Στους έσχατους σημερινούς καιρούς κυριαρχεί η πλέον δαιμονική δοξασία, ότι δήθεν δεν υπάρχει σε καμιά θρησκευτική πίστη, αφ’ ενός μεν η απόλυτη αλήθεια και αφ’ ετέρου το απόλυτο ψεύδος. Ότι δήθεν όλες οι θρησκευτικές πίστεις περιέχουν αλήθειες και ψεύδη και ότι η όντως αλήθεια βρίσκεται στη συνένωση των θρησκευτικών πίστεων. Άλλωστε αυτό είναι το βασικό δόγμα του συγχρόνου πνεύματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο, μπορούμε να πιστεύουμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην απολυτοποιούμε την πίστη μας, δηλαδή να μην διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια, η οποία κατ’ αυτούς βρίσκεται σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 16^η Οκτωβρίου 2014

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΣΩΖΟΥΣΑ ΠΙΣΤΗ

(Ανακοίνωση με την ευκαιρία της Εβδομάδος Αντιαιρετικού Αγώνος)

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος όρισε με την υπ. αριθμ. 2958/2014 εγκύκλιό της την καθιέρωση Εβδομάδος Αντιαιρετικού Αγώνος, μεταξύ 11^ης και 18^ης Οκτωβρίου εκάστου έτους. 

Με την ευκαιρία αυτή θέλουμε να επικοινωνήσουμε με τον φιλόχριστο και ευσεβή λαό της τοπικής μας Εκκλησίας με την παρούσα ανακοίνωσή μας και να επισημάνουμε τον μέγιστο και υπαρκτό κίνδυνο των ποικιλώνυμων αιρετικών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην περιοχή μας και σε ολόκληρη τη χώρα μας και οι οποίοι ως προβατόσχημοι λύκοι ορμούν να κατασπαράξουν ανθρώπινες ψυχές, «υπέρ ων Χριστός απέθανεν» (Ρωμ.16,26). Να επισημάνουμε τη σημασία που έχει για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η διαφύλαξη της αγιογραφικής και αγιοπατερικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας.

Στους έσχατους σημερινούς καιρούς κυριαρχεί η πλέον δαιμονική δοξασία, ότι δήθεν δεν υπάρχει σε καμιά θρησκευτική πίστη, αφ’ ενός μεν η απόλυτη αλήθεια και αφ’ ετέρου το απόλυτο ψεύδος. Ότι δήθεν όλες οι θρησκευτικές πίστεις περιέχουν αλήθειες και ψεύδη και ότι η όντως αλήθεια βρίσκεται στη συνένωση των θρησκευτικών πίστεων. Άλλωστε αυτό είναι το βασικό δόγμα του συγχρόνου πνεύματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο, μπορούμε να πιστεύουμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην απολυτοποιούμε την πίστη μας, δηλαδή να μην διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια, η οποία κατ’ αυτούς βρίσκεται σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις.

Αυτό ονομάζεται θρησκευτικός συγκρητισμός και δυστυχώς η μακροχρόνια διαβρωτική δράση των αιρέσεων και η επικράτηση του οικουμενιστικού πνεύματος, προκάλεσαν σοβαρότατη αλλοίωση στο φρόνημα του Ορθοδόξου πληρώματος. Υπάρχουν δυστυχώς συνάνθρωποί μας, οι οποίοι δηλώνουν «Ορθόδοξοι χριστιανοί» και ταυτόχρονα υιοθετούν πίστεις αλλότριες της Ορθοδοξίας μας και πολλοί από αυτούς ασκούν πρακτικές του σύγχρονου αποκρυφιστικού πλέγματος της «Νέας Εποχής», το οποίο αντλεί στοιχεία από τα ανατολικά θρησκεύματα. Ενώ λ. χ. δηλώνουν «Ορθόδοξοι χριστιανοί» και εκτελούν κάποια από τα «θρησκευτικά τους καθήκοντα»,ταυτόχρονα ασκούνται στη γιόγκα και στον υπερβατικό διαλογισμό. Δηλώνουν πίστη στη μετενσάρκωση, στην αστρολογία, την πρακτική μαγεία, και σε άπειρους τρόπους μαντικής. Καταφεύγουν στην «ολιστική ιατρική», και τις άλλες «εναλλακτικές θεραπευτικές» μεθόδους, οι οποίες αποτελούν βασικά δομικά στοιχεία των ανατολικών θρησκευμάτων και της «Νέας Εποχής». 

Ο θρησκευτικός συγκρητισμός υποσκάπτει δυστυχώς και έσωθεν την υγιή Ορθόδοξη πίστη μας, δια του οικουμενιστικού πνεύματος, το οποίο κυριαρχεί σε πολλά εκκλησιαστικά πρόσωπα, αρχιερέων κληρικών, μοναχών και λαϊκών θεολόγων. Πρόκειται για την λεγόμενη «οικουμενική κίνηση», που εφεύρε αρχικά η πανσπερμία των αιρετικών προτεσταντών, ως προσπάθεια ένωσης μεταξύ τους, η οποία επεκτάθηκε στον αιρετικό παπισμό και δυστυχώς στην Ορθοδοξία μας, ως μια πραγματικά επιδημική κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Ο οικουμενισμός διδάσκει,ότι καμιά από τις χριστιανικές «εκκλησίες» δεν είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, μηδέ εξαιρουμένης και της Ορθοδοξίας μας, αλλά «κλάδοι» της. Η αληθινή Εκκλησία συνίσταται στη συνένωση των «κλάδων». Οι επιμέρους κακοδοξίες των αιρετικών «εκκλησιών» χαρακτηρίζονται ως δήθεν «διαφορετικές παραδόσεις», και ως «πλουραλιστικές διαφορετικότητες της χριστιανικής παραδόσεως». Η αίρεση για τον χριστιανικό Οικουμενισμό βρίσκεται πέρα από τον προτεσταντισμό!

Για την ορθόδοξη πίστη μας όμως δεν υπάρχουν πολλές «εκκλησίες» και πολλές αλήθειες. Υπάρχει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, η οποία δεν είναι άλλη από την Ορθοδοξία μας, διότι μόνη αυτή έχει όλα τα στοιχεία της αγιογραφικής και αγιοπατερικής Παραδόσεως. Μόνη αυτή δεν παρέκλινε από την αρχέγονη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των αγίων και θεοφόρων Πατέρων. Μόνη αυτή δεν πρόσθεσε και δεν αφαίρεσε το παραμικρό από την δισχιλιόχρονη πίστη της μιας Εκκλησίας του Χριστού. Πιστεύουμε ως Ορθόδοξοι, (πρέπει να πιστεύουμε), πως  ό, τι αυτοχαρακτηρίζεται ως «εκκλησία» εκτός της αληθινής Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας μας, είναι αίρεση και σχίσμα. Πιστεύουμε πως η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, δεν σφάλει και δεν διαιρείται. Πιστεύουμε επίσης πως η σωτηρία μας συντελείται εν Χριστώ και μόνο μέσα στην αληθινή Του Εκκλησία, ως αποκλειστική ταμειούχος της Θείας Χάριτος. Αντίθετα εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, όπως ορθά δογμάτισε ο μεγάλος Πατέρας και διδάσκαλος της αρχαίας Εκκλησίας άγιος Κυπριανός.

Ως εκ τούτου, στις πολυποίκιλες και ποικιλώνυμες αιρέσεις του λεγομένου «χριστιανικού κόσμου», δεν υπάρχει σωτηρία, διότι δεν υπάρχει η σώζουσα άκτιστη Χάρη του Θεού.  Πολλώ δε μάλλον δεν υπάρχει σωτηρία στα διάφορα θρησκεύματα του κόσμου.

Καλούμε λοιπόν τους ορθοδόξους πιστούς μας να κλείσουν ερμητικά τα αυτιά τους στους διαφόρους πλάνους, είτε αυτοί παρουσιάζονται με το μανδύα του χριστιανού, είτε του αλλόθρησκου. Κι αυτό διότι η εθελούσια αποκοπή μας από την πηγή της ζωής, την καθάρια και ανόθευτη ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την πνευματική μας πορεία και πολύ πιθανόν για αυτή την ίδια την βιολογική μας ύπαρξη. Διότι, είναι γνωστό, ότι στο χώρο της παραθρησκείας υπάρχουν δυστυχώς και οι λεγόμενες καταστροφικές λατρείες (σέκτες), οι οποίες έχουν δώσει πάμπολλα δείγματα ολέθρου και καταστροφής σε πλειάδα συνανθρώπων μας.«Στώμεν» επομένως «καλώς», διότι αυτό είναι το πραγματικό μας συμφέρον!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Τι έχετε να πείτε τώρα για τις μετεγγραφές Υπουργέ. Οι Μετεγγραφές, όπως και άλλα κίνητρα δόθηκαν  για δημογραφικούς λόγους (το 1979 με 148.000 γεννήσεις – τώρα;), ίσχυσαν επί 32 έτη χωρίς προβλήματα όπως ομολογούσαν οι ίδιοι οι πρυτάνεις και το 2010 τις κατήργησε η συνάδελφος σας…,   γιατί οι 3.500 πολύτεκνοι (που ήταν το 30% του συνολικού αριθμού των μετεγγραφόμενων) δημιουργούσαν συνωστισμό στις Σχολές! Τις κατήργησε προσωρινά βεβαίως για να τις πάρουν από τους πολύτεκνους και να τις δίνουν

Αρ.Πρωτ.37

20/10/2014

Αξιότιμο

Κύριο Ανδρέα Λοβέρδο

Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

Α. Παπανδρέου 37, Τ.Κ. 151 80 Μαρούσι

Θέμα: Μετεγγραφές πολυτέκνων – δικαίωση αυτών

Τι έχετε να πείτε τώρα για τις μετεγγραφές Υπουργέ,

Οι Μετεγγραφές, όπως και άλλα κίνητρα δόθηκαν  για δημογραφικούς λόγους (το 1979 με 148.000 γεννήσεις – τώρα;), ίσχυσαν επί 32 έτη χωρίς προβλήματα όπως ομολογούσαν οι ίδιοι οι πρυτάνεις και το 2010 τις κατήργησε η συνάδελφος σας…, γιατί οι 3.500 πολύτεκνοι (που ήταν το 30% του συνολικού αριθμού των μετεγγραφόμενων) δημιουργούσαν συνωστισμό στις Σχολές! Τις κατήργησε προσωρινά βεβαίως για να τις πάρουν από τους πολύτεκνους και να τις δίνουν όπου θέλουν με αδιαφανή κριτήρια… Σήμερα δε το 2014 με τις μισές περίπου γεννήσεις, είπατε στη συνέντευξη σας: «… όπου ορίσαμε ότι ο νόμος περί μετεγγραφών είναι για τους ταλαιπωρημένους οικονομικά. Δεν είναι για τα κέφια κανενός»!!!

Είναι όμως Υπουργέ για τη  συνταγματικά κατοχυρωμένη κατηγορία των πολυτέκνων – μήπως κάνουμε λάθος…..

Λέγατε ότι οι  μετεγγραφές θα είναι ελεύθερες και αυτόματες για τους πολύτεκνους και ούτε θα χρειασθεί να πάνε να κάνουν εγγραφή εκεί που πέρασαν…τώρα πάμε στο χαμένο εξάμηνο και να φοιτήσουν το Α' εξάμηνο εκεί που πέρασαν!  Το κάνατε για να θολώσετε τα νερά, για να επικρατήσει η ανασφάλεια στις τάξεις των οικογενειών μας. Ζητούσε η ΑΣΠΕ  αρχές Ιουλίου την έκδοση της Υ.Α ώστε τα παιδιά μας να μην συμπληρώνουν στα τυφλά το Μηχανογραφικό τους  και μας λέγατε, δεν χρειάζεται είναι σαφής ο νόμος, η Υ.Α θα έχει μόνο διαδικαστικά θέματα με προθεσμίες και δικαιολογητικά και εσείς μετά από λίγο αλλάξατε και το νόμο!

με βάση τα στοιχεία για τις μετεγγραφές  που παρουσιάσατε  έχουμε:

1. το 53% ήταν προς τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της Αττικής και το 32% προς τα ιδρύματα της Θεσσαλονίκης
2. Η μεγαλύτερη κατηγορία δικαιούχων μετεγγραφής είναι τα παιδιά των τριτέκνων καθώς αποτελούν το 32% όσων υπέβαλαν αίτηση.
3. Ακολουθούν με 26% εκείνοι που ζήτησαν μετεγγραφή επειδή η οικογένεια τους πληροί το οικονομικό κριτήριο  των ως 9.000€ κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα για κάθε μέλος της.
4. Το 19% των αιτήσεων υπεβλήθη από πρωτοετείς με αδελφό ενεργό φοιτητή πρώτου κύκλου σπουδών σε διαφορετική πόλη από τον τόπο κατοικίας της οικογένειας και
5. ακολουθούν ( το 14% των αιτήσεων) οι πρωτοετείς από πολύτεκνη οικογένεια!!!!

 Εσείς μπορεί να αισθανθήκατε ανακούφιση και να δηλώσατε <<τα χειρότερα απεφεύχθησαν – η κατάσταση κρίνεται αντιμετωπίσιμη>>.Εμείς ίσως χρειασθεί να ξοδέψουμε επί πλέον χρήματα μέχρι να λάβουμε την μετεγγραφή!!

Δηλώσατε επίσης ότι: “Το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργεί σε αυτή την περί μετεγγραφών διαδικασία, είναι οι τρίτεκνοι που εάν είχε υπάρξει ένα εισοδηματικό κριτήριο, θα είχαμε και μια καλύτερη επίδοση τελική”

Ψάχνετε τώρα ψήφους στη δεξαμενή των τριτέκνων αφού οι πολύτεκνοι σας γύρισαν την πλάτη εδώ και καιρό.

Τώρα λοιπόν ας δοθεί στους πολύτεκνους επιτέλους το δικαίωμα μετεγγραφής με αναδρομική ισχύ, όπως επιτάσσει το αίσθημα δικαίου.

Είναι επιτακτική η ανάγκη ο Υπουργός να ακούσει  την ΑΣΠΕ, που απ' όσο φαίνεται καλύτερα τα ξέρει από το Υπ.Παιδείας. Το έχουμε  ξαναπεί κ.υπουργέ – έχετε κακούς συμβούλους όλοι σας στα υπουργεία που σας ενημερώνουν άσχετα, έχουν εμπάθεια για μας που προσφέρουμε στην επίλυση του εντονότατου ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. Έστω και τώρα καλέστε την ΑΣΠΕ σε διάλογο για μια σωστή ενημέρωση.

Επιτέλους είδατε ότι δεν υπάρχει πλημμυρίδα πολυτέκνων..

Επομένως, έχετε τώρα υποχρέωση να επανορθώσετε και να δώσετε άμεση λύση στο θέμα των 723 παιδιών πολυτέκνων οικογενειών που ταλαιπωρούνται εδώ και 4 χρόνια, ουδεμία δικαιολογία πλέον υπάρχει για να μην προχωρήσετε σε αυτή τη ρύθμιση. Καταλάβετε ότι ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά υπάρχουν και παιδιά υπερπολυτέκνων οικογενειών και με 7, με 9, ακόμη και με 13 αδέλφια που ικανοποιούσαν όλοι και οι 723 πέρυσι το εισοδηματικό κριτήριο, αλλά λόγω της γνωστής ποσόστωσης έμειναν εκτός!..

Είναι γνωστή η Συνταγματική και Δικαστηριακή προστασία που παρέχεται ρητά στις πολύτεκνες οικογένειες, αφού:

α. Η παρ. 2 του άρθρου 21 του Συντάγματος, ρητά επιτάσσει πως:

«Οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος».

β. Το Σ.τ.Ε και τα Διοικητικά Δικαστήρια της χώρας, με σωρεία αποφάσεών τους έχουν αποφανθεί πως:

«Η εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος των πολυτέκνων, αποτελεί εξυπηρέτηση του γενικοτέρου δημοσίου συμφέροντος, προ του οποίου και αυτή η αρχή της ισότητας των Ελλήνων απέναντι στο νόμο υποχωρεί, λόγω του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας».(Δ.Ε. Αθηνών: 2762/1998, 2764/1998, 2160/1989, 2161/1989 κ.ά)

(Σ.τ.Ε: 2216/1975, 4062/1990, 4069/1990, 4070/1990, 2773/1991, 2781/1991, κ.ά)

κ.Υπουργέ,

τολμήστε, να συμπεριλάβετε τώρα στη διαδικασία της Μεταφοράς θέσης και αυτά τα παιδιά (723 τον αριθμο παρελθόντων ετών) , όπως και αυτά του φετινού 10%. Δεν μπορούν οι πολύτεκνες οικογένειες να συντηρούν 2,3 σπίτια.

Επίσης επισπεύστε  το θέμα των μετεγγραφών των παιδιών μας για να μην αναγκασθούμε να ξοδέψουμε και άλλα χρήματα, γιατί ήδη με τι πολιτικές σας αρκετά χρήματα μας πήρατε και αν θέλετε ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΑ!!

Για το Δ.Σ

Ο Πρόεδρος                                  Ο Γεν.Γραμματέας

Τσιόγιας Νικ.                                 Γκουντελάκης Παν.

Πηγή: Σύλλογος Πολυτέκνων Λαρίσης και Περιχώρων  

Η ύπαρξη διαφόρων ιεραποστολικών πρακτικών σε μια Μητρόπολη ή Τοπική Εκκλησία δε σημαίνει ότι αυτόματα και αναγκαστικά θα έχουμε σχίσματα. Όχι. Αντίθετα, αποτελεί ευλογία και καρποφορία. Άλλο είναι οι αιρέσεις και τα σχίσματα, κι άλλο οι Σύλλογοι, τα Μοναστήρια, οι Αδελφότητες, οι Ενώσεις που βοηθούν την Εξωτερική Ιεραποστολή. Αυτά είναι ευλογημένα. Έχουν ασφαλώς νομική και διοικητική αυτοτέλεια, όχι όμως πνευματική. Το άγιο Πνεύμα κάνει καλά τη δουλειά Του μέσα στην ευχαριστιακή σύναξη, τη στιγμή που «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». Η πολυφωνία και ο πλουραλισμός είναι ένας κήπος με ποικιλία ανθέων, ορχήστρα με πολυφωνία οργάνων, εκ της οποίας «ευώδες θυμίαμα και εναρμόνιον μέλος θεολογίας» αναπέμπονται. Η αρμοδιότητα του Επισκόπου έγκειται στο συγκερασμό και την εναρμόνιση των μελωδιών.

Επίσης πολλοί δεν ανέχονται παράλληλη ιεραποστολική εργασία μέσα στον κόσμο και απολυτοποιούν τους επί μέρους θεσμούς. Πλήν όμως και πάλι μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν στερεότυπα και στεγανά. Ούτε ένας άνθρωπος μπορεί να ελέγξει γεωγραφικά τον χώρο και να αποκλείσει την περιοχή. Έχουμε μοναστήρια, ησυχαστήρια, μετόχια, εξαρχείες Πατριαρχείων, Συλλόγους πάσης φύσεως, Αδελφότητες και ιεραποστολικές Ενώσεις, Στρατιωτικούς Ιερείς…

 Όλα αυτά εφόσον στοιχούν επί του Ορθοδόξου δόγματος, εφόσον δεν αλλοιώνουν το ορθόδοξο ήθος και εφόσον σέβονται την εκκλησιαστική τάξη και ιεραρχία, είναι ευπρόσδεκτα και χρήσιμα, δεν είναι παρεκκλησιαστικά, αλλά καθαρά εκκλησιαστικά, διότι όλα με τον τρόπο τους αρδεύουν το πρόσωπο της κοινωνίας και τρέφουν πνευματικά το ποίμνιο της κάθε Ενορίας. Διαφορετικά, θα έπρεπε, να αποκλείσουμε την εξομολόγηση των χριστιανών ενοριτών στα μοναστήρια και στο Άγιο Όρος, τα μοναστήρια να μη επιτρέπεται να εκδίδουν βιβλία και να διατηρούν βιβλιοπωλεία, τις Μητροπόλεις να μη έχουν ραδιοφωνικούς σταθμούς, που να  ακούγονται και στη διπλανή Μητρόπολη, γιατί κάνουν «εισπήδηση» και ενορίτες να μη πηγαίνουν σε διπλανή ενορία για πνευματική ωφέλεια και καθοδήγηση.  Επίσης κανένας άλλος δε θάπρεπε να κάνει φιλανθρωπία παρά μόνο η Ενορία. Επαρκεί η Ενορία ενός εκάστου για όλα! Αυτό μάλλον θα έπρεπε να ισχύει. Είναι δυνατόν όμως;

Εδώ σήμερα υπάρχουν μοναστήρια που έχουν Κατασκηνώσεις ακριβώς δίπλα τους, διατηρούν Συλλόγους Φίλων του Μοναστηριού, ασκούν φιλανθρωπία, ού την τυχούσα. Ένα πλήθος τοπικών Συλλόγων έχουν Τράπεζα Αίματος, όπως έχει και η κάθε Μητρόπολη, διοργανώνουν εκδρομές, Δωροκληρώσεις… Αδελφότητες έχουν τηλεοπτικούς σταθμούς. Κι όλα αυτά δεν είναι κάπου μακριά κι απόμακρα, αλλά δίπλα σε ενορίες, κοντά ή μέσα σε πόλεις και μέσα στα όρια συχνά των Μητροπόλεων. Είναι συνεπώς ευλογία να επιτελείται από πολλούς το καλό και είναι μονολιθικότητα και απολυταρχισμός να παράγεται το καλό μόνο από μια πηγή. Αυτό όντως είναι προβληματική σκέψη και τακτική. Ο απόστολος Παύλος χαιρόταν που «παντί τρόπω, είτε προφάσει είτε αληθεία, Χριστός καταγγέλλεται» (Φιλιπ. α΄ 18)

Η σπορά λοιπόν αυτή του θείου λόγου δημιούργησε μία ευλογημένη παράδοση στην πατρίδα μας μελέτης, ακροάσεως και διαδόσεως του Ευαγγελίου. Σε κάθε πόλη, από τις κατά τόπους ιερές Μητροπόλεις, από Ορθοδόξους Συλλόγους, από Μοναστικές και Ιεραποστολικές Αδελφότητες, από μεμονωμένα πρόσωπα, υπάρχει πλέον μία γενικευμένη προσπάθεια ευαγγελισμού των ψυχών. Πολλοί άνθρωποι μελετούν, ακούουν και αγωνίζονται καθημερινά να κάνουν πράξη το Ευαγγέλιο. Συγχρόνως βοηθούν και άλλους να γνωρίζουν το θείο λόγο. Απλοί  άνθρωποι του λαού, κάτω από την καθοδήγηση της Μητρός Εκκλησίας, με την επιστασία κατά τόπους Επισκόπων και Ιεροκηρύκων, εμπνεόμενοι από τον θείο λόγο και με τη χάρη των Μυστηρίων, πρωτοστατούν σε έργα αγάπης και ιεραποστολής και αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της Εκκλησίας μας, έχοντας στα χέρια τους το ιερό Ευαγγέλιο. Αυτοί επηρεάζουν ευεργετικά και άλλους πολλούς. Αναμορφώνουν ολόκληρο το πρόσωπον της κοινωνίας και «μικρά ζύμη όλο το φύραμα ζυμοί».

Αυτοί οι άνθρωποι βοηθούν πιο ενεργά, στους Ναούς τους Ιερείς, στα εκκλησιαστικά συμβούλια του προϊσταμένους Εφημερίους, στα Φιλόπτωχα τους πτωχούς, στα συσσίτια των ενοριών τους απόρους. Επίσης συμπαρίσταται στους γέροντας των Γηροκομείων, στους αρρώστους των Νοσοκομείων, στους πενθούντες των Κοιμητηρίων, στους κρατουμένους των Σωφρονιστικών Καταστημάτων. Είναι παρόντες στα εκκλησιαστικά ιδρύματα για την εύρυθμη λειτουργία τους, στα Κατηχητικά Σχολεία δίπλα στους νέους, στα σπίτια κοντά στις οικογένειες, στις πολυκατοικίες με τα προβληματικά ζευγάρια, στις γειτονιές δείχνοντας ενδιαφέρον για τα παραμελημένα παιδιά και στα χωριά με αγάπη για τους ξεχασμένους απομάχους της ζωής. Η μήπως η  επίσημη Εκκλησία κάθε φορά που αγωνίστηκε για μεγάλα θέματα: για την εκκλησιαστική περιουσία, για το αυτόματο διαζύγιο, για τις εκτρώσεις, για τις ταυτότητες, για τα απαράδεκτα βιβλία στα σχολεία, δεν επεστράτευσε πρώτα πρώτα τους ανθρώπους που διαβάζουν και αγωνίζονται για το Ευαγγέλιο και οι οποίοι παρεκίνησαν και άλλους πολλούς να δώσουν το παρόν στο προσκλητήριό της; Και στα εθνικά θέματα: για τη Μακεδονία, για την Κύπρο, για τη Β. Ηπειρο, βοήθησαν από τους πρώτους αυτοί οι άνθρωποι. Ακόμη και για την Εξωτερική Ιεραποστολή ξοδεύουν και μοχθούν οι άνθρωποι του θείου λόγου.  Κι όλα αυτά εθελοντικά, χωρίς ιδιοτέλεια, με ταπείνωση, υπακοή, σεμνότητα και για τη δόξα του Θεού και την ωφέλεια των ψυχών.

Ρατσιστὴς ὁ ἐλεύθερος φιλόξενος χριστιανὸς Ἕλληνας; Καὶ βέβαια ἀλλοῦ το πάνε!

Σέ συνέχεια τῶν λόγων ἀνωτάτου ἀστυνομικοῦ διευθυντοῦ σέ κανάλι τῆς τηλεόρασης πρίν 2-3 χρόνια, πού χωρίς ντροπή συνέστησε στούς Ἕλληνες πολίτες τά  ἀπαίσια καί πρωτάκουστα «Ὅταν ἔρχονται ἐναντίον σας ἤ στά σπίτια σας λαθρομετανάστες νά σᾶς ληστέψουν, μήν προβάλλετε καμμία ἀντίσταση, μήπως κινδυνέψει καί ἡ ζωή σας...!!!», ἔρχεται τώρα ἐπικουρικά καί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει καί τήν ἀτιμωρησία καί ἀσυδοσία αὐτῶν τῶν ὑβριστῶν, βιαστῶν καί ληστῶν τῶν Ἑλλήνων συμπατριωτῶν μας καί μάλιστα, τῶν ἀνυπεράσπιστων παίδων, παιδισκῶν, γερόντων καθώς καί τῶν  Ἑλληνίδων γυναικῶν, ἀγάμων ἤ ἐγγάμων. Ὑποθάλπεται δηλ. ἡ ἀτιμωρησία ἀπό τήν παράνομη ἀνοχή τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες κατά παράβαση καθήκοντος δέν φροντίζουν γιά τήν παραδειγματική σύλληψη καί τιμωρία τῶν παρανομούντων καί ἤδη στίς πλέον κεντρικές περιοχές τοῦ κράτους, ὅπως οἱ πλατεῖες Συντάγματος καί Ὁμονοίας, ἡ περιοχή τῆς ὁδοῦ Πατησίων καί σέ ἀπόσταση 500 μέτρων ἀπό τά Δικαστήρια Πρωτοδικῶν τῆς πρωτευούσης, ἔξωθεν τοῦ Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν καί τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας. Σημειώνεται ὅτι σέ προηγμένες κοινωνίες δυτικοῦ τύπου ἡ ἀπόλυτος τήρησις καί....

ἐφαρμογή τοῦ νόμου εἰς βάρος τῶν παρανομούντων, ἀνεξαρτήτως τῆς φυλῆς στήν ὁποία ἀνήκουν, ἀποτρέπει δραστικά τήν ψυχολογική καλλιέργεια τῆς ξενοφοβίας καί κατά συνέπειαν ἀποτελεῖ βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀντιμετώπιση καί τοῦ φαινομένου τοῦ ρατσισμοῦ, ἀφοῦ ὁ ρατσισμός σέ τέτοιες εὐνομούμενες κοινωνίες παρίσταται ἐντελῶς ἀδικαιολόγητος καί κινούμενος μόνον ἐπί τῇ βάσει τοῦ φυλετικοῦ μίσους καί τῆς μισαλλοδοξίας. Ἑπομένως, ἂν ὑφίσταται σήμερα ξενοφοβία μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπισαν ἀνθρωπιστικῶς καὶ ἐμερίμνησαν ἐπιδεικνύοντες ἀπόλυτη ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς καὶ τάλαινας ἀλλοδαποὺς συνανθρώπους καὶ δὴ παραχωροῦντες τροφήν, στέγην καὶ ἐργασίαν, ὀφείλεται στὴν, κατὰ τὰ κοινῶς γνωστά, ἐκτεταμένην βαρείαν παραβατικότητα ὁρισμένων ἀλλοδαπῶν λαθρομεταναστῶν, πλεῖστοι τῶν ὁποίων ἐπιδίδονται σὲ αὐτόφωρες παράνομες πράξεις, φανερά, ὑπὸ τὰ ὄμματα πάντων, ἀλλὰ πρωτίστως ὀφείλεται στὴν κατὰ παράβασιν ὑπηρεσιακοῦ καθήκοντος παράλειψιν καὶ ἀπροσδόκητον ἀδιαφορίαν τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν ὡς πρὸς τὴν πάταξιν τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος.

Ὁ νόμος αὐτός δέν ἔχει θεσπισθεῖ γιά τήν προστασία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν - ὡς ἔχει ὑποχρέωση ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετεῖ βάσει τοῦ Συντάγματος τῆς Χώρας, - ἀπό τούς κάθε λογῆς λαθραίους ξενόφερτους ρατσιστές,  ἀλλά ἀντίθετα γιά νά προσφέρει ἄσυλο καί ἀτιμωρησία σέ ὅλους αὐτούς, τούς συγκεκριμένους, ὅταν κλέπτουν, βασανίζουν, βιάζουν ἤ καί σκοτώνουν ἀνυπεράσπιστους Ἕλληνες πολίτες, ἀκόμα καί ἀστυνομικούς!!!!!!!

Σᾶς φαίνεται ἀπίστευτο; Κι’ὅμως!!! Παρακολουθῆστε τά ΜΜΕ καί μάθετε τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν ὅταν ἀναφέρονται στό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δηλαδή, ἀντί ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά νομοθετήσει  ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο προσβλέποντας στήν ὑπεράσπιση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ὡς ἡ ὑποχρέωσις αὐτή ἀπορρέει ἀπό τό Σύνταγμα τῆς Χώρας, - συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον 1 παρ. 3, «Ἅπασαι αἱ ἐξουσίαι πηγάζουν ἐκ τοῦ λαοῦ καὶ ὑπάρχουν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἔθνους, ἀσκοῦνται δὲ καθ’ ὂν τρόπον ὁρίζει τὸ Σύνταγμα» - κινεῖται δυστυχῶς ἀντίθετα· δηλαδή, στήν κατεύθυνση τῆς προστασίας τῶν ξενόφερτων ρατσιστῶν ληστῶν καί ἐγκληματιῶν πού νυχθημερόν ἐπιβουλεύονται τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, τούς ὁποίους ἀποκαλοῦν ἄπιστους.

Ἐδῶ εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ ρατσισμός μέ βάση τό Διεθνές Δίκαιο, τήν Εὐρωπαϊκή Νομοθεσία καί τή Χάρτα τῶν Ἡ.Ἐ. «Ρατσισμός, λοιπόν, σημαίνει ὅταν ὁ ἕνας ἤ οἱ πολλοί ἐπιτίθενται σέ κάποιον ἤ κάποιους ἐξαιτίας τῆς διαφορᾶς στήν ἐθνότητα, τή φυλή, τή γλῶσσα καί τή θρησκεία».

Ἡ διεθνὴς Σύμβασις τῆς 7ης Μαρτίου 1966 περὶ «καταργήσεως πάσης μορφῆς φυλετικῶν διακρίσεων», ἡ ὁποία καὶ συνιστᾶ τὴν φερομένην ὡς βάσιν τοῦ προτεινομένου νόμου, βάσει τοῦ προοιμίου τῆς διαβουλεύσεως τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης, κυρωθεῖσα διὰ τοῦ Νομοθετικοῦ Διατάγματος ὑπ’ ἀριθ. 494 τῆς 3ης Ἀπριλίου 1970 (ΦΕΚ 77 Ἅ΄) ὁρίζει εἰς τάς παραγράφους 1 καὶ 2 τοῦ ἄρθρου 1 ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «1. Ἐν τῇ παρούσῃ Συμβάσει, ὁ ὅρος φυλετικὴ διάκρισις ὑπονοεῖ πᾶσαν διάκρισιν, ἐξαίρεσιν, παρεμπόδισιν ἢ προτίμησιν βασιζομένην ἐπὶ τῆς φυλῆς, τοῦ χρώματος, τῆς καταγωγῆς ἢ τῆς ἐθνικῆς ἢ ἐθνολογικῆς προελεύσεως μὲ τὸν σκοπὸν ἢ τὸ ἀποτέλεσμα ἐκμηδενίσεως ἢ διακινδυνεύσεως τῆς ἀναγνωρίσεως, ἀπολαύσεως ἢ ἀσκήσεως ὑπὸ ὅρους ἰσότητος, τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν εἰς τὸν πολιτικόν, οἰκονομικόν, κοινωνικόν, μορφωτικὸν ἢ οἱονδήποτε ἄλλον τομέα τοῦ δημοσίου βίου.

Τό ἴδιο, ἐπίσης, ἔγκλημα προσπαθοῦν νά εἰσαγάγουν στό ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ὅταν μέ δόλιο τρόπο καί μεθοδευμένα προσπαθοῦν νά ἐντάξουν σ’αὐτό καί τόν ἐπάρατο κιναιδισμό. Λές καί ὁ κιναιδισμός ἔχει σχέση ἤ ἀποτελεῖ ὀντότητα πού διακρίνεται σέ ξεχωριστή φυλή, ἐθνότητα, γλῶσσα καί θρήσκευμα, ἔτσι ὅπως αὐτά ἀναφέρονται στό Διεθνές Δίκαιο.

Ὁ  γενετήσιος προσανατολισμὸς ἀφορᾶ στὸ κάθε ἄτομο μεμονωμένως, ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς προσωπικῆς καὶ ἰδιωτικῆς του ζωῆς καὶ ἐπ’ οὐδενὶ δύναται νὰ προσδιορίσει τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα κάποιας ἐθνικῆς μειονότητος ἢ ἐθνοτικῆς ὁμάδος. Ἑπομένως δὲν δύναται νὰ ἀποτελέσει κριτήριο προσβολῆς κανενὸς ἀτομικοῦ δικαιώματος εἰς βάρος ἑνὸς ἀτόμου ἀνήκοντος σὲ κάποια μειονότητα ἢ ἐθνοτικὴ ὁμάδα. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι πρακτικῶς ἀδύνατον νὰ προσδιορισθῆ μία μειονότητα ἢ ἐθνοτικὴ ὁμάδα ἐπὶ τῇ βάσει ἑνὸς κριτηρίου, πουθενὰ στὰ ὡς ἄνω νομικὰ κείμενα δὲν ἀναφέρεται ὁ γενετήσιος προσανατολισμὸς ἢ οἱ ἐρωτικὲς ἰδιαιτερότητες ὡς αἰτία τῆς ρατσιστικῆς βίας ἢ τῶν φυλετικῶν διακρίσεων.

Ἀντιθέτως, ρητῶς στὴν ἀπόφαση - πλαίσιο τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἀναφέρεται πὼς κατεξοχὴν κριτήριο γιὰ τὴν ὕπαρξη φυλετικῶν διακρίσεων εἰς βάρος κάποιας ἐθνοτικῆς ὁμάδος εἶναι ἡ θρησκεία, ἡ ὁποία κατὰ τὴ σχετικὴ νομικὴ διατύπωση χρησιμοποιεῖται ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν ρατσιστικὴ ἐπίθεση εἰς βάρος τῶν μελῶν μίας μειονότητος.

Καί γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, συμφώνως τῷ ἄρθρῳ 1 τῆς κοινοτικῆς Ἀποφάσεως – Πλαισίου ὑπ’ ἀριθ. 2008/913/ΔΕΥ/ τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως τῆς 28ης-11-2008, ἥτις συνιστᾶ ἐσωτερικὸν δίκαιον, καὶ ὑπὸ τὸν ἄκρως χαρακτηριστικὸν τίτλον «ἐγκλήματα ρατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας» ὁρίζονται τὰ ἐν λόγῳ ἐγκλήματα καὶ προβλέπονται τὰ ἀκόλουθα: «Κάθε κράτος λαμβάνει τὰ ἀναγκαῖα μέτρα, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει ὅτι τιμωροῦνται οἱ ἀκόλουθες ἐκ προθέσεως τελούμενες πράξεις: α΄) ἡ δημόσια ὑποκίνηση βίας ἢ μίσους ποὺ στρέφεται κατὰ ὁμάδας προσώπων ἢ μέλους ὁμάδας, ποὺ προσδιορίζεται βάσει τῆς φυλῆς, τοῦ χρώματος, τῆς θρησκείας, τῶν γενεαλογικῶν καταβολῶν ἢ τῆς ἐθνικῆς ἢ ἐθνοτικῆς καταγωγῆς...»

Μέ βάση αὐτή τήν ἀλήθεια γεννᾶται αἴφνης τό ἐρώτημα: «Ποιός εἶναι ρατσιστής; Ὁ Ἕλληνας, πού ἀνά πᾶσαν στιγμήν ὅταν κάποιος ἀλλόθρησκος ἤ ἀλλοεθνής ἤ ἑτερόγλωσσος κινδυνεύει, ἐρχόμενος  λαθραῖα στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, ἐν τούτοις αὐτή τόν προστατεύει, τόν ταΐζει, τόν φιλοξενεῖ, κινητοποιώντας ἀκόμα καί αὐτόν τόν κρατικό μηχανισμό; Ἤ ἐτοῦτος ὁ λαθραῖος, πού θεωρεῖ ἄπιστο καί ἐχθρό αὐτόν πού τόν φιλοξενεῖ, δηλαδή τόν εὐεργέτη του, ἐπειδή διαφέρει στήν ἐθνότητα, στή γλῶσσα καί στό θρήσκευμα»; Ἄς δώσουν οἱ 300 τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς τήν ἀπάντηση!!!

Σημαντικὴ ἐπίσης καὶ κραυγαλέα παράλειψη τοῦ προτεινομένου νόμου εἶναι ἡ ἀπουσία καὶ τῆς παραμικρᾶς ἀκόμη μνείας στὰ συστηματικὰ καὶ ὀργανωμένα ἐγκλήματα πολέμου, κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ γενοκτονιῶν εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου, τοῦ Πόντου, τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἰωνίας τόσο ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν σκοπίμως ὑποκινηθέντα τουρκικὸ λαό.

Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι Ἕλληνες ἐκ προοιμίου ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα μας ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ δημιουργημένοι· ἑπομένως δέν ἔχουμε τήν ἀνάγκη ἑνός ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Ἀλλοῦ σαφῶς καί τό πᾶνε.

Ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι καί μυρωμένοι Ἕλληνες ἐκ προοιμίου δέν φοβόμαστε τούς ξένους «ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με»(Ματθ. κε΄, 35), ἀφοῦ στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἄλλου βλέπουμε τόν Χριστό. Αὐτό πού φοβόμαστε εἶναι ὁ Θεός καί ἡ ἁμαρτία πού μᾶς κάνει ξένους πρός τόν Θεό καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας. Ἡ φιλοξενία ἐξάλλου τοῦ Ἕλληνα εἶναι χαρακτηριστική ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ἀλλά καί σήμερα ¨ἀγκαλιάζουμε¨ τούς πάντες, τούς βάζουμε στά σπίτια μας, τούς δίνουμε ἐργασία, τούς βαπτίζουμε, τούς παντρεύουμε...Κι᾿ ὅταν δέν μποροῦμε νά τούς φιλοξενήσουμε, δέν εἶναι ἐπειδή δέν θέλουμε, ἀλλά ἐπειδή ὑπάρχουν ἀντικειμενικές δυσκολίες καί συνταγματικά ὅρια, πού δέν μποροῦμε νά τά παραθεωρήσουμε.

Τό νά πολεμᾶ ὅμως κάποιος μιά κακή ξένη νοοτροπία καί γενικά τό κακό πού ἀπειλεῖ τόν ἄνθρωπο ψυχοσωματικῶς, δέν εἶναι ρατσισμός οὔτε ξενοφοβία. Δέν ταυτίζουμε τήν ἁμαρτία μέ τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο.Τό ψέμα μέ τόν ψεύτη, τήν κλοπή μέ τόν κλέφτη, τήν διαστροφή μέ τόν διεστραμμένο.

Ὁ καλός γιατρός θά πολεμήσει τήν ἀσθένεια, ὄχι τόν ἀσθενῆ.

Ὁ καλός δάσκαλος θά πολεμήσει τήν τεμπελιά, τήν ἀδιαφορία, τήν ἀδυναμία τοῦ μαθητῆ, ὄχι τό μαθητή.

Ὁ καλός δικηγόρος θά πατάξει τήν ἀδικία, ὄχι τόν ἀδικοῦντα.

Ὁ ὀρθόδοξος θά καταδικάσει τήν αἵρεση, ὄχι τόν αἱρετικό.

Μήπως ὅλοι οἱ προαναφερθέντες χαρακτηρίζονται ρατσιστές ἐπειδή καυτηριάζουν τά κακῶς κείμενα; Ὦ τοῦ παραλόγου!

Σεβασμός στόν ἄνθρωπο ναί. Ὄχι στά πάθη του.

Ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ καιροί οὐ μενετοί. «Ἤδη δὲ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται»(Ματθ.,γ΄,10). Ἄς μείνουμε, λοιπόν, ἀκέραιοι χωρίς καμμία ἔκπτωση, ἀκραιφνεῖς στίς ἑλληνικές μας ρίζες καί στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, ἔτσι ὅπως μᾶς τά παρέδωσαν οἱ ἥρωες καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἑλληνικῆς μας πατρίδος. Ἀλλοίμονον, ἄς μή καταντήσουμε ἀφελεῖς καί ἀνόητοι. Ἄς μή βάζουμε τά φίδια τά δηλητηριώδη μέσα στόν κόρφο μας, στήν καρδιά μας.

Εἶναι καί βέβαια ἀλήθεια αὐτό πού ἔντονα ἀκούγεται στίς μέρες μας ἀπό στόματα ἁγίων γερόντων, ὅτι «Αὐτός πού, σ’αὐτή τή σατανοκίνητη, ἀνήθικη καί βλάσφημη Νέα Ἐποχή, παραμένει πιστός ἄχρι θανάτου στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση καί ὁμολογήσει τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, Μόνο καί Μοναδικό Σωτῆρα καί Μεσσία , θά συγκαταριθμηθεῖ μέ τούς μεγαλύτερους Μάρτυρες ὅλων τῶν αἰώνων. Χρειάζεται διάκριση σέ ὅλα, ὥστε νά ξεχωρίζουμε τά νοήματα καί τούς λόγους ἀπό ποῦ προέρχονται· ἀπό τόν Παράκλητο ἤ ἀντίθετα, ἀπό τόν Ἑωσφόρο καί τά ὄργανά του ; Χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο παρά ποτέ ἐγρήγορση, ὑπομονή, ἄσκηση, ἁγνότητα, ὥστε νά δυνηθοῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε ἐπιτυχῶς τά ἐπερχόμενα δεινά, πεῖνα, δίψα, διωγμό, ἐξορία, φυλακή, μαρτύριο. Ὅποιος δέν ἑτοιμάζεται γι’αὐτά, ἔχει ἔλλειμα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί βιοτῆς».

Ὁ ἔχων νοῦν Χριστοῦ ψηφισάτῳ τούς λόγους τούτους. Ἀμήν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Οι αρχαιολογικοί θησαυροί στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης που έχουν αφήσει άναυδη την Διεθνή Κοινότητα για την μοναδική ομορφιά τους, δημιουργούν έναν νέο τεράστιο τουριστικό πόλο για την χώρα μας με επίκεντρο αυτή τη φορά την Αμφίπολη.

Ο ΟΣΕ σχεδιάζει παραλιακή χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής Αλεξανδρούπολης - Θεσσαλονίκης, ώστε αυτή να διέρχεται από την περιοχή της Αμφίπολης.

Η ΓΑΙΟΣΕ προχωρεί, σε συνεργασία με το Δήμο Αμφιπόλης, στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της στο λιμάνι της Αμφιπόλης, απόσταση μολις 2,5 χιλιόμετρα από τον τύμβο Καστά, που φτάνει τα 275 στρέμματα. Στο παρελθόν το λιμάνι της Αμφίπολης εξυπηρετείτο από το σιδηρόδρομο, καθώς αποτελούσε τον τερματικό σταθμό της σιδηροδρομικής γραμμής Νέα Ζίχνη – Λιμένας Αμφίπολης.

Οι εταιρείες υδροπλάνων σχεδιάζουν να ξεκινήσουν δρομολόγια, αφού εκτιμούν ότι θα υπάρξει σημαντική ζήτηση για επισκέψεις στους αρχαιολογικούς θησαυρούς που έρχονται στο φως. Ήδη κατατέθηκε αίτημα για την αδειοδότηση υδατοδρομίου.

Ο «λιμενίσκος Αμφιπόλεως», έτσι χαρακτηρίζεται από τον «Πλοηγό, Τόμο Γ’» της Υδρογραφικής Υπηρεσίας, είναι τεχνητός, βρίσκεται στον Ν. Σερρών σε απόσταση 800 μέτρων ανατολικότερα των εκβολών του ποταμού Στρυμόνα και είναι ασφαλής απ’ όλους τους καιρούς.

Εντάχτηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα ‘’Αλιεία 2000-2006’’ με τίτλο έργου ‘’Αποκατάσταση φυσικού περιβάλλοντος και εκσυγχρονισμός αλιευτικού καταφυγίου Αμφίπολης Σερρών’’ με προϋπολογισμό 800.988 ευρώ. Το έργο περιελάμβανε, τοποθέτηση πλωτών προβλητών, Η/Μ εγκαταστάσεις (ύδρευση, πυρασφάλεια, ηλεκτροφωτισμό) και παραδόθηκε το 2008.

Μήπως όμως ήλθε η ώρα να γίνει πράξη η ιδέα για την κατασκευή μαρίνας στο λιμάνι της Αμφίπολης;

Ας δούμε παρακάτω την κατάσταση στην Βόρεια Ελλάδα, η οποία μας δείχνει ότι μια τέτοια πρόταση είναι πολύ ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη.

ΟΙ ΜΑΡΙΝΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

Η Ελλάδα, με τα 16.500 χιλιόμετρα ακτογραμμής, τα πάμπολλα πανέμορφα νησιά, το ήπιο κλίμα, τα ενδιαφέροντα εναλλασσόμενα τοπία και οικοσυστήματα και τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, με τη θάλασσα. Συνεπώς, μεταξύ άλλων, είναι και ο ιδανικός προορισμός για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων θαλάσσιου τουρισμού.

Προϋπόθεση ανάπτυξης του πολύμορφου θαλάσσιου τουρισμού, κρουαζιέρας, γιώτινγκ, θαλάσσιας περιήγησης, καταδυτικου, αλιευτικου κλπ είναι η δημιουργία κατάλληλων υποδομών όπως, λιμάνια και μαρίνες (στις οποίες θα επικεντρωθούμε).

Μέρος του κενού που υπήρχε, άρχισε να καλύπτεται μετά την ίδρυση (1950) του Ε.Ο.Τ. Από τον ίδιο, ξεκίνησε η κατασκευή(1958) και η λειτουργία (1963) της πρώτης ελληνικής μαρίνας στη Βουλιαγμένη. Ακολούθησαν, της Ζέας (1966) στον Πειραιά και της Αρετσούς στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης (1973).

Το 1981 εκπονήθηκε σχέδιο εθνικού συστήματος λιμένων αναψυχής (ΣΕΣΥΛΑ), το οποίο προέβλεπε 34 μαρίνες με σύνολο 15.000 θέσεων ελλιμενισμού, αλλά δεν υλοποιήθηκε εξαιτίας της έλλειψης κονδυλίων και κυρίως της γραφειοκρατίας.

 «Μαρίνα», είναι όρος που χρησιμοποιείται διεθνώς, προερχόμενος από την ιταλική λέξη marina και σημαίνει τον «τουριστικό λιμένα σκαφών αναψυχής». Αποτελείται από χερσαίο και θαλάσσιο χώρο, προοριζόμενο, κατά κύριο λόγο, για την προσωρινή ή διαρκή, τεχνική ή ναυτιλιακή εξυπηρέτηση των σκαφών αναψυχής, και των επιβαινόντων με παροχή υπηρεσιών τουρισμού όπως, πολυτελή ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, καφέ, καζίνο, γκαλερί και καταστήματα. Χωροθετείται, συνήθως, αυτοτελώς και ανεξάρτητα από τα εμπορικά λιμάνια αλλά, υπό προϋποθέσεις χωροθετείται και μέσα σε αυτά.

Η Ελλάδα διαθέτει τις λιγότερες μαρίνες και θέσεις ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής, από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Διαθέτει 0,5 θέσεις ελλιμενισμού ανά χιλιόμετρο ακτογραμμής, ενώ στις χώρες της Μεσογείου, της Ε.Ε. και της Τουρκίας είναι 8,9. Σε πλήρη λειτουργία υπάρχουν μόνο 25 μαρίνες με περίπου 9.000 θέσεις, όταν οι ανταγωνίστριες χώρες Τουρκία και Κροατία με πολύ μικρότερη ακτογραμμή και νησιά, διαθέτουν αντίστοιχα 80 και 100. Η Γαλλία, με 6.300 χλμ. ακτογραμμής, έχει 226.000.

Οι νομοθετικές ρυθμίσεις, για την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στις μαρίνες, ανέβασε σημαντικά το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών και δημιούργησε νέες προοπτικές για την ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη αύξησης των θέσεων ελλιμενισμού, παραμένει το ζητούμενο. 

Αναφέροντας νομοθετικές ρυθμίσεις, εννοούμε αυτές που έγιναν με το Κεφ. Γ, άρθρα 29-37 του Ν. 2160/1993 «Ρυθμίσεις για τον τουρισμό», τα άρθρα 10,11 και 12 του Ν.4179/2013 «Απλούστευση διαδικασιών για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στον τουρισμό» και το άρθρο 9 του Ν.4276/2014 «Απλούστευση διαδικασιών λειτουργίας τουριστικών επιχειρήσεων και τουριστικών υποδομών, ειδικές μορφές τουρισμού».

***

Στην Αττική, υπάρχουν επτά (7) μαρίνες με 3.660 θέσεις ελλιμενισμού και η πληρότητά τους αγγίζει το100%.

Τι συμβαίνει όμως στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στις Περιφέρειες της Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατ. Μακεδονίας-Θράκης;

Σε όλο το μήκος της ακτογραμμής από την εσχατιά των συνόρων, τον Έβρο, μέχρι τη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μαρίνα.

Οι δυο μαρίνες που λειτουργούν στη Χαλκιδική, η Μαρίνα Πόρτο Καράς στη Σιθωνία και η Μαρίνα Sani Resort στην Κασσάνδρα, από τις πλέον ολοκληρωμένες και πολυτελείς στη χώρα μας, είναι ιδιωτικές.

Στην Περιφέρεια Ανατ. Μακεδονίας- Θράκης γίνεται λόγος για δυο μαρίνες:

•           Μαρίνα (Παναγίας) Θάσου

Είναι ένα έργο που σχεδιάστηκε μεν, άρχισε η κατασκευή του, αλλά δεν ολοκληρώθηκε.

Βρίσκεται 0,2 ναυτικά μίλια δυτικά του λιμένα Θάσου, με ανεξάρτητη είσοδο, με δυνατότητα ελλιμενισμού 189 σκαφών και βύθισμα 3 έως 4,5 μέτρα. Δεν λειτουργεί ως μαρίνα αλλά στην πράξη χρησιμοποιείται ως τμήμα του λιμένα Θάσου.

Στην αριθ.218/2012 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ 2322Β/13-8-2012), με την οποία δόθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το δικαίωμα για την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης, λειτουργίας, διαχείρισης και εκμετάλλευσης είκοσι τριών (23) μαρίνων, δεν περιλαμβάνεται η μαρίνα (Παναγίας) Θάσου, προφανώς εξαιτίας των οικονομικών κι άλλων διεκδικήσεων που εκκρεμούν στα δικαστήρια.

•       Μαρίνα Αλεξανδρούπολης

Είναι ένα έργο που σχεδιάστηκε για πρώτη φορά από τον Ε.Ο.Τ, δεν ξεκίνησε ποτέ και φυσικά δεν υλοποιήθηκε.

Στα πλαίσια εφαρμογής του Νόμου 2206/1994 «Ίδρυση, Οργάνωση, Λειτουργία και Έλεγχος των Καζίνο», εκδόθηκε η αριθ. 600/03-04-1995 Απόφαση του Υπουργού Τουρισμού (ΦΕΚ 269 Β /10-4-1995) με την οποία παραχωρήθηκε στην “ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ ΚΑΖΙΝΟ ΚΑΙ ΞΕΝΙΑ ΞΑΝΘΗΣ’’, άδεια για την ίδρυση, λειτουργία και εκμετάλλευση «Καζίνο» στην Ξάνθη.

Στην ίδια Απόφαση προβλεπόταν και η εκπλήρωση ορισμένων υποχρεώσεων εκ μέρους της Κοινοπραξίας όπως, η κατασκευή Μαρίνας στην Αλεξανδρούπολη σύμφωνα με την υπάρχουσα προμελέτη του ΕΟΤ, προϋπολογισμού 3 δις δρχ. και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.

Κι όμως, παρά το γεγονός ότι στην ΠεριφέρειαΑνατ. Μακεδονίας - Θράκης δεν λειτουργεί καμία μαρίνα, το Υπουργείο Τουρισμού, (http://www.mintour.gov.gr/el/Investments/touristikoi_limenes/xartestourlimenon/) στην επίσημη ιστοσελίδα του, παρουσιάζει ότι υπάρχουν και λειτουργούν μαρίνες, τόσο στην Αλεξανδρούπολη όσο και τη Θάσο. Για την περίπτωση της Θάσου ίσως υπάρχει κάποια δικαιολογία καθώς λειτουργεί από το Λιμενικό Ταμείο Θάσου, με τις υπάρχουσες στοιχειώδεις υποδομές, χωρίς όμως τις πλήρεις προδιαγραφές μαρίνας. Για την περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας λειτουργούν τρεις (3) μαρίνες με σύνολο περίπου οκτακοσίων (800) θέσεων. Οι δυο είναι καθαρά ιδιωτικές και από τις πλέον ολοκληρωμένες και πολυτελείς στη χώρα μας:

•       Μαρίνα Αρετσού Καλαμαριάς

Ανήκει στην «Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.» (πρώην «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.». Βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία με 242 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μέχρι 30 μέτρα. Διαθέτει ειδικό χερσαίο χώρο για παροχή υπηρεσιών μικρής κλίμακας επισκευών και συντήρησης των σκαφών.

Με την αριθ. 218/2012 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΦΕΚ 2322Β/13-8-2012) δόθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ το δικαίωμα παραχώρησης σε τρίτους, μέσω συμβάσεων παραχώρησης, κάθε δικαιώματος χρήσης, διοίκησης, διαχείρισης και εκμετάλλευσης των κινητών και περιουσιακών στοιχείων της.

•       Μαρίνα Πόρτο Καράς

Είναι η μεγαλύτερη ιδιωτική μαρίνα της Βορείου Ελλάδος και βρίσκεται στη Σιθωνία Χαλκιδικής. Διαθέτει 315 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μήκους μέχρι 55 μέτρα και βύθισμα 5,5 μέτρων.

•           Μαρίνα Sani Resort

Είναι ιδιωτική και βρίσκεται στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Διαθέτει 215 θέσεις ελλιμενισμού για σκάφη μήκους μέχρι 24 μέτρα και βύθισμα 3 μέτρων.

***

Η αναφορά στις μαρίνες της Βορείου Ελλάδος δεν είναι τυχαία. Η ανάγκη για μαρίνες στη Θράκη και τη Μακεδονία είναι από χρόνια εμφανής. Τα δρώμενα στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης την κάνουν επιτακτική. Το Κράτος έχει ανάγκη από έσοδα και οι επισκέπτες από μια άνετη και ασφαλή παραμονή.

Γιατί λοιπόν να μην εξελιχθεί και ο σημερινός «λιμενίσκος Αμφιπόλεως» σε «τουριστικό λιμένα σκαφών αναψυχής»;

Αλεξανδρούπολη Οκτώβριος 2014

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

- Αυτήν την Κυριακή, καλό μου εγγονάκι, τιμούμε την επέτειο του Μακεδονικού Αγώνα. Στις εκκλησιές μας θα γίνουν μνημόσυνα για τους Μακεδονομάχους και θα ψαλούν δοξολογίες. Τα σπίτια και τα δημόσια κτίρια θα σημαιοστολιστούν. Οι δάσκαλοι, στα σχολεία, θα μιλήσουν στα παιδιά για τις θυσίες και τα μαρτύρια των αγωνιστών και οι προτομές των μακεδονομάχων θα στολιστούν με δάφνινα στεφάνια.

- Και γιατί όλα αυτά, παππού; Τόσο σημαντική είναι αυτή η επέτειος;

- Είναι πολύ σημαντική, παιδί μου, αλλά δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν της έχουμε δώσει την αξία και την λαμπρότητα που της πρέπει. Αρκεί να σου πω ότι η επέτειος αυτή τιμάται μονάχα εδώ, στα χώματα της Μακεδονίας μας, ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα δεν γίνεται ούτε η παραμικρή αναφορά. Κι ας έχουνε πει γνωστοί ιστορικοί και μεγάλοι πολιτικοί άνδρες ότι η επέτειος του Μακεδονικού Αγώνα είναι ισάξια με εκείνη της 25ης Μαρτίου.

- Εσύ , παππού, πολέμησες στον Μακεδονικό Αγώνα;

- Εγώ , άγγελέ μου, δεν πολέμησα. Πολέμησε, όμως, ο πατέρας μου, δηλαδή ο προπάππος σου. Ο Αγώνας τον είχε βρει παλληκαράκι είκοσι χρονών. Σαν να τον βλέπω, τώρα, να μας διηγείται γεγονότα και περιπέτειες από τα χρόνια εκείνα.

- Και τι σας έλεγε, παππού;

- Θυμάμαι , που μας μιλούσε για τον Παύλο Μελά, για τον καπετάν Άγρα και τον βάλτο των Γιαννιτσών, για τον δεσπότη της Καστοριάς, τον Γερμανό Καραβαγγέλη, για τον καπετάν Ράμναλη και πιο πολύ θυμάμαι, που τα μάτια του ήτανε συνεχώς βουρκωμένα. Μας τραγουδούσε στο τέλος και ένα τραγούδι για τον θάνατο του Παύλου Μελά και μετά έπεφτε σε βαθείς συλλογισμούς.

-Με ποιους πολεμούσε ο Παύλος Μελάς, παππού;

- Χρυσό μου εγγονάκι, ο Παύλος Μελάς στα 1904, τότε δηλαδή που η Μακεδονία μας κινδύνεψε πάρα πολύ, ήταν ένας γενναίος ανθυπολοχαγός, που άφησε, στην Αθήνα την γυναίκα του και τα δυο του μικρά παιδιά και ήρθε εδώ στην Μακεδονία, μαζί με άλλους αξιωματικούς από την ελεύθερη Ελλάδα, για να οργανώσει τον Αγώνα και να σώσει την Μακεδονία μας.

- Από ποιους να την σώσει, παππού; Η Μακεδονία δεν ήταν ελεύθερη το 1904;

- Στα χρόνια εκείνα, η Ελλάδα μας δεν ήτανε έτσι όπως την ξέρεις σήμερα. Η ελεύθερη Ελλάδα έφτανε τότε μέχρι την Ελασσόνα. Λίγο πάνω από την Λάρισα, δηλαδή. Η Μακεδονία μας, στα 1904, ήταν ακόμα σκλαβωμένη στους Τούρκους, όπως επίσης και η Ήπειρος και η Θράκη και τα νησιά μας.

Το πρόβλημα, όμως, τότε, δεν ήτανε μονάχα ο τούρκικος ζυγός. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος ήταν από αλλού. Από τους Βουλγάρους.

- Γιατί , παππού; Τι έκαναν οι Βούλγαροι και κινδύνεψε τόσο πολύ η Μακεδονία μας;

- Οι Βούλγαροι , στα 1870, έφυγαν από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ίδρυσαν δικό τους πατριαρχείο, την λεγόμενη βουλγαρική εξαρχία. Από τότε και μετά έβαλαν σκοπό τους, να μας αναγκάσουν όλους τους Μακεδόνες, να μιλάμε την βουλγάρικη γλώσσα, να έχουμε στα σχολεία μας Βούλγαρους μονάχα δασκάλους και οι παπάδες μας να υπάγονται εκκλησιαστικώς στην βουλγάρικη εξαρχία και όχι στο δικό μας το Πατριαρχείο. Με άλλα λόγια, βάλθηκαν να μας αρπάξουν την Μακεδονία μας και να την κάνουνε βουλγαρική.

Στην αρχή προσπάθησαν να το πετύχουν με το καλό. Με δώρα και με υποσχέσεις. Σαν είδαν, όμως, ότι οι Έλληνες αντιστέκονταν και δεν εγκατέλειπαν ούτε την Γλώσσα τους ούτε και το Πατριαρχείο τους, έβαλαν μπρος τις απειλές, την τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, τους εμπρησμούς, τα μαχαιρώματα, τις εκτελέσεις και τις κρεμάλες.

Ένοπλες ομάδες φανατικών Βουλγάρων, οι λεγόμενοι κομιτατζήδες, είχανε γίνει τότε ο φόβος και ο τρόμος των χωριών μας. Αλλοίμονο, παιδάκι μου, σε όποιον αντιστεκόταν στο πέρασμά τους. Ολόκληρα χωριά παραδόθηκαν στις φλόγες. Σοδιές και ζωντανά αρπάχτηκαν και αφανίστηκαν. Γυναίκες βιάστηκαν. Μικρά παιδιά κακοποιήθηκαν. Παπάδες κρεμάστηκαν. Δάσκαλοι αποκεφαλίστηκαν. Γιατροί και προύχοντες εκτελέστηκαν.

- Τους παπάδες και τους δασκάλους γιατί, παππού, τους κυνηγούσαν οι κομιτατζήδες με τόση λύσσα;

- Τους κυνηγούσανε , παιδάκι μου, διότι τους χαλούσαν τα σχέδιά τους. Ήταν εκείνοι, που κρατούσανε στα χωριά μας άσβεστη την φλόγα της Πίστης και του Γένους μας. Νεαρές δασκάλες πλήρωσαν τότε με το ίδιο τους το αίμα την απόφασή τους, κάτω από τις απειλές των κομιτατζήδων, να συνεχίζουν να διδάσκουν στα Ελληνόπουλα την Γλώσσα και την Ιστορία των προγόνων μας.

Τώρα που μεγάλωσες και μπορείς και διαβάζεις μόνος σου, θα πάμε μια μέρα μαζί και θα αγοράσουμε ένα βιβλίο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, που αναφέρεται στην δράση του Μητροπολίτη της Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη. Εκεί να δεις αγώνες και κινδύνους και φυλακίσεις και θυσίες για την Πατρίδα και την Πίστη.

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης ήταν ο συντονιστής του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν εκείνος, που συνεργαζότανε στα κρυφά με τον Παύλο Μελά, που στήριζε τους τρομοκρατημένους χωρικούς, πηγαίνοντας, με κίνδυνο της ζωής του, από χωριό σε χωριό, που άνοιγε εκκλησιές κλειδωμένες από τους Βουλγάρους, που ενίσχυε ηθικά και υλικά όλα τα ελληνικά ανταρτικά σώματα.

- Τι ήταν , παππού, τα ελληνικά ανταρτικά σώματα;

- Οι Έλληνες , καλό μου εγγονάκι, μπροστά στις βαναυσότητες των Βουλγάρων, δεν έμειναν με δεμένα τα χέρια. Οι πιο τολμηροί και οι πιο γενναίοι αποφάσισαν να αντισταθούν. Να φυλάξουν τα χωριά τους από τις εγκληματικές επιδρομές των κομιτατζήδων, να κρατήσουν τα σχολεία τους ανοιχτά με δασκάλους Έλληνες και να συνεχίσουν να λειτουργούν τις εκκλησιές τους στο όνομα του Πατριάρχη.

Έτσι, πήραν στα χέρια τους τα όπλα και δημιούργησαν τα ελληνικά ανταρτικά σώματα σε ολόκληρη σχεδόν την Μακεδονία.

Ο ρόλος των Ελλήνων αξιωματικών, που αποστέλλονταν μυστικά από την ελεύθερη Ελλάδα, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Καραβίτης, ο Κολοκοτρώνης, ο Μαζαράκης κ.α, δεν ήταν άλλος από την καλύτερη δυνατή οργάνωση αυτών των γηγενών Μακεδονομάχων. Αυτών των Ηρώων, που με το αίμα τους λύτρωσαν την Μακεδονία μας από την καταιγίδα του βουλγαρισμού. Την έσωσαν, δηλαδή, από τις σφαγές, από την ισοπέδωση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και τον αφανισμό της εθνικής μας ελληνικής αυτοσυνειδησίας.

- Πόσο κράτησε, παππού, αυτός ο Αγώνας;

- Ο Μακεδονικός Αγώνας, παιδί μου, στην πραγματικότητα είχε αρχίσει από το 1870 περίπου. Από τότε, δηλαδή, που οι Βούλγαροι ξεκίνησαν την εγκληματική τους δράση. Η κρισιμότερη, όμως, φάση κράτησε τέσσερα χρόνια. Από το 1904 μέχρι το 1908. Στα χρόνια αυτά, Μακεδονομάχοι απ’ όλη την Ελλάδα -ντόπιοι Μακεδόνες, Κρήτες, Μανιάτες, Νησιώτες- δίνοντας σκληρές μάχες και θυσιάζοντας και την ζωή τους ακόμη, κατόρθωσαν στο τέλος, να κρατήσουν τους κομιτατζήδες μακριά από τα χωριά μας και να σώσουν την Μακεδονία μας.

- Δηλαδή , παππού, ο Μακεδονικός Αγώνας τελείωσε στα 1908;

- Όχι, παιδί μου. Ο Αγώνας ο Μακεδονικός δεν τελείωσε στα 1908. Συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακατάπαυστα μέχρι και σήμερα.

Εκείνα τα χρόνια χρειάστηκε να γίνει με θυσίες και όπλα. Σήμερα συνεχίζεται, το ίδιο σκληρός και αδυσώπητος, στα τραπέζια των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, στα πανεπιστήμια, στις αίθουσες των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε κάθε περίπτωση, που δίνεται ευκαιρία για σχετική ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης.

Όσο θα υπάρχουν εχθροί μας, που αμφισβητούν το όνομα και την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, ο Αγώνας θα συνεχίζεται, χωρίς σταματημό, με τον ίδιο ζήλο και τον ίδιο ενθουσιασμό.

- Παππού , τους Βούλγαρους κομιτατζήδες τους αντιμετώπισαν και τους απώθησαν τότε οι Μακεδονομάχοι. Από τους Τούρκους, όμως, πότε ελευθερώθηκε τελικά η Μακεδονία μας;

- Η πολυπόθητη ελευθερία της Μακεδονίας μας και η ένωσή της στον κορμό της Ελλάδας ήρθε, τέσσερα χρόνια μετά, με τους Βαλκανικούς πολέμους.

Το καμπαναριό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη χτύπησε ελεύθερα, για πρώτη φορά μετά από πεντακόσια χρόνια, ανήμερα της γιορτής του. Στις 26 Οκτωβρίου του 1912.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πολύ μεγάλο είναι το κοίτασμα που βρίσκεται στο οικόπεδο 9 της Κύπρου όπως εκτιμάται από ειδικούς, οι οποίοι δηλώνουν την αισιοδοξία τους για τα αποτελέσματα των ερευνών της κοινοπραξίας ΕΝΙ-KOGAS στα θαλάσσια οικόπεδα 9, 2 και 3. Αυτή τη στιγμή, η κοινοπραξία Ιταλίας (ENI) – Νότιας Κορέας (KOGAS) έχει εστιάσει την προσοχή της στον στόχο «Ονασαγόρας» του θαλασσίου οικοπέδου 9. Σύμφωνα με την κυπριακή κυβέρνηση, οι έρευνες στη συγκεκριμένη περιοχή αναμένεται να διαρκέσουν για 80 ημέρες, ενώ τα αρχικά αποτελέσματα των ερευνούν θα είναι σε θέση να εξαχθούν μέσα στις επόμενες εβδομάδες μετά τη λήξη των ερευνών.

Η κοινοπραξία πρόκειται να «τρυπήσει» και σε άλλα σημεία της περιοχής ευθύνης της, δηλαδή στα οικόπεδα 2,3 και 9. Συνολικά, η κοινοπραξία είναι συμβατικά υποχρεωμένη να προχωρήσει σε έρευνες σε τέσσερεις το λιγότερο περιοχές, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 12 με 18 μηνών.

Τα ακριβή σημεία των περεταίρω ερευνών πρόκειται να καθοριστούν με βάση τα στοιχεία που έχουν εξαχθεί από τις πρώτες προσπάθειες, ενώ όπως έχει γίνει γνωστό ο στόχος «Ονασαγόρας» ΔΕΝ είναι η περιοχή με το μεγαλύτερο εκτιμώμενο κοίτασμα. Για την ακρίβεια η κοινοπραξία αρχίζει με τον «Ονασαγόρα» επειδή τα έως τώρα γεωλογικά στοιχεία της περιοχής επιτρέπουν πιο ξεκάθαρες και ακριβείς εκτιμήσεις.

Το ενδιαφέρον είναι πως βορείως του «Ονασαγόρα», σύμφωνα με αναλυτές, υπάρχει στόχος ο οποίος δύναται να φιλοξενεί κοίτασμα του οποίου το μέγεθος να είναι συγκρίσιμο με το Ισραηλινό Λεβιάθαν, δηλαδή της τάξεως των 19 τρισ. κυβικών ποδών. Η κοινοπραξία πρόκειται να τρυπήσει και στη συγκεκριμένη περιοχή της οποίας τα γεωλογικά στοιχεία μπορεί μεν να «μιλάνε» για τέτοια μεγέθη, η ακρίβεια όμως των εκτιμήσεων θα αποδειχθεί μέσω της ερευνητικής γεώτρησης.

 Είναι προφανές πως εάν οι εκτιμήσεις των ειδικών επιβεβαιωθούν, το ενεργειακό δυναμικό της Κύπρου θα λάβει άλλες διαστάσεις και θα θέσει νέα δεδομένα στις ενεργειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Με βάση όλα τα παραπάνω, οι κινήσεις της Άγκυρας στην περιοχή αποκτούν νέα δυναμική, αφού οι Τούρκοι δεν μπορεί παρά να γνωρίζουν το τεράστιο οικονομικό και γεωπολιτικό διακύβευμα.

Η τουρκική NAVTEX για την 20η Οκτωβρίου σε συνδυασμό με την ελληνική αντίδραση με τη μορφή της ενοποίησης των χώρων έρευνας και διάσωσης Ελλάδας και Κύπρου αλλά και η επικείμενη συνάντηση κορυφής Αθήνας-Λευκωσίας-Καΐρου δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, ενώ την ίδια στιγμή δυνάμεις της Ρωσίας και του Ισραήλ θα ασκούνται στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή.

Το μήνυμα από την Αθήνα-Λευκωσία, το Κάιρο, τη Μόσχα και το Τελ-Αβίβ προς την Άγκυρα είναι σαφές. Είναι όμως προφανές, ότι εάν η Τουρκία δεν αντιδράσει και αυτή τη φορά δυναμικά -εάν δηλαδή δεχτεί τα τετελεσμένα όπως και στη περίπτωση του οικοπέδου 12- τότε ολόκληρο το «μοντέλο» εκβιασμού και καταναγκασμού μέσω του οποίου προσπαθεί να επιβάλλει τη θέλησή της στον Ελληνισμό θα καταρρεύσει.

Η παρούσα περίοδος με τις εξελίξεις των επόμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, φαίνεται πως θα καταγραφούν από τον ιστορικό του μέλλοντος ως μεγίστης-κομβικής σημασίας, διότι το δράμα του «Ανατολικού Ζητήματος» και ο ρόλος της μετακεμαλικής και νεοθωμανικής Τουρκίας σε αυτό, θα αναδειχθούν σε όλες τους τις διαστάσεις.

Η Άγκυρα με τις υπερφίαλες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών έχει εγκλωβίσει τον εαυτό της σε μία «γεωπολιτική μέγγενη» από την οποία δεν είναι σε θέση να ξεφύγει παρά μόνο, είτε με μια θεαματική μεταστροφή προς τη διεθνή νομιμότητα, κάτι εξαιρετικά αμφίβολο παρά τις ευεργετικές συνέπειες για την ασφάλεια της περιοχής, είτε με «φυγή προς τα εμπρός», επιχειρώντας δια της στρατιωτικής ισχύος να αναστρέψει τα δεδομένα οδηγώντας στη χειρότερη περίπτωση σε αδιέξοδο, απειλώντας όμως ευθέως σε εποχές «πονηρές» τη διεθνή ειρήνη και την περιφερειακή ισορροπία.

Των Δρ. Γεωργίου Φίλη και Δρ. Ηλία Κονοφάγου

Πηγή: DefencePoint

Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὁ  θάνατος δὲν ὑπῆρχε. Περίεργο πρᾶγμα, δὲν ὑπῆρχε θάνατος; Ναί, δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο. Ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· νὰ ὑπακούῃ στὶς ἐντολές του. Τὸν προειδοποίησε μέσα στὸν κῆπο τοῦ παραδείσου, ὅτι ἂν παραβῇ τὴν ἐντολή του θὰ πεθάνῃ· «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δυστυχῶς οἱ πρωτόπλαστοι δὲν ὑπήκουσαν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρέβησαν τὴν ἐντολή του, ἁμάρτησαν, κι ἀπὸ τότε ὁ θάνατος μπῆκε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀθάνατος πρῶτα ὁ Ἀδάμ, θνητὸς κατόπιν. Θνητὸς ὁ Ἀδάμ, θνητὴ ἡ Εὔα, θνητοὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἄντρες – γυναῖκες, ποὺ καταγόμεθα ἀπὸ ἐκείνους.

«…Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκώς…» (Λουκ. 7,12)

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, μία λέξις, ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἅμα τὴν ἀκούσῃ λυπᾶται καὶ μελαγχολεῖ· εἶνε ἡ λέξι θάνατος. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας ―καὶ ἤμουν πολὺ εὐτυχής, διότι μ᾿ ἀξίωνε ὁ Θεὸς νὰ γυρίζω καὶ νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο―, εἶχα πάει σ᾿ ἕνα χωριό. Ἦταν βράδυ. Φιλοξενήθηκα σ᾿ ἕνα σπίτι. Προτοῦ νὰ κοιμηθοῦμε είχαμε μιὰ συζήτησι μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ. Ἐκεῖ ποὺ συζητούσαμε εἶπα τὴ λέξι «θάνατος». Μόλις ἄκουσε ὁ νοικοκύρης τὴ λέξι «θάνατος», τρόμαξε καὶ χτύπησε ξύλο. ―Γιατί χτυπᾷς ξύλο; τοῦ λέω. ―Ἐδῶ, λέει, ἔχουμε αὐτὴ τὴ συνήθεια· νομίζουμε ὅτι ἔτσι φεύγει ὁ θάνατος…
Ἂν ἔφευγε ὁ θάνατος ἔτσι εὔκολα!… Τὸ παράδειγμα αὐτὸ δείχνει πόσο τρόμο προξενεῖ καὶ τὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως «θάνατος», πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν ὁ θάνατος ἐπισκεφθῇ τὸ σπίτι μας καὶ πεθάνῃ κάποιος ἀπὸ τοὺς οἰκείους.

 * * *

Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὁ  θάνατος δὲν ὑπῆρχε. Περίεργο πρᾶγμα, δὲν ὑπῆρχε θάνατος; Ναί, δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο. Ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· νὰ ὑπακούῃ στὶς ἐντολές του. Τὸν προειδοποίησε μέσα στὸν κῆπο τοῦ παραδείσου, ὅτι ἂν παραβῇ τὴν ἐντολή του θὰ πεθάνῃ· «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δυστυχῶς οἱ πρωτόπλαστοι δὲν ὑπήκουσαν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρέβησαν τὴν ἐντολή του, ἁμάρτησαν, κι ἀπὸ τότε ὁ θάνατος μπῆκε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀθάνατος πρῶτα ὁ Ἀδάμ, θνητὸς κατόπιν. Θνητὸς ὁ Ἀδάμ, θνητὴ ἡ Εὔα, θνητοὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἄντρες – γυναῖκες, ποὺ καταγόμεθα ἀπὸ ἐκείνους.
Κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν εἶνε τόσο βέβαιο ὅσο ὁ θάνατος. Ὅλα τ᾿ ἄλλα μπορεῖ νὰ συμβοῦν – μπορεῖ νὰ μὴ συμβοῦν, ἔχουν κάποια πιθανότητα· ὁ θάνατος εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο. Ἀλλ᾿ ἐνῷ εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο, ἐν τούτοις εἶνε ἄγνωστη ἡ ὥρα του. Ὁ θάνατος ἔρχεται σὰν τὸν κλέφτη, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί» (πρβλ. Α΄ Θεσ. 5,2). Ὁ κλέφτης δὲν προειδοποιεῖ τὸ νοικοκύρη ποιά ὥρα θὰ ᾿ρθῇ· ἔρχεται αἰφνιδίως καὶ κλέβει. Ἔτσι κι ὁ θάνατος. Ἔρχεται πρωΐ, ἔρχεται μεσημέρι, ἔρχεται βράδυ· ἔρχεται στὸ δρόμο, ἔρχεται στὴν πλατεῖα, ἔρχεται στὸ χωράφι, ἔρχεται στὸ αὐτοκίνητο ποὺ ταξιδεύεις, ἔρχεται στὸ πλοῖο, ἔρχεται στὸ σιδηρόδρομο, ἔρχεται στὸ ἀεροπλάνο. Παντοῦ καὶ πάντοτε ἔρχεται. Ἀκόμα καὶ στὶς στιγμὲς τῆς χαρᾶς, ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα τοῦ γάμου· ἔχουμε παραδείγματα πού, ἐνῷ πήγαιναν γιὰ τὰ στέφανα, πέθαναν ὁ γαμπρὸς ἢ ἡ νύφη καὶ ὁ γάμος ἔγινε κηδεία. Ὦ Θεέ μου! παντοῦ ὁ θάνατος.
Κ᾿ εἶνε κουφὸς ὁ χάρος, δὲν ἀκούει κλάματα· καὶ τυφλός, δὲ βλέπει δάκρυα. Ἔτσι τὸν ζωγραφίζουν οἱ ζωγράφοι· μὲ τὰ μάτια κλειστά. Προχωρεῖ· παίρνει τὸν ἀσπρομάλλη γέρο, παίρνει καὶ τὸ μικρὸ παιδὶ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας· μπαίνει στὴν καλύβα κι ἁρπάζει τὸ φτωχό, μπαίνει καὶ στὰ παλάτια κι ἁρπάζει βασιλιᾶδες καὶ στρατηγούς. Δὲν κάνει καμμία διάκρισι. Καὶ Μέγας Ἀλέξανδρος νὰ γίνῃς, ὁ θάνατος θὰ σὲ νικήσῃ. Ὅταν γίνωνται πολιτικὲς ἐκλογές, οἱ νικηταὶ θριαμβολογοῦν καὶ διασκεδάζουν, οἱ ἡττημένοι κατεβάζουν τὸ κεφάλι καὶ κρύβονται. Ἀλλὰ τόσο οἱ μὲν ὅσο καὶ οἱ δὲ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια ποῦ θὰ εἶνε; Νικητὰς καὶ ἡττημένους, ὅλους θὰ τοὺς δεχθῇ ὁ τάφος. Ποιός θυμᾶται πρὶν ἑκατὸ χρόνια ποιός ἦταν πρωθυπουργὸς ἢ ἀρχηγὸς τοῦ τάδε κόμματος; Ἕνας τάφος τὰ καλύπτει ὅλα. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2).
Ἦταν ἕνας βασιλιᾶς τῶν Περσῶν ποὺ τὸν ἔλεγαν Ξέρξη. Αὐτὸς ἐξεστράτευσε ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος τὸ 480 π.Χ.. Ἦρθε μὲ ἕνα ἑκατομμύριο στρατὸ στὶς Θερμοπύλες. Τὴν παραμονὴ τῆς μάχης παρέταξε ἐκεῖ τὶς δυνάμεις του. Καθὼς  ὅμως τὰ στρατεύματα παρήλαυναν κι αὐτὸς πάνω ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα τὰ ἐπιθεωροῦσε, σὲ μιὰ στιγμὴ δάκρυα ἔφυγαν ἀπ᾿ τὰ μάτια του. Οἱ ὑπασπισταὶ τὸ παρατήρησαν· ―Γιατί κλαῖς; Εἶσαι ὁ ἐνδοξότερος βασιλεύς, μυριάδες στρατὸς πειθαρχεῖ στὴν προσταγή σου… ―Μοῦ πέρασε μία σκέψι, λέει ὁ Ξέρξης. ―Τί σκέψι; ―Σκέφτηκα, ὅτι ὕστερα ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ὅλοι αὐτοὶ θά ᾿χουν γίνει στάχτη· οὔτε ἕνας δὲ θὰ ὑπάρχῃ!… Φοβερὸς ὁ θάνατος, «πικρὸν τὸ μνημόσυνόν» του (Σ. Σειρ. 41,1), τρόμος καὶ φόβος τῆς ἀνθρωπότητος.

 * * *

 Ἀλλὰ ὅσοι τρέμουμε τὸ θάνατο, ὅσοι κλαῖμε ἐπάνω σὲ τάφους νεοσκαμμένους, ἂς ἀκούσουμε τώρα τὴν πιὸ εὐχάριστη είδησι. Ἡ πιὸ εὐχάριστη είδησις ποιά εἶνε; Δὲν εἶνε κάτι τετριμμένο, ὅτι λ.χ. νίκησε τὸ ἄλφα ἢ τὸ βῆτα κόμμα κ.τ.λ.. Εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκούγεται ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ. Εἶνε μιὰ φωνή, ἕνας νικητήριος παιάν, ποὺ σαλπίζει· Ὁ θάνατος νικήθηκε! Πῶς; ὁ κυρίαρχος καὶ ἀήττητος θάνατος νικήθηκε; Ναί. Ἐὰν εἶσαι Χριστιανός, θὰ τὸ πιστέψῃς· ἐὰν δὲν εἶσαι Χριστιανός, τότε μὴν τὸ πιστεύεις μήτε νά ᾿ρχεσαι στὴν ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη είδησις, τὴν ὁποία μεταδίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας. Νικήθηκε ὁ θάνατος!
Ποιός τὸν νίκησε; Ἕνας τὸν νίκησε, ἕνας καὶ μόνο· ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Τὸν νίκησε τέσσερις φορές.
Πρώτη φορὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Καθὼς ὁ Χριστὸς πήγαινε σ᾿ ἕνα χωριό, λέει, πλησιάζοντας στὴν εσοδο εἶδε τὴν ὥρα ἐκείνη νὰ γίνεται κηδεία, νὰ βγάζουν ἕνα νεκρὸ καὶ νὰ πηγαίνουν νὰ τὸν θάψουν. Πίσω ἀπ᾿ τὸ φέρετρο μιὰ δυστυχισμένη μάνα ἔκλαιγε· ὁ νεκρὸς ἦταν τὸ μονάκριβο παιδί της, ποὺ τὸ εἶχε μόνη παρηγοριά της διότι ἦταν χήρα. Ἔκλαιγε ἐκείνη, ἔκλαιγε καὶ ὁ κόσμος ποὺ συμμετεῖχε στὸ πένθος της. Ὁ Χριστὸς τὴ σπλαχνίστηκε καὶ σταμάτησε. Ἀπευθύνεται στὴ μάνα καὶ τῆς λέει· «Μὴ κλαῖε» (Λουκ. 7,13), σπόγγισε τὰ δάκρυά σου. Περίεργος λόγος· πῶς νὰ μὴν κλαίῃ; Τότε ὁ Χριστὸς πλησίασε, ἄγγιξε τὸ νεκρὸ καὶ εἶπε δυὸ λέξεις· «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (ἔ.ἀ. 7,14)· νέε, σήκω ἐπάνω. Καὶ μὲ ὅση εὐκολία ἡ μάνα λέει στὸ παιδί της «ξύπνα» καὶ τὸ ξυπνάει, μὲ τόση εὐκολία ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸ παιδί. Ἄνοιξε τὰ μάτια του, ἀνακάθησε κι ἄρχισε νὰ μιλάῃ. Δὲν εἶνε ψέμα· τὸ εἶδαν ὅλοι, θαύμασαν καὶ εἶπαν· Μεγάλος προφήτης παρουσιάστηκε ἀνάμεσά μας· ὁ Θεὸς μᾶς ἐπισκέφθηκε, δὲ μᾶς ξέχασε. Ἔτσι νίκησε ὁ Χριστὸς τὸ θάνατο ἔξω ἀπὸ τὸ χωριὸ Ναΐν.
Πάλεψε ἐπίσης μὲ τὸ θάνατο, δεύτερη φορά, μέσα στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, ὅπου ἀνέστησε τὴ νεκρὰ κόρη του.
Πῆγε ἀκόμα στοὺς τάφους καὶ πάλεψε μὲ τὸ χάρο, τρίτη φορά, στὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ποὺ ἦταν τέσσερις μέρες νεκρὸς καὶ θαμμένος. Μ᾿ ἕνα του λόγο τὸν ἀνέστησε.
Ἀλλὰ ἡ πιὸ μεγάλη νίκη, ὁ πιὸ μεγάλος θρίαμβος πότε εἶνε· τὴν τέταρτη φορά, ὅταν ὁ διος, πάνω στὸν ἑαυτό του, νίκησε τὸ θάνατο. Κατέβηκε στὸν ᾅδη, πάλεψε μὲ τὸ χάρο, ἔσπασε τὶς χάλκινες πύλες τῆς φυλακῆς του, πῆρε τοὺς αἰχμαλώτους. Ἔτσι κατενίκησε τὸ θάνατο· καὶ τότε ὅλα, ἐπουράνια καὶ ἐπίγεια, ἄστρα, ποταμοί, θάλασσες, στεργιές, λαγκάδια, νεκροί, μνήματα, ὄρη καὶ πεδιάδες, ὅλα φώναζαν «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».
Καὶ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ Κυριακή, τί σημαίνει, ἀγαπητοί μου; Εἶνε νίκη. Ἑορτάζουμε τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ στὰ παλιὰ χρόνια μνημόσυνα δὲ γίνονταν Κυριακή· τὸ Σάββατο γίνονταν μνημόσυνα. Καὶ στὸ Ἅγιο Ὄρος μνημόσυνα γίνονται μόνο τὸ Σάββατο, Κυριακὴ ὄχι. Διότι ἡ Κυριακὴ εἶνε ἡμέρα χαρᾶς καὶ θριάμβου· «αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 117,24· Κυρ. Πάσχα, ὄρθρ.).

 * * *

 Αὐτά, ἀγαπητοί. Τὰ πιστεύουμε; Μήπως εἶνε παραμύθια; Ἄ, ὄχι! Ὅλα εἶνε παραμύθια, ἕνα εἶνε γεγονός, ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ βέβαιο. Ὅσο βέβαιο εἶνε, ὅτι αὔριο ξημερώνει Δευτέρα, τόσο βέβαιο εἶνε, ὅτι θὰ ἔρθῃ μιὰ ἡμέρα ποὺ πάνω στὰ μνήματα θ᾿ ἀκουστῇ ἡ φωνὴ «Νεκροί, ἐγερθῆτε!», καὶ οἱ νεκροὶ θ᾿ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ παρουσιαστοῦν ἐνώπιον τοῦ θείου κριτηρίου, ἄλλοι μὲν γιὰ ν᾿ ἀνέλθουν στὸν παράδεισο, ἄλλοι δὲ γιὰ νὰ κατέλθουν στὸν ᾅδη.
Αὐτὰ διδάσκει τὸ εὐαγγέλιο. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ «ἀρχηγὸς» καὶ «σωτήρας» μας (Πράξ. 5,31). Κανείς ἄλλος. Ὅποιος βάλῃ ἀρχηγὸ τὸν ἄλφα ἢ τὸν βῆτα ἄνθρωπο, εἶνε ἀνόητος· «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3). Ἀρχηγός μας ὁ Χριστός. Αὐτὸς νίκησε τὸ θάνατο, τὸ χάρο· αὐτὸς νίκησε τὴν ἁμαρτία. Σ᾿ αὐτὸν νὰ πιστεύουμε, αὐτὸν νὰ λατρεύουμε. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

 † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

… Ναι, και εγώ επίσης το πήρα απόφαση ότι το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων θα παραμείνει για μένα άλυτο ως το τέλος των ημερών μου, τέλος που ήδη πλησιάζει [1]. Έχει ενισχυθεί μέσα μου η συνείδηση ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον ένα ή τον άλλο βαθμό είμαστε τυφλοί.

Βλέπουμε κάποιο μέρος της παγκόσμιας ζωής και βασιζόμαστε στις κρίσεις μας από τη «μερική» αυτή θεώρηση. Η μερική, ατομική αυτή θεώρηση κυριεύει τον άνθρωπο τόσο ισχυρά, ώστε να μην μπορεί να κρίνει διαφορετικά, παρά βασιζόμενος στη δική του αντίληψη ή, όπως είπα, θεώρηση των πραγμάτων.

Ως συνέπεια της χαρακτηριστικής σε όλους μας τυφλώσεως, όλοι ανεξαιρέτως, δεν κατανοούμε πότε πληγώνουμε τους άλλους, πότε καταστρέφουμε τη ζωή τους, πότε κρίνουμε γι’ αυτούς σύμφωνα με την αντίδραση εκείνη που αποδείχθηκε συνέπεια ίσως κάποιας δικής μας ενέργειας.

Γνωρίζουμε ότι στη βάση της προσωπικής μας συνείδησης βρίσκεται η επιθυμία του αγαθού, η αναζήτηση της τελειότητος, και κινούμενοι από τη βεβαιότητα για το δίκαιο της αναζητήσεώς μας τείνουμε αθεράπευτα να δικαιώνουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Και αυτό αποτελεί κοινή αρρώστια όλων μας. Από αυτό προέρχονται οι άλυτες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Άλυτες, γιατί ο καθένας δικαιώνει τον εαυτό του απορρίπτοντας τη δικαιοσύνη του άλλου που στέκεται απέναντί του.

Δεν τα γράφω αυτά με σκοπό να σου καταλογίσω εκ νέου οτιδήποτε. Δεν γνωρίζω ποιος πρώτος με κάποια ορατή ή αόρατη κίνηση της ψυχής του προξένησε πληγή στην άλλη ψυχή. Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. 6, 12).

Η δύναμη λοιπόν αυτή της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή ήταν φυσική στον άνθρωπο πριν από την πτώση του, αλλά τώρα είναι για μας υπερφυσική. Εμείς δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε με δική μας δύναμη για τον πόνο που ζήσαμε.

Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι από πολύ παλιά άρχισα να βλέπω όλα όσα «συμβαίνουν» σε μένα, όχι μόνο ως προσωπικό μου δράμα ή ακόμη και τραγωδία, αλλά ως αποκάλυψη εκείνων που διαδραματίζονται στον ανθρώπινο ωκεανό, στην απεραντοσύνη της ζωής του κόσμου, που περνάει από μένα σαν θάλασσα από κάποιον «πορθμό». Ο πορθμός αυτός δεν είναι η ίδια η θάλασσα, αλλά το νερό μέσα σε αυτόν είναι το ίδιο με το νερό της θάλασσας. Και αυτό αποτελεί τον δρόμο για τη βαθύτερη κατανόηση των λόγων του Χριστού: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς»[3] (Ματθ. 7, 12).

Συνεπώς αυτό είναι η μάθηση μας, το σχολείο μας· αυτό αποτελεί τον δρόμο προς την παγκόσμια γνώση, την οδό για την αφομοίωση της διδαχής του Χριστού, ως τότε ακατανόητης, παραμορφωμένης από τα πάθη και την «τύφλωση» μας.

Λοιπόν, αγαπητή μου Μαρία, ειρήνη σε σένα και χάρη Άνωθεν. Και μην φοβάσαι, δεν θα σε ανησυχήσω άλλο με τίποτε που θα μπορούσε να σου θυμίσει την πληγή σου.

Εγώ ο ίδιος είμαι τυφλός και δεν θυμάμαι καθόλου την πρώτη εκείνη χειρονομία μου, που εσύ κατανόησες με τον τρόπο που γράφεις γι’ αυτή. Συγχώρησέ με και δώσε μου την αγάπη σου…

Σημειώσεις:

[1] Η παράγραφος αυτή είναι απάντηση του Γέροντος Σωφρονίου στο γράμμα της Μαρίας της 2ας Ιουλίου 1968, όπου αυτή γράφει για κάποια παρεξήγηση στις σχέσεις με έναν κοινό γνωστό.
[2] Ματθ. 6,12.
[3] Ματθ. 7,12. Πρβλ. Λουκ. 6,31.

Πηγή: (Επιστολή 36 του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, 7 Ιουλίου 1968 - Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάρωφ, "Γράμματα στη Ρωσία", εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας, 2009, σ. 114-115), Ζωντανό Ιστολόγιο, Η Άλλη Όψη

Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἡ Ἀλβανία ἔδειξε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό της. Τὴν περασμένη Τρίτη (14.10.2014) τὸ βράδυ, στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ Euro 2016, ποὺ ἔγινε στὸ Βελιγράδι, σημειώθηκαν σοβαρὰ ἐπεισόδια μεταξὺ τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων τῶν δύο χωρῶν. Γιατὶ στὸ 42ο λεπτὸ τοῦ ἀγῶνα, ἕνα μικρὸ τηλεκατευθυνόμενο ἀεροπλάνο ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του πάνω ἀπὸ τὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο, μεταφέροντας τὴν ἀλβανικὴ σημαία καὶ τὸν χάρτη τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας» !

Ἀριθ. Πρωτ. 78

 Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Ὀκτωβρίου 2014

ΔΕΛΤΙΟ   ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις :

«Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἡ Ἀλβανία ἔδειξε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό της. Τὴν περασμένη Τρίτη (14.10.2014) τὸ βράδυ, στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ Euro 2016, ποὺ ἔγινε στὸ Βελιγράδι, σημειώθηκαν σοβαρὰ ἐπεισόδια μεταξὺ τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων τῶν δύο χωρῶν. Γιατὶ στὸ 42ο λεπτὸ τοῦ ἀγῶνα, ἕνα μικρὸ τηλεκατευθυνόμενο ἀεροπλάνο ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του πάνω ἀπὸ τὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο, μεταφέροντας τὴν ἀλβανικὴ σημαία καὶ τὸν χάρτη τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας» !
Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν σύρραξη ποὺ ἔγινε στὸ σερβικὸ γήπεδο, ἀλβανοὶ ἐθνικιστὲς ἐπετέθηκαν στὸ Ἑλληνόψυχο χωριὸ ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗ. Προερχόμενοι ἀπὸ τὸ γειτονικὸ Λαζαράτι, γνωστὸ ἀπὸ τὶς ἐκτεταμένες φυτεῖες χασίς, ποὺ καλλιεργοῦν καὶ διακινοῦν κυρίως στὴν Ἑλλάδα, καὶ φωνάζοντας συνθήματα ὅπως «θὰ σᾶς κάψουμε, χριστιανοί», προπηλάκισαν πολλοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ ἔκαψαν αὐτοκίνητά τους !

Τὸ χειρότερο, ὅμως, ἦταν ὅτι χιλιάδες ἀλβανοὶ ὑποδέχθηκαν τὴν ὁμάδα τους στὰ Τίρανα μὲ τιμὲς ... ἡρώων, ἐνῷ ὁ πρωθυπουργὸς Ἔντι Ράμα συγχάρηκε τοὺς ἀλβανοὺς ποδοσφαιριστές, γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ ἔδωσαν στὴν Χώρα τους !

Τὰ ἐθνικιστικὰ σχέδια τῶν Ἀλβανῶν ἀποδείχθηκαν ξεκάθαρα γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὅπως φαίνονται καὶ στὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας καὶ Γεωγραφίας, γεγονὸς ποὺ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς ἔχουμε καταγγείλει. Μιὰ ἐφημερίδα ἔγραψε : «νύχτα τρόμου στὴν Βόρειο Ἤπειρο». Ἐμεῖς, ὅμως, λέμε ὄχι νύχτα τρόμου, ἀλλὰ ἑκατὸ χρόνια ἀλβανικῆς τρομοκρατίας στὴν Ἑλληνικὴ Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ δυστυχῶς , ὅταν ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ πάλευε «μὲ θεοὺς καὶ δαίμονες» γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν, στὴν Ἑλλάδα ὁ πολιτικὸς καὶ ὁ λεγόμενος πνευματικὸς κόσμος καὶ τὰ ποικίλα συνδικᾶτα καὶ οἱ φοιτητικοὶ σύλλογοι σιωποῦσαν ἐπιδεικτικά. Εἶναι, ὅμως, καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε ὅλοι ἀπὸ τὴν ραθυμία καὶ ἀδιαφορία μας, γιὰ νὰ μή, τυχόν, δοῦμε κάποια μέρα νὰ γίνεται πραγματικότητα τὸ ὄνειρο τῶν μισελλήνων ἀλβανῶν γιὰ τὴν ... «Μεγάλη Ἀλβανία», καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο νὰ ἀποτελῇ μιὰ ἀκόμη ἀλύτρωτη «χαμένη Πατρίδα». Οἱ εὐθῦνες μας θὰ εἶναι, τότε, τεράστιες καὶ ἀνεξόφλητες ἀπέναντι τοῦ Ἔθνους. Ἄς ξυπνήσουμε ἀμέσως τώρα, σήμερα. Γιατὶ αὔριο, φοβόμαστε ὅτι θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Καί, πάντως, ἡ Ἑλλάδα μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ συναινέσῃ στὸ νὰ γίνῃ ἡ Ἀλβανία μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως». 

                                                            (Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)  

Πηγή: Ακτίνες

Ο μέγας Παύλος, δείχνοντας το θείο και κοινωφελές τής πίστεως και διακηρύσ­σοντας τα έργα αυτής και τα κατορθώ­ματα και τους καρπούς και τη δύναμη, αρχίζει από τους αιώνες από τους οποί­ους δεν υπάρχει τίποτε αρχαιότερο, λέ­γοντας, «με την πίστη κατανοούμε ότι οι αιώνες καταρτίσθηκαν με τον λόγο τού Θεού, ώστε τα βλεπόμενα να μη έχουν γίνει από αυτά που είναι ορατά», και τελειώνει με την μελλοντική παγκόσμια ανάσταση και την τελείωση των αγίων που θα συμβεί κατ’ αυτήν, από την οποία τίποτε δεν υπάρχει τελειότερο. Συντάσσοντας όμως τον κατάλογο εκείνων που θαυμάσθηκαν για την πίστη και επιβεβαιώνουν αυτήν με τον εαυτό τους, λέγει και τούτο, ότι «με την πίστη έλαβαν γυναίκες με την ανάσταση τους νεκρούς των». Και αυτές είναι η Σαραφθία και η Σουναμίτιδα, από τις οποίες η μία έλαβε τον υιό της που είχε πεθάνει πάλι ζωντανό από τον προφή­τη Ηλία, ενώ η Σουναμίτιδα έλαβε τον δικό της από τον Ελισσαίο.

Η καθεμιά τους επέδειξε με τα έργα μεγάλη πίστη. Η Σα­ραφθία προλαβαίνοντας σύμφωνα με την πίστη της την αναγγελ­μένη από τον προφήτη αύξηση των τροφίμων και τρέφοντας αυτόν πριν από τα παιδιά της από το αλεύρι μιας χούφτας και το λίγο λάδι, τα μόνα που είχε να φάγει, και έπειτα περιμένοντας να πεθάνει με τα παιδιά της. Αλλά κι όταν μετά τον ερχομό τού Ηλία αρρώστησε και πέθανε ο υιός της (γιατί λέγει, «η αρρώ­στια του ήταν πολύ βαρειά, σε βαθμό ώστε να μη απομείνει σ’ αυτόν πνεύμα ζωής»), αυτή δεν έδιωξε τον προφήτη, δεν τον κατηγόρησε, δεν απομακρύνθηκε από τη θεοσέβεια που διδάχθη­κε από αυτόν, αλλά κατηγόρησε τον εαυτό της και θεώρησε ότι αιτία τού πάθους είναι οι αμαρτίες της, αποκαλώντας σ’ αυτή τη συμφορά τον Ηλία άνθρωπο του Θεού, και κατηγορώντας μάλ­λον τον εαυτό της και λέγοντάς του μάλλον προτρεπτικά, παρά σκωπτικά, «τί σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα, άνθρωπε του Θεού; ήρθες σε μένα να μου υπενθυμίσεις τις αμαρ­τίες μου και να θανατώσεις τον υιό μου;». Συ είσαι φως, λέγει, κατά μέθεξη, ως διάκονος του φωτός τής δικαιοσύνης, και ερχόμε­νος εδώ κατέστησες φανερά τα αφανή αμαρτήματά μου, και αυτά μου θανάτωσαν τον υιό μου. Βλέπετε πίστη αλλόφυλης γυναίκας; βλέπετε ταπείνωση; Γι’ αυτό εύλογα έλαβε την εκλογή από τον Θεό και καταξιώθηκε να γίνει πρότυπο της κλήσεως και πίστεως των εθνών, και έπειτα δέχθηκε και το παιδί της ζωντανό.

Η Σουναμίτιδα πάλι έδειξε την πίστη της και με όσα είπε προς τον άνδρα της για τον Ελισσαίο, και με όσα ετοίμασε για τη φιλο­ξενία τού προφήτη, και με την αξιοπρέπεια που επέδειξε όταν πέθανε το παιδί της. Γιατί, κρύβοντας αθόρυβα τη συμφορά, έτρεξε προς τον προφήτη και τον οδήγησε στην οικία της, λέγοντας προς αυτόν, «ορκίζομαι στον ζωντανό Κύριο και στη δική σου ζωή, ότι δεν θα σε εγκαταλείψω», και με αυτή την πίστη δέχθηκε τον υιό της αναστημένο από τον προφήτη, ώστε το εξαίρετο αυτό θαύμα να μη είναι εκείνων των προφητών, αλλά μάλλον της πίστε­ως των μητέρων που δέχθηκαν τους αναστάντες.

Αλλά μολονότι οι προφήτες είχαν συνεργό την πίστη και την προς τον Θεό ευαρέστηση των μητέρων, ο Ηλίας και τα άλλα έκαμε, και προς τον Θεό φώναξε με ολοφυρμό λέγοντας, «αλλοί­μονο, Κύριε, ο μάρτυρας της χήρας με την οποία κατοικώ εγώ, εσύ θανάτωσες σκληρά τον υιό της; Και επικαλέσθηκε τον Κύριο και είπε· Κύριε Θεέ μου, ας επιστρέψει η ψυχή αυτού του παι­διού σ’ αυτό. Και έτσι έγινε». Ο Ελισσαίος πάλι όχι μόνο προσκολλήθηκε στο παιδί, ερχόμενος και φεύγοντας μέχρι και επτά φορές, αλλά και προσευχήθηκε προς τον Κύριο σύμφωνα μ’ αυ­τό που έχει γραφεί, και έτσι αναζωογόνησε τον υιό τής Σουναμίτιδας.

Ο Κύριός μας όμως Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με την περικοπή τού Ευαγγελίου που διαβάζεται σήμερα, σπλαγχνίσθηκε τη χήρα, της οποίας ο υιός μεταφερόταν νεκρός, και χωρίς να αργοπορήσει ούτε να διαπραγματευθεί ούτε να προσευχηθεί, αλλά με πρόσταγμα μόνο, δίνοντας στη μητέρα που πενθούσε τον μονογενή της ζωντανό από νεκρό, έδειξε ότι αυτός μόνο είναι κύριος της ζωής και του θανάτου· γιατί λέγει ο ευαγγελιστής, «την επόμε­νη ημέρα πήγαινε ο Ιησούς στην πόλη που ονομαζόταν Ναΐν». Ο Κύριος έρχεται για το μεγάλο αυτό θαύμα της αναστάσεως αυτόκλητος, για να δείξει όχι μόνο την ζωοποιό δύναμη, αλλά και ότι έχει ασύγκριτη την αγαθότητα και την ευσπλαγχνία. Γιατί τον Ηλία βέβαια φάνηκε κατά κάποιο τρόπο να τον εμπαίζει η Σαραφθία παρακινώντας τον προς την αναβίωση του παιδιού, τον Ελισσαίο πάλι η Σουναμίτιδα, αφού του έκανε την παρατήρηση πρώτα, ότι δεν προείδε το πάθος, έπειτα και τον κατανάγκασε λέγοντας, «ορκίζομαι στον ζωντανό Κύριο και στη δική σου ζωή, ότι δεν θα σε εγκαταλείψω», ο Κύριος όμως το προγνωρίζει μόνος του και, χωρίς να τον επικαλεσθεί κανένας, πορεύεται προς την πόλη, από την οποία γινόταν η εκφορά τού πεθαμένου παιδιού.

«Την επόμενη ημέρα πήγαινε», λέγει. Και αυτό το υποσήμανε με πάνσοφο τρόπο ο ευαγγελιστής. Γιατί η ανάσταση του παιδιού τής χήρας υποτυπώνει την ανακαίνιση του νου μας. Γιατί και η ψυχή μας εξ αιτίας τής αμαρτίας ήταν χήρα του ουράνιου νυμφίου, που είχε σαν κάποιο μονογενή υιό τον νου της, ο οποίος είχε πεθάνει από το κεντρί τής αμαρτίας, χάνοντας την αληθινή ζωή, και μεταφερόταν και αυτός από τα πάθη, έχοντας βρεθεί κάπου μακριά από τον Θεό, σε βυθούς τού άδη και της απώλειας. Αλλά, αφού ο Κύριος βάδισε προς εμάς και ήρθε κοντά μας με την με σάρκα παρουσία του, τον ανακαίνισε και τον ανέστησε. Αυτή η παρουσία όμως δεν έγινε σε μας από την αρχή, αλλ’ ύστερα, κατά τους τελευταίους αιώνες. Γι’ αυτό ο ευαγγελιστής δεν παρέλειψε ούτε αυτό, λέγοντας, «την επόμενη πήγαινε» ο Ιησούς για ν’ αναστήσει τον πεθαμένο υιό τής χήρας και να μεταβάλει το πένθος αυτής σε ευφροσύνη. Προσέχετε, παρακαλώ, αδελφοί, το νόημα των λεγομένων γιατί και από σας ο καθένας, αν αισθανθεί τον μέσα του πεθαμένο και θρηνήσει τις αμαρτίες του, πενθώντας και μελαγχολώντας γι’ αυτές με μετάνοια, θα πορευθεί και προς αυτόν ο Παράκλητος παρέχοντας την αιώνια παρηγοριά. Γιατί λέγει, «μακάριοι είναι αυτοί που πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν».

Αλλά, «πορευόταν» λέγει, «ο Ιησούς και μαζί μ’ αυτόν πορεύ­ονταν αρκετοί μαθητές του και πλήθος πολύ». Ο Ηλίας δηλαδή απομονώνεται όταν πρόκειται ν’ αναστήσει τον υιό τής Σαραφθίας, και ο Ελισσαίος, αφού ανέβηκε στο υπερώο, όπου βρισκό­ταν ο πεθαμένος, «έκλεισε τη θύρα», όπως λέγει η ιστορία, «μπρο­στά στους δύο αυτούς», δηλαδή τη Σουναμίτιδα και τον μαθητή του Γιεζί. Επειδή δηλαδή χρειαζόταν εκτενέστατη προσευχή προς τον Θεό, και οι άνθρωποι από τη φύση τους, όταν απομονωθούν, απασχολούν το νου τελειότερα και τον ανυψώνουν προς τον Θεό, αντίθετα ο Κύριος, έχοντας αληθινά την εξουσία ζωής και θανάτου, δεν χρειάζεται καθόλου προσευχή για να ζωοποιή­σει το παιδί, όχι μόνο τους μαθητές του είχε μαζί του, αλλά και πολύ πλήθος, που άλλο έφερε αυτός και άλλο βρήκε γύρω από τον μεταφερόμενο. Και ενώ όλοι έβλεπαν και άκουαν, με μόνο το πρό­σταγμά του ζωοποίησε τον νεκρό, κάμνοντας αυτό από φιλαν­θρωπία δημόσια, για να προσελκύσει όλους στην προς αυτόν σωτήρια πίστη. Γιατί λέγει, «καθώς πλησίασε στην πύλη τής πόλεως, μεταφερόταν πεθαμένος»΄ δηλαδή προγνωρίζοντας και της μεταφοράς την ώρα έφθασε στην κατάλληλη ώρα. «Μεταφερόταν λοιπόν πεθαμένος ο μονογενής υιός τής μητέρας του΄ και αυτή ήταν χήρα».

Τα ίδια πράγματα στην πενθούσα και τη λύπη αύξησαν πολ­λαπλάσια, και τη λύση πρόσφεραν εξαίσια. Γιατί βλέποντας ο Κύριος μια μητέρα, και μάλιστα χήρα μητέρα, που στήριζε τις ελπίδες της σε ένα παιδί, να το χάνει με πρόωρο θάνατο, ν’ ακο­λουθεί τη σορό τού παιδιού και να θρηνεί ελεεινά, «ευσπλαγχνίσθηκε», λέγει (πώς δηλαδή δεν θα το έκαμε «ο πατέρας των ορφανών και κριτής των χηρών»;), «και είπε προς αυτήν» παρη­γορώντας την και προβλέποντας το μέλλον, «μη κλαις». Εκείνος βέβαια γνώριζε τι επρόκειτο να κάνει, ενώ η γυναίκα ούτε αυτόν γνώριζε, και πολύ περισσότερο ούτε το μέλλον, γι’ αυτό ούτε και πίστη είχε, ούτε ζητούσε κάτι από αυτόν ούτε αυτός απαιτούσε πίστη από αυτήν, αλλά μπορώντας τα πάντα και μη έχοντας ανά­γκη ούτε από τη συνέργεια αυτών που πιστεύουν, «πλησιάζοντας άγγισε τη σορό», για να δείξει ότι και το σώμα του ως ομόθεο έχει ζωοποιό δύναμη΄ «και είπε, νεανίσκε, σου λέγω, σήκω΄ και ανακάθισε ο νεκρός». Άκουσε δηλαδή το κουφό χώμα εκείνον που καλεί στην ύπαρξη αυτά που δεν υπάρχουν, άκουσε αυτόν που εξουσιάζει τα πάντα με το λόγο τής δύναμής του, άκουσε όχι άνθρωπο θεοφόρο, αλλά Θεό που έγινε άνθρωπος, και όχι μόνο «ανακάθισε ο νεκρός», αλλά «και άρχισε να ομιλεί». Και στην περίπτωση βέβαια του υιού τής Σαραφθίας χήρας, όταν επέστρεψε η ψυχή του σ’ αυτόν, αμέσως, σύμφωνα με την ιστορία, φώναξε προς το παιδί (τον υπηρέτη του). Και αυτό είναι απόδειξη του ότι η ανάσταση δεν ήταν φαινομενική.

Ο Ηλίας λοιπόν ανέστησε ένα νεκρό με προσευχή, και ο Ελισσαίος ανέστησε έναν ενώ ζούσε και άλλον όντας νεκρός, επιβεβαιώνοντας και δείχνοντας από πριν τη θεανδρική ζωοποιό ενέργεια τού Χριστού, ενώ ο Κύριος ανέστησε τρεις νεκρούς με πρόσταγμα πριν από τον σταυρό, το παιδί αυτό της χήρας, τη θυγατέρα τού αρχισυνάγωγου, και τον τετραήμερο Λάζαρο, ενώ κατά τη σταύρωσή του ανέστησε πολλούς, οι οποίοι και «εμ­φανίσθηκαν σε πολλούς». Εκτός από αυτά μετά τον για χάρη μας σταυρικό θάνατό του ανέστησε τον εαυτό του, ή καλύτερα τον εξανέστησε τριήμερο, γενόμενος μόνος αυτός αρχηγός τής αιώ­νιας ζωής. Γιατί όλοι οι άλλοι, αν και αναστήθηκαν, οπωσδήποτε απέκτησαν τη δική μας θνητή ζωή, όταν όμως αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς «δεν τον κυριεύει πλέον ο θάνατος». Γι’ αυτό και μόνος ο Κύριος «έγινε απαρχή εκείνων που έχουν κοιμηθεί», δηλαδή των πιστών και εκείνων που μετατέθηκαν από τα εδώ με την ελπίδα ανάστασης και αιώνιας ζωής. Έγινε λοιπόν απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί και «πρωτότοκος από τους νεκρούς» και μας επιβεβαίωσε και μας επαγγέλθηκε όχι μόνο αυτή τη θνητή και πρόσκαιρη ζωή μας που καθοδηγείται από ζωικό πνεύμα, αλλ’ εκείνην που εμπεριέχεται στις ελπίδες μας, την ένθεο και αθάνατη και αιώνια΄ γιατί αυτή είναι δώρο αυ­τού πραγματικά θεοπρεπέστατο. Καθώς λοιπόν δεν παρέχει εδώ αυτήν την αιώνια ζωή στους αναστημένους από αυτόν, αλλά την διακοπτόμενη από τον θάνατο, δεν την παρέχει σ’ αυτούς με τη μορφή χάριτος, αλλά το κάνει αυτό για άλλους, οδηγώντας αυ­τούς στην πίστη, που είναι πρόξενος της αιώνιας ζωής. Και εδώ λοιπόν, όπως ιστορεί με σαφήνεια ο ευαγγελιστής, δεν ανέστησε το παιδί για τον εαυτό του, αλλά για τη μητέρα «από ευσπλαγχνία γι’ αυτήν»΄ γι’ αυτό και, αφού το ανέστησε, το έδωσε στη μητέρα του.

Αλλά βλέπετε πώς ο Κύριος από ευσπλαγχνία προς τη χήρα που πενθούσε τον υιό της δεν χρησιμοποίησε μόνο παρηγορητι­κούς προς αυτήν λόγους, αλλά και την παρηγόρησε με έργα; Έτσι να κάνομε και εμείς με όλη τη δύναμή μας και να μη είμαστε μόνο με λόγια συμπονετικοί προς αυτούς που κακοπαθούν, αλλά ζωή; Αν και βέβαια και αυτό είναι χρέος μας, αν και όχι ίσως του ενός μας προς τον άλλο, άλλα προς εκείνον που παρέδωσε τον εαυτό του σε θάνατο για χάρη μας, όχι μόνο ως λύτρο, αλλά και προς παράδειγμα και έμπρακτη διδασκαλία, ασύγκριτα υψηλότε­ρη από κάθε έργο και λόγο και νου. Γιατί λέγει, «γι’ αυτό πέθανε ο Χριστός για χάρη μας, αφήνοντας σε μας παράδειγμα, για να ακο­λουθήσομε τα ίχνη του και να είμαστε έτοιμοι, αν χρειασθεί, να θυσιάσομε και τη ζωή μας» προς εκπλήρωση των εντολών του΄ γιατί έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής και βασιλείας αυτού που διαρκεί αιώνια, ζώντας μαζί μ’ αυτόν αιώνια και δοξαζόμενοι μαζί του. Βλέπετε αυτόν τον Μυροβλύτη (Αγ. Δημήτριο). Έχυσε το αίμα τού σώματός του με τη θέλησή του υπέρ του Χριστού, και γι’ αυτό κατέστησε αυτό αδιάκοπη και ανεξάντλητη πηγή πολυειδών θαυμάτων, αγιασμού ψυχής και σώματος, ευωδέστατου και ιερώτατου μύρου, μολονότι η ψυχή του Μεγαλομάρτυρα έχει τώρα δίκαια λάβει την αιώνια και αναλλοίωτη δόξα στους ουρανούς μαζί με τους αγγέλους, ενώ το σώμα δεν έχει ακόμη δοξασθεί μαζί με εκείνη, αλλ’ είναι κατά κάποιο τρόπο τα παρόντα υπόδειγ­μα και τύπος και σύμβολο προς την θειότατη και ουράνια δόξα που πρόκειται ν’ αποκαλυφθεί γύρω από αυτό στο μέλλον΄ και αν το υπόδειγμα και ο τύπος είναι τέτοιος, τί θα είναι εκείνο το μελλοντικό τέλος; οπωσδήποτε και ανέκφραστο και ακατανόητο.

Εύχομαι και εμείς με τις πρεσβείες τού μεταξύ των μαρτύρων Μυροβλύτη, όπως μεταλαμβάνομε εδώ το θείο μύρο που εκχύνεται από αυτόν, έτσι και τότε να γίνομε θεατές και μέτοχοι της θεί­ας εκείνης δόξας με τη χάρη και φιλανθρωπία του δοξαζόμενου μέσω των μαρτύρων του Ιησού Χριστού τού Θεού των πάντων, στον οποίο πρέπει κάθε δόξα στους απέραντους αιώνες. Γένοιτο.

 
Πηγή: (Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»), Η Άλλη Όψη

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς …

Σας ζηλεύουμε!!! Ναι, σας ζηλεύουμε. Γιατί καταφέρατε κάτι, που οι “απέξω” δεν μπορούν να καταλάβουν. Καταφέρατε να φύγετε μέσα στην αγκαλιά της Γαλανόλευκης. Αλήθεια, υπάρχει πιο μεγάλη, πιο ιερή θυσία από το να φύγεις για την Πατρίδα; “Μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου” έλεγε ο Όρκος που δώσαμε κι εσείς το κάνατε πράξη. Την υπηρετήσατε τη Σημαία μας και αυτή σας αγκάλιασε. Μας κάνατε όλους να νιώσουμε “μικροί” μπροστά σας.

Ο κόσμος δεν θα καταλάβει και θα μιλήσει για “άδικο χαμό”. Λογικό είναι. Δεν γνωρίζουν ότι εμείς, το Θάνατο τον κοροϊδεύουμε στα μούτρα.

Μάθαμε να είμαστε το “Πρώτο Κύμα”. Όταν θα ανοίξει η πόρτα του αποβατικού, ακόμα και εάν η σφαίρα έχει το όνομα μας θα βουτήξουμε στη Κόλαση για να υπερασπιστούμε, ότι έχουμε πιο Ιερό. Τα σπίτια μας, τις οικογένειες μας, και τη Θρησκεία μας. Έτσι μάθαμε. Είμαστε Τάγματα “Επιλέκτων”. Όπου οι λίγοι, θα κάνουν τη ζημιά που δεν μπορούν να κάνουν οι πολλοί.

Και αν είναι να πεθάνουμε υπερασπίζοντας αυτά τα υψηλά ιδανικά θα είναι ένας έντιμος θάνατος. Ένας θάνατος που “άξιζε τον κόπο”. Γιατί δεν χαθήκατε σε ένα τροχαίο, δεν σας πήραν οι μάστιγες των χρόνων μας. Επιλέξατε, όπως κι εμείς, να πάτε στα δύσκολα. Να ιδρώσετε, να φορέσετε το μπερέ του Πεζοναύτη. Στη Ζωή και στο Θάνατο. Κανένας δεν μπορεί να σας τον πάρει πια. Εμείς θα φύγουμε σαν Πεζοναύτες, αλλά, σε κόσμο πολιτών. Εσάς όμως σας συνόδευσαν, αδέρφια. Πεζοναύτες!!! Περπάτησαν μαζί σας, δίπλα σας, προς την Αιωνιότητα. Τιμή την οποία εμείς δεν θα έχουμε ποτέ.

Οι γονείς σας θα κλάψουν, θα σπαράξουν. Ξέρουμε, γίναμε γονιοί κι εμείς πια. Και η ιδέα να φύγει το βλαστάρι σου πριν από σένα προκαλεί τρόμο και πανικό. Το αγγελούδι σου, που ανέβαζε έναν απλό πυρετό, και ξενυχτούσες δίπλα του. Που σου έλεγε τους φόβους του, τα όνειρα του αναζητώντας μια αγκαλιά και ήσουν εκεί, δίπλα του, να το βλέπεις να γελάει, να κλαίει, να παίζει, να διαβάζει. Δεν υπάρχουν λόγια να παρηγορήσεις αυτούς τους ανθρώπους. Κανένας μας δεν μπορεί να τους παρηγορήσει. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι γέννησαν έναν μικρό Θεό. Και οι Θεοί πρέπει να είναι ψηλά. Για αυτό και φύγαν σύντομα από κοντά μας.

Και στις γυναίκες που άφησαν πίσω και στα παιδιά, που έμειναν ορφανά, πριν προλάβουν να καταλάβουν το «γιατί»; Τι μπορείς να πεις σε αυτούς;

Τίποτα. Απλά να τους φροντίσεις σαν να είναι δικοί σου άνθρωποι. Γιατί οι πεζοναύτες είναι οικογένεια. Και τα παιδιά μεγαλώνοντας θα καταλάβουν το μεγαλείο της Θυσίας του πατέρα τους. Ακόμα και αν δεν τον γνώρισαν. Ποιος πατέρας, μπορεί να ζήσει στην ιδέα ότι το παιδί του θα μεγαλώσει και δεν θα τον θυμάται; Κανένας. Και αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει. Δεν πρέπει να τον ξεχάσει, και με περηφάνια να λέει ότι τον έφερε στον κόσμο ένας Ήρωας.

Γιατί όλοι εσείς είστε Ήρωες στα μάτια μας. Και κάθε φορά που θα κοιτάμε ψηλά θα ξέρουμε ότι θα μας προσέχετε. Και θα είμαστε ακόμα πιο δυνατοί . Γιατί έτσι κάνουν οι Έλληνες Πεζοναύτες. Αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλά και το θάνατο με θάρρος. Γιατί έτσι λέει το έμβλημα μας. «Χρειάζεται Θάρρος».

Και δεν θα κλαίμε, αλλά θα τραγουδάμε.

Έτσι κάνουμε εμείς….

“Δεν πεινάμε, δεν διψάμε.

Τρέχουμε και τραγουδάμε.”

Δεν σας αποχαιρετούμε αδέρφια.

Θα τα ξαναπούμε αδέρφια.

Αργά ή σύντομα, θα τα ξαναπούμε.

Και ελπίζουμε η ζωή που θα συνεχίσουμε να κάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί να είναι μια καλή, έντιμη ζωή, άξια της υπέρτατης θυσίας που κάνατε προστατεύοντας τον τρόπο που ζούμε και να μας διασφαλίσει μια θέση δίπλα σας όταν θα ξαναβρεθούμε.

Πηγή: http://olympia.gr 

Νυχτώνοντας ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η φωνή του Παύλου: «στη μέση με πήρε παιδιά». Μπήκε στο σπίτι και φώναξε τον καπετάν Πύρζα. Ο Νίκος Πύρζας έτρεξε κοντά του. Ο Παύλος έβγαλε από το λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και του λέει: «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους πείς ότι έκαμα το καθήκον μου...». Και ζήτησε να τον σκοτώσουν τα παλικάρια του για να μην τον βρούνε οι Τούρκοι ζωντανό. Σε λίγο όμως ξεψύχησε. Ήταν Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 1904. «Και οι Έλληνες ξύπνησαν», γράφει ο Ίων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους... Τέτοια σπίθα τούς άναψε ο Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι ο Παύλος Μελάς, για να καταφέρει να την ανάψει. Και με την σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί ήταν τυφλοί, ως τον είδαν. Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν: Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι’ αυτή! Και άλλοι συμπέραναν: Ώστε βρίσκονται ακόμα, μετά το 1897, αξιωματικοί στο στρατό και ζωή στο Έθνος!».

Σε καιρούς σακάτικους σαν τους τωρινούς, που μας περιζώνει η χαμέρπεια και πιάνουμε τις μύτες μας από τις παντοειδείς αναθυμιάσεις, παρηγοριά μονάχη κάτι σαν υποσυνείδητη ώθηση, είναι η ενασχόληση με την εθνική μας ιστορία. Όπως έλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο «αφήστε τα υποκείμενα και καταπιαστείτε με τα κείμενα», εννοώντας πως η εντρύφηση με την ιστορία προσφέρει τον αναζητούμενο ανασασμό. Ας μην λησμονούμε και την πασίγνωστη προγονική ρήση «όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν», ευτυχής ο γνώστης της ιστορίας. Η ιστορία δίνει στον άνθρωπο, που συνηθίζει να σκέφτεται και όχι να σκέφτονται άλλοι γι’ αυτόν, όπως συμβαίνει στα κομματικά ποιμνιοστάσια, πολύ πιο βαθύτερη και πλούσια εμπειρία, ώστε να τον προετοιμάζει για κάθε γεγονός ατομικό ή και γενικό (του έθνους, της ανθρωπότητας) και να μην καταπλήσσεται για όσα συμβαίνουν. Ο ανιστόρητος, ο αμύητος παρουσιάζει αντιδράσεις πρωτόγονου στα διάφορα γεγονότα της ζωής και «πέφτει», όπως κοινότοπα λέγεται, «από τα σύννεφα». Ο ιστορικά μορφωμένος, κατά το δυνατόν, δεν χάσκει ενώπιον των «ραγδαίων εξελίξεων», όπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν και κοάζουν» οι όλο κόρδωμα και έπαρση επιβήτορες της εξουσίας.

Αφιέρωμα, λοιπόν το σημερινό σημείωμα. Όχι, απλώς και μόνον, επετειακό. Δεν είναι χρέος μνήμης. Είναι εξαναγκασμός μνήμης. Αφιέρωμα στον αητό της Μακεδονίας, που έφτασε στα «κρημνά της αρετής» (Κάλβος). Αρχοντόπουλο ήταν, με γυναίκα σπουδαία, κόρη του Δραγούμη, μετέπειτα πρωθυπουργού, με παιδιά μικρά, μπροστά του καριέρα και μεγαλεία, όμως τάραζε τα σπλάχνα του η σωτηρία της Μακεδονίας.

«Ως από ένα βουνόν

ο αετός εις άλλο

πετάει, κι εγώ τα δύσκολα

κρημνά της αρετής

ούτω επιβαίνω»,

γράφει στις «Ωδές» του ο υπέροχος εθνικός ποιητής Κάλβος. Αυτός ήταν ο Παύλος, «αετός», που άφησε τις αθηναϊκές δυσωδίες και τις «άψογες στάσεις» του παλαιοκοματισμού και θυσιάστηκε. Θυσία και όχι λόγια. Αυτό είναι Ορθόδοξος Έλληνας. Έλεγαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας όταν μια μάνα Ρωμηά γεννούσε αγόρι: «Να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι». «Μακαρία» η μάνα του, τέτοιος ήταν ο βλαστός της. Καπετάνιος, ο Μίκης Ζέζας και του έγραψαν και τραγούδια, ο λαός τον έκλαψε, «πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι». (Παλαμάς).

 « Ένα πουλάκι ξέβγαινε απ’ τη Μακεδονία./ Για την Αθήνα διάβαινε για του Μελά τα σπίτια./ Δεν ελαλούσε σαν πουλί ουδέ σαν αηδόνι,/ παρά λαλούσε και έλεγε ανθρώπινη κουβέντα:

-Τον Παύλο τον εβάρεσαν».

Και λαβωμένος «κράζει παλληκάρια» του και τα γλυκομιλάει:/ Παιδιά μου, μη τρομάζετε, το χάρο μη φοβάσθε/ τα παλληκάρια τα καλά /μον’ τον Θεό φοβούνται».

Το ίδιο έλεγε και ο Κανάρης: «μόνο τον Θεό φοβάμαι»! (Όποιο νεοπαγανιστικό απολειφάδι δεν κατανοεί τι σημαίνει «φόβος Θεού», ας μελετήσει κάποιον απο τους Πατέρες της Εκκλησίας. Τους αθεόφοβους και ο λαός μας τους... φοβάται). Τούτος τις σάπιες, των σάπιων, ημέρες, η Μακεδονία, το όνομά της, πάλι ξεβράζεται στα χείλη άνομων, παχυλών μετριοτήτων που –κακή  τη ώρα-κατέχουν τρανά πόστα. Πολύ φοβάμαι, μήπως τώρα που ο λαός έχει πλήρης αποπροσανατολιστεί και αποσβολωθεί με την φρικώδη κρίση και τα συμπαρομαρτούντα της, «περάσει στα μουλωχτά» και κάποιο μνημόνιο προδοσίας, ο δυσώνυμος συμβιβασμός.

Η ένδεια και ο συνοδός πανικός αφοπλίζουν, καθηλώνουν αντανακλαστικά, οδηγούν σε παραίτηση και αδιαφορία. Οι μεγάλες τραγωδίες της ιστορίας τότε συμβαίνουν: όταν ταυτίζεται το κράτος με την πατρίδα. Κράτος είναι οι μνημονιακοί λακέδες και οι ζητωκραυγαστές τους. Πατρίδα είναι ο Παύλος Μελάς και όσοι  αντρειωμένοι κοσμούν το Συναξάρι του Γένους μας. Μας εξευτελίζουν, μας ποδοπατούν, έβαλαν νεοταξικά καθάρματα-τρόικες-να μας διαφεντεύουν και ημέτερους προσκυνημένους να τους δορυφορούν. Μην χάσουμε όμως τη γη μας. Ό,τι κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να ξεπουληθεί με το μελάνι μιας υπογραφής. Στην Μακεδονία μας, είναι θαμμένα, τα κόκκαλα τα ιερά του Παύλου Μελά, θησαυρός πολυτίμητος. Ήρθε η ώρα να τον προδώσουμε; Έλληνες είμαστε! Να πάρει η ευχή!

«Κάποτε», γράφει ο Στρατής Μυριβήλης, «μια μέρα που συζητούσαν δυο απλοί άνθρωποι-δυο ψαράδες ήταν-για την πίεση που ασκούν οι μεγάλες δεξιές και αριστερές δυνάμεις πάνω στην ζωή του τόπου για τα συμφέροντά τους, ο ένας ξεστόμισε μια φράση που με ξάφνιασε. Είπε οργισμένος: -Αν μας πιάσει καμμιά μέρα το ελληνικό μας!». (περ. «Γνώσεις», Φεβρουάριος 1959, τεύχος 14, σελ. 4).

Αυτή είναι η μόνη «ιδεολογία» που μας αξίζει: το ελληνικό μας! Και αυτή δεν περιέχει λόγια, μόνο θυσίες, και ονομάζεται Μάρκος Μπότσαρης και Παύλος Μελάς και Γρηγόρης Αυξεντίου. Αυτό το «ελληνικό» μας είναι το μόνο που δεν φροντίζει να καλλιεργήσει συστηματικά το κράτος στην ψυχή της νέας γενιάς, γιατί αυτό είναι που φοβούνται οι εχθροί της πατρίδας και αυτό βάλθηκαν να υπονομεύσουν με χίλιους τρόπους. Ούτε μια αναφορά στα βιβλία Γλώσσας Δημοτικού και Γυμνασίου στον Παύλο Μελά. Ένα ποίημα, ένα δημοτικό... τίποτε. Θα βρεις τον Λεφάκη, τον αστρολόγο, θα βρεις 35 συνταγές μαγειρικής, σκύβαλα και περιτρίμματα, αλλά τον Παύλο «πούχε ταράξει την Τουρκιά», δεν θα τον βρείς. Στην «σάπια πολιτεία» έχουν τα πρωτεία, οι... σκυφτοί, οι τετραποδίζοντες, κατά το ωραίο το ποίημα του Βάρναλη.

«Πέτα την ανθρωπιά σου

Κι απ’ τον αφέντη πιάσου

Κι άμα σε φτύσει αυτός

να κάθεσαι σκυφτός

Και θα έχεις τα πρωτεία

στη σάπια πολιτεία».

Ζητείται Παύλος Μελάς και σήμερα. Να μας αφυπνίσει, να μας συγκλονίσει, να διαλύσει τα σάβανα που μας καταπλακώνουν.

Πηγή: Ακτίνες 

Το 893 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Λέοντος του ΣΤ΄ του Σοφού και διά της 89 Νεαράς εισήχθη και από την πολιτεία η ιερολογία του γάμου. Έκτοτε επί αιώνες η χριστιανική οικογένεια, ως «κατ’ οίκον εκκλησία» μεγαλούργησε, ως αειθαλές καρποφόρο δένδρο αγάπης, ειρήνης και προόδου. Μόλις τον παρελθόντα αιώνα στην Αγγλία στις 12 Φεβρουαρίου 1966 αναγνωρίσθηκε η ομοφυλοφιλία από την Βουλή των Κοινοτήτων. Κατά την δεκαετία του 1970 ενεφανίσθησαν μπαλέτα ανώμαλων ερωτικώς τύπων (Γαλλία), και η δυσώδης ανταλλαγή συζύγων (Αμερική). Ενεφανίσθη η φθορίωση του ύδατος σε πολλές χώρες για περιορισμό της ανδρικής γονιμότητος και ανάπτυξη ομοσεξουαλικής τάσεως. Ακολούθως παρατηρήθησαν φαινόμενα φθοράς του ιερού Μυστηρίου του γάμου και του οικογενειακού θεσμού, προγαμιαίες σχέσεις και αύξηση ανύπαντρων μητέρων και εξώγαμων τέκνων.

Η σειρά της χώρας μας ήρθε την δεκαετία του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση εισήγαγε τον πολιτικό γάμο και το συναινετικό διαζύγιο (1983). Ακολούθησε αύξηση διαζυγίων και υπογεννητικότητος, νέες μέθοδοι αναπαραγωγής (τεκνοποιία δι’ αγοράς σπερματοζωαρίων), οικογενειακή χαλάρωση, με το θλιβερό αποτέλεσμα το παιδί ουσιαστικά να βρίσκεται στο απόσπασμα. Το 2008 μια άλλη κυβέρνηση ψηφίζει το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» για ετερόφυλα ζευγάρια με τον αρμόδιο Υπουργό να παρατηρεί ότι με την «ωρίμανση του λαού στο εγγύς μέλλον θα ψηφιστεί και για ομόφυλα ζευγάρια». Το 2009, η σοσιαλιστική κυβέρνηση, με την στήριξη της αριστερής πτέρυγος και συνοδοιπορούσης ακολούθως και της μικτής κυβερνήσεως, έρχεται στην πρόταση ψηφίσεως γάμου ομοφυλοφίλων επιβεβαιώνοντας και την «ανωριμότητα του ελληνικού λαού», επαληθεύοντας τον παραπάνω Υπουργό.

Σχετική ενημέρωση, μάλλον αποκρουστική του φαινομένου, παρέχει η μικρή φυσιολοανατομική περιγραφή: Μέσο μήκος παχέως εντέρου 1,5μ, με λειτουργία του απορρόφηση και έκκριση νερού, ηλεκτρολυτών και κατακράτηση κοπράνων, 30% των οποίων αποτελείται από μικρόβια. Ο ορθοπρωκτικός σωλήνας έχει αφοδευτική λειτουργία, συγκρατεί και αποβάλλει 50-200 γρ. περιττωμάτων την ημέρα με μηχανισμούς αφόδευσης τις κοπρανώδεις μάζες του εντέρου… Αιτιολογικά για το παραφύση φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις συγγενούς και κληρονομικής προελεύσεως, κυρίως ενοχοποιούνται επίκτητοι ψυχολογικοί (οικογενειακοί, κοινωνικοί, τηλεόραση, internet) παράγοντες και θεσμικοί αφού η διαστροφή των αρχόντων παρουσιάζει οικουμενικές διαστάσεις.

Έλλειψη διαπαιδαγώγησης υπό των αρμοδίων, οι οποίοι περιφρονούν τα λόγια του Γρηγορίου του Θεολόγου «Τέχνη τεχνών άνθρωπον άγειν» και τη συμβουλή του Ιωάννου Χρυσοστόμου «Χριστιανόν αυτόν ποίησον ίνα σώσης υιόν και θυγατέρα» και άγνοια ότι «ψυχή παιδίου χρυσίου τιμιωτέρα». Ο Απόστολος Παύλος διά λόγων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αναφέρει «ο ομοφυλόφιλος είναι χειρότερος του δολοφόνου αφού ο δεύτερος αποσπά μόνον την ψυχή από το σώμα ενώ ο πρώτος αμφότερα και χειρότερος του αμαρτωλού αφού πάλι ο δεύτερος ενεργεί εκτός σώματος ενώ η πράξη αφορά το ίδιο του το σώμα». Ο ίδιος ο Χριστός μας διδάσκει «Μην δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…» (Ματθ. 7,6), δηλαδή σκυλιά και χοίροι δεν αναγνωρίζουν την αξία των μαργαριταριών, ήτοι ηθικής, πίστεως και σεμνότητος, πλεονάζει η αναισχυντία. Ο δε Αγ. Ιερώνυμος διά γραφίδος Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου αναφέρει: «Δια την αμαρτίαν της αρσενοκοιτίας αργοπόρησαν εις τόσες χιλιάδες χρόνους να γένη άνθρωπος ο Υιός του Θεού» (Πηδαλ. 1982, σελ. 594). Ομοίως και η σοφία των Αγίων Πατέρων διαχρονικά διδάσκει ότι συμπεριφορά ενάντια στους νόμους της φύσεως όπως το πάθος των ομοφυλοφίλων αποτελεί τεκμήριο συναισθηματικής νοσηρότητος και αλλοιωμένης πνευματικής κρίσεως. Η φωνή του Αγίου Όρους επίκαιρος δια στόματος Γέροντος Γαβριήλ αναφέρεται στο κοινοβούλιο: «ου φονεύσεις, οι Έλληνες απαντούν: κάτω ο νόμος του Θεού, σκοτώστε όλα τα ελληνόπουλα, γι’ αυτό νομιμοποίησαν τις εκτρώσεις. Ου μοιχεύσεις, αυτοί νομιμοποιούν την ομοφυλοφιλία, ψηφίζουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, πετούν σημαία και Σταυρό αυτοπροσδιοριζόμενοι σε Εθνοκαταστροφείς ώστε να μην είναι ευπρόσδεκτοι από τον Θεό στην κόλαση και να ετοιμάζει χειρότερη γι’ αυτούς.»

Η πολιτεία δυστυχώς νομοθετεί ανεξαρτήτως Εκκλησίας.

Όμως η Ποιμαίνουσα μάνα Εκκλησία δια του λόγους της και μέσω της ψήφου του ορθοδόξου ποιμνίου οφείλει να καλύψει επαρκώς τα έδρανα της Βουλής με Έλληνες πιστούς στον Θεό, την Πατρίδα και την Ιστορία.

Ευρισκόμεθα στο χείλος του γκρεμού, αφού μαζί με την οικονομική δοκιμασία ευρίσκεται σ’ εξέλιξη βαθύτατη πνευματική κρίση χειρότερης των Σοδόμων και Γομόρρων. Εξαίρετο παράδειγμα η ακμάζουσα Ρωσία η οποία ψήφισε μετά από μακροχρόνιους διωγμούς του άθεου Μαρξισμού, την απέλαση ατόμων προωθούντων την ομοφυλοφιλία. Ομοίως ακολούθησαν Γεωργία, Ρουμανία, Πολωνία, Σερβία και του Ισημερινού μη εξαιρουμένου. Θετικό παράδειγμα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας ο οποίος απέρριψε επίσκεψη Πρέσβη μετά του ομοφυλοφίλου συντρόφου – συζύγου του. Ο κ. Καραμανλής έχασε πιθανότατα τις εκλογές από Ελληνορθόδοξους πιστούς διότι επί δημοσιογραφικής ερωτήσεως απάντησε ότι θα αποδέχετο ικανό υπουργό

και ας ήτο ομοφυλόφιλος. Άλλα παραδείγματα αποχριστιανοποιήσεως γενικότερα της Ευρώπης αποτελούν ως γράφεται η αναγνώριση της παιδοφιλίας υπό της Ολλανδίας, του «τρίτου φύλου» της ομοφυλοφιλίας και της κτηνοβασίας υπό της Γερμανίας.

Συνεπώς ο ελληνικός λαός, Ορθόδοξα βαπτισμένος, με πλούσια ανθρωπιστικά χαρίσματα, οφείλει στις επικείμενες εκλογές ν’ αναδείξει προσωπικότητες αξιών, παιδείας και ηθικής, οι οποίοι θα υψώσουν λάβαρο αλήθειας και δικαιοσύνης. Έλληνες, οι οποίοι ν’ αγαπούν θυσιαστικά την πατρίδα. Ο τόπος μας στην ελληνορθόδοξη παράδοσή του δεν θέλει άθεους, ανιστόρητους, επικίνδυνους οπαδούς φατριών εκ του σοβαρώς νοσούντος πολιτικού συστήματος με αποκλειστικό ενδιαφέρον μόνο το ίδιον και το κομματικό συμφέρον. Φθάνει πια.

Δημόσια δήλωση διαγραφής «Ορθοδοξίας» και «Χριστιανικής θρησκείας», εθνικές καταστροφές χαρακτηριζόμενες «συνωστισμοί», στήριξη ομοφυλοφίλων – εδώ δεν κρίνονται οι δυστυχείς συνάνθρωποι αλλά η πράξη – και της υπογεννητικότητος σε χώρα με περισσότερους θανάτους έναντι γεννήσεων, τεκμήριο αφανισμού της φυλής μας, διαγραφής της επόμενης των εκλογών Θεού, Πατρίδος και Ιστορίας χιλιετηρίδων, αποτελεί έσχατο εθνικό έγκλημα. Έχουμε μέγιστη ευθύνη και ύψιστη υποχρέωση με την ψήφο μας να προστατεύσουμε το σπίτι μας. Να διατηρήσουμε τις ηθικές αρχές και αξίες, τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και την εθνική μας ιστορία. Προϋποθέτουν όμως κάθαρση του Κοινοβουλίου και αποδοχή ενάρετων Ελλήνων, θυσιαστικού δικαίου και ασφαλούς ελπίδος για το αύριο της πατρίδος, διότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και όλα καταστρέφονται.

Η ευθύνη είναι του ελληνικού λαού και κάθε Έλληνα πολίτη χωριστά αφού κατά την ποιότητα του λαού και η ποιότητα των αρχόντων, διότι η ψήφος μας θα καλύψει τα βουλευτικά έδρανα και θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών μας και του Έθνους μας.

Για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η πανηγυρική εξαγγελία της (συγ)Κυβέρνησης στο Ζάππειο Μέγαρο περί του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος των Ελλήνων, αποτελεί κόλαφο για αυτήν για το πως αντιμετωπίζει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας , το οποίο είναι το υπ` αριθμό ένα Εθνικό μας θέμα, καθώς για 2η συνεχή χρονιά οι θάνατοι υπερβαίνουν τις γεννήσεις κατά 17.660 και οι γεννήσεις έχουν καταρρεύσει στις 94.134 (γεννήσεις Ελληνίδων 80.940 και 13194 από αλλοδαπές) σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ.

Αθήνα, 16/10/2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΣΠΕ

Ο Ελάχιστος εγγυημένος εμπαιγμός των πολυτέκνων…

1. Η πανηγυρική εξαγγελία της (συγ)Κυβέρνησης στο Ζάππειο Μέγαρο περί του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος των Ελλήνων, αποτελεί κόλαφο για αυτήν για το πως αντιμετωπίζει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας , το οποίο είναι το υπ` αριθμό ένα Εθνικό μας θέμα, καθώς για 2η συνεχή χρονιά οι θάνατοι υπερβαίνουν τις γεννήσεις κατά 17.660 και οι γεννήσεις έχουν καταρρεύσει στις 94.134 (γεννήσεις Ελληνίδων 80.940 και 13194 από αλλοδαπές) σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ. Σύμφωνα δε με τις προϋποθέσεις χορήγησης του αναφέρεται ότι ο αλλοδαπός που διαμένει νόμιμα στη χώρα θα είναι δικαιούχος του επιδόματος αν διαμένει τουλάχιστον επί μία 5ετία στη χώρα, τη στιγμή που για να πάρει ο Έλληνας πολύτεκνος το πολυτεκνικό θα πρέπει να διαμένει στην Ελλάδα επί μία 10ετία!!!

Επίσης αναφέρεται στο πρόγραμμα, ότι οι πόροι για την χορήγηση αυτού θα ευρεθούν από την ανακατανομή των κονδυλίων Κοινωνικής πρόνοιας – Οικογενειακών επιδομάτων!

Αυτά εννοούσε άραγε ο κ. Σαμαράς το 2011 με την Διαφάνεια 8, στο Ζάππειο ΙΙ: «…Επίσης, θα αποκαταστήσουμε τις ενισχύσεις στους πολύτεκνους που η κυβέρνηση έκοψε. Θα επιστρέψουν στα προηγούμενα επίπεδα, από τον πρώτο κι όλας δικό μας Προϋπολογισμό»;;;

2. Ο δε κ. Λοβέρδος συνεχίζει να εμπαίζει τους πολύτεκνους φοιτητές με τις Μετεγγραφές… από τις Ελεύθερες και Αυτόματες Μετεγγραφές για τους πολύτεκνους και που ούτε θα χρειασθεί να πάνε να κάνουν εγγραφή εκεί που πέρασαν όπως χαρακτηριστικά έλεγε πριν λίγο καιρό… πάμε στο χαμένο εξάμηνο και να φοιτήσουν το Α' εξάμηνο εκεί που πέρασαν! Ζητούσαμε αρχές Ιουλίου την έκδοση της Υ.Α ώστε τα παιδιά μας, να μην συμπληρώνουν στα τυφλά το Μηχανογραφικό τους… και μας λέγανε, δεν χρειάζεται είναι σαφής ο νόμος…, η Υ.Α θα έχει μόνο διαδικαστικά θέματα με προθεσμίες και δικαιολογητικά και εκείνος μετά από λίγο άλλαξε και το νόμο!

Και αυτό βεβαίως έγινε με σκοπιμότητα και με τη βοήθεια των δημοσιογράφων που μιλούσαν όλοι περί πλημμυρίδας και τους ανεβάζανε περί τους 40.000(!) και σε αυτό βοήθησε και η πρωτοβουλία του υπουργού περί της έκφρασης επιθυμίας μετεγγραφής των εγγραφόμενων χωρίς καν να ρωτούνται αν δικαιούνται βάσει του νόμου Μετεγγραφή!

Το 1979 δόθηκαν στους πολύτεκνους οι Μετεγγραφές, για δημογραφικούς λόγους (με 148.000 γεννήσεις), ίσχυσαν επί 32 συναπτά έτη χωρίς προβλήματα όπως ομολογούσαν οι ίδιοι οι πρυτάνεις και το 2010 τις κατήργησε η παινεμένη κυρία της Φωτοτυπίας, γιατί οι 3500 πολύτεκνοι (που ήταν το 30% του συνολικού αριθμού των μετεγγραφόμενων) δημιουργούσαν συνωστισμό στις Σχολές! Τις κατήργησαν προσωρινά βεβαίως για να τις πάρουν από τους πολύτεκνους και να τις δίνουν όπου θέλουν με αδιαφανή κριτήρια… Σήμερα δε το 2014 με τις μισές περίπου γεννήσεις, ο υπουργός μας είπε στη συνέντευξη του: «… όπου ορίσαμε ότι ο νόμος περί μετεγγραφών είναι για τους ταλαιπωρημένους οικονομικά. Δεν είναι για τα κέφια κανενός»!!!

Και όταν συμβαίνουν όλα αυτά κάποιος Αθαν. Κυριαζής - Γ. Γραμματέας του υπουργείου αποκρύπτει την αλήθεια λέγοντας στα κανάλια: … «Όσοι πέρυσι φοιτητές, ζήτησαν Μεταφορά θέσης και ικανοποιούσαν το εισοδηματικό όριο των 9.000€ το κατά κεφαλήν εισόδημα… πήραν όλοι(!), γιατί λοιπόν δεν έκαναν πέρυσι αίτηση αυτοί που διαμαρτύρονται τώρα, δεν ξέρω γιατί δεν έκαναν;…» Δηλαδή οι 723 πολύτεκνοι είναι ψεύτες και δεν ξέρουν τι τους γίνεται; Μα τον αριθμό των 723 οι υπηρεσίες του υπουργείου μας τον γνώρισαν.

Τέλος χαρακτηριστικό του εμπαιγμού των πολυτέκνων φοιτητών φέτος είναι ότι ο πολύτεκνος , ο τρίτεκνος κλπ, που κατάγονται από Κέα, Άνδρο, Κύθνο, Σέριφο , Σίφνο, Μήλο...… και θέλουν Παιδαγωγικό τμήμα, δεν θα μετεγγράφονται στην Αθήνα(1,5 ώρα), αλλά τους στέλνουν στη Ρόδο (να έλθει Πειραιά για να πάει σε 12 ώρες στη Ρόδο), καθότι η τροπολογία λέει εντός της περιφέρειας μετεγγράφεσαι σε αντίστοιχη σχολή εφόσον υπάρχει, όπως δηλαδή επί Διαμαντοπούλου!

3. Το δε ΥΠΔΜΗΔ αρέσκεται να ψάχνει για πλαστά πτυχία και πιστοποιητικά στο Δημόσιο και να εκτοξεύει λάσπη προς όλους τους Δ.Υ και να μην κάνει τίποτα για την Υ.Α του Υπουργού Παιδείας, που στις Μετεγγραφές τώρα παρανόμως δεν ζητεί από τους υποψήφιους πολύτεκνους πιστοποιητικό απόδειξης της πολυτεκνικής ιδιότητας όπως σαφώς αναφέρει ο νόμος 3454/2006.

Από το Γραφείο Τύπου της ΑΣΠΕ

Δὲν εἶναι «θεωρία συνωμοσίας» ὅτι πολλοὶ γιὰ προφανεῖς ἐμπορικοὺς καὶ γιὰ ἄλλους λόγους προτείνουν νὰ ποδοπατοῦμε μὲ … παντόφλες ρατσισμοῦ τὰ ἱερὰ καὶ ὅσιά μας, στρεφόμενοι ρατσιστικὰ κατὰ τοῦ δικοῦ μας Γένους, τῆς δικῆς μας Σημαίας.

Ἀποκαθηλώνουν τὰ ἐθνικὰ σύμβολα ἀπὸ τοὺς δημόσιους χώρους, ἀφαιροῦν τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία ἀλλὰ καὶ τὸν Σταυρὸ ἀπ’ τὴ Σημαία, «ἐξαφανίζουν» τὶς ἱερὲς εἰκόνες ἀπὸ δημόσια κτίρια, καταργοῦν τὴν Κυριακὴ ἀργία, διδάσκουν ἀνοιχτὰ τὴν ἀθεΐα καὶ τὴν ἀσέβεια, ἀπαγορεύουν συχνὰ τὴν πρόσβαση ἱερέων στὰ σχολεῖα καὶ τὸν ὁμαδικό ἐκκλησιασμὸ τῶν τάξεων, παρακωλύουν τὴν πρωινὴ προσευχή, προπαγανδίζουν τὴν ἀναίδεια στὰ παιδιὰ καὶ παρέχουν δημόσια ἀπαιδεία, «κόβουν» τὸν ἑορτασμὸ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων καὶ τὴν ἀπαγγελία τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου…

Πρὶν λίγες ἡμέρες (3 Ὀκτωβρίου), στὴν ἐπίσημη λιτανεία τοῦ πολιούχου τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, ἁγίου Διονυσίου, οἱ δημοτικὲς ἀρχὲς ἀπαγόρευσαν τὴν ἀπαγγελία τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου, μία διαχρονικὴ κατά παράδοση πρακτικὴ καὶ εὐτυχῶς, μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ παρισταμένου ἐκπροσώπου τῆς ἀρχιεπισκοπῆς, ὁ λαὸς ἔψαλλε αὐθορμήτως τὸν Ὕμνο. Ἡ ἀλήθεια βοᾶ, ὅπως καὶ ἡ ἐλευθερία «ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη, τῶν Ἑλλήνων, τὰ ἱερά»!

Ἐθνικοί λόγοι ἐπιβάλλουν σήμερα χωρὶς ἄλλη ἀναβολὴ νὰ ἀντισταθοῦμε εὐαγγελικῶς, ὑπερασπιζόμενοι τὰ ἱερὰ τῆς παραδόσεώς μας καὶ νόμιμα ἤθη. Ἡ ἀντίσταση αὐτὴ - προσωπικὴ καὶ ἐθνικὴ - δὲν εἶναι ἁπλῶς δικαίωμα ἀλλὰ ὑποχρέωσή μας ἀπέναντι στὴν πατρίδα καὶ τὰ δημοκρατικὰ κεκτημένα αὐτῆς: «ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων».

Τὰ ἐθνικὰ μας σύμβολα, ἡ Σημαία καὶ ὁ Σταυρός, δὲν συμβολίζουν ἁπλῶς αὐτὴ τὴν τάξη ἀλλὰ ζωντανὰ τὴ διασαλπίζουν. Τὸ θρόϊσμα τῆς Σημαίας καὶ τὸ θάμβος τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ, στὴν κορυφή της, αὐτὴ τὴν ἀφοσίωση διατρανώνουν στὴν ἱστορικὴ μνήμη ἀγώνων ἱερῶν γιὰ τὴν ἐλευθερία….

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Επιστολή των Δικαστικών Ενώσεων προς τον Πρωθυπουργό για την εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων

Με μια κοινή επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης οι Δικαστικές Ενώσεις της χώρας ζητούν την άμεση εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων αλλά  και των συμφωνηθέντων με την κυβέρνηση. Αναμένοντας την εφαρμογή των σχετικών αποφάσεων με τις οποίες τα επίπεδα των αποδοχών τους επανέρχονται σε εκείνα που ίσχυαν τον Ιούλιο του 2012, αναφέρονται  αναλυτικά τόσο στη βασική απόφαση 88/2013, του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 του Συντάγματος όσο και στις επιμέρους συναντήσεις και δεσμεύσεις όλων των κυβερνητικών στελεχών για το ίδιο θέμα. 

Όπως χαρακτηριστικά ολοκληρώνεται το κείμενο της επιστολής: “Ωστόσο, αν και έκτοτε έχουν παρέλθει σχεδόν τρεις μήνες από τη δημοσίευση στο ΦΕΚ της ως άνω εξουσιοδοτικής διάταξης, καθ’ όλη τη διάρκεια των οποίων η κυβέρνηση εξακολουθούσε να διαβεβαιώνει τις Δικαστικές Ενώσεις ότι δεν προτίθεται να αποστεί από τα συμφωνηθέντα, η εν λόγω κοινή υπουργική απόφαση δεν έχει ακόμα εκδοθεί. Ενόψει των ανωτέρω, οι Δικαστικές Ενώσεις θεωρούν ότι έχει εξαντληθεί κάθε εύλογο διάστημα αναμονής για την τήρηση των συμφωνηθέντων και ΖΗΤΟΥΝ την άμεση έκδοση  ( εντός του Σεπτεμβρίου 2014 ) της εν λόγω Κοινής Υπουργικής Απόφασης και την καταβολή των οφειλόμενων αναδρομικών διαφορών εντός του 2014 σύμφωνα με το ως άνω σχέδιο, το οποίο σας επισυνάπτουμε.

ΖΗΤΟΥΜΕ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ την πραγματοποίηση συνάντησης του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Οικονομικών με τα Προεδρεία των Δικαστικών Ενώσεων.”

Ἡ ὀρθοδοξία ἀνέκαθεν ὑπῆρξε ἀρωγὸς καὶ συμπαραστάτης τοῦ ἀνθρώπου στοὺς ἀγῶνες γιὰ ἐλευθερία, ἰσότητα καὶ ἀξιοπρέπεια. Ως Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴν ὑπέρβαση τῆς πραγματικότητας τῆς φθορᾶς, στὴν ἐλευθερία, ποὺ παρέχει στὸν ἄνθρωπο ἡ Θεία Χάρη. Ἡ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια καὶ στὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν πραγματικὴ ἐλευθερία, τὴν κατ’ εἰκόνα ἐλευθερία, «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι εἰκόνα τῆς θείας ἐλευθερίας»[1]. Ο ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος ἐπειδὴ γίνεται πρόσωπο, ἀποκτᾶ τὸν πολιτισμὸ τοῦ προσώπου μέσα στὴν ἐκκλησία. «Ὁ ΄πολιτισμὸς τοῦ προσώπου΄ εἶναι ἡ πρόταση ζωῆς τῆς Ὀρθοδοξίας».[2]

Ἀπὸ τὴ μελέτη τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων γίνεται φανερό, ὅτι ὁ ἀρχικός τους σκοπὸς ἦταν νὰ ἐξασφαλίσουν τὰ προνόμια τῶν ἰσχυροποιημένων τάξεων (γαιοκτημόνων καὶ ἀστῶν) (MagnaCharta, ἀστικὲς ἐπαναστάσεις) καὶ φυσικὰ οὐδεὶς ἐκ τῶν ἐμπνευστῶν τους δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ τὴ σημερινή τους μορφὴ ὅπως δὲ θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ διανοηθεῖ τὴν καθολικὴ ἐπικράτηση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος. Καὶ σήμερα ὑπάρχουν οἱ ἀμφισβητίες τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὸ δυτικὸ κόσμο γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ κατάργησή τους καὶ....

ἡ ἀλλαγὴ τοῦ δημοκρατικοῦ συστήματος, ποὺ ὑπάρχει σήμερα στὸν κόσμο μὲ κάποιο ἄλλο αὐταρχικό, θὰ ἔφερνε τὴν ἀνθρωπότητα στὸν «ἴσιο δρόμο».

Στὴν πλευρὰ τῆς ἀμφισβήτησης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων θὰ συναντήσουμε συχνὰ ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ τὸν «ἀέρα» τοῦ κατόχου της ἀπόλυτης ἀλήθειας ἀπορρίπτουν κάθε διαφορετικὴ προσέγγιση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς πέραν τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης.

Ἡ Θεσμικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατὰ τὸν 20ο αιώνα στὴ χώρα μας, στὴν οὐσία παραχάραξε τὴν ταυτότητά της, μὲ τὸν ἐναγκαλισμό της μὲ τὴν κρατικὴ ἐξουσία, καὶ ὁδήγησε στὴν «κατανόηση τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας μὲ ὅρους φυλετικοὺς καὶ κολεκτιβιστικούς, πράγμα ποὺ φυσικὰ ἐκβάλλει σὲ ἐθνικισμό».[3] Ἀπὸ τὰ χείλη διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ἡ Ὀρθοδοξία προβλήθηκε ὡς «στοιχεῖο τοῦ ἑλληνικού DNA» καὶ «πεπρωμένο τῆς ‘φυλῆς’», ἀντίληψη ἡ ὁποία «συνιστᾶ θηριώδη ἀντιστροφὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ». Ἡ πίστη ἀπὸ «ἄθλημα στὴν ἐλευθερία – προσωπικὴ ἐπιλογὴ» μετατρέπεται σὲ «στοιχεῖο ποὺ κληρονομεῖται ἀνεπίλεκτα».[4] Ἐνῶ ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν Ἀβραὰμ νὰ ἐγκαταλείψει τὸν τόπο ποὺ ζεῖ καὶ τοὺς συγγενεῖς του καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ ποὺ θὰ τοῦ δείξει, νὰ γίνει δηλαδὴ μετανάστης καὶ ἀντίστοιχα τὸν Παῦλο νὰ μεταστραφεῖ[5] καὶ νὰ ἐγκαταλείψει ὅσα μέχρι τότε ἀποτελοῦσαν τὴν πίστη τῶν προγόνων του (Νόμος, Περιτομή), οἱ σημερινοὶ κήρυκες μᾶς καλοῦν νὰ ταυτοποιηθοῦμε μέσα ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική μας κληρονομιὰ καὶ μόνο, προβάλλοντας ἕνα θολὸ θεοκρατικὸ τοπίο ὡς τὴν ἐνδεδειγμένη ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πολιτεία.

Ἡ «ἀναβάπτιση στὶς ρίζες μας», ἡ διατήρηση τῆς αὐθεντικότητας -«ἰθαγένειας», (θεολογικῆς καὶ πολιτισμικῆς) ἀποτελεῖ τὴν ἀπάντηση στὴν ἀπειλὴ νόθευσης τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητας ἀπὸ «ξενόφερτες ἐπιδράσεις».[6]

Ἡ στάση τῆς Θεσμικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, εἶναι διφορούμενη, ὑποβάλλεται δὲ κάθε φορᾶ ἀπὸ τὸ «συμφέρον» της, τὸ ὁποῖο ταυτίζεται μὲ τὴ διατήρηση τῶν κεκτημένων ἔναντί των ἄλλων θρησκειῶν εὐνοϊκῶν νομοθετικῶν ρυθμίσεων, ποὺ τῆς προσδίδουν ἐξουσία καὶ κύρος στὰ ὅρια τοῦ κράτους. Ὁ φόβος ἀπώλειας τῆς ἐξουσίας καθιστᾶ τὴν ἐκκλησία ἐπιφυλακτικὴ ἀπέναντί σε κάθε καινοτόμο δράση, ἑπομένως καὶ στὰ κινήματα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἡ φοβικὴ αὐτὴ στάση ἀποκαλύπτει περαιτέρω ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης τῆς ἐκκλησίας στὸ σκοπὸ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου τὸν ὁποῖο ὑπηρετεῖ, ἀλλὰ καὶ αὐτοπεποίθησης, ὅταν ἐπιδιώκει μέσω τῆς κρατικῆς νομοθεσίας[7] νὰ διασφαλίσει τὴ συνοχὴ τοῦ ποιμνίου της. Ὡς ἔλλειψη αὐτοπεποίθησης θὰ μπορούσαμε ἐπίσης νὰ καταγράψουμε τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἐκκλησίας νὰ ἀνακινήσει θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὴ λατρεία (γλώσσα καὶ διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν) καὶ τὶς «παραδόσεις» (ἐνδυμασία καὶ κόμμωση τῶν κληρικῶν), ἀλλὰ καὶ στὴ διοίκηση τῶν μητροπόλεων (ὑπέργηροι μητροπολίτες, ἰσόβια ἀπόλυτη ἐξουσία –«δεσπότης»)[8].

Ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ὑπὸ ὅρους εἶναι τὸ ζητούμενο καὶ γιὰ τὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὴν ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς ὁποίας εἶναι ἀναρτημένο κείμενο μὲ τίτλο «Οἱ ἀρχὲς τῆς διδασκαλίας τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴν ἐλευθερία καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου». Ἀπὸ τὸ ἐν λόγω κείμενο τὸ ὁποῖο «ἐνεκρίθη ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»[9] ἀντιγράφουμε κάποιες κατὰ τὴν ἄποψή μας ἐνδιαφέρουσες καὶ διαφωτιστικὲς ἀναφορές. Στὴν εἰσαγωγὴ ἀναφέρεται ὅτι: «[…]διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὴν πραγματικότητα ἐφαρμόζονται πολλὲς φορὲς ἰδέες, οἱ ὁποῖες ριζικὰ ἀντίκεινται στὴ χριστιανικὴ διδασκαλία» καὶ στὴ συνέχεια ἐπισημαίνεται ὁ κίνδυνος γιὰ τοὺς χριστιανοὺς «κοινωνικοὶ καὶ κρατικοὶ παράγοντες […] νὰ τοὺς ἐξαναγκάζουν νὰ σκέφτονται καὶ νὰ πράττουν ἀντιθέτως πρὸς τὶς Θεῖες ἐντολές, πράγμα τὸ ὁποῖο ἐμποδίζει τὴν ἐπίτευξη τοῦ κυριότερου σκοποῦ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, δηλαδὴ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν εὕρεση τῆς σωτηρίας». Θὰ σημειώσουμε μιὰ ἐνδιαφέρουσα θεολογικὴ προσέγγιση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας: «στὴν χριστιανικὴ παράδοση τῆς Ἀνατολῆς ἡ ἔννοια τῆς ‘ἀξιοπρέπειας’ ἔχει πρωτίστως ἠθικὴ διάσταση ἐνῶ ἡ ἀντίληψη γιὰ τὸ τί εἶναι ἄξιο καὶ ἀνάξιο εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὶς ἠθικὲς ἢ τὶς ἀνήθικες πράξεις τοῦ ἀνθρώπου καὶ μὲ τὴν ἐσωτερική του κατάσταση. Ἔχοντας ὑπόψη τὴν διεφθαρμένη λόγω τῆς ἁμαρτίας κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως κρίνεται σημαντικὴ ἡ σαφῆ διάκριση μεταξύ του ἀξιοπρεποῦς καὶ τοῦ ἀναξιοπρεποῦς στὴν ἀνθρώπινη ζωή». Τέλος θὰ ἀναφέρουμε ὁρισμένες συμπερασματικὲς προτάσεις, ἀπὸ τὸ προαναφερθέν κείμενο, οἱ ὁποῖες θεωροῦμε ὅτι πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσουν ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὶς προτεραιότητες ποὺ θέτουν καὶ τὸ πρίσμα ὑπὸ τὸ ὁποῖο θεωροῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. «Ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὁ πολιτικὸς καὶ νομικὸς θεσμὸς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεῖ νὰ ὑπηρετεῖ τοὺς καλοὺς σκοποὺς τῆς προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας καὶ νὰ συμβάλλει στὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀνάπτυξη τοῦ προσώπου. Γιὰ αὐτὸν τὸ λόγο ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἀντίθετη μὲ τοὺς νομοθετημένους ἀπὸ τὸ Θεὸ ἠθικοὺς κανόνες καὶ τὴ στηριζόμενη σὲ αὐτοὺς παραδοσιακὴ ἠθική. Τὰ ἀτομικὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου δὲν μποροῦν νὰ ἀντιταχθοῦν στὶς ἀξίες καὶ στὰ συμφέροντα τῆς πατρίδας, τῆς κοινότητας καὶ τῆς οἰκογένειας.» Η ἀναγνώριση τῆς πολιτικής και νομικης διαστασής των ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εἶναι κατὰ τὴν ἄποψή μας τὸ θετικὸ στοιχεῖο. Ἡ ἀπαίτηση γιὰ συμφωνία τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μὲ τοὺς «νομοθετημένους ἀπὸ τὸ Θεὸ ἠθικοὺς κανόνες» καὶ τὴν «παραδοσιακὴ ἠθικὴ» θέτουν πρωτίστως θεολογικὰ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἠθική τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ὕπαρξη ἢ ὄχι θεολογικων κανόνων, ἀφενὸς καὶ τὴ σχέση τῆς παραδοσιακὴς ἠθικής με τὴν ἠθικὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ τὴ σύγχρονη ὀρθόδοξη θεολογία ἀφετέρου. Τέλος ἡ πρόταξη των αξιῶν καὶ συμφερόντων τῆς πατρίδας τῆς κοινότητας[10] καὶ τῆς οἰκογένειας εναντί των ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωροῦμε ὅτι βλάπτει σημαντικὰ τὴν οἰκουμενικότητα τόσο τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσο καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Τερέζης Χ. ό.π., σελ. 49

[2] Κωνσταντῖνος Δεληκωσταντής, «Παγκοσμιοποίηση καὶ Ὀρθοδοξία», σ.495

[3] Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Ποιὰ θρησκεία καὶ ποιὰ πολιτική;», Σύναξη 110 (2009), σ.92

[4] Ό.π.

[5] Ό.π. σ.92-93

[6] Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Ἡ κοινότητα ὡς βρόχος.» σ.339

[7] «φαινόμενα ποὺ χαρακτήρισαν τὸν νεοελληνικὸ βίο τὸν 20ο αιώνα, ὅπως ἡ νομοθέτηση τῆς ἱερολογίας ὡς μοναδικοῦ συστατικοῦ τύπου τοῦ γάμου, ἡ ποινικοποίηση τῆς ἑτεροδοξίας, ἡ ἀπαίτηση νὰ γνωμοδοτεῖ ὁ ἐπίσκοπος γιὰ τὴ λειτουργία εὐκτήριου οἴκου ἑτεροδόξων, ἡ πεποίθηση τῶν ἐπισκόπων ὅτι ἐκπροσωποῦν τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κ.λπ, ἀποτελοῦν παραχαράξεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταυτότητας καὶ κουτοπόνηρη νόσφιση κρατικῆς πολιτικῆς» Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Ποιὰ θρησκεία καὶ ποιὰ πολιτική;»,σ.92

[8] Τὰ ζητήματα αὐτά, κατὰ τὴν ἄποψή μας, μποροῦν κάλλιστα νὰ ἀναφέρονται ἄμεσα ἢ ἔμμεσα στὸ σεβασμὸ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στὴν Ἐκκλησία.

[9] https://mospat.ru/gr/documents/dignity-freedom-rights/v/ (ἀνάκτηση 22-8-2013)

[10] Γιὰ τὸ ζήτημα τῶν ἀξιῶν τῆς κοινότητας καὶ τὴν ὕπαρξη οἰκουμενικῶν ἀξιῶν βλέπε: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Ἡ κοινότητα ὡς βρόχος», σ.335-339

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Στους FINANCIAL TIMES, το κατ’ εξοχήν όργανο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, που στο παρελθόν είχε χαρακτηρίσει τον πρώην πρωθυπουργό κ.Γ.Παπανδρέου ως τον «άνθρωπό τους στην Αθήνα», επέλεξε να μιλήσει πρόσφατα ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, κ.Α.Γεωργίου.

Το άρθρο της εφημερίδας που τον φιλοξένησε ΔΕΝ είχε τίτλο «ο άνθρωπός μας στην ΕΛΣΤΑΤ», φιλοξένησε όμως τις διαμαρτυρίες του για την καθυστέρηση της επικαιροποίησης των ελλειμμάτων των τελευταίων είκοσι ετών για τη χώρα μας, από το 1995 έως το 2013. Την καθυστέρηση την αποδίδει στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, που δεν έστειλε τα απαραίτητα στοιχεία και τον πρώην υπουργό κ.Στουρνάρα που δεν ανταποκρίθηκε στα αιτήματα των e-mails του.

Οι Financial times, μεταξύ άλλων, έγραψαν: «τα στοιχεία θα φανερώσουν την έκταση της ελληνικής απάτης και ίσως ρίξουν φως στον τρόπο τον οποίο η Ελληνική Κυβέρνηση την πέτυχε». Βλέπουμε λοιπόν την υποδαύλιση σε εφημερίδες του εξωτερικού και την αναπαραγωγή παλιών διεθνών αρνητικών στερεοτύπων περί «Greek statistics» που ενορχηστρώθηκαν για να σπάσει ο αγωγός αξιοπιστίας της χώρας μας, που πέρναγε από την Εθνική Στατιστική με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Έτσι το δημοσίευμα αυτό, αντί να ενισχύσει την θρυμματισμένη αξιοπιστία της χώρας μας, επαναφέρει αρνητικό κλίμα που όλοι εντός Ελλάδος προσπαθούν να βελτιώσουν.

Μετά το δημοσίευμα υπήρξε διαμαρτυρία του κ.Σταϊκούρα. Ακολούθησαν δελτία τύπου του κ.Γεωργίου με αναφορές σε επιστολές και αριθμούς πρωτοκόλλου, όπως πάντα, και το θέμα υποτίθεται ότι έχει λήξει.

Στον απόηχο αυτής της αμίμητης ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Υπαλλήλων της ΕΛΣΤΑΤ επισημαίνει τα εξής:

Ο κ.Στουρνάρας όχι μόνο «ποίησε την νήσσα» και δεν απάντησε στα mails του κ.Γεωργίου, αλλά δια μέσου του κ.Σταϊκούρα, χαρακτήρισε τον εαυτό του αναρμόδιο, αφού «ο υπουργός απευθύνεται μόνο στον Πρωθυπουργό». Η σιωπή του είναι απόλυτα ταυτόσημη με το πολιτικό του βεληνεκές και το μέγεθος ευθύνης που τον διέκρινε πάντα. Βέβαια δεν χρειάζεται κανένα διανοητικό άλμα για να αντιληφθεί κάποιος ότι κάνει την πάπια, αφού τα αναθεωρημένα δημοσιονομικά θα αφορούν και την περίοδο που ο ίδιος μαζί με την παρέα (Σημίτη, Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκη, Καραβίτη) που έγραψε ιστορία – πραγματοποίησαν το μέγα ‘εκσυγχρονιστικό θαύμα’ με την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, λίγο πριν την κατάρρευση του χρηματιστηρίου και την καταστροφή των μικροεπενδυτών.

Ο κ. Σταϊκούρας με φόντο την παραπαίουσα ελληνική οικονομία, αλλά και με γνώση ότι ο καπετάνιος της ΕΛΣΤΑΤ ήταν ναύτης του ΔΝΤ, με μια ελεγχόμενη έκρηξη θύμισε στον κ. Γεωργίου ότι «η τήρηση της θεσμικής τάξης αποτελεί διαρκές χρέος όλων μας. Η επιλεκτική εφαρμογή της δεν έχει παραχωρηθεί ως δικαίωμα σε κανέναν» .

Αλήθεια κύριε Σταϊκούρα: Η θεσμική τάξη είναι χρέος όλων μας και δεν έχει παραχωρηθεί σε κανέναν;

Ψεύδεστε κύριε Σταϊκούρα γιατί η συνταγματική τάξη, αλλά και κάθε θεσμική λειτουργία είναι παραχωρημένη στους δανειστές. Είσαστε λωτοφάγος κύριε Σταϊκούρα και ξεχνάτε ότι αυτόν τον δέσποτα-αλαζόνα που γαλουχήθηκε στο ΔΝΤ και ηγείται της ΕΛΣΤΑΤ, τον αναθρέψατε, τον ανέχεστε και νομοθετείτε συνεχείς θεσμικές εκτροπές της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας προς όφελός του.

Πως είναι δυνατόν η κυβέρνησή σας να προσπαθεί να μας πείσει ότι θα διώξει το ΔΝΤ όταν διατηρεί στην ηγεσία της ΕΛΣΤΑΤ το γνήσιο τέκνο του, όταν με πολιτική δουλοπρέπεια η κυβέρνησή σας, άνευρη και αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα, σαν περιστρεφόμενοι δερβίσηδες περιφέρεστε γύρω από τον κ.Γεωργίου, αδιαφορώντας για το αν η ΕΛΣΤΑΤ θα επιζήσει του κ.Γεωργίου.

Ποιος όμως είναι ο πραγματικός λόγος που ο κ.Γεωργίου με περισσή προκλητικότητα εκθέτει την πολιτική τάξη που τον στηρίζει, επιμένει και βιάζεται τόσο πολύ για την επικαιροποίηση των δημοσιονομικών των τελευταίων είκοσι ετών;

Θα ωφελήσει την αξιοπιστία και την οικονομία της χώρας;

Είναι μια αγνή και άδολη σύγκρουση του κ.Γεωργίου για να είναι συνεπής σε μία ακατανόητη για μας υποχρέωση (;) της χώρας προς την Eurostat;

Τι κρύβεται, τέλος πάντων, πίσω από τα φώτα της ράμπας;

Όλοι κατανοούν σε μια πιο σφαιρική αντίληψη ότι η επικαιροποίηση των δημοσιονομικών της τελευταίας εικοσαετίας θα παράξει ιστορία αφού θα ρίξει φως στο τι συνέβη στη χώρα μας τα τελευταία είκοσι χρόνια που οδήγησαν σε συντριβή την ελληνική οικονομία. Όλοι οι Έλληνες πλην των ενόχων, απαιτούν να ξαναγραφτεί αυτό το κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που συνδέεται άμεσα με τις οικονομικές επιλογές των κομμάτων εξουσίας.

Προκαταβολικά ο Πανελλήνιος Σύλλογος της ΕΛΣΤΑΤ, περισσότερο από άλλους, θέλει να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα αυτής της περιόδου και να δοθεί άπλετο φως για να φανούν αυτοί που έσπειραν την καταστροφή της χώρας. Αυτοί που κάθε φορά εξαπατούσαν τον ελληνικό λαό με το επιχείρημα ότι εξαπατήθηκαν από τους προηγούμενους και κάθε φορά ενοχοποιούσαν την Εθνική Στατιστική για να απενοχοποιηθούν οι ίδιοι.

Όλοι λοιπόν συμφωνούμε ότι πρέπει να βρούμε το μαύρο κουτί με τα αίτια της συντριβής της ελληνικής οικονομίας.

Ερωτούμε όμως, αυτό το κρίσιμο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας πρέπει να γραφεί από τον κ.Γεωργίου;

Όλοι πια γνωρίζουν ότι η ρητορεία για ανεξαρτησία, αξιοπιστία και η επίκληση αρχών και κωδίκων ορθής πρακτικής, στην εφαρμογή τους μπορεί να έχουν διαφορετικούς και άρρητους στόχους.

Μπορεί εκείνος που είναι υπόδικος για τον υπολογισμό του ελλείμματος του έτους 2009 να είναι αξιόπιστος στον υπολογισμό των ελλειμμάτων των τελευταίων είκοσι ετών;

Μπορεί να παραμένει Πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ αυτός για τον οποίο η Eπιτροπή θεσμών και διαφάνειας της Βουλής ομόφωνα εκφράζει τον προβληματισμό της για την παραμονή του στη θέση του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, την ώρα που με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών έχει ασκηθεί σε βάρος του ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για τα ελλείμματα του 2009;

Μπορεί εκείνος που δημιούργησε ανεξαρτησία Φρανκεστάιν στην ΕΛΣΤΑΤ και που για να απαλλαγεί των κατηγοριών που τον βαραίνουν υποδαύλισε μια απαράδεκτη συμπαράσταση από μια διεθνή στατιστική σέχτα, που υπονόμευσε για να τον υπερασπιστεί όλους τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας (Πρόεδρο Δημοκρατίας, Κυβέρνηση, Βουλή, Δικαιοσύνη), να είναι αξιόπιστος;

Μπορεί αυτόν που στέκεται στους ώμους του ΔΝΤ και της Τρόϊκα και που αναθεματίζουν όλοι οι Έλληνες να τον εμπιστευόμαστε;

Νομίζουμε ότι η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι αυτονόητη για μας. Καλό όμως θα ήταν να έχουμε και την απάντηση του κ. Σταϊκούρα και της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Είναι πρόδηλο ότι τα αποτελέσματα της επικαιροποίησης των ελλειμμάτων θα αμφισβητηθούν και θα δημιουργήσουν έριδες στο εσωτερικό της χώρας, ωστόσο θα γίνουν αποδεκτά χωρίς αστερίσκο από την EUROSTAT και τον κ. Ραντερμάχερ και που θα ενισχύσουν για άλλη μια φορά «την αξιοπιστία» του αστέρα του ΔΝΤ.

Ακόμη θα δικαιώνει τις επιλογές του Γ.Παπανδρέου και Γ.Παπακωνσταντίνου και θα επιβεβαιώνει την επιτυχία του καταστροφικού προγράμματος της τρόϊκα.

Σήμερα και όχι αύριο ο κ.Γεωργίου είτε είναι συνταξιούχος του ΔΝΤ, είτε σε άδεια άνευ αποδοχών, όπως γράφουν οι FINANCIAL TIMES, είτε είναι σε αποστολή εκτός έδρας, όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι Έλληνες πρέπει να απομακρυνθεί άμεσα από την ηγεσία της ΕΛΣΤΑΤ.

Στα ερείπια Γεωργίου πρέπει να κτιστεί μια αξιόπιστη και ανεξάρτητη εθνική στατιστική υπηρεσία με ηγεσία όπως ο ιδρυτικός της Νόμος προέβλεπε.

Για την ιστορικότητα της περιόδου της προηγούμενης εικοσαετίας, ζητάμε από το Κοινοβούλιο την συγκρότηση Ανεξάρτητης Εξεταστικής πολυμελούς Επιτροπής από ειδικούς στα πρότυπα της Ισλανδίας, η οποία σε σύντομο χρονικό διάστημα απέδωσε πόρισμα 2400 σελίδων όπου όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες αλλά τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί και πολλά golden boys που συνελήφθησαν ή διέφυγαν στο εξωτερικό. Στο πλαίσιο της διαφάνειας το πόρισμα αναρτήθηκε στον ιστότοπο της βουλής τους ( www .sic.athigni.is ).

Αν είναι προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η επικαιροποίηση της ιστορίας αυτής της περιόδου, χωρίς τα «ιαματικά λουτρά» της EUROSTAT, πιο αξιόπιστο θα ήταν να συγκληθεί εξεταστική επιτροπή από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τότε θα βλέπαμε να φιγουράρουν τα «greek statistics» σε πολλές ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, αλλά θα βλέπαμε ανάγλυφα και τη σκοπιμότητα της δημοσιονομικής ελαστικότητας με την οποία συγκροτήθηκε η νομισματική ένωση, αλλά και τη σκοπιμότητα της σημερινής δημοσιονομικής πειθαρχίας που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των εθνικισμών και την αναβίωση του φασισμού στην Ευρώπη.

Το παραμύθιασμα λοιπόν ας λάβει τέλος. Μπορεί να εκτροχιάστηκαν τα οικονομικά μας, αλλά όχι και η λογική μας.

ΤΟ Δ.Σ

Πηγή: www.olympia.gr 

Το 1967 ημουν νεος-Εφημεριος σε Ενορία στο κεντρο της Θεσσαλονικης.

Καποια ημερα ηλθαν στον Ιερο Ναο δυο μελλονυμφοι για να τακτοποιησουν τα του γαμου τους.

Την ωρα που ετοιμαζα τα δικαιολογητικα για την εκδοση της σχετικης αδειας, ισως αντιληφθηκα δυσφορια των δυο νεων, που ησαν αναγκασμενοι να ελθουν στην Εκκλησια και τους ερωτησα: «εαν υπηρχε πολιτικος γαμος στην Ελλαδα, θα κανατε γαμο Εκκλησιαστικο;».

Η ερωτηση μου προκαλεσε αμεση, αυθορμητη και ισως επιθετικη απαντηση.

Η υποψηφια νυφη πολυ εντονα μου ειπε: «Οπωσδηποτε όχι» (δηλαδη δεν θα σκεπτομουν). Να σημειωθει οτι η μια ηταν δικηγορος και ο αλλος γιατρος ή αντιστροφα.

Η απαντηση τους, ισως υπερβολικα καθετη, ηταν αναμενομενη απο τη δυσφορια που διεπιστωνα.

Αισθανθηκα να υποβαθμιζομαι απο Ιερεας σε στρατοκρατη που υποχρεωνα ανθρωπους να ενεργουν περα απο τη θεληση τους, οτι οι Ιερεις ξεπεφτουμε απο εργατες της Αγιοπνευματικης ζωης της Εκκλησιας σε υπηρεσιακους ληξιαρχικους υπαλληλους.

Το στιγμιοτυπο μου επετεινε τον προβληματισμο, που ειχα ηδη απο τα φοιτητικα μου χρονια. Ενα προβληματισμο με δυο σκελη. Πρωτον, πως ειναι δυνατον να υποχρεωνει η Εκκλησια τους ανθρωπους να τελουν και να δεχονται τα Μυστηρια, να παραβιαζει την ελευθερια του στο ονομα του Χριστου και δευτερον το και σπουδαιοτερον γιατι επιτρεπεται να εμπαιζουμε ετσι το Μυστηριο του Γαμου;

Τα Μυστηρια της Εκκλησιας, ολα τα Μυστηρια, πρεπει να τα παιρνουν οι πιστοι, «οσοι πιστοι», με ελευθερια, με επιγνωση, με μετανοια, με ζηλο και ενθουσιασμο.

Δωδεκα χρονια αργοτερα το περιοδικο «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» στα τευχη Ιουλιου και Αυγουστου του 1979 δημοσιευσε αξιολογα αρθρα τριων σημαντικων προσωπικοτητων, που και τα τρια -ωραιοτατα και θεολογικα- ησαν κατα της εφαρμογης του Πολιτικου γαμου στην Ελλαδα.

Τοτε αποτυπωσα τον προβληματισμο μου σε ενα αρθρο με τον τιτλο: «Πολιτικος Γαμος-ΟΧΙ ή ΝΑΙ;».

Για τους πιστους ασφαλως «μετα γνωμης του Επισκοπου την ενωσιν ποιεισθαι, ινα ο γαμος η κατα Κυριον και μη κατ’ επιθυμιαν», οπως γραφει ο αγιος Ιγνατιος ο Θεοφορος (ΒΕΠ τομος 2^ος προς Πολυκαρπον V, 16-18).

Δηλαδη με το Μυστηριο της Εκκλησιας υπαρχει ο κατα Θεον Γαμος.

Αυτο ομως για τους χριστιανους, που ελεύθερα θελουν να ακολουθουν τη ζωη του Χριστου.

Μια αναγκη που πρεπει να ευαγγελισθουμε, να επανευαγγελισθουμε δυνατα στο λαο και να καλεσουμε τους ανθρωπους «επ’ ελευθερια» να δεχτουν τη ζωη του Χριστου και της Εκκλησιας και οχι αναγκαζοντας τους να ζησουν, οπως εμεις θελουμε.

Ο προβληματισμος μου «Πολιτικος Γαμος-οχι ή ναι;», εκτος απο τα παραπανω, προεβλεπε ισως και το γεγονος οτι αργα η γρηγορα η Πολιτεια θα νομοθετουσε τον πολιτικο γαμο.

Με τις παραπανω σκεψεις διαπραγματευομαι και σημερα το θεμα μας.

Σημερα: Στο 2013 η πατριδα μας, εδω και καποιες δεκαετιες εχει εξελιχθει (εξελιξη ειναι αυτη;) σε πολυπολιτισμικη, πολυεθνικη και πολυθρησκευτικη κοινωνια. Η εξελιξη αυτη ειναι μια πραγματικοτητα.

Οι πολιτικες εξουσιες ολων των παραταξεων, ειτε απο αρνηση, ειτε απο ητοπαθεια, ειτε απο αδυναμια, συνετελεσαν ωστε η Ελλαδα να μην ειναι πια μια Ορθοδοξη Πολιτεια. Δεχθηκε ακριτα τα ρευματα που μπηκαν στη χωρα, περιφρονησε την Ελληνορθοδοξη Παραδοση της και νομοθετησε ανετα συμφωνα με τις επιταγες η και τις συνηθειες του Δυτικου κοσμου. Φανηκε εξαρτημενη και παρουσιαστηκαμε ως «ευρωλιγουρηδες» προσπαθωντας να μη μεινουμε δηθεν καθυστερημενοι.

Υπερ ή κατα -Οχι ή Ναι;

Στο αρθρο του 1979 και μεχρι σημερα λεμε ΝΑΙ στην εφαρμογη του Πολιτικου Γαμου απο μια διαμετρικα αντιθετη αποψη.

Θελαμε η Εκκλησια με ηγετικη πρωτοπορια, με επιγνωση των κοινωνικων συνθηκων και των πολιτικων εξελιξεων, να προηγηθει. Να ενημερωσει το λαο με τα μεσα ενημερωσης. Να εξηγησει οτι οι εξελιξεις επιβαλλουν την εφαρμογη του πολιτικου γαμου, διοτι σεβεται την ελευθερια των πολιτων, δεν θελει να τους υποχρεωνει σε κατι που ελευθερα θα ηθελε να επιλεγουν και αφ’ ετερου διοτι δεν πρεπει να εμπαιζουμε το Μυστηριο.

Ετσι η Εκκλησια δεν θα εφθανε να δεχθει μια ακομη «κλωτσια» της πολιτειας και την περιθωριοποιηση της στο περιθωριο της ζωης της πατριδας μας.

Το 1982, και ενω συζητιοταν η σχετικη νομοθετηση, κυκλοφορηθηκε αυτοτελες φυλλαδιο του μακαριστου κανονολογου και γνωστου πνευματικου πατερα, Αρχιμ.π.Επιφανιου Θεοδωροπουλου, στο οποιο μεταξυ αλλων εγραφε και τα εξης:

«Υπ’ αυτας τας δυο προυποθεσεις (σεβασμου του Μυστηριου αλλα, και της ελευθεριας του ανθρωπου) ο πολιτικος γαμος ειναι οχι απλως ανεκτος, αλλ’ ευκταιος και επιθυμητος. Θα παυση ουτως η Εκκλησια να συνεργει, αδηριτω πεικουσα αναγκη, εις την διακωμωδησιν του Μυστρηριου του Γαμου, ζητουσα παρα του Θεου να ευλογηση εν τω ονοματι Του συνειδητους και κεκηρυγμενους αρνητας Του».

Μπορουσε λοιπον να προηγηθει η Εκκλησια δυναμικα με τις δικες της πνευματικες προδιαγραφες, αντι να κρυβεται και να περιμενει τη νομοθετικη επιβολη της Πολιτειας με τις αθεϊστικες και αμοραλιστικες συνεπειες.

Για την Εκκλησια

Ειπαμε ΝΑΙ στο πολιτικο γαμο για τους προαναφερθεντες λογους.

Η Εκκλησια θα ηταν κερδισμενη, εαν πρωτη ειχε εισηγηθει την εφαρμογη του, με παραλληλη ενημερωση του πιστου λαου. Ενημερωση οτι για την Εκκλησια ο «Πολιτικος Γαμος» ειναι ανυπαρκτος ως γαμος, οτι ειναι το ιδιο ο,τι και μια ελευθερη συμβιωση, που για την Εκκλησια ειναι «Παλλακεια» και ειναι σχεση πορνικη.

Για το πιστο μελος της Εκκλησιας ειναι αδιανοητο οτι δεν θα τελεσει το Μυστηριο στην Εκκλησια. Οι μελλονυμφοι πιστοι χριστιανοι προσερχονται να καταθεσουν την εκλογη τους και την αγαπη τους στον Παντοδυναμο Κυριο, αφου «ο Θεος αγαπη εστι». Και αφου «ο Θεος αγαπη εστι» , σ’ Εκεινον καταθετουμε ταπεινα και με επιγνωση της ανθρωπινης ατελειας τη δικη μας αγαπη, για να την αυξανει, να την ωραιοποιει, να την κανει ανθεκτικη στο χρονο και στην αιωνιοτητα.

Γνωριζουμε οτι μεσα στην ευλογια του Θεου οι συνεπεις χριστιανοι συζυγοι αγαπουν ο ενας τον αλλο ολο και περισσοτερο οσα τα χρονια περνουν, διοτι η αγαπη τους μπολιαζεται απο την απολυτη αγαπη του Θεου.

Ανυπαρκτος λοιπον για μας ο λεγομενος πολιτικος γαμος και μας ειναι ακατανοητο πως βαπτισμενοι ορθοδοξοι χριστιανοι αρνουνται να δεχτουν την ευλογια του Θεου της αγαπης για να στεριωσουν μια ευλογημενη-ευτυχισμενη συζυγια και οικογενεια.

Ανυπαρκτος ο γαμος και αμαρτωλη η συμβιωση εξω απο το Μυστηριο της Εκκλησιας.

Θα μπορουσε ισως καποιος να προβαλει τον αντιλογο οτι η Ιερολογια του Γαμου στην Εκκλησια επιβληθηκε με νομο το 893 μ.Χ. με την 89^η «Νεαρα» -νομο του Λεοντος του Σοφου.

Ο αντιλογος αυτος ειναι χωρις σημασια αν σκεφθουμε οτι μεχρι τοτε η Ιερολογια, το Μυστηριο του Γαμου υπηρχε, αλλα δεν ηταν υποχρεωτικος. Και δεν ηταν υποχρεωτικος, διοτι ηταν αυτονοητη και βιωματικα αναμφισβητητη η τελεση του Μυστηριου.

Αιτιασεις υπερ του «Πολιτικου Γαμου»

Η κυρια προφαση για την αποφυγη του Μυστηριου ειναι ενας επιπολαιος και καθολου σοβαρος λογος. Οτι δηθεν για τον εκκλησιαστικο γαμο απαιτουνται πολλα εξοδα.

Κατα καιρους η Εκκλησια ανεχθηκε επιδειξεις στους Γαμους μεσα στους Ναους. Ανεχθηκε για να μην αρνηθει τη συμμετοχη της στη χαρα των νεονυμφων. Οι επιδειξεις αυτες εξελιχθηκαν σε εκκοσμικευση που ζημιωνει την ουσια του Μυστηριου.

Συνδεθηκε δε ο Γαμος και με πολυδαπανα γευματα η δειπνα, που εγιναν δυσβασταχτα για τους νεους και τις οικογενειες τους.

Αλλα ολα αυτα δεν εχουν καμια σχεση με το Μυστηριο και την Εκκκλησια.

Ελατε, ειπαμε πολλες φορες στους νεους, οι δυο σας με τον κουμπαρο σας και τους γονεις σας, απλα και ταπεινα να τελεσουμε το Μυστηριο, να ζητησετε την ευλογια του Θεου για τη νεα σας ζωη.

Ελατε χωρις χρηματα, χωρις εξοδα, χωρις επιδειξεις, να τελεσθει το Μυστηριο και οποτε θα εχετε την οικονομικη ευχερια καλειτε συγγενεις κα φιλους για να εορτασετε. Δεν συμφερει πνευματικα και δεν αρμοζει σε πιστους χριστιανους να συζουν χωρις την ευλογια του Θεου με την προφαση πολυδαπανης κοσμικης τελετης.

Υπαρχουν πολιτικοι Γαμοι αποδεκτοι;

Υπαρχουν τετοιοι γαμοι που εγιναν συμβατικα σε αντιθεα σκληρα καθεστωτα, οπου απαγορευοταν καθε Ιερολογια, που δεν υπηρχε Εκκλησια, ουτε Ιερεις.

Πιστοι ανθρωποι συνηψαν συμβατικα πολιτικο γαμο με επιγνωση οτι δεν ειναι ο,τι καλλιτερο. Με προσευχη και με φοβο Θεου ζητησαν την ευλογια Του.

Οι γαμοι αυτοι, μολις τους δοθηκε η δυνατοτητα, ζητησαν ταπεινα την Εκκλησια και η Εκκλησια με την οικονομία της εστεφάνωσε τους πιστους χριστιανους.

Οι περιπτωσεις αυτες δεν μπορουν να δικαιολογουν την αποστασια των «χριστιανων», που αρνουνται την τελεση του Μυστηριου.

Ελευθερη συμβιωση

Εξελιξη της αποδεσμευσης απο το Μυστηριο και της αποδοχης του «Πολιτικου Γαμου» ειναι η ελευθερη συμβιωση, χωρις κανενα γαμο και καμια δεσμευση, ουτε κοινωνικη. Παρατηρειται το φαινομενο νεοι ανθρωποι να συζουν ελευθερα, χωρις φυσικα να υπολογιζουν το Θεο, αλλα και χωρις να αναλαμβανουν τις ευθυνες και τις υποχρεωσεις της συζυγιας και της οικογενειακης ζωης.

Η ελευθερη συμβιωση αποτελει τη χειροτερη εξελιξη μιας κοινωνιας χωρις Θεο και ανοιγει δρομους σε διαφορες διαστροφες.

Συνεπειες της εφαρμογης του πολιτικου γαμου

1. Οσοι αρνουνται να τελεσουν το Μυστηριο του Γαμου και αρκουνται στον πολιτικο, πρεπει να συνειδητοποιησουν οτι μονοι τους θετουν τον εαυτο τους εκτος Εκκλησιας. Σε μια κορυφαια στιγμη της ζωης τους αρνουνται την ευλογια της Εκκλησιας. Αρνουνται την Εκκλησια και αρα μενουν εκτος, οχι διοτι καποιος τους αφοριζει, αλλα διοτι μονοι τους λενε ΟΧΙ στην Εκκλησια του Χριστου.

2. Η αρνηση αυτη συνεπαγεται οτι πλεον κανενα Μυστηριο δεν εχουν δυνατοτητα να παιρνουν και φυσικα, ουτε τη θεια Κοινωνια. Τους περιμενει πρωτα το Μυστηριο της Μετανοιας.
3. Εφ’ οσον βρισκονται στην αταξια αυτη, δεν μπορουν να γινονται αναδοχοι-νονοι στις Βαπτισεις. Αφου ειναι σε ακαταστασια και αρνηση εκκλησιαστικη, πως μπορουν να αναλαμβανουν την ευθυνη της κατηχησης και της καθοδηγησης ενος νεου χριστιανου;
   Σημειωση: Τα παιδια των πολιτικων γαμων μπορουν να βαπτιζονται, εφ’ οσον θα εχουμε την εγκριση των γονεων.

4. Η ακαταστασια και η αμαρτια της αποστασιας αυτης δεν ειναι βεβαια τελεσιδικη. Ο Θεος της αγαπης μας εδωσε τη δυνατοτητα μεσα απο τη Μετανοια να επανασυνδεουμε τη ζωη μας με την Εκκλησια. Εαν κατανοουμε το λαθος μας, εαν μετανοουμε, εαν καταθετουμε στο Μυστηριο της Εξομολογησεως την ειλικρινη μας μετανοια, ειναι παντοτε δυνατη η επανασυνδεση μας με την Εκκλησια.

     Η παραβολη του Ασωτου γιου και του Στοργικου Πατερα ειναι στο επακρο ενθαρρυντικη.

Συμπερασματα

1. Ο Γαμος ειναι Μυστηριο αγαπης. Ως Μυστηριο χρειαζεται μυηση στη μεγαλη αληθεια της αγαπης. Τη μυηση αυτη θα την βρουμε στο Κυριο μας, αφου ο Θεος «αγαπη εστι».
2. Για τον πιστο χριστιανο ειναι αδιανοητο οτι κορυφαιο αυτο γεγονος της ζωης του θα το αφησει εξω απο την ευλογια και την αγαπη του Θεου, εξω απο το Μυστηριο της Εκκλησιας.
3. Εαν ειπαμε ΝΑΙ στον πολιτικο γαμο, ειναι διοτι η αγαπη και η ευλογια του Θεου βιωνονται μονο με ελευθερια. Ποτε με καταναγκασμο.
4. Εργο της Εκκλησιας ειναι να επανευαγγελισθει το Ευαγγελιο του Χριστου στο λαο μας, τον βαπτισμενο και θεωρουμενο Ορθοδοξο λαο. Να ευαγγελισθει με ολα τα μεσα που διαθετει η συγχρονη ενημερωση.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη