Φως μοναχοίς άγγελοι. Φως δε πάντων ανθρώπων μοναδική Πολιτεία, είναι η ζωή κατά μίμηση των Αγγέλων, αυτή στήριξε και στηρίζει την Οικουμένη και ο άνθρωπος, ο χριστιανός που ενδύεται το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα είναι άξιος πολλών επαίνων και μακαρισμών.
Όταν κάποιος, λοιπόν, προσέρχεται για να αφιερώσει τη ζωή του εξ όλης της ψυχής και της διανοίας του στο Νυμφίο Χριστό τότε χαίρεται και αγάλλεται ο ουρανός και πανηγυρίζει ο κόσμος των Αγγέλων γιατί ένας ακόμα άνθρωπος τάχθηκε να μιμηθεί τη ζωή τους. Ο μοναχός και η μοναχή κινούνται μέσα στην ιερή προσμονή του Ουράνιου Νυμφίου τους. Ζουν και κινούνται σε μια πνευματική όαση με το νοσταλγικό λόγο «ελθέτω χάρις και παρελθέτω ο κόσμος ούτος». Και μαζί με τον κόσμο παρέρχεται το όνομα το παλαιό και λαμβάνει νέο όνομα, διότι αφού εγκαταλείπει τον παλαιό άνθρωπο και ενδύεται το νέο άνθρωπο.

Την ώρα της μοναχικής κουράς προσέρχεται ο δόκιμος μοναχός ή μοναχή ανυπόδητος, ασκεπής, φορώντας μόνο έναν απλό λευκό χιτώνα και δηλώνοντας έτσι ότι όλα τα περιττά και κοσμικά τα απέρριψε και είναι έτοιμος να ενδυθεί το τιμημένο ράσο και τα άγια ρούχα του μοναχού.

Κατά τη μοναχική κουρά ο δόκιμος μοναχός ή μοναχή, ενδύεται το λέντιον (ή ζωστικό ή αντερί) το οποίο είναι μαύρου χρώματος, που συμβολίζει το χιτώνα της ευφροσύνης και της αγαλλιάσεως αντί της γυμνώσεως και της καταισχύνης, την οποία φορέσαμε με την παρακοή μας και αντί της φθοράς και του θανάτου που μας προξένησε αυτή η παρακοή και την οποία φθορά αναιρεί το μοναχικό σχήμα με την υπακοή και τον ενάρετο βίο. Ο χιτώνας αυτός ονομάζεται χιτώνας δικαιοσύνης γιατί η λέξη δικαιοσύνη σημαίνει κάθε αρετή και ο μοναχός φορώντας το οφείλει να γίνει πρόθυμος για κάθε αρετή. Μάλιστα το μαύρο χρώμα του σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι πάντοτε οχυρωμένος πίσω από το πένθος για την αμαρτία και την ξενιτεία για τον κόσμο.

Έπειτα ο μοναχός ή η μοναχή ενδύεται τον ανάλαβο (το πολυσταύρι) ο οποίος φοριέται από τους ώμους μπροστά και πίσω σταυροειδώς και σχηματίζει το σημείο του σταυρού, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Εικονίζει το σημείο του σταυρού και σημαίνει ότι ο μοναχός αναλαμβάνει το σταυρό του επί των ώμων του και ακολουθεί το Δεσπότη Χριστό. Καθώς το πολυσταύρι περιέχει πολλούς σταυρούς και περιβάλλει μπροστά και πίσω το σώμα του μοναχού και της μοναχής το περιφράσσει και το οχυρώνει απ' τις προσβολές του διαβόλου και από κάθε κακή επιθυμία.
Έπειτα ζώνεται γύρω απ' τη μέση του δερμάτινη ζώνη «εις νέκρωσιν σώματος και ανακαίνισιν πνεύματος». Η ζώνη αποτελεί σημείον σωφροσύνης, καθαρότητας και νεκρώσεως των κινήσεων της σάρκας κι επίσης σημείον ισχύος εναντίον των παθών και παράλληλα στήριξη στις πράξεις των εντολών.

Κατόπιν, ο μοναχός ή η μοναχή φορά τα σανδάλια, που όπως λένε τα λόγια της μοναχικής κουράς, με τα οποία ετοιμάζεται να εφαρμόσει και να διαδώση το ευαγγέλιο της ειρήνης. Επίσης, τα σανδάλια αυτά τον προφυλάσσουν για να μην προσκρούσουν τα πόδια του και να μην δαγκωθεί από το νοητό όφι, αλλά να επιβαίνει πάνω σ' αυτούς και να καταπατεί λέοντα και δράκοντα δηλαδή τα κρυφά και φθονερά θηρία της κακίας. Με τα σανδάλια αυτά θα τρέχει κατευθείαν την οδό του Ευαγγελίου μέχρις ότου φτάσει στους Ουρανούς, εκεί που είναι το πολίτευμα των μοναχών, κατά τον Απόστολο Παύλο.

Κατόπιν ενδύεται το παλλίον (εξώρασο) του μεγάλου και αγγελικού σχήματος και όπως λέγει στη μοναχική κουρά το ενδύεται ως στολή αφθαρσίας και σεμνότητος και ως σημείο της σκέπης του Θεού για την ευλαβή του ζωή αιώνια σε εκείνον ο οποίος θα το λάβει και αποτελεί τη θεία περιβολή που του χαρίζει το Άγιο Πνεύμα.
Κατόπιν ενδύεται το κουκούλιον της ακακίας ως περικεφαλαία ελπίδος για τη σωτηρία μέσω της εκ Θεού επισκιάσεως της χάριτος, αλλά και για την ύψωση του νου του μέσω της ταπεινοφροσύνης και της ακακίας όπως ακριβώς είναι τα άδολα νήπια, αλλά και για τη Θεού φύλαξη και περίθαλψη της κεφαλής με όλα τα αισθητήρια. Το κουκούλιο κρέμεται μπροστά και πίσω, εκεί όπου βρίσκεται το λογιστικό και η καρδιά.

Τελευταία, ενδύεται το μανδύα, ο οποίος θεωρείται το τελειώτατον ένδυμα και το περιεκτικό όλων, σημαίνει δε τη φυλακτική και σκεπαστική δύναμη του Θεού, ταυτόχρονα το συνεσταλμένο ευλαβές και ταπεινό της Μοναχικής ζωής, ενώ το ότι δεν έχει μανίκια σημαίνει ότι καθ' όλη τη ζωή του όλα τα μέλη του είναι νεκρά για κάθε κοσμική εργασία και αμαρτία. Αφήνει μόνο ελεύθερο το κεφάλι το οποίο βλέπει προς το Θεό και φρονεί τα θεία και ανατρέχει μόνο προς το Θεό. Αλλά, όπως είπαμε και πριν, ακόμα και το κεφάλι του μοναχού ή της μοναχής είναι σκεπασμένο με το κουκούλιο για να μη θεωρηθεί ότι έχει ασκεπή και ακάλυπτα τα αισθητήρια.

Στο σύνολό τους, όλα τα ρούχα του μοναχού εικονίζουν τη νέκρωση του Χριστού μας. Ως τάφος εικονίζεται ο μανδύας και ως εντάφια τα υπόλοιπα ρούχα. Ο ανάλαβος και το Μεγάλο Σχήμα δηλώνουν ότι είναι εσταυρωμένος ο μοναχός για τον κόσμο, όπως άλλωστε το υποσχέθηκε. Το κουκούλιο του εικονίζει το σουδάριο κι έτσι όλος ο μοναχός μιμείται με το σχήμα του τον σταυρωθέντα Δεσπότη του, ο oποίος πέθανε και τυλίχτηκε στα σπάργανα και στο σουδάριο.
Σε όλη του τη ζωή πλέον, ό,τι φορά, θα του υπενθυμίζει ότι συνεσταυρώθηκε με το Χριστό και συνεκρώθηκε μαζί Του και οφείλει να αγωνιστεί για να συναναστηθεί και να συνανυψωθεί και να αναφανεί συγκληρονόμος της πατρικής Βασιλείας και των αγαθών των ετοιμασμένων προ καταβολής κόσμου...

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ τ.115 Συγγραφέας: Μόνικα μοναχή, Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Ο Γέροντας Παϊσιος ανάπαυσε χιλιάδες ανθρώπων σε όλο σχεδόν τον κόσμο με το παράδειγμα της αγίας ζωής του, με το φωτισμένο λόγο του και με τα θαύματα που έκανε σε ανθρώπους  κάθε μορφωτικού επιπέδου και επαγγέλματος. Αυτοί είναι μάρτυρες της αγιότητάς του και πριν την επίσημη ανακήρυξή του.

Όσοι τον γνωρίσαμε , ήταν μια εμπειρία για την ζωή μας η συνάντησή μας .
Για την ποινική δίωξη δυστυχώς έγινε μια μεγάλη διαστροφή :

1. Όλοι μιλούσαν με υπερβάλουσα "δημοκρατική" ευαισθησία για το "δικαίωμα" στην προσβολή του Γέροντα με το προσωνύμιο "παστίτσιος" (που ουσιαστικά δεν μείωνε καθόλου την αγιότητά του), αλλά με ιδιαίτερη παχυδερμία και θρησκευτικό ρατσισμό δεν υπερασπιζόταν και δεν τόνιζαν ότι ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ εμάς που τον αγαπούμε . 
2. Το σημαντικότερο όμως ήταν στην ίδια ιστοσελίδα, η φρικτή απεικόνιση μιας παραμορφωμένης Παναγίας που κρατά έναν βρέφος τράγο !!! και  δίπλα στην ελληνική σημαία  !!! Όλα σχεδον τα ΜΜΕ, κατά τη γνωστή τους στοχευμένη τακτική,  έκαναν crop στην εικόνα αυτή, ώστε να φαίνεται μόνο ο ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ Αυτή η προσβολή της πίστης μας, θέμα που δεν θίχθηκε καθόλου,  προσωπικά με προσβάλει, όπως πιστεύω θα προσβάλει και εσάς και αν είστε αντικειμενικοί να το αναδείξετε.
Εύχομαι ο αρθρογράφος να ανοίξει  τα αισθητήρια της ψυχής του, να μας παρουσιάσει κάτι ωφέλιμο από τη διδασκαλία του και να γευτεί γλυκούς πνευματικούς καρπούς από τον Άγιο Γέροντα ώστε να μην αδικεί τον εαυτό του.

Τον Άγιο Χρυσόστομο τον ελάτρευσε η Εκκλησία. Αυτός την κόσμη­σε με τον θησαυρό της θείας Λειτουργίας, την προίκισε με τα απαράμιλ­λα κηρύγματά του, την ενθουσίασε με τον μαγευτικό, πρωτότυπο, διεισ­δυτικό, περιεκτικό και πολυδιάστατο λόγο του, τη σαγήνεψε με το ασυμβίβαστο και ηρωικό ήθος του, τη λάμπρυνε με το παράδειγμα και τη συ­νέπεια της αγίας και γεμάτης έμπνευση ζωής του.

«Σημείον αντιλεγόμενον»

Τον Άγιο Χρυσόστομο τον ελάτρευσε η Εκκλησία. Αυτός την κόσμη­σε με τον θησαυρό της θείας Λειτουργίας, την προίκισε με τα απαράμιλ­λα κηρύγματά του, την ενθουσίασε με τον μαγευτικό, πρωτότυπο, διεισ­δυτικό, περιεκτικό και πολυδιάστατο λόγο του, τη σαγήνεψε με το ασυμβίβαστο και ηρωικό ήθος του, τη λάμπρυνε με το παράδειγμα και τη συ­νέπεια της αγίας και γεμάτης έμπνευση ζωής του.

Δεν τον ανεγνώρισαν οι μεγάλοι και ισχυροί αυτού του κόσμου. Γι’ αυτούς ήταν «βαρύς και βλεπόμενος» (Σοφ. Σολ. β’ 15). Τον πολέμησαν, τον αδίκησαν, τον εξόρισαν. Με τον διωγμό τους όμως τον βοήθησαν να αποκαλύψει το μεγαλείο της αδαμάντινης ψυχής του. Ίσως, χωρίς την εμπάθεια και το μίσος τους, ο άγιος Ιωάννης να ήταν μόνον «Χρυσόστο­μος», «Χρυσολόγος», «Χρυσορρήμων» και «Χρυσόφωνος». Αυτός όμως μέσα από την αδικία, τον διωγμό και την εξορία ανεδείχθη, κατά τον υμνογράφο, «Χρυσούς τον λόγον, χρυσούς και την καρδίαν» και «Χρυσουργός των καρδιών των πιστών». Χωρίς να θέλουν οι διώκτες του, φα­νέρωσαν τον θησαυρό της ψυχής του, ανέδειξαν το μεγαλείο του, απέδειξαν την ιστορική μοναδικότητά του, εγκατέστησαν το πρόσωπό του στην καρδιά του λαού, έγιναν μεγάλοι ευεργέτες της ιστορίας και μοναδικοί δωρητές της Εκκλησίας.

Τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο τον ανεγνώρισαν οι πολλοί αλλά μικροί, οι άγνωστοι αλλά αληθινοί, οι αναρμόδιοι αλλά ευαίσθητοι, οι απόμακροι από τις εξελίξεις αλλά αγνοί στις προθέσεις. Τον πολέμησαν τα κέντρα της εξουσίας και τον υπεραγάπησε ο λαός. Τον συκοφάντησε και τον αδίκησε το εκκλησιαστικό σύστημα, αλλά τον αγκάλιασε και τον ομολόγησε με δύναμη και επιμονή η εκκλησιαστική συνείδηση. Αυτός της δόθηκε ως λόγος και παράδειγμα και ανταμείφθηκε με το ανεκτίμητο νόμισμα της εμπιστοσύνης και αγάπης της.

«Σημεία συνάντησης του Θεού»

Αυτό που χαρακτηρίζει τον τιμώμενο Άγιο είναι η ανυποχώρητη διεκδίκηση της ξεκάθαρης αλήθειας, η τόλμη της αμφισβήτησης των φαι­νομένων και ευκόλως κατανοουμένων, η ασυμβίβαστη διάθεση αντικατάστασής τους από το μυστήριο που αποκαλύπτεται και μας υπερβαίνει, ο ηρωισμός που απαιτεί η συμφωνία λόγων και ζωής, ο πανίσχυρος κοι­νωνικός του λόγος, η εγκαρτέρηση στον διωγμό και την αδικία. Είναι η συνολική και μεγάλη αρετή του, είναι η αγιότητά του, που έπεισε τον λαό και την Ιστορία: «ενδιαίτημα εφάνης ουρανίων αρετών… εν σοι γαρ κατεσκήνωσε των αρετών η πάσα αγιωσύνη» (Τροπάριον Ωδής γ’).

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο λόγος του χαρακτηρίζεται από απροσμέτρητη διεισδυτικότητα, από κοινωνικο-πνευματική σφαιρικότητα, από διαχρονική επικαιρότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι θεολογικός ως προς τον στόχο του, επιστημονικός ως προς τη μεθοδολο­γία του, ανατρεπτικός ως προς την κοινωνική εκφορά του. Είναι επίκαιρος στις αφορμές του, σύγχρονος στη μορφή του και διαχρονικός στα νοήματά του. Τα ερμηνευτικά κείμενά του, οι θεολογικές ομιλίες του, οι γεμάτες δόγμα και αμεσότητα λειτουργικές και μη προσευχές του, η ανυποχώρητη στάση του στις διατυπώσεις της πίστης και της θεολογίας δεί­χνουν με ενάργεια τη θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα της διδα­σκαλίας του. Ο υμνογράφος τον αποκαλεί «των δογμάτων πέλαγος ανεξάντλητον» (Κεκραγάριον εσπερινού), «θεολογίας υψηλής ακρίβειαν» (Απόστιχον εσπερινού), «νουν ουράνιον της θεολογίας» (Αίνοι). Μέσα στο ορθό δόγμα διακρίνει ο άγιος το πρόσωπο του Θεού για Τον Οποίο ομιλεί.

Αλλά όχι μόνον μέσα σε αυτό. Δόγμα, δίχως καθαρή και συνεπή ζωή, μοιάζει περισσότερο με φιλοσοφική έμμονή και εγωιστικό ιδεολόγημα. Γι’ αυτό και ο λόγος του δεν έχει τον χαρακτήρα αφηρημένης ακαδημαϊκής πραγματείας, αλλά αγκαλιάζει τη ζωή, την καθημερινότητα, τις λεπτομέρειες, την αδύναμη και αμαρτωλή ανθρώπινη φύση. Την αγκα­λιάζει με βαθειά γνώση των αντικειμενικών στοιχείων της αφ’ ενός και των δυνατοτήτων και προοπτικών της αφ ετέρου. Ανεβάζει ψηλά το κρι­τήριο της ανθρώπινης ποιότητος για να καταδείξει το «βραχύ τι παρ’ αγγέλους» (Ψαλμ. η’ 4) ιδίωμα του ανθρώπου. Ανοίγει όμως και τους κρουνούς της επιεικείας και κατανόησης για να εκφράσει τον σεβασμό του στον «ως άνθος του αγρού εξανθισμό» (Ψαλμ. ρβ’ 15) του. Αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τη λογική του ικανότητα για να υπογραμμίσει την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του ανθρώπου μέσα στη δημιουρ­γία. Ο άγιος Ιωάννης αντικρίζει τον Θεό μέσα στον πεπτωκότα αλλά και θεούμενο άνθρωπο.

Ο άγιος όμως διακρίνει τον Θεό αντικατοπτριζόμενο και μέσα στην εικόνα του πάσχοντος συνανθρώπου. Ο λόγος του Κυρίου «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40) δεν αποτελεί ούτε υπερβολή ούτε αναλογία· έχει πραγ­ματικό νόημα και απόλυτη ισχύ. Η αγάπη του για τους φτωχούς είναι τό­σο μεγάλη, ώστε γι’ αυτούς πούλησε ακόμη και τα αντικείμενα του επι­σκοπικού μεγάρου, κατήργησε τα επίσημα γεύματα και έφτασε σε ακρότητα απλότητος στην προσωπική του παρουσία και ζωή.

Αυτός που συνέθεσε τη θεία Λειτουργία μιλάει με ιδιαίτερα καινοτόμο τρόπο και για την Ιερουργία της προς τον αδελφό αγάπης. Αυτός που προτρέπει σε εντός του ναού λατρευτική συνάντηση του «αοράτως δορυφορουμένου ταις αγγελικαίς τάξεσιν βασιλέως των όλων», ο ίδιος φέρε­ται να διακηρύσσει δημόσια: «Αν πηγαίνοντας στην Εκκλησία συναντή­σεις έναν φτωχό, πάρε τον στο σπίτι σου· κάνεις το σπίτι σου Εκκλησία. Βάλε τον να καθίσει στο τραπέζι σου· κάνεις το τραπέζι σου Αγία Τρά­πεζα. Δώσε του να φάει από το φαγητό σου· κάνεις το ψωμί και το κρα­σί σου Θεία Κοινωνία».

Στον ναό πηγαίνουμε για να συναντήσουμε τον Θεό. Όταν πέφτουμε πάνω σε έναν φτωχό, τον έχουμε ήδη συναντήσει.

Πηγη: Πεμπτουσία

Ειλικρινά, όταν πλησιάζει η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, η γιορτή της Παιδείας και των Γραμμάτων, αισθάνομαι άβολα, νιώθω ως εκπαιδευτικός, ακόμη και ντροπή. Χάσμα μέγα χωρίζει το πνεύμα των Πατέρων, μ’ αυτό που λέγεται σήμερα νεοελληνική Παιδεία.

Τους ονομάζουμε προστάτες μας, όμως τους τιμούμε τόσο, ώστε φροντίσαμε να τους εξοβελίσουμε από τα αναλυτικά προγράμματα. Ο μαθητής, για παράδειγμα του δημοτικού σχολείου, δεν συναντάει στα αναγνωστικά του ούτε ένα κείμενο των Τριών Ιεραρχών. Δεν αρωματίζει τα βιβλία ο λόγος ο ορθόδοξος, ο ελληνικός των Πατέρων, γιατί έτσι έκρινε η «προοδευτική» διανόηση. Ακόμη και στις σχολές, όπου παράγονται «με το κιλό» οι εκπαιδευτικοί, απουσιάζουν οι παιδευτικοί τους θησαυροί. Προς τι, λοιπόν, οι γιορτές και οι πανυγυρικοί;

Συναθροίζονται και ξανασυναθροίζονται οι ταγοί, για να λύσουν, να συμμορφώσουν τα της Παιδείας. Τόμοι ολόκληροι γράφονται με παχιές αναλύσεις και διαπιστώσεις, όμως…άλυτο το πρόβλημα. Νόσημα ανίατο, κακοφορμισμένο. Ουδείς τολμά να θέσει το δάκτυλο του επί «τον τύπον των ήλων».

Το πρόβλημα της ελληνικής Παιδείας είναι ότι δεν είναι…ελληνική. 400 και 500 χρόνια κάτω από το ζυγό των Τούρκων άντεξε το Γένος, γιατί αρδευόταν από τις ελληνοσώτειρες πηγές μιας Παιδείας, που ξεκινούσε από τους «γοναίγους της ανθρωπότης» τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους άλλους σοφούς της αρχαιότητας και κατέληγε στους Πατέρες της Εκκλησίας.

Ο ακαδημαϊκός Σίμος Μενάρδος τονίζει: «Η ψυχή του Έθνους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους δίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία» («Η παιδεία στη Τουρκοκρατία», σελ 181).

Το θαυμαστό αυτό κείμενο, που ανακάλυψα στο προαναφερθέν βιβλίο, αποκαλύπτει μεγαλειωδώς τα αίτια της σημερινής παρακμής. Κι αν υποστηρίζουν κάποιοι ότι οι συνθήκες οι τωρινές είναι διαφορετικές είναι γελασμένοι. Στην Τουρκοκρατία μπορεί να ήταν αλυσοδεμένα τα σώματα, όμως η ψυχή του δούλου Γένους ανέπνεε ελευθέρα. Σήμερα βιώνουμε την χειρότερη αιχμαλωσία, την πνευματική. «…αυτή είναι η ζωή για τους σημερινούς ανθρώπους. Παγερή αδιαφορία, ύπνος ψυχικός, οκνηρία, φόβος, κρυφή απελπισία, και πολλή φασαρία για να σκεπαστεί η αμηχανία. Κι η φασαρία είναι ανοησίες, κουτσομπολιό, σκάνδαλα, εγκλήματα, κάθε μικρολογία που την παίρνουμε στα σοβαρά, ενώ κανένα σοβαρό πράγμα δεν βρίσκει θέση μέσα στα ζαλισμένα μυαλά τους και στις αποσυντεθειμένες ψυχές τους». Είναι λόγια του Φώτη Κόντογλου, δασκάλου του Γένους μας, από το βιβλίο του «Μυστικά Άνθη»

Έγραψα παραπάνω πως το κείμενο του ακαδημαϊκου Σ. Μενάρδου φωτίζει το…αφεγγές πρόβλημα της Παιδείας μας. Το ότι δεν συνεχίζουμε την παράδοσή μας υπεύθυνοι είναι οι εκπαιδευτικοί. Το επίσημο κράτος είναι ανάξιο, θέλει το δάσκαλο κακομοίρη πενταροκυνηγό και τους μαθητές, ημιμαθή νευρόσπαστα, που θα παρακαλούν τους κλεφτοκατσικάδες, με ένα άχρηστο πτυχίο στο χέρι, για μια «θέση» απασχόλησης. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει για το δάσκαλο: «Ο δάσκαλος δεν πρέπει ούτε απειρία να επικαλεσθεί, ούτε να προφασισθεί άγνοια, ούτε να προβάλει ως δικαιολογία την ανάγκη και την φτώχεια…Γι αυτό κάθισε στο διδασκαλικό θρόνο, για να σαλπίσει στους άλλους την αλήθεια, για να οδηγεί (τους μαθητές) στο δρόμο της αρετής και να προμηνύει τις μελλοντικές δυσκολίες». (Β.Χαρώνη «Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου», τομ. Β’ σελ 247). Πάσχει σήμερα η Παιδεία, γιατί ούτε η ευθύνη μας βαραίνει ούτε σαλπίζουμε την αλήθεια. Μονάχη έγνοια μας τα επιδόματα, η αναρρίχηση στα αξιώματα, το ύψος των αποδοχών μας. Μέγιστο παιδαγωγικό αξίωμα των Τριών Ιεραρχών είναι το παράδειγμα: «Ή μη δίδασκε ή δίδασκε δια του παραδείγματος», αναφωνεί επιγραμματικότατα ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Στα χρόνια της σκλαβιάς «το σχολείο μπορούσε με τον επιβλητικό εκείνο, άγιο άνθρωπο, τον σεβαστό γέροντα δάσκαλο, που χωρίς ίσως ιδέα από παιδαγωγική, έτσι σαν με άμεση μετάγγιση, ψυχή με ψυχή, έδινε το παιδί τον θησαυρό της δικής του ανώτερης προσωπικότητας. Και ξεσκόλιζε το παιδί, αγνώριστο κυριολεκτικά, άνθρωπος στ’ αλήθεια, που ήταν η ελπίδα, το κομάρι του Γένους, ο φόβος και η ανησυχία του κατακτητή…Κυβερνούσε αργότερα τη φαμίλια του, μα και το χωριό του, όπου η χρεία (=ανάγκη) το καλούσε. Πήγαινε και έβγαινε ασπροπρόσωπος σε αρχές, σε προξένους, σε δυνατούς»

Αυτό λείπει σήμερα, η ψυχή με ψυχή μετάγγιση του θησαυρού, που ονομάζεται ελληνορθόδοξη παράδοση. Μπαίνουν σήμερα στην εκπαίδευση άνθρωποι ανυποψίαστοι για το βαρύ έργο που επωμίζονται. «Γι αυτό οι πολιτείες μας είναι διεφθαρμένες, γιατί οι δάσκαλοι της νεότητας είναι κακοί. Γι αυτό εκείνοι που πρόκειται να γίνουν δάσκαλοι, πρέπει προηγουμένως να έχουν αυτοί καταρτισθεί και έπειτα να αποστέλλονται σ’αυτό το έργο». Τα λόγια του Αγίου Ιωάννη μας ελέγχουν όλους όσοι «διδάσκουμε την νεότητα». Και χωρίς να ταπεινολογώ, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου και, όπως έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «ας με συγχωρέσουνε εκείνοι όπου τους λέγω τα κουσούρια τους. Έχουν το δικαίωμα να ειπούνε κι αυτείνοι τα δικά μου, ό,τι έκαμα. Κι όταν λέγωνται τα λάθη μας, τότε κάνουν λιγότερα οι μεταγενέστεροι και γινόμαστε κι εμείς έθνος».

Και ας κλείσουμε με ένα κείμενο του Μεγάλου Βασιλείου, που μας υπενθυμίζει το λησμονημένο χρέος μας προς τον Ποιητή των όλων.

«Είτε γαρ εσθίετε, φησίν, είτε πίνετε, είτε τι ποιείτε, πάντα είς δόξαν Θεού ποιείτε». Καθεζόμενος επί τραπέζης, προσεύχου προσφερόμενος τον άρτον, τω δεδωκότι την χάριν αποπλήρου οίνω το ασθενές σώματος υπερείδων, μέμνησο του παρεχόμενου σοι το δώρον εις ευφροσύνην καρδίας και παραμυθίαν αρρωστημάτων. Παρήλθεν η χρεία των βρωμάτων. Η μέντοι μνήμη του ευεργέτου μη παρερχέσθω. Τον χιτώνα ενδυόμενος, ευχαρίστει τω δεδωκότι το ιμάτιον περιβαλλόμενος, αύξησον την είς Θεόν αγάπην, ος και χειμώνι και θέρει επιτήδεια ημίν σκεπάσματα εχαρίστατο, την τε ζωήν ημών συντηρούντα και το άσχημον περιστέλλοντα. Επληρώθη η ημέρα; Ευχαρίστει τω τον ήλιον μεν είς υπηρεσίαν των ημερινών έργων χαρισαμένω ημίν, πυρ δε παρασχομένω του φωτίζειν την νύκτα και ταις λοιπαίς χρείαις ται κατά τον βίον υπηρετείν».

«Είτε τρώτε, λέγει ο Απ.Παύλος, είτε πίνετε, είτε κάνετε οτιδήποτε άλλο, όλα να τα κάνετε για τη δόξα του Θεού». Λοιπόν, όταν κάθεσαι στο τραπέζι, να προσεύχεσαι όταν τρως το ψωμί, να ευχαριστείς εκείνον που στο έχει δώσει, όταν πίνεις το κρασί και τονώνεις με αυτό την ασθενική φύση του σώματος σου, να θυμάσαι εκείνον που σου παρέχει το δώρο αυτό, για να σου δημιουργεί ψυχική αγαλλίαση και να σε ανακουφίζει, όταν είσαι άρρωστος. Περνά η ανάγκη των τροφών; Ας μην περνά όμως η θύμηση του ευεργέτη. Όταν φορείς το πουκάμισο, να εκφράζεις ευχαριστία σ’ εκείνον που στο έχει δώσει όταν φορείς το πανωφόρι, να αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό, ο οποίος και για το χειμώνα και για το καλοκαίρι μας χάρισε τα κατάλληλα ενδύματα, τα οποία προστατεύουν τη ζωή μας και κρύβουν την ασχήμια μας. Τελειώνει η ημέρα; Να ευχαριστείς αυτόν που μας χάρισε τον ήλιο, για να κάνουμε τις εργασίες της ημέρας, και μας έδωσε τη φωτιά, για να μας φωτίζει τη νύχτα και για να εξυπηρετεί τις υπόλοιπες ανάγκες της ζωής». (ΕΠ 31,244).

Πηγή: Η Άλλη Όψη

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καί Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος καί τά Μέλη της Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος αναγνωρίζοντας τον σπουδαίο ρόλο που διαδραματίζουν οι εκπαιδευτικοί στην διαπαιδαγώγηση των μαθητών καθώς καί τήν σπουδαία ευκαιρία των μαθητών να λάβουν γνώσεις καί αγωγή μέσα από τα εκπαιδευτικά έδρανα που θα καθορίσουν την πορεία της ζωής τους, με την ευκαιρία της Εορτής των Τριών Ιεραρχών απευθύνουν μηνύματα αγάπης καί ευχών με την προσδοκία η ζωή καί το έργο των Αγίων Τριών Ιεραρχών να εμπνέουν πάντοτε την πρόοδό τους.

Ἐκ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ληφθείσης ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 14ης μηνός Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., καί κατόπιν τοῦ ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 1/7.1.2015 ἐγγράφου τῆς Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Πολιτιστικῆς Ταυτότητος, δι' οὗ ὑποβάλλεται πρότασις διά τήν ἀνάγνωσιν κειμένου Αὐτῆς ἀπευθυνομένου: α. πρός τούς Ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν βαθμίδων ἐκπαιδεύσεως καί β. πρός τούς μαθητάς καί τάς μαθητρίας ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων, τῶν ὑπαγομένων εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, κατά τήν προσεχῆ Ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (30.1.2015), γνωρίζομεν ὑμῖν, ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, ἐν τῇ ῥηθείσῃ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς, ἀπεφάσισεν ὅπως ἐγκρίνῃ καί ἐπευλογήσῃ τήν ἀνωτέρω πρότασιν, ἀποστείλῃ δέ δι’ Ἐγκυκλίου Σημειώματος Αὐτῆς τά σχετικά κείμενα, ἵνα μερίμνῃ τῶν ἑκασταχοῦ Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν σταλοῦν καί ἀναγνωσθοῦν τό πρῶτον ὑπό τῶν Ἐκπαιδευτικῶν καί τό δεύτερον εἰς τά Σχολεῖα κατά τήν ἡμέραν τῆς Ἑορτῆς.

Πρός τούς Μαθητές καί τίς Μαθήτριες ὅλων τῶν ἑλληνικῶν Σχολείων

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Στήν Ἑορτή τῶν Τριῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν τιμοῦμε τούς ἐξαίρετους πνευματικούς Ὁδηγούς, οἱ ὁποῖοι προπορεύονται στήν ἐξερεύνηση καί στήν κατανόηση τῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς, μέ ἐφόδια τήν σοφία καί τήν ἁγιότητα.

Οἱ Τρεῖς Ἅγιοι Ἱεράρχες, ὁ Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, παραμένουν λαμπρά οἰκουμενικά παραδείγματα εὐσεβῶν Ἐπιστημόνων καί ὑπευθύνων Πνευματικῶν Πατέρων, ἐκπροσωπώντας ὡς μέγιστοι Φωστῆρες τό πάθος, τό δέος, τήν ἔρευνα, τήν μεθοδικότητα καί τήν χαρά τῆς μελέτης, στοιχεῖα τά ὁποῖα συνθέτουν τίς προϋποθέσεις τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς.

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, μέ τό κατόρθωμα τῆς ἀρετῆς τῆς ζωῆς τους, εἶναι οἱ Δάσκαλοι πού ἐμπνέουν συμπεριφορές ἀντίστοιχες γιά τήν ἔρευνα καί τήν γνώση, ὥστε μέ πλουσιώτερο ἐσωτερικό κόσμο, νά διεκδικήσετε καί μαζί μέ ἐσᾶς ὅλοι μας, ἀνώτερα νοήματα καί ἀκλόνητες συνθῆκες ὑπάρξεως στήν ζωή, διότι κοινός στηριγμός εἶναι ἡ Ἀλήθεια.

Οἱ τιμώμενοι σήμερα Τρεῖς Ἱεράρχες, στήν κοινή μας συνείδηση, εἶναι οἱ κατ’ ἐξοχήν Προστάτες τῆς Παιδείας καί τῆς Ἐπιστήμης, οἱ ὁποῖοι ἀνέδειξαν τήν πολιτισμική ἀξία τῆς φιλοσοφικῆς γνώσης καί τῆς ἀποκεκαλυμμένης Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας, διότι ὡς δημιουργικοί Παιδαγωγοί μετέβαλαν τίς συνθῆκες πού κλήθηκαν νά ἀντιμετωπίσουν καί μέ τήν ζωήν τους νοηματοδότησαν τό ἐπίπεδο τοῦ νοήματος τῆς Παιδείας.

«Εἶναι ὡραῖος ὁ νοῦς, ὁ γεμάτος ἀπό γνώση, διότι γνώση εἶναι συμπυκνωμένης σοφίας, σκέψεις πολλῶν», οἱ ὁποῖες σέ ὁδηγοῦν στήν Ἀλήθεια ὄχι διότι ἔμαθες πολλά, ἀλλά διότι ἀναγεννήθηκες, ἀπέκτησες ἐσωτερικές βεβαιότητες, ἀγάπησες τήν Ἐλευθερία καί ἔζησες τήν Ἀλήθεια.

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Ἡ Ἐκκλησία μας, ὀρθόδοξα καί ὀρθόπρακτα, τιμᾶ, μελετᾶ, σέβεται, ἐμπνέεται καί προβάλλει τήν κρυστάλλινη χριστιανική πίστη, τήν ἠθική ἀρετή καί τήν ἐπιστημονική καταξίωση τῶν Τριῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν καί εὐχόμαστε ὡς ὑπεύθυνοι πνευματικοί σας Πατέρες, νά ἀκολουθήσετε τά βήματά Τους, ὥστε ὡς γνήσιοι φορεῖς τοῦ Πνεύματος τῆς ἐλεύθερης ἀναζητήσεως τῆς Ἀλήθειας νά γίνετε καί σεῖς, ἡ ἐλπίδα τοῦ Γένους μας, μακριά ἀπό μονομέρειες, συνθέτοντας ἀντιθέσεις, κατά τό παράδειγμά Τους, μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, φῶς γιά ὅλη τήν Οἰκουμένη.

Πρός τούς Ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν βαθμίδων

Ἀγαπητοί μας Ἐκπαιδευτικοί,

Ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι ἑορτή τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παιδείας. Εἶναι εὐκαιρία γιά ὅλους νά ἀναλογισθοῦμε τίς εὐθύνες μας ἀπέναντι στούς νέους καί στίς νέες μας.

Εἶναι καλή ἀφορμή γιά νά προβληματισθοῦμε ποιό πρέπει νά εἶναι τό περιεχόμενο τῆς Παιδείας, ὥστε νά μορφώνουμε Ἀνθρώπους, νά δια-μορφώνουμε χαρακτῆρες, νά προσφέρουμε στήν κοινωνία πρόσωπα καί ὄχι ἄτομα, συνειδητούς πολίτες καί ὄχι ἐγωπαθεῖς καί ὑλιστές καταναλωτές.

Οἱ Τρεῖς Μέγιστοι Φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος ἀσχολήθηκαν συστηματικά μέ τά θέματα τῆς μορφώσεως καί τῆς παιδαγωγίας τῶν νέων.

Ὁ Μέγας Βασίλειος στό κείμενό του «Πρός τούς Νέους, ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων», προτείνει στούς Χριστιανούς νά διδάσκονται ὅ,τι ἀγαθό ὑπάρχει στά ἀρχαιοελληνικά κείμενα, ἀλλά νά ἀποφεύγουν τίς θρησκευτικές δοξασίες πού περιλαμβάνονται σ’ αὐτά.

Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Καισαρείας μέ τό τεράστιο φιλανθρωπικό ἔργο δείχνει σεβασμό πρός τήν κλασική παιδεία, τῆς ὁποίας ἦταν μέτοχος, ἀλλά παραλλήλως καλεῖ τούς νέους νά εἶναι ἐπιλεκτικοί καί νά ἀπορρίπτουν ὁτιδήποτε τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀρετή.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν Ἐπιτάφιο πρός τόν Μέγα Βασίλειο, πνευματικό ἀδελφό του, ἐκφράζει τήν ἀγάπη του καί τήν ἐκτίμησή του πρός τήν «θύραθεν παιδεία», δηλαδή πρός τήν κλασική γραμματεία τῶν προγόνων μας καί τονίζει: «Νομίζω ὅτι ἔχει γίνει παραδεκτό ἀπ’ ὅλους τούς συνετούς ἀνθρώπους ὅτι ἡ παιδεία εἶναι τό πρῶτο ἀπό τά ἀγαθά πού ἔχουμε. Καί ὄχι μόνον ἡ Χριστιανική, πού εἶναι ἡ ἐκλεκτότερη καί ἐπιδιώκει τή σωτηρία καί τό κάλλος τῶν θείων πραγμάτων, τά ὁποῖα μόνον μέ τόν νοῦ συλλαμβάνονται. ... Ἀλλά καί ἡ ἐξωχριστιανική παιδεία. ... Ἀπό αὐτά πού μᾶς προσφέρει ἡ ἐξωχριστιανική παιδεία παραδεχθήκαμε ὅ,τι εἶναι χρήσιμο στήν ἔρευνα καί στίς θεωρητικές ἀναζητήσεις, ἐνῶ ἀποκρούσαμε κάθε τί πού ὁδηγεῖ στήν εἰδωλολατρία, στήν πλάνη καί στό βάθος τῆς καταστροφῆς. Μάλιστα, ἀπό τήν ἐξωχριστιανική παιδεία ἔχουμε ὠφεληθεῖ στήν εὐσέβεια καί στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, γιατί γνωρίσαμε καλά τό ἀνώτερο ἀπό τό χειρότερο καί ἔχουμε κάνει δύναμη τῆς διδασκαλίας μας τίς ἀδυναμίες ἐκείνης». (1)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖται σήμερα ἀπό κορυφαίους καθηγητές Παιδαγωγικῆς ἑλληνικῶν, εὐρωπαϊκῶν καί ἀμερικανικῶν πανεπιστημίων ὡς σπουδαῖος παιδαγωγός καί θεμελιωτής τῆς σύγχρονης παιδαγωγικῆς.

Δίδασκε ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ παιδιοῦ διαπλάθεται κατά τήν πολύ τρυφερή ἡλικία καί ἀπό τότε πρέπει νά διδάσκουμε σέ κάθε πλάσμα νά σέβεται τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους του.

Τά διδάγματα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι ἀπαραίτητα ἰδιαιτέρως σέ περίοδο οἰκονομικῆς καί πνευματικῆς κρίσης.

Σήμερα οἱ νέοι μας εἶναι πιό εὔκολο νά παρασυρθοῦν ἀπό φανατισμούς καί ὁλοκληρωτισμούς, ἀπό ἀπάνθρωπες, ἀντικοινωνικές καί ἀντιδημοκρατικές συμπεριφορές.

Πολλά παιδιά γίνονται θύματα τῶν ναρκωτικῶν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ἄλλα χάνουν κάθε ἐλπίδα, κάθε ἐνδιαφέρον γιά τή ζωή.

Καί ἄλλα μετατρέπονται σέ κυνικούς καί ἐγωπαθεῖς κυνηγούς τῆς ὕλης, χωρίς ἀρχές, χωρίς ἀξίες, χωρίς πρότυπα.

Ἄς δώσουμε στούς νέους μας Χριστό καί Ἑλλάδα. Ἄς τούς προσφέρουμε τήν οὐσιαστική ἑλληνορθόδοξη παιδεία, ἡ ὁποία δέν παραβλέπει τήν ἀνάγκη γιά ἐπαγγελματική καταξίωση οὔτε ἀπορρίπτει τίς θετικές ἐπιστῆμες.

Ἄς ἐνισχύσουμε στά σχολεῖα μας τά Ὀρθόδοξα Θρησκευτικά, τήν Ἑνιαία Ἑλληνική Γλῶσσα καί εὐρύτερα τίς Ἀνθρωπιστικές Ἐπιστῆμες.

Ἄς ἀγωνισθοῦμε νά διαμορφώσουμε Ἀνθρώπους μέ προσανατολισμό πρός τόν Θεάνθρωπο.

Πηγή: Θρησκευτικά

Για τους ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να παρέχουν τα προσωπικά τους δεδομένα για μια ενιαία ηλεκτρονική κάρτα, πρέπει να βρεθεί μια νόμιμη εναλλακτική λύση. Τη δήλωση αυτή έκανε ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος, μιλώντας στην Κρατική Ντούμα.

"Πολλοί ανησυχούν για την εισβολή στη ζωή τους των νεωτερισμών που σχετίζονται με ηλεκτρονικά μέσα συλλογής και υπολογισμού προσωπικών δεδομένων τα οποία σε σημαντικό βαθμό αυξάνουν τον έλεγχο της ταυτότητας του ανθρώπου ", επισήμανε.

"Είμαι πεπεισμένος, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δικαίωμα επιλογής, να πάρουν την ταυτότητα σε μορφή πλαστικής ηλεκτρονικής κάρτας ή σε παραδοσιακή μορφή, με χρήση ηλεκτρονικών φορέων πληροφοριών ή χωρίς αυτούς ", είπε ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας. "Με αναφορά ότι κάτι τέτοιο βολεύει τους γραφειοκράτες, δεν μπορούμε ολοκληρωτικά να επιβάλουμε τις τεχνολογίες αυτές. Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί σκλάβος αυτών των τεχνολογιών, υπό έναν ολοκληρωτικό έλεγχο ", πρόσθεσε.

Ο Πατριάρχης είπε ότι στο όνομά του και στο όνομα των οργάνων της εξουσίας έρχονται χιλιάδες αιτήσεις από πολίτες που εκφράζουν "την διαφωνία τους με ολοκληρωτική επιβολή νέων τεχνολογιών ταυτοποίησης του προσώπου ".

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ και καιρό επιμένει στην ανάγκη τήρησης από το κράτος της αρχής να έχουν οι πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας την εθελοντική επιλογή κατά τη λήψη των ενιαίων ηλεκτρονικών καρτών και νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Πολλοί πιστοί αρνούνται να πάρουν τα ηλεκτροικά έγγραφα, θεωρώντας ότι τα έγγραφα αυτά κάνουν τη ζωή του ανθρώπου στο μέγιστο διαφανή και κάτι τέτοιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πίεση στον πολίτη και να αγγίζει την επιλογή της κοσμοαντίληψης και της θρησκείας του.

Πηγή: Βriefing Νews 

Η 20η διδακτική ενότητα του βιβλίου Θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου είναι αφιερωμένη στον Προφήτη Μιχαία, τον προφήτη της ειρήνης. Στο τέλος της ενότητας υπάρχει φωτογραφία από την 9η Συνέλευση του ΠΣΕ στο Πόρτο Αλέγκρε και σημειώνεται: «Η ειρήνη είναι κοινό αίτημα στις προσευχές όλων των ανθρώπων σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν!». Στη φωτογραφία διακρίνεται και ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Μεθόδιος.

Από το βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου

Η 20η διδακτική ενότητα του βιβλίου Θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου είναι αφιερωμένη στον Προφήτη Μιχαία, τον προφήτη της ειρήνης. Στο τέλος της ενότητας υπάρχει φωτογραφία από την 9η Συνέλευση του ΠΣΕ στο Πόρτο Αλέγκρε και σημειώνεται: «Η ειρήνη είναι κοινό αίτημα στις προσευχές όλων των ανθρώπων σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν!». Στη φωτογραφία διακρίνεται και ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Μεθόδιος.

Τι απουσιάζει από το σχολικό βιβλίο; Όσα ακολούθησαν τη συνέλευση εκείνη του ΠΣΕ. Το περιοδικό των Αγιορειτών ενάντια στον Οικουμενισμό μας ενημερώνει σχετικά:

Στὴν 9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἦταν ὁ μητροπολίτης Θυατείρων Μεθόδιος.

Πληροφορούμενοι οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες τὰ ὅσα ἀνόσια συνέβησαν ἐκεῖ τοῦ ἀπαγόρευσαν τὴν εἴσοδο στὸ ἁγιώνυμο Ὄρος. Τὸ σχετικό δημοσίευμα ἀπὸ τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», 28 Νοεμβρίου 1986, Ἀρ.Φ. 721.

Ἀνεπιθύμητος εἰς τὸ ἅγιον Ὄρος ὁ Θυατείρων κ. Μεθόδιος

«Κατὰ πληροφορίας, ἀπολύτως ἐξακριβωμένας, ἡ Ἱερὰ Κοινότης εἰδοποίησε τὸν Ἀρχιεπ. Θυατείρων κ. Μεθόδιον ἐν Θεσσαλονίκῃ παρεπιδημοῦντα καὶ ἐν εὐφορίᾳ ἀναμένο-ντα τὴν εἰς Ἅγιον Ὄρος μετάβασιν καὶ μετὰ τιμῶν, εἰς τὰς ὁποίας ἰδιαιτέρως ἀρέσκεταιοὗτος, ὑπὸ τῶν διαφόρων Ἱ. Μονῶν ὑποδοχὴν καὶ τὸν ἐκ τῆς ὑποδοχῆς περὶ τὸ ὄνομάτου θόρυβον, ὅτι ἀποτελεῖ persona no grata. Ἐπὶ πλέον ἐπεστήθη ἡ προσοχή αὐτοῦ ὅτιδὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξασφαλισθῆ ἡ ἀπρόσκοπτος καὶ ἀκίνδυνος, ὡς τὴν ἐφαντάζετο,ἐκεῖ ὑποδοχή του. Κυρία αἰτία τῆς περὶ τὸ πρόσωπόν του εὐρυτάτης δυσμενείας εἶναι ἡθλιβερά παρουσία καὶ σύμψυχος συμμετοχὴ αὐτοῦ εἰς τὴν ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Πάπαγενομένην πανθρησκειακὴν συμπροσευχὴν ὑπὲρ τῆς….εἰρήνης. Εἰς αὐτήν, ὡς γνωστόν,ἐν πλήρει ἀνέσει, ὡς εἰ μὴ συνέβαινε τίποτε ὁ Θυατείρων, καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πάπα, συμμετέσχεν ἐνεργῶς καὶ ἐκθύμως. Ἤδη πληρώνει τὰ ἐπίχειρα τῆς συμμετοχῆς τουκαὶ λαμβάνει ἀξιόλογον μάθημα. Ἐπὶ τέλους ἰδοὺ καὶ μία περίπτωσις κατὰ τὴν ὁποίαν ὑπάρχουν κυρώσεις, εἰς τὴν ἀδιάφορον ἔναντι πάσης παρανομίας ἐποχήν μας»

Πηγή: Θρησκευτικά 

Τὸ θέμα τῶν ἰσλαμικῶν σπουδῶν παίρνει τελείως διαφορετικὴ διάσταση μὲ τὴν ἐκστρατεία στὰ ΜΜΕ τοῦ Προέδρου τοῦ Τμήματος Θεολογίας κ. Χρυσόστομου Σταμούλη καὶ τὴν ἐπιτιμητικὴ ἐπιστολὴ ποὺ οἱ Μουφτῆδες τῆς Θράκης ἀπευθύνουν στὸ Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας. Ὡστόσο ἡ ἀπάντηση τοῦ Προέδρου τοῦ Τμήματος κ. Θεόδωρου Γιάγκου ἀποκαθιστᾶ τὴν πραγματικὴ ἐπιστημολογικὴ καὶ θεολογικὴ διάσταση τοῦ προβλήματος καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία εἶναι μία πρόκληση. Θεωρῶ τὸ θέμα τῆς ἵδρυσης τῶν ἰσλαμικῶν σπουδῶν ἀπὸ τὸ Τμῆμα Θεολογίας ὡς τὸ σοβαρότερο πρόβλημα ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης στὸ παρὸν καὶ στὸ προσεχὲς μέλλον ἐὰν ὑλοποιηθεῖ ἡ ἵδρυσή του. Εἶναι γνωστὸ ποιὸ ὑψηλόβαθμο στέλεχος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας συντονίζει τὸ ὅλο πρόγραμμα τῶν ἰσλαμικῶν σπουδῶν καὶ ἔχει ἐπηρεάσει τὸν Πρόεδρο τοῦ Τμήματος Θεολογίας. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ φαίνεται ὅτι ἐνορχηστρώνεται ἕνας ἀγώνας ἀλλοίωσης τῶν θεολογικῶν σπουδῶν τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τὴ μεταβολή τους σὲ θρησκειολογικές. Ἐὰν οἱ Μουφτῆδες διαθέτουν τέτοιο πατριωτισμό, ποὺ ἐκφράζουν στὴν ἐπιστολὴ τους πρὸς τὸ Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας, θὰ ἤθελα νὰ τοὺς προτείνω νὰ συνυπογράψουμε ὡς συμπατριῶτες ἕνα ἔγγραφο καταδίκης τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴν Κύπρο καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς στὴν κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, ποὺ κλείνει ἤδη φέτος σαράντα ὁλόκληρα χρόνια διχοτόμησης. Γίνεται, λοιπόν, ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ εὐαισθησία τάχα περὶ δικαιωμάτων τῶν Μουφτήδων ἀποτελεῖ ἕνα πρόσχημα προκειμένου νὰ εἰσβάλει τὸ Ἰσλὰμ στὶς Θεολογικὲς Σχολές. Ἡ πεισματικὴ ὑποστήριξη τοῦ Προέδρου τοῦ Τμήματος Θεολογίας γιὰ τὴν ἵδρυση τῶν ἰσλαμικῶν σπουδῶν ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη ἀλλοίωση τῶν θεολογικῶν σπουδῶν στὴ Θεσσαλονίκη στὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο. Ἐπιστημολογικά, ἔχω ἐπισημάνει πολλὲς φορὲς ὅτι τὸ ὅλο πρόγραμμα ἀποτελεῖ μία πρόκληση, διότι ὁ Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Θεολογίας «πουλᾶ» πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν ἔχει. Προσπαθεῖ νὰ «πουλήσει» πρόγραμμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν, ἐνῶ δὲν τὸ ἔχει, νὰ τὸ ἐπανδρώσει μὲ καθηγητὲς μέλη τοῦ Τμήματός του οἱ ὁποῖοι οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὶς ἰσλαμικὲς σπουδές. Ἡ δὲ μία καὶ μόνη καθηγήτρια ποὺ διαθέτει γιὰ τὸ διάλογο Ἰσλὰμ καὶ Θεολογίας, τὸ Κοράνιο ἐκφράζει μία σαφῶς ὑποτιμητική ἄποψη γι’ αὐτὴν ὡς γυναίκα. Ἐξάλλου καὶ ἡ ἵδρυση στὸ χῶρο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τμήματος εἰσαγωγῆς ἰσλαμικῶν σπουδῶν θὰ ἀποτελεῖ μόνιμα μιὰ πυριτιδαποθήκη, ἡ ὁποία θὰ ὁδηγήσει σὲ συγκρουσιακὲς καταστάσεις κατ’ ἀποκλειστικότητα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν ἰσλαμιστῶν. Αὐτὸ εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὰ καθημερινὰ γεγονότα ποὺ λαμβάνουν χώρα σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς, ὅπου θέλει νὰ πραγματοποιήσει τὸν ἐπεκτατισμὸ του τὸ Ἰσλάμ. Οἱ πρόσφατες δηλώσεις τοῦ Προέδρου τῆς Τουρκίας κ. Ταγὶπ Ἐρντογάν ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Δὲν ἔχω καμία ἀντίρρηση τὸ Κράτος νὰ μελετήσει τρόπους λύσεως τοῦ προβλήματος τῶν σπουδῶν τῶν ἑλλήνων μουσουλμάνων στὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση. Ὑπάρχουν συναφεῖς σπουδὲς ὅπως ἀραβικὲς σπουδές, παιδαγωγικὲς σπουδές, σπουδὲς πολιτισμοῦ κ.τ.λ. καὶ μποροῦσε γιὰ τὴ λύση τοῦ θέματος νὰ γίνει σοβαρὸς ἐπιστημονικὸς καὶ ὑπεύθυνος διάλογος μὲ τὰ δυὸ Τμήματα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς καὶ μὲ ὅλους τούς ἁρμόδιους φορεῖς. Ἀσφαλῶς ὄχι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ποὺ προωθεῖ τὸ ζήτημα ὁ Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Θεολογίας, ὁ ὁποῖος ἀγνοεῖ προκλητικότατα τὶς ἀντίθετες πρὸς αὐτὸν ἀπόψεις τοῦ Τμήματός του καὶ φέρεται μὲ ἐπιδεικτικὰ ὑποτιμητικὸ τρόπο στὸ ἰσότιμο Τμῆμα τῆς Σχολῆς του, ποὺ εἶναι τὸ Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας καὶ ποὺ ἀποφάσισε νὰ ἀπορρίψει τὴν ἵδρυση τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης. Συνεπῶς, ἐὰν ὁ κ. Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Θεολογίας σέβεται τὶς δημοκρατικὲς διαδικασίες, ἡ πλειοψηφία τῶν μελῶν τῶν δυὸ τμημάτων ἔχει ἀπορρίψει τὴν πρότασή του. Ὡστόσο, ἐὰν ἡ τελικὴ ἀπόφαση παρθεῖ μόνο ἀπὸ τὰ τρία μέλη τῆς Κοσμητείας, αὐτὸ θὰ ἀποτελεῖ παραβίαση τῶν δημοκρατικῶν διαδικασιῶν καὶ παραποίηση τῆς βούλησης τῆς πλειοψηφίας τῶν δυὸ τμημάτων. Ἐὰν τὸ Κράτος θέλει νὰ ἐφαρμόσει πολιτικὴ διάλυσης τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν στὴν Ἑλλάδα, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ τοῦ προσφέρει μία χρυσὴ εὐκαιρία. Ὁ ζῆλος τῶν Μητροπολιτῶν Ξάνθης, Κομοτηνῆς, Ἀλεξανδρούπολης καὶ Διδυμοτείχου θὰ μποροῦσε νὰ ἐξαντληθεῖ μὲ δημοκρατικὲς διαδικασίες καὶ σὲ συνεννόηση τῶν δυὸ τμημάτων. Ἐφόσον οἱ παραπάνω Μητροπολίτες ἐνδιαφέρονται τόσο πολὺ γιὰ τὴν ἵδρυση τέτοιων σπουδῶν μποροῦν νὰ τὶς φιλοξενήσουν μὲ ὁποιονδήποτε τίτλο οἱ ἴδιοι ἐπιθυμοῦν στὶς Μητροπόλεις τους. Θεωρῶ τὴν ἐμμονὴ τῶν Μητροπολιτῶν ποὺ προανέφερα ὡς εὔσχημο τρόπο νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ δικό τους πρόβλημα καὶ μὲ εὐκολία νὰ ἐμπλέξουν ἄλλους. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀγνοεῖται καὶ προκαλεῖται ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος καθὼς ἐπίσης ἀποσιωπεῖται ἡ ἄποψη τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀσφαλῶς εἶναι σαφῆ τὰ διοικητικὰ ὅρια καὶ οἱ ἁρμοδιότητες τῆς διοικοῦσας Ἐκκλησίας καὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν ὡς Πανεπιστημιακῶν μονάδων. Ὅμως θεωρῶ τὸ παιχνίδι συμπόρευσης μόνο τεσσάρων Μητροπολιτῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν Πρόεδρο τοῦ Τμήματος Θεολογίας ὡς ἀνεξαρτητοποίηση τῆς Θεολογίας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Στὴ δική μου θεολογικὴ σκέψη Θεολογία ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει καὶ Ἐκκλησία χωρὶς Θεολογία δὲ νοεῖται. Διά ταῦτα, ἡ ἄποψή μου εἶναι νὰ χαραχθοῦν δυὸ κόκκινες γραμμές. Στὴν πρώτη, σὲ καμία περίπτωση δὲν πρέπει νὰ ἐνταχθοῦν οἱ ἰσλαμικὲς σπουδές, συνολικά, στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης. Στὴ δεύτερη, σὲ καμία περίπτωση δὲν πρέπει στὸ χῶρο ποὺ στεγάζεται ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης νὰ λειτουργήσουν καὶ οἱ ἰσλαμικὲς σπουδές. Τὸ ἐπιχείρημα τοῦ κ. Σταμούλη ὅτι ἂν δὲν πετύχει τὸ πρόγραμμα τὸ διαλύουμε, ἀποτελεῖ τουλάχιστον ἄστοχη τοποθέτηση. Τὸ Ἰσλὰμ ὅ,τι καταλαμβάνει δὲν τὸ ἐπαναφέρει ποτὲ στὴν ἀρχική του κατάσταση. Κάθε εἴδους σκοπιμότητες δὲν πρέπει νὰ ὑπερκερνοῦν τὰ θέματα τῆς Ἐπιστήμης, πολὺ δὲ περισσότερο τῆς Θεολογίας.

Πηγή: Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων 

ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας, ποὺ σχεδὸν καθημερινὰ ψηφίζονται ἀντιχριστιανικὰ νομοσχέδια, καὶ ἔχουμε βαφτίση τὸ πικρὸ σὲ γλυκό, καὶ τὸ σκότος σὲ φῶς, καὶ τὸ παράνομο σὲ νόμιμο, σὲ αὐτὴ τὴν ἀποστασία ἐντάσσεται καὶ ἡ πρόσφατη συμπροσευχὴ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, καὶ αὐτὴ ὀνομάζεται δογματικὴ ἀποστασία. Ὡς πρὸς τὴν ἠθικὴ ἀποστασία ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς:

Ὅταν οἱ φύλακες, ποὺ πρέπει νὰ γρηγοροῦν καὶ νὰ κάνουν τὸ καθῆκον τους, προλαβαίνοντας καὶ καυτηριάζοντας κάθε παρανομία, ποὺ εἰσβάλλει μέσα στὸ ποίμνιό τους, δὲν τὸ κάνουν ἢ τὸ κάνουν μὲ δηλώσεις γενικὰ καὶ ἀόριστα, καὶ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου ἢ κατόπιν ἑορτῆς, τότε βιώνουμε τὰ σημερινὰ δεινὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Ὡς πρὸς τὴν δογματικὴ ἀποστασία ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς:

Ἡ πανορθόδοξος σύναξη ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ θεολογικὸ διάλογο ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ὄχι γιὰ συμπροσευχές, μὲ λειτουργικοὺς ἀσπασμούς, μὲ ἀπαγγελία τοῦ πάτερ ἡμῶν καὶ μνημόνευση στὰ εἰρηνικὰ τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα. Πότε ἔπαψε στὴν ὀρθόδοξη ἀνατολὴ τὸ συνοδικὸ σύστημα διοίκησης στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Καὶ τώρα διοικεῖται ἀπὸ Πάπα;! Πῶς γίνεται μετὰ χίλια χρόνια διαιρέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν παπικὴ κακοδοξία, νὰ γίνεται τόσο γρήγορα ἀμνήστευση τῶν κακοδόξων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ; Τί προέκυψε καὶ παρακάμψαμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰς ρήσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως; Οἱ προπάτορες ἡμῶν ἔχουν βάλει φραγμοὺς πρὸς κάθε αἵρεση, ποὺ ἀναφύεται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν δογμάτων, καὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἔχουν ψηφίσει. Καὶ τὰ ὁποῖα ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ὄχι μόνο οἱ προπάτορες ἡμῶν διὰ τῶν δογμάτων προστατεύουν τὰ θεμέλια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ σύγχρονοι ὁσιώτατοι Γέροντες, ὡς ὁ μακαριστὸς Γ. Παΐσιος καὶ ἄλλοι πολλοὶ μίλησαν ξεκάθαρα γιὰ τὴν παπικὴ αἵρεση. Ἐμεῖς ὑπακούομε στοὺς προπάτορας, καὶ στοὺς σύγχρονους Γέροντες, ποὺ ἔχουν στηλιτεύσει ξεκάθαρα τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοὺς δὲ μεγαλόσχημους οἰκουμενιστὰς μὲ τὰ ὅσα ἐπαγγέλλονται, τοὺς ἀποφεύγουμε ὡς τὸ μεγαλύτερο κακὸ πρὸς ἀποφυγή.

Γράφει σχετικὰ ὁ Γ. Παΐσιος: Κάποτε μοῦ ἦλθαν δύο καθολικοί. Μοῦ λέει λοιπὸν ὁ ἕνας: Ἔλα νὰ ποῦμε τὸ «Πάτερ ἡμῶν». – Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μαζί, τοῦ εἶπα, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὸ δόγμα. Ὅμως μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί… Ἔχουμε διαφορές. Εἴμαστε μὲν φυσικὰ παιδιὰ τοῦ ἑνὸς Πατέρα, ἀλλὰ μερικὰ μένουν στὸ σπίτι καὶ μερικὰ γυρίζουν ἔξω». Ἀοίδιμε Γ. Παΐσιε τὸ χάσμα, ποὺ ἐπικαλεῖσαι οἱ οἰκουμενιστὲς τὸ γεφύρωσαν ἐν μιᾷ νυκτί, καὶ ἔτσι «ὁ ἐκλεκτός τους» αἱρεσιάρχης Πάπας, ὄχι μόνο ἀπήγγειλε τὸ Πάτερ ἡμῶν, ἀλλὰ ἐμνημονεύθη, ὡς κανονικὸς ἐπίσκοπος στὰ εἰρηνικὰ τῆς θείας Λειτουργίας. Τὸ φοβερὸ ἢ τραγικὸ αὐτὸ ὀλίσθημα τῶν οἰκουμενιστῶν τὸ προεῖπες ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμιὰν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές».

ΠΟΙΑ ἆραγε εἶναι ἡ λογικὴ ἐξήγηση, γιὰ ὅσα βιώνει το ὀρθόδοξο Ποίμνιο σήμερα ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς; Μήπως λόγῳ Ν. Ἐποχῆς καὶ οἰκουμενιστικῆς πλάνης, παρακάμψαμε τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Πατέρες καὶ τοποθετήσαμε ἐτικέττα στοὺς ἱεροὺς Κανόνες μὲ ἡμερομηνία λήξεως;

Πρέπει στὸ ἑξῆς τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση μὲ μεγάλο ἀγωνιστικὸ φρόνημα, καὶ ἀκατάπαυστη προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριο, γιὰ νὰ ἀποτρέψη τὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ὅταν λόγῳ Ν. Ἐποχῆς πρεσβεύης οἰκουμενιστικά, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο, πρὸς τὸν ἕνα Θεό, αὐτὸ εἶναι βλασφημία κατὰ τῆς θείας οἰκονομίας καὶ ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ πανθρησκειακὴ συνάντηση πρόσφατα στὸ Βατικανὸ γιὰ προσευχὴ γιὰ τὴν εἰρήνη στὴ Μ. Ἀνατολή, ποὺ ἔλαβε μέρος ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ Πάπας, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Ἰουδαῖος καὶ ὁ μουσουλμάνος, σὲ ποιὸν Θεὸν ἆραγε προσευχήθηκαν; Ὁ Πάπας μὲ τὶς προσθέσεις καὶ ἀφαιρέσεις, ἀμαύρωσε τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὁ Ἰουδαῖος δὲν πιστεύει στὸν Χριστό, ἀλλὰ στὸν ἐρχόμενο «Μεσσία» ὁ μουσουλμάνος τὸν πιστεύει μόνο ὡς Προφήτη, γιὰ τὸν Πατριάρχη μας εἴπαμε παραπάνω. Ἡ προσευχὴ αὐτῶν τελικὰ ἔγινε στὸ ἄγαλμα, ποὺ βρῆκε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα καὶ ἔγραφε ἐπάνω «τῷ Ἀγνώστῳ Θεῷ». Ἐξοῦ καὶ ἐπηκολούθησε μετὰ τὴν συμπροσευχή, μεγάλη αἱματοχυσία. Ὅταν ὁ κόσμος γύρω μας βιώνη τόσα πολλὰ δεινὰ τὸ πανηγυρικὸ καὶ χαρμόσυνο κλῖμα, ποὺ ἐπεκράτησε στὸ Φανάρι μεταξὺ τοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα ἦτο σκάνδαλο τοῖς ὁρῶσιν.

Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀναρωτήθηκα μήπως ἀποτρέψανε τὴν πανηγυρικὴ ψήφιση στὸ εὐρωπαϊκὸ κοινοβούλιο τοῦ νόμου γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων, γι᾽ αὐτὸ ἐπικρατοῦσε αὐτὴ ἡ ἐφορία; Μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια διαιρέσεως τῆς ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν παπικὴ κακοδοξία, οἱ οἰκουμενιστές, ἀφοῦ παραμέρισαν τοὺς προπάτορας ἡμῶν, ποὺ ἀγωνίσθησαν καὶ μᾶς παρέδωσαν τὴν ἀμώμητον ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, σήμερα ἐπιχειροῦν νὰ πλήξουν καὶ τὴν νοημοσύνη τῶν πιστῶν. Αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ ἡ πρόσφατη προδοτικὴ συμπροσευχή. Ἐφ᾽ ὅσον εἶναι καρποὶ τῶν ψευδοδιαλόγων, θὰ δώσουν λόγο στὸν Δικαιοκρίτη Κύριο γιὰ τὸν σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετὰ ἀπὸ πενήντα χρόνια ἐκκλησιασμοῦ μου στὸν ἱστορικὸ Ναὸ τοῦ Πρωτάτου, τὴν προσεχῆ τεσσαρακοστή, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ νέο ἔτος, διὰ λόγους διαμαρτυρίας καὶ συνειδήσεως δὲν θὰ πάω στὸ Πρωτᾶτο, ἀλλὰ σὲ ἄλλη ἐκκλησία, ποὺ δὲν θὰ μνημονεύση τὸ ὄνομα τοῦ οἰκουμενιστοῦ - οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 16/1/2015, Θρησκευτικά

Είναι αλήθεια ότι η ελευθερία του λόγου όσο πάει και συρρικνώνεται. Ένα ανθρώπινο δικαίωμα κατοχυρωμένο από θείο και ανθρώπινο δίκαιο τείνει σήμερα να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Δεν φτάνει μόνο που από μεγάλα και δυσθεώρητα ηλεκτρονικά συστήματα φιλτράρονται εκατομμύρια λέξεις στο δευτερόλεπτο παγκόσμια. Δεν αρκεί το ότι μέσω του διαδικτύου ακόμη και τα ανέκδοτα λογοκρίνονται με βάση κάποιους νόμους κατά της όποιας -φοβίας... Δυστυχώς παρακολουθούνται συνεντεύξεις, τηλεφωνήματα, γραπτά μηνύματα και έχουν φακελωθεί κόσμος και κοσμάκης, επιστρέφοντας τη ζωή σε ψυχροπολεμικές συνθήκες γενικής αστυνόμευσης. Συν τοις άλλοις έχουν ψηφισθεί σε κράτη λεγόμενα δημοκρατικά και ευρωπαϊκά νομοθεσίες, στις οποίες απαγορεύεται να εκφρασθεί κάποιος έστω και επιστημονικά, διαφορετικά, έστω ανώνυμα, για θέματα ιστορίας, θρησκείας και συμπεριφοράς.

Δημιουργείται λοιπόν μια συνωμοσία κατά της ελευθερίας του λόγου και μιά θρησκεία της σιωπής. Η ανελευθερία αυτή και η υποταγή ουσιαστικά της συνειδήσεως σε στερεότυπα αρεστά σε κρατούντες, έχοντες και κατέχοντες, στρώνει το έδαφος σε μια νέα δικτατορία ισοπεδωτικού χαρακτήρα και στρατιωτικής ομοιομορφίας, όπου θα προσκυνούν όλοι τα τοτέμ της ταυτολογίας και συνεπώς τα ταμπού της κατευθυνόμενης σκέψης. Αυτό είναι φοβερό!

Πίσω από όλο αυτό το σκηνικό του ιδεολογικού τρόμου κρύβονται δήθεν ευαισθησίες περί υψηλόβαθμων προσώπων, ανθρώπων περιβεβλημένων μανδύες όποιας θρησκευτικής θέσης, χρονίων κατεστημένων, που δεν πρέπει να θιγούν. Στα πλαίσια αυτά γίνονται κηρύγματα περί αγάπης και συγκολλήσεως των αντιθέτων και δήθεν πνευματικής βλάβης.

Υπό το απαίσιο αυτό πρίσμα καταλαβαίνουμε ότι πιθανόν ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί ενώπιον του αυτοκράτορα, του πατριάρχη και των συνεπισκόπων του, στη Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας, αλλά να καταπιεί την ψευδοένωση και να υπογράψει από ευγένεια και πολιτισμό, από διπλωματία και αβροφροσύνη ίσως, το επάρατο χαρτί της συμφοράς. Το ίδιο και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δε θάπρεπε να καταφερθεί κατά της αυτοκρατείρας και των κυριών της ατιμίας που την περιέβαλαν, αλλά να ασχοληθεί μόνο με τα πνευματικά του. Γιατί να ασχολείται με αλλότρια θέματα; Καλόγερος δεν ήταν; Ούτε ο Μ. Βασίλειος έπρεπε να καταφέρεται κατά των πλουσίων, ούτεω ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κατά των κακώς κειμένων της εκκλησιαστικής ατμοσφαίρας. Προφανώς και ο Τίμιος Πρόδρομος δεν θα έπρεπε να ελέγξει τον Ηρώδη κι ας έδινε το κακό παράδειγμα σε έναν ολόκληρο λαό. Να έμεινε καλύτερα στην έρημο να κάνει προσευχή. Μήπως κι ο Χριστός δεν θάπρεπε να πεί τα φοβερά «ουαί»;

 Όλο αυτό που επιχειρείται είναι και πονηρό και εγκληματικό κατά της ανθρώπινης ελευθερίας. Είναι σατανικό. Είναι φασιστικό. Στη Σοβιετική Ένωση είχαν απαγορεύσει το ελεύθερο κήρυγμα στους ναούς. Αυτό τους πείραζε, όπως ακριβώς και τους γραμματείς και φαρισαίους, που δεν άφηναν τους αποστόλους να κηρύττουν στο όνομα του Χριστού. Αλλά το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα της Ελευθερίας, λέγει ότι «ο λόγος του Θεού δεν δέδεται» και ο ίδιος ο Χριστός λέγει στον Παύλο: "λάλει και μή σιωπήσεις".

Ασφαλώς δεν πρέπει να βιαστούν μερικοί να ισχυριστούν κάτι διαφορετικό, διότι έχουμε δύο φοβερά παραδείγματα: ένα από την Π. Διαθήκη, όπου δύο γραμματοεισαγωγείς επί Μωσέως δέχτηκαν την επίσκεψη του αγ. Πνεύματος, της προφητικής χάρης, έξω από την παρεμβολή. Και ένα από τη ζωή του Χριστού μας στην Κ. Διαθήκη, όπου κάποιοι έβγαζαν δαιμόνια στο όνομα του Χριστού έξω από τον κύκλο των μαθητών Του. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, δεν εμποδίσθηκαν οι άνθρωποι αυτοί από μια στενή αντίληψη περιορισμού και φυλακίσεως των χαρισμάτων τους. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο όπου υπάρχει το άγιο Πνεύμα και όχι το ανθρώπινο στριμμένο και ανελεύθερο πνεύμα.

Σήμερα ειδικά όπου όλα αλλοιώνονται και μεταβάλλονται από τα γνωστά και παραδεδομένα θάπρεπε να "τρέχει ο λόγος του Θεού και να δοξάζεται" σαφώς από κάθε σύγχρονο μέσο. Διαφορετικά θα ισχύσει πάλι αυτό που είπε ο Χριστός ότι: "οι άνθρωποι, τα παιδιά του σκότους του αιώνος τούτου, είναι πιο έξυπνα από τα παιδιά του φωτός". Αυτοί διαδίδουν τις πλάνες, τις βρωμιές τους και τα εγκλήματά τους μέ όποιο τρόπο μπορούν και μείς φιμώνουμε τα στόματα του αληθινού λόγου.

Ο πυρήνας όμως του θέματος ποιός είναι; Που βρίσκεται η αλήθεια. Η αλήθεια δεν βρίσκεται ασφαλώς σε ένα πρόσωπο, αλλά στο σώμα της Εκκλησίας, στο ορθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα. Ο λαός ο αναγεννημένος «δι΄ ύδατος και πνεύματος», αυτός έχει το τεκμήριο της αλήθειας. Εξάλλου το "πνεύμα όπου θέλει πνεί", όπως τότε επί Δανιήλ του προφήτου. Τότε "επέπεσε το πνεύμα στο παιδάριο Δανιήλ» που ήταν πολύ μικρότερο από τους μεγαλόσχημους και  δίκασε ορθά την υπόθεση της Αγνής Σωσάννας.

Και ένα τελευταίο: Λέγει ο Μ. Βασίλειος ότι "ο ηγούμενος και κατ΄ επέκταση ο ρασοφόρος, ο κληρικός, ο επίσκοπος...είναι το στήριγμα της Πατρίδας".  Εδώ στις μέρες μας έχει ισοπεδωθεί ένας λαός και δεν θα μιλήσουμε για την κοινωνική αδικία; Έχουν ξεπουληθεί τα πάντα και δεν θα μιλήσουμε εναντίον των αιρέσεων; Παίρνει φωτιά η γη και βροντάει ο ουρανός από συμπροσευχές και δεν θα μιλήσουν  οι ποιμένες; Σφάζουν απανταχού της γης οι μουσουλμάνοι με την κρυφή στήριξη των όποιων στοών και θα σιωπήσουμε;

Συνεπώς γεννιέται εύλογα το ερώτημα: αυτοί που μιλούν συντάσσονται άραγε υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος ή «οι αφωνότεροι ιχθύος» κάνουν "πλάτες" και γίνονται "δεκανίκια" του συστήματος;;;

Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, από τις θρυλικές μορφές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941).

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε το 1897 στα Κεχριάνικα Λακωνίας και ήταν γιος του δασκάλου Δαβάκη. Σπούδασε στην Σχολή Ευελπίδων και εξήλθε Ανθυπολοχαγός Πεζικού το 1916. Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμπλήρωσε την στρατιωτική του κατάρτιση στην γαλλική Σχολή Αρμάτων και την Ανώτερη Σχολή Πολέμου των Παρισίων.

Πήρε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και πολέμησε στις μάχες του Σκρα (17 Μαΐου 1918) και της Δοϊράνης (5 Σεπτεμβρίου 1918), όπου η υγεία του υπέστη βαρύτατη βλάβη από ασφυξιογόνα οβίδα. Προβιβάσθηκε σε Λοχαγό επ’ ανδραγαθία το 1918. Με αίτησή του ζήτησε και πήρε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας για την γενναιότητα που επέδειξε στην μάχη των υψωμάτων του Αλμπανός.

Από το 1922 έως το 1937 υπηρέτησε σε μονάδες πεζικού και επιτελικές θέσεις, ενώ συνέγραψε εγχειρίδια Στρατιωτικής ιστορίας και τακτικής Τεθωρακισμένων. Υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της Μηχανοκίνησης του Πεζικού και της χρησιμοποίησης των αρμάτων ως κύριου όπλου για την διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού. Αποστρατεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1937, με τον βαθμό του Συνταγματάρχη, λόγω της επιβαρυμένης υγείας του.

Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Αύγουστο του 1940 και τοποθετήθηκε Διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου, που αποτελείτο από το 51ο Σύνταγμα Πεζικού και διάφορες μικρομονάδες. Όταν εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, αντιμετώπισε με τους 2.000 άνδρες του την επίλεκτη 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζιούλια», που αριθμούσε πάνω από 10.000 στρατιώτες. Στις πρώτες κρίσιμες στιγμές του πολέμου αναγκάστηκε να συμπτύξει τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει τις υπέρτερες ποσοτικά και ποιοτικά δυνάμεις του εχθρού και κατόρθωσε να σταθεροποιήσει το μέτωπο, ενώ από την 1η Νοεμβρίου πέρασε στην αντεπίθεση, όταν έφθασαν οι ενισχύσεις από την 1η Μεραρχία Πεζικού. Την επομένη, κατά την διάρκεια αναγνωριστικής επιχείρησης, ο Δαβάκης τραυματίστηκε σοβαρά στο στήθος και τέθηκε εκτός μάχης!

Τον Δεκέμβριο του 1942 συνελήφθη από τις ιταλικές αρχές κατοχής, ως ύποπτος συμμετοχής σε αντιστασιακή ομάδα μαζί με άλλους Αξιωματικούς. Όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στην Πάτρα στο ατμόπλοιο «Città di Genova» («Πόλη της Γένοβας»), με σκοπό να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο, όμως, τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο στις 21 Ιανουαρίου του 1943 και βυθίστηκε στα ανοιχτά των αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν όλοι οι επιβαίνοντες.

Το πτώμα του Δαβάκη αναγνωρίστηκε και τάφηκε στην Αυλώνα (Βλόρε) της Αλβανίας. Μεταπολεμικά τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Αθήνα.

Σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών (Μάρτιος του 1948), του απονεμήθηκε μεταθανάτια το Αργυρό Μετάλλιο της Αυτοθυσίας. Το όνομά του φέρουν πλατείες (Καλλιθέα, Νίκαια) και δρόμοι σε πολλά μέρη της Ελλάδος.

Πηγή: Περί Πάτρης 

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ ἀγγλικανὸς Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Καντερβουρίας καὶ πνευματικὸς ἡγέτης 80 ἑκατομμυρίων Ἀγγλικανῶν Justin Welby παραδέχθηκε ὅτι μερικὲς φορὲς ἀμφιβάλλει ἂν πράγματι ὑπάρχει Θεός. Κατὰ τὸ NBC News μιλώντας σὲ μιὰ ἀνεπίσημη καὶ ἐλεύθερη συνέντευξη ἐνώπιον ἀκροατηρίου στὸν Καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Bristol (Ἀγγλία) εἶπε: «Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν στιγμές, ποὺ ἀναλογίζεσθε “ὑπάρχει Θεός; ποῦ εἶναι ὁ Θεός;” “Χθές”, εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, “προσευχόμουνα γιὰ κάποιο ζήτημα καὶ τέλειωσα τὴν προσευχή μου λέγοντας στὸν Θεό: ‹Κύτταξε, ὅλο αὐτὸ εἶναι πολὺ καλό, ἀλλὰ μήπως εἶναι καιρὸς νὰ κάνεις κάτι – ἐὰν ὑπάρχεις ἐκεῖ;›” Οἱ ἀμφιβολίες του γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔρχονται στὸ κεφάλι πολλὲς φορὲς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πρωϊνοῦ περιπάτου του ἢ ὅταν βγάζει βόλτα τὸν σκύλο του (βλ. ἱστολόγιο protothema.gr). Θυμίζουμε ὅτι ὁ σημερινὸς ἀγγλικανὸς Ἀρχιεπίσκοπος τάχθηκε ὑπὲρ τῆς χειροτονίας γυναικῶν ἐπισκόπων καὶ ὑπὲρ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ‘‘γάμου’’ ὁμοφυλοφίλων».

   Δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσουν οἱ ἀμφιβολίες τοῦ ἀγγλικανοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ὅταν κανεὶς ζεῖ καὶ κινεῖται στὸ χῶρο τῆς αἱρέσεως καὶ περιφρονεῖ τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση εἰσάγοντας νέα δόγματα καὶ νέα ἤθη, εἶναι φυσικὸ νὰ φθάνει σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ἡ ἀπορία μας εἶναι ἄλλη: Πῶς οἱ ἡμέτεροι συζητοῦν μὲ τοὺς Ἀγγλικανοὺς γιά... ἕνωση Ἐκκλησιῶν; Εἶναι ἐκκλησία τὸ συνονθύλευμα τῶν ἀγγλικανῶν προτεσταντῶν; Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει πεδίο συνεννοήσεως μαζί τους;

Πηγή: Ο Σωτήρ 

Οι άνθρωποι έχουν στην καρδιά τους μεγάλο φόβο μήπως απομείνουν απροστάτευτοι και φτωχοί στη ζωή τους, και για τούτο, ο νους κι’ ο λογισμός τους είναι στο να μαζέψουν χρήματα η ν’ αποκτήσουν κτήματα κι’ άλλα πλούτη, για να τα ‘χουνε στην ανάγκη τους.

Και καλά για εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό, και κρεμούνε την ελπίδα τους στα χρήματα και στ’ άλλα πλούτη. Άλλα τι να πει κανένας για εκείνους που λέγονται χριστιανοί, που πάνε στην εκκλησία και παρακαλούνε τον Θεό να τους βοηθήσει στη ζωή και που λένε πώς έχουνε την ελπίδα τους στον Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, κι’ από την άλλη μεριά είναι φιλάργυροι, δεν δίνουνε τίποτα στ’ αδέλφια τους, τους φτωχούς, κι’ ολοένα μαζεύουνε χρήματα και πλούτη; Στη ζωή μου είδα πώς οι τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοί είναι οι περισσότεροι, κι’ απορεί κανένας πώς μπορούνε να συμβιβάσουν μία ζωή συμφεροντολογική, με τα λόγια του Χριστού, που λέει και ξαναλέει: «Μη φροντίζετε για το τι θα φάτε και για το τι θα πιείτε και για το τι θα ντυθείτε. Κοιτάξετε τα πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, κι’ όμως ο Πατέρας τους ο ουράνιος τα θρέφει. Κοιτάξετε με πόση μεγαλοπρέπεια είναι ντυμένα τα αγριολούλουδα, που κι’ ο ίδιος ο Σολομώντας δεν στολίσθηκε σαν αυτά τα τιποτένια λουλούδια. Λοιπόν, αν για το χορτάρι του χωραφιού, που σήμερα λουλουδίζει κι’ αύριο το καίγουνε στον φούρνο, φροντίζει ο Πατέρας σας που είναι στον ουρανό, ποσό περισσότερο θα φροντίσει για σάς, ολιγόπιστοι;».

Αυτά είναι λογία καθαρά, απλά, σίγουρα, και δείχνουν πώς πρέπει να είναι η βάση και το θεμέλιο της διδασκαλίας του Χριστού. Γιατί πώς μπορεί να έχει πίστη στον Χριστό ένας άνθρωπος, και μαζί να είναι κολλημένος στα χρήματα και στο συμφέρον, πολλές φορές μάλιστα περισσότερο κι’ από τους άθεους; θα πει πως νομίζει πώς θα ξεγελάσει τον Θεό. Άλλα «Θεός ου μυκτηρίζεται» δηλαδή, ο Θεός δεν περιπαίζεται.

Κι’ όμως, η πονηρή γνώμη του ανθρώπου όλα μπορεί να τα συμβιβάσει: Να είναι γαντζωμένος καλά στο χρήμα, δηλαδή στο διάβολο, που τον λέγει ο Χριστός Μαμωνά, Θεό της φιλαργυρίας, και τον ίδιο καιρό να παρουσιάζεται για χριστιανός, να πηγαίνει στην εκκλησιά, να κάνει σταυρούς και μετάνοιες, να κλαίει πολλές φορές από την αγάπη του για τον Χριστό, άλλα να μην μπορεί να ξεγαντζωθεί από τα λεφτά κι’ από τη μανία του παρά. Λογική δεν χωρά καθόλου σ’ αυτούς. Είναι ολότελα αναίσθητοι και πονηροί, κι’ ό,τι κάνουν το κάνουν για να το έχουν δίπορτο, κι’ ό,τι κερδίσουν. «Βάστα γερά», σου λέει, τα λεφτά, που είναι χειροπιαστά, άναβε και κανένα κερί, κάνε και καμιά μετάνοια, για να ‘χεις το μέσο και με τον Χριστό. Αν βγούνε αληθινά τα λογία του για παράδεισο και για κόλαση, έχουμε κι’ από κει τη σιγουράντζα. Ό,τι και να γίνει, είναι κανένας κερδισμένος».

Ο Απόστολος Παύλος λέει: «Αν, ελπίζουμε στον Χριστό μοναχά για τούτη τη ζωή, είμαστε οι πιο ελεεινοί άνθρωποι». Γιατί οι ψευτοχριστιανοί παρακαλούνε τον Χριστό προπάντων για τις υποθέσεις τούτου του κόσμου, για τις δουλειές τους, για τη σωματική υγεία τους, για τα παιδιά τους, και μόλις σκοτεινιάσει η κατάσταση, αρχίζουν τα παράπονα γιατί ο Χριστός κι’ η Παναγία δεν τρέξανε να τους βοηθήσουν στις δουλειές τους, πολλές φορές σε τέτοιες δουλειές που είναι απάνθρωπες και που τους κάνουν να κακουργούν καταπάνω στ’ αδέλφια τους.

Ο Απόστολος Παύλος λέει πάλι αλλού: «Είναι κάλο να στερεώνετε την καρδιά σας με την ελπίδα στη χάρη του θεού, κι’ όχι με φαγητά (δηλαδή με σαρκικά και υλικά πράγματα), που μ’ αυτά δεν ωφεληθήκαν όσοι αφιερώσανε τη ζωή τους σ’ αυτά, δηλαδή στο να μαζέψουν χρήματα, ξεγελώντας τον εαυτό τους πως μ’ αυτά εξασφαλίζονται». Γιατί «επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται».

Δεν υπάρχει κανένα πράγμα πιο σίγουρο από την ματαιότητα του κόσμου, κανένα. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας φανερώνει αυτή την απελπιστική ματαιότητα. Και όμως, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο κάθισαν και σκεφθήκανε πάνω σ’ αυτό το φανερότατο και σιγουρότατο φαινόμενο, στη ματαιότητα, που θα ‘πρεπε ο κάθε άνθρωπος να το ‘χει μέρα – νύχτα μπροστά του; Μα εμείς κάνουμε σαν το καμηλοπούλι (στρουθοκάμηλο), που χώνει το κεφάλι του στον άμμο για να μη βλέπει τον φονιά του, και θαρρεί πώς κρύφτηκε από αυτόν.

Ποσό αξιολύπητοι σ’ αυτό απάνω είναι οι σπουδαίοι άνθρωποι της γης! Ενώ βλέπουν καθαρά πώς το βάραθρο που κατάπιε όλους τους σπουδαίους από καταβολής κόσμου, και πώς τ’ ανοιχτό στόμα του περιμένει να τους καταπιεί κι’ αυτούς, εκείνοι δος του και καταγίνονται με «μάταια και ψευδή», με πολιτικές πονηριές, με πολέμους, με ψευτομεγαλεία παιδιακίσια, και με ανοησίες, που διαλαλώνται σ’ όλη την οικούμενη. Ω ανοησία εκείνων που τους λέει ο κόσμος σοβαρούς, μυαλωμένους, τετραπέρατους, μεγαλοφυείς! Τι φτώχεια αληθινά από κρίση κι’ από γνώση! Κι’ από τέτοιους κυβερνιέται ο κόσμος. Η οι άλλοι που καταγίνονται με μανία στις μάταιες φιλοσοφίες και στις τέχνες, και τούς αποθεώνουν οι άλλοι, οι πολλοί που δεν έχουν κουκούτσι κρίση, ενώ ξέρουν καλά πώς δεν θα περάσει πολύς καιρός πού θα σβήσουν όλοι από τον κόσμο!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, Ασάλευτο θεμέλιο, Έκδ. Ακρίτας

Πηγή:Περιοδικό: «Φίλοι φυλακισμένων»
Σύλλογος συμπαραστάσεως κρατουμένων «Ο Ονήσιμος»
Τεύχος 11, Φθινόπωρο Χειμώνας 2010. Σελ. 15-17.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου , Αβέρωφ

Τα τελευταία χρόνια μια εμφανής «αγωνία», (για μας ευκολονόητη), των Τούρκων να πιστοποιήσουν και να αποδείξουν το… βυζαντινό παρελθόν της χώρας τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και των… ιδίων και να φέρουν στην επιφάνεια την χαμένη Ρωμιοσύνη, (Βυζάντιο), της Μικράς Ασίας, έχει αρχίσει και φέρνει καταπληκτικά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα αυτά σε πολλές περιπτώσεις εκπλήσσουν ακόμα και τους ιδίους, αφήνουν άναυδη την κοινή γνώμη στην γειτονική χώρα, αλλά δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα, την μόνη φυσική κληρονόμο της Ρωμιοσύνης της Μικράς Ασίας, δεν έχουν ακόμα τύχει της απαιτούμενης προσοχής και δημοσιότητας.

Έτσι, με εντυπωσιακούς τίτλους δυο τουρκικές εφημερίδες η Milliyet και η Hürriyet ανήγγειλαν ότι οι Τούρκοι ανακάλυψαν μια ολόκληρη (!!!), χαμένη βυζαντινή πόλη η οποία ήταν πρωτεύουσα επαρχίας και επισκοπικό κέντρο με μια μεγάλη βυζαντινή εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στην αγία Σοφία. Η πολιτεία αυτή, οι ανασκαφές για την ανεύρεση της οποίας είχαν αρχίσει εδώ και χρόνια, βρίσκεται δυτικά της Άγκυρας και οι Τούρκοι ανέφεραν το όνομα της που είναι Mnizos. Η αλήθεια είναι ότι σύμφωνα με τον Γεώργιο Κλεάνθη Σκαλιέρη κα το βιβλίο του, «Λαοί και Φυλές της Μικράς Ασίας», πρόκειται για την βυζαντινή πόλη Μείζου ή Μνίζου, γνωστή και ως Αγιάς, ανήκει στο βιλαέτιο της Άγκυρας, είναι δήμος, πρωτεύουσα επαρχίας αποτελούμενη από 62 ενορίες υπαγόμενες στην κεντρική μητρόπολη.

Η χαμένη αυτή βυζαντινή πολιτεία με την εκκλησία της αγίας Σοφίας, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, ανακαλύφθηκε δυτικά της Άγκυρας στην επαρχία Güdül και υπάγεται στον τουρκικό δήμο, Çağa. Σύμφωνα με δηλώσεις του διευθυντή του «Μουσείου Πολιτισμών Ανατολίας», Melih Arslan, η πόλη αυτή έγινε γνωστή μετά το 400 μ. Χ., δηλαδή τον πέμπτο αιώνα και είχε γίνει ένα μεγάλο θρησκευτικό κέντρο της περιοχής την περίοδο που ο χριστιανισμός είχε επικρατήσει σε όλη την Μικρά Ασία. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως της δημοσιότητας κάποια κτίρια της εποχής εκείνης, τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας από τα οποία εξακριβώθηκε και η ταυτότητα της βυζαντινής πόλης Μείζου, καθώς και ρωμαϊκά λουτρά. Η αξία του ναού, όπως τονίστηκε από τις τουρκικές αρχές, είναι ότι αποτελεί άριστο δείγμα βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής. Όπως δήλωσε ο Melih Arslan, οι εργασίες συνεχίζονται για την ανακάλυψη και άλλων κτισμάτων του ιστορικού αυτού χριστιανικού κέντρου της κεντρικής Μικράς Ασίας.

Στις ανασκαφές που γίνονται στην περιοχή κοντά στην εθνική οδό περίπου 500 μέτρα από τον δρόμο Ayaş – Beypazarı, εποπτεύουν τρεις κρατικοί αρχαιολόγοι και απασχολούν αρκετούς εργάτες. Το εντυπωσιακό είναι όπως ανακοινώθηκε, ότι η εκκλησία της αγίας Σοφίας είναι μετά τρούλου, σε σχήμα οβάλ, με μικρότερους τρούλους πέριξ του κεντρικού θόλου που φυσικά έχουν καταρρεύσει. Το κτίσμα είναι πολύ μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής και το συνολικό συγκρότημα των κτισμάτων του εκκλησιαστικού κέντρου υπολογίστηκε ότι φτάνουν τα 3.600 τετραγωνικά μέτρα. Η εκκλησία βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης, όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα ανασκαφές και δέσποζε στην περιοχή. Θεωρείται ότι ήταν μια από τις 5 μεγάλες επισκοπές της περιοχής της κεντρικής Μικράς Ασίας κατά την βυζαντινή περίοδο. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι ο επικεφαλής της ομάδας των Τούρκων αρχαιολόγων, Umut Alagöz, δήλωσε στην τουρκική εφημερίδα Milliyet ότι σε δεύτερη φάση θα επιδιωχτεί η αναστήλωση και ανακατασκευή της εκκλησιάς με την φιλοδοξία η περιοχή να καταστεί μεγάλο κέντρο θρησκευτικού τουρισμού, καθώς ο ναός αποτελεί ένα σπάνιο πρωτοβυζαντινό δείγμα του πέμπτου αιώνα.

Από ιστορικές πηγές είναι γνωστό πως η πόλη Μείζου ήταν γεωγραφικό κέντρο και δέσποζε στην οδό που σύνδεε την Κωνσταντινούπολη με την Περσία και την Ταρσό, στα παράλια της νότιας Μικράς Ασίας. Η εμφάνιση και ραγδαία ανάπτυξη της πόλη άρχισε μετά την διάσπαση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την ανακήρυξη της Νικομήδειας σαν μια από τις τέσσερις νέες πρωτεύουσες της διασπασμένη αυτοκρατορίας. Μετά το κτίσιμο της Κωνσταντινούπολης και την ανάδειξη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η σημασία της ανέβηκε ακόμα περισσότερο σαν γεωγραφικό σταυροδρόμι της κεντρικής Μικράς Ασίας. Οι προσκυνητές που ξεκινούσαν από την Κωνσταντινούπολη για τα Ιεροσόλυμα έκαναν μια σημαντική στάση στην πόλη αυτή που ήταν ήδη μεγάλο χριστιανικό θρησκευτικό κέντρο. Αλλά και στους επόμενους αιώνες, μέχρι την εμφάνιση των Αράβων και στην συνέχεια των Οθωμανών, η Επισκοπή της Μνίζου ή Αγιάς έπαιξε μεγάλο ρόλο σαν ένας «φάρος» της ελληνοορθοδοξίας σε όλη την περιοχή.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος- Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

1. Τὴν κοιλίαν μου, τὴν κοιλίαν μου ἀλγῶ, καὶ τὰ αἰσθητήρια τῆς καρδίας μου μαιμάσει, φησί που τῶν ἑαυτοῦ λόγων Ἱερεμίας, ὁ τῶν προφητῶν συμπαθέστατος, ἀποκλαιόμενος τὸν Ἰσραὴλ ἀπειθοῦντα, καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας ἀλλοτριούμενον, κοιλίαν μὲν τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ὀνομάζων, κατὰ τοὺς τῆς τροπῆς νόμους. Οὕτω γὰρ εὑρίσκω πολλαχοῦ τῆς Γραφῆς, εἴτε ὡς ἀπόκρυφον καὶ ἀόρατον (τὸ γὰρ αὐτὸ καὶ ψυχῆς καὶ γαστρὸς τὸ κρύπτεσθα)ι, εἴτε ὡς χωρητικὴν καὶ ἀναδοτικὴν, ἵν᾿ οὕτως εἴπω, τῶν ἐκ τοῦ λόγου τροφῶν· ὃ γάρ ἐστιν ἐν σώματι τροφὴ, τοῦτο ἐν ψυχῇ λόγος. Αἰσθητήρια δὲ τάχα μὲν τὰ τῆς ψυχῆς κινήματα καὶ διανοήματα, καὶ τούτων μάλιστα, ὅσα ἐκ τῆς αἰσθήσεως, οἷς ὁ δίκαιος σπαράσσεται, καὶ θερμαίνεται, καὶ ὁρμητικῶς ἔχει, καὶ οὐδὲ καθεκτός ἐστι διὰ τὴν ζέσιν τοῦ Πνεύματος· τοῦτο γὰρ τὸ μαιμάσσειν, οἷον προθυμία τις θυμῷ σύγκρατος.

Εἰ δὲ καὶ τῶν σωματικῶν ἔστιν ἃ λαμβάνοι τις αἰσθητηρίων, οὐκ ἀπὸ σκοποῦ λήψεται· καὶ ὀφθαλμῶν, καὶ ὤτων, οὐ μόνον ἀχθομένων τοῖς χείροσι καὶ θεάμασι καὶ ἀκούσμασιν, ἀλλὰ καὶ τὰ βελτίω ποθούντων καὶ ἰδεῖν καὶ ἀκοῦσαι διὰ τὸ εὔσπλαγχνον. Πλὴν ὅπως ἂν νοῆται ταῦτα, ὁ δίκαιος ἀλγεῖ καὶ μαιμάσσει, καὶ οὐ μετρίως φέρει τὰ πάθη τοῦ Ἰσραὴλ, ὁποτέρως βούλει ταῦτα νοεῖν· εἴτε τὰ σωματικὰ, καὶ τοῦ σωματικῶς ὁρωμένου, εἴτε τὰ πνευματικὰ, καὶ τοῦ νοουμένου πνευματικῶς. Ἐπεὶ καὶ πηγὴν δακρύων ὁ αὐτὸς προφήτης ἐπιζητεῖ, καὶ σταθμὸν ἔσχατον ἐπιποθεῖ, καὶ ἐρημίαν ἀσπάζεται, ἵνα κενώσῃ τὸ πολὺ τῆς λύπης, καὶ κουφισθῇ πως τῆς ἔνδον πληγῆς, καθ᾿ ἡσυχίαν θρηνήσας τὸν Ἰσραήλ.

2. Τὸ δ᾿ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Δαβὶδ, οὐ μικρὸν ἔμπροσθεν ἐπὶ τοῖς καθ᾿ ἑαυτὸν δυσχεραίνων, Τίς δώσει μοι, φησὶ, πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς, καὶ πετασθήσομαι, καὶ καταπαύσω; Περιστερᾶς ἐπιζητεῖ πτέρυγας, εἴτε ὡς κουφοτέρας καὶ ταχυτέρας· τοιοῦτος γὰρ ἅπας δίκαιος· εἴτε ὡς τὸ Πνεῦμα σκιαγραφούσας, ᾧ μόνῳ τὰ δεινὰ φεύγομεν, ἵν᾿ ὡς ποῤῥωτάτω γένηται ἀπὸ παρόντων κακῶν. Εἶτα τὸ ἐν τοῖς στενοῖς φάρμακον, ἡ ἐλπίς· Προσεδεχόμην, φησὶ, τὸν Θεὸν τὸν σώζοντά με ἀπὸ ὀλιγοψυχίας καὶ ἀπὸ καταιγίδος. Ὅπερ οὖν καὶ ἀλλαχοῦ ποιῶν φαίνεται, τάχιστα τῷ λυποῦντι τὸ ἴαμα προστιθεὶς, καὶ ἀγαθὸν ἡμῖν παρέχων παίδευμα καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ τῆς πρὸς τὰ δεινὰ μεγαλοψυχίας· Ἀπηνήνατο, φησὶ, παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου. Ὁρᾷς ἀκηδίας ῥήματα καὶ ἀπογνώσεως; Ἆρ᾿ οὐκ ἔδεισας ὡς περὶ ἀθεραπεύτου τοῦ Δαβίδ; Τί λέγεις; Οὐ δέχῃ παράκλησιν; ἀπελπίζεις παραμυθίαν; οὐδεὶς θεραπεύσει σε; οὐ λόγος, οὐ φίλος, οὐ συγγενής, οὐ συμβουλεύων, οὐ συναλγῶν, οὐ τὰ καθ᾿ ἑαυτὸν διηγούμενος, οὐ τὰ ἀρχαῖα λέγων, οὐ τὰ νῦν παρατιθεὶς, ὅσοι καὶ ἀπὸ χαλεπωτέρων κακῶν διεσώθησαν; Ἔῤῥιπται πάντα; οἴχεται; περικέκοπται; ἀπόλωλε πᾶσα ἐλπίς; κεῖσθαι δεῖ μόνον, τὸ τέλος ἐκδεχομένους; Ταῦτα ὁ μέγας Δαβὶδ, ὁ ἐν θλίψεσι πλατυνόμενος· ὁ καὶ σκιᾶς θανάτου κυκλούσης μετὰ τοῦ Θεοῦ κατεξανιστάμενος. Τί οὖν ἐγὼ πάθω, ὁ μικρὸς, ὁ ἀσθενής, ὁ γήινος, ὁ μὴ τοσοῦτος τῷ πνεύματι; Δαβὶδ ἰλιγγιᾷ, καὶ τίς σώζεται; Τίνα βοήθειαν εὕροιμι κακοπαθῶν, ἢ τίνα παράκλησιν; πρὸς τίνα καταφύγω στενοχωρούμενος; Ἀποκρίνεταί σοι Δαβὶδ ὁ μέγας θεραπευτής, ὁ καὶ πνευμάτων πονηρῶν κατεπᾴδων διὰ τοῦ ἐν αὐτῷ Πνεύματος. Πρὸς τίνα καταφεύξῃ παρ᾿ ἐμοῦ βούλει μαθεῖν, αὐτὸς δὲ οὐκ ἐπίστασαι; Τίς ὁ τὰς παρειμένας ἐνισχύων χεῖρας, καὶ γόνατα παραλελυμένα παρακαλῶν, καὶ διὰ πυρὸς ἄγων, καὶ σώζων δι᾿ ὕδατος; Οὐδὲν δεῖ σοι παρατάξεως, φησὶν, οὐχ ὅπλων, οὐ τοξοτῶν, οὐχ ἱππέων, οὐ συμβούλων, οὐ φίλων, οὐκ ἐπικουρίας τῆς ἔξωθεν. Ἔχεις ἐν σεαυτῷ τὴν συμμαχίαν, ἣν κἀγὼ καὶ πᾶς ὁ βουλόμενος. Θελῆσαι δεῖ μόνον, ὁρμῆσαι μόνον. Ἐγγὺς ἡ παράκλησις, ἐν τῷ στόματί σου, καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ, φησὶ, καὶ εὐφράνθην. Τί μνήμης ἑτοιμότερον; Μνήσθητι καὶ σύ, καὶ εὐφράνθητι. Ὢ τοῦ εὐπορίστου τῆς ἰατρεία!ς ὢ τοῦ τάχους τῆς θεραπεία!ς ὢ τοῦ μεγέθους τῆς δωρεᾶ!ς Οὐ κοιμίζει μόνον ὀλιγοψυχίαν καὶ λύπην μνημονευθεὶς ὁ Θεὸς, ἀλλὰ καὶ εὐφροσύνην ἐργάζεται.

3. Βούλει καὶ ἄλλων ἀκοῦσαι φιλανθρωπίας ῥημάτων; Ἐὰν ἐπιστραφεὶς, φησὶ, πρὸς Κύριον στενάξῃς, τότε σωθήσῃ. Ὁρᾶτε τῷ στεναγμῷ τὴν σωτηρίαν συνεζευγμένην; Καὶ ἔτι λαλοῦντός σου, ἐρεῖ· Ἰδοὺ πάρειμι· καὶ φθέγξεται τῇ ψυχῇ σου· Σωτηρία σου εἰμὶ ἐγώ. Οὐδὲν μέσον τῆς αἰτήσεως καὶ τῆς ἐπιτεύξεως· οὐ χρυσὸς, οὐκ ἄργυρος, οὐ λίθοι τῶν διαφανῶν καὶ τιμίων, οὐχ ὅσοις ἄνθρωποι κάμπτονται πρὸς τὸ ἥμερον. Ὅταν εἴπῃ Σοφονίας, ὡς παρὰ τοῦ Θεοῦ λέγων ὠργισμένου καὶ χαλεπαίνοντος· Ἐξερημώσω τὰς ὁδοὺς αὐτῶν τὸ παράπαν, τοῦ μὴ διοδεύειν. Ἐξέλιπον αἱ πόλεις αὐτῶν διὰ τὸ μὴ ὑπάρχειν, μηδὲ κατοικεῖσθαι· ὅταν ἀπειλήσῃ τὰ φρικωδέστατα, ὅταν καταβάλῃ τῇ ἀθυμίᾳ, ὅταν ζόφον ἐργάσηται διὰ τῆς ἀπειλῆς, εὐθὺς ἐπάγει καὶ τὸ τῆς χρηστοτέρας ἐλπίδος φῶς, καὶ ἀνακτᾶταί με τούτοις τοῖς ῥήμασι· Πλὴν εἶπα· Φοβεῖσθέ με, καὶ δέξασθε παιδείαν, καὶ οὐ μὴ ἐξολοθρευθῆτε ἐξ ὀφθαλμῶν αὐτῆς· καὶ ἔτι φαιδροτέροις μικρὸν προιὼν καὶ φιλανθρωποτέροις· Ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐρεῖ Κύριος· Θάρσει, Σιὼν, μὴ παρείσθωσαν αἱ χεῖρές σου. Κύριος ὁ Θεός σου ἐν σοὶ, δυνατὸς σῶσαί σε· καὶ ἐπάξει ἐπὶ σὲ εὐφροσύνην, καὶ καινιεῖ σε ἐν τῇ ἀγαπήσει αὐτοῦ, καὶ συνάξει τοὺς συντετριμμένους, καὶ σώσει τοὺς ἐκπεπιεσμένους, καὶ τοὺς ἀπωσμένους εἰσδέξεται. Ταῦτα καὶ οἱ ἅγιοι καὶ οἱ λογισμοὶ βούλονται, καὶ ὁ ἐμὸς ἀπαιτεῖ λόγος. Ἀλλὰ δέξασθε λόγους φρονήσεως, ὥς φησιν ὁ θεῖος Σολομὼν, ἵνα μὴ ἐμπεσόντες εἰς κακῶν βάθος καταφρονήσητε, μηδὲ ὑπὸ τῆς ἰδίας ἀμαθίας μᾶλλον ἢ τῆς κατεχούσης δυσχερείας καταποθῆτε.

4. Κύκλος τίς ἐστιν, ἀδελφοὶ, τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καὶ παιδεύει διὰ τῶν ἐναντίων ἡμᾶς ὁ Θεός· ὥσπερ συνεστήσατο τὰ πάντα σοφῶς καὶ συνέδησεν, οὕτω σοφῶς τὸ πᾶν διεξάγων καὶ κυβερνῶν τοῖς ἀνεφίκτοις αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνιάστοις κρίμασιν, ἐν δὲ τοῖς πᾶσι καὶ τὰ ἡμέτερα. Κινεῖται γὰρ, ἵν᾿ οὕτως εἴπω, τὸ πᾶν περὶ τὸν ἀκίνητον, καὶ σαλεύεται, λόγῳ μὲν οὐδαμῶς (ὁ γὰρ αὐτὸς ἐν πᾶσιν ἑστὼς καὶ ἀκίνητος, κἂν διαφεύγῃ τὴν ἡμετέραν ἀσθένειαν, τοῖς δὲ καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν ἀπαντῶσί τε καὶ συμπίπτουσιν. Καὶ τοῦτό ἐστι δόγμα Θεοῦ παλαιόν τε καὶ πάγιον, σκότος εἶναι ἀποκρυφὴν αὐτοῦ πρὸ τῶν ἡμετέρων ὀφθαλμῶν κεχυμένον· καὶ τὰ πολλὰ μὴ καθορᾶσθαι τῆς αὐτοῦ διοικήσεως, πλὴν ὅσον ἐν ἀμυδροῖς αἰνίγμασι καὶ φαντάσμασιν· εἴτε τὸν τῦφον ἡμῶν συστέλλοντος, ἵν᾿ εἰδῶμεν τὸ μηδὲν ὄντες πρὸς τὴν ἀληθινὴν σοφίαν καὶ πρώτην, ἀλλὰ πρὸς αὐτὸν νεύωμεν μόνον, καὶ ζητῶμεν ἀεὶ ταῖς ἐκεῖθεν αὐγαῖς ἐναστράπτεσθαι· εἴτε διὰ τῆς ἀνωμαλίας τῶν ὁρωμένων καὶ περιτρεπομένων μετάγοντος ἡμᾶς ἐπὶ τὰ ἑστῶτα καὶ μένοντα. Πλὴν οὐδὲν ἀκίνητον, ὅπερ ἔφην, οὐδὲ ὁμαλὸν, οὐδὲ αὔταρκες, οὐδὲ εἰς τέλος ὅμοιον, οὔτε τὸ εὐθυμεῖν, οὔτε τὸ ἀθυμεῖν, οὐ πλοῦτος, οὐ πενία, οὐ δύναμις, οὐκ ἀσθένεια, οὐ ταπεινότης, οὐ δυναστεία, οὐ τὸ παρὸν, οὐ τὸ μέλλον, οὐ τὸ ἡμέτερον, οὐ τὸ ἀλλότριον, οὐ μικρὸν, οὐ μεῖζον, οὐχ ὅ τι ἂν εἴποι τις. Καὶ τοῦτο ἴσον ἡ ἀνισότης ἔχει, τὴν περὶ πάντα μεταβολήν. Περιχωρεῖ γὰρ τὰ πάντα ῥᾳδίως, καὶ μεταχωρεῖ, καὶ ἀντικαθίσταται· ὡς αὔραις εἶναι μᾶλλον πιστεύειν καὶ γράμμασι τοῖς καθ᾿ ὕδατος, ἢ ἀνθρώπων εὐημερίᾳ. Καὶ φθόνος μὲν εὐπραξίαν, συμφορὰν δὲ ἔλεος ἵστησιν· καὶ τοῦτο σοφῶς, κατά γε τὸν ἐμὸν λόγον, καὶ θαυμασίως, ἵνα μήτε τὸ ἀλγεῖν ἀπαραμύθητον ᾖ, μήτε τὸ εὖ πράττειν ἀπαιδαγώγητον.

5. Σωφρόνων δὲ ἀνδρῶν, οἵτινες παιδεύονται ταῖς συμφοραῖς, καὶ ὡς χρυσὸς πυρὶ καθαιρόμενοι λέγουσιν· Ἀγαθόν μοι, ὅτι ἐταπείνωσάς με, ὅπως ἂν μάθω τὰ δικαιώματά σου· ὡς τικτούσης τῆς ταπεινώσεως τὸ γινώσκειν τὰ δικαιώματα. Καὶ τὸ τοῦ Πέτρου πάσχουσιν, ἐπικαλεσαμένου τὴν σωτηρίαν ἐν τῷ μέλλειν καταδύεσθαι· καὶ μᾶλλόν τι προσχωροῦσι Θεῷ διὰ τὸ ἀλγεῖν, καὶ τὸν εὐεργέτην οἰκειοῦνται διὰ τῆς θλίψεως. Ἐπειδὴ κάμνουσα ψυχὴ ἐγγύς ἐστι Θεοῦ, καὶ τὸ χρῄζειν ἐπιστρέφει πρὸς τὸν δοῦναι δυνάμενον, τῷ ἀφθόνῳ τῆς δωρεᾶς τυχὸν καὶ καταφρονούμενον. Διὰ τοῦτο ἄνω νεύωμεν, ἀδελφοὶ, ἐν παντὶ καιρῷ καὶ περιστάσει πάσῃ προβαλώμεθα τὴν καλὴν ἐλπίδα, μήτε ἐν ταῖς εὐθυμίαις ἀποβάλωμεν τὸν φόβον, μήτε ἐν τοῖς λυπηροῖς τὸ εὔελπι. Μνησθῶμεν καὶ ἐν εὐδίᾳ τῆς ζάλης, καὶ ἐν χειμῶνι τοῦ κυβερνήτου· ἀλλὰ μὴ ταῖς θλίψεσιν ἐκκακήσωμεν, μηδὲ γενώμεθα δοῦλοι κακοὶ, ἀγαθύνοντι μὲν ἐξομολογούμενοι τῷ Δεσπότῃ, παιδεύοντι δὲ μὴ προστιθέμενοι· καίτοι ποτὲ κρείςσων ὑγιείας πόνος, καὶ ὑπομονὴ ἀνέσεως, καὶ ἐπίσκεψις ἀμελείας, καὶ ἐπιστροφὴ συγχωρήσεως. Εἴπω συντόμως, μήτε διὰ τὰς συμφορὰς πίπτωμεν, μήτε διὰ τὸν κόρον ὑβρίζωμεν.

6. Ὑποτασσώμεθα καὶ Θεῷ καὶ ἀλλήλοις, καὶ τοῖς ἐπὶ γῆς ἄρχουσιν· Θεῷ διὰ πάντα, διὰ τὴν φιλαδελφίαν ἀλλήλοις, δι᾿ εὐταξίαν τοῖς ἄρχουσιν· καὶ τοσούτῳ μᾶλλον, ὅσῳπερ ἂν ὦσιν ἡμερώτεροι καὶ χρηστότεροι. Δεινὸν ἐπιείκειαν δαπανῆσαι τῷ συνεχεῖ τῆς συγγνώμης, ἵνα μὴ καὶ τῆς ἐκείνων τραχύτητος αὐτοὶ δίκας ἀπαιτηθῶμεν, γαλήνην πνεύματι λύσαντες, καὶ φωτὶ ζόφον ἐπάγοντες, καὶ μέλιτι καταμιγνύντες ἀψίνθιον. Ἔστι καὶ οὗτος εἷς τῶν ἡμετέρων νόμων, καὶ οὗτος τῶν ἐπαινουμένων, καὶ κάλλιστα διατεταγμένων τῷ Πνεύματι, τὸ δυνατὸν μετὰ τοῦ καλοῦ δοκιμάσαντι, καὶ νομοθετήσαντι, ὥσπερ δούλους ὑπακούειν δεσπόταις, καὶ γυναῖκας ἀνδράσι, καὶ Κυρίῳ τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ μαθητὰς ποιμέσι καὶ διδασκάλοις· οὕτω δὲ καὶ πάσαις ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτάσσεσθαι, οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργὴν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν, ὡς ὑποτελεῖς φόρου τυγχάνοντας· καὶ μὴ κακοποιοῦντας μισεῖν τὸν νόμον, μηδὲ ἀναμένειν τὴν μάχαιραν, ἀλλὰ τῷ φόβῳ καθαιρομένους ἐπαινεῖσθαι ὑπὸ τῆς ἐξουσίας.

7. Μία καὶ ἡ αὐτὴ στάθμη· ἀλλὰ φείδεται μὲν τοῦ ὀρθοῦ, περικόπτει δὲ τὸ περιττόν. Εἷς ἥλιος· ἀλλὰ φωτίζει μὲν τὴν ὑγιαίνουσαν ὄψιν, ἀμαυροῖ δὲ τὴν ἀσθενοῦσαν. Βούλει τι καὶ τῶν ἡμετέρων εἴπω θαῤῥήσας; Εἷς Χριστός· ἀλλ᾿ εἰς πτῶσιν κεῖται καὶ ἀνάστασιν· πτῶσιν μὲν τοῖς ἀπίστοις, ἀνάστασιν δὲ τοῖς πιστεύουσι· καὶ τοῖς μὲν ἔστι πέτρα προςκόμματος, καὶ πέτρα σκανδάλου, ὅσοι μὴ ἔγνωσαν, οὐδὲ συνῆκαν, ἀλλ᾿ ἐν σκότει διαπορεύονται, εἴτε εἰδώλοις θρησκεύοντες, εἴτε μέχρι τοῦ γράμματος διαβλέποντες, καὶ ὑπὲρ τοῦτο αὐγασθῆναι μήτε θέλοντες, μήτε ἰσχύοντες· τοῖς δὲ λίθος ἀκρογωνιαῖος, καὶ πέτρα ἐπαινουμένη, ὅσοι συνδεσμοῦνται τῷ λόγῳ, καὶ ἐπ᾿ αὐτῆς βεβήκασιν· εἰ βούλει δὲ, ὁ μαργαρίτης ἐκεῖνος, ὃν πάντων ὧν ἔχει ὠνεῖται ὁ καλὸς ἔμπορος. Ἡμεῖς δὲ τοιοῦτόν τι πάσχομεν, ἀδελφοὶ, μὴ τὰ ἑαυτῶν κατορθοῦντες, ἀλλὰ πρὸς τὴν ἐξουσίαν δυσχεραίνοντες· ὥσπερ ἂν εἴ τις αἰτιῷτο τὸν ἀγωνοθέτην ὡς μοχθηρὸν, αὐτὸς ἐκπαλαίων· ἢ τὸν ἰατρὸν ὡς ἀμαθῆ καὶ θρασὺν ταῖς τομαῖς καὶ ταῖς καύσεσι κεχρημένον, αὐτὸς πονήρως διακείμενος, καὶ τῶν αὐστηροτέρων δεόμενος φαρμάκων. Ταῦτά μοι πρὸς τοὺς ἀρχομένους παραμυθία τε ἅμα καὶ νουθεσία· ταῦτα ὁ πενιχρὸς ποιμὴν καταρτίζων τὸ μικρὸν ποίμνιον, ᾧ χαίροντι συνευθυμεῖν, καὶ σκυθρωπάζοντι συστενάζειν, τῆς ἐμῆς ποιμαντικῆς ὁ νόμος.

8. Τί δὲ ὑμεῖς, οἱ δυνάσται καὶ ἄρχοντες; Ἤδη γὰρ πρὸς ὑμᾶς ὁ λόγος μέτεισιν, ἵνα μὴ δόξωμεν πάντη τυγχάνειν ἄνισοι, καὶ τοῖς μὲν τὰ εἰκότα παραινεῖν, ὑμῶν δὲ τῇ δυναστείᾳ παραχωρεῖν, ὥσπερ αἰδοῖ τὴν κατὰ Χριστὸν ἡμῶν ἐλευθερίαν, ἢ δέει ἐκκλίνοντες· ἢ τῶν μὲν κήδεσθαι μᾶλλον, ὑμῶν δ᾿ ἀμελεῖν, ὧν καὶ μᾶλλον φροντίζειν ἄξιον, ὅσῳ καὶ εἰς μείζω φέρουσα ἡ ῥοπὴ ὁποτέρως ἂν ἔχῃ, καὶ πλεῖον τὸ κατορθούμενον· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀπείη, καὶ ἡμῶν, καὶ τοῦ λόγου. Τί οὖν φατε; καὶ τί διομολογούμεθα πρὸς ἀλλήλους; Ἆρα δέξεσθε σὺν παῤῥησίᾳ τὸν λόγον; Καὶ ὁ τοῦ Χριστοῦ νόμος ὑποτίθησιν ὑμᾶς τῇ ἐμῇ δυναστείᾳ καὶ τῷ ἐμῷ βήματι. Ἄρχομεν γὰρ καὶ αὐτοί· προσθήσω δὲ, ὅτι καὶ τὴν μείζονα καὶ τελεωτέραν ἀρχήν· ἢ δεῖ τὸ πνεῦμα ὑποχωρῆσαι τῇ σαρκὶ, καὶ τοῖς γηίνοις τὰ ἐπουράνια. Δέξῃ τὴν παῤῥησίαν, οἶδ᾿, ὅτι πρόβατον εἶ τῆς ἐμῆς ποίμνης, τῆς ἱερᾶς ἱερὸν, καὶ θρέμμα τοῦ μεγάλου Ποιμένος, καὶ καλῶς ἄνωθεν ἠγμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος, καὶ τῷ φωτὶ τῆς ἁγίας καὶ μακαρίας Τριάδος ὁμοίως ἡμῖν ἐλλαμπόμενον. Διὰ τοῦτό μοι καὶ βραχὺς ὁ πρὸς σὲ λόγος καὶ σύντομος.

9. Χριστῷ συνάρχεις, Χριστῷ καὶ συνδιοικεῖς· παρ᾿ ἐκείνου σοι τὸ ξίφος, οὐκ εἰς ἔργον, ἀλλ᾿ εἰς ἀπειλήν· ὃ καθαρὸν ἀνάθημα τῷ δεδωκότι φυλάσσοιτο. Εἰκὼν εἶ τοῦ Θεοῦ· καὶ εἰκόνα διὰ χειρὸς ἄγεις, ἐνταῦθα οἰκονομουμένην, καὶ πρὸς βίον ἄλλον μεθισταμένην, εἰς ὃν πάντες μεταβησόμεθα, μικρὰ παίξαντες ἐν τῷ τῆς ζωῆς τούτῳ, εἴτε δεσμωτηρίῳ, εἴτε σταδίῳ, εἴτε προχαράγματι, εἴτε σκιάσματι. Τίμησον τὴν συμφυΐαν· αἰδέσθητι τὸ ἀρχέτυπον· γενοῦ μετὰ τοῦ Θεοῦ, μὴ τοῦ κοσμοκράτορος· μετὰ τοῦ χρηστοῦ Δεσπότου, μὴ τοῦ πικροῦ τυράννου. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς· ἐκεῖνος καὶ τὸν πρῶτον ἄνθρωπον διὰ τῆς παρακοῆς ἔπληξε, καὶ τὴν ἐπίμοχθον ζωὴν ἐπεισήγαγε, καὶ τὸ κολάζειν, καὶ τὸ κολάζεσθαι διὰ τὴν ἁμαρτίαν ἐνομοθέτησε. Σὺ δὲ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, μνήσθητι τίνος εἶ ποίημα, καὶ ποῦ καλῇ, καὶ πόσα ἔχεις, καὶ πόσον ὀφείλεις, παρὰ τίνος σοι λόγος, νόμος, προφῆται, αὐτὸ τὸ εἰδέναι Θεὸν, τὸ μὴ ἀπελπίζειν τὰ προσδοκώμενα. Μίμησαι διὰ ταῦτα Θεοῦ φιλανθρωπίαν. Τοῦτο ἔχει μάλιστα θεῖον ἄνθρωπος, τὸ εὖ ποιεῖν. Ἔξεστί σοι Θεὸν γενέσθαι μηδὲν πονήσαντι· μὴ πρόῃ τὸν καιρὸν τῆς θεώσεως.

10. Ἄλλοι χρήματα κενοῦσιν, ἄλλοι σάρκας τῷ πνεύματι, καὶ νεκροῦνται Χριστῷ, καὶ κόσμου παντελῶς ἀπανίστανται· ἄλλοι καθιεροῦσι Θεῷ τὰ φίλτατα. Καὶ τὴν Ἀβραὰμ θυσίαν πάντως ἀκήκοας· ὃς προθυμότερον ἔδωκε τῷ Θεῷ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τῆς ἐπαγγελίας, καὶ εἰς ὃν ἡ ἐπαγγελία, ἢ παρὰ Θεοῦ τὸ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐκομίσατο. Σὲ δὲ τούτων οὐδὲν αἰτοῦμεν· ἑν ἀντὶ πάντων εἰσένεγκε, τὴν φιλανθρωπίαν· ᾗ χαίρει Θεὸς μᾶλλον, ἢ πᾶσιν ὁμοῦ τοῖς ἄλλοις· δῶρον ἴδιον, δῶρον ἄμωμον, δῶρον φιλοτιμίαν Θεοῦ προκαλούμενον. Μῖξον τῷ φόβῳ τὴν ἐπιείκειαν· κέρασον τῇ ἀπειλῇ τὴν ἐλπίδα. Πολλὰ καὶ χρηστότητα κατορθοῦσαν οἶδα, δυσωποῦσαν εἰς ὀφειλομένην ἀντίδοσιν, ὅταν βιάζεσθαι παρὸν συγχωρήσαντες, δυσωπήσωμεν εὐνοίᾳ τὸν ἐλεούμενον. Μηδὲν εἶναί σε πειθέτω τῆς ἀρχῆς ἀνάξιον· μηδὲν ἀποκλειέτω τὸν οἶκτον καὶ τὴν ἡμερότητα, μὴ καιρὸς, μὴ δυνάστης, μὴ φόβος, μὴ μειζόνων ἀρχῶν ἐλπὶς, μὴ θρασύτης τὸ πλέον ἔχουσα. Κτῆσαι τὴν εὔνοιαν ἐν τοῖς ἀναγκαίοις καιροῖς, τὴν ἄνω· χρῆσον Θεῷ τὸν ἔλεον. Οὐδεὶς μετέγνω τῶν Θεῷ τι προεισενεγκάντων. Πολύς ἐστιν εἰς ἀντίδοσιν, μάλιστα μὲν τοῖς ἐκεῖθεν ἀγαθοῖς ἀμειβόμενος τοὺς προκαταβαλόντας τι, καὶ προχρήσαντας· ἔστι δὲ ὅτε καὶ τοῖς ἐνταῦθα πρὸς πίστιν τῶν ὕστερον.

11. Ἔτι μικρὸν, καὶ ὁ κόσμος παρέρχεται, καὶ ἡ σκηνὴ καταλύεται. Πραγματευσώμεθα τὸν καιρόν· τοῖς οὐχ ἑστῶσι τὰ μένοντα ὠνησώμεθα. Ἕκαστος ἡμῶν ἐστιν ἐν ἐπιτιμίοις· καὶ ὁ χοῦς πολλὰ φέρει τὰ ὀφλήματα. Συγχωρήσωμεν, ἵνα συγχωρηθῶμεν· ἀφῶμεν, ἵνα αἰτήσωμεν ἄφεσιν. Ὁρᾷς ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ· Χρεωφειλέτης εἰσάγεταί τις πολλῶν ταλάντων, καὶ ἀφίεται τοῦ χρέους· προσάγεται γὰρ ἀγαθῷ δεσπότῃ. Καὶ συγχωρεῖται μὲν, οὐ συγχωρεῖ δέ· δοῦλος γάρ ἐστι καὶ τὴν προαίρεσιν· ἀλλ᾿ ἧς ἔτυχε φιλανθρωπίας περὶ τὸ πλεῖον, ταύτης οὐ μεταδίδωσι τῷ ὁμοδούλῳ περὶ τὸ ἔλαττον, οὐδὲ, εἰ μή τινι ἄλλῳ, τῷ τῆς μεγαλοψυχίας ἑπόμενος ὑποδείγματι περὶ τὸ ἀλλότριον· καὶ ὁ δεσπότης ἀγανακτεῖ. Καὶ τὸ ἑξῆς σιωπήσομαι· πλὴν ἄμεινον τῷ παντὶ, προεισφέρειν τοῦ ἐκεῖσε λόγου τὴν ἐντεῦθεν χρηστότητα.

12. Τί φῄς; Ἔχομέν σε τοῖς λόγοις τούτοις, ὧν ἐραστὴς εἶναι πολλάκις καθωμολόγησας, ὦ κάλλιστε ἀρχόντων, εἴη δὲ προσθεῖναι, καὶ ἡμερώτατε; Ἢ δεῖ, καὶ τὴν πολιάν σοι ταύτην ἀνθ᾿ ἱκετηρίας προσαγαγεῖν, καὶ τὸν τῶν ἐτῶν ἀριθμὸν, καὶ τὴν μακρὰν ἱερωσύνην καὶ ἄσπιλον ταύτην, ἣν αἰδοῦνται τυχὸν καὶ ἄγγελοι, καθαρῶς τῷ καθαρωτάτῳ λατρεύοντες, ὡς τῆς ἑαυτῶν λατρείας ἀξίαν. Πείθει ταῦτα; ἤ τι τολμήσω μεῖζον; τολμηρὸν δέ με ποιεῖ τὸ ἀλγεῖν. Χριστὸν προσάγω σοι, καὶ τὴν Χριστοῦ κένωσιν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὰ τοῦ ἀπαθοῦς πάθη. καὶ τὸν σταυρὸν, καὶ τοὺς ἥλους, οἷς ἐλύθην ἐγὼ τῆς ἁμαρτίας· καὶ τὸ αἷμα, καὶ τὴν ταφὴν, καὶ τὴν ἀνάστασιν, καὶ τὴν ἄνοδον, ἢ καὶ τὴν τράπεζαν ταύτην, ᾗ κοινῇ πρόσιμεν· καὶ τοὺς τύπους τῆς ἐμῆς σωτηρίας, οὓς ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ τελῶ στόματος, ἀφ᾿ οὗ ταῦτα πρὸς σὲ πρεσβεύω, τὴν ἱερὰν καὶ ἄνω φέρουσαν ἡμᾶς μυσταγωγίαν.

13. Εἰ καὶ μὴ δι᾿ ἑν τούτοιν, ἀλλ᾿ οὖν διὰ πάντα, δὸς καὶ ἡμῖν καὶ σεαυτῷ τὴν χάριν, καὶ τῇ κατ᾿ οἶκόν σου Ἐκκλησίᾳ, καὶ τῷ καλῷ τούτῳ Χριστοῦ πληρώματι· ὃ νόμισον ἡμῖν συμπρεσβεύειν, εἰ καὶ ἡμῖν παραχωρεῖ τῆς πρεσβείας, ὡς αἰδεσιμωτέροις διὰ τὸν τιμήσαντα, καὶ ἅμα τῷ τῆς ἀρχῆς νόμῳ κατείργεται. Ἓν τοῦτο καλῶς ἡττήθητι· νίκησον ἡμᾶς φιλανθρωπίᾳ. Ἰδοὺ προσάγω σοι τοὺς ἐμοὺς ἱκέτας ἐναντίον Θεοῦ, καὶ ἀγγέλων, καὶ βασιλείας οὐρανῶν, καὶ τῆς ἐκεῖθεν ἀνταποδόσεως. Τίμησον τὴν ἐμὴν πίστιν, ἣν ἐπιστεύθην τε καὶ ἐπίστευσα· ὡς ἂν καὶ ἡ σὴ τιμηθείη περὶ τὰ μείζω καὶ τελεώτερα. Κεφάλαιον δὲ τοῦ λόγου, ἔχεις καὶ αὐτὸς ἐν οὐρανῷ Κύριον· τοιούτου τύχοις περὶ σεαυτὸν τοῦ κριτοῦ, οἷόσπερ ἂν αὐτὸς γένῃ τοῖς ἀρχομένοις. Τύχοιμεν δὲ πάντες, καὶ τῶν ἐντεῦθεν χρηστῶν, καὶ τῶν ἐκεῖθεν ἀνεκτοτέρων, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, ᾧ τιμὴ καὶ βασιλεία, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ὥσπερ ἦν, καὶ προῆν, καὶ ἔσται, καὶ νῦν, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: users.uoa.gr/~nektar, Θρησκευτικά 

Καθώς η πατρίδα μας διέρχεται βαθιά οικονομική, πνευματική αλλά και πολιτική κρίση, όλο και περισσότερο ακούγονται απορριπτικές αντιλήψεις για τους πολιτικούς ηγέτες μας. Μάλιστα πολλοί αγανακτισμένοι πολίτες, εκφράζουν συχνά απόψεις τελείως απορριπτικές για το θεσμό των πολιτικών ηγετών. Ποιοι όμως πρέπει να είναι οι πολιτικοί ηγέτες; Πως οφείλουν να επιτελούν το έργο τους; Είναι αναγκαία η ύπαρξή τους; Σ’ αυτά τα ερωτήματα θα αντλήσουμε απαντήσεις μέσα από τη σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

1. Η αναγκαιότητα των πολιτικών ηγετών και οι κίνδυνοι της εξουσίας Μπορεί να υπάρξει οργανωμένο κράτος χωρίς πολιτικούς ηγέτες; Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά: «Πρέπει να υπάρχουν οι άρχοντες, για να μην τρώμε ο ένας τον άλλο, σαν τα ψάρια» (PG 54, 596). «Ο Θεός μας χάρισε τους άρχοντες, για να έχουμε ευταξία και να μη συμπεριφερόμαστε πιο παράλογα από τα άλογα θηρία. Η εξουσία του άρχοντα είναι παρόμοια με την τέχνη του ηνίοχου και του κυβερνήτη του πλοίου» (PG 55, 491). Ταυτόχρονα όμως υπογραμμίζει: «Είναι προτιμότερο να μη διοικείται ένας λαός από κανέναν, παρά να διοικείται από έναν κακό ηγέτη» (PG 63, 231). Δυστυχώς όμως, τονίζει αλλού, «οι άρχοντες συνήθως είναι διεφθαρμένοι» (PG 59, 274).

Ας προσέξουμε τώρα τη φωνή του Μεγάλου Βασιλείου: «Οι άρχοντες υπάρχουν όχι για να καυχώνται για τη σπουδαία θέση την οποία κατέχουν, αλλά για να τιμούν οι ίδιοι τη θέση αυτή» (PG 32, 497). Γι’ αυτό «όσοι επιδιώκουν την αρετή, δεν αναλαμβάνουν με ευχαρίστηση δημόσια αξιώματα. Αντίθετα, όσοι αποβλέπουν σε χρήματα και δόξα, θεωρούν μέγιστο αγαθό την κατάκτηση κάποιας εξουσίας, για να μπορούν να αποκτούν όσα επιθυμούν» (PG 32, 1041). «Έργο των αρχόντων είναι: να αναχαιτίζουν τις αταξίες του λαού, να τον κατευθύνουν στο σωστό. Όταν όμως αυτοί πρώτοι παραβαίνουν το νόμο, πώς μπορούν να καθοδηγούν τους άλλους;» (PG 56, 24). Γι’ αυτό «πολλοί ηγέτες, όταν κλέβουν, αναγκάζονται να είναι επιεικείς στους αλλους, επειδή έχουν χάσει την παρρησία τους» (PG 51, 309).

Για το ίδιο ζήτημα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Πολλοί άρχοντες σπαταλούν αμέτρητα χρήματα για να κατασκευάσουν πολυτελή έπιπλα, και άλλοι βάζουν τα ακριβότερα αρώματα και ευφραίνονται με τη μουσική των οργάνων, αντί να συμπάσχουν και να υποφέρουν για τη συντριβή του λαού» (PG 35, 961). Γι’ αυτό, ο ιερός Πατήρ απευθύνεται σ’ αυτούς και τους λέει: «Να σέβεστε το αξίωμά σας. Γνωρίζετε πόσο σπουδαίο είναι το έργο σας και τι μεγάλο μυστήριο βρίσκεται γύρω από σας. Κόσμος ολόκληρος βρίσκεται κάτω από την εξουσία σας. Γίνεστε ‘‘θεοί’’ στους υπηκόους σας» (PG 36, 277).

2. Ποιό έργο πρέπει να επιτελούν οι πολιτικοί ηγέτες; Λέει επιγραμματικά γι’ αυτό το θέμα ο Μέγας Βασίλειος: «Οι άρχοντες πρέπει να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του Θεού, να τιμωρούν τους παραβάτες» (ΒΕΠΕΣ 53, 125). Και ο ιερός Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Δεν πρέπει να επιζητούν τη δική τους τιμή αλλά το κοινό συμφέρον» (PG 62, 671). «Δεν ξεχωρίζουν από τη χλαμύδα, αλλά από το ότι προστατεύουν όσους υποφέρουν, διορθώνουν τα κακώς έχοντα, τιμωρούν την αδικία, δεν επιτρέπουν να καταπατείται το δίκαιο» (PG 52, 678).

3. Ποιά όμως πρέπει να είναι τα προσόντα των πολιτικών ηγετών; Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τα επισημαίνει: «Οι άρχοντες πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τους άλλους, να γίνονται καθημερινά ανώτεροι, να έχουν αξία και αρετή ανάλογη με το αξίωμά τους» (PG 36, 547). Και ο ιερός Χρυσόστομος: «Ο πολιτικός ηγέτης πρέπει να έχει βίο ακηλίδωτο, ώστε να τον έχουν όλοι ως παράδειγμα» (PG 62, 547). «Εκείνος που ασκεί την πολιτική εξουσία δεν θα μπορέσει να τη διαχειρισθεί δίκαια, αν προηγουμένως δεν κυβερνήσει τον εαυτό του όπως πρέπει, και αν δεν τηρήσει με μεγάλη ακρίβεια και τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς νόμους» (PG 61, 508). «Εκείνος που είναι σε θέση να άρχει και να άρχεται, αυτός θα μπορέσει να κυβερνήσει και την οικογένειά του. Εκείνος που μπορεί να κυβερνήσει το σπίτι του, θα μπορέσει να κυβερνήσει και μια πόλη, θα μπορέσει να κυβερνήσει όλη την οικουμένη. Αν όμως δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τον ψυχικό του κόσμο, πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει την οικουμένη; Πώς θα ωφελήσει άλλους αυτός που δεν μπόρεσε να ωφελήσει τον εαυτό του;» (PG 60, 366). Και αλλού σημειώνει: «Ο άρχοντας σ’ αυτό κυρίως πρέπει να άρχει, στο να νικάει με την αρετή του. Αν όμως νικιέται, δεν είναι πλέον άρχοντας» (PG 62, 99). Γι’ αυτό «ο άριστος άρχοντας πρέπει να είναι αδυσώπητος στον εαυτό του και στις πράξεις του» (PG 58, 668).

Και επιλέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να έχουν υψηλή νοημοσύνη, να μιλούν με παρρησία, να περιφρονούν τα βιοτικά, να μισούν την πονηρία, να είναι ήπιοι και φιλάνθρωποι» (PG 52, 678). Έχουν χρέος «να παραβλέπουν τα δικά τους συμφέροντα και να φροντίζουν για τα προβλήματα του λαού τους» (PG 55, 306).

Τέτοιοι λοιπόν πρέπει να είναι οι πολιτικοί άρχοντες: ικανοί, αδιάφθοροι, ακέραιοι. Φιλάνθρωποι, φιλοπάτριδες και φιλόθεοι. Ανώτεροι σε αρετές και σε ικανότητες από το λαό. Τέτοιους πολιτικούς έχει ανάγκη ιδιαιτέρως σήμερα και η πατρίδα μας. Τέτοιους πολιτικούς έχει χρέος να εκλέγει και ο λαός.

Πηγή: Από το Περιοδικό: «Ο ΣΩΤΗΡ», Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Γράφω σε σένα, υποψήφιε πολιτικέ.

Δεν με ξέρεις προσωπικά, ούτε ποτέ συζητήσαμε. Ούτε έχω ανάγκη να με μάθεις προσωπικά, γιατί χάρες δεν θέλω να ζητήσω. Όμως άνοιξες την κουβέντα πρώτος, ζητώντας μου την προσωπική μου ψήφο για να με κυβερνήσεις.

Σε βλέπω αυτές τις μέρες, που έρχεσαι στον ναό που προσεύχομαι, σε βλέπω που επισκέπτεσαι και ανταλλάσσεις χειραψίες με τους ιερείς της ενορίας μου και τους αρχιερείς της μητρόπολής μου. Βγαίνεις σε ιστοσελίδες και σε κανάλια χαμογελαστός με μητροπολίτες, φιλάς σταυρούς αγιασμών, σηκώνεσαι από το πρωτοκάθισμα μπροστά στο προσευχόμενο εκκλησίασμα την Κυριακή και αναγιγνώσκεις το «Πιστεύω» αλάνθαστα μέσα από το βιβλίο.

Βέβαια δεν θυμάμαι να σε έχω δει και πολύ συχνά άλλες φορές κοντά μου Κυριακή στην εκκλησία, ή σε κάποια υποφωτισμένη βραδυνή αγρυπνία. Είσαι ήδη πολιτικός ενεργός, και είμαι σίγουρος πως αυτό σημαίνει συχνά φορτωμένος με άλλες υποχρεώσεις. Φαντάζομαι αγρυπνείς τα βράδια, αλλά και ξεχνιέσαι στη δουλειά τα πρωινά πολλών Κυριακών ώστε να νομοθετήσεις σωστά για το καλό της πατρίδας.

Γι’ αυτό τις Κυριακές, αν και δεν σε βλέπω, προσεύχομαι για σένα όταν ο ιερέας μας καλεί να δεηθούμε «υπέρ πάσης αρχής και εξουσίας εν τω κράτει τούτο».

Τώρα όμως προεκλογικά, φαίνεται να έχεις πιο έντονα την ανάγκη να προσευχηθείς δημόσια κοντά μου. Και, μιας και στέκομαι λίγα στασίδια παραπίσω, δεν είναι και τόσο κακό να σε κρατήσω στη μνήμη μου για όταν θα βάζω σταυρουδάκια στην κάλπη. Θέλω όμως πάρα πολύ να σού επισημάνω μερικά πράγματα, που μέσα στο φόρτο και την παραζάλη της πολιτικής σου καθημερινότητας ίσως να σου διαφεύγουν.

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, μα τη μασονία δεν την αποκήρυξες ποτέ δημόσια. Κι ας έχει καταδικάσει επίσημα ήδη τρεις φορές η Εκκλησία της Ελλάδος την ιδιότητα του μασώνου ως απόλυτα ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του χριστιανού. Αν ζητάς την ψήφο μου λοιπόν, πες μου ανοιχτά ότι δεν είσαι μασώνος, γιατί δεν θέλω να ψηφίσω εν αγνοία μου μασώνους να με εκπροσωπούν.

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, μα το μελάνι σου ακόμα δεν έχει στεγνώσει από ευρωψηφίσματα υπέρ της ομοφυλοφιλίας, και από εγκρίσεις παρελάσεων ανωμάλων στις γειτονιές που ζω. Όμως ίσως δεν έχεις συνειδητοποιήσει πόσο αδίστακτα και βάναυσα προσβάλεις την Βασίλισσά μου Παναγία, αφού ξέρεις καλά ότι Αυτή είναι η κατ’εξοχήν Προστάτιδα της Παρθενίας και της Μητρότητας. Όμως εσύ προτιμάς να κάνεις υπακοή στους μισάνθρωπους προωθητές της ομοφυλοφιλίας, μίας ανωμαλίας που είναι κατ’εξοχήν εχθρική στις αξίες τόσο της Παρθενίας όσο και της Μητρότητας. Φοβάσαι μην σε πουν «ομοφοβικό» (sic); Δικαίωμά σου! Όμως μην ζητάς υποκριτικά ψήφο από εκείνους που ευλαβούνται την Αειπάρθενο Μητέρα! Αν ζητάς την ψήφο μου, μάθε πως θέλω να εκλέξω εκείνους που θα μιλήσουν τη γλώσσα του Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων. Όχι τη γλώσσα των αμετανόητων εκφύλων.

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, ώστε, σαν βγεις από τον ναό σήμερα και αύριο μπεις στη Βουλή νικητής, να ξοδεύεις την ενέργειά σου –και το βιός μου – για να χτίσεις τζαμιά στη γειτονιά μου. Να στήσεις την ημισέληνο πάνω στην περιουσία του Πολεμικού Ναυτικού (τί ειρωνεία! ναι, είναι το ίδιο ένδοξο Ναυτικό του σεπτού Κανάρη που καταναυμάχησε αμέτρητες ημισελήνους, εκδικούμενο τις γενοκτονίες που διέπραττε το ανόσιο ισλάμ στους προγόνους μου).

Σε καταλαβαίνω βέβαια. Αυτοί που θέλουν τζαμί δεν έχουν λεφτά να το χτίσουν, καθώς ήδη θυσίασαν όλες τις οικονομίες τους για να μπουν παράνομα στην πατρίδα μου. Ούτε που ασχολήθηκες αν μεταξύ τους, σιίτες και σουνίτες, σφάζονται. Κι αν δε σφάζονται μεταξύ τους, σφάζουν και σταυρώνουν κι αποκεφαλίζουν χριστιανούς στις δικές τους πατρίδες. Εσύ λατρεύεις επιδέξια τη «θεά» της πολυπολιτισμικότητας, και θα καταφέρεις να μας μονοιάσεις όλους κάτω από ένα μεγάλο τζαμί –γιατί τζαμί δείχνει να είναι τελικά το σπίτι της περίεργης και αλλήθωρης αυτής «θεάς» που προσκυνάς. Είναι το ίδιο μέρος που αρνήθηκαν να προσκυνήσουν, με τίμημα τη ζωή τους, οι εκατοντάδες Νεομάρτυρες της Πίστης του Χριστού κατά τα χρόνια της χολερικής ισλαμοτουρκοκρατίας στην πατρίδα μου.

Εξάλλου, και στην βουλή που θες να μπεις, δεν μου είπες πως θέλεις να αλλάξεις αυτήν την περίεργη συμφωνία, όπου είναι αποδεκτό οι λαθρομετανάστες να κάθονται στην Ελλάδα, αλλά απαράδεκτο να κάθονται στη Γερμανία ή στην Αγγλία ή στην Ολλανδία.

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, και ακόμη δεν έχεις κλείσει το ακουστικό απ’τα τηλέφωνα με τους «Σορούς της Σιών». Ναι, με αυτούς που σου στέλνουν συχνά χρήματα, δημοσιότητα και παλαμάκια, με αντάλλαγμα συστάσεις και οδηγίες για το πώς θα φτιάξεις το μέλλον των δικών μου παιδιών.

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, κι ας με τραβάς επίμονα έξω από την εκκλησία την Κυριακή, να προσκυνήσω τον Μαμωνά αντί για τον Χριστό. Στ’ αλήθεια, τί θα έλεγες αν έβλεπες μπροστά σου τον Σεπτό Πατρο-Κοσμά, με τα σημάδια της αγχόνης ακόμη στον άγιο λαιμό του, από εκείνους που μισούσαν την Κυριακή αργία; Θα ζητούσες άραγε κι απ’αυτόν να λεριάσει την πίστη του με τις πενταροδεκάρες απ’ τα ψώνια της Κυριακής; Ίσως πρώτα να θες να αναστήσεις τον Μωυσή και να τον διαφωτίσεις με τη δική σου αντικατάσταση στην Τέταρτη Εντολή – να στη θυμίσω στα γρήγορα; «ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ… οὐ ποιήσεις ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον, σὺ καὶ ὁ υἱός σου καὶ ἡ θυγάτηρ σου… καὶ ὁ προσήλυτος ὁ παροικῶν ἐν σοί…. εὐλόγησε Κύριος τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτήν.» (Έξ. Κ 9-11)

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, μα σαν βρεθείς σε μακρινά τηλεπαράθυρα, σε βλέπω να αναλαμβάνεις στιβαρά τον ρόλο του ιεροκατήγορου. Άλλοτε, πετώντας αναπόδεικτη σκανδαλολόγα λάσπη σε αρχιερείς και αγιορείτικα μοναστήρια (κι ας είναι εκείνα τα ίδια, που σιωπηλά και ασταμάτητα και σιωπηλά χρηματοδοτούν τα συσσίτια των αστέγων στον δήμο που κυβερνάς!). Άλλοτε, προς τέρψη και ψηφοθηρία ειδωλολατρικών παραοργανώσεων. Άλλοτε, για να αναμασήσεις την τρέντυ και λίαν ψηφοθηρική συζήτηση περί χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας – κι ας ξέρεις καλά ότι η «ζεύξη» έγινε ακριβώς για χάρη της μασέλας του Κράτους. Αλλά ίσως να μην σε πειράζει, γιατί από την ίδια μασέλα ίσως να καταφέρεις να ταϊστείς κι εσύ. Γνώριζε όμως πως πειράζει εμένα η στάση σου, γιατί ξεχνάς πως δίνω τον οβολό μου υποχρεωτικά μεν στο Κράτος (και στον κρατικό μισθό που διεκδικείς), εθελοντικά δε στην Εκκλησία και στο δικό της έργο. Και ξεχνάς πως η Εκκλησία από τον δικό μου συνειδητό οβολό προσφέρει ανυπόκριτα παντού, σε Έλληνες και ξένους, σε ομόπιστους και αλλόπιστους, ακόμη και στους συνειδητούς αρνητές της!

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, μα όταν ανοίγουν συζητήσεις για παιδεία, λες πως στο σχολείο των παιδιών μου τα Θρησκευτικά δεν πολυχρειάζονται, ούτε χρειάζεται ομολογιακός χαρακτήρας στο μάθημα, παρά μόνο μιά εγκυκλοπαιδική απαρίθμηση του κάθε «πιστεύω». Θυμάσαι το άρθρο 16 του Συντάγματος στο οποίο ορκίστηκες και θες και να ξαναορκισθείς; Λέει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Μήπως να ξανασκεφτείς πρώτα αν με τέτοιες απόψεις εκτρέπεσαι από το Σύνταγμα και τον όρκο σου;

Ζητάς την ορθόδοξη ψήφο μου, μιλώντας φλύαρα για Ευρώπες των πολιτών, των λαών, των κοινωνιών, των ξέρω ’γω. Γνώριζε ότι η μόνη Ευρώπη στην οποία θέλω να ανήκω, είναι η Ευρώπη που σέβεται την Ορθόδοξη Ελλάδα.

Δεκάρα τσακιστή δεν δίνω για οράματα Ευρώπης των παιδοφίλων, των κτηνοβατών, των ομοφυλοφίλων, των αρνησίθεων, των οικονομικών εκβιαστών, των ελεύθερων καζίνο και του τζόγου, των χρηματεμπόρων. Οι δικοί μου πρόγονοι δεν ήταν καννίβαλοι, ούτε δουλέμποροι και αποικιοκράτες, ούτε άνοιγαν ματωμένους δρόμους για το βιός άλλων λαών με υποκριτικό προκάλυμμα τον Σταυρό. Ούτε κονκισταδόρες, ούτε κοντσιταδόρες.

Δεν είμαι μέσος όρος, ούτε παγκόσμια στατιστική, ούτε κρεατοσακούλα με δικαίωμα στην αμετανοησία, στην ψήφο και στην πιστωτική κάρτα.

Είμαι μαχόμενη ψυχή με συνείδηση της αμαρτωλής βιοτής μου αλλά και του ουρανοπολίτη προορισμού μου.

Δεν θέλω να γίνω βρυξελλιώτικος ανάλατος λαπάς. Προτιμώ την ελληνορθόδοξη αρμύρα, που για μένα είναι «τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθὲν ἔξω καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. 5:13).

Άντε, και στις επόμενες κάλπες ίσως να έχεις αλλάξει ρότα, ίσως να έχεις βρει τη λύση πώς θα σέβεσαι την πίστη και την πατρίδα μου και έτσι, με αλληλοσεβασμό, κάπως να τα βρούμε.

Με εν Χριστώ αγάπη,

Ένας Έλληνας Ορθόδοξος

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη 

Λίγο πριν τις εκλογές είχαν πάει μερικοί επισκέπτες στο Γέροντα με σκοπό να τον ρωτήσουν τι γνώμη είχε και ποιόν, κατά τη γνώμη του, έπρεπε να ψηφίσουν. Κι εκείνος απάντησε:

-Κοιτάξτε βρε παιδιά! Ποιός είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, ποιός αγωνίζεται γι” αυτήν και για την πατρίδα και ποιός έχει ζωή σύμφωνη μ΄αυτά που λέει; Όποιον βλέπετε πως είναι πιο καλός και πιο κοντά στην Εκκλησία, αυτόν να ψηφίζετε.

Δε λέω να ψηφίζετε κόμματα, όπως αυτά που βγαίνουν και λέγονται Χριστιανοδημοκρατικά κ.λ.π., γιατί είναι λάθος. Δεν πρέπει να κομματιαζόμαστε. Εμείς πρέπει να αγαπούμε πρώτα την Εκκλησία μας και μετά την πατρίδα μας και να ψηφίζουμε αυτούς που βλέπουμε να αγωνίζονται γι” αυτά τα δύο.

Βλέπετε, ο Μακρυγιάννης κι όλοι οι μεγάλοι ήρωες γι αυτά τα δύο αγωνίστηκαν κι έχυσαν το αίμα τους. Πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος.

Γι” αυτό και “μεις, σήμερα, πρέπει να τους είμαστε ευγνώμονες, που είμαστε ελεύθεροι και όχι… δούλοι των Τούρκων και να προσπαθούμε τέτοιοι Έλληνες να βγαίνουν στην εξουσία, που να χύνουν το αίμα τους πρώτα υπέρ της πίστεως και μετά υπέρ της πατρίδος.

Σήμερα δυστυχώς βάλαμε μέσα στη Βουλή ανθρώπους να μας διοικούν των οποίων το ιστορικό είναι πολύ επιβαρημένο.

(Από το βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγιορείτου «Ο γέρων Παΐσιος»)

Πηγή: Καππαδοκία

Τίποτα δεν παρακινεί τόσον την ψυχή προς ευφροσύνην, όσον ο φόβος του Θεού και η αποχή των κακών, ο δρόμος της μετανοίας και ο τρόπος της εξομολογήσεως. Όθεν και σήμερα ο Δαυίδ εμακάριζεν αυτούς των οποίων συνεχωρήθησαν οι αμαρτίες, φανερώνοντας την φιλανθρωπία του Χριστού, και συγχρόνως προπαρασκευάζοντας τους αμαρτωλούς να προστρέξουν στην μετάνοια. «Μακάριοι», λέγει, «ων αφέθησαν αι ανομίαι, και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι». Όποιος λοιπόν ημπορεί να αισθανθή σαν την πόρνην και τον τελώνην, ας τρέξη στις ακενώτους πηγές της σωτηρίας του Χριστού. Δεν είναι δυνατόν χωρίς μετάνοια να λάβη κανείς την λύση των κακών, ούτε να επιτύχη τον μακαρισμόν, έστω και αν είναι Προφήτης ή Απόστολος ή και Ευαγγελιστής. Πράγματι όλοι από την ιδίαν πηγή έχουν αντλήσει. Μεταξύ των Προφητών ο ίδιος ο Δαυίδ, ο οποίος και μετά την μοιχείαν παραμένει Προφήτης, με την Χάριν Εκείνου που τον συνεχώρησε. Από τους Αποστόλους ο Πέτρος και ο Παύλος, από τους οποίους ο μεν ένας έχει «τας κλεις της βασιλείας» μετά την άρνησιν, ο δε άλλος κατέστη Απόστολος των εθνών μετά την δίωξη, μετατρέποντας τον ιουδαϊκόν ζήλον σε ευαγγελικόν τρόπο. Και μέσα στα Ευαγγέλια εγνώρισα σωζόμενον τελώνην, όχι μόνο τον Ματθαίον, αλλά μαζί μ’ αυτόν και άλλους δύο. Ο ένας από αυτούς, προσευχόμενος και κτυπώντας το στήθος του όπου υπήρχε ο θησαυρός των κακών, και μη τολμώντας να σταθή στον ναό με τα χέρια και το βλέμμα υψωμένα, όχι μόνον εδικαιώθη, αλλά και εστεφανώθη, εν αντιθέσει με τον Φαρισαίον. Και ο σημερινός Ζακχαίος, αφού ανέβη στο δένδρον, όπου πολλές φορές είχε σταθεί για να κατασκοπεύη μη του διαφύγη κάποιος έμπορος και μείνει αφορολόγητος, τώρα επρόσεχε μη του διαφύγη απαρατήρητος ο έμπορος του ουρανού και της γης, ο οποίος είχε μέσα του τον άσυλον θησαυρόν της Βασιλείας των Ουρανών.

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον Κεφ. Ιθ. 1 – 10.

Τω καιρώ εκείνω, διήρχετο ο Ιησούς την Ιεριχώ, και ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και αυτός ήν αρχιτελώνης, και ούτος ήν πλούσιος, και εζήτει ιδείν τον Ιησούν τίς εστι, και ουκ ηδύνατο απο του όχλου, ότι τη ηλικία μικρός ήν. και προδραμών έμπροσθεν ανέβη επι συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι. και ως ήλθεν επι τον τόπον, αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν, και είπε προς αυτόν, Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γάρ εν τω οίκω σου δεί με μείναι. και σπεύσας κατέβη, και υπεδέξατο αυτόν χαίρων. και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι. σταθείς δέ Ζακχαίος είπε προς τον Κύριον, ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και εί τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν. είπε δέ προς αυτόν ο Ιησούς ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν. ήλθε γάρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός.

Απόδοση:

Εκείνο τον καιρό, μπήκε ο Ιησούς στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς• δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από ’κει. Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχθηκε με χαρά. Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη». Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε• γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους».

(Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη)

Λόγος του Αγίου Αμφιλοχίου, Επισκόπου Ικονίου, εις τον Ζακχαίον

Τίποτα δεν παρακινεί τόσον την ψυχή προς ευφροσύνην, όσον ο φόβος του Θεού και η αποχή των κακών, ο δρόμος της μετανοίας και ο τρόπος της εξομολογήσεως. Όθεν και σήμερα ο Δαυίδ εμακάριζεν αυτούς των οποίων συνεχωρήθησαν οι αμαρτίες, φανερώνοντας την φιλανθρωπία του Χριστού, και συγχρόνως προπαρασκευάζοντας τους αμαρτωλούς να προστρέξουν στην μετάνοια. «Μακάριοι», λέγει, «ων αφέθησαν αι ανομίαι, και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι». Όποιος λοιπόν ημπορεί να αισθανθή σαν την πόρνην και τον τελώνην, ας τρέξη στις ακενώτους πηγές της σωτηρίας του Χριστού. Δεν είναι δυνατόν χωρίς μετάνοια να λάβη κανείς την λύση των κακών, ούτε να επιτύχη τον μακαρισμόν, έστω και αν είναι Προφήτης ή Απόστολος ή και Ευαγγελιστής. Πράγματι όλοι από την ιδίαν πηγή έχουν αντλήσει. Μεταξύ των Προφητών ο ίδιος ο Δαυίδ, ο οποίος και μετά την μοιχείαν παραμένει Προφήτης, με την Χάριν Εκείνου που τον συνεχώρησε. Από τους Αποστόλους ο Πέτρος και ο Παύλος, από τους οποίους ο μεν ένας έχει «τας κλεις της βασιλείας» μετά την άρνησιν, ο δε άλλος κατέστη Απόστολος των εθνών μετά την δίωξη, μετατρέποντας τον ιουδαϊκόν ζήλον σε ευαγγελικόν τρόπο. Και μέσα στα Ευαγγέλια εγνώρισα σωζόμενον τελώνην, όχι μόνο τον Ματθαίον, αλλά μαζί μ’ αυτόν και άλλους δύο. Ο ένας από αυτούς, προσευχόμενος και κτυπώντας το στήθος του όπου υπήρχε ο θησαυρός των κακών, και μη τολμώντας να σταθή στον ναό με τα χέρια και το βλέμμα υψωμένα, όχι μόνον εδικαιώθη, αλλά και εστεφανώθη, εν αντιθέσει με τον Φαρισαίον. Και ο σημερινός Ζακχαίος, αφού ανέβη στο δένδρον, όπου πολλές φορές είχε σταθεί για να κατασκοπεύη μη του διαφύγη κάποιος έμπορος και μείνει αφορολόγητος, τώρα επρόσεχε μη του διαφύγη απαρατήρητος ο έμπορος του ουρανού και της γης, ο οποίος είχε μέσα του τον άσυλον θησαυρόν της Βασιλείας των Ουρανών.

Για να μη συγχέωμεν όμως τις ιστορίες των τελωνών μεταξύ τους, ας διαπραγματευθούμε σήμερα, εάν νομίζετε, και ας εξετάσωμε λεπτομερέστερα την υπόθεση μόνον του Ζακχαίου. «Εισελθών» ο Ιησούς, λέγει, «διήρχετο την Ιεριχώ. Και ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και ούτος ην αρχιτελώνης». Δεν μνημονεύει ο Ευαγγελιστής την Ιεριχώ χωρίς λόγον, αλλά επειδή πρόκειται να ειπή ότι ένας Τελώνης εφιλοξένησε στον οίκο του τον Θεόν. Ήταν απίστευτο το πράγμα. Γι αυτό αναφέρει πρώτα την πατρίδα, για να μας υπομνήση την πόρνην Ραάβ, και έτσι να μας φανή παράδοξος η μεταστροφή του Ζακχαίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ανέφερε την Ιεριχώ. Να φέρωμε στον νου μας την πόρνην Ραάβ, και να συγκρίνωμε τον τρόπο της σωτηρίας αυτών των δύο. Όπως δηλαδή η Ραάβ, η πόρνη, εδέχθη τον Ιησού του Ναυή ως κατάσκοπο και τον έκρυψε, έτσι και ο Ζακχαίος, ο τελώνης, εδέχθη και έθρεψε στον οίκο του τον αληθινόν Ιησούν, τον κατάσκοπο της διανοίας μας. Εκείνη εδέχθη τον Ιησού του Ναυή, ο οποίος εισήγαγε τον λαό στην γην της επαγγελίας. Αυτός δέχεται τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος ήλθε για να μας εισαγάγη στην Βασιλείαν των Ουρανών. Εκείνη εδέχθη τον παλαιόν Ιησούν, ο οποίος κατηδάφισε τα τείχη της Ιεριχούς. Αυτός εδέχθη τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος κατεδάφισε των Ιουδαίων τον ναόν. διότι ο ίδιος είπεν οτι «ου μη μείνη ώδε λίθος επί λίθον, ος ου καταλυθήσεται». Η πόρνη εδέχθη τον Ιησούν εκείνον, ο οποίος εισήγαγε δια μέσου του Ιορδάνου τον λαόν «εις γην ρέουσαν γάλα και μέλι». Ο τελώνης εδέχθη τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος εισήγαγε δια του Βαπτίσματος τους πιστούς όπου «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε, και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη». Η Ραάβ εδέχθη εκείνον τον Ιησούν, ο οποίος εξήγαγε το σταφύλι από την γην της επαγγελίας. Ο Ζακχαίος υπεδέχθη τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος εισήγαγε τον ληστήν στον Παράδεισο. Έχει όμως και κάποιο άλλο μυστικόν νόημα η πόλις, κρυμμένο μέσα στην πηγή της. Η πηγή της Ιεριχούς ήταν κάποτε μητέρα της στειρώσεως, τροφός της ακαρπίας, επειδή το νερό της ήταν ελαττωματικόν. Ενώ είχε το ρείθρον αχανές και έρεε αθόρυβα σαν λάδι, οι προσερχόμενοι περιωρίζοντο μόνο να την βλέπουν και αναχωρούσαν διψασμένοι. Διότι δεν ήταν ακίνδυνος γι’ αυτούς η πόσις. Επρόκειτο πράγματι περί ύδατος ολεθρίου. Το κάλλος της πηγής παρακινούσε τους περαστικούς να σπεύσουν για να πιουν, όμως ο φόβος της βλάβης ανέκοπτε την προθυμία τους. Όθεν, επειδή η πηγή έρεε ματαίως, οι περίοικοι, που πολλές φορές επήγαιναν εκεί, εγόγγυζαν από την δίψα που τους προκαλούσε όχι η ανυδρία αλλά η θέα των υδάτων. Και επειδή δεν είχαν την δυνατότητα να ικανοποιήσουν το πάθος αυτό της δίψης, παρεπονούντο αγανακτισμένοι και απευθύνοντο προς αυτήν λέγοντας: «Τι ρέεις ματαίως, ω πηγή; Θα ήσουν καλλιτέρα αν δεν φαινόσουν, αν είχες κρυφθή στα όρη και στις άμμους και στις ερημίες, όπου δεν θα είχες πολλούς μάρτυρες του κακού». Και γιατί το νερό δεν ήταν πόσιμον; Επειδή ενέκρωνε τα σώματα όσων το έπιναν. Αν έπινε άνδρας, δεν εγίνετο πατέρας, ούτε γυναίκα εγίνετο μητέρα, διότι έχανε την χάρη της μητρότητος. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και η γη που εδέχετο αυτό το νερό, ηρνείτο την συνήθη βλάστησή της, και οι εύσκιοι φοίνικες με την τόσην χάρη τους εξεδύοντο την στολή των φύλλων και, για να το ειπούμε με ένα λόγον, ο,τιδήποτε είχε την ατυχία να έλθη σε επαφή με το νερόν αυτό, ερημώνετο. Τοιαύτη ήταν η πηγή, όταν περιήρχετο παλαιά την Ιεριχώ, έως ότου ήλθεν ο Προφήτης Ελισαίος, επήρε αλάτι και το έρριψε στην πηγή, και έτσι εζωοποίησε τα ύδατα. «Τάδε λέγει Κύριος», αναφέρει η Γραφή. «ίαμαι τα ύδατα ταύτα». Αυτά λέγει εκείνος που πάντοτε, όταν ομιλή, τον λόγο του τον κάνει έργο: «Να μη προέλθη πλέον από σας άγονος και στείρα», είπε, και το νερό μετεβλήθη, και οι γαστέρες άρχισαν να ωδίνουν, και η γη να βλαστάνη, και οι άμπελοι να θάλλουν, και η ελαία να επιδεικνύη την ιδικήν της χάρη. Και έτσι οι περίοικοι συμφιλιώθησαν με την πηγή τους, και ενώ παλαιά πολεμούσαν και επολεμούντο, τώρα την ποθούσαν και την επεσκέπτοντο.

Κάτι σπουδαίον όμως θέλει να ειπή το αίνιγμα της πηγής. Αύτη η πηγή, που έρρεεν αφθόνως και παλαιά έδιδε άχρηστο και άγονο νερό, ήταν προτύπωσις της Εκκλησίας.

Πράγματι, πριν από τον Χριστόν, κάθε θρησκεία ήταν τόσον ασεβής ώστε, αν κάποιος άνδρας έπινε από το νερό της πηγής της, έχανε ακόμη και την ιδιότητα να είναι άνθρωπος, και από την συμπλοκήν του με τα είδωλα ηρνείτο την λογικήν φύση της ψυχής. Η δε γυναίκα δεν εγίνετο μητέρα αρετών, δεν έτικτε βλαστήματα σωφροσύνης, ούτε ανέβλυζε το λευκόν της ευσεβείας γάλα. Ενώ όμως αυτή ήταν η κατάστασις της πηγής, ήλθεν ο Κύριος, και αφού έβαλε μέσα της ως άλας τους Αποστόλους, έκαμε τα ύδατά της εύγεστα και πόσιμα. Και ότι ήσαν άλας οι Απόστολοι, άκου τον Χριστόν που λέγει προς αυτούς: «Υμείς εστέ το άλας της γης». Η στείρα και άγονος, όταν μετέλαβε από τα άλατα των Αποστόλων, έγινε πολύγονος, όπως λέγει ο Προφήτης...

Ήλθε λοιπόν ο Ιησούς στην Ιεριχώ, η πηγή κοντά στους ποτιζομένους από την πηγήν, η πολυδύναμος χάρις προς την πολύδενδρο και πολύρρυτον πόλιν. «Καί ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και αυτός ην αρχιτελώνης». Διπλό το κακόν, ότι και ησχολείτο με άδικον τέχνη, και ότι ήταν αρχηγός των κακώς ασχολουμένων με αυτήν. Όχι μόνον ημάρτανε, αλλά είχε και την ευθύνη για ό,τι κακόν έκαμαν οι άλλοι. Απέκλειε τις λεωφόρους για τους οδοιπόρους, και τους υπεχρέωνε να περάσουν από τον παράπλευρον δρόμο της αδικίας του. Ούτε τους ληστάς εμιμείτο, όταν παρεμόνευε τους διερχομένους, ούτε ανέμενε τους οδοιπόρους από ζήλον φιλοξενίας, αλλά, έχοντας ως νόμο την αδικίαν, εφορολογούσε τους ξένους κόπους, μιμούμενος την άσπλαγχνον αδηφαγία των κηφήνων. Όπως δηλαδή οι κηφήνες τρυγούν τον κάματο των μελισσών χωρίς να συμμετέχουν στους κόπους των, έτσι και οι τελώνες κάθονται αργόσχολοι στα σταυροδρόμια και ληστεύουν τους κόπους των ξένων οδοιπόρων.

Κάποιος έπλεε στην θάλασσα, έδωσε μάχες με τις τρικυμίες, επολέμησε με τους ανέμους, διέσχισε μεγάλο και ανυπότακτον πέλαγος, και ο Ζακχαίος έσπευδε να του αφαιρέση το κέρδος με την φορολογία. Άλλος ήταν βοσκός και ταλαιπωρείτο από την ξηρασία και τον καύσωνα, συζούσε με τις βροχές, τα χιόνια και την πάχνη, και είχε ως καλύβη τις προεξοχές των βράχων, τροφή του το τυρί και το γάλα, και ένδυμα ακατέργαστο το δέρμα των προβάτων. Έπεσε όμως ο πτωχός, ο αγροίκος αυτός που έχει ως κατοικία του τα όρη, στα χέρια του Ζακχαίου, ο οποίος απεδεκάτισε τα ζώα του, τον ελήστευσε νομίμως, χωρίς ξίφος τον έσφαξε. Παίρνει ο δράστης το μαχαίρι του, και το αιμόφυρτον αποκομμένο μέλος και απομακρύνεται με αναισθησία, για να αποφύγη την δυσφορία του πάθους, αφήνοντάς τον από ανούσιο πτωχεία πληγωμένο να αποθάνη, αφού πονά μέχρι θανάτου. Δεν φεύγει η ψυχή του άπαξ δια παντός, αλλά θνήσκει σιγά σιγά και συνεχώς. Και για να το ειπώ συντόμως, τόσον ανεπιθύμητος ήταν ο Ζακχαίος για τους εμπόρους, τους οδοιπόρους, τους βουκόλους και τους βοσκούς, όσον τα απόρθητα φρούρια για τους στρατιώτες, οι ύφαλοι για τους πλοιάρχους και οι ύποπτες κινήσεις για τους πολεμιστάς.

Όμως αυτός, ο οποίος τόσην μανίαν εδείκνυε για την παράλογο συλλογή των χρημάτων, ζητούσε τώρα να ιδή τον Ιησούν, και δεν ημπορούσε. Τον ημπόδιζε το μικρό του ανάστημα και το βάρος της αδικίας. Τελικά όμως θεραπεύει το μειονέκτημα του αναστήματος με την συνετήν του έμπνευση. Τρέχει ενωρίτερα και ανεβαίνει σε κάποιαν συκομορέα, και κρύπτεται μέσα στο πλούσιο φύλλωμά της, πιστεύοντας ότι βλέπει χωρίς να φαίνεται, επειδή ενόμιζε ότι θα διαφύγη της προσοχής του Παντογνώστου. Το ίδιο έπαθε και η αιμορροούσα, νομίζοντας ότι θα κλέψη τον Ιησούν, ο οποίος αρέσκεται σε παρόμοιες περιπτώσεις να κλέπτεται. Αλλά εκείνη τουλάχιστον επλησίασε και ήψατο των ιματίων του, ενώ αυτός έφθασε τον Χριστόν από μακριά, δια μέσου της πίστεως. Ανεβαίνει λοιπόν στο δένδρο, θεραπεύοντας τα κακά που προήλθαν από τον Αδάμ. Ο ένας πλανάται από το δένδρο και απομακρύνεται από τον Θεόν, ενώ ο άλλος σώζεται από το δένδρον, επειδή επιθυμεί να ιδή τον Θεόν. Διότι όταν ήκουσε ότι κάνει πολλά και παράδοξα θαύματα, και ότι εκτός από τα σώματα θεραπεύει και τις ψυχές, και από τις μεν ψυχές αφαιρεί τις αμαρτίες, στα δε σώματα χαρίζει την απάθειαν, επεθύμησε να τον ιδή, αυτόν ο οποίος συγχωρεί τα πάντα στους πάντες, και συλλογίζετο μέσα του: «Ποίος να είναι άραγε αυτός ο Ιησούς που καθαρίζει λεπρούς, θεραπεύει τυφλούς και συγχωρεί τις αμαρτίες όσων του το ζητούν; Πώς μοιάζει άραγε, πώς να είναι η μορφή του; Άραγε τα γνωρίζει όλα; Έχει άραγε υπ’ όψιν του και τις σκέψεις των απόντων, ή μόνον τους λογισμούς αυτών που είναι κοντά του εξετάζει; Άραγε ανιχνεύει ως Θεός τα νοήματα της καρδίας καθενός; Πώς λοιπόν θα τα μάθω όλα αυτά; Ποίος θα μου τα διδάξη; Ποίος άλλος; Η προσωπική πείρα, αυτή είναι διδάσκαλος για όλα. Θα ανέβω στο δένδρο, και θα καλυφθώ από το πλούσιο φύλλωμά του. Κρύπτομαι και έτσι μαθαίνω αν ημπορώ να σωθώ. Εάν αντιληφθή την κίνησιν αυτή της ψυχής μου, τότε θα μάθω ότι εξαλείφει και την αμαρτία της ψυχής μου. Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο θα καταλάβω ότι γνωρίζει τα κρυπτά των λογισμών. Εάν με ιδή μέσα σ’ αυτόν τον συνωστισμό, και όχι μόνον με ιδή αλλά ανακαλύψη και της ψυχής μου τον έρωτα. Θα προτιμήσω να τα απορρίψω όλα για να βρω το ένα. Θέλω να μιμηθώ τον Ματθαίο. Και εκείνος τελώνης ήταν όπως εγώ, όμως δεν προσέτρεξε αυθαιρέτως, αλλά προσεκλήθη από τον Ιησού και υπήκουσε. Ο Ματθαίος, φαντάζομαι, καθώς είδε τον Ιησούν, τον ενόμισεν ως έναν από τους οδοιπόρους. Εβαθούλωσε τις παλάμες και άνοιξε, ως συνήθως, τις αγκάλες του, έτοιμος να αρπάξη. Αντί όμως να φορολογήση, όπως ήθελε, τον Χριστόν, εφορολογήθη από αυτόν, και όχι μόνον φαινομενικώς, αλλά προσφέροντας όλον του τον εαυτόν. Πράγματι, την στιγμή που ήκουσε «ακολούθει μοι», υπερέβη την κλίση με την προθυμία του, τρέχοντας όσον ημπορούσε γρηγορότερα πίσω από αυτόν που τον προσείλκυσε. Εάν λοιπόν προσκαλή και τελώνες, και όχι μόνον προσκαλεί, αλλά και δικαιώνει, δεν με βλάπτει η σωρεία των παρελθόντων μου κακών. Διότι, αν ο Ελισσαίος, ρίπτοντας αλάτι στην πηγή μας, μετέβαλε σε γόνιμο το άγονο νερό της, οπωσδήποτε και αυτός, αν αλατίση με την χάρη την ψυχή μου, θα την διεγείρη προς καρπογονίαν αρετής.

Καθώς εσυλλογίζετο αυτά «ήλθεν επί τον τόπον ο Ιησούς, και αναβλέψας είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν: Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι». Έχεις ανεβεί στο δένδρον ως τελώνης, κατέβα από το δένδρον ως φιλόθεος. Κατέβα από το ξύλον αυτό στην γη, για να ανεβής δια του σταυρού προς τον ουρανόν. Ανήλθες σ’ ένα δένδρον, από τους ανθρώπους κρυπτόμενος, ανέρχεσαι δια του σταυρού στους αγγέλους χαριζόμενος. «Σπεύσας» λοιπόν «κατάβηθι’ σήμερον γαρ εν οίκω σου δει με μείναι». Ω, τι ανέκφραστη χάρις! Τι απερίγραπτος φιλανθρωπία! Δεν θα είναι πλέον ακάθαρτος ο οίκος του τελώνου. Κάθε κακό θα αποδράση από αυτόν, διότι όπου φιλοξενείται ο Ιησούς, τα πάντα μεταβάλλονται προς το καλλίτερον. «Ζακχαίε», λέγει. «σπεύσας κατάβηθι’ σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δεί με μείναι». Τι να είπω; Παράδεισος έγινε η οικία του τελώνου. Ό,τι βλέπω στην περίπτωση του ληστού, το ίδιο και τώρα στον Ζακχαίον. Είπε στον ληστή «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω», και συγχρόνως τον παρέλαβε από το ξύλο και τον έβαλε στον Παράδεισον. Είπε στον Ζακχαίο. «Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι», και συγχρόνως τον έλαβε μαζί του και εισήλθε, κάνοντας τον οίκο του Παράδεισο πριν από τον Παράδεισο...

Καθώς όμως παρακολουθούσαν τα γενόμενα οι απόγονοι εκείνων που παλαιά αγανακτούσαν και παρεπονούντο για την πηγήν, οι άγευστοι της θείας δυνάμεως και αγαθότητος, σαν να ελυπούντο για την σωτηρία του αρχιτελώνου, εγόγγυζαν μέσα τους λέγοντες ότι «παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθεν καταλύσαι». Ω, εργάτες της καταφρονήσεως, και γεωργοί της ραθυμίας! Σεις τι είσθε, δίκαιοι ή αμαρτωλοί; Δεν είσθε μοχθηρότεροι από όλους τους ανθρώπους; Πώς λοιπόν ο Ιησούς ήλθε και εσκήνωσε μεταξύ σας; Πώς εγεννήθη μεταξύ σας, ανετράφη, ανδρώθη, έπιεν, έφαγε; Γιατί λοιπόν παραβλέπετε τα ιδικά σας τραύματα, και ανιχνεύετε τα πταίσματα του πλησίον; Και εκτός αυτού, γιατί άλλοτε λέγετε τον Χριστόν αμαρτωλόν, και άλλοτε δίκαιον; Όταν εθεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό, τον απεκαλέσατε αμαρτωλό, λέγοντας «δος δόξαν τω Θεώ. Ημείς γαρ οίδαμεν ότι αμαρτωλός εστίν», επειδη λύει το Σάββατο. Τώρα που ήλθε κάτω από την στέγη του τελώνου, τον διασύρετε ενώπιον όλων ως μη δίκαιον, διότι συντρώγει αναξίως με αμαρτωλούς. Αν θεραπεύση τυφλόν, τον λέγετε αμαρτωλόν, αν συμφάγη με αμαρτωλούς τον διασύρετε, ότι συντρώγει αναξίως με αμαρτωλούς. Τι λοιπόν; Να μη θεραπεύση τυφλόν το Σάββατο για να μη νομισθή αμαρτωλός; Να μη φάγη με τελώνες για να θεωρηθή δίκαιος; Γιατί τον κατηγορείτε; Και πού αλλού έπρεπε να τεθή το φως, παρά σε μέρος σκοτεινό; Πού έπρεπε να έλθη ο ιατρός; Να μη προστρέξη σ’ αυτούς που υποφέρουν; «Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλά οι κακώς έχοντες». Πού έπρεπε να παρουσιασθή ο αμνός του Θεού; Όχι προς τους τελώνες και αμαρτωλούς, ώστε να λάβη το φορτίο τους επάνω του, να τους ελαφρύνη, και έτσι να τους καταστήση ικανούς για τα υψηλότερα; Ματαίως τον κακολογείτε. Έχει εκπληρωθή σε σας αυτό που ελέχθη, ότι «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς (σας προλαμβάνουν δηλαδή) εις την βασιλείαν των ουρανών».

«Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κυριον. Ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς” και ει τινος εσυκοφάντησα αποδίδωμι τετραπλούν». Τώρα που έχω δεχθή στον οίκο μου εσέ τον προστάτη των πτωχών, δεν ανέχομαι πλέον να αδικώ τους πτωχούς, δεν με κατέχει πλέον ο φόβος μήπως δεν συλλέξω χρήματα, αφού εφιλοξένησα αυτόν που χαρίζει τον πλούτον τον ακένωτον. Δεν παραμονεύω πλέον τους οδοιπόρους, αφού συνήντησα στον δρόμο της ζωής μου τον Ύψιστον Θεόν, που κατέβη στην γη με μορφήν ανθρώπου, για να χαρίση αμνηστεία και να σχίση το χειρόγραφον των αμαρτιών μας...

Μολονότι όμως είναι ο όντως πλούσιος, έζησε ως πτωχός. Γι’ αυτό και ο Ζακχαίος έλεγε «Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι, και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, συ δε ουκ έχεις που την κεφαλήν κλίνη». Ας χαθούν οι επίσημες αυλές και τα προαύλια, οι οικοδομικές μεγαλουργίες, οι λαμπροί και περιφανείς οίκοι. Αντί όλων αυτών μόνον τον ακένωτον πλούτο της πτωχείας σου ζητώ. Αλλά επειδή αδυνατώ να διηγηθώ επαξίως τον πλούτο της ψυχής του Ζακχαίου, ας αφήσωμε τον λόγο στον πλούσιον σε αρετές Πατέρα, ο οποίος θα ομιλήση στην καρδία του καθενός. Στον φιλόξενον αρμόζει να διηγήται τις αρετές του φιλόξενου, προς αίνεσιν μεν αυτού, στηριγμόν δε ιδικόν σας και στέφανον της Εκκλησίας, τιμήν δε του Χριστού «ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

(4ος αιών, ΒΕΠΕΣ τόμ. 71, σελ. 114, Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 439 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)

Πηγή: Ή Άλλη Όψη 

Έπεσαν όλα μαζί φέτος…

Καινούρια χρονιά και Εκλογές!! Ευχές και ψήφοι!

Όλα αλλάζουν γύρω μας… Τα χρόνια, τα χιόνια, τα κόμματα…

Η χώρα και οι πολίτες της βρίσκονται σε εκλογικό παροξυσμό.

Πολλοί οι σωτήρες οι οποίοι σπεύδουν να θέσουν τον εαυτό τους στην κρίση του λαού.

Όλοι από πηγαίο και γνήσιο ενδιαφέρον; Μακάρι!

Ας βάλουμε καλό λογισμό.

Αλλά η κρίση έχει φέρει μεγάλες ανατροπές στην κρίση και στα ελατήρια των ανθρώπων…

Στις προηγούμενες εκλογές βγήκαν βουλευτές με ελάχιστες εκατοντάδες ψήφων.

Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε θαρρετά και απλά: «Εσύ γιατί βάζεις υποψηφιότητα; Όχι, πές μου την αλήθεια!!!»

Να δούμε τι θα μας πούνε;

Πως αυτοί μας ρωτάνε: «Θα με στηρίξεις;»

Αχ, πόσες φορές κάναμε το ίδιο λάθος…

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», έλεγαν οι αρχαίοι.

Αλήθεια, είναι απίθανο να πει κάποιος - μέσα του - ενδεχόμενα:

«Συμφέρει άλλωστε: 8000 € το μήνα, με ένα πλήθος προνομίων.

Βάζω τη σύζυγό μου γραμματέα, τον κουνιάδο μου οδηγό, την κόρη υπάλληλο στη βουλή…»

Τόσοι άνθρωποι βολεύονται με μια κίνηση…

Τίποτε λοιπόν δεν αποκλείεται. Που ξέρεις;

Λύνουμε τα προβλήματά μας οικογενειακά. Αρκεί να ψηφισθούμε έστω και μια φορά.

Μάλιστα μπορεί να ξαναψηφισθούμε, αν ξαναεπιλεγούμε από τον αρχηγό, λέγοντας σε όλα ΝΑΙ.

Μπορεί να μη ξέρουμε να μιλάμε… Να χωρίσουμε δύο γαϊδάρων το σανό κλπ.

Θα κινητοποιήσουμε όμως τον εκλογικό μηχανισμό και το σόι…

Θα πάμε και στις εκκλησίες…

Οι πλέον εκκλησιαζόμενοι τον τελευταίο καιρό είναι οι υποψήφιοι. Δεν άφησαν αυτές τις μέρες λειτουργία και πανήγυρη.

Κάτι είναι και αυτό!

Έλιωσαν τα χέρια επισκόπων και ιερέων από τα χειροφιλήματα και τα προσκυνήματα.

Τυφλώθηκαν οι άνθρωποι από τα φλάς των φωτογράφων.

Μερικοί κηρύττουν και μέσα στην Εκκλησία!

Οι περισσότεροι έχουν φαίνεται καθυστερούμενα στον εκκλησιασμό από χρόνια και προσπαθούν να τα ξοφλήσουν τώρα.

Όλα αυτά τα παραπάνω μπορεί να μη ισχύουν τελείως. Να είναι οικτρά φαντασιοκοπήματα πλανεμένου εγκεφάλου…

Αλλά… Είναι δυνατόν; Στην Ελλάδα ζούμε και γνωριζόμαστε.

Οικογένειες, τζάκια, παράδοση γενεών ρήμαξαν αυτή τη χώρα. Τώρα μπήκαν και οι καναλάρχες και όλα τα συστήματα της διαπλοκής…

Ζητούν την ψήφο μας.

Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά στην κάλπη ειδικά αυτές τις εκλογές αναποφάσιστος πιο πολύ από ποτέ άλλοτε.

Ιερό προνόμιο η ψήφος μας. Δεν γυρίζει πίσω.

Και όπως έχει διαμορφωθεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα, να  ψηφίζουμε, όταν ψηφίζουμε, και στο μεσοδιάστημα να μη ρωτάει κανένας το λαό και οι εκλεγμένοι να κάνουν τα αντίθετα, από αυτά που υποσχέθηκαν…

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ψήφος τώρα;

Αλήθεια τι λαός είμαστε; Πόσο κοντή μνήμη έχουμε;

Επιτρέπεται στη φάση που είμαστε με ανοιχτές πληγές να ψηφίσουμε απερίσκεπτα και εθιμοτυπικά, κατά συνήθεια και έξη, παραδοσιακά και παρεΐστικα; Κάνει;

Τόσα ψέματα! Τόσες παλινωδίες! Τόσες κομπίνες! Τόσες υπεκφυγές!

Τόσες συνεργασίες, ακόμη και με το διάβολο, όπως λένε, τόσα αντισυνταγματικά μέτρα, τόσος αντικοινοβουλευτισμός στις διαδικασίες…

Τόση φτώχεια, ανεργία, κακομοιριά, δυστυχία ψηλαφητή και «μαυροφόρα απελπισιά»!!

Προσοχή! Στην υποκρισία και στις υποσχέσεις. Στις συμπληγάδες της καταστροφής.

Έχουμε ευθύνη μπροστά στο μεγάλο μας σπίτι και στη μεγάλη μας οικογένεια, που λέγεται Ελλάδα.

Χρέος για τους περασμένους και ευθύνη για τους αγέννητους, αυτό μας βαραίνει και θα μας βαραίνει για πάντα… αν λαθέψουμε και σ΄αυτές τις εκλογές.

Χρειαζόμαστε περίσκεψη, αυτοσυγκέντρωση, νηφαλιότητα και φωτισμό Θεού.

Καλή φώτιση! Καλή ψήφο!