![ti_08_mobile.png](/images/template/ti_08_mobile.png)
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Φέτος συμπληρώνονται 1000 χρόνια ἀπὸ τὴ μάχη τοῦ Κλειδίου (29-7-1014), ἀλλ’ ὑποπτεύομαι ὅτι τὸ γέγονος αὐτὸ θὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ τὴν πολιτεία, λόγῳ τῆς «Μεττερνιχείου» καὶ δαιμονίου, ὄντως, πολιτικῆς ποὺ ἀκολουθεῖ ἔναντι τῶν γειτόνων μας: να μὴ δυσαρεστήσουμε τοὺς Βούλγαρους καὶ τοὺς Σκοπιανοὺς ἐν ὀνόματι τῆς καλῆς γειτονίας!
Καὶ ὅμως ἡ μάχη τοῦ Κλειδίου εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κορυφαῖα στρατιωτικὰ γεγονότα τῆς ἱστορίας τῆς Αὐτοκρατοριας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἀπὸ τοὺς Δυτικούς, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Ἱερώνυμο Βόλφ, τὸ 1562, ὀνομάσθηκε κακῶς Βυζαντινή.
Τὸν ὅρο Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ Βολλανδιστές, Ἰησουίτες μοναχοί, ποὺ ἐκδίδουν τὰ «Acta Sanctorum», ἔχουν κατακυρώσει ὑπὲρ τῶν Φραγκων ποὺ βασίλευσαν στὴν Βασιλεύουσα μετὰ τὴν πρώτη ἅλωση (1204-1261). Τὶς ἐνστάσεις μας ὡς πρὸς αὐτὸ διατυπώνουμε στὸ βιβλίο μας «Ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως-Ἀπὸ τὴν Ἁγία Σοφία τοῦ Κωνσταντίνου στὴν Ἁγία Σοφία τοῦ Ἰουστινιανοῦ» (ἐκδ. Ἰ. Σιδέρης, Ἀθῆνα 2012).
Ἐπανερχόμενοι στὴν περιώνυμη αὐτὴ μάχη, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἦταν ἕνα γεγονός ποὺ εἶχε τεράστιες πολιτικὲς προεκτάσεις σὲ ὅλο τὸ χῶρο τῆς Βαλκανικῆς καί ποὺ ὁ ἀπόηχός του φθάνει ὥς τὶς ἡμέρες μας, ἀφοῦ οἱ Σκοπιανοὶ καὶ οἱ φιλοσκοπιανοὶ ἱστορικοὶ θεωροῦν τὴ σύγκρουση τοῦ Σαμουὴλ καὶ τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κων/πόλεως ὄχι σὰν σύγκρουση τῆς ἑλληνόφωνης καὶ ἑλληνόμορφης κατ’ οὐσίαν καὶ παιδείαν αὐτοκρατορίας μὲ τὸ ἀρτισύστατο κράτος τῆς Βουλγαρίας ἀλλὰ σὰν ἕναν πόλεμο ἐνάντιον τῶν … Μακεδόνων! Ποὺ ἦσαν πρόγονοι αὐτῶν …! Καὶ ἀσφαλῶς ἦσαν πρόγονοι ὄχι, ὅμως, σὰν Μακεδόνες ἀλλ’ ὡς Σλάβοι καὶ πιὸ εἰδικὰ Βούλγαροι. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ Σκοπιανοι θεωροῦν τὸν Σαμουὴλ σὰν «Μακεδόνα», ποὺ ἕνωσε, ὅπως οἱ «προπάτορές» τους Φίλιππος καὶ Ἀλέξανδρος ὑπὸ τὴν ἐξουσία του ὅλα τὰ μέρη τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἑλλάδος μέχρι τὸν Ἰσθμὸ καί, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμά τους, ἄρχισε πόλεμο ἐναντίον τῆς Ἀνατολῆς!
Αὐτὸ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ κάνουμε μία ἀναγωγὴ στὰ περὶ τῆς καταγωγῆς τοῦ Σαμουήλ. Οἱ ἐγκυρότεροι Ἕλληνες καὶ ξένοι ἱστορικοὶ ἀμφισβητοῦν καὶ τὴν βουλγαρικότητα τοῦ Σαμουήλ! Δὲν δέχονται πὼς ἦταν ἀπόγονος τοῦ Ἀσπαροὺχ (πρώτου Βούλγαρου ἡγεμόνα), οὔτε πὼς ἡ μάνα του ἦταν κόρη τοῦ φοβεροῦ βασιλιᾶ τῶν Βουλγάρων, τοῦ Συμεών. Ἡ ἐπικρατέστερη ἄποψη ἦταν πὼς ὁ Σαμουὴλ ἦταν ἀρμενικῆς καταγωγῆς, ἄποψη ποὺ πρωτοδιατύπωσε ὁ Ἀρμένιος ἱστορικὸς Στέφανος τοῦ Τωρόν,
ποὺ ἦταν σύγχρονος τῶν γεγόνοτων. Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι οἱ τέσσερις ἀδερφοί, οἱ λεγόμενοι Κομητόπουλοι, ποὺ ἀναστάτωσαν τὴν Βαλκανικὴ καὶ ἀπείλησαν τὴν Αὐτοκρατορία, ἦσαν παιδιὰ τοῦ «κόμη» Νικολάου καὶ τῆς Ῥιψίμης. Τὸ ὄνομα τῆς μητέρας εἶναι δηλωτικὸ ἀρμενικῆς καταγωγῆς. Ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ πατέρα τους ὀνομάστηκαν Κομητόπουλοι. Ἀπὸ τὰ τέσσερα ἀδέλφια, ποὺ εἶχαν στασιαστικὲς τάσεις, τὰ τρία σκοτώθηκαν: ὁ Δαβὶδ σκοτώθηκε στὴν τοποθεσία Καλὴ Δρῦς τῆς Δυτ. Μακεδονίας, ὁ Μωυσῆς σκοτώθηκε ἀπὸ στρατιῶτες τοῦ αὐτοκρατορικοῦ στρατηγοῦ Λέοντα Μελισσηνοῦ, ἐνῶ ὁ Ἀαρών, ποὺ μετὰ ἀπὸ κάποιες ταλαντεύσεις, μεταπήδησε στὸ στρατόπεδο τῶν αὐτοκρατορικῶν, δολοφονήθηκε ἀπὸ μέλη τῆς οἰκογένειάς του. Ἀπέμεινε μόνος ὁ ἰκανώτερος καὶ πλέον ἐπίφοβος γιὰ τὴν Αὐτοκρατορία, ὁ τρομερὸς Σαμουήλ.
Ὁ Σαμουὴλ ἦταν ὁ νεώτερος γυιὸς τοῦ κόμητος (διοικητὴ) τῆς Δυτ. Μακεδονίας Νικολάου. Ἐπωφελούμενος ἀπὸ τὶς συγκρούσεις τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη Τσιμισκῆ (969-976) ἐναντίον τῶν Ῥώσων, κυρίως ὅμως ἀπὸ τὴν ἐμπλοκὴ τοῦ νέου αὐτοκράτορα Βασιλείου Β΄ (976-1025) σὲ πόλεμο ἐναντίον τῶν ἰσχυρῶν στρατηγῶν Βάρδα Σκληροῦ καὶ Βάρδα Φωκᾶ, ποὺ ἐκπροσωποῦσαν τὴν ἰσχυρὴ τάξη τῶν «Δυνατῶν» (μεγαλογαιοκτημόνων), ξεσήκωσε τὸν βουλγαρικὸ πληθυσμὸ καὶ ὀργάνωσε ἰσχυρὸ στρατό. Στὸν στρατὸ τοῦ Σαμουὴλ προσεχώρησαν ὁ εὐνοῦχος γυιὸς τοῦ Βούλγαρου βασιλιᾶ Πέτρου, ὀνομαζόμενος Βόρις μὲ τὸν ἀδελφό του Ῥωμανό, ποὺ διέφυγαν ἀπὸ τὴν Κων/πολη. Κέντρο τοῦ Σαμουὴλ ἦταν ἡ περιοχὴ Πρεσπῶν καὶ Ἀχρίδας. Σιγὰ-σιγὰ ἡ ἐξουσία τοῦ Σαμουὴλ ἀπλώθηκε μέχρι τοῦ Ἰσθμοῦ. Κατὰ τὶς ἐπιδρομὲς κατελήφθη καὶ ἡ Λάρισα· ὁ πληθυσμός της μεταφέρθηκε στὸν Βορρᾶ, ἐνῶ τὰ λείψανα τοῦ πολιούχου ἁγίου τῆς πόλης, τοῦ Ἀχιλλίου, μεταφέρθηκαν στὴ νησῖδα τῆς Πρέσπας, ὅπου σῴζονται ἐρείπια τῆς ὀμώνυμης Βασιλικῆς (ναὸς ῥυθμοῦ Βασιλικῆς).
Ὁ Βασίλειος Β΄, ἀφοῦ τελείωσε ἐπιτυχῶς τὸν πόλεμο κατὰ τῶν στασιαστῶν στρατηγῶν, ἀνέλαβε προσωπικὰ τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ Σαμουὴλ ποὺ εἶχε αὐτοανακηρυχθεῖ «τσάρος τῶν Βουλγάρων» (Τὸ πῶς οἱ Βούλγαροι βαφτίζονται «Μακεδόνες ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς Σκοπιανοὺς πολιτικοὺς καὶ ἱστορικοὺς εἶναι κάτι ποὺ ἀνήκει ὄχι στὸν χῶρο τῆς ἱστορίας ἀλλὰ τῆς πολιτικῆς ἀλχημείας). Κάθε χρόνο ὁ Βασίλειος διενεργοῦσε αὐτοπροσώπως ἐκστρατεῖες ἐναντίον τοῦ Σαμουὴλ μὲ ἀντικειμενικὸ σκοπὸ νὰ περιορίσει τὸν χῶρο δράσης του, ὁ ὁποῖος χῶρος σταδιακὰ περιορίστηκε στὶς δύσβατες περιοχὲς τῆς ΒΔ Μακεδονίας. Ἀπὸ τὸ 1009 ὁ ἀγώνας γίνεται συνεχῶς σφοδρότερος. Ὁ Σαμουὴλ ὑποχώρει συνεχῶς καί, ἀδυνατώντας νὰ πολεμήσει σὲ ἀνοικτὸ πεδίο, ὀχυρώνει διάφορα στενά, γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὴ διάβαση τῶν στρατευμάτων τοῦ Βασιλείου. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν καὶ τὸ Στενὸ τοῦ Κλειδίου, μεταξὺ Σερρῶν καὶ Μελενίκου. Στο σημεῖο αὐτὸ ἐπρόκειτο νὰ δοθεῖ ἡ μάχη ποὺ ἔκρινε τὸν πολυετῆ πόλεμο ἀνάμεσα στὴν Αὐτοκρατορία τῆς Κων/πόλεως καὶ τοὺς Βουλγάρους.
Στὴν κλεισωρεία αὐτὴ καιροφυλακτοῦσε ὁ Σαμουὴλ γιὰ νὰ παγιδεύσει τὸν αὐτοκρατορικὸ στρατό. Ἀλλ’ ὁ στρατηγὸς Νικηφόρος Ξιφίας, ἀντὶ νὰ μπεῖ στό στενό, πέρασε πάνω ἀπὸ τὸ βουνό, ὑπερκέρασε τὶς βουλγαρικὲς δυνάμεις καὶ βρέθηκε στὰ νῶτα τους. Οἱ Βούλγαροι, ὅπως ἦταν φυσικό, αἰφνιδιάστηκαν ἀπὸ τὸν ἐλιγμὸ καὶ τὴν ἀριστοτεχνικὴ τακτικὴ τῆς ἐμμέσου προσπελάσεως. Ὁ ἱστοριογράφος Κεδρηνὸς ὀνομάζει τὸ βουνὸ Βαλάθιστα. Ἡ μάχη διεξήχθη ὡς ἑξῆς: ὁ Βασίλειος κτύπησε τοὺς Βούλγαρους κατὰ μέτωπον καὶ ὁ Νικηφόρος Ξιφίας ἀπὸ τὰ νῶτα. Στὴ μάχη σκοτώθηκε καὶ ὁ στρατηγὸς Νικηφόρος Βοτανειάτης, παπποὺς τοῦ μετέπειτα αὐτοκράτορα. Ὅταν ὁ Βασίλειος ἄρχισε νὰ εἰσχωρεῖ στὸ στενό, οἱ Βούλγαροι κυριεύθηκαν ἀπὸ πανικό. Ἡ μάχη μεταβλήθηκε σὲ σφαγή. Οἱ αἰχμάλωτοι ἦσαν χιλιάδες. Κατὰ τὸν Κεδρηνό, ὁ Βασίλειος, ἐφαρμόζοντας παλαιὰ σκληρὴ πολεμικὴ τιμωρία, τύφλωσε 15.000, ἀφήνοντας ἀνὰ 100 τυφλοὺς ἕναν μονόφθαλμο γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν Βουλγαρία.
Ὁ Παπαρρηγόπουλος, ἐρμηνεύοντας τὴν πράξη τοῦ Βασιλείου, λέγει πὼς ἀνάλογα ἔπραξαν σὲ νεωτέρους χρόνους οἱ Ἄγγλοι κατὰ τῶν καθολικῶν Ἰρλανδῶν, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι οἱ Ἀγγλοι πρῶτα ἐδίκαζαν καὶ μετὰ ἐκτελοῦσαν, ἐνῶ γιὰ τὴν τιμωρία ποὺ ἐπέβαλε ὁ Βασίλειος γράφει πὼς ἐπρόκειτο «περὶ πράξεως γενομένης ἐν τῇ ἀκμῇ πολέμου μακροῦ, ἐναγωνίου, καταστρεπτικοῦ, ὑπὸ τὸ κράτος πάθους ἀκαριαίου καὶ ἀκατασχέτου, ὑπὸ τοῦ ὁποίου καταλαμβάνονται πολλάκις οἱ στρατηγοί» (Κων/νος Παπαρηγόπουλος: «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», ἐκδ. Ἐλευθερουδάκη, τ. Δ΄, σ. 194). Ὁ Γάλλος ἱστορικὸς I. Brehier («Vie et mort de Byzance», σ. 230) ἀποδίδει τὸ γέγονος στὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ Βασιλείου, ὁ ὁποῖος ἑξαγριωνόταν καὶ γινόταν ἐκδικητικός, ὅταν ἀντιμετώπιζε ἀντιπάλους ὠμοὺς καὶ ἀπίστους. Προσωπικὰ -χωρὶς να ἐπιδοκιμάζουμε τὴν πράξη-πιστεύουμε ὅτι πρόκειται γιὰ μία ἐνέργεια σύγχρονου πολιτικοῦ ρεαλισμοῦ. Ὁ Βασίλειος ἐφάρμοζε κάπως πιὸ πρωτόγονα-γιατὶ δὲν εἶχε τὰ σύγχρονα μέσα-αὐτό ποὺ ἐφαρμόζεται καὶ στὰ νεοτέρα χρόνια, ὡς τὶς ἡμέρες μας.
Ἄλλωστε, καὶ γιὰ τὰ σημερινὰ δεδομένα ἡ ἠθικὴ τῆς πολιτικῆς εἶναι ἡ ἀποτελεσματικότητα. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τότε ὑπῆρξε ἀκαριαῖο. Ὁ Σαμουήλ, ποὺ διασώθηκε στὴν Πρίλαπο (Πέρλεπε), μόλις ἀντίκρυσε τὸ οἰκτρὸ θέαμα, πέθανε μετὰ λίγο ἀπὸ τὴ θλίψη του. Ὁ Βασίλειος, μετὰ τὴ νίκη του καὶ τὴν πλήρη ὑποταγὴ τῆς Βουλγαρίας, ὀνομάστηκε Βουλγαροκτόνος. Ἂν πολεμοῦσε, νικοῦσε καὶ τιμωροῦσε ἀπηνῶς Μακεδόνες, ὅπως διατείνονται οἱ Σκοπιανοί, θὰ ὀνομαζό-ταν…Μακεδονοκτόνος! Ἀλλὰ Μακεδὼν ὀνομάζεται αὐτός, ὡς προερχόμενος ἀπὸ τὴ λεγομένη Μακεδονικὴ δυναστεία.
Ἡ νικηφόρα πορεία τοῦ Βασιλείου συνεχίστηκε. Κατέλαβε τὸ Μελένικο, τὴν Πρίλαπον, τὸ Στυπεῖον (σημ. Ἱστίω), τὰ Μογλενὰ (ἀρχαία Ἀλμωπία) καὶ προχώρησε ὡς τὴν Ἀχρίδα, ὅπου βρίσκονταν τὰ ἀνάκτορα τοῦ Σαμουήλ. Παρὰ τὴν ἀντίσταση ποὺ συνάντησε στὰ διάφορα φρούρια, φέρθηκε στὸ μετέπειτα διάστημα μεγαλόψυχα πρὸς τοὺς Βούλγαρους αἰχμαλώτους καὶ πρὸς τὸν λαό. Τὴν ἴδια μεγαλοψυχία ἔδειξε πρὸς τοὺς συγγενεῖς τοῦ Σαμουήλ.
Ἡ ἀντίσταση τῶν Βουλγάρων κράτησε ὡς τὸ 1018. Μετὰ τὴν πλήρη ὑποταγή, ὁ Βασίλειος χώρισε τὴ Βουλγαρία σὲ δύο «θέματα» (διοικήσεις): τὸ Παρίστριο θέμα καὶ τὸ θέμα Βουλγαρίας, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦσαν τμήματα τῆς Αὐτοκρατορίας. Καταργήθηκε ἐπίσης τὸ βουλγαρικὸ πατριαρχεῖο καὶ οἱ ἐπισκοπές του ὑπαχθήκανε στὴ νέα αὐτοκέφαλη Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος. Ἐπειδή, ὅμως, στὸ θέμα Βουλγαρίας καὶ στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος ὑπαχθήκανε ἑλληνικὲς περιοχὲς καὶ μητροπόλεις (μητρόπολη Λαρίσης), αὐτὸ ἔδωσε σὲ νεωτέρους χρόνους λαβὴ στοὺς Βούλγαρους ἐθνικιστὲς γιὰ διεκδικήσεις εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Μετὰ τὸν στρατιωτικὸ του θρίαμβο, ὁ Βασίλειος πραγματοποίησε περιοδεία ἀνὰ τὴν Αὐτοκρατορία. Τότε ἐπισκέφθηκε καὶ τὴν Ἀθήνα καὶ προσευχήθηκε στὸν Παρθενῶνα, ποὺ εἶχε γίνει χριστιανικὸς ναὸς (Παναγία ἡ Ἀθηνιώτισσα). Ἡ συμβολικὴ αὐτὴ ἐνέργεια, τὴν ὁποία ὕμνησε μὲ λαμπροὺς στίχους ὁ Παλαμᾶς στὴ «Φλόγα τοῦ Βασιλιᾶ», δείχνει πὼς ὁ Βασίλειος εἶχε συνείδηση «ῥίζας». Μὲ τὸ προσκύνημά του στὸν Παρθενῶνα ἔδενε μέσα του τὴν ἀρχαιότητα καὶ τὸν Χριστιανισμό. Καὶ στὸν πόλεμο, ποὺ μόλις τελείωσε, ἔδωσε ἕναν χαρακτῆρα οἰονεῖ ἐθνικό.
Ἡ μάχη τοῦ Κλειδίου καὶ ἡ συντριβὴ τοῦ Σαμουὴλ ἀπήλλαξε τὴν Αὐτοκρατορία ἀπὸ ἕναν ἐπίφοβο ἐχθρὸ γιὰ διάστημα δύο αἰώνων. Στὸ διάστημα αὐτὸ ἡ Βασιλεύουσα ἀντιμετώπισε πλῆθος ἐπιδρομῶν. Ἂν σὲ αὐτοὺς προσετίθεντο καὶ οἱ Βούλγαροι, τότε ἡ κατάρρευσή της θὰ εἶχε ἐπέλθει πολὺ ἐνωρίτερα.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Ἀριθ. Πρωτ.: 61
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 24ῃ Ἰουλίου 2014
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις :
« Ὡς πρόεδρος τοῦ «Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος» (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.) καὶ πνευματικὸς Ἀρχηγὸς τῆς «Συντονιστικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος» (Σ.Φ.Ε.Β.Α.) , παρακολουθῶ μὲ πολλὴ ἀγωνία τὰ ὅσα συμβαίνουν, τελευταῖα, στὴν Ἑλληνικὴ Κοινότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἡ Ἀλβανία, ποὺ δὲν εἶχε οὔτε ἔχει πραγματικὲς φιλικὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἀφοῦ μέχρι τώρα δὲν πέτυχε νὰ ἀφελληνίσῃ τοὺς Βορειοηπειρῶτες μὲ τὶς διάφορες δόλιες μεθοδεύσεις της, θέλει τώρα - μὲ πρόσχημα διοικητικὲς μεταρρυθμίσεις στὴν Τοπικὴ Αὐτοδιοίκηση - νὰ ἐξουθενώσῃ τὴν ἑλληνόψυχη Χειμάρρα, τοὺς Ἑλληνοβλάχους καὶ ἀρκετὰ Ἑλληνικὰ χωριά, στὴν παραμεθόριο μὲ τὴν Ἑλλάδα περιοχή.
Συγκεκριμένα, ἡ Χειμάρρα πρόκειται νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸν ἀμιγῶς ἀλβανικὸ δῆμο Vranisht, στὸ βόρειο μέρος τῆς ἱστορικῆς καὶ ἀδούλωτης πόλεως, προφανῶς γιὰ νὰ πετύχῃ ἡ Ἀλβανία τὸν ἐξαλβανισμό της, παρὰ τὴν ἀντίδραση τῶν Χειμαρριωτῶν, ἐνῷ ὑπάρχει σχέδιο νὰ ἀλλάξουν τὰ ὅρια μειονοτικῶν ἐπαρχιῶν, ὥστε κάποια χωριά τους νὰ περιλαμβάνωνται σὲ ἄλλους μὴ μειονοτικοὺς δήμους, πάντοτε γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό. Τέλος, τὸ κόμμα τῶν «Τσάμηδων», ποὺ ἔχει πέντε (5) βουλευτὲς στὴν ἀλβανικὴ Βουλή, ζητάει ὁ νέος δῆμος Κονίσπολης, ποὺ πρόκειται νὰ δημιουργηθῇ, νὰ μετονομασθῇ σὲ «Δῆμο Τσαμουριᾶς», στὸν ὁποῖο θὰ ἐνταχθοῦν καὶ ὡρισμένα ἀμιγῶς Βορειοηπειρωτικὰ χωριά. Καὶ ὅλα αὐτὰ τώρα, ποὺ ἡ Ἀλβανία μὲ τὶς ἐνέργειες τῆς Ἑλλάδας, ἔχει ἀποκτήσει τὸ καθεστὼς τῆς ὑποψήφιας πρὸς ἔνταξη στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση χώρας.
Γιὰ ὅλες αὐτές τὶς, αὐτόχρημα ἀπαράδεκτες καὶ ἐχθρικὲς πρὸς τοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ τὴν Ἑλλάδα, μεθοδεύσεις, διαμαρτύρομαι ἐντονότατα. Εἶναι, βέβαια, ἐλπιδοφόρο τὸ γεγονός, ὅτι σύσσωμη ἡ ἡγεσία τῆς Βορείου Ἠπείρου διαμαρτύρεται γιὰ τὶς ἀλβανικὲς δολιχοδρομίες. Καὶ μακάρι νὰ καταλάβῃ ὅτι «ἡ ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει», παραμερίζοντας τὶς ὁποιεσδήποτε ἀντιθέσεις, ἀφοῦ ὁ κίνδυνος βρίσκεται «ante portas». Ἔχει, ὅμως, χρέος ἐθνικὸ καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καί, μάλιστα, τὸ Ἑλληνικὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, νὰ ἀντιδράσῃ ἀποφασιστικὰ καὶ μεθοδικά, ὥστε νὰ μὴν περάσῃ ἡ ἀφόρητη καὶ μισελληνικὴ αὐτὴ ἀπόφαση τῆς γείτονος. Τὰ γεγονότα, ποὺ τρέχουν σὰν χιονοστιβάδα δὲν ἐπιτρέπουν κανένα ἐφησυχασμό, ὁ ὁποῖος ἰσοδυναμεῖ μὲ προδοσία. Πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ οἰκονομικὰ ζητήματα, προέχει ἡ σωτηρία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Ο κορυφαίος έλλην δημοσιογράφος κ. Γιάννης Μαρίνος. σε άρθρο του με τον εύγλωττο τίτλο «Δημογραφική απειλή» (Βήμα 23/3/2014), αφού επισημαίνει σ' αυτό «την άφρονα πολιτική των κυβερνήσεων απέναντι στη μόνη ελπίδα ανασχέσεως του δημογραφικού κατήφορου, που είναι η πολύτεκνη οικογένεια», καταλήγει: «Δεν φθάνει, δηλαδή, που η κρίση περιόρισε δραματικά τη διάθεση για τεκνοποιία, πέρα από τις αμβλώσεις, τις προφυλάξει και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, που έτσι περιορίζουν τις γεννήσει και αυξάνουν τον αριθμό των γερόντων. Έρχονται και οι κυβερνήσεις με τα αμελέτητα μέτρα τους και την αυτοκτονική αδιαφορία για το δημογραφικό να επιταχύνουν τη γήρανση και τον αφελληνισμό της Ελλάδας».
Του
ΒΑΣΙΛΗ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
Προέδρου της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος
Ο κορυφαίος Έλλην δημοσιογράφος κ. Γιάννης Μαρίνος. σε άρθρο του με τον εύγλωττο τίτλο «Δημογραφική απειλή» (Βήμα 23/3/2014), αφού επισημαίνει σ' αυτό «την άφρονα πολιτική των κυβερνήσεων απέναντι στη μόνη ελπίδα ανασχέσεως του δημογραφικού κατήφορου, που είναι η πολύτεκνη οικογένεια», καταλήγει: «Δεν φθάνει, δηλαδή, που η κρίση περιόρισε δραματικά τη διάθεση για τεκνοποιία, πέρα από τις αμβλώσεις, τις προφυλάξει και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, που έτσι περιορίζουν τις γεννήσει και αυξάνουν τον αριθμό των γερόντων. Έρχονται και οι κυβερνήσεις με τα αμελέτητα μέτρα τους και την αυτοκτονική αδιαφορία για το δημογραφικό να επιταχύνουν τη γήρανση και τον αφελληνισμό της Ελλάδας».
Όλο αυτό το διάστημα της προεκλογικής περιόδου για τις τριπλές εκλογές (δημοτικές, περιφερειακές και ευρωεκλογές) ακούσαμε τους υποψηφίους και τους αρχηγούς των κομμάτων να ομιλούν επί όλων των θεμάτων, πλην ενός, της εφιαλτικής καταστάσεως της υπογεννητικότητας, που μαστίζει την πατρίδα μας, π οποία με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί στο τέλος της ιστορίας της και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς. Ποια ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει σε μία χώρα όταν το 20% του πληθυσμού της αποτελείται από ηλικιωμένους και τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν ακριβώς εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού; Πώς νομίζουν οι ηγέτες των κομμάτων του λεγομένου, ή μη, «συνταγματικού τόξου» όχι θα επιβιώσει το ελληνικό έθνος, όταν ο ελληνικός πληθυσμός γηράσκει και συγχρόνως συντελείται μία άνευ προηγουμένου πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας από την αθρόα και ανεξέλεγκτον εισροή λαθρομεταναστών; Δεν είναι, όμως, μόνον η απαράδεκτη αδιαφορία των ηγεσιών των κομμάτων, είναι και η πλήρης αδιαφορία και της λεγομένης πνευματικής ηγεσίας. Η Ακαδημία απολαμβάνει μακαρίως τον ύπνο της, οι δημοσιογράφοι αρκούνται να υπηρετούν, στην πλειοψηφία τους, την εκάστοτε εξουσία, οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν κλεισθεί στον εαυτόν τους και προφανώς όλοι αναμένουν «ιδείν το τέλος»!
Προ ημερών πέρασε απαρατήρητη η επέτειος της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλωστε η μνήμη της είναι εμφανές ότι ενοχλεί όλους τους υπευθύνους. Η Βουλή των Ελλήνων με το από Φεβρουαρίου 1993 ομόφωνο πόρισμα της (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, όλα τα τότε κόμματα της Βουλής) είχε επισημάνει τα εξή 5 βαρυσήμαντα: «Η δημογραφική εξασθένιση - γήρανση της κλασσικής Ελλάδος και του Βυζαντίου οδήγησε, σύμφωνα με έγκριτες μαρτυρίες, τον Ελληνισμό σε υποταγή αιώνων και παρ' ολίγον σε ολοκληρωτικό αφανισμό».
Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η «υποταγή αιώνων» ουδέν απολύτως δίδαξε στις ηγεσίες των κομμάτων μας και το όλον ενδιαφέρον τους έγκειται στο πώς οι μεν κυβερνώντες θα διατηρήσουν την εξουσία, οι δε αντιπολιτευόμενοι στο πώς θα την αποκτήσουν!
Η κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι έλαβε το μήνυμα! Ποιο μήνυμα δεν μας λέει. Η ίδια η κυβέρνηση έθεσε απέναντι της 175.000 μητέρες, που ελάμβαναν την ισόβια σύνταξη της πολύτεκνης μητέρας και την κατήργησε. Έθεσε απέναντι της άλλες 50.000 πολύτεκνες μητέρες, που είχαν ένα-δυο προστατευόμενα τέκνα και τους κατήργησε το πολυτεκνικό επίδομα. Ακόμη, έθεσε απέναντι της άλλες 35.000 πολύτεκνες οικογένειες, που έχουν τέσσερα και άνω προστατευόμενα τέκνα, για τις οποίες κατήργησε τα αφορολόγητα ποσά των παιδιών και εφέτος καλούνται να πληρώσουν επιπλέον για φόρο εισοδήματος από 1.200 έως 9.500 ευρώ απ' ό,τι επλήρωσαν το 2013!
Αφού η κυβέρνηση έθεσε απέναντι της όλες αυτές τις 260.000 οικογένειες και αφού εξαφάνισε από το λεξιλόγιο της τη λέξη πολύτεκνοι, περίμενε όλοι αυτοί να προσέλθουν στις κάλπες και να την ψηφίσουν; Αλλά και μετά τις εκλογές έχει αφαιρέσει από το λεξιλόγιο της τους πολυτέκνους. Συνεπώς, ουδέν απολύτως μήνυμα έλαβε. Προφανώς επαναπαύεται και ελπίζει στο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, με όσα λένε και πράττουν διάφορα στελέχη της, βοηθά την παραμονή της στην εξουσία!
Ματαία ελπίς.
Πηγή: Εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ»
Ο Αλβανός Πρωθυπουργός έδειξε άλλη μια φόρα το εθνικιστικό του πρόσωπο. Ανεξαρτήτως τα χαμόγελα και τους μορφασμούς του προς τους εταίρους του, δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εθνικισμό που του επιβάλλουν και τα ίδια τα αισθήματά του.
Απ’ όλες τις εκδοχές του προσχεδίου που συζητήθηκαν, και μπορούσαν να δώσουν μια ειρηνική και βιώσιμη λύση, εγκρίθηκε από την κυβέρνηση αυτή που παρουσιάστηκε από το κόμμα του Ιντρίζι, το Τσάμικο, ώστε να δημιουργηθούν 61 δήμοι, με τις εξής αλλαγές: Ξεχωριστός δήμος η περιοχή της Τσαμουριάς, να ξεκοπούν ελληνικές κοινότητες και να ενταχτούν σε αλβανικές ώστε να αφομοιωθούν στο μέλλον, και να μην μείνει ξεχωριστός δήμος, μαζί με τα παραθαλάσσια χωριά της, η Χιμάρα.
Σε βοήθεια αυτών και οι γνωστοί εθνικιστές, μα και ο γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος, που μόνον αυτό γνωρίζουν να κάνουν πολύ καλά. «Η Χιμάρα δεν είναι μειονότητα, είναι Λιαπουριά και της ανήκει να ενωθεί με τα χωριά της Αυλώνας. Άλλο τι λέει ο Ντούλες και ο Μπολάνος, που δεν γνωρίζουν από ιστορία και παίρνουν κάποιες οδηγίες από κάποιους που κι αυτοί δεν ξέρουν που βρίσκονται…» τονίζει σε τηλεοπτικό κανάλι ο δικηγόρος Σπαρτάκ Γκιέλια και οι μορφασμοί του δεν περιγράφονται.
Είναι φως φανάρι πως αυτό είναι ένα δώρο του πρωθυπουργού προς το κόμμα του Ιντρίζι , όπως και η υπόσχεση της έγκρισης του τσάμικου υπομνήματος, όπως τόσα άλλα «καλά» που πρόσφερε προς την Ελληνική Κοινότητα και την Ελλάδα το σοσιαλιστικό κόμμα, που τόσο πολύ το σέβονται και το ψηφίζουν οι Βορειοηπειρώτες. Ας θυμηθούμε την απαλοιφή της εθνικότητας των Βορειοηπειρωτών. Ας θυμηθούμε τα μοχθηρά σχέδια για την απογραφή του πληθυσμού –επακόλουθα της οποίας θα τα υποστούμε σήμερα και στο μέλλον- την ακύρωση της θαλάσσιας συμφωνίας με την Ελλάδα. Όλα δώρα των σημερινών κυβερνόντων.
Οι Βορειοηπειρώτες, τόσο αυτοί που μένουν εδώ όσο κι αυτοί στον ελλαδικό χώρο, αντιδρούν έντομα προς την νέα μαφιόζικη , με πρωτεργάτες τους Χιμαριώτες.
Είναι καιρός, όμως, οι Βορειοηπειρώτες, ιδίως οι φορείς που τους καθοδηγούν: Ομόνοια, Σύλλογος Επάρχων, Αδελφότητες, Ομοσπονδίες και Σωματεία, ν’ αφήσουν παράμερα τις μέχρι τώρα διχόνοιες και ν’ αντιμετωπίσουν την δημιουργηθήσα κατάσταση ενωμένοι και με σθένος. Έγινε μια μάζωξη στους Αγ. Σαράντα, αλλά ποιος ειδοποιήθηκε και ποια η συμμετοχή; Ο λόγος να μην γίνονται μαζώξεις για μαζώξεις, αλλά αποτελεσματικές και σοβαρές.
Στις 31 Ιουλίου θα είναι το αλβανικό Κοινοβούλιο που θα δώσει την τελική έγκριση για την νέα διοικητική διαίρεση. Μέχρι τότε οι αντιδράσεις πρέπει να είναι έντονες. Οι επαφές, οι ενημερώσεις και οι ευαισθητοποιήσεις, το ρεφρέν της ημέρας. Υπάρχουν ρωγμές στο κυβερνητικό σχήμα. «Ο Ράμα παίρνει πέντε βουλευτές του Ιντρίζι, αλλά χάνει άλλους τόσους δικούς του», έγραφε καθημερινή αλβανική εφημερίδα. Αν θα προσθέσουμε και τους πέντε ελληνικής καταγωγής βουλευτές στην αλβανική βουλή, δεν θα μπορέσει να το περάσει η κυβέρνηση όταν χρειάζονται 84 από τους 140 ψήφους.
Η Ελληνική Πολιτεία δεν πρέπει να μείνει αμέτοχη . Όχι απλά ως υποστήριξη της δικής της κοινότητας, που μένει στην Αλβανία, αλλά της παραβίασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των μειονοτήτων, σ’ έναν καιρό που η Αλβανία πήρε το «οκ» υποψηφίας προς ένταξη χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια.
Πώς, όμως; Παραβιάζοντας τα δικαιώματα που χάραξε η ίδια η Ευρωπαϊκή Κοινότητα;
ΣΦΕΒΑ (από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)
Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/07/blog-post_30.html
Σε μία ιστορική απόφαση κατέληξε το Εφετείο Αθηνών, βάζοντας δικαστικό φρένο στη δράση των εισπρακτικών εταιριών και τον τρόπο με τον οποίο παραβιάζουν τα προσωπικά δεδομένα των δανειοληπτών.
Η συγκεκριμένη τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου πρόκειται να δημιουργήσει δεδικασμένο για άλλες χιλιάδες παρόμοιες περιπτώσεις παραβίασης προσωπικών δεδομένων. Η τράπεζα καλείται να αποζημιώσει χρηματικά πολίτη για ηθική βλάβη που του προκάλεσε, παραχωρώντας τα προσωπικά του δεδομένα (όπως στοιχεία ταυτότητας, σταθερό και κινητό τηλέφωνο) σε εισπρακτική εταιρεία, οι υπάλληλοι της οποίας άρχισαν να τον «βομβαρδίζουν» με τηλεφωνήματα, ζητώντας του να καταβάλει τις δόσεις δανείου που είχε καθυστερήσει.
Σύμφωνα με τα όσα περιλαμβάνονται στην αγωγή κατά του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος «η τράπεζα προέβη σε παράνομη επεξεργασία των συλλεγέντων από αυτήν -κατά την κατάρτιση δανειακής συμβάσεως- προσωπικών δεδομένων μου περί του χρέους μου, παραλείποντας να με ενημερώσει, όπως όφειλε, με τρόπο σαφή για τους σκοπούς της επεξεργασίας κατά το στάδιο συλλογής των δεδομένων αυτών κατά το χρόνο καταρτίσεως της επίδικης συμβάσεως δανείου, αφετέρου δε, κατά το χρόνο πριν από τη διαβίβαση τους στην επικαλούμενη εισπρακτική εταιρία (αποδέκτρια) για τη μέλλουσα ανακοίνωση των προσωπικών μου δεδομένων προς αυτήν. »Η εισπρακτική εταιρία παρανόμως επεξεργάσθηκε ως αποδέκτρια τα ως άνω προσωπικά δεδομένα, τα οποία μη νομίμως συνέλεξε από την εναγομένη και καταχώρησε αυτά στο αρχείο της (ηλεκτρονικό υπολογιστή), ακολούθως δε τα xρησιμοποίησε δια της αναφερομένης στην αγωγή υπαλλήλου της, η οποία με κάλεσε τηλεφωνικώς στο κινητό τηλέφωνο και στο τηλέφωνο της οικίας μου και, αιφνιδιάζοντας με, μου ζητούσε την επιβεβαίωση των γνωστών σε εκείνη προσωπικών μου δεδομένων (στοιχεία ταυτότητας κλπ), καθώς και του χρεωστικού υπολοίπου της δανειακής μου σύμβασης, χωρίς να με ενημερώνει για την επωνυμία της εταιρίας εκ μέρους της οποίας με καλούσε.
Με τις παραπάνω παράνομες πράξεις και παραλείψεις η εναγομένη τραπεζική εταιρία μου προκάλεσε μεγάλη ψυχική αναστάτωση, θυμό και οργή».
Με την αγωγή του ο πολίτης, ζητούσε μετά νόμιμη μετατροπή του καταψηφιστικού αιτήματος σε αναγνωριστικό, να αναγνωρισθεί ότι η εναγομένη οφείλει να του καταβάλει νομιμοτόκως το ποσό των 80.000 ευρώ για χρηματική του ικανοποίηση προς αποκατάσταση της προκληθείσης σ' αυτόν εκ της άνω αιτίας ηθικής βλάβης, γράφει η εφημερίδα Άποψη.
Η αγωγή του έγινε δεκτή από το Πρωτοδικείο της Αθήνας (εν μέρει ως προς το χρηματικό ποσόν της αποζημιώσεως) και η υπόθεση πήγε στο Εφετείο της Αθήνας μετά από έφεση που άσκησε η τράπεζα για «εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων».
Η απόφαση 1437/14 ΕΦ ΑΘΗΝΩΝ
Σύμφωνα όμως με το σκεπτικό του Εφετείου (ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ- Τμήμα 5°), καταλυτικό για τις μεθόδους που επέρχονται οι τράπεζες όταν οι δανειολήπτες καθυστερούν την καταβολή των δόσεων, αποδείχτηκαν τα ακόλουθα: «Ο ενάγων είχε καταρτίσει με την εναγομένη στις 21-12-2004 σύμβαση προσωπικού δανείου ποσού 25.000 ευρώ εξοφλητέου σε 48 μηνιαίες δόσεις. Κατά την κατάρτιση της συμβάσεως η εναγομένη τράπεζα συνέλεξε από τον ίδιο τον ενάγοντα τα αναγκαία προς τούτο απλά προσωπικά δεδομένα αυτού, όπως επώνυμο, όνομα, όνομα πατρός, ημερομηνία γέννησης, αριθμό ταυτότητας, διεύθυνση κατοικίας, αριθμό τηλεφώνου (σταθερού και κινητού), επάγγελμα.
Η αποπληρωμή του δανείου δεν εξελίχθηκε ομαλά, διότι ο ενάγων καθυστέρησε την καταβολή των τριών τελευταίων δόσεων συνολικού ύψους 1.865,83 ευρώ. Έχοντας αξίωση η εναγομένη τράπεζα από τις καθυστερούμενες δόσεις του δανείου, ανέθεσε την είσπραξη της οφειλής αυτής στην εταιρία με την επωνυμία «ΥΠΗΡΕΣΙΑ 800 - ΤΕΛΕΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ», διαβιβάζοντας σ' αυτήν τα παραπάνω προσωπικά δεδομένα του ενάγοντος, μεταξύ των οποίων το τηλέφωνο κατοικίας του, το κινητό και το σταθερό που είχε ο ίδιος δηλώσει ως τηλέφωνο επικοινωνίας στην για χορήγηση πιστωτικής κάρτας, καθώς επίσης και το δυσμενές οικονομικό δεδομένο της οφειλής, χωρίς προηγουμένως να έχει ενημερώσει τον ενάγοντα για τη διαβίβαση αυτή. Η τράπεζα με τις πρωτόδικες προτάσεις της ισχυρίσθηκε ότι κατά τη συλλογή των προσωπικών δεδομένων του ενάγοντος για τη σύμβαση του δανείου είχε προβεί σε σχετική ενημέρωση που εμπεριέχετο σε όρο της σύμβασης.
Το κείμενο όμως αυτό της προσκομιζόμενης σύμβασης, της οποίας το περιεχόμενο είναι αναμφίβολο, ουδόλως αποδεικνύεται από την εναγομένη - που έχει το βάρος απόδειξης της ενημέρωσης κατά τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη ότι αυτή κατά τον παραπάνω χρόνο της συλλογής των δεδομένων είχε ενημερώσει τον ενάγοντα κατά τρόπο σαφή για το σκοπό της επεξεργασίας (διαβίβασης) και για τους αποδέκτες ή τις κατηγορίες των αποδεκτών, όπως απαιτείτο κατ' άρθρο 1.1 παρ. 1 β, γ. Η τράπεζα εξάλλου δεν επικαλέσθηκε, ούτε απέδειξε ότι είχε προβεί σε τέτοια ενημέρωση μεταγενέστερα, μετά τη συλλογή των δεδομένων και πριν από τη διαβίβαση τους στην εισπρακτική εταιρία.
Η τελευταία προέβη σε περαιτέρω επεξεργασία (χρήση) των παρανόμως διαβιβασθέντων σ' αυτήν από την εναγομένη προσωπικών δεδομένων του ενάγοντος, καλώντας αυτόν τηλεφωνικώς δια υπαλλήλου της, η οποία αιφνιδιάζοντας τον υιό του ενάγοντος του ζητούσε - χωρίς μάλιστα να τον ενημερώνει για λογαριασμό ποιας εταιρίας τον καλούσε - να της επιβεβαιώσει τα σχετικά με τη ρύθμιση της επίδικης οφειλής του, προκαλώντας τόσο στον ίδιο όσο και στον ενάγοντα μεγάλη ψυχική αναστάτωση, θυμό και οργή από το γεγονός ότι τα απόρρητα κατά τον ως άνω νόμο προσωπικά του δεδομένα είχαν ανακοινωθεί και διαρρεύσει χωρίς καμιά δική του ενημέρωση σε τρίτους.
Οι προαναφερόμενες παρανομίες και υπαίτιες (από πρόθεση) πράξεις και παραλείψεις της εναγομένης (δια των προστιθέντων οργάνων της) προσέβαλαν την προσωπικότητα του ενάγοντος και προκάλεσαν σ' αυτόν σημαντική ηθική βλάβη, ενώ τα όργανα της εναγομένης, κατά την επεξεργασία (διαβίβαση, λήψη, καταχώρηση, χρήση) των προσωπικών δεδομένων αυτού, χωρίς την προηγούμενη ενημέρωση του, όφειλαν να γνωρίζουν την πιθανότητα επέλευσης της προαναφερόμενης ηθικής βλάβης».
Η απόφαση αποτελεί το πρώτο ράπισμα προς τις εισπρακτικές εταιρίες, καθώς με εφετειακή απόφαση «βάζει φρένο» στη δράση τους, επιδικάζοντας αποζημίωση για προσβολή προσωπικότητας σε δανειολήπτη και απαγορεύοντας στις εταιρίες να καλούν τους οφειλέτες χωρίς προηγούμενη ενημέρωση για τη χρήση των προσωπικών τους δεδομένων.
Για πρώτη φορά αναγνωρίζεται με δικαστική απόφαση ότι η έλλειψη ενημέρωσης του πολίτη και η συνεχής τηλεφωνική όχλησή του συνιστούν προσβολή προσωπικότητας, που θεμελιώνει δικαίωμα να αξιώσει αποζημίωση. Το Εφετείο Αθηνών ανοίγει το δρόμο για υποβολή εκατοντάδων αντίστοιχων αγωγών, προκειμένου να αμυνθούν οι πολίτες στην παράνομη διαρροή δεδομένων τους και στην ανεπίτρεπτη όχληση από την εισπρακτική εταιρία.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση «βόμβα», που επιβάλλει υποχρεωτική αποζημίωση τουλάχιστον 5.869 ευρώ υπέρ του δανειολήπτη σε περίπτωση παραβίασης των προσωπικών του δεδομένων, θέτει φραγμούς στην επεξεργασία και μεταβίβαση προσωπικών δεδομένων των δανειοληπτών και των κατόχων πιστωτικών καρτών, ενώ βάζει κανόνες στις αλόγιστες τηλεφωνικές κλήσεις των εισπρακτικών εταιριών προς στους οφειλέτες.
Η απόφαση «υπενθυμίζει» στις τράπεζες ότι έχουν τη δέσμια υποχρέωση πριν μεταβιβάσουν τα προσωπικά δεδομένα των πελατών τους που έχουν στην κατοχή τους σε εισπρακτική εταιρία (στοιχεία αστυνομικής ταυτότητας, σταθερά και κινητά τηλέφωνα, οικονομικά δεδομένα κ.λπ.), να ενημερώνουν το δανειολήπτη τους.
Μάλιστα, σχετικά με την υπογραφή του δανειολήπτη στο συνηθισμένο έντυπο δανειακής σύμβασης, που αναφέρει ότι η τράπεζα μπορεί να παραχωρεί στοιχεία του πελάτη της σε δικούς της συνεργάτες (φυσικά ή νομικά πρόσωπα), η απόφαση τονίζει ότι «δεν αρκεί για να θεωρηθεί ότι ο πολίτης - οφειλέτης έχει ενημερωθεί πλήρως για τη διαρροή των στοιχείων του και την επικείμενη όχλησή του από εισπρακτική εταιρία».
Από την πλευρά τους, οι εισπρακτικές εταιρίες υποχρεούνται μόλις λάβουν τα προσωπικά δεδομένα των δανειοληπτών και πριν αρχίσουν να τηλεφωνούν, να τους ενημερώνουν εγγράφως ότι έχουν τα προσωπικά τους στοιχεία. Ακόμη, οι εισπρακτικές εταιρίες έχουν την υποχρέωση, στο πρώτο τηλεφώνημα που θα κάνουν προς τον οφειλέτη, να του λένε το όνομα του υπευθύνου της εταιρίας, το σκοπό της χρήσης των προσωπικών τους δεδομένων και ότι θα κάνουν χρήση των δεδομένων αυτών.
Οι εφέτες σπεύδουν να υπογραμμίσουν ότι ο νόμος για την προστασία των προσωπικών δεδομένων απαγορεύει την επεξεργασία και μεταβίβαση προσωπικών δεδομένων, χωρίς την προηγούμενη ενημέρωση του ενδιαφερομένου, ενώ σε περίπτωση που δεν τηρηθούν οι επίμαχοι νομοθετικοί κανόνες που προστατεύουν τα προσωπικά δεδομένα και προκληθεί ηθική βλάβη στο δανειολήπτη, τότε μπορεί ο τελευταίος να αξιώσει χρηματική ικανοποίηση, που το κατώτερο πλαφόν είναι 5.863 ευρώ, σημειώνεται στη δικαστική απόφαση.
Στο σκεπτικό επισημαίνεται δε ότι οι «παρανομίες και υπαίτιες (από πρόθεση) πράξεις και παραλείψεις της τράπεζας προσέβαλαν την προσωπικότητα του δανειολήπτη και προκάλεσαν σ' αυτόν σημαντική ηθική βλάβη».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το βάρος της απόδειξης για την προηγούμενη ενημέρωση, τη συγκατάθεση, την οφειλή και την ταυτοποίηση του προσώπου το έχουν το πιστωτικό ίδρυμα και η εισπρακτική εταιρία με την οποία συνεργάζεται και όχι ο δανειολήπτης. Το δικαστήριο με την απόφασή του επιδίκασε στον δανειολήπτη την εύλογη χρηματική ικανοποίηση των 6.000 ευρώ για την ηθική βλάβη που υπέστη από την τράπεζα, ενώ την υποχρέωσε να πληρώσει και τα δικαστικά έξοδα, που ανέρχονται στα 600 ευρώ.
Πηγή: http://www.eanda.gr/nomiki-epikairotita/nea-apofasi-efeteioy-athinon-gia-apozimiosi-kata-eispraktikis
* Δημοσιεύουμε ἐδῶ, λόγῳ τῆς σπουδαιότητός του, ἕνα μέρος τῆς θεολογικῆς προσεγγίσεως τοῦ καθηγητοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, γιά τό θέμα τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἔτσι ὅπως παρουσιάσθηκε στή συνεδρία τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. στίς 7.3.2014. Οἱ ὑπογραμμίσεις (bold) εἶναι δικές μας.
Κύριε Πρόεδρε,
Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἄξια ἐπαίνου κάθε πρωτοβουλία γιά τήν ἀναβάθμιση τοῦ Τμήματός μας καί τήν ἔγκαιρη προσαρμογή του στίς προκλήσεις τῶν ἑκάστοτε καιρῶν. Καί τοῦτο, γιατί πέρα ἀπό τό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον καί τόν σοβαρό ἐπιστημονικό προβληματισμό τῶν ἐμπλεκομένων σ ̓ αὐτήν τήν ἀναβάθμιση, τό ἐγχείρημα αὐτό προϋποθέτει δημιουργικό χρόνο καί κόπο ἀλλά καί ὑπομονή στίς ἀντιπαρατιθέμενες ἀπόψεις ἀγαπητῶν συναδέλφων. Ὅταν ὅμως συμβαίνει οἱ ἀναδυόμενες προκλήσεις νά προσβάλλουν αὐτήν τήν ἴδια τήν αὐτοσυνειδησία καί τήν ταυτότητά μας, ἀπαιτεῖται ὑπέρτατη ἐγρήγορση καί βαθιά αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς εὐθύνης μας, γιά τήν ὅποια θεσμική πρωτοβουλία μας.
[...]
Ἀποδεχόμενοι τήν Εἰσαγωγική Κατεύθυνση Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν στό Τμῆμα μας, συμβάλλουμε πρακτικῶς στήν ἐπιστημονική κατάρτιση καλύτερων Διδασκάλων τοῦ Ἰσλάμ στίς θρησκευτικές μειονότητες τῆς χώρας μας. Ὅμως, ὡς καθηγητές τῆς Θεολογίας, γνωρίζουμε καλῶς, ὅτι τό Ἰσλάμ ἀρνεῖται τόν Τριαδικό Θεό καί ταυτίζεται θεολογικῶς μέ τήν Χριστιανική αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ἐπειδή καί αὐτό ἀρνεῖται τήν θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα τό ὁποῖο στρέφεται καίρια ἐναντίον τῆς νέας ἐν Χριστῷ ταυτότητάς μας καί τῆς ἐν ἡμῖν χαρισματικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματός Του. Ἀλλά, γιά τήν ἀκρίβεια, τό Ἰσλάμ ὑπερβαίνει κατά πολύ τήν βλάσφημη θεώρηση τοῦ Ἀρειανισμοῦ γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἁπλός προφήτης καί μάλιστα κατώτερος τοῦ Μωάμεθ. Ἄλλωστε, τό Ἰσλάμ –μέ βάση τό Κοράνιο– νομιμοποιεῖ τήν βία καί τόν θρησκευτικό πόλεμο (Τσιχάντ) γιά τήν προώθηση καί ἐπιβολή τῶν πεποιθήσεών του.
Ἀπό τά παραπάνω προκύπτουν εὔλογα καί σκληρά ἐρωτήματα, τά ὁποῖα δέν ἐπιτρέπεται, σέ καμία περίπτωση, νά ἀντιπαρέλθουμε: Πρῶτον, ὡς Ὀρθόδοξοι πιστοί, καί πολύ περισσότερο ὡς Πανεπιστημιακοί Θεολόγοι, θά αἰσθανόμαστε συμβατοί μέ τήν ἐν Χριστῷ ταυτότητά μας καί τήν ἐξειδικευμένη πανεπιστημιακή ἰδιότητά μας, στήν περίπτωση πού θά προβαίναμε σέ μιά θεσμική ἐνέργεια, ἡ ὁποία ἐνισχύει τό ἐπιστημονικό profil καί συμβάλλει ἀποφασιστικά στήν θεολογική κατάρτιση τῶν ἀρνητῶν τῆς θεότητας τοῦ Κυρίου μας; Δεύτερον, περνᾶ ἀπό τό νοῦ μας καθόλου καί ὁ εὔλογος κοινωνικός ἀντίκτυπος; Πῶς θά ἀξιολογηθοῦμε, ἄραγε, ἀπό τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα, καί πῶς θά ἀντικρύζουμε τήν ἐκκλησιαστική κοινότητα ὡς Πανεπιστημιακοί Διδάσκαλοι τῆς Θεολογίας, γιά μιά τέτοια θεσμική πρωτοβουλία μας, ἀλλά καί γιά τήν διαρκῆ συνεργία μας κατά τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς μας, κατά τῆς Κεφαλῆς τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας μας;
Ἔτσι πολιτεύθηκαν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τοῦ θρησκευτικοῦ - εἰδωλολατρικοῦ περιβάλλοντός τους, ἀλλά καί ἔναντι τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τῆς ἐποχῆς τους; Ἔτσι ἀντιμετώπισαν τήν καίρια ἀμφισβήτηση τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ οἱ ἅγιοι, ὅπως ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος τούς Ἰουδαίους καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τούς Μουσουλμάνους καί μάλιστα ὡς αἰχμάλωτός τους; Τί θά λένε γιά μᾶς στόν Χριστό, ἄραγε, οἱ Νεομάρτυρες τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας; Μήπως θά μᾶς ἐπαινέσουν, ἄν θά φιλοξενοῦμε θεσμικά στό Τμῆμα μας τούς ἀρνητές τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ἐκεῖνοι πέθαναν μέ μαρτυρικό τρόπο ἀπό τούς Μουσουλμάνους; Μέ τέτοιες ἐνέργειές μας, μποροῦμε νά ὑποστηρίζουμε, σοβαρά, ὅτι θεολογοῦμε καί δέν τεχνολογοῦμε τραγικά; Φρονοῦμε, τελικῶς, τά τοῦ Θεοῦ ἤ τά τῶν ἀνθρώπων;
Ἀλλά, μήπως μέ τίς Μουσουλμανικές Σπουδές στό Τμῆμα μας καλούμαστε νά καλύψουμε θεσμικά, Θρησκευτικές Σπουδές, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐκ προοιμίου καί ἀντίχριστο περιεχόμενο; Μήπως, δηλαδή, καλούμαστε, στήν πράξη, νά βάλλουμε, σαφῶς, κατά τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς πού γνωρίζουμε καί διδάσκουμε τίς Βιβλικές ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες μιλοῦν ξεκάθαρα γιά τό ἀντίχριστο πνεῦμα; Γιατί στίς Ἐπιστολές τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἔτσι διαβάζουμε: «πολλοί πλάνοι ἐξῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί• οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος» (Β ́ Ἰω. 7). Ἀλλά, καί «πᾶν πνεῦμα, ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθόντα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι• καί τοῦτό ἐστι τό τοῦ ἀντιχρίστου, ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καί νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστίν ἤδη» (Α ́ Ἰω. 4, 3).
Θά ἀποσιωπήσουμε αὐτές τίς Βιβλικές ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας; Ἤ μήπως θά τίς ἀντιπαραθέσουμε ἐπιστημονικῶς καί ἀναπόφευκτα σέ Θεολογικό Διάλογο, μέσα στό ἴδιο τό Τμῆμα μας; Προσφέρεται ἡ ἱστορική συγκυρία γιά κάτι τέτοιο ἤ διακυβεύεται ἡ θρησκευτική, κοινωνική καί ἐθνική ἀκόμη εἰρήνη μας; Ἀλλά ἐνδεχομένως, τό πρόβλημα αὐτό μπορεῖ νά πάρει καί διεθνεῖς διαστάσεις, μέ ἀπρόβλεπτες ἴσως συνέπειες, τίς ὁποῖες κανείς δέν μπορεῖ μέ βεβαιότητα οὔτε νά ἀποκλείσει οὔτε καί νά ἀποτρέψει. Τότε, ὅμως, ἐμεῖς θά βρισκόμαστε στό «μάτι» τοῦ κυκλῶνα, τόν ὁποῖον ἐμεῖς –ἐμμέσως πλήν σαφῶς– προκαλέσαμε.
Μέ τήν προτεινόμενη Εἰσαγωγική Κατεύθυνση Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν ἐπιχειρεῖται ἡ ἀπαρχή «θρησκειολογικοποιήσεως» τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Καί τοῦτο, λογικά, ἐκβάλλει στόν Πανθρησκειακό Οἰκουμενισμό. Στήν περίπτωση αὐτή δέν θά εἶναι καθόλου περίεργο, ἄν θά καθιερώσουμε καί μιά Εἰσαγωγική Κατεύθυνση Ἀθεϊστικῶν Σπουδῶν, τή στιγμή πού κάποιοι ἀπό τούς σημερινούς καθηγητές καί φοιτητές δηλώνουν ἄθεοι. Ἔτσι, θά καλύψουμε ἐπιστημονικῶς καί αὐτήν τήν νέα «μειονότητα» τῆς ἐποχῆς μας;
Περιοδικό Παρακαταθήκη
Μάρτιος - Απρίλιος 2014
Τεύχος 95
Δεκάδες Αγιορείτες πατέρες παρέστησαν στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τουΠροηγουμένου της Ιεράς Μονής Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτη Γεωργίου Καψάνη που έγινε σήμερα στο μοναστήρι που υπηρέτησε για περισσότερα από 30 χρόνια.
Οι Μητροπολίτες Λαρίσης Ιγνάτιος, Καστορίας Σεραφείμ, Εδέσσης Ιωήλ, Νεαπόλεως Βαρνάβας, Καρθαγένης Αλέξιος και Ηγουμένοι των Ιερών Μονών του Άθωνα συλλειτούργησαν και ένωσαν τις προσευχές τους στον ύψιστο για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού γέροντα και ακαδημαϊκού, χοροστατούντος του μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ.
Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.gr/2014/07/blog-post_7878.html
«Σκοτῶστε μας καί γράψετε κι’ ἐμᾶς τόν σκοτωμόν μας.
Μά τοῦτοι οὗλ’ οἱ σκοτωμοί, ἔν οὗλοι γιά κακόν σας».
(Βασίλης Μιχαηλίδης)
Σαράντα χρόνια πέρασαν ἀπό τήν 20ή Ἰουλίου 1974, τήν θλιβερή ἡμέρα πού τό βάρβαρο πόδι τοῦ «Ἀττίλα» πάτησε τά ἁγιασμένα χώματα τῆς Κύπρου καί αἱματοκύλησε τό ὄμορφοἙλληνικό νησί, ἐξαἰτίας τῶν ὑποχθονίων σχεδίων τῶν μισελλήνων ξένων δυνάμεων, ἀλλά καί τῶν λαθῶν τῶν ἡμετέρων, ὅπως εἶναι ἡ διχόνοια, πού πάντοτε ὡδήγησε τό Ἔθνος μας σέ ὀδυνηρές περιπέτειες.
Ἔσφαξαν, κρέμασαν, βίασαν, σκότωσαν μέ ὅποιο ἄλλο τρόπο, καί ὡδήγησαν στήν σκλαβιά τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους τοῦ βορείου τμήματος τῆς νήσου. Ἔκαναν πρόσφυγες τούς σεμνούς καί τίμιους ἀδελφούς μας, πού ἐπί αἰῶνες κατοικοῦσαν τό πανέμορφο νησί. Ἀπολογισμός... 200.000 πρόσφυγες, 4.000 νεκροί, 1619 ἀγνοούμενοι.
Ρήμαξαν τίς Ἐκκλησιές καί ξεθεμέλιωσαν Προσκυνήματα, ἔκαψαν Μοναστήρια καί μετέτρεψαν Ἁγιάσματα, σέ σταύλους, ἀποθῆκες, κέντρα διασκεδάσεως καί ἁμαρτίας, ἀκόμη καί σέ δημόσια οὐρητήρια.
Σαράντα χρόνια μετά, παραμένει σκλαβωμένο τό ὡραιότερο μέρος τῆς μεγαλονήσου Κύπρου καί οὐδεμία δικαίωση ἐπῆλθε γιά τά φοβερά ἐγκλήματα, τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, καί δή εἰς βάρος τοῦ ἀμάχου πληθυσμοῦ τῶν ἡλικιωμένων, τῶν γυναικῶν καί τῶν μικρῶν παιδιῶν. Ὅλα διεπράχθησαν μέ αἰσχίστης μορφῆς βαρβαρότητα, τῇ ἀνοχῇ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἐκώφευσαν, ἤ μᾶλλον ὑπέθαλψαν τό μεγίστης αἰσχύνης, γιά τήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη, φρικῶδες ἔγκλημα πού συνετελέσθη στό νησί τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα.
Φρικωδέστερο ὅλων εἶναι τό ἔγκλημα τῶν ἀγνοουμένων, οἱ ὁποῖοι ὡδηγήθηκαν σέ τόπους ἀγνώστους, χωρίς ποτέ νά πληροφορηθῇ κάποιος γιά τήν τύχη τους. Ἔφυγαν οἱ γονεῖς τους μέ τόν ἀβάσταχτο πόνο καί καϋμό, κρατῶντας στό στῆθος τους τήν φωτογραφία τῶν παιδιῶν τους. Ζοῦν ἀκόμη μέ τήν ἀγωνία οἱ γυναῖκες, τά παιδιά τους καί τά ἀδέλφια τους.
Σαράντα χρόνια μετά τήν Τουρκική εἰσβολή, φέρομε στό νοῦ μας, τούς ἥρωες τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ Ἀγῶνος τοῦ 1955-1959. Νοερά βρισκόμαστε μαζί μέ τούς Κυπρίους ἀδελφούς μας στό βουνό τοῦ Μαχαιρᾶ καί δάκρυ τιμῆς προσφέρομε στόν σταυραετό τῆς λευτεριᾶς, τόν λεβεντόψυχο, τόν «ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ» δοκιμασθέντα, τόν ἡλιοπρόσωπο, τόν μάρτυρα Γρηγόρη Αὐξεντίου, καί ἀκοῦμε τήν μάνα τοῦ ἥρωα νά λέγῃ στό παιδί της:
«Ξύπνα Γληόρη μου νά δῇς πού κόντεψεν ἡ νίκη...»
Καί μέ τήν περηφάνεια ἡρωίδος μάνας Ἑλληνίδος, νά καυχᾶται γιά τόν λεβέντη γυιό της:
«Χαλάλιν τῆς πατρίδος μου ὁ γυιός μου, ἡ ζωή του,
τζι’ ἀφοῦ ἔν παραδόθηκεν
τζι’ ἔμεινεν τζιαί σκοτώθηκεν,
ἄς ἔσιῃ τήν εὐτζιήν μου».
Σαράντα χρόνια μετά τήν τραγωδία τοῦ 1974, προσκυνοῦμε στά «Φυλακισμένα Μνήματα» τά ἅγια χώματα, πού κλείνουν μέσα τους τά ἱερά καί περήφανα κόκκαλα τῶν παλληκαριῶν τῆς Ε.Ο.Κ.Α., πού ἀγωνίστηκαν ἐνάντια στήν Ἀγγλική τυραννία, καί τούς βλέπομε μέ τῆς ψυχῆς μας τά μάτια, μέ πρῶτο τό παλληκάρι μέ τό ἀγέρωχο παράστημα, τόν ἥρωα μαθητή, τόν ὀλίγα μέν ἔτη ζήσαντα, τήν δέ Κύπρον καί τόν κόσμον ὅλον, ἡρωισμῷ πλουτήσαντα, τόν Παλληκαρίδη δηλαδή, τόν δεκαοχτάχρονο Εὐαγόρα... τούς βλέπομε λοιπόν,
«Νά χαιρετοῦν τόν ἥλιο καί τήν ξαστεριά,
νά χαιρετοῦν τήν ἄνοιξη καί τήν ἐλευτεριά,
μέσα ἀπό τῆς ἀγχόνης τό βαρύ σχοινί,
μέσα ἀπό τοῦ θανάτου τήν καταπακτή».
Καί παρακάτω, βαδίζοντας στά χνάρια ἐκείνων, ἀναπαύονται ἥσυχα, γαλήνια, μέ μιά κραυγαλέα σιωπή, τά παλληκάρια πού ἔπεσαν τό 1974, ὑψώνοντας στήν Μακεδονίτισσα τύμβο ἀγάπης γιά τήν Πατρίδα καί στήνοντας τρόπαια προσφορᾶς καί θυσίας γιά τήν λευτεριά τῆς Κύπρου.
Παρηγοριά μας τοῦ Κύπριου ποιητή τά λόγια:
«Ἤτουν βουλή ’πού τόν Θεόν γιά νά γενῇ κι’ ἐγίνην...
Σκοτῶστε μας καί γράψετε κι’ ἐμᾶς τόν σκοτωμόν μας.
Μά τοῦτοι οὗλ’ οἱ σκοτωμοί, ἔν οὗλοι γιά κακόν σας».
Σαράντα χρόνια μετά, μέ πόνο ψυχῆς καί δάκρυα στά μάτια, ἀσπαζόμαστε τίς πλάκες τῶν μαρτυρικῶν τάφων καί μνημείων, τούς σταυρούς, τά ἰκριώματα καί τίς ἀγχόνες τῶν πολλῶν καί δόξῃ ἠγλαϊσμένων, τῶν εὐκλεῶν ἡρώων τῆς Κύπρου μας, μεταξύ τῶν ὁποίων σήμερον χαίρονται πολλά Πατρινόπουλα καί Ἀχαιῶν ἀγωνιστῶν πληθύς. Τούς τάφους αὐτῶν γονυπετεῖς προσκυνοῦμε καί τούς ἀγωνιστάς μακαρίζομε. Κατασπαζόμεθα τά ἡρωικά παιδιά μας, τόν ὑπολοχαγό Νικόλα Κατούντα, τόν ἡρωικό δεκανέα Χρῖστο Γρίβα, τόν Χρῖστο Γκαβό, τόν Κωνσταντῖνο Ἀντωνόπουλο, τόν Γιώργη Μαρτζάκλη, τόν Ἀλέξη Χριστόπουλο καί ὅσους ἄλλους, πού τά ἀδέλφια τους στήν Πάτρα, περήφανα τούς κλαῖνε ἤ τούς καρτεροῦν μέ πόνο, ἐπαναλαμβάνοντας μέ σεμνή ὑπερηφάνεια:
«Πάντοτε νά τόν καρτερῇς ἐκεῖνον πού σοῦ λείπει».
Ἀπό τόν Ναό τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τῶν Πατρῶν καί ἐνώπιον τῆς ἁγίας του Κάρας καί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Μαρτυρίου του, ἐμεῖς οἱ Πατρινοί τοῦ σήμερα, διαβεβαιοῦμε τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους, ὅτι ὁ ἴδιος παλμός ὑπάρχει στίς καρδιές μας μέ ἐκεῖνον πού δονοῦσε τίς καρδιές τῶν νέων, πού τό 1955 ξεχύθηκαν στούς δρόμους τῆς Ἀχαϊκῆς πρωτευούσης σάν ἕνα ποτάμι λευτεριᾶς, διατρανώνοντας τήν Ἑλληνικότητα τῆς Κύπρου καί τήν ἀπόφασή τους νά θυσιασθοῦν γιά τήν ἐλευθερία της.
Ποιός μπορεῖ νά λησμονήσῃ τίς παλλαϊκές συγκεντρώσεις, μέ ἐπικεφαλῆς τήν ἡγεσία τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί πρωτοπόρα τά νειάτα τῶν Πατρῶν, πού μέ ἐθνικό παλμό καί σφρίγος ἀγωνιστικό ἔδωσαν μαρτυρία ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Κύπρου μας;
Τόν παρελθόντα Ὀκτώβριο, κατόπιν αἰτήματος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, συνωδεύσαμε τήν χαριτόβρυτο Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στήν Κύπρο, ὅπου πλήθη Λαοῦ, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Ἐκκλησιαστική καί Πολιτική Ἡγεσία, ὑπεδέχθησαν τόν Πρωτόκλητο Ἀπόστολο τοῦ Κυρίου.
Ἐκεῖ μᾶς ἐδόθη ἡ εὐκαιρία, νά διακηρύξωμε τήν διαρκῆ ὑποστήριξη τοῦ Πατραϊκοῦ Λαοῦ πρός τούς Κυπρίους ἀδελφούς μας, τήν ἀγάπη μας γιά τήν Κύπρο καί τήν συμπαράστασή μας στόν ἱερό ἀγῶνα γιά τήν ἐπανένωσή της καί τήν ἀπελευθέρωση τοῦ σκλαβωμένου τμήματός της.
Μᾶς ἐδόθη ἐπίσης ἡ εὐκαιρία νά περπατήσωμε στόν κατεχόμενο καί αἱματοβαμμένο τόπο, νά δοῦμε τίς ρημαγμένες Ἐκκλησιές καί τά κατεστραμμένα Ἱερά Θυσιαστήρια. Νά προσκυνήσωμε, κάτω ἀπό τό ἄγρυπνο βλέμμα τοῦ Τούρκου κατακτητή, στό σκλαβωμένο Μοναστήρι τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων, στήν μαρτυρική «Χερσόνησο τῶν Ἁγίων», στήν Καρπασία, καί νά συνομιλήσωμε μέ τόν ἥρωα Παπα-Ζαχαρία καί τούς ἐναπομείναντες ἐγκλωβισμένους, πού ἀρνοῦνται πεισματικά νά ἐγκαταλείψουν τόν δικό τους ἁγιασμένο τόπο. Ἀλήθεια, τούς θαυμάζει κανείς, γιατί δέν ἀνταλλάσσουν τό σέβας τους στά ἱερά καί τά ὅσια καί τήν ἀγάπη τους στήν Πατρίδα ἀντί πινακίου φακῆς.
Ἐμεῖς σήμερα ἀπό τήν Πάτρα, διακηρύττομε ὅτι ἀποτελεῖ ἐντροπή γιά τόν κόσμο (δέν θά εἴπω τόν πολιτισμένο) ἡ μή ἐπίλυση τοῦ χρονίζοντος, ὡς μή ὤφελεν, προβλήματος τῆς Κύπρου, πού προβάλλει ὡς ἐπικίνδυνο μελάνωμα στό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος.
Δέν ἦτο ποτέ δυνατόν νά φαντασθῇ κανείς, ὅτι ἐνῷ ἔχομε περάσει στήν δεύτερη δεκαετία τοῦ 21ου αἰῶνος, θά ἐφαρμόζωνται ἀκόμη τακτικές ἀδικίας καί βαρβαρότητος εἰς βάρος ἑνός πολιτισμένου Λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἰς οὐδέν ἔπταισεν, ὥστε νά ὑφίσταται μυρίας ταλαιπωρίας καί πολυώδυνα βάσανα.
Ἀδελφοί μας Κύπριοι, ὅσοι κοσμεῖτε μέ τήν ὡραία παρουσία σας τήν πόλη τοῦ Πρωτοκλήτου, καί οἱ ἐν τῇ μαρτυρικῇ Κύπρῳ ζῶντες καί πεισματικῶς καί ἑλληνοπρεπῶς ἀγωνιζόμενοι γιά τά δίκαια τῆς Πατρίδος σας, τῆς Κύπρου μας, καί ὅσοι εἰς ὅποιο μέρος τῆς γῆς εὑρίσκεσθε, μᾶς συγκινεῖτε μέ τήν προσήλωσή σας στά ἅγια τοῦ Γένους μας καί τῆς ἐνδόξου Φυλῆς μας.
Ὁ ἀγώνας σας θά ἐπιφέρῃ καρπούς, ἀφοῦ ποτίζετε μέ συνέπεια τό δένδρο πού εὐσκιόφυλλο θά δροσίσῃ τά παιδιά σας, στά ὁποῖα παραδίδετε τήν ἱερά παρακαταθήκη καί σκυτάλη τῶν ἱερῶν ἀγώνων. Θαυμάζομε τήν γεμάτη ἡρωισμό καρδιά σας καί ἑνώνομε τά δάκρυά μας καί τίς προσευχές μας μέ τά δικά σας πονεμένα δάκρυα καί τίς θερμές πρός τόν Θεόν εὐχές καί λιτές σας, γιά τήν λευτεριά τῆς κατεχομένης Κύπρου, γιά τήν δικαία ἐπίλυση τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος.
Στό διάβα τῶν αἰώνων τό Γένος μας πολλά ὑπέστη, ὅμως ποτέ δέν ἐλύγισε. Αὐτή ἡ ἀλήθεια ἔγινε τραγούδι καί ἀπάντηση στούς βαρβάρους, πού κατά καιρούς ἠθέλησαν νά συλήσουν τά ὅσια καί ἱερά μας:
«Τήν Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαῖς,
ἐκεῖ πού πάει νά σκύψῃ,
μέ τό σουγιά στό κόκκαλο,
μέ τό λουρί στό σβέρκο,
νά τη πετιέται ἀπό ’ξαρχῆς
κι’ ἀντριεύει καί θεριεύει
καί καμακώνει τό θεριό
μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου»
(Γιάννης Ρίτσος)
Ἐξ ἄλλου εἶναι νωπή καί θά παραμένῃ πάντοτε ἐπίκαιρη ἡ φωνή τοῦ ἀοιδίμου ἐθνομάρτυρος Ἀρχιεπισκόπου Κυπριανοῦ (†1821), πού ἔρχεται ἀπό τό βάθος τοῦ χρόνου, ποιητικά διασκευασμένη ἀπό τόν ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη:
«Ἡ Ρωμηοσύνη ἔν φυλή συνότζιαιρη τοῦ κόσμου.
Κανένας δέν εὑρέθηκε γιά νά τήν ἰξιλείψῃ.
Κανένας γιατί σιέπει την πού τἄψη ὁ Θεός μου.
Ἡ Ρωμηοσύνη ἔν νά χαθῇ ὅντας ὁ κόσμος λείψῃ.
Σφάξε μας οὕλους κι’ ἄς γενῇ τό γαῖμαν μας αὐλάκιν,
κάμε τόν κόσμον μακελλειόν καί τούς Ρωμηούς τραούλλια,
ἀμμά ’ξερε πώς ἴλαντρον ὄντας κοπῇ καβάκιν
τριγύρω του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
Τό ’νίν ἀντάν νά τρώ’ τήν γῆν, τρώει τήν γῆν θαρκέται,
μά πάντα κεῖνον τρώεται καί κεῖνον καταλυέται».
Πηγή: http://i-m-patron.gr
«...δήμος μεν εστίν όταν οι ελεύθεροι κύριοι ώσιν, ολιγαρχία δ’ όταν οι πλούσιοι»
(Αριστοτέλης, Πολιτικά, 1290b)
«Εσβέσθη ό,τι άγιον, δεσπόζει το χυδαίον
οσμή πτωμάτων έλαβε την θέση των ανθέων.
Αντί θρησκείας ο χρυσός, αντί οικογενείας
της Αφροδίτης ο ναός το αίσχος της νοθείας.
Κι έπεσαν, όλα έπεσαν. Το παν εις τέφραν κείται.
Υψούται μόνον τράπεζαι και μόνον τραπεζίται».
(Το βρήκα στο βιβλίο του Βασιλείου Νικόπουλου, «αγαπημένο μου Σύνταγμα», στην θαυμάσια εισαγωγή που έγραψε ο ομότιμος καθηγητής Μαριανός Καράσης)
Αν δεν το πρόδιδε η καθαρεύουσα γλώσσα, θα πιστεύαμε ότι γράφτηκε στις μέρες μας. Είναι του 1881, το ποίημα γραμμένο από τον Αχιλλέα Παράσχο, τα χρόνια του «λαυρεωτικού» σκανδάλου, όταν τον δύσμοιρο τούτο τόπο κυβερνούσαν ο Δεληγιώργης και ο Βούλγαρης, ο επονομαζόμενος και «Τζουμπές».
Γι’ αυτόν ο δηκτικός Ροϊδης έγραψε το εξής εύστοχο και λίαν επίκαιρο: «Πτυόμενος σπογγίζεται· ουδόλως δε θεωρείται προσβεβλημένος αν οι σύγχρονοι Έλληνες φρονούσι, γράφουσι και κηρύττουσι περί αυτού, ως οι Γάλλοι περί του Μαζαρίνου, ότι γνωρίζει εικοσιτέσσαρας τρόπους να προμηθεύεται χρήματα, εξ ων ο τιμιώτερος είναι η κλοπή».
(«Όνος πολιτικός», «Ασμοδαίος», 29 Ιουνίου 1875, από το βιβλίο «τα ανθελληνικά», εκδ. «Ροές»).
Εκείνη η εποχή με τους φαυλεπίφαυλους και ανίκανους κυβερνήτες, έχει πολλές ομοιότητες με την δική μας, η διαφορά έγκειται στην ιστορική εμπειρία. Τότε διανύαμε, ως λαός, τα πρώτα βήματα του λεγόμενου «ελεύθερου βίου» και βρισκόμαστε στο στάδιο της μαθητείας, ενώ τώρα γίναμε διδάσκαλοι άλλων στο πώς ο κομματισμός καταστρέφει πατρίδες. Όμως τα «πολτικά ήθη» δεν άλλαξαν...
Παράδειγμα οι ανεμιαίας συμπεριφοράς βουλευτές. Όσοι αλλάζουν, ωσάν τα πουκάμισά τους, κόμματα και αρχηγούς, όχι βέβαια από ιδεολογικά ψυχανεμίσματα και συνειδησιακά διλήμματα-αλλά μόνο και μόνο για να πετύχουν την πολυπόθητη επανεκλογή τους.
Βουλευτής: υπάρχει καλύτερο επάγγελμα! εις υγείαν των κορόιδων... Ασυλίες, μισθοί παχυλότατοι, προνόμια πρωτοφανή, πραγματικοί πριγκηπόπαιδες. (Να μην ξεχάσω και το τσούρμο των σφουγγοκωλάριων που τους δορυφορούν). Πίσω, λοιπόν, στην ιστορία...
Το 1874, κυβέρνηση Βούλγαρη που κατέκτησε την Αρχή με εκλογικό πραξικόπημα και τη συντηρούσε με αλλεπάλληλες συνταγματικές εκτροπές, δωροδόκησε βουλευτές και πέτυχε την αποστασία τους με χρηματικά εντάλματα του δημοσίου ταμείου και σωρεία χαριστικών παροχών. Επωφελήθηκαν τότε οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές και έσπευσαν να εκβιάσουν τους υπουργούς για να ικανοποιήσουν τις πιο ανήθικες ρουσφετολογικές αξιώσεις.
Ένας κυβερνητικός βουλευτής έλεγε με καμάρι: «Μέχρι τούδε δεν είχον αισθανθή την μεγαλειότητα του αξιώματός μου. Άλλοτε μετέβαινον μετά δέους παρά τοις υπουργοίς και προσελιπάρουν, ενώ νυν μετεβαίνω αγερώχως, απαιτώ, και άμα εύρω αντίστασιν λαμβάνω τον πίλον μου και χωρίς να αποχαιρετίσω τον υπουργόν, προσποιούμαι ότι αποχωρώ δυσαρεστημένος. Τότε ο υπουργός εγειρόμενος, με πλησιάζει, με θωπεύει και μου λέγει: Αφού το θέλεις θα γίνη. Εν τοις λόγοις του υπουργού απαντώ εγώ: Πρέπει να γίνη σήμερον, άλλως δεν θα προσέλθω εις την Βουλήν. Την φράσιν ταύτην ακούων ο υπουργός τρομάζει, αυθωρεί δε διατάζει και εκτελούνται αι αιτήσεις μου». (Κυρ. Σιμόπουλος, «Σαν Σήμερα», 7 Δεκ 1974, σελ. 2-3).
Τω καιρώ εκείνω οι αποστάτες συγκέντρωναν τη γενική καταφρόνηση. Κινδύνευσε ακόμα και η ζωή τους από τις βίαιες αντιδράσεις των πολιτών. Τον βουλευτή Πειραιώς Παπαγεωργίου, που προσχώρησε το 1875 στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αποκαλούσαν Ιούδα Ισκαριώτη και τον διαπόμπευαν στους δρόμους. Διαβάζουμε σε μία εφημερίδα της εποχής το εξής σπαρταριστό επεισόδιο:
«Περί ώραν 4μ.μ. του Σαββάτου, άνθρωπός τις πελιδνήν έχων την όψιν, τας τρίχας ανωρθωμένας, την γλώσσαν έξω του στόματος κρεμαμένην και το στόμα χαίνον και αφρίζον, διέσχιζε δρομαίως τρέχων τας οδούς του Πειραιώς. Φωναί μακρόθεν ερχόμεναι, «είναι λυσσασμένος, είναι λυσσασμένος», παρηκολούθουν τον φεύγοντα... Ιδού τι είχε συμβεί. Ο προδότης εισήλθεν εις το κατάστημα ζητών ν’ αγοράσει άλευρον, ότε εξαίφνης έξωθεν ηκούσθη:
Μη δίνετε αλεύρι στον Ιούδα! Αφήστεν τον να ψοφήσει από την πείνα! Είναι ο προδότης Παπαγεωργίου!
Ο στηλίτης, προδιατεθειμένος ως φαίνεται, να ίδη τοιαύτας υποδοχάς, δεν τα έχασε και απεφάσισε ν’ απαρνηθή εαυτόν.
Δεν είμαι εγώ, ρε παιδιά, ο Παπαγεωργίου. Αφήστε με, ρε παιδιά εμένα με λένε Χατζηκωστή!
Η θέα ανθρώπου απαρνουμένου εαυτόν και αλλάσσοντος όνομα, διότι το ιδικόν του κατέστη αφόρητον εις αυτόν τον ίδιον, εκίνησε εις οίκτον τους διώκτες του και τον άφησαν προς στιγμήν. Επωφεληθείς τότε ετράπη εις φυγήν και ακολουθούμενος υπό των φωνών και των αρών των συρρευσάντων πολιτών, διέσχισε δρομαίως τρέχων τας οδούς. Τι άραγε έγινε; Μήπως απελθών απήγξατο; Δεν το πιστεύομεν!». (εφ. «Νεολόγος», 29 Μαρτίου 1875).
Πέραν της διαπόμπευσης και του... κυνηγητού του «δρομαίως τρέχων» βουλευτού, ενδιαφέρων στο κείμενο, είναι και ο χαρακτηρισμός του ως «Στηλίτη». Καθόλου άσχημη ιδέα και για τους τωρινούς προσκυνημένους που υπογράφουν με χέρια και ποδάρια τα εθνοδολοφονικά Μνημόνια.
Γιατί όμως Στηλίτης; Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, οι πολίτες που απέφευγαν να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς το δημόσιο χαρακτηρίζονταν «άτιμοι». Και η ατιμία ισοδυναμούσε με ηθική εκμηδένιση παρεμφερή με τον θάνατο. Ο Ανδοκίδης εκθέτει αναλυτικά ποιοι πολίτες και για ποιες πράξεις στιγματίζονταν ως «άτιμοι». Στην ίδια μοίρα «οι αργύριον οφείλοντες τω δημοσίω» και οι καταδικαζόμενοι για δωροδοκία-σ’ αυτήν την περίπτωση η «ατιμία» συνοδεύει όχι μόνο τους δράστες αλλά και τα τέκνα τους, πράγμα που χαλιναγωγούσε τους φαύλους γεννήτορες-οι λιποτάκτες, οι ριψάσπιδες και εκείνοι που κακομεταχειρίζονταν τους γονείς τους. («Περί Μυστηρίων», 73-74).
Όσοι δε αναλάμβαναν δημόσιο αξίωμα, όταν τέλειωνε η θητεία τους, έπρεπε να λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα, κυρίως εκείνοι που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα. Ήταν η περίφημη «εύθυνα». Και κατά τον Στοβαίο «δει τον αγαθόν άρχοντα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον αλλ’ ενδοξότερον γεγονέναι».
Για τους λωποδύτες, τα λαμόγια και τους καταχραστές, πέραν της «ατιμίας», υπήρχε και η εξευτελιστική ποινή της στηλίτευσης. Σε εμφανές σημείο, σε δημόσιο χώρο, αναγράφονταν τα ονόματά τους σε μία στήλη (εξου και στηλιτεύω). Όσοι έβλεπαν τα ονόματά τους στην στήλη αυτοί ονομάζονταν Στηλίτες και καλύτερα... να άνοιγε η γη να τους καταπιεί από την ντροπή...
Στις σύγχρονες... δημοπρασίες, οι «άτιμοι» τιμώνται με αξιώματα, τα αδικήματά τους παραγράφονται, απολαμβάνουν ασυλίες και... ασωτείες. Κάποιοι καμαρώνουν κιόλας, γιατί τα ονόματά τους βρίσκονται στην λίστα της Λαγκάρντ, η οποία παραμένει κλειδαμπαρωμένη σε «υψηλά» συρτάρια...
Μια απίστευτη τραγωδία βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες, η οποία όμως περνά στα «ψιλά» της διεθνούς επικαιρότητας, αφού τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην άλλη τραγωδία με το μαλαισιανό Boeing που καταρρίφθηκε πάνω από την ανατολική Ουκρανία, αλλά και την εισβολή των ισραηλινών δυνάμεων στη Γάζα.
Παρασκευή, όπως είναι γνωστό, είναι μέρα προσευχής στον μουσουλμανικό κόσμο. Πηγαίνουν στα τζαμιά και προσεύχονται στον Αλλάχ, ενώ μετά, το τι θα ακούσουν εξαρτάται από τον βαθμό μετριοπάθειας ή εξτρεμισμού του ιμάμη που θα κηρύξει «τον λόγο του Θεού»…
Στη Μοσούλη του Ιράκ που ελέγχεται από την εξτρεμιστική ισλαμιστική – εγκληματική οργάνωση ISIL, οι ιμάμηδες στα τζαμιά είχαν μια ανακοίνωση να κάνουν και αυτή δεν αφορούσε τους μουσουλμάνους, αλλά τους χριστιανούς…
Ήταν η ανακοίνωση – τελεσίγραφο που υπαγόρευσε η ISIL προς την πολυάριθμη χριστιανική κοινότητα της πόλης, η οποία τους έδινε τρεις δυνατότητες, στην ουσία όμως μόνο δύο, όπως θα καταστεί άμεσα αντιληπτό από όλους:
Αλλαξοπιστήστε ασπαζόμενοι το Ισλάμ, πληρώστε ειδικό (εξοντωτικό για απλούς φτωχούς ανθρώπους) φόρο, ή εγκαταλείψτε σε λίγες μόλις ώρες την πόλη, διαφορετικά θα εφαρμοστεί η «σαρία», ο ισλαμικός ιερός νόμος, ο οποίος προβλέπει – σύμφωνα με την ερμηνεία των εξτρεμιστών – θάνατο για τους απίστους (καφίρ)…
Όπως μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι οικογένειες των Χριστιανών εγκαταλείπουν την πόλη με κάθε τρόπο και κατευθύνονται προς τη διπλανή περιοχή του αυτόνομου Κουρδιστάν, κυρίως της περιοχή της πρωτεύουσας Αρμπίλ.
«Για πρώτη φορά στην Ιστορία του Ιράκ, η πόλη της Μοσούλης είναι άδεια από χριστιανούς», ανέφερε στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων (AFP), ο Πατριάρχης, Λουίς Σάκο. Στο ίδιο πρακτορείο ειδήσεων, αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν, ότι η διαταγή εγκατάλειψης της πόλης ακουγόταν από τα μεγάφωνα των τζαμιών της πόλης από το πρωί…
Το πιο ανατριχιαστικό όμως ήταν, ότι τα σπίτια των χριστιανών βάφτηκαν με ένα μεγάλο «N», όπως κάποτε οι Ναζί σημείωναν τα σπίτια των Εβραίων… Τι σημαίνει όμως το γράμμα αυτό; Προέρχεται από τη λέξη «Nassarah», όρο τον οποίο χρησιμοποιεί το Κοράνι για να αναφερθεί στους Χριστιανούς:
«Δεν θα υπάρχει τίποτε γι’ αυτούς, παρά μόνον το σπαθί», έγραφε η ανακοίνωση που είχε εκδώσει πριν μια εβδομάδα η ISIL, αλλά πολλοί δεν το πίστεψαν, για να έρθει η χθεσινή μέρα και να αποδείξει του λόγου το αληθές.
Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=107497
Ένας από τους μεγαλύτερους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε ο Προφήτης Ηλίας. Έζησε και προφήτευσε στις μέρες των βασιλέων Αχαάβ (873-854 π.Χ.) και Οζία (854-853 π. Χ.) (Γ΄ Βασιλειών 17:1- Δ΄ Βασιλειών 2:18). Ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον ένα και μόνον Θεό του Ισραήλ τον οδήγησε να αντισταθεί στην πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ, που εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό και διάταξε τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν και να προσκυνήσουν τον ψευδή θεό Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 16:29-33).
Ο βασιλιάς Αχαάβ και η πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ καταδίωξαν τους αληθινούς προφήτες και ιερείς του Θεού, πολλούς φυλάκισαν και άλλους θανάτωσαν. Ο Θεός προείπε στον Προφήτη Ηλία, ότι η Ιεζάβελ τον αναζητά για να τον θανατώσει και εκείνος έφυγε στην έρημο Χωράθ (σήμερα: Badi Jiambis), κοντά στον Ιορδάνη ποταμό. Ο Θεός φρόντιζε και έστελνε ένα κόρακα για να ταΐζει τον Προφήτη Του• και το πρωί του έστελνε ψωμί και το βράδυ κρέας (Γ΄ Βασιλειών 17:2-6). Αλλά, όταν το ποτάμι Χωράθ ξηράθηκε, ο Ηλίας έφυγε στα Σέραπτα της Σιδωνίας. Εκεί τον υποδέχθηκε μία χήρα και διά των προσευχών του ευλογήθηκε το βάζο ελαίου και αλεύρου και ουδέποτε εξαντλήθηκαν. Την περίοδο εκείνη ο υιός της χήρας απέθανε και ο Ηλίας προσευχήθηκε στο Θεό και ανάστησε τον νέο (Γ΄ Βασιλειών 17:7-24).
Ο Προφήτης Ηλίας εμφανίσθηκε μπροστά στον Βασιλέα Αχαάβ και προκάλεσε τους ψευδείς προφήτες να αποδείξουν ποίος Θεός είναι ο αληθινός, ο Θεός του Ισραήλ ή ο Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 18:16-40). Τετρακόσιοι και πενήντα ιερείς του Βάαλ συγκεντρώθηκαν στο όρος του Καρμήλου (Γ΄ Βασιλειών 18:22). Ο Ηλίας πρόσταξε να κτισθούν δύο θυσιαστήρια και να θυσιαστούν δύο βόδια. Όποιος Θεός θα έστελνε φωτιά εξ ουρανού και έκαιγε την προσφορά, αυτός θα είναι ο αληθινός Θεός. Όλοι συμφώνησαν.
Οι ιερείς του ψευδούς θεού Βάαλ από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου προσευχήθηκαν, αλλά τίποτε δεν συνέβη. Ο Ηλίας διάταξε να χύσουν νερό επάνω στο θυσιαστήριο τρεις φορές και μόλις προσευχήθηκε φωτιά από τον ουρανό κατέβηκε και κατέκαυσε όχι μόνον την προσφορά, αλλά και τα ξύλα, τις πέτρες και το χώμα (Γ΄ Βασιλειών 18:36-38). Τίποτε δεν έμεινε. Μετά απ’ αυτό το θαύμα ο Προφήτης Ηλίας διάταξε τον λαό να κατασφάξουν τους ιερείς και τους ψευδείς προφήτες του Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 18:40).
Νέοι διωγμοί επακολούθησαν και ο Ηλίας καταφεύγει στο όρος Χωρήβ. Εκεί έζησε την παρουσία του Θεού μέσα από την λεπτή αύρα αέρος (Γ΄ Βασιλειών 19:11-12).
Ο Προφήτης Ηλίας πάρθηκε στον Ουρανό πάνω σε πύρινο άρμα (Δ΄ Βασιλειών 2:11) και άφησε στο μαθητή του Ελισσαιέ διπλή την ευλογία του (Δ΄ Βασιλειών 2:9).
Ο Προφήτης Ηλίας είναι ένας από τους πιο αγίους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν άφησε κανένα σύγγραμμα, αλλά ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον Θεό τον ανάδειξε ως ένα από τους πιο γνωστούς και μεγαλύτερους Προφήτες του Θεού μέχρι σήμερα.
Ο Προφήτης Μαλαχίας (4:4) και η Σοφία Σειράχ (48:1-15) μιλούν για την Δευτέρα έλευσή του και την προετοιμασία της υποδοχής του Μεσσία (Mαλαχίας 4:4).
Στην Καινή Διαθήκη ο Προφήτης Ηλίας εμφανίστηκε κατά την μεταμόρφωση του Κυρίου μαζί με τον Μωϋσή στο όρος Θαβώρ (Ματθ. 17:1-8; Μάρκ. 9:2-13; Λουκ. 9:28-36). Σύμφωνα με το βιβλίο της Αποκαλύψεως, πριν από την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, οι δύο Προφήτες, Ενώχ και Ηλίας, θα έρθουν και θα προφητεύσουν για τριάμισι χρόνια (Αποκ. 11:3). Και τότε θα φονευθούν από το θηρίο (Αποκ. 11:7). Μετά από τρεις μέρες θα αναστηθούν. Φόβος μέγας θα κυριεύσει όλους που φόνευσαν τους Προφήτες του Θεού και οι δύο Προφήτες θα αναληφθούν στους ουρανούς (Αποκ. 11:12).
Στην Καινή Διαθήκη ο Κύριος χρησιμοποίησε τον Ηλία σαν παράδειγμα για να περιγράψει τον ζήλο του Προφήτη Ιωάννη του Βαπτιστή (Λουκ. 1:17). Όταν ο Κύριος ερωτήθηκε, γιατί πρέπει ο Ηλίας νάρθει πρώτα; Εκείνος απάντησε, ότι ο Ηλίας έχει ήδη έρθει (Mατθ. 11:13-14 και 17:12).
Σήμερα η Αγία μας Ορθόδοξο Εκκλησία σ’ όλο τον κόσμο εορτάζει τον Προφήτη του Θεού Ηλία τον Θεσβίτη. Με την απλή του την καρδιά και αγάπη προς τον αληθινό Θεό ο Ηλίας αντιστάθηκε εναντίον πονηρών ανθρώπων που άλλαξαν την αληθινή Πίστη σε ψεύδος και λάτρευσαν τον Βάαλ.
Στις μέρες μας ο Προφήτης Ηλίας συνεχίζει να κηρύττει στο λαό του Θεού και καλεί όλους να μετανοήσουμε και να εγκαταλείψουμε κάθε είδωλο και ψευδή θεότητα. Σήμερα, ο Προφήτης Ηλίας μας κηρύττει, να επιστρέψουμε με αγνότητα και αληθή πίστη στον Κύριο και να μη επιτρέπουμε ψευδείς διδασκαλίες να μολύνουν την καρδιά μας. Σήμερα, ο Προφήτης του Θεού μας φωνάζει λέγοντας, μη λατρεύετε ψευδείς θεούς! Μη προσκυνάτε τα είδωλα του 21ου αιώνα! Μη προσκυνάτε το χρήμα, τις απολαύσεις της σάρκας, τις μάταιες δόξες και τα υλικά πλούτη! Σήμερα, ο Προφήτης μας φωνάζει λέγοντας, ότι ζει Κύριος ο Θεός και θα κρίνει τον λαό Του κατά τα έργα του! Μετανοήσατε και επιστρέψατε στον Κύριο της αγάπης και θα δείτε τα μεγαλεία Του!
Αγαπητά μου παιδιά,
Ας μιμηθούμε την φλογερή πίστη του Προφήτη Ηλία. Ας τον έχομε παράδειγμα προς μίμηση. Ας δεχθούμε στις καρδιές μας, σαν σε άρματα φωτιάς, τον Χριστό και Σωτήρα μας. Ας αφήσουμε τις φλόγες της θείας Χάριτος να καίουν μέσα στις καρδιές μας.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή ο Προφήτης Ηλίας μας κηρύττει, ζει και η φωνή του ακούγεται παντού. Ας στραφούμε προς τον Θεό. Ας εγκαταλείψουμε την ασθενή μας φύση. Ας δοξάσουμε τον Χριστό και με αρετές, ας αναφωνήσουμε: Πράγματι, Κύριε, είσαι ο Θεός μας, ο μόνος αληθινός Θεός.
Ἀνάμεσα στά συνολικά χτυπήματα πού δέχεται ἡ ταλαίπωρη Ἑλλάδα μας πανταχόθεν, ἐπανέρχεται πάλι δριμύτερη ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Ἡ ἐπιχείρηση τοῦ Κράτους γιά τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς ἡμέρας ξεκίνησε λίγα χρόνια πρίν, ἀλλά τώρα βγῆκε ξανά δυναμικά ἀπό τό συρτάρι, ὄχι τῆς λήθης, ἀλλά τῆς ἀποφασιστικότερης ἐπιβολῆς!
Ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, ἔκρινε ὅτι τώρα εἶναι κατάλληλη στιγμή καί γιά αὐτό τό "χτύπημα", ἐν καιρῷ θερινῆς ἀνάπαυλας καί ραστώνης, ἐν καιρῷ κρίσεως, μαζικῶν αὐτοκτονιῶν, φτώχειας καί ἀνέχειας, ἐθνικοῦ ξεπουλήματος σέ ξένα καί ἀλλότρια χέρια μέ πρόσχημα τήν οἰκονομική ἀνάκαμψη, μά προπάντων ἐν καιρῷ παροιμιώδους πνευματικῆς ἀποστασίας καί ἀδιαφορίας κλήρου καί λαοῦ (νά ἀναλογιζόμαστε καί τίς εὐθύνες μας)!
Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ὅπως ἐξάλλου καταδεικνύει καί τό ὄνομά της! Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι οἱ ὑπόλοιπες ἡμέρες δέν εἶναι εὐλογημένες καί δέν ἀνήκουν στόν Κύριο. Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐπέλεξε τήν Κυριακή γιά νά σταματοῦμε πᾶσα ἐργασία, ὥστε νά ἀφιερωθοῦμε περισσότερο κι ἀπερισπάστως στήν λατρεία Του!
Γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, καταστρατηγεῖται βάναυσα ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου, δηλαδή νά εἶναι ἡ Κυριακή μέρα παύσης ἐργασίας, ἀφιερωμένη στό Πρόσωπό Του καί ἡμέρα λατρείας Του. Καί νά σκεφθεῖ κανείς, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί εἴμαστε πληθυσμιακά ἡ συντριπτική πλειοψηφία στήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια (ἀκόμη ...καί παρά τήν κατασκευασμένη συρροή ἀλλοθρήσκων μεταναστῶν στήν Πατρίδα μας)! Σημειωτέον, ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ κατοχυρωμένη συνταγματικά Ἐπίσημη Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία τοῦ Κράτους! Πῶς οἱ κύριοι πολιτικοί πού τάχατες κόπτονται γιά τίς κάθε λογῆς μειονότητες, προσβάλλουν ὄχι μόνο τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων καί Χριστιανῶν Ὀρθόδοξων, ἀλλά ταυτόχρονα ἀντίκεινται στό συνταγματικά κατοχυρωμένο θρήσκευμά μας τό ὁποῖο θίγουν βάναυσα καί στήν Ἁγία Τριάδα βάσει τῆς ὁποίας συντάχθηκε τό Σύνταγμα; Δέν καταστρατηγεῖται μόνο ἡ Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί ἡ Δημοκρατία! Ἑπομένως τό ζήτημα δέν εἶναι μόνο θρησκευτικό, ἀλλά καί πολιτικό καί νομικό (καί κοινωνικό ὅπως θά φανεῖ παρακάτω). Οἱ πολιτικοί μας δέ, ὁρκίστηκαν βάζοντας τό χέρι τους πάνω στό Ἱερό Εὐαγγέλιο ὅταν ἀνέλαβαν τά πολιτικά τους καθήκοντα, νά ὐπηρετοῦν τό Ἑλληνικό Ὀρθόδοξο Κράτος καί τούς πολίτες του ἐπάξια. Τώρα, μέ τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις, καταστρατηγοῦν τό Ἱερό Εὐαγγέλιο καί τόν ὅρκο τους!
Ἀκόμη κι ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός, ὁ Ὁποῖος ἐργάζεται ἀκατάπαυστα γιά τήν σωτηρία μας, μετά τήν δημιουργία τοῦ σύμπαντος κόσμου σταμάτησε αὐτήν τήν συγκεκριμένη ἡμέρα, γιά νά θαυμάσει καί νά χαρεῖ τά ποιήματα τῶν χειρῶν Του. Ὄχι γιατί εἶναι αὐτάρεσκος, ἀλλά γιατί μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη πού ἔχει, δώρισε ὅλα ὅσα δημιούργησε "λίαν καλῶς" σέ ἐμᾶς τούς ἀχάριστους ἀνθρώπους καί τέκνα Του. Φιλανθρώπως κι ἁπλόχερα μᾶς ἔδωσε ὅλη Του τήν δημιουργία προκειμένου νά ζοῦμε ἀρχοντικά καί χαρούμενα, ὡς βασιλόπουλα καί νά τήν χαιρόμαστε ἔτι περισσότερο τήν Κυριακή, χωρίς κόπους, ἱδρῶτες, μέριμνες κι ἐργασίες.
Πέραν ὅμως ἀπό τήν θρησκευτική, πολιτική καί νομική σκοπιά, τό θέμα ἔχει κι ἄλλες σοβαρώτατες κοινωνικές διαστάσεις. Στοχοποιοῦνται ἡ οἰκογένεια, οἱ γάμοι, οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις (πού τείνουν νά γίνουν ἀνύπαρκτες ἀπό προβληματικές πού ἤδη εἶναι) καί τά παιδιά! Συγκεκριμένα, θυμίζω τά γενοκτονικά φορολογικά μέτρα πού ἔλαβαν οἱ πολιτικοί μας, (εἰς βάρος τῶν παιδιῶν κυρίως καί ἑπόμενης γενεᾶς) μέ τήν ἄρση φοροαπαλλαγῶν, τά δυσμενῆ μέτρα εἰς βάρος τῶν πολυτέκνων κλπ, τήν ἀνεργία πού ἔμεσα σπρώχνει τήν ἔξοδο τῶν νέων στήν ξενιτιά καί ταυτόχρονα ἀδειάζει τήν Ἑλλάδα ἀπό τά νιάτα, ἑπομένως προκύπτει περαιτέρω πλήξη τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος καί τεχνητή ἀνάγκη ὑποδοχῆς μεταναστῶν...κ.ο.κ. καί ὁ φαῦλος αὐτός κύκλος ἐπαναλαμβάνεται!..Τώρα ἐπιπλέον, δίνεται κι ἄλλο καίριο χτύπημα "κάτω ἀπό τήν ζώνη" στόν θεσμό τῆς οἰκογένειας, τά μέλη τῆς ὁποίας θά συναντῶνται ἐπιτέλους καί μάλιστα κατάκοπα, τά βράδια μᾶλλον,... στή σφαίρα τῶν ὀνείρων! Ἡ σύνδεση μεταξύ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας, καθώς καί ἡ σύσφιξη τῶν συνδέσμων...πηγαίνουν περίπατο...μᾶλλον θά πηγαίνουν Κυριακάτικα γιά νά δουλέψουν (κι ὄχι γιά νά ἐργαστοῦν) καί μάλιστα γιά νά δουλέψουν στόν Διάβολο! Ἄς θυμηθοῦμε σέ αὐτό τό σημεῖο τά λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ:
Ἔτσι, τό σημαντικότερο κύτταρο μιᾶς κοινωνίας, ἡ σταθερή αὐτή βάση, ἡ ἀνεκτίμητη ἀξία καί τό ἀσφαλές ἀποκούμπι ταυτόχρονα, ἡ οἰκογένεια δηλαδή, θά διαλυθεῖ ὁριστικά! Μπορεῖ τά μέλη νά μήν χωρίσουν, ἀλλά σίγουρα δέν θά βλέπονται! Τό ἴδιο εἶναι!
Μήπως ἐπίσης αὐτό ἀκριβῶς θέλουν οἰ πολιτικοί μας;;;
Ὁποία ἀντίθεσις προκύπτει ἀπό τήν στάση τῶν πολιτικῶν μας σέ σχέση μέ τήν στάση καί τήν ἀρχοντιά τοῦ Θεοῦ!:
Ὁ Κύριος μᾶς θέλει υἱούς καί συγκληρονόμους Του.
Οἱ πολιτικοί μας καί ταγοί τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ἀντίθετα, μᾶς θέλουν δούλους, ρομπότ καί χειραγωγήσιμες μαριονέττες πού κουνοῦν συγκαταβατικά καί ἄβουλα τό κεφάλι στά ἀντίχριστα καί ξενόφερτα ἐντάλματά τους. Πρῶτα μᾶς ἐξαθλιώνουν ΕΝΤΕΧΝΩΣ οἰκονομικά, κι ἔπειτα μᾶς δείχνουν "διεξόδους ἀπό τήν κρίση" , πού μεταφράζονται: στό νά προδώσουμε τά πιστεύω μας γιά ἕνα ξεροκόμματο! Κάλλιο μέ ἄδειο στομάχι, παρά μέ Κυριακή, ψυχή καί ζωή ἄδεια ἀπό Χριστό!
Ἀγαπητοί μας κυβερνῆτες, σᾶς εἴμαστε ὑπόχρεοι γιά τίς εὐαισθησίες σας σέ θρησκευτικό, πολιτικό, νομικό, κοινωνικό, προσωπικό ἐπίπεδο! Ἐσεῖς καί οἱ τελευταῖες φουρνιές πολιτικῶν κατά πλειοψηφία ἐξάλλου, πανδήλως φαίνεται ὅτι ἐργάζεσθε ἀσταμάτητα καί πυρετωδῶς ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ (καί τήν Κυριακή),... γιά τήν Ἐθνική καταστροφή μας!
Οἱ πολιτικοί μας διά νόμου ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, προφανῶς γιά νά πάρουν αὐτοί ὡς ψευδοθεοί τήν θέση Του καί νά μᾶς ἐλέγχουν.
Μᾶς θυμίζει κάτι ὁ παρακάτω στίχος ἀπό τό Ψαλτήριο τοῦ Προφήτη Δαυΐδ;:
"δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς." (Ψαλμ. 73, στίχ.8). ...
Καί βέβαια ἡ ἀργία-ἑορτή τοῦ Κυρίου, ἡ Κυριακή ἡμέρα λατρείας Του, εἶναι μιά καλή ἀρχή γιά τούς Νεοταξίτες. Τίς ὑπόλοιπες ἑορτές, ἤδη σέ μεγάλο βαθμό τίς ἔχουν ἀποχρωματίσει καί τείνουν νά τίς κάνουν τελείως ἐμπορικές καί κοσμικές. Μάλιστα τό Κράτος, ἐπικαλεῖται πιά μόνο τίς "παγκόσμιες ἑορτές" καί δυό τρεῖς θρησκευτικές μονάχα, ... κι αὐτές, γιά κερδοσκοπικούς λόγους. Ἄν γίνει τώρα ἀρχή μέ τήν κατάργηση τῆς ἀφιερωμένης στόν Θεό ἡμέρας, ἡ ὑπόλοιπη πνευματική "κατολίσθηση" ὅλων τῶν Χριστιανικῶν ἑορτῶν καί μαζί μέ αὐτῶν καί τῆς θρησκευτικότητας, θά εἶναι εὔκολη ὑπόθεση "ξεμπερδέματος"!
Ἀγαπητοί μας πολιτικοί, ἄν προφασίζεσθε δημιουργία οἰκονομικῶν πόρων καί πρόοδο, μήν παρουσιάζετε τήν Κυριακή τοῦ Κυρίου ὡς "σωτήριο σανίδα"! Ἡ Κυριακή εἶναι σωτήριος σανίδα μόνο τῶν ψυχῶν καί ὄχι τῶν τσεπῶν καί τῶν σκοτεινῶν σχεδίων! Μπορεῖτε κάλλιστα νά ἀξιοποιῆσετε τόν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ἄφθονο πλοῦτο τῆς Ἑλλάδος, τόν ὁποῖο ἐπιμελῶς λησμονεῖτε καί νά μήν ξεπουλᾶτε στούς ξένους (τούς ὁποίους ὑπακούετε τυφλά) καί στά ἀλλότρια "πιστεύω" τους, Πατρίδα, Θρησκεία, Οἰκογένεια!
Ἀφῆστε κάτω τήν Κυριακή ἀπό τόν Θεό κι ἀπό ἐμᾶς! Διότι μέ ὁλόκληρη τήν κοινωνία ἐνδεχομένως νά μήν ὑπολογίζετε ἄν ἔρχεστε ἀντιμέτωποι. Μέ τόν Θεό, ὅμως, νά ἔρχεστε ἀντιμέτωποι, αὐτό...σκεφθεῖτε το πολύ καλά! Γιά τό καλό σας.
"ὅτι ἰδού οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται,
ἐξωλόθρευσας πάντα τόν πορνεύοντα ἀπό σοῦ"
(Ψαλμ. 72, 27)
Πηγή: http://kaiomenivatos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_10.html
Ἡ ἁγία Μακρίνα, ἀγαπητοί μου, ἔζησε τὸν τέταρτο (Δ΄) αἰῶνα σὲ μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Γεννήθηκε τὸ 327 μ.Χ.. Ἀνῆκε σὲ πολύτεκνη οἰκογένεια καὶ ἦταν τὸ πρῶτο καὶ μεγαλύτερο παιδί. Ἡ μητέρα της,ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, εἶχε σύζυγο τὸν Βασίλειο,καὶ ἀπὸ τὸ γάμο τους ἀπέκτησαν δέκα παιδιά, τέσσερα ἀγόρια - ἕξι κορίτσια. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ εἶνε ὑπόδειγμα οἰκογενείας.Ἡ ἁγία Μακρίνα, ὡς μεγαλύτερη, ἀναδείχθηκε δεύτερη μάνα τοῦ σπιτοῦ . Φρόντιζε μὲστοργὴ γιὰ τ᾿ ἀδέρφια της καὶ συνέβαλε στὴν διαπαιδαγώγησί τους.
Τρεῖς ἔγιναν ἐπίσκοποι· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ δεύτερος εἶνε ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὁ τρίτος εἶνε ὁ Πέτρος ἐπίσκοπος Σεβαστείας· τὸ τέταρτο ἀγόρι, ὁ Ναυκράτιος, ἔγινε μοναχός. Εἶχε δὲ καὶ πέντε ἀδελφές. Ὁ πρῶτος ἀπὸ τὰ ἀγόρια, ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶνε καύχημα τῆς Ἐκκλησίας· σοφὸς ἱεράρχης, ποὺ σπούδασε τὴν ἑλληνικὴ σοφία στὴν Ἀθήνα, μετὰ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, καὶ τέλος ἔγινε ἐπίσκοπος Καισαρείας.
Ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν ἀρχὴ εἶχε κλίσι στὸ δικηγορικὸ ἐπάγγελμα καὶ διέπρεπε σ᾿ αὐτό. Ἀλλὰ ἡ ἁγία Μακρίνα ἐπέδρασε στὸν χαρακτῆρα του καὶ τὸν ἔστρεψε σὲ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα καὶ μελέτες, καθὼς καὶ τὰ ἄλλα μικρότερα ἀδέρφια της. Ὑπάρχει μία ὡραία εἰκόνα, ποὺ παριστάνει τὴν ἁγία Μακρίνα νὰ περιποιῆται τὸ μικρότερο ἀδελφό της τὸν Πέτρο.
Ἡ Μακρίνα διακρινόταν γιὰ τὸ κάλλος της,τὸ σωματικὸ καὶ τὸ ψυχικό. Ἀπὸ μικρὴ διδάχθηκε τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, τὶς ὁποῖες ἐφύλαττε μὲ ζῆλο. Ἦταν ἀρκετὰ μορφωμένη. Σὲ νεαρὰ ἡλικία μνηστεύθηκε ἕναν ἐκλεκτὸ νέο τῆς Καισαρείας. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ γάμος ὁ μνηστήρας της ἀπεβίωσε ἐνῷ βρισκόταν σὲ ταξίδι γιὰ τὴν συλλογὴ δημοσίων φόρων. Ἐν συνεχείᾳ, μολονότι πολλοὶ τὴ ζητοῦσαν νὰ τὴν πάρουν σύζυγο, ἐκείνη δὲν θέλησε πλέον ἄλλο γάμο. Ἔμεινε στὸ σπίτι.Προτίμησε τὴ χηρεία παρ᾿ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ κάθε κοσμικὴ συναναστροφὴ καὶ ἀφωσιώθηκε στὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Συγχρόνως βοηθοῦσε τὴ μητέρα της στὴν ἀνατροφὴ τῶν μικροτέρων ἀδελφῶν της. Εὐγενὴς ψυχὴ ἡ Μακρίνα, βλέποντας τὴ ματαιότητα τῆς παρούσης ζωῆς, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀφοσιωθῇ πλέον ἐξ ὁλοκλήρου στὸ Θεό .Ἀνεχώρησε καὶ ἀπεσύρθη μαζὶ μὲ τὴ μητέρα της σ᾿ ἕνα ἐρημικὸ ἀγρόκτημά τους στὸν Πόντο, μέσα σ᾿ ἕνα θαυμάσιο τοπίο μὲ βλάστησι καὶ δάση, ὅπου ἀκούγονταν τὰ κελαϊδήματα τῶν πουλιῶν καὶ ἔτρεχε ὁ Ἴρις ποταμός. Ἐκεῖ ἔχτισαν ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι. Ἐκεῖ ἐμόνασε καὶ ἀσκήτευε. Ἔζησε μὲ προσευχή, μὲ μελέτη τῶν Γραφῶν καὶ μὲ ἀγαθοεργία. Ἡ ἁγία ζωή της εἵλκυσε καὶ ἄλλες γυναῖκες. Ἔτσι σχηματίσθηκε ἕνα κοινόβιο, ψυχὴ τοῦ ὁποίου ἦταν ἡ ἁγία Μακρίνα, προεστῶσα τοῦ ἱεροῦ παρθενῶνος.Κοντὰ ἐκεῖ ἐμόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της Βασίλειος. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο, ἀρκετὰ νέος, ὁ Μέγας Βασίλειος ἀπέθανε . Ἡ κοίμησίς του σκόρπισε θλῖψι καὶ πένθος στὶς ἐκκλησίες καὶ μάλιστα στὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον.Ἔδωσε δὲ ἀφορμὴ νὰ γίνουν τότε συζητήσεις καὶ νὰ λεχθοῦν πολλὰ γύρω ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.Ἀλλὰ καὶ ἡ ἁγία Μακρίνα δὲν ἔζησε πολύ.Ἔφθασε καὶ τὸ δικό της τέλος.
Λίγο πρὸ τῆς κοιμήσεώς της ἔσπευσε κοντά της ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης, ἀφοῦ διήνυσε μεγάλη ἀπόστασι. Ὅταν ἔφτασε ἦταν ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς της. Συναντήθηκαν τὰ δύο ἀδέρφια καὶ δάκρυσαν. Θυμήθηκαν τὰ παιδικά τους χρόνια τὴν ἁγία τους μητέρα, τὸν καλό τους πατέρα,τὴ σοφὴ γιαγιά τους ποὺ ἦταν κόρη ὁμολογητοῦ, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα ποὺ εἶχαν ζήσει.Πρὸ παντὸς θυμήθηκαν τὸν ἀδελφό τους τὸν Μέγα Βασίλειο, καὶ ὁ πρόσφατος θάνατός του ἔδωσε ἀφορμὴ νὰ ὑψωθοῦν σὲ ὕψη πνευμα-τικῶν σκέψεων. Μεταξὺ ἁγίας Μακρίνης καὶ Γρηγορίου Νύσσης διεξήχθη ἕνας διάλογος,τὸν ὁποῖον ἐγὼ θεωρῶ ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Φαίδωνα τοῦ Πλάτωνος· ὕψιστος διάλογος, ὁ ὁποῖος ἔχει μεταφραστῆ στὰ νεοελληνικά, δημοσίευσα δὲ καὶ ἐγὼ ἐπ᾿ αὐτοῦ σχετικὸ ἄρθρο (βλ. «Τὰ Μακρίνεια – Περὶ ἀναστάσεως νεκρῶν καὶ ἀθανασίας ψυχῆς» περιοδ. «Χριστ. Σπίθα» φ. 300-301/Ἰαν.-Φεβρ. 1967, σσ. 2-3) .Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἁγία Μακρίνα, ἀφοῦ ἔζησεμὲ ἄσκησι καὶ ἁγιότητα, παρέδωσε τὴν ψυχή της στὸν Κύριο τὸ 379 μ.Χ. σὲ ἡλικία 52 ἐτῶν.
Ἡ κηδεία της ἔγινε πάνδημος. Συνέρρευσαν ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας πολλοὶ καὶκήδευσαν τὸ ἅγιο σκήνωμά της μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης.
Ἐκεῖνο ποὺ θέλω τώρα νὰ τονίσω, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν οἰκογένεια τῆς ἁγίας Μακρίνας εἶνε, ὅτι ὁ γάμος εἶνε μυστήριο, ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια. Ὁ λεγόμενος πολιτικὸς «γάμος» δὲν εἶνε μυστήριο, οὔτε συμφωνεῖ μὲ τὰ ἤθη τοῦ λαοῦ μας. Μία μικρὴ μειονότης, δύο στοὺς ἑκατό, κάνουν πολιτικὸ«γάμο». Ἐπιρροὲς ξένων πίεσαν νὰ ψηφιστῇ ὁ σχετικὸς νόμος. Ἐμεῖς κάναμε ἀγῶνα ἐναντίον του. Στὸν Ἅγιο Γερμανὸ Πρεσπῶν ἀρνηθήκαμε ὄχι τὴν ταφὴ ἀλλὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κηδεία ἑνός, ὁ ὁποῖος παρ᾿ ὅλες τὶς συμβουλές μας ἐπέμενε νὰ τελέσῃ πολιτικὸ «γάμο»,διότι ἦταν ἄθεος. Δὲν ὑποκύψαμε. Διότι ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἶνε, ὅσοι τελοῦν πολιτικὸ «γάμο» νὰ στεροῦνται κάθε εὐλογία· διαγράφονται ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ γάμος λοιπὸν εἶνε μυστήριο. Ὑπῆρξανὅμως ὡρισμένοι ποὺ πολεμοῦσαν τὸ γάμο, διότι τὸν θεωροῦσαν ὡς κάτι τὸ ἁμαρτωλό. Αὐτὸ εἶνε αἵρεσις, τὴν ὁποία καταδικάζει ἡ Ἐκκλησία. Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου (βλ. Α΄ Τιμ. 4,3) , ὅποιος «κωλύει» δηλαδὴ ἐμποδίζει τὸ γάμο, πλανᾶται καὶ ἁμαρτάνει.
Ἀλλ᾿ ὅπως εἶνε αἵρεσις τὸ νὰ ἐμποδίζῃ κανεὶς τὸ γάμο, ἔτσι καὶ ἀκόμα περισσότερο εἶνε αἵρεσις τὸ νὰ ἐμποδίζῃ κάποιος τὸ παρθενεύειν, τὴν παρθενικὴ ζωή . Διότι ἡ παρθενία εἶν εἀνώτερη βαθμίδα ζωῆς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία· «Τοῖς ἐρημικοῖς, ζωὴ μακαρία ἐστί,θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (Παρακλ., ἦχ. πλ. α΄, ἀναβ.). Ἡ παρθενικὴ ζωὴ διακρίνεται σὲ «δύο ἀδελφὰ ῥεύματα», ὅπως γράψαμε κ᾿ ἐμεῖς σὲ ἕνα βιβλίο μας· τὸ ἕνα ῥεῦμα εἶνε ὁ μοναχισμὸς καὶ τὸ ἄλλο ἡ ἱεραποστολή, οἱ ἱεραπόστολοι, αὐτοὶ ποὺ δὲν φεύγουν στὴν ἔρημο ἀλλὰ μένουν μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν.Σήμερα γίνεται πόλεμος ἐναντίον τοῦ παρθενικοῦ βίου · ὄχι τόσο τοῦ μοναστηριακοῦ ὅσο τοῦ ἱεραποστολικοῦ βίου ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Πόλεμος σφοδρὸς ἐκ μέρους ἀθέων,ἐκ μέρους δημοσιογράφων, ἀλλὰ καὶ ἐκ μέρους ἐπισκόπων, ἀκόμη καὶ μοναχῶν.
Πόλεμος ἀπὸ παντοῦ. Ἀλλ᾿ ὁ φοβερώτερος ἐχθρὸς τοῦ παρθενικοῦ βίου ξέρετε ποιός εἶνε; Εἶνε ἡ ὑπογεννητικότης!
Ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια τῆς ἁγίας Μακρίνας ἔδωσε τόσα παιδιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Ἐκκλησία. Οἱ σημερινὲς οἰκογένειες, μὲ σατανικὰ μέσα, δὲν γεννοῦν πλέον παιδιά· γι᾿ αὐτὸ κι ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ γεννιοῦνται δὲν θέλουν ν᾿ ἀφιερωθῇ στὸ Θεὸ κανένα. Πολλοὶ σοῦ λένε ὅτι θρησκεύουν. Ἀλλ᾿ ἅμα τοὺς ρωτήσῃς, πόσα παιδιὰ ἔχουν, ὅλοι σχεδὸν ἀπαντοῦν· «Δύο», «δύο»,«δύο»… Ἐμίσησα τὸν ἀριθμὸ δύο. Ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὰ Βαλκάνια. Ἀλβανία,Σερβία, Βουλγαρία εἶνε γεμᾶτες παιδιά· ἡΤουρκία; δὲν περιγράφεται ἡ ὑπεργεννητικότητά της· ἕνας Τοῦρκος πεθαίνει, δώδεκα γεννιῶνται. Στὴν Ἑλλάδα ἕνας Ἕλληνας πεθαίνει, μισὸς γεννιέται! Θεέ μου, δολοφόνοι!… Τί νὰ τὴν κάνῃς τέτοια θρησκευτικότητα; Τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα εἶνε ὁ φόνος τοῦ παιδιοῦ.
Γεννοῦν λοιπὸν δύο παιδάκια, καὶ προγραμματίζουν· τὸ ἕνα γιατρός, τὸ ἄλλο καθηγητής. Καὶ ποιός θὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Θεό, ποιός θὰ γίνῃ καλόγερος;
Ἄ, ὄχι καλόγερος!… Τέτοιους γονεῖς, ποὺ ἐμποδίζουν τὰ παιδιά τους νὰ ζήσουν τὴν παρθενικὴ ζωή, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τοὺς ὀνομάζει ἀπίστους. Διότι ἡ ἐπιθυμία τῆς παρθενικῆς ζωῆς εἶνε σπόρος οὐράνιος,ποὺ ὁ Θεὸς τὸν σπέρνει μέσα σὲ ἐκλεκτὲς ψυχές. Αὐτὲς τώρα σπανίζουν πλέον.Κινδυνεύει λοιπὸν νὰ σβήσῃ ἡ παρθενικὴ ζωή, κινδυνεύει νὰ σβήσῃ καὶ τὸ ἔθνος ἐξ αἰτίας τῆς ὀλιγοπαιδίας , ὅπως λέει ὁ ἱστορικὸςΠολύβιος. Γι᾿ αὐτὸ ὅσοι πιστεύετε, εἴτε ἔγγαμοι εἴτε ἄγαμοι, λατρεύσατε ἐμπράκτως, ἐνλόγοις καὶ ἔργοις, Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
Τώρα πού τό προσωπεῖο τῶν συγκυβερνώντων ἔπεσε.
Τώρα πού ἀπεδείχθησαν οἱ «διατάκται καί ὑπεργολάβοι» τῶν διεθνῶν ἐντολέων τους.
Τὠρα πού δικαιώθηκαν πλήρως ὅλοι ὅσοι εἶχαν προείδει τό ψέμμα καί τήν καταδολίευση μέσα ἀπό τό προκάλυμμα καπνοῦ πού μέσα στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ἔριχνε τό «δίδυμο τῆς ἐπιτυχίας» !!! κ.κ. Χατζηγάκη –Σκορδᾶ, πού τώρα ὑπέστη τά ἐπίχειρα τῶν πράξεών του καί ὑπενθύμισε μέ τήν περιθωριοποίησή του τήν ρήση τοῦ Νοροντόμ Σιχανούκ γιά τήν μεταχείρησή του ἀπό τούς ἐρυθρούς Χμέρ καί τόν αἱμοδιψῆ ἡγέτη τους Πόλ Πότ, στήν μαρτυρική Καμπότζη: «Αἰσθάνομαι σάν τόν εὔχυμο καρπό τῆς κερασιᾶς πού τρῶς τήν εὐωδιαστή σάρκα του καί φτύνεις τό κουκούτσι» γιατί ἐνῶ ἐψηφίσθη τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων γιά 7 Κυριακές τό χρόνο καί μόνο γιά τήν μικρομεσαία ἐπιχειρηματικότητα μέ καταστήματα ἕως 250 τ.μ., ἡ πονηρά ὑπουργική Ἀπόφασις τοῦ δῆθεν ἐκπροσώπου τῆς λαϊκῆς Δεξιᾶς κ. Γιακουμάτου δῆθεν πιλοτικά ὑλοποιεῖ τόν ἀρχικό ἄθλιο σχεδιασμό γιά τήν πλήρη καταστρατήγηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἐκχωρώντας τήν ἐπιχειρηματικότητα στίς πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα καί ὁδηγώντας ἀναπόδραστα τούς μικρομεσαίους ἐμπόρους στόν ἀφανισμό καί τό λουκέτο.
Ὡς ἔσχατος τῶν Πειραιωτῶν, θέλω δημόσια νά συγχαρῶ τόν συμπολίτη μας κ. Βασίλη Κορκίδη, Πρόεδρο τῆς Ἐθνικῆς Συνομοσπονδίας Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου γιά τήν πεπαρρησιασμένη ἀπόφασή του διαμαρτυρόμενος γιά τά παραπάνω, νά παραιτηθεῖ ἀπό ὅλες τίς κομματικές του ἰδιότητες στό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας. Εἶναι τραγελαφικό τό γεγονός, ὅτι τό κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας πού ἐνῶ θεωρητικά ἐμφορεῖται ἀπό πατριωτικές ἀντιλήψεις στήν πρᾶξι φαλκιδεύει τά προτάγματά του καί ἀποδεικνύεται, ὅπως ἐν προκειμένῳ, διώκτης τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους.
Ἡ ἀήθης, προκλητική, ἀσεβής καί ἀντιχριστιανική ποδοπάτηση ἀπό τήν συγκυβέρνηση Σαμαρᾶ-Βενιζέλου τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας Κυρίου (Κυριακῆς) δυστυχῶς εἶναι προάγγελος ἐπερχομένων δεινῶν καί ἐπαναλαμβάνει τό ἔγκλημα τοῦ Τουρκαλβανοῦ Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου, πού ἀπηγχόνισε τόν διδάχο τοῦ Γένους καί Ἰσαπόστολο Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὑπερασπιζόμενο ἐκτός τῶν ἄλλων τήν ἱερότητα τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, χρηματισθείς ἀπό τούς προγόνους τῶν σημερινῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν διευθυντῶν, γεγονός γιά τό ὁποῖο πανηγυρίζει ὁ σοφολογιώτατος τ. Ραβίνος Θεσσαλονίκης καί νῦν κάτοικος Ἰσραήλ κ. Μαρδοχαῖος Φριζῆς. Γιά τούς τυχόν ἀμφισβητούντας ἴσως καί γιά τόν ἀρθρογραφούντα πατέρα τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ νέου κ. Ἰάκωβο Φριζῆ, παρατίθεται ὁ συγκεριμένος σύνδεσμος (http://www.youtube.com/watch?v=Hji1gNu_IP0) γιά νά καμαρώσουν τό ὄντως φονταμενταλιστικό παραλήρημα τοῦ κ. Ραβίνου, διαδόχου τῶν φονευτῶν τοῦ μεγάλου ὁσίου καί θεοφόρου ἀνδρός.
Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς Π.Δ. εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή (Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους. Ἡ Κυριακή σάν κατ' ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost). Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).
Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ. Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στίς 7/3/321 ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί». Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.
Εἶναι ἐνδεικτικό τῆς πολυειδοῦς συγχύσεως τῶν καιρῶν ὅτι τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ὑπερασπίζονται μετά πολλῆς δυνάμεως οἱ κομματικοί σχηματισμοί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ ΚΚΕ πού ἐκκινοῦν βέβαια ἀπό ἄλλη ἀφετηρία. Αὐτό ὅμως τό γεγονός ἐπιρρωνύει τήν βεβαιότητα γιά τήν πλήρη ἐξάρτησι τῶν συγκυ-βερνώντων ἀπό τό διεθνιστικό λόμπι.
Τό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας ἀποδεικνύεται ὅτι δέν διδάσκεται ἀπό τό παρελθόν του. Τό πολιτικό τέλος τοῦ διδύμου Μ. Γιαννάκου-Γ. Καλοῦ δέν φρονηματίζει τούς σημερινούς «καρεκλοκένταυρους». Φαίνεται ὅτι εἶναι τόση ἡ δέσμευση καί ἡ ἐξάρτησή τους ἀπό τούς διεθνεῖς ἐντολεῖς των ὥστε δέν μποροῦν νά ἐνωτισθοῦν τῆς φωνῆς τῆς λογικῆς καί τοῦ χρέους, ποδοπατώντας μέ περισσή ἀσέβεια τόν αἰώνιο καί ἄφθιτο νόμο τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί ἐκχωρώντας τά πρωτοτόκια τῆς ὕπάρξεώς τους στήν τρομακτικά ἐφήμερη καί παροδική ἐξουσία τους !!!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
synodoiporia.blogspot.gr
Μέσα σε ένα μήνα γίνονται περίπου 1.000 αιτήσεις την ημέρα. Περισσότεροι από 70.000 χρήστες έχουν ήδη ζητήσει από τη Google να διαγράψει από τα αποτελέσματα των αναζητήσεών της τους συνδέσμους (links) για πάνω από 276.000 ιστοσελίδες που τους αφορούν.
Αξιοποιούν έτσι τη σχετική απόφαση που έβγαλε το Δικαστήριο της ΕΕ τον Μάιο [2014], σύμφωνα με την οποία ο καθένας έχει δικαίωμα να απαιτήσει τη διαγραφή δεδομένων που είναι «απαρχαιωμένα, άσχετα ή ανακριβή» έτσι ώστε να «καθαρίσει» το online προφίλ του.
Από τις 30 Μαΐου που ξεκίνησε η διαγραφή, έως τις 30 Ιουνίου, δηλαδή μέσα σε ένα μόνο μήνα, οι σχετικές αιτήσεις προς τη Google γίνονται με μέσο ρυθμό περίπου 1.000 την ημέρα και αφορούν κατά μέσο όρο 3,8 συνδέσμους ανά αίτηση χρήστη.
Οι περισσότερες αιτήσεις έχουν γίνει στη Γαλλία (περίπου 14.100) και ακολουθούν η Γερμανία (12.700) και η Βρετανία (8.500). Παραμένει ασαφές πόσες από τις περίπου 70.000 αιτήσεις διαγραφής έχουν ήδη ικανοποιηθεί.
Παρενέργειες και διαμαρτυρίες
Όμως, η εξέλιξη αυτή έχει ήδη παρενέργειες και έχει πυροδοτήσει κατηγορίες για «λογοκρισία από την πίσω πόρτα», καθώς η Google προχωρά στη διαγραφή ορισμένων άρθρων, κάτι που βρίσκει αντίθετους τους ίδιους τους συγγραφείς τους, όπως πχ οικονομικούς συντάκτες του BBC, που διαμαρτυρήθηκαν έντονα, επειδή άρθρο τους από το 2007, το οποίο αφορούσε τον πρώην πρόεδρο της επενδυτικής εταιρείας Merrill Lynch Σταν Ο'Νιλ, εξαφανίστηκε από τη δημοφιλή μηχανή αναζήτησης.
Κάτι ανάλογο έγινε με αρκετά άλλα άρθρα βρετανικών εφημερίδων, μεταξύ των οποίων η Guardian που ανέφερε ότι οι σύνδεσμοι για έξι παλαιότερα άρθρα της έχουν πλέον αφαιρεθεί.
Η εφημερίδα ανέφερε ότι η Google δεν της έδωσε κάποια εξήγηση για την αφαίρεση, ούτε τη δυνατότητα να αναιρέσει την εν λόγω απόφαση.
Μεταξύ των άρθρων που «εξαφανίστηκαν» περιλαμβάνονται ειδήσεις για ένα σκάνδαλο με διαιτητή στο βρετανικό πρωτάθλημα, για ένα ζευγάρι που πιάστηκε να κάνει σεξ σε τρένο και για έναν μουσουλμάνο που κατηγόρησε την αεροπορική εταιρεία Cathay Pacific ότι δεν τον προσέλαβε λόγω του ονόματός του.
Τα ΜΜΕ ενημερώνονται από τη Google για την αφαίρεση, χωρίς όμως να γνωρίζουν την ταυτότητα του ατόμου που ζήτησε τη διαγραφή (τουλάχιστον όχι ακόμη).
«Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν πόσο ανόητο είναι το δικαίωμα στη λήθη. Είναι ισοδύναμο με το να πάει κανείς στις βιλβιοθήκες και να κάψει τα βιβλία που δεν του αρέσουν», δήλωσε ο Μάρτιν Κλαρκ, εκδότης της μεγάλης ειδησεογραφικής ιστοσελίδας Mail Online, που επίσης έπεσε θύμα «εξαφανισμένων» άρθρων.
Η Google δήλωσε ότι κάθε αίτημα για να «ξεχαστεί» κάποιος ή κάτι, θα εξετάζεται σε ατομική βάση και θα αποφασίζεται κατά πόσο πληρεί τα κριτήρια της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το BBC, τους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" και τη «Γκάρντιαν».
Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχολίασε, εκ μέρους της αντιπροέδρου Νέλι Κρους, ότι η αφαίρεση του άρθρου του BBC από τα αποτελέσματα των αναζητήσεων «δεν ήταν καλή απόφαση», καθώς δεν φαίνεται να δικαιολογείται με βάση κάποιο «λογικό δημόσιο συμφέρον».
Όπως είπε, το νόημα της δικαστικής απόφασης δεν είναι να επιτρέπει στους ανθρώπους «να κάνουν Photoshop στις ζωές τους» (δηλαδή να "επεξεργάζονται" την υστεροφημία τους, όπως τους συμφέρει).
Η «εξαφάνιση» φαίνεται μόνο στην Ευρώπη, ενώ αν κάποιος κάνει την ίδια διαδικτυακή αναζήτηση (π.χ. για κάποιο άτομο) από τις ΗΠΑ μέσω της διεύθυνσης Google.com, οι «ξεχασμένοι» σύνδεσμοι εμφανίζονται κανονικά.
Επίσης, τα άρθρα δεν έχουν σταματήσει να εμφανίζονται στις ιστοσελίδες των ίδιων των μέσων ενημέρωσης που τα δημοσίευσαν αρχικά.
Το μερίδιο της Google στις αναζητήσεις στην Ευρώπη είναι 85% έως 90%, ενώ στις ΗΠΑ κάτω από 70%.
Στά μέσα Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 2011 εἶχε δημοσιευθεῖ νέο πρόγραμμα σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ, γυμνασίου. Γιά τό πρόγραμμα ἐκεῖνο εἴχαμε δημοσιεύσει ἐκτενή κριτική ἐπισημαίνοντας τά σοβαρά σφάλματα, τά ὁποῖα τό χαρακτήριζαν[1]. Εἴχαμε διαπιστώσει σωρεία νομικῶν, θεολογικῶν, παιδαγωγικῶν σφαλμάτων. Ὀγκώδης τόμος μέ ἀρνητικές κριτικές εἰς βάρος τοῦ προγράμματος ἐκείνου δημοσιεύθηκε ἐντός τοῦ 2012[2].
Ἐντός τοῦ Ἰουνίου τοῦ ἔτους 2014 κυκλοφόρησε ἀναθεωρημένη ἔκδοση τοῦ ἰδίου προγράμματος. Μολονότι φέρει κάποιες ὑποτυπώδεις ἀλλαγές, ἡ ἔκδοση αὐτή βασίζεται στίς ἴδιες ἐσφαλμένες ἀρχές καί γι΄ αὐτό παρουσιάζει ὁμοίως ἐσφαλμένο ἀποτέλεσμα.
Μολονότι ἔχουμε ἐξηγήσει καί δημοσιεύσει πάμπολλες φορές, ὅτι ἡ διατύπωση τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶναι σαφέστατη, τό πρόγραμμα ἐξακολουθεῖ καί στή νέα του ἐκδοχή νά ἐμμένει στό ὅτι: «στο Σύνταγμα του 1975 η διατύπωση του άρθρου 16 για ανάπτυξη «θρησκευτικής συνειδήσεως» δεν διευκρινίζεται επαρκώς.»[3] Δέν θά ἔβλαπτε νά ἐξηγήσουμε γιά ἄλλη μία φορά, γιατί τό Σύνταγμα εἶναι σαφέστατο, μήπως ἐν τέλει ληφθεῖ ὑπ΄ ὄψη.
Ἡ παράγραφος 2 τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ συντάγματος ὁρίζει «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό τήν ηθική, πνευματική, επαγγελματική καί φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Τόσο ἡ ἐθνική, ὅσο καί ἡ θρησκευτική συνείδηση ὑπάρχουν ἤδη, τό παιδί εἶναι ἤδη Ἕλληνας καί τό γνωρίζει, εἶναι ἤδη χριστιανός ὀρθόδοξος καί τό γνωρίζει καί ἡ βάσει τοῦ συντάγματος κρατική παιδεία, ἀποσκοπεῖ νά ἀναπτύξει τή συνείδησή του αὐτή, δέν τή δημιουργεῖ καί δέν ἐπιτρέπεται νά τή στρεβλώσει.
Ἑπομένως δέν εἶναι δυνατόν ὁ Ἕλληνας νά διαπαιδαγωγεῖται ἀπό τό κράτος, ὥστε νά ἀναπτύξει π.χ. βραζιλιανή ἤ ἰαπωνική ἐθνική συνείδηση, τήν ὁποία δέν ἔχει. Δέν εἶναι δυνατόν ὁ χριστιανός ὀρθόδοξος νά διαπαιδαγωγεῖται ἔτσι ὥστε νά ἀναπτύξει βουδδιστική ἤ ἰνδουιστική θρησκευτική συνείδηση, τήν ὁποία ἐπίσης δέν ἔχει, οὔτε νά ἐπιχειρεῖται νάρκωση ἤ παραπλάνηση τῆς θρησκευτικῆς του συνειδήσεως μέσῳ ἀπαγορεύσεως τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος ἤ ἀντικαταστάσεώς του ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο.
Τί ἐπιχειρεῖται στήν προκειμένη περίπτωση: Ἡ ἀντικατάσταση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος ἀπό τό βρετανικό «religious literacy», τό ὁποῖο μεταφράζεται στό πρόγραμμα ὡς «θρησκευτικός γραμματισμός». Πῶς λειτουργεῖ τό «religious literacy»: «στοχεύει στήν κριτική ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών με τις γνώσεις, τις αξίες και τις στάσεις ζωής που παρέχει για τις θρησκείες και από τις θρησκείες, εφαρμόζοντας μια διερευνητική και διαλογική μαθησιακή προσέγγιση»[4].
Οἱ χαρακτηρισμοί «κριτική ανάπτυξη», «διερευνητική και διαλογική μαθησιακή προσέγγιση» δέν πρέπει νά μᾶς ἀποπροσανατολίζουν. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς κριτικῆς ἰκανότητας μέσῳ τῆς ἔρευνας καί τοῦ διαλόγου δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τό βρετανικό «religious literacy» ὥστε νά εὐδοκιμήσουν. Εὐδοκιμοῦν ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια μέσα στό ὀρθόδοξο χριστιανικό μάθημα καί ἔχουν ἤδη ἀποφέρει σημαντικούς καρπούς. Τό δέ «religious literacy» δέν ἔχει νά προσφέρει τίποτε ἐπί τοῦ προκειμένου.
Εἶναι ἐμφανές, ὅτι τό «religious literacy» εἶναι πρόγραμμα πολυθρησκειακό. Εἴδαμε ἄλλωστε, ὅτι τό ἀναφέρει τό ἴδιο. Στή νέα ἔκδοση μάλιστα ἀφαιροῦνται κάποια πολυθρησκειακά στοιχεῖα ἀπό ὁρισμένα σημεῖα, ἀλλά σέ ἄλλα ἐνισχύονται. Ὡς παράδειγμα μποροῦμε νά δοῦμε τή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 6 τῆς Α΄ γυμνασίου. Ὁ παλαιός της τίτλος στήν πρώτη ἔκδοση ἦταν «Θρησκευτικές αναζητήσεις και εμπειρίες της μακρινής ανατολής» ἐνῷ ὁ τίτλος στή νέα ἔκδοση εἶναι «Θρησκευτικές αναζητήσεις της μακρινής ανατολής»[5], ἀφαιρέθηκαν δηλαδή δύο λέξεις ἀπό τόν τίτλο, ὅμως ἡ ἑνότητα ἐμπλουτίσθηκε μέ ἀκόμη περισσότερα θέματα ἀπό τέσσαρες θρησκεῖες τῆς ἄπω ἀνατολῆς.
Οἱ ἀλλαγές οἱ ὁποῖες ἐπῆλθαν στή νέα έκδοση καί βασίζονται στίς ἴδιες ἐσφαλμένες ἀρχές, συντηροῦν τά προβλήματα τοῦ προγράμματος, ἀντί νά τά ἀπαλείφουν. Ἐπί παραδείγματι, ἀπό τή θεματική ἑνότητα 5 τῆς Β΄ Γυμνασίου, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «Διάσπαση και αντιπαλότητα στις θρησκείες» ἀφαιρέθηκαν θέματα, ὅπως ἡ ἰνδουιστική «αχίμζα» καί τά ἰνδουιστικά ἔπη Μαχαμπαράτα καί Ραμαγιάνα, ὅμως προστέθηκε «το αίτημα της διαθρησκειακής εκπαίδευσης»[6]. Τό αἴτημα αὐτό πόθεν προέρχεται; Γιατί θά πρέπει νά ἰκανοποιηθεῖ; Εἶναι νόμιμο; Εἶναι παιδαγωγικῶς ὀρθό τό νά διαπαιδαγωγεῖται ἕνα παιδί ὄχι βάσει τῆς πίστεώς του, ἀλλά βάσει ἑνός πολυθρησκειακοῦ μείγματος;
Τί γνωρίζουμε στήν Ἑλλάδα ἐδῶ καί 193 ἔτη; Τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία. Αὐτή στήν ὁποία χρωστοῦμε τήν ταυτότητά μας. Αὐτή στήν ὁποία χρωστοῦμε τή γλώσσα μας. Αὐτή στήν ὁποία χρωστοῦμε τήν ὕπαρξή μας. Εἶναι πασίγνωστη ἡ ἱστορική ἀλήθεια, ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας ὅποιος δέν ἄντεχε τά βάσανα τῆς δουλείας καί ἐξισλαμιζόταν, ταυτοχρόνως ἐκτουρκιζόταν. Γι΄ αὐτό ἡ διαφύλαξη τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ταυτότητος ὀφείλεται σέ ὅσους ἄντεξαν τή φρικτή δουλεία καί παρέμειναν ὀρθόδοξοι χριστιανοί.
Γιατί λοιπόν θά πρέπει νά ἀντικαταστήσουμε τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία μέ εἰσαγόμενα συστήματα; Τό πρόγραμμα δέν ἐξηγεῖ τό γιατί. Ἐμμένει ὅμως στήν ἀπομάκρυνση καί διαφοροποίηση τοῦ μαθήματος ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση[7]. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά διευκρινίσουμε: ἀπομάκρυνση καί διαφοροποίηση τοῦ μαθήματος ἀπό τήν κατήχηση σημαίνει ἀπομάκρυνσή του καί διαφοροποίησή του ἀπό τήν ὀρθοδοξία. Ἡ τακτική αὐτή θά ἐπιφέρει ὁριστική ἀπομάκρυνση τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν ἀπό τό μάθημα. Ἔχουμε ἐξηγήσει ἐπανειλημμένως, ἀλλ΄ ὅμως δέν ἐλήφθη ὑπ΄ ὄψη, ὅτι ἐάν τό σχολικό μάθημα ἀντιστρατεύεται τήν κατήχηση, τήν ὁποία ἔχει λάβει τό παιδί ἀπό τήν οἰκογένεια καί τήν ἐνορία του, τότε ἡ οἰκογένειά του ἀποκτᾶ ἀναφαίρετο δικαίωμα ἀπαλλαγῆς του ἀπό αὐτό. Θά συνιστούσαμε λοιπόν γιά ἄλλη μία φορά, νά μή ἐπιχειροῦνται τέτοιοι πειραματισμοί, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν δυσάρεστα ἀποτελέσματα.
Κι ἐπειδή καί στήν ἀναθεωρημένη ἔκδοση τοῦ προγράμματος ἐξακολουθεῖ νά περιλαμβάνεται καί ὁ μυστηριώδης ὅρος «κατηχητισμός»[8], ἐρωτοῦμε γιά μία ἀκόμη φορά τή συντακτική ὁμάδα τοῦ προγράμματος, καί ἀναμένουμε ἀπάντηση: Τί δηλώνει ὁ ὅρος αὐτός; Ποιά εἶναι ἡ σχέση του μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική κατήχηση; Πῶς πρέπει νά χρησιμοποιεῖται; Γιά ποιούς λόγους προτιμᾶται καί περιλαμβάνεται σέ σχολικό πρόγραμμα;
Καί ναί μέν τό πρόγραμμα ἐξακολουθεῖ νά ἰσχυρίζεται, ὅτι θά ἐπιφέρει «εξασφάλιση θρησκευτικής εκπαίδευσης σε όλους τους μαθητές χωρίς εξαιρέσεις»[9], ὅμως δέν λαμβάνει ὑπ΄ ὄψη ὅτι ὁ κάθε ἑτερόδοξος ἤ ἀλλόθρησκος θά διατηρεῖ στό ἀκέραιο τό δικαίωμα ἀπαλλαγῆς του καί ἀπό αὐτοῦ τοῦ εἴδους τό μάθημα, διότι δέν θά εἶναι μάθημα σύμφωνο μέ τή δική του πίστη ἀλλά πολυθρησκειακό μεῖγμα.
Ἡ χρονολογική σειρά τῶν διδασκομένων θεμάτων ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελεῖ ἀδιάφορο στοιχεῖο γιά τό πρόγραμμα. Ἀκόμη καί δύο ὀρθόδοξα θέματα τά ὁποῖα προστέθηκαν, ὁ ὅσιος Λουκᾶς Κριμαίας (1877-1961) καί ἡ ὁσία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία (1522-1589)[10], ἀναφέρονται ἀδιάφορα ἀπό τή χρονολογική τους σειρά, πρῶτα ὁ ὅσιος καί κατόπιν ἡ ὁσία! Κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο οἱ μαθητές χάνουν τήν αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας Παλαιᾶς Διαθήκης, Καινῆς Διαθήκης, Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας.
Παρ΄ ὅλα αὐτά τούς ζητεῖται νά εἶναι σέ θέση νά διηγοῦνται βιβλικές ἱστορίες[11]. Πῶς θά τό ἐπιτύχουν αὐτό, ὅταν τίς διδάσκονται ἀποκομμένες ἀπό τήν ἱστορική τους συνάφεια, ἀπό τά προηγούμενα καί τά ἑπόμενα γεγονότα; Τό δέ αἴτημα γιά χρονολογική σειρά, δέν σημαίνει ὅτι τά γεγονότα θά παρατίθενται ἁπλῶς ὡς στοιχεῖα τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τό παρελθόν κι ἐκεῖ θά τελειώνει τάχα τό μάθημα! Κάτι τέτοιο δέν θά ἦταν δημιουργικό μάθημα, δέν θά ἦταν ὀρθόδοξη χριστιανική θεολογία. Σέ ὅποια ἱστορική περίοδο καί ἄν ἀνήκει τό διδασκόμενο μάθημα, θά πρέπει νά συνδέεται μέ προβληματισμούς τοῦ παρόντος καί προοπτικές τοῦ μέλλοντος, μέ τήν κρίση τοῦ μαθητῆ καί μέ τόν συναισθηματικό του κόσμο, νά ἐμπνέει ἐν τέλει τήν πορεία του πρός τήν πράξη.
Οἱ ἐπιφανειακές ἀλλαγές, οἱ ὁποῖες ἐπῆλθαν κατά κύριο λόγο σέ δευτερεύοντα σημεῖα, δέν εἶναι σέ θέση νά δικαιώσουν τό πρόγραμμα αὐτό. Σέ κάποιες περιπτώσεις, καί μόνο στό πρόγραμμα τοῦ γυμνασίου καί ὄχι στό πρόγραμμα τοῦ δημοτικοῦ, στή στήλη «δραστηριότητες» ἡ ὁποία μετονομάσθηκε σέ «ἐνδεικτικές δραστηριότητες», προστέθηκαν παραπομπές σέ ἰστοσελίδες, οἱ ὁποῖες ἐάν εἴμαστε ταυτόχρονα συνδεδεμένοι μέ τό διαδίκτυο, ὁδηγοῦν αὐτόματα, μέ ἕνα πάτημα τοῦ ἀριστεροῦ πλήκτρου τοῦ ποντικιοῦ τοῦ ὑπολογιστῆ στήν ἰστοσελίδα αὐτή καί ἀφοροῦν κυρίως εἰκαστικά ἔργα. Ἡ πολυτέλεια ὅμως αὐτή παραμένει μικρή σέ σύγκριση μέ τά ἐλαττώματα τοῦ προγράμματος.
Σέ κάποιες περιπτώσεις ἡ ἀνεπαρκής θεολογική ὁρολογία τοῦ παλαιοῦ προγράμματος ἀντικαταστάθηκε ἀπό ἀνεπαρκέστερη θεολογική ὁρολογία. Ἡ φράση π.χ. «να προσεγγίσουν την προσωπικότητα του Ιησού ως δασκάλου» τῆς παλαιᾶς ἐκδόσεως ἀντικαταστάθηκε ἀπό τή φράση «να γνωρίσουν τον Θεάνθρωπο Ιησού ως κέντρο της χριστιανικής Εκκλησίας»[12]. Ἡ ἀρχική διατύπωση ἦταν ἁπλῶς ἀνεπαρκής, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς διδάσκαλος, ἀλλά Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, σωτήρ τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ δέ χαρακτηρισμός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς «κέντρου της χριστιανικής Εκκλησίας» δέν γνωρίζουμε πόθεν προέρχεται, εἶναι ὅμως ὁ πλέον ἀκατάλληλος. Ὁ σωστός ὅρος εἶναι «κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας»[13]. Ὁ ὅρος «κέντρον» δηλώνει στήν Καινή Διαθήκη εἴτε τό καρφί[14], εἴτε αὐτό τό ὁποῖο ἀποκαλοῦμε σήμερα ἁπλῶς κεντρί[15], ἤ εἰδικότερα τό δηλητηριῶδες κεντρί τῶν σκορπιῶν[16].
Σέ πολλά σημεῖα ἡ ἀκατάλληλη ὁρολογία, ἡ ὁποία δέν συνιστᾶ ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ὁποία μάλιστα ἔχουμε ἐπισημάνει ἐδῶ καί περισσότερο ἀπό δύο ἔτη, παρέμεινε αὐτούσια. Δηλαδή ἡ βιβλική διδασκαλία ἀναφέρεται ὡς «βιβλική θεώρηση» [17], ἡ ἀποκάλυψη Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἡ ὁποία θεμελιώνει τή χριστιανική πίστη καί ἡ βάσει αὐτῆς διδασκαλία ἀναφέρεται ὡς «χριστιανική πρόταση»[18], ὅπως γενικά ἀποφεύγεται ὁ ὅρος διδασκαλία καί εἰσάγεται ὁ καινοφανής, καί κατά τή γνώμη μας ἀπαράδεκτος ὅρος «πρόταση»[19]. Ὁ σεβασμός ἔγινε «σεβαστική στάση»[20], ἡ χριστιανική ἠθική διδασκαλία ἔγινε «χριστιανική ηθική πρόταση για τη ζωή»[21], ἀντί δέ τοῦ ὅρου «εὐχαριστιακή ζωή» προτιμᾶται ὁ παράδοξος ὅρος «ευχαριστιακή στάση ζωής»[22].
Κι ἐπειδή γενικά ἀποφεύγεται ὁ ὅρος «διδασκαλία», καταλήγει τό πρόγραμμα στίς ἑξῆς ἀπαράδεκτες γιά ὀρθόδοξο χριστιανικό πρόγραμμα διατυπώσεις: «Η χρήση και ο ρόλος της Αγίας Γραφής στο μάθημα των θρησκευτικών». «επιχειρηματολογούν για τη σημασία της χρήσης της Αγίας Γραφής στο μάθημα των θρησκευτικών».[23] Πρέπει ἐδῶ νά ἀποσαφηνίσουμε, ὅτι ὁ χριστιανός δέν κάμει χρήση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τήν Ἁγία Γραφή τήν διδασκόμαστε καί μᾶς διδάσκει, διότι ἔχει ἀποτυπώσει λόγο Κυρίου. Ὁ ὅρος «χρήση» προσιδιάζει σύμφωνα μέ τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας σέ μή χριστιανικές πηγές, τίς ὁποῖες χρησιμοποιοῦν χριστιανοί. Ἐκτός ἐάν ἐπιβάλλεται πλέον οἱ χριστιανοί νά συμπεριφέρονται ὡς μή χριστιανοί.
Σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἡ προσπάθεια γιά ἀλλαγή τοῦ προγράμματος ἔφερε περισσότερο συγκεχυμένο ἀποτέλεσμα. Ἄς δοῦμε ἕνα παράδειγμα, ὅπου συγκεκριμένη φράση ἄλλαξε, ἀλλά τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἐν τέλει πρός τό χειρότερο. Στό πρόγραμμα τῆς πέμπτης δημοτικοῦ, στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 6, μέ τίτλο «αποστολές για την «καλή είδηση»» ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων στή στήλη «προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα» ὅτι προσδοκᾶται ἀπό τούς μαθητές νά «διακρίνουν και αξιολογούν το θάρρος, την επιμονή και την αφοσίωση στη δράση συγκεκριμένων προσώπων»[24] Τί ἀξιολογοῦν ἐδῶ οἱ μαθητές; Τό ὅτι συγκεκριμένα πρόσωπα ἀφοσιώνονται στή δράση; Ἤ μήπως τό ὅτι κάποιοι ἀφοσιώνονται στή δράση συγκεκριμένων προσώπων; Μᾶλλον τό δεύτερο ἐννοεῖ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ σύνταξη, μολονότι οἱ συντάκτες μᾶλλο ἐννοοῦν τό πρώτο. Γι΄ αὐτό ἡ φράση ἀπό ἄποψη συντάξεως θά ἦταν πιό ὀρθή ἐάν διατυπωνόταν ὡς ἑξῆς: «διακρίνουν και αξιολογούν το θάρρος, την επιμονή και τήν ἀφοσίωση συγκεκριμένων προσώπων στή δράση». Δεν διευκρινίζεται ὅμως σέ ποιά δράση. Στόν ἀθλητισμό, στήν πολεμική δράση, στίς ἐμπορικές ἐπιχειρήσεις; Ἡ παλαιά ἔκδοση ἔγραφε: «εξηγούν τη δυναμική της σύγχρονης χριστιανικής ιεραποστολής και αξιολογούν τη δράση συγκεκριμένων προσώπων». Ἔτσι ἡ νέα ἔκδοση εἶναι σ΄ αὐτή τήν περίπτωση πιό ἀσαφής ἀπό τήν παλαιά.
Σέ κάποιες ἄλλες περιπτώσεις κατέστη τό πρόγραμμα πιό ἀναλυτικό. Αὐτό ὅμως τό γεγονός ἀνέδειξε ἀκόμη περισσότερο καί τήν ἀδυναμία του νά ἀποδώσει ὀρθά τήν πραγματικότητα. Στό πρῶτο μέρος τῆς θεματικῆς ἑνότητας ὑπ΄ ἀριθμόν 6 τῆς ἕκτης δημοτικοῦ ἐξετάζονται οἱ ἰσλαμικές κοινότητες τῆς Ἑλλάδας. Ἡ πρώτη ὅμως ὁμάδα θεμάτων τιτλοφορεῖται «Μνημεία, δρόμοι, περιοχές»[25]. Ὅλα αὐτά ἐγείρουν εὔλογα ἐρωτήματα: Ποιά εἶναι τά ἰσλαμικά μνημεῖα στήν Ἑλλάδα, τά ὁποῖα δέν θυμίζουν κατοχή τεσσάρων αἰώνων, γιά τήν ἀπόσειση τῆς ὁποίας ἔχυσαν τό αἷμα τους οἱ πατέρες μας; Ἰσλαμικοί δρόμοι ποῦ ὑπάρχουν καί τί σημαίνει ὁ χαρακτηρισμός αὐτός; Περιοχές μόνο μέ ἰσλαμιστές, χωρίς χριστιανούς, ὑπάρχουν στήν Ἑλλάδα;
Προστέθηκε καί μία θεματική ἑνότητα γιά τό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας. Ὅμως προστέθηκε στό πρόγραμμα τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, στήν ἕκτη δημοτικοῦ. Εἶναι ἡ ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 4. τιτλοφορούμενη «Η Θεία Ευχαριστία: πηγή και κορύφωση της ζωής της Εκκλησίας». Τέτοια ἑνότητα δέν ὑπάρχει στό πρόγραμμα τοῦ γυμνασίου. Δέν δίνεται πλέον δυνατότητα στούς θεολόγους νά διδάσκουν τέτοια θέματα, γιά τά ὁποῖα εἶναι οἱ κατ΄ ἐξοχήν ἁρμόδιοι.
Ὅμως σέ ἄλλες περιπτώσεις προστέθηκαν στοιχεῖα τά ὁποῖα ἀντενδείκνυνται γιά ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές καί ὡς πρός τό περιεχόμενο καί ὡς πρός τή σειρά μέ τήν ὁποία παρατίθενται καί πρέπει νά διδάσκονται. Στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 6. τῆς Γ΄ γυμνασίου, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «από την αρχή μέχρι τό τέλος του κόσμου»[26]. Ἡ θεματική ἑνότητα περιλαμβάνει τήν ὀρθόδοξο διδασκαλία περί τῶν ἐσχάτων, ἀλλά καί δοξασίες τῶν θρησκειῶν σχετικές μέ τό θέμα. Ὅμως ἡ διαπραγμάτευση τοῦ θέματος ξεκινᾶ ἀπό τό Κοράνιο καί μάλιστα μέ ἀρκετά ἀναλυτικό τρόπο. Δέν γνωρίζουμε γιά ποιό λόγο προτιμήθηκε ἡ σειρά αὐτή, πιστεύουμε ὅμως ὅτι εἶναι παιδαγωγικῶς ἀπαράδεκτο νά διδάσκονται χριστιανοί ὀρθόδοξοι πρῶτα τίς δοξασίες ἑνός θρησκεύματος γιά ἕνα ζήτημα, καί μάλιστα μέ ἀναλυτικό τρόπο, καί κατόπιν τήν ἐν Χριστῷ θεία ἀποκάλυψη.
Σέ μερικά σημεῖα οἱ μετατροπές οἱ ὁποῖες ἐπιβλήθηκαν στό πρόγραμμα τό καθιστοῦν παντελῶς ἀκατάλληλο γιά τέκνα ὀρθοδόξων χριστιανῶν, διότι ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ εὑρίσκεται σέ θρήσκευμα καί ὄχι στήν ἐν Χριστῷ θεία ἀποκάλυψη. Συγκεκριμένα ἡ φράση τῆς ἐκδόσεως 2011 «Σαρία: Ο νόμος στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων (οι υποχρεώσεις του ανθρώπου προς την κοινότητά του· καλές και κακές πράξεις», μετατράπηκε στή νέα ἔκδοση ὡς ἑξῆς: «Σαρία: ο νόμος του Θεού στην ανθρωπότητα» [27]. Γιατί δέν ὑπῆρχε στήν πρώτη ἔκδοση ὁ χαρακτηρισμός «νόμος τοῦ Θεοῦ» γιά τήν ἰσλαμική Σαρία; Γιατί προστέθηκε στή δεύτερη; Πρέπει πλέον νά ἀναγνωρίζουμε τήν ἰσλαμική Σαρία ὡς νόμο τοῦ Θεοῦ;
Οἱ ἀκατάλληλες προσθῆκες φθάνουν στό σημεῖο νά προωθοῦν πάθη ἐπικίνδυνα γιά τήν πνευματική ἀνάπτυξη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 2 τῆς δευτέρας γυμνασίου, μέ τίτλο «Ποιός είναι ο Θεός των Χριστιανών; «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» στίς ἐνδιεκτικές ἐργασίες περιλαμβάνεται καί ἐργασία μέ τίτλο «Κύκλος κουτσομπολιού και κατάκρισης»[28]. Πάθη τά ὁποῖα στηλιτεύθηκαν καί πολεμήθηκαν ἔμπρακτα ἀπό τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, θά μετασχηματισθοῦν σέ ἐργασίες μαθητῶν;
Εἴχαμε ἤδη ἐπισημάνει, ὅτι ἡ φράση «απαριθμούν και εξηγούν τους λόγους που απομάκρυναν σταδιακά την Εκκλησία της Ανατολής από τη Δύση»[29] ὑποδηλώνει ἀποδοχή τοῦ παπικοῦ πρωτείου, διότι ὑποδεικνύει ὅτι ἡ Ἀνατολή ἀπομακρύνθηκε ἀπό τή Δύση σάν νά ἦταν ἡ Δύση τό διοικητικό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας. Παρ΄ ὅλα αὐτά ἡ φράση παρέμεινε.
Συχνά οἱ διαφοροποιήσεις, τίς ὁποῖες φέρει ἡ νέα ἔκδοση τοῦ προγράμματος, εἶναι ἁπλές μεταβολές τοῦ λεξιλογίου, χωρίς νά μεταβάλλεται κατ΄ οὐσίαν ἡ διήκουσα τό πρόγραμμα ἰδεολογία καί χωρίς νά διορθώνονται τά σφάλματα. Ἐπί παραδείγματι σέ θέμα τῆς ἕκτης δημοτικοῦ ἡ φράση «Πολλές παραδόσεις, κοινή συνείδηση» τῆς πρώτης ἐκδόσεως, φράση ἀναφερόμενη στούς ἑτεροδόξους, μετετράπη σέ «διαφορετικές παραδόσεις, κοινή συνείδηση»[30]. Ἐρωτοῦμε: ἡ διαφορετική ἐκκλησιαστική παράδοση δέν συνεπάγεται διαφοροποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως; Τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση δέν τή διαφοροποιοῦν οἱ ἀποκλίσεις ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη;
Τό αὐτό συνέβη καί σέ παρεμφερές θέμα τό ὁποῖο περιλαμβάνεται στήν πρώτη γυμνασίου. Τό ἀτυχές ἐρώτημα «δέχονται όλοι οι Χριστιανοί τα ίδια δόγματα;» ἀντικαταστάθηκε ἀπό τό ἐξ ἴσου ἀτυχές ἐρώτημα «Δέχονται όλοι οι χριστιανοί το Σύμβολο της Πίστεως;»[31]. Τό δεύτερο ἀτυχές ἐρώτημα θά συνοδεύσουμε μέ ἕνα δικό μας εὔλογο ἐρώτημα: εἶναι ποτέ δυνατόν νά ὀνομασθεῖ χριστιανός ὅποιος δέν δέχεται τό Σύμβολο τῆς Πίστεως; Ἕνα ἀκόμη εὔλογο ἐρώτημα θά πρέπει νά διατυπωθεῖ: γιατί περιλαμβάνονται παρόμοια ἀτυχή θέματα σέ δημοτικό καί γυμνάσιο, ἐνῷ πλεῖστα ὅσα ἄλλα θέματα ὀρθοδόξου χριστιανικῆς παιδείας ἔχουν ἀποκλεισθεῖ;
Ἱστορικές ἐλλείψεις καί μονομέρειες χαρακτηρίζουν διάφορα σημεῖα τοῦ προγράμματος. Ζητεῖται π.χ. ἀπό τούς μαθητές νά «αναφέρουν διακρίσεις που υπάρχουν στην εποχή μας, απαριθμούν τις καταστροφικές τους συνέπειες και διατυπώνουν ιδέες για την κατάργησή τους»[32]. Ἐνδιαφέρεται τό πρόγραμμα γιά τίς διακρίσεις εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν ἀνά τήν ὑφήλιο σήμερα, γιά τίς καταστροφικές τους συνέπειες καί γιά τήν κατάργησή τους; Τέτοια νύξη δέν εἴδαμε πουθενά.
Ἐνίοτε προσφέρει ἐλλειπή ἱστορικά στοιχεῖα. Περιλαμβάνει στήν ἕκτη δημοτικοῦ τήν ἐργασία «Χριστιανοί κρύβουν ἑβραιόπουλα ἀπό τούς Ναζί»[33], ὅπως καί στή δευτέρα γυμνασίου τήν ἐργασία «Έρευνα: οι Έλληνες δίπλα στους Εβραίους συμπατριώτες τους, τα κρυμμένα παιδιά της κατοχής»[34], ὅμως παρ΄ ὅλο ὅτι περιλαμβάνει ταυτόσημες ἐργασίες σέ δημοτικό καί γυμνάσιο, δέν ἀναφέρει ὅτι ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος βοήθησε Ἑβραίους ἀμάχους νά γλιτώσουν ἀπό τά χιτλερικά στρατεύματα ἦταν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Δαμασκηνός, ἀλλά καί ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ὁ Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὁ Δημητριάδος Ἰωακείμ.
Ἀνακρίβειες καί σφάλματα ἐπίσης παρατηροῦνται: Τό ψηφιδωτό τοῦ ἁγίου μέ τά δύο μικρά παιδιά, στόν ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης δέν παριστάνει τόν ἅγιο Δημήτριο, ὅπως νομίζει τό πρόγραμμα[35], ἀλλά τόν ἅγιο Γεώργιο[36]. Ὁ ἅγιος Διονύσιος δέν πρέπει νά ἀναφέρεται ὡς «Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου»[37], ἀλλ΄ «ὡς ἅγιος Διονύσιος Αἰγίνης ὁ ἐκ Ζακύνθου», διότι δέν ὑπήρξε ποτέ ἐπίσκοπος στήν πατρίδα του Ζάκυνθο ἀλλά στήν Αἴγινα – δέν ἐλήφθη ὑπ΄ ὄψη παρ΄ ὅλο ὅτι τό ἔχουμε ἤδη τονίσει.
Ἱστορική ἀνακρίβεια θεωροῦμε καί τό γεγονός ὅτι ἐπιμένει τό πρόγραμμα, σέ δύο μάλιστα σημεῖα του, νά ἀνακαλύπτει ἰουδαϊκά καί ἰσλαμικά στοιχεῖα ἐνσωματωμένα στόν ἑλληνικό καί στόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό[38]. Ἄς μᾶς ἐξηγήσει ἐν τέλει ἡ συντακτική ὁμάδα τοῦ προγράμματος ποιά εἶναι αὐτά καί γιατί ἔχουν τόση σημασία, ὥστε νά τά ἀπαιτοῦν δύο φορές ἀπό τά παιδιά.
Ἱστορική καί ταυτοχρόνως θεολογική παράλειψη θεωροῦμε τό ὅτι στή θεματική ἑνότητα ὑπ΄ ἀριθμόν 2. τῆς δευτέρας γυμνασίου, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «Ποιός είναι ο Θεός των Χριστιανών; «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» μεταβαίνει ἀπό τά πρόσωπα τοῦ πρώτου αἰώνα καί τόν Κέλσο (2ος αἰ.) στόν Πασκάλ (17ος αἰ.) καί σέ φιλοσόφους, ποιητές καί ἀλλόθρησκες προσωπικότητες τοῦ 20ου αἰῶνος χωρίς νά ἀναφέρει κανέναν, ἀπολύτως κανέναν, πατέρα τῆς Ἐκκλησίας. Περιλαμβάνει ὅμως καί τό θέμα «Ὁ Ἰησοῦς στό Κοράνιο καί στίς Χαντίθ»[39].
Ἱστορική παράλειψη θεωροῦμε καί τό ὅτι ἐνῷ προστέθηκε τό project «οι Έλληνες ως «άλλοι» τα νεότερα χρόνια (πρόσφυγες, μετανάστες)»[40], παρελείφθη ἀναφορά στούς χριστιανούς μή Ἕλληνες κατοίκους τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οἱ ὁποῖοι σφαγιάσθηκαν ἀπό τό νεοτουρκικό καί τό κεμαλικό καθεστώς. Ἑπομένως θά ἦταν ἀκόμη ὠφελιμότερη προσθήκη σέ ὁποιασδήποτε μορφῆς καί νοοτροπίας πρόγραμμα, νά ἐρευνηθεῖ καί τό θέμα «οἱ χριστιανοί ὡς ἄλλοι στίς μικρασιατικές τους πατρίδες». Ἔτσι θά ἔχουν καθηγητές καί μαθητές τή δυνατότητα νά ἀναλύσουν τή γενοκτονία ἡ ὁποία συντελέσθηκε εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (Ἑλλήνων, Ἀρμενίων, Ἀσσυρίων) ἀπό τό 1913 ἕως τό 1924.
Ἐλλειπή θεολογική καί ἱστορική παρουσίαση θεωροῦμε καί τό γεγονός, ὅτι ζητεῖ τό πρόγραμμα ἀπό τούς μαθητές νά «εξηγούν γιατί η βία συνιστά παρέκκλιση από το χριστιανικό ήθος»[41], ἀλλά παρ΄ ὅλα αὐτά δέν περιλαμβάνει καμμία νύξη περί ἄμυνας καί ἐπαναστάσεως. Μήπως πρέπει νά παύσουμε νά ἑορτάζουμε ἤ καί ἁπλῶς νά ἀναφέρουμε τή νικηφόρο μάχη τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου τῆς 24ης Ἰουνίου 1827, ὅπου ἑκατό πάνοπλοι μοναχοί βοηθούμενοι ἀπό τοπικούς ὁπλαρχηγούς ἀπέκρουσαν ἐπιτυχῶς τίς δυνάμεις τοῦ Ἰμπραήμ;
Στίς ἱστορικές ἀνακρίβειες τοῦ προγράμματος ἐντάσσεται καί τό ὅτι ἔχει περιλάβει τήν ἱστορική πραγματικότητα τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ στούς θρύλους καί στίς παραδόσεις[42], ἐνῷ πρόκειται γιά ἀποδεδειγμένη ἱστορική ἀλήθεια[43].
Οἱ θεολογικές καί ταυτοχρόνως ἱστορικές ἀνακρίβειες δέν λείπουν. Ζητεῖται π.χ. ἀπό τούς μαθητές νά «εξηγούν γιατί ο σεβασμός του προσώπου – ανεξάρτητα από τη θρησκευτική του δέσμευση – συνιστά αδιαπραγμάτευτη και πανανθρώπινη αξία»[44]. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ὁ σεβασμός τοῦ προσώπου εἶναι χριστιανική διδασκαλία ἡ ὁποία ἔχει δημιουργήσει χριστιανική ἀξία, αὐτό δέν πρέπει νά φοβόμαστε νά τό ὁμολογοῦμε.
Σοβαρή θεολογική ἔλλειψη ἀποτελεῖ τό ὅτι πραγματεύεται περί παραδείσου, Δευτέρας Παρουσίας καί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ[45] ὅμως χωρίς νά ἀναφέρεται ἡ ἀποκάλυψη. Καί δέν ἐννοοῦμε τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τό ὁποῖο ἀναφέρεται σέ ἑπόμενη σελίδα. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ δέν ἀπασχολεῖ τό πρόγραμμα.
Ἐλάχιστα στοιχεῖα, τά ὁποῖα συνιστοῦν τόν πολυθρησκειακό χαρακτήρα τοῦ προγράμματος, ἀφαιρέθηκαν. Συχνά προσκολλῶνται σέ κάποιο θέμα χριστιανικῆς θεολογίας, μολονότι δέν σχετίζονται μέ αὐτό. Ἐπί παραδείγματι στά θέματα «Μετάνοια και συγχώρηση στη βιβλική εμπειρία», «συγνώμη και άφεση στην παράδοση της Εκκλησίας», «από τους βίους των αγίων», προσκολλᾶται καί τό θέμα «νηστεία και άσκηση στις θρησκείες του κόσμου»[46] Πῶς συνδέεται τό θέμα αὐτό μέ τά προηγούμενα; Γιατί πρέπει νά προσκολληθεῖ ὁπωσδήποτε καί κάτι ἄσχετο; Γιά νά διατηρεῖται ὁ πολυθρησκειακός χαρακτήρας τοῦ προγράμματος;
Εἰκονογράφηση προστέθηκε στή νέα ἔκδοση τοῦ προγράμματος. Τά ἔργα τά ὁποῖα περιλαμβάνονται ἔχουν ὡς σύνηθες χαρακτηριστικό, ὅτι περιλαμβάνουν στοιχεῖα ἀπό τήν ὀρθόδοξη βυζαντινή εἰκονογραφία, πλήν ὅμως ἔχουν τή σαφή τάση νά τήν ἐκμοντερνίσουν. Ἐπιπλέον στήν εἰσαγωγή τοῦ προγράμματος τῆς Α΄ γυμνασίου, ἀλλά καί τῆς Β΄ γυμνασίου περιελήφθησαν τμήματα ζωγραφικοῦ ἔργου τό ὁποῖο τιτλοφορεῖται «σκιροφόρια»[47]. Τί ἦταν τά «σκιροφόρια»: παγανιστική ἑορτή τῆς προχριστιανικῆς Ἀθήνας, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο στίς 12 τοῦ μηνός Σκιροφοριῶνος, δηλαδή γύρῳ στά τέλη Ἰουνίου. Συνδεόταν μέ τήν Ἀθηνᾶ Σκιράδα καί τόν Ποσειδώνα Φυτάλμιο, καθώς καί μέ τή Δήμητρα καί τήν Κόρη, θεότητες σχετιζόμενες μέ τή βλάστηση καί τή γονιμότητα. Βασικό στοιχεῖο τῆς ἑορτῆς ἦταν ἡ πομπή μέ ἐπί κεφαλῆς τήν ἱέρεια τῆς Ἀθηνᾶς καί τούς ἱερεῖς τοῦ Ποσειδῶνος καί τοῦ Ἠλίου. Τί δηλώνει ἡ προτίμηση αὐτή, ἡ ὁποία μάλιστα περιλαμβάνεται δύο φορές στό ἴδιο πρόγραμμα; Δηλώνει ἐπιθυμία ἐπιστροφῆς στόν παγανισμό; Ἤ μήπως ὑπονοεῖ ὅτι ἕνα πρόγραμμα θρησκευτικῶν γυμνασίου εἶναι δυνατόν νά διακοσμεῖται ἀπό ὁτιδήποτε, ἀσχέτως τοῦ ἄν ἁρμόζει ἤ ὄχι;
Εἴχαμε ἐπισημάνει, ὅτι πλεῖστα ὅσα μαθήματα ὀρθοδόξου θεολογίας, τά ὁποῖα διδάσκονταν στήν πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση, δέν περιλαμβάνονταν στήν πρώτη ἔκδοση τοῦ νέου προγράμματος, ἀπό αὐτά ἐλάχιστα περιελήφθησαν στή δεύτερη ἔκδοση, ὅπως π.χ. ἡ Ἀποστολική Σύνοδος[48]. Καί παρ΄ ὅλο ὅτι τό πρόγραμμα τῆς Β΄ γυμνασίου βεβαιώνει, ὅτι τά ζητήματα τά ὁποῖα περιλαμβάνει ὀργανώνονται μέ βάση «το ιστορικό διάνυσμα της διαδρομής της Χριστιανικής Εκκλησίας από την περίοδο της εικονομαχίας μέχρι και τον 19ο αιώνα»[49], ἡ περίοδος ἀπό τό σχίσμα μέχρι τήν ἅλωση ἐξακολουθεῖ νά παραμένει ἄγνωστη, κυριολεκτικῶς terra incognita καί στή νέα ἔκδοση τοῦ προγράμματος, ὅπως ἦταν καί γιά στήν παλαιά. Οἱ μεγάλες μορφές τῆς ὀρθοδοξίας, οἱ ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μάρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός ὅπως καί κάποιοι ἐξέχοντες ἅγιοι ἀμέσως πρίν ἀπό τό σχίσμα π.χ. οἱ ἅγιοι Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος καί Νίκων ὁ Μετανοεῖτε δέν κρίθηκαν ἄξιοι νά περιληφθοῦν στό πρόγραμμα. Παρ΄ ὅλα αὐτά τό ταό τε κίγκ περιελήφθη δύο φορές, μία στό δημοτικό καί μία στό γυμνάσιο[50], καί τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν[51] παραμένει στό θεματολόγιο τῆς Γ΄ γυμνασίου.
Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους ἐξακολουθεῖ τό πρόγραμμα νά εἶναι ἀκατάλληλο γιά τή διαπαιδαγώγηση ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ἐάν ἡ χρήση τοῦ προγράμματος αὐτοῦ γενικευθεῖ, τότε ὁ κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός γονέας θά ἀποκτήσει τό δικαίωμα νά ἀπαλλάσσει τό παιδί του ἀπό μάθημα τό ὁποῖο θά βασίζεται στό πρόγραμμα αὐτό, διότι δέν θά εἶναι πλέον ὀρθόδοξο χριστιανικό.
Γι΄ αὐτό θά ἐπαναλάβουμε γιά μία ἀκόμη φορά τή δική μας πρόταση: α) Τά μαθήματα κάθε τάξεως νά ἀποτελοῦνται ἀπό ἕξι ἑνότητες τῶν ἕξι ὡρῶν ἡ καθεμία. β) Οἱ τέσσερεις νά ἔχουν αὐστηρή χρονολογική σειρά βάσει τῆς βιβλικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καί οἱ δύο ἑνότητες θά μποροῦν νά περιλαμβάνουν θέματα κατ΄ ἐπιλογήν, ὄχι ὅμως νοθευμένα μέ ἑτερόδοξα καί ἑτερόθρησκα στοιχεῖα, διότι αὐτό ἀποτελεῖ καταπάτηση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καί παράβαση τῶν νόμων. γ) Μία θεματική ἑνότητα τῆς Γ΄ γυμνασίου θά μποροῦσε νά περιλαμβάνει συνοπτική παρουσίαση τῶν θρησκευμάτων τοῦ κόσμου, ὥστε νά ἐνημερώνονται γι΄ αὐτά καί τυχόν μαθητές οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν θά φοιτήσουν σέ λύκειο. Ἡ ἁπλή ἐνημέρωση ὅμως δέν θά πρέπει ποτέ νά καταντήσει νόθευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας μέ ἀλλότρια στοιχεῖα.
___________________________________
[1] Ἡ μελέτη ἐκείνη δημοσιεύθηκε σέ πολλές ἰστοσελίδες στό διαδίκτυο, ὅπου δύναται ὁ ἐνδιαφερόμενος νά τήν ἀναζητήσει ὑπό τόν τίτλο « Εὐάγγελος Στ. Πονηρός, Προβλήματα τοῦ (πιλοτικοῦ) προγράμματος σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ καί γυμνασίου (ἔτους 2011). Ἐπίσης δημοσιεύθηκε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο ἀπό 6/4/2012 ἕως 1/6/2012, στήν Κοινωνία (Δελτίο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων) τεύχη 2ο, 3ο, 4ο ἔτους 2012, ἐν τέλει δέ περιελήφθη στό βιβλίο μας «Ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία καί ἑλληνικό σχολεῖο, Θεολογική θεμελίωση, Νομική κατοχύρωση, Ἱστορική δικαίωση, Ἀνασκευή ποικίλων ἰσχυρισμῶν, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2013».
[2] Συλλογή κριτικῶν ἄρθρων γιά τά νέα (πιλοτικά) προγράμματα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, Ἕνωση Θεολόγων Νομοῦ Λέσβου, Παράρτημα Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, Μυτιλήνη Ἰούλιος 2012. Στίς σελίδες 71-98 τοῦ ἐν λόγῳ τόμου βλ. ἀναδημοσίευση τῆς ὡς ἄνω ἀναφερομένης δικῆς μας κριτικῆς, ἡ ὁποία δέν ἦταν ἡ πρώτη, οὔτε ἡ τελευταία δυσμενής κριτική γιά τό πρόγραμμα ἐκεῖνο, ἦταν ὅμως ἡ ἐκτενέστερη καί λεπτομερέστερη.
[3] σ. 8.
[4] σ. 13.
[5] σ. 113.
[6] σ. 130.
[7] σ. 11, 18. σ. 9. Προβάλλει μάλιστα τό πρόγραμμα καί τόν ἑξῆς ἰσχυρισμό: «Όπως είναι φυσικό, τα σχολικά εγχειρίδια του τότε Κέντρου Εκπαιδευτικών Μελετών και Επιμόρφωσης» που γράφτηκαν στο διάστημα 1974-1981 διαπνέονται από έντονη συντηρητική καί κατηχητική διάθεση, μολονότι πρόκειται για μια περίοδο που η ορθόδοξη θεολογική σκέψη γνωρίζει μια σπάνια και πρωτόγνωρη ακμή.» Καί ἐρωτοῦμε: πῶς θά ἦταν δυνατόν νά ὑπάρξει ἀκμή στή θεολογική σκέψη, χωρίς μία βασική προϋπόθεση τῆς ὀρθοδόξου ἀποστολικῆς καί πατερικῆς θεολογίας, τήν κατήχηση; Τέτοιες ἀντιδιαστολές ὁδηγοῦν σέ σοβαρότατα θεολογικά σφάλματα!
[8] σ. 11.
[9] σ. 13.
[10] σ. 125-126.
[11] σ. 97 «Αφηγούνται ιστορίες από τη Βίβλο και εξηγούν το νόημά τους».
[12] σ. 67.
[13] Ἐφ. 5,23.
[14] Πρ. 26,14.
[15] Α΄ Κορ. 15,55.
[16] Ἀπ. 9,10.
[17] σ. 149.
[18] σ. 137.
[19] σ. 67, σ. 102, σ. 107.
[20] σ. 116.
[21] σ. 108.
[22] σ. 107.
[23] σ. 87.
[24] σ. 78.
[25] σ. 93.
[26] σ. 147.
[27] σ. 112.
[28] σ. 123.
[29] σ. 129.
[30] σ. 91.
[31] σ. 110.
[32] σ. 83.
[33] σ. 93.
[34] σ. 128.
[35] σ. 43.
[36] βλ. http://www.inad.gr στήν ἐπιλογή «ψηφιδωτά».
[37] σ. 73.
[38] σ. 97, 115.
[39] σ. 122-3.
[40] σ. 127.
[41] σ. 130.
[42] σ. 131.
[43] Βλ. στό διαδίκτυο τήν ἑξῆς ἱστορική μελέτη: Γιῶργος Κεκαυμένος, Κρυφό Σχολειό. Τό Χρονικό μιᾶς Ιστορίας, http://www.antibaro.gr/article/3441
[44] σ. 140.
[45] σ. 147.
[46] σ. 72-3.
[47] σ. 101, 118. Βλ. καί σ. 159 γιά τήν προέλευση τοῦ ἔργου αὐτοῦ.
[48] σ. 109.
[49] σ. 118.
[50] σ. 62, 113.
[51] σ. 139.
Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/07/blog-post_5962.html
Το παλιό βιβλίο «Nεοελληνικής Γλώσσας» της πρώτης Γυμνασίου περιείχε ένα θαυμάσιο ποίημα του Κωστή Παλαμά με τίτλο «τα σχολειά χτίστε». Το θυμήθηκα, διαβάζοντας, σε μια κυριακάτικη έκδοση, άρθρο ενός Άγγλου δημοσιογράφου, με τίτλο «γεννημένα στην αιχμαλωσία».
Στο κείμενο αυτό ο ερευνητής στηλιτεύει με θλίψη την συνεχή μείωση των ελεύθερων και ακίνδυνων χώρων για παιδικό παιχνίδι. Ο «ζωτικός παιδικός χώρος», ο παιδικός «βιότοπος», όπως χαρακτηριστικά τον ονομάζει, ελαττώνεται, γεγονός που επηρεάζει δυσμενώς την ψυχική, αλλά και την σωματική υγεία των παιδιών. Η παχυσαρκία, για παράδειγμα, συνδέεται άμεσα με την μείωση του παιχνιδιού έξω από το σπίτι. Τραγική όμως έλλειψη «παιδικού βιότοπου» παρατηρείται σήμερα και στα σχολεία των ελληνικών πόλεων. Τα περισσότερα σχολεία είναι χτισμένα πάνω στα λίγα τετραγωνικά, που δεν μπόρεσαν να καταπιούν οι αντιπαροχές. Σχολεία περικυκλωμένα από κακόμορφους, τσιμεντένιους όγκους, κοντά σε πολύβοους δρόμους, σχολεία, κακέκτυπες απομιμήσεις της πνευματικά άνυδρης εποχής μας.
Παραθέτω στο σημείο αυτό την έξοχη ποιητική παραίνεση του εθνικού μας ποιητή, που διαβλέπει, αφουγκράζεται «την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» (Καβάφης) και προσπαθεί να επέμβει, για να αποτρέψει την θλιβερή πορεία.
«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα
γερά θεμελιωμένα, από της χώρας
ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια
τα σκολεία χτίστε!
……
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσεια ανοίχτε, να ‘ρχεται ο κυρ Ήλιος
διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει
ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας το φεγγάρι.
……
Γιομίζοντας τα να τα ζωντανεύουν
μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαηδισμούς και με τους μόσχους
κι ο δάσκαλος, ποιητής και τα βιβλία
να είναι σαν κρίνα...».
(«Πολιτεία και Μοναξιά»)
Άφθαστος, ιδανικός ο ποιητικός λόγος, γι’ αυτό ίσως είναι και ακατόρθωτος, μάταιος. Τα σχολεία είναι-λένε οι περισπούδαστοι-χώροι χαράς και μάθησης. Τα παιδιά είναι σαν τα πουλιά, που ανοίγουν τα φτερά τους στο πέλαγος και τις ανοιχτωσιές. Εγκλωβισμένα τα μικρά, του Δημοτικού, στο θαυμάσιο παιδικό τους δωμάτιο, καταπονημένα από τις ατελείωτες εξωσχολικές δραστηριότητες, έρχονται στο σχολείο, για να τρέξουν, να μιμηθούν τα αθλητικά τους ινδάλματα. (Ας προσέξουμε τις λέξεις παιδί, παιδι-ά και παιχνίδι). Εκεί όμως συναντούν μικρές, αρρωστιάρικες, ανήλιαγες αυλές, στρωμένες με τσιμέντο και οι δάσκαλοι της εφημερίας να εποπτεύον αλαφιασμένοι «μην συμβεί το κακό». (Η παρατηρούμενη σήμερα έλλειψη πειθαρχίας, η εριστικότητα, η υπερκινητικότητα των παιδιών, οφείλονται κυρίως στον περιορισμό, στην φυλάκιση του παιδιού στο ελκυστικό δωμάτιό του, με τους υπολογιστές και τα άλλα τεχνολογικά ζαρζαβατικά. Τίποτε όμως δεν το ευχαριστεί περισσότερο από την επαφή με την φύση, εκεί ανθίζει, νιώθει ελεύθερο. Και τα πράγματα επιδεινώνονται λόγω και της περιρρέουσας εγκληματικότητας. Πού να αφήσουν οι γονείς τα παιδιά τους, στις μεγαλουπόλεις, να αφήσουν λίγο το χέρι τους και να παίξουν; Τρέμει το φυλλοκάρδι τους...).
Χτίζονταν παλαιότερα καινούρια σχολεία-σήμερα τα κλείνουν- και τα επαινετικά σχόλια αφορούσαν μόνο το κτίριο. Αίθουσες θεατρικής αγωγής, υπολογιστών, όμορφη αρχιτεκτονική, ζωηρά χρώματα... καλά και άγια όλα αυτά. (Αν και «σχολείο ίσον δάσκαλος», υπενθυμίζει ο Παλαμάς). Και ο αύλειος χώρος: Ο μαθητής αυτόν πρώτα θα παρατηρήσει, εκεί θα ξεδιπλώσει τα αθλητικά του ταλέντα, εκεί θα παίξει. Ο συνωστισμός κουράζει, εκνευρίζει, το «τέρπειν και διδάσκειν» του Πλάτωνα, ακυρώνεται. Η μάθηση χωρίς χαρά και παιχνίδι μπορεί να γεμίζει τον νου με γνώσεις, αφήνει όμως την ψυχή έρημη, ψυχρή... και αργότερα πάνω στο άγονο, στο αγεώργητο αυτό μέρος φυτρώνουν εγωισμοί, αδικίες, φιλαυτίες. Έχει ειπωθεί πολύ εύστοχα πως «έχουμε ένα πολιτισμό που θεωρεί το παιδί ως ενόχληση». Όταν δεν του παρέχουμε αυτό που πραγματικά του αρμόζει, χώρο για παιχνίδι, ο προηγούμενος αφορισμός επιβεβαιώνεται. «Εάν ένα δέντρο το τσακίσει η καταιγίδα, εάν το δέντρο μαραζώσει, από την έλλειψη του ήλιου, εάν μείνει καχεκτικό από την φτώχεια του εδάφους, ποτέ δεν θα πούμε πως αυτή ήταν η πραγματική του φύση». Τα μεταφορικά αυτά λόγια του παιδοψυχολόγου Κ. Χόρνεϊ περιγράφουν, νομίζω, με σαφήνεια τους προαναφερόμενους προβληματισμούς μας.
Αλλά γενικά σήμερα ο κάτοικος της πόλης ασφυκτιά, πνίγεται. Γεγονός που καταδεικνύει την δίψα του για λίγο ξάστερο ουρανό, είναι οι γιγαντιαίες αποδράσεις την περίοδο των εορτών στις μεγαλουπόλεις. Εγκλωβισμένος ο άνθρωπος στην πόλη και βλέποντας μόνον τα έργα των χειρών του, κυριαρχείται από αλαζονεία. Όσο ζούσε κοντά στην φύση έβλεπε τα «λίαν καλά» έργα του Θεού, τ’ αποθαύμαζε, τα πρόσεχε. Στην πόλη την ακάθαρτη, την αφύσικη, την θορυβώδη, απομακρύνεται από τον Θεό αλλά και από τους ανθρώπους. Γίνεται καχύποπτος, αποξενώνεται, κατρακυλά στην αθεϊα. Κάτι ανάλογο ισχύει και την εθνική συνείδηση. Η κατοχή γης, η ιδιοκτησία, τονώνει το εθνικό αίσθημα. Κομίζει στον ιδιοκτήτη προσωπικό γόητρο, αίσθημα αλληλεγγύης προς την πατρίδα -το 1940, στον πόλεμο, πολέμησαν οι Έλληνες σαν λιοντάρια, γιατί υπερασπίζονταν την γη τους. Σήμερα τι έχουν να χάσουν;- δεσμούς που κινούν αυτά τα ζωτικά νεύρα της ανθρώπινης υποστάσεως, σε αντίθεση με τις πάλαι ποτέ εργατικές τάξεις των μεγαλουπόλεων, όπου ανθεί η δυσαρέσκεια και η καταπίεση. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την τωρινή οικονομική φρίκη και το ανύπαρκτο και εχθρικό κράτος, κατανοούμε το γιατί μειώνεται η φιλοπατρία. Και βέβαια το κακό επιδεινώθηκε διότι και η γη, η περιουσία, με τις φοροεπιδρομές, είναι πλέον ασύμφορη.
Κλείνοντας τις θεολογικές και εθνικές γενικεύσεις και επανερχόμενοι στο άρθρο του Άγγλου δημοσιογράφου, επισημαίνουμε τα εξής: στην Βρετανία στοιχεία πρόσφατης έρευνας δείχνουν ότι ένα παιδί κάτω των δώδεκα ετών έχει χώρο για να παίξει, παιδότοπο δηλαδή, 2,3 τ.μ., όσο περίπου ένα τραπέζι. Αν γινόταν η ίδια έρευνα στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη ή και στο Κιλκίς είναι σίγουρο πως το μερίδιο, του κάθε παιδιού, μόλις θα του αρκούσε για να σταθεί όρθιο. «Οι Έλληνες», έλεγε ο Εγγονόπουλος, «έχουν γύρω τους μια σπατάλη φύσεως κα ήλιου, γι’ αυτό είναι αδύνατον να περάσουν δίπλα από τη ζωή και να την περιφρονήσουν». Σήμερα αν ζούσε κι έβλεπε πόσο φυλακίσαμε τον ήλιο και την πάντερπνη φύση, πόσο «φυλακίσαμε» τα παιδιά μας, θα μιλούσε για αφροσύνη.
Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/07/blog-post_8634.html
Πραγματοποιήθηκε στὴν Κόνιτσα τὸ τριήμερο (12-14 Ἰουλίου 2014) ἐκδηλώσεων γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο. Ἡ πρώτη ἡμέρα περιελάμβανε ανάμεσα στά ἂλλα ἐπίσκεψη στὸ σπίτι του καθὼς καὶ στὸ ἐξωκκλήσι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας ὅπου εἶχε τὴν πρώτη θεϊκὴ ἐπίσκεψη. Τήν Κυριακή πλῆθος προσκυνητῶν ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἔφτασαν στὴν ἀκριτικὴ κωμόπολη γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν μεγάλο καὶ σύγχρονο αὐτὸ ἀσκητή.
Πραγματοποιήθηκε Θεία Λειτουργία μέ παρόντες τοῦς Μητροπολίτες Κονίτσης Ἀνδρέας, Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρανίας Κοσμᾶς καὶ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικόλαος. Ἰδιαίτερη ἀναφορὰ ἀξίζει νὰ κάνουμε στὸν Ρῶσο ἡγούμενο γέροντα Κυπριανὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Σεργίου Ραντονέζ, ποὺ ἐπισκέφτηκε γιὰ ἀκόμη μία φορὰ τὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα μαζὶ μὲ ὁμάδα ἀπὸ τὴν Ρωσικὴ γῆ. Ἐπίσης, παρόντες ἦταν ὁ ἡγούμενος τοῦ Ἡσυχαστηρίου Ἅγιος Ἀρσένιος Χαλκιδικῆς γέροντας Θεόκλητος, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Φθιώτιδος γέροντας Ἀρσένιος καὶ πλῆθος κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἀπὸ διάφορες περιοχές.
Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τοῦ Μνημοσύνου, ἔγιναν οἱ προγραμματισμένες ὁμιλίες. Προλόγισε ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος καὶ ἀκολούθησαν οἱ κεντρικὲς ὁμιλίες τοῦ Γέροντος Ἀρσενίου Κατερέλου, ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Φθιώτιδας καὶ τοῦ κ. Βασιλείου Νικοπούλου, πρ. Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου. Τέλος, ὁ Γέροντας Κυπριανὸς ἀπὸ τὴν Ἱερά Μονή Ἁγίου Σεργίου Ραντονέζ, προλόγισε τίς ρωσικῆς παραγωγῆς βιντεοταινίες σχετικές μέ τὴν....
Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο
π. Aρσένιος Κατερέλος: "H προσωπικότητα του Γέροντος Παϊσίου"
Βασίλειος Νικόπουλος: "Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης: Ἀπὸ τὰ Φάρασα στὴν Κόνιτσα καὶ ἀπὸ τὴν Κόνιτσα στὴν Οἰκουμένη"
Ὁ π. Κυπριανὸς ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σέργιο Ραντονὲζ παρουσιάζει τὶς ἕξι βιντεοταινίες ρωσικῆς παραγωγῆς γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο
ζωὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, μεταγλωττισμένες στὰ Ἑλληνικά ποὺ προβλήθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ἑλληνικὸ κοινὸ.
Τὴν τρίτη ἡμέρα τῶν ἐκδηλώσεων τελέστηκε, παρουσία πλήθους προσκυνητῶν, θεία λειτουργία στὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου ὅπου ὁ Γέροντας μόνασε γιὰ τέσσερα χρόνια (1958-1962).
Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε!
Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/07/blog-post_623.html
Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθεικαμιὰ εὐθύνη.
Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.
Οἱ ἀδιάφοροι περνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι, γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔχουν γιὰ "πιστεύω" τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις, κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε, ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε, ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας.
Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία, σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή, κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος.
Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλῃ νὰ τὸ ἀγοράσῃ.
Καταντήσαμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπάνω μας τίποτα ἑλληνικό, ἀπὸ τὸ σῶμα μας ἴσαμε τὸ πνεῦμα μας.
Τὸ μασκάρεμα ἄρχισε πρῶτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, καὶ ὕστερα ἔφθασε καὶ στὸ σῶμα.
Περισσότερο ἀντιστάθηκε σὲ αὐτὴ τὴν παραμόρφωση ὁ λαὸς καὶ βαστάξε καμπόσο, μὰ στὸ τέλος τὸν πῆρε τὸ ρεῦμα καὶ πάει καὶ αὐτός.
Μάλιστα εἶναι χειρότερος ἀπὸ τοὺς γραμματισμένους.
Τώρα μαϊμουδίζει τὰ φερσίματα καὶ τὶς κουβέντες ποὺ βλέπει στὸν κινηματογράφο, ἔγινε ἀφιλότιμος καὶ ἀδιάντροπος.
Ἐνῷ πρῶτα ξεχώριζε ἀπὸ ἄλλες φυλές, γιατὶ ἦταν σεμνός, φιλότιμος, ντροπαλός, καλοδεκτικός, τώρα ἔγινε ἀγνώριστος.
Τὰ ὄμορφα χαρακτηριστικά του, σβήνουνε μέρα μὲ τὴν μέρα.
Καὶ οἱ λιγοστοὶ ποὺ διατηροῦνε ἀκόμη λίγα σημάδια ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, παρασέρνονται σὲ αὐτὴ τὴν παραμόρφωση ἀπὸ τοὺς πολλούς, ποὺ εἶναι οἱ ἔξυπνοι, οἱ συγχρονισμένοι, οἱ μοντέρνοι, ἀλλὰ ποὺ εἶναι στ᾿ ἀληθινὰ οἱ ἀναίσθητοι καὶ οἱ ἀποκτηνωμένοι.
Οἱ καλοὶ ντρέπονται γιατὶ εἶναι καλοί, συμμαζεμένοι καὶ μὲ ἀνατροφή. Οἱ ἄλλοι τοὺς λένε καθυστερημένους.
Συμπαθητικὸς ἄνθρωπος δύσκολα βρίσκεται πιὰ σήμερα στὸν τόπο μας.
Ἡ μόδα εἶναι νὰ εἶναι κανεὶς ἀντιπαθητικός, κρύος, ἄνοστος καὶ μάγκας.
Μάλιστα ὅπως ὅλα φραγκέψανε, φράγκεψε καὶ ὁ μάγκας.
Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9048.html
Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Με την ονομασία «Σαββατιανοί» χαρακτηρίζονται οι αιρετικές κινήσεις, οι οποίες πολεμούν και αρνούνται την Κυριακή ως ημέρα λατρείας του Θεού. Αδυνατούν να κατανοήσουν το ριζικώς διαφορετικό θεολογικό περιεχόμενο της Κυριακής και εμμένουν στη διατήρηση του Ιουδαϊκού Σαββάτου.
Μέσα στην ιστορία η διατήρηση του Σαββάτου ως ημέρα λατρείας του Θεού, αποτελούσε διδασκαλία διαφόρων αιρετικών κινήσεων όπως των αρχαίων ιουδαϊζόντων αιρετικών κινήσεων (Εβιωνίτες, Ναζαρηνοί, Ελκεσαΐτες), ενώ στον ύστερο Μεσαίωνα (12ος αιώνας) των λεγομένων Passaginer.
Η συστηματική εμφάνιση των «Σαββατιανών» στους νεότερους χρόνους θα γίνει από τα χρόνια της Μεταρρύθμισης. Το θέμα θα το επαναφέρουν στην επικαιρότητα αρχικά οι Αναβαπτιστές. Τα επόμενα χρόνια οι O. Glait και A. Fischer, πρώην Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς, διέδιδαν συστηματικά τη λατρεία του Σαββάτου αντί της Κυριακής, σε περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης.
Τον 16ο αιώνα στην Αγγλία, διάφορα άτομα προερχόμενα από το χώρο της Διαμαρτύρησης επανέφεραν το ζήτημα της λατρείας του Σαββάτου. Αποκήρυτταν την εκκλησιαστική διδασκαλία περί Κυριακής με το πρόσχημα, ότι δεν υπήρχε, κατ’ αυτούς, βιβλική κατοχύρωση παρερμηνεύοντας ταυτοχρόνως τις παλαιοδιαθηκικές μαρτυρίες περί του Σαββάτου που επικαλούνταν.
Στη συνέχεια, τη λατρεία του Σαββάτου, την υποστήριζαν οι προερχόμενοι από τον χώρο των πρώιμων Ουνιτάριων οι Davidisten, μια ιουδαΐζουσα αίρεση τον 16ο-17ο αιώνα στην Κεντρική Ευρώπη.
Το 1617 θα δημιουργηθεί στο Λονδίνο η πρώτη οργανωμένη κοινότητα, από το χώρο των Βαπτιστών, για τη λατρεία του Σαββάτου αντί της Κυριακής υπό την ηγεσία του John Trask.
Τον ίδιο αιώνα, το Σάββατο, θα γίνει ημέρα λατρείας του Θεού για μια ιουδαΐζουσα ρωσική αίρεση τους Subbotniki στην περιοχή του Καυκάσου, όπως επίσης και στην Αγγλία από τους οπαδούς της Αγγλίδας οραματίστριας Southcote Jane (1750-1814).
Την ίδια χρονική περίοδο, «Σαββατιανοί» εμφανίζονται και στις ΗΠΑ στο χώρο των Βαπτιστών, καθώς θα ιδρυθεί η πρώτη Βαπτιστική Εκκλησία της Εβδόμης Ημέρας (Seventh Day Baptist) από τον Stephen Mumford. Η κίνηση αυτή έγινε αφορμή για την περαιτέρω διάδοση της λατρείας του Σαββάτου αντί της Κυριακής στην Αμερικανική Ήπειρο και επηρέασε και άλλους προτεσταντικούς κλάδους και κοινότητες.
Την ίδια περίοδο θα δημιουργηθεί μια εθνική αγγλόφωνη οργάνωση για τους Βαπτιστές, που αποδέχονταν την λατρεία του Σαββάτου ή «The Seventh Day Baptist General Conference», η οποία στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα εργαστεί συστηματικά μεταξύ των Βαπτιστικών κοινοτήτων για την αποδοχή του Σαββάτου και την αντικατάσταση της Κυριακής ως ημέρα λατρείας του Θεού.
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα θα δημιουργηθούν στις ΗΠΑ η αίρεση των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας από την E. G. White, όπου η λατρεία του Σαββάτου, με την συνδρομή των οραμάτων της, κατέχει δεσπόζουσα θέση με ταυτόχρονη άκρως επιθετική απόρριψη της Κυριακής.
Τον 20ο αιώνα η δεύτερη μεγάλη διεθνής αιρετική κίνηση που υιοθέτησε το Σάββατο ως ημέρα λατρείας είναι η «Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού» (Worldwide Church of God), που ίδρυσε ο H. W. Armstrong.
Τον ίδιο αιώνα (1943) όλες οι Προτεσταντικές κοινότητες των ΗΠΑ που αποδέχονταν το Σάββατο αντί της Κυριακής, θα δημιουργήσουν την Bible Sabbath Association, ενώ στο χώρο των Βαπτιστών το 1965 για το ίδιο ζήτημα ιδρύθηκε ως συντονιστικός οργανισμός-ομπρέλα το «World Federation of Seventh Day Baptist Conferences».
Επιπλέον τον 20ο αιώνα, Προτεσταντικές κοινότητες που αντικατέστησαν την Κυριακή με το Σάββατο, θα εμφανιστούν και στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο (Αφρική) με πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτό στη Γκάνα με το Sabbath Association of Ghana.
Η πιο ριζοσπαστική κριτική για τις θέσεις των λεγομένων «Σαββατιανών», προέρχεται από τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο. Ο λόγος του με ανάλογες αφορμές, ακριβής, σαφής και διαχρονικός: «Ἄτοπον ἐστιν Ἰησοῦν Χριστόν λαλεῖν ἐπί γλώσσης, καί τόν παυσθέντα Ἰουδαϊσμόν ἐπί διανοίας ἔχειν. Οὗ γάρ Χριστιανισμός, οὐκ ἐστιν Ίουδαϊσμός» (Μαγνησίους, 10 ΒΕΠΕΣ 2, 296).
Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2030, 11 Ιουλίου 2014
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...