Υπάρχουν στα Συναξάρια Άγιοι, οι οποίοι δεν ήταν μόνο πιστοί Χριστιανοί, αλλά και στρατιώτες της Πατρίδος. Μέλη δηλ. του στρατεύματος. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Ο καλός Χριστιανός είναι καλός πατριώτης και συνεπής στρατιώτης. Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα τα ιερά, όταν με αυτά υπερασπιζόμαστε την τιμή, την ελευθερία, το δίκαιο, τη ζωή και την ασφάλεια ενός λαού. Την εδαφική ακεραιότητα, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την ηθική αξιοπρέπεια των κρατών, για να πολιτεύονται οι πολίτες με ησυχία, ευσέβεια και σεμνότητα.  

Η θεόπνευστη Αγία Γραφή καταφάσκει στην αγάπη για την Πατρίδα, αρκεί όλα να είναι δίκαια και καλοβαλμένα. Ο Χριστιανισμός όντως ανέχεται στην παρούσα φάση αυτού του κόσμου που είμαστε και το στρατό και την αστυνομία και τα δικαστήρια. Χωρίς αυτά το κακό από την αναρχία και την αδικία θα ήταν μεγαλύτερο. Ο αρχαίος Ισραήλ έκανε τόσους πολέμους με τη βοήθεια του Θεού. Ο Χριστός μας και ο απ. Παύλος αγαπούσαν την Πατρίδα τους. Πουθενά και κανένας δεν είπε στους στρατιωτικούς που τους πλησίαζαν να παρατήσουν τη δουλειά τους. Ο Μ. Βασίλειος μας λέγει ότι «πρέπει να σεβόμαστε και να αγαπάμε την πατρίδα μας, όπως τους γονείς μας».

Ακόμη πιο πολύ όμως και στο στρατό και σε κάθε εγκεκριμένο από την θεολογία και την ηθική του Ευαγγελίου επάγγελμα, ο Χριστιανός είναι μαθητής, παιδί και δούλος του Ιησού Χριστού. Τιμά τον επίγειο άρχοντα, υπηρετεί την Πατρίδα, δεν κάνει κατάχρηση εξουσίας, σέβεται όμως πρωτίστως το Θεό. "Πειθαρχεί πρώτα και περισσότερο στο Θεό και μετά στους ανθρώπους, εφόσον ό, τι λένε συμφωνεί με το θείο Νόμο». Αγαπά και ομολογεί τον Αρχηγό και Λυτρωτή του Χριστό.

Πιο πάνω δηλαδή από όλα είναι το βάπτισμά μας και η ιδιότητα του Χριστιανού. Αν η ανδρεία χαρίζει νίκες και ελευθερία επί της γης, η αρετή και η ομολογία χαρίζουν αγιότητα και στεφάνια στον ουρανό. "Όποιος ομολογήσει τον Χριστό στη γη, θα τον ομολογήσει και ο Χριστός ενώπιον Του Πατρός Του και των αγγέλων".

Γύρω από το Άγιο Θυσιαστήριο υπάρχουν άγγελοι και άγιοι. Οι άγιοι δεν είναι μια χαμένη και ξεχασμένη υπόθεση. Κρατούν θυμιατήρια γεμάτα από τις προσευχές των Χριστιανών και τα προσφέρουν στον Κύριο της δόξης? Γνωρίζουν δια μέσου του Χριστού και του Αγ. Πνεύματος τα προβλήματά μας και παρακαλούν και παίρνουν εντολή από το Θεό να μας βοηθήσουν. Και βοηθούν, γιατί αγαπούν και συνεχίζουν το άγιο έργο που έκαναν στη γη.

Άλλοι άγιοι λοιπόν κρατούν τα αίματα του μαρτυρίου, άλλοι τους κόπους της ασκήσεως, άλλοι τους άθλους της ιεραποστολής και άλλοι τις καλοσύνες τους. Αυτά τα προσφέρουν στον Κύριο της δόξας και ζητούν έλεος από το Θεό για όλο τον κόσμο. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε άπιστοι και να λέμε τις ανοησίες των αιρετικών. Στους αγίους η Αγ. Γραφή και η Εκκλησιαστική μας Παράδοση δείχνουν τιμή και σεβασμό.

Ιδιαίτερα οι άγιοι αγαπούν και προστατεύουν τον τόπο της καταγωγής τους, τους αφιερωμένους σ αυτούς τόπους, τους ανθρώπους και τις οικογένειες που τους τιμούν, εκεί όπου κλήθηκαν να επέμβουν σε κάποιο ιστορικό γεγονός. Αν και στην άλλη ζωή καταργούνται οι βαθμοί συγγενείας και οι δεσμοί αίματος, τα όρια χρόνου και τόπου, όπως και κάθε άλλο εγκόσμιο γεγονός λαμβάνει τέλος, "η αγάπη όμως και η προσευχή ουδέποτε εκπίπτουν".

Στην Παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου είναι χαρακτηριστικό ότι ο κολασμένος πλούσιος, από φόβο βεβαίως, παρακαλεί για τα εναπομείναντα ασεβή αδέλφια του τον Πατριάρχη Αβραάμ, πόσο μάλλον οι Άγιοι Πάντες παρακαλούν από ουράνιο ενδιαφέρον για τη σωματική και πνευματική ακεραιότητα των χριστιανών που αγωνίζονται κάτω στη γη και επικαλούνται κάποιους συγκεκριμένους αγίους.

Είναι μεγάλο αμάρτημα και μεγάλη πλάνη να νομίζουμε ότι η σχέση μας με τους αγίους περιορίζεται σ αυτή μόνο τη ζωή και ότι μετά θάνατο δεν υπάρχει επικοινωνία με τον ουράνιο πνευματικό κόσμο. Όχι μόνο στην Αποκάλυψη, αλλά και στην Π. Διαθήκη αναφέρονται τα θαύματα και οι παρεμβάσεις των Αγίων, όπως και τα αποτελέσματα των προσευχών τους και οι θαυματουργίες των λειψάνων τους. Η ζωή συνεχίζεται, δεν διακόπτεται, γιατί είναι ζωντανός και παρών ο Ιησούς Χριστός, «ο Οποίος είναι χθές και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας». Μετά δεν την Ανάσταση και την Πεντηκοστή γέμισε η ζωή μας με αγίους και θαύματα όπως και ο ουρανός είναι γεμάτος από αστέρια.

Βεβαίως, όπως λέγει και ο ιερός Χρυσόστομος, "Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος", δηλ. η αληθινή τιμή και αγάπη για τους αγίους είναι να τους μιμηθούμε. Όχι στα θαύματα, αλλά στη ευσέβεια και τη ζωή, που τους έδωσαν το χάρισμα από το Θεό να επιτελούν ποικίλα «σημεία και τέρατα». Παντού πρέπει να τιμούμε με τη ζωή μας και την προσευχή μας "τους φίλους του Θεού". Εν προκειμένω ο απόστολος Παύλος το λέγει καθαρά: «μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κι εγώ Χριστού". Όχι μόνο να προσφέρουμε αρτοκλασίες και λουλούδια γύρω από τις εικόνες και από την άλλη μεριά νάχουμε ζωή παράνομη και σχέσεις απαράδεκτες και μια συναισθηματική μόνο προσέγγιση της αγιότητος. Έμπρακτη μίμηση και καθημερινός αγώνας με προσευχή, αγία Γραφή και Μυστήρια χρειάζονται.

Οπωσδήποτε πρέπει να διαβάζουμε τους βίους των αγίων μας και μάλιστα του δικού μας που έχουμε το όνομά του. Μερικές οικογένειες έχουν (ιδίως στη Σερβία) καθιερώσει έναν οικογενειακό άγιο και τον τιμούν εκείνη τη μέρα. Εξομολογούνται, εκκλησιάζονται, κοινωνούν, καλούν ανθρώπους, ελεούν φτωχούς. Αυτό χρειάζεται για να εμπνεόμαστε στη ζωή μας από τα ζωντανά ευαγγέλια που είναι οι άγιοί μας. Νάχουμε ακόμη και την εικόνα τους στο σπίτι μας. Εμείς δεν έχουμε στην Αγιασμένη Ορθόδοξη Παράδοσή μας γενέθλια στα μπαράκια, αλλά μνήμες αγίων στην Εκκλησία μας. Γιορτάζουμε δηλαδή τη μέρα που γεννήθηκαν στον ουρανό με τη μαρτυρική ή την ειρηνική κοίμησή τους και ζητούμε τις προσευχές τους και κατ ιδίαν και μέσα στην Εκκλησία με τη θεία Λειτουργία συλλογικά.

Την 1η Ιανουαρίου εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία η μνήμη τού άγιου πατρός Βασιλείου τού Μεγάλου. Ο επίσης Καππαδόκης πατήρ και φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος αφιέρωσε σ' αυτόν Επικήδειο λόγο.

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).

 ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.

Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.

Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).

Στοιχεία επικοινωνίας

Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586

FAX: (+30) 210.38.39.509

Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ

Ηλεκτρονική αλληλογραφία:

Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr

Γραμματεία: grammateia@pefip.gr

Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr

Μηχανογράφηση: it@pefip.gr

ΗΜΕΡ-ΩΡΟΛΟΓΙΟ Π.Ε.ΦΙ.Π.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΧΑΡΤΗΣ)

Ο Μέγας Βασίλειος είναι τόσο γνωστός όσο λίγοι Άγιοι της Εκκλησίας μας, αλλά και τόσο παρεξηγημένος όσο ελάχιστοι. Ενώ ήταν ένας ασκητής Επίσκοπος, ο οποίος εκοιμήθη σε ηλικία μόλις 49 ετών, τον παρουσιάζουν σαν ασπρομάλλη γέροντα, καλοζωϊσμένο, ντυμένο με τα κόκκινα και άσπρα χρώματα μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας. Ο άγιος Βασίλειος είναι ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας, που έλαμψε τον 4ο αιώνα μ. Χ. και εξακολουθεί να λάμπει, να φωτίζει και να μιλά στις καρδιές όλων εκείνων που ζητούν τις πρεσβείες του και μελετούν τα συγγράμματά του. 

Ο πραγματικός Αη Βασίλης
Πώς ήταν; Ας δούμε τι μας λένε οι αρχαίοι συγγραφείς μας. Ήταν πολύ ψηλός και πολύ αδύνατος, είχε σκούρο δέρμα και χλωμό, είχε επίσης κοντά μαλλιά και μακριά μαύρα γενιά που πέρα διέκρινες λευκές τρίχες, είχε μακριά μύτη και τα φρύδια του ήταν τοξοειδή, τα μάτια του ήταν σκούρα και η ματιά του βαθειά και ερευνητική, το μέτωπό του ήταν μεγάλο και ήταν μονίμως ζαρωμένο έμοιαζε δηλαδή με άνθρωπο που συνεχώς σκεπτόταν, είχε προβλήματα με την υγεία του και υπέφερε από το πραγματικά ανυπόφορο κρύο και γενικά βαρύ χειμώνα της Καππαδοκίας. Ας δούμε όμως πότε και που έζησε και ποιά ήταν η οικογένειά του.
Ο Μέγας ανάμεσα στους Αγίους Βασίλειος, γεννήθηκε περί το 329 μ.Χ. στην Νεοκαισάρεια του Πόντου. Η οικογένεια του ήταν στ' αλήθεια μια οικογένεια Αγίων, είχε παππού μάρτυρα, τα αδέλφια του Γρηγόριος ήταν επίσκοπος Νύσσης και Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας και ο ίδιος επίσκοπος Καισαρείας, οι αδελφές του ήταν όλες αφιερωμένες στον Θεό, με πρώτη την αγία και σοφή Μακρίνα, που ήταν αυτή που επηρέασε τον άγιο να στραφεί στην χριστιανική πίστη. Ο Ναυκράτιος ένας άλλος αδελφός του ασκήτευε στην έρημο του Πόντου και πέθανε μόλις 27 χρόνων. Τον πατέρα του τον έλεγαν και αυτόν Βασίλειο και ήταν ρήτορας, δηλαδή δικηγόρος, ενώ τη μητέρα του την έλεγαν Εμμέλεια και ήταν πολύ σοφή και αγία γυναίκα. Η οικογένεια του Αγίου Βασιλείου είχε 11 παιδιά (5 αγόρια - 6 κορίτσια) και όλοι διακρίθηκαν στου Χριστού την πίστη.  

Σπουδές και διακονία στην Εκκλησία
Ο μικρός Βασίλειος έμαθε τα χριστιανικά γράμματα από τον ίδιο τον πατέρα του τον Βασίλειο, αλλά ζήτησε να σπουδάσει και την αρχαία ελληνική παιδεία. Έτσι ο Άγιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη, διότι εκεί ήταν τότε πολλοί σοφοί, αλλά κάτι περισσότερο αναζητώντας ο Βασίλειος, έφτασε τελικά στην Αθήνα, όπου βρίσκονταν οι κορυφαίοι. Τότε μάλιστα σπούδαζαν στην Αθήνα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιουλιανός ο παραβάτης, ο σοφιστής Λιβάνιος και άλλοι. Εκεί σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Οι σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια. Η ασκητική του ζωή ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια όπου φοιτούσε στην Αθήνα. Υπόδειγμα αρετής εκεί ο Βασίλειος, όσο έμεινε, περνώντας με σωφροσύνη και εγκράτεια τόση, ώστε και αυτός ο σπουδαίος δάσκαλός στην αρχαία φιλοσοφία, ο Εύβουλος, λέγεται ότι έγινε μαζί του Χριστιανός! Κατά την διάρκεια αυτών των ετών, ο Άγιος Βασίλειος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ανέπτυξαν μεγάλη και ισχυρή φιλία. Ταυτόχρονα με τις σπουδές τους, είχαν ιεραποστολική δράση. Διοργάνωναν  χριστιανικές συγκεντρώσεις, στις οποίες ανέλυαν θρησκευτικά ζητήματα. Ίδρυσαν επίσης και τον πρώτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο.
Επέστρεψε στην Καισαρεία το καλοκαίρι του 356 μ.Χ. και συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, έγινε καθηγητής της ρητορικής. Το 358 μ.Χ. βαπτίζεται Χριστιανός, και αποφασίζει να αφιερώσει τον εαυτό του στην ασκητική πολιτεία. Αποσύρθηκε λοιπόν σε ένα κτήμα της οικογενείας του στον Πόντο. Χαρακτηριστικό της μεγαλοψυχίας του είναι, ότι μετά την βάπτιση του δώρισε στους φτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία, επιθυμώντας να συναντήσει πολλούς ασκητές και μοναχούς για να γνωρίσει τον τρόπο ζωής τους. Όταν γύρισε στο Πόντο από το ταξίδι αυτό, μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του και αποσύρθηκε στο κτήμα του επιθυμώντας να ζήσει πλέον ως μοναχός. Εκεί έγραψε τους: «Κανονισμούς δια τον Μοναχικόν βίον», κανόνες που ρυθμίζουν τη ζωή στα μοναστήρια μέχρι τις μέρες μας. Με την υψηλή του κατάρτιση στην ορθόδοξη πίστη και τον ασκητικό, θαυμαστό του βίο, η φήμη του Αγίου Βασιλείου εξαπλώθηκε με τον καιρό σε όλη την Καππαδοκία.
Στην Αντιόχεια χειροτονήθηκε Διάκονος από τον εκεί Πατριάρχη. Στην πατρίδα του την Καισαρεία χειροτονήθηκε Ιερέας το 364 μ.Χ. και όταν εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Ευσέβιος, συνάχθηκαν οι επίσκοποι της επαρχίας και χειροτόνησαν τον Άγιο Βασίλειο Αρχιερέα και ποιμένα τους! Ήταν το 370 μ.Χ., ο Βασίλειος βρισκόταν σε ηλικία 41 ετών.
Επίσκοπος πλέον, ο Άγιος Βασίλειος αντιμετώπισε την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Ομοιανισμό (ρεύμα του Αρειανισμού). Σττην περιφέρεια της δικής του ποιμαντικής ευθύνης είχε να αντιμετωπίσει την έντονη παρουσία του αρειανικού στοιχείου και άλλων κακοδοξιών. Από τις επιστολές του φαίνονται οι προσπάθειες που κατέβαλε για την ανάδειξη άξιων κληρικών , καθώς και για την πιστή εφαρμογή των ιερών κανόνων από όλους τους πιστούς και φανερώνεται επίσης η ποιμαντική φροντίδα στα αποκομμένα και περιθωριοποιημένα μέλη της Εκκλησίας.
Στην οικουμενική Εκκλησία ο Μέγας Βασίλειος ουσιαστικά αναλαμβάνει τα πνευματικά ηνία από το Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος γηραιός πλέον, αποσύρεται από την ενεργό δράση. Εργάζεται συνεχώς για την επικράτηση των ορθόδοξων χριστιανικών αρχών και υπερασπίζεται με σθένος το δογματικό προσανατολισμό της Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας.

Το έργο του
Ας δούμε όμως γιατί ο Αγιος Βασίλειος έμεινε ως Μέγας στην ιστορία. Πρώτα πρώτα μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του. Από πολύ νέος γύμναζε τον εαυτό του στο πνεύμα και τον έβαζε σε σκληραγωγίες, και όπως λένε, άλλο δρόμο δεν γνώριζε εκτός αυτόν που οδηγούσε στο πανεπιστήμιο και στην εκκλησία. Σε μεγάλες επιδημίες που ταλαιπωρούσαν τον λαό αυτός ήταν παρών και βοηθούσε σωματικά και ψυχικά διδάσκοντας την πίστη του Χριστού. Ο Αγιος Βασίλειος ήταν πολύ αυστηρός με αυτούς που ξέφευγαν από την σωστή πίστη, έλεγε και έγραφε την αλήθεια θαρραλέα και μάλιστα δεν δίστασε να ελέγξει ακόμη και αυτοκράτορες. Με το κύρος που τον διέκρινε αγωνίσθηκε με σθένος εναντίον των αιρέσεων και συνέβαλε τα μέγιστα στο να διαφυλαχθή ανόθευτη η πίστη και αναλλοίωτη η μέθοδος θεραπείας και ο τρόπος σωτηρίας του ανθρώπου.
Ο Μ. Βασίλειος, εκτός των άλλων θαυμάσιων και θείας εμπνεύσεως έργων του, έγραψε και την εκτενή και κατανυκτική Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση της συντομότερης Θείας Λειτουργίας του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, τη Μεγ. Πέμπτη και το Μέγ. Σάββατο.
Ο Άγιος έγραψε πολλά για την καθοδήγηση των χριστιανών, ίδρυσε μοναστήρια, όπου αρκετοί μαθητές του αφιερώθηκαν στον Θεό. Είναι δε γνωστός στους πολλούς κυρίως για την κοινωνική του δράση, η οποία όμως αποτελεί καρπό της νηπτικής του ζωής.
Ο Άγιος Βασίλειος, βοηθούσε πάντοτε τους αδικημένους και κουρασμένους, τους πεινασμένους και τους αρρώστους, ανεξάρτητα από το γένος, τη φυλή και το θρήσκευμα. Ίδρυσε και καθιέρωσε τη διανομή αγαθών -τρόφιμα ρούχα, χρήματα και κάθε είδους βοήθεια σε φτωχές οικογένειες άπορους κ.λπ. Το πιο σπουδαίο του έργο ήταν η οργάνωση της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας στην επαρχία του, έφτιαξε κοντά στην Καισάρεια μια ολόκληρη πόλη από φιλανθρωπικά ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία κ.α.  Η πόλη αυτή ονομάσθηκε «Βασιλειάδα». Φανταστείτε τι ανακούφιση θα ένιωθαν τότε οι φτωχοί, τα ορφανά, οι γέροι, οι ταξιδιώτες, η Καισάρεια είχε γίνει μια μεγάλη οικογένεια με πατέρα τον Αγιο Βασίλειο τον επίσκοπό της. Η “Βασιλειάδα”, που αποτελεί, δια μέσου των αιώνων, πρότυπο έργο ανθρωπιάς και κοινωνικής προσφοράς, είναι δημιούργημα της γλυκύτατης καρδιάς του, της πεπληρωμένης από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, καρπός του οποίου είναι η αγάπη. Η ανιδιοτελής αγάπη, που τον “εξανάγκαζε” να φθάνη μέχρι το σημείο να περιθάλπη και τους λεπρούς, μάλιστα δε να τους περιποιείται ο ίδιος προσωπικά και το πιο παράδοξο, να ασπάζεται και τις πληγές τους με την ίδια ευλάβεια που ασπαζόταν την εικόνα του Χριστού και των Αγίων. Για να κατανοηθή το μέγεθος της αγάπης και της θυσίας του πρέπει να σημειωθή ότι η λέπρα την εποχή εκείνη ήταν ανίατη και μεταδοτική ασθένεια και ότι οι λεπροί ζούσαν μακριά από τις πόλεις, διωγμένοι και απομονωμένοι χωρίς την φροντίδα κανενός. Τον αγαπούσαν τόσο πολύ που στην κηδεία του σημειώθηκαν λιποθυμίες!

Η θεολογική προσφορά του
Ο Μέγας Βασίλειος είναι ένας από τους σημαντικότερους δογματικούς θεολόγους του Χριστιανισμού, με σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του Τριαδολογικού δόγματος. Διακήρυξε την ενότητα της Αγίας Τριάδος ως μιας ουσίας και προχώρησε στον προσδιορισμό του υποστατικού διαχωρισμού των Προσώπων της. Κάθε υπόσταση διακρίνεται από ορισμένους τρόπους ύπαρξης και μεμονωμένα χαρακτηριστικά (ιδιώματα): ο Πατέρας είναι αγέννητος, ο Υιός γεννηθείς αχρόνως και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται υπό του Πατρός.
Στο έργο τόνισε επίσης τη σημασία της διάκρισης μεταξύ ουσίας και ενεργειών του Θεού. Μεταξύ του άκτιστου Θεού και του κτιστού κόσμου υπάρχει οντολογικό χάσμα, που αποκλείει την κατ’ ουσία κοινωνία και σχέση μεταξύ τους. Ο Θεός καθίσταται αντιληπτός στον κόσμο διά των ενεργειών του. Το ότι ο κόσμος διατηρείται στο "είναι" οφείλεται στη δημιουργική, συνεκτική και ζωοποιό ενέργεια του Θεού.
Κεφαλαιώδης ήταν και η συμβολή του στην αξιολόγηση της θύραθεν παιδείας μέσα στη χριστιανική Εκκλησία. Μελετητής ο ίδιος και γνώστης της ελληνικής φιλοσοφίας, τη χρησιμοποιεί ως όργανο επεξεργασίας και διατύπωσης των θεολογικών του αντιλήψεων. Η φιλοσοφία, κατά τον Βασίλειο, πρέπει να μελετάται υπό το νέο χριστιανικό πρίσμα. Δεν απορρίπτει τη μελέτη των κλασσικών γραμμάτων, αντίθετα προτρέπει στη χρήση τους ως ένδυμα της χριστιανικής θρησκευτικής διδασκαλίας.
Στον τομέα του μοναχισμού ανέλαβε δράση θέτοντάς τον υπό τον έλεγχο της εκκλησιαστικής ηγεσίας και εισήγαγε την ομολογία της αφιέρωσης στον Θεό και της ένταξης στην αδελφότητα, η οποία προέβλεπε αγαμία, υπακοή και ακτημοσύνη. Επίσης έθεσε την πνευματικότητα του μοναχισμού στη σταθερή βάση της Αγίας Γραφής και τοποθέτησε τους μοναχούς στη γραμμή του κοινού βίου και της οργανωμένης δράσης.

Το συγγραφικό έργο του
Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:

Δογματικά συγγράμματα.
α) "Ανατρεπτικός του Απολογητικού του δυσσεβούς Ευνομίου". Αποτελείται από τρία βιβλία και καταφέρεται ενάντια του αρχηγού των Ανομοίων Ευνομίου.
β) "Προς Αμφιλόχιον, περί του Αγίου Πνεύματος". Επιστολική πραγματεία προς τον επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.

Ασκητικά συγγράμματα.
α) "Τα Ηθικά". Συλλογή 80 ηθικών κανόνων.
β) "Όροι κατά πλάτος". Περιέχει 55 κεφάλαια με θέμα γενικές αρχές του μοναχισμού.
γ) "Όροι κατ’ επιτομήν". Περιέχει 313 κεφάλαια που αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των μοναχών.
δ) "Περί πίστεως".
ε) "Περί κρίματος".
στ) "Περί της εν παρθενία αληθούς αφθορίας". Έργο σχετικό με την παρθενική ζωή.

Ομιλίες.
Ορισμένες από τις ομιλίες του είναι:
α) "Εις την Εξαήμερον". Συλλογή 9 ομιλιών με θέμα τη δημιουργία του κόσμου.
β) "Εις του Ψαλμούς". Συλλογή 18 ομιλιών με αφορμή το περιεχόμενο των Ψαλμών του Δαυίδ.
γ) "Περί του ουκ έστιν αίτιος του κακού ο Θεός".
δ) "Περί πίστεως".
ε) "Κατά Σαβελλιανών, Αρείου και Ανομοίων".
στ) "Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων". Το διασημότερο από τα κείμενα του Βασιλείου, στο οποίο πραγματοποιεί προσπάθεια γεφύρωσης μεταξύ χριστιανικής και κλασσικής παιδείας.
ζ) "Προτρεπτικός εις το άγιον βάπτισμα".
η) "Εις το πρόσεχε σεαυτώ".
θ) "Προς Πλουτούντας".
ι) "Εν λιμώ και αυχμώ".
ια) "Εις την μάρτυρα Ιουλίτταν και περί ευχαριστίας".

Επιστολές.
Σώζονται 365 επιστολές με το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, που καλύπτουν την εικοσαετία από την επιστροφή του στην Καισάρεια από την Αθήνα έως και το θάνατό του.

Η κοίμησή του
Καταπονημένος από την μεγάλη δράση που ανέπτυξε σε τόσους πολλούς τομείς, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας παραδίδει το πνεύμα στο Θεό την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. σε ηλικία 49 ετών. Ο θάνατός του βυθίζει στο πένθος όχι μόνο το ποίμνιό του αλλά και όλο το χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Στην κηδεία του συμμετέχει και ένα πλήθος ανομοιογενές από άποψη θρησκευτικής και εθνικής διαφοροποιήσεως. Το υψηλής σημασίας θεολογικό και δογματικό του έργο καθώς και η λειτουργική και πρωτότυπη ανθρωπιστική του δράση, είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την 1ην Ιανουαρίου.
Από το 1081 μ.Χ. ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Μαυρόπους (ο από Ευχαΐτων) θέσπισε έναν κοινό εορτασμό των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Ιωάννη του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου, στις 30 Ιανουαρίου, ως προστατών των γραμμάτων και της παιδείας.
Ο Άγιος στα 48 χρόνια που έζησε, έκαμε τόσα πολλά για τους ανθρώπους που η ιστορία τον ονόμασε ΜΕΓΑ όσο ακόμα ζούσε. Αυτός ήταν ο Αη Βασίλης από την Καισαρεία που πάντα θα ζει μέσα στις καρδιές μας και θα μας θυμίζει με το έργο του ότι πρέπει να είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι αγαπημένοι.  

Το έθιμο της βασιλόπιτας
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς του Βυζαντίου που ήταν συμμαθητής του Αγίου Βασιλείου και τον έλεγαν Ιουλιανό. Ο Ιουλιανός αγαπούσε την φιλοσοφία και τους ψεύτικους θεούς και μισούσε τον Χριστιανισμό, ο Αγιος Βασίλειος δεν του χαρίσθηκε γι αυτό και ο Βασιλιάς ζητούσε αφορμή να τον ταπεινώσει. Οταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη. Ετσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε εντολή και από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος , και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα. 

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’.
Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου· δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας. Βασίλειον ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὥφθης βάσις ἄσειστος τῇ Ἐκκλησίᾳ, νέμων πᾶσιν ἄσυλον, τὴν κυριότητα βροτοῖς, ἐπισφραγίζων σοῖς δόγμασιν, Οὐρανοφάντορ Βασίλειε Ὅσιε.

Μεγαλυνάριον.
Τὸν οὐρανοφάντορα τοῦ Χριστοῦ, μύστην τοῦ Δεσπότου, τὸν φωστῆρα τὸν φαεινόν, τὸν ἐκ Καισαρείας, καὶ Καππαδόκων χώρας, Βασίλειον τὸν μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.

Πηγή: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένη

Η πρωτοχρονιά, η αφετηρία της νέας ετήσιας κυκλικής κίνησης του χρόνου, προκαλεί στους ανθρώπους ποικίλες σκέψεις και συναισθήματα. Μπορεί να επενδύεται, με αριστοτεχνικό τρόπο, από την πλασματική λαμπηδόνα του κόσμου, δεν παύει, όμως, να δημιουργεί διάθεση έντονης εσωστρέφειας και εσωτερικής αναζήτησης. Ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος που Εκκλησία μας πρώτο από όλους τιμά την ημέρα αυτή, κακοποιείται βάναυσα από το πνεύμα του κόσμου, καθώς προβάλλεται, άλλοτε ως το σύμβολο του καταναλωτισμού, με προκλητικό τρόπο και άλλοτε ως το σύμβολο της κοσμικής ευδαιμονίας, σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία η ανθρωπότητα δοκιμάζεται, σε μεγάλο βαθμό από την φτώχεια, την ανέχεια και τη δυστυχία, ενώ ο ίδιος υπήρξε και είναι το πρότυπο του ασκητικού ιδεώδους.

Οι σκέψεις του Αγίου Βασιλείου περί χρόνου βοηθούν στο να κατανοήσει ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος το μέγεθος αυτού του κορυφαίου δώρου που χάρισε ο Θεός στο πλάσμα Του, προκειμένου να το αξιοποιήσει, να το καλλιεργήσει, με σκοπό τη διαρκή του βελτίωση και την κατά το δυνατόν ομοίωση μαζί Του. Οι σκέψεις του Αγίου περί χρόνου είναι απάντηση – καταπέλτης στο πνεύμα του σύγχρονου κόσμου που διακρίνεται από μια τάση επιμελούς ισοπέδωσης όλων εκείνων των στοιχείων που επιτρέπουν στον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του και να πλησιάσει το Θεό. Είναι η απάντηση προς όλους εκείνους που διακηρύσσουν ότι ο χρόνος περιορίζεται στα ευτελή και πεπερασμένα όρια αυτής της ζωής και δεν επεκτείνεται στην αιωνιότητα, για την κατάκτηση της οποίας απαιτούνται αγώνες, εσωτερικές αναμετρήσεις αλλά και διαρκής αντιπαράθεση με την υλικοβιοτική αντίληψη της ανθρώπινης ζωής.

Η πρώτη διάσταση του χρόνου που καταγράφει ο Μέγας Βασίλειος στο περίφημο έργο του «Εις την Εξαήμερον» έχει σχέση με τον Θεό. Ο Θεός είναι υπεράνω του χρόνου και ταυτόχρονα είναι εκτός χρόνου, από την άποψη ότι δεν έχει χρονική αρχή και δε θ’ αποκτήσει ποτέ χρονικό τέλος. Χρονική αρχή έχουν όλα τα δημιουργήματα, δεν έχουν, όμως, όλα χρονικό τέλος. Κάποτε ο Θεός σήμανε την έναρξη του υλικού κόσμου, κάποτε θα σημάνει το τέλος του. Αυτό, όμως, αφορά στα υλικά δημιουργήματά Του. Τα πνευματικά δημιουργήματα, όπως οι Άγγελοι και το ηγεμονικό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, η ψυχή, δε θα έχουν ποτέ τέλος. Δημιουργήθηκαν αλλά δεν εξαφανίζονται, δεν πεθαίνουν.

Η δεύτερη διάσταση του χρόνου, κατά τον Μέγα Βασίλειο, σχετίζεται με την ύλη και την παρούσα ζωή. Ο χρόνος μοιάζει με μία σφαίρα που κυλά στον κατήφορο και δε σταματά. Ρέει ακατάπαυστα αποκαλύπτοντας ότι και όσα σχετίζονται μαζί του είναι ρέοντα και όχι σταθερά. Σα να ταξιδεύει κανείς με το τραίνο και βλέπει ν’ αποκαλύπτονται μπροστά του διαδοχικά υπέροχα τοπία, τα οποία, όμως, δεν είναι σταθερά, εξαφανίζονται πριν καν τα συνειδητοποιήσει αφήνοντας στη θέση τους άλλα που χάνονται, με τη σειρά τους, στο απύθμενο δοχείο του χρόνου, που έχει τη μοναδική δυνατότητα να μετατρέπει αυτοστιγμεί το παρόν σε παρελθόν. Αυτή η διάσταση του χρόνου αποκαλύπτει το χρέος του ανθρώπου που αφορά στην σωστή αξιοποίησή του προκειμένου αυτός να μην πάει χαμένος. Εκείνος που τον αντιμετωπίζει με αυτή η λογική, κατά τον Μέγα Πατέρα της Εκκλησίας μας, μπορεί ν’ αντεπεξέλθει με σοφία στις θλίψεις και στα προβλήματα της ζωής. Αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος είναι ευκαιρία εσωτερικής καλλιέργειας και καιρός μετανοίας. Εξαγοράζει τον καιρό του, κατά την προτροπή του Αποστόλου Παύλου, μη αφήνοντας την κάθε στιγμή να χαθεί αναξιοποίητη για την προσωπική του βελτίωση που συνιστά την απαρχή για τη βελτίωση του κόσμου.

Η τρίτη παράμετρος του χρόνου, κατά τον Καππαδόκη Άγιο, σχετίζεται με την αιωνιότητα. Ο χρόνος της παρούσης ζωής είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο ατελεύτητο της αιωνιότητας. Κι, όμως, εμείς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε το γεγονός εντελώς διαστρεβλωμένο. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε «πάροικοι και παρεπίδημοι» στην γήινη πραγματικότητα, είμαστε περαστικοί, ανέστιοι διαβάτες που πορεύονται προς την πραγματικότητα της αιωνιότητας, γι’ αυτό και κάνουμε το παν για να χτίσουμε και να δημιουργήσουμε σ’ αυτή τη ζωή με τα καλύτερα υλικά, ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας στα ευτελή και πεπερασμένα, αγνοώντας τις ανάγκες του έσω ανθρώπου που θα ζήσει αιώνια όταν το φθαρτό του σαρκίο πεθάνει. «Δεν είμεθα πλασμένοι για τη λίγη ζωή. Είμεθα πλασμένοι για την αιωνιότητα. Δεν είμεθα πλασμένοι για τη γη. Είμεθα πλασμένοι για τον ουρανό. Η γη είναι το φυτώριο. Κάποτε θα μεταφυτευτούμε από το φυτώριο στον κήπο του παραδείσου. Όσοι είναι πιστοί, όσοι έχουν το δένδρο της ζωής τους γεμάτο καρπούς, θα μεταφυτευτούν στον ουρανό. ‘Επειγόμεθα, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ίνα έγκαρποι και πλήρεις έργων αγαθών φυτευθέντες εν τω οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσωμεν’» (Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης, «Άγιοι μόνον τότε;», σελ. 24).

Αυτή η αντίληψη του χρόνου προσφέρει σε όλους μας τη δυνατότητα και να τον απολαύσομε σε αυτή τη ζωή και να τον αξιοποιήσουμε στην προοπτική της άλλης. Απομένει σε εμάς η επιλογή – πρόκληση, η δυσκολότερη ίσως αυτής της ζωής. Καλή χρονιά!

Πηγή: Εκκλησία 

Ένα νέο έτος μας χαρίζει η αγάπη του Τριαδικού Θεού μας. Ένα νέο έτος το οποίο γίνεται σταθμός στην επίγεια ζωή μας. Όλοι μας υποδεχθήκαμε το έτος 2015 με χαρά, προσδοκίες και ελπίδες. Λάμπουν τα πρόσωπα από χαρά, οι όψεις φαιδρύνονται, οι καρδιές σκιρτούν.

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Κ Ο Σ Μ Α Σ

Προς τους Παν/τους Ιεροκήρυκας, Ευλαβεστάτους Ιερείς, Οσιωτάτους Μοναχούς και Μοναχάς και το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά.

Ένα νέο έτος μας χαρίζει η αγάπη του Τριαδικού Θεού μας. Ένα νέο έτος το οποίο γίνεται σταθμός στην επίγεια ζωή μας. Όλοι μας υποδεχθήκαμε το έτος 2015 με χαρά, προσδοκίες και ελπίδες. Λάμπουν τα πρόσωπα από χαρά, οι όψεις φαιδρύνονται, οι καρδιές σκιρτούν.

Και η χαρά μας, οι πόθοι μας, οι ελπίδες μας γίνονται ευχή, η οποία εκφράζεται και γεμίζει όλους τους τόπους: «Αίσιο και ευτυχές το νέο έτος! Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος» λέμε.

Θέλουμε την αληθινή ευτυχία. Πως όμως θα έλθη και θα στερεωθή στη ζωή μας; Πως και αυτός ο νέος χρόνος θα γίνη ευτυχισμένος;

Η μητέρα μας Εκκλησία, η οποία γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή με ακρίβεια και κατέχει την πλήρη αλήθεια, μας δίνει την απάντησι: «Θέλετε» μας λέει η Εκκλησία «την αληθινή ευτυχία; Θέλετε τον χορτασμό της ψυχής σας με την ολοκληρωμένη χαρά της ευτυχισμένης ζωής; Θεμελιώστε, κτίστε τη ζωή σας, στηρίξτε την επάνω στον αμετακίνητο βράχο… “Θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς Χριστός” (Α’ Κορ. γ’, 11). Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είναι ο αμετακίνητος βράχος».

Όσο κι αν η σύγχυσι, η αποστασία, η θόλωσι, η εγωιστική αναισθησία του κόσμου αρνείται την αλήθεια αυτή, εμείς οφείλουμε να την ακούσουμε, να την δεχθούμε, να την κάνουμε βίωμά μας, αν θέλουμε να φέρουμε στη ζωή μας την αληθινή, την αναφαίρετη ευτυχία.

Εάν στη ζωή μας δεν έλθη το φως του Χριστού, εάν δεν έλθη η ευλογία του Χριστού, εάν στην ψυχή μας δεν επισκηνώση το Πανάγιον Πνεύμα, εάν στην καρδιά μας δεν επιδράση η αναπλαστική δύναμι του Ευαγγελίου, εκατομμύρια ευχών να δεχθούμε από τον κόσμο, δεν θα μας ωφελήσουν.

Ο Σαρκωθείς Θεός, ο Χριστός μας, είναι η αστείρευτη της ευλογίας πηγή, ο ακένωτος της χάριτος θησαυρός, ο πλούσιος των αγαθών χορηγός. Μόνον Αυτός μπορεί να φέρει την ειρήνη στις ψυχές μας, να δώσει την ευφροσύνη στα πνεύματά μας. Μόνον ο Χριστός μπορεί να σκουπίση τα δάκρυά μας, να καταπαύση τους στεναγμούς μας, να γλυκάνη τους πόνους μας, να μας οδηγήση με βεβαιότητα στην αιώνια και μακαρία ζωή.

Αγαπητοί,

Μην εθελοτυφλούμε. Καθημερινώς διαπιστώνουμε την αλήθεια.

Η ευτυχία δεν υπάρχει στην επίγεια και πρόσκαιρη ευχαρίστησι. Δεν υπάρχει στην απόλαυσι της ύλης, στην αναζήτησι της ηδονής. Κάθε μέρα το ακούμε.

Όσοι δεν έχουν Χριστό στην καρδιά τους, δεν χαίρονται αληθινά, όσο κι αν με θόρυβο γελούν.

Όσοι ζουν το θέλημα του Χριστού, αγωνίζονται, ανεβαίνουν το σκληροτράχηλο μονοπάτι, ιδρώνουν, ζουν όμως χαρούμενα και ευτυχισμένα, ζουν τη χαρά των μαρτύρων και των αγίων.

Μη λησμονούμε ότι ήλθαμε στον κόσμο όχι για να αποκτήσουμε πλούτο, δόξα, τιμές, διακρίσεις κοσμικές. Δεν ήλθαμε να ζούμε μέσα στην πλάνη, στο σκοτάδι, στη λάσπη και την αποκτήνωσι.

Η επίγειος ζωή μας, πρόσκαιρη και σύντομη, μας χαρίζει υλικά αγαθά και νόμιμες χαρές για να μπορούμε να ζούμε. Όμως δεν έχει σκοπό τα υλικά αγαθά και τις κοσμικές ηδονές.

Η επίγειος ζωή μας είναι ο καιρός κατά τον οποίο καλούμεθα να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τα πάθη και τις αδυναμίες, να τον καλλιεργήσουμε και να τον στολίσουμε με αρετές, να τον ενώσουμε με τον Χριστό μας δια των αγίων μυστηρίων, να τον αγιάσουμε, να τον κάνουμε άξιο του ουρανού.

Ένα τέτοιο νόημα στη ζωή μας, ένας τέτοιος σκοπός, προσφέρει αληθινή ικανοποίησι, πληρώνει τον έσω άνθρωπο, φωτίζει την αγωνιστική πορεία της επιγείου ζωής μας, φέρει την ευτυχία μας σ’ αυτό τον κόσμο, μας ετοιμάζει για την αιωνιότητα.

Αγαπητοί,

Αυτόν τον νέο χρόνο που μας προσφέρει η αγάπη του Θεού μας, ας ακούσουμε την φωνή της Εκκλησίας μας. Τα αναρίθμητα συντρίμμια που δημιουργεί η χωρίς Χριστό κοινωνία μας ας μιλήσουν αφυπνιστικά στις ψυχές μας.

Με την αρχή του νέου έτους ας φέρουμε συνειδητά και προσωπικά τον Χριστό στη ζωή μας, στην ανατροφή και στην ζωή των παιδιών μας, στην οικογένειά μας, στην κοινωνία μας.

Μόνον ο Χριστός μπορεί να πληρώσει την καρδιά μας με ειρήνη και χαρά, να δώση στη νεότητα αληθινή ολοκλήρωσι, να ενώση την οικογένεια, να αναγεννήση την κοινωνία μας.

Σύνθημά μας ας γίνει το εξής:

Το νέο αυτό έτος θα φέρω το Χριστό στη ζωή μου, θα ζήσω ως πιστός χριστιανός, με πρόθυμη υπακοή και ακριβή συμμόρφωσι στις άγιες εντολές Του.

«Αν ζούμε το Χριστό, αν πράττουμε την αρετή», λέει ο ιερός Χρυσόστομος, «οι μέρες μας όλη τη χρονιά θα είναι καλές, ευλογημένες, χαρούμενες, ευτυχισμένες».

Το εύχομαι πατρικά με όλη μου τη δύναμι.

Καλό και αγιασμένο νέο έτος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Πηγή: Θρησκευτικά

Ένα πολύ δύσκολο έτος για τους περισσότερους Έλληνες τελειώνει και ένα νέο έρχεται, που δεν έχει τίποτε το αισιόδοξο να μας πει. Το 2015 είναι τα συμβατικά χρόνια μετά τη Γέννηση του Χριστού και στον καθένα μας προστίθεται ένα έτος στην ηλικία του. Αυτά τα κοινότυπα με οδήγησαν να αναζητήσω στη βιβλιοθήκη μου στοιχεία για την έννοια του χρόνου. Ο Πλάτωνας τον θεωρεί "μια κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας" και ο πραγματιστής Αριστοτέλης ως " τον αριθμό των κινήσεων του παρόντος σε σχέση με το πριν και το μετά". Ο Ιερός Αυγουστίνος τον ορίζει ως " το παρόν των περασμένων πραγμάτων, που είναι η μνήμη, το παρόν των σημερινών πραγμάτων, που είναι τα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και το παρόν του μέλλοντος που είναι η προσδοκία". Η διδασκαλία του Αυγουστίνου έχει ως κέντρο της τη Γνωσιολογία, που έως και σήμερα επικρατεί στη Δυτική Σκέψη, με διάφορες μορφές. Είναι ο πρώτος και πολύ πριν από τον Ντεκάρτ, που τονίζει ότι ο άνθρωπος πρέπει να αμφιβάλλει για όλα και προσθέτει: "Αμφιβάλλω, άρα υπάρχω", που ταυτόχρονα σημαίνει ζω, σκέπτομαι, θέλω, άρα υπάρχω.

Σε ένα συμφωνούν φιλόσοφοι και επιστήμονες, ότι ο χρόνος είναι παράγοντας της ύλης και επομένως δεν υπάρχει έξω από αυτήν. Αυτός είναι και ο λόγος που η ψυχή, ως άϋλη, είναι αθάνατη, αιώνια. Ο άνθρωπος ζει και τις δύο καταστάσεις. Ως ύλη γεννιέται, μεγαλώνει, ακμάζει και μετά γερνά και πεθαίνει. Ως ψυχή μέσα του έχει τη σπίθα της αιωνιότητας και γι' αυτό δεν πιστεύει ότι θα πεθάνει. Αυτή η εσωτερική πληροφορία από ορισμένους πνίγεται, ή περιθωριοποιείται και κάνουν μια ζωή ανεύθυνη και χωρίς κανόνες, σαν να τελειώνει στη Γη η ζωή. Αλλά η χωρίς την επίγνωση της αιωνιότητας ζωή οδηγεί στο παράλογο, ότι ζούμε χωρίς σκοπό, χωρίς να ξέρουμε και χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε στον εαυτό μας γιατί γεννηθήκαμε και γιατί κοπιάζουμε, γιατί τα βάσανα και οι πίκρες, γιατί οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, γιατί τα γερατειά και οι αρρώστιες.

Ο χρόνος, χωρίς την αιωνιότητα, είναι για τον άνθρωπο ένα φυσικό μέγεθος, όπως ο χώρος. Και με αυτόν έχουν ασχοληθεί σημαντικοί επιστήμονες, όπως οι Νεύτωνας, Λάϊμπνιτς και Αϊνστάϊν. Προϋπόθεση της αιωνιότητας είναι η ύπαρξη του Θεού και οι τρεις τους επιδίωξαν να μιλήσουν για τον Θεό μέσα από την επιστήμη τους και κατέληξαν σε σημαντικά συμπεράσματα, που αξίζει κανείς να τα μελετήσει. Με το χρόνο έχει ασχοληθεί και ο Χόκινγκ, που κινείται στο αδύνατο, επιχειρώντας να συνδέσει τη φυσική, με τη μεταφυσική και το υπερβατό. Επίσης οι άθεοι Ντόκινς και Χίτσενς   με τα βιβλία τους περισσότερο φασαρία κάνουν για να βγάλουν χρήματα παρά λένε κάτι το ουσιαστικό, ούτε βεβαίως μπορούν να το πουν. Είναι επιστήμονες, μόνο που δεν κάνουν επιστήμη, αλλά επιχειρούν να επιστημοποιήσουν την αθεϊα τους.

Στους άθεους επιστήμονες απαντά ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850), που δεν ήταν πιστός, αλλά δεν μπορούσε να ακούει ή να διαβάζει ανοησίες. Στο έργο του "Το μαγικό δέρμα" σημειώνει: " Το κλειδί κάθε επιστήμης είναι ασυζητητί το σημείο της αναζήτησης και της έρευνας. Το μεγαλύτερο μέρος των μεγάλων ανακαλύψεων το οφείλουμε στο ΠΩΣ. Αλλά η σοφία στη ζωή συνίσταται στο να τίθεται το ερώτημα ΓΙΑΤΙ". Και ο Χάϊντεγκερ, ο κατά τον σύγχρονο Γάλλο φιλόσοφο και ιστορικό Μαρσέλ Γκοσέ μεγαλύτερος "άθρησκος θεολόγος" του 20ού αιώνα, παραδέχεται ότι η επιστήμη αγνοεί το μόνο αληθινό ερώτημα, για το Είναι, και "γνωρίζει" το πάν, εκτός από το βασικό, χωρίς το οποίο δεν εννοούνται τα υπόλοιπα!

Στην Ανατολή γνωρίζουμε ότι η Πίστη στον Θεό είναι δώρο, δεν είναι προϊόν μιας λογικής μαθησιακής διεργασίας. Ως διδασκαλία είναι υπέρλογη, ελεύθερη και προαιρετική στην αποδοχή της. Ο ίδιος ο Χριστός δεν μακάρισε τους διανοητές, τους πλούσιους και τους ισχυρούς, αλλά τους ταπεινόφρονες, τους αδύναμους και τα παιδιά. Το Ευαγγέλιο Του διαδόθηκε από τα "ασθενή του κόσμου" σε πείσμα των εξουσιαστών. Αυτά τα "ασθενή" είναι το όπλο του "Αρνίου" και όσοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το Χριστό στη Γη και συμπεριφέρονται με κοσμικό τρόπο, με ιδιοτέλεια, φαρισαϊκά και έχουν φτιάξει στα μέτρα τους τη διδασκαλία Του δεν έχουν καμία σχέση μαζί Του, είναι ουσιαστικά αρνητές Του και Τον δυσφημούν.

Πίστη και Επιστήμη έχουν ως αντικείμενο το χρόνο, αλλά σε δύο επίπεδα παράλληλα, που πουθενά δεν τέμνονται. Ο επιστήμων μπορεί να πιστεύει και ο πιστός να είναι επιστήμων, αλλά η Επιστήμη δεν έχει σχέση με την Πίστη. Όταν η Επιστήμη γίνεται εργαλείο της ιδεολογίας και μπαίνει στο χώρο της Πίστης γίνεται υλιστική θρησκεία. Τέτοια ήταν η τρομοκρατία στη Γαλλική Επανάσταση και η αθεϊα στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, όπως την περιγράφει γλαφυρά ο Μπερντιάγεφ. Και όταν η θρησκεία, δια των εκπροσώπων της, επιβάλλει στην επιστήμη το δόγμα (;) της για τους φυσικούς νόμους γίνεται τυραννία, τύπου Ιεράς Εξέτασης. Και οι δύο περιπτώσεις οδήγησαν σε εκατόμβες αθώων θυμάτων.

Χρόνος και αιωνιότητα. Ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί το χρόνο ως προστάδιο της αιωνιότητας, αλλιώς υποβιβάζεται σε ένα μηχανισμό ορισμένων υλικών που λειτουργεί για κάποια χρόνια. Πράγματι, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει ψηλά το βλέμμα του για να δει το μεγαλείο του ορατού σύμπαντος, αν δεν μπορεί να αντικρίσει την ωραιότητα της φύσης, αν δεν διακρίνει τη διαφορά του από τα άλλα έμβια όντα, αν δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι " ο Μικρός και Μέγας", κατά τον ποιητή, αν δεν έχει επίγνωση του προσωρινού της ζωής του, τότε επιλέγει τη χοϊκή ζωή, στην οποία "τα πάντα επιτρέπονται", όπως έγραψε ο Ντοστογιέφσκι. Όμως δεν είναι φτιαγμένος για μια τέτοια ζωή.-

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2015

Πηγή: Ακτίνες 

Η εκπλήρωση των υποσχέσεων, για έναν άρχοντα, είναι ίσως η πιο ασφαλής οχύρωση της αξιοπιστίας του απέναντι στο λαό. Εντούτοις, το φαινόμενο να αθετούνται από μέρους των αρχόντων οι υποσχέσεις και να ποδοπατούνται τα ’’συμβόλαια τιμής’’ με τους αρχόμενους, όχι μονάχα δεν είναι σπάνιο, αλλά είναι σταθερό χαρακτηριστικό όλων των εποχών. Είναι τακτική πολιτικής συμπεριφοράς γνωστή και εφαρμοσθείσα από τότε, που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε πόλεις και κράτη και ανέδειξαν τις πρώτες ηγεσίες τους, και συνεχίζεται, δυστυχώς, μέχρι και σήμερα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος με την λαμπρή του προσωπική μαρτυρία επιβεβαιώνει, ότι η αθέτηση της πίστης για έναν ηγέτη είναι η πιο αισχρή ανομία. Κάποια στιγμή, ο Παρμενίων, ο φημισμένος στρατάρχης του, τον προέτρεπε να κάνει κάτι αντίθετο από την πίστη και από το σωστό, λέγοντάς του: Αν εγώ ήμουν Αλέξανδρος, θα το έκανα. Και ποια ήταν η απάντηση του Αλεξάνδρου; Κι εγώ θα το έκανα, αν ήμουν Παρμενίων.

Στο έργο του Νικόλαου Μαυροκορδάτου ’’Πολιτικόν θέατρον’’(*) διαβάζουμε: ’’Χωρίς την αξιοπιστία, δηλαδή χωρίς την βάση της δικαιοσύνης, τι άλλο είναι το βασίλειο από ένα μεγάλο και Δημόσιο λησταρχείο’’; Αυτό το είχε αντιληφθεί ο Σταγειρίτης Αριστοτέλης, γι’ αυτό μεταξύ των άλλων παραγγελμάτων, που άφησε στον βασιλιά Αλέξανδρο, ως δάσκαλός του, ήταν και η τήρηση του λόγου. Πρόσεχε, του έλεγε, μην παραβείς την υπόσχεση, που έδωσες, διότι αυτό ούτε στους απίστους δεν αρμόζει.

Είναι όντως άτιμο και αισχρότατο, να παραβιάζει ο άρχοντας τις υποσχέσεις, που έδωσε κάποτε. Γι’ αυτό και ο Αλκιβιάδης, ο περίφημος εκείνος στρατηγός των Αθηναίων, ομολογούσε συχνά, ότι κάθε φορά που συναντούσε τον Σωκράτη, γινόταν κατακόκκινος από την ντροπή, διότι δεν ήταν καθόλου συνεπής στις υποσχέσεις, που του είχε δώσει.

Ο Λυκούργος, ο μέγας νομοθέτης της Σπάρτης, υποστήριζε ότι όχι μονάχα στα έργα της ειρήνης, αλλά ακόμα και στον πόλεμο απέναντι στους εχθρούς, η απάτη συνιστά ατιμία και ένδειξη μικροψυχίας. Γι’ αυτό και θεωρούσε αναξία επαίνου την μάχη εκείνη, στην οποία δεν κυριαρχούσε η αρετή και η πολεμική ετοιμότητα, αλλά το ψεύδος και η απάτη.

Στο ’’Πολιτικό θέατρο’’ του Νικόλαου Μαυροκορδάτου διαβάζουμε και το εξής σχετικό: ’’Αρμόζει εδώ κι εκείνο, που αναφέρει ο Σενέκας για τον Νέρωνα. Σε μια φιλική συζήτηση είπε ο βασιλιάς: Το ξίφος προστατεύει τους πρίγκιπες. Όχι, απήντησε αμέσως ο Σενέκας, τους προστατεύει περισσότερο η πίστις, δηλαδή η εκπλήρωση των υποσχέσεών τους. Τώρα όμως, στους καιρούς μας, περισσότερο υπολογίζεται η απάτη και τιμάται η υποκρισία, παρά η τήρηση της πίστεως και του λόγου’’.

Ο Κικέρων, ο γνωστός Ρωμαίος φιλόσοφος, γράφει: ’’Με δυο τρόπους γίνεται η αδικία, ή με την βία ή με την απάτη. Η απάτη είναι γνώρισμα της αλεπούς και η βία του λιονταριού. Τόσο η απάτη όσο και η βία είναι ξένα προς τον άνθρωπο. Από τις δυο, όμως, περισσότερο αξιομίσητη είναι η απάτη’’. Εναντίον αυτής της συνετής γνώμης, τι θα μπορούσε να πει ο κάθε τυχόν δυσσεβής πολιτικός της εποχής μας;

Δανειζόμαστε κάτι ακόμα από το ’’Πολιτικό θέατρο’’ του Μαυροκορδάτου και με αυτό κλείνουμε: ’’Αυτό και μόνον παρακαλώ τον Κύριο και παρακαλώ και τους Ορθοδόξους Ηγεμόνες, να προτιμούν μάλλον την ακρόαση της σοφίας του Θεανθρώπου Λόγου, παρά αυτά τα σοφίσματα του διαβόλου, που τους καταγκρεμίζουν στα βάραθρα του άδου. Διότι οι δυνατοί θα έχουν μεγάλες τις τιμωρίες στην γέεννα του πυρός. Αλλά, αν ποθείτε, ώ Ηγεμόνες, να γνωρίσετε εμπράκτως αυτά που λέχθηκαν, σκεφθείτε εκείνους τους βασιλείς, που ήταν και λιοντάρια και αλεπούδες και θα δείτε, ότι η μεν ζωή τους ήταν γεμάτη κινδύνους και θλίψεις, το δε τέλος τους γεμάτο δειλία και τρόμο.

Με σταθερή λοιπόν πίστη, ώ Ηγεμόνες, και με αγάπη ειλικρινή θα συνεργάζονται όλοι μαζί σας, εάν απορρίπτοντας τον δόλο και την απάτη, αντλείτε το θάρρος σας μόνον από τον Θεό και στρέφετε προς Αυτόν μόνον την ελπίδα σας, διότι ’’εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων’’.

_______________________________________________

(*) Ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος υπήρξε ένας από τους διασημότερους Έλληνες λογίους επί τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1670. Διακρίθηκε για την οξύνοια του πνεύματος και την ευρυμάθειά του. Διορίσθηκε ηγεμόνας της Μολδαυΐας και αργότερα της Βλαχίας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ίδρυση Ελληνικών Σχολείων στις παραδουνάβιες χώρες. Το έργο του ’’Πολιτικόν θέατρον’’ εκδόθηκε για τελευταία φορά το 1992 από τις Εκδόσεις Ο.Χ.Α. Λυδία.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μνημειώδες κείμενο του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου για την διαχρονική διαλεκτική της Εκκλησίας έναντι του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι.

Μέσα στην οδύνη της πολυδιάστατης κοινωνικής, οικονομικής και κυρίως ηθικοπολιτισμικής και πνευματικής κρίσεως που βιώνουν οι άνθρωποι της λεγομένης και πολυδιαφημισμένης «μετανεωτερικής και μεταμοντέρνας» εποχής, όπου κυριαρχεί το υλιστικό, εγωκεντρικό και καταναλωτικό πρότυπο ζωής, επειδή η νεοφιλελεύθερη οικονομική κεφαλαιοκρατική ιδεολογία και κοσμοθεωρία επιβάλλει, γεννάται ευλόγως εκ των πραγμάτων το ερώτημα: «ποιος ο ρόλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι του ηθικά και πνευματικά μετέωρου και έωλου συγχρόνου ανθρώπου αλλά και ποια η στάση αυτής έναντι των κατά καιρούς εναλλασσομένων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων και ιδεολογιών;

Η οποιαδήποτε απάντηση στα παραπάνω καίριας σημασίας ερωτήματα έχει οντολογικές και υπαρξιακές συνέπειες για τον άνθρωπο και την σύνολη κτίση. Η διαλεκτική στάση της Εκκλησίας έναντι του όλου αυτού ακανθώδους ζητήματος δεν μπορεί να είναι ούτε αποφατική, ούτε καταφατική στο πλαίσιο μιας εκκοσμικευμένης λογικής προσεγγίσεως, αλλά πρωτίστως και κυρίως πνευματική, σωτηριολογική και ανθρωποκεντρική, επειδή ακριβώς η Ορθόδοξη Εκκλησία εκ της οντολογικής φύσεως και διακονικής αποστολής της θέτει πάντοτε στο επίκεντρο της φιλοστόργου μητρικής μέριμνάς της την σωτηρία του ανθρώπου.

Σε αυτήν την διαλεκτική της Εκκλησίας έναντι της κοινωνίας, του ανθρώπου και εν γένει του κόσμου αναφέρεται ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών (1938 – 1941), ο οποίος κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και μετά το λεγόμενο «οικονομικό κραχ» του 1929, που αποτελμάτωσε την παγκόσμια οικονομία και οδήγησε σε εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπων, δημοσίευσε το έτος 1932 ένα περισπούδαστο άρθρο του, υπό τον τίτλο: «Η κοινωνική κρίσις και η Εκκλησία». Στο κείμενο αυτό, το οποίο είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο, ο τότε Τραπεζούντος Χρύσανθος γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «… Από του γενικού πολέμου η ισορροπία του κόσμου εταράχθη,, η οικονομική και κοινωνική και ηθική ανωμαλία επιτείνεται και «πάσα η κτίσις στενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν». Οι διάφορες κοινωνικές τάξεις αποβλέπουν προς την κατάσταση, άλλες μετά φόβου και άλλες μετ’ ελπίδων, ελπίδων περί δημιουργίας κρείττονος κοινωνικής καταστάσεως και ζωής μετά την ανατροπή του νυν κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος…

Αλλ’ η Εκκλησία, ισταμένη υπεράνω των εκάστοτε εναλλασσομένων οικονομικών και κοινωνικών συστημάτων, δεν δύναται και δεν πρέπει να συνταυτίζεται με οιονδήποτε εφήμερο κοινωνικό σύστημα και με οιανδήποτε κοινωνική τάξη και να αγωνίζεται υπέρ επικρατήσεως αυτών. Αν έπραττε αυτό, θα ενίσχυε όσα οι οπαδοί της υλιστικής θεωρίας της ιστορίας και των κοινωνικών φαινομένων, μονομερώς εξηγώντας σύνθετα και πολύπλοκα κοινωνικά φαινόμενα λέγουν ότι η όλη θρησκεία είναι ιδεολογικό απαύγασμα οικονομολογικών εξελίξεων και ιδεολογικό σύστημα των οικονομικών συμφερόντων μιας κοινωνικής τάξεως.

Η Εκκλησία δεν είναι Εκκλησία μιας μόνον κοινωνικής τάξεως ούτε ενός μόνου λαού ή ενός Έθνους ή του κράτους. Η Εκκλησία, όπως μαρτυρεί η απ’ αρχής σύσταση και η ιστορία αυτής, είναι η απ’ αρχής καθολική και αποστολική Εκκλησία, η από περάτων έως περάτων, και φιλόστοργος μήτηρ όλων των λαών και όλων ανεξαρτήτως των κοινωνικών τάξεων και εκείνων ακόμη όσες εκ πλάνης έχουν στραφεί κατ’ αυτής. Έναντι της Εκκλησίας «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος , Σκύθης, δούλος, ελεύθερος» (Κολ. 3,11).

Κατά την αρχή ταύτη ανέκαθεν η Εκκλησίας συμφώνως προς το παράδειγμα του θεμελιωτού αυτής κηρύττει το Ευαγγέλιον και σκορπίζει τα αγαθά της Χριστιανικής αγάπης επί πάντας, πτωχούς και πλουσίους, και ανατέλλει τον ήλιο αυτής επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.

Τα εκάστοτε κρατούντα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα η Εκκλησία εν μέρει αναγνωρίζει και εν μέρει ανέχεται και δεν λαμβάνει πρωτεύον και ενεργό μέρος σε συντηρήσεις και ανατροπές καθεστώτων, για το οποίο πολλοί κατά τους νεωτέρους χρόνους ως μομφή επιρρίπτουν στην Εκκλησία.

Είναι αληθές ότι στην πρωτόγονη Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, όπως μαρτυρούν οι Πράξεις των Αποστόλων, υπάρχει μία νέα οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων… γεγονός που πολλοί εκλαμβάνουν ως απόδειξη των κομμουνιστικών αρχών της πρώτης Εκκλησίας. Αλλ’ η νέα αυτή τάξη πραγμάτων που είναι εκδήλωση της ακραιφνούς αγάπης και φιλαδελφίας των πρώτων χριστιανών δεν είναι πρόγραμμα οικονομολογικών μεταρρυθμίσεων ή ανατροπής της υφισταμένης κοινωνικής τάξεως. Ελλείπει ακόμη εκ της νέας εκείνης τάξεως και πάσα οικονομολογική τεχνική σκέψη και βάση.

Ο κομμουνισμός των Πράξεων των Αποστόλων είναι είδος θρησκευτικού και ηθικού κομμουνισμού της αγάπης. Και τον τύπο τούτο του κομμουνισμού της αγάπης συναντούμε και στους κατόπιν αιώνες. Οι δε μεταγενέστερες μορφές των χριστιανικών κοινοτήτων σε χρόνους οικονομικής κρίσεως και στερήσεως και δυστυχίας προσέγγιζαν πάλιν προς τον κομμουνισμό της αγάπης υπό την διεύθυνση και εποπτεία των Επισκόπων.

Οι θεωρητικές μάλιστα διδασκαλίες των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως του Βασιλείου, του Χρυσοστόμου, του Θεοδωρήτου και του Ιερού Αυγουστίνου, κηρύττουν τον κομμουνισμό τούτο της αγάπης ως θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία, ελέγχουν τους έχοντες τα πλείονα ως κλέπτες και σφετεριστές ξένων αγαθών, και απαιτούν το φως και ο αέρας και η γη να είναι κοινά για όλους. Έτσι ελεύθερη και κοινή σε όλους πρέπει να υπάρχει και η επί γης κτήση και περιουσία για χάρη της αγάπης που χορηγεί τα πάντα και θυσιάζεται.

Ο Ιερός μάλιστα Χρυσόστομος στην ΙΑ΄ ομιλία αυτού «Εις τας πράξεις των Αποστόλων», την οποία είπε ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως προς τους πιστούς της Βασιλευούσης κατά την διάρκεια συζητήσεως, εάν η αγάπη την ακτημοσύνη έτεκε, ή η ακτημοσύνη την αγάπη, αποφαίνεται ότι η αγάπη έτεκε την ακτημοσύνη και αυτή πάλι επέσφιγξε την αγάπη περισσότερο…

Μόνον η Χριστιανική ηθική με την θεία αγάπη, η οποία στρέφεται προς πάντες και πάντα, και πάντες ενώνει «εν εαυτή», θα μπορούσε να συμπήξει μία σταθερά και αδιάσειστη σοσιαλιστική πολιτεία. Προς μια τέτοια ιδεώδη πολιτεία αγάπης και φιλαδελφείας τείνουσα η Εκκλησία…αναλαμβάνει σε μεγάλη έκταση την θεραπεία πάσης κοινωνικής ελλείψεως και βλάβης προερχομένης εκ μιας ολοένα και βαρυτέρα καθισταμένης οικονομικής και κοινωνικής καταστάσεως. Σε όλες τις ταραχές και ανατροπές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής η Εκκλησία διατηρεί ακλόνητη την ευστάθεια αυτής και παρέχει στην εσωτερικώς και εξωτερικώς παραπαίουσα και εντελώς αστήρικτη και ανερμάτιστη ανθρωπότητα, έρεισμα και φως και δια της ζύμης του Ευαγγελίου ζυμοί όλον το φύραμα των κατά καιρούς πολιτειών και κοινωνιών…

Έτσι γενικό και δίκαιο και αμερόληπτο προς όλες τις κοινωνικές τάξεις οφείλει να είναι το έργο της Εκκλησίας και κατά την παρούσα κοινωνική κρίση. Και το έργο τούτο είναι περισσότερο παρά ποτέ και άλλοτε δυσχερές, διότι δυσχερή και πολύπλοκα είναι και τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία εγέννησε η σύγχρονη κεφαλαιοκρατική οικονομία και το υπ’ αυτής και της βιομηχανίας δημιουργηθέν εργατικό προλεταριάτο, η στρατοκρατία και γραφειοκρατία των μεγάλων ιδίως κρατών, η τεράστια αύξηση του πληθυσμού και της προαγωγής, η οποία είχε ως συνέπεια την παγκόσμια και αποικιακή πολιτική, και τέλος οι πρόοδοι και η τελειοποίηση της τεχνικής επιστήμης, η οποία εκινητοποίησε και συνέδεσε πάντα και πάντες και εμηχανοποίησε ανθρώπους και εργασία…

Πλην τούτων η μεγάλη δύναμη της Παγκοσμίου οικονομίας και της μεγάλης βιομηχανίας κατέστη επαισθητή και στο πλέον απομεμακρυσμένο χειρωνακτικό χωρίο, έχει δε ανατρέψει όλες τις κατά παράδοση συνθήκες και κατεδίκασε σε τελεία αργία ολόκληρες χειρωνακτικές και επαγγελματικές τάξεις. Εντός και εκτός των μεγάλων πόλεων υπάρχει ολόκληρος πληθυσμός ο οποίος περιήλθε σε θέση νομάδος. Πόσο δε δύσκολο είναι να διατηρηθεί μεταξύ αυτού ανωτέρα ηθική και θρησκεία…

Εκ πάντων τούτων συνάγεται πόσο σύνθετο και πολύπλοκο είναι το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας στις παρούσες συνθήκες και πόσο μεγάλες είναι οι ευθύνες τω διεπόντων τα της Εκκλησίας Ιεραρχών και όλου του κλήρου…

Πλην του κηρύγματος και της μυστικής λατρείας, ουσιώδες στοιχείο του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας είναι και η άσκηση της καινής εντολής της χριστιανικής αγάπης, η οποία ανέκαθεν υπήρξε πειστικό μέσο εξάρσεως της θρησκείας και διαδόσεως του χριστιανισμού. Και ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε το Ευαγγέλιον βοηθών, ελεών και θεραπεύων, διότι όπως η αμαρτία είναι ρίζα πάσης αθλιότητος, τοιουτοτρόπως και η πενία και η δυστυχία και η αθλιότητα γεννούν την αμαρτία και το αίσχος. Διά τούτο επιβάλλεται αγών κατά της πενίας και της αθλιότητος.

Εν προκειμένω θα έπρεπε να είναι πρότυπο η αρχαία Εκκλησία στην οποία η άσκηση της αγάπης ήταν αναποσπάστως συνδεδεμένη με την μυστική λατρεία και αποτελούσε μετ’ αυτής μία αδιάσπαστη και ενιαία ολότητα. Στην άσκηση της αγάπης και της κοινωνικής αντιλήψεως δέον να πρωτοστατήσει η Εκκλησία και ιδιαιτέρως δια των Επισκόπων αυτής και των λοιπών κληρικών, οι οποίοι αυτοί πρώτοι οφείλουν να παρέχουν το παράδειγμα της ακτημοσύνης και απλότητος και λιτότητος και να έχουν το μεγαλοπρεπές ήθος της φιλοπτωχίας και φιλοξενίας. Όταν οι κυβερνώντες την Εκκλησία είναι τυχόν φιλάργυροι και πλεονέκτες, μικρόψυχοι και μικρολόγοι, ιδιοτελείς και αφιλόπτωχοι, ουδέποτε είναι δυνατόν να αναπτυχθούν ελευθέρως και να ενεργοποιηθούν οι υπάρχουσες στην Εκκλησία δυνάμεις πλουσίας ζωής προκειμένου να γίνει η Εκκλησία πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν.

Όταν όμως οι διοικούντες την Εκκλησία αυτοί πρώτοι είναι προκαθήμενοι της αγάπης, τότε θα έχουν το προσήκον κύρος ενώπιον των ευπόρων και θα τους πείσουν με σκοπό την ανακούφιση της ποικίλης δυστυχίας στις παρούσες περιστάσεις. Συστηματοποιούσα η Εκκλησία την αγάπη οφείλει να συστήσει κατά ενορίες κέντρα κοινωνικής προνοίας και αντιλήψεως και ευρέσεως εργασίας στους αέργους. Οφείλει να εισδύει δια των εφημερίων στα άδυτα της δυστυχίας και αθλιότητος, κομίζουσα την ενεργή αγάπη και παραμυθία και οργανώνοντας τα απαράμιλλα εκείνα τάγματα των διακόνων και διακονισσών, τα οποία στους αρχαίους καιρούς και δη επί του Ιερού Χρυσοστόμου επετέλεσαν θαύματα ευποιϊας…

Αναλλοίωτος διαμένει πάντοτε η αλήθεια, ότι η «Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν» (Λουκ. 12,20). Και πρέπει δια της αδιαλείπτου εργασίας και αγάπης, η οποία πάντα πιστεύει, να λάμπει το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων για να δουν τα καλά έργα μας και να δοξάσουν τον Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς. Οι τελικοί σκοποί της ανθρωπότητος κείνται κεκρυμμένοι εν ταις χερσίν Αυτού».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

«Επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία» ψάλλουμε τα Χριστούγεννα και έτσι τονίζουμε το πανανθρώπινο μήνυμα της μεγάλης εορτής. Η σύγχυση, όμως, της εποχής μας και τα ρεύματα του υλισμού και της παγκοσμιοποιήσεως που έρχονται από το εξωτερικό τείνουν να μετατρέψουν τα Χριστούγεννα σε ένα εμπορικό πανηγύρι και σε μία αποθέωση του καταναλωτισμού. Από παντού ακούμε για δώρα, ρεβεγιόν και ξενύχτια την παραμονή των Χριστουγέννων και απομακρυνόμαστε από τον παραδοσιακό ελληνορθόδοξο εορτασμό της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Προβάλλονται από παντού τα Χριστούγεννα χωρίς ... Χριστό.

Έχουμε και τους οπαδούς της πολιτικής ορθότητος και του ουδετερόθρησκου κράτους, οι οποίοι καταργούν φάτνες, χριστουγεννιάτικους στολισμούς, ραδιοφωνικές ευχές και κάθε τι που θα μπορούσε να ενοχλήσει τους αλλοθρήσκους και τους αθέους. Η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης από τη μία έχει να αντιμετωπίσει τη φτώχια και την ανεργία πολλών συνανθρώπων μας και από την άλλη δέχεται πιέσεις για ύπουλο εξισλαμισμό, όπως συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μην μιλήσετε για Χριστούγεννα γιατί θίγονται οι άθεοι και οι φανατικοί Μουσουλμάνοι, λένε οι Αρχές στην Αγγλία, ενώ στη Γαλλία η συμμαχία αθέων και ισλαμιστών αποσύρει φάτνες! Παρά ταύτα πρέπει να αντισταθούμε!

Στον βωμό της παγκοσμιοποιήσεως θυσιάζεται ο αληθινός Άγιος και Μέγας Βασίλειος και με το όνομά του εμφανίζεται μία στρουμπουλή κοκκινοφορεμένη κούκλα, η οποία κατακλύζει καταστήματα και σπίτια. Τι σχέση με όλα αυτά τα διαφημιστικά τεχνάσματα μπορεί να έχει ο σοφός Επίσκοπος Καισαρείας, ο οποίος χάριζε κυρίως πνευματικά δώρα και φώτιζε τους συνανθρώπους του με τη διδασκαλία και τη φιλανθρωπία του; Ακόμη και ως προς το όνομα η παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του άη-Βασίλη προκαλεί σύγχυση. Σάντα Κλάους τον ονομάζουν οι Δυτικοί, παραφράζοντας το όνομα του Αγίου Νικολάου. Στα Μύρα της Λυκίας, στη Μικρασιατική ακτή, οι Τούρκοι διαφημίζουν ότι εδώ γεννήθηκε ο Σάντα Κλάους, δηλαδή ο Άγιος Νικόλαος, Επίσκοπος Μύρων, και κερδίζουν χρήματα! Εμείς ας προσπαθήσουμε να εορτάσουμε Ορθοδόξως και ανατολικώς, για να παραφράσουμε μία σχετική φράση του Αλ. Παπαδιαμάντη, και ας διδάξουμε στα παιδιά μας ποιος ήταν ο πραγματικός Άγιος Βασίλειος, ποιο ήταν το φιλανθρωπικό έργο της Βασιλειάδος, πώς δίδασκε τους νέους να μελετούν τα επιλεκτικά τα αρχαιοελληνικά κείμενα, κρατώντας το καλό και αποφεύγοντας τις δοξασίες περί ανυπάρκτων θεών.

Παρατηρώ ότι για ορισμένους η παραδοσιακή Θεία Λειτουργία νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων αντικαθίσταται από ξενύχτι και χαρτοπαιξία, συνήθειες ξένες προς τα ελληνορθόδοξα Χριστούγεννα. Αλλά ας μην γενικεύω, Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που θα διαβάσουν στα παιδιά τους Παπαδιαμάντη και Κόντογλου, θα νηστέψουν, και θα σηκωθούν τα χαράματα για να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν. Υπάρχουν, δόξα των Θεώ, πολλοί που επιμένουν ελληνορθόδοξα και αρνούνται να μπουν στη μηχανή του κιμά , η οποία αλέθει έθνη, πολιτισμούς, ήθη και έθιμα.

Παγκοσμιοποιημένες είναι και πολλές από τις ευχετήριες κάρτες που λαμβάνουμε αυτές τις ημέρες, είτε ταχυδρομικώς είτε –λόγω χαμηλότερου κόστους- με ηλεκτρονικά μηνύματα. Θα μου πείτε ότι σημασία έχει να σε θυμηθεί κάποιος και όχι η απεικόνιση στην κάρτα. Δεν διαφωνώ, αλλά αφού αποφασίζεις, Χριστιανέ μου, να στείλεις γραπτώς τις ευχές σου, γιατί δεν προτιμάς την Ορθόδοξη βυζαντινή τεχνοτροπία και μού στέλνεις χιονισμένα σκανδιναβικά τοπία με ταράνδους ή ευτραφή αγγελούδια, ουδεμία σχέση έχοντα με την Πίστη μας και την Παράδοσή μας;

Ας εορτάσουμε, λοιπόν, Χριστούγεννα με Χριστό. Ας θυμηθούμε τους συνανθρώπους μας που έχουν πραγματική ανάγκη. Ας στείλουμε τις ευχές μας στους απανταχού Έλληνες, στην Κύπρο, στη Βόρειο Ήπειρο, στην Ομογένεια. Και ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός εσαρκώθη ως άνθρωπος για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από το σκότος της πλάνης και να φωτισθεί από την αποκαλυφθείσα Αλήθεια.

Κ.Χ. 22.12.2014

Στις 20 Οκτωβρίου 2014 το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο «Μπαρπαρός Χαριεντίν Πασά», συνοδευόμενο από δύο σκάφη, ένα τουρκικό και ένα νορβηγικό (τα M/V «Bravο» και M/V «Deep Supporter»), εισήλθε στην κυπριακή ΑΟΖ, με σκοπό να διατελέσει παρανόμως μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2014 σεισμογραφική έρευνα ώστε να αποτυπώσει τον ενεργειακό πλούτο μεγάλων τμημάτων των τεμαχίων 1, 2, 3 και 9 επί της Κυπριακής ΑΟΖ.

Ένα άρθρο που πρέπει να διαβαστεί από όλους!!!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Στις 20 Οκτωβρίου 2014 το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο «Μπαρπαρός Χαριεντίν Πασά», συνοδευόμενο από δύο σκάφη, ένα τουρκικό και ένα νορβηγικό (τα M/V «Bravο» και M/V «Deep Supporter»), εισήλθε στην κυπριακή ΑΟΖ, με σκοπό να διατελέσει παρανόμως μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2014 σεισμογραφική έρευνα ώστε να αποτυπώσει τον ενεργειακό πλούτο μεγάλων τμημάτων των τεμαχίων 1, 2, 3 και 9 επί της Κυπριακής ΑΟΖ.

Σύμφωνα με τις γενικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, όλα τα κράτη απολαύουν του δικαιώματος της ελεύθερης ναυσιπλοΐας, των υπερπτήσεων και της πόντισης καλωδίων εντός των ορίων της ΑΟΖ του αντίστοιχου παράκτιου κράτους. Εντούτοις, όσον αφορά τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, το καθεστώς είναι διαφορετικό, με αποτέλεσμα η ως άνω συμπεριφορά της Τουρκίας να αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου επί της ΑΟΖ της.

Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Η ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Το 1982 δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα για το Δίκαιο της Θάλασσας, με τη νέα Σύμβαση του ΟΗΕ (UNLOSC, εις το εξής η «Σύμβαση») στο Montego Bay της Τζαμάικα, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994. Η βαρύνουσα σημασία της εν λόγω Σύμβασης έγκειται στο γεγονός ότι οριοθετήθηκαν εκ νέου οι έννοιες της αιγιαλίτιδας ζώνης (τα γνωστά σε όλους μας χωρικά ύδατα), η συνορεύουσα ή παρακείμενη ζώνη και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).

Η Κύπρος επικύρωσε τη Σύμβαση στις 12 Δεκεμβρίου 1988, ενώ η Τουρκία την καταψήφισε, εφόσον δεν εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά της. Αυτό ως γεγονός ίσως θα μπορούσε να έχει κάποιον αντίκτυπο σε ό,τι αφορά την μη δέσμευση της Τουρκίας από τις πρόνοιες της εν λόγω Σύμβασης. Όμως, έχει γενικά αναγνωριστεί ότι με τη συμμετοχή 164 κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως συμβαλλόμενων μερών της Σύμβασης, αυτή έχει πλέον αποκτήσει την ισχύ του Εθιμικού Δικαίου κι έτσι είναι δεσμευτική για όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας. Επομένως, όλες οι πρόνοιες της Σύμβασης που αφορούν στη Θαλάσσια Επιστημονική Έρευνα, ισχύουν και για την Τουρκία ακόμα κι αν δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος της Σύμβασης.

ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ-ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ

Σύμφωνα με το άρθρο 56 της Σύμβασης, κάθε παράκτιο κράτος που έχει διακηρύξει και οριοθετήσει την ΑΟΖ του, όπως έπραξε η Κύπρος μέσω της σύναψης συμφωνιών με τα κράτη που οι ακτές τους είναι αντικείμενες των δικών της, έχει κυριαρχικά δικαιώματα επί αυτής, που αποσκοπούν στην εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, όπως είναι οι υδρογονάνθρακες και τα ορυκτά, χωρίς να υπέχει καμιά υποχρέωση για διατήρηση ή συνετή χρήση αυτών. (1) Αυτά τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους επί των μη ζωντανών, φυσικών πόρων της ΑΟΖ του, είναι αποκλειστικά, υπό την έννοια ότι το παράκτιο κράτος δεν έχει καμιά υποχρέωση να μοιραστεί την πρόσβαση ή/και οποιαδήποτε οφέλη προκύψουν από την εκμετάλλευσή τους. (2) Το παράκτιο κράτος έχει δε εθνική δικαιοδοσία σχετικά με τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα που διενεργείται στην ΑΟΖ του.

Η Σύμβαση δεν περιέχει κανέναν ορισμό για τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα. Θα μπορούσαμε όμως να ορίσουμε την έννοια αυτή ως κάθε επιστημονική εργασία ή σχετική εμπειρική εργασία που έχει ως αντικείμενο το θαλάσσιο περιβάλλον και ως σκοπό να μεγιστοποιήσει τις γνώσεις που κατέχουμε επί των ωκεανών. (3) Για την πλήρη κατανόηση τόσο του όρου αυτού όσο και του καθεστώτος που διέπει τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα, θα πρέπει κανείς να μελετήσει το άρθρο 56 της Σύμβασης συνδυαστικά με το άρθρο 246 αυτής, Μέρος XIII.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 246 της Σύμβασης, τα παράκτια κράτη κατά την άσκηση της δικαιοδοσίας τους, έχουν το δικαίωμα να ρυθμίζουν, να εξουσιοδοτούν και να διεξάγουν θαλάσσια επιστημονική έρευνα στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα τους, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις της Σύμβασης. Κάθε δε θαλάσσια επιστημονική έρευνα στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα διεξάγεται με τη συναίνεση του παράκτιου κράτους.

Λαμβάνοντας υπόψη την ως άνω πρόνοια της Σύμβασης που ρητά καθορίζει ότι για οποιαδήποτε θαλάσσια επιστημονική έρευνα στην ΑΟΖ ενός κράτους χρειάζεται η προηγούμενη συναίνεση αυτού, γίνεται πλήρως αντιληπτό ότι η Τουρκία δρα παράνομα, καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, αφού ουδέποτε ζήτησε τη συναίνεση της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου να προβεί στις σεισμογραφικές έρευνες επί των τεμαχίων της κυπριακής ΑΟΖ.

Στο σημείο αυτό θεωρείται απαραίτητο να επισημανθεί ότι η Σύμβαση, στα πλαίσια της ειρηνικής επίλυσης οποιωνδήποτε διαφορών μεταξύ των κρατών και προς αποφυγή οποιασδήποτε έντασης μεταξύ τους, θεωρεί αναγκαία, υπό κανονικές συνθήκες, την χορήγηση άδειας από το παράκτιο κράτος προς ένα τρίτο κράτος για τη διεξαγωγή από το τελευταίο θαλάσσιας έρευνας επί της ΑΟΖ του πρώτου, εφόσον πληρούνται κάποιες τυπικές προϋποθέσεις, οι οποίες απαριθμούνται στην παράγραφο 5 του άρθρου 246 της Σύμβασης. Για τους σκοπούς μάλιστα εφαρμογής αυτής της ευρύτερης φιλοσοφίας που προωθεί η Σύμβαση με σκοπό την αποφυγή εντάσεων μεταξύ των κρατών, κανονικές συνθήκες μπορεί να υπάρχουν ακόμα κι όταν απουσιάζουν οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του παράκτιου κράτους και του διεξάγοντος τις έρευνες κράτους (παράγραφος 4, άρθρο 246 της Σύμβασης).

Ενόψει της παραπάνω «ελευθεριότητας» της Σύμβασης, όσον αφορά τη διεξαγωγή θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας σε ξένη ΑΟΖ, γεννιέται το ερώτημα γιατί η Τουρκία προτίμησε την παρανομία έναντι της νομιμότητας που θα μπορούσε να της προσδώσει η Σύμβαση και κατ’ επέκταση το Διεθνές Εθιμικό Δίκαιο, αν ζητούσε προηγουμένως τη συναίνεση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί εύκολα να δοθεί αφενός αν αναλογιστεί κανείς ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος, αφετέρου αν μελετήσουμε προσεκτικά την παράγραφο 3 του Άρθρου 246 της Σύμβασης, σε αντιπαραβολή με την παράγραφο 5 αυτού.

Αν και η Σύμβαση δεν προβαίνει ευθαρσώς σε οποιαδήποτε διάκριση, εντούτοις στο ευρύτερο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου έχει αναγνωριστεί ότι η θαλάσσια επιστημονική έρευνα για την οποία γίνεται λόγος στο άρθρο 246 της Σύμβασης, διακρίνεται σε «βασική» (pure/fundamental) και «εφαρμοσμένη» (applied/resource-oriented) θαλάσσια επιστημονική έρευνα. (4)

Ως βασική θεωρείται η θαλάσσια επιστημονική έρευνα που εκτελείται αποκλειστικά για ειρηνικούς σκοπούς και με σκοπό την αύξηση των επιστημονικών γνώσεων του θαλάσσιου περιβάλλοντος προς όφελος όλης της ανθρωπότητας (άρθρο 246, παράγραφος 3). Ως εφαρμοσμένη θεωρείται η θαλάσσια επιστημονική έρευνα που έχει άμεση σημασία για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, εφόσον (α) συνεπάγεται γεώτρηση στην υφαλοκρηπίδα, τη χρήση εκρηκτικών ή την εισαγωγή επιβλαβών ουσιών στο θαλάσσιο περιβάλλον, (β) συνεπάγεται την κατασκευή, λειτουργία ή χρήση τεχνητών νήσων, εγκαταστάσεων και κατασκευών, όπως αναφέρονται στα άρθρα 60 και 80 της Σύμβασης (άρθρο 246, παράγραφος 5).

Από τις παραπάνω δύο κατηγορίες της θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας, η εφαρμοσμένη έρευνα παραβιάζει ευθέως τα συμφέροντα του παράκτιου Κράτους και την άσκηση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων επί των φυσικών του πόρων. (5) Οι σεισμογραφικές έρευνες της Τουρκίας επί της κυπριακής ΑΟΖ εμπίπτουν στην κατηγορία της εφαρμοσμένης θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας, επομένως, ακόμα κι αν η Τουρκία ζητούσε τη συναίνεση της Κυπριακής Δημοκρατίας προτού προβεί στις εν λόγω έρευνες, η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε κάθε δικαίωμα να της αρνηθεί, καθότι με αυτόν τον τρόπο παρεμποδίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματά της επί του φυσικού πλούτου της ΑΟΖ της.

ΣΕΙΣΜΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ: ΝΟΜΙΚΗ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ;

Στην παρούσα φάση, εφόσον η Τουρκία έχει ήδη εισέλθει στην κυπριακή ΑΟΖ και πραγματοποιεί στα πλαίσια αυτής σεισμογραφικές έρευνες, το ερώτημα που πρωτίστως μας απασχολεί, εκτός από τη λήψη των κατάλληλων μέτρων για την απομάκρυνση του Μπαρμπαρός από τη θαλάσσια ζώνη της Κύπρου, είναι κατά πόσο θα μπορούσε να θεμελιωθεί στο μέλλον αξίωση της Τουρκίας επί των τεμαχίων 1, 2, 3 και 9 της Κυπριακής ΑΟΖ, όπου τώρα διεξάγει τις ανάλογες θαλάσσιες επιστημονικές έρευνες.

Το ενδεχόμενο αυτό μπορεί να αποκλειστεί, καθότι η Σύμβαση είναι κατηγορηματική στο άρθρο 241, όπου προνοείται ότι «δραστηριότητες σχετικές με θαλάσσια επιστημονική έρευνα δεν συνιστούν τη νομική βάση για οποιαδήποτε αξίωση σε οποιοδήποτε μέρος του θαλάσσιου περιβάλλοντος ή των πόρων του», πόσο μάλλον όταν η θαλάσσια επιστημονική έρευνα που διενεργείται ανήκει στην κατηγορία των εφαρμοσμένων θαλάσσιων επιστημονικών ερευνών και γίνεται χωρίς τη συναίνεση του παράκτιου κράτους.

Εντούτοις, η παραπάνω πρόνοια της Σύμβασης δεν θα πρέπει να μας καθησυχάζει, αλλά αντιθέτως, επιβάλλεται η Κυπριακή Δημοκρατία να δράσει άμεσα στις προκλήσεις της Τουρκίας με τέτοιο τρόπο, ώστε να υποδηλώνει αναντίρρητα την ικανότητα επιβολής της επί της ΑΟΖ και να μην δημιουργηθούν εντυπώσεις, ούτε σε πολιτικό ούτε σε νομικό επίπεδο, ότι πλέον έχει διαμορφωθεί ένα status quo στην περιοχή.

Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΟΖ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Με την εξέλιξη του Δικαίου της Θάλασσας ανά τους αιώνες, έχει παρατηρηθεί ότι πλέον τα παράκτια κράτη έχουν το δικαίωμα να ασκούν υπέρμετρο έλεγχο στις θαλάσσιες ζώνες που εμπίπτουν στην κυριαρχία τους και στην εθνική τους δικαιοδοσία. Στηριζόμενη στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, η Κύπρος έχει στη διάθεσή της μια σειρά από δικαιώματα που μπορεί να ασκήσει προκειμένου να άρει την παρανομία του τουρκικού σεισμογραφικού πλοίου «Μπαρπαρός Χαριεντίν Πασά», απέχοντας ταυτόχρονα από κάθε χρήση απειλής ή βίας.

Δικαίωμα Συνεχούς Καταδίωξης του Μπαρμπαρός

Η Κύπρος προτού προβεί σε οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης των διαφορών της με την Τουρκία, έχει πρωτίστως το δικαίωμα της συνεχούς καταδίωξης του πλοίου Μπαρμπαρός από την ΑΟΖ της, δυνάμει του άρθρου 111, παράγραφος 2 της Σύμβασης. Η Κύπρος δύναται ανά πάσα στιγμή να στείλει πολεμικά πλοία ή στρατιωτικά αεροσκάφη ή άλλα πλοία ήαεροσκάφη με εμφανή διακριτικά στοιχεία ότι ανήκουν σε κρατική υπηρεσία και να είναι εξουσιοδοτημένα για το σκοπό αυτό, για να καταδιώξει το τουρκικό πλοίο μαζί με τα δύο σκάφη που το συνοδεύουν, έως ότου αποχωρήσουν από την ΑΟΖ της. Η καταδίωξη θα μπορεί να αρχίσει μετά την εκπομπή οπτικού ή ηχητικού σήματος για την ανακοπή του πλου, το οποίο θα πρέπει να εκπέμπεται από απόσταση που να μπορεί να ακουστεί ή να γίνει ορατό από το ξένο πλοίο. Σε περίπτωση που το καταδιωκόμενο πλοίο δεν συμμορφωθεί, οι κυπριακές αρχές έχουν το δικαίωμα να συλλάβουν το πλοίο και να το συνοδεύσουν σε λιμάνι της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου θα διεξαγάγουν ανάκριση του πληρώματος. Οι προϋποθέσεις που προνοεί το άρθρο 111 της Σύμβασης είναι σωρευτικές και θα πρέπει η καθεμιά από αυτές να πληρούται ξεχωριστά (υπόθεση Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες εναντίον Γουινέας ή M/V “Saiga”No2).

Όσον αφορά δε τη δυνατότητα του παράκτιου κράτους να προστρέξει σε τρίτα κράτη για βοήθεια ώστε να μπορέσει να καταδιώξει το πλοίο που βρίσκεται παρανόμως στις θαλάσσιες ζώνες του, η Σύμβαση δεν κάνει οποιονδήποτε λόγο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Ενδεχομένως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι από τη στιγμή που η συμμετοχή τρίτων κρατών στην καταδίωξη θεωρείται αναγκαία από το ίδιο το παράκτιο κράτος και γίνεται με την έγκρισή του, είναι σύμφωνη με τις κύριες προϋποθέσεις, τόσο τις ουσιαστικές όσο και τις διαδικαστικές, που θέτει το Άρθρο 111 της Σύμβασης.[6] Άλλωστε παρόμοια καταδίωξη είχε σημειωθεί κατά το παρελθόν στο Νότιο Ωκεανό, εναντίον των πλοίων  Viarsa I και South Tomi.[7]

Κατάσχεση Σκάφους & Εξοπλισμού-Καταδίκη σε πρόστιμο ή φυλάκιση

Η Κύπρος κατά το έτος 2004 υπέβαλε στα Ηνωμένα Έθνη, δυνάμει της Σύμβασης, τον νόμο 64(Ι)/2004 (εις το εξής ο «Νόμος») με τον οποίο κήρυξε την ΑΟΖ της. Ο νόμος αυτός στην πραγματικότητα ενσωματώνει στην κυπριακή έννομη τάξη τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ήτοι της Σύμβασης, σχετικά με την ΑΟΖ και αποτελεί έμπρακτη εφαρμογή του δικαιώματος που κατέχει η Κύπρος να ασκεί πλήρη δικαιοδοσία στην ΑΟΖ της.

Το άρθρο 8, παράγραφος 2 του Νόμου επιτρέπει στην Κυπριακή Δημοκρατία να επιβάλει χρηματική ποινή έως και €1.000.000 ή και φυλάκιση για χρονική περίοδο μέχρι και πέντε έτη ή και τις δυο αυτές ποινές σε οποιοδήποτε πρόσωπο προβαίνει μέσα στην ΑΟΖ σε εξερεύνηση και εκμετάλλευση των μη ζώντων πόρων, εκτός από τις περιπτώσεις που έχει λάβει άδεια από τον Υπουργό Ενέργειας, Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού, ο οποίος με τη σειρά του θα πρέπει να έχει λάβει τη σύμφωνη γνώμη των Υπουργών Εξωτερικών, Άμυνας, Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος και Συγκοινωνιών και Έργων. Σε περίπτωση δε διάπραξης του αδικήματος από νομικό πρόσωπο, ποινική ευθύνη υπέχουν οι αξιωματούχοι αυτού.

Επιπρόσθετα με οποιαδήποτε από τις παραπάνω ποινές, τα κυπριακά δικαστήρια δύνανται να διατάξουν την κατάσχεση οποιουδήποτε σκάφους , αντικειμένου, εξοπλισμού ή υλικού, συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των μη ζώντων πόρων, που λήφθηκαν κατά τη διάπραξη του αδικήματος.

Συνεπώς, η Κυπριακή Δημοκρατία δύναται να προβεί σε κατάσχεση του σεισμογραφικού πλοίου Μπαρμπαρός, των σκαφών που το συνοδεύουν καθώς και του αντίστοιχου εξοπλισμού τους . Παράλληλα η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να ασκήσει ποινική δίωξη και να επιβάλει πρόστιμα ή/και φυλάκιση στην τουρκική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ και τους αξιωματούχους αυτής, στο νορβηγικό επιστημονικόπροσωπικό που εργάζεται εντός του Μπαρμπαρός καθώς και στο πλήρωμα των δυοσυνοδευτικών σκαφών, M/V «Bravο» και M/V «Deep Supporter».

Ειρηνική Διευθέτηση της Διαφοράς

Σύμφωνα με το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που έχει υπογράψει τόσο η Κύπρος όσο και η Τουρκία, σε κάθε διαφορά που η παράτασή της μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, τα ενδιαφερόμενα μέρη θα προσπαθούν πρώτα από όλα να λύσουν τη διαφορά τους με πολιτικές μεθόδους όπως διαπραγματεύσεις, έρευνα, μεσολάβηση, συνδιαλλαγή, προσφυγή σε τοπικούς οργανισμούς ή με νομικές, όπως η διαιτησία και η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.

Οι ως άνω αναφερόμενοι τρόποι ειρηνικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ δυο χωρών, πιθανόν να είχαν κάποιο θετικό αποτέλεσμα και στην προκειμένη περίπτωση, αν η Τουρκία δεν προέβαινε σε μονομερή Διακήρυξη κατά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας στις 29 Ιουλίου 2005, με την οποία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος και κατ’ επέκταση ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης .

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορούσε η Τουρκία να παρευρεθεί στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Κύπρο ή να προβεί σε οποιουδήποτε είδους δικαστικό ή εξωδικαστικό διακανονισμό μαζί της. Άλλωστε για να μπορέσουν δυο διάδικα κράτη να απευθυνθούνενδεχομένως στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση της διαφοράς τους, θα πρέπει να συναινέσουν πρώτα και τα δυο μεταξύ τους.

Την παραπάνω περίπτωση διαφορών που δεν καρποφόρησε η επίλυσή τους με τα μέσα που προνοεί το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη, προβλέπει το άρθρο 37 του ίδιου Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, σύμφωνα με το οποίο μπορεί η εν λόγω διαφορά να υποβληθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας , ώστε εκείνο να αναλάβει δράση ή να συστήσει τους όρους διακανονισμού που αυτό θα κρίνει κατάλληλους και τις νομικές διαφορές μπορεί να τις παραπέμψει το ίδιο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Άλλωστε, κάτι τέτοιο είχε γίνει και στην περίπτωση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου κατά το 1976. Σε μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να προβεί κι η Κυπριακή Δημοκρατία και μάλιστα άμεσα.

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Μια από τις πάγιες αρχές του Διεθνούς Δικαίου είναι ότι κανένα κράτος δεν θα πρέπει να υποβάλλεται στα δικαστήρια ενός άλλου κράτους (8) , με αποτέλεσμα η Κύπρος να μην έχει τη δυνατότητα να «δικάσει» η ίδια την Τουρκία για την παράνομη διεξαγωγή σεισμογραφικών ερευνών στην ΑΟΖ της. Εντούτοις, όπως ήδη εξηγήσαμε παραπάνω, το Διεθνές Δίκαιο παρέχει στην Κύπρο άλλες δυνατότητες τις οποίες θα πρέπει να εξαντλήσει άμεσα, καθότι έγκεινται στα πλαίσια της πλήρους νομιμότητας και δεν αποτελούν ουδαμώς λόγο άσκηση βίας ή απειλών κατά της Τουρκίας.

Η Κύπρος, όπως ήδη εξηγήσαμε, δεν μπορεί να οδηγήσει την Τουρκία στα κυπριακά δικαστήρια για την παρανομία της, ούτε βέβαια μπορεί από μόνη της να απευθυνθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για επίλυση της διαφοράς χωρίς τη συναίνεση της Τουρκίας. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει και είναι αναφαίρετο δικαίωμα που της προσδίδει έμμεσα το Διεθνές Δίκαιο μέσω του Νόμου 64(Ι)/2004 είναι να οδηγήσει Τούρκους υπηκόους ενώπιον της κυπριακής δικαιοσύνης . Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία θα δεχθεί έμμεσο πλήγμα μέσω των υπηκόων της και το πιθανότερο είναι να θελήσει να ασκήσει διπλωματική προστασία υπέρ τους, εφόσον εκείνη ήταν που τους έδωσε το πράσινο φως για να ενεργήσουν τοιουτοτρόπως.

Η άσκηση διπλωματικής προστασίας πηγάζει από την αντίληψη ότι το κράτος ως κύριος φορέας διεθνών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων έχει δικαίωμα να εξασφαλίσει το σεβασμό του διεθνούς δικαίου στο πρόσωπο των πολιτών του. Πρόκειται για δικαίωμα και όχι καθήκον του κράτους εκείνου του οποίου οι υπήκοοι οδηγούνται ενώπιον αλλοδαπών δικαστηρίων και καλύπτει τόσο τους υπηκόους του (συμπεριλαμβανομένων των εταιρειών που έχουν ιδρυθεί στο έδαφος αυτού), όσο και τα πλοία και αεροσκάφη που πετάνε υπό τη σημαία αυτού του κράτους. (9) Από τη στιγμή που ένα κράτος ασκεί διπλωματική προστασία υπέρ ενός υπηκόου του, είναι αυτό που θα υπεισέλθει στη θέση του υπηκόου του, ως διαπράττον το αδίκημα εναντίον του αλλοδαπού κράτους κι έτσι πλέον η διαφορά μετατρέπεται σε διακρατική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι το Ηνωμένο Βασίλειο που ανέλαβε τις υποθέσεις Βρετανών ιδιοκτητών αλιευτικών πλοίων που συνελήφθησαν σε τόπο αλιείας της Ισλανδίας, κατά την περίοδο του πολέμου για τα χωρικά ύδατα (“cod wars”) με την Ισλανδία. (10)

Με τον παραπάνω τρόπο, στο τέλος της ημέρας η Κύπρος θα μπορέσει να οδηγήσει την Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού προηγουμένως εξαντληθούν όλα τα ένδικα μέσα της κυπριακής έννομης τάξης εναντίον των Τούρκων υπηκόων. Σίγουρα υπάρχει ο κίνδυνος η Τουρκία να μην δεχθεί να παράσχει διπλωματική προστασία στους υπηκόους της, μιας και όπως επισημάναμε, πρόκειται για δικαίωμα κι όχι για καθήκον του αντίστοιχου κράτους. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Τουρκία θα έχει να αντιμετωπίσει την κατακραυγή της κοινής γνώμης στο εσωτερικό της κοινωνίας της, καθότι δεν αναλαμβάνει το βάρος των ευθυνών της και αφήνει εκτεθειμένους τους υπηκόους της έναντι των ξένων δικαστικών αρχών. Το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας θρασύδειλης συμπεριφοράς εκ μέρους της Τουρκίας σαφώς θα είναι μεγάλο για τους πολιτευτές της και είναι αμφίβολο κατά πόσο οι άμεσα εμπλεκόμενοι στην υπόθεση υπήκοοί της θα θελήσουν να συνεχίσουν το εγχείρημα που τους ανατέθηκε στην κυπριακή ΑΟΖ μέχρι τέλους.

Προτού λοιπόν μεμψιμοιρήσουμε για το μέλλον της Κύπρου και της ΑΟΖ της, ας αναλογιστούμε καλύτερα και ας ασκήσουμε έξυπνα τα δικαιώματα που εναπόθεσε στην φαρέτρα της Κύπρου το Διεθνές Δίκαιο.

1. David M Ong, “Towards an International Law for the Conservation of Offshore Hydrocarbon Resources within the Continental Shelf?” στο επιστημονικό εγχειρίδιο των David Freestone, Richard Barnes και David M Ong (eds), “The Law of the Sea: Progress and Prospects”, Oxford University Press, 2006, p. 93.

2. Donald Rothwell-Time Stephens, “The International Law of Sea”, Hart Publishing, 2010, p. 89

3. Yoshifumi Tanaka, “The International Law of the Sea” Cambridge University Press, 2012, p.336

4. Ibid, 337, R.R. Churchill, A.V. Lowe, “The Law of the Sea”, Manchester University Press, 3^rd Edition, p. 405-406.

5. R.R. Churchill, A.V. Lowe, “The Law of the Sea”, Manchester University Press, 3^rd Edition, p. 405-406.

6. Erik Jaap Molenaar, “Multilateral Hot Pursuit and Illegal Fishing in the Southern Ocean: The Pursuits of the Viarsa I and South Tomi” (2004) 19 International Journal of Marine and Coastal Law 19

7. Donald Rothwell-Time Stephens, “The International Law of Sea”, Hart Publishing, 2010, p. 417.

8. R.R. Churchill, A.V. Lowe, “The Law of the Sea”, Manchester University Press, 3^rd Edition, p.449

9. ibid

10. ibid

Η Πηνελόπη Γιώσα είναι νομικός και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου με εξειδίκευση στο Ναυτικό Δίκαιο

Δημοσιεύτηκε την 19 Νοεμβρίου 2014. Η επισήμανση σημείων του κειμένου έγινε από την Τράπεζα Ιδεών.

Πηγή: http://mignatiou.com/2014/11/i-efkeria-tis-kiprou-na-epivlithi-stin-aoz-tis/

Οἱ Ρωμαίικες γιορτὲς καὶ τὰ ἁγνὰ ἔθιμά μας

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία. Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

Ἴσα ἴσα αὐτές τίς ἁγιασμένες μέρες πού θἄπρεπε νά σμίξουνε πιό κοντά οἱ ἄνθρωποι συναμεταξύ τους, «νά περιπτυχθῶσιν ἀλλήλους», ἴσια ἴσια αὐτές τίς μέρες ἀποξενώνουνται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, χωρίζουνται σέ δύο στρατόπεδα ὁλότελα ξένα τὄνα στἄλλο, σχεδόν ἐχθρικά. Ἀπό τή μιά μεριά εἶναι οἱ εὐτυχισμένοι, οἱ καλοπερασμένοι, οἱ καλότυχοι, κι’ ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι οἱ δυστυχισμένοι κ’ οἱ παραπεταμένοι. Ἀνάμεσά τους «χάσμα μέγα ἐστήρικται» κατά τίς γιορτές. Κανένα γεφύρι δέν ἑνώνει τίς δύο ἀκροποταμιές, ἐνῶ...

τίς ἄλλες μέρες ἔρχουνται σέ περισσότερη συνάφεια. Οἱ πλούσιοι κι’ ὅσοι ἔχουνε τόν τρόπο τους κάνουνε, ἀλλοίμονο! τό πᾶν γιά νά ἐπιδείξουνε τά πλούτη καί τ’ ἀγαθά τους στούς λιμασμένους. Κι’ αὐτό γίνεται στὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πού γεννήθηκε πάμφτωχος μέσα στό παχνί! Γιά τήν γέννηση τοῦ φτωχοῦ Χριστοῦ δέν γιορτάζουνε οἱ φτωχοί σάν καί Κεῖνον, μά γιορτάζουνε οἱ πλούσιοι, πού παίρνουνε γιά ἀφορμή τήν πτωχεία του γιά νά δείξουνε τά πλούτη τους. Μά ἄραγε, ἀνάμεσα σέ δυστυχισμένους μπορεῖ νά νοιώσει κανένας εὐτυχισμένον τόν ἑαυτό του; Μοναχά ἕνας ἀναίσθητος μπορεῖ νά νοιώσει τέτοια εὐτυχία. Ὅσο γιά κεῖνον πού θέλει νά ἐπιδείξη στόν πεινασμένο καί στόν στερημένον τήν ἐλεεινή του αὐτή εὐτυχία, αὐτός εἶναι ἀληθινό κτῆνος. Καί μ’ ὅλα ταῦτα, ὑπάρχουνε πολλοί τέτοιοι ἀνάμεσά μας, στά χρόνια μας, ἐνῶ ἤτανε σπάνιοι στά παλαιότερα. Εἶναι κι’ αὐτό ἕνα ἀπό τά ὡραῖα πού μᾶς ἔφερε ὁ μέγας πολιτισμός ἀπό τά μεγάλα κέντρα! Στήν Ἀνατολή εἴχανε τά ζεμπίλια, πού ἤτανε πλεχτά ἀπό ψάθα, κι’ ὅ,τι ἔβαζε μέσα κανένας δέν φαινότανε. Γι’ αὐτό, παίζοντας οἱ τουρκομερίτες, λέγανε πώς ἡ λέξη «ζεμπίλι» βγῆκε ἀπό τά λόγια «σέν μπίλ», πού θά πεῖ «ἐσύ νά ξέρης», δηλαδή ἐσύ νά ξέρης μοναχά τί ἔχει μέσα τό ζεμπίλι, ὥστε νά μή λιμάζουνε καί σέ φθονοῦνε οἱ φτωχοί, κεῖνοι πού δέν μποροῦνε ν’ ἀγοράσουνε τά καλά πού ἀγόρασες ἐσύ. Σίγουρα, κι’ αὐτό δέν εἶναι καθόλου καλό καί χριστιανικό, μά τουλάχιστο ἔλειπε ἡ ἁμαρτωλή ἐπίδειξη πού εἶναι τό πιό σατανικό ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κακά πού φαρμακώνουνε τούς φτωχούς ἀδελφούς μας αὐτές τίς μέρες.

Ὅπως βλέπεις, μέ τήν κακομοιριά πού ἔχει σέ ὅλα ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, μπόρεσε καί γύρισε τίς μέρες τῆς πνευματικῆς χαρᾶς σέ μέρες σαρκικῆς καλοπέρασης γιά τόν ἑαυτό του, καί σέ μέρες πένθους καί δακρύων γιά πολλούς ἀπό τούς συντρόφους του στή ζωή.

Οἱ γιορτές οἱ δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, καί γι’ αὐτό εἴχανε κάποιον ἄλλο χαρακτῆρα ἀπό τίς γιορτές πού γιορτάζουνε ἄλλα ἔθνη, προπάντων σήμερα, πού εἶναι κάποιες αὐτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτές τίς ψευτογιορτές ξαμολιοῦνται ὅλα τά βάρβαρα καί ἐγωιστικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου, πού κυττάζει μοναχά τήν εὐχαρίστηση τῆς σάρκας. Ἐνῶ οἱ δικές μας οἱ γιορτές, ἐπειδή, ὅπως εἶπα, ἔχουνε τή ρίζα τους στή θρησκεία, ἤτανε σεμνές, πνευματικές, ὥστε νά μή σκανδαλίζουνε τούς φτωχούς, ὅσο εἶναι μπορετό σέ σαρκικούς ἀνθρώπους. Οἱ πλούσιοι κι’ οἱ νοικοκυραῖοι ἀποφεύγανε νά πληγώσουνε τούς φτωχότερους, καί νοιώθανε τήν ἀνάγκη νά τούς ζεστάνουνε καί κείνους, στέλνοντας κρυφά στά σπίτια τους διάφορα δῶρα, μέ τρόπο, ὥστε νά μή τούς ταπεινώσουνε, κ’ ἔτσι ἡ διαφορά νά φαίνεται ὅσο μποροῦσε λιγώτερη.

Ἔτσι μορφωθήκανε τά ἔμορφα καί ἁγνά ἔθιμά μας, μέ ψαλμωδίες πού τίς λένε ἀκόμα τά παιδιά στούς δρόμους καί στά σπίτια, μέ καμπάνες, μέ ἔμορφα αἰσθήματα, μέ σεμνές διασκεδάσεις, μέ εὐχάριστη συναναστροφή, πού δένουνε μεταξύ τους τούς ἀνθρώπους περισσότερο, παρά πού τούς χωρίζουνε. Μά ὁ ὑλισμός κι’ ὁ λύκος τῆς ἀναισθησίας μολεύει σιγά-σιγά αὐτές τίς καλές γιορτές μας, πού πολύ ἔμορφα τίς παρομοιάζανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας μέ σταθμούς γιά νά ξεκουραζόμαστε στόν μονότονο δρόμο τῆς ζωῆς μας, λέγοντας: «Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόκευτος», πού θά πῆ «Ζωή δίχως γιορτή, εἶναι σάν τόν μακρύ τόν δρόμο πού δέν ἔχει πανδοχεῖο νά ξεκουραστῆς».

Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τόν βαρύ καί τόν θετικό κύριο πού δέν ἔχει αἰσθηματολογίες, καί λένε πώς αὐτά εἶναι αναχρονισμοί κι’ ἀδιαφόρετα πράγματα. Αὐτοί γιά μένα εἶναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ἐρημιές, δίχως ἀγάπη, δίχως χαρά, μά καί δίχως πόνο. Γιατί χαρά καί πόνος εἶναι δεμένα. Οἱ τέτοιες ψυχές εἶναι πάντα νεκρά βουνά τοῦ φεγγαριοῦ. Ὡστόσο, κάτι τέτοιοι «ὀρθολογισταί» καί «θετικισταί», ξετρελλαίνουνται γιά κάποιες ἀνόητες ξενόφερτες φέστες καί γιά κάτι μοντέρνα γλέντια πού ρεζιλεύουνε τόν ἄνθρωπο, φτάνει πού γίνουνται κατά τό κοσμοπολιτικό μοντέλο πού βρίσκεται στά «μεγάλα κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ». Αὐτοί δέν θέλουνε τίποτα ἀπό τά δικά μας, πού τά λένε ὅλα «βλάχικα, φτωχικά, ἀνάξια γιά ἀνθρώπους πού ξέρουνε τόν κόσμο». Τίποτα ἑλληνικό δέν βρίσκει ἔλεος στά μάτια αὐτῶν τῶν κουφιοκέφαλων, ἀκατάδεχτων κι’ ὅπως πρέπει κυρίων, πού χοροπηδᾶνε, ὡστόσο, σάν τρελλοί, μέ τά τσέρκια στό λαιμό, φτάνει πού ἤρθανε ἀπ’ ἔξω, ἀπό κεῖ «πού ξέρει ὁ κόσμος νά ἀπολαμβάνη τή ζωή»! Τί νά ποῦμε κ’ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, τά βλαχάκια, τά φτωχαδάκια, πού μᾶς νανούριζε ἡ μάνα μας μέ τά παραπονετικά τραγούδια της στήν κούνια μας, καί τώρα δακρύζουμε σάν ἀκοῦμε τά τροπάρια καί τά κάλαντα, πού μᾶς ἑνώνουνε μέ τούς ἀγαπημένους μας πού περάσανε ἀπό τόν τόπο μας πρίν ἀπό μᾶς;

Ἀδέλφια μου, φυλάξτε τά ἑλληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως γιορτάζανε οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα πυροτεχνήματα. Οἱ δικές μας οἱ γιορτές ἀδελφώνουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἑνώνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μήν κάνετε ἐπιδείξεις. «Εὐφράνθητε ἑορτάζοντες». Ἀκοῦστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Καί βάλετε τά ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθῆτε, στήν ἐκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπῆτε, ν’ ἀκούσετε μέ προσοχήν ὅλην τήν ὑμνωδίαν, καί μέ πολλήν εὐλάβειαν τήν θείαν λειτουργίαν. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εἰς τό ἀρχοντικόν σας, εὐθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθῆτε, εὐφρανθῆτε. Δόστε καί κανενός φτωχοῦ ὅστις νά ὑστερῆται». Ἀθάνατη ἑλληνική φυλή! Φτωχή μά ἀρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μά χαρούμενη καί καλόκαρδη περισσότερο ἀπό τούς εὐτυχισμένους τῆς γῆς, πού τούς μαράζωσε ἡ καλοπέραση.

Ναί, ἀδελφοί μου Ἕλληνες, χαίρετε μαζί μέ κείνους πού χαίρουνται καί κλεῖτε μαζί μέ κείνους πού κλαῖνε. Αὐτή εἶναι ἡ παραγγελία τοῦ Χριστοῦ, καί σ’ αὐτή μονάχα θά βρῆτε ἀνακούφιση. Δίνετε στούς ἄλλους ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε. Τό παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι ἔχει κανένας ἀνάγκη, τό κλέβει ἀπό τόν ἄλλον. «Μακάριον τό διδόναι μᾶλλον, ἤ λαμβάνειν».

Πολλοί ἀπό σᾶς θἄχουνε ἴσως περισσότερο ἀπό μένα τό δικαίωμα νά μοῦ ποῦνε αὐτά πού λέγω ἐγὼ σέ σᾶς. Δέν εἶμαι «ὁ ποιήσας καί διδάξας», ἀλλοίμονό μου! Μά γιά νά μή σκανδαλισθῆ κανένας πώς τά λόγια μου εἶναι ὁλότελα κούφια, στενεύομαι νά πῶ πώς προσπαθῶ νά μήν εἶμαι ὁλότελα «ὁ δάσκαλος πού δίδασκε καί νόμο δέν ἐκράτει».

28 Δεκεμβρίου 1958

(Φώτης Κόντογλου, Χριστοῦ Γέννησις: Τό φοβερόν Μυστήριον, Ἐκδ.Ἁρμός, 2001)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Βρήκαν λείψανα τού Αιγυπτιακού Στρατού στην Ερυθρά θάλασσα από την « Έξοδο» τού Μωυσή…

Γιά μιά ακόμη φορά επιβεβαιώνεται μέσω τών αρχαιολόγων η αξιοπιστία τής Αγίας Γραφής γιά τήν διάβαση τής Ερυθράς θάλασσας, όταν με εντολή τού Θεού πρός τον Μωϋσή πέρασαν μέσα από τα υψωμένα εκατέρωθεν υδάτινα τείχη... 

Μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε ανθρώπινα οστά που φέρεται ότι ανήκουν στον μεγάλο Αιγυπτιακό στρατό που πνίγηκε στην Ερυθρά Θάλασσα, όταν ο Μωυσής έδωσε εντολή να κλείσουν τα νερά για να σώσει τον λαό του. 

Υπολογίζεται ότι ανήκουν στον 14ο αιώνα π.Χ., και βρέθηκαν στον βυθό του κόλπου του Σουέζ, 1,5 χιλιόμετρο μακριά από τη σύγχρονη πόλη του RasGharib, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου.

Οι αρχαιολόγοι αναζητούσαν απομεινάρια αρχαίων πλοίων και αντικειμένων που σχετίζονται με την Εποχή του Λίθου και την Εποχή του Χαλκού στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας, όταν βρέθηκαν μπροστά από μια γιγαντιαία μάζα ανθρώπινων οστών...

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον καθηγητή Αμπντέλ Μωάμεθ Γκάντερ σε συνεργασία με τη Σχολή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Καΐρου, έχουν ήδη ανακτήσει περισσότερους από 400 διαφορετικούς σκελετούς, καθώς και εκατοντάδες όπλα και κομμάτια της πανοπλίας, τα ερείπια των δύο πολεμικών αρμάτων τα οποία βρίσκονταν διάσπαρτα σε μια έκταση περίπου 200 τετραγωνικών μέτρων.

Οι αρχές εκτιμούν ότι στην περιοχή βρίσκονταν τα λείψανα περισσότερων από 5.000 ανθρώπων, γεγονός που υποδηλώνει ότι πρόκειται για ένα μεγάλο τμήμα στρατού, που έχασε τη ζωή του στην περιοχή.

Πολλές ενδείξεις οδήγησαν τον καθηγητή Γκάντερ στο συμπέρασμα ότι τα λείψανα θα μπορούσαν να συνδεθούν με το περίφημο επεισόδιο της Βιβλικής Εξόδου.

Πρώτα απ 'όλα, οι στρατιώτες φαίνεται να έχουν πεθάνει σε στεγνό έδαφος, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν ίχνη σκαφών ή πλοίων που έχουν βρεθεί στην περιοχή.

Οι θέσεις που βρέθηκαν τα λείψανα και το γεγονός ότι ήταν κολλημένα σε μια τεράστια μάζα από πηλό και πέτρα, υποδηλώνει ότι θα μπορούσαν να έχουν πεθάνει από κατολίσθηση, ή παλιρροϊκό κύμα.

Ο αριθμός των πτωμάτων υποδηλώνει ότι ένα μεγάλο αρχαίο στράτευμα έχασε τη ζωή του στην περιοχή και ο δραματικός τρόπος με τον οποίο πέθαναν, φαίνεται να επιβεβαιώνει τη βιβλική εκδοχή του περάσματος της Ερυθράς Θάλασσας, όταν ενώθηκαν τα νερά που άνοιξε ο Μωυσής για να περάσει ο λαός του με αποτέλεσμα ο στρατός του Φαραώ της Αιγύπτου να βρει τραγικό θάνατο.

Αυτό το νέο εύρημα αποδεικνύει ότι υπήρξε πράγματι αιγυπτιακός στρατός μεγάλου μεγέθους που έχασε τη ζωή του στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Akhenaten.

Αυτή η εκπληκτική ανακάλυψη φέρεται να αποτελεί αδιαμφισβήτητη επιστημονική απόδειξη, ότι ένα από τα πιο διάσημα επεισόδια της Παλαιάς Διαθήκης είναι πραγματικό και βασίζεται σε ιστορικό γεγονός.

Φέρνει μια νέα προοπτική μιας ιστορίας που πολλοί ιστορικοί εξετάζουν επί πολλά χρόνια ως έργο της φαντασίας και υποδηλώνει ότι και άλλα θέματα, όπως οι «πληγές της Αιγύπτου» θα μπορούσαν να έχουν πράγματι ιστορική βάση.

Ο καθηγητής Γκάντερ συνεχίζει την προσπάθεια ανάσυρσης όλων των λειψάνων και αντικειμένων από τον βυθό της θάλασσας, που όπως αποδεικνύεται είναι μία από τις πλουσιότερες αρχαιολογικές υποβρύχιες τοποθεσίες που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.

το αγγλικό κείμενο

RED SEA: ARCHAEOLOGISTS DISCOVER REMAINS OF EGYPTIAN ARMY FROM THE BIBLICAL EXODUS

Suez| Egypt’s Antiquities Ministry announced this morning that a team of underwater archaeologists had discovered that remains of a large Egyptian army from the 14th century BC, at the bottom of the Gulf of Suez, 1.5 kilometers offshore from the modern city of  Ras Gharib. The team was searching for the remains of ancient ships and artefacts related to Stone Age and Bronze Age trade in the Red Sea area, when they stumbled upon a gigantic mass of human bones darkened by age. 

The scientists lead by Professor Abdel Muhammad Gader and associated with Cairo University’s Faculty of Archaeology, have already recovered a total of more than 400 different skeletons, as well as hundreds of weapons and pieces of armor, also the remains of two war chariots, scattered over an area of approximately 200 square meters. They estimate that more than 5000 other bodies could be dispersed over a wider area, suggesting that an army of large size who have perished on the site.

                         This magnificient blade from an egyptian khopesh, was certainly the weapon of an important character.                           It was discovered near the remains of a richly decorated war chariot, suggesting it could have belonged                           to a prince or nobleman.

Many clues on the site have brought Professor Gader and his team to conclude that the bodies could be linked to the famous episode of the Exodus. First of all, the ancient soldiers seem to have died on dry ground, since no  traces of boats or ships have been found in the area. The positions of the bodies and the fact that they were stuck in a vast quantity of clay and rock, implie that they could have died in a mudslide or a tidal wave.

The shear number of bodies suggests that a large ancient army perished on the site and the dramatic way by which they were killed, both seem to corroborate the biblical version of the Red Sea Crossing, when the army of the Egyptian Pharaoh was destroyed by the returning waters that Moses had parted. This new find certainly proves that there was indeed an Egyptian army of large size that was destroyed by the waters of the Red Sea during the reign of King Akhenaten.

For centuries, the famous biblical account of the “Red Sea Crossing” was dismissed by most scholars and historians as more symbolic than historical.

This astounding discovery brings undeniable scientific proof that one the most famous episodes of the Old Testament was indeed, based on an historical event. It brings a brand new perspective on a story that many historians have been considering for years as a work of fiction, and suggesting that other themes like the “Plagues of Egypt” could indeed have an historical base.

A lot more research and many more recovery operations are to be expected on the site over the next few years, as Professor Gader and his team have already announced their desire to retrieve the rest of the bodies and artefacts from was has turned out to be one of the richest archaeological underwater sites ever discovered.

Ἐκφράζομεν ἐν πρώτοις τάς ἑορτίους εὐχάς καί προρρήσεις πρός τήν Ὑμετέραν Ἐλλογιμότητα διά τάς ἐπί θύραις ἁγίας ἑορτάς τοῦ Δωδεκαημέρου ὡς καί τῆς πρώτης τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ, ὑπέρ τῆς ἄνωθεν ἐνισχύσεως καί φωτισμοῦ παρά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τό πολυεύθυνον καί σημαντικόν ἔργον τό ὁποῖον ἐπιτελεῖτε.

ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 2/8β/2950 
ΚΑΡΥΑΙ ΤΗι: 9η/22α Δεκεμβρίου 2014

Ἐλλογιμώτατον
κ. Μιλτιάδην Κωνσταντίνου
Κοσμήτορα Θεολογικῆς Σχολῆς
Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου
Εἰς Θεσσαλονίκην
Ἐλλογιμώτατε κύριε Κοσμῆτορ,

Ἐκφράζομεν ἐν πρώτοις τάς ἑορτίους εὐχάς καί προρρήσεις πρός τήν Ὑμετέραν Ἐλλογιμότητα διά τάς ἐπί θύραις ἁγίας ἑορτάς τοῦ Δωδεκαημέρου ὡς καί τῆς πρώτης τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ, ὑπέρ τῆς ἄνωθεν ἐνισχύσεως καί φωτισμοῦ παρά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τό πολυεύθυνον καί σημαντικόν ἔργον τό ὁποῖον ἐπιτελεῖτε.

¨Η καθ' ἡμᾶς Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐνωτιζομένη τήν ἀγωνίαν πολλῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν διά τήν πορείαν τῶν θεολογικῶν σπουδῶν, ἐνόψει καί τῆς ἀποφάσεως διά τήν ἵδρυσιν κατευθύνσεως ἰσλαμικῶν σπουδῶν εἰς τό Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., διά τοῦ παρόντος ἱεροκοινοσφραγίστου ἡμῶν γράμματος μεταφέρει ὀφειλετικῶς πρός τήν Ὑμετέρα Ἐλλογιμότητα τήν ἔκπληξιν καί ἐν ταὐτῷ τήν λύπην Αὐτῆς, θεωροῦσα τήν ὡς ἄνω ἀπόφασιν ὡς παρέκκλισιν ἐκ τοῦ σκοποῦ τόν ὁποῖον ἐτάχθη νά ὐπηρετῇ ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία. Διά τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, ὡς γνωστόν, ἡ Θεολογία εἶναι πρωτίστως βιωματικόν γεγονός, εἶναι προσευχή καί κοινωνία μετά τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἀλλά καί ἡ ἵδρυσις καί λειτουργία τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀνωτάτης Ἐκπαιδεύσεως προσφέρει τήν ἀπαραίτητον ἐπιστημονικήν γνῶσιν διά τήν διαπαιδαγώγησιν πρός τόν ὁδόν τῆς Ἀληθείας.

Εἰς τό ὥς ἄνω πλαίσιον λειτουργοῦσα ἠ Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης, κατά τά 70 χρόνια ἱστορίας αὐτῆς, ἀνέδειξε τήν Πατερικήν καί Χριστοκεντρικήν διάστασιν τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, καθόσον ἐδίδαξαν εἰς αὐτήν σπουδαῖοι καθηγηταί, προσήλκυσε δέ ἱκανόν ἀριθμόν νέων φοιτητῶν ἐκ τῆς ἡμεδαπῆς καί τῆς ἀλλοδαπῆς. Πλῆθος θεολόγων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, πατριαρχῶν, ἱεραρχῶν, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, ὡς καί πολλῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγιωνύμου ἡμῶν Τόπου τυγχάνουν τρόφιμοι αὐτῆς, κατά κοινήν δέ ὁμολογίαν ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης προσέφερε κατά τό διάστημα λειτουργίας αὐτῆς πολυτίμους ὑπηρεσίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐκτεινομένας πολύ πέραν τῶν ὁρίων τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου.

Διά τοῦτο καί ὀφειλετικῶς κρούομεν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ἐν πνεύματι ἀγάπης καί εὐθύνης ἔναντι τῆς ἱστορίας ἡμῶν καί τῶν ἐπερχομένων γενεῶν, καθόσον ἡ ἐπιχειρουμένη προσπάθεια, σαφῶς παρεκκλίνουσα ἐκ τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, ἀποτελεῖ σοβαρόν ὀλίσθημα, τό ὁποῖον, δυστυχῶς, φοβούμεθα ὅτι θά ὁδηγήσῃ εἰς ἐπικινδύνους ἀτραπούς, στρέφεται δέ ἐν τέλει κατά τῆς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας καί κατ' αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Ταῦτα ὀφειλετικῶς γνωρίζοντες Ὑμῖν, εὐελπιστοῦμεν εἰς τήν συμβολήν Σας πρός ἐξομάλυνσιν τῆς δημιουργηθείσης, ὡς μή ὤφειλε καταστάσεως, διά τήν συνέχισιν καί εὐόδωσιν τῆς σημαντικῆς ἀποστολῆς, τήν ὁποίαν ἔχει νά ἐπιτελέσῃ ἡ Θεολογική Σχολή, εἰς τό πλαίσιον τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί τῆς καλλιεργείας τῆς Πατερικῆς Θεολογίας.

Ἐπί δέ τούτοις, πεποιθότες ὅτι ἡ γειτνίασις τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης μετά τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους εἶναι ὄχι μόνον γεωγραφική ἀλλά κυρίως οὐσιαστική, ὡς ἄλλωστε τοῦτο καταφαίνεται καί ἐκ τῆς πολυχρονίου συνεργασίας καί συμμετοχῆς Ὑμῶν εἰς τό Διοικητικόν Συμβούλιον τοῦ Κέντρου Διαχειρίσεως Ἁγιορειτικῆς Κληρονομίας, εὐχόμεθα τήν σκέπην καί προστασίαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τήν πολυεύθυνον ἀποστολή σας,
καί διατελοῦμεν μετ' ἐξόχου τιμῆς

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καί Προϊστάμενοι 
τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω.

Κοιν.
κ. Ἀνδρέαν Λοβέρδον, Ὑπουργόν Παιδείας καί Θρησκευμάτων
κ. Πρύτανην Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκην
καθ. κ. Χρυσόστομον Σταμούλην, Πρόεδρον Τμήματος Θεολογίας
καθ. κ. Θεόδωρον Γιάγκου, Πρόεδρον Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας 

Πηγή: Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων

Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα το ιερό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει όλες εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές του διωγμού του θείου Βρέφους από τον Ηρώδη. Όταν αναχώρησαν οι Μάγοι, λέει ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος, άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ, σε όνειρο, και του είπε: Σήκω και πάρε το Βρέφος και την Παναγία Μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο. Μείνε εκεί μέχρι να σου πω, διότι ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το παιδί. Κι ο Ιωσήφ πήρε αμέσως μες στη νύχτα το θείο Βρέφος και την Θεοτόκο κι αναχώρησε για την Αίγυπτο.

Μετά τα Χριστούγεννα

Ο Θεός σώζει

Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα το ιερό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει όλες εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές του διωγμού του θείου Βρέφους από τον Ηρώδη. Όταν αναχώρησαν οι Μάγοι, λέει ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος, άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ, σε όνειρο, και του είπε: Σήκω και πάρε το Βρέφος και την Παναγία Μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο. Μείνε εκεί μέχρι να σου πω, διότι ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το παιδί. Κι ο Ιωσήφ πήρε αμέσως μες στη νύχτα το θείο Βρέφος και την Θεοτόκο κι αναχώρησε για την Αίγυπτο.

Όταν όμως ο Ηρώδης κατάλαβε ότι οι Μάγοι τον εξαπάτησαν, θύμωσε πολύ. Κι έστειλε στρατιώτες οι οποίοι σκότωσαν όλα τα παιδιά που ήταν στη Βηθλεέμ και σ’ όλα τα περίχωρα και σύνορά της από δύο ετών και κάτω σύμφωνα με το χρόνο που υπολόγισε από τα λόγια των Μάγων. Τότε πραγματοποιήθηκε πλήρως εκείνο που προανήγγειλε ο προφήτης Ιερεμίας: Φωνή σπαρακτική ακούστηκε στο χωριό Ραμά, θρήνος και κλάματα και οδυρμός πολύς. Η σύζυγος του Ιακώβ Ραχήλ, που ήταν εκεί θαμμένη, κλαίει τα παιδιά της, και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να παρηγορηθεί, διότι τα αθώα αυτά παιδιά δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή.

Πλήθος νηπίων είχε σφαγιασθεί. Και ο Ηρώδης ασφαλώς θα ησύχασε. Θα νόμιζε ότι θανάτωσε τον τεχθέντα βασιλέα. Άλλωστε όλα τα είχε οργανώσει τόσο καλά, όπως νόμιζε. Έκανε τα πάντα για να σκοτώσει τον βασιλιά που γεννήθηκε. Οργάνωσε προσεκτικά το φονικό του σχέδιο, πήρε πληροφορίες, υπολόγισε την ηλικία του παιδιού, έστειλε στρατεύματα, εξολόθρευσε όλα τα βρέφη της περιοχής. Τι κατάφερε όμως τελικά; Απολύτως τίποτε! Όλες οι δυνάμεις του κακού έπεσαν εναντίον του Κυρίου και δεν κατόρθωσαν τίποτε. Διότι στην κρίσιμη ώρα μίλησε ο ουρανός, επενέβη ο Θεός και ο Ιησούς σώθηκε. Έφυγε για την Αίγυπτο.

Τι έχει να πει σε μας αυτό το γεγονός; Ότι η εξέλιξη των πραγμάτων στην πορεία της ζωής μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και ότι ακόμη κι αν όλη η μανία των οργάνων του σκότους πέσει επάνω μας, δεν μπορεί να καταφέρει εναντίον μας απολύτως τίποτε. Διότι μας προστατεύει ο Κύριος, εφόσον κι εμείς βρισκόμαστε κοντά Του. Ενδιαφέρεται κάθε στιγμή για μας. Δεν αδιαφορεί, όταν βρισκόμαστε σε δυσκολίες και κινδύνους. Είναι κοντά μας στις αγωνίες και στις δυσκολίες μας, μας δίνει θάρρος και δύναμη. Και στην κατάλληλη στιγμή επεμβαίνει και μας λυτρώνει από πειρασμούς και από πολλούς κινδύνους σωματικούς και ψυχικούς. Στις δύσκολες λοιπόν στιγμές που θα συναντήσουμε στη ζωή μας να μην ξεχάσουμε ποτέ πως έχουμε βοηθό τον παντοδύναμο Θεό.

Νικητής

Όταν λοιπόν πέθανε ο Ηρώδης, άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο και του είπε: Σήκω και πάρε το Παιδί και τη Μητέρα του και πήγαινε με την ησυχία σου στην χώρα του Ισραήλ. Διότι έχουν πεθάνει πλέον εκείνοι που ζητούσαν τη ζωή του παιδιού. Και ο Ιωσήφ σηκώθηκε, πήρε το Παιδί και τη Μητέρα του και ήλθε στην Παλαιστίνη. Αλλά όταν άκουσε ότι στην Ιουδαία βασίλευε ο Αρχέλαος, αντί για τον πατέρα του Ηρώδη, φοβήθηκε να πάει εκεί. Με εντολή όμως που του έδωσε ο Θεός στο όνειρό του, αναχώρησε στα μέρη της Γαλιλαίας, όπου ήταν ηγεμόνας ο Ηρώδης ο Αντίπας, που ήταν λιγότερο σκληρός από τον αδελφό του Αρχέλαο. Κι αφού ήλθε εκεί, κατοίκησε στην πόλη που λεγόταν Ναζαρέτ. Για να πραγματοποιηθεί εκείνο που ειπώθηκε από τους Προφήτες, ότι ο Ιησούς θα ονομασθεί περιφρονητικά από τους εχθρούς του Ναζωραίος.

Ο Ναζωραίος λοιπόν νίκησε, και ο διώκτης του Ηρώδης πέθανε. Και πώς πέθανε; Με θάνατο φρικτό, όπως περιγράφει η ιστορία. Πεθαίνουν λοιπόν κάποτε οι διώκτες. Ο θάνατος δίνει τέλος στην κακία τους. Οι διωγμοί τελειώνουν. Όσο σκληροί κι αν είναι. Μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία αναφέρονται τόσοι και τόσοι διωγμοί. Διωγμοί ύπουλοι και φοβεροί, άμεσοι και έμμεσοι, με νόμους και διατάγματα, με μαρτύρια και με θανατώσεις, με εξευτελισμούς και περιθωριοποιήσεις. Και οι διώκτες και οι διωγμοί μένουν στην ιστορία ως αποτρόπαιες σελίδες του δαιμονικού κόσμου των εχθρών του Χριστού.

Αυτός όμως που μένει νικητής και θριαμβευτής της ιστορίας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος. Αυτός εξέρχεται Νικητής. Θριαμβευτής. Διότι δεν είναι ένας άνθρωπος που κινδυνεύει, αλλά ο Θεός που σώζει. Είναι ο ρυθμιστής της ζωής του κόσμου και της δικής μας. Στα χέρια του είναι η ζωή μας, η ζωή των λαών και των κρατών. Στα χέρια του βρίσκεται η Εκκλησία του και ο λαός του. Αυτός ανατρέπει τυράννους και καθεστώτα. Αυτός συντρίβει κάθε υπερφίαλο διώκτη που νομίζεις ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο σχέδιό του. Μη φοβόμαστε λοιπόν σε κάθε εποχή, σε κάθε διωγμό άμεσο ή έμμεσο, φανερό ή κρυφό, κατά μέτωπον ή ύπουλο. Ας μένουμε πάντοτε με τον νικητή, με τον θριαμβευτή Ναζωραίο Κύριο. Η νίκη είναι πάντα δική του.

Πηγή: Περιοδικό “Ο Σωτήρ”, τ. 1991, Χριστιανική Φοιτητική Δράση 

Αὐτοὶ οἱ μάγοι εἶναι μυστήριο πὼς βρεθήκανε σὲ κεῖνο τὸ ἔρημο μέρος, ξεκινημένοι ἀπὸ τὴ μακρινὴ Χαλδαία. «Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες· ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.»

Οι τρεις Μάγοι, Ψηφιδωτό από τον Άγιο Απολλινάριο
(Αναφέρονται τα ονομάτα ντων Μάγων)
Η εικόνα

Πῶς τοὺς ἐπροφήτευσε ὁ μάντης Βαλαὰμ 1300 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴ Γέννηση;

Κατὰ τὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἑνωθήκανε τὰ οὐράνια μὲ τὰ ἐπίγεια. Ὁ οὐρανὸς ἔδωσε τὸν Ἀστέρα καὶ τοὺς Ἀγγέλους ποὺ δοξολογούσανε ψέλνοντας, καὶ ἡ γῆ ἔδωσε τὴν Παναγία, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς τσομπάνηδες καὶ τοὺς μάγους.

Αὐτοὶ οἱ μάγοι εἶναι μυστήριο πὼς βρεθήκανε σὲ κεῖνο τὸ ἔρημο μέρος, ξεκινημένοι ἀπὸ τὴ μακρινὴ Χαλδαία. «Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες· ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.»

Αὐτὰ λέγει τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο. Καὶ πὼς σὰν ἄκουσε ὁ Ἡρώδης πὼς γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὁ βασιλέας τῶν Ἰουδαίων, νόμισε πὼς εἶναι ἐπίγειος βασιλιὰς κι ἐπειδὴ φοβήθηκε μήπως τοῦ πάρει τὴν βασιλεία, σύναξε ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς, καὶ τοὺς ρωτοῦσε ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Καὶ ἐκεῖνοι τοῦ εἴπανε: Στὴ Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας, γιατὶ ἔτσι εἶναι γραμμένο ἀπὸ τὸν προφήτη Ἡσαΐα, ποὺ εἶπε: «Καὶ ἐσύ, Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, δὲν εἶσαι καθόλου μικρὴ ἀνάμεσα στοὺς ἡγεμόνες τοῦ Ἰούδα. Γιατὶ ἀπὸ σένα θὰ βγεῖ ἕνας ἄρχοντας, ποὺ θὰ κυβερνήσει τὸν λαό μου τὸν Ἰσραήλ».

Καὶ παρακάτω γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Τότε ὁ Ἡρώδης φώναξε κρυφὰ τοὺς μάγους καὶ πληροφορήθηκε ἀπὸ πότε φανερώθηκε τὸ ἄστρο, καὶ τοὺς ἔστειλε στὴ Βηθλεέμ, λέγοντάς τους: ῾Πηγαίνετε καὶ ἐξετάσετε καλὰ γιὰ τὸ παιδί, καὶ σὰν τὸ βρεῖτε, εἰδοποιῆστε με γιὰ νὰ ἔρθω κι ἐγὼ νὰ τὸ προσκυνήσω᾿. Καὶ ἐκεῖνοι τὸν ἀκούσανε καὶ τραβήξανε. Καὶ νά, τὸ ἄστρο ποὺ εἴδανε στὴν Ἀνατολὴ τοὺς ὁδηγοῦσε, πηγαίνοντας μπροστά τους, ὡς ποὺ πῆγε καὶ στάθηκε ἀπάνω ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ ἤτανε τὸ παιδί. Καὶ σὰν εἴδανε τὸ ἄστρο, πήρανε πολὺ μεγάλη χαρά, καὶ πηγαίνοντας στὸ μέρος ποὺ γεννήθηκε, εἴδανε τὸ παιδὶ μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του τὴ Μαρία, καὶ πέσανε καὶ τὸ προσκυνήσανε, κι ἀνοίξανε τὰ θησαυροφυλάκια τους καὶ τοῦ προσφέρανε γιὰ δῶρα, χρυσάφι καὶ λιβάνι καὶ σμύρνα. Κι ἐπειδὴ εἴδανε κάποιο σημεῖο στὸ ὄνειρό τους νὰ μὴν ξαναγυρίσουνε στὸν Ἡρώδη, ἀπὸ ἄλλον δρόμο μισέψανε στὴ χώρα τους».

Ποιοί, λοιπόν, ἤτανε τοῦτοι οἱ Μάγοι κι ἀπὸ ποῦ κινήσανε, καὶ γιατί καταλάβανε τί λογῆς ἄστρο ἤτανε ἐκεῖνο, καὶ πῶς γνωρίζανε πῶς γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἀφοῦ δὲν τὸ ἤξερε μήτε ὁ βασιλιὰς τῆς Ἰουδαίας; Αὐτὴ ἡ παράξενη ἱστορία ἀρχίζει ἀπὸ χρόνια πολὺ παλιά, χίλια τρακόσια χρόνια, ἀπάνω-κάτω, πρὶν ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Τέτοιες ἱστορίες ποὺ βαστᾶνε χίλια χρόνια ὡς νὰ φανεῖ τὸ τέλος τους, μονάχα στὴν Ἀνατολὴ γίνουνται.

Σὲ ἐκεῖνον τὸν παμπάλαιο καιρό, ζοῦσε στὴ Φαθουρὰ τῆς Μεσοποταμίας ἕνας Βαλαάμ, γιὸς κάποιου Βεώρ, μάγος φημισμένος. Οἱ Ἑβραῖοι, φεύγοντας ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, μὲ τὸν Μωυσῆ ἀρχηγό τους, εἴχανε φτάξει, ὕστερα ἀπὸ πολλὰ βάσανα, στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, καὶ πολεμούσανε μὲ τὶς διάφορες φυλὲς ποὺ τοὺς φράζανε τὸ δρόμο. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς φυλὲς ἤτανε καὶ οἱ Μωαβίτες, ποὺ κατοικούσανε στὰ ἀνατολικὰ τῆς Νεκρῆς Θάλασσας, ἄνθρωποι πολεμικοὶ ἀφοῦ λέγανε πὼς βαστούσανε ἀπὸ τοὺς γείτονες Ὀμμίν.

Αὐτοί, λοιπόν, εἴχανε τότες βασιλέα τὸν Βαλάκ. Βλέποντας ὁ Βαλὰκ πὼς οἱ Ἰσραηλίτες νικήσανε τοὺς Ἀμορραίους καὶ τὸν Ὤρ, τὸν βασιλέα τοῦ Βασάν, φοβήθηκε πὼς δὲν θὰ τὰ βγάλει πέρα μὲ τοὺς Ἑβραίους, κι ἔστειλε κάποιους ἄρχοντες στὸν Βαλαάμ, νὰ τοῦ ποῦνε πὼς οἱ Ἰσραηλίτες φτάξανε στὰ σύνορά του καὶ πὼς εἶναι πολὺς στρατός, καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουνε νὰ πάγει νὰ τοὺς καταραστεῖ, ὥστε νὰ νικηθοῦνε. Ἐπειδὴ πίστευε ὁ Βαλὰκ πὼς ὅποιον θὰ βλογοῦσε ὁ Βαλαάμ, θὰ νικοῦσε, κι ὅποιον καταριότανε θὰ νικιότανε.

Οἱ ἀποστελλάμενοι φτάξανε τὸ βράδυ στὸ χωριὸ τοῦ Βαλαὰμ καὶ τοῦ εἴπανε γιατί τοὺς ἔστειλε ὁ Βασιλιάς τους. Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε νὰ καταλύσουνε τὴ νύχτα στὸ χωριό, καὶ πὼς τὴν ἄλλη μέρα θὰ τοὺς πεῖ ὅτι τοῦ λαλήσει ὁ Θεός. Καὶ τὸ πρωί, σὰν σηκωθήκανε, τοὺς εἶπε ὁ Βαλαὰμ πὼς ὁ Θεὸς τὸν πρόσταξε νὰ μὴν πάγει νὰ καταραστεῖ τοὺς Ἰσραηλίτες, γιατὶ εἶναι βλογημένοι. Κι οἱ Μωαβίτες φύγανε, καὶ γυρίσανε στὸν τόπο τους καὶ εἴπανε στὸν βασιλιὰ ὅτι τοὺς εἶχε πεῖ ὁ Βαλαάμ. Τότες ὁ Βαλὰκ τοὺς ξανάστειλε στὸν μάγο, παρακαλώντας τὸν νὰ πάγει, καὶ τάζοντάς του μεγάλες τιμὲς καὶ πολλὰ πλούτη. Μὰ ὁ Βαλαὰμ ἀποκρίθηκε πὼς δὲν θὰ πάγει, κι ἂν τοῦ δώσει ὁ βασιλιὰς ἀκόμα καὶ τὸ παλάτι του γεμάτο χρυσάφι, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ παρακούσει στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Πλὴν φανερώθηκε ὁ Θεὸς τὴ νύχτα στὸν Βαλαάμ, καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάγει στὸν Βαλάκ, μὰ νὰ κάνει ὅτι θὰ τοῦ πεῖ αὐτός. Τὸ πρωί, λοιπόν, καβαλίκεψε τὴ γαϊδάρα του, καὶ τράβηξε, μαζὶ μὲ τοὺς Μωαβίτες καὶ μὲ τοὺς δυὸ γιούς του. Ἀλλά, ἐκεῖ ποὺ περπατούσανε, ἡ γαϊδάρα ξεστράτισε ἀπὸ τὸν δρόμο, κι ὁ Βαλαὰμ τὴν ἔδερνε μὲ τὸ ραβδὶ ποὺ βαστοῦσε, ὡς ποὺ φτάξανε σὲ ἕνα μέρος ποὺ περνοῦσε ὁ δρόμος ἀνάμεσα στ᾿ ἀμπέλια, μεταξὺ σὲ δύο ξεροτρόχαλους (ξερολιθιές), κι ἐκεῖ ἡ γαϊδάρα κόλλησε ἀπάνω στὸν τοῖχο καὶ ζούληξε τὸ ποδάρι τοῦ Βαλαάμ, κι ἐκεῖνος ἔπιασε καὶ τὴ χτυποῦσε μὲ τὸ ραβδί. Μὰ ἡ γαϊδάρα δὲν σάλευε ἀπὸ τὸν τόπο της, ἀλλὰ κώλωνε καὶ πίσω, κι ὁ γέρος τὴν ἔδερνε θυμωμένος.

Τότες, ἄνοιξε ἡ γαϊδάρα τὸ στόμα της καὶ μίλησε μὲ ἀνθρώπινη φωνὴ καὶ εἶπε στὸν Βαλαάμ: «Τί ἔκανα καὶ μὲ δέρνεις;» Κι εἶπε ὁ Βαλαάμ: «Μὲ περιπαίζεις ἄτιμο ζωντόβολο! Ἂν εἶχα μαχαίρι, θὰ σὲ ἔσφαζα». Κι εἶπε ἡ γαϊδάρα: «Μὲ καβαλικεύεις ἀπὸ τὰ νιάτα σου, καὶ δὲν σὲ στεναχώρησα ὡς τὰ σήμερα. Λοιπὸν δὲν φταίγω ἐγώ, ποὺ δὲν πηγαίνω μπροστά». Καὶ τότες ξεσκέπασε ὁ Θεὸς τὰ μάτια τοῦ Βαλαάμ, κι εἶδε ἕναν Ἄγγελο μὲ τὸ σπαθὶ στὸ χέρι, ποὺ μπόδιζε τὴ γαϊδάρα νὰ περπατήξει. Κι ὁ Βαλαὰμ ἔσκυψε καὶ τὸν προσκύνησε. Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Ἄγγελος: «Μὲ ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ σὲ μποδίσω. Τώρα πήγαινε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Μὰ ἐγὼ θὰ σοῦ πῶ τί λόγο θὰ λαλήσεις».

Φτάνοντας λοιπὸν στὴ χώρα τοῦ Μωάβ, τὸν ὑποδέχτηκε μὲ τιμὴ ὁ Βαλάκ, κι ἀνεβήκανε μαζὶ σὲ ἕνα βουνὸ Φαγιώρ. Κι εἶπε ὁ Βαλαάμ: «Ὅτι μοῦ πεῖ ὁ Κύριος, αὐτὸ θὰ κάνω». Καὶ σὰν εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸ στράτευμα τῶν Ἑβραίων, ἄκουσε φωνὴ Κυρίου ποὺ τοῦ ἔλεγε: «Εὐλογημένος εἶναι ὁ λαός μου ὁ Ἰσραήλ. Ἀπὸ τὸ σπέρμα του θὰ βγεῖ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ θὰ βασιλέψει ἀπάνω σὲ πολλὰ ἔθνη. Ὅποιος τὸν βλογήσει, θὰ εἶναι βλογημένος κι ὅποιος τὸν καταραστεῖ, θὰ εἶναι καταραμένος».

Καὶ βλόγησε, λοιπόν, ὁ Βαλαὰμ τοὺς Ἰσραηλίτες. Κι ὁ Βαλὰκ θύμωσε, μὰ ὁ Βαλαὰμ τοῦ εἶπε πὼς δὲν μπορεῖ νὰ μὴν κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ». Ὅπως βλέπει κανένας, ὁ Βαλαὰμ εἶναι ὁ δεύτερος, ὕστερα ἀπὸ τὸν Ἰακώβ, ποὺ προφήτεψε πὼς ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων, κατὰ τὰ λόγια του Θεοῦ ποὺ τοῦ εἶπε πὼς ἀπὸ αὐτὸ τὸ γένος θὰ γεννηθεῖ ἕνας ἄρχοντας ποὺ θὰ βασιλέψει πάνω στὰ ἔθνη. Ἡ προφητεία του μοιάζει μὲ τὴν προφητεία ποὺ εἶπε γιὰ τὸν Χριστὸ ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, γιατὶ παρομοίασε, καὶ κεῖνος, τὸν Χριστὸ μὲ λιοντάρι, λέγοντας: «Ἀναπεσὼν ἐκοιμήθη ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος. Τίς ἐγείρει αὐτόν;» Κ᾿ ἡ προφητεία τοῦ Βαλαὰμ λέγει:«Κατακλιθεὶς ἀνεπαύσατο ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος. Τίς ἀναστήσει αὐτόν;» (Ἀριθ. κγ´ 9).

Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ μάντις Βαλαάμ, ὁ προπάτορας τῶν μάγων ποὺ πήγανε ἀπὸ τὴ Χαλδαία νὰ προσκυνήσουνε τὸν Χριστὸ στὸ σπήλαιο ποὺ γεννήθηκε. Ὁ Βαλαὰμ εἶπε στοὺς μαθητάδες του πὼς θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα ὁ μέγας Βασιλιάς, καὶ τοὺς προανάγγειλε νὰ κοιτάξουνε τὸν οὐρανὸ ὡς νὰ δοῦνε ἕνα καινούργιο ἄστρο, κι ἅμα τὸ δοῦνε, νὰ τρέξουνε νὰ τὸ ἀκολουθήσουνε, καὶ κεῖνο θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸν τόπο ποὺ θὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός.

Αὐτὸν τὸν λόγο τὸν φυλάξανε οἱ μαθητάδες τοῦ Βαλαὰμ καὶ τὸν μεταδώσανε στοὺς μαθητάδες τους, καὶ περιμένανε χίλια τρακόσια χρόνια, ὡς ποὺ νὰ δοῦνε ἐκεῖνον τὸν ἐξαίσιον Ἀστέρα. Καὶ δὲν ἐβγῆκε ψεύτικη ἡ προφητεία τοῦ γέρο Βαλαάμ, ἀλλὰ ἀληθινή, καὶ σὰν εἴδανε τὸ παράξενο ἄστρο, σκιρτήσανε ἀπὸ χαρά, καὶ τρέξανε νὰ προσκυνήσουνε τὸν Κύριο, ποὺ δὲν βαρεθήκανε νὰ τὸν περιμένουν χίλια τρακόσια χρόνια, νύχτα μὲ νύχτα. Ὤ! Πόση ὑπομονὴ ἔχει ἡ πίστη! Ἀνάμεσα στὰ εὐωδιασμένα ἄνθη τῆς ὑμνωδίας, μὲ τὰ ὁποῖα στολίζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι καὶ τοῦτο τὸ ὡραῖο τροπάρι ποὺ εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ Βαλαάμ: «Τοῦ Μάντεως πάλαι Βαλαάμ, τῶν λόγων μυητᾶς σοφούς, ἀστεροσκόπους χαρᾶς ἔπλησας, ἀστὴρ ἐκ τοῦ Ἰακώβ, ἀνατείλας Δέσποτα, Ἐθνῶν ἀπαρχὴν εἰσαγομένους· ἐδέξω δὲ προφανῶς, δῶρά σοι δεκτὰ προσκομίζοντας».

Πηγή: Νεκτάριος

Χριστούγεννα 1822. Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι. Οι δυνάμεις των πολιορκημένων δεν ξεπερνούσαν του 900 άντρες.

Η πολιορκία είχε κρατήσει ήδη δύο μήνες και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Οι ασθένειες θέριζαν το στρατόπεδο, οι μισθοί καθυστερούσαν, γινόντουσαν συνεχώς επιθέσεις από ομάδες κλεφτών και είχαν αρχίσει κι οι συνηθισμένες διαφωνίες μεταξύ Τούρκων και Αλβανών αξιωματικών.

Τότε, ο Ομέρ Βρυώνης κι ο Κιουταχής αποφασίζουν να διεξάγουν μία νυχτερινή επίθεση. Για εκείνη την εποχή, οι βραδινές επιχειρήσεις δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες και προβολείς και ήταν τρομερά δύσκολο να συντονιστούν τα τμήματα. Αλλά ήταν τέτοια η ανάγκη των Τούρκων να σημειώσουν κάποια πρόοδο με την πολιορκία, που ήταν διατεθειμένοι να τολμήσουν ακόμα και αυτό. Σχεδίασαν, μάλιστα, να επιτεθούν παραμονή Χριστουγέννων, όταν όλοι οι Έλληνες θα βρίσκονταν στην εκκλησία.

Η θυσία του Γιάννη Γούναρη

Ίσως το Μεσολόγγι να είχε πέσει από την πρώτη πολιορκία, αν οι υπερασπιστές δεν είχαν πληροφορηθεί τα σχέδια των Τούρκων στρατηγών. Ο σωτήρας των Μεσολογγιτών, ήταν ο Γιάννης Γούναρης.

Ήταν κυνηγός του Ομέρ Βρυώνη και ακολουθούσε υποχρεωτικά τον τουρκικό στρατό, γιατί κρατούσαν ομήρους όλη του την οικογένεια στην Άρτα. Ο Γούναρης γνώριζε για τη νυχτερινή επίθεση, αλλά αν τολμούσε να προειδοποιήσει τους Μεσολογγίτες, θα καταδίκαζε σε θάνατο τη γυναίκα και τα παιδιά του. Δε δίστασε ούτε στιγμή. Ξέφυγε απ’ το τουρκικό στρατόπεδο, λέγοντας πως πήγαινε για κυνήγι και ενημέρωσε τους πολιορκημένους.

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο επικεφαλής των Μεσολογγιτών, προέβλεψε σωστά ότι οι Τούρκοι θα επιτίθονταν απ’ την ανατολική πλευρά του τείχους, που ήταν πιο αδύναμη. Ενίσχυσαν, λοιπόν, εκείνο το τμήμα και ετοιμάστηκαν για τη μάχη. Είχαν πει σε όσους δεν πολεμούσαν, να πάνε στις εκκλησίες και να κάνουν φασαρία, για να νομίσουν οι Τούρκοι ότι ο κόσμος γιορτάζει. Έτσι κι έγινε.

Οχτακόσιοι Τουρκαλβανοί επιτέθηκαν στην ανατολική πλευρά του Μεσολογγίου και βρήκαν σθεναρή αντίσταση. Οι απώλειες των Μεσολογγιτών ήταν ελάχιστες, οι απώλειες των Τούρκων ξεπερνούσαν τις 500. Δυστυχώς, ο πληροφοριοδότης που έσωσε το Μεσολόγγι, ο ηρωικός Γιάννης Γούναρης, δεν σώθηκε. Οι Τούρκοι εκτέλεσαν τους γονείς, τη γυναίκα, τα παιδιά του και αρκετούς συγγενείς του.

Αυτή τη μάχη μνημόνευσε κι ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό Ύμνο, γράφοντας:

«Πήγες εις το Μεσολόγγι

την ημέρα του Χριστού,

μέρα που άνθισαν οι λόγγοι

για το τέκνο του Θεού».

Πηγή: Μηχανή του χρόνου

Χριστούγεννα σήμερα! Μεγάλη, ἁγία, θεϊκὴ ἑορτή! Οὐρανία ἡμέρα! Πανηγυρίζει ἀνὰ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ὅλος ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος. Ἑορτάζει τὴν λαμπροτάτη ἑορτὴ τῆς κατὰ Σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας ὡς ἀνθρώπου. 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. 

Χριστούγεννα σήμερα! Μεγάλη, ἁγία, θεϊκὴ ἑορτή! Οὐρανία ἡμέρα! Πανηγυρίζει ἀνὰ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ὅλος ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος. Ἑορτάζει τὴν λαμπροτάτη ἑορτὴ τῆς κατὰ Σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας ὡς ἀνθρώπου. 

«Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί…» (Α’ Τιμ. γ’, 16) ὑπογραμμίζει ὁ μεγάλος Ἀπόστολος Παῦλος, «ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ» (Α’ Πέτρ. γ’, 18) συμπληρώνει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Πέτρος. 

Τὸ παιδίον τῆς Βηθλεὲμ εἶναι ὁ Παντοδύναμος Θεός, ὁ Κύριος τοῦ Παντός, ὁ Δημιουργός τοῦ κόσμου καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. 

Ὁ Ἄπειρος Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, ὅμοιος μὲ ἐμᾶς γιὰ νὰ σώσῃ τὸν Ἀδάμ, τὸν ἄνθρωπο δηλαδὴ, καὶ νὰ τὸν ὑψώσῃ στὸν οὐρανό. Νὰ τὸν κάμῃ ὅμοιο μὲ τὸν Θεό, κατὰ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ἀρετή. 

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ ἐβεβαίωσε: «οὕτω ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον ὥστε τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μὴ ἀπόλυται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ’, 16). Ζωὴ ἀκατάπαυστη καί αἰωνία. 

Λέει στὶς Διδαχὲς του ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τὸν ὁποῖο ἰδιαιτέρως...
τιμήσαμε φέτος γιὰ τὰ 300 χρόνια ἀπὸ τῆς γεννήσεώς του: 

«Οἱ ἄνθρωποι ἀπέθαιναν καὶ ἐπήγαιναν εἰς τὴν κόλασιν, ἐπειδὴ ὁ Παράδεισος ἦτο κλεισμένος. Ἐσπλαχνίσθη ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ εὑρίσκοντας ἄξιον ὑποκείμενον τὴν Δέσποινά μας Θεοτόκον, κατεδέχθη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀληθινὸς, καί ζωὴ τῶν ἁπάντων, ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεὸς καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας διὰ νὰ μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ διαβόλου». 

Τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἕνεκα τῆς ἀνυπακοῆς, τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς ἁμαρτίας του, ἀπεκόπη καὶ ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ καὶ Πλάστη του. Καὶ ἡ ἀπομάκρυνσι αὐτή, ἔφερε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἀθλία κατάστασι στὴν ὁποία περιέπεσε. 

Καὶ τὸ φοβερώτερο: «Ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, οἱ ἄνθρωποι ἀπέθαιναν καὶ πήγαιναν εἰς τὴν κόλασιν, ἐπειδὴ ὁ Παράδεισος ἦτο κλεισμένος». 

Στὸν ἐγωισμό, στὴν ἀνυπακοή, στὴν ἀποστασία, στὴν ἐχθρότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Πανάγαθος καὶ Πολυεύσπλαχνος Θεὸς ἀπήντησε μὲ ἄμετρη ἀγάπη, ταπείνωσι καὶ κένωσι. 

Ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς: 

«Παρακινούμενος ἀπὸ ἄμετρον εὐσπλαχνίαν καὶ ἀπὸ πολλὴν ἀγάπην ὅπου εἶχεν εἰς τὸ γένος μας σιμά εἰς τὰ ἄπειρα καὶ πολλὰ χαρίσματα, ὅπου μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεὸς ἐκατεδέχθη καὶ ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας διὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώση ἀπὸ τάς χείρας τοῦ πονηροῦ διαβόλου καὶ νὰ μᾶς κάμη υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας του». 

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἰδιαιτέρως μὲ εὐγνωμοσύνη ὑπογραμμίζει τὴν ταπείνωσι, τὴν συγκατάβασι καὶ τὴν κένωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

«Ὁ Κύριος» λέει ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς, «ἐβγῆκε ἀπὸ τὸν οἶκον του, δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς κόλπους διὰ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, κατεδέχθη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐσαρκώθη εἰς τὴν κοιλίαν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ὅλος μέσα εἰς τὴν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλος πανταχοῦ παρών…». 

Ἐμπρὸς σὲ αὐτὴ τὴν ἄμετρη ἀγάπη, ταπείνωσι καὶ συγκατάβασι, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μὲ πίστι, σεβασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη διακηρύσσει: «Τοιοῦτον γλυκύτατον Θεὸν καὶ Δεσπότην δὲν πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ τὸν ἀγαπῶμεν καὶ ἂν τύχη ἀνάγκη νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα μας;». 

Σήμερα Χριστούγεννα, ἀγαπητοί. 

Εὑρισκόμενοι ἐμπρὸς στὴν φάτνη τῆς Βηθλεὲμ καὶ προσεγγίζοντας τὸ «ξένον μυστήριον», τὸ μυστήριο τῆς κενώσεως τοῦ Λυτρωτοῦ μας, ἄς φέρουμε τὰ ἅγια λόγια τοῦ ἁγίου μας Κοσμᾶ στὸ νοῦ καὶ στὴν καρδιά μας. 

Συνειδητοποιῶντας τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας, ἄς φυτέψουμε μέσα μας, ἄς στερεώσουμε καὶ ἂς ὁμολογήσουμε τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Θεὸς ἀληθινός, ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος χωρὶς ἁμαρτίαν» φωνάζει ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς. 

Μέσα στὴν ἐποχὴ τῆς συγχύσεως, τῆς ἀμβλύνσεως καὶ τῆς ἀλλοιώσεως δόγματος καὶ ἤθους ποὺ ζοῦμε, τὴν ἐποχή τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τῆς πανθρησκείας, ἐμεῖς ἄς μείνουμε πιστοί, ἑδραῖοι, ἀμετακίνητοι στὴν ὀρθόδοξο πίστι, στὴ θεότητα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἂς ὁμολογοῦμε ἡμέρα καὶ νύκτα ὅτι: «οὐκ ἐστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενι ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄, 12). 

Πλησιάζοντας δὲ τὴν παναγία φάτνη μὲ πίστι, καθαρότητα, πόθο καὶ εὐλάβεια, ἄς ἑνωθοῦμε μὲ τὸν σαρκωθέντα Θεό μας ἀξίως. «Φάτνη» λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, «εἶναι ἡ ἁγία Τράπεζα. Ἐδῶ εἰς τὴν ἁγία Τράπεζα ἐναποτίθεται πάλι τὸ Σῶμα τὸ Δεσποτικόν». 

Ἑνωμένοι μὲ τὸν Σαρκωθέντα Χριστό μας ἀξίως, ἄς κάνουμε ἀληθινὰ Χριστούγεννα καὶ μὲ τὸ Χριστὸ στὴν καθαρὴ καρδιά μας, ἄς ἔχουμε πάντοτε Χριστούγεννα χαρᾶς, εὐτυχίας καὶ σωτηρίας. 

Τὸ εὔχομαι μὲ ὅλην μου τὴν πατρικὴν ἀγάπην 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Χριστός Ἐτέχθη! Ἀληθῶς ἐτέχθη! Ἰδού ἡ τρανή αὐτή χριστιανική ὁμολογία τῶν ἁγίων ἡμερῶν τῶν Χριστουγέννων καί ὅλου τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου. Μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι καρδίας ὁμολογοῦμε περίτρανα αὐτό, τό ὁποῖο διακηρύσσουμε ὡς δόγμα τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τό Ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας: Πιστεύομεν εἰς «τόν δι' ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί, 

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Χριστός Ἐτέχθη! Ἀληθῶς ἐτέχθη! Ἰδού ἡ τρανή αὐτή χριστιανική ὁμολογία τῶν ἁγίων ἡμερῶν τῶν Χριστουγέννων καί ὅλου τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου.

Μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι καρδίας ὁμολογοῦμε περίτρανα αὐτό, τό ὁποῖο διακηρύσσουμε ὡς δόγμα τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τό Ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας: Πιστεύομεν εἰς «τόν δι' ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».  

Πανευφρόσυνα διασαλπίζει καί ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας τό μέγα αὐτό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀναφωνώντας περιχαρῶς ὅτι μᾶς ἐπεσκέφθη ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τό ὕψος τοῦ Οὐρανοῦ. Αὐτός πού εἶναι ἡ πνευματική Ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν. Κι ἐμεῖς πού ἐζούσαμε μέσα στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί στή σκιά τοῦ θανάτου, εὑρήκαμε τήν σώζουσα ἀλήθεια. Γιατί ἀπό τήν Παρθένο Μαρία ἐγεννήθη...
ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν καί Λυτρωτής τῆς ἀνθρωπότητος.

«Εὕρομεν τήν ἀλήθειαν». Εὕρομεν τήν  μόνη ἀλήθεια, τήν σωτήρια ἀλήθεια, τήν φωτίζουσα ἀλήθεια, τήν πηγήν τῆς ἀληθείας, πού εἶναι ὁ σαρκωθείς Κύριος καί Θεός μας, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Εὕρομεν Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος  θά μᾶς ἀπεκάλυπτε ἀργότερα τήν ταυτότητα καί τήν ἰδιότητά του : «Ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή ... Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου˙ ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς ... Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή ...» (Ἰωάν. 8, 12 - 11,25 καί 14,6).

Ἡ ἀλήθεια μέσα εἰς τόν ἐκκλησιαστικό καί θεολογικό μας χῶρο δέν εἶναι μία ἀφῃρημένη ἔννοια. Εἶναι πρόσωπο, τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρός μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς καί μόνης Ἁγίας Ἐκκλησίας Του καί τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐνῷ ὁ κάθε Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος καί Πατριάρχης ἵσταται εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ.

Ἡ ἀλήθεια, λοιπόν, ἡ σῴζουσα ἀλήθεια, τήν ὁποίαν εὕρομεν μέ τήν Θείαν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὑρίσκεται ἀποκλειστικά καί μόνον ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ καί ἐν τῇ Μιᾷ Ἁγίᾳ Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίᾳ καί πουθενά ἀλλοῦ. Ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ θεματοφύλαξ τῆς ἀληθείας καί ἡ Κιβωτός τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Ἄς μή πλανῶνται οἱ συμπαθεῖς κατά τά ἄλλα συνάνθρωποί μας ἑτερόδοξοι, αἱρετικοί ἤ ἑτερόθρησκοι. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πραξ. 4,12), παρά μόνον ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ καί τῇ Μιᾶ Ἁγίᾳ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποία ἀποκλειστικά καί μόνον εἶναι ἡ Ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ περίφημος αὐτός Οἰκουμενικός διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, τονίζει τά ἑξῆς: «Ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Κεφαλή (τόν Χριστό) ἔχει τήν ζωή, καί μάλιστα τήν ἁγία ζωή. Γιατί, λοιπόν, ἐγκαταλείπεις τήν Κεφαλή καί ἀκολουθεῖς τά μέλη; Ἄν ξεπέσης ἀπό τήν σχέσι σου μέ τήν Κεφαλή, τόν Χριστό, εἶσαι χαμένος»(Ε.Π.Ε. 22,210). «Ἄν πιστεύης στήν ἀλήθεια, τί εἰσάγεις ἄλλα, σάν νά μήν ἀρκεῖ ἡ ἀληθινή πίστις γιά τήν σωτηρία σου;» (Ε.Π.Ε. 24, 62).

«Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει τόν Ἰησοῦν Χριστόν «ἀγάπην τῆς ἀληθείας». Ὁ Χριστός καί τά δύο εἶναι (καί Ἀγάπη καί Ἀλήθεια). Καί διά τά δύο ἦλθε, καί διά τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καί διά ἀληθινά πράγματα (διά τήν διακήρυξι τῆς σῳζούσης Ἀληθείας)» (Ε.Π.Ε. 23,72).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,                                              

Εἰς τό τέλος κάθε Θείας Λειτουργίας ἀναφωνοῦμε μέ εἰρήνη καί ἀγαλλίασι καρδίας :«Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες...». Ὁ ἱερός Ὑμνογράφος τῆς Χριστουγεννιάτικης Ἱερᾶς Ἀκολουθίας μᾶς διαβεβαιώνει χαρμόσυνα ὅτι ὡς πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ«εὕρομεν τήν ἀλήθειαν, καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος». Μία διαβεβαίωσις λυτρωτικῆς χαρᾶς, βεβαίας πίστεως, κραταιᾶς ἐλπίδος, μονίμου πνευματικῆς ἀσφαλείας.

«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ∙ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἔστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ», διεμήνυσε ὁ θεῖος Ἄγγελος εἰς τούς ἁπλοϊκούς ποιμένας. Ὁ οὐρανός ὡμίλησε καί ἡ γῆ ἐπεβεβαίωσε καί ἐπεκρότησε.

Αὐτή ἡ ἀπόλυτη βεβαιότητα καί ἀσφάλεια εἴθε νά ὁδηγήση ὅλους τούς Χριστιανούς, καί ὅλους τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς συνανθρώπους μας, εἰς τόν ἀληθινόν Χριστόν, εἰς τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν καί Εὐεργέτην τῆς ἀνθρωπότητος, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν θεῖον Δομήτορα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τυγχάνει ἡ Θεία καί Ἱερά Κεφαλή. Ἄς μήν ἀναζητᾶ πλέον ὁ κόσμος ἄλλους σωτῆρες καί ἄλλα φῶτα, διά τά ὁποῖα ὁ χριστιανός ποιητής μᾶς διαβεβαιώνει˙ «ἦσαν φῶτα, χίλια φῶτα, μά δέν ἤτανε τό Φῶς».

Αὐτήν τήν βεβαία καί μοναδική ἀποκάλυψι καί ἀνακάλυψι «εὕρομεν τήν ἀλήθειαν, καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος» εὔχομαι ἐκ μέσης καρδίας δι' ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, δι' ὅλους τούς ἀδελφούς Χριστιανούς, διά τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ὅλα τά ἐγγύς καί τά μακράν πνευματικά μας τέκνα, καί ἰδιαιτέρως τούς προσφιλεῖς μας ναυτικούς, οἱ ὁποῖοι ταξιδεύουν ὑπό τήν σκέπη καί προστασία τῆς Παναγίας μας τῆς Μυρτιδιώτισσας καί μέ τίς εὐχές τοῦ Ἁγίου τῶν θαλασσῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ καί τῶν Τοπικῶν μας Ἁγίων.

Εὐλογημένα, εἰρηνικά, Χριστοφόρα καί ἅγια Χριστούγεννα!  Εὐλογημένο καί χαριτοφόρο τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο.

Μέ ἑόρτιες εὐχές καί ἀγάπη

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἠ ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι «μυστήριον μέγα», «τὸ μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον», ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Α΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του (γ΄ 16). Τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, συγκαταβαίνει ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς δόξης Του καὶ λαμβάνει «μορφὴν δούλου»! Μὲ τὴ θεία ἐνανθρώπηση δὲν ἔχασε αὐτὸ ποὺ ἦταν, ἀλλὰ προσέλαβε καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν. «Μένων γὰρ ὃ ἦν, ἔλαβεν ὃ οὐκ ἦν, καὶ σὰρξ γενόμενος ἔμεινε Θεὸς Λόγος ὤν», σχολιάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 62, 231). Παραμένει τέλειος Θεός, ἀλλά, προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση, γίνεται καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Πόσο ὡραῖα ἀποδίδει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τὸ πρῶτο ἰδιόμελο τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων! «Ἡ γὰρ ἀπαράλλακτος εἰκὼν τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτὴρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, μορφὴν δούλου λαμβάνει, ἐξ ἀπειρογάμου Μητρὸς προελθών, οὐ τροπὴν ὑπομείνας· ὃ γὰρ ἦν διέμεινε, Θεὸς ὤν ἀληθινός· καὶ ὃ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόμενος διὰ φιλανθρωπίαν». Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀπαράλλακτη εἰκόνα τοῦ Πατέρα, τὸ ἀκριβὲς ἀποτύπωμα τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, δηλαδὴ Θεὸς ἄναρχος καὶ προαιώνιος, παίρνει μορφὴ δούλου καὶ γεννιέται ἀπὸ Παρθένο Μητέρα, χωρὶς νὰ ἀλλάξει μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος. Ἔμεινε ὅπως ἦταν Θεὸς ἀληθινός, ἀλλὰ προσέλαβε καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν. Ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ ἀγάπη πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους.

Γιὰ νὰ προσλάβει τὴν ἀνθρώπινη φύση, «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλιπ. β΄ 7). Περιόρισε, σμίκρυνε, ἔκρυψε τὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεότητός Του. «Συγκατεσμίκρυνεν τὴν ἄφραστον αὐτοῦ τῆς θεότητος δόξαν», ἑρμηνεύει ἀρχαῖος ἑρμηνευτής. Καὶ πῆρε μορφὴ δούλου. Ἔγινε ὅμοιος μὲ τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. «Καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ». Ταπείνωσε τὸν ἑαυτὸ Του δείχνοντας τέλεια ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, ποὺ εἶναι ὁ πλέον ὀδυνηρὸς καὶ ἀτιμωτικὸς θάνατος (Φιλιπ. β΄ 7-8). Ἐνδύθηκε τὸ ἔνδυμα τῆς ἄκρας ταπεινώσεως, γιὰ νὰ μὴν καταφλεχθεῖ ἡ κτίση ἀπὸ τὴ θέα τῆς θείας δόξης Του. Καταδέχθηκε νὰ κυοφορηθεῖ ἐπὶ ἐννέα μῆνες, νὰ γεννηθεῖ ὡς πτωχὸ καὶ ἀδύναμο βρέφος στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, νὰ γαλακτοτροφηθεῖ, νὰ περιτμηθεῖ, νὰ μεγαλώσει ὡς νήπιο, νὰ πεινάσει, νὰ διψάσει, νὰ κοπιάσει, νὰ πάθει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα καὶ νὰ ὑπομείνει τὸν πιὸ ἐπώδυνο καὶ ἐπονείδιστο σταυρικὸ θάνατο γιὰ χάρη μας.

Ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν ἄκρα ταπείνωση. Μὴν τὸ θεωρήσουμε ἁπλὸ ὅτι ὁ ἀθάνατος, ἄναρχος καὶ προαιώνιος Θεὸς γίνεται καὶ ἄνθρωπος, δοῦλος τῶν ἀνθρώπων, ὑπηρέτης, διάκονος, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου», καὶ μάλιστα σταυρικοῦ! Ὅσο εἶναι τὸ «δυσανάβατον ὕψος» στὸ ὁποῖο βρίσκεται ὡς ἀπειροτέλειος Θεός, τόσο κατʼ ἀναλογίαν εἶναι καὶ τὸ «δυσθεώρητον βάθος» τῆς ταπεινώσεως ποὺ καταδέχθηκε γιὰ χάρη μας μὲ τὴν ἐνανθρώπηση καὶ τὸ ἑκούσιο Πάθος Του.

Ἀλλὰ ὅσο βαθύτερα κατῆλθε μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴ σταυρικὴ Θυσία Του, τόσο ὑψηλότερα ἀνῆλθε μὲ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του. Δὲν ἔχασε αὐτὸ ποὺ εἶχε ὡς Θεός, «ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος τοῦτο προσέλαβε». Θέωσε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση. Μόνος Αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Μόνος Αὐτὸς κάθεται καὶ ὡς ἄνθρωπος «ἐκ δεξιῶν τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς», Ἀρχιερεὺς αἰώνιος «εἰς τὸ ὑπερεντυγχάνειν ὑπὲρ ἡμῶν». Μόνος Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος ζώντων καὶ νεκρῶν, «προσκυνούμενος καὶ εὐλογούμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ὁ οὐράνιος Πατέρας Τὸν δόξασε καὶ ὡς τέλειο ἄνθρωπο καὶ Τὸν ὑπερύψωσε! Τὸν ἀνέδειξε «Βασιλέα τῆς δόξης», «Κύριον τῶν κυριευόντων καὶ Βασιλέα τῶν βασιλευόντων». Τοῦ χάρισε τὸ ὄνομα «Κύριος Ἰησοῦς Χριστός», ποὺ εἶναι «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θὰ κάμψει «πᾶν γόνυ, ἐπουρανίων, ἐπιγείων καὶ καταχθονίων». Θὰ πέσουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν οἱ ἄγγελοι, οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ οἱ δαίμονες! Τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, τὴν ἐπιφανὴ καὶ μεγάλη, θὰ ὑποκλιθοῦν οἱ πάντες μπροστὰ στὴ θεία μεγαλειότητά Του, καὶ κάθε γλώσσα θὰ ὁμολογήσει δυνατὰ καὶ καθαρὰ ὅτι εἶναι «Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλ. β΄ 9-11).

Γιατί τὰ ἔκανε ὅλα αὐτὰ ὁ Κύριος; Γιὰ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Γιὰ νὰ μᾶς ἀνεβάσει σεσωσμένους στὸν οὐρανό. Γιὰ νὰ μᾶς κάνει θεοὺς κατὰ χάριν, «θείας κοινωνοὺς φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4). Ὤ, πόσος εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητός Του! Πόση ἡ συγκατάβαση τοῦ Δεσπότου καὶ Θεοῦ μας!

Πηγή: Ο Σωτήρ