο, αν όχι ανύπαρκτο, για  να προστατεύσει τους πολίτες,  και ο φόβος και η ανασφάλεια εδραιώνονται.  «Η ανοχή γίνεται έγκλημα όταν εφαρμόζεται στο κακό», γράφει ο νομπελίστας  Thomas Mann.

Η ανοχή,  όταν βρει τον οίκο της, η  τιμή της γυναίκας ως ανθρώπου χάνεται και γνωρίζει  τη χειρίστη εκμετάλλευση. Σημειωτέον,  η γνωστή αντίστοιχη  ιταλική και γαλλική λέξη χρησιμοποιείται  μεταφορικά για να δηλωθεί η αταξία, η  ανοργανωσιά, η αναταραχή.

Η ανοχή  στον χώρο της τεχνολογίας σχετίζεται με άλλου είδους τιμή· συγκεκριμένα δηλώνει  «την επιτρεπτή απόκλιση τιμής ενός μεγέθους  από την προβλεπόμενη»  (Χρηστικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής  Α.Α.).  Γίνεται λόγος για εδαφική και για κατασκευαστική ανοχή. Υπάρχει και η ανοχή στον χώρο της ιατρικής, δηλαδή η   «ικανότητα του οργανισμού να υφίσταται, χωρίς συμπτώματα ή αντίδραση τη δράση φαρμάκου, φυσικής ή χημικής ουσίας» ( Χρηστικό Λεξικό τη; Νέας Ελληνικής  Α.Α.)

Όποιος  δείχνει ανοχή, διαθέτει   ανεκτικότητα,  χαρακτηρίζεται ανεκτικός, αλλά ό, τι μπορούμε να ανεχθούμε  λέγεται ανεκτό. Ανεκτή μπορεί να είναι η ζέστη, το κρύο, αλλά και η συμπεριφορά. Παθητική λοιπόν  η σημασία του ανεκτός και ενεργητική του ανεκτικός..

Κάποτε η ανοχή φτάνει στα όριά της,  και  ακούγεται το «φτάνει πια∙ δεν το ανέχομαι άλλο» ή το  «φτάνει πια! δεν αντέχω άλλο». Εδώ  συναντιούνται η ανοχή και η αντοχή.  Η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια  που ενίοτε εξαντλούνται,  γιατί εξαντλείται η υπομονή που απαιτείται και στις δυο περιπτώσεις.

Ως αντοχή ορίζεται «η δύναμη που έχει ένας ζωντανός οργανισμός να αντιμετωπίζει αντίξοες συνθήκες, χωρίς να καταπονείται ή να φθείρεται» (Τριανταφυλλίδη, Ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). Ο άνθρωπος διαθέτει σωματική αλλά και ψυχική αντοχή, σε διαφορετικό βαθμό βέβαια ο καθένας και σε διαφορετικό τομέα.  Άλλος έχει αντοχή στο κρύο, άλλος στη ζέστη, άλλος στον πόνο κι άλλος στον κόπο,  στις στερήσεις. Δρόμος αντοχής είναι και ο Μαραθώνιος και οι δρομείς ασφαλώς χρειάζονται παπούτσια μεγάλης αντοχής. Γνωστά και τα τεστ αντοχής από το χώρο της ιατρικής.

Οι Έλληνες το 40 έδειξαν στο Αλβανικό Μέτωπο και την Εθνική Αντίσταση σωματική και ψυχική αντοχή αξιοθαύμαστη και έγραψαν σελίδες δόξας στην  ιστορία  του ανθρώπου για την ελευθερία του.   Δοκιμάζεται όμως σήμερα  σκληρά η σωματική και  ψυχική αντοχή των Ελλήνων, καθώς η οικονομική αντοχή τους έφθασε στα όριά της.  Αυτό  οι πολιτικοί δείχνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ακούσθηκε μάλιστα από ραδιοφωνικό σταθμό  βουλευτής  να λέει για  την υποθήκευση του δημόσιου πλούτου το αμίμητο: «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων.  Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε. Είμαστε ανθεκτικός λαός». Όντως είμαστε ανθεκτικός λαός, όταν υπερασπιζόμαστε   «τα ιερά και τα όσια της φυλής μας» και  την ανεξαρτησία μας, την οποία  η αβάσταχτη ελαφρότητα των πολιτικών και των πολιτικών τους μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις»  εκχώρησε  στους δανειστές. Πάντως,  «όσο πιο μικρός είναι ένας λαός, τόσο μεγαλύτερες αντοχές χρειάζεται, για να μην αφομοιωθεί πολιτιστικά»  ( Μπαμπινιώτη,   Λεξικό Ν.Ε. Γλώσσας). 

Όποιος λοιπόν διαθέτει αντοχή λέγεται ανθεκτικός. Ανθεκτικοί μπορούν να είναι οι άνθρωποι, τα υλικά,  τα ζώα, οι κατασκευές και τα φυτά.  Υπάρχουν φυτά ανθεκτικά που ευδοκιμούν σε άνυδρα μέρη και, όταν ανθίζουν,  ευωδιάζουν  μεθυστικά. Εξαιρετικά ανθεκτικά αποδείχθηκαν και τα άλλα «φυτά», οι άριστοι στο ήθος και την επίδοση μαθητές,   που παρά την απαξίωσή τους εκ μέρους των αδιάφορων και αμελών μαθητών και κάποιων «προοδευτικών» διδασκόντων, άντεξαν,  ευδοκίμησαν  και πρόκοψαν και στο εξωτερικό.  Ανθεκτική στη δίψα  είναι η καμήλα. Ανθεκτικά αποδείχθηκαν τα τοξωτά μας γεφύρια. Ανθεκτικά χαρακτηρίζονται και κάποια υλικά κατασκευών.  Με το όνομα μάλιστα αντοχή υλικών υπάρχει «κλάδος της εφαρμοσμένης μηχανικής που εξετάζει τη συμπεριφορά των διάφορων υλικών, που χρησιμοποιούνται στις κατασκευές…» (Τριανταφυλλίδη, Ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). 

Με την αντοχή σχετίζεται και η απαντοχή, η ελπίδα για επιθυμητή εξέλιξη,  η οποία παράγεται από το μεσαιωνικό απαντέχω, που προήλθε από το αρχαίο υπαντέχω  (υπό+αντέχω), το οποίο σήμαινε καρτερώ, περιμένω. 

Συμπερασματικά, η λελογισμένη ανοχή, είναι από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατικής συμπεριφοράς αναγκαία στην κοινωνία.  H αντοχή πάλι, σωματική και ψυχική, είναι δώρα στον άνθρωπο για να αντεπεξέλθει στα δύσκολα.  Όμως και η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια που, όταν  γίνεται υπέρβασή τους,  ακολουθούν συνέπειες.

Πηγή: Ακτίνες

Μετά τη σφαγή του 86χρονου ιερέα Ζακ Αμέλ στην εκκλησία της Ρουέν στην Νορμανδία από δύο 19χρονους τζιχαντιστές, το περιοδικό του Ισλαμικού Κράτους κυκλοφορεί με τίτλο «Σπάστε το σταυρό».

Κηρύττουν το μίσος, απειλούν με νέες επιθέσεις, θέτουν στο στόχαστρό τους τον Πάπα Φραγκίσκο, αλλά και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, «βλέπουν» στο πρόσωπο του Δαρβίνου, του Μαρξ, του Νίτσε και του Φρόιντ τους υπεύθυνους για τη «δυτική παρακμή»…

Στο 15ο τεύχος το έντυπο των τζιχαντιστών καλεί όλους τους συμπαθούντες του Ισλαμικού Κράτους στη Δύση να εξαπολύσουν επιθέσεις κατά χριστιανικών εκκλησιών, ενώ προαναγγέλλει νέα «χτυπήματα» κατά Δυτικών μέχρι την έκδοση του επόμενου τεύχους.

Το περιοδικό καλεί, μάλιστα, τους «κρυμμένους στρατιώτες» στη Δύση να επιτεθούν «χωρίς καθυστέρηση», ενώ αναφέρεται στα πρόσφατα φονικά επεισόδια στο Ορλάντο, τη Νίκαια, το Μόναχο και το Μπαγκλαντές.

Το Ισλαμικό Κράτος εκτιμά πως οι θεωρίες του Δαρβίνου, του Καρλ Μαρξ, του Εμίλ Ντιρκέμ, του Μαξ Βέμπερ, Σίγκμουντ Φρόυντ οδήγησαν τις γενιές να πιστέψουν ότι η θρησκεία είναι αποτέλεσμα απλοϊκών ανθρώπων και ότι η σεξουαλική επαφή αποτελεί την κύρια αιτία πίσω τις αποφάσεις και τις ενέργειες των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να επέλθει η καταστροφή της θρησκείας, της ηθικής και της κοινωνίας.

Στις 82 σελίδες του παρατίθενται, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους οι τζιχαντιστές μισούν τους αλλόθρησκους και δη τους Δυτικούς, εξηγώντας βέβαια ότι «πρώτα και κύρια σας μισούμε γιατί είστε άπιστοι, διότι απορρίπτετε την μοναδικότητα του Αλλάχ […] γιατί κατασκευάζετε ψεύδη εναντίον του και κατά της προφητείας του».

Την ίδια στιγμή, επισημαίνει πως οι «προσκυνητές του σταυρού και οι παγανιστές της Δύσης θα πρέπει να εξετάσουν τους λόγους πίσω από την εχθρότητα των μουσουλμάνων κατά των Δυτικών και να μετανοήσουν εγκαταλείποντας τον χριστιανισμό, αποδεχόμενοι το Ισλάμ».

Για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους, δε, αναπαράγουν δηλώσεις Αμερικανών, Καναδών, Φιλανδών, Τζαμαϊκανών ακόμα και κατοίκων του Τρινιντάντ που ισχυρίζονται ότι ασπάστηκαν τον ισλαμισμό.

Ανάμεσα στους στόχους των τζιχαντιστών συγκαταλέγεται ο Πάπας Φραγκίσκος, τον οποίο κατηγορούν ότι κρύβεται πίσω από το «παραπλανητικό πέπλο της καλής θέλησης» προς τους μουσουλμάνους.

Την ίδια στιγμή, τον καταδικάζουν επειδή πραγματοποίησε δηλώσεις μετά το μακελειό στο γκέι κλαμπ στο Ορλάντο τον περασμένο Ιούνιο.

Πέραν του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όμως, στο στόχαστρο τους θέτουν τους Κόπτες, αλλά και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, ενώ μία από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο έντυπο απεικονίζει τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄.

Προειδοποιούνται, λοιπόν, οι εχθροί του Ισλάμ, ότι «ο πόλεμος κατά του Ισλάμ ούτε θα επιτύχει, ούτε θα σας ωφελήσει. Θα αποτύχετε γιατί μάχεστε ενάντια σε εκείνους που έχουν συμμαχήσει με τον Αλλάχ».

Το δημοσίευμα συνεχίζει, αναφέροντας: «Υποστηρίζετε ότι οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί ακολουθούν τη σωστή θρησκεία και ότι θα εισέλθουν στο βασίλειο του παραδείσου; Δεν υπάρχει απόδειξη για αυτό». Βέβαια, οι ίδιοι σχεδόν πριν από κάθε επίθεση τονίζουν ότι ο δράστης ως μάρτυρας θα επιβραβευθεί με το να μεταβεί στον Παράδεισο όπου θα τον περιμένουν 72 παρθένες.

Οι συντάκτες του περιοδικού τονίζουν πως οι Χριστιανοί έχουν δύο επιλογές, είτε να παραμείνουν προσκολημμένοι στην «πολυτέλεια αυτής της ζωής, απορρίπτοντας την αλήθεια», είτε να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την προειδοποίηση του Αλλάχ ότι η «ζωή δεν είναι εγγυημένη».

Εν τω μεταξύ, στο περιοδικό αναφέρονται έξι λόγοι για τους οποίους  οι τζιχαντιστές μισούν τους Δυτικούς και θέλουν να τους πολεμήσουν, εξηγώντας ότι πίσω από την απόφαση αυτή βρίσκεται η προώθηση από τη Δύση των άλλων θρησκειών εκτός από τον ισλαμισμό, αλλά και η επέμβαση των δυτικών δυνάμεων σε μουσουλμανικά εδάφη.

Παράλληλα, οι συντάκτες του περιοδικού αναφέρουν ότι το Ισλαμικό Κράτος μισεί τους Δυτικούς «για τα εγκλήματα κατά του Ισλάμ», επισημαίνοντας πως θα απαντήσουν στις «παραβιάσεις κατά της θρησκείας μας».

Εφόσον, λοιπόν, οι «άπιστοι» συνεχίζουν να «χλευάζουν τη θρησκεία μας, να προσβάλλουν τους προφήτες του Αλλάχ -συμπεριλαμβανομένων του Νώε, του Αβραάμ, του Μωυσή, του Ιησού και του Μωάμεθ- να καίνε το Κοράνι, και να διαβάλλουν ανοιχτά τους νόμους της σαρία, θα συνεχίσουμε να εκδικούμαστε, όχι με συνθήματα και πλακάτ, αλλά με σφαίρες και μαχαίρια».

Την ίδια στιγμή, δεσμεύονται να επιτεθούν σε όσους εξακολουθούν να «βομβαρδίζουν, να σκοτώνουν και να στοχεύουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά», ενώ επισημαίνουν πως μισούν τους αλλόθρησκους «επειδή εισβάλλουν στη γη μας και αγωνίζονται για να μας διώξουν έξω από αυτή. Όσο υπάρχει έστω μία ίντσα εδάφους για να την ανακτήσουμε, η τζιχάντ θα συνεχίσει να αποτελεί προσωπική υποχρέωση κάθε μουσουλμάνου».

Μεταξύ των στόχων των τζιχαντιστών συγκαταλέγεται, όμως, και ο Πάπας Φραγκίσκος, τον οποίο κατηγορούν ότι κρύβεται πίσω από το «παραπλανητικό πέπλο της καλής θέλησης» προς τους μουσουλμάνους.

Πέραν του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όμως, στο στόχαστρο τους θέτουν τους Κόπτες, αλλά και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, ενώ μία από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο έντυπο απεικονίζει τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄.

Στις σελίδες που «ντύνονται» με αίμα καθώς δημοσιεύονται εικόνες από φρικτές εκτελέσεις, αποκεφαλισμούς με λεζάντα «το σπαθί αποτελεί μέρος του νόμου του Αλλάχ» και λιθοβολισμούς επειδή το θύμα κρίθηκε ομοφυλόφιλο, οι «στρατιώτες του Χαλιφάτου» τονίζουν ότι θα συνεχίσουν να μάχονται κατά των δυνάμεων των «άπιστων» αντιγράφοντας τις «επιχειρήσεις των μουτζαχεντίν» των τελευταίων μηνών.

Ανάμεσα στα παραδείγματα που αναφέρονται συμπεριλαμβάνεται η επίθεση του 17χρονου Μουχαμάντ Ριγιάντ, ο οποίος τραυμάτισε με μαχαίρι πέντε επιβάτες περιφερειακού τρένου στο Βίρτσμπουργκ της Γερμανίας, πριν πέσει νεκρός από τα πυρά αστυνομικών.

«Λιγότερο από μία εβδομάδα αργότερα, ο αδελφός Μουχαμάντ Νταλίλ εξαπέλυσε επίθεση με στόχο μία ομάδα σταυροφόρων στην πόλη Άνσμπαχ. Πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό, τραυματίζοντας 15 από αυτούς, τέσσερις από τους οποίους φέρουν σοβαρά τραύματα», γράφει το περιοδικό και καλεί τον Αλλάχ να διασφαλίσει το «ανώτατο επίπεδο του Παραδείσου σε εκείνους που ήταν πιστοί στη συμφωνία τους να πολεμήσουν κατά των εχθρών, αποτελώντας έμπνευση σε όσους βρίσκονται στη γη των σταυροφόρων, ώστε να τους χτυπήσουν στα πιο ευάλωτα σημεία τους και να ικανοποιήσουν την υπόσχεσή του Αλλάχ για νίκη».

Οι δράστες των αιματηρών επιθέσεων, μάλιστα, χαρακτηρίζονται «λέοντες του Ισλαμικού Κράτους» που καταπιάνονται με τα «θηράματά» τους στο Ιράκ, τη Συρία, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Ορλάντο, στέλνοντας ένα «ξεκάθαρο μήνυμα», αυτό του πολέμου ανάμεσα στους μουσουλμάνους και τα έθνη των άπιστων.

Πηγή:Εγκληματικότητα

TIDEON: Την ίδια στιγμή που η αντίχριστη και ανθελληνική κυβέρνηση βάζει «χαράτσι» στα οικογενειακά επιδόματα του ΟΓΑ, την ίδια στιγμή προτίθεται να σπαταλήσει 1.000.000 ευρώ για να φτιάξει τζαμί.

Σήμερα 2 Αυγούστου 2016 κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος «Νέο καθεστώς στήριξης των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ και Συμπαραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας υψηλής απόδοσης κ.α.».
Με τις προωθούμενες διατάξεις ρυθμίζονται θέματα σχετικά με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και πλήθος άλλων ζητημάτων μεταξύ των οποίων και της ανέγερσης του Ισλαμικού Τεμένους στον Ελαιώνα που σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους θα κοστίσει στα δημόσια ταμεία 964.000 ευρώ.

Το νομοσχέδιο θα ακολουθήσει πιθανότατα την κατεπείγουσα διαδικασία ώστε να ψηφιστεί την ερχόμενη Πέμπτη.

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Ήταν καλοκαίρι του 1965 όταν σε ένα νοσοκομείο στο Winnipeg του Καναδά, που η Janet Reimer γέννησε δίδυμα, τον Bruce και τον Brian.

Λίγους μήνες μετά τον τοκετό, και τα δύο δίδυμα παρουσίασαν δυσκολίες στην ούρηση και οι γιατροί συνέστησαν να κάνουν και τα δυο περιτομή, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα, μια κοινή πρακτική ακόμα στη Βόρεια Αμερική. Όμως αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό για τον Bruce. Η ιατρική ομάδα που ανέλαβε την περιτομή χρησιμοποίησε μια αντισυμβατική για τα δεδομένα της εποχής τεχνική με ηλεκτρικό νυστέρι, που όμως προκάλεσε εκτεταμένες βλάβες στο πέος του Bruce, χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα, με την τεχνογνωσία της εποχής, για χειρουργική αποκατάσταση. Κατά τους επόμενους μήνες, η οικογένεια Reimer συμβουλεύτηκε πολλές ιατρικές ειδικότητες και ειδικούς, αλλά κανένας δεν τους προσέφερε ελπίδα, Ο Bruce φαινόταν να είναι καταδικασμένος να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής χωρίς το ανδρικό γεννητικό όργανο του.

Λίγο καιρό μετά, οι Reimers απευθύνθηκαν σε έναν ψυχολόγο, τον John Money του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι τα αγόρια θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν για να γίνουν κορίτσια. Ο ψυχολόγος υποστήριζε την θεωρία ότι η εκπαίδευση και το γύρω περιβάλλον καθορίζουν την ταυτότητα του φύλου των παιδιών, παρά οι βιολογικοί παράγοντες και το DNA. Ο John Money ισχυριζόταν ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ουδέτερο φύλο και αυτό προσδιορίζεται καθώς μεγαλώνουμε προς την ταυτότητα της γυναίκας ή του άνδρα. Ο John Money πίστευε ότι οι ρόλοι των φύλων είναι κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά προσδιορισμένοι. Μέσα στην απελπισία τους και ελλείψει καλύτερων εναλλακτικών λύσεων, οι Reimers αποφάσισαν να ακολουθήσουν τις συστάσεις του John Money.

Ο Bruce ήταν ο τέλειος υποψήφιος για τον JohnMoney, (φωτο) που θα επιβεβαίωνε τις θεωρίες του σχετικά με την ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου και αμέσως συμφώνησε να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού. Ο John Money έπεισε τους γονείς του Bruce να τον υποβάλλουν σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και τελικά στην ηλικία των 21 μηνών ο Bruce εισήχθη σε κλινική όπου του αφαιρέθησαν οι όρχεις και δημιουργήθηκε τεχνητός κόλπος. Στους γονείς του Bruce δόθηκε η εντολή να μεγαλώσουν το παιδί σαν κορίτσι και να αναφέρονται σε αυτό ως Brenda. Στους γονείς είχαν δοθεί επίσης αυστηρές οδηγίες από τον John Money, να μην μιλήσουν σε κανέναν για το γεγονός και να μην αναφέρουν ποτέ στο παιδί την αλήθεια.

Η μητέρα Janet Reimer έκανε ό, τι μπορούσε για να μεγαλώσει και αναθρέψει τον Bruce ως κορίτσι, το έντυνε ανάλογα, το αντιμετώπιζε ως κορίτσι και αργότερα του έμαθε το μακιγιάζ και την συμπεριφορά των νεαρών κοριτσιών. Ταυτόχρονα, η "Brenda" επισκέπτεται μια φορά το χρόνο τον John Money στην εταιρεία του μαζί τον δίδυμο αδελφό της, προκειμένου να παρακολουθείται ως προς την "θεραπεία".

Χρόνια αργότερα, ο John Money δημοσίευσε ένα άρθρο υποστηρίζοντας ότι το πείραμα που διεξάγεται με την "Brenda" ήταν μια μεγάλη επιτυχία, «η συμπεριφορά του παιδιού είναι τόσο ευδιάκριτα θηλυκή σαν ένα μικρό κορίτσι της ηλικίας του, η οποία διαφέρει εντελώς από τη συμπεριφορά του δίδυμου αδερφού Brian». Η υπόθεση έγινε ευρέως γνωστή στους ιατρικούς κύκλους σε όλο τον κόσμο ως «υπόθεση John / Joan.» Το πλήρες κείμενο της έκθεσης της υπόθεσης αποτυπώθηκε στο βιβλίο: Άνδρας και γυναίκα, αγόρι και κορίτσι (John Money, 1972) και επηρέασε πολύ την ιατρική κοινότητα και τις θεραπείες εκείνης της εποχής.

Ωστόσο, ο John Money είχε αποκρύψει και παραποιήσει πολλά γεγονότα και αρνήθηκε να αναγνωρίσει ότι όλα είχαν πάει στραβά από την αρχή. Ο Bruce μισούσε να ντύνεται σαν κορίτσι, έσκιζε τα ρούχα του, ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να περπατά σαν κορίτσι, φερόταν σαν αρσενικό, μισούσε τα μακριά μαλλιά, έσπαγε όλες τις κούκλες που του είχαν δοθεί και δεν ήθελε να κάνει οποιαδήποτε από τις δραστηριότητες των υπολοίπων κοριτσιών.

Οι εμπειρίες του Bruce στο σχολείο ήταν φρικτές, συνεχώς αντιμετωπιζόταν σαν προβληματικό παιδί, συνεχώς ένιωθε προσβεβλημένο και ταπεινωμένο και σύμφωνα με τα λόγια ενός πρώην συμμαθητή: «Η “Brenda” ήταν εντελώς προβληματική, ένα αγοροκόριτσο, υπόκειτο σε όλα τα είδη των προσβολών καθημερινά από τους συμμαθητές της. Η Brenda πολύ συχνά έμπλεκε σε καυγάδες και δεν δίσταζε να παίζει ξύλο με τα υπόλοιπα αγόρια και συχνά έφευγε από το σχολείο με γρατσουνιές και σκισμένα ρούχα.» Σύμφωνα με τα λόγια του δίδυμου αδελφού Brian: «η μόνη διαφορά μεταξύ μας ήταν ότι η Bruce είχε μακριά μαλλιά, ενώ τα δικά μου ήταν κοντά. Όλα τα άλλα ήταν ίδια.»

Κάθε φορά που ο Bruce (Brenda) παρακολουθούσε θεραπευτικές συνεδρίες με τον John Money, του επιδεικνύοντο φωτογραφίες σεξουαλικού περιεχομένου, ως «κρίσιμο κομμάτι της θεραπείας», σύμφωνα με τις θεωρίες του Money για την αλλαγή φύλου. Ο Bruce αφηγήθηκε χρόνια αργότερα: «Ο John Money μου έλεγε να βγάλω τα ρούχα μου και εγώ δεν ήθελα ακόμα και όταν με ανάγκαζε με την βία να το κάνω». Μια από τις πιο τραγικές αναμνήσεις του Bruce ήταν όταν ο John Money ανάγκαζε τον αδελφό του Brian να τρίβεται στα οπίσθια του Bruce, κάτι που ο John Money ονομάτιζε «εισαγωγή στην σεξουαλική διέγερση». (O Money [1921-2006] ήταν υπερασπιστής των παιδεραστών - βλ. άρθρο εδώ)

Η μητέρα της Brenda, Janet ανέφερε: «Προσπάθησα να κάνω ό, τι μπορούσα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω την Brenda ότι ήταν θηλυκό, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό, ένιωθε πάντα ότι ήταν αγόρι.»

Ο Bruce (Brenda) υποβλήθηκε σε ορμονική θεραπεία με οιστρογόνα μέχρι την εφηβεία και παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις των γονέων του για την επιτυχία αυτής της θεραπείας. Στην εφηβεία, η Brenda άρχισε να αναπτύσσει ανδρική φωνή, φαρδείς ώμους και ανεπτυγμένους μύες λαιμού, αλλά και μια έντονα ανδρική και ελκυστική εμφάνιση. Παρ 'όλα αυτά ο John Money πίεσε την οικογένεια να προχωρήσουν και σε μια ακόμα χειρουργική επέμβαση για δημιουργία πλήρους κόλπου στην Μπρέντα.

Ο Bruce (Brenda) αντέδρασε έντονα στην απόφαση αυτή λέγοντας ότι δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση και απείλησε με αυτοκτονία. Εκείνη την εποχή ο Bruce είχε ήδη αποπειραθεί να αυτοκτονήσει τρεις φορές, με τελευταία προσπάθειά του την λήψη υπερβολικής δόσης χαπιών που τον οδήγησαν σε κώμα. Μετά από αυτό, ο πατέρας του αποφάσισε να του πει την όλη αλήθεια για ότι συνέβη από τότε που γεννήθηκε. Εκείνη την εποχή, ο Bruce ήταν 15 ετών και αντέδρασε με θυμό προς το γιατρό που είχε καταστρέψει τα γεννητικά του όργανα όταν ήταν μωρό και το μόνο που ζητούσε ήταν να πάει στο νοσοκομείο, να αναζητήσει το γιατρό και να τον πυροβολήσει στο κεφάλι, το οποίο τελικά δεν πραγματοποίησε ποτέ.

Μετά τις αποκαλύψεις, ο Bruce αμέσως άρχισε να αναφέρεται τον εαυτό του ως αγόρι, απορρίπτει το όνομα Brenda και υιοθέτησε ένα νέο όνομα - David. Έκοψε τα μαλλιά του και άρχισε να ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν ένα αγόρι και πάλι, υποβλήθηκε σε μαστεκτομή για την αφαίρεση των μαστών που είχαν αναπτυχθεί με την ορμονική θεραπεία και ορκίστηκε να μην ξαναδεί ποτέ ξανά τον John Money.

Ο Δρ Milton Diamond , καθηγητής της ανατομίας και της αναπαραγωγικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για αυτή την περίπτωση από τη δημοσίευση της πρώτης έκθεσης του John Money στο βιβλίο του το 1972, αλλά όλα τα αιτήματά του για περισσότερες πληροφορίες πάνω στην εργασία είχαν απορριφθεί από την ομάδα του John Money. Στο τέλος κατάφερε να επικοινωνήσει με έναν ψυχίατρο της ομάδας,ο οποίος έβλεπε τον Bruce τα προηγούμενα χρόνια, τον Δρ Keith Sigmundson, και ο οποίος τελικά πείστηκε από τον Diamond να αναφέρει την αλήθεια για το πώς είχε δρομολογηθεί η όλη διαδικασία, ομολογώντας ότι ο John Money είχε διαστρεβλώσει όλα τα επιστημονικά δεδομένα της υπόθεσης και τέλος, εκθέτοντας την πραγματικότητα της διαδικασίας σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από τους Diamond και Sigmundson το 1997 στο Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine .

Ο Milton Diamond κατάφερε επίσης να επικοινωνήσει με τον David και να τον πείσει να εκθέσει την ιστορία του, ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου τύπου θεραπείες και πειράματα με άλλα παιδιά. Ο David συμφώνησε και το 2000, ο συγγραφέας John Colapinto δημοσίευσε την αληθινή ιστορία του στο βιβλίο: «Όπως η Φύση τον έκανε: Το αγόρι που μεγάλωσε σαν κορίτσι», που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά.

Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με την δημοσίευση από το Παιδιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Johns Hopkins δύο μελετών, που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει προγεννητική έκθεση σε ανδρικές ορμόνες που κάνει τα μωρά να αναπτύξουν μια αρσενική ταυτότητα και ανάπτυξη ως αγόρια. Αυτές οι μελέτες αμφισβήτησαν πολύ σοβαρά την φυλογενετική θεωρία ότι ο προσδιορισμός του φύλου εξαρτάται από την ανατροφή και το περιβάλλον.

Η περίπτωση του David Reimer είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ιατρική κοινότητα που άλλαξε παντελώς κατά την τελευταία δεκαετία την πεποίθηση ότι πρέπει να γίνονται χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου σε βρέφη με δυσμορφίες των γεννητικών οργάνων όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων ολικής απώλειας των σεξουαλικών οργάνων στην παιδική ηλικία.

Επίσης αυτή η αποτυχία του John Money έχει οδηγήσει εντελώς σε κατάρρευση τη θεωρία ότι η ταυτότητα του φύλου διαμορφώνεται μέσω της εκπαίδευσης και της μάθησης, ή μπορεί να διαμορφωθεί κοινωνικά.

Ο David κατάφερε να αποκαταστήσει τα γεννητικά του όργανα μέσα από διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις, να παντρευτεί και να είναι ο θετός πατέρας τριών παιδιών. Βοηθήθηκε οικονομικά από τα κέρδη των πωλήσεων του βιβλίου που δημοσιεύθηκε από τον John Colapinto και ο οποίος του έδωσε το 50% των εσόδων. Είχε καταφέρει να βρει κάποια ηρεμία, ειρήνη και σταθερότητα με τον εαυτό του και τη ζωή του, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν.

Ο αδελφός του Brian είχε ήδη πεθάνει από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών λίγα χρόνια νωρίτερα, έπασχε από σχιζοφρένεια και δεν μπορούσε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, εξαιτίας της ασθένειας. Η απώλεια του αδελφού του επηρέασε βαθιά τον David, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να επισκέπτεται τακτικά τον τόπο όπου ο αδελφός του είχε θαφτεί για να του αφήσει λουλούδια και σημειώματα.

Ο Ντέιβιντ πορεύτηκε στη ζωή του όσο καλύτερα μπορούσε, παρά την απώλεια του αδελφού του και άλλα αρνητικά γεγονότα που τον επηρέασαν εκείνη την εποχή, όπως η απώλεια της εργασίας του ή η απώλεια μιας σημαντικής οικονομικής επένδυσης. Αλλά η οικονομική δυσπραγία ήταν η αφορμή η σύζυγος του να ζητήσει διαζύγιο, που ο David δεν μπόρεσε να αντέξει. Την ίδια μέρα που η σύζυγός του ζήτησε διαζύγιο, ο David πήγε σε ένα πάρκινγκ κοντά στο σημείο όπου έζησε και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι μέσα στο αυτοκίνητό του. Το σώμα του βρέθηκε δύο ημέρες αργότερα.

Ο David Reimer αυτοκτόνησε στις 4 Μαΐου του 2004, σε ηλικία 38 ετών.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη απολογητικής μας είναι να απολογούμαστε εμείς ως ορθόδοξοι για τα σφάλματα και τα εγκλήματα του καθολικισμού.

Εμείς είμαστε ορθόδοξοι και η Ορθοδοξία δεν βαρύνεται με σταυροφορίες, αποικιοκρατίες, κάψιμο μαγισσών, λίστες με απαγορευμένα βιβλία, συγχωροχάρτια κλπ.

Αν στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξαν κατά καιρούς παρεκκλίσεις φορέων, αυτές ήταν προσωπικά και μεμονωμένα σφάλματα ανθρώπων και όχι αλλοιώσεις στο δόγμα και θεσμικές εκτροπές.

Για παράδειγμα μπορούμε να πούμε ότι ένας ορθόδοξος κληρικός ζήλεψε την κοσμική εξουσία και βυθίστηκε μέσα στην πολιτική τύρβη και χρησιμοποίησε μεθόδους και πρακτικές μη χριστιανικές. Αυτό όμως είναι μια ατομική ευθύνη ενός προσώπου. Δεν προέρχεται από το δόγμα και το ήθος της Εκκλησίας μας.

Στον παπισμό όμως το ολοκληρωτικό, κατακτητικό και νομικό πνεύμα βγαίνει μέσα από τα σπλάγχνα του παπικού πρωτείου και αλαθήτου και από τη θεωρία των δύο ξιφών και τον καισαροπαπισμό. Το Βατικανό είναι κράτος, έχει Τράπεζα και διπλωμάτες, έχει συμφέροντα κλπ. Ο πάπας είναι και αρχηγός κράτους. Ασκεί ως θρησκευτική προσωπικότητα και κοινότητα πολιτική.

Ασφαλώς σε καμμιά περίπτωση δεν φταίει το Ευαγγέλιο για τα δικά μας λάθη.

Η βασική διαφορά είναι ότι στην παπική αίρεση έχουμε θεσμοθετημένη αιρετική παραχάραξη του θείου λόγου, βάσει της οποίας οι ολοκληρωτικές πρακτικές γίνονται εφαρμόσιμες.

Είναι όμως επίσης μέγιστο ατόπημα να επικαλούμαστε εμείς οι ορθόδοξοι τα λάθη των αιρετικών για να δικαιολογήσουμε και αμνηστεύσουμε τα εγκλήματα των αλλοθρήσκων.

Περίεργο πράγμα!!! Ποιος μας έβαλε δικηγόρο του Ισλάμ; Κι είναι επιχείρημα αυτό υπέρ τίνος;

Δηλαδή επειδή έκαναν οι αιρετικοί μέσα στην πλάνη τους υπερβολές, δικαιούται σήμερα και εχθές και αύριο το Ισλάμ να σφάζει και εμείς να εθελοτυφλούμε λές και είμαστε ένοχοι οι ορθόδοξοι, τα θύματα δηλαδή, διότι έφταιξαν κάποιοι άλλοι δήθεν χριστιανοί; Αυτό είναι σοφιστεία. Είναι πλάνη του λογικού σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φανούμε ανεκτικοί και ανοιχτόμυαλοι, τη στιγμή που το Ισλάμ είναι μια οργανωμένη θεοκρατική τρομοκρατία που μέσα στα σπλάγχνα της διδασκαλίας του έχει επενδύσει στο φόνο.

Το Ισλάμ είναι ανθρωποκτόνο. Εκτός από το Κοράνιο που αναφέρει 140 φορές για τον ιερό πόλεμο σε βάρος των απίστων (= αλλοπίστων), η μακροχρόνια τακτική και παράδοσή του έχουν πλέον παγιώσει μια δαιμονική απειλή για την ανθρωπότητα και έχουν δημιουργήσει το ήθος της σπάθης. Κανόνας είναι το αίμα. Εξαίρεση μια ενδεχόμενη προσωπική δικαιοσύνη. Σε μας όμως νόμος είναι η Αγάπη και προσωπική αλλοίωση το μίσος.

Μα είναι δυνατόν να λέγονται από ορθόδοξα χείλη δικαιολογίες για τις ισλαμικές πρακτικές τη στιγμή που περάσαμε 400 χρόνια δουλείας, έχουμε 2000 νεομάρτυρες, 11 Πατριάρχες κρεμασμένους, 100 επισκόπους σφαγμένους, 6000 κληρικούς κατακρεουργημένους και νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα (Μεσολόγγι και Χίος, Μ. Ασία και Πόλη, Κύπρος και Ανατολή …) έχουν κολυμπήσει στο αίμα;

Αφέλεια είναι τέτοιες τοποθετήσεις; Βλακεία; Σκοπιμότητα; Αντί να υπάρξει μια διεθνής καταδίκη της τρομοκρατίας και ισλαμικής βίας, να βρίσκουν σήμερα οι τζιχαντιστές απρόσκλητους και απροσδόκητους συνηγόρους για να συνεχίζουν την κόλαση του αίματος;

Δύο χριστιανοί επίσκοποι από τη Συρία παραμένουν ακόμη αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, ζούν ή πεθαίνουν, δεν ξέρουμε, στα χέρια του ισλαμικού κράτους και τολμούν μερικοί δικοί μας μεγαλόσχημοι από τις πολυθρόνες τους να κολακεύουν εμμέσως τους σφαγείς και να ρίχνουν νερό στο μύλο της ισλαμοποίησης της Ευρώπης.

Ευχόμαστε να μη ξυπνήσουν ένα πρωί και δούν έξω από την πόρτα τους τη σπάθα του Προφήτη. Τότε το μυαλό θα πάει στη θέση του, βεβαίως, αλλά θα είναι πολύ αργά.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Το NBC News συνεχίζει την προσπάθειά του να μας εξοικειώσει με την ιδέα της εμφύτευσης microchip σε ανθρώπους, προβάλλοντας ένα ρεπορτάζ το οποίο ισχυρίζεται ότι στα παιδιά θα εμφυτευθεί microchip μια μέρα "μάλλον γρήγορα παρά αργά" (‘sooner rather than later’) και ότι οι Αμερικανοί (και κατ' επέκταση όλοι μας) θα το αποδεχθούν γιατί έτσι θα είναι τα παιδιά πιο "ασφαλή".

Πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας αυτό που είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: "Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια." ('Those who give up essential liberty, to purchase a little temporary safety, deserve neither liberty nor safety.’ Benjamin Franklin.)

Γιατί δεν προβληματίζεται η δημοσιογράφος (Melanie Michael): Μήπως αυτά τα τσιπάκια τελικά φανούν περισσότερο "χρήσιμα" σε αυτούς που θέλουν να κάνουν κακό στα παιδιά (predators) παρά σε αυτούς που θέλουν να τα προστατεύσουν; Τα στοιχεία της θέσης του παιδιού, κάθε στιγμή και κάθε μέρα, συλλέγονται σε βάσεις δεδομένων, διαρροή των οποίων δυνητικά μπορεί να είναι καταστροφική για την οικογένεια, γιατί αποκαλύπτουν τόπο διαμονής, σχολείο φοίτησης, συνήθειες μετακίνησης, διαδρομές κ.ο.κ.

Επίσης δεν γνωρίζουμε ποιος θα έχει πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία, ποιοι θα είναι οι διαχειριστές αυτών των βάσεων δεδομένων. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και μας διδάσκει πως εάν τα τσιπάκια αρχικά υιοθετηθούν για "ασφάλεια και εξυπηρέτηση", τότε θα έρθει μια μέρα που θα γίνουν υποχρεωτικά για όλους.

Τέλος,διαλάθει της προσοχής της δημοσιογράφου, η ανατριχιαστικά τρομακτική ιδέα ότι τα παιδιά μας θα μοιάζουν σαν προϊόντα με barcode και ως τέτοια θα τα διαχειρίζεται το σύστημα.

Η μητέρα (Steffany Rodroguez-Neely) που μιλάει στο ρεπορτάζ, ένθερμη υποστηρίκτρια των εμφυτεύσιμων microchips, προσέγγισε το NBC και του ζήτησε να προβάλλει την ιδέα των εμφυτευμένων microchips ως έναν τρόπο εύρεσης χαμένων παιδιών, ή το NBC βρήκε αυτή τη μητέρα με σκοπό να δημιουργήσει ένα ρεπορτάζ, καθαρή προπαγάνδα, για να εξοικειωθούν οι τηλεθεατές με την ιδέα του εμφυτεύσιμου microchip;

Είτε έτσι είτε αλλιώς, το ρεπορτάζ δεν είναι ισορροπημένο, προβάλλοντας με έμφαση την υποτιθέμενη ασφάλεια που προσφέρει η εμφύτεση, υποβαθμίζοντας χαρακτηριστικά κάθε υγιή ανησυχία που εγείρεται από όσους βλέπουν σε μια τέτοια προοπτική την εφαρμογή των πιο σκοτεινών Οργουελικών σεναρίων.

Πηγή αρχικού ρεπορτάζ:http://wfla.com/2016/05/13/tracking-kids-via-microchip/

Πηγές των σχολίων πάνω στο ανωτέρω ρεπορτάζ:

α) http://yournewswire.com/nbc-your-children-will-definitely-be-microchipped/ και

β) http://www.infowars.com/293622-2/

Πηγή: ID-on't renounce my freedom

Επιθυμούμε να ευχαριστήσουμε όσα Κοινοβουλευτικά Κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν απερίφραστα την εισβολή, τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας και τις πράξεις βίας κατά θρησκευτικών λειτουργών και πιστών μέσα στον Ιερό Ναό Αγ. Γρηγορίου Παλαμά στην Θεσσαλονίκη χθες (31.7.2016).

Δελτία Τύπου της Ιεράς Συνόδου

«Για την εισβολή και πράξεις βίας εντός του Ιερού Ναού Αγ. Γρηγορίου Παλαμά της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης (31.7.2016)»

(1/8/2016)

Επιθυμούμε να ευχαριστήσουμε όσα Κοινοβουλευτικά Κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν απερίφραστα την εισβολή, τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας και τις πράξεις βίας κατά θρησκευτικών λειτουργών και πιστών μέσα στον Ιερό Ναό Αγ. Γρηγορίου Παλαμά στην Θεσσαλονίκη χθες (31.7.2016).

Επισημαίνουμε βεβαίως και την ως τώρα απουσία οποιασδήποτε δήλωσης καταδίκης της επίθεσης από τους καθ' ύλην αρμόδιους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία των πολιτών και τα θρησκεύματα Υπουργούς.

Η εύγλωττη επίσης σιωπή επιστημονικών και ακτιβιστικών ενώσεων και συμβουλίων, που έχουν ως αντικείμενο τις δημόσιες παρεμβάσεις και πολιτικές για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην χώρα μας, δείχνει ότι μάλλον δεν σοκάρονται από τις βιαιοπραγίες, όταν στρέφονται κατά της ορθόδοξης χριστιανικής πλειοψηφίας. Οφείλουμε, τουλάχιστον, να τους αναγνωρίσουμε το προσόν της ειλικρίνειας.

Τέλος, στους «αντιεξουσιαστές», που νόμισαν ότι βεβηλώνοντας την κυριακάτικη προσευχή έδωσαν κτύπημα στην εξουσία, δεν θα απευθύνουμε τις καταδικαστικές δηλώσεις, που συνηθίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αφού ουδείς πέτυχε να τους εμπνεύσει σεβασμό για ο,τιδήποτε στη ζωή τους, μόνο την λύπη μας διατυπώνουμε, λέγοντάς τους: Είστε η αποτυχία μας. Η αποτυχία μας ως κοινωνίας, ως σχολείου, ως οικογένειας, ως δημοκρατίας.

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου

Πηγή: Η Εκκλησία της Ελλάδος

Σχετικά άρθρα:

Έφοδος ομάδας περίπου 30 ατόμων στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Αθώοι και οι 26 για την εισβολή στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης

Mέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσερχόμεθα στόν μῆνα Αὒγουστο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας μας, ἀφοῦ κατ’ αὐτόν ἑορτάζεται ἡ μεγάλη καί ἁγία ἑορτή τῆς Κοιμήσεώς της, ἐνῶ τό δεκαπενθήμερο πού προηγεῖται τῆς Ἑορτῆς, τελοῦνται ἱερές Παρακλήσεις πρός τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ἑτοιμαζόμαστε πνευματικά γιά τήν μεγάλη Γιορτή της.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ἐν Πάτραις τῇ 25ῃ Ἰουλίου 2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 262η

Ἀριθμ. Πρωτ.: 523

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Mέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσερχόμεθα στόν μῆνα Αὒγουστο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας μας, ἀφοῦ κατ’ αὐτόν ἑορτάζεται ἡ μεγάλη καί ἁγία ἑορτή τῆς Κοιμήσεώς της, ἐνῶ τό δεκαπενθήμερο πού προηγεῖται τῆς Ἑορτῆς, τελοῦνται ἱερές Παρακλήσεις πρός τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ἑτοιμαζόμαστε πνευματικά γιά τήν μεγάλη Γιορτή της.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς εἰσόδου μας στήν περίοδο αὐτή ἀπευθύνομαι ἐν ἀγάπῃ πρός ὃλους σας, τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό, προκειμένου νά εὐχηθῶ νά ἒχετε ὑγιεία καί δύναμη στήν πνευματική σας πορεία καί στήν ὃποια εὐλογημένη προσπάθειά σας, ἀλλά καί νά σημειώσω κάποιες σκέψεις ὠφέλιμες γιά τόν πνευματικό μας καταρτισμό καί γιά τήν εὐόδωση τῆς πορείας μας πρός τήν θέωση.

Ἡ ζωή μας, ἀγαπητοί, ἒχει ἀξία μόνο ὃταν ἀγωνιζώμεθα γιά νά φθάσωμε στό εὐλογημένο «τέλος», στήν ἐκπλήρωση δηλαδή τοῦ σκοποῦ μας, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ἂλλος ἀπό τήν ἁγιότητα. Εἶναι σαφής ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας «Ἃγιοι γίνεσθε, ὃτι ἐγώ ἃγιος εἰμί…» (Α΄ Πέτρ. 1,16)

Πρός ἐπίτευξιν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ χρειάζεται συγκεκριμένη τακτική καί ἀγῶνας, ὃπως τόν ὁριοθετοῦν οἱ ἃγιοι καί πάνσοφοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρόκειται περί δυσκόλου ἀγῶνος κατά τόν ἱερώτατο Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος σημειώνει χαρακτηριστικά καί εἰδοποιεῖ τούς ἀνθρώπους ὅτι, «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (Ἐφεσ. Στ.12) Στό πλαίσιο αὐτό κινουμένη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία δίδει σέ μᾶς καί τήν δυνατότητα καί τά ὃπλα νά ἀγωνισθοῦμε. Ποιά εἶναι αὐτά;

Θά τά ἀναφέρομε ἐπιγραμματικά.

• Ἡ προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μυστική, ἡ ἐσωτερική κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί ἐνισχύει τήν καρδιά καί τόν νοῦ, ἀφοῦ ἐλκύει τήν χάρη Του, ἐνῶ ἀπό τήν ἂλλη παρηγορεῖ καί ἐπιστηρίζει.

• Ἡ νηστεία, ἡ ὁποία βοηθάει τόν ἂνθρωπο νά κατανοήσῃ, ὃτι δέν εἶναι μόνο ὓλη, ἀλλά εἶναι καί πνεῦμα. Ὃτι μετέχει δύο κόσμων, ἀφοῦ ἒτσι ἐδημιουργήθη ἀπό τόν Θεό. Δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, οἱ περισσότεροι ἂνθρωποι λησμονοῦν τήν πνευματική τους ὑπόσταση καί ζοῦν βίο βοσκηματώδη, ὃπως ἐπισημαίνουν οἱ Ἃγιοι Πατέρες. Μέσα ὃμως ἀπό μιά τέτοια θεώρηση τῆς ζωῆς καί προοπτική δέν ζοῦμε οὐσιαστικά, ἀλλά ἁπλῶς ὑπάρχομε ὡς βιολογικές ὑπάρξεις.

• Ἡ φιλανθρωπία, διά τῆς ὁποίας βιώνομε τήν ἀγάπη ὡς μετοχή στόν πόνο καί στήν ὀδύνη, στήν πτωχεία καί ἀνάγκη τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ἐξ’ ἂλλου εἶναι γνωστό σέ ὃλους μας, ὃτι ἡ ὃποια προσφορά στόν ἐνδεῆ καί ἐμπερίστατο ἀδελφό μας, στόν ἲδιο τόν Θεό προσφέρεται.

• Ἰδιαιτέρως θά ἐπισημάνω, ἀδελφοί μου, τήν ἀνάγκη μετοχῆς στήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Χωρίς τήν συμμετοχή μας στά Ἱερά Μυστήρια, σωτηρία δέν ὑπάρχει.

Ὁ Ἃγιος Νικόλαος Καβάσιλας ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὃτι, « ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Μυστηρίων σημαίνεται» (Εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν, Λιδ’κ.6). Λύπη προξενεῖ στόν Οὐρανό καί ἂλγος στήν καρδιά μας τό γεγονός, ὃτι πολλοί ἀδελφοί μας, ἐνῶ εἶναι βαπτισμένοι στό Ὂνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦν νά ὀνομάζωνται μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν προχωροῦν στό «εἶναι», στήν οὐσία δηλαδή τῆς ὑποθέσεως, ἀφοῦ δέν συμμετέχουν στήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά περιορίζονται σέ μιά τυπική ἐξωτερική εὐσέβεια.

Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Κύριός μας ἐδίδαξε καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἃγιοι Πατέρες καί ὃλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας συνιστοῦν τήν Ἐξομολόγηση καί τήν συμμετοχή στό Εὐχαριστιακό Δεῖπνο, στήν Θεία δηλαδή Κοινωνία, ἡ ὁποία κάνει τόν ἂνθρωπο ὃμαιμο καί σύσσωμο Χριστοῦ.

• Ὃμως κατά τάς ἡμέρας αὐτάς τελοῦνται καθημερινῶς οἱ ἱερές Παρακλήσεις πρός τήν Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί δική μας Μητέρα. Αὐτή ἒφερε στόν κόσμο τόν Θεό ὡς ἂνθρωπο, αὐτή Τόν ἐγαλούχησε καί Τόν κράτησε στήν Παναγία ἀγκάλη Της, αὐτή κρατάει καί μᾶς στά χέρια Της. Ἡ Παναγία μας μέ τήν μητρική Της ἀγάπη πρεσβεύει πρός Κύριον ἀδιαλείπτως ὑπέρ ἡμῶν.

Ἂς τήν ἐπισκεπτώμεθα στούς Ναούς Της καί στά Μοναστήρια Της, ἂς προσπίπτωμε ἐνώπιόν Της μέ δέος καί ἂς Τήν παρακαλοῦμε ἒνδακρεις νά ἐνισχύῃ διά τῆς μεσιτείας Της πρός τόν Υἱόν καί Θεόν Της, τόν καθένα μας, τίς οἰκογένειές μας, τήν Πατρίδα μας, τήν κοινωνία μας ὁλόκληρη, ἡ ὁποία δυστυχῶς κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ.

Ἀδελφοί μου, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου εὒχομαι σέ ὃλους σας, καλόν πνευματικό ἀγῶνα γενικῶς, εἰδικώτερα κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας. Νά ἒχετε ὑγιεία καί εὐλογία παρά Θεοῦ καί μέ τό καλό νά ἑορτάσωμε τήν μεγάλη και λαμπρά ἑορτή τῆς Παναγίας μας.

Σᾶς ἀσπάζομαι μέ ἀγάπη πατρική.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν   Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Πηγή:Ιερά Μητρόπολις Πατρών

Τους τελευταίους μήνες στο Αγ. Όρος παρατηρείται μία αναταραχή λόγω των γνωστών θεμάτων της πανορθοδόξου Συνόδου και πιο συγκεκριμένα για την προσπάθεια του Φαναριού να χαρακτηρίσει ως εκκλησία τους Λατίνους.  Πολλοί πατέρες υπόγραψαν κείμενο διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη τον οποίο και χαρακτηρίζουν ως αιρετικό. Ακούστηκε οτι στην μονή Χιλιανδαρίου τέσσερις μοναχοί αρνήθηκαν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη και διώχθηκαν. Η αντίδραση σιγά σιγά παίρνει διαστάσεις, θα γίνει ανεξέλεγκτη.

Ο Πάπας Φραγκίσκος φιλάει το χέρι του Ντείβιντ Ροκφέλερ

Τους τελευταίους μήνες στο Αγ. Όρος παρατηρείται μία αναταραχή λόγω των γνωστών θεμάτων της πανορθοδόξου Συνόδου και πιο συγκεκριμένα για την προσπάθεια του Φαναριού να χαρακτηρίσει ως εκκλησία τους Λατίνους.  Πολλοί πατέρες υπόγραψαν κείμενο διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη τον οποίο και χαρακτηρίζουν ως αιρετικό. Ακούστηκε οτι στην μονή Χιλιανδαρίου τέσσερις μοναχοί αρνήθηκαν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη και διώχθηκαν. Η αντίδραση σιγά σιγά παίρνει διαστάσεις, θα γίνει ανεξέλεγκτη. 

Πάμε για σχίσμα.

Με πολύ πόνο βλέπουμε μοναχούς που πορεύονταν μαζί μέσα στην χάρη της ασκήσεως να χωρίζονται, να απομακρύνονται, ο αριθμός αυξάνεται και άλλοι ετοιμάζονται με επανάσταση και κόψιμο του μνημοσύνου. 

Ίσως πρέπει να προλάβει το πατριαρχείο, η Ιερά κοινότητα και τα μοναστήρια ενεργώντας με πατρική αγάπη να διασωθεί η ενότητα των μοναχών. Ας αφήσουμε τις αγάπες προς τους φραγκολατίνους της ΕΕ, την αγάπη προς τους πατέρες συνασκητές που δώρισαν την ζωή τους στον Θεό οφείλουμε, για αυτήν την αγάπη θα δώσουμε λόγο. Για την αγάπη προς τους Λατίνους δεν έχουμε καμία υποχρέωση όσο παραμένουν στα αιρετικά πιστεύω τους. Θα απολογηθούν γιαυτούς οι Άγιοι Μάρκος ευγενικός, και οι αγιορείτες Αγ. Κοσμάς (Αιτωλός) και Αγ. Κοσμάς ο Πρώτος. Το Άγιο Όρος σφράγισε με αίμα και πανηγυρίζει την αντίσταση προς τους Λατινόφρονες και τους ακολούθους των. Δεν ξεχνιούνται αυτά έτσι απλά εν ονόματι της γενικής αγάπης προς όλους. Μακάρι να ξεφύγουν από τις αιρέσεις τους οι Παπικοί και τους στρώνουμε χαλί να μπουν στην Εκκλησία. Το Άγιο Όρος ζει στο οξυγόνο των άκτιστων ενεργειών του Θεού (κατά τον Αγιορείτη αγ. Γρηγόριο τον Παλαμά) αν κοπεί αυτό το οξυγόνο, θα διαλυθεί. Οι Λατίνοι ακούν για άγιο Γρηγόριο και παθαίνουν ομαδική αλλεργία. Τι μας ενώνει λοιπόν με αυτούς;

Μόνο οι εκβιαστικές επιταγές σκοτεινών κύκλων θέλουν μία τέτοια ένωση. Μία ένωση που θα εξαφανίσει όποια εκκλησία την αποδεχθεί. Αυτά τα εξωθεσμικά κέντρα ενεργούν εκβιάζοντας χρόνια τώρα το σκλαβωμένο πατριαρχείο μας και την σκλαβωμένη πλέον χώρα μας.

Ας ελπίσουμε ότι το πατριαρχείο θα σκύψει με πατρική αγάπη ν΄ ακούσει τις ανιδιοτελείς φωνές του αγγελικού σχήματος, ώστε να δοθούν εξηγήσεις και εγγυήσεις ότι δεν θα πουληθεί  η πίστη μας, λόγω απειλών και εκβιασμών, αλλά και του πακτωλού χρημάτων της πολιτικής ηγεσίας, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον πολέμων, ανέχειας και λιτότητας. 

Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα ομιλιών από την ανακομιδή των λειψάνων του Αγ. Κοσμά του Πρώτου (18 Νοεμβρίου 1981) στο ναο του Πρωτάτου Καρυών προς επίρρωση των ανωτέρω.

Ο Πρωτεπιστάτης Προηγούμενος Ματθαίος Βατοπαιδινός στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του Πρωτάτου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πιστός συνεχιστής της ευσεβούς Αγιορείτικης Παραδόσεως το Ιεροκοινοτικόν Σώμα ήχθη εις την ιστορικήν απόφασιν αυτού, όπως προβή εις την ανακομιδήν των λειψάνων του υπό των Ενωτικών αποκταθέντος Πρώτου Κοσμά, αποκταθέντος, τούτο το λέγω και το διακηρύττω μετά πεποιθήσεως, τόσον εξ ιδίας αντιλήψεως όσον και εκ της εκθέσεως του ιατρού κ. Χατζηεμμανουήλ κατά την γενομένη γνωμάτευση αυτού, και εκ της διατάξεως των λειψάνων άτινα κείνται ανέπαφα ως ευρέθησαν, και ημπορεί ο καθένας να εκφέρη την γνώμην του. Και όμως ευρέθησαν άνθρωποι κατέχοντες υψηλάς θέσεις εν τη Εκκλησιαστική Γραμματολογία και απεφάνθησαν γράφοντες ότι του 13ου αιώνος θρυλούμενος διωγμός των Αγιορειτών είναι μύθος. Την απάντησιν δεν την δίδωμεν ημείς, αλλά τα ευρεθέντα διά της ανακομιδής λείψανα του Οσίου Ιερομάρτυρος Κοσμά, όλως δε ιδιαιτέρως η διάταξις αυτών, εντός του ευρεθέντος τάφου. Την ως άνω απάντησιν την δίδει το Ιεροκοινοτικόν Σώμα προς τους δυσφορούντας».

Ο καθηγούμενος της ιεράς μονής Γρηγορίου αρχιμ. Γεώργιος σε ομιλία του στον Ιερό ναό του Πρωτάτου ανέφερε μεταξύ άλλων εμπνευσμένα και ομολογιακά: «Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφ θη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότητος, στο Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού ναού. Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χριστό. Το μαρτύριο είναι ό,τι υψηλότερο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος προς τον Θεό. Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώτος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία του Χριστού. Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο. Το πολύαθλο και μαρτυρικό σου σώμα ως πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η ιερά αυτή γη. Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανατέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φωτίσης και οδηγήσης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού. Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες. Χάρις στην ιδική σου θυσία ημπορεί η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και δε», τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της αληθείας του και της Χάριτός του, τον όλο Χριστό, την κεφαλή και το σώμα του. Η φωνή σου ως φωνή ύδάτων πολλών άκούγεται σήμερα. Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλη του Θεού, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία. Ευλογημένη η άσκησίς σου. Ευλογημένη η ομολογία σου. Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος. Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορειτική γη Ευλογημένη και η φανέρωσίς σου στους δύσκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία καιρούς μας. Το Άγιον Όρος στο πρόσωπό σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους Λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται. Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανανεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της παραδόσεώς σας. Ομολογούμε, λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «πάσα η του Χριστού και Θεού ημών ποίμνη εν σώμά εστιν, υπό μιας κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».

 Μοναχός Πρόδρομος 

Καρυές Αγ. Όρους 14.7.2016

Πηγή: Άγιον Όρος

Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον πριν εικοσιπέντε χρόνια μιλούσε ήδη για έναν «πόλεμο των πολιτισμών», που τείνει να διαιρέσει ακόμα και με ποταμούς αίματος τον σύγχρονο κόσμο, υποκαθιστώντας εν μέρει ή εν όλω τις ιδεολογικές ή τις πολιτικο-κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Το βιβλίο του Χάντιγκτον κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ειρηνιστική αυταπάτη του Φουκουγιάμα για το «Τέλος της Ιστορίας» ως ο αντίποδάς του. Ο Φουκουγιάμα υμνούσε τον ενιαίο μονοπολικό κόσμο που αναδυόταν μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού στρατοπέδου, και την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο αντι-πολυπολιτισμικός Χάντιγκτον διέβλεπε την τεράστια σημασία των πολιτισμικών συγκρούσεων, που απειλούν με ρηγματώσεις την παγκοσμιοποίηση.

Τότε λοιπόν σηκώθηκε μια τεράστια κατακραυγή εναντίον του, τόσο στις χώρες της Δύσης όσο και στην Ελλάδα.

Ο Χάντιγκτον, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός συστημικός Αμερικανός συγγραφέας, επικρίθηκε έντονα τόσο από τους γνωστούς διανοουμένους της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, κατ’ εξοχήν της μπλερικής και της γαλλικής «χαβιαροαριστεράς», όσο και από την ελληνική διανόηση. Και αυτό, διότι, για να δικαιολογήσει και την επίθεση της Δύσης εναντίον της Σερβίας, που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη, έβαζε στο ίδιο τσουβάλι τον ισλαμικό πολιτισμικό χώρο με τον... ορθόδοξο. Η Ελλάδα η Σερβία και η Ρωσία, για τον Χάντιγκτον δεν ανήκουν στην Ευρώπη, και συνιστούν έναν διαφορετικό πολιτισμό, τον ορθόδοξο, όπως και ο ισλαμικός. Κατά συνέπεια η Δύση πρέπει να οργανωθεί αποκλείοντας τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο, όσο και τον μουσουλμανικό.

Μάλιστα επειδή εκείνη την περίοδο η επίθεση κατά της ορθόδοξης Σερβίας γινόταν σε συμμαχία με τους μουσουλμάνους ενώ και στο Αφγανιστάν ήταν πρόσφατη η συμμαχία μεταξύ ισλαμιστών και Αμερικανών εναντίον των Ρώσων, γι’ αυτό και το κέντρο βάρος έμπαινε στην ορθοδοξία και όχι στο Ισλάμ!

Η μοιραία υποτίμηση της αντίθεσης με το Ισλάμ φάνηκε την ίδια περίοδο με την ευκολία με την οποία ο Μπους ο πρεσβύτερος επιτέθηκε στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, διαλύοντας ένα ισχυρό κοσμικό αραβικό κράτος, εμπόδιο στον φονταμενταλισμό. Οι Ισραηλινοί έκαναν το ίδιο στην Παλαιστίνη ενισχύοντας τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τη Χαμάς εναντίον του Αραφάτ και της Φατάχ.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, καταδείχτηκε περίτρανα ποιο ήταν το βασικό διακύβευμα. Η σύγκρουση του σουνιτικού Ισλάμ, κατ’ εξοχήν με τη Δύση, αλλά όχι μόνο με αυτή, αλλά με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου (τους Σέρβους, τους Ρώσους, κ.λπ.) ακόμα και με τους ετερόδοξους μουσουλμάνους (τους σιϊτες) ήταν το αντικείμενο αυτού του πολέμου. Και η Δύση απάντησε και αυτή με τα όπλα ενός πολέμου των πολιτισμών. Εξόντωση του Σαντάμ, εισβολή στο Αφγανιστάν, διάλυση της Συρίας και της Λιβύης, και κατά συνεπεία πλήρης απελευθέρωση του βαθύτερου ισλαμικού υποβάθρου των μουσουλμανικών λαών, ως έσχατο ταυτοτικό καταφύγιο τους.

Έκτοτε, χρόνο τον χρόνο, αυτός ο πόλεμος διεξάγεται σε όλο και περισσότερα πεδία. Από την Αλ Κάϊντα, στον Ισλαμικό Στρατό, και από την σύγκρουση μηχανισμών στη ανοικτή σύγκρουση πολιτισμών. ΟΙ τρομοκράτες που ανατίναξαν τους δίδυμους πύργους ανήκαν σε μια συνωμοτική οργάνωση και είχαν εκπαιδευτεί για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Ακόμα και στο Μπατακλάν ή τις Βρυξέλλες επρόκειτο για οργανωμένους πυρήνες, σε άμεση διασύνδεση με το Ισλαμικό Κράτος. Όμως στη Γερμανία ή ακόμα περισσότερο στη Γαλλία, τόσο στη Νίκαια όσο και στη Ρουέν, πλέον η άμεση σχέση με το Ισλαμικό Κράτος είναι όλο και πιο μακρινή και οι τρομοκράτες δρουν χωρίς εξοπλισμό και εκπαίδευση και χτυπούν πλέον και τα θρησκευτικά σύμβολα του «αντιπάλου», εκκλησίες και ιερείς.

Δηλαδή η ισλαμική τρομοκρατία τείνει να αποκτήσει ως δυνητική βάση στρατολογίας, τους μουσουλμάνους που ζουν στις δυτικές κοινωνίες και αντλεί από αυτούς στοιχεία περιθωριακά, προβληματικά ή παρανοϊκά, τα οποία στρατεύονται στις πιο αποτρόπαιες τρομοκρατικές ενέργειες. Και στον βαθμό που μόνο στη δυτική Ευρώπη ζουν δεκαπέντε ή είκοσι εκατομμύρια μουσουλμάνων, και στη Ρωσία άλλα τόσα, γίνεται κατανοητό πως το αδιέξοδο θα τείνει να επεκταθεί. Διότι προφανώς στην Ευρώπη θα ενισχυθεί ο γενικευμένος φόβος και ή δυσπιστία έναντι των μουσουλμάνων γενικά, θα γενικευθούν οι ξενοφοβικές συμπεριφορές, και θα εκτιναχτούν τα ακροδεξιά κόμματα. Οι μουσουλμάνοι θα κλειστούν περισσότερο στο θρησκευτικό καβούκι τους και κατά συνέπεια η σύγκρουση θα διαιωνιστεί. Η πρόβλεψη του Χάντιγκτον θα γνωρίσει μια εφιαλτική επαλήθευση.

Μπορεί να υπάρξει απάντηση σε αυτό τον πόλεμο;

Είναι προφανές πως οι λύσεις αποτελούν ένα σύνολο και θα πρέπει να εκτυλιχθούν σε βάθος χρόνου. Η καταστολή και η αστυνόμευση της λεγόμενης «ριζοσπαστικοποίησης» των νεαρών μουσουλμάνων, και των ανεξέλεγκτων τζαμιών είναι μεν αναγκαία αλλά όχι αρκετή. Πριν από όλα οι δυτικές δυνάμεις θα πρέπει να πάψουν να επεμβαίνουν στις μουσουλμανικές χώρες, αφού πρώτα βέβαια απολυμάνουν όλο το πύον που άφησαν σε αυτές, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος. Αντί να συνεχίζουν να μεταφέρουν πληθυσμούς προς εκμετάλλευση στα εργοστάσια και τις πόλεις τους, όπως έκανε η «πονόψυχη» κυρία Μέρκελ, να ενισχύσουν τις παραγωγικές δομές στις χώρες από όπου έρχονται οι μετανάστες.

Όσο για τους μουσουλμάνους, θα πρέπει με τη σειρά τους να «απαγορεύσουν» τη μεταβολή της θρησκευτικής πίστης σε πρωταρχικό στοιχείο της πολιτικής ταυτότητάς τους, δηλαδή σε ισλαμισμό. Θα πρέπει να βαδίσουν στον αντίποδα του δρόμου που ακολουθεί... η Τουρκία με τον Ερντογάν. Μετά το κύμα της μεγάλης ισλαμοποίησης, μπροστά στα αδιέξοδά της, που οδηγεί σε αλληλοσφαγή μεταξύ των ίδιων (π.χ. μεταξύ σουνιτών και σιϊτών) θα πρέπει να θέσουν τέλος σε αυτή την αδιέξοδη επιλογή.

Τέλος, ως προς τα οίκου μας. Είναι προφανές πως η ασύγγνωστη ελαφρότητα με την οποία η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική αριστερά σχεδόν στο σύνολό της, αντιμετωπίζει το προφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα κινδυνεύει να μεταφέρει και στην Ελλάδα, –μια χώρα των συνόρων μεταξύ των πολιτισμών–, μια σύγκρουση πλανητικών διαστάσεων, στην οποία εμείς δεν έχουμε οποιαδήποτε ανάμιξη.

Η αύξηση των προσφυγικών/μεταναστευτικών πληθυσμών σε συνθήκες –υποχρεωτικά– αποξένωσης και ταλαιπωρίας, δημιουργεί αναπόφευκτα –έστω και σε λίγους από αυτούς– αισθήματα μίσους και διαχωρισμού με τους ντόπιους. Αυτό δε συνοδεύεται με την παρουσία μιας μουσουλμανικής μειονότητας, την οποία υποδαυλίζει συστηματικά η Τουρκία, εναντίον της Ελλάδας.

Κατά συνέπεια είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να εμφανιστεί, ακόμα και υποκινούμενος από τον νέο-οθωμανισμό, ή ακόμα και από άλλους μικρότερους άσπονδους γείτονές μας, ένας εγχώριος φονταμενταλισμός. Επιπλέον, η δημιουργία τζαμιού στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από σαουδαραβική διαχείριση(!), με τις εντάσεις και τις συγκρούσεις που αναπόφευκτα θα επιφέρει, αποτελεί την καλύτερη συνταγή για τη μεταβολή του σε χώρο θρησκευτικού και πολιτισμικού μίσους.

Προφανώς, λοιπόν, πρέπει να λύσουμε το ταχύτερο δυνατό το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα, με την άμεση επιστροφή των παράτυπων μεταναστών στις χώρες τους, την αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, (οι προσπάθειες να αποτραπεί η είσοδος πολιτικών φυγάδων από την Τουρκία το αποδεικνύει ότι είναι εφικτή) – και την άμεση αποστολή των προσφύγων στις χώρες που έχουν συμφωνήσει να τους δεχτούν. Αν αρχίσει να οξύνεται και στη χώρα μας ο «πόλεμος των πολιτισμών» δεν υπάρχει επιστροφή.

Πηγή: Liberal

Ο Οικουμενισμός κερδίζει νέο έδαφος, αυτή τη φορά στο Περιβόλι της Παν­αγίας, το Άγιον Όρος. Η Ορθόδοξος μαρτυρία νεκρά εν πολλοίς, η προς το χείρον άμβλυνσις της συνειδήσεως ανεπαισθήτως εξαπλούται υφάλως, ο συγκρητιστικός δούρειος ίππος του Οικουμενισμού εισήχθη εντός των τειχών, ο πολυμήχανος Οδυσσεύς Συνοδική μαγγανεία φιμώσας, εκπορθήσαι πειράται Αγίων το σύστημα, ο εστίν Εκκλησία· πλην και νυν, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν, ότι «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν», τις ποτέ Χριστόν νενίκηκεν; Ολίγον καιρόν έχουσιν οι ματαιόδοξοι και όψονται του λόγου το πλήρωμα υπό του ακρογωνιαίου λίθου συντετελεσμένον επ’ αυτοίς, ήτοι «εφ’ ον δ᾽ αν πέση, λικμήσει αυτόν»· κοσμικής δόξης γλιχόμενοι λησμονούσιν ότι «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» και τα έργα αυτών, ως γέγραπται. Τι δε το αναμένον αυτούς μετά το πικρόχαρον του θανάτου; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.

Ως έγινε γνωστόν, ήδη κυκλοφορεί και εντός Αγίου Όρους βιβλίον με τίτλον ο “Άγιος της Πολιτικής”. Το βιβλίον αυτό αναφέρεται εκ πρώτης όψεως εις τον πρώτον Κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά εσωτερικά επεκτείνεται και σε πλείστα Εκκλησιολογικά θέματα, περιέχον ποικίλη ύλη, με πολλά επώνυμα πρόσωπα και εικόνες σχετικά με την ανάγκη προβολής ενός πολιτικού ηγέτου σύμφωνα με το πρότυπο του Ιωάννου Καποδίστρια.

Ταυτόχρονα, με παράλληλη ανάπτυξη προβάλλει σταδιακά Οικουμενιστικές θέσεις όπως η “άρσις των αναθεμάτων του 1965”, η απόφανσις της Β’ Βατικανής Συνόδου με την γνωστή επωδό “ίνα ώσιν εν”, λόγους του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ περί ενότητας των Εκκλησιών και τις γνωστές αξιολογικές κρίσεις του Οικουμενισμού όπως: “αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054”.

Ομιλεί με την γνωστή γλώσσα περί διασπασμένης Εκκλησίας με διατυπώσεις όπως: “Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού”.

Περιέχει πολλές εικόνες της Αναγεννήσεως και άλλες Ορθόδοξες χωρίς διαφοροποίηση μεταξύ αιρέσεως και Ορθοδόξου ευσεβείας, αρκετές από αυτές είναι απαράδεκτες Εκκλησιολογικά η και βλάσφημες, εξ αυτών δε μία είναι της Παναγίας  με τι­τλο “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα”, μία καινοφανής απεικόνισης της Θεοτόκου ως κηρύττουσα την ένωση Ορθοδόξου Εκκλησίας και Βατικανού, στη θεολογική βάση του διατά­γματος περί Οικουμενισμού της Β’ Βατικανής Συνόδου, περί αποκαταστάσεως της «κοινωνίας των διϊσταμένων αδελφών με τον διάδοχο του Πέτρου, ίνα πάντες εν ώσιν!».

Αυτό δε το κήρυγμα του παποκεντρικού Οικουμενισμού, καθώς λέγουν μετ’ εμφάσεως οι συγγραφείς του βιβλίου, είναι δέησις της Θεοτόκου προς τον Χριστόν και μάλιστα είναι και εσχατολογική “παρακαταθήκη” του Χριστού, αλλά ταυτόχρονα και “παρακαταθήκη” του αγίου γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου και συνάμα “παρακαταθήκη” του Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια.

Το βιβλίο αυτό είναι μία έκδοσις της εταιρείας ΕΛΑΙΑ Α.Μ.Κ.Ε με έδρα τον Πειραιά και διεύθυνση:

Πατριάρχου Ιωακείμ 39 Τ.Κ. 18539 Πειραιάς.

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο κ. Ιωάννης Κορνιλάκης διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ΕΛΑΙΑ και πρόεδρος αυτής ο Αγιορείτης ιερομόναχος π. Γεώργιος Αλευράς με τόπο διαμονής την Ι. Σκήτη Καυσοκαλυβίων της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο προσκυνητάρι της Καλύβης Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, όπου και αυτός διαμένει.

Η έμπνευση και ο σκοπός της πρωτοφανούς “εικόνος” σύμφωνα με το συναφές σύγγραμμά τους “ο Άγιος της Πολιτικής”, αποδίδεται από τους ιδίους συνοπτικά στο απόσπασμα: (σελίδα 694, του βιβλίου).

“Η εξαιρετική και ιστορική ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ  στὶς 12 Σεπτέμβρη 2006, την οποίαν αγνοούσαμε, πήρε την ολοκληρωτική της μορφή ενάμιση μήνα αργότερα στις 30 Νοέμβρη 2006, στο κοινό ανακοινωθέν που εκφωνήθηκε κατά την επίσημη συνάντησή του στη Κωνσταντινούπολη, με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο: Προτρέπομεν τους πιστούς ημών να αναλάβουν ενεργόν ρόλον, εις την διαδικασία προς την πλήρη ενότητα, δια της προσευχής και δια σημαντικών ενεργειών.

Η εικόνα σύμβολο της Παναγίας Ίνα ώσιν Εν της Πατριώτισσας και παρακαταθήκη του Χριστού, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Γέροντα Πορφυρίου είναι προσευχή και η ενασχόληση και δραστηριότητα απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, για την ανάδειξη της παγκόσμιας Αγίας μορφής του Ιωάννου Καποδίστρια, ας μη αμφιβάλει κανείς ότι είναι μία σημαντική ενέργεια”.

Η Βατικάνειος ερμηνεία της φράσης “ίνα ώσιν εν” εκφαίνεται με σαφήνεια τόσο στην εικόνα όσο και σε αποσπάσματα, όπως:

“Η πρώτη του και ταυτόχρονα τελευταία επιστολή του Καποδίστρια προς τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ήταν στις 25 Νοέμβρη 1827 με το παλαιό ημερολόγιο και 7 Δεκέμβρη 1827 με το νέο. Εκατό τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Δεκέμβρη 1965 με το νέο ημερολόγιο, Ανατολή και Δύση, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία και Ρωμαιοκαθολική, Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ΣΤ’, κάνουν το πρώτο βήμα προς το ευαγγελικό, Ίνα ώσιν εν, αίροντας τα ένθεν κακείθεν αναθέματα των δύο εκκλησιών από το 1054 (σελ. 186).

Η Οικουμενιστική αιρετική θεώρηση της Εκκλησίας ως διηρημένης, αποδίδεται με σαφή και κατηγορηματικό λόγο, στο απόσπασμα:

“Τα σύμβολα της Χριστιανοσύνης είναι προσευχή και εργασία ταυτόχρονα. Προσευχή εις Χριστόν και εργασία δια Χριστόν. Αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054. Ο συμβολισμός του τρομαχτικός. Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού (σελ. 691).

Στην εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” εικονίζεται στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου το Βατικανό ως “Άγιος Πέτρος Ρώμης” και στη αριστερά η Ορθόδοξος Εκκλησία ως “Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη” και άνωθεν ο Χριστός επευλογών την ένωση των “Εκκλησιών” με την φράση: «ίνα ώσιν εν».

Το “δεξιά” ασφαλώς, δηλώνει σαφώς το παπικό πρωτείο, δηλαδή ένωση υπό τον διάδοχο του Πέτρου, δηλαδή με αρχηγό τον Πάπα. Η οποία είναι και η μόνη, πρώτη βασική προϋπόθεση που θέτουν οι Παπικοί, όλα τα άλλα γι’ αυτούς είναι δεύτερα.

Στο κέντρο της εικόνος παριστάνεται ο χάρτης της Ελλάδος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ως συνευδοκών!, ο προφητικώς ειπών «τον Πάπα να καταράσθε, ότι αυτός θα είναι η αιτία». Εδώ έχομε την γνωστή τακτική του Οικουμενισμού να εγκολπώνεται τα πάντα ψευδοϋποκριτικώς, ως ποικίλον δέρμα παρδάλεως.

Εμφανίζονται επίσης επί της εικόνος ο Τίμιος Πρόδρομος, ο προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος και Δημήτριος. Όλοι μαζί κηρύττουν: Παπισμός – Ορθοδοξία – “ίνα ώσιν εν”!

Το βιβλίο αυτό και η εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” διαμοιράζεται από την ΕΛΑΙΑ ΑΜΚΕ σε πλείστα όσα Εκκλησιαστικά, πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα, αλλά και στον πρέσβυν του Βατικανού στην Αθήνα.

Οι συγγραφείς έχουν μία εργώδη δραστηριότητα σε Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Κύπρο, Ελλάδα και αλλού· αλλά και στο διαδίκτυο (όπως site Ρομφαία, η άλλα).

Μέσα στο βιβλίο αυτό μεταξύ των άλλων υπάρχει και ένα απόσπασμα μνημειώδους κακοδόξου ερμηνευτικής αποδόσεως του χωρίου «ίνα ώσιν εν».

“Ίνα ώσιν εν, προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα, Ίνα ώσιν εν, στάση ζωής από τον πρώτο μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, Ίνα ώσιν εν, Τάμα του Έθνους – Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού στο Μήλεσι Αττικής, Ίνα ώσιν εν, Άξιόν Εστι Οδυσσέας Ελύτης – Μίκης Θεοδωράκης. Τα πάντα είναι ένα, όλα ένα είναι, όλα προς το ένα κυλάνε, όλα προς το ένα τείνουν, όλα στο ένα θε να συν­αντηθούνε. Από τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τον Μωυσή, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Χριστό, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, Εσάς, Εμένα, τους Επόμενους, Άξιόν Εστι, Γένεση, Πάθη. Δοξαστικόν μέρη τρία κι όμως ένα Άξιόν Εστι, Οδυσσέας Ελύτης, Μίκης Θεοδωράκης, ο μελωδός και ο “αγιογράφος”, δυό κι όμως μία δημιουργία αχώριστη στον αιώνα. Ταύτιση μορφής και ψυχής, ύλης και πνεύματος, Ίνα ώσιν εν. Οι μνήμες να επανέλθουν, οι αιώνες να προβληθούν ξανά, οι ψυχές ν’ αφυπνισθούν, να μη χαθούν, να γίνουν ένα με το Ρωμαίϊκο νταού­λι και το Ευαγγέλιο, και να χορέψουν και για τους καημούς που μας ολοκληρώνουν, αλλά και για τις ελπίδες που χαρίζουν όραμα, τη δύναμη για ένα βήμα παρακάτω με Χριστό, Ιωάννη Καποδίστρια, Γέροντα Πορφύριο, Ελύτη, Θεοδωράκη” (Απόσπασμα από την σελ. 655).

Καθώς προκύπτει από το σύγγραμμά τους, έχουν βαθειά πεποίθηση ότι εργάζονται προς “δόξαν Θεού” και θεωρούν τον προς αυτούς ορθόδοξον αντίλογον ως πλάνη η και αίρεση! ως ρητώς υπαινίσσονται, αντιλέγουσα στην “παρακαταθήκη” του Χριστού, του γέροντος Πορφυρίου και του Καποδίστρια για την επίτευξη του “ίνα ώσιν εν”, ως εσχατολογική προϋπόθεση για την εποίκησιν της Άνω Ιερουσαλήμ, καθώς λέγουν.

«(εγώ ειμί η οδός), λιμάνι σωτηρίας η Άνω Ιερουσαλήμ και μέσο η ενότητα της ανθρωπότητας, Ίνα ώσιν Εν. Μία ενότητα κατά τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ , που καθοριστική συμβολή θα έχει η κατανόηση και εφαρμογή του Ορθού αρχαιοελληνικού Λόγου των Ευαγγελίων. Υπό του πρίσματος αυτού η εικόνα σύμβολο, και ταυτόχρονα παρακαταθήκη Παναγία Ίνα ώσιν Εν η Πατριώτισσα, ενδεχομένως προσλαμβάνει αιώνιες διαστάσεις απ’ τη Δημιουργία και τον αποχωρισμό του ανθρώπου απ’ τον κήπο της Εδέμ, και ίσως ακόμη και εσχατολογικές προεκτάσεις. Υποδηλώνει την εσωτερική ενότητα όλων των λαών της γης σε όλες τις επίγειες Πατρίδες, και στην συνέχεια στην εξωτερική ενότητα όλων των λαών μέσα από την κοινή αλήθεια της πίστης στον Λόγο, που θα αποβλέπει στον ουράνιο λιμένα, στην ουράνια Πατρίδα, στην κοινή Πατρίδα όλων την Άνω Ιερουσαλήμ, την οποίαν θα εποικίσουμε όταν επιτευχθεί το, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν. “Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη, τώρα πορεύομαι” (Άξιόν Εστι, Οδυσσέα Ελύτη). (Απόσπασμα από την σελ. 695).

Σε όλους εμάς τους πιστούς που προσβλέπουμε στο Άγιον Όρος, το σεβόμεθα και το αγαπούμε ως προμαχώνα και στυλοβάτη επί αιώνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από τα παραπάνω δυσσεβή, εύλογα γεννώνται πολλά ερωτηματικά, που η ορθόδοξος συνείδησις αδυνατεί να ερμηνεύση η να ατενίση καταφατικά.

Μπορεί άραγε ο καθένας να εικονογραφή μία νέα εικόνα της Θεοτόκου και του Κυρίου με ένα νέο θεολογικό περιεχόμενο που έχει ως δική του οραματική έμπνευση, πριν η μετά την ομιλία προτροπή ενός Πάπα;

Τότε πως μπορεί να υπάρξη η Ιερή παράδοση εικονογραφίας της Εκκλησίας, η οποία διατηρήθηκε 2000 χρόνια ως τώρα χωρίς αλλοίωση, εάν αποδεχθούμε μια τέτοια καινοφανή αντιπαραδοσιακή εικόνα στο προσκυνητάρι ιερών ναών;

Η εικόνα αυτή της Θεοτόκου σαφώς ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί Ενώσεως της Εκκλησίας μετά του Παπισμού.

Δεν είναι άραγε, η αίρεσις του Οικουμενισμού που επίσης ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί “Ενώσεως”, περί της “των πάντων Ενώσεως”; Δεν είναι δηλαδή ένα και το αυτό κήρυγμα;

Κήρυξ του Οικουμενισμού καθίσταται άρα η Θεοτόκος; Ψευδοπροφήτης!

Είναι η Θεοτόκος στέργουσα προς την εικόνα αυτή; αληθώς, δηλαδή, δέεται η Θεοτόκος να ενωθούμε με τους Παπικούς;

Διότι εάν, ως και βεβαίως, η Θεοτόκος δεν αναπέμπει τέτοια δέηση, τι είδους ψεύδος είναι αυτό; Να εμφανίζεται η Θεοτόκος κήρυξ του Οικουμενισμού!

Ψεύδος επί της παναμώμου Παρθένου, της Παγκοσμίου δόξης της Εκκλησίας; και ως τοιούτον ψεύδος πως γίνεται να υπάρχει στο προσκυνητάρι της Εκκλησίας και μάλιστα στο «ιερό» του Αγίου Όρους, στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων;

Δεν θεωρεί πλέον η Θεοτόκος τους Παπικούς, εχθρούς του Υιού της και Εαυτής, τώρα δηλαδή οι εχθροί της έγιναν Εκκλησία;

Ασφαλώς τότε οι Ζωγραφίται Οσιομάρτυρες, οι Βατοπαιδινοί, οι Ιβηρίτες, ο Άγιος Οσιομάρτυς Κοσμάς μαρτύρησαν από πλάνη!; Διότι οι Παπικοί δεν αναίρεσαν καμμία αίρεσή τους, αλλά απεναντίας και προσθέτουν συνεχώς.

Πόθεν έλαβον οι εμπνευστές της εικόνος την πληροφορία αυτήν, ότι η Θεοτόκος αναπέμπει τέτοια δέηση προς τον Κύριον;

Τον Αύγουστο του 2006, ως λέγουν, λίγο πριν την “βαρυσήμαντη και ιστορική σε περιεχόμενο ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ στις 12 Σεπτέμβρη 2006” (σελ. 692 του βιβλίου); Πριν το 2006 δεν ανέπεμπε αυτήν την δέηση η Θεοτόκος; Τι άλλαξε το 2006; περίμενε η Θεοτόκος την ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’;

Εάν όχι, πότε άρχισε αυτήν την δέηση;

Προ των ημερών του Πατριάρχου Βέκκου; μετά το αιρετικό δόγμα των Παπικών περί ασπίλου συλλήψεως και άνευ θανάτου ενσωμάτου αναλήψεώς της; Άραγε μήπως μετά την λεγομένη “άρση των αναθεμάτων” του 1965;

Ποιά τα φοβερά “θεολογικά” μηνύματα που εκπέμπει η “εικόνα” αυτή;

Είναι το Βατικανό Εκκλησία; (διότι το εικονίζει ως Εκκλησία, δεξιά με πρωτείον)

Είναι διηρημένη η Εκκλησία; (διότι εικονίζει δύο Εκκλησίες)

Δεν ισχύει πλέον το ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν»; Το μίαν σημαίνει αδιαίρετον.

Εάν ισχύη ακόμη, τότε ασφαλώς η μία εκ των δύο εικονιζομένων στην εικόνα αυτή είναι αιρετική εκκλησία. Πως λοιπόν, αιρετική εκκλησία στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου;

Δεν έχουμε άρα εκπλήρωση και εδώ του προφητικού λόγου της Αγίας Γραφής· «το βδέλυγμα της ερημώσεως, εστώς εν τόπω αγίω»; Δεν είναι τόπος άγιος αι χείραι της Θεοτόκου; Δεν είναι η αίρεσις βδέλυγμα της ερημώσεως;

Προσκυνείται το βδέλυγμα της ερημώσεως; Συμπροσκυνείται μετά της Θεοτόκου;

Και όλα αυτά τα επευλογεί ο Χριστός; και μάλιστα με τον ποιό επιτακτικό τρόπο ως δική του εσχατολογική “παρακαταθήκη” – «ίνα ώσιν εν». Αυτό το τελευταίο ψεύδος ασφαλώς είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, διότι τίθεται νοηματικά στην εικόνα ως νεοπροφητικός λόγος: «τάδε λέγει Κύριος, ενωθείτε με τους Παπικούς»;!.

Μετενόησαν οι Παπικοί; Έδειξαν δείγματα μετανοίας; Ασπάσθησαν την Ορθοδοξίαν; Αναθεμάτισαν την αίρεσή τους; Ουδαμώς, αντιθέτως πανταχού και γυμνή τη κεφαλή κηρύττουν την Πανθρησκεία. Δεν είναι αυτός λόγος του Ψευδοπροφήτου; Δεν είναι ο Παπισμός Ψευδοπροφήτης και νυμφαγωγός εις Αντίχριστον; Ποιά εικόνα σκιαγραφεί ο Παποκαισαρισμός, το πρωτείον, το αλάθητον, η αίρεσις (ψεύδος)· δεν είναι αυτά ο χαρακτήρ του θηρίου;

Πως άρα η “εικόνα” αυτή με βάση το θεολογικό της περιεχόμενο είναι αποδεκτή η προσκυνητή;

Εάν δεν είναι προσκυνητή, πως εικών της Θεοτόκου; και εάν εικών της Θεοτόκου πως μη προσκυνητή; προς ποίους τότε ίσταται το ανάθεμα της Ζ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, επί των βεβηλούντων τας σεπτάς και αγίας εικόνας;

Πόθεν άραγε προέκυψαν όλα αυτά τα ερωτήματα;

Αναμφιβόλως, διότι οι συγγραφείς είχον την «εκ βαθέων» “έμπνευση”, να αναμείξουν τα άμεικτα, τα μη δεχόμενα μηδαμώς μείξιν, κατά τον λόγον της Αγίας Γραφής· «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;»

Μπορεί επομένως αυτή η “εικόνα” να τεθή εντός ιερού ορθοδόξου Ναού, όπου τελείται θεία Λειτουργία;

Θα κατέβει το Πνεύμα το Άγιον να καθαγιάση τα Τίμια Δώρα;

Η Θεοτόκος αρνείται να εισέλθη στο κελλίον του Αββά Κυριακού της Λαύρας του Καλαμώνος, λέγουσα προς αυτόν, «τον εχθρόν μου έχεις εντός και θέλεις να εισέλθω;»· καθότι αγνοών είχε ο αββάς εντός του κελλίου του δύο λόγους του Νεστορίου. Εάν λοιπόν δεν εισέρχεται η Θεοτόκος, όπου υπάρχουν αιρετικά βιβλία πως θα κατέλθει η χάρις του Αγίου Πνεύματος εις ναόν, όπου υπάρχει αυτή η εικόνα Παποκεντρικού Οικουμενισμού υπό της Θεοτόκου!. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εσφαλμένα χαρακτήρισε τον Οικουμενισμό Παναίρεση; Εάν ναι, πως υπάρχει η εικόνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου στην ομώνυμη Σκήτη του Αγίου Όρους;

Εάν όχι, πως υπάρχει η “εικόνα” “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” στην Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, Οικουμενισμόν κηρύττουσα; Η παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει αναθεματισθή υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεραφείμ Πειραιώς, την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012.

«Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ανάθεμα». Εφόσον λοιπόν η παναίρεσις του διαχριστιανικού συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχει αρχιερατικόν ανάθεμα πως γίνεται να εμφανίζεται ως δέησις της Θεοτόκου; Γραφικώς, «απορώ και εξίσταμαι»· φοβερόν γαρ το λογοθέσιον εν Ημέρα δικαιοκρισίας Θεού, εκεί όπου μόνον η Αλήθεια μπορεί να ίσταται, συγκαταβάσει δε Θείου ελέους και η αληθινή προ του θανάτου μετάνοια παρίσταται, πάντα τα λοιπά αστέκτω πυρί ετασθήσονται, τρόμος και κλόνος τότε αδιήγητος προς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος, τακήσονται γαρ ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός. Άραγε οι άλλοι Αγιορείτες μοναχοί γνωρίζουν αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας; Διότι εάν αυτά συμβαίνουν στο Περιβόλι της εν επιγνώσει και αδιαμαρτύρητα, τότε μήπως πνευματικώς εγγύς ίσταται η πρόρρησις της Παναγίας Πορταϊτίσσης; «Απορώ και εξίσταμαι»· εντός Αγίου Όρους από Αγιορείτες μοναχούς στο Περιβόλι της Θεοτόκου την οποίαν πάντες οι Αγιορείτες έχουν ως Έφορον και Δέσποινα Υπέρμαχον προστάτιδα, οίτινες νυκτός και ημέρας διαπαντός εν προσ­ευχαίς αδολεσχούσι επί τω αγίω ονόματι αυτής. Αλλά ιστορικώς ουκ άπορον το γεγονός ότι και εν αποστόλοις ου πάντες απόστολοι, αλλά και ψευδαπόστολοι και Ισκαριώται. Αληθώς και κυρίως έρχεται εις τον νουν, η φράσις του Κυρίου: «ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστι, το σκότος πόσον;».

Ευχόμεθα να φωτίζη πάντας ημάς η Θεοτόκος εις αυτογνωσίαν έκαστον και ποία είναι αληθώς τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, προ πάντων δε να φυλάττη ημάς από πάσης πλάνης και απατηλής μεθοδείας του διαβόλου, όστις σερβίρει το δηλητήριόν του πάντοτε με ωραίον περιτύλιγμα, ίνα ευπαράδεκτον γίνεται. Στον Οικουμενισμό το ωραίον αυτό περιτύλιγμα είναι η “ειρήνη”, η “αγάπη”, η “ενότης των λαών” σε “μία πίστη”, σε “μία θρησκεία”, σε ένα “πατέρα”, σε ένα “θεό”. Το δηλητήριον όμως είναι ότι αυτός ο ένας “θεός” δεν είναι ο αληθινός Θεός και η προς αυτόν αληθινή πίστις, αλλά ο διάβολος εν προσώπω του ερχομένου Αντιχρίστου. Γρηγορείτε, καλή μετάνοια, εγγύς γαρ ο καιρός της δικαίας οργής επί πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Τέλος του μυστηρίου της ανομίας η Πανθρησκεία, ο έσχατος Αντίχριστος και η γέεννα του πυρός της αιωνίου κολάσεως. Τέλος του μυστηρίου της ευσεβείας η αιώνιος ζωή της βασιλείας του Θεού, Πατρός Υιού και Πνεύματος Αγίου. Αμήν.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Μια ομάδα περίπου περίπου 30 ατόμων πραγματοποίησε σήμερα (31 Ιουλίου 2016) έφοδο στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, την ώρα της Κυριακάτικης Λειτουργίας.

Η αστυνομία είχε προχωρήσει νωρίτερα σε 26 προσαγωγές ατόμων, οι οποίες τώρα μετατράπηκαν σε συλλήψεις για συμμετοχή στη βεβήλωση του ναού.

Όπως έγινε γνωστό από ΜΜΕ, πρόκειται για "δήθεν" αντιεξουσιαστές που διαμαρτύρονταν για την εκκένωση των υπό κατάληψη κτιρίων στην πόλη από πρόσφυγες και μετανάστες.



Οι ταραξίες πέταξαν φέιγ βολάν και ήρθαν σε αντιπαράθεση με πιστούς που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον ναό.

Στη συνέχεια ιερείς και πιστοί κατάφεραν να τους βγάλουν έξω, ενώ στο σημείο κατέφθασαν μετά από λίγη ώρα άνδρες των ΜΑΤ που προχώρησαν σε 20 προσαγωγές. 

Η επέμβαση της αστυνομίας ήταν άμεση και με τη λήξη του συμβάντος, η κυριακάτικη λειτουργία συνεχίστηκε κανονικά.

Άνθιμος: «Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα»

«Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα», δήλωσε ο Μητροπολίτης Άνθιμος, σχολιάζοντας την έφοδο των αντιεξουσιαστών στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά, στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, νωρίς το πρωί.

Ο Μητροπολίτης Άνθιμος ενημερώθηκε για το συμβάν ενώ βρισκόταν στον άμβωνα του ιερού ναού του Σωτήρος, όπου λειτουργούσε.

Πῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καθοδηγεῖ, ποιοὺς καθοδηγεῖ καὶ σὲ τί συνίσταται αὐτὴ ἡ καθοδήγησις; Ἐκεῖνο ποὺ λένε μερικοὶ ὅτι, ὅταν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποφασίση κάτι, αὐτὸ εἶναι ἀλάθητο, ἐπειδὴ ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι θεόπνευστη κλπ., εἶναι σὰν νὰ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ δεχθοῦμε ὡς ἀλάθητη διδασκαλία ὅ,τι ἀποφασίζει καὶ διακηρύσσει μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πνεῦμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα.

Βέβαια εἶναι σωστὸ ὅτι μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι ἀλάθητη, ὅτι διδάσκει ἀλαθήτως, ὅτι εἶναι ὠφέλιμη γιὰ τὴν πίστι μας κλπ. Ναί, ἀλλὰ πῶς γίνεται καὶ εἶναι ἀλάθητη; Γιατί εἶναι ἀλάθητη; Γιατί οἱ ἀποφάσεις της εἶναι ἀλάθητες;

Ἡ μοντέρνα Ὀρθόδοξη θεολογία μιλάει πάρα πολὺ γιὰ θεοπνευστία. Ἀπὸ ὅσα ἔχω διαβάσει, βλέπω νὰ μιλᾶνε περὶ θεοπνευστίας, ἀλλὰ δὲν ἔχω βρῆ περιγραφὴ τῆς θεοπνευστίας...
ἐκείνης γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶνε. Εἴπαμε ὅτι καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες συμφωνοῦν στὸ ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστος. Τί σημαίνει ὅμως θεοπνευστία; Καί, ἐὰν σώζεται κάπου, ποῦ σώζεται; Θὰ πῆ ὅμως κάποιος: Καλά, θεόπνευστοι ἦταν μόνο οἱ Προφῆτες καὶ οἱ Ἀπόστολοι; Μετά τούς Ἀποστόλους δὲν ἔχομε θεοπνεύστους ἀνθρώπους; Δὲν ἔχομε θεόπνευστα συγγράμματα ἐκτός τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Καί, ἐὰν ναί, ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ θεόπνευστοι ἄνθρωποι; Καὶ ἂν ὑπάρχουν, πῶς ξέρομε ὅτι εἶναι θεόπνευστοι; Οἱ Προφῆτες ξέρομε ὅτι ἦσαν θεόπνευστοι. Ὁμοίως καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἤσαν θεόπνευστοι. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ποιοὶ ἄλλοι ἦσαν ἢ εἶναι θεόπνευστοι; Ἐπίσης ποιὰ εἶναι τὰ διάφορα στάδια αὐτῆς τῆς θεοπνευστίας, καὶ πῶς διακρίνονται; Πῶς ὁ ἄνθρωπος ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ πῶς ξέρομε ὅτι ἕνας εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Διάβολο ἢ ἀπὸ φαντασιοπληξίες;

Ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε ὅτι θὰ μᾶς δώση τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν, δὲν μίλησε γιὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Δὲν εἶπε δηλαδὴ ὅτι αὐτὸ θὰ γίνεται στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δηλαδὴ τὸ καινὸν περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν περιλαμβάνεται μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Χριστὸς εἶπε ἁπλὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θὰ εἶναι Ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν πλήρη ἀλήθεια. Προηγουμένως ὅμως, πρὶν δηλαδὴ ἀπὸ αὐτό, εἶπε ὅτι ἐὰν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, ἐγὼ καὶ ὁ Πατέρας μου θὰ ἔλθωμε καὶ θὰ κατοικήσωμε μέσα σας, καθὼς ἐπίσης εἶπε ὅτι τώρα, μὲ βλέπετε, ἀλλὰ ἀργότερα δὲν θὰ μὲ βλέπετε. Ἀλλά, ἐὰν ἔχετε ἀγάπη, πάλι θὰ μὲ βλέπετε. Καί, τὸ Πνεῦμα θὰ ἔλθη νὰ κατοικήση μέσα σας καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Χριστὸς καὶ ἀναφέρονται στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη καὶ ποὺ τὰ διαβάζουν οἱ παπάδες τὴν Μεγάλη Πέμπτη, εἶναι βασικὰ κεφάλαια. Ἀλλὰ γιατί εἶναι βασικὰ κεφάλαια; Αὐτὴ ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἡ Ἀρχιερατική, γιατί ἔχει τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί προσεύχεται ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων; Γιὰ ποιὰ ἕνωσι προσεύχεται; Μήπως, τῶν Ἐκκλησιῶν; Ποιὰ ἕνωσις εἶναι αὐτή; Αὐτό, τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν», ὅταν τὸ λέγη ὁ Χριστός, τὸ ἐννοεῖ ἀσφαλῶς μέσα σὲ ὠρισμένα πλαίσια. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Τὰ κεφάλαια αὐτά, 14 ἕως 17, τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου κάνουν ὁλόκληρη ἀνάπτυξη περὶ τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν Ἀποστόλων σὲ σχέσι μὲ τὴν ἀγάπη καὶ ἀναφέρουν ποιὰ θὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀγάπης. Ἡ πλήρης μορφὴ ὅμως τῆς ἀγάπης ἀποκαλύπτεται στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ἡ θέωσις εἶναι ἡ πλήρης μορφὴ τῆς ἀγάπης. Δι’ αὐτῆς τῆς ἀγάπης, πού πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως, γίνεται ἡ πλήρης θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀρχίζη νὰ ἐνεργῆται, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μέσα στὸν ἄνθρωπο, ὁπότε γίνεται ὁ ἄνθρωπος κατοικητήριο καὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ κατοικήση μέσα στὸν ἄνθρωπο, φέρνει μαζί Του καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν. Τότε στὸν ἄνθρωπο κατοικεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα. Ἀλλὰ πῶς γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἔγινε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ διαπίστωσις; Ὁ ἀληθινὸς πνευματικὸς πατέρας γνωρίζει πότε ἕνα πνευματικό του παιδὶ ἔχει λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἔχει γίνει ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχομε συγκεκριμένα Πατερικὰ κριτήρια στὸ θέμα αὐτό. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Ὅταν ὁ Χριστὸς μιλάη γιὰ τὴν ἔκχυσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς πιστούς, δὲν μιλάη ἀφηρημένα, δὲν ἐννοεῖ ὅτι θὰ τὸ στείλη σὲ ὅλην τὴν Ἐκκλησία γενικά. Οὔτε ὅτι, ἐπειδὴ οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ παπάδες ἔχουν μία ἀλληλοδιαδοχὴ μὲ τὶς χειροτονίες, θὰ τὸ λάβη γενικὰ ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Οὔτε ἐννοεῖ ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς χειροτονίας τῶν ἐπισκόπων ὑπάρχει ὁπωσδήποτε ἡ ἐγγύησις ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο θὰ κατοικῆ μόνιμα μέσα στὴν Ἱεραρχία. Διότι, δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀπόδειξις εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν μέσα στὴν Ἐκκλησία πολλοὶ ἐπίσκοποι, ποὺ κατεδικάσθησαν ὡς αἱρετικοί. Ἂν εἶχαν ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι Πνεῦμα Ἅγιο, δὲν θὰ ἔπεφταν σὲ αἵρεσι. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία κάποιου ἀπόδειξις οὔτε ἐγγύησις ὅτι στὸν ἐπίσκοπο αὐτὸν κατοικεῖ ὁπωσδήποτε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐκείνη ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν».

Ὁ Χριστὸς μιλάει ἐδῶ γιὰ κάτι ἄλλο. Οἱ Πατέρες λένε καθαρὰ ὅτι ἐδῶ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ δύο καταστάσεις. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος μιλάει γιὰ τὴν φώτισι καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος μιλάει γιὰ τὴν θέωσι. Ὅταν λέγη ὁ Χριστὸς ἴνα πάντες ἓν ὦσι, γιὰ ποιοὺς μιλάει; Γιὰ τοὺς Ἀποστόλους βέβαια. Δηλαδὴ παρακαλεῖ τὸν Πατέρα νὰ γίνουν οἱ Ἀπόστολοι «ἓν, καθὼς ἠμεῖς ἓν ἐσμεν». Δὲν λέγει εἷς, ἀλλὰ ἓν. Πῶς ὅμως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἓν; Ἀπάντησις: Εἶναι ἑνωμένοι εἰς ἓν, κατὰ τὴν δόξαν (ἐνέργειαν) καὶ κατὰ τὴν οὐσίαν. Κατὰ τὰ Πρόσωπα, τὶς ὑποστάσεις, δὲν εἶναι ἑνωμένοι. Διότι τὰ Πρόσωπα στὴν Ἁγία Τριάδα, λένε οἱ Πατέρες, εἶναι ἀκοινώνητα μεταξύ τους. Τὰ κοινὰ στὴν Ἁγία Τριάδα εἶναι ἡ οὐσία καὶ ἡ φυσικὴ ἐνέργεια τῆς οὐσίας, δηλαδὴ ἡ δόξα. Καὶ κατὰ τί εἶναι ἓν ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἓν καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἓν, δηλαδὴ καὶ μεταξύ μας καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα; Ποιὸ θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ κοινὸ γνώρισμα; Ἀπάντησις: Εἶναι τὸ ἓν κατὰ τὴν δόξαν.

Δηλαδή, ὅπως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἕνα κατὰ τὴν δόξαν, διότι ἔχουν κοινὴν τὴν δόξαν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἕνα, ὅταν ὅλοι μας μετάσχωμε στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ ὅλοι μας ἢ ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς γίνουν ἄξιοι, γίνουν μέτοχοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Διότι, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δοξάζεται, τότε γίνεται κοινωνὸς τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁπότε ἑνώνεται καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους συνανθρώπους του εἶναι ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἑνωμένοι καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Ὁπότε ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο προσεύχεται ὁ Χριστὸς στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἶναι, πρῶτα-πρῶτα γιὰ τὴν κάθαρσί τους, μετὰ γιὰ τὴν φώτισί τους καὶ τέλος γιὰ τὴν θέωσί τους. Ἑπομένως τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» ἀναφέρεται ὄχι γενικὰ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἰδικὰ σὲ ὅσους θὰ λάβουν μέρος στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Δηλαδή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάση στὴν θέωσι, τότε μόνον ὁδηγεῖται εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν. Ἑπομένως ἡ πάσαν ἀλήθειαν (ὄχι περὶ τοῦ κτιστοῦ κόσμου, ἀλλὰ περὶ τοῦ Θεοῦ) γίνεται γνωστὴ μόνο στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως.

Ἐπειδὴ ὅλοι οἱ Πατέρες εἶχαν αὐτὴν τὴν ἐμπειρία ἢ παρόμοια, διότι εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι φωτισμοῦ εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι θεώσεως, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι τους ἔχουν τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἀντίληψι γιὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ κάνουν ὅλοι τους τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὴν Ἁγία Γραφὴ στὰ βασικά της σημεῖα καὶ τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὰ κείμενα τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω τί συνάγεται; Ὅσοι βρίσκονται σὲ κατάστασι φωτισμοῦ ἢ θεώσεως, αὐτοὶ εἶναι θεόπνευστοι ἢ δὲν εἶναι θεόπνευστοι; Ἀπάντησις: Αὐτοὶ φυσικὰ εἶναι θεόπνευστοι. Διότι θεοπνευστία σημαίνει τί; Σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἐν ἀντιδιαστολὴ πρὸς τί; Πρὸς τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δαίμονες. Ἐκεῖνος θὰ εἶναι διαβολόπνευστος καὶ δαιμονόπνευστος.

Ἡ ὑψηλοτέρα μορφὴ τῆς Ἀποκαλύψεως ὅσον ἀφορᾶ στὴν θεοπνευστία, ἦταν ἐκείνη ποὺ συνέβη στοὺς Ἀποστόλους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ κλειδὶ λοιπὸν τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας σχετικὰ μὲ τὴν θεοπνευστία εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Ἐὰν κανεὶς μπορέση νὰ κατανοήση τὴν σημασία τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ τὴν Πατερικὴ παράδοσι, τότε καὶ θεολόγος νὰ μὴν εἶναι, τουλάχιστον θὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία καὶ τί θεολόγος. Ὅπως δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς γιατρὸς γιὰ νὰ ξέρη τί εἶναι ἡ Ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ τί εἶναι γιατρός, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο κάποιος μπορεῖ νὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία, ποιὸς εἶναι ὁ θεολόγος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ θεολογῶν, χωρὶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος θεολόγος ἢ θεολογῶν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Μετά τήν ἀνακοίνωση ἀπό τόν Ἐξοχώτατο κ. Πρωθυπουργό γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος μέσα στήν ὁποία ἔθεσε καί τό θέμα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας γιά τό ὁποῖο πολλοί μή εἰδικοί ἐκφράζονται εὐκαίρως ἀκαίρως ἐπαγόμεθα τά κάτωθι.Πρέπει νά γίνει σαφές ὅτι οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας ἀφοροῦν σέ ἤδη διακριτούς ρόλους ὅπως ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στό βιβλίο του «Ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος/Ὑπό τό πρίσμα τῆς κοινοβουλευτικῆς ἐμπειρίας», ἐκδ. Α.Α. Λιβάνη, Ἀθήνα 2010, σελ. 65 ἑπ. ἔχει ὑποστηρίξει. «Οἱ διακριτοί ρόλοι προκύπτουν ἀπό τήν συγκρότηση τοῦ περιγράμματος τοῦ κράτους δικαίου δηλ. ἀπό τήν συνταγματική καί ἔννομη τάξη καί εὑρίσκονται στά ὅρια ἐκκοσμικεύσεως τῶν σχέσεων Κράτους καί Ἐκκλησίας ὑφισταμένου τοῦ πολυθρύλητου διαχωρισμοῦ» (Π. Μηλιαράκη-Συνταγματολόγου, ΕΠΙΚΑΙΡΑ 24-6-2016).

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 26ῃ Ἰουλίου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Η ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
«ΣΧΕΣΕΙΣ» ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Μετά τήν ἀνακοίνωση ἀπό τόν Ἐξοχώτατο κ. Πρωθυπουργό γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος μέσα στήν ὁποία ἔθεσε καί τό θέμα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας γιά τό ὁποῖο πολλοί μή εἰδικοί ἐκφράζονται εὐκαίρως ἀκαίρως ἐπαγόμεθα τά κάτωθι.

Πρέπει νά γίνει σαφές ὅτι οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας ἀφοροῦν σέ ἤδη διακριτούς ρόλους ὅπως ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στό βιβλίο του «Ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος/Ὑπό τό πρίσμα τῆς κοινοβουλευτικῆς ἐμπειρίας», ἐκδ. Α.Α. Λιβάνη, Ἀθήνα 2010, σελ. 65 ἑπ. ἔχει ὑποστηρίξει. «Οἱ διακριτοί ρόλοι προκύπτουν ἀπό τήν συγκρότηση τοῦ περιγράμματος τοῦ κράτους δικαίου δηλ. ἀπό τήν συνταγματική καί ἔννομη τάξη καί εὑρίσκονται στά ὅρια ἐκκοσμικεύσεως τῶν σχέσεων Κράτους καί Ἐκκλησίας ὑφισταμένου τοῦ πολυθρύλητου διαχωρισμοῦ» (Π. Μηλιαράκη-Συνταγματολόγου, ΕΠΙΚΑΙΡΑ 24-6-2016). Καί ναί μέν στό πλαίσιο τῶν ρυθμιστικῶν κανόνων πού ἰσχύουν διατηροῦνται οἱ «εἰδικές σχέσεις» Κράτους καί Ἐκκλησίας, ὅπως τό ἑορτολόγιο καί οἱ ἐπίσημες τελετές, συναρτῶνται μέ τό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τούτοις αὐτές οἱ «εἰδικές σχέσεις» δέν ἀναιροῦν τήν διάκρισι μεταξύ Κράτους καί Ἐκκλησίας, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ Πολιτεία νομοθετεῖ ἐρήμην ἤ καί ἐναντίον τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας ὅπως τά ψηφισθέντα νομοθετικά πλαίσια γιά τόν πολιτικό γάμο, τήν καύση τῶν νεκρῶν, τό αὐτόματο διαζύγιο, τήν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, τή νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, τό σύμφωνο συμβίωσης ἑτεροφύλων καί ὁμοφυλοφίλων κλπ.

Συνεπῶς ἀπό τό γεγονός αὐτό ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ ρόλοι Ἐκκλησίας καί Πολιτείας εἶναι ἀπολύτως διακριτοί καί βρίσκονται στά ὅρια τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἑπομένως ἡ ἰδεοληψία περί δῆθεν θεοκρατίας πηγάζει μόνο ἀπό σκοτεινή ἐμπάθεια καί νομική ἄγνοια ἤ μίσθαρνη στράτευση.

Στό σύγχρονο Εὐρωπαϊκό πολιτισμό δέν εἶναι μόνο ἡ Ἑλλάδα πού ἀναγνωρίζει ἐπισήμως συγκεκριμένη θρησκευτική κοινωνία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καί ἄλλες χῶρες πολιτισμοῦ ὅπως ἡ Μ. Βρετανία, ἡ Δανία καί ἡ Νορβηγία ἀναγνωρίζουν θρησκευτικές κοινωνίες καί μάλιστα στή Μ. Βρετανία ὁ ἀνώτατος ἄρχων εἶναι ἀρχηγός τῆς Ἀγγλικανικῆς κοινωνίας καί τῆς Πρεσβυτεριανῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Σκωτίας καί συνεπῶς ὁ συντακτικός νομοθέτης πού θέσπισε ὅτι «ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» δέν εἰσήγαγε πολιτιστική ἤ νομική καινοτομία. Ἁπλῶς δήλωσε τόν σεβασμό του στήν μακρά παράδοση καί τήν θρησκευτική συνείδηση τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τοῦ λαοῦ πού συγκροτεῖ τή συντεταγμένη Πολιτεία. Ταυτοχρόνως ὅμως τό ἰσχῦον Σύνταγμα θεσπίζει τό ἀπαραβίαστο καί τό ἐλεύθερο τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης μέ διάταξη τῆς παραγρ. 1 τοῦ ἄρθρου 13 πού δέν ἀναθεωρεῖται ἐπειδή ἀφορᾶ στόν σκληρό πυρῆνα τῆς συνταγματικῆς τάξης, ἐν ἀντιθέσει μέ τό ἄρθρο 3πού ὁρίζει τίς «σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας» καί πού μπορεῖ νά ἀναθεωρηθῆ ἄν δέν ληφθῆ ὑπ’ ὄψι ὅτι μέ τήν τυχόν ἀναθεώρησή του ἀνατρέπονται οἱ νομικές σχέσεις τῶν Νομικῶν Προσώπων τῆς Ἐκκλησίας μέ τό Κράτος, παύει ἡ Συνταγματική προστασία τῶν Καταστατικῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Τόμου ἀνακηρύξεως Αὐτοκεφαλίας τοῦ 1850 καί τῆς Πράξεως τοῦ 1928 καί βέβαια τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ν. 590/1977) μέ ὅτι αὐτό μπορεῖ νά σημαίνει γιά τήν εὐστάθεια τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνατροπή αὐτή ἀναπόδραστα θά πρέπει νά συμπαρασύρει γιά λόγους ἰσότητος καί τήν νομική σχέση μέ τήν Ἑλληνική Πολιτεία τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ.) καί τῶν Ἰσραηλιτικῶν Κοινοτήτων πού ἀποτελοῦν Ν.Π.Δ.Δ. στήν ἔννομη τάξη τῆς Ἑλλάδος, καθώς καί τῶν Μουσουλμανικῶν Μουφτειῶν πού ἀποτελοῦν Δημόσιες Ὑπηρεσίες τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, μέ δικαιοδοτική ἁρμοδιότητα.

Ἡ ἐμμονή τῶν Ἀριστερῶν κομμάτων καί κινημάτων καθώς καί τῶν νεοφιλελευθέρων στό λεγόμενο «χωρισμό» Ἐκκλησίας-Κράτους καί ἡ παρουσίαση τοῦ θέματος ὡς δῆθεν μεγάλης μεταρρυθμίσεως καθώς καί ἡ πρόταση τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ μᾶς ὑποχρεώνει νά ἐπαναδιατυπώσωμε κάποιες σκέψεις. Τό πρόταγμα τοῦ λεγομένου χωρισμοῦ ἐπαναλαμβάνεται ἀπό προφανῶς ἀμοίρους νομικῆς παιδείας, οἱ ὁποῖοι μέ ἐφαλτήριο τό λεγόμενο «θράσος τῆς ἀγνοίας τους», θέτουν πρός κατεδάφισι ὅ,τι συνιστᾶ τό κράτος δικαίου πού ἐπί 200 σχεδόν χρόνια πύργωσε ὁ λαός μας μέ αἷμα καί ἱδρώτα.

Τά κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς μέ τήν γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία τοῦ Κομμουνιστικοῦ κοσμοειδώλου, ὅπως γνώρισε τόν χωρισμό αὐτό ὁ καταρρεύσας ὑπαρκτός σοσιαλισμός στό ἀνατολικό μπλόκ πού στήν οὐσία ἦταν διωγμός τῆς θρησκευτικῆς πίστεως, ἐλαύνονται ἀπό ἀποτυχημένα ἀθεϊστικά ἰδεολογήματα καί συναντῶνται μέ τά ὑπόλοιπα κόμματα τοῦ νεοφιλελευθέρου χώρου κάτω ἀπό τίς ντιρεκτίβες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Νέας Τάξεως. Ποιός δέν θυμᾶται τήν δυναμική παράσταση τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ στόν τότε Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη γιά τήν διαγραφή τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων ὅπως ἀνέφερε τό ἀνακοινωθέν τοῦ Μεγάρου Μαξίμου;

Μιλοῦν γιά χωρισμό Ἐκκλησίας καί Κράτους, διάβαζε Ἔθνους ἐπικαλούμενοι δῆθεν προοδευτικά συνθήματα. Οἱ ἀντιλήψεις ὅμως περί χωρισμοῦ εἶναι τοῦ περασμένου αἰώνα πού γεννήθηκαν κάτω ἀπό μισαλόδοξο ἀντιθρησκευτικό καί ἀντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεῦμα πού δέν συμβιβάζεται μέ τίς σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές καί θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί πού ἀναπτύχθηκε σέ προτεσταντικές καί παπικές χῶρες πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν πολιτισμό καί τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Τό πρότυπο τῶν δυτικῶν Κοινωνιῶν ἀλλά καί τοῦ ἀθεϊστικοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ πού ἱστορικά κατέρρευσε παταγωδῶς, μέ τό θρησκευτικό συγκρητισμό καί μέ τόν χωρισμό, παράγει μόνο διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα καί ἐπιτρέπει τήν ἅλωση τῶν κοινωνιῶν ἀπό τήν παραθρησκεία,τίς καταστροφικές λατρείες, τήν εἰδωλολατρεία, τόν σατανισμό καί τά ἐγκληματικά φαινόμενα. Οἱ ἀντιλήψεις περί χωρισμοῦ δέν συμβιβάζονται μέ τά ἑλληνικά ἰδεώδη καί τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη πού πότισε τίς ρίζες τοῦ Ἔθνους μας.

Οἱ ἀντίθετοι, οἱ ἔξω τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ ἀντίχριστοι, ἡ ἀπιστία γενικῶς ἀντιπαρέρχονται μία παγκόσμια πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου ἀπό τόν Χριστιανισμό. Δέν μιλᾶμε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μιλᾶμε γιά τήν κοινωνική πραγματικότητα, γιά τήν κοινωνική διάσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ πού ἐκπολίτισε τόν κόσμο καί ἰδιαίτερα στήν χώρα μας, μᾶς διαφύλαξε διά νά μήν εἴμαστε τό ὑπόλοιπο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας σήμερα, ἐξισλαμισμένοι καί Τουρκοποιημένοι.

Ὁ Χριστιανισμός συνεπῶς κρινόμενος μόνο μέ κοσμικά κριτήρια εἶναι μιά παγκόσμια θρησκεία πού δέν μπορεῖ νά τεθεῖ στό κοινωνικό περιθώριο, οὔτε νά ἀγνοηθεῖ καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι δυνατό νά καταπολεμηθεῖ γιατί εἶναι θεοσύστατος ὀργανισμός, ὅπως ἀπέδειξαν τά δύο χιλιάδες χρόνια τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του καί τά πολυεκατομμύρια τῶν μαρτύρων Του.

Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι μιά ὁμόδοξη κοινωνία ζυμωμένη μέ τό χριστιανικό πνεῦμα. Ἡ ἀλλαγή τῶν δομῶν τῆς κοινωνίας μας, πού ἐπιχειρήθη μέ τήν ψήφιση τοῦ Νόμου περί συμφώνου συμβίωσης (Ν. 4356/2015, ΦΕΚ τ. Α΄, 181/24.12.2015) καί τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ ἐπί 4000 χρόνια κακουργήματος τῆς παρά φύσι ἀσελγείας μέ τήν κατάργηση τοῦ ἄρθρου 347 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος καθώς καί μέ τό νομοθέτημα γιά οὐσιαστική προβολή τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν ὡς συγχρόνου τρόπου διαλύσεως τοῦ σώματος καί τῆς ἀντιλήψεως περί ἐκμηδενίσεως καί ἀφανισμοῦ μέ τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν ἀλλαγή τοῦ νομικοῦ καί ἠθικοῦ μας πολιτισμοῦ, διότι περί αὐτοῦ πρόκειται, θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες γιά τό Ἔθνος μας καί τήν ἐπιβίωσή του. Γιατί τό Ἔθνος σύγκειται ἀπό τό ὁμόθρησκον, τό ὅμαιμον, τό ὁμόγλωσσον καί τό ὁμότροπον. (Ἡρόδοτος)

Ἡ πρόταση τοῦ χωρισμοῦ, περνᾶ καί ἀπό τήν θύρα τῆς εἰδικῆς ἐπιστήμης τῆς κοινωνιολογίας. Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀρχῆς «ἡ θρησκεία εἶναι μία ἰδιωτική ὑπόθεση» κατέληξε πάντοτε στήν καταδίωξη καί καταπίεση τῆς θρησκευτικῆς πίστεως. Ἄμεσες συνέπειες τῆς τακτικῆς αὐτῆς εἶναι ὁ προοδευτικός ἐκφυλισμός τῆς προσωπικῆς καί κοινωνικῆς ἠθικῆς, ἡ σχετικοποίηση τῆς ἐθνικῆς παραδόσεως καί ἡ εἰσβολή ξένων ἰδεολογιῶν μέ ἐπικίνδυνο γιά τήν ἐθνική ἐπιβίωση περιεχόμενο. Ἡ συλλειτουργία τῶν θεσμῶν τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας στήν ἱστορική πορεία μας, ἔχει ὡς συνέπεια νά εἶναι ἀδύνατον νά αὐτονομηθοῦν οἱ θεσμοί αὐτοί καί νά παύσουν νά συλλειτουργοῦν χωρίς τό ἄμεσο ἐνδεχόμενο ἀρνητικῶν συνεπειῶν στήν ἐθνική πορεία καί ἐπιβίωση. Ὁ ὁμ. Καθηγητής τοῦ Α.Π.Θ. κ. Β. Γιούλτσης παρουσίασε ἐναργέστατα τήν θεωρία τοῦ φονξιοναλισμοῦ (fonctionnalisme) δηλ. τῆς συλλειτουργίας τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν. Ὅταν στήν ἀθεϊστική Γαλλία συνομολογήθηκαν «κονκορδάτα» ἀμοιβαιοτήτων πού ὁδήγησαν προοδευτικά στά διατάγματα 91/1955, 654/1968 καί 1024/1983 μέ τά ὁποῖα οὐσιαστικά ἡ ἐθνική Ρωμαιοκαθολική «Ἐκκλησία» τῆς Γαλλίας ἐπέστρεψε στά ἐπίπεδα συλλειτουργίας μέ τούς πολιτικούς θεσμούς καί ὅταν ἐπίσης στήν ἄλλοτε κραταιά Σοβιετική Ἕνωση τό διάταγμα τῆς 5/2/1918 μέ τό ὁποῖο ἐπεβλήθη ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας καί Κράτους ἀντικατεστάθη μέ μιά σειρά διαταγμάτων ὅπως 1102/1972, 69/1973, 85/1973 καί μέ τήν γνωστή ἡμισυνταγματική ἀναθεώρηση τοῦ 1972 μέ τά ὁποῖα ἀναγνωρίστηκε ὡς «ἀνεπίσημη θρησκευτική ἐπισημότητα» ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ ἤ ὄχι ἀνεπίτρεπτο κρετινισμό ἡ συνθηματολογία γιά τόν χωρισμό στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ψυχή τοῦ Ἔθνους;

Τά παραπάνω κόμματα πού μιλᾶνε γιά χωρισμό στήν οὐσία στοχεύουν στόν θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τῶν Ἑλλήνων, θέλουν νά πάψουν οἱ πολίτες νά εἶναι θρησκεύοντα μέλη τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι εἶναι ἀντίθετοι πρός τήν χριστιανική πίστη. Τήν ἀπουσία ὅμως τοῦ θρησκευτικοῦ στοιχείου ἀπό τόν πολίτη θά τήν ὑποκαταστήσει ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τό ὁποῖο ἔχει καί αὐτό θρησκευτικό χαρακτῆρα, γιατί δέν μπορεῖ νά γίνει ἀλλιῶς, ἀφοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο κατά τόν θεωρητικό τῶν Σοβιέτ Λουνατσάρσκι «τρία πράγματα δέν μπορεῖς νά ἀφαιρέσης τήν ἐλευθερία, τήν ἰδιοκτησία καί τήν μεταφυσική ἀγωνία» καί αὐτό τό στοιχεῖο ὀνομάζεται ἀντιχριστιανός ἤ ἀντιθρησκευτικός πολίτης ἤ ἄθεος πού στρατεύτεται στήν «θρησκεία» τῆς ἀθεΐας. Αὐτό εἶναι τό πρότυπο τοῦ πολίτου αὐτῶν πού θέλουν τόν λεγόμενο χωρισμό. Τόν ἀποκαλοῦν μέ πολλά ὀνόματα, φιλικό ἤ ἔντιμο χωρισμό ἤ βελούδινο διαζύγιο ἤ ἀναθεώρηση σχέσεων ἤ ἀναστοχασμό ἤ ἐπαναπλαισίωση, δέν ἔχει σημασία. Μέ αὐτόν τόν τρόπο λένε ὅτι τό κράτος θά εἶναι ἀνεξίθρησκο ἤ οὐδέτερο πρός τήν θρησκεία καί αὐτό θά εἶναι δῆθεν καλύτερο γιά τήν κοινωνία.Τεχνητός ὅμως χωρισμός τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας στήν κοινωνική της διάσταση καί λειτουργία μπορεῖ νά εἶναι ἀπό νομοθετικῆς πλευρᾶς δυνατός, θά ἀποτελεῖ ὅμως κατ’ οὐσίαν κατασκευή ἑνός «ἀνθρωπίνου τέρατος», ἑνός «κοινωνικοῦ θηρίου».Οἱ κοινωνίες δέν ὀργανώνονται μόνο μέ Νόμους ἤ Συντάγματα, ὀργανώνονται καί μέ ἐξωνομικούς κανόνες πού ἀπό πλευρᾶς ἀξίας καί πρακτικοῦ κοινωνικοῦ ἀποτελέσματος εἶναι οἱ σημαντικότεροι.

Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι ὀργανωμένη μέ τέτοιους κανόνες, πού εἶναι οἱ χριστιανικοί κανόνες καί ἑπομένως εἶναι ἔγκλημα ἡ πολιτική βούληση τῶν ἀνωτέρω κομμάτων πού θέλει νά ὁδηγήσει σέ θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τήν ἑλληνική κοινωνία στό ὄνομα τῆς δῆθεν προόδου, γιατί στήν ἑλληνική κοινωνία οἱ θεσμοί συλλειτουργοῦν ἐπειδή συλλειτουργοῦν οἱ ἀνθρώπινες προσωπικότητες. Βέβαια στίς κοινωνίες ὑπάρχουν πολίτες μέ θρησκευτική συνείδηση καί πολίτες χωρίς αὐτήν ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ ἐπιλογή καί ἀνάγεται σέ ἀτομικό δικαίωμα προστατευόμενο συνταγματικά. Ἡ καθιέρωση ὅμως πολιτειακά τοῦ χωρισμοῦ τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν εἶναι τραγικά ἀγεφύρωτη ἔκπτωση.

Ὁ χωρισμός χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν ἡ συλλειτουργία τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν, ἡ ἰδιομορφία τοῦ πολιτιστικοῦ καί Ἐθνικοῦ παρελθόντος, οἱ ἀντιλήψεις καί ἡ ἰδιοσυγκρασία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι μία ἀφελής συνθηματολογία πού περιέχει μόνο ἄγνοια καί προκατάληψη.

Τό σύστημα τῆς συναλληλίας πού ἰσχύει σήμερα μέ τό Σύνταγμα τοῦ 1975 καί τόν Καταστατικό Χάρτη εἶναι καθεστώς χωρισμοῦ ἀφοῦ Ἐκκλησία καί Πολιτεία εἶναι κοινωνίες διάφορες, συναφεῖς ὅμως καί συνεχόμενες μέ συνεργασία κοινωνικά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη. Ἡ ἱστορική ἐμπειρία ἐφαρμογῆς τοῦ συστήματος τόσο στήν χιλιόχρονη βυζαντική περίοδο καί τήν ὀθωμανική κατοχή, ὅσον καί στήν περίοδο τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ νομική αὐτή κατάσταση δέν ἔβλαψε οὔτε τήν Ἑλληνική κοινωνία, οὔτε τά δικαιώματα τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν Κοινοτήτων καί ἐπί τέλους θέτει τό ἐρώτημα, ἡ μετατροπή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν ὁποία πολυειδῶς ὀφείλει τό Ἔθνος ἀπό εἰδικό Ν.Π.Δ.Δ. σέ ἁπλό Σωματεῖο ἤ Ἕνωση προσώπων θά συμπαρασύρει καί τό ὑφιστάμενο νομικό καθεστώς τῶν Μουφτειῶν τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς πού προβλέπεται ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης καί τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου καί τῶν Ἰσραηλιτικῶν Κοινοτήτων; Γιατί κάτι τέτοιο δέν προαναγγέλεται ἀπό τά παραπάνω πολιτικά κόμματα. Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς ὅτι οἱ κομματικοί αὐτοί σχηματισμοί μέ τήν πρότασή τους αὐτή κηρύσσουν οὐσίᾳ διωγμό κατά τῆς Μάννας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μόνον. Τίθεται λοιπόν ἀναποδράστως σέ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως τό ἐρώτημα: ἐνεργοῦν μόνοι τους ἤ εἶναι διατάκτες, ὑπεργολάβοι καί ἐντολοδόχοι γνωστῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος καί τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων πού ἐπιδιώκουν τήν ὁμογενοποίηση, τήν ἠθική ἐξαχρείωση καί τόν ἐξανδραποδισμό τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου;

Ἡ Ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ὑπερτέρα τῆς Ἀρχῆς τῆς ἀνεξιθρησκείας πού διέπει τόν θεμελιώδη Νόμο τοῦ Κράτους, τό Σύνταγμά μας (ἀρ. 13) πηγάζει ὄχι μόνο ἀπό τήν ἰδιοπροσωπεία μας ἀλλά κυρίως ἀπό τήν θρησκευτική μας πίστη καί τίς Εὐαγγελικές Ἀρχές τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου καί ἀσφαλῶς ἀπό τήν αἰώνια διακήρυξη τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Μαρκ. 8, 34). Ἡ εὐλογημένη χώρα μας εἶναι μία χώρα στήν ὁποία οἱ πάντες ἀπολαμβάνουν τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὐδέν πλεονέκτημα ἔχει πέραν τῆς διά τούς γνωστούς ἱστορικούς λόγους ἀναγνωρίσεως ὅτι τά Νομικά Αὐτῆς Πρόσωπα κατά τάς νομικάς των σχέσεις εἶναι εἰδικά Ν.Π.Δ.Δ. (ἄρθρ. 1 Ν. 590/1977 ΦΕΚ τ. Α 146) πού συνεπιφέρει ὅμως καί τήν ἐποπτεία καί τόν δημοσιονομικό ἔλεγχο ὑπό τῶν ἐλεγκτικῶν ὀργάνων τοῦ Κράτους! Ὅπως εὐστόχως ἀναφέρει ἡ αἰτιολογική ἔκθεση ὑπό τό ἄρθρ. 68 παρ. 1 παρ. 3 τοῦ Ν. 435/2014 : «Τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ἔχει ἀποσαφηνίσει καί σέ Ἑλληνική ὑπόθεση (ΕΔΔΑ Holy Monasteries c Greece) καί σέ ὑποθέσεις μεταξύ ἄλλων εὐρωπαϊκῶν Κρατῶν καί Ἐκκλησιῶν μέ νομική μορφή Ν.Π.Δ.Δ., ὅτι, παρότι στά κράτη αὐτά οἱ Ἐκκλησίες εἶναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, εἶναι «μή κυβερνητικοί ὀργανισμοί» καί ἔχουν πλήρως δικαίωμα αὐτοδιοίκησης τῶν ὑποθέσεων τους ἔναντι τοῦ Κράτους μέ ἀποφάσεις τῶν διοικητικῶν ὀργάνων τους (ΕΔΔΑ Holy Synod of the Bulgarian Orthodox Church c. Bulgaria, ΕΔΔΑ Siebenhaar c. Allemagne, ΕΔΔΑ Reuter c. Allemagne, ΕΔΔΑ Muller c. Allemagne, ΕΔΔΑ Fernandez Martinez v. Spain, ΕΔΔΑ Schuth c. Allemagne, ΕΔΔΑ Obst c. Allemagne). Ἔτσι, εἰσάγεται μία γενική ρύθμιση γιά αὐτά τά εἰδικά νομικά πρόσωπα, ἦτοι τά νομικά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Δωδεκανήσου καί Ἐξαρχίας Πάτμου, τῶν Ἰσραηλιτικῶν Κοινοτήτων, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου, τοῦ Ὀργανισμοῦ Περιθάλψεως καί Ἀποκαταστάσεως Ἰσραηλιτῶν Ἑλλάδος, προκειμένου νά διευκρινιστεῖ ότι αυτά δεν ταυτίζονται με τα κρατικά ν.π.δ.δ. και δεν ὑπάγονται στίς διατάξεις δημοσίου δικαίου, που ἀφοροῦν τή Γενική Κυβέρνηση καί τό δημόσιο τομέα -στενό ἤ εὐρύτερο- ἐκτός ἐάν τό ὁρίζει ρητά κάποια συγκεκριμένη διάταξη. Ὡστόσο, συνεχίζουν νά ἰσχύουν οἱ τυχόν μέχρι σήμερα ἐφαρμοζόμενες σ’ αὐτά διατάξεις, ποῦ ἀφοροῦν στήν ἐποπτεία τους καί τόν δημοσιονομικό ἔλεγχό τους καθώς καί τήν πρόσληψη καί τήν κατάσταση τοῦ προσωπικοῦ τους (π.χ. τό ἄρθρο 45 παρ. 4 τοῦ ν. 590/1977 γιά τόν διαχειριστικό ἔλεγχο τοῦ κράτους στίς ἐκκλησιαστικές διαχειρίσεις ἤ τό ἄρθρο 1 τοῦ ν. 3812/2009 γιά τήν πρόσληψη ἐκκλησιαστικῶν ὑπαλλήλων μέσω Α.Σ.Ε.Π.). Διευκρινίζεται ἐπίσης ὅτι σέ ὅσες περιπτώσεις τά παραπάνω θρησκευτικά νομικά πρόσωπα λαμβάνουν ἐπιχορηγήσεις καί κάθε εἴδους χρηματοδοτήσεις ἀπό τό Κράτος ἤ εὐρωπαϊκούς πόρους ὑποχρεοῦνται νά ἀκολουθοῦν τήν κείμενη νομοθεσία δημοσίου δικαίου κατά τήν διαχείριση αὐτῶν τῶν χρηματικῶν ποσῶν (π.χ, ἀνάθεση συμβάσεων ἔργων) καί ὅτι ὑπάγονται στόν ἴδιο δημοσιονομικό ἔλεγχο, ποῦ ὑπάγονται καί τά ἐπιχορηγούμενα κρατικά Ν.Π.Δ.Δ..». Τήν αὐτή ὅμως νομική προσωπικότητα μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πάλι δι’ ἱστορικούς λόγους ἔχουν ὅπως προαναφέραμε καί τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Ἰσραηλιτικές κοινότητες Ν. 2456/1920 (ΦΕΚ Α΄ 173) ΑΝ2544/1940 (ΦΕΚ Α΄287), ΑΝ 846/1946 (ΦΕΚ Α΄144), ΝΔ 301/1869 (ΦΕΚ 195), ΠΔ 182/1978 (ΦΕΚ Α΄40) ἐνῶ οἱ 3 Μουσουλμανικές Μουφτεῖες Ξάνθης, Κομοτηνῆς καί Διδυμοτείχου εἶναι «δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους» μέ πλήρη δικαιοδοτική ἁρμοδιότητα ἀσκουμένη κατά τίς ἐπιταγές τοῦ Μουσουλμανικοῦ δικαίου (Σαρία). Ὁ Μουφτῆς «ἀσκεῖ δικαιοδοσία μεταξύ Μουσουλμάνων Ἑλλήνων πολιτῶν τῆς περιφερείας του ἐπί γάμων, διαζυγίων, διατροφῶν, ἐπιτροπειῶν, κηδεμονιῶν, χειραφεσίας ἀνηλίκων, ἰσλαμικῶν διαθηκῶν καί τῆς ἐξ ἀδιαθέτου διαδοχῆς ἐφ’ὅσον οἱ σχέσεις ταῦται διέπονται ἀπό τόν Μουσουλμανικό Νόμο» (ἄρθρο 5 Νόμου 1920/1991 (ΦΕΚ 182 Α΄ 24.12.1990) ὅπως προβλέπει ἡ διεθνής Συνθήκη τῆς Λωζάνης τοῦ 1923 (ἄρθρα 14 καί 37-44). Κατά ταῦτα μέ ποῖο νόμιμο τρόπο θά ὑποβιβασθεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σέ Νομικό Πρόσωπο ἰδιωτικοῦ δικαίου ἤ ἰδίου δικαίου (Θρησκευτικό Πρόσωπο) τοῦ Ν. 4301/2014 (ΦΕΚ Α΄ 223/17.1.2014) τήν στιγμή πού θά παραμείνουν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Ἰσραηλιτικές Κοινότητες καί δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες; Καί μέ ποῖο νομικό τρόπο κατ’ ἐπιταγή τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητος τοῦ Συντάγματος θά ὑποβιβασθοῦν οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες σέ Ν.Π.Ι.Δ. γιά νά παρακολουθήσουν τήν ὑποβάθμιση τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως πρότεινε καί ὁ Ἐλλογ. Πρόεδρος τῆς Ἕνωσης γιά τά Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου Καθηγητής κ. Κώστας Τσιτσελίκης (Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν 3/10/2015) καί τά παραπάνω κόμματα καί τήν ἴδια στιγμή θά διατηρήσουν τή δικαιοδοσία ὡς ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους ἀπονομῆς δικαίου σέ Ἕλληνες Μουσουλμάνους πολίτες; Κι ἀκόμη ὑφίσταται σήμερα νομική δυνατότης τροποποιήσεως τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης καί ὑποβαθμίσεως τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῆς Μουσουλμανικῆς μειονότητος τῆς Ἑλλάδος πού δικαίως θά διεκδικήση πλέον τήν ἐκλογή ἀντί τοῦ διορισμοῦ ἀπό τό κράτος τῶν Μουφτήδων; Σήμερα τό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀντιμετωπίζει διεθνῶς τό πολύ εὐαίσθητο νομικό θέμα τοῦ διορισμοῦ ἀντί τῆς ἐκλογῆς ἀπό τήν Μουσουλμανική μειονότητα, στηριζόμενο στό γεγονός ὅτι οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους καί ἔχει τό Δημόσιο τήν ἁρμοδιότητα τοῦ διορισμοῦ τῶν ἀσκούντων τήν σχετική διακαιοδοσία. Ἐάν ἡ Κυβέρνηση δέν ἔχει πρόβλημα μέ τήν «ἐκλογή» τῶν Μουφτήδων ἀπό τό Τουρκικό Προξενεῖο τῆς Κομοτηνῆς ἡ «Κοσοβοποίηση» τῆς Θράκης θά εἶναι θέμα ὀλίγων μηνῶν. Εἶναι πρόθυμος ὁ κ.Πρωθυπουργός καί ἡ Κυβέρνησις καί ὅσοι εἰσηγοῦνται τίς νομικές αὐτές ἀκροβασίες νά ἀναλάβουν τό ἐθνικό κόστος; Ἰδού τό μεῖζον δίλημμα!!! Γιατί καί αὐτή ἡ πρότασι εἶναι ὅπως φαίνεται εἶναι μία ἀπό τίς ὁμολογημένες αὐταπάτες τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ.

Αὐτοί πού ἐπιδιώκουν τόν λεγόμενο χωρισμό ἐπιζητοῦν:
Α. Ἡ Ἐκκλησία νά πάψη νά εἶναι ἡ ἐπικρατούσα θρησκεία τῶν Ἑλλήνων (στήν πρότασι τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ, αὐτό ἀπαλύνεται),
Β. Οἱ Κληρικοί καί οἱ ἐργαζόμενοι σέ Αὐτήν νά μήν ἔχουν κοινωνικά δικαιώματα,
Γ. Ἡ Ἐκκλησία νά μεταβληθῆ σέ ἕνα κοινό Σωματεῖο ἰδιωτικοῦ δικαίου,
Δ. Νά καταργηθοῦν οἱ Θεολογικές Σχολές στά Πανεπιστήμια καί ἡ Ἐκκλησιαστική Ἐκπαίδευση.
Ε. Νά καταργηθῆ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά Σχολεῖα, -ἤδη ὁ ἐπί τῆς Παιδείας Ὑπουργός ἐπιδιώκει τήν μετατροπή του σέ Θρησκειολογία ἐνῶ στή Χώρα μας εἶναι πολυομολογιακό μάθημα-, ἡ προσευχή καί ὁ Ἐκκλησιασμός.

Μέ ἕνα λόγο ἐπιδιώκεται ἡ περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία γιά τούς ἐπιθυμοῦντας τόν λεγόμενο χωρισμό εἶναι ἄχρηστη μέσα στήν κοινωνία καί συνεπῶς ἕνας χωρισμός θά ὑποκρύπτει «κρυφό διωγμό» καί θά συνδράμει μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ὥστε ἡ Ἐκκλησία νά ὁδηγηθῆ κατά τή γνώμη τους σέ μαρασμό. Οἱ «καλοί» ὅμως αὐτοί «πόθοι» στεροῦνται σοβαρότητος γιατί ἀγνοοῦν τό πασίδηλο γεγονός ὅτι οἱ πολίτες εἶναι συγχρόνως καί θρησκευτικές προσωπικότητες καί δέν μποροῦν νά χωρισθοῦν στά δύο ὥστε τό Κράτος νά πάρει τόν «πολίτη» καί ἡ θρησκεία τόν «θρησκευτικό πολίτη».

Τό αἴτημα τοῦ χωρισμοῦ χωρίς νά λαμβάνεται ἐπιπροσθέτως ὑπ’ ὄψι ἡ ὀργάνωση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, τά μεγάλα γεωστρατηγικά καί γεωπολιτικά προβλήματα τῆς περιοχῆς μας, ὁ τρομακτικός φονταμενταλισμός τοῦ Ἰσλάμ, εἶναι τελικά ὅπως εἴπαμε μιά ἀφελής συνθηματολογία πού περιέχει μόνο ἄγνοια καί προκατάληψι. Τό μεγάλο ἐκσυγχρονιστικό καί μεταρρυθμιστικό θέμα τῆς Πολιτείας δέν εἶναι ὁ χωρισμός τοῦ Ἔθνους ἀπό τήν Ἐκκλησία γιατί ὅπως προαναφέραμε μέ τό Σύνταγμα τοῦ 1975 ἔχουν καθορισθῆ οἱ διακριτοί ρόλοι Ἐκκλησίας καί Πολιτείας στά ὅρια τῆς ἐκκοσμίκευσης, ἀλλά ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ τέρατος τῆς Γραφειοκρατίας, τῆς ἀσυνέχειας τοῦ Κράτους, τῆς εὐνοιοκρατίας καί κομματοκρατίας καί τῆς σοβούσης ἠθικῆς σήψεως καί διαφθορᾶς.

Ἀδαῶς φερόμενοι οἱ ἐπιζητοῦντες τόν χωρισμό ἰσχυρίζονται ὅτι θά ἀπαλλαγῆ δι’ αὐτοῦ ἡ Πολιτεία καί ἀπό τήν μισθοδοσία τοῦ κλήρου καί θά ἰδιοποιηθῆ τήν Ἐκκλησιαστική λεγόμενη περιουσία, λησμονοῦν ὅμως ἀπαράδεκτα ὅτι ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ Κράτος Δικαίου καί ὅτι τήν ἀπάντησι στούς «εὐσεβεῖς πόθους» τους ἔδωσε τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ) πού ὑποχρέωσε τήν Ἑλληνική Πολιτεία νά ἄρει τίς συνέπειες τῶν Νόμων 1700/1987 καί 1811/1988. Μέ τήν ἀπόφασι 10/1993/305/483-484/9.12.1994 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἐπιλύεται ὁριστικά ἡ νομική θέση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέσα στήν Ἑλληνική Πολιτεία καί ἀναγνωρίζεται ἡ δικαιϊκή ἀρχή τοὺ ἄρθρου 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ νόμου τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος «Ἡ ἀπόκτηση κυριότητας ἤ ἄλλου ἐμπράγματου δικαιώματος πρίν ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα κρίνεται κατά τό δίκαιο πού ἴσχυε ὅταν ἔγιναν τά πραγματικά περιστατικά γιά τήν ἀπόκτησή τους» καί δι’ αὐτῶν οὐσίᾳ ἡ Σύμβασις τοῦ ἔτους 1952 μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Ἑπομένως μέ τόν τυχόν χωρισμό Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἐφ’ ὅσον ἡ χώρα ἐπιθυμεῖ νά βρίσκεται ἐντός τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί νά εἶναι ὑποκείμενο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ νομικοῦ πολιτισμοῦ καί Δικαίου θά πρέπει νά συνεχισθῆ ἡ μισθοδοσία τοῦ κλήρου κατά τίς συμβατικές ὑποχρεώσεις τῆς Χώρας ὡς ἀντίδοσι γιά τό 96% τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας πού κατά καιρούς ἀπό τοῦ ἔτους 1833 μέ διαφόρους τρόπους προσέλαβε, ἤ νά διακοπῆ ἡ μισθοδοσία τοῦ κλήρου καί νά ἐπιστραφῆ τό σύνολο τῆς περιουσίαςἀπό τοῦ ἔτους 1833, διά τήν νομικήν καί ἱστορικήν κατοχύρωσιν τῆς ὁποίας ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ. Ἱερώνυμος μέ τό περισπούδαστο Ἱστορικό πόνημά του «Ἡ ἀπάντησι τῆς Ἐκκλησίας στά μυθεύματα τοῦ Ἀντικληρικαλιστικοῦ Λαϊκισμοῦ» (Ἀθήνα 2016) ἀπέδειξε τήν ἀλήθεια, ἤ νά ἀποζημιωθῆ δι’ αὐτήν ἡ Ἐκκλησία. Συνεπῶς ὁμιλοῦμε γιά τρισεκατομμύρια Εὐρώ πού καθιστᾶ τό γεγονός τῆς ἀμφισβητήσεως τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου ἐν συνδυασμῷ πρός τήν οἰκονομική πραγματικότητα, πλήρως ἀνεδαφικό καί ἀνόητο.

Παρεμπιπτόντως ἡ συγκεκριμένη ἀπόφασι τοῦ Ε.Δ.Α.Δ. ἀποτελεῖ νομολογία καί πρόκριμα γιά ὁμοειδεῖς ὑποθέσεις στό μέλλον, διότι τό Ε.Δ.Α.Δ. εἶναι τό μόνο ἁρμόδιο νά κρίνη γιά τήν παραβίαση τῆς συμβάσεως τῆς Ρώμης καί ὑπερτερεῖ τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί τοῦ Ἀρείου Πάγου, τῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων τῆς Ἑλληνικῆς ἐννόμου τάξεως. Μέ τήν ἀπόφασι αὐτή ἐκρίθη ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τό κεφάλαιο τῆς ἀμφισβητήσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἕως σήμερα.

Μετά τά ἀνωτέρῳ καί ἡ δῆθεν νομιμοποίησις τοῦ «χωρισμοῦ» μέσῳ δημοψηφίσματος θά πρέπει νά ἐξηγήσῃ στούς ἀδαεῖς τί ἀκριβῶς νομικά ὑποδηλώνει ὁ πολλά (!!) ψευδοϋποσχόμενος αὐτός ὅρος, ὅτι δηλαδή χωρισμός σημαίνει τήν μετατροπή οὐσίᾳ τοῦ νομικοῦ χαρακτῆρος τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Νομικῶν Προσώπων ἀπό εἰδικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου σέ Ἰδιωτικοῦ Δικαίου τήν ἴδια στιγμή πού οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες εἶναι Δημόσιες Ὑπηρεσίες καί οἱ Ἰσραηλιτικές Κοινότητες Ν.Π.Δ.Δ..

Τό θέλει λοιπόν αὐτό ὁ Ἐλληνικός Λαός; Νά ὑποβαθμισθῇ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί νά παραμείνουν οἱ Ἰσραηλιτικές Κοινότητες καί οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες σάν δημόσιες νομικές ὀντότητες τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους;
Ἐπιτρέψατέ μου νά ἀμφιβάλλω, γιατί δέν ἀγωνίσθηκαν γι’ αὐτό διαχρονικά οἱ Ἕλληνες.

Μέ τήν ἀναθεώρηση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας-Πολιτείας προτείνεται καί ἡ κατάργησις τῶν ἄρθρων 198 καί 199 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος πού ἀφοροῦν στήν κακόβουλη βλασφημία τῶν θείων πάσης γνωστῆς κατά τό Σύνταγμα, θρησκείας δηλ. ἐκείνης πού δέν ἔχει κρύφια δόγματα καί τῆς ὁποίας ἡ λατρεία δέν ἀντίκειται στήν δημόσια τάξη καί τά χρηστά ἤθη, ὑπό τόν τίτλον τοῦ Ποινικοῦ Νόμου «Ἐπιβουλή Θρησκευτικῆς Εἰρήνης».

Νά μοῦ ἐπιτραπεῖ νά παρατηρήσω ὅτι ἀγνοεῖται τό ζήτημα αὐτό ἤ ἠθελημένα ἀπομειώνεται. Ὁ ποινικός μας νομοθέτης δέν τιμωρεῖ τήν ἄρνησι ἤ τήν κριτική τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος ἀλλά τήν κακόβουλη βλασφημία, τήν δολία δηλ. καθύβριση τοῦ θείου πού στοχεύει ὄχι στήν κριτική ἄρνηση ἤ θεώρησι ἀλλά στήν χυδαία ἀπομείωση τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος πού ἀναποδράστως προκαλεῖ τήν ὀργή καί τόν βαθύτατο παραπικρασμό τῶν πιστευόντων στήν ὑβριζομένη θρησκευτική παραδοχή. Ὅπως εὐχερῶς ἀντιλαμβανόμεθα ἡ αἰτιολογική βάσι τῶν συγκεκριμένων ποινικῶν διατάξεων καί ἡ στόχευση τοῦ ποινικοῦ νομοθέτου ὁρίζεται ἀπό τό νομικό προσδιορισμό τῶν ἄρθρων «ἐπιβουλή Θρησκευτικῆς Εἰρήνης» καί εἶναι ἡ διατήρησι τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς μέσα στό κοινωνικό σύνολο καί ἡ προστασία αὐτῆς τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς ἀπό τήν διάρρηξη πού θά προκαλέσει ἀναπότρεπτα ἡ δολία ἐξύβρισι τοῦ θρησκεύματος κάποιων συμπολιτῶν πού ἀναγνωρίζεται στή χώρα. Συνεπῶς μέ τίς προβλέψεις τοῦ ποινικοῦ μας νομοθέτου δέν προστατεύεται ὁ Θεός ἀλλά τό ἔννομο ἀγαθό τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἡ δημοκρατική εὐστάθεια τῆς χώρας, διότι τό πρόσωπο τοῦ κάθε συναθρώπου μας πού θρησκεύεται ταυτίζεται καί συγκροτεῖται πνευματικά μέ τήν θρησκευτική του παραδοχή καί κατά ταῦτα ἡ κακόβουλος βλασφημία τοῦ θείου πού λατρεύει ὡς ὀντολογικό του θεμέλιο, προσβάλλει τό ἴδιο τό πρόσωπο καί προκαλεῖ εὔλογα τό θυμικό του συναίσθημα μέ ἀπροβλέπτους συνεπείας γιά τό κοινωνικό σύνολο.

Ὡς ἐπίπτωση τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Νομοθετικοῦ πλαισίου τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἐμφανίζεται καί ἡ ἀλλαγή τοῦ περιεχομένου τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού πρέπει νά γίνει δῆθεν οὐδετερόθρησκο. Δημοσιεύτηκε ὅμως στίς 11 Μαΐου 2016 (ΦΕΚ τ.Α΄, 83/11.5.2016) ὁ Νόμος 4386 «Ρυθμίσεις γιά τήν ἔρευνα καί ἄλλες διατάξεις», ὁ ὁποῖος στό ἄρθρο 55 μέ τίτλο Ρύθμιση θεμάτων τῆς Γενικῆς Γραμματείας Θρησκευμάτων Ὑπουργείου Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων στήν παράγραφο 5 νομοθετεῖ τά ἀκόλουθα: «5. Στο άρθρο 16 του Ν. 1771/1988 (Α΄171) προστίθεται νέα παράγραφος 4, ως ακολούθως: «4. Κατ’ εξαίρεση, εφόσον στα δημόσια δημοτικά σχολεία των με αριθμό 25153/26.2.1957 (Β΄86) και 78871/22.3.1962 (Β΄125) κοινών υπουργικών αποφάσεων των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών δεν υπηρετεί δάσκαλος του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας αντίστοιχα, μετά από σχετική εισήγηση των αρμοδίων Περιφερειακών Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι δυνατή η πρόσληψη, ανά σχολικό έτος, εκπαιδευτικού εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας. Η επιλογή και πρόσληψη του εκπαιδευτικού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ι.Ε.) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ) αντίστοιχα». Τίθεται λοιπόν τό εὔλογο ἐρώτημαγιά τούς Ἑλληνόπαιδες ἑβραϊκῆς καί ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς καθώς καί γιά τούς Ἕλληνες μουσουλμανόπαιδες βάσει τοῦ Συντάγματος ἰσχύουν εἰδικά προνόμια ἔναντι τῶν Ἑλληνοπαίδων Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως;Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι κατωτέρα ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική κοινωνία ἤ ἀπό τήν Ἑβραϊκή θρησκευτική παραδοχή ἤ τό Ἰσλάμ; Διότι ἀπό τό κείμενο τοῦ Νόμου προκύπτει ὅτι γιά νά διοριστεῖ δάσκαλος ἤ Καθηγητής Θρησκευτικῶν τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Δόγματος ἤ τῆς Ἑβραϊκῆς θρησκείας πρέπει νά προταθῆ ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική Ἱεραρχία ἤ τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) καί βεβαίως οὔτε κἄν νῦξις γίνεται γιά τό περιεχόμενο τοῦ διδασκομένου μαθήματος Ρωμαικαθολικῶν καί Ἑβραϊκῶν θρησκευτικῶν. Ἑπομένως νομοθετεῖ ἡ Πολιτεία εὐνοϊκῶς καί κατά προνομιακό τρόπο παραβιάζουσα κάθε ἀρχή ἰσονομίας στή Χώρα καί τήν Δημοκρατική ἔννομη τάξη ὑπέρ τῶν Ἑλληνοπαίδων Ρωμαιοκαθολικῆς καί Ἑβραϊκῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς, ἀναγνωρίζουσα τό ἔννομο ἀσφαλῶς δικαίωμα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς «Ἱεραρχίας» τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ ΚΙΣ νά ἐπιλέγουν τά ἁρμόδια κατά τήν κρίσι τους πρόσωπα γιά τήν διδασκαλία τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς καί τό περιεχόμενο τοῦ διδασκομένου μαθήματος, ἐνῶ δέν ἀναγνωρίζεται τό ἴδιο δικαίωμα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γιατί δέν ἔχει ποτέ ἐρωτηθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποιός θά διορίζεται σάν δάσκαλος ἤ καθηγητής τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὅπως γίνεται μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς τούς Ἑβραίους καί τούς Μουσουλμάνους. Τό συγκλονιστικό λοιπόν θέμα πού τίθεται εἶναι τήν «πλουραλιστική» καί «δημοκρατική» εὐαισθησία τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας μόνο ἡ Ὀρθοδοξία τήν προκαλεῖ, ἡ Ρωμαιοκαθολική, ἡ Ἰσλαμική καί ἡ Ἑβραϊκή θρησκευτική παραδοχή ὄχι; Καί γιατί;

Ἑπομένως ἡ πρότασις τοῦ Ἐξοχωτάτου κ. Πρωθυπουργοῦ καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος εἶναι ἀνεδαφική καί θά πρέπει νά ἀποσυρθῇ ἄμεσα διότι μέ τό ἰσχῦον Σύνταγμα οἱ διακριτοί ρόλοι Ἐκκλησίας καί Πολιτείας εἶναι σαφῶς ἐκκοσμικευμένοι. Τυχόν δέ ἐμμονή μετά τά ἀνωτέρω ἀπολύτως διευκρινιστικά θά ἀποτελεῖ κήρυξι διωγμοῦ καί ἀπροκαλύπτου ἐπιθέσεως κατά τῆς Ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καί τοῦ Ἔθνους.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή:Ακτίνες

Δεν υπάρχει νομίζω χειρότερη καταδίκη από τον άνθρωπο που ζει σε έναν κόσμο, όπου το φαίνεσθαι υπερισχύει του είναι, όπου η αξία ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις πράξεις του αλλά από την εικόνα του και μάλιστα στην πιο ασήμαντη μορφή της. Δυστυχώς όμως η μνήμη μας αποθηκεύει καλύτερα έναν ασήμαντο άνθρωπο που φαίνεται σημαντικός από έναν σημαντικό άνθρωπο που φαίνεται ασήμαντος. Θέλεις παράδειγμα;

Η περίπτωση της Πανωραίας Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη, της πάμπλουτης αρχόντισσας από τα παράλια της Μ. Ασίας, η οποία χρησιμοποιείται έως σήμερα με διάθεση ειρωνείας και ευτελισμού, επειδή η ταπεινή της εικόνα κέρδισε την αθανασία σε βάρος της ψυχής και της προσωπικότητάς της. ¨Είναι πιθανόν να ισχυριστείς πως το όνομά της δε θυμίζει τίποτε, ούτε καλό, ούτε κακό! Έτσι είναι ακριβώς: παρά τη συγκλονιστική της παρουσία, το αληθινό όνομά και η ιστορία της χάθηκαν στο χρόνο κι έμεινε το προσωνύμιο της , που μάλιστα είναι στις μέρες μας γνωστό σαν υποτιμητικός χαρακτηρισμός: κι όμως η Πανωραία Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη , παρέμεινε σ’ όλη της τη ζωή ένας υπερήφανος και γενναίος άνθρωπος, μια αληθινή Αρχόντισσα: όταν το 1821 οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις Κυδωνιές, μέσα σε μια στιγμή έχασε τον άνδρα της Κώστα Αϊβαλιώτη, και τα παιδιά της, κατέληξε πρόσφυγας στα Ψαρά κι απ’ εκεί στο Ναύπλιο, κι έγινε γνωστή ως η γυναίκα του Κώστα από τα Ψαρά, ή αλλιώς Ψαροκώσταινα: μια αρχόντισσα που έγινε ζητιάνα και πλύστρα, κουβαλώντας τον πόνο για την απώλεια των αγαπημένων της, μα που παρέμεινε αρχόντισσα ακόμα και με τα ρούχα της ζητιάνας. 

Μια ζητιάνα που ταπείνωσε τους άρχοντες και έγινε σημαιοφόρος του Πατριωτισμού: όταν το 1826 ζητήθηκε από τους Έλληνες να συνδράμουν για την ενίσχυση των πολιορκημένων του Μεσολογγίου, η Πανωραία Χατζηκώστα- Αιβαλιώτη,που είχε γίνει Ψαροκώσταινα και τελικά Ψωροκώσταινα, πλησίασε πρώτη κι πρόσφερε ότι είχε κερδίσει ζητιανεύοντας και κάνοντας ευκαιριακές δουλειές, σε έναν σπάνιο συνδυασμό παρρησίας και απλότητας. Τα λόγια της, καθώς έδινε τον οβολό της στον Αγώνα, τάραξαν τις συνειδήσεις όσων έγιναν μάρτυρες στη σκηνή: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι». Με τη μεγαλειώδη "τιποτένια" προσφορά, φιλοτιμήθηκαν οι αξιότιμοι άρχοντες και στήριξαν την προσπάθεια, από ντροπή που η ζητιάνα είχε φανεί γενναιόδωρη σε αισθήματα και δώρα.

Μετά τον αγώνα, η ζητιάνα Ψωροκώσταινα, έδωσε κι άλλα στο νεοσύστατο Κράτος: όταν ο Καποδίστριας ίδρυσε στην Αίγινα το ορφανοτροφείο για τα παιδιά του πολέμου, ο Ψωροκώσταινα δε δίστασε να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκεί, πλένοντας τα ρούχα τους, ως το τέλος της ζωής της.

Για όλους εμάς, τους σύγχρονους και δήθεν πολιτισμένους συνεχιστές εκείνων των ανθρώπων, το προσωνύμιο της Αϊβαλιώτη έγινε ειρωνεία: Ψωροκώσταινα δε σημαίνει απλώς την φτωχή Ελλάδα αλλά την Ελλάδα που στερείται πολιτισμού, αξιοπρέπειας και σημασίας. Κι όμως, μακάρι να γίνουμε σαν την Ψωροκώσταινα: μια χώρα από αξιοπρεπείς ανθρώπους που ακόμα και στη δυστυχία μας, στηρίζουμε το διπλανό μας με όλες τις μικρές μας δυνάμεις. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είμαστε Ψωροκώσταινα αλλά ότι δεν είμαστε σαν εκείνη τη ζητιάνα αρχόντισσα. Κι όχι μόνο δεν είμαστε αλλά έχουμε και το θράσος να ειρωνευόμαστε χρησιμοποιώντας το όνομά της, και την απαιδευσία να μην αντιλαμβανόμαστε πως το να είσαι Ψωροκώσταινα δεν αποτελεί ύβρη αλλά τίτλο ύψιστης τιμής!

Πηγή: Ακτίνες

Στον πρόσφατα διεξαχθέντα στη Βουλή των Εφήβων διάλογο των μαθητών με τον υπουργό Παιδείας, οι μαθητές, μεταξύ άλλων, άσκησαν έντονη κριτική στον κ. Φίλη για το θέμα των αλλαγών στα Αρχαία Ελληνικά και τα Θρησκευτικά, θέτοντας τα προβλήματα που δημιουργούνται με τα πειράματα του υπουργού σε θέματα διαμόρφωσης ταυτότητας. Ο ίδιος ισχυριζόταν -εκτός των άλλων- θέματα πλουραλισμού.

Ο πλουραλισμός όμως, ως τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, αποτελεί μια προσωπική, κοινωνική, πολιτισμική και, θα έλεγε κανείς, θρησκευτική αρετή, διότι προϋποθέτει βαθιά αισθήματα αποδοχής, σεβασμού και αγάπης του «άλλου», ανεξάρτητα από το φύλο, το θρήσκευμα, την εθνικότητα ή άλλες διαφορές.
Στις μέρες μας υπάρχουν δύο μορφές πλουραλισμού. Ο ψεύτικος, προσχηματικός και υποκριτικός πλουραλισμός, που είναι και ο επικρατέστερος, αποτελεί ένα πάθος όσων αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τι σημαίνει προσωπική, κοινωνική, θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητα και ετερότητα. Το συγκεκριμένο πάθος, έχοντας ως αφετηρία τον ατομικισμό, δεν επιτρέπει σε όσους ασθενούν από αυτό να υπερβούν το εγώ τους και, κατά συνέπεια, στερούνται ένα βασικό χαρακτηριστικό του αληθινού ανθρώπου: να είναι και να συμπεριφέρεται ως συνάνθρωπος. Πρόκειται για την έλλειψη της αληθινής αγάπης προς τον «άλλον», η οποία καθιστά τους ανθρώπους αδύναμους να αγαπήσουν και να σεβαστούν αληθινά, αφού, στην ουσία, δεν αγαπούν αληθινά τον ίδιο τον εαυτό τους, επιτρέποντάς του να ζει στο πλαίσιο της κοινωνικής βαρβαρότητας.

Ο αληθινός πλουραλισμός αποτελεί χαρακτηριστικό ολοκληρωμένων και ενάρετων ανθρώπων, που προσφέρουν απλόχερα τον σεβασμό τους στον διαφορετικό, με μοναδικό κριτήριο ζωής το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Στις μέρες μας πολλοί χρησιμοποιούν κατά κόρον, λεκτικά και τυπικά, τον όρο «πλουραλισμός», χωρίς όμως να συνειδητοποιούν την ουσιαστική σημασία του. Και αυτό διότι πλουραλισμός σημαίνει τρόπος ειρηνικής, δημιουργικής και αγαπητικής συμβίωσης με ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Στην ουσία όμως όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, ως «άλλοι» των «άλλων». Ο πλουραλισμός, επομένως, ως τρόπος ζωής, είναι μια αναγκαία μορφή πολιτισμικής συνύπαρξης εντός της κοινωνίας, που, έτσι κι αλλιώς, συνίσταται -σε απόλυτη ποσόστωση- από διαφορετικούς ανθρώπους. Η συζήτηση που γίνεται τον τελευταίο καιρό για τον πλουραλισμό σκέψης και ζωής στην ουσία προέκυψε από τα «κενά» που, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, «ζητούν πλήρωση». Η διαπίστωση της έλλειψης αρχών, αρετών και αξιών κατά τα τελευταία χρόνια, που κάνει δύσκολη την κοινωνική ή πολιτισμική συμβίωση, είναι εκείνη που έστειλε το σήμα κινδύνου πρωτίστως στις οικογένειες και έπειτα στο σχολείο για την επιβεβλημένη ανάγκη μιας πιο επιμελημένης ανάπτυξης και καλλιέργειας των αρετών που συνθέτουν την κοινωνική δεξιότητα του πλουραλισμού. Ουσιαστικά, στην περίπτωση αυτή, εκείνα που απουσιάζουν από τη σημερινή κοινωνία για να βλέπει και να αντιμετωπίζει με αληθινό πλουραλισμό τον διαφορετικό είναι το ήθος, η ευαισθησία, ο σεβασμός, η έγνοια της αγαπητικής αυτοπροσφοράς που εκπέμπει ως ορθόδοξο εκκλησιαστικό μήνυμα ο «καλός Σαμαρείτης». Εκείνο που κινεί ψυχικά, ανιδιοτελώς, τον εκάστοτε «καλό Σαμαρείτη» προς τον εκάστοτε έχοντα ανάγκη και τον κάνει να μην υπολογίζει ούτε τον κίνδυνο ούτε τον χρόνο ούτε την οικονομική επιβάρυνση είναι η αγάπη. Δεν πρέπει, μάλιστα, να ξεχνά κανείς ότι ο «καλός Σαμαρείτης» της παραβολής συμβολίζει το πρόσωπο και το έργο του ίδιου του Χριστού. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια μπορεί οι αποστάσεις να μειώθηκαν και οι επικοινωνίες να διευκολύνθηκαν αφάνταστα με τη βοήθεια της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, αλλά οι ψυχές των ανθρώπων, πτωχές από τα στοιχεία της αγάπης και άλλων βασικών πνευματικών αρετών, βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Η απουσία του προτύπου του «καλού Σαμαρείτη», δηλαδή του Χριστού, από τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτισμική ζωή είναι εκείνη που δημιουργεί τα κοινωνικά και πνευματικά κενά. Το ερώτημα όμως είναι: πώς ξαναβρίσκει η κοινωνία μας τον αληθινά κοινωνικολειτουργικό πλουραλισμό; Μήπως με τα Θρησκευτικά που σχεδιάζει να επιβάλει το υπουργείο Παιδείας; Με ή χωρίς την καλλιέργεια του προτύπου του «καλού Σαμαρείτη»; Είναι βέβαιο ότι στη βελτίωση ή την αλλαγή της συμπεριφοράς συντελούν η ανάλογη αγωγή και η μόρφωση του πλουραλισμού, όταν βέβαια μέσω αυτών καλλιεργείται μια μορφή υγιούς συμβίωσης, με τη διατήρηση των ταυτοτήτων και των διαφορών. Η παιδεία μας όμως, νοσούσα πότε από μαρξιστικά και πότε από νεοφιλελεύθερα ιδεολογικά σύνδρομα, καταντά να μη σέβεται, αλλά να επιβουλεύεται, να αλλοιώνει ή και να καταργεί με διάφορες μεθοδεύσεις τη θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητα των νέων του τόπου μας, προσπαθώντας να τους αποχρωματίσει και να εμφυτεύσει στην ψυχή τους μια νέα, «πολλαπλή» ταυτότητα.

Ωστόσο όλοι μας γνωρίζουμε ότι στο όνομα του αποχρωματισμού του «διαφορετικού», με στόχο τη μετατροπή των ταυτοτήτων, έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται οι μεγαλύτερες γενοκτονίες και τα στυγνότερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Η αγωγή του αληθινού πλουραλισμού προϋποθέτει, καταρχάς, την πρόθεση διατήρησης της ταυτότητας, της ιδιαιτερότητας και, φυσικά, της διαφοράς και της ετερότητας. Η αγωγή του «καλού Σαμαρείτη», μέσα από τη χριστιανική σχολική αγωγή, εκφράζει, καταρχάς, την αγάπη και τον σεβασμό στο διαφορετικό και, συνεπώς, την καλλιέργεια του αληθινού πλουραλισμού. Όσον αφορά τον θρησκευτικό πλουραλισμό, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια οι υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων του ελληνικού σχολείου στο υπουργείο Παιδείας και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, δηλαδή των προγραμμάτων που δομούν το πνευματικό μέλλον των νέων του τόπου μας, για άγνωστους λόγους στοχεύουν και μεθοδεύουν με διάφορους τρόπους την αλλοίωση της ορθόδοξης συνείδησης και διαφοράς μόνο μιας κατηγορίας μαθητών, των ορθοδόξων. Ο πλέον ύπουλος και επικίνδυνος τρόπος που έχει επιλεγεί για να αποχρωματιστούν οι μαθητές από την ορθόδοξη συνείδηση και ταυτότητά τους είναι μια -αριγκάτειας μορφής- μείξη (ομογενοποίηση) της ορθόδοξης διδασκαλίας με τις διδασκαλίες των θρησκειών, των χριστιανικών ομολογιών και των κοσμοθεωριών. Το πολυθρησκειακό κοκτέιλ που προκύπτει από αυτή τη μείξη αποτελεί ένα δηλητήριο, το δραστικότερο στοιχείο του οποίου είναι η θρησκευτική σύγχυση, που μπορεί να προκαλέσει αλλοίωση ή και εξάλειψη της ορθόδοξης ταυτότητας και συνείδησης. Το εγχείρημα πραγματοποιείται μεθοδευμένα, με πρόφαση έναν ψεύτικο πλουραλισμό, που, στην πραγματικότητα, αποδομεί τον αληθινό και μαζί του όλες τις ποιοτικές πτυχές της πνευματικής κληρονομιάς μας, της προίκας των νέων μας. Όμως το περίεργο και αντιδημοκρατικό αυτό πνευματικό έγκλημα σε βάρος τόσο των ορθόδοξων μαθητών όσο και γενικότερα της ορθόδοξης πολιτισμικής κληρονομιάς ως ιδιαιτερότητας του ελληνικού λαού ήδη έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται και, φυσικά, μαζί με αυτό και οι δράστες του.

Πηγή: Ακτίνες

«Αυτοί γαρ οικούντες την χώραν μέχρι τούδε παρέδωσαν ελευθέραν δι’ αρετήν. Ημείς δε επηυξήσαμεν τα πλείω αυτής και παρασκευάσαμεν αυτήν τοις πάσιν αυταρκεστάτην και ες πόλεμον και ες ειρήνην», διατράνωνε ο μέγιστος ηγεμόνας Περικλής στον Επιτάφιο λόγο προς τιμήν των νεκρών του πολέμου, δηλαδή:

«Γιατί αυτοί (οι πεσόντες) κατοικώντας την χώρα αυτή, από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, μας την παρέδωσαν ελεύθερη χάρις στην ανδρεία τους. Εμείς δε τους περισσότερους τομείς αυξήσαμε και την προετοιμάσαμε σε όλα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη».

Δεν υπάρχει πιο γλαφυρό παράδειγμα παράδοσης της εθνικής σκυτάλης, όπου αυτός που παραδίδει έχει κουραστεί και έχει δώσει τον αγώνα του, ενώ αυτός που παραλαμβάνει ξεκούραστος, επιταχύνει για να αγωνιστεί κατ’ ελάχιστον ισάξια και να πετύχει τον καλύτερο δυνατό χρόνο για τη νίκη!

Ας τολμήσουμε να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα! Απευθυνόμενοι στον μέγιστο πολιτικό ηγέτη της κλασσικής ελληνικής δημοκρατίας!!!

Σήμερα Περικλή, στον τόπο που κυβέρνησες, στη χώρα που πίστεψες και αγωνίστηκες δεν παραδίδουν πλέον σκυτάλη στους νεώτερους. Σήμερα ούτε καν αγωνίζονται!

Σήμερα, στη χώρα του ιερού πτολιέθρου δεν υπάρχουν πλέον εγκωμιαστικοί λόγοι ειλικρινούς ρητορείας. Δεν υπάρχουν αγνοί ύμνοι προς την ελευθερία, την δημοκρατία, την αρετή, το πνεύμα, την ηθική.

Σήμερα δεν έχουμε πολιτεία »ου ζηλούση τους νόμους των πέλας»! Κατ’ όνομα μεν κέκληται δημοκρατία, πλην όμως αναρχία και τρομοκρατία βιώνουμε καθημερινά στην πράξη.

Σήμερα νικά ο αυταρχισμός, ο οποίος σέρνεται επί των συντριμμάτων του εθνικού οικοδομήματος.

Σήμερα ο σοφότερος των νόμων της δημοκρατίας, το Σύνταγμα, βιάζεται από τους εξ επαγγέλματος υβριστές και καταπατητές του.

Σήμερα οι εκπρόσωποι του λαού, τα κόμματα, κείνται ως σωρός ερειπίων. Είναι απλοί όγκοι άμορφοι, ασχημάτιστοι, άνευ συνειδήσεως, άνευ παλμών, άνευ ζωής.

Σήμερα ο πολιτικός χώρος έχει μετατραπεί σε πολιτική παλαίστρα, η οποία συντρίβει, ατιμάζει, καταστρέφει και δολοφονεί την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Σήμερα, οι πολιτικοί μας ταγοί παραδίδουν στις νέες γενεές μια Ελλάδα χρεωκοπημένη ηθικά, πνευματικά, εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Παραδίδουν μια Ελλάδα του μέχρι πρότινος 97% Ελλήνων το γένος Ορθοδόξων Χριστιανών, γεμάτη από -ων ουκ έστιν αριθμός- αλλοεθνείς και αλλόθρησκους.

Και ερωτώνται οι υπεύθυνοι:

Τι παρέλαβες κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας; Τι παρέλαβες κ. Πρωθυπουργέ; Τι παρέλαβες κ. Υπουργέ Εθνικής Άμυνας; Τι παραδίδετε όλοι σας; Με ποιο δικαίωμα; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;

Ξέρουμε. Παραλάβατε μια σωρό ερειπίων (ας όψονται οι επί δεκαετίες προκάτοχοί σας). Και αντί να οικοδομήσετε, βάλατε φωτιά και καταστρέφετε ότι έχει απομείνει.

Μη νοιώθετε όμως δυνατοί περιτυλιγμένοι με τον μανδύα της ισχύος της εξουσίας. Να ξέρετε ότι εκεί στη γωνία παραμονεύουν οι τιμωροί σας. Οι πιο σκληροί και θηριώδεις τιμωροί, για εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων, οι «επίκουροι της δίκης». Οι Ερινύες! Κι αυτές κανείς φρουρός δεν σταματά, σ’ αλαζονεία κι έγκλημα φυτεύουν θεία μαχαιριά!

Πηγή: Ενημέρωση Χωρίς Σύνορα, Αβέρωφ