Μια απίστευτη τραγωδία βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες, η οποία όμως περνά στα «ψιλά» της διεθνούς επικαιρότητας, αφού τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην άλλη τραγωδία με το μαλαισιανό Boeing που καταρρίφθηκε πάνω από την ανατολική Ουκρανία, αλλά και την εισβολή των ισραηλινών δυνάμεων στη Γάζα.

Παρασκευή, όπως είναι γνωστό, είναι μέρα προσευχής στον μουσουλμανικό κόσμο. Πηγαίνουν στα τζαμιά και προσεύχονται στον Αλλάχ, ενώ μετά, το τι θα ακούσουν εξαρτάται από τον βαθμό μετριοπάθειας ή εξτρεμισμού του ιμάμη που θα κηρύξει «τον λόγο του Θεού»…

Στη Μοσούλη του Ιράκ που ελέγχεται από την εξτρεμιστική ισλαμιστική – εγκληματική οργάνωση ISIL, οι ιμάμηδες στα τζαμιά είχαν μια ανακοίνωση να κάνουν και αυτή δεν αφορούσε τους μουσουλμάνους, αλλά τους χριστιανούς…

Ήταν η ανακοίνωση – τελεσίγραφο που υπαγόρευσε η ISIL προς την πολυάριθμη χριστιανική κοινότητα της πόλης, η οποία τους έδινε τρεις δυνατότητες, στην ουσία όμως μόνο δύο, όπως θα καταστεί άμεσα αντιληπτό από όλους:

Αλλαξοπιστήστε ασπαζόμενοι το Ισλάμ, πληρώστε ειδικό (εξοντωτικό για απλούς φτωχούς ανθρώπους) φόρο, ή εγκαταλείψτε σε λίγες μόλις ώρες την πόλη, διαφορετικά θα εφαρμοστεί η «σαρία», ο ισλαμικός ιερός νόμος, ο οποίος προβλέπει – σύμφωνα με την ερμηνεία των εξτρεμιστών – θάνατο για τους απίστους (καφίρ)…

Όπως μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι οικογένειες των Χριστιανών εγκαταλείπουν την πόλη με κάθε τρόπο και κατευθύνονται προς τη διπλανή περιοχή του αυτόνομου Κουρδιστάν, κυρίως της περιοχή της πρωτεύουσας Αρμπίλ.

«Για πρώτη φορά στην Ιστορία του Ιράκ, η πόλη της Μοσούλης είναι άδεια από χριστιανούς», ανέφερε στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων (AFP), ο Πατριάρχης, Λουίς Σάκο. Στο ίδιο πρακτορείο ειδήσεων, αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν, ότι η διαταγή εγκατάλειψης της πόλης ακουγόταν από τα μεγάφωνα των τζαμιών της πόλης από το πρωί…

Το πιο ανατριχιαστικό όμως ήταν, ότι τα σπίτια των χριστιανών βάφτηκαν με ένα μεγάλο «N», όπως κάποτε οι Ναζί σημείωναν τα σπίτια των Εβραίων… Τι σημαίνει όμως το γράμμα αυτό; Προέρχεται από τη λέξη «Nassarah», όρο τον οποίο χρησιμοποιεί το Κοράνι για να αναφερθεί στους Χριστιανούς:

«Δεν θα υπάρχει τίποτε γι’ αυτούς, παρά μόνον το σπαθί», έγραφε η ανακοίνωση που είχε εκδώσει πριν μια εβδομάδα η ISIL, αλλά πολλοί δεν το πίστεψαν, για να έρθει η χθεσινή μέρα και να αποδείξει του λόγου το αληθές.

Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=107497

Ένας από τους μεγαλύτερους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε ο Προφήτης Ηλίας. Έζησε και προφήτευσε στις μέρες των βασιλέων Αχαάβ (873-854 π.Χ.) και Οζία (854-853 π. Χ.) (Γ΄ Βασιλειών 17:1- Δ΄ Βασιλειών 2:18). Ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον ένα και μόνον Θεό του Ισραήλ τον οδήγησε να αντισταθεί στην πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ, που εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό και διάταξε τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν και να προσκυνήσουν τον ψευδή θεό Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 16:29-33).

Ο βασιλιάς Αχαάβ και η πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ καταδίωξαν τους αληθινούς προφήτες και ιερείς του Θεού, πολλούς φυλάκισαν και άλλους θανάτωσαν. Ο Θεός προείπε στον Προφήτη Ηλία, ότι η Ιεζάβελ τον αναζητά για να τον θανατώσει και εκείνος έφυγε στην έρημο Χωράθ (σήμερα: Badi Jiambis), κοντά στον Ιορδάνη ποταμό. Ο Θεός φρόντιζε και έστελνε ένα κόρακα για να ταΐζει τον Προφήτη Του• και το πρωί του έστελνε ψωμί και το βράδυ κρέας (Γ΄ Βασιλειών 17:2-6). Αλλά, όταν το ποτάμι Χωράθ ξηράθηκε, ο Ηλίας έφυγε στα Σέραπτα της Σιδωνίας. Εκεί τον υποδέχθηκε μία χήρα και διά των προσευχών του ευλογήθηκε το βάζο ελαίου και αλεύρου και ουδέποτε εξαντλήθηκαν. Την περίοδο εκείνη ο υιός της χήρας απέθανε και ο Ηλίας προσευχήθηκε στο Θεό και ανάστησε τον νέο (Γ΄ Βασιλειών 17:7-24).

Ο Προφήτης Ηλίας εμφανίσθηκε μπροστά στον Βασιλέα Αχαάβ και προκάλεσε τους ψευδείς προφήτες να αποδείξουν ποίος Θεός είναι ο αληθινός, ο Θεός του Ισραήλ ή ο Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 18:16-40). Τετρακόσιοι και πενήντα ιερείς του Βάαλ συγκεντρώθηκαν στο όρος του Καρμήλου (Γ΄ Βασιλειών 18:22). Ο Ηλίας πρόσταξε να κτισθούν δύο θυσιαστήρια και να θυσιαστούν δύο βόδια. Όποιος Θεός θα έστελνε φωτιά εξ ουρανού και έκαιγε την προσφορά, αυτός θα είναι ο αληθινός Θεός. Όλοι συμφώνησαν.

Οι ιερείς του ψευδούς θεού Βάαλ από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου προσευχήθηκαν, αλλά τίποτε δεν συνέβη. Ο Ηλίας διάταξε να χύσουν νερό επάνω στο θυσιαστήριο τρεις φορές και μόλις προσευχήθηκε φωτιά από τον ουρανό κατέβηκε και κατέκαυσε όχι μόνον την προσφορά, αλλά και τα ξύλα, τις πέτρες και το χώμα (Γ΄ Βασιλειών 18:36-38). Τίποτε δεν έμεινε. Μετά απ’ αυτό το θαύμα ο Προφήτης Ηλίας διάταξε τον λαό να κατασφάξουν τους ιερείς και τους ψευδείς προφήτες του Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 18:40).

Νέοι διωγμοί επακολούθησαν και ο Ηλίας καταφεύγει στο όρος Χωρήβ. Εκεί έζησε την παρουσία του Θεού μέσα από την λεπτή αύρα αέρος (Γ΄ Βασιλειών 19:11-12).

Ο Προφήτης Ηλίας πάρθηκε στον Ουρανό πάνω σε πύρινο άρμα (Δ΄ Βασιλειών 2:11) και άφησε στο μαθητή του Ελισσαιέ διπλή την ευλογία του (Δ΄ Βασιλειών 2:9).

Ο Προφήτης Ηλίας είναι ένας από τους πιο αγίους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν άφησε κανένα σύγγραμμα, αλλά ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον Θεό τον ανάδειξε ως ένα από τους πιο γνωστούς και μεγαλύτερους Προφήτες του Θεού μέχρι σήμερα.

Ο Προφήτης Μαλαχίας (4:4) και η Σοφία Σειράχ (48:1-15) μιλούν για την Δευτέρα έλευσή του και την προετοιμασία της υποδοχής του Μεσσία (Mαλαχίας 4:4).

Στην Καινή Διαθήκη ο Προφήτης Ηλίας εμφανίστηκε κατά την μεταμόρφωση του Κυρίου μαζί με τον Μωϋσή στο όρος Θαβώρ (Ματθ. 17:1-8; Μάρκ. 9:2-13; Λουκ. 9:28-36). Σύμφωνα με το βιβλίο της Αποκαλύψεως, πριν από την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, οι δύο Προφήτες, Ενώχ και Ηλίας, θα έρθουν και θα προφητεύσουν για τριάμισι χρόνια (Αποκ. 11:3). Και τότε θα φονευθούν από το θηρίο (Αποκ. 11:7). Μετά από τρεις μέρες θα αναστηθούν. Φόβος μέγας θα κυριεύσει όλους που φόνευσαν τους Προφήτες του Θεού και οι δύο Προφήτες θα αναληφθούν στους ουρανούς (Αποκ. 11:12).  

Στην Καινή Διαθήκη ο Κύριος χρησιμοποίησε τον Ηλία σαν παράδειγμα για να περιγράψει τον ζήλο του Προφήτη Ιωάννη του Βαπτιστή (Λουκ. 1:17). Όταν ο Κύριος ερωτήθηκε, γιατί πρέπει ο Ηλίας νάρθει πρώτα; Εκείνος απάντησε, ότι ο Ηλίας έχει ήδη έρθει (Mατθ. 11:13-14 και 17:12).  

Σήμερα η Αγία μας Ορθόδοξο Εκκλησία σ’ όλο τον κόσμο εορτάζει τον Προφήτη του Θεού Ηλία τον Θεσβίτη. Με την απλή του την καρδιά και αγάπη προς τον αληθινό Θεό ο Ηλίας αντιστάθηκε εναντίον πονηρών ανθρώπων που άλλαξαν την αληθινή Πίστη σε ψεύδος και λάτρευσαν τον Βάαλ.

Στις μέρες μας ο Προφήτης Ηλίας συνεχίζει να κηρύττει στο λαό του Θεού και καλεί όλους να μετανοήσουμε και να εγκαταλείψουμε κάθε είδωλο και ψευδή θεότητα. Σήμερα, ο Προφήτης Ηλίας μας κηρύττει, να επιστρέψουμε με αγνότητα και αληθή πίστη στον Κύριο και να μη επιτρέπουμε ψευδείς διδασκαλίες να μολύνουν την καρδιά μας. Σήμερα, ο Προφήτης του Θεού μας φωνάζει λέγοντας, μη λατρεύετε ψευδείς θεούς! Μη προσκυνάτε τα είδωλα του 21ου αιώνα! Μη προσκυνάτε το χρήμα, τις απολαύσεις της σάρκας, τις μάταιες δόξες και τα υλικά πλούτη! Σήμερα, ο Προφήτης μας φωνάζει λέγοντας, ότι ζει Κύριος ο Θεός και θα κρίνει τον λαό Του κατά τα έργα του! Μετανοήσατε και επιστρέψατε στον Κύριο της αγάπης και θα δείτε τα μεγαλεία Του!

Αγαπητά μου παιδιά,

Ας μιμηθούμε την φλογερή πίστη του Προφήτη Ηλία. Ας τον έχομε παράδειγμα προς μίμηση. Ας δεχθούμε στις καρδιές μας, σαν σε άρματα φωτιάς, τον Χριστό και Σωτήρα μας. Ας αφήσουμε τις φλόγες της θείας Χάριτος να καίουν μέσα στις καρδιές μας.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή ο Προφήτης Ηλίας μας κηρύττει, ζει και η φωνή του ακούγεται παντού. Ας στραφούμε προς τον Θεό. Ας εγκαταλείψουμε την ασθενή μας φύση. Ας δοξάσουμε τον Χριστό και με αρετές, ας αναφωνήσουμε: Πράγματι, Κύριε, είσαι ο Θεός μας, ο μόνος αληθινός Θεός.

Ἀνάμεσα στά συνολικά χτυπήματα πού δέχεται ἡ ταλαίπωρη Ἑλλάδα μας πανταχόθεν, ἐπανέρχεται πάλι δριμύτερη ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Ἡ ἐπιχείρηση τοῦ Κράτους γιά τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς ἡμέρας ξεκίνησε λίγα χρόνια πρίν, ἀλλά τώρα βγῆκε ξανά δυναμικά ἀπό τό συρτάρι, ὄχι τῆς λήθης, ἀλλά τῆς ἀποφασιστικότερης ἐπιβολῆς!

Ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, ἔκρινε ὅτι τώρα εἶναι κατάλληλη στιγμή καί γιά αὐτό τό "χτύπημα", ἐν καιρῷ θερινῆς ἀνάπαυλας καί ραστώνης, ἐν καιρῷ κρίσεως, μαζικῶν αὐτοκτονιῶν, φτώχειας καί ἀνέχειας, ἐθνικοῦ ξεπουλήματος σέ ξένα καί ἀλλότρια χέρια μέ πρόσχημα τήν οἰκονομική ἀνάκαμψη, μά προπάντων ἐν καιρῷ παροιμιώδους πνευματικῆς ἀποστασίας καί ἀδιαφορίας κλήρου καί λαοῦ (νά ἀναλογιζόμαστε καί τίς εὐθύνες μας)!
 

Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ὅπως ἐξάλλου καταδεικνύει καί τό ὄνομά της! Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι οἱ ὑπόλοιπες ἡμέρες δέν εἶναι εὐλογημένες καί δέν ἀνήκουν στόν Κύριο. Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐπέλεξε τήν Κυριακή γιά νά σταματοῦμε πᾶσα ἐργασία, ὥστε νά ἀφιερωθοῦμε περισσότερο κι ἀπερισπάστως στήν λατρεία Του!

Γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, καταστρατηγεῖται βάναυσα ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου, δηλαδή νά εἶναι ἡ Κυριακή μέρα παύσης ἐργασίας, ἀφιερωμένη στό Πρόσωπό Του καί ἡμέρα λατρείας Του. Καί νά σκεφθεῖ κανείς, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί εἴμαστε πληθυσμιακά ἡ συντριπτική πλειοψηφία στήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια (ἀκόμη ...καί παρά τήν κατασκευασμένη συρροή ἀλλοθρήσκων μεταναστῶν στήν Πατρίδα μας)! Σημειωτέον, ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ κατοχυρωμένη συνταγματικά Ἐπίσημη Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία τοῦ Κράτους! Πῶς οἱ κύριοι πολιτικοί πού τάχατες κόπτονται γιά τίς κάθε λογῆς μειονότητες, προσβάλλουν ὄχι μόνο τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων καί Χριστιανῶν Ὀρθόδοξων, ἀλλά ταυτόχρονα ἀντίκεινται στό συνταγματικά κατοχυρωμένο θρήσκευμά μας τό ὁποῖο θίγουν βάναυσα καί στήν Ἁγία Τριάδα βάσει τῆς ὁποίας συντάχθηκε τό Σύνταγμα; Δέν καταστρατηγεῖται μόνο ἡ Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί ἡ Δημοκρατία! Ἑπομένως τό ζήτημα δέν εἶναι μόνο θρησκευτικό, ἀλλά καί πολιτικό καί νομικό (καί κοινωνικό ὅπως θά φανεῖ παρακάτω). Οἱ πολιτικοί μας δέ, ὁρκίστηκαν βάζοντας τό χέρι τους πάνω στό Ἱερό Εὐαγγέλιο ὅταν ἀνέλαβαν τά πολιτικά τους καθήκοντα, νά ὐπηρετοῦν τό Ἑλληνικό Ὀρθόδοξο Κράτος καί τούς πολίτες του ἐπάξια. Τώρα, μέ τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις, καταστρατηγοῦν τό Ἱερό Εὐαγγέλιο καί τόν ὅρκο τους!

 Ἀκόμη κι ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός, ὁ Ὁποῖος ἐργάζεται ἀκατάπαυστα γιά τήν σωτηρία μας, μετά τήν δημιουργία τοῦ σύμπαντος κόσμου σταμάτησε αὐτήν τήν συγκεκριμένη ἡμέρα, γιά νά θαυμάσει καί νά χαρεῖ τά ποιήματα τῶν χειρῶν Του. Ὄχι γιατί εἶναι αὐτάρεσκος, ἀλλά γιατί μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη πού ἔχει, δώρισε ὅλα ὅσα δημιούργησε "λίαν καλῶς" σέ ἐμᾶς τούς ἀχάριστους ἀνθρώπους καί τέκνα Του. Φιλανθρώπως κι ἁπλόχερα μᾶς ἔδωσε ὅλη Του τήν δημιουργία προκειμένου νά ζοῦμε ἀρχοντικά καί χαρούμενα, ὡς βασιλόπουλα καί νά τήν χαιρόμαστε ἔτι περισσότερο τήν Κυριακή, χωρίς κόπους, ἱδρῶτες, μέριμνες κι ἐργασίες.

Πέραν ὅμως ἀπό τήν θρησκευτική, πολιτική καί νομική σκοπιά, τό θέμα ἔχει κι ἄλλες σοβαρώτατες κοινωνικές διαστάσεις. Στοχοποιοῦνται ἡ οἰκογένεια, οἱ γάμοι, οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις (πού τείνουν νά γίνουν ἀνύπαρκτες ἀπό προβληματικές πού ἤδη εἶναι) καί τά παιδιά! Συγκεκριμένα, θυμίζω τά γενοκτονικά φορολογικά μέτρα πού ἔλαβαν οἱ πολιτικοί μας, (εἰς βάρος τῶν παιδιῶν κυρίως καί ἑπόμενης γενεᾶς) μέ τήν ἄρση φοροαπαλλαγῶν, τά δυσμενῆ μέτρα εἰς βάρος τῶν πολυτέκνων κλπ, τήν ἀνεργία πού ἔμεσα σπρώχνει τήν ἔξοδο τῶν νέων στήν ξενιτιά καί ταυτόχρονα ἀδειάζει τήν Ἑλλάδα ἀπό τά νιάτα, ἑπομένως προκύπτει περαιτέρω πλήξη τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος καί τεχνητή ἀνάγκη ὑποδοχῆς μεταναστῶν...κ.ο.κ. καί ὁ φαῦλος αὐτός κύκλος ἐπαναλαμβάνεται!..Τώρα ἐπιπλέον, δίνεται κι ἄλλο καίριο χτύπημα "κάτω ἀπό τήν ζώνη" στόν θεσμό τῆς οἰκογένειας, τά μέλη τῆς ὁποίας θά συναντῶνται ἐπιτέλους καί μάλιστα κατάκοπα, τά βράδια μᾶλλον,... στή σφαίρα τῶν ὀνείρων! Ἡ σύνδεση μεταξύ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας, καθώς καί ἡ σύσφιξη τῶν συνδέσμων...πηγαίνουν περίπατο...μᾶλλον θά πηγαίνουν Κυριακάτικα γιά νά δουλέψουν (κι ὄχι γιά νά ἐργαστοῦν) καί μάλιστα γιά νά δουλέψουν στόν Διάβολο! Ἄς θυμηθοῦμε σέ αὐτό τό σημεῖο τά λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ:

Ἔτσι, τό σημαντικότερο κύτταρο μιᾶς κοινωνίας, ἡ σταθερή αὐτή βάση, ἡ ἀνεκτίμητη ἀξία καί τό ἀσφαλές ἀποκούμπι ταυτόχρονα, ἡ οἰκογένεια δηλαδή, θά διαλυθεῖ ὁριστικά! Μπορεῖ τά μέλη νά μήν χωρίσουν, ἀλλά σίγουρα δέν θά βλέπονται! Τό ἴδιο εἶναι!

• Μήπως, ὅμως, αὐτό ἀκριβῶς θέλουν οἱ πολιτικοί μας καί γι' αὐτό ἐργάζονται ἀκατάπαυστα (σῦν καί τοῖς ἄλλοις δεινοῖς πού ὑφιστάμεθα ὑπό τῶν ἀποφάσεων των);;; Μιά Κυριακή μένει νά συζητήσουν μέ τήν ἠσυχία τους οἱ γονεῖς μέ τά παιδιά τους, νά ἡρεμήσουν, νά ἔλθει πιό κοντά τό ἀνδρόγυνο, νά βγοῦνε μία βόλτα στήν φύση καί νά ἀποφορτιστοῦν ἀπό τό ἄγχος, νά παίξουν, νά χαροῦν καί βέβαια (γιά τούς εὐσεβεῖς) νά ἐκκλησιαστοῦν πρώτιστα!
• Μήπως οἱ πολιτικοί μας μᾶς θέλουν, ἐκτός ἀπό πειθήνιους εἴλωτες, χωρίς οἰκογενειακές ρίζες, χωρίς ἀγάπη, χωρίς σχέσεις καί ἀνταλλαγή ἀπόψεων, χωρίς χρόνο γιά σκέψη καί περισυλλογή, χωρίς χαρά, στρεσαρισμένους, ἀποκαμωμένους, διαλυμένους, ἄθεους καί ἀστήριχτους;;;
• Μήπως ἔτσι κατηντημένοι, χωρίς ἐλεύθερο χρόνο γιά τόν Θεό, γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους, θά ὑποκύπτουμε ἀποφορτισμένοι χωρίς δυνάμεις πνευματικές, ψυχικές καί σωματικές, πιό εὔκολα κι ἀναντίρρητα στά ἐντάλματα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί θά λέμε ἀβίαστα καί ἀτελῶς "ναί" σέ κάθε παράλογό της πρόσταγμα;;;

• Διότι, ποιός πού θά δουλεύει ( αὐτό ἤδη διαδραματίζεται γιά πολλούς συμπολίτες μας) σάν δοῦλος γιά ἕνα ξεροκόμματο, θά ἔχει χρόνο καί δυνάμεις γιά νά σκεφθεῖ, γιά νά ἀναπτύξει καί νά καλλιεργήσει ἀνθρώπινες σχέσεις, γιά νά δράσει κι ἀντιδράσει ὑγειῶς στά ἄτοπα πού τοῦ ἐπιτίθενται σχεδόν καθημερινά καί εὐθαρσῶς, προσωπικά, οἰκογενειακά, ἐθνικά καί παγκόσμια;! Ἔτσι, ἡ ὅποια χειραγώγηση τῶν ἀνθρώπων, θά γίνει πιό εὔκολα καί μάλιστα μέ τρόπο μαζικό.

Μήπως ἐπίσης αὐτό ἀκριβῶς θέλουν οἰ πολιτικοί μας;;;

Ὁποία ἀντίθεσις προκύπτει ἀπό τήν στάση τῶν πολιτικῶν μας σέ σχέση μέ τήν στάση καί τήν ἀρχοντιά τοῦ Θεοῦ!:

Ὁ Κύριος μᾶς θέλει υἱούς καί συγκληρονόμους Του.

Οἱ πολιτικοί μας καί ταγοί τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ἀντίθετα, μᾶς θέλουν δούλους, ρομπότ καί χειραγωγήσιμες μαριονέττες πού κουνοῦν συγκαταβατικά καί ἄβουλα τό κεφάλι στά ἀντίχριστα καί ξενόφερτα ἐντάλματά τους. Πρῶτα μᾶς ἐξαθλιώνουν ΕΝΤΕΧΝΩΣ οἰκονομικά, κι ἔπειτα μᾶς δείχνουν "διεξόδους ἀπό τήν κρίση" , πού μεταφράζονται: στό νά προδώσουμε τά πιστεύω μας γιά ἕνα ξεροκόμματο! Κάλλιο μέ ἄδειο στομάχι, παρά μέ Κυριακή, ψυχή καί ζωή ἄδεια ἀπό Χριστό!

Ἀγαπητοί μας κυβερνῆτες, σᾶς εἴμαστε ὑπόχρεοι γιά τίς εὐαισθησίες σας σέ θρησκευτικό, πολιτικό, νομικό, κοινωνικό, προσωπικό ἐπίπεδο! Ἐσεῖς καί οἱ τελευταῖες φουρνιές πολιτικῶν κατά πλειοψηφία ἐξάλλου, πανδήλως φαίνεται ὅτι ἐργάζεσθε ἀσταμάτητα καί πυρετωδῶς ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ (καί τήν Κυριακή),... γιά τήν Ἐθνική καταστροφή μας!

Οἱ πολιτικοί μας διά νόμου ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, προφανῶς γιά νά πάρουν αὐτοί ὡς ψευδοθεοί τήν θέση Του καί νά μᾶς ἐλέγχουν.

• Ἤ μήπως γιά νά μᾶς φέρουν κανέναν παγκόσμιο Ἀντίχριστο μιά ὥρα νωρίτερα;

Μᾶς θυμίζει κάτι ὁ παρακάτω στίχος ἀπό τό Ψαλτήριο τοῦ Προφήτη Δαυΐδ;:

"δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς." (Ψαλμ. 73, στίχ.8). ...

Καί βέβαια ἡ ἀργία-ἑορτή τοῦ Κυρίου, ἡ Κυριακή ἡμέρα λατρείας Του, εἶναι μιά καλή ἀρχή γιά τούς Νεοταξίτες. Τίς ὑπόλοιπες ἑορτές, ἤδη σέ μεγάλο βαθμό τίς ἔχουν ἀποχρωματίσει καί τείνουν νά τίς κάνουν τελείως ἐμπορικές καί κοσμικές. Μάλιστα τό Κράτος, ἐπικαλεῖται πιά μόνο τίς "παγκόσμιες ἑορτές" καί δυό τρεῖς θρησκευτικές μονάχα, ... κι αὐτές, γιά κερδοσκοπικούς λόγους. Ἄν γίνει τώρα ἀρχή μέ τήν κατάργηση τῆς ἀφιερωμένης στόν Θεό ἡμέρας, ἡ ὑπόλοιπη πνευματική "κατολίσθηση" ὅλων τῶν Χριστιανικῶν ἑορτῶν καί μαζί μέ αὐτῶν καί τῆς θρησκευτικότητας, θά εἶναι εὔκολη ὑπόθεση "ξεμπερδέματος"!

Ἀγαπητοί μας πολιτικοί, ἄν προφασίζεσθε δημιουργία οἰκονομικῶν πόρων καί πρόοδο, μήν παρουσιάζετε τήν Κυριακή τοῦ Κυρίου ὡς "σωτήριο σανίδα"! Ἡ Κυριακή εἶναι σωτήριος σανίδα μόνο τῶν ψυχῶν καί ὄχι τῶν τσεπῶν καί τῶν σκοτεινῶν σχεδίων! Μπορεῖτε κάλλιστα νά ἀξιοποιῆσετε τόν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ἄφθονο πλοῦτο τῆς Ἑλλάδος, τόν ὁποῖο ἐπιμελῶς λησμονεῖτε καί νά μήν ξεπουλᾶτε στούς ξένους (τούς ὁποίους ὑπακούετε τυφλά) καί στά ἀλλότρια "πιστεύω" τους, Πατρίδα, Θρησκεία, Οἰκογένεια!

Ἀφῆστε κάτω τήν Κυριακή ἀπό τόν Θεό κι ἀπό ἐμᾶς! Διότι μέ ὁλόκληρη τήν κοινωνία ἐνδεχομένως νά μήν ὑπολογίζετε ἄν ἔρχεστε ἀντιμέτωποι. Μέ τόν Θεό, ὅμως, νά ἔρχεστε ἀντιμέτωποι, αὐτό...σκεφθεῖτε το πολύ καλά! Γιά τό καλό σας.

"ὅτι ἰδού οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται,

ἐξωλόθρευσας πάντα τόν πορνεύοντα ἀπό σοῦ"

(Ψαλμ. 72, 27)

Πηγή: http://kaiomenivatos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_10.html

Ἡ ἁγία Μακρίνα, ἀγαπητοί μου, ἔζησε τὸν τέταρτο (Δ΄) αἰῶνα σὲ μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Γεννήθηκε τὸ 327 μ.Χ.. Ἀνῆκε σὲ πολύτεκνη οἰκογένεια καὶ ἦταν τὸ πρῶτο καὶ μεγαλύτερο παιδί. Ἡ μητέρα της,ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, εἶχε σύζυγο τὸν Βασίλειο,καὶ ἀπὸ τὸ γάμο τους ἀπέκτησαν δέκα παιδιά, τέσσερα ἀγόρια - ἕξι κορίτσια. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ εἶνε ὑπόδειγμα οἰκογενείας.Ἡ ἁγία Μακρίνα, ὡς μεγαλύτερη, ἀναδείχθηκε δεύτερη μάνα τοῦ σπιτοῦ . Φρόντιζε μὲστοργὴ γιὰ τ᾿ ἀδέρφια της καὶ συνέβαλε στὴν διαπαιδαγώγησί τους.

Τρεῖς ἔγιναν ἐπίσκοποι· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ δεύτερος εἶνε ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὁ τρίτος εἶνε ὁ Πέτρος ἐπίσκοπος Σεβαστείας· τὸ τέταρτο ἀγόρι, ὁ Ναυκράτιος, ἔγινε μοναχός. Εἶχε δὲ καὶ πέντε ἀδελφές. Ὁ πρῶτος ἀπὸ τὰ ἀγόρια, ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶνε καύχημα τῆς Ἐκκλησίας· σοφὸς ἱεράρχης, ποὺ σπούδασε τὴν ἑλληνικὴ σοφία στὴν Ἀθήνα, μετὰ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, καὶ τέλος ἔγινε ἐπίσκοπος Καισαρείας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν ἀρχὴ εἶχε κλίσι στὸ δικηγορικὸ ἐπάγγελμα καὶ διέπρεπε σ᾿ αὐτό. Ἀλλὰ ἡ ἁγία Μακρίνα ἐπέδρασε στὸν χαρακτῆρα του καὶ τὸν ἔστρεψε σὲ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα καὶ μελέτες, καθὼς καὶ τὰ ἄλλα μικρότερα ἀδέρφια της. Ὑπάρχει μία ὡραία εἰκόνα, ποὺ παριστάνει τὴν ἁγία Μακρίνα νὰ περιποιῆται τὸ μικρότερο ἀδελφό της τὸν Πέτρο.
Ἡ Μακρίνα διακρινόταν γιὰ τὸ κάλλος της,τὸ σωματικὸ καὶ τὸ ψυχικό. Ἀπὸ μικρὴ διδάχθηκε τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, τὶς ὁποῖες ἐφύλαττε μὲ ζῆλο. Ἦταν ἀρκετὰ μορφωμένη. Σὲ νεαρὰ ἡλικία μνηστεύθηκε ἕναν ἐκλεκτὸ νέο τῆς Καισαρείας. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ γάμος ὁ μνηστήρας της ἀπεβίωσε ἐνῷ βρισκόταν σὲ ταξίδι γιὰ τὴν συλλογὴ δημοσίων φόρων. Ἐν συνεχείᾳ, μολονότι πολλοὶ τὴ ζητοῦσαν νὰ τὴν πάρουν σύζυγο, ἐκείνη δὲν θέλησε πλέον ἄλλο γάμο. Ἔμεινε στὸ σπίτι.Προτίμησε τὴ χηρεία παρ᾿ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ κάθε κοσμικὴ συναναστροφὴ καὶ ἀφωσιώθηκε στὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Συγχρόνως βοηθοῦσε τὴ μητέρα της στὴν ἀνατροφὴ τῶν μικροτέρων ἀδελφῶν της. Εὐγενὴς ψυχὴ ἡ Μακρίνα, βλέποντας τὴ ματαιότητα τῆς παρούσης ζωῆς, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀφοσιωθῇ πλέον ἐξ ὁλοκλήρου στὸ Θεό .Ἀνεχώρησε καὶ ἀπεσύρθη μαζὶ μὲ τὴ μητέρα της σ᾿ ἕνα ἐρημικὸ ἀγρόκτημά τους στὸν Πόντο, μέσα σ᾿ ἕνα θαυμάσιο τοπίο μὲ βλάστησι καὶ δάση, ὅπου ἀκούγονταν τὰ κελαϊδήματα τῶν πουλιῶν καὶ ἔτρεχε ὁ Ἴρις ποταμός. Ἐκεῖ ἔχτισαν ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι. Ἐκεῖ ἐμόνασε καὶ ἀσκήτευε. Ἔζησε μὲ προσευχή, μὲ μελέτη τῶν Γραφῶν καὶ μὲ ἀγαθοεργία. Ἡ ἁγία ζωή της εἵλκυσε καὶ ἄλλες γυναῖκες. Ἔτσι σχηματίσθηκε ἕνα κοινόβιο, ψυχὴ τοῦ ὁποίου ἦταν ἡ ἁγία Μακρίνα, προεστῶσα τοῦ ἱεροῦ παρθενῶνος.Κοντὰ ἐκεῖ ἐμόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της Βασίλειος. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο, ἀρκετὰ νέος, ὁ Μέγας Βασίλειος ἀπέθανε . Ἡ κοίμησίς του σκόρπισε θλῖψι καὶ πένθος στὶς ἐκκλησίες καὶ μάλιστα στὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον.Ἔδωσε δὲ ἀφορμὴ νὰ γίνουν τότε συζητήσεις καὶ νὰ λεχθοῦν πολλὰ γύρω ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.Ἀλλὰ καὶ ἡ ἁγία Μακρίνα δὲν ἔζησε πολύ.Ἔφθασε καὶ τὸ δικό της τέλος.

Λίγο πρὸ τῆς κοιμήσεώς της ἔσπευσε κοντά της ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης, ἀφοῦ διήνυσε μεγάλη ἀπόστασι. Ὅταν ἔφτασε ἦταν ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς της. Συναντήθηκαν τὰ δύο ἀδέρφια καὶ δάκρυσαν. Θυμήθηκαν τὰ παιδικά τους χρόνια τὴν ἁγία τους μητέρα, τὸν καλό τους πατέρα,τὴ σοφὴ γιαγιά τους ποὺ ἦταν κόρη ὁμολογητοῦ, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα ποὺ εἶχαν ζήσει.Πρὸ παντὸς θυμήθηκαν τὸν ἀδελφό τους τὸν Μέγα Βασίλειο, καὶ ὁ πρόσφατος θάνατός του ἔδωσε ἀφορμὴ νὰ ὑψωθοῦν σὲ ὕψη πνευμα-τικῶν σκέψεων. Μεταξὺ ἁγίας Μακρίνης καὶ Γρηγορίου Νύσσης διεξήχθη ἕνας διάλογος,τὸν ὁποῖον ἐγὼ θεωρῶ ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Φαίδωνα τοῦ Πλάτωνος· ὕψιστος διάλογος, ὁ ὁποῖος ἔχει μεταφραστῆ στὰ νεοελληνικά, δημοσίευσα δὲ καὶ ἐγὼ ἐπ᾿ αὐτοῦ σχετικὸ ἄρθρο (βλ. «Τὰ Μακρίνεια – Περὶ ἀναστάσεως νεκρῶν καὶ ἀθανασίας ψυχῆς» περιοδ. «Χριστ. Σπίθα» φ. 300-301/Ἰαν.-Φεβρ. 1967, σσ. 2-3) .Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἁγία Μακρίνα, ἀφοῦ ἔζησεμὲ ἄσκησι καὶ ἁγιότητα, παρέδωσε τὴν ψυχή της στὸν Κύριο τὸ 379 μ.Χ. σὲ ἡλικία 52 ἐτῶν.

Ἡ κηδεία της ἔγινε πάνδημος. Συνέρρευσαν ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας πολλοὶ καὶκήδευσαν τὸ ἅγιο σκήνωμά της μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης.

Ἐκεῖνο ποὺ θέλω τώρα νὰ τονίσω, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν οἰκογένεια τῆς ἁγίας Μακρίνας εἶνε, ὅτι ὁ γάμος εἶνε μυστήριο, ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια. Ὁ λεγόμενος πολιτικὸς «γάμος» δὲν εἶνε μυστήριο, οὔτε συμφωνεῖ μὲ τὰ ἤθη τοῦ λαοῦ μας. Μία μικρὴ μειονότης, δύο στοὺς ἑκατό, κάνουν πολιτικὸ«γάμο». Ἐπιρροὲς ξένων πίεσαν νὰ ψηφιστῇ ὁ σχετικὸς νόμος. Ἐμεῖς κάναμε ἀγῶνα ἐναντίον του. Στὸν Ἅγιο Γερμανὸ Πρεσπῶν ἀρνηθήκαμε ὄχι τὴν ταφὴ ἀλλὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κηδεία ἑνός, ὁ ὁποῖος παρ᾿ ὅλες τὶς συμβουλές μας ἐπέμενε νὰ τελέσῃ πολιτικὸ «γάμο»,διότι ἦταν ἄθεος. Δὲν ὑποκύψαμε. Διότι ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἶνε, ὅσοι τελοῦν πολιτικὸ «γάμο» νὰ στεροῦνται κάθε εὐλογία· διαγράφονται ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ γάμος λοιπὸν εἶνε μυστήριο. Ὑπῆρξανὅμως ὡρισμένοι ποὺ πολεμοῦσαν τὸ γάμο, διότι τὸν θεωροῦσαν ὡς κάτι τὸ ἁμαρτωλό. Αὐτὸ εἶνε αἵρεσις, τὴν ὁποία καταδικάζει ἡ Ἐκκλησία. Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου (βλ. Α΄ Τιμ. 4,3) , ὅποιος «κωλύει» δηλαδὴ ἐμποδίζει τὸ γάμο, πλανᾶται καὶ ἁμαρτάνει.

Ἀλλ᾿ ὅπως εἶνε αἵρεσις τὸ νὰ ἐμποδίζῃ κανεὶς τὸ γάμο, ἔτσι καὶ ἀκόμα περισσότερο εἶνε αἵρεσις τὸ νὰ ἐμποδίζῃ κάποιος τὸ παρθενεύειν, τὴν παρθενικὴ ζωή . Διότι ἡ παρθενία εἶν εἀνώτερη βαθμίδα ζωῆς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία· «Τοῖς ἐρημικοῖς, ζωὴ μακαρία ἐστί,θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (Παρακλ., ἦχ. πλ. α΄, ἀναβ.). Ἡ παρθενικὴ ζωὴ διακρίνεται σὲ «δύο ἀδελφὰ ῥεύματα», ὅπως γράψαμε κ᾿ ἐμεῖς σὲ ἕνα βιβλίο μας· τὸ ἕνα ῥεῦμα εἶνε ὁ μοναχισμὸς καὶ τὸ ἄλλο ἡ ἱεραποστολή, οἱ ἱεραπόστολοι, αὐτοὶ ποὺ δὲν φεύγουν στὴν ἔρημο ἀλλὰ μένουν μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν.Σήμερα γίνεται πόλεμος ἐναντίον τοῦ παρθενικοῦ βίου · ὄχι τόσο τοῦ μοναστηριακοῦ ὅσο τοῦ ἱεραποστολικοῦ βίου ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Πόλεμος σφοδρὸς ἐκ μέρους ἀθέων,ἐκ μέρους δημοσιογράφων, ἀλλὰ καὶ ἐκ μέρους ἐπισκόπων, ἀκόμη καὶ μοναχῶν.

Πόλεμος ἀπὸ παντοῦ. Ἀλλ᾿ ὁ φοβερώτερος ἐχθρὸς τοῦ παρθενικοῦ βίου ξέρετε ποιός εἶνε; Εἶνε ἡ ὑπογεννητικότης!

Ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια τῆς ἁγίας Μακρίνας ἔδωσε τόσα παιδιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Ἐκκλησία. Οἱ σημερινὲς οἰκογένειες, μὲ σατανικὰ μέσα, δὲν γεννοῦν πλέον παιδιά· γι᾿ αὐτὸ κι ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ γεννιοῦνται δὲν θέλουν ν᾿ ἀφιερωθῇ στὸ Θεὸ κανένα. Πολλοὶ σοῦ λένε ὅτι θρησκεύουν. Ἀλλ᾿ ἅμα τοὺς ρωτήσῃς, πόσα παιδιὰ ἔχουν, ὅλοι σχεδὸν ἀπαντοῦν· «Δύο», «δύο»,«δύο»… Ἐμίσησα τὸν ἀριθμὸ δύο. Ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὰ Βαλκάνια. Ἀλβανία,Σερβία, Βουλγαρία εἶνε γεμᾶτες παιδιά· ἡΤουρκία; δὲν περιγράφεται ἡ ὑπεργεννητικότητά της· ἕνας Τοῦρκος πεθαίνει, δώδεκα γεννιῶνται. Στὴν Ἑλλάδα ἕνας Ἕλληνας πεθαίνει, μισὸς γεννιέται! Θεέ μου, δολοφόνοι!… Τί νὰ τὴν κάνῃς τέτοια θρησκευτικότητα; Τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα εἶνε ὁ φόνος τοῦ παιδιοῦ.

Γεννοῦν λοιπὸν δύο παιδάκια, καὶ προγραμματίζουν· τὸ ἕνα γιατρός, τὸ ἄλλο καθηγητής. Καὶ ποιός θὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Θεό, ποιός θὰ γίνῃ καλόγερος;

Ἄ, ὄχι καλόγερος!… Τέτοιους γονεῖς, ποὺ ἐμποδίζουν τὰ παιδιά τους νὰ ζήσουν τὴν παρθενικὴ ζωή, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τοὺς ὀνομάζει ἀπίστους. Διότι ἡ ἐπιθυμία τῆς παρθενικῆς ζωῆς εἶνε σπόρος οὐράνιος,ποὺ ὁ Θεὸς τὸν σπέρνει μέσα σὲ ἐκλεκτὲς ψυχές. Αὐτὲς τώρα σπανίζουν πλέον.Κινδυνεύει λοιπὸν νὰ σβήσῃ ἡ παρθενικὴ ζωή, κινδυνεύει νὰ σβήσῃ καὶ τὸ ἔθνος ἐξ αἰτίας τῆς ὀλιγοπαιδίας , ὅπως λέει ὁ ἱστορικὸςΠολύβιος. Γι᾿ αὐτὸ ὅσοι πιστεύετε, εἴτε ἔγγαμοι εἴτε ἄγαμοι, λατρεύσατε ἐμπράκτως, ἐνλόγοις καὶ ἔργοις, Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/07/19.html

Τώρα πού τό προσωπεῖο τῶν συγκυβερνώντων ἔπεσε.
Τώρα πού ἀπεδείχθησαν οἱ «διατάκται καί ὑπεργολάβοι» τῶν διεθνῶν ἐντολέων τους.
Τὠρα πού δικαιώθηκαν πλήρως ὅλοι ὅσοι εἶχαν προείδει τό ψέμμα καί τήν καταδολίευση μέσα ἀπό τό προκάλυμμα καπνοῦ πού μέσα στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ἔριχνε τό «δίδυμο τῆς ἐπιτυχίας» !!! κ.κ. Χατζηγάκη –Σκορδᾶ, πού τώρα ὑπέστη τά ἐπίχειρα τῶν πράξεών του καί ὑπενθύμισε μέ τήν περιθωριοποίησή του τήν ρήση τοῦ Νοροντόμ Σιχανούκ γιά τήν μεταχείρησή του ἀπό τούς ἐρυθρούς Χμέρ καί τόν αἱμοδιψῆ ἡγέτη τους Πόλ Πότ, στήν μαρτυρική Καμπότζη: «Αἰσθάνομαι σάν τόν εὔχυμο καρπό τῆς κερασιᾶς πού τρῶς τήν εὐωδιαστή σάρκα του καί φτύνεις τό κουκούτσι» γιατί ἐνῶ ἐψηφίσθη τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων γιά 7 Κυριακές τό χρόνο καί μόνο γιά τήν μικρομεσαία ἐπιχειρηματικότητα μέ καταστήματα ἕως 250 τ.μ., ἡ πονηρά ὑπουργική Ἀπόφασις τοῦ δῆθεν ἐκπροσώπου τῆς λαϊκῆς Δεξιᾶς κ. Γιακουμάτου δῆθεν πιλοτικά ὑλοποιεῖ τόν ἀρχικό ἄθλιο σχεδιασμό γιά τήν πλήρη καταστρατήγηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἐκχωρώντας τήν ἐπιχειρηματικότητα στίς πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα καί ὁδηγώντας ἀναπόδραστα τούς μικρομεσαίους ἐμπόρους στόν ἀφανισμό καί τό λουκέτο.

Ὡς ἔσχατος τῶν Πειραιωτῶν, θέλω δημόσια νά συγχαρῶ τόν συμπολίτη μας κ. Βασίλη Κορκίδη, Πρόεδρο τῆς Ἐθνικῆς Συνομοσπονδίας Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου γιά τήν πεπαρρησιασμένη ἀπόφασή του διαμαρτυρόμενος γιά τά παραπάνω, νά παραιτηθεῖ ἀπό ὅλες τίς κομματικές του ἰδιότητες στό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας. Εἶναι τραγελαφικό τό γεγονός, ὅτι τό κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας πού ἐνῶ θεωρητικά ἐμφορεῖται ἀπό πατριωτικές ἀντιλήψεις στήν πρᾶξι φαλκιδεύει τά προτάγματά του καί ἀποδεικνύεται, ὅπως ἐν προκειμένῳ, διώκτης τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους.

Ἡ ἀήθης, προκλητική, ἀσεβής καί ἀντιχριστιανική ποδοπάτηση ἀπό τήν συγκυβέρνηση Σαμαρᾶ-Βενιζέλου τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας Κυρίου (Κυριακῆς) δυστυχῶς εἶναι προάγγελος ἐπερχομένων δεινῶν καί ἐπαναλαμβάνει τό ἔγκλημα τοῦ Τουρκαλβανοῦ Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου, πού ἀπηγχόνισε τόν διδάχο τοῦ Γένους καί Ἰσαπόστολο Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὑπερασπιζόμενο ἐκτός τῶν ἄλλων τήν ἱερότητα τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, χρηματισθείς ἀπό τούς προγόνους τῶν σημερινῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν διευθυντῶν, γεγονός γιά τό ὁποῖο πανηγυρίζει ὁ σοφολογιώτατος τ. Ραβίνος Θεσσαλονίκης καί νῦν κάτοικος Ἰσραήλ κ. Μαρδοχαῖος Φριζῆς. Γιά τούς τυχόν ἀμφισβητούντας ἴσως καί γιά τόν ἀρθρογραφούντα πατέρα τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ νέου κ. Ἰάκωβο Φριζῆ, παρατίθεται ὁ συγκεριμένος σύνδεσμος (http://www.youtube.com/watch?v=Hji1gNu_IP0) γιά νά καμαρώσουν τό ὄντως φονταμενταλιστικό παραλήρημα τοῦ κ. Ραβίνου, διαδόχου τῶν φονευτῶν τοῦ μεγάλου ὁσίου καί θεοφόρου ἀνδρός.
Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς Π.Δ. εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή (Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους. Ἡ Κυριακή σάν κατ' ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost). Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).

Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ. Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στίς 7/3/321 ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί». Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.

Εἶναι ἐνδεικτικό τῆς πολυειδοῦς συγχύσεως τῶν καιρῶν ὅτι τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ὑπερασπίζονται μετά πολλῆς δυνάμεως οἱ κομματικοί σχηματισμοί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ ΚΚΕ πού ἐκκινοῦν βέβαια ἀπό ἄλλη ἀφετηρία. Αὐτό ὅμως τό γεγονός ἐπιρρωνύει τήν βεβαιότητα γιά τήν πλήρη ἐξάρτησι τῶν συγκυ-βερνώντων ἀπό τό διεθνιστικό λόμπι.
Τό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας ἀποδεικνύεται ὅτι δέν διδάσκεται ἀπό τό παρελθόν του. Τό πολιτικό τέλος τοῦ διδύμου Μ. Γιαννάκου-Γ. Καλοῦ δέν φρονηματίζει τούς σημερινούς «καρεκλοκένταυρους». Φαίνεται ὅτι εἶναι τόση ἡ δέσμευση καί ἡ ἐξάρτησή τους ἀπό τούς διεθνεῖς ἐντολεῖς των ὥστε δέν μποροῦν νά ἐνωτισθοῦν τῆς φωνῆς τῆς λογικῆς καί τοῦ χρέους, ποδοπατώντας μέ περισσή ἀσέβεια τόν αἰώνιο καί ἄφθιτο νόμο τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί ἐκχωρώντας τά πρωτοτόκια τῆς ὕπάρξεώς τους στήν τρομακτικά ἐφήμερη καί παροδική ἐξουσία τους !!!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 synodoiporia.blogspot.gr

Μέσα σε ένα μήνα γίνονται περίπου 1.000 αιτήσεις την ημέρα. Περισσότεροι από 70.000 χρήστες έχουν ήδη ζητήσει από τη Google να διαγράψει από τα αποτελέσματα των αναζητήσεών της τους συνδέσμους (links) για πάνω από 276.000 ιστοσελίδες που τους αφορούν.

Αξιοποιούν έτσι τη σχετική απόφαση που έβγαλε το Δικαστήριο της ΕΕ τον Μάιο [2014], σύμφωνα με την οποία ο καθένας έχει δικαίωμα να απαιτήσει τη διαγραφή δεδομένων που είναι «απαρχαιωμένα, άσχετα ή ανακριβή» έτσι ώστε να «καθαρίσει» το online προφίλ του.

Από τις 30 Μαΐου που ξεκίνησε η διαγραφή, έως τις 30 Ιουνίου, δηλαδή μέσα σε ένα μόνο μήνα, οι σχετικές αιτήσεις προς τη Google γίνονται με μέσο ρυθμό περίπου 1.000 την ημέρα και αφορούν κατά μέσο όρο 3,8 συνδέσμους ανά αίτηση χρήστη.

Οι περισσότερες αιτήσεις έχουν γίνει στη Γαλλία (περίπου 14.100) και ακολουθούν η Γερμανία (12.700) και η Βρετανία (8.500). Παραμένει ασαφές πόσες από τις περίπου 70.000 αιτήσεις διαγραφής έχουν ήδη ικανοποιηθεί.

Παρενέργειες και διαμαρτυρίες

Όμως, η εξέλιξη αυτή έχει ήδη παρενέργειες και έχει πυροδοτήσει κατηγορίες για «λογοκρισία από την πίσω πόρτα», καθώς η Google προχωρά στη διαγραφή ορισμένων άρθρων, κάτι που βρίσκει αντίθετους τους ίδιους τους συγγραφείς τους, όπως πχ οικονομικούς συντάκτες του BBC, που διαμαρτυρήθηκαν έντονα, επειδή άρθρο τους από το 2007, το οποίο αφορούσε τον πρώην πρόεδρο της επενδυτικής εταιρείας Merrill Lynch Σταν Ο'Νιλ, εξαφανίστηκε από τη δημοφιλή μηχανή αναζήτησης.

Κάτι ανάλογο έγινε με αρκετά άλλα άρθρα βρετανικών εφημερίδων, μεταξύ των οποίων η Guardian που ανέφερε ότι οι σύνδεσμοι για έξι παλαιότερα άρθρα της έχουν πλέον αφαιρεθεί.

Η εφημερίδα ανέφερε ότι η Google δεν της έδωσε κάποια εξήγηση για την αφαίρεση, ούτε τη δυνατότητα να αναιρέσει την εν λόγω απόφαση.

Μεταξύ των άρθρων που «εξαφανίστηκαν» περιλαμβάνονται ειδήσεις για ένα σκάνδαλο με διαιτητή στο βρετανικό πρωτάθλημα, για ένα ζευγάρι που πιάστηκε να κάνει σεξ σε τρένο και για έναν μουσουλμάνο που κατηγόρησε την αεροπορική εταιρεία Cathay Pacific ότι δεν τον προσέλαβε λόγω του ονόματός του.

Τα ΜΜΕ ενημερώνονται από τη Google για την αφαίρεση, χωρίς όμως να γνωρίζουν την ταυτότητα του ατόμου που ζήτησε τη διαγραφή (τουλάχιστον όχι ακόμη).

«Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν πόσο ανόητο είναι το δικαίωμα στη λήθη. Είναι ισοδύναμο με το να πάει κανείς στις βιλβιοθήκες και να κάψει τα βιβλία που δεν του αρέσουν», δήλωσε ο Μάρτιν Κλαρκ, εκδότης της μεγάλης ειδησεογραφικής ιστοσελίδας Mail Online, που επίσης έπεσε θύμα «εξαφανισμένων» άρθρων.

Η Google δήλωσε ότι κάθε αίτημα για να «ξεχαστεί» κάποιος ή κάτι, θα εξετάζεται σε ατομική βάση και θα αποφασίζεται κατά πόσο πληρεί τα κριτήρια της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το BBC, τους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" και τη «Γκάρντιαν».

Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχολίασε, εκ μέρους της αντιπροέδρου Νέλι Κρους, ότι η αφαίρεση του άρθρου του BBC από τα αποτελέσματα των αναζητήσεων «δεν ήταν καλή απόφαση», καθώς δεν φαίνεται να δικαιολογείται με βάση κάποιο «λογικό δημόσιο συμφέρον».

Όπως είπε, το νόημα της δικαστικής απόφασης δεν είναι να επιτρέπει στους ανθρώπους «να κάνουν Photoshop στις ζωές τους» (δηλαδή να "επεξεργάζονται" την υστεροφημία τους, όπως τους συμφέρει).

Η «εξαφάνιση» φαίνεται μόνο στην Ευρώπη, ενώ αν κάποιος κάνει την ίδια διαδικτυακή αναζήτηση (π.χ. για κάποιο άτομο) από τις ΗΠΑ μέσω της διεύθυνσης Google.com, οι «ξεχασμένοι» σύνδεσμοι εμφανίζονται κανονικά.

Επίσης, τα άρθρα δεν έχουν σταματήσει να εμφανίζονται στις ιστοσελίδες των ίδιων των μέσων ενημέρωσης που τα δημοσίευσαν αρχικά.

Το μερίδιο της Google στις αναζητήσεις στην Ευρώπη είναι 85% έως 90%, ενώ στις ΗΠΑ κάτω από 70%.

Πηγή: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=612368&h1

Στά μέσα Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 2011 εἶχε δημοσιευθεῖ νέο πρόγραμμα σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ, γυμνασίου. Γιά τό πρόγραμμα ἐκεῖνο εἴχαμε δημοσιεύσει ἐκτενή κριτική ἐπισημαίνοντας τά σοβαρά σφάλματα, τά ὁποῖα τό χαρακτήριζαν[1]. Εἴχαμε διαπιστώσει σωρεία νομικῶν, θεολογικῶν, παιδαγωγικῶν σφαλμάτων. Ὀγκώδης τόμος μέ ἀρνητικές κριτικές εἰς βάρος τοῦ προγράμματος ἐκείνου δημοσιεύθηκε ἐντός τοῦ 2012[2].

Ἐντός τοῦ Ἰουνίου τοῦ ἔτους 2014 κυκλοφόρησε ἀναθεωρημένη ἔκδοση τοῦ ἰδίου προγράμματος. Μολονότι φέρει κάποιες ὑποτυπώδεις ἀλλαγές, ἡ ἔκδοση αὐτή βασίζεται στίς ἴδιες ἐσφαλμένες ἀρχές καί γι΄ αὐτό παρουσιάζει ὁμοίως ἐσφαλμένο ἀποτέλεσμα.

Μολονότι ἔχουμε ἐξηγήσει καί δημοσιεύσει πάμπολλες φορές, ὅτι ἡ διατύπωση τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶναι σαφέστατη, τό πρόγραμμα ἐξακολουθεῖ καί στή νέα του ἐκδοχή νά ἐμμένει στό ὅτι: «στο Σύνταγμα του 1975 η διατύπωση του άρθρου 16 για ανάπτυξη «θρησκευτικής συνειδήσεως» δεν διευκρινίζεται επαρκώς.»[3] Δέν θά ἔβλαπτε νά ἐξηγήσουμε γιά ἄλλη μία φορά, γιατί τό Σύνταγμα εἶναι σαφέστατο, μήπως ἐν τέλει ληφθεῖ ὑπ΄ ὄψη.

Ἡ παράγραφος 2 τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ συντάγματος ὁρίζει «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό τήν ηθική, πνευματική, επαγγελματική καί φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Τόσο ἡ ἐθνική, ὅσο καί ἡ θρησκευτική συνείδηση ὑπάρχουν ἤδη, τό παιδί εἶναι ἤδη Ἕλληνας καί τό γνωρίζει, εἶναι ἤδη χριστιανός ὀρθόδοξος καί τό γνωρίζει καί ἡ βάσει τοῦ συντάγματος κρατική παιδεία, ἀποσκοπεῖ νά ἀναπτύξει τή συνείδησή του αὐτή, δέν τή δημιουργεῖ καί δέν ἐπιτρέπεται νά τή στρεβλώσει.

Ἑπομένως δέν εἶναι δυνατόν ὁ Ἕλληνας νά διαπαιδαγωγεῖται ἀπό τό κράτος, ὥστε νά ἀναπτύξει π.χ. βραζιλιανή ἤ ἰαπωνική ἐθνική συνείδηση, τήν ὁποία δέν ἔχει. Δέν εἶναι δυνατόν ὁ χριστιανός ὀρθόδοξος νά διαπαιδαγωγεῖται ἔτσι ὥστε νά ἀναπτύξει βουδδιστική ἤ ἰνδουιστική θρησκευτική συνείδηση, τήν ὁποία ἐπίσης δέν ἔχει, οὔτε νά ἐπιχειρεῖται νάρκωση ἤ παραπλάνηση τῆς θρησκευτικῆς του συνειδήσεως μέσῳ ἀπαγορεύσεως τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος ἤ ἀντικαταστάσεώς του ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο.

Τί ἐπιχειρεῖται στήν προκειμένη περίπτωση: Ἡ ἀντικατάσταση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος ἀπό τό βρετανικό «religious literacy», τό ὁποῖο μεταφράζεται στό πρόγραμμα ὡς «θρησκευτικός γραμματισμός». Πῶς λειτουργεῖ τό «religious literacy»: «στοχεύει στήν κριτική ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών με τις γνώσεις, τις αξίες και τις στάσεις ζωής που παρέχει για τις θρησκείες και από τις θρησκείες, εφαρμόζοντας μια διερευνητική και διαλογική μαθησιακή προσέγγιση»[4].

Οἱ χαρακτηρισμοί «κριτική ανάπτυξη», «διερευνητική και διαλογική μαθησιακή προσέγγιση» δέν πρέπει νά μᾶς ἀποπροσανατολίζουν. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς κριτικῆς ἰκανότητας μέσῳ τῆς ἔρευνας καί τοῦ διαλόγου δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τό βρετανικό «religious literacy» ὥστε νά εὐδοκιμήσουν. Εὐδοκιμοῦν ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια μέσα στό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα καί ἔχουν ἤδη ἀποφέρει σημαντικούς καρπούς. Τό δέ «religious literacy» δέν ἔχει νά προσφέρει τίποτε ἐπί τοῦ προκειμένου.

Εἶναι ἐμφανές, ὅτι τό «religious literacy» εἶναι πρόγραμμα πολυθρησκειακό. Εἴδαμε ἄλλωστε, ὅτι τό ἀναφέρει τό ἴδιο. Στή νέα ἔκδοση μάλιστα ἀφαιροῦνται κάποια πολυθρησκειακά στοιχεῖα ἀπό ὁρισμένα σημεῖα, ἀλλά σέ ἄλλα ἐνισχύονται. Ὡς παράδειγμα μποροῦμε νά δοῦμε τή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 6 τῆς Α΄ γυμνασίου. Ὁ παλαιός της τίτλος στήν πρώτη ἔκδοση ἦταν «Θρησκευτικές αναζητήσεις και εμπειρίες της μακρινής ανατολής» ἐνῷ ὁ τίτλος στή νέα ἔκδοση εἶναι «Θρησκευτικές αναζητήσεις της μακρινής ανατολής»[5], ἀφαιρέθηκαν δηλαδή δύο λέξεις ἀπό τόν τίτλο, ὅμως ἡ ἑνότητα ἐμπλουτίσθηκε μέ ἀκόμη περισσότερα θέματα ἀπό τέσσαρες θρησκεῖες τῆς ἄπω ἀνατολῆς.

Οἱ ἀλλαγές οἱ ὁποῖες ἐπῆλθαν στή νέα έκδοση καί βασίζονται στίς ἴδιες ἐσφαλμένες ἀρχές, συντηροῦν τά προβλήματα τοῦ προγράμματος, ἀντί νά τά ἀπαλείφουν. Ἐπί παραδείγματι, ἀπό τή θεματική ἑνότητα 5 τῆς Β΄ Γυμνασίου, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «Διάσπαση και αντιπαλότητα στις θρησκείες» ἀφαιρέθηκαν θέματα, ὅπως ἡ ἰνδουιστική «αχίμζα» καί τά ἰνδουιστικά ἔπη Μαχαμπαράτα καί Ραμαγιάνα, ὅμως προστέθηκε «το αίτημα της διαθρησκειακής εκπαίδευσης»[6]. Τό αἴτημα αὐτό πόθεν προέρχεται; Γιατί θά πρέπει νά ἰκανοποιηθεῖ; Εἶναι νόμιμο; Εἶναι παιδαγωγικῶς ὀρθό τό νά διαπαιδαγωγεῖται ἕνα παιδί ὄχι βάσει τῆς πίστεώς του, ἀλλά βάσει ἑνός πολυθρησκειακοῦ μείγματος;

Τί γνωρίζουμε στήν Ἑλλάδα ἐδῶ καί 193 ἔτη; Τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία. Αὐτή στήν ὁποία χρωστοῦμε τήν ταυτότητά μας. Αὐτή στήν ὁποία χρωστοῦμε τή γλώσσα μας. Αὐτή στήν ὁποία χρωστοῦμε τήν ὕπαρξή μας. Εἶναι πασίγνωστη ἡ ἱστορική ἀλήθεια, ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας ὅποιος δέν ἄντεχε τά βάσανα τῆς δουλείας καί ἐξισλαμιζόταν, ταυτοχρόνως ἐκτουρκιζόταν. Γι΄ αὐτό ἡ διαφύλαξη τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ταυτότητος ὀφείλεται σέ ὅσους ἄντεξαν τή φρικτή δουλεία καί παρέμειναν ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

Γιατί λοιπόν θά πρέπει νά ἀντικαταστήσουμε τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία μέ εἰσαγόμενα συστήματα; Τό πρόγραμμα δέν ἐξηγεῖ τό γιατί. Ἐμμένει ὅμως στήν ἀπομάκρυνση καί διαφοροποίηση τοῦ μαθήματος ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση[7]. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά διευκρινίσουμε: ἀπομάκρυνση καί διαφοροποίηση τοῦ μαθήματος ἀπό τήν κατήχηση σημαίνει ἀπομάκρυνσή του καί διαφοροποίησή του ἀπό τήν ὀρθοδοξία. Ἡ τακτική αὐτή θά ἐπιφέρει ὁριστική ἀπομάκρυνση τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν ἀπό τό μάθημα. Ἔχουμε ἐξηγήσει ἐπανειλημμένως, ἀλλ΄ ὅμως δέν ἐλήφθη ὑπ΄ ὄψη, ὅτι ἐάν τό σχολικό μάθημα ἀντιστρατεύεται τήν κατήχηση, τήν ὁποία ἔχει λάβει τό παιδί ἀπό τήν οἰκογένεια καί τήν ἐνορία του, τότε ἡ οἰκογένειά του ἀποκτᾶ ἀναφαίρετο δικαίωμα ἀπαλλαγῆς του ἀπό αὐτό. Θά συνιστούσαμε λοιπόν γιά ἄλλη μία φορά, νά μή ἐπιχειροῦνται τέτοιοι πειραματισμοί, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν δυσάρεστα ἀποτελέσματα.

Κι ἐπειδή καί στήν ἀναθεωρημένη ἔκδοση τοῦ προγράμματος ἐξακολουθεῖ νά περιλαμβάνεται καί ὁ μυστηριώδης ὅρος «κατηχητισμός»[8], ἐρωτοῦμε γιά μία ἀκόμη φορά τή συντακτική ὁμάδα τοῦ προγράμματος, καί ἀναμένουμε ἀπάντηση: Τί δηλώνει ὁ ὅρος αὐτός; Ποιά εἶναι ἡ σχέση του μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση; Πῶς πρέπει νά χρησιμοποιεῖται; Γιά ποιούς λόγους προτιμᾶται καί περιλαμβάνεται σέ σχολικό πρόγραμμα;

Καί ναί μέν τό πρόγραμμα ἐξακολουθεῖ νά ἰσχυρίζεται, ὅτι θά ἐπιφέρει «εξασφάλιση θρησκευτικής εκπαίδευσης σε όλους τους μαθητές χωρίς εξαιρέσεις»[9], ὅμως δέν λαμβάνει ὑπ΄ ὄψη ὅτι ὁ κάθε ἑτερόδοξος ἤ ἀλλόθρησκος θά διατηρεῖ στό ἀκέραιο τό δικαίωμα ἀπαλλαγῆς του καί ἀπό αὐτοῦ τοῦ εἴδους τό μάθημα, διότι δέν θά εἶναι μάθημα σύμφωνο μέ τή δική του πίστη ἀλλά πολυθρησκειακό μεῖγμα.

Ἡ χρονολογική σειρά τῶν διδασκομένων θεμάτων ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελεῖ ἀδιάφορο στοιχεῖο γιά τό πρόγραμμα. Ἀκόμη καί δύο ὀρθόδοξα θέματα τά ὁποῖα προστέθηκαν, ὁ ὅσιος Λουκᾶς Κριμαίας (1877-1961) καί ἡ ὁσία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία (1522-1589)[10], ἀναφέρονται ἀδιάφορα ἀπό τή χρονολογική τους σειρά, πρῶτα ὁ ὅσιος καί κατόπιν ἡ ὁσία! Κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο οἱ μαθητές χάνουν τήν αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας Παλαιᾶς Διαθήκης, Καινῆς Διαθήκης, Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας.

Παρ΄ ὅλα αὐτά τούς ζητεῖται νά εἶναι σέ θέση νά διηγοῦνται βιβλικές ἱστορίες[11]. Πῶς θά τό ἐπιτύχουν αὐτό, ὅταν τίς διδάσκονται ἀποκομμένες ἀπό τήν ἱστορική τους συνάφεια, ἀπό τά προηγούμενα καί τά ἑπόμενα γεγονότα; Τό δέ αἴτημα γιά χρονολογική σειρά, δέν σημαίνει ὅτι τά γεγονότα θά παρατίθενται ἁπλῶς ὡς στοιχεῖα τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τό παρελθόν κι ἐκεῖ θά τελειώνει τάχα τό μάθημα! Κάτι τέτοιο δέν θά ἦταν δημιουργικό μάθημα, δέν θά ἦταν ὀρθόδοξη χριστιανική θεολογία. Σέ ὅποια ἱστορική περίοδο καί ἄν ἀνήκει τό διδασκόμενο μάθημα, θά πρέπει νά συνδέεται μέ προβληματισμούς τοῦ παρόντος καί προοπτικές τοῦ μέλλοντος, μέ τήν κρίση τοῦ μαθητῆ καί μέ τόν συναισθηματικό του κόσμο, νά ἐμπνέει ἐν τέλει τήν πορεία του πρός τήν πράξη.

Οἱ ἐπιφανειακές ἀλλαγές, οἱ ὁποῖες ἐπῆλθαν κατά κύριο λόγο σέ δευτερεύοντα σημεῖα, δέν εἶναι σέ θέση νά δικαιώσουν τό πρόγραμμα αὐτό. Σέ κάποιες περιπτώσεις, καί μόνο στό πρόγραμμα τοῦ γυμνασίου καί ὄχι στό πρόγραμμα τοῦ δημοτικοῦ, στή στήλη «δραστηριότητες» ἡ ὁποία μετονομάσθηκε σέ «ἐνδεικτικές δραστηριότητες», προστέθηκαν παραπομπές σέ ἰστοσελίδες, οἱ ὁποῖες ἐάν εἴμαστε ταυτόχρονα συνδεδεμένοι μέ τό διαδίκτυο, ὁδηγοῦν αὐτόματα, μέ ἕνα πάτημα τοῦ ἀριστεροῦ πλήκτρου τοῦ ποντικιοῦ τοῦ ὑπολογιστῆ στήν ἰστοσελίδα αὐτή καί ἀφοροῦν κυρίως εἰκαστικά ἔργα. Ἡ πολυτέλεια ὅμως αὐτή παραμένει μικρή σέ σύγκριση μέ τά ἐλαττώματα τοῦ προγράμματος.

Σέ κάποιες περιπτώσεις ἡ ἀνεπαρκής θεολογική ὁρολογία τοῦ παλαιοῦ προγράμματος ἀντικαταστάθηκε ἀπό ἀνεπαρκέστερη θεολογική ὁρολογία. Ἡ φράση π.χ. «να προσεγγίσουν την προσωπικότητα του Ιησού ως δασκάλου» τῆς παλαιᾶς ἐκδόσεως ἀντικαταστάθηκε ἀπό τή φράση «να γνωρίσουν τον Θεάνθρωπο Ιησού ως κέντρο της χριστιανικής Εκκλησίας»[12]. Ἡ ἀρχική διατύπωση ἦταν ἁπλῶς ἀνεπαρκής, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς διδάσκαλος, ἀλλά Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, σωτήρ τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ δέ χαρακτηρισμός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς «κέντρου της χριστιανικής Εκκλησίας» δέν γνωρίζουμε πόθεν προέρχεται, εἶναι ὅμως ὁ πλέον ἀκατάλληλος. Ὁ σωστός ὅρος εἶναι «κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας»[13]. Ὁ ὅρος «κέντρον» δηλώνει στήν Καινή Διαθήκη εἴτε τό καρφί[14], εἴτε αὐτό τό ὁποῖο ἀποκαλοῦμε σήμερα ἁπλῶς κεντρί[15], ἤ εἰδικότερα τό δηλητηριῶδες κεντρί τῶν σκορπιῶν[16].

Σέ πολλά σημεῖα ἡ ἀκατάλληλη ὁρολογία, ἡ ὁποία δέν συνιστᾶ ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ὁποία μάλιστα ἔχουμε ἐπισημάνει ἐδῶ καί περισσότερο ἀπό δύο ἔτη, παρέμεινε αὐτούσια. Δηλαδή ἡ βιβλική διδασκαλία ἀναφέρεται ὡς «βιβλική θεώρηση» [17], ἡ ἀποκάλυψη Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἡ ὁποία θεμελιώνει τή χριστιανική πίστη καί ἡ βάσει αὐτῆς διδασκαλία ἀναφέρεται ὡς «χριστιανική πρόταση»[18], ὅπως γενικά ἀποφεύγεται ὁ ὅρος διδασκαλία καί εἰσάγεται ὁ καινοφανής, καί κατά τή γνώμη μας ἀπαράδεκτος ὅρος «πρόταση»[19]. Ὁ σεβασμός ἔγινε «σεβαστική στάση»[20], ἡ χριστιανική ἠθική διδασκαλία ἔγινε «χριστιανική ηθική πρόταση για τη ζωή»[21], ἀντί δέ τοῦ ὅρου «εὐχαριστιακή ζωή» προτιμᾶται ὁ παράδοξος ὅρος «ευχαριστιακή στάση ζωής»[22].

Κι ἐπειδή γενικά ἀποφεύγεται ὁ ὅρος «διδασκαλία», καταλήγει τό πρόγραμμα στίς ἑξῆς ἀπαράδεκτες γιά ὀρθόδοξο χριστιανικό πρόγραμμα διατυπώσεις: «Η χρήση και ο ρόλος της Αγίας Γραφής στο μάθημα των θρησκευτικών». «επιχειρηματολογούν για τη σημασία της χρήσης της Αγίας Γραφής στο μάθημα των θρησκευτικών».[23] Πρέπει ἐδῶ νά ἀποσαφηνίσουμε, ὅτι ὁ χριστιανός δέν κάμει χρήση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τήν Ἁγία Γραφή τήν διδασκόμαστε καί μᾶς διδάσκει, διότι ἔχει ἀποτυπώσει λόγο Κυρίου. Ὁ ὅρος «χρήση» προσιδιάζει σύμφωνα μέ τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας σέ μή χριστιανικές πηγές, τίς ὁποῖες χρησιμοποιοῦν χριστιανοί. Ἐκτός ἐάν ἐπιβάλλεται πλέον οἱ χριστιανοί νά συμπεριφέρονται ὡς μή χριστιανοί.

Σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἡ προσπάθεια γιά ἀλλαγή τοῦ προγράμματος ἔφερε περισσότερο συγκεχυμένο ἀποτέλεσμα. Ἄς δοῦμε ἕνα παράδειγμα, ὅπου συγκεκριμένη φράση ἄλλαξε, ἀλλά τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἐν τέλει πρός τό χειρότερο. Στό πρόγραμμα τῆς πέμπτης δημοτικοῦ, στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 6, μέ τίτλο «αποστολές για την «καλή είδηση»» ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων στή στήλη «προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα» ὅτι προσδοκᾶται ἀπό τούς μαθητές νά «διακρίνουν και αξιολογούν το θάρρος, την επιμονή και την αφοσίωση στη δράση συγκεκριμένων προσώπων»[24] Τί ἀξιολογοῦν ἐδῶ οἱ μαθητές; Τό ὅτι συγκεκριμένα πρόσωπα ἀφοσιώνονται στή δράση; Ἤ μήπως τό ὅτι κάποιοι ἀφοσιώνονται στή δράση συγκεκριμένων προσώπων; Μᾶλλον τό δεύτερο ἐννοεῖ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ σύνταξη, μολονότι οἱ συντάκτες μᾶλλο ἐννοοῦν τό πρώτο. Γι΄ αὐτό ἡ φράση ἀπό ἄποψη συντάξεως θά ἦταν πιό ὀρθή ἐάν διατυπωνόταν ὡς ἑξῆς: «διακρίνουν και αξιολογούν το θάρρος, την επιμονή και τήν ἀφοσίωση συγκεκριμένων προσώπων στή δράση». Δεν διευκρινίζεται ὅμως σέ ποιά δράση. Στόν ἀθλητισμό, στήν πολεμική δράση, στίς ἐμπορικές ἐπιχειρήσεις; Ἡ παλαιά ἔκδοση ἔγραφε: «εξηγούν τη δυναμική της σύγχρονης χριστιανικής ιεραποστολής και αξιολογούν τη δράση συγκεκριμένων προσώπων». Ἔτσι ἡ νέα ἔκδοση εἶναι σ΄ αὐτή τήν περίπτωση πιό ἀσαφής ἀπό τήν παλαιά.

Σέ κάποιες ἄλλες περιπτώσεις κατέστη τό πρόγραμμα πιό ἀναλυτικό. Αὐτό ὅμως τό γεγονός ἀνέδειξε ἀκόμη περισσότερο καί τήν ἀδυναμία του νά ἀποδώσει ὀρθά τήν πραγματικότητα. Στό πρῶτο μέρος τῆς θεματικῆς ἑνότητας ὑπ΄ ἀριθμόν 6 τῆς ἕκτης δημοτικοῦ ἐξετάζονται οἱ ἰσλαμικές κοινότητες τῆς Ἑλλάδας. Ἡ πρώτη ὅμως ὁμάδα θεμάτων τιτλοφορεῖται «Μνημεία, δρόμοι, περιοχές»[25]. Ὅλα αὐτά ἐγείρουν εὔλογα ἐρωτήματα: Ποιά εἶναι τά ἰσλαμικά μνημεῖα στήν Ἑλλάδα, τά ὁποῖα δέν θυμίζουν κατοχή τεσσάρων αἰώνων, γιά τήν ἀπόσειση τῆς ὁποίας ἔχυσαν τό αἷμα τους οἱ πατέρες μας; Ἰσλαμικοί δρόμοι ποῦ ὑπάρχουν καί τί σημαίνει ὁ χαρακτηρισμός αὐτός; Περιοχές μόνο μέ ἰσλαμιστές, χωρίς χριστιανούς, ὑπάρχουν στήν Ἑλλάδα;

Προστέθηκε καί μία θεματική ἑνότητα γιά τό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας. Ὅμως προστέθηκε στό πρόγραμμα τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, στήν ἕκτη δημοτικοῦ. Εἶναι ἡ ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 4. τιτλοφορούμενη «Η Θεία Ευχαριστία: πηγή και κορύφωση της ζωής της Εκκλησίας». Τέτοια ἑνότητα δέν ὑπάρχει στό πρόγραμμα τοῦ γυμνασίου. Δέν δίνεται πλέον δυνατότητα στούς θεολόγους νά διδάσκουν τέτοια θέματα, γιά τά ὁποῖα εἶναι οἱ κατ΄ ἐξοχήν ἁρμόδιοι.

Ὅμως σέ ἄλλες περιπτώσεις προστέθηκαν στοιχεῖα τά ὁποῖα ἀντενδείκνυνται γιά ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές καί ὡς πρός τό περιεχόμενο καί ὡς πρός τή σειρά μέ τήν ὁποία παρατίθενται καί πρέπει νά διδάσκονται. Στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 6. τῆς Γ΄ γυμνασίου, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «από την αρχή μέχρι τό τέλος του κόσμου»[26]. Ἡ θεματική ἑνότητα περιλαμβάνει τήν ὀρθόδοξο διδασκαλία περί τῶν ἐσχάτων, ἀλλά καί δοξασίες τῶν θρησκειῶν σχετικές μέ τό θέμα. Ὅμως ἡ διαπραγμάτευση τοῦ θέματος ξεκινᾶ ἀπό τό Κοράνιο καί μάλιστα μέ ἀρκετά ἀναλυτικό τρόπο. Δέν γνωρίζουμε γιά ποιό λόγο προτιμήθηκε ἡ σειρά αὐτή, πιστεύουμε ὅμως ὅτι εἶναι παιδαγωγικῶς ἀπαράδεκτο νά διδάσκονται χριστιανοί ὀρθόδοξοι πρῶτα τίς δοξασίες ἑνός θρησκεύματος γιά ἕνα ζήτημα, καί μάλιστα μέ ἀναλυτικό τρόπο, καί κατόπιν τήν ἐν Χριστῷ θεία ἀποκάλυψη.

Σέ μερικά σημεῖα οἱ μετατροπές οἱ ὁποῖες ἐπιβλήθηκαν στό πρόγραμμα τό καθιστοῦν παντελῶς ἀκατάλληλο γιά τέκνα ὀρθοδόξων χριστιανῶν, διότι ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ εὑρίσκεται σέ θρήσκευμα καί ὄχι στήν ἐν Χριστῷ θεία ἀποκάλυψη. Συγκεκριμένα ἡ φράση τῆς ἐκδόσεως 2011 «Σαρία: Ο νόμος στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων (οι υποχρεώσεις του ανθρώπου προς την κοινότητά του· καλές και κακές πράξεις», μετατράπηκε στή νέα ἔκδοση ὡς ἑξῆς: «Σαρία: ο νόμος του Θεού στην ανθρωπότητα» [27]. Γιατί δέν ὑπῆρχε στήν πρώτη ἔκδοση ὁ χαρακτηρισμός «νόμος τοῦ Θεοῦ» γιά τήν ἰσλαμική Σαρία; Γιατί προστέθηκε στή δεύτερη; Πρέπει πλέον νά ἀναγνωρίζουμε τήν ἰσλαμική Σαρία ὡς νόμο τοῦ Θεοῦ;

Οἱ ἀκατάλληλες προσθῆκες φθάνουν στό σημεῖο νά προωθοῦν πάθη ἐπικίνδυνα γιά τήν πνευματική ἀνάπτυξη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 2 τῆς δευτέρας γυμνασίου, μέ τίτλο «Ποιός είναι ο Θεός των Χριστιανών; «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» στίς ἐνδιεκτικές ἐργασίες περιλαμβάνεται καί ἐργασία μέ τίτλο «Κύκλος κουτσομπολιού και κατάκρισης»[28]. Πάθη τά ὁποῖα στηλιτεύθηκαν καί πολεμήθηκαν ἔμπρακτα ἀπό τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, θά μετασχηματισθοῦν σέ ἐργασίες μαθητῶν;

Εἴχαμε ἤδη ἐπισημάνει, ὅτι ἡ φράση «απαριθμούν και εξηγούν τους λόγους που απομάκρυναν σταδιακά την Εκκλησία της Ανατολής από τη Δύση»[29] ὑποδηλώνει ἀποδοχή τοῦ παπικοῦ πρωτείου, διότι ὑποδεικνύει ὅτι ἡ Ἀνατολή ἀπομακρύνθηκε ἀπό τή Δύση σάν νά ἦταν ἡ Δύση τό διοικητικό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας. Παρ΄ ὅλα αὐτά ἡ φράση παρέμεινε.

Συχνά οἱ διαφοροποιήσεις, τίς ὁποῖες φέρει ἡ νέα ἔκδοση τοῦ προγράμματος, εἶναι ἁπλές μεταβολές τοῦ λεξιλογίου, χωρίς νά μεταβάλλεται κατ΄ οὐσίαν ἡ διήκουσα τό πρόγραμμα ἰδεολογία καί χωρίς νά διορθώνονται τά σφάλματα. Ἐπί παραδείγματι σέ θέμα τῆς ἕκτης δημοτικοῦ ἡ φράση «Πολλές παραδόσεις, κοινή συνείδηση» τῆς πρώτης ἐκδόσεως, φράση ἀναφερόμενη στούς ἑτεροδόξους, μετετράπη σέ «διαφορετικές παραδόσεις, κοινή συνείδηση»[30]. Ἐρωτοῦμε: ἡ διαφορετική ἐκκλησιαστική παράδοση δέν συνεπάγεται διαφοροποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως; Τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση δέν τή διαφοροποιοῦν οἱ ἀποκλίσεις ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη;

Τό αὐτό συνέβη καί σέ παρεμφερές θέμα τό ὁποῖο περιλαμβάνεται στήν πρώτη γυμνασίου. Τό ἀτυχές ἐρώτημα «δέχονται όλοι οι Χριστιανοί τα ίδια δόγματα;» ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ἐξ ἴσου ἀτυχές ἐρώτημα «Δέχονται όλοι οι χριστιανοί το Σύμβολο της Πίστεως;»[31]. Τό δεύτερο ἀτυχές ἐρώτημα θά συνοδεύσουμε μέ ἕνα δικό μας εὔλογο ἐρώτημα: εἶναι ποτέ δυνατόν νά ὀνομασθεῖ χριστιανός ὅποιος δέν δέχεται τό Σύμβολο τῆς Πίστεως; Ἕνα ἀκόμη εὔλογο ἐρώτημα θά πρέπει νά διατυπωθεῖ: γιατί περιλαμβάνονται παρόμοια ἀτυχή θέματα σέ δημοτικό καί γυμνάσιο, ἐνῷ πλεῖστα ὅσα ἄλλα θέματα ὀρθοδόξου χριστιανικῆς παιδείας ἔχουν ἀποκλεισθεῖ;

Ἱστορικές ἐλλείψεις καί μονομέρειες χαρακτηρίζουν διάφορα σημεῖα τοῦ προγράμματος. Ζητεῖται π.χ. ἀπό τούς μαθητές νά «αναφέρουν διακρίσεις που υπάρχουν στην εποχή μας, απαριθμούν τις καταστροφικές τους συνέπειες και διατυπώνουν ιδέες για την κατάργησή τους»[32]. Ἐνδιαφέρεται τό πρόγραμμα γιά τίς διακρίσεις εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν ἀνά τήν ὑφήλιο σήμερα, γιά τίς καταστροφικές τους συνέπειες καί γιά τήν κατάργησή τους; Τέτοια νύξη δέν εἴδαμε πουθενά.

Ἐνίοτε προσφέρει ἐλλειπή ἱστορικά στοιχεῖα. Περιλαμβάνει στήν ἕκτη δημοτικοῦ τήν ἐργασία «Χριστιανοί κρύβουν ἑβραιόπουλα ἀπό τούς Ναζί»[33], ὅπως καί στή δευτέρα γυμνασίου τήν ἐργασία «Έρευνα: οι Έλληνες δίπλα στους Εβραίους συμπατριώτες τους, τα κρυμμένα παιδιά της κατοχής»[34], ὅμως παρ΄ ὅλο ὅτι περιλαμβάνει ταυτόσημες ἐργασίες σέ δημοτικό καί γυμνάσιο, δέν ἀναφέρει ὅτι ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος βοήθησε Ἑβραίους ἀμάχους νά γλιτώσουν ἀπό τά χιτλερικά στρατεύματα ἦταν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Δαμασκηνός, ἀλλά καί ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ὁ Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὁ Δημητριάδος Ἰωακείμ.

Ἀνακρίβειες καί σφάλματα ἐπίσης παρατηροῦνται: Τό ψηφιδωτό τοῦ ἁγίου μέ τά δύο μικρά παιδιά, στόν ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης δέν παριστάνει τόν ἅγιο Δημήτριο, ὅπως νομίζει τό πρόγραμμα[35], ἀλλά τόν ἅγιο Γεώργιο[36]. Ὁ ἅγιος Διονύσιος δέν πρέπει νά ἀναφέρεται ὡς «Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου»[37], ἀλλ΄ «ὡς ἅγιος Διονύσιος Αἰγίνης ὁ ἐκ Ζακύνθου», διότι δέν ὑπήρξε ποτέ ἐπίσκοπος στήν πατρίδα του Ζάκυνθο ἀλλά στήν Αἴγινα – δέν ἐλήφθη ὑπ΄ ὄψη παρ΄ ὅλο ὅτι τό ἔχουμε ἤδη τονίσει.

Ἱστορική ἀνακρίβεια θεωροῦμε καί τό γεγονός ὅτι ἐπιμένει τό πρόγραμμα, σέ δύο μάλιστα σημεῖα του, νά ἀνακαλύπτει ἰουδαϊκά καί ἰσλαμικά στοιχεῖα ἐνσωματωμένα στόν ἑλληνικό καί στόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό[38]. Ἄς μᾶς ἐξηγήσει ἐν τέλει ἡ συντακτική ὁμάδα τοῦ προγράμματος ποιά εἶναι αὐτά καί γιατί ἔχουν τόση σημασία, ὥστε νά τά ἀπαιτοῦν δύο φορές ἀπό τά παιδιά.

Ἱστορική καί ταυτοχρόνως θεολογική παράλειψη θεωροῦμε τό ὅτι στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 2. τῆς δευτέρας γυμνασίου, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «Ποιός είναι ο Θεός των Χριστιανών; «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» μεταβαίνει ἀπό τά πρόσωπα τοῦ πρώτου αἰώνα καί τόν Κέλσο (2ος αἰ.) στόν Πασκάλ (17ος αἰ.) καί σέ φιλοσόφους, ποιητές καί ἀλλόθρησκες προσωπικότητες τοῦ 20ου αἰῶνος χωρίς νά ἀναφέρει κανέναν, ἀπολύτως κανέναν, πατέρα τῆς Ἐκκλησίας. Περιλαμβάνει ὅμως καί τό θέμα «Ὁ Ἰησοῦς στό Κοράνιο καί στίς Χαντίθ»[39].

Ἱστορική παράλειψη θεωροῦμε καί τό ὅτι ἐνῷ προστέθηκε τό project «οι Έλληνες ως «άλλοι» τα νεότερα χρόνια (πρόσφυγες, μετανάστες)»[40], παρελείφθη ἀναφορά στούς χριστιανούς μή Ἕλληνες κατοίκους τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οἱ ὁποῖοι σφαγιάσθηκαν ἀπό τό νεοτουρκικό καί τό κεμαλικό καθεστώς. Ἑπομένως θά ἦταν ἀκόμη ὠφελιμότερη προσθήκη σέ ὁποιασδήποτε μορφῆς καί νοοτροπίας πρόγραμμα, νά ἐρευνηθεῖ καί τό θέμα «οἱ χριστιανοί ὡς ἄλλοι στίς μικρασιατικές τους πατρίδες». Ἔτσι θά ἔχουν καθηγητές καί μαθητές τή δυνατότητα νά ἀναλύσουν τή γενοκτονία ἡ ὁποία συντελέσθηκε εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (Ἑλλήνων, Ἀρμενίων, Ἀσσυρίων) ἀπό τό 1913 ἕως τό 1924.

Ἐλλειπή θεολογική καί ἱστορική παρουσίαση θεωροῦμε καί τό γεγονός, ὅτι ζητεῖ τό πρόγραμμα ἀπό τούς μαθητές νά «εξηγούν γιατί η βία συνιστά παρέκκλιση από το χριστιανικό ήθος»[41], ἀλλά παρ΄ ὅλα αὐτά δέν περιλαμβάνει καμμία νύξη περί ἄμυνας καί ἐπαναστάσεως. Μήπως πρέπει νά παύσουμε νά ἑορτάζουμε ἤ καί ἁπλῶς νά ἀναφέρουμε τή νικηφόρο μάχη τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου τῆς 24ης Ἰουνίου 1827, ὅπου ἑκατό πάνοπλοι μοναχοί βοηθούμενοι ἀπό τοπικούς ὁπλαρχηγούς ἀπέκρουσαν ἐπιτυχῶς τίς δυνάμεις τοῦ Ἰμπραήμ;

Στίς ἱστορικές ἀνακρίβειες τοῦ προγράμματος ἐντάσσεται καί τό ὅτι ἔχει περιλάβει τήν ἱστορική πραγματικότητα τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ στούς θρύλους καί στίς παραδόσεις[42], ἐνῷ πρόκειται γιά ἀποδεδειγμένη ἱστορική ἀλήθεια[43].

Οἱ θεολογικές καί ταυτοχρόνως ἱστορικές ἀνακρίβειες δέν λείπουν. Ζητεῖται π.χ. ἀπό τούς μαθητές νά «εξηγούν γιατί ο σεβασμός του προσώπου – ανεξάρτητα από τη θρησκευτική του δέσμευση – συνιστά αδιαπραγμάτευτη και πανανθρώπινη αξία»[44]. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ὁ σεβασμός τοῦ προσώπου εἶναι χριστιανική διδασκαλία ἡ ὁποία ἔχει δημιουργήσει χριστιανική ἀξία, αὐτό δέν πρέπει νά φοβόμαστε νά τό ὁμολογοῦμε.

Σοβαρή θεολογική ἔλλειψη ἀποτελεῖ τό ὅτι πραγματεύεται περί παραδείσου, Δευτέρας Παρουσίας καί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ[45] ὅμως χωρίς νά ἀναφέρεται ἡ ἀποκάλυψη. Καί δέν ἐννοοῦμε τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τό ὁποῖο ἀναφέρεται σέ ἑπόμενη σελίδα. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ δέν ἀπασχολεῖ τό πρόγραμμα.

Ἐλάχιστα στοιχεῖα, τά ὁποῖα συνιστοῦν τόν πολυθρησκειακό χαρακτήρα τοῦ προγράμματος, ἀφαιρέθηκαν. Συχνά προσκολλῶνται σέ κάποιο θέμα χριστιανικῆς θεολογίας, μολονότι δέν σχετίζονται μέ αὐτό. Ἐπί παραδείγματι στά θέματα «Μετάνοια και συγχώρηση στη βιβλική εμπειρία», «συγνώμη και άφεση στην παράδοση της Εκκλησίας», «από τους βίους των αγίων», προσκολλᾶται καί τό θέμα «νηστεία και άσκηση στις θρησκείες του κόσμου»[46] Πῶς συνδέεται τό θέμα αὐτό μέ τά προηγούμενα; Γιατί πρέπει νά προσκολληθεῖ ὁπωσδήποτε καί κάτι ἄσχετο; Γιά νά διατηρεῖται ὁ πολυθρησκειακός χαρακτήρας τοῦ προγράμματος;

Εἰκονογράφηση προστέθηκε στή νέα ἔκδοση τοῦ προγράμματος. Τά ἔργα τά ὁποῖα περιλαμβάνονται ἔχουν ὡς σύνηθες χαρακτηριστικό, ὅτι περιλαμβάνουν στοιχεῖα ἀπό τήν ὀρθόδοξη βυζαντινή εἰκονογραφία, πλήν ὅμως ἔχουν τή σαφή τάση νά τήν ἐκμοντερνίσουν. Ἐπιπλέον στήν εἰσαγωγή τοῦ προγράμματος τῆς Α΄ γυμνασίου, ἀλλά καί τῆς Β΄ γυμνασίου περιελήφθησαν τμήματα ζωγραφικοῦ ἔργου τό ὁποῖο τιτλοφορεῖται «σκιροφόρια»[47]. Τί ἦταν τά «σκιροφόρια»: παγανιστική ἑορτή τῆς προχριστιανικῆς Ἀθήνας, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο στίς 12 τοῦ μηνός Σκιροφοριῶνος, δηλαδή γύρῳ στά τέλη Ἰουνίου. Συνδεόταν μέ τήν Ἀθηνᾶ Σκιράδα καί τόν Ποσειδώνα Φυτάλμιο, καθώς καί μέ τή Δήμητρα καί τήν Κόρη, θεότητες σχετιζόμενες μέ τή βλάστηση καί τή γονιμότητα. Βασικό στοιχεῖο τῆς ἑορτῆς ἦταν ἡ πομπή μέ ἐπί κεφαλῆς τήν ἱέρεια τῆς Ἀθηνᾶς καί τούς ἱερεῖς τοῦ Ποσειδῶνος καί τοῦ Ἠλίου. Τί δηλώνει ἡ προτίμηση αὐτή, ἡ ὁποία μάλιστα περιλαμβάνεται δύο φορές στό ἴδιο πρόγραμμα; Δηλώνει ἐπιθυμία ἐπιστροφῆς στόν παγανισμό; Ἤ μήπως ὑπονοεῖ ὅτι ἕνα πρόγραμμα θρησκευτικῶν γυμνασίου εἶναι δυνατόν νά διακοσμεῖται ἀπό ὁτιδήποτε, ἀσχέτως τοῦ ἄν ἁρμόζει ἤ ὄχι;

Εἴχαμε ἐπισημάνει, ὅτι πλεῖστα ὅσα μαθήματα ὀρθοδόξου θεολογίας, τά ὁποῖα διδάσκονταν στήν πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση, δέν περιλαμβάνονταν στήν πρώτη ἔκδοση τοῦ νέου προγράμματος, ἀπό αὐτά ἐλάχιστα περιελήφθησαν στή δεύτερη ἔκδοση, ὅπως π.χ. ἡ Ἀποστολική Σύνοδος[48]. Καί παρ΄ ὅλο ὅτι τό πρόγραμμα τῆς Β΄ γυμνασίου βεβαιώνει, ὅτι τά ζητήματα τά ὁποῖα περιλαμβάνει ὀργανώνονται μέ βάση «το ιστορικό διάνυσμα της διαδρομής της Χριστιανικής Εκκλησίας από την περίοδο της εικονομαχίας μέχρι και τον 19ο αιώνα»[49], ἡ περίοδος ἀπό τό σχίσμα μέχρι τήν ἅλωση ἐξακολουθεῖ νά παραμένει ἄγνωστη, κυριολεκτικῶς terra incognita καί στή νέα ἔκδοση τοῦ προγράμματος, ὅπως ἦταν καί γιά στήν παλαιά. Οἱ μεγάλες μορφές τῆς ὀρθοδοξίας, οἱ ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μάρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός ὅπως καί κάποιοι ἐξέχοντες ἅγιοι ἀμέσως πρίν ἀπό τό σχίσμα π.χ. οἱ ἅγιοι Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος καί Νίκων ὁ Μετανοεῖτε δέν κρίθηκαν ἄξιοι νά περιληφθοῦν στό πρόγραμμα. Παρ΄ ὅλα αὐτά τό ταό τε κίγκ περιελήφθη δύο φορές, μία στό δημοτικό καί μία στό γυμνάσιο[50], καί τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν[51] παραμένει στό θεματολόγιο τῆς Γ΄ γυμνασίου.

Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους ἐξακολουθεῖ τό πρόγραμμα νά εἶναι ἀκατάλληλο γιά τή διαπαιδαγώγηση ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ἐάν ἡ χρήση τοῦ προγράμματος αὐτοῦ γενικευθεῖ, τότε ὁ κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός γονέας θά ἀποκτήσει τό δικαίωμα νά ἀπαλλάσσει τό παιδί του ἀπό μάθημα τό ὁποῖο θά βασίζεται στό πρόγραμμα αὐτό, διότι δέν θά εἶναι πλέον ὀρθόδοξο χριστιανικό.

Γι΄ αὐτό θά ἐπαναλάβουμε γιά μία ἀκόμη φορά τή δική μας πρόταση: α) Τά μαθήματα κάθε τάξεως νά ἀποτελοῦνται ἀπό ἕξι ἑνότητες τῶν ἕξι ὡρῶν ἡ καθεμία. β) Οἱ τέσσερεις νά ἔχουν αὐστηρή χρονολογική σειρά βάσει τῆς βιβλικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καί οἱ δύο ἑνότητες θά μποροῦν νά περιλαμβάνουν θέματα κατ΄ ἐπιλογήν, ὄχι ὅμως νοθευμένα μέ ἑτερόδοξα καί ἑτερόθρησκα στοιχεῖα, διότι αὐτό ἀποτελεῖ καταπάτηση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καί παράβαση τῶν νόμων. γ) Μία θεματική ἑνότητα τῆς Γ΄ γυμνασίου θά μποροῦσε νά περιλαμβάνει συνοπτική παρουσίαση τῶν θρησκευμάτων τοῦ κόσμου, ὥστε νά ἐνημερώνονται γι΄ αὐτά καί τυχόν μαθητές οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν θά φοιτήσουν σέ λύκειο. Ἡ ἁπλή ἐνημέρωση ὅμως δέν θά πρέπει ποτέ νά καταντήσει νόθευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας μέ ἀλλότρια στοιχεῖα.

___________________________________

[1] Ἡ μελέτη ἐκείνη δημοσιεύθηκε σέ πολλές ἰστοσελίδες στό διαδίκτυο, ὅπου δύναται ὁ ἐνδιαφερόμενος νά τήν ἀναζητήσει ὑπό τόν τίτλο « Εὐάγγελος Στ. Πονηρός, Προβλήματα τοῦ (πιλοτικοῦ) προγράμματος σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ καί γυμνασίου (ἔτους 2011). Ἐπίσης δημοσιεύθηκε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο ἀπό 6/4/2012 ἕως 1/6/2012, στήν Κοινωνία (Δελτίο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων) τεύχη 2ο, 3ο, 4ο ἔτους 2012, ἐν τέλει δέ περιελήφθη στό βιβλίο μας «Ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία καί ἑλληνικό σχολεῖο, Θεολογική θεμελίωση, Νομική κατοχύρωση, Ἱστορική δικαίωση, Ἀνασκευή ποικίλων ἰσχυρισμῶν, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2013».

[2] Συλλογή κριτικῶν ἄρθρων γιά τά νέα (πιλοτικά) προγράμματα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, Ἕνωση Θεολόγων Νομοῦ Λέσβου, Παράρτημα Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, Μυτιλήνη Ἰούλιος 2012. Στίς σελίδες 71-98 τοῦ ἐν λόγῳ τόμου βλ. ἀναδημοσίευση τῆς ὡς ἄνω ἀναφερομένης δικῆς μας κριτικῆς, ἡ ὁποία δέν ἦταν ἡ πρώτη, οὔτε ἡ τελευταία δυσμενής κριτική γιά τό πρόγραμμα ἐκεῖνο, ἦταν ὅμως ἡ ἐκτενέστερη καί λεπτομερέστερη.

[3] σ. 8.

[4] σ. 13.

[5] σ. 113.

[6] σ. 130.

[7] σ. 11, 18. σ. 9. Προβάλλει μάλιστα τό πρόγραμμα καί τόν ἑξῆς ἰσχυρισμό: «Όπως είναι φυσικό, τα σχολικά εγχειρίδια του τότε Κέντρου Εκπαιδευτικών Μελετών και Επιμόρφωσης» που γράφτηκαν στο διάστημα 1974-1981 διαπνέονται από έντονη συντηρητική καί κατηχητική διάθεση, μολονότι πρόκειται για μια περίοδο που η ορθόδοξη θεολογική σκέψη γνωρίζει μια σπάνια και πρωτόγνωρη ακμή.» Καί ἐρωτοῦμε: πῶς θά ἦταν δυνατόν νά ὑπάρξει ἀκμή στή θεολογική σκέψη, χωρίς μία βασική προϋπόθεση τῆς ὀρθοδόξου ἀποστολικῆς καί πατερικῆς θεολογίας, τήν κατήχηση; Τέτοιες ἀντιδιαστολές ὁδηγοῦν σέ σοβαρότατα θεολογικά σφάλματα!

[8] σ. 11.

[9] σ. 13.

[10] σ. 125-126.

[11] σ. 97 «Αφηγούνται ιστορίες από τη Βίβλο και εξηγούν το νόημά τους».

[12] σ. 67.

[13] Ἐφ. 5,23.

[14] Πρ. 26,14.

[15] Α΄ Κορ. 15,55.

[16] Ἀπ. 9,10.

[17] σ. 149.

[18] σ. 137.

[19] σ. 67, σ. 102, σ. 107.

[20] σ. 116.

[21] σ. 108.

[22] σ. 107.

[23] σ. 87.

[24] σ. 78.

[25] σ. 93.

[26] σ. 147.

[27] σ. 112.

[28] σ. 123.

[29] σ. 129.

[30] σ. 91.

[31] σ. 110.

[32] σ. 83.

[33] σ. 93.

[34] σ. 128.

[35] σ. 43.

[36] βλ. http://www.inad.gr στήν ἐπιλογή «ψηφιδωτά».

[37] σ. 73.

[38] σ. 97, 115.

[39] σ. 122-3.

[40] σ. 127.

[41] σ. 130.

[42] σ. 131.

[43] Βλ. στό διαδίκτυο τήν ἑξῆς ἱστορική μελέτη: Γιῶργος Κεκαυμένος, Κρυφό Σχολειό. Τό Χρονικό μιᾶς Ιστορίας, http://www.antibaro.gr/article/3441

[44] σ. 140.

[45] σ. 147.

[46] σ. 72-3.

[47] σ. 101, 118. Βλ. καί σ. 159 γιά τήν προέλευση τοῦ ἔργου αὐτοῦ.

[48] σ. 109.

[49] σ. 118.

[50] σ. 62, 113.

[51] σ. 139.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/07/blog-post_5962.html 

Το παλιό βιβλίο «Nεοελληνικής Γλώσσας» της πρώτης Γυμνασίου περιείχε ένα θαυμάσιο ποίημα του Κωστή Παλαμά με τίτλο «τα σχολειά χτίστε». Το θυμήθηκα, διαβάζοντας, σε μια κυριακάτικη έκδοση, άρθρο ενός Άγγλου δημοσιογράφου, με τίτλο «γεννημένα στην αιχμαλωσία».

Στο κείμενο αυτό ο ερευνητής στηλιτεύει με θλίψη την συνεχή μείωση των ελεύθερων και ακίνδυνων χώρων για παιδικό παιχνίδι. Ο «ζωτικός παιδικός χώρος», ο παιδικός «βιότοπος», όπως χαρακτηριστικά τον ονομάζει, ελαττώνεται, γεγονός που επηρεάζει δυσμενώς την ψυχική, αλλά και την σωματική υγεία των παιδιών. Η παχυσαρκία, για παράδειγμα, συνδέεται άμεσα με την μείωση του παιχνιδιού έξω από το σπίτι. Τραγική όμως έλλειψη «παιδικού βιότοπου» παρατηρείται σήμερα και στα σχολεία των ελληνικών πόλεων. Τα περισσότερα σχολεία είναι χτισμένα πάνω στα λίγα τετραγωνικά, που δεν μπόρεσαν να καταπιούν οι αντιπαροχές. Σχολεία περικυκλωμένα από κακόμορφους, τσιμεντένιους όγκους, κοντά σε πολύβοους δρόμους, σχολεία, κακέκτυπες απομιμήσεις της πνευματικά άνυδρης εποχής μας.

Παραθέτω στο σημείο αυτό την έξοχη ποιητική παραίνεση του εθνικού μας ποιητή, που διαβλέπει, αφουγκράζεται «την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» (Καβάφης) και προσπαθεί να επέμβει, για να αποτρέψει την θλιβερή πορεία.

«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα

γερά θεμελιωμένα, από της χώρας

ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας

μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια

τα σκολεία χτίστε!

……

Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων

περίσσεια ανοίχτε, να ‘ρχεται ο κυρ Ήλιος

διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει

ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας το φεγγάρι.

……

Γιομίζοντας τα να τα ζωντανεύουν

μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια

με τους κελαηδισμούς και με τους μόσχους

κι ο δάσκαλος, ποιητής και τα βιβλία

να είναι σαν κρίνα...».

(«Πολιτεία και Μοναξιά»)

Άφθαστος, ιδανικός ο ποιητικός λόγος, γι’ αυτό ίσως είναι και ακατόρθωτος, μάταιος. Τα σχολεία είναι-λένε οι περισπούδαστοι-χώροι χαράς και μάθησης. Τα παιδιά είναι σαν τα πουλιά, που ανοίγουν τα φτερά τους στο πέλαγος και τις ανοιχτωσιές. Εγκλωβισμένα τα μικρά, του Δημοτικού, στο θαυμάσιο παιδικό τους δωμάτιο, καταπονημένα από τις ατελείωτες εξωσχολικές δραστηριότητες, έρχονται στο σχολείο, για να τρέξουν, να μιμηθούν τα αθλητικά τους ινδάλματα. (Ας προσέξουμε τις λέξεις παιδί, παιδι-ά και παιχνίδι). Εκεί όμως συναντούν μικρές, αρρωστιάρικες, ανήλιαγες αυλές, στρωμένες με τσιμέντο και οι δάσκαλοι της εφημερίας να εποπτεύον αλαφιασμένοι «μην συμβεί το κακό». (Η παρατηρούμενη σήμερα έλλειψη πειθαρχίας, η εριστικότητα, η υπερκινητικότητα των παιδιών, οφείλονται κυρίως στον περιορισμό, στην φυλάκιση του παιδιού στο ελκυστικό δωμάτιό του, με τους υπολογιστές και τα άλλα τεχνολογικά ζαρζαβατικά. Τίποτε όμως δεν το ευχαριστεί περισσότερο από την επαφή με την φύση, εκεί ανθίζει, νιώθει ελεύθερο. Και τα πράγματα επιδεινώνονται λόγω και της περιρρέουσας εγκληματικότητας. Πού να αφήσουν οι γονείς τα παιδιά τους, στις μεγαλουπόλεις, να αφήσουν λίγο το χέρι τους και να παίξουν; Τρέμει το φυλλοκάρδι τους...).

Χτίζονταν παλαιότερα καινούρια σχολεία-σήμερα τα κλείνουν- και τα επαινετικά σχόλια αφορούσαν μόνο το κτίριο. Αίθουσες θεατρικής αγωγής, υπολογιστών, όμορφη αρχιτεκτονική, ζωηρά χρώματα... καλά και άγια όλα αυτά. (Αν και «σχολείο ίσον δάσκαλος», υπενθυμίζει ο Παλαμάς). Και ο αύλειος χώρος: Ο μαθητής αυτόν πρώτα θα παρατηρήσει, εκεί θα ξεδιπλώσει τα αθλητικά του ταλέντα, εκεί θα παίξει. Ο συνωστισμός κουράζει, εκνευρίζει, το «τέρπειν και διδάσκειν» του Πλάτωνα, ακυρώνεται. Η μάθηση χωρίς χαρά και παιχνίδι μπορεί να γεμίζει τον νου με γνώσεις, αφήνει όμως την ψυχή έρημη, ψυχρή... και αργότερα πάνω στο άγονο, στο αγεώργητο αυτό μέρος φυτρώνουν εγωισμοί, αδικίες, φιλαυτίες. Έχει ειπωθεί πολύ εύστοχα πως «έχουμε ένα πολιτισμό που θεωρεί το παιδί ως ενόχληση». Όταν δεν του παρέχουμε αυτό που πραγματικά του αρμόζει, χώρο για παιχνίδι, ο προηγούμενος αφορισμός επιβεβαιώνεται. «Εάν ένα δέντρο το τσακίσει η καταιγίδα, εάν το δέντρο μαραζώσει, από την έλλειψη του ήλιου, εάν μείνει καχεκτικό από την φτώχεια του εδάφους, ποτέ δεν θα πούμε πως αυτή ήταν η πραγματική του φύση». Τα μεταφορικά αυτά λόγια του παιδοψυχολόγου Κ. Χόρνεϊ περιγράφουν, νομίζω, με σαφήνεια τους προαναφερόμενους προβληματισμούς μας.

Αλλά γενικά σήμερα ο κάτοικος της πόλης ασφυκτιά, πνίγεται. Γεγονός που καταδεικνύει την δίψα του για λίγο ξάστερο ουρανό, είναι οι γιγαντιαίες αποδράσεις την περίοδο των εορτών στις μεγαλουπόλεις. Εγκλωβισμένος ο άνθρωπος στην πόλη και βλέποντας μόνον τα έργα των χειρών του, κυριαρχείται από αλαζονεία. Όσο ζούσε κοντά στην φύση έβλεπε τα «λίαν καλά» έργα του Θεού, τ’ αποθαύμαζε, τα πρόσεχε. Στην πόλη την ακάθαρτη, την αφύσικη, την θορυβώδη, απομακρύνεται από τον Θεό αλλά και από τους ανθρώπους. Γίνεται καχύποπτος, αποξενώνεται, κατρακυλά στην αθεϊα. Κάτι ανάλογο ισχύει και την εθνική συνείδηση. Η κατοχή γης, η ιδιοκτησία, τονώνει το εθνικό αίσθημα. Κομίζει στον ιδιοκτήτη προσωπικό γόητρο, αίσθημα αλληλεγγύης προς την πατρίδα -το 1940, στον πόλεμο, πολέμησαν οι Έλληνες σαν λιοντάρια, γιατί υπερασπίζονταν την γη τους. Σήμερα τι έχουν να χάσουν;- δεσμούς που κινούν αυτά τα ζωτικά νεύρα της ανθρώπινης υποστάσεως, σε αντίθεση με τις πάλαι ποτέ εργατικές τάξεις των μεγαλουπόλεων, όπου ανθεί η δυσαρέσκεια και η καταπίεση. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την τωρινή οικονομική φρίκη και το ανύπαρκτο και εχθρικό κράτος, κατανοούμε το γιατί μειώνεται η φιλοπατρία. Και βέβαια το κακό επιδεινώθηκε διότι και η γη, η περιουσία, με τις φοροεπιδρομές, είναι πλέον ασύμφορη.

Κλείνοντας τις θεολογικές και εθνικές γενικεύσεις και επανερχόμενοι στο άρθρο του Άγγλου δημοσιογράφου, επισημαίνουμε τα εξής: στην Βρετανία στοιχεία πρόσφατης έρευνας δείχνουν ότι ένα παιδί κάτω των δώδεκα ετών έχει χώρο για να παίξει, παιδότοπο δηλαδή, 2,3 τ.μ., όσο περίπου ένα τραπέζι. Αν γινόταν η ίδια έρευνα στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη ή και στο Κιλκίς είναι σίγουρο πως το μερίδιο, του κάθε παιδιού, μόλις θα του αρκούσε για να σταθεί όρθιο. «Οι Έλληνες», έλεγε ο Εγγονόπουλος, «έχουν γύρω τους μια σπατάλη φύσεως κα ήλιου, γι’ αυτό είναι αδύνατον να περάσουν δίπλα από τη ζωή και να την περιφρονήσουν». Σήμερα αν ζούσε κι έβλεπε πόσο φυλακίσαμε τον ήλιο και την πάντερπνη φύση, πόσο «φυλακίσαμε» τα παιδιά μας, θα μιλούσε για αφροσύνη.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/07/blog-post_8634.html

Πραγματοποιήθηκε στὴν Κόνιτσα τὸ τριήμερο (12-14 Ἰουλίου 2014) ἐκδηλώσεων γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο. Ἡ πρώτη ἡμέρα περιελάμβανε ανάμεσα στά ἂλλα ἐπίσκεψη στὸ σπίτι του καθὼς καὶ στὸ ἐξωκκλήσι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας ὅπου εἶχε τὴν πρώτη θεϊκὴ ἐπίσκεψη. Τήν Κυριακή πλῆθος προσκυνητῶν ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἔφτασαν στὴν ἀκριτικὴ κωμόπολη γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν μεγάλο καὶ σύγχρονο αὐτὸ ἀσκητή.

Πραγματοποιήθηκε Θεία Λειτουργία μέ παρόντες τοῦς Μητροπολίτες Κονίτσης Ἀνδρέας, Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρανίας Κοσμᾶς καὶ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικόλαος. Ἰδιαίτερη ἀναφορὰ ἀξίζει νὰ κάνουμε στὸν Ρῶσο ἡγούμενο γέροντα Κυπριανὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Σεργίου Ραντονέζ, ποὺ ἐπισκέφτηκε γιὰ ἀκόμη μία φορὰ τὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα μαζὶ μὲ ὁμάδα ἀπὸ τὴν Ρωσικὴ γῆ. Ἐπίσης, παρόντες ἦταν ὁ ἡγούμενος τοῦ Ἡσυχαστηρίου Ἅγιος Ἀρσένιος Χαλκιδικῆς γέροντας Θεόκλητος, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Φθιώτιδος γέροντας Ἀρσένιος καὶ πλῆθος κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἀπὸ διάφορες περιοχές.

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τοῦ Μνημοσύνου, ἔγιναν οἱ προγραμματισμένες ὁμιλίες. Προλόγισε ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος καὶ ἀκολούθησαν οἱ κεντρικὲς ὁμιλίες τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου Κατερέλου, ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Φθιώτιδας καὶ τοῦ κ. Βασιλείου Νικοπούλου, πρ. Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου. Τέλος, ὁ Γέροντας Κυπριανὸς ἀπὸ τὴν Ἱερά Μονή Ἁγίου Σεργίου Ραντονέζ, προλόγισε τίς ρωσικῆς παραγωγῆς βιντεοταινίες σχετικές μέ τὴν....

Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο

π. Aρσένιος Κατερέλος: "H προσωπικότητα του Γέροντος Παϊσίου"

Βασίλειος Νικόπουλος: "Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης: Ἀπὸ τὰ Φάρασα στὴν Κόνιτσα καὶ ἀπὸ τὴν Κόνιτσα στὴν Οἰκουμένη"

Ὁ π. Κυπριανὸς ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σέργιο Ραντονὲζ παρουσιάζει τὶς ἕξι βιντεοταινίες ρωσικῆς παραγωγῆς γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο

ζωὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, μεταγλωττισμένες στὰ Ἑλληνικά ποὺ προβλήθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ἑλληνικὸ κοινὸ.

Τὴν τρίτη ἡμέρα τῶν ἐκδηλώσεων τελέστηκε, παρουσία πλήθους προσκυνητῶν, θεία λειτουργία στὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου ὅπου ὁ Γέροντας μόνασε γιὰ τέσσερα χρόνια (1958-1962).

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε!

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/07/blog-post_623.html

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθεικαμιὰ εὐθύνη.

Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.

Οἱ ἀδιάφοροι περνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι, γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔχουν γιὰ "πιστεύω" τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις, κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε, ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε, ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας.

Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία, σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή, κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος.

Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλῃ νὰ τὸ ἀγοράσῃ.

Καταντήσαμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπάνω μας τίποτα ἑλληνικό, ἀπὸ τὸ σῶμα μας ἴσαμε τὸ πνεῦμα μας.

Τὸ μασκάρεμα ἄρχισε πρῶτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, καὶ ὕστερα ἔφθασε καὶ στὸ σῶμα.

Περισσότερο ἀντιστάθηκε σὲ αὐτὴ τὴν παραμόρφωση ὁ λαὸς καὶ βαστάξε καμπόσο, μὰ στὸ τέλος τὸν πῆρε τὸ ρεῦμα καὶ πάει καὶ αὐτός.

Μάλιστα εἶναι χειρότερος ἀπὸ τοὺς γραμματισμένους.

Τώρα μαϊμουδίζει τὰ φερσίματα καὶ τὶς κουβέντες ποὺ βλέπει στὸν κινηματογράφο, ἔγινε ἀφιλότιμος καὶ ἀδιάντροπος.

Ἐνῷ πρῶτα ξεχώριζε ἀπὸ ἄλλες φυλές, γιατὶ ἦταν σεμνός, φιλότιμος, ντροπαλός, καλοδεκτικός, τώρα ἔγινε ἀγνώριστος.

Τὰ ὄμορφα χαρακτηριστικά του, σβήνουνε μέρα μὲ τὴν μέρα.

Καὶ οἱ λιγοστοὶ ποὺ διατηροῦνε ἀκόμη λίγα σημάδια ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, παρασέρνονται σὲ αὐτὴ τὴν παραμόρφωση ἀπὸ τοὺς πολλούς, ποὺ εἶναι οἱ ἔξυπνοι, οἱ συγχρονισμένοι, οἱ μοντέρνοι, ἀλλὰ ποὺ εἶναι στ᾿ ἀληθινὰ οἱ ἀναίσθητοι καὶ οἱ ἀποκτηνωμένοι.

Οἱ καλοὶ ντρέπονται γιατὶ εἶναι καλοί, συμμαζεμένοι καὶ μὲ ἀνατροφή. Οἱ ἄλλοι τοὺς λένε καθυστερημένους.

Συμπαθητικὸς ἄνθρωπος δύσκολα βρίσκεται πιὰ σήμερα στὸν τόπο μας.

Ἡ μόδα εἶναι νὰ εἶναι κανεὶς ἀντιπαθητικός, κρύος, ἄνοστος καὶ μάγκας.

Μάλιστα ὅπως ὅλα φραγκέψανε, φράγκεψε καὶ ὁ μάγκας.

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9048.html

Με την ονομασία «Σαββατιανοί» χαρακτηρίζονται οι αιρετικές κινήσεις, οι οποίες πολεμούν και αρνούνται την Κυριακή ως ημέρα λατρείας του Θεού. Αδυνατούν να κατανοήσουν το ριζικώς διαφορετικό θεολογικό περιεχόμενο της Κυριακής και εμμένουν στη διατήρηση του Ιουδαϊκού Σαββάτου.

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Με την ονομασία «Σαββατιανοί» χαρακτηρίζονται οι αιρετικές κινήσεις, οι οποίες πολεμούν και αρνούνται την Κυριακή ως ημέρα λατρείας του Θεού. Αδυνατούν να κατανοήσουν το ριζικώς διαφορετικό θεολογικό περιεχόμενο της Κυριακής και εμμένουν στη διατήρηση του Ιουδαϊκού Σαββάτου.

Μέσα στην ιστορία η διατήρηση του Σαββάτου ως ημέρα λατρείας του Θεού, αποτελούσε διδασκαλία διαφόρων αιρετικών κινήσεων όπως των αρχαίων ιουδαϊζόντων αιρετικών κινήσεων (Εβιωνίτες, Ναζαρηνοί, Ελκεσαΐτες), ενώ στον ύστερο Μεσαίωνα (12ος αιώνας) των λεγομένων Passaginer.

Η συστηματική εμφάνιση των «Σαββατιανών» στους νεότερους χρόνους θα γίνει από τα χρόνια της Μεταρρύθμισης. Το θέμα θα το επαναφέρουν στην επικαιρότητα αρχικά οι Αναβαπτιστές. Τα επόμενα χρόνια οι O. Glait και A. Fischer, πρώην Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς, διέδιδαν συστηματικά τη λατρεία του Σαββάτου αντί της Κυριακής, σε περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης.

Τον 16ο αιώνα στην Αγγλία, διάφορα άτομα προερχόμενα από το χώρο της Διαμαρτύρησης επανέφεραν το ζήτημα της λατρείας του Σαββάτου. Αποκήρυτταν την εκκλησιαστική διδασκαλία περί Κυριακής με το πρόσχημα, ότι δεν υπήρχε, κατ’ αυτούς, βιβλική κατοχύρωση παρερμηνεύοντας ταυτοχρόνως τις παλαιοδιαθηκικές μαρτυρίες περί του Σαββάτου που επικαλούνταν.

Στη συνέχεια, τη λατρεία του Σαββάτου, την υποστήριζαν οι προερχόμενοι από τον χώρο των πρώιμων Ουνιτάριων οι Davidisten, μια ιουδαΐζουσα αίρεση τον 16ο-17ο αιώνα στην Κεντρική Ευρώπη.

Το 1617 θα δημιουργηθεί στο Λονδίνο η πρώτη οργανωμένη κοινότητα, από το χώρο των Βαπτιστών, για τη λατρεία του Σαββάτου αντί της Κυριακής υπό την ηγεσία του John Trask.

Τον ίδιο αιώνα, το Σάββατο, θα γίνει ημέρα λατρείας του Θεού για μια ιουδαΐζουσα ρωσική αίρεση τους Subbotniki στην περιοχή του Καυκάσου, όπως επίσης και στην Αγγλία από τους οπαδούς της Αγγλίδας οραματίστριας Southcote Jane (1750-1814).

Την ίδια χρονική περίοδο, «Σαββατιανοί» εμφανίζονται και στις ΗΠΑ στο χώρο των Βαπτιστών, καθώς θα ιδρυθεί η πρώτη Βαπτιστική Εκκλησία της Εβδόμης Ημέρας (Seventh Day Baptist) από τον Stephen Mumford. Η κίνηση αυτή έγινε αφορμή για την περαιτέρω διάδοση της λατρείας του Σαββάτου αντί της Κυριακής στην Αμερικανική Ήπειρο και επηρέασε και άλλους προτεσταντικούς κλάδους και κοινότητες.

Την ίδια περίοδο θα δημιουργηθεί μια εθνική αγγλόφωνη οργάνωση για τους Βαπτιστές, που αποδέχονταν την λατρεία του Σαββάτου ή «The Seventh Day Baptist General Conference», η οποία στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα εργαστεί συστηματικά μεταξύ των Βαπτιστικών κοινοτήτων για την αποδοχή του Σαββάτου και την αντικατάσταση της Κυριακής ως ημέρα λατρείας του Θεού.

Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα θα δημιουργηθούν στις ΗΠΑ η αίρεση των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας από την E. G. White, όπου η λατρεία του Σαββάτου, με την συνδρομή των οραμάτων της, κατέχει δεσπόζουσα θέση με ταυτόχρονη άκρως επιθετική απόρριψη της Κυριακής.

Τον 20ο αιώνα η δεύτερη μεγάλη διεθνής αιρετική κίνηση που υιοθέτησε το Σάββατο ως ημέρα λατρείας είναι η «Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού» (Worldwide Church of God), που ίδρυσε ο H. W. Armstrong.

Τον ίδιο αιώνα (1943) όλες οι Προτεσταντικές κοινότητες των ΗΠΑ που αποδέχονταν το Σάββατο αντί της Κυριακής, θα δημιουργήσουν την Bible Sabbath Association, ενώ στο χώρο των Βαπτιστών το 1965 για το ίδιο ζήτημα ιδρύθηκε ως συντονιστικός οργανισμός-ομπρέλα το «World Federation of Seventh Day Baptist Conferences».

Επιπλέον τον 20ο αιώνα, Προτεσταντικές κοινότητες που αντικατέστησαν την Κυριακή με το Σάββατο, θα εμφανιστούν και στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο (Αφρική) με πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτό στη Γκάνα με το Sabbath Association of Ghana.

Η πιο ριζοσπαστική κριτική για τις θέσεις των λεγομένων «Σαββατιανών», προέρχεται από τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο. Ο λόγος του με ανάλογες αφορμές, ακριβής, σαφής και διαχρονικός: «Ἄτοπον ἐστιν Ἰησοῦν Χριστόν λαλεῖν ἐπί γλώσσης, καί τόν παυσθέντα Ἰουδαϊσμόν ἐπί διανοίας ἔχειν. Οὗ γάρ Χριστιανισμός, οὐκ ἐστιν Ίουδαϊσμός» (Μαγνησίους, 10 ΒΕΠΕΣ 2, 296).

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2030, 11 Ιουλίου 2014

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/FF739E0A.el.aspx

Προ ημερών, μου τηλεφώνησε φίλος καλός, γνωστός για τον μειλίχιο χαρακτήρα του, σε κατάσταση… αμόκ. «Αυτοί έχουν βαλθεί να μας ξεκάνουν» ξέσπασε. «Η μάνα μου με 6.000 ευρώ μοναδικό ετήσιο εισόδημα, από ένα ενοίκιο 500 ευρώ που παίρνει τον μήνα, καλείται τώρα να πληρώσει γύρω στα δύο χιλιάρικα Εφορία!» 
«Και πώς δικαιολογείται αυτό; Εμπίπτει σε τεκμήρια;» ρώτησα. «Οχι» μου απαντά. «Δεν παίρνει καν σύνταξη. Αλλά κάτσε και γράφε: Αυτοτελής φορολογία στο ενοίκιο 10% συν προσαύξηση 250 ευρώ επειδή το διαμερισματάκι (60 τ.μ.) νοικιάζεται ως επαγγελματική στέγη, 80% προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος και 400 ευρώ το περυσινό χαράτσι, μας κάνουν 1.700 ευρώ! Ασε που μέσα στο καλοκαίρι περιμένει και το μπουγιουρντί του ΕΝΦΙΑ…»

«Τι να σου λέω», συνέχισε ασυγκράτητος ο φίλος μου, «η γιαγιά είναι σε μαύρη απελπισία και σκέφτεται να πουλήσει το μοναδικό της ακίνητο. Αν δεν ήμουν εγώ δίπλα της, θα έψαχνε τα σκουπίδια…»

«Υπάρχουν κι άλλα τέτοια» προσπάθησα να τον παρηγορήσω. «Μία άλλη γιαγιά στον οικογενειακό μου περίγυρο πήγε να πάρει την πενιχρή σύνταξη των 650 ευρώ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και τη βρήκε πετσοκομμένη στο μισό! Της είχαν αφαιρέσει το ΕΚΑΣ και μάλιστα αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου 2014! Σήμερα βρίσκεται να χρωστά 1.200 ευρώ στο ΙΚΑ, τα οποία θα της παίρνουν λίγα λίγα από την πετσοκομμένη σύνταξη των 350 ευρώ! Το ωραίο είναι ότι της είπαν ότι δεν δικαιούται πλέον το ΕΚΑΣ γιατί το 2012 έπαιρνε επίδομα πολύτεκνης, σκάρτα 100 ευρώ τον μήνα. Και αυτό την έφερε σε ανώτερη εισοδηματική κλίμακα! Μόνο που το επίδομα, παρότι περιγράφεται βαρύγδουπα στα χαρτιά, ως “ισόβια σύνταξη πολυτέκνου” (sic), το έκοψαν οι νέοι κυβερνήτες της χώρας και η γιαγιά μένει με τα 300 ευρώ τον μήνα, νέτα σκέτα».

Θυμώσαμε, ομολογώ, και οι δυο μας από την εξιστόρηση αυτών των αδιανόητων περιστατικών, παρά… παρηγορηθήκαμε. «Στο τέλος οι μισοί Ελληνες θα πληρώνουν τους άλλους μισούς που δεν έχουν να πληρώσουν και θα κανιβαλιστούμε μεταξύ μας» μου είπε ο φίλος. «Λάθος» του απάντησα. «Στο τέλος δεν θα μπορεί να πληρώνει κανένας και θα πουλάμε τα σπίτια μας σε συνταξιούχους Γερμανούς αντί πινακίου φακής».

Κάπου εκεί έληξε η φορτισμένη συζήτησή μας, που αποτύπωνε ασφαλώς τη φορομπηχτική παράνοια που ζει η χώρα στη μαρτυρική περίοδο της μνημονιακής «προσαρμογής».

Γιατί κακά τα ψέματα. Το δημόσιο ξεπούλημα δεν περιορίζεται στα ορυχεία και τα κοιτάσματα της «μικρής ΔΕΗ», στις παραλίες, στα δάση και στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Το σχέδιο είναι πολύ πιο σύνθετο. Και έχει στόχο να τσακίσει τους Ελληνες οικονομικά, αναγκάζοντάς τους να εκποιήσουν και τις ιδιωτικές περιουσίες τους.

Η βίαιη φτωχοποίηση που επιβάλλεται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» γίνεται βάσει οργανωμένου σχεδίου. Η «προσαρμογή» ξεκίνησε με την κάθετη μείωση σε μισθούς και συντάξεις, τη σταδιακή απελευθέρωση των απολύσεων, το ψαλίδισμα των αποζημιώσεων και την πάσης φύσεως εισοδηματική συρρίκνωση των μεσαίων κοινωνικών τάξεων. Την τελευταία διετία το πακέτο συμπληρώθηκε με μία πρωτοφανή φοροεπιδρομή που αναπόφευκτα θα διαλύσει και τους τελευταίους υγιείς θύλακες του παραγωγικού ιστού.

Πράγματι, σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μισοί Ελληνες πληρώνουν τους άλλους μισούς. Για κάθε πέντε εργαζομένους αντιστοιχούν δύο άνεργοι. Και αυτό τα λέει όλα. Γιαγιάδες και παππούδες με τα πενιχρά εισοδήματά τους ζουν τους άνεργους 40άρηδες γιους τους. Μισθωτοί που μπορούν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους αγοράζουν τρόφιμα στα άνεργα αδέλφια τους. Γυναίκες εργαζόμενες στηρίζουν ολόκληρες οικογένειες. Και, φυσικά, οι ευσυνείδητοι φορολογούμενοι, τα λεγόμενα «συνήθη υποζύγια», καλύπτουν τις υποχρεώσεις των εκάστοτε λαμόγιων, από τους μεγαλοκαρχαρίες της «λίστας Λαγκάρντ» μέχρι τα φοροκλεφτρόνια της γειτονιάς.

Πόσο άραγε μπορεί να βαστήξει αυτό; Μέχρι και να ξηλωθεί και η τελευταία ικμάδα κοινωνικής αλληλεγγύης, που ευτυχώς διαθέτει σε απόθεμα, τούτη εδώ η χώρα. Και τότε δεν θα δούμε επανάσταση των αγανακτισμένων, αλλά φαινόμενα γενικευμένης κοινωνικής απείθειας. Οι «ευσυνείδητοι» θα μειώνονται συνεχώς, γιατί απλούστατα θα είναι ανθρωπίνως αδύνατο να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ενα πρώτο δείγμα ζούμε και τις μέρες αυτές με την άρνηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών να υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις, που επέσυρε (σε άσχετο νομοσχέδιο) την «ποινή» της στέρησης ΑΦΜ!

Ασφαλώς αυτά τα αίσχη που γίνονται εις βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων και ειδικότερα της σημερινής τρίτης ηλικίας (αυτής δυστυχώς που ψηφίζει τη μεταλλαγμένη Ν.Δ. των Μητσοτακοχατζηδάκηδων και το ρετάλι του ΠΑΣΟΚ) είναι και παράνομα και αντισυνταγματικά. Κανείς δεν μπορεί να σου αρπάζει νόμιμο εισόδημα, και μάλιστα αναδρομικά, επειδή…έκανε λάθος στο μέτρημα. Σε οποιοδήποτε (ανεξάρτητο) αστικό δικαστήριο μια τέτοια μεθόδευση καταπίπτει.

Επιπρόσθετα, το κράτος δεν μπορεί να δίνει κοινωνικά επιδόματα ψίχουλα, να τα ονομάζει «ισόβιες συντάξεις» και μία ωραία μέρα εκλεγμένη κυβέρνηση να τα εξαφανίζει. Αυτά γίνονται είτε εν καιρώ πολέμου είτε σε απολυταρχικά καθεστώτα, που κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.

Επομένως, το πρωτοφανές φοροεισπρακτικό γιουρούσι εις βάρος εξ ορισμού αδύναμων (π.χ. χαμηλοσυνταξιούχων), πλην όμως τίμιων και νομοταγών κοινωνικών ομάδων δεν υπακούει σε καμία μεταρρυθμιστική λογική. Αντίθετα, θυμίζει την οθωμανική εισπρακτική αντίληψη της Μεγάλης Πύλης που στο τέλος, από το πολύ… άρμεγμα των υπηκόων, έφτασε στην ολοκληρωτική κατάρρευση.

Μόνο που η Ελλάδα δεν θα καταρρεύσει. Οι γηγενείς κάτοικοί της θα εξανδραποδιστούν. Αλλά το οικόπεδο θα παραμείνει στη θέση του με όλα τα πλεονεκτήματά του. Και θα το αγοράσουν, μέτρο προς μέτρο, οι σύγχρονοι Γερμανοί εισβολείς, στο όνομα των πατεράδων τους που δεν μπόρεσαν να το κατακτήσουν με την ισχύ των όπλων…

δημοκρατία

Την αντίθεσή της στην απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας που οδηγεί στο άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές σε όλες τις περιοχές της χώρας, εξέφρασε με ανακοίνωσή της και η Ένωση Περιφερειών Ελλάδος.

«Η εκφρασμένη αντίθεση με την αντίστοιχη τεκμηρίωση από την πλευρά της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους» σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση και υπογραμμίζεται ότι η Ένωση Περιφερειών Ελλάδας, επιμένει ότι σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που η αγορά επιχειρεί να βρει τρόπους να σταθεί στα πόδια της, τέτοιες αυθαίρετες αποφάσεις -παρά τα συμφωνηθέντα με τους παράγοντες της αγοράς- δεν ωφελούν, αλλά βλάπτουν την όλη προσπάθεια.

Καλεί την ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης να αρχίσει έναν ειλικρινή διάλογο με την Ε.Σ.Ε.Ε., ώστε να υπάρξει συμφωνία σε μια απόφαση που θα ενισχύει όλους τους παράγοντες της αγοράς και όχι μόνο τους ισχυρούς, σε βάρος των μικρών και μικρομεσαίων.

Ο πρόεδρος της ΕΝ.Π.Ε. και περιφερειάρχης Αττικής, Γιάννης Σγουρός, δήλωσε: «Η ανάπτυξη που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος δεν θα έρθει με τις προχειρότητες και τις αυθαίρετες προσεγγίσεις των ηγεσιών των υπουργείων, που έχουν τη συνευθύνη. Ο ειλικρινής διάλογος με όλους τους παράγοντες της αγοράς και η συναίνεση είναι απαραίτητοι όροι για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Με αποφάσεις στο "γόνατο" ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται».

Πηγή:http://www.defencenet.gr 

... Για εμάς τους Ορθοδόξους Έλληνες, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι θέμα οικονομικό ή πολιτικό, όπως θέλουνε να το παρουσιάσουν. Είναι θέμα κυρίως Πνευματικό. Είναι ζήτημα, που σχετίζεται με την διασφάλιση της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας και με τον σεβασμό στα Ιερά και τα Όσια του Γένους μας.

Κυριακή : Ημέρα του Κυρίου.

Κυριακή: Ημέρα ανάπαυσης και αγιασμού.

Και όμως , 1700 χρόνια μετά την καθιέρωση της Κυριακής, ως ημέρας αργίας (επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, αρχές 4ου αιώνα) και χωρίς να προηγηθεί ανάλογη λαϊκή απαίτηση, αποφασίζεται από την Πολιτεία η πλήρης κατάργησή της!

Για εμάς τους Ορθοδόξους Έλληνες, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι θέμα οικονομικό ή πολιτικό, όπως θέλουνε να το παρουσιάσουν. Είναι θέμα κυρίως Πνευματικό. Είναι ζήτημα, που σχετίζεται με την διασφάλιση της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας και με τον σεβασμό στα Ιερά και τα Όσια του Γένους μας.

Ο μεγάλος Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που έδωσε το αίμα του για να σώσει την αργία της Κυριακής από τις ορέξεις των Οβραίων, σε μια από τις Διδαχές του, τονίζει: ''Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν''.

Οι πολιτικοί μας άρχοντες μπορεί να επικαλούνται επ' αυτού πολλές και διάφορες δικαιολογίες. Για εμάς, όμως, η κατάλυση της απ' αιώνων καθιερωμένης Κυριακάτικης αργίας συνιστά ύβρη βαρύτατη, διότι περιφρονεί ανενδοίαστα την ίδια την Ιστορία μας και πάνω απ' όλα την Ιερή Ορθόδοξη παρακαταθήκη μας.

Στην υπερχιλιόχρονη ιστορική διαδρομή της Ρωμηοσύνης, οι αγορές των προγόνων μας κατά τις Κυριακές ήτανε πάντοτε κλειστές.

Την αργία της Κυριακής δεν την ακούμπησαν ούτε οι Τούρκοι στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς ούτε οι Γερμανοί του '41 ούτε οι Ιταλιάνοι και οι Βούλγαροι. Την καταργούν, όμως, σήμερα ''δικοί'' μας άνθρωποι και μάλιστα εκλεγμένοι από τα ίδια μας τα χέρια!

Στην περίπτωσή μας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή ότι εμείς τρελαθήκαμε εντελώς και δεν ξέρουμε προς τα πού πάμε και τι κάνουμε ή ότι οι εχθροί μας, με την δική μας δυστυχώς συγκατάθεση, βάλθηκαν να αφανίσουν από προσώπου γης κάθε τι, που θυμίζει Ελληνοπρέπεια και Ορθοδοξία.

Επιτέλους , ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται τόσο πολύ από την λειτουργία της αγοράς ασταμάτητα 365 ημέρες τον χρόνο;

Μήπως είναι οι ήδη εξουθενωμένοι καταστηματάρχες;

Τα λειτουργικά τους έξοδα, με εβδομάδα έξι ημερών μέχρι τώρα, τους έχουνε γονατίσει προ πολλού. Από 'δω και μπρος, με εβδομάδα εφτά ημερών, πόσο ακόμα θα αντέξουνε;

Μήπως είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και οι αμέτρητοι ανασφάλιστοι;

Αυτοί έχουνε ξεχάσει τις πόρτες των μαγαζιών εδώ και καιρό. Τι να την κάνουνε και την Κυριακή;

Μήπως είναι οι συνταξιούχοι των 300-600 ευρώ;

Η ανημποριά των άνεργων παιδιών τους, κυριολεκτικά τους έχει στραγγίσει. Τι να απομείνει για να ξοδέψουνε και τις Κυριακές;

Μήπως είναι οι οικογενειακές επιχειρήσεις, οι σύζυγοι και τα παιδιά των καταστηματαρχών;

Αυτοί κι αν δεν είναι, που όχι μονάχα δεν ωφελούνται από το μέτρο, αλλά και έχουνε πάθει την μεγαλύτερη ζημιά: Τα εξαντλητικά ωράρια δοκιμάζουν πολύ σκληρά την συζυγία τους και τα παιδιά τους καταδικάζονται να ζούνε χωρίς γονείς εφτά ημέρες την εβδομάδα!

Για την απόφαση , την οπισθοδρομική και μισάνθρωπη, να καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία, δεν θα τα βάλλουμε αποκλειστικά και μόνον με τους κυβερνήτες μας ούτε και με την λεγόμενη ακαδημαϊκή, καλλιτεχνική και οικονομική ελίτ της πολύπαθης Πατρίδας μας. Και δεν θα τα βάλλουμε μαζί τους, όχι γιατί είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά διότι το ήθος, η ηθική και τα πιστεύω των περισσοτέρων δεν μας αφήνουν περιθώρια να ελπίζουμε, από την πλευρά τους, για κάτι καλύτερο.

Η ευθύνη , για την απόφαση αυτή, βαρύνει πρωτίστως εμάς τους ίδιους, οι οποίοι και άρχοντες αντίχριστους εκλέγουμε και τις αντίχριστες και ανθελληνικές τους αποφάσεις τις αντιμετωπίζουμε νωχελικά, με φρόνημα δουλικό και διάθεση καθαρά μοιρολατρική.

Επειδή, όμως, η αργία της Κυριακής συνιστά θέσπισμα πνευματικής τάξεως, πάνω και πέρα από την προσωπική ευθύνη ενός εκάστου, προβάλλει υπερέχουσα η βαριά ευθύνη των ανθρώπων της Εκκλησίας. Ανθρώπων, οι οποίοι τάχθηκαν οικειοθελώς να φυλάνε ανύσταχτα την ακεραιότητα της Πίστεως και να προστατεύουν σύμπασα την πνευματική μας κληρονομιά από κάθε επίβουλο.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι κατ' εξοχήν θέμα Πίστεως. Και σε θέματα Πίστεως, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας στα πρόσωπα των Επισκόπων και των Μητροπολιτών είναι οι μοναδικές που μας απέμειναν.

Πάντως , μέχρι στιγμής, επί του θέματος, οι περισσότεροι άμβωνες παραμένουν βωβοί. Γι' αυτό και αναρωτιόμαστε:

Μέχρι πότε θα εξακολουθούν να υπάρχουν Μητροπολίτες, οι οποίοι θα ανέχονται ή ακόμα και θα επικροτούν, με την σιωπή τους, αποφάσεις σαν κι αυτή, που θίγουν τον Πολιτισμό μας και προσβάλλουν βάναυσα την Πίστη μας;

15.6.2014

Ο Αχιλλέας Βασιλείου κατάγεται από την Ήπειρο και έχει τελειώσει την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς πανελλήνιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, αποσπώντας βραβεία και επαίνους. Τα έργα του καλλιτέχνη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Τίτλος έργου : Μητροπολίτης Σεβαστιανός
Θέση: Αχαρνών 113-117, Προαύλιο Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμωνος Αχαρνών
Έτος Κατασκευής: 2003
Υλικό Κατασκευής: Ορείχαλκος
Καλλιτέχνης: Αχιλλέας Βασιλείου

Αποτελεί δωρεά του Πανελλήνιου Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών και Οπλαρχηγών Εθνικής Αντίστασης (Ε.Ο.Ε.Α.) «Ν.Ζέρβας».

Ο Αχιλλέας Βασιλείου κατάγεται από την Ήπειρο και έχει τελειώσει την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς πανελλήνιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, αποσπώντας βραβεία και επαίνους. Τα έργα του καλλιτέχνη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, κατά κόσμον Σωτήριος Οικονομίδης, γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου του 1922 στα Καλογριανά Καρδίτσης. Έμεινε ορφανός από μικρή ηλικία και ακολούθησε σπουδές στην Θεολογική Σχολή Αθηνών κατά τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Το 1949 ολοκλήρωσε τις σπουδές του και το 1956 έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη. Το 1957 διορίστηκε Ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων, όπου και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Εξελέγη από την Σύνοδο την 1η Ιουνίου του 1967 ως Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός έχει εγγραφεί στην εκκλησιαστική συνείδηση ως εκείνος που ανάστησε το βορειοηπειρωτικό ζήτημα και εξ αυτού του λόγου χαρακτηρίστηκε ως ο κήρυκας των δικαιωμάτων του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Αντλώντας νομιμοποίηση από το γεγονός ότι ένα τμήμα της μητροπολιτικής του επαρχίας βρισκόταν σε συνθήκες θρησκευτικής ανελευθερίας, καθώς από τον Νοέμβριο του 1967 ο Εμβέρ Χότζα απαγόρευσε την ελεύθερη έκφραση της θρησκευτικής συνειδήσεως, θεώρησε χρέος να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας και να μεταφέρει όπου γης το δράμα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Για τον σκοπό αυτόν, έκανε εκατοντάδες ομιλίες σε όλη την Ελλάδα, φτάνοντας μέχρι και το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, κι έγραψε πολυάριθμα βιβλία. Κάθε Φεβρουάριο, επ’ ευκαιρία της επετείου της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου το 1914, διοργάνωνε «τριήμερον πένθους και προσευχής», τον δε Δεκαπενταύγουστο τελούσε αγρυπνία στο μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης, την οποία αφιέρωνε στα εθνικά θέματα. Το 1982 ίδρυσε τη Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, η οποία συνεχίζει μέχρι και σήμερα τον αγώνα του. Εκοιμήθη στις 12 Δεκεμβρίου του 1994 ενώ το σκήνωμά του ετάφη στον περίβολο της Ιεράς Μονής Παναγίας Μολυβδοσκέπαστου, στα σύνορα της Ελλάδος με την Αλβανία.

• http://www.glyptothiki.gr/%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1/%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF/%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD-dimos-athinaion-2.aspx
• http://toorama.blogspot.gr/2010/12/blog-post_29.html
• http://anastasiosk.blogspot.gr/2012/12/12-1994.html
• http://www.art22.gr/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CF%83/

Φωτογράφος: Ηλίας Γεωργουλέας

Πηγή: http://www.athenssculptures.com/2014/05/bishop-sevastianos.html

Mια ολόκληρη πόλη χάθηκε μέσα σε ένα χρόνο με την μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα το τελευταίο έτος λόγω Μνημονίου. Ο πληθυσμός της Ελλάδας από 11,062 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2013 μειώθηκε στα 10,992 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2014, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της κοινοτικής στατιστικής υπηρεσίας, τον τελευταίο χρόνο οι γεννήσεις στη χώρα μας ανήλθαν σε 94.100, οι θάνατοι σε 112.100, δηλαδή η «καθαρή» μείωση του πληθυσμού ήταν 17.900, ενώ και η μετανάστευση προς την Ελλάδα μειώθηκε κατά 52.000 πολίτες.

Παράλληλα, η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία και τη Γερμανία εμφανίζουν από τα πιο χαμηλά ποσοστά σε γεννήσεις στους «28» (από 8,5%) με πρώτη τη Ρουμανία (8,8%) ενώ τα υψηλότερα ποσοστά εμφανίζουν η Ιρλανδία (15%) και η Γαλλία (12,3%.)

Στην ΕΕ τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων παρατηρούνται στη Βουλγαρία (14,4%) και τη Λετονία (14,3%) και τα χαμηλότερα στην Κύπρο (6,%) και την Ιρλανδία (6,5%)

O πληθυσμός της ΕΕ από 505, 6 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2013 αυξήθηκε στα 507,4 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2014 καθώς οι γεννήσεις ανήλθαν σε 5.075.000 και θάνατοι σε 4.999.200 ενώ η μετανάστευση αυξήθηκε κατά 653.100 πολίτες.

Φυσικά η "αιμορραγία" αυτή θα συνεχιστεί, και μέσα σε λίγα χρόνια το Ελληνικό Έθνος θα συμπιεστεί επικίνδυνα. Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι κάθε μέρα καταφθάνουν στην χώρα εκατοντάδες νέοι ισλαμιστές εξ' Ασίας και Αφρικής, συνειδητοποιούμε ότι αυξάνει και ορυθμός αντικτάστασης του πληθυσμού από αλλόφυλους και αλλόθρησκους. Οσο η χώρα τελεί υπό οικονομική κατοχή αυτό δεν πρόκειται να αντιστραφεί, και η αφομοιωτική δύναμη του ελληνικού τρόπου ζωής δεν θα μπορέσει να κάνει το θαύμα της. 

Πηγή: http://www.defencenet.gr

Για τον Άγιο Νικόδημο τρέφουμε οι ορθόδοξοι Έλληνες μεγάλο θαυμασμό και βαθειά ευγνωμοσύνη. Η απόπειρα απόδοσης Βίου, «Συναξαρίου», του συγγραφέα του «Μεγάλου Συναξαριστού», ξεπερνάει τη συνηθισμένη μας τόλμη, αλλά όχι και το χρέος να εκφράσουμε σε λίγες έστω γραμμές απέραντη τιμή γι’ αυτόν τον νέο Άγιο, που φώτισε το πιο βαθύ σκοτάδι των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς του γένους μας.

Γεννήθηκε στη Νάξο στα 1749 , από γονείς καλλιεργημένους και πλούσιους. Πολύ μικρός έδειξε εξαιρετική ικανότητα στα γράμματα και σπάνια φιλομάθεια. Στα 1765, σε ηλικία 16 ετών , ο Νικόλαος Καλλιβούρτσης, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου, αποστέλλεται από τον Επίσκοπο του νησιού του στην περίφημη Σχολή της Σμύρνης να σπουδάσει. Μένει στη Σχολή πέντε χρόνια, όπου φανερώνει ασυνήθιστα πνευματικά χαρίσματα και υπέροχο ήθος.

Από αυτά τα εφηβικά του χρόνια μεταφέρουμε λίγα, απ’ όσα διέσωσαν οι βιογράφοι του, όσο για να γνωρίσουμε την αξιοθαύμαστη βιοτή ενός γεννημένου στη σκλαβιά Έλληνα σπουδαστή, που αναδείχτηκε φάρος παιδείας και αγιότητας και πλούτισε τη νεότερη Ελλαδική Εκκλησία με έργα Ορθοδόξου πίστεως και πνευματικής οικοδομής ανεκτίμητα.

Στη Σχολή, γράφουν, προκάλεσε την έκπληξη και το θαυμασμό δασκάλων και συμμαθητών για την εξαιρετική μνήμη , τη φωτεινή κρίση και το λαμπρό ήθος, τον ονομάζουν «εξαίσιον θαύμα της εποχής». Είχε συσπουδαστές τους μετέπειτα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτο τον Ζ’ και Γρηγόριο τον Ε’ και άλλους άνδρες επισημότατους, οι οποίοι αναδείχτηκαν Ιεράρχες και Λογάδες, Δάσκαλοι του Γένους στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού. Γνώριζε απ’ έξω όχι μόνον τις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές ακόμη πραγματείες, αλλά και όλους τους ποιητές, τους ιστορικούς, παλαιούς και νέους, Έλληνες και Λατίνους, καθώς και τα συγγράμματα των Ελλήνων Πατέρων. Έφτανε να διαβάσει ένα βιβλίο μία φορά και να το θυμάται σ’ όλη τη ζωή του.

Συνδύαζε όμως με τη διπλή του σοφία, την εσωτερική και την εξωτερική, την «θύραθεν», τόση ταπείνωση, μετριοφροσύνη, προσήνεια και αγάπη προς τους συμμαθητές του, μαζί με σεβασμό προς τους δασκάλους του, ώστε να είναι ιδιαίτερα αξιαγάπητος και ν’ αποκαλείται «παμπόθητος». Κι αυτές ακόμη τις υπερήφανες ψυχές, γράφουν, η ταπείνωσή του τις μετέτρεπε σε μετριόφρονες. Δεν προκαλούσε το φθόνο, παρόλο που αρκεί κανείς να είναι σοφός για να γίνει μισητός, γιατί δεν είχε καμία έπαρση για την πνευματική του υπεροχή. Δεν πλήγωνε τη φιλοτιμία των κατωτέρων του. Πρόθυμος πάντα να βοηθήσει, να διασαφηνίσει τα δυσνόητα, με αδελφική αγάπη και εγκάρδια απλότητα.

Σπουδαστής και γίνεται δάσκαλος περιζήτητος στα αρχοντικά της Σμύρνης. Στο οικοτροφείο της Σχολής οι συσπουδαστές επιδιώκουν να τον αναπληρώνουν από τις «αναλογούσες υπηρεσίες» του για να έχει χρόνο να τους βοηθεί στα μαθήματα.

Στα πέντε χρόνια των σπουδών του, πέρα από τα εγκύκλια μαθήματα «θεολογικής στοιχειώσεως» και «σπανίας αρχαιομάθειας», μαθαίνει στην εντέλεια τη Λατινική, την Ιταλική και τη Γαλλική. Ο Διευθυντής της Σχολής, μεγάλης αρετής, Ιερόθεος Βουλισμάς, λίγο αργότερα, του γράφει: «Ελθέ, υιέ μου, καν τώρα εις το γήρας μου να σε αφήσω μετά θάνατον εις το σχολείον διδάσκαλον, ότι δεν έχω άλλον ωσάν σε εις την προκοπήν».

Άλλος όμως είναι ο βαθύτερος πόθος της τόσο προικισμένης αυτής διάνοιας και ο δρόμος που ετοίμαζε ο Θεός για τον νεαρό Νικόλαο.

Στα 1775 έρχεται στο Άγιο Όρος, κείρεται μοναχός με το όνομα Νικόδημος και ψηφίζεται αναγνώστης και γραμματικός της Ι. Μονής Διονυσίου. Από το Όρος αλληλογραφεί με τον Γρηγόριο τον Ε΄ και τον μεγάλο Διδάσκαλο του Γένους Αθανάσιο τον Πάριο.

Ακολουθούν χρόνια μεγάλων ασκητικών αγώνων, περιπετειών, μόχθων, αλλά και εξαιρετικά σημαντικού, ανεκτίμητου ακόμη και σήμερα, συγγραφικού και εκδοτικού έργου. Χαρακτηριστικό της καταπληκτικής μνήμης του και γνώσεως των εκκλησιαστικών κειμένων είναι το περιστατικό που διέσωσε ο Μωραϊτίδης στο βιβλίο του «Με του βορηά τα κύματα»:

Μέγα Σάββατο και πήγε ο διδάσκαλος (έτσι τον αποκαλούσαν οι συμμοναστές του) στον περιώνυμο Ναό του Πρωτάτου να λειτουργηθεί και να μεταλάβει. Τότε συνεννοήθηκαν ο τυπικάρης και ο αναγνώστης να κρύψουν τα Μηναία και προσποιούμενοι ότι δεν τα βρίσκουν ν’ αναγκάσουν τον Όσιο να πει από στήθους τις Προφητείες. Πράγματι, την ώρα των Αναγνωσμάτων δημιουργήθηκε θόρυβος στους χορούς από την έλλειψη των βιβλίων και ήρθαν οι διακονητές και τον παρακάλεσαν ν’ αρχίσει τις προφητείες για να μην υπάρχει χασμωδία. Απήγγειλε επί μία ώρα 15 Προφητείες του Μ. Σαββάτου και οι διακονητές παρακολουθούσαν κρυφά από μέσα την ακρίβεια των απαγγελλομένων. Όλοι θαύμαζαν, ενώ ο ίδιος ούτε κατάλαβε, ούτε θεώρησε ότι έκανε κάτι σπουδαίο…

Συνέγραψε πάνω από 100 έργα , μοναδικό πνευματικό θησαύρισμα ορθοδόξου παραδόσεως, απαύγασμα της εξαιρετικής μορφώσεως και πνευματικής καλλιεργείας του, μέσα σε πειρασμούς, κατηγορίες και ακαταπόνητες προσπάθειες, στα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Γνωστότερα έργα: «Φιλοκαλία» , το πρώτο που εκδόθηκε (Βενετία 1782), «Περί της συνεχούς θείας μεταλήψεως», «Ευεργετινός», «Αόρατος Πόλεμος», «Νέον Μαρτυρολόγιον», «Πνευματικά Γυμνάσματα», «Νέον εκλόγιον», «Πηδάλιον», «Νέον Θεοτοκάριον», «Χρηστοήθεια», «Κήπος Χαρίτων», «Νέος Συναξαριστής», «Εορτοδρόμιον», «Νέα Κλίμαξ», και πολλά άλλα. Αριστούργημα, και μάλιστα της νεανικής του ηλικίας, θεωρείται το «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον». Έργο εντελώς πρωτότυπο, το έγραψε χωρίς κανένα βοήθημα στην Σκυροπούλα, κυριολεκτικά από στήθους, με πλήθος αγιογραφικές και φιλοσοφικές παραπομπές, όπου αναπτύσσει την υπέροχη ηθική ανθρωπολογία του.

Από την «τελευταία σημείωση» στο συμπέρασμα αυτού του βιβλίου ενδεικτικά αντιγράφουμε: «Πολλά εκοπίασαν τα Λύκεια του Αριστοτέλους και αι Ακαδημίαι του Πλάτωνος και αι Στοαί του Χρυσίππου και οι κήποι του Επικούρου και Μητροδώρου, τα σχολεία του Σωκράτους και Μουρατόρου και απλώς όλα τα μουσεία των ηθικών φιλοσόφων, τόσον των παλαιών, όσον και των νεωτέρων, διά να εύρωσιν εις ποία πράγματα υφίσταται η ευδαιμονία, αλλά δεν ηδυνήθησαν… αλλά το Συμβουλευτικόν τούτο δι’ ων διδάσκει, εισάγει και νομοθετεί ευδαιμονίαν αληθινήν, λογικήν, ευαγγελικήν και παντοτινήν… Διότι έχων (ο άνθρωπος) πάντοτε το άκρον και μακάριον αγαθόν, όστις είναι ο Θεός, εντός της καρδίας του, διά της πίστεως και αγάπης όλα τα βάσανα τα νομίζει ως τρυφάς και ευωχίας…».

Στις ποικίλες κακοπάθειές του εξαντλεί τις δυνάμεις του και αφήνει την τελευταία του πνοή και πάμπολλα ανέκδοτα έργα του στις 14 Ιουλίου 1809 σε ηλικία 60 ετών.

Στα 1955 ανακηρύσσεται Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως «τύπος του κατά Χριστόν Πολιτεύματος», «εικόνα αρετής ζώσα», και λαμπρός «της Εκκλησίας διδάσκαλος».

Η Δράσις μας , Ιούνιος-Ιούλιος 2009

Πηγή: http://www.xfd.gr 

Η όλη διαδικασία της υδρόλυσης των χημικών στο πλοίο Cape Ray απαιτεί ένα χώρο μέσα στο πλοίο με χοντρά τοιχώματα, ρομπότ κλπ στον οποίο με την κατάλληλη μηχανική επεξεργασία θα αφαιρούντο τα χημικά από τις οβίδες πριν οδηγηθούν προς υδρόλυση. Υπέθεσα για λίγο ότι στο πλοίο Cape Ray χρησιμοποιούσαν την πιο τελευταία τεχνολογία.

Από όσα περιφραστικά ανάφεραν άλλοι συνάδελφοι στην Ελλάδα που παρακολουθούν πιο στενά το θέμα, κατάλαβα ότι στο Cape Ray χρησιμοποιείται μια παλαιότερη τεχνολογία που δεν απαιτεί χρήση ρομπότ αλλά περισσότερη ανθρώπινη συμμετοχή, πράγμα το οποία κάνει το εγχείρημα ακόμη πιο επικίνδυνο. Είναι χρήσιμο να εξηγηθεί οπτικά το “γιατί” και αυτό κάνω στη συνέχεια. Αν δεν το δείτε, δεν θα καταλάβετε την επικινδυνότητα του δήθεν ασφαλούς εγχειρήματος. Δεν θα καταλάβετε την ευθύνη της κυβέρνησης που δεν απαντά σοβαρά στα ερωτήματα που υπάρχουν αλλά και την ευθύνη των διαπλεκόμενων ΜΜΕ που αποκρύπτουν το πρόβλημα από τον Ελληνικό λαό.

Στη διαδικασία αυτή κάθε βόμβα κόβεται χειρωνακτικά μέ ένα τροχό στο πάνω και στο κάτω μέρος της με σιδηροπρίονο για να αποχωρισθεί το άνω κομμάτι της με το αισθητήρα της πρόσκρουσης και το κάτω κομμάτι της με το εκρηκτικό, που συνεισφέρει στη θέρμανση των αρχικών αντιδραστηρίων που δημιουργούν το ισχυρό τοξικό χημικό.

Το υπόλοιπο μεσαίο κομμάτι της εισάγεται σε ένα πολύ ανθεκτικό κυλινδρικό σωλήνα μεγάλου πάχους που περιστρέφεται. Στο χώρο αυτό, γίνεται τεχνητά η έκρηξη για τη παραγωγή του τοξικού αερίου και για κάθε βόμβα ξεχωριστά. Το αέριο που συνολικά παράγεται συλλέγεται σε τεράστια βαρέλια πριν αυτό οδηγηθεί τελικά στους δύο αντιδραστήρες υδρόλυσης του Cape Ray, που όταν φυσικά εργάζονται 24/7 αυξάνουν την πιθανότητα δημιουργίας ατυχήματος.

Για όσους θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο στη διαδικασία. σημαντικό είναι να γνωρίζουν ότι το αρχικό εκρηκτικό υλικό που εξήχθη με τεχνητό τρόπο από κάθε βόμβα αντικαθίσταται κάθε φορά από ένα νέο που εισάγεται μέσα στο κύλινδρο εκτόνωσης, το οποίο πυροδοτείται εξωτερικά με ηλεκτρονικό τρόπο.

Ακολουθούν σχετικές φωτογραφίες…

Κατασκευή Βόμβας με Σαρίν

Διαδικασία διάλυσης βόμβας χειρωνακτικά

Παρατηρείστε τη τρύπα του ειδικού κάδου συλλογής, των “απορριμμάτων” κάτω από το τροχό. Και αυτά τα “απορρίμματα” πρέπει να ανακυκλωθούν και μάλιστα εκτός θαλάσσης…

Διαδικασία διάλυσης βόμβας σε οριζόντια περιστρεφόμενο κύλινδρο εκτόνωσης

Σχηματική περιγραφή ενός πλήρους συστήματος διάλυσης βομβών

Παρατηρείστε την φτηνή προστασία με ακρυλικό υλικό που υπάρχει στο πλοίο Cape Ray για την προστασία του συστήματος διάλυσης των βομβών αντί ενός τοίχου με διπλά τοιχώματα και αυτόματο σύστημα εξαερισμού, όπως θα έπρεπε.

Μεγαλύτερες βόμβες μεγαλύτερα συστήματα εκτόνωσης χημικών…

Αντί επιλόγου

Σε ένα σύνολο τόσων χιλιάδων βομβών που θα υπάρχουν στο πλοίο, η έλλειψη αυτοματοποίησης κατά τη διάλυση είναι ένα μείον στη προστασία και αυτό είναι πλέον κατανοητό.

Κατά τη γνώμη μου, το Συντονιστικό για τα Χημικά της Συρίας θα πρέπει να καταθέσει άμεσα αναφορά στον Άρειο Πάγο, αναφέροντας ονόματα υπευθύνων και να προχωρήσει σε μηνύσεις. Δεν πρέπει να υπάρξει διαφυγή σε περίπτωση ατυχήματος με το νόμο περί ευθύνης υπουργών για κανένα υπεύθυνο, που βάζει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή και την οικονομία της χώρας.

Μαθηματικά, η πιθανότητα να συμβεί ατύχημα είναι πολύ υψηλή. Μαθηματικά επίσης, η πιθανότητα να υπάρξει συγκάλυψη σε περίπτωση ατυχήματος είναι πολύ υψηλή αφού η μυστικότητα του εγχειρήματος προσφέρει τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9684.html

Ο ρυθμός της καθημερινότητας κατακτιέται δυστυχώς από μία γκρίζα μουντίλα. Οι άνθρωποι χάνουν την πνευματική τους σπιρτάδα και ξεθωριασμένοι κινούνται μέσα στις επιθυμίες και τα πάθη τους.

Ζωή και θάνατος διαδέχονται τα ερωτήματα περί θανάτου και ζωής. Όλοι αγωνιούν αλλά συγχρόνως μένουν και αναίσθητοι μπροστά στην αιωνιότητα. Οι ψυχές ρυμουλκούν το παρελθόν των λαθών χωρίς να θέλουν να το απολέσουν, λες και έχουν μία εξάρτηση απ’ αυτό.

Είναι φοβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους οι οποίοι ζουν το «τώρα» χωρίς να θέλουν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους. Είναι λυπηρό να συναντάς ανθρώπους οι οποίοι φέρουν τα στίγματα της αμαρτίας πάνω τους χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για κάθαρση.

Η κοινωνία της ηδονής δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια για μετάνοια, δεν αφήνει να ξεφύγει κάποιος υπόδικος της αμαρτίας. Τους θέλει όλους δικούς της. Θέλει όλοι να ζούνε χωρίς να σκέφτονται ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής.

Η κοινωνία του «εγώ» μας μετατρέπει σίγα σιγά σε ανδρείκελά της. Όλα μεταβάλλονται προς το αφύσικο, αν και προβάλλονται φυσιολογικά.

Ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει μεγάλη αλλοίωση.

Υπάρχει συνεχώς μία μιζέρια, κατάκριση, επιδειξιμανία, ρηχότητα. Άνθρωποι οι οποίοι στο όνομα του Χριστού διδάσκουν και κηρύττουν προκαλούν ταραχή, σύγχυση, λογισμούς, διαβολή, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να κρατηθούν στο προσκήνιο, αντί να μεταδίδουν ειρήνη, πραότητα, μετάνοια και συγχωρετικότητα.

Υπάρχουν ακόμα και οι χριστιανοί που συμμετέχουν στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας χωρίς όμως συναίσθηση. Δηλαδή συμμετέχουν από συνήθεια, λόγο «παράδοσης» χωρίς να συναισθάνονται τι κάνουν και που συμμετέχουν.

Βεβαίως υπάρχουν και άνθρωποι που όντως ζουν εν Χριστώ και μαρτυρούν με την παρουσία τους την Αλήθεια. Άνθρωποι που ίσως δεν τους υπολογίζουμε. Ταπεινοί χριστιανοί που ζούνε μέσα στην υπακοή, στην ταπείνωση και στην αγάπη. Αυτοί είναι οι γνήσιοι εκφραστές της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο, κι ας μην κατέχουν κάποια θεσμική θέση μέσα στην Εκκλησία, κι ας περιφρονούνται από τους οφικιάλιους, κι ας θεωρούνται μωροί και «μικροί».

Είναι αλήθεια ότι ιδιαιτέρως οι ρασοφόροι πέφτουν στον μεγάλο πειρασμό της έπαρσης και της «πνευματικής διαστροφής» όμως συγχρόνως πάλι από την τάξη των μοναχών και κληρικών αναδύονται μεγάλα γνήσια πνευματικά αναστήματα.

Κλήρος και λαός πολλές φορές ζει μέσα στην Εκκλησία σε μία υποβόσκουσα πνευματική νωθρότητα η οποία έχει ως αποτέλεσμα της ολέθρια αποξένωση από την γνησιότητα της Πίστεως και την δυναμική του « κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».

Ο κόσμος της φθοράς και της πτώσης δυστυχώς φαίνεται ισχυρός όσο ποτέ. Όπου όμως το κακό φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό του μέγεθος, εκεί η Χάρις του Θεού το υπερκάλυψε. «Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5,20).

Η Αλήθεια διώκεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Τους εξωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας εύκολα κάποιος μπορεί να τους εντοπίσει, όμως οι εσωτερικοί είναι πιο επικίνδυνοι διότι φορούν το προσωπείο της ευλάβεια, της ευσέβειας και του ζήλου.

Δυστυχώς πολύ εύκολα κάνουμε διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ ηθικών και ανήθικων, μεταξύ καλών και κακών με βάση κάποιους δικούς μας ηθικούς κανόνες. Όμως αυτός ο διαχωρισμός είναι επιφανειακός, πρόχειρος και επιπόλαιος. Με βάση το πνεύμα των Πατέρων οι άνθρωποι διακρίνονται σε πνευματικά ασθενείς, σε θεραπευομένους και σε θεραπευμένους.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους άλλους, σαν αδελφούς που βρίσκονται σε ασθένεια, σε στάδιο θεραπείας και όχι σαν εχθρούς που πρέπει να ελέγξουμε, να συντρίψουμε και να αφανίσουμε.

Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς, οι χριστιανοί του σήμερα έχουμε συναίσθηση της ιδιότητάς μας αλλά και των δυνατοτήτων που μας χαρίζονται δια μέσου του μυστηριακού τρόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο χριστιανός του σήμερα καλείται να δώσει την μαρτυρία της Αγάπης. Καλείται να αγαπήσει τον πλησίον του με την προοπτική της δικής του θεραπείας και της θεραπείας του άλλου.

Η Εκκλησία σαν μάνα αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους που προστρέχουν σ’ αυτήν. Δεν έχουμε λοιπόν δικαίωμα εμείς «οι άνθρωποι της Εκκλησίας» να τους αποκλείουμε, διότι ομοιάζουμε με εκείνους τους Φαρισαίους τους οποίους έλεγξε ο Κύριος λέγοντας: «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. 23,14).

Είναι χρέος όλων μας να δείξουμε την πόρτα της μετάνοιας σε όλους τους συνανθρώπους μας που με αγωνία αναζητούν λύτρωση από το σκοτάδι της οδύνης που συνοδεύει την πνευματική κατάπτωση.

Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο μέσα στο οποίο καλούμαστε να θεραπευτούμε και συγχρόνως να στηρίξουμε τους αδελφούς μας που ίσως πάσχουν από βαρύτερες ασθένειες. «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν»(Ρωμ.15,1).

Ο χριστιανός είναι ο ταπεινός άνθρωπος. Ο άνθρωπος που τρέχει να βοηθήσει τον άλλον όχι γιατί νομίζει ότι είναι κάποιος ικανός και άξιος, αλλά διότι αγαπά.

Πάντοτε η Εκκλησία διαμέσου των Αγίων της μας καλεί να ξεπεράσουμε τις μικρότητες της καθημερινότητας, τις κατακρίσεις, τον εγωισμό και να αγγίξουμε τις ηλιαχτίδες της συγχώρεσης, της χαράς, της ειρήνης και της αγάπης.

Όλα όσα κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν αντίκτυπο αιώνιο. Είναι λάθος να επενδύουμε στο μέλλον μας για να αρχίσουμε την εσωτερική μας μεταμόρφωση και την προσφορά μας στην μεταμόρφωση του κόσμου. Το μέλλον μας δεν υπάρχει για να επενδύουμε σ’ αυτό. Το «τώρα» μας υπάρχει και διαμορφώνει το αιώνιό μας.

Είμαστε τελικά αυτό που θα γίνουμε. Το τι θα γίνουμε όμως είναι αυτό το "τώρα" που επιλέγουμε.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2014/07/blog-post_8.html

1. Αναμφιβόλως, ο άνθρωπος είναι μετά τον Θεόν η περισσότερον μυστηριώδης και αινιγματική ύπαρξις εις όλους τους κόσμους τους γνωστούς εις την ανθρωπίνην σκέψιν. Εις τα απύθμενα και απέραντα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως ζουν και στροβιλίζουν ασυμβίβαστοι αντιθέσεις: η ζωή και ο θάνατος, το αγαθόν και το καλόν, ο Θεός και ο διάβολος, και ό,τι υπάρχει εντός των και γύρω των. Δι’ όλων των θρησκειών του, των φιλοσοφιών, των επιστημών, των πνευματικών και υλικών πολιτισμών του, το ανθρώπινον γένος προσεπάθει να λύση εις την ουσίαν εν μόνον πρόβλημα, παμπεριεκτικόν πρόβλημα: το πρόβλημα του ανθρώπου.

Και από όλους τους πόνους και τα μαρτύριά του εσφυρηλάτησε δια τον εαυτόν του μίαν υπερτάτην θεότητα, την οποίαν ελάτρευσεν ως υψίστην αξίαν και το ύψιστον κριτήριον των πάντων. Η υπερτάτη αυτή θεότης είναι: «μέτρον πάντων άνθρωπος», δηλαδή ο άνθρωπος είναι το μέτρον όλων των όντων και πραγμάτων.

Αλλά με τον τρόπον αυτόν η αυτού θεία μεγαλειότης, ο άνθρωπος, δεν έλυσε το πρόβλημα του ανθρώπου. Διότι μετρών δι’ εαυτού τον εαυτόν του δεν κατενόησε ούτε εαυτόν ούτε τον κόσμον γύρω του (πρβλ. 2 Κορ. 10, 12).

Εις την πραγματικότητα εματαιοπόνει: κατώπτριζε κάτοπτρον εν κατόπτρω. Και τα πάντα συνωψίσθησαν εις την συγκλονιστικήν κραυγήν και την ανατριχιαστικήν εξομολόγησιν: «ουδέν εμαυτώ σύνοιδα» (Α’ Κορ. 4, 4). Τίποτε δεν γνωρίζω δια του εαυτού μου: δεν γνωρίζω ούτε τί είναι ο άνθρωπος, ούτε τί είναι ο Θεός, ούτε τί είναι ο θάνατος, ούτε τί είναι η ζωή.

Επί πλέον, με όλον το είναι μου αισθάνομαι ότι είμαι δούλος του θανάτου, δούλος του κακού, και δια της αμαρτίας δούλος του διαβόλου.

Καρπός όλης της δραστηριότητος του ανθρώπου ήτο να υφανθή εξ ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους εν σώμα: «το σώμα του θανάτου». Και κάθε άνθρωπος κατέστη σύσσωμος αυτού του σώματος του θανάτου. Και τί κρύπτεται μέσα εις αυτό το σώμα του θανάτου; — Δυσωδία, σήψις, σκώληκες... «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7, 24).

Ουδείς, ουδείς πλην του Θεανθρώπου. Διότι ο Θεάνθρωπος Χριστός, νικήσας τον θάνατον δια της αναστάσεως, κατέλυσε «το σώμα του θανάτου» ως οντολογικήν πραγματικότητα (πρβλ. Αποκ. 20, 14. 10), ελύτρωσε το ανθρώπινον γένος εκ του θανάτου, του εχάρισε την αιωνίαν Ζωήν, την αιωνίαν Αλήθειαν, την αιωνίαν Αγάπην, την αιωνίαν Δικαιοσύνην, την αιωνίαν Χαράν και όλα τα άλλα αιώνια Θεία Αγαθά, τα οποία μόνον ο Θεός της Αγάπης και της Φιλανθρωπίας δύναται να χαρίση.

Και ούτως έλυσεν όλον το πρόβλημα του ανθρώπου, ολόκληρον το παμπρόβλημα του ανθρώπου. Πράγματι, αφ’ ότου ο Θεός έγινεν άνθρωπος, εφανερώθη ως Θεάνθρωπος και δια του σώματός Του — της Εκκλησίας — παρέμεινεν ως Θεάνθρωπος εις τον επίγειον κόσμον, έγινεν Αυτός άπαξ δια παντός η υψίστη παναξία και το υπέρτατον κριτήριον του ανθρωπίνου γένους, Αυτός ο Μόνος Αληθινός Θεός και ο Μόνος Αληθινός Άνθρωπος, ο Μόνος Τέλειος Θεός και ο Μόνος Τέλειος Άνθρωπος.

Ως τοιούτος, Αυτός είναι η μόνη υψίστη παναξία και το μόνον έσχατον κριτήριον αυτού του ανθρώπου εις την ψυχοσωματικήν του οντότητα και την θεανθρωπίνην του δυνατότητα, και παντός ό,τι είναι ανθρώπινον και του ανθρώπου. Μόνον εν τω Θεανθρώπω είδεν ο άνθρωπος δια πρώτην φοράν τον εαυτόν του τέλειον και αιώνιον.

Και εγνώρισε τον εαυτόν του εις όλας τας διαστάσεις του. Εντεύθεν η νέα αξιολογική και γνωσιολογική καθολική αρχή του ανθρωπίνου γένους: «μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος». Αλλά το «μέτρον πάντων άνθρωπος» εξακολουθεί να βασιλεύη και να κυριαρχή, ως επί το πλείστον ferro ignique, εις τον ειδωλολατρικόν και πολυθεϊστικόν εξωχριστιανικόν κόσμον. Δια τούτο ο θεοσοφώτατος γνώστης του ανθρώπου και του Θεανθρώπου, ο Απόστολος Παύλος, συνοψίζει όλας τας φιλοσοφίας του ανθρωπίνου γένους εις δύο: εις την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον και εις την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον (Κολ. 2, 8).

2. Μόνον ο Θεάνθρωπος είναι τέλειος και τετελειωμένος άνθρωπος. Αλλά ταυτοχρόνως: και τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Εδώ η Υπόστασις του Θεού Λόγου είναι ο σπουδαιότερος παράγων. Τούτο ωμολόγησαν σαφώς και ηρμήνευσαν θεοπνεύστως οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου εν Χαλκηδόνι.

Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ ο άνθρωπος έφθασεν εις όλας τας τελειότητάς του: δια του Θεού ετελειοποίησε και ωλοκλήρωσε την ψυχήν του και την συνείδησίν του, την βούλησίν του και τον νουν του, την καρδίαν του και το σώμα του. με μιαν λέξιν, ολόκληρον τον εαυτόν του. Και έγινε το σπουδαιότερον και το πλέον αξιαγάπητον θαύμα: ο Θεάνθρωπος άφησε τον Εαυτόν Του εις τον γήινον κόσμον μας και εις όλους τους κόσμους, ως Εκκλησίαν, ως σώμα Του, δια να δυνηθή κάθε άνθρωπος να καταστή «σύσσωμος» του σώματος του Θεανθρώπου και ούτω να φθάση εις όλας τας τελειότητάς του (πρβλ. Εφ. 3, 6).

Μόνον εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου ημπορεί κάθε ανθρωπίνη ύπαρξις να γίνη αληθινός άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, πλήρης άνθρωπος. Μόνον με τον Θεάνθρωπον εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις» δύναται να φθάση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 3,18. 4, 11-16).

Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ «κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς», δια να ημπορή να πληρωθή καθείς από ημάς εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας με το πλήρωμα αυτό της Θεότητος (Κολ. 2, 9-10). Και τούτο είναι δυνατόν να επιτύχη έκαστος εξ ημών μόνον «συν πάσι τοις αγίοις», δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών, προηγουμένης της αγίας πίστεως και της αγίας αγάπης (Εφ• 3, 17-20).

Άνευ του Θεανθρώπου ο άνθρωπος είναι πράγματι άνευ κεφαλής και επί πλέον άνευ του εαυτού του, άνευ του αιωνίου εαυτού του, άνευ του αθανάτου, του θεοειδούς εαυτού του. Εκτός του Θεανθρώπου δεν υπάρχει άνθρωπος, αλλά πάντοτε υπάνθρωπος ή ημιάνθρωπος ή μη άνθρωπος.

Εδώ πρέπει να προστεθή και η εξής αλήθεια: άνευ του Θεανθρώπου ο άνθρωπος είναι πάντοτε δούλος του θανάτου, δούλος της αμαρτίας, δούλος του διαβόλου.

Μόνον δια του Θεανθρώπου φθάνει ο άνθρωπος εις τον υπό του Θεού τεθέντα προορισμόν του: γίνεται «Θεός κατά χάριν» και ούτω φθάνει εις την τελείαν πληρότητα της υπάρξεώς του και της προσωπικότητός του. Φθάνει εις την θείαν του αιωνιότητα δια της Θεανθρωπότητος. Ζων εν τω θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις» ο άνθρωπος θεανθρωποποιείται βαθμηδόν δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

Και τον γεμίζει η χαρά εκείνου του αγίου μηνύματος και της ουρανίου εντολής του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου: «Θεού τε κτίσμα τυγχάνων και Θεός είναι κεκελευσμένος».1 Δημιουργηθείς ως δυνάμει θεάνθρωπος, ο άνθρωπος προσπαθεί μέσα εις το θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας να ομοιώση τον νουν του προς τον Θεόν, να τον μεταμορφώση εις Θεό-νουν («ημείς νουν Χριστού έχομεν» - Α’ Κορ. 2, 16). προσπαθεί να ομοιώση ακόμη την συνείδησίν του προς τον Θεόν, να την μεταμορφώση εις Θεο-συνείδησιν. την θέλησίν του να την ομοιώση προς τον Θεόν, να την μεταμορφώση εις Θεο-θέλησιν. να ομοιώση και το σώμα του προς το σώμα του Θεανθρώπου, να το μεταμορφώση εις Θεό-σωμα («το σώμα τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι» - Α’ Κορ. 6, 13). Θεανθρωποποιούμενος δια της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία, ο άνθρωπος επαναφέρει τον εαυτόν του εις το προπτωτικόν θεοειδές,2 συμπληρών αυτό υπερεκπερισσού με το θείον κάλλος της εξαισίας χριστοειδείας (Γαλ. 4, 19. 3, 27. Ρωμ. 8, 29).

Άνευ του Θεανθρώπου και εκτός του Θεανθρώπου ο άνθρωπος πάντοτε διατρέχει τον κίνδυνον να καταστή διαβολοειδής, διότι η αμαρτία είναι ταυτοχρόνως και δύναμις και εικών του διαβόλου. και δουλεύων εκτός του Θεανθρώπου εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος εκουσίως καταντά διαβολοειδής, γίνεται οικείος του διαβόλου: «Ο ποιών την αμαρτίαν εκ του διαβόλου εστί» (1 Ιωάνν. 3, 8).

Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι ο κύριος σκοπός του διαβόλου είναι να στερήση τον άνθρωπον του θεοειδούς, να τον απο-θεανθρωποποιήση, να τον α-θεώση και ούτω να τον μεταβάλη εις ένα ον όμοιον προς τον εαυτόν του.

Ο ουμανιστικός ανθρωποκεντρισμός είναι κατ’ ουσίαν διαβολοκεντρισμός, διότι και οι δύο θέλουν ένα πράγμα: να ανήκουν μόνον εις τον εαυτόν των, να είναι μόνον εις τον εαυτόν των, δια τον εαυτόν των. Τοιουτοτρόπως όμως εις την πραγματικότητα μεταφέρουν εαυτούς εις το βασίλειον του «δευτέρου θανάτου», όπου ουκ έστι Θεός ούτε τι του Θεού (Αποκ. 21, 8. 20, 14).

Ό,τι ελέχθη μέχρις εδώ δεν είναι άλλο τι παρά ο ευαγγελικός, ο αποστολικός, ο αγιοπατερικός, ο ορθόδοξος θεανθρωπισμός (θεοουμανισμός, θεοχομινισμός).

3. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis).

Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: «μέτρον πάντων άνθρωπος». Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως.

Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον.

Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α’ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού.

Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β’ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει.

Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του.

Η ειλικρίνεια είναι η γλώσσα της Αληθείας: το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα του 20ού αιώνος, δεν είναι άλλο παρά η αναγέννησις της ειδωλολατρίας και του πολυθεϊσμού. Αναγέννησις της ειδωλολατρικής αξιολογίας και κριτηριολογίας.

Horribile dictu, αλλά και αυτό πρέπει να λεχθή: δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα ανήχθη εις δόγμα ο ειδωλολατρικός ουμανισμός, κατά πρώτον λόγον ο ελληνικός. Ανήχθη εις δόγμα η παναξία, ανήχθη εις δόγμα το παγκριτήριον της ελληνικής κουλτούρας, του ελληνικού πολιτισμού, της ποιήσεως, της φιλοσοφίας, της τέχνης, της πολιτικής, της επιστήμης: «μέτρον πάντων άνθρωπος». Και όλα αυτά τί είναι; — Αναγωγή εις δόγμα της ειδωλολατρίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον, έφθασε να γίνη δόγμα η αυτάρκεια του ευρωπαίου ανθρώπου, την οποίαν επί αιώνας ενοστάλγουν όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί.

Το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι η νιτσεϊκή κατάφασις — «Ja – Sagung» — εις ολόκληρον την δημιουργίαν του ευρωπαίου ουμανιστικού ανθρώπου. «Ja-Sagung» εις την κουλτούραν και εις τον πολιτισμόν του, που και τα δύο είναι και ως προς τους σκοπούς και ως προς τας μεθόδους μάλλον ειδωλολατρικά και πολυθεϊστικά.

Ευαγγέλιον και εντολή του Θεανθρώπου είναι: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα (τα άλλα) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33). —Και τί δεν διεκήρυξεν ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως και ως μέθοδον της εργασίας του ανθρώπου η ευρωπαϊκή ουμανιστική κουλτούρα και ο πολιτισμός της!

Ο Θεάνθρωπος, ο Μόνος Σωτήρ του ανθρώπου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον. ο Μόνος που ανακαινίζει και αθανατίζει και ανιστά και ανυψοί και αιωνίζει και θεοποιεί και θεανθρωποποιεί τον άνθρωπον εις όλους τους κόσμους, ρητώς και σαφώς ορίζει ως ύψιστον σκοπόν της υπάρξεως και της ζωής του ανθρώπου το να γίνη ο άνθρωπος τέλειος ως ο Θεός (Ματθ. 5, 48). Ενώ ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και τί δεν έχει θέσει και δεν έχει καθιερώσει αντί αυτού ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως!

Είναι ακαταμάχητος η ευαγγελική αλήθεια ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», και μετά το έργον του Θεανθρώπου επί της γης (1 Ιωάνν. 5, 19-21). Και όχι μόνον αυτό, αλλά κατά τον άγιον Απόστολον Παύλον, ο διάβολος είναι «ο θεός του αιώνος τούτου» (2 Κορ. 4, 4). Μεταξύ ενός τοιούτου κόσμου, ο οποίος εκουσίως «εν τω πονηρώ κείται», και του ανθρώπου που ακολουθεί τον Θεάνθρωπον Χριστόν δεν υπάρχει συμβιβασμός.

Εκείνος που ακολουθεί τον Θεάνθρωπον δεν δύναται εις βάρος της Ευαγγελικής Αληθείας να κάμνη συμβιβασμούς με τον ουμανιστικόν άνθρωπον, που όλα αυτά τα δικαιολογεί και ανάγει εις δόγμα. Εδώ πάντοτε πρόκειται περί αποφασιστικού και κρισιμωτάτου διλήμματος και εκλογής: ή ο Θεάνθρωπος ή ο άνθρωπος.

Διότι ο ουμανιστικός άνθρωπος δι’ όλων των ενεργειών του εμφανίζεται και φέρεται ως δρων με αυτάρκειαν, ως υπερτάτη αξία και ανώτατον κριτήριον. Εδώ δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον. Δι’ αυτό εις το ουμανιστικόν βασίλειον την θέσιν του Θεανθρώπου την κατέχει ο Vicarius Christi, ο δε Θεάνθρωπος έχει εξορισθή εις τον ουρανόν. Τούτο αποτελεί ασφαλώς ιδιόμορφον αποσάρκωσιν του Θεανθρώπου Χριστού. Δεν είναι έτσι;

Δια του δόγματος περί του αλαθήτου, σφετερισθείς υπέρ εαυτού, δηλαδή υπέρ του ανθρώπου, όλην την εξουσίαν και όλα τα δικαιώματα, που ανήκουν μόνον εις τον Θεάνθρωπον Κύριον, ο πάπας αυτοανεκηρύχθη εις την πραγματικότητα Εκκλησία εν τη Παπική εκκλησία, και έγινεν εν αυτή τα πάντα εν πάσι. Ιδιόμορφος παντοκράτωρ.

Δια τούτο το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα απέβη το κεντρικόν δόγμα (svedogmat) του παπισμού. Και ο πάπας δεν δύναται να το αποκηρύξη με κανένα τρόπον, έως ότου θα είναι πάπας του ουμανιστικού παπισμού.

4. Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κάνεις να γίνη καλός δια του εαυτού του. το να θέλη κάνεις να γίνη τέλειος δια του εαυτού του. Το να θέλη κανείς να γίνη θεός δια του εαυτού του.

Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον. Διότι και αυτός ήθελε να γίνη Θεός δια του εαυτού του, να αντικαταστήση τον Θεόν με τον εαυτόν του. Και εις την υψηλοφροσύνην του αυτήν δια μιας έγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος από τον Θεόν και όλος εναντίον του Θεού.

Η ουσία της αμαρτίας, λοιπόν, πάσης αμαρτίας συνίσταται εις αυτήν την αλαζονικήν αυταπάτην. Αυτή είναι η ουσία και αυτού του διαβόλου, του Σατανά. Αυτό δεν είναι άλλο τι παρά το να θέλη κανείς να μένη εις την φύσιν του, το να μη θέλη εντός του τίποτε, εκτός του εαυτού του.

Ο διάβολος ευρίσκεται όλος εις αυτό: εις το να μη θέλη καθόλου τον Θεόν μέσα του, εις το να θέλη να είναι πάντοτε μόνος, πάντοτε να ανήκη εις μόνον τον εαυτόν του, πάντοτε όλος εις τον εαυτόν του, όλος δια τον εαυτόν του, πάντοτε ερμητικώς κλειστός έναντι του Θεού και παντός ό,τι ανήκει εις τον Θεόν. Και τί είναι αυτό;

Ο εγωισμός και η φιλαυτία ενηγκαλισμένα εις όλην την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλασις. Τοιούτος είναι κατ’ ουσίαν και ο ουμανιστικός άνθρωπος: όλος μένει εις τον εαυτόν του, με τον εαυτόν του, δια τον εαυτόν του. πάντοτε πεισμόνως κλειστός έναντι του Θεού.

Εις αυτό έγκειται ο κάθε ουμανισμός, ο κάθε χομινισμός. Κορύφωμα του διαβολοποιημένου ουμανισμού είναι το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του κακού, να γίνη θεός δια του διαβόλου. Εντεύθεν και η υπόσχεσις του διαβόλου προς τους προπάτοράς μας μέσα εις τον Παράδεισον, ότι δηλαδή με την βοήθειάν του «έσονται ως θεοί» (Γεν. 3, 5).

Ο άνθρωπος εδημιουργήθη από τον φιλάνθρωπον Θεόν ως δυνάμει θεάνθρωπος, δια να οικοδομήση εκουσίως δια του Θεού τον εαυτόν του εις θεάνθρωπον επί τη βάσει της θεοειδείας της φύσεώς του. Αλλ’ ο άνθρωπος με την ελευθέραν εκλογήν του επεζήτησε την αναμαρτησίαν δια της αμαρτίας, τον Θεόν δια του διαβόλου.

Και ασφαλώς ακολουθών την οδόν αυτήν θα εγίνετο ιδιότυπος διάβολος, εάν ο Θεός κατά την άμετρον φιλανθρωπίαν Του και κατά «το μέγα έλεός» Του δεν επενέβαινε. Γενόμενος άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος, ωδήγησεν ούτω τον άν¬θρωπον προς τον Θεάνθρωπον. τον εισήγαγε δια της Εκκλησίας, του σώματός Του, εις τον άθλον της θεανθρωποποιήσεως δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

Και τοιουτοτρόπως έδωσεν εις τον άνθρωπον την δυνατότητα να φθάση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 11). Να επιτύχη δηλαδή τον θείον προορισμόν του, να γίνη εκουσίως Θεάνθρωπος κατά χάριν.

Η πτώσις του πάπα έγκειται εις το να θέλη να αντικαταστήση τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον.

5. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».3 Αλλά και ο άνθρωπος είναι μόνον εν τω Θεανθρώπω καινός («καινή κτίσις»), πάντοτε καινός, αιωνίως καινός: Εις όλα τα θεανθρώπινα βιώματά του εις την οδόν της σωτηρίας, του αγιασμού, της μεταμορφώσεως, της θεώσεως, της θεανθρωποποιήσεως.

Εις αυτόν τον γήινον κόσμον όλα γηράσκουν και όλα αποθνήσκουν. Μόνον ο άνθρωπος ο ενσωματωθείς εις τον Θεάνθρωπον και θεανθρωποποιηθείς, ο γενόμενος «σύσσωμος» του Χριστού, ο υπό του Θεανθρώπου ενσωματωθείς εις την Εκκλησίαν και εκκλησιοποιηθείς, δεν γηράσκει και δεν αποθνήσκει, διότι έγινε ζων, οργανικόν μέλος του αγίου και αιωνίου Θεανθρωπίνου σώματος του Χριστού — της Εκκλησίας, εις την οποίαν το ανθρώπινον πρόσωπον αναπτύσσεται και συνεχώς «αύξει την αύξησιν του Θεού» (Κολ. 3, 19) — «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13).

Αυτό δε σημαίνει ότι αυξάνει και αναπτύσσεται απείρως και απεριορίστως, κατά τας θεοειδείς διαστάσεις του θείου απείρου, τας οποίας ο Τρισήλιος Κύριος έδωκεν εις την ανθρωπίνην ύπαρξιν, όταν εδημιούργησε τον άνθρωπον θεοειδή.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ο κατ’ εξοχήν καινός και ο κατ’ εξοχήν εις και μοναδικός, ώστε εις την πραγματικότητα η «Αλήθεια» δι’ Αυτού εγένετο (Ιωάνν. 1, 17) και δι’ Αυτού έμεινεν εις τον ανθρώπινον κόσμον μας.

Προ Αυτού και άνευ Αυτού — νυν και αεί — η Αλήθεια είναι ως να μη υπάρχη. Και όντως δεν υπάρχει, διότι μόνον η Θεανθρωπίνη Υπόστασις είναι η Αλήθεια: «Εγώ ειμι η Αλήθεια» (Ιωάνν. 14, 6). Δια τον άνθρωπον δεν υπάρχει αλήθεια άνευ του Θεανθρώπου. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος άνευ του Θεανθρώπου.

Τα πάντα είναι καινά εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου. Αυτός ο Ίδιος, εν πρώτοις. ακολούθως δε και η σωτηρία και η διδασκαλία περί της σωτηρίας και ο τρόπος της σωτηρίας. Είναι μοναδικά καινόν δια το αν¬θρώπινον γένος το μήνυμα του Θεανθρώπου: να διαχωρίζωμεν την αμαρτίαν από τον αμαρτωλόν. να μισώμεν μεν την αμαρτίαν, να αγαπώμεν δε τον αμαρτωλόν. να φονεύωμεν την αμαρτίαν, αλλά να σώζωμεν τον αμαρτωλόν. να μη εξισώνωμεν τον αμαρτωλόν με την αμαρτίαν. να μη φονεύωμεν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, αλλά να τον σώζωμεν από την αμαρτίαν.

Συγκλονιστικόν παράδειγμα τούτου είναι η επί μοιχεία κατειλημμένη γυνή. Ο πανοικτίρμων Σωτήρ διεχώρισε την αμαρ¬τίαν της γυναικός από την θεοειδή ύπαρξίν της, κατέκρινε την αμαρτίαν και ηλέησε την αμαρτωλόν: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω. πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάνν. 4, 11). Αυτή είναι η εις «δόγμα» αναχθείσα μέθοδος της Ορθοδοξίας εις το έργον της σωτηρίας του αμαρτωλού από την αμαρτίαν. αγιοπαραδοσιακή μέθοδος, θεοσόφως ανεπτυγμένη και θεσπισμένη εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν υπό των Αγίων Πατέρων.

Και θεοπνεύστως διατυπωμένη υπό του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Το γαρ καλόν ου καλόν, όταν ου καλώς γένηται».4

Υπό το πρίσμα αυτής της ευαγγελικής και ιεράς ορθοδόξου παραδόσεως είναι αντιευαγγελική και αντίχριστος φρικαλεότης το να φονεύεται ο αμαρτωλός λόγω της αμαρτίας. Εν προκειμένω καμμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει, όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπον μαζί με την αμαρ¬τίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου και από την αμαρτίαν, και από τον θάνατον, και από τον διάβολον.

Εκείνος που δεν είναι υπέρ του Θεανθρώπου είναι ως εκ τούτου κατά του ανθρώπου. και είναι ως εκ τούτου δολοφόνος του ανθρώπου. και ακόμη είναι ως εκ τούτου και αυτόχειρ. Διότι αφήνει τον άνθρωπον εις την πλήρη εξουσίαν της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, εκ των οποίων μόνον ο Θεάνθρωπος δύναται να τον σώση και κανείς άλλος υπό τον ουρανόν.

Μεταχειριζόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπον τον αμαρτωλόν, ο ουμανιστικός άνθρωπος αναποφεύκτως αυτοκτονεί: φονεύει την ιδίαν την ψυχήν του, παραδίδει τον εαυτόν του εις την κόλασιν, εις αιωνίαν συναναστροφήν με τον διάβολον, αυτόν τον έκπαλαι «ανθρωποκτόνον» (Ιωάνν. 8, 44).

6. Τί είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά: όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων.

Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2,9).

Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).

7. Η Β’ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων. Διότι αφ’ ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι παρών εις τον γήινον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα. Τα δε πράγματα έχουν ούτω, διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου.

Θεωρούμενοι από την σκοπιάν του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ουμανισμοί κατά το μάλλον ή ήττον ομοιάζουν με εγκληματικάς ουτοπίας, διότι εν ονόματι του ανθρώπου φονεύουν κατά διαφόρους τρόπους και εξοντώνουν τον άνθρωπον ως ψυχοφυσικήν οντότητα.

Όλοι οι ουμανισμοί επιτελούν ένα αλογίστως τραγικόν έργον: διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Δια δε του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα το έργον αυτό έχει αναχθή εις δόγμα. Όλα αυτά όμως είναι φρικτά, φρικτότατα.

Διατί; Διότι το ίδιον το δόγμα περί του αλαθήτου του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ανατριχιαστική κηδεία του κάθε ουμανισμού. από του βατικανού, του αναχθέντος εις δόγμα, μέχρι του σατανικού ουμανισμού του Σαρτρ.

Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον ευρωπαϊκόν Δία. Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστασίμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θύελλας και αναλήψεις.

Και τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρω¬πον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους.

8. Τί είναι ο πυρήν του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου; Η αποθεανθρωποποίησις του ανθρώπου. Αυτό επιδιώκουν όλοι οι ουμανισμοί, ακόμη και οι θρησκευτικοί.

Όλοι επαναφέρουν τον άνθρωπον εις την ειδωλολατρίαν, εις την πολυθεΐαν, εις τον διπλούν θάνατον, τον πνευματικόν και τον φυσικόν. Απομακρυνόμενος από τον Θεάνθρωπον, ο κάθε ουμανισμός βαθμηδόν μετατρέπεται εις μηδενισμόν.

Αυτό δεικνύει η σύγχρονος χρεωκοπία όλων των ουμανισμών, με επί κεφαλής τον παπισμόν, έμμεσον ή άμεσον, εκούσιον ή ακούσιον πατέρα όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών. Η δε χρεωκοπία, η καταστρεπτική χρεωκοπία του παπισμού, έγκειται εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα. Και είναι ακριβώς το δόγμα αυτό το κορύφωμα του μηδενισμού.

Δια του δόγματος αυτού ο άνθρωπος της Ευρώπης κατά δογματικώς αποφασιστικόν τρόπον, εκήρυξε το δόγμα της αυταρκείας του ευρωπαίου ανθρώπου και ούτω τελικώς εφανέρωσεν ότι δεν του χρειάζεται ο Θεάνθρωπος και εις την γην δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον.

Ο τοποτηρητής του Χριστού — Vicamus Christi — τον αντικαθιστά πλήρως. Εις την πραγματικότητα από αυτό το δόγμα ζη, το ακολουθεί και επιμόνως το ομολογεί, ο κάθε ευρωπαϊκός ουμανισμός.

Όλοι οι ουμανισμοί του ευρωπαίου ανθρώπου κατ’ ουσίαν δεν είναι άλλο τι ή αδιάκοπος επανάστασις κατά του Θεανθρώπου Χριστού.

Καθ’ όλους τους δυνατούς τρόπους συντελείται Umwertung aller Werie (η ανατροπή όλων των αξιών). ο Θεάνθρωπος παντού αντικαθίσταται υπό του ανθρώπου. εις όλους τους ευρωπαϊκούς θρόνους ενθρονίζεται ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού.

Εντεύθεν και δεν υπάρχει ένας vicarius Christi, αλλά αναρίθμητοι, μόνον με διαφορετικάς στολάς. Διότι, εν τελευταία αναλύσει, δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ανεκηρύχθη αλάθητος ο άνθρωπος γενικώς.

Εξ ου και οι αναρίθμητοι πάπαι καθ’ όλην την Ευρώπην, και του Βατικανού και του προτεσταντισμού. Μεταξύ αυτών δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά, διότι ο παπισμός είναι ο πρώτος προτεσταντισμός, κατά τους λόγους του οραματιστού της αληθείας Χομιάκωφ.

9. Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρωπίνη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύ¬χθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας - άνθρωπος, κατέλαβε την θέσιν του Θεανθρώπου.

Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και «ο δεύτερος θάνατος» (Αποκ. 20, 14. 21, 8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και μετ’ αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως, κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον μας ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνον αίρεσις, αλλά παναίρεσις.

Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα-ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία. το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού.

Το δόγμα αυτό είναι φευ! η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην. νέα προδοσία του Χριστού. νέα σταύρωσις του Κυρίου, μόνον ουχί επί του ξυλίνου, άλλ’ επί του χρυσού σταυρού του παπικού ουμανισμού. Και ταύτα πάντα είναι κόλασις, κόλασις δια το άθλιον γήινον ον, που λέγεται άνθρωπος.

10. Υπάρχει διέξοδος από τας αναριθμήτους αυτάς ουμανιστικάς κολάσεις; Υπάρχει ανάστασις εξ αυτών των αναριθμήτων ευρωπαϊκών τάφων; Υπάρχει φάρμακον δι’ αυτάς τας αναριθμήτους θανατηφόρους νόσους; — Υπάρχει, βεβαίως υπάρχει: η μετάνοια. Αυτή είναι το αιώνιον μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου: «Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας» (2 Τιμ. 2,25). Άλλως δεν δύναται κανείς να πιστεύη εις το πανσωστικόν Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου: «Μετανοείτε και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω (Μαρκ. 1, 15).

Η μετάνοια ενώπιον του Θεανθρώπου είναι το μόνον φάρμακον κατά της αμαρτίας. το μοναδικόν φάρμακον δια πάσαν αμαρτίαν, ακόμη και δια την παναμαρτίαν. Αναμφιβόλως δε, η μετάνοια είναι το φάρμακον και δι’ αυτήν την «παναμαρτίαν» του παπισμού, την περιεχομένην εις το αλαζονικόν δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα, αλλά και δια κάθε αμαρτίαν του κάθε ουμανισμού ιδιαιτέρως και όλων των ουμανισμών μαζί.

Ναι, ναι, ναι: από την προσφιλή του παναμαρτίαν του «αλαθήτου» ο ευρωπαίος «αλάθητος» άνθρωπος, ο ευρωπαίος ουμανιστικός άνθρωπος, δύναται να σωθή μόνον δια της ολοκαρδίου και τα πάντα μεταμορφούσης μετανοίας ενώπιον του θαυμαστού και πανευσπλάγχνου και παναγάθου Κυρίου Ιησού Χριστού, του Θεανθρώπου, του μόνου όντως Σωτήρος του ανθρωπίνου γένους από κάθε αμαρτίαν, από κάθε κακόν, από κάθε κόλασιν, από κάθε διάβολον, από κάθε ουμανιστικόν ορθολογισμόν, και γενικώς από όλας τας αμαρτίας, τας οποίας η ανθρωπίνη φαντασία δύναται να επινοήση.

Δια τους λόγους αυτούς όλοι οι άγιοι, θεοφόροι και θεόφρονες Πατέρες και των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων, ανάγουν όλα τα εν τη Εκκλησία του Χριστού προβλήματα εις το πρόβλημα του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού, ως εις την μεγαλυτέραν και την μόνην, την πολυτιμοτάτην αξίαν δια παν ανθρώπινον ον, είτε ευρίσκεται τούτο επί της γης είτε εις άλλον τινά εκ των κόσμων του Θεού. Το χριστολογικόν πρόβλημα είναι το παμπεριεκτικόν πρόβλημά των.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι δι’ αυτούς η μοναδική παναξία της Εκκλησίας του Χριστού εις όλους τους κόσμους.

Αδιάκοπον και αιώνιον σύνθημα των είναι: Τα πάντα δώσε δια τον Χριστόν, τον Χριστόν μη δώσης δια τίποτε! Και γύρω από το άγιον σύνθημά των, ηχεί το ασίγητον χαρμόσυνον μήνυμά των: όχι ανθρωπισμός, αλλά θεανθρωπισμός! Όχι άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος! Ο Χριστός προ πάντων και υπεράνω πάντων.  

11. Πώς αισθάνεται ο ορθόδοξος ενώπιον του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού; Όλος παναμαρτωλός: αυτό είναι το αίσθημά του, η στάσις του, ο τρόπος του, ο νους του, ο λόγος του, η συνείδησίς του, η εξομολόγησίς του, αυτός ο ίδιος, ολόκληρος.

Αυτό το αίσθημα της προσωπικής παναμαρτωλότητος ενώπιον του Γλυκυτάτου Κυρίου είναι η ψυχή της ψυχής του και η καρδία της καρδίας του. Ρίψατε εν βλέμμα εις τας ευχάς μετανοίας, τας ωδάς, τα τροπάρια, τα στιχηρά, της Δευτέρας και της Τρίτης έστω, εις την Παρακλητικήν και αμέσως θα διαπιστώσετε ότι το αίσθημα αυτό αποτελεί ιερόν χρέος και προσευχητικήν πραγματικότητα παντός ορθοδόξου χριστιανού ανεξαιρέτως.

Εις αυτό προπορεύονται και μας οδηγούν πάντοτε οι αθάνατοι παιδαγωγοί μας, οι άγιοι Πατέρες. Ας ενθυμηθώμεν τουλάχιστον δύο από αυτούς: τον άγιον Δαμασκηνόν και τον άγιον Συμεών τον Νέον Θεολόγον.

Η αγιότης των είναι αναμφιβόλως χερουβική. η προσευχή των ασφαλώς σεραφική. εν τούτοις, οι ίδιοι έχουν μίαν πλήρη αίσθησιν και επίγνωσιν της προσωπικής των παναμαρτωλότητος και συγχρόνως μίαν βαθυτάτην διάθεσιν μετανοίας. Αυτή είναι η βιωματική αντινομία της ορθοδόξου, ευαγγελικής, αποστολικής πίστεώς μας και της ταπεινοφροσύνης μας εν τη πίστει αυτή.

Ο «αλάθητος» άνθρωπος, και απέναντί του ο «πανα¬μαρτωλός» άνθρωπος. η ταπεινοφροσύνη από το ένα μέρος και η υψηλοφροσύνη από το άλλο. Η απαράμιλλος αηδών του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου, ο άγιος Χρυσόστομος ευαγγελίζεται: «Θεμέλιός εστι της καθ’ ημάς φιλοσοφίας η ταπεινοφροσύνη»5.

Η ταπεινοφροσύνη είναι το θεμέλιον της φιλοσοφίας μας περί της ζωής και του κόσμου, περί του χρόνου και της αιωνιότητος, περί του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας. Ενώ θεμέλιον παντός ουμανισμού, ακόμη και εκείνου του αναχθέντος εις δόγμα, είναι η υψηλοφροσύνη, η πίστις εις τον λόγον του ανθρώπου, εις τον νουν και την λογικήν του.

Η υψηλοφροσύνη είναι η ανίατος νόσος του νου του διαβόλου. Εντός της ευρίσκονται και εξ αυτής πηγάζουν όλα τα λοιπά διαβολικά κακά. Ενώ η ταπεινοφροσύνη μας διδάσκει να αναθέτωμεν την ελπίδα μας και να έχωμεν απόλυτον εμπιστοσύνην εις τον άγιον, καθολικόν, θεανθρώπινον νουν της Εκκλησίας, τον «νουν Χριστού». «Ημείς νουν Χριστού έχομεν» (1 Κορ. 2, 16).

Ημείς εν τω θεανθρωπίνω σώματι του Χριστού, τη Ορθοδόξω Εκκλησία, εις την οποίαν ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το παν: και η κεφαλή και το σώμα και η ζωή και η αλήθεια και η αγάπη και η δικαιοσύνη και ο χρόνος και η αιωνιότης. αλλά και ημείς δια της πίστεως εις Αυτόν και της εν Αυτώ ζωής (Εφ. 4,11-21).

Διότι «τα πάντα δι’ Αυτού και εις Αυτόν έκτισται. και Αυτός εστι προ πάντων και τα πάντα εν Αυτώ συνέστηκε. και Αυτός εστιν η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ίνα γένηται εν πάσιν Αυτός πρωτεύων» (Κολ. 1, 16-18). Αυτός, ο Θεάνθρωπος, και όχι ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε και αν είναι.

1. Παρά Γρηγορίω Θεολόγω, PG 36, 506.

2. Βλ. Νεκρώσιμον Ακολουθίαν: «...εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγε».

3. Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδ. Ορθ. πίστεως 3, 1. PG 94, 984.

4. Συμεών του Ν. Θεολόγου, Λόγος 18 και 68 (έκδ. Ζαγοραίου, Σμύρνη 1886, σ. 105 και 364).

5. Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 51, 312.

(“Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ”, ΑΡΧΙΜ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΥ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1974)

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2011/06/blog-post_880.html