Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Τὸ θέμα τῆς ἱδρύσεως τμήματος μουσουλμανικῶν σπουδῶν στὶς Θεολογικὲς Σχολές τῶν ἑλληνικῶν Πανεπιστημίων ἀπὸ συνταγματικὴ ἄποψη, πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ μὲ τὸν συνδυασμὸ τῆς διατάξεως τοῦ ἄρθρου 16§2 τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ ὑπερκειμένου ὅλων τῶν διατάξεων αὐτοῦ θρησκευτικοῦ του προοιμίου.
Τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος εἶναι ψηφισμένο «εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ χριστιανικὸ καὶ ὀρθόδοξο προοίμιο τοῦ Συντάγματος δημοσιεύθηκε μαζὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες διατάξεις αὐτοῦ στὴν Ε.τ.Κ. (Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως) καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπέκτησε νομικὴ καὶ δὴ συνταγματικὴ ἰσχύ, ἡ ὁποία συνίσταται σὲ τοῦτο: στὸ ὅτι δηλαδὴ ὅλες οἱ διατάξεις τοῦ Συντάγματος πρέπει νὰ εἶναι ἐναρμονισμένες μὲ αὐτό, ἄλλως πάσχουν ἀπὸ ἀντισυνταγματικότητα.
Ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 16§2 τοῦ Συντάγματος, ἡ ὁποία ὁρίζει ὅτι «ὁ σκοπὸς τῆς παιδείας εἶναι… ἡ ἀνάπτυξη (ἐκτὸς τῶν ἄλλων) τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλλήνων », παραπέμπει κατὰ νομικὴ ἀναγκαιότητα στὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο ὡς ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξο χριστιανικὸ καθορίζει ὁμοτρόπως τὴν θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 16§2 ἀναφέρεται ρητῶς καὶ περιοριστικῶς στὴν «παιδεία τῶν Ἑλλήνων», ὅπερ ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι ἡ ἀπὸ τὸ ἐλληνικὸ Κράτος παρεχομένη σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης παιδεία εἶναι ἀποκλειστικῶς ἑλληνική. Τὸ ἑλληνικὸ Κράτος μὲ βάση τὴν ρητὴ αὐτὴ διάταξη τοῦ Συντάγματος δὲν ὑποχρεοῦται, ἀλλὰ καὶ δὲν δικαιοῦται νὰ παρέχει σὲ κανένα ἄλλη παιδεία πλὴν τῆς ἑλληνικῆς. Ἑπομένως ὁ ἀλλοδαπός, ὁ ὁποῖος θὰ θελήσει νὰ φοιτήσει σὲ δημόσιο ἑλληνικὸ ἐκπαιδευτήριο ὁποιασδήποτε βαθμίδας τῆς ἐκπαιδεύσεως δὲν δικαιοῦται νὰ ἀξιώσει νὰ τοῦ παρασχεθεῖ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ Κράτος παιδεία τῆς ἀρεσκείας του, ἀλλὰ ὀφείλει νὰ δεχθεῖ τὴν ὑποχρεωτικῶς ἀπὸ αὐτὸ παρεχομένη ἑλληνικὴ παιδεία.
Ἡ παιδεία ὅμως αὐτή, ἡ ἑλληνική, εἶναι ὁλοκληρωμένη κατὰ τὸν Συνταγματικὸ νομοθέτη, ὅταν σκοπεῖ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ στὴν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων. Ὁ εἰδικότερος αὐτὸς σκοπὸς τῆς ἑλληνικῆς παιδείας εἶναι ἄμεση ἀπόρροια τῆς νομικῆς ἰσχῦος τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ προοιμίου τοῦ Συντάγματος. Ἡ ἀναγωγὴ τοῦ εἰδικότερου αὐτοῦ σκοποῦ τῆς παιδείας στὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, ἐκτός τῶν ἄλλων, καὶ γιὰ τὸν ἀκριβὴ προσδιορισμὸ τῆς ἔννοιας τῆς «θρησκευτικῆς συνείδησης» τῶν Ἑλλήνων, στὴν ὁποία ρητῶς ἀναφέρεται τὸ ἄρθρ. 16§2. Τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος ἀποτελεῖ τὸ σταθερὸ σημεῖο συνταγματικῆς ἀναφορᾶς. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὅλο τὸ Σύνταγμα πρέπει νὰ στοιχεῖ πρὸς τὸ περιεχόμενο τοῦ προοιμίου.
Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ αὐτό, ἂς φαντασθοῦμε πρὸς στιγμὴ ἕνα Σύνταγμα, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς προοίμιο τὴν δημοκρατικὴ ἀρχή, στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας εἶναι ψηφισμένο, καὶ παρόλα αὐτὰ μερικὲς ἀπὸ τὶς διατάξεις του εἶναι ἀντιδημοκρατικὲς ἢ ἑρμηνεύονται καὶ ἐφαρμόζονται κατὰ ἀντιδημοκρατικὸ τρόπο. Στὴν περίπτωση αὐτὴ τὸ λιγότερο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα κραυγαλέο συνταγματικὸ παράλογο! Τὸ ἴδιο ὅμως συμβαίνει καὶ μὲ τὸ θρησκευτικὸ προοίμιο. Ἔτσι δὲν εἶναι λογικῶς παραδεκτὸ τὸ μὲν προοίμιο τοῦ Συντάγματος νὰ εἶναι θρησκευτικό, καὶ εἰδικότερα ὀρθόδοξο χριστιανικό, ὅπως τοῦ δικοῦ μας Συντάγματος, καὶ μερικὲς ἀπὸ τὶς διατάξεις του νὰ εἶναι «ἀντιχριστιανικὲς» ἢ νὰ ἑρμηνεύονται καὶ ἐφαρμόζονται κατὰ τρόπο ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀντορθόδοξο. Ἑπομένως εἶναι ἀνάγκη ὄχι μόνο νομικὴ-συνταγματική, ἀλλὰ καὶ λογική, οἱ διατάξεις τοῦ Συντάγματός μας νὰ μὴν εἶναι ἀντίθετες ἢ νὰ μὴν ἑρμηνεύονται κατὰ τρόπο ἀντίθετο μὲ τὸ περιεχόμενο καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θρησκευτικοῦ του προοιμίου. Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ πρέπει νὰ ἐφαρμοσθεῖ βεβαίως καὶ στὴν ἑρμηνεία τῆς διατάξεως τοῦ ἄρθρ. 16§2 καὶ εἰδικότερα ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἀκριβῆ καθορισμὸ τῆς ἔννοιας «θρησκευτικὴ» συνείδηση. Μὲ βάση τὴν ἑρμηνευτικὴ αὐτὴ ἀρχὴ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ὁ ὅρος θρησκευτικὴ συνείδηση στὸ ἄρθρ. 16§2 ὑποδηλώνει τὴν «ὀρθόδοξη χριστιανικὴ» συνείδηση. Καὶ τοῦτο διότι κατὰ τὴ λογικὴ ἑρμηνεία τοῦ Δικαίου, δὲν εἶναι λογικῶς ἀποδεκτὸ τὸ μὲν προοίμιο στὸ ὁποῖο πρέπει, κατὰ τὰ ἀνωτέρω νὰ ἀνάγονται ὅλες οἱ διατάξεις τοῦ Συντάγματος, νὰ εἶναι ὀρθόδοξο χριστιανικό, ἡ παιδεία ὅμως τὴν ὁποία παρέχει τὸ Κράτος νὰ μὴ στοχεύει στὴν ἀνάπτυξη τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων.
Πρὸς αὐτὴ τὴν ὀρθὴ συνταγματικὴ κατεύθυνση ὁδηγεῖ τὴν ἑρμηνεία, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ ὁ βαθύτερος λόγος τῆς καθιέρωσης θρησκευτικοῦ προοιμίου, καὶ μάλιστα ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ, στὸ Σύνταγμά μας. Ἡ ἀρχὴ τῆς διαμόρφωσης θρησκευτικῆς μὲ τὸ ὡς ἄνω περιεχόμενο προοιμιακῆς συνταγματικῆς παράδοσης στὴν Χώρα μας, ἀνάγεται στὰ πρῶτα ἔτη τῆς μεγάλης ἐθνικῆς μας ἐπανάστασης τοῦ 1821 καὶ ἀποτυπώνεται στὰ πρωτόλεια συνταγματικὰ κείμενα τῆς Ἐπιδαύρου, τοῦ Ἄστρους καὶ τῆς Τροιζῆνος. Ὁ λόγος τῆς σταθερῆς συνταγματικῆς αὐτῆς θρησκευτικότητας ταυτίζεται ἀπολύτως μὲ τὸν ὑπέρτατο λόγο, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε τὸ ὑπόδουλο Γένος τῶν Ἑλλήνων στὴ μεγάλη του ἐθνικὴ ἐπανάσταση, καὶ δὲν εἶναι ἄλλος βεβαίως ἀπὸ τὴ βαθιὰ καὶ ἀκλόνητη πίστη τοῦ Λαοῦ μας στὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἡ διάσωση καὶ διατήρηση τῆς ὀρθόδοξης πίστης κατὰ τὴν τουρκοκρατία ἀποτελεῖ θαῦμα τοῦ ἴδιου τοῦ ὑπόδουλου Γένους, τὸ ὁποῖο τελικῶς τὸ ὁδήγησε στὴν ἐλευθερία του. Ἔτσι ἡ ὀρθόδοξη πίστη ταυτίσθηκε πλέον μὲ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων, καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο τὸ Γένος ξεσηκώθηκε κατὰ τοῦ Τούρκου κατακτητῆ γιὰ δύο λόγους συνυφασμένους ἀρρήκτως μεταξύ τους: «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν ἐλευθερία». Ἀφοῦ ὅμως τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων ἐπαναστάτησε καὶ «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία» κατέστη πλέον ἀναγκαῖο ἐπακόλουθο τῆς ἐθνικῆς μας ἐπανάστασης ἡ πολιτειακὴ ὀργάνωση τοῦ νεοσύστατου ἑλληνικοῦ Κράτους νὰ ἔχει ὡς βάση τὴν πίστη τοῦ ἐπαναστατημένου Λαοῦ μας στὸ ὄνομα Τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὁ Λαός μας θέλησε νὰ διακηρύξει προοιμιακῶς στὸ Σύνταγμά του! Ἔτσι τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος εἶναι ἀρρήκτως συνυφασμένο μὲ τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση τοῦ Λαοῦ μας καὶ γι’ αὐτὸ ἔχει αὐξημένη συνταγματικὴ ἰσχύ, ἡ ὁποία τὸ καθιστᾶ ἀπαραβίαστο καὶ γι’ αὐτὸ ἀναλλοίωτο καὶ μὴ ἀναθεωρητέο περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη μὴ ἀναθεωρητέα διάταξη τοῦ Συντάγματος. Διότι ἡ ἀναθεώρηση τοῦ προοιμίου τοῦ Συντάγματος θὰ σήμαινε τὴν κατάργηση τοῦ ἴδιου τοῦ κυρίαρχου Λαοῦ καὶ τὴν αὐτοκατάλυση τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους!
Ἡ παραπάνω συνταγματικὴ θέση σημαίνει ἐξ ἐπόψεως σκοποῦ τῆς παιδείας, ὅτι αὐτὸς ἐκφράζεται στὸ ἄρθρο 16§2 τοῦ Συντάγματος τὰ ἑξῆς:
α) Ἡ δημόσια παιδεία, αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ Κράτος στὰ δημόσια ἐκπαιδευτήρια ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν βαθμίδων τῆς ἐκπαίδευσης, δὲν ἐπιτρέπεται συνταγματικῶς νὰ περιλαμβάνει στὰ ἐκπαιδευτικά της μέσα ἐν γένει μεθόδους, βιβλία, συγγράμματα, διδασκαλίες, καὶ πολὺ περισσότερο αὐτοτελεῖς κλάδους σπουδῶν ποὺ εἶναι ἀντίθετοι πρὸς τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων.
β) Ἀντιθρησκευτικὰ καὶ εἰδικότερα ἀντορθόδοξα ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα, εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὸ ἄρθρ. 16§2 τοῦ Συντάγματος καὶ γιὰ τοῦτο ἀνεφάρμοστα καὶ ἀπορριπτέα.
γ) Ἀντιχριστιανικὲς καὶ εἰδικότερα ἀντορθόδοξες διδασκαλίες ἐντὸς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων μας εἶναι ἀνεπίτρεπτες ὡς ἀντισυνταγματικές. Ἐπιτρέπεται μόνο ἡ συγκριτικὴ θεολογία ἢ ἄλλως ἡ θρησκειολογία πρὸς σύγκριση τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὰ ἄλλα θρησκεύματα, προκειμένου νὰ ἀναδειχθεῖ μέσα ἀπὸ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, διότι μόνο ἔτσι προάγεται καὶ ἀναπτύσσεται ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 16§2 τοῦ Συντάγματος.
δ) Ἡ ἵδρυση αὐτοτελῶν κλάδων σπουδῶν ἢ τμημάτων ἐντὸς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων μὲ ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀντορθόδοξο ἀντικείμενο διδασκαλίας, ἀντιβαίνει στὸ ἄρθρ. 16§2 τοῦ Συντάγματος, διότι ἀντὶ νὰ ἀναπτύσσει τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων, ἀλλοιώνει αὐτήν.
Καὶ ε) οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς τῶν Πανεπιστημίων μας ὀφείλουν μὲ κάθε μέσο καὶ τρόπο νὰ ἀναπτύσσουν τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδηση, μέσα ἀπὸ ὅλα τὰ τμήματα καὶ τοὺς κλάδους σπουδῶν ποὺ διαθέτουν ἢ ποὺ μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν στὸ μέλλον.
Οἱ ἀνωτέρω συνταγματικὲς θέσεις, ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἱστορική, συστηματικὴ καὶ τελεολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ Συντάγματος, δὲν παραβιάζουν τὸ ἀπὸ τὸ ἄρθρ. 13 τοῦ Συντάγματος ἀναγνωριζόμενο καὶ προστατευόμενο ἀτομικὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τοῦ καθενός. Οἱ σκοποί, τοὺς ὁποίους τὸ Σύνταγμα θέτει στὴν παιδεία ἀποτελοῦν ἔκφραση τῆς κυριαρχίας τοῦ Κράτους, τὸ ὁποῖο κανένα ἀπολύτως δὲν ὑποχρεώνει νὰ ἀκολουθήσει ὁρισμένο θρήσκευμα. Ὁ καθένας ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ πρεσβεύει ἀκωλύτως ὅποια θρησκεία προτιμᾶ, καὶ νὰ ἀσκεῖ τὰ τῆς λατρείας της ἐλευθέρως. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει τὸ δικαίωμα τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους νὰ καθορίζει αὐτὸ ὡς κυρίαρχο, τὸ περιεχόμενο καὶ τοὺς σκοποὺς τῆς παιδείας, τὴν ὁποία αὐτὸ θὰ παρέχει στοὺς Ἕλληνες. Οἱ ἀλλοδαποί, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ λάβουν τὴν ἑλληνικὴ παιδεία, δὲν μποροῦν νὰ φοιτήσουν σὲ δημόσιο ἑλληνικὸ σχολεῖο ὁποιασδήποτε ἐκπαιδευτικῆς βαθμίδος, ἀλλὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ φοιτήσουν σὲ ἰδιωτικὰ ἐκπαιδευτήρια, τὰ ὁποῖα μποροῦν νὰ ἱδρύσουν καὶ αὐτοὶ ὅπου καὶ ὅπως ὁ νόμος ἐπιτρέπει αὐτό.
Μὲ βάση τὰ παραπάνω τό γε νῦν καὶ ὑπὸ τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα δὲν ἐπιτρέπεται ἡ ἵδρυση αὐτοτελοῦς κλάδου σπουδῶν ἢ τμήματος ἐντὸς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων μας, διότι εἶναι ἀντίθετη πρὸς τὸν ἀπὸ τὸ ἄρθρ. 16§2 ὁριζόμενο σκοπὸ τῆς παιδείας ἐν γένει.
Περιοδικό «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», Ιούνιος- Ιούλιος 2014
Η Τοπική μας Αυτοδιοίκηση, μέσα σε 70 χρόνια, γνώρισε την ''γερμανική μπότα'' τουλάχιστον δύο φορές: Η πρώτη ήτανε το 1941. Η δεύτερη, πριν από τέσσερα χρόνια, συμπίπτει με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. και την υπαγωγή μας σε καθεστώς ξένης οικονομικής επιτήρησης.
Την πρώτη φορά, τον Απρίλιο του '41, οι γερμανικές αρχές κατοχής, υπό την καθοδήγηση του Χέρμαν Νοϊμπάχερ, τοποθετούν, στις Δημαρχίες και τις Κοινότητες, ανθρώπους της δικής τους εμπιστοσύνης έτσι, ώστε να μην ξεφεύγει από τα χέρια των Γερμανών ούτε δράμι Ελληνικής παραγωγής.
Είτε με το στανιό είτε με χαρτονομίσματα πληθωριστικά, αρπάζουν τα πάντα και αφήνουν έτσι τον ελληνικό λαό να πεθαίνει από την πείνα.
Αυτά, στην κατοχή του '41.
Τώρα, στα χρόνια των μνημονίων και της νέας υποταγής, ο γνωστός σε όλους μας κ. Χάνς Φούχτελ -απεσταλμένος της γερμανικής καγκελαρίας- έρχεται, ως φαίνεται, να ολοκληρώσει το ''φιλάνθρωπο έργο'' του κατοχικού Χέρμαν Νοϊμπάχερ.
Αυτός ο ''καλός μας φίλος'' και οι συνοδεύοντες αυτόν, Γερμανοί αιρετοί και εκπρόσωποι του ιδιωτικού γερμανικού κεφαλαίου, είναι ολοφάνερο ότι έχουνε βαλθεί, πάση θυσία, να γίνουν ''ευεργέτες'' μας!(**)
Το ''ενδιαφέρον'' τους, ιδιαίτερα μάλιστα για το μέλλον των παιδιών μας, δεν περιγράφεται! Μας έχουνε, κυριολεκτικά, σκλαβώσει με την ''καλοσύνη'' τους. Άλλωστε, ως καθαρόαιμοι προτεστάντες, βδελύσσονται (σιχαίνονται) τις ''κακές πράξεις''.
Γι' αυτό κι εμείς, ανταποδίδοντας την ''αγάπη'' τους, σπεύδουμε, ολοπρόθυμα και αφελώς ταυτόχρονα, να συζητήσουμε μαζί τους ό, τι έχει σχέση με τα εναπομείναντα δημοτικά μας ''φιλέτα''. Τουτέστιν(*):
1. Την ''διαχείριση'' των οικιακών απορριμμάτων.
2. Την ''αξιοποίηση'' της ακίνητης περιουσίας των δήμων.
3. Την ''συνεργασία'' σε θέματα τουρισμού, όπως είναι τα θερμά λουτρά και οι παραλίες.
4. Την ''αναβάθμιση'' της εκμετάλλευσης του ορυκτού μας πλούτου.
5. Την περαιτέρω ’’βελτίωση'' στην παροχή κοινωνικών αγαθών, όπως είναι το νερό και το ρεύμα.
6. Την ''σωτηρία'' της νεολαίας μας από την μάστιγα της ανεργίας, δηλαδή την ''τακτοποίηση'' ετοιμοπαράδοτων γιατρών, νοσοκόμων, μηχανικών και εκπαιδευτικών, στα πλαίσια ενός σύγχρονου παιδομαζώματος, προτεστάντικου αυτήν την φορά και όχι οθωμανικού.
Είναι εξαιρετικά υποτιμητικό, για να μην πούμε υβριστικό, η σάρκωση του δικού μας ιδρώτα να πετιέται στο παζάρι των εθνών και να πωλείται σε τιμές δουλοπαροίκων.(***)
Ή μήπως, πίσω από τα νιάτα μας τα ταλαντούχα, δεν κρύβονται οι κόποι και οι θυσίες των Ελλήνων γονέων, όπως επίσης και ο συλλογικός μας εθνικός κορβανάς;
Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώσαμε για να φύγουν μετανάστες και να τα χάσουμε μια για πάντα. Ιδρώσαμε, κοπιάσαμε και ματώσαμε για να τα δούμε να μεγαλουργούν και να προκόβουν μέσα στην Πατρίδα τους και όχι να μαραζώνουν στα αφιλόξενα κολχόζ της Δυτικής φεουδαρχίας.
Εδώ η ευθύνη των ηγεσιών μας είναι πολύ μεγάλη. Και η ευθύνη αυτή εκπορεύεται και διδάσκεται κατευθείαν από τον παμμέγιστο Κυβερνήτη μας, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο λαμπρός αυτός Αστέρας του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος είχε πολύ σοβαρές αντιρρήσεις πάνω στο θέμα της αποστολής Ελληνόπουλων στην Εσπερία.
Σε σχετική επιστολή του επισημαίνει ότι οι σπουδαγμένοι στην Φραγκιά αποξενώνονται τόσο πολύ από τα ήθη, την γλώσσα και την Πίστη των πατέρων τους, ώστε σε περίπτωση επιστροφής ''βαρείας δυσκολίας ευρίσκουσιν εις το συνηθίσαι εκ νέου τα της Πατρίδος και γενέσθαι ωφέλιμοι εις αυτήν''.
Με απλά λόγια, όσα Ελληνόπουλα φεύγουν από νωρίς για τα ξένα ή δεν γυρίζουν ποτέ ή κι αν ακόμα γυρίσουν, μας έρχονται κυριολεκτικά αγνώριστα και ανίκανα να βοηθήσουν την Πατρίδα τους.
Τελικά, από την ''δράση'' των Γερμανών απεσταλμένων και την δική μας ''ανταπόκριση'' συμπεραίνεται ότι σε καμμιά περίπτωση η γενιά μας δεν είναι άξια να συγκριθεί με την γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας.
Εκείνοι, στην κατοχή του '41, τίποτε δεν παραχώρησαν, οικειοθελώς, στον Γερμανό δυνάστη. Τουναντίον, αγωνίστηκαν και αντιστάθηκαν ηρωϊκά.
Ενώ εμείς, σήμερα, δίνουμε ''γην και ύδωρ'' στα ''στρατεύματα'' κατοχής, και μάλιστα χαιρόμαστε και από πάνω, που τα παιδιά μας, ως ήδη αφελληνισμένα, ευκολότατα εκγερμανίζονται. Με άλλα λόγια, ζούμε, αυτοβούλως, μια πρωτόγνωρη αφαίμαξη του Έθνους μας.
Μια αφαίμαξη, η οποία από γερμανικής πλευράς οργανώνεται με τον ''καλύτερο'' δυνατό τρόπο και, από την πλευρά την δικιά μας, ενθαρρύνεται από την ασέβεια και την ασυνέπεια του Πολιτικού μας προσωπικού, ενισχύεται από τον ναρκισσισμό και την εκκοσμίκευση των Εκκλησιαστικών παραγόντων και προωθείται αποτελεσματικά από την άγνοια ή την υστεροβουλία της όποιας πρόθυμης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Πού, όμως, οφείλεται αυτή η μεγάλη διαφορά αγωνιστικότητας ανάμεσα στους Έλληνες του '41 και του σήμερα;
Προσωπικώς εκτιμώ ότι η υπεροχή των προγόνων μας είναι θέμα διαφοράς ήθους και ηθικής.
Στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι γονείς μας και οι παππούδες μας, ήτανε άνθρωποι της άσκησης, του φιλότιμου, της ντομπροσύνης και της φιλοπατρίας.
Ήτανε πιο κοντά στην Πίστη των Αγίων και των Νεομαρτύρων του Γένους μας.
Ήτανε πιο προσηλωμένοι στο φρόνημα του Ρήγα Φερραίου, του Εμμανουήλ Παπά, του Παύλου Μελά, του Πλαστήρα και της Κυράς της Ρω.
Ήτανε μάνες πιο σεμνές, πιο χαριτωμένες και πιο ηρωϊκές.
Ήτανε πατεράδες πιο γενναίοι, πιο ριψοκίνδυνοι και πιο ανδροπρεπείς.
ΠΗΓΕΣ:
(*) http://ardin-rixi.gr/archives/16128
(**) http://www.koinotikon.gr/?q=node/12
(***) http://www.ygeianet.gr/box/cal/29628.pdf
17.6.2014
Φώτης Μιχαήλ
Το Άγιο Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας, αποτελεί αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, υπαγόμενο στο Υπουργείο Εξωτερικών. Διέπεται από ένα ιδιότυπο νομικό καθεστώς, με βασικότερα κανονιστικά κείμενα τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους (Ν.Δ 10/16 Σεπτ 1926) και το Σύνταγμα της Ελλάδος (άρθρο 105).
Η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, ανήκει αποκλειστικά στο Ελληνικό κράτος, και ανάλογα με την καθ’ ύλη και κατά τόπο αρμοδιότητα ενεργείται από πλευράς ΕΛ.ΑΣ, από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Όρους με έδρα τις Καρυές και δέκα (10) Αστυνομικούς Σταθμούς (Δάφνη, Βατοπέδι, Ζωγράφου κλπ) ενώ από πλευράς Λιμενικού Σώματος, από τη Λιμενική Αρχή Δάφνης η οποία ως αυτόνομη υπηρεσία (Υπολιμεναρχείο) λειτούργησε μόνο την περίοδο 1991-2014 (ΠΔ 338/1991 και ΠΔ 81/2014). Από 29 Αυγούστου 2014, θα λειτουργεί ως Γ’ Λιμενικό Τμήμα του Λιμεναρχείου Ιερισσού.
Άγιο Όρος και θάλασσα
Όλες οι Μονές, έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τη θάλασσα. Η είσοδος και για τις είκοσι (20) Μονές, γίνεται αποκλειστικά δια θαλάσσης και ο επισκέπτης πρέπει να έχει εκδώσει διαμονητήριο από την Ιερά Επιστασία.
Οι περισσότερες είναι χτισμένες κοντά στη θάλασσα εκτός από τις Μονές Ζωγράφου, Κωνσταμονίτου, Φιλοθέου, Καρακάλου, Κουτλουμουσίου και Χιλανδαρίου. Όλες όμως, παραθαλάσσιες και μη, διαθέτουν Ταρσανά ή Αρσανά, δηλαδή παράκτιο κτιριακό συγκρότημα με ιδιότυπη αρχιτεκτονική, σύνηθες από τη Βυζαντινή εποχή, για τις λειτουργικές ανάγκες των θαλασσίων δραστηριοτήτων της κάθε Μονής, όπως αλιεία, διακίνηση προσώπων και φορτίων, ελλιμενισμό και συντήρηση μικρών σκαφών κλπ. Αρχαιότερος από τους αρσανάδες του Αγίου Όρους είναι ο αρσανάς της Μ. Βατοπεδίου (1496), το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αρσανάς της Μ. Ιβήρων (1625) με τον επιβλητικό πύργο του.
Οι μοναχοί του Αγίου Όρους δεν τρώνε κρέας γεγονός το οποίο χαρακτηρίζει και τις αυξημένες ανάγκες σε ψάρι. Όλοι οι μοναχοί ανεξαιρέτως έχουν ένα ή περισσότερα «διακονήματα» δηλαδή εργασίες που σχετίζονται με την εύρυθμη λειτουργία της μοναστικής ζωής. Παραδείγματα διακονημάτων είναι εκκλησιαστικός, φούρναρης, μάγειρας, ψαράς, ράφτης κλπ.
Άγιο Όρος και αλιεία
Ολόκληρη η θαλάσσια περιοχή της χερσονήσου του Άθω, με συνολικό ανάπτυγμα ακτών 66 μίλια (38 μίλια προς Αιγαίο και 28 προς Σιγγιτικό Κόλπο, περίπου 1230 χιλιόμετρα) για πολλά χρόνια παρέμενε ανέπαφη, εξυπηρετώντας τις διατροφικές ανάγκες των μονών και λειτουργώντας ως σταθμός αναπαραγωγής εκατοντάδων θαλάσσιων ειδών.
Οι αλιείς μοναχοί, εδώ και αιώνες ψαρεύουν με τις ίδιες ήπιες και αειφορικές αλιευτικές πρακτικές, εξασφαλίζοντας έτσι την επάρκεια της τροφής τους. Παράλληλα, ωφελούν και την ευρύτερη περιοχή του Βορείου Αιγαίου, καθώς η συγκεκριμένη θαλάσσια ζώνη, λόγω της ιδιαίτερης γεωμορφολογίας της, είναι ο βασικός τροφοδότης των ιχθυαποθεμάτων της ευρύτερης θαλάσσια περιοχής. Στην ουσία, η θάλασσα γύρω από το Άγιο Όρος αποτελεί τη μοναδική αειφορικά διαχειριζόμενη αλιευτική περιοχή της Ελλάδας, η οποία δυστυχώς σήμερα, και αυτή, έχει υποβαθμιστεί σε τέτοιο βαθμό που τα αλιεύματα πλέον δεν επαρκούν ούτε καν για τους ίδιους τους μοναχούς.
Κύρια αιτία, οι «σύγχρονοι πειρατές», Έλληνες και ξένοι εφοδιασμένοι με εργαλεία τελευταίας τεχνολογίας που “σκανάρουν” το βυθό και εντοπίζουν τα πάντα. Αυτοί, λεηλατούν τους θαλάσσιους θησαυρούς του Αγίου Όρους.
Στο βυθό των ελληνικών θαλασσών, ιδιαίτερα πέριξ του Αγίου Όρους, υπήρχε – σήμερα σπανίζει - το κόκκινο κοράλλι. Ένα πολύτιμο υλικό για την κοσμηματοποιία, που αποκαλείται και κόκκινο χρυσάφι. Τη δεκαετία 1980-1990 για τη συλλογή του κοραλλιού από τη θαλάσσια περιοχή του Άγιου Όρους, δραστηριοποιούντο ελληνικά αλιευτικά σκάφη στα οποία επέβαιναν κυρίως ιταλοί δύτες -γνώστες του αντικειμένου- βοηθούμενοι από έλληνες αλιείς. Έτσι το πολύτιμο κόκκινο κοράλλι, άρχισε να εξαφανίζεται από τον ελληνικό βυθό.
Τότε, το Λιμενικό Σώμα αν και προσπαθούσε να αποτρέψει το κακό, δεν είχε στη διάθεση του το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο. Δεν υπήρχε ειδική νομοθεσία για την αλιεία κοραλλιών παρά μόνο γενικές διοικητικές κυρώσεις σύμφωνα με το ΒΔ 666/1966 «Περί αδειών αλιευτικών σκαφών» και το ΝΔ 420/1970 «Αλιευτικός Κώδιξ». Έτσι, οι παραβάτες, ακόμη κι όταν είχαν την ατυχία να πιαστούν, «καθάριζαν» με πρόστιμο μερικών χιλιάδων δραχμών (που δεν μπορούσε να υπερβεί τις 100.000 και 200.000 δραχμές), ενώ από την εμπορία των κοραλλιών, απεκόμιζαν κέρδη εκατομμυρίων.
Το Δεκέμβριο του 1987, εκδόθηκε για πρώτη φορά ο Ν.1740/1987 «Αξιοποίηση και προστασία κοραλλιογενών σχηματισμών, ιχθυοτρόφων υδάτων, υδατοκαλλιεργειών και άλλες διατάξεις». Προέβλεπε : (ι) καταβολή ανταποδοτικού τέλους, ενός εκατομμυρίου (1.000.000) δρχ., το χρόνο, υπέρ του Δημοσίου, για την έκδοση ειδικής άδειας για κοράλλια. (ιι) σε περίπτωση παραβάσεων την επιβολή διοικητικών κυρώσεων (πρόστιμο μέχρι δέκα εκατομμύρια 10.000.000 δραχμές) και ποινικών (φυλάκιση τουλάχιστον 3 μηνών).
Μεταγενέστερα, με το Ν. 2040/1992 το διοικητικό πρόστιμο αυξήθηκε σε δεκαπέντε εκατομμύρια (15.000.000) δραχμές, και με την έκδοση του ΠΔ 324/1994 «Εκμετάλλευση κοραλλιογενών σχηματισμών» ολοκληρώθηκε το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο. Δηλαδή, με απλά λόγια : Η Ελληνική Πολιτεία – σκόπιμα ή όχι – αδιαφορούσε επί σειρά ετών. Όταν ευδόκησε να νομοθετήσει, τα κοράλλια είχαν πλέον εξαφανιστεί.
Η ιστορία της αδιαφορίας της Ελληνικής Πολιτείας, για θέματα αλιείας και μάλιστα πάλι στο Άγιο Όρος, δυστυχώς επαναλαμβάνεται . Το καλοκαίρι του 2013 πρώτο το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» http://archipelago.gr δημοσιοποίησε και ενημέρωσε, τις αρμόδιες κρατικές αρχές για τα συνεχιζόμενα περιστατικά παράνομης και καταστροφικής αλιείας στην περιοχή του Αγίου Όρους. Το «Αρχιπέλαγος», επανήλθε με ‘’δελτίο τύπου’’ την 13-5-2014 (http://archipelago.gr/agion-orossto-apirovlito-ke-me-methodous-mafias-i-paranomi-aliia/ και http://www.efsyn.gr/?p=197743).
Μεταξύ άλλων αναφέρει «…συγκεκριμένα αλιευτικά σκάφη (κυρίως γρι-γρι), αν και είναι γνωστά πλέον στις αρχές, καθώς το «Αρχιπέλαγος» τις έχει ενημερώσει πολλές φορές για τα στοιχεία τους (όνομα, αρ. νηολογίου κ.λπ.), συνεχίζουν απροκάλυπτα και ασταμάτητα για περισσότερο από ένα χρόνο τις πρακτικές παράνομης αλιείας…. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ανοχή σε αυτές τις καταστρεπτικές αλιευτικές πρακτικές δεν οφείλεται μόνο σε συμφέροντα, αλλά σε έναν συνδυασμό αναποτελεσματικότητας και ανικανότητας των αρμόδιων κρατικών αρχών για θέματα αλιείας. Η αφαίμαξη των αλιευτικών αποθεμάτων που γίνεται ακόμα και στο Άγιο Όρος δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά είναι ενδεικτικό της ευρύτερης κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα…»
Για τη θαλάσσια περιοχή του Αγίου Όρους, το 1980, εκδόθηκε η 1328/14-4-1980 Απόφαση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας - αστυνομικής φύσεως - με τη μορφή ‘’Ειδικού Κανονισμού Λιμένα Στρατωνίου’’ (ΦΕΚ 407Β/25-4-1980). Στο άρθρο 30, υπήρχαν απαγορευτικές διατάξεις για την διέλευση, παραμονή και αγκυροβολία, κάθε πλοίου και πλωτού μέσου σε απόσταση μικρότερη των πεντακόσιων (500) μέτρων από τις ακτές του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, με εξαίρεση αυτά που ανήκουν στην Ιερά Κοινότητα και τις Μόνες του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. Η διάταξη αυτή με μικρές τροποποιήσεις, χωρίς να αναφέρεται ειδικά σε θέματα αλιείας, ισχύει μέχρι σήμερα ως αριθ. 14‘’Ειδικος Κανονισμός Λιμένα Ιερισσού’’ (ΦΕΚ 511Β/25-8-1987).
Όμως η παράβαση διατάξεων που έχουν εκδοθεί με τη μορφή «Κανονισμού Λιμένα», ακόμα και για τους παρανομούντες αλιείς, συνεπάγεται μόνο μικρές διοικητικές ποινές (χρηματικό πρόστιμο). Αντιθέτως, η παράβαση αλιευτικών διατάξεων οι οποίες εκδίδονται με μορφή ΠΔ ή ΥΑ από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (πρώην Γεωργίας) εκτός από την επιβολή υψηλού προστίμου έχει και παρεπόμενες ποινές τόσο για τον κυβερνήτη όσο και για το σκάφος (αφαίρεση αδειών ατομικών και σκάφους, πειθαρχική ποινή για απογεγραμμένους ναυτικούς, κατάσχεση, εκποίηση ή καταστροφή αλιεύματος, αυστηρότερες ποινές σε περίπτωση υποτροπής κ.α). Οι παρεπόμενες ποινές είναι αυτές που κυρίως αποτρέπουν την παράνομη αλιεία και όχι ένα απλό χρηματικό πρόστιμο.
Συμβούλιο Αλιείας και Άγιον Όρος
Για τη θαλάσσια περιοχή του Αγίου Όρους, δεν υπάρχει ειδική αλιευτική νομοθεσία με τοπικούς ή χρονικούς περιορισμούς.
Τέτοιες διατάξεις μπορεί να εκδίδονται μόνο από το αρμόδιο Υπουργείοτο οποίο έχει την ευθύνη της επιστημονικής παρακολούθησης και της νομοθετικής ρύθμισης όλων των δράσεων της αλιείας.
Για τα θέματα αλιευτικής πολιτικής και την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η αλιεία, έχει θεσμοθετηθεί από το 1969 με το άρθρο 5 του Β.Δ 152/1969 (ΦΕΚ 43 Α/8-3-1969) το Συμβούλιο Αλιείας. Σκοπός του, ήταν και είναι, σύμφωνα με το άρθρο 17 «Σύνθεση του Συμβουλίου Αλιείας» του Ν. 3147/2003 (ΦΕΚ 135 Α /5-6-2003), να γνωμοδοτεί στον αρμόδιο Υπουργό. Στην ουσία, το Συμβούλιο Αλιείας, είναι η θεσμοθετημένη διαδικασία διαβούλευσης του κράτους με τους φορείς της αλιείας, πριν την υιοθέτηση των πολιτικών του.
Επείγοντα μέτρα για αποτελεσματική περιφρούρηση :
Αλεξανδρούπολη Ιούνιος 2014
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας με πλειοψηφία 15 υπέρ και 10 κατά έκρινε συνταγματικό, νόμιμο και μη αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) το «μαύρο» που έπεσε στην ΕΡΤ τον περασμένο Ιούνιο, ενώ παράλληλα οι σύμβουλοι Επικρατείας αποφάνθηκαν ότι απολύσεις των 2.915 εργαζομένων στην ΕΡΤ δεν υπάγονται στο νόμο για τις ομαδικές απολύσεις.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου δύο ημέρες πριν της Ευρωεκλογές δημοσίευσε την υπ΄ αριθμ. 1901/2014 απόφασή της με την οποία απορρίπτεται η αίτηση της «Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας – Τηλεόρασης» (ΠΟΣΠΕΡΤ) και του πρόεδρου της Παναγιώτη Καλφαγιάννη. Από τους δικαστές απορρίφθηκαν όλοι οι ισχυρισμοί της ΠΟΣΠΕΡΤ ως αβάσιμοι.
Κατ΄ αρχάς, η πολυσέλιδη απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, με πρόεδρο Σωτήρη Ρίζο και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Κωνσταντίνο Κουσούλη, κάνει μια μακροσκελή αναδρομή από το 1930 στην ιστορική πορεία της Ελληνικής ραδιοφωνίας η οποία με την πάροδο των ετών επεκτάθηκε και στην τηλεόραση.
Σε άλλο σημείο της δικαστικής απόφασης αναφέρεται ότι από τον Ιούλιο του 2011, σύμφωνα με το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής της Ελλάδος, οι σταθμοί δημόσιας τηλεόρασης περιελήφθησαν στον σχεδιασμό κατάργησης, συγχώνευσης ή εξυγίανσης «μη απαραίτητων δημοσίων φορέων»».
Οι σύμβουλοι Επικρατείας αποφάνθηκαν ότι από τις Συνταγματικές επιταγές (άρθρο 15) «δεν προκύπτει ότι επιβάλλεται η λειτουργία δημόσιου φορέα ραδιοτηλεοράσης».
Ο νομοθέτης, σημειώνεται στην δικαστική απόφαση, «έχει την ευχέρεια, συνεκτιμώντας την οικονομική δυνατότητα του κράτους σε κάθε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, να επιλέξει αν, με κριτήριο την αποτελεσματική εφαρμογή των συνταγματικών επιταγών για την ραδιοτηλεόραση, είναι αναγκαίο και δυνατό να ιδρυθεί δημόσιος φορέας ραδιοτηλεόρασης».
Πάντως, προσθέτουν οι δικαστές, «σε περίπτωση κατά την οποία επιλεγεί η ίδρυση δημόσιου φορέα ραδιοτηλεόρασης, σύμφωνα με το Σύνταγμα αυτός επιβάλλεται να έχει πλουραλιστική δομή, να οργανώνεται με τρόπο που αποτρέπει κυβερνητικές και κομματικές επιρροές και λειτουργεί αυστηρά με βάση της αρχές της αντικειμενικότητας, της αμεροληψίας και της πολυφωνίας».
Ακόμη, η Ολομέλεια υπογραμμίζει ότι η κατάργηση της ΕΡΤ έγινε, πέραν των δημοσιονομικών λόγων, με σκοπό να ιδρυθεί νέος φορέας δημόσιας τηλεόρασης, σύμφωνα με το νόμο 4173/2013, ενώ μέχρι την λειτουργία του νέου φορέα, άρχισε να λειτουργεί μεταβατικός φορέας δημόσιας τηλεόρασης.
Όμως, δέκα σύμβουλοι Επικρατείας είχαν αντίθετη άποψη και μειοψήφησαν.
Οι δέκα υπογραμμίζουν ότι η κατάργηση της ΕΡΤ και των θυγατρικών της προσκρούει στο άρθρο 15 του Συντάγματος.
Ειδικότερα, η μειοψηφία των 10 αναφέρει ότι «ο νομοθέτης δεν επιτρέπεται να καταργήσει το φορέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και δη επ΄ αόριστον». Μάλιστα, προσθέτουν οι δέκα «η υποχρέωση αυτή του νομοθέτη, συναπτόμενη και με την τήρηση της αρχής της συνεχούς λειτουργίας της δημόσιας υπηρεσίας, καθίσταται ακόμη εντονότερη στην προκειμένη περίπτωση, λόγω του ότι οι ιδιωτικοί φορείς ραδιοτηλεόρασης λειτουργούν παρανόμως μέχρι σήμερα με την ανοχή της Πολιτείας».
Σε άλλο σημείο η μειοψηφία αναφέρει ότι «με βάση την ήδη εικοσαετή λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, αλλά και με βάση τα διεθνή δεδομένα, οι ιδιωτικοί αυτοί φορείς προσφέρουν συχνά ένα πολύ χαμηλού επιπέδου ραδιοτηλεοπτικό προϊόν, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι ο εύκολος εντυπωσιασμός η πολιτική ένδεια και η αύξηση με κάθε δυνατό τρόπο της ακροαματικότητας, σε βάρος της ποιότητας και της αντικειμενικότητας, αλλά και της νηφαλιότητας της παρεχόμενης πληροφόρησης».
Συνεχίζουν οι 10 σύμβουλοι Επικρατείας, ότι «με την επικρατούσα μάλιστα τάση δημιουργίας όλο και περισσότερο μονοπωλιακών καταστάσεων στον χώρο επιτυγχάνεται η πλήρης χειραγώγηση των πολιτών και η μετατροπή τους σε απλούς καταναλωτές πληροφοριών και μηνυμάτων».
Μάλιστα, υπογραμμίζει η μειοψηφία, «η αναγκαιότητα της υποχρεωτικής κατά το Σύνταγμα ύπαρξης μιας τέτοιας δημόσιας ραδιοτηλεοπτικής υπηρεσίας έχει μάλιστα καταστεί σήμερα ακόμη πιο έντονη απ΄ ότι κατά τον χρόνο θεσπίσεως της επίμαχης, διότι με την λειτουργία του διαδικτύου, το οποίο κατά κοινή πείρα διακινεί πάσης φύσεως πληροφορίες, απόψεις, ακόμη και τις πιο αντίθετες στις αξίες του ανθρώπου και στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος και ειδήσεις κακόβουλες προδήλως ανακριβείς ή παραπλανητικές, έχει δημιουργηθεί σε πολλούς πολίτες πλήρη σύγχυση οφειλόμενη στην αδυναμία κριτικής αξιολόγησης και ταξινόμησης αυτής της πλημμυρίδας πληροφοριών».
Παράλληλα, η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η κατάργηση της ΕΡΤ «δεν παραβιάζει το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν καταργήθηκε για να ιδρυθεί νέος φορέας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Ούτε προσκρούει η κατάργηση αυτή στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρωτόκολλο 29 σχετικά με το σύστημα δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στα κράτη μέλη).
Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο ομόφωνα έκρινε ότι τόσο ο νόμος για τις ομαδικές απολύσεις (Ν. 1387/19830), όσο και η Ευρωπαϊκή οδηγία 75/129/ΕΟΚ που αφορά και πάλι τις ομαδικές απολύσεις, δεν καταλαμβάνει εργαζόμενους «που απασχολούνται σε οργανισμούς δημοσίου δικαίου που ασκούν δημόσια εξουσία».
Κατά συνέπεια, τονίζεται στην απόφαση της Ολομέλειας, οι νομοθετικές διατάξεις (Ευρωπαϊκές και εθνικές) «περί ελέγχου των ομαδικών απολύσεων δεν εφαρμόζονται στο προσωπικό που απασχολείται σε επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις του Δημοσίου, των ΟΤΑ και των ΝΠΔΔ, που ασκούν δημόσια εξουσία εξυπηρετώντας δημόσιο σκοπό».
Επομένως, καταλήγουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, «η ΕΡΤ εξαιρείται από την εφαρμογή τόσο της οδηγίας για τις ομαδικές απολύσεις, όσο και του νόμου 1387/1983».
Η ΠΟΣΠΕΡΤ υποστήριζε ότι η κυβερνητική απόφαση με την οποία την 12η Ιουνίου 2013 σίγησε η ΕΡΤ, προσκρούει σε μία πλειάδα συνταγματικών κανόνων και είναι αντίθετη σε υπερνομοθετικού περιεχομένου Ευρωπαϊκές συμβάσεις, αλλά και στην Ελληνική νομοθεσία.
Με την προσφυγή της η ΠΟΣΠΕΡΤ ζητούσε να ακυρωθεί η από 11.6.2013 απόφαση του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα για την κατάργηση της ΕΡΤ.
Η ΠΟΣΠΕΡΤ υπογράμμιζε ότι η επίμαχη κυβερνητική απόφαση για το «λουκέτο» στην ΕΡΤ προσκρούει στον Ευρωπαϊκό Χάρτη Κοινωνικών Δικαιωμάτων που προστατεύει την ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης (διάδοση πληροφοριών μέσω και της ραδιοτηλεόρασης).
Ακόμη, σύμφωνα με όσα υποστήριζε η ΠΟΣΠΕΡΤ, η σφράγιση της ΕΡΤ και των θυγατρικών εταιρειών της προσκρούει στη ΕΣΔΑ, η οποία με τη σειρά της προστατεύει την ελευθερία της έκφρασης και την έκφραση μέσω της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης.
Προσκρούει όμως -σύμφωνα με την η ΠΟΣΠΕΡΤ- το κλείσιμο της ΕΡΤ και στις επιταγές του άρθρου 15 του Συντάγματος που αφορά τους κανόνες λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, όπως επίσης προσκρούει και στο άρθρο 25 του συνταγματικού χάρτη της χώρας που καθιερώνει την αρχή της αναλογικότητας.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ἐν Θεσσαλονίκῃ τῇ 11-6-2014
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Θεσσαλονίκης μετὰ πολλῆς λύπης καὶ ἔντονης ἀνησυχίας εἶναι ὑποχρεωμένη καὶ πάλι νὰ ἀντιμετωπίσῃ ποιμαντικὰ καὶ ἀποτρεπτικά, τὴν δυσάρεστη, ἀπαράδεκτη καὶ ἀξιοκατάκριτη παρουσία τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζονται νὰ πραγματοποιήσουν φεστιβὰλ στὶς 20 καὶ 21 Ἰουνίου καὶ νὰ παρελάσουν στὴ Θεσσαλονίκη μας ἐπιδεικνύοντας τὰ πάθη τους σὲ μορφὴ καρναβαλιοῦ. Εἶναι ντροπή, εἶναι πρόκληση, εἶναι σύμπτωμα διαφθορᾶς. Εἶναι ὅμως καὶ ἀπόφαση τοῦ Δήμου τῆς πόλεώς μας, ἡ ὁποία ἔχει δημιουργήσει πικρία καὶ ἀπορία στὸ λαό μας.
Ἡ μόνη παραχώρηση τοῦ κ. Δημάρχου, ἀπὸ πέρυσι, μετὰ ἀπὸ συζήτησή μας, ἦταν νὰ μὴ γίνῃ αὐτὴ ἡ θρασυτάτη καὶ ἐπαίσχυντη συγκέντρωση ἐμπρὸς σὲ ἱεροὺς χώρους καὶ Ναούς. Ὀφείλω ὅμως νὰ ἀνακοινώσω στὴν κοινὴ γνώμη, ὅτι στὶς εὐρωπαϊκὲς πόλεις τέτοιες ἐκδηλώσεις θεωροῦνται περιθεωριακές
Ἐπίσης, σᾶς πληροφορῶ ὅτι Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, ἄνδρες καὶ γυναῖκες μὲ ἐπεσκέφθησαν στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη καὶ μοῦ παρέδωσαν φάκελο 19.500 ὑπογραφῶν, ἐγκεκριμένων, διὰ τῶν ὁποίων διαμαρτύρονται ἔντονα καὶ δυναμικὰ κατὰ τῆς παρουσίας καὶ τῆς προβολῆς τῶν ὁμοφυλοφίλων στὴν πόλη μας, στὴ Θεσσαλονίκη. Τοὺς δικαιολογῶ ἀπόλυτα καὶ συμφωνῶ μὲ τὶς ἀπόψεις τους. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ μάλιστα, πραγματοποιοῦν ἀνάλογη Ἐκδήλωση μὲ σχετικὲς ὁμιλίες, στὸ προαύλιο τοῦ πολιούχου μας ἁγίου Δημητρίου, τὴν ἐρχομένη Παρασκευὴ 20 Ἰουνίου στὶς 8 τὸ βράδυ, στὴν ὁποία καλεῖσθε νὰ μετάσχετε ὅλοι.
Τέλος, σημειώνω, ὅτι ὅσο καὶ ἂν τὸ θέμα εἶναι σοβαρότατο καὶ ἐκκρηκτικό, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἀσκοῦμε ποτὲ βία. Γι’ αὐτὸ ὡς Ἐπίσκοπος δὲν θὰ συστήσω ποτὲ συγκρούσεις καὶ τραυματισμοὺς ἐντὸς τῆς κοινωνίας μας. Σᾶς παρακαλῶ, ἀπομακρύνατε τὰ παιδιά σας καὶ τοὺς ἑαυτούς σας ἀπὸ τέτοιες ἀνόσιες καὶ ἀφύσικες ἐκδηλώσεις, διατυπώσατε παντοῦ τὶς κάθετες ἀντιῤῤήσεις γιὰ τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ πάθος, καὶ προσευχηθῆτε γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ πάθος τους, καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴ φυσιολογικὴ ζωή, ὅπως τὴν διδάσκει ἡ πίστη μας καὶ ἡ παράδοσή μας.
Πάντως τὸ ἄριστον θὰ ἦτο, ὁ κ. Δήμαρχος νὰ ματαιώσῃ ὁριστικὰ τὴν παρουσία αὐτοῦ τοῦ καρναβαλιοῦ στὸν τόπο μας.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης .
ΠΡΟΣΟΧΗ : Ἡ παροῦσα ἀνακοίνωση νὰ ἀναγνωσθῇ πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Κοινωνικοῦ τῆς Θείας Λειτουργίας, μεθαύριο Κυριακὴ 15-6-2014.
Άρθρα σχετικά με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:
Συνάξεις διαμαρτυρίας στη Θεσ/νίκη 18 και 20/6/14 γιά τίς Εκδηλώσεις Ομοφυλοφιλικής "Υπερηφάνειας" (gay pride)
Τὸ οἰκουμενιστικὸ καὶ συγκρητιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας τείνει νὰ ὑποβαθμίζει τὴ δογματικὴ ἀκρίβεια τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, προκειμένου νὰ προωθήσει εἴτε τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους εἴτε τὴν ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ φαινομένου τῆς πανθρησκείας.
Ἴσως σὰν ἀπὸ ἀντίδραση πρὸς τὸ πνεῦμα αὐτὸ παρουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ μία τάση νὰ ἀνακαλύπτονται κακοδοξίες ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν καὶ νὰ στιγματίζονται ὡς αἱρετικοὶ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξοι.
Ἀφορμὴ γιὰ τὶς παραπάνω σκέψεις μᾶς ἔδωσε ἀντιπαράθεση ποὺ ἔλαβε χώρα πρὸ καιροῦ γύρω ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ θεοπασχητισμοῦ.
Ἕνας θεολόγος δημοσίευσε σχετικὸ ἄρθρο σὲ γνωστὸ θεολογικὸ περιοδικό. Τὸ ἄρθρο γραμμένο σὲ σύγχρονη γλώσσα μιλοῦσε γιὰ τὸ πάθος τοῦ Κυρίου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ τόνιζε πὼς αὐτὸ δὲν ἦταν πάθος ἁπλοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ πάθος Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Διευκρίνιζε ὅμως σαφῶς ὅτι δὲν ἔπασχε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἀπαθὴ θεότητά Του. Τὸ κείμενό του ἦταν ὀρθόδοξο. Ἴσως ὁ συγγραφέας του, ἂν εἶχε φαντασθεῖ ὅτι θὰ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις, θὰ μποροῦσε νὰ διευκρινίσει ἀναλυτικότερα τὴ σκέψη του.
Ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ μέχρι τὸ νὰ κατηγορηθεῖ ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ ὑπευθύνους ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου μιᾶς Μητροπόλεως ἡ ἀπόσταση εἶναι πολὺ μεγάλη. Καὶ γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ὅταν στὸ κατηγορητήριο ποὺ ἀδίκως τοῦ προσάπτουν, χρησιμοποιοῦνται διατυπώσεις δογματικῶς ἐπιλήψιμες.
Διότι πράγματι εἶναι κακόδοξη ἡ διατύπωση τῶν ὑπευθύνων τοῦ ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου: «Ὅμως ἐπὶ τοῦ σταυροῦ δὲν ἔπαθε ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλὰ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Θεανθρώπου». Αὐτὸ εἶναι καθαρὸς Νεστοριανισμός!
Ἐξίσου λανθασμένη πάλι εἶναι καὶ ἡ ἄλλη διατύπωσή τους: «Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς δὲν συμμετεῖχε στὴν ὀδύνη καὶ τὸ πάθος, διότι ἂν ὁ Θεός (δηλαδὴ ἡ Θεία Φύσις του) συμμετεῖχε πραγματικὰ στὴν ὀδύνη καὶ στὸ πάθος, τότε ὁπωσδήποτε θὰ εἶχε ὑποστεῖ τροπὴ καὶ ἀλλοίωση ἡ Θεία Του Φύση». Ἐδῶ εἶναι κακόδοξη ὄχι μόνο ἡ ὅλη ἔννοια ἀλλὰ καὶ ἡ ἐντὸς παρενθέσεως διευκρίνιση τῆς λέξεως «Θεὸς» μὲ τὴ φράση «δηλαδὴ ἡ Θεία Φύσις του»· διότι μιὰ τέτοια διευκρίνιση ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τῶν θείων Προσώπων. Μὲ τὴ λέξη «Θεὸς» δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴ θεία Φύση ἀλλὰ καὶ τὰ θεῖα Πρόσωπα, καὶ μάλιστα πρωτίστως τὰ θεῖα Πρόσωπα. Ἐν προκειμένῳ ὁ ἐπικρινόμενος ἀπ᾿ αὐτοὺς συγγραφέας εἶχε χρησιμοποιήσει τὴ λέξη «Θεὸς» ὡς πρὸς τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου – διατύπωση κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.
Ἀπαράδεκτη ὅμως δογματικῶς εἶναι καὶ ἄλλη φράση τῶν κατηγόρων του. Ἐπικρίνοντας τὴ φράση τοῦ ἀρθρογράφου «πάσχει ὁ Χριστός», γράφουν: «Δὲν εἶναι ὀρθὴ ἡ ἔκφραση: “πάσχει ὁ Χριστός”, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, Θεὸς μαζὶ καὶ ἄνθρωπος, ἀλλά, πάσχει ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ». Ἡ διατύπωσή τους αὐτὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς πολὺ σοβαρὸ λάθος. Εἶναι αἱρετικὴ κακοδοξία ποὺ καταλύει τὴν καρδιὰ τοῦ χριστολογικοῦ μυστηρίου, καὶ ξεπερνάει ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ ἀκραῖες ἀντιλήψεις τῶν αἱρετικῶν Νεστοριανῶν. Δὲν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου εἶναι αἱρετικοί. Θεωροῦμε ὅτι ἀπὸ ἄγνοια καὶ μέσα στὸν ὑπερβολικὸ ζῆλο τους γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως διολίσθησαν χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν σὲ διατυπώσεις ἀπὸ ἀδόκιμες δογματικῶς μέχρι σοβαρὰ ἐπιλήψιμες.
Συνοπτικῶς: Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ πάσχει ὁ Θεός, ὁ Θεὸς Λόγος. Ὄχι ὅμως κατὰ τὴ θεία Φύση Του ἀλλὰ κατὰ τὴν προσληφθεῖσα ἀνθρώπινη φύση Του. Τὸ πάθος Του εἶναι πάθος Θεοῦ, ὄχι τῆς θείας Φύσεως ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ μᾶς σώζει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ πολὺ σωστὰ ὀνομάζεται «ὀρθόδοξος θεοπασχητισμός», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν αἱρετικὸ θεοπασχητισμὸ τῶν Μονοφυσιτῶν ποὺ ἀποδίδουν τὸ πάθος στὴ θεία Φύση.
Κατὰ συνέπειαν ἡ ὅποια ἀντίδρασή μας πρὸς τὸ οἰκουμενιστικὸ καὶ πανθρησκειακὸ πνεῦμα δὲν πρέπει νὰ μᾶς παρασύρει σὲ ἀκρότητες τοῦ νὰ ἐπικρίνουμε καὶ τὰ σωστά – πολὺ περισσότερο νὰ μὴν ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια στὶς διατυπώσεις μας. Στὰ δογματικὰ ζητήματα ἀπαιτεῖται πολλή, μεγάλη, πολὺ μεγάλη προσοχή.
Πηγή: http://osotir.org/keimena/orthodoxi-pisti/item/33339-theopasxitism-s-nestorianismos-st-dogmatik-zitimata-paite-tai-poll-prosox
Τὴ χαρὰ τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἐφετινὸ ἑορτασμὸ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μείωσαν ὄχι λίγο οἱ πολλὲς οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις αὐτὴ τὴν περίοδο. Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς δοκίμασε πολλὴ πικρία καὶ θλίψη ὄχι τυχαία. Γίνονταν καὶ ἄλλοτε οἰκουμενιστικὲς προσευχὲς καὶ λειτουργίες. Ἀλλὰ φέτος καὶ ἰδιαίτερα κατὰ καὶ μετὰ τὸ Πάσχα ὑπῆρξε πληθώρα τέτοιων ἐκδηλώσεων. Μόνο ἀπὸ τὸν ἔγκυρο ἱστότοπο aktinesblogspot.gr τῆς 27ης Ἀπριλίου 2014 πληροφορηθήκαμε γιὰ 4 οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις: θεῖες λειτουργίες, ἑσπερινοὺς καὶ συμπροσευχές.
Συγκεκριμένα:
1. Στὸν Ὀρθόδοξο Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου τῆς Βοστώνης (ΗΠΑ) τελέσθηκε ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο Μητροπολίτη Βοστώνης κ. Μεθόδιο ἀναστάσιμη θεία λειτουργία παρουσίᾳ τοῦ παπικοῦ καρδιναλίου Sean P. O’ Malley.
2. Ἀλλὰ καὶ ὁ Μητροπολίτης Βοστώνης κ. Μεθόδιος εἶχε ἤδη μεταβεῖ στὸν Παπικὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὴ Μεγάλη Τρίτη (15-4-2014).
3. Ἡ παπικὴ οἰκουμενιστικὴ κοινότητα τοῦ Ἁγίου Αἰγιδίου μαζὶ μὲ Ὀρθοδόξους καὶ Προτεστάντες ἐκπροσώπους τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων ποὺ ὑπάρχουν στὴ Ρώμη συγκεντρώθηκαν στὴ Βασιλικὴ τῆς Santa Maria in Trastevere μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ κοινοῦ Πάσχα, γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη.
4. Τὴν 24-4-2014, Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος παρέστη μὲ τὴ συνοδεία του στὸν οἰκουμενιστικὸ ἑσπερινὸ ποὺ τελέσθηκε στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῶν Παλαιοκαθολικῶν τῆς Οὐτρέχτης. Ἔγινε, κατὰ τὴν εἴδηση, «συμπροσευχὴ καὶ συνεκκλησιασμὸς ἀκόμη καὶ μὲ ἱέρειες». Σημειώνουμε ὅτι οἱ Παλαιοκαθολικοὶ βρίσκονται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, ἀπὸ δὲ τὸ 1981 θέσπισαν τὴ χειροτονία τῶν γυναικῶν.
Βέβαια δὲν εἶναι μόνο αὐτές. Εἶναι σειρὰ ἀνάλογων ἐκδηλώσεων τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας· εἶναι ἡ συμμετοχὴ ἐκπροσώπων τῶν Πατριαρχείων Ρωσίας καὶ Ρουμανίας στὴν πρόσφατη «ἁγιοποίηση» τῶν δύο Παπῶν· εἶναι ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ Παπικὸ ἱερέα καὶ Προτεστάντη πάστορα κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς Ἀγάπης στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο... καὶ ἡ παράθεση δὲν ἔχει τελειωμό.
Αὐτὰ πληροφορήθηκε ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν παραπάνω ἱστότοπο καὶ λυπήθηκε βαθύτατα. Τραυματίσθηκε καὶ διερωτήθηκε: Ποῦ ὁδηγούμαστε; Μήπως τώρα ποὺ φαίνεται πὼς ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο ὁ θεολογικὸς διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, διότι ὁ Πάπας δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ ἀποστεῖ οὔτε ἕνα βῆμα ἀπὸ τὸ ἐπάρατο πρωτεῖο του, προσπαθοῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους ἑτεροδόξους δι’ ἄλλης ὁδοῦ;
Τί ἔγιναν οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς; Οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ὑπεράνω ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν. Διότι εἶναι καρπὸς συνεργείας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος καὶ τῶν ἁγίων καὶ θεοσόφων Πατέρων. Ὅλοι δὲ οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ συνεκρότησαν τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους μποροῦσαν νὰ ἐπαναλάβουν ἄνετα γιὰ τὶς ἀποφάσεις τους καὶ οὐσιαστικὰ τὴ φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν...», κατ’ ἀπομίμησιν τῆς ἀποφάσεως τῆς ἱστορικῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου (βλ. Πράξ. ιε΄ [15] 28)· ἐπειδὴ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐπιστατεῖ καὶ Αὐτὸ ὁδηγεῖ ὅσους συνέρχονται ἐν Αὐτῷ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιστ΄ [16] 13). Κάθε δὲ ἀπόφαση καὶ κάθε Κανόνας Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκφράζουν τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση. Γι’ αὐτὸ οἱ Κανόνες εἶναι αὐθεντικοί, διαχρονικοί, οἰκουμενικοί.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ προάσπιση τῆς ἀκρίβειας τῆς πίστεως εἶναι κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἀφιέρωσε χρόνο καὶ ὅλο τὸν δυναμισμό της. Μέσα σὲ σχεδὸν πέντε αἰῶνες, ἀπὸ τὸ 325 ἕως τὸ 787, συνεκάλεσε ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων συνεπλήρωσε ἡ ἀπὸ πολλοὺς θεωρούμενη ὡς 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 879-880 ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, ποὺ κατεδίκασε τὴν προσθήκη τοῦ Filioque καὶ τὸ Παπικὸ πρωτεῖο, καὶ ἡ ἐπίσης θεωρούμενη ὡς 9η, τοῦ ἔτους 1351, ἡ ὁποία κατεδίκασε τὸν Βαρλαὰμ τὸν Καλαβρό, ποὺ δὲν δεχόταν τὴ διάκριση οὐσίας καὶ ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.
Τὸ βαρὺ χρέος τοῦ Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως ὑπογραμμίζεται καὶ ἀπὸ τὸν χρόνο ποὺ γίνεται ἡ χειροτονία του. Ὁ ἐπίσκοπος χειροτονεῖται πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῶν βιβλικῶν ἀναγνωσμάτων τῆς θείας Λειτουργίας, γιὰ νὰ τονισθεῖ καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ εὐθύνη του νὰ ὀρθοτομεῖ «τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Καὶ βεβαίως ἡ συνεχὴς μαθητεία τοῦ ἐπισκόπου στὶς πηγὲς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν Ἁγία Γραφή, τὰ κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων, τοὺς Ὅρους καὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μας εἶναι τὸ μόνιμο καὶ ὑποχρεωτικὸ καθῆκον του.
Μὴ λησμονοῦμε δὲ ὅτι ἡ ὅποια οἰκουμενιστικὴ συμπροσευχὴ ἢ παρουσία Ὀρθοδόξων σὲ οἰκουμενιστικὴ λειτουργία εἶναι ἀπαράδεκτη καὶ ἀποτελεῖ αὐθαίρετη ἐνέργεια καὶ ξένη πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, διότι ἡ πίστη εἶναι ἀλληλένδετη μὲ τὴ λατρεία, ἰδιαίτερα δὲ μὲ τὸ ἁγιότατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι λοιπὸν ἀδιανόητο νὰ συμπροσεύχεται σὲ ὥρα λατρείας Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος ἢ ἱερεὺς μὲ αἱρετικὸ ἐπίσκοπο. Δεδομένου ὅτι καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Παλαιοκαθολικοὶ καὶ οἱ Ἀγγλικανοὶ εἶναι σαφῶς αἱρετικοί.
Πέραν αὐτῶν ὁ Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος χειροτονούμενος ἀπαγγέλλει ἐνώπιον τοῦ χειροτονοῦντος ἀρχιερέως, ὅλων τῶν συλλειτουργούντων ἀρχιερέων καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ μάλιστα ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης, τὸ σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο διαλαμβάνει καὶ τὸ ἄρθρο: «Πιστεύω εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Ὅταν λοιπὸν παρευρίσκεται σὲ οἰκουμενιστικὴ λειτουργία, σὲ ποιὰ Ἐκκλησία πιστεύει; Δὲν ἀναιρεῖ τὴν ὁμολογία ποὺ ἔδωσε καὶ ἡ ὁποία εἶναι οὐσιαστικὰ ἱερὸς ὅρκος; Δὲν κινδυνεύει ἄραγε ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς ἑνὸς ἐπισκόπου καί οἱουδήποτε κληρικοῦ ἀπὸ τέτοιες ἐκδηλώσεις;
Καὶ τέλος· μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς λειτουργίες δὲν ἀνοίγουμε ἁπλῶς κερκόπορτα, ἀλλὰ ἀνοίγουμε αὐθαίρετα διάπλατα τὶς πύλες ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν καταστροφή. Οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες ὀφείλουν νὰ ὑπολογίζουν τὸν σκανδαλισμὸ τοῦ ποιμνίου τους καὶ τὴν ὀλέθρια ἐντύπωση ποὺ μπορεῖ νὰ σχηματίσει ὁ ἁπλοϊκὸς πιστὸς ὅτι τίποτε δὲν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν παπισμό, τὸν προτεσταντισμὸ κ.τ.ὅ. Ὀνομάσαμε τὸ ἄνοιγμα αὐθαίρετο, διότι ὁ Ὀρθόδοξος ἀρχιερεὺς εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιον ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ τάξη τῆς χειροτονίας ὁρίζει ὅτι ἡ τοποθέτηση τοῦ Εὐαγγελίου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ χειροτονουμένου ἐπισκόπου πρέπει νὰ γίνεται ἔτσι, ὥστε νὰ ἐπιτίθεται τοῦτο «καὶ ἐπὶ τοῦ τραχήλου τοῦ χειροτονουμένου». Ἡ τοποθέτηση δὲ αὐτὴ συμβολίζει ὅτι ὁ χειροτονούμενος «ὑπεισέρχεται τὸν εὐαγγελικὸν ζυγόν», μπαίνει κάτω ἀπὸ τὸν ζυγὸ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ κεφαλῆς τίθεται», γιὰ νὰ μάθει ὁ χειροτονούμενος «ὅτι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Εὐαγγελίου τιάραν (=κάλυμμα κεφαλῆς) λαμβάνει». Καὶ ἀκόμη γιὰ νὰ μάθει ὅτι «εἰ καὶ πάντων ἐστὶ κεφαλή, ἀλλ’ ὑπὸ τούτους πράττει τοὺς νόμους, πάντων κρατῶν καὶ τῷ νόμῳ κρατούμενος, πάντα νομοθετῶν καὶ ὑπὸ νόμου νομοθετούμενος (...). Τὸ τοίνυν ἔχειν τὸν ἀρχιερέα τὸ Εὐαγγέλιον, σημεῖόν ἐστι τοῦ ὑπ’ ἐξουσίαν εἶναι». Δηλαδή· ὅτι ἂν καὶ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι κεφαλὴ ὅλων, ὅμως ένεργεῖ κάτω ἀπὸ τοὺς εὐαγγελικοὺς νόμους· ἐξουσιάζει μὲν ὅλους, ἀλλὰ ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο· νομοθετεῖ ὅλα, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ὑπὸ τὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ νὰ ἔχει λοιπὸν ὁ ἀρχιερεὺς τὸ Εὐαγγέλιο στὴν κεφαλὴ εἶναι σημεῖο ὅτι εἶναι κάτω ἀπὸ ἐξουσία(*).
«Ὑπ’ ἐξουσίαν» λοιπὸν εὑρίσκεται καὶ ὁ οἱοσδήποτε Ὀρθόδοξος ἀρχιερεύς. Ἂς μὴν τὸ λησμονεῖ ποτέ. Δὲν μπορεῖ νὰ αὐθαιρετεῖ.
Ἑπομένως, ἀντὶ ν’ ἀναλισκόμαστε μὲ παρουσίες σὲ οἰκουμενιστικὲς λειτουργίες ἢ προσευχές, ἂς συνειδητοποιήσουμε ὅτι οἱ περιστάσεις μᾶς καλοῦν νὰ ἐπανέλθουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, μάλιστα δὲ ὅσοι ἀποδέχονται καὶ υἱοθετοῦν οἰκουμενιστικὲς κινήσεις καὶ ἐκδηλώσεις, στὴν τάξη. Δηλαδὴ νὰ ζήσουμε τὸ Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτῆς ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη ποὺ διασώζει ἀλώβητη τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση, τὴν Πατερικὴ ἐμπειρία, τὴ διδαχὴ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ γενικὰ τὸ πρῶτο κάλλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος σωστὸς τρόπος νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς ὅσους ἔχουν ἐκτραπεῖ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ ταλαιπωροῦνται στὸ τρικυμισμένο πέλαγος τῶν ψυχοκτόνων αἱρέσεων.
(*) Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὁμ. εἰς τὸ ὅτι Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης εἷς ὁ νομοθέτης 4, PG 56, 404. Ἐπίσης Π. Τρεμπέλα, Μικρὸν Εὐχολόγιον, Τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 1950, σελ. 211.
Πήγη:http://osotir.org/keimena/orthodoxi-pisti/item/33348-olethries-oikoumenistikes-ekdiloseis
Στο προπερασμένο φύλλο της «κυριακάτικης δημοκρατίας», σε άρθρο με θέμα τις παραβιάσεις των Τούρκων, είχε αναφερθεί η πρωτοβουλία του ΥΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλου να θέσει το θέμα στον Τούρκο ομόλογό του Ισμέτ Γιλμάζ σε τηλεφωνική επικοινωνία τους, ενώ στη συνέχεια κάλεσε τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα ζητώντας του να μεταφέρει τις απόψεις του στον υπουργό του Αχμέτ Νταβούτογλου.
Το αποτέλεσμα ήταν την ίδια ημέρα να καταγραφούν 21 παραβιάσεις από τουρκικά αεροσκάφη, οι οποίες συνοδεύτηκαν από μία «φιλική» αντιμετώπιση του Ελληνα υπουργού από τον Τούρκο ομόλογό του και μία υπόσχεσή του να υπάρξει στο μέλλον μία αμοιβαία ανταλλαγή επισκέψεων των δύο υπουργών, με σκοπό την αποκλιμάκωση της εντάσεως κ.λπ.
Το διάβημα
Η αναποτελεσματικότητα του παραπάνω διαβήματος οφείλεται στο γεγονός ότι η ελληνική πλευρά δεν φαίνεται διατεθειμένη να αντιμετωπίσει την αυταπόδεικτη πραγματικότητα ότι οι τουρκικές προκλήσεις είναι δομικό στοιχείο της τουρκικής πολιτικής έναντι της χώρας μας, το οποίο δεν αλλάζει ούτε με τα ζεϊμπέκικα του ανεκδιήγητου ατόμου, που υπεδύθη κάποτε τον υπουργό Εξωτερικών και στη συνέχεια τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, ούτε με τις μετέπειτα κουμπαριές ή την απόφαση για τη «στρατηγική συνεργασία» και τα κοινά υπουργικά συμβούλια και, φυσικά, ούτε με τα περίφημα (αμερικανικής εμπνεύσεως) «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», τα οποία οι Τούρκοι υπέγραφαν χωρίς να τα εφαρμόζουν ποτέ.
Ενας απολογισμός αποτελεσμάτων ότι με την πολιτική αυτή αποφεύγεται μία όξυνση των σχέσεών μας με την Τουρκία αποδεικνύει ότι το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί. Με την πολιτική αυτή η Τουρκία παγίωσε σε επίπεδο εντυπώσεων τις παράλογες διεκδικήσεις της στη διεθνή κοινή γνώμη και διατηρεί, όπως θα δούμε παρακάτω, με τις προκλήσεις της την πρωτοβουλία και τη δυνατότητα για κλιμάκωσή τους σε χρόνο της δικής της επιλογής και τελική κατάληξη ένα θερμό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες.
Οι αλλαγές των κανόνων των διεθνών σχέσεων και οι αλλαγές ισορροπιών στο διεθνές σύστημα των τελευταίων δύο δεκαετιών, στο διάστημα των οποίων σημειώθηκε μία σειρά συρράξεων με σκοπό τη διάλυση κρατών, την αλλαγή καθεστώτων κ.ά., έχουν καταστήσει το διεθνές περιβάλλον ιδιαίτερα ρευστό και επικίνδυνο, ιδίως στην ευρύτερη περιοχή μας. Οι πρόσφατες εξελίξεις στον αραβικό κόσμο και η επιπλέον αστάθεια που προέκυψε από τα γεγονότα της Ουκρανίας κατέστησαν επίσης επιτακτική την ανάγκη διατηρήσεως της συνοχής του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα διαταράξεώς της να είναι ιδιαίτερα ανεπιθύμητη.
Το στοιχείο αυτό προσδίδει στην Ελλάδα τη δυνατότητα ασκήσεως μίας άλλης πολιτικής για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικής πολιτικής. Και αυτή είναι η δημοσιοποίηση των τουρκικών σχεδίων εις βάρος της Ελλάδας, τα οποία διέρρευσαν το 2010, μετά την εσωτερική διαμάχη στο τουρκικό πολιτικό σύστημα.
Στην Ελλάδα τα σχέδια αυτά, που διέρρευσαν γύρω από την υπόθεση Εργκενεκόν, έγιναν γνωστά από την αποκάλυψη των σχεδίων επιχειρήσεων «Βαριοπούλα» (Balyoz) και το ναυτικό προσάρτημά τους σχέδιο «Suga». Μέσω αυτών οι Τούρκοι στρατιωτικοί σχεδίαζαν να υπονομεύσουν το καθεστώς Ερντογάν, προκαλώντας μία έκρυθμη κατάσταση με την Ελλάδα, με προβοκάτσιες που προέβλεπαν ακόμη και την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους από τους ίδιους τους Τούρκους, την οποία θα επέρριπταν στην Ελλάδα.
Το αξιοσημείωτο εδώ ήταν ότι, ενώ η υπόθεση Balyoz αποκάλυπτε ένα κανονικό σχέδιο επιχειρήσεων, οι Τούρκοι δεν έδειξαν ιδιαίτερη ανησυχία για την αποκάλυψη των σχεδίων τους, γεγονός που προκάλεσε προβληματισμό για το αν η διαρροή αυτή ήταν απρόβλεπτη ή όχι.
Πώς θα έσπαγαν τα σύνορα τα στρατεύματα του Ερντογάν!
Το (στημένο) επεισόδιο με πυραυλάκατο στο Αιγαίο
Οι ελληνικές υπηρεσίες, όμως, συμπεριλαμβανομένης της αρμόδιας υπηρεσίας των Ε.Δ. (Διακλαδική Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών), είχαν πληροφορίες για μία άλλη, πολύ σημαντικότερη επιχείρηση, στο πλαίσιο ενός σχεδίου με την ονομασία «EGEMEN» («ΗΓΕΜΩΝ»), τελείως άγνωστη στο ελληνικό κοινό. Σημειώνεται ότι «EGEMEN» ήταν η ανοιχτή ονομασία του σχεδίου, ενώ η μυστική ονομασία του ήταν «ERTUGRUL», από το όνομα ενός Οθωμανού λοχαγού του πυροβολικού, o οποίος, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσέβαλε με πυρά της πυροβολαρχίας του στο Καστελόριζο και καταβύθισε μεγάλο αγγλικό πολεμικό σκάφος.
Το υλικό 253 σελίδων
Συγκεκριμένως, οι ελληνικές υπηρεσίες απέκτησαν τον Οκτώβριο του 2010 τις πρώτες πληροφορίες για το σχέδιο Egemen της 1ης Στρατιάς (Κωνσταντινούπολη) του τουρκικού στρατού, το οποίο αφορούσε Σεμινάριο επί επιχειρησιακών σχεδίων που διεξήχθη στην έδρα της Στρατιάς στο διάστημα 5-7 Μαρτίου 2003. Μέχρι τον Μάιο του 2011 οι ελληνικές υπηρεσίες είχαν ήδη συλλέξει και αξιολογήσει όλο το πρωτογενές πληροφοριακό υλικό του εν λόγω Σεμιναρίου, το οποίο αφορούσε αφενός την αντιμετώπιση εσωτερικών απειλών (άνοδος των ισλαμιστών στην εξουσία) και αφετέρου επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδας, στο θέατρο επιχειρήσεων του Εβρου (περιοχή ευθύνης της 1ης Στρατιάς).
Το σύνολο του πληροφοριακού υλικού ήταν 253 σελίδες, το οποίο, όπως αναφέρεται σε ένα δελτίο πληροφοριών, αφενός επιβεβαιώνει προηγούμενες αναφορές για το θέμα και, αφετέρου, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την επιθετική ενέργεια των Τούρκων εναντίον της Ελλάδας στον Εβρο και την εξασφάλιση της περιοχής των μετόπισθεν της 1ης Στρατιάς.
Το υλικό περιελάμβανε τον χρονικό πίνακα διεξαγωγής του Σεμιναρίου (15 σελίδες) με βαθμό ασφαλείας ΑΠΟΡΡΗΤΟ, την παρουσίαση σε powerpoint (44 σελίδες) -επίσης ΑΠΟΡΡΗΤΟ- της Διευθύνσεως Επιχειρήσεων της 1ης Στρατιάς και, τέλος, τα απομαγνητοφωνημένα κείμενα οκτώ κασετών (194 σελίδες) που περιελάμβαναν τις συζητήσεις που έγιναν κατά την εξέταση των τρόπων ενεργείας των σχηματισμών της 1ης Στρατιάς.
Σημειώνεται ότι στο Σεμινάριο επί του Σχεδίου Egemen (Ertugrul) συμμετείχαν 147 αξιωματικοί (26 ήταν ανώτατοι και 121 ανώτεροι) από το Γενικό Επιτελείο, των Χερσαίων Δυνάμεων, του Ναυτικού, της Αεροπορίας και της Στρατοχωροφυλακής. Ακόμη, στο Σεμινάριο μετείχαν ως παρατηρητές άλλοι 15 αξιωματικοί (τρεις ανώτατοι και 12 ανώτεροι), ήτοι ένα τόσο μεγάλο σύνολο (162) ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών, που μόνο σε συνωμοτική ενέργεια για ανατροπή του καθεστώτος δεν παρέπεμπε. Σκοπός του Σεμιναρίου ήταν η βελτίωση των υπαρχόντων σχεδίων και των παραρτημάτων τους, υπό το φως των διαπιστώσεων που θα προέκυπταν από το Σεμινάριο.
Οπως επισημαίνεται στην εισαγωγή ενός δελτίου πληροφοριών, η σημασία του υλικού έγκειται στο γεγονός ότι αυτό αναφέρεται σε υπαρκτό σχέδιο επιχειρήσεων της 1ης Στρατιάς, το οποίο λόγω της φύσεως του εδάφους και της ίδιας οργανώσεως των σχηματισμών και άλλων παραγόντων (π.χ. ασκήσεις των Τούρκων, νέα δομή των Χερσαίων Δυνάμεων κ.λπ.), εκτιμάται ότι θα παραμείνει σε γενικές γραμμές το ίδιο. Σημ.: Οι όποιες έκτοτε αλλαγές επισημάνθηκαν έγκαιρα, εξ όσων γνωρίζουμε, κατά τη διάρκεια του 2013, με μία κύρια αλλαγή να αναφέρεται στη διενέργεια επιθετικής ενέργειας από τη θάλασσα στον νότιο τομέα της περιοχής ενδιαφέροντος κ.ά. που δεν αλλάζουν σημαντικά τον κεντρικό κορμό του σχεδίου.
Στην ουσία, το Σεμινάριο αφορούσε την αξιολόγηση ενός εναλλακτικού σχεδίου του γενικού σχεδίου επιχειρήσεων Egemen, το οποίο συντάχθηκε το 2000. Το Σεμινάριο μετέπεσε αργότερα σε εργασίες σχεδιασμού, ο οποίος προβλέπεται να εφαρμοσθεί σε περίπτωση που η Ελλάδα προβεί ή δείξει την πρόθεση επεκτάσεως των χωρικών της υδάτων πέραν των 6 ν. μιλίων. Από τα στοιχεία του σχεδίου προκύπτει ότι η τουρκική ενέργεια στη Θράκη είναι υποστηρικτική των επιχειρήσεων στο Αιγαίο.
Επισημαίνεται ότι ως αφορμή για την εφαρμογή των τουρκικών σχεδιασμών προβλέπεται η πρόκληση αεροναυτικού επεισοδίου στην περιοχή μεταξύ Λέσβου και Χίου (υποθετική παρενόχληση τουρκικής πυραυλακάτου από ελληνικό αεροσκάφος, αν και η γκάμα των τουρκικών προκλήσεων, όπως προκύπτει από τη δική μας πείρα και πρόσφατα στην Συρία, είναι ανεξάντλητη).
Ο στρατηγικός αντικειμενικός σκοπός της επιχειρήσεως είναι η προσβολή των ασθενών σημείων του Δ΄ Σώματος Στρατού, στη συνέχεια υπερκέραση της ελληνικής αμυντικής τοποθεσίας και τέλος η καταστροφή κατά τμήματα των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται ανατολικά της γραμμής Αισίμη - Αβας!
Στις συζητήσεις για το σχέδιο υπήρξαν συγκεκριμένες αναφορές στον σκοπό καταστροφής των ελληνικών δυνάμεων μέχρι την περιοχή αυτή. Μία από αυτές, που έγινε από τον διοικητή του 2ου Σώματος Στρατού προς τον διοικητή της 1ης Στρατιάς στρατηγό Τσετίν Ντογάν, αναφέρει επί λέξει: «Μία επιχείρηση που θα γίνει στη Θράκη, και ειδικά η εδαφική εισβολή, θα προκαλέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα την παρέμβαση των χωρών της περιοχής και οργανισμών όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Αξιολογώντας όλα τα παραπάνω, πρέπει η επιχείρηση να διαρκέσει 3-4 ημέρες το πολύ. Εξαιτίας αυτού, στόχος της επιχειρήσεως, αντί να είναι η κατάληψη των διαβάσεων Μάκρης και Κίρκης, που περιλαμβάνεται στα υπάρχοντα σχέδια, πρέπει να είναι η καταστροφή, μέσω επιθέσεων, του εχθρού που βρίσκεται στην περιοχή και μέχρι την περιοχή Αβας - Αισίμη».
Σε γενικές γραμμές, αυτό που προκύπτει από το παραπάνω Σεμινάριο είναι ότι η επιχείρηση αυτή αποσκοπεί στον εγκλωβισμό και στην καταστροφή του κύριου όγκου των δυνάμεων του Δ΄ Σώματος Στρατού, προκειμένου αυτό να το εκμεταλλευτεί η Τουρκία στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν, με την Ελλάδα αποδυναμωμένη τελείως μετά το συντριπτικό πλήγμα της καταστροφής των δυνάμεών της στη Θράκη να παραιτηθεί του δικαιώματος επεκτάσεως των χωρικών της υδάτων και να δεχθεί κάθε άλλη απαίτηση των Τούρκων στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Η περιγραφή των προβλεπόμενων από το σχέδιο Εgemen επιχειρήσεων, οι οποίες αναφέρονται με κάθε λεπτομέρεια, δεν έχει αξία για τον μέσο αναγνώστη, πλην ορισμένων λεπτομερειών που έχουν τη δική τους σημασία. Συγκεκριμένα, στις αποστολές των τουρκικών ειδικών δυνάμεων που προβλέπονται από το σχέδιο αναφέρεται: «Στην περιοχή του Δ΄ Σώματος Στρατούθα χρησιμοποιηθούν τμήματα ανορθόδοξου πολέμου, τα οποία θα διεισδύσουν από τη Βουλγαρία, διότι οι ελληνικές δυνάμεις δεν έχουν επαρκή μέτρα ασφαλείας στις εν λόγω περιοχές». Αμέσως δε μετά αναφέρεται: «Στην περιοχή ευθύνης του Δ΄ Σώματος Στρατού υπάρχει υποδομή υποστηρίξεως των τουρκικών επιχειρήσεων ανορθόδοξου πολέμου», που επιβεβαιώνει τις πληροφορίες για την οργάνωση εξτρεμιστικών στοιχείων της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.
(σημ. : ο ως άνω τονισμός έγινε από την Τ.Ι.)
Η παρατήρηση του Τούρκου στρατηγού για τους Πομάκους!
Μία άλλη λεπτομέρεια έχει να κάνει με την αναφορά Τούρκου αξιωματικού στους Πομάκους που αποκαλεί «Τουρκοχριστιανούς», με αποτέλεσμα να δεχθεί επίπληξη από τον διοικητή της Στρατιάς, ο οποίος τον διόρθωσε λέγοντάς του: «Κοίτα. Να είσαι προσεκτικός στη λέξη που χρησιμοποίησες. Η λέξη Πομάκος σημαίνει Βούλγαρος μουσουλμάνος. Οι Πομάκοι είναι Βούλγαροι μουσουλμάνοι». Το τι θεωρούν οι ίδιοι οι Πομάκοι ότι είναι δεν έχει βέβαια σημασία για τον Τούρκο στρατηγό. Σημασία, όμως, έχει η άποψη του καθηγητή Χριστόπουλου, ο οποίος, υπερακοντίζοντας τις απόψεις των Τούρκων, υποστηρίζει ότι όλος αυτός ο πληθυσμός είναι ένα «τουρκικό πράμα», μία άποψη που αντανακλά την πλήρη ασχετοσύνη του με το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της χώρας στην οποία ζει ο ίδιος.
Οι προϋποθέσεις της Άγκυρας για την υλοποίηση των ύπουλων κινήσεων της
Ενα από τα συμπεράσματα που προκύπτουν από στοιχεία του σχεδίου, που λόγω χώρου δεν ήταν δυνατόν να αναφερθούν εδώ, είναι το γεγονός ότι Τούρκοι θέτουν ορισμένες προϋποθέσεις για την υλοποίηση του σχεδίου τους. Κύρια μεταξύ αυτών είναι η ύπαρξη, στο εγγύς περιβάλλον και στη διεθνή κοινότητα, ευνοϊκών συνθηκών για την Τουρκία και «η βελτίωση του επιπέδου κατανοήσεως από τη διεθνή κοινότητα των ιδιαιτεροτήτων της Τουρκίας».
Οι εκτιμήσεις
Σε κάθε περίπτωση, οι Τούρκοι δεν φαίνεται να ορρωδούν μπροστά στο ενδεχόμενο να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους, γεγονός που προκύπτει από την εκτίμησή τους ότι «μετά το αρχικό σοκ που θα υποστούν οι χώρες της περιοχής αλλά και διεθνείς οργανισμοί, θα υπάρξει παρέμβαση των τελευταίων για κατάπαυση του πυρός», εξ ου και η ανάγκη μειώσεως του χρόνου εκτελέσεως της επιχειρήσεως σε 3-4 ημέρες.
Μία άλλη διαπίστωσή τους είναι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πριν από την επίλυση του Κυπριακού, διότι στην περίπτωση αυτή η Κύπρος θα είναι «ενέχυρο» στα χέρια των Τούρκων.
Βασικά στοιχεία της τουρκικής πολιτικής εν προκειμένω είναι η διατήρηση του casus belli ως επιχείρημα νομιμοποιήσεως ενδεχόμενης τουρκικής επιθετικής ενέργειας στο μέλλον και η δημιουργία εντάσεως στο Αιγαίο, κλιμακούμενης αναλόγως των συνθηκών, μέχρι η Τουρκία να βρεθεί στην πλεονεκτική θέση, εξασφαλίζοντας την ανοχή της διεθνούς κοινότητας για τις τουρκικές διεκδικήσεις στην περιοχή. Από τη σκοπούμενη αυτή ένταση στο Αιγαίο προκύπτει η αντίρρησή μας ότι οι τουρκικές προκλήσεις δεν μπορούν να σταματήσουν με τηλεφωνήματα, μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, χορούς και άλλα… πανηγύρια.
Πως η Ελλάδα μπορεί να σταματήσει τα σχέδια τους
Αυτό που μπορεί, όμως, να κάνει η Ελλάδα είναι να προβεί στις δέουσες ενέργειες για την ενημέρωση της Ε.Ε. με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών καθώς και του ΝΑΤΟ που, ασχέτως με την πάγια τακτική του για αποφυγή μίας αδιανόητης συρράξεως μεταξύ δύο συμμαχικών χωρών, στην παρούσα περίοδο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο σε αναταράξεις που θα εξασθένιζαν τη Συμμαχία. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει ήδη προβεί σε ανάλογη ενέργεια σε σχέσεις με τις παραβιάσεις στον εναέριο χώρο της, παρέχοντας εδώ και καιρό στο ΝΑΤΟ την εικόνα των ραντάρ στο Αιγαίο, κάτι που δεν είχε όμως αποτέλεσμα λόγω των ισχυρισμών των Τούρκων για το εύρος του εθνικού μας εναέριου χώρου κ.λπ.
Με την ενημέρωση αυτή και με δεδομένο το ιστορικό της Τουρκίας που είναι βεβαρημένο με πλήθος τεχνητών προκλήσεων και προκλητικών ενεργειών εις βάρος γειτονικών της χωρών, η Ελλάδα θα μπορούσε να ανατρέψει μελλοντικές προσπάθειες της Τουρκίας να επικαλεσθεί μία αφορμή που θα προκαλέσει η ίδια, η οποία θα της επιτρέψει να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά της.
Τα στοιχεία που υπάρχουν για τους τουρκικούς σχεδιασμούς εις βάρος της χώρας μας, μέρος των οποίων δημοσιοποιεί σήμερα η «δημοκρατία», είναι τόσο συντριπτικά, που σίγουρα θα έχουν θετικό αποτέλεσμα.
Οι πληροφορίες δεν είναι μόνο ένα πολύτιμο όπλο σε περίοδο πολέμου αλλά και ουσιαστικό στοιχείο διατηρήσεως της ειρήνης διά της υποστηρίξεως πολιτικών στόχων με την κατάλληλη χρήση τους. Η αξία άλλωστε των πληροφοριών έγκειται μόνο στη χρήση τους και την κατάλληλη αξιοποίησή τους και όχι στη διαφύλαξή τους για μελέτη από τους ιστορικούς.
Πηγή: http://dimokratianews.gr/ , http://infognomonpolitics.blogspot.gr/
Η Ελλάδα στη λίστα 196 χωρών που παρακολουθούνται στενά από την γερμανική υπηρεσία πληροφοριών- Εμπλέκουν και ελληνικές εταιρείες - Πώς έγινε η αποκάλυψη
Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Γερμανίας προς τις ΗΠΑ μετά τις αποκαλύψεις Σνόουντεν, φαίνεται πως η γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (BND), παρακολουθεί και η ίδια ηλεκτρονικά μηνύματα και τηλεπικοινωνίες μέσω ίντερνετ!
Σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», βάσει εγγράφων που έχει στη διάθεσή της, οι Γερμανοί παρακολουθούν στενά τις επικοινωνίες μέσω Ίντερνετ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι αποκαλύψεις προήλθαν από ντοκουμέντο που κατατέθηκε κατά τη διάρκεια δικαστικής διαμάχης μεταξύ Γερμανού δικηγόρου και της BND: Οι παρακολουθήσεις πραγματοποιούνται γενικά για λόγους «διεθνούς τρομοκρατίας», ωστόσο δεν ξεκαθαρίζεται το μέγεθος και η έκταση των παρακολουθήσεων σε ξένους στόχους.
Ο δικηγόρος Νίκο Χάρτινγκ μήνυσε την BND επειδή θεώρησε ότι η επικοινωνία του μέσω e-mail με ξένους πελάτες του μπορεί να αποτελεί στόχο των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, ενώ υποστήριζε ότι η υπηρεσία δεν είχε το δικαίωμα να παρακολουθεί τον ίδιο καθώς είναι Γερμανός πολίτης.
Στη λίστα με τις επικοινωνίες των χωρών που παρακολουθούνται αναφέρεται και η Ελλάδα. Ο εν λόγω κατάλογος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών είχε επισυναφθεί σε άλλα δικαστικά έγγραφα και φέρει τον τίτλο "Τηλεπικοινωνίες-σχέσεις". Στη λίστα πέρα από την Ελλάδα περιλαμβάνονται ακόμα 195 χώρες και τοποθεσίες, τις επικοινωνίες των οποίων φέρεται ότι η γερμανική υπηρεσία παρακολουθεί από τον Απρίλιο του 2010.
Τα εν λόγω έγγραφα διατέθηκαν στην εφημερίδα από πηγή στη Γερμανία στο πλαίσιο των ερευνών για τις μαζικές υποκλοπές δεδομένων παγκοσμίως. Όπως προκύπτει, πέρα από τη δράση 111 των αμερικανικών και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, στο παιχνίδι των μαζικών παρακολουθήσεων των χρηστών του ίντερνετ έχουν μπει δυναμικά και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες.
Σε περσινή μελέτη της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών αναφέρεται ότι στο πλαίσιο των επιχειρησιακών δραστηριοτήτων της γερμανικής BND «λειτουργεί μια υπηρεσία η οποία μπορεί να συνδέεται απευθείας με ψηφιακούς κόμβους μέσω των οποίων πραγματοποιείται η ροή των περισσότερων ξένων επικοινωνιών». Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες επιτρέπεται να αναζητούν έως και το 20% των επικοινωνιών που έχουν «ξένα στοιχεία» με ορισμένες λέξεις-κλειδιά για σκοπούς καταπολέμησης της τρομοκρατίας ή προστασίας του Συντάγματος. Αυτό βέβαια επιτρέπεται να το κάνουν μόνο σε γερμανικό έδαφος.
Στη μελέτη του Ευρωκοινοβουλίου αναφέρεται ότι ο μεγαλύτερος κόμβος επικοινωνιών στη Γερμανία είναι ο DE-CIX στη Φρανκφούρτη. Σε αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Spiegel, το οποίο μνημονεύεται στη μελέτη, αναφέρεται ότι οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν συστήσει ειδικά γραφεία και εγκαταστάσεις σε αυτή τη θέση ώστε να εκτρέπουν την εισερχόμενη κίνηση δεδομένων, να αντιγράφουν και να μεταφέρουν τα δεδομένα για περαιτέρω ανάλυση στην έδρα της BND στο Πούλαχ κοντά στο Μόναχο.
Οι ελληνικές εταιρείες
Από την έρευνα των «ΝΕΩΝ» προκύπτει ότι τρεις εταιρείες τηλεπικοινωνιών που λειτουργούν στην Ελλάδα είναι ανάμεσα στα περισσότερα από 550 μέλη-πελάτες του DE-CIX: οι Forthnet, OTEGlobe, και η κυπριακή CYTA, που δραστηριοποιείται και στη χώρα μας.
Ο πρώτος από την Ελλάδα που ήρθε σε συμφωνία με τον DE-CIX ήταν η OTEGlobe στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Από τα έγγαφα που προσκόμισε η BND στο δικαστήριο δεν γίνεται γνωστό αν οι παρακολουθήσεις πραγματοποιούνταν από το 2005 που υπογράφηκε η σχετική συμφωνία μεταξύ της ελληνικής εταιρείας και του γερμανικού τηλεπικοινωνιακού κόμβου-ωστόσο γίνεται σαφές ότι οι μυστικές υπηρεσίες έχουν τέτοιου είδους δραστηριότητες από τον Απρίλιο του 2010 και μετά.
Περίπου ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 2011, η Forthnet ανακοινώνει τη συνεργασία της με τον DE-CIX. όπως αναφερόταν στο σχετικό δελτίου Τύπου, ο γερμανικός υπερκόμβος παρείχε τότε διασύνδεση ιντερνέτ σε περισσότερες από 45 χώρες. Η κυπριακή CYT προχώρησε σε συμφωνία με τον DE-CIX μόλις πριν από λίγους μήνες, τον Απρίλιο του 2014.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, μόνο η Forthnet απάντησε σε ερωτήματα που απηύθυνε η εφημερίδα στις τρεις εταιρείες σχετικά με τα μέτρα που λαμβάνουν για τη διασφάλιση του τηλεπικοινωνιακού απορρήτου. "Η Forthnet υιοθετώντας πλήρως τις εντολές της ελληνικής νομοθεσίας και του κανονιστικού πλαισίου για τη διασφάλιση του απορρήτου των επικοινωνιών λαμβάνει όλα τα απαραίτητα τεχνικά και οργανωτικά μέτρα λειτουργίας του δικτύου της για την ασφάλεια των διακινούμενων δεδομένων", επισημαίνεται μεταξύ άλλων.
Πέρα από τις 3 εταιρείες αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος, με τον DE-CIX συνεργάζοντια επίσης κολοσσοί του ίντερνετ, της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών που παρε΄χουν τις υπηρεσίες τους και σε έλληνες πολίτες. Ενδεικτικά αναφέρονται το facebook, και το twitter, η Microsoft, η Verisign, το Yahoo!, η Amazon, το LinkedIn, το Ebay η Deutsche Telecom και άλλοι.
Πηγή: http://www.protothema.gr/greece/article/387139/oi-germanoi-parakolouthoun-tis-epikoinonies-meso-idernet/
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ
Αγαπητοί νέοι,
με θλίψη και απογοήτευση παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό την προβολή της ομοφυλοφιλίας με κάθε μέσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, και στην πατρίδα μας επιχειρούν κάποιοι να καθιερώσουν την ομοφυλοφιλία όχι μόνον ως νόμιμη αλλά και ως φυσική επιλογή. Μια επιλογή που αν την ακολουθήσει κανείς, οδηγείται στην απώλεια, στερούμενος τη σωτηρία του, καθώς απαγορεύεται από την Αγία Γραφή, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την θεωρεί «κολοφώνα», κορύφωμα δηλαδή των κακών.
Οι άρχοντες όμως των δύο μεγάλων πόλεων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, λησμονώντας την εθνική και εκκλησιαστική παράδοση αυτού του τόπου, διοργανώνουν τα τελευταία χρόνια «Gay pride» φεστιβάλ και παρελάσεις ομοφυλοφίλων, προκειμένου να προβάλουν ό,τι πιο αηδιαστικό και ακάθαρτο, το σύγχρονο σοδομιτισμό. Αγνοούν ότι ο Δημιουργός μας «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεσις 1,27), ούτε δύο άντρες ούτε δύο γυναίκες. Περιφρονούν το θεσμό του γάμου ως μυστήριο, που αποτελεί συνάφεια εν Χριστώ ανδρός και γυναικός. Έτσι, ρίχνουν τη νιότη μας στη φιληδονία, τη διαστροφή και στην κάθε είδους ασέλγεια και ανομία. Κλέβουν απο σας, τα παιδιά μας, το πιο όμορφο όνειρο για έναν έντιμο και ευλογημένο απο τον ίδιο τον Κύριό μας γάμο, οδηγώντας την Ελληνική οικογένεια σε ηθικό εκφυλισμό και το Εθνος μας σε αφανισμό.
Όσοι σας αγαπάμε αληθινά αποφασίσαμε να ενημερώσουμε το κοινό και ιδιαιτερα τους νέους μας με δύο εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα:
Αγρυπνία στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Αχειροποιήτου, την Τετάρτη 18 Ιουνίου και ώρες 21:00 - 01:00
Ανοικτή εκδήλωση στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου, στις 20 Ιουνίου και ώρα 20:00.
Εκεί θα προσεγγίσουμε το πρόβλημα όχι μόνον εκκλησιαστικά αλλά και επιστημονικά.
Σας περιμένουμε μαζί με τους φίλους σας
Με αγάπη και ενδιαφέρον
Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της πόλης μας :
Γ.Ε.Χ.Α. (ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ)
ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»
ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ»
ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΘΩΝΙΤΗΣ»
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ «ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «Η ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ»
«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΠΑ.ΣΥ.ΒΑ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ»
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ»
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»
Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ»
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ»
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΟΣΣΟΧΩΡΙΟΥ «ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ "ΖΩΗΣ"
ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ"
Χρέος ὅλων μας ἀποτελεῖ ἡ καταφυγή μας στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συμμετοχή μας στίς ἐκδηλώσεις !
Σᾶς ἀποστέλλουμε συνημμένο ἐνημερωτικό ἔντυπο. (πιέστε ἐδώ γιά νά τό ἐκτυπώσετε σέ Pdf καί νά τό διαδώσετε ) .
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Άρθρα σχετικά με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:
Πολλοί νομίζουν πως το filioque [δηλ η προσθήκη της λέξεως «και εκ του πατρός» για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, στο σύμβολο της πίστεως] αποτέλεσε αιτία του σχίσματος ανάμεσα στη «Ρωμαιοκαθολική» και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Η Ιστορία αυτή, είναι ένας μύθος που πρέπει επιτέλους κάποτε να εκλείψει. Στην πραγματικότητα οι Ρωμαίοι Πάπες πολέμησαν το filioqueμόλις αυτό προστέθηκε στο Σύμβολο της Πίστεως από τους Φράγκους. Ο Πάπας Λέων Γ’ (796-816), επειδή γνώριζε από πρώτο χέρι τις πιέσεις των Φράγκων σ’ αυτό το ζήτημα, προχώρησε σε μια πράξη που φανερώνει το πλήρες μέγεθος της παπικής αντίδρασης στις φράγκικες αυθαιρεσίες. Φρόντισε ώστε το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως (χωρίς το filioque ) να αναγραφεί σε δύο ασημένιες πλάκες (μια στα λατινικά και μια στα ελληνικά) τις οποίες ανήρτησε σε ψηλό σημείο στο ναό του Αγίου Πέτρου για να είναι ευανάγνωστες από όλους τους πιστούς. Οι μεγάλες ΑΣΗΜΕΝΙΕΣ ΠΛΑΚΕΣ που έγραφαν το Ορθόδοξο σύμβολο της πίστης είχαν την επιγραφή: «HAECLEOPOSUIAMOREETCAUTELAORTHODOXAEFIDEI» δηλαδή: «Εγώ, ο Λέων βάζω εδώ (τις πλάκες) για την αγάπη και την προστασία της Ορθόδοξης Πίστης.» Σχετική αναφορά μπορείτε να βρείτε στο: VITALEONIS, LIBERPONTIFICALIS (Ed. Duchene, TII, p.26 -η πηγή είναι από βιβλιογραφία των Παπικών!)
Ο Λέων πίστεψε ότι οι Φράγκοι δε θα τολμούσαν να προσβάλουν το ιερότερο κέντρο της δυτικής Χριστιανοσύνης. Το 809 οι τελευταίοι προχώρησαν στην επίσημη καθιέρωση του filioque με τη σύνοδο του Άαχεν. Μια και ο Πάπας εξακολουθούσε να διατηρεί την Ορθόδοξη παράδοση, ο Καρλομάγνος έστειλε μια αντιπροσωπεία στη Ρώμη υπό τον μοναχό Σμάραγδο για να τον μεταπείσει. Στα πρακτικά της συνάντησης, που διασώζονται μέχρι σήμερα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Λέων αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οι διάδοχοί του συνέχισαν να είναι αντίθετοι στο filioque μέχρις ότου οι Φράγκοι κατέλαβαν δια της βίας το Πατριαρχείο Ρώμης και εγκατέστησαν οριστικά δικό τους Πάπα (πιθανόν από το 1009 και μετά).
Άλλη μία ΑΠΑΤΗ των Φράγκων αποκαλύφθηκε το 1948 από τον μεγάλο ιστορικό F. Dvornik στο έργο του «The Photian Schism», το οποίο πλέον είναι κλασσικό. Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, κάθε Ρωμηός θα σοκαριστεί από τις μηχανορραφίες της δύσης, εναντίον των Ρωμηών. Σε αυτό μαθαίνουμε πως τον 12ο αιώνα οι Φράγκοι πλαστογράφησαν κάποιον δήθεν αφορισμό του Φωτίου από τον Ρωμαίο Πάπα Ιωάννη Η΄. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ! Σε αυτόν τον ψεύτικο αφορισμό στηρίχτηκαν οι θεωρίες των Φράγκων παπικών, για το Σχίσμα, μέχρι και τον εικοστό αιώνα.
Ο Ρωμαίος Πάπας Ιωάννης Η΄, δείχνει με τον βίο του, την αγάπη του στην Ρωμηοσύνη και την Ορθόδοξη πίστη. Το 873 πίεσε τον Φράγκο αυτοκράτορα Λουδοβίκο τον Ευσεβή και κατάφερε να τον κάνει να απελευθερώσει τον Ρωμηό ιεραπόστολο των Σλάβων Μεθόδιο, που ήταν φυλακισμένος στη Μοραβία από τους Φράγκους για τρία χρόνια [Obolensky Dimitri, «Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία», Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1991, τόμ. Α΄, σ. 242]. Επίσης, αγωνίστηκε για το δικαίωμα των Σλάβων να τελούν τις ακολουθίες στη γλώσσα τους. Σε αυτή την περίπτωση ήρθε σε οξύτατη σύγκρουση με τους Φράγκους που υποστήριζαν τη θεωρία των τριών ιερών γλωσσών (εβραϊκή, ελληνική, λατινική) [Obolensky σ. 244]. Συμμετείχε δε, το 879, (όταν Πατριάρχης ήταν ο Μ Φώτιος) στην Η΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη (η οποία σήμερα δεν αναγνωρίζεται από τους Φράγκους Παπικούς), στην οποία καταδικάστηκαν όσοι δεν αποδέχονταν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, δηλαδή οι Φράγκοι (που την απέρριψαν επί Καρλομάγνου το 794) [περισσότερα στο βιβλίο: «Ρωμηοσύνη Ή Βαρβαρότητα», του Αναστ. Φιλιππίδη, σελ. 162]
Διαβάζουμε:
«Την γέννησιν του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφει εις επιστολήν του ο Άγιος Βονιφάτιος προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus) [Δηλαδή γέννημα της Magna Graecia της Κάτω Ιταλίας.] το 741. Οι Φράγκοι είχαν απαλλάξει την Εκκλησίαν της Φραγκίας από όλους τους Ρωμαίους επισκόπους και είχον αυτοκατασταθή επίσκοποι και κληρικοί διοικηταί της. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κατείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής φεουδαρχικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον επί 80 χρόνια. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς συναδέλφους οπλαρχηγούς. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί και μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας.» [ Migne P L, 89, 744; Mansi 12, 313-314 ]
Μόλις πενηντατρία χρόνια αργότερα οι διάδοχοι αυτών των αγραμμάτων βαρβάρων προσέθεσαν το Filioque εις το Σύμβολον της Πίστεως και κατεδίκασαν την Ανατολικήν Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν ως αιρετικήν και «Γραικικήν,» εις τας Συνόδους των της Φραγκφούρτης το 794 περί εικόνων και της Ακυϊσγράνου το 809 περί της προσθήκης του Filioque εις το Σύμβολον της Πίστεως της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, και εις εποχήν μάλιστα που δεν εγνώριζον ούτε ένα Πατέρα Οικουμενικής Συνόδου. Επί 215 χρόνια, από το 794 μέχρι το 1012 οι Ρωμαίοι Ορθόδοξοι Πάπαι ηρνήθησαν να υποταχθούν εις τους Φράγκους κυρίους τους εις τα θέματα του Filioque και των εικόνων. Ο τελευταίος Ορθόδοξος Ρωμαίος Πάπας που μνημονεύεται στα δίπτυχα των υπολοίπων τεσσάρων Ρωμαίων Πατριαρχείων είναι ο Ιωάννης ΙΗ΄ (1003-1009) και ο πρώτος αιρετικός Ρωμαίος Πάπας που εξέπεσε από τα δίπτυχα, αφού προσέθεσε το Filioque στην ομολογίαν πίστεώς του, ήτο ο Σέργιος Δ΄ (1009-1012), δηλαδή 42 χρόνια πριν από το λεγόμενον σχίσμα του 1054».
[π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, «Ορθόδοξος και Βατικάνιος συμφωνία περί Ουνίας», http://www.antibaro.gr/religion/rwmanidhs_ounia.htm ]
Η κίνηση επομένως των Φράγκων να καταλάβουν την παλαιά Ρώμη και να επιβάλλουν τις απόψεις τους δεν ήταν τυχαία. Η παλαιά Ρώμη περιεβάλετο με μία αίγλη. Αν και η πόλη της Ρώμης είχε ολόκληρη μεταφερθεί, ωστόσο, η κατάληψη της παλαιάς Ρώμης θα έδινε το (ψευτο)νομικό έρισμα που χρειαζόντουσαν οι Φράγκοι για να προβληθούν ως συνεχιστές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης η διάσπαση της Εκκλησίας, τους βοηθούσε γιατί σήμαινε αποκοπή της δύσης από την ανατολή και άρα αποκοπή της από την Νέα Ρώμη. Ήταν μία πολύ έξυπνη κίνηση.
Δρίτσας Θ.
Προστατευμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας οι κυρίαρχοι του σύμπαντος συζητούν κρυφά για τον τρόπο, με τον οποίο θα ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες εταιρείες παγκοσμίως – την ύδρευση, την ενέργεια, την παιδεία και την υγεία (TiSA)
Όλοι εμείς απασχολούμαστε με τις εκλογές, έχοντας την ανόητη ψευδαίσθηση πως θα αλλάξουμε τη μοίρα μας, απλά και μόνο επιλέγοντας κάποια κόμματα και πολιτικούς – χωρίς να συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για έμμισθα υποχείρια των αγορών, καθώς επίσης για ετερόφωτες μαριονέτες της ελίτ. Παρά το ότι γνωρίζουμε λοιπόν πως οι πραγματικές αλλαγές ποτέ δεν έγιναν «κοινοβουλευτικά», επιμένουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας – επειδή θέλουμε να αποφύγουμε τις όποιες συγκρούσεις, οι οποίες φυσικά δεν είναι ποτέ ανώδυνες.
Την ίδια στιγμή που εμείς «πολωνόμαστε», δίνοντας μάχες που στην πραγματικότητα δεν αφορούν εμάς, αλλά αυτούς που θα καθίσουν σε πλουσιοπάροχες καρέκλες, για να εκτελούν τις οδηγίες της ελίτ, διενεργούνται μυστικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες αφορούν μία διεθνή συμφωνία – στόχος της οποίας είναι να υποχρεωθούν τα κράτη να ιδιωτικοποιήσουν όλες τις επιχειρήσεις κοινωνικής ωφελείας, μεταξύ των οποίων τα νερά, την ηλεκτρική ενέργεια, την Υγεία, την Παιδεία, την ασφάλεια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ουσιαστικά βιώνουμε μία καμπάνια παραπληροφόρησης και απόσπασης της προσοχής μας από αυτά που στην πραγματικότητα διακυβεύονται – αφού οι διαπραγματεύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από το 2012, χωρίς να ενημερώνεται η κοινή γνώμη. Εάν δε ευοδωθούν, θα έχει πραγματοποιηθεί ο χωρισμός της παγκόσμιας κοινωνίας σε δύο τάξεις - η κυρίαρχη των οποίων, η διεθνής ελίτ, θα εδραιωθεί, χωρίς πλέον να κινδυνεύει να χάσει τα ηγεμονικά της προνόμια.
Η συμφωνία αυτή δεν είναι η μεταξύ ΕΕ και Η.Π.Α. (TTIP), η οποία δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη, αφού θα δώσει τεράστια δικαιώματα και ισχύ στις αμερικανικές πολυεθνικές, αλλά η TiSA – η οποία θα υιοθετηθεί από πενήντα χώρες παγκοσμίως, συμπεριλαμβάνοντας τη διασυνοριακή ανταλλαγή υπηρεσιών.
Τα κράτη που συμμετέχουν στις μυστικές συζητήσεις επιδιώκουν μία ευρεία «απορρύθμιση» του τομέα των υπηρεσιών – γεγονός που θα επέτρεπε μεταξύ άλλων στους πολυεθνικούς ομίλους, να εμπορεύονται παγκοσμίως με νοικιασμένους ή «δανεικούς εργαζομένους». Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις ανά κλάδο στην Ευρώπη – οι οποίες έκτοτε έχουν πολλαπλασιαστεί.
Οι ιδιωτικοποιήσεις ανά κλάδο στην Ευρώπη
Συνεχίζοντας, η TiSA (Trade in Services Agreement) διαπραγματεύεται σήμερα μεταξύ των Η.Π.Α., των 28 χωρών της ΕΕ, καθώς επίσης 21 άλλων κρατών – όπως το Μεξικό, ο Καναδάς, η Ιαπωνία, το Ισραήλ, η Ελβετία και η Τουρκία. Οι πενήντα αυτές χώρες αντιπροσωπεύουν το 65% περίπου του παγκοσμίου εμπορίου στον τομέα των υπηρεσιών – με πρώτο στόχο της συμφωνίας να αποτελεί η ιδιωτικοποίηση του νερού. Στα πλαίσια αυτά, η αναφορά (Petition) εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης, η οποία κατατέθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες από την πρωτοβουλία «right 2 water», απορρίφθηκε από την Κομισιόν – με την αιτιολογία πως δεν είναι αρμόδια για το θέμα.
Προφανώς η Κομισιόν γνώριζε πως διενεργούνται διαπραγματεύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες αφορούν και το νερό – οπότε απέφυγε να απαντήσει. Ειδικά όσον αφορά το θέμα αυτό, το ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα (ΣΤαγώνες – πηγή εδώ), είναι από τα καλύτερα στο είδος του – ενώ οι Έλληνες δύσκολα μπορούν να αμυνθούν, λόγω της υπερχρέωσης της χώρας και της υποταγής της στην Τρόικα (αν και η κίνηση στη Θεσσαλονίκη, εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ ήταν εξαιρετική).
Περαιτέρω, η συμφωνία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς – όπως στην κατάργηση των απαγορεύσεων που προέβλεπε η GATS, σχετικά με τις επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος. Ειδικότερα, γίνεται προσπάθεια μέσω αυτής να εδραιωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που διενεργούνται από ορισμένες χώρες, στα πλαίσια των μέτρων που επιβάλλει το ΔΝΤ – έτσι ώστε να είναι αδύνατη η επανεθνικοποίηση τους.
Για παράδειγμα, η πόλη του Παρισιού πούλησε το 1985 τη δημόσια επιχείρηση ύδρευσης στους ομίλους GDF Suez και Veolia – με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι τιμές του νερού περισσότερο από 100%, καθώς επίσης να μειωθεί η ποιότητα του, λόγω της ελλιπούς συντήρησης του δικτύου, για εξοικονόμηση δαπανών.
Έτσι λοιπόν αποφάσισε η πόλη το 2010 να αγοράσει ξανά τη δημόσια επιχείρηση – κάτι που δεν θα είναι στο μέλλον δυνατόν, εάν υπογραφεί η παραπάνω συμφωνία (TiSA). Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Αμβούργο, όταν η πόλη αποφάσισε να εθνικοποιήσει την εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας – η οποία είχε αυξήσει σημαντικά τις τιμές, επιβαρύνοντας δυσανάλογα τα νοικοκυριά.
Όσον αφορά τώρα την απασχόληση, οι ιδιωτικοποιήσεις αυξάνουν σημαντικά την ανεργία – γεγονός που τεκμηριώνεται από τις Η.Π.Α., στις οποίες οι αποκρατικοποιήσεις της ύδρευσης και των παράλληλων κλάδων, οδήγησαν στην απώλεια του 1/3 των θέσεων εργασίας (γράφημα).
Απώλειες θέσεων εργασίας ως αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων
Συμπερασματικά λοιπόν οι πολυεθνικοί όμιλοι προετοιμάζονται «θεσμικά», με στόχο την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας πολλών κρατών, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης εκ μέρους τους.
Παράλληλα, επιδιώκουν τη λεηλασία των εργαζομένων, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με την επιβολή χαμηλών μισθών σε ορισμένους τομείς, καθώς επίσης με τη διεύρυνση της «δανεικής εργασίας» – της ενοικίασης των εργαζομένων δηλαδή από ανάλογες εταιρείες, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να μην απαιτούνται απολύσεις, αποζημιώσεις κοκ.
Τέλος, οι διαπραγματεύσεις που αφορούν την παραπάνω συμφωνία είναι κρυφές, κυρίως επειδή το απαίτησαν οι Η.Π.Α. – οι οποίες ζήτησαν να κρατηθούν μυστικά όλα όσα συμφωνηθούν, τουλάχιστον για πέντε έτη μετά την τελική υπογραφή τους.
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website
με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/05/blog-post_1500.html#more
Ενδιαφέρουσες σχετικές με το θέμα δημοσιεύσεις:
The Trade in Services Agreement ('TiSA')
Investment Protection and Investor-to-State Dispute Settlement in EU agreements
The Trade in Services Agreement - Consultation notice
Πρόσφατα ελέχθη από μαθήτρια γυμνασίου σε στενό μαθητικό κύκλο ότι μαθήτριες γυμνασίου μαζεύτηκαν και έκαναν πνευματισμό, καλούσαν πνεύματα σε «τραπεζάκια».
Με αφορμή αυτό το γεγονός ας μας επιτραπεί να κάνουμε κάποια σχόλια δανειζόμενοι κατόπιν την φωνή των αγιοπατερικών κειμένων.
Θα ρωτήσει ίσως μια από τις μαθήτριες, γιατί μας απαγορεύετε τα «μαγικά», εσείς η στενόμυαλη παλιά γενιά που θέλει να μας κόψει την διασκέδαση, τον πειραματισμό και την ελευθερία;
Γιατί να μην κάνουμε πνευματισμό αφού σε ένα από τα επεισόδια της Πάττυ κάνει η Πάττυ μαζί με τις φίλες της; Ακόμη και η τηλεοπτική φραουλίτσα που απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες σε ένα από τα επεισόδια κάνει πνευματισμό με άλλα κοριτσάκια.
Είναι κακά και επικίνδυνα όλα αυτά; Και γιατί; Και αν όντως είναι κακά και επικίνδυνα πώς θα το καταλάβουμε και ποιος θα μας καθοδηγήσει στο να έχουμε σωστά κριτήρια και τώρα και πάντα στη ζωή μας για να ξεφεύγουμε από τον κίνδυνο;
Ας ακούσουμε τώρα τους μεγάλους ως έχοντες την μεγαλύτερη αν όχι αποκλειστική ευθύνη. Τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους αναδόχους, όλα τα μέλη της κοινωνίας που ανησυχεί για τα παιδιά.
Παιδιά μου αγαπητά, έχετε δίκιο για τις απορίες σας. Δεν σας κατηχήσαμε και είμαστε υπεύθυνοι για αυτό. Ήμασταν και εμείς ακατήχητοι και δεν γνωρίζαμε την αλήθεια για τον πνευματικό κόσμο και τον αόρατο πόλεμο. Ποτέ δεν μάθαμε ή αν το ακούσαμε το προσπεράσαμε, ότι όποιος ασχολείται με μαγικά προσκυνάει και λατρεύει τους δαίμονες και ότι ο ίδιος ο Θεός όχι μόνο απαγορεύει αλλά και διατάζει να μην πλησιάσει κανείς εκείνους που κάνουν αυτά τα πράγματα για να μην μολυνθεί.
Όταν σαν ανάδοχοι ερωτηθήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό κατά την διάρκεια του μυστηρίου του βαπτίσματος αν αποτασσόμεθα τον σατανά και πάσα τα έργα του, τη λατρεία και την πομπή του και απαντήσαμε αποτάσσομαι δεν δώσαμε την απαραίτητη σημασία να κρατήσει το παιδί και κατόπιν ο ενήλικας την ομολογία της πίστης και αυτό το αποτάσσομαι ούτε ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε πώς κατορθώνεται.
Δεν διαβάσαμε την περικοπή από το Ευαγγέλιο και δεν μπήκαμε στον κόπο να το εξηγήσουμε στα παιδιά μας όπου ο Χριστός μας αναφέρει ότι το δαιμόνιο που έχει βγει από τον άνθρωπο, αν τον βρει αμέριμνο και διατεθειμένο να τον δεχτεί πάλι φέρνει και άλλα επτά δαιμόνια πονηρότερα και μπαίνουν μέσα του, στην καρδιά του και κατοικούν μόνιμα πια. Όσοι λοιπόν ασχολούνται με τα μαγικά διώχνουν από τις καρδιές τους το Άγιο Πνεύμα και βάζουν μέσα τους ακάθαρτα δαιμόνια και με αυτή την δαιμονική ενέργεια κάνουν πράγματα σατανικά και περίεργα.
Δεν εκβαθύναμε όταν ακούσαμε την Κυριακή στην Εκκλησία ότι όταν ο Χριστός μας έβγαλε τα δαιμόνια από τον δαιμονισμένο νέο του ζητήθηκε η άδεια να μπουν στους χοίρους. Πληγώσαμε τον Χριστό μας νομίζοντας ότι τα δαιμόνια έχουν δύναμη από μόνα τους. Αν εμείς δεν δίναμε δικαιώματα και ήμασταν κοντά στον Χριστό, πού είχαν θέση αυτά;
Δεν ξέραμε ότι διάβολος είναι μισόκαλος δηλαδή μισεί κάθε καλό και είναι ορκισμένος εχθρός του ανθρώπου, δόλιος, ραδιούργος και ακούραστος, με πείρα χιλιάδων ετών; Επίσης, αγνοούσαμε ότι χωρίς την χάρη της Παναγίας μας, των Αγίων μας και τα όπλα του Τιμίου Σταυρού, του Αγίου Βαπτίσματος, της Θείας Κοινωνίας, την βαθειά πίστη και τον πνευματικό αγώνα, με την καθοδήγηση έμπειρου πνευματικού θα ήμασταν εύκολη λεία στα χέρια του;
Τέλος, ήμασταν ανόητοι που πιστεύαμε ότι μπορούν ο διάβολος και τα όργανά του να γνωρίζουν τα μελλούμενα αφού είναι σκοτισμένοι, δεν έχουν φωτισμό Θεού και δεν ξέρουν το βάθος της καρδιάς κάθε ανθρώπου ούτε επηρεάζουν το αυτεξούσιο του ανθρώπου ούτε προγνωρίζουν, απλά συμπεραίνουν από εξωτερικά φαινόμενα ή αντιδράσεις.
Για όλη αυτή την άγνοια και αμέλεια ζητάμε ταπεινά συγγνώμη απ’ τα παιδιά και τα καλούμε να μας δώσουν άλλη μια ευκαιρία για επικοινωνία και χτίσιμο σχέσης αγάπης και εμπιστοσύνης για να συμβάλουμε όσο μπορούμε στην προστασία από τις κακοτοπιές της σημερινής εποχής.
Ε. Μ.
Εκπαιδευτικός
Πηγή: http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%B7/
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Υπόκρισις εστιν έτερον έχει και έτερον ποιείν.
Ευρωβουλή, ομοφοβία, ψήφισμα, Eurovision, Kοντσίτα και φιλανθρωπικός σκοπός.
Μόλις τέσσερις μήνες πριν, γνωστοποιήσαμε τη σχετική είδηση αναφορικά με το ψήφισμα στην Ευρωβουλή, που είχε τον τίτλο «χάρτης πορείας κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου».
Πού να φανταζόμασταν τότε ότι προετοίμαζαν τον εορτασμό αυτού του ψηφίσματος με τη νίκη του Αυστριακού τραγουδιού στην Εurovision το οποίο ερμήνευσε η η τρανσέξουαλ γυναίκα με το μούσι.
Όλη η Ευρώπη υπερψήφισε το διαφορετικό και το προκλητικό, που ήταν λουσμένο στο χρυσό και στα στρας. Η ετερόκλητη εικόνα μιας γυναίκας με μούσι, που αν ήθελε να είναι γυναίκα δεν θα είχε μούσι και αν ήθελε να είναι άνδρας δεν θα ήταν αυτό το δημιούργημα, αφιέρωσε το βραβείο στην «ειρήνη» και σε όσους μάχονται υπέρ της διαφορετικότητας.
Μεγάλο μπέρδεμα με μια χωριάτικη σαλάτα, που έχει τα πάντα μέσα.
Η διαταραχή συνεχίζεται όμως και αυτός είναι ο λόγος της ετεροχρονισμένης αναφοράς μου στο θέμα. Πριν λίγες ημέρες η συγκεκριμένη προκλητική ανθρώπινη εικόνα με το μούσι και τα στρας ήταν το τιμώμενο πρόσωπο στον «Χορό της ζωής» που διοργανώθηκε στη Βιέννη για τη συγκέντρωση χρημάτων υπέρ της καταπολέμησης του AIDS. Ήρθαν αστέρες του Χόλυγουντ μαζί και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον για να υποστηρίξουν το φιλανθρωπικό σόου.
Όταν «κ ά τ ι» πρέπει να παγιωθεί και να εδραιωθεί βαπτίζεται με τον όρο φιλανθρωπία.. και έτσι καταπίνεται και χωνεύεται πιο εύκολα. Κυρίως επιβάλλεται πιο εύκολα προκειμένου ο κόσμος να το θαυμάσει.
Άραγε ποιό θα είναι το επόμενο κομμάτι του παζλ;
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς δίδει αὐτὴν τὴν δυνατότητα, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πρωταρχικὸ σκοπὸ ποὺ εἶχε τάξει ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Γι᾿ αὐτὸ ἀναγγέλλεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὡς ἡ ὁδός, ἡ θύρα, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση, τὸ φῶς. Εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος διορθώνει τὸ λάθος τοῦ πρώτου Ἀδάμ. Ὁ πρῶτος Ἀδὰμ μᾶς χώρισε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀνυπακοή του καὶ τὸν ἐγωισμό του. Ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, μᾶς ἐπαναφέρει πάλι στὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν ὑπακοή Του πρὸς τὸν Πατέρα, ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, «θανάτου δὲ σταυροῦ». Προσανατολίζει πάλι τὴν ἐλευθερία μας πρὸς τὸν Θεό, ἔτσι ὥστε προσφέροντάς την σ᾿ Αὐτὸν νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του.
Τὸ ἔργο ὅμως τοῦ νέου Ἀδὰμ προϋποθέτει τὸ ἔργο τῆς νέας Εὔας, τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ διόρθωσε τὸ λάθος τῆς παλαιὰς Εὔας. Ἡ Εὔα ὤθησε τὸν Ἀδὰμ στὴν παρακοή. Ἡ νέα Εὔα, ἡ Παναγία, συντελεῖ στὸ νὰ σαρκωθεῖ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος θὰ ὁδηγήσει τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν ὑπακοὴ τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὡς καὶ τὸ πρῶτο ἀνθρώπινο πρόσωπο ποὺ ἐπέτυχε τὴν θέωση - κατ᾿ ἐξαίρετο καὶ ἀνεπανάληπτο μάλιστα τρόπο, διαδραμάτισε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας ὄχι ἁπλῶς βασικὸ ρόλο, ἀλλὰ ἀναγκαῖο καὶ ἀναντικατάστατο.
Ἐὰν ἡ Παναγία δὲν εἶχε προσφέρει μὲ τὴν ὑπακοή της τὴν Ἐλευθερία της στὸν Θεὸ καί, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν μεγάλο θεολόγο τοῦ ΙΔ´ αἰῶνος, δὲν εἶχε πεῖ τὸ "ναί" στὸν Θεό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σαρκωθεῖ ὁ Θεός. Διότι ὁ Θεὸς ποὺ ἔδωσε τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὴν παραβιάσει. Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σαρκωθεῖ, ἐὰν δὲν εὑρίσκετο μιὰ τέτοια ἁγνή, παναγία, ἀκηλίδωτη ψυχὴ σὰν τὴν Θεοτόκο, ἡ ὁποία θὰ προσέφερε ὁλοκληρωτικὰ τὴν ἐλευθερία της, τὴν θέλησή της, τὸν ἑαυτό της ὅλο στὸν Θεό, ὥστε νὰ Τὸν ἑλκύσει πρὸς τὸν ἑαυτό της καὶ πρὸς ἡμᾶς.
Ὀφείλουμε πολλὰ στὴν Παναγία μας. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ εὐλαβεῖται τόσο πολὺ τὴν Θεοτόκο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, συνοψίζοντας τὴν Πατερικὴ θεολογία, λέγει ὅτι ἡ Παναγία μας ἔχει τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι εἶναι θεὸς μετὰ τὸν Θεόν, μεθόριο μεταξὺ κτιστοῦ καὶ ἄκτιστου. «Προΐσταται τῶν σωζομένων», κατ᾿ ἄλλη ὡραία ἔκφραση θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ νεώτερος αὐτὸς ἀπλανὴς φωστὴρ καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρει ὅτι καὶ αὐτὰ τὰ ἀγγελικὰ τάγματα φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ λαμβάνουν ἀπὸ τὴν Παναγία.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἐγκωμιάζεται ὡς «τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».
Ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου καὶ ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ μέγα μυστήριο τῆς Πίστεως καὶ Θεολογίας μας.
Αὐτὸ ζεῖ κάθε ἡμέρα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὰ μυστήριά της, τὴν ὑμνολογία της, τὶς εἰκόνες της, μὲ ὅλη τὴν ζωή της. Ἀκόμη καὶ ἡ ἀρχιτεκτονικὴ ἑνὸς Ὀρθόδοξου Ναοῦ αὐτὸ μαρτυρεῖ. Ὁ τροῦλος τῶν ἐκκλησιῶν, πάνω στὸ ὁποῖο εἶναι ζωγραφισμένος ὁ Παντοκράτωρ, συμβολίζει τὴν κάθοδο τοῦ Οὐρανοῦ στὴν γῆ. Ὅτι ὁ Κύριος «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». Ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος «καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰω. α´ 14).
Ἐπειδὴ δὲ ἔγινε ἄνθρωπος διὰ τῆς Θεοτόκου, εἰκονίζουμε τὴν Θεοτόκο τὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι δι᾿ αὐτῆς ὁ Θεὸς ἔρχεται στὴν γῆ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ εἶναι «ἡ γέφυρα δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καὶ πάλι «ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν», ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἡ χώρα τοῦ ἀχωρήτου, ποὺ ἐχώρησε μέσα της τὸν ἀχώρητο Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας.
Στὴν συνέχεια δείχνει ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς θεωμένους ἀνθρώπους. Αὐτοὺς ποὺ ἔγιναν θεοὶ κατὰ Χάριν, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτὸ στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας μποροῦμε καὶ εἰκονίζουμε ὄχι μόνο τὸν σαρκωθέντα Θεό, τὸν Χριστό, καὶ τὴν ἄχραντο Μητέρα Του, τὴν Κυρία Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἁγίους, γύρω καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα. Σ᾿ ὅλους τοὺς τοίχους τοῦ Ναοῦ ζωγραφίζουμε τὰ ἀποτελέσματα τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ: Τοὺς ἁγίους καὶ θεωμένους ἀνθρώπους.
Ἄρα εἰσερχόμενοι μέσα σὲ ἕνα ὀρθόδοξο Ναὸ καὶ βλέποντας τὴν ὡραία ἁγιογράφηση, ἀμέσως λαμβάνουμε μία ἐμπειρία: Μαθαίνουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωή μας.
Ὅλα στὴν Ἐκκλησία ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες
Ἡ ἀπρόσμενη ἀπόφαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης περὶ ἱδρύσεως ξεχωριστοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν προξένησε θλίψη βαθιὰ σὲ κάθε ἄγρυπνη Ὀρθόδοξη συνείδηση.
Ἀκόμη ὅμως μεγαλύτερη θλίψη δημιουργεῖ νεότερη ἀνακοίνωση τοῦ Τμήματος, μὲ τὴν ὁποία, ὑπεραμυνόμενο τῆς ἀποφάσεώς του, χρησιμοποιεῖ διάφορα ἐπιχειρήματα τάχα ἐπιστημονικά. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅμως ἐπιστρατεύει ὡς σημαντικὸ ἐπιχείρημα καὶ τὸ ὅτι ἡ ἵδρυση τέτοιου Τμήματος θὰ συντελέσει στὴν «προαγωγὴ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων καὶ σχέσεων καταλλαγῆς» μεταξὺ Ἰσλαμισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ.
Ἀλήθεια, ποιὰ κοινωνία μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀνάμεσα στὸ χριστιανικὸ φῶς καὶ τὸ ἰσλαμικὸ σκοτάδι; Ποιὰ καταλλαγὴ ἀνάμεσα στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὸ ψεῦδος τῶν ἄλλων θρησκειῶν; Οἱ θεολόγοι τοῦ Τμήματος Θεολογίας δὲν ἔχουν διαβάσει ποτὲ τὸν λόγο τῆς Γραφῆς ὅτι «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. ϟε΄ [95] 5); Γιὰ ποιὲς σχέσεις καταλλαγῆς ὁμιλοῦν; Τὸ ἐπιδιωκόμενο ἐγχείρημα φανερώνει κοσμικὴ νοοτροπία τελείως ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ὑπηρετεῖ πολιτικὲς σκοπιμότητες, μεταβάλλοντας τὴ θεολογία σὲ ὄργανο τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας.
Ναί! Νὰ συμβιώνουμε εἰρηνικὰ μὲ ὅλους τοὺς λαοὺς ὁποιασδήποτε θρησκείας καὶ ἰδεολογίας. Ὄχι ὅμως νὰ ἀναγνωρίζουμε ὡς ἀλήθεια τὴν πλάνη. Διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ προδοσία τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας. Κάτι ποὺ εἶναι ἀνάγκη ὁπωσδήποτε νὰ ἀποτραπεῖ. Πρωτίστως διότι θὰ ἀποτελέσει ὄνειδος γιὰ τὴν ἴδια τὴ Σχολή. Τὴ Σχολὴ ποὺ εἶχε τὴ δίκαιη φήμη ὅτι κρατάει σταθερὰ καὶ μὲ ἀκρίβεια τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση εἶναι σημαντικότατη, ἀξιέπαινη καὶ πολὺ ἐνθαρρυντικὴ ἡ ἀντίθεση τοῦ δευτέρου Τμήματος τῆς Σχολῆς, αὐτοῦ τῆς Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας, τὸ ὁποῖο στὴ συνέλευσή του τὴν 26η Μαρτίου ἔλαβε ὁμόφωνα ἀρνητικὴ θέση γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα.
Θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι ἡ Κοσμητεία τῆς Σχολῆς θὰ σταματήσει τὸ ἐγχείρημα. Διότι θὰ ἀποτελέσει πτώση ἀπροσμέτρητη ἡ τυχὸν πραγματοποίησή του.
Πηγή: http://osotir.org/keimena/ekpaideutika/item/33337-n-m-n-prodothe-rthodoksi-theologia
α) Η φύσις και αποστολή της Ιερωσύνης.
Την ευθύνην και το λειτούργημα της διαποιμάνσεως του πιστού λαού του Θεού αναλαμβάνουν δια της χειροτονίας των οι Ποιμένες της Εκκλησίας, ήτοι ο Επίσκοπος και ο Πρεσβύτερος και ο τούτων βοηθός εν τη διακονία των Μυστηρίων διάκονος (ιη’ της Α΄), χαρακτηριζόμενοι και ως «προεστώτες» αυτής (α΄ Αντιοχ.).
Οι ι. Κανόνες διακρίνουν τας εξής τάξεις εν τη Εκκλησία: Ιερωμένους ή ιερατικούς (επισκόπους – πρεσβύτερους – διακόνους), κληρικούς (υπηρέτας – ψάλτας – εφορκιστάς – θυρωρούς – αναγνώστας), (κδ’ Λαοδ.) και λαϊκούς (οζ’ ΣΤ’., κζ’ Λαοδ.). Προς τούτοις έτεροι κανόνες προσθέτουν και τους ασκητάς. Η διάκρισις αύτη δεν είναι οντολογική, καθ’ όσον πάντες δια του Βαπτίσματος και των αγίων Μυστηρίων κοινωνούν της θείας ζωής του Χριστού, καθιστάμενοι μέτοχοι της σωζούσης χάριτος του Θεού και των αγαθών της Βασιλείας Του, και διάκονοι του θελήματός Του και της Εκκλησίας Του, αλλά λειτουργική λόγω της ιδιαιτέρας διακονίας εκάστου εις το σώμα του Χριστού.
Το ιερατικόν λειτούργημα αποτελεί «Θεού δωρεάν» και «χάρισμα» (στ’ Μέγα Βασιλείου), δωρηθέν παρά του Σωτήρος («παρ’ εμού φησίν, εδέξασθε το της ιερωσύνης αξίωμα» Εγκυκλ. Επιστ. Γενναδίου Κων/λεως) μη εξαρτώμενον εκ της δικαιοσύνης του λαμβάνοντος αυτό, ή εκ της κοινότητος αντιπροσωπευτικώ δικαίω ή ακόμη και εκ του χειροτονούντος, όστις δεν ενεργεί εξ ιδίας εξουσίας αλλ’ ως εντελοδόχος του Αρχιποίμενος Χριστού, και «δώσει λόγον τω πάντων κριτή» (β’ Κυρίλλου). Δια του διδομένου χαρίσματος ο ποιμήν ικανούται ίνα ποιμάνη τον λαόν του Θεού. Εντεύθεν και η ιερωσύνη χαρακτηρίζεται ως «θεία» (ι’ Σαρδ.) ή ως «το θείον και σεβάσμιον όνομα της ιερωσύνης» (κ’ Σαρδ.).
Ως χάρισμα η ιερωσύνη είναι συνέχεια και μετοχή εις την μίαν και μοναδικήν ιερωσύνην του Χριστού, η οποία έχει δωρηθή εις την Εκκλησίαν. Εις μόνον ιερεύς υπάρχει εις την Εκκλησίαν. Οι δε «άνθρωποι ιερείς» την ιερατείαν αυτού εν τη Εκκλησία λειτουργούντες» (Κανών Καρχηδόνος).
Λειτουργοί της ιερωσύνης του Χριστού είναι κατά πρώτον λόγον οι επίσκοποι, διό και ως ιερείς ή «του Θεού ιερείς» εις τους ιερούς Κανόνας χαρακτηρίζονται κυρίως οι Επίσκοποι, (μθ’, ξδ’, πα’ Καρθαγ.). Ο ιερατικός χαρακτήρ του λειτουργήματος των επισκόπων πιστούται εκ της προεδρικής αυτών θέσεως εις το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας («προεστάναι θείου θυσιαστηρίου» α΄ Κυρίλλου), όπερ είναι και το κεντρικόν και συστατικόν της Εκκλησίας Μυστήριον. Εντεύθεν και ο επίσκοπος είναι ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος δια την μετάδοσιν «της προσφοράς» (ιγ’ Α΄), την επιβολήν και διακανονισμόν των επιτιμίων της αποχής από της θείας κοινωνίας, την αποδοχήν των μετανοούντων (ιβ’ Α΄) και αποκατάστασιν αυτών εις την θείαν κοινωνίαν, ως και την χειροτονίαν των λειτουργών των θείων Μυστηρίων.
Η μοναδική αυτή ιερατική «λειτουργία και φροντίς του λαού» (λστ’ Απ.) καθιστά τους επισκόπους «ιθυντάς» ή «καθηγητάς» (νγ’ Καρθαγ.), «επιστάτας των του Σωτήρος ποιμνίων», «ποιμένας» («της αρχιερωσύνης, δι’ ης ποιμαίνειν ετάχθησαν», ιστ’ ΑΒ’ ). Ούτοι είναι οι «οικονομούντες» τας Εκκλησίας (στ’ Β΄). Ως οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού οι ποιμένες δέον να έχουν βαθείαν συνείδησιν, ότι δεν ασκούν ιδίαν εξουσίαν, ως χαρακτηριστικώς διδάσκει και ο ι. Χρυσόστομος: «ο δε λοιπόν ζητείται εν τοις οικονόμοις, ίνα πιστός τις ευρεθή. Τουτέστιν, ίνα μη τα δεσποτικά σφετερίσηται, ίνα μη ως δεσπότης εαυτώ εκδική, αλλ’ ως οικονόμος διοική. Οικονόμου γαρ το διοικείν τα εγκεχειρισθέντα καλώς∙ ουχ αυτώ λέγειν είναι τα δεσποτικά, αλλά τουναντίον του δεσπότου τα εαυτού». Είναι επίσης τα κέντρα ενότητος των ων προΐστανται Εκκλησιών, ως εικόνες και τύποι και εις τόπον Θεού, έχοντες την φροντίδα πάντων των εκκλησιαστικών πραγμάτων» «ως του Θεού εφορώντος» (λη’ Αποστ.).
Εντεύθεν κατανοείται και η απαίτησις των Κανόνων περί υπάρξεως ενός μόνον επισκόπου εν εκάστη επισκοπή. Περισσότεροι του ενός επίσκοποι θα εσήμαινε διάσπασιν της ενότητος της Εκκλησίας διά της οργανώσεως των μελών αυτής περί δύο ή και περισσοτέρους επισκόπους, κέντρα ενότητος. (ιε’ Ζ’, η’ Α’, ιστ’ της ΑΒ’).
Της ιερωσύνης του Χριστού μετέχουν και οι πρεσβύτεροι, συμποιμαίνοντες και συνδιοικούντες μετά του Επισκόπου τας επισκοπάς εν ταις ενορίαις. Ούτοι αξιούνται ωσαύτως «καθέδρας» και «προεδρίας» συμμετέχοντες του χαρίσματος και της ευθύνης του επισκόπου διό και οι απαιτήσεις των Κανόνων δια τα καθήκοντα των πρεσβυτέρων εν πολλοίς συμπίπτουν με τας αφορώσας τους επισκόπους.
Ο επίσκοπος, ως κέντρον ενότητος και ζώσα εικών του Χριστού εν εκάστη τοπική Εκκλησία, μόνος αυτός κέκτηται το δικαίωμα του χειροτονείν τους λειτουργούς της ενότητος της Εκκλησίας. Το δικαίωμα τούτο καθιστά τον επίσκοπον το μοναδικόν κέντρον ενότητος.
Ο επίσκοπος συνάπτει οιονεί γάμον μετά της λαχούσης αυτώ επισκοπής διό και ούτος οφείλει όπως μη εγκαταλείπη «της αυθεντικής αυτού καθέδρας» και «μη αμελείν της φροντίδος και της συνεχείας του ιδίου θρόνου» (οα’ Καρθαγ.). Η δε μετάθεσις επισκόπου θεωρείται πνευματική μοιχεία.
Οι πρεσβύτεροι και διάκονοι δια της χειροτονίας των συνδέονται μετά Ναού πόλεως, ή κώμης, ή Κοιμητηρίου, ή Μαρτυρίου, ή ιδρύματος, ή Μονής, εάν πρόκειται περί μοναχών. Χειροτονία κληρικού απολελυμένως γενομένη είναι άκυρος (στ’ Δ΄),εφ’ όσον δεν εξασφαλίζει οργανικήν σύνδεσιν του χειροτονουμένου προς το σώμα της Εκκλησίας, όπερ πάντοτε έχει ως κέντρον ενότητος και συνάξεων Ναόν τινα.
Τόσον ο επίσκοπος εν τη επισκοπή όσον και ο πρεσβύτερος εν τη κοινότητι, εν η διακονεί, είναι κέντρα, αλλά και λειτουργοί της ενότητος της Εκκλησίας συνάγοντες περί τον Χριστόν τον λαόν του Θεού. Κατά τον Κ Μουρατίδην «αι εν τη Εκκλησία διακρίσεις υφίστανται ακριβώς προς επίτευξιν της ενότητος των μελών του πληρώματος της Εκκλησίας και ουδόλως εις την διαίρεσιν ή αντίθεσιν αυτών».
Οι λαμβάνοντες το χάρισμα της ιερωσύνης υπέχουν βαρείας ευθύνας δια την κατά Χριστόν καθοδήγησιν και αύξησιν του ποιμνίου των. «…Επεί γαρ, ως άπαξ εγκεχειρισμένον ιερατικήν φροντίδα, ταύτης έχεσθαι μετ’ ευρωστίας πνευματικής, και οιον ανταποδύεσθαι τοις πόνοις και ιδρώτα τον έμμισθον εθελοντί υπομείναι». Αποστολή των ποιμένων και ιδία των επισκόπων είναι η «οικοδομή των λαών» και η καθοδήγησις αυτών εις τον κατά του διαβόλου και των παθών αγώνα. Ό,τι μετ’ ιδιαιτέρας εμφάσεως λέγουν οι β’ και γ’ Κανόνες της ΑΒ’ Συνόδου περί της διαποιμάνσεως των μοναχών ισχύει αναμφιβόλως και δια την διαποίμανσιν των εν τω κόσμω βιούντων. Ο ποιμήν εν πρώτοις δέον, «θεοφιλής» ων, να έχη την «πρόνοιαν της ψυχικής σωτηρίας» των ποιμαινομένων «αρτίως τω Θεώ» προσάγων τας ψυχάς αυτών (β’ ΑΒ). Τους αποδιδράσκοντας εκ της Μονής (ή της εν τω κόσμω εκκλησιαστικής ποίμνης) δέον να αναζητή «μετά πολλής της επιμελείας» και να αγωνίζεται «τη προσηκούση και καταλλήλω του πταίσαντος ιατρεία το νενοσηκός ανακτάσθαι και επιρρωνύειν». Μη πράττων τούτο πρέπει να αφορίζεται. «Ει γαρ ο ζώων αλόγων την προστασίαν εγχειριζόμενος, και του ποιμνίου καταμελών, ουκ ατιμώρητος καταλιμπάνεται. Ο των του Χριστού θρεμμάτων την ποιμαντικήν αρχήν καταπιστευθείς, και ραστώνη και ραθυμία την αυτών σωτηρίαν απεμπολών, πώς ου δίκας του τολμήματος εισπραχθήσεται;» (γ’ ΑΒ’).
Το ποιμαντικόν έργον δεν περιορίζεται μόνον εις τας κατ’ άτομον εποικοδομητικάς συνομιλίας ποιμένος και ποιμαινομένων, αλλά τελείται και εν τη ιερουργία των θείων Μυστηρίων και του λόγου του Θεού, ως και εν τη εν γένει πνευματική διακυβερνήσει του ποιμνίου. Ούτως οι ιεροί Κανόνες επιτάσσουν, όπως οι ποιμένες τελούν τα ιερά Μυστήρια κανονικώς και μετά κατάλληλον προετοιμασίαν μεταδίδοντες αυτά τοις αξίοις και ουδέποτε τοις αιρετικοίς∙ όπως κηρύττουν τακτικώς και ανελλιπώς τον θείον Λόγον κατά τας θείας Γραφάς και την Πατερικήν Παράδοσιν (ιθ’ ΣΤ’), ρυθμίζοντες τον λαόν «προς πίστιν ορθήν και πολιτείαν ενάρετον»∙ όπως μεριμνούν «δια την επιστροφήν των αιρετικών», ιδία οι επίσκοποι (ρκα’ Καρθαγ.)∙ όπως διαχειρίζωνται (οι επίσκοποι) τα οικονομικά της Εκκλησίας μετά των πρεσβυτέρων και των διακόνων και μεταδίδουν τοις χρείαν έχουσι κληρικοίς και λαϊκοίς (κε’ Αντιοχ., νθ’ Αποστ.)., «μετά φόβου Θεού και πάσης ευλαβείας» (μα’ Αποστ.), ωσαύτως επιτάσσουν όπως μη ασχολούνται με διοικητικάς και στρατιωτικάς υποθέσεις και ασχολίας επί εγκαταλείψει των ποιμαντικών των καθηκόντων (ι’ Ζ’, πγ’ Αποστ.), μη επιλαμβάνωνται οίκων και κτημάτων αλλοτρίων δια κέρδος, ειμή χάριν επιμελείας ορφανών και απροστατεύτων, κατ’ εντολήν του επισκόπου (γ’ Δ’), παρεμβαίνουν δε παρά τω βασιλεί και τοις άρχουσι, ως πατέρες πνευματικοί, μόνον προς συνηγορίαν υπέρ αδικουμένων, διωκομένων, ορφανών, χηρών και πτωχών (ζ, η’ Σαρδ.), διότι παρεμβάσεις εις τους άρχοντας δι’ ιδιοτελείς λόγους προκαλούν σκανδαλισμόν και στερούν τους επισκόπους της προς αυτούς παρρησίας. Έργον των ποιμένων είναι και η αποδοχή των μετανοούντων και επιστρεφόντων ως και η καταλλαγή αυτών τη Εκκλησία (νβ’ Αποστ., μγ’ Καρθαγ.).
Ιδιαιτέρως οι επίσκοποι είναι υπεύθυνοι δια την κατήχησιν των Κατηχουμένων και την εξέτασιν αυτών προ του Βαπτίσματος (μστ’ Λαοδ., οη’ Πενθ.) ως και την προστασίαν των μοναχών (δ’ Δ’). Εις τους υπ’ αυτόν δε κληρικούς οφείλει ο επίσκοπος αγάπην και αυτοί οφείλουν εις αυτόν υποταγήν (ιδ’ Σαρδ.), ως προς «Πατέρα» (η’ Καρθαγ.), καθ’ όσον «αυτός εστιν ο πεπιστευμένος τον λαόν του Κυρίου υπέρ των ψυχών αυτών λόγον απαιτηθησόμενος» (λθ’ Αποστ.).
Ούτως ο επίσκοπος είναι κυρίως και προεχόντως ποιμήν και φιλόστοργος πατήρ των πρεσβυτέρων («οικείος πατήρ» ιγ’ ΑΒ’ ) και πάντων των υπ’ αυτόν κληρικών και λαϊκών και ουχί διοικητής τις και άρχων ασκών απρόσωπον και ψυχράν διοίκησιν, μη εδραζομένην εις την αγάπην και μη προάγουσαν την κοινωνίαν των προσώπων. Ως εικόνες του Χριστού, οι επίσκοποι δέον να ακτινοβολούν και τα ποιμαντικά χαρίσματα Αυτού. Ενώ δε ο βασιλεύς (και γενικώς οι άρχοντες) είναι πρόσωπον εξωτερικόν και «σωματικόν», ο αρχιερεύς οφείλει να είναι πρόσωπον «εσωτερικόν και πνευματικόν, και του πρατοτάτου και αμνησικάκου Χριστού μιμητής γνησιώτατος». Ούτως ησθάνοντο και οι Πατέρες της Σαρδικής: «Επειδή ήσυχοι και υπομονητικοί οφείλομεν είναι, και διαρκή τον προς πάντας έχειν οίκτον» (ιη΄ Σαρδ.). Ομοίως αντιλαμβάνεται την αποστολήν του επισκόπου και ο βυζαντινός πολιτικός νόμος: «Επίσκοπος εστιν επιτηρητής και επιμελητής πασών των εκκλησιαζομένων ψυχών των εν τη αυτού επαρχία…. ίδιον δε Επισκόπου, τοις μεν ταπεινοίς συγκατέρχεσθαι, καταφρονείν δε των επαιρομένων… Και προκινδυνεύειν του ποιμνίου, και την εκείνων στενοχωρίαν, οικείαν οδύνην ποιείσθαι». Ως φιλόστοργος πατήρ ο επίσκοπος δέον να μη εγκαταλίπη επί μακρόν χρονικόν διάστημα την επαρχίαν του και «λυπείν τον εμπεπιστευμένον αυτώ λαόν» (Σαρδ. ια’). Γενικώς επίσκοποι και πρεσβύτεροι οφείλουν να μη αμελούν του υπ’ αυτούς κλήρου και λαού, παιδεύοντες αυτούς εις ευσέβειαν, εάν δε αμελούν αυτών αφορίζονται, επιμένοντες δε τη αμελεία και ραθυμία καθαιρούνται (νη’ Αποστ.).
Εν τη ενασκήσει του ποιμαντικού έργου οι ποιμένες διατρέχουν τον κίνδυνον να ασκούν τούτο ανθρωποκεντρικώς, ήτοι κατά την ιδίαν αυτών κρίσιν και όχι κατά το φρόνημα της Εκκλησίας. Προς αποφυγήν του κινδύνου τούτου οι ποιμένες εν τη διαχειρίσει των εκκλησιαστικών πραγμάτων και τη διακυβερνήσει των ψυχών δέον όπως ακολουθούν τους ιερούς Κανόνας, οι οποίοι εκφράζουν την θεανθρωπίνην βούλησιν της Εκκλησίας, επί αμφιβόλων δε ή και αμφισβητουμένων θεμάτων καταφεύγουν εις την συνοδικήν επίλυσιν αυτών. Διό οι επίσκοποι οφείλουν να μετέχουν εις τας συνόδους δια να διδάσκουν ή διδάσκωνται «εις κατόρθωσιν της Εκκλησίας και των λοιπών» (μ’ Λαοδ.). Οφείλουν επίσης να απευθύνωνται προς τον πρώτον μεταξύ αυτών δια τα γενικώτερα εκκλησιαστικά ζητήματα (λδ’ Αποστ.). Κατά τον ιδ’ της Ζ’ «ότι τάξις εμπολιτεύεται τη ιερωσύνη, πάσιν αρίδηλόν εστι. Και το συν ακριβεία διατηρείν τας της ιερωσύνης εγχειρήσεις Θεώ ευάρεστον».
Το καθήκον τούτο της συμμορφώσεως της πορείας της Εκκλησίας προς την βούλησιν του Κυρίου βαρύνει κυρίως τους επισκόπους, οίτινες είναι οι κατ’ εξοχήν διδάσκαλοι της Αληθείας χαρακτηριζόμενοι και ως «οφθαλμοί της Εκκλησίας». Εκ της καλής δε ή κακής καταστάσεως αυτών το όλο σώμα της Εκκλησίας συνδιακινδυνεύει ή συνδιασώζεται. Οι επίσκοποι, έχοντες το χάρισμα της διδασκαλίας της Αληθείας, δέον να είναι όλως ευαίσθητοι εις πάσαν προσπάθειαν λανθανούσης ή και φανεράς νοθεύσεως του εκκλησιαστικού βίου δια διδασκαλιών ή κατευθύνσεων ξένων ή και αντιθέτων προς το πνεύμα της Εκκλησίας. Έκαστος επίσκοπος δέον να αποτελή την αγρυπνούσαν συνείδησιν της Εκκλησίας διακρίνων τα «τη εκκλησιαστική πίστει σύμφωνα» (ι’ Καρθαγ.), ή και αντιτιθέμενα, αγωνιζόμενος δια την «επιστήμην», ήτοι την ακρίβειαν των δογμάτων, δια την «ομολογίαν της Καθολικής Εκκλησίας» και δια «την της αληθείας εκδικίαν» (ιζ’ Σαρδ.) Οι μέλλοντες να χειροτονηθούν επίσκοποι και πρεσβύτεροι δέον να είναι γνώσται των συνοδικώς δεδογμένων «ίνα μη ποιούντες κατά των όρων της συνόδου μεταμεληθώσιν» (ιη’ Καρθαγ.).
Το λειτούργημα τούτο, το οποίον ενεργοποιούν οι επίσκοποι ιδιαιτέρως εις τας Συνόδους, αλλά και εν ανάγκη προ αυτών δια της διακοπής του μνημοσύνου των εις κατεγνωσμένην αίρεσιν πεσόντων μητροπολιτών ή πατριαρχών προϋποθέτει γνώσιν θεολογικήν, όχι βεβαίως εν διανοητική μόνον έννοια, αλλά εν τη αγιοπατερική εννοία της μυστικής κοινωνίας και γνώσεως του Τριαδικού Θεού και των ενεργειών αυτού προς διάκρισιν από τας ενεργείας του διαβόλου. Άλλαις λέξεσιν ουχί μόνον «μορφωμένοι» ή κοινωνικώς δραστήριοι αλλ’ άγιοι και χαρισματούχοι επίσκοποι εκφράζουν την αλάθητον συνείδησιν της Εκκλησίας. Υπερβολική ενασχόλησις των επισκόπων με τα κοινωνικά έργα είναι δυνατόν να απορροφήση αυτούς ολοτελώς και να παρασύρη αυτούς εις μίαν ανθρωποκεντρικήν ποιμαντικήν, ήτις δεν θα επιτρέπη εις αυτούς να είναι οι κατ’ εξοχήν θεολόγοι, διδάσκαλοι και οδηγοί του λαού του Θεού εις την Αλήθειαν της Εκκλησίας.
β. Προσόντα και καθήκοντα των Ποιμένων.
Απαίτησις της Εκκλησίας δια τους Ποιμένας, εκφραζομένη δια των ι. Κανόνων, είναι όπως ούτοι παρέχουν εις τους πιστούς υπόδειγμα αγίας ζωής, όντες «κανόνες πίστεως» και αγιότητος ή κατά τον ιβ’ της Λαοδικείας «όντες εκ πολλού δεδοκιμασμένοι εν τε τω λόγω της πίστεως και τη ευθέως βίου πολιτεία». Η επί πολύν χρόνον δοκιμασία εις έκαστον βαθμόν είναι αναγκαία δια να αποδειχθή «η πίστις (αυτών) και η των τρόπων καλοκαγαθία, και η στερρότης και η επιείκεια, γνώριμος γενέσθαι δυνήσεται» (ι’ Σαρδ.). Μετά τοιαύτην δοκιμασίαν το ποίμνιον δύναται να αναγνωρίση τους ποιμένας ως οδηγούς και διδασκάλους του.
Το ποιμαντικό έργον δύναται να ασκήται μόνον υφ’ όσων «ο βίος ορθός εστί και μηδέν τούτοις αντίκειται» (ιβ’ Θεοφ.). Το δε «εν λαϊκοίς επιλήψιμον πολλώ μάλλον εν κληρικοίς οφείλει καταδικάζεσθαι» (ε’ Καρθαγ.). Οι «τω θυσιαστηρίω προσεδρεύοντες, ήτοι δουλεύοντες» οφείλουν να τηρούν σωφροσύνην και εγκράτειαν (δ’ Καρθαγ.) δια να έχουν και την προς τον Θεόν παρρησίαν «ίνα ο παρά του Θεού απλώς αιτούσιν, επιτυχείν» (γ’ Καρθαγ.). Δια δε «την ολίγων αναισχυντίαν πλεονάκις το θείον και σεβασμιώτατον όνομα της ιερωσύνης εις κατάγνωσιν εληλυθέναι» (κ’ Σαρδ.), ή λοιδορείται υπό των ανθρώπων (κστ’ Δ΄).
Οι ι. Κανόνες εφιστούν την προσοχήν των κληρικών δια το ανεπίληπτον της συμπεριφοράς των. Δια των γνωστών κωλυμάτων εμποδίζονται από της ιερωσύνης οι μετά το βάπτισμα υποπεσόντες εις βαρέα αμαρτήματα, ενώ μη κωλυτικά της ιερωσύνης αμαρτήματα εξαλείφονται δια της χάριτος της χειροτονίας (θ’ Νεοκ.).
Η Εκκλησία απαιτεί από τους υποψηφίους κληρικούς καθαρότητα βίου επιτρέπουσαν την ιερουργίαν ενώπιον του καθαροτάτου Κυρίου, «ώστε τους εν κλήρω καταλεγομένους και άλλοις τα θεία διαπορθμεύοντας, καθαρούς αποφήναι και λειτουργούς αμώμους, και της νοεράς του μεγάλου Θεού και θύματος, και αρχιερέως, θυσίας αξίους». Εκτός τούτου είναι ανακόλουθον «ευλογείν έτερον τον τα οικεία τημελείν οφείλοντα τραύματα» (γ’ ΣΤ’).
Εντεύθεν και η υπό των χειροτονούντων ακριβής εξέτασις του βίου των χειροτονουμένων και των συνθηκών, υφ’ ας εισέρχονται εις τον κλήρον, είναι απαραίτητος. Μόνον όταν ευρεθή αδιάβλητος ο υποψήφιος είναι δυνατόν να χειροτονήται. Ούτω θα διατηρήται καθαρόν το «συνειδός» των χειροτονούντων και αδιάβλητος «η ιερά και σεπτή λειτουργία». Ως κριτήριον δε δια την ανύψωσιν εις την ιερωσύνη δέον να λαμβάνεται υπ’ όψιν μόνον η προσωπική αξία και αρετή του χειροτονουμένου και όχι η από γένους ιερατικού καταγωγή του.
Οι κληρικοί πρέπει να είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι εις παν ό,τι θα εσκανδάλιζε τους ανθρώπους, αποφεύγοντες ενεργείας, αι οποίαι πιθανόν να μη βλάπτουν αυτούς, αλλά σκανδαλίζουν το ποίμνιον. Επι πλέον οι ποιμένες οφείλουν να είναι «απαθείς», διότι εμπαθείς όντες καθίστανται αναίσθητοι και υπόκεινται εις την οργήν του Θεού και εις βαρέα επιτίμια, ως παραβάται των θείων εντολών και των Αποστολικών διατάξεων (δ’ Ζ’).
Η όλη στάσις και εμφάνισις των κληρικών δέον να είναι κοσμία, σεμνή και ταπεινόφρων. «Πάσα βλακεία και κόσμησις σωματική, αλλότριαί εισι της ιερατικής τάξεως, και καταστάσεως». Διό και οι ιερωμένοι δέον να μη κοσμούνται «δι’ εσθήτων λαμπρών και περιφανών», να μη «χρίωνται μύρα», και να περίκεινται «μετρίαν και σεμνήν αμφίεσιν», διότι «παν ο μη δια χρείαν, αλλά δια καλλωπισμόν παραλαμβάνεται, περπερείας (κενοδοξίας) έχει κατηγορίαν, ως ο μέγας έφη Βασίλειος» (ιστ’ Ζ’). Εις πάσαν δε περίστασιν, ακόμη και εις τας σεμνάς κοινωνικάς αναστροφάς, ως είναι αι συνεστιάσεις μετά «θεοφόβων και ευλαβών ανδρών», δέον να αποβλέπη εις την πνευματικήν ωφέλειαν των μεθ’ ων συναναστρέφεται∙ «ίνα και αυτή η συνεστίασις προς κατόρθωσιν πνευματικήν απάγη» (κβ’ Ζ’). Χρέος τέλος του ιερωμένου είναι όπως οδηγή και τα τέκνα του εις την χριστιανικήν ζωήν αποτρέπων ταύτα από εφαμάρτων διασκεδάσεων.
Είναι αυτονόητον ότι το ιερατικόν ήθος, ως απαιτούν και περιγράφουν αυτό οι ι. Κανόνες, δεν είναι εξωτερική συμμόρφωσις προς αντικειμενικόν τινά ηθικόν νόμον, αλλά το ήθος της ελευθέρας και εξ αγάπης υπακοής εις το θέλημα του Θεού. Η προς τους αδελφούς εξ άλλου αγάπη υποχρεοί έσωθεν τον ιερωμένον όπως προσέχη την εξωτερικήν διαγωγήν του, δια να μη παράσχη αφορμάς σκανδάλου εις τους αδελφούς του, κατά το «πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει…» (Α’ Κορ. στ΄ 12). Ο άξιος ιερωμένος προσέχει πάντοτε να μη προτιμά «τα είδωλα του Χριστού», υπό τον όρον «είδωλα» νοουμένων πάντων των απολυτοποιουμένων και θεοποιουμένων σχετικών καθ’ εαυτάς αξιών (στ’ Βασιλ.) και να μη προδίδη δεύτερον τον «άπαξ υπέρ ημών σταυρωθέντα», έχων συνείδησιν ότι εν τη Εκκλησία «πεπιστεύμεθα σώμα και αίμα Χριστού». Το ιερατικόν ήθος, ως και το χριστιανικόν γενικώτερον ήθος, έχει χριστολογικήν και εκκλησιολογικήν βάσιν. Η μετοχή εις το κοινόν σώμα και αίμα Χριστού δίδει εις τον ιερωμένον την δυνατότητα της θεανθρωπίνης αγάπης και του θεανδρικού ήθους του Χριστού.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο περιλαμβάνει 49 παραπομπές, τις οποίες μπορεί κανείς να διαβάσει στις σελίδες 93-107 του βιβλίου.)
Πηγή: Αρχ. Γεωργίου Καψάνη, «Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνας», εκδόσεις Άθως, 2003., http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1576
Δημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ κείμενο διαμαρτυρίας, ὑπογεγραμμένο μέχρι στιγμής ἀπό τετρακοσίους ἑξήντα (460) πολίτες τῆς Κορίνθου, ἐναντίον τῶν «ἀντιπαιδαγωγικῶν, ἀντεθνικῶν, ἀντιχριστιανικῶν καί φθοροποιῶν κειμένων» στά διδακτικά βιβλία Γλώσσης καί Λογοτεχνίας τῶν Σχολείων Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου. Οἱ ὑπογράψαντες ζητοῦν τήν κατάργηση καί ἀντικατάσταση τῶν βιβλίων αὐτῶν, διότι, ὅπως ἀποδεικνύεται μέ τήν παρακάτω παράθεση ἀποσπασμάτων, μέσῳ τῶν κειμένων τῶν συγκεκριμένων βιβλίων ἀποδομοῦνται οἱ θρησκευτικές καί ἐθνικές ἀξίες τῆς Πατρίδος καί γελοιοποιοῦνται τά θεῖα.
Ἡ διαμαρτυρία ἐστάλη μαζί μέ τίς ὑπογραφές στόν Ὑπουργό Παιδείας καί Θρησκευμάτων, κοινοποιήθηκε δέ στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν Ἱερά Ἐπιστασία τοῦ Ἁγ. Ὄρους καί σέ Ἱερές Μητροπόλεις, καί ἔτυχε πολύ θετικῆς ἀποδοχῆς.
Προηγεῖται τῆς κυρίως διαμαρτυρίας τό διαβιβαστικό γράμμα τῶν ἐχόντων τόν συντονισμό τῆς συλλογῆς τῶν ὑπογραφῶν κ. Ἠλία Καριώτη, κας Αἰκατερίνης Μαρκέλλου-Βουγᾶ καί κ. Δημητρίου Ἀλεξόπουλου.
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΣ
Σας διαβιβάζουμε την διαμαρτυρία ομάδας Κορινθίων πολιτών (γονείς, εργάτες, εκπαιδευτικοί, Δημόσιοι Υπάλληλοι, αγρότες κ.λ.π.), με την οποία εκφράζουμε την απογοήτευση και την αγανάκτησή μας για την παρεχόμενη παιδεία στη μαθητιώσα νεολαία μας, μέσα από την οποία γίνεται ολοφάνερο ότι στοχεύεται η απαξίωση των Ελληνικών και Χριστιανικών μας Παραδόσεων. Γι’ αυτή την κίνηση υπογράφει η άτυπη επιτροπή που αποτελείται από τους:
3. Αλεξόπουλο Δημήτριο του Γεωρ. Επίτιμο Τελωνιακό
Α΄ Παρ. Εθν. Μακαρίου Κυρά – Βρύση Ίσθμια Κόρινθος, 2741083305
Oι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την συλλογή των υπογραφών.
Και προσυπογράφουν πολίτες της Κορίνθου
ΚΑΡΥΩΤΗΣ ΗΛ. ΒΟΥΓΑ ΑΙΚ. ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜ.
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
Με αγανάκτηση καταγγέλουμε τα αντιπαιδαγωγικά, αντεθνικά, αντιχριστιανικά και φθοροποιά κείμενα στα διδακτικά βιβλία Γλώσσας και Λογοτεχνίας Δημοτικού και Γυμνασίου. Ζητούμε την κατάργησή τους και την αντικατάστασή τους διότι στόχος της επιλογής των κειμένων είναι η αποδόμηση των θρησκευτικών και εθνικών αξιών και η γελοιοποίηση των θείων.
Α. ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ
1) Απαξιώνουν την ένδοξη Ελλάδα μας:
«..Noστιμίζει το σέλινο την φασολάδα και στην μέση δύο λάμδα, φοράει η πατρίδα μας η Ελλάδα..»
(Τετράδιο Εργασιών Γλώσσας Β΄ δημοτικού, τεύχος α΄,σελ.43.)
2) Χλευάζουν την Εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου:
«Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο.»
(Γλώσσα Ε΄ Δημοτικού, Τεύχος α΄, σελ.44.)
3) Εκφράζονται υβριστικά για τους ήρωές μας:
Π.χ. Καλούνται οι μαθητές να γράψουν μια ιστορία για τον Καραγκιόζη την κοκκινοσκουφίτσα και τον ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ!…
(Τετράδιο εργασιών Στ΄ δημοτικού, Τεύχος β΄ σελ. 39.)
4) Ασεβούν κατά της εθνικής γιορτής της 25ης Μαρτίου:
«…τότε ο Βαγγελάκης που έκανε τον Μπότσαρη… έσκυψε και φάνηκε το σώβρακό του και τα κορίτσια έβαλαν τα γέλια…»
(Νεοελληνική Γλώσσα Α΄ γυμνασίου, σελ. 82.)
5) Εκπορνεύουν το εθνικό μας όνομα:
«Ήταν η Ελλάδα μία γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ.. ..απελπισμένα..»(Νεοελληνική Λογοτεχνία Α΄ γυμνασίου, σελ.123)
6) Οιστρηλατούνται από αντιρατσιστική υστερία:
Π. χ. «Ο Δρόμος για τον Παράδεισο» με την κακιά Ελληνίδα.
(Νεοελληνική Γλώσσα Α΄ γυμνασίου, σελ.144)
7) Χαρακτηρίζουν ανόητους τους εκπαιδευτικούς που αγαπούν τις εθνικές γιορτές:
Π.χ. «Το ρεπερτόριο θα’ ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του.»
Η θυσία των Μεσολογγιτών και η Έξοδος του Μεσολογγίου- πράξη μοναδική στην Παγκόσμια Ιστορία- απαξιώνεται. Το κορυφαίο έργο του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» μειώνεται ή μάλλον ισοπεδώνεται. Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε γι’ αυτό: «Ο Σολωμός για να γράψει το αθάνατο ποίημά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», έσωσε και παρέδωσε στην φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους Αγώνες του». Μήπως αυτή η φυλετική μνήμη επιδιώκεται να εξαλειφθεί;
Επιπλέον: «Κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες».
Η φράση εκφράζει την άκρα περιφρόνηση για τον Γέρο του Μοριά και επιχειρεί να υποβαθμίσει την μεγάλη προσωπικότητα της Επαναστάσεως του 1821 στα μάτια του αναγνώστη –μαθητή ενώ το εθνικό μας σύμβολο- η Ελληνική Σημαία- για το οποίο έπεσαν ηρωικά δεκάδες, χιλιάδες Ελλήνων απαξιώνεται.
[Nεoελληνική Γλώσσα Β΄ γυμνασίου Τετράδιο Εργασιών (σελ. 35-36) ΟΕΔΒ έκδ. Α΄ 2006]
8) Κατηγορούν εμμέσως τον Ιωάννη Καποδίστρια:
Βλ. ποίημα του Αλ. Σούτσου με σαφείς υπαινιγμούς για τον Άγιο της πολιτικής για χρηματισμό.
(Νεοελληνική Λογοτεχνία Γ΄ γυμνασίου, σελ. 72 )
9) Υπερτονίζουν το ολοκαύτωμα των Εβραίων και αποσιωπούν όλες τις άλλες γενοκτονίες:
Βλ. Ο διωγμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί
(Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ γυμνασίου, σελ.58)
Εμείς δεν είχαμε Δίστομο, Καλάβρυτα, γενοκτονίες στην Μικρά Ασία, Θράκη, Πόντο;
Β. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
1) Παρουσιάζουν το ΠΑΣΧΑ ευκαιρία κοσμικής ευτυχίας, χωρίς να αναφέρουν την Ανάσταση:
Βλ. «Πασχαλινά κουλούρια»
Για τον συγγραφέα του κειμένου, το Πάσχα δεν είναι η Ανάσταση του Χριστού ,αλλά μυρωδιές φούρνων…
(Γλώσσα Α΄ Δημοτικού τεύχος β΄, σελ.56)
2) Ευτελίζουν την Μεγάλη Παρασκευή:
«..σήκωσαν τον Επιτάφιο ψηλά πάνω κι όλοι περάσαμε από κάτω …. όπως παίζουμε περνά-περνά η μέλισσα.»
(Ανθολόγιο Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού, σελ.79)
3) Καταρρακώνουν το κύρος του ορθόδοξου ιερέα:
Βλ. «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας», όπου παππάς και δάσκαλος διαπληκτίζονται με απαράδεκτες φράσεις.
(Ανθολόγιο Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού, σελ. 143)
4) Προσβάλλουν την ορθόδοξη αγιογραφία και τους Αγίους μας:
Βλ. «Ο Νορντίν στην εκκλησιά» όπου χαρακτηρίζουν τους αγιογραφημένους Αγίους, άσχημους γέρους με μακριές γενειάδες.
(Ανθολόγιο Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού, σελ. 72)
5) Υποβιβάζουν στα μάτια των μαθητών τον ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ:
Βλ. «Η μπουγάδα του Αϊ Βασίλη» όπου παρουσιάζεται να απλώνει την μπουγάδα του με το μακρύ …σώβρακό του…
(Γλώσσα Δ΄ Δημοτικού τεύχος β΄ σελ. 52)
6) Βλασφημούν τον ΧΡΙΣΤΟ!
«Τα μάτια του γατιού ήταν γλυκά. Τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά..» Σύγκριση!
(Ανθολόγιο Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, σελ. 164)
7) Γελοιοποιούν τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και τα ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ .
Βλ. «Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα». Τα κάλαντα επενδύονται με την παρουσία μιας μάγισσας που βωμολοχεί…και παρακάτω τα Άγια Θεοφάνεια προβάλλονται μόνον ως κολυμβητικοί αγώνες.
(Γλώσσα Ε΄ Δημοτικού τεύχος β΄ σελ. 26 και 29)
8) Λανσάρουν παγανιστικά στοιχεία:
Στο κείμενο του Καζαντζάκη με τίτλο «Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία» παραλληλίζεται ο Χριστός με τον Άδωνη και η Μ. Παρασκευή με τις ιέρειες των Μελισσών της Εφεσίας Αρτέμιδος…
(Τετράδιο Εργασιών Α΄ γυμνασίου, σελ. 76)
9) Καταρρακώνουν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας:
Βλ. «Η γάτα του παππά» όπου μια γάτα έχει λερώσει με τις ακαθαρσίες της την Αγία Τράπεζα.
[Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ γυμνασίου (σελ. 222-226) ΟΕΔΒ έκδοση Α΄ 2006]
Ως γνωστόν στόχοι της διδασκαλίας των κειμένων της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας είναι η επαφή με σπουδαία έργα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, η γνωριμία με τους συγγραφείς και ποιητές, η μύηση των μαθητών στην υψηλή τέχνη του λόγου, η καλλιέργεια και ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου των Ελληνοπαίδων, η αισθητική αγωγή τους. Μέσα από την μελέτη και την « απόλαυση» των κειμένων οι μαθητές δέχονται τα μηνύματα των λογοτεχνών και εξάγουν διδάγματα και συμπεράσματα.
Το ανωτέρω κείμενο δεν υπηρετεί τους στόχους αυτούς αλλά διακωμωδεί τα ιερά και τα όσια με τα οποία γαλουχήθηκαν και ανατράφηκαν γενιές Ελληνοπαίδων, τα σεβάσθηκαν και συνεχίζουν να τα σέβονται.
Σύμφωνα βέβαια με τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου(βλ. Βιβλίο Εκπαιδευτικού για τα κείμενα της Ν.Ε. Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου σελ.151, έκδ. Α΄2006 ΟΑΔΒ) το κείμενο έχει ως στόχο: «Να απολαύσουν οι μαθητές μια διασκεδαστική και χαριτωμένη ιστορία με πρωταγωνιστή ένα κατοικίδιο ζώο, μέσα από την οποία αναδεικνύεται η μεγάλη αγάπη του ανθρώπου γι’ αυτό».
«Χαριτωμένη ιστορία» η διακωμώδηση των ιερών και των οσίων ή ιεροσυλία και βλασφημία;
Το κείμενο αυτό είναι από τα μέτρια του Γρ. Ξενόπουλου. Σημειωτέον ότι τα προηγούμενα εγχειρίδια της Α΄ Γυμνασίου περιείχαν ένα αριστούργημα του ιδίου συγγραφέως με τίτλο «Το περιβόλι μας», εκπληκτικό ως προς την λογοτεχνική του αξία, με πλήθος μηνυμάτων για τους μαθητές όπως: αγάπη για την φύση, αισιοδοξία, αδελφική αγάπη.
Ας μας επιτραπεί να εκφράσουμε την γνώμη ότι ο Γρ. Ξενόπουλος, που επί σειρά ετών υπήρξε ένας από τους κυριότερους συντελεστές-συνεργάτες του Περιοδικού «Η Διάπλασις των Παίδων», σε καμία περίπτωση δεν θα καταχώριζε το κείμενο του «Η γάτα του παππά» σε σχολικό εγχειρίδιο για διδασκαλία μαθητών και μάλιστα της Α΄ Γυμνασίου.
10) Συκοφαντούν τη χριστιανική ελεημοσύνη:
Στο κείμενο «Στρίγκλα και καλλονή» χαρακτηρίζεται ως φαυλότητα, υποκρισία και εκδήλωση εγωισμού ενώ η τέλεια μορφή αγάπης είναι η ζωοφιλία!
(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ γυμνασίου σελ. 239)
11) Προβάλλουν βλάσφημες αναφορές κατά της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:
«..Οι Έλληνες αφήνονται στις γήινες απολαύσεις..Η Εκκλησία είναι απαιτητική στις τελετουργίες, χαλαρή στη εξομολόγηση και την θρησκευτική ηθικολογία..»
(Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ γυμνασίου, σελ.14)
Γ. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
1) Πολύς λόγος για διαζύγια, συζυγικές απιστίες, απρεπείς έρωτες, αποϊεροποίηση του Γάμου, διακωμώδηση του πατρικού και μητρικού φίλτρου:
Π. χ. «Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος αγνός σαν τον πατέρα μπορούσε να κάνει απιστία. Τώρα το καταλαβαίνω.»
(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ γυμν. σελ. 52)
2) Βάλλονται ανελέητα οι μητέρες. Εμφανίζονται ως νευρωτικά πλάσματα και όχι ως πρόσωπα στοργής και αγάπης:
Π. χ. «…η μητέρα με τον χαρακτήρα της και τα ελαττώματα της μου πλακώνει την καρδιά… Αγαπώ τρελά τον Πιμ(τον πατέρα της). Είναι το μεγάλο μου ιδεώδες…»
(«Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ γυμν. σελ.48)
Η ΑΓΙΑ ΜΑΣ Oρθόδοξος Εκκλησία έχουσα την συνείδησιν ότι μόνη αυτή αποτελεί την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, ησθάνετο πάντοτε βαρύτατον χρέος να διατηρήση ακαινοτόμητον και ανόθευτον την Αποστολικήν πίστιν και παράδοσιν. Δι' αυτό και έναντι των διαφόρων αιρέσεων ετήρει αυστηράν στάσιν μη δεχομένη να συσχηματισθή ή συνθηκολογήση με την αίρεσιν ακόμη και εις τα μικρά και δευτερεύοντα ζητήματα, θεωρούσα ότι εάν η πίστις φθείρεται εις τα μικρά, δεν μένουν ανεπηρέαστα και τα μεγάλα. Κατά τον Αγιον Γρηγόριον Νύσσης «Ούτω, τον μη δι' όλου του μυστηρίου την αληθή μόρφωσιν της ευσεβείας δεξάμενον, χριστιανόν ουκ οίδεν ο λόγος» και κατά τον Μ. Βασίλειον «Εν γαρ μικρά πλάνη πολύς ημάρτηται λόγος».
Παρεκκλίσεις δε εις την πίστιν δεν αλλοιώνουν την θεολογίαν μόνον της Εκκλησίας, αλλά διαστρέφουν και αυτήν την πνευματικήν και εκκλησιαστικήν ζωήν και δι' αυτό θέτουν εις άμεσον κίνδυνον την σωτηρίαν του ανθρώπου. Πίστις και ζωή περιχωρούνται και δι' αυτό, όταν η πίστις διαστραφή και η ζωή δεν θα μείνη ανεπηρέαστος. Ενώ δε την αίρεσιν απεστρέφετο η Εκκλησία, τους αιρετικούς ηγάπα, ευσπλαγχνίζετο, ηγωνίζετο παντοιοτρόπως δια την επιστροφήν των και, εάν μετενόουν, εχρησιμοποίει ευρύτατα την εκκλησιαστικήν οικονομίαν, δια να διευκολύνη την επάνοδόν των εις τους κόλπους της.
Την στάσιν αυτήν ετήρησεν η Εκκλησία ανέκαθεν και έναντι του παπισμού. Ησθάνετο η Εκκλησία ότι η παρέκλισις του παπισμού δεν συνίσταται μόνον εις την χρήσιν διαφόρου διοικητικού συστήματος ή διαφόρων εκκλησιαστικών εθίμων, αλλ' ότι επρόκειτο περί μιας βαθυτέρας αλλοιώσεως του ευαγγελικού πνεύματος. Οι βυζαντινοί θεολόγοι δεν ήσαν αφελείς ούτε φανατικοί και εξτρεμισταί, όταν έγραφον αξιολόγους πραγματείας δια να αποδείξουν την αίρεσιν του Filioque. Η και «εκ του Υιού» εκπόρευσις του αγίου Πνεύματος εισάγει την διαρχίαν ή τον ημισαβελλιανισμόν εις την αγίαν Τριάδα, υποτιμά το Αγιον Πνεύμα και παραποιεί όλην την Τριαδολογίαν, ως ορθώς παρατηρεί ο Βλαδίμηρος Λόσκι: «Εάν εις την πρώτην περίπτωσιν (την του Filioque) η πίστις αναζητή την νόησιν δια να μεταθέση την αποκάλυψιν επί του πεδίου της φιλοσοφίας, εν τη δευτέρα περιπτώσει (εν τη Ορθοδόξω Τριαδολογία) η νόησις αναζητεί τας πραγματικότητας της πίστεως, δια να μεταμορφωθή, παραδιδομένη επί μάλλον εις τα μυστήρια της αποκαλύψεως. Επειδή το δόγμα της Τριάδος αντιπροσωπεύει την ουσίαν πάσης θεολογικής σκέψεως, ανερχόμενον εκ της περιοχής, την οποίαν οι Έλληνες Πατέρες ωνόμαζον κατ' εξοχήν θεολογίαν, αντιλαμβάνεται τις ότι μία διαφορά επί του ουσιώδους τούτου σημείου, όσον ασήμαντος και εάν παρουσιασθή εκ πρώτης όψεως, έχει μίαν τόσο αποφασιστικήν σημασίαν» («Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν», Μεταφρ. Μ. Γ. Μιχαηλίδη).
Πρόκειται περί «ενός φιλοσοφικού ανθρωπομορφισμού ο οποίος δεν έχει τίποτε το κοινόν με τον θεοφανειακόν ανθρωπομορφισμόν της Βίβλου». «Δια του δόγματος του Filioque ο Θεός των φιλοσόφων και των επιστημόνων εισάγεται εις τους κόλπους του ζώντος Θεού, λαμβάνει την θέσιν του Deus Ubskonditus, όστις «έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού». Η άγνωστος ουσία του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος δέχεται χαρακτηρισμούς θετικούς. Γίνεται το αντικείμενο μιας φυσικής θεολογίας: Είναι εις «γενικός Θεός» ο οποίος θα ηδύνατο να είναι εξ ίσου ο Θεός του Descardes ή του Leibnitz και ακόμη -τις είδε- πιθανόν, έν τινι μέτρω, ο Θεός του Βολταίρου και των αποχριστιανισθέντων θεϊστών του 18ου αιώνος».
Δια του Filioque δηλαδή, η Δύσις προσεπάθησε να κατανοήση «λογικώς» το μυστήριον της Αγίας Τριάδος καταργούσα την αντινομίαν του Τριαδικού μυστηρίου και δεικνύουσα τον ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα της θεολογίας της.
Η αίρεσις του Filioque έχει τας συνεπείας της εις την εκκλησιαστικήν και την προσωπικήν ζωήν, αι οποίαι γίνονται επίσης ανθρωποκεντρικαί.
Το Αγιον Πνεύμα και Εκείνος δια τον οποίον μαρτυρεί, ο Χριστός, παραμερίζονται. Δίδεται περισσοτέρα σημασία εις την ανθρωπίνην προσπάθειαν παρά εις την Θείαν Χάριν, εις την οργάνωσιν και το σύστημα παρά εις την ζωοποιούσαν Χάριν του Θεού. Ο αλάθητος πάπας της Ρώμης αντικαθιστά, εν πολλοίς, τον Χριστόν και θεωρείται ως «πηγή ενότητος» δια την Εκκλησίαν. Ο αγών, η άσκησις δια την σωτηρίαν του Χριστιανού προσλαμβάνει επίσης ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα. Αι πνευματικαί ασκήσεις του Ιγνατίου Λοϋόλα είναι χαρακτηριστικόν παράδειγμα του πνεύματος αυτού. Μία σύγκρισις του έργου αυτού με την εν Χριστώ ζωήν του Νικ. Καβάσιλα αποκαλύπτει την διάφορον θεώρησιν του αγώνος δια την σωτηρίαν. Την ανθρωποκεντρικήν δυτικήν και την θεανθρωποκεντρικήν Ορθόδοξον και αληθώς καθολικήν. Εις τον πρώτον τονίζονται τα έργα του άνθρωπου, εις τον δεύτερον η συνεργεία ανθρωπίνης προσπαθείας και Θείας Χάριτος.
Εφ' όσον δε το Αγιον Πνεύμα έπαυσε να ζωοποιή και να φωτίζη τους ποιμένας και τους θεολόγους του παπισμού, ήτο φυσικόν ότι η μία διαστροφή θα ηκολούθει την άλλην.
Η σωτηριολογία των είναι δικανική και βασίζεται εις διδασκαλίαν περί της πτώσεως του ανθρώπου επίσης πεπλανημένην, διότι χωρίζει οξέως την φύσιν από την Χάριν. Σωτηρία εις την Ορθόδοξον Πατερικήν Παράδοσιν σημαίνει συγχώρησιν, ζωοποίησιν και θέωσιν του νεκρού εν τη αμαρτία ανθρώπου δια της ενσάρκου Οικονομίας του Υιού του Θεού. Εις την Δύσιν η σωτηρία περιορίζεται μόνον εις την δικανικήν (νομικήν) ικανοποίησιν της τρωθείσης εκ της αμαρτίας του ανθρώπου θείας δικαιοσύνης δια του σταυρικού θανάτου του Χριστού. Ο Χριστός έπρεπε να πάθη, δια να ικανοποιήση την δικαιοσύνην του Θεού.
Όλον το πρόβλημα είναι πώς ο ωργισμένος δια την παρακοήν του ανθρώπου Θεός θα εξευμενισθή απέναντι του ανθρώπου και θα του παράσχη την εύνοιάν του και όχι πώς ο χωρισμένος από τον Θεόν και δι' αυτό νεκρός άνθρωπος θα επανασυνδεθή με τον Θεόν, θα ζωοποιηθή και θα θεωθή. Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου εχάθη εις την Δύσιν. Προέχει «η δικαίωσις» από νομικής απόψεως. Η νοσηρά προσήλωσις εις τον σταυρόν χωρίς παράλληλον θέαν της Αναστάσεως και της Μεταμορφώσεως κάνουν όλον τον δυτικόν Χριστιανισμόν «σταυρώσιμον». Δεν υπάρχει ο σταυροαναστάσιμος χαρακτήρ της Ορθοδοξίας.
Το «άγχος» και η «απελπισία» του δυτικού ανθρώπου φαίνεται να απορρέουν από αυτήν την «σταυρικήν» μονομέρειαν. Εις τον δυτικόν υπαρξιακόν φιλόσοφον Kirkegaard συνοψίζεται η αγχώδης κατάστασις του δυτικού Χριστιανισμού. Ο άνθρωπος κατά τον ανωτέρω φιλόσοφον είναι άνθρωπος, διότι έχει άγχος. Αντιθέτως την Ορθόδοξον σταυροαναστάσιμον ζωήν εκφράζει χαρακτηριστικώς ο Αγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο οποίος μετά από αυστηράν άσκησιν έγινε κοινωνός του Φωτός της Θείας Μεταμορφώσεως και έζη την χαράν της Αναστάσεως. Την χαράν αυτήν μετέδιδε εις τους πλησιάζοντας αυτόν απευθύνων εις αυτούς αντί άλλου χαιρετισμού το «Χριστός Ανέστη, χαρά μου».
Η έλλειψις της εμπειρίας του Θαβωρίου Φωτός και των ακτίστων ενεργειών εις τους δυτικούς, δια των οποίων ο άνθρωπος θεούται και κοινωνεί της αγίας Τριάδος, τους ωδήγησεν εις την πεπλανημένην διδασκαλίαν, ότι η Θεία Χάρις είναι κτιστή και συνεπώς είναι αδύνατος η εμπειρία του Θεού και η Θέα της δόξης του. Είναι γνωστή η αντίδρασις της Ορθοδοξίας του 14ου αιώνος κατά της νέας αυτής αιρέσεως εν τω προσώπω του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Εάν η Χάρις είναι κτιστή, ο χριστιανός είναι καταδικασμένος να μη δύναται να μετάσχη της θεώσεως. Πώς είναι δυνατόν να θεώση τον άνθρωπον η κτιστή Χάρις; Πρόκειται περί ενός νέου τύπου αρειανισμού, δια τον οποίον τόσον ηρωϊκώς ηγωνίσθη ο γνωρίσας εκ προσωπικής πείρας την Χάριν της θεώσεως αγιορείτης Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Η Δύσις μέχρι σήμερον επιμένει εις την πλάνην αυτήν με αποτέλεσμα να αφήνη τον άνθρωπον και τον κόσμον εκτός της θείας ζωής.
Η σχέσις του Θεού με τον άνθρωπον και τον κόσμον δια τους δυτικούς ημπορεί να είναι ηθική μόνον και όχι σχέσις χάριτος και ζωής. Τα μυστήρια, και κυρίως η θεία Ευχαριστία, το Βάπτισμα, η Ιερωσύνη γίνονται δικανικά μέσα σωτηρίας. Η Εκκλησία εκπίπτει εις νομικόν ίδρυμα παροχής της σωτηρίας και της κτιστής Χάριτος. Εις την ίδρυσιν της Εκκλησίας προηγείται ο νομικός θεσμός και έπεται η μυστηριακή της συγκρότησις. Εις την Ορθοδοξίαν αντιθέτως, προηγείται η μυστηριακή συγκρότησις της Εκκλησίας, η οποία ασφαλίζεται και εκφράζεται δια των Κανονικών θεσμών. Εντεύθεν και το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδοξίας, ως και πάντα τα της Ορθοδοξίας άγια δόγματα, θεσμοί, παραδόσεις είναι θεανθρώπινα, ενώ το δίκαιον του παπισμού διακρίνεται οξέως εις θείον (Jus Divinum) και ανθρώπινον (Jus Humanum). Απτόν παράδειγμα της νομικίστικης θεωρήσεως της σωτηρίας είναι ο τρόπος ασκήσεως του μυστηρίου της Μετανοίας εις τους Ρωμαιοκαθολικούς. Η μετάνοια και εξομολόγησις γίνεται ως μία δίκη. Ο εξομολογούμενος λέγει τα αμαρτήματά του χωρισμένος και άγνωστος εις τον πνευματικόν (εις τους γνωστούς ξύλινους θαλαμίσκους) και λαμβάνει τα επιτίμια και την άφεσιν. Δεν υπάρχει δηλαδή προσωπική ποιμαντική σχέσις και εκκλησιαστική κοινωνία, αλλά νομική και απρόσωπος σχέσις. Προέχει η νομική δικαίωσις του αμαρτωλού και όχι η συγχώρησις, επάνοδος και αποκατάστασίς του εις το πατρικόν σπίτι (Εκκλησίαν) και την πατρικήν αγκάλην. Σχεδόν όλα τα δόγματα και αι παραδόσεις της Εκκλησίας διαστρέφονται από τους δυτικούς.
Η περί Θεοτόκου Ορθόδοξος διδασκαλία εκπίπτει εις «Μαριολογίαν». Η Θεοτόκος χωρίζεται από το ανθρώπινον γένος δια της «ασπίλου συλλήψεως». Δεν είναι ο ευκλεής καρπός του εκλεκτού λείμματος του ανθρωπίνου γένους, αλλά κάτι το ξεχωρισμένον από την όλην ανθρωπότητα. Χάνει την οικειότητά της και αποξενούται από την ανθρωπίνην οικογένειαν.
Αλλά και αυτή η περί εσχάτων διδασκαλία δεν μένει αβλαβής. Εις την διδασκαλίαν περί του καθαρτηρίου πυρός και των αφέσεων, χορηγουμένων υπό του πάπα, φαίνεται επίσης ο δικανικός χαρακτήρ.
Πόσον ανθρωποκεντρική είναι η Δύσις μαρτυρεί η τέχνη της, η μουσική, η αρχιτεκτονική και κυρίως η αγιογραφία. Φθάνει δια να συγκρίνη τις μίαν βυζαντινήν ορθόδοξον εικόνα με ένα δυτικόν θρησκευτικόν πίνακα ή άγαλμα, δια να ίδη πόσον ανθρωποκεντρισμόν εκφράζει. Η Ορθόδοξος «εικών» αληθώς εικονίζει τον Θεάνθρωπον Χριστόν και τα μεταμορφωμένα πρόσωπα της Θεοτόκου και των αγίων μέσα εις τον επίσης μεταμορφωμένον από την Ακτιστον Χάριν κτιστόν κόσμον. Αντιθέτως εις την δυτικήν ζωγραφικήν παράστασιν ο Χριστός φαίνεται ως άνθρωπος, και η Θεοτόκος και οι Αγιοι ως κοινοί, μη μεταμορφωθέντες άνθρωποι. Και η φύσις παρουσιάζεται «νατουραλιστικούς», χωρίς μετοχήν εις το άκτιστον φως.
Εκεί όμως όπου εναργέστερα εκδηλούται ο δικανικός και ανθρωποκεντρικός χαρακτήρ του παπισμού είναι το σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας.
Είναι γνωστόν ότι η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία ακολουθεί το αποστολικώς παραδοθέν συνοδικόν σύστημα διοικήσεως, το οποίον εκφράζει το μυστήριον της Εκκλησίας ως μυστήριον Τριαδικής και θεανθρωπίνης εν Χριστώ κοινωνίας, ως διαγορεύει ο 34ος Αποστολικός Κανών: «Ούτω γαρ ομόνοια έσται, και δοξασθήσεται ο Θεός, δια Κυρίου εν Αγίω Πνεύματι, ο Πατήρ και ο Υιός, και το άγιον Πνεύμα». Η Εκκλησία είναι εικών της Αγίας Τριάδος. Η Εκκλησία ζη εις όλας τας διαστάσεις της (Οικουμενική Σύνοδος, Πατριαρχεία, Τοπικαί Σύνοδοι, Επισκοπαί, Ενορίαι, Ιεραί Μοναί) συνοδικώς, δηλαδή τριαδικώς το μυστήριον της Εκκλησίας. Τυχόν δε εκτροπαί από του κανόνος αυτού δεν υιοθετήθησαν υπό της Εκκλησίας, ούτε έγιναν δόγματα πίστεως αναγκαία δια την σωτηρίαν των πιστών. Αλάθητος εις την Ορθοδοξίαν δεν είναι εις άνθρωπος, αλλά η Εκκλησία. Αντιθέτως εις την Δύσιν η τριαδική συνοδική αρχή αντικατεστάθη δια της αντιτριαδικής ολοκληρωτικής παπικής συγκεντρωτικής αρχής. Ο ρωμαίος ποντίφιξ εκηρύχθη με μίαν εωσφορικήν υπερηφάνειαν «αλάθητος» και υπέρτατος αρχή της Εκκλησίας.
Ιδού με ποίαν υπερφίαλον γλώσσαν ο πάπας Πίος Θ' εκήρυξε το «αλάθητον» και το «πρωτείον» του κατά την Α' Σύνοδον του Βατικανού: «Εάν τις νομίση ότι ο ρωμαίος ποντίφιξ έχει ως έργον του την εποπτείαν και διοίκησιν, ουχί δε την πλήρη και υπερτάτην δικαιοδοσίαν εν απάση τη Εκκλησία ου μόνον εν τοις αφορώσι τα της πίστεως και των ηθών, αλλά και εν τοις την πειθαρχίαν και διοίκησιν της καθ' άπασαν την οικουμένην Εκκλησίας, ή ότι απολαύει μεν ούτος τοιούτων κρειττόνων προνομιών, ουχί δε του συνόλου της υπερτάτης ταύτης δυνάμεως και ισχύος, ή ότι η δύναμις αυτού δεν είναι τακτική και απεριόριστος, είτε εν πάσαις και ταις κατά μέρος Εκκλησίαις, είτε εν πάσι και τοις κατά μέρος πιστοίς ποιμέσιν, ανάθεμα έστω... Διδάσκομεν και ως θεόθεν αποκαλυφθέν δόγμα ορίζομεν: Ο ρωμαίος ποντίφιξ, λαλών εκ καθέδρας (Cum ex cathedra loquitur), τουτέστιν, όταν επιτελών ούτος τα του ποιμένος και διδασκάλου πάντων των χριστιανών, ορίζει, τη υπερτάτη αυτού αποστολική αυθεντία την τηρητέαν υπό συμπάσης της Εκκλησίας διδασκαλίαν έν τε τη πίστει και εν τοις ήθεσι, θεία συνάρσει τη επηγγελμένη αυτώ τω μακαρίω Πέτρω απολαύει του αυτού αλαθήτου, ώπερ ο θείος Λυτρωτής ηυδόκησεν, ίνα καθοπλίση την εαυτού Εκκλησίαν, ορίζουσαν τα της πίστεως και των ηθών΄ τούτου δε ένεκα αι τοιαύται αποφάσεις του ρωμαίου ποντίφικός εισιν εξ εαυτών και ουχί εκ της συναινέσεως της Εκκλησίας αμετάτρεπτοι.
Εάν δε τις, όπερ ο Θεός είθε να αποτρέψη, εκ προκαταλήψεως διανοηθή να αντείπη τη ημετέρα ταύτη αποφάνσει, ανάθεμα έστω».
Με τον «παντοδύναμον» πάπαν του ο παπισμός σκοπεύει να κατακτήση τον κόσμον. Η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου και τα ποικίλα «κοινωνικά» μοναχικά τάγματα έρχονται να υπηρετήσουν τον σκοπόν αυτόν. Η Ορθοδοξία αντιθέτως σκοπεύουσα όχι εις την κατάκτησιν, αλλά την μεταμόρφωσιν του κόσμου ούτε την υποχρεωτικήν αγαμίαν του κλήρου επέβαλεν ούτε τον μοναχισμόν από ησυχαστικόν μετέβαλεν εις κοινωνικόν και της δράσεως. Εις την «θεοποιόν» ησυχίαν ο μοναχός μεταμορφώνεται και μυστικώς μεταμορφώνει τον κόσμον και δι' αυτού «η Βασιλεία του Θεού ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως».
Είναι αυτονόητον ότι όλη η διεστραμμένη παπική ερμηνεία του Χριστιανισμού εις την Δύσιν είχε τας συνεπείας της εις την ιστορίαν, τον πολιτισμόν και τον εν γένει βίον και προσανατολισμόν των διαφόρων λαών, με τους οποίους ήλθεν εις σχέσιν ο παπισμός. Όλοι γνωρίζομεν πόσον εταλαιπωρήθη η Δύσις από τας παποκαισαρικάς αξιώσεις, αι οποίαι ωδήγησαν εις αλλεπαλλήλους πολέμους επί διακόσια περίπου έτη (ήρχισαν το 1075 επί πάπα Γρηγορίου Ζ') και είναι γνωστοί ως ο περί περιβολής αγών του παπισμού. Αι παποκαισαρικαί αξιώσεις συνοψίζονται εις όσα είπεν ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198 - 1216) κατά τον ενθρονιστήριον λόγον του: «Ο έχων την νύμφην, είπεν, είναι ο νυμφίος. Αλλά η νύμφη αύτη (η Εκκλησία) δεν συνεζεύχθη με κενάς τας χείρας, αλλά προσέφερεν εις εμέ ασύγκριτον πολύτιμον προίκα, δηλονότι την πληρότητα των πνευματικών αγαθών και την ευρύτητα των κοσμικών, το μεγαλείον και την αφθονίαν αμφοτέρων... Ως σύμβολον των κοσμικών αγαθών μοι έδωσε το Στέμμα, την Μίτραν υπέρ της Ιερωσύνης, το Στέμμα δια την βασιλείαν και με κατέστησεν αντιπρόσωπον Εκείνου εις το ένδυμα και τω μηρώ του οποίου εγράφη: ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων».
Καρπός του ολοκληρωτικού και αντιευαγγελικού πνεύματος του παπισμού είναι η Ιερά εξέτασις, δια της οποίας εβασανίσθησαν και εκάησαν χριστιανοί κληρικοί και λαϊκοί τολμήσαντες να διαφωνήσουν προς τον παπισμόν.
Ο Ντοστογιέφσκυ εις τον Μέγαν Ιεροεξεταστήν του αποκαλύπτει το ανελεύθερον πνεύμα του παπισμού.
Ο παπισμός κατήντησε κοσμικόν κράτος με στρατόν, οικονομίαν, διπλωματίαν. Μέχρι σήμερον το Βατικανόν είναι κράτος, ασκεί διπλωματίαν και επηρεάζει την διεθνή οικονομίαν δια συμμετοχής εις μεγάλας εταιρείας και επιχειρήσεις.
Εξ αντιδράσεως προς τον παπισμόν προήλθεν ο Προτεσταντισμός, ο οποίος μετέφερε το «αλάθητον» από τον πάπαν εις έκαστον προτεστάντην, αφού κάθε προτεστάντης θεωρείται ότι δύναται να ερμηνεύη την Αγίαν Γραφήν ορθώς, ανεξαρτήτως της παραδόσεως της Εκκλησίας. Έτσι ο ανθρωποκεντρισμός του παπισμού με άλλον σχήμα εισήλθεν εις τον Προτεσταντισμόν.
Συγκρίνων την Δυτικήν Εκκλησίαν προς τον Προτεσταντισμόν ο άγιος πατήρ ημών Νεκτάριος Πενταπόλεως ευρίσκει ως κοινόν σημείον τον ατομικισμόν. «Μόνη δε διαφορά μεταξύ των δύο αυτών συστημάτων είναι η εξής: Εν μεν τη Δυτική Εκκλησία το άτομον, ήτοι ο Πάπας, συγκεντροί περί εαυτόν πολλά βωβά και ανελεύθερα πρόσωπα συμμορφούμενα εκάστοτε προς τας αρχάς και τα φρονήματα του επικαθημένου ατόμου. Εν δε τω Προτεσταντισμώ η Εκκλησία συνεκεντρώθη περί το άτομον. Όθεν, η Δυτική Εκκλησία είναι άτομον και ουδέν πλέον. Αλλά τίς δύναται να εγγυηθή ημίν περί της ομοφροσύνης όλων των Παπών; Αφού δε πας Πάπας κρίνει περί του ορθού κατά το δοκούν αυτώ και ερμηνεύει την Γραφήν, ως βούλεται, και αποφθεγματίζεται, ως θεωρεί ορθόν, κατά τί διαφέρει ούτος των παντοίων δογματιστών της Προτεσταντικής Εκκλησίας; οποία διαφορά των αρχόντων; Ίσως εν μεν τη των Προτεσταντών έκαστον άτομον αποτελεί μίαν Εκκλησίαν, εν δε τη Δυτική όλην την Εκκλησίαν αποτελεί εν άτομον, ουχί πάντοτε το αυτό, αλλ' αείποτε έτερον».
Αλλά και η Ανατολή δεν εταλαιπωρήθη ολιγώτερον από τον παπισμόν. Ας ενθυμηθώμεν τας σταυροφορίας, τους βιαίους προσηλυτισμούς και τας εξοντώσεις Ορθοδόξων λαών, την επαίσχυντον ουνίαν, η οποία δια δολίων μέσων προσηλυτίζει ορθοδόξους εις τον παπισμόν. Όχι προ πολλών ετών η ουνία ιδρύσασα διαφόρων τύπων ουνιτικάς «εκκλησίας» κατέφαγε μέγα μέρος του Πατριαρχείου της Αντιοχείας. Πλήθος δε Σλαύων Ορθοδόξων βιαίως προσηρτώντο εις τον παπισμόν, οσάκις αι πολιτικαί συνθήκαι επέτρεπον τούτο εις το Βατικανόν. Κατά τον Β' Παγκόσμιον πόλεμον 800.000 Ορθοδόξων Σέρβων εθανατώθησαν υπό των παπικών, διότι ηρνήθησαν να προσέλθουν εις τον παπισμόν. Σέρβοι Ορθόδοξοι διασωθέντες από τον θάνατον μου ωμίλησαν με φρίκην δια την φοβεράν γενοκτονίαν των Σέρβων Ορθοδόξων. Όλα δε αυτά εν ονόματι του «Αλαθήτου Τοποτηρητού» του Χριστού επί της γης.
Η αθεΐα εξ άλλου, που πλήττει σήμερον τον δυτικόν κόσμον, θεωρείται ως αντίδρασις εις την διεστραμμένην περί Θεού διδασκαλίαν των δυτικών. Αυτός ο ίδιος ο παπισμός ευρίσκεται εις πνευματικόν αδιέξοδον και φοβεράν εσωτερικήν κρίσιν εκδηλουμένην και δια του αυτοαποσχηματισμού πολλών κληρικών του.
Μετά την σύντομον αυτήν ανάλυσιν δυνάμεθα να κατανοήσωμεν διατί οι Ορθόδοξοι εξεδήλωσαν τόσον ζωηράν αντίθεσιν προς τας δυτικάς κακοδοξίας από της εμφανίσεώς των.
Ο Κύριος δεν έχυσε το Πανάγιον αίμα Του, δια να ιδρύση εν θρησκευτικόν ανθρωποκεντρικόν σύστημα, ένα θρησκευτικόν ολοκληρωτισμόν. Δια του παπισμού κατισχύει ο νόμος του ανθρώπου έναντι της πίστεως εις τον Ιησούν Χριστόν και έτσι γίνεται μετάθεσις από της ελπίδος του ευαγγελίου εις έτερον ευαγγέλιον «κατ’ άνθρωπον».
Δι' αυτό και όλοι οι άγιοι και θεολόγοι της Εκκλησίας μας ωμίλησαν με πολύ αυστηράν γλώσσαν δια τον παπισμόν αισθανόμενοι την ουσιώδη εκτροπήν ή και ανατροπήν του ευαγγελίου του Χριστού από τους δυτικούς.
Ο άγιος Φώτιος ηγωνίσθη σθεναρώς, ως γνωρίζομεν, κατά του το πρώτον επί των ημερών του επισήμως εμφανισθέντος Filioque και ωμίλησε πολύ αυστηρώς δι' αυτό: «Ο Κύριος και ο Θεός ημών φησί, το Πνεύμα, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται· οι δε της καινής ταύτης δυσσεβείας πατέρες, το Πνεύμα, φησίν, ο παρά του Υιού εκπορεύεται. Τίς ου κλείσει τα ώτα προς την υπερβολήν της βλασφημίας ταύτης; Αύτη κατά των Ευαγγελίων ίσταται, προς τας αγίας παρατάσσεται Συνόδους, τους μακαρίους και αγίους παραγράφεται Πατέρας, τον Μέγαν Αθανάσιον, τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, την Βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον Μέγαν Βασίλειον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος, τον ως αληθώς Χρυσόστομον. Και τί λέγω τον δείνα ή τον δείνα; Κατά πάντων ομού των αγίων προφητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων και αυτών των Δεσποτικών φωνών η βλάσφημος αύτη και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται».
Όταν ο πάπας Σέργιος ο Δ' τω 1009 εις την ενθρονιστικήν επιστολήν του παρέθεσε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Filioque, ο σύγχρονός του πατριάρχης Κων/λεως Σέργιος διέγραψε το όνομα του πάπα εκείνου εκ των διπτύχων, έκτοτε δε δεν ανεγράφη έτερον παπικόν όνομα εις τα δίπτυχα.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Θεολόγος των ακτίστων ενεργειών του Θεού, δια του μεγαλειώδους θεολογικού του έργου απεκάλυψε τον κίνδυνον των λατινικών δοξασιών περί «κτιστής χάριτος» και έμεινε εις την ιδίαν γραμμήν με τον ιερόν Φώτιον, όσον αφορά εις την κριτικήν κατά του Filioque, πιστεύων ότι τούτο υποβιβάζει το Αγιον Πνεύμα: «Ο λέγων δύο αρχάς επί Θεού, ότι ο Υιός εκ της αρχής αρχή εστί, ει μεν κατά το δημιουργικόν φησί, προς τω και άλλως μη συμβαίνειν τη καθ' ημάς ομολογία, και το Πνεύμα το Αγιον εκβάλλει της δημιουργικής δυνάμεως, ταυτό δε ειπείν και της Θεότητος· το γαρ μη δημιουργικόν, ουδέ Θεός». Δια τον Βαρλαάμ λέγει ότι ελθών εις την Ορθοδοξίαν δεν εδέχθη «οντινούν σχεδόν αγιασμόν από της ημετέρας Εκκλησίας... τους εκείθεν απομάττοντα σπίλους».
Κατά των αντιευαγγελικών και αντιπαραδοσιακών παπικών πλανών ηγωνίσθησαν και έτεροι διαπρεπείς ιεράρχαι, ιερωμένοι, μοναχοί και λαϊκοί της Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, εν οις ο Ιωσήφ Βρυέννιος, ο άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο όσιος Μελέτιος ο Γαλησιώτης ο ομολογητής και έτεροι πολλοί επισφραγίσαντες την ομολογίαν των και δια πολλών διωγμών, βασανιστηρίων, φυλακίσεων, εξοριών και θανάτων, τους οποίους υπέστησαν, χάριν της Αληθείας. Του οσίου Μελετίου ο λατινόφρων αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η' ο Παλαιολόγος έκοψε την γλώσσαν, του δε οσίου Γαλακτίωνος του Γαλησιώτου εξώρυξε τους οφθαλμούς δια πεπυρακτωμένου σιδήρου λόγω της πεπαρρησιασμένης αντιπαπικής ομολογίας των.
Οι αγιορείται μοναχοί ακολουθούντες τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν ηγωνίσθησαν σθεναρώς κατά των λατινοφρόνων. Κατά τον Ιωάννην Μαμαλάκην: «Επειδή δε και ο ίδιος (Μιχαήλ VIII ο Παλαιολόγος) έβλεπεν, ότι τα υπέρ της ενώσεως επιχειρήματά του ήσαν ασθενή, ετόνιζεν εις την προς τους Αγιορείτας επιστολήν του, ότι από «οικονομίαν», δια να εξοικονομηθώσι δηλαδή αι περιστάσεις, έπρεπε να γίνη η ένωσις των εκκλησιών.
Οι Αγιορείται όμως, αίτινες υπέρ παν άλλο έθετον την πίστιν εις την διδασκαλίαν της ορθοδόξου εκκλησίας, εις τας αποφάσεις των συνόδων και εις τα υπό των πατέρων αυτής υποστηριζόμενα, αν και απήντησαν με άκρον σεβασμόν προς τον αυτοκράτορα, υπεστήριξαν όμως ευθαρσώς τας απόψεις αυτών, αι οποίαι διέφερον ριζικώς από τας του αυτοκράτορος. Με το βασικόν επιχείρημα «ο... της υγιούς πίστεως και το βραχύ ανατρέπων το παν λυμαίνεται», ζητούσι να αποδείξωσιν ότι και η χρησιμοποίησις αζύμων δια την θείαν μετάληψιν υπό των Δυτικών, έχουσα την πηγήν της από την Ιουδαϊκήν Θρησκείαν, και η προσθήκη εις το σύμβολον της πίστεως του «και εκ του υιού» ήσαν αντίθετα προς αυτήν την διδασκαλίαν του Ιησού Χριστού και προς τας αποφάσεις των συνόδων και προς την διδασκαλίαν των πατέρων και γενικά προς την παράδοσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. «Συ δε και των πατέρων και του μονογενούς αυτού, πλέον τι ιδείν και μυηθήναι εφρόνησας. Ούτως εξ απονοίας, και τω μη πειθαρχείν τω Χριστώ θεσπίζοντι, άνω και κάτω τίθης τα ιερά δόγματα, και νυν μεν την κάτω και περί ημας δεσποτική οικονομίαν, νυν δε την ανωτάτην και Θεαρχικήν θεολογίαν, ταις μειώσεσί τε και προσθήκη καταρρυπαίνων, την πίστιν συγχέεις, μάλλον δε τίνα καινήν πίστιν εισάγεις και έτερον ευαγγέλιον». Κατηγορούντες ούτω δριμέως τον αυτοκράτορα, συνεχίζουσιν:
«Αλλ' ουχί προφανώς τούτο το δόγμα του σατανά, διαρχίαν άθεον παρεισάγον, και το πνεύμα υποδιβάζων; ...ει γαρ η του Πατρός μεν γονιμότης διττή, κατά τε γέννησιν και προβολήν, αύτη δε, ως φης, μη ιδίωμα της του Πατρός υποστάσεως, αλλά φύσεως, πώς τω υιώ μεν εξ ημισείας έσται, τω πνεύματι δε ουδόλως; είπερ όσα της φύσεως κοινά κοχί των τριών απαραλλάκτων Θεαρχικών υποστάσεων και υιώ και πνεύματι, μείωσις των επικοίνων εσείται ούτως... Ημείς δε δια ταύτα και ως αιρετικόν προφανώς θεωρούμεν σε, ότι μηδέ το σύμβολον της ορθοδόξου πίστεως έχεις απαραποίητον».
Υποστηρίζουσι δε εν συνεχεία ότι εις τα θεσπισθέντα υπό της εν Τρούλλω έκτης συνόδου, «ενθεωρείται... και το εξ εναντίας ιέναι των της ευσεβείας δογμάτων των προτέρων πατέρων συνέδοξεν είναι ουκ άλλο ή το προστιθέναι τούτοις και αφαιρείν».
Ούτω δεν δύναταί τις να αμφισβητή ότι δι’ όσων εισήγαγον καινών, κατέστησαν αιρετικοί. «Εν όσοις γουν ούτοι εγκαλούμενοι υπό ευθύνας εισίν, τοις αυτοίς άπασι και ημείς, ει καταδεξοίμεθα..., υπόδικοι γινόμεθα» και τονίζουσιν: «Ουκ έστι τούτο θεμιτόν, ουκ έστιν».
«Ο αιρετικόν δεχόμενος, τοις αυτοίς εγκλήμασιν υπόκειται». Και πώς να μνημονεύωσι τον αιρετικόν πάπαν «εν Ναώ Θεού,... εν αυτοίς τοις αδύτοις, επί της μυστικής και φρικτής τραπέζης του Θεού»; «ει δε ο προκείμενος αυτός εστίν η αυτοαλήθεια, πώς αν το μέγα τούτο ψεύδος δέχηται... το συνάπτειν αυτόν ως ορθόδοξον πατριάρχην, μετά των λοιπών ορθοδόξων πατριαρχών, εν καιρώ φρικτών μυστηρίων; σκηνικών παίζομεν; και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή; και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλικεύοντας τα θεία τούτοις ηγήσεται;».
Ερχόμενοι δε εις το επιχείρημα «κατ’ οικονομίαν», γράφουσιν: «Αλλ’ ως οικονομίαν τούτο ποιήσωμεν και πώς δεχθήσεται οικονομία τα θεία βεβηλούσα και τον του Θεού ειρημένον λόγον, και εκ των θείων απωθούσα το Θεού πνεύμα, και της εντεύθεν αφέσεως των αμαρτιών, και της υιοθεσίας τους πιστούς αμέτοχους ποιούσα, και τί αν είη ταύτης της οικονομίας ζημιωδέστερον;».
Εις την απάντησιν ταύτην των Αγιορειτών γίνεται πασιφανές δια μίαν ακόμη φοράν, ότι δι' αυτούς η σωτηρία της ψυχής και η εξύψωσις προς το Θείον είναι ο ύψιστος σκοπός και ότι κατ’ αυτούς μόνον δια της πίστεως εις την διδασκαλίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας δύναται να επιτευχθή τούτο. Είναι δε να θαυμάση τις την παρρησίαν με την οποίαν γράφουσι προς τον αυτοκράτορα. Τις όμως ο συντάξας την επιστολήν ταύτην δεν γνωρίζομεν...». (Ιωάννου Μαμαλάκη, Το Αγιον Όρος (Αθως) δια μέσου των αιώνων, Θεσ/νίκη 1971, σελ. 161-163).
Οι άγιοι και θεολόγοι της Τουρκοκρατίας ήσαν επίσης αυστηροί στηλιτευταί των παπικών αιρέσεων.
Ο άγιος ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός, γνωστός δια τον αποστολικόν του ζήλον, την αγιότητα και τον μαρτυρικόν θάνατον δεν εδίστασε να χαρακτηρίση τον πάπαν ως «Αντίχριστον». «Ο αντίχριστος είνε· ο ένας είνε ο πάπας και ο έτερος είνε αυτός οπού είνε εις το κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του το καταλαβαίνετε, μα λυπηρόν είνε να σας ειπώ, διότι αυτοί οι αντίχριστοι είνε εις την απώλειαν». (Αυγ. Καντιώτου, Μητροπ. Φλώρ. «Κοσμάς ο Αιτωλός», Αθήναι, 1971, σελ. 270-271)
Ο εν Θεολόγοις όσιος και εν οσίοις Θεολόγος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτηρίζει το βάπτισμα των παπικών ως «μόλυσμα». (Θεοκλ. Διονυσιάτου, «Ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης», Αθήναι 1959, σελ. 286)
Ο Ευγένιος Βούλγαρις χαρακτηρίζει την παπωσύνην ως Νέαν Βαβυλώνα:
«Η παπωσύνη διέστρεψε πολλά των αποκεκαλυμμένων δογμάτων, συνδιαστρέψασα αυτό το Πνεύμα του Χριστιανισμού, επενόησε δε άλλα νέα αντιευαγγελικά δόγματα, δι' ών κατεπάτησε την συνείδησιν και την διάνοιαν, ενεφύσησε την μισαλλοδοξίαν, ενέβαλε διχόνοιαν μεταξύ λαών και βασιλέων και πραγματικώς απεδείχθη νέα κατά την αποκάλυψιν Βαβυλών» (Ευγενίου Βουλγάρεως, «Θεολογικόν», Βενετία 1872, σελ. λστ')
Παρόμοια γράφουν ο Νικηφόρος Θεοτόκης, Αθανάσιος Πάριος και άλλοι.
Επιγραμματικώς ομιλούν δια τας παπικάς πλάνας και αι ομολογίαι του Μητροφάνους Κριτοπούλου και Δοσιθέου Ιεροσολύμων.
Κατά τον Κριτόπουλον «Ουδέποτε ηκούσθη άνθρωπον θνητόν και μυρίαις αμαρτίαις ένοχον κεφαλήν λέγεσθαι της Εκκλησίας. Εκείνος γαρ άνθρωπος ων θανάτω υπόκειται. Εν όσω δε άλλος εκλεχθή εις διαδοχήν εκείνου, ανάγκη εν τοσούτω την Εκκλησίαν ακέφαλον είναι. Αλλ’ ώσπερ σώμα δίχα κεφαλής ουδ' εν ριπή γουν στήναι δυνατόν, ούτω την Εκκλησίαν δίχα της προσηκούσης αυτή κεφαλής μείναι κάν εν βραχεί αδύνατον. Τοιγαρούν αθανάτου κεφαλής χρεία τη Εκκλησία, ίνα πάντοτε ζώσα και ενεργής η, καθάπερ και η κεφαλή... Έστι δε τοιαύτη κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ος εστί η κεφαλή πάντων, εξ ου παν το σώμα συναρμολογείται...» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β', Αθήναι 1953, σελ. 560).
Κατά δε τον Δοσίθεον «Της Καθολικής Εκκλησίας, επειδή θνητός άνθρωπος καθόλου και αΐδιος κεφαλή είναι ου δύναται, αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εστί κεφαλή και αυτός τους οίακας έχων εν τη της Εκκλησίας κυβερνήσει, πηδαλιουχεί δια των αγίων πατέρων» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β', Αθήναι 1953, σελ. 752).
Ο Πατριάρχης Κων/λεως Κύριλλος ΣΤ’ παρά την αντίδρασιν των επηρεαζομένων από την ισχυράν προπαγάνδαν των εν Κων/πόλει παπικών και εκπροσώπων των ξένων δυνάμεων αρχιερέων εξέδωσε εγκύκλιον, δι’ ής αφορίζει τους δεχομένους ως έγκυρα τα Μυστήρια των παπικών (Πρβλ. Timothy Ware, «Eustratios Argenti», σ. 74).
Είναι μνημειώδης η αξιοπρεπής αλλά και ευγενής στάσις του Πατριάρχου Κων/λεως Γρηγορίου ΣΤ’ προς τους παπικούς απεσταλμένους, οι οποίοι ήθελον να του επιδώσουν πρόσκλησιν του πάπα Πίου Θ' δια συμμετοχήν εις την Α' Σύνοδον του Βατικανού. Ο Πατριάρχης συμπεριεφέρθη λίαν φιλοφρόνως προς αυτούς, αλλ' ηρνήθη να δεχθή εις τας χείρας του την πρόσκλησιν ειπών εκτός των άλλων και τα εξής: «Ω σεβάσμιοι αββάδες, περί Οικουμενικής Συνόδου όντως του λόγου, δεν διαφεύγει βεβαίως την μνήμην υμών, ότι αι Οικουμενικαί Σύνοδοι άλλως πως συνεκροτούντο, ή όπως διεκήρυξεν η Α. Μακαριότης. Εάν ο της Ρώμης Μακαριώτατος Πάπας ησπάζετο την αποστολικήν ισοτιμίαν και ισαδελφίαν, έπρεπεν, ως εν ίσοις την αξίαν και πρώτος τη της έδρας τάξει, κατά το κανονικόν δίκαιον, ν' απευθύνη γράμμα ιδιαίτερον προς έκαστον των Πατριαρχών και των Συνόδων της Ανατολής, ουχί ίνα επιβάλη εγκυκλίως και δημοσιογραφικώς, ως πάντων άρχων και δεσπότης, αλλ’ ίνα ερωτήση αδελφούς αδελφός, ισότιμός τε και ισοβάθμιος, ει συνεγκρίνουσι που και πως και οποίας Συνόδου την συγκρότησιν. Τούτων ούτως εχόντων, ή αναδραμείσθε και υμείς εις την ιστορίαν και εις τας Οικουμενικάς Συνόδους, ίνα ιστορικώς κατορθωθή η παρά πάντων ποθούμενη αληθής και χριστοσύλλεκτος ένωσις, ή πάλιν αρκεσθησόμεθα εις τας ημών διηνεκείς προσευχάς και δεήσεις υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, της ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως. Εν δε τοιαύτη περιπτώσει μετά λύπης διαβεβαιούμεν υμίν, ότι περιττήν και άκαρπον νομίζομεν την τε πρόσκλησιν και όπερ συνεπιφέρετε επιστολιμαίον τούτο φυλλάδιον» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β', Αθήναι 1953, σελ. 929).
Όλην αυτήν την αγίαν ορθόδοξον παράδοσιν διαμαρτυρίας και καταγγελίας των παπικών αιρέσεων συνοψίζει η περίφημος εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Κων/λεως εν έτει 1895, πατριαρχεύοντος Ανθίμου Ζ' προς τον Ιερόν Κλήρον και το ευσεβές πλήρωμα του πατριαρχικού θρόνου Κων/λεως, εις απάντησιν εγκυκλίου επιστολής του πάπα Λέοντος ΙΓ' προς τους ηγεμόνας και τους λαούς της οικουμένης προσκαλούντος αυτούς ως και την ορθόδοξον Εκκλησίαν εις την μετά του παπικού θρόνου ένωσιν «εννόων την ένωσιν ταύτην ως δυναμένην γενέσθαι μόνον δι’ αναγνωρίσεως αυτού ως άκρου αρχιερέως και υπερτάτου πνευματικού τε και κοσμικού άρχοντος της καθόλου Εκκλησίας και μόνου αντιπροσώπου του Χριστού επί της γης και πάσης χάριτος διανομέως».
Η εγκύκλιος προτάσσει τους αποστολικούς λόγους «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού· ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν. Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη περιφέρεσθε» (Εβρ. ΙΓ’ 7-8).
Πράγματι το όλον πνεύμα της εγκυκλίου θεμελιούται εις τον μέχρι τούδε παρά «των Ηγουμένων» εν τη πίστει αγίων Πατέρων παραδοθέντα λόγον του Θεού. Ο παπισμός συγκαταλέγεται εις τα ανέκαθεν αναφανέντα «αιρετικά εν τη Εκκλησία του Θεού ζιζάνια, άπερ πολλαχώς ελυμήναντο και λυμαίνονται την εν Χριστώ σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους, και άπερ ως σπέρματα πονηρά και μέλη σεσηπότα δικαίως αποκόπτονται από του υγιούς σώματος και ορθοδόξου καθολικής του Χριστού Εκκλησίας. Εν εσχάτοις δε χρόνοις ο πονηρός διέσπασεν από της ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και Έθνη ολόκληρα της δύσεως, εμφυσήσας τοις επισκόποις της Ρώμης φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας, ποικίλας γεννησάσης καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς.
Και ου μόνον τούτο, αλλά δη και παντί τρόπω αγωνίζονται οι κατά καιρόν πάπαι της Ρώμης, ίνα υποτάξωσιν εις τας εαυτών πλάνας την ακραδάντως ανά την Ανατολήν τη πατροπαραδότω της πίστεως στοιχούσαν καθολικήν Εκκλησίαν του Χριστού, ενώσεις κατά την ιδίαν φαντασίαν επιδιώκοντες απλώς και αβασανίστως».
Κάθε ορθόδοξος, ο οποίος θέλει να μένη εις την παράδοσιν της Ορθοδοξίας αναγνωρίζει εις τους ευθαρσείς αυτούς λόγους του υπό τον στυγνόν τουρκικόν ζυγόν ευρισκομένου Πατριαρχείου την φωνήν της Ορθοδοξίας και διαπιστώνει την επικαιρότητα των λόγων αυτών και δια τα σήμερον συμβαίνοντα.
Η ένωσις κατά την εγκύκλιον τυγχάνει ποθητή εις τους ορθοδόξους, αλλά δέον να βασίζεται εις τον ένα κανόνα της πίστεως, άνευ δε της «εν τη πίστει ενότητος αδύνατος αποβαίνει η ποθητή των Εκκλησιών ένωσις».
Εν συνεχεία καταγγέλλει τας αιρέσεις του παπισμού, εν αίς το Filioque, το Πρωτείον και Αλάθητον και αποδεικνύει το αντιευαγγελικόν και αντιπαραδοσιακόν αυτών.
Οι ορθόδοξοι εμμένοντες πιστοί εν τη αποστολική παραδόσει και τη πράξει της Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, «υπέρ του κοινού κτήματος του πατρικού θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως εστήκαμεν αγωνιζόμενοι» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 243, Εγκύκλιος, σελ. 40).
Ανατρέχοντες εις τους Πατέρας και τας Οικουμενικάς Συνόδους -κατά την εγκύκλιον- πληροφορούμεθα ότι ουδέποτε εθεωρήθη ο επίσκοπος Ρώμης ως η ανωτάτη αρχή και αλάνθαστος κεφαλή της Εκκλησίας... μόνος δε και αιώνιος αρχηγός και κεφαλή αθάνατος της Εκκλησίας εστίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός... (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β', Αθήναι 1953, σελ. 938, παρ. 4)
Η ορθόδοξος ανατολική και καθολική του Χριστού Εκκλησία, εκτός του αφράστως ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, ουδένα άλλον γινώσκει αλάθητον επί γης υπάρξαντα· και αυτός ο απόστολος Πέτρος, ούτινος διάδοχος οίεται είναι ο πάπας, τρις ηρνήθη τον Κύριον, και ηλέγχθη δις υπό του αποστόλου Παύλου ως μη ορθοποδών προς την αλήθειαν του Ευαγγελίου.
Πρόκειται περί αποστολικής ομολογίας της Χριστοκεντρικής - Θεανθρωποκεντρικής αρχής της Εκκλησίας ανταξίας της αποστολικότητος του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως.
Αιωνία η μνήμη του μακαριστού Πατριάρχου Ανθίμου Ζ' και των Συνοδικών Αρχιερέων των αποστολικώς και πατερικώς ομολογησάντων τον Θεάνθρωπον Χριστόν ως μοναδικήν κεφαλήν, βάσιν, κριτήριον της Εκκλησίας εν αντιθέσει προς την εκπεσούσαν της αποστολικής πίστεως Εκκλησίαν της Ρώμης.
Ενώ η Ορθόδοξος Εκκλησία διατηρεί την ευαγγελικήν πίστιν ανόθευτον, «η νυν Ρωμαϊκή εστίν Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των όρων των αγίων Συνόδων διό και ευλόγως και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ' όσον αν εμμείνη εν τη πλάνη αυτής. «Κρείσσων γαρ επαινετός πόλεμος», λέγει και ο θείος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός «ειρήνης χωριζούσης Θεού» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β', Αθήναι 1953, σελ. 942, παρ. 20).
Αι καινοτομίαι του παπισμού περί την πίστιν και το διοικητικόν της Εκκλησίας πολίτευμα είναι «σπουδαίαι και αυθαίρετοι», αναφέρονται «εις ουσιώδη κεφάλαια της πίστεως και του διοικητικού συστήματος της Εκκλησίας και προφανώς αντικείμεναι εις το εκκλησιαστικόν καθεστώς των εννέα πρώτων αιώνων, ποιούσιν αδύνατον την ποθητήν ένωσιν των Εκκλησιών· αφάτου δε λύπης πληρούται πάσα ευσεβής και ορθόδοξος καρδία βλέπουσα την παπικήν Εκκλησίαν εμμένουσαν υπεροπτικώς εν αυταίς και ήκιστα συντελούσαν εις τον ιερόν της ενώσεως σκοπόν δι' αποπτύσεως των αιρετικών τούτων καινοτομιών και επανόδου εις το αρχαίον καθεστώς της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας, ης μέρος τότε και αυτή απετέλει» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β', Αθήναι 1953, σελ. 942, παρ. 21).
Η θλιβερά αυτή διαπίστωσις ότι ο παπισμός εμποδίζει την ένωσιν δια της εμμονής του εις τας πλάνας ισχύει έτι μάλλον σήμερον, ότε πολλαί εκ των πλανών αυτών ενισχύθησαν δια της Β' Βατικανείου Συνόδου, ως θα ίδωμεν περαιτέρω.
Καταλήγει δε η εγκύκλιος με έκκλησιν προς τους φιλοχρίστους λαούς της Δύσεως, «οΐτινες εξ αγνοίας της αληθούς και αδέκαστου των εκκλησιαστικών πραγμάτων ιστορίας εύπίστως παρασυρόμενοι, άκολουθοΰσι ταΐς άντευαγγελικαΐς και παναθέσμοις καινοτομίαις του παπισμού», να επιστρέψουν εις την Μίαν και αδιαίρετον Εκκλησίαν. «Αλλ' εκκλίνατε από των τοιούτων διαστροφέων της ευαγγελικής αληθείας... και επανέλθετε το λοιπόν εις τους κόλπους της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Θεού Εκκλησίας, ήτις αποτελείται εκ του συνόλου των κατά μέρος ανά την ορθοδοξούσαν οικουμένην θεοφυτεύτων δίκην αμπέλων ευκληματουσών και αρρήκτως εν ενότητι της μιας εις Χριστόν σωτηρίου πίστεως και εν τω συνδέσμω της ειρήνης και τω πνεύματι συνημμένων αλλήλαις αγίων του Θεού Εκκλησιών, ίνα τύχητε της εν Χριστώ ποθουμένης σωτηρίας...».
Προτρέπει δε και τους ορθοδόξους να κρατώμεν «της πατρώας και αποστολοπαραδότου ευσεβείας. Προσέχωμεν πάντες από των ψευδαποστόλων, οίτινες ερχόμενοι εν σχήματι προβάτων πειρώνται δελεάζειν τους απλοϊκωτέρους εν ημίν δια ποικίλων και υπούλων υποσχέσεων, τα πάντα θεμιτά ηγούμενοι και επιτρέποντες προς ένωσιν, εάν μόνον αναγνωρισθή ο της Ρώμης πάπας ως υπέρτατος και αλάθητος άρχων και απόλυτος κυριάρχης της καθόλου Εκκλησίας και μόνος επί της γης αντιπρόσωπος του Χριστού και πηγή πάσης χάριτος».
Το πνεύμα της εγκυκλίου αυτής ενεστερνίσθησαν και όλοι σχεδόν οι νεώτεροι ορθόδοξοι Θεολόγοι (Πρβλ. σχετικά έργα Χ. Ανδρούτσου, Ιω. Καρμίρη, Κ. Μουρατίδου, Βλ. Λόσκι, κ.α.). Ο δε γνωστός πανορθοδόξως Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος Πόποβιτς με προφητικήν όντως γλώσσαν απεκάλυψε τον ορθόδοξον θεανθρωποκεντρισμόν και τον παπικόν και δυτικόν ανθρωποκεντρισμόν ένεκα του οποίου και ωμίλησε περί τριών πτώσεων του ανθρώπου. Της πτώσεως του Αδάμ, της πτώσεως του Ιούδα και της πτώσεως του πάπα.
Η αυστηρότης αυτή των Ορθοδόξων Πατέρων και Θεολόγων είναι φιλάνθρωπος, διότι υποδεικνύει την σοβαρότητα της ασθενείας του παπισμού και δεν καθησυχάζει αυτόν με ανθρωπιστικά ηρεμιστικά. Όσοι πράγματι αγαπούν, δεν φοβούνται να ειπούν την αλήθειαν, διότι μόνη η αλήθεια σώζει. Όσοι δεν αγαπούν ή αγαπούν υποκριτικώς, κρύπτουν την αλήθειαν δι’ ιδιοτελείς σκοπούς.
Η αυστηρά αλλά φιλάνθρωπος αυτή γλώσσα των Ορθοδόξων υπαγορεύεται και από την επιθυμίαν των να μείνουν πιστοί εις το Ευαγγέλιον του Χριστού και τους θεοφόρους Πατέρας.
Είναι μεγάλη ευλογία και μέγα προνόμιον να είσαι Ορθόδοξος, αλλά συγχρόνως είναι και μεγάλη ευθύνη.
Αυτή η υψηλή συνείδησις ευθύνης έκαμε τους ορθοδόξους ομολογητάς να μη παραιτούνται από τον σταυρόν της ορθοδόξου ομολογίας και όταν ακόμη εκινδύνευεν η ζωή των ή η πατρίς των.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ορθοδοξία και Παπισμός», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 1978)
Πηγή: Η άλλη όψη
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...