Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Απόστολος Πέτρος και οι λοιποί των Αποστόλων έμειναν εκστατικοί στην άγρα των ιχθύων. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ζήτησε να καθίσει στη βάρκα του Πέτρου και δίδασκε απ’ εκεί τον λαό. Οι υπόλοιποι εργάσθηκαν σκληρά όλη νύκτα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα και προσπαθούσαν να τακτοποιήσουν τα δίκτυα τους. Στο πρόσταγμα του Κυρίου να χαλάσουν τα δίκτυα, ο Πέτρος έριξε ξανά τα δίκτυα και τότε είδε την ευλογία του Θεού, διότι «τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ» (Λουκ. 5:6).

Η υπακοή στο θείο Θέλημα είναι η πρωταρχική φροντίδα του ανθρώπου. Ο θεοσεβής άνθρωπος αγωνίζεται να συμβαδίσει με τις θείες εντολές. Με την υπακοή στο θείο Θέλημα ο άνθρωπος ταυτίζει το δικό του θέλημα προς το θέλημα του Αγίου Θεού.

Ο Απόστολος Πέτρος πάνω στη δύσκολη ώρα της απογοήτευσης και κατάθλιψής του υπάκουσε τον Χριστό. Το αποτέλεσμα ήταν προφανές. Ο Θεός ευλόγησε τις προσπάθειες όλων εκείνων που εργάσθηκαν με τιμιότητα.

Στις καθημερινές μας προσπάθειες υπάρχουν στιγμές, που αισθανόμαστε ότι είμεθα μόνοι, εγκαταλελειμμένοι και ίσως προδομένοι από τους γύρω μας ευρισκομένους ανθρώπους. Πολλάκις δε αισθανόμαστε την απογοήτευση να κυριαρχεί στην καρδιά μας, όταν οι ελπίδες και οι προσδοκίες μας δεν φέρνουν το ποθούμενο.

Πόσες φορές δεν στραφήκαμε προς τον Θεό, αλλά δεν είδαμε κάποιο αποτέλεσμα; Μήπως ο Θεός δεν εισάκουσε τις προσευχές μας; Μήπως αναπαύεται στην ουράνια Του Βασιλεία και δεν επιδεικνύει κάποιο ενδιαφέρον για μας; Όχι, βέβαια! Η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις βρίσκονται στο ότι δεν πρέπει μόνον να στρεφόμεθα στο Θεό με πίστη, αλλά θα πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμεστε τον εαυτό μας στο Θεό.

Ο Απόστολος Πέτρος όχι μόνον αποδέχτηκε τον Χριστό στην εργασία του, αλλά έδειξε απόλυτη υπακοή στο πρόσταγμα του Διδασκάλου. Χωρίς δεύτερη συζήτηση έριξε τα δίκτυα στα ρηχά νερά της λίμνης της Γεννησαρέτ. Και γι’ αυτή την υπακοή του ο Θεός ευλόγησε την εργασία του.

Πόσες φορές συνέβη στη ζωή μας το γεγονός ότι δεχτήκαμε τον Χριστό, αλλά δεν είμαστε υπάκουοι στο θέλημά Του; Πόσες φορές είπαμε ότι πιστεύομε στον Κύριο, αλλά δεν κατεβάλλαμε τις ανάλογες προσπάθειες για να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας ενώπιον Του; Πόσες φορές δεν προσευχηθήκαμε στο Θεό, αλλά δεν μάθαμε να Τον εμπιστευόμαστε με όλη μας την καρδιά; Πόσες φορές βρεθήκαμε σε δύσκολες περιστάσεις και ζητήσαμε την θεία βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστέψαμε στη θεία Πρόνοιά Του; Πόσες φορές πιστέψαμε ότι ο Θεός ως διά μαγείας θα επέμβει και θα εκπληρώσει τις επιθυμίες μας; Τέλος, πόσες φορές ενώ βλέπομε τα αποτελέσματα της θείας επεμβάσεως, πιστέψαμε ότι είναι καρποί των δικών μας προσπαθειών;

Ο Απόστολος Πέτρος ευλογήθηκε, διότι έδειξε υπακοή στον Χριστό. Οι ευλογίες του Θεού ήλθαν ως αποτελέσματα της υπακοής του Πέτρου στο θείο Θέλημα. Το θαύμα στη Γεννησαρέτ ήλθε εξ αιτίας της πιστότητας του Πέτρου. Ο Πέτρος, ως έμπειρος ψαράς, γνώριζε καλά ότι δεν μπορούσαν να υπάρχουν ψάρια στα ρηχά νερά της λίμνης. όλη νύκτα εργάσθηκε με τους συνεργάτες του και όμως δεν πιάσανε τίποτε απολύτως. Αλλά, έδειξε υπακοή στα λόγια του Κυρίου και χάλασε τα δίκτυά του. Προς χάρη του Κυρίου δεν δίστασε, δεν είπε «χάνομε τον καιρό μας». Υπάκουσε και εμπιστεύθηκε τα λόγια του Κυρίου.

Όλοι, σήμερα, εργαζόμαστε σκληρά. Όλοι τρέχομε και αγωνιζόμαστε για να βγάλομε το καθημερινό, τον «άρτον ημών τον επιούσιον». Αλλά, πόσες φορές έχομε αποτύχει; Εργάζεται κανείς τόσα χρόνια, αλλά στο τέλος βλέπει τα πάντα να καταρρέουν. Και αυτό γιατί; Μήπως είναι εξ αιτίας έλλειψης εξυπνάδας, ή ενδιαφέροντος, ή κακών ανθρώπων; Όλα αυτά είναι πιθανά, αλλά η κυρία αιτία είναι η έλλειψη αληθινής πίστης και εμπιστοσύνης στο Θεό.

Στις μέρες μας ο άνθρωπος έμαθε να εμπιστεύεται μόνον τον εαυτό του και όχι τον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έμαθε να παραδίδεται εξ ολοκλήρου στη θεία Πρόνοια με αληθινή πίστη.

Η έλλειψη της πίστης είναι μία πνευματική ασθένεια της σύγχρονης κοινωνίας. Η έλλειψη της πίστης φέρνει ως αποτέλεσμά της την έλλειψη της προσευχής και την περιπλάνησή μας μακράν του Θεού. Η έλλειψη της πίστης είναι η αιτία της ανυπακοής μας προς το θείο Θέλημα και Εντολές. Η έλλειψη της πίστης είναι η αιτία της απιστίας προς τον Θεό. Η έλλειψη της πίστης είναι η αιτία που άνθρωπος στρέφεται προς το κακό και την αμαρτία.

Αγαπητά μου παιδιά, εάν θέλομε τις ευλογίες του Θεού στα σπίτια μας, στις εργασίες μας, στη ζωή μας, τότε, εμείς οφείλομε να στραφούμε σ’ Αυτόν, να υποκλιθούμε ενώπιόν Του και να δείξουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη θεία Πρόνοιά Του. Οφείλομε να μιμηθούμε το παράδειγμα του Αποστόλου Πέτρου. Ας δείξομε πίστη και εμπιστοσύνη προς τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ας εφαρμόσουμε τις Εντολές του Ευαγγελίου. Ας φανούμε αντάξιοι της κλήσεως μας, ως μαθητές του Διδασκάλου Χριστού. Αυτός ο τρόπος ζωής θα επιφέρει επάνω μας τις ευλογίες του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος της σωτηρίας.

Στην καμπή του καλοκαιριού και το πέρασμα στο γλυκό φθινοπωρινό φως, το υπέροχο φως της πατρίδας μας, οι αρχαιολόγοι άρχισαν να αποκαλύπτουν στη Μακεδονία το επιμελώς κρυμμένο επί 2500 χρόνια, και καλά προφυλαγμένο κάτω από τόνους χωμάτων, ΄μυστικό’ του μεγαλοπρεπούς τάφου της Αμφίπολης στον τύμβο Καστά. Μαγευτικές φωτογραφίες του υπέροχου Mακεδονικού μνημείου κατακλύζουν το διαδίκτυο και τα τηλεοπτικά κανάλια.

Φθινόπωρο 2014 και, ενώ άνοιγαν τα σχολεία την 11η Σεπτεμβρίου, δύο μέρες νωρίτερα το Γ΄ θερινό τμήμα της Βουλής έκλεινε τις εργασίες του με θυελλώδεις για την ελληνική κοινωνία εξελίξεις.

Από το μυστικό του τάφου βρεθήκαμε στα… Μυστικά του Βάλτου, ενθυμούμενοι το γνωστό αφιερωμένο στον Μακεδονικό αγώνα βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα (γιαγιάς του Έλληνα πρωθυπουργού).  Λογοπαίγνιο απλώς, ή αποκαλυπτική αμφισημία;  Από τη μια κρατάμε την ανάσα μας μπροστά στο αναδυόμενο ‘Μυστικό του Τάφου’ και το σπάνιο καλλιτεχνικό κάλλος- ιδίως των Καρυάτιδων που το ΄φρουρούν’ με τον ωραίο χιτώνα τους, από την άλλη κρατάμε την ανάσα μας από τη δυσοσμία που αποπνέει το… χωρίς χιτώνα μυστικό  του βάλτου των ‘διαφορετικών’ σαρκικών παθών, τα οποία ήδη από προχθές προστατεύονται ως έννομο αγαθό από την ελληνική έννομη τάξη!

Το  ατυχώς ονομαζόμενο ‘αντιρατσιστικό’ νομοσχέδιο, το οποίο ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή,  αντί να διορθώσει τα κακώς κείμενα των πράξεων ρατσισμού, τα…. βαλτώνει και  τα διαιωνίζει με επικίνδυνες συνέπειες για την κοινωνία μακροχρόνια. Γι’ αυτό, θυελλώδεις  ήταν οι αντιδράσεις που εκφράστηκαν από πολιτικούς, νομικούς αλλά και απλούς πολίτες, από λαϊκούς αλλά και από τον κλήρο, σποραδικά δυστυχώς, αλλά με ορισμένες δυνατές φωνές μητροπολιτών οι οποίοι ορθοτόμησαν άφοβα λόγον αληθείας και φώτισαν ενδελεχώς ορισμένα, απαράδεκτα κατά την Εκκλησία και την Παράδοσή μας, σημεία του νέου νόμου

Ο και «τρομονόμος» εύστοχα επονομαζόμενος, αποτόλμησε κάτι πρωτοφανές: την ποινικοποίηση της έκφρασης, των συναισθημάτων και αυτής  της σκέψης και την θεσμική επιβολή ανατροπών στην φυσιολογία των ανθρωπίνων σχέσεων και νέων αντιλήψεων οι οποίες μάλλον καλλιεργούν τον ρατσισμό και τον κοινωνικό διχασμό παρά τον αντιμάχονται, ενθαρρύνοντας τον χαφιεδισμό μεταξύ των πολιτών και τις ΄καταγγελίες’ για ‘υποκίνηση μίσους’ σαν να ήταν τα συναισθήματα κάτι το μετρήσιμο (!) και , τελικά, αφήνοντας τα θύματα του πραγματικού ρατσισμού στην τύχη τους…  Αυτό το μνημείο νομοθετικού, θα λέγαμε, ρατσισμού βάλλει πρωτίστως κατά των συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών του ανθρώπου, αλλά και των θεσμών-πυλώνων,  της οικογένειας και της Εκκλησίας, (ακόμη και αν δεν επέβαλε ακόμη σ’ αυτή τη φάση τον προστατευόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων, όμως  καθιστά όλους τους ‘μη διαφορετικούς’ οιονεί υποκινητές «μίσους» κατά των ΄διαφορετικών’, ιδίως δε τους  χριστιανούς, τον πιστό λαό και κλήρο, στο βαθμό που τα ιερά κείμενα της Εκκλησίας μας σαφώς στηλιτεύουν τη διαστροφή και διαφυλάσσουν την υγιή κοινωνικότητα, τις κατά φύσιν και κατά Θεόν  ανθρώπινες σχέσεις.

Στην πολύπαθη Ελλάδα μας, η οικονομική αφαίμαξη που επιβλήθηκε δια των -παρά την φύση του Νόμου και του Συντάγματος  – δυσβάστακτων Μνημονίων, επιστεγάστηκε με μια απολυταρχικού τύπου δεσποτεία κατά της κοινωνίας: την επιβολή στον τράχηλο του λαού μας ζυγού πλήρους ανατροπής της φυσιολογικής  μορφής σχέσεων στην κοινωνία, καθότι καταργούν το σαφές όριο μεταξύ φυσιολογικού και διαστροφικού, κυρίως στη σεξουαλική έκφραση.

Επιπλέον, η θεσμική εκτροπή είναι προφανής: μια διορισμένη ‘συγκυβέρνηση’ και όχι μια δημοκρατικά εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση, αποφάσισε τάχα για το καλό όλων μας, της πλειοψηφίας δηλαδή, ριζικές ‘θεσμικές’ αλλαγές  που κυνικά και αδίστακτα τρομοκρατούν, φιμώνουν την ελευθερία έκφρασης και αναιρούν το μέτρο της ευπρέπειας στις ανθρώπινες σχέσεις, αμφισβητούν την φυσιολογία και τελικά τη συλλογική κοινή ζωή και μνήμη στην Ελλάδα.

Τελικά, το θερινό τμήμα της Βουλής της «Ελληνικής Δημοκρατίας» προοιωνίζεται έναν… βαρύ χειμώνα αντιδημοκρατικών καταιγιστικών καινοτομιών επιβλαβών για την υγεία, επιβάλλοντας ελέω κάποιων μειοψηφιών …extreme sports ανοχής για όλους και όλα! Τα «μυστικά του βάλτου» του νέου ‘αντιρατσιστικού’ νόμου όζουν, διότι είναι το απόσταγμα της σαρκολαγνίας της εποχής που ασύδοτα και πορνικά επιβάλλεται πλέον ως μια «νέα τάξη πραγμάτων» και ‘ηθών’, εξ ορισμού αμφι-λεγόμενη και κύναιδη. Ποικίλα σαρκικά πάθη, ανορθόδοξες  και βδελυκτές ΄διαφορετικότητες΄ – ομοφυλοφιλία, παιδεραστία, κτηνοβασία, μοιχεία, πολυγαμία κ.ο.κ. – ‘καταπιεσμένων’ τάχα μειονοτήτων, που επί δεκαετίες εκλιπαρούσαν για θεσμική αναγνώριση,  τώρα επικυρώνονται στην μέχρι πρότινος τουλάχιστον Ορθόδοξη Ελλάδα, δια νόμου! Ήδη παρελαύνουν σε δημόσια κοινή θέα οι gay ομάδες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, κάθε χρόνο, διαφημίζοντας  τα έκλυτα ‘ νέα’ ήθη που κομίζουν, με τις θωπευτικές ευλογίες εγχώριων δημοτικών αρχόντων και ‘δηλωμένων διαφορετικών’ επωνύμων της showbiz και του θεάτρου της πολιτικής σκηνής..

Αλλά, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον… Ιδού η νέου τύπου Βαβέλ αποκαλύπτει τη δόλια αμφισημία της, διαμορφώνοντας νέες νοοτροπίες  με την κυνική αστυνόμευση της σκέψης, της κρίσης και της λογικής μας, την καταδυνάστευση της κοινής λογικής  και ωφέλειας.

Και ενώ η ελληνική αλλά και παγκόσμια κοινή γνώμη έχει προσηλωμένο το ενδιαφέρον της στην αρχαία Αμφίπολη, ανακαλύπτοντας  το κάλλος των αρχαίων καλλιτεχνημάτων, καμωμένων με αρμονική αίσθηση του μέτρου, η σύγχρονη Βαβέλ απεκδύεται τον χιτώνα της ευπρέπειας και απογυμνωμένη παρελαύνει καυχώμενη για την ασχήμια της δυσαρμονίας και παρακμής, που προβάλλει ενσυνείδητα μπροστά στα μάτια των παιδιών μας.

Τα παιδιά ξεκίνησαν πάλι φέτος με αγιασμό (ακόμη!) το νέο σχολικό έτος. Οι καμπάνες χτύπησαν δυνατά και χτυπούν στις εκκλησιές της μνήμης μας, της οικογενειακής, της συλλογικής, της εθνικής. Η ιδιότυπη γενοκτονία που παγκοσμίως επιχειρείται, ασφαλώς δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην πατρίδα μας, ούτε στα χρόνια στα οποία καταλύθηκε η Δημοκρατία. Ο νέος, κατ’ ευφημισμόν λεγόμενος ‘αντιρατσιστικός’ νόμος αποκαλύπτει το βαθιά ρατσιστικό και απάνθρωπο πνεύμα του, αδιαφορεί δε παντελώς για τα θύματα – τα θύματα του πραγματικού ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, τα εκατομμύρια θύματα της τεχνητής «Κρίσης «και της τεράστιας φτώχιας που αυτή επέσυρε σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Οι αληθινοί τρομοκράτες, όσοι θεσμοθετούν ως τρόπο ζωής τον τρόμο, την ανέχεια, την αδικία και τη διαίρεση στον λαό μας, πρέπει επιτέλους να χάσουν την εξουσία τους, να τους αφαιρεθεί δια νόμου και δια ψήφου η όποια δύναμή τους για καταστροφή.

Εντός και εκτός της χώρας μας η Νέα Τάξη προελαύνει σε όλα τα μέτωπα. Αλλά εμείς στεκόμαστε όρθιοι αφορώντες εις Χριστόν Ιησούν. Στώμεν καλώς! Στώμεν μετά φόβου. Ζωή εκ του Τάφου ανέτειλε, όχι φυσικά από τον τάφο της Αμφίπολης, αλλά από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού μας στην Αγία Πόλη. Η Εκκλησία δείχνει τον δρόμο, ηγείται πάντοτε διότι είναι η Ουσία και όχι Εξ-Ουσία. Όσο και αν βάλλεται «φυλάσσει Θερμοπύλες» σε όλα τα μέτωπα της ζωής, διότι ο Αρχηγός της Πίστεώς μας Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχηγός της ζωής.

Δεν δεχόμαστε τον  νέο  νόμο, διότι εκτός των άλλων αποτελεί θεομπαιξία. Ο  λόγος της Αγίας Γραφής δεν είναι υπό διαπραγμάτευση με κοσμικές εξουσίες. Είναι ο λόγος του Θεού και ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Οι χριστιανοί δεν κάνουν εκπτώσεις σε ζητήματα Πίστεως και αληθείας. Ομολογούν την Αλήθεια και δίνουν μαρτυρία. Δεν το γνωρίζουν οι άρχοντες που καταδυναστεύουν τους λαούς; Πάντως οι ιεράρχες μας το γνωρίζουν, και είναι αυτοί πρωτίστως που έχουν την ευθύνη ως ποιμενάρχες να το θυμίζουν στον λαό του Θεού με το παράδειγμα και το κήρυγμά τους: ότι η πειθαρχία και η υπακοή στην εξουσία έχει τα όριά της και αυτά είναι σαφώς καθορισμένα άπαξ δια παντός από την Εκκλησία μας.

Πειθαρχείν δε Θεώ μάλλον ή ανθρώποις (Πράξεις 5,29)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η υγεία, στον πολιτισμό τον δικό μας, δεν μπορεί να λογίζεται ως προϊόν καταναλωτικό, εισηγμένο μάλιστα και στο χρηματιστήριο, κατά τα πρότυπα τα προτεστάντικα.

Η υγεία, για εμάς τους Ρωμηούς, είναι Αγαθό αυστηρά κοινωνικό. Αγαθό, που ανήκει αδιακρίτως σε όλους. Γι' αυτό και ως Ελληνορθόδοξοι, απορρίπτουμε και καταδικάζουμε κάθε αποκλεισμό και κάθε διάκριση στα ''ιερά'' του Ασκληπιού και των Αγίων Αναργύρων.

Στα τελευταία χρόνια, στα χρόνια της λεγόμενης κρίσης, η καλπάζουσα ανεργία, το ροκάνισμα των συντάξεων, η δραματική μείωση των αποδοχών και οι αβάσταχτοι φόροι έχουν οδηγήσει σχεδόν την μισή Ελλάδα σε ασφαλιστική απογύμνωση.

Αυτήν την στιγμή, πάνω από τρία εκατομμύρια αδελφοί μας όχι μονάχα δεν έχουνε δωρεάν γιατρό και φάρμακα αλλά ούτε καν τις πόρτες του ΕΣΥ δεν βρίσκουνε ανοιχτές.(1)

Πάνω από τρία εκατομμύρια συνάνθρωποί μας έχουν εγκαταλειφθεί απροστάτευτοι στην αρρώστια τους και δεν σώζονται, εκτός κι αν βάλουνε οι ίδιοι το χέρι τους στην τσέπη. Σε ποια τσέπη όμως; Αυτή, που έμεινε για τους περισσότερους πανί με πανί;(2)

Στον χώρο της Υγείας, τον τελευταίο καιρό, ζούμε γεγονότα πρωτόγνωρα, αλλά και πάνυ υποτιμητικά για τον πολύπαθο λαό μας. Από την μια μεριά οι αρμόδιοι αξιωματούχοι μας αδυνατούν να δώσουν φιλάνθρωπη λύση στο πρόβλημα των ανασφάλιστων συμπατριωτών μας. Και από την άλλη, η μνημονιακή υποκρισία των Φράγκων εταίρων μας όχι μονάχα χείρα βοηθείας δεν αποδείχθηκε, αλλά, φευ, κατέληξε ικανότατος μοχλός εξολόθρευσης του Γένους μας.

Βιώνουμε κυριολεκτικά μια νέα απόπειρα γενοκτονίας εις βάρος μας. Διότι, πού αλλού, εκτός από τον αφανισμό, μπορεί να οδηγηθεί ένας λαός πτωχευμένος και ανασφάλιστος, ένας λαός χωρίς γιατρούς και χωρίς φάρμακα, με σύνορα αφύλακτα και ορφανός από ηγεσίες;

Εδώ και τέσσερα χρόνια, δεχόμαστε αλλεπάλληλες επιθέσεις με χαράτσια, με κατασχέσεις, με δημογραφική συρρίκνωση, με κλείσιμο επιχειρήσεων και τελευταία με ανελέητο ιατροφαρμακευτικό αποκλεισμό.

Εμείς με τι θα αντισταθούμε; Το υγειονομικό μας εμπάργκο με τι μέσα θα το αντιμετωπίσουμε;

Μήπως καταδικάζοντας σε θάνατο τους ανασφάλιστους ασθενείς μας ή εφαρμόζοντας την ευθανασία στους μη έχοντες, όπως ανενδοίαστα και υβριστικά πρότεινε προ ημερών Ευρωπαία υπουργός υγείας;(3)

Στο κομβικό αυτό σημείο της αργόσυρτης ιστορικής μας διαδρομής, μπροστά στον κίνδυνο να υποστούμε καινούργιες μεγάλες συμφορές, καλείται, για μια φορά ακόμη, να δράσει όχι βεβαίως η απανθρωπία της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, αλλά το παρεξηγημένο φιλότιμο και η αδιαμφισβήτητη οξυδέρκεια του ελληνορθόδοξου ''Λοξία''.

Και αυτή η δράση δεν μπορεί παρά να εκδηλωθεί, πολιτισμένα και ειρηνικά, μέσα από το Πνεύμα το Κοινοτικό των Ελλήνων. Μέσα από συλλογικότητες, που τις γέννησε το δικό μας διαχρονικό Κοινοτικό φρόνημα και όχι μέσα από ξενόφερτα συστήματα, που μας τα φόρεσαν οι Φράγκοι με δόλο ή με το στανιό.

Φαίνεται, πως έφτασε η ώρα, βάζοντας στην άκρη τον κακό μας εαυτό, να ξαναζήσουμε τις πατροπαράδοτες συλλογικότητές μας στα όρια του χωριού μας, της ενορίας μας, του συνοικισμού της σύγχρονης μεγαλούπολης.

Φαίνεται, πως ήρθε η ώρα, για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, να σηκώσουμε ψηλά και τα δικά μας τα όπλα. Όπλα βαριά και πολυτίμητα. Την υπομονή μας, την Πίστη και την Ελπίδα μας στον Θεό, το μυαλό μας, την εφευρετικότητα και προπαντός την κατασυκοφαντημένη σύμπνοια και ενότητά μας.

Αλήθεια , πόσο παρήγορο θα ήτανε για τον λαό μας στην συγκυρία αυτή, εάν αποφασίζαμε να αντιτάξουμε απέναντι στον απάνθρωπο υγειονομικό αποκλεισμό που βιώνουμε, την Αγάπη και την Φιλανθρωπία του δικού μας Τρόπου.

Μια έκτακτη, δηλαδή, προσπάθεια φροντίδας των ανασφάλιστων απόρων συμπολιτών μας, βασισμένη στις αρχές της Πίστης μας και εμπνευσμένη από την πατροπαράδοτη Κοινοτική μας αλληλεγγύη, μέχρι να έρθουν οι καλύτερες μέρες.

Πόση ανακούφιση και πόση σιγουριά θα ένοιωθαν, στις δύσκολες αυτές ώρες, όλοι οι εξουθενωμένοι ανασφάλιστοι αδελφοί μας, εάν προχωρούσαμε, Ενορίες και Δήμοι από κοινού, στην οργάνωση τοπικών δικτύων από εθελοντές γιατρούς, οι οποίοι θα εξετάζουν δωρεάν στα ιατρεία τους κάθε βεβαιωμένη περίπτωση εμπερίστατου συμπατριώτη μας. Με βάση τα δεδομένα, οι ασθενείς, που αναλογούν σε κάθε γιατρό, είναι ελάχιστοι. Η ωφέλεια, όμως, που θα προκύψει, θα είναι τεράστια.

Μας προκαλούν με την βαρβαρότητα;

Εμείς απαντάμε με την δύναμη του Πολιτισμού μας.

Με την Ορθοδοξία μας και την ελληνοπρέπειά μας.

24.9.2014

____________________________________________________________

(1) http://news247.gr  

(2) http://drtsili.blogspot.gr/2014/09/blog-post_50.html

(3) http://www.pentapostagma.gr

Ζοῦμε σέ ἕναν πολιτισμό πού ἐλαχιστοποιεῖ τόν ρόλο τῶν ἀνδρῶν, ἀπορρίπτει τήν ἀξία τῶν πατέρων καί γενικά τείνει νά θεωρεῖ τό ἀνδρικό φύλο ὡς περιττό. Ὅλα αὐτά ἀπορρέουν ἀπό τό φεμινιστικό κίνημα, πού ξεκίνησε στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1960. Εἶναι διάχυτη ἡ σκέψη ὅτι οἱ γυναῖκες μποροῦν νά κάνουν τά πάντα -ὅσα ἕνας πατέρας σέ μία οἰκογένεια- καί ὅτι οἱ ἄνδρες εἶναι λίγο-πολύ «ξεπερασμένοι». Δυστυχῶς, κάποιοι προχωροῦν ἀκόμη παραπέρα, ἐνισχυόμενοι ἀπό τήν ἐπιστήμη τῆς τεχνητῆς γονιμοποίησης: μία γυναίκα δέν χρειάζεται τόν ἄνδρα, γιά νά ἱκανοποιήσει τό μητρικό της φίλτρο. Χρειάζεται μόνον τό σπέρμα του!

Ἔρχονται ὅμως κάποιες μελέτες- ἔρευνες πού τά ἀποτελέσματά τους τελείως ἀπροσδόκητα μᾶς ξαφνιάζουν, μᾶς ξυπνοῦν ἀπό τόν λήθαργό μας καί μᾶς θέτουν πρό τῶν εὐθυνῶν μας. Μᾶς ἀναγκάζουν, ἑκόντες ἄκοντες, νά ἀναθεωρήσουμε παγιωμένες θέσεις καί ἀντιλήψεις, ἄν ὄντως εἴμαστε τέκνα τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦμε τήν εὐτυχία τῶν παιδιῶν μας καί ὄχι τήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας.

Μία τέτοια ἔρευνα-μελέτη πραγματοποιήθηκε τήν τελευταία δεκαετία ἀπό τήν ἐλβετική κυβέρνηση μέ τή χρηματοδότηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἡ μελέτη ἀποκαλύπτει ὅτι «ἡ θρησκευτική πρακτική τοῦ πατέρα στήν οἰκογένεια εἶναι αὐτή πού καθορίζει πάνω ἀπ᾽ ὅλα τή συμμετοχή τῶν παιδιῶν στήν Ἐκκλησία ἤ τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπ᾽ αὐτήν».

Τά ἀποτελέσματα τῆς ἔρευνας:

• Ἐάν ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα εἶναι συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας,

τό 33% τῶν παιδιῶν τους θά γίνουν συνειδητά μέλη,

τό 25% τῶν παιδιῶν τους θά ἀδιαφορήσουν.

• Ἐάν ἡ μητέρα εἶναι συνειδητό μέλος καί ὁ πατέρας ἀδιάφορο,

τό 2% τῶν παιδιῶν τους θά γίνουν συνειδητά μέλη,

τό 60% τῶν παιδιῶν τους θά ἀδιαφορήσουν.

• Ἐάν ὁ πατέρας εἶναι συνειδητό μέλος καί ἡ μητέρα ἀδιάφορο,

τό 44% τῶν παιδιῶν τους θά γίνουν συνειδητά μέλη,

τό 34% τῶν παιδιῶν τους θά ἀδιαφορήσουν.

Πολλοί πιστεύουμε ὅτι οἱ γυναῖκες εἶναι οἱ «κυρίαρχοι γονεῖς» καί οἱ ἄνδρες λίγο πολύ «δευτερεύοντες». Οἱ παραπάνω ὅμως ἀριθμοί δέν τό ἐπιβεβαιώνουν. Συγκρίνεται τό 2% μέ τό 44%; Καί δέν εἶναι ἡ μοναδική μελέτη-ἔρευνα!

Ὁ καθηγητής τῆς κοινωνικῆς ἐργασίας Vern Bengtson τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Νότιας Καλιφόρνιας στό πρόσφατο βιβλίο του «Οἰκογένειες καί Πίστη: Πῶς ἡ θρησκεία περνᾶ ἀπό γενιά σέ γενιά» ἐρευνᾶ καί ἐξετάζει ἐδῶ καί τριανταπέντε χρόνια τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις καί τίς πρακτικές περισσότερων ἀπό 3.500 παππούδων, γιαγιάδων, γονιῶν, ἐγγονῶν καί δισέγγονων. Τά ἀποτελέσματα ἐπιβεβαιώνουν τήν ὡς ἄνω μελέτη. Σέ συνέντευξή του, ὅταν ρωτήθηκε νά ἐξηγήσει τό γεγονός πῶς ὁρισμένοι γονεῖς ἐπιτυγχάνουν νά μεταδώσουν τήν πίστη τους στά παιδιά τους, ἐνῶ ἄλλοι δέν τά καταφέρνουν, ἀπάντησε:

«Μία ἀρκετά προφανής παράμετρος, περισσότερο ἐμφανής ἀπ᾽ ὅ,τι περίμενα, ἐντοπίζεται στούς γονεῖς πού παρέχουν πρότυπα. Ἄν οἱ γονεῖς δέν εἶναι συνεπεῖς, τά παιδιά δέν θά ἔχουν θρησκευτικά πρότυπα νά μιμηθοῦν. Μέ ἄλλα λόγια, μή στέλνετε τά παιδιά σας στήν ἐκκλησία, φέρτε τα οἱ ἴδιοι.

Μία ἄλλη διαπίστωση εἶναι ἡ ποιότητα τῆς σχέσης μεταξύ γονέα καί παιδιοῦ, ἡ ὁποία ἐπηρεάζει τήν πραγμάτωση τῆς ἐπιτυχίας ἤ μή στή μετάδοση τῆς πίστης. Αὐτό πού πράγματι ἐνδιαφέρει γιά τή θρησκευτική μετάδοση εἶναι ὁ στενός δεσμός τοῦ παιδιοῦ μέ τόν πατέρα• μετράει περισσότερο ἀπό τή στενή σχέση μέ τή μητέρα. Οἱ ζεστοί καί θετικοί γονεῖς, κυρίως οἱ πατέρες, τείνουν νά εἶναι οἱ πιό πετυχημένοι».

Ἡ πλειονότητα τῶν κοινωνιολόγων θεωρεῖ φυσικό γιά τούς ἀνθρώπους -πολύ περισσότερο μάλιστα γιά τά μικρά παιδιά- νά ἀντιλαμβάνονται τόν Θεό ὡς μία πατρική μορφή στή ζωή τους. Ἐάν ὁ πατέρας τά φροντίζει, ἔχει ὑπομονή, ἀνησυχεῖ, πιστεύουν πώς καί ὁ Θεός ἔχει τά ἴδια χαρακτηριστικά. Καί τό ἀντίθετο συμβαίνει, ὅταν ὁ πατέρας εἶναι αὐταρχικός, σκληρός, βίαιος, ἐπικριτικός, ἄτεγκτος ἤ ἀπών. Ἀκόμη καί ἄν τά παιδιά διανοητικά ἀποδέχονται ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος, ὑπομονετικός, τρυφερός καί εὐγενικός, εἶναι πολύ δύσκολο γι᾽ αὐτά νά συνδεθοῦν στενά καί βαθιά μαζί του, ἄν ὁ πατέρας τους δέν ἔχει τά ἴδια χαρακτηριστικά. Ἀνάλογα καθορίζουν τή στάση τους ἀπέναντί του. Ἀντιλαμβάνεται κανείς τό μέγεθος τῆς εὐθύνης τοῦ γονιοῦ-πατέρα ἀπέναντι στό παιδί του!

Ἡ Eliza Zhai Autry, κοινωνιολόγος τῆς Θρησκείας, σέ σχετική ἔρευνα γιά τή θρησκευτικότητα τῶν παιδιῶν πού προέρχονται ἀπό διαζευγμένες οἰκογένειες διαπιστώνει ὅτι ἡ ἐπιρροή τοῦ πατέρα εἶναι κρίσιμη καί καθορίζει ἄν τά παιδιά ὡς ἐνήλικες θά δραστηριοποιηθοῦν στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. «Ἡ ἐπιρροή τῶν πατέρων εἶναι μοναδική καί ζωτικῆς σημασίας. Ἡ ἐπιρροή τῆς μητέρας εἶναι σταθερή. Εἶναι πάντα ἐκεῖ. Ἀλλά κατά κάποιο τρόπο αὐτό δέν εἶναι ἀρκετό». Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς φυσιολογικές οἰκογένειες, παρατηρεῖ ἡ Autry, μέσα στίς ὁποῖες τά παιδιά προσβλέπουν καί στούς δύο γονεῖς, στόν πατέρα καί στή μητέρα, ὡς πρότυπα πρός μίμηση. Ὡστόσο τά ἴδια μποροῦν νά διαμορφώσουν τή δική τους προσωπικότητα καί ὡς πρός τό θέμα τῆς πίστεως.

Καθώς ὅμως ὁ δυτικός πολιτισμός συνεχίζει νά ὑποτιμᾶ τούς ἄνδρες ὅλο καί περισσότερο καί ὅσο οἱ ἄνδρες θά ἐπιλέγουν νά ἀναλαμβάνουν λιγότερο ἐνεργό ρόλο στή ζωή τῶν παιδιῶν τους, τά κοινωνικά δεινά θά συνεχίζουν νά αὐξάνονται. Ἡ ἀπουσία τοῦ πατέρα δημιουργεῖ ἕνα δράμα στή ζωή τοῦ παιδιοῦ, ἕνα κενό στήν ψυχή του, μία πληγή ἀθεράπευτη, ἕνα τραῦμα• «πατρική πείνα» (father hunger) ὀνομάζεται στήν ψυχολογία καί εἶναι μία ἀγωνιώδης ἀναζήτηση πατρικοῦ προτύπου. Τήν πείνα αὐτή μπορεῖ νά τή στομώσει μόνο τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου, πού ἀφειδώλευτα προσφέρει στά παιδιά του ἡ ἀσύνορη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα μέσῳ τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ του. Διαφορετικά «ἡ πατρική πείνα» θά τρώει τά σωθικά τῶν παιδιῶν κάθε ἡλικίας, θά τά ὁδηγεῖ σέ ἐπικίνδυνες, σκοτεινές καί ἄνυδρες ἀτραπούς καί τότε «ἐκλείψουσιν αἱ παρθένοι αἱ καλαὶ καὶ οἱ νεανίσκοι ἐν δίψει» (Ἀμώς 8,13).

Πηγή: Ακτίνες 

Τό εἴδαμε στίς εἰδήσεις, τό διαβάσαμε στόν ἡμερήσιο τύπο καί τό συναντήσαμε παντοῦ στό διαδίκτυο. Ὁ λόγος γιά τόν νεαρό, πού ἀνήμερα τοῦ Πάσχα σκότωσε τή 40χρονη, γιά νά τή θυσιάσει στόν σατανᾶ!

Τό θέμα παρουσιάστηκε γενικά, περίπου ἔτσι:1 «Σοκ στο πανελλήνιο προκαλεί η υπόθεση σατανισμού με πρωταγωνιστή ένα 22χρονο ψυχικά διαταραγμένο άνδρα₂ , ο οποίος δολοφόνησε άστεγη γυναίκα ως θυσία στον... σατανά.

Το μακάβριο περιστατικό σημειώθηκε το πρωί της 20ης Απριλίου, ανήμερα του Πάσχα, στην Πλατεία Βάσως Κατράκη, στην περιοχή της Γλυφάδας. Ο νεαρός Α. Π., ... πλησίασε την άτυχη 41χρονη που κοιμόταν σε ένα παγκάκι και με μια πέτρα της πολτοποίησε το κεφάλι, χτυπώντας την για πολλή ώρα μέχρι να βεβαιωθεί ότι είναι νεκρή...

“Διάλεξα την ημέρα του Πάσχα επειδή ήμουν λυπημένος που αναστήθηκε ο Χριστός . Έκανα προσευχή στον σατανά. Αμέσως μετά έκοψα τα χέρια μου με ένα κομμάτι γυαλί και με το αίμα μου έγραψα σε ένα παγκάκι το 666 και σχημάτισα έναν ανάποδο σταυρό ακριβώς δίπλα”, ομολόγησε κυνικά αμέσως μετά την σύλληψή του.

Ο πιστός και αμετανόητος υποστηρικτής του διαβόλου όπως δηλώνει ο ίδιος προσπαθούσε από την ηλικία των 15 ετών να μυηθεί στο σατανισμό. Όπως αποκάλυψε, είχε προμηθευτεί σχετικά βιβλία για να ενημερωθεί ενώ έψαχνε μανιωδώς στο διαδίκτυο για περισσότερες πληροφορίες γύρω από την λατρεία του εωσφόρου.

“Θέλω να γίνω σατανιστής. Μένω Αθήνα. Όποιος μπορεί να με βοηθήσει ας επικοινωνήσει μαζί μου” ήταν μια από τις αναρτήσεις του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.

“Από μικρός κατάλαβα ότι μόνο ο σατανισμός με καλύπτει. Για να γίνεις αποδεκτός από τον σατανά, πρέπει να κάνεις ανθρωποθυσία στο όνομά του. Εγώ ήμουν αποφασισμένος να γίνω ο εκλεκτός του σατανά και ας έπρεπε να σκοτώσω μία και δύο φορές”, ανέφερε χωρίς να δείχνει ίχνος μεταμέλειας για την άρρωστη δράση του.

Ακόμη και οι ημερομηνίες που επέλεξε να σκοτώσει ο 22χρονος δεν είναι τυχαίες: Η πρώτη δολοφονία έγινε ανήμερα το Πάσχα, την ημέρα που οι Χριστιανοί γιορτάζουν την Ανάσταση του Χριστού, ενώ η δεύτερη είχε σχεδιαστεί για τις 21 Ιουνίου, δηλαδή την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου που γιορτάζεται από τους σατανιστές.

Ήρεμος αλλά καθόλου μετανοιωμένος είναι σύμφωνα με πληροφορίες ο ψυχικά διαταραγμένος νεαρός στο κελί που κρατείται.

Μάλιστα, εμφανίζεται προβληματισμένος γιατί δεν πρόλαβε να κάνει και το επόμενο βήμα, δηλαδή τη δεύτερη θυσία στο όνομα του σατανά.

Όπως είπε στους αστυνομικούς από την ηλικία των 15 ετών άρχισε να ασχολείται με τον σατανισμό. Διάβαζε σχετικά βιβλία και έμπαινε σε ιστοσελίδες με ανάλογο περιεχόμενο . Τον τελευταίο καιρό είχε καρφωθεί στο μυαλό του ότι πρέπει να κάνει ανθρωποθυσία αφιερωμένη στο Σατανά. Και διάλεξε την ημέρα του Πάσχα. Όπως ομολόγησε στους αστυνομικούς θα σκότωνε τον πρώτο άνθρωπο που θα έβλεπε μπροστά του, όταν πλησίαζε την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Έτσι, όταν είδε τη 40χρονη άστεγη να κοιμάται στο παγκάκι χωρίς δεύτερη σκέψη άρπαξε μια πέτρα και της έλιωσε το κεφάλι.

Ο νεαρός αμέσως μετά τη σύλληψή του ομολόγησε τα πάντα στους αστυνομικούς. Είπε μάλιστα ότι έβγαινε από το σπίτι του και προσευχόταν καθημερινά στο Σατανά ώστε ως τις 21 του μήνα που έχουμε την εαρινή ισημερία να του υποδείξει το νέο του θύμα, όπως είχε κάνει, όπως είπε στους αστυνομικούς και το βράδυ της Ανάστασης.

Συντετριμμένος εμφανίζεται ο πατέρας του 22χρονου σατανιστή της Γλυφάδας, που δεν μπορεί να καταλάβει τους λόγους που ώθησαν τον γιο του σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.

“Δεν είμαι καλά στην υγεία μου. Έχω επέμβαση στην καρδιά. Εκφράζω τη βαθιά λύπη μου για τον χαμό αυτής της γυναίκας. Συλλυπητήρια στην οικογένειά της”, είπε με φωνή που έβγαινε δύσκολα ενώ αναφερόμενος στο παιδί του τόνισε “Ο γιος μου είναι βαριά άρρωστος ψυχικά και χρήστης ουσιών”.

Συγκλονισμένος ήταν και ο μικρότερος αδερφός του, ο οποίος είπε: “Είναι μεγάλη η οδύνη μας για την οικογένεια της γυναίκας. Πονάμε πρώτα για αυτήν”.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι μερικές ημέρες μετά την δολοφονία, ο δράστης αποκάλυψε το έγκλημά του στους γονείς του, οι οποίοι ωστόσο δεν τον πίστεψαν.

Την πεποίθηση ότι ο 22χρονος είχε βάλει στο στόχαστρο την άστεγη γυναίκα εδώ και καιρό, εξέφρασε ο τραγικός πατέρας του θύματος.

“Πιστεύω ότι ο δολοφόνος την ακολουθούσε ημέρες. Τα τελευταία χρόνια τριγυρνούσε σε πάρκα, πλατείες και σε άλλα σημεία στα νότια προάστια και προσπαθούσαμε να την βρούμε να την γυρίσουμε σπίτι”, δήλωσε.

“Όμως εκείνες τις ημέρες δεν μπορούσαμε να την εντοπίσουμε. Δηλώναμε την εξαφάνισή της στην Αστυνομία, όμως εκείνοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Κάναμε ότι μπορούσαμε για να ξεπεράσει το πρόβλημα και μπλέξαμε με σκοπιμότητες γιατρών. Ποτέ δεν περιμέναμε όμως αυτήν την κατάληξη”, συμπλήρωσε ο πατέρας της 41χρονης.

Η άστεγη γυναίκα που βρέθηκε κατακρεουργημένη φαίνεται ότι αντιμετώπιζε το δικό της Γολγοθά. Άριστη μαθήτρια στα νιάτα της, με απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη στη ζωή της κάποια στιγμή χώρισε από τη σχέση της με έναν άνθρωπο στον οποίο είχε αφοσιωθεί και από τότε άρχισε ο κατήφορος.

“Τα τελευταία χρόνια τριγυρνούσε σε πάρκα, πλατείες και σε άλλα σημεία στα νότια προάστια και προσπαθούσαμε να την βρούμε να την γυρίσουμε σπίτι. Χανόταν τα τελευταία χρόνια από το σπίτι λόγω μιας μεγάλης ερωτικής απογοήτευσης πριν από 15 περίπου χρόνια” τόνισε ο συνταξιούχος ναυτικός και συμπλήρωσε “αρχικά δεν είχαμε καταλάβει ότι ήταν εκείνη η δολοφονημένη στην Γλυφάδα. Ούτε καν είχαμε ακούσει τις ειδήσεις. Όμως, μετά, μας τηλεφώνησε η αστυνομία”».

Σχολιάζοντας τήν παραπάνω εἴδηση, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε τά ἑξῆς: Ὅπως συνέβη καί μέ τό ἄλλο τραγικό γεγονός τό 1993, μέ τά γεγονότα στήν Παλλήνη, τόσο τά ΜΜΕ, ὅσο καί οἱ «ἀρχές», δικαστικοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι κ.ἄ. ἑστιάσθηκαν στά σενάρια περί «ἐγκληματικῆς φύσης» ἤ περί «διαταραγμένης προσωπικότητας». Κανείς, πλήν τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, δέν μπόρεσε νά ἀνιχνεύσει τήν πραγματική αἰτία τοῦ κακοῦ, πού ἀφορᾶ σ’ αὐτό πού εἶναι γνωστό στό ἐξωτερικό σάν «ἐγκληματικό δόγμα».

Καί εἶναι λυπηρό τό γεγονός ὅτι μετά ἀπό 20 χρόνια, οἱ «ἀρχές», νομικές καί διωκτικές, ἀλλά καί τά ΜΜΕ, δέν πῆραν ἤ δέν θέλησαν νά πάρουν στά σοβαρά, τήν πληροφορία περί ὑπάρξεως «ἐγκληματικοῦ δόγματος», πού εἶναι στήν πραγματικότητα τό κλειδί πού ξεκλειδώνει τό πάζλ τῆς «παραβατικῆς συμπεριφορᾶς» τῶν ἐξ­τρεμιστικῶν σεκτῶν, τῶν γνωστῶν «Καταστροφικῶν Λατρειῶν» (Destructive Cults) καί τοῦ «τελετουργικοῦ ἐγκλήματος».

Ἡ κοινωνία μας σήμερα μαστίζεται ἀπό ἀκραία ὑποβάθμιση, ὄχι τόσο ἀπό ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὅσο ἀπό τήν ἀπουσία πνευματικότητας. Ὁ πολιτισμός, γιά τόν ὁποῖο μόνο καυχόμαστε οἱ νεοέλληνες ἐνθυμούμενοι τό ἔνδοξο ἱστορικό παρελθόν μας, ἀπουσιάζει τελείως ἀπό τίς προτεραιότητές μας, ἐνῶ ἡ ἀντιγραφή αἰσχρῶν Δυτικῶν προτύπων ἀποτελεῖ σήμερα, ἀλλά ἀποτελοῦσε καί στό παρελθόν, τήν πρώτη ἐπιλογή.

Μέ βάση τό «ἐγκληματικό δόγμα», γνωρίζουμε ὅτι κάτω ἀπό τίς ἀκραῖες μεθοδεύσεις τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῶν «Κα­ταστροφικῶν Λατρειῶν», τό νεόφυτο θύμα ὑποβάλλεται σέ πρακτικές «πλύσης ἐγκεφάλου», σέ διαδικασίες ὕπνωσης καί αὐτοΰπνωσης (διαλογισμός-meditation) κ.ἄ. μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀλλοίωση τῆς προσωπικότητας καί τή δυνατότητα ἐκτέλεσης κάθε καταστροφικῆς καί ἀξιόποινης πράξης, πού μάλιστα θεωρεῖ ὅτι προέρχεται ἀπό προσωπική του ἐπιλογή, ἐνῶ τοῦ ἔχει ὑποβληθεῖ καί εἶναι κατευθυνόμενη.

Οἱ δυνάμεις, πού προσπαθοῦν μανιωδῶς νά ἐξαλείψουν τό ἔθνος μας, περιθωριοποιώντας τήν Ἐκκλησία, εἶναι οἱ ἴδιες ἐκεῖνες, πού μέ τά κατευθυνόμενα ΜΜΕ προωθοῦν τίς πρακτικές καί τά δόγματα τῶν σεκτῶν καί «ἀνησυχοῦν» μόνο ὅταν πλέον παρουσιάζεται ἐγκληματική δραστηριότητα. Εἶναι οἱ ἴδιες, πού τήν αἰτία τῆς ἐγκληματικῆς ἐνέργειας τήν ἀποδίδουν στήν «ἐγκληματική προσωπικότητα» τοῦ δράστη ἤ στή «διαταραγμένη» ψυχική του κατάσταση. Καμία ἀναφορά στά «ἐγκληματικά δόγματα», πού διαμορφώνουν τήν «ἐγκληματική προσωπικότητα» καί τή «διαταραγμένη ψυχική κατάσταση». Εἶναι οἱ ἴδιες οἱ δυνάμεις αὐτές, πού στό ὄνομα τῆς «ἐλεύθερης διακίνησης τῶν ἰδεῶν» ἔχουν γεμίσει τά ράφια τῶν βιβλιοπωλείων μέ χιλιάδες ἀποκρυφιστικούς τίτλους καί τό διαδίκτυο μέ ἑκατομμύρια ἀποκρυφιστικές ἱστοσελίδες· πού προωθοῦν τή δημιουργία σεκτῶν κι ἀποκρυφιστικῶν ὁμάδων καί χρηματοδοτοῦν τήν ἔκδοση τῶν περιοδικῶν καί ἐντύπων τους. Εἶναι οἱ ἴδιες πού προωθοῦν νομοσχέδια μέ τά ὁποῖα κάθε συναγωγή 300 ἀτόμων θά μπορεῖ μέ μιά ἄδεια τοῦ Πρωτοδικείου νά θεωρεῖται ἀναγνωρισμένη θρησκεία.

Χωρίς τήν πρόθεση νά ἀπενοχοποιήσουμε τό νεαρό θύτη, ἀπό τίς εὐθύνες του ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης, θά ὑπογραμμίσουμε ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος θύμα τῶν θεσμῶν ἐκείνων πού στέρησαν ἀπό τήν οἰκογένεια, τήν Πολιτεία καί τήν Ἐκκλησία τή δυνατότητα νά πλαισιώσουν σωστά ἕνα 15χρονο τότε ἀγόρι, ὥστε νά μήν ἀναζητήσει αὐτό τήν τόσο εὔκολα προσφερόμενη διέξοδο πρός τό Σατανισμό. Ἀκόμη κι ὁ θάνατος τῆς 40χρονης γυναίκας σίγουρα θά ἦταν ἀνέφικτος μέσα ἀπό ἕνα ἄλλο ὑγιές πολιτειακό οἰκογενειακό πλαίσιο.

Ἐπιθυμοῦμε νά ὑπογραμμίσουμε καί νά εὐχηθοῦμε, ἡ ἀλήθεια γιά τήν καταλυτική συμβολή τοῦ «ἐγκληματικοῦ δόγματος» στή διάπραξη ἐγκληματικῶν πράξεων, νά γίνει κατανοητή ἀπό τούς ἁρμόδιους.

Ἡ προστασία κάθε πολίτη ἀπό τήν ἔκνομη δραστηριότητα τῶν «καταστροφικῶν λατρειῶν» καί ἡ διαφύλαξη τῶν ἔννομων ἀγαθῶν εἶναι πρωτίστως εὐθύνη τῆς Πολιτείας.

Μέ πολλή συμπόνοια βλέπομε τό παραπάνω τραγικό γεγονός. Θύματα καί στήν περίπτωση αὐτή, ὅπως καί γενικώτερα στίς «καταστροφικές λατρεῖες», εἶναι ἡ δύστυχη 40χρονη κοπέλλα καί ἡ οἰκογένειά της, ἀλλά καί ἡ οἰκογένεια τοῦ «δράστη», καθώς καί ὁ ἴδιος.

Οἱ τραγικές οἰκογένειες καί τά δύο θύματα, θά ἔχουν τήν ψυχική συμπαράστασή μας καί τήν προσευχή μας.

_____________________________

1. http://www.kontranews.gr/koinonia/item/8886-gios-satanisti-glyfadas

2 . Σ.τ.Σ. Οἱ ὑπογραμμίσεις, δικές μας.

Πηγή: "Περιοδικό διάλογος, Τεύχος 76, Απρίλιος - Ιούνιος 2014", Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.

Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.

Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..

Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…

Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα” ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.

Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.

Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί, Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ´όλο το σπίτι ευωδία.

Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.

Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.

Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “

“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..” “Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.

Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.

Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τούτο εδώ το χωριό.

Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημένη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.

Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσευχή μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.

Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.

Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.

“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια”. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.

Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.

Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του. Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.

Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του!

Πηγή: ΒriefingΝews

Σοκ έχει προκαλέσει στους Σλαβο… μακεδόνες (σλαβικής καταγωγής κάτοικοι της γεωγραφικής περιφέρειας που ονομάζεται «Μακεδονία»…) η αναφορά του νέου Αμερικανού πρεσβευτή στη χώρα Τζες Μπέιλι, για «πλειοψηφία Σλάβων», κατά τη διάρκεια ακρόασής του στην πανίσχυρη Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων (Committee on Foreign Relations) της αμερικανικής Γερουσίας στις 17 Σεπτεμβρίου 2014, που κλήθηκε να εγκρίνει τον διορισμό…

Ανέφερε χαρακτηριστικά ο νέος πρεσβευτής, «…μέσα στον ιστό της μακεδονικής κοινωνίας, υπάρχει κάτι περισσότερο από Σλάβοι και Αλβανοί . Υπάρχουν Τούρκοι, υπάρχουν Ρομά και άλλοι, επομένως είναι ένας μικρόκοσμος του πλούτου των Βαλκανίων και προκειμένου όλες οι ομάδες του πληθυσμού να δουν ένα κοινό μέλλον, πιστεύω ότι οι ΗΠΑ μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, δεδομένης της δικής μας ιστορίας και το σύνολο των αξιών μας».

Το υπουργείο Εξωτερικών της ΠΓΔΜ προχώρησε σε διάβημα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, κάνοντας λόγο για «ακαταλληλότητα του όρου ‘Σλάβοι’ για τον μακεδονικό πληθυσμό στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ». Το σοκ είναι τεράστιο, αφού οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει από το 2004 την ΠΓΔΜ με τη συνταγματική της ονομασία…

Οι ψευδο-Μακεδόνες αντιλαμβάνονται πολύ καλά τους κινδύνους, κάτι που φάνηκε και από σχετική αναφορά στο διάβημα: Η αναφορά του πρεσβευτή, «θέτει υπό αμφισβήτηση την ταυτότητα και προσβάλει τα συναισθήματα του μακεδονικού λαού, κάτι που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις τόσο σε εξωτερικό όσο και σε εσωτερικό πολιτικό επίπεδο ».

Φαίνεται όμως, ότι οι εξελίξεις έχουν οδηγήσει τους Αμερικανούς να επανεξετάσουν την πολιτική τους, εκτός κι αν το State Department οδηγηθεί σε κάποια διπλωματική «ντρίμπλα» με σκοπό να κατευνάσει τα πνεύματα στα Σκόπια. Η αλήθεια είναι, ότι οι Αμερικανοί, όπως άλλωστε και οι Ρώσοι, μπορεί να προέβησαν σε αναγνώριση, κάτι που ενόχλησε σφόδρα την ελληνική πλευρά, σε ιδιωτικές όμως συζητήσεις, πάντα αναφέρουν ότι η ερμηνεία του «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είναι «μια Δημοκρατία στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας»… και οι Σκοπιανοί θα έπρεπε να το γνωρίζουν.

Μπορεί να ακούγεται γελοίο, είναι όμως ενδεικτικό του πως οι γεωστρατηγικοί υπολογισμοί βάζουν κατά μέρος την ιστορική αλήθεια στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής . Βέβαια, η μετατροπή των Σκοπίων σε πρωτεύουσα του κιτς με τα αγάλματα των μεγάλων Μακεδόνων βασιλέων, ουδέποτε αντιμετωπίστηκε θετικά, αφού άπαντες αντιλαμβάνονταν ότι «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται».

Στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να μην ήταν μόνο ένας χρόνος, έχει όμως ενδεχομένως φτάσει η ώρα για τους Σκοπιανούς να αντιληφθούν, ότι η πολιτική κατασκευής εθνικής ταυτότητας μέσω ιστορικής λαθροχειρίας, δεν υπάρχει περίπτωση να νομιμοποιηθεί ποτέ, όσο υπάρχουν επιστήμονες να καταγράφουν όσα διαπιστώνουν μέσω της έρευνας.

Υπό αυτή την έννοια, οι Σκοπιανοί έχουν ήδη αρχίσει να αισθάνονται την πίεση των ευρημάτων της Αμφίπολης και του παγκόσμιου ενδιαφέροντος που έχουν συγκεντρώσει, με τον Γκρουέφσκι να βλέπει κατά πάσα πιθανότατα τις ύψους άνω των δύο μέτρων Καρυάτιδες… στους εφιάλτες του.

Η εποχή της θεωρίας περί «κράτους – μαξιλαριού» (buffer-state) της ΠΓΔΜ, έχει στρατηγικά παρέλθει. Το ενδιαφέρον για τη βαλκανική δεν είναι το ίδιο όπως παλιά, ή μάλλον για την ακρίβεια, έχουν αλλάξει οι συνθήκες . Και το πολιτικώς ορθό «κοινό μέλλον» που ανέφερε στη Γερουσία ο νέος πρεσβευτής, αναφερόμενος στις συστατικές εθνότητες της ΠΓΔΜ, δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση εξασφαλισμένο. Το δε «προκειμένου να δουν ένα κοινό μέλλον» όμως, θα μπορούσε να αναγνωστεί και ως υπονοούμενο… ότι αυτή τη στιγμή ΔΕΝ το βλέπουν.

Αν κάτι διδάσκουν οι τελευταίες περιπέτειες στον τομέα της διεθνούς ασφάλειας, είναι ότι με το ζόρι δεν μπορείς να βάλεις εθνότητες να ζήσουν μαζί . Το μόνο που περιμένουν είναι την κατάλληλη χρονική συγκυρία και αναμένοντάς την, απλά κάνουν ό,τι μπορούν για να καλλιεργήσουν το έδαφος. Και το κάθε κράτος κρίνεται από το πως διαχειρίζεται ώστε να εξουδετερώσει αυτή την καταρχήν επιθυμία. Ή μήπως δεν κάνουν αυτό τουλάχιστον οι Αλβανοί;

Για παράδειγμα, δεδομένων των εξελίξεων στην Ουκρανία και της εμφάνισης ενός «ψυχροπολεμικού συνόρου» στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, ακόμα κι αν τελικά υπάρξει μερική εξομάλυνση της κατάστασης, πόσο επιτρέπει στις ΗΠΑ να προκληθούν προβλήματα με την ήδη προβληματική πολιτικά Βουλγαρία, η οποία θεωρεί τους κατά δήλωση «Μακεδόνες» ως βουλγαρικά φύλα;

Στο ίδιο μήκος κύματος, πόσο έχουν οι ΗΠΑ περιθώριο να αφήσουν να προκληθούν προβλήματα με τους Αλβανούς, όταν ο έμμεσος έλεγχος της κυβέρνησης της Αλβανίας, αλλά και της διοίκησης του Κοσσυφοπεδίου, είναι κομβικής σημασίας ώστε να παραμείνουν υπό έλεγχο οι εξτρεμιστικοί – ισλαμιστικοί πυρήνες στα Βαλκάνια;

Ακόμα κι αν τις ώρες που θα ακολουθήσουν υπάρξει κάποια αλλαγή στην αμερικανική στάση, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος ο προβληματισμός της διπλωματίας των Ηνωμένων Πολιτειών για τις εξελίξεις. Και όταν δεν έχεις και πολύ χρόνο για να εστιάσεις την προσοχή σου σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο, συνήθως επανέρχεται η… λογική και ανακαλύπτεις τα αυτονόητα.

Είναι στο χέρι των Σλάβων γειτόνων μας, να αντιμετωπίσουν το ακατανόητο σύμπλεγμα που φέρουν για την καταγωγή του λαού τους. Κανείς δεν τους απαγορεύει να σέβονται και να τιμούν την αρχαία ελληνική Ιστορία. Αυτό θα ήταν η απόλυτη γέφυρα φιλίας και συνεργασίας με την Αθήνα. Καλό θα ήταν όμως να αντιγράψουν και κάτι από τη στρατηγική σοφία του μεγάλου στρατηλάτη και του πατέρα του…

Διότι με τη στάση τους δικαιώνουν την πολιτική της πλήρους αδιαφορίας εκ μέρους της Ελλάδας, εάν δεν εκπληρώσουν τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για την ανάπτυξη σχέσεων που θα μπορούσαν ακόμα και να εξασφαλίσουν την ύπαρξή τους . Ξέρουν σε τι αναφερόμαστε, ξέρουν και τα εναλλακτικά σενάρια που έχουν διακινηθεί τα τελευταία 25 χρόνια.

Πηγή: DefencePoint

Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη δημόσια νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου γιά τίς ὑβριστικές σέ βάρος μου ἀναρτήσεις τῶν ἀνεπιγνώστων ζηλωτῶν ἀδελφῶν διότι παραλλήλως ὑβριζόμενος καί ἀπό τούς κάθε λογῆς οἰκουμενιστές καί «μεταπατερικούς ἀνανεωτές» καθώς καί ἀπό τούς ἀνεπιγνώστους ζηλωτές ἀποφεύγω ἀναξίως τό λόγο τοῦ Κυρίου μας «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26).

Πειραιεύς, 23 Σεπτεμβρίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΒΡΕΙΣ

Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη δημόσια νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου γιά τίς ὑβριστικές σέ βάρος μου ἀναρτήσεις τῶν ἀνεπιγνώστων ζηλωτῶν ἀδελφῶν διότι παραλλήλως ὑβριζόμενος καί ἀπό τούς κάθε λογῆς οἰκουμενιστές καί «μεταπατερικούς ἀνανεωτές» καθώς καί ἀπό τούς ἀνεπιγνώστους ζηλωτές ἀποφεύγω ἀναξίως τό λόγο τοῦ Κυρίου μας «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26).

Ἐν προκειμένῳ ἐναύλως ἠχεῖ ὁ λόγος τοῦ μεγάλου καί ὁσίου ἀνδρός τῆς Ἐκκλησίας ἀοιδίμου ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ὅτι ἡ πλάνη εἶναι νόμισμα μέ δύο ὄψεις, τόν συγκρητιστικό οἰκουμενισμό (διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό) καί τόν ἀνεπίγνωστο ζηλωτισμό.

Ἔχοντας ὑπ’ ὄψι μου τήν διϊστορική καί διαχρονική ἀπάντηση πού δίδει ὁ Πανάγαθος καί Πανάγιος Θεός, ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Κύριος στίς σχετικές αἰτιάσεις ἀνεπιγνώστων ζηλωτῶν διά τῶν ἐξαγιασμένων στήν ἐποχή τῶν συγχύσεων καί τῶν ἀντινομιῶν συγχρόνων ὁσίων καί Θεοφόρων ἀνδρῶν καί γυναικῶν ὅπως τῶν Ὁσίων Ἰουστίνου Πόποβιτς, Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἰακώβου (Τσαλίκη), Ἀμφιλοχίου (Μακρῆ), Φιλοθέου (Ζερβάκου), Σοφίας τῆς έν Κλεισούρᾳ, Γεωργίου τοῦ Καρσλίδου, Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ καί βεβαίως τοῦ μεγάλου ἁγίου θεολόγου τοῦ 20ου αἰ. Ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦντος στήν ὑφήλιον καί πολλῶν ἄλλων πού εἶχαν κοινή συνισταμένη, τήν ἀπόλυτη μέθεξη καί κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἀνοσίως καθυβρίζουν οἱ ἀνεπίγνωστοι ζηλωτές, ἀποβαίνοντες δυστυχῶς καί Θεομάχοι, ταπεινῶς πειρῶμαι ἀναξίως νά ἐπαναλαμβάνω μόνο τούς μακαρίους λόγους αὐτῶν τῶν θεωμένων καί θεοφόρων.

Ἀλλοίμονο, ἐάν ἡ Ἐκκλησία, τό πανάσπιλο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐμολύνετο ἀπό οἱονδήποτε ρῦπο, σπίλο ἤ ρυτίδα ἀσταθῶν ἤ ἐκκοσμικευμένων μελῶν. Ἡ αἵρεση καί ἡ κακοδοξία προϋποθέτει τήν μετ’ αὐτῆς μυστηριακή κοινωνία καί ὄχι ἁπλῶς κάποιες ἰδιόρρυθμες καί ἐπαμφοτερίζουσες δηλώσεις διότι ἡ μή διακοινωνία μετά τῆς οἱασδήτινος αἱρέσεως ἀποδεικνύει τήν μή ἐν τέλει ἀποδοχή της, γι’ αὐτό καί ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς ὅτι οἱ κατά καιρούς δηλώσεις πρωτιστευόντων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πού ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητος σέ κατεγνωσμένες αἱρετικές καί κακόδοξες παρασυναγωγές ὅπως ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι εἶναι τραγελαφικές καί ἀναπόδεικτες διότι οἱ ἐκφέροντες τίς σχετικές κρίσεις δέν τολμοῦν νἀ τίς πραγματώσουν διά τῆς διακοινωνίας ἐν τόπῳ καί χρόνῳ διότι γνωρίζουν ὅτι ἀπό τοῦ δευτερολέπτου ἐκείνου θά ἔχουν ἀπωλέσει ἀνεπιστρεπτί τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα.

Ἑπομένως ἡ βασιλίς τῶν ἀρετῶν ἡ διάκρισι καί ἡ μεγαλειώδης ταπείνωση ἐπιτάσσουν νά ἐμπιστευόμαστε τό Θεό, τήν Ἐκκλησία Του καί τούς Ἁγίους Του καί νά μή τολμοῦμε νά αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς δῆθεν γνήσιοι καί καθαροί καί ὡς δῆθεν σωτῆρες, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πολλά λέγονται για τους αρχαίους Έλληνες ελαφρά τη καρδία και χωρίς κάποιον έλεγχο αν αληθεύουν και τι θέση λάμβανε η επίσημη πολιτεία. Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ κατατάσσουμε όλους τους προγόνους μας, σε ανθρώπους  σεξουαλικά διεστραμμένους (ομοφυλόφιλους). Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος. Μελετώντας  την νομοθεσία του Σόλωνος θα διαπιστώσουμε ότι πάντα η ομοφυλοφιλία θεωρείτο βδελυρό πάθος το οποίο στερούσε από αυτόν που το έχει, δικαιώματα που είχαν οι υγιείς πολίτες. 

Tideon: Πολλά λέγονται για τους αρχαίους Έλληνες ελαφρά τη καρδία και χωρίς κάποιον έλεγχο αν αληθεύουν και τι θέση λάμβανε η επίσημη πολιτεία. Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ κατατάσσουμε όλους τους προγόνους μας, σε ανθρώπους  σεξουαλικά διεστραμμένους (ομοφυλόφιλους). Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος. Μελετώντας  την νομοθεσία του Σόλωνος θα διαπιστώσουμε ότι πάντα η ομοφυλοφιλία θεωρείτο βδελυρό πάθος το οποίο στερούσε από αυτόν που το έχει, δικαιώματα που είχαν οι υγιείς πολίτες.  

Ο μεγάλος νομοθέτης Σόλων στο 5^ο βιβλίο του ΝΟΜΟΙ Κεφ. 6 άρθρο 332 γράφει:

Ἐάν τις Ἀθηναῖος ἑταιρήσῃ , μὴ ἐξέστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι , μηδ’ ἱερωσύνην ἱερώσασθαι , μηδὲ συνδικῆσαι τῷ δήμῳ , μηδὲ ἀρχὴν ἀρχέτω μηδεμίαν , μήτε ἔνδημον μήτε ὑπερόριον , μήτε κληρωτὴν μήτε χειροτονητήν , μηδ’ ἐπὶ κηρυκείαν ἀποστελλέσθω , μηδὲ γνώμην λεγέτω , μηδ’ εἰς τὰ δημοτελῆ ἱερὰ εἰσίτω , μηδ’ ἐν ταῖς κοιναῖς στεφανηφορίαις στεφανούσθω , μηδ’ ἐντὸς τῆς ἀγορᾶς τῶν περιρραντηρίων πορευέσθω . ἐὰν δέ τις παρὰ     ταῦτα ποιῇ , καταγνωσθέντος αὐτοῦ ἑταιρεῖν , θανάτῳ ζημιούσθω .

(ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5 κεφάλαιο 6 αρθρο 332)

Δηλαδή:
Αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:

1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων
2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας
3. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού
4. Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας
5. Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου
6. δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος - ανισόρροπος)...7. Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς
8. Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες
9. Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς
όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλος αλλά ενεργήσει ​αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με Θάνατο!

(ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5 κεφάλαιο 5 άρθρο 332)

Τάς συγγόνους Ξανθίππην καὶ Πολυξένην,
Χοροὶ συνοίκους λαμβάνουσιν Ἀγγέλων.

Ἀξίως εἰλήφατε θεόθεν γέρα,
ὁμαίμονες, Ξανθίππη καὶ Πολυξένη.

Βιογραφία
Οι Οσίες Ξανθίππη και Πολυξένη ήταν Ισπανίδες αδελφές και έζησαν στα μέσα του πρώτου αιώνα μετά Χριστόν, όταν Καίσαρ ήταν ο Κλαύδιος ο Α’ (41-54 μ.Χ.).

Η Ξανθίππη μαζί με το σύζυγο της Πρόβο, άρχοντος της χώρας, διδάχτηκε τη χριστιανική θρησκεία, και ήλθε σ' αυτή, από τον απόστολο Παύλο (βλ. Pωμ. ιε', 28).

Η Πολυξένη ήταν παρθένος, προτού δε λάβη το άγιο βάπτισμα, είχε αρπαγή από κάποιον άνδρα ασελγή, αλλά η χάρις του Θεού την προστάτευσε και δεν του επέτρεψε να την διαφθείρη. Μεταβαίνοντας από τόπου εις τόπον άκουσε το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και κατόπιν το κήρυγμα του αποστόλου Φιλίππου στην Ελλάδα. Τέλος, έγινε μαθήτρια του αποστόλου Ανδρέα, ο οποίος την έβάπτισε. Επανερχόμενη στην πατρίδα της, παρέλαβε μαζί της τον απόστολο Ονήσιμο και την συνοδοιπόρο των ταξιδιών της Ρεβέκκα, μαζί μέ την οποία είχε βαπτισθή.

Και οι δύο αδελφές, εργάστηκαν για τη χριστιανική πίστη και οδήγησαν σ' αυτή πολλές γυναίκες. Πέθαναν και οι δύο ειρηνικά σε προχωρημένη ηλικία, χωρίς να πάψουν μέχρι και την τελευταία τους πνοή να στηρίζουν τις ασθενικές ψυχές στη χριστιανική ελπίδα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὸ φῶς δεχθεῖσα, ἔργοις ἔλαμψας, τῆς εὐσεβείας, Πολυξένη Ὁσία θεόληπτε· καὶ ἐν τῷ βίῳ Χριστὸν ἐμεγάλυνας, σὺν τῇ συγχρόνῳ ἀμέμπτοις σου πράξεσι· μεθ’ ἧς πρέσβευε Κυρίῳ τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀποστόλων ταῖς τρίβοις ἀκολουθήσασαι, ὑμῶν τὸν βίον ἐν ἔργοις, φιλαδελφείας καλῶς, καὶ ἀγάπης ἀκραιφνοῦς ἐδαπανήσατε, σῶφρον Ξανθίππη θαυμαστή, καὶ ὁσίων παμφαὲς, ὡράϊσμα Πολυξένη· καὶ νῦν Χριστὸν δυσωπεῖτε, ὑπὲρ ἡμῶν σεμναὶ αὐτάδελφοι.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Διαδραμοῦσαι πολιτείαν ὑπερθαύμαστον, ἐπὶ τῆς γῆς ὁσίων σύμμορφαι ἐδείχθητε γυναικῶν, Ξανθίππη θεία καὶ Πολυξένη· ὅθεν στέφανον δεξάμεναι ἀμάραντον ἐκ χειρῶν τοῦ Ἰησοῦ ἡμῶν ἀκούετε τῶν βοώντων νῦν· Χαίροις, ζεῦγος θειότατον.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Πολυτρόποις πράξεσιν ὁσίου βίου, Πολυξένη πάνσεμνε, Χριστῷ λατρεύσασα πιστῶς, τῆς ἄνω δόξης ἠξίωσαι, ὐπὲρ ἡμῶν ἐκτενῶς ἱκετεύουσα.

Κάθισμα
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Ὡς ἄστρα φωτεινὰ, τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀσκήσεως φωτὶ, καὶ κηρύγματος αἴγλη, πυρσεύσατε ἅπαντας, τοὺς πιστούς· ὅθεν σήμερον, ἑορταζοντες, ὑμῶν τὴν πάντιμον μνήμην ἀνακράζομεν· Ξανθίππη καὶ Πολυξένη, ἀσκήτριαι χαίρετε.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐν Ἰσπανίᾳ ὑπὲρ βρότειον φύσιν, ἀγωνισάμεναι ὁσίων τοὺς δήμους, ηὐφράνατε καὶ τάγματα σεπτῶν γυναικῶν, Πολυξένη ἔνθεε καὶ Ξανθίππη ὀλβία, ὄντως ὡραΐσατε, καὶ πρὸς δώματα δόξης, τοὺς γηγενεῖς ἰθύνατε σοφῶς, αὐτοῖς τὰ θεῖα κηρύξασαι γράμματα.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.
Ἰχνηλατήσασαι, κλειναὶ ἀσκήτριαι, τὰ κατορθώματα, καὶ τὰ παλαίσματα, τῶν ἀποστόλων ἀρετῆς ἐδείχθητε μυροθῆκαι, καὶ αὐτῶν ἐφάμιλλοι, ἐν τοῖς τρόποις γενόμενοι, Πολυξένη πάντιμε καὶ Ξανθίππη εἰλήφατε, στεφάνους οὐρανόθεν καὶ χάριν, θεῖαι ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύειν.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀσκήσεως νάμασιν, ἀνακαθάρασαι νοῦν, δοχεῖα γεγόνατε, ὡραία καὶ διαυγῆ, τοῦ Πνεύματος πάνσεμναι· ὅθεν ὑμᾶς τιμῶντες, Πολυξένη θεόφρον, καὶ γεραρὰ Ξανθίππη, ἑορτάζομεν πόθῳ, ὑμῶν μελισταγέσιν ᾠδαῖς, μνήμην τὴν πάμφωτον.

Ὁ Οἶκος
Ἄϋλον πολιτείαν, ἐπεδείξατε, θεῖαι αὐτάδελφοι ἀσκήτριαι ὄντως· ἀρνησάμεναι γὰρ πᾶν φθαρτὸν τῆς ἀφθάρτου δόξης κοινωνοί, ὤφθητε· διὸ ὑμᾶς γεραίροντες φωνοῦμεν εὐθαρσῶς τοιαῦτα·

Χαίρετε, λαμπροὶ σοφίας φάροι·
χαίρετε, στεῤῥοὶ ἀνδρείας στῦλοι.
Χαῖρε, Πολυξένη, συνέσεως μέλαθρον·
χαῖρε, ὦ Ξανθίππη, φρονήσεως μάργαρον.
Χαῖρε, κῆρυξ θείας χάριτος, Πολυξένη θαυμαστή·
χαῖρε, σάλπιγξ θείας γνώσεως, ὦ Ξανθίππη ἀγλαή.
Χαῖρε, γλῶσσα ὑμνοῦσα, Πολυξένη, τὸν Κτίστην·
χαῖρε, στόμα, Ξανθίππη, τὸ αἰνοῦν τὸν Δεσπότην.
Χαῖρε, λειμών, Ξανθίππη, σεμνότητος·
χαῖρε, εἰκών, ὁσία, χρηστότητος.
Χαῖρε, λαμπάς, Πολυξένη, τιμία·
χαῖρε, δυὰς ὁμαιμόνων ἁγία.
Χαίροις, ζεῦγος θειότατον.

Μεγαλυνάριον
Βίον διελθοῦσα ἀσκητικόν, Μῆτερ Πολυξένη, σὺν ὁμαίμονι τῇ σεμνῇ, σὺν αὐτῇ μετέσχες, τῆς ἄνω κληρουχίας, μεθ’ ἧς ἡμῖν ἐξαίτει, τὸ θεῖον ἔλεος.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις, αὐταδέλφων ἡ ξυνωρίς, γυναικῶν ὁσίων, ἀποστόλων μαθητριῶν, χαίροις Πολυξένη, καὶ πάνσεμνε Ξανθίππη, αἱ νουνεχῶς τὸν βίον, ἐκδαπανήσασαι.

Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος α´.
Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ γυναικῶν θεοσεβῶν ἡ ὁμήγυρις, ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῶν ἀσκητριῶν Ξανθίππης καὶ Πολυξένης· αὖται γὰρ ἐν ἀληθεῖ ὁσιότητι καὶ ἀρετῶν ταῖς πράξεσι, Χριστὸν ἐδόξασαν εὐαγγελικῶς πολιτευσάμεναι· καὶ νῦν ἐν ἀγκάλαις Ἀβραὰμ ἀναπαυόμεναι, πρεσβεύουσιν ἀπαύστως διδόναι ἡμῖν τὸ μέγα, καὶ πλούσιον ἔλεος.

Ἕτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος β´.
Ὑπεριπτάμεναι τῶν γηΐνων οὐρανίῳ φρονήματι, πρὸς ἀσκητικοὺς ἐχωρήσατε ἀγῶνας, Ξανθίππη καὶ Πολυξένη· νεκρώσασαι γὰρ τὴν σάρκα συντόνῳ ἀσκήσει, τὸν νοῦν ἐπτερώσατε γεγηθυῖαι πρὸς τὸν Κύριον, τῶν ἐφετῶν τὸ ἀκρότατον· Αὐτὸν οὖν καὶ ἡμᾶς ἀξιώσατε ἰδεῖν ἐν πόλῳ, τὸν δοξάζοντα τοὺς ἑπομένους Αὐτῷ, ἐν ἀγάπῃ καὶ δικαιοσύνῃ.

Ἕτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος γ´.
Τὰ κρείττονα ζηλοῦσαι χαρίσματα, τρυφὰς καὶ δέοντα πάντα, ὥσπερ σκύβαλα ἠρνήσασθε, ὁμαίμονες ὁσίαι Πολυξένη καὶ Ξανθίππη· ἀσκητικῆς ὅθεν τελειότητος, πρακτικοὶ ὑφηγήτριαι γενόμενοι, πολλοὺς εἱλκύσατε πρὸς μίμησιν, τῶν θεοφιλῶν ὑμῶν καμάτων· καὶ νῦν ἐν τῇ οὐρανίῳ παστάδι, σὺν τῷ Νυμφίῳ Χριστῷ εὐφραινόμεναι, ἱκετεύσατε σωθῆναι τοὺς πόθῳ, ὑμᾶς τιμῶντας ἐν ᾄσμασιν.

Ἕτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος δ´.
Ἐξέπληξαν βροτοὺς τὰ λαμπρὰ ὑμῶν κατορθώματα, ἀσκήτριαι Ξανθίππη καὶ Πολυξένη· ὡς ἄσαρκοι γὰρ προσεπαλαίσατε ἐχθροῖς τοῖς ἀοράτοις, καὶ Κυρίῳ εὐηρεστήσατε· ἀναδραμοῦσαι οὖν πρὸς πόλον, χάριν εὕρατε πρεσβεύειν τῷ Κτίσαντι, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής 

Δος μας, Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου; Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του.

Γι' αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Ας μιλήσουμε τώρα για τη θαυμαστή σύλληψη του Τιμίου Προδρόμου. Και πριν από τη σύλληψή του, αυτός φανερώθηκε πως θα γίνει μέγας και τρανός και πως θα υπηρετήσει την προσδοκία των ανθρώπων για πολύ πιό μεγάλες και σωτήριες υποθέσεις, εφόσον δεν θα έμενε άσχετος από τις συνέπειες που είχε για όλο το ανθρώπινο γένος η πτώση των πρωτοπλάστων και η αποστασία από το Θεό. Και ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης βρήκε το πλήρωμά του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όλοι οι δίκαιοι άνδρες και προφήτες περίμεναν με ιερή λαχτάρα τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους και την ποθούσαν και το εύχονταν με ειδικές δεήσεις και το ζητούσαν από το Θεό. Όπως ο Αβραάμ, ο Δαυίδ και τόσοι άλλοι, μάλιστα δε και ο Συμεών που το πέτυχε να Τον δεχθεί στην αγκαλιά του.

Ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους διακρινόταν και ο πρεσβύτης και ιερέας Ζαχαρίας, που τα χρόνια του είχαν περάσει και μαζί με τη σωματική παρακμή είχαν φέρει και το θάνατο πιό κοντά του. Αυτός προσευχόταν στο Θεό συχνά και επίμονα - γιατί η γλώσσα του δεν είχε δεθεί - να μη στερηθεί ένα τέτοιο θέαμα, που όλοι το περίμεναν, ούτε να βρει το θάνατο, που ήταν τόσο κοντά στη πόρτα του, πριν να δει το Σωτήρα του Κόσμου.

Αυτή τη προσευχή πάντοτε την έκανε ο άγιος αυτός γέροντας στο Θεό, παρακαλώντας τον, τόσο να κάνει ώστε το φως της σωτηρίας να λάμψει γρήγορα, όσο και να του επιτρέψει του ίδιου να δει την ανατολή αυτού του φωτός. Και για να μη τον αρπάξει ο θάνατος αμέτοχο αυτής της θεωρίας, ακριβώς τη στιγμή που θα έφτανε το πλήρωμα του χρόνου γι' αυτή τη προσευχή, αλλά περισσότερο τότε που ως ιερέας πρόσφερε στο Θεό τις λατρευτικές του υπηρεσίες, σύμφωνα με το Νόμο.

Τον παρακαλούσε λοιπόν η πραγματοποίηση αυτής της υποσχέσεως να γίνει γρήγορα, ώστε όσο το δυνατόν πιό πνευματικά και πιό τέλεια, να λυτρωθούν από το βάρος της αμαρτίας όλοι εκείνοι που μοιράζονταν μαζί του την ιερωσύνη. Αυτό το έκανε κάθε φορά που στο καιρό της εφημερίας του έμπαινε στα Άγια των Αγίων να προσφέρει θυμίαμα. Εκεί που μιά φορά το χρόνο έμπαινε μονάχα ο Αρχιερέας, έχοντας ραντισμένα τα χέρια του με αίμα και δηλώνοντας έτσι τόσο φανερά, με αυτή τη πράξη του, τη θυσία του Σωτήρα μας Χριστού, η οποία θα ήταν η μοναδική και πραγματική θυσία, που την πρόσφερε στο Θεό και πατέρα Του ο Ίδιος και σαν Αρχιερέας και σαν θύμα, σαν αμνός που θυσιάστηκε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων.

Μέσα στα Άγια των Αγίων λοιπόν είχε βρεθεί ο Ζαχαρίας, γιατί ήταν άξιος και είχε τον ιερατικό βαθμό για μια τέτοια υπηρεσία. Καθώς λοιπόν βρισκόταν στο θυσιαστήριο, δέχθηκε μέσα στην επίμονη προσευχή του, την επίσκεψη ουρανίου αγγέλου. Τον είδε να στέκεται δεξιά από το θυσιαστήριο που προσφερόταν το θυμίαμα και να του μιλάει για τον ερχομό του Λόγου του Θεού στη γη, χαρίζοντάς του έτσι την πιο ουράνια και πιο ευχάριστη αγγελία.

Ο Άγγελος που έφερε αυτά τα σπουδαία μηνύματα ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτός και μόνο με το όνομά του φανερώνει τη σημασία που είχαν τα μηνύματα που έφερνε. Γιατί αυτός ήρθε στο θυσιαστήριο να αναγγείλει θαυμαστά γεγονότα, που θα γινόταν πριν από την ενανθρώπιση του Θεού, για την οποία και ο ιερέας Ζαχαρίας τόσο επίμονα παρακαλούσε. Αυτόν τον Ζαχαρία τον είδε ο άγγελος του Θεού να συγκλονίζεται από το όραμα της παρουσίας του και κατάλαβε ότι όσο πιο πολύ φοβόταν τόσο πιο πολύ κλονιζόταν. Ο τρόμος του Ζαχαρία (Λουκ.1,12) φανέρωνε ότι έφτανε ο χρόνος που θα σταματούσε η απόλυτη ισχύς του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης και ότι ήρθε ο καιρός που οι άνθρωποι θα ακολουθούσαν το δρόμο του Ευαγγελίου. Διώχνει λοιπόν το φόβο από το Ζαχαρία και στη συνέχεια του δίνει τα ευχάριστα μηνύματα. Τι φοβάσαι σεβάσμιε γέροντα, τώρα που παίρνεις αυτά που ζητάς; Τώρα που λυτρώνεσαι από το βάρος της νομικής λατρείας; Τώρα που βλέπεις το φως μετά από τη σκιά;

Αντίθετα πρέπει να χαρείς και να ευχαριστηθείς μαζί μου, γιατί αυτά από τη φύση τους είναι πρόξενα χαράς και ευφροσύνης. Η λύτρωση των ανθρώπων βρίσκεται πιο κοντά τους, έφτασε η ώρα να σηκωθούν οι πεσμένοι. Ο νόμος βρήκε το σκοπό του. Έχει πια ανατείλει ο καιρός της Θείας Χάριτος. Θα δεις το Θεό Λόγο να σαρκώνεται από τη Παρθένο, να γεννιέται όπως όλοι εμείς οι άνθρωποι και να σώζει όλο το ανθρώπινο γένος. Όχι μόνο να θαυμάσεις αυτά που τόσο πολύ επεθύμησες, αλλά και να τα υπηρετήσεις.

Για να πιστέψεις δε στα λόγια μου, του λέγει ο αρχάγγελος, προσθέτω - και σε παρακαλώ να πιστέψεις - ένα αξιοθαύμαστο γεγονός και σου αποκαλύπτω ότι θα γίνουν πραγματικότητα εκείνα για τα οποία είχες χάσει την ελπίδα σου. Ποιά είναι αυτά; «Η γυναίκα σου η Ελισάβετ, θα σου γεννήσει γιό και θα τον ονομάσεις Ιωάννη. Και θα δοκιμάσεις χαρά και αγαλλίαση και πολλοί θα χαρούν για τη γέννησή του. Αυτός θα αναδειχθεί μεγάλος ενώπιον του Κυρίου και δεν θα πιεί κρασί και οινοπνευματώδη ποτά, και θα γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, από το καιρό ακόμα που θα βρίσκεται στη κοιλιά της μάνας του. Και πολλούς απογόνους θα επαναφέρει με τη μετάνοια στο Κύριο και Θεό τους. Θα προπορευθεί πριν από Αυτόν, και θα ετοιμάσει όλους που θα έχουν καλή προαίρεση, ώστε να δεχθούν τον Κύριο.» (Λουκ.1,13-18).

Και ο Σαμουήλ γεννήθηκε από στείρα γυναίκα, αλλά δεν ήταν γηρασμένη, και ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ ήταν καρποί στείρων γυναικών, ο δε Ισαάκ γεννήθηκε μεν από γηρασμένους γονείς, αλλά κανείς δεν πληρώθηκε από Άγιο Πνεύμα όταν ακόμα ήταν στη κοιλιά της μάνας του, ούτε η γέννησή τους προξένησε τόση χαρά, όση αξιώθηκε ο Πρόδρομος της παγκόσμιας χαράς και κανείς δεν έγινε στρατάρχης τουν παρθενικού τάγματος όπως ο Ιωάννης. Πόσο δε μεγάλη απόσταση υπάρχει μεταξύ παρθενίας και ηθικής ακεραιότητας, το μαρτυρούν μόνες τους αυτές οι ίδιες αρετές.

Μπροστά στα υπέροχα και ανυπέρβλητα δώρα του Ιωάννη και ο ιερέας Ζαχαρίας, έμεινε κατάπληκτος και η πολλή του αμηχανία τον έκανε να δεχτεί με το νου του το κεντρί της δυσπιστίας. Και αποτόλμησε να εκφράσει προς τον άγγελο εκείνα τα φοβερά λόγια της δυσπιστίας: «Τι είναι αυτό που θα με κάνει να πιστέψω αυτά που μου λες, αφου είμαστε γέροι;» Αυτά βέβαια δεν τα είπε ως πατέρας του Ιωάννη, αλλά ως εκπρόσωπος του στενόφωνου και βραδύγλωσσου νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Γι' αυτό το λόγο αμέσως σιώπησε, ως τιμωρία της δυσπιστίας του, για να προσημάνει ότι η ισχύς του Μωσαϊκού Νόμου θα σταματήσει, μόλις φανερωθεί πλέον ως άνθρωπος, ο Σαρκωμένος Λόγος, ο Μεγάλος Νομοθέτης της Χάριτος, Ιησούς Χριστός.

Έπρεπε να δεχτεί με απλή πίστη ότι ο Θεός μπορούσε να κάνει, αν ήθελε, οποιοδήποτε αξιοθαύμαστο και υπερφυσικό έργο. Τα πίστεψε όμως όλα αυτά ο Ζαχαρίας, όταν ο Γαβριήλ του επέβαλε τη σιωπή, μέχρι να γίνουν αυτά που του φανέρωσε.

Αυτό το σημείο θα έχεις να είσαι βουβός, επειδή δεν πίστεψες τα λόγια μου. (Λουκ. 1,19-20). Εφόσον λοιπόν δυσπίστησε για τη γέννηση της φωνής του Λόγου, ήταν δίκαιο να στερηθεί και τη δική του φωνή.

Ο Ιωάννης λοιπόν βλάστησε στην άγονη γη, δηλαδή στη στείρα μήτρα της μάνας του και κήρυξε στην έρημο την Ιουδαϊκή, δηλαδή στις ψυχές, που δεν είχαν καρπούς πίστεως.

Γιατί πως θα μπορούσε ποτέ να μη πειστεί στα χαρμόσυνα αυτά μηνύματα ο σεβάσμιος αυτός γέροντας και ιερέας, που όχι μόνο πίστευε στο Νόμο, αλλά δίδασκε και τους άλλους να περιμένουν το Μεσσία και προσευχόταν επίμονα γι' αυτό. Προτύπωνε λοιπόν και συμβόλιζε ο ίδιος της δυσπιστία όλων εκείνων που θα έμεναν έξω από τη πίστη στο Χριστό.

Ο μεγάλος λοιπόν αυτός ιερέας δυσπίστησε μυστικά και πιο μυστικά χάνει τη φωνή του, για να φανερώσει με το τρόπο αυτό πόσο παράλογη θα είναι η δυσπιστία των Ιουδαίων για τον αναμενόμενο Μεσσία.

Ο Ζαχαρίας ετοιμάσθηκε από το Θεό και στάθηκε στα χέρια του Θεού ένα τέλειο και κατάλληλο όργανο. Το πνευματικό του ανάστημα φανερώνεται από αυτά που προφήτευσε για το παιδί του λέγοντας: «Και συ παιδί μου, θα ονομαστείς προφήτης του Υψίστου, γιατί θα προηγηθείς πριν από το Κύριο, για να ετοιμάσεις στις καρδιές των ανθρώπων τους δρόμους Του.» (Λουκ.1,76-78). Άρα όπως είναι γραμμένο, ο Ζαχαρίας πληρώθηκε από το Άγιο Πνεύμα και δεν θα γινόταν πατέρας του Ιωάννη, αν δεν ήταν άξιος για μια τέτοια τιμή.

Η ευαγγελική μαρτυρία που αναφέρεται στους γονείς του Ιωάννη, φανερώνει ότι ζούσαν πάνω στην ακρόπολη των αρετών, γι' αυτό τους αποκάλεσε δίκαιους, ενώπιον του Κυρίου. Και συλλαμβάνεται στη κοιλιά της αγίας μάνας του, που ήταν κοσμημένη με προφητικό χάρισμα, από τον ιερέα και προφήτη πατέρα του. Ο Ιωάννης που μόνος από τους ανθρώπους αξιώθηκε να προφητεύσει, όντας ακόμα στη κοιλιά της μάνας του, όταν αξιώθηκε να αναγνωρίσει το Δεσπότη Χριστό, μέσα στη κοιλιά της Παρθένου. Έτσι και πριν από την ώρα του έγινε προάγγελος του ερχομού του Χριστού, γιατί δεν στάθηκε τίποτε ικανό να τον εμποδίσει, ούτε που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του, ως βρέφος με τα σκιρτήματά του φώναζε ότι τώρα βρίσκεται μπροστά του Αυτός που θα μας λυτρώσει. Και η μητέρα του θα πει τότε στη Μακαρία Παρθένο: «Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.» Αυτό είναι κήρυγμα του Ιωάννη, έστω και αν έχει διακηρυχθεί από το στόμα της Ελισάβετ.

Και βέβαια γνωρίζουμε ότι λύθηκε η αφωνία του Ζαχαρία όταν έδωσε το όνομα του Ιωάννη, που σημαίνει δώρο, Χάρη Θεού.

Εμείς που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε το τρόπο που ανέτειλε ο λύχνος, που χαρίζει σε μας την ανταύγεια του Αγίου Πνεύματος να προσπαθήσουμε να ζήσουμε και να μεταδώσουμε τα μυστικά αυτά νοήματα που κρύβονταν στη σύλληψη και το όνομα του Ιωάννη.

Εορτάζει η Εκκλησία μας όχι μόνο την γέννηση, αλλά και τη σύλληψη των αγίων μας και έτσι φαίνεται πόσο εγκληματικό πράγμα είναι οι εκτρώσεις στα ανυπεράσπιστα έμβρυα.

(Απόσπασμα: ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΛΥΧΝΑΡΙ-ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΡΕΑ-ΛΟΓΟΣ Ε')

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΠΑΤΡ/ΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ)

Πηγή: Μονή Πετράκη

Ο αντιπρόεδρος της σκοπιανής κυβέρνησης ‘ύψωσε’ τη σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας στην κορυφή του Ολύμπου (Μύτικα) και κόλλησε αυτοκόλλητο με τον τίτλο “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, στον πίνακα του καταφυγίου στον Όλυμπο.

«Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης- πρώην υπουργός Εξωτερικών- Αντόνιο Μιλόσοσκι, κατέκτησε την υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου στην Ελλάδα», γράφει στο εξώφυλλό της η σκοπιανή ‘Βέστ’.

«Μετά από μία ώρα σκληρής αναρρίχησης στους βράχους, πάτησε την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα. Μέσα στα συγχαρητήρια και τις αγκαλιές φώναζε και τραγουδούσε. Φυσικά τράβηξε και φωτογραφίες.

Ο ίδιος ο Αντόνιο Μιλόσοσκι, τόνισε ότι τη σημαία που κρατά στον Όλυμπο με τον δεκαεξάκτινο ήλιο της Βεργίνας, την έχει πάντοτε μαζί του , σημειώνει το δημοσίευμα.

Για τη συγκεκριμένη σημαία η κυβέρνηση της FYROM δεσμέυτηκε στην ενδιάμεση συμφωνία (άρθρο 7) ότι δεν θα τη χρησιμοποιήσει και δεν θα οικειοποιείται σύμβολα της Βεργίνας, αλλά…

Θυμίζουμε, ότι ο Αντόνιο Μιλόσοσκι σπούδασε στην Αμερική με έξοδα του ιδρύματος Κόκκαλη και για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι εγγονός Ελλήνων από την Καστοριά.

Ήταν επίσης ο άνθρωπος που ήρθε στην Κέρκυρα με το κυβερνητικό αεροσκάφος της FYROM, το οποίο είχε τα διακριτικά “Republic of Macedonia” και είχε δημιουργηθεί σάλος τότε.

Πηγή: http://olympia.gr  

Σας επισημαίνουμε όμως ότι η ισχύουσα υπ΄ αριθμ. πρωτ. 133099/Γ2/19-09-2013 εγκύκλιος για τις απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών αντιβαίνει στην τελεσίδικη απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, που αφορά στη χορήγηση δικαιώματος απαλλαγής. Για το λόγο αυτό η Ένωσή μας έχει ζητήσει κατά το παρελθόν από τον προκάτοχό σας στην ηγεσία του Υπουργείου, αλλά και προσφάτως κατά τη συνάντηση του ΔΣ της, από τον Υφυπουργό κ. Δερμεντζόπουλο στις 23 Ιουλίου 2014, την οριστική επίλυση του ζητήματος με την έκδοση νέας εγκυκλίου που θα ενσωματώνει ορθά την ανωτέρω δικαστική απόφαση, σχέδιο της οποίας συνημμένα(βλ. σελ. 1) σας υποβάλλουμε.

Αθήνα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Αριθμ. Πρωτ.: 144

Προς

Τον αξιότιμο κύριον

κ.κ. Ανδρέα Λοβέρδο, Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

Ανδρέα Παπανδρέου 37, 15180 Μαρούσι

Αθήνα

Κοινοποίηση:

α) κ.κ. Αντώνιο Σαμαρά, Πρωθυπουργόν

β) κ.κ. Αλέξανδρο Δερμεντζόπουλο, Υφυπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

γ) κ.κ. Γεώργιο Στύλιο, Υφυπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

ΘΕΜΑ: Έκδοση νέας εγκυκλίου για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Με την υπ΄ αριθμ. πρωτ. 136241/Γ2/29-08-2014 εγκύκλιο που εστάλη προς τα Γυμνάσια και Γενικά Λύκεια της χώρας και την οποία υπογράφει η Αναπληρώτρια Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Σπουδών Δ.Ε. κ. Αναστασία Πασχαλίδου, ορίζεται ότι οι Διευθυντές των σχολικών μονάδων και οι Σύλλογοι Διδασκόντων ενημερώνουν τους γονείς - κηδεμόνες και τους μαθητές μεταξύ άλλων και για «τη δυνατότητα απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών για τους μαθητές που είναι αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι ή επικαλούνται λόγους θρησκευτικής συνείδησης και γι’ αυτό δεν επιθυμούν να το παρακολουθήσουν, σύμφωνα με τη υπ΄ αριθμ. πρωτ. 133099/Γ2/19-09-2013 εγκύκλιο του Υ.ΠΑΙ.Θ. με θέμα «Ρύθμιση μαθητικών θεμάτων».

Σας επισημαίνουμε όμως ότι η ισχύουσα υπ΄ αριθμ. πρωτ. 133099/Γ2/19-09-2013 εγκύκλιος για τις απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών αντιβαίνει στην τελεσίδικη απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, που αφορά στη χορήγηση δικαιώματος απαλλαγής.

Για το λόγο αυτό η Ένωσή μας έχει ζητήσει κατά το παρελθόν από τον προκάτοχό σας στην ηγεσία του Υπουργείου, αλλά και προσφάτως κατά τη συνάντηση του ΔΣ της, από τον Υφυπουργό κ. Δερμεντζόπουλο στις 23 Ιουλίου 2014, την οριστική επίλυση του ζητήματος με την έκδοση νέας εγκυκλίου που θα ενσωματώνει ορθά την ανωτέρω δικαστική απόφαση, σχέδιο της οποίας συνημμένα(βλ. σελ. 1) σας υποβάλλουμε.

Σε κάθε περίπτωση, χορήγηση απαλλαγής σε μαθητή που δεν είναι αλλόθρησκος και ετερόδοξος είναι παράνομη . Γι΄ αυτό η εντολή προς τους Διευθυντές των σχολικών μονάδων να ενημερώσουν όχι μόνο τους αλλόθρησκους ή ετερόδοξους αλλά το σύνολο των μαθητών και γονέων ότι υπάρχει δυνατότητα απαλλαγής από τα Θρησκευτικά «για τους μαθητές που επικαλούνται λόγους θρησκευτικής συνείδησης» εκλαμβάνεται από την Ένωσή μας ως παρότρυνση για την απαλλαγή ορθοδόξων μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών, διότι δυστυχώς και στην πράξη έτσι τελικά λειτουργεί [βλ. συνημμένο(έγγραφο 2) που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο και στέλνεται προς τις σχολικές μονάδες Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης].

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο επίσης, είναι δυνατόν να δημιουργηθούν σοβαρά ερωτηματικά στην ελληνική κοινωνία για τις προθέσεις του Υπουργείου σας έναντι της συνταγματικά κατοχυρωμένης θρησκευτικής αγωγής των μαθητών που προβλέπεται ρητά και από τον ισχύοντα νόμο 1566/1985, άρθρ. 1.

Δεν γνωρίζουμε για ποιους λόγους, το Υπουργείο σας, στην εγκύκλιό του προς τα σχολεία, δεν ξεκαθαρίζει άμεσα, με σαφήνεια, οριστικά και αμετάκλητα το θέμα, αλλά το αφήνει σε μια αοριστία που οδηγεί στην πλάνη και στην παρερμηνεία και τελικά, μερικές φορές, στην παραβίαση από τους διευθυντές των σχολείων ή από κάθε ενδιαφερόμενο, της προαναφερόμενης αμετάκλητης απόφασης του Εφετείου Χανίων, με συνέπεια τη χορήγηση απαλλαγών από το μάθημα των Θρησκευτικών σε ορθόδοξους μαθητές, πράξη παράνομη που ελέγχεται πειθαρχικά και ποινικά.

Θεωρούμε ότι η έκδοση εγκυκλίων - οι οποίες μάλιστα, μπορεί να προκαλούνται από συστάσεις ή παρεμβάσεις Ανεξάρτητων Αρχών – αντίθετων προς το Σύνταγμα, προς το Νόμο και προς τις αποφάσεις των δικαστηρίων, από πλευράς νομικής αποτελούν πράξεις ανυπόστατες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους :

Ζητούμε

Α) Την άμεση και έγκαιρη, προ της ενάρξεως των μαθημάτων, απόσυρση της υπ΄ αριθμ. πρωτ. 136241/Γ2/29-08-2014 εγκυκλίου ως προς το σκέλος της ενημέρωσης των γονέων – κηδεμόνων και των μαθητών από τους Διευθυντές και τους Συλλόγους διδασκόντων των σχολείων για το ζήτημα των απαλλαγών.

Β) Την αποστολή νέας σχετικής εγκυκλίου προς τα σχολεία, στην οποία θα επιλύεται το ζήτημα των απαλλαγών επί τη βάσει της Αποφάσεως 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, σύμφωνα με το πρότυπο που η Ένωση μας σας υποβάλλει.

Με τιμή

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

Ο Πρόεδρος 

Kωνσταντίνος Σπαλιώρας

Δρ Θεολογίας

Ο Γενικός Γραμματέας

Παναγιώτης Τσαγκάρης

Θεολόγος

Συνημμένα:

Έγγραφο 1. Σχέδιο – Πρόταση εγκυκλίου περί των απαλλαγών από το μάθημα των Θρησκευτικών

Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό για τους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές (άρθρ. 16, παρ. 2 του Συντάγματος).

Δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα αυτό έχουν μόνο οι ετερόδοξοι, αλλόθρησκοι και άθεοι μαθητές, κατόπιν υποβολής υπεύθυνης δήλωσης των γονέων ή των κηδεμόνων των μαθητών, αν είναι ανήλικοι ή των ιδίων, αν είναι ενήλικοι, στην οποία θα αναφέρεται ότι λόγω της ιδιότητάς των αυτής, συντρέχουν λόγοι συνειδήσεως για την απαλλαγή τους από το μάθημα των Θρησκευτικών.

Ο Διευθυντής της σχολικής μονάδας οφείλει να ελέγχει το αληθές του περιεχομένου της δηλώσεως αυτής και ο αμέσως Προϊστάμενός του να ασκεί τον αναγκαίο υπηρεσιακό έλεγχο για την πιστή τήρηση της νόμιμης διαδικασίας.

Για τη χορήγηση της απαλλαγής ακολουθείται παρόμοια διαδικασία με αυτήν που προβλέπεται για αντίστοιχες απαλλαγές μαθητών από μαθήματα (π.δ. 201/1998, π.δ. 104/1979 για την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αντίστοιχα). Οι δηλώσεις γίνονται εντός πέντε ημερών από την έναρξη των μαθημάτων. Η ισχύς της χορήγησης απαλλαγής είναι ετήσια και ανανεώνεται για κάθε σχολικό έτος με την ίδια διαδικασία.

Ο Διευθυντής της σχολικής μονάδας σε συνεργασία με το Σύλλογο των Διδασκόντων, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 1566/1985 (Α΄ 167) και της υπ’ αριθμ. Φ.353.1/324/105657/Δ1/8-10-2002 (Β΄ 1340) υπουργικής απόφασης, αποφασίζουν για τον τρόπο που απασχολούνται υποχρεωτικά οι απαλλασσόμενοι μαθητές, συντάσσοντας σχετική πράξη.

Επισημαίνεται ότι, σε σχολικές μονάδες που λειτουργούν περισσότερα από ένα τμήμα της ίδιας τάξης, οι απαλλασσόμενοι μαθητές πρέπει να παρακολουθούν διαφορετικό διδακτικό αντικείμενο σε άλλο τμήμα της ίδιας τάξης. Όσον αφορά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, για τη φοίτηση των εν λόγω μαθητών ισχύουν οι διατάξεις του π.δ. 104/1979.

Με την έκδοση της παρούσας εγκυκλίου παύουν να ισχύουν οι με αρ. πρωτ. 91109/Γ2/10-07-08, 104071/Γ2/04-08-08 και Φ12/977/109744/Γ1/26-08-08 εγκύκλιοι.

Έγγραφο 2. Ένωση Αθέων (Ειδοποίηση-υπενθύμιση για απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών)

Σύμφωνα με τη νομοθεσία αλλά και την 133099/Γ2/19/09/2013 εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, οποιοιδήποτε μαθητές/τριες μπορούν να πάρουν απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών, αρκεί να δηλώσουν ότι την ζητούν για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, χωρίς να αναφέρουν το θρήσκευμά τους (σ.E.A. ή την απουσία τέτοιου).

Οι μαθητές/τριες που έχουν πάρει απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών παρακολουθούν υποχρεωτικά τη διδασκαλία διαφορετικού διδακτικού αντικειμένου σε άλλο τμήμα της ίδιας τάξης εφόσον αυτό είναι εφικτό.

Για να απαλλαγείτε από το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο σας, αρκεί να υποβάλετε συμπληρωμένη την παρακάτω αίτηση στο διευθυντή του σχολείου σας, με επικυρωμένη υπογραφή και των δύο γονέων ή του κηδεμόνα σας (αν είστε ανήλικοι) ή υπογεγραμμένη από εσάς τους ίδιους (αν είστε ενήλικοι).

Η αίτηση πρέπει να υποβληθεί το αργότερο 5 εργάσιμες ημέρες από την έναρξη του σχολικού έτους, δηλαδή 11-17 / 09 / 2014 για την σχολική χρονιά 2014-15.

Δήλωση Απαλλαγής από το Μάθημα Θρησκευτικών

Ημερομηνία: ……

Υπ” όψιν διευθυντή …..

Βάσει της 133099/Γ2/19/09/2013 εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας, επιθυμώ να απαλλαγεί ο γιος μου/η κόρη μου ________________________ από την υποχρέωση παρακολούθησης του μαθήματος των θρησκευτικών για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, καθώς και από κάθε άλλη δραστηριότητα θρησκευτικής φύσης όπως η απαγγελία προσευχής και η συμμετοχή σε εκκλησιασμούς.

Με εκτίμηση, …………………………………………………………………………………………… (εναλλακτικά, στη σπάνια περίπτωση που είστε ενήλικος, γράφετε «επιθυμώ να απαλλαγώ άμεσα» και όχι «ο γιος μου/η κόρη μου»)

Κατεβάστε κάνοντας κλικ εδώ «Αίτηση για απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών» έτοιμη προς εκτύπωση και συμπλήρωση (περιλαμβάνει την εγκύκλιο).

Τι να κάνω αν αρνούνται να μου δώσουν απαλλαγή;

Σε περίπτωση άρνησης χορήγησης της απαλλαγής με οποιαδήποτε αιτιολόγηση, καταθέστε γραπτή αίτηση στο σχολείο με αριθμό πρωτοκόλλου ώστε να λάβετε γραπτή απάντηση. Εάν η γραπτή απάντηση είναι αρνητική έχετε δικαίωμα εντός 60 ημερών να κάνετε προσφυγή στα διοικητικά δικαστήρια και να ζητήσετε να ακυρωθεί η αρνητική απάντηση του διευθυντή.

Παράλληλα με την προσφυγή (επειδή η εκδίκαση καθυστερεί πολύ) μπορείτε να ζητήσετε ασφαλιστικά μέτρα, ώστε να υποχρεωθεί ο διευθυντής να χορηγήσει την απαλλαγή έως ότου εκδικαστεί η προσφυγή. Συμβουλευτείτε δικηγόρο για τις ενέργειές σας ή ελάτε σε επαφή μαζί μας.

Παράλληλα μπορείτε να αναφέρετε το περιστατικό στους:

1. Προϊστάμενο της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της περιοχής σας,

2. Υπουργείο Παιδείας, Διεύθυνση Σπουδών Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Τμήμα Μαθητικών Θεμάτων (για τη Δευτεροβάθμια αρμόδιες είναι οι κυρίες Βάρλα και Πισλή, τηλ.210 3443272, t05sde11@ypepth.gr , για την Πρωτοβάθμια 210 344 3318, 210 344 2247, fax: 210 344 3288, spudonpe@minedu.gov.gr , γραφείο: 1119),

3. Συνήγορο του Πολίτη (213 1306 600),

4. Σώμα Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης (213 215 8800, fax: 213 215 8809, seedd@seedd.gr ).

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε τι ίσχυε μέχρι και 19/09/2013.

Για περισσότερες πληροφορίες, ενημέρωση και βοήθεια, επικοινωνήστε μαζί μας στη διεύθυνση

apallagi [at] atheia [τελεία] gr

Πηγή: http://union.atheia.gr

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν πριν από μερικές ημέρες δύο θεολόγοι, ζητώντας να ανασταλεί προσωρινά και να ακυρωθεί η απόφαση του υφυπουργού Παιδείας που περιορίζει τον αριθμό των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο Λύκειο σε μία ώρα εβδομαδιαίως, από δύο που ίσχυε μέχρι τώρα.

Οι δύο θεολόγοι που προσέφυγαν στο ΣτΕ για τα θρησκευτικά!

Ο Κωνσταντίνος Σπαλιώρας και ο Παναγιώτης Τσαγκάρης

ζητούν να ακυρωθεί η μείωση των ωρών διδασκαλίας ως αντισυνταγματική

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν πριν από μερικές ημέρες δύο θεολόγοι, ζητώντας να ανασταλεί προσωρινά και να ακυρωθεί η απόφαση του υφυπουργού Παιδείας που περιορίζει τον αριθμό των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο Λύκειο σε μία ώρα εβδομαδιαίως, από δύο που ίσχυε μέχρι τώρα.

Στην προσφυγή τους οι δύο καθηγητές τονίζουν ότι η απόφαση του υφυπουργού είναι άκυρη, τονίζοντας ότι η εισαγωγή στα σχολεία του μαθήματος των Θρησκευτικών και η διδασκαλία του σε επαρκή αριθμό ωρών αποτελεί ευθεία συνταγματική επιταγή (άρθρο 16 του Συντάγματος), όπως αυτή διατυπώθηκε και στον νόμο 1566/1985.

Επισημαίνουν ακόμη ότι ήδη από το 1988 το ΣτΕ έχει κρίνει ότι η μείωση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών σε μία ώρα εβδομαδιαίως είναι αντισυνταγματική.

Ποιοι είναι

Η «δημοκρατία» βρήκε τους δύο καθηγητές (τα ονόματα των οποίων δεν είχαν γίνει γνωστά) και επικοινώνησε με τον έναν εξ αυτών, τον Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, ο οποίος είναι και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και διδάκτωρ Θεολογίας. Ο δεύτερος είναι ο γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Παναγιώτης Τσαγκάρης.

Ο κ. Σπαλιώρας ανέφερε στη «δημοκρατία»: «Ο λόγος για τον οποίο κάναμε την προσφυγή εναντίον του υπουργείου Παιδείας έχει να κάνει με την εγκύκλιο του κ. Δερμετζόπουλου που αφορά το ωράριο διδασκαλίας στα εσπερινά Λύκεια, σύμφωνα με την οποία από το σχολικό έτος 2015-2016 η μοναδική ώρα διδασκαλίας των Θρησκευτικών στην Δ' Τάξη των εσπερινών Λυκείων ουσιαστικά καταργείται. Μεταξύ των άλλων θεμάτων που θέσαμε στον κ. Δερμετζόπουλο στις 23 Ιουλίου ήταν ο λόγος που καταργήθηκε αυτή η ώρα και στην ουσία οι μαθητές στερούνται το δικαίωμα της ολοκληρωμένης απόκτησης θρησκευτικής γνώσης, έτσι όπως επιβάλλεται από το άρθρο 16 του Συντάγματος για την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης, αλλά και από το άρθρο 1 του νόμου 1566 του '85 (σύμφωνα με το οποίο ο σκοπός της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι, μεταξύ άλλων, να υποβοηθά τους μαθητές να διακατέχονται από πίστη στην πατρίδα και από τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης παράδοσης).

Στα σχολεία αυτά φοιτούν μαθητές που εργάζονται τις πρωινές ώρες και στερούνται τη δυνατότητα να γνωρίσουν σε βάθος την ορθόδοξη χριστιανική αγωγή. Θα γνωρίζετε όλοι ότι είμαστε σε μια φάση μεταρρυθμίσεων και στην εκπαίδευση -έχουμε την εφαρμογή του νέου Λυκείου, στο οποίο το μάθημα των Θρησκευτικών διατηρείται ως έχει, δύο ώρες στην Α' και Β' Λυκείου και μία στη Γ. Εμείς ζητήσαμε και δεύτερη ώρα στην Γ' Λυκείου, όμως δυστυχώς δεν δόθηκε. Ο προηγούμενος υπουργός Παιδείας, ο κ. Αρβανιτόπουλος, είχε βάλει μία ώρα στην Γ' Λυκείου και η κυρία Ρεπούση διαμαρτυρήθηκε ότι οι μαθητές μαθαίνουν πιο πολλά θρησκευτικά απ΄ ό,τι χημεία, τη στιγμή που η Χημεία διδασκόταν οκτώ ώρες. Ο κ. Αρβανιτόπουλος αργότερα είπε ότι εκ παραδρομής μπήκε η μία ώρα στην Γ΄ Τάξη του Επαγγελματικού Λυκείου και την πήρε πίσω».

Γενικότερα για τον τρόπο διδαχής του μαθήματος των Θρησκευτικών, ο κ. Σπαλιώρας δήλωσε: «Εμείς, ως θεολόγοι, αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε όσο γίνεται καλύτερα αυτά τα οποία το Σύνταγμα και οι υπουργικές αποφάσεις ορίζουν για το διδακτικό πρόγραμμα. Στο Γυμνάσιο εφαρμόζεται για τρίτη χρονιά φέτος το πιλοτικό πρόγραμμα σπουδών, μέσω του οποίου επιχειρείται στην ουσία η κατάργηση του θρησκευτικού μαθήματος έτσι όπως υπήρχε μέχρι τις ημέρες μας, δημιουργώντας πλείστα προβλήματα στους μαθητές. Αυτό συμβαίνει και στα Δημοτικά, στο σύνολο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Έτσι, θα πρέπει να διδάσκουμε εμείς οι θεολόγοι και οι δάσκαλοι στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση τις διάφορες θρησκείες του κόσμου μαζί με τον χριστιανισμό, θα πρέπει να μιλάμε για τον Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ, τον Ινδουισμό, τον Βουδισμό και τον Ταοϊσμό, τον Κομφουκιανισμό παράλληλα με την Ορθοδοξία, τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τον Προτεσταντισμό - είναι εννέα διαφορετικές θρησκείες από την Γ' Τάξη του Δημοτικού! Φανταστείτε πόση σύγχυση θα υπάρχει στο μυαλό των μαθητών, γιατί οι ίδιοι δεν θα μπορέσουν να ξεκαθαρίσουν την ουσία καμίας θρησκείας. Μέσα από αυτό το πρόγραμμα, ο Χριστός αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο με τον Μωάμεθ, τον Βούδα και τους δημιουργούς των άλλων θρησκειών, και θεωρείται και ο Χριστός ένας απλός ιδρυτής μιας θρησκείας, ένας απλός προφήτης. Με το νέο πρόγραμμα σπουδών είναι ξεκάθαρο ότι απειλείται η ορθόδοξη υφή του μαθήματος των Θρησκευτικών».

«Δεν υπάρχει ούτε λέξη για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

στη Β΄ Γυμνασίου»

Ο κ. Σπαλιώρας απαντά μέσω της «δημοκρατίας» και σε διάφορα επιχειρήματα που ακούγονται για το μάθημα των Θρησκευτικών. Χαρακτηριστικά, ανέφερε: «Εμείς, ως Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, δεν λέμε ότι οι μαθητές δεν πρέπει να γνωρίζουν και τις άλλες θρησκείες. Θεωρούμε, όμως, ότι ηλικιακά οι μικροί μαθητές του Δημοτικού και του Γυμνασίου δεν θα μπορέσουν να κατανοήσουν το πραγματικό γεγονός της θρησκείας. Το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά (άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο) είναι ορθόδοξο χριστιανικό. Έτσι, δεν μπορεί εύκολα ένας μαθητής να κατανοήσει τον Βουδισμό ή το Ραμαζάνι των μουσουλμάνων. Το μόνο που κάνουμε είναι να δημιουργούμε σύγχυση στο μυαλό των παιδιών. Μπορείτε να φανταστείτε να διδάσκουμε ταυτόχρονα πέντε ξεχωριστές γλώσσες στους μαθητές του Δημοτικού ή πέντε διαφορετικές ιστορίες; Οι μαθητές θα βγαίνουν κενοί από το σχολείο. Έτσι, λοιπόν, η αλήθεια όπως τη δεχόμαστε οι ορθόδοξοι χριστιανοί του ενός ζώντος Τριαδικού Θεού καταργείται, δεν υφίσταται. Στη Β' Γυμνασίου δεν γίνεται καν αναφορά στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και οι μαθητές δεν θα μάθουν ποτέ αυτό το γεγονός». 

Για την ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη πρόσθεσε: «Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αντιδρά και δεν δέχεται την ίδρυση ενός τέτοιου Τμήματος μέσα στη Θεολογική της Θεσσαλονίκης ή των Αθηνών, γιατί πιστεύουμε ότι αυτές οι σχολές έχουν έναν συγκεκριμένο σκοπό: να προσφέρουν την Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή. Η ίδρυση ενός Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών θα προκαλέσει μεγάλο πρόβλημα, καλλιεργώντας ενδεχομένως και φονταμενταλιστικές τάσεις, είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Το θεωρούμε επικίνδυνο για την εποχή μας. Δεν γίνεται να επιχειρούμε την άλωση ενός Ορθόδοξου Τμήματος από ένα Ισλαμικό, με τις παρενέργειες του φανατισμού στον χώρο του Ισλάμ, όπως με τους Τζιχαντιστές και το "ιερό κράτος του Ισλάμ". Αν εισέλθουν τέτοια στοιχεία στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, μπορείτε να φανταστείτε τις παρενέργειες... Μπορεί να δημιουργηθεί ένα τέτοιο τμήμα στη Φιλοσοφική Σχολή ή στο Πάντειο της Αθήνας - ας γίνει ένα Τμήμα Ισλαμικών, ένα Τμήμα Ιουδαϊκών ή Βουδιστικών Σπουδών. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Αμερική, η συνύπαρξη τέτοιων παράλληλων τμημάτων στον ίδιο χώρο. Γι' αυτό συμπαρατασσόμεθα με τις απόψεις του Παναγιωτάτου Ανθίμου της Θεσσαλονίκης και τη στάση που κρατά στο θέμα αυτό».

Από τον Κώστα Παππά

Εφημερίδα «δημοκρατία» και το ένθετο «δημοκρατία & ορθοδοξία», σ. 23/03

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Η εμφάνιση του ISIL στις αρχές του 2014 και η σαρωτική του επικράτηση στο Ιράκ και την Συρία έφερε στην επιφάνεια μια πλευρά του Ισλάμ που η σύγχρονη δύση αγνοούσε. Την πλευρά του βάρβαρου Ισλάμ της Μεδίνας που λατρεύει τον πόλεμο, αναζητά την απόλυτη επικράτηση έναντι όλων, και προσβλέπει στην επιβολή της Σαρίας στον κόσμο σαν τον μόνο και απόλυτο νόμο του Θεού. Του Ισλάμ που για έναν αιώνα τώρα κάποιοι κρατούσαν πολύ καλά κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά τώρα φαίνεται να πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα του να εμφανιστεί και να πρωτοστατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

 Πέραν όμως των γεγονότων που διαδραματίζονται αυτό το διάστημα στο Ιράκ και την Συρία με το ISIL, μια σειρά από άλλα γεγονότα που φαίνονται άσχετα με την πρώτη ματιά ή είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Ισλαμικός κόσμος σήμερα ζει μια άλλη, πολύ σοβαρότερη, εσωτερική διαμάχη που αφορά άμεσα και την Δύση. Μια διαμάχη της οποίας το αποτέλεσμα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο πρόσωπο που θα παρουσιάζει το ίδιο το Ισλάμ από εδώ και πέρα.

Τα γεγονότα αυτά αφορούν δύο άξονες. Πρώτα έναν όλο και αυξανόμενο σε ένταση «πόλεμο» εξουσίας ανάμεσα στην Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, και δεύτερον σε μια πρωτοφανή για την Δύση ανάδυση Ισλαμιστών που ζητούν την επιβολή της Σαρίας σε δυτικές χώρες.

Ο «πόλεμος» εξουσίας Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας

Λίγο μετά την ανάληψη επιχειρήσεων από το ISIL στο Ιράκ, οι χώρες του κόλπου βίωσαν μια κρίση όταν η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Κατάρ και απαίτησαν από αυτό να αποκηρύξει την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και να κλείσει το τηλεοπτικό δίκτυο Al Jazeera.

Η κρίση ανάμεσα στο Κατάρ και τον Σαουδαραβικό κύκλο βέβαια είχε ξεκινήσει να χτίζεται σιγά σιγά από το 2011 και την έναρξη του φαινομένου που αποκαλούμε «Αραβική Άνοιξη». Μια απρόσμενη εξέγερση με ανατροπές κυβερνήσεων και ραγδαία άνοδο του Ισλαμισμού που άρχισε από την Τυνησία, πέρασε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν και την Υεμένη, μετά στην Λιβύη και τέλος στην Συρία με τον εμφύλιο.

Ο κύριος λόγος πίσω από αυτόν τον «πόλεμο» Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ δεν είναι άλλος από την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και τον ρόλο που διαδραματίζει σε αραβικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Η Σαουδική Αραβία είναι σε άμεση κόντρα με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» από την ίδρυση της τελευταίας για μια σειρά από λόγους που μερικοί είναι σχετικοί ακόμα και με την ιστορική καταγωγή της ίδια της Σαουδικής Αραβίας από τον 18ο αιώνα και το κίνημα του Ουαχαμπισμού/Σαλαφισμού που βρέθηκε σε αντίθεση με την Οθωμανική τότε ηγεμονία, συνέχεια της οποίας είναι όπως θα δούμε η «Μουσουλμανική Αδελφότητα».

Η αναφορά όλων των λόγων είναι πέραν του σκοπού αυτής της ανάλυσης αλλά για όσους ενδιαφέρονται, μια καλή σύνοψη στα Αγγλικά μπορεί να βρεθεί στο άρθρο «Why the Saudis and Muslim Brotherhood hate each other», του Dr. Mordechai Kedar. [1]

Το Κατάρ από την άλλη, παρότι και αυτό μια χώρα της σφαίρας επιρροής της Σαουδικής Αραβίας και του Ουαχαμπισμού, έχει από την δεκαετία του ‘60 ισχυρούς δεσμούς με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα», την οποία βλέπει ως εργαλείο εξάπλωσης της επιρροής του σε παγκόσμιο επίπεδο και παράλληλα ανταγωνισμού με το Ριάντ.

Το Κατάρ υποστήριξε την «Αραβική Άνοιξη», το ISIL, και την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» παντού αντιθέτως με την Σαουδική Αραβία που την καταδίκασε, επενέβη στο Μπαχρέιν όταν η «Άνοιξη» χτύπησε την πόρτα του, βοήθησε στην ανατροπή της Αδελφότητας στην Αίγυπτο, και πρόσφατα χαρακτήρισε το ISIL τρομοκρατική οργάνωση.

Το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας έχει πολλά να φοβηθεί από μια δυναμική επικράτηση της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ενώ το καθεστώς του Κατάρ έχει επενδύσει ακριβώς σε αυτή την επικράτηση και την αλλαγή που βιώνουμε στις μέρες μας και θα αναλύσουμε στην συνέχεια.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σχέσεις Κατάρ και «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» μπορεί κάποιος να ανατρέξει στα άρθρα που δίνονται στις παραπομπές [2] και [3].

Τι είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» (ΜΑ) ιδρύθηκε στην Αίγυπτο το 1928 από τον Hassan al Banna, όταν μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1923 και την επιλογή του Κεμάλ να δέσει την Τουρκία με την Δύση σε ένα κοσμικό μοντέλο, η Ισλαμική κοινότητα (η γνωστή και ως Ούμμα) έμμεινε χωρίς Χαλιφάτο.

Ο στόχος της ΜΑ είναι διπλός και συνοψίζεται στα εξής:

1. Να επιβάλει την Σαρία σε παγκόσμιο επίπεδο
2. Να επανιδρύσει το παγκόσμιο Ισλαμικό Χαλιφάτο.

Το δόγμα της ΜΑ είναι το παρακάτω:

«Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας. Το κοράνι είναι ο νόμος μας. Ο Προφήτης είναι ο ηγέτης μας. Ο δρόμος μας είναι η Τζιχάντ (Ιερός πόλεμος). Ο θάνατος στο όνομα του Αλλάχ είναι η μεγαλύτερη μας φιλοδοξία» [4]

Η ΜΑ είναι ενεργή σε περισσότερες από 80 χώρες ανά τον κόσμο και σε κάθε μία από αυτές τις χώρες διαθέτει μια δομή με Οργανωτική Ομάδα, Νομική Ομάδα και Αρχηγό. Γενικός καθοδηγητής της ΜΑ είναι ο αρχηγός της «Διεθνούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας» που βρίσκεται στο Κάιρο.

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» στην Δύση

Σημείο καμπής για την κατανόηση της δομής, του ρόλου και της δράσης της ΜΑ στην Δύση αποτέλεσε ένα τυχαίο γεγονός τον Αύγουστο του 2004 στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Ένα γεγονός που οδήγησε σε μια τεράστια έρευνα από το FBI και τελικά στην δίκη του “Holy Land Foundation” (HLF). [5]

Η δίκη αυτή έφερε στο φως την ύπαρξη ενός μεγάλου δικτύου Ισλαμικών οργανώσεων, οργανισμών, ΜΚΟ και κοινωφελών ιδρυμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, τα οποία σχετίζονταν άμεσα με την ΜΑ και είχαν σαν κύριο σκοπό την προώθηση με πλάγια μέσα των στόχων της.

Οδήγησε επίσης και στην ανακάλυψη τεράστιου όγκου δεδομένων σχετικά με το πώς λειτουργεί η ίδια η ΜΑ στις ΗΠΑ και τον δυτικό κόσμο, ποιο είναι το επιχειρησιακό της πλάνο, και ποιοι οι στρατηγικοί της στόχοι μέσα σε αυτό.

Η «πολιτισμική Τζιχάντ» και οι φάσεις του σχεδίου

Το ποιο κρίσιμο έγγραφο που βρέθηκε από το FBI κατά την διάρκεια της δίκης του HLF ήταν το επιχειρησιακό πλάνο της ΜΑ στις ΗΠΑ. Ένα έγγραφο με τον τίτλο: «An Explanatory Memorandum: On the General Strategic Goal for the Group». [6]

Το έγγραφο αυτό είχε την αποδοχή όλων των οργάνων της ΜΑ από το 1987 και καθόριζε την αποστολή και την στρατηγική της οργάνωσης ως εξής:

«Η διαδικασία της εποίκησης είναι μια διαδικασία Πολιτισμικής-Τζιχάντ με όλο το νόημα των λέξεων. Η ΜΑ πρέπει να κατανοήσει ότι η δουλειά της στην Αμερική είναι ένα είδος υπέρ-Τζιχάντ με στόχο την εξαφάνιση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω, σαμποτάροντας τον άθλιο οίκο τους από τα ίδια τους τα χέρια μαζί με τα χέρια των πιστών, έτσι ώστε να εξαφανιστεί (ο οίκος τους) και η θρησκεία του Θεού να κυριαρχήσει επί όλων των άλλων θρησκειών» [6]

Με άλλα λόγια η στρατηγική της ΜΑ αδελφότητας για την Δύση είναι το να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή μας μέσω της επιβολής μια ήπιας «πολιτισμικής τζιχάντ» που θα προκαλέσει στην κατάλυσης του δυτικού πολιτισμού από εμάς τους ίδιους και τις ηγεσίες μας.

Η διαδικασία αυτή προβλέπεται να γίνει σε στάδια όπως μας αναφέρει ένα άλλο πολύ σημαντικό έγγραφο από την ίδια δίκη με τίτλο: «Phases of the World Underground Movement Plan» [7] (προσοχή ο τίτλος αναφέρει, παγκόσμιο, όχι μόνο Αμερικανικό κίνημα).

Σε αυτό διαβάζουμε τα παρακάτω:

Φάση πρώτη: Φάση διακριτικής και κρυφής εγκατάστασης στην ηγεσία

Φάση δεύτερη: Φάση σταδιακής προβολής στο κοινό μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων και ακτιβισμού (πετύχαμε μεγάλη επιτυχία στην εφαρμογή αυτού του σταδίου). Επίσης πετύχαμε ένα σημαντικό αριθμό άλλων στόχων όπως την διείσδυση διαφόρων τομέων της Κυβέρνησης, την προσάρτηση θρησκευτικών οργανισμών και επιφανών ακαδημαϊκών, την αποδοχή της κοινής γνώμης, και την ίδρυση μιας (κρυφής) σκιώδους Κυβέρνησης μέσα στην Κυβέρνηση.

Φάση τρίτη: Φάση κλιμάκωσης πριν από την σύγκρουση με τις ηγεσίες τους με χρήση των ΜΜΕ. Σε εξέλιξη.

Φάση τέταρτη: Ανοιχτή δημόσια αντιπαράθεση με τις κυβερνήσεις μέσω της εξάσκησης πολιτικής πίεσης. Εφαρμόζουμε επιθετικά αυτό το στάδιο. Εκπαίδευση στην χρήση όπλων εγχώρια αλλά και στο εξωτερικό σε προσμονή της ώρας μηδέν. Έχουμε σημαντικές δραστηριότητες σε αυτό το στάδιο.

Φάση πέμπτη: Κατάληψη της εξουσίας ώστε να εγκαθιδρύσουμε το Ισλαμικό κράτος κάτω από το οποίο όλες οι Ισλαμικές ομάδες θα ενωθούν.

Το έγγραφο από τα σχόλια δείχνει να αποτελεί κάποιον γενικότερο οδηγό πάνω στον οποίο το αμερικανικό τμήμα της ΜΑ είχε σημειώσει την δική του πρόοδο.

Πρέπει να αναφερθεί σε αυτό το σημείο ότι τα στάδια που βλέπουμε στο υλικό που ανακάλυψε το FBI δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν καθότι η στρατηγική αυτή της ΜΑ είναι γνωστή και διατυπωμένη ανοιχτά από θεωρητικούς του Ισλαμικού χώρου και της ΜΑ από την δεκαετία του ‘60.

Η διαδικασία της παγκόσμιας εφαρμογής της Σαρία έχει διατυπωθεί στο βιβλίο Milestones (ορόσημα) [8] το 1964 και από τα ανωτέρω φαίνεται να ακολουθείτε κατά γράμμα.

Η σταδιακή εφαρμογή βασίζεται στην ισλαμική λογική, ότι όπως το Κοράνι παρουσιάστηκε στον Μωάμεθ σε ένα διάστημα 22 ετών και σταδιακά περνώντας από την μια φάση στην επόμενη ανάλογα με την ωριμότητα της κατάστασης, έτσι θα πρέπει να εξαπλωθεί και στις μέρες μας σε φάσεις, η Σαρία και η Ισλαμική παγκόσμια επικράτηση.

Περισσότερο υλικό σχετικά με την δίκη του HLF, την «Μουσουλμανική Αδελφότητα», τον ρόλο της, τις διασυνδέσεις της σε Αμερική και Ευρώπη, και την Σαρία, μπορεί να βρει κάποιος στην παραπομπή [13] που αποτελεί μια ολοκληρωμένη μελέτη πάνω στο θέμα με τίτλο «Σαρία, η απειλή για την Αμερική».

Η μελέτη αυτή συντέθηκε από μια ομάδα Αμερικανών ειδικών ασφαλείας (όλοι τους πρώην υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, μέλη των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, ακαδημαϊκοί, και σύμβουλοι ασφαλείας των Κυβερνήσεων των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων) και παρουσιάστηκε το 2010 στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Πιθανώς αυτή η μελέτη να είναι και ο κύριος λόγος της «αλλοπρόσαλλης» και διστακτικής Αμερικανικής πολιτικής στην μέση ανατολή τα τελευταία χρόνια.

Αλ Κάιντα και Χαμάς, η άλλη όψη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας

Μόλις η βαρβαρότητα της επικράτησης του ISIL στο Ιράκ είχε αρχίσει να κυριαρχεί στα διεθνή ΜΜΕ, ένας πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς στην Γάζα ήρθε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.

Πολλά γράφτηκαν για το ακατανόητο της επίθεσης αυτής της Χαμάς στο Ισραήλ, αλλά αν κρίνουμε τα γεγονότα μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αλλαγής που βιώνουμε τότε ίσως και να βγάζουν περισσότερο νόημα.

Αντιθέτως με την παγκόσμια κοινή γνώμη που θέλει οργανώσεις σαν την Αλ Κάιντα και την Χαμάς (αμφότερες προερχόμενες από την ΜΑ) να αποτελούν απειλή μέσω των δικτύων τρομοκρατών που διαθέτουν, τα τελευταία χρόνια μια άλλη άποψη θέλει τον κυριότερο κίνδυνο που πηγάζει από αυτές τις οργανώσεις να είναι η ικανότητα τους να αποσπούν τις δυτικές ηγεσίες και την δυτική κοινή γνώμη από την «κρυφή» πολιτισμική Τζιχάντ που διεξάγει συστηματικά η ΜΑ.

Σύμφωνα με αναφορές του NEFA Foundation [11] το οποίο παρακολουθούσε την ισλαμική τρομοκρατία μετά την 11η Σεπτεμβρίου και είχε πάρει συνεντεύξεις και από πολλούς Ταλιμπάν, μια διαδικτυακή αναφορά Τζιχαντιστών το 2002 ανέφερε τα παρακάτω:

«Είναι γνωστό και έχει επικοινωνηθεί ανάμεσα στους πρωτοπόρους της θυσίας, ότι η Αλ Κάιντα υιοθέτησε ένα νέο πλάνο για να δελεάσει τους εχθρούς να την ακολουθήσουν στο Αφγανιστάν. Το πλάνο αυτό προϋποθέτει να επιτεθεί ευθέως στους Αμερικάνους και στους τρείς πυλώνες εξουσίας τους, την πολιτική, την οικονομική και την στρατιωτική, έτσι ώστε να πετύχει μια σειρά από σημαντικούς στόχους:

1) Να παραπλανήσει τις Αμερικανικές δυνάμεις σε έναν ασύμμετρο πόλεμο, για να αποδυναμώσει την ισχύ του αντιπάλου και να τον κάνει να χρεοκοπήσει.

2) Να αρχίσει έναν αγώνα ανάμεσα στους Αμερικάνους και τους άνδρες του ισλαμικού κράτους (όχι τους στρατούς των ηγεμόνων) σε μια μακριά και χωρίς όρια μάχη που θα ξεκινά από την Αμερική και θα εκτίνεται μέχρι το Αφγανιστάν και την Μαυριτανία, έτσι ώστε με αυτήν να επανέλθει το πνεύμα της ισλαμικής άμυνας στους νέους μουσουλμάνους που θα φέρουν τα όπλα.» [12]

Αν η παραπάνω αναφορά ευσταθεί, τότε πιθανότατα η δράση αυτών των ομάδων να έχει έναν πολύ διαφορετικό κοινό (και άγνωστο σε εμάς) σχεδιασμό. Πιθανότατα επίσης η τελευταία διένεξη της Χαμάς με το Ισραήλ να ήταν στα πλαίσια της δημιουργίας ενός αντιπερισπασμού που θα έδινε στο ISIL και άλλα τμήματα του γενικότερου σχεδίου τον απαραίτητο χρόνο ή απλά θα αποδιοργάνωναν τη Δύση περισσότερο.

Από την πολιτισμική τζιχάντ στην «Αραβική Άνοιξη» και το ISIL

Έχοντας πλέον τα δεδομένα μας για τους στόχους, τον τρόπο λειτουργίας και τις δράσης της ΜΑ ανά τον κόσμο αρχίζει να διαφαίνεται μια αλληλουχία κινήσεων που δίνει νέο νόημα στα όσα διαδραματίζονται στον Αραβικό κόσμο τα τελευταία 4 χρόνια.

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» μετά από χρόνια ήσυχης και αδιαφανούς λειτουργίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ξαφνικά αλλάζει στάση και «πηδάει» από την φάση της Μέκκας (το ήπιο και μετριοπαθές Ισλάμ με τους 150 οπαδούς) στη φάση της Μεδίνας (το Ισλάμ που κατέκτησε τον κόσμο από την Ισπανία μέχρι τα όρια της Κίνας σε 100 χρόνια).

Μέσα σε μια μόνο χρονιά (2011) όλες οι Αραβικές χώρες κατακτώνται κυριολεκτικά από τους Ισλαμιστές η μία μετά της άλλη. Καθεστώτα που κυριαρχούσαν για δεκαετίες στην Αίγυπτο, την Λιβύη, την Συρία, την Τυνησία και την Υεμένη τραντάζονται συθέμελα και εξαφανίζονται. Στην θέση τους εμφανίζονται ισλαμικές ομάδες με σχέσεις με την ΜΑ και στην Αίγυπτο η ίδια η ΜΑ.

Στο Μπαχρέιν η κατάσταση αντιστρέφετε από την δυναμική παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας. Στη Συρία, το καθεστώς Άσσαντ παλεύει ακόμα αλλά η εμφάνιση του ακόμα πιο ακραίου «κακού» παιδιού της ΜΑ του ISIL δείχνει να ξεκαθαρίζει την κατάσταση κι εκεί.

Δεν αποκλείεται μάλιστα, η όλη εμφάνιση του ISIL να είναι αποτέλεσμα αυτής της αντίστασης που βρήκε η ΜΑ στον Αραβικό κόσμο από την Σαουδική Αραβία. Και στο Μπαχρέιν, και στο ίδιο της το σπίτι την Αίγυπτο, όπου ανατράπηκε με πραξικόπημα υποστηριζόμενο από την Σαουδική Αραβία.

Αν ισχύει το ανωτέρω, τότε θα πρέπει να περιμένουμε και άλλα παρακλάδια του ISIL να ξεπηδήσουν σε όλες τις Αραβικές χώρες με τις οποίες η ΜΑ έχει ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς όπως η Υεμένη, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Λιβύη, το Μπαχρέιν και ακόμα και η ίδια η Σαουδική Αραβία.

Ξαφνική αλλαγή στάσης των Ισλαμικών κοινοτήτων στην Δύση

Το πιο πρόσφατο μεγάλο ξάφνιασμα για την Δύση μετά το ISIL ήρθε εντός των τειχών και δεν είναι άλλο από τη σχεδόν μαζική ενεργοποίηση των Ισλαμικών κινημάτων/ομάδων σε ορισμένες δυτικές χώρες με κύριο αίτημα την επιβολή της Σαρίας για τους ίδιους και τις περιοχές στις οποίες διαμένουν.

Αρχικά είχαμε την ανοιχτή έκκληση Ισλαμιστών στη Νορβηγία για δημιουργία Χαλιφάτου εκεί. [9]Παράλληλα σχεδόν την δυναμική απαίτηση των Ισλαμιστών στην Αγγλία για επιβολή της Σαρίας στις περιοχές τους στο Λονδίνο και αλλού. Απαίτηση που μάλιστα συνοδεύτηκε και με πράξεις όπως την δημιουργία ζωνών Σαρίας και ισλαμικών ομάδων αστυνόμευσης για αυτές τις περιοχές. [10]

Πρόβλεψη (και φόβος) του γράφοντος, είναι ότι αυτά είναι μόνο η αρχή και ότι ανάλογα γεγονότα θα εμφανιστούν και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές Χώρες σύντομα με πιο πιθανές υποψήφιες την Σουηδία, την Δανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, και ίσως και η χώρα μας.

Αναλόγως δε με τη στάση της Δύσης στα γεγονότα του Αραβικού κόσμου και την πιθανή εμπλοκή της σε αυτά πιο δυναμικά, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι εκτός από τις απαιτήσεις θα ακολουθήσουν και ταραχές (ημέρες οργής των μουσουλμάνων) ή ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις σε Ευρώπη και Αμερική.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Από τα δεδομένα που παραθέσαμε στην παρούσα ανάλυση, φαίνεται ότι το Ισλάμ περνάει σε μια νέα πιο δυναμική φάση. Πιθανότατα αυτή η αλλαγή «εκβιάζεται» κιόλας λόγω των συνθηκών και της μερικής αποτυχίας της φάσης κατάκτησης του Αραβικού κόσμου από την ΜΑ με την «Αραβική Άνοιξη». Μια φάση μάλλον αναγκαία αν ευσταθούν οι σχεδιασμοί της ΜΑ για παγκόσμια επικράτηση (πρώτα κοιτάς τα του οίκου του Ισλάμ και μετά τα του οίκου του πολέμου για να χρησιμοποιήσουμε και ισλαμικούς όρους).

Η στάση της Σαουδικής Αραβίας καθώς και της Δύσης στην Αίγυπτο πιθανότατα οδήγησαν την ΜΑ στην πυροδότηση του ISIL από τη μία και την μεταπήδηση της «πολιτισμικής Τζιχάντ» από την φάση τρία στην φάση τέσσερα του σχεδίου της από την άλλη.

Η επιλογή του Ιράκ και η εμπλοκή του Ιράν και του σιιτικού στοιχείου στην εξίσωση, φαίνεται να είναι και αυτή μια στρατηγική επιλογή της ΜΑ έτσι ώστε να διασπαστεί η δύναμη και η προσοχή της Σαουδικής Αραβίας και να περιοριστεί ο ρόλος της. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις ΗΠΑ που αυτή την στιγμή καλούνται να συνεργαστούν με τους μέχρι χθες ορκισμένους εχθρούς τους. Οι ανίερες αυτές «συμμαχίες» με το Ιράν σμπαραλιάζουν τα δόγματα επιχειρήσεων των ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας ενώ δημιουργούν διχασμό στην κοινή γνώμη και των δύο χωρών. Πολύ περισσότερο στον ακραία σουνιτικό πληθυσμό της Σαουδικής Αραβίας και του Αραβικού κόσμου γενικότερα.

Ερωτηματικό ακόμα αποτελεί ο ρόλος της Τουρκίας που με τον Ερντογάν στο τιμόνι έχει δεθεί στο άρμα της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» και του Κατάρ αλλά παράλληλα φαίνεται να θέλει και η ίδια έναν ηγετικό ρόλο στις εξελίξεις. Θα ακολουθήσει την ροή; Θα βρεθεί απέναντι στην ΜΑ και το ISIL; Θα παρατηρεί τις εξελίξεις φοβούμενη την αντίδραση της Δύσης και την πιθανή ευθυγράμμιση της με τους Κούρδους; Είναι μήπως η Τουρκία η στρατηγική εφεδρεία της ΜΑ για την ΕΕ; Οι καταστάσεις δείχνουν ότι πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να πάρει θέση και πρόβλεψη του γράφοντος είναι ότι θα ταχθεί με την ΜΑ.

Η Δύση για πρώτη φορά βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα που κάθε επιλογή δείχνει να οδηγεί μόνο σε μερική, και όχι απαραίτητα καλή, λύση. Το χειρότερο όμως είναι ότι πιθανώς θα κληθεί και για πρώτη φορά να υπερασπιστεί τα ίδια τα εδάφη της από ισχυρές πέμπτες φάλαγγες που βρίσκονται ήδη βαθιά εντός των τειχών της.

Αυτός ο παράγοντας ίσως τελικά και να αναγκάσει την Δύση στο να συμβιβαστεί σε ρόλο παρατηρητή του τι διαδραματίζεται στην μάχη ανάμεσα στην «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και το βασίλειο των Σαούντ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα αποτελέσει μια τεράστια επιτυχία για την ΜΑ και τους σχεδιασμούς της, ενώ το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αναβάλει την εμπλοκή για αργότερα και πιθανότατα με χειρότερους όρους.

Ίσως έχει έλθει ο καιρός για την Δύση να κληθεί να αντιμετωπίσει ενωμένη, με σοβαρότητα, σχεδιασμό και αποτελεσματικότητα το θέμα του Ισλάμ, εντός και εκτός των τειχών της. Μια αντιμετώπιση που μοιραία θα αλλάξει ραγδαία τις παγκόσμιες ισορροπίες και την ηρεμία που έχουμε συνηθίσει και θεωρούμε δεδομένη όλοι μας μετά το τέλος του Β’ ΠΠ.

[1] – http://www.israelnationalnews.com/Articles/Article.aspx/14994#.VACP3PmSxu4
[2] – http://www.csmonitor.com/World/Middle-East/2014/0418/Behind-Qatar-s-bet-on-the-Muslim-Brotherhood
[3] – http://www.thenational.ae/world/qatar/inside-doha-at-the-heart-of-a-gcc-dispute
[4] - Steven Emerson, “Report on the Roots of Violent Islamist Extremism and Efforts to Counter It: The Muslim Brotherhood,” Hearing before the Committee on Homeland Security and Governmental Affairs, United States Senate, July 10, 2008, accessed September 1, 2010, http://www.gpo.gov/fdsys/pkg/CHRG-110shrg942/html/CHRG-110shrg942.htmReport
[5] - US v HLF Trial http://www.investigativeproject.org/case/65
[6] - US v HLF, Government Exhibit, “An Explanatory Memorandum” May 1991
[7] - US v HLF, Government Exhibit, “Underground Movement Plan” http://www.centerforsecuritypolicy.org/upload/wysiwyg/article%20pdfs/Underground%20Movement%20Plan.pdf
[8] – Milestones by Sayyid Qutb: http://en.wikipedia.org/wiki/Ma’alim_fi_al-Tariq
[9] –Χαλιφάτο στην Νορβηγία: http://www.vg.no/nyheter/innenriks/islam-debatten/stoetter-is-halshugging/a/23275610/
[10] – Σαρία στο Λονδίνο: http://rt.com/news/sharia-law-conquer-london/
[11] – NEFA Foundation: http://en.wikipedia.org/wiki/Nine_Eleven_Finding_Answers_Foundation
[12] – “Salem al-Mekki: Bin Laden and I…and the Americans,” The NEFA Foundation.
[13] – Sharia, the threat to America: http://www.centerforsecuritypolicy.org/upload/wysiwyg/article%20pdfs/Shariah%20-%20The%20Threat%20to%20America%20(Team%20B%20Report)%2009142010.pdf

Μητρονίκας Πάνος

Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=110295

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ διαβάζουμε στὴν ἐκκλησία τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση ἔχει ὡς κεν­τρικὴ ἔννοια τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν δικαιώνεται ἀπὸ τὴν τήρηση κάποιων νομικῶν διατάξεων, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων· «οὐ δικαι­οῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (Μετὰ τὴν Ὕψωσιν)

Γαλ. β΄ 16-20

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

1. Δὲν ἀρκεῖ ἡ τυπικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ Νόμου

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ διαβάζουμε στὴν ἐκκλησία τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση ἔχει ὡς κεντρικὴ ἔννοια τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν δικαιώνεται ἀπὸ τὴν τήρηση κάποιων νομικῶν διατάξεων, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων· «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ἦταν ἀναγκαία αὐτὴ ἡ ἐπισήμανση τοῦ ἀποστόλου Παύλου, διότι οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοὶ ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τοὺς ἐξ ἐθνῶν χριστιανοὺς τὴν τήρηση τῆς περιτομῆς καὶ ἄλλων τελετουργικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ποὺ διέκρινε ὅτι κάτι τέτοιο ἀκυρώνει τὸ ὅλο ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, ἐξέφρασε μὲ σαφήνεια τὴν ἀντίθεσή του, μάλιστα κατὰ τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία καὶ ἐπεκύρωσε ὡς ὀρθὴ τὴν τοποθέτησή του.

Τὸ θεολογικὸ ἐκεῖνο ζήτημα γιὰ τὸ πῶς σώζεται ὁ ἄνθρωπος μᾶς βοηθᾶ νὰ τοποθετηθοῦμε κι ἐμεῖς σωστὰ ὡς χριστιανοί. Διότι δημιουργεῖται μερικὲς φορὲς ἡ λανθασμένη ἐντύπωση ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀκριβὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ ὁρισμένων τύπων. Ὡστόσο, αὐτὸ εἶναι ἐντελῶς λάθος. Ἡ δικαίωση καὶ ἡ σωτηρία δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐφαρμογῆς κάποιων ἐντολῶν, ἀλλὰ καρπὸς τῆς ἀληθινῆς καὶ οὐσιαστικῆς σχέσεως μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Νόμος ἀπὸ μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει τὴ σωτηρία, διότι κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τηρήσει μὲ ἀκρίβεια ὅλες τὶς διατάξεις του. Ἄλλωστε ἐὰν ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Νόμου ἦταν ἀρκετή, τότε δὲν θὰ χρειαζόταν ἡ σάρκωση καὶ ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ ὅμως θυσιάστηκε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξει τὸν δρόμο γιὰ τὴ μετάνοια, τὴν ἄφεση καὶ τὴ σωτηρία.

2. Θάνατος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ

Ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ εἶναι αὐτὴ ποὺ σώζει κι ὄχι ἡ τυπικὴ τήρηση τοῦ Νόμου. Πῶς ἐννοεῖται ὅμως αὐτὴ ἡ πίστη;... Ὁπωσδήποτε ὄχι ὡς ἁπλὴ θεωρητικὴ ἀποδοχὴ κάποιων ἀληθειῶν, ἀλλὰ ὡς ἐμπιστοσύνη καὶ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμο στὸ Πρόσωπο Ἐκείνου. Εἶναι αὐτὸ ποὺ γράφει πολὺ ἐκφραστικὰ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος: «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ»· ὅλη μου ἡ ζωὴ ἔχει ὡς κέντρο τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του στὸ θάνατο γιὰ μένα. Αὐτὴ ἡ ζωντανὴ καὶ βαθιὰ πίστη ὁδήγησε τὸν ἅγιο Ἀπόστολο στὸ σημεῖο νὰ πεῖ τὸν συγκλονιστικὸ λόγο: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»· μὲ τὸ Βάπτισμα ἔχω σταυρωθεῖ κι ἔχω πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Ἔγινα κοινωνὸς τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶμαι νεκρός. Λοιπόν, δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς ἑαυτός μου, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός.

Τί βάθος καὶ τί μεγαλεῖο κρύβει ἡ ἐν Χριστῷ ζωή! Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα σύστημα ἠθικῆς οὔτε γιὰ μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀκατανόητες τελετουργίες. Πρόκειται γιὰ ἕνα πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα οἱ χριστιανοὶ ζοῦμε τὴ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ συγχρόνως τὴν ἀνάσταση σὲ νέα ζωή, τὴν ὁποία καλούμαστε νὰ διατηρήσουμε μὲ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἂς ἀγωνιζόμαστε, λοιπόν, γιὰ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ φανερώνεται ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας καὶ νὰ μποροῦμε νὰ λέμε, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

3. Ἡ κινητήρια δύναμη

Δὲν εἶναι εὔκολη αὐτὴ ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας. Χρειάζεται σκληρὸς ἀγώνας γιὰ νὰ νικήσουμε τὴ σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο. Ὡστόσο, ὑπάρχει μία κινητήρια δύναμη ποὺ μᾶς βοηθεῖ στὸν ἀγώνα αὐτό. Εἶναι ἡ ἀνέκφραστη καὶ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὁ Ὁποῖος θυσιάστηκε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ καθενὸς προσωπικά. Τὸ αἰσθάνεται αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γι’ αὐτὸ καὶ ὑπογραμμίζει τὴν προσωπικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ: «τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ», γράφει. Τὴν ἴδια προσωπικὴ συναίσθηση τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου ἐκφράζει κι ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τῶν ἁγίων Παθῶν στὸ γνωστὸ τροπάριο: «Ἐσταυρώθης δι’ ἐμέ, ἵνα ἐμοὶ πηγάσῃς τὴν ἄφεσιν...». Κύριε, σταυρώθηκες γιὰ μένα! Γιὰ νὰ μοῦ χαρίσεις τὴν ἄφεση, τὴ λύτρωση, τὴ σωτηρία...

Ποιὸς μπορεῖ νὰ μείνει ἀσυγκίνητος, ὅταν ἀναλογίζεται αὐτὴ τὴν ἄπειρη συγκατάβαση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ! Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιμένω στὴν ἁμαρτία, ὅταν σκέπτομαι ὅτι ὁ Θεάνθρωπος σταυρώθηκε γιὰ νὰ μὲ λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου; Γιʼ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης συμβουλεύει: «Ἂν ἀγαπᾶς ἀληθινὰ τὸν Θεό, σκέψου πρὶν ἁμαρτήσεις». Νὰ λές: «Καλύτερα νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ἀθετήσω τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προδώσω τὴν ἀγάπη Του». Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀξίζει κάθε θυσία!

Πηγή: Ο Σωτήρ

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἀναλύει τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὴν κάνει νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ κάθε ἄλλη θρησκεία καὶ Χριστιανικὴ Ὁμολογία. Μέσα στὴν Ἐκκλησία μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήση τὸ μυστήριο του Σταυροὺ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ἡ αἴσθηση τῆς θείας Χάριτος κατὰ τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὴν ἄσκηση, ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ ἡ πληροφορία, ἡ ἱερὴ ἡσυχία καὶ ἡ προσευχὴ κ.ἂ., ὅλα αὐτὰ δείχνουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ποὺ ὑπάρχει πλούσια μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Γι' αὐτὸ καὶ σὲ ἐπιστολὴ του συνδέει στενά: δόγμα, Ἐκκλησία καὶ ἄσκηση. Ἀλλοῦ γράφει «ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διακρίνεται ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες ἐκκλησίες σὲ τρία ἐπίπεδα, γιατί: α) μόνη αὐτὴ ἀληθεύει πλήρως στὴν θεολογία της, β) μόνη αὐτὴ γνωρίζει τὸ μυστήριο τῆς χάριτος, τῆς ἁγίας ζωῆς, καὶ διαφυλάσσει στὴν πληρότητα τὴ θεία χάρη, καὶ γ) εἶναι ἡ ἀρχαιότερη, ἡ θεμελιώδης, ἡ βασική, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθησαν κατὰ καιροὺς μεγαλύτερα ἡ μικρότερα τμήματα».

Ὡς ὀρθόδοξος ἐμπειρικὸς θεολόγος δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῆ τὸν περιορισμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν θεωρία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ὠς «μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπικίνδυνες αἱρέσεις»...

Ἡ προσπάθεια μερικῶν νὰ δημιουργήσουν μία «παγκόσμια καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία» εἶναι μία πλανεμένη προσπάθεια. Τὸ ἴδιο πλανῶνται καὶ ἐκεῖνοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ ζήσουν «κάποιο εἶδος ὑψηλοῦ μυστικισμοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς...

ἀντιλήψεως τῆς χριστιανικῆς θρησκείας».

Συνιστᾶ: «Προσεύχομαι στὸν Θεὸ ἐσεῖς νὰ μὴ πλανηθεῖτε μὲ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ νὰ πιστεύετε ἀκράδαντα μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ ὅτι ὑπάρχει πάνω στὴ γῆ ἐκείνη ἡ Μία, Μοναδικὴ καὶ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος. Ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ διατηρεῖ ἀλώβητη καὶ ἀκέραιη τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ (καὶ ὄχι ξεχωριστὰ μέλη της), κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς γνώσεως καὶ τῆς χάριτος καὶ εἶναι ἀλάθητη».

Καὶ στὴν συνέχεια προσφέρει τὴν ὁμολογία του, ποὺ εἶναι ἔκφραση ἐμπειρίας καὶ ζωῆς.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου, «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ»)

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές συζητήσεις με αφορμή την υπουργική απόφαση ότι όλα τα καταστήματα θα μπορούν να λειτουργούν προαιρετικά σε πιλοτική εφαρμογή σε 10 τουριστικές περιοχές, ανεξαρτήτως μεγέθους και χωρίς να απαιτείται απόφαση του οικείου αντιπεριφερειάρχη· το 2015 θα επαναξιολογηθεί το ζήτημα και δεν αποκλείεται η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου σε όλη τη χώρα.

Όμως η κατάργηση της Κυριακής αργίας δεν οφείλεται μόνο σε οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως σε ιδεολογικούς και αντιχριστιανικούς. Πίσω από το πρόσχημα για την ανάπτυξη των μικρών καταστημάτων, την τόνωση της αγοραστικής κίνησης ή την ενίσχυση της απασχόλησης και τη βελτίωση του τουρισμού η όλη προσπάθεια μεθοδευμένα και σταδιακά κινείται στο γενικό πλαίσιο της αποχριστιανοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της αποϊεροποίησης της Κυριακής.

Γι΄αυτό και κάποιοι προτείνουν την καθιέρωση της Δευτέρας ως αργίας. Οι πολέμιοι συνήθως υποστηρίζουν την άποψη του Τζον Στιούαρτ Μιλ, "ότι μπορεί να υπάρχει το έθιμο της αργίας μια ημέρα την εβδομάδα, αλλά οποιαδήποτε ημέρα.” (Τζ. Στιούαρτ Μιλ "Περί ελευθερίας", σελ. 152-153).

Αναρωτιέται κανείς: Γιατί όμως τόσος πόλεμος για την Κυριακή; Η Κυριακή, ονομάζεται έτσι, γιατί είναι η ημέρα του Κυρίου, είναι «αγία και κλητή», γιατί μεγάλα Δεσποτικά γεγονότα, όπως η ανάσταση του Κυρίου έγιναν κατ’ αυτήν. Κάθε ημέρα βέβαια είναι ημέρα του Θεού, αλλά η ημέρα της Κυριακής είναι ιδιαίτερα αφιερωμένη σέ Αυτόν.

Στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε. «Έτσι ολοκληρώθηκαν ο ουρανός και η γη και ό,τι υπάρχει σέ αυτά. Μέχρι την έκτη μέρα ο Θεός είχε τελειώσει το έργο του και την έβδομη μέρα σταμάτησε να δημιουργεί. Την έβδομη ημέρα την ευλόγησε και την καθαγίασε»· και αναφέρει την αιτία της ευλογίας «γιατί αυτή την ημέρα ολοκλήρωσε τη δημιουργία του και αναπαύθηκε» (2,1-3).

Γιατί όμως ο Θεός δεν ευλόγησε μια οποιαδήποτε άλλη μέρα της δημιουργίας και ευλόγησε την ημέρα που δεν έκανε τίποτε, την ημέρα της απραξίας; Οι προηγούμενες ημέρες είχαν αντί άλλης ευλογίας την δημιουργία των όντων. Την έκτη ημέρα ο Θεός ολοκλήρωσε το έργο της υλικής δημιουργίας του και άρχισε το έργο της πνευματικής δημιουργίας του. Επομένως κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχουν έργα του Θεού αισθητά, υλικά, πρόσκαιρα αλλά και έργα του Θεού πνευματικά, άυλα, που είναι αιώνια και συνεχή και που ποτέ δεν έπαυσε να τα εκτελεί. Ποια είναι όμως τα έργα αυτά;

Διαβάζουμε στο βιβλίο των Ψαλμών την απάντηση «Έργα χειρών αυτού αλήθεια και κρίσις» (110,7). Από τώρα και στο εξής προνοεί για την συντήρηση των έργων του και κατευθύνει τον χρόνο και την ιστορία. «Ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται κἀγώ εργάζομαι» (Ιω 5,17). Γι’ αυτό ο Θεός ευλόγησε και αγίασε την έβδομη ημέρα· έπαυσε να πράττει τα αισθητά, σαν ένα είδος επανόδου στο ύψος του θεοπρεπώς, που βέβαια ποτὲ δεν εγκατέλειψε, διδάσκοντας εμάς να βρεθούμε κατὰ δύναμη σ’ εκείνη την κατάπαυση που είναι η κατά το νου μας θεωρία και ανύψωση προς τον Θεό.

Μία άλλη αιτία που ευλόγησε ο Θεός την έβδομη ημέρα σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά (Ε.Π.Ε. 9,485, 17 ομιλία) είναι η πρόβλεψη της εκτροπής του ανθρώπου προς το χειρότερο, η αχρήστευση όλου του κόσμου τούτου για τον άνθρωπο αλλά και ο μελλοντικὸς ανακαινισμὸς διά της αναστάσεώς του. Αυτὴ η ανακαίνιση έγινε με την ενανθρώπηση του Θεού, την κατάβαση στον Άδη του Χριστού δια του θανάτου και την ανάκληση των ψυχών από αυτόν το Μέγα Σάββατο. Αυτό ήταν το έργο του Θεού που επιτελέσθηκε την έβδομη μέρα και γι’ αυτό την ευλόγησε εξ αρχής από κτίσεως κόσμου.

Το έργο αυτό προετοιμάστηκε αδήλως κατά την έβδομη ημέρα, δηλαδή το Σάββατο. Φάνηκε όμως και εκτελέστηκε καθαρά την Κυριακή κατά την όγδοη ημέρα δια της δεσποτικής αναστάσεως, γι΄αυτό καί ονομάζεται Κυριακή. Ώστε ό,τι είναι η Παρασκευή για το Σάββατο, αυτό είναι το Σάββατο για την Κυριακή. Υπερέχει όσο η τελειότητα και η αλήθεια από τον τύπο και τη σκιά.

Συνεπώς, όσα μπορεί να πει κανείς εγκωμιάζοντας την έβδομη, δηλ. το Μ. Σάββατο, αυτά αναφέρονται και με το παραπάνω στην όγδοη ημέρα, δηλ. στην Κυριακή, διότι αυτή είναι η τελείωση εκείνης. Την τιμή της όγδοης μέρας, δηλ. της Κυριακής, την εισήγαγε –εμμέσως θα λέγαμε- ο Μωυσής, όταν θέσπιζε το Ιωβηλαίο έτος (Λευϊτ. 25,8-34) που ήταν έτος αφέσεως και δεν αριθμείται στις κατά τον νόμο αριθμούμενες εβδομάδες των ετών, αλλά είναι έπειτα από όλες εκείνες και όγδοο, αναφαιρόμενο μετά την τελευταία εβδομάδα εκείνων. Την εορτή που ονομάζει «των Σαλπίγγων» (Λευϊτ. 23,24·36) την χαρακτηρίζει «εξόδιον», δηλαδή τέρμα και τελείωση όλων των εορτών, προκαταγγέλλοντας τον θείο και σεβάσμιο χαρακτήρα της Κυριακής που θα πραγματοποιηθεί μετά την παρέλευση όλων των μωσαϊκών θεσμών.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει για την τιμή της Κυριακής: «Αυτή, λοιπόν, την ημέρα να την αγιάσεις και κανένα βιοτικό έργο να μην κάνεις παρά μόνον τα αναγκαία· να προσφέρεις άνεση και στους υπαλλήλους, αλλά και σε εκείνους που είναι μαζί σου, για να δοξάσετε μαζί Εκείνον που με τον δικό του θάνατο μάς έκανε δικούς του· Εκείνον που αναστήθηκε και συνανέστησε και τη δική μας ανθρώπινη φύση….» Εξηγεί μάλιστα ο άγιος στη συνέχεια ποια είναι η σωστή τιμή της Κυριακής: «Να βρεθείς αυτή την ημέρα στον ναό του Θεού και στις εκκλησιαστικές συνάξεις, να παραμείνεις· και να μεταλάβεις με ειλικρινή πίστη και με ακατάκριτη συνείδηση το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού. Να αρχίσεις συνεπέστερη ζωή, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου και να τον ετοιμάσεις έτσι για την υποδοχή των μελλόντων αιωνίων αγαθών». (Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Δεκάλογος της κατά Χριστόν νομοθεσίας. Φιλοκαλία, τ. Δ’, σ. 118-119).

Ευθύνη όλων μας λοιπόν να γιορτάζουμε τη μέρα αυτή, όπως επιτάσσει το όνομά της: ως ημέρα Κυρίου. Άς αντισταθούμε με το παράδειγμά μας, για να μην αφαιρούμε από την Κυριακή την ιερότητά της.

Πηγή: Ακτίνες

Ο άνθρωπος, πλασμένος για να εικονίζει μικρογραφικώς επί της γης την απειρομεγέθη εικόνα του Θείου Δημιουργού, ήταν απαραίτητο να είναι προικισμένος με τις ιδιότητες του Θεού, ώστε να έχει την αναφορά του σ’ Αυτόν. Ως εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος έπρεπε να είναι oν αυτοσυνείδητον, ελεύθερον και αυτεξούσιον, διότι oν χωρίς συνείδηση της υπάρξεώς του, χωρίς ελευθερία, χωρίς εξουσίαν επί του εαυτού του, είναι ανάξιο της υψηλής αυτής κλήσεως, του υψηλού αυτού προορισμού που του επεφύλαξε η μεγάλη βουλή του Θείου Δημιουργού. Η ελευθερία άρα του ανθρώπου είναι αναγκαία συνέπεια της μεγάλης αποστολής του, της διαπλάσεώς του και της παρουσίας του μέσα στον κόσμο, και επομένως προσόν αναγκαίον και σεβαστόν.

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον Κεφ. Η. 34 – 38, θ. 1.
 
«Τω καιρώ εκείνω, προσκαλεσάμενος ο Ιησούς τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς: όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ άν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοίς: αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Απόδοση:
 
Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές του και τους είπε: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τί θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τί μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας διαβεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».
 
(Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη)
 
 

Ομιλία του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, περί της αληθούς ελευθερίας
 
«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
 
Ο άνθρωπος, πλασμένος για να εικονίζει μικρογραφικώς επί της γης την απειρομεγέθη εικόνα του Θείου Δημιουργού, ήταν απαραίτητο να είναι προικισμένος με τις ιδιότητες του Θεού, ώστε να έχει την αναφορά του σ’ Αυτόν. Ως εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος έπρεπε να είναι oν αυτοσυνείδητον, ελεύθερον και αυτεξούσιον, διότι oν χωρίς συνείδηση της υπάρξεώς του, χωρίς ελευθερία, χωρίς εξουσίαν επί του εαυτού του, είναι ανάξιο της υψηλής αυτής κλήσεως, του υψηλού αυτού προορισμού που του επεφύλαξε η μεγάλη βουλή του Θείου Δημιουργού. Η ελευθερία άρα του ανθρώπου είναι αναγκαία συνέπεια της μεγάλης αποστολής του, της διαπλάσεώς του και της παρουσίας του μέσα στον κόσμο, και επομένως προσόν αναγκαίον και σεβαστόν. Χωρίς την ελευθερίαν ο άνθρωπος θα ήταν ισότιμος με τα λοιπά ζώα, η δουλεία θα υπέτασσε τις ενέργειές του, και θα οδηγούσε τις σκέψεις του μέσα σε έναν περιορισμένον κύκλον, όπου θα περιεστρέφετο. Οι ιδέες του καλού και του αγαθού θα ήσαν άγνωστοι σ’ αυτόν, θα αγνοούσε τι είναι αισχρόν, τι κακόν, τι ψευδές, και δεν θα είχε εξουσίαν αυτενεργείας, δυνατότητα να εξέλθει από τον περιορισμένον κύκλο των εμφύτων ορμών. Η άγνοια του καλού, του αγαθού, του αληθινού θα καθιστούσε τον άνθρωπον ένα oν ανήθικον, θα διέγραφε την ηθικήν ως λέξιν εστερημένην νοήματος, αφού οι πράξεις του θα ήσαν ηθικώς αδιάφοροι, και γι’ αυτό, αχαρακτήριστοι. Η αδιαφορία αυτή και ομοιότης του χαρακτήρος των πράξεων δεν θα διήγειρε καμμίαν αίσθησιν ή εντύπωσι στον νου και στην καρδία του ανθρώπου· η έλλειψις αυτή θα καθι­στούσε την μεν καρδίαν ασυνείδητον, τον δε νου νωθρό και αδρανή· η ασυνειδησία και η νωθρότης θα επέπιπταν ως σκιερά νέφη και θα εκάλυπταν την θαυμαστήν εικόνα του θείου Δημιουργού, που τόσο λαμπρώς και θαυμασίως εκαλλιτεχνήθη από το δημιουργικόν του χέρι, στην οποία διαλάμπει η αγαθότης, η σοφία και η δύναμίς του και θα τον ημπόδιζαν να ιδή και να γνωρίση τον Πλάστην του και Δημιουργόν του σύμπαντος. Θα αγνοούσε τον Θεόν και τα θεία ιδιώματά του και έτσι η δημιουργία ουδέποτε θα εδόξαζε, θα υμνούσε, θα έψαλλε και θα ευχαριστούσε με επίγνωσι και συνείδησι τον Θεόν.
 
Ο άνθρωπος επλάσθη για να εικονίζει τον Θεόν επί της γης. Ο Θεός τον έκαμεν oν νοερόν και αυτεξούσιον για να πράττει το θέλημα Αυτού, το οποίον έγραψε μέσα στην καρδίαν του, και το κατέστησε και ιδικόν του θέλημα. Σκοπός της διαπλάσεώς του ήταν να γνωρίσει η δημιουργία τον Θεόν. Επλάσθη λοιπόν για να γνωρίσει τον Πλάστην και Δημιουργόν του, επλάσθη για να υψούται προς τον Θεόν, για να δοξάζει τον Θεόν· επλάσθη με σκοπόν η δημιουργηθείσα κτίσις να αινή ενσυνειδήτως τον θείον Δημιουργόν της. Το αυτεξούσιόν του λοιπόν, το νοερόν και το ηθικώς ελεύθερον, του εδόθησαν για να εκπληρώνει τον μέγα προορισμόν του, την μεγάλην αποστολή του, να συνδέει την γη με τον Ουρανό και να μην αποκλίνει δεξιά ή αριστερά, αλλά να βαδίζει την ευθείαν οδό, πράττοντας μόνο το αγαθόν, το εγγεγραμμένον στην καρδία του, το οποίον και αυτός ορμεμφύτως αγαπά. Διότι αλλιώς, εάν αποκλίνει από τον προορισμό του, γίνεται ανελεύθερος και «εξομοιούται τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» (Ψαλμ. μη’ 12, 20). Ο άνθρωπος είναι αληθώς ελεύθερος πριν απομακρυνθεί από το αγαθόν, και ενόσω συνταυτίζει την θέλησή του προς το θέλημα του Θεού. Όμως ευθύς ως αποκλίνει από την ευθείαν, αποβαίνει όντως ανελεύθερος, η ελευθερία του πλέον είναι ψευδής επίδειξις ψευδούς ελευθερίας.
 
Η ελευθερία του ανθρώπου, όταν υποτάσσεται στον νόμο του Θεού, δεν περιορίζεται, διότι Αυτός, ως θείος, είναι άπειρος, το δε άπειρον όχι μόνον δεν περιορίζει την ελευθερία, αλλά την συνεκτείνει και την συναυξάνει, όταν ο άνθρωπος τον ακολουθεί. Αιτιολογώντας το καθήκον που έχει ο άνθρωπος να ακολουθεί το θέλημα του Θεού, ο φιλόσοφος και μάρτυς Ιουστίνος μας συμβουλεύει: «Ο Θεός εποίησε τον άνθρωπον ελεύθερον και αυτεξούσιον, ώστε αυτό που από ιδικήν του υπαιτιότητα έχασε, με την αμέλεια και την παρακοήν του, να του το δωρίσει πάλιν ο Θεός διά φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης, εάν ο άνθρωπος υπακούσει σ’ Αυτόν. Όπως δηλαδή ο άνθρωπος παρήκουσε και επέφερε στον εαυτόν του τον θάνατον, έτσι και εάν υπακούσει στο θέλημα του Θεού, ημπορεί να κερδίσει την αιώνιο ζωή. Διότι ο Θεός μας έδωσε εντολές άγιες, τις οποίες όποιος τηρήσει ημπορεί να σωθεί, και επιτυγχάνοντας την ανάσταση, να κληρονομήσει την αφθαρσίαν». Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγον ο άνθρωπος οφείλει να φυλάττει με ευλάβεια τον νόμο του Θεού, και να πράττει το θέλημα Αυτού, διότι ως εικόνα του Θεού είναι υποχρεωμένος να εκπληρώνει τον σκοπόν της επί γης αποστολής του. Αλλιώς μέλλει να κατακριθεί ως παραβάτης των καθηκόντων του, επειδή ελησμόνησε την αποστολήν του, και εξ αιτίας της αμελείας του έκαμε κακήν χρήσιν του αυτεξουσίου, και παρεδόθη στα πάθη και τις επιθυμίες.
 

Το αυτεξούσιον του ανθρώπου είναι βεβαίως ανεπηρέαστον· ο βαθμός της ελευθερίας αυτού καταδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίον ο Κύριος τον προσκαλεί: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν...». Ο Σωτήρ καλεί τον άνθρωπον οπίσω του και τον αφήνει ελεύθερον να αποφασίση περί του σπουδαιότατου τούτου ζητήματος, να τον ακολουθήση ή να πάρη τον ιδικόν του δρόμο. Ήλθε για να σώση τον άνθρωπο και όμως δεν παραβιάζει το αυτεξούσιον αυτού. Τον προσκαλεί να λάβη ενεργόν μέρος στην σωτηρίαν του και όμως δεν επηρεάζει καθόλου το αυτεξούσιον αυτού.

 
Από την μελέτη της ιστορίας της απολυτρώσεως βλέπουμε τον Υιόν του Θεού γινόμενον άνθρωπον υπέρ της σωτηρίας του ανθρώ­που, πορευόμενον προς το εκούσιον Πάθος με σκοπόν να «άρη την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. α', 29), να βαστάση τους μώλωπες τους ιδικούς μας, να εκπληρώση το μέγα μυστήριον της Οικονομίας και να συμφιλιώση τον άνθρωπον με τον Θεόν, και εν τούτοις δεν παραβιάζει καθό­λου το αυτεξούσιον του ανθρώπου. Ιδού η κεκλεισμένη πύλη του Παραδείσου ανοίγεται και η πυρίνη ρομφαία, η οποία φυλάττει την είσοδον αυτού, απομακρύνεται και η φωνή του Δεσπότου προσκα­λεί τον άνθρωπο, που ήταν πριν αποκλεισμένος, να εισέλθη δια μέ­σου αυτής στον τόπο της καταπαύσεως· αυτός όμως αφήνεται ελεύθερος, αν θέλη να εισέλθη ή όχι.
 
Η επίσημος αναγνώρισις της ελευθερίας μας εκ μέρους του Σωτήρος, μας διδάσκει ότι η σωτηρία μας δεν πραγματούται μόνον από την απόλυτον ενέργεια της χάριτος του Θεού, αλλά και από την συγκατάθεση και την σύγχρονον ενέργεια του ανθρώπου. Περί της αναγκαιότητος αυτής ιδού τι λέγουν οι σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας· ο θείος Χρυσόστομος λέγει: «η χάρις, μολονότι είναι χάρις, σώζει όσους το θέλουν», και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει: «Η σωτηρία πρέπει να προέλθει από την συνεργασία την ιδική μας με τον Θεόν». Ο δε Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέγει: «Όταν οι ψυχές το θέλουν, αποστέλλει και ο Θεός το Πνεύμα, αν όμως λείψει η προθυμία, συστέλλεται και το εκ Θεού Πνεύμα». Αλλά και ο ιερός Ιουστίνος λέγει: «Ο Θεός, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο χωρίς τον άνθρωπον, αδυνατεί να σώσει τον άνθρωπο χωρίς αυτός να το θελήσει». Αρα διδασκόμεθα ρητώς και σαφώς ότι οι παράγοντες της σωτηρίας είναι δύο: πρώτον η ελευθέρα θέλησις του ανθρώπου, και δεύτερον η χάρις του Θεού.
 
Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι ον υλοπνευματικόν, μέσα του εμφανίζονται δύο θελήσεις με την ιδίαν μορφήν, ως ενδόμυχος έκφρασις του ενιαίου προσώπου, το οποίον θέλει να απολαύσει κάποιο πράγμα. Και μολονότι ως προς την μορφήν οι δύο θελήσεις του δεν διακρίνονται μεταξύ τους, διαφέρουν όμως πολύ εξ αιτίας της διαφοράς των υποστάσεων από τις οποίες λαμβάνουν την αρχή. Διότι το πνεύμα επιθυμεί τα του πνεύματος, η δε σάρξ τα της σαρκός. Γι’ αυτό η μία θέλησις εκφράζει το φρόνημα του πνεύματος, ενώ η άλλη το φρόνημα της σαρκός. Η αντίθεσις των φρονημάτων γεννά αμοιβαίαν αντίσταση και σφοδράν διαπάλη, κατά την οποίαν η κάθε μία ζητεί να υπερισχύσει και να επιβάλει την ιδικήν της εξουσία. Στον αγώνα αυτόν, ο μεν έσω άνθρωπος επιθυμεί την νίκη του πνεύματος, ο δε έξω την νίκη του φρονήματος της σαρκός, το οποίον είναι θάνατος. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος λέγει: «το μεν φρόνημα της σαρκός θάνατος, το δε φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη» (Ρωμ. η', 6). Όθεν σαρξ και πνεύμα πολεμούν μεταξύ τους· γι' αυτό και ο Παύλος λέγει «η γαρ σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος και το πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ., ε', 17)· και «το μεν φρόνημα της σαρκός» είναι «έχθρα προς τον Θεόν τω γαρ νόμω του Θεού ουχ υποτάσσεται· ουδέ γαρ δύναται... το δε φρόνημα του Πνεύματος κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων (μεσιτεύει υπέρ των χριστιανών)» (Ρωμ. η', 7 και 27).
 

Για την συνύπαρξιν αυτή των δύο φρονημάτων και την φυσικήν συμπάθεια του ανθρώπου προς το φρόνημα του πνεύματος, ιδού τι λέγει ο Απόστολος Παύλος· «συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον (με ευχαριστεί πάρα πολύ)· βλέπω δε έτε­ρον νόμον εν τοις μέλεσί μου, αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέ­λεσί μου» (Ρωμ. ζ' 22-23). Αρα ο άνθρωπος εκ φύσεως δέχεται τον νόμο του Θεού, διότι με αυτόν τον νόμον ευχαριστείται ο έσω άνθρωπος, επειδή είναι ο νόμος ο ιδικός του, ο νόμος του νοός του· η δε θέλησις που εκφράζει το φρόνημα του πνεύματος, είναι η αληθής θέλησις του ανθρώπου, επειδή αυτή είναι σύμφωνος με τον νόμο του νοός του, τον σύμμορφον προς τον νόμο του Θεού, ο οποίος ευχαριστεί τον έσω άνθρωπον. Γι' αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει: «το αγαθόν είναι εκ φύσεως εραστόν και επιθυμητόν, φυσικώς πάντοτε αυτό επιθυμούμε. Κακόν δε είναι η παρά φύσιν επιθυμία, όταν επιθυμούμε κάτι διαφορετικόν από το εκ φύσεως επιθυμητόν».

 
 
Αλλά μολονότι η αληθής θέλησις είναι η θέλησις του πνεύματος, η επιθυμία δηλαδή του αγαθού, που είναι το φύσει επιθυμητόν, παραταύτα πολλές φορές αδυνατεί να υπερισχύση της αντιστάσεως της θελήσεως της σαρκός για τον λόγο που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος· δια «τον νόμον της σαρκός, τον αιχμαλωτίζοντα τω νόμω της αμαρτίας». Για την επίδρασιν αυτήν του νόμου της σαρκός ο Απόστολος λέγει· «το θέλειν παράκειταί μοι (είναι στο χέρι μου), το δε κατεργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω· ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ' ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. ζ', 20). Διότι ο έσω άνθρωπος θέλει μεν και επιθυμεί το αγαθόν ως οικείον, επιθυμητόν, ως συμφυές αγαθόν, ως ιδικόν του νόμον, αλλ' ο νόμος της σαρκός, ο νόμος της αμαρτίας αντιστρατεύεται προς τις ενέργειες της αληθούς ελευθε­ρίας μας και παρεμποδίζει την εμφάνισι του αγαθού και μας υπαγο­ρεύει την εργασία του κακού· γι' αυτό στην συνέχεια λέγει ο Από­στολος· «ει δε ο ου θέλω εγώ τούτο ποιώ, ουκ έτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ' η οικούσα εν εμοί αμαρτία». Ώστε όντως το μεν αγαθόν είναι νόμος συμφυής και αληθής θέλησις του ανθρώπου, το δε κακόν είναι νόμος ετεροφυής, είναι κάτι το οποίον δεν έχει δημιουργηθή και είναι αντίθετο προς την αληθή θέλησι του ανθρώπου. Επομένως όταν ο άνθρωπος εργάζεται το αγαθόν, εργάζεται ελευθέρως και συμφώνως προς την θέλησι του έσω ανθρώπου και είναι αληθώς ελεύθερος· όταν όμως εργάζεται το κακόν, εργάζεται ανελευθέρως, διότι έχει υποταγή στον νόμο της αμαρτίας και είναι ανελεύθερος και δούλος της αμαρτίας. Συμφώνως προς τα ανωτέρω ελεύθερος είναι όποιος πράττει το αγαθόν, δούλος δε όποιος πράττει το κακόν· και αληθής μεν ελευθερία είναι η κυριαρχία του φρονήματος του πνεύματος η εργαζομένη το αγαθόν, ψευδής δε ελευθερία είναι η επικράτησις του φρονήματος της σαρκός, της κατεργαζομένης τα πονηρά.
 
Χαρακτηριστικόν της αληθούς ελευθερίας, δηλαδή της αληθούς ελευθέρας θελήσεώς μας, είναι η αγάπη του αγαθού, του καλού, του αληθούς, και η επίμονος παραμονή σ’ αυτήν την αγάπη. Ο έρως προς το αγαθόν είναι η έκφρασις του έσω ανθρώπου, του πνευματικού ανθρώπου, και η εξωτερίκευσις του αισθήματος που τον πλημμυρίζει. Ο έρως αυτός γεννάται από την ταυτότητα των υπαγορεύσεων της καρδίας, με τις υπαγορεύσεις του Θείου νόμου, ο οποίος έχει εγγραφεί μέσα στις καρδιές μας. Αυτό υπαινίσσεται και η Αγία Γραφή, όταν λέγει ότι ο Θείος νόμος εδόθη γραπτός μέσα στην καρδία του ανθρώπου (Ρωμ. β’ 14-15). Διότι ο Θεός διέπλασσε την καρδίαν ως έδραν της αγάπης του αγαθού· γι' αυτό και εκ φύσεως αγαπά, ποθεί και ζητεί το αγαθόν και πώς ήταν δυνατόν να γίνη διαφορετικά, αφού η πρώτη εντύπωσις την οποίαν έλαβεν, ήταν η όψις του αγαθού, του άκρου αγαθού; Ναι· ήταν αδύνατον να γίνη διαφορετικά, διότι το αγαθόν άφησε στην καρδία τις πρώτες εντυπώσεις, τις οποίες εχάραξε βαθύτατα μέσα της και γι' αυτό θα είναι αιώνιοι. Η αγάπη αυτή, η επιπόθησις και η επιζήτησις του θείου νόμου είναι που κά­νει τον Απόστολο Παύλο να ονομάζη τον νόμο που είναι γραμμένος μέσα στην καρδία νόμο του νοός του και να τον ταυτίζη με τον νόμο του Θεού.
 
Η γνώσις αυτή του χαρακτήρος της αληθούς μας θελήσεως μας καθιστά ικανούς να διαφυλάξωμε ανεπηρέαστον την εσωτερικήν μας ελευθερία και να ζήσωμε αληθώς ελεύθεροι· και αληθώς ελεύθε­ρος είναι όποιος διανοείται, θέλει και πράττει ελευθέρως. Χαρακτη­ριστικά της εσωτερικής ελευθερίας είναι η ηθική ανεξαρτησία, η αγαθότης, η αγνεία, η σεμνοπρέπεια, η ανδρεία, η ισχύς, το αήττητον, το ανένδοτον, το αυτοκρατορικόν και το αυτεξούσιον. Ο εσωτε­ρικώς ελεύθερος άνθρωπος κοσμείται με όλες τις αρετές· η ευσέβεια, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και η σύνεσις τον καταστέφουν με στεφά­νους πλεγμένους με άνθη αμάραντα· ζώντας επάνω στην γην εικονί­ζει την εικόνα του θείου Δημιουργού του, το κάλλος της οποίας φέ­ρει μέσα του· η πορεία του είναι ευθεία, το πολίτευμά του στον ου­ρανό· ανυψώνεται από τα γήινα και γίνεται αιθέριος και ουρανοβάμων· και, συνενούμενος με τον χορόν των αγγέλων υμνεί τον Θεόν, τον ποιητήν και πλάστην του. Ο εσωτερικώς ανελεύθερος όμως άνθρωπος είναι πράγματι ανελεύθερος· διότι εάν η ηθική εξάρτησις είναι ηθική δουλεία, η δε ηθική δουλεία είναι ανελευθερία, έπεται ότι ο ηθικά, ο εσωτερικά δηλαδή ανελεύθερος άνθρωπος είναι πράγματι ανελεύθερος και δούλος του νόμου της αμαρτίας, αδύνα­τος να δραστηριοποιηθή προς κάποιο αγαθόν, υπαγορευόμενον από την αληθή εσωτερικήν του θέλησι. Αυτό που πράττει είναι σύμφωνο με την θέλησι και το φρόνημα της σαρκός και όχι προς την αληθή, εσωτερικήν του θέλησι. Η ψευδής αυτή ελευθέρα θέλησις ημπορεί να εξαπατήση και να παραπλανήση πολλούς επιπόλαιους ερευνητάς και να τους φέρη στην απώλεια. Τους πείθει πολλές φορές να δέχωνται τις προσταγές της, οι οποίες απορρέουν από τα ποικίλα πάθη και τις επιθυμίες της, ως υπαγορεύσεις της αληθούς ελευθέρας θελή­σεώς των και ως εκφράσεις του έσω ανθρώπου, της πνευματικής δη­λαδή φύσεως. Ο ανελεύθερος εσωτερικά άνθρωπος μολύνει την εικόνα του Θεού και «άνθρωπος ων εν τιμή, εξομοιούται τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» (Ψαλμ. μη' 12, 20), ατιμάζεται, ταπεινώνεται και διαφθείρεται.
 

Χαρακτηριστικόν της ψευδούς ελευθερίας είναι η αγάπη του νό­μου της αμαρτίας, η ηθική εξάρτησις, η ηθική αιχμαλωσία, η κακία, η ενοχή, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, η αναίδεια, η δειλία, το θρά­σος, η ανανδρία, η ήττα, η εξαχρείωσις, η ασέβεια, η αδικία, το ψεύδος, η ασυνεσία και οι λοιπές κακίες οι οποίες κατακηλιδώνουν και εξευτελίζουν τον άνθρωπον.

 
Τον τρόπο με τον οποίον ημπορούμε να διατηρήσωμε τους εαυτούς μας αληθώς ελευθέρους, μας τον υπέδειξεν ο ίδιος ο Σωτήρ ημών, όταν είπε: «ος γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν. Ος δ’ αν απολέσει την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν». Δηλαδή εδίδαξε ότι μόνο με την αυταπάρνησιν ημπορούμε να σωθούμε. Και αληθώς, για να γίνωμε αληθώς ελεύθεροι, είναι ανάγκη να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας, και να σηκώσωμε στους ώμους τον σταυρόν και να ακολουθήσωμε τον Υιόν του Θεού, ο οποίος μας καλεί για να μας ελευθερώσει. «Εάν ουν ο Υιός ελευθερώσει υμάς, όντως ελεύθεροι έσεσθε» λέγει ο Σωτήρ και ελευθερωτής μας. Και πάλιν: «Εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου εστέ, και γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η' 36 και 31-32). Αρα αποβαίνουμε ελεύθεροι όταν ακούμε με προσοχήν το κήρυγμα του Σωτήρος, μένουμε σ’ αυτό, σηκώνουμε στους ώμους τον σταυρόν και τον ακολουθούμε. Και απαρνούμεθα τους εαυτούς μας, όταν αποτασσόμεθα τον νόμο της σαρκός μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες, και σηκώνουμε τον σταυρόν, υπομένοντας κάθε κακοπάθεια υπέρ του νόμου του Θεού. Ο τρόπος, δηλαδή, να διαμείνωμε ελεύθεροι είναι: κατάπαυσις του θελήματος της σαρκός, ενέργεια του θελήματος του πνεύματος, και υποταγή του κατωτέρου στο ανώτερον.
 
Κατά ταύτα οφείλει ο άνθρωπος να φροντίση και να εργασθή για την σωτηρία του· διότι διαφορετικά διατρέχει τον έσχατον κίνδυνον της απωλείας· επειδή τίποτε κοινόν δεν υπάρχει μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ αγαθού και κακού. Η αμαρτία, η οποία έχει διαφθείρει τον άνθρωπον, είναι σκότος και κακόν μέγιστον, ως αντιστρατευομένη προς το θέλημα του Θεού. Η εσωτερική ελευθερία του καταλογίζει κάθε παρεκτροπήν ως αμαρτία, η δε αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπον από τον Θεόν. Η ελευθερία όσο μέγα αγα­θόν είναι, τόσο μεγάλες επιβάλλει και τις ευθύνες. Ο εσωτερικώς ε­λεύθερος οφείλει να αποβή άγιος· γι' αυτό ο Θεός και στην Παλαιά και στην Νέα Διαθήκη εντέλλεται λέγοντας: «Αγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Λευιτ. ια', 14 και Α' Πέτρ. α' 16)· διότι πώς ημπορεί ο ανόσιος να κοινωνήση προς το Θείον; Και ο Σωτήρ επίσης εντέλλεται λέγοντας: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν ουρανοίς τέλειός εστι» (Ματθ. ε', 48)· διό­τι όπως είναι ο Πατήρ, τον οποίον επικαλούμεθα, τοιαύτα κατ' ανά­γκην πρέπει να είναι και τα τέκνα. Αγίους λοιπόν και τελείους μας θέλει ο Θεός, διότι μόνον οι άγιοι και τέλειοι είναι υιοί του Πατρός του εν ουρανοίς, και μόνον αυτοί δικαιούνται να επικαλούνται με υιϊκήν στοργή τις χάριτες αυτού και αυτοί μόνοι κληρονομούν την ουράνιον Βασιλείαν. Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος έγραφε προς τους Κορινθίους· «ή ουκ οίδατε (δεν γνωρίζετε) ότι άδικοι βα­σιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούχ άρπαγες, βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α' Κορ. στ', 9-11). Γι' αυτό ο Σωτήρ μας προ­σκαλεί να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας και να σηκώσωμε στον ώμο τον σταυρόν και να τον ακολουθήσωμε· «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι»· αναγνωρίζει μεν την ελευθερία μας και το αυτεξούσιον, αλλά και αφήνει σ' αυτά την σωτηρία μας. Ώστε, όποιος θέλει την σωτηρία του, οφείλει να εργασθή προς απόκτησιν αυτής, αλλιώς και αυτήν θα στερηθή και την απώλεια της αιωνίου ζωής δια της αμελείας και της ακηδίας θα παρασκευάση για τον εαυτόν του και την αιώνιον κόλασι θα κληρονομήση, από την οποίαν εύχο­μαι ο Θεός να μας λυτρώση όλους.
 
Είναι άρα αναπόδραστος ανάγκη να ακολουθήσωμε τον Κύριον. Διότι αν ο Υιός του Θεού μας ελευθερώσει, τότε θα είμεθα αληθώς ελεύθεροι. Ναι, αληθώς, μόνον ο Υιός του Θεού ημπορεί να μας ελευθερώσει, διότι αυτός είναι η ελευθερία. «Ο δε Κύριος το Πνεύμά εστιν ου δε το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία», λέγει ο Απόστολος Παύλος (Β’ Κορ. γ’, 17)· μόνον εάν ακολουθούμε τον Σω­τήρα ημπορούμε να μείνωμε ελεύθεροι και να απαλ­λαγούμε από την δουλεία της αμαρτίας· «πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλός εστι της αμαρτίας» (Ιω. η’, 34). Εάν λοιπόν θέλωμε να είμεθα ελεύθεροι, οφεί­λουμε να ακολουθούμε τον Σωτήρα Χριστόν.
 
 
(20ος αιών – Από τις ομιλίες του Αγίου Νεκταρίου «Περί επιμελείας ψυχής». Επειδή ο όρος «ηθική ελευθερία» που χρησιμοποιεί ο άγιος έχει σήμερα διαφορετική έννοια, τον μεταφέρουμε εδώ ως εσωτερική ελευθερία ή απλώς ελευθερία - Από το βιβλίο «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», σελ. 585-594)
 

Πηγή: Άλλη Όψη

Μιλάνε για εκλογές. Μιλάνε για εργασία. Μιλάνε για άνοιγμα επιχειρήσεων. Μιλάνε για συντάξεις. Μιλάνε για μέλλον. Για ένα δεν μιλάνε, για το ότι αυτός ο τόπος, που λέγεται Ελλάδα (ελλαδικός χώρος) δεν έχει... μέλλον! Το μέλλον του θα είναι η ιστορία του παρελθόντος, που κι αυτή δεν θα έχει μέλλον, αφού αυτοί που θα κατοικούν τον τόπο μας δεν θα είναι Έλληνες. Κατά κυριολεξία δεν θα είναι Έλληνες. Θα είναι αλλοδαποί, αφού θα έχει εκλείψει το είδος του Έλληνα!

• Ένας τόπος, που κάποτε ήταν παιδότοπος, έγινε τώρα «σκυλότοπος». Κάποτε είχε πολυπαιδία· τώρα έχει ολιγοπαιδία. Κάποτε ήταν δέντρο με χυμούς και καρπούς, με οικογένειες (όλες σχεδόν) πολύτεκνες και υπερπολύτεκνες· τώρα έγινε γηροκομείο. Και μετά από λίγες (μόλις 7) δεκαετίες θα είναι νεκροταφείο!

 Κάποια μαύρη πινακίδα με τεράστια γράμματα, στημένη στην Ακρόπολη, στο Λυκαβηττό, στο Λευκό Πύργο, στην Κέρκυρα, στην Κρήτη, στη Ρόδο, θα γράφει: «Κάποτε εδώ κατοικούσαν Έλληνες!».

• Υπερβολές; Σοβαρά, αμφιβάλλετε; Δεν διαβάσατε την τελευταία στατιστική (στην «Καθημερινή» δημοσιεύτηκε), με τίτλο: «Ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα »;

• Το 1931 ανά 1000 κατοίκους είχαμε 31 γεννήσεις. Το 2012 ανά 1000 κατοίκους είχαμε 9 γεννήσεις! Δηλαδή, τέσσερις φορές σχεδόν λιγότερες.

• Το 1961 αναλογούσαν 2,19 παιδιά ανά γυναίκα. Το 2012 αναλογούσαν 1,39!

• Τί σημαίνει αυτό; Σκεφθείτε τις γεννήσεις και τους θανάτους. Για να παραμένει ο πληθυσμός σταθερός (ούτε ν’ αυξάνεται, ούτε να μειώνεται), για την αντικατάσταση, δηλαδή, του πληθυσμού, απαραίτητος αριθμός παιδιών ανά οικογένεια είναι το 2,1.

Σήμερα ο αριθμός παιδιών ανά οικογένεια είναι στο 1,39!

• Οι γεννήσεις στην Ελλάδα το 1951 ήσαν 155.422. Το 2012 ήσαν 100.400. Δηλαδή, 55.000 παιδιά λιγότερα το χρόνο!

• Για να σβήσει ένα έθνος πρέπει οι θάνατοι να ξεπερνούν τις γεννήσεις. Το 1951 οι θάνατοι ήσαν 102.282, δηλαδή 50.000 λιγότεροι από τις γεννήσεις που ήσαν 155.422. Το 2012 οι θάνατοι ήσαν 116.700, δηλαδή, 16.000 περισσότεροι από τις γεννήσεις, που ήσαν 100.400.

• Ποιός συγκινείται;

Πάντως δυο κατηγορίες παιδιών χτυπάνε εφιαλτικές καμπάνες.

• Η μια: Τα παιδιά των εκτρώσεων. «Είμαστε 300000 κάθε χρόνο, το ξεχάσατε; Δηλαδή, το 2012 θα ήσαν τα παιδιά τετραπλάσια των θανάτων! Ντροπή σας! Και εμάς σκοτώσατε, και την Ελλάδα σκοτώνετε, και την ψυχή σας κολάσατε!».

• Η άλλη: Τα παιδιά, που δεν τα αφήσανε καν να συλληφθούν, με την αποφυγή της τεκνογονίας. Εκ μέρους τους διαμαρτύρεται ο Ίδιος ο Θεός:

«Και το θέλημά μου τσαλαπατήσατε, και την Ελλάδα τη σκοτώσατε, και την ψυχή σας τη χάσατε. Έχετε λίγο καιρό ακόμα. Εφαρμόστε το θέλημά μου!».

Η Ελλάδα πρέπει να ζήση. Τραγικό να είσαι και συ ένας από τους νεκροθάφτες της.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός