Μερικοί επώνυμοι, αλλά αφελείς χριστιανοί, δελεάστηκαν από την πρόταση κάποιων κομμάτων και βάζουν υποψηφιότητα για τις Ευρωεκλογές, για μια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο. Πήγαν μάλιστα και πήραν ευχές από Μητροπολίτες και τον Αρχιεπίσκοπο.

Σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων, τι πάτε να κάνετε εκεί, απαντούν ότι πάνε να επηρεάσουν τα πολιτικά, θεσμικά, κοινωνικά και θρησκευτικά πράγματα της Ευρώπης προς το χριστιανικότερο…

Πρωτίστως μεταφέρω επί λέξει από πολύ επίκαιρο σχόλιο άλλης ιστοσελίδας, ελάχιστα τροποποιημένο, τα εξής:

ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ή ΓΝΗΣΙΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ;;;

Ορισμένοι κληρικοί τελείως απερίσκεπτα "πατάνε τη μπανανόφλουδα" και υποδέχονται και φωτογραφίζονται προεκλογικά με τους πολιτικούς που ευθύνονται για την σημερινή κατρακύλα, συμμετέχοντας έτσι στο προεκλογικό τους παιχνίδι και στο ξεπούλημα της πατρίδας μας:

Ξέχασαν πολύ γρήγορα φαίνεται τα ανθελληνικά σχολικά βιβλία, την κατάργηση της εξομολόγησης και την απαγόρευση εισόδου ιερέων στα σχολεία, την μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε προαιρετικό και θρησκειολογικό,  τις προεκλογικές υποσχέσεις για την επαναφορά του θρησκεύματος στις ταυτότητες (τόσος αγώνας από τον Μακαριστό Χριστόδουλο, δείχνει να πήγε χαμένος), την προδοσία σε ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα εθνικά θέματα (Σκοπιανό, Αιγαίο, ΑΟΖ, Β.Ήπειρος, Θράκη) και την υπογραφή μνημονίων που μας δεσμεύουν για δεκαετίες και ξεπουλάνε την πατρίδα μας.

Όμως πάντα υπήρχαν όμως και συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα φωνές αγνών κληρικών που δεν φοβούνται να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας.

Κατά τα άλλα οι εν λόγω υποψήφιοι κυριολεκτικά «ζούνε στον κόσμο του καλού παγωτού»!

Α]  Σχόλια:

Αν όμως η Εκκλησιαστική Διοίκηση είχε από πρίν μια πιο δυναμική τοποθέτηση και πιο ελεγκτική γλώσσα απέναντι στην επίθεση στο λαό μας με τη μνημονιακή πολιτική, κανένας δε θα τολμούσε να πάει «να πάρει ευχή» και εκκλησιαστική δήθεν σφραγίδα,  για να νομιμοποιηθεί να εκπροσωπίσει ένα τέτοιο ολέθριο κόμμα, δεδομένης και υπάρχουσας μιας  αυστηρής εκκλησιαστικής κριτικής.

Δεν λένε όμως τίποτε αυτοί οι υποψήφιοι, ποιον πάνε να εκπροσωπήσουν εκεί στην Ευρωβουλή; Ποιος τους επέλεξε και τους αποστέλλει; Ασφαλώς ο λαός έχει τον τελικό λόγο, αλλά με ποια ταμπέλλα ζητείς την ψήφο του «πάντοτε ευκολόπιστου και πάντοτε προδομένου λαού»; Για να συνεχισθεί μια αναποτελεσματική μη αναστρέψιμη οικονομική πολιτική;

Αλήθεια, τι τους άγγιξε περισσότερο για να δεχθούν την «τιμητική» πρόσκληση; Προφανώς δεν τους άγγιξε η κρίση και προφανέστατα δεν είδαν από κοντά τη φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού ή δεν άκουσαν για τις αυτοκτονίες, ανεργία απολύσεις, λουκέτα… Μήπως τους άγγιξε ή τους θάμπωσε κάτι άλλο;

Επίσης δεν τους έκανε εντύπωση η ανακολουθία κυρίως των κυβερνητικών σχημάτων, των οποίων οι ιθύνοντες έχουν κατά κόρον πεί, ότι θα συνεργάζονταν ακόμη και με το διάβολο, για κάποιο σοβαρό σκοπό; Πως μαζεύτηκαν, παρά τις αρχικές τους περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, σ΄ αυτά τα κόμματα - και στη συγκυβέρνηση - όλα τα πλέον ετερόκλητα και μέχρι πρίν αντίπαλα πρόσωπα και στελέχη, και μάλιστα κατέλαβαν και θώκους; Αυτό δεν τους ξυνίζει κάπως;

Κι αν όλα τα παραπάνω δεν τους προβληματίζουν, υπάρχει και κάτι άλλο: πως αυτοί χριστιανοί πάνε και συμμετέχουν και βάζουν τη χριστιανική τους ταυτότητα κάτω από κόμματα που κατάργησαν την Κυριακή αργία και ψήφισαν στην ευρωβουλή την ομοφυλοφιλία και δεν επιτρέπουν τις χειροτονίες ιερέων, με αποτέλεσμα να μένουν τα χωριά μας αποίμαντα και ιερατικές κλήσεις ανεκπλήρωτες;

Β] Παρατηρήσεις:

Αλήθεια, τι είπανε θα πάνε να κάνουν στην Ευρώπη; Να την κάνουν χριστιανικότερη; Ας  γελάσουμε… Στο Σύνταγμά της η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δέχτηκε για τον εαυτό της τον όρο «χριστιανικές ρίζες και αρχές», παρά μόνο θρησκευτικές, για να μη δυσαρεστήσει τους μουσουλμάνους, που την κατηγορούν για «κλειστό χριστιανικό κλάμπ».

Η ΕΕ,  μέρα με τη μέρα, όλο και πιο πολύ, εξισλαμίζεται και σε πολλές περιοχές της σε λίγο θα επικρατεί πλέον ο μουσουλμανικός νόμος Σαρία. Μάλιστα απαγορεύεται να φοράνε σταυρό εμφανώς οι χριστιανοί ή να γιορτάζουν Χριστούγεννα ή να κάνουν δημόσια το Σταυρό τους εξαιτίας των αλλοθρήσκων. Αυτά είναι ψηφισμένα και δεδομένα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει παραβεί πολλές, αν όχι όλες τις εντολές του Ευαγγελίου. Κατήργησε την Κυριακή, ενέκρινε την ομοφυλοφιλία, κράτη της έχουν ψηφίσει με τα κοινοβούλιά τους την κτηνοβασία και την παιδεραστία, άλλαξαν τον χαρακτήρα της χριστιανικής οικογένειας, εισήγαγαν τη γυναίκα στα ιερατεία τους.

Η ΕΕ εμπνέεται από τον Πάπα και τον Λούθηρο στην πλειοψηφία της. Ασπάζεται τον Δαρβινισμό  και τον Φροϋδισμό, εμμέσως και τον Νιτσεϊσμό. Ακολουθεί την παναίρεση του Οικουμενισμού και τον Συγκρητισμό. Ασφαλώς δέχεται και το «σωματίδιο» του Θεού, δήθεν ότι το βρήκε, και από την άλλη μεριά δέχεται με τα λόμπυς των αθεϊστών της και τον «θάνατο» του Θεού.

Η ΕΕ η σημερινή δεν η Ευρώπη των λαών, αλλά η Ευρώπη των αγορών, του κεφαλαίου, των πολυεθνικών, των σιωνιστών, της Ν. Εποχής και του ΝΑΤΟ, της αιρέσεως και των βομβαρδισμών.

Γ] Γνώμες Αγίων:

Λέγει ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς:

 «Που είναι ό Χριστός της Ευρώπης; Που θα γεννηθεί ό Χριστός; Μήπως στην ατσαλένια κονίστρα πού γεννήθηκε το γερμανικό βρέφος, ό ευρωπαϊκός πόλεμος; Χριστιανισμοί εδώ, χριστιανισμοί εκεί, στην έρημο και στις πόλεις, στα κανόνια και στους φόνους, μα ό Χριστός πουθενά!»

Λέγει ο Άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς:

«Εάν θα είχε μείνει η Ευρώπη χριστιανική, θα εκαυχάτο δια τον Χριστόν και όχι για τον πολιτισμόν της. Και οι μεγάλοι λαοί της Ασίας και της Αφρικής, αβάπτιστοι μεν, αλλά με έφεσιν και τάσιν πνευματικήν, θα ηδύναντο να κατανοήσουν τούτο και να το εκτιμήσουν. Διότι και οι λαοί αυτοί καυχώνται έκαστος δια την πίστιν του, δια την θεότητά του, δια τα θρησκευτικά βιβλία του... Μόνον οι λαοί της Ευρώπης δεν καυχώνται δια τον Χριστόν και δια το Ευαγγέλιόν Του, αλλά δια τας επικινδύνους μηχανάς των και τα ευτελή προϊόντα των χειρών των, δηλαδή δια τον πολιτισμόν και την κουλτούραν των. Εκτός του Χριστιανισμού η Ευρώπη δεν έχει τίποτε δια να καυχηθή. Χωρίς τον Χριστόν η Ευρώπη είναι ο πτωχότερος επαίτης και ο πλέον αναίσχυντος εκμεταλλευτής του κόσμου τούτου.

Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πλέον ούτε παπική ούτε λουθηρανική. Είναι υπεράνω και εκτός τούτων. Είναι ολοτελώς επίγειος, χωρίς έστω και τον πόθον να ανεβαίνη εις τον ουρανόν, είτε με το διαβατήριον του αλαθήτου πάπα είτε πάλιν δια της κλίμακος της προτεσταντικής σοφίας. Αρνείται εντελώς το ταξίδιον εκ του κόσμου τούτου. Επιθυμεί να παραμείνη εδώ. Επιθυμεί να είναι ο τάφος της όπου και το λίκνον της. Δεν γνωρίζει περί άλλου κόσμου. Δεν αισθάνεται την ουράνιον ευωδίαν. Δεν βλέπει εις τον ύπνον της τους Αγγέλους και τους Αγίους. Δια την Θεοτόκον δεν θέλει να ακούση. Η ακολασία την στερεώνει εις το μίσος κατά της παρθενίας.

Κάποιοι ασιατικοί και αφρικανικοί λαοί ονομάζουν την Ευρώπην «Λευκήν Δαιμονίαν. «Λευκήν», ένεκα του χρώματος του δέρματος, «Δαιμονίαν» δε, ένεκα της μελανότητος της ψυχής της...»

Δημοσιεύτηκε στόν Τύπο καί σέ ἄλλα Μέσα Ἐνημέρωσης ὅτι τόν Μάιο θά πραγματοποιηθεῖ στή Λευκωσία, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Δημάρχου Λευκωσίας τό λεγόμενο «Φεστιβάλ Ὑπερηφάνειας», Ὁμοφυλοφίλων, Λεσβιῶν, Ἀμφισεξουαλικῶν, Τρανσέξουαλ κ.λπ.

Γιά τό θέμα αὐτό, τῆς Ὁμοφυλοφιλίας, ἔχουν λεχθεῖ καί γραφεῖ πάρα πολλά. Ἐξ ἀφορμῆς τῆς πιό πάνω ἐκδήλωσης θά ἤθελα νά ἐκφράσω καί τίς δικές μου ἀπόψεις, συμβάλλοντας ἔτσι σ’ ἕνα ὑγιή διάλογο μέ σκοπό τό γενικό καλό.

Τό πρῶτο τό ὁποῖο θά ἤθελα νά σημειώσω εἶναι ὅτι ὑπάρχει τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ καθενός νά ζεῖ ὅπως θέλει. Τό δικαίωμα αὐτό δέν μπορεῖ νά τοῦ τό στερήσει κανείς. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐδημιούργησε ἐλεύθερους, μᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιαχείρησης. Συνεπῶς, μποροῦμε νά πᾶμε ἐνάντια στόν ἴδιο τόν Θεό, ἐνάντια στήν ἴδια τή φύση μας, στούς φυσικούς καί πνευματικούς νόμους, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι αὐτοπραγματωνόμαστε καί ἐκπληρώνουμε τόν προορισμό μας ὡς ἄνθρωποι.

Ταυτόχρονα μέ τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς ἔχουμε καί τήν εὐθύνη, τήν προσωπική, γι’ αὐτή τήν ἐπιλογή ἀφοῦ εἴμαστε λογικά ὄντα καί ἐλεύθερα ἀποφασίζουμε νά ἀκολουθήσουμε μία συγκεκριμένη πορεία στή ζωή μας.

Ἡ εὐθύνη καί τά ἀποτελέσματά της, σέ μιά τέτοια περίπτωση προσωπικῆς ἐπιλογῆς, πού εἶναι κατά πάντα σεβαστή, βαραίνει προσωπικά καί μόνον ἐκεῖνον πού τήν κάνει. Φυσικά ἐπειδή εἶναι μέλος μίας εὐρύτερης κοινωνίας ἀνθρώπων καί ἡ κοινωνία εἶναι προέκταση τοῦ ἑαυτοῦ μας, βραχυπρόθεσμα ἤ μακροπρόθεσμα ἔχει καί γενικότερες κοινωνικές ἐπιπτώσεις.

Ὅταν, ὅμως, ἡ προσωπική μας ἐπιλογή, ἡ ὁποία εἶναι καθαρά ὑποκειμενική ὑπόθεση, γίνεται ἰδεολογία καί καταβάλλεται προσπάθεια ἐπιβολῆς της, γίνεται κοινωνικά και προσωπικά ἐπικίνδυνη. Εἶναι δέ ἐπικίνδυνη διότι ἡ ἰδεολογία, ὡς ἰδιοτροπία (ἴδιος τρόπος ζωῆς), προβάλλεται ὡς φυσικός καί γενικός τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος πρέπει νά γίνει χωρίς καμία συζήτηση ἀποδεκτός, ἀνεξαρτήτως τῶν συνεπειῶν πάνω στήν εὐρύτερη κοινωνία (οἰκογένεια, σχολεῖο, δομές κοινωνικές κ.λπ).

Γιά παράδειγμα τό γεγονός ὅτι μέ ἔντεχνο τρόπο γίνεται προσπάθεια νά μεταδωθεῖ ἡ ἰδιοτροπία τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς φυσική, ἀκόμη καί μέσα στά σχολεῖα ἤ νά ποινικοποιηθεῖ ἡ ἀμφισβήτηση τῆς φυσικότητάς της, δείχνει ὅτι πρόκειται, γιά ἰδεολογία πού ἐπιδιώκει ἀκόμα καί τήν κατάργηση ἀναφαίρετων προσωπικῶν δικαιωμάτων, ὅπως εἶναι αὐτό τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης τοῦ λόγου. (Βλ. Φιλελεύθερος, 8 Μαρτίου 2014, «σημειώνεται μάλιστα ἀπό τούς διοργανωτές τό γεγονός ὅτι λίγο πρίν ἀπό τήν ἐπικείμενη νομιμοποίηση τοῦ Συμφώνου Συμβίωσης καί τήν ποινικοποίηση τῆς ὁμοφοβικῆς ρητορικῆς μίσους, θεωροῦμε ὅτι ἡ στιγμή εἶναι κατάλληλη γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ μέχρι σήμερα ἄπιαστου ὀνείρου μας, τή διοργάνωση τοῦ 1ου Φεστιβάλ Ὑπερηφανείας (Pride) Κύπρου»).

Συνεπῶς, τό πρῶτο τό ὁποῖο θά ἤθελα να σημειώσω εἶναι ὅτι, κατά τήν ἄποψή μου, τό κίνημα τῶν Ὁμοφυλοφίλων δέν ὑπερασπίζεται ἁπλῶς τό δικαίωμα τῶν μελῶν του νά ζοῦν σύμφωνα μέ τήν δική τους ἐπιλογή, ἀλλά ἔχει θέσει ὡς στόχο τήν προβολή καί ἐπιβολή μίας ἰδεολογίας - ἰδιοτροπίας μέ ἐπικίνδυνες κοινωνικές καί προσωπικές προεκτάσεις. Αὐτό φαίνεται – διαφαίνεται μέσα ἀπό τά μανιφέστα, διακηρύξεις, μαζικές ἐκδηλώσεις καί συνασπισμούς. Δέν μπορῶ νά κατανοήσω γιατί πρέπει νά πορεύονται σέ δημόσιους χώρους μέ τήν ὑποστήριξη δημόσιων προσώπων καί φορέων προβαίνοντας σέ πράξεις καί ἐκδηλώσεις (δημόσια sic) πού ἀφοροῦν, ὅπως ἰσχυρίζονται, τήν ἰδιωτική τους ζωή!!!

Μάλλον μπορεῖ νά κατανοηθεῖ ἐάν λάβει κάποιος ὑπόψη του ὅτι «τό οὐσιαστικό ἰδιοτροπία, ὅπως καί τό ἐπίθετο ἰδιότροπος, χρησιμοποιεῖται εἰς τήν νέαν ἑλληνικήν γλῶσσαν εὐρέως διά τόν χαρακτηρισμόν ἀνθρώπων καί τῆς συμπεριφορᾶς αὐτῶν.

Ἡ ἐτυμολογική παραγωγή τῶν λέξεων τούτων δηλοῖ χαρακτηριστικῶς τό περιεχόμενόν των («suppositum»). Ὁ ἀντίστοιχος παλαιότερος ὅρος, ὁ ὁποῖος ἀπαντᾶ καί εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας πρός δήλωσιν τῆς ἀρνητικῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν, εἶναι ἡ λέξις δυστροπία. Συνώνυμος φαίνεται ὅτι εἶναι περίπου καί ὁ ὅρος δυσβουλία. Ἐάν οἱ ὅροι ἰδιοτροπία καί δυστροπία εἶναι πράγαματι συνώνυμοι, τοῦτο θά σημαίνει ὅτι τό «ἴδιον» τῆς ἰδιοτροπίας συμπίπτει μέ τό κακόν τοῦ τρόπου, τό ὁποῖον ἐκφράζει ὁ ὅρος δυστροπία. Εἰς τήν περίπτωσιν ταύτην, τό «ἴδιον» καί τό κακόν («δύσ-») θά συμπίπτουν» (Κωνστ. Ε. Παπαπέτρου, «Ἡ ἰδιοτροπία, ὡς πρόβλημα ὀντολογικῆς ἠθικῆς», Ἀθῆναι 1973, σελ. 5).

Ἔχοντες καί ἐμεῖς τό προσωπικό δικαίωμα, ὄχι τῆς ἐπιβολῆς μίας ἰδεολογίας - ἰδιοτροπίας προσωπικῆς ἤ ἔστω συλλογικῆς, ἀλλά τῆς ἔκφρασης τοῦ λόγου – γνώμης - ἄποψης, στή συνέχεια θά ἐπιχειρήσουμε νά μεταφέρουμε, ὡς Θεολόγος - Ἐπίσκοπος, τήν ἄποψή μας, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος Χριστοῦ.

   Πρίν προχωρήσουμε στήν καθαρά θεολογική προσέγγιση τοῦ θέματος, θεωρῶ ὅτι θά ἦταν ὀρθό νά σχολιάσουμε κάποιες ἀπόψεις, πού παρουσιάζονται γιά νά δικαιολογήσουν τήν ὁμοφυλοφιλία.

Κατ’ ἀρχάς γίνεται ἀποδεκτό ἐπιστημονικά ὅτι, μέ βάση τίς νευροενδοκρινικές μελέτες πού ἔχουν γίνει, δέν ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ τάση αὐτή ὀφείλεται σέ γενετικά ἤ παθολογικά αἴτια. Περισσότερο, ὑπάρχει ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ὀφείλεται σέ περιβαλλοντικούς λόγους, σεξουαλικές παρεκκλίσεις, διαταραχές ταυτότητας φύλου ἤ σεξουαλικές διαταραχές: «Τελικά θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι οἱ διάφορες θεωρίες, ψυχολογικές καί βιολογικές, πού προτάθηκαν γιά τήν ἐξήγηση τῶν αἰτιῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν ἔχουν ἀποδειχθεῖ ἀκόμη» (βλ. Psychologia.gr, «Διαταραχές»).

Συνεπῶς, ἡ ἄποψη τῆς ἐπιστημονικῆς θεμελίωσης τῆς ἰδεολογίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν τεκμηριώνεται. Δέν ὑπάρχει στή ζωή μας τρίτο φύλο. Γι’ αὐτό καί πολλοί ἀπό ψυχολογικές παρεκκλίσεις καί διαταραχές ταυτότητας φύλου, πού δέν αἰσθάνονται «καλά» μέ τό φύλο τους (ἴδιος-τρόπος=ἰδιοτροπία) προβαίνουν σέ ἐγχειρητικές ἐπεμβάσεις ἀλλαγῆς φύλου.

Ἀκόμη προβάλλεται ὁ ἰσχυρισμός ὅτι πάνω ἀπό 1500 εἴδη ζώων συμπεριφέρονται ὁμοφυλοφιλικά καί κατά συνέπεια αὐτό δεικνύει ὅτι πρόκειται περί φυσικῆς ἐνέργειας ἤ πράξης. Ἐδώ θά πρέπει νά τονίσουμε ὅτι τα ζώα ἐνεργοῦν μέ βάση τά ἔνστικτά τους, ἐνώ οἱ ἄνθρωποι μέ βάση τή λογική τους. Συνεπῶς, θά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ἄν θέλουμε νά ἐνεργοῦμε στή ζωή μας ἐνστικτωδῶς (ζωωδῶς) ἤ λογικά (ἀνθρώπινα).

Ἐπίσης, φέρεται ἀπό πολλούς τό ἐπιχείρημα ὅτι στούς ἀρχαίους πολιτισμούς ἦταν κοινωνικά ἀποδεκτή ἡ ὁμοφυλοφιλία καί καθιερωμένη ὡς τρόπος ζωῆς. Αὐτό δέν εἶναι ἀπόλυτα ὀρθό. Ἡ ἀλήθεια ἔγκειται στό γεγονός, τό ὁποῖο ἐπισημαίνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του, ὅτι «αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες»(Ρωμ. α΄, 26-27).

Τήν ἴδια θέση μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο εἶχαν καί οἱ ἀρχαῖοι Φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπιζαν τό φαινόμενο αὐτό ὡς παρά φύσιν κατάσταση. Ὁ Πλάτωνας ἀναφέρει: «Εἶναι λοιπόν κατανοητό ὅτι ἡ φύσις ὠθεῖ τά θηλυκά νά εἶναι σέ ἐπαφή μέ τά ἀρσενικά ἀπό τή γέννησή τους καί ἡ ἡδονή σέ αὐτά εἶναι φανερό ὅτι ἔχει δοθεῖ σύμφωνα μέ τήν φύσιν, ἐνώ τῶν ἀρσενικῶν μέ τά ἀρσενικά καί τῶν θηλυκῶν μέ τά θηλυκά παρά φύσιν» (Νόμοι 636C. Bλέπε Βικιπαίδεια).

Ὁ δέ Ξενοφώντας στά Ἀπομνημονεύματά του ἀναφέρει τήν ἄποψη τοῦ Σωκράτη γράφοντας: «Ἀντιθέτως ὅμως ὅταν ἀντελήφθη πώς ὁ Κριτίας ἦταν ἐρωτευμένος μέ τόν Εὐθύδημο καί ἐπροσπαθοῦσε νά τόν χρησιμοποιήσει καθώς ἐκείνοι πού ἀπολαμβάνουν τά σώματα ἀφροδισιακά, τόν ἀπέτρεπεν ὁ Σωκράτης λέγοντας ὅτι καί ἀνάξιο γιά ἐλεύθερον ἄνθρωπο εἶναι καί ἀνάρμοστο γιά ἕναν ἄνδρα μορφωμένο ἐνάρετα, ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶς, χάριν τοῦ ὁποίου θέλει νά φαίνεται πώς ἀξίζει πολύ, νά τόν ζητιανεύει ἱκετεύοντάς νά τόν στηρίξει σέ κάτι πού μάλιστα κάθε ἄλλο παρά ἀγαθό εἶναι. Ἐπειδή ὁ Κριτίας δέν ἄκουσε αὐτά τά λόγια καί δέν ἀπομακρυνόταν ἀπό τό σκοπό του, λέγεται ὅτι ὁ Σωκράτης παρουσία καί πολλῶν ἄλλων καί τοῦ Εὐθύδημου εἶπεν ὅτι τοῦ φαίνεται πώς ὁ Κριτίας ὑποφέρει ἀπό κάτι πού παθαίνουν οἱ χοίροι, ἀφού ἐπιθυμεῖ νά τρίβεται στόν Εὐθύδημο ὅπως ἀκριβῶς τρίβονται τά χοιρίδια στίς πέτρες. Ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀκριβῶς ὁ Κριτίας ἐμισοῦσε τόν Σωκράτη (Ξενοφῶντος Ἀπομνημονεύματα, Α1130. Βλέπε ό.π.).

Συνεπῶς, εἶναι ἀλήθεια ὅτι στήν ἀρχαία εἰδωλολατρική Ἑλλάδα καί Ρώμη ἐπικρατοῦσε καί ἴσως νά ἦταν διαδεδομένος τρόπος ζωῆς ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὡς ἐκτροπή πρός τήν ἡδονή καί ὄχι ὡς φυσική κατάσταση. Γι’ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, οἱ καλλιεργημένοι πνευματικά, βλέποντας αὐτή τήν ἐκτροπή τήν ἐπεσήμαναν καί προσπαθοῦσαν νά τήν θεραπεύσουν. Ἔτσι, μέ τήν ἔξοδο ἀπό τήν εἰδωλολατρεία (ἀπολυτοποίηση τῆς ἡδονῆς καί τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ ἀνθρώπου) καί τήν ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία ἀπέβαλε καί θεώρησε ὡς παρά φύσιν κατάσταση τήν ὁμοφυλοφιλία. Ἄρα ἀπό κοινωνιολογική ἄποψη, ὅλους αὐτούς τούς αἰῶνες, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο στιγμάτιζε ὡς παρά φύσιν κατάσταση τόν ἴδιον αὐτό τρόπο ζωῆς.

Αὐτό τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖται σήμερα εἶναι ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς ἡδονῆς καί μάλιστα αὐτῆς πού προέρχεται ἀπό παρά φύσιν σχέσεις καί ἐνέργειες. Ὅπως ἀναφέραμε καί πιό πάνω εἶναι δικαίωμα κάποιου νά ἀκολουθήσει τόν δικό του προσανατολισμό. Ὅμως δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε γιατί ὅλοι πρέπει, ἀκόμη καί διά νομοθεσίας, νά τόν δεχθοῦμε ὡς ὀρθό ἤ ἀκόμα καί κοινωνικά ὠφέλημο. Μήπως αὐτό ἀποτελεῖ μία σύγχρονη ἐκτροπή ἀπό τήν πνευματική ὠριμότητα στήν νεο-ειδωλολατρία (ἀπολυτοποίηση τῶν παθῶν καί ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν);

Ἀπό καθαρά Θεολογική ἄποψη, ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία. Γιά νά κατανοήσουμε τή θέση αὐτή τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἑρμηνεύσουμε τά σχετικά χωρία τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου, πού ἀναφέρονται σ’ αὐτό τό θέμα καί γενικά στήν αἰχμαλωσία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά λεγόμενα σαρκικά πάθη.

Τό πρῶτο χωρίο προέρχεται ἀπό τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του (Ρωμ. α΄, 18-32). Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἀπ. Παῦλου ξεκινᾶ ἀπό τό γεγονός τῆς νοητικῆς διαστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐπειδή δέν μπόρεσε νά νοήσει (κατανοήσει) ὀρθά τόν Θεό, ἀπολυτοποίησε – θεοποίησε τά φθαρτά καί ὑλικά πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Αὐτό εἶχε καί ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά στραφεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐρωτικά (παθιασμένα) πρός αὐτά, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀδειάσει ἐσωτερικά ἀπό κάθε ἔννοια πνευματική, ἀνώτερη καί νά ἀγνοεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Θεο-εγκατάλειψη, ἡ πνευματική ἄγνοια, ἐπιφέρει μέσα στό κέντρο τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρῶπου ἐπιθυμίες, πού εἶναι στήν οὐσία τους ἀκαθαρσίες, πού τόν ἀτιμάζουν ὡς προσωπικότητα. Ὁπότε ὁ ἄνθρωπος λατρεύει (ὑπηρετεῖ, ποθεῖ, ἐπιδιώκει) τήν κτίση παρά τόν Κτίσαντα. Τό ἐσωτερικό κενό, πού δημιουργεῖται μέσα στόν ἄνθρωπο, πού ἀπό τή φύση του εἶναι δημιουργημένος νά βιώνει τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ, τόν καταλαμβάνουν τά «πάθη τῆς ἀτιμίας». Δηλαδή πρόκειται γιά ἐσωτερικές –ψυχικές-πνευματικές ἀσθένειες πού διαστρέφουν τήν ἐπιθυμία (ψυχική δύναμη τοῦ ἀνθρώπου): «διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς», μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλάζει τό φρόνημα καί ὁ τρόπος ζωῆς.

Συνεπῶς, εἶναι ἁμαρτία διότι ἀπολυτοποιεῖται μία σαρκική ἐπιθυμία, ἡ ὁποία γίνεται πάθος (ἀρρώστια, κατάσταση) τῆς ψυχῆς, τό ὁποῖο ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπο νά φθάσει στήν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ (ἀφοῦ ἤδη ἔχει Θεο-ποιήσει τό σαρκικό πάθος) καί στερεῖται τῆς ἀφθάρτου δόξης καί ἐμπειρίας τοῦ ὄντος Θεοῦ. Ἡ ψυχική αὐτή κατάσταση ἔχει, σύμφωνα μέ τον Ἀπ. Παῦλο ὑπαρξιακά καί ὀντολογικά ἀποτελέσματα πάνω στήν ψυχοσωματική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου: «καί καθώς οὐκ ἐδοκίμασαν τόν Θεόν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός (λόγῳ τῆς κατάστασης πού δημιούργησαν διά τοῦ ἰδίου τρόπου ζωῆς) εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστούς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετάς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας».

Ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς ἡδονῆς, ὠς σκοποῦ καί στόχου τῆς ζωῆς ὁδηγεῖ στήν ὁδύνη. Ἡ ὀδυνή ἀρχίζει ἐσωτερικά, ἀλλοιώνει τή ψυχική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὑποφέρει μέσα του (βλέπε ἀθεράπευτα ψυχολογικά προβλήματα) καί ἡ ἐσωτερική αὐτή κατάσταση μεταφέρεται ὡς πράξη-ἐνέργεια μέσα στήν κοινωνία μας. Μελετώντας κάποιος προσεκτικά τήν πιό πάνω ψυχική ἀκτινογραφία τοῦ Ἀποστόλου ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι περιγράφει μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια, τήν παθολογκή κατάσταση τῆς ἐποχῆς μας. Δέν εἶναι πιστεύω, τυχαίο τό γεγονός ὅτι πολλοί ὑποστηρίζουν ὅτι τά χειρότερα ἐγκλήματα εἶναι τά λεγόμενα σεξουαλικά, πού προέρχονται κυρίως ἀπό παρά φύσιν ἐνέργειες.

Δεύτερον, ἡ ἁμαρτία (πράξη, λόγος, ἐπιθυμία, αἰχμαλωσία τοῦ νοῦ πού γίνεται ψυχική κατάσταση) ἀποκλείει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διευκρινίζει ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τρία βασικά πράγματα, πού διαμορφώνουν τήν ψυχικήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου: Εἰρήνη ἐσωτερική, δικαιοσύνη (δηλαδή ἡ ἐνάρετη ζωή ἡ ὁποία μᾶς δικαιώνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ) καί ἁγιασμός (μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή Χάρη τοῦ Θεοῦ). Ἡ ἀλλοίωση τῆς ἐσωτερικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου, λόγω τῆς αἰχμαλωσίας ἀπό τά διάφορα πάθη, ἀποτελεῖ τήν κόλαση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ὑποφέρει λόγω στέρησης τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Γι’ αὐτό καί γράφει μέ βεβαιότητα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Μή πλανᾶσθε• οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται (ὁμοφυλόφιλοι), οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. στ΄, 1-11).

Τρίτον, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐβαπτίσθηκαν, τούς ὑπενθυμίζει μία πνευματική πραγματικότητα. Μέσα τους ἐνεργεῖ ὀντολογικά ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί κατά συνέπεια τά σώματα τους εἶναι Ναός τοῦ Θεοῦ.

Ἀκόμη παρατηρεῖ ὅτι τά σώματα μας δέν τά ἐξουσιάζουμε, γιά νά τά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε, διότι δέν εἶναι αὐτοδημιούργητα. Τά ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιον τόν Θεό. Συνεπῶς, τά σώματά μας, δέν εἶναι σκεῦος ἡδονῆς καί ἐνδοκοσμικῶν ἀπολαύσεων, ἀλλά μέσον, ἐργαλεῖον πού μᾶς ὁδηγεῖ στό νά πραγματώσουμε τή φύση μας. Νά τήν καταστήσουμε γνήσια, αὐθεντική, ἁγία, ὅπου θά συνδοξάζεται μέσα στή δόξα τοῦ Θεοῦ. «Φεύγετε τήν πορνείαν...ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστίν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ, καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς• δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινα ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. στ΄, 14-20).

Ὡς ἐπίλογο τῶν πιό πάνω θέσεων θά ἤθελα νά χρησιμοποιήσω τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου, ὁ ὁποῖος σεβόμενος τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου γράφει: «Πάντα μοι ἔξεστιν» (ὅλα μου ἐπιτρέπονται). «Ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει» (ὅμως δέν εἶναι ὅλα πρός τό συμφέρον μου).

Ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φιλαυτίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ στά πλοκάμια τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευμένης – εἰδωλολατρικῆς μαγείας. Ἡ δομή τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευθεῖσας κοινωνίας μοιάζει περισσότερο μέ τή δομή μίας μηχανῆς, πού παράγει ἡδονή, παρά ἑνός ζωντανοῦ ὀργανισμοῦ, πού δημιουργεῖ προοπτική μέσα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε ὁ μηχανοποιημένος ἄνθρωπος ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐνέργεια τῆς ἀνθρώπινης βούλησης, πού στήν οὐσία της εἶναι ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπιτελέσει τή φύση του ὡς πρόσωπο καί ὄχι ὡς μία ἀπλή δυνατότητα, τήν ὁποῖα ἔχει στή φύση του καί μπορεῖ νά τή χρησιμοποιήσει ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας. Ἀγνοεῖ ὅτι τό κακό, δηλαδή ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐνέργεια ὄχι κατά φύσιν, ἀλλά κατά (ἐνάντια) τῆς φύσεως.

Κατά συνέπεια, τό δικαίωμα νά κινηθεῖ κάποιος ἐνάντια στή φύση του παραμένει ἀναφαίρετο. Μήπως ὅμως πρέπει νά μελετηθεῖ καί ἡ δυνατότητα τῆς ὑπέρβασης (ὄχι κατάργησης) ἤ καλύτερα τῆς θεραπείας τῆς φύσεως, ὥστε νά κινεῖται κάποιος φυσικά καί ὑπέρ φύση καί νά εἶναι ἀναπαυμένος γι’ αὐτό πού κάνει καί νά μή ζητᾶ δικαίωση μέσῳ διαδηλώσεων «Ὑπερηφανείας» καί νομοθετικῶν ρυθμίσεων.

Διότι ἐάν μιλοῦμε γιά κάτι τό ὁποῖο εἶναι φυσικό καί κοινωνικά ἀποδεκτό, τότε γιατί χρειάζονται τά κινήματα καί οἱ ἀγῶνες φυσικῆς καί κοινωνικῆς θεμελίωσης καί ἀποδοχῆς του;

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7823.html#more

Μητέρα, μια λέξη, μια έννοια, ένα σύμβολο που αποτυπώνεται για πρώτη φορά από τον άνθρωπο στους στίχους των Ομηρικών Επών και παραμένει αναλλοίωτη μέχρι και σήμερα. Η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας που γιορτάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου σε όλο τον κόσμο, είναι μια πρώτης τάξεως αφορμή για το μεγάλο αφιέρωμα που ξεκινά σήμερα και θα ολοκληρωθεί με μια σειρά άρθρων αφιερωμένων στα διαφορετικά, ηρωικά και τραγικά ταυτόχρονα, πρόσωπα της μάνας που συναντάμε στον Όμηρο, αλλά και στη διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τις αξίες της μητρότητας.

Ήδη από τον Όμηρο, η μορφή της μάνας πρωταγωνιστεί και αφήνει σε όλους τους μεταγενέστερους ως αθάνατη παρακαταθήκη μορφές ύψιστης μητρικής αγάπης. Εκεί λοιπόν στον 8^ο π.Χ. αιώνα ταξίδεψα και εγώ και συνομίλησα με τις αρχετυπικές μορφές της μάνας που ο μεγάλος μας ποιητής ο Όμηρος ως μοναδικός τεχνίτης σμίλευσε για εμάς τους Έλληνες αλλά και για όλη την οικουμένη. Είναι αληθινά αξιοσημείωτο πως στα δύο αυτά επικά αριστουργήματα, την Οδύσσεια και την Ιλιάδα που με την πρώτη   προσέγγιση κατανοεί κανείς πλήρως την παραστατική περιγραφή του κόσμου του πολέμου, του ηρωισμού, του νόστου, της τιμής, της ανδρείας, των δυσκολιών και του αγώνα για επιβίωση, δηλαδή του κόσμου των ανδρών, ταυτόχρονα με μια δεύτερη βαθύτερη ματιά σ’ αυτό το παλίμψηστο ομηρικό μωσαϊκό ξεπροβάλλει η εξέχουσα θέση που έχει η μορφή της γυναίκας και μάλιστα της Μητέρας.

Σε μια νέα μαθητεία, λοιπόν και ανάγνωση των ομηρικών ποιημάτων με τα οποία γαλουχήθηκαν αιώνες τώρα οι άνθρωποι, βρέθηκα προσκεκλημένη της θεϊκής Θέτιδας, της πιστής Πηνελόπης, της τραγικής Εκάβης, της στοργικής Ανδρομάχης, αλλά και της νεκρής Αντίκλειας για μια συνομιλία πέρα από τους αιώνες.

Μ’ αυτές συνομίλησα, τις μορφές τους προσπάθησα να δω από πιο κοντά, να ψηλαφίσω, να αφουγκραστώ τα μηνύματα των αρχέγονων λόγων και των πράξεών τους και να ταξιδέψω μαζί τους μέσα από τη μακρά διαδρομή του πολιτισμού μας στο σήμερα, στο τώρα, για να δω τελικά πόσο ίδιες παραμένουμε μέσα στους αιώνες οι μάνες, η καθεμία διαφορετική μα όλες ευλογημένες και μοναδικές.

Τι έχουν να μας πουν άραγε οι θεϊκές και οι θνητές μάνες του Ομήρου; Πώς σκιαγραφούν την αρχετυπική μορφή της μάνας;

Η θεϊκή Θέτιδα αναρωτιέμαι αρχικά πόσο μοιάζει με τις σύγχρονες μάνες που αγωνιούν για τη μοίρα των παιδιών τους, το αβέβαιο επαγγελματικό τους μέλλον. Πόσο ίδια είναι με τις μάνες που μετεωρίζονται ανάμεσα στην ανείπωτη αγάπη τους για τα παιδιά τους και τη βούληση να τα προστατεύσουν από όλες τις κακοτοπιές προσφέροντας τους ανίκητες ασπίδες.

Τις μάνες που θέλουν να τους προσφέρουν τα πάντα, να τα θωρακίσουν με την προστασία τους, γνωρίζοντας όμως πως ό,τι και να κάνουν θα υπάρχει πάντα για τον καθένα η Αχίλλειος πτέρνα. Γιατί ακόμη και ο πιο δυνατός, ο πιο προστατευμένος άνθρωπος όταν λυγίζει από τον καημό, την απόγνωση και τα βάσανα της ζωής του στη μάνα του ανατρέχει ζητώντας βοήθεια και προσμένοντας τη λύτρωση, όπως και ο μυθικός Αχιλλέας, ο δυνατός, ο άριστος, που την μάνα του με δάκρυα παρακαλεί. Σ΄αυτήν απευθύνει το παράπονό του με μια επίκληση βαθιά συναισθηματική και αναγκάζει την μάνα του, τη θεϊκή Θέτιδα να τον ακούσει από τα βάθη της θάλασσας, γιατί η μάνα είναι πανταχού παρούσα και προστρέχει, όπως πρόστρεξε και η Θέτιδα για να απαλύνει του πόνο και την πίκρα του παιδιού της, να μάθει για τον καημό που τον βασανίζει, να τον ανακουφίσει και να τον παρηγορήσει.

Στη μάνα του νιώθει ο Ομηρικός ήρωας μόνο ότι ακουμπά. Σ’ αυτήν μπορεί να εμπιστευθεί τον πόνο και την πικρία του, όπως ο καθένας από εμάς ανεξάρτητα από εποχές, ηλικίες, φύλο ή εθνικότητα γιατί η μάνα συμπάσχει με το παιδί της. Ο πόνος του παιδιού της δικός της διπλός και τρίδιπλός και η διάθεση της άμεσα να επέμβει και να διαλύσει κάθε σκοτάδι και κάθε σύννεφο από τη ζωή του παιδιού της.«Παιδί μου τι σ’ ανάθρεψα τον πικρογεννημένο» αναφωνεί με σπαραγμό η Θέτιδα και η φωνή της ακούγεται από το στόμα κάθε μάνας που βλέπει το παιδί της να ταλαιπωρείται και να βασανίζεται χωρίς να μπορεί να βρει το δίκιο της.

Η ανεργία που μαστίζει σήμερα τα νέα παιδιά στις περισσότερες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου τα αναγκάζει σε μια οργισμένη απραξία με την αίσθηση της κατάφορης αδικίας σε βάρος τους. Τα παιδιά μας σήμερα μένουν απόμερα, άπραγα και οργισμένα σαν τον Αχιλλέα στις ακτές της Τροίας απογυμνωμένα από τα όπλα τους. Η σύγχρονη μάνα λοιπόν σαν μια άλλη Θέτιδα και πάλι βασανίζεται και προσπαθεί να βρει σε ποιο Όλυμπο να ανέβει για να μπορέσει να ανακουφίσει τον πόνο του παιδιού της και να ζητήσει δικαίωση από μια εχθρική για τους νέους κοινωνία. «την μέρα τη δωδέκατη στον Όλυμπο θα πάω τότε στο χαλκοκάτωφλο παλάτι του θα πάω. Θα πέσω μπρος στα πόδια του νομίζω θα μ’ ακούσει», αναφωνεί η Θέτιδα παρακαλώντας για ύψιστη βοήθεια και μεσιτεία και τα λόγια της βρίσκονται στα χείλη τόσων σύγχρονων μανάδων.

Πηγή: http://www.pemptousia.gr

Συγκρότηση παράλληλων δομών , ισχυρή εκπροσώπηση στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, συμπαγή πολιτική παρουσία και υπονόμευση κάθε  προσπάθειας της Πολιτείας για ομαλή ενσωμάτωση στην οικονομική και κοινωνική ζωή  της μειονότητας ,είναι οι άξονες επί των οποίων «κτίζει» η Τουρκία το μειονοτικό ζήτημα στην Θράκη ,με βασικό μοχλό υλοποίησης της πολιτικής της  το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής.

Το επεισόδιο Σαμπιχά και ο τρόπος με τον οποίο υποχρεώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις ήταν αποκαλυπτικό του τρόπου με τον οποίο οι τουρκικοί μηχανισμοί λειτουργούν για να εξασφαλίσουν έλεγχο και επιρροή ακόμη και στην Αριστερά

,η οποία για λόγους ιδεολογικούς θα όφειλε να βρίσκεται απέναντι σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης των ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών. Τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας  κινδυνεύουν πλέον μετα από δεκαετίες προβληματικής αντιμετώπισης τους από το Ελληνικό κράτος ,να παραδοθούν πλήρως και άνευ όρων στην κηδεμονία των υπαλλήλων (φανερών και μη) του τουρκικού προξενείου  και των εκπροσώπων του τουρκισμου στην Θράκη.

Έχοντας αφήσει την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία  την Θράκη να αποτελεί ξέφραγο αμπέλι για την Τουρκία η Ελληνική Πολιτεία ,ουσιαστικά παραδίδει η ίδια την μειονότητα στα χέρια των εκπροσώπων του τουρκισμού.

Οι πολυσχιδείς και παντελώς άσχετες με το περιεχόμενο και τα προβλεπόμενα από τις διεθνείς συνθήκες , δραστηριότητες του τούρκων γενικών προξένων που υπηρέτησαν στην Θράκη τα τελευταία δέκα χρόνια(Μποτσαλι –Σαριντς –Σενερ) δεν έδειξαν να ανησυχούν την Αθήνα, η οποία δυστυχώς επένδυσε πολιτικά στον «φίλο Ερντογαν» αγνοώντας ότι η νεοθωμανική πολιτική του τούρκου ηγέτη στηρίζεται ακριβώς στην επιβολή μειονοτικών ζητημάτων και στην διεκδίκηση εκ μέρους της Τουρκίας της «πατρωνίας» επί όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών στα Βαλκάνια.

Η αλήθεια είναι ότι οι δυο φορές που υπήρξε επίσημη αντίδραση για το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής ,προσήλθε από .. εκεί που κανείς δεν το περίμενε : τον Θ.Παγκαλο που ως  υπουργός εξωτερικών το 1998 κατα την διάρκεια περιοδείας του στην Θράκη   και ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το 2010  είχε θέσει ευθέως θέμα υπέρβασης πλαισίου αρμοδιοτήτων από το τουρκικό προξενείο και άφηνε στην διακριτική ευχέρεια του ελληνικού κράτους  το κλείσιμο του, ενώ διάβημα στον τούρκο πρέσβη στην Αθήνα για την δράση του τούρκου προξένου  στην Κομοτηνή και εμπλοκή του στις απειλές που δεχόταν ο ιμάμης του Σώστη, είχε γίνει και από το ΥΠΕΞ  το 2012.

Αυτά καθόλου δεν πτόησαν  το τουρκικό προξενείο. Εδώ και μήνες ο κ.Ιλχαν Σενερ είναι  πανταχού παρών σε κάθε εκδήλωση ,σε κάθε πανηγύρι ,σε κάθε αποφοίτηση ,σε κάθε θρησκευτική δραστηριότητα σε Ξάνθη και Ροδόπη, συμπεριφερόμενος ,με την ανοχή της ελληνικής  πολιτείας περισσότερο ως ..περιφερειάρχης και τοπικός αρχών ,παρά ως διπλωματικός εκπρόσωπος ξένης χώρας που η παρουσία του υπόκειται σε όρους και κανόνες που προβλέπονται από την Σύμβαση  της Βιέννης και η αρμοδιότητα του περιορίζεται στην παροχή προξενικών υπηρεσιών..

 Έχοντας έναν σημαντικό προϋπολογισμό που φθάνει τα 10-12 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο ,το Προξενείο έχει την δυνατότητα να εξαγοράζει συνειδήσεις  είτε απευθείας είτε με την πριμοδότηση συλλόγων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και ευημερούν (χωρίς να μπορούν να δικαιολογήσουν νόμιμα έσοδα).Στην  προσπάθεια αυτή συνδράμει και το άλλο «κέντρο» που έχει αναλάβει ρόλο στην Θράκη το IRCICA(Ίδρυμα Ισλαμικού Πολιτισμού  στο πλαίσιο του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης) του οποίου ηγείται ο προερχόμενος από την Θράκη  Χαλητ Ερελ.

Η πρωτοβουλία εξάλλου  του τουρκικού ΥΠΕΞ να ιδρύσει δυο «διπλωματικά γραφεία» το ένα στην Αδριανούπολη και το άλλο ακριβώς μετα τον μεθοριακό σταθμό των Κήπων στην Κεσάνη ,αποσκοπεί στην χρήση  τους ως συντονιστικών κέντρων για τις παρεμβάσεις της Άγκυρας της Θράκης και  «ταμεία» όπου διακριτικά  καταβάλλονται οι «αμοιβές» και χρηματοδοτήσεις όσων  αναλαμβάνουν την υλοποίηση τους. Η Τουρκία  ενώ μάλιστα  η χώρα μας διαθέτει μια λιγότερη προξενική αρχή(καθώς ουδείς τόλμησε να ζητήσει προξενείο στην Τραπεζούντα)  ,σχεδιάζει και επέκταση καθώς εκτός από το κτίριο της οδού Ιώνων   και την πολυκατοικία που αποτελεί προξενική κατοικία ,προγραμματίζει να κτίσει  και νέο κτίριο σε οικόπεδο 4 στρεμμάτων που αγόρασε στην Κομοτηνή….

Ενδεικτικό της σημασία ς που αποδίδει η Άγκυρα στο Γενικό Προξενείο Κομοτηνής είναι η επιλογή των διπλωματών που επιλέγονται για την  θέση αυτή ,που αποτελεί όμως και εφαλτήριο για διπλωματική καριέρα. Ο πρώην πρόξενος Μποτσαλι ,υπηρετεί ως πρέσβης στο Κάιρο(αν και λόγω της κρίσης έχει ανακληθεί στην Άγκυρα),ο Μ.Σαριντς  αφού πέρασε από την Βοσνία έγινε πρέσβης στην Μογγολία ,τώρα υπηρετεί στο γραφείο του προέδρου της Δημοκρατίας Α.Γκιουλ και θα μετατεθεί ως γενικός  πρόξενος στο κρίσιμο πόστο των Ιεροσολύμων ,μόλις αποκατασταθούν οι σχέσεις με το Ισραηλ,ενώ στην θέση του κ.Σενερ  τους επομένους  μήνες αναμένεται σύμφωνα με πληροφορίες  να έρθει στην Κομοτηνή ο Αλι Ριζά Ακιντσί που τώρα υπηρετεί στην πολύ ευαίσθητη θέση του προξένου της Τουρκίας στην αυτόνομη περιοχή του Ναχιτσεβάν…

 Μετα από σχεδόν είκοσι ένα χρόνια ,όταν για τελευταία φορά υπήρξε εκλογή «ανεξάρτητου» μειονοτικού βουλευτή (Αχμέτ Σαδίκ),το τουρκικό προξενείο σε μια αλλαγή τακτικής  και «διαβάζοντας» το ρευστό πολιτικό σκηνικό  επέλεξε μια σύνθετη παρέμβαση: Στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ,εκτός των δήμων που εκλέγονται μειονοτικοί Δήμαρχοι, οι μειονοτικοί προσχωρούν στους επικρατέστερους συνδυασμούς διαπραγματευόμενοι θέσεις αντιδημάρχων και αντιπεριφερειαρχων.

Για τις Ευρωεκλογές  όμως ανασυστάθηκε το κόμμα του Σαδικ το DEB προκειμένου να επιχειρηθεί να δοθεί το μήνυμα ότι η μειονοτική ψήφος ελέγχεται και χειραγωγείται «κεντρικά» και συνεπώς ενόψει εθνικών εκλογών  και καθώς το πλαφόν του 3% δεν επιτρέπει την εκλογή ανεξάρτητων  βουλευτών ,τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να διαπραγματευτούν  με το «αόρατο κέντρο» προκειμένου να εξασφαλίσουν τους τρεις και υπό προϋποθέσεις τέσσερις βουλευτές που θα μπορούσαν να εκλεγούν από την μειονότητα.

Τους τελευταίους μήνες όταν ανετεθη το εγχείρημα στον πρώην  καφετζή της «Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής» Μουσταφά Αλή Τσαβούς   ,τα σημαντικά  πολιτικά στελέχη της μειονότητας παρακολουθούσαν διακριτικά την προσπάθεια. Τους τελευταίους μήνες όμως ο κ.Τσαβους περιφέρονταν στην Θράκη ,συνοδεύοντας είτε τον τούρκο πρόξενο είτε τους ψευδομουφτηδες, ενώ  πραγματοποίησε και πολλές εμφανίσεις στις γνωστές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το τουρκικό κράτος και λειτουργούν σε μεγάλες πόλεις (Κωνσταντινούπολη, Προύσα, Σμύρνη κ.α.) αλλά και στην Ευρώπη και σύμβολο τους έχουν την σημαία της «ανεξάρτητης ισλαμικής Θράκης».

Τις τελευταίες εβδομάδες  ήταν προφανής η προσπάθεια που έγινε ώστε να μην υπάρξει κανένας σοβαρός μειονοτικός υποψήφιος στις ευρωεκλογές με την λίστα των μεγάλων κομμάτων για να περιορίσουν επομένως οι επιλογές και η μειονοτική ψήφος ευκολότερα να κατευθυνθεί συμπαγώς στο DEB. Η περίπτωση του Ιλχαν Αχμέτ πρώην βουλευτή της ΝΔ και στελέχους της ΔΗΜΑΡ ήταν χαρακτηριστική ,καθώς ο κ.Αχμετ την τελευταία στιγμή απέρριψε την πρόταση Κουβελη και επισκέφτηκε τον κ.Τσαβους για να εκφράσει την υποστήριξη του και τις ευχές του για το DEB.

Στο πλαίσιο αυτό επιβλήθηκε σε όλους τους  δημοτικούς  και περιφερειακούς  συμβούλους που κατέρχονται με συνδυασμούς που στηρίζονται είτε από το ΠΑΣΟΚ ,είτε από την ΝΔ  να προσέλθουν και  να υποβάλλουν τα διαπιστευτήρια τους στον κ.Τσαβους σε ένα σαφές μήνυμα προς όλους, για το ποιος κινεί τα νήματα στην μειονότητα.

Η περίπτωση της ρομα Σαμπιχά   ενόχλησε γιατί ακριβώς απείλησε αυτή την επιλογή του προξενείου  και υπήρχε ο «κίνδυνος» 2-3 χιλιάδες ψήφοι ρομα της Ξάνθης και της Κομοτηνής να  σπάσουν την «γραμμή» και να αμφισβητούν την δυνατότητα του Προξενείου να επικαλείται τον αποκλειστικό έλεγχο της μειονοτικής ψήφου.

Πολλά ερωτηματικά δημιουργεί και το  γεγονός ότι ενώ είχε προηγηθεί όλη αυτή  η αντιπαράθεση για το θέμα της Σαμπιχα και τον ρόλο του Προξενείου ο βουλευτής Ξάνθης του ΣΥΡΙΖΑ Χ.Ζεϊμπεκ επέλεξε να εμφανιστεί την Κυριακή συνοδεύοντας τον ψευδομουφτη Αχμετ Μετε και τον τούρκο Γενικό Πρόξενο  Οσμαν Ιλχαν Σενερ  σε τελετές απαγγελίας του Κορανίου σε χωριά της Ξάνθης (φωτογραφία  από τον ΕΧΙΝΟ)

 Σημαντικό μέρος της προσπάθειας για εμπέδωση των δυνάμεων του τουρκισμού  στην Θράκη  εστιάζεται στο θέμα της αμφισβήτησης του νόμου για τον διορισμό των ιεροδιδασκάλων ,καθώς για πρώτη φορά απειλήθηκε ο έλεγχος των ψευφτομουφτηδων (που εξασφάλιζαν μέσω της άφθονης χρηματοδότησης που διαθέτουν)  στους ιμάμηδες των χωριών της Θράκης  και στην διδασκαλία  του Κορανίου  στα σχολεία.

 Η πιο σημαντική παρέμβαση όμως αφορά το εκπαιδευτικό, είτε με την  προβολή του «αθώου» φαινομενικά αιτήματος για «δίγλωσσα νηπιαγωγεία» (αν και είναι γνωστό ότι τα νηπιαγωγεία δεν έχουν διδακτέα υλη) είτε με την έγερση θέματος αύξησης των μειονοτικών σχολείων.

Η Άγκυρα και οι εκπρόσωποι της στην Θράκη έχουν αντιληφθεί πολύ καλά ότι η συνέχιση της χειραγώγησης της μειονότητας στηρίζεται  στην διατήρηση της χωριστικής  και οπισθοδρομικής  μειονοτικής εκπαίδευσης. Η Μειονοτική εκπαίδευση συντηρεί την απομόνωση της μειονότητας δεν προσφέρει εκπαίδευση που θα εξασφαλίζει την ομαλή και ισότιμη ένταξη των παιδιών  της μειονότητας στην ελληνική κοινωνία και στον παραγωγικό ιστό ,και παράγει απλώς είτε αγράμματους είτε υποψήφιους φοιτητές για τα τουρκικά Πανεπιστήμια, στερώντας την μουσουλμανική μειονότητα αλλά και την Θράκη από ένα σημαντικό έμψυχο δυναμικό.

Η απάντηση θα ήταν φυσικά η δημιουργία όλο και περισσότερων και πιο σύγχρονων δημόσιων σχολείων που θα περιλάμβαναν προφανώς και την διδασκαλία στην μητρική γλώσσα, αλλά αυτό το εγχείρημα προσκρούει όχι μόνο στην αντίδραση των «προξενικών»  αλλά και σε ομάδες όπως εκείνη των καθηγητριών Δραγωνα-Φραγκουδάκη (με τις οποίες είχε συνεργαστεί και ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ.Χριστοπουλος),που μέσω του προγράμματος  εκπαίδευσης μουσουλμανοπαιδων ,έχουν απομυζήσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ,για  ένα πρόγραμμα που στηρίζει την ύπαρξη του ακριβώς στην διατήρηση και επέκταση των αναχρονιστικών μειονοτικών σχολείων (που καθιστούν υποχρεωτική την  βοηθητική διδασκαλία της ελληνικής ,ως σχεδόν ξένης γλώσσας).

Πηγή, περιοδικό «Επίκαιρα», το είδαμε εδώ: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/05/blog-post_4061.html#more

Και μόνο στη σκέψη ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται επί τριάντα οκτώ έτη παράλυτος και δεμένος στο κρεβάτι της ασθενείας η καρδιά συγκλονίζεται.

Πώς αλήθεια αντέχουν κάποιοι αδελφοί μας καρφωμένοι σ’ αυτόν τον σταυρό της αναπηρίας! Τι είδους υπομονή χρειάζεται, όταν κανείς κοντεύει να αγανακτήσει, σαν χρειασθεί από μια απλή γρίπη να κλεισθεί για λίγες ημέρες στο σπίτι.

Εκεί όμως που κάνει να πονά κανείς περισσότερο είναι όχι γιατί είναι άρρωστος, αλλά γιατί να μην έχει δίπλα του έναν άνθρωπο, μια ψυχή που θα του σπογγίσει τον ιδρώτα του μετώπου ή θα τον δροσίσει με ένα «ποτήριον ψυχρού ύδατος». Και βγαίνει δικαίως το παράπονο αναμεμιγμένο με την έμπονη προσευχή από τα τρεμάμενα χείλη του χτυπημένου κoρμιού: «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω».

«Άνθρωπον ουκ έχω»! Ένα παράπονο διαχρονικό και παγκόσμιο. Ένα παράπονο που ξεπερνά τους φυλετικούς και εθνικούς διαχωρισμούς. Μια φράση κοινή μέσα στους χώρους των ποικίλων θρησκευμάτων μα αλίμονο ένα παράπονο που αντηχεί και στον χώρο της Εκκλησίας.

Όταν μάλιστα κατά καιρούς ο άγγελος του Θεού κατέρχεται για ν’ «αναταράξει το νερό της κολυμβήθρας» όταν δηλ. η αγάπη του Θεού προσφέρει κατά καιρούς και για τους λόγους τους οποίους ο Ίδιος γνωρίζει σε κάποιες ανήμπορες υπάρξεις την θεραπεία Του, οπωσδήποτε ο Άγιος Άγγελος επιστρέφοντας στον θρόνο του Θεού θα μεταφέρει γεμάτη την «χρυσή φιάλη με τις προσευχές» (Αποκ. Ε΄8), και κυρίως το παράπονο «άνθρωπον ουκ έχω».

Φυσικά, ο Κύριος λυπήθηκε τον έρημο και αβοήθητο εκείνον άνθρωπο της Ευαγγελικής περικοπής, του χάρισε αμέσως την υγεία και του συνέστησε να πάρει στον ώμο το κρεβάτι του και να βαδίζει υγιής πλέον και ελεύθερος.

Το θαύμα ήταν καταπληκτικό. Ο πρώην παραλυτικός μπροστά σε όλους, εντελώς υγιής, έλαβε το κρεβάτι του πόνου και έφυγε. Δείγμα αυτό της Θεότητος του Κυρίου Ιησού. Αλλά, ακόμα και όταν φαίνεται, πως ο Θεός αργεί να μας χαρίσει αυτό που του ζητούμε, τούτο δε σημαίνει ότι δεν μας ακούει ή ότι, αλλοίμονο, δεν μπορεί να μας χαρίσει εκείνο που του ζητούμε, αλλά ότι θα μας το δώσει εάν είναι προς το συμφέρον μας, όταν η αγάπη του κρίνει.

Και αυτό μεν αφορά τον ίδιο τον Θεό. Εκείνο όμως το οποίο εμείς οφείλουμε είναι, εάν βρισκόμαστε στην περίπτωση, ή σε παραπλήσια του παραλυτικού, να δείχνουμε υπομονή, πίστη και ελπίδα. Εάν πάλι έχουμε ακόμα την υγεία, να γινόμαστε, όσο το δυνατόν φύλακες άγγελοι στους ανήμπορους αδελφούς μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Αυτός που ομίλησε περισσότερο όλων των Αγίων και εκήρυξε κατά μοναδικό τρόπο την έμπρακτη αγάπη, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μέσα σε μια ζωντανή και ρεαλιστική του ομιλία, ακριβώς επάνω στο θέμα αυτό θα ρωτήσει: «Είσαι πτωχός και δεν έχεις τίποτε να προσφέρεις στον ασθενή; Τότε, πρόσφερε τον εαυτό σου, κάμε μία επίσκεψη και με τα λόγια της αγάπης σου δος του παρηγορίαν. Δεν διαθέτεις χρήματα; Έχεις όμως πόδια, διά να τον επισκεφθείς, λόγια διά να τον παρηγορήσεις. Έμπα μέσα στο σπίτι, πες του δυο λόγια παρηγοριάς, διώξε την αθυμίαν του, κάμε τον εύθυμον και περισσότερο υπομονετικόν».

Αυτά κηρύττει ο Άγιος, που βίωνε την Ευαγγελική αγάπη και ομολογουμένως η φλόγα του κηρύγματός του λιώνει τους πάγους της αδιαφορίας και ζεσταίνει «τα πνευματικά λάδια της καρδιάς», για να μνησθούμε στο σημείο αυτό και των λόγων του Οσίου Γέροντος Παϊσίου.

Όντως, η διαλεκτική αυτή μας αφήνει όλους αναπολόγητους, είτε βρισκόμαστε στις περιπτώσεις των κατεχόντων υλικά αγαθά, είτε ακόμα και στις ακραίες περιπτώσεις των μη εχόντων «πού την κεφαλήν κλείναι».

Αλλ' ας περάσουμε στη συνέχεια να δούμε το θέμα της αγάπης, προσφοράς και διακονίας των αδελφών, μέσα από ένα υψηλότερο οπτικό πεδίο της χάριτος. Από την κορυφή της προσφοράς της Ίδιας της αλήθειας. Όταν δηλ. ο άνθρωπος προσφέρει στον συνάνθρωπο Αυτόν τον Ίδιον τον Χριστό!

Πρόκειται για τις ελάχιστες, αλλά φωτεινές εκείνες των περιπτώσεων που κάποιοι άνθρωποι, φέροντας στην ύπαρξή τους την «σφραγίδα της δωρεάς», ανοίγονται στην πνοή του Αγίου Πνεύματος και ως άλλοι άγγελοι, μεταφέρουν στους διψασμένους και κατατσακισμένους από την άγνοια και την αμαρτία ανθρώπους, την αλήθεια του Θεού. Άλλωστε, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται κάποια ανάγκη, ακόμα και αυτού του άρτου και ύδατος, δεν λαχταρά, παρά τον ίδιο τον Θεό.

Και τέτοιες εξαιρετικές προσωπικότητες μέσα στις χρυσές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, είναι οι εορταζόμενοι στις 11 του μηνός Μαΐου, Θεσσαλονικείς αυτάδερφοι άγιοι, Ισαπόστολοι και φωτιστές των Σλάβων, Κύριλλος και Μεθόδιος.

Αξίζει να μελετήσει κάνεις τον βίο και την πολιτεία τους. Εκεί θα θαυμάσει όχι μόνο το καθ' αυτό Ιεραποστολικό τους έργο, την διάδοση δηλ. της Αγίας μας Ορθοδοξίας στα μέρη που πέρασαν, αλλά και αυτό το εκπολιτιστικό τους έργο, αφού έφερναν μαζί τους και σκόρπιζαν την κορυφή του αυθεντικού Ελληνικού-Βυζαντινού Πολιτισμού.

Επίσης σ' αυτούς οφείλεται και το ότι έδωσαν στους λαούς που επισκέφθηκαν το αλφάβητο. Ότι έβαλαν τη σλαβική γλώσσα στη θεία λατρεία και ακόμα ότι μετέφεραν στα σλαβικά την Αγία Γραφή, τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία. Όλα αυτά, όπως κατανοούμε, αποτελούν ένα πολύ μεγάλο έργο και κατόρθωμα. Εκκλησιαστικό και πολιτιστικό, που δεν είναι εύκολο να το εκτιμήσουμε στις πραγματικές του διαστάσεις.

Όταν μάλιστα προστεθεί ότι ο δρόμος τους δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά γεμάτος από τα αγκάθια των εμποδίων και των πειρασμών, τότε κάπως αισθανόμαστε τι φλόγα ήταν εκείνη που εφλόγιζε την Ορθόδοξη και Ελληνική τους καρδιά, τόσο για την αγάπη και την δόξα του Χριστού, όσο και για την αγάπη και διακονία των αδελφών.

Καθώς μελετάει τώρα κανείς την Ευαγγελική περικοπή, από την μια αισθάνεται να χτυπούν τη συνείδησή του τα καρφιά του παραπόνου «άνθρωπον ουκ έχω», και από την άλλη, ρίχνοντας το βλέμμα του στα βάθη της ένδοξης Βυζαντινής Ιστορίας με την παγκόσμια προσφορά, ένα κύμα θλίψεως αισθάνεται να ανέρχεται μέσα από την καρδιά κι ένα ερώτημα εξέρχεται απ' τα χείλη: «Γιατί σήμερα αυτή η μιζέρια; Γιατί κινδυνεύουμε να χάσουμε την πορεία μας και τον στόχο μας, μέσα στις μικρότητες και στην αδιαφορία προς τον ανθρώπινο πόνο και την υπαρξιακή δίψα;».

Και γιατί η ποιμένουσα Εκκλησία, δείχνει μια τέτοια στενοκαρδία, μεταθέτοντας την αξία από τα πρώτιστα στα ήσσονος σημασίας θέματα; Έφυγαν οι αετοί του πνεύματος από την Πατρίδα μας και την τοπική Εκκλησία της Ελλάδος; Μήπως κάποιοι αισθάνθηκαν ότι η «αδελφική και πατρική αγάπη» τους ψαλιδίζει τα φτερά και αναγκάζονται προς καιρόν να διαβιούν «ως νυκτικόρακες εν οικοπέδω» ή να αγρυπνούν «ως στρουθία μονάζοντες επί δώματι»;     (Ψαλμ. ΡΑ' 7-8).

Μήπως και πάλι ο Ιούδας εργάζεται «σχέδιον άνομον» και η κλίκα του νομίζει ότι θα κυριαρχήσει ή ότι θα αλλοιώσει το αγωνιστικό, το μοναχικό, το ποιμαντικό και Ιεραποστολικό στόχο και σκοπό της Εκκλησίας;

Εάν ναι, το μόνο που θα κατορθώσουν ορισμένοι ν΄ αποδείξουν για ακόμα μία φορά είναι το πόσο φαντασμένοι και κυρίως ανόητοι είναι.

Αφού λοιπόν συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη της έμπρακτης αγάπης προς τους αδελφούς και ιδίως προς τους πάσχοντας, αφού διώξουμε την αχλήν της μεμψιμοιρίας και το πνεύμα της στενοκαρδίας για τα τρέχοντα και την θλίψη για την ένοχη σιωπή των Εκκλησιαστικών αρχόντων, αφού θρηνήσουμε για το κατάντημα της ελλείψεως αυθεντικής Ιεραποστολικής διαθέσεως της Εκκλησίας μας, ας κλείσουμε το πτωχό μας κείμενο με τις φωτεινές μορφές των δύο Αγίων Ιεραποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Γράφει χαρακτηριστικά ο I. Leger : «Όποιος ασχολήθηκε λίγο με την Ιστορία των Σλάβων, όποιος ταξιδεύει στις χώρες τους, γνωρίζει ότι πάντοτε ευρίσκουμε τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο να περιΐπτανται, τρόπον τινά, επάνω από τις ρίζες του σλαϋισμού. Εκτός ίσως της Πολωνίας, η οποία εκυριαρχείτο από τις δυτικές επιδράσεις, σε όλες τις σλαβικές χώρες, στο Αγράμ και στην Πράγα, στο Βελιγράδι και στη Μόσχα, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος θεωρούνται ως εθνικοί προστάτες. Οι επιστήμονες γράφουν την Ιστορία τους, ο λαός τους σέβεται, η Ορθόδοξος Εκκλησία καυχάται, (ο Παπισμός τους εκμεταλλεύεται, η παρένθεση δική μας), οι πολιτικοί αναπολούν την μνήμη τους και βλέπουν σ' αυτούς το σύμβολο της ηθικής ενότητος, την οποίαν οραματίζονται για την φυλή τους».

Είθε οι ευχές τους να μας αφυπνίσουν και να μας συνοδεύουν πάντοτε. Αμήν.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/05/blog-post_10.html 

Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Χριστός Ανέστη!

Ἤδη πέρασαν τρεῖς ἑβδομάδες ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἀπὸ τὴ γιορτὴ τῆς ἀληθινῆς πανηγύρεως καὶ τῆς αὐθεντικῆς εἰρήνης καὶ βρισκόμαστε πάλι μπροστὰ στὴν πρόκληση πολλαπλῶν αὐτὴ τὴ φορὰ ἐκλογῶν. Ὁ πασχαλινὸς ἑορτασμὸς λαμπροφόρος, γεμᾶτος φῶς καὶ χαρά. Ἡ πραγματικότητα ὅμως καὶ πάλι ζοφερή. Ἡ καθημερινότητα δυσβάσταχτη, οἱ προοπτικὲς ἀμφίβολες, οἱ ἐλπίδες ἐξανεμισμένες, οἱ ἐπιλογὲς περιορισμένες. Κρίση πρωτοφανής, προβλήματα τεράστια, πολιτευτὲς πολλοί, ἱκανοὶ ὅμως ἡγέτες ἐλάχιστοι, ὁ λαὸς βουλιαγμένος σὲ σύγχυση καὶ ἀθυμία. Φτώχεια, ἐξουθενωτικὰ μέτρα, ἀνεργία, θλίψη, αἴσθηση ἀδιεξόδου.

Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι βλέπουν φῶς. Μάλιστα ἐπαγγέλλονται σωτήριες λύσεις. Οἱ ὑποψήφιοι ὑπόσχονται. Τὰ ὀνόματα τῶν ποικίλων παρατάξεων δίνουν μιὰ εἰκόνα αἰσιοδοξίας. Ἐμεῖς ὅμως, ὁ λαός, ἀκόμη ὑποφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε μᾶς πονάει. Αὐτὸ ποὺ φανταζόμαστε μᾶς τρομάζει. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὁρατὴ εἰκόνα τῆς κρίσης, αὐτὸ ποὺ φαίνεται.

Στὴν πραγματικότητα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική. Ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐλπίδες μας εἶναι μόνο πνευματικές. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ κριτήριά μας καὶ οἱ πολιτικές μας ἐπιλογὲς καὶ ἡ ψῆφος μας πρέπει νὰ ἔχουν βασικὰ πνευματικὸ ὑπόβαθρο. Ἀλήθεια, πῶς νὰ ψηφίσουμε ἕναν ἄνθρωπο δίχως ἀρετὴ καὶ τόλμη; Πῶς νὰ ἐμπιστευθοῦμε ἡγέτες δίχως σοβαρότητα καὶ ἀρχές, δίχως φόβο Θεοῦ καὶ σεβασμὸ στὴν ἱστορία, δίχως εὐαισθησία πίστεως, δίχως σταθερὲς καὶ ἀξίες; Ἂν σὲ τέτοιους ἐμπιστευθοῦμε τὴν ψῆφο μας, ἁμαρτάνουμε.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ εὐθύνη γενικὰ τῶν πολιτικῶν ἐκπροσώπων μας εἶναι μεγάλη. Αὐτοὶ μᾶς χάλασαν. Αὐτοὶ μᾶς ἔφτιαξαν μία κοινωνία ἀνεκτικὴ στὰ ναρκωτικά, ἀσεβῆ στὰ ἱερά, ἄτονη ἢ ἀναρχικὴ στὶς ἀντιδράσεις. Ἀποποινικοποίησαν τὴ μοιχεία, νομιμοποίησαν τὶς ἀμβλώσεις, θεσμοθέτησαν τὸν πολιτικὸ γάμο καὶ τὶς ἀνίερες συμβιώσεις, κατήργησαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Καὶ τώρα; Τώρα θέλουν νὰ καῖνε τοὺς νεκρούς, νὰ παντρεύουν ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου, νὰ παίρνουν τὰ ὄργανά μας εἰκάζοντας τὴ συναίνεσή μας, νὰ διευκολύνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ φεύγουν ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ πολιτικὴ κηδεία, ἀδιάβαστοι, δίχως μιὰ προσευχή, δίχως μιὰ εὐλογία γιὰ τὴν ἄλλη ζωή• μὲ μοναδικὴ σφραγῖδα ἕνα μικρὸ ἠλεκτρονικὸ τσιπάκι καὶ ἕνα τεράστιο ψέμα μέσα καὶ γύρω τους.

Ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας εὐθύνη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι μικρή. Ἡ ποιότητα καὶ τὸ ἦθος ἑνὸς λαοῦ δὲν φαίνονται ἀπὸ τὸ πῶς ἐπιτίθεται, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πῶς γνωρίζει νὰ ἀμύνεται. Ἀπὸ τὰ ἀντανακλαστικά του γιὰ ἀντίδραση. Ἡ πραγματικὴ κρίση φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὡς λαὸς δὲν εἴχαμε σύνεση καὶ τόλμη νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πρωτοφανῆ πρόκληση στὸ οἰκονομικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Καὶ τοῦτο διότι ἀποδειχθήκαμε πνευματικὰ γυμνοί. Συνέπεια καὶ αὐτὸ τῆς ἀποϊεροποίησης τῆς ζωῆς μας. Ἕνας στεγνὸς μηδενισμός, μία ἀνόητη ἀσέβεια, ἕνας παθολογικὸς καὶ μυωπικὸς ἐγωκεντρισμός, μιὰ ἄνευρη καὶ ἄκαρπη παιδεία, γκρέμισαν τὴν πίστη μας, ἀποδυνάμωσαν τὰ ἰδανικά, ὁδήγησαν σὲ ἀνόητες ἐπιλογὲς καὶ ἐξαφάνισαν κάθε ἰκμάδα καὶ ἴχνος τόλμης ἀπὸ τὸν λαό μας. Ἕνας λαὸς ποὺ παλινδρομεῖ ἀνάμεσα στὴν ἀγριότητα καὶ τὴν ἀπάθεια, ἀνάμεσα στὸ θράσος καὶ τὴν ἀνοησία, πῶς, ἀγαπητοί μου, νὰ ἀντισταθεῖ; Μᾶς ρούφηξαν τὸ αἷμα κι ἔτσι μᾶς πῆραν καὶ τὰ χρήματα καὶ τὰ δικαιώματα. Καὶ κυρίως τὴν ἀξιοπρέπεια.

Τέτοια κοινωνία μᾶς φτιάξανε. Τέτοια κοινωνία φτιάξαμε. Καὶ ὅλα αὐτὰ στηρίχθηκαν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐκλέξαμε καὶ σὲ μᾶς ποὺ τοὺς ψηφίσαμε. Ἐμεῖς καὶ ἐγκρίνουμε καὶ συγχωροῦμε, καὶ συχνὰ ἀδιαφοροῦμε. Γι’ αὐτὸ φταῖμε. «Ἀθυμία κατέσχε με ἀπὸ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον σου», λέγει ὁ ψαλμός. Μὲ τέτοια ἀθυμία καὶ βαθὺ πόνο, ἀπευθύνομαι σὲ ὅσους μποροῦν νὰ ἀκούσουν τὴν ἀδύνατη φωνή μου, σήμερα Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου.

Ἔχω ὅμως μέσα μου καὶ μιὰ ἐλπίδα. Τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ξυπνήσουμε. Ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ ἕνα γερὸ κόλαφο στὸ ἄθλιο σύστημα ποὺ μᾶς ρούφηξε ὅλο τὸ πνεῦμα. Τὸ κακὸ πρέπει νὰ σταματήσει τώρα καὶ ξεκάθαρα. Τὸ κακὸ δὲ δὲν εἶναι ποιοὶ τελικὰ θὰ βγοῦν καὶ τί θὰ κάνουν. Τὸ κακὸ γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἱστορία εἶναι τί θὰ κάνουμε ἐμεῖς, ἡ ὑπεύθυνη ψῆφος ἢ ἡ ἀδιαφορία μας.

Ἂς προσέξουμε πολὺ σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογές. Τὸ μήνυμα ποὺ θὰ δώσουμε πρέπει νὰ εἶναι πνευματικό. Μᾶς λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ σιωπήσει. Δὲν εἶναι δουλειά της νὰ ταράζει τὸν κόσμο. Εἶναι ὅμως ἀποστολή της νὰ ἀφυπνίζει. Γι’ αὐτὸ καὶ τώρα εἶναι ἡ ὥρα ποὺ πρέπει νὰ μιλήσει. Ἂν πάλι σιωπήσουμε, τότε «καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται». Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. Ἔχει ἀποστρέψει τὸ πρόσωπό του ὁ Θεὸς ἀπὸ πάνω μας. Νοιώθουμε ἐντελῶς ἀβοήθητοι σὲ ἕναν κατήφορο χωρὶς τέρμα. Θέλουμε τὸ φρένο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Καὶ αὐτὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ψῆφο μας. Ἐμπιστευόμαστε μόνον ἀνθρώπους ποὺ πιστεύουν στὸν Θεό, ποὺ τιμοῦν τὴν ἱστορία καὶ τὶς παραδόσεις μας, ποὺ σέβονται τὸν ἑαυτό τους, ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ἑλλάδα πάνω ἀπὸ τὰ συμφέροντά τους, πρόσωπα τίμια καὶ μὲ σεβασμὸ στὴν ἱερὴ παρακαταθήκη ποὺ κληρονομήσαμε καὶ ὄχι μὲ ὑποτέλεια στὴν ἄθλια ταυτότητα ποὺ μᾶς κατασκευάζουνε.

Εἶναι πολὺ κρίσιμες αὐτὲς οἱ ἐκλογές. Ἐλπίδα μας -καὶ μάλιστα μεγάλη- εἶναι ὅτι θὰ δώσουν ἕνα σαφὲς καὶ ἠχηρὸ πνευματικὸ μήνυμα στὴν κοινωνία μας, ὅτι θὰ ἐκφρασθεῖ πνευματικὰ ὁ λαός μας. Ἂν κάτι τέτοιο συμβεῖ, τότε θὰ σημάνουν καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀλλαγῆς. Μιᾶς ἀλλαγῆς ποὺ καὶ ἀναγκαία εἶναι καὶ ἐπιθυμητὴ καὶ ἐφικτή. Ἡ διαφορὰ ἀπὸ τὴν εὐλογημένη κατάσταση ποὺ ὅλοι ἐπιθυμοῦμε εἶναι τεράστια. Ἡ ἀπόσταση πολὺ μικρή. Ὅσο μιὰ ἀπόφαση πνευματική.

Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ στηρίζει τὸν λαὸ καὶ τὸ ἔθνος μας. Ἐμεῖς νὰ ψηφίζουμε κι Ἐκεῖνος νὰ ἐκλέγει. Καὶ νὰ φωτίζει τοὺς ἡγέτες μας «ἵνα καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ γαλήνῃ αὐτῶν ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι».

Μὲ ἀναστάσιμες εὐχὲς καὶ ἀγάπη,

† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Κυριακὴ Παραλύτου, 11 Μαΐου 2014

Είμαι άσφαλισμένος, εχω άσφάλεια ζωής, έχω ασφαλισμένο τό αύτοκίνητό μου». Φράσεις συνηθισμένες, φράσεις πού τις λέ­με ή τις άκούμε συχνά στή ζωή μας. Μέσα στον τα­ραγμένο και μεταβαλλόμενο κόσμο μας ή καταφυγή σέ ύπηρεσίες, πού ύπόσχονται και παρέχουν κάποιου είδους άσφάλεια, γίνεται όλο και περισσότε­ρο έπιτακτική και άπό πολλούς θεωρείται άπολύτως αναγκαία.

'Άλλωστε και οί άσφαλιστικές έταιρείες σ' αύτό τό γενικευμένο αίσθημα άνασφάλειας βασίζονται και έπενδύουν, προσπαθώντας νά πείσουν όλο και περισσοτέρους ανθρώπους νά ύπογράψουν κάποια σύμβαση μαζί τους, καί μάλιστα σύμβα­ση όσο γίνε­ται μεγαλύτερη καί γιά περισσότερες ύπηρεσίες.

Μέ βά­ση τή σύμβαση, ό άσφαλιζό μένος πληρώνει στήν έταιρεία κατά τακτά χρονικά διαστήματα ένα χρηματικό ποσό, καί ή ασφαλιστική έταιρεία άναλαμβάνει τήν ύποχρέωση νά απο­ζημιώσει τόν άσφαλισμένο μέ το άντίστοιχο ποσό χρημάτων γιά ζημιά πού τυχόν θά ύποστεί, ή νά καλύψει κάποια έξοδά του γιά καταστάσεις πού προ­βλέπονται στό συμβόλαιο του.

Είναι φα­νερό ότι αύτού τού είδους οί άσφάλειες έχουν περιορισμένη δυνατότητα προστασίας και άφορούν τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πού έχουν συμφωνηθεί.

Τί γίνεται όμως γιά τούς τόσους κινδύνους πού ξεπερνούν τήν περιορι­σμένη προστασία των άσφαλιστικών εταιρειών; Δέν ύπάρχει κάποια άλλου είδους άσφάλεια πού νά παρέχει πλήρη προστασία στόν άνθρωπο; Ασφά­λεια πού νά καλύπτει όλες τις πτυχές της ζωής; Υπάρχει! Είναι ή άσφάλεια πού παρέχει ό παντοδύναμος και πανάγαθος Δημιουργός και πάνσοφος Κυβερνήτης τής ζωής μας, ό Θεός. Είναι άπόλυτη άσφάλεια, έναντι παντός κινδύνου και χωρίς ύποχρέωση καταβολής άσφαλίστρων. Ένα μόνο πρά­γμα άπαιτείται γιά νά τήν άποκτήσει ό άνθρωπος: ή πίστη!

Έχεις τήν πίστη; Εναποθέτεις μέ έμπιστοσύνη τή ζωή σου, τήν οίκογένειά σου, όλες τις ύποθέσεις σου στά χέρια του Θεού; Τά έχεις όλα! Δέν θά σέ έγκαταλείψω, λέει ό Θεός στόν ψαλμωδό και βασιλέα Δαβίδ και σέ κάθε πιστό χριστιανό, άλλά θά έξακολουθώ νά σέ συνετίζω και νά σέ συνοδεύω στό δρό­μο πού πρέπει νά βαδίζεις. Οί οφθαλμοί μου δέν θά άποσπασθοΰν άπό σένα, άλλά θά είναι προσηλωμένοι και στηριγμένοι έπάνω σου, γιά νά σέ προστα­τεύουν και σέ προφυλάσσουν άπό κάθε κίνδυνο (βλ. Ψαλμ.λα' [31] 8).

Ό πιστός χριστιανός μπορεί κάποτε νά πορεύεται σέ άπόκρημνα μονοπάτια, νά άντιμετωπίζει δηλαδή πειρασμούς, δοκιμασίες και προβλήματα με­γάλα. Μπορεί νά φτάσει σέ σημείο νά κινδυνεύει και αύτή ή ζωή του, τό μέλ­λον των παιδιών του και τής οικογενεί­ας του. Άλλοτε πάλι μπορεί νά κληθεί νά δώσει λύση σέ δυσεπίλυτα άνθρωπίνως προβλήματα τής έργασίας του, τής έπαγγελματικής σταδιοδρομίας των παιδιών του και νά διαπιστώνει ότι βρί­σκεται σέ άδιέξοδο, ότι κινδυνεύει. Νά ή ώρα τής πίστεως! 'Άς μήν άπογοητεύεται σ' αύτές τις δύσκολες, τις κρίσι­μες περιστάσεις. Έχει ισχυρό προστά­τη και ύπερασπιστή τής ζωής του. Έχει πάνσοφο και παντοδύναμο Κυβερνήτη τής ζωής του. Έχει προστάτη του τον Δημιουργό του. Μέ τήν πανσοφία Του ό Θεός θά βρει και θά δώσει τις κατάλληλες λύσεις έκεί όπου ό άνθρώπινος νούς άδυνατεί νά βρεί λύση. Διότι γιά τήν πανσοφία, τήν άγαθότητα και τήν παντοδυναμία τού Θεού δέν ύπάρχουν άδιέξοδα ούτε άλυτα προβλήματα.

«Μή φοβού Άβραμ, έγώ ύπερασπίζω σου», είπε κάποτε στό μεγάλο Πατριάρχη Αβραάμ (Γεν. ιε' [15] 1). Τό ίδιο λέει και στόν κάθε πιστό, σέ κάθε έποχή. Τό ίδιο λέει και στόν καθένα μας σήμερα: Μή φοβάσαι! Εγώ θά είμαι μαζί σου, θά σέ προστατεύω, θά σέ άσφαλίζω άπό κάθε κίνδυνο- «μή φοβού, μόνον πίστευε» (Μάρκ. ε' 36).

Στις μέρες μας, μέ τήν κρίση πού δι­έρχεται ή πατρίδα μας, πολλοί αντιμετωπίζουμε στιγμές και ώρες δύσκολες στή ζωή μας. Ανασφάλεια και άβεβαιότητα έπικρέμαται παντού. Όμως, ώς πιστοί χριστιανοί, άς προχωρούμε μέ ειρήνη ψυχής, μέ έμπιστοσύνη στόν πανάγαθο, πάνσοφο και παντοδύνα­μο Δημιουργό και Κυβερνήτη τής ζωής μας. Νά θυμόμαστε ότι Εκείνος θά είναι μαζί μας πάντοτε.

Πάντοτε! Τό βεβαιώνει μέ τόν πιό κα­τηγορηματικό τρόπο: «Ού μή σε άνώ ούδ' ού μή σε έγκαταλίπω» (Εβρ. ιγ' 5)- δέν θά σέ άφήσω ούτε θά σέ έγκαταλείψω ποτέ. Ό λόγος Του είναι σαφής και δέν έπιδέχεται καμία άμφισβήτηση: Δέν θά σέ έγκαταλείψω ποτέ!

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_7002.html

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί.

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δε γογγύζει όταν υποφέρει, αλλ’ εξετάζει τις αιτίες με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό. Πού θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει αυτός που πάσχει;

Θα τις βρει είτε μέσα του είτε στους γονείς του και στους γείτονές του. Ο βασιλιάς Δαβίδ υπόφερε για τις δικές του αμαρτίες. Ο Ροβοάμ για τις αμαρτίες τού πατέρα του, του βασιλιά Σολομώντα. Οι προφήτες υπόφεραν για τις αμαρτίες των συμπατριωτών τους.

Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στην ολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στη στοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό· ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα τής πονηρίας· ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του, για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.

Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι’ αυτές. Έτσι όταν τον βρουν βάσανα, είτε αυτά προέρχονται από τους φίλους ή τους εχθρούς του, από τους ανθρώπους ή από τα πονηρά πνεύματα, αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει τις αιτίες, γιατί τις αναζητεί μέσα του. Ο ανόητος άνθρωπος όμως είναι επιλήσμων, ξεχνά όλες τις αδικίες του. Κι όταν συναντήσει δυσκολίες οργίζεται πολύ και ρωτάει με κατάπληξη: Γιατί εγώ να έχω πονοκέφαλο, γιατί εγώ να χάνω όλα τα λεφτά μου, γιατί τα δικά μου παιδιά να πεθαίνουν; Και με την ανοησία και το μένος που τον δέρνουν, δαχτυλοδείχνει κάθε ύπαρξη στη γη ή στον ουρανό. Όλοι τους είναι υπεύθυνοι για τα βάσανά του, εκτός από τον εαυτό του - τον μόνο πραγματικά υπεύθυνο.

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ’ όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πως όλ’ αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θά ’φερνε θάνατο, όπως λέει κι ο απόστολος: «Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α' 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ’ από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα τής αμαρτίας και του θανάτου.

Μόνο ο ανόητος άνθρωπος σκέφτεται πως τα βάσανα είναι κακό. Ο συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει πως τα βάσανα δεν είναι κάτι κακό αλλά η φανέρωση του κακού, η θεραπεία του. Πραγματικό κακό για τον άνθρωπο είναι μόνο η αμαρτία. Εκτός αμαρτίας δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όλα τ’ άλλα που οι άνθρωποι αποκαλούν κακά δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά το πικρό φάρμακο που θεραπεύει το κακό. Όσο πιο άρρωστος πνευματικά είναι ο άνθρωπος, τόσο πικρότερο είναι το φάρμακο που του δίνει ο γιατρός.

Μερικές φορές ο άρρωστος νομίζει πως το φάρμακο είναι χειρότερο και πιο πικρό από την ίδια την αρρώστια. Το ίδιο γίνεται και με τον αμαρτωλό. Τα βάσανα είναι βαρύτερα και πιο πικρά από την αμαρτία που έκανε. Αυτό όμως είναι απάτη, μια πολύ μεγάλη αυταπάτη. Δεν υπάρχει στον κόσμο βάσανο τόσο σκληρό και τόσο ολέθριο όσο η αμαρτία. Όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σε ανθρώπους και έθνη το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Κάθε αμαρτία, επομένως, όσο μικρή κι αν είναι, αναπόφευκτα την ακολουθεί θάνατος, αν το έλεος του Θεού δεν επιτρέψει την επίσκεψη της αρρώστιας, για να συνεφέρει τον άνθρωπο από τη μέθη τής αμαρτίας. Γιατί η θεραπεία που ακολουθεί τον πειρασμό, προέρχεται από την ευεργετική δύναμη του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος.

Ίσως ισχυριστείς: «Ο άνθρωπος φοβάται τα βάσανα επειδή φοβάται το θάνατο. Μπορούν τα βάσανα ν’ απομακρύνουν το θάνατο;» Τί είναι αυτό που οδηγεί το σώμα στο θάνατο; Η αρρώστια ή το φάρμακο; Σίγουρα η αρρώστια, όχι το φάρμακο. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν δεν είναι τα βάσανα που οδηγούν την ψυχή στο θάνατο αλλά η αμαρτία, που φέρνει την αρρώστια στον άνθρωπο και το θάνατο στην ψυχή. Η αμαρτία είναι ο σπόρος τού θανάτου, ένας φριχτός σπόρος, που αν δεν ξερριζωθεί έγκαιρα με τα βάσανα και δεν καεί με το πυρ του Αγίου Πνεύματος, θ’ αναπτυχθεί και θα καλύψει ολόκληρη την ψυχή και θα την κάνει δοχείο θανάτου, όχι ζωής.

Είναι σαφές λοιπόν πως τον πόνο πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό, με ευχαριστία, με χαρά. «Όσας έδειξάς μοι θλίψεις πολλάς και κακάς, λέει ο προφήτης Δαβίδ στο Θεό, και επιστρέψας εζωοποίησάς με, και εκ των αβύσσων τής γης πάλιν ανήγαγές με... ψαλώ σοι εν κιθάρα, ο άγιος του Ισραήλ, αγαλλιάσονται τα χείλη μου, όταν ψάλω σοι, και η ψυχή μου, ην ελυτρώσω» (Ψαλμ. ο' 20-23). Ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πιστούς: «αλλά καθό κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε» (Α'Πέτρ. δ' 13). Αυτό σημαίνει πως πρέπει να χαιρόμαστε συνειδητά, ταπεινά, με υπομονή και πραότητα. Κι αυτό για την κάθαρση των αμαρτιών μας, για καινή ζωή, για να κατοικήσει μέσα και γύρω μας ο Χριστός. Όταν ο Ιερός Χρυσόστομος πέθαινε στην εξορία, βασανισμένος και περιφρονημένος από τους ανθρώπους, τα τελευταία λόγια που ψέλισε, ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

(Σημείωση ΑΛΛΗΣ ΟΨΕΩΣ: «Η τοποθέτηση του Αγίου Νικολάου σχετικά με τα αποτελέσματα της αμαρτίας και την σχέση των βασάνων και της θεραπευτικής τους επίδρασης στην ψυχή του ανθρώπου, συμφωνεί με το πνεύμα πολλών Πατέρων της Εκκλησίας μας που έχουν γράψει σχετικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Περί ακουσίων θλίψεων» του Αγ. Μάρκου του Ασκητού. Αξίζει να διαβαστεί από κάθε πιστό ΕΔΩ»)

***

Η Αγία Γραφή κι η εκκλησιαστική ιστορία μάς προσφέρουν τα μεγαλύτερα παραδείγματα υπομονής σε βάσανα πρωτάκουστα στους ανθρώπους. Το σημερινό ευαγγέλιο περιγράφει ένα τέτοιο παράδειγμα μεγάλης και μακρόχρονης υπομονής στον πόνο. Κι όχι μόνο αυτό. Κάνοντας την περιγραφή τού δύστυχου ανθρώπου που ήταν παράλυτος για τριάντα οκτώ χρόνια, με υπομονή κι ελπίδα, το ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει ταυτόχρονα ή μάλλον μας διαβεβαιώνει για δύο μεγάλα μυστήρια. Το πρώτο είναι πως ο άνθρωπος αυτός, που ήταν τόσα χρόνια άρρωστος, χρωστούσε την αιτία τής αρρώστιας του στον ίδιο, στην αμαρτία του. Το δεύτερο είναι πως ο παντοδύναμος Κύριος Ιησούς θε­ράπευσε τον άρρωστο με τη θεϊκή του δύναμη, λέγοντας τα εξής: «έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει» (Ιωάν. ε' 8). Με τα λόγια αυτά αποκαλύφτηκαν για μια ακόμα φορά η θεϊκή αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος κι η θεϊκή Του δύναμη, που επιφανειακά καλύπτονταν με το παραπέτασμα της ανθρώπινης σάρκας.

Εκείνο τον καιρό «ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έστι δε εν τοις Ιεροσολύμοις επί τη προβατική κολυμβήθρα, η επιλεγόμενη Εβραϊστί Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα» (Ιωάν. ε' 1,2). Πριν πάει στα Ιεροσόλυμα ο Κύριος βρισκόταν στη Γαλιλαία. Στην αγία πόλη πήγε για τη γιορτή. Δεν είναι εύκολο να συμπεράνουμε ποια ήταν η γιορτή αυτή. Ήταν το Πάσχα, η Πεντηκοστή ή η γιορτή τού Καθαρισμού; Δε μας είναι απαραίτητο όμως να γνωρίζουμε. Αν ήταν κάτι ουσιαστικό, ο ευαγγελιστής θα το είχε ξεκαθαρίσει.

Η Προβατική Κολυμβήθρα ή Βηθεσδά, πήρε τ’ όνομά της από τη γειτονική Προβατική Πύλη (βλ. Νεεμ. α' 1, 32), απ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, για να τα πλύνουν πρώτα στην κολυμβήθρα. Η κολυμβήθρα αυτή υπάρχει ακόμα στην Ιερουσαλήμ, αν και ερειπωμένη και δε χρησιμοποιείται πια. Την εποχή τού ευαγγελιστή όμως η κολυμβήθρα ήταν σε χρήση, γι’ αυτό και χρησιμοποιεί ενεστώτα χρόνο: έστι δε εν τοις Ιεροσολύμοις επί τη προβατική κολυμβήθρα.

Γύρω από την κολυμβήθρα υπήρχαν πέντε στεγασμένοι χώροι, για να φιλοξενούν τους πολλούς αρρώστους ανθρώπους που κατέφευγαν εκεί για να θεραπευτούν. «Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και εταράσσετο το ύδωρ· ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν τού ύδατος υγιής εγίνετο ω δήποτε κατείχετο νοσήματι» (Ιωάν. ε' 3-4). Σ’ αυτόν τον περίεργο τόπο μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη άνθρωποι που υπόφεραν από διάφορες αρρώστιες, για να βρουν τη θεραπεία που μάταια είχαν αναζητήσει από ανθρώπους σε άλλους τόπους. Το νερό αυτό δεν είχε από μόνο του θεραπευτικές ιδιότητες. Ήταν απλό φυσικό νερό με μίγματα μεταλλικά. Η θεραπευτική ιδιότητά του ήταν θεϊκή, προερχόταν από ουράνιες δυνάμεις. Κι αυτό είναι σαφές από το γεγονός ότι τις θεραπευτικές αυτές ιδιότητες τις αποκτούσε από καιρό σε καιρό, μόνο όταν με τη θεία πρόνοια άγγελος του Θεού κατέβαινε και τάραζε το νερό.

Τί περίεργη, τί δραματική σκηνή! Φανταστείτε τους χώρους στις πέντε στοές να κατακλύζονται από τους πιο απελπισμένους και πονεμένους ανθρώπους που έρχονταν από παντού! Φανταστείτε πέντε χώρους γεμάτους πόνο, θλίψη, δάκρυα και διαγκωνισμούς. Γύρω τους υπήρχε μια πόλη γεμάτη κόσμο που αναζητούσε την άνεση, κυνηγούσε τον πλούτο κι αγωνιζόταν ν’ αποκτήσει δόξα, τιμές κι εξουσία, υπήρχαν άνθρωποι που τόσο με το σώμα όσο και με την ψυχή τους ήταν σα νά ’παιζαν κωμωδία. Εδώ όμως υπήρχε η αγωνία τού θανάτου που ήταν κοντά κι ο μοναδικός τόπος όπου ήταν όλα τα μάτια γυρισμένα: το νερό. Κι ο μοναδικός που περίμεναν: ο άγγελος. Μία και μοναδική η επιθυμία τους: να θεραπευτούν.

Τί αξία έχει η υγεία για σάς; θα τους ρωτούσε κανείς. Μήπως για χάρη τής παγκόσμιας αυτής κωμωδίας, ψυχικής και σωματικής, που παίζεται γύρω σας; Δεν είναι αρκετή αυτή που παίζεται παντού, χωρίς τη δική σας συμμετοχή; Ή μήπως για να υπηρετήσετε το Θεό; Μα δεν υπηρετούν το Θεό εκείνοι που υπομένουν τα πάντα για χάρη Του με υπομονή κι ελπίδα; Ή μήπως αναζητείτε την υγεία μόνο για την υγεία και τη ζωή μόνο για τη ζωή; Μα ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Όταν ο Θεός σάς έστειλε στον κόσμο αυτόν, τό ’κα­νε για κάποιο σκοπό. Όταν σας έδωσε την υγεία, είχε κάποιο σκοπό. Λέει ο Ιώβ: «Ουχί πειρατήριόν εστιν ο βίος ανθρώπου επί της γης και ώσπερ μισθίου αυθημερινού η ζωή αυτού;» (Ιώβ ζ' 1). Ο άνθρωπος που υπηρετεί στο στρατό πρέπει να εκπαιδεύεται για να μάχεται και να νικά. Αν είναι μισθοφόρος, περιμένει την αμοιβή του όταν τελειώσει η υπηρεσία του. Ζωή όμως για χάρη τής ζωής, επίγεια ζωή για χάρη τής επίγειας ζωής και υγεία για χάρη τής υγείας, σημαίνουν ζωή άσκοπη και υγεία άσκοπη. Στην ουσία μιλάμε για ζωή και υγεία για χάρη τής κωμωδίας τής αμαρτίας. Κι αυτό είναι σαν δίκοπο μαχαίρι που μπήγεται στο στομάχι.

Πέντε στοές γεμάτες με ανάπηρους· τί περίεργος χώρος για την άσκηση της υπομονής και της ελπίδας στο Θεό! Τί περίεργη, τί ζωντανή εικόνα! Τί παράδοξη και ψηλαφητή απεικόνιση της κατάστασης όπου δαπανούν τη ζωή και την υγεία τους όλοι οι κάτοικοι τής πόλης! Και για ποιό σκοπό; Για ν’ αγοράσουν αμαρτία, να μαζέψουν αμαρτία.

Οι πέντε στοές στην Προβατική Κολυμβήθρα έχουν καταρρεύσει εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Μη νομίζετε όμως πως η ιστορία τής ανθρώπινης θλίψης και της φτώχειας που κείτεται θαμμένη στα ερείπιά της έχει τελειώσει. Μη νομίζετε πως αυτή είναι μια μεμονωμένη ιστορία, πως βρίσκεται μακριά από σας και πως δεν έχει τίποτα κοινό με τη δική σας ζωή. Δεν έχει υποπέσει στις αισθήσεις σας συγκεντρωμένος πόνος και θλίψη, δάκρυα και στεναγμοί, αμαρτία κι ανομία, πονηρές και κακές σκέψεις, τυφλές επιθυμίες και άνομα πάθη, ατελέσφορες προσπάθειες και φρούδες ελπίδες; Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά, πόσο παγκόσμια είσαι! Σε σένα ο άγγελος τού Θεού εκείνη την εποχή λειτουργούσε σαν τον ποιμένα που σώζει ένα ένα τα χαμένα πρόβατά του, ωσότου εμφανιστεί ο Ποιμήν των πάντων, αγγέλων κι ανθρώπων. Ένας σιωπηλός άγγελος, υπηρέτης τού Δημιουργού του, τάραζε το νερό για να πλύνει το άρρωστο πρόβατο από τη μόλυνση της αμαρτίας. Κι όταν κατέβηκε σε σένα ο καλός Ποιμένας, ο σαρκωμένος Λόγος τού Θεού, με το δημιουργικό λόγο Του απομάκρυνε την αμαρτωλή μόλυνση και σε άδειασε. Αυτός ήταν ο Καλός Ποιμένας. Γι’ αυτό το λόγο η κολυμβήθρα αυτή προφητικά είχε ονομαστεί προβατική. «Τα πρόβατα τής φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ' όνομα και εξάγει αυτά... και τα πρόβατα αυτώ ακολου­θεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού» (Ιωάν. ι΄ 3, 4). Τα πρόβατα ακούνε τη φωνή τού Καλού Ποιμένα.

«Ην δέ τις άνθρωπος εκεί τριάκοντα και οκτώ έτη έχων εν τη ασθενεία αυτού. τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι; απεκρίθη αυτώ ο ασθενών· Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν· εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει» (Ιωάν. ε' 5-7). Ο παντογνώστης Κύριος είχε δει από πριν κι από μακριά ποιός τον ζητούσε, ποιός τον είχε ανάγκη. Δεν πέρασε τυχαία από τη λίμνη για να πάει στη χώρα των Γαδαρηνών, για παράδειγμα, όπως ίσως νόμιζαν οι σύντρο­φοί Του. Εκείνος γνώριζε πως εκεί βρίσκονταν δύο άνθρωποι δαιμονισμένοι που έπρεπε να τους θεραπεύ­σει. Ούτε βρέθηκε τυχαία στην πόλη τής Ναΐν την ώρα που μετέφεραν το νεκρό γιό τής χήρας. Εκείνος προγνώριζε πως εκεί τον περίμενε ένα μεγάλο έργο, σ’ εκείνον τον τόπο κι εκείνη την ώρα. Με τον ίδιο τρόπο δε βρέθηκε τυχαία στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή, όποια κι αν ήταν αυτή, ούτε και βρέθηκε πάλι από τύχη ή από περιέργεια στο χώρο των πέντε στοών, στο χώρο τού πόνου και της θλίψης. Όλα έγιναν σύμφωνα με την ακριβή προόρασή Του για τον τόπο και το χρόνο. Είναι φανερό πως στην Ιερουσαλήμ δεν ήρθε για τη γιορτή, όπως νόμιζαν οι μαθητές Του, αλλά για τον άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό που έμελλε να του προσφέρει.

Ο συγκεκριμένος παράλυτος άνθρωπος ήταν πολύ-πολύ άρρωστος. Μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ μέρες, στους ανθρώπους μοιάζει ατέλειωτη. Τί να πούμε τώρα για μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ χρόνια; Το πόσο γρήγορα ή αργά περνάει η αρρώστια, εξαρτάται από τη δική μας στάση, από τη δική μας διάθεση. Οι χαρούμενες ώρες έχουν φτερά, περνάνε γρήγορα. Οι ώρες του πόνου όμως είναι άπτερες, συχνά δεν έχουν ούτε πόδια και περνάνε πολύ αργά. Για έναν παράλυτο άνθρωπο, φαίνεται νά ‘χει παραλύσει κι ο ίδιος ο χρόνος. Ο χρόνος για εκείνον μοιάζει ακίνητος, όπως είναι κι ο ίδιος. Αν το χρόνο αυτό των τριάντα οκτώ ετών τον πολλαπλασιάσεις τουλάχιστο με το τρία, θα πλησιάσεις περίπου το χρόνο του ανθρώπου που είναι υγιής, κινητικός, δημιουργικός και χαρούμενος. Ο παραλυτικός είχε ζήσει τόσο όσο ζει ο υγιής άνθρωπος, για έναν αιώνα, και μάλιστα κατάκοιτος, στο κρεβάτι του. Αντί να τον κυνηγάει ο χρόνος, τον κυνηγούσε αυτός, τον έσπρωχνε.

Τί ηρωική υπομονή είχε ο άνθρωπος αυτός! Τί υπεράνθρωπες προσπάθειες θα κατέβαλε για να συρθεί ως την κολυμβήθρα τη στιγμή που ο άγγελος του Θεού τάραζε το νερό! Τί σταθερή ελπίδα είχε στη θεραπεία του από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο, ακόμα κι από δεκαετία σε δεκαετία! Μ’ όλο που ο άνθρωπος αυτός υπέφερε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, δεν μπορούμε παρά να τον θαυμάζουμε. Όταν τον φέρνουμε στο νου μας, δεν μπορεί παρά να σκεφτόμαστε τόσους αδύναμους χαρακτήρες -άνδρες και γυναίκες, νέους και νέες- στις μέρες μας που, αν και υφίστανται πολύ λιγότερη πίεση, σηκώνουν τα χέρια τους, παραιτούνται από τη ζωή κι αναχωρούν για την άλλη αυτόχειρες.

«Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον ρώτησε ο μοναδικός φίλος που έσκυψε ποτέ κοντά του, στο κρεβάτι του, τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια. «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω», του απάντησε ο άρρωστος. Ο τυφλός έχει κάποιον οδηγό, ο ανάπηρος έχει συγγενείς, ο αδύνατος έχει φίλους. Εγώ δεν έχω κανέναν στον κόσμο ολόκληρο να με λυπηθεί και να με βάλει στο νερό τη στιγμή που παίρνει τη θεραπευτική δύναμη. Την ώρα που προσπαθώ να συρθώ στο νερό άλλος προλαβαίνει, μπαίνει πρώτος και θεραπεύεται κι εγώ πρέπει να ξανακάνω την ίδια επώδυνη προσπάθεια για να γυρίσω στο κρεβάτι μου. Κι αυτό γίνεται για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια τώρα. Δεν έχω ούτε χρήματα ούτε υπηρέτη.

Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους στην Ιερουσαλήμ, από τους άνεργους ως τους πλούσιους και δυνατούς, δεν υπάρχει ούτε ένας και μοναδικός για ν’ απλώσει το χέρι του και να σε βοηθήσει για χάρη της ψυχής του; Δεν μπορούσε τουλάχιστο να στείλει τον υπηρέτη του και να σε βοηθήσει; Όχι, ούτε ένας. Έπρεπε να ‘ρθει κάποιος Άνθρωπος από τη Γαλιλαία, να κάνει ένα τριήμερο και κουραστικό ταξίδι, την ώρα που πολλοί άνεργοι και χασομέρηδες γυρνούν ανέμελα στην πόλη μέρα νύχτα, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το κρεβάτι σου; Υπάρχουν, Κύριε, πολλοί περπατούν κοντά μου, μα εγώ «άνθρωπον ουκ έχω». Κι υπάρχουν τόσο πολλοί ιερείς! Δες το ναό, απέναντι ακριβώς από το δρόμο. Αμέτρητοι ιερείς διαβάζουν το νόμο του Θεού και διδάσκουν τους ανθρώπους να δίνουν ελεημοσύνες. Και δε βρέθηκε κανένας τους να έρθει ή έστω να στείλει κάποιον για να σε βοηθήσει; Έτσι είναι, Κύριε. Εκεί στο ναό υπάρχουν πολλοί ιερείς. Εγώ όμως «άνθρωπον ουκ έχω». Υπάρχουν πολλοί Ιουδαίοι, χιλιάδες χιλιάδων, που συνάχτηκαν στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή. Κανένας τους όμως δεν ενδιαφέρεται για έναν πονεμένο και ήσυχο άνθρωπο. Ενδιαφέρονται για το Σάββατο. Χιλιάδες χιλιάδων απ’ αυτούς ήρθαν μόνο για να προσευχηθούν και να προσκυνήσουν το Σάββατο, όπως οι πατέρες του προσκύνησαν τη χρυσή αγελάδα στην έρημο. Χιλιάδες χιλιάδων Ιουδαίοι, μα εγώ «άνθρωπον ουκ έχω».

Εδώ βρέθηκε ένας άνθρωπος, ο μοναδικός άνθρωπος! Εδώ είναι ο Κύριος, που αγαπά περισσότερο από το συγγενή και το φίλο, που υπηρετεί πιο πιστά από τον υπηρέτη. Δεν έκανε το μακρύ και κουραστικό ταξίδι από τη Γαλιλαία ως την Ιερουσαλήμ για το Σάββατο και τη γιορτή, αλλά για χάρη ενός πονεμένου άνθρωπου. Ήρθε ώστε με τα έργα του, κι όχι με λόγια, να καταγγείλει τη φοβερή έλλειψη αγάπης ενός λαού που τα αισθητήρια του έχουν αμβλυνθεί. Ο Άνθρωπος ήρθε για χάρη του ανθρώπου. «Λέγει αυτώ ο Ιησούς· έγει­ρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει, και ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος, και ήρε τον κράβαττον αυτού και περιεπάτει» (Ιωάν. ε’ 8-9). Από τη στιγμή αυτή και προφανώς για πάντα, ο άγγελος σταμάτησε να έρχεται και να ταράζει το νερό στη Προβατική Κολυμβήθρα. Γιατί εμφανίστηκε ο Μεσσίας, ο Κύριος των αγγέλων, που θεραπεύει χωρίς μεσάζοντες. Ενόσω οι άνθρωποι βρίσκονταν κάτω από το Νόμο, υπηρέτες του Νόμου, ο Κύριος χρησιμοποιούσε τους δούλους του. Τώρα που ήρθε η χάρη κι ο Νόμος ατόνησε, έρχεται ο ίδιος ο Κύριος κοντά στον άνθρωπο, όπως ο πατέρας στα παιδιά του. Ο ίδιος, με τα ίδια του τα χέρια, τους προσφέρει τις δωρεές του.

Ίσως ρωτήσει κάποιος: Γιατί ο Κύριος δεν έκανε στον άρρωστο άνθρωπο τη συνηθισμένη ερώτηση: Πιστεύεις; Γιατί δεν ερεύνησε να δει αν υπήρχε πίστη μέσα του, όπως έκανε με πολλούς άλλους; Μα η πίστη του ανθρώπου αυτού δεν ήταν ολοφάνερη; Τριάντα οκτώ χρόνια κείτονταν υπομονετικά σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο, με την ελπίδα πως θα λάβει βοήθεια από τον ουρανό. Δεν πιστεύει μόνο στη θαυματουργική ενέργεια του αγγέλου του Θεού. Κατά κάποιο τρόπο πιστεύει και στον Κύριο Ιησού, μ’ όλο που δεν τον αποκαλεί Κύριο. Δεν είπε, «Ναι, Κύριε, θέλω να γίνω καλά, μα άνθρωπον ουκ έχω». Θα πρέπει με την ευκαιρία αυτή να θυμηθούμε πως ο Κύριος θεράπευσε πολλούς δαιμονισμένους και κωφάλαλους, χωρίς να τους ρωτήσει για την πίστη τους. Τους θεράπευσε απλά από αγάπη. Έτσι και στη Βηθεσδά τότε ο Κύριος ενήργησε από τη μια από αγάπη προς τον άνθρωπο που υπόφερε για τόσο μακρύ διάστημα, σ’ ένα περιβάλλον ελεεινό. Από την άλλη μεριά τώρα, έδρασε έτσι και μ’ ένα σκοπό· για να καταδείξει την έλλειψη αγάπης όχι μόνο των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, αλλά όλων των ανθρώπων της εποχής, που έβλεπαν τον συνάνθρωπό τους να υποφέρει και δεν κουνάγανε το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν. Και τέλος, ο Κύριος σκόπιμα θεράπευσε τον παραλυτικό ημέρα Σάββατο, αν και θα μπορούσε να το κάνει αυτό και Παρασκευή, αν ήθελε. Το έκανε αυτό για να καταγγείλει την ειδωλολατρική προσκύνηση των Ιουδαίων στην ημέρα του Σαββάτου. Να δείξει πως ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο από το Σάββατο, πως η αγάπη αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε είδος νομικής τυπολατρείας. Η πράξη αυτή του Χριστού έχει τη μοναδική σφραγίδα του τρόπου που ενεργεί ο Θεός: να στοχεύσει σε πολλούς στόχους ταυτόχρονα.

«Ην δε σάββατον εν εκείνη τη ημέρα, έλεγον ουν οι Ιουδαίοι τω τεθεραπευμένω· σάββατόν εστιν ουκ έξεστί σοι άραι τον κράβαττον» (Ιωάν. ε' 9-10). Τί στρεψόδικες ψυχές έχουμε εδώ! Πόσο κλεισμένες καρδιές! Αντί να χαρούν που ένα σερνάμενο σκουλήκι στάθηκε όρθιο και ξανά ’γινε άνθρωπος, αντί να τον συγχαρούν που αποκαταστάθηκε η υγεία του, αντί να ξεσηκώσουν την πόλη ολόκληρη, να τους καλέσουν όλους για να δοξάσουν το ζωντανό και στοργικό Θεό, αντί για όλ’ αυτά εξοργίστηκαν με τον άνθρωπο επειδή κουβαλούσε στους ώμους του το κρεβάτι του και ξαναγύριζε υγιής στο σπίτι του. Αν μπροστά στα μάτια τους είχε αναστηθεί κάποιος νεκρός άνθρωπος ημέρα Σάββατο, δε θα είχαν θαυμάσει για την ανάστασή του αλλά θα τον ρωτούσαν: «Γιατί είσαι σκονισμένος και λερωμένος σήμερα, που είναι Σάββατο;»

«Απεκρίθη αυτοίς· ο ποιήσας με υγιή, εκείνος μοι είπεν άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει. ηρώτησαν ουν αυτόν· τίς εστιν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράβαττόν σοι και περιπάτει;» (Ιωάν. ζ' 11,12). Εδώ έχουμε μια ακόμα απόδειξη της τυφλότητας των Ιου­δαίων, της τυπολατρικής και μαγικής αντίληψης που είχαν για το Σάββατο. Ο άνθρωπος που θεραπεύτηκε μιλάει πρώτη φορά για τη θεραπεία του, την ομολογεί ως το πιο σπουδαίο πράγμα, και δεύτερο για το κρεβάτι που κουβαλάει στους ώμους του. Οι Ιουδαίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη θεραπεία του, για την ίδια τη ζωή του που άλλαξε. Αφού άκουσαν την απάντησή του, θα ήταν φυσικό να τον ρωτήσουν μετά: «Ποι­ός είναι ο άνθρωπος που σε θεράπευσε;» Μα όχι. Εκείνο που ρωτούν είναι το άλλο, το δευτερεύον και συμπτωματικό: Τίς εστιν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράβαττόν σοι και περιπάτει;

Πόσο διεφθαρμένος κατάντησε ο περιούσιος λαός! Δέστε τι καρποί βλάστησαν στη γη που εξέθρεψε το Μωυσή, τον Ησαΐα, το Δαβίδ! Η άλλοτε γνωστή ευλάβεια των Ισραηλιτών εξελίχτηκε σε μια σαββατολατρεία. Η ιερατική υπηρεσία τού Ζώντος Θεού έγινε μια αστυνομική εγρήγορση και παρακολούθηση της τάξεως τής θεάς που ονομάζεται «Σάββατο»!

«Ο δε ιαθείς ουκ ήδει τίς εστιν· ο γαρ Ιησούς εξένευσεν όχλου όντος εν τω τόπω» (Ιωάν. ε' 13). Ο θεραπευμένος άνθρωπος είχε κοιτάξει από το κρεβάτι του τα μάτια τού Κυρίου. Είχε νιώσει τη ζωοποιό ανάσα Του, είχε γνωρίσει τη θαυματουργική Του δύναμη. Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν μπορούσε να τους δώσει το όνομα του θεραπευτή του ή να τους πει από που ερχόταν. Ο Κύριος με το που πραγματοποίησε τη θεραπεία χάθηκε μέσα στο πλήθος κι άφησε τα πράγματα να εξελιχτούν μόνα τους. Εκείνος είναι ο σπορέας. Σπέρνει τον καλό σπόρο και τον αφήνει ν’ αναπτυχθεί και με τον καιρό να καρποφορήσει, ανάλογα με τον τόπο όπου έπεσε. Ο Κύριος έκανε το καλό έργο, το θεϊκό, τόσο σε δύναμη όσο και σε αγάπη, κι αποσύρθηκε για να γλιτώσει τον έπαινο των ανθρώπων, όπως είπε λίγο αργότερα: «Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω» (Ιωάν. ε' 41). Φεύγει μακριά από τους ανθρώπους για να μη τον φθονήσουν, όπως γίνεται συνήθως. Φεύγει όμως για να δώσει παράδειγμα και σ’ όλους εμάς που λεγόμαστε χριστιανοί. Το καλό έργο τελειοποιείται και δικαιώνεται όταν γίνεται μόνο από αγάπη για τον άνθρωπο και για τη δόξα τού Θεού. Όλοι εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν καλά έργα, ας μη τα κάνουν από ματαιότητα, για να προσελκύσουν τον έπαινο των ανθρώπων. Όποιος επιδείχνει τα καλά του έργα σε κοινή θέα, μοιάζει με τον άνθρωπο που βάζει τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους. Γι’ αυτό και πρέπει να προσέχουμε πολύ τα καλά μας έργα, ν’ αποφεύγουμε να προκαλούμε τον έπαινο ή το φθόνο των άλλων. Όποιος γυρεύει σκόπιμα τον έπαινο των άλλων, ξέχωρα από το καλό του έργο, θα κάνει και δύο κακά: Τον έπαινο, που θα βλάψει τον ίδιο προσωπικά, και το φθόνο, που θα βλάψει τους άλλους.

«Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ· ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωάν. ε’ 14). Ο Κύριος θεράπευσε το σώμα και τώρα αναβιβάζει το γεγονός αυτό σε ανώτερη σφαίρα, στην πνευματική του διάσταση. Κάνει τον θεραπευμένο να συνειδητοποιήσει ότι η πηγή κι η αιτία τής φοβερής του αρρώστιας ήταν η αμαρτία. Και τον προειδοποιεί να πάψει ν’ αμαρτάνει. Ίνα μη χείρον σοί τι γένηται.

Δεν είναι γνωστό σε τί είδος αμαρτίας είχε πέσει ο άνθρωπος αυτός, μα ούτε και μας βοηθάει η γνώση αυτή. Ξέρουμε πως ο Θεός αποστρέφεται κάθε αμαρτία, πως η αμαρτία μας απομακρύνει από κοντά Του. Γνωρίζουμε πως κάθε αμαρτία για την οποία δεν έχουμε μετανοήσει, αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει πόνο, θα φέρει βάσανα. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται. Τώρα ο Θεός σού έδειξε το έλεός Του, η αμαρτία σου συχωρέθηκε. Μην εξακολουθείς να πειράζεις το Θεό όμως, μη τον προκαλείς. Γιατί τότε, αντί για την ευσπλαχνία τού Θεού, ίσως συναντήσεις τη δικαιοκρισία Του. Αν κατόρθωσες να δικαιωθείς ενώπιον του Θεού για την προηγούμενη αμαρτία σου, με μια ανεπαρκή γνώση για τη δύναμή Του, μετά απ’ αυτό που έγινε δε θα μπορέσεις να βρεις δικαιολογία.

Αυτή είναι μια θαυμάσια αλλά και φοβερή προειδοποίηση προς όλους μας. Πως αν για μια φορά νιώσαμε το έλεος του Θεού πάνω μας δεν πρέπει να ξαναμαρτήσουμε, μήπως μας βρει κάτι χειρότερο απ’ αυτό που μας λύτρωσε ο Θεός.

«Απήλθεν ο άνθρωπος και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστιν ο ποιήσας αυτόν υγιή» (Ιωάν. ε' 15). Είδε ότι ωφελήθηκε ο άνθρωπος κι είπε στους Ιουδαίους πως τον έκανε καλά ο Ιησούς. Το έκανε αυτό με καλή πίστη, με καλές προθέσεις. Τον ρωτήσανε για τον Ιησού κι αυτός νόμισε πως ήταν καλό να το πει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένιωσε πως το όφειλε αυτό στον ευεργέτη του, έπρεπε να γνωρίσει το όνομά του στους άλλους, να το μάθουν όλοι, και μάλιστα εκείνοι που τον ρώτησαν. Βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του τριάντα οκτώ χρόνια. Το μόνο που σκεφτόταν όλ’ αυτά τα χρόνια ο φτωχός άνθρωπος, ήταν οι πόνοι του. Ούτε να φανταστεί δεν μπορούσε πόσο πονηρές ήταν οι καρδιές εκείνων που ρωτούσαν για τον Ιησού. Πώς θα μπορούσε να υποψιαστεί πως εκείνοι δε ρωτούσαν για να δοξάσουν τον Ιησού σαν θαυματουργό, μα για να τον θανατώσουν, επειδή δεν τήρησε την αργία τού Σαββάτου;

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το σημείο αυτό. Πηγαίνει και λέει στους Ιουδαίους πως ο Ιησούς ήταν που τον θεράπευσε. Κατέχεται ολόκληρος από τη σκέψη τής θεραπείας και του θεραπευτή του. Οι Ιουδαίοι, αντίθετα, κατέχονταν από τη σκέψη τού σαββατισμού, της μη τήρησης του Σαββάτου. Σ’ αυτές τις περίεργες στιγμές, εκείνος ίσως δεν καταλάβαινε τη διαφορά τού τρόπου που σκέφτονταν για τον Ιησού, από τη μια αυτός κι από την άλλη οι Ιουδαίοι. Συνεπαρμένος από το θαύμα τους μεταδίδει τη δική του εκδοχή, τις μεγάλες και ευχαριστήριες σκέψεις για την επίσκεψη που δέχτηκε από το Θεό, για το καλό που του έκανε ο Θεός. Δεν είναι σε θέση να παρατηρήσει τη στενομυαλιά και τις πονηρές διαθέσεις τους, που κρύβονταν όπως τα φίδια κάτω από τα φυλλώματα. Η σκέψη κι η διάθεσή του ήταν να δοξολογήσει τον Κύριο Ιησού, τον ευεργέτη του. Η σκέψη κι η διάθεση των Ιουδαίων ήταν να τον θανατώσουν. «Οι Ιουδαίοι εζήτουν αυτόν αποκτείναι», γράφει ο ευαγγελιστής (Ιωάν. ε' 16). Γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν; Μήπως επειδή ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που πρόσεξε το δυστυχή παράλυτο τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια; Μάλιστα, γι’ αυτό. Αλλά και για έναν άλλο λόγο. Επειδή ο Κύριος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έδωσε μεγαλύτερη σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου, από την τυπολατρία τού σαββατισμού των Ιου­δαίων.

Ο Κύριος πέρασε απαρατήρητος ανάμεσα από τις παγίδες και τις ενέδρες τής κακίας των Ιουδαίων, σκορπίζοντας με λόγο και έργα το ευαγγέλιο της αγάπης για τους ανθρώπους, ως τη στιγμή που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να παραδοθεί στα χέρια των Ιουδαίων. Για να δείξει τη μεγαλοσύνη Του με την ταπείνωσή Του, να νικήσει το θάνατο με το θάνατό Του. Σ’ Αυτόν πρέπει η τιμή κι η δόξα, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ – Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Μετάφραση – Επιμέλεια ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ – 2011), Η άλλη όψη

Πριν από λίγο καιρό από πολύ επίσημα χείλη εκτοξεύθηκε η συμβουλή - προειδοποίηση προς τους Έλληνες, δύο φορές μάλιστα, "μη κάνουμε το λάθος". Ο λόγος ήταν για το πλεόνασμα και την έξοδο της χώρας στις υποτιθέμενες αγορές. 

 Δηλαδή ποιό λάθος να μη κάνουμε; Δεν κατανοείται εύκολα η ρήση. Μάλλον ότι αυτό που συνέβη με το πρωτογενές πλεόνασμα, ήταν πραγματική επιτυχία και δεν έπρεπε να το δούμε αλλιώς. Όχι ότι ήταν ένα κόλπο, ας πούμε, ένα στημένο πράγμα, μια συμφωνία προεκλογική, μια συμπαιγνία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και του υποκόσμου των τραπεζιτών σε βάρος της Πατρίδας. Όχι, μη το δούμε έτσι και ψηφίσουμε προσεχώς κάτι άλλο. Πρέπει να το δούμε σα σκέτη και γνήσια επιτυχία, να πανηγυρίσουμε και να επιβραβεύσουμε δια της ψήφου μας τους δημιουργούς της Νέας Ελλάδας. 

Ας βάλουμε καλό λογισμό κι ας πούμε ότι μπορεί νάναι και έτσι τα πράγματα... Έχουμε όμως το δικαίωμα να διατυπώσουμε τη γνώμη μας. Μπορεί να μη έχουμε την απόλυτη γνώση επί του θέματος, έχουμε όμως τις απορίες μας. Εντάξει να πιστέψουμε στο θρίαμβο του βασιλιά Πύρρου, αλλά να μη ξεχάσουμε κι αυτό που είπε μετά: "ακόμη μια τέτοια νίκη και καταστραφήκαμε" (Πύρρειος Νίκη). Δηλ. ακόμη ένα τέτοιο πλεόνασμα και καταστραφήκαμε! Αυτό δεν είναι πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά πλεόνασμα αίματος και έξοδος από την κοινή λογική!

- "Γιατί χαίρεται ο κόσμος πατέρα;" 

- Ποιός ξέρει παιδί μου; «Τον φτύνουνε και νομίζει ότι βρέχει» πλεόνασμα!!! 

Τι είναι επιτέλους αυτό το πλεόνασμα: Πλεόνασμα λουκέτων; αυτοκτονιών; αίματος; διαδηλώσεων; περικοπών; απολύσεων; διαθεσιμοτήτων, χρεών του δημοσίου, μεροληπτικών απαλλαγών μεγαλοχρεοφειλετών, τραπεζικών ανακεφαλαιώσεων, θαλασσοδανείων σε καναλάρχες και μεγαλοεργολάβους, φτώχειας και πείνας; Τέτοιο πλεόνασμα βγάζει πανεύκολα και ένας πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών. Αυτό όλο δεν είναι πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά πρωτόγονο πλεόνασμα. Βάρβαρο οικονομικό τέχνασμα. "Τώρα που έμαθε ο γάϊδαρος να μη τρώει, [μας περίσσεψε το σανό], αλλά ψόφησε!" 

Ύστερα, τι πλεόνασμα και σε ποιούς θα πρωτοδιανεμηθεί... Άσε καλύτερα να μη το σκεφτόμαστε. Ταιριάζει το παλιό ποίημα: "Σε μια ρόγα από σταφύλι έπεσαν οκτώ σπουργίτες, και τρωγόπιναν οι φίλοι..."

Και όλο αυτό το καλό που μας βρήκε, πως έγινε και επιτεύχθηκε μόλις πρίν από τις εκλογές; Πάλι θαύμα έγινε; 

Είναι όμως και κάτι άλλο: αυτή η έξοδος στις αγορές τι είναι; πανάκεια; Εκεί στις αγορές δεν ήμασταν; Ψυχικό μας κάνουν; Με τι επιτόκια και εγγυήσεις πλέον ξαναδανειζόμαστε; Τι μυστικό αλλησβερίσι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων; Αυτά τα Νομοσχέδια των χιλιάδων σελίδων που ψηφίζονταν με κομματική πειθαρχία μέσα σε μια νύχτα από αδιάβαστους και μισοκοιμισμένους βουλευτές, τι φρικτά ξεπουλήματα κρύβουν εθνικής κυριαρχίας και ελληνικής επικράτειας; Τι άλλα ανταλλάγματα θρησκευτικής, κοινωνικής και εργασιακής φύσης, έχουν προσυμφωνηθεί για όλο αυτό το "ευτυχές γεγονός"; 

Πως μπορούμε αλήθεια να σας εμπιστευθούμε ξανά με όλη μας την καρδιά,  ανθρώπους που δεν σκέφτηκαν σε όλη αυτή τη μνημονιακή διαδρομή την τρίτη ηλικία, δεν λυπούνται τους καρκινοπαθείς, δεν σεβάστηκαν την Κυριακή αργία, σχεδιάζουν σε βάρος του Μυστηρίου του Γάμου και της Ελληνορθόδοξης Οικογένειας, δεν επιτρέπουν τις χειροτονίες ιερέων, και κυρίως, όταν διαβάζουμε τις επερχόμενες τρομερές πτυχές του καταφθάνοντος αντιρατσιστικού νομοσχεδίου;

Οι αγορές στις οποίες βγαίνουμε, και με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βγαίνουμε, είναι "συμφέροντα με ονόματα, τα οποία στηρίζονται από τα κράτη της Ευρώπης και στηρίζουν ακριβώς το μηχανισμό στήριξης... "Γιάννης κερνάει.. Γιάννης πίνει". Το έχει πεί από το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου..(Όσοι θέλουν μπορούν να αναζητήσουν το σχετικό απόσπασμα στο You Tube και να φρίξουν. Ακόμη και οι απλά σκεπτόμενοι και όχι επιστημονικά διαλογιζόμενοι θα καταλάβουν πολλά). 

Το μυστικό στην όλη υπόθεση της δύσμοιρης πατρίδας είναι πλέον το χρέος! Όσο το χρέος ήταν χρεωστούμενο στα ιδιωτικά τραπεζικά συστήματα, υπήρχε μια ελπίδα σε μας να το κόψουμε και ένας φόβος σ΄ αυτούς τους τοκογλύφους ότι θα χάσουν τα λεφτά τους. Τώρα που μετακυλίσθηκε κι έγινε κρατικό και «χρωστάμε» σε κράτη, τώρα θα μας χορέψουν με τα ανταλλάγματα. Τώρα, εφόσον υποθηκεύσαμε το μέλλον μας, γυρίζουμε ξανά στις αγορές για να μη μείνει τίποτε όρθιο. 

Πράγματι μας ισοπέδωσαν οι ξένοι με το χρέος, όπως τη Σερβία με τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου. Εκεί, στη γειτονική χώρα, θα βγαίνουν στη ζωή για δεκαετίες ακόμη ανάπηρα  κάποια νεογνά. Εδώ θα γεννιούνται όλα χρεωμένα!

Ναι, δε θέλει κανένας μας να κάνει πλέον λάθος... Γι΄ αυτό, και επειδή δεν είμαστε ένα ζαλισμένο κοπάδι, το οποίο κυβερνάται μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, μιλείστε μας με ανοιχτά χαρτιά. Να καταλάβουμε και να χαρούμε όλοι μαζί και με όλη τη συγκυβέρνηση. Τι καλό συνέβη;

Μήπως όμως μας κρύβετε κάτι και φοβάστε μη κάνουμε λάθος; Πιέζεστε και αγχώνεστε με όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου και φοβάστε μήπως δεν ξανάρθουμε στην παράσταση; Σας βαραίνει το αδυσώπητο χρέος, ο γογγυσμός των αδικοχαμένων, και η ταλαιπωρία των πενήτων; Προσέξτε, γιατί θα σας ρωτήσουμε; Ποιό είναι πραγματικά το λάθος, πότε, που και πως έγινε;

Αλλά «γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε» και  να μη σας το πούμε πρώτοι εμείς: 

Γιατί κάνατε το λάθος και ψηφίσατε το μνημόνιο και τα συναφή που κατηγορούσατε και φτύνατε τότε ως "λάθος μίγμα οικονομικής πολιτικής και ως λάθος φάρμακο που θα σκοτώσει τον ασθενή" και μετά τα ακολουθήσατε κατά γράμμα;

 Γιατί συνεργασθήκατε με εχθρούς του λαού, που έφεραν εδώ μέσα αυτή την πολιτική και μετά, παρά τις αρχικές αρνητικές διακηρύξεις σας,  την ακολουθήσατε πιστά και υπερθεματίσατε; 

Γιατί εσείς κάνατε και ξανακάνατε το ίδιο λάθος και έχετε το θάρρος και μας συμβουλεύετε με τέτοια λόγια μετά από τόσες ανατροπές και αντιφάσεις του ίδιου σας του εαυτού;

Έχουμε όμως και μια άλλη απορία: πως μαζευτήκατε κάτω από την ίδια συγκυβερνητική σημαία όλα τα πλέον ετερόκλητα και από παλιά αντίπαλα στοιχεία; Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, εκδότες, τηλεβιβλιοπώλες, αριστεροί και δεξιοί, βουλευτές και πολιτευτές… Μέχρι πρότινος ασυνθηκολόγητοι εχθροί με καταγεγραμμένες τις ύβρεις και τις διαφορές μεταξύ σας και τώρα «άσπονδοι» φίλοι προκειμένου να μας σώσετε; Ποιο μυστικό νήμα σας ενώνει; Τι είναι όλο αυτό; Ικανότητα του ενός να μαζεύει, αγιότητα του χώρου που μαγνητίζει τις ψυχές, απειλή των εκτός να μονιάσετε, λατρεία του χρήματος που γυαλίζει και ζαλίζει, ζοφώδης έρωτας της δόξας που συσπειρώνει, προδοσία που πολλοί αγάπησαν, ώσμωση των κομματικών σας αρχών, κάποιος κρυφός και ανομολόγητος κίνδυνος της πατρίδας, που σας ανάγκασε να μυηθείτε όλοι σε μια νέα «φιλική» εταιρεία; Το μέλλον ασφαλώς και σύντομα θα δείξει…

Τέλος πάντων! Εμείς έπρεπε κανονικά να σας πούμε "μη ξανακάνετε το λάθος, μη κάνετε επιτέλους κι άλλο λάθος πάνω στο λάθος...".

Όμως, αληθινά σας το λέμε, έχουμε κι μείς το δικαίωμα έστω και μια φορά να κάνουμε ένα λάθος! Ναι, σίγουρα, δεν θα ξανα-κάνουμε το ίδιο λάθος. Δεν ξέρουμε βέβαια που θα βρεθούμε… Μέσα από συμπληγάδες μάλλον θα περάσουμε… Ίσως πέσουμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη… Άλλο λάθος, εδώ που μας φέρατε, μπορεί να κάνουμε, το ίδιο όμως όχι! 

Λοιπόν, το βρήκαμε: Ξέρετε τι έπρεπε να μας πείτε με ειλικρίνεια και τιμιότητα; "Έλληνίδες, Έλληνες, προσέξτε, μη κάνετε το λάθος! Μη κάνετε το λάθος… και μας ξαναψηφίσετε"!!!

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

-Α-

Πέρασαν, ἀλήθεια, ἑκατὸ (100) ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὶς 17 Φεβρουαρίου 1914, ποὺ ἀκούστηκε ἡ δραματικὴ φωνὴ τῶν Βορειοηπειρωτῶν πρὸς τὸν ἐλεύθερο κόσμο : «Μᾶς ἀποσποῦν ἀπὸ τὰς ἀγκάλας τῆς μητρός μας Ἑλλάδος. Μᾶς ἀρνοῦνται τὴν αὐτοδιοίκησιν ἐν τῷ κράτει τῷ Ἀλβανικῷ. Μᾶς ἀρνοῦνται καὶ αὺτὰς ἀκόμη τὰς ἐγγυήσεις, αἵτινες ἠδύναντο νὰ περιφρουρήσωσι λυσιτελῶς τὴν ζωήν, την θρησκείαν, τὴν περιουσίαν, τὴν ὕπαρξίν μας τὴν ἐθνικήν... Τὸ Πάτριον ἡμῶν ἔδαφος κεῖται σήμερον λεία, δυνάμει ἀδίκου καὶ ἀκύρου βουλήσεως πάντων τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ἀλλ’ ἀκλόνητον ἔμεινε τὸ ἡμέτερον δίκαιον, τὸ δίκαιον τοῦ Ἠπειρωτικοῦ Λαοῦ, νὰ ρυθμίσῃ τὰ τῆς ἰδικῆς του τύχης, διοργανούμενος πολιτικῶς καὶ ἐνόπλως, ἵνα φρουρήσῃ τὴν ἀνεξαρτησίαν αὐτοῦ.

Ἐναντίον τοῦ ἀπαραγράπτου τούτου δικαιώματος ἑκάστου λαοῦ, ἀνίσχυρος εἶναι, κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ θείου καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου, ἡ θέλησις τῶν Μεγάλων Δυνάμεων νὰ δημιουργήσῃ ὑπὲρ τῆς Ἀλβανίας ἔγκυρον καὶ σεβαστὸν τίτλον κυριαρχίας ἐπὶ τῆς χώρας ἡμῶν καὶ ὑποχρεώσῃ ἡμᾶς. Ἐλευθέρα ἤδη παντὸς δεσμοῦ, μὴ δυναμένη δὲ νὰ συμβιώσῃ καὶ δὴ ὑπὸ τοιούτους ὅρους μετὰ τὴς Ἀλβανίας, κηρύσσει ἡ Βόρειος Ἤπειρος τὴν ἀνεξαρτησίαν της καὶ προσκαλεῖ τοὺς πολίτας της ὅπως, ὑποβαλλόμενοι εἰς πᾶσαν θυσίαν προασπίσωσι τὴν ἀκεραιότητα τοῦ ἐδάφους καὶ τὰς ἐλευθερίας της ἀπὸ πάσης προσβολῆς».

-Β-

Κατὰ κοινὴ ὁμολογία, τὸ κείμενο αὐτὸ τὸ ἔγραψε ὁ τότε Μητροπολίτης Βελλᾶς καὶ Κονίτσης Σπυρίδων Βλάχος, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικὰ ἦταν ἡ ψυχὴ τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος. Αὐτὸς ὁ Ἀγώνας τελικὰ ἐπεκράτησε. Καὶ πέτυχε νὰ ὑπογραφῇ στὴν Κέρκυρα, στὶς 17 Μαΐου 1914, μεταξὺ τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς Ἐλέγχου καὶ τῆς Κυβερνήσεως τῆς Αὐτονόμου Βορείου Ἠπείρου, συμφωνία ποὺ ἀναγνωρίσθηκε καὶ ἀπὸ τὴν Ἀλβανικὴ Κυβέρνηση καὶ ἀπὸ τὶς ἕξι Μεγάλες Δυνάμεις «περὶ παραχωρήσεως αὐτονόμου συστήματος» στὶς Ἐπαρχίες Ἀργυροκάστρου καὶ Κορυτσᾶς. Αὐτό, ἀκριβῶς, εἶναι τὸ περίφημο «Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας», τὸ ὁποῖο, βέβαια, ἡ Ἀλβανία δὲν σκοτίστηκε ποτὲ νὰ τὸ ἐφαρμόσῃ ...

-Γ-

Ἀπὸ τότε πέρασαν πολλὰ χρόνια, μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ καταπιέζουν ἀφόρητα τοὺς Βορειοηπειρῶτες. Ὥσπου, μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀνέλαβε δικτατορικὰ τὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας ὁ κομμουνιστὴς Ἐνβὲρ Χότζα. Ὁ ὁποῖος, ὅταν τὸ 1967 ἀνακήρυξε τὴν Ἀλβανία ὡς τὸ πρῶτο ἀθεϊστικὸ κράτος στὸν κόσμο, ἔκανε, κυριολεκτικά, τὸν βίο ἀβίωτο τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Οἱ φυλακὲς καὶ οἱ ἐξορίες εἶχαν γεμίσει ἀπὸ Ἕλληνες, ποὺ δὲν ἤθελαν οὔτε τὴν ἐθνικότητά τους, οὔτε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τους νὰ ἀρνηθοῦν. Ἡ κατάσταση εἶχε γίνει κάτι περισσότερο ἀπὸ τραγική. Εἶχε γίνει ἀπάνθρωπη καὶ φοβερή.

-Δ-

Ἀλλ’ ἐκεῖνες τὶς τραγικὲς ὧρες, ὁ Θεὸς ἔστειλε ἕναν ἄνθρωπο μὲ γενναία καρδιά. Ἔστειλε τὸν Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ. Ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης μὲ κηρύγματα, μὲ Ἐγκυκλίους, μὲ ὁμιλίες καὶ συλλαλητήρια στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Κρήτη, μὲ παραστάσεις στὰ ἁρμόδια Βήματα τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, ἐτόνιζε ὅτι ἔπρεπε νὰ γίνουν σεβαστὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἡ βροντερὴ φωνὴ τοῦ Δεσπότη συγκίνησε βαθειὰ πολλὲς καρδιὲς κι’ ἔκανε χιλιάδες μάτια νὰ δακρύσουν, ὅταν ἄκουγαν «τὸ δρᾶμα καὶ τὸ κλάμα» τῶν ὑποδούλων, ποὺ ἐκεῖνος μετέφερε μὲ τὴν φλόγα καὶ τὸν παλμὸ τῆς ψυχῆς του. Καὶ λίγο πρὶν ἀναχωρήσῃ γιὰ τὴν αἰωνιότητα (12.12.1994), εὐτύχησε νὰ δῇ καὶ νὰ χαρῇ τὴν πτώση καὶ τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος καὶ τῶν ἠλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων, ἀλλὰ καὶ τὸν πρῶτο ἀέρα τῆς ἐλευθερίας ποὺ ἀνέπνεαν οἱ Βορειοηπειρῶτες.

-Ε-

Τώρα ὁ ἀγώνας - παρὰ τὴν ἐκδημία τοῦ μεγάλου καὶ Ἡρωϊκοῦ Ἱεράρχη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ - συνεχίζεται, μὲ πρωτοπόρα τὰ παιδιὰ τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. Ἔτσι, ἡ Μητρόπολή μας ὀργανώνει καὶ φέτος στὸ Δελβινάκι, τὴν Κυριακή, 11 Μαΐου 2014, ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία καὶ Μνημόσυνο τῶν πρωταγωνιστῶν καὶ τῶν πεσόντων κατὰ τὸν Αὐτονομιακὸ Ἀγῶνα τοῦ 1914, ὁ ὁποῖος, ἀτυχῶς, δὲν ἔχει δικαιωθῆ. Θὰ σᾶς περιμένω ὅλους, ὥστε ἡ φωνή μας, «ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν», νὰ φθάσῃ μέχρι τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ μέχρι τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Σὲ καιρούς, ὅπου «τύραννους, δήμιους διώχνουν οἱ λαοί», ὅπως λέει ἕνα ὡραῖο τραγούδι τῆς ΣΦΕΒΑ, ἡ συμμετοχὴ ὅλων στὴν παραπάνω ἐκδήλωση εἶναι περισσότερο ἀπὸ ἀναγκαία. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς χαριτώνῃ ὅλους καὶ νὰ σᾶς εὐλογῇ. «Χριστὸς Ἀνέστη ! Καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη»!

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Πηγή: http://www.sfeva.gr/543BBE30.el.aspx

Ἐν ἉγίῳὌρει 16.4.2014 (29.4.2014)

Πρός τόν Ὄμιλον

Ροταριανῶν Θεσσαλονίκης

Ἀνατόλια

Κύριοι

Διά τῆς παρούσης μου ἐπιστολῆς ἐν βαθυτάτῃ λύπῃ καί ἀγανακτήσει ἐπιθυμῶ νά διευκρινίσῳ πρός ὑμᾶς ὅτι ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός καί δή ἁγιορείτης μοναχός, ουδεμιάν σχέσιν, προσέγγισιν, ταύτησιν ἰδεῶν πεποιθήσεων καί ἐπιδιώξεων ἔχω μετά τοῦ ὑμετέρου ὁμίλου.

Προσῆλθον εἰς ὑμετέραν ἐκδήλωσιν ἐξ ἀγνωσίας καί κατόπιν λανθασμένης συνηγορίας καί ἀτυχοῦς προτροπῆς ὑμετέρων μελῶν, τῶν ὁποίων οὐδέποτε ἐγνώριζα τήν ἰδιότητα καίτοι ἐπί ἔτη εἰργάζοντο ἤἐπισκέπτοντο τό Ἅγιον Ὄρος καί ἀπέκρυπτον (τήν ἰδιότητά των αὐτήν) ἐπιμελῶς.

Ἐκεί δέ διεπίστωσα ὅτι προτάσει τῶν ὡς ἄνω ἀπεφασίσατε νά μοῖ ἐπιδόσητε «Τιμητικήν Διάκρισιν» ὀνομάζοντές με «’Επίτιμον μέλος» τοῦ ὁμίλου σας.

Εὐρεθεῖς πρό ἀπροόπτου καί ἐκ λόγων μόνον εὐγενείας καί μοναχικῆς σεμνότητος δέν διεμαρτυρήθην ἀλλά ἀπεχώρησα μόλις τοῦτο ἤτο μοι ἐφικτόν.

Ἐπιθυμῶ νά σᾶς δηλώσῳ ὅτι δέν ἀποδέχομαι τήν ἐν λόγῳ διάκρισιν διότι θεωρῶ ὅτι εἶναι ἀσύμβατος μέ τήν ἰδιότητά μου ὡς ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί ἁγιορείτου μοναχοῦ καί ἀντίθετος πρός τά μοναχικά μου πιστεύω.

Τέλος παρακαλῶ ὅπως μή με ἐνοχλήσητε ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἐξῆς ἀφίοντές με εἰς τήν μοναχικήν μου πορείαν ἤτις ἑλπίδαν μόνην ἔχει τό τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μου Ἰησοῦ Χριστοῦ Θεῖον ἔλεος.

Ἐπί δέ τούτος διατελῶ.

Μον Ἐπιφάνιος.

Πηγή: http://www.enromiosini.gr

"Καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς"!

Τὴν πέταξε τὴν "κοτσάνα" καὶ οὔτε γάτα, οὔτε ζημιά!

Ὁ Σουηδὸς ΥΠΕΞ Κὰρλ Μπὶλντ (Nils Daniel Carl Bildt) προχώρησε σὲ πρωτοφανεῖς δηλώσεις κατὰ τῆς Ὀρθoδοξίας. Ὁ Κὰρλ Μπίλντ, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καὶ πρωθυπουργὸς τῆς Σουηδίας (1991-1994), δήλωσε συγκεκριμένα ὄτι "Ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἀπειλὴ γιὰ τὸ δυτικὸ πολιτισμὸ" καὶ ὁ Β. Πούτιν δὲν δεσμεύεται ἀπὸ τὶς διεθνεῖς ἀξίες, ἀλλὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία"! Τουλάχιστον ἔπρεπε νὰ δώσει καὶ κάποιες συγκεκριμένες ἐξηγήσεις γιὰ νὰ καταλάβουμε πόσο μεγάλες εἶναι οἱ πόρτες τοῦ ἅδη τῆς ἀποφερόμενης δυσώδους κακίας. Ἔτσι μείναμε μὲ ἀπορίες….

Οἱ παραπάνω ἀπόψεις τοῦ εἶναι προσωπικὲς ἢ ντιρεκτίβα κανενὸς think tank; Ἄραγε ὁ Χριστιανισμὸς τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ μὲ τὶς παραφυάδες τοῦ συνιστοῦν ΑΠΕΙΛΗ ἢ εἶναι ΑΚΙΝΔΥΝΟΙ γιὰ τὸν Δυτικὸ Πολιτισμό; Μήπως ὁ Ἰσλαμισμὸς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ γιὰ τὸν ¨πολιτισμὸ¨ τῶν Σκανδιναβικῶν χωρῶν;

Ὅταν κάποιος "ζορίζεται" τοῦ ξεφεύγουν "κακὰ λόγια", ὑπερβαίνει τὰ ἐσκαμμένακαὶ δίνει τὸ στίγμα τοῦ πάνω στὴν γεωπολιτικὴ κοσμοθεωρία τῆς....

σύγκρουσης τῶν πολιτισμῶν καὶ τοῦ ἀνασχηματισμοῦ τῆς παγκόσμιας τάξης κατὰ τὸν Huntington, Samuel Ph. Γιὰ ποιοὺς λόγους "ζορίζεται" ὁ κ. Κὰρλ Μπὶλντ καὶ ξεσπάει ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας;

Τὸ ποτήρι ξεχείλισε φαίνεται καὶ στὴν Σουηδία, χώρα πρότυπο ἀνοχῆς καὶ προάσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν δήλωση τοῦ προέδρου τοῦ Δημοκρατικοῦ κόμματος τῆς Σουηδίας, Πὰρ Νόρλινγκ (20 ἕδρες στὸ Σουηδικὸ κοινοβούλιο) ποὺ θέτει ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν προστασία τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ ἀνθρωπιστικοῦ χαρακτήρα τῆς χώρας τὴν… ἀπαγόρευση τοῦ Ἰσλάμ!

“Η ἰσλαμικὴ θρησκεία πρέπει νὰ τεθεῖ ἐκτὸς νόμου. Ὅσοι ἐξακολουθήσουν νὰ τὴν ἀσκοῦν ἐντός της χώρας μετὰ τὴν ἀπαγόρευση, πρέπει νὰ ἀπελαθοῦν. Ἃς ὑπάρχει ἀλλοῦ, ἀλλὰ ὄχι στὴν Σουηδία ἀφοῦ δὲν ταιριάζει μὲ τὸν δημοκρατικὸ χαρακτήρα τῆς χώρας”!

Ὁ πρόεδρος τῶν Σουηδῶν δημοκρατῶν ἔκανε ἀναφορὰ καὶ στὶς νεοναζιστικὲς ὁμάδες ποὺ δροῦν στὴν χώρα λέγοντας ὅτι “ἀπεχθάνομαι τὸν ναζισμό, εἶναι ξεκάθαρο ὄμως οτι εἶναι “προϊόν” τῆς ἀθρόας μετανάστευσης”. (olympiada Αύγουστος 27, 2012)

Τελικὰ στὴν Σουηδία φαίνεται νὰ θέλουν νὰ τὰ ἀπαγορέψουν ὅλα γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ την "σύγκρουση τῶν πολιτισμών" ποῦ ἄρχισε νὰ μαίνεται μέσα στὴν ἴδια τὴν αὐλή τους; Σίγουρα ὅμως ὅταν καῖς χλωρὰ καὶ ξερὰ παίρνεις καὶ ἐσὺ φωτιὰ καὶ τότε "Οὐαὶ στὰ Ἔθνη τοῦ Βορρά".

Β. "Ἡ Σουηδία ἐφεξῆς ἀποτελεῖ στόχο τῶν ρωσικῶν ἐνόπλων δυνάμεων μετὰ τὴν ἀπόφασή της νὰ ἐγκαταλείψει τὴν πολιτικὴ τῆς οὐδετερότητας καὶ νὰ παράσχει διευκολύνσεις στὸ ΝΑΤΟ" δήλωσε ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωσικοῦ ὑπουργείου Ἄμυνας μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης τῆς Σουηδίας νὰ ἐπιτρέψει τὴ χρήση τοῦ ἐθνικοῦ ἐναέριου χώρου της ἀπὸ τὰ ἀεροσκάφη ἐναέριας ἔγκαιρης προειδοποίησης καὶ ἐλέγχου (AWACS) E-3A Sentry τοῦ ΝΑΤΟ!

Ἡ Μόσχα θεωρεῖ πλέον ὅτι ἑνώθηκε ὁ σκανδιναβικὸς ἀμυντικὸς χῶρος τῶν χωρῶν τοῦ ΝΑΤΟ, πλὴν τῆς Φινλανδίας (to-radar.gr/ 5 Μαίου 2014). Τόσο πολὺ μᾶλλον φοβήθηκε ὁ κ. Κὰρλ Μπὶλντ ἀπὸ τὰ παραπάνω πού ταύτισε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸν Πούτιν; Λέγοντας ὅτι "ὁ Β. Πούτιν δὲν δεσμεύεται ἀπὸ τὶς διεθνεῖς ἀξίες, ἀλλὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία"!

Ποῦ νὰ ξέρει ὁ "κακομοίρης" ὁ Κὰρλ ὅτι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ δὲν δεσμεύει ἀλλὰ ἀπελευθερώνει ὅμοιούς του ποὺ εἶναι δεμένοι μὲ "νοητὰ δεσμὰ" καὶ φυσικὰ ἂν τὸ θέλουν οἱ ἴδιοι. Καὶ λογικὸ εἶναι νὰ μὴν ξέρει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ὀρθοπραξία εἶναι οἱ πραγματικὲς Ὑπερδυνάμεις τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ μάλιστα "πυρηνικές" γιατί ἀλλοιώνουν τὸν πυρήνα τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας μὲ τὸν "Ζῶντα Λόγο τοῦ Θεανθρώπου". Καὶ φυσικὰ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχουν νὰ φοβηθοῦν τίποτε , οὔτε καὶ ἀπὸ τοὺς δαιμονιώδεις ἀλαλαγμοὺς τοῦ "νεοεμφανιζόμενου στὺλ Κὰρλ Μπιλντ".

"Ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἤσαν μόνο δώδεκα καὶ δὲν ὑπῆρχε στὴ σκέψη κανενὸς ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἀκόμα ἡ ἰουδαϊκὴ συναγωγὴ ἀνθοῦσε καὶ ἡ ἀσεβὴς εἰδωλολατρία κυριαρχοῦσε σ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκουμένη, ὁ Κύριος εἶχε προφητέψει: Ἐπὶ ταύτη τὴ πέτρα (δηλαδὴ πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Πέτρου) οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτής" (Ματθ. 16,18).

Διαπιστώνεις τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς προφητείας; Βλέπεις τὴν ἐκπλήρωσή της; Σκέψου πόσο σημαντικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας σχεδὸν σ' ὅλη τὴ γῆ μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα. Σκέψου πῶς ἄλλαξε τὴ ζωὴ τόσων ἐθνῶν καὶ ὁδήγησε στὴν πίστη τόσους λαούς, πῶς κατάργησε προγονικὰ ἔθιμα, πῶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ μακροχρόνιες συνήθειες, πῶς σκόρπισε σὰν σκόνη τὴν κυριαρχία τῆς ἡδονῆς καὶ τὴ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, πῶς ἐξαφάνισε σὰν καπνὸ τὴν ἀκάθαρτη τσίκνα τῶν θυσιῶν, τὶς εἰδωλολατρικὲς τελετές, τὶς βδελυκτὲς ἑορτές, τὰ ξόανα, τοὺς βωμοὺς καὶ τοὺς ναούς, πῶς οἰκοδόμησε παντοῦ ἅγια θυσιαστήρια, στὴν πατρίδα μας καὶ στὶς χῶρες τῶν Περσῶν, τῶν Σκυθῶν, τῶν Μαύρων, τῶν Ἰνδῶν. Τί λέω; Ἀκόμα καὶ στὰ Βρετανικὰ νησιά, ποῦ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴ Μεσόγειο, στὸν ὠκεανό, ἁπλώθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ χτίστηκαν θυσιαστήρια. Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος Ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας

Καὶ κάτι ἐξαιρετικὰ ἀφιερωμένο γιὰ τὸν παραπάνω ΥΠΕΞ, ἐμπλουτισμένο μὲ νοητὲς εἰκόνες Ὁμολογίας τῶν ἡμερῶν μας ἀπὸ τὴν Συρία, Ὀδησσὸ καὶ τὶς χῶρες τῆς Ἀφρικῆς ποὺ σφάζουν, σταυρώνουν καὶ καῖνε Χριστιανούς.

"Αν δὲν πιστεύεις στὰ λόγια, πίστευε στὰ πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν νὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ἀκονισμένα; Ὅμως δὲν τὴν νίκησαν. Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι, ποῦ τὴν πολέμησαν; Ἔχουν σιγήσει καὶ παραδόθηκαν στὴν λήθη. Καὶ ποῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Λάμπει περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τὰ δικά τους σβήστηκαν, τὰ δικά της εἶναι ἀθάνατα".

«ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24.35).

«Μάταιος ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας» (μέτ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ 33 σ. 387-9).

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/05/blog-post_7466.html

Μὲ ἐπιστολή της πρὸς τὸν ὑπουργὸ Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἡ Παμποντιακὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος επανερχεται καὶ καταδικάζει μὲ τὸν πλέον ἔντονο τρόπο την παράλειψη τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν λαῶν τῆς πάλαι ποτὲ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὶς πρόνοιες τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου», ποὺ πρόκειται νὰ ἐπανέλθει ἐντός των ἡμέρων πρὸς ψήφιση ἀπὸ τὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.

Τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἑξῆς:

Θεσσαλονίκη, 30-4-2014

Aρ.Πρ.:6694

Πρός: Ἀξιότιμο Ὑπουργὸ Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Χαράλαμπο Ἀθανασίου

Κοινοποίηση:

• Ὅλους τους Βουλευτές,
• ΜΜΕ
• Τὰ 431 Σωματεῖα Μέλη Παμποντιακὴς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος

Υπόμνημα

Σὲ συνέχειά του ἀπὸ 24 Νοεμβρίου2013 Ψηφίσματος τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τῆς Παμποντιακῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος, τοῦ ἀπὸ 28 Νοεμβρίου 2013, μὲ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου 8, Δελτίου τύπου τῆς Διεθνοῦς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ἑλλήνων, τοῦ ἀπὸ 2 Δεκεμβρίου 2013 μὲ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου 6386 ὑπομνήματός μας, τοῦ ἀπὸ 15 Ἀπριλίου 2014, μὲ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου 24, Δελτίου τύπου τῆς Διεθνοῦς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ἑλλήνων καὶ δεδομένου τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸ ὁμόφωνο ψήφισμα, της 24ης Φεβρουαρίου1994, ἀνακήρυξε τὴν 19η Μαΐου ὡς «Ἡμέρα Μνήμης γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων στὸ Μικρασιατικὸ Πόντο», ἡ Παμποντιακὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος επανερχεται καὶ καταδικάζει μὲ τὸν πλέον ἔντονο τρόπο την παράλειψη τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν λαῶν τῆς πάλαι ποτὲ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὶς πρόνοιες τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου», ποὺ πρόκειται νὰ ἐπανέλθει ἐντός των ἡμέρων πρὸς ψήφιση ἀπὸ τὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.

Μᾶς προκαλεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονός, καθὼς παρόλες τὶς διαβεβαιώσεις ποὺ λάβαμε, ἐπανέρχεστε μὲ τὸ ὑπὸ ψήφιση νομοσχέδιο στὸ ὁποῖο διαχωρίζετε τὰ θύματα τῶν Γενοκτονιῶν, καθὼς ἀλλὰ τυγχάνουν προστασίας καὶ ἄλλα ὄχι. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν οὐσιαστικὰ ἀναιρεῖτε τὴν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, καθὼς ὡς κριτήριο γιὰ τὴν ὑπαγωγὴ στὶς διατάξεις τοῦ νόμου καὶ ἰδιαίτερα στὸ ἄρθρο 3 αὐτοῦ τίθεται ἡ ἀναγνώρισή τους ἀπὸ Ἑλληνικὸ ἢ Διεθνὲς δικαστήριο καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑποβαθμίζετε τὸ κύρος καὶ τὴν ἐγκυρότητα τῆς ἴδιας της Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ παράληψη αὐτὴ στερεῖ ἀπὸ τὴν φαρέτρα μας, στὸν ἀγώνα ποὺ δίδεται γιὰ τὴν διεθνῆ ἀναγνώριση τοῦ ἐγκλήματος τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἕνα σημαντικὸ ὅπλο καὶ χρήσιμο ἐργαλεῖο καὶ τελικὰ ἐμφανίζει τὴν συντεταγμένη Πολιτεία ἀνακόλουθη καθὼς ἀφήνει σαφέστατα ἐρωτηματικὰ σχετικὰ μὲ τὸ ποία εἶναι ἡ στάση της στὸ ζήτημα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀναγνωρίζοντας ἀφενὸς τὴν Γενοκτονία ἀρνούμενη ἀφετέρου νὰ συμπεριλάβει τὴν ἄρνησή της στὶς πρόνοιες τοῦ ἐν λόγω νομοθετήματος.

Ὡς Παμποντιακὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος ἀλλὰ κυρίως ὡς μέλη τῆς Ἀνθρωπότητας σαςεφιστήσουμε τὴν προσοχή, καθὼς οἱ βουλευτὲς ποὺ θὰ ψηφίσουν τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, μὲ τὴν μορφὴ ποὺ ἔχει σήμερα, θὰ εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ «ἐγκωμιάζουν, ἀρνοῦνται καὶ ἐκμηδενίζουν τὰ ἐγκλήματα τῆς γενοκτονίας», κατὰ τοὺς ὁρισμοὺς τοῦ ἄρθρου 3, ὅπως αὐτὸ διατυπώνεται στὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση, ποὺ ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ἀρμένιοι στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αιώνα ἀπὸ τὸ Κεμαλικὸ καθεστώς.Σᾶς καλοῦμε ἔστω καὶ την υστατη στιγμὴ νὰ διορθώσετε τὴν παράλειψή σας.

Μὲ τιμὴ

Γιὰ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο

Πηγή: http://www.anixneuseis.gr/?p=91216http://www.anixneuseis.gr/?p=91216

Τα ψέματα τέλειωσαν και η Τουρκία αδίστακτη και προκλητική προχωρεί και νομότυπα εν μέσω της γενικής ελληνικής αδιαφορίας, (αλήθεια σε μια κατοχική  Ελλάδα ποιος θα ασχοληθεί με τέτοια θέματα;) στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης, το μεγάλο αυτό αρχιτεκτονικό και θρησκευτικό σύμβολο της χριστιανοσύνης και της Ορθοδοξίας, σε μουσουλμανικό τέμενος χωρίς να υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση από  ελληνικής πλευράς. Αντίθετα στην μνημονιακή  και προπαντός  «αντιρατσιστική» Ελλάδα, οι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ετοιμάζονται να γεμίσουν τις πόλεις τους με μιναρέδες και άλλα μουσουλμανικά ιδρύματα.

Σύμφωνα λοιπόν με αποκλειστικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Habertürk, (3/5), ο ανεξάρτητος, (και αυτό έχει την σημασία του), βουλευτής της περιοχής του Burdur, Hami Yıldırım, κατέθεσε στην τουρκική βουλή σχετικό νομοσχέδιο για την μετατροπή της αγίας Σοφίας σε τζαμί, εν όψει και της προαναγγελθείσας προσευχής που προτίθεται να κάνει ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταΐπ Ερντογάν, στις 29 Μαΐου επέτειο της άλωσης, μιμούμενος τον σουλτάνο Μωάμεθ τον Πορθητή. Έτσι, όπως αναφέρει στο δημοσίευμα της η τουρκική εφημερίδα, 80 χρόνια μετά την ανακήρυξη της Αγίας Σοφίας σε μουσείο, με το νομοσχέδιο αυτό που κατέθεσε ο Τούρκος βουλευτής επανέρχεται στην μουσουλμανική της ταυτότητα, όπως χαρακτηριστικά τονίζουν οι Τούρκοι, αδιαφορώντας για πιθανές διεθνείς αντιδράσεις για την νέα αυτή τουρκική πρόκληση με διεθνείς διαστάσεις.

Το νομοσχέδιο, όπως αναφέρει η Habertürk, έχει τρία βασικά άρθρα τα οποία συνοπτικά είναι τα εξής : 1) Η Αγία Σοφία θα ανοίξει τις πύλες σαν μουσουλμανικό τέμενος στην μουσουλμανική λατρεία. 2) Η απόφαση της μετατροπής της σε μουσουλμανικό τέμενος  θα τεθεί σε ισχύ άμα την επίσημη  δημοσίευση του νομοσχέδιου. 3) Η εκτέλεση της απόφασης θα γίνει από το υπουργικό Συμβούλιο. Ο Τούρκος βουλευτής αιτιολογώντας την απόφαση του να καταθέσει το νομοσχέδιο μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, επικαλέστηκε ιστορικούς λόγους και φυσικά αναφέρθηκε στην ιστορική κίνηση του Μωάμεθ του Πορθητή ο οποίος μόλις εισήρθε νικητής στην Κωνσταντινούπολη κατευθύνθηκε στην Αγία Σοφία και εκεί τέλεσε τη πρώτη μουσουλμανική προσευχή ανακηρύσσοντας το ναό σε μουσουλμανικό τέμενος. Συνεχίζοντας τόνισε πως δεν είναι αποδεκτό να τελούνται μουσουλμανικές προσευχές έξω από την Αγία Σοφία και στον περίγυρο της και να απαγορεύεται οι πιστοί μουσουλμάνοι να εισέρχονται μέσα στον ναό για να προσευχηθούν σύμφωνα με το ισλαμικό τυπικό. Για τον λόγο αυτό, όπως ανέφερε ο Τούρκος βουλευτής και για να είμαστε συνεπείς στην ιστορία, γίνεται η κατάθεση αυτού του σχεδίου νόμου σύμφωνα με το οποίο η Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης ξαναγίνεται τζαμί και παραδίδεται στους μουσουλμάνους για προσευχή και λατρεία. Μάλιστα πρόσθεσε ότι και ο περίγυρος της Αγίας Σοφίας με όλα τα κτίσματα που υπάρχουν θα τεθούν υπό την νέα μουσουλμανική αρχή που θα διοικεί και θα διαχειρίζεται το κτιριακό συγκρότημα του ιστορικού ναού.

Όπως βλέπουμε οι Τούρκοι προσχωρούν απτόητοι σε αυτή την ιστορική και θρησκευτική ασέλγεια διαβλέποντας πως μια ανίσχυρη Ελλάδα και μια κατοχική ελληνική κυβέρνηση δεν έχει το σθένος να αντιδράσει ή τουλάχιστον να προκαλέσει διεθνείς αντιδράσεις σε αυτή την προκλητικότατη κίνηση με διεθνείς διαστάσεις. Και ενώ κάποιοι υποστήριζαν πως η Αγία Σοφία θα ξαναγίνονταν χριστιανικός ναός, τώρα βλέπουμε ότι όχι μόνο διαψεύδονται όλες οι ελπίδες τους αλλά μέσα στο ιστορικό αυτό κτίσμα με τις ευλογίες του «φιλέλληνα», (για κάποιους ανόητους),  Ερντογάν, θα ακούγονται ξανά οι κραυγές των ιμάμηδων και τον χοτζάδων, ενώ εμείς θα λιβανίζουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους που παράνομα έχουν εισέρθει στην χώρα μας κτίζοντας τους τζαμιά για όλες τις ανάγκες τους. Φαίνεται, ήρθε ο καιρός να… μαθαίνουμε και εμείς το… «Λα ιλάχ ιλ Αλλάχ»!

Καημένη Ελλάδα του πλεονάσματος της ηλιθιότητας και του «σαξές στόρυ» της μεγάλης προδοσίας σου και… εις «ανωτέρα»!!!

Έτερο δημοσίευμα για το ίδιο θέμα:

Να βεβηλώσει την Αγία Σοφία ετοιμάζεται ο Ερντογάν;

Ότι είναι ένας θρησκόληπτος ημιπαράφρων δεν είναι νέο, το αναφέρουν οι εκθέσεις δυτικών μυστικών υπηρεσιών και προφανώς ξέρουν πολύ περισσότερα από όσα ξέρουμε εμείς, για τον «σουλτάνο» της Άγκυρας με την αρρωστημένη νοοτροπία και τη διαφθορά που έχει φτάσει μέχρι το κόκαλο του ιδίου, της οικογενείας του και του ισλαμικού σιναφιού του.

Εάν αληθεύει το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ», τότε ο φίλος και κουμπάρος Ελλήνων πολιτικών, ετοιμάζεται για την απόλυτη πρόκληση, όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα και την ορθοδοξία, αλλά και απέναντι σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, σε ανατολή και δύση.

Ο Ερντογάν φέρεται να έχει βάλει στόχο να οργανώσει μουσουλμανική θρησκευτική τελετή στο απόλυτο σύμβολο της ορθοδοξίας, την εκκλησία της Αγίας Σοφίας, προσκαλώντας μάλιστα και τους ηγέτες άλλων ισλαμικών χωρών, καθώς στην τελετή θα παραβρεθεί και ο ίδιος. Στόχος του «πολυχρονεμένου» είναι να εντάξει την προκλητική αυτή ενέργεια στο πλαίσιο των ετήσιων εορτασμών για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453…

Μπορεί να φαίνεται σε πολιτικό επίπεδο ως μια ενέργεια που στόχο έχει τη συσπείρωση του ισλαμικού στοιχείου στην Τουρκία, εν όψει των προεδρικών εκλογών του Αυγούστου, είναι όμως ενέργεια με πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια που δεν θα πρέπει να μείνει αναπάντητη. Πρόκειται δε για τόσο γελοία και επικίνδυνη προσωπικότητα, που φέρεται να σκοπεύει να προβεί στην ανακοίνωση επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, με σκοπό να αποδείξει υποτίθεται πως δεν είναι διώκτης της ορθοδοξίας…

Κι άλλα «άνθη» του ισλαμιστικού AKP που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Ερντογάν, δεν έχουν κρύψει την επιθυμία τους για μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, αν και από την εποχή του Μουσταφά Κεμάλ «Ατατούρκ», λειτουργούσε ως μουσείο. Ακόμα και ο σφαγέας έδειξε τον στοιχειώδη σεβασμό σε ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όχι μόνο των ορθοδόξων.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_4154.html, http://www.defence-point.gr/news/?p=101261 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Ελληνικό Στρατό και το Πεζικό μας,

που με την καθημερινή τους θυσία μας εμπνέουν

να διατηρούμε ακόμη ελπίδα !

Χρόνια πολλά σ΄αυτούς που παρελαύνουν με ψηλά το κεφάλι

στα ελληνικά χώματα.

Χρόνια πολλά σ΄ αυτούς, που προσπαθούν να τους πληγώσουν οι άγευστοι ελληνικής ανδρείας στα "τηλε-παράθυρά" τους, αλλά δεν πληγώνονται.

Χρόνια πολλά σ΄ αυτούς πού προτιμούν την λάσπη του στίβου μάχης

παρά της διπλωματίας...

Ο Άγιος Γεώργιος να σας σκεπάζει με τη χάρη του !

 Δείτε το σχετικό video με τις  καταπληκτικές λήψεις ! 

Διαβάστε τη ζωή και το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου (όπως την επιμελήθηκε το ΓΕΣ) :

Ο 'Αγιος και Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος έζησε κατά τα τέλη του γ' και αρχές δ' μ.Χ. αιώνα στους χρόνους του φοβερού διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανού. Κατάγονταν από τη χώρα της Καππαδοκίας, από μεγάλη και ένδοξη γενιά. Πρώτα ήταν αξιωματικός στο τάγμα των «Τριβούνων» και λίγο πριν αρχίσουν τα μαρτύρια του πήρε προαγωγή και έγινε Κόμης ένα αξίωμα, που σήμερα θα το λέγαμε Έπαρχος, Ηγεμών ή Στρατηλάτης.

Το ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων αναφέρεται στη φροντίδα που έδειξαν για το θάνατο του Αθάνατου οι γυναίκες εκείνες που η διδασκαλία του Χριστού τους έδωσε ζωή.

Τότε «ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ως και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθεν προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε΄ 43). Υπήρχε κι άλλος ένας μεγάλος άνδρας που είχε έρθει από την Αριμαθαία στο όρος Εφραίμ. Αυτός ήταν ο προφήτης Σαμουήλ. Ο Ιωσήφ αναφέρεται κι από τους τέσσερις ευαγγελιστές, κυρίως σε όσα σχετίζονται με την ταφή του Κυρίου Ιησού. Ο Ιωάννης τον αποκαλεί κρυφό μαθητή του Ιησού (ιθ’ 38). Ο Λουκάς τον ονομάζει άνδρα «αγαθό και δίκαιο» (κγ’ 50), ο Ματθαίος πλούσιο (κζ’ 57). Ο ευαγγελιστής δεν ονομάζει πλούσιο τον Ιωσήφ από ματαιότητα, για να δείξει πως ο Κύριος ανάμεσα στους μαθητές Του είχε και πλούσιους, αλλά για να καταλάβουμε πως μπορούσε εκείνος να πάρει το σώμα του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος δε θα ήταν δυνατό να πλησιάσει τον Πιλάτο, εκπρόσωπο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο Ιωσήφ ήταν πλούσιος ψυχικά. Είχε φόβο Θεού κι ανέμενε κι αυτός τη βασιλεία του Θεού. Εκτός όμως από τα ιδιαίτερα πνευματικά του χαρίσματα, ο Ιωσήφ ήταν και πλούσιος, άνθρωπος επιρροής. Ο Μάρκος κι ο Λουκάς τον ονομάζουν βουλευτή. Ήταν κι αυτός, όπως κι ο Νικόδημος, ένας από τους πρεσβύτερους του λαού. Όπως κι ο Νικόδημος επίσης, ήταν κι αυτός θαυμαστής και κρυφός μαθητής του Χριστού. Μπορεί οι δύο αυτοί άνδρες να ήταν κρυφοί οπαδοί της διδασκαλίας του Χριστού, ήταν έτοιμοι όμως να εκτεθούν στον κίνδυνο και να σταθούν κοντά Του. Ο Νικόδημος κάποτε ρώτησε κατά πρόσωπο τους πικρόχολους Ιουδαίους άρχοντες, όταν αναζητούσαν να σκοτώσουν τον Χριστό: «Μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ’ αυτού πρότερον και γνω τί ποιεί;» (Iωάν. ζ’ 51).

Ο από Αριμαθαίας Ιωσήφ μπήκε σε μεγαλύτερο κίνδυνο όταν αποφάσισε να πάρει το σώμα του Κυρίου, την ώρα που οι στενοί μαθητές Του είχαν διασκορπιστεί, γιατί οι Ιουδαίοι λύκοι που δολοφόνησαν τον ποιμένα, ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να επιπέσουν και στο ποίμνιο. Το ότι αυτό που έκανε ο Ιωσήφ ήταν επικίνδυνο, το επισημαίνει ο ευαγγελιστής με τη λέξη «τολμήσας». Ήθελε τότε κάτι παραπάνω από θάρρος. Ήθελε τόλμη το να παρουσιαστεί στον αντιπρόσωπο του Καίσαρα και να ζητήσει το σώμα του σταυρωμένου «κακούργου». Ο Ιωσήφ όμως, με τη μεγαλοσύνη της ψυχής του, απέβαλε το φόβο του κι απόδειξε πως ήταν πραγματικός μαθητής του Ιησού Χριστού.

«Ο δε Πιλάτος εθαύμασεν ει ήδη τέθνηκε, και προσκαλεσάμενος τον κεντυρίωνα επηρώτησεν αυτόν ει πάλαι απέθανε· και γνούς από του κεντυρίωνος εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ» (Μάρκ. ιε’ 44-45). Ο Πιλάτος ήταν καχύποπτος και επιφυλακτικός. Ήταν από τους κυβερνήτες που ασκούν την εξουσία τους με βία, όπως με βία την είχε αποσπάσει από άλλους. Δεν μπορούσε να πιστέψει ούτε λέξη ακόμα κι από ευγενείς ανθρώπους, όπως ο Ιωσήφ. Ίσως δυσκολευόταν πραγματικά να πιστέψει πως Εκείνος, που μόλις το προηγούμενο βράδυ είχε καταδικάσει σε σταυρικό θάνατο, είχε ήδη παραδώσει την τελευταία του πνοή στο σταυρό. Ο Πιλάτος αποδείχτηκε πως ήταν ένας γνήσιος αντιπρόσωπος της ρωμαϊκής τυπολατρείας. Ήταν πολύ πιο πρόθυμος να πιστέψει τον κεντυρίωνα, που τον είχε επιφορτίσει με το καθήκον να φρουρήσει το Γολγοθά, παρά έναν εξέχοντα πρεσβύτερο του λαού. Μόνο όταν ο κεντυρίων επιβεβαίωσε «επίσημα» την αναφορά του Ιωσήφ, θέλησε ο Πιλάτος να ικανοποιήσει το αίτημά του.

«Και αγοράσας σινδόνα και καθελών αυτόν ενείλησε τη σινδόνι και κατέθηκεν αυτόν εν μνημείω, ο ην λελατομημένον εκ πέτρας, και προσεκύλισε λίθον επί την θύραν του μνημείου» (Μάρκ. ιε’ 46-47). Άλλος ευαγγελιστής λέει πως αυτός ο τάφος ήταν του Ιωσήφ· «και εθηκεν αυτόν εν τω καινώ αυτού μνημείω» (Ματθ. κζ’ 60) – «εν ω ουδείς ανθρώπων ετέθη» (Ιωάν. ιθ’ 41). Όταν σταυρώνουμε το νου μας για τον κόσμο και τον ενταφιάζουμε σε μια αναγεννημένη καρδιά, σαν σε τάφο, τότε ο νους μας θα αναζωογονηθεί και θ’ αναγεννηθεί ολόκληρος ο εσωτερικός μας άνθρωπος.

Ένας νέος τάφος, σφραγισμένος. Μια μεγάλη πέτρα στην είσοδο του τάφου κι ένας φύλακας να φρουρεί μπροστά στον τάφο. Τί σημαίνουν όλ’ αυτά; Όλα τους ήταν προληπτικά μέτρα, παρμένα με τη σοφία της πρόνοιας του Θεού. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, θα σφραγίζονταν κι όλα τα στόματα εκείνων που θα τολμούσαν να ισχυριστούν πως ο Χριστός είτε δεν πέθανε είτε δεν αναστήθηκε είτε ότι έκλεψαν το σώμα Του. Αν ο Ιωσήφ δεν είχε ζητήσει το σώμα Του από τον Πιλάτο· αν ο κεντυρίων δεν είχε δώσει επίσημη διαβεβαίωση για το θάνατο του Χριστού· αν το σώμα δεν είχε ενταφιαστεί και σφραγιστεί με την παρουσία φίλων και εχθρών του Χριστού, ίσως να ισχυρίζονταν πολλοί πως ο Χριστός δεν είχε πεθάνει πραγματικά, αλλά είχε πέσει σε κώμα και μετά ανέκτησε τις αισθήσεις του. Κάτι τέτοιο υποστήριξαν τελευταία ο Σλαϊερμάχερ και κάποιοι προτεστάντες. Αν ο τάφος δεν είχε σφραγιστεί μ’ έναν ογκόλιθο κι αν δεν τον φύλαγαν φρουροί, ίσως παραδέχονταν πως ο Χριστός πέθανε κι ενταφιάστηκε, αλλά οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του από τον τάφο. Αν δεν ήταν καινούργιος ο τάφος, ίσως να υποστήριζαν πως δεν ήταν ο Χριστός αυτός που αναστήθηκε αλλά κάποιος άλλος νεκρός, που είχε ταφεί εκεί παλιότερα. Έτσι όλα τα προληπτικά μέτρα που πήραν οι Ιουδαίοι για να πνίξουν την αλήθεια, με την πρόνοια του Θεού βοήθησαν για να την καταδείξουν.

Ο Ιωσήφ πήρε το σώμα του Ιησού, «ενετύλιξεν αυτό σινδόνι καθαρά» (Ματθ. κζ’ 59) και το απόθεσε στον τάφο. Αν θέλουμε ν’ αναστηθεί μέσα μας ο Κύριος, πρέπει να τον διατηρούμε μέσα στο καθαρό και αγνό σώμα μας. Το καθαρό σεντόνι υποδηλώνει το καθαρό σώμα. Το σώμα που έχουν μολύνει οι κακίες και τα πάθη δεν είναι κατάλληλος τόπος για ν’ αναστηθεί εκ νεκρών και να ζήσει ο Κύριος.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης συμπληρώνει την εικόνα που δίνουν οι άλλοι ευαγγελιστές, λέγοντας πως στην ταφή του Χριστού ήρθε και ο Νικόδημος «φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν, έλαβον ουν το σώμα του Ιησού και έδησαν αυτό εν οθονίοις μετά των αρωμάτων, καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν» (Ιωάν. ιθ’ 39-40).

Ευλογημένοι άνθρωποι! Πήραν το πανάγιο σώμα του Ιησού με τόλμη, στοργή και αγάπη και το απέθεσαν στο μνημείο. Τί υπέροχο παράδειγμα είναι αυτό σε όλους εκείνους που αγαπούν τον Κύριο! Και τί φοβερό κατηγορητήριο για τους ιερείς και τους λαϊκούς που ντρέπονται τον κόσμο και πλησιάζουν το άγιο ποτήριο απρόσεκτα, αδιάφορα και χωρίς αγάπη, για να κοινωνήσουν τα ζωοποιά τίμια δώρα, το πάντιμο σώμα και το αίμα του αναστημένου Κυρίου!

Ο Ιωσήφ κι ο Νικόδημος δεν ήταν μόνο φίλοι του Χριστού, που διαπίστωσαν με τα μάτια τους πως ο Ιησούς πέθανε κι ενταφιάστηκε. Η μέριμνα για το νεκρό Κύριο ήταν πράξη αγάπης για τον αγαπημένο τους Φίλο και Διδάσκαλο, αλλά και ανθρωπιστικό καθήκον προς Εκείνον που είχε υποφέρει για χάρη της δικαιοσύνης.

Με θέα τον τάφο όμως βρίσκονταν και δύο ακόμα ψυχές που αγαπούσαν τον Κύριο και παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή τις ενέργειες του Ιωσήφ και του Νικόδημου. Προετοιμάζονταν κι αυτές από την πλευρά τους για μια πράξη αγάπης προς τον Κύριο. Ήταν οι δύο μυροφόρες γυναίκες: η Μαρία η Μαγδαληνή κι η Μαρία, η μητέρα του Ιωσή.

«Η δε Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιωσή εθεώρουν που τίθεται. Και διαγενομένου του σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» (Μάρκ. ιε’47, ιστ’ 1).

Πρώτα αναφέρονται δύο γυναίκες κι έπειτα τρεις. Δύο ήταν οι, μάρτυρες για όλα όσα έγιναν στο Γολγοθά, που είδαν τους κρυφούς μαθητές του Χριστού να κατεβάζουν το νεκρό σώμα Του από το σταυρό. Μετά είδαν όλα όσα έκαναν στο νεκρό σώμα και, αυτό που τις ενδιέφερε περισσότερο, είδαν τον τάφο όπου τον τοποθέτησαν. Αλήθεια, πόση χαρά θα ένιωθαν αν μπορούσαν να τρέξουν και να βοηθήσουν τον Ιωσήφ και το Νικόδημο για να ξεπλύνουν το άγιο σώμα Του από τα αίματα, να καθαρίσουν τις πληγές Του, να ισιώσουν τα μαλλιά Του, να σταυρώσουν τα χέρια Του, να δέσουν το μαντήλι γύρω από το κεφάλι Του και να τυλίξουν όλο το σώμα Του με το σεντόνι! Όμως ούτε το έθιμο ούτε κι ο νόμος επέτρεπε να το κάνουν αυτό μαζί με άνδρες. Γι’ αυτό και θα πήγαιναν αργότερα να τα κάνουν όλα μόνες τους, και κυρίως για ν’ αλείψουν τον Κύριο με αρώματα. Μαζί τους αργότερα θα πήγαινε κι η τρίτη μυροφόρα, η φίλη τους. Το Πνεύμα του Χριστού τις έδεσε όλες με φιλία.

Ποιές ήταν οι γυναίκες αυτές; Τη Μαρία τη Μαγδαληνή την ξέρουμε. Ήταν η Μαρία εκείνη που ο Κύριος τη θεράπευσε, της έβγαλε επτά δαιμόνια από μέσα της. Η Μαρία του Ιωσή κι η Μαρία του Ιακώβου, όπως λένε οι πατέρες, ήταν ένα και το αυτό πρόσωπο. Η Σαλώμη ήταν σύζυγος του Ζεβεδαίου, η μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννη.

Τί μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσα στις γυναίκες αυτές και στην Εύα! Αυτές έτρεξαν από αγάπη για να υπακούσουν το νεκρό Κύριο, ενώ η Εύα δεν έκανε υπακοή στον Ζώντα Κύριο! Εκείνες φάνηκαν υπάκουες στο Γολγοθά, στον τόπο του εγκλήματος, της κακίας και της αιματοχυσίας, ενώ η Εύα έκανε παρακοή μέσα στον παράδεισο!

«Και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου» (Μάρκ. ιστ’ 2). Σ’ αυτό, ότι δηλαδή ήταν η πρώτη μέρα τής εβδομάδας όταν αναστήθηκε ο Κύριος, η επόμενη μέρα του σαββάτου, συμφωνούν όλοι οι ευαγγελιστές. Ο Μάρκος το ξεκαθαρίζει καλύτερα: «και διαγενομένου του σαββάτου…» (Μάρκ. ιστ’ 1), αφού είχε περάσει το σάββατο. Όλοι οι ευαγγελιστές συμφωνούν πως ο Κύριος αναστήθηκε πολύ πρωί την Κυριακή. Συμφωνούν επίσης πως οι γυναίκες πήγαν στον τάφο του Κυρίου πολύ νωρίς το πρωί. Ο Μάρκος στο ευαγγέλιό του φαίνεται πως το γεγονός αυτό το μεταφέρει λίγο αργότερα, γιατί λέει ανατείλαντος του ηλίου.

Είναι πολύ πιθανό οι γυναίκες να πήγαν στον τάφο αρκετές φορές, τόσο από αγάπη για το νεκρό Κύριο, όσο κι από φόβο, μήπως οι εχθροί Του έρθουν και βεβηλώσουν τον τάφο και το ίδιο Του το σώμα. Όπως λέει ο Ιερώνυμος στο σχόλιό του στο κατά Ματθαίον, «πηγαινοέρχονταν με ανυπομονησία, δεν ήθελαν ν’ απομακρυνθούν για πολύ από τον τάφο του Κυρίου». Ίσως εδώ ο Μάρκος να μη μιλάει για τον αισθητό ήλιο αλλά για τον ίδιο τον Κύριο, σύμφωνα με τα λόγια του προφήτη, «και ανατελεί υμίν… ήλιος δικαιοσύνης» (Μαλαχ. Δ΄ 2), αναφερόμενος στο Μεσσία. Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης είχε ήδη αναστηθεί εκ νεκρών την πρωινή ώρα που οι μυροφόρες πήγαν στον τάφο. Όπως ο Ήλιος αυτός έλαμψε πολύ προτού δημιουργηθεί ο αισθητός ήλιος, έτσι και τώρα, στη δεύτερη δημιουργία, στην αναγέννηση του κόσμου, έλαμψε στην ανθρώπινη ιστορία προτού ανατείλει στη γη ο αισθητός ήλιος.

«Και έλεγον πρός εαυτάς· τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;» (Μάρκ. ιστ’ 3). Καθώς οι μυροφόρες γυναίκες ανέβαιναν προς το Γολγοθά, συζητούσαν μεταξύ τους το πρόβλημα αυτό. Ποιός θα κυλίσει τη βαριά πέτρα από τη θύρα του μνημείου; Όλα έδειχναν πως δεν περίμεναν κάτι αναπάντεχο. Τα γυναικεία χέρια δεν ήταν δυνατά για να σπρώξουν τη βαριά πέτρα και να ελευθερώσουν την είσοδο του μνημείου. Κι ο λίθος ήταν μέγας σφόδρα.

Καημένες γυναίκες! Δεν θυμήθηκαν πως το έργο που πήγαιναν με τόσο ζήλο και σπουδή να κάνουν στον τάφο, είχε ήδη συντελεστεί όσο ζούσε ο Κύριος. Στο δείπνο που παρέθεσε στον Κύριο στη Βηθανία ο Σίμων ο λεπρός, κάποια γυναίκα έχυσε στο κεφάλι του Χριστού ένα πολύτιμο μύρο. Ο παντογνώστης Κύριος είπε τότε για τη γυναίκα αυτή: «Βαλούσα γαρ αύτη το μύρον τούτο επί του σώματός μου, προς το ενταφιάσαι με εποίησεν» (Ματθ. κστ’ 12). Προγνώριζε με ακρίβεια ότι το σώμα Του δε θα δεχόταν κανένα άλλο άρωμα στο θάνατό Του. Ίσως διερωτηθείς: Γιατί τότε η πρόνοια του Θεού άφησε τις αφοσιωμένες αυτές γυναίκες ν’ απογοητευτούν τόσο πολύ; Πήγαν ν’ αγοράσουν το πολύτιμο μύρο, ήρθαν φοβισμένες μέσα στη νύχτα στο μνημείο και στο τέλος να μην εκτελέσουν το καθήκον αυτό, που με τόση αγάπη και θυσία είχαν προετοιμάσει; Μήπως όμως η θεία αυτή πρόνοια δεν αποζημίωσε τις προσπάθειές τους μ’ έναν ασύγκριτα πλουσιότερο τρόπο κι αντί να δουν νεκρό τον Κύριο τον είδαν ζωντανό;

«Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος· ην γαρ μέγας σφόδρα, και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, και εξεθαμβήθησαν» (Μάρκ. ιστ’ 4-5). Όταν ο Μωυσής έφτασε με το λαό του στην Ερυθρά Θάλασσα, αντιμετώπισε μια δυσκολία, ένα μεγάλο πρόβλημα. Πώς θα άνοιγε δρόμο στη θάλασσα, εκεί που δεν υπήρχε; Μόλις όμως κραύγασε για βοήθεια στο Θεό η θάλασσα χώρισε στα δύο κι ο δρόμος άνοιξε. Το ίδιο έγινε τώρα με τις Μυροφόρες. Προβληματισμένες πολύ έντονα για το ποιός θα κυλίσει τη μεγάλη πέτρα, κοίταξαν και είδαν «ότι αποκεκύλισται ο λίθος». Η πέτρα είχε μετακινηθεί κι εκείνες μπήκαν αμέσως μέσα στο μνημείο. Μα πού πήγαν οι στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο; Αυτοί δεν αποτελούσαν μεγαλύτερο εμπόδιο για να μπουν στο μνημείο, από τη βαριά πέτρα; Εκείνη την ώρα οι φρουροί είτε κείτονταν στη γη μισοπεθαμένοι από το φόβο, είτε είχαν δραπετεύσει προς την πόλη για να διηγηθούν με τρεμάμενη φωνή στους ανθρώπους αυτά που από την εποχή του Αδάμ ως τότε δεν είχαν ακούσει ανθρώπινα αυτιά. Δεν υπήρχε κανένας στο μνημείο για να τις εμποδίσει, κανένας και τίποτα στην είσοδο. Υπήρχε κάποιος όμως μέσα στο μνημείο. Κάποιος που το πρόσωπό του ήταν «ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών» (Ματθ. κη’ 3). Ήταν ένας νέος άνδρας. Ήταν πραγματικά άγγελος του Θεού. Οι γυναίκες φοβήθηκαν κι έπεσαν με το πρόσωπο στη γη. Είναι φοβερό να βλέπει κανείς τη μορφή ενός ουράνιου αγγελιαφόρου του Θεού, εκείνου που έφερε τις πιο υπερφυσικές και χαρμόσυνες ειδήσεις στη γη, από τότε που ο πεσμένος άνθρωπος άρχισε να περιπλανιέται μακριά από τον παράδεισο. Ο Ματθαίος λέει πως ο άγγελος καθόταν πάνω στην πέτρα που είχε κυλίσει από τη θύρα του μνημείου, ενώ ο Μάρκος πως ο άγγελος ήταν μέσα στο μνημείο. Το γεγονός αυτό όμως δεν έχει καμιά αντίθεση. Ίσως οι γυναίκες είδαν πρώτα τον άγγελο πάνω στην πέτρα κι έπειτα άκουσαν τη φωνή του μέσα στο μνημείο. Ο άγγελος δεν είναι κάτι υλικό και ακίνητο. Μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή και οπουδήποτε. Το γεγονός ότι ο Λουκάς αναφέρει δύο αγγέλους, ενώ ο Ματθαίος κι ο Μάρκος έναν, δεν πρέπει να φέρει σε σύγχυση τους πιστούς. Όταν γεννήθηκε ο Κύριος στη Βηθλεέμ, ένας άγγελος εμφανίστηκε ξαφνικά στους ποιμένες κι εκείνοι «εφοβήθησαν φόβον μέγαν» (Λουκ. β’ 9), Πολύ σύντομα μετά, «εξαίφνης εγένετο συν τω αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν» (Λουκ. β’ 13). Στην ανάσταση του Κυρίου στο Γολγοθά ίσως παρευρίσκονταν λεγεώνες αγγέλων του Θεού. Γιατί πρέπει να εκπλαγούμε αν οι Μυροφόρες είδαν τη μια φορά έναν άγγελο και την άλλη δύο;

«Ο δε λέγει αυταίς· μη εκθαμβείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον· ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν, αλλ’ υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν εκεί αυτόν όφεσθε, καθώς είπεν υμίν» (Μάρκ. ιστ’ 6-8).

Ο αστραπόμορφος άγγελος του Θεού φροντίζει πρώτα να ηρεμήσει τις γυναίκες από το φόβο και τον τρόμο τους. Ήθελε να τις προετοιμάσει για τα καταπληκτικά νέα της Ανάστασης του Κυρίου. Η πρώτη έκπληξη για τις γυναίκες ήταν όταν είδαν το μνημείο ανοιχτό. Μετά η έκπληξή τους μεταβλήθηκε σε τρόμο όταν, αντί για Εκείνον που γύρευαν, είδαν αυτόν που δεν περίμεναν.

Ο άγγελος είπε στις γυναίκες με σιγουριά: Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον. Γιατί μίλησε έτσι; Για να τις στερήσει από κάθε αμφιβολία και σύγχυση για Εκείνον που είχε αναστηθεί. Ο άγγελος μιλάει πολύ συγκεκριμένα τόσο για τις ίδιες τις γυναίκες όσο και για τις μελλούμενες γενιές. Με την ίδια πρόθεση ο άγγελός τους δείχνει το καινό μνημείο. «Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Αυτό που είπε ο άγγελος ήταν πλεονασμός. Οι γυναίκες είχαν δει οι ίδιες με τα μάτια τους αυτό που τους είπε ο άγγελος. Δε γινόταν το ίδιο όμως με τους λοιπούς ανθρώπους, γι’ αυτούς που επίσης ο Κύριος πέθανε κι αναστήθηκε. «Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Ο ουράνιος αγγελιαφόρος πρόφερε με τον πιό απλό τρόπο την συγκλονιστικότερη είδηση που ακούστηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. «Ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε». Για τις αθάνατες χορείες των αγγέλων η συγκλονιστικότερη είδηση ήταν ο θάνατος του Κυρίου, όχι η ανάστασή Του. Για τους ανθρώπους τα πράγματα ήταν αντίθετα.

Μετά απ’ αυτό ο άγγελος είπε στις γυναίκες να μεταφέρουν τη χαρμόσυνη είδηση «στους αποστόλους και τω Πέτρω». Γιατί και τω Πέτρω; Σίγουρα επειδή ο Πέτρος ένιωθε περισσότερο ταραγμένος από τους άλλους μαθητές. Η συνείδησή του πρέπει να τον ενοχλούσε επειδή πρόδωσε τρεις φορές τον Κύριο και στο τέλος έφυγε μακριά Του. Η αφοσίωση του ευαγγελιστή Ιωάννη, που μαζί με τον Πέτρο ήταν οι πιό στενοί μαθητές του Κυρίου, θα πρέπει να έκανε πιό ευαίσθητη τη συνείδηση του Πέτρου. Ο Ιωάννης δεν είχε φύγει. Παρέμεινε κάτω από το σταυρό του σταυρωμένου Κυρίου του. Κοντολογίς, ο Πέτρος πρέπει να ένιωθε προδότης του Κυρίου και θα αισθανόταν άβολα στη συντροφιά των αποστόλων, κυρίως μπροστά στην Παναγία Μητέρα Του. Η πίστη του Πέτρου δεν φάνηκε σταθερή σαν πέτρα. Η διστακτικότητα κι η δειλία του τον έκαναν να νιώθει περιφρονημένος στα ίδια του τα μάτια. Είχε ανάγκη να σταθεί ξανά στα πόδια του, ν’ ανακτήσει την υπόληψή του ως άνθρωπος και ως απόστολος. Ο Κύριος, που αγαπά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ακριβώς αυτό έκανε τώρα. Αυτός είναι ο λόγος που ο άγγελος έκανε ειδική αναφορά στον Πέτρο.

Γιατί ο άγγελος μίλησε για την εμφάνιση του Κυρίου στη Γαλιλαία κι όχι για τις άλλες εμφανίσεις Του στην Ιερουσαλήμ και στα περίχωρα, που θα γίνονταν νωρίτερα; «Εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν». Γιατί η Γαλιλαία ήταν περισσότερο ειδωλολατρική κι όχι ισραηλιτική περιοχή. Η θέληση του Κυρίου λοιπόν ήταν να εμφανιστεί εκεί για να δείξει στους μαθητές το δρόμο του ευαγγελίου Του, το βασικό χώρο όπου έπρεπε να δραστηριοποιηθούν για να ιδρύσουν την Εκκλησία του Θεού. Κι άλλος ένας λόγος ήταν επειδή στη Γαλιλαία θα ένιωθαν ελεύθεροι, όχι όπως στην Ιερουσαλήμ που ζούσαν με φόβο. Όχι στο σκοτάδι ή στο μεσόφωτο, αλλά στο φως της ημέρας, για να μην πει κανείς πως ο φόβος έχει μεγάλα μάτια, πως οι μαθητές είδαν ζωντανό τον Κύριό τους στην Ιερουσαλήμ πάνω στον πανικό τους και με την πίεση του φόβου τους. Και τελικά ο άγγελος του Θεού μίλησε για την εμφάνιση του Κυρίου στη Γαλιλαία χωρίς ν’ αναφέρει τίποτα για τις εμφανίσεις Του στην Ιερουσαλήμ, για ν’ αφαιρέσει τα όπλα από τα χέρια των απίστων, που διαφορετικά θα ισχυρίζονταν πως οι απόστολοι είχαν δει κάποιο φάντασμα, επειδή περίμεναν με μεγάλη ψυχική αγωνία να τον δουν. Λέει ο Νικηφόρος: «Γιατί ο άγγελος μιλάει ειδικά για την εμφάνισή Του στη Γαλιλαία; Επειδή η εμφάνιση αυτή ήταν η πιο σπουδαία. Εκεί ο Κύριος δεν εμφανίστηκε σε κάποιο σπίτι με κλειδωμένες τις πόρτες, άλλα σ’ ένα βουνό, ορατός από όλους. Οι μαθητές με το που τον είδαν εκεί τον προσκύνησαν. Εκεί παρουσιάστηκε δυναμικά μπροστά τους και τους αποκάλυψε για την εξουσία που του έδωσε ο Πατέρας Του. «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. κη’ 18). «Μετά το εγερθήναι με προάξω υμάς εις την Γαλιλαίαν» (Μάρκ. ιδ’ 28), είχε πει ο Κύριος. Ως νικητής, δηλαδή, θα προπορευτώ στον ειδωλολατρικό κόσμο και σεις θα με ακολουθήσετε. Οπουδήποτε κι αν σας οδηγήσει το Πνεύμα για να κηρύξετε, κοιτάξτε Με, θα βρίσκομαι μπροστά σας. Θα προπορεύομαι για να σας ανοίγω το δρόμο.

«Και εξελθούσαι έφυγον από του μνημείου· είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον εκφοβούντο γαρ» (Μάρκ. ιστ’ 8). Οι Μυροφόρες τα είχαν χάσει. Πού βρίσκονταν, στον ουρανό ή στη γη; Με ποιόν μιλούσαν; Τί άκουσαν; Τέτοια πράγματα ούτε στον ύπνο τους δεν τα βλέπουν οι άνθρωποι. Μα αυτό που βλέπουν και ακούν τώρα δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό. Απ’ όλα όσα έγιναν, προκύπτει πως ζούσαν μια πραγματικότητα.

Τί ευλογημένος είναι ο φόβος κι ο τρόμος που νιώθει ο άνθρωπος όταν βλέπει ανοιγμένους τους ουρανούς, όταν ακούει μια χαρούμενη φωνή από την αληθινή, αθάνατη και ποθεινή πατρίδα του! Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις έναν αθάνατο άγγελο του Θεού, ούτε ν’ ακούσεις μια φωνή που βγαίνει από αθάνατα χείλη. Πιό εύκολα αντέχεις να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τον ορυμαγδό ολόκληρου του φθαρτού σύμπαντος, παρά να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τη φωνή κάποιου αθάνατου όντος που δημιουργήθηκε πριν από το σύμπαν, που το κάλλος του είναι ασύγκριτα ανώτερο από την ανοιξιάτικη αυγή. Όταν ο προφήτης Δανιήλ, ο άνθρωπος του Θεού, άκουσε τη φωνή του αγγέλου, μονολόγησε: «Ουχ υπελείφθη εν εμοί ισχύς, και η δόξα μου μετεστράφη εις διαφθοράν, και ουχ εκράτησα ισχύος… ήμην κατανενυγμένος, και το πρόσωπόν μου επί την γην» (Δανιήλ, ι’ 8,9).

Πώς λοιπόν να μην τις πιάσει φόβος και τρόμος τις αδύναμες γυναίκες; Πώς να μη φύγουν γρήγορα από το μνημείο; Πώς θα μπορούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν; Με τί λόγια να πουν αυτά που είδαν; Κύριε, η δόξα Σου είναι ανέκφραστη! Εμείς οι θνητοί άνθρωποι ευκολότερα μπορούμε να την εκφράσουμε με τη σιωπή και τα δάκρυά μας παρά με λόγια.

«Και ουδενί ουδέν είπον εφοβούντο γαρ». Δεν είπαν τίποτα στο δρόμο, σε κανέναν. Δε μίλησαν σε κανέναν από τους εχθρούς του Χριστού, σ’ εκείνους που έχυσαν το αίμα Του, ούτε σ’ ολόκληρη την Ιερουσαλήμ που συμφώνησε μαζί τους. Μίλησαν όμως στους αποστόλους, ούτε τόλμησαν μα ούτε και μπορούσαν να μην τους πουν τα νέα, αφού έτσι τις πρόσταξε ο αθάνατος άγγελος. Πώς μπορούσαν να μην εκτελέσουν την εντολή του Θεού; Είναι σαφές λοιπόν, πως οι γυναίκες μίλησαν σ’ εκείνους που έπρεπε (βλ. Λουκ. κδ’ 10)· και πως δεν είπαν τίποτα σ’ αυτούς που δεν έπρεπε, τους οποίους φοβούνταν.

Έτσι τέλειωσε η επίσκεψη που έκαναν οι Μυροφόρες γυναίκες στο μνημείο του Χριστού το πρωί της Ανάστασης. Τα φτωχά τους μύρα, που σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν για να συντηρήσουν από τη φθορά Εκείνον που τηρεί τους ουρανούς από τον αφανισμό, να μυρώσουν Αυτόν που χαρίζει στους ουρανούς το άρωμά Του, έμειναν στα χέρια τους.

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του. Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!

Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα· Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.

Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αναστάσεως ημέρα», ομιλίες Γ΄, Αθήνα 2011, σ. 64-82)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3136

Απόφαση Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ

(Αριθμ. Συν. 518/26-3-2014)

Η Συνέλευση του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. συνήλθε την 26η Μαρτίου 2014 σε τακτική συνεδρίαση, συζήτησε το θέμα της ιδρύσεως Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και προέβηκε στις εξής διαπιστώσεις:

1. Οι αρχές της θρησκευτικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θέτουν την ανάγκη εκπαίδευσης όλων όσοι διαβιούν νομίμως στη χώρα ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Ειδικότερα, για τους Έλληνες Μουσουλμάνους το Ελληνικό Κράτος είναι κυρίαρχα υπεύθυνο για την εκπαίδευσή τους σε όλες τις βαθμίδες.

2. Η αυτοτελής γνωστική περιοχή που θεραπεύει η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και τα δύο Τμήματά της, από της συστάσεώς τους, είναι οι σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία, ή επί τη βάσει της Ορθοδόξου Θεολογίας σπουδή του φαινομένου της Θρησκείας και του Χριστιανικού Πολιτισμού, ή του Πολιτισμού γενικότερα, σύμφωνα με τα Προγράμματα Προπτυχιακών και Μεταπτυχιακών Σπουδών αμφοτέρων των Τμημάτων της, κατά τις διατάξεις του Ν. 4009 και του Π.Δ. 98/2013. Επομένως με την απόφαση ίδρυσης Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών αλλοιώνεται ο μέχρι τώρα χαρακτήρας της Σχολής και η ακαδημαϊκή της αντιστοίχηση με τα διεθνώς κρατούντα.

3. Η Θεολογική Σχολή κατά το επιστημονικό της περιεχόμενο και το σκοπό ιδρύσεως και λειτουργίας της είναι επιστημολογικά αναρμόδια για την οργάνωση προγραμμάτων σπουδών άλλων θρησκειών. Πολύ περισσότερο που η σύσταση της συγκεκριμένης κατευθύνσεως αντιβαίνει στην αρχή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της θρησκευτικής ελευθερίας μελών άλλης θρησκείας, μία διαχρονική ακαδημαϊκή αξία και συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή κοινότητα του Α.Π.Θ.

4. Το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας πορεύεται με σταθερό προσανατολισμό και στρατηγική στην εδραίωση του διαχριστιανικού και διαθρησκευτικού διαλόγου ως ουσιαστική συμβολή της Ορθοδόξου Θεολογίας στην ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των ανθρώπων και των λαών.

5. Σύμφωνα με τα παραπάνω, ως προς το θέμα μιας τριτοβάθμιας δομής λειτουργίας Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών, η Συνέλευση του Τμήματος επισημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί στο πλαίσιο της κείμενης νομοθεσίας (Ν. 4009, άρθρο 32) και των διεθνών συνθηκών, με σοβαρή νομοτεχνική μελέτη και πνεύμα νηφάλιου διαλόγου των αρμοδίων φορέων και προτείνει ένα πρόγραμμα σπουδών με την ευθύνη των καθ᾽ ύλη αρμοδίων Παιδαγωγικών Τμημάτων.

6. Το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ. με την παρούσα απόφασή του ενεργεί σε πνεύμα γόνιμου διαλόγου, λαμβάνοντας υπόψη επιστημολογικούς και ακαδημαϊκούς λόγους, αποβλέποντας στη διασφάλιση του υψηλού επιπέδου των θεολογικών σπουδών που παρέχονται στη Θεολογική μας Σχολή και είναι καταξιωμένες σε διεθνές επίπεδο, σεβόμενο πάντα το επιστημονικό έργο που επιτελείται στο Τμήμα Θεολογίας.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/04/blog-post_11.html

Μεγάλη αἴσθηση προκαλεῖ στὴν Γαλλία ἀλλὰ καὶ στὴν Τουρκία, (ὅπου ἀναδημοσιεύεται ἡ εἴδηση), ὅτι ὁ νεοεκλεγεῖς δήμαρχος τοῦ προαστίου τῶν Παρισίων, Mantes-la Ville, ὁ Cyriy Nauth, ὁ ὁποῖος ἐκλέχτηκε μὲ τὸ κόμμα τῆς Marine Le Pen, ἀκύρωσε ἀπόφαση τοῦ προηγούμενου σοσιαλιστῆ δημάρχου γιὰ ἀνέγερση μεγάλου μουσουλμανικοῦ τεμένους στὴν κωμόπολή του. Μάλιστα ὅπως ἀναφέρεται ἀποφασίστηκε στὸν χῶρο ποὺ προβλέπονταν νὰ ἀνεγερθεῖ τὸ μουσουλμανικὸ τέμενος νὰ γίνει ἕνα μεγάλο πάρκο ὅπου θὰ μποροῦν οἱ δημότες νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν φύση καὶ νὰ κάνουν τὴν βόλτα τους.

Ὅπως ἀναφέρουν οἱ δημοσιογραφικὲς πληροφορίες στὸ προάστιο αὐτὸ τοῦ Παρισιοῦ ὑπάρχει ἕνα μουσουλμανικὸ Ἵδρυμα τὸ ὅποιο ἔχει πρωτοστατήσει μὲ τὴν βοήθεια τοῦ προηγούμενου δήμαρχου στὴν ἀνέγερση ἑνὸς ἀρκετὰ μεγάλου τζαμιοῦ γιὰ τοὺς μουσουλμάνους τῆς περιοχῆς καὶ ὄχι μόνο. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὅμως ἔχει θορυβήσει πολλοὺς ἐντόπιους κατοίκους ποὺ ἔβλεπαν ἡ κωμόπολή τους νὰ παίρνει σταδιακὰ μία καθαρὰ...

μουσουλμανικὴ ὄψη. Τὸ ζήτημα τοῦ τζαμιοῦ ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὶς τελευταῖες δημοτικὲς ἐκλογὲς τῆς Γαλλίας καὶ συνέβαλλε καθοριστικὰ στὴν ἥττα τοῦ σοσιαλιστῆ δημάρχου καὶ στὴν μεγάλη νίκη τοῦ Cyriy Nauth. Ἡ ἀπόρριψη ἀπὸ τὸν νέο δήμαρχο τῆς ἀνέγερσης τοῦ μουσουλμανικοῦ τεμένους ὅπως ἦταν ἑπόμενο προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τοῦ προέδρου τοῦ μουσουλμανικοῦ Ἱδρύματος, Abdelaziz El Juhari, ὁ ὁποῖος δήλωσε πὼς τὸ Ἵδρυμά του θὰ προσφύγει στὰ δικαστήρια ἐνάντια στὴν ἀπόφαση τοῦ νέου δημάρχου ποὺ ἀκυρώνει προηγούμενη ἀπόφαση γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ τζαμιοῦ.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ δείχνει πὼς τὰ πράγματα μὲ τοὺς μουσουλμάνους στὴν Γαλλία ἔχουν φτάσει στὸ ἀπροχώρητο, ἔρχεται μετὰ τὴν δημοσίευση καὶ στὸν τουρκικὸ τύπο στὶς 20 Ἀπρίλιου τῆς ἔκθεσης τῆς Komisyon γιὰ τὴν Γαλλία, σχετικὰ μὲ τοὺς μουσουλμάνους ὅπου ἀναφέρεται ὅτι τό… 80% τῶν Γάλλων δὲν θέλει νὰ βλέπει μουσουλμανικὲς ἐνδυμασίες στοὺς δρόμους τῶν γαλλικῶν πόλεων καὶ ὅτι τὸ 63% ἐπιθυμεῖ, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ μουσουλμάνοι ἀπὸ τὴν Γαλλία. Ἡ ἔκθεση ἀναφέρει ὅτι τὰ τελευταία χρόνια ἔχουν ἀνέβει κατακόρυφα τὰ ἀντιμουσουλμανικὰ αἰσθήματα τῶν Γάλλων. Ἡ βασικὴ αἰτία εἶναι ὅτι αὐτοὶ οἱ μουσουλμάνοι τῆς Γαλλίας θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν τὰ πολιτιστικά τους πρότυπα στὴν γαλλικὴ κοινωνία τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἡ ἐγκληματικότητα ἀπὸ τοὺς διαφόρους λαθρομετανάστες μουσουλμάνους ἔχει χτυπήσει «κόκκινο», γεγονὸς ποὺ προκαλεῖ ἔντονες ἀντιδράσεις στὸν γαλλικὸ λαό. Σὲ γενικὲς γραμμές, ὅπως τονίζει ἡ σχετικὴ ἔκθεση, τὰ «ρατσιστικὰ» ὅπως χαρακτηρίζονται αἰσθήματα τοῦ γαλλικοῦ λαοῦ ἔχουν ἀνέβει τὰ τελευταία χρόνια κατὰ ἕξη ὁλόκληρες βαθμίδες καὶ οἱ προοπτικὲς εἶναι νὰ ἀνέβουν ἀκόμα περισσότερο καθὼς τὸ πρόβλημα παραμένει καὶ ἡ μουσουλμανικὴ «πλημμυρίδα» ἀντὶ νὰ μειώνεται αὐξάνεται συνεχῶς.

Εἶπε κανεὶς τίποτα γιὰ ὅλα αὐτὰ πού συμβαίνουν στὴν Γαλλία; Τί πρέπει νὰ ποῦμε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ὅταν ὁ μεγαλύτερος ὄγκος τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων λαθρομεταναστῶν πού ἔρχονται ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ εἰσβάλουν κυριολεκτικὰ κάθε μέρα μὲ τὴν βοήθεια τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν στὴν χώρα μας πλημμυρίζοντας τὶς μεγάλες πόλεις ἐνῶ ἡ συνθήκη τοῦ Δουβλίνου 2, τοὺς καθηλώνει ἐδῶ μὲ ὅλες τὶς συνέπειες γιὰ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων; Ἀλλά, καλυτέρα… σσσς! Μὴν μιλᾶτε γιατί θὰ σᾶς ποῦν, ρατσιστές, φασίστες καὶ ὅλα τὰ εὐφυολογήματα κάποιων ὄψιμων «δημοκρατῶν» ποὺ ἡ «δημοκρατία» τους εἶναι ἀνάλογη μέ… τὸ φάρδος τῆς τσέπης τους. Κατὰ τὰ ἄλλα γεμίστε μας μὲ μιναρέδες καὶ μουσουλμανικὰ τουρμπάνια. Ἀλλοίμονό μας!

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/04/blog-post_1506.html

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).

 ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.

Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.

Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).

Στοιχεία επικοινωνίας

Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586

FAX: (+30) 210.38.39.509

Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ

Ηλεκτρονική αλληλογραφία:

Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr

Γραμματεία: grammateia@pefip.gr

Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr

Μηχανογράφηση: it@pefip.gr

ΗΜΕΡ-ΩΡΟΛΟΓΙΟ Π.Ε.ΦΙ.Π.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΧΑΡΤΗΣ)

Το internet φαίνεται πλέον να κατέχει σημαντική θέση στη ζωή μας, συμβάλλοντας στην εξέλιξή της. Ψυχαγωγία, ενημέρωση, διασκέδαση και επικοινωνία αποτελούν μόνο μερικά από τα πλεονεκτήματα που μας προσφέρει. Πρόσφατη έρευνα* επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα της εκμάθησης της ασφαλούς χρήσης του και στη σχολική κοινότητα, όπου το 80% των εκπαιδευτικών τάσσονται υπέρ της εισαγωγής μιας νέας διδακτικής ενότητας για την «Παιδεία στα Μέσα» στην ατζέντα των μαθημάτων.

Παράλληλα, δεν θα πρέπει να μένουμε αμέτοχοι και θεατές σε όλα αυτά που αποτελούν την αρνητική πλευρά του internet. Η αλόγιστη και κακόβουλη χρήση του οδηγεί σε προβλήματα που αφορούν στα προσωπικά δεδομένα, το «phishing», τα κοινωνικά δίκτυα, την ψηφιακή παρενόχληση και τον εθισμό.

Ωστόσο το να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από τον υπολογιστή και το internet δεν θα αποτελούσε τη λύση για την προστασία τους. Θα ήταν εντελώς ανώφελο για την εποχή μας και μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα μπορούσε να επιφέρει, διαταράσσοντας την οικογενειακή ισορροπία.

(* Έρευνα για την «Παιδεία στα Μέσα» στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία πραγματοποιήθηκε ηλεκτρονικά μέσω των εγγεγραμμένων χρηστών του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου, του εκπαιδευτικού κλειστού δικτύου του υπουργείου Παιδείας, ενώ τα στοιχεία επεξεργάστηκε το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων)

Τί είναι όμως αυτό που «ιντριγκάρει» τόσο πολύ τα παιδιά και τα κάνει να προσκολλώνται αρκετές ώρες απέναντι από την οθόνη ενός υπολογιστή;

Ας δούμε μαζί τι ψάχνει ο «μικρός εξερευνητής» του διαδικτύου:

1. Διαδικτυακή μάθηση (on-line learning)

Το internet αποτελεί πλέον την πρώτη πηγή πληροφόρησης για έναν μαθητή που κάνει μια εργασία για το σχολείο του. Οι εξερευνητές μικρής ηλικίας ξεκινούν αναζητώντας απλά πληροφορίες-εικόνες στο internet, ενώ όσο μεγαλώνουν δημιουργείται η ανάγκη για ανάδραση, δηλαδή επικοινωνία με τον εκάστοτε συγγραφέα ή επιστήμονα για άντληση ακόμη περισσότερων πληροφοριών. Στο σημείο αυτό είναι που θα πρέπει το παιδί να διδαχτεί την σωστή χρήση των εργαλείων αναζήτησης. Γονείς και καθηγητές καλούνται να διδάξουν στο παιδί να διαχωρίζει τη σωστή από τη λάθος πληροφορία και να αξιολογεί την εγκυρότητα της πηγής.

2. Κοινωνική δικτύωση (social networking) και chat rooms

Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (facebook, Myspace, Friendster) και τα chat rooms αυξάνονται και αποκτούν όλο και περισσότερη δημοτικότητα ακόμη και σε ιδιαίτερα μικρές ηλικίες (πριν την εφηβεία). Είναι ένας τρόπος να βρίσκεις τους φίλους και συμμαθητές σου, να ανταλλάσεις μαζί τους την καθημερινότητά σου μέσα από φωτογραφίες, βίντεο και posts. Οι χώροι αυτοί δεν δίνουν μόνο τη δυνατότητα σε ενήλικες και παιδιά να επικοινωνήσουν με ανθρώπους που γνωρίζουν, αλλά επιτρέπουν την πρόσβαση και σε άλλους που δεν γνωρίζουν. Άνθρωποι με κακόβουλο σκοπό μπορούν να αντλήσουν πληροφορίες για το παιδί σας (όνομα, επώνυμο, τόπος διαμονής, ηλικία) και «αρπακτικά» μπορούν να βρουν την ευκαιρία να το πλησιάσουν, αποκτώντας την προσοχή και την εμπιστοσύνη του, δελεάζοντας το να συναντηθεί μαζί τους. Η υπεύθυνη χρήση όμως των ιστοσελίδων αυτών και η σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μπορούν να οδηγήσουν στη κοινωνικοποίησή του και στη σωστή και με ασφάλεια χρήση του internet.

Τι σημαίνει σωστή διαπαιδαγώγηση;

- Ας πάρουμε την πρωτοβουλία να μιλήσουμε εμείς στο παιδί μας για τις ιστοσελίδες αυτές. Συνήθως εκείνο δεν θα το κάνει, παρά μόνο εάν πέσει θύμα κυβερνοεκφοβισμού ή υποκλοπής του προφίλ του. Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά, σκεπτόμενα την αρνητική αντίδρασή μας,  δημιουργούν προφίλ χωρίς να μας ρωτήσουν.

- Θα πρέπει να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε ότι τα παιδιά βρίσκονται ένα βήμα μπροστά στην ενημέρωση και γνώση σχετικά με τους υπολογιστές, το internet και τις ηλεκτρονικές συσκευές γενικότερα. Οι περισσότεροι από εμάς τους γονείς τείνουμε να είμαστε αρνητικοί στη χρήση των ανωτέρω, φοβούμενοι τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ξεπεράστε τους! Επισκεφτείτε τις εν λόγω ιστοσελίδες, διαβάστε προσεκτικά τους όρους χρήσης και δημιουργήστε προφίλ! Μάθετε πώς λειτουργεί η καθεμία και εξοικειωθείτε με το περιβάλλον. Τώρα πλέον είστε σε θέση να προσφέρετε τα φώτα σας στο παιδί σας! Έχετε τη γνώση να το προστατέψετε με διάφορους τρόπους. Ποιοί είναι αυτοί;

- Κάθε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης έχει τα δικά της όρια ηλικίας για τη δημιουργία προφίλ. Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά δηλώνουν ψευδή στοιχεία για να μπορέσουν να αποκτήσουν πρόσβαση. Τονίστε τις ανάγκες της ηλικίας του παιδιού δίνοντάς του εναλλακτικές λύσεις και προτάσεις κι εφόσον το παιδί επιμένει, δημιουργείστε μαζί ένα προφίλ όπου δεν θα αποκαλύπτει τα προσωπικά του δεδομένα.

- Στους όρους χρήσης συνήθως αναγράφεται ότι η εταιρία κοινωνικής δικτύωσης έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί με κάθε τρόπο και ανά πάσα χρονική στιγμή τις φωτογραφίες και τα βίντεο που εμείς αναρτούμε.  Συμβουλεύεστε το παιδί, βρείτε μαζί εικόνες που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναλλακτικά της φωτογραφίας του (ίσως από κινούμενα σχέδια) και αν το παιδί επιμένει, επιλέξτε μαζί κάποια φωτογραφία όπου το ντύσιμο, η τοποθεσία και η απεικόνιση του προσώπου δεν θα προσβάλει το παιδί και ούτε θα δελεάσει κάποιο «αρπακτικό».

- Διαβάζοντας τις επιλογές ασφαλείας της ιστοσελίδας, θα δείτε ότι υπάρχει η δυνατότητα επιλογής του επιπέδου προσβασιμότητας από τρίτους. Το προφίλ σας μπορεί να είναι διαθέσιμο σε όλους ή μόνο στους φίλους σας ή και σε κανέναν. Δείξτε τις επιλογές αυτές στο παιδί σας και ακολουθήστε τες μαζί.

- Μιλήστε ανοιχτά στο παιδί σας για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και για τις συνέπειες που έχουν οι κακόβουλες πράξεις. Συζητήστε μαζί τους για τα «αρπακτικά», τις ιστοσελίδες πορνογραφικού περιεχομένου και τον κυβερνοεκφοβισμό. Με το να τους δείξετε ότι γνωρίζετε και με το να τους μιλήσετε ανοιχτά, τους προσδίδετε αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς.

- Ενημερώστε το παιδί ότι αυτός με τον οποίο μιλάει στο διαδίκτυο δεν είναι πάντοτε αυτός που φαίνεται κι ότι πολλές φορές μπορεί να είναι κάποιος που θέλει να το βλάψει. Έτσι θα πρέπει να δέχεται αιτήματα φιλίας μόνο από ανθρώπους τα στοιχεία και τα ψευδώνυμα των οποίων γνωρίζει.

- Εφόσον δημιουργήσατε το δικό σας προφίλ, κάντε του αίτημα φιλίας. Με αυτό τον τρόπο  του δείχνετε ότι έχετε κι εσείς τη δυνατότητα και γνώση να χειριστείτε τη νέα τεχνολογία.

- Σε κάθε περίπτωση, συμβουλεύστε το πώς να επιλέγει το όνομα χρήστη (username) και το συνθηματικό (password) του, αποφεύγοντας τη χρήση προσωπικών του στοιχείων.

3. Διαδικτυακά παιχνίδια (on-line και virtual games) και κονσόλες

Τα διαδικτυακά παιχνίδια «ιντριγκάρουν» μικρούς και μεγάλους αποσπώντας την προσοχή τους για αρκετές ώρες της ημέρας. Συμπληρωματικά με αυτά, έρχονται και οι νέες κονσόλες παιχνιδιών οι οποίες δίνουν στο χρήστη τους την επιλογή να συνδεθεί με άλλους απομακρυσμένους χρήστες και να παίξει on-line μαζί τους. Εδώ είναι που εμείς οι γονείς θα πρέπει να βάλουμε όρια και να θεσπίσουμε κάποιους κανόνες. Θα πρέπει να ζητήσουμε από το παιδί μας να μας ξεναγήσει στο κόσμο των παιχνιδιών που απολαμβάνει, να το συμβουλεύσουμε να μην παίζει με αγνώστους και να τηρεί ένα συγκεκριμένο όριο χρόνου, ενημερώνοντας το παράλληλα για θέματα εθισμού και τις συνέπειες αυτού στη ζωή του (κλινικές απεξάρτησης, μείωση σχολικών επιδόσεων, κοινωνική απομόνωση). Στο σημείο αυτό όμως ας μην ξεχνάμε ότι εμείς οι γονείς είμαστε ο καθρέπτης για τα παιδιά μας. Αυτό σημαίνει ότι τα όρια και τους περιορισμούς που σκοπεύουμε να επιβάλλουμε σε αυτά, θα πρέπει πρώτα να τα εφαρμόσουμε εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό!

4. Βίντεο

Κάτι που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις μικρές, προ εφηβείας, ηλικίες είναι η παρακολούθηση βίντεο μέσω internet (π.χ. στο YouΤube). Τα παιδιά τρελαίνονται να παρακολουθούν βίντεο άλλων μικρών παιδιών καθώς αυτά παίζουν με το κατοικίδιό τους ή αστειεύονται, των αγαπημένων τους τραγουδιστών ή ποδοσφαιριστών ή πρωταγωνιστών σε τηλεοπτικές σειρές και να μιμούνται με κάθε τρόπο τις κινήσεις τους. Μέσα από αυτές τις ιστοσελίδες δίνεται η δυνατότητα στο χρήστη δημιουργώντας το δικό του λογαριασμό, να «ανεβάζει» τα δικά του βίντεο. Παρότι οι ιστοσελίδες αυτές θέτουν περιορισμούς ως προς το περιεχόμενο, αποκλείοντας πορνογραφικό υλικό και εξυβρίσεις, κανείς δεν απορρίπτει την πιθανότητα τα παιδιά μας να βρεθούν εκτεθειμένα σε τέτοιο υλικό ή να γίνει κακόβουλη χρήση του δικού τους υλικού. Συμβουλεύουμε λοιπόν τα παιδιά ότι εάν δουν κάτι ύποπτο ή κάτι που θα τους φέρει σε δύσκολη θέση, να μας το ανακοινώσουν κατευθείαν και ότι αυτό δεν είναι κάτι που θα μας θυμώσει ή θα επιφέρει σε εκείνα κάποια τιμωρία.

Συμπέρασμα:

Το παιδί από τη στιγμή που έρχεται σε επαφή με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, πριν καν μπει στο κόσμο του internet, θα πρέπει να λάβει κάποιες βασικές αρχές διαπαιδαγώγησης που στόχο θα έχουν την ασφαλή και σωστή χρήση αυτού. Το μήνυμα που εμείς οι γονείς καλούμαστε να περάσουμε στα παιδιά μας είναι πως ο κόσμος του internet δεν διαφέρει σε τίποτα από τον πραγματικό. Η ανωνυμία που επικρατεί στο internet δεν αποτελεί κίνητρο για την ασύδοτη και χωρίς όρια χρήση του, καθώς τις κακόβουλες και παράνομες πράξεις ακολουθούν σημαντικές ποινικές κυρώσεις.  Εμείς οι γονείς θα πρέπει να ενημερώσουμε το παιδί μας για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο internet μιλώντας του ανοιχτά γι’ αυτούς.  Η συζήτηση αυτή είναι που προσδίδει αίσθημα ασφάλειας και δίνει ερέθισμα στο παιδί για ερωτήσεις, λύνοντας παράλληλα τις όποιες απορίες του. Κάνοντας απλές ερωτήσεις στα παιδιά μας (π.χ. τι κάνουν οι φίλοι σου στο internet, μου δείχνεις τις αγαπημένες σου ιστοσελίδες, έχεις έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση με κάτι που είδες ή σου είπαν, ξέρεις κάποιον φίλο σου να έχει πέσει θύμα κυβερνοεκφοβισμού, κτλ), μπορείτε να μάθετε περισσότερα από όσα φαντάζεστε και να έρθετε πιο κοντά στο παιδί σας μειώνοντας τη διαφορά ηλικίας.

Σκοπός κάθε γονέα δεν είναι να παραμονεύει το παιδί του σε κάθε βήμα της ζωής, αλλά να του  δώσει τα σωστά θεμέλια από μικρή ηλικία, για να μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία μόνο του και με επιτυχία, σαν να ήταν εκείνος δίπλα του.

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3131