Κατά καιρούς ναυλοχούσε παλαιότερα στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης κάποιο αντιτορπιλικό του Πολεμικού Ναυτικού – Αργότερα αντικαταστάθηκε από μια κανονιοφόρο – Σήμερα όμως η φύλαξη των θαλασσίων συνόρων μας έχει ανατεθεί στο Λιμενικό, που εκ των πραγμάτων αδυνατεί να φέρει εις πέρας αυτό το δύσκολο έργο, χωρίς σύγχρονα μέσα και προσωπικό.

Είναι γνωστό ότι αποστολή του «Στρατού», όπως συνηθίζουμε να λέμε τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις (Στρατό Ξηράς – Πολεμικό Ναυτικό – Πολεμική Αεροπορία), είναι η εξασφάλιση της άμυνας της χώρας, η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και η εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας.

Στα πλαίσια αυτά, τα χερσαία σύνορα της Θράκης (Έβρου) με την Τουρκία τα φυλούσε και τα φυλάει ο Στρατός Ξηράς.

Ποιος όμως φυλάει τα θαλάσσια σύνορα της Θράκης (του Έβρου στο Θρακικό) με την Τουρκία;
Με βάση τα παραπάνω, λογικά, πρέπει να τα φυλάει το Πολεμικό Ναυτικό.

Και αυτό πράγματι συνέβαινε, στο παρελθόν και για πολλά χρόνια, καθώς η επιτήρηση του Θρακικού Πελάγους και των νησιών του Ανατ. Αιγαίου γινόταν με περιπολίες – κωδική ονομασία ΞΙΦΙΑΣ – από αντιτορπιλικό του Πολεμικού Ναυτικού.

Σχεδόν κάθε βδομάδα, ναυλοχούσε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης κάποιο αντιτορπιλικό ενώ τα τελευταία χρόνια είχε αντικατασταθεί από κανονιοφόρο.

Όμως, η φύλαξη των θαλασσίων συνόρων, από το Πολεμικό Ναυτικό, πέρασε στο Λιμενικό Σώμα, από τα τέλη του 1999, χωρίς και την αντίστοιχη ενίσχυσή του σε μέσα και προσωπικό.

Από τότε, υπήρξε σιωπηλή απόσυρση του Πολεμικού Ναυτικού από το Θρακικό.

***

Από το 1970, το Λιμενικό Σώμα, με το ΝΔ 444/1970 «Περί αρμοδιότητας του Λιμενικού Σώματος», είχε στην τοπική αρμοδιότητά του, την αστυνομία των πλοίων των λιμένων και λοιπών χώρων ναυτιλιακού ενδιαφέροντος.

Την αρμοδιότητα αυτή συνέχισε να την έχει επί σειρά ετών.

Επαναλαμβανόταν δε σε όλα τα νομοθετήματα (Ν.Δ 856/1971, Π.Δ 95/1977, Π.Δ 259/1988) τα οποία εκδίδονταν με αφορμή αλλαγές στον Οργανισμό του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, στο οποίο υπάγεται και το Λιμενικό Σώμα.

Με την έκδοση όμως του Π.Δ 242/1999 (ΦΕΚ 201 Α/30-9-1999) με αφορμή την έκδοση νέου Οργανισμού του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, στο άρθρο 1 (αρμοδιότητες) παρ. δ. πέρασε για πρώτη φορά διάταξη όπου στις αρμοδιότητες του Λιμενικού Σώματος, προστέθηκαν και τα θαλάσσια σύνορα.

Ακριβώς ανέφερε: «Η αστυνόμευση των πλοίων, λιμένων, θαλάσσιου χώρου, καθώς και των θαλασσίων συνόρων σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις και τις διεθνείς συμβάσεις».

‘/
Με την κατάργηση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (2009) το Λιμενικό Σώμα «πέρασε» από διάφορα Υπουργεία όπως, Υπουργείο Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη Υπουργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας, χάνοντας, μεσούσης της κρίσης, πολύτιμο χρόνο για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμισή του.

0,Σήμερα με το Νόμο 4150/2013 «Ανασυγκρότηση Υ.Ν.Α» (ΦΕΚ 102 Α/29-4-2013) το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ναι μεν ανασυγκροτήθηκε αλλά και πάλι στην έκδοση του νέου20302302, ΠΔ 103/2014 (ΦΕΚ 170 Α/28-8-2014) για τον Οργανισμό του, στις αρμοδιότητες του Λιμενικού Σώματος παραμένει το καθώς και των θαλασσίων συνόρων.

***

Στη Θράκη, στα χερσαία σύνορα με την Τουρκία υπάρχει ο Στρατός Ξηράς, υπάρχει η Αστυνομία, υπάρχουν οι Συνοριοφύλακες, υπάρχει η Frontex. Και όλα αυτά, καλώς υπάρχουν.
Στο Θρακικό, στα θαλάσσια σύνορά μας με την Τουρκία, επιτρέπεται να υπάρχει μόνο ένα περιπολικό σκάφος για να εξυπηρετεί ταυτόχρονα πολλαπλές ανάγκες όπως, φύλαξης συνόρων, αστυνόμευσης, διακομιδής ασθενών-τραυματιών κ.α ;

Παπανικολόπουλος Νικόλαος
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Πηγή: Ελεύθερη Θράκη

Νέα διδακτικά βιβλία για την ενίσχυση του μαθήματος - αναβάθμιση των Ιεροσπουδαστηρίων

900.000 ευρώ διαθέτει το Υπουργείο Παιδείας μέσω του ΕΣΠΑ για την Πράξη « Αναβάθμιση των Ιεροσπουδαστηρίων - Παιδαγωγική Υποστήριξη της διδασκαλίας του Κορανίου στους μαθητές μέλη της Μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης».

Όσον αφορά τις δράσεις στο τεχνικό δελτίο της Πράξης αναφέρονται τα ακόλουθα:

Εκπόνηση προγραμμάτων σπουδών και συγγραφή διδακτικών βιβλίων

Η Δράση θα περιλαμβάνει την εκπόνηση προγραμμάτων σπουδών και συγγραφή διδακτικών βιβλίων Γυμνασίου και Λυκείου Ιεροσπουδαστηρίου εκπόνηση προγραμμάτων σπουδών και συγγραφή διδακτικών βιβλίων διδασκαλίας του Ι. Κορανίου στους Μουσουλμανόπαιδες μαθητές των δημοσίων σχολείων της Θράκης και απόδοση του περιεχομένου, των εννοιών και των όρων (υπομνηματισμός) του Ι. Κορανίου στην ελληνική γλώσσα για διδακτικούς σκοπούς.

Τα προγράμματα σπουδών θα είναι προγράμματα ανοικτά και ευέλικτα και ο διδάσκων θα μπορεί να οργανώσει τη μαθησιακή διαδικασία, χρησιμοποιώντας ποικίλα διδακτικά υλικά και στρατηγικές μάθησης. Τα συνακόλουθα διδακτικά βιβλία θα εμπεριέχον διδακτικά στοιχεία και υλικά, τα οποία θα ευνοούν την πολυτροπική, διερευνητική και συνεργατική διαδικασία και θα προωθούν την κοινότητα μάθησης.

Στόχος της Δράσης είναι επίσης η ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών και εκπαιδευτικού υλικού για την υποστήριξη της ενίσχυσης της Νέας Ελληνικής Γλώσσας για τους μαθητές μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας που φοιτούν στα μουσουλμανικά Ιεροσπουδαστήρια της Θράκης.

Ενδεικτικά για τα Ιεροσπουδαστήρια, τα προγράμματα σπουδών που θα εκπονηθούν και τα διδακτικά βιβλία που θα συγγραφούν θα αφορούν γνωστικά αντικείμενα όπως τα κάτωθι:

Α. Γυμνάσιο Ιεροσπουδαστηρίου: Ερμηνεία Ισλαμικού Δικαίου, Ι. Κοράνιο (Ιστορία Ι. Κορανίου), Αραβική, Τουρκική, Θεμελιώδεις Αρχές του Ισλάμ (Ακαήντ), Ενισχυτική Διδασκαλία Ελληνικής Γλώσσας κα

Β. Λύκειο Ιεροσπουδαστηρίου: Αραβική Γλώσσα, Τουρκική Γλώσσα, Περσική Γραμματεία, Λόγοι του Προφήτη, Ιστορία των Θρησκειών, Ενισχυτική Διδασκαλία Ελληνικής Γλώσσας κ.α

Για τη διδασκαλία του Ι. Κορανίου στους Μουσουλμανόπαιδες μαθητές των δημοσίων σχολείων της Θράκης, θα αναπτυχθούν προγράμματα σπουδών και διδακτικά βιβλία.

Στις Δράσεις συμπεριλαμβάνεται και η επιμόρφωση των Ιεροδιδασκάλων στην παιδαγωγική χρήση και αξιοποίηση των προγραμμάτων σπουδών και των διδακτικών βιβλίων. Σκοπός της επιμόρφωσης είναι η ορθή παιδαγωγικά και επιστημονικά χρήση και αξιοποίηση των προγραμμάτων σπουδών και των συναφών διδακτικών βιβλίων, καθώς και η παροχή Διδακτικών Οδηγιών, δειγματικών διδασκαλιών, σεναρίων μαθήματος και άλλων πρόσφορων μέσων για την ευαισθητοποίηση ενημέρωση και πρόσληψη των νέων παιδαγωγικών εργαλείων.

Όπως αναφέρεται στο Φυσικό αντικείμενο της Πράξης η θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών που είναι μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης στα Ιεροσπουδαστήρια Κομοτηνής και Εχίνου δεν διαθέτει προγράμματα σπουδών για τα μαθήματα θρησκευτικής μουσουλμανικής εξειδίκευσης. Η ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών και συναφών διδακτικών βιβλίων θα συντελέσει σε μια ουσιαστική και εκ βάθρων αναβάθμιση του περιεχομένου, της ποιότητας και των παιδαγωγικών υποδομών της θρησκευτικής εκπαίδευσης των μαθητών που είναι μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Η αναβάθμιση αυτή θα καταστήσει την Ελλάδα πρωτοπόρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε θέματα διαχείρισης της μουσουλμανικής θρησκευτικής εκπαίδευσης ενώ συγχρόνως είναι απολύτως σύμφωνη με το Σύνταγμα και τις ευρωπαϊκές Συνθήκες.

Για την ενίσχυση του μαθήματος του Ι. Κορανίου απαιτείται η σύνταξη νέων διδακτικών βιβλίων, τα οποία σε απόλυτη συμφωνία με τις μουσουλμανικές διδασκαλίες θα προωθούν ευρύτερα ζητήματα ειρηνικής συνύπαρξης, ηθικής, προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς και άλλα διαπολιτισμικά, διαθρησκειακά, διαθεματικά και παιδαγωγικά ζητήματα.

Τα προγράμματα σπουδών και τα νέα διδακτικά βιβλία και υλικά θα εμπεριέχουν παιδαγωγικά και θρησκευτικά στοιχεία με βάση το Ι. Κοράνιο και τις αρχές της θρησκείας του Ισλάμ, κατάλληλα αναπλαισιωμένα στην πραγματικότητα των μουσουλμανικών Ιεροσπουδαστηρίων. Κάθε προτεινόμενο μάθημα είναι ανάγκη να αναπτυχθεί σε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα σπουδών με στόχο να εισαγάγει τους Μουσουλμάνους μαθητές/τριες σε ένα συμμετοχικό και δημιουργικό τρόπο σπουδής και μάθησης, χωρίς να εξαντλεί τη μαθησιακή διαδικασία σε μια τυπική και μετωπική διδασκαλία και εκμάθηση θεμάτων εκτός εάν αυτό απαιτείται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μαθήματος.

Πηγή: news.gr

Ἡ γαλλίδα συγγραφέας καὶ φιλόσοφος Σιμὸν ντὲ Μποβουάρ, μιὰ ἀπὸ τὶς κυριώτερες ἐκπροσώπους τοῦ κινήματος τοῦ φεμινισμοῦ στὸν 20ό αἰώνα, στὸ αὐτοβιογραφικό της ἔργο «Πῶς ἔγινα συγγραφέας» μεταξὺ ἄλλων ἐξομολογεῖται:

«Πέρασα πολὺ εὐτυχισμένα παιδικὰ χρόνια.Κοινωνοῦσα, ἐξομολογιόμουν, ἤμουν πολὺ εὐσεβής. Ἤθελα νὰ ἀρέσω στὸν καλὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔχω μιὰ κατάλευκη ἁγνὴ ψυχή… Μέχρι τὰ 12-13 μου ὅλα κυλοῦσαν ὑπέροχα γιὰ μένα. Τὰ πράγματα χάλασαν λίγο ὅταν μπῆκα στὴν ἐφηβεία. Ἔγινα ἄτακτη, ἀνάποδη καὶ χοντροκέφαλη – εἶχα ἀποκτήσει κακὲς συνήθειες καὶ τρωγόμουν μὲ τὰ ροῦχα μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως, ἀναπτυσσόταν τὸ κριτικό μου πνεῦμα καὶ ὅταν ἡ μητέρα ἔλεγε «μὴ ἐκεῖνο, μὴ τὸ ἄλλο»…, δὲν τὴν ὑπάκουα ποτὲ μὲ τὴ θέλησή μου.

Καὶ τελικὰ σ’ ἕνα σημαντικὸ θέμα πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ μὴν ὑπακούω. Ἔλεγχαν μὲ ἄκρα αὐστηρότητα τὰ ἀναγνώσματά μου… Περνοῦσα τὶς διακοπές μου στὴ Λιμουζέν, σ’ ἕνα ἰδιόκτητο κτῆμα τοῦ παπποῦ, …καὶ στὴν ἐξοχὴ ξέμενα πάντα ἀπὸ ἀναγνώσματα. Ὑπῆρχαν στὴ βιβλιοθήκη κάποιες δεμένες συλλογές… Μοῦ ὑπέδειξαν τὰ κομμάτια ποὺ ἦταν «γιὰ μένα», … καὶ μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ πάρω τὸν τόμο στὸ δάσος ὅπου κατασκήνωνα γιὰ νὰ διαβάσω. Μιὰ ὡραία ἡμέρα ἄρχισα νὰ διαβάζω τὰ κομμάτια ποὺ δὲν ἦταν γιὰ μένα… Καὶ ὅταν ἐπιστρέψαμε στὸ Παρίσι, καταβρόχθισα ὅλη τὴ βιβλιοθήκη τοῦ πατέρα μου, …ὁτιδήποτε ἔπεφτε στὰ χέρια μου.

Δὲν εἶχα καθόλου τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔκανα κάτι κακό, δὲν περνοῦσε κἂν ἀπὸ τὸ μυαλό μου ὅτι προσέβαλλα τὸ Θεό. Πρέπει νὰ πῶ ὅτι εἶχα τακτοποιήσει -μὲ τὸν τρόπο μου- τὶς σχέσεις μαζί του… Ὡστόσο ἕνα βράδυ στὴ Λιμουζὲν ἔκανα μέσα μου μερικὲς ἐρωτήσεις… Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: τὸ ὅτι δὲν ὑπακοῦς, τὸ ὅτι λὲς ψέματα, εἶναι κι αὐτὰ ἁμαρτίες. Καὶ τότε μοῦ ἔγινε μιὰ ἀποκάλυψη ἀπόλυτα ἐκθαμβωτική: ποτὲ δὲν ἀπαρνιόμουν πράγματα ποὺ μ’ εὐχαριστοῦσαν ἐπειδὴ δῆθεν ὁ Θεὸς τὰ ἀπαγόρευε. Ἄρα δὲν πίστευα πιὰ σ’ ἐκεῖνον!».

Ἐντυπωσιάζει πράγματι ἡ εὔστοχη καὶ εἰλικρινὴς διαπίστωση τῆς συγγραφέως! Ἀφοῦ ἔκανε αὐτὸ ποὺ τῆς ἄρεσε, δὲν εἶχε πλέον καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Θεό.

Πόσο τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτὸ οἱ Χριστιανοί; Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὅτι τὸ δικό μας θέλημα καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ εἶναι δυὸ διαφορετικὰ πράγματα καὶ νὰ μὴ συμπίπτουν πάντα μεταξύ τους; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστ. Παῦλος παρακινεῖ νὰ προσπαθοῦμε συνεχῶς νὰ βρίσκουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἀγαθό, εὐάρεστο καὶ τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσαρμόζουμε κάθε δικό μας θέλημα, ὥστε νὰ μεταμορφώνουμε καὶ νὰ ἀνακαινίζουμε τὸν ἑαυτό μας, κάνοντάς τον ἔτσι θυσία ζωντανή, εὐάρεστη στὸν Θεὸ (Ρωμ. 12, 1-2). Ὅταν δίνουμε προτεραιότητα στὸ δικό μας θέλημα ποὺ δὲν συμπίπτει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ἂν δεχόμαστε θεωρητικὰ τὸν Θεό, οὐσιαστικὰ τὸν ἀπορρίπτουμε. Δὲν πιστεύουμε πιὰ σ’ αὐτόν. Δὲν ρυθμίζει Ἐκεῖνος τὴ ζωή μας. Εἶναι ἕνας ξένος γιὰ μᾶς. Θεός μας εἶναι ὁ ἑαυτός μας μὲ ὅσα τοῦ ἀρέσουν καὶ τὸν ἐξυμνοῦν.

Αὐτή τὴν αὐτοθέωση πόθησε μάταια ὁ Ἀδάμ, ἀπορρίπτοντας τὸν δρόμο ποὺ τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ἀπέφυγε συστηματικὰ τὸ ἴδιο λάθος. Δὲν ζήτησε τίποτε δικό του, ἀλλὰ «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλ. 2, 7), γιὰ νὰ γίνει ἀπόλυτα ὑπάκουος στὸν Θεὸ-Πατέρα. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε Χριστιανὸς ποὺ σκέπτεται μὲ «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2, 16) καὶ δὲν θέλει διαζύγιο ἀπ’ τὸν Θεό, προσπαθεῖ νὰ ὑποτάξει ἐντελῶς τὸ δικό του θέλημα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ πεθάνει γιὰ τὸν κόσμο. Νὰ ζήσει γιὰ τὸν Θεό.

Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό, ἂν δὲν ἀπαρνηθοῦμε ἑκούσια τὸν ἑαυτό μας, κάθε τὶ ποὺ θέλουμε; Κι ἂν δὲν γίνει αὐτό, πῶς θὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό; (Μάρκ. 8, 34).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 375, Ὀκτώβριος 2014)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὶς 16 τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοὺ Ματθαίου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στὴν λατρευτική μας σύναξη, ἀναφέρεται στὴν κλήση τοῦ Ματθαίου, ὅπως αὐτὴ καταγράφεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Εὐαγγελιστή.

Ἡ ἀμεσότητα μὲ τὴν ὁποία ὁ τελώνης Λευὶς (αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνομά του πρὶν τὸν καλέσει ὁ Χριστός), ἀποκρίνεται στὴν πρόσκληση τοῦ Ἰησοῦ, συγκινεῖ ὅσους μελετοῦν τὸ ἱερὸ κείμενο. «Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ, ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὐτῶ» (Μάτθ. θ΄9). Δηλ. Προχωρώντας πιὸ πέρα ὁ Ἰησοῦς, εἶδε νὰ κάθεται στὸ τελωνεῖο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸν ἔλεγαν Ματθαῖο, καὶ τοῦ λέει: “Ἀκολούθησέ με”. Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ τὸν ἀκολούθησε.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη στιγμή, ὁ Τελώνης ἐγκαταλείπει τὰ πάντα καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν μεταβάλλει σὲ ὅ,τι ἀνώτερο καὶ πολυτιμότερο θὰ μποροῦσε νὰ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ τώρα ὡς καινούργια ὕπαρξη λαμβάνει καὶ νέο ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ εἶναι γιὰ πάντα γνωστός. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ματθαῖος ἀναδεικνύεται σὲ Ἀπόστολο. Ἐπιπλέον δὲ λαμβάνει τὸ προνόμιο νὰ γίνει Εὐαγγελιστής, τοῦ ὁποίου τὸ ἱερὸ κείμενο ἡ Ἐκκλησία μας...

τὸ τοποθετεῖ πρῶτο στὸν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Τὸ Εὐαγγελικὸ αὐτὸ κείμενο ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος τὸ ἔγραψε ἀρχικὰ στὴν Ἑβραϊκὴ (Ἀραμαϊκὴ) γλώσσα, λόγω τοῦ ὅτι ἀπευθυνόταν πρὸς τοὺς συμπατριῶτες του Ἑβραίους. Τὸ μετέφρασε ὅμως στὴν Ἑλληνικὴ ὁ ἴδιος ἢ ἄλλος Ἀποστολικὸς ἄνδρας, ἐπειδὴ τὸ θεόπνευστο κείμενο, μέσω τῆς Ἑλληνικῆς ἔπρεπε νὰ καταστεῖ γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ποὺ κοινὴ γλώσσα εἶχε τὴν Ἑλληνική.

Εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ γράφτηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 60-66 μ.Χ. Ἀλλὰ λόγω τῆς ἑορτῆς, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε περισσότερο τὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ προσωπικότητα ποὺ τόσα πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τελικῶς θυσιάστηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καπερναούμ, στὴν ὁποία καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ Τελώνου. Ἐπειδὴ δὲ ἡ περιοχὴ αὐτὴ ὑπαγόταν στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ἡρώδου τοῦ Ἀντίπα, ἦταν αὐτοῦ ὑπάλληλος γιὰ τὴν εἴσπραξη τῶν φόρων καὶ ὄχι τῆς Ρώμης.

Δὲν εἶχε κληθεῖ εὐθὺς ἐξαρχῆς ἀπὸ τὸν Κύριο. Πάντως Τὸν εἶχε ἀκούσει διδάσκοντα, εἶχε δεῖ τὰ καταπληκτικά Του θαύματα καὶ ἡ καλοπροαίρετη καρδιὰ του εἶχε ἑλκυσθεῖ ἀπὸ Αὐτόν. Ἄλλωστε ὅπως γνωρίζουμε ὁ Ματθαῖος ἦταν εὐσεβὴς καὶ περίμενε μὲ πόθο τὸν Μεσσία καὶ μάλιστα παρὰ τὴν οἰκονομική του ἄνεση, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, βίωνε ζωὴ ἀσκητική.

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀναφέρει ὅτι ἔτρωγε καρποὺς καὶ λάχανα, οὐδέποτε δὲ κρέας : «Ματθαῖος μὲν οὒν ὁ Ἀπόστολος, σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεὼν μετελάμβανεν»!

Φαίνεται λοιπὸν καὶ ἀπὸ τὴν περίπτωση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ὅτι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλοπροαίρετος καὶ ἐὰν βεβαίως ἀγωνίζεται νὰ βιώνει τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς, ὅπου κι ἂν εὑρίσκεται, τελικῶς ἡ Χάρις θὰ τὸν σαγηνεύσει. Γι' αὐτὸ καὶ βλέπουμε στὸ ἱερὸ κείμενο ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς κλήσεώς του τὴν θεωροῦσε ἐπίσημη καὶ μεγάλη γιὰ τὸν ἑαυτό του, παραθέτοντας γεῦμα στοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς γνωστούς. Στὸ γεῦμα μάλιστα αὐτὸ παρεκάθησε καὶ ὁ Κύριος μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, ὅπως ἐπίσης «πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ» (Ματθ., θ΄ 10).

Τὸ γεῦμα ἐκεῖνο εἶχε διπλὸ σκοπό. Ἔφερε τὸν χαρακτήρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν σκοπὸ μήπως κάποιος ἀπὸ τοὺς συνδαιτυμόνες παραδειγματισθεῖ γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ ἴδιος, ἢ ἔστω κινηθεῖ κανεὶς σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση τῆς ζωῆς του.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ματθαῖος ἐντάσσεται στὸν ἀποστολικὸ χορὸ καὶ ἀποστέλλεται κι αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους συμμαθητές του « πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραὴλ» γιὰ νὰ κηρύξει «ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ἐνεργώντας θαύματα μεγάλα καὶ πρωτόγνωρα, ὥστε δὶ' αὐτῶν νὰ ἐπικυροῦται ἡ ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὁ Ματθαῖος ἀναφέρεται στὸν κατάλογο τῶν δώδεκα μαθητῶν οἱ ὁποῖοι «πάντες ἤσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τὴ προσευχὴ καὶ τὴ δεήσει » (Πραξ., α΄13-14), ἀναμένοντας τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Χριστοῦ περὶ τοῦ Παρακλήτου. Ἔτσι, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ὁ Ματθαῖος λαμβάνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ξεκινᾶ, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, γιὰ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν ἵδρυση τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἐπίσης ἔλαβε μέρος στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο τὸ 49 μ.Χ. στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἔδρασε ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, περνώντας σὲ ἄλλα ἔθνη ὅπως Αἰθιοπία, Συρία, Περσία, Παρθία, ἀλλὰ καὶ στὴ Μηδία. Στὴν χώρα δήλ. τῶν ἀνθρωποφάγων. Ἀκόμα παράδοση, τὴν ὁποία διέσωσε ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, ἀναφέρει ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὑπέστη θάνατο μαρτυρικὸ διὰ πυρός, κατὰ διαταγὴ τοῦ Φουλβιανοῦ, βασιλέως τῶν ἀνθρωποφάγων.

Ὅπως λοιπὸν κατανοοῦμε, πρόκειται περὶ μορφῆς πρώτου μεγέθους καὶ στύλο στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως στὰ θεόπνευστα Εὐαγγελικὰ κείμενα. Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸ ὅτι ἡ ἁγιογράφησίς του ἐκτὸς ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τοῦ ναοῦ, φέρεται σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες σὲ μία ἀπὸ τὶς τέσσερις μεγάλες κόγχες ποὺ δημιουργοῦνται στὴ βάση τῶν τεσσάρων τόξων ἐπὶ τῶν ὁποίων στηρίζεται ὁ τροῦλος τῶν ναῶν, πράγμα ποὺ συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἄλλους τρεῖς Εὐαγγελιστές, Μάρκο, Λουκᾶ καὶ Ἰωάννη.

Βεβαίως, λόγω τοῦ περιορισμοῦ τῆς ἐκτάσεως τοῦ κειμένου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ περιγράφουν οἱ ἱεροὶ Συναξαριστὲς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀποδεικνύουν τόσο τὴν ἔκταση τοῦ ἔργου, ὅσο καὶ τὴν ἔνθερμη ἀγάπη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ πρὸς τὸν Χριστό. Αὐτὰ μπορεῖ ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ τὰ μελετήσει ὁ καθένας κατ' ἰδίαν «εἰς τὸ ταμεῖον του», βλέποντας τὸ ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν δύναμη τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τὰ θεόπνευστα κείμενα ποὺ κατέχει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μας.

Ἐπιβάλλεται ὅμως, κλείνοντας τὴν μικρή μας ἀναφορὰ στὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ γίνει εἰδικὸς λόγος στὸ Εὐαγγέλιο καὶ γενικώτερα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος συνέγραψε τὸ ἱερὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὡς Εὐαγγελιστής, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν λειτουργικὴ χρήση καὶ τὶς κατηχητικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔρχεται μάλιστα τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ περιλαμβάνει ἐντός του Κανόνος τῶν Βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τοῦτο σημαίνει πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκτός της Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πίστεως καὶ σ' ὅσους καθοδηγοῦνται ὑπεύθυνα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὥστε νὰ ἐνταχθοῦν διὰ τοῦ Βαπτίσματος ὀργανικὰ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σὲ αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν διὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ μελετοῦν καὶ φυσικὰ νὰ ἑρμηνεύουν αὐτὸ ποὺ διαφυλάσσεται ἐντός του Λειτουργικοῦ Σώματος.

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι οἱ κατέχοντες τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, οἱ φωτισμένοι δηλ. καὶ οἱ θεούμενοι γνωρίζουν καὶ κατέχουν τὴν αὐθεντικότητα ὄχι μόνο ὅσων εἶναι καταγεγραμμένα στὸ σύνολο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ ὅσα βιώνονται ἀκαταπαύστως μέσω τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνωρίζουν δήλ. ὅσα κατέχει ἡ Ἐκκλησία μᾶς τόσο μέσω τῆς “γραπτής” (Ἁγία Γραφή), ὅσο καὶ τῆς “προφορικής”, Ἱερᾶς Παραδόσεως.

Ἔτσι λοιπὸν καταλήγουμε ὅτι ἡ μελέτη καὶ φυσικὰ ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν Βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, πολὺ ὀλιγότερο ὅσων βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ αὐτοῦ του Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ Γραφή. Ἐπιπλέον, ἐκτός τοῦ Λειτουργικοῦ Σώματος ἀπουσιάζουν οἱ Ἅγιοι. Οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ θεούμενοι οἱ ὁποῖοι κατανοοῦν καὶ ἑρμηνεύουν αὐθεντικὰ τὰ κείμενα τῶν θεοπνεύστων Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀφοῦ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἄρα δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι θὰ τιμήσουμε τὸν Ἀπόστολο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ἐὰν ἁπλῶς διαβάσουμε τὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, ἀλλὰ ὅταν ἀγωνιστοῦμε νὰ βιώσουμε στὴ σωστὴ βάση τὴν Ἀποστολικὴ Πίστη, παραλαμβάνοντας ὡς συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τὴν αὐθεντικὴ ἐμπειρία τῆς Πίστεως. Τὴν ἐμπειρία ποὺ κατέχουμε μέσω τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἐντὸς καὶ μόνο ἐντός της Ὀρθοδοξίας.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Email: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ θεία Κοινωνία. Ὅταν ἡ θεία Κοινωνία τελειώνει, ὅλα μέσα στὸ Ναὸ εἶναι φωτεινὰ καὶ γεμάτα γαλήνη.

Δὲν ἦταν μικρὸ τὸ δῶρο ποὺ λάβαμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Κυρίου. Μᾶς ἀξίωσε τῆς μεγίστης τιμῆς νὰ Τὸν κοινωνήσουμε, νὰ Τὸν βάλουμε ἐντός μας, νὰ Τὸν ἔχουμε «κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Μᾶς χάρισε διὰ τῆς θείας Κοινωνίας τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, μᾶς ἔδωσε τὴν ἐγγύηση γιὰ τὴν κληρονομία τῶν αἰωνίων Του ἀγαθῶν, μᾶς ἔκανε χριστοφόρους, θεοφόρους.

Χρέος μας νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη καὶ μὲ ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη.

Ὁ λειτουργὸς ἱερέας ἀπευθύνει θερμὴ δέηση στὸ Θεό: «Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου». Σῶσε, Κύριε καὶ Θεέ μας, τὸν λαό Σου καὶ εὐλόγησε αὐτοὺς ποὺ σὰν κλῆρο ξεχώρισες ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ εἶναι δικοί Σου.

Καὶ οἱ δικοί Του, ὁ πιστὸς λαός, σὲ ὕφος πανηγυρικὸ καὶ χαρμόσυνο ψέλνει: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες, αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν».

Εἶναι ἄξια πολλῆς προσοχῆς αὐτὴ ἡ ἀπάντησή μας, ἡ ἀπάντηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ φωτισμένου καὶ ἁγιασμένου διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Κοινωνίας.

Βεβαιώνουμε μὲ τὴ λαμπρὴ ὁμολογία μας ὅτι εἴδαμε διὰ τῆς πίστεως τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τὸ ἀληθινὸ φῶς. Τὸν εἴδαμε νὰ μᾶς διδάσκει κατὰ τὴν ὥρα «τῆς ἀκροάσεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου», καὶ μὲ τὰ θεϊκά Του λόγια φωτίσθηκαν οἱ καρδιές μας καὶ ὁ νοῦς μας.

Κατεξοχὴν ὅμως μὲ τὴ θεία Κοινωνία δεχθήκαμε μέσα μας τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ἡ ψυχή μας ἑνώθηκε μὲ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. Ὁ νοῦς μας περιλάμπεται ἀπὸ τὸ θεῖο φῶς. Ὁ Χριστὸς ποὺ κοινωνήσαμε ἔγινε φῶς, εἰρήνη, χαρά, ζωή, τροφή μας. Αὐτὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ διαλύει τὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας μέσα μας. Ἀνοίγει τοὺς οὐρανούς, μᾶς δείχνει τὸν χῶρο τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας, ἐκεῖ «ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς» τοῦ Χριστοῦ.

Ψάλλοντας τὸ «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν» βεβαιώνουμε ἀκόμη ὅτι ἐλάβαμε διὰ τῆς θείας Κοινωνίας Πνεῦμα ἐπουράνιο, ὅτι βρήκαμε τὴν ἀληθινὴ πίστη, μὲ τὸ νὰ προσκυνοῦμε τὸν ἐν Τριάδι Θεό μας, διότι αὐτὴ ἡ πίστη στὴν Ἁγία Τριάδα μᾶς ἔσωσε.

Αὐτὸ σημαίνει πὼς μὲ τὸ ὕψιστο αὐτὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐρχόμαστε σὲ κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ ὅλη τὴν Ἁγία Τριάδα, γινόμαστε «θείας κοινωνοὶ φύσεως» (Β΄ Πέτρ. α΄ 4). Ἡ θεία Μετάληψη ἐκεῖνον ποὺ μετέχει σωστὰ τὸν ἑνώνει μὲ τὸν ἐν Τριάδι Θεό.

Ἔτσι, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς γίνεται ὁ συνεκτικὸς δεσμός, διὰ τοῦ Ὁποίου ὁ ἀπρόσιτος ἐν Τριάδι Θεὸς ἔρχεται σὲ κοινωνία καὶ σχέση μὲ τὴν πεπερασμένη καὶ ἀσθενικὴ ἀνθρώπινη φύση μας καὶ τὴ μεταβάλλει σὲ ἔμψυχο ναὸ καὶ κατοικητήριό Του. Τὸ βεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, λέγοντας ὅτι ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος Τὸν ἀγαπᾶ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, θὰ τὸν ἀγαπήσει ὁ ἐπουράνιος Πατέρας Του, καὶ ὁ ἐν Τριάδι Θεὸς θὰ κατοικήσει μέσα του: «πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰω. ιδ΄ 23).

***

Ἕνας ὕμνος! Πόσες σπουδαῖες καὶ βαθιὲς ἔννοιες περιέχει! Πόσες φορὲς τὸν εὐχαριστήριο αὐτὸν ὕμνο τὸν ἔψαλαν τὰ χείλη μας, συγκινήθηκαν οἱ ψυχές μας καὶ μὲ θέρμη τὸν ἀπευθύναμε στὸν Τριαδικὸ Θεό!

Μακάρι καὶ ἡ ζωή μας, τὸ φωτεινὸ παράδειγμά μας νὰ βεβαιώνει τὶς ἀλήθειες τοῦ ὕμνου αὐτοῦ κάθε φορὰ ποὺ τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία καὶ ἀποσυρόμαστε ὁ καθένας μας στὸ χῶρο καὶ στὰ ἔργα του.

Πηγή: Ο Σωτήρ

 «Ο ανταγωνισμός δεν είναι υπεράνω των δικαιωμάτων των εργαζομένων, (και ακόμα) δεν είναι υπεράνω από Δόγμα και Θρησκεία» τόνισε ο πρόεδρος της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, Σωτήρης Ρίζος, κατά τη «μαραθώνια» ακροαματική διαδικασία των προσφυγών του Εμπορικού κόσμου κατά της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές...

«Μάχη» δόθηκε ενώπιον του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου για το καυτό αυτό ζήτημα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, ενώ ο κ. Ρίζος ήταν αρκετά σκληρός, λόγω της απουσίας των αναγκαίων μελετών πριν την έκδοση της απόφασης του υπουργείου Ανάπτυξης για τη λειτουργία  των καταστημάτων κατά τις Κυριακές.

Ο δικηγόρος των εμπόρων επικαλέστηκε απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία κρίθηκε ότι, με τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές, ο νομοθέτης παραβιάζει το καθήκον του, καθώς πλήττεται η εξοικονόμηση των δυνάμεων των εργαζομένων...

Επισημάνθηκε, ακόμη, ότι η αργία της Κυριακής έχει μια «κοινωνική λειτουργία» και ο μικροκαταστηματάρχης που δεν θα ανοίξει, θα καταστραφεί λόγω του ανταγωνισμού. Εξάλλου, το 85% των εμπόρων διαφωνεί με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές.

Παράλληλα, οι έμποροι προσκόμισαν πρόσφατη μελέτη της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου του περασμένου Αυγούστου, που καταδεικνύει ότι με τη λειτουργία των καταστημάτων δεν υπήρχε ούτε ιδιαίτερη κίνηση στα καταστήματα, ούτε και κερδοφορία...

Αναλυτικότερα, η μελέτη καταγράφει   ότι μέσα στην αυξημένη τουριστική περίοδο του περασμένου καλοκαιριού δεν έγιναν προσλήψεις εμποροϋπαλλήλων και αυξήθηκε το λειτουργικό κόστος των καταστημάτων από τη λειτουργία τους τις Κυριακές. Η επιβάρυνση των καταστηματαρχών ήταν κατά 65%  αισθητή και κατά 35% λιγότερο αισθητή, σύμφωνα με τη μελέτη.

Ακόμη, τόνισε ο εμπορικός κόσμος   ότι είναι αντισυνταγματική, παράνομη, αντίθετη  στη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης και στην ευρωπαϊκή νομοθεσία η υπουργική απόφαση,  που επιτρέπει τη λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου.

Ακόμη, η επίμαχη υπουργική απόφαση που επιτρέπει πιλοτικά για ένα χρόνο την προαιρετική λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του έτους, είναι «εξαιρετικά βλαπτική» για τους εμπόρους και ιδιωτικούς υπαλλήλους,καθώς, λόγω του ανταγωνισμού, αναγκάζονται να εργάζονται και τη μοναδική ημέρα της εβδομάδας που είχαν αργία.

Ο νομικός σύμβουλος της Επιτροπής Ανταγωνισμού υποστήριξε από την πλευρά του ότι η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και δεν έχουν το ίδιο έννομο συμφέρον οι εργαζόμενοι και οι καταστηματάρχες.

Η Επιτροπή Ανταγωνισμού υποστήριξε ακόμη ότι, ναι μεν στη Γερμανία η αργία της Κυριακής αποτελεί ψυχική ανάπαυση, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανάλογη νομοθετική διάταξη.

Στο σημείο αυτό ο κ. Ρίζος επισήμανε ότι θα σταθμιστεί από το ΣτΕ η προστασία της Κυριακής αργίας και σύμφωνα με το Εργατικό Δίκαιο, ενώ τόνισε ότι «ο ανταγωνισμός δεν είναι υπεράνω των δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεν είναι υπεράνω από δόγμα και θρησκεία».

Ο πρόεδρος του ΣτΕ υπογράμμισε στη συνέχεια ότι το δικαστήριο αφουγκράζεται τη ροή των πραγμάτων και, απευθυνόμενος προς τη δικηγόρο του Δημοσίου, επισήμανε ότι η διοίκηση βγάζει ένα νόμο που δεν έχει αιτιολογική έκθεση, αλλά δεν έχει και τα αναγκαία στοιχεία και μελέτες.

Απαντώντας στα επιχειρήματα της δικηγόρου του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων,   ότι δεν μπορούν να «βαδίσουν» τα νέα τουριστικά προϊόντα, χωρίς να είναι ανοικτά τα καταστήματα τις Κυριακές,  καθώς ο τουρίστας δεν μπορεί να ξέρει πότε τα καταστήματα είναι ανοικτά και πότε όχι, ο κ. Ρίζος παρατήρησε:  «Δηλαδή, θα έρθει ο Ιταλός τουρίστας στην οδό Πανεπιστημίου την Κυριακή για να ψωνίσει;».  Και προσέθεσε ο πρόεδρος τους ΣτΕ: «Αυτά είναι πράγματα ξένα προς την πραγματικότητα».

Στην επιχειρηματολογία, γιατί δεν υπήρξαν αντιδράσεις για τα καταστήματα που είναι ανοικτά τις Κυριακές στις τουριστικές περιοχές, ο κ. Ρίζος απάντησε ότι «αυτό είναι απλό» και συνέχισε: «Ο νομοθέτης είναι σοφός. Έλαβε υπόψη του τις τοπικές ιδιομορφίες».

Μάλιστα, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ανέφερε τη Μύκονο, όπου τα καταστήματα 6 μήνες είναι ανοικτά όλο το 24ώρο και οι καταστηματάρχες τους υπόλοιπους 6 μήνες ταξιδεύουν και νεκρώνει μια πόλη, αλλά βέβαια, προσέθεσε ο κ. Ρίζος, οι καταστηματάρχες έχουν υπερκέρδη.

Από την πλευρά τους, οι συνήγοροι του Δημοσίου υποστήριξαν, μεταξύ των άλλων, ότι το μέτρο του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές   έγινε σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας και σημείωσε ότι πολύ κλάδοι εργαζομένων απασχολούνται τις Κυριακές.

Παράλληλα, ο κ. Ρίζος ζήτησε από τους δικηγόρους του Δημοσίου να ενημερώσουν το δικαστήριο   ποιες ήταν οι προπαρασκευαστικές εργασίες που έκανε το υπουργείο Ανάπτυξης πριν την εφαρμογή του μέτρου  της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές.

Οι εκπρόσωποι του Δημοσίου απάντησαν ότι τον περασμένο Αύγουστο, λόγω των αδειών των υπαλλήλων, δεν μπορούσαν να προσκομίσουν στο ΣτΕ στοιχεία και για το λόγο αυτό θα τα προσκομίσουν τώρα.

Στο Σημείο αυτό ο πρόεδρος του ΣτΕ, σε αρκετά έντονο ύφος, τόνισε:   «Όταν αλλάζει η ζωή των ανθρώπων πρέπει να έχετε κάνει μεγάλη μελέτη». Και προσέθεσε στο ίδιο ύφος: «Πολύ παίζουν με τα δικαστήρια οι πολιτικοί και η δημοσιογραφία».

Στο ΣτΕ έχουν προσφύγει  η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, η Γενική  Συνομοσπονδία Επαγγελματιών - Βιοτεχνών - Εμπόρων Ελλάδος, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος, ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης και δέκα έμποροι.

Το δικαστήριο επιφυλάχθηκε να εκδώσει την απόφασή του, η οποία αναμένεται πριν το τέλος του 2014.

Πρέπει να επισημανθεί ότι μέχρι να εκδοθεί η απόφαση της Ολομέλειας τους ΣτΕ μέχρι τότε ισχύει η απόφαση της επιτροπής αναστολών του ΣτΕ, η οποία δεν επιτρέπει την λειτουργία των καταστημάτων  τις Κυριακές.''

Οἱ θάνατοι ἦταν 45.000 περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις!

Καμπανάκι κινδύνου γιὰ τὴ χώρα, ποὺ μὲ γρήγορο ρυθμὸ μετατρέπεται σὲ ἕνα κράτος γερόντων -μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὸ ἀσφαλιστικὸ σύστημα, τὴν ἐπιβάρυνση τοῦ συστήματος ὑγείας ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλλοίωση τοῦ πληθυσμοῦ-, χτύπησαν οἱ πολύτεκνοι κατὰ τὴ συνάντησή τους τὴν περασμένη Τετάρτη μὲ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας.

Ὁ πρόεδρος τῆς Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος Βασίλης Θεοτοκάτος εἶπε στὸν κ. Παπούλια ὅτι τὰ τρία τελευταῖα χρόνια -2011, 2012 καὶ 2013- συντελεῖται μιὰ ἀθέατη γενοκτονία εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἐνοχλεῖται. Οἱ θάνατοι ἔχουν ξεπεράσει κατὰ 45.000 τὶς γεννήσεις, σὰν νὰ ἰσοπεδώθηκε μιὰ πόλη 45.000 κατοίκων καὶ νὰ μὴν ἐπέζησε κανείς. Καὶ ὡς ἀπόδειξη τῆς ἐγκατάλειψης τῶν πολυτέκνων ἀπὸ τὴν κυβέρνηση, ἀποκάλυψε στὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας τὸ ἀπίστευτο ποὺ συμβαίνει στὴ φορολογία, ἕνας πολύτεκνος μὲ 10 προστατευόμενα τέκνα νὰ πληρώνει τὸν ἴδιο φόρο μὲ τὸν ἄγαμο, κάτι ποὺ δείχνει τὸ κατάντημα αὐτοῦ ποὺ λέγεται ἑλληνικὸ κράτος.

Ἔκπληκτος μὲ ὅσα ἄκουγε, ὁ κ. Παπούλιας παραδέχθηκε ὅτι ἡ ὑπογεννητικότητα ὄχι μόνο ἐξασθενίζει τὴν πατρίδα μας, ἀλλὰ τῆς ἀφαιρεῖ καὶ κάθε προοπτική. Ἐπισήμανε ἀκόμη ὅτι....

τὸ κράτος θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν πολὺ πιὸ κοντὰ στὰ προβλήματα τῶν πολυτέκνων καὶ κατέληξε τραβώντας τὸ αὐτὶ τῶν ὑπουργῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ πρέπει νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ ἐνισχύσουν τοὺς πολύτεκνους, ὥστε νὰ δώσουν τὸ παράδειγμα καὶ σὲ ἄλλα ἀντρόγυνα γιὰ νὰ κάνουν περισσότερα παιδιά.

Οὔτε τὴ μετεγγραφὴ 723 παιδιῶν πολυτέκνων δὲν κάνουν!

Πολλὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ κυβέρνηση ἀντιμετωπίζει τοὺς πολύτεκνους σὰν παιδιὰ ἑνὸς κατώτερου Θεοῦ. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περίπτωση τῆς μετεγγραφῆς 723 φοιτητῶν, παιδιῶν πολύτεκνων οἰκογενειῶν, ποὺ εἰσήχθησαν στὰ ΑΕΙ καὶ τὰ ΤΕΙ πρὶν ἀπὸ τὸ 2013. Δυστυχῶς, ὁ ὑπουργὸς Παιδείας Ἀνδρέας Λοβέρδος ἐξακολουθεῖ νὰ κωφεύει στὶς ἀλλεπάλληλες κρούσεις τῆς ΑΣΠΕ ἀλλὰ καὶ τοῦ βουλευτῆ Λάρισας τῆς ΝΔ Μάξιμου Χαρακόπουλου, ὁ ὁποῖος σὲ ἐρώτησή του στὴ Βουλὴ ζητάει νὰ δοθεῖ ἡ δυνατότητα μετεγγραφῆς στοὺς πολύτεκνους μετὰ τὴν παταγώδη (!), ὅπως σημειώνει, ἀποτυχία τῶν προβλέψεων τοῦ ὑπουργείου γιὰ 40.000 αἰτήσεις μετεγγραφῶν, ποὺ θὰ δημιουργοῦσαν πρόβλημα στὴ λειτουργία τῶν πανεπιστημίων. Τελικά, οἱ αἰτήσεις ἦταν λίγο πάνω ἀπὸ τὶς 10.000. Δὲν ὑπάρχει, λοιπόν, καμία δικαιολογία γιὰ τὴν ἄρνηση τῶν μετεγγραφῶν στοὺς φοιτητὲς ποὺ εἶναι παιδιὰ πολυτέκνων.

Ἐπίδομα σὲ πολύτεκνους ἀγρότες καὶ πῶς μπορεῖ νὰ καλυφθεῖ

Τὴν ἐνίσχυση τῶν πολύτεκνων οἰκογενειῶν ἀγροτῶν καὶ κτηνοτρόφων μὲ τὴ μορφὴ ἐπιδόματος εἶχε δρομολογήσει, πρὶν παραιτηθεῖ γιὰ τὸ γάλα, ὁ πρώην ὑπουργὸς Ἀγροτικῆς Ἀνάπτυξης Μάξιμος Χαρακόπουλος. Τὰ ἀναγκαῖα χρήματα θὰ προέρχονταν ἀπὸ τὴν κατάργηση τῆς κρατικῆς χρηματοδότησης στὶς ἀγροτοσυνδικαλιστικὲς ὀργανώσεις ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ καὶ ΣΥΔΑΣΕ. Ὅμως, ἂν καὶ τὸ εἶχε ἐξαγγείλει ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργὸς Ἀντώνης Σαμαρὰς στὶς 18 Δεκεμβρίου 2012, κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ ὑπουργεῖο Ἀγροτικῆς Ἀνάπτυξης, μέχρι σήμερα δὲν ἔχει ὑλοποιηθεῖ. Βλέπετε, οἱ ἀγροτοσυνδικαλιστὲς εἶναι «γαλαζοπράσινοι» καὶ ἔχουν διασυνδέσεις μὲ βουλευτὲς καὶ πρώην ὑπουργούς.

Ὅπως φαίνεται, καὶ ὁ Σαμαρὰς ἔκανε πίσω μετὰ τὴν τοποθέτηση τοῦ γραμματέα τῆς ΠΑΣΕΓΕΣ Γιώργου Ἀνέστη ὡς γραμματέα Ἀγροτικοῦ τῆς ΝΔ καὶ ὑποψήφιου εὐρωβουλευτῆ.

Ἡ ὑπόθεση, ὅμως, τῶν ἐπιχορηγήσεων στὶς ἀγροτικὲς ὀργανώσεις «ἔχει οὐρὰ» καὶ δύσκολα θὰ κουκουλωθεῖ, ὅσο κι ἂν κάποιοι τὸ ἐπιθυμοῦν, καθὼς τὰ πορίσματα ἐλέγχου διαβιβάστηκαν στὸν Οἰκονομικὸ Εἰσαγγελέα. Σύντομα θὰ ἐπανέλθουμε στὸ θέμα αὐτὸ μὲ πολὺ ἀποκαλυπτικὰ στοιχεῖα.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Το έτος 2007 ονομάστηκε έτος Άγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου, διότι με αυτό συμπληρώθηκαν 1600 έτη από τη μαρτυρική κοίμηση του μεγαλυτέρου Πατρός και οικουμενικού διδασκάλου της Εκκλησίας μας. Επί τη έπετείω αυτή διοργανώθηκαν πολλές εκδηλώσεις, εκφωνήθηκαν πολλές ομιλίες και πλέχτηκαν για τον άγιο πολλά εγκώμια. Το κυριότερο όμως πράγμα δεν έγινε. Ποίο είναι αυτό; Ή μίμησις του αγίου και μάλιστα από τούς σημερινούς διαδόχους του, τους επισκόπους. «Τιμή αγίου,  μιμήσις αγίου» μάς λέγουν στα κηρύγματα τους, δίχως όμως να είναι διατεθειμένοι νά εφαρμόσουν αυτοί πρώτοι αυτό πού κηρύττουν.
“Ας αναφέρομε μερικά παραδείγματα:

• Ό I. Χρυσόστομος ήλεγξε σφό­δρα τούς σκληρούς και άσπλαχνους πλουσίους. Πόσοι επίσκοποι ελέγχουν σήμερα τούς πλουσίους; Οι περισσότεροι επιδιώκουν τη γνωριμία μαζί τους, διότι, ως πλούσιοι, είναι ισχυροί, και οι επίσκοποι μας θέλουν νά «τα έχουν καλά» με τούς ισχυρούς τής γης.
• Ό Ί. Χρυσόστομος έκανε πολλά θαύματα, ένα μάλιστα απ’ αυτά την ήμερα τής ένθρονίσεώς του, όταν θεράπευσε ένα δαιμονισμένο, πού κυλιόταν και άφριζε τη στιγμή τής ενθρονίσεως! Το θαύμα αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στο λαό. Πόσοι επίσκοποι σήμερα μπορούν νά συνδέσουν και νά σφραγίσουν τη χειροτονία ή ένθρόνισή τους μ’ ένα θαύμα; Δημοσίως, ενώπιον του λαού, εξόρκισε το δαιμόνιο ο άγιος. Δυστυχώς στις ήμερες μας «δεσπότης» Αθηναϊκού προαστίου απαγόρευσε τούς δημοσίους εξορκισμούς και ανάγκασε σέ παραιτήσει πασίγνωστο χαρισματούχο ιερομόναχο εξορκιστή, τής Ί. Συνόδου έπικροτούσης τον θρίαμβο αυτό του Σατανά!
• Ό Ι. Χρυσόστομος ήλεγξε την ομοφυλοφιλία. Το βδελυρό αυτό αμάρτημα θεωρούσε «πάσης κολάσεως χείρον». Τούς ομοφυλοφίλους θεωρούσε χειρότερους από τούς φονείς, «αλόγων ανοητότερους και κυνών αναιδέστερους»! Σήμερα ή ομοφυλοφιλία κάνει θραύση στις τάξεις του άγαμου κλήρου, και οι επίσκοποι σιωπούν, ορισμένοι δε την καλύπτουν, προστατεύουν, προάγουν και προσπαθούν με επαίσχυντα Συνοδικά έγγραφα νά την νομιμοποιήσουν!
• Το πρώτο πράγμα, πού έκανε ο Ι. Χρυσόστομος, όταν έγινε αρχιεπίσκοπος, ήταν ή κάθαρση του κλήρου του από τους αναξίους κληρικούς. Σήμερα, αντί καθάρσεως από τούς αναξίους βλέπουμε εκκλησιαστικές εκκαθαρίσεις κατά των άξιων, δικαίων και ευλαβών κληρικών!

   

  
  

• Ό I. Χρυσόστομος συγκρούσθηκε πολλάκις με τα ανάκτορα, εμπόδισε μάλιστα κάποτε και τη βασίλισσα Ευδοξία να εισέλθει στον Ί. ναό της Άγ. Σοφίας, επειδή εκείνη αδίκησε μία χήρα και της άρπαξε το αμπέλι της! Σήμερα, πού οι πολιτικοί άρχοντες αποχριστιανίζουν με αντιχριστιανικούς νόμους το έθνος μας και περιθωριοποιούν την Εκκλησία, ποίος επίσκοπος τολμά νά τους εμπόδιση νά εισέλθουν στο ναό; Με το νόμο υπέρ των αμβλώσεων συντελείται εθνοκτονία, οι αρχιερείς μας όμως προτιμούν τη φιλία των ένοχων πολιτικών, και με τη σιωπή και ανοχή τους γίνονται συνένοχοι στον αργό αυτό θάνατο της Ελλάδος.
• Προσκύνησαν οι επίσκοποι μας κατά το παρελθόν έτος με φαινομενική ευλάβεια την τίμια κάρα του αγίου, καρατόμησαν όμως με παράνομη και άδικη καθαίρεση ένα άξιο και ασυμβίβαστο κληρικό, μιμητή του Ι. Χρυσοστόμου, τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά, επειδή πολεμεί τον Οικου­μενισμό και έπαυσε ορθώς καικανονικώς το μνημόσυνο των αναξίων προϊσταμένων του!
• Ό Ί. Χρυσόστομος πολέμησε τις αιρέσεις της εποχής του. Πολλοί σημερινοί διάδοχοι του εναγκαλίζονται τις σύγχρονες αιρέσεις, τις ονομάζουν «αδελφές εκκλησίες» και πολεμούν …όσους κάνουν άντιαιρετικό αγώνα!
• Ομιλούν για το «χρυσό στόμα» του Χρυσοστόμου με ευκολία, αποφεύγουν όμως νά διαμαρτυρηθούν και νά ελέγξουν όσους με αντικανονικό και άδικο αφορισμό προσπάθησαν νά φιμώσουν ένα άλλο σύγχρονο ορθόδοξο στόμα, αυτό του αγωνιστού θεολόγου και Ίεροκήρυκος Νικολάου Σωτηροπούλου! Ό Χρυσόστομος υπεράσπιζε τούς αδικημένους και διωκόμενους. Αυτοί προτιμούν την εύνοια και φιλία των αδικούντων και διωκόντων!
• Μνημειώδης έμεινε ο λόγος του Ι. Πατρός «ουδέν δέδοικα ώς επισκόπους πλήν ένίων». Δυστυχώς πολλοί επίσκοποι σήμερα δεν μιμούνται τον Χρυσόστομο, άλλά τούς επισκόπους εκείνους, πού φοβήθηκε όσο τίποτε άλλο ο άγιος στις ήμερες του! Επειδή πολλοί επίσκοποι, πού ύμνησαν και εγκωμίασαν τον άγιο Ιωάννη κατά το 2007, τυγχάνει νά είναι Οίκουμενισταί, θα προσθέσομε και τούτο: Τι είπε ο Χριστός ελέγχοντας τούς γραμματείς και Φαρισαίους; «Έπί της Μωσέως καθέδρας έκάθισαν οί γραμματείς και Φαρισαίοι. Πάντα ούν όσα έάν εϊπωσιν ύμϊν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δέ τά έργα αυτών μή ποιείτε’ λέγουσι γάρ, καί ού ποιούσι» (Ματθ. 23, 2-3). Ή διδασκαλία τους ήταν σωστή, τα έργα τους όμως πονηρά και υποκριτικά. Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων, διότι κάθονται στους θρόνους του Χρυσο­στόμου και των άλλων Πατέρων τής Εκκλησίας και νοθεύουν και διαστρέφουν το Ευαγγέλιο, εξισώνοντας το φως με το σκότος, την αλήθεια μετην πλάνη, την Ορθοδοξία με την αίρεση! Και ή διδασκαλία τους είναι αιρετική, και τα έργα τους (συμπροσευχές, συλλείτουργα, συμμετοχή στο Π.Σ.Ε.) παράνομα. Αυτοί δεν είναι μιμηταί, άλλ’ άρνηταί του Ι. Χρυσοστόμου.

Και κάτι ακόμη, πού άφορα στην αρχιεπισκοπική διαδοχολογία των ήμερων μας. Ό Ι. Χρυσόστομος με μεγάλο δισταγμό δέχθηκε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Θεωρούσε εαυτόν ανάξιο για το αξίωμα της ιεροσύνης. Το ίδιο συνέβη και με την εις επίσκοπο χειροτονία του. Με δόλιο τρόπο και βιαίως τον απήγαγε ο έπαρχος της Αντιοχείας, κατ’ έντολήν του αύτοκράτορος, και τον παρέδωσε στους στρατιώτες, οι όποιοι τον μετέφεραν χωρίς τη θέλησή του στην Κωνσταντινούπολη για νά τον χειροτονήσουν αρχιεπίσκοπο! Άλλοι δε μεγάλοι άγιοι τής Εκκλησίας μας εγκατέλειψαν την πόλη τους και κατέφυγαν στην έρημο για ν’ αποφύγουν το αξίωμα. Ενώ σήμερα… Σήμερα δεν προσπαθούν νά αποφύγουν το αξίωμα, άλλά το επιδιώκουν, το διεκδικούν, το λαχταρούν και μιμούνται όχι τους Πατέρας, άλλά τούς υποψηφίους βουλευτές στην προσπάθεια τους, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, νά το αποκτήσουν!

‘Αλλ’ ας μη άπογοητευώμεθα. Ό Θεός δεν πρόκειται νά εγκατάλειψη την Εκκλησία του.

Και αν στις χαλεπές αυτές ήμερες απουσιάζουν οι εν ενεργεία μιμηται του άγιου, ζει ακόμη και διανύει το 101 έτος της ηλικίας του (το 2008) ο «εν αποστρατεία» ευρισκόμενος αναντιρρήτως άξιος μιμητής του Χρυσοστόμου, ο φλογερός Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Ή πολυτάραχη ζωή του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία συνεχής μίμηση του Χρυσοστόμου. Είναι βεβαίως σήμερα παροπλισμένος λόγω του βαθύτατου γήρατος του. Υπάρχουν όμως τα σοφά συγγράμματα του και οι μαγνητοφωνημένες πύρινες ομιλίες του, πού μας εμπνέουν, καθοδηγούν και μας προτρέπουν όλους, κληρικούς και λαϊκούς, νά γίνωμε μικροί μιμηταί του μεγάλου Χρυσοστόμου. Και ναι μεν δεν είναι εις θέσιν πλέον νά δίνη μάχες υπέρ της Ορθοδοξίας, συνεχίζει όμως νά ρίπτει την αιωνόβια σκιά του επάνω στα εκκλησιαστικά μας πράγματα και νά μας δίνη ελπίδα. Οι Ιουδαίοι ήλπιζαν, ότι ή σκιά του Πέτρου θα έπεφτε επάνω στους ασθενείς τους και θα τούς θεράπευε. Εμείς ελπίζουμε, ότι και ή σκιά ακόμη του π. Αυγουστίνου, εάν θέλει ο Θεός, μπορεί νά βοηθήσει, ώστε ή Εκκλησία μας νά ανορθωθεί, νά αναλάμψει και νά γίνει, όπως την ώραματίζετο ο νέος αυτός Χρυσόστομος τής συγχρόνου Ελλάδος, ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ.

(Από τον “ΣΤΑΥΡΟ”2008)

Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσέβειας

Καινή Διαθήκη ονομάζεται από το χρόνο και τη φύση των γεγονότων που συνέβηκαν σ’ αυτή, γιατί όλα ανακαινίστηκαν, και πρώτα ο άνθρωπος, για τον οποίο έγιναν τα πάντα. Για να μη λέγει λοιπόν κανείς ‘Ο ουρανός είναι ο ίδιος, όπως και η γη, και το σπουδαιότερο απ’ όλα ο άνθρωπος είναι ο ίδιος’, δόθηκε νέος νόμος, νέες εντολές, είναι νέα η χάρη που δίνεται με το βάπτισμα, νέος ο άνθρωπος, νέες οι υποσχέσεις. Γιατί δεν είναι πια γη και τα προερχόμενα από τη γη, αλλά ουρανός και τα συμβαίνοντα στους ουρανούς. Νέα τα μυστήρια. Δεν είναι πια εκείνα τα υλικά, δηλαδή πρόβατο και αίμα και κνίσσα και ακαθαρσία, αλλ’ η λογική και ενάρετη λατρεία, οι εντολές νέες, ο σταυρός που ανεβάζει στους ουρανούς και κάνει υψηλούς τους ανθρώπους. Ο σκοπός λοιπόν και από τις δύο Διαθήκες είναι ένας, η διόρθωση του ανθρώπου.

Και γιατί πρέπει να θαυμάζουμε για την αγία Γραφή, αφού και η ωφέλεια της ίδιας της δημιουργίας είναι για τον άνθρωπο; Γιατί έκανε γι’ αυτόν και ουρανό μεγάλο και γη το ίδιο και θάλασσα παραπάνω από την ανάγκη του, για να οδηγηθούν στη θεογνωσία οι άνθρωποι, αφού θαυμάσουν το Δημιουργό από το μέγεθος αυτών που έγιναν. Και αυτά λοιπόν έγιναν για τον άνθρωπο.

Επειδή λοιπόν ένας είναι ο σκοπός της Παλαιάς και τη Καινής Διαθήκης, θεώρησε ο Μωυσής ότι είναι αναγκαίο να γράψει και τις παλιές ιστορίες, όχι κατά τον τρόπο των άλλων ιστορικών, γιατί αυτοί γράψαν απλά τις ιστορίες, διηγούμενοι τα γεγονότα και παρουσιάζοντας τους πολέμους και τις μάχες, για να κερδίσουν τη δόξα από τα συγγράμματα.

Ο νομοθέτης όμως δεν κάνει έτσι, αλλά πάντοτε γράφει ιστορίες μεγάλων ανδρών που είχαν κάνει κατορθώματα, ώστε η διήγηση εκείνων, που είχαν πράξει αυτοί, να γίνει θεμέλιο αγαθής διδασκαλίας στους μεταγενέστερους. Γι’ αυτό ακριβώς δεν παρουσιάζει μόνο αυτούς που κατόρθωσαν την αρετή, αλλά και τους αμαρτωλούς, για να μιμηθούμε τους πρώτους και ν’ αποφύγουμε τους δεύτερους, και να κατορθωθεί και από τις δύο μεριές η αρετή και η φροντίδα γι’ αυτήν.

Ας μην νομίζει λοιπόν κάποιος πως είναι άσχετο προς τον νομοθέτη το να διηγείται παλιές ιστορίες και να γράφει νόμους. Γιατί τη δύναμη που έχει ο νόμος, την έχει και η διήγηση του βίου των αγίων.

Το ένα μέρος λοιπόν της Παλαιάς Διαθήκης είναι ιστορικό, όπως η Οκτάτευχος. Η Γένεση διηγείται τα σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου και με τη ζωή αυτών που ήταν ευάρεστοι στο Θεό. Η Έξοδος αναφέρει την απελευθέρωση των Ιουδαίων από την Αίγυπτο, εκείνη τη θαυμαστή, τη διαμονή τους στην έρημο, και τη χορήγηση του νόμου. Το Λευιτικό πραγματεύεται τα σχετικά με τις θυσίες και τις ιερουργίες. Γιατί η φυλή του Λευί ήταν αυτή που με κλήρο έλαβε την ιερωσύνη και από το όνομα της φυλής πήρε την ονομασία το βιβλίο. Ύστερα απ’ αυτό οι Αριθμοί. Γιατί μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, διέταξε ο Θεός ν’ αριθμηθεί ο λαός των Ιουδαίων, και βρέθηκαν εξακόσιες χιλιάδες που έγιναν από έναν άνθρωπο, δήλαδη τον Αβραάμ. Έπειτα απ’ αυτό είναι το Δευτερονόμιο, γιατί για δεύτερη φορά τους ερμήνεψε το νόμο ο Μωυσής. Ύστερα είναι ο Ιησούς του Ναυή. Αυτός αφού έγινε αρχηγός των Ιουδαίων μετά τον Μωυσή, τους οδήγησε στη γη της επαγγελίας και μοίρασε τη γη με κλήρους στις δώδεκα φυλές. Μετά είναι οι Κριτές. Γιατί όταν πέθανε ο Ιησούς, το πολίτευμα των Ιουδαίων έγινε αριστοκρατικό και κυβερνούσαν οι φυλές. Έπειτα είναι το μικρό βιβλίο της Ρουθ, που περιέχει την ιστορία μιας ξένης γυναίκας, η οποία παντρεύτηκε κάποιον Ιουδαίο.

Ύστερα από αυτό είναι τα τέσσερα βιβλία των Βασιλειών, στα οποία περιέχεται η ιστορία του Σαούλ, του Δαυίδ του Σολομώντα, του Ηλία και του Ελισσαίου, καθώς και τα γεγονότα μέχρι την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Μετά τα βιβλία των Βασιλειών είναι ο Εσδράς. Αφού λοιπόν οδηγήθηκαν στη Βαβυλώνα, επειδή αμάρτησαν και έμειναν εκεί δούλοι εβδομήκοντα χρόνια, ο Θεός έγινε τελευταία ευμενής σ’ αυτούς και έκαμε τον Κύρο, τον τότε βασιλιά των Περσών, τον Κύρο που την παιδεία του έγραψε ο Ξενοφώντας, ν’ αφήσει τους αιχαμλώτους. Και όταν τους άφησε επέστρεψαν με αρχηγό τον Εσδρά, τον Νεεμία και τον Ζοροβάβελ. Και την επιστροφή αυτή γράφει ο Εσδράς. Μόλις επέστρεψαν έχτισαν για δεύτερη φορά τον ναό και ανοικοδόμησαν την πόλη. Και όταν πέρασαν εκατό χρόνια, πάλι τους βρήκε ο πόλεμος των Μακεδόνων. Έπειτα συνέβηκαν τα γεγονότα του Αντιόχου του Επιφανή, οπότε, αφού πολιορκήθηκαν τρία χρόνια και μισό και υπέφεραν τα πάντα, πάλι απαλλάχθηκαν από τα κακά που ακολούθησαν. Και ύστερα από αυτό, όταν πέρασε λίγος καιρός, έρχεται ο Χριστός και τελειώνει η Παλαιά Διαθήκη.


(μετ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ τ. 1 σσ. 391-3)

(απόσπασμα από την Σύνοψις της Παλαιάς τε και Καινής Διαθήκης, ως εν τάξει υπομνηστικού, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Πηγή: Η Άλλη Όψη

Ὅπως κάθε τί ψεύτικο, πού δέν προέρχεται ἀπό τήν Σαρκωθεῖσα Ἀλήθεια, δέν ἀντέχει σέ σοβαρή ἀντιμετώπιση καί κριτική, παρομοίως συμβαίνει καί μέ τό ψηφισθέν (ἀπό ἰσχνοτάτη πλειοψηφία τοῦ ὀλιγομελοῦς Τμήματος Διακοπῶν τῆς Βουλῆς), στίς 9 Σεπτεμβρίου 2014, νομοσχέδιο.

Πρόκειται γιά τήν «τροποποίηση τοῦ Ν.927/1979 (Α΄ 139) καί προσ­αρμογή του στήν ἀπόφαση – πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ τῆς 28ης Νοεμ­βρίου 2008, γιά τήν καταπολέμηση ὁρισμένων μορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καί ξενοφοβίας μέσῳ τοῦ ποινικοῦ Δικαίου (L328)».

Ἡ τροποποίηση τοῦ Νόμου 927/1979 ἔγινε σαφῶς καί ἀπο­κλει­στικῶς γιά νά δημιουργήση ἕνα εὐρύτερο πεδίο πολεμικῆς κατά τῶν Ὁδηγιῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά καί φιμώσεως καί διωγμοῦ τῶν Ποιμένων καί Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό προκύπτει καί ἀπό τήν ἁπλῆ με­λέ­τη τῶν διατάξεων πού ἀντικατεστάθησαν, ἀφοῦ μέ τίς νέες, ὄχι μό­νο δέν προστατεύονται οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, οἱ ἐπιλέξαντες τήν ὁμο­φυ­λο­φιλία σάν συναισθηματική καί σωματική ἔκφρασή τους, ἀλλά καί διασύρονται ἀπό τούς γεμάτους ἀντιχριστιανική σκοπιμότητα πολι­τι­κούς “προστάτες” τους, οἱ ὁποῖοι, γιά μιά ἀκόμη φορά, ἐπέλεξαν νά κο­ρο­ϊ­δέ­ψουν μιά μερίδα ἀνθρώπων πώς τάχα τούς προστατεύουν, μέ πανοῦργο, ὅμως, σκοπό, νά φιμώσουν τούς περιδεεῖς χριστιανούς, πού “φοβοῦνται καί τόν ἴσκιο τους” γιά νά μιλήσουν. Πολλοί ἀπό αὐτούς –δυστυχῶς– εἶναι καί Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό καί ἡ τρομοκρατία πού θά ἀσκήση ὁ Νόμος αὐτός θά δυσχεράνη ἔτι πλέον τήν πνευματική διαπαιδαγώγηση τοῦ λαοῦ μας καί αὐτό τό γνωρίζουν πολύ καλά οἱ κυβερνῶντες!

Ὅμως, ἄς ρίξουμε μιά πιό κοντινή ματιά σ’ αὐτές τίς περιβόητα διαβόητες(!) διατάξεις, ὄχι σάν νομικοί, ἀλλά σάν λογικοί ἄνθρω­ποι:

« Ἄρθρο 1

Τό ἄρθρο 1 τοῦ ν.927/1979 ἀντικαθίσταται ὡς ἑξῆς:

Ἄρθρο 1

Δημόσια ὑποκίνηση βίας ἤ μίσους 

§1. Ὁποῖος μέ πρόθεση, δημόσια, προφορικά ἤ διά τοῦ τύπου, μέσῳ τοῦ διαδικτύου ἤ μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο μέσο ἤ τρόπο, ὑποκινεῖ, προκαλεῖ, διεγείρει ἤ προτρέπει σέ πράξεις ἤ ἐνέργειες πού μποροῦν νά προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ἤ βία κατά προσώπου ἤ ὁμάδας προσώπων πού προσδιορίζονται μέ βάση τή φυλή, τό χρῶμα, τή θρησκεία, τίς γενεολογικές καταβολές, τήν ἐθνική ἤ ἐθνοτική καταγωγή, τό σεξουαλικό προσανατολισμό, τήν ταυτότητα φύλου ἤ τήν ἀναπηρία κατά τρόπο πού ἐκθέτει σέ κίνδυνο τή δημόσια τάξη ἤ ἐνέχει ἀπειλή γιά τή ζωή, τήν ἐλευθερία ἤ τή σωματική ἀκεραιότητά των ὡς ἄνω προσώπων, τιμωρεῖται μέ φυλάκιση τριῶν (3) μηνῶν ἕως τριῶν(3) ἐτῶν καί μέ χρηματική ποινή πέντε ἕως εἴκοσι χιλιάδων (5.000-20.000) εὐρώ »!

Διαβάζοντας αὐτά, παρατηροῦμε ὅτι ἀκόμη καί ὁ τίτλος τοῦ 1ου ἄρθρου πάσχει νομικά καί λογικά: Ἐξισώνει τό μῖσος μέ τή βία, πραγματικότητες ἐντελῶς διαφορετικές, ἀφοῦ τό μῖσος εἶναι ἐσωτερική κατάσταση καί κίνηση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐνῶ ἡ βία εἶναι ἐκδήλωση καί τέλεση ἀξιοποίνου πράξεως! Τί, ἄραγε, ἐπιδιώκει ὁ νομοθέτης μέ αὐτήν τήν διατύπωση; Μετατρέπει τούς δικαστές σέ Πνευματικούς-Ἐξομολόγους, γιά νά ἐρευνοῦν τίς ἀνθρώπινες ψυχές ἤ μέ τήν ἐξίσωση αὐτή ἐπιδιώκεται ἡ ταύτιση ἀξιοποίνου πράξεως μέ τήν κατασυκοφάντηση κάποιου ὅτι τάχα μέ τά λόγια του παρακίνησε κάποιον ἄλλον νά νοιώση μῖσος;

Τί εἴδους ἀκρίβεια νομικῆς διατυπώσεως εἶναι αὐτή, ἄν σκοπός της εἶναι πράγματι ὁ «ἡσύχιος βίος» τῶν πολιτῶν καί ὄχι ἡ πρόκληση τεχνητῆς   ἀναταραχῆς γιά νά μεθοδευθῆ ἡ κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου;

Δέν εἶναι προφανές ὅτι μέ τόν νόμο αὐτόν ἀνοίγονται οἱ «ἀσκοί τοῦ Αἰόλου» γιά νά γίνη ἡ Χώρα μας ἕνας τόπος πού θά κυριαρχῆ ὁ χαφιεδισμός καί οἱ ἐκβιασμοί , ἐφ’ ὅσον ὁ καθένας πού θά ἔχη ὁποιαδήποτε ἀντιδικία μέ κάποιον ἄλλον ἤ οἰκονομικές διαφορές, δοσοληψίες καί ποικίλες ἐκκρεμότητες, θά μπορῆ κάλλιστα –ὅταν δέν ἔχη δίκιο στίς διεκδικήσεις του– νά μεταθέτη τή διαμάχη του σέ ἄλλο πεδίο, ἐπικαλούμενος ὅτι ὁ ἀντίδικός του τοῦ ἔθιξε τόν «προσδιορισμό του»(!), πού προστατεύεται ἀπό τόν νόμο;

Ἀλλά, πέραν τοῦ τίτλου, καί αὐτό καθ’ ἑαυτό τό περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ εἶναι ντροπή καί προσβολή, ὅταν προσδιορίζει τήν προ­σω­πικότητα μιᾶς ὁμάδος ἀνθρώπων, μόνο καί μόνο ἀπό τόν σεξουαλικό της προσανατολισμό, τόν ὁποῖον, μάλιστα, ἀποκαλεῖ «ράτσα»!

Μέ τούς ἀνθρώπους αὐτούς, πού ἐπιλέγουν ἕνα τέτοιον προσα­να­το­λισμό καυχώμενοι καί ὄχι προβληματιζόμενοι ἤ ἀγωνιζόμενοι νά τόν ἀλλάξουν, μᾶς χωρίζει τόση ἀπόσταση, ὅση χωρίζει τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέμμα, ἀφοῦ τήν ἐν προκειμένῳ Ἀλήθεια τήν ἔχουμε ἀποκεκαλυμμένη ἀπό τόν Θεό μας καί δέν εἶναι ἀντικείμενο συζητήσεως καί, μάλιστα, ἐλαφρᾶς, ὅπως συνήθως γίνεται, γιατί πρόκειται γιά θέμα ὑπαρξιακό καί δέν πρέπει νά ἀντιμετωπίζεται, ὅπως ἀντιμετωπίζουν οἱ “μαθητοπατέρες” δάσκαλοι τούς “σκράπες” μαθητές τους πού μαθησιακά καταποντίζονται, γιά νά τούς γίνουν ἀρεστοί, παριστάνοντας τούς προοδευτικούς δασκάλους μέ τή βα­θειά κατανόηση! Ὡστόσο, δέν μποροῦμε νά μήν ἐπι­σημάνουμε τήν προσβολή πού γίνεται στούς ἀνθρώπους αὐτούς ἀπό τήν Πολιτεία, μέ τό νά τούς συρρικνώνη τήν προσωπικότητα ἀποκλειστικά στόν «σεξουαλικό τους προσανατολισμό», ἀφοῦ ἀπό αὐτόν καί μόνον τούς προδιορίζει καί, κατόπιν, ἀφοῦ τούς συρρικνώσει, τούς θέτει τήν ἐπιτάφια πλάκα, ἀποκαλῶντας τους …ἄλλη ράτσα, κοροϊδεύοντάς τους ὅτι τούς προστατεύει ἀπό τούς κακούς!

Θά μπορούσαμε νά σχολιάσουμε βῆμα-βῆμα τόν ἀλλοπρόσαλλον αὐτόν Νόμο, ἀλλά τό ἔργο αὐτό τό ἀφήνουμε σέ νομικούς συνεργάτες μας, πού θά ἐκθέσουν στό τεῦχος τοῦ Δεκεμβρίου τίς ἀπόψεις τους, ἀλλά καί τήν ἀντισυνταγματικότητά του. Ἤδη, ἔχει προηγηθεῖ τό σπουδαῖο ἄρθρο τοῦ κ. Βασίλη Μακρῆ (τεῦχος Ὀκτωβρίου 2014). Προτιμήσαμε ἐπί τοῦ παρόντος ἕνα εὔθυμο σχολιασμό, γιατί, πράγματι, τό νομοθετικό αὐτό κατασκεύασμα εἶναι γιά κλαυσίγελω! ...

Πάντως, ὅλο αὐτό τό πρᾶγμα ἔχει καί τήν θετική του πλευρά. Δίνει μιά ἀπέραντη δυνατότητα στούς πιστούς νά καταγγέλλουν ὅλους ἐκείνους πού εἰρωνεύονται ἤ καί ἀμφισβητοῦν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στίς μαθητικές καί φοιτητικές αἴθουσες, στά ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, στήν Ἔντυπη δημοσιογραφία, στά σχολικά ἐγχειρίδια πού υἱοθετοῦν ὑποθετικές καί ἀναπόδεικτες θεωρίες (Ἐξελίξεως καί Bing Bang), οἱ ὁποῖες ἀντιτίθενται εὐθέως καί προσβάλλουν τήν Ἁγία Γραφή, ὅπως, ἐπίσης,  τούς πολυποίκιλους ὑβριστές τῶν τριόδων, πού βλασφημοῦν καθημερινά καί ἀκατάσχετα κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας, στή χορεία τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται οὐκ ὀλίγοι πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὁ μακαρίτης Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς, ξεπερνοῦν σέ καθημερινή βλαστήμια, ἀκόμη καί τούς «καραγωγεῖς» τῆς παλαιᾶς Ἀθήνας! Ἐκτός ἄν ἡ βλασφημία κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως δέν θίγει πιά καμμιά ἀνθρώπινη …ράτσα!

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 147

Νοέμβριος 2014

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

«Όταν τα μήλα είναι ξινά δεν φταίνε τα μήλα , αλλά οι μηλιές» Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η δεκαετία του ’80, το ψηλαφητόν σκοτάδι του νεοελληνικού βίου, στάθηκε δεκαετία χαμένων ευκαιριών και ξεπεσμένων ονείρων, φθοράς και διαφθοράς και γενικευμένου σαλταδορισμού – μ’ ένα λόγο κλίμα σκυβαλοκρατίας, όπου ο υστερών σε κακοποιό ευρεσιτεχνία ένιωθε ότι κοροϊδοπιανόταν και αδικεί εαυτόν.

Τότε εγκαινιάσθηκε και μια νέα μορφή κοινωνικών διεκδικήσεων: οι καταλήψεις. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι την κατάληψη της εθνικής οδού από οργισμένους φιλάθλους επαρχιακής ομάδας, διότι βρέθηκαν στα ούρα ποδοσφαιριστή της, παράνομες ουσίες, πράγμα που συνεπαγόταν αφαίρεση βαθμών και απώλεια πρωταθλήματος, πράγμα αφόρητο για τον υπερήφανο λαό της πόλης. 

Η κατάληψη πέτυχε, το περιβόητο «πολιτικό κόστος» εξουδετέρωνε οποιαδήποτε σκέψη των κυβερνώντων γιά δυναμική και νόμιμη, κυρίως, αντίδραση. Τα... ούρα κέρδισαν την εξουσία, διότι τέτοιο ήταν και το επίπεδό της. Το μήνυμα όμως ελήφθη: Κατάληψη ίσον λύση, αμέσως και άμεσα. Δεν αρκεί μια απεργία ή διαμαρτυρία. Εξάλλου, τα Μέσα Μαζικής Εκχαυνώσεως θα αδιαφορήσουν. Διψούν γιά τσιρίδες, διαπληκτισμούς, αγανακτισμένους συμπολίτες, αν χυθεί και αίμα πανηγυρίζουν. Τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης εκτοξεύονται, όταν τα κεντρικά δελτία ανακατεύουν αίμα, λάσπη και σπέρμα. Αυτά τα τρία είναι η πολύτιμη πρώτη ύλη τους. Φόνοι, κατάκριση, προστυχόλογο κουτσομπολιό και ερωτικά σκάνδαλα. Τηλεόραση-κλειδαρότρυπα, όπως προσφυώς ειπώθηκε, όπου το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό, εισπνέει τις αναθυμιάσεις, παιδαγωγείται στην ευτέλεια και την χυδαιότητα, απολαμβάνοντας τα διαδραματιζόμενα και ανυπομονώντας γιά την συνέχεια. «Να περνάμε καλά» και γαία πυρί μιχθήτω. (Τις τελευταίες δεκαετίες ο παραδοσιακός χαιρετισμός, θυμίζω, είχε αντικατασταθεί από την φράση «να περνάμε καλά»).

Η Παιδεία, η εκπαίδευση καλύτερα, φύσει και θέσει θεματοφύλακας τιμαλφών αξιών, ακολούθησε το ρεύμα και το πνεύμα της εποχής και τώρα δρέπουμε τους καρπούς. Ό,τι σπείραμε, θερίζουμε: καταλήψεις των σχολείων. Οι καλοπερασάκηδες, ψευτοπροοδευτικοί γονείς, (οι... μηλιές), που τα αναγνωστικά τους ενδιαφέροντα, εξαντλούνται στη συμπλήρωση ενός δελτίου «στοιχήματος», φρόντισαν να κληροδοτήσουν στα μοσχαναθρεμμένα βλαστάρια τους(τα...μήλα), την «μεγαλειώδη» δημοκρατική κατάκτηση της νιότης τους: την κατάληψη.

Οι καθηγητές, οι δάσκαλοι των μαθητών, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, θρηνούν και οδύρονται γιά το κατάντημα της Παιδείας και για παρηγοριά, απολαμβάνουν τον φραπέ τους στις καφετέριες των πόλεων, διότι «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Τρίβουν τα χέρια τους οι μαγαζάτορες για το ανέλπιστο δώρο. Η εκπαίδευση στην υπηρεσία της ανάπτυξης, όπως θα έλεγε και ο τελευταίος μνημονιακός λακές. (Και μη προς κακοφανισμόν κάποιων καθηγητών. Υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που θλίβονται πραγματικά για τις «προκοπές» των σχολείων. Ομάδα όμως μαθητών Γυμνασίου, εν μέσω χαχανητών και απαξιωτικών σχολίων, απαριθμούσε τις καφετέριες στις οποίες οι καθηγητές τους «απολάμβαναν» την κατάληψη και έπνιγαν τον καημό τους).

Το υπουργείο, ως συνήθως, σπασμωδικά και τρέχοντας λαχανιασμένο πίσω από τα αναμενόμενα γεγονότα, αντιδρά με τη χιλιοειπωμένη φθαρμένη και γελοία απειλή: θα σας κόψουμε τις εκδρομές, θα περιορίσουμε τις διακοπές του Πάσχα. Και επειδή, ως γνωστόν, δεν κραδαίνεις ρόπαλα και μαστίγια σε τέτοιες ηλικίες, γιατί το μόνο που αποκομίζεις είναι το εφηβικό πείσμα, υποπτευόμαστε ότι μάλλον βολεύεται το κράτος από τέτοια επεισόδια. Τώρα που αρμενίζουν οι Τούρκοι τις θάλασσές μας και οι ημέτεροι μνημονιακοί νενέκοι, προσφεύγουν, πανικόβλητοι, εκλιπαρώντας τα διεθνή καφενεία τύπου ΟΗΕ, εξυπηρετεί η ενασχόληση με τις καταλήψεις. Βεβαίως και όλοι ξεκαρδίζονται με την ηττοπάθεια της κομματοκρατίας. Είναι γνωστό ότι οι ισχυροί, στους οποίους εκλιπαρούμε για συνδρομή-να μαλώσουν τον κακό τον Τούρκο- συναγάγουν συμπεράσματα γιά την πολιτική τους, όχι με την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών και την αποφασιστικότητά τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Όμως «οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και βάθους», όπως προφητικά έγραφε ο αείμνηστος Παν. Κονδύλης στο επίμετρο του κλασικού βιβλίου του «Θεωρία του Πολέμου». (εκδ. «Θεμέλιο», σελ. 410).Τέλος πάντων. Μου έρχεται στο νου τούτες τις ημέρες, που τριγυρίζει το λυσσασμένο θηρίο στην Κύπρο και αλυχτά, ο λόγος του οσιακής μνήμης Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη ότι «το μπαστούνι του Θεού για μας τους Έλληνες είναι οι Τούρκοι».

 Επανερχόμενοι στις καταλήψεις ή τις αποχές. (Όπως μου εξήγησε μαθητής Α’ Γυμνασίου κατάληψη σημαίνει «μέσα οι μαθητές και έξω οι καθηγητές και αποχή μέσα οι καθηγητές και έξω οι μαθητές». Πότε πρόλαβε και τα έμαθε; Είναι αυτό που λέμε επαναστατική γυμναστική). Τι μπορεί να γίνει; Τίποτε απολύτως. Η κυρίαρχη ασημαντοκρατία δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τέτοια προβλήματα, γιατί η ίδια τα καθιέρωσε και το μόνο που ξέρει είναι να τραυλίζει ψευτοαπειλές. (Τις οποίες τα ανυποψίαστα σχολιαρόπαιδα τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια). Για την Παιδεία ισχύει αυτό που ίσως ισχύει για το ελληνικό κράτος «ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε, ταχέως, δεν πρόκειται να σωθούμε. Τα πάντα είναι αφημένα στην τύχη τους και στην α-νοησία. «Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει απ’ το σχολείο, ο γονιός τι θέλει από τον εαυτό του, το κράτος, το παιδί, τον δάσκαλο.... πρόκειται περί κρίσεως νοήματος». (Έγραφε ο «παλιός» Στ. Ράμφος, πριν «κόψει δρόμο» γιά τον εκσυγχρονισμό του).

 Είναι καιρός να μην αντιμετωπίζουμε το «πρόβλημα της Παιδείας», ως σκέτο πρόβλημα, επιφανειακά ή μόνο χρησιμοθηρικά, αλλά βαθύτερα. Τα μηνύματα που μας έρχονται από παντού είναι σαφή. Πρέπει πρωτίστως η νέα γενιά να οπλισθεί με γερό οπλισμό. Όχι στη μονομέρεια. Όταν κλωνίζονται τα θεμέλια της παιδείας δεν είναι επιτρεπτό εμείς να τρέχουμε στους σοβατζήδες. Ας μη ξεχνάμε πως η παιδεία δεν είναι η «τεχνική της αγωγής». Οιστρηλατείται από ιδανικά. Χρειάζεται θεμέλια. Και «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός». (Α’ Κοριθ. γ’ 11). Χωρίς αξίες πνευματικές και ηθικές είναι ασπόνδυλη. Δεν πλαστουργεί ανθρώπους προσωπικότητες. Πλαστουργεί ρομπότ, ψυχρούς εγκεφάλους. Άψυχες μηχανές ξένες σε οράματα και κοινωνικές ευαισθησίες. Το ζούμε με την σοβούσα οικονομική κρίση, στην οποία πρωτοστάτησαν οι εγωπαθείς του χρήματος, οι λάτρεις του χρυσού μόσχου, τα «χρυσά παιδιά» του χρηματιστηρίου και των τραπεζών, στα στήθη των οποίων δεν χτυπούσε «καρδία σαρκίνη», αλλά «λιθίνη». Ας τις δούμε και τις καταλήψεις ως κραυγή αγωνίας των παιδιών για την χαμένη Παιδεία, για τον χαμένο δάσκαλο. Τα παιδιά κραυγάζουν «άνθρωπο ουκ έχω», γιατί τους στερούμε, κυρίως, τον Θεάνθρωπο.

Πηγή: Ακτίνες

Η Ανθρώπινη ΖΩΗ, κατά τον Εθνικόν μας Ποιητήν είναι :"Mέγα Καλό και Πρώτο”. Ο δε μεγάλος Γερμανός ποιητής Γκαίτε είπε πως η ΖΩΗ είναι "Αγαθόν Πολυτιμότατον” Ο κάθε άνθρωπος εξ άλλου, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι "Προσωπικότης Ανεπανάληπτη”..

Ετσι το "Πολύτιμο αυτό Αγαθόν" προστατεύεται από κάθε έννομον τάξιν στις πολιτισμένες Κοινωνίες. , ως "Πρώτιστον αγαθόν".

Εις το άρθρον 2 του Συντάγματος διακηρύσσεται η ανθρώπινη αξία, ή όπως εδέχθη η αρμοδία τότε Επιτροπή " η αξία του ανθρώπου" και η αναγνώρισις των εξ αυτής πηγαζόντων θεμελιωδών δικαιωμάτων”. Λέγει, λοιπόν, το άρθρ. 2

"" O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχικήν υποχρέωσιν της Πολιτείας"".

Η Ευρωπαική Σύμβασις περί των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕυρΣΔΑ) γνωστή ως Σύμβασις της Ρώμης του 1950 διακηρύσσει εις το άρθρον 2 :

"Τό δικαίωμα εκάστου ανθρώπου εις την ζωήν προστατεύεται υπό τουΝόμου" Και εις το άρθρον 3 συμπληρώνει " Ουδείς επιτρέπεται να υποβληθή εις βα- σάνους ουτε εις ποινάς ή μεταχείρισιν απανθρώπους ή εξευτελιστικάς". Να σημειωθή ότι με τα ακολουθήσαντα έκτοτε μέχρι τώρα περίπου 10 πρόσθετα Πρωτόκολλα η ΕυρΣ. Δ. Α. έχει αναγάγει την προστασίαν των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε τέτοιο σημείο ενδιαφέροντος, ώστε να τύχη σεβασμού η ζωή και του εχθίστου εγκληματίου, διά της καταργήσεως της ποινής του θανάτου!

Ολες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης έχουν κάνει εσωτερικόν Δίκαιον τις δια- τάξεις της Ευρ. Σ. Δ. Α. Εις την Πατρίδα μας με το άρθρον 33 του Ν. 2172 / 1993 < Η ποινή του θανάτου καταργείται>.

Η προστασία αυτή που επαγγέλλεται αυθεντικά ο Συνταγματικός Νομοθέτης πραγματώνεται με την θέσπισιν και λειτουργίαν των Νόμων.

Οι Κανόνες του Δικαίου διακρίνονται σε π ρ ω τ ε ύ ο ν τ ε ς κανόνες και σε δ ε υ τ ε ρ ε ύ ο ν τ ε ς τοιούτους ή κ υ ρ ω τ ι κ ο ύ ς.

Οι ποινικοί Νόμοι θεωρούνται δευτερεύοντες ή κυρωτικοί κανόνες Δικαίου, οι οποίοι καθορίζουν τις κυρώσεις (ποινές), δια την παράβασιν των πρωτευόν- των κανόνων Δικαίου, οι οποίοι έτσι αποτελούν το λογικώς πρότερον των ποι- νικών νόμων. Ωστε, ημπορούμε να πούμε ότι λογικώς η αποστολή του ποινι-κού δικαίου είναι κατ αρχήν η εξασφάλισις της τηρήσεως των πρωτευόντων κανόνων δικαίου, δια της απειλής ποινών, κατά των παραβατών τούτων.

Π ρ ω τ ε ύ ω ν κανών δικαίου είναι όπως είδαμε ο σεβασμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής, που προστατεύεται από το Σύνταγμα και τον Α. Κ. , που με το άρθρον 57 επιτάσσει¨" Το Π ρ ό σ ω π ο ν εφ όσον κηρύσσεται ικανόν Δικαίου έχει δικαίωμα επί των εκδηλώσεων της προσωπικότητός του”. Η τ ο ι: Δικαίωμα επί της ζωής, της υγείας, της σωματικής ακεραιότητος κ. λ. π.

ΟΤΑΝ προσβληθή ένα από τα δικαιώματά του αυτά, έρχεται ο ποινικός Νομοθέτης και λέγει π. χ. όταν αφαιρείται η ζωή ενός ανθρώπου:

"Οποιος με πρόθεση σκότωσε άλλον, τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη". (299ΠΚ)

"Οποιος με πρόθεση προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση η βλάβη της υγείας του τιμωρείται μέ φυλάκιση μέχρι τριών ετών. " (308 Π. Κ.)

Ο Ελληνικός Ποινικός Κώδιξ απειλεί αυστηρές κυρώσεις, προκειμένου να προστατεύση την ανθρωπίνη ΖΩΗ. Εις το Δέκατο Πέμπτο (15ο) Κεφάλαιον του Κώδικος έχουν καταστρωθή τα άρθρα που αναφέρονται εις τά “Εγκλήματα κατά της Ζωής”..Αυτά είναι τ ρ ί α

Η ανθρωποκτονία - Η παιδοκτονία - και Η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης

Το έγκλημα της ανθρωποκτονίας είναι γνωστόν.

Π α ι δ ο κ τ ο ν ί α δεν είναι " η θανάτωσις ενός παιδιού", όπως, κατά την κοινήν αντίληψιν, θεωρείται και λέγεται..Πρόκειται δια νομικόν όρον, με όλως ιδιαίτερη σημασία..Παιδoκτονία δεν διαπράττει όποιος "θανατώσει" ένα παιδί.

Μόνο ένα πρόσωπο ημπορεί να διαπράξη ένα τέτοιο έγκλημα:Η Μητέρα του!

Λέγει το άρθρον 303 του Π. Κ. : " Μ η τ έ ρ α που με πρόθεση σκότωσε το παιδί της κατά τον τοκετό ή μετά τον τοκετό, αλλά ενώ εξακολουθούσε ακόμη η διατάραξη του οργανισμού της από τον τοκετό, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα (10) ετών". Ωστε το έγκλημα τούτο είναι δυνατόν να εκτελεσθή μόνο από Μητέρα και μάλιστα κατά την διάρκεια του τοκετού ή αν είναι μετά τον τοκετόν, στην διάρκεια που εξακολουθεί η διατάραξη του οργανισμού της.

ΑΝ το έγκλημα διαπραχθή μετά τον τοκετόν και αφού έχει συνέλθει κανονικά ο οργανισμός της τότε δεν διαπράττει Παιδοκτονίαν αλλά Ανθρωποκτονίαν!

Τέλος, «Παιδοκτονία» και «"Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης", είναι το τρίτον από τα εγκλήματα κατά της Ζωής, που ο Π. Κ. έχει καταστρώσει εις τα άρθρα 303 και 304 αυτού.

Ο τίτλος “Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης» ετέθη με τον Ν. 1609 / 1986, (ως άρθρον 304 ΠΚ), που αντικατέστησε τον μέχρι τότε ισχύοντα τίτλον "ΑΜΒΛΩΣΙΣ " του Ποιν. Κώδικος, που ίσχυε από το 1951.

Η λέξις παράγεται από το ρήμα "Αμβλόω-ώ", που σημαίνει " αφαιρώ την ζωήν του Εμβρύου".

 Τό άρθρον 304 του Ποινικού Κώδικος, που ίσχυε από το έτος 1951 μέχρι του Νόμου 1609 / 1986, που το "μετωνόμασε", σε " Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης" ώριζε το 'εγκλημα τούτο ως εξής:

"E γ κ υ ο ς που με πρόθεση σκοτώνει με έκτρωση ή με άλλον τρόπο το έμβρυο που κυοφορεί ή επιτρέπει σε ά λ λ ο ν να το σκοτώση τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών". Η "νέα" διάταξις του Ν. 1609 / 1986, και όπως έχει τελικώς καταστρωθή εις τον Π. Κ. (άρθρον 304 #2 εδ. 3) λέγει:

"Ε γ κ υ ο ς που διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή επιτρέπει σε α λ λ ο ν να την διακόψει τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενα έτος. "

Εν τούτοις, με εξαιρέσεις που καθιέρωσε αφήνει ατιμώρητη την άμβλωση αν ενεργηθή στις πρώτες 12 εβδομάδες της εγκυμοσύνης! (1).

Ετσι, όπως, διατυπούται η ‘Αμβλωσις εις τα δύο αυτά άρθρα, διακρίνουμε δύο βασικώς αντικειμενικές υποστάσεις του εγκλήματος τούτου.

Τήν αυτάμβλωσιν και την ετεράμβλωσιν.

Αυτάμβλωσιν έχουμε όταν η έγκυος μόνη της φονεύει το έμβρυον.

Ετεράμβλωσιν όταν άλλο ς διαπράττει την άμβλωσιν. Καί έάν μεν αυτός ό ά λ- λ ο ς θανατώνει το έμβρυον, συναινούσης της εγκυμονούσης, διαπράττει α δ ί κ η μ α, δηλαδή τιμωρείται με φυλάκισιν. Εάν όμως θανατώνει το έμβρυον, χωρίς την συναίνεσιν (αγνοούσης) της κυοφορούσης, τ ό τ ε διαπράττει κ α κ ο ύ ρ γ η μ α και τιμωρείται με κάθειρξιν.

Ο νομοθέτης του ν. 1609 / 1986 ήθελε να εξαλείψη, ως "κακόηχον " και προσ- βλητικόν" τον τίτλον "αμβλωσις", καί με την πίεσιν των φεμινιστικών γυναικεί ων οργανώσεων, που διεδήλωναν μέ κάθε τρόπον οτι είναι δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίση για το σώμα της και κανείς δεν ημπορεί να της επιβάλη ένα ανεπιθύμητο παιδι (2), καθώς και διαφόρων "προοδευτικών" εγκεφάλων, έθεσεν ως τίτλον του εγκλήματος "Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης. "!

Και αι μέν και οι δε, επηρεασμένοι από αντιχριστιανικές αντιλήψεις και υλιστικές θεωρίες, οπως θα ιδούμε κατωτέρω, έφθασαν εις το σημείον να ταυτίζουν το κυοφορούμενον με το σώμα της κυοφορούσης !

Όμως, παρά τους εξωραισμούς, παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες πολλών ποινικολόγων να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις «των προοδευτικών» αντιλήψεων, σε όλα τα Δίκαια όλων των πολιτισμένων χωρών η Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης είναι Ε γ κ λ η μ α.

Και είναι Ε γ κ λ η μ α, δ ι ό τ ι δ ε ν είναι το έμβρυον τ α υ τ ό ν με την κυοφορούσαν! Δ ε ν είναι ο εαυτός τ η ς, ούτε κτήμα τ η ς. Δ ε ν είναι προ-σωπικόν της δικαίωμα, όπως θα ιδούμε παρακάτω. Τι είναι Δικαίωμα;

Ο ορισμός που δίνεται εις την λέξιν είναι ότι:

«Δικαίωμα είναι η υπό της εννόμου Τάξεως παρεχομένη εις το Πρόσωπον εξουσία, προς πραγμάτωσιν βιοτικού συμφέροντος». (3)

Η αλλοιώς, «Δικαίωμα» είναι «Η ελευθερία που αναγνωρίζεται από τον Νόμο σε φυσικό η νομικό πρόσωπο, να ενεργή για την ικανοποίηση των συμφερόντων του". Οπως ελέχθη και προηγουμένως, το Πρόσωπον εφόσον κηρύσσεται ικανόν έχει δικαίωμα επί των εκδηλώσεων της προσωπικότητός του, ήτοι δικαίωμα επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της απορρήτου περιοχής της προσωπικότητός του, της ελευθέρας πνευματικής και σωματικής κινήσεώς του κ. λ. π. (4).

Ο λ α αυτά τα αγαθά είναι <ιδικά> του (του προσώπου), κανείς δεν επιτρέπεται να τα θίξη ή να του τα αφαιρέση η να τα καταστρέψη. Και όπως κανείς δεν θέλει να του τα αμφισβητήσουν οι άλλοι, έτσι και αυτός δεν ημπορεί να θίξη, αφαιρέση ή καταστρέψη τα αγαθά του άλλου, του πλησίον του.

Είναι αξιον υπογραμμίσεως ότι η αυτοκτονία δεν θεωρείται έγκλημα. (5)

Δι’αυτό και ο ανθρώπινος Νομοθέτης του Π. Κ. δεν την περιλαμβάνει μεταξύ των τιμωρητών πράξεων εις τα Εγκλήματα κατά της Ζωής.

Τούτο δε, διότι εκρίθη ότι: Αφ ενός μεν, έκαστος δικαιούται να διαθέση την ζωήν του. Αφ ετέρου δε, και κυρίως διότι πρακτικώς είναι αδύνατος η επίτευξις μιας αποτελεσματικής καταστολής, δηλ. της ειδικής προλήψεως της αυτοκτονίας (6). Π ρ ο σ έ ξ α τ ε τώρα:

Ενώ η αυτοκτονία δεν είναι αδίκημα - δια τον λόγον που είπαμε - όμως ο Ποινικός Νομοθέτης έχει αναγάγει σε αδίκημα ιδιώνυμο την σ υ μ μ ε τ ο χ ή ν σε αυτοκτονία! Λέγει το άρθρον 301 Π. Κ. :

""Οποιος με πρόθεση κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει, αν τελέστηκε η αυτοκτονία ή έγινε απόπειρά της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατ αυτήν τιμωρείται μέ φυλάκιση"" Δ ι α τ ί; Η αιτιολογία είναι ότι:

Αυτός που αυτοκτονεί διαθέτει την ζωήν Του. Ομως αυτός που διεγείρει ή βοηθεί έτερον να αυτοκτονήση δεν διαθέτει την ζωήν Του, την ιδικήν Του! Διαθέτει την ζωήν Α λ λ ο υ ! (7)

Α λ λ ο το θέμα εαν ο αυτοκτονών εχη το δικαίωμα από απόψεως Χριστια-νικής να καταστρέψη την ζωήν του, την οποίαν δεν εδημιούργησεν ο ίδιος..Δεν απέκτησε με τον ιδρώτα του !Δεν είναι κτήμα Του. Του ε δ ω ρ ή θ η!

Περι αυτού όμως θα εκτεθούν κατωτέρω.

Ετσι, εφθάσαμε εις το κ έ ν τ ρ ο ν του ζητήματός μας.

«Η έγκυος που με πρόθεση σκοτώνει με έκτρωση ή με άλλον τρόπον το έμβρυο που κυοφορεί ή επιτρέπει σε άλλον να το σκοτώσει », εξασκεί δικαίωμά “Της” ή αφαιρεί την ζωήν κάποιου Α λ λ ο υ;

Ο κυοφορούμενος είναι ο “Εαυτός Της” Η “Κ ά π ο ι ο ς” Αλ λ ο ς;

Κατά τους Νόμους ολων των πολιτισμένων Χωρών και κατά τον Ιδικόν μας Π. Κ. , όπως είδαμε ανωτέρω «αντικείμενον του εγκλήματος της Τεχνητής Διακοπής της Κυήσεως είναι η Ανθρώπινη Ζωή, η εν σπέρματι υπάρχουσα εις την κοιλίαν της μητρός». Εις το έμβρυον αναγνωρίζονται Δικαιώματα (8)τα οποία ο Νόμος, κ α ι ο ιδικός μας Νόμος προστατεύει. Λέγει ο Αστικός Κώδιξ (1711)

«Κληρονόμος μπορεί να γίνει εκείνος που κατά το χρόνο της επαγωγής βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί».

Ετσι ο κυοφορούμενος λογίζεται ότι έχει γεννηθή κατά τον χρόνον της επα-γωγής(του θανάτου του κληρονομουμένου), εφ όσον ύστερα εγεννήθη ζών, η δε κληρονομία κατά το μέχρι του τοκετού διάστημα σχολάζει και τίθεται υπό κηδεμόνα. Τούτο σημαίνει ότι ο κυοφορούμενος έχει δικαιώματα από τότε που συνελήφθη εις την κοιλίαν της μητέρας του και δή :

1. Ημπορεί να γίνη κληρονόμος,
2. Ημπορεί ένεκα θανατώσεως προσώπου (του πατρός του π. χ.) να γεννηθή υπέρ αυτού δικαίωμα αποζημιώσεως,
3. Ημπορεί να συναφθή σύμβασις υπέρ αυτού, ως τρίτου. Ωστε, ο κυοφορούμενος είναι φορεύς δικαιωμάτων, είναι Ανθρωπος! (9).

Ομως, εις την θεωρητικήν εξέτασιν του ζητήματος τούτου, τόσον εις την Φι- λοσοφίαν, όσον και εις την Νομικήν Επιστήμην υπήρξαν και υπάρχουν δια- φορετικές θεωρίες και εξετέθησαν αποκλίνουσες απόψεις, ιδίως καθ όσον αφορά εις τα σπουδαία ζητήματα “ Π ό τ ε “ αρχίζει υπάρχουσα η ΖΩΗ;.

Ποία η σχέσις της Ψυχής και του Σώματος, εις αυτήν την αρχήν της ζωής;

Π ό τ ε χρονικώς εμφανίζεται - υπάρχει καθένα από τα δύο συστατικά του ανθρώπου; Ερχονται εις την ζωήν χωριστά το καθένα ή μαζί;

Εις την Φιλοσοφίαν αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες, ιδίως προ της Χριστι- ανικής Διδασκαλίας, που όμως επηρέασαν αρκετούς, και μετά Χριστόν..

Ο Πλάτων, εδίδασκεν ότι η ψυχή σχηματίζεται έξω της μητρικής κοιλίας. Εισέρχεται δε εις το τέκνον ευθύς άμα τω τοκετώ, δια της πρώτης αναπνοής του βρέφους. (10)

Ο Αριστοτέλης, εδίδασκεν ότι υπάρχουν τρείς ψυχαί, εκ των οποίων η τρίτη είναι η ανθρωπίνη και έρχεται έξωθεν..(11).

Οι Στωικοί φιλόσοφοι υπεστήριζαν ότι¨εν τω σπέρματι υπάρχει πνοή ζωής, η οποία αποτελεί μέρος της ψυχής του γεννήτορος.

Αλλοι φιλόσοφοι εκπρόσωποι των ανατολικών δοξασιών εδίδασκαν την μετεμψύχωσιν. Πρόκειται περί της θεωρίας κατά την οποίαν η κάθε ψυχή εγκαθίσταται διαδοχικά στα σώματα ανθρώπων, ζώων ακόμη και φυτών, κατά την διάρκεια πολλών ζωών, μέχρις ότου εξαγνισθή εντελώς και φθάση στην τελειότητα, οπότε και ενώνεται ή ταυτίζεται με το θείον...

Κατά την διάρκειαν του μεσοπολέμου (μεταξύ Αου και Βου παγκοσμίου πο-λέμου), εις την Γαλλίαν επεκράτησαν υλιστικές και αντιπνευματικές θεωρίες, που επηρέασαν αρκετούς εκπροσώπους της Νομικής Επιστήμης, ιδίως ποινι-κολόγους, που έδειξαν τάσεις απαμβλύνσεως του εγκλήματος της αμβλώσεως. Θεωρητικοί της εποχής εκείνης υπεστήριζαν και εδίδασκαν ότι κατά τον πρώτον χρόνον της κυοφορίας πρόκειται περί "απλών οργανικών στοιχείων" τα οποία αποτελούν το γονιμοποιημένον ωάριον, η καταστροφή του οποίου δεν είναι δυνατόν να συνιστά αφαίρεσιν ζωής ανθρωπίνης, συνεπώς δεν κυριολεκτούμε όταν ομιλούμε περί θανατώσεως του εμβρύου. (12)

Επροτιμούσαν να αποδέχωνται τις διάφορες γνώμες παλαιών φιλοσόφων και επιδεικτικά αγνούσαν τις Χριστιανικές τοποθετήσεις.

Ελληνες μάλιστα που εσπούδασαν εις την Εσπερίαν εθαμβώθησαν από τις θεωρίες εκείνες, τόσον ώστε όταν ήλθαν εις την Πατρίδα τους, έφεραν και τις δοξασίες αυτές, ως διδάσκαλοι και συγγραφείς, δια να δικαιολογήσουν την "αντιχριστιανικήν" στάσιν των εις το θέμα αυτό.

Εφθασαν ακόμη εις το σημείον είτε ηθελημένως είτε εξ αγνοίας να λέγουν και να γράφουν, ότι δήθεν η Χριστιανική Εκκλησία ΔΕΝ απαντά εις το ζήτημα της αρχής της ζωής !!(13)

Είναι, λοιπόν, σημαντικόν να γνωρίζη ο άνθρωπος την αλήθειαν :

Π ό τ ε αρχίζει να υπάρχη η ανθρώπινη ζωή. Εάν είναι αλήθεια ότι μ ε τ ά την σύλληψιν, την ένωσιν σπερματοζωαρίου - ωαρίου, δεν πρόκειται παρά για “Ενωση απλών οργανικών ουσιών», τ ό τ ε ΔΕΝ υπάρχει εις την κοιλίαν της κυοφορούσης γυναικός ζωή εν σπέρματι”, επομένως οι φεμινίστριες και όσοι τις κανοναρχούν έχουν δίκαιον. Διακόπτοντας την κύησιν ασκούν δικαίωμά “τ ο υ ς”, και κανένα Νόμον δεν παραβιάζουν. Αποβάλλουν βιαίως "οργανικές ουσίες" και Οχι ανθρώπινη ζωή εν σπέρματι!.

Επομένως, ευρίσκοντο και ευρίσκονται εν αδίκω οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι Νομοθέται των πολιτισμένων Χωρών, που με τις ποινικές διατάξεις τωνετιμωρούσαν και τιμωρούν την έγκυον που σκοτώνει το έμβρυον εις την κοιλίαν της !.

Εάν, αντιθέτως, με την σύλληψιν κυοφορήται μια κ α ι ν ο ύ ρ γ ι α Ζωή.

Εάν με την σύλληψιν η μήτρα της γυναικός γίνεται το λίκνον ενός νέου αν- θρώπου, που έρχεται εις την ζωήν: Τ ό τ ε η άμβλωσις ή η διακοπή της κυήσεως - όπως και αν την αποκαλέσουμε - είναι Εγκλημα!

Oχι μόνον προβλεπόμενον και τιμωρούμενον υπό του Ποινικού Κώδικος, α λ λ ά κυρίως Εγκλημα κατά της Δημιουργίας!

Εγκλημα κατά του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, το οποίον ακολουθείται από πολλές δυσάρεστες συνέπειες. Π ο ί α, λοιπόν, είναι η Αλήθεια εν προκειμένω;

Ιδιαιτέρως, για μάς τους Πιστούς έχει σημασίαν: Tι διδάσκει η Εκκλησία.

Θα αρχίσουμε από τα πιό ευκολονόητα και θα προχωρήσουμε στα βαθύτερα.

Η Υμνολογία της Εκκλησίας μας έχει συντεθή από πολύ σοφούς Πατέρες, οι οποίοι με πολλήν προσευχήν και πλουσίαν την Χάριν του Αγίου Πνεύματος έχουν συνθέσει και παραδώσει εις το Χριστιανικόν Πλήρωμα τους θησαυρούς της. Και πρέπει να υπογραμμισθή ότι εις την Υμνολογίαν της Εκκλησίας μας, με ευλάβειαν, σαφήνειαν και πληρότητα αποτυπώνονται και δογματικές αλήθειες της Πίστεώς μας.

Ελισάβετ. Τό δε βρέφος εκείνης ευθύς, επιγνόν τον ταύτης ασπασμόν έχαιρε. Και άλμασιν ως άσμασιν, εβόα προς την Θεοτόκον: “Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον. " (14)

Ο Υμνογράφος αποδίδει έτσι ποιητικά τον Ευαγγελιστήν Λουκάν, που λέγει:

"Εν ταις ημέραις εκείναις αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σ π ο υ δ ής, , εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ.

Καί εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής και είπεν. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.... Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλιάσει εν τη κοιλία μου. " (15)

Η Παναγία μας, αμέσως μετά τον χαιρετισμόν και το χαρμόσυνον άγγελμα του Γαβριήλ, ζώντας μέσα στην σφαίραν του Θαύματος, αισθάνθηκε την ανάγκην να επισκεφθή την Ελισάβετ. Οπως δε λέγουν οι ερμηνευταί, όχι μόνον διότι ένα τέτοιο γεγονός αισθάνθηκε την ανάγκην να το ανακοινώση σε άνθρωπο δικό της, αλλά και διότι επισκεπτομένη την Ελισάβετ θα διεπίστωνε ένα άλλο θαύμα. Μικροτέρας βεβαίως σημασίας αλλά πάντως θαύμα. Την πρόσφατη σύλ ληψη του Ιωάννου, που της ανεκοίνωσεν ο Αγγελος. Εγινεν συνεπώς η επίσκεψις αυτή α μ έ σ ω ς, μετά τον Ευαγγελισμόν. " Επορεύθη μετά σπουδής", λέγει ο Ευαγγελιστής. Και ευρήκε την Ελισάβετ έξι μηνών έγγυον. Το σπουδαίον δε και εκθαμβωτικόν και τόσο πληροφοριακόν για το θέμα μας είναι τούτο:

Τα ώτα της Ελισάβετ ήκουσαν τον ασπασμόν της Παρθένου. Τό βρέφος εν τη κοιλία της τον άκουσε και εσκίρτησεν εν αγαλιάσει! Και όπως τα ώτα της Ελι-σάβετ έγιναν τα αισθητήρια του κυοφορουμένου Ιωάννου, γιά να ακούση τον ασπασμόν της Μαρίας. Ετσι και το στόμα της Ελισάβετ έγινε το αισθητήριον του Ιωάννου, δια να εξαγγείλη με το στόμα της προφητικώς ότι η Παρθένος που τώρα είναι μπροστά της είναι εγκυμονούσα και όχι απλώς κυοφορούσα, αλλά η Μήτηρ Του Κυρίου της! Η Ελισάβετ δεν εγνώριζε τίποτε ακόμη περί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Με το στόμα της όμως επροφήτευεν το βρέφος Ιωάννης! Δεν είχε λοιπόν εις την κοιλίαν της η Ελισάβετ από της συλλήψεως του Ιωάννου, "οργανικές η χημικές ουσίες", όπως εδίδασκαν και διδάσκουν άνθρωποι ανεγκέφαλοι ή απληροφόρητοι. Η Εκκλησία μας εις το μεγαλυνάριον της 23 Σεπτεμβρίου που εορτάζεται η Σύλληψις του Προδρόμου ψάλλει:

"Σήμερον η στείρα και γηραιά Ελισάβετ υιόν συλλαμβάνει εκ της σποράς Ζαχαρίου..Ιωαννην τον Πρόδρομον Κυρίου..."

Kαι εις το δοξαστικόν των στιχηρών του Εσπερινού, αρχίζει ως εξής:

«Εκ στειρευούσης σήμερον (την 23. 9) νηδύος, καρπός προσευχής Ανεβλάστησεν, Ιωάννης ο Πρόδρομος».

Ας ιδούμε τώρα «Τί» η Χριστιανική Γραμματεία (Διδασκαλία) διδάσκει:

Ο Αγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, που όπως γίνεται παραδεκτόν ήτο και ιατρός, διδάσκει ότι ο Άνθρωπος είναι σύνθετος. Αποτελείται απο σώμα και ψυχήν. Και ότι «μία και κοινή η της συστάσεως αρχή» είναι. Με τον τρόπον αυτόν απορρίπτει την διδασκαλία του Πλάτωνος καί του Ωριγένους που εδίδασκαν την προύπαρξι της ψυχής. Διότι όπως χαρακτηριστικά λέγει, οι θεωρίες αυτές παρουσιάζουν τον άνθρωπο να είναι «και προγενέστερος και νεώτερος του εαυτού του».

Κατά τον αγιο Γρηγόριο, ΔΕΝ προηγείται το ένα συστατικό του άλλου.

“Μήτε προ του σώματος την ψυχήν, μήτε έμπαλιν», δια να μή διχάζεται ο άνθρωπος με τον εαυτόν του, «τη κατά τον χρόνον διαφορά».

Η αλήθεια που δεχόμαστε, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, είναι “Μήτε ψυχήν προ του σώματος, μήτε χωρίς ψυχής το σώμα, αλλά μίαν αμφοτέρων αρχήν».

Κοινή είναι η αιτία για τα δύο στοιχεία, περιεχομένη εν δυνάμει εις το σπέρμα.

«Δίδυμος αμφοτέρων η γένεσις κατά ταυτόν αλλήλοις συνεπιδημούντων τω βίω. Ούτε γαρ προυπάρχει του σώματος η ψυχή, ούτε προκατασκευάζεται της ψυχής το σώμα, άλλ ομοχρόνως εν τη ζωή γίνονται» (16)

Καί φέρνει το παράδειγμα του σιταριού. Κάθε τι που υπάρχει γύρω από τον στάχυ, έχει συμπεριληφθή στή δύναμη τού σπόρου, δηλαδή και το χόρτο, και η καλαμιά και οι ενδιάμεσοι κόμποι, και ο καρπός και τά άγανα, και τίποτε από αυτά, ως προς την αιτίαν της δημιουργίας δεν προυπάρχει τού σπόρου ή δεν γίνεται μετά στή φύση του σπόρου. Ολα εμπεριέχονται εν δυνάμει σαυτόν. Ετσι νομίζω και το ανθρώπινο σπέρμα έχει σπαρμένη μέσα του, μαζί με την πρώτη αιτία της σύστασης, την δύναμη της φύσεως. Αναπτύσσεται δε και φανερώνεται διά μέσου κάποιας φυσικής σειράς. Και προχωρεί προς την ολοκλήρωση χωρίς να παίρνει τίποτε απ έξω επί πλέον, για την συμπλήρωση του τελείου ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπον ο Αγιος Γρηγόριος διδάσκει ότι πρέπει να διακρίνουμε τον χρόνο της δημιουργίας της ψυχής από τον χρόνον της εμφανίσεως της δια των ενεργειών της. Αυτές οι χρονικές στιγμές φυσικά απέχουν μεταξύ των αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκ των υστέρων δημιουργείται η μεταφυτεύεται η ψυχή στο σώμα.

“Ουδέν ήττον εν εκείνω εστί».

«Ως γάρ ουκ έστι την κατά τα μέλη διάρθρωσιν ενιδείν τω προς την σύλληψιν του σώματος εντιθεμένω προ της διαπλάσεως, ούτως ουδέ τας της ψυχής ιδι ότητας εν τω αυτώ δυνατόν εστί κατανοήσαι, πριν προελθείν εις ενέργειαν. Και ώσπερ ουκ αν τις αμφιβάλοι προς τας των άρθρων και σπλάχνων διαφοράς εκείνο το εντεθέν σχηματίζεσθαι, ουκ άλλης τινος δυνάμεως επεισερχομένης, αλλά της εγκειμένης φυσικώς προς την ενέργειαν ταύτην μεθισταμένης. Ούτω και περί ψυχής αναλόγως εστί το ίσον υπονοήσαι, ότι κάν μη διά τινων ενεργειών εν τω φαινομένω γνωρίζεται, ουδέν ήττον εστίν εν εκείνω». Και συμπληρώνει ότι όλα αυτά γίνονται με την δύναμιν: «Εν τω πρώτω του Θεού βουλήματι καταβληθείσαν».

(Αυτή η αιτία έχει κατατεθή στο αρχικό σχέδιο Του Θεού)!

Τέλος, σαλπίζει:

«Ουδέν αθεεί των εν τω κόσμω γινομένων εστί, πάντα δε της θείας εξήπται βουλήσεως. σοφόν δε και προνοητικόν το θείον» (16α).

Καί ο Μέγας Βασίλειος την αυτήν προς τον Γρηγόριον άποψιν διδάσκει, λέγο- ντας χαρακτηριστικά για την αρχήν της δημιουργίας σώματος και ψυχής, πως «ομού τω προστάγματι συνυπέστη» και καλεί τον άνθρωπον να θαυμάση την σοφίαν του Δημιουργού: «Θαύμαζε τον τεχνίτην, πώς της ψυχής σου την δύναμιν προς το σώμα συνέδησεν»!

Τέλος, να κλείσουμε με την σαφή μαρτυρίαν του ιερού Δαμασκηνού ο οποίος ακολουθώντας τους Πατέρας του χρυσού αιώνος και απορρίπτοντας σαν μωρολογίες τις θεωρίες του Πλάτωνος και του Ωριγένους λέγει: «Αμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται, ού το μεν πρότερον, το δε ύστερον, κατά τα Ωριγένους ληρήματα» (17)

Αυτή είναι η αλήθεια για το μεγάλο και σπουδαίο αυτό θέμα περί της αρχής και δημιουργίας των δύο στοιχείων, σώματος και ψυχής του ανθρώπου, όπως μας την παρέδωσαν οι φωτισμένοι πατέρες της Εκκλησίας μας. Αλλως τε είναι φυσικά αδύνατο να γνωρίσουμε οι άνθρωποι..«ούτω μεγάλα και θεία ει μη τη άνωθεν κατελθούση δωρεά του Αγ. Πνεύματος» (18).

Ας έλθουμε τώρα στην ιατρική επιστήμη. Κάνει εντύπωση ιδιαιτέρως σήμερα με τα τελειότερα μέσα της ιατρικής τεχνολογίας η εξέλιξις του εμβρύου.

Την 1η εβδομάδα από της συλλήψεως μορφολογικά εμφαίνεται ενας μικρός κλώνος στη μήτρα. Την 2η εβδομάδα γίνεται ένα ωοειδές κυστίδιο. Την 4η

Την 8η εβδομάδα αναγνωρίζονται οφθαλμοί, αυτιά, μύτη στόμα. Σχηματίζονται τα δάκτυλα και εξαφανίζεται η ουρά. Στήν 12η εβδομάδα εμφανίζεται δέρμα ροζ, λεπτό και αναγνωρίζεται ανθρώπινον όν. Οι ειδικοί την 12η εβδομάδα αντιμετωπίζουν " Ανθρώπινον Ον" ! (19). Ετσι, δεν είναι μόνο τα "ληρήματα" του Πλάτωνος και του Ωριγένους αλλά και τα «ληρήματα» των προοδευτικών (ανδρών και γυναικών), που υποστηρίζουν οτι μετά την σύλληψη δεν υπάρχουν παρά μερικές "οργανικές ουσίες", που φέρουσα αυτές εις την κοιλίαν της η εγκυμονούσα έχει το δικαίωμα να τις αποβάλη, αφού δεν πρόκειται για αν- θρώπινη Ζωή !! ΔΕΝ είναι οργανικές ουσίες. Είναι ανθρώπινη Ζωή..Δεν είναι ο εαυτός “Σου”, κυρία. ΕΙΝΑΙ ένα “Αλλο” ανθρώπινον Ον, «διαφορετικό” από εσέ!! Αυτό το Ον δεν είναι ¨εσύ”. Και δε είναι απόκτημά Σου!

Μ ό ν η σου δεν ημπορούσες να κάνης τίποτε! Εκτός του ότι και ο «σύντρο- φός» σου όπως εσύ ημπορεί να πή “ Είναι και δικό μου”, ο μ ω ς και οι δυό σας ακόμη: Δεν έχετε το δικαίωμα να πήτε είναι Δικό “ Μας”! (20).

Ρίξετε μια ματιά γύρω σας πόσα ζευγάρια «Θέλουν πολύ αλλά δεν ημπορούν»!

ΔΕΝ επιτρέπεται να αγνοούμε οτι:

«Το τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν, από της του Θεού Προνοίας, και ούτε γυναικός φύσις ούτε ανδρός, ούτε άλλο ουδέν αύταρκες προς τούτο εστίν», βροντοφωνούσε ο Ιερός Χρυσόστομος προς εκείνους εκ των ανθρώπων της εποχής του, οι οποίοι “ούτως αλόγως διάκεινται ταις γυναιξίν εγκαλείν επειδάν μη τίκτωσιν». Είναι συνέχεια της παραδόσεως από παληά πού κατηγορούσαν τις στείρες σαν να έφταιγαν αυτές, όπως στην εποχή της Ελισάβετ (21), η οποία με την σύλληψιν θαυματουργικώς του Προδρόμου, ευλογούσε και ευχαριστούσε τον Θεόν διότι ευδόκησε έστω στην προχωρημένην ηλικίαν της

«αφελείν το όνειδος αυτής εν ανθρώποις», το όνειδος της ατεκνίας ! (22)

Ετσι δεν πρέπει να λέμε «έκανα 3, 4, 5, παιδιά». Αλλά να λέμε:

«Ο Θεός ευδόκησε και μας έδωκε 3, 4, 5, παιδιά».

Τό έμβρυο που φωλεύει στα σπλάχνα κάθε γυναικός είναι δημιούργημα του Θεού, Οχι του ανθρώπου, γυναικός ή ανδρός !Οι γονείς είμαστε θεματοφύλακες και διαχειριστές. Οχι ιδιοκτήτες των παιδιών. Συνεργοί Θεού είμαστε:

νανθρώπου άνθρωπος συνεργεί», λέγει ο Αγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.

Ωστε, από της συλλήψεως εις την μήτραν της μητέρας του ένας νέος άνθρωπος έρχεται. Ηδη από την 8η εβδομάδα όπως είδαμε οι ιατροί ευρίσκοντα μπροστά σε ένα «Ανθρώπινον Ον». Το έμβρυο είναι Ανθρώπινη Ζωή εν δυνάμει. Οποιος προκαλεί άμβλωσιν ή έκτρωσιν ή τεχνητήν διακοπήν της κυήσεως- όπως και να το πούμε - διαπράττει αφαίρεσιν ζωής. Εγκλημα!

Διαπράττει έγκλημα κατά τού ΘΕΟΥ πρωτίστως. Κατά μιάς νέας ερχομένης

Ζωής. Κατά της ανθρωπότητος. Ποιός ημπορεί να αποκλείση ότι, μεταξύ των 400. 000 περίπου αμβλώσεων το χρόνο που γίνονται στην Πατρίδα μας, θα ήταν μεταξύ αυτών και μεγάλοι επιστήμονες, καλλιτέχναι, διανοούμενοι και ευεργέται του Εθνους ή του κόσμου;

Είναι ε γ κ λ η μ α και ΟΧΙ δ ι κ α ί ω μ α η Τεχνητή Διακοπή της κυήσεως.

Το δυστύχημα είναι ότι είναι όχι μ ό ν ο ν έγκλημα. Είναι πηγή πολλών άλλων παρενεργειών που λειτουργούν δυστυχώς εγκληματικώς! Και εξηγούμαι:

Π ρ ώ τ η, βλαβερή, ανεπιθύμητη και επικίνδυνη συνέπεια της αμβλώσεως είναι αυτή που απειλεί την ίδια την εγκυμονούσα. Την υγείαν της ακόμη και την ζωή της. Ως γνωστόν τα μέσα της διακοπής της εγκυμοσύνης είναι δύο ειδών:

Τά φάρμακα και οι λεγόμενοι χ ε ι ρ ι σ μ ο ί, εξωτερικοί και εσωτερικοί.

Η ιατρική επιστήμη και σήμερα ακόμη, με την εκπληκτική πρόοδο των ιατρικών μέσων, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Να, τι λεγουν οι ειδικοί:

”Από τα φάρμακα είναι δυνατό να προκληθή δηλητηρίαση, με σοβαρές επιπτώσεις ή και θανατηφόρα εξέλιξη για την μητέρα, αναλόγως του είδους της ουσίας και της τοξικής της δράσης». (23)

Εξ άλλου από τους εξωτερικούς χειρισμούς, μάλιστα όταν είναι βίαιοι μπορεί να προκληθούν κακώσεις, από τις πιό απλές, μέχρι τις περισσότερο βαρειές ή και θανατηφόρες, όπως είναι η ρήξη του ύπατος, του σπληνός κλπ.

Οι εσωτερικοί χειρισμοί μπορεί να γίνουν πρόξενοι σοβαρών κινδύνων, ακόμα κι όταν η διακοπή γίνη με όλους τούς κανόνες της επιστήμης και της τέχνης.

Ως άμεσοι κίνδυνοι αναφέρονται το ένδεχόμενο ανακοπής, κατά την επιχειρούμενη διαστολή του μητρικού στομίου, η εμβολή αέρος, σάπωνος, η αιμορραγία από διασχίσεις ή διατρήσεις των ιστών από αδεξίους χειρισμούς, η σηψαιμία κλπ.

Ως απώτεροι δε περιγράφονται δευτερογενείς αιμορραγίες, ενδοπυελικές διαπυήσεις και χρόνιες φλεγμονές, θρομβώσεις των ενδοπυελικών φλεβών η των φλεβών των κάτω άκρων με ενδεχόμενο την πνευμονική εμβολή, την σωληναριακή νέκρωση του νεφρού κλπ. (24)

Δ ε ύ τ ε ρ η εγκληματική παρενέργεια είναι αυτή που αναφέρεται ως έγκλημα κατά της Πατρίδος. Ολοι αναγνωρίζουν ότι 300 έως 400 χιλιάδες αμβλώσεις κάθε χρόνο στερούν το γένος των Ελλήνων από την δυνατότητα ανανεώσεως του ανθρωπίνου δυναμικού. (25)Τούτο δε συμβάλλει εις την επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Χώρα μας (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης) και πού έχει ανησυχήσει τους σοβαρώς και σωφρώνως σκεπτομένους ανθρώπους. Κάθε χρόνο ο πληθυσμός μιάς κωμοπόλεως χάνεται για την Πατρίδα και την Κοινωνία στα τροχαία ατυχήματα στίς Ελληνικές ασφάλτους. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Και μαζί με τις ανθρώπινες ζωές που σκοτώνονται, με τις αμβλώσεις, πρίν ακόμη γεννηθούν βυθίζουν μιά Χώρα μικρή σαν την δική μας σε βαθειές ανησυχίες για το μέλλον της, το μέλλον των παιδιών μας, για την μοίρα αυτού του τόπου. Να τι λέγει και γράφει ένας ποινικολόγος, αναφερόμενος στο θέμα που εξετάζουμε.

Πρόκειται για τον έγκριτο Ιταλό ποινικολόγο MANZINI. Κατά τον ΜΑΝΖΙΝΙ

«Το έγκλημα τούτο της Αμβλώσεως θεωρείται όχι μόνον έγκλημα, κατά της αναμενόμενης ζωής, αλλά και κατά της φυλής. Αντικείμενον της προστασίας είναι το συμφέρον της Πατρίδος, προς παρεμπόδισιν της μειώσεως δια τεχνητών μέσων της φυσικής ικανότητος του Ιταλικού λαού προς αναπαραγωγήν. (26).

Το πρόβλημα όπως ελέχθη απασχολεί πολλές χώρες της Ευρώπης.

Στην Αγγλία πριν από σαράντα χρόνια μας έκανε μεγάλη εντύπωση κάτι που διαβάζαμε στις εφημερίδες. Σε ωρισμένες πόλεις δίπλα σε σχολεία ανήγειραν μαιευτήρια ! Δια να έχουν καταφυγήν και προστασίαν κοπέλες εγκυμονούσες στην άχαρη ηλικία της εφηβείας. Επρεπε να βοηθηθούν στη δύσκολη φάση του τοκετού, ώστε και αυτές να μή βλαβούν και οι ερχόμενες ζωές να μή χ α θ ο ύ ν!!

Πόσα και πόσα ζευγάρια δεν λαχταρούν ένα παιδί! Περιουσίες ολόκληρες δαπανούν για την πιο ευγενικιά επιθυμία!

Καί όμως τόσες χιλιάδες νέες " σκοτώνουν " τον καρπό της κοιλίας των!

Στην εποχή μας ολοι μιλούν για δικαιώματα. ΟΧΙ για υποχρεώσεις!

Τ ρ ί τ η δυσάρεστη παρενέργεια που μπορεί να επιφέρει η Αμβλωση είναι το υλικό, συναισθηματικό, κοινωνικό και ηθικό κόστος στην οικογένεια της εγκυμονούσης, η οποία εγκυμονούσα προκαλεί ή ανέχεται την επιχείρησιν της αμβλώσεως. Πρόκειται για σιωπηλά δράματα και γιά αλαλήτους στεναγμούς που δεν ημπορούν να εκφρασθούν. Σε μερικές όμως περιπτώσεις, ακραίες περιπτώσεις οδηγούν σε εγκλήματα "τιμής" η πληγωμένου εγωισμού πρωτογονικής φύσεως, που φθάνουν μέχρι τις στήλες των εφημερίδων η στην αυτο- κτονία, υπό την πίεσιν αφορήτων συναισθηματικών - ψυχικών καταπτώσεων.

Θα κλείσω την εργασίαν αυτήν με την εκθεσιν δύο περιστατικών από την σύγχρονη πραματικότητα. Είναι γεγονότα μέσα από την Κοινωνία μας.

Το ένα συνέβη λίγα χρόνια πριν στο Λονδίνο.

Εμιλήσαμε προηγουμένως, για τούς κινδύνους που απειλούν την εγκυμονούσαν που επιχειρεί την τεχνητήν διακοπήν της κυήσεως. Εκτός από τον κίνδυνον της ζωής, ενα από τα μεγαλύτερα δεινά που ενε- δρεύουν την εγκυμονούσαν που θέλει να αποβάλη το έμβρυο, είναι αυτό της ανεπάρκειας του τραχηλικού αυλού, που σημαίνει ότι η μήτρα θα αδυνατή να φέρη σε πέρας μία επόμενη εγκυμοσύνη, αποβάλλοντας συνήθως το έμβρυο μετά την 16η εβδομάδα, πράγμα που ισοδυναμεί με την ματαίωση της μητρότητος!! (27)

Τό Παράδειγμα της Αγγλίας..

Στο νοσοκομείον Παίδων του Λονδίνου ενοσηλεύονταν και Ελληνόπουλα.

Η μητέρα ενός αγοριού ήταν φοβερά συντετριμμένη. Το παιδί της έπασχε από λευχαιμία. Σε μιά κυρία, που την συμπαρίστατο με συμπόνια και την παρηγο- ρούσε, λέγοντάς της πως είναι νέα γυναίκα και θα μπορούσε να αποκτήση άλλα παιδιά, με πόνο μίλησε εμπιστευτικά, για την ανείπωτη τραγωδία της: Απέκτησαν, είπε, δύο παιδιά. Δεν ήθελαν άλλα!. Ετσι, εκανε αντισύλληψη με το“σύστημα” των… εκτρώσεων! Δεν επιθυμούσε τρίτο παιδί. Οι γιατροί της είπαν πως εχει τόσο πολύ αδυνατήσει η μήτρα της, ώστε πλέον δεν ημπορεί να κρατήση άλλο έμβρυο. Πριν από τις 16 εβδομάδες θα το αποβάλη!. Το πρώτο της παιδί εσκοτώθηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα, πριν τρία χρόνια, στην οδό Μεσογείων. Τους έμεινε το δεύτερο, και αυτό τώρα...το χάνει!

Μένουν χωρίς παιδιά!!...

Τό δεύτερο περιστατικό συνέβη σε μιά επαρχιακή πόλη.

Κόρη ευσεβούς μάλλον οικογενείας στη δεύτερη τάξη του Λυκείου έμεινεν έγγυος. Ούτε η ίδια ούτε ο σύντροφος συμμαθητής της ήταν ώριμοι για γάμο. Αλλως τε, ο νεαρός ούτε είχε καν συναίσθησιν των ευθυνών του.

Τον μεγάλον σταυρόν έπρεπε να σηκώσουν οι γονείς της κοπέλας και η ίδια.

Ο πειρασμός της αμβλώσεως έκανε να κυριαρχήση στό νού και τελικά στην θέλησίν των. Ομως οι ηθικές αναστολές ευτυχώς απεδείχθησαν ισχυρότερες.

Με την βοήθεια και αμέριστη συμπαράσταση του πνευματικού. Μέ την δύναμι της προσευχής και της ταπεινής ικεσίας στον Δημιουργό της Ζωής εβρήκαν την καλλίτερη λύση, σε μακρυνή πόλη, που διαθέτει αξιόλογο βρεφοκομείο και μαιευτήριο. Σε συγγενική (η φιλική) οικογένεια ομοίων χριστιανικών αρχών επήγαν την κοπέλλα μερικούς μήνες προ του τοκετού. Με τη θαλπωρή και την συμπαράστασιν - υλικήν και ηθικήν - όλων, η κοπέλλα εγέννησε ένα υγιές μωρό, που εν συνεχεία θα διευθετείτο η εισαγωγή του στο βρεφοκομείο, μεχρις ότου τελικώς ερρυθμίζετο η λύσις της υιοθεσίας. Τό έγκλημα απεφεύχθη!

Η νέα ζωή εσώθη Τό μέλλον της Ο ΘΕΟΣ το γνωρίζει!

Τον Δεκέμβριον του 2003 οι εφημερίδες έγραφαν ότι το Ελληνικόν Κράτος εξοδεύει, «επιδοτεί» τις αμβλώσεις με 50 δισεκατομμύρια δραχμές ετησίως!

Δηλαδή σε δέκα χρόνια 500 δισεκατομμύρια δραχμές! Αυτά το 2003, σκεφθήτε τι γίνεται σήμερα!

Με μία άλλη δημογραφική πολιτική θα ημπορούσε να φτειάξη στις πρωτεύουσες των νομών μαιευτήρια - κέντρα υποδοχής δια την την διάσωσιν των τόσων χιλιάδων αγεννήτων υπάρξεων που στέλνονται εις τον καιάδα. Θα ημπορούσε να οργανώση τον θεσμόν της υιοθεσίας, να οργανώση και στελεχώση με αγνούς και ηθικούς ανθρώπους ορφανοτροφεία σε συνεργασία και με την Εκκλησία και έτσι να αναχαιτίση την προιούσαν υπογεννητικότητα και γήρανσι την Ελλάδος.

Εάν μας εκυβερνούσαν χρηστοί και έντιμοι και αδιάφθοροι άρχοντες, ίσως η Πατρίδα μας δεν θα είχε φθάσει στο κρισιμότατο σημείο που σήμερα ευρίσκεται: Να απειλήται ότι σε λίγα χρόνια θα καταλήξη «χώρα γερόντων» και από τα μέσα του 21^ου αιώνος με αφανισμόν, αφού σε δύο θανάτους θα αντιστοιχή μία γέννησις!

Γι αυτό είναι ανάγκη όλοι μας να αξιώσουμε από τους ιθύνοντες:

1^ον. Την ενίσχυσιν της Πολύτεκνης μητέρας και οικογενείας.

2^ον. Την ενίσχυσιν οικονομικήν και λειτουργικήν των νέων εργαζομένων συζύγων και μητέρων, ώστε να ενθαρρυνθούν εις την τεκνοποίαν και αποφεύγουν τις εκτρώσεις...

3^ον. Την ιδρυσιν δημοσίων μαιευτηρίων – κέντρων καθώς και βρεφοκομείων εν συνδυασμώ προς την απαγόρευσιν των εκτρώσεων.

4^ον. Την διαφώτισιν των παιδιών, για τα ιδανικά της Φυλής μας από τα οποία έχουν απομακρυνθή ή δεν έχουν διδαχθή και δια τους μεγάλους κινδύνους που διατρέχουν από την διαδικασίαν των αμβλώσεων.

5^ον. Να συνειδητοποιήσουμε ότι 300 – 400 χιλιάδες αμβλώσεις τον χρόνον είναι φοβερά εθνικά εγκλήματα κατά του θεού και εάν δεν μετανοήσουμε θα υποστούμε σαν Ελληνικόν Εθνος και Λαός πολύ μεγαλύτερες συμφορές, και δοκιμασίες από όσες δοκιμάζουμε τα τελευταία χρόνια!

Τέλος, αυτά ας τα κάνουμε αντικείμενον θερμής προσευχής, ο Αγαθός Θεός να λυπηθή το Εθνος μας. Να μη εκσπάση δριμύτερη η δικαία οργή Του εις τις κεφαλές μας αλλά άρχοντες και λαός να σκεφτόμαστε πάντοτε την μεγάλην αλήθειαν που ο προφητάναξ Δαυίδ είπε και έχει ιστορικώς επιβεβαιωθή.

«Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται..» .

«Ιδού αυτοί που απομακρύνονται από Σε θα καταστραφούν..»(28).

ΦΙΛΟΛΑΟΣ ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δρ Ν. - Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Ι. Β. Α – ΑΑΑ – F. C. I. ARB.

1) Εις το άρθρον 304 του Π. Κ. προστέθηκε η παράγραφος (4), με το άρθρον 2του Ν. 1609 / 86

(ΦΕΚ 86 Α της 3. 7. 1986), με την οποία κρίνεται “ Δεν είναι άδικη πράξη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης...αν συντρέχει μία από τις ακόλουθες περιπτώσεις:¨

α) Δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες εγκυμοσύνης..”

2) Οχι μόνο τότε (1986) αλλά και μεταγενέστερα και σήμερα ακόμη γυναικείες οργανώσεις

(“φεμινίστριες”) διαδηλώνουν:” Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμά μας να επιλέγουμε πότε εμείς θέλουμε να φέρουμε στον κόσμο μιά ανθρώπινη ζωή...”(βλ. Εφημερίδα “Βραδυνή” 20. 3 2000 σελ. 29).

3) Γ, Μπαλής, Γενικαί Αρχαί # 6 σελ. 71.

4) Αυτόθι, σελ. 78

5) Η αυτοκτονία δεν αναφέρεται μεταξύ των τιμωρητών πράξεων, θεωρηθέντος ότι δικαιούται έκαστος να διαθέτη την ιδίαν αυτού ζωήν” (Αιτιολ. Εκθεσις Ποιν. Κώδικος, σελ. 455, Βαβαρέτος, Ποιν. Κ. (1970) σελ. 914.

6) Βλέπ. Πλημ. Θεσ. 312 / 1964, Ποιν. Χ. ΙΔ σελ. 308.

7) Αιτιολ. Εκθεσιις Π. Κ, ένθ ανωτ

8) “ Νομικόν αντικείμενον του εγκλήματος είναι η εν σπέρματι υπάρχουσα ανθρωπίνη ζωή....

Δεν είναι η μήτηρ αλλά το εν τη κοιλία αυτής ζών έμβρυον” (Εφετ. Ναυπλ. 103 1959 Π. Χ. Θ σελ. 424.

9) Να σημειωθή ότι το αδίκημα της αμβλώσεως δεν είναι της νεωτέρας νομικής επιστήμης και κοινωνιολογίας δημιούργημα, όπως μερικοί ισχυρίζονται. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι εθεωρούσαν τελείαν ανθρωποκτονίαν την άμβλωσιν.

Από τον Λόγον του Λυσίου, “ Κατά Αντιγένους Αμβλώσεως”, προκύπτει ότι:

“Ο δους ή η δούσα τα φάρμακα εις την ΄έγκυον δια να προκαλέση άμβλωσιν εχαρακτηρίζοντο ως «ανδροφόνοι», καθώς επίσης και η χρησιμοποιήσασα αυτά “Τας τοις αμβλωθριδίοις χρωμένας ανδροφονείν φαμέν» και “τας τα αμβλωθρίδια διδούσας το του φονέως επιτίμιον υποβάλλομεν» (Βλ. Ελευθερουδάκη Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ιος Τόμ. σελ. 881)

10) Πλάτωνος, Νόμοι, Τ. VII και Θεαίτητος, Πλάτωνος, Πολιτεία Χ - 619 C - Πλάτωνος, Φαίδρος 246 Β.

11) Αριστοτέλους, Περί Ψυχής, Βιβλ. ΙΙ “Περί ζώων γενέσεως”.

12) Ζαγκαρόλας, εις Ποιν. Χρ. Α σελ. 492 επ.

13) Ενθ’ ‘ανωτ.

15) Κατά Λουκ. Ευαγ. Κεφ. Α 39 επ.

16) + Αρχ. Παγκρατίου Μπρούσαλη, “ Γρηγορίου Νύσσης, Περί Κατασκευής του Ανθρώπου” Κεφ. 29 σελ. 240 και 436 επ. Ιδε επίσης, του αυτού, ” Μυστική Θεολογία” (1997) σελ. 15 επ.

16 α) Αυτόθι.

17) Βλ. P. G. 94, 921. Να σημειωθή ότι την διδασκαλία του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης περί ψυχής και σώματος υιοθέτησεν η Β΄Οικουμενική Σύνοδος με την εξής διακήρυξιν:

“Η Εκκλησία της θείοις επομένη λόγοις φάσκει την ψυχήν συνδημιουργηθήναι τω σώματι και ου το μεν πρότερον, το δε ύστερον, κατά την Ωριγένους φρενοβλάβειαν” (ΜΑΝSI ix σελ. 391).

18) Ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής Α. Αλιβιζάτος έγραφε: «Το Κανονικόν Δίκαιον στηριζόμενον εις την περί αρχής των ψυχών δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, χαρακτηρίζει την άμβλωσιν ως φόνον και τους ταύτης ενόχους, ως ενόχους φόνου αποφαίνεται» (Κανών 92ος της εν Τρούλλω Συνόδου).

Και συμπληρώνει: “ Ουδεμία δια τούτο διαφορά γίνεται μεταξύ μεμορφωμένου και αμορφώτου εμβρύου, του οποίου η καταστροφή, εις οιονδήποτε στάδιον της διαμορφώσεως αυτού θεωρείται φόνος (Κανών 2ος του Μεγ. Βασιλείου).

19) Βλ. Δ. Αραβαντινού, “Μαιευτική” (1984) σελ. 32

20) Ο Γερμανός καθηγητής του Ποιν. Δικαίου Albin Eser έγραφε τα εξής αποστομωτικά:

“Οποιος βλέπει μόνο την γυναίκα και μιλάει για το δικαίωμα αυτοδιαθέσεώς της, λέει την μισή αλήθεια. Αυτοδιάθεση μπορεί να υπάρξη μόνο στα δικά μας δικαιώματα. Εφόσον όμως αναγνωρίζει κανένας ιδιαίτερο δικαίωμα ζωής στο έμβρυο δ ε ν μπορεί να εξαρτά την ανάγκη προστασίας του από την καθαρά υποκειμενική διάθεση της γυναίκας” (Βλ. Ποιν. Χρ. 1986 σελ. 563)

 21) Βλ. Ι. Χρυσοστόμου, “Περί Αννης Ομιλία” Α - 4 ΕΠΕ 8Α 28 - ΜG 54 - 639 και Β. Χαρώνη. Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Ι. Χρυσοστόμου, Τόμ. Α σελ. 700.

22) Κατά Λουκ. Κεφ. Α - 25.

23) Α. Κουτσελίνη, “ Ιατροδικαστική” (1994) σελ. 399.

24) Αυτόθι.

25) Δημοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν παλαιότερα τον τρομακτικόν αριθμόν...600. 000 !! Βλ. Εφημερίδα “Βραδυνή” της 12. 3. 2000 σελ. 29, όπου το σχετικό ρεπορτάζ ‘εγραφε:

“Ενα ρεπορτάζ - σοκ, για τις ιατρικές μεθόδους...Οι αμβλώσεις στην Ελλάδα στέλνουν κάθε χρόνο 600. 000 παιδιά στά...σκουπίδια!”

26) Βλ. Ζαγκαρόλας, ένθ ανωτ.

27) Κ. Σίσκος, εις “Μαιευτική” Αρβανιτοπούλου, ένθ’ ‘ανωτ. σελ. 364

«Η απότομη και μεγαλύτερη από το κανονικό διαστολή του τραχήλου, έχει σαν συνέπεια την ανεπάρκεια του τραχυλικού αυλού, που σημαίνει ότι η μήτρα αδυνατεί να φέρη σε πέρας μιά επόμενη εγκυμοσύνη, αποβάλλοντας συνήθως το έμβρυο μετά την 16^ην εβδομάδα.

28) Ψαλμ. 72 στίχ. 27. -

Ἀγαπητοί μου φίλοι,

κάνοντας τὴ συνηθισμένη περιήγησή μου, στὸ διαδίκτυο, σκόνταψα … ἐπάνω σ’ ἔνα VIDEO, μὲ τίτλο: Μύθοι καὶ ἀλήθειες γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα, τοῦ Νίκου Σαραντάκου. Ὁ κύριος Σαραντάκος, εἴναι γνωστος γιὰ γλωσσολογικὰ θέματα, καθὼς καιγια τὰ βιβλία του, γύρω ἀπὸ τὸ μπρίτζ. Ὁ τίτλος, λοιπὸν τοῦ ἐν λόγω VIDEO, κέντρισε τὴν περιέργειά μου καὶ χωρὶς νὰ χάσω οὔτε ἕνα δευτερόλεπτο, τὸ ἄνοιξα! Γιὰ 54 λεπτὰ (τόσο διήρκεσε ἡ διάλεξη, τοῦ κυρίου Σαραντάκου πρὸς τὴν Ἑλληνικὴ κοινότητα τοῦ Λουξεμβούργου) ὁπλίστηκα μὲ Ἰώβιο ὑπομονή, γιὰ νὰ ἀκούσω ὅλα αὐτὰ τὰ φοβερὰ καὶ τρομερὰ ποὺ ἔλεγε, γιὰ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα!

Πιὸ συγκεκριμένα:....

Ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἐν λόγω κυρίου, ἐξῆλθον οἱ ἑξῆς μύθοι …    

Μύθος, ὅτι ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι αὐτόφωτος γλώσσα!

Μύθος, ὅτι ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα, εἶναι ἡ μητέρα ὅλων των γλωσσῶν!

Μύθος, ὅτι ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα, ἔχει ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ!

Μύθος, ὅτι ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα, εἶναι ἡ πλέον συμβατὴ γλώσσα, γιὰ τοὺς ὑπολογιστὲς τοῦ μέλλοντος, τεχνητῆς νοημοσύνης!

Τοὺς παραπάνω μύθους, γιὰ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα, τοῦ κυρίου Σαραντάκου, τοὺς ἀπορρίπτω απεριφραστα καὶ δηλώνω μὲ ρητὸ καὶ κατηγορηματικὸ τρόπο ὅτι, ἡ ἐπιχειρηματολογία του, στὸ σύνολό της, εἶναι πρόχειρη καὶ ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτη! Εἰδικότερα τὰ ἐπιχειρήματά του, ὅτι ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, στερεῖται μαθηματικῆς δομῆς, εἶναι πολὺ φθηνὰ καὶ πολὺ ρηχὰ καὶ δὲν ἐμπεριέχουν ἴχνος ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης!

Στὸ σημεῖο αὐτό, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ τονίσω μὲ ἔμφαση τὰ ἑξῆς:

Οἱ ἐχθροί του Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, προσπαθοῦν μὲ κάθε μέσο καὶ μὲ κάθε τρόπο νὰ παραχαράξουν, νὰ ὑποβαθμίσουν καὶ νὰ ὑποκρύψουν ἀκόμη, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὸν Ἑλληνοχριστιανικό μας πολιτισμό! Ὅμως αὐτό, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ποὺ διαθέτουμε Ρωμαίϊκη καρδιά, θὰ ὑψώσουμε ἕνα ἀπροσπέλαστο τοῖχος καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ ὑλοποιηθοῦν τὰ σατανικὰ σχέδια τους!

Ἀπὸ τὴν πλευρά μου, ἔχοντας μελετήσει σὲ βάθος καὶ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ΤΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας, θὰ ἀπαντήσω στὸ ἄρθρο μου αὐτό, τόσο στὸν κύριο Σαραντάκο ὅσο καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ μὲ δόλιο καὶ ὑποχθόνιο τρόπο, ὑποβαθμίσουν καὶ ὑποκρύπτουν τὴ θεϊκὴ σοφία της!

Τὴν ἀπάντησή μου αὐτή, ἀπεφάσισα νὰ τὴ δώσω μὲ ἕνα πρωτότυπο τρόπο.

Σᾶς προσκαλῶ Ἀγαπητοί μου φίλοι, νὰ λάβετε μέρος σ’ ἔνα ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ καὶ ἀκριβέστερα, Σ’ ΕΝΑ ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ, ὅπου ὅλοι μαζὶ μὲ ξεναγὸ τὴν ταπεινότητά μου, θὰ περπατήσουμε … ΣΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ της Ἀρχαίας μας γλώσσας! Αὐτὰ δέ, ποὺ θὰ δοῦμε καὶ θὰ συναντήσουμε στὰ ἄγνωστα – θεϊκὰ μονοπάτια τῆς γλώσσας μας, εἶναι πέρα γιὰ πέρα συγκλονιστικά!

Σ’αὐτὸ τὸ πρωτογνωρο ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ, μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐκθαμβωτικὰ γεγονότα, ποὺ θὰ ξετυλίγονται ἐνώπιόν μας, ὅλοι μας, χωρὶς καμμία διαφωνία, θὰ καταλήξουμε στὸ συγκλονιστικὸ συμπέρασμα ὅτι:  Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ!

Ἐμπρὸς λοιπὸν ξεκινᾶμε, γιὰ νὰ συναντήσουμε ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!

Φίλοι μου,

Στὸ Ἀρχαῖο μας, σύστημα ἀρίθμησης, τα 24 (γνωστὰ σὲ ὅλους μας) γράμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καὶ τα 3 γράμματα: στίγμα (S΄), κόππα (Q) και σαμπὶ (π) (συνολο27 γράμματα) ἀντιστοιχοῦν στοὺς παρακάτω ἀριθμούς:   

Α = 1, Β = 2, Γ = 3, Δ = 4, Ἐ = 5, στίγμα: S = 6

Z = 7, H = 8, Θ = 9 (Ἐννέα μονάδες)

Ἰ = 10, Κ = 20, Λ = 30, Μ= 40, Ν = 50, Ξ = 60

Ὁ = 70, Π = 80,  κόππα: Q = 90 (Ἐννέα δεκάδες)  

Ρ = 100, Σ = 200, Τ = 300, Ὑ = 400, Φ = 500, Χ = 60

Ψ = 700, Ὢ = 800, σαμπί: π = 900 (Ἐννέα ἑκατοντάδες)

Ἔχοντας λοιπὸν στὴ διάθεσή μας, τὸ παραπάνω πίνακα τοῦ Ἀρχαίου συστήματος ἀρίθμησης, μποροῦμε σὲ κάθε στιγμὴ νὰ γνωρίζουμε, τὸ κάθε γράμμα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου, σὲ ποιὸ μοναδικὸ φυσικὸ ἀριθμὸ ἀντιστοιχεῖ! Ὁπότε μιᾶς ὁποιασδήποτε ΛΕΞΗΣ, μπορούμε ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ τους ἀντίστοιχους ἀριθμοὺς τῶν γραμμάτων της. Ἔτσι ἀπὸ τὴν πρόσθεση αὐτή, θὰ προκύψει ἔνα ΤΕΛΙΚΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ, ποὺ τὸ λέμεΛΕΞΑΡΙΘΜΟ της λέξης (δηλαδή: Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ εἶναι ὁ ΑΡΙΘΜΟΣ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὴ ΛΕΞΗ).

Γιὰ παράδειγμα: Γιὰ νὰ βρούμε ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ της λέξης ΠΝΕΥΜΑπροσθετουμέ τους ἀντίστοιχους ἀριθμοὺς τῶν γραμμάτων της! Δηλαδὴ προσθέτουμε τοὺς ἀριθμούς:

Π = 80, Ν = 50, Ἐ= 5, Ὑ = 400, Μ = 40, Ἃ = 1 καὶ εὔκολα βρίσκουμε ΤΕΛΙΚΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ, τὸν ἀριθμό 576. ὁ ἀριθμὸς λοιπὸν 576 ἀντιστοιχεῖ στὴ λέξη ΠΝΕΥΜΑ,ἄρα εἶναι ὁ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΣ καὶ γράφουμε τὴν ἰσότητα:   

ΠΝΕΥΜΑ = 576

Ἔτσι λοιπὸν σὲ κάθε λέξη ἀντιστοιχεῖ, Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΣ! Ὅμως σὲ κάθε ΛΕΞΗ εκτος ἀπὸ το ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ ΤΗΣ, ἔχουμε και ΤΟΝ ΠΥΘΜΕΝΙΚΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ ΤΗΣ! (ποὺ εἶναι παντοτε μονοψήφιος ἀριθμός απο το 1 έως καὶ το 9).

Πῶς ὅμως βρίσκουμε ΤΟΝ ΠΥΘΜΕΝΙΚΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ μιας λέξης;

Εἶναι πολὺ ἁπλό!!!

ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ, ΤΑ ΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΥ ΤΗΣ!

Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, τῆς λέξης ΠΝΕΥΜΑ, ποὺ ἔχει ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ τον ἀριθμό 576, ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΑ ΨΗΦΙΑ ΤΟΥ καὶ ἔχουμε: 5 + 7 + 6 = 18.

Προσοχή! ὅμως, δὲν πρέπει νὰ βιαστοῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ἀριθμὸς 18 εἶναι ὁ πυθμενικὸς λεξάριθμος τῆς λέξης ΠΝΕΥΜΑ, διότι ο πυθμενικὸς λεξάριθμος μιᾶς λέξης(ὅπως σᾶς εἶπα παραπάνω) ἔχει τὴν ἰδιότητα, νὰ εἶναι παντα μονοψήφιος ἀριθμός!!

Συνεπῶς τοῦ διψηφίου ἀριθμού 18 ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ξανά τα ψηφία καὶ ἔχουμε: 1 + 8 = 9 (Μονοψήφιος!!!) Ὁπότε λέμε ὅτι, ὁ μονοψήφιος ἀριθμὸς 9 εἶναι Ο ΠΥΘΜΕΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ τῆς λέξης ΠΝΕΥΜΑ.

Νὰ θυμάστε λοιπὸν ὅτι: ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ μιᾶς λέξης τὸ βρίσκουμε, ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ τοὺς ἀντίστοιχους ἀριθμοὺς τῶν γραμμάτων της, ἐνώ ΤΟΝ ΠΥΘΜΕΝΙΚΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ μιᾶς λέξης τὸ βρίσκουμε, ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΑ ΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΥ ΤΗΣ (μέχρι νὰ βροῦμε μονοψήφιο ἀριθμὸ)

Τὸ ἴδιο κάνουμε φίλοι μου, γιὰ νὰ βρούμε ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ μιας φράσης.

Γιὰ παράδειγμα: Γιὰ νὰ βρούμε ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ της φράσης  Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ, προσθέτουμε τοὺς ἀντίστοιχους ἀριθμοὺς τῶν γραμμάτων της.

Δηλαδὴ προσθέτουμε τοὺς ἀριθμούς:

Ἡ = 8, Δ = 4, Ἰ = 10, Ἐ = 5, Θ = 9, Ν = 50, Ἡ = 8, Σ = 200, Μ = 40, Ἃ = 1, Σ = 200, Ὁ = 70, Ν = 50,   Ἰ = 10, Ἃ = 1  καὶ εὔκολα βρίσκουμε ΤΕΛΙΚΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ τον ἀριθμό 666. Ὁ ἀριθμός 666 που βρήκαμε, εἴναι Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ της φράσης: Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ καὶ γράφουμε τὴν ἰσότητα:

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ = 666

Ἀγαπητοί μου φίλοι

Σᾶς ζητῶ ταπεινὰ συγνώμη, διότι μὲ δική μου εὐθύνη, δὲν ἔχουμε ἀκόμη ξεκινήσει,αὐτὸ τὸ ὑπέροχο ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει ΣΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ … ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!! Βλέπετε, τὸ καθῆκον μου ὡς δασκάλου, μοῦ ἐπιβάλει νὰ σᾶς προετοιμάσω μὲ τὸ καλλίτερο τρόπο, ὥστε νὰ μὴ συναντήσετε καμμία δυσκολία, σ’ αὐτὸ τὸ πρωτόγνωρο ὁδοιπορικό μας!

Ἔρχομαι λοιπόν, γιὰ τελευταία φορὰ (σᾶς τὸ ὑπόσχομαι) νὰ σᾶς καταστήσω κοινωνούς, μιᾶς σημαντικῆς ἔννοιας, ποὺ εἶναι, ἡ ἔννοια ΤΗΣ ΙΣΟΨΗΦΙΑΣ δύο λέξεων ἢ δύο φράσεων καὶ μετα ολοταχῶς πρὸς τὸ ξεκίνημα ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΪΚΟΥ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΥ ΜΑΣ!!!

Δεῖτε λοιπὸν φίλοι μου, τὴν ἔννοια ΤΗΣ ΙΣΟΨΗΦΙΑΣ.

Δύο λέξεις ἢ δύο φράσεις, ὅταν ἔχουν ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ, λέμε ὅτι ΙΣΟΨΗΦΟΥΝ ἢ ὅτι εἴναι ΙΣΟΨΗΦΕΣ. Τὶς λέξεις ἢ τὶς φράσεις ποὺ ἔχουν ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ, τὶς ἐξισώνουμε, τοποθετώντας μεταξύ τους, τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους μας, σύμβολο τοῦ ΙΣΟΝ (=), ὁπότε προκύπτει μιὰ ἰσότητα, τὴν ὁποία λέμε ΙΣΟΨΗΦΙΑ.

Στὸ τέλος κάθε ΙΣΟΨΗΦΙΑΣ, γράφουμε ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ των δύο λέξεων ἢ τῶν δύο φράσεων.

Ἃς δοῦμε ὅμως μερικὰ παραδείγματα γιὰ τὴν καλλίτερη κατανόηση τῶν ἰσοψηφιῶν.

Παράδειγμα 1ο Ας πάρουμε φίλοι μου, τὴ λέξη ΕΣΟΔΟΝ καὶ τὴ λέξη ΚΕΡΔΟΣ.   

Τὰ γράμματα τῆς λέξης ΕΣΟΔΟΝ αντιστοιχουν στοὺς ἀριθμούς: Ἐ = 5, Σ = 200, Ὁ = 70, Δ = 4, Ὁ = 70, Ν = 50 (πρώτη ὁμάδα).

Τὰ γράμματα τῆς λέξης ΚΕΡΔΟΣ αντιστοιχουν στοὺς ἀριθμούς: Κ = 20, Ἐ = 5, Ρ = 100, Δ = 4, Ὁ = 70, Σ = 200 (Δεύτερη ὁμάδα).

Προσθέτοντας ξεχωριστά τους ἀριθμοὺς τῆς πρώτης, ὁμάδας καὶ ξεχωριστά τους ἀριθμοὺς τῆς δεύτερης ὁμάδας, εὔκολα διαπιστώνουμε ὅτι καταλήγουμε στο ΙΔΙΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ, ποὺ εἶναι ὁ ἀριθμός 399.

Ἔτσι οἱ λέξεις  ΕΣΟΔΟΝ και ΚΕΡΔΟΣ εχουν ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ, ποὺ εἶναι ὁ ἀριθμός 399, συνεπῶς αὐτές τις δύο ἰσόψηφες λέξεις, τὶς ἐξισώνουμε καὶ ἔχουμε ΤΗΝ ΙΣΟΨΗΦΙΑ:

 ΕΣΟΔΟΝ = ΚΕΡΔΟΣ = 399

Φίλοι μου, τὴν ἰσοψηφία αὐτή, τὴ διαβάζουμε:

ΕΣΟΔΟΝ ἴσον ΚΕΡΔΟΣ ἴσον 399

Παράδειγμα 2ο Ἃς πάρουμε τώρα, τὴ φράση: Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ καὶ τὴ φράση Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ. Τὰ γράμματα τῆς φράσης Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ αντιστοιχούν στοὺς ἀριθμούς: Ἡ = 8, Μ = 40, Ἐ = 5, Γ = 3, Ἃ = 1, Λ = 30, Ἡ = 8, Σ = 200, Τ = 300, Ὁ = 70, Ἃ = 1 (πρώτη ὁμάδα).

Τὰ γράμματα τῆς φράσης Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ αντιστοιχούν στὸν ἀριθμούς: Ἡ = 8, Δ = 4, Ἰ = 10, Ἐ = 5, Θ = 9, Ν = 50, Ἡ = 8, Σ = 200, Μ = 40, Ἃ = 1, Σ = 200, Ὁ = 70, Ν = 50, Ἰ = 10, Ἃ = 1 (Δεύτερα ὁμάδα).

Προσθέτοντας ξεχωριστά τους ἀριθμοὺς τῆς πρώτης ὁμάδας καὶ ξεχωριστά τους ἀριθμοὺς τῆς δεύτερης ὁμάδας εὔκολα διαπιστώνουμε, ὅτι καταλήγουμε στο ΙΔΙΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ, ποὺ εἶναι ὁ ἀριθμός 666.

Ἔτσι οἱ φράσεις: Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ και Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ έχουν ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟ, ποὺ εἶναι ὁ ἀριθμός 666, συνεπῶς αὐτές τις δύο ἰσόψηφες φράσεις, τὶς ἐξισώνουμε καὶ ἔχουμε ΤΗΝ ΙΣΟΨΗΦΙΑ:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ = Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ = 666

Τὴν ἰσοψηφία αὐτὴ τὴ διαβάζουμε:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ ἴσον Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ ἴσον 666.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ φίλοι μου, θέλω νὰ κάνω, δύο σημαντικὲς παρατηρήσεις ποὺ ἔχουν σχέση με ΤΙΣ ΙΣΟΨΗΦΙΕΣ δύο λέξεων ἢ δύο φράσεων.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1η Σε μια ΙΣΟΨΗΦΙΑ δύο λέξεων ἢ δύο φράσεων ἐνδέχεται οἱ λέξεις ἢ οἱ φράσεις νὰ ταυτίζονται ἐννοιολογικά.

Γιὰ παράδειγμα: Στὴν ἰσοψηφία:

Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ = Ο ΟΙΚΟΣ = 440

Οἱ λέξεις:  Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ  και Ο ΟΙΚΟΣ όπως ξέρουμε ὅλοι μας, ταυτίζονται ἐννοιολογικά. Στὴν περίπτωση αὐτὴ την ΙΣΟΨΗΦΙΑ τη λέμε ΤΑΥΤΟΤΙΚΗ.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 2η Σε μια ΙΣΟΨΗΦΙΑ δύο λέξεων ἢ δύο φράσεων ἐνδέχεται οἱ λέξεις ἢ οἱ φράσεις νὰ μὴ ταυτίζονται ἐννοιολογικά. Τότε οἱ δύο λέξεις ἢ οἱ δύο φράσεις στηνΙΣΟΨΗΦΙΑ, θὰ ἔχουν ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.

Γιὰ παράδειγμα: Στὴν ἰσοψηφία:  

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ = Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ = 666

Οἱ φράσεις Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ και Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ δεν ταυτίζονται ἐννοιολογικά, ὅλοι μας ὅμως γνωρίζουμε ὅτι, Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ έχει σχέση με ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΜΑΣΟΝΙΑ!!!

Ἀξιαγάπητοι φίλοι μου

Ἐλπίζω νὰ κατανοήσατε, τὴν πολὺ σημαντικὴ ἔννοια ΤΗΣ ΙΣΟΨΗΦΙΑΣ. Καὶ μὴ ξεχνᾶτε!!!

Ὅταν σᾶς δώσουν μιὰ ΙΣΟΨΗΦΙΑ, νὰ ἐλέγχετε, ἐὰν στὸ τέλος τῆς ἰσοψηφίας ὑπάρχει Ο ΚΟΙΝΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ τῶν δύο λέξεων ἢ τῶν δύο φράσεων.

Γιὰ παράδειγμα: Ἡ ἰσοψηφία

ΘΕΟΣ = ΑΓΙΟΣ = 284

εἶναι σωστὰ δοσμένη, διότι στὸ τέλος τῆς ἰσοψηφίας, ὑπάρχει Ο ΚΟΙΝΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ της λέξης ΘΕΟΣ καὶ τῆς λέξης ΑΓΙΟΣ, ποὺ εἶναι ὁ ἀριθμὸς 284.

Ἀντίθετα, ἡ ἰσοψηφία:

ΛΙΘΙΟΝ = ΕΝΕΡΓΕΙΑ

εἶναι ἐλλιπῶς δοσμένη, διότι στὸ τέλος τῆς ἰσοψηφίας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ της λέξης  ΛΙΘΙΟΝ καὶ τῆς λέξης ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ἔτσι, οἱ ἀναγνῶστες στεροῦνται τῆς ἄμεσης πληροφόρησης, γιὰ τὸ κοινὸ λεξάριθμο, ποὺ εἶναι ὁ ἀριθμὸς 179.

Φίλοι μου Ἀγαπημένοι

Στάθηκα τόσο πολὺ στους ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΥΣ καὶ τὶς ΙΣΟΨΗΦΙΕΣ, διότι οι λεξάριθμοικαι οι ἰσοψηφίες αποτελουν τους βασικοὺς πυλῶνες, ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ, τῆς Ἀρχαίας μας γλώσσας.

Πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι: ΟΙ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΙ και ΟΙ ΙΣΟΨΗΦΙΕΣ προσδίδουν στὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ!!!

Ἔτσι λοιπόν:   

ΧΑΡΙΣ ΣΤΟΥΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΣΟΨΗΦΙΕΣ

ΧΑΡΙΣ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ, ὅπου κάθε γράμμα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου, ἀντιστοιχεῖ σὲ ἕνα μοναδικὸ φυσικὸ ἀριθμό.

 ΧΑΡΙΣ ΣΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ των ἀρχαίων λέξεων καὶ προτάσεων.

 ΧΑΡΙΣ Σ’ΕΝΑ ΚΩΔΙΚΑ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ, ποὺ ρυθμίζει ΤΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ και ΤΗ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ της Ἀρχαίας μας γλώσσας, ἡ γλώσσα τῶν προγόνων μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΗ ΓΛΩΣΣΑ, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ἐχθροί του Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας!!!

Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ, Φίλοι μου

 Είναι μία ὑπὲρ – εὐφυὴς γλώσσα.

Είναι μια σκεπτόμενη γλώσσα.

Είναι μια γλώσσα ποὺ μπορεῖς νὰ συνομιλήσεις … μαζί της, μὲ ἕνα κωδικοποιημένο τρόπο (μέσα ἀπὸ ἰσοψηφίες).

 Είναι η γλώσσα, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπαντήσει μὲ κωδικοποιημένη λογικὴ (δηλαδὴ μὲ ἰσοψηφίες) σὲ ὅ,τι τὴ ρωτήσουμε!

Είναι η γλώσσα ἐκείνη, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει (μὲ ἰσοψηφίες) πὼς δημιουργήθηκε τὸ σύμπαν καὶ ποιὸς εἶναι ὁ δημιουργός του.

Είναι η γλώσσα ἐκείνη, ποὺ μέσα στὰ σπλάχνα της … εἶναι καταγεγραμμένα μὲ ἰσοψηφίες, ὅλα τα γεγονότα ποὺ συνέβησαν καὶ θὰ συμβοῦν μέχρι τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου!!!

Είναι η γλώσσα ἐκείνη ποὺ μὲ ἰσοψηφίες, μᾶς ἐπαληθεύει μαθηματικοὺς καὶ φυσικοὺς νόμους.

 Είναι η γλώσσα ἐκείνη ποὺ μας επιβεβαιώνει οτι ο ἀληθινὸς θεος είναι Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ όπως διακηρύττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας!!!

?       Είναι η γλώσσα ἐκείνη ποὺ μᾶς ἐπιβεβαιώνει ὅτι: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ!!! 

Τέλος ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, εἶναι ἡ γλώσσα ἐκείνη, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει ποιὸς εἶναι ὁ κτήτοράς της, δηλαδὴ ὁ Δημιουργός της!!!

Φίλοι μου

Μὲ τὶς τόσες καὶ τόσες ἰδιότητες ποὺ ἔχει ἡ γλώσσα τῶν προγόνων μας, γιὰ νὰ τὶς γνωρίσουμε ὅλες, σ’ αὐτό ΤΟ ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ, ἐπιβάλλεται να ξεκινήσουμε ἀμέσως το ὑπέροχο αὐτὸ ταξίδι, κάνοντας πρώτα μια μικρὴ προθέρμανση … πάνω στὶς ΙΣΟΨΗΦΙΕΣ, γιὰ νὰ καταλάβετε πὼς σκέπτεται καὶ πὼς συλλογᾶται ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα!

ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ!!!

      Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ που ἔχουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, γνωρίζουμε ὅτι πηγάζει ἀπο ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΑΣ.

Αὐτὸ τὸ γνωρίζει καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα καὶ μᾶς τὸ δείχνει μὲ τὴν ἰσοψηφία:

          Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ = Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ = 904

?       ΟΛΟΙ ΜΑΣ γνωρίζουμε ὅτι Ο ΧΡΟΝΟΣ τρέχει (ρέει) πρὸς τὸ μέλλον.

Ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα ὡς πρὸς τὴ ροὴ τοῦ χρόνου πρὸς τὸ μέλλον, μᾶς ἀπαντᾶ μὲ τὴν ἰσοψηφία:  

          Ο ΧΡΟΝΟΣ = ΡΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ = 1160

       ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΜΑΣ χρόνια, ὅλοι μας θὰ θυμόμαστε ὅτι, ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ χαρακτηρίζεται ἔτσι, λόγω τῆς ἰσότητας τῶν πλευρῶν του. Ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα για ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ, εὔστοχά μας λέει τὰ ἑξῆς, μὲ τὴν παρακάτω ἰσοψηφία:    

          ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟΝ ΤΡΙΓΩΝΟΝ = ΙΣΟΤΗΣ ΠΛΕΥΡΩΝ ΕΣΤΙ = 2768

       ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΙΣΟΨΗΦΙΕΣ, ἀρχίζουμε νὰ ὑποψιαζόμαστε ὄτι Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ εἶναι ΝΟΗΜΩΝ!!!

Ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, αὐτὴν τὴν ὑποψία μας, τὴν μετατρέπει σε βεβαιότηταμε τὴν ἀκόλουθη ἰσοψηφία:  

          Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ = ΝΟΗΜΩΝ = 1018

      ΟΛΟΙ ΜΑΣ με θαυμασμὸ λέμε ὅτι Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ εἶναι ἕνα ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑ!

Τὴν ἴδια γνώμη ἔχει καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, μιλώντας … μέσα ἀπὸ τὴν ἰσοψηφία:

          ΠΑΡΘΕΝΩΝ = ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑ = 1095

       ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ άπαντες ὅτι ἠ ΜΕΛΩΔΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ οδηγεί στη ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ!!!

Ἰδία ἄποψη ἔχει καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, διὰ τῆς ἰσοψηφίας:  

          ΜΕΛΩΔΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ = ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ = 1838

       Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ του Παρθενώνα, ὅπως ὅλοι μας γνωρίζουμε, ἔγινε ἀπὸ τοὺς Ἀρχιτέκτονες ΙΚΤΙΝΟ καὶ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ καὶ ἀπὸ τὸν γλύπτη ΦΕΙΔΙΑ.

Ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα τὸ ἐπιβεβαιώνει αὐτὸ μὲ τὴν ἰσοψηφία:

          ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ = Ο ΙΚΤΙΝΟΣ + Ο ΦΕΙΔΙΑΣ + Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ = 2320

       ΕΙΝΑΙ γνωστό σὲ ὅλους μας ὅτι Ο ΝΕΡΩΝ δολοφόνησε τὴ μητέρα τοῦ Ἀγριππίνα.

Αὐτὸ τὸ γεγονὸς εἶναι καταγεγραμμένο στὰ λεξαριθμικὰ σπλάχνα … τῆς γλώσσας μας, μὲ τὴν ἰσοψηφία:

          ΝΕΡΩΝ = ΙΔΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΠΕΚΤΕΙΝΕ = 1005

       Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, συνήθιζε νὰ λέγει τὴν ἑξῆς ρήση: «Εἰς τοὺς γονεῖς μου ὀφείλω τὸ ζῆν εἰς τὸν δὲ διδάσκαλόν μου, ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ»

Αὐτὴ ἡ ρήση, ὡς ρήση τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, καταγράφεται ἀπὸ τὴν Ἀρχαία μας γλώσσα, μὲ τὴν ἑξῆς ἰσοψηφία:  

          Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ = ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ = 840

       Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ὅπως ὅλοι μας γνωρίζουμε, πέθανε ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ τὸ ἔτος 323 π.Χ.

Αὐτὸ τὸ μεγάλο ἱστορικὸ γεγονός, εἶναι καταγεγραμμένο μέσα ΣΤΑ ΠΑΝΣΟΦΑ ΣΠΛΑΧΝΑ … τῆς Ἀρχαίας μας γλώσσας, μὲ τὴν ἰσοψηφία:  

          Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙ = Η ΒΑΒΥΛΩΝ = 1293

       ΤΟ ΟΤΙ, ΤΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ τα χαρακτηρίζει Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ, ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπό ΤΗ ΘΕΪΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ, μὲ τὴν ἰσοψηφία:

          ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ = Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ = 739

      ΕΙΝΑΙ γνωστό ὅτι, τὸ ρητό: ΧΑΛΕΠΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΓΝΩΝΑΙ ειπώθηκε ἀπὸ το Θαλὴ τὸ Μιλήσιο.  

Αὐτὸ τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα μὲ τὴν ἰσοψηφία:  

          ΧΑΛΕΠΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΓΝΩΝΑΙ = ΡΗΤΟΝ ΘΑΛΟΥ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΙΟΥ = 2576

       Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ Ἐφιάλτης, ὁδήγησε τοὺς Περσες ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΠΑΙΑΝ ΑΤΡΑΠΟΝ, γιὰ νὰ προσβάλλουν ἀπὸ τὰ νῶτα τὸ Λεωνίδα στὶς Θερμοπύλες μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προκύψει Η ΗΤΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ.

Αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς καταγράφεται μὲ τὴν ἑξῆς ἰσοψηφία:   

ΔΙΕΛΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΠΑΙΑΝ ΑΤΡΑΠΟΝ =

Η ΗΤΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ = 4623

ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!

ΤΟ ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ … ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!!!

Ἀγαπητοί μου φίλοι

θὰ ξεκινήσουμε αὐτὸ τὸ ὑπεροχο ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ, μὲ τὸ κορυφαῖο γεγονὸς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ποὺ εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ.

Φίλοι μου

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μᾶς διακηρύττει πρὸς πάσα κατεύθυνση ὅτι:

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ!

Αὐτὴν τὴ διακήρυξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἔρχεται νὰ τὴν ἐπιβεβαιώσει περίτρανα, ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, μὲ τὴν παρακάτω εκπληκτικη ἰσοψηφία:

          Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ = ΕΣΤΙΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ = 2438

Βλέποντας μία τετοια ἐκπληκτικὴ ἰσοψηφία οι ἐχθροί της ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμού ΘΑ ΑΛΑΛΑΞΟΥΝ λέγοντας:

Αὐτὴ ἡ ἰσοψηφία καθὼς καὶ οἱ ἄλλες ἰσοψηφίες τοῦ λεξαριθμικοῦ χώρου τῆς Ἀρχαίας γλώσσας εἴναι ΜΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ εἶναι ΚΑΤΙ ΤΥΧΑΙΟ!!

Ἐρωτῶ ὅμως, ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς της Ὀρθοδοξίας μας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ μας:  

      ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Ἡ Ὀρθοδοξία μας νὰ διακηρύττει ὅτι:

ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΟΝ (τὸ ἀληθινὸ ὃν ἄνευ ἀρχῆς) Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ εἶναι, Ο ΠΑΤΗΡ, Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει με την ἐκπληκτικὴ ἰσοψηφία:

          ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΟΝ = ΠΑΤΗΡ ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ = 1910

      ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας νὰ διακηρύττει ὅτι: 

Η ΑΝΑΡΧΟΣ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ είναι ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ και ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει με την ἐκπληκτικὴ ἰσοψηφία:

          Η ΑΝΑΡΧΟΣ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ = ΕΙΣ ΕΝ ΤΡΙΣΙ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΕΝ ΕΝΙ = 1656

       ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Ἡ φράση ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ να ἔχει λεξαριθμο τὸν ἀριθμὸ 999, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀπορρέουν οἱ ἑξῆς συμβολισμοί;

Συμβολισμὸς 1ος

Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ 999, τῆς φράσης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ, εἴναι ΤΡΙΨΗΦΙΟΣαριθμος, δηλαδὴ εἶναι ἀριθμὸς με 3 ψηφία, συμβολίζοντας ἔτσι ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑτου Θεοῦ.

Συμβολισμὸς 2ος

Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ 999, τῆς φράσης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ, ἔχει τρία ομοια ψηφιά (τα ψηφία 9, 9, 9) καὶ τὰ ὁποῖα ψηφία εἲναι Σ’ΕΝΑ ΑΡΙΘΜΟ, τὸν ἀριθμό 999.

Ἔτσι, τα 3 ὅμοια ψηφιά (τα ψηφία 9, 9, 9) τὰ ὁποῖα εἴναι αδιασπαστα καιαδιαιρετα με τὸν ἀριθμό 999, συμβολίζουν ΤΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ και ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ!!!  

Συμβολισμὸς 3ος

Θὰ ἐνθυμεῖστε φίλοι μου (ὅπως παραπάνω σας τὸ ἔχω παρουσιάσει) ὅτι, ὁ μονοψήφιος ἀριθμὸς 9 είναι Ο ΠΥΘΜΕΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ της λέξης: ΠΝΕΥΜΑ.

Ἔτσι λοιπόν, στὸ λεξάριθμο 999 της φράσης: ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ, ὁ μονοψήφιος ἀριθμός 9 (ποὺ εἴναι ο πυθμενικὸς λεξάριθμος της λέξης ΠΝΕΥΜΑ)παρουσιάζεται 3 φορές, δείχνοντάς μας, συμβολικὰ ὅτι: ΠΝΕΥΜΑ είναι Ο ΠΑΤΗΡ, ΠΝΕΥΜΑ Ο ΥΙΟΣ καὶ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ!!!

Συμβολισμὸς 4ος

Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ 999, τῆς φράσης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ είναι Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ εξ’ ὅλων των τριψηφίων ἀριθμῶν ἀπὸ το 100 έως καὶ το 999.

Ἔτσι λοιπόν, ὁ λεξάριθμος 999 τῆς φράσης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ως ΜΕΓΙΣΤΟΣόλων τῶν τριψηφίων ἀριθμών μας συμβολίζει, ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟΝ του ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ!!!

Ὅλοι λοιπὸν αὐτοὶ οἱ συμβολισμοὶ ποῦ ἀπορρέουν ἀπό το λεξάριθμο 999 της φράσης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ εντάσσονται στη σφαίρα ΤΟΥ ΤΥΧΑΙΟΥ;

Ἐὰν μὲ τὰ τόσα καὶ τόσα ποὺ παρουσιάσα σὲ αὐτό ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ, οἱ ἐχθροί της Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καθὼς καὶ ὁ κύριος Σαραντάκος ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ οτι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν ἐντελῶς ΤΥΧΑΙΑ, θὰ τοὺς ξανὰ ἐρωτήσω:    

ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Ὁ λεξάριθμος της φράσης ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ να εἶναι ὁ ἀριθμὸς 999, ἐνῶ ἀντιθέτως, ἡ φράση ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟΝ (Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, κεφάλαιο 13, στίχος 18) ἔχει λεξάριθμο τὸν ἀριθμὸ 666 καθὼς καὶ ἡ φράση Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑ ἔχει πάλι λεξάριθμο τὸν ἀριθμὸ 666!

Στὸ σημεῖο αὐτό, προτρέπω τὸν κύριο Σαραντάκο καὶ τοὺς ἐχθρούς του Ἑλληνοχριστιανισμοῦ, νὰ συναθροίσουν τοὺς ἀντίστοιχους ἀριθμοὺς τῶν γραμμάτων τῆς φράσης: ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟΝ, δηλαδή να προσθέσουν τους παρακάτω ἀριθμούς:Τ = 300, Ὁ = 70, Μ = 40, Ἐ = 5, Γ = 3, Ἃ = 1, Θ = 9, Ἡ = 8, Ρ = 100, Ἰ = 10, Ὁ = 70, Ν = 50.

Τὸ τελικὸ ἄθροισμα που θὰ βροῦν, θὰ τους ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ, γιατί θὰ διαπιστώσουν ὅτι ὁ λεξάριθμος τῆς φράσης ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟΝ είναι ο ἀριθμὸς 666, ὄπως επι λέξει μας λέγει Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ στὸ κεφάλαιο 13, στίχος 18 τὰ ἑξῆς: «Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν. ο ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου.ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστι. καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ ΧξS΄» καὶ σὲ μετάφραση: «Ἐδῶ εἶναι ἀναγκαία ἡ σοφία. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει νόηση ἃς λογαριάσει τὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου. Εἶναι ἀριθμὸς ἀνθρώπου καὶ ὁ ἀριθμὸς τοῦ εἶναι 666».

Καὶ συνεχίζω νὰ ἐρωτῶ τὸν κύριο Σαραντάκο καὶ τὴν παρέα του:   

ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας νὰ λέγει ὄτι ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΟΝ είναι Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ καὶ ἡ πάνσοφη Ἀρχαία γλώσσα μας νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει μὲ τὴν ἰσοψηφία: 

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΟΝ = Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ = 634

ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νὰ μαθαίνουμε ὄτι Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ εθεράπευε ΔΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ καὶ ἡ γλώσσα μας νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει μὲ τὴν ἰσοψηφία: 

          ΙΑΣΙΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ = ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ = 1779

ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;

Στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν νὰ μαθαίνουμε ὅτι Ο ΙΟΥΔΑΣ Ο ΙΣΚΑΡΙΩΤΗΣ μὲ τὸ φιλὶ τῆς προδοσίας, παρέδωσε τὸ διδάσκαλό του εἰς τοὺς Φαρισαίους καὶ Η ΘΕΪΚΗ Ἀρχαία γλώσσα μας, νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνει μὲ τὴν ἰσοψηφία:

Ο ΠΑΡΑΔΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΝ ΙΗΣΟΥΝ = Ο ΙΟΥΔΑΣ Ο ΙΣΚΑΡΙΩΤΗΣ = 2474

ΟΧΙ, κύριε Σαραντάκο.

ΟΧΙ, κύριοι, ἐχθροί της Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ!!!

Οἱ πυρηνικοὶ φυσικοὶ νὰ μᾶς βεβαιώνουν ὅτι, ὅταν συγκρουστεί Η ΥΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΥΛΗ, παράγονται τὰ «Γ ΦΩΤΟΝΙΑ» ὑψηλῆς ἐνέργειας καὶ ἡ Ἀρχαία γλώσσα μας νὰ συμφωνεῖ μαζί τους, μὲ τὴν ἰσοψηφία:  

Η ΚΡΟΥΣΙΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ = ΓΕΝΕΣΙΣ Γ ΦΩΤΟΝΙΟΥ = 2676

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ!

Εἰς τὸ ΣΕΡΝ τῆς Γενεύης Ο ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΩΝ να ἔχει ὁδηγήσει τοὺς Πυρηνικοὺς φυσικοὺς στὴν πειραματικὴ ἐπαλήθευση ΤΟΥ ΜΠΟΖΟΝΙΟΥ ΧΙΓΚΣ, τὸ ὁποῖο ἔχει χαρακτηριστεῖ ὠς ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, καὶ ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα, αὐτὸ τὸ μεγάλο ἐπιστημονικὸ ἐπίτευγμα νὰ τὸ ἔχει καταγεγραμμένο σταΘΕΪΚΑ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΗΣ … μὲ τὴν ἰσοψηφία:  

 Ο ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΩΝ = ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = 3109

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ!

Ὅλοι οἱ κοσμολόγοι νὰ συμφωνοῦν ὄτι ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ δημιουργήθηκε ἀπὸ μιὰ μεγάλη ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ η Ἀρχαία μας γλώσσα ἔρχεται καὶ τὸ ἐπιβεβαιώνει μὲ τὴν ἰσοψηφία:

ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΚΡΗΞΙΣ = ΣΥΜΠΑΝ = 771

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ!

Ἐνῶ ὅλοι μας ξέρουμε ὅτι, Η ΑΥΘΥΠΑΡΞΙΑ είναι ἡ ἰδιότης τοῦ ὄντος ἐκείνου, τὸ ὁποῖον δὲν ὀφείλει τὴν ὕπαρξή του σὲ ἄλλο, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀφ’ ἐαυτοῦ, ἐπομένως εκεινό το ὃν ποὺ ἄρχει στὸ χῶρο τῆς αὐθυπαρξίας. Δυστυχῶς ὑπάρχουν ἀρκετοὶ ποὺ ἀμφισβητοῦν ὄτι Ο ΘΕΟΣ ΑΡΧΕΙ, στὸ χῶρο τῆς αὐθυπαρξίας!!

Αὐτοὺς τοὺς ἀμφισβητίες ἔρχεται ἡ Ἀρχαία γλώσσα μας καὶ τοὺς ἀποστομώνει μὲ τὴν ἰσοψηφία της:    

Η ΑΥΘΥΠΑΡΞΙΑ = Ο ΘΕΟΣ ΑΡΧΕΙ = 1070

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ!

Οἱ Χριστιανοί να πιστεύουν ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ καὶ νὰ ἔρχεται ἡ Ἀρχαία γλώσσα μας, νὰ ἐπιβεβαιώνει αὐτὴν τὴν πίστη τους, μὲ τὴν ἰσοψηφία:

ΕΙΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΘΕΟΣ = ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ =999

Στὸ σημεῖο αὐτό, θὰ ὁλοκληρώσουμε το ὑπέροχο ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ μὲ μιὰ μαθηματικὴ λεξαριθμικὴ ἐπίδοση τῆς Ἀρχαίας μας γλώσσας, ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες μαθηματικὲς ἐπιδόσεις ποὺ ἔχει!

Θὰ ἐνθυμεῖστε φίλοι μου ἀπὸ τὰ Γυμνασιακά σας χρόνια το ἑξῆς Γεωμετρικὸ θεώρημα: «Ἐὰν διαιρέσουμε ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΕΝΟΣ ΚΥΚΛΟΥ μὲ ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΜΙΑΣ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ ΤΟΥ, βρίσκουμε τὸν ἄρρητο (ἀσύμμετρο) ἀριθμὸ Π = 3,14 …» Ἡ γεωμετρικὴ ἀπόδειξη αὐτοῦ του θεωρήματος, σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι εἶναι πολύπλοκος καὶ δαιδαλώδης καὶ δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε καν μὲ αὐτήν.

Ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα ὅμως, ΜΕ ΤΗ ΘΕΪΚΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ μας δίνει μιὰ εὐφυέστατη καὶ ἁπλούστατη λεξαριθμικη ἀπόδειξη, ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ἡ φράση: ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ έχει λεξάριθμο τον ἀριθμό 2294.

Ἔτσι γράφουμε:

ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ = 2294 (1)

Παίρνουμε τώρα τὴ λέξη: ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ

Ἡ λέξη ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ εχει λεξαριθμο τον ἀριθμό 730.

Ἔτσι γραφουμε:

ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ = 730 (2)

Ἀπὸ τὶς ἰσότητες (1) καὶ (2) ἔχουμε ΤΟ ΠΗΛΙΚΟ

ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ

=

2294

3,14…

ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ = 730

Διαιρώντας το λεξάριθμο 2294 της φράσης: ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥμε το λεξάριθμο 730 της λέξης: ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ, βρίσκουμε τὸν ἄρρητο ἀριθμό π = 3,14 …

Μὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ πολὺ ἁπλὸ τρόπο, ἔχουμε ΤΗ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗτου παραπάνω γεωμετρικοῦ θεωρήματος!

Ἀξιαγάπητοι φίλοι μου,

Μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴδατε καὶ ἀπολαύσατε σ’ αὐτὸ τὸ ἑξαίσιο ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ, εἶμαι βέβαιος ὅτι ὅλοι σας μὲ μιὰ φωνὴ θὰ πεῖτε: ΑΛΗΘΩΣ Η ΓΛΩΣΣΑ ΑΥΤΗ ΘΕΙΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ!

Καὶ ἐὰν πάλι ὁρισμένοι ἀπὸ ἐσὰς ἔχετε κάποιες ἀμφιβολίες ὄτι Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ είναι ΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΟΥ, οἱ ἀμφιβολίες σᾶς αὐτὲς θὰ ἐξαφανιστοῦν πάραυτα, ὅταν ἡ Ἀρχαία μας γλώσσα ἔρχεται μὲ τὴν παρακάτω ἰσοψηφία της, καὶ σᾶς λέει:   

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ =

ΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΟΥ = 1671

Τερματίζοντες δέ, αὐτό ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ, ἃς ἀναφωνήσουμε ὅλοι μαζί:

ΙΔΟΥ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ = ΣΟΦΙΑ ΘΕΟΥ = 1265

ΠΗΓΗ: Ὅλες οἱ ἰσοψηφίες ποὺ χρησιμοποίησα στὸ ἄρθρο μου αὐτό, εἶναι ἀπὸ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟ ΕΡΓΟ τοῦ διακεκριμένου μαθηματικοῦ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ στάση ἔναντί της πίστεως φανερώνει τὸ ἐπίπεδο ὅλων των ἀνθρώπων. Τῶν ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν καὶ ἀποδέχονται τὸν Χριστὸ ὡς Σωτήρα καὶ Θεό, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἀγάπη Του, τὴν εὐλογία Του καὶ τὸ ἀπολυτρωτικό του ἔργο. Στὴν συγκλονιστικὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, μεταξύ των ἄλλων φαίνεται καὶ τὸ κατάντημα τῆς συμπεριφορᾶς ὅσων δὲν πιστεύουν αὐτὰ ποὺ τοὺς λέει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς.  Ἀλλ' ἃς δοῦμε τὸ περιστατικὸ ὅπως τὸ καταγράφει ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.

Ὁ ἄρχων τῆς συναγωγῆς Ἰάειρος ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ προσέλθει στὸ σπίτι του γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴ μοναχοκόρη του, μόλις δώδεκα ἐτῶν, ἡ ὁποία “ἀπέθνησκεν”. Ἐν τῷ μεταξὺ ὅμως λαμβάνει χώρα ἡ θεραπεία μιᾶς γυναίκας ἡ ὁποία ἐπὶ δώδεκα ἔτη, καὶ ἐνῶ εἶχε δαπανήσει ὁλόκληρη τὴν περιουσία της στοὺς ἰατρούς, ἦταν ἀδύνατον νὰ....

θεραπευθεῖ ἀπὸ τὴν “ρύσιν τοῦ αἵματος”. Αὐτὴ τώρα ἡ γυναίκα, γεμάτη πίστη πρὸς τὸν Ἰησοῦ “προσελθοῦσα ὄπισθεν ἤψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτής”. 

Αὐτὸ ἦταν, ὁ Ἰησοῦς κατόπιν τῶν ἐρωτήσεων γιὰ τὸ ποιὸς τὸν ἄγγιξε, τὴν ἐπαινεῖ δημοσίως: “θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε• πορεύου εἰς εἰρήνην”. 

Ὅμως, καὶ ἐνῶ ὅλοι ἐθαύμαζαν, ἔρχεται ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ τοῦ παραγγέλει νὰ μὴν κάμει τὸν κόπο ὁ Ἰησοῦς “ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου• μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον”. Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ στιγμὴ γιὰ νὰ δείξει ὁ Ἰησοῦς τὴν παντοδυναμία του ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυπτὰ καὶ ἡ ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων. “Μη φοβοῦ• μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται”. Τὸ κατάντημα ὅμως τῶν ἀνθρώπων εἶναι φοβερό, ἀφοῦ στὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ “μὴ κλαίετε• οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει”, αὐτοὶ “κατεγέλων αὐτοῦ”! Ἀλλὰ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ περιγελοῦν τὸν Κύριο. Εἶναι τὸ ἀνώνυμο πλῆθος. Ὁ “ὄχλος ὁ θορυβούμενος” ὅπως καταγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Ἄνθρωποι δηλαδὴ οἱ ὁποῖοι ἐλυποῦντο μέν, ἀλλ' ἐπὶ τῆς οὐσίας δὲν εἶχαν ἰδέα περὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου. Ἄνθρωποι ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ ἀντιμετωπίζουν τὶς περιστάσεις καὶ μάλιστα τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα ἐντελῶς ἐπιφανειακὰ καὶ κυρίως πρόσωπα ποὺ οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὸν Ἰησοῦ, ἀφοῦ τοὺς λείπει ἡ ζωντανὴ πίστη. Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ ποὺ στὴν πράξη παρὰ τὶς ἐξωτερικὲς ἐκδηλώσεις, δὲν εἶναι παρὰ ἄπιστοι, ἀγνωστικιστὲς καὶ εἰδωλολάτρες, καὶ στὴν καλυτέρα των περιπτώσεων ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἁπλῶς ἕνα ἐπίχρισμα πίστεως καὶ μὲ τὴν ὅλη τους στάση δὲν ἐπιδεικνύουν παρὰ τὴν ρηχότητα στὴν πνευματικὴ ζωή. 

Βεβαίως ἡ συνέχεια τῶν γεγονότων, τὸ θαῦμα δηλ. τῆς ἀναστάσεως τῆς θυγατρὸς ποὺ ὅλοι θὰ βιώσουν, θὰ τοὺς ἐξευτελίσει καὶ θὰ ἀποδείξει ὅτι ὄχι ἡ πίστις στὸν Χριστό, ἀλλ' αὐτοὶ οἱ ἴδιοι καταντοῦν καταγέλαστοι. 

Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐμβαθύνουμε λίγο στὴν ἀπαράδεκτη ἀλλὰ καὶ ἀνόητη αὐτὴ νοοτροπία ποὺ δυστυχῶς ὑφίσταται σὲ κάθε ἐποχή. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ εἰρωνεύονται τὸν Χριστό, τὴν ἀποκαλυπτική του διδασκαλία καὶ βεβαίως τοὺς ὀπαδούς του, δηλαδὴ τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς. Ὅσο δὲ συνειδητότερο μέλος τοῦ Σώματός Του εἶναι κανείς, τόσο καὶ περισσότερο κατὰ καιροὺς αἰσθάνεται τὰ πικρὰ βέλη τῆς εἰρωνείας, τουτέστιν αὐτοῦ τοῦ “καταγελασμού”. Καὶ ἐνῶ προσπαθοῦν νὰ ἑρμηνεύσουν μὲ δῆθεν ψυχικὲς ἀναλύσεις τὴν ἀγάπη ποὺ τρέφουν οἱ πιστοὶ στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, οἱ δικές τους ἐνέργειες καὶ οἱ ξεπερασμένες καὶ ξεπεσμένες πλέον ἀθεϊστικὲς θεωρίες, ἀποδεικνύουν κατ' ἀρχὰς πρόσωπα μὲ ταραγμένη συνείδηση. Ἄνθρωπους ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν δίπλα τους εἰρηνικὰ καὶ ἐνάρετα πρόσωπα, ἀκριβῶς διότι μὲ τὸν προσεγμένο καὶ εὐλογημένο τοὺς βίο ἐλέγχουν τὴν ἀλλοπρόσαλλη ζωὴ ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ὑπακούσουν στὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ γι' αὐτὸ “καταγελοῦν Αὐτού”.  Προσπαθοῦν δὲ νὰ ἀνακαλύψουν λάθη μικρότερα ἢ μεγαλύτερά των ἀνθρώπων ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ συμμετέχουν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ μεγενθύνουν καὶ τὰ χλευάζουν μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν δική τους ἀποστασία. Ἐννοεῖται δὲ ὅτι κάθε ἀρετὴ ποὺ παρουσιάζουν οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ ἀγωνιστές, ὡς πνεύμονες χάριτος ποὺ ὑφίστανται μέσα στὴν κοινωνία, αὐτὲς οἱ μπερδεμένες προσωπικότητες τῶν ἀπίστων, προσπαθοῦν ἀνεπιτυχῶς βεβαίως νὰ χτυπήσουν μὲ τὴν ἀντίθετη κακία καὶ νὰ ἀπομυθοποιήσουν τὰ ἀντίστοιχα πάθη ποὺ αὐτοὶ ἔχουν καὶ ἐξαχρειώνουν τὸν ἄνθρωπο. Φιλάργυροι καὶ πλεονέκτες οἱ ἴδιοι, ἀντιπαθοῦν τοὺς ἐλεήμονες. Αἰσχροὶ καὶ σαρκολάτρες, βόσκοντας μέσα στὸν βόρβορο τῆς διαφθορᾶς, λοιδοροῦν καὶ ἐμπαίζουν τοὺς σώφρονες καὶ τοὺς ἁγνούς, ἀφοῦ οἱ τελευταῖοι ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἁμαρτία καὶ δὴ ἡ σαρκικὴ δὲν ἀποτελεῖ κάτι τὸ “φυσιολογικὸ” γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καθαρῶς μιὰ παρὰ φύσιν κατάστασιν. Ἕνα τρόπο ζωῆς ποὺ ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς ὑπακοῆς στὸ πανάγιο θέλημα τοῦ Χριστοῦ ἐπιβάλλεται νὰ ἀρνηθεῖ καὶ διὰ τοῦ ἀγῶνος ἀπὸ τὴν κατὰ φύση κατάσταση νὰ ἀνέλθει στὴν ὑπὲρ φύση κατάσταση τῆς χάριτος καὶ τοῦ ἁγιαστικοῦ ἐπιπέδου. 

Ὄντως, ἡ πνευματικὴ κατάσταση ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀντιγράφουν ὅσους “κατεγέλων αὐτοὺ” τοῦ Χριστοῦ, δείχνει ἀνισορροπία, κατάσταση ἁμαρτωλότητος καὶ ἀποστασία. 

Ὁ ἡγεμόνας νοῦς ἔχει σκοτισθεῖ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταντᾶ, ἀλλοίμονο, εἴτε σὲ κτηνώδη, εἴτε σὲ δαιμονιώδη κατάσταση. Ἔτσι ἡ ἐνέργεια τοῦ νοὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιστρέψει στὴν οὐσία του ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἠρεμήσει, νὰ δεῖ τὴν πραγματικότητα, νὰ μετανοήσει καὶ ἔτσι νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς μετανοίας καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἀποτέλεσμα δὲ τούτου εἶναι καὶ ὅτι ἀρνοῦνται, ἐὰν καμμιὰ φορᾶ ὑφίσταται καὶ διὰ τῆς ἀμβλύνσεως δὲν ἔχει πωρωθεῖ, νὰ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ἡ ὁποία ὅσο ἰσχνόφωνη καὶ ἂν καταντᾶ, ἐπιτέλους δίνει τὸ στίγμα τῆς μέσα στὴν ὕπαρξη καὶ ἀποτελεῖ ἔστω καὶ ἕναν ὁδοδείκτη πρὸς τὴν πορεία τῆς ὀρθῆς βιοτῆς. 

Ἀλλὰ τὸ κακὸ μὲ τὶς περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερο. Καὶ καθίσταται μεγαλύτερο ὅταν ἀρνοῦνται νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Ὅταν δηλαδὴ κλείνουν ἐρμητικῶς τοὺς ὀφθαλμούς τους καὶ δὲν θέλουν νὰ δοῦν τὸν διαχρονικὸ ἐξευτελισμὸ καὶ τὸ κατάντημα ὅλων αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ἐβάδισαν τὸν δρόμο τὸν ὁποῖο οἱ ἴδιοι τώρα ἀκολουθοῦν καὶ κατὰ τρόπο μιμητικὸ ἀντιγράφουν τὴ ζωή τους. 

Κάποτε ἕνας ἀπὸ τὴν ταλαίπωρη ὁμάδα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ποὺ λοιδωροῦν τὴν πίστη, ἀρνοῦνται τὴ σωτηρία ποὺ παρέχει ὁ Χριστὸς καὶ ἐμπαίζουν τοὺς πιστούς, σὲ στιγμὴ συνειδησιακῆς κρίσεως ἐξέφρασε τὰ ἑξῆς ἀξιοσημείωτα ποὺ φωτίζουν ἀρκετὰ τὴν προβληματική τους συμπεριφορά: “Δὲν χωνεύω νὰ βλέπω ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν τὸ εὐαγγέλιο”. Στὴν δὲ ἐρώτηση “Μὰ τί σὲ πειράζουν ἐσένα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί;”, ἔδωσε τὴν ἑξῆς ἀπάντηση: “Κατὰ βάθος τοὺς ἐκτιμῶ, ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ τὸ παραδεχθῶ. Ὁ τρόπος ζωῆς τους δὲν ξέρω πῶς καὶ γιατί, ἀλλὰ συνεχῶς μὲ ἐλέγχει καὶ δὲν μὲ ἀφήνει νὰ ἠσυχάσω”. 

Ναί, αὐτὸ ἀπάντησε ἡ ταλαίπωρη ἐκείνη ὕπαρξη γιὰ ν' ἀποδείξει ὅτι τελικῶς ὁ ἄνθρωπος εἴτε διὰ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ θὰ ζεῖ εἰρηνικὸς καὶ γεμάτος χάρη καὶ χαρά, εἴτε διὰ τῆς παρακοῆς, ποὺ ὡς δηλητηριῶδες ἀγκάθι φυτρώνει καὶ ἀναπτύσσεται ἐπάνω στὴν κοπριὰ τοῦ ἐγωισμοῦ, τελικῶς θὰ ζεῖ ἕνα βίο ἀβίωτο, γεμάτο ἄγχος καὶ ταραχή. Ἕνα δράμα ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀνισορροπία τῆς ὅλης ψυχοσωματικῆς ὑπάρξεως. 

Τί νὰ κάνουμε φίλοι μου; Φαίνεται πὼς κάποιοι ἀρέσκονται στὴν διαστροφὴ τοῦ μαζοχισμοῦ. 

Καὶ αὐτὰ μὲν γιὰ τὰ ταλαίπωρα θύματα τοῦ ἐχθροῦ ποὺ ἑκουσίως τοῦ κάνουν ὑπακοή. 

Γιὰ τοὺς πιστοὺς ὅμως τὰ πράγματα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο δὲν ταράσσεται ἀπὸ τὶς ξεπεσμένες συμπεριφορὲς ποὺ περιγράψαμε, ἀλλ' ἀντιθέτως θεωρεῖ εὐλογία καὶ δοκιμάζει ἀνείπωτη χαρὰ ὅταν πάσχει γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ λόγος τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ : “μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοὺ” (Ματθ. Ε' 11), τὸν ἐνθουσιάζει καὶ τὸν κάνει νὰ συνεχίζει τὸν ἀγώνα του ἔστω κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος ἀποστατήσει. Ἔστω κι ἂν ὅλοι πέσουν ἐπάνω του γιὰ νὰ κάμψουν τὸν ζῆλο του καὶ τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικό του θάρρος. Καὶ τοῦτο διότι “ὑμὶν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν” (Φιλιπ. Α' 29). Καὶ ὁπωσδήποτε τούτη τὴν ἀλήθεια ποτὲ ὅσοι ἀξιωθήκαμε τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ δὲν θὰ πρέπει νὰ τὴ λησμονοῦμε. 

Ἃς ἔχει λοιπὸν δόξα ὁ Θεὸς καὶ ἃς συνεχίζουμε συνειδητά, ἐν ταπεινώσει καὶ βεβαίως μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ τὸν ἀγώνα μας. 

Ἀμήν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ο θαυματουργός Πανορμίτης της Σύμης. Τώρα θα χτυπηθή το κακό της απιστίας από Αρχαγγελικό χέρι. Βορειοδυτικά της Ρόδου, δεκαέξι μίλλια μακρυά, δυόμιση περίπου ώρες με το καράβι, βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος τού Αιγαίου, το όμορφο δηλαδή νησί της Σύμης με τους πολλούς κόλπους και όρμους και λιμάνια και ακρωτήρια. Κλίμα υγιεινό. Ζωή γεμάτη ηρεμία, γαλήνη και απλότητα ανάμεσα σε καλό­καρδους ψαράδες και σφουγγαράδες. Και παντού μία ατμόσφαιρα πατροπαράδοτης ευσέβειας.

Στα νότια τού νησιού, στον μυχό ενός γραφικού λιμανιού προβάλλει χτισμένο επάνω σε βράχους το ιστορικό Μοναστήρι τού Πανορμίτη, δηλαδή τού Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Εκεί φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα τού Αρχαγγέλου.

Ο Ταξιάρχης Μιχαήλ θεωρείται πατέρας, οδηγός, φρουρός και προστάτης τού Συμιακού λαού. Είναι το καμάρι τους, η δόξα τους, η κορώνα τους. Το καταφύγιο τους σ' όλες τις θλίψεις που τους προξενεί η θάλασσα και η κάθε δυσκολία της ζωής. Τον ευλαβούνται στο έπακρο. Τού έχουν αφιερώσει πολυάριθμους Ναούς και Μοναστήρια. Παίρνουν το όνομά του: Μιχάλης, Ταξιάρχης,

Πανορμίτης, Παερμιώτης, Μιχαλία, Μιχαλάκενα. Μάλιστα τα παιδιά που γεννήθηκαν ύστερα από θαύμα του, οπωσδήποτε — σύμφωνα και με το τάμα των γονέων τους— παίρνουν το όνομά του.

Το Μοναστήρι τού Πανορμίτη δεν είναι μόνο Συμιακό προσκύνημα, αλλά πανδωδεκανησιακό, για να μη πούμε πανελλήνιο. Κυρίως προσκύνημα των ναυτικών. Όλο τον χρόνο καταφθάνουν εκεί χιλιάδες προσκυνητές, προβαίνουν στην εξής παράδοξη ενέργεια. Βάζουν σ' ένα ξύλινο κιβώτιο κερί, λιβάνι, λάδι, χρήματα, χαρτί με ονόματα, τάματα, το κλείνουν καλά, πλησιάζουν στην άκρη τού πλοίου και με προσευχές, με ψαλμωδίες — « Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγε...» — και θρησκευτική κατάνυξι το πετούν στην θάλασσα, για να το παραλαβή αυτή και να το οδηγήση στο Μοναστήρι τού Πανορμίτη.

Μετά από λίγες ημέρες ή εβδομάδες παίρνουν την απάντησι: «Ελάβαμε τα αφιερώματά σας. Προσευχηθήκαμε για σας. Η ευχή τού Αρχαγγέλου να είναι πάντοτε μαζί σας ». Ή «Ελάβαμε το αφιέρωμα σας, ήτοι τους τρεις μύλους, το κερί, τον ξυλαλά (=μοσχολίβανο), το λιβάνι, το λάδι και τ’ ασημένια μάτια. Η ευχή τού Αρχαγγέλου μαζί σας».

Συζητώντας κανείς με ναυτικούς μαθαίνει πολλά για τον περίεργο πλουν προς τον Πανορμίτη.

Πρόσφατα γνωρισθήκαμε με κάποιον συνταξιούχο πλοίαρχο και γενομένης συζητήσεως μας διηγήθηκε τα επόμενα:

«Το 1947 ως υποπλοίαρχος ταξείδευα με το φορτηγό «Αργολικός» τού Εμπειρίκου. Αφήσαμε πίσω μας την Αλεξάνδρεια και κατευθυνόμασταν για την Κωνσταντινούπολη όπου θα παίρναμε μετάλλευμα για την Αμερική. Προσπερνώντας την Ρόδο ο Συμιακός τιμονιέρης τού πλοίου μου λέει: «Καπετάνιε, εκεί μακρυά στο βάθος βρίσκεται η Σύμη με τον Πανορμίτη. Αν πετάξουμε ένα μπουκάλι στην θάλασσα, πηγαίνει μόνο του ». Υιοθέτησα την πρότασί του, και μαζί με τον πλοίαρχο βάλαμε μέσα ονόματα, διευθύνσεις, ένα γράμμα, δέκα δολλάρια, το κλείσαμε καλά και το ρίξαμε στα νερά. Μετά από δύο εβδομάδες η σύζυγος μου στην Αθήνα έλαβε επιστολή από το Μοναστήρι. Σχετικά με το πως έφθασε το αποσταλέν στον προορισμό του ήταν γραμμένα τα εξής: «Ένας βαρκάρης έπλεε σε μικρή απόστασι από το Μοναστήρι. Είδε το μπουκάλι να κατευθύνεται προς τα εδώ. Σκέφθηκε πως κάποιοι ευσεβείς το έρριξαν από μακρυά. Σκύβει, το παίρνει και μας το παραδίδει».

Αν δεν βρισκόταν μία Συμιακή γειτόνισσά της δεν μπορούσε να καταλάβη τίποτε από την υπόθεσι. «Αφού πρόκειται ο σύζυγός σας — έγραφαν μεταξύ των άλλων οι Επίτροποι της Μονής — να πάη στην Αμερική, τον παρακαλούμε να μας στείλη μία γραφομηχανή, γιατί την έχουμε ανάγκη ». Πληροφο­ρήθηκα το καθέκαστα γεμάτος συγκίνησι. Ανταποκρί­θηκα πρόθυμα και στο αίτημα τους. Από τότε κάθε χρόνο πηγαίνω στην χάρι του. Ο Ηγούμενος μου λέει χαμογελώντας πως η γραφομηχανή υπάρχει ακόμη και μου την δείχνει. Κάποτε που αρρώστησα βαρεία και επρόκειτο να υποβληθώ και σε εγχείρησι είδα στον ύπνο μου τον Αρχάγγελο. Με επεσκέφθηκε για να μου προαναγγείλη την επιτυχία της εγχειρήσεως».

Δηλαδή εκείνο που θα πέση στην θάλασσα, κατά τρόπο ανεξιχνίαστο, μυστηριώδη, θαυματουργικό αράζει στο λιμάνι τού Πανορμίτη. Είναι συνηθισμένο το φαινό­μενο να βλέπη κανείς σ' αυτό το λιμάνι να επιπλέουν κουτιά, μικρά καραβάκια με λιβάνι, ξύλινα μπαούλα, μπου­κάλια με λάδι κλπ. που εστάλησαν όχι μόνο από το Κρη­τικό πέλαγος ή το Αιγαίο ή το Ιόνιο ή την Δυτική Μεσό­γειο, αλλά ακόμη και από τον Ατλαντικό ωκεανό.

Αυτός είναι ο Μεγαλόχαρος της Σύμης! Αιώνες τώρα επιτελείται η παράδοξη αυτή θαυματουργία. Κάποτε μά­λιστα που η Μονή είχε οικοδομικές ανάγκες, στο λιμάνι τού Πανορμίτη, ήρθαν — ποιος ξέρει από πόσο μακρυά; — όσες σανίδες χρειάζονταν. Αυτή είναι η πίστις η Χριστιανική. Κι' όποιος θέλει να την ενισχύση περισσότερο, ας επιχείρηση ένα ταξείδι στην Σύμη. Έτσι θα βεβαίωση αυτοπροσώπως «τού λόγου το ασφαλές».

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

«Στην ένταξη των νέων στο παρελθόν έγκειται η πιο ουσιώδης λειτουργία της εκπαίδευσης» Χ. Άρεντ

«Αφαιρέστε το φίλτρο και πλύνετέ το στο χέρι. Το εσωτερικό της κανάτας πρέπει να καθαρίζεται με μία μαλακή βούρτσα και να ξεπλένεται με ζεστό νερό. Ξεβγάλτε το καπάκι, βάζοντάς το κάτω από τη βρύση. Καθαρίζετε την εξωτερική επιφάνεια της καφετιέρας με υγρό πανί». (Βιβλίο Γλώσσας Στ’ Δημοτικού, β’ τεύχος, σελ. 43).

Το κείμενο που «καμαρώνει» στο σχολικό βιβλίο-περιοδικό ποικίλης ύλης, τιτλοφορείται «οδηγίες χρήσης καφετιέρας». Μ’ αυτό, υποτίθεται, θα διδάξουμε στους μαθητές μας την προστακτική έγκλιση. Πριν σχολιάσουμε το… άλαλον και κωφόν πνεύμα του κειμένου, μια γλωσσική παρατήρηση. Εκείνο το «πλύνετέ το» τι είναι; Κανείς δεν λέει πλύνετε ή κόψετε, αλλά πλύντε και κόψτε. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται συγκοπή και ανήκει στα λεγόμενα πάθη των φωνηέντων. (Όπως και η έκθλιψη, η αφαίρεση, η συναίρεση και λοιπά).

Η παλιά σχολική γραμματική του Χρ. Τσολάκη, η οποία ήταν βασισμένη στην γραμματική του Μ. Τριανταφυλλίδη, περιείχε κεφάλαιο στο οποίο ανέλυε τα πιό συνηθισμένα «πάθη των φωνηέντων». Στην νέα γραμματική τους, στην σελίδα 42, φιλοξενείται κεφάλαιο με τίτλο: απαλοιφή φωνήεντος. Καταγράφονται κάποια «πάθη», όμως δεν κατονομάζονται. Όλα είναι απαλοιφές, δηλαδή πασαλείμματα.

Διαβάζω στη νέα Γραμματική: «Σε μερικές περιπτώσεις χάνεται ένα φωνήεν ανάμεσα σε δύο σύμφωνα». Ωραία. Και γιατί δεν γράφουν ότι αυτό ονομάζεται συγκοπή; Άγνωστο. Προφανώς διότι η λέξη συγκοπή είναι παλαιάς κοπής και τα παιδιά δεν πρέπει να κοπιάζουν με πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν. Ως γνωστόν ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία περιφρονείται από το ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Επιστροφή στην… καφετιέρα. Όποιος δεν γνωρίζει τα της τωρινής εκπαίδευσης, διερωτάται, απορεί και εξίσταται: τι δουλειά έχει ένα τέτοιο κείμενο μέσα σε σχολικό βιβλίο; Ρωτήθηκε, προ καιρού, η τότε (γενική, ειδική δεν θυμάμαι) γραμματέας του υπουργείου για τον διδακτικό στόχο του εν λόγω κειμένου. Απάντηση: να μάθουν τα παιδιά να κάνουν καφέ στους γονείς τους!!» (Ήταν η κ. Δραγώνα… θου, Κύριε, φυλακήν…). Όντως, λαμπρή απάντηση! Εξάλλου το τωρινό σχολείο, οφείλει, για να είναι καινοτόμο και «ανοιχτό στη ζωή», να διδάσκει ό,τι υψοποιό και τιμαλφές μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενεές. Το ψήσιμο του καφέ και οι οδηγίες χρήσεις καφετιέρας, είναι από τα λαμπρότερα και περιάκουστα κατορθώματα του Γένους των Ελλήνων. Γι’ αυτό και οι νέοι, μας τιμούν ιδιαίτερα και απολαμβάνουν τα… «καφέ». (Στο ίδιο κείμενο οι μαθητές μας καλούνται να συμπληρώσουν «γράμματα που λείπουν» σε φράσεις όπως: «Παρακαλούμε αφήστε τις τσάντες σας στο ταμείο. Ζυγίστε μόνοι σας τα φρούτα. Προτιμήστε το κατάστημά σας για τις αγορές σας. Σταθείτε στην ουρά για τυριά. Εκτιμήστε την ποιότητα του λαδιού μας».

Θα αντιτείνει κάποιος ότι τα βιβλία υπηρετούν σύγχρονες επικοινωνιακές ανάγκες, παρακολουθούν την αγγελικά πλασμένη εποχή μας. Λάθος. Όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής. Το προαναφερθέν «ερωτηματολόγιο» εξυμνεί την σύγχρονη θεά κατανάλωση. Κάτω από το ευγενές κέλυφος εκμάθησης της προστακτικής, υποφώσκει η κακόβουλη παρότρυνση: καταναλώνω, άρα υπάρχω).

Τέλος πάντων. Ό,τι έγινε, έγινε, «οδηγίες χρήσεις καφετιέρας», κάποιος -ας κάνουμε τον «καλό λογισμό» που έλεγε και ο άγιος Γέροντας Παΐσιος- σκέφτηκε το γήρας των γονιών του, το φιλογονείν, όταν δεν θα μπορούν… μπορεί ο διδάσκων από την σαχλαμάρα, να βγάλει κάτι καλό. Όμως στο βιβλίο εργασιών Γλώσσας διδάσκουμε και «οδηγίες χρήσεις κλιματιστικού». (α’ τεύχος, σελ. 61).

Εδώ τι γίνεται; Η απάντηση είναι απλή. Δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα, κλείνει το… περιοδικό, αρπάζει Διονύσιο Σολωμό-γιατί θολώνει ο νους του-και διαβάζει στα παιδιά του «οδηγίες χρήσεως»… της ελευθερίας.

«Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και την δόξα»…

Η καφετιέρα, το κλιματιστικό και λοιπές τιποτολογίες και ανοησίες είναι συστηματική επίθεση κατά της λογικής. Το σχολείο πλέον δεν φωτίζει το νου του μαθητή ούτε προσφέρει προσανάμματα ελευθερίας. Παράγει με την σέσουλα μυαλά υποταγμένα στους νόμους της αγοράς, εθισμένα στην παρασιτικό καταναλωτισμό. Τούτη την εποχή, στα σχολεία, λύσσαξαν με τις δράσεις και κάθε λογής δραστηριότητες, που μόνο στόχο έχουν να διασκεδάσουν τα παιδιά, «να τους μάθουν τον κόσμο σ’ αυτή την μικροκοινωνία του σχολείου δηλαδή να παίξουν τον ίδιο ρόλο που έχει η τηλεόραση στη μέση του σαλονιού: μια παρέλαση εικόνων από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα νόημα». (Ν.Πολονύ, «τα χαμένα παιδιά μας», σελ. 134, εκδ. «ΠΟΛΙΣ»).

Έχουμε ανοίξει τόσο τα σχολεία στη ζωή, ώστε η τάξη να γίνει προέκταση της παιδικής ή νεανικής παρέας και η αίθουσα διδασκαλίας προέκταση του παιδικού δωματίου. Ο Παλαμάς σ’ ένα ποίημά του είχε συλλάβει την επερχόμενη «βοή των γεγονότων».

«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα

γερά θεμελιωμένα, από της χώρας

ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας

μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια

τα σκολειά χτίστε».

Το μεγαλύτερο θύμα όλης αυτής της παράνοιας είναι ο δάσκαλος, η ψυχή του σχολείου. Το «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» σύνθημα νεοφανές, οι δράσεις και τα παντοειδή προγράμματα, έχουν σκοπό να εκμηδενίσουν τον δάσκαλο, ως φορέα και μεταλαμπαδευτή των αληθειών που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες που διέσωσαν το Γένος. Το σχολείον ίσον δάσκαλοι δεν ισχύει πλέον. Σήμερα μας θέλουν επικοινωνιακούς και όχι μεταδότες. Μετάδοση και επικοινωνία: η διαφορά είναι ανάμεσά τους τεράστια. Το ένα είναι ρόλος (η επικοινωνία) το άλλο πρόσωπο, το οποίο διδάσκει με την ίδια του την ζωή. Διότι «ου γαρ ο λόγος τοσούτον όσον ο βίος εις την αρετήν άγει» μας κανοναρχεί ο Πλούταρχος.

Όταν το σχολείο υιοθετεί επικοινωνιακά μοντέλα, ακυρώνεται η αποστολή του. «Η επικοινωνία είναι το όπλο μαζικής καταστροφής που επέτρεψε την έλευση της κοινωνίας του κοπροθεάματος».

Και, κλείνοντας, πρέπει να μας (συγ)κλονίσει το γεγονός, το να διαφημίζεται, δηλαδή, ως παιδικό, ωφέλιμο ανάγνωσμα, ο «Χάρι Πότερ», στο βιβλίο Γλώσσας Α’ Γυμνασίου, (σελ. 114), γιατί «ξανάφερε τα παιδιά στο διάβασμα» και να μην υπάρχουν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Σολωμού, πουθενά στα βιβλία; Δεν βλέπετε ότι αγρίεψαν τα παιδιά μας και κατάντησαν ωσάν τα θηρία; Γιατί άραγε;

Πηγή: Αβέρωφ 

Σιίτες γιόρτασαν με αίμα την ιερή για εκείνους ημέρα, κατά την οποία κορυφώνεται το πένθος για το μαρτύριο του ιμάμη Χουσεΐν. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος εκατοντάδες σιίτες μουσουλμάνοι συγκεντρώθηκαν στον Πειραιά και γιόρτασαν με αίμα την Ασούρα, την ιερή για εκείνους ημέρα κατά την οποία κορυφώνεται το πένθους για το μαρτύριο του ιμάμη Χουσεΐν, εγγονού του προφήτη Μωάμεθ.

Όπως σημειώνει το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" όλοι τους πήραν μέρος στα τελετουργικά που, όπως φαίνεται και στις παρακάτω φωτογραφίες, περιλάμβαναν μαστιγώματα και κοψίματα με αλυσίδες και λεπίδες. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκληρό έθιμο στο οποίο οι πιστοί αυτοτραυματίζονται, επιχειρώντας να βιώσουν τον σωματικό πόνο και την αγωνία του εγγονού του Προφήτη.Σύμφωνα με την παράδοση, ο ιμάμης Χουσεΐν που σκοτώθηκε μαζί με συντρόφους του στη μάχη της Κερμπάλα, αποκεφαλίστηκε και το πτώμα του ακρωτηριάστηκε, με αποτέλεσμα πολλοί σιίτες να τιμούν την επέτειο με αυτομαστίγωση, μέχρι του σημείου να αιμορραγούν...  

Πηγή: DefenceNews

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, 8 Νοεμβρίου, ἡ ἁγία  μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν  ἑορτὴ τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων,  ἰδιαιτέρως δὲ τιμᾷ τοὺς  ἀρχιστρατήγους τοῦ οὐρανίου κόσμου  Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Ποιοί εἶνε οἱ  ἄγγελοι καὶ ποιό εἶνε τὸ ἔργο τους είπαμε ἄλλοτε. Τώρα θὰ δώσουμε ἀπάντησι  στὸ ἐρώτημα· Οἱ ἄγγελοι, ὡς ἐλεύθερα  πρόσωπα ποὺ ἦταν, ἔμειναν πιστοὶ στὸ Θεό;  Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ αὐτοῦ;

Οἱ ἄγγελοι ἀποτελοῦσαν στοὺς οὐρανοὺς  ἐννέα τάγματα. Καθένα ἀπὸ αὐτὰ εἶχε καὶ  ἰδιαίτερο ὄνομα. Ἀλλὰ δυστυχῶς ὅλοι οἱ  ἄγγελοι δὲν ἔμειναν πιστοὶ στὸ Θεό.  Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ἀρχάγγελος, ποὺ  ἔλαμπε στὸν οὐρανὸ σὰν τὸ ἄστρο τῆς  αὐγῆς, ὁ Ἑωσφόρος, αὐτὸς ποὺ ἦτο  παραπάνω καὶ ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ καὶ τὸν  Γαβριήλ, αὐτὸς ὁ ἄγγελος ἔπεσε,  ἁμάρτησε. Ποιό ἦταν τὸ ἁμάρτημά του;  Μοιχεία; πορνεία;… Τέτοιο ἁμάρτημα δὲ᾿  μποροῦσε νὰ κάνῃ ἄγγελος, διότι εἶνε  ἄσαρκος καὶ ἀσώματος· τέτοια  ἁμαρτήματα δὲν προσιδιάζουν στὴν  ἀσώματο φύσι τῶν ἀγγέλων. Τὸ ἁμάρτημά  του ἦτο ἄλλο· ἦτο ἡ ὑπερηφάνεια!  Ὑπερηφανεύθηκε. Εἶπε στὸν ἑαυτό του,  ὅπως λέει ὁ Ἠσαΐας· «Θ᾿ ἀνεβῶ στὸν  οὐρανό, θὰ στήσω τὸ θρόνο μου πάνω ἀπὸ τὰ  ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ,… θ᾿ ἀνεβῶ πάνω  ἀπὸ τὰ σύννεφα, θὰ γίνω ὅμοιος μὲ τὸν  Ὕψιστο» (Ἠσ. 14,13-14). Αὐτὴ ἦτο ἡ  ὑπερήφανη σκέψι ποὺ ἐκυοφορήθη μέσα  στὴ διάνοια τοῦ Ἑωσφόρου. Καὶ μόλις τὸ  σκέφθηκε αὐτό, ἔπεσε ἀπὸ τὸ ὕψος  ἐκεῖνο. Ἔπεσε καὶ συνετρίβη. Καὶ  ἔκτοτε, ἀντὶ νὰ ὀνομάζεται Ἑωσφόρος,  ὠνομάσθηκε σατανᾶς.

Τὴ στιγμὴ ποὺ συνέβαινε ἡ πτῶσις τοῦ  Ἑωσφόρου στὸν οὐράνιο κόσμο, οἱ  ἄγγελοι πέρασαν ἀπὸ μία κρίσι  πνευματική, ἐὰν καὶ κατὰ πόσο πρέπει καὶ  αὐτοὶ νὰ μένουν πιστοὶ στὸ Θεό· διότι ἡ  θέσι τοῦ Ἑωσφόρου ἦτο ἐξαιρετική.  Κλονίστηκαν ἀρκετοί, καὶ τὸ ἕνα τρίτο  τῶν ἀγγέλων ἔπεσαν μαζί του.

Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἄγγελοι ἔπεφταν, τὴν  ὥρα ποὺ συνέβαινε τὸ τραγικὸ αὐτὸ  δυστύχημα, τότε ἕνας ἄλλος ἀπὸ τοὺς  ἀγγέλους, ὁ ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ,  ἐσάλπισε στὸν οὐράνιο κόσμο καὶ εἶπε  ἐκεῖνο ποὺ ἀκοῦμε στὴν ἐκκλησία κάθε  Κυριακὴ μετὰ τὸ «Πιστεύω…», ὅταν  ἀρχίζει πλέον ἡ θυσία, τὸ κυριώτερο  μέρος τῆς θείας λειτουργίας. Τότε ὁ  διάκονος ἢ ὁ ἱερεὺς λέει· «Στῶμεν  καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου…». Αὐτὸ τὸ  «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» τὸ  εἶπε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ  ὅταν ἔπεφτε ὁ Ἑωσφόρος καὶ οἱ ἄγγελοι  ποὺ τὸν ἀκολούθησαν. Ἔτσι τότε  συγκρατήθηκε ὁ ἀγγελικὸς κόσμος καὶ  ἔμεινε πλέον σταθερὸς στὸ θέλημα τοῦ  Θεοῦ.

Ἔπεσε ὁ σατανᾶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ  ἔγινε σκοτεινός, ἀπαισία ὕπαρξις. Αὐτὴ  τὴν πτῶσι ἐννοεῖ ὁ Χριστὸς σήμερα ὅταν  λέει· «Ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς  ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ.  10,18). Εἶδα, λέει, τὸ σατανᾶ νὰ πέφτῃ ἀπὸ  τὸν οὐρανὸ σὰν ἀστραπή.

Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο ἡ πτῶσις αὐτή. Ἔχει  καὶ ἄλλη πτῶσι ὁ σατανᾶς. Διότι, ἐνῷ  ἔπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανό, δὲν ἔπαυσε ἐδῶ στὴ  γῆ νὰ ἐνοχλῇ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ εἶνε ὁ  ὑποβολεὺς καὶ ἠθικὸς αὐτουργὸς ὅλων  τῶν ἐγκλημάτων ποὺ διαπράττονται πάνω  στὴ γῆ. Αὐτὸ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας.  Αὐτὸς ἔβγαλε ἀπὸ τὸν παράδεισο τὸν Ἀδὰμ  καὶ τὴν Εὔα· αὐτὸς παρακίνησε καὶ  παρακινεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ πέφτουν  στὴν πορνεία ἢ στὴ μοιχεία, καὶ ἄλλοι νὰ  κλέβουν, νὰ ἀδικοῦν, νὰ βάφουν τὰ χέρια  τους μὲ αἷμα… Αὐτὸς εἶνε ὁ πρωτεργάτης  τῆς ἁμαρτίας.

Γιὰ ἀρκετὸ διάστημα ὁ σατανᾶς ἦτο  κυρίαρχος στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.  Ἀλλὰ ―εὐλογητὸς ὁ Θεός― ἦρθε ὁ Χριστὸς  στὸν κόσμο. Ἦρθε, ὅπως λέει ὁ  εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «γιὰ νὰ καταλύσῃ  τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰωάν. 3,8), γιὰ νὰ  γκρεμίσῃ τὸ κάστρο τοῦ σατανᾶ. Ἦρθε  καὶ νίκησε τὸν διάβολο. Ἡ πρώτη νίκη τοῦ  Χριστοῦ ἐναντίον του, ἦταν στὴν ἔρημο  τῶν πειρασμῶν (βλ. Ματθ. 4,1-11)· ἐκεῖ ὁ  Χριστὸς τὸν ἐνίκησε, καὶ ὁ σατανᾶς ἔφυγε  ἀπὸ κοντά του.

Ἀλλὰ τὸ τελικὸ χτύπημα καὶ ἡ τελικὴ  νίκη, τὸ Βατερλὼ οὕτως εἰπεῖν τοῦ  σατανᾶ, ὑπῆρξε ὁ Γολγοθᾶς. Ἐκεῖ ὁ  σατανᾶς συγκέντρωσε γραμματεῖς,  φαρισαίους, ὅλες τὶς δυνάμεις καὶ τὰ  ὄργανά του. Καὶ ἐκεῖ, πάνω στὸ σταυρό, ὁ  Ἐσταυρωμένος ἀντὶ νὰ νικηθῇ νίκησε! Ὁ  Γολγοθᾶς καὶ ἡ Ἀνάστασις ἔγινε ἡ  μεγάλη ἧττα τοῦ σατανᾶ. Γι᾿ αὐτὸ τὴ  νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἑορτάζουμε τὸ  θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ  σατανικοῦ κόσμου καὶ διαβάζεται ἡ  ὑπέροχη ἐκείνη ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ  Χρυσοστόμου ποὺ λέει· «Ἀνέστη Χριστὸς  καὶ πεπτώκασι δαίμονες», ἀνεστήθη ὁ  Χριστὸς καὶ ἔπεσαν οἱ δαίμονες.

Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ποιό νόημα  ἔχει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅτι εἶδε  τὸ σατανᾶ νὰ πέφτῃ σὰν ἀστραπή. Τὸν εἶδε  γιὰ πρώτη φορὰ ὅταν ἔπεσε ἀπὸ τὸ ὕψος  τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀπὸ Ἑωσφόρος ἔγινε  σατανᾶς. Τὸν εἶδε καὶ ὅταν ἔπεσε κατὰ τὴν  ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως, τὴ Μεγάλη  Παρασκευή, καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ἐνδόξου  Ἀναστάσεώς του.
Ἔκτοτε ὁ σατανᾶς εἶνε ὁ μεγάλος  ἡττημένος. Ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο ὁ διος  τὸν ἐνίκησε, ἀλλὰ δίνει τὴ νίκη αὐτὴ καὶ  σὲ ἄλλους. Σὲ ποιούς; Σ᾿ ἐκείνους ποὺ  πιστεύουν στὸ Χριστό, πιστεύουν  ἀκραδάντως ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Θεός,  αὐτὸς ποὺ συνέτριψε τὸ κράτος τοῦ  διαβόλου. Τὸ λέει ὁ ίδιος· Θὰ δώσω δύναμι  σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν νὰ πατοῦν ἐπάνω  σὲ φίδια καὶ σκορπιούς· «ἐπάνω ὄφεων  καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν  τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10,19). Μεταφορικὴ εἶνε  ἐδῶ ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ. Ποιοί εἶνε οἱ  ὄφεις; Εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ μὲ τὸ φαρμάκι τῆς  γλώσσας τους προσβάλλουν, ὑβρίζουν  καὶ βλασφημοῦν τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἁγίους.  Καὶ ποιοί εἶνε οἱ σκορπιοί; Εἶνε οἱ  ὕπουλοι. Ὅπως ὁ σκορπιὸς κρύβεται  κάτω ἀπὸ τὶς πέτρες καὶ δαγκώνει  ξαφνικὰ τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ  πρόσωπα ὕπουλα καὶ μοχθηρά, ποὺ μισοῦν  τὸ χριστιανισμὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ  πλήξουν τὴ χριστιανική μας πίστι καὶ  ἠθική. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶπε σ᾿ ἐμᾶς τοὺς  Χριστιανούς· Ὅσο λίγοι καὶ ἂν ἦστε ἐπὶ  τῆς γῆς, μὴ φοβᾶστε (Λουκ. 12,32). Ἐγὼ  νίκησα τὸν διάβολο· ἔπεσε ὁ διάβολος.  Οὔτε σατανᾶς, οὔτε δαίμονες, οὔτε   μάγοι μποροῦν νὰ σᾶς βλάψουν. Καὶ ὅλοι  οἱ δαίμονες νὰ βγοῦνε ἀπὸ τὴν κόλασι  ―καὶ θά ᾿ρθῃ ἡ ὥρα ποὺ θὰ βγοῦν― μὲ ὅλα  τὰ τάγματα ταξιαρχίες καὶ μεραρχίες  τους, καὶ ἕνας ἀκόμη νὰ μείνῃς, μὴ  φοβᾶσαι, Χριστιανέ· θὰ νικήσῃς τὸ  σατανᾶ. Μπροστὰ στὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ  δὲν ἰσχύει τίποτε ἀπολύτως.

Μᾶς δίνει λοιπὸν μεγάλο θάρρος ὁ  Χριστός. Μᾶς λέει, ὅτι ἡ στρατιά του  εἶνε ἀήττητη, ὅτι κάθε Χριστιανὸς κοντά  του, ὅσο ἀγράμματος καὶ ἀδύνατος καὶ νὰ  εἶνε, εἶνε ἰσχυρὸς ἐν Χριστῷ, εἶνε  δυνατός, εἶνε ἱκανὸς νὰ συντρίψῃ «τὴν  δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».

Μέσα στοὺς χίλιους ἀνθρώπους σήμερα  πόσοι πιστεύουν; Πρὶν λίγα χρόνια  πίστευε ἕνας στοὺς ἑκατό. Σήμερα  πιστεύει ἕνας στοὺς χίλιους. Καὶ ὅσο  προχωροῦν οἱ αἰῶνες, θὰ πιστεύῃ ἕνας  στοὺς δέκα χιλιάδες. Θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ  οἱ πιστοὶ θὰ εἶνε τόσο σπάνιοι ὅσο καὶ τὰ  διαμάντια.

Ὅσοι πιστοί, λοιπόν, ὅσοι πιστεύουμε  εἰλικρινὰ στὸν Κύριο, παίρνουμε θάρρος  ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Μὴ φοβούμεθα.  Σαλπίζει ὁ ἀρχάγγελος σήμερα·  «Στῶμεν καλῶς», ἂς σταθοῦμε ἐπὶ τῶν  ἐπάλξεων, ἐπὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων.  Ὅσο ἰσχυροὶ κι ἂν εἶνε οἱ ἐχθροί μας,  ὁρατοὶ καὶ ἀόρατοι, ὅσο καὶ ἂν πολεμοῦν  τὸ εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἐκκλησία, ἡ  Ἐκκλησία εἶνε ἀήττητος. Αὐτοί θὰ  νικηθοῦν. Ὅποιος τὰ βάζει μὲ τὴν  Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτός θὰ γίνῃ  στάχτη.

Ἐμπρός, πιστοί, μὴ φοβᾶστε! Ἂς πολεμάῃ ὁ  διάβολος, ἂς ἀφρίζουν τὰ τάγματά του, ἂς  μένωνται οἱ ἄπιστοι. Ἐμπρός! ἡ νίκη θὰ  εἶνε δική μας. Δὲ᾿ θὰ νικήσῃ ὁ σατανᾶς·  ὁ σατανᾶς νικήθηκε. Ἐμπρός, πιστοί, μὲ  θάρρος! Μὲ τὴ βοήθεια τῶν ἁγίων ἀγγέλων  καὶ ἀρχαγγέλων προχωροῦμε, γράφουμε  τὴν ἱστορία. Οἱ δὲ ἀρχιστράτηγοι Μιχαὴλ  καὶ Γαβριὴλ ἂς εἶνε πάντοτε προστάται  ὅλου τοῦ κόσμου, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν  πιστῶν, οἱ ὁποῖοι στὸν αἰῶνα αὐτὸ τῆς  διαφθορᾶς δίνουν τὴ μάχη ἐναντίον τῶν  σκοτεινῶν δυνάμεων. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἡ ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ δὲν εἶναι καθόλου δύσκολη, γιατί δὲν ἀπαιτεῖ προσπάθεια. Ἡ ἀπόκτηση ὅμως καὶ ἡ διαφύλαξή του ἀπαιτοῦν κόπο καὶ ἄρα ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια καὶ συστηματικὴ ἐργασία. Πῶς λοιπὸν θὰ θελήσουμε νὰ ἀναλάβουμε τὸν ἀγώνα γιὰ τὸ καλό, ὅταν δύσκολα προτιμοῦμε τὸν κόπο; Ὁ πόθος γιὰ ὅ,τι θέλουμε νὰ κερδίσουμε εἶναι τὸ κίνητρο γιὰ κάθε ἀγώνα. Αὐτὸς γλυκαίνει ἀκόμη καὶ τοὺς πιὸ ὀδυνηροὺς πόνους. Καὶ τὸν πόθο γιὰ τὸ καλὸ δὲν τὸν ἀνάβει τίποτε ἄλλο παρὰ ἥ προσήλωση σὲ αὐτὸ καὶ ἡ γνώση τοῦ κάλλους του.

Αὐτὸ εἶναι τὸ πῦρ ποὺ ἄναψε στὴν ψυχὴ τοῦ Προφήτου ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ Θεοῦ. «Καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου, λέει, ἐκκαυθήσεται πῦρ» ¹. Ὁ ἴδιος, ἐξηγώντας ἀλλοῦ ποιό εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς μελέτης αὐτῆς καὶ τίνος ἀνθρώπου ἔργο εἶναι, λέει ὅτι ὁ «μακάριος ἄνθρωπος» ἀφοσιώνεται στὴν μελέτη αὐτή, καὶ τὸ ἀντικείμενο τῆς μελέτης του εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. «Ὁ μακάριος άνήρ, λέει, ἠμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ μελετήσει»².

Ἄν ὅμως ἡ μελέτη τοῦ γραπτοῦ νόμου μπορῆ νὰ ἀνάψη τέτοιο πῦρ, τί πρέπει νὰ σκεφθοῦμε γιὰ τὸν νόμο τοῦ Πνεύματος; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνέπνευσε στοὺς ἀνθρώπους τὸν ἀληθινὸ ἔρωτα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ἄναψε μέσα τους πυρκαγιὰ θείου πόθου ποὺ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τὴν σβήση, οὔτε εὐχάριστο οὔτε δυσάρεστο «οὔτε κάτι ἀπὸ τὰ παρόντα οὔτε κάτι ἀπὸ τὰ μέλλοντα»³. Γι’ αὐτό, νομίζω, καὶ ἐμφανίσθηκε «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν» ⁴, ὅταν εἰσῆλθε στὸν κόσμο· ἐπειδὴ ἔφερε τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία σὰν τὴν φωτιὰ τολμᾶ τὰ πάντα. Καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Νομοθέτη ἡ ἀγάπη πρῶτα ἀπὸ ὅλα Τὸν ἔφερε στὴν γῆ, καὶ τὸ Σῶμα Του εἶναι καρπὸς φιλανθρωπίας. Καὶ ὅλος γενικὰ ὁ νόμος συνέχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη.

Τὴν ἀγάπη ἐκδηλώνει ὁ Θεὸς μὲ κάθε τρόπο, τὴν ἀγάπη φέρνει, μὲ τὴν ἀγάπη προσπαθεῖ νὰ κερδίση τὴν ἀγάπη μας καὶ, ἄν τὴν λάβη, τὴν θεωρεῖ ἀντάξιο ἀντίδωρο γιὰ ὅσα μᾶς ἔδωσε. Δὲν μᾶς προστάζει σὰν δούλους ὀφειλέτες, ἀλλά, μόλις Τὸν πλησιάσουμε, μᾶς καλεῖ ἀμέσως νὰ γίνουμε μέτοχοι στὰ ἀγαθά Του, σὰν νὰ προηγήθηκαν πολλοὶ κόποι ἀπὸ μέρους μας καὶ σὰν νὰ ἔχη δημιουργηθῆ μεγάλη οἰκειότητα καὶ ἀγάπη μεταξύ μας. «Ἐγώ, λέει, ἀγωνίσθηκα γιὰ τὴν Βασιλεία καὶ μὲ πολλοὺς κόπους ἔπλεξα τὸ βασιλικὸ στεφάνι. Ἐσεῖς δεχθῆτε το χωρὶς νὰ κοπιάσετε. Τίποτε ἄλλο δὲν σᾶς ζητῶ παρὰ μόνο νὰ μὲ ἀγαπᾶτε».

Ὤ ἀνέκφραστη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ! Ὄχι μόνο μᾶς ἀγαπᾶ τόσο πολύ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη μας τόσο πολύτιμη τὴν θεωρεῖ, ὥστε τὰ πάντα ἐπιχειρεῖ, γιὰ νὰ τὴν κερδίση! Γιὰ ποιόν λόγο ἔκτισε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ, τὸν ἥλιο καὶ ὅλον τὸν ὁρατὸ κόσμο καὶ τὴν ἀσύλληπτη ὀμορφιὰ τοῦ ἀοράτου καὶ ὅλα αὐτὰ «νεύματι μόνῳ» ; Καὶ γιατί μᾶς διδάσκει μὲ αὐτὰ ὅλη Του τὴν σοφία, ἄν ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἐπαναφέρη κοντά Του καὶ νὰ μᾶς κάνη νὰ Τὸν ἀγαπᾶμε; Κάνει ὅ,τι καὶ ἕνας θερμὸς ἐραστής· μᾶς δείχνει τὴν σοφία, τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν τέχνη Του, γιὰ νὰ βάλη μέσα μας τὸν ἔρωτα γι’ Αὐτόν. Καὶ τόσο σημαντική καὶ πολύτιμη θεωρεῖ τὴν ἀγάπη μας, ὥστε, ἐνῶ ἔκανε ὅλα ὅσα ταίριαζαν στὴν θεία Του φύση, δὲν ἀρκέστηκε σὲ αὐτό, ἀλλὰ στράφηκε καὶ σὲ ἄλλη φύση, τὴν ἀνθρώπινη, γιὰ νὰ τὴν χρησιμοποιήση καὶ αὐτὴν γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό: Γιὰ ὅσα δὲν μποροῦσε νὰ μᾶς πείση ὄντας Θεός, νὰ μᾶς πείση γενόμενος ἄνθρωπος καὶ νὰ μπορέση μὲ αὐτὰ τὰ δύο – μὲ ἐκεῖνα δηλαδὴ ποὺ ἔφερε ὡς Θεὸς καὶ μὲ ὅσα προσέλαβε ὡς ἄνθρωπος – νὰ ἐλκύση κοντά Του τὸν ἀγαπημένο Του ἄνθρωπο.

Ὁ νόμος λοιπὸν τοῦ Πνεύματος εἶναι νόμος ἀγάπης καὶ καλλιεργεῖ μέσα μας τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό. Στὸν νόμο αὐτὸν πρέπει νὰ ἔχουμε στραμμένο τὸν νοῦ μας.

Ἡ μελέτη τοῦ Θεοῦ δὲν ἀπαιτεῖ οὔτε ἱδρώτα οὔτε κόπο οὔτε χρήματα. Οὔτε θὰ ἀτιμασθοῦμε οὔτε θὰ ντροπιασθοῦμε οὔτε θὰ ζημιωθοῦμε σὲ κάτι ἄλλο. Ἀντιθέτως, καὶ τὸ ἐπάγγελμά μας μποροῦμε νὰ ἐξασκοῦμε καὶ κανένα ἐμπόδιο δὲν ἔχουμε γιὰ ὁποιαδήποτε ἀσχολία. Καὶ ὁ στρατηγὸς μπορεῖ νὰ συνεχίση νὰ εἶναι στρατηγὸς καὶ ὁ γεωργὸς νὰ καλλιεργῆ τὴν γῆ καὶ κάθε τεχνίτης νὰ ἀσκῆ τὴν τέχνη του καὶ γενικά,  δὲν χρειάζεται νὰ ἐγκαταλείψη κανεὶς τὸ ἐπάγγελμά του, γιὰ νὰ στραφῆ στὴν μελέτη αὐτή. Γιατὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη οὔτε νὰ καταφύγη κανεὶς στὴν ἔρημο οὔτε νὰ τραφῆ μὲ ἄλλου εἴδους τροφὴ οὔτε νὰ ἀλλάξη ἐνδυμασία οὔτε νὰ χάση τὴν ὑγεία του οὔτε νἀ τολμήση κάτι ἄλλο· ἀλλὰ καὶ μένοντας στὸ σπίτι του καὶ χωρὶς νὰ χάση τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔχει, μπορεῖ νὰ ζῆ ἔχοντας διαρκῶς τὸν νοῦ του στὸν Χριστό.

Τί μᾶς ἐμποδίζει λοιπὸν ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἄξιζε καὶ νὰ κοπιάσουμε; Ἄν ὡς ἄνθρωποι προικισμένοι μὲ νοῦ εἶναι φυσικὸ νὰ σκεπτώμαστε πάντοτε κάτι, γιατί νὰ μὴ σκεπτώμαστε τὰ ἀνώτερα; Καὶ ἄν οἱ μάταιοι καὶ κακοὶ καὶ ἄνώφελοι λογισμοὶ δὲν θεωρήθηκαν ποτὲ ἱκανοὶ νὰ βλάψουν τὴν ζωὴ ἤ τὴν ἐργασία ἤ τὴν περιουσία ἑνὸς ἀνθρώπου ἤ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὰ βιοτικά, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ μεμφθοῦμε γιὰ κάτι τέτοιο τοὺς καλοὺς λογισμοὺς καὶ δὲν θὰ κατηγορήσουμε τὸ ἀγαθὸ ὡς αἰτία κακοῦ.

¹  Ψαλμ. 38, 4.

²  Βλ. Ψαλμ. 1, 1-2.

³  Βλ. Ρωμ . 8, 38.

⁴  Βλ. Πράξ. 2, 3.

^* ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ Λόγοι ἑπτὰ , Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης, ³2012, σ. 329, 331, 333.

Πηγή: Τομέας Νεότητας Ε.ΡΩ. Έδεσσας, Ενωμένη Ρωμηοσύνη

(Λουκ. η' 41-56)

Όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν σ’ ένα βράχο, τον κάνουν να λάμπει. Όταν η φλόγα αγγίξει ένα άκαφτο κερί, το ανάβει. Όταν ο μαγνήτης αγγίξει ένα μεταλλικό αντικείμενο, το μαγνητίζει. Όταν το ηλεκτροφόρο καλώδιο αγγίξει ένα συνηθισμένο σύρμα, και τα δυο τους ηλεκτρίζονται.
Όλες αυτές οι φυσικές ενέργειες δεν είναι παρά εικόνες ή πνευματικά φαινόμενα. Όλα όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι απλά η εικόνα όσων γίνονται στον εσωτερικό. Ολόκληρη η εφήμερη φύση είναι σαν ένα όνειρο, σε σχέση με την εσωτερική πραγματικότητα, σαν ένα παραμύθι, όταν μιλάμε με όρους αιώνιας ζωής.
Η ψυχή είναι η πραγματικότητα του σώματος. Ο Θεός είναι η πραγματικότητα της ψυχής. Όταν ο Θεός αγγίζει την ψυχή, την ζωοποιεί, της μεταδίδει την δράση. Όταν η ψυχή αγγίζει το σώμα, κάνει το ίδιο. Το σώμα λαβαίνει φως, ζεσταίνεται, δέχεται μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση από την ψυχή. Όταν η ψυχή αναχωρεί από το σώμα, όλ’ αυτά χάνονται, εξαφανίζονται. Η ψυχή δέχεται από το Θεό έναν ειδικό φωτισμό, θέρμη, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση. Κι όλ’ αυτά χάνονται όταν η ψυχή χωρίζεται από το Θεό. Υπάρχει άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον κόσμο που όταν αγγίζει μια νεκρή ψυχή την επαναφέρει στη ζωή, της μεταδίδει φως και θερμότητα, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό από την πηγή της ζωής; Υπάρχει κάποιος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου, που όταν άγγιξε ένα νεκρό σώμα το έκανε να σηκωθεί, να μιλήσει και να περπατήσει;

Σίγουρα πρέπει νά ‘χει υπάρξει. Διαφορετικά ο ήλιος κι η γη, ο χειμώνας κι η άνοιξη, ο μαγνήτης κι ο ηλεκτρισμός κι όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο, θα ήταν η φαντασία κάποιου που δεν υπάρχει, η σκιά κάποιου ανύπαρκτου όντος, ένα όνειρο, μακριά από την πραγματικότητα. Πρέπει να έχει υπάρξει. Διαφορετικά ο Κύριος Ιησούς Χριστός δε θα είχε εμφανιστεί στη γη. Εμφανίστηκε για να παρουσιάσει στους ανθρώπους την πραγματικότητα· πως η φύση ολόκληρη, με όλα όσα συμβαίνουν μέσα της, δεν είναι παρά μια εικόνα, ένα όνειρο, ένα παραμύθι. Ο Κύριος ήρθε για να φανερώσει την αλήθεια όσων φανερώνουν ο ήλιος κι η γη, ο χειμώνας κι η άνοιξη, ο μαγνητισμός κι ο ηλεκτρισμός, η φύση ολόκληρη. Η φύση που δημιουργήθηκε και τοποθετήθηκε μπροστά στον άνθρωπο από το Θεό σαν ένα ανοιχτό βιβλίο, που όμως αυτός δεν μπόρεσε ακόμα να το διαβάσει σωστά.

Ο Χριστός είναι η πύρινη στήλη στην ιστορία του κόσμου. Από Εκείνον οι νεκρές ψυχές παίρνουν ζωή και θερμότητα, κίνηση και ομορφιά. Είναι το Δέντρο της Ζωής, που όταν αγγίζει τα νεκρά σώματα τους μεταδίδει ζωή, τ’ ανασταίνει, τους δίνει κίνηση και λόγο. Είναι το αγνό και ευωδιαστό θεραπευτικό βάλσαμο, που όταν το αγγίζουν οι τυφλοί ξαναβρίσκουν το φως, οι κουφοί την ακοή τους, οι παράλυτοι την κίνηση, οι άλαλοι τη λαλιά τους, οι παράφρονες τη λογική τους, οι λεπροί καθαρίζονται, κάθε αρρώστια θεραπεύεται.

***

Το σημερινό ευαγγέλιο μας δίνει ένα ακόμα παράδειγμα, για να καταλάβουμε πως όταν κάποιος έρχεται σ’ επαφή με το Χριστό, αν είναι άρρωστος θεραπεύεται κι αν είναι νεκρός ανασταίνεται.

Εκείνον τον καιρό λοιπόν, «ιδού ήλθεν ανήρ ω όνομα Ιάειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής υπήρχε· και πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού· ότι θυγάτηρ μονογενής ην αυτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν» (Λουκ. η' 41, 42). Για ποιόν καιρό μας μιλάει εδώ ο ευαγγελιστής; Πότε έγιναν αυτά; Τότε που ο Κύριος διέσχισε τη λίμνη και γύρισε με το πλοίο από τη χώρα των Γαδαρηνών, τότε που θεράπευσε τους δυο δαιμονισμένους και νωρίτερα είχε γαληνέψει την καταιγίδα στη λίμνη. Αφού είχε κάνει τα δυο μεγάλα αυτά θαύματα, τον καλούν τώρα να κάνει ένα τρίτο. Ν’ αναστήσει ένα νεκρό. Κι όλ’ αυτά μέσα σε πολύ περιορισμένο χρόνο, λες και βιαζόταν να κάνει όσα περισσότερα καλά μπορούσε στους ανθρώπους, όσο ζούσε στη γη, και να μας δώσει έτσι παράδειγμα πως πρέπει να βιαζόμαστε να κάνουμε το καλό, πως πρέπει να περπατάμε όσο έχουμε το φως (πρβλ. Ιωάν. ιβ' 35).

Αν και τα τρία αυτά θαύματα δε φαίνονται να μοιάζουν μεταξύ τους, όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλα αποκαλύπτουν την κυριαρχική δύναμη του Χριστού - την κυριαρχία Του στη φύση, στους δαίμονες και στο θάνατο, στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι δύσκολο να πει κανείς ποιο από τα τρία αυτά θαύματα είναι πιο φοβερό και πιο συγκλονιστικό. Τί είναι πιο δύσκολο: να τιθασεύσεις την καταιγίδα σε θάλασσα και αέρα, να θεραπεύσεις τους ανίατα δαιμονισμένους ή ν’ αναστήσεις νεκρό; για ένα θνητό άνθρωπο και τα τρία αυτά είναι εξίσου δύσκολα. Για το Χριστό όμως είναι και τα τρία εξίσου εύκολα. Όταν ο άνθρωπος εμβαθύνει στο καθένα από τα τρία θαύματα, η ψυχή του τρέμει, γιατί βλέπει τη μεγαλοσύνη και την παντοδυναμία της πνοής, που εν αρχή, δημιούργησε τον κόσμο. «Και είπεν ο Θεός...και εγένετο ούτως» (Γεν. α’ 11).

Ο Ματθαίος ονομάζει άρχοντα τον Ιάειρο. Τι είδους άρχοντας ήταν το εξηγούν ο Μάρκος κι ο Λουκάς: Ήταν άρχοντας της συναγωγής, όπου ρυθμίζονται τα θρησκευτικά και εθνικά θέματα. Το μονάκριβο παιδί του βρισκόταν στο νεκροκράβατο. Αυτό ήταν κάτι τρομερό γι’ αυτόν που, όπως κι οι άλλοι Ιουδαίοι, είχαν μια αμυδρή κι ακαθόριστη πίστη στη μετά θάνατον ζωή. Για έναν άνθρωπο της εξουσίας αυτό ήταν διπλό χτύπημα: πρώτο ήταν η θλίψη του ως γονιού και δεύτερο το αίσθημα ντροπής και ταπείνωσης μπροστά στους ανθρώπους, καθώς τέτοια φοβερή απώλεια φαινόταν σαν τιμωρία του Θεού. Στην απόγνωσή του ήρθε στο Χριστό «και πεσών προσεκύνει αυτώ λέγων ότι η θυγάτηρ μου άρτι ετελεύτησεν· αλλ' ελθών επίθες την χείρα σου επ’ αυτήν και ζήσεται» (Ματθ. θ' 18).

Γιατί γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς πως η κόρη του άρχοντα «απέθνησκεν», ενώ ο Ματθαίος γράφει πως «άρτι ετελεύτησεν»; Ο Λουκάς περιγράφει το περιστατικό όπως έγινε, ενώ ο Ματθαίος μεταφέρει τα λόγια του ίδιου του ικέτη. Δε συνηθίζουν οι άνθρωποι να υπερβάλουν τη δυστυχία τους; Η υπερβολή προέρχεται πρώτα από το γεγονός ότι όταν η δυστυχία έρχεται ξαφνικά, αναπάντεχα, φαίνεται πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι πραγματικά είναι. Δεύτερο, επειδή εκείνος που ζητάει βοήθεια, γενικά παρουσιάζει το πρόβλη­μά του μεγαλύτερο απ’ ό,τι είναι πραγματικά, ώστε να λάβει τη βοήθεια όσο γίνεται πιο γρήγορα. Όταν καίγεται ένα σπίτι, δεν ακούμε συχνά: «Τρέξτε, βοηθήστε, το σπίτι μου κατακάηκε»; Το σπίτι βέβαια δεν έχει κατακαεί, καίγεται. Το ότι το κορίτσι δεν είχε πεθάνει ακόμα τη στιγμή που ο πατέρας του μιλούσε στον Κύριο, θα τ’ ακούσουμε λίγο αργότερα από τους υπηρέτες του Ιάειρου.

Μ’ όλο που ο Ιάειρος αυτός είχε κάποια πίστη στο Χριστό, αυτή δε θα μπορούσε να συγκριθεί με κείνην του ρωμαίου εκατόνταρχου στην Καπερ­ναούμ. Ο τελευταίος ζητούσε από το Χριστό να μην πάει στο σπίτι του, επειδή ήταν αμαρτωλός, αρκούσε να πει ένα λόγο: «μόνον ειπέ λόγω και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. η' 8). Ο Ιάειρος κάλεσε τον Κύριο στο σπίτι του, για ν’ ακουμπήσει το χέρι Του στη νεκρή θυγατέρα του. Η πίστη του είχε και κάτι υλικό μέσα της. Επίθες την χείρα σου επ’ αυτήν! Ο Ιάειρος ζήτησε από τον Κύριο ένα χειροπιαστό τρόπο θεραπείας. Λες κι ο λόγος του Χριστού είχε λιγότερη δύναμη από το χέρι Του! Λες κι η φωνή που γαλήνευε τα κύματα και την καταιγίδα, που έβγαζε τα δαιμόνια από τους δαιμονισμένους κι αργότερα ανάστησε το Λάζαρο, τέσσερις μέρες μετά το θάνατο και την ταφή του, δεν μπορούσε ν’ αναστήσει την κόρη του Ιαείρου! Ο Κύριος ήταν πολύ φιλεύσπλαχνος. Δε θ’ αρνιόταν τη βοήθειά Του προς το θλιμμένο πατέρα επειδή η πίστη του δεν ήταν τέλεια. Έτσι ξεκίνησε αμέσως για να βοηθήσει.

Στο δρόμο προς το σπίτι του Ιάειρου έγινε κι ένα θαύμα σε μια γυναίκα που είχε πολύ μεγαλύτερη πίστη από τον Ιάειρο. Κι αυτό βοήθησε τον Ιάειρο, τον έπεισε πως ολόκληρος ο Χριστός έχει θαυματουργική δύναμη, όχι μόνο τα χέρια Του. Μ’ οποιοδήποτε τρόπο κι αν έρθει κανείς σ’ επαφή με τον παντοδύναμο Χριστό, θεραπεύεται. Αυτό είναι πηγή θάρρους σ’ αυτούς που δεν μπορούν να πλησιάσουν το Χριστό με τον ένα τρόπο, μπορούν όμως με κάποιον άλλο. Ο Κύριος άπλωσε τα χέρια Του στο σταυρό για ν’ αγκαλιάσει όλους εκείνους που προστρέχουν κοντά Του, από όποια πλευρά κι αν έρχονται.

Προσέξτε τώρα τι έγινε όταν ο Χριστός πορεύτηκε μαζί με το πλήθος προς το σπίτι του Ιάειρου.

«Εν δε τω υπάγειν αυτόν οι όχλοι συνέπνιγον αυτόν, και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής» (Λουκ. η’ 42-44). Από τη στιγμή που ο Χριστός πάτησε το πόδι Του στη στεριά, ερχόμενος από τα Γάδαρα, συνοδευόταν από ένα αμέτρητο πλήθος ανθρώπων. «Συνήχθη όχλος πολύς επ’ αυτόν», γράφει ο ευαγγελιστής Μάρκος (ε' 21). Όλοι ήθελαν να βρεθούν κοντά Του, ν’ ακούσουν τα σπάνια λόγια Του και να δουν τα θαυμαστά έργα Του. Μερικοί τον ακολουθούσαν από πείνα και δίψα πνευματική κι άλλοι από περιέργεια. Μέσα στο πλήθος βρισκόταν κι η άρρωστη γυναίκα, άρρωστη από μια ακάθαρτη αρρώστια. Η ρύση αίματος σε μια γυναίκα, ακόμα κι όταν είναι φυσιολογική, είναι ένα δύσκολο και ταπεινωτικό πράγμα. Μια διαρκής ρύση αίματος όμως, που διαρκεί δώδεκα ολόκληρα χρόνια, ήταν σαν μια ζωντανή κόλαση βασάνων, ντροπής κι ακαθαρσίας. Η γυναίκα αυτή είχε αναζητήσει θεραπεία κι είχε δαπανήσει όλα όσα είχε σε γιατρούς και φάρμακα. Τίποτα όμως δε βοήθησε, κανένας γιατρός δεν μπορούσε να την γιατρέψει. Φανταστείτε το καθημερινό πλύσιμό της, το κα­θάρισμά της, τη στενοχώρια και την ντροπή της. Έμοιαζε σα να τη δημιούργησε ο Θεός γι’ αυτό μόνο το λόγο: για να τρέχει το αίμα της και κείνη να περνά τις μέρες της στη γη σε μια προσπάθεια να σταματήσει τη ρύση, που δε σταματούσε, μ’ έναν πόνο που δε γιατρευόταν και με μια ντροπή ανέκφραστη. Έτσι πιστεύουμε πως γίνεται με κάθε χρόνια ασθένεια. Ο Θεός όμως είχε προβλέψει γι’ αυτήν, όπως προβλέπει και για κάθε πλάσμα Του. Η αρρώστια της συντέλεσε στην ψυχική της σωτηρία και στη δόξα του Θεού.

«Εάν μόνον άψωμαι του ιματίου αυτόν, σωθήσομαι» (Ματθ. θ' 21), είπε μέσα της και πίεζε το πλήθος για να βρεθεί κοντά στο Χριστό. Τόσο μεγάλη ήταν η πίστη της γυναίκας αυτής. Νωρίτερα είχε στηρίξει την πίστη της στους γιατρούς που είχε επισκεφτεί. Η πίστη της αυτή όμως αποδείχτηκε άκαρπη. Από μόνη της η πίστη δεν είναι αρκετή, αν αυτός που πιστεύεις δεν έχει τη δύναμη να βοηθήσει. Γι’ αυτό ας σιωπήσουν όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται (είτε από άγνοια είτε από έλλειψη πίστης) πως τα θαύματα του ευαγγελίου έγιναν από υποβολή ή αυθυποβολή. Η ταπεινή και βασανισμένη αυτή γυναίκα δεν είχε ούτε την τόλμη ούτε την ελπίδα να παρουσιαστεί μπροστά στο Χριστό, να του εξηγήσει το πρόβλημά της και να ζητήσει βοήθεια. Πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό μπροστά σ’ ένα τεράστιο πλήθος, όταν μάλιστα ντρεπόταν για την κατάστασή της; Η φύση της «ακάθαρτης» αρρώστιας της ήταν τέτοια, ώστε αν την είχε δημοσιοποιήσει, θα εισέπραττε τη δημόσια αποστροφή, την κατακραυγή και την καταδίκη. Γι’ αυτό και προσέγγισε τον Κύριο κρυφά, από πίσω, και άγγιξε το ιμάτιό Του.

Και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής . Πώς κατάλαβε πως έπαψε η ρύση του αίματος; «Έγνω τω σώματι ότι ιάται από της μάστιγος», γράφει ο ευαγγελιστής Μάρκος (ε' 29). Όπως ένα ζωντανό σκουλήκι που σπαρταρά ακατάπαυστα γύρω από μια διαπυημένη πληγή, έτσι θα έπρεπε να νιώθει κι η δύστυχη αυτή γυναίκα την ασταμάτητη ρύση του αίματος. Όταν όμως άγγιξε το ιμάτιο του Χριστού, ένιωσε πως η αιμορραγία σταμάτησε. Δεν ένιωθε την αιμορραγία μέσα της, όπως δεν τη νιώθει και κάθε υγιής άνθρωπος. Μέσα της μπήκε η υγεία, όπως ο μαγνητισμός σ’ ένα μαγνήτη ή το φως σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Δεν ήταν αυτό το μοναδικό περιστατικό ανθρώπου που γιατρεύτηκε μόνο με το άγγιγμα των ιματίων του Χριστού. Σε άλλο σημείο των ευαγγελίων διαβάζουμε πως πολλοί ήθελαν απλά ν’ αγγίξουν το κράσπεδο των ιματίων Του «και όσοι ήψαντο διεσώθησαν» (Ματθ. ιδ' 36).

Πόσα τέτοια ανήκουστα θαύματα έκανε ο Κύριος Ιησούς στους ανθρώπους, που έμειναν ακα­ταχώρητα! Κι αυτό όχι μόνο στα τριάντα χρόνια που ήρθε για να κηρύξει το σωστικό Του ευαγγέλιο στους ανθρώπους, αλλ’ από την ίδια μέρα και ώρα της σύλληψής Του στην πάναγνη κοιλιά της Μητέρας Του. Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τα θαύματά Του είναι περισσότερα από τις σταγόνες της βροχής».

Πόσο άλλαξε μυστηριωδώς όλη η κτίση με την κατά σάρκα παρουσία Του στη γη! Πόσα θαύματα γίνονται και σήμερα στους πιστούς που συμμετέχουν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας! Είναι αμέτρητα κι ακατανόητα. Η αιμορροούσα γυναίκα δεν άγγιξε το σώμα Του, αλλά το ιμάτιό Του μόνο. Κι αμέσως θεραπεύτηκε η μακρόχρονη πάθησή της, που για χρόνια πολλά προσπαθούσαν οι γιατροί να γιατρέψουν χωρίς αποτέλεσμα. Όλα όσα είχε τα σκόρπισε σε γιατρούς και σε φάρμακα, για να βρει τη θεραπεία της. Να όμως που μπροστά της βρέθηκε ο Κύριος, ο γιατρός που δεν αποβλέπει σε χρήματα, που δεν της ζητάει τίποτα, αλλά της δίνει όλα όσα εκείνη επιθυμούσε. Κι αυτό χωρίς καμιά προσπάθεια, μόχθο ή καθυστέρηση. Αυτή είναι η πληρότητα και τελειότητα κάθε άνωθεν δωρεάς, που έρχεται «από του πατρός των φώτων» (Ιακ. α’ 17).

«Και είπεν ο Ιησούς· τίς ο αψάμενός μου; αρνουμένων δε πάντων είπεν ο Πέτρος και οι συν αυτώ· επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου; ο δε Ιησούς είπεν ήψατό μου τις· εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού» (Λουκ. η' 45,46). Γιατί ρώτησε ο Κύριος, αφού γνώριζε ποια ήταν αυτή που τον άγγιξε, αλλά και πως δεν μπορούσαν να του απαντήσουν εκείνοι τους οποίους ρώτησε, αφού δεν ήξεραν; Για να φανερώσει την πίστη της γυναίκας που θεραπεύτηκε, να την επιβεβαιώσει μια και καλή τόσο στην ίδια όσο και στους άλλους, αλλά και για ν’ αποκαλύψει τη θεϊκή δύναμή Του σε κείνους που ήταν μπροστά, καθώς και σ’ εμάς.

Ο άνθρωπος πρέπει να δέχεται κάθε θεϊκό δώρο με ευχαριστία κι ευγνωμοσύνη. Ο Κύριος θέλησε να δώσει έμφαση στην πίστη της γυναίκας, για να μας διδάξει πως η πίστη είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να δώσει ο Θεός κάθε καλό στους ανθρώπους. Είναι αλήθεια πως με το αμέτρητο έλεός Του ο Θεός, συχνά κάνει το καλό στους ανθρώπους χωρίς προαπαιτούμενο την πίστη τους. Όταν όμως ζητάει την πίστη των ανθρώπων, δίνει έμφαση στην οντότητά τους, ως ελευθέρων και λογικών πλασμάτων. Πώς μπορεί να είναι ελεύθερος και λογικός ο άνθρωπος αν, από την πλευρά του, δεν είναι έτοιμος να δεχτεί τη σωτηρία του; Ο Θεός ζητάει από τους ανθρώπους το ελάχιστο που μπορεί να ζητήσει: πίστη στο ζωντανό Θεό, στην αγάπη Του, στη διαρκή ετοιμότητά Του να δώσει και να κάνει στους ανθρώπους όλα όσα συντελούν στο καλό του.

Με τη διακήρυξη της πίστης της γυναίκας αυτής όμως, ο Κύριος ήθελε να ενισχύσει και την πίστη του Ιάειρου. Να του δείξει πως δεν ήταν απαραίτητο ν’ απαιτήσει από τον Κύριο να πάει στο σπίτι του για ν’ αγγίξει με το χέρι Του το νεκρό κορίτσι. Έχει τη δύναμη να θεραπεύσει με πολλούς τρόπους κι όχι μόνο με την επίθεση των χεριών. Μπορεί να θεραπεύσει με τα ρούχα Του όπως και με τα χέρια Του, από απόσταση σα να βρίσκεται κοντά, από το δρόμο όπως και μέσα στο σπίτι.

Ο Κύριος θέλει να γνωρίσουν οι άνθρωποι τη θεϊκή Του δύναμη, δεν επιδιώκει τον έπαινό τους. Οι έπαινοι των ανθρώπων για τον Κύριο ήταν εντελώς μάταιοι, ένα τίποτα. Ήθελε όμως να γνωρίσουν την αλήθεια οι άνθρωποι, να κάνουν χρήση της αλήθειας. Κι η αλήθεια είναι πως κάθε αγαθό που δέχονται οι άνθρωποι, έρχεται απευθείας από το Θεό. Το ιμάτιο του Χριστού δε θεράπευσε την αιμορροούσα γυναίκα χωρίς τη γνώση του Χριστού, χωρίς την άμεση δύναμη που πήγαζε απ’ Αυτόν. Είναι η ίδια ζωντανή δύναμη του Θεού που θαυματουργεί στον πιστό από τα λείψανα των αγίων και τις εικόνες. Η χριστιανική πίστη δεν έχει τίποτα μαγικό. Κανένα δημιούργημα δεν μπορεί με μόνη τη δύναμή του να κάνει οποιοδήποτε καλό στους ανθρώπους. Δε γίνεται να μη γνωρίζει ο Θεός τη θεϊκή δύναμη που πηγάζει από τον ίδιο.

Αυτό γίνεται με όλα τα εγκόσμια μέσα θεραπείας , αυτό γίνεται και με τα μεταλλικά νερά. Ο Θεός δεν απέχει από τα γιατρικά και τα μεταλλικά νερά περισσότερο, απ’ όσο απέχει ο Χριστός από τα ιμάτιά Του. Όποιος χρησιμοποιεί φάρμακα και μεταλλικά νερά με τέτοια πίστη και τέτοια συστολή, φόβο και σεβασμό, που είχε κι η γυναίκα αυτή όταν άγγιζε τα ρούχα του Χριστού, θα θεραπευτεί. Όποιος όμως χρησιμοποιεί φάρμακα και μεταλλικά νερά χωρίς Θεό, ή ακόμα περισσότερο αντίθετα στο Θεό, σπάνια θεραπεύεται. Αν κάποιος απ’ αυτούς θεραπεύεται, δέχεται τη θεραπεία του από την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, ώστε να γνωρίσει και να ομολογήσει κάποια στιγμή την ευσπλαχνία του Θεού και να τον δοξάσει. Ο Χριστός θεράπευσε τον δαιμονισμένο στα Γάδαρα χωρίς εκείνος να διαθέτει την πίστη αυτή, χωρίς να την ομολογεί. Για να γίνει γνωστό για ποιο λόγο τον θεράπευσε όμως, του είπε: «ύπαγε εις τον οίκόν σου προς τους σους και ανάγγειλον αυτοίς όσα σοι ο Κύριος πεποίηκε και ηλέησέ σε» (Μάρκ. ε 19).

Πολλοί από το πλήθος που ακολουθούσε το Χριστό τον άγγιζαν, δεν έλαβαν όμως τη θεραπεία που δέχτηκε η αιμορροούσα γυναίκα, γιατί αυτή τον άγγιξε με πίστη και φόβο . Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε πολλούς που προσκυνούν χωρίς πίστη και φόβο τις εικόνες, τα λείψανα των αγίων, τον Τίμιο Σταυρό και το Ευαγγέλιο, όπως γινόταν και με το μεγάλο πλήθος με τα περίεργα μυαλά και τις παγωμένες καρδιές που άγγιζαν το Χριστό. Με τους αληθινούς πιστούς όμως γίνεται αυτό που έγινε με την αιμορροούσα γυναίκα, που θεραπεύτηκε. Όποιος έχει μάτια, ας δει. Όποιος έχει αυτιά, ας ακούσει!

«Ιδούσα δε η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε και προσπεσούσα αυτώ δι’ ην αιτίαν ήψατο αυτού απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού, και ως ιάθη παραχρήμα. ο δε είπεν αυτή· θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. η' 47,48). Η γυναίκα ένιωσε από τη φωνή και τα λόγια του Χριστού, πως Εκείνος γνώριζε το μυστικό της, πως η ίδια δε θα μπορούσε να του το κρύψει. Έτρεμε από φόβο και στάθηκε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ Εκείνον που γνωρίζει τις πιο καλοκρυμμένες πράξεις των ανθρώπων, τα πιο μύχια μυστικά που κρύβουν στην καρδιά τους. Είχε νιώσει τη δύναμη του Χριστού, τη θαυματουργική θεραπευτική δύναμή Του, γι’ αυτό κι έτρεμε από φόβο μπροστά Του. Τώρα όμως που άκουσε πως ο Κύριος Ιησούς γνώριζε το βαθύ μυστικό της, ο φόβος μπροστά στον παντογνώστη διπλασιάστηκε. Μαζί με την παντοδυναμία του Κυρίου Ιησού, της φανερώθηκε κι η πανσοφία Του. Προχώρησε μπροστά και τα ομολόγησε όλα. Η ντροπή της μεταβλήθηκε σε φόβο. Η ντροπή για την αρρώστια της εξαφανίστηκε, αφού θεραπεύτηκε. Στη θέση της ντροπής ήρθε τώρα ο φόβος μπροστά στην παντοδυναμία και την πανσοφία Του.

Την είδε έτσι φοβισμένη ο στοργικός Κύριος και την παρηγόρησε με τα πατρικά Του λόγια: θάρσει, θύγατερ! Υπάρχει πιο γλυκιά παρηγοριά στον κόσμο, από το ν’ ακούσει κανείς τα λόγια αυτά από τον αθάνατο Βασιλιά και Κύριο; Της δίνει θάρρος, την ονομάζει «θυγατέρα» Του. Δεν υπάρχει πραγματικό και διαρκές θάρρος, έξω απ’ αυτό που δίνει ο Θεός. Ο άνθρωπος δε γνωρίζει τίποτα από αφοβία, αν δε γνωρίζει τίποτα από Θεό. Δε γνωρίζει τίποτα από παρηγοριά και συμπάθεια, ωσότου γνωρίσει κι ομολογήσει το Θεό ως Πατέρα του και τον ίδιο ως παιδί του Θεού. Κανένας δεν μπορεί ν’ ακούσει τα λόγια αυτά μέσα του, ωσότου ανακαινιστεί κι αναγεννηθεί πνευματικά. Η γυναίκα αυτή έδειξε πως αναγεννήθηκε σωματικά και πνευματικά. Σωματικά, επειδή το μισοπεθαμένο σώμα της γιατρεύτηκε, αναζωογονήθηκε. Πνευματικά, επειδή γνώρισε κι ένιωσε την παντοδυναμία και πανσοφία του Κυρίου Ιησού.

Η πίστις σου σέσωκέ σε. Αυτά είναι λόγια διδαχής, αλλά και θάρρους. Αν ο Κύριος Ιησούς δεν είχε φανερώσει την ταπείνωσή Του με το να νηστέψει και να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του· αν τη δύναμή Του δεν την είχε αποδώσει στον Ουράνιο Πατέρα Του, κι αν τη δόξα Του δεν την είχε μοιραστεί με ανθρώπους, αποδίδοντας τα δικά Του σ’ εκείνους, τότε σίγουρα η γη θα έτρεμε συνέχεια σε κάθε βηματισμό Του· σε κάθε λόγο Του ο κόσμος ολόκληρος θα φλεγόταν. Ποιός θα τολμούσε να τον κοιτάξει κατάματα; Ποιός θα μπορούσε να καθήσει δίπλα Του και να τον αγγίξει; Ποιός θα μπορούσε ν’ ακούσει το λόγο Του και να μη διαλυθεί, να εξαφανιστεί; Ο Κύριος ντύθηκε την ανθρώπινη σάρκα για να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους ως αδελφός με αδελφό. Αυτός είναι ο λόγος που ταπεινώθηκε τόσο πολύ. Γι’ αυτό έδινε κουράγιο στους ανθρώπους σε κάθε τους βήμα. Γι’ αυτό κι απέδιδε όλα τα έργα Του στην πίστη τους.

Την ώρα που ο Κύριος τέλειωνε με την αιμορροούσα γυναίκα, η κατάσταση του Ιάειρου είχε χειροτερέψει.

«Έτι αυτού λαλούντος έρχεται τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου· μη σκύλλε τον διδάσκαλον. ο δε Ιησούς ακούσας απεκρίθη αυτώ λέγων· μη φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται» (Λουκ. η' 49, 50). Γίνεται φανερό από τα λόγια αυτά πως η κόρη του Ιάειρου δεν είχε πεθάνει όταν εκείνος κάλεσε το Χριστό στο σπίτι του. Βρισκόταν στη νεκρική κλίνη της, έπνεε «τα λοίσθια», γι’ αυτό και θα μπορούσαν να την ονομάσουν νεκρή.

Μη σκύλλε τον διδάσκαλον . Ο Χριστός ήταν γνωστός ως Διδάσκαλος. Τον ονόμαζαν έτσι εκείνοι που δεν ένιωθαν την απεριόριστη δύναμή Του. Προσέξτε όμως πόσο πράος και σπλαχνικός ήταν ο Κύριος! Προτού ο άρχοντας Ιάειρος ξεσπάσει σε δάκρυα κι εκφράσει τον πατρικό του πόνο, Εκείνος τον στήριξε με λόγια παρηγορητικά κι ενθαρρυντικά: Μη φοβού! Αυτό βέβαια δεν αλλάζει, με τίποτα την κατάσταση. Μισοπεθαμένο ή πεθαμένο το κορίτσι, δεν έχει διαφορά. Τίποτα δεν μπορούσε να πάρει από τη δύναμη του Θεού. Το μόνο που απέμενε στο δύστυχο πατέρα ήταν ν’ ακολουθήσει αυτά που του έλεγε ο Κύριος, το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν το μόνον πίστευε! Είδες πριν, από την αιμορροούσα γυναίκα, τι μπορεί να κάνει ο Θεός. Εκείνος που με μια μόνο σκέψη μπορούσε να θεραπεύσει την αιμορραγία της, που την ταλαιπωρούσε δώδεκα ολόκληρα χρόνια, μπορεί να ενώσει ξανά την ψυχή με το σώμα της κόρης σου. Εσύ να πιστεύεις μόνο και σωθήσεται!

«Ελθών δε εις την οικίαν ουκ αφήκεν εισελθείν ουδένα ει μη Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον και τον πατέρα της παιδός και την μητέρα» (Λουκ. η' 51). Πέντε μάρτυρες είναι αρκετοί. Δύο μάρτυρες δε φτάνουν στα εγκόσμια δικαστήρια, σύμφωνα με το νόμο; Πήρε μαζί Του τρεις μαθητές Του, εκείνους που αργότερα θα μαρτυρούσαν την ένδοξη Μεταμόρφωσή Του στο Θαβώρ και την προσευχή της αγωνίας Του στον κήπο της Γεθσημανή. Πήρε εκείνους που τότε ήταν πιο ώριμοι πνευματικά από τους άλλους εννιά, που θα μπορούσαν να κατανοήσουν το βαθύτερο μυστήριο της δύναμης και της ύπαρξής Του. Οι τρεις αυτοί μαθητές θα έβλεπαν την πρώτη ανάσταση νεκρού που θα κατόρθωνε με τη δύναμή Του ο Κύριος και στη συνέχεια θα το διηγούνταν στους συντρόφους τους, διδάσκοντάς τους έτσι νά ‘χουν και κείνοι πίστη. Αργότερα που ο Κύριος θ’ ανάσταινε το γιό της χήρας στη Ναΐν και το Λάζαρο, θα παρευρίσκονταν όλοι οι μαθητές. Είναι προφανές γιατί πήρε και τους γονείς του κοριτσιού μαζί Του. Η νεκρή κόρη τους θα βοηθούσε στην ανάσταση των ψυχών τους. Ποιός θά ‘χε το δικαίωμα να βοηθηθεί από την κόρη, περισσότερο από τους γονείς της;

Μπήκε στο σπίτι ο Κύριος κι η σκέψη Του ήταν σε κείνους που έκλαιγαν και θρηνούσαν το νεκρό κορίτσι. «Έκλαιον δε πάντες και εκόπτοντο αυτήν, ο δε είπε· μη κλαίετε· ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει· και κατεγέλων αυτού, ειδότες ότι απέθανεν» (Λουκ. η’ 52, 53). Ο Ματθαίος κι ο Μάρκος δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στη σκηνή αυτή. Γράφουν πως είχαν κληθεί από τη γειτονιά μουσικοί και επαγγελματίες θρηνωδοί. Αυτό ήταν έθιμο στους πλούσιους Ιουδαίους, όπως και στους ειδωλολάτρες. Οι άνθρωποι αυτοί έκλαιγαν, θορυβούσαν και μοιρολογούσαν (βλ. Μάρκ. ε’ 38). Ο Ιάειρος ήταν από τους πιο σπουδαίους, αν όχι ο πιο σπουδαίος άνθρωπος του τόπου. Εκτός από τους μισθωμένους μουσικούς και θρηνωδούς, πρέπει να παρευρίσκονταν στο σπίτι του και πολλοί συγγενείς, φίλοι και γείτονες, που έκλαιγαν πραγματικά το κορίτσι που έφυγε πρόωρα.

Γιατί είπε στους ανθρώπους ο Κύριος, πως ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει; Ήξερε καλά πως είχε πεθάνει. Πρώτα, λοιπόν, το είπε για να επιβεβαιώσουν όλοι οι παριστάμενοι πως το κορίτσι ήταν πραγματικά πεθαμένο. Και δε θα μπορούσαν να το βεβαιώσουν καλύτερα αυτό, παρά με τον περιφρονητικό καγχασμό τους, επειδή ο Κύριος δεν ήξερε πως το κορίτσι ήταν νεκρό. Δεύτερο, για να φανερώσει πως μπροστά Του ο θάνατος είχε χάσει την οσμή και τη δύναμή του στους ανθρώπους, δεν ήταν παρά απλά ένα όνειρο. Ο θάνατος δεν είναι εκμηδένιση του ανθρώπου, όπως δεν είναι κι ο ύπνος. Θάνατος είναι το πέρασμα του ανθρώπου από τη ζωή αυτή στην άλλη. Και Κύριος τόσο αυτής της ζωής όσο και της άλλης είναι Ένας. Για τον άνθρωπο που είναι στηριγμένος στη σωματική ζωή, η αναχώρηση από αυτή σημαίνει αναχώρηση από τη ζωή γενικά. Όταν ένα αυτοκίνητο συντρίβεται στο δρόμο, μαζί του συντρίβονται κι οι επιβάτες, δε γίνεται αλλιώς, όπως σκέφτονται οι ανόητοι, οι αισθησιακοί άνθρωποι. Οι πνευματικοί άνθρωποι όμως βλέπουν πως όταν ένα αυτοκίνητο συντρίβεται, οι επιβάτες βγαίνουν από τα συντρίμμια, τ’ αφήνουν εκεί και συνεχίζουν το ταξίδι τους χωρίς τ’ αυτοκίνητο. Εκείνος που έφτιαξε τόσο το αυτοκίνητο όσο και τους επιβάτες δεν μπορεί να επισκευάσει το αυτοκίνητο και να πει στους επιβάτες να ξαναμπούν μέσα; Το ίδιο γίνεται με την ανάσταση των νεκρών: το αβοήθητο σώμα θεραπεύεται και η ψυχή ξαναγυρίζει μέσα του.

Ο Κύριος σε καμιά περίπτωση δε χρησιμοποίησε υπερβολή όταν παρομοίασε το θάνατο με ύπνο. Το απόδειξε αυτό με την ανάστασή Του, μετά από μαρτυρικό θάνατο και τρεις μέρες στον τάφο, με την ανάσταση πολλών νεκρών την ώρα του σταυρικού Του θανάτου, αλλά κι αργότερα, σ’ όλη τη διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας, όταν νεκροί ξαναγύρισαν στη ζωή με τις προσευχές αγίων και θεάρεστων ανθρώπων. Κι εδώ το φανέρωσε με την ανάσταση της κόρης του Ιάειρου.

Όταν λοιπόν ο Κύριος πήρε μαζί Του μια επαρκή ομάδα μαρτύρων, τί έκανε μετά; «Αυτός δε εκβαλών έξω πάντας και κρατήσας της χειρός αυτής εφώνησε λέγων· η παις, εγείρου» (Λουκ. η' 54). Εκείνοι που είχαν γεμίσει πριν το δωμάτιο όπου κείτονταν η κόρη, είχαν πειστεί για το θάνατό της κι επομένως δε χρειάζονταν εκεί. Θ’ άκουγαν αργότερα για το θαύμα και θα την έβλεπαν ζωντανή. Τώρα ο Κύριος έπρεπε να στηρίξει τον άρχοντα του λαού και τους τρεις μαθητές Του στην πίστη τους. Σκοπός Του σε κάθε θαύμα ήταν να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αποκάλυψη και στη χαρά, με τη σοφή πρόνοια που ήταν ολοφάνερη με κάθε λεπτομέρεια. Αρχικά τους έβγαλε όλους έξω κι έμειναν μέσα στο δωμάτιο οι επτά: πέντε ζωντανοί, μια νεκρή κι ο Ζωοδότης. Δεν είναι ένα μεγάλο μυστήριο αυτό, που φανερώνει την κρυμμένη ή μάλλον την αποκαλυμμένη ψυχή; Όταν η ψυχή του αμαρτωλού πεθαίνει, εκείνος συνεχίζει να ζει με τις πέντε αισθήσεις του μια ζωή σαρκική, άδεια, σε απόγνωση. Απλώνει τα χέρια του προς κάθε κατεύθυνση ζητώντας βοήθεια. Αυτοί είναι οι σημερινοί «υλιστές». Σκιές σωματικές χωρίς ψυχή. Απελπισμένα πλάσματα, που με τις αισθήσεις τους - τα μάτια, τ’ αυτιά τους κλπ. - προσκολλώνται στον κόσμο ώστε, έστω και πρόσκαιρα, ν’ αποφύγουν όσο μπορούν να κατέβουν στον τάφο, εκεί που βρίσκεται κιόλας η ψυχή τους. Όταν κάποιος απ’ αυτούς όμως, με την πρόνοια του Θεού, γνωρίσει το Χριστό, κράζει σ’ Εκείνον για βοήθεια. Ο Χριστός τότε προσεγγίζει τη νεκρή ψυχή και την ξαναφέρνει στη ζωή, προς κατάπληξη και θαυμασμό του επιπόλαιου κι αισθησιακού ανθρώπου. Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει τα ίδια ακριβώς λόγια που είπε ο Κύριος στην Αραμαϊκή, καθώς άγγιζε την κόρη με το χέρι Του: «Ταβιθά, κούμι!». Αυτό σημαίνει το ίδιο που λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς: η παις, εγείρου!

Τί έγινε με τη νεκρή κόρη αφού ο Κύριος είπε τα λόγια αυτά; «Και επέστρεφε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παραχρήμα, και διέταξεν αυτή δοθήναι φαγείν» (Λουκ. η' 55). Να λοιπόν που ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο! Και επέστρεφε το πνεύμα αυτής. Το πνεύμα της είχε αναχωρήσει από το σώμα, είχε πάει στον τόπο τον προορισμένο για τα πνεύματα των νεκρών. Με το άγγιγμα και τα λόγια Του ο Κύριος εδώ έκανε δύο θαύματα: Πρώτα θεράπευσε το σώμα και δεύτερο, έφερε από το βασίλειο των πνευμάτων το πνεύμα της και το έβαλε σ’ ένα υγιές σώμα. Αν δεν είχε θεραπεύσει το σώμα, τί καλό θα είχε προκύψει για την κόρη, αν ξαναγύριζε το πνεύμα της σ’ ένα άρρωστο κορμί; Θα είχε ξαναγυρίσει στη ζωή άρρωστη, για να πεθάνει ξανά. Τέτοια μισο-ανάσταση δε θά ‘ταν επαναφορά στη ζωή, αλλά στα βάσανα. Ο Κύριος δε δίνει μισά δώρα, αλλ’ ολόκληρα. Δε δίνει ατελή δώρα, αλλά τέλεια. Δεν έδωσε την όραση στο ένα μάτι του τυφλού, μα στα δύο. Δεν έδωσε στο ένα αυτί την ακοή του κωφού, αλλά και στα δύο. Δε θεράπευσε το ένα πόδι του παράλυτου, μα και τα δύο. Το ίδιο έκανε κι εδώ. Αποκατάστησε το πνεύμα σ’ ένα υγιές σώμα, όχι σε άρρωστο, ώστε ολόκληρος ο άνθρωπος νά ‘ναι υγιής.

Μετά ο Κύριος έδωσε εντολή να της δώσουν να φάει. Διέταξεν αυτή δοθήναι, φαγείν. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ξανά πως το κορίτσι δεν ξαναγύρισε απλά στη ζωή, αλλά απόλυτα υγιές. Ο ευαγγελιστής Μάρκος γράφει πως «και ευθέως ανέστη το κοράσιον και περιεπάτει» (ε’ 42). Θά ‘δινε έτσι τη μαρτυρία πως το κορίτσι ήταν εντελώς καλά σωματικά. Το ότι αναστήθηκε εντελώς καλά, έπρεπε να φανεί όσο πιο ξεκάθαρα γινόταν. Το κορίτσι σηκώθηκε, περπάτησε κι έφαγε. Ο Κύριος γνώριζε με τι άπιστο λαό είχε να κάνει. Έτσι, μαζί με τα θαύματα, φρόντιζε να υπάρχουν και αποδείξεις, ώστε να φανερωθεί πως το θαύμα ήταν απαραίτητο και ωφέλιμο στους ανθρώπους. Έπειτα, έπρεπε ν’ αποδειχτεί πως μόνο Αυτός μπορούσε να θαυματουργεί. Αυτός και κανένας άλλος. Και τρίτο, ώστε το θαύμα να έχει επαρκή μαρτυρία και να γίνει αποδεκτό ως αναμφισβήτητο γεγονός. Αλήθεια, πόσο καλά γνώριζε ο Κύριος αυτό το πονηρό και άπιστο γένος των ανθρώπων!

«Και εξέστησαν οι γονείς αυτής, ο δε παρήγγειλεν αυτοίς μηδενί ειπείν το γεγονός» (Λουκ. η' 56). Με την εντολή Του αυτή ο Κύριος ήθελε να διδάξει τους γονείς του κοριτσιού που ανάστησε, πως πρώτο και κύριο μέλημά τους ήταν να ευχαριστήσουν και να δοξολογήσουν το Θεό. Το σπουδαίο εκείνη τη στιγμή δεν ήταν να τρέξουν και να πληροφορήσουν τον κόσμο για το θαύμα, αλλά να γονατίσουν μπροστά στον αληθινό Θεό με μεγάλη ταπείνωση και να του προσφέρουν τις θερμές τους ευχαριστίες. Το θαύμα θα διαδοθεί μόνο του, χωρίς τη βοήθειά σας. Μη νοιάζεστε γι’ αυτό. Δεν είναι δική σας δουλειά την ιερή και φοβερή αυτή στιγμή να επικεντρωθείτε στο πως θα ικανοποιήσετε την περιέργεια του κόσμου, αλλά να εκτελέσετε το χρέος σας στο Θεό.

***

Με τη θεραπεία της αιμορροούσας γυναίκας και την ανάσταση της κόρης του Ιάειρου, ο Κύριος συνέχισε το έργο Του για τη θεραπεία των ψυχών των ανθρώπων από την κακή περιέργεια. Η περιέργεια είναι πραγματικά ένα κακό. Χωρίζει την ψυχή του ανθρώπου από το Θεό και την πνίγει στη θάλασσα των εφήμερων υποθέσεων και των κοσμικών πραγμάτων. Η περιέργεια είναι ένα κακό, περισσότερο από κακό, γιατί πολλές φορές οδηγεί στο σωματικό και συχνά στον ψυχικό θάνατο. Πολλές αμαρτίες και πάθη, σωματικά και ψυχικά, έχουν τις ρίζες τους στην περιέργεια. Όπως μια όμορφη παπαρούνα κρύβει μέσα της δηλητήριο, έτσι κι η περιέργεια κρύβει μέσα της ένα δυνατό δηλητήριο που καταστρέφει ψυχή και σώμα. Ο Θεός δεν έπλασε τον κόσμο αυτόν για να ικανοποιήσει την περιέργεια των ανθρώπων, αλλά για να σώσει τις ψυχές τους. Λέει ο Εκκλησιαστής: «Ου πλησθήσεται οφθαλμός του οράν, και ου πληρωθήσεται ους από ακροάσεως» (α’ 8).

Ο Κύριος δε θεράπευσε την αιμορροούσα γυναίκα επειδή άγγιξε τα ιμάτιά Του από περιέργεια, αλλ’ επειδή, στον πόνο και τη δυστυχία της, έτρεξε να τον αγγίξει με πίστη. Μάταια οι περίεργοι περιμένουν θαύμα από το Θεό. Δε θα τους κάνει ποτέ το χατήρι. Από τη στιγμή που τα θαύματα γίνονται για να καλύψουν κάποια ανθρώπινη ανάγκη, οι περίεργοι δεν έχουν καμιά βοήθεια απ’ αυτά. Περισσότερη βοήθεια θα περιμένουν οι νεκροί από τα θαύματα του Θεού, παρά οι περίεργοι. Μήπως ο γιατρός επισκέπτεται εκείνους που νομίζουν πως είναι υγιείς, που είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους και δεν τον καλούν;

Μήπως ο Κύριος είναι λιγότερο σοφός από τους γιατρούς, για να γυρίζει από δω κι από κει και να κάνει επίδειξη της δύναμης και των ικανοτήτων Του; Γι’ αυτό, άρχοντα Ιάειρε, μη νοιάζεσαι ποιος θα διαδώσει το θαύμα της ανάστασης της κόρης σου. Μη νοιάζεσαι ακόμα, αμαρτωλέ, ποιος θα διαδώσει το θαύμα της ψυχικής και σωματικής θεραπείας σου. Ο Θεός γνώριζε το ασύρματο τηλέφωνο και τον τηλέγραφο προτού ακόμα οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους και χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα τους για να πληροφορήσουν ο ένας τον άλλον για τις νέες ειδήσεις. Ο Κύριος γνωρίζει πιο αξιόπιστα και τελειότερα μέσα για να πληροφορήσει τους ανθρώπους, ώστε να μάθουν όλα τα καλά νέα που μεταδίδονται από το τηλέφωνο και τον τηλέγραφο. Ο Δημιουργός του λόγου, της γλώσσας και της ατμόσφαιρας έχει τα δικά Του μέσα επικοινωνίας με κάθε πλάσμα Του, τρόπους που πληρώνουν ολόκληρο το διάστημα, κάθε χρονική στιγμή.

Να μνημονεύετε το χρέος σας στο Θεό, το χορηγό κάθε «δόσης αγαθής». Μην ολιγωρήσετε να προσφέρετε προσευχές ευχαριστίας και υπακοής στο θεϊκό Του θέλημα. Δόξα και αίνος στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Γ’ – ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤ’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2014)

Πηγή: Η Άλλη Όψη