Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ μνήμη μίας πολὺ μικρῆς ὁμάδας μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτὼ γλυκεῖς, εὐώδεις καὶ ἀμάραντους καρπούς. Μιὰ μικρὴ ἀλλά ἐκλεκτὴ ὁμάδα. Αὐτοὶ εἶναι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε στὴ Νίκαια τὸ 325 μ. Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἀποσαφήνιση καὶ βεβαίωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ἐκκλησία εἶχαν ἐμφανιστεῖ «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ' 29), πού φοροῦσαν ροῦχα ὅμοια μὲ τῶν ποιμένων. Αὐτοὶ εἶχαν ἔκλυτη ζωὴ καὶ γι' αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν μέσα τους τόπο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπεσαν κι οἱ ἴδιοι, ἀλλά παρέσυραν καὶ τοὺς πιστοὺς σὲ πλάνες. Ἡ διδασκαλία τους ἦταν διαβρωτική, ὅπως κι ἡ ζωή τους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λοιπὸν σύναξε τοὺς ἁγίους αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ σὲ μιὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ φανοῦν οἱ ἀληθινοὶ διδάσκαλοι τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πλανεμένους· νὰ φανεῖ ἡ δύναμη ἐκείνων πού ἀγωνίζονται γιὰ τὸν Χριστὸ ἐναντίον ἐκείνων πού τὸν πολεμοῦν καὶ νὰ διακριθεῖ ὁ γλυκὺς καρπὸς τοῦ καλοῦ Δέντρου, πού εἶναι ὁ Χριστός, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σάπιους καὶ πικροὺς καρποὺς τοῦ δέντρου τοῦ πονηροῦ.

Οἱ ἅγιοι πατέρες ἔλαμψαν στὴ Νίκαια ὅπως τὰ ἄστρα στὸν οὐρανό, πού παίρνουν τὸ φῶς τους ἀπὸ τὸν ἥλιο. Ἔτσι καὶ ἐκεῖνοι φωτίστηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ κι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἦταν Χριστοφόροι ἄνθρωποι, ὁ Χριστὸς ζοῦσε κι ἔλαμπε μέσα ἀπὸ τὸν καθένα τους. Ἦταν οὐρανοπολίτες μᾶλλον παρὰ πολίτες τῆς γῆς, ἀγγελόμορφοι, ἔμοιαζαν περισσότερο μὲ ἀγγέλους παρὰ μὲ ἀνθρώπους. Ἦταν πραγματικὰ «ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω» (Β' Κόρ. στ' 16).

Πιστεύω πώς εἶναι ἀρκετὸ ν' ἀναφερθῶ σὲ τρεῖς μόνο ἀπ’αὐτούς· ἐκείνους πού σοῦ εἶναι οἱ πιὸ γνωστοί, γιὰ νὰ 'χεις μιὰ ἰδέα πῶς ἦταν κι οἱ ὑπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι ἀναφέρομαι στὸν ἅγιο πατέρα Νικόλαο, στὸν ἅγιο Σπυρίδωνα καὶ στὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Μέγα. Πολλοὶ ἀπό τούς ἅγιους πατέρες ἔφτασαν στὴ Σύνοδο φέροντας στὸ σῶμα τους τραύματα πού εἶχαν δεχτεῖ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἅγιος Παφνούτιος, γιὰ παράδειγμα, εἶχε χάσει τὸ ἕνα του μάτι ὅταν τὸν βασάνιζαν. Ὅλοι τους ἔλαμπαν ἀπὸ ἕνα ἐσωτερικὸ φῶς πού προερχόταν ἀπὸ τὸν Θεό, ἕνα φῶς ὅπου διακρινόταν καθαρὰ ἡ ἀλήθεια. Ὡς ἀκόλουθοι τοῦ Ἐσταυρωμένου δὲν λογάριαζαν τὰ βασανιστήρια. Ἡ ἀφοβία τους στὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας ἦταν μέγιστη, ἀπεριόριστη. Μὲ τὴ θεόσδοτη γνώση τῆς ἀλήθειας πού κατεῖχαν καὶ τὴν τόλμη τους στὴν ὑπεράσπισή της, οἱ ἅγιοι αὐτοὶ πατέρες ἀναίρεσαν καὶ συνέτριψαν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καὶ καθιέρωσαν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού κρατοῦμε ὡς σήμερα καὶ ὁμολογοῦμε ὡς τὴ μόνη σωστικὴ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Tό σημερινὸ εὐαγγέλιο δέν μᾶς μιλάει γιὰ τὴ Σύνοδο αὐτή, ἀλλά γιὰ τὴν τελευταία προσευχὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στὸν Οὐράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ στὴ σημερινὴ γιορτή; Ἐπειδὴ δείχνει τὴν ἐπιρροή του στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Μὲ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς αὐτῆς ὁ Θεὸς ἐνίσχυσε τοὺς ἁγίους πατέρες τῆς Συνόδου καὶ τοὺς ἔκανε ἀτρόμητους ὑπερασπιστὲς τῆς ἀλήθειας, νικητὲς στὶς ἀμφισβητήσεις καὶ τὴν κακία ἀνθρώπων καὶ δαιμόνων. Νά, πῶς ἀρχίζει ἡ προσευχὴ αὐτή:

«Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε» (Ἰωάν. ιζ' 1). Ὅλα ὅσα δίδαξε ὁ Κύριος στοὺς ἀνθρώπους, τὰ εἶχε ἐφαρμόσει ὁ ἴδιος. Εἶχε διδάξει τοὺς ἀνθρώπους πῶς νὰ προσεύχονται: «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς...» (Ματθ. στ' 9). Ὁ ἴδιος σήκωσε τὸ βλὲμμα Του στοὺς οὐρανούς, ὅπου κατοικεῖ ὁ Πατέρας Του καὶ εἶπε: «Πάτερ!» Δὲν εἶπε «Πάτερ ἡμῶν», ὅπως κάνουμε ἐμεῖς, ἀλλά ἁπλά «Πάτερ!» Μόνο Αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ «Πατέρα μου». Αὐτὸς καὶ κανένας ἄλλος, εἴτε στὸν οὐρανὸ εἴτε στὴ γῆ, ἀφοῦ Αὐτὸς μόνο εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱός τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, ὁ μόνος ἴσος μὲ τὸν Πατέρα τόσο κατὰ τὴν ὕπαρξη ὅσο καὶ κατὰ τὴν οὐσία· ὁ μοναδικὸς Υἱός τοῦ μοναδικοῦ Πατέρα. Ἐμεῖς εἴμαστε μόνο υἱοί ἐξ υἱοθεσίας, μὲ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανόν. Δέν σήκωσε μόνο τὰ σωματικά Του μάτια ἀλλά καὶ τὰ πνευματικά, κυρίως αὐτά. Ὁ Ἄσωτος «οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανόν ἐπᾶραι» (Λουκ. ιη' 13), γιατί αἰσθανόταν τὴν ἁμαρτωλοτητά του. Ὁ Κύριος ὅμως ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανόν ἐλεύθερα, γιατί ἦταν ἀναμάρτητος.

Ἡ ὥρα Του -ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου πάθους- πλησίαζε. Μόνο Αὐτὸς ἔβλεπε τὴν ὥρα αὐτή, τὴν πιὸ φοβερὴ ἀπὸ καταβολῆς καὶ ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Μόνο Αὐτὸς τὴν ἔβλεπε καθαρὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή, τὴν προεῖπε ἀπὸ τὴν ἀρχή καὶ μίλησε γι' αὐτὴν στοὺς μαθητές Του. Οἱ μαθητὲς Του ὅμως δὲν τὸ κατάλαβαν αὐτό, δὲν τὸ ἔβαλαν στὴν καρδιά τους, δὲν τὸ ἔκαναν δικό τους, ὡς τὴ στιγμὴ πού ἡ ὥρα δὲν ἀπεῖχε πιὰ μέρες, ἀλλά λεπτά.

«Δόξασόν σου τὸν υἱόν!» Δόξασέ Τον τὴ φοβερὴ αὐτὴ ὥρα, ὅπως τὸν δόξασες μέχρι τώρα. Δόξασέ Τον στὸ θάνατο, ὅπως τὸν δόξασες στὴ ζωή. Δόξασέ Τον στὴν ταπείνωση καὶ στὰ πάθη Του, ὅπως τὸν δόξασες μέ τούς δυνατοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα Του. Δόξασέ Τον στοὺς ἀνθρώπους, ὅπως τὸν εἶχες δοξάσει ἀπὸ τὴν ἀρχή στοὺς ἀγγέλους Σου. Δόξασε τὸν Υἱόν Σου «ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε». Ἂν ἀπὸ τὸ πρῶτο μέρος τῆς πρότασης φαίνεται πώς ὁ Υἱός εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν Πατέρα, στὸ δεύτερο αὐτὸ μέρος βλέπουμε καθαρὰ τὴν ἰσότητά Τους καὶ τὴν ἀμοιβαία συμμετοχὴ στὴν ἴση δύναμή Τους. Ὁ Πατέρας δοξάζει τὸν Υἱό καὶ ὁ Υἱός δοξάζει τὸν Πατέρα, μὲ ἀδιαίρετη δύναμη καὶ ἀδιαίρετη ἀγάπη. «Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει» (Α' Ἰωάν. β' 23). Ὁ Πατέρας ἔστειλε τὸν Υἱὸ στὸν κόσμο· ὁ Υἱός φανέρωσε τὸν Πατέρα στὸν κόσμο.

Τίποτα δέν θὰ ξέραμε γιὰ τὸν Υἱό χωρὶς τὸν Πατέρα, οὔτε γιὰ τὸν Πατέρα χωρὶς τὸν Υἱό, ὅπως δέν θὰ γνωρίζαμε γιὰ τὸ φῶς, ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ ἥλιος. Μὰ οὔτε καὶ γιὰ τὸν ἥλιο θὰ ξέραμε ἂν δὲν τὸν φανέρωνε τὸ φῶς. Ὁ ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ τὴ σύγκριση αὐτὴ καὶ ὀνομάζει τὸν Χριστὸ «ἀπαύγασμα τῆς δόξης (τοῦ Πατρὸς)» (Ἑβρ. α' 3). Ὁ Κύριος δέν ζητᾶ νὰ δοξαστεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα γιὰ χάρη τοῦ ἰδίου, μὰ γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων, ὅπως βλέπουμε ἀπὸ τ' ἀκόλουθα λόγια:

«Καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. ιζ' 2). Προσέξτε μὲ ποιὸ τρόπο ὁ Κύριος ἀναφέρεται στὴ δόξα Του: μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος! Τὸ κάνει, γιὰ νὰ γίνει τὸ μέσον πού θὰ χαρίσει στοὺς ἀνθρώπους τὴν αἰώνια ζωή. Αὐτὸ εἶναι πού ζητᾶ ἀπὸ τὸν Πατέρα Του. Αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα πού ζητάει. Τὴ στιγμὴ πού οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἑτοιμάζουν ἕνα πικρὸ ποτήρι θλίψεων, γεμάτο μὲ βάσανα, ἱδρῶτα καὶ αἷμα, Ἐκεῖνος προσεύχεται γιὰ νὰ δώσει στοὺς ἀνθρώπους αἰώνια ζωή. Ἡ ἀπάντησή Του στὴν πιὸ βαριὰ πέτρα, εἶναι τὸ γλυκύτερο ψωμί. Κι ἀνέφερε ἀρκετὲς φορὲς ὅτι ὁ Πατέρας τοῦ ἔδωσε δύναμιν ἐπὶ πάσης σαρκός. «Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου» (Ματθ. ια' 27), εἶπε. Κι ἀλλοῦ πάλι: «Πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι» (Ἰωάν. ιστ' 15). Ἀλλά καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, ὅταν φανερώθηκε στοὺς μαθητὲς Του εἶπε: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη' 18).

Ὅπως λοιπὸν εἶχε λάβει ἐξουσία πάνω σὲ κάθε ὕπαρξη, ὁ Κύριος ζητάει τώρα ἀπὸ τὸν Πατέρα Του ἐξουσία στὴν αἰώνια ζωὴ γιὰ τὶς ψυχὲς ἐκεῖνες πού τὸν εἶχαν ἐμπιστευτεῖ, νὰ τοὺς χαρίσει δηλαδὴ τὴν αἰωνιότητα. Ἄλλο πράγμα εἶναι νὰ ἔχεις ἐξουσία πάνω στὸν ὑλικὸ καὶ φθαρτὸ κόσμο κι ἄλλο νὰ ἔχεις στὴ δικαιοδοσία σου τὴν αἰώνια ζωή. Ὅταν στὴν ἀρχή θέλησε ὁ Θεὸς νὰ δημιουργήσει τὸν ἄνθρωπο, ζωντανὸ καὶ ἀθάνατο, στὴ δημιουργία ἔλαβε μέρος ἡ Ἁγία Τριάδα, ὅπως διαβάζουμε στὴ Γένεση (α' 26): «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν». Τώρα, πού ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρας τοῦ κόσμου θέλει νὰ δώσει αἰώνια ζωὴ στοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους, προσφεύγει στὸν Πατέρα, ἐνῶ εἶναι αὐτονόητη καὶ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν περίπτωση αὐτή, ὅπως καὶ στὴ δημιουργία, ἡ αἰώνια ζωὴ εἶναι ἀποκλειστικὸ χάρισμα τῆς Ἁγίας Τριάδας.

Καὶ στὴ μιὰ περίπτωση καὶ στὴν ἄλλη, ἡ αἰώνια ζωὴ δηλώνεται πώς εἶναι τὸ μέγιστο ἀγαθὸ πού χαρίζει ὁ Θεός. Ἡ στιγμὴ πού ὁ ἄνθρωπος ἀποκαθίσταται στὴν αἰώνια ζωὴ εἶναι ἀνυπέρβλητη, μοναδική, ὅπως κι ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν πηλό. Τὸ νὰ κάνεις ἕνα θνητὸ ἄνθρωπο ἀθάνατο εἶναι τόσο μεγαλειώδης καὶ θεϊκὴ πράξη, ὅσο κι ἡ δημιουργία ἀπὸ τὸν πηλό.

«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν» (Ἰωάν. ιζ' 3). Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ στὴν ἐπίγεια ζωὴ μας εἶναι ἀπαρχὴ καὶ πρόγευση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ γιὰ μᾶς πού ζοῦμε ἀκόμα στὴ γῆ. Πῶς ὅμως θὰ εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ στὴ μέλλουσα κατάστασή μας; «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α' Κορ. β' 9). Αὐτὸ τὸ ἀποκάλυψε πνευματικὰ ὁ Θεὸς σ' αὐτὸν τὸν κόσμο μόνο σὲ κείνους πού Τὸν εὐαρέστησαν. Ἡ μεγαλύτερη εὐφροσύνη ὅμως στὴν αἰώνια ζωή, στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, πρέπει νὰ συνίσταται στὴ μέγιστη γνώση τοῦ Θεοῦ, στὴ θέα τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὰ παιδιὰ εἶχε πεῖ: «... οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ιη' 10).

Ἡ ἀκόρεστη θέαση τοῦ Θεοῦ, ἡ διαρκής ζωὴ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, μέσα σὲ μιὰν ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση καὶ χαρά, ἀέναη δοξολογία κι ἀγάπη, δὲν εἶναι ζωὴ ἀγγελική, πού ἁρμόζει καὶ στοὺς ἁγίους στὸν ἄλλο κόσμο; Δὲν εἶναι ζωὴ μὲ γνώση τοῦ Θεοῦ; Ὅσο ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, στὴ γῆ, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος, «βλὲπομεν δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δέ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α' Κορ. ιγ' 12).

Ἡ γνώση πού ἔχουμε τώρα γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι μερική, τότε ὅμως θὰ εἶναι πλήρης. Ἑπομένως, δὲν πρέπει νὰ νομίζουμε πώς ἕνας ἄνθρωπος γνωρίζει τὸν Θεὸ ὅταν φτάνει μὲ τὶς διεργασίες τοῦ νοῦ στὸ συμπέρασμα πώς ὁ Θεὸς ὑπάρχει κατὰ κάποιο τρόπο καὶ κατοικεῖ κάπου.

Τὸ Θεὸ γνωρίζει ἐκεῖνος πού νιώθει μέσα του ἀλλά καὶ γύρω του τὴ ζείδωρη πνοὴ τοῦ Θεοῦ· αὐτὸς πού μὲ τὴν καρδιά, τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχὴ του αἰσθάνεται τὴ μεγαλειώδη καὶ φοβερὴ παρουσία τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ στὴ φύση, μὰ καὶ στὴν προσωπικὴ ζωή του.

Γιατί ὁ Χριστὸς τονίζει τὰ λόγια τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεόν; Ἐπειδὴ θέλει νὰ προφυλάξει τοὺς μαθητές Του ἀπὸ τὸν πανθεϊσμὸ καὶ τὴν εἰδωλολατρεία, νὰ βεβαιώσει γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά τὰ λόγια πού εἶπε μέσω τοῦ Μωυσῆ: «Ἐγώ εἰμὶ Κύριος ὁ Θεός σου... οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ» (Ἐξ. κ' 2, 3). Καὶ γιατί ἐπισημαίνει πώς αἰώνια ζωὴ εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται μέσω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσο μπορεῖ ν' ἀποκαλυφθεῖ στὸ θνητὸ ἄνθρωπο, κι ἐπειδὴ μόνο μέσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ μποροῦν νὰ φτάσουν οἱ ἄνθρωποι στὴν πληρέστερη γνώση τοῦ Θεοῦ, ὅσο αὐτὸ εἶναι δυνατὸ σ' αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στοὺς Ἰουδαίους, «εἰ ἐμὲ ᾔδειτε, καὶ τὸν πατέρα μου ᾔδειτε ἄν» (Ἰωάν. η' 19). Ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ βγαίνει ἀβίαστα τὸ συμπέρασμα πώς τὸν Πατέρα μποροῦμε νὰ τὸν γνωρίσουμε μόνο μέσω τοῦ Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ἰωάν. ιζ' 4). Τί σημαίνουν τὰ λόγια ἐπὶ τῆς γῆς; Σημαίνουν πώς αὐτὸ τὸ ἔκανε ἐν σαρκί, ζώντας ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἔργο πού ἔκανε καὶ τελείωσε ὁ Κύριος ἐν σαρκί, ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Μέχρι τὴν ὥρα τοῦ θανάτου Του στὸ σταυρό, τὸ ἔργο αὐτὸ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ λόγια ζωοποιά, τέτοια πού δὲν εἶχαν ξανακουστεῖ στὴ γῆ, καθὼς κι ἀπὸ ἀμέτρητα θαύματα, τέτοια πού δὲν εἶχαν ξαναγίνει. Ὁ Κύριος ὅμως πιστώνει τὰ λόγια καὶ τὰ ἒργα Του στὸν Οὐράνιο Πατέρα, γιὰ νὰ διδάξει σ' ἐμᾶς τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ὑπακοή.

«Καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί» (Ἰωάν. ιζ' 5). Τί μποροῦν νὰ ποῦν τώρα ἐκεῖνοι πού λένε πώς ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος, ἕνα πλάσμα τοῦ Θεοῦ ὅπως καὶ τ' ἄλλα πλάσματά Του; Ὁ Κύριος ἐδῶ μιλάει γιὰ τὴ δόξα πού εἶχε μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα Του πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου! Εἶπε κάποτε ὁ Κύριος γιὰ τὸν ἑαυτό Του: «πρὶν ᾿Αβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι» (Ἰωάν. η' 58). Εἶπε πώς ὑπῆρχε πρὶν ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Αὐτὸ μόνο μποροῦσε νὰ πεῖ στοὺς ἄφρονες Ἰουδαίους, μὰ στὴν προσευχὴ Του εἶπε πώς ὑπῆρχε καὶ μάλιστα μὲ δόξα, πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Δὲν ἤθελε νὰ τοὺς ἀποκαλύψει περισσότερα. Τώρα ὅμως μὲ τὴν προσευχή Του, τὸ ἀποκαλύπτει στὸν κόσμο ὁλόκληρο. Γιατί τώρα μόνο; Ἐπειδὴ γνωρίζει ὡς παντογνώστης πώς ἡ προσευχή Του θὰ φτάσει στ' αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων μόνο μετὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του, τότε πού θὰ εἶναι εὔκολο νὰ πιστέψουν οἱ ἄνθρωποι στὴν προαιώνια δόξα Του.

Ἡ δόξα Του εἶναι ἴδια μὲ τὴ δόξα τοῦ Πατέρα, ἀφοῦ εἶναι «δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ἰωάν. α' 14). Δὲν εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς πώς «πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι» (Ἰωάν. ιστ' 15); Ἑπομένως ἡ δόξα τοῦ Πατέρα εἶναι καὶ δική Του δόξα. Τόσο στὴ δόξα ὅσο καὶ στὴν ἐξουσία εἶναι ἴσος μὲ τὸν Πατέρα. Τότε γιατί προσεύχεται στὸν Πατέρα νὰ τὸν δοξάσει; Δέν ζητάει νὰ δοξαστεῖ ὡς πρὸς τὴ Θεία φύση Του, ἀλλὰ τὴν ἀνθρώπινη. Γιὰ τὸν πλασμένο κόσμο ἡ ἀνθρώπινη φύση Του εἶναι καινούργια, ὄχι ἡ Θεία. Ἡ ἀνθρώπινη φύση Του πρέπει νὰ θεωθεῖ, νὰ φτάσει στὴ Θεία δόξα, ὥστε κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νὰ προσεγγίσουμε τὴ δόξα Του. Αὐτὸ εἶναι τὸ τέλος, τὸ στεφάνωμα ὅλων ὅσα ἔκανε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς εἰρήνευσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ἡ εὐλογημένη υἱοθεσία τους ὡς κατὰ Χάρη υἱῶν, μέσω τῆς δόξας τοῦ Θεανθρώπου.

Πρόσεξε ἐπίσης ποιὰ σπουδαία στιγμὴ διάλεξε ὁ Κύριος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ στὸν Πατέρα καὶ νὰ τὸν δοξάσει. Κι αὐτὸ ἔγινε τότε πού, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὁ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω. Αὐτὴ εἶναι μιὰ πολὺ καθαρὴ καὶ σαφὴς διδασκαλία πρὸς ἐμᾶς. Μᾶς λέει πώς, γιὰ νὰ περιμένουμε ἀνταπόδοση ἀπὸ τὸν Θεό, πρέπει πρῶτα νὰ τηρήσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θυμήσου τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ πώς, στὸ τέλος τοῦ χρόνου, ὅταν «μέλλει γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ, καὶ τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὴν πρᾶξιν αὐτοῦ» (Ματθ. ιστ' 27). Εὐλογημένοι καὶ μακάριοι θὰ εἶναι τότε οἱ ἅγιοι κι οἱ δίκαιοι, γιατί θὰ λάβουν ὡς ἀνταπόδοση ἑκατὸ φορὲς περισσότερα ἀπ’ ὅσα καλὰ ἔργα ἔκαμαν, θὰ λάμψουν σὰν τὸν ἥλιο μὲ τὸ φῶς τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ, μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Ὑψίστου.

«᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι» (Ἰωάν. ιζ' 6). Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ πού φανέρωσε ὁ Κύριος στὸν κόσμο; τὸ ὄνομα «Πατέρας». Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἦταν ἄγνωστο τόσο στοὺς εἰδωλολάτρες ὅσο καὶ στοὺς Ἰουδαίους. Εἶναι μιὰ ὁλότελα καινούργια ἀποκάλυψη στὸν κόσμο. οἱ προφῆτες κι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γνώριζαν τὸν Θεὸ μὲ τὰ ὀνόματα «Θεός», «Δημιουργός», «Κύριος», «Βασιλιᾶς», «Κριτής», ποτὲ ὅμως δὲν τὸν ἤξεραν ὡς «Πατέρα». Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἦταν ἄγνωστο στοὺς ἀνθρώπους ἀνά τούς αἰῶνες.

Κανένας θνητὸς ἄνθρωπος δέν θὰ μποροῦσε ν' ἀποκαλύψει τὸ οἰκεῖο αὐτὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, γιατί κανένας θνητὸς δέν θὰ μποροῦσε νὰ νιώσει τὴν πατρότητα τοῦ Δημιουργοῦ Του, ζώντας κάτω ἀπὸ τὸ ζυγὸ τοῦ σκότους καὶ τοῦ τρόμου, τῆς ἁμαρτίας. Κι αὐτὸ πού δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει κανείς, ἀκόμα κι ἂν τὸ ἐκφράσει μὲ τὴ γλώσσα του, δὲν ἔχει οὐσιαστικὴ σημασία. Μόνο ὁ Μονογενὴς Υἱός μπορεῖ ν' ἀποκαλέσει τὸν Θεὸ «Πατέρα». «ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. α' 18).

Σὲ ποιὸν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος τὸ γλυκύτατο αὐτὸ ὄνομα τοῦ «Πατέρα»; Στοὺς ἀνθρώπους, οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Κάποιοι σχολιαστὲς νομίζουν πώς τόνισε ἰδιαίτερα ἐκ τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ μὴ θεωρηθεῖ ὅτι ἀναφέρεται στοὺς ἀγγέλους, τοὺς «οὐράνιους ἀνθρώπους», ἀλλά στοὺς συνηθισμένους, τοὺς ἐπίγειους ἀνθρώπους. Ὁπωσδήποτε ὅμως φαίνεται πιὸ ὀρθὸ νὰ θεωρήσουμε πώς ὁ Κύριος ἐδῶ ἀναφέρεται στοὺς μαθητές Του, τόσο μὲ τὴ στενὴ ὅσο καὶ μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια. Αὐτὸ προκύπτει μὲ σαφήνεια ἀπὸ ἐκεῖνα πού λέει στὴ συνέχεια στὴν προσευχή Του: «Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ» (Ἰωάν. ιζ' 20). Τὸ σκεπτικὸ ἐκείνων πού ἰσχυρίζονται πώς στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει ὁ «προορισμός», πού διακρίνουν στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ προειλημμένη ἀπόφαση σωτηρίας ἡ καταδίκης, εἶναι ἐντελῶς ἀβάσιμο.

«Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας» (Ἰωάν. ιζ' 6). Δηλαδή, δικοί Σου ἦταν ὡς πλάσματα καὶ δοῦλοι, Σὲ γνώριζαν μόνο ὡς Δημιουργὸ καὶ Κριτή. Τώρα ὅμως ἔμαθαν ἀπὸ Ἐμένα τὸ γλυκύτερο καὶ ἀγαπητὸ ὄνομά Σου, υἱοθετήθηκαν ἀπὸ Μένα κατὰ Χάρη. Μοῦ τοὺς ἔδωσες ὡς σκλάβους, γιὰ νὰ τοὺς παραδώσω σὲ Σένα ὡς υἱούς. Ἀπόδειξαν πώς εἶναι ἄξιοι τῆς τιμῆς αὐτῆς, γιατί τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Κύριος ἐδῶ ἐγκωμιάζει τοὺς μαθητές Του στὸν Οὐράνιο Πατέρα Του. Καὶ συνεχίζει τὰ ἐγκώμια Του:

«Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν» (Ἰωάν. ιζ' 7). οἱ πονηροὶ Ἰουδαῖοι δὲν ἤθελαν νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό. Γι' αὐτὸ καὶ συκοφαντοῦσαν τὸν Κύριο, ἔλεγαν πώς εἶχε δαιμόνιο καὶ πώς ἡ θαυματουργική Του δύναμη προερχόταν ἀπὸ τὸν Βεελζεβούλ, τὸν ἄρχοντα τῶν δαιμόνων. Πρέπει νὰ 'χουμε κατὰ νοῦ πώς ἀνάμεσα στοὺς πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων ὑπῆρχε κάποια σύγχυση καὶ διαφωνία γιὰ τὸν Χριστό: Ἦταν ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ ὄχι; Ἔτσι μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε γιατί ὁ Κύριος ἐδῶ ἐγκωμιάζει τοὺς ἀποστόλους πού πίστευαν πώς ἦταν Θεός. Πάντα ὅσα δέδωκάς μοι, δηλαδή, ὅλα τὰ λόγια κι ὅλα τὰ ἔργα.

«Ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας» (Ἰωάν. ιζ' 8). Μὲ τὰ ρήματα πρέπει νὰ κατανοήσουμε ὅλη τὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη πού ἔδωσε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του, ὄχι μόνο τὰ λόγια. Τὴν ἐνέργεια τῆς σοφίας καὶ τῆς δύναμης τὴν εἶχαν ἤδη δοκιμάσει οἱ μαθητὲς ὅλο τὸ διάστημα πού ἔζησαν κοντὰ στὸν Κύριο στὴ γῆ καὶ εἶχαν πειστεῖ πώς ὅλη ἡ σοφία κι ἡ δύναμή Του ἦταν ἀπὸ τὸν Θεό.

«᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι» (Ἰωάν. ιζ' 9). Μήπως αὐτὸ σημαίνει πώς ὁ Κύριος δὲν προσεύχεται γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλά μόνο γιὰ τοὺς μαθητές Του; οἱ μαθητὲς ἦταν ἡ καλὴ γῆ, ὅπου ὁ οὐράνιος Σπορέας ἔσπειρε τὸ σωστικό Του σπόρο. Γιὰ τὸν ἀγρό αὐτόν, πού ὁ ἴδιος ὁ Σπορέας καλλιέργησε κι ἔσπειρε, προσευχήθηκε στὸ πρῶτο μέρος.

Ὁ Κύριος τὸ ἔκανε αὐτὸ γιὰ νὰ μᾶς διδάξει πώς πρέπει νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ταπεινοφροσύνη μόνο αὐτὰ πού μᾶς εἶναι ἀπαραίτητα. Μέσα στὴν ἀκαλλιέργητη καὶ ἄγονη γῆ αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὁ ἴδιος διάλεξε ἕνα μικρὸ ἀγρό, τὸν περιέφραξε κι ἔσπειρε ἐκεῖ τὸν πολύτιμο σπόρο. Καθὼς ὁ σπόρος αὐτὸς ἀναπτύσσεται καὶ καρποφορεῖ, ὁ ἀγρὸς μεγαλώνει κι ὁ σπόρος ποὺ θὰ σπαρεῖ θὰ εἶναι περισσότερος. Ἑπομένως δὲν εἶναι φυσικὸ γιὰ τὸ γεωργὸ νὰ προσεύχεται μόνο γιὰ τὸν περιφραγμένο, καλλιεργημένο καὶ σπαρμένο ἀγρό κι ὄχι γιὰ τὸν ἄγονο κι ἀκαλλιέργητο;

Πολλοὶ νεωτεριστὲς στὴ διαδρομὴ τῆς Ἱστορίας, φυσιωμένοι ἀπὸ τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἔπαρσή τους, προσπάθησαν μὲ τὶς θεωρίες τους νὰ φέρουν τὴν εὐτυχία στὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ μιὰ κίνηση, κάνοντας ἔκκληση σ' ὁλόκληρο τὸν κόσμο. οἱ προσπάθειές τους ὅμως γρήγορα ἐκμηδενίστηκαν καὶ χάθηκαν σὰν φουσκάλες τοῦ νεροῦ, ἀφήνοντας τὸν ἀπατημένο κόσμο σὲ ἀκόμα μεγαλύτερη δυστυχία.

Τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου ἔχουν μιὰν ἀόρατη, μιὰ δυσθεώρητη ἀρχή, ὅπως ὁ σπόρος τοῦ σιναπιοῦ πού σπέρνεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς κι ἀναπτύσσεται ἀργά. Ὅταν μεγαλώσει ὅμως καὶ γίνει δέντρο, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κουνήσει κανένας ἄνεμος. Ὅταν γίνεται σεισμὸς καταστρέφει πύργους ὑψηλούς, κατασκευάσματα ἀνθρώπων, μὰ δὲν μπορεῖ νὰ βλάψει οὔτε ἕνα δέντρο. Σὲ κάθε περίπτωση ὁ Κύριος δὲν μπορεῖ νὰ προσευχήθηκε στὸν Πατέρα Του μόνο γιὰ τοὺς μαθητές Του, ἀλλά ὅπως θὰ δοῦμε ἀργότερα, καὶ περὶ τῶν πιστευὸντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ. Καὶ πάλι ὅμως ὄχι γιὰ ὅλους τούς ἄγονους κι ἀκαλλιέργητους ἀγροὺς τοῦ κόσμου, ἀλλά μόνο γιὰ τὸν διευρυμένο ἀγρό, ὅπου οἱ μαθητὲς θὰ σπείρουν τὸν πολύτιμο σπόρο τοῦ εὐαγγελίου.

«Καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς» (Ἰωάν. ιζ' 10). Ἐκτός ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά Του, ὁ Υἱός εἶναι σὲ ὅλα ἴσος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἴσος στὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἀθανασία ἴσος στὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία ἴσος στὴ σοφία καὶ τὴ δικαιοσύνη. Στὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ὅμως, ὁ Πατέρας εἶναι ἀγέννητος, ὁ Υἱὸς εἶναι γεννητὸς καὶ τὸ Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα. Ἡ σχέση τοῦ Πατέρα μὲ τὸν Υἱό εἶναι τοῦ Γεννήτορα καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τῆς Πηγῆς. Ἡ κυριότητα κι ἡ αὐθεντία σ' ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀόρατου κόσμου ἀνήκουν ἐξίσου καὶ ἀδιαίρετα στὸν Πατέρα, τὸν Υἱό καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ οὐσία κι ἡ ὕπαρξη τῶν τριῶν προσώπων εἶναι μιὰ ἀόρατη μονάδα, τῶν ὑποστάσεων εἶναι ἀσύγχυτη Τριάδα.

Ἔτσι ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατέρας τὰ ἔχει καὶ ὁ Υἱός καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς τοῦ Χριστοῦ. Ἀνήκουν στὸν Πατέρα ὅπως ἀνήκουν καὶ στὸν Υἱό, καθὼς καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ὁ Κύριος εἶπε λίγο νωρίτερα, Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας καὶ τώρα λέει, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά; Ἐπειδὴ ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πατέρα τοὺς εἶχε παραλάβει ἀπὸ Ἐκεῖνον ὡς ἀκατέργαστο ὑλικὸ κι ὁ ἴδιος τούς ἐπεξεργάστηκε καὶ τοὺς λύτρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ τώρα τοὺς παραδίδει ξανὰ καλλιεργημένους καὶ λυτρωμένους στὸν Πατέρα Του. Ἑπομένως ὅσα εἶναι τοῦ Πατέρα εἶναι δικά Του κι ὅσα εἶναι δικά Του, εἶναι καὶ τοῦ Πατέρα.

Ὅπως εἶναι δύσκολο νὰ μοιράσεις τὴν ἀγάπη δυὸ ἀνθρώπων πού ἀγαπιοῦνται, τὸ ἴδιο εἶναι καὶ νὰ μοιράσεις αὐτὸ πού ἀνήκει ξεχωριστὰ στὸν καθένα. Ὁ Κύριος εἶπε ἐπίσης: «καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς». Ὡς Θεὸς δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Κι ὡς ἄνθρωπος δοξάζεται ἐνώπιόν τῆς Ἁγίας Τριάδας καὶ τῶν ἀγγέλων. Ἀπὸ τί ἐγκωμιάζεται ἕνα δέντρο ἂν ὄχι ἀπό τούς καρπούς του; Ὁ Κύριος δέν ζητεῖ μάταιη δόξα, κενή, ζητεῖ τὴ δόξα Του ἀπό τούς καρποὺς Του -τοὺς μαθητές Του- πού τὸν ἀκολούθησαν μὲ πίστη καὶ καλὰ ἔργα, μὲ ἀγάπη καὶ ζῆλο. Ὑπάρχουν γονεῖς πού ζητοῦν μεγαλύτερη δόξα ἀπ’ αὐτὴν πού τοὺς δίνουν τὰ παιδιά τους; Ἡ μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ Κυρίου εἶναι νὰ δοξάζεται ἀπὸ τὰ παιδιά Του, τοὺς πιστοὺς ὀπαδούς Του.

«Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰωάν. ιζ' 11). Γιατί λέει ὁ Κύριος πώς δὲν εἶναι πιὰ στὸν κόσμο; Ἐπειδὴ τελείωσε τὸ ἔργο Του καὶ τώρα πιὰ περιμένει νὰ ὑποστεῖ τὸ ἔσχατο καὶ μέγιστο πάθος, νὰ σφραγίσει τὸ τελειωμένο ἒργο μὲ τὸ ἀθῶο αἷμα Του.

Προσέξτε μὲ πόση ἀγάπη προσεύχεται γιὰ τοὺς μαθητές Του! Καμιὰ μητέρα δέν θὰ προσευχόταν μὲ τόση στοργὴ γιὰ τὰ παιδιά της. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς. Τοὺς ἀφήνει ὡς πρόβατα ἀνάμεσα σὲ λύκους. Ἂν δὲν τοὺς προστάτευε κάποιο μάτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, θὰ τοὺς εἶχαν κατασπαράξει ὅλους οἱ λύκοι. Τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου, ὡς γονιός, ὡς Πατέρας. Γίνου δικός τους Πατέρας, ὅπως εἶσαι καὶ δικός Μου. Μὲ τὴν πατρική Σου ἀγάπη στήριξέ τους καὶ προστάτεψέ τους ἀπό τους κακοὺς λύκους, ὁδήγησέ τους, ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς. Στὴν τέλεια αὐτὴ ἑνότητα δέν θὰ δεῖς μόνο τὴν πανίσχυρη δύναμη τῶν πιστῶν, μὰ καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ὁ Πατέρας κι ὁ Υἱός ἔχουν τὴν ἴδια οὐσία καὶ διαφέρουν μόνο στὰ πρόσωπα, ἂς γίνει τὸ ἴδιο καὶ στοὺς πιστούς: πολλὰ καὶ διάφορα τὰ πρόσωπα, ἀλλά οὐσιαστικὰ ἕνας στὴν ἀγάπη, τὸ θέλημα καὶ τὸ νοῦ.

Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος: «Ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ» (Ἰωάν. ιζ' 12). Κανένας ἀπ’ὅσους διάλεξε ὁ Κύριος δέν θὰ χαθεῖ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰούδα τὸν προδότη, ὅπως εἶναι γραμμένο καὶ στὴ Γραφή. Ὁ Ἰούδας βέβαια δέν χάθηκε ἐπειδὴ εἶναι γραμμένο, ἀλλ' ἐπειδὴ ἔδειξε ὅτι ἀπίστησε στὸν Θεὸ καὶ λάτρεψε τὸ χρῆμα. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἔχουν γραφεῖ τὰ ἑξῆς προφητικὰ λόγια γιὰ τὸν Ἰούδα: «Ὁ ἐσθίων ἄρτους μου, ἐμεγάλυνεν ἐπ' ἐμέ πτερνισμὸν» (Ψαλμ. μ' 10), τὸ χωρίο αὐτό ἐξηγεῖ ὁ Ἰωάννης στὸ εὐαγγέλιό του (βλ. Ἰωάν. ιγ' 18). «Καί τήν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος» (Ψαλμ. ρη' 8), ἀναφέρει ξανὰ ἡ Ἁγία Γραφή. Καὶ οἱ δυὸ αὐτὲς προφητεῖες ἐκπληρώθηκαν στὸν Ἰούδα. Ἔφαγε τὸν ἄρτο μαζὶ μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ κι ἔπειτα σήκωσε τὴν φτέρνα ἐναντίον Του, ὅπως λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ τὰ λόγια τοῦ προφήτη: «Ὁ τρώγων μετ' ἐμοῦ τὸν ἄρτον ἐπῆρεν ἐπ' ἐμέ τὴν πτέρναν» (Ἰωάν. ιγ' 18). Καὶ μετὰ τὴν προδοσία του ὁ Ἰούδας κρεμάστηκε κι ὁ Ματθίας πῆρε τὴν ἀποστολικὴ θέση του. Καὶ τελειώνει ὁ Κύριος:

«Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς» (Ἰωάν. ιζ' 13). Ὁ Κύριος κάνει τὴν προσευχὴ αὐτὴ πρὸς τὸν Οὐράνιο Πατέρα Του λίγο προτοῦ ἀποχωριστεῖ ἀπό τούς μαθητές Του κι ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὁ Κύριος γνωρίζει πώς τὸν περιμένει ὁ θάνατος κι ὁ τάφος. δέν μιλάει γι' αὐτὸ ὅμως στὸν ἀθάνατο Πατέρα Του, ἀφοῦ ὁ θάνατος κι ὁ τάφος δὲν ἔχουν καμιὰ σημασία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Μιλάει γιὰ ἐπιστροφὴ στὸν Πατέρα Του -νῦν δέν πρὸς σὲ ἔρχομαι- στὴν αἰώνια δόξα -τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον, πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Μετὰ προσεύχεται γιὰ τοὺς μαθητές Του, γιὰ νὰ ἔχουν τὴ δική Του χαρὰ καὶ μάλιστα πεπληρωμένην.

Τί εἴδους χαρὰ εἶναι αὐτή; Εἶναι ἡ χαρὰ πού ἔχει ὁ ὑπάκουος γιὸς ὅταν ἐκπληρώνει τὸ θέλημα τοῦ πατέρα του. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ εἰρηνοποιοῦ, πού ἡ δική του ἐσωτερικὴ καὶ θεϊκὴ εἰρήνη δὲν μπορεῖ νὰ διαταραχθεῖ ἀπὸ τὰ παραληρήματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ νοικοκύρη, πού ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἀγρό του, τὸν ὄργωσε καὶ τὸν ἔσπειρε, ὕστερα βλέπει τὸν καρπὸ ν' ἀναπτύσσεται, νὰ ὡριμάζει καὶ ν' ἀποδίδει. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ νικητή, πού κατατρόπωσε ὅλους τούς ἐχθρούς του καὶ χάρισε τὴ δύναμη τῆς νίκης στοὺς φίλους του, γιὰ νὰ 'ναι νικητὲς ὡς τὸ τέλος τοῦ χρόνου. Εἶναι τελικὰ ἡ χαρὰ τῆς ἁγνῆς καὶ θεοφίλητης καρδιᾶς, ἡ χαρὰ αὐτὴ πού εἶναι ζωή, ἀγάπη καὶ δύναμη. Τέτοια χαρὰ εἶναι στὴν πληρότητά της ἐκείνη πού ζητοῦσε ὁ Κύριος γιὰ τοὺς μαθητὲς Του προτοῦ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν κόσμο.

Ἡ προσευχὴ αὐτὴ πού ἔκανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό Του εἶχε τὴν ἄμεση καὶ πλήρη προσοχὴ τοῦ Πατέρα Του. Τ' ἀποτελέσματά της φάνηκαν σύντομα. Τὴ στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του ὁ πρωτομάρτυρας τῆς χριστιανικῆς πίστης ἀρχιδιάκονος Στέφανος, εἶδε «δόξαν Θεοῦ καὶ τὸν Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ζ' 55). Κι ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος γράφει πώς ὁ Θεὸς «ἐκάθισεν (τὸν Χριστὸ) ἐν δεξιᾷ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας καὶ δυνάμεως καὶ κυριότητος καὶ παντὸς ὀνόματος ὀνομαζόμενου οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά καί ἐν τῷ μέλλοντι· καὶ πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ» (Ἐφ. α' 20-22). Αὐτὰ ἀναφέρονται στὴ δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Γιὰ τὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῶν πιστῶν τώρα, ὅλα ἐξελίχτηκαν ἀκριβῶς ὅπως ὁ ἴδιος ζήτησε ἀπὸ τὸν Πατέρα Του. Στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων ἀναφέρεται πώς «ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν» (Πράξ. α' 14) καὶ «τοῦ δέ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (δ' 32).

Ὅπως ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει, ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀναφέρεται μόνο στοὺς ἀποστόλους -ἂν καὶ κατὰ κύριο λόγο ἀναφέρεται σ' αὐτοὺς- ἀλλά καὶ σ' ὅλους ἐκείνους πού πίστεψαν ἤ θὰ πιστέψουν στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ λόγια τους. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ ἑπομένως ἦταν καὶ γιὰ τοὺς ἅγιους πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού γιορτάζουμε σήμερα. Τήρησον αὐτούς, προσευχήθηκε ὁ Χριστὸς στὸν Πατέρα Του. Κι ὁ Πατέρας τοὺς τήρησε καὶ τοὺς προφύλαξε ἀπὸ τὶς πλάνες τοῦ Ἀρείου. Τοὺς φώτισε, τοὺς ἐνέπνευσε καὶ τοὺς ἐνίσχυσε μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.

Ἡ προσευχὴ αὐτὴ ὅμως ἔγινε καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς πού ἔχουμε βαφτιστεῖ στὴν ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ πού μάθαμε ἀπό τούς ἀποστόλους καὶ τοὺς διαδόχους τους τὸ σωτήριο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα μας.

Ἀδελφοί μου! Σκεφθεῖτε πώς ὁ Κύριος Ἰησοῦς λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό Του, ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια, σκέφτηκε καί σᾶς, προσευχήθηκε στὸν Θεὸ γιὰ σᾶς! Εὔχομαι ἡ παντοδύναμη αὐτὴ προσευχὴ νὰ σᾶς προστατεύει καὶ νὰ σᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ ἑνώσει τὶς καρδιὲς καὶ τὶς ψυχές σας! Εἴθε καὶ μεῖς νὰ δοξολογοῦμε ἑνωμένοι τὸν Πατέρα, τὸν Υἱό καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

Πηγή:http://www.alopsis.gr/alopsis/pater_a.htm

Αυτές τις ημέρες, η αγωνία των σχολικών εξετάσεων δοκιμάζει σκληρά, αλλά γόνιμα, τις υπάρξεις μας και αποκαλύπτει, θέλοντας και μη, κάθε τυχόν προσωπικό έλλειμμα αυτοεκτίμησης, υπομονής, ψυχραιμίας, πίστεως και θάρρους.

Γονείς και παιδιά φαίνεται πως πλήττονται σχεδόν εξίσου. Πρώτοι, όμως, οι γονείς οφείλουν να δείξουν τις αντοχές τους απέναντι στις επιθέσεις του δαιμονίου της υπέρμετρης και αδικαιολόγητης αγωνίας και έπειτα τα παιδιά. Τα παιδιά, χωρίς να το καταλαβαίνουν, αντιγράφουν συνήθως τους ψυχικούς κυματισμούς και τις καρδιακές αναταράξεις των γονέων τους.

Γονείς με μόνιμη ταχυκαρδία, με συνεχείς εφιδρώσεις, με μουσκεμένες παλάμες, με φιλαυτία και έπαρση, με βλέμμα διαρκώς τεταμένο, με αϋπνίες μαρτυρικές, με γλώσσα κοπίδι, με απροκάλυπτη επίδειξη πλούτου και ισχύος, γονείς που ποτέ τους δεν λένε ''πρώτα ο Θεός'', είναι σχεδόν αδύνατον να γλυτώσουν από παιδιά αγχώδη και πανικόβλητα.

Το κυνήγι του αψεγάδιαστου, της πρωτιάς και της τελειότητας έχει πολύ εγωϊσμό, γι' αυτό και κουρελιάζει τον άνθρωπο.

Η τελειότητα είναι του Θεού, δεν είναι των ανθρώπων. Στους ανθρώπους ταιριάζει η αγιότητα και όχι η τελειομανία. Το ένα έχει να κάνει με την οντολογία μας, το άλλο σχετίζεται με ρηχές και εφήμερες ψυχολογικές αναπληρώσεις.

Ο αθλητής της αγιότητας δηλώνει ελάχιστος και αμαρτωλός και παραδίνεται εν μετανοία στα χέρια του Θεού, εντελώς απαλλαγμένος από αγωνίες, άγχη και ανασφάλειες.

Ο τελειομανής κυνηγός των πρωτείων περηφανεύεται για την ''καθαρότητά'' του, καυχιέται για τις εξαιρετικές του ''ικανότητες'', κομπορρημονεί για την ''ευφυΐα'' του, αλλά δεν βρίσκει ησυχία ούτε λεπτό. Το άγχος ριζώνει βαθιά μέσα στην ψυχή του και οι ανασφάλειες τον καθιστούν αγιάτρευτο ασθενή επ' αόριστον.

Όταν οι άνθρωποι δεν βλέπουνε τίποτε άλλο μπροστά τους, εκτός από τα αριστεία και τις διακρίσεις, εκτός από τις ανέσεις και την καλοπέραση, εκτός από τον εαυτό τους και το συμφέρον τους, τελικά δαιμονίζονται.

Χάνουν δηλαδή την χαρά και την ειρήνη την εσωτερική, και η καρδιά τους πνίγεται από ανασφάλειες, άγχος και πανικό.

Έτσι μας βεβαιώνουν οι σύγχρονοι κοινωνιολόγοι και ψυχίατροι, έτσι μας μαθαίνουν, αιώνες τώρα, οι φιλοσοφούντες αρχαίοι πρόγονοί μας, έτσι μας διδάσκουν εμπειρικά και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Με αφορμή τις εξετάσεις στα σχολεία δημοσιεύονται, αυτές τις ημέρες, ένα σωρό κείμενα, με σκοπό την παροχή οδηγιών -σε γονείς και παιδιά- για την αντιμετώπιση των περιστατικών άγχους και πανικού.

Εκείνο , όμως, που παρατηρείται είναι ότι όλες αυτές οι συμβουλές βασίζονται καθαρά πάνω σε τεχνικές ψυχολογικού ελέγχου του άγχους και ποτέ σχεδόν δεν προσεγγίζεται το θέμα οντολογικά.

Είναι κρίμα να γυρίζουμε τις πλάτες μας στις δικές μας πατροπαράδοτες και δοκιμασμένες θεραπευτικές μεθόδους και να μας γυαλίζουν στο μάτι τα κάθε λογής εισαγόμενα θεραπευτικά υποκατάστατα.

Οι δυτικές κοινωνίες, οι λεγόμενες και πολιτισμένες, γέμισαν από ψυχιάτρους, αλλά οι αρρώστιες τους οι ψυχικές δεν μπόρεσαν τελικά να θεραπευτούν. Και πώς να θεραπευτούν από ψυχιάτρους, που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής;

Ενώ, οι δικές μας οι κοινότητες, πριν ακόμα πέσει η λοιμική του άκρατου και άκριτου εκδυτικισμού, δεν ήξεραν τι θα πει αυτοχειρία ούτε είχαν πείρα άγχους και πανικού.

Στα αδιέξοδα , στις στεναχώριες και τις αγωνίες της ζωής οι δικές μας οι κοινότητες εύρισκαν γιατρειά σε δυο μεγάλα και πολύπειρα θεραπευτήρια, που τα συναντούσες παντού. Δεν έλλειπαν από πουθενά, οι πόρτες τους ήτανε πάντοτε ανοιχτές και η θεραπεία προσφερόταν εντελώς δωρεάν!

Το ένα θεραπευτήριο ήτανε το Σχολείο το ελληνικό, και το άλλο η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Σήμερα, δυστυχώς, τα δυο αυτά παμμέγιστα θεραπευτήρια του Γένους μας έπαψαν να λειτουργούν όπως παλιά.

Στην θέση των σχολείων του Γένους βάλαμε διεστραμμένα, ξενόφερτα και αρρωστημένα εκπαιδευτικά προγράμματα και την κοσμοσώτειρα απλότητα του Εκκλησιαστικού Γεγονότος την αντικαταστήσαμε, εν πολλοίς, με τα πάσης φύσεως επινοήματα της ανθρωποκτόνου εκκοσμίκευσης.

Έτσι , όμως, και στις δυο περιπτώσεις, είναι ολοφάνερο ότι αγγίξαμε τα όρια της αίρεσης. Και, ως γνωστόν, η αίρεση δεν θεραπεύει. Και δεν θεραπεύει, διότι η αίρεση, από μόνη της, είναι αρρώστια βαριά και δυσίατη.

Για τις σημερινές αγωνίες και τα άγχη των παιδιών μας, χιλιάδες ψυχίατροι, χιλιάδες κοινωνιολόγοι και άλλοι τόσοι περισπούδαστοι παιδαγωγοί καταφέρνουν, όπως φαίνεται, ελάχιστα.

Ενώ, για τα άγχη και τις μεγάλες αγωνίες των παππούδων μας έφτανε και περίσσευε στο χωριό η ειρηνοποιός και αγιαστική παρουσία ενός παραδοσιακού δασκάλου και ενός ενάρετου και απλού παπά.

Φώτης Μιχαήλ, 28/5/2014

Προς: Τους Έλληνες συμπολίτες μας

Είναι γνωστό σε όλους πως το κράτος μας κάνει εδώ και χρόνια τα πάντα για να σώσει την αγαπημένη μας πατρίδα. Για να το επιτύχει αυτό έχει επιλέξει την οδό της οικονομικής μας εξαθλίωσης και παράλληλα της ψυχολογικής και ηθικής. Κάνει δηλαδή τα πάντα, για να μην κάνει τίποτα.

Την ίδια ώρα λοιπόν ,που στην ίδια χώρα οι περισσότεροι απογυμνώνονται οικονομικά (χάνοντας όλο και περισσότερα στηρίγματα), σε κάποιους άλλους χαρίζονται απλόχερα (με σχετική αμοιβαιότητα πάντα) χρηματικά πακέτα διόλου ευκαταφρόνητα τη σήμερον ημέρα.

Τώρα πολύ εύλογα θα αναρωτιέστε, ποιοι μπορεί να είναι αυτοί που καρπώνονται αυτά τα απλόχερα χαρισμένα δώρα. Κοιτάζοντας όμως κανείς για λίγο πια το δέντρο και όχι το δάκτυλο, τότε χωρίς μεγάλη δυσκολία ξεκινά να αναζητά τον χρηματοδότη και όχι τον παραλήπτη.

Συνάδελφοι! Μπορεί για κάποιους από εσάς να είναι πολύ σημαντικό, το ποιά παράταξη θα κερδίσει τις εκλογές ή το ποιος συνάδελφος θα μας αντιπροσωπεύσει στα εκπαιδευτικά συμβούλια. Για μένα όμως σημαντικότερο όλων αυτών είναι το κάτω από ποια σημαία θα ξυπνήσει αύριο η οικογένειά μου και κάτω από ποια σημαία θα αναπαύονται οι παππούδες μου.

Κύριοι και κυρίες, κατάγομαι από την Θράκη, από την πόλη της Κομοτηνής. Εκεί από την 14 Μαΐου του 1920 τιμούμε και γιορτάζουμε κάθε χρόνο την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό. Ξέρετε, μετά από τα παρακάτω , δεν θα 'ναι υπερβολή να δηλώσω πως ακόμη και μέχρι σήμερα ,το έτος 2012, ο τόπος μου διέπεται από κάποιας μορφής τουρκοκρατία.

Η Θράκη κατοικείται σήμερα από περίπου 350.000 ανθρώπους, Έλληνες, πολίτες. Γύρω στους 120.000 από αυτούς είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Αυτοί λοιπόν αποτελούν και τη γνωστή ελληνική μουσουλμανική μειονότητα. Οι 60.000 από τους 120.000 είναι οι τουρκοφανείς (κοινωνική ομάδα που διασπάται σε αρκετές μικτότερες υποομάδες). Γύρω στους 20.000 είναι οι Ρομά και 40.000 οι Πομάκοι.

Εδώ και πολλές δεκαετίες η τουρκική αλυτρωτική πολιτική, με την κρατική ανοχή-προδοσία, στα πλαίσια μιας ανύπαρκτης (κυρίως από την απέναντι πλευρά) ελληνοτουρκικής φιλίας, θέτει τις βάσεις και σπέρνει τους σπόρους της πολύ μεθοδικά, έτσι ώστε την στιγμή του θέρους να μαζέψει ευκολότερα πολύ περισσότερους καρπούς.

Έτσι λοιπόν ακόμα και η πιο καλόβουλη προσπάθεια ερμηνείας των κινήσεων της Τουρκίας στη Θράκη, είναι αδύνατον και ουτοπικό να μην καταλήξει στις προ πολλών ετών μελετημένες και σταδιακά υλοποιημένες και υλοποιούμενες βλέπεις των γειτόνων.

Το σχέδιο έχει ως εξής. Τουρκοποίηση του συνόλου του μουσουλμανικού πληθυσμού, δημιουργία θρακικού ζητήματος ( καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως του αυτοπροσδιορισμού), αίτημα για συνδιοίκηση, ανεξαρτητοποίηση και τελικά προσάρτηση. Και όλα αυτά, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, μόνο με την χρήση δημοψηφισμάτων.

Ποιο είναι λοιπόν το μέσο για να επιτευχτεί το σχέδιο; Η μη τουρκοφανής μουσουλμανική μειονότητα, η οποία ανέκαθεν και συστηματικά κακοποιείται από σύσσωμο το ελληνικό κράτος και αντιμετωπίζεται σαν κάτι ξένο, προβληματικό και εχθρικό.

Η λυσσαλέα και απρόσκοπτη γειτονική προπαγάνδα για την εμφύτευση τουρκικής συνείδησης στη μειονότητα και η παράλληλη και συστηματική αδιαφορία-κακοποίηση- προδοσία από μέρους της ελληνικής πολιτείας, σπρώχνουν όλο και πιο επικίνδυνα κοντά τη μειονότητα στην αγκαλιά της «μητέρας» Τουρκίας.

Επειδή είμαι λοιπόν και του επαγγέλματος γνωρίζω πως τα παραδείγματα είναι αυτά που μένουν. Παραπάνω μίλησα για χαρισμένα πακέτα χρημάτων από κάποιους σε κάποιους άλλους και μάλιστα σας προκάλεσα να αναζητήσετε τον πομπό και όχι τον δέκτη.

500 ευρώ μηνιαίως είναι το ποσό που παρέχει ο ζάμπλουτος Τούρκος επιχειρηματίας Ομάρ Μπαμπά για κάθε παιδί που εγκαταλείπει το ελληνικό σχολείο για να φοιτήσει σε ιδιωτικό μουσουλμανικό ιεροσπουδαστήριο, χάριν της ορθότερης εκμάθησης του Ισλάμ κατω από τη σκέπη βέβαια της τουρκικής κυβέρνησης.

1000 ευρώ ετησίως για κάθε κεφάλι ανήλικου κοριτσιού που θα φορά την παραδοσιακήτούρκικη μαντίλα (η οποία θεωρείται χρόνια τώρα παρωχημένη στην γείτονα) παρέχει άτυπα το τουρκικό προξενείο.

Το πομακόπουλο που ουδεμία σχέση έχει με την τούρκικη κουλτούρα και γλώσσα καλείται να μάθει δίχως άλλη επιλογή τρείς άγνωστες προς αυτό γλώσσες, από την πρώτη κιόλας δημοτικού. Και αυτό γιατί η ελληνική πολιτεία δείχνει να μην αναγνωρίζει το πομάκικο κομμάτι της μουσουλμανικής μειονότητας και με τη βία σπρώχνει το μικρό παιδί στην σύγχυση, στην αμάθεια και έπειτα στην τουρκοποίηση καθώς μέσα στα μειονοτικά σχολεία οι γλώσσες που διδάσκονται είναι τα τούρκικα, τα αραβικά και τα ελληνικά( καμία αναφορά στα πομάκικα).

Εδώ και χρόνια προσφέρονται δωρεάν δορυφορικά πιάτα (συνδεδεμένα άμεσα με τα τούρκικα ραδιοτηλεοπτικά μέσα) κυρίως στα ορεινά χωριά της Θράκης (πομακοχώρια) όπου μέχρι σήμερα το σήμα των ελληνικών δικτύων δεν έχει φτάσει ή είναι ανεπαρκές.

Στο κέντρο της Κομοτηνής εδώ και κάποια χρόνια δεσπόζει ,κάτω από τη σκέπη ενός νεόκτιστου και πολυτελούς κτηρίου, η μεγαλοπρεπής τούρκικη τράπεζα Ζιράατ Μπανκ η οποία δανείζει, επιλεκτικά σε μουσουλμάνους αλλά και συλλόγους που φωνάζουν ότι είναι τούρκικοι, με χαμηλά επιτόκια 3% ενώ οι ελληνικές με 14%. Αποτέλεσμα αυτών είναι ο χριστιανός να πουλά και ο μουσουλμάνος (η τράπεζα στην ουσία) να αγοράζει γη.

Ο εγκληματικός (όχι μόνο για τη Θράκη) Καλλικράτης μετέτρεψε τους δήμους της Κομοτηνής σε τέσσερεις, με αποτέλεσμα να μην ισχύει πλέον η κοινωνική ισορροπία στους πληθυσμούς των νέων δήμων και έτσι δυο από τους τέσσερεις δήμους να έχουν για άρχοντα μουσουλμάνο, εκλεκτό εννοείται του τουρκικού προξενείου και έτοιμο να λειτουργήσει προς όφελος του.

Η επίσης εγκληματική κομματική λίστα έφερε επικίνδυνα αποτελέσματα στην περιοχή. Τα κόμματα που είχαν αξιώσεις στην περιοχή είχαν ως πρώτο όνομα στη λίστα μουσουλμάνο ( εκλεκτό του προξενείου) με αποτέλεσμα δύο από τους τρείς βο«υ»λευτές του νομού Ροδόπης να είναι τελικά από τους παραπάνω «εκλεκτούς».

Όπως φαίνεται τα παραδείγματα είναι πολλά και τα συναντά κανείς καθημερινά και σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας της Θράκης. Το ζήτημα είναι ότι εφόσον το επίσημο κράτος εδώ και δεκαετίες κάνει τα πάντα για να μην κάνει τίποτα, ο κλήρος πέφτει μόνο σε εμάς τους πολίτες. Εύλογα θα διερωτάται κανείς τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει. Το λιγότερο αλλά συνάμα σημαντικότατο που μπορεί να κάνει κάποιος από εδώ είναι αρχικά να ενημερωθεί για το ζήτημα και έπειτα να μεταλαμπαδεύσει το ζήτημα ως «ιεραπόστολος» και να το γνωστοποιήσει σε όσο το δυνατό περισσότερους συμπολίτες μας.

Στόχος δεν είναι η ελληνοποίηση των Πομάκων. Στόχος είναι η συνειδησιακή τους αφύπνιση. Όταν ο Πομάκος νιώσει Πομάκος τότε αυτόματα θα νιώσει και θα είναι Έλληνας!

Για περισσότερες πληροφορίες για το ζήτημα επισκεφθείτε την σελίδα των Πομάκων

http://zagalisa.gr

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2194.html

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ: Κρατούμε λοιπόν στα υπ΄όψιν αυτή τη "φροντίδα" του ΣτΕ για την υγεία του πληθυσμού, ώστε σε επόμενες δίκες για περικοπές συντάξεων, φαρμάκων, ασφαλιστικών καλύψεων, ανεργίας, απολύσεων, μαζικών καταθλίψεων,  αυτοκτονιών κλπ, που ασφαλώς επηρρεάζουν και τους μαθητές,  να δικάσει  με το ίδιο σκεπτικό.

Διαβάστε όλο το άρθρο:

ΣτΕ: Νόμιμη και συνταγματική η επιστράτευση των εκπαιδευτικών, κ ρίνοντας ότι από τις συγκεκριμένες απεργιακές κινητοποιήσεις υπήρχε κίνδυνος για την δημόσια υγεία

15/05/2014 12:47    

Νόμιμη και συνταγματική έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας, την επιστράτευση των εκπαιδευτικών τον περασμένο Μάιο και των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς τον Ιανουάριο του 2013.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ, με τρεις αποφάσεις της, απέρριψε προσφυγές των σωματείων των εργαζομένων, κρίνοντας ότι από τις συγκεκριμένες απεργιακές κινητοποιήσεις υπήρχε κίνδυνος για την δημόσια υγεία.

Σχετικά με την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, οι σύμβουλοι επικρατείας απέρριψαν ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς της ΟΛΜΕ και έκριναν ότι η αναβολή των πανελλαδικών εξετάσεων, λόγω της απεργίας των εκπαιδευτικών, «μπορεί να είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των μαθητών που συμμετέχουν στις εξετάσεις, σε έκταση και ένταση τέτοιες, ώστε να δημιουργείται κίνδυνος για την δημόσια υγεία, για την αντιμετώπιση του οποίου δικαιολογείται κατά το Σύνταγμα και τον νόμο η επίταξη των προσωπικών υπηρεσιών των εκπαιδευτικών».

Ως προς την επιστράτευση των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς οι δικαστές απέρριψαν και πάλι όλους τους λόγους των Σωματείων των εργαζομένων, υπογραμμίζοντας ότι η επιστράτευση υπαγορεύθηκε από λόγους αναγόμενους στην προστασία της υγείας των κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής και ιδιαίτερα αυτών που έχουν ανάγκη «έγκαιρης προσβάσεως σε υπηρεσίες υγείας, καθώς κατά την διάρκεια των απεργιών στα μέσα σταθερής τροχιάς δεν υπήρχε προσωπικό ασφαλείας για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών μεταφοράς του κοινωνικού συνόλου.

Πηγή: http://www.lawnet.gr/news/ste-nomimi-kai-suntagmatiki-i-epistrateusi-ton-ekpaideutikon-32599.html

Φέτος συμπληρώνονται 561 χρόνια, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Το γεγονός ήταν τεράστιας σημασίας στην εποχή του. Ο απόηχος του, ακόμη και σήμερα, δεν έχει κοπάσει. Οι συνέπειες του ήταν τεράστιες για την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων στην Ευρώπη και στην Εγγύς Ανατολή. Για το Έθνος μας, ακόμη περισσότερο, σήμανε την κατάλυση της πολιτικής μας ανεξαρτησίας, αφού η Κωνσταντινούπολη, ήταν η χιλιόχρονη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μας.

(Μια μυθιστορηματική αφήγηση που φωτίζει το πρόσωπο του τελευταίου μαρτυρικού Αυτοκράτορα της Ρωμανίας, βασισμένη σε ιστορικές αναφορές)

Φέτος συμπληρώνονται 561 χρόνια, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Το γεγονός ήταν τεράστιας σημασίας στην εποχή του. Ο απόηχος του, ακόμη και σήμερα, δεν έχει κοπάσει. Οι συνέπειες του ήταν τεράστιες για την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων στην Ευρώπη και στην Εγγύς Ανατολή. Για το Έθνος μας, ακόμη περισσότερο, σήμανε την κατάλυση της πολιτικής μας ανεξαρτησίας, αφού η Κωνσταντινούπολη, ήταν η χιλιόχρονη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μας.

Φανταστείτε, λοιπόν, κάποιον, να πετάει μια μεγάλη πέτρα στα νερά μιας μικρής λίμνης. Οι κυματισμοί των ομόκεντρων κύκλων, απλώνονται ολόγυρα και φτάνουν μέχρι τις όχθες. Όσο πιο κοντά στο σημείο της ρίψης, είναι ο κυματισμός, τόσο πιο ισχυρός είναι. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο ανεπαίσθητος. Αυτή η εικόνα μας είναι χρήσιμη, αν στον ορισμό του γεγονότος, της ρίψης δηλαδή της πέτρας (ενέργεια-αιτία) και των κυματισμών (αποτέλεσμα), αντικαταστήσουμε τους κατά αναλογία παρανομαστές, με τις έννοιες των διαστάσεων, του χώρου και του χρόνου. Έτσι, μπορούμε να αποκτήσουμε μια πολύ καλή αναπαράσταση του τρόπου με τον οποίο, ένα ιστορικό γεγονός, προϊόντος του χρόνου εξελίσσει τις συνέπειες του στο χώρο. Και το ίδιο συμβαίνει με το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο γεγονός, πράξη, ενέργεια ακόμη και λόγο.

Όμως, η άλωση της Πόλης σήκωσε κύματα! Και τα κύματα αυτά, αν και πιο μικρά τώρα, πιο αδύναμα, συνεχίζουν ωστόσο να μεταφέρουν την ιστορική μνήμη. Ακόμη εξελίσσονται, καθώς φτάνουν στις «όχθες» μας. Έχω όμως την αίσθηση, ότι δεν θα προλάβουν να ηρεμήσουν. Ένα άλλο «χέρι», ίσως είναι έτοιμο να ρίξει πάλι μια πέτρα στη λίμνη. Αυτήν τη φορά, ίσως από άλλη πλευρά.

Ωστόσο, δεν είχα σκοπό να γράψω ένα συμβατικό ιστορικό άρθρο για την Άλωση. Ζωγράφος είμαι, όχι ιστορικός. Για το λόγο αυτό, θα επιχειρήσω να φωτίσω το πρόσωπο του τελευταίου μαρτυρικού αυτοκράτορα, σα να πρόκειται για ένα πορτρέτο της τραγικότητας. Διότι, το όνομα που έρχεται δεύτερο στο νου, μετά από την Αγία Σοφία, μιλώντας για την Άλωση, είναι το όνομα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Όλοι μιλούν για την Πόλη και τον αυτοκράτορα, δεν ξέρω όμως κάποιον που να εστίασε ποτέ στον άνθρωπο. Έτσι, δεν με ενδιαφέρουν τώρα η Πόλη, και οι συμπλεκόμενοι στρατιώτες. Αυτά τα αφήνω, όπως στο έργο μου, σε δεύτερο επίπεδο. Τώρα με ενδιαφέρει μόνο εκείνος. Όπως τον φαντάστηκα και τον ζωγράφισα. Μόνος, λαβωμένος, ηθικά αήττητος. Λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα της δόξας και της τιμής. Ένας Μάρτυρας του Έθνους.

Θα ήθελα να δούμε για λίγο τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, σαν έναν απλό άνθρωπο. Έναν από εμάς. Κάποιον, που το πικρό πεπρωμένο του, ήθελε να είναι εκείνος, ο τελευταίος Βασιλέας μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας. Πίσω από τους τίτλους και τα αξιώματα. Πίσω από τους θρύλους και τις παραδόσεις. Πίσω από την ασπίδα και την περικεφαλαία του. Είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του. Για αυτά θα σας μιλήσω.

‘Εγινε Δεσπότης του Μυστρά, απελευθέρωσε τον Μωριά και ανέβηκε στον θρόνο μόνο για 4 χρόνια, τα τελευταία. Αποδείχθηκε ο πιο κατάλληλος, για όσα είχε ανάγκη η αυτοκρατορία εκείνες τις στιγμές, και ήταν ο πιο άξιος από τους αδελφούς του. Ήταν 49 χρόνων, όταν έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος μπροστά στα τείχη της πόλης. Ήταν ακόμη εκείνος, που σαν αμνός, έπρεπε να πληρώσει με το αίμα του, όλες τις αμαρτίες της αυτοκρατορίας και της μακραίωνης παρακμής της, για την οποία ο ίδιος ήταν ανεύθυνος. Φαντάζεστε την πίκρα του, όταν έβλεπε ότι αυτή η βραδυφλεγής βόμβα αιώνων, ήταν έτοιμη πια να σκάσει στα χέρια του; Το βάρος που έπεφτε πάνω στους ώμους του, να υπερασπίσει την αβοήθητη Πόλη και ό,τι είχε απομείνει, από την πάλαι ποτέ κραταιά και λαμπρή αυτοκρατορία; Και από που να ζητήσει βοήθεια;

Μπορείτε να φανταστείτε τη λύπη του, να είναι αναγκασμένος να τριγυρνάει στη Δύση ταπεινωμένος; Να φιλάει τις κατουρημένες ποδιές, να υπόσχεται Ένωση που δεν πίστευε, για να εξασφαλίσει τη βοήθεια που θα έσωζε την Βασιλεύουσα του. Ένα ένδοξο απομεινάρι, που η πριγκιπική του μοίρα του κληρονόμησε, ως ένα πολύτιμο μαργαριτάρι. Και αυτό το ερείπιο που παρέλαβε, το αγάπησε. Έτσι όπως ήταν. Για αυτό που υπήρξε. Διότι γνώριζε την απόλυτη αξία που είχε η Πόλη για το Έθνος του, και πως ήταν το διαμάντι στο στέμα του. Και την αγάπησε τόσο, που έδωσε και τη ζωή του για αυτήν.

Φαντάζεστε τη μοναξιά του; Ήταν Βασιλέας αυτός και απόλυτος μονάρχης. Έπαιρνε μόνος τις αποφάσεις, που καθόριζαν το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και της Κωνσταντινούπολης. Δεν ήταν Δημοκρατία, ώστε να ψάχνει έπειτα συνενόχους για την καταστροφή. Η ευθύνη ήταν όλη δική του. Και η ευθύνη αυτή, σημαίνει απέραντη μοναξιά και ας είχε εκατό συμβούλους. Και την ανέλαβε.

«Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου», (Λεπτ)

Φαντάζεστε την θλίψη του, καθώς έβλεπε να καταρρέουν γύρω του τα πάντα; Όλος ο κόσμος του! Όσα γνώριζε, όσα είχε ζήσει και όσα του είχαν διηγηθεί οι παλαιότεροι. Τόσο καιρό πολιορκία, να τριγυρνάει στα συμβούλια και στις επάλξεις, να βλέπει το λαό του ταλαιπωρημένο στους δρόμους και στις πλατείες, πεινασμένο, πληγωμένο, εξουθενωμένο από τις ανάγκες και τις κακουχίες της πολιορκίας. Όλα αυτά τα έβλεπε. Μάτωνε η ψυχή του. Όλοι αυτόν κοίταζαν. Από αυτόν περίμεναν τη λύση στη δυστυχία τους. Όμως, δεν άφησε τα συναισθήματα να αδυνατίσουν τη θέληση του. Και αυτό, θα πρέπει επίσης να το εκτιμήσουμε στην σκιαγραφία που κάνουμε, φωτίζοντας τον χαρακτήρα του ανθρώπου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Τη δύναμη του χαρακτήρα του, δηλαδή, και την ακλόνητη αποφασιστικότητα και σταθερότητα που έδειξε. Στοιχεία, στην φθορά των οποίων, αποσκοπούσε και ήλπιζε μάταια ο εχθρός.

Κουρασμένος και ο ίδιος από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις. Αδυνατισμένος και άγρυπνος, με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια. Που χρόνος να κοιμηθεί; Ο φολιδωτός θώρακας, έχει γίνει πια ένα με το δέρμα του. Η ένταση είναι καθημερινή και ασταμάτητη. Οι πυρκαγιές και η επιδιόρθωση των τειχών, απαιτούν συνεχή εποπτεία. Οι επάλξεις και οι υπερασπιστές έχουν ανάγκη από την ηθική τόνωση που δίνει εκεί η βασιλική παρουσία. Ο Κωνσταντίνος, είναι πολεμιστής και το σπαθί του κόβει. Βασίζεται στον εαυτό του και έχει την βεβαιότητα, πως και οι σύντροφοι του είναι αποφασισμένοι. Δεν ήταν από εκείνους, που κάθονται στην ασφάλεια και από μακριά δίνουν εντολές σε ανθρώπους αποκτηνωμένους και φοβισμένους, όπως ο Μωάμεθ! Ο Κωνσταντίνος έχει μόνο συντρόφους, όπως ο Ιουστινιάνι, ο Φραντζής κα, που θα έδιναν την ζωή τους για αυτόν. Όπως και την έδωσαν πολλοί.

Τον φαντάζεστε να κλαίει σιωπηλά; Βαθιά μεσάνυχτα, στην ησυχία του δώματος, μόνος απέναντι στον Πλάστη Του. Προσευχόμενος για την σωτηρία της Πόλης του, από τα δόντια των αλλόδοξων βαρβάρων της στέπας. Ή μήπως, μια τέτοια λεπτομέρεια, δεν ταιριάζει στη δυναμική εικόνα του ήρωα; Σας φαίνεται δύσκολο, να αφήσετε τη στερεότυπη εικόνα της εξιδανίκευσης, που περιβάλλει πάντα ένα ένδοξο ιστορικό πρόσωπο, και που το μεταμορφώνει σε μια ψυχρή ανέκφραστη οντότητα, υπερανθρώπου φύσεως; Ναι, μπορεί και να έκλαψε, λοιπόν! Αλλά αυτό τον έκανε δυνατό και όχι αδύναμο. Τον έκανε απλά ανθρώπινο. Τακτοποίησε τις «εκκρεμότητες» του με τον Θεό. Ήταν έτοιμος, πλέον, να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του!

Τι λέτε; Σαν άνθρωπος, δεν θα σκέφτηκε, έστω και για μια μόνο στιγμή τη συνθηκολόγηση και τη σωτηρία, πριν απωθήσει με αποστροφή τη σκέψη αυτή; Γνωρίζετε, κάποιον, που να αγαπά τον θάνατο περισσότερο από την ζωή; Που, αν μπορούσε να αποφύγει τον χάροντα, δεν θα το έκανε; Σίγουρα, θα το σκέφτηκε! Είναι ανθρώπινο. Αρκεί που κοίταζε ψηλά από τα τείχη τα πολυάριθμα στίφη των Οθωμανών, που έμοιαζαν να είναι ατέλειωτοι, όσοι και αν σκοτώνονταν. Οι δικοί του λιγόστευαν. ήταν περίπου 7-8.000. Εμείς δεν τα γνωρίζουμε αυτά στα χρόνια μας, έτσι είμαστε εύκολοι στις κρίσεις και στα λόγια μας.

Δεν ξέρουμε πως είναι, να τρέμουν τα γόνατα από το φόβο του θανάτου, να χτυπάνε τα σωθικά από την ένταση και την αδρεναλίνη. Να φεύγουν κεφάλια, γύρω σου, πόδια, χέρια, να ανοίγουν κοιλιές. Μεταλλικοί ήχοι σπαθιών και κρότοι κανονιών και τηλεβόλων. Και πάνω από όλα, αυτές οι μυριόστομες εφιαλτικές κραυγές, σε όλες τις γλώσσες, τα ουρλιαχτά του πόνου ή της παράνοιας του φόβου, που μεταβάλλεται σε απεγνωσμένη ηχητική επιθετικότητα. Να ξέρεις, ότι είναι πολύ πιθανόν να μην επιζήσεις. Ακόμη χειρότερα, να προβλέπεις, πως σίγουρα θα σκοτωθείς. Εδώ σε θέλω κάβουρα! Πολλών τα πόδια τρέμουν, άλλοι τα κάνουν πάνω τους, κάποιοι άλλοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα, μερικοί το ευχαριστιούνται κιόλας.

Στο κάτω-κάτω, τόσες προτάσεις του είχε κάνει ο Μωάμεθ, θα μπορούσε να δεχθεί να παραδώσει την Πόλη, να εξευτελιστεί με ατιμωτικούς όρους, αλλά να διασώσει μια ευνουχισμένη βασιλεία και τη ζωή τη δική του και του λαού. Ποιος άλλος θα μπορούσε να τον κατηγορήσει, αν το έκανε, εκτός από τη συνείδηση του; Κανένας! Ήδη, πολλοί αξιωματούχοι του είχαν αποδεχθεί ανεπίσημα αυτή την άποψη. Άλλοι του είχαν προτείνει να τον φυγαδεύσουν από την Πόλη, ώστε να συνεχίσει τον αγώνα, συγκεντρώνοντας δυνάμεις (1) . Δεν το δέχθηκε. Απάντησε οριστικά όχι!

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ' ἐμὸν ἐστίν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»  

Νέες αρετές της προσωπικότητας του, αναδεικνύονται τώρα. Αξιοπρέπεια, φιλότιμο, ανδροπρέπεια, αντίληψη της ιστορικότητας των στιγμών. Αυτό και μόνο, καθιστά τον θάνατο του συνειδητή θυσία, όπως ακριβώς του Λεωνίδα και του Παπαφλέσσα. Αυτοί οι τρεις, ως παραδείγματα θυσίας, συνδέονται, και όχι τυχαία, αντιπροσωπεύουν τις τρεις εποχές του Έθνους μας. Την αρχαία, τη μεσαιωνική και τη νεώτερη.

Είναι, όμως και ευγενής στον χαρακτήρα, φιλόφρων και ταπεινόφρων. Άξιος να αγαπηθεί. Ο Φραντζής, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας, μας πληροφορεί στο Χρονικό του για την Άλωση, ότι ο Κωνσταντίνος την τελευταία νύχτα συγκέντρωσε τους εξαντλημένους υπερασπιστές για να τους απευθύνει τον τελευταίο λόγο (2). Γράφει πως τους είπε, μεταξύ άλλων:

«Δεν έχω καιρό να πω περισσότερα· μοναχά το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το αναθέτω στα χέρια σας, για να το διαφυλάξετε με προθυμία. Σας παρακαλώ ακόμα, και ζητώ την αγάπη σας, να είστε πειθαρχικοί στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκατόνταρχους, ο καθένας κατά την τάξη του, τη θέση του και την υπηρεσία του. Να ξέρετε τούτο: αν από μέσα από την καρδιά σας φυλάξετε τις εντολές μου, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε από την παρούσα δίκαιη απειλή του. Δεύτερον, σας περιμένει στον ουρανό το αδαμάντινο στεφάνι, και η μνήμη σας θα είναι αιώνια και άξια στον κόσμο».

Με αυτά τελείωσε τη δημηγορία του, ευχαριστώντας με δάκρυα και στεναγμούς το Θεό. Τους είπε τέλος: «Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, να είσαστε έτοιμοι το πρωί. Με τη χάρη και την αρετή που μας δώρισε ο Θεός και με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, στην οποία αναθέτουμε “την πάσαν ελπίδα μας”. Θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει κακήν κακώς και ντροπιασμένος από εδώ».

Ο,τι και αν εννοούσε ο Κωνσταντίνος, μιλώντας για την «δίκαια απειλή Του», το πιο πιθανό είναι, ότι πέρα από τις γενικότητες, αναφερόταν στην λανθασμένη προσπάθεια που κατέβαλε για την Ένωση των Εκκλησιών και την υποταγή στον Πάπα, κάνοντας μάλιστα το γνωστό «συλλείτουργο» του Δεκεμβρίου του 1452. Είναι αξιοσημείωτο, πως από τότε, ο ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας, είχε μείνει αλειτούργητος, σα μαγαρισμένος, μέχρι τη νύχτα που αναφέρθηκε πιο πάνω, στις 28 Μαϊου του 1453! Επί 6 ολόκληρους μήνες, η Αγία Τράπεζα έμεινε χωρίς την αναίμακτη Θυσία, και κανένα πόδι πιστού δεν πέρασε το κατώφλι της! Αυτό είναι τεράστιας σημασίας γεγονός, για τα δεδομένα της Αυτοκρατορίας. Δυστυχώς, όμως, παραβλέπεται ως λεπτομέρεια, επειδή αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Και όμως, οι ιστορικοί των γεγονότων, αυτόπτες οι ίδιοι, όπως ο Κριτόβουλος (από την πλευρά των Οθωμανών), έχουν καταγράψει με ακρίβεια και αντικειμενικότητα τις διάφορες αρνητικές «θεοσημείες», που λάμβαναν χώρα στην Πόλη, λίγες ημέρες πριν από την Άλωση (3). Ο Θεός είχε εγκαταλείψει πλέον την Πόλη, αλλά πρώτα τον είχαν εγκαταλείψει οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Και συνεχίζει ὁ φραντζῆς:

«Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ὅλοι ἀπαντοῦν: «ἀποθάνωμεν ὑπὲρ τῆς Χριστοῦ πίστεως καὶ τῆς πατρίδος ἡμῶν». Καὶ ὁ Βασιλέας ἀκούγοντάς τους, μὴν συγκρατώντας οὔτε αὐτὸς πιὰ τὰ δάκρυά του, τοὺς εὐχαριστεῖ. Καὶ οἱ δυστυχεῖς Ρωμαῖοι, ἀκούοντες τὸν Βασιλέα, «καρδίαν ὡς λέοντες ἐποίησαν»· καὶ ἀγκαλιάζονταν δακρυσμένοι, συγχωροῦντες ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.

Ὁ Βασιλέας, ἀκολουθούμενος ἀπὸ ἄλλους πολλοὺς ἐπῆγε στὴν Ἅγια-Σοφιὰ καὶ μετέλαβε τὰ ἄχραντα μυστήρια.

Καὶ μετὰ επέρασε ἀπὸ τὰ Ἀνάκτορα, γιὰ νὰ ἀποχαιρετίσει φίλους καὶ συγγενεῖς· «ἐν τῇδε τῇ ὥρᾳ τὶς διηγήσεται τοὺς τότε κλαυθμοὺς καὶ θρήνους τοὺς ἐν τῷ παλατίῳ; Εἰ καὶ ἀπὸ ξύλου ἄνθρωπος ἢ ἐκπέτρας ἦν, οὐκ ἐδύνατο μὴ θρηνῆσαι»

«Καὶ ἀναβὰς ἐφ᾿ ἵππου ἐξήλθομεν τῶν ἀνακτόρων περιερχόμενοι τὰ τείχη [...]»

Αλλάζουμε, λοιπόν, τώρα και εμείς το σκηνικό και ερχόμαστε στα τείχη. Ο Κωνσταντίνος με τον Φραντζή περιήρθαν τα τείχη και τα οχυρώματα, όπου λαϊκοί, γυναίκες και μοναχοί, βοηθούσαν στα γεμίσματα και στην πρόχειρη επιδιόρθωση των πεσμένων τειχών, στη μεταφορά λίθων και χώματος και στα πρόχειρα νοσοκομεία, όπου περιθάλπονταν οι εκατοντάδες πληγωμένοι. Ο Κωνσταντίνος εμψύχωνε τους πάντες με το ηθικό του μεγαλείο. Στο τέλος, όταν αποχωρίστηκαν εκείνη τη νύχτα της 28ης προς 29η Μαϊου, ήταν η τελευταία φορά που ο Φραντζής έβλεπε τον Κωνσταντίνο. Λίγο αργότερα, πριν προλάβουν να ξεκουραστούν, ξεκίνησε ξαφνικά η πρώτη μεγάλη επίθεση των Οθωμανών ατάκτων. Νωρίς τα χαράματα, νύχτα ακόμη. Ξύπνησε η κόλαση από τις χιλιάδες κραυγές τους. Πύρινες βολίδες φωτιάς διέσχισαν τον ορίζοντα και φώτισαν τον νυχτερινό ουρανό πάνω από την πόλη, προκαλώντας πυρκαγιές, καίγοντας ανθρώπους.

Ο Κωνσταντίνος, έτρεξε στο σημείο που είχε επιλέξει να υπερασπιστεί ο ίδιος, λόγω της αδύνατης θέσης του. Στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, που απέναντι της είχε στήσει το τσαντήρι του ο Μωάμεθ. Πέταξε από πάνω του το μανδύα με τα αυτοκρατορικά διάσημα, που εμπόδιζε τις κινήσεις του και έμεινε μόνο με την πανοπλία του. Ίσος με τους άλλους. Κράτησε μόνο τα αυτοκρατορικά ερυθρά πέδιλα, με τους χρυσοκεντημένους Δικέφαλους Αετούς. Τράβηξε το ξίφος από την θήκη του και περιστοιχιζόμενος από την επίλεκτη φρουρά του, ανέβηκε στις επάλξεις. Για περισσότερες από δύο ώρες κράτησε η επίθεση των ατάκτων, που στο τέλος υποχώρησαν με μεγάλες απώλειες. Το ηθικό ήταν υψηλό, όμως η κούραση μεγάλη.

Λίγο πριν τα χαράματα επιτέθηκε το δεύτερο κύμα, αυτή τη φορά από τον τακτικό στρατό μαζί με ατάκτους. Σφαγή, τρόμος και πανικός! Σαν κύματα σπάζουν πάνω στα τείχη και συντρίβονται. Ο Κωνσταντίνος και οι περί αυτού, έρχονται σε άμεση επαφή με όσους Οθωμανούς καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα τείχη. Τους ρίχνουν από τις σκάλες και τους πετσοκόβουν με τα σπαθιά. Δύο-τρεις φορές κινδύνεψε η ζωή του. Χιλιάδες βέλη και βόλια διασταυρώνονται στον αέρα. Αλίμονο σε όποιον βρεθεί στην πορεία τους. Έπειτα από το γλυκοχάραμα, το δεύτερο κύμα αποσυρόταν νικημένο και με τεράστιες ζημιές. Οι υπερασπιστές ήταν νικητές, αλλά αυτή η νίκη μεταφραζόταν σε πολύτιμες απώλειες και σε διαρκή κάματο. Οι Οθωμανοί ήταν ξεκούραστοι. Έτσι, μετά από την ανατολή του ηλίου, ξεκίνησε η τρίτη και τελευταία γενική επίθεση, με τα σώματα των δεκάδων χιλιάδων επίλεκτων Γενιτσάρων.

Τώρα, ο Κωνσταντίνος, μπροστά από την πύλη του Αγίου Ρωμανού, έχει μεταμορφωθεί σε έναν άγγελο του θανάτου, για όσους εχθρούς τυχαίνουν μπροστά του. Ο Ιουστινιάνης πληγώθηκε βαριά και εγκατέλειψε τη θέση του. Η πίεση είναι τώρα μεγαλύτερη. Οι εχθροί αμέτρητοι και ξεκούραστοι, μεθυσμένοι από τις υποσχέσεις για δώρα, εκ μέρους του Μωάμεθ. Σκοτώνει ασταμάτητα. Καθώς το αίμα πιτσιλάει πάνω του, με την έντονη μυρωδιά του σιδήρου στα ρουθούνια, παραμορφώνει την όψη του, τα γένια του, στη μορφή ματωμένου θηρίου. Ποτάμι ρέει το αίμα από τις επάλξεις. Υπερχειλίζει. Αγώνας άνισος, ανέλπιδος. Τα πλοία με την υποσχεμένη βοήθεια των Ευρωπαίων, δεν ήρθαν ποτέ (4). Οι σύντροφοι του γύρω, πέφτουν ένας-ένας. Η αντίσταση αραιώνει, τα ανοίγματα διευρύνονται, οι γραμμές σπάζουν. Κοιτάζει τριγύρω, ότι έχει μείνει μόνος, με ελάχιστους. Γνωρίζει πλέον, τι μέλλει γενέσθαι. Η τραγικότητα των στιγμών, τον μεταβάλλει σε μάρτυρα της ανθρώπινης φύσης. Έχει κτυπηθεί και ο ίδιος, οι δυνάμεις του πλέον τον εγκαταλείπουν. Είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει το φρικτό, αλλά ένδοξο τέλος, του ηττημένου από υπέρτερο εχθρό, βασιλέα. Σαν τον Λεωνίδα.

Λένε πως φώναξε, μένοντας ως το τέλος αξιοπρεπής και για να μη γίνει, είτε αυτόχειρας, είτε ως αιχμάλωτος, ο εμπαιγμός του βαρβάρου:

«Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;»

Όμως, δεν υπάρχει κανείς! Οι ήχοι των σπαθιών σιώπησαν εκεί κοντά του. Όλα τέλειωσαν πια. Ο Κωνσταντίνος, αιμορραγώντας και με σπασμένο σπαθί, έχει γονατίσει, πλέον, δίπλα στα κουφάρια των σκοτωμένων Οθωμανών. Κάποιοι Γενίτσαροι τον βλέπουν μόνο, σαν γονατισμένο και πληγωμένο λέοντα και τον πλησιάζουν, με θράσος συνάμα και φόβο. Ευτυχώς, δεν αναγνωρίζουν ποιος είναι, μοιάζει με όλους τους άλλους. Έτσι, πέφτουν πάνω του σαν κοπάδι από ύαινες και τον αποτελειώνουν...

«Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου»,(Λεπτ)

Τι να σκεφτόταν, τις τελευταίες εκείνες στιγμές; Ίσως όλη η ζωή του, να περνούσε με εικόνες, μπροστά από τα μάτια του. Ιδιαίτερα οι ευτυχισμένες και ανέμελες στιγμές. Μνήμες, που όπως λένε, βλέπουν αστραπιαία με την φαντασία τους, όσοι είναι πια κοντά στον θάνατο. Ίσως να θυμήθηκε τη στέψη του στον Μυστρά ή τον γάμο του, το 1428, στό κάστρο του Χλεμουτσίου της Γλαρέντζας, με την Θεοδώρα, κόρη του Φράγκου ηγεμόνα Τόκκο, που αληθινά την είχε αγαπήσει. Δυστυχώς, η άτυχη κοπέλα πέθανε ένα χρόνο μετά στό Σανταμέρι Αχαΐας. Τό 1441, μετά από επιμονή άλλων, και αφού είχε ξεπεράσει την απώλεια της Θεοδώρας, ξαναπαντρεύτηκε τήν Αικατερίνη, κόρη του Λατίνου άρχοντα της Λέσβου Γατελούζου. Αλλά κατά τήν διάρκεια της πολιορκίας, από τούς Τούρκους, του Παλαιοκάστρου της Λήμνου, η Ιταλίδα πριγκίπισσα, η οποία κυοφορούσε τό παιδί του, πέθανε σύμφωνα μέ τόν Schlumberger από τόν τρόμο της. Ατυχος, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος, σέ όλες τίς φάσεις της ζωής του.

Η μέρα έλαμπε και ήταν ειρωνικά όμορφη. Μια λεπτομέρεια ασήμαντη τράβηξε την προσοχή του. Είναι εκπληκτικό, τι μπορεί να παρατηρήσει ένας άνθρωπος, τέτοιες στιγμές. Ένα μικρό αγριολούλουδο, είχε φυτρώσει ανάμεσα στις πέτρες του τείχους, στο σημείο που βρισκόταν εκείνος. Τόσοι και τόσοι είχαν σκοτωθεί τριγύρω του. Εκείνο, όμως, παρέμενε όμορφο μέσα στη ανθρώπινη φρίκη και ανέπαφο με το όμορφο γαλάζιο χρώμα του, να κάνει αντίθεση στις αμέτρητες κόκκινες στάλες του αίματος. Θυμήθηκε, τότε, πως είναι άνοιξη. Χαμογέλασε, καθώς το αίμα έτρεχε από το στόμα του...

Ύψωσε τα μάτια του προς τον ουρανό. Δεν ανήκε πια στη γη και στη ματαιότητα της. Του φάνηκε, μέσα στην παραίσθηση του μυαλού του, πως άκουσε να δονούν καμπάνες μελωδικές και φτερά αγγέλων να χτυπούν τον αέρα. Είδε μπροστά του να λάμπει ένα Φως και σκιές φωτεινές, να τον πλησιάζουν οι πρόγονοι. Σηκώθηκε να τις συναντήσει. Δυνατός, καθαρός, φωτεινός, με αστραφτερή πανοπλία. Κοίταξε πίσω του. Είδε το βασανισμένο κορμί του, ματωμένο, πεσμένο ανάσκελα ανάμεσα στα χαλάσματα και στα κουφάρια. Χαμογέλασε, καθώς μια φωνή υπερκόσμια ακούστηκε να λέει:

 «Πάλι με χρόνια, με καιρούς...»

Πίνακας: Γεράσιμου Γερολυμάτου: «Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου»,

λάδια σε καμβά, 125Χ100,2011.

"Η συμβουλή υμών είναι εξαίρετος. Ευχαριστώ υμάς επ'αυτή, αλλά ουδέποτε θαποφασίσω νά εγκαταλείψω εν τοιαύτη συμφορά τόν κλήρο μου καί τάς αγίας εκκλησίας καί τήν πρωτεύουσαν, τόν θρόνον καί τόν λαό μου. Τί θά έλεγε περί εμού η οικουμένη; Σας ικετεύω απ'εναντίας, όπως ζητήσετε παρ'εμού νά μή σας εγκαταλίπω. Ναί, επιθυμώ ναποθάνω εδώ μεθ'υμών.

2. «Χρονικό» του Γεωργίου Σφραντζή, Ελληνα αξιωματούχου που έζησε σαν αυτόπτης μάρτυρας δίπλα στον Κωνσταντίνο όλη την ιστορία της Άλωσης.

3. Τό βράδυ της 26ης Μαΐου, μέσα στό σκοτάδι, εμφανίστηκε ένα παράξενο φώς πάνω στόν τρούλλο της Αγίας Σοφίας. Γιά τό φώς αυτό έγραψαν καί οι ιστορικοί πού βρέθηκαν τότε εντός των τειχών καί ο Κριτόβουλος, ο οποίος τό παρατήρησε καί ο οποίος βρισκόταν έξω από τά τείχη. Τό φαινόμενο αυτό τάραξε ακόμα περισσότερο τούς πολιορκουμένους καί τό θεώρησαν δυσμένεια του Θεού εναντίον τους.

4. Sir Edwin Pears "η τύφλωση των ηγεμόνων της Εσπερίας έφθανε μέχρι τήν παραφροσύνη. Αυτοί καί οι λαοί τους έμελλε νά τιμωρηθούν σκληρά γιά τήν αισχρή εγκατάλειψη της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα καί του λαού της.

Πηγή: http://peritexnisologos.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3000.html#more

Η εορτή της Πεντηκοστής του έτους 1916 συνέπεσε να είναι την 29η Μαΐου, αποφράδα ημέρα της αλώσεως της των πόλεων Βασιλίδος, της «Θεοτοκουπόλεως και αγιοτόκου» Κωνσταντινουπόλεως. Ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος και ορμώμενος, αοίδιμος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) κατ’ εκείνη την μεγάλη Κυριακή της Πεντηκοστής λειτουργούσε στον Μητροπολιτικό ναό της Τραπεζούντος και εξεφώνησε εμπνευσμένο λόγο για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως εν είδει «επιμνημοσύνου προσλαλιάς» υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των βιαίω και μαρτυρικώ τω τρόπω πεσόντων και τελειωθέντων υπερασπιστών της Κωνσταντίνου Πόλεως και ιδιαιτέρως του τελευταίου μάρτυρος και μεγαλομάρτυρος Αυτοκράτορος αυτής, του Κωνσταντίνου ΙΑ’ του Παλαιολόγου.

Η ομιλία αυτή εξεδόθη στο περιοδικό «Κομνηνοί» του έτους 1916, υπό τον τίτλο: «Λόγος Επιμνημόσυνος ρηθείς τη 29η Μαΐου». Ο μνημειώδης αυτός λόγος του Τραπεζούντος Χρυσάνθου άρχεται με το ρητό: «Ανδρών αγαθών πάσα γη τάφος» (Θουκ. Βιρλ. Β΄. Κεφ. 43 εδαφ. 3) και έχει ως εξής: «Όταν ο μέγας της ελληνικής κλασσικής αρχαιότητος ρήτωρ και πολιτικός Περικλής εξεφώνησε τον λαμπρό εκείνο επιτάφιο λόγο στους πεσόντες υπέρ πατρίδος Αθηναίους κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο είπε πλην άλλων και τους υψηλούς τούτους λόγους: « ανδρών αγαθών πάσα γη τάφος», ότι δηλ. τάφος των ηρώων είναι πάσα γη και χώρα και όχι κάτωθεν στηλών και μαρμάρων φορτωμένων από μεγαλοπρεπείς και πολυτελείς επιγραφές. Και στα πέρατα της οικουμένης η ανάμνηση των κατορθωμάτων τους χαράσσεται στον νου και τις καρδιές των ανθρώπων βαθύτερα παρά στους τάφους και στα μνημεία.

Αν υπάρχει περίσταση κατά την οποία εφαρμόζεται το ρητό τούτο σε όλη του την έννοια, είναι ακριβώς η παρούσα σεμνή και εύσημη ημέρα της Πεντηκοστής, η οποία συνήγαγε όλους εμάς υπό τον ιερό θόλο του Μητροπολιτικού ναού, προκειμένου, αφού δεηθούμε με κλίση αυχένος και γονάτων υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των Πατέρων και αδελφών μας, να αναπέμψουμε ευχές και διά μνημοσύνου να τιμήσουμε τους επί των επάλξεων των τειχών του Βυζαντίου κατά την αποφράδα ταύτη ημέρα της 29ης Μαΐου ενδόξως πεσόντες προγόνους μας, ηγουμένου του γενναίου αυτοκράτορος της Κων/πόλεως Κωνσταντίνου και Παλαιολόγου του οποίου η ηρωικός θάνατος επεσφράγισε τον μακρόν βίον και την ιστορίαν του βυζαντινού κράτους.

Αδελφοί, όσους η μνήμη των ηρώων τούτων και μαρτύρων του καταρρέοντος κράτους εκάλεσε εδώ, ας ανοίξουμε προς στιγμήν την φωτεινή και ένδοξη ταύτη σελίδα της περιπετειώδους ιστορίας του βυζαντίου και ας θαυμάσουμε την απαράμιλλη ψυχική ρώμη και τον ηρωισμό, ο οποίος έθαλε κατά τις τελευταίες φθινοπωρινές ημέρες του φθίνοντος βυζαντινού κράτους καθ’ όν χρόνο βαρύς επήρχετο ο βαρύς και παγερός χειμώνας της τουρκικής βαρβαρότητας και τυραννίας, ο οποίος επάγωσε το αίμα της ζωής και της ελευθερίας και του πολιτισμού των Ελλήνων. Αφού δε εξετάσουμε τα πραγματικά αίτια της παρακμής και πτώσεως του βυζαντίου, θα πορισθώμε τα προσήκοντα μαθήματα για το παρόν και το μέλλον.

Μετά από μακρά πολιορκία κι αντίσταση των γενναίων υπερασπιστών της Πόλεως ανέτειλε η 29η Μαΐου 1453 και εκυμάτιζε ακόμη επί της πύλης του Ρωμανού η σημαία του δικεφάλου αετού. Ο Βασιλεύς ακούραστος έτρεχε ενθαρρύνοντας τον στρατό και λέγοντας: «ημών εστί η νίκη, ο Θεός υπέρ ημών πολεμεί». Οι Τούρκοι πολεμούσαν λυσσαλέως, ενώ οι ημέτεροι ανθίσταντο ερρωμένως (με ρώμη). Ένα Αλλάχ! Ακουγόταν με άγρια φωνή και οι ορμητικές επιθέσεις στρατιωτών, σοφτάδων, γενιτσάρων επέρχονταν ως κύματα θαλάσσης, συντριβόμενα επάνω στον βράχο του ηρωισμού των ημετέρων.

Παντού αντηχεί βοή, κρότοι, αλληλοσπαραγμοί. Ο αυτοκράτορας με πέδιλα χρυσά φέροντα τον δικέφαλο αετό και με την σπάθη στα χέρια εμάχετο ηρωικότατα στην πύλη του Ρωμανού. «Συστρατιώται αδελφοί», εφώνει, «στήτε ανδρείως διά τους οικτιρμούς του Θεού!». Οι ιερείς έκαναν λιτανείες, τα γυναικόπαιδα προσεύχονταν, και οι μοναχοί και μετ’ αυτών και άλλοι πολλοί λησμονούντες το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ανέμεναν τον Άγγελο Κυρίου, προκειμένου με πύρινη ρομφαία να συντρίψει το θηρίο της αποκαλύψεως.

Επί τέλους ήλθε η φοβερά και φρικώδης στιγμή. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος επί τέσσερις ήδη ώρες είχε αποκρούσει τέσσερις μεγάλες εφόδους και έλπιζε ότι θα κατίσχυε της επιμονής του Μωάμεθ του Β΄, είδε απροσδοκήτως να εισβάλλουν εντός των τειχών οι πολέμιοι και να περικυκλώνεται πανταχόθεν και άκουσε την απαίσια κραυγή του πλήθους «η Πόλις εάλω, εάλω η Πόλις».

Απελπισμένος εκέντησε τον ίππο και όρμησε στο πυκνότερο μέτωπο του εχθρού, αγωνιζόμενος ως ο έσχατος των στρατιωτών «και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και χειρών αυτού έρρεεν». Μαζί με τον αυτοκράτορα και αξίως αυτού μάχονταν οι λοιποί ήρωες καθώς έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον. Πολλούς εν τω μεταξύ είχε θερίσει η σπάθη του βασιλέως έως ότου εθραύσθη και κατέστη άχρηστη. Βλέποντας δε και για τον εαυτό του τον κίνδυνο και φοβούμενος μην πέσει ζωντανός στα χέρια του εχθρού ανέκραξε: «δεν υπάρχει Χριστιανός να λάβει την κεφαλήν μου;» είπε και θηριώδης άραψ ορμήσας όπισθεν αποκόπτει την κεφαλήν του.

Έτσι διά του μαρτυρικού αυτού αίματος επισφραγίζει ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Δραγάτσης την ιστορία του Βυζαντίου, της οποίας και η τελευταία αυτή σελίδα θα παραμείνει για την Ελληνική φυλή χρυσή και αθάνατη ιδιαιτέρως για την ηρωική αντίσταση κάποιων χιλιάδων γενναίων ανδρών, προ πάντων και κατά το πλείστον Ελλήνων, οι οποίοι επί δύο μήνες διά μόχθων ατελευτήτων επολεμούσαν εναντίον εχθρού είκοσι φορές υπερτέρου κατά τον αριθμό, εναντίον των πρώτων στρατευμάτων του κόσμου κατά την εποχή εκείνη, και μέχρι τελευταίας πνοής υπεράσπισαν τα φρούρια της βασιλίδος των πόλεων, του θεοφρουρήτου βασιλείου, της ακροπόλεως ταύτης του χριστιανικού πολιτισμού στην Ανατολή. Και την αθανασία της τελευταίας ταύτης χρυσής σελίδος της βυζαντινής ιστορίας επιστέφει ο ένδοξος θάνατος του ήρωος μάρτυρος αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, ηρωικώς υπέρ της πατρίδος πεσόντος κοντά στην πύλη του Ρωμανού την πρωία της 29 Μαΐου 1453, σε ηλικία 49 ετών, τριών μηνών και είκοσι ημερών.

Ο τάφος του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου παραμένει άγνωστος, «αλλ’ ανδρών αγαθών πάσα γη τάφος», το δε ευκλεές αυτού όνομα περιφέρεται από γενεάς σε γενεά στη διάνοια και την καρδία πάντων και παραμένει αθάνατο. Με την ζωή του Βασιλέως έσβησε και η ζωή του κράτους του και έκτοτε αρχίζει η μακρά και ζοφερά και ασέληνη νύκτα της τουρκικής τυρρανίας!

Υπέρ τα δύο χιλιάδες έτη είχαν παρέλθει αφ’ ότου ήλθαν εκ Μεγάρων οι πρώτοι άποικοι του Βυζαντίου και έκτοτε πόσας πολέμους είδε, πόσες πολιορκίες, πόσες δόξες! Και κατόπιν επειδή ο Ρωμαίος αυτοκράτορας απογοητεύθηκε από την λιγόψυχη Ρώμη, ανέδειξε το Βυζάντιο ως πρωτεύουσα της Ανατολής, προορισμένο να αναστηλώσει την ελληνική δόξα. Ο Ρωμαϊκός αετός ολοένα και έφθινε και έσβυνε και φαεινή ανέτειλε η ελληνική πολιτεία με τον σταυρό επί του μετώπου. Ενίκησε η ζωτικότητα και ηθική δύναμη της ελληνικής φυλής, υπεχώρησε ο Ρωμαϊκός πολιτισμός και εδημιουργήθη και άνθισε και εμεγαλούργησε ο ελληνικός Χριστιανικός πολιτισμός, έως ότου ήλθε η μόρσιμος ημέρα της πτώσεως αυτών.

Περί των ΑΙΤΙΩΝ της παρακμής και της πτώσεως του βυζαντινού κράτους ποικίλες εξηνέχθησαν και εκφέρονται γνώμες. Οι επιπολαίως και εκ προκαταλήψεως τα πράγματα κρίνοντες ζητούν να εύρουν μία μόνον αιτία φαινομένου τόσο πολυπλόκου. Προβάλλουν λόγους ηθικούς και θρησκευτικούς. Κατά την γνώμη τους ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι η αιτία της παρακμής του Βυζαντίου.

Αν θέλουμε να είμαστε αμερόληπτοι και εντός της επιστημονικής αλήθειας, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Χριστιανισμός όχι ως θρησκεία αγνή, αλλ’ ως δεισιδαιμονία, στην οποία εκφυλίσθηκε κατά τους τελευταίους αιώνες, είχε κάποια επίδραση στην επιτάχυνση της παρακμής ταύτης. Εφ’ όσον ο Χριστιανισμός ήταν γνησία και ενεργός εκδήλωση αισθημάτων ζωηρών του λαού, εδημιούργησε τον θαυμάσιο βυζαντινό πολιτισμό και ανέπτυξε ανδρεία και ρώμη ψυχής στον βυζαντινό λαό, και για να πεισθούμε περί τούτου, αρκεί να ενθυμηθούμε όλα τα ευώδη και αθάνατα άνθη, τα οποία παρήγαγε ο βυζαντινός πολιτισμός, την απαράμιλλη εκκλησιαστική ρητορεία του Χρυσοστόμου, Βασιλείου και Γρηγορίου, την θαυμάσια εκκλησιαστική ποίηση και μουσική και το εξαίσιο θαύμα της αρχιτεκτονικής τέχνης, τον ναό της Αγίας Σοφίας.

Ο ναός της Αγίας Σοφίας και η εντός αυτού ψαλείσα εκκλησιαστική ποίηση και βυζαντινή μουσική τοσούτο εγοήτευσαν τους αδελφούς Ρώσσους, όταν κατ’ εντολήν του αυτοκράτορός τους επεσκέφθησαν και την Κωνσταντινούπολη προς εύρεση της καταλληλότερης θρησκείας, η οποία καλύτερα θα προσαρμοζόταν στην σλαυϊκή ψυχή, ώστε αφού παρατήρησαν τα αριστουργήματα αυτά του βυζαντινού πολιτισμού ως στοιχεία ζωτικότητας της Χριστιανικής Θρησκείας, αυτήν ασπάσθηκαν αμέσως και αυτή διεδόθη στον ευσεβή ρωσσικό λαό. Έτσι ο βυζαντινός πολιτισμός έγινε πατήρ του νεωτέρου ρωσσικού πολιτισμού. Υπό της αγνής Χριστιανικής θρησκείας εμπνεόμενοι οι βυζαντινοί διέπραξαν και εν πολέμω θαυμάσια ηρωικά κατορθώματα ιδιαίτερα κατά τους οκτώ πρώτους αιώνες.

Όταν όμως τα αισθήματα αυτά άρχισαν να μαραίνονται και η θρησκεία έπαυσε να είναι ενεργός εκδήλωση αυτών, ο Χριστιανισμός περιορίσθηκε σε εξωτερικούς μόνον τύπους και κατάντησε δεισιδαιμονία και ασκητισμός, έχοντας ως συνέπεια και την αύξηση των μοναστηριών κατά τους τελευταίους αιώνες του βυζαντινού κράτους στα οποία κατά χιλιάδες συνέρρεαν κατ’ έτος μοναχοί δαπανώντες άφθονο τον πλούτο του κράτους και ουδέν παράγοντες.

Η δε ιστορία μαρτυρεί ότι ουδέποτε οι πολλοί ασκητές συνετέλεσαν στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική πρόοδο μιας χώρας. Η αγνή θρησκεία και εν γένει πάσα πίστη σε κάτι το ιδεώδες, είτε πατρίδα λέγεται τούτο, είτε έθνος, είτε κράτος, είτε φιλανθρωπία, είτε πρόοδος, είτε αλληλεγγύη, που είναι απαύγασμα ζωντανών αισθημάτων είναι απαραίτητη στον βίο και την πρόοδο των λαών και μόνον εκείνοι οι λαοί ανεδείχθησαν στην ιστορία μεγάλοι, ισχυροί, μεγαλουργοί, στους οποίους τα αισθήματα αυτά ήταν βαθέα και ενεργά. Όλοι δε οι λαοί στους οποίους τα αισθήματα αυτά εξασθενούν και μαραίνονται, περιπίπτουν σε παρακμή.

Τέτοια ζωντανά αισθήματα πίστεως του λαού εδημιούργησαν το μεγαλείο των Αθηνών, της Σπάρτης και κατόπιν της Ρώμης, τον πολιτισμό και το μεγαλείο της κραταιάς Ρωσσίας, η οποία εκ μακρών ορμηθείσα διά των αισθημάτων αυτών του λαού της ανεδείχθη μεγάλη και κραταιά. Τουναντίον δε όπου τα αισθήματα αυτά εμαράνθησαν και επεκράτησαν η δεισιδαιμονία και η δουλεία των τύπων… εκεί οι λαοί παρήκμασαν και έγιναν λεία του πρώτου ελθόντος κατακτητού, όπως ακριβώς συνέβη στο βυζαντινό κράτος.

Και η ίδρυση δε απολυταρχικότατης κυβερνήσεως και η άρση κάθε ελευθερίας υπήρξε αιτία και συγχρόνως αποτέλεσμα της εξασθενήσεως των χαρακτήρων και έτσι εκλείπουν εντελώς οι ανδρικές εκείνες αρετές, οι οποίες αποτελούσαν την δύναμη και το μεγαλείο της αρχαίας ρωμαϊκής και βυζαντινής αυτοκρατορίας. Πλην τούτων και ο βαθμιαίος εκφυλισμός και εξαφανισμός της τάξεως των αρίστων οι οποίοι δεν αντικαθίσταντο από νέα αριστοκρατία μεστής δυνάμεως και σφρίγους, συνετέλεσε στην παρακμή και κατάλυση του βυζαντινού κράτους.

Αλλ΄ «αν είμαι χάρος χαλαστής είμαι και χάρος πλάστης», ψάλλει η μούσα ενός εθνικού μας ποιητού και ό,τι είναι θαυμαστό στη μακρά ιστορία του ημετέρου έθνους είναι ότι εκ της τέφρας του βυζαντινού κράτους ανέστη ως ο φοίνιξ της μυθολογίας νέο και ακμαίο Βασίλειο, το Βασίλειο της Ελλάδος και υπό την κραταιά σκέπη και προστασία της κραταιάς προστάτιδος των πιεζομένων λαών Ρωσσίας ελευθερούται και αναγεννάται ο υπό την πτέρνα του τυρράνου στενάζων υπόδουλος ελληνικός λαός.

Ήδη σε εμάς τους νεωτέρους απόκειται να αναδειχθούμε άξιοι των προγόνων και των προσδοκιών των άλλων εθνών. Και αφήνοντας την ύλη μέσα στην οποία είμεθα βυθισμένοι να εξιδανικευθούμε, ιπτάμενοι υψηλά στον κόσμο των ιδεωδών και γινόμενοι δημιουργού νέου πολιτισμού ανταξίου των προγενεστέρων. Ανδριζόμενοι δε και κραταιούμενοι κατά πάντα και στην αρετή θα δικαιούμεθα με θάρρος να λέμε προς τους προγόνους το: «άμμες δε γ’ εμές, ην δε λης πείραν λάβε»… Και αφού παρασκευάσουμε το έδαφος στις επερχόμενες γενεές και δημιουργήσουμε υγιές περιβάλλον, οπότε οι παίδες μας μόνον υγιείς αρχές και αγνά φρονήματα θα προσλαμβάνουν, θα ακούσουμε παρ’ αυτών το «άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες»… Τότε θα σκιρτήσουν εκ χαράς εν τάφω τα οστά των ενδόξων μας προγόνων, οι οποίοι κλείσαντες την ιστορία δικαίως τιμώνται και γεραίρονται περιφερόμενοι στη διάνοια και την καρδιά πάντων, «ανδρών αγαθών πάσα γη τάφος».

Λόγος Επιμνημόσυνος, ρηθείς τη 29η Μαΐου του 1916

Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου

Πηγή:http://www.enromiosini.gr

Στά πλαίσια τῆς «εὐφυοῦς διπλωματίας», πού ἐφαρμόζει τό Σεπτόν Κέντρον τοῦ Φαναρίου ἐντάσσεται ἀσφαλῶς καί ἡ ἐπετειακή ἐκδήλωσι στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως διότι ὅπως προέκυψε ἀπό τήν ὑπογραφεῖσα διακήρυξι μετά τήν πάροδο 50 χρόνων ἀπό τήν «ἔναρξη τῆς διαδικασίας» καί 30 χρόνων ἀπό τόν περιώνυμο θεολογικό διάλογο μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς πού διεξάγεται ἀπό τήν μεικτή διεθνῆ ἐπιτροπή, δέν ὑφίσταται οὔτε κἄν τό πρῶτο βῆμα διά τήν πραγμάτωση τῆς διακήρυξης ὅτι «δέν ἐπιδιώκεται ἕνας θεολογικός ἐλάχιστος κοινός παρονομαστής γιά νά πλησιάσουμε σέ ἕναν συμβιβασμό ἀλλά μᾶλλον ἡ ἐμβάθυνσι στήν κατανόηση τῆς ἀληθείας πού ὁ Χριστός ἔχει δώσει στήν Ἐκκλησία Του, μιά ἀλήθεια πού δέν θά πάψουμε νά κατανοοῦμε καλύτερα ὅσο ἀκολουθοῦμε τίς παροτρύνσεις τοῦ Ἁγ. Πνεύματος» (Παραγρ. 4 Κοινῆς Διακήρυξης). Ἡ ἐμφάνισις μάλιστα τοῦ ἀντικανονικῶς κατέχοντος τόν Πρεσβυγενῆ Θρόνο τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως μετά κουστωδίας ἑτεροκλήτων Οὐνιτῶν, ἀποδεικνύει πασίδηλα τά ἀνωτέρω καί κονιορτοποιεῖ τίς ὅποιες ἀφελεῖς προσδοκίες τῶν γνωστῶν «χρησίμων ἠλιθίων», ὅπως τούς ἀποκαλοῦν ἀπρεπῶς μέν, ἀλλά ἀληθῶς δέ, οἱ ἐντολεῖς των!!!

Ἡ «εὐφυής διπλωματία» τοῦ Φαναρίου πού δέν χωρεῖ βέβαια στά τῆς πίστεως, δέν κρίνεται ὡστόσο ἐκ τῶν ὅποιων προθέσεων ἀλλά ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, τό ὁποῖον εἶναι ἐξόχως ἀπογοητευτικόν καί ἐνδεικτικόν τῆς πλήρους ἀποτυχίας, διότι ἄλλως τό Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τό διεθνές status θά εἶχε καί τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης ἀνοικτή καί τούς περιπύστους καί παλαιφάτους καί πανιέρους Ναούς Του ἐν Ὀρθοδόξῳ λατρευτικῇ λειτουργία θά εἶχε.

Ἀντ’ αὐτῶν τό βαθύ φασιστικό Τουρκικό κράτος δέν ἀναγνωρίζει τήν οἰκουμενικότητα τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, οὔτε τόν διεθνῆ του πνευματικό χαρακτήρα, ἔχει κλειδώσει ἀπό τό 1971 τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης καί μετατρέπει μεθοδικά καί μέ καταχθόνιο πρόγραμμα σέ τεμένη τοῦ ἐπιβιώσαντος φρικώδους Ἀρειανισμοῦ-Ἰσλάμ τά τιμαλφέστατα σεβάσματα τῆς Χριστιανοσύνης, ὅπως οἱ περίπυστοι Ναοί τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Τραπεζούντος καί Νικαίας καί τό τρομερότερον ἀπεργάζεται τήν μετατροπή σέ τζαμί τοῦ μεγαλειωδεστέρου μνημείου τῆς παγκόσμιας πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς καί τῆς χριστιανοσύνης, τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ καυχήματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς Στουδίου.

Ἑπομένως ἡ «εὐφυής διπλωματία» τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου, πού ἀπευθύνεται στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, στήν μεγάλη ὑπερατλαντική χώρα τῶν Η.Π.Α., στόν Ἀρχηγό τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν (διάβαζε αἱρέσεων) ταπεινῶς νομίζομεν ὅτι θά ἔπρεπε νά ἐπανεκτιμηθεῖ, διότι ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος ἀποδεικνύεται ἀλυσιτελής καί ἀτελέσφορος. Ἐάν ἀντί αὐτῆς τῆς ἐξόχως ἀποτυχημένης προσεγγίσεως τῶν ζητημάτων, ἐπιδιώκετο ἡ ἀξιοποίησις τοῦ Ρωσικοῦ παράγοντος παρά τόν ὅποιο ἀσφαλῶς ἀπαράδεκτο ἐθνοφυλετισμόν Του καί ἡ ἐνεργοποίησις παγκοσμίως τοῦ Ὀρθοδόξου πνευματικοῦ δυναμισμοῦ καί ἡ συστράτευσις χωρίς ἐνδοκοσμικές μεθοδεύσεις καί ἰδεολογικές ἀγκυλώσεις ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων δυνάμεων, φρονοῦμεν εὐλόγως ὅτι τό Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον θά ἐπετύγχανε τῶν προσδοκιῶν Του καί θά ἐξεπλήρωνε οὐσιωδῶς τόν ὑπό τοῦ Θεοῦ ταχθέντα προορισμόν Του ὡς ἄλλωστε στήν πρώτη χιλιετία συνέβη διά τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Μόνον ἡ παρουσία στόν Βόσπορο Ρωσικῶν πολεμικῶν πλοίων θά ἐξηνάγκαζε τήν ὑπερφίαλη ἰσλαμοκεντρική Τουρκία νά ἀπελευθερώση τό Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐκ τῶν γαμψῶν ὀνύχων τῆς διιστορικῶς συνεχιζομένης Τουρκικῆς θηριωδίας. Ἐάν τό οἰκτρό λάθος τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας πού δέν κατέλυσε τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία μέ τόν γνωστό Ρωσοτουρκικό πόλεμο καί δέν ἀπελευθέρωσε τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων, δέν θεραπευθεῖ σήμερον μέ τήν τουλάχιστον ἀπελευθέρωση τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὅποια «εὐφυής» διπλωματία καί ἐκζήτηση βοηθείας ἀπό τούς διαχρονικούς ἐχθρούς τῆς ἀληθείας Παπικούς καί Προτεστάντες, Σιωνιστές καί διεθνιστές θά ἀποβαίνει ἐσαεί ἀλυσιτελεῖς καί ἀτελέσφορες.

Δέν ὑπάρχει νοήμων ἄνθρωπος πού νά πιστεύει ὅτι οἱ ἄσπονδοι φίλοι τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου, Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, Ἀρχηγός τοῦ Βατικανοῦ, Καγκελάριος Μέρκελ, Πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς καί ἄλλοι ὁμοϊδεάται καί ὁμόφρονες δέν ἔχουν τήν δύναμη μέ ἕνα καί μόνο τηλεφώνημα στό θρασύδειλο Τουρκικό κράτος νά ἐπιβάλλουν τά αὐτονόητα καί τά ποδοπατούμενα ἀπό τήν Ἄγκυρα ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἑπομένως χρειάζεται ἀμέσως ἀλλαγή πλεύσεως καί ἐπανεκτίμησις καί ἐπανατοποθέτησις τῶν πραγμάτων, ὅπως οἱ Θεοφόροι Πατέρες μᾶς παρέδωσαν καί ὅπως ὁ ἀποκαλυφθείς Θεός διά τῶν Ἁγίων Του ἐντέλλεται.

Πειραιεύς, 28 Μαΐου 2014

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: http://www.imp.gr

Ποια είναι λοιπόν η σημερινή εορτή; Είναι μεγάλη και αξιοσέβαστη, αγαπητέ μου, και υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική, και είναι αντάξια της γενναιοδωρίας του Θεού που την καθιέρωσε. Γιατί σήμερα συμφιλιώθηκε το ανθρώπινο γένος με το Θεό. Σήμερα διαλύθηκε η παλιά εχθρότητα και τερματίστηκε ο μακροχρόνιος πόλεμος. Σήμερα επανήλθε στους ανθρώπους μια αξιοθαύμαστη ειρήνη, την οποία ποτέ στο παρελθόν δεν περίμεναν οι άνθρωποι.

Γιατί ποιος ήλπιζε πως επρόκειτο να συμφιλιωθεί ο Θεός με τον άνθρωπο, όχι γιατί θα ήταν ποτέ δυνατόν ο Κύριος να μισήσει τον άνθρωπο, αλλά γιατί ο άνθρωπος, ο δούλος, ήταν απρόθυμος. Όχι γιατί ο Κύριος ήταν άσπλαχνος, αλλά γιατί ο δούλος ήταν αχάριστος. Θέλεις να μάθεις με ποιον τρόπο εξοργίσαμε τον φιλάνθρωπο και αγαθό Κύριό μας; Γιατί είναι σωστό να μάθεις την αιτία της παλιάς έχθρας μας, για να θαυμάσεις τη φιλανθρωπία του Θεού, όταν δεις πως μάς τίμησε ενώ ήμασταν εχθροί και αντίπαλοί Του, και για να μη νομίσεις πως η αλλαγή αυτή οφείλεται σε δικά μας κατορθώματα, και για να μάθεις το μέγεθος της χάρης και της ευεργεσίας Του και να μην πάψεις ποτέ να Τον ευχαριστείς για τις άπειρες δωρεές Του.[...]

Και για να καταλάβεις πως δεν μισούσε το ανθρώπινο γένος, αλλά απεχθανόταν την ανθρώπινη κακία. Εκείνος που είπε: «Θα εξαφανίσω τον άνθρωπο που έπλασα, απ’ το πρόσωπο τη γης», λέει στον άνθρωπο: «Είναι καιρός ο κάθε άνθρωπος να έλθει σε Μένα».

Εάν μισούσε τον άνθρωπο, δε θα συζητούσε μαζί του. Τώρα όμως βλέπεις ότι ο Κύριος όχι μόνο δεν θέλει να κάνει εκείνο που απείλησε να κάνει, αλλά και ότι δίνει εξηγήσεις στον δούλο Του και συζητά μαζί του σα να είναι ισότιμος φίλος Του και του λέει ποιες είναι οι αιτίες της καταστροφής που πρόκειται να γίνει, όχι για να μάθει ο άνθρωπος τις αιτίες, αλλά για να τις κάνεις γνωστές στους συνανθρώπους του κι έτσι να τους κάνει πιο προσεκτικούς. Αλλά όπως είπαμε και προηγουμένως, τόσο κακή διαγωγή δείξαμε οι άνθρωποι από παλιά, ώστε λίγο έλειψε να μάς εκδιώξει ο Θεός κι απ’ τη γη.

Αλλά εμείς που τότε αποδειχθήκαμε ανάξιοι να κατοικούμε στη γη, σήμερα ανεβήκαμε στους ουρανούς. Εμείς που αποδειχθήκαμε ανάξιοι να εξουσιάσουμε τη γη, ανεβήκαμε στην ουράνια Βασιλεία, περάσαμε πάνω από τους ουρανούς, αγγίξαμε το θρόνο του Θεού. Και το γένος εκείνο, που φύλαγαν τα Χερουβείμ τον παράδεισο για να μην μπει μέσα, αυτό το γένος σήμερα βρίσκεται πιο ψηλά από τα Χερουβείμ.

Αλλά πώς έγινε αυτό το αξιοθαύμαστο και μεγαλειώδες γεγονός; Πώς ανεβήκαμε τόσο ψηλά εμείς που ήμασταν τόσο αμαρτωλοί, εμείς που αποδειχθήκαμε ανάξιοι για να κατοικούμε τη γη και να την εξουσιάζουμε; Πώς σταμάτησε ο πόλεμος; Πώς έπαψε η οργή του Θεού; Πώς; Γιατί αυτό είναι το πλέον αξιοθαύμαστο, ότι δηλαδή δεν ζητήσαμε την ειρήνη εμείς που περιφρονούσαμε άδικα τον Θεό, αλλά μας κάλεσε ο ίδιος ο Θεός που δίκαια ήταν αγανακτισμένος εναντίον μας, και έτσι μας έφερε την ειρήνη. «Είμαστε αντιπρόσωποι του Χριστού, και ο Θεός μ’ εμάς ως αντιπροσώπους Του σάς παρακαλεί». Και γιατί αυτό; Εκείνος περιφρονήθηκε άδικα από εμάς, και ο Ίδιος μας παρακαλεί; Ναι, γιατί είναι Θεός και παρακαλεί ως φιλόστοργος Πατέρας που είναι.

Και πρόσεξε τι γίνεται, Μεσίτης είναι ο Υιός του Θεού, που μας παρακαλεί, κι όχι ένας απλός άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποιος από τους υπηρέτες Του. Και τι κάνει ο Μεσίτης; Αυτό που κάνει κάθε μεσίτης. Όπως ακριβώς όταν δύο άνθρωποι μισούνται μεταξύ τους και δε θέλουν να συμφιλιωθούν, πηγαίνει κάποιος και μπαίνει στη μέση και δίνει τέλος στην έχθρα τους, έτσι ενήργησε και ο Χριστός. Ο Θεός ήταν θυμωμένος εναντίον μας, εμείς αποστρεφόμασταν τον Θεό, τον φιλάνθρωπο Κύριό μας, και ο Χριστός μπήκε στη μέση και μας συμφιλίωσε.

Αλλά με ποιον τρόπο μπήκε στη μέση ο Χριστός; Πήρε επάνω του Εκείνος την τιμωρία που μας επέβαλε ο Πατέρας και υπόμεινε και την τιμωρία και τις προσβολές που του έκαναν οι άνθρωποι στη γη.

Θέλεις να μάθεις με ποιον τρόπο τα δέχτηκε και τα δύο; «Ο Χριστός –λέει ο Παύλος– μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου με το να γίνει ο Ίδιος κατάρα, για τη σωτηρία μας». Είδες πώς δέχτηκε την τιμωρία που επιβλήθηκε από τον ουρανό, δες και πώς υπέμεινε τις προσβολές των ανθρώπων, «Οι βρισιές εκείνων που σε βρίζαμε –λέει–έπεσαν σ’ εμένα».

Είδες με ποιον τρόπο διέλυσε την έχθρα, πώς δεν έπαψε να κάνει τα πάντα, και να πάσχει και να ενδιαφέρεται πριν ανεβάσει τον εχθρό και αντίπαλο (τον άνθρωπο) κοντά στον Θεό και να τον καταστήσει φίλο Του; Για όλα αυτά τα αγαθά αφετηρία είναι η σημερινή ημέρα.

Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3674.html

Ἡ ἐπιθυμία τῆς ὕμ. Παναγιότητος καὶ τῶν σὺ νὑμῖν νὰ ὑποταχθῆ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὸν Πάπαν καὶ ἡ ἐκ μέρους σας ἀνεξήγητος σπουδή, ἐπλήρωσε τὴν καρδίαν μας ἀφάτου θλίψεως καὶ ἀθυμίας. Τὰ ὦτα μας ἀκόμη συρίζουν ἀπὸ τὸ φρικτὸν τοῦτο ἄκουσμα.

Ἡ Ὀρθόδοξος ποίμνη ἐδιχάσθη. Οἱ μὲν σᾶς ἠκολούθησαν, εἰς τὸν ὀλισθηρὸν δρόμον τὸν ἀπάγοντα εἰς τὴν ἀπώλειαν, οἱ δὲ παρέμειναν ἑδραῖοι καὶ ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν τῶν πατέρων των, ἀποτροπιαζόμενοι καὶ εἰς μόνην τὴν σκέψιν ὅτι ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης ἐνηγκαλίσθη τὸν Πάπαν καὶ ἐμολύνθη ἀπὸ τὸ βδέλυγμα τοῦτο τῆς ἀσεβείας.

Ἐκεῖνοι οἵτινες σᾶς ἠκολούθησαν ἦσαν ἐκ τῶν προτέρων προδικασμένοι νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν, ὄντες ὑλόφρονες, ματαιόδοξοι, ἄπιστοι, καὶ ξενόδουλοι κόλακες καὶ κολακευόμενοι. Ἔσπευσαν λοιπὸν νὰ συνταχθῶσι μὲ τὸν «κόσμον», μὲ τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον τῆς ἐπιγείου ἀνέσεως, τῆς ἄνευ ταλαιπωριῶν καὶ ἀγῶνος ζωῆς, «εἰς τὴν ὧδε μένουσαν πόλιν», μὴ ἐπιζητοῦντες «τὴν μέλλουσαν», ὡς ἀνύπαρκτον καὶ μὴ πιστευτὴν εἰς αὐτούς.

Οἱ ἄλλοι ὅμως, οἱ πιστοί, παρέμειναν ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, εἰς τὴν χώραν τῆς πενίας, τῶν στερήσεων, τῶν πειρασμῶν, τῶν διωγμῶν, βέβαιοι ὄντες ὅτι ἐν μέσω αὐτῶν παρίσταται ὁ Κύριος, ὁ εἰπών ὅτι ἡ Ἐκκλησία Αὐτοῦ θὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸ μαρτύριον, τὴν περιφρόνησιν, τὴν πτωχείαν, τὸν ἐμπαιγμόν, τὰ ὁποία θὰ εἶναι ἡ ἀντιμισθία τῆς σθεναρᾶς ὁμολογίας τῶν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον.

Εἰς τὰ ὦτα των ἠχοῦν ἡμέρας καὶ νυκτὸς οἱ παρήγοροι λόγοι τοῦ Χριστοῦ.«Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν». Ὁ διωγμός, ἡ κακοπάθησις καὶ ὁ θάνατος εἶναι ὁ εὐλογημένος κλῆρος τῶν γνησίων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πανάγιον στόμα του εἶπεν ἀκόμη: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν». Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν βιασταὶ εἰς τὴν παράταξιν τῶν ἀμάχων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν νὰ συνθηκολογήσουν μὲ τὸ ψεῦδος, διὰ νὰ ζήσουν ἐν ἡσυχία καὶ ἀπολαύσει τῶν ἐγκοσμίων ἀγαθῶν;

Καὶ σεῖς οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ τί εἴδους ποιμένες εἶσθε; Τὰ πρόβατα τὰ ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς τὰ παραδίδετε εἰς τοὺς λύκους. Συναυλίζεσθε μὲ τοὺς ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου τοῦ παρερχομένου, διότι ἐζηλώσατε τὴν δόξαν αὐτῶν καὶ οὐχὶ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Ὑπετάξατε τὴν πίστιν εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τῶν κοσμικῶν ἐπιθυμιῶν, οἵτινες ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὸν σατανᾶν.

Παρεδόθητε καὶ παρεδώσατε τὰ πρόβατα εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, εἰς τὸν κατέχοντα τὴν ὕλην, τὸν χρυσόν, τὰς ἐφευρέσεις καὶ τὰς μηχανᾶς, αἳ ὁποῖαι καταπλήττουν τὰ πλήθη, ὡς θαύματα τοῦ ἀντιχρίστου.

Παρεδόθητε καὶ παρεδώσατε τὰ πρόβατα εἰς τὴν ψευδώνυμον γνῶσιν, «τὴν κενὴν ἀπάτην», τὴν διδασκομένην εἰς τὰς χώρας τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου οὐκ ἔστιν οὐδὲ ὀσμὴ τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ταῦτα, διότι δὲν εἶσθε οἱ ποιμένες οἱ καλοί, οἱ θυσιάζοντες τὴν ζωὴν αὐτῶν ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ ὁδηγοῦντες αὐτὰ εἰς τοὺς εὐώδεις λειμώνας τῆς ἀθανάτου ζωῆς.

Σεῖς εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, καὶ κατὰ τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου «ὁ μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμὴν» (Ἰω. ι’, 12). Εἶσθε μισθωτοὶ τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, διὰ τὴν δόξαν καὶ τὸν πλοῦτον τῶν ὁποίων ἐργάζεσθε.

Καὶ ἅπαξ εἶσθε οἱ δοῦλοι τοιούτων κυρίων, εἶσθε ὠπλισμένοι μὲ τὰ ὄπλα τῆς βίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἀπειλεῖτε τὰ πιστὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ τὰ ἀναγκάσητε νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν.

Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ μακάρια πρόβατα ἀπεκδέχονται τὸ μαρτύριον ὡς λύτρωσιν καὶ ὡς ἀψευδὲς σημεῖον ὅτι θὰ λάβουν τὸν ἀμάραντον στέφανον ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτην Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ναί! Εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσωμεν μετὰ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ὁποίαν κρατοῦμεν ὡς τὸν μέγιστον θησαυρόν. Μακαρίζομεν τοὺς ἑαυτούς μας, διότι θὰ διωχθῶμεν καὶ θὰ ἀποθάνωμεν ὑπὲρ πίστεως καὶ ἀληθείας.

Ἀκονίσατε τήν μάχαιραν τῆς αἰσχύνης. Ἀποστείλατε τὰ ὄργανα τῆς βίας, τὰ οποία σᾶς δορυφοροῦν καὶ μὲ τὰ ὁποία εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἀποστείλατε τὰ ἐναντίον μας. Ἤδη εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος ἐνεφανίσθη τὸ αἱματωμένον καὶ ἀποτρόπαιον φάσγανον τῆς βίας, διὰ νὰ ἐνσπείρη τὸν τρόμον εἰς τὰς ἁγίας καρδί τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καὶ τῶν ἐρημιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιμασίαις, ἐν στερήσει, ἐν τελεία ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διὰ νὰ εὐαρεστήσουν τὸν Κύριον.

Τὸ φρικτὸν πρόσωπον τῆς βίας ἐμφανίζεται ὡς τὸ τῆς μυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης εἰς τὸν ἁγιασμένον κῆπον τῆς Παναγίας. Καὶ ὄπισθεν αὐτοῦ του βδελύγματος τῆς βίας εὐρίσκεσθε σεῖς, οἱ «ποιμένες οἱ μισθωτοί», οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσμου τοῦ χρήματος, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ πάσης ἀκολασίας.

Σπαράξατε τοὺς ἀθώους, τοὺς ἁγίους ὁμολογητᾶς, ἀφοῦ ἐγίνατε λύκοι σεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες.

Σπαράξατε τὴν Ὀρθοδοξίαν μέσα εἰς τὸ Κολοσσαῖον εἰς τὸ ὁποῖον παρίστανται οἱ Καίσαρες, τῆς σημερινῆς κακούργου ἀθεΐας. Εἶναι καιρὸς ὅμως ν’ ἀποβάλετε τὴν δορὰν τοῦ προβάτου, καθ’ ὅσον αὔτη δὲν ἀπατᾶ πλέον κανένα.

«Ὅ ποιεῖτε, ποιήσατε τάχιον!».

* «Ο.Τ.», Ἀπρίλιος 1965.

ΙΩΒ

Πηγή: «Αντιπαπικά» Εκδόσεις «Ορθοδόξου Τύπου» Αθήναι 1993, http://fdathanasiou.wordpress.com

Κανένας Άγιος μέχρι σήμερα από το Συναξάρι της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν έχει τόση μεγάλη σχέση με τη σύγχρονη τεχνολογία όση ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Η σοφία που με τη χάρη του Θεού είχε αποκτήσει ο Άγιος Πορφύριος ήταν μοναδική αλλά και ο τρόπος και τα θαύματα που έκανε όταν ήταν στη ζωή ή μετά το θάνατό του ήταν τόσο σημαντικά που άφηνε εμάς τους «τεχνολόγους αλόγους» όπως σωστά λέει η αγία μας Εκκλησία.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Άγιος Πορφύριος έζησε σε μια εποχή όπου αναπτυσσόταν με ραγδαίο ρυθμό η τεχνολογία και οι διάφορες άλλες επιστήμες σε ολόκληρη την ανθρωπότητα σε τέτοιο σημείο που κάποιοι ορθόδοξοι στοχαστές της εποχής του είχαν ξεκινήσει να δαιμονοποιούν και να κακίζουν την τεχνολογική πρόοδο.

Κατά τα τελευταία 30 χρόνια της επί γης παρουσίας του Αγίου Πορφυρίου η τεχνολογία έχει κάνει σοβαρά βήματα: Ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, αναπτύχθηκε η ραδιοφωνία και η τηλεόραση, αναπτύχθηκε η ιατρική και η νανοτεχνολογία, προχώρησε η έρευνα για τα στοιχειώδη σωματίδια, ξεκίνησε η ανάπτυξη των υπολογιστών και της μηχανογράφησης, οι σεισμογραφικές έρευνες, η αστρονομία, η τεχνολογία των υλικών κλπ.

Ήταν πάρα πολλές οι περιπτώσεις κατά τις οποίες καταξιωμένοι επιστήμονες επισκέπτονταν τον Άγιο Πορφύριο για να του περιγράψουν και να του ανακοινώσουν με χαρά και ενδόμυχη υπερηφάνεια μια επιστημονική τους ανακάλυψη και να μένουν οι ίδιοι άφωνοι από τις επιστημονικές παρατηρήσεις, συμβουλές και συμπληρώσεις που έκανε ο Άγιος στη δική τους υψηλού επιπέδου επιστημονική έρευνα.

Αστρονόμοι πήγαιναν να του πουν ότι ανακάλυψαν πλανήτες με ισχυρά αστρονομικά τηλεσκόπια και τους καθοδηγούσε να ανακαλύψουν άλλους μεγαλύτερης σημασίας διπλανούς με αυτούς που ανακάλυψαν. Καθηγητές της Ιατρικής πήγαιναν με χαρά και ενθουσιασμό να του αναφέρουν για μια εξειδικευμένη και καινοτόμο ιατρική μέθοδο θεραπείας μιας ασθένειας και προσγειώνονταν μένοντας άφωνοι όταν με υψηλούς ιατρικούς όρους και άλλη επιστημονική ορολογία διόρθωνε την έρευνα τους.

Ο Άγιος Πορφύριος όταν ήλθε στην Ελλάδα η ιδιωτική ραδιοφωνία και κάποιοι άλλοι ιερωμένοι έβλεπαν με σκεπτικισμό την ίδρυση και λειτουργία του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο ίδιος χαιρόταν σαν μικρό παιδί για την εξέλιξη και κρατούσε καθημερινά ένα τρανζιστοράκι για να ακούει το Σταθμό της Εκκλησίας.

Είναι πολλαπλά τα θαύματα που έχουν καταγραφεί και είχε με τη βοήθεια του Θεού κάνει ο Άγιος Πορφύριος όταν ήταν στη ζωή βλέποντας και αναγνωρίζοντας με τα δικά του μάτια τα γεωλογικά στρώματα του υπεδάφους καλύτερα και από κάθε σεισμολογική έρευνα, τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο πιο μακριά και από το πιο προηγμένο αστρονομικό τηλεσκόπιο και τα κύτταρα και τους ιούς των ασθενειών πιο αναλυτικά και από το καλύτερο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο.

Ο Άγιος λίγο πριν την κοίμησή του, αρχές της δεκαετίας του 1990, είχε προβλέψει την επανάσταση που θα έφερνε σε όλη την ανθρωπότητα το ιντερνέτ. Έλεγε τότε: «Τι ωραία που θα είναι όταν τα κομπιούτερ θα μιλούν μεταξύ τους!» και πράγματι το μεγαλείο του ιντερνέτ στηρίζεται σε αυτή τη δυνατότητα και ιδιότητα που έχουν τα κομπιούτερ και μιλούν μεταξύ τους στο ένα παγκόσμιο υπερδίκτυο του ιντερνέτ.

Το μεγαλύτερο όμως και κατά την άποψή μου μοναδικό θαύμα που έχει καταγραφεί και έχει κάνει ο Άγιος Πορφύριος που συγκλονίζει τους τεχνολόγους και τους φυσικούς είναι η συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου που πασχίζουν σήμερα οι φυσικοί που ασχολούνται με τη θεωρία της σχετικότητας και τη φυσική των υψηλών ενεργειών να πραγματοποιήσουν, αλλά πάνω από μια ώρα. Η μόνη αναφορά στην Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη παρόμοιου θαύματος για την επέμβαση στο χρόνο βρίσκεται στην Παλαιά διαθήκη όταν ο Ιησούς του Ναυΐ ύψωσε τα χέρια του σε σημείο του σταυρού για να «σταθεί ο ήλιος» και να παραταθεί η ημέρα για να νικήσουν οι Ισραηλίτες στο λόφο της Γαβαών. Η διαφορά όμως στην περίπτωση του θαύματος του Αγίου Πορφυρίου, ήταν ότι η μεταβολή του χρόνου πραγματοποιήθηκε μόνο για μια ομάδα μοναχών και όχι για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια συστολή του χρόνου μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα με βάση τη θεωρία της σχετικότητας για κάποιο αντικείμενο που κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή της ταχύτητας του φωτός και πραγματικά ως τεχνολόγο επιστήμονα με αφήνει άφωνο διότι ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε παρά σε κάποια σωματίδια που δεν έχουν μάζα.

Το πιο πάνω θαύμα μαρτυρείται από τις Μοναχές και τη σημερινή Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρινού Μεγάρων σε ένα από τα πολλά βιβλία των θαυμάτων του Αγίου. Οι Μοναχές αυτές επισκέφθηκαν τον Άγιο στο Ησυχαστήριό του στο Μήλεσι και ήθελαν να φύγουν νωρίς για να προλάβουν να πάνε στο μοναστήρι προτού κλείσει η εξώπορτα. Όμως ο Άγιος είχε μαζί τους πολύ κέφι και δεν τις άφηνε να φύγουν. Οι μοναχές του έλεγαν ότι έπρεπε να πάνε αλλά αυτός τους έλεγε, «μείνετε ακόμα λίγο και έχει ο Θεός». Τελικά αυτές έκαναν υπακοή στον Άγιο και μετά από πολλή ώρα ξεκίνησαν με ένα ταξί για το μοναστήρι τους πολύ καθυστερημένες. Δεν έφτανε η καθυστέρηση που είχαν όταν ξεκίνησαν, αλλά και ο οδηγός του ταξί πήγαινε πάρα πολύ αργά διότι είχε πάρα πολύ κίνηση ο δρόμος. Οι μοναχές ήταν απελπισμένες για την καθυστέρηση που θα είχαν όταν θα πήγαιναν στο μοναστήρι τους διότι όπως μετρούσαν το χρόνο θα πήγαιναν εκεί αρκετή ώρα μετά που θα έκλεινε η είσοδος του Μοναστηριού. Με μεγάλη τους έκπληξη είχαν διαπιστώσει ότι είχαν φτάσει στην ώρα τους το Μοναστήρι, σαν να και είχαν περάσει μόνο δεκαπέντε λεπτά από τότε που είχαν φύγει από το Μήλεσι. Το πιο πάνω θαύμα με έχει προβληματίσει για πολλά χρόνια γιατί για μένα είναι από τις λίγες θαυματουργικές επεμβάσεις στο χωροχρόνο που έχουν καταγραφεί στην Ορθόδοξή μας Παράδοση και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τη συμβατική σύγχρονη επιστημονική γνώση.

Δεν θέλω να αναφερθώ στη βοήθεια που προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει με θαυματουργικό τρόπο από το 2001 ο Άγιος στο διαστημικό πρόγραμμα HELLASSATαλλά ούτε και στα άλλα προορατικά του χαρίσματα που άφηναν αμήχανο όποιο δεχόταν τη χάρη του. Εξετάζοντας όμως τον Ορθόδοξο Συναξαριστή διαπιστώνει κάποιος ότι δεν υπάρχει ακόμα Άγιος προστάτης της έρευνας και της τεχνολογίας και για αυτό θεωρώ ότι ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο σοφός Άγιος της σύγχρονης έρευνας και τεχνολογίας.

Πηγή: http://www.immorfou.org.cy/newsvarious-articles/648-agios-porfirios-tehnologia.html 

«... ο Πατριάρχης Αθηναγόρας; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την Αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. Και προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην «Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον», όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο - προτεσταντικήν θεματολογίαν. Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον Πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου Πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς δια του Τύπου...».

Πηγή: "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία" 1995 Έκδοσις Ορθόδοξος Κυψέλη, http://www.impantokratoros.gr/7BF917F2.el.aspx

Η τρισχιλιετής ιστορία της πατρίδος μας από της αρχαιότητος έως και της σύγχρονης Ελλάδος, θαυμάζεται για τους λαμπρούς ηγέτες της αλλά και κάποιες εποχές αμαυρώνεται από τις πράξεις κάποιων άλλων. Από της προχριστιανικής εποχής αθάνατες προσωπικότητες, το κύρος των οποίων και σήμερα θαυμάζεται, κατηγορήθησαν, διασύρθησαν ή θανατώθησαν. Άλλοι συκοφαντήθησαν (Περικλής), άλλοι εξορίσθηκαν (Μιλτιάδης, Αριστείδης Θεμιστοκλής, Πλάτων), άλλοι ήπιαν το κώνειο (Σωκράτης, Δημοσθένης) και άλλοι πέθαναν από την πείνα (Αριστοφάνης). Αιτία, η αχαριστία, η ζήλεια, η διχόνοια και ο φθόνος, όλα εγκατεστημένα στις εμπαθείς ρίζες του πολιτικού μας συστήματος.

Η σημερινή κρίση ηγεσίας δεν είναι αποκλειστικά ελληνική αλλά διεθνής. Εξέλιπαν δυστυχώς τα ηθικά πρότυπα παλαιοτέρων γενεών, έσβησαν τα ιδανικά, ο αυτοσεβασμός και η ανθρωπιά. Οι σημερινοί ηγέτες είναι μικρόψυχοι, ματαιόδοξοι, εκμεταλλεύονται τους λαούς κατευθυνόμενοι είτε από κέντρα εξουσίας της αλλοδαπής, είτε παρακινούμενοι από ίδιες ωφελιμιστικές μικρότητες. Γιατί άλλωστε να μη ζητούν να υπηρετήσουν την πατρίδα, τιμητικά ως εθνικοί αντιπρόσωποι ορισμένης διάρκειας χωρίς αμοιβή. Πώς δεν αισθάνονται ντροπή ως ισάξιοι και περισσότερο σεβαστοί για την προσφορά τους στην κοινωνία πολίτες, να μην μπορούν να κυκλοφορούν μόνοι και ελεύθεροι στους δρόμους χωρίς προστάτες αστυνομικούς. Να τους χαιρετά ο κόσμος στο δρόμο και να χαίρονται για τους επαίνους που θ’ ακούγαν από άγνωστους ανθρώπους, όπως παρατηρείται σ’ άλλα επαγγέλματα;

Υπάρχουν αδιαμφισβήτητα παραδείγματα ότι ένας άνδρας, άξιος ηγέτης, αλλάζει την πορεία ενός έθνους, αποκαθιστά την τάξη, διαιωνίζει παράδοση και ιστορία και χαρίζει ευημερία στον λαό του. Τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο Περικλής που χάρισε στους Αθηναίους τον χρυσού αιώνα, και ο Μέγας Αλέξανδρος που πολεμούσε με τους στρατιώτες του στην πρώτη γραμμή διαδίδοντας ταυτόχρονα και τον ελληνικό πολιτισμό.

Πώς επιμερίζεται η ευθύνη προόδου όμως μεταξύ πολιτών και ηγετών, λαού και πρωθυπουργού; Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης θεωρεί κα τους δύο υπεύθυνους αναφέροντας το παράδειγμα του σκληρού αυτοκράτορα Φ. Φωκά (602-610) μαζί και του σκληροπυρηνικού του υπουργού Βονόσου, ο οποίος αντιμετώπιζε τον λαό του με αιματοχυσίες και διωγμούς. Όταν ένας ευλαβής Κωνσταντινουπολίτης γέρων ρώτησε απλά τον Θεό «Κύριε γιατί έκανες τέτοιο βασιλιά;» πήρε την απάντηση του Θεού «διότι δεν ευρήκα άλλον χειρότερο», επιβεβαιώνοντας τον προφήτη Ιερεμία ο οποίος είπε «θα σας δώσω άρχοντας συμφώνως προς τας καρδίας σας» (γ΄ 15). Η σύγχρονη εποχή στις αρχές του 21ου αιώνα χαρακτηρίζεται από πνευματική έκπτωση στην οποία ο πόλεμος των όπλων άλλων εποχών έχει αντικατασταθεί από τον μαμωνά, τον θεό του πλούτου με όπλα τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τα διεθνή ταμεία σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία υλισμού, ευδαιμονισμού και αθεΐας, ώστε ακόμη και όποιες συρράξεις, φωτιές, επιδημίες, ξηρασίες να μας αφήνουν αδιάφορους.

Ο P. Deschanel πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1920 ήτο ψυχοπαθής. Η Ιατρική Σχολή των Παρισίων με δική της πρωτοβουλία όρισε τους γνωστούς νευρολόγους καθηγητές Babinski και Widal ν’ αποφανθούν για τον πρόεδρο. Πιστοί στην αποστολή τους οι κορυφαίοι αυτοί γιατροί απεφάνθησαν ότι η κατάσταση επέβαλλε την παραίτησή του. Έτσι η Γαλλία δεν υπέστη τις συνέπειες ενός παρανοϊκού ηγέτη. Ο Λουδοβίκος ο Β΄ της Βαυαρίας (1845-1886) παρουσίασε συμπτώματα σχιζοφρένειας. Η ιατρική επιτροπή με πρόεδρο ψυχίατρο επιβεβαίωσε την βαριά νόσο και παραιτήθη. Τις επόμενες ημέρες πνίγηκε στη λίμνη συμπαρασύροντας και τον ψυχίατρο, πρόεδρο της επιτροπής, που ευρίσκετο μαζί του. Ο Woodrow Wilson, πρόεδρος των ΗΠΑ κατά την περίοδο του Α’ παγκόσμιου πολέμου, ευφυής προσωπικότητα, υπέστη πολλαπλά ισχαιμικά εγκεφαλικά επεισόδια με αποτέλεσμα την ανάπτυξη εγκεφαλικής δυσλειτουργίας. Αυτό υπήρξε αιτία να μην ανταποκριθεί στο Τραπέζι Ειρήνης των Παρισίων το 1919 με τους άλλους συμμάχους και πιθανώς να είχε αποφευχθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Φρ. Ν. Ρούσβελτ, ο οποίος τετράκις εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, έπασχε από υπέρταση και αρτηριοσκλήρυνση, σοβαρά εξασθενημένος, δεν κατάφερε να επιβληθεί στον Στάλιν, ο οποίος ευρίσκετο έτσι σε πλεονεκτική θέση στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και έξι μήνες αργότερα στις 12/4/1945 απεβίωσε από εγκεφαλική αιμορραγία. Αλλά και ο Στάλιν δεν είχε καλύτερη τύχη, στις 5 Μαρτίου 1953 απεβίωσε από εγκεφαλικό επεισόδιο, πιθανή εμβολή, παρ’ όλο που ιστορικά συζητώνται και η δηλητηρίαση ή η δολοφονία του. Ο Τσώρτσιλ στις αρχές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου σε ταξίδι στις ΗΠΑ υπέστη έμφραγμα μυοκαρδίου. Υπέρβαρος, αλκοολικός, καπνιστής, υπερτασικός, μανιοκαταθλιπτικός με γενικευμένη αρτηριοσκλήρυνση, έπασχε από διάχυτη μικροϊσχαιμική εγκεφαλοπάθεια. Το 1953 παρουσίασε το πρώτο και το 1965 το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο συνέπεια του οποίου και αυτός όπως και οι δυο προγενέστεροι απεβίωσε από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Στάλιν γνώστης του αλκοολικού του ελαττώματος, γράφεται ότι εκμεταλλεύτηκε επιτυχώς την αδυναμία αυτή του Τσώρτσιλ, με πλούσιο σε ουίσκι γεύμα κατά τις συζητήσεις μαζί του, στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου για τα δικά του σχέδια.

Στην πατρίδα μας ο Ελ. Βενιζέλος την 1η Μαρτίου του 1935 στην Νεάπολη της Ιταλίας καθ’ οδόν για το Παρίσι ευρέθη αναίσθητος στο κρεβάτι. Ο γιατρός διέγνωσε «εγκεφαλική συμφόρηση» και επέστησε την προσοχή του κινδύνου υποτροπής του. Στις 13 του Μάρτη του 1936, ένα έτος ακριβώς αργότερα, στις 8 η ώρα το πρωί στο Παρίσι παρουσίασε τη δεύτερη «εγκεφαλική συμφόρηση». Η σύζυγός του Έλενα τον βρήκε ακίνητο με το βλέμμα καρφωμένο και το στόμα τραβηγμένο προς τα δεξιά και εψεύδιζε. Μετ’ ολίγον συνήλθε μόνος του και μη έχοντας συναίσθηση του γεγονότος ρώτησε τι του είχε συμβεί; Πάλεψε ακολούθως πέντε ολόκληρα 24ωρα με τον θάνατο, για να ταφεί στις 19 Μαρτίου 1936, μία πικρή ημέρα για τον Ελληνισμό στη γενέτειρΆ του. Ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης (1855-1935) παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1929 από το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας για λόγους υγείας όταν παρουσίασε τα πρώτα συμπτώματα της νόσου Parkinson. Στην επιστολή παραιτήσεως προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Ελ. Βενιζέλο γράφει: «Παραιτήθηκα γιατί αυτό επέβαλε το εθνικό συμφέρον. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. Όταν θα ήρχοντο να με επισκέπτονται ξένοι πρέσβεις θα το αντιλαμβάνοντο. Οι σκέψεις και οι κρίσεις τους θα ήσαν δυσμενείς δια τη πατρίδα». Ο Κουντουριώτης παραμένει λαμπρό ανεπανάληπτο φαινόμενο αγάπης προς την πατρίδα, παράδειγμα αιώνιο προς μίμηση. Υπάρχουν άραγε σήμερα πολιτικοί ηγέτες τέτοιου εθνικού αναστήματος ή σε προθανάτια ακόμη κατάσταση, βαριά ασθενείς, πραγματικά ερείπια αρνούνται να εγκαταλείψουν την εξουσία; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι «αληθής άρχων είναι εκείνος ο οποίος είναι άρχων της αρετής μάλλον παρά της εξουσίας», ώστε με σύνεση να επιλέγει το ορθόν και με ανδρεία να επιβάλει το πρέπον. Και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί «εκείνοι που δεν ημπορούν να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους, πΏς ημπορούν να οδηγούν άλλους να φυλάττουν τους νόμους» (MPG 47,388). Η σημερινή πολιτική ορολογία πειστικά ανευρίσκεται ήδη τον προηγούμενο αιώνα στην γραφίδα του κοσμοκαλόγερου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενία. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε τη πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου, τότε και τώρα, πάντοτε καυτή…». Την «ποιητική πεζογραφία» αυτή ολοκληρώνουν τ’ απλά λόγια του Μακρυγιάννη στ’ απομνημονεύματά του: «Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες σπορά της Εβραιουργίας, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα ορθόδοξον. Και εκκάθησα και έκλαιγα για τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: Δεν βλέπετε που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα παλιοψάθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι ό,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχομεν».  

Η ιστορία αυτόπτης μάρτυς των ιστορικών γεγονότων διδάσκει ότι ακμή ή παρακμή, πόλεμος ή ειρήνη, φτώχεια ή ευημερία εξαρτώνται από το ήθος και την αφοσίωση στην αποστολή των δημοσίων ανδρών που κατέχουν την εξουσία. Βασική προϋπόθεση για χρηστή διοίκηση αποτελεί η αρετή και η τόλμη του ηγέτη, η πνευματική και σωματική του υγεία παράγωγα κληρονομικών κα επίκτητων εμφανών και αφανών παραγόντων οι οποίοι καθορίζουν την ποιοτική παραγωγή του έργου του. Η ιατρική επιστήμη σε νοσηρές καταστάσεις έχει ακριβώς την αποστολή της πρόβλεψης και αποφυγής και επί εμφανίσεως της έγκαιρης παρέμβασης, επ’ αγαθώ της κοινωνίας και του κράτους αλλά και του ίδιου του ατόμου. Η ψυχοσωματική ασθένεια του Ηγέτη αυτόματα επηρεάζει την υγεία κα το μέλλον κάθε ανώνυμου πολίτη. Γι’ αυτό άτομα σε ηγετικές θέσεις πρέπει δια νόμου να ευρίσκονται υπό τακτική ιατρική παρακολούθηση, ωφέλιμο για τους ίδιους αλλά ακόμη περισσότερο για την ευημερία του λαού.

Συνηθίζεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και άλλες προσωπικότητες σε ηγετικές θέσεις να παραμένουν στη σκιά του προσωπικού γιατρού. Πρόκειται για άτομο ευαίσθητο, πειθαρχημένο, υπάκουο, εχέμυθο και ανεκδήλωτο το οποίο κινείται στη σφαίρα του απορρήτου, παίρνοντας μαζί του και στην άλλη ζωή κατά κανόνα όλα τα μυστικά της υγείας του ατόμου στο οποίο συμπαρίστατο, γι’ αυτό άλλωστε ελάχιστα γνωστοποιούνται μετά τον θάνατο ηγετών. Ο Λένιν μετά από πολλαπλά εγκεφαλικά επεισόδια απεβίωσε αρχές του 1924. Στις 6 Νοεμβρίου 1917 καθοδόν προς το κέντρο των επαναστατημένων κομμάτων ελέγχεται από περίπολο, δεν αναγνωρίζεται, εκλαμβάνεται ως «μεθυσμένος αλήτης» και δεν συλλαμβάνεται. Εάν είχε συλληφθεί ή η αγγειοχειρουργική είχε προοδεύσει ενωρίτερα και είχε θεραπευτεί η μορφή της ανθρωπότητας πιθανώς να ήτο διαφορετική σήμερα. Αυτό αποδεικνύει τον ρόλο της ιατρικής στην παγκόσμια ιστορία σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές: «Ηγετών υγεία Λαών ευημερία».

Η τακτική ιατρική παρακολούθηση των ατόμων αυτών συνταγματικά κατοχυρωμένη, επιβάλλεται αφού δεν αποφασίζουν για το άτομό τους ή την οικογένειά τους, αλλά για την ασφάλεια και την πρόοδο ολοκλήρου της πολιτείας. Η επιτροπή αποτελούμενη από καθηγητές, ειδικούς γιατρούς του προσωπικού γιατρού συμπεριλαμβανομένου, ψυχιάτρου αν μη προέδρου, βασικού στελέχους όμως της επιτροπής και νομικού εκπροσώπου. Ουδέτεροι κοινωνικά, πιστοί στον όρκο τους και αγνοί στην κρίση, ανεξάρτητοι εκλογικών γεγονότων, να εκτελούν την υψηλή εθνική τους αποστολή. Έτσι επί αδυναμίας λήψεως και εκτελέσεως αποφάσεων του ηγέτου η επιτροπή φέρει συνταγματικά την ευθύνη και αποφασίζει για το τί μέλλει γενέσθαι. Η απόφαση είναι αναμφισβήτητη σοβαρή, εξ ίσου και απαραίτητη όχι όμως πολυσύνθετη για να τοποθετηθεί στην σωστή της διάσταση με την καλύτερη λύση για το καλό του συνόλου.

Πηγή: http://www.enromiosini.gr

Ιδιαίτερη αναφορά για ακόμη μια φορά στην πολύκροτη υπόθεση του φυλακισμένου Αρχιεπισκόπου Οχρίδος Ιωάννη έκανε η Σύνοδος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποίαπραγματοποίησε μια σειρά από συνεδριάσεις στο μοναστήρι Studenica και στο Βελιγράδι το διάστημα 14 - 24 Μαΐου.

Σε ξεχωριστή ανακοίνωση αναφορικά με τη δυσχερή κατάσταση της Εκκλησίας στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, οι Συνοδικοί την χαρακτηρίζουν "μη φιλική χώρα", και περαιτέρω η Σύνοδος κάνει λόγο, για "δικαστική φάρσα" σχετικά με την περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη, ενώ αναφέρεται και στις απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισής του. Μάλιστα σημειώνει πως ανάλογη πίεση παρόμοιου τύπου δέχονται και άλλοι επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, μοναχές και οι πιστοί της Αυτόνομης Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας.

Εκ νέου, για πολλοστή φορά, καλεί όλους τους υπευθύνους να κάνουν τα πάντα για την απελευθέρωση του νούμερο ένα πολιτικού κρατούμενου στη σύγχρονη Ευρώπη, του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη, και να μπει τέλος στις θρησκευτικές διώξεις στην Ευρώπη, όπως είναι η δίωξη του Αρχιεπισκόπου Αχρίδας. Η Σύνοδος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς τις αδελφές Ορθόδοξες Εκκλησίες, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, τη Διάσκεψη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και προς πολλές επιφανείς προσωπικότητες για τη δράση τους για αυτό το οδυνηρό θέμα.

Κατά τα λοιπά η Σύνοδος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ασχολήθηκε εκτενώς με τη συμφορά από τις πλημμύρες, τη συμμετοχή της Εκκλησίας στις προετοιμασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την κακή κατάσταση του σερβικού λαού στο Κόσοβο και τα Μετόχια,τη βελτίωση της εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης και Θρησκευτικής Αγωγής, τις σχέσεις της Εκκλησίας με τις κρατικές αρχές στη Σερβία, τη δράση που έχουν Ορθόδοξοι ιερείς στο Στρατό της Σερβίας και στις ΈΝοπλες Δυνάμεις της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, τις σχέσεις μεταξύ των αυτοκέφαλων Ορθοδόξων Εκκλησιών και τις σχέσεις με τις ετερόδοξες χριστιανικές εκκλησίες και δόγματα, καθώς και άλλες θρησκείες του κόσμου, ενώ τέλος ασχολήθηκε και με το θέμα της απειλής για το γάμο και την οικογένεια.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr

Η εκστρατεία διωγμού κατά των χριστιανών στην Zhejiang οδήγησε στη μαζική καταστροφή τόπων λατρείας στην αφαίρεση ή απάλειψη των σταυρών και σε συγκρούσεις μεταξύ χριστιανών και αστυνομίας κατά τη διάρκεια ενός μήνα στις εκκλησίες.Την ίδια περίοδο το σχέδιο της κατεδάφισης « της Ιερουσαλήμ της Ανατολής » εφαρμόζεται αμείλικτα.

Η γενοκτονία της μνήμης θα ποινικοποιηθεί κύριε πρωθυπουργέ;

Στον κόσμο που περιγράφει ο Τζωρτζ Όργουελ στο βιβλίο του “1984″ κάθε χρόνο ο αριθμός των χρησιμοποιούμενων λέξεων συρρικνώνεται, η σκέψη των ατόμων περιορίζεται, οπότε τελικά οι πολίτες καθίστανται εύκολα υποχείρια αυτών που τους κυβερνούν. Δυστυχώς, σήμερα εν έτει 2014 η κατάσταση είναι ίσως τραγικότερη από αυτήν που φαντάστηκε ο Όργουελ. Κι αυτό γιατί οι σύγχρονοι κονκισταδόρες έχουν καταφέρει όχι μόνο να επιβάλουν μία εμφανή λεξιπενία μέσα από την παροχή στα νέα μέλη της κοινωνίας μίας ελλιπέστατης παιδείας αλλά ταυτόχρονα έχουν παραποιήσει και αλλοιώσει το πραγματικό νόημα των λέξεων που έχουν απομείνει.

Πράγματι, ένα βασικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου κόσμου αποτελεί το γεγονός ότι κλυδωνίζεται μέσα σε έναν κυκεώνα ψεύδους. Σε αυτό το πλαίσιο, η γλώσσα καλείται να υπηρετήσει το νέο γλωσσικό κώδικα του ψεύδους. Οι λέξεις σπάνια χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αυτό που πραγματικά σημαίνουν, συχνά μάλιστα δηλώνουν το ακριβώς αντίθετο. Βιάζεται, δηλαδή, η σημασία τους, γίνονται κι οι ίδιες θύματα και επιστρατεύονται ώστε να υπηρετήσουν κακόβουλα συμφέροντα.

Με αυτόν τον τρόπο οι πολίτες εξαπατούνται για άλλη μια φορά χωρίς, ωστόσο, να ξυπνούν από τον βαρούχιο ύπνο τους συνεχίζοντας αμέριμνοι να υπνοβατούν και να στρουθοκαμηλίζουν. Την ίδια στιγμή, το άσπρο γίνεται μαύρο, ο πόλεμος βαφτίζεται ειρηνευτική αποστολή, ό,τι σχετίζεται με την έννοια της πατρίδας εθνικιστικό και ο απροσχημάτιστος ρατσισμός καλείται… “αντιρατσισμός”.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα δε θα μπορούσε ίσως να υπάρξει από το “αντιρατσιστικό” νομοσχέδιο που, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, θα προωθηθεί σύντομα προς ψήφιση στη Βουλή. Άσχετα από τη γενικότερη φαλκίδευση της παρρησίας και της ελευθερίας του λόγου που φαίνεται, αν ισχύσουν οι πληροφορίες, να προάγει το νομοσχέδιο, στο όνομα, βέβαια, πάντα της “ελευθερίας”, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται να δοθεί και στο σημείο που αφορά στην ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονιών. Ενώ, λοιπόν, σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες, αφενός πραγματοποιείται ονομαστική αναφορά στην Εβραϊκή γενοκτονία, αφετέρου απουσιάζει προκλητικά κάθε αναφορά στις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Με άλλα λόγια, το “αντιρατσιστικό” νομοσχέδιο ρατσιστικά και αυθαίρετα καθορίζει ποιες γενοκτονίες “έχει κάποιος το δικαίωμα” να αρνηθεί και ποιες όχι. Μάλιστα, το γεγονός αυτό καθίσταται τραγικότερο αν αναλογιστούμε ότι το νομοσχέδιο προωθείται στην Ελλάδα από Έλληνες βουλευτές και τα θύματα των προαναφερθεισών γενοκτονιών ήταν κυρίως Έλληνες. Κάποτε οι Εφιάλτες και οι νενέκοι στιγματίζονταν από την υπόλοιπη κοινωνία, σήμερα δυστυχώς η δικιά μας αμάθεια και αδιαφορία συντελεί στο να αμειφτούν για τις υπηρεσίες τους εκλεγόμενοι με την ανοχή μας βουλευτές αλλά και καταλαμβάνοντας άλλες δημόσιες θέσεις εξουσίας.

Ωστόσο, δίχως αμφιβολία, αυτή δεν είναι η Ελλάδα που ονειρευόμαστε ειδικά εμείς οι νέοι. Γιατί δεν ονειρευόμαστε μια Ελλάδα που προδίδει και καταδικάζει σε λήθη την ιστορία της και αυτούς που θυσιάστηκαν για αυτήν. Μια Ελλάδα που παραδίδεται αμαχητί προς βορά στα νύχια διεθνιστικών συμφερόντων. Μια Ελλάδα υποδουλωμένη και ταπεινωμένη…

Έχουμε, όμως, τη δυναμική να αλλάξουμε την κατάσταση και να διεκδικήσουμε την πραγμάτωση των ονείρων μας. Αρκεί να σταματήσουμε να επαιτούμε τους υπηρέτες της Νέας Τάξης και να αρχίσουμε επιτέλους να απαιτούμε την αλήθεια. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι οι πολιτικοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από υπάλληλοί μας και να τους αναγκάσουμε να καταλάβουν ότι οι όποιες επιλογές τους θα έχουν και συνέπειες. Πρέπει, όμως, να δράσουμε γρήγορα διότι τα χρονικά περιθώρια στενεύουν απελπιστικά και η ιστορία κρίνει αμείλικτα όσους αργοπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Μπορούμε να γίνουμε ρυθμιστές όσων μας αφορούν…

Αρκεί να το θελήσουμε…

Πηγή:http://www.enromiosini.gr

«Μη δη καταισχύνης την γλώτταν ποίησον αξίαν του παρακαλουμένου Θεού».

Λόγια του Ιωάννου του Χρυσοστόμου για τη γλώσσα. Δηλώνουν, από μία διαφορετική σκοπιά από εκείνη του γλωσσολόγου, τη διάσταση της γλώσσας ως αξίας. Μην ντροπιάζεις τη γλώσσα, λέει ο Χρυσόστομος. Κάνε την άξια του Θεού στον οποίον απευθύνεσαι με τη γλώσσα. Τίμησε δηλαδή με τη γλώσσα Αυτόν που σου έδωσε τη δυνατότητα να εκφράζεσαι γλωσσικά, τον Δημιουργό σου. Μία μορφή «ηθικής της γλώσσας». Η γλώσσα είναι μοναδικό χάρισμα του έμφρονος όντος, του ανθρώπου. Δεν μπορείς, λοιπόν, να την απαξιώνεις, να την μειώνεις, με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο.

Τίμησε τη γλώσσα ως αξία: αξία ύπαρξης, αξία ταυτότητας, αξία καταγωγής, αξία εθνική, αξία προσωπική, ως βασικό χαρακτηριστικό της ιδιοπροσωπίας σου ως όντος, δηλαδή ως ανθρώπου, και ως συγκεκριμένου προσώπου. Γιατί υπάρχεις μέσα από τη γλωσσική σου επικοινωνία. Και η επικοινωνία σου πρέπει να έχει ένα ήθος, που να μη μειώνει εσένα ως πρόσωπο και τον Θεό τον ίδιο που σου χάρισε αυτή τη δυνατότητα, για να μπορείς σε συνδυασμό με τη διανοητική σου ικανότητα να τιμάς και τον εαυτό σου και Εκείνον πού σου την δώρισε.

Η γλώσσα στη χρήση της και ως μέσο επικοινωνίας με τον Θεό -μέσω κυρίως της προσευχής, αλλά και της λατρείας στην Εκκλησία- αξίζει μία ιδιαίτερη τιμή ως ελάχιστη ανταπόδοση και αναγνώριση στη μεγάλη δωρεά προς τον άνθρωπο, τη δωρεά της γλώσσας.

Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά της ηθικής της γλώσσας: η εντιμότητα της επικοινωνίας. Η γλώσσα δηλαδή είναι εξ ορισμού «συνάντηση ανθρώπου με άνθρωπο». Για να επικοινωνήσεις, κοινωνείς μηνύματα, που πρόθεσή σου είναι να αποκαλύψουν κάποιες σκέψεις σου ή να κατανοήσεις τις σκέψεις (διαπιστώσεις, ερωτήματα, απαντήσεις, αιτήματα κ.λπ.) των άλλων. Αυτό γεννά και ορισμένες επικοινωνιακές υποχρεώσεις: ειλικρίνειας, σαφήνειας, ευπρέπειας, καλοπροαίρετης ερμηνείας. Αν, αντιθέτως, αντί να αποκαλύπτεις συγκαλύπτεις τις σκέψεις και τις προθέσεις σου, τότε παραβιάζεται η ηθική της επικοινωνίας και τραυματίζεται το ήθος της γλώσσας, αλλά και η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία του ομιλητή. Τότε η επικοινωνία είναι οριστικά ματαιωμένη και η συνάντηση αναπότρεπτα προδομένη.

Πηγή: Γεωργίου Μπαμπινιώτη, Καθηγ. Παν/μίου Αθηνών, «Διαλογισμοί για τη γλώσσα και τη γλώσσα μας», σ. 82-84, εκδ. Καστανιώτη, http://www.pemptousia.gr

Στὶς μέρες μας ἐπικρατεῖ μεγάλη ἀναστάτωση σὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ καθημερινὰ εἴμαστε μάρτυρες ἄτεγκτων πολιτικῶν, οἰκονομικῶν, πολεμικῶν κι ἄλλων ἀποφάσεων, ποὺ λαμβάνονται ἀπὸ διάφορα κέντρα ἐξουσίας, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους στὴν προσφυγιά, στὴ μετανάστευση, στὴ φτώχεια, στὴν ἀνεργία καὶ πολλοὺς στὴν ἀπελπισία, ὅπως προφήτεψε πρὸ πολλῶν ἐτῶν κι ἕνας σύγχρονος Γέροντας τῆς Κύπρου.  

Ὅλο αὐτὸ τὸ ἀνασφαλὲς κι ἀγωνιῶδες κλῖμα, ὄχι μόνο τὸ εἰσπράττουμε, ἀλλὰ καὶ τὸ βλέπουμε ζωγραφισμένο στὰ πρόσωπα πολλῶν συμπατριωτῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νὰ ἀντεπεξέλθουν κάτω ἀπὸ τὶς σημερινὲς πολὺ δύσκολες οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες, ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὸ νησί μας.

Εἶναι ὁλοφάνερο πιά, ὅτι καλούμαστε νὰ ζήσουμε περισσότερο λιτά, περισσότερο μετρημένα καὶ προσγειωμένα καὶ μὲ σωστότερη ἱεράρχηση τῶν προτεραιοτήτων μας. Ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα, ἐπενδύσαμε πάρα πολὺ στὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς ποὺ εἴχαμε μέχρι πρόσφατα, χωρὶς νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ὅλα αὐτὰ μιὰ μέρα μπορεῖ νὰ καταρρεύσουν, κι ἀπὸ πλούσιοι νὰ γίνουμε φτωχοὶ καὶ νὰ πεινάσουμε, ὅπως τὸ ἀκοῦμε νὰ ψάλλεται στὴν ἐκκλησία σὲ ἦχο βαρὺ στὸν Ἑσπερινό, τὸν στίχο δηλ. ἀπὸ τὸν 33ο Ψαλμὸ τοῦ βασιλέα Δαβίδ: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Δηλαδή, δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀσυνήθιστο στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου οἱ πλούσιοι νὰ φτωχαίνουν· καὶ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ δὲν εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας, μᾶς λέει: «Ἐνῶ οἱ πλούσιοι φτωχαίνουν καὶ πεινοῦν, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἔγνοια καὶ πρῶτο τους μέλημα ν’ ἀναζητοῦν τὸν Κύριο, τὸν Θεὸ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, δὲν θὰ ἐλαττωθοῦν κανενὸς ἀγαθοῦ. Τίποτα, δηλαδή, δὲν θὰ τοὺς λείψει.» Οἱ μὲν πρῶτοι, ποὺ ὁ νοῦς τους προσκολλᾶται στὴ σύγχρονη εἰδωλολατρία τοῦ χρήματος καὶ τὴν ψεύτικη χαρὰ ποὺ προσφέρει, πέφτουν καὶ δὲν ἔχουν νὰ πιαστοῦν ἀπὸ πουθενά. Ἐνῶ οἱ δεύτεροι, ποὺ ἔχουν ἔγνοια τὸν Κύριο, πλουτίζουν. Διότι ὁ Θεὸς προνοεῖ γι’ αὐτούς, προτοῦ οἱ ἴδιοι σκεφτοῦν. Κι αὐτὸ ἰσχύει πάντοτε! Καὶ πολλὲς φορὲς μέσα στὴ ζωή μας εἴμαστε μάρτυρες τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κρατᾶ μὲ τὰ λίγα, τὰ ἐλάχιστα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκλωβιστεῖ στὴ λογικὴ τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς, γιὰ συνεχὴ μέριμνα καὶ φροντίδα μόνο, μὲ στόχο τὴν ἰκανοποίηση τῆς ματαιοδοξίας καὶ τῆς καλοπέρασής του, δὲν συνειδητοποιεῖ εὔκολα, ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ δραστηριότητα τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὰ οὐσιώδη τῆς ζωῆς καὶ τὸν μετατρέπει σὲ μανιώδη καταναλωτὴ τοῦ τώρα, σπρώχνοντάς τον σ’ ἕνα ἀνεξέλεγκτο κυνήγι ἐπιθυμιῶν κι ἀπολαύσεων, ποὺ κορεσμὸ δὲν ἔχουν. Αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς συνιστᾶ ἠθικὴ κατάπτωση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ἐπειδὴ μέσῳ της γίνεται δοῦλος τῶν ἐπιθυμιῶν του, καὶ δυσκολεύεται πάρα πολὺ νὰ ἐφαρμόσει στὴ ζωή του τὶς κύριες ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, τὶς ἐντολὲς τῆς διπλῆς ἀγάπης, τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.»

Εἶναι σημαντικὸ νὰ δημιουργήσουμε, σὲ συνεργασία μὲ τὸν Χριστό, ἕνα νοῦ, ποὺ νὰ ἐξετάζει συνεχῶς τὴν ποιότητα τῶν αἰσθημάτων, τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῶν λογισμῶν μας. Νὰ ἔχουμε στὸ μυαλό μας αὐτό, ποὺ λέει μία προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας στὸ Ἀπόδειπνο: «Καὶ δώρησαι ἡμῖν, ὁ Θεός, γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν…».

Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀγωγὴ τῆς καλλιέργειας τοῦ νοῦ, οὕτως ὥστε νὰ μάθει πρῶτα καὶ κύρια νὰ μετανοεῖ καθημερινά. Ν’ ἀρχίσει νὰ ἐλέγχει τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς σκέψεις του, τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη του. Γιατί, στὸ μέτρο ποὺ ταπεινώνει τὸν νοῦ του ὁ ἄνθρωπος, τοῦ δωρίζεται καὶ τὸ χάρισμα νὰ ἐξετάζει τὸν ἑαυτό του καὶ ν’ ἀξιολογεῖ τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεό καὶ τὸν συνάνθρωπό του, μὲ τρόπο πνευματικὸ καὶ ταπεινό, χωρὶς ταπεινολογίες, αὐταρέσκεια κι ἐγωισμό.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε: «Μπορεῖ κάποιος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ εἶναι ὑπερήφανος, κι ἄλλος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ νὰ εἶναι ταπεινός. Νὰ εἴμαστε ταπεινοί, ἀλλὰ νὰ μὴν ταπεινολογοῦμε. Ἡ ταπεινολογία εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ποὺ φέρνει τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀδράνεια, ἐνῶ ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση φέρνει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.»1 Κι ὁ μακαριστὸς Γέροντας Εὐμένιος, μὲ τὴ σειρά του, ἔλεγε: «Νὰ βλέπουμε τὰ προτερήματα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ νὰ βλέπουμε τὰ ἐλαττώματα τὰ δικά μας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νιώθει τὰ ἁμαρτήματά του, εἶναι πιὸ καλά· ὅταν νομίζει ὅτι ἔχει ἀρετές, δὲν εἶναι καλά.»2

Αὐτό, ποὺ λένε αὐτοὶ οἱ σύγχρονοι ἅγιοι Γέροντες, πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε πολύ, ἐπειδὴ ὅλοι μας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, κινδυνεύουμε ἀπὸ τὴν ταπεινολογία, ἡ ὁποία μᾶς παρασέρνει καὶ μᾶς κάνει πολλὲς φορὲς νὰ νομίζουμε ὅτι ἐμᾶς δὲν μᾶς ἀφοροῦν οἱ ἁμαρτίες, ποὺ βλέπουμε πάνω σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, διότι τὶς ἔχουμε τάχα ξεπεράσει ἢ ἐλέγξει! Ἔχει μεγάλη σημασία ἡ αὐτοκριτική, νὰ κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας, κι ὄχι τοὺς ἄλλους.Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε, θὰ πρέπει νὰ ζητᾶμε εἰλικρινὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει ἁπλότητα, ταπείνωση καὶ μετάνοια, ἀλλὰ καὶ συντριβὴ γιὰ τὰ λάθη μας. Διότι μόνο ἂν ὑπάρχει πόνος γιὰ μιὰ ἁμαρτία ποὺ κάνουμε, σιγὰ σιγὰ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα ποὺ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς δώσει τὴ δύναμη νὰ τὴ διαχειριστοῦμε, νὰ τὴν ἐλαττώσουμε καὶ νὰ τὴ σταματήσουμε. Ἐὰν δὲν ὑπάρχει πόνος, θὰ πέφτουμε ὅλο καὶ πιὸ χαμηλά, μέχρις ὅτου ἔλθουμε σὲ συναίσθηση. Κι αὐτὸς εἶναι ἕνας τρόπος ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ἴσως καὶ ποῦμε τὸ ἥμαρτον, γιατὶ χωρὶς μετάνοια, δὲν ὑπάρχει ἁγιασμός. Δὲν μετανοοῦμε γιὰ νὰ γίνουμε καλύτεροι ἢ ἠθικότεροι ἄνθρωποι, αὐτὸ εἶναι εὐσεβισμός. Μετανοοῦμε γιατὶ ἀνήκουμε στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἅγιο.

«Ἡ ἀληθινὴ μετάνοια», ἔλεγε ὁ Γέρoντας Πορφύριος,«θὰ φέρει τὸν ἁγιασμό. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερο πρᾶγμα ἀπ' αὐτό, ποὺ λέγεται μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Αὐτὸ τὸ Μυστήριο εἶναι ἡ προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ κάνει τὸ πᾶν. Μπορεῖ νὰ μεταχειριστεῖ κάτι –μιὰ ἀσθένεια ἢ κάτι ἄλλο, ἐξαρτᾶται-γιὰ νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο σὲ μετάνοια. Ἁπλὰ καὶ ἁπαλὰ ἐμεῖς θὰ κάνουμε μία κίνηση πρὸς τὸν Θεό, κι ἀπὸ ᾽κεῖ καὶ πέρα ἔρχεται ἡ χάρις. Δὲν μποροῦμε νὰ μετανοήσουμε, ἂν ὁ Κύριος δὲν μᾶς δώσει μετάνοια. Καὶ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὰ πάντα. Δηλαδὴ ἰσχύει τὸ Γραφικό, αὐτό, ποὺ λέγει ὁ Χριστός μας στὸ Εὐαγγέλιο: ‘‘Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν’’. Ἂν δὲν ὑπάρχουν προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ἐγκύψει μέσα μας ὁ Χριστός, μετάνοια δὲν ἔρχεται. Οἱ προϋποθέσεις εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἀγάπη, ἡ προσευχή, ὁ κόπος γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἂν δὲν εἶναι τὸ συναίσθημα ἁγνό, ἂν δὲν ὑπάρχει ἁπλότητα, ἂν ἡ ψυχὴ ἔχει ἰδιοτέλεια, δὲν ἔρχεται ἡ θεία Χάρις. Συμβαίνει τότε νὰ πηγαίνουμε νὰ ἐξομολογούμαστε, ἀλλά νὰ μὴν αἰσθανόμαστε ἀνακούφιση. Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινὴ θὰ φέρει τὸν ἁγιασμό. Ἡ μετάνοια μᾶς ἁγιάζει.»3

Τὸ μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ μετάνοια εἶναι ἐντολὴ τοῦ Προδρόμου ἀρχικά, καί, προπάντων, τοῦ Κυρίου. Ἡ παρακίνηση σὲ μετάνοια ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Κύριός μας, καὶ μαζὶ ὁ τίμιος Πρόδρομος, μᾶς λένε δύο χιλιάδες χρόνια τώρα: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Ἡ «Βασιλεία τῶν Ουρανῶν», ποὺ ἔφτασε, εἶναι ἡ λυτρωτικὴ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου στὴ γῆ, καὶ ποὺ βιώνεται κατεξοχὴν στὴ Θεία Λειτουργία, τὴν «εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Προσωπικά, παρακαλῶ τὸν μεγάλο δάσκαλο τῆς μετανοίας: «Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, δίδαξόν με τὴν μετάνοιαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.»

Ἄρα, θὰ πρέπει νὰ νοιαζόμαστε, γιὰ τὸ πότε θὰ ἀρχίσει ἡ συντριβὴ τῆς ψυχῆς μας, ἡ ἐπίγνωση κι ὁ πόνος, οὕτως ὥστε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἄρχίσει νὰ φωτίζει τὶς σκοτεινὲς σπηλιὲς τῆς καρδίας μας. Ἡ μετάνοια ἀφορᾶ ὅλους, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους σὲ τάξεις καὶ ἰδιότητες, ἀλλὰ μαθαίνει σὲ ὅλους νὰ μετανοοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ἡ ζωντανὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία φανερώνει μέχρι τὶς μέρες μας.  

Προσέξτε ὅμως, τί λένε οἱ ἅγιοί μας: Ὁ ἄνθρωπος μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία, διὰ τῶν Μυστηρίων της, μπορεῖ νὰ μάθει νὰ μετανοεῖ. Ἡ Ἐκκλησία σιγὰ σιγὰ μαθαίνει τὸν πιστὸ νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση, νὰ συγχωρεῖ, καὶ στὰ ὕστερα τοῦ βίου του μαθαίνει καὶ τὴν ἀγάπη. Νὰ μὴν λέμε μεγάλα λόγια, ὅπως λ.χ. νομίζαμε στὰ παιδικά μας χρόνια, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μιὰ καρδούλα. Ὄχι, ἡ ἀγάπη εἶναι πολλὴ ὑπομονή, εἶναι πολλὴ προσευχή, εἶναι πολλὴ ἐγρήγορση. Ἡ ἀγάπη εἶναι πολλὴ μετάνοια γιὰ τὰ προσωπικά μας λάθη κι ἀνοχὴ γιὰ τὰ λάθη τοῦ διπλανοῦ μας, τοῦ πλησίον μου, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Κι ὅλα αὐτὰ ἔρχονται νὰ μᾶς τὰ διδάξουν οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ Θεία Λειτουργία.

Ἑπομένως, θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει, τί εἴδους μετάνοια ἔχουμε. Πῶς καλλιεργοῦμε τὸν νοῦ μας; Πόσο ἐκκλησιαστικοὶ ἄνθρωποι εἴμαστε; Πόσο συγχωροῦμε; Πῶς κοινωνοῦμε; Πῶς ἐπικοινωνοῦμε μὲ τὸν Θεό, τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν ἑαυτό μας;

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βάζει αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, κι ἀγωνίζεται νὰ ἔχει μία ἐνσυνείδητη πνευματικὴ ζωὴ ἐν μετανοίᾳ, τότε ὁ νοῦς του ἀρχίζει νὰ καθαρίζει. Κι ὅταν καθαρίσει ὁ νοῦς, καθαρίζει καὶ ἡ καρδία, ποὺ εἶναι ὁ θρόνος τοῦ νοῦ, κατὰ τοὺς Πατέρες. Καὶ τότε φωτίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὕστερα, σιγὰ σιγὰ ἁγιάζεται. Ἔτσι φωτίσθηκαν, ἔτσι ἁγιάσθηκαν τόσοι καὶ τόσοι ἄνθρωποι!

Καμμιὰ φορὰ νομίζουμε, ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι πολὺ μακρινό, ποὺ δὲν μᾶς ἀφορᾶ, ποὺ δὲν κατορθώνεται στὴν ἐποχή μας. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, ἀνάμεσά μας, ὑπάρχουν ἅγιοι ἄνθρωποι, μὲ φῶς, μὲ καθαρότητα, μὲ προσευχὴ δυνατή. Εἶναι αὐτοί, ποὺ κρατοῦν τὴν Κύπρο, αὐτοί, ποὺ κρατοῦν τὸν κόσμο! Εἶναι αὐτοί, ποὺ θὰ μᾶς ἐλευθερώσουν. Οὔτε πολιτικοί, οὔτε οἰκονομολόγοι! Ἄς μὴν ἐπενδύουμε πολλὰ στὶς ἀνθρώπινές μας δυνάμεις, ἀλλὰ σ’ Αὐτόν, ποὺ εἶναι ὁ αἰώνιος Πατέρας τῆς κτίσης ὅλης. Στὸν Πατέρα τῶν Φώτων, στὸν Τριαδικὸ Θεό μας, νὰ ἐπενδύουμε, νὰ ἀποθέτουμε ὅλες τὶς ἐλπίδες μας. Νὰ λέμε στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τῆς προσευχῆς μας: «Δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι ὁ Θεός. Τριὰς Ἁγία, δόξα σοι. Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· Τριὰς Ἁγία, δόξα σοι!»

Ἔχω γνωρίσει στὸ νησί μας εὐρύτερα, ἀλλὰ καὶ στὴ μητροπολιτικὴ περιφέρειά μας εἰδικώτερα, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ποὺ χρόνια τώρα μετανοοῦν ἀληθινὰ καὶ προσεύχονται. Ἔγγαμοι ἄνθρωποι μὲ παιδιά, κι ἄλλοι μὲ ἐγγόνια, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μεγάλη μετάνοια, ταπείνωση κι ἁπλότητα, ποὺ πορεύονται ἔτσι ἕνα δρομολόγιο πρὸς τὴν ἁγιότητα μὲ δορυφόρο! Ἄνθρωποι ἀφανεῖς, ποὺ καθημερινὰ σηκώνονται προτοῦ ξημερώσει καὶ προσεύχονται. Κι ὅταν ρώτησα μερικούς, ποιό τυπικό, ποιά τάξη προσευχῆς ἔχουν, ὅλοι μοῦ ἀπάντησαν ὅτι, ἀφοῦ ποῦν τὶς διατεταγμένες προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας, κάνουν λίγο κομποσχοίνι, καὶ μετὰ ἀνοίγουν τὴν καρδιά τους κι ἀρχίζουν νὰ μιλοῦν στὸν Θεὸ σὲ πρῶτο πρόσωπο. Προσεύχονται γιὰ τὴν οἰκογένειά τους, τοὺς συγγενεῖς τους, τοὺς γείτονες τους, γιὰ ὅσους ἀντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, τὸ ἀφεντικό τους, τοὺς συγχωριανούς τους, τοὺς ἄνθρώπους ποὺ δυσκολεύονται οἱ ἴδιοι νὰ ἀνεχτοῦν καὶ νὰ ἀγαπήσουν! Κι αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό, νὰ προσεύχεσαι γιὰ τοὺς ἄλλους.

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε μάθει ν’ ἀναλύουμε ὅ,τι μᾶς συμβαίνει καὶ νὰ αἰτιολογοῦμε τὰ λάθη μας, λέγοντας φταίει ὁ ἕνας ἢ ὁ ἄλλος, φταίει ὁ ἀδελφός μου, ὁ Πνευματικός μου, ὁ Γέροντάς μου, ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα μου ποὺ ἦταν δύσκολοι ἄνθρωποι, ὁ ἄντρας μου, ἡ γυναίκα μου κι ἀρχίζουμε τοὺς γογγυσμούς, τὶς δικαιολογίες, τὶς γκρίνιες, τὰ μικροπαράπονα, τὶς ζήλειες, τὶς συγκρίσεις καὶ μπερδεύουμε τόσο πολὺ τὴν ψυχή μας, γιὰ νὰ καταφύγουμε τελικὰ στὴν αὐτοδικαίωση, τὴν κοιτίδα τῆς ἀμετανοησίας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄνθρωποι, πού, ὄχι μόνο καλλιεργοῦν τὴν αὐτομεμψία, τὸ νὰ κατηγοροῦν δηλ. τὸν ἑαυτό τους καὶ μόνο, ἀλλὰ καὶ ποὺ μὲ ἀγάπη δικαιολογοῦν τὰ σφάλματα καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μετανοοῦν πραγματικά, γιατὶ κατάφεραν νὰ ἐντοπίσουν αὐτό, ποὺ κατὰ βάθος τοὺς ἐνοχλεῖ, τὸ κυριώτερο πάθος τους, καὶ νὰ τὸ κάνουν καθημερινὴ προσευχή. Κατάφεραν νὰ ἔχουν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μιλοῦν μαζί Του, ὅπως μιλοῦν μ’ ἕνα φίλο τους. Καθαρὰ καὶ συγκεκριμένα, χωρὶς γενικότητες, ἀοριστολογίες καὶ πολύπλοκες σκέψεις. Κάτι, ποὺ ὅλοι μας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, πρέπει νὰ κάνουμε. Δηλαδή, νὰ μιλᾶμε καθημερινὰ στὸν Θεό, κι ὄχι ὅταν βρεθοῦμε σὲ ἀδιέξοδο, ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ὑγεία ἢ χρήματα, κι ἄμα γίνει καὶ κανένα θαῦμα, τότε νὰ θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας δίκαιους καὶ νὰ τὸ λέμε σὲ ὅλους. Αὐτὸ δὲν εἶναι μετάνοια, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀρχίζει νὰ γεύεται τὴ μετάνοια, νιώθει ὅτι εἶναι ἕνα τίποτα καὶ δὲν ἐπιδιώκει τίποτα ἄλλο, παρὰ μόνο τὴ συγχώρεση καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ!

Εἶναι πολὺ σημαντικό, νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ μετάνοια, ταπείνωση κι ἁπλότητα. Κι ὅταν μᾶς δωρηθεῖ ἡ μετάνοια, καλὸ εἶναι νὰ βροῦμε ἕναν ἔμπειρο πνευματικὰ ἱερέα ἢ καὶ λαϊκό, ποὺ ζεῖ τὴ μετάνοια, γιὰ νὰ βοηθηθοῦμε ἀπὸ αὐτόν. Ἴσως νὰ ἀκούγεται τολμηρό, ἀλλὰ εἶναι μιὰ μεγάλη ἀλήθεια μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας: Ἄλλο ὁ Ἐξομολόγος, κι ἄλλο ὁ Πνευματικός! Ὁ Ἐξομολόγος εἶναι ὁ ἱερέας, ποὺ ἐξομολογεῖ, κι ἔχουμε πολλοὺς Ἐξομολόγους, ἀλλὰ λίγους Πνευματικούς. Τὸ ἰδανικότερο θὰ ἤτανε, ὁ Ἐξομολόγος νὰ εἶναι καὶ Πνευματικός, νὰ ἔχει δηλαδὴ τὴ δωρεὰ τῆς μετάνοιας ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό μας, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ καθοδηγεῖ σωστὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μετανοεῖ. Ἑπομένως, ὅλοι μας, θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴν καλὴ ἀγωνία καὶ τὴ διάθεση, νὰ παρακαλοῦμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, λέγοντάς Του: «Βασιλεῦ Οὐράνιε, στεῖλε μου ἕναν ἄνθρωπο, νὰ μὲ καθοδηγήσει, νὰ μοῦ γνωρίσει τὴ μετάνοια, νὰ τοῦ καταθέσω τὴν ἀπειρία μου, τὴν ἀναπηρία μου…».

Ἀλλά, κι ἐμεῖς, οἱ Ἐξομολόγοι, θὰ πρέπει νὰ δίνουμε ἰδιαίτερη σημασία στὴ μετάνοια καὶ νὰ θυμόμαστε αὐτό, ποὺ ὁ Κύριος εἷπε μόλις ἐμφανίστηκε ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, χορηγῶντας σ᾽αὐτοὺς τὴν ἐξουσία νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφιένται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰωάν.20, 22). Δηλαδή, ὅποιων ἀνθρώπων συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες, θὰ εἶναι συγχωρεμένες. Ἐκείνων, ὅμως, ποὺ δὲν θὰ συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες, διότι διακρίνατε νὰ μὴν ἔχουν εἰλικρινὴ μετάνοια, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητες κι ἄλυτες.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ οἱ Ἐξομολόγοι νὰ ζητᾶνε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ διακρίνουν, ἂν ὁ ἄνθρωπος, ποὺ βρίσκεται ἐνώπιόν τους, ἔχει μετάνοια. Γιατί, διαφορετικά, δὲν καθοδηγοῦμε σωστὰ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὸ νὰ διαβάζουμε σὲ ὅλους ἀδιάκριτα τὴ συγχωρητικὴ εὐχή. Δὲν τοὺς ὁδηγοῦμε σὲ ἐπίγνωση μετανοίας καὶ πραγματικῆς συνειδητοποίησης τῆς ἁμαρτίας τους. Πρέπει νὰ καταλάβουμε, ὅτι ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη ἀπέναντι στοὺς ἄνθρώπους, ποὺ ἔρχονται σ᾽ἐμᾶς γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ μετανοήσουν. Χρειάζεται νὰ ἔχουμε προσωπικὴ μετάνοια, κι ὅταν ἐξομολογοῦμε, νὰ λέμε τοῦ Χριστοῦ μας, «φώτισέ με, τί νὰ πῶ σ᾽αὐτὸ τὸν ἄνθρωπο».

Ἀναμφίβολα, ἡ οἰκονομικὴ κρίση θὰ δημιουργήσει μεγάλους πειρασμούς, ὄχι μόνο στοὺς λαϊκούς, ἀλλὰ καὶ σ᾽ἐμᾶς τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς κληρικούς. Ἐπαφίεται στὸν καθένα μας, νὰ ἀξιοποιήσει αὐτὴ τὴν κρίση, καὶ νὰ ἐντείνει τὸν πνευματικό του ἀγῶνα, μὲ μετάνοια καὶ προσευχή. Γιατὶ στὴν οὐσία, κάθε γεγονός, ποὺ δημιουργεῖ στὸν ἄνθρωπο ἀγωνία καὶ ἀνασφάλεια γιὰ τὸ μέλλον του, τὸν φέρνει ἀντιμέτωπο μὲ τὴν πίστη του. Ὅσο μεγαλύτερο εἶναι τὸ βίωμα τῆς ἀνασφάλειας καὶ τῆς ἀβεβαιότητας, ἄλλο τόσο εἶναι ἐλλειμματικὴ ἡ πίστη του. Ἂν νιώσουμε μέσα μας ὀλιγοπιστία, ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό, αὐτὸ εἶναι μιὰ μεγάλη εὐκαιρία νὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ νὰ τὴν καταθέσουμε ὡς μετάνοια, ζητῶντας ἀπὸ τὸν Κύριο καθημερινά, νὰ ἐνδυναμώσει τὴν πίστη μας πρὸς Αὐτόν. Κάθε ἐμπόδιο, ποὺ συναντᾶμε στὴ ζωή, εἶναι μιὰ εὐκαιρία γιὰ δοκιμασία τῆς πίστης καὶ τῆς πνευματικῆς ἀνδρείας μας. Οἱ δοκιμασίες μᾶς δίνουν τὴν εὐκαιρία, νὰ ἀποβάλουμε τὴν ντροπὴ ἀπὸ πάνω μας, καὶ μὲ γενναιότητα νὰ σταθοῦμε ἀπέναντι στὸ πάθος ποὺ μᾶς ταλαιπωρεῖ, ψάχνοντας μὲ εἰλικρίνεια, ποιές πνευματικές ἐλλείψεις ἔχουμε κάθε φορά, ποὺ στὴ ζωή μας ἔρχεται μιὰ δυσκολία.

Τώρα ὁ Θεὸς θέλει νὰ βροῦμε τὸ πνευματικὸ ἀνάστημα, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ σταθοῦμε ἀπέναντι σ᾽αὐτὴ τὴν ἐπιβαλλόμενη φτώχεια. Εἰδικώτερα ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς, θὰ πρέπει νὰ δώσουμε αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ζώσας πίστης καὶ ἐν μετανοίᾳ ἐλπίδας στοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ὁ κόσμος νιώθει ὅτι ὅλοι τὸν ἔχουν διαψεύσει, κι ἀπὸ ἐμᾶς δὲν ζητᾶ μόνο τρόφιμα καὶ συσσίτια, ἀλλά, κυρίως, ἕνα λόγο βαθύτερο, λόγο μετανοίας, πίστης κι ἐλπίδας. Νὰ προσέξουμε μὴν καταντήσει ἡ Ἐκκλησία Γραφεῖο Εὐημερίας, παρέχοντας στὸν κόσμο μόνο ὑλικὰ ἀγαθά. Τὸ κυριώτερο, ποὺ ἔχουμε νὰ δώσουμε στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, καὶ τὸ νὰ μάθει νὰ μετανοεῖ, τόσο σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, ὅσο καὶ σὲ συλλογικὸ καὶ ἐθνικό. Γιατί, ἡ προσωπικὴ μετάνοια ὠφελεῖ τὴν ἐθνικὴ μετάνοια καὶ ἡ ἐθνικὴ ἐμπνέει τὴν προσωπική. Καὶ γιὰ τὸ σύνολο τῶν Ὀρθοδόξων ἔρχονται μεγάλες μέρες δοκιμασίας, ἀλλὰ καὶ δόξας καὶ μετάδοσης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας στὴν Οἰκουμένη.

1. Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἐκδ. Ἱεροῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 1995.

2. Ἀπὸ ἠχητικὸ ντοκουμέντο πνευματικῆς ίδιοκτησίας τοῦ καθηγητῆ Μιχαὴλ Χατζηγεωργίου, ὁ ὁποῖος συνομιλεῖ μὲ τὸν Γέροντα Εὐμένιο τὴ δεκαετία τοῦ 1980.

3. Γέροντος Πορφυρίου Kαυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι, ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2003.

*Τὸ κείμενο εἶναι δημοσιευμένο στὸ Ἑορτολογίο τοῦ 2014, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου

Πηγή: http://www.immorfou.org.cy/metropolitan/articles/626-i-prosopiki-metania.html

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Έξι μήνες πριν από την σταυρική του Θυσία, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, στην γιορτή της Σκηνοπηγίας, πήγε στα Ιεροσόλυμα, μολονότι γνώριζε, ότι οι άρχοντες των Ιουδαίων ζητούσαν να τον θανατώσουν, και κήρυττε μέσα στο περίβολο του Ναού. Βγαίνοντας, είδε ένα τυφλό να κάθετε σε μιά γωνιά και να ζητά ελεημοσύνη. Οι Μαθητές ρώτησαν τον Διδάσκαλό τους, «Κύριε, ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός»; Και Εκείνος, που γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων απάντησε με φιλάνθρωπα αισθήματα αγάπης και ευσπλαχνίας. «Ούτε αυτός αμάρτησε, ούτε οι γονείς του. Γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν τα έργα του Θεού».

Στο Ιουδαϊκό λαό βασίλευε η αντίληψη, ότι οι αμαρτίες των γονέων ταλαιπωρούν τις μεταγενέστερες γενεές των παιδιών τους. Αυτή η αντίληψη προήλθε από την παρεξήγηση της εντολής του Θεού, ο Οποίος διέταξε τον Ισραήλ να μη κατασκευάσει είδωλα, μήτε να λατρεύσει άψυχα ξόανα. Με άλλα λόγια προέτρεπε το λαό του Ισραήλ, να μη επανέλθη στην πολυθεϊα των ειδώλων. Σε περίπτωση δε που θα παράκουε και θα αποστατούσε από την πίστη στον ένα Αληθινό Θεό, τότε η τιμωρία της αμαρτίας τους θα μεταβιβαζόταν και στα παιδιά των μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς. Αυτή την ειδική διάταξη γενικεύθηκε από τον άνθρωπο για κάθε αμάρτημα. Αυτή την αντίληψη βλέπομε να έχουν και οι άγιοι Απόστολοι του Χριστού.

Βέβαια ο Μωσαϊκός Νόμος, προκειμένου περί των ατομικών αμαρτημάτων, δήλωνε με κάθε σαφήνεια, ότι οι ευθύνες είναι ξεχωριστές για τον καθένα. Διότι, ούτε οι πατέρες θα τιμωρηθούν για τα ατομικά αμαρτήματα των παιδιών τους, ούτε τα παιδιά για τα προσωπικά αμαρτήματα των γονιών τους. Ο καθένας έχει να δώσει λογοδοτήσει ανάλογα με τις πράξεις του.

Ο εκ γενετής Τυφλός δεν γεννήθηκε έτσι, γιατί έτσι θέλησε ο Θεός να τιμωρήσει στο πρόσωπό του τους γονείς του. Και ο Ιησούς το διαβεβαιώνει: «Ούτε ούτος ήμαρτε, ούτε οι γονείς αυτού».

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να διευκρινίσουμε το εξής. Σήμερα, πολλά νεογέννητα γεννώνται ελαττωματικά και παραμορφωμένα, εξ αιτίας της αμαρτωλής ζωής των γονέων των. Όταν οι γονείς είναι αιχμάλωτοι του αλκοολισμού και των ναρκωτικών’ όταν μιά μητέρα είναι κάτω από επήρεια βλαπτικών φαρμάκων ή τα παίρνει με σκοπό να αποβάλει και να φονεύσει το έμβρυο της, το μωρό της, τα ίδια της τα σπλάγχνα, τότε η δική τους αμαρτία βαραίνει και τους απογόνους τους. Εδώ το βαρύ έγκλημα διαπράττεται από τους ανθρώπους, από τους γονείς, και δεν είναι θεία τιμωρία προερχόμενη από τον Άγιο Θεό.

Η ερώτηση των Μαθητών είναι μιά αγνή απορία, γιατί πολλές φορές στο παρελθόν είχαν ακούσει το Διδάσκαλο να λέγει στους παραλυτικούς, ότι αρρώστησαν εξ αιτίας της αμαρτωλής ζωής των. Ο εκ γενετής Τυφλός όχι μόνον δεν γεννήθηκε τυφλός, αλλά και χωρίς οφθαλμούς. Ο Κύριος δεν του χαρίζει μόνον το φως των οφθαλμών του, αλλά πλάθει νέους οφθαλμούς εκ πηλού. Και εδώ είναι το μέγα θαύμα! Πού ξανακούστηκε τέτοιου είδους θεραπεία; Ποιός γιατρός μπόρεσε ποτέ να χαρίσει οφθαλμούς σ’ έναν, που γεννήθηκε χωρίς οφθαλμούς; Ποιό θαύμα μπορεί να συγκριθεί με το παρόν;

Εδώ πιστοποιείται, ότι ο Ιησούς είναι ο Αυτός Θεός, που στην αρχή της δημιουργίας έλαβε το χώμα της γης και έπλασσε τον άνθρωπο. Και αφού φύσηξε πνοή στο πρόσωπό του, τον κατέστησε “ψυχήν ζώσαν”. Ο ίδιος Θεός και εδώ φτιάχνει από πηλό και δημιουργεί νέους οφθαλμούς, χαρίζοντας στον εκ γενετής Τυφλό, το φως το αισθητό, που τόσο πολύ στερήθηκε.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, είναι το Φως του κόσμου. Είναι Αυτός, που φωτίζει και αγιάζει τη ζωή μας, και μας καθοδηγεί στο να πράττουμε πάντοτε το σωστό.   Χωρίς το Χριστό ο άνθρωπος ζει μέσα στο σκοτάδι της αγνωσίας. Χωρίς το Χριστό, όση μόρφωση κι αν αποκτήσει κανείς, όσα πλούτη και δόξα, παραμένει κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας, που σκοτίζει και μαυρίζει την όλη ύπαρξή του.

Η αμαρτία και τα αμαρτωλά πάθη τυφλώνουν τους πνευματικούς οφθαλμούς της ψυχής. Ο άνθρωπος της αμαρτίας, αν και έχει σωματικούς οφθαλμούς και βλέπει το φως το αισθητό, παραμένει τυφλωμένος και δεν θεωρεί το νοητό φως των θείων αποκαλύψεων. Εκείνος, που αιχμαλωτίζεται από τα πάθη της αμαρτίας, γίνεται σκλάβος της αμαρτίας. Στερεί από τον εαυτό του την πραγματική του ελευθερία, που χαρίζει μόνον ο Άγιος Θεός.

Για να απολαύσουμε τη θέα των θείων Δωρεών του Θεού, οφείλομε να απομακρυνθούμε από την αιτία της πνευματικής τύφλωσης, την αμαρτία. Όσο εμμένομε στις αμαρτωλές μας επιθυμίες, τόσο περισσότερο καθυστερούμε το φως να εισέλθει μέσα στο ναό της ψυχής μας.

Μπορούμε να παρομοιάσουμε την αμαρτία σαν ένα σκοτεινό σύννεφο, που επισκιάζει το πρόσωπο της γης και δεν αφήνει τις ακτίνες του ήλιου να φωτίσουν και να ζωογονήσουν τη ζωή. Έτσι και η αμαρτία γίνεται το εμπόδιο, ώστε οι ακτίνες της θείας Χάριτος να μη φθάνουν μέχρι την ψυχή, ώστε να χαρίσουν την αιώνιο ζωή στον άνθρωπο.

Ο σημερινός εκ γενετής Τυφλός βρήκε το φως του κοντά στο Χριστό. Γνώρισε το Χριστό και τον ομολόγησε Θεό Αληθινό. Εμείς ακολουθώντας το δικό του παράδειγμα, ας πλησιάσουμε τον Ιησούν και ας Του ζητήσουμε να μας θεραπεύσει από τη δική μας πνευματική τύφλωση. Ας Τον παρακαλέσουμε, να μας χαρίσει το Φως το νοητό, ώστε να βλέπουμε το δρόμο των αρετών επάνω στο οποίο οφείλομε να βαδίζουμε. Ας Τον παρακαλέσουμε, να αποτινάξει από επάνω μας το βαρύ σκοτάδι των παθών, που μας βυθίζουν στο ανεξιχνίαστο σκοτάδι. Ο Κύριος είπε: «Εάν το φως το εν σοί σκότος εστί, το σκότος πόσον»; Ας Τον παρακαλέσουμε να μας χαρίσει την θεία Του ευσπλαγχνία και έλεος, ώστε διά των πρεσβειών της υπερευλογημένης δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και πάντων των Αγίων να αξιωθούμε της εν Χριστώ σωτηρίας μας. Αμήν.

Ὁ μαμωνάς, ὁ θεὸς τοῦ πλούτου, ἐπιτίθεται ἀνοιχτὰ κατὰ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ἄλλωστε οἱ δοῦλοι τοῦ μαμωνᾶ ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν ἀνταγωνιστὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν σωτηρίων νόμων τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ ἐπεσήμανε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὁ Ὁποῖος ἐδίδαξε: «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. ς΄ 24)· δὲν μπορεῖτε νὰ εἶσθε συγχρόνως δοῦλοι καὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ μαμωνᾶ. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώνει καὶ μὲ πρόσφατη ἐνέργειά της ἡ Alpha Bank, ἡ ὁποία πολεμεῖ ἀνοικτὰ τὴν ἀρ γία τῆς Κυριακῆς μὲ τὸ νὰ προτρέπει τοὺς πελάτες της νὰ ψωνίζουν τὴν Κυριακή, ἐπιβραβεύοντάς τους μὲ διπλάσιο δῶρο. Σύμφωνα μὲ τὴ διαφήμισή της «ἡ Alpha Bank στηρίζει τὶς ἀνοικτὲς Κυριακὲς μὲ διπλάσιο bonus». Δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ νομοθέτησε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τὴν τέταρτη ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου ἡ Τράπεζα προτρέπει νὰ τὸ καταργήσουμε. Τί ὅρισε ὁ Θεός; «Ἐπὶ ἕξι ἡμέρες θὰ ἐργάζεσαι καὶ θὰ κάνεις ὅλες τὶς ἐργασίες σου· ὅμως τὴν ἕβδομη ἡμέρα θὰ διακόπτεις τὴν ἐργασία σου πρὸς τιμὴν Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ δὲν θὰ κάνεις καμιὰ βιοποριστικὴ ἐργασία (...). Ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὴν ἕβδομη ἡμέρα καὶ τὴν ξεχώρισε ὥστε νὰ εἶναι ἁγία καὶ ἱερὴ πρὸς τιμήν Του» (Ἐξ. κ΄ [20] 9-11· βλ. καὶ Δευτ. ε΄ 12-14). Τὴν ἐντολὴ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ἔκανε νόμο τοῦ κράτους ὁ ἅγιος ἰσαπόστολος Κωνσταντίνος ὁ Μέγας στὶς 7 Μαρτίου τοῦ 321, καθιερώνοντας τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἀφοῦ ἡ Κυριακή, ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, ἀντικατέστησε στοὺς μετὰ Χριστὸν χρόνους τὸ ἑβραϊκὸ Σάββατο. Αὐτὰ ὁρίζει ὁ θεόσδοτος νόμος. Αὐτὰ νομοθετήθηκαν καὶ ἴσχυαν ἐδῶ καὶ 17 αἰῶνες. Τώρα ἡ ἑλληνικὴ Βουλὴ τὰ κατήργησε ἐτσιθελικά, γιὰ δῆθεν ἐνίσχυση τῆς οἰκονομίας τῆς χώρας. Καὶ ἐνῶ οἱ ἄμεσα ἐνδιαφερόμενοι ἀντιδροῦν, ἔρχεται συνεργὸς τῶν κρατούντων καὶ τὸ τραπεζικὸ σύστημα ποὺ δουλεύει στὸ μαμωνά. Ἢ ἡ πλουτοκρατία, τὴν ὁποία ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης ὀνομάζει «διαρκῆ ἀντίχριστον». Ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐπαναλάβουμε τὸν πολὺ ἀληθινὸ λόγο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος κηρύσσοντας ἔλεγε: Δὲν πρέπει «οὔτε νὰ ἐργαζόμεθα οὔτε νὰ πραγματευόμεθα τὴν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὅπου γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφορισμένον καὶ κατηραμένον καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας. Νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακή». Ἀδελφοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἂς μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ λατρεία τοῦ μαμωνᾶ. Ἂς συνέλθουμε καὶ ἂς μὴν ἐξοργίζουμε τὸν δωρεοδότη, τὸν δημιουργὸ καὶ προνοητὴ Κύριό μας.

Πηγή: http://www.osotir.org/keimena/orthodoxi-pisti/item/33247-alpha-bank-ka-rgia-t-s-kyriak-s

Πλησιάζουν οἱ ἐκλογές. ­Ἐκλο­γὲς τριπλές: δημοτικές, ­­­περιφε­­­ρειακές, εὐ­­ρωεκλογές.
Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς αὐτές, ὑ­­­πάρχουν καὶ κάποιες ἄλλες ποὺ διενεργοῦνται κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας. Κάθε τόσο μᾶς καλεῖ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ νὰ κάνουμε τὶς ἐπιλογές μας, νὰ πάρουμε τὶς ἀποφάσεις μας. Σὲ κάποιες μάλιστα φάσεις τῆς ζωῆς μας καλούμαστε νὰ πάρουμε ἀποφάσεις γιὰ καίρια ζητήματα τῆς πορείας μας: νὰ ἐπιλέξουμε σπουδές, ἐπάγγελμα, σύζυγο, ἐργασία. Καὶ οἱ ἐπιλογές μας αὐτὲς δρομολογοῦν τὴ ζωή μας.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἐπιλογὲς καὶ ἐ­κ­λογὲς ἀσυγκρίτως κρισιμότερες, ποὺ ἔ­­­­χουν νὰ κάνουν μὲ τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Εἶναι οἱ ἐκλογὲς ποὺ ἀφοροῦν στὴν ψυ­χή μας. Κι αὐτὲς εἶναι οἱ πιὸ δύσ­κο­λες, ἀλλὰ καὶ πιὸ ὡραῖες καὶ ἱερές. 
Ὅλοι μας ἔχουμε συμμετάσχει σὲ μιὰ τέτοια ἐκλογή. Ἦταν τότε ποὺ μᾶς ρώτησε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἂν Τὸν ἐκλέγουμε ὡς Κύριο καὶ ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς μας. Καὶ μεῖς δηλώσαμε τότε ἐπίσημα ἐν μέσῳ Ἐκκλησίας πρὶν ἀπὸ τὸ ἅγιο Βάπτισμά μας καὶ ὑπογράψαμε διὰ τοῦ ἀναδόχου μας τὴν ἐκλογή μας αὐτή: «Συντάσσομαι τῷ Χριστῷ», εἴπαμε. Κι αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάν­τηση στὴν κλήση καὶ στὴν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ γίνουμε δικοί του, νὰ ἀνήκουμε ἀποκλειστικὰ σ’ Αὐτόν, ὄχι ὡς ἀναποφάσιστοι ἐκλογεῖς, δίψυχοι ἢ ἀμφιταλαν­τευόμενοι. 
Αὐτὴν ὅμως τὴν ἐκλογὴ ποὺ κάναμε τότε, χωρὶς συναίσθηση καὶ ἐπίγνωση, ἀφοῦ ἤμασταν ἀκόμη νήπια, καλούμαστε νὰ τὴν ἐπιβεβαιώνουμε στὸ παρόν, κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα. Νὰ ἐπιλέγουμε διαρκῶς τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀρετὴ καὶ νὰ ἀρνούμαστε τὴν κακία καὶ κάθε ἁμαρτία. 
Σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἐκλογή, τὴν ἱερότερη ἐκλογὴ τῆς ζωῆς μας, ἀναφέρθηκε καὶ ὁ Μωυσῆς, ὅταν ­ἔδωσε τὴν τελευταία του παρακαταθήκη στὸ λαό του λέγοντας: «Ἰδοὺ ­δέδωκα πρὸ προσώπου σου σήμερον τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον, τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν· ἔκλεξαι τὴν ζωὴν σύ, ἵνα ζήσῃς... ὅτι τοῦτο ἡ ζωή σου» (Δευτ. λ΄ [30] 15, 19). Εἶπε δηλαδή: Κοιτάξτε: βάζω μπροστά σας σήμερα τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὴν ­εὐλογία καὶ τὴν κατάρα. Διαλέξτε λοιπὸν τὴ ζωή, γιὰ νὰ ζήσετε ἐσεῖς καὶ τὰ παιδιά σας. Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Κύριο καὶ Θεό σας, νὰ ὑπακοῦτε στὰ προσ­τάγματά του καὶ νὰ εἶστε ἀφοσιωμένοι σ’ Αὐτόν. Γιατί Αὐτὸς εἶ­ναι ἡ ζωή σας.
Ἔχουμε χρέος λοιπὸν νὰ σταθοῦμε καὶ μεῖς μὲ αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναν­τι στοὺς δυὸ αὐτοὺς δρόμους καὶ νὰ ἐκλέγουμε ἀταλάντευτα κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα τὴν ὁδὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ μᾶς χαρίσει τὴ ζωὴ καὶ τὴν εὐτυχία μας. 
Ἂν ὅμως μελετήσει κανεὶς προσεκτι­κὰ τὸ ὅλο αὐτὸ θέμα, αὐτὸ ποὺ θὰ διαπιστώσει εἶναι ὅτι τελικὰ δὲν διαλέγουμε ἐμεῖς πρῶτοι τὸν Θεὸ καὶ τὸν δρόμο του, ἀλλὰ Ἐκεῖνος πρῶτος μᾶς ἔ­­­­­­χει ἐκλέξει, πρὶν ἀκόμη ­γεννηθοῦμε. Γράφ­­­ει σχετικὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ὁ Θεὸς «ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμου, εἶναι ἡμᾶς ­ἁγίους καὶ ἀμώμους κατενώπιον αὐ­τοῦ» (Ἐ­­φεσ. α΄ 4).
Ἡ πρώτη λοιπὸν ἐκλογὴ εἶναι τοῦ Θε­οῦ, καὶ ἡ δεύτερη δική μας. Προη­γεῖται ἡ ἐκλογὴ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος προγνωρίζει τὶς διαθέσεις μας, καὶ ἀ­­κολουθεῖ ἡ δική μας ἐκλογή, ἡ δική μας ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα μυστήριο. Ὁ Θεὸς πρῶτος μᾶς ἐξέλεξε καὶ μᾶς κάλεσε «ἐκ τοῦ σκότους εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς» (Β΄ Πέτρ. β΄ 9), κι ἔπειτα Τὸν ἐκλέξαμε ἐμεῖς ὡς ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς μας. Τὴν ἐκλογὴ ὅμως αὐτὴ καλούμαστε νὰ τὴν ἐπιβεβαιώνουμε κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα μὲ τὶς ἐπιλογές μας. 
Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς ζητάει καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὅταν μᾶς λέει: «διὸ μᾶλ­λον, ἀδελφοί, σπουδάσατε ­βεβαίαν ὑ­­­­μῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι» (Β΄ Πέτρ. α΄ 10). Ἀγωνιστεῖτε, ἀ­­δελφοί, μᾶς λέει, μὲ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη ἐπιμέλεια, νὰ διασφαλίσετε καὶ νὰ σταθεροποιήσετε τὴν κλήση σας καὶ τὴν ἐκλογή σας.
Διότι, ὅταν κάποτε θὰ πέσει ἡ αὐ­λαία αὐτῆς τῆς ζωῆς, θὰ κλείσουν οἱ ­κάλπες τῆς γῆς, καὶ θὰ παγιωθεῖ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐπιλογῶν μας. Τότε θὰ ἔρθει ἐκείνη ἡ φοβερὴ καὶ κοσμογονικὴ ἡμέρα, ποὺ θὰ γίνουν κάποιες ἄλλες ἐ­­κλο­γές, οἱ τρίτες, καὶ τελεσίδικες· ποὺ θὰ κρίνουν τὸ αἰώνιο μέλλον μας.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος συμβουλεύει: «πρόσεχε σεαυτῷ, μὴ παρα­­τραπῇς τῆς ὁδοῦ, μὴ ἐκκλίνῃς δεξιὰ ἢ ἀ­­­ριστερά»¹. Κι ὅταν δεῖς γύρω σου τὰ εὐχάριστὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, ἀ­­­­μέσως νὰ τὰ προσπερνᾶς χω­ρὶς νὰ κολλάει σ’ αὐτὰ ἡ καρδιά σου. Νὰ ­κοι­­τᾶς μόνο τὸ τέρμα, καὶ πρὸς αὐ­τὸ νὰ ­βαδίζεις. «Ἀμετεώριστον ἔχε τὸ τῆς ψ­υ­­­­­­­­χῆς βλέμμα»²πρὸς τὸν Κύριο. Καὶ νὰ ποθεῖς διαρκῶς τὴν ἀνέσπερη ­ἐκεί­­­­­νη ἡμέρα, γιὰ νὰ ζήσεις αἰ­ώνια στὴ Βασιλεία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

1. Ὁμιλία εἰς τὸ «Πρόσεχε σεαυτῷ», ΕΠΕ 6, 226. παρ. 3,13.
2. ὅ.π., ΕΠΕ 6 228, παρ. 4,7.