Είναι αλήθεια, ότι πολλοί δοκιμασμένοι και πληγωμένοι από απάνθρωπα καθεστώτα άνθρωποι, ή εξαπατημένοι από δουλεμπόρους, απογοητευμένοι και αναζητώντας επίγειους παραδείσους συνάνθρωποι, πλάσματα και παιδιά του Θεού και αυτά, εγκλωβισμένα όμως στη θρησκευττική παραδοχή της Μέκκα, κάποια στιγμή ήρθαν και ξεμπάρκαραν όπως όπως στην Ελλάδα. Ξόδεψαν χιλιάδες δολλάρια κατά κεφαλήν, τα οποία από δηλώσεις τους τα βρήκαν πουλώντας στην δύσμοιρη πατρίδα τους ό,τι είχαν και δεν είχαν. Κινδύνεψαν τον έσχατο κίνδυνο και τελικά έφτασαν εδώ.

Η εδώ άφιξή τους βέβαια δεν ήταν και το καλύτερό τους... Κάποιοι έπεσαν και εδώ θύματα αετονύχηδων δικών μας και ξένων. Άλλοι γύρισαν πίσω και χωρίστηκαν οικογένειες, άλλους τους έφαγαν τα ψάρια ή οι συμπατριώτες τους εδώ δικτυωμένοι και καλωδιωμένοι και άλλοι βρίσκονται σε φυλακές της χώρας μας. Κάποιες κοπέλλες από τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες τις κατάπιε το σκοτάδι... Αλλά μιλάμε τώρα για τους μουσουλμάνους... Κάποιοι άλλοι πρόκοψαν. Πολλοί που ήθελαν να φύγουν "σ΄ άλλη γη σ΄ άλλα μέρη" έμειναν εδώ τελικά, παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν πλέον. Μερικοί, ελάχιστοι συγκριτικά, βαπτίστηκαν.

Όλοι αυτοί λοιπόν οι μουσουλμάνοι ήξεραν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε τζαμιά. Τι περίμεναν λοιπόν; ΄Η και σε αυτό ξεγελάστηκαν ή δεν τους ενδιέφερε τόσο το γεγονός, διότι ζούσαν εκεί καταπιεσμένα και αναγκαστικά και ήθελαν να αναπνεύσουν κι ας πεθάνουν, ή μήπως τελικά εδώ ανακάλυψαν ξανά την θρησκεία τους; Νάναι όλα πιθανά; Ίσως.

Αλλά μπορεί και το άλλο: ερχόμενοι εδώ εγκλωβίστηκαν ξανά σε φανατικούς απεσταλμένους των χωρών προελεύσεώς τους, μουλάδες, χοτζάδες, μουφτήδες, ιμάμηδες και διδασκάλους του Κορανίου και φοβούμενοι ξανά και ξανά, όπως εκεί έτσι κι εδώ, άρχισαν πάλι τα προσκυνήματα και τα συναφή πλειοδοτώντας σε φανατισμό και αυτοί, "την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι". Διότι αν τόσο πολλοί λάτρευαν τον προφήτη τους, γιατί δεν πήγαιναν στη Σαουδική Αραβία ή στα Εμιράτα, να τα βρούν όλα έτοιμα και δουλειές στρωμένες, στις οποίες πάνε και πολλοί Έλληνες από δω και ξενοδουλεύουν; Εκεί οι χώρες αυτές είναι ένα απέραντο τζαμί! Θα νόμιζαν ποτέ ότι η φτωχοποιημένη Ελλάδα θα μπορούσε να τους φτιάξει εδώ τζαμιά και τεμένη, για να κάνουν αυτοί, αλλά τελικά και μεις σ΄ αυτούς, τεμενάδες; Ασφαλώς όχι.

Λοιπόν, ποιός έχει συμφέρον να γίνουν τεμένη, τζαμιά και σχολές ισλαμικές στην Ορθόδοξη Ελλάδα; Ποιοί θέλουν να μαντρώσουν και να οργανώσουν τους σιτιζομένους από την Εκκλησία μετανάστες; Μόνο θρησκευτικά άραγε; Το Ισλάμ είναι μόνο θρησκεία ή και θεοκρατία; Ιδού ερωτηματολόγιο για δυνατούς λύτες...

Τελικά θα χτίσουμε εμείς με δικά μας χρήματα το τζαμί τους; Με ποιό σκεπτικό και από ποια αμοιβαία υποχρέωση; Οι απλοί άνθρωποι μουσουλμάνοι θέτουν τέτοιο επιτακτικό ζήτημα; Αυτοί μπορούν να προσεύχονται όπου θέλουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Έστω να τους δοθεί ένα από τα υπάρχοντα ολυμπιακά ακίνητα και στάδια... Περίεργο δεν είναι;

Καυτό το ερώτημα σφηνώνει στο μυαλό: ποιός υποκινεί το θέμα του τζαμιού στο βάθος βάθος; Μήπως μας δουλεύει η Τουρκία ή μήπως ρίχνουμε νερό στο μύλο των τζιχαντιστών, χωρίς να το καταλάβουμε; Άραγε πως εξελίχτηκε η όλη αυτή υπόθεση στη Δυτική Ευρώπη; Καλό δεν είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη και των άλλων; Βλέπουμε όμως με έκπληξη εδώ να αποφασίζουν δήμαρχοι και εξωκοινοβουλευτικοί μετ΄ επιτάσεως και να αγκαλιάζουν καταστάσεις που ενδεχόμενα αύριο δεν αποκλείεται να γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης τους!

Είτε εμείς το χτίσουμε το τζαμί είτε χτιστεί με τα πετροδόλλαρα των Εμιράτων - κακά τα ψέματα - άβατο θα είναι. Κάστρο απροσπέλαστο και κλειστή υπόθεση, βραδυφλεγής βόμβα, όργανο στα χέρια ξένων πρακτόρων. Απλά μαθηματικά.

Ιδού στην ελληνική Θράκη με σχολεία και τζαμιά ελληνικά και μουφτήδες εγκεκριμένους από τα υπουργεία μας, κι όμως  μπαινοβγαίνει σχεδόν όλο το τουρκικό υπουργικό συμβούλιιο, αλωνίζει το προξενείο και δημοσιογράφοι με ψευτομουφτήδες πιέζουν ασφυκτικά  Έλληνες πολίτες με βάση τη μουσουλμανική θρησκεία. 

Δυστυχώς "Έλληνες αεί παίδες εισί". Είμαστε πάντοτε αθώα, επιπόλαια και απονήρευτα παιδιά...Πάντοτε ευκολόπιστα και πάντοτε χιλιοπροδομένα!!!

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο , αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.

Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ!!! Και αποχώρησε…

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!!…

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών.

Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους.

Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας… Φυσικά, τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαιδάρων)

Σας θυμίζει κάτι; (ή μόνο σε μένα;)

Πηγή: Αβέρωφ

Τό φρικιαστικό βίντεο πού ἀνηρτήθηκε στό twitter ἀπό τό «Ἰσλαμικό Κράτος» πού δρᾶ στήν πολύπαθη Λιβύη, τήν ὁποίαν παρέδωσαν στήν παράνοια τοῦ Ἰσλαμικοῦ Φονταμενταλισμοῦ, οἱ λεγόμενοι Δυτικοί Σύμμαχοι (Η.Π.Α., Γαλλία, Μεγάλη Βρεταννία), διά τῆς περιωνύμου «Ἀραβικῆς Ἄνοιξης», μέ τόν ἀποκεφαλισμό 21 Αἰγυπτίων χριστιανῶν κοπτῶν πού εἶχαν ἀπαχθεῖ ἀπό ὀργανώσεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους» στήν Λιβύη ἔβαψε κόκκινη μέ ἀθώο ἀνθρώπινο αἷμα τήν θάλασσα τῆς Μεσογείου καί προκάλεσε τόν διεθνῆ ἀποτροπιασμό.

Πειραιεύς 19 Φεβρουαρίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Τό φρικιαστικό βίντεο πού ἀνηρτήθηκε στό twitter ἀπό τό «Ἰσλαμικό Κράτος» πού δρᾶ στήν πολύπαθη Λιβύη, τήν ὁποίαν παρέδωσαν στήν παράνοια τοῦ Ἰσλαμικοῦ Φονταμενταλισμοῦ, οἱ λεγόμενοι Δυτικοί Σύμμαχοι (Η.Π.Α., Γαλλία, Μεγάλη Βρεταννία), διά τῆς περιωνύμου «Ἀραβικῆς Ἄνοιξης», μέ τόν ἀποκεφαλισμό 21 Αἰγυπτίων χριστιανῶν κοπτῶν πού εἶχαν ἀπαχθεῖ ἀπό ὀργανώσεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους» στήν Λιβύη ἔβαψε κόκκινη μέ ἀθώο ἀνθρώπινο αἷμα τήν θάλασσα τῆς Μεσογείου καί προκάλεσε τόν διεθνῆ ἀποτροπιασμό.

Δυστυχῶς ἔχει πλέον γίνει «σύνηθες» τό ἀποκρουστικό καί τρομακτικό γεγονός τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ ἀνθρώπων στό 21ο αι. καί σπανίως ἐμβαθύνει ἡ παγκόσμια κοινή γνώμη στήν πραγματική βάση αὐτῆς τῆς θηριωδίας, ἑρμηνεύοντας ὁ καθένας ἀπό τήν δική του ἰδεολογική ἀντίληψη καί με τίς προϋποθέσεις πού ἔχει τό ἐξωφρενικό καί ἀνείπωτης φρίκης αὐτό θέμα. Φθάνουν μάλιστα μερικοί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ δυτικός τρόπος ζωῆς ἀποτελεῖ ἐφαλτήριο γιά τήν ἔνταξι γηγενῶν Δυτικῶν στίς τάξεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους». Ἄλλοι πάλι θεωροῦν ὅτι δέν εὐθύνεται τό Ἰσλάμ γιά τήν ἀφόρητη αὐτή τραγωδία ἀλλά κάποιοι δῆθεν ἐξτρεμισταί πού ὅμως τό δῆθεν «μετριοπαθές» Ἰσλάμ δέν κατεδίκασε ποτέ ἀλλά ἀντιθέτως ὅπως ἀπέδειξε ὁ τραγικός θάνατος τῆς δημοσιογράφου Serena Shim στην Τουρκία, ἡ ὁποία μέ στοιχεῖα ἀπέδειξε τήν στήριξη τῆς γείτονος καί τοῦ Σουνιτικοῦ Μπλόκ (Σαουδική Ἀραβία, Κατάρ, Ὀμάν, Ἀραβικά Ἐμιράτα) στό Χαλιφάτο τοῦ ISIS, στηρίζει καί προωθεῖ. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται ἀφελῶς ὅτι ὁ μηδενισμός τῆς Δύσεως καί ἡ καταδολίευσις τοῦ πετρελαϊκοῦ πλούτου τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, ὀπλίζουν τό χέρι τῶν δημίων τοῦ Ἰσλάμ.

Ὅλοι ὅμως οἱ παραπάνω θέλουν νά ἀποσιωποῦν ὁ καθένας γιά τούς δικούς του λόγους ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι ἡ μοναδική θρησκεία στόν κόσμο πού στοχοποιεῖ ἐγκληματικά τήν ἄρνησί της, πού ἐπιβάλλεται με τήν βία καί μέ τό ἔγλημα, πού δέν ἀναγνωρίζει τήν αὐτεξούσια καί ἐλευθέρα βούλησι τῶν προσώπων καί πού πέραν τῆς ἱστορικῆς ἔχει καί «θεολογική» ἑρμηνεία γιά τούς ἀποκεφαλισμούς. Εἶναι ἐνδεικτικό ὅτι τό γνωστό Αλ-Αζχάρ, μία ἀπό τίς ὕπατες ἀρχές τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ στήν Αἴγυπτο χαρακτήρισε τήν καρατόμηση τῶν 21 Αἰγυπτίων κοπτῶν ἁπλῶς ὡς μία «βάρβαρη» πράξη χωρίς βεβαίως νά ἀποδοκιμάσει τά «ἱερά κίνητρα», τῶν ἐκτελεστῶν πού ἑδράζονται στό Ἰσλαμικό κοσμοείδωλο. Ἡ ἔννοια «τζιχάντ» ἀναφέρεται στό Κοράνι, άποτελεῖ πυλῶνα του, διότι θεωρεῖ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι ἔχουν καθῆκον νά μεταδώσουν τήν μουσουλμανικήν πίστη στούς «ἀπίστους» μέ τήν βία. Πηγάζει ἀπό τό γεγονός ὅτι το Ἰσλάμ χωρίζει τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί στόν οἶκο τοῦ πολέμου, διαχρονικά καί συνοδεύεται ἀπό τήν φράση «Φί σαμπίλ Ἀλλάχ» πού σημαίνει «γιά τόν δρόμο τοῦ θεοῦ». Ἡ ἱστορική τεκμηρίωση τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ παραπέμπει στήν καρατόμηση ἀπό τόν Ἄραβα ἔμπορο Μωάμεθ «Muhammad», τῆς φυλῆς τῶν Quraish, τόν δῆθεν προφήτη, πού συνεζεύχθη κατ’ ἐντολήν τοῦ «θεοῦ», σάν ἑβδόμη σύζυγον του, τήν γυναίκα τοῦ θετοῦ γιοῦ του, Ζαῒντ καί σάν ἐννάτη, τήν ἑπταετή κορασίδα Ἄϊσα, ἑπτακοσίων μελῶν τῆς ἐβραϊκῆς φυλῆς Μπανού-Κουρέϊς στήν Μεδίνα τούς ὁποίους θεώρησε ὡς συνωμότες, καί συνεπῶς ἐφόσον ἡ δῆθεν σφραγίδα τῶν Προφητῶν τοιουτοτρόπως ἀντιμετώπισε τούς ἐχθρούς του καί οἱ πιστοί του σήμερα μποροῦν να τό ἐπαναλάβουν, ἐφόσον ἡ ζωή του ἀποτελεῖ οὐσιαστικό μέρος τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς. Γιά τό Ἰσλάμ τόσο ἡ ἱστορική παράδοση τῶν πρώτων αἰώνων διάδοσης του (7ος-8ος αι.) ὅσο καί οἱ ἐντολές (Σούρες) τοῦ Κορανίου, ἀποτελοῦν τήν πιό γνήσια ἐκδοχή τῆς θρησκείας καί ἐκλαμβάνονται μέ ἀπόλυτο καί ἀπαρέγκλιτο τρόπο. Αὐτά ἐπισημαίνει μέ ἐξαιρετικό του ἄρθρο ο κύριος Χρῆστος Ἰακώβου, διευθυντής Κυπριακοῦ Κέντρου Μελετῶν. «Θεολογικῶς» στό Κοράνι πού «ἐνσωματώνει» τήν ἀποκάλυψι τοῦ «Θεοῦ», σάν δῆθεν «αἰώνιο καί ἀδημιούργητο, ἀνέκαθεν ὑπάρχον μετά τοῦ Θεοῦ ὡς αἰώνιος φανέρωσις τῆς θείας θελήσεως» δίδονται οἱ ἐντολές τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τῶν «ἀπίστων». Στό κεφ. 8 τοῦ Κορανίου, στ. 12 ἐξαγγέλλεται «θά ἐκτοξεύσω τόν τρόμο στίς καρδιές τῶν ἀπίστων. Ἀφαιρέστε τους τά κεφάλια καί ἔπειτα ἀφαιρέστε τους τά δάκτυλα.». Στο κεφ. 47, στ. 3, δίδεται ἡ δῆθεν θεϊκή ἐντολή «στήν σύγκρουσι μέ τούς ἀπίστους στό πεδίο τῆς μάχης ξεριζώστε τους τά κεφάλια μέχρι νά τά τσακίσετε πλήρως.» καί στό στ. 4 «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά», στό δέ κεφ. 8, στ. 17, οἱ δήμιοι τοῦ Ἰσλάμ ἀναφέρονται ὡς οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ δολοφόνου «Θεοῦ», μέ τήν διαβεβαίωση «δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις, εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πιστούς διά λαμπρᾶς δοκιμασίας. Ὁ Κύριος ἀκούει καί γνωρίζει τά πάντα» καί στό στ. 40, θεμελιώνεται ὁ διά μέσου τῶν αἰώνων θρησκευτικός φασισμός, ὁλοκληρωτισμός καί ἡ ὠμή βία τοῦ Ἰσλάμ μέ τή σούρα «Πολεμεῖτε αὐτούς μέχρις ὅτου δέν θά ὑπάρχει ἄλλη θρησκεία παρά τοῦ μόνου Θεοῦ».

Σήμερα στίς Ἰσλαμικές χῶρες, ὁ θρησκευτικός νόμος Σαρία χρησιμοποιεῖται σάν βάση νομιμοποίησης τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τόσο ἀπό τά ἐπίσημα κράτη ὅσον καί ἀπό τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ. Στήν Σαουδική Ἀραβία τά τελευταία 20 χρόνια ἔχουν ἀποκεφαλισθῆ περί τα 2.000 ἄτομα δημόσιᾳ μέ τά πλήθη νά παρακολουθοῦν τό φρικτό θέαμα, καί νά ἐπευφημοῦν καί να χειροκροτοῦν.

Αὐτά λοιπόν τά ἐγκλήματα πού συγκλονίζουν κάθε ἐχέφρονα ἀνθρωπο δέν εἶναι προϊόντα μιᾶς κατασκευασμένης παράδοσης ἀλλά δυστυχῶς ἔχουν ἱστορική καί «θεολογική» ἑρμηνεία καί κάλυψη ἀπό τό Ἰσλάμ διότι οἱ ἐκτελεσταί τοῦ Ἰσλάμ δέν προβαίνουν ἁπλά σέ μία πράξη ἐκδίκησης κατά τῶν ««ἀπίστων»» ἀλλά πρωτίστως, θεωροῦν ὅτι ἐκτελοῦν μία θεϊκή ἐντολή μέ τελετουργικό χαρακτήρα, σάν ὄργανα τοῦ θείου θελήματος. Βέβαια θέλουν νά ἀγνοοῦν ὅτι ὁ «θεός» τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ πρωτιστεύων τοῦ ἀραβικοῦ πολυθειστικοῦ συστήματος «al ilah-Allah» πού φυσικά σάν δαιμόνιο εἶναι αἱμοδιψής καί δολοφονικός.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀπορία γιατί δυτικοί ἐπιλέγουν αὐτό τό θρησκευτικό συμπίλημα σάν θρησκετική τους παραδοχή, ἡ ἀπάντησι εἶναι ἁπλουστάτη, διότι στή λεγομένη ἀπό δῆθεν «προοδευτικούς» Εὐρωπαίους, μεταχριστιανική ἐποχή μας ἔχει διαφθαρεῖ τό αἰσθητήριο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί δέν ἀντιλαμβάνεται ὄτι ὁ ἀληθής Θεός δέν εἶναι ἐξουσία, βία καί ἐπιβολή ἀλλά ἐλευθερία, ἀγάπη καί ἀλήθεια. Ὑψώνουν τό ἰδεολόγημα τῶν ἀνθρωποκατασκευασμένων θρησκειῶν ὅτι ἡ ἐπιβολή, ἡ ἐκδίκησις καί ἡ ἰδιοτέλεια εἶναι τά ἀποδεικτικά στοιχεῖα τῆς ἐνθέου ἐπιτυχίας τοῦ ἀνθρωπίνου βίου. Ἐρωτῶνται κατόπιν τῶν ἀνωτέρω οἱ δημοσίᾳ διαμαρτυρηθέντες γιά τό ἔγκλημα τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ, «προοδευτικάριοι», πού ἀπό ἀνοησία ἤ ἀπό σκοπιμότητα ἐξομοιώνουν τό Ἰσλάμ μέ τήν ἀποκεκαλυμένη ἀλήθεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πού παραδίδεται στήν Οἰκουμένη διά τῆς Ἀκαινοτομήτου Μιᾶς, Ἁγίας Ἀποστολικῆς καί Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί προσπαθοῦν μέ ἱστορικές ἀναφορές, στίς παρεκβάσεις καί ἀλλοιώσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ (Ῥωμαιοκαθολικισμό καί Προτεσταντισμό), νά ταυτίσουν τά πράγματα, ἐσκεμμένα ἀποκρύπτοντας τήν Δ΄ Σταυροφορία τοῦ 1204 καί τήν βάναυση καί ἐγκληματική κατάλυση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικής Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἐάν εἶναι συμβατό τό Ἰσλάμ μέ τίς ἀρχές πού συγκροτοῦν καί συνέχουν τόν Εὐρωπαϊκό Πολιτισμό καί τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο;

Καί ἐπειδή εἶναι αὐταπόδεικτο καί πασίδηλο ὅτι δέν εἶναι, πῶς δέχονται να πλημμυρίζουν οἱ Εὐρωπαϊκές χῶρες ἀπό μουσουλμάνους ἐπήλυδες;

Για αὐτό εἶχα παλαιότερα ἀναφέρει ὅτι τό Ἰσλάμ ἀποτελεῖ μία καταστροφική λατρεία πού εἶναι ἀσύμβατος μέ τήν ἔννοια τῆς ἀνεξιθρησκείας, τῆς δημοκρατίας καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Θρησκευτικά

H αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Aθήνα από γονιούς άρχοντες, μοναχοπαίδι του Aγγέλου Mπενιζέλου και της Συρίγας. Φιλοθέη ονομάσθηκε όταν έγινε καλογρηά, αλλά το πρώτο όνομά της ήταν Pεβούλα. H μητέρα της ήτανε στείρα και παρακαλούσε το Θεό να της δώσει τέκνο, και μια νύχτα είδε πως βγήκε από το εικόνισμα της Παναγίας ένα φως δυνατό και πως μπήκε στην κοιλιά της. Kι' αληθινά, το φως εκείνο ήτανε η αγιασμένη ψυχή της κόρης που γέννησε σ' εννιά μήνες. Aπό μικρή φανέρωνε με τα φερσίματα και με τα αισθήματά της ποια θα γινότανε υστερώτερα, στολισμένη με κάθε λογής αρετή. Στην ευσέβεια είχε για οδηγό της την ίδια τη μητέρα της που ήτανε ευλαβέστατη.

Φτάνοντας σε ηλικία δώδεκα χρονών τη ζήτησε για γυναίκα κάποιος άρχοντας του τόπου, μα η κόρη δεν ήθελε να παντρευθεί. Aλλά επειδή οι γονιοί της την παρακαλούσανε, η τρυφερή ψυχή της δεν βάσταξε να τους λυπήσει και να τους παρακούσει και στο τέλος παραδέχθηκε να πανδρευθεί με εκείνον τον πλούσιο άνθρωπο, που ήτανε όμως πολύ φτωχός στην ψυχή, διεστραμμένος και κακός. Tρία χρόνια έζησε μαζί του η Pεβούλα κάνοντας υπομονή στα απότομα φερσίματά του, ώς που ο άνδρας της πέθανε κι' απόμεινε χήρα. Oι γονιοί της θελήσανε να την ξαναπανδρέψουνε, μα αυτή τους είπε καθαρά πως έταξε να γίνει καλόγρηα.

Σαν πεθάνανε οι γονιοί της, δέκα χρόνια από τον καιρό που χήρεψε, δόθηκε ελεύθερα στην άσκηση, με νηστείες, προσευχές, αγρύπνιες και ελεημοσύνες. Kατήχησε τις υπηρέτριές της και τις έκανε δοχεία του Πνεύματος. Kατά θέλημα του αγίου Aνδρέα που είδε στον ύπνο της, έχτισε ένα μοναστήρι με εκκλησία στόνομά του. Eίναι η εκκλησιά που σώζεται ακόμα πλάγι στο μέγαρο της Aρχιεπισκοπής στην οδό Aγίας Φιλοθέης. Aφού τελείωσε το μοναστήρι, η Pεβούλα χειροθετήθηκε μοναχή με τόνομα Φιλοθέη. Oι πρώτες αδελφές που ζήσανε μαζί της ήτανε οι δουλεύτρες που είχε στο πατρικό σπίτι της. Mε τον καιρό έδραμαν πλήθος άλλες παρθένες κι' από αρχοντικές οικογένειες και ντυθήκανε το μοναχικό σχήμα. Zήσανε αγωνιζόμενες τον καλόν αγώνα με υποταγή στην άξια ηγουμένισσα που τις διοικούσε στον πνευματικό δρόμο σαν κάποια αγία Συγκλητική.

Tα αγιασμένα λόγια της έμπαιναν στην καρδιά τους σαν δροσιά και άνθιζαν μέσα τους τα εύοσμα άνθη των αρετών. Kαι τα έργα της βεβαιώνανε τα λόγια της κατά τα λόγια του Xριστού που λέγει: "Oς δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών" (Mατθ. ε΄, 19). Όπου μάθαινε πως βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, άρρωστος, χαροκαμένος, έτρεχε σε βοήθειά του με περισσότερη προθυμία παρά αν έπαιρνε η ίδια τη βοήθεια απ' άλλον. Έχτισε νοσοκομεία και γηροκομεία κοντά στο μοναστήρι της κι' η αγία Φιλοθέη δεν φρόντιζε μοναχά για τη γιατρειά τους και για τη σωματική τροφή τους αλλά και για την πνευματική. Mε τον καιρό, πληθύνανε τόσο πολύ οι αδελφές που μπήκανε στο μοναστήρι της, που δυστυχούσανε από κάθε πράγμα επειδή δεν μπορούσε η ηγουμένη να απαντήσει τα μεγάλα έξοδα, κ' οι καλογρηές γογγύζανε. Mα η αγία τις καταπράυνε με λόγια υπομονετικά, κι' ο Θεός έστελνε τη βοήθειά του πότε μ' έναν τρόπο και πότε με άλλον ώς που περνούσε η στενοχώρια.

Eξόν από τα ντόπια κορίτσια που συμμάζευε στο μοναστήρι της, έδινε προστασία και σε ξένες γυναίκες που ερχόντανε στην Aθήνα από διάφορα μέρη σκλαβωμένες από τους Tούρκους. Mε τι κινδύνους και με τι βάσανα τις προστάτευε δεν είναι μπορετό να γράψουμε καταλεπτώς σε τούτο το σύντομο σημείωμα. Tέσσερες απ' αυτές τις σκλάβες είχανε ακουστά την αγία Φιλοθέη κι' επειδή τις βασανίζανε οι αφεντάδες τους να αρνηθούν την πίστη τους, φύγανε κρυφά και καταφύγανε στο μοναστήρι. H αγία τις πήρε μέσα και τις στερέωσε στην πίστη τους και περίμενε εύκαιρη περίσταση για να μπορέσει να τις στείλει στον τόπο τους. Mα οι Tούρκοι, που είχανε τις σκλάβες, μάθανε πως τις είχε περιμαζέψει η Φιλοθέη και μπήκανε σαν θηρία στο κελλί της που κειτότανε άρρωστη και την τραβήξανε και την πήγανε στον πασά. Kαι κείνος πρόσταξε να τη ρίξουνε στη φυλακή. H αγία δεν φοβήθηκε, αλλά ετοιμάσθηκε να χύσει το αίμα της για την πίστη του Xριστού. Tην άλλη μέρα μαζευθήκανε πολλοί Tούρκοι και φωνάζανε να σκοτώσουνε την αγία. Kι' ο πασάς πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή και να την παρουσιάσουνε μπροστά του, και της είπε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο, ή ν' αρνηθεί την πίστη της ή να κοπεί το κεφάλι της. Mα η αγία απάντησε με αφοβία πως είναι έτοιμη να μαρτυρήσει για τον Xριστό. O πασάς θάβγαζε την απόφαση να κόψουνε το κεφάλι της, αλλά προφθάσανε κάποιοι επίσημοι χριστιανοί και με τα παρακάλια τους αλλάξανε τη γνώμη του πασά και πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή.

Γυρίζοντας στο μοναστήρι της η οσία, δεν έπαψε να πορεύεται όπως και πριν στο δρόμο του Xριστού. K' επειδή πληθαίνανε ολοένα οι μαθήτριές της, έχτισε κι' άλλο μοναστήρι στην τοποθεσία Πατήσια, κι' αυτό στόνομα του αγίου Aνδρέα. Aλλά έχτισε μετόχια και στη Tζια και στην Aίγινα, κι' εκεί έστελνε τις αδελφές που έπρεπε να μακρύνουνε από την Aθήνα για κάποια αιτία.

Σ' όλα αυτά τα ασκητήρια οι καλογρηές δουλεύανε στους αργαλειούς και σε άλλα εργόχειρα, σαν τις προκομμένες μέλισσες μέσα στο κουβέλι. Φτωχά κι' ορφανά κορίτσια βρήκανε προστασία κ' εργασία μέσα σ' εκείνα τα καταφύγια. Σε ό,τι κτήματα είχε η αγία από τους γονιούς της, έχτισε μοναστήρια και φτωχοκομεία. K' είχε πολλή περιουσία. Ένας προπάππος της είχε πάρει τη "δεχατέρα του αφέντη της Aθήνας και πήρε προίκα όλη την Kηβισιά και τον Aχλαδόκαμπο που είναι πριν από το Xαλιάντρι". Στο κτήμα που είχε στον Περισό έχτισε άλλο μοναστήρι στο μέρος που το λένε τώρα Kαλογρέζα. Όλη η φτωχολογιά την είχε σαν πονετικιά μάνα. Mε κάθε τρόπο πάσχιζε να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους, τους τάιζε, τους άνοιγε πηγάδια για νάχουνε νερό, τους γιάτρευε, τους έβρισκε δουλειά. O κόσμος την έλεγε "κυρά δασκάλα".

Tην παραμονή του αγίου Διονυσίου στα 1589 η αγία Φιλοθέη βρισκότανε στο μοναστηράκι πούχε χτισμένο στα Πατήσια. Tο βράδυ συναχθήκανε οι αδελφές για να κάνουνε αγρυπνία. Kάποιοι Aγαρηνοί, που την εχθρευόντανε από καιρό, πηδήσανε από τη μάντρα και πιάνοντας την αγία αρχίσανε να τη χτυπάνε ώς που την αφήσανε μισοπεθαμένη. Tην άλλη μέρα τη σηκώσανε οι αδελφές και την πήγανε στο μετόχι πούχε στον Περισό. Σαν συνέφερε λίγο, έπιασε την προσευχή, ευχαριστώντας το Θεό γιατί αξιώθηκε να πληρωθεί με κακία για τα καλά που έκανε στους ανθρώπους και να μοιάσει σ' αυτό με τον Xριστό, κατά τα λόγια του αποστόλου Πέτρου που λέγει: "καθό κοινωνείτε τοις του Xριστού παθήμασι, χαίρετε" (A΄ Πέτρ. δ΄, 13). Στις 19 Φεβρουαρίου του 1589 παρέδωσε την καθαρή ψυχή της στον Kύριο, που υπόμεινε τόσα βάσανα για την αγάπη του.

Tο άγιο σκήνωμά της θάφτηκε στο μοναστηράκι της Kαλογρέζας κι' από κει έγινε η ανακομιδή των λειψάνων στην εκκλησιά του αγίου Aνδρέα που βρίσκεται στη σημερινή Aρχιεπισκοπή. Mετά πολλά χρόνια, επειδή αυτή η εκκλησιά κόντευε να γκρεμνισθεί, το πήγανε στον άγιο Eλευθέριο κι' από κει στη σημερινή μητρόπολη, μέσα στ' άγιο βήμα. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια:

"Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα,
ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων".

H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595-1600). Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ' αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: "Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι... τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ' έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι".

Aυτός είναι με ολιγολογία ο βίος της Aθηναίας αγίας Φιλοθέης, που είναι ένα από τα μυρίπνοα άνθη του γένους μας στον τυραννισμένον καιρό της σκλαβιάς. Δεν στάθηκε αυστηρή μονάχα στο να κάνει τις εντολές του Xριστού, μα αγωνίσθηκε και πνευματικά για να στερεωθεί η αγιασμένη παράδοση της Oρθοδοξίας σαν κάστρο που θα αποσκέπαζε τον Eλληνισμό από τον πνευματικό εκφυλισμό και την αποβαρβάρωση. Όλα τα θυσίασε, πλούτη, ανάπαυση, ζωή, για την πίστη των πατέρων της. "Θλίψις συνέχει την ψυχήν της" βλέποντας οι χριστιανοί να μην έχουνε στα "πάτρια" την αγάπη που έπρεπε, αλλά να ζούνε μουδιασμένοι, αδιάφοροι, με ψυχή γεμάτη δειλία, μικροψυχία, πονηριά.

Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος Iέραξ λεγόμενος. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: "Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν...".

Tην εκκλησία του αγίου Aνδρέα που βρισκότανε στο σημερινό δρόμο της Aγίας Φιλοθέης την εγκρέμνισε ο μητροπολίτης Aθηνών Γερμανός Kαλλιγάς, παρ' ότι είχε μεγάλο σέβας στην αγία, επειδή ήτανε ραγισμένοι οι τοίχοι, κ' έχτισε στα ίδια θεμέλια το παρεκκλήσι που υπάρχει τώρα, ενώ μπορούσε να στερεώσει την παλιά εκκλησία που είχε ωραίες τοιχογραφίες. Eκείνον τον καιρό (ο Γερμανός στάθηκε μητροπολίτης από τα 1889 έως τα 1896) δεν γνωρίζανε οι άνθρωποι την αξία της βυζαντινής τέχνης. H καινούρια εκκλησιά που χτίσθηκε είναι ψυχρή, κακότεχνη, γυμνή. Όποιος μπαίνει μέσα, δεν αισθάνεται κατάνυξη. Aλλ' η εκκλησιά του μετοχιού που είχε χτίσει η οσία στα Πατήσια γκρεμνίσθηκε και κείνη από την πολυκαιρία και γιατί δεν μπορούσανε οι χριστιανοί να την περιποιηθούνε από το φόβο των Tούρκων πριν να σηκωθεί η Eπανάσταση του 1821. Ώς προ ολίγα χρόνια κειτόντανε οι κολόνες μέσα στα αγριάγκαθα, στεκότανε όρθια μοναχά η χυβάδα (κόγχη) του ιερού κ' η πόρτα με το δυτικό τοίχο. Kάποιοι ευλαβείς χριστιανοί την αναστηλώσανε με την οδηγία του κ. Oρλάνδου και τώρα βρίσκεται πάλι απαράλλαχτη όπως ήτανε στα χρόνια της αγίας Φιλοθέης, ένα ταπεινό μα ατίμητο στόλισμα ανάμεσα στα ακαλαίσθητα και ξενόμορφα σπίτια που χτισθήκανε γύρω στο γηραλέο αυτό εκκλησάκι. O Θεός με αξίωσε και το στόλισα με αγιογραφίες, όπως ήτανε ο πόθος μου. Aνάμεσα σε άλλα ζωγράφισα και το μοναστήρι, όπως ήτανε τότε, με την ηγουμένη αγία Φιλοθέη και τις αδελφές που πηγαίνουνε στην εκκλησία.

Φαίνεται πως όλη η οικογένεια των Mπενιζέλων ήτανε άνθρωποι φιλόθρησκοι. Στο νάρθηκα της Kαισαριανής είναι γραμμένη από το ζωγράφο που τον αγιογράφησε τούτη η επιγραφή:
"Iστόρηται ο πρόναος ούτος ήτοι νάρθηξ δια δαπάνης των προσδραμόντων τη μονή φόβω λοιμού τη κραταιά χειρί της πανυμνήτου Tριάδος και σκέπη της μακαρίας Παρθένου, οίτινες εισίν ο ευγενής και λογιώτατος Mπενιζέλος υιός Iωάννου, άμα ταίς ευγενέσιν αδελφαίς και τη τεκούση και τη λοιπή αυτού συνοδεία. Eπί ηγουμένου Iεροθέου του σοφωτάτου ιερομονάχου. Δια χειρός δε Iωάννου Υπάτου του εκ Πελοποννήσου. Έτει αχπβ΄ (1682) μηνί Aυγούστω κ΄ (20)".

Ένας Mπενιζέλος, ο Nικόλας, γίνηκε κι' αγιογράφος, μαθητής του Γεωργίου Mάρκου του Aργείου που ζωγράφισε πολλές εκκλησιές στα μέρη της Aττικής, από τα 1727 ως τα 1740 απάνω-κάτω. Στην παλιά εκκλησιά της Παναγίας στο Kορωπί είναι γραμμένο: "Iστορήθη δε κατά το αψλβ΄ (1732) δια χειρός Γεωργίου Mάρκου και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου". Mαζί με το μάστορά του δούλεψε ο Mπενιζέλος και στο τελευταίο έργο του, την αγιογράφηση της Mονής της Φανερωμένης στή Σαλαμίνα, όπως φανερώνει η επιγραφή που σώζεται και που λέγει: "AΨΛE (1635). Iστορήθη ο θείος και πάνσεπτος Nαός ούτος της Mεταμορφώσεως του Kυρίου, Θεού και Σωτήρος ημών δια συνδρομής κόπου τε και δαπάνης... Iστορήθη δε δια χειρός Γεωργίου Mάρκου εκ πόλεως Aργους και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου, Γεωργάκης και Aντώνιος".

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Μια καταπληκτική ιστορία που δείχνει το μέγεθος της ορθόδοξης αγιοσύνης στο μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό της δημιούργημα που χαρακτηρίστηκε σαν ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του ανθρωπίνου πολιτισμού, στον ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, έφερε στο φως της δημοσιότητας ο ίδιος ο τουρκικός τύπος, ( εφημερίδα Radikal, δημοσιογράφος, Ömer Erbil), καταμαρτυρώντας άλλο ένα ισχυρό σημάδι παρουσίας της Ορθόδοξης αγιοσύνη της στην γειτονική χώρα.

Η ιστορία αναφέρεται στην κλοπή 11 πολύτιμων χριστιανικών εικόνων επενδυμένες με χρυσό από τον ναό της Αγίας Σοφίας πριν από πενήντα πέντε χρόνια και η επιστροφή τους, μετά από ένα μεγάλο συνειδησιακό πόλεμο στον πραγματικό τους κάτοχο, δηλαδή στον μεγαλύτερο σύμβολο της Ορθοδοξίας που και σήμερα δεσπόζει την Βασιλίδα των πόλεων. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι μια Αμερικανίδα, η Eliza B Chrystie, η οποία βρέθηκε σαν επισκέπτρια πριν από πενήντα πέντε χρόνια στον ναό της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης. Την περίοδο εκείνη γίνονταν μεγάλες εργασίες ανακίνησης του ναού και κάποιες εικόνες βρίσκονταν στο δάπεδο για καταγραφή και επεξεργασία από τους υπεύθυνους της ανακίνησης. Η Eliza B Chrystie βρήκε τότε την ευκαιρία να κλέψει κάποιες εικόνες από τους ανυποψίαστους εργάτες της ανακαίνισης του ναού.

Περίχαρης η Αμερικανίδα τουρίστρια μόλις επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσίασε στους φίλους της το μεγάλο της «λάφυρο» από τον ιστορικό ναό της Κωνσταντινούπολης. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια, η Eliza B Chrystie άρχισε να αισθάνεται ότι οι εικόνες σαν να είχαν φωνή της μιλούσαν και της τόνιζαν πως δεν της ανήκουν και πως πρέπει να τις επιστρέψει στον φυσικό τους χώρο, δηλαδή στην Αγία Σοφία. Σταδιακά οι φωνές αυτές αυξηθήκαν και η παρουσία αυτών των χριστιανικών εικόνων μετατράπηκε σε εφιάλτη για την Αμερικανίδα τουρίστρια η οποία τώρα μετανοιωμένη όλο και περισσότερο άρχισε να σκέπετε πως θα μπορούσε να τις επιστρέψει πίσω στον ιερό ναό. Επειδή όμως είχε ήδη γεράσει και δεν μπορούσε να πάει μόνη της στην Κωνσταντινούπολη, ζήτησε την βοήθεια της νεότερης αδελφή της και έτσι μετά από 55 χρόνια μαζί με τα ιερά κλοπιμαία ξαναβρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όμως προβληματίστηκε με ποιο τρόπο θα γίνονταν η παράδοση των εικόνων χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα και παράλληλα να ηρεμήσει ψυχικά από όλη αυτή την ιστορία

Οι δυο αδελφές επιστέφτηκαν τότε ένα Τούρκο χρυσοχόο, τον Adil Birsen, δήθεν για να αγοράσουν κοσμήματα. Στον Τούρκο του έκανε εντύπωση ότι έδειχναν πως κάτι τους απασχολούσε αλλά δεν το φανέρωναν. Την επομένη μέρα ξαναήρθαν στο μαγαζί του και η Αμερικανίδα του ζήτησε να την εξυπηρετήσει σε κάτι το πολύ σοβαρό ενώ καθώς μιλούσε, όπως διηγείται ο Τούρκος χρυσοχόος, άρχισε να κλαίει αφήνοντας άναυδο τον Adil Birsen ο όποιος δεν είχε καταλάβει το τι ακριβώς ήθελε. Τελικά η Eliza B Chrystie του φανέρωσε τον λόγο της επίσκεψης της και του ζήτησε την βοήθεια του να επιτρέψει στην Αγία Σοφία τις κλεμμένες εικόνες τονίζοντας πως αυτό είναι μια συνειδησιακή ομολογία σαν μια εξομολόγηση για την μεγάλη της αμαρτία. Φυσικά ο Τούρκος χρυσοχόος δέχτηκε να βοηθήσει τις δυο Αμερικανίδες και τότε η Eliza B Chrystie αφού του παρέδωσε τις εικόνες είπε με μεγάλη συγκίνηση ότι, «Επιτέλους τώρα θα ησυχάσω και θα μπορέσω να πεθάνω ήσυχα αφού επιτέλεσα το καθήκον μου να εξομολογηθώ την μεγάλη μου αμαρτία και να την επανορθώσω με αυτόν τον τρόπο».

Το νέο έγινε ευρέως γνωστό από τον τουρκικό τύπο προκαλώντας πολύ μεγάλη αίσθηση. Χαρακτηριστικό είναι πως ο διευθυντής του Μουσείου της Αγίας Σοφίας, ο Hayrullah Cengiz, επαίνεσε δημόσια την ενέργεια της Αμερικανίδας τονίζοντας πως αποτελεί μια κίνηση ομολογίας και κάθαρσης μιας πράξης που έγινε πριν από 50 χρόνια, ενώ τόνισε πως με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αποδοθούν στην Αγία Σοφία και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που κατά καιρούς έχουν αφαιρεθεί παράνομα από το μεγάλο αυτό χριστιανικό θρησκευτικό σύμβολο.

Το γεγονός αυτό που χαρακτηρίζεται σαν το «θαύμα των αγίων εικόνων» της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης, είναι άλλο ένα καταπληκτικό μήνυμα πως η Ορθοδοξία παραμένει ζωντανή μέσα στο μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό της δημιούργημα στην Βασιλίδα των πόλεων.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

Στην εκπομπή "ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ’’, του Κυπριακού Τηλεοπτικού σταθμού ‘’Sigma’’, o θεολόγος κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης, ανέφερε μεταξύ άλλων το εξής παράπονο : «Το να πηγαίνει ο Υπουργός Παιδείας της  Κύπρου, στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου σ’ ένα κράτος που αν δεν το καταλάβαμε, παρόλο που είμαι Ορθόδοξος θεολόγος εγώ, έχω ανοίξει τα μάτια μου και βλέπω ότι δεν ζω σ’ ένα κράτος που αποτελείται από 100% Ορθόδοξους Χριστιανούς».

Κατ’ αρχήν κατ’ απαράδεκτο τρόπο διαμαρτύρεται ο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης,  για το γεγονός ότι ο Υπουργός Παιδείας της  Κύπρου, πήγε στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου. Γιατί ενοχλήθηκεο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης;

Αυτός που θεώρησε ότι δεν είναι αμαρτία το ομοφυλοφιλικό πάθος, ενώ γνωρίζει ότι «τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ισχυρίζεται ότι είναι πιο ανοιχτομάτης από τους υπόλοιπους Ορθόδοξους θεολόγους. Πως μπορεί να εξηγηθεί η ‘’περιαυτολογία’’ του, «παρόλο που είμαι Ορθόδοξος θεολόγος εγώ, έχω ανοίξει τα μάτια μου…»;Ευτυχώς πάντως που δεν είπε, ότι κατά Θεόν του «διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί του ειδέναι…».

  Και συνέχισε ο έχων πιο ‘’ανοικτούς’’ τους οφθαλμούς από τους υπόλοιπους Ορθόδοξους θεολόγους : «Είμαστε πια ένα πολυφυλετικό, πολυγλωσσικό μόρφωμα στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολυπολιτισμικό πια και θέλουμε ν’ ανοίξουμε την Παιδεία μας προς όλα τα θρησκεύματα».  Ο έχων πιο ‘’ανοικτούς’’ τους οφθαλμούς… θέλει ν’ ‘’ανοίξει’’ την Παιδεία μας προς όλα τα θρησκεύματα…για τούτο τον ‘’δυσκόλεψε’’ η επίσκεψη του Υπουργού  Παιδείας,στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου.

  Και οι θέσεις του κ. Ανδρέα Πιτσιλλίδη για το θρησκειολογικό μάθημα τονίστηκαν ως εξής : «Το μάθημα των Θρησκευτικών, να εκσυγχρονιστεί άμεσα και να γίνει θρηκειολογικό».  Είναι τούτο εκσυγχρονισμός ή κακίστη εκκοσμίκευση; 

Αυτό δεν είναι συγκρητισμός;  Γνωρίζει ότι «ανοίγονται οι ασκοί του Αιόλου» με το μάθημα θρησκειολογίας.  Γνωρίζει την  ποιότητα, σε θέματα Πίστεως, της μαρξιστικής ‘’ομήγυρεως’’ που το προωθεί τούτο.  Γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης ποιοι είναι  οι κατ’ εξοχή αγωνιωδώς προτείνοντες τούτο. Αποτελεί κακοπροαίρετο εγχείρημα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που κροτούσε χείρας, στους απάνθρωπους διώκτες των Χριστιανών, της πρώην Σοβιετικής Υπερκρατορίας.

Και συμπλήρωσε : «Άλλωστε το βαρέθηκαν κι οι μαθητές.  Ποιος μαθητής, εγώ σας λέω από τον καιρό πού’ μουνα εγώ μαθητής, κάντε μια δημοσκόπηση…».Δηλαδή η δημοσκόπηση θα καταδείξει ότι η πλειοψηφία των μαθητών επιζητεί μαθήμα που να μάθουν περισσότερα για την  ισλαμική θρησκεία, βουδισμό κλπ;  Να επεξηγήσουμε ξανά ότι ήδη η κομματικοποιημένη (όχι ισόρροπα πολιτικοποιημένη) μερίδα των μαθητών, που κατευθύνεται από την παράταξη των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεών, σαφώς θα στηρίξει το συγκρητιστικό θρησκειολογικό μάθημα.Αυτό που θέλουν, δεν είναι ένα μάθημα κριτικής απέναντι στα θρησκεύματα τούτα από Ορθόδοξης πλευράς αλλά συγκρητιστικό μάθημα (Βαβέλ θρησκειών). Και για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Γέροντος Χριστοφόρου Παπουλάκου  «ξελογιάστρα μάθηση» θα γίνει.

«Βαρέθηκαν το μάθημα των Θρησκευτικών», ισχυρίζεται ο ανακαλύψας τη θεωρία της «μαύρης τουλίπας» για τα ομοφυλοφιλικά «πάθη της ατιμίας».  Δεν θα βαρεθούν για τα τόσα βλάσφημα που λέει η Ισλαμική (κορανιακή) θρησκεία για τον Χριστό και την Παναγία;

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι υπόδειξη για μάθημα θρησκειολογίας, έχει γίνει και από τον Μητροπολίτη Μόρφου, στη συνέντευξη που είχε δώσει, με θέμα  την αντίδραση των Τουρκοκυπρίων δασκάλων  να διδάσκουν το κοράνι.  Όταν ρωτήθηκε από τη δημοσιογράφο «Γιατί μάθημα Θρησκευτικών και όχι Θρησκειολογίας στα σχολεία; »ο Μητροπολίτης Μόρφου απάντησε :  « Ε, πιέστε να μπει. Εγώ είμαι εξ’ αυτών που λέω ‘‘ναι’’ στο μάθημα της Θρησκειολογίας. Εμένα δυνάμωσε η πίστη μου μελετώντας το Ισλάμ, τον Καθολικισμό, τον Ραββινισμό των Ιουδαίων, μελετώντας τον Βουδισμό της Άπω Ανατολής. Ή συγκρίνοντας την αρχαία ελληνική θρησκεία με τη χριστιανική, όπως εκφράζεται στην Ορθοδοξία. Αλλά καιρός παντί πράγματι. Δεν μπορεί να διδαχθεί ένα μικρό παιδάκι Θρησκειολογία. Η Θρησκειολογία χρειάζεται κριτική σκέψη. Άρα προηγουμένως το παιδί θα αποκτήσει την ταυτότητα που θέλει η οικογένειά του και όταν μεγαλώσει, θα πρέπει απαραίτητα να του δώσουμε και θρησκειολογικές γνώσεις. Οπωσδήποτε! Τι ωραία θα ήταν οι Ε/κ να ήξεραν και το Κοράνι. Τι λέει ο Μωάμεθ για τον Ιησού Χριστό, για την Παναγία. Πολύ σπουδαία πράγματα αυτά, αλλά δεν τα ξέρουν... »

Εφόσον για τα διάφορα θρησκεύματα γίνεται αναφορά στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών (Μάθημα Θρησκευτικών Β΄ Λυκείου), γιατί τότε η επιμονή για ‘’μετατροπή’’ του μαθήματος των Θρησκευτικών σε  θρησκειολογικό μάθημα;  Εξάλλου σύμφωνα και με την ορθή παιδαγωγική παρατήρηση  του R. Goldman, για διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης της θρησκευτικής σκέψης  στους μαθητές,  το εγχείρημα καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνο.

Ο κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης καταληκτικά υπέδειξε τα εξής : «Αφού απέτυχε ούτως ή άλλως στον ομολογιακό του χαρακτήρα και δεν είναι κατηχητικό σχολείο, ας γίνει ένα μάθημα που θα ανοίξει τους ορίζοντες των μαθητών, να μάθουν και πέντε πράγματα». 

Κάτι ανάλογο δυστυχώς δημοσιεύεται στην Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου στη συνέντευξη για το κοράνι που μας λύπησε και που δυστυχώς οι υπεύθυνοι Ιστοσελίδας επιμένουν να είναι αναρτημένη :  «…Η θρησκεία είναι μια πηγή γνώσης.  Το ξεχνούν αυτό.  Είναι μια πηγή γνώ-σης! (έτσι αναγράφηκε στην ιστοσελίδα).  Δηλαδή ένας τρόπος να γνωρίσεις τον κόσμο, τον Θεό και τον εαυτό σου».

Πως μπορεί να τονίζεται η γνώ-ση αυτή του Θεού από οποιαδήποτε θρησκεία;  Είναι ποτέ δυνατό να γνωρίσεις τον Θεό και μέσα από ζοφώδεις πλάνες;  

Γιατί λοιπόν μάθημα Θρησκειολογίας και όχι Θρησκευτικών στα σχολεία; Αντί άλλης απάντησης ας αναφέρομε αυτό που λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δια την αγωγήν των νέων  ότι «της τέχνης ταύτης ουκ έστιν άλλη μείζων.  Τι γαρ ίσον το ρυθμίσαι ψυχήν και διαπλάσαι νέου διάνοιαν;» (Ομιλία ΝΘ)  

Πηγή: Ακτίνες

Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημερομηνία ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί κορυφαίο ορόσημο στην ματωμένη ιστορική πορεία της πολύπαθης αυτής Ελληνικής Γης. Ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών, είχε σαν επιστέγασμα την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου που επισφραγίσθηκε με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας (17 Μαΐου 1914), ενεργό νομικό κείμενο το οποίο αποδέχθηκε και η Αλβανία, χωρίς όμως να σεβασθεί ποτέ τις προβλέψεις του...

Τα χρόνια που μεσολάβησαν έκτοτε, παρά τις δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές και τους ποταμούς αιμάτων των Βορειοηπειρωτών, δε δικαίωσαν τους εθνικούς πόθους των τίμιων Αγωνιστών του Αυτονομιακού αγώνα.

Αντί της πολυπόθητης λευτεριάς, σκληροί δυνάστες, από τον Αχμέτ Ζώγου μέχρι τον Εμβέρ Χότζα και τον Ραμίζ Αλία, επέδρασαν βάναυσα κατά του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού με αταλάντευτο στόχο την εξαφάνισή του από τον εθνολογικό χάρτη της Αλβανίας!

Το εθνικό μαρτυρολόγιο κοσμείται από γνωστούς και άγνωστους Βορειοηπειρώτες ήρωες που θυσιάστηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, κάτεργα και εξορίες υπερασπιζόμενοι τον ιερό και αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζήσουν ως Ελεύθεροι Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Η μνήμη μας δεν θα καλυφθεί ποτέ από την σκόνη της Εθνικής λησμοσύνης. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις γκρεμισμένες εκκλησιές, τους αποσχηματισμένους ιερείς, τα συλημένα ιερά κόκαλα των πεσόντων του 1940-41.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα αδέλφια μας που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν αβάπτιστοι, αλειτούργητοι και ακήδευτοι μέσα στο ζόφο του αλβανικού «παραδείσου».

Δεν θα ξεχάσουμε τους μάρτυρες, που άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω στα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, στην εναγώνια προσπάθεια να αναπνεύσουν Ελληνικό αγέρα.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, τα αδέρφια μας που μετά το πανευρωπαϊκό γκρέμισμα των τειχών, αρχές της δεκαετίας του ’90, ήλθαν ρακένδυτοι στην μητέρα πατρίδα, που έζησαν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις αγκυλώσεις της κρατικής γραφειοκρατίας, που προδόθηκαν, που έχασαν ελπίδες και όνειρα, που στην Αλβανία ήταν «μειονοτικοί» και στην Ελλάδα συλλήβδην «Αλβανοί».

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και εκείνους -τους λίγους- που έμειναν στις Θερμοπύλες  της Βορείου Ηπείρου και βίωσαν και εν πολλοίς βιώνουν το ιταμό προσωπείο του αλβανικού ολοκληρωτισμού, υπό κοινοβουλευτικό πλέον μανδύα. Τους στηρίζουμε και θα τους στηρίζουμε μέχρι την Νίκη!

Σήμερα, που ο Ελληνισμός, από την Λευκωσία μέχρι την Κορυτσά, δοκιμάζεται σκληρά, ο Αυτονομιακός Αγώνας του 1914 αποτελεί πηγή εμπνεύσεως και εθνικού φρονηματισμού.

Τίποτε δεν ξεχνιέται! Τίποτε δεν τελείωσε ακόμη!

Πηγή: Περί Πάτρης

Η Samsung προειδοποίησε τους καταναλωτές να αποφεύγουν να συζητούν για προσωπικά ζητήματά τους μπροστά στην «έξυπνη» τηλεόρασή τους, όταν είναι ενεργοποιημένη η δυνατότητα αναγνώρισης φωνής και φωνητικού ελέγχου της συσκευής, γιατί σε αυτή την περίπτωση η τηλεόραση ακούει και καταγράφει ό,τι λέγεται. Η προειδοποίηση, σύμφωνα με το BBC, αφορά μόνο τους καταναλωτές που ελέγχουν τη συσκευή τους, όχι από το τηλεχειριστήριο, αλλά με τη φωνή τους. Όταν αυτή η δυνατότητα είναι ενεργοποιημένη, η τηλεόραση μπορεί να ακούσει -εκτός από τις φωνητικές εντολές- κάθε άλλη συζήτηση και μετά μπορεί να μοιραστεί τις πληροφορίες με την εταιρεία ή με άλλες εταιρείες (όπως αυτή που παρέχει στη Samsung τη δυνατότητα διαδικτυακής φωνητικής αναζήτησης).

 Ακτιβιστές από μη κερδοσκοπικές Οργανώσεις, όπως το ίδρυμα Electronic Frontier Foundation (EFF), που αγωνίζονται για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, δήλωσαν στο Twitter πως η συγκεκριμένη τεχνολογική δυνατότητα θυμίζει τις οθόνες στο βιβλίο ‘1984' του Όργουελ, οι οποίες κατασκόπευαν τους πολίτες. Μετά τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε, η Samsung τόνισε, ότι η ίδια θέλει να είναι διαφανής, έτσι ώστε να ενημερώσει σωστά τους κατόχους των τηλεοράσεων προκειμένου να αποφασίσουν εκείνοι κατά πόσο θα χρησιμοποιήσουν ορισμένες δυνατότητες της «έξυπνης» τηλεόρασής τους, ενώ υπογράμμισε ότι παίρνει «πολύ σοβαρά» την προστασία της ιδιωτικής ζωής των καταναλωτών. 

 Οι οδηγίες της εταιρείας προς τους καταναλωτές αναφέρουν, ότι όταν ενεργοποιηθεί ο φωνητικός έλεγχος, η συσκευή θα ακούει όλους τους ανθρώπους μέσα στο δωμάτιο και θα προσπαθεί να καταλάβει αν λέγεται κάποια εντολή που την αφορά. Όπως προειδοποιεί η εταιρεία, «αν οι λέξεις περιλαμβάνουν προσωπικές ή άλλες ευαίσθητες πληροφορίες, αυτές οι πληροφορίες θα είναι ανάμεσα στα δεδομένα που συλλέγονται (από την τηλεόραση) και μεταδίδονται σε ένα τρίτο μέρος». Η εκπρόσωπος του EFF Κορίν ΜακΣέρι δήλωσε, ότι «αν εγώ ήμουν πελάτης, θα ήθελα να ξέρω ποιό είναι αυτό το τρίτο μέρος και σίγουρα θα ήθελα να μάθω αν τα λόγια μου μεταφέρονται σε ασφαλή (σ.σ. δηλαδή κωδικοποιημένη) μορφή».

 Η κορεατική εταιρεία διευκρίνισε, ότι όταν ο χρήστης ενεργοποιεί τη δυνατότητα αναγνώρισης φωνής της διασυνδεμένης στο διαδίκτυο «έξυπνης» τηλεόρασής του, τότε τα φωνητικά δεδομένα στέλνονται διαδικτυακά σε ένα τρίτο (μη κατονομαζόμενο) μέρος, ο κεντρικός υπολογιστής (server) του οποίου αναλαμβάνει να κάνει αναζήτηση σχετικά με τη φωνητική εντολή που δόθηκε από τον χρήστη και, στη συνέχεια, επιστρέφει στην τηλεόραση το αποτέλεσμα της αναζήτησης. Η Samsung διαβεβαίωσε ότι ούτε δημοκρατούνται σε κάποιον υπολογιστή αρχεία φωνητικών δεδομένων, ούτε πωλούνται σε τρίτους σχετικά δεδομένα. Επιπλέον, επεσήμανε, ότι ο χρήστης της τηλεόρασης γνωρίζει πότε έχει ενεργοποιήσει τη φωνητική δυνατότητα, γιατί εμφανίζεται η εικόνα ενός μικροφώνου στην οθόνη της συσκευής του.

Ὅπως τό καλόν, ἡ ἁγιότης καί ἡ ἀρετή τῶν ἀνθρώπων ἔχουν διαβαθμίσεις καί ἄνοδον ἕως τήν ἀτελεύτητον κορυφήν τῆς θεώσεως, ἔτσι καί τό κακό ἀκολουθεῖ τήν ἰδικήν του πτῶσιν εἰς τήν κλίμακα τῆς ἁμαρτίας ἕως αἰωνίας κολάσεως.

Ἕνα ἀπό τά χειρότερα ἐπίπεδα εἰς τήν κλίμακα πρός τόν πυθμένα τοῦ ᾅδου, εἶναι ὅταν ἡ νομοθετική, ἡ ἐκτελεστική, καί ἡ δικαστική ἐξουσία ἀντί νά καταδικάζουν τό κακό καί νά προστατεύουν τό κοινωνικόν σύνολον, διά τῶν ἀποφάσεών των νομοθετοῦν καί νομιμοποιοῦν τήν ἁμαρτίαν τῶν ποικίλων διαστροφῶν διά τῆς δῆθεν ἐλευθέρας ἐκφράσεως καί συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων. Διασφαλίζοντας τό παρά φύσιν, προσβάλλουν τό κατά φύσιν καί οὐσιαστικῶς ἀπορρίπτουν τό ὑπέρ φύσιν.

Ἰσχυρίζονται κάποιοι ἐξ᾽ αὐτῶν πώς ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ ἀναφαίρετον δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων. Λές καί δέν τό ἐγνωρίζαμε. Δέν ἐγνωρίζαμε δηλαδή, ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα καί τό δικαίωμα, εἴτε νά φθάσῃ καί νά ξεπεράσῃ καί αὐτούς ἀκόμη τούς ἀγγέλους, εἴτε νά καταντήσῃ χειρότερος τῶν δαιμόνων, ἤ καί αὐτῶν τῶν κτηνῶν, ὅπως συμβαίνει μέ τήν συνειδητήν ἐπιλογήν τῆς ἀνωμαλίας καί τῆς διαστροφῆς, ὡς ἐν προκειμένῳ.

Τό κοινωνικόν σύνολον ὅμως δέν ἐκλέγει τούς ψηφίζοντας τούς νόμους; Ἐμεῖς δηλαδή, ἄραγε εὐθυνόμεθα ὅλοι διά τήν κοινωνικήν ἀποσύνθεσιν πού θά ἐπέλθῃ λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐάν δέν μετανοήσωμε. Καί μήν ἀποδίδωμε ὅπως πάντοτε εὐθύνας εἰς "σκοτεινάς" οὔτε εἰς φανεράς δυνάμεις.

Ἔτσι λοιπόν «Θεόν μή φοβούμενοι καί ἄνθρωπον μή ἐντρεπόμενοι», ὅσοι δουλεύουν εἰς τά ἀνομολόγητα πάθη τῆς διαστροφῆς, τῇ βλακώδῃ ἀνοχῇ τῶν φυσιολογικῶν ἀνθρώπων καί ἰδίως τῇ ἐνόχῳ σιωπῇ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, κατώρθωσαν ὥστε νά ἀναγνωρισθοῦν, ὄχι μόνον ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά καί διάφορα ἄλλα θέματα ἠθικῆς ὡς δῆθεν φυσιολογικά, ἄν ὄχι ὡς ἐπαινετά. Κατώρθωσαν δυστυχῶς νά κάνουν τίς ἀρχές καί ἐξουσίες, τίς ὁποῖες ἐμεῖς ἐκλέγομε, νά ὑποκύψουν εἰς τά θεήλατα πάθη των ἐξευτελίζοντας τούς θεσμούς.

Ἐάν μᾶς ἔχουν ἀπομείνει λίγες σταλαγματιές δακρύων, νά μετανοήσωμε καί νά δεηθῶμεν ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου. Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Κύριε...

Πηγή: Χριστοΰφαντος, Ακτίνες

«Αὐτεῖνοι, οἱ Εὐρωπαῖγοι, εἶναι ἄνθρωποι χωρὶς ἠθικὴ καὶ πίστη καὶ κρίμα στὰ φῶτα τους, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κάνει τὰ φῶτα καὶ ὄχι τὰ φῶτα τὸν ἄνθρωπο».

(Μακρυγιάννης)

.

Ἐδῶ καὶ 20 χρόνια ποὺ γράφω-δημοσίευσα τὸ πρῶτο μου ἄρθρο σὲ τοπικὴ ἐφημερίδα τοῦ Κιλκὶς μὲ τίτλο «οἱ φαυλότητα τῆς πολιτικῆς καὶ οἱ πολιτικοί της φαυλότητας» - δὲν ἔκρυψα ποτὲ τὴν ἀπέχθεια καὶ τὴν περιφρόνηση ποὺ νιώθω γιὰ τὰ καθάρματα τοὺς Εὐρωπαίγους, ὅλο αὐτὸ τὸ μνημονιακὸ σκυλολόι, τοὺς δημίους τοῦ λαοῦ μας.

Ἀπ’ ὅλους τοὺς εὐρωπαϊκοὺς λαούς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, βιώσαμε καὶ ζήσαμε τὶς μεγαλύτερες καταστροφὲς ἐξ αἰτίας τῆς κακουργίας τους. Κατάπιαμε τὴν μεγαλειώδη ἀπάτη τοῦ «δυτικοῦ πολιτισμοῦ», πὼς δῆθεν ἑδράζεται στὴν ἀρχαία ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, τὶς κοραϊκὲς ὀνειροφαντασίες περὶ «μετακένωσης τῶν φώτων», καὶ τὴν μόνη «μετακένωση» ποὺ γνωρίσαμε ἦταν τοῦ αἵματος καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς πατρίδας μας. Ξεκίνησε τὸ «ματοβαμμένο» κρατίδιό μας ἐλπίζοντας ἀπὸ τὴν Εὐρώπη προστασία καὶ ἀλληλεγγύη.

Καρτερούσαμε «οἱ πάντοτ’ εὐκολόπιστοι καὶ πάντα προδομένοι» (Σολωμός), ἀπὸ τὴν «πολιτισμένη Εὐρώπη» βοήθεια καὶ συναντίληψη. Ἀπὸ ποιά Εὐρώπη; Ἀπὸ τὴν «πολιτισμένη Εὐρώπη» τῶν Κογκισταδόρες ποὺ ἐξόντωσαν εἴκοσι ἑκατομμύρια ἰθαγενεῖς της Ἀμερικῆς καὶ ἐξαφάνισαν ἐν ψυχρῶ τὸν πολιτισμό τους;

Τὴν Εὐρώπη τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, τῶν Σταυροφοριῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου; Τὴν «προοδευτικὴ» Εὐρώπη τοῦ κατακτητῆ μὲ τὴν τιάρα, τοῦ θηρίου τῆς Ρώμης, τοῦ Πάπα; Τὴν Εὐρώπη τοῦ δουλεμπορίου, τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας καὶ τῶν δύο παγκοσμίων ἀνθρωποσφαγῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα;

Ἀνέφερα πρὶν τὸν Σολωμό. Σὰν χθές, 9 Φεβρουαρίου τοῦ 1857, ἔκλεινε τὰ μάτια του ὁ μεγάλος μας ποιητής. Καὶ ἐπειδὴ τούτη τὴν κρίσιμη στιγμή, «ἀδελφοί μας βρίσκει τὸ κακὸ καὶ θολώνει ὁ νοῦς μας», ὑπακούοντας καὶ στὴν ποιητικὴ προτροπὴ τοῦ Ἐλύτη, τὸν μνημονεύουμε, γιατί ἔγραψε τὸν Ὕμνον ὄχι εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ «εἰς τὴν Ἐλευθερίαν», ἤθελε νὰ μᾶς πεῖ ὅτι Ἑλλὰς καὶ ἐλευθερία εἶναι ὅπως ἡ ψυχὴ μὲ τὸ σῶμα. Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς τὴν λευτεριά, δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Καί, ἐπαναλαμβάνω, οἱ δυτικὲς δυνάμεις προκάλεσαν ὅλες τὶς συμφορὲς τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ.

Δὲν ὑποδούλωσαν οἱ Ὀθωμανοὶ τὸν βυζαντινὸ Ἑλληνισμό. Εἶχε ἐξουθενωθεῖ, λεηλατηθεῖ, κατακερματισθεῖ ἀπὸ τὶς ἄγριες ἐπιδρομὲς τῆς παπικῆς ψευτοεκκλησίας. Ἀποφρὰς ἡμέρα τοῦ Γένους δὲν εἶναι ἡ 29 Μαΐου 1453, ἀλλὰ ἡ 13 Ἀπριλίου 1204. Τότε «ἑάλω ἡ Πόλις» , ὄχι ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν σταυροφόρων-συμμοριῶν. Τὰ χρόνια τῆς δουλείας ἐπέπεσαν ὅλοι οἱ ἀρχαιοκάπηλοι καὶ ἐγκληματίες ἁρπάζοντας τὶς ἀρχαιότητες, καταστρέφοντας Παρθενῶνες, μία Πνευματικὴ Γενοκτονία, ὅπως προσφυῶς ὀνομάστηκε. Κατὰ τὴν Ἐπανάσταση μᾶς ἔστελναν ἀλιτήριους, τυχοδιῶκτες τύπου Τσώρτς καὶ Κόχραν, μὴν ξεφύγουν τὰ σύνορα, ὥστε νὰ περιοριστοῦμε στὸ ὑποτελές, λυμφατικὸ κρατίδιο τῆς Μελούνας.

Ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Ἰμπραὴμ καὶ τὴ γενοκτονία ποὺ ἀκολούθησε, ἀπὸ τὸν ἀκρωτηριασμὸ τοῦ ἐλεύθερου ἔθνους, τὶς ἐπεμβάσεις τῶν κανονιοφόρων, τοὺς ἀποκλεισμοὺς καὶ τὶς κατοχὲς ὣς τὴν ἀτίμωση τοῦ 1897, ἀπὸ τὴν μικρασιατικὴ καταστροφὴ καὶ τὸν ἐμφύλιο ὣς καὶ τὴν κυπριακὴ τραγωδία, πάντοτε μπροστὰ μας οἱ Εὐρωπαῖοι. Οἱ Τοῦρκοι ἦταν καὶ εἶναι πειθήνια ἐνεργουμένα τους. Καὶ πάντοτε ἔβρισκαν πέντε δέκα ἡμέτερα καθάρματα-Γραικύλους τῆς σήμερον, γιὰ νὰ κάνουν τὴν βρόμικη δουλειά. «Ὑπακοὴ στὴν Τρόικα» τσιρίζουν οἱ μνημονιακοὶ λακέδες. «Ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης» τοὺς ἀπαντᾶ ὁ Καποδίστριας.

Εἴμαστε λαὸς πληγωμένος. Καὶ ὅποιος πληγώνεται ἀντιστέκεται. Καὶ ἡ καλύτερη ἀντίσταση εἶναι ἡ ἀντεπίθεση. «Νὰ χτυπήσουμε» καὶ τὸν ἐπιχειρούμενο «ἐξευρωπαϊσμὸ» τῆς πίστεώς μας». «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. Ὥστε ὅτε περὶ Πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἐγὼ τίς εἰμί; Ἱερεύς, ἄρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Οὐδείς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κεκράξονται, καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἄφροντις», πάντες εὐθυνόμαστε καὶ πάντες θὰ λογοδοτήσουμε γιὰ τυχὸν ὀλιγωρία καὶ ἀμέλεια, κατὰ τὸν ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη. Ὁ οἰκουμενικὸς θρόνος κηρύσσει, δεκαετίες τώρα, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, καὶ προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ τοπικὲς ἐκκλησίες, στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ φύγει καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπαίσια φραγκοσφηκοφωλιά, τὸ Π.Σ.Ε.

«Νὰ χτυπήσουμε» τοὺς ψευτομορφωμένους ποὺ λυμαίνονται τὴν παιδεία μας. Τὰ σύγχρονα δεινὰ τῆς πατρίδας μας σὲ τέτοιους «εὐρωλιγούρηδες» (Ζουράρις) ὀφείλονται. Αὐτοὶ οἱ ἡμιμαθεῖς, οἱ ἀνθρωποκάμπιες, ποὺ λέει ὁ Κόντογλου, περιφρόνησαν τὸν λαό μας μὲ τὸ πάθος κάθε πεμπτοφαλαγγίτου. Κατακρεούργησαν τὴν γλώσσα μας, περιφρόνησαν τὴν παράδοσή μας, τὴν πίστη μας γιὰ νὰ γίνουμε δῆθεν Εὐρωπαῖοι. Ἂς τὸ χωνέψουμε: Ἐξασθένιση τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει πλῆγμα στὰ θεμέλια του Ἑλληνισμοῦ. Φτάνει τόσα χρόνια τὸ μπούκωμά μας μὲ τὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρονοτροφὲς τῶν Φράγκων. Λύκοι εἶναι προβατόσχημοι ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν ὡς λαὸ ἱστορικό. Τέτοιοι ἦταν πάντα καὶ τώρα εἶναι χειρότεροι, γιατί στὶς μέρες μας, ἀποθηριώθηκαν.

Κλείνω μὲ δύο ἐπεισόδια ἀπὸ τὴν πρόσφατη ἱστορία μας. Τὰ ἔχω ξαναγράψει, ἀλλὰ τὰ ἐπαναλαμβάνω γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦμε ποιοὶ ἦταν καὶ εἶναι οἱ Εὐρωπαῖοι «ἑταῖροι» μας.

«Στὶς ἀρχὲς τῆς Κατοχῆς, καὶ στὴν πλατεία τοῦ Κλαυθμῶνος, ποὺ τὴν εἴχανε μεταβάλει οἱ Γερμανοὶ σὲ χῶρο στάθμευσης, ἕνας Γερμανὸς σωφέρ, ἔτρωγε ἀπ’ τὴν καραβάνα τοῦ τὸ φαΐ του, καθισμένος στὸ σκαλοπάτι τοῦ αὐτοκινήτου του. Ἔτρωγε μ’ ἀχορταγιά, ἐνῶ γύρω του, οἱ ἄλλοι πείναγαν. Τότε ἕνα παιδάκι, ἴσια μὲ ἑφτὰ-ὀχτὼ χρονῶν, ἅπλωσε τὸ χεράκι του, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι κάτι θὰ τοῦ ἔδινε γιὰ νὰ ρίξη στὸ πεινασμένο στομάχι του, ὁ Γερμανὸς στρατιώτης. Ἀντὶς ὅμως ὁ στρατιώτης νὰ κάνη τότε μία ἀνθρώπινη χειρονομία, ἔκανε αὐτὴ τὴν ἐλεεινὴ καὶ βάρβαρη πράξη. Ἄφησε στὸ σιδερένιο σκαλὶ τὴ γιομάτη καραβάνα του, σηκώθηκε ἀπάνου, ἅρπαξε τὸ μὲ πνεῦμα ἱκεσίας τεντωμένο χέρι τοῦ παιδιοῦ, τὸ στήριξε πάνω στὸ γόνατό του, καὶ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ κόσμου, τὸ ἔσπασε στὰ δύο σὰν ξερὸ κλαδί». Κι ἐνῶ τὰ μάτια τοῦ Ἀρμένη δακρύζουν στὴ θύμηση τῆς σκληρῆς αὐτῆς εἰκόνας, μοῦ προσθέτει:

-Ἤμουνα αὐτόπτης μάρτυς. Κι ἔφυγα ἀπὸ κεῖ φτύνοντας αὐτὸν καὶ τὴ φυλή του ὁλόκληρη».

Τὸ γεγονὸς περιέχεται στὸ βραβευμένο ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, βιβλίο «Οἱ σφαγὲς τοῦ Καλαβρύτων» , τοῦ Κώστα Καλαντζῆ . (Ἀθήνα 1962, σελ. 26).

Τὸ δεύτερο ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Χρ. Ἀγγελομάτη «Τὸ χρονικόν τῆς Μεγάλης Τραγωδίας» .

«Οἱ παλαιότεροι θὰ ἐνθυμοῦνται τὴν δημοσιευθεῖσαν εἴδησιν εἰς τὰς ἀθηναϊκᾶς ἐφημερίδας, μίαν ἡμέραν τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1924. Τὸ προσεγγίσαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην ἀγγλικὸν πλοῖον ‘Ζάν’, μετέφερε 400 τόννους ὀστῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ τὰ Μουδανιὰ εἰς τὴν Μασσαλίαν, πρὸς βιομηχανοποίησιν. Οἱ ἐργᾶται τοῦ λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες τὸ γεγονός, ἐμπόδισαν τὸ πλοῖον νὰ ἀποπλεύση, ἐπενέβη ὅμως ὁ Ἄγγλος πρόξενος καὶ ἐπετράπη ὁ ἀπόπλους».

Τὰ πήγαιναν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ τῶν σφαγιασθέντων Ἑλλήνων γιὰ «σαπούνι Μασσαλίας». Οἱ Τοῦρκοι τὰ πούλησαν, οἱ Γάλλοι τὰ ἀγόρασαν, οἱ Ἄγγλοι διευκόλυναν καὶ οἱ Γερμανοὶ ἀργότερα μιμήθηκαν. Ὅλη ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, δηλαδή.

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία , Αβέρωφ

Η εικόνα του Πάπα που περνά στα διεθνή ΜΜΕ είναι του κήρυκα της απλότητας. Αυτή καταρρίφθηκε από την ίδια την πραγματικότητα, να καταστήσει μέλος της Κουρίας τον 56χρονο Γερμανό «επίσκοπο της πολυτέλειας»  Φραντζ-Πέτερ Τέμπαρτζ-βαν Ελστ, ο οποίος είχε έδρα το Λιμβούργο. Με προφανή αμηχανία τα φιλικά προς το Βατικανό ΜΜΕ έφεραν στη δημοσιότητα το γεγονός, στις 10 Φεβρουαρίου 2015.  Πρόκειται για τον Επίσκοπο, που λόγω του σκανδάλου της πολυτελούς ζωής του υποχρεώθηκε να απομακρυνθεί από την επισκοπή του, τον Οκτώβριο του 2013. Ακολούθησε έρευνα από το Βατικανό, ενώ συνεχιζόταν ο σάλος στην Γερμανία. Τελικά ο σημερινός Πάπας «δέχθηκε την παραίτησή του» τον Μάρτιο του 2014. Τώρα τον επαναφέρει ως ανώτερο στέλεχος της Κούριας και συγκεκριμένα του «Ποντιφικού Συμβουλίου για την προώθηση του νέου ευαγγελισμού»! Αλλά πώς είναι δυνατόν να διδάξει τρόπους σύγχρονης ιεραποστολής στην Αφρική, στην Ασία και γενικά στους απόρους όλου του κόσμου, όταν ο ίδιος έχει ως πρότυπο ζωής τον πολυτελή βίο;

Ο πρώην Επίσκοπος Λιμβούργου σκανδάλισε την γερμανική κοινή γνώμη και γενικότερα τον κόσμο που ακολουθεί τον Πάπα, όταν αποκαλύφθηκε ότι η επισκευή και ο εκσυγχρονισμός του επισκοπείου του ήταν προϋπολογισμού επτά περίπου εκατομμυρίων Ευρώ και τελικά έφτασε στα σαράντα εκατομμύρια! Μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου τα διεθνή ΜΜΕ άρχισαν να γράφουν λεπτομέρειες για το κτίριο. Εγράφη τότε ότι μόνο ο κήπος στοίχισε 783.000 Ευρώ και το ιδιωτικό του επισκόπου παρεκκλήσιο 2,9 εκατομμύρια Ευρώ! Επίσης γράφτηκε ότι είχε αδυναμία στα αυτοκίνητα BMW και πως όταν ταξίδεψε με την Lufthansa στην Ινδία, για να επισκεφθεί τα παιδιά των εκεί παραγκουπόλεων, προτίμησε να απολαύσει την πρώτη θέση, μαζί με το χαβιάρι, την σαμπάνια και τις άλλες απολαύσεις που προσφέρονται σ’ αυτήν. Το θέμα εξετάστηκε από τα πολιτικά δικαστήρια της Γερμανίας, αλλά αυτά τελικά δεν εξέτασαν επί της ουσίας την υπόθεση, γιατί επικράτησε η άποψη ότι είναι εσωτερικό ζήτημα του Βατικανού.

Από ρωμαιοκαθολικά έντυπα γράφτηκε  η πληροφορία, ότι τον συγκεκριμένο επίσκοπο πολέμησαν οι ομοφυλόφιλοι, επειδή είχε εκφραστεί εναντίον τους και επειδή τιμώρησε ιερέα που «ευλόγησε γάμο ομοφύλων». Όμως όταν γίνεται ένας πόλεμος οφείλει ο εμπλεκόμενος σ’ αυτόν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στη ζωή του. Ο Μονσενιόρ Φραντζ-Πέτερ Τέμπαρτζ-βαν Ελστ έδωσε ο ίδιος όπλα στους εχθρούς του να τον πολεμήσουν και, επί πλέον, σκανδάλισε τους πιστούς σε όλο τον κόσμο, με την αποκάλυψη της πολυτελούς ζωής του και των δαπανών, με τις οποίες επιβάρυνε τους Γερμανούς Ρωμαιοκαθολικούς στο θρήσκευμα πολίτες.

Είναι γνωστό ότι οι πιστοί στη Γερμανία πληρώνουν στην Εφορία για τις Εκκλησίες ή Θρησκείες, στις οποίες ανήκουν και τα χρήματα αποδίδονται σ’ αυτές. Λόγω του σκανδάλου του πρώην επισκόπου Λιμβούργου παρατηρήθηκε μείωση των εσόδων της Λατινικής Εκκλησίας, γιατί πολλοί Γερμανοί διαγράφηκαν από αυτήν. Το πρώτο πλήγμα στα έσοδα των Ρωμαιοκαθολικών ήταν με το σκάνδαλο της παιδοφιλίας. Το δεύτερο ήταν αυτό με τον πολυτελώς ζώντα Γερμανό επίσκοπο.  Το σκάνδαλο τώρα παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις, με την ενέργεια του κατά τα άλλα «απλού» Πάπα, να αποκαταστήσει και μάλιστα σε περίοπτη θέση «τον επίσκοπο της πολυτέλειας», τον οποίο πριν από ένα περίπου χρόνο είχε «παραιτήσει».

Πλήγμα δέχθηκε η  εικόνα του Πάπα και από τον επίτιμο Λατίνο επίσκοπο Καζακστάν Γιαν Πάβελ Λένγκα. Ο εν λόγω επίσκοπος σε ανοικτή επιστολή του, που δημοσιεύεται, την 10η Φεβρουαρίου 2015 στο «Blog de Jeanne Smits», καταγγέλλει ότι επί των ημερών του σημερινού Πάπα η Λατινική Εκκλησία διέρχεται βαθιά κρίση. Κατηγορεί συγκεκριμένα τον Πάπα Φραγκίσκο ότι η αφοσίωσή του στις δημόσιες σχέσεις και στην εξωστρέφεια εισήγαγε στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το κοσμικό πνεύμα, με συνέπεια να λείψει πλήρως η ιερότητα στη ζωή της. Επίσης κατηγορεί το Βατικανό ότι «έχει περιβληθεί από ένα τείχος πλήρους σιγής» και πως «η φωνή της πλειονότητας των επισκόπων μοιάζει περισσότερο στη σιωπή των αμνών μπροστά στους πεινασμένους λύκους και, γι’ αυτό, οι πιστοί συχνά είναι ως πρόβατα χωρίς προστασία». Η εκκοσμίκευση είναι ενδειμική πνευματική νόσος της Ρώμης και στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται ο κόσμος αυτή φαίνεται περισσότερο, ιδιαίτερα με τις ενέργειες του σημερινού Ιησουίτη Πάπα... 

Πηγή: Κατάνυξις

Ο μεγάλος αγωνιστής και ανεπανάληπτος γνώμονας του Γένους μας, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, γράφει στα απομνημονεύματά του:

’’Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίοι τους δυστυχείς Έλληνε ς. Εις τις πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων, τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα, διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμει Άγγλους με την δικαιοσύνη την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσοι Ρούσους, κι ο Μέτερνικ της Αούστριας Αουστριακούς – κι όποιος τους φάγει από τους τέσσερους’’.

Πόσο διαχρονικός και πόσο αληθινός αναδεικνύεται ο λόγος του Μακρυγιάννη!

Η γενοκτονία, που βιώνουμε σε καιρό ειρήνης επί πέντε ολόκληρα χρόνια τώρα, όπως επίσης και τα σημερινά γεγονότα με την μισάνθρωπη δυσκαμψία των γερμανών και την λυκοφιλία όλων των άλλων εταίρων μας, βεβαιώνουν για μια φορά ακόμη του Μακρυγιάννειου λόγου το αληθές: ’’Τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα, διά να μην υπάρξουν … κι όποιος τους φάγει από τους τέσσερους’’.

Και συνεχίζει ο μεγάλος μας διδάχος Μακρυγιάννης: ’’…ο Ντώκινς, μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσους και δεν αφήσετε κανένα Έλληνα. Πήρε ο καθείς σας το μερίδιό του και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας… Τέτοια ηθική έχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε και μάς τους δυστυχείς ’’.

’’Τα δάνεια εμείς δώσαμε υπόσκεση ότι τα δανειστήκαμεν και η Μπαυαρία τα ρούφηξε με τον Αρμασπέρη και συντροφιά’’.

Ανήθικοι και απατεώνες είστε, τους λέει ο Μακρυγιάννης. Για να μας κάνετε του χεριού σας, σκορπίζετε ανάμεσά μας μίση και διαιρέσεις. Με τα δαιμονικά σας μυαλά δηλητηριάσατε τόσο πολύ και τις δικές μας ψυχές, που καταντήσατε κι εμάς σαν και τα μούτρα σας.

Για τα δάνεια εμείς δώσαμε υπόσχεση, αλλά τα ρούφηξε όλα η Μπαυαρία. Εμείς βάλαμε την υπογραφή μας ότι τα χρεωθήκαμε, αλλά αντί να τα καρπωθούν οι αγωνιστές μας, οι χήρες και τα ορφανά, τα έβαλε χέρι ο Άρμανσμπεργκ μαζί με τους ελληνόγλωσσους συντρόφους του και τα έκαναν καταθέσεις στο Μόναχο!

’’Οι Βαυαροί πρώτοι μας έδωκαν το παράδειγμα της καταχρήσεως, του σφετερισμού και της σπατάλης των δημοσίων ’’, βεβαιώνει ο Π. Χαλκιόπουλος.(1)

’’Ωκοδόμησαν στιλπνάς περί το Μόναχον επαύλεις , ενώ οι αγωνισταί απέθνησκον επί της ψάθης’’, γράφει ο Αν. Γούδας.(2)

Και ο Γ. Κρέμος συμπληρώνει: ’’Οι πλείστοι εκ πτωχών πλούσιοι εγένοντο. Το πάγαιναν γαϊτάνι οι Βαβαρέζοι, τρώγανε, πίνανε και πλερώναμε εμείς οι φτωχοί , μα χουβαρντάδες’’.(3)

Διευκρίνιση : Κάθε ομοιότητα με γεγονότα, που ζούμε στις μέρες μας, δέον να θεωρηθεί εντελώς …τυχαία.

Συμπέρασμα :

Οι Ευρωπαίοι, απέναντί μας, εδώ και διακόσια χρόνια  – για να μην πούμε από τον καιρό του Καρλομάγνου – παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. ’’Μας κατατρέχουν ολοένα, δια να μην υπάρξουμε’’ , κατά το ρήμα του Μακρυγιάννη.

Η ευθύνη , όμως, για την σημερινή μας κατάντια, είναι κατά κύριο λόγο δική μας, διότι κάνουμε του κεφαλιού μας και ούτε την Ιστορία μας διδασκόμαστε, ούτε τους Ήρωές μας αφουγκραζόμαστε, αλλά ούτε και τους Αγίους μας προσπαθούμε να μοιάσουμε.

Εάν γνωρίζαμε καλά την ιστορία μας, δεν θα ξανακάναμε τα ίδια λάθη. Εάν μελετούσαμεμε προσοχή τις παρακαταθήκες του Μακρυγιάννη,δεν θα ξαναπέφταμε στις ίδιες παγίδες, που ολοένα μας στήνουν οι ’’φίλοι’’ μας οι φραγκολεβαντίνοι. Και εάν, επίσης, νοιαζόμασταν για την Φιλοκαλία και την Ασκητική των Πατέρων μας και βάζαμε μπροστάρηδες στην ζωή μας τον Μέγα Φώτιο και τον πατρο-Κοσμά, ποτέ δεν θα φτάναμε στο χάλι, που βρισκόμαστε σήμερα.

Ας έχουμε , τουλάχιστον, τον νου μας από ‘δω και πέρα.

(*) Από το βιβλίο του Δημήτρη Φωτιάδη ‘’ΟΘΩΝΑΣ, Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ’’.

(1) Ο Παναγιώτης Χαλκιόπουλος ή Χαλικόπουλος ήταν διανοούμενος, δημοσιογράφος, εκδότης, νομικός και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στην Ιόνιο ακαδημία από το 1825 έως το 1828.

(2) Ο Αναστάσιος Γούδας (1816-1882) ήταν συγγραφέας του 19ου αιώνα.

(3) Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839-1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

14/2/2015

Πηγή: Αβέρωφ 

Μόνο αυτός που φλέγεται από την αγάπη και για την δόξα τού Χριστού είναι έτοιμος για κάθε είδους θυσία. Θυσία από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, όπως βλέπουμε στον Απόστολο Παύλο. Στον Απόστολο των εθνών που διαμαρτύρεται με όλη τη δύναμη της ψυχής του εναντίον εκείνων, οι οποίοι είτε ενσυνειδήτως, είτε ασυνειδήτως, γίνονται αφορμή σκανδάλου για τους πιστούς. Και δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά, αφού το σκάνδαλο, επιφέρει καταστρεπτική επίδραση στην πνευματική ζωή και γενικώς στην πρόοδο των Χριστιανών.

Ο Απόστολος είχε λάβει πληροφορίες ότι στην Κόρινθο υπήρχαν μερικοί πιστοί “προοδευμένοι” στην γνώση οι οποίοι δεν πρόσεχαν όσο θα έπρεπε την εξωτερική τους συμπεριφορά και γίνονταν αφορμή πολλών σκανδάλων.

Η βρώσις των ειδωλοθύτων κρεάτων, δηλ. αυτών τα οποία είχαν πριν προσφερθεί θυσία στα είδωλα, γινόταν αιτία, ώστε ορισμένοι απλοϊκοί πιστοί, που δεν είχαν ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα τους κάποια θέματα, να σκανδαλίζονται. Έτσι ο ιδρυτής τής Εκκλησίας τής Κορίνθου, τους επιτιμά, εκείνους που γίνονται αιτία και αφορμή σκανδάλου και τους γράφει: “Εάν η τροφή γίνεται αιτία σκανδάλου στον αδερφό μου, δεν θα φάγω καθόλου κρέας σε όλη μου την ζωή, για να μη σκανδαλίσω τον αδερφό μου”.

Ο θεόπνευστος Απόστολος ξεκαθαρίζει το θέμα τού σκανδάλου κατά τρόπο άμεσο και δυναμικό. Όμως το σκάνδαλο δεν αφορούσε μόνο την Εκκλησία τής Κορίνθου, αλλά δυστυχώς το βρίσκουμε σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή να φυτρώνει ως μανιτάρι τού διαβόλου. Διότι, τι είναι σκάνδαλο; Σκάνδαλο είναι το εμπόδιο και το πρόσκομμα το οποίο παρεμβάλλεται στην πνευματική πορεία και εμποδίζει την πνευματική προκοπή. Κάποια συμπεριφορά ανάρμοστη για Χριστιανό, κάποιος λόγος επιπόλαιος, κάποιο παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά και τόσα άλλα που όπως όλοι βλέπουμε γίνονται αφορμές για να κλονιστεί η πίστις τού εν Χριστώ αδελφού. Και φυσικά σκάνδαλο δημιουργείται, όχι μόνο από όσους είναι εντελώς απρόσεκτοι και έχουν σχεδόν αρνηθεί την Χριστιανική ζωή, αλλά και από ακατάρτιστους πιστούς και εν πολλοίς από πράξεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως “ηθικώς αδιάφοροι”.

Το θέμα γίνεται παραπάνω από όσο μπορούμε να υπολογίσουμε σοβαρό, όταν βλέπουμε τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, να καταδικάζει το σκάνδαλο με τις πλέον δριμείς εκφράσεις. Να περιγράφει με τα μελανώτερα των χρωμάτων, την βαριά ευθύνη εκείνου που το προκαλεί: “Ουαί – λέγει - τω ανθρώπω εκείνω δι ου το σκάνδαλον έρχεται” (Ματθ. ιη' 7).  Και ακριβώς τα λόγια αυτά του Χριστού θα πρέπει να δημουργούν την ευλογημένη προσοχή και περίσκεψη, αν όχι τον φόβο στις ψυχές όσων αισθάνονται ότι η έως τώρα συμπεριφορά τους δεν είχε την προσοχή αλλά και την συναίσθηση ότι οι ίδιοι γίνονται αιτία, κάποιες ψυχές να κλονίζονται σοβαρά, ίσως δε και ανεπανόρθωτα. Επομένως το σκάνδαλο αποτελεί αμαρτία μεγάλη και η ευθύνη όλων μας είναι  καθόλου μικρή ενώπιον του Θεού. Τούτο σημαίνει ότι είναι απολύτως ανάγκη ο Ορθόδοξος Χριστιανός, να θυσιάζει και μερικά δικαιώματά του, προκειμένου να αποφύγει την δημιουργία σκανδάλου για τους άλλους, αφού επιτέλους και ο πλέον απλοϊκός αδελφός φέρει αθάνατη ψυχή “υπέρ ης Χριστός απέθανεν”.

Θα πρέπει όμως να καταστεί απ' όλους μας κατανοητό και κάτι ακόμα. Ότι, ναι μεν φέρει ευθύνη εκείνος που με την απρόσεκτη ζωή του σκανδαλίζει, αλλά μεγάλη την ευθύνη έχει και εκείνος που σκανδαλίζεται. Ας σταθούμε για λίγο και στο σημείο αυτό, διότι υπάρχουν και ορισμένοι που ως αιτιολογία τού κλονισμού τής πίστεώς τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως πραστράτημα σε αμαρτωλές πράξεις, φέρουν το ότι δήθεν εσκανδαλίσθησαν από τον άλλον (τον απρόσεκτο). Όπως όμως γίνεται κατανοητό απ' όλους, η αδικαιολόγητος αυτή δικαιολογία ότι δηλ. “δεν πταίω εγώ· ο άλλος με παρέσυρε”, όχι μόνο δεν απαλύνει το βάρος τής ευθύνης, αλλά προσαυξάνει την κατηγορία επί του “σκανδαλισθέντος” και εις το κακόν ηττηθέντος, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. “Όποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα δικά του σφάλματα προβάλλοντας τα ατοπήματα και σκάνδαλα των άλλων, ομοιάζει με εκείνον που θέλει να πλυθεί και να καθαριστεί με τη λάσπη” είχε διδάξει ο Σωκράτης.

Ο Θεός δεν μας είπε να κανονίζουμε τη συμπεριφορά μας σύμφωνα με το κακό παράδειγμα που δίδουν δυστυχώς οι απρόσεκτοι Χριστιανοί, ου μην αλλά και οι επιπόλαιοι ποιμένες, αλλά σύμφωνα με τον Νόμο Του και το αιώνιο παράδειγμα που Αυτός ο ίδιος μας έδωσε επί γης.

Εάν μάλιστα θελήσουμε να εμβαθύνουμε έτι περισσότερο στο θέμα τού σκανδάλου, θα καταλήξουμε στο ότι το σκάνδαλο μπορεί ακόμα και να μας βοηθήσει, και όχι να μας εμποδίσει στην ορθόδοξη πνευματικότητα. “Τα σκάνδαλα- κηρύσσει ο Ιερός Χρυσόστομος- διεγείρουν (πρέπει να διεγείρουν) την προσοχή μας, μας κάνουν προθυμότερους στο καλό και ακονίζουν τον νου μας”. Μήπως δεν το βλέπουμε αυτό και στις χαλεπές, από κάθε άποψη, ημέρες που διανύουμε, κυρίως όμως από εκκλησιολογικής πλευράς; Τα σκάνδαλα των συμπροσευχών υψηλά ισταμένων προσώπων με κακοδόξους και αιρετικούς, τα θεατρικά σχεδόν συλλείτουργα, προς προσβολήν των αγίων πατέρων και διδασκάλων, κάνουν “τοις νούν Χριστού έχουσιν” να μελετούν Γραφή, Πατρολογία, Κανονικόν Δίκαιον, Εκκλησιαστική Ιστορία κ.τ.λ. και γενικώς ειπείν τα σκάνδαλα και αυτού του τομέως γίνονται αιτία για όσους έχουν φόβον και αγάπη προς τον Θεόν και τους αδελφούς, να ατενίζουν καθαρότερα την αλήθεια, να απορρίπτουν το σκάνδαλο και την πλάνη και φυσικά να υψώνουν χείρας ικέτιδας, αναφωνόντας ακαταπαύστως το “δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε δόξα σοι”. Και όπως κάποιος άγιος όταν ερωτήθηκε από πού έμαθε την τέχνη τής προσευχής, απάντησε, “από τα δαιμόνια”, από τον πόλεμο δηλ. που του έκαναν, ανεκάλυψε την μέθοδο της καρδιακής προσευχής, ούτω πως και εν προκειμένω, τα εκκλησιαστικά ιδίως σκάνδαλα καταρτίζουν τους αυθεντικούς πιστούς αγιωτέρους, τους δε ρηχούς και αγεύστους τής πνευματικής ζωής, χειροτέρους.

Όμως, ας κλείσουμε με τούτο. Πρώτον, να αποφεύγουμε πάση θυσία να προξενούμε σκάνδαλο οιασδήποτε μορφής, και δεύτερον, να μην παρασυρόμεθα από τα “θέατρα του παραλόγου” που ευκαίρως - ακαίρως ανεβάζουν επί της διεθνούς σκηνής όσοι έχασαν τον φόβο τού Θεού, τον σεβασμό προς τους αγίους και φυσικά την εντροπή έναντι του ποιμνίου τους. Αμήν.

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ.  &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Πηγή: Θρησκευτικά

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ζούμε σε μια εποχή νεοειδωλολατρείας, όπως ορθά την χαρακτήρισε ο Ορθόδοξος Αμερικανός καθηγητής Βιοηθικής Ένγκερχαρντ Τρίστραμ. Δεν πιστεύουμε στα αρχαία είδωλα, όμως λατρεύουμε τα νέα: τη βία, το σεξ, τον ωφελιμισμό, τον υλισμό, με μια λέξη την ηδονή στις ποικίλες μορφές της. Σήμερα δεν καλούμεθα στο μαρτύριο, όπως συνέβαινε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, αυτό ακόμη δεν συμβαίνει στις λεγόμενες χριστιανικές χώρες, αλλά σε αυτές της Ανατολής – ισλαμικές και ινδουιστικές – 100.000 είναι οι μάρτυρες για τον Χριστό κάθε χρόνο. Όμως υφιστάμεθα την επιβολή μιας πεζής, μιας επίπεδης ζωής χωρίς ανάταση και χωρίς Ανάσταση.

Είναι μια ζωή που μας επιβλήθηκε από τη Δύση. Σημειώνω πως ο ποιητής και διανοητής Γιώργος Σαραντάρης όταν μιλάει για τη Δύση εννοεί το κοσμικό φρόνημα, που έχει θεμελιωθεί πάνω στη λογική και στην ηδονή. Γράφει σχετικά:

«Η Δύση καλλιεργεί τη θνητή ζωή του ατόμου, την καλλωπίζει σύμφωνα μ’εκείνο το κριτήριο του έρωτα, που είναι το μόνο κριτήριο, που ειλικρινά επιτρέπει στο άτομο η προοπτική του θανάτου. Γιατί η Δύση λησμονεί το θάνατο, αλλά ο θάνατος είναι η κύρια υποστασιακή προοπτική της. Ό,τι για το Χριστιανό είναι ο Θεός, για τη Δύση είναι ο θάνατος…». (Το κείμενο εγράφη στις 3 Ιουλίου του 1938 και περιλαμβάνεται στον 2ο Τόμο των Έργων το, που περιλαμβάνει τα Κατάλοιπά του από το 1932 έως το 1940. Το δίτομο έργο είναι έκδοση της Βικελαίας Βιβλιοθήκης – Ηράκλειο, 2006, σελ. 464).

Εδώ αβίαστα γεννάται το ερώτημα: Πώς μπορεί να επιβιώσουμε στον καταιγισμό του πρακτικού υλισμού που μας επιβάλλεται; Πρώτα να εγκολπωθούμε αυτό που είχε συνειδητοποιήσει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, όπως και τόσοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί. Γράφει στα «Collectanea» του:

«Χωρίς την πίστη μου και χωρίς τη γλώσσα μου – τα δυο αυτά υπερατομικά κρατήματα ή κερκέλια (Σημ. Σημαίνει συνδετικούς κρίκους) – πέφτω …πέφτω… πέφτω… στο κενό… στην άβυσσο την πνευματική, την άπατη (αν τέτοιο πράμα υπάρχει πουθενά)». Και τα δύο αυτά σημαντικά για τη ζωή του Έθνους μας στοιχεία από καιρό και συν τω χρόνω υποβαθμίζονται.

Εμείς στην υποβάθμιση αυτή αντιστεκόμαστε πνευματικά, ο καθένας με τις δυνάμεις που διαθέτει και από τη θέση όπου βρίσκεται. Σκοπός μας να επιβιώσουν και τα δύο και να μεταλαμπαδευθούν στην επόμενη από μας γενιά. Ο Σεφέρης είχε εκφράσει στον Λορεντζάτο το φόβο του, ότι η γενιά τους θα ήταν η τελευταία που θα μιλούσε τα ελληνικά…Δόξα τω Θεώ εμείς τα μιλάμε. Πρόβλημα όμως υπάρχει και με την Πίστη και με τη Γλώσσα.

Ως προς την Πίστη μας, λυπούμαι που το λέγω, αλλά από την ποιμαίνουσα Εκκλησία υπάρχει, πλην φωτινών εξαιρέσεων, μια σιωπή στα κακώς κείμενα, και μια αδράνεια στο ξήλωμα των παραδοσιακών ζωογόνων Αξιών μας.

Ως προς τη γλώσσα οι νεοέλληνες ξεχνούν τον πλούτο της γλώσσας μας περιορίζουν με την πάροδο του χρόνου το λεξιλόγιό τους, και αγνοούν σιγά-σιγά όχι μόνο τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και κλασσικά έργα ελλήνων συγγραφέων, ακόμη και τον Παπαδιαμάντη. Το πρόβλημα εντείνεται αφενός μεν με τη νοοτροπία του Υπουργείου Παιδείας και πολλών διδασκόντων, αφετέρου δε με τη συνήθεια που επικρατεί, δυστυχώς με την ανοχή των γονέων, στους μαθητές και τις μαθήτριες, να βρίσκονται υπό την επήρρεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τηλεόρασης. Τα αγαθά αυτά της τεχνολογίας είναι όπως το μαχαίρι. Απαιτούν σωστή χρήση, αλλιώς κάνουν κακό στις νεανικές ευαίσθητες ψυχές.

Δεύτερον. Για να επιβιώσουν οι Αξίες στις οποίες πιστεύουμε, οφείλουμε να αποτελούμε παράδειγμα στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στο περιβάλλον μας. Όχι μόνο λόγια, κυρίως έργα. Πάλι ο Λορεντζάτος γράφει:

«Το μέγιστο που μπορείς να γίνεις μια μέρα για τον τόπο σου- μια καλή πυξίδα». Μακάρι όλοι και όλες να αποτελούμε μια έστω μικρή, -σημασία δεν έχει το μέγεθος, αλλά ο προσανατολισμός-, πυξίδα στη ζωή του οικογενειακού και κοινωνικού μας περιβάλλοντος.

Και το τρίτο, αλλά ίσως το σημαντικότερο για την επιβίωση του Έθνους μας, είναι να προσευχόμαστε, πολύ θερμά και με ειλικρίνεια.

Διερχόμαστε, ως Έλληνες, μια σοβαρή κρίση που είναι άγνωστο πού θα μας οδηγήσει. Τις ευθύνες γι’ αυτήν τις ρίχνουμε κυρίως στους ξένους. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως ο τρόπος της ζωής μας και πιο συγκεκριμένα ο πρακτικός υλισμός που κυριαρχεί μέσα μας είναι αυτός που έχει αλλοιώσει τις ψυχές μας και μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κρίση. Ο αείμνηστος εξαίρετος φιλοσοφών φιλόλογος και σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος Βασίλειος Τατάκης, στα 1938 έγραψε για τις οικονομικές κρίσεις, που διέρχεται περιοδικά η ανθρωπότητα:

«Η κρίση δεν είναι οικονομική. Θρονιάζει μέσα μας». Αν ζούσε η γιαγιά μου και η μητέρα μου, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, θα χαμογελούσαν πικρά, είμαι βέβαιος, για αυτό που λέμε εμείς σήμερα κρίση. Πέρασαν μια καταστροφή, μια γενοκτονία, ένα ξεριζωμό. Χάσανε τα πάντα: πατρίδα, βιός, αγαπημένα πρόσωπα και μέρη. Άλλο να ακούμε για ξεριζωμό, και τελείως άλλο να μας συμβαίνει… Στη συνέχεια πέρασαν την κατοχή όπου, όπως περιέγραψε και η Αρβελέρ, οι άνθρωποι πολλές φορές περνούσαν πάνω από πτώματα συνανθρώπων τους που είχαν πεθάνει από ασιτία. Μακάρι να μην ξαναδεί το Έθνος μας τέτοιες δοκιμασίες…

Πρέπει να ομολογήσουμε πως η ζωή μας έχει δυσκολέψει και των παιδιών και εγγόνων μας θάναι δυσκολότερη. Και δεν μιλάω μόνο από οικονομικής πλευράς, που συνήθως πάει το μυαλό μας. Μιλάω από πνευματικής, ηθικής και κοινωνικής πλευράς. Η γενιά μας φταίει για την κατάσταση που διαμορφώνεται στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Εμείς από την πλευρά μας, το επαναλαμβάνω, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τις ψυχές μας και να περισώσουμε ό, τι μπορούμε. Γι΄αυτό χρειάζεται η εκτενής προσευχή μας και η εκζήτηση της βοηθείας και του ελέους από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Θα αναφέρω πάλι μια σκέψη του Λορεντζάτου:

«Αγαπάω τον Χριστό γιατί είναι ο μόνος που μου δείχνει την αθλιότητά μου. Ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής λογαριάζω τη φοβερή απόσταση και συντρίβομαι αποκαμωμένος στρατοκόπος – γυρεύω ένα χάνι στο δρόμο να κάνω ένα λουτρό, να αλλάξω ρούχα και να ξεκουραστώ, να ξεκουραστώ. Μπροστά στη συχώρεση του Χριστού η προσπάθειά μου τίποτα. Όμως προσπαθώ, προσπαθώ». Όλα μπορεί να μας τα συχωρέσει ο Θεός», έλεγε ο Πικιώνης, «πως δεν προσπαθήσαμε δεν θα μας το συχωρέσει ποτέ».

Ναι, εμείς προσπαθούμε και διδάσκουμε τους νεότερους ότι και αυτοί οφείλουν να προσπαθούν και πως πρέπει να απαρνηθούν κάθε μορφής ηδονή, όλα όσα αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες ως «έργα της σαρκός». Γιατί, όπως γράφει ο Σαραντάρης, «Η πράξη η αντίθετη της ηδονής είναι εκείνο που οι περισσότεροι ονομάζουμε <πνευματική ζωή>, είναι η πορεία προς την ύπαρξη». Είναι εκείνο που τονίζει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος αν και ζει και κινείται είναι χωρίς ύπαρξη, χωρίς ζωή.

Εμείς προσπαθούμε αλλά, θα ρωτήσει κάποιος, στη σημερινή κρίση υπάρχει ελπίδα, ή «αέρα δέρομε»; Ασφαλώς και υπάρχει ελπίδα. Οι κρίσεις, -καλύτερα να τις λέμε δοκιμασίες-, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, είναι ευκαιρία για να αποκτήσουμε αυτοσυνειδησία των πραγματικών μας διαστάσεων και για να φιλοσοφήσουμε στη ζωή με την προοπτική της αιωνιότητας. Μέσα σε αυτό το καύμα της κρίσης ας είμαστε γεμάτοι Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα, υπομονή, θέληση, ενέργεια.

Ο Ελληνισμός έχει περάσει πολλές και δεινές δοκιμασίες και έχει επιζήσει. Και τώρα αυτό θα συμβεί. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι. Ακόμη και μέσα σ’ αυτό τον υλιστικό ορυμαγδό πάντα θα υπάρχει η μικρά ζύμη που όλο το φύραμα θα ζυμώνει.. Και μη μας λήψει η Αισιοδοξία….ας είμαστε αυτό που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους: «Ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» Β΄ Κορ. στ΄10).

Συμπερασματικά η ελπίδα να μη μας αφήνει! να μην το βάζουμε κάτω! ΤΩΡΑ μας χρειάζονται τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποί μας, ΤΩΡΑ μας χρειάζεται η Πατρίδα μας.

Mην ξεχνάμε ποτέ πως όταν ο Ηλίας ήταν απελπισμένος στη σπηλιά του πιστεύοντας ότι το παν είχε χαθεί στο Ισραήλ, φωνή Κυρίου τον ενημέρωσε πως επτά χιλιάδες άνδρες, δεν είχαν κάμψει γόνυ ούτε είχαν προσκυνήσει τον Βάαλ.(Βασ. Γ΄ ιθ΄18). Κι εμείς δεν είμαστε λίγοι και ο Θεός είναι βοηθός μας.-

*Χαιρετισμός εις συνεστίαση της Ενώσεως Γυναικών Επιστημόνων. Κυριακή 8 Φεβρουαρίου

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη 

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, προσεύχεται πάντοτε, προσεύχεται κι αὐτὴ τὴν ὥρα. Προσεύχεται ἔντονα. Στὴν ἁγία Γραφὴ ὑπάρχει προτροπὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς συνιστᾷ τὴν ἔντονη προσευχή· «Ἀγρυπνεῖτε», λέει, «ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 21,36). «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε», λέει ἐπίσης ὁ Κύριος (Ματθ. 26,41). Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει· «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17).

Προσεύχεται ἡ Ἐκκλησία μας διαρκῶς, ἀνὰ πᾶσαν ὥρα. Δὲν ὑπάρχει μόνο τὸ κοσμικὸ ὡρολόγιο, δὲν ὑπάρχει μόνο τὸ ὡράριο ἐργασίας τοῦ κόσμου· ὑπάρχει καὶ τὸ ὡράριο προσευχῆς στὸ Θεό, ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ.

Προσεύχεται ἡ Ἐκκλησία τὸ πρωὶ στὸν ὄρθρο, προσεύχεται τὸ μεσημέρι στὶς ὧρες, προσεύχεται τὸ ἀπόγευμα στὸν ἑσπερινό, προσεύχεται τὸ βράδι στὸ ἀπόδειπνο, προσεύχεται τὰ μεσάνυχτα στὸ μεσονυκτικό.

Προσεύχεται ὅλες τὶς ἡμέρες. Κάθε ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος εἶνε ἀφιερωμένη σὲ κάποια μνήμη. Ἡ Δευτέρα λόγου χάριν εἶνε ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Ἡ Τρίτη στὴ μνήμη τοῦ τιμίου Προδρόμου. Ἡ Τετάρτη στὴν ἀνάμνησι τῆς προδοσίας. Ἡ Πέμπτη στὴ μνήμη τῶν ἁγίων ἀποστόλων. Ἡ Παρασκευὴ στὴν ἀνάμνησι τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Τὸ Σάββατο; Κάθε Σάββατο, ποὺ χτυπάει ἡ καμπάνα, ὁ ἱερεὺς προσεύχεται ὑπὲρ τῶν νεκρῶν· τὸ Σάββατο εἶνε ἡμέρα τῶν νεκρῶν. Καὶ τέλος ἡ Κυριακή, ἡ ἐπίσημος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἡμέρα, εἶνε ἀφιερωμένη στὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ ζῇ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Τὴν Κυριακὴ πρέπει νὰ τὴν τιμοῦμε ὅλοι. Καὶ ὅμως δὲν τὴν τιμοῦμε. Ἐὰν κρίνουμε ἀπὸ τὰ ἔργα μας, ἀπὸ τὴν αἰσχρὴ συμπεριφορὰ ποὺ δείχνουμε τὴν ἡμέρα αὐτή, δὲν ὑπάρχει Κυριακή. Ἦταν κάποτε ἡ Κυριακή. Τώρα θὰ ἔπρεπε νὰ μὴν τὴν ὀνομάζουμε Κυριακή, ἀλλὰ

…διαβολική! Γιατὶ στὸν διάβολο τὴν ἀφιερώνουν οἱ ἄνθρωποι. Τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ὅπως βεβαιώνουν στατιστικὲς τῆς ἀστυνομίας καὶ τῶν δικαστηρίων, γίνονται τὴν ἡμέρα αὐτή. Ἔπαυσε στὸν αἰῶνα αὐτὸν νὰ τιμᾶται ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου.

* * *

Σήμερα ὅμως εἶνε Σάββατο, ἡμέρα τῶν νεκρῶν. Ἀλλὰ τὸ σημερινὸ Σάββατο διαφέρει ἀπὸ ὅλα τὰ Σάββατα τοῦ ἔτους. Γι᾿ αὐτὸ ὀνομάζεται Ψυχοσάββατο. Τί σημαίνει ψυχοσάββατο;

Ἡ Ἐκκλησία μας στρέφεται μὲ ἱερὴ συγκίνησι στοὺς τάφους καὶ θυμᾶται τοὺς νεκρούς. Ποιούς νεκρούς; Οἱ νεκροὶ εἶνε πολλοί. Οἱ νεκροί, ποὺ εἶνε θαμμένοι ἐδῶ στὰ κοιμητήρια εἶνε πιὸ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ζωντανοὺς ποὺ βρίσκονται στὴν πόλι. Ἔχουμε δύο πόλεις· ἡ μία ἀποτελεῖται ἀπὸ τοὺς ζῶντας, καὶ ἡ ἄλλη ἀπὸ τοὺς κεκοιμημένους. Ἡ μικρὴ πόλις ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τοὺς ζῶντας πόσοι εἴμαστε; Μερικὲς χιλιάδες; Εἴμαστε μειοψηφία. Ἡ μεγάλη πόλις, ἡ ἀπέραντη πόλις, εἶνε τὸ νεκροταφεῖο. Πάνω ἀπὸ ἕνα ἑκατομμύριο εἶνε θαμμένοι ἐκεῖ μέσα. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ μειοψηφία, αὐτοὶ εἶνε πλειοψηφία.

Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς νεκρούς, ποὺ καθένας κατὰ διαφορετικὸ τρόπο ἀπῆλθαν ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο, μνημονεύει σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς πέθαναν νήπια –καὶ αὐτὰ εἶνε τὰ μακάρια πνεύματα–, ἄλλοι πέθαναν γέροντες ἀσπρομάλληδες. Ἄλλοι πέθαναν μέσα στὸ σπίτι, καὶ ἄλλοι ἔξω στοὺς δρόμους ἢ στὰ βουνά. Ἄλλοι πέθαναν στὴν ξηρά, ἄλλοι στὴ θάλασσα. Ἄλλοι πέθαναν μὲ φυσικὸ θάνατο, ἄλλοι ἀπὸ διάφορα δυστυχήματα ἢ τοὺς ἔφαγαν τὰ θηρία τῆς ἐρήμου.

Ὅλους αὐτοὺς τοὺς θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Θυμᾶται ὅμως καὶ κάποιους ἄλλους. Ποιούς; Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι, πρέπει ὁ πιστὸς Χριστιανός, ὅταν περάσουν τρεῖς μέρες ἀπὸ τὸ θάνατο, νὰ τελῇ μνημόσυνο, τὰ τριήμερα· ὅταν περάσουν ἐννέα ἡμέρες, τὰ ἐννιάμερα· ὅταν περάσουν σαράντα ἡμέρες, τὰ σαράντα κ.λπ.. Ἔχουν σημασία αὐτά. Δὲν εἶνε τώρα ἡ ὥρα νὰ σᾶς ἐξηγήσω, γιατί κάνουμε τότε μνημόσυνο, ἢ στὸ χρόνο, ἢ στὰ τρία χρόνια κ.λπ..

Τώρα δυστυχῶς πᾶνε κι αὐτά, λησμονήθηκαν. Τώρα λησμονοῦν καὶ τοὺς νεκρούς!

Ἂν πᾶτε στὴν Ἰαπωνία, θὰ δῆτε ὅτι τιμοῦν πολὺ τοὺς νεκρούς. Τὰ νεκροταφεῖα τους εἶνε περιβόλια, ἄλση ὡραιότατα. Καὶ ὅταν βαπτίζωνται ἢ ὅταν στεφανώνωνται, τὶς σπουδαιότερες δηλαδὴ στιγμὲς τῆς ζωῆς τους, οἱ Γιαπωνέζοι πηγαίνουν στὰ νεκροταφεῖα καὶ προσεύχονται στοὺς τάφους τῶν νεκρῶν.

Ἐμεῖς…· θὰ ἔλεγα μιὰ σκληρὴ λέξι, ἀλλὰ δὲν τὴν λέω. Κτηνώδης εἶνε ἡ κατάστασις. Γίναμε ἀγριώτεροι ἀπὸ ὅλους. Λησμονήσαμε τοὺς νεκρούς. Χορτάριασαν τὰ μνήματα. Ἀπαίσια εἶνε ἡ ὄψι τῶν νεκροταφείων μας –πλὴν ἐλαχίστων–, οὔτε ἕνα μπουκέτο λουλούδια δὲν τοὺς πᾶμε. Παίρνει τὸ παιδὶ ἢ τὸ ἐγγόνι τὴν περιουσία ἐκείνων, ποὺ κοπίασαν γιὰ νὰ ζῇ αὐτὸς τώρα εὐτυχής, καὶ δὲν τοὺς ἀνάβει ἕνα κερί. Ὑπάρχουν πολλοὶ κεκοιμημένοι ποὺ τοὺς ἔχουν λησμονήσει οἱ πάντες.

Ἀλλ᾿ ἐδῶ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ὅλος ὁ κόσμος τοὺς λησμονῇ, δὲν τοὺς λησμονεῖ ὅμως ἡ μάνα· ναί, ἡ μάνα. Ποιά εἶνε ἡ μάνα, εἰδικῶς σ᾿ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες; Ἐὰν γιὰ ἄλλους λαοὺς τῶν Βαλκανίων, τοὺς Σέρβους καὶ τοὺς Ῥουμάνους καὶ τοὺς Βουλγάρους καὶ τοὺς Ῥώσους ποὺ εἶνε κι αὐτοὶ ὀρθόδοξοι, ἐὰν γι᾿ αὐτοὺς ἡ Ἐκκλησία εἶνε μιὰ φορὰ μάνα, γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶνε χίλιες φορὲς μάνα, ἡ «γλυκειὰ μάνα» μας, ὅπως ἔλεγε ὁ Κρυστάλλης.

Αὐτὴ ἡ μάνα λοιπὸν δὲν λησμονεῖ τὰ παιδιά της. Ἂν σὲ λησμονήσῃ ὁ ἄντρας, σὲ λησμονήσῃ ἡ γυναίκα, σὲ λησμονήσῃ τὸ παιδί σου, ἡ Ἐκκλησία δὲν σὲ λησμονεῖ. Τέτοια ἁγία ἡμέρα ἀναπέμπει δέησι ὑπὲρ ὅλων τῶν νεκρῶν, καὶ ἰδίως τῶν νεκρῶν ἐκείνων τοὺς ὁποίους λησμόνησαν οἱ συγγενεῖς τους καὶ δὲν τελοῦν μνημόσυνα γι᾽ αὐτούς. Ὑπὲρ ὅλων αὐτῶν τελεῖ σήμερα τὸ μνημόσυνο.

* * *

Ἀλλὰ κ᾿ ἐμεῖς οἱ ζῶντες ἂς προετοιμαζώμαστε γιὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου. Μὴ φανοῦμε ἀμελέστεροι ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες προγόνους μας. Γιατὶ ὑπῆρχαν πρὸ Χριστοῦ Χριστιανοί, ὅπως ὑπάρχουν καὶ μετὰ Χριστὸν εἰδωλολάτρες.

Πρὸ Χριστοῦ Χριστιανοί; Περίεργο πρᾶγμα! Μάλιστα. Πρὸ Χριστοῦ Χριστιανὸς ἦταν λ.χ. ὁ Φίλιππος ὁ Μακεδών, ὁ ἔνδοξος βασιλεύς, ὁ πατέρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Δὲν ἦταν Χριστιανὸς βαπτισμένος, ἀλλ᾿ ὅμως τί ἔκανε; Εἶχε ὁρίσει ἕνα στρατιώτη του πρωὶ πρωὶ νὰ παρουσιάζεται ἐνώπιόν του καὶ νὰ τοῦ δίνῃ ἀναφορά, πρὶν ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, καὶ νὰ τοῦ λέῃ· «Φίλιππε, μέμνησο ὅτι θνητὸς εἶ»· Φίλιππε, θυμήσου ὅτι θὰ πεθάνῃς.

Τώρα ἐμεῖς σβήσαμε ἀκόμα καὶ τὶς ταμπέλλες τῶν καταστημάτων ποὺ κατασκευάζουν φέρετρα, γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐνοχλῇ ὁ θάνατος. Καὶ τὶς κηδεῖες τὶς ὠνομάσαμε τελετές· «γραφεῖα τελετῶν» γράφουν, ὄχι «γραφεῖα κηδειῶν». Καὶ ὅμως ὁ θάνατος ἔρχεται. Ἔρχεται ὡς ἀστραπὴ καὶ κεραυνός, ὡς τρομακτικὴ βροντὴ καὶ αἰφνίδιος σεισμός.

«Ὅρος φιλοσοφίας», ἔλεγε ὁ Ἀριστοτέλης, ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, εἶνε ἡ «μνήμη θανάτου»· γιὰ νὰ ἐμβαθύνῃ δηλαδὴ κανεὶς στὴ σοφία, πρέπει νὰ θυμᾶται τὸ θάνατο. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου ἐπαναφέρει σὲ τάξι τὸν ἄνθρωπο καὶ δημιουργεῖ μέσα του κατάνυξι καὶ σωτηρία.

* * *

Τὴ μνήμη λοιπὸν τοῦ θανάτου ὑπενθυμίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔρχονται γιὰ τὸ Ψυχοσάββατο στὴν ἐκκλησία.

Ὦ Ψυχοσάββατο στὴ Ῥούμελη, στὸ Μοριά, στὴ Μακεδονία, στὰ νησιὰ τὰ εὐλογημένα, σὲ κάθε γωνία τῆς Ἑλληνικῆς γῆς! Ὅλοι τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔτρεχαν μὲ τὰ κόλλυβα ἀπὸ νωρὶς στὴν ἐκκλησία.

Τελειώνοντας εὔχομαι σὲ ὅλους· Ν᾿ ἀναπαύσῃ ὁ Θεὸς «ἐν σκηναῖς δικαίων» ὅλους τοὺς νεκρούς, κ᾿ ἐμᾶς νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ ἔχουμε τέλος χριστιανικό, σύμφωνα μὲ τὴν ὡραία αἴτησι τῆς Ἐκκλησίας μας «Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικὰ καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ»· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: Ακτίνες

Η επόμενη Κυριακή ονομάζεται Κυριακή της Απόκρεω γιατί στη διάρκεια της εβδομάδας που ακολουθεί αρχίζει μια περιορισμένη νηστεία - αποχή κρέατος» - όπως παραγγέλλουν τα λειτουργικά βιβλία. Αυτή η παραγγελία γίνεται κατανοητή μόνο μέσα στο φως όσων είπαμε παραπάνω για τα νόημα της προετοιμασίας. Η Εκκλησία αρχίζει να μας «προσαρμόζει» στη μεγάλη προσπάθεια που θα απαιτήσει άπα μας επτά μέρες αργότερα. Σταδιακά μας βάζει στο μεγάλο αγώνα, γιατί γνωρίζει την ευπάθεια μας και προβλέπει την πνευματική μας αδυναμία.

Την παραμονή της Κυριακής της Απόκρεω, η Εκκλησία μας καλεί σε μια παγκόσμια ανάμνηση όλων «των απ' αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, έπʹ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου». Αυτή πραγματικά είναι η μεγάλη μέρα της Εκκλησίας κατά την οποία προσευχόμαστε για τα κοιμηθέντα μέλη της. Για να καταλάβουμε το νόημα που υπάρχει στη σχέση της Μεγάλης Σαρακοστής και της προσευχής για τους κοιμηθέντες θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης. Ο Χριστός δεν άφησε στους μαθητές Του μια διδασκαλία ατομικής σωτηρίας, αλλά την «καινή εντολή» του «αγαπάτε αλλήλους» και πρόσθεσε: «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (ωαν. 13,35). Η αγάπη επομένως είναι το θεμέλιο και η ουσία της ζωής της Εκκλησίας η Οποία, κατά τον γιο Ιγνάτιο Αντιοχείας, είναι «ενότητα πίστεως και αγάπης». Αμαρτία είναι πάντοτε η απουσία της αγάπης, και επομένως είναι ο χωρισμός, η απομόνωση, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Η νέα ζωή που μας έδωσε ο Χριστός και που μεταβιβάζεται σε μας δια της Εκκλησίας είναι πάνω απ' όλα μια ζωή συνδιαλλαγής, «συναγωγής εις ενότητα όλων των διεσκορπισμένων», η αποκατάσταση της θραυσμένης από την αμαρτία αγάπης.

Αλλά πως είναι δυνατό νʹ αρχίσουμε ποτέ την επιστροφή μας στα Θεό και τη συμφιλίωση μας μʹ Αυτόν, αν από μέσα μας δεν ξαναγυρίσουμε στη μοναδική καινή εντολή της αγάπης; Η προσευχή για τους «κεκοιμημένους» είναι μια βασική έκφραση της Εκκλησίας σαν αγάπης. Ζητάμε από το Θεό να θυμηθεί αυτούς που και ‘μείς θυμόμαστε και τους θυμόμαστε ακριβώς γιατί τους αγαπάμε. Προσευχόμενοι γιʹ αυτούς τους συναντάμε «εν Χριστώ, ο οποίος αγάπη εστίν» και που - ακριβώς επειδή είναι Αγάπη - ξεπερνάει τα θάνατο που είναι η τελική νίκη του χωρισμού και της έλλειψης της αγάπης. Μέσα στο Χριστό δεν υπάρχουν ζωντανοί και πεθαμένοι γιατί όλοι είναι «ζώντες εν Αυτώ». Αυτός είναι η Ζωή και αυτή η Ζωή είναι το φως του ανθρώπου. Αγαπώντας το Χριστό αγαπάμε όλους εκείνους που βρίσκονται εν Αυτώ. Αγαπώντας αυτούς που είναι εν Αυτώ, αγαπάμε το Χριστό. Αυτός είναι ο Κανόνας της Εκκλησίας, που φανερώνεται με τις προσευχές που κάνει για τους κοιμηθέντες. Πραγματικά η «εν Χριστώ» αγάπη μας είναι εκείνη που τους διατηρεί πάντα ζωντανούς γιατί τους διατηρεί «εν Χριστώ» Πόσο αλήθεια, λανθασμένοι - απελπιστικά λανθασμένοι - είναι όσοι από τους δυτικούς χριστιανούς η έχουν περιορίσει τις προσευχές τους για τους κοιμηθέντες σε ένα νομικό δόγμα «περί αμοιβών» και «ικανοποιήσεως», η τις αρνούνται σαν άχρηστες. Η μεγάλη αγρυπνία «υπέρ των Κεκοιμημένων» το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω είναι ένας τύπος ακολουθίας για την ανάμνηση των «προαπελθόντων» που επαναλαμβάνεται το δεύτερο, τρίτο και τέταρτο Σάββατο της Μεγάλης Σαρακοστής.

Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της Κυριακής της Απόκρεω. Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την Τελευταία Κρίση (Ματθ, 25, 31‐46). Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριο Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση∙ η αγάπη - όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους «φτωχούς», αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου. Αυτη η διάκριση είναι πολύ σημαντική γιατί σήμερα όλο και περισσότεροι χριστιανοί έχουν την τάση να ταυτίζουν τη χριστιανική αγάπη με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές φροντίδες. Με άλλα λόγια, έχουν την τάση να μετατοπίζουν το ενδιαφέρον από το μοναδικό πρόσωπο και το μοναδικά προσωπικό προορισμό του στις ανώνυμες οντότητες όπως είναι οι «τάξεις» οι «φυλές» κ.λ.π. Όχι ότι αυτές οι φροντίδες είναι λανθασμένες. Είναι φανερό ότι οι χριστιανοί μέσα στην πορεία της ζωής τους, μέσα στις ευθύνες τους σαν πολίτες, σαν επαγγελματίες κ.λ.π., καλούνται να φροντίζουν, όσο οι δυνατότητες και η κατανόηση τους επιτρέπουν περισσότερο, για μια δίκαιη, σταθερή και γενικά πιο ανθρώπινη κοινωνία. Όλα αυτά, σίγουρα, προέρχονται από τη χριστιανική αγάπη. Αλλά η χριστιανική αγάπη, αυτή καθαυτή είναι κάτι διαφορετικά και αυτή η διαφορά θα γίνει κατανοητή και θα διαφυλαχθεί αν η Εκκλησία διατηρήσει τη μοναδική αποστολή της και δε γίνει μια συνηθισμένη «κοινωνική υπηρεσία» που ασφαλώς δεν είναι στη φύση της.

Η χριστιανική αγάπη είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει μέσα στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές να τον φέρει κοντά μου, όχι σαν μια ευκαιρία για «καλή πράξη» η για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.

Αληθινά τι άλλο είναι αγάπη παρά αύτη η μυστηριώδης δύναμη που ξεπερνάει τα τυχαίο και το εξωτερικό στον «άλλο» - ξεπερνάει δηλαδή την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, τη διανοητική του ικανότητα - και φτάνει στην ψυχή του, τη μοναδική και μοναδικά προσωπική «ρίζα» της ανθρώπινης ύπαρξης, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του; Αν ο Θεός αγαπάει κάθε άνθρωπο είναι ακριβώς γιατί Αυτός μόνο γνωρίζει τον ατίμητο και απόλυτα μοναδικό θησαυρό, την «ψυχή» η το «πρόσωπο», που έδωσε στον κάθε άνθρωπο. Η χριστιανική αγάπη λοιπόν είναι η συμμετοχή σʹ αυτή τη θεϊκή γνώση, είναι το δώρο αυτής της θεϊκής αγάπης. Δεν υπάρχει «απρόσωπη» αγάπη γιατί αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του «προσώπου» στον «άνθρωπο», η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά. Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο αυτού που τον κάνει «αξιαγάπητο» και που είναι δοσμένο από το Θεό.

Από αυτή την άποψη η χριστιανική αγάπη είναι μερικές φορές τα αντίθετο από την «κοινωνική δραστηριότητα» με την οποία συχνά σήμερα ταυτίζεται ο Χριστιανισμός. Για έναν άνθρωπο με κοινωνική δραστηριότητα το αντικείμενο της αγάπης δεν είναι το «πρόσωπο» αλλά ο «άνθρωπος, μια δηλαδή αφηρημένη μονάδα μιας, όχι λιγότερο, αφηρημένης Ανθρωπότητας». Αλλά για το Χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι «αξιαγάπητος» ακριβώς γιατί είναι πρόσωπο. Εκεί το πρόσωπο χάνεται μέσα στον άνθρωπο εδώ ως άνθρωπος θεωρείται μανό το πρόσωπο. Ο «κοινωνικός εργάτης» δεν ενδιαφέρεται για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και άνετα τα θυσιάζει για το «γενικό συμφέρον». Ο Χριστιανισμός μπορεί να φαίνεται ότι είναι - και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά είναι - μάλλον διστακτικός γιʹ αύτη την αόριστη Ανθρωπότητα, αλλά διαπράττει θανάσιμη αμαρτία εναντίον του εαυτού του κάθε φορά που αδιαφορεί και δεν αγαπάει το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Η κοινωνική δραστηριότητα είναι πάντοτε «φουτουριστική» στην προσέγγιση της. Ενεργεί πάντα στο όνομα της δικαιοσύνης, του νόμου, της ευτυχίας που πρόκειται να έρθει, να κερδιθεί. Ο Χριστιανισμός ελάχιστα ενδιαφέρεται γιʹ αυτό το προβληματικό μέλλον αλλά βάζει όλη την έμφαση στο τώρα, που είναι ο μόνος αποφασιστικός χρόνος για αγάπη. Οι δυο αυτές στάσεις δεν αποκλείουν η μια την άλλη αλλά δεν πρέπει να συγχέονται. Οι χριστιανοί βεβαιότατα, έχουν ευθύνες απέναντι «στον κόσμο τούτο» και πρέπει να τις εκπληρώσουν. Ακριβώς αυτή είναι η περιοχή της «κοινωνικής δραστηριότητας που ανήκει εντελώς στον «κόσμο τούτο». Οπωσδήποτε όμως η χριστιανική αγάπη σκοπεύει πέρα από τον «κόσμο τούτο». Είναι αυτή η ίδια μια ακτίνα, μια εκδήλωση της Βασιλείας του Θεού υπερβαίνει και συντρίβει όλους τους περιορισμούς, όλες τις «συνθήκες» του κόσμου τούτου διότι το κίνητρο της, ο σκοπός της καθώς και η ολοκλήρωση της είναι στο Θεό. Και ξέρουμε ότι ακόμα, και σʹ αυτόν τον κόσμο που «εν τω πονηρώ κείται» η μόνη νίκη που διαρκεί και μεταμορφώνει είναι η νίκη της αγάπης. Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο την προσωπική του αγάπη και την κλήση του, που είναι να πλημμυρίσει τον αμαρτωλό κόσμο μʹ αυτή την αγάπη.

Η παραβολή για την Τελευταία Κρίση αναφέρεται στη χριστιανική αγάπη. Δεν είμαστε όλοι καλεσμένοι να δουλέψουμε για την Ανθρωπότητα», όμως ο καθένας μας έχει λάβει το δώρο και τη χάρη της αγάπης του Χριστού. Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά έχουν ανάγκη απʹ αύτη την προσωπική αγάπη, έχουν ανάγκη να τους αναγνωρίζεται δηλαδή η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μʹ ένα ξεχωριστό τρόπο.

Ξέρουμε ακόμα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται «εν φυλακή», είναι «πεινώντες και διψώντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι όσο στενά και περιορισμένα και αν είναι τα πλαίσια της προσωπικής μας ύπαρξης ο καθένας από μας δημιουργήθηκε υπεύθυνος για μια μικρή θέση στη Βασιλεία του Θεού, και έγινε υπεύθυνος εξαιτίας αυτού του δώρου της αγάπης του Χριστού. Έτσι είτε έχουμε είτε δεν έχουμε αποδεχτεί αυτή την ευθύνη, είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε Γιατί εφʹ όσον εποιήσατε ένί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,40).

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Πορεία προς το Πάσχα

Μετάφραση από το Αγγλικό: ΕΛΕΝΗ ΓΚΑΝΟΥΡΗ

«ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ»

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει κοινή λογική σε αυτόν τον τόπο και στους πολίτες τoυ. αλλά μάλλον η απάντηση είναι αρνητική! Παρακαλώ λοιπόν τον κάθε άθεο-αντίχριστο-άθρησκο, αγνωστικιστή και ότι άλλο θέλει αν πιστεύει η  όχι είναι δικιά του δουλεία! Το να θέλει να είναι πιο πατριώτης από τους Κληρικούς όμως.σε αυτόν τον τόπο πάει πολύ..!  Φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι, όμως αν υπάρχει ελληνικό κράτος σήμερα και ελληνική συνείδηση το χρωστάμε σε αυτούς και αυτό φαίνεται και σήμερα στο εξωτερικό και στην ομογένεια! Ελλάδα χωρίς ράσο δεν υπάρχει αλλά κάποιοι θέλουν να κάνουν χωρίς ράσο Ελλάδα. αλλά θα βγουν γελασμένοι!

Ας έρθω και στα προσωπικά τώρα για να μη γενικεύω όπως έκανες και εσύ φίλε αναγνώστη ! Εγώ είμαι Κληρικός θρησκευτικός Λειτουργός, μισθοδοτούμενος από την Ελληνική πολιτεία όχι από χάρη ή αέρα αλλά κατόπιν σχετικής συμφωνίας! Δεν σου κάνει εντύπωση που όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας είναι σε πρώην τέτοια κτήματα; Αν δεν τα παραχωρούσε η Εκκλησία εσύ θα πήγαινες για θεραπεία στην Κόρινθο και στη Θήβα! Ίσως το σπίτι σου να βρίσκεται σε Εκκλησιαστικό ακίνητο που πήρε το κράτος με την υποχρέωση να πληρώνει τον κλήρο γιατί πολύ απλά είμαστε και εμείς άνθρωποι με οικογένειες! Άρα και το σπίτι σου έμμεσα στη Εκκλησία και τους Κληρικούς που βρίζεις έμμεσα ή άμεσα το χρωστάς!

Αυτό σημαίνει ότι, ό,τι επιδόματα έπαιρνε ο δημόσιος τομέας δεν έρχονταν και σε εμάς αυτόματα αλλά έπρεπε να κάνουμε δικαστικούς αγώνες! Προς το τέλος εξομοιωθήκαμε νομοθετικά ως δημόσιοι υπάλληλοι και έχουμε τις ανάλογες περικοπές που έχεις ακριβώς και εσύ φίλε μου! Δεν σου τα είπαν και δεν τα ξέρεις καλά! Προσωπικά πανεπιστημιακής εκπαιδεύσεως έπαιρνα 1099 έφτασα 1066 και από αυτό τον Οκτώβριο 915.58! Τον Αύγουστο έπεφτα μισθολογικό κλιμάκιο, αλλά πάγωσε όπως ξέρεις.! Το ενοίκιό μου μόνο είναι 650 γιατί μένω και υπηρετώ στα Νότια Προάστια. τα άλλα υπολόγισέ τα μόνο σου!

Εσύ έχεις οκτάωρο εγώ έχω 24ωρες το 24ωρο! Εσύ έχεις αργίες και τριήμερα, Χριστούγεννα και Πάσχα εμείς αυτές τις μέρες είμαστε και τρέχουμε κυριολεκτικά όλη την ημέρα και την νύχτα! Σηκωνόμαστε στις 6 αρχίζουμε στις 7, τελειώνουμε στις 10, εξομολογούμε μέχρι τις 2 και το απόγευμα πάλι και η ακολουθία ξεκινάει στις 7 και τελειώνει στις 11 εκείνες τις ημέρες! Χωριστά την Θεία  Κοινωνία στους αρρώστους, χωριστά την αθόρυβη βοήθεια στον πάσχοντα αδελφό.!

Μιλάς για εφεδρεία! Καταρχήν να ξέρεις ότι είμαστε και εμείς στο 1 προς 10 και αργότερα στο 1 προς 5 ! Εμείς δεν είμαστε υπεράριθμοι για να μας κόψουνε! Το αντίθετο έχουμε κενά και δεν μπορούμε να καλύψουμε ιδιαιτέρως στην επαρχία! Διώξανε το Δάσκαλο, διώξανε τις κοινότητες και την αστυνομία λόγω Καλλικράτη και συγχωνεύσεις, τώρα θα διώξουν και τον Ιερέα της Ενορίας.καθώς ένας Ιερέας που λειτουργεί δεν μπορεί την ίδια μέρα να λειτουργήσει και στο άλλο χωριό κτλ! Αυτή είναι η παράδοσή μας δεν είμαστε σαν τους παπικούς! Δεν είδα επίσης να ανησυχείς ιδιαίτερα με τους Μουφτήδες  που διορίζονται 200 την στιγμή που στην Εκκλησία έχουμε μόνο 80 θέσεις μία για κάθε Μητρόπολη! Έχει διοριστεί σε κανένα τομέα κάποιος χωρίς οργανική θέση δωρεάν; Στην εκκλησία εδώ και ένα χρόνο ό,τι χειροτονίες έχουν γίνει είναι άμισθες !!! Αυτό σου λέει κάτι; Μήπως δεν είμαστε επάγγελμα αλλά λειτούργημα γι αυτό;

Οι Ιερείς δεν έχουμε ΑΣΕΠ αλλά έχουμε Ιερούς Κανόνες! Σημαίνει ότι πρέπει να έχεις ένα σωρό ειδικές προϋποθέσεις! Γι αυτό και το ράσο είναι βαρύ.! Ποιος μένει στις μέρες μας παρθένος μέχρι τα 25 του (στην καλύτερη περίπτωση)  που μπορεί να γίνει κάποιος Διάκονος; Φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Να δίνουμε ΑΣΕΠ θες για να γίνεις Ιερέας; Και να περνάει  π.χ. Άθεος, Μουσουλμάνος ή Καθολικός; Για να γίνεται Ορθόδοξος Ιερέας; Γίνεται;

Όσο για την εκπαίδευση έχουμε και παρά έχουμε! Προσωπικά έχω τελειώσει όλη την Εκκλησιαστική Εκπαίδευση όλες τις βαθμίδες, έχουμε περάσει και την Θεολογική και σε μία εβδομάδα παίρνω και το Μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο! Άλλοι Κληρικοί έχουν πολύ περισσότερα πτυχία, γι αυτό. άσε ούτε εκεί μπορείς να συγκριθείς!

Λες ότι δεν δίνουμε λόγο σε κανέναν και ότι παίρνουμε το παγκάρι στην τσέπη μας! Πόσο άσχετος μπορεί να είσαι; Πραγματικά! Δεν το λέω υποτιμητικά αλλά με πόνο και ως διαπίστωση! Δίνουμε και παραδίνουμε και μάλιστα με βάση τους κανόνες ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχουμε κάποια αργία ή και καθαίρεση μόνο και μόνο γιατί μπορεί να έπεσε κάποιος πάνω μας με το αυτοκίνητο και να έχασε ο ίδιος την ζωή του! Χωρίς να φταίμε είναι φόνος εξ αμελείας και ο Ιερέας χάνει την Ιεροσύνη του! Έχουμε τα αντίστοιχα πειθαρχικά όργανα όπως εσείς γι αυτό είσαι λάθος! Στο δε παγκάρι. εδώ απέχεις όσο ο Άρης από τη γη! Τα χρήματα του Παγκαριού είναι για την συντήρηση και τα έργα του Ναού και δεν έχει κανείς πρόσβαση.μόνος του αλλά υπάρχει ολόκληρη επιτροπή και δίνει λόγω στη Μητρόπολη και στους ελεγκτές του κράτους! Υπάρχει προϋπολογισμός και απολογισμός κονδύλια κτλ! Μάλλον θα αναφέρεσαι στα λεγόμενα «τυχερά» που και εδώ πέφτεις έξω, γιατί είναι προαιρετικά και όταν δεν έχει ο κόσμος να φάει τι να δώσει; Τι να πάρει κανείς για τα 50 ευρώ που άφησε κάποιος στη βάπτιση περνώντας νόμιμη απόδειξη και από αυτά είναι να πάρουν ποσοστό ο Ιερός Ναός, Οι Ιερείς, Ο Διάκονος, ο Ψάλτης και ο Νεωκόρος ή Οι Νεωκόροι; Για υπολόγισέ τα;

Δεν δέχεσαι να φιλοξενείς στον Κλάδο σου το Παπαδαριό. ; Ωραία φιλοξενία!:) Αν ήθελες να μας βρίσεις τι θα έκανες; Ανήκουμε στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αν βγει από το Δημόσιο θα βγούμε και εμείς..!

Μιλάς για αγώνες κτλ! Ο Αγώνας του Ιερέα είναι ενάντια των παθών και των αμαρτιών των δικών του και του Ποίμνιο του! Αυτοί είναι η αποστολή του και όχι να γίνεται φραγκοφονιάς για πόσα παίρνει και αν παίρνει! Εμείς δεν θα κάνουμε ξέρεις καμιά απεργία γιατί δεν απεργεί ποτέ ο διάβολος.! Δεν θα μειώσουμε την απόδοσή μας γιατί η Ιεροσύνη πάει πάνω από αυτά! Για τους κοινωνικούς αγώνες η Εκκλησία είναι πάντα μπροστά! Αλλά δεν είστε υποκριτές; Με τον Μακαριστό Χριστόδουλο που μιλούσε λέγατε τι θέλει και μιλάει και επεμβαίνει στην πολιτική και οι παπάδες;    Τώρα που τα βρήκατε σκούρα λέτε το αντίστροφο γιατί δεν μιλάει και δεν επεμβαίνει στα πολιτικά! Ότι συμφέρει και όπου φυσάει ο άνεμος δηλαδή! Όμως η Εκκλησία έχει την δική της αυτοσυνειδησία και δεν περιμένει κοσμικές υποδείξεις.!

Δεν είδες καμία Εκκλησία να βοηθάει  κανέναν άνεργο, κανέναν άστεγο, κανέναν πολύτεκνο γιατί πολύ πιθανόν δεν πάτησες και ποτέ σε αυτήν ή ό,τι δεν υπάρχει προβεβλημένο από τα ΜΜΕ νομίζεις και ότι δεν υπάρχει! Άντε μάθε λοιπόν για το επίδομα του τρίτου παιδιού της Θράκης! Άντε μάθε για τα συσσίτια και για κάθε βοήθεια κάθε Μητρόπολης και Ενορίας και Ιερέων προσωπικά! Εσένα κανείς δεν σου απλώνει το χέρι μέσα στο δρόμο εκτός από τους επαγγελματίες επαίτες ! Στο ράσο όμως ανατρέχουν. Δεν συνεχίζω, ο Θεός ξέρει!

Λες ότι πουθενά αλλού ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, δεν πληρώνονται οι παπάδες από το κράτος!!! Εδώ η ασχετοσύνη σου παίρνει διδακτορικό! Άντε μάθε στο Βέλγιο και στη Γερμανία και σε τόσα κράτη .πως πληρώνονται από το κράτος και μάλιστα πληρώνουν φορολογία από τις αντίστοιχες ΔΕΚΟ! Και σου είπα δεν μας κάνει και χάρη! Ας μας τα κόψει όχι το 50% όλα ! Να κάνουμε μια νομική προσφυγή να δούμε. τι θα γίνει! Τολμάει; Τολμάς εσύ ή φοβάσαι μη χάσεις το σπίτι σου όπως χιλιάδες συμπατριώτες αγοραστές καταπατητές και μη! Εδώ με το νόμο Τρίτση τότε 8 μονές προσέφυγαν στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια και δικαιώθηκαν! Που να το κάνουν όλοι οι Ναοί και οι Ενορίες. άσ' το.!

Και στο τέλος το κερασάκι στην Τούρτα που πάντα φυσικά είναι και το πρώτο! Διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους! Μαζί σου! Έπρεπε να είχε γίνει..! Αλλά σε πιο τόπο; Τον δικό μας; Με πια παράδοση την δική μας; Μπορεί να διαχωριστεί το σώμα σου από το κεφάλι; Η ψυχή από το σώμα και να είσαι ζωντανός; Αυτά δεν γίνονται στη χώρα μας γιατί πολύ απλά η Εκκλησία ήταν και θα είναι κομμάτι της κοινωνίας και του κόσμου! Δεν ήταν παπικοί γαιοκτήμονες αλλά κομμάτι της αυτοσυνειδησίας αυτού του τόπου! Χιλιάδες τα παραδείγματα μη αναφέρω τώρα..! Εμείς έχουμε συναλληλία! Είμαστε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμμεριζόμαστε το δίκαιο της κάθε κυβέρνησης!!

Συμπέρασμα. τον θυμό και την αγανάκτησή σου προς λάθος κατεύθυνση την έστειλες! Άντε μάθε πόσα παιδιά έχουν κατά μέσο όρο οι κληρικοί και θα δεις ότι αν έχει συνέχεια αυτός ο τόπος το χρωστάει σε αυτούς και τους ανθρώπους που εμπνέονται από αυτούς και σηκώνουν αγόγγυστα τον Σταυρό της Τεκνογονίας!  Όμως αδελφέ η Εκκλησία θέλει την κριτική και σε ευχαριστώ για το Θάρρος έστω και ανώνυμα που είχες να γράψεις αυτές τις γραμμές..! Όμως την καλοπροαίρετη κριτική! Όχι την κριτική για να αθωώση στην ουσία τα δικά μας πάθη και αδυναμίες και τα ξεβόλεμα της συνείδησης που πάντα έχει ο ευαγγελικός λόγος που πηγάζει από αυτή!!!

Καλά ξυπνητούρια αδελφέ. καλή μετάνοια σε όλους!!

π. Αντώνιος Χρήστου

Εφημέριος Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας

agioritikovima.gr

Λίγες ώρες πριν αναλάβει την ευθύνη για τη Δημοτική και Μέση Εκπάιδευση ο αναπληρωτής Υπουργός Τάσος Κουράκης, ο απερχόμενος Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ανδρέας Λοβέρδος προέβη – επιτέλους- στη σωστή ρύθμιση για τις απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών. Ουσιαστικά εφήρμοσε την απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, με την οποία ορίζεται ότι δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα έχουν μόνον οι αλλόθρησκοι (πχ Μουσουλμάνοι) και οι ετερόδοξοι (πχ Προτεστάντες) μαθητές και σαφώς όχι οι Ορθόδοξοι. Δίδεται έτσι μία λύση στο πρόβλημα, το οποίο δημιούργησε η σύσταση του 2007 του τότε Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη και την οποία το Δικαστήριο έκρινε παράνομη με βάση το Σύνταγμα και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το ερώτημα είναι αν ο κ. Κουράκης θα σεβασθεί την εγκύκλιο Λοβέρδου άρα και τη δικαστική απόφαση ή θα επαναφέρει τη σύγχυση, δίδοντας στον καθένα το δικαίωμα απαλλαγής.

Η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου είναι τελεσίδικη, διότι εξεδόθη κατόπιν εξουσιοδοτήσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αποτελεί νίκη των Θεολόγων των Χανίων, οι οποίοι είχαν προσφύγει και γενικότερα της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, η οποία σήμερα υπό νέα και μαχητική Διοίκηση δίνει τη μαρτυρία της υπέρ ενός ελληνορθοδόξου σχολείου προσαρμοσμένου στις σύγχρονες ανάγκες. Η εν λόγω απόφαση δεν μένει μόνον στο ζήτημα των απαλλαγών, αλλά υπεισέρχεται και στην ουσία του θέματος, δηλαδή στο περιεχόμενο του μαθήματος. Ορίζει, λοιπόν, ρητά και κατηγορηματικά ότι: Η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτική καθώς και η παρακολούθησή του από τους μαθητές, οι οποίοι ανήκουν στην «κατ’ Ανατολάς Ορθόδοξον Εκκλησίαν» για την ανάπτυξη της θρησκευτικής τους συνειδήσεως. Γίνεται, δηλαδή, άμεση αναφορά στο άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος περί των σκοπών της Παιδείας και έτσι το Δικαστήριο αποφαίνεται ότι είναι συνταγματική επιταγή η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των Ορθοδόξων μαθητών, προεχόντως δε, κατά τη χριστιανική διδασκαλία.

Τη διατύπωση του Δικαστηρίου περί Ορθοδόξου Χριστιανικού περιεχομένου του μαθήματος την θεωρώ εξίσου ή και περισσότερο σημαντική από τη ρύθμιση των απαλλαγών. Διότι στην κοινωνία μας και ειδικά στον χώρο της Παιδείας διεξάγεται έντονος διάλογος μεταξύ διαφορετικών απόψεων περί του μαθήματος. Συγκεκριμένα.

Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων και η πλειοψηφία των διδασκόντων Θεολόγων τάσσεται υπέρ του ομολογιακού μαθήμτος, δηλαδή με Ορθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο. Επικαλούνται το Σύνταγμα, την ελληνορθόδοξη παράδοση του λαού μας, τις δικαστικές αποφάσεις όπως την προαναφερθείσα, την ευρωπαϊκή πρακτική και κυρίως τους παιδαγωγικούς λόγους. Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι το μόνο που έχει απομείνει με ηθοπλαστικό περιεχόμενο. Από αυτό τα παιδιά μας θα πάρουν πρότυπα και τα πρότυπα αυτά δεν μπορούν να είναι άλλα από τον Χριστό, τους Αγίους, τους Πατέρες και τη διδασκαλία τους.

Μία άλλη άποψη είναι αυτή του Πιλοτικού Προγράμματος για το μάθημα, την οποία υποστηρίζει μία μικρή ομάδα Θεολόγων. Στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις απαλλαγές προτείνουν ένα πολυθρησκευτικό μάθημα, το οποίο τελικά θα μπερδεύει τα παιδιά με λίγη δόση Ορθοδοξίας, Καθολικισμού, Ισλάμ, Βουδισμού κλπ. Αποτέλεσμα η πλήρης έλλειψη προτύπων και η αποκοπή από την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Μία τρίτη άποψη είναι αυτή που υποστηρίζεται στις επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Παιδεία, δηλαδή η εισαγωγή Θρησκειολογικού μαθήματος με ξερές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Η πρόταση αυτή συγκρούεται με το Σύνταγμα και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα Θρησκευτικά έχουν ομολογιακό περιεχόμενο και βασίζονται στην επικρατούσα θρησκεία. Τώρα που τα πρώην κομμουνιστικά κράτη επαναφέρουν τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά, εμείς θα τα καταργήσουμε για να ικανοποιηθούν ορισμένοι ψευδοπροοδευτικοί;

Στην εποχή της οικονομικής και πνευματικής κρίσης τα Ελληνόπουλα χρειάζονται την Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή.

Πηγή:Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Η πρόσφατη αγιοκατάταξη του αγίου Παϊσίου δεν προκάλεσε μόνο αισθήματα χαράς και πνευματικής αναπτέρωσης στους πιστούς, αλλά «ξύπνησε» και στους αθέους τα πραγματικά αντιχριστιανικά τους εσώψυχα, τα οποία εξέφρασαν κατά τρόπο όχι απλά άκομψο, αλλά και υβριστικό. Είναι άλλωστε παρατηρημένο πως, όταν συμβαίνει η Εκκλησία του Χριστού να χαίρεται, λυπάται και απειλεί ο διάβολος. Κι αυτό διότι βλέπει να μην τελεσφορεί ο τιτάνιος αγώνας του και να μην γκρεμίζεται το σωτηριώδες έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μέσω της  αγίας Του Εκκλησίας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η  Φεβρουαρίου 2015

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ

Η πρόσφατη αγιοκατάταξη του αγίου Παϊσίου δεν προκάλεσε μόνο αισθήματα χαράς και πνευματικής αναπτέρωσης στους πιστούς, αλλά «ξύπνησε» και στους αθέους τα πραγματικά αντιχριστιανικά τους εσώψυχα, τα οποία εξέφρασαν κατά τρόπο όχι απλά άκομψο, αλλά και υβριστικό. Είναι άλλωστε παρατηρημένο πως, όταν συμβαίνει η Εκκλησία του Χριστού να χαίρεται, λυπάται και απειλεί ο διάβολος. Κι αυτό διότι βλέπει να μην τελεσφορεί ο τιτάνιος αγώνας του και να μην γκρεμίζεται το σωτηριώδες έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μέσω της  αγίας Του Εκκλησίας.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 16-1-2015), με τίτλο: «Ο Παΐσιος και το “ Charlie Hebdo”», με συντάκτη τον κ. Τάσο Τσακίρογλου . Ο συγγραφέας αρχίζει το άρθρο του με την απόλυτα αφοριστική επισήμανση, πως «ένα από τα πολλά υποπροϊόντα της σημερινής κρίσης είναι και η επιστροφή διαφόρων μορφών ανορθολογισμού, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά στην ιστορία, ότι η πολυπλοκότητα της κοινωνικής κατάστασης και η αδυναμία των ανθρώπων να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν τα αίτιά της, τους οδηγεί σε “εύκολες λύσεις”, prêt-a-porter, μεταξύ των οποίων ο μυστικισμός, η συνωμοσιολογία και η θρησκεία». Όλα αυτά κατά τον κ. Τ. Τσακίρογλου «αποπροσανατολίζουν τους πολίτες από την αναζήτηση της αλήθειας των κοινωνικών τους σχέσεων» ! Δεν παραλείπει στη συνέχεια να προσδώσει σ’ αυτά μια ψευδαίσθηση και να παραθέσει το χιλιοειπωμένο σλόγκαν του Μαρξ: «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»! Δεν μπορεί όμως να αποφύγει τη σκληρή πραγματικότητα, (γι’ αυτόν και τους διαχρονικούς αθεϊστές), ότι «η επιστροφή της θρησκείας, την οποία επιχείρησαν, (ακόμα και με βίαια μέσα), να διώξουν από τη σκηνή της ιστορίας τα καθεστώτα του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, μας υπενθυμίζει ότι οι κοινωνικές μας σχέσεις εξακολουθούν να παραμένουν ανεξήγητο “μυστήριο” για πολλούς, ορισμένοι εκ των οποίων αναζητούν απαντήσεις στη μεταφυσική και στον ανορθολογισμό», φέρνοντας ως παράδειγμα τις «Ηνωμένες Πολιτείες όπου η θρησκοληψία αποτελεί εθνική ασθένεια». Συμπεραίνει δε ότι το χτύπημα των εργαζομένων στο περιοδικό « Charlie Hebdo» στο Παρίσι είναι αποτέλεσμα της θρησκοληψίας κάποιων φανατικών ισλαμιστών. Καταλήγει με έναν άλλο επίσης αθεϊστικό δογματισμό - φράση του διαβόητου μαρξιστή Λέον Τρότσκι πως «η θρησκεία μεταφράζει το χάος της Φύσης και το χάος των κοινωνικών σχέσεων στη γλώσσα των φανταστικών εικόνων. [Πως] μόνο η κατάργηση του γήινου χάους μπορεί να βάλει τέλος για πάντα στη θρησκευτική αντανάκλαση»!

Είναι ολοφάνερο, ότι ο συντάκτης, χρησιμοποιεί την ίδια «ξύλινη γλώσσα», που χρησιμοποιεί  ο μαρξιστικός αθεϊσμός εδώ και δύο περίπου αιώνες. Αδυνατεί να καταλάβει, ότι ποτέ δεν μπόρεσε να πείσει ο αθεϊσμός για τις ιδέες του και ιδιαίτερα για το πρόβλημα, (κατ’ αυτόν), της θρησκείας στην  κοινωνία. Και ενώ ομολογεί ότι «η επιστροφή της θρησκείας » παρ’ όλες τις βίαιες διώξεις από μέρους των αθεϊστών είναι ένα αναντίρρητο γεγονός, ωστόσο το γεγονός αυτό καθόλου δεν τον προβλημάτισε, ούτε τον οδήγησε στο συμπέρασμα, ότι θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται και να προσπαθεί να ερμηνεύσει την ιστορία και τις κοινωνικές σχέσεις με την παταγωδώς αποτυχημένη μαρξιστική ιδεολογία. Ομιλεί για τα αρνητικά του ανορθολογισμού, ο οποίος ευθύνεται για τη σύγχρονη κοινωνική κακοδαιμονία. Δεν κάνει όμως ανάλογη κριτική και στον ορθολογισμό, που είναι προϊόν του αθέου ευρωπαϊκού διαφωτισμού και ουμανισμού, ο οποίος έχει τις δικές του ευθύνες για τη σύγχρονη κοινωνική κακοδαιμονία. Για τα εκατομμύρια των θυμάτων κατά την εποχή της επικρατήσεως του   αθεϊστικού μαρξισμού στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, των θυμάτων της «Γαλλικής Επανάστασης» και των δύο παγκοσμίων πολέμων. Κλασσικό σύγχρονο παράδειγμα το τυραννικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας, όπου ένας ολόκληρος λαός εξοντώνεται, τυραννιέται και υποφέρει εξ’ αιτίας του «ορθολογισμού» του άθεου μαρξιστή τυράννου του. Αφού λοιπόν η θρησκεία έχει εξαφανιστεί δια νόμου στην πολύπαθη αυτή χώρα, γιατί δεν εξέλειπαν τα κοινωνικά προβλήματα;

Δεν είναι επίσης σε θέση να κάνει τους απαραίτητους διαχωρισμούς, προβαίνοντας σε παιδαριώδεις γενικεύσεις. Δεν μπορεί να διακρίνει, ότι η Ορθοδοξία, όχι μόνο δεν μπορεί να συγκριθεί με τις διάφορες θρησκείες του κόσμου, ούτε με τις τραγικές εκπτώσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, αλλά δεν είναι καν θρησκεία, τουλάχιστον όπως εννοούνται οι θρησκείες του κόσμου. Το «τσουβάλιασμά » της με τις άλλες θρησκείες, είναι μια προσφιλής και αποτελεσματική πρακτική των εχθρών της Εκκλησίας μας, διότι έτσι μπορούν να της προσάψουν τα αρνητικά, που έχουν εκείνες. Ως Ορθόδοξοι δεν έχουμε κανένα λόγο να υπερασπιστούμε τις θρησκείες και αιρέσεις από τον μαρξιστικό αφορισμό: «η θρησκεία είναι το όπιο των λαών», διότι η αγία μας Εκκλησία, όπως είπαμε, δεν εμπίπτει στην κατηγορία των θρησκειών. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην συμφωνήσουμε εν μέρει, ότι οι δαιμονικής εμπνεύσεως θρησκείες και πλάνες ευθύνονται τα μέγιστα για την διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου. Η ιστορία είναι ο αψευδής μάρτυρας. Έχουμε όμως κάθε λόγο να διαμαρτυρηθούμε, διότι η Εκκλησία μας λογίζεται ως μια από τις θρησκείες και πίστεις του κόσμου και της καταλογίζονται εγκλήματα και αρνητικές πρακτικές, που δεν της ανήκουν. Κάνουν λόγο για «Ιερές Εξετάσεις», για «ιερούς πολέμους», για «αποικιοκρατίες», για στήριξη δικτατορικών και τυραννικών καθεστώτων, για «χριστιανικό καπιταλισμό» και «χριστιανοδημοκρατία» (δυτικού τύπου) και άλλα πολλά. Αλλά όσο και αν ψάξουν δεν θα τα βρουν τίποτε από αυτά στην Ορθοδοξία μας, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού! 

Ο συγγραφέας, «ταμπουρωμένος» πίσω από τον αθεϊστικό και στείρο ορθολογισμό του, προσπαθεί να αποδείξει τον δήθεν ανορθολογισμό όχι μόνο της χριστιανικής «θρησκείας», αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας, αφού κατ’ αυτόν «η αγιοποίηση του Παϊσίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνιστά ακόμα ένα βήμα στον δρόμο που οδηγεί στο Μεσαίωνα». Και μάλιστα η πράξη αυτή της Εκκλησίας βρίσκεται «σε πλήρη αρμονία και με το Βατικανό που αγιοποιεί διάφορους “γέροντες” του Καθολικισμού»! Αδυνατεί να ξεχωρίσει την Ορθόδοξη αγιοκατάταξη από την παπική αγιοποίηση και γι’ αυτό την ονομάζει «αγιοποίηση του Παϊσίου» και την συγκρίνει με τις «αγιοποιήσεις» των παπικών! Αδυνατεί να αντιληφτεί, ότι η αγιοκατάταξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν είναι κάποια επιβαλλόμενη εκ των άνω πρακτική, δηλαδή επιβολή από κάποια ιεραρχία (π. χ. Οικουμενικό Πατριαρχείο), όπως γίνεται στον Παπισμό, αλλά επιβεβαίωση της θέλησης και της μαρτυρίας του λαού του Θεού, ο οποίος βιώνει εμπειρικά την αγιότητα των αγίων. Εν προκειμένω η αγιότητα του αγίου Παϊσίου διαπιστώθηκε πολλαπλώς από το εκκλησιαστικό σώμα και επισφραγίστηκε με την τυπική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι δε τόσο μεγάλη η σύγχυση του αρθρογράφου, ώστε έφτασε στο σημείο να συσχετίσει την αγιοκατάταξη του αγίου Γέροντα με την επίθεση των τζιχαντιστών στο γαλλικό περιοδικό « Charlie Hebdo», ως προϊόν δήθεν θρησκευτικού φανατισμού! Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι οι αθεϊστές, όχι μόνον δεν υπολογίζουν την λαϊκή θέληση, αλλά την κατακρίνουν ως «ανορθολογική»! Απαιτούν να σκέπτονται όλοι, όπως σκέπτονται εκείνοι και όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε η κοινωνία χαρακτηρίζεται ως αλλοτριωμένη και «ανορθολογική» και επομένως έχει ανάγκη από ριζικές αλλαγές.

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, διαπιστώνουμε δυστυχώς, ότι η εδώ και τριακόσια χρόνια μονολιθικότητα του αθεϊσμού συνεχίζεται και στις μέρες μας. Οι παταγώδεις καταρρεύσεις των κυρίαρχων ιδεολογιών του 20ου αιώνος, όπως του μαρξισμού , του μηδενισμού,και του αθέου υπαρξισμού, δεν μπόρεσαν να συνετίσουν και να προσγειώσουν στην πραγματικότητα τους συγχρόνους αθέους, οι οποίοι επιμένουν στα αναχρονιστικά τους «τροπάρια» εναντίον της Εκκλησίας μας. Η αυτοκατάργηση των πρώην παντοδυνάμων αθεϊστικών καθεστώτων του λεγομένου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ο πρωτοφανής θρίαμβος των επί 70 χρόνια διωχθέντων Ορθοδόξων Εκκλησιών της ανατολικής Ευρώπης, δεν έγινε μάθημά τους. Γι’ αυτό προσπερνούμε αδιάφοροι τα αθεϊστικά τους «γρυλλίσματα» και τους παραδίνουμε στην κρίση των επόμενων γενεών!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

Ασφαλώς και τo Σύνταγμα είναι ψηφισμένο στο όνομα της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Όμως το Σύνταγμα καθιερώνει στο άρθρο 13 την ανεξιθρησκία ως βασικό δικαίωμα των ανθρώπων, να πρεσβεύει δηλαδή ο καθένας μας όποια θρησκεία θέλει και «τα της λατρείας αυτού να τελούνται απολύτως και ελευθέρως».

Συγκεκριμένα, το Σύνταγμα, στα άρθρα 33 και 59, καθορίζει τον θρησκευτικό όρκο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους Βουλευτές του Κοινοβουλίου, ότι δηλαδή στο όνομα της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» θα τηρούν τους νόμους και θα εκτελούν τα καθήκοντα τους. Και το ίδιο ισχύει και για τον πρωθυπουργό.

Βέβαια, όλα αυτά τα άρθρα προϋποθέτουν ότι ο πρωθυπουργός ή ο κάθε βουλευτής ανήκει στην ανατολική ορθόδοξη του Θεού εκκλησία. Μπορεί π.χ. ο πρωθυπουργός να είναι μουσουλμάνος, οπότε τότε δίνει θρησκευτικό όρκο στη θρησκεία του. Όμως το Σύνταγμα δεν προβλέπει την περίπτωση που ο πρωθυπουργός είναι άθεος, δεν πιστεύει δηλαδή σε καμία θρησκεία, γιατί κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα δεν ήταν σύνηθες.

Αν και ο πρωθυπουργός δεν το δήλωσε ευθέως ότι είναι άθεος, παρότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να δώσει κανείς πολιτικό όρκο.

Σύμφωνα με το άρθρο 13 παρ.5 του Συντάγματος, κανένας όρκος δεν επιβάλλεται παρά μόνο με νόμο που θα καθιερώσει και τις συνέπειες του. Αλλιώς είναι αντισυνταγματικός. Όμως εδώ υπάρχει αυτός ο νόμος και είναι ο κανονισμός της Βουλής για όποιον θέλει να ορκιστεί και δηλώσει ότι δεν ανήκει σε κάποια θρησκεία.

Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά και γι’ αυτό προκάλεσε στο λαό εντύπωση, επειδή είναι πρωτοφανές. Όμως ο νομοθέτης το έχει υπόψη του, επομένως κάτι τέτοιο δεν είναι αντισυνταγματικό. Απλά προϋποθέτει τη ρητή ή εξ’ υπακουόμενη δήλωση του ορκιζόμενου ότι είναι άθεος.

Το ζήτημα, όμως, είναι πολύ πιο βαθύ από το συνταγματικό του κομμάτι. Ο θρησκευτικός όρκος που το Σύνταγμα ορίζει είναι σύμφωνος με τη χριστιανική θρησκεία; To Ευαγγέλιο ρητώς ορίζει στην επί του Όρους Ομιλίας που έδωσε ο Χριστός ότι «το ναι ναι και το ου ου». Με λίγα λόγια, ο χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να ορκίζεται. Άρα, θα πρέπει και η Εκκλησία και όλοι μας να αγωνιστούμε για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου που είναι αντίθετος στο Ευαγγέλιο.

Γι αυτό και στα δικαστήριο, στο δικαστικό όρκο, εμφανίζονται κατά καιρούς χριστιανοί, κυρίως ορθόδοξοι, που αρνούνται να δώσουν θρησκευτικό όρκο. Και εκεί, μάλιστα, υπάρχουν και συνέπειες για ψευδορκία. Όμως, όλοι, όταν φτάσουν στον Άρειο Πάγο, τους δικαιώνει, αφού, σύμφωνα με το άρθρο 33 περί ανεξιθρησκίας, η θρησκεία που πρεσβεύουν τους απαγορεύει να ορκίζονται.

Έτσι έχει παγιωθεί στα δικαστήρια ότι ο χριστιανός μπορεί να αρνηθεί να ορκιστεί και αντ” αυτού να δώσει διαβεβαίωση στη συνείδηση και την τιμή του. Που και αυτό βέβαια, υπό μια πολύ αυστηρή θρησκευτική έννοια, όρκος είναι, εφόσον ο Χριστός είπε να μην ορκιζόμαστε «μήτε εν τω ουρανώ, μήτε εν τη γη, μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης». Πολύ αυστηρή άποψη βέβαια, αφού ουσιαστικά δεν πρόκειται για όρκο, είναι απλά σαν να λες ότι «σου δίνω το λόγο της τιμής μου ότι θα τηρήσω το Σύνταγμα και θα εκτελώ τίμια και ενσυνείδητα τα καθήκοντα μου».

Η ουσία είναι, πάντως, ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε καν τη λέξη όρκος αν θέλουμε να λεγόμαστε ορθόδοξοι και να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε τάχα την ορθή πίστη.

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Πηγή: Πενταπόσταγμα