Μια από τις χρόνιες ανοικτές πληγές, που ταλαιπωρεί την Ορθόδοξο Εκκλησία παγκοσμίως, ιδίως όμως την Εκκλησία της Ελλάδος, είναι το εδώ και ένα σχεδόν αιώνα υφιστάμενο Παλαιοημερολογιτικό Σχίσμα. Βέβαια ο αριθμός των Παλαιοημερολογιτών (Γ.Ο.Χ.) δεν είναι μεγάλος (στην Ελλάδα φθάνει περίπου τους 70.000), ωστόσο όμως η παρουσία και η δράση των δεν παύει να προκαλεί σκανδαλισμό, διαιρέσεις, διαμάχες, αμφιβολίες και ερωτηματικά στον πιστό λαό του Θεού. Με θλίψη παρακολουθούμε το ξεκίνημα και την μέχρι τώρα πορεία των Γ.Ο.Χ., οι οποίοι όχι μόνον δεν φαίνεται να επιθυμούν την προσέγγισή τους με την Εκκλησία της Ελλάδος, από την οποία απεσπάσθησαν το 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, αλλά αντιθέτως έχασαν και την μεταξύ τους ενότητα και οδηγήθηκαν σ’ έναν αξιοθρήνητο εσωτερικό πολυκατακερματισμό. Βλέποντας κανείς την εσωτερική διαμάχη των δώδεκα περίπου αλληλοκαθαιρουμένων και αλληλοϋβριζομένων ζηλωτικών παρατάξεων και την διαρκώς αυξανομένη μεταξύ τους απομάκρυνση, αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα, ότι το κίνημα αυτό δεν είχε την ευλογία του Θεού και δεν έφερε τους προσδοκώμενους καρπούς, για τους λόγους που θα αναπτύξουμε με συντομία παρά κάτω.

Ένα εκτεταμένο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ της εφημερίδος Espresso της 15ης Μαρτίου 2014, με τίτλο «Ακάκιε έχουμε 10+2 αρχιεπισκόπους» έφερε και πάλι το ζήτημα αυτό στο προσκήνιο της επικαιρότητος. Στο ρεπορτάζ γίνεται λόγος για δύο σοβαρά συμβάντα στο χώρο των Παλαιοημερολογιτών. Το ένα είναι η «ενθρόνιση» ενός από τους δέκα (!!!) παλαιοημερολογίτες «αρχιεπισκόπους Αθηνών και πάσης Ελλάδος», ο οποίος είχε καθαιρεθεί από κληρικός της κανονικής Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν προσχώρησε σε κάποιους καθηρημένους από την Εκκλησία της Ελλάδος, που ανιέρως εκμεταλλεύονταν τον Παλαιοημερολογιτισμό και στο τέλος κατέληξε να «εκλεγεί» «αρχιεπίσκοπος» σε μια από τις δέκα παρατάξεις τους. Το δεύτερο είναι η πρόσφατη ένωση δύο από αυτές τις παρατάξεις, οι οποίες είχαν διασπασθεί εδώ και χρόνια, του μέντορος της μιας καθαιρεθέντος από την «Ιεραρχία» της άλλης.

Γύρω από το δυσεπίλυτο και ακανθώδες αυτό ζήτημα έχουν ήδη γραφεί πάρα πολλά, (τόμοι ολόκληροι), από ανθρώπους που ασχολήθηκαν ειδικά με το θέμα αυτό, η ορθή προσέγγιση του οποίου σημειωτέον, απαιτεί βαθειά και ευρεία γνώση των Ιερών Κανόνων και των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Στο μικρό αυτό σχόλιό μας θα περιοριστούμε σε ορισμένα εισαγωγικά τινά, στηριζόμενοι στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, που έχουν περισσότερο ποιμαντικό χαρακτήρα και αποσκοπούν σε μια στοιχειώδη ενημέρωση του πιστού λαού του Θεού.

Κατ’ αρχήν εκείνο που πρέπει πρώτα να σημειωθεί, είναι το γεγονός ότι η απόσχιση των Γ.Ο.Χ. από την Εκκλησία της Ελλάδος δεν έγινε για λόγους δογματικούς, για λόγους πίστεως, αλλά εξ’ αιτίας της αλλαγής, κατά το 1924, ή καλύτερα της τροποποιήσεως, του ιουλιανού ημερολογίου. Η Εκκλησία της Ελλάδος καθιέρωσε το διορθωμένο ιουλιανό, το οποίο ταυτιζόταν με το γρηγοριανό μόνον ως προς τις ημερομηνίες των ακινήτων εορτών, ενώ διέφερε ριζικά από αυτό ως προς το πασχάλιο. Η αλλαγή αυτή έγινε κυρίως για λόγους κοινωνικούς και πολιτικούς, πιεζόμενη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ελληνική Πολιτεία, καθ’ όν χρόνον, όπως ομολογεί και ο πρώην αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος «δεν συνέτρεχον σοβαροί εκκλησιαστικοί λόγοι προς την διόρθωσιν» του ημερολογίου. Η «όλως ανόητος και ανωφελής» κατά τον αείμνηστο π. Επιφάνιο Θεοδωροπούλο, σπουδή για την διόρθωση του ημερολογίου έγινε κατά τρόπον βεβιασμένον και επιπόλαιον από την τότε Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, διότι «πραγματοποιήθηκε άνευ κοινής συμφωνίας όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών» με Πανορθόδοξο Σύνοδο και χωρίς να έχουν μελετηθεί επισταμένως και εις βάθος οι συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας στον πιστό λαό του Θεού, ο οποίος «αντέδρασε με ακραίο τρόπο στην μετυαρύθμιση αυτή, μεγενθύνοντας τις όποιες ατέλειές της». Ωστόσο παρά την «αδικαιολόγητον σπουδήν» , που επέδειξε στο ζήτημα αυτό η τότε ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ουδέποτε διανοήθηκε να διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία της με τις άλλες Τοπικές Εκκλησίες, που εξακολουθούσαν να τηρούν το αδιόρθωτο Ιουλιανό ημερολόγιο. Αλλά και οι Τοπικές αυτές Εκκλησιές δεν διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος, (ούτε ακόμη με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Κύπρου, που και αυτές ακολούθησαν την μεταρύθμιση αυτή), αλλά προτίμησαν να ακολουθήσουν την εκκλησιαστική οικονομία και ανοχή, ενώ θα μπορούσαν, κατά τον μακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο «εάν ήθελον ναδιακόψωσι πάσαν κοινωνίαν προς την Εκκλησίαν της Ελλάδος και να κηρύξωσιν αυτήν σχισματικήν διά την μονομερώς αποτολμηθείσαν μεταβολήν». Η άσκηση της εκκλησιαστικής οικονομίας από τις άλλες Τοπικές Εκκλησίες ήταν απόλυτα σύμφωνη με την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία, δεδομένου ότι η επιχειρηθείσα αλλαγή δεν έθιγε τα δόγματα της πίστεως. Πράγματι βασική αρχή στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας και των αγίων Πατέρων είναι, ότι ενώ στη σφαίρα του δόγματος δεν επιτρέπεται καμία οικονομία και συγκατάβασις, αντιθέτως σε θέματα που αφορούν την τάξη, την λειτουργική ζωή και λατρεία, τα ήθη και τα έθιμα και γενικά σε θέματα «εν οίς ουκ έστι πίστις το αθετούμενον» , κατά τον Μέγαν Φώτιον, γίνονται ανεκτές οι κατά τόπους παραλλαγές και διαφοροποιήσεις.

Θα έπρεπε λοιπόν κατά την ταπεινή μας γνώμη, οι ηγέτες των παλαιοημερολογιτών, αξιολογώντας το γεγονός ότι το θέμα του ημερολογίου δεν είναι θέμα δογματικό και βλέποντας την οικονομία, την οποία τήρησαν οι άλλες Τοπικές Εκκλησίες, να τηρήσουν και αυτοί στάση οικονομίας και να μην φθάσουν στο σημείο να προκαλέσουν σχίσμα. Αυτοί απεναντίας απεσχίσθησαν όχι μόνο από την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και από τις άλλες τοπικές Εκκλησίες, που ενώ εξακολουθούσαν και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να τηρούν το παλαιό ημερολόγιο, διατήρησαν την εκκλησιαστική κοινωνία των με την Εκκλησία της Ελλάδος. «Χειροτονήθηκαν» δε υπερορίως και επομένως προδήλως αντικανονικώς από την Ρωσική Σύνοδο του Μητροπολίτου Φιλαρέτου, που εδρεύει στις Η.Π.Α. Ένα άλλο βασικό λάθος τους είναι το γεγονός, ότι θα έπρεπε να εστιάσουν την προσοχή τους όχι στο ημερολόγιο, σε ένα μη δογματικής φύσεως ζήτημα, αλλά στην παναίρεση του Οικουμενισμού, που τότε, μόλις πριν από μερικά χρόνια, με τις δύο γνωστές εγκυκλίους του 1902 και 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στο προσκήνιο της εκκλησιαστικής ιστορίας. Ο ισχυρισμός δε τον οποίον προβάλλουν σήμερα για να δικαιολογήσουν την απόσχισή τους, ότι δηλαδή η Εκκλησία της Ελλάδος έχει εξ ολοκλήρου καταληφθεί από την αίρεση του Οικουμενισμού δεν δικαιώνεται, διότι την εποχή εκείνη, όπως μαρτυρούν οι ιστορικές πηγές, «ούτε καν, τουλάχιστον τις πρώτες δεκαετίες, ανεφέρθησαν στην αιρετική εγκύκλιο του 1920».

Η πεισματώδης επιμονή των Γ.Ο.Χ. στο παλαιό ημερολόγιο, η ανύψωσή του σε θέση δόγματος πίστεως και η απόδωση σ’ αυτό σωτηριολογικού χαρακτήρος, ενώ απεναντίας η θεώρηση του νέου ως καταραμένου, δαιμονικού, που όποιος το ακολουθεί δεν σώζεται, είναι πλάνη και ζήλος «ου κατ’ επίγνωση». Έχει δε δυστυχώς και την μομφή της αιρέσεως εφ’ όσον πρεσβεύουν ανοσίως, ότι δήθεν η Εκκλησία της Ελλάδος απώλεσε εκ της γενομένης αλλαγής την Θείαν Χάριν. Κατ’ αρχήν αυτό καθ’ εαυτό το ιουλιανό ημερολόγιο δεν μπορεί να θεωρηθεί ως εκκλησιαστικό, ή «πάτριο», όπως ισχυρίζονται οι Γ.Ο.Χ. , διότι αυτός που το εισήγαγε όχι μόνον δεν ήταν κάποιος πατέρας της Εκκλησίας μας, ή κάποια Ορθόδοξη Σύνοδος, αλλά ούτε καν χριστιανός. Ήταν ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας της Ρώμης Ιούλιος Καίσαρ. Το ίδιο ισχύει και για το Γρηγοριανό, το οποίο εισήγαγε ο Πάπας της Ρώμης Γρηγόριος ο ΙΓ΄. Γενικότερα μπορούμε να πούμε, ότι όλα τα ημερολόγια που χρησιμοποίησε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος στην ιστορική του πορεία είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, τα οποία επινόησε για την εξυπηρέτησή του στην καθημερινή ζωή. Κανένα κτιστό αντικείμενο δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό, ευλογημένο, ή καταραμένο, αλλά γίνεται τέτοιο αναλόγως της προαιρέσεως εκείνου που το χρησιμοποιεί. Για παράδειγμα η Εκκλησία προσλαμβάνει τα κτιστά στοιχεία του άρτου και τον οίνου για να τα μεταβάλει σε Σώμα και Αίμα Χριστού, με σκοπό τον εξαγιασμό του ανθρώπου. Τα ίδια όμως κτιστά αντικείμενα,(άρτος και οίνος), μπορεί κάποιος να τα χρησιμοποιήσει για να ικανοποιήσει την λαιμαργία του, ή να μεθύσει. Κατά παρόμοιο τρόπο, ούτε η βυζαντινή ψαλμωδία είναι αυτή καθ’ εαυτή ευλογημένη, επειδή την χρησιμοποιεί η Εκκλησία στην λατρεία της, διότι μπορεί κάποιος να την χρησιμοποιήσει για να συνθέσει ύμνους και τροπάρια αιρετικά. Ούτε πάλι ο ίδιος ο απ. Παύλος θεωρούσε αυτή καθ’ εαυτή την βρώση των ειδωλοθύτων ως εφάμαρτη, όταν κάποιος χριστιανός μετείχε σ’ αυτά εν αγνοία του, με αγαθή προαίρεση, πιστεύοντας ότι «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Α΄Κορ.10,26). Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν μπορούμε να πούμε, ότι τα ημερολόγια αυτά καθ’ αυτά, από μόνα τους, ούτε ευλογία φέρνουν στον άνθρωπο, κατά ένα μαγικό τρόπο, ούτε κατάρα. Διότι είναι δυνατόν κάποιος να ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και παράλληλα να προωθεί, ή να συμπορεύεται με την αίρεση. Για παράδειγμα, αυτό συμβαίνει σήμερα με πολλούς αγιορείτες πατέρες, οι οποίοι δυστυχώς, αν και ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, εν τούτοις στηρίζουν τον Οικουμενισμό και τους αρχηγούς και πρωτεργάτες του. Μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών έφθασαν στο σημείο να τους εγκωμιάζουν και να συνθέτουν προς τιμήν των ύμνους και τροπάρια. Το ίδιο συμβαίνει με ορισμένες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και Πατριαρχεία, τα οποία αν και ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, εν τούτοις προωθούν την αίρεση του Οικουμενισμού. Αντιθέτως υπάρχει μια πληθώρα κληρικών, μοναχών και λαϊκών, οι οποίοι ενώ ακολουθούν το νέο ημερολόγιο, αγωνίζονται με ομολογιακό φρόνημα κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Την παρά πάνω αλήθεια επιβεβαιώνουν και οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι, όταν αναφέρονται σε ημερολογιακά ζητήματα και γενικά σε παρατηρήσεις ημερών, δεν δίδουν σ’ αυτά κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα. Για παράδειγμα οι άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου υιοθέτησαν το τότε ισχύον σ’ όλη την ρωμαϊκή επικράτεια ιουλιανό ημερολόγιο, προκειμένου να καθορίσουν την ημέρα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τους το παράλληλα με το ιουλιανό, αλλά αρχαιότερο σε σχέση με αυτό υπάρχον εν χρήσει μακεδονικό ημερολόγιο, το οποίο, ως αρχαιότερο και αναγόμενο στην εποχή των αγίων αποστόλων, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ακόμη πιο «πάτριο» σε σχέση με το ιουλιανό. Απ’ ότι δε φαίνεται, οι άγιοι Απόστολοι χρησιμοποιούσαν μάλλον το μακεδονικό, παρά το ιουλιανό ημερολόγιο, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το γεγονός, ότι στον ΛΖ΄ Αποστολικό Κανόνα γίνεται μνεία του Υπερβεραιτέου μηνός, του μακεδονικού ημερολογίου, ο οποίος αντιστοιχεί προς τον Οκτώβριο μήνα του ιουλιανού. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφερόμενος στον χρόνο, κατά τον οποίο ο Χριστός εόρτασε το Πάσχα, μας διδάσκει να μην δίδουμε ιδιαίτερη σημασία στα ημερολόγια και στις παρατηρήσεις των ημερών, αλλά να προσέχουμε στην τήρηση των εντολών του Θεού: «Ότι γαρ ουδείς λόγος καιρών τω Θεώ και παρατηρήσεως τοιαύτης, άκουσον αυτού δικάζοντος. Πεινώντα με είδετε, φησί, και εθρέψατε, διψώντα και εποτίσατε…ότι δε τω δείνι μηνί και τω δείνι εποίησε το πάσχα, ουδείς εκολάσθη ποτέ ουδέ ενεκλίθη»(ΕΠΕ 34,180). Παρά κάτω προχωρεί και λέγει, ότι εκείνο που προέχει είναι να ακολουθούμε την Εκκλησία, έστω και αν αυτή κάπου σφάλει στην ακρίβεια των χρόνων, φροντίζοντας με κάθε τρόπο να κρατήσουμε την ενότητα, ώστε να μην προκαλέσουμε σχίσμα: «Μη τοίνυν των τελειοτέρων παραγενομένων πραγμάτων, προς τα πρότερα επανατρέχωμεν, μηδέ ημέρας και καιρούς και ενιαυτούς παρατηρώμεν, αλλά πανταχού τη Εκκλησία μετ’ ακριβείας επώμεθα, την αγάπην και την ειρήνην προτιμώντες απάντων. Ει γαρ και εσφάλλετο η Εκκλησία, ου τοσούτον κατόρθωμα από της των χρόνων ακριβείας ην, όσον έγκλημα από της διαιρέσεως και του σχίσματος τούτου» (ΕΠΕ 34,188).

Από όσα παρά πάνω παραθέσαμε, φαίνεται νομίζομε ξεκάθαρα, ότι το Παλαιοημερολογιτικό Σχίσμα δεν έχει κανένα έρεισμα, ούτε από τους Ιερούς Κανόνες, ούτε από τους αγίους Πατέρες. Εάν από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος έγινε κάποιο λάθος, κάποια βεβιασμένη ενέργεια, από την πλευρά των Γ.Ο.Χ. διεπράχθη το ασυγκρίτως μεγαλύτερο σφάλμα, το έγκλημα θα λέγαμε, της δημιουργίας σχίσματος. Και μόνον ο Θεός γνωρίζει αν στο μέλλον θα μπορέσει να κλείσει αυτή η ανοιχτή πληγή. Διότι σήμερα μετά από έναν αιώνα τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Οι διάφορες παρατάξεις διεκδικούν την «μοναδικότητα» της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» και αναθεματίζουν τις άλλες. Κληρικοί καθηρημένοι από την κανονική Εκκλησία, βρίσκουν καταφύγιο στις ομάδες των παλαιοημερολογιτών, τους οποίους, άλλοι τους αναχειροτονούν και άλλοι τους δέχονται με ειδικές διαδικασίες. Αναφέρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα: Τον μακαρίτη Κυπριανό Κουτσούμπα, ο οποίος είχε καθαιρεθεί από την «Εκκλησία των ΓΟΧ Ελλάδος», με την οποία ηνώθησαν οι υπ’ αυτού χειροτονηθέντες. Πολλές ομάδες κατέφυγαν για χειροτονία επισκόπων σε άλλες Εκκλησίες του εξωτερικού, ώστε κανείς δε γνωρίζει, ποιός έχει κανονική χειροτονία ή όχι. Για τους λόγους λοιπόν αυτούς παρακαλούμε τους πιστούς μας, να μην έχουν μυστηριακή κοινωνία με τις παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις, διότι στερούνται εγκύρου ιεροσύνης. Παρακαλούμε τέλος την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας και διαλόγου με τις σπουδαιότερες τουλάχιστον παρατάξεις των Παλαιοημερολογιτών, ώστε να βρεθεί λύση και να γεφυρωθεί το υφιστάμενο χάσμα. Παράλληλα παρακαλούμε τους Ιεράρχες των δύο προσφάτως ενωθέντων παλαιοημερολογιτικών παρατάξεων, να κάνουν ακόμη ένα βήμα προσεγγίσεως, αυτή τη φορά προς την Εκκλησία της Ελλάδος, και με ορθό εκκλησιαστικό φρόνημα και πραγματική αγάπη προς την Εκκλησία, να επιδιώξουν διάλογο, ώστε να επιτευχτεί η ποθητή επανένταξή τους στην Εκκλησία της Ελλάδος. Πως εξηγείται άλλωστε να κάνουμε διάλογο με τους αιρετικούς και τους εκπροσώπους των δαιμονικών θρησκειών και να μην κάνουμε διάλογο με τους αδελφούς μας ορθοδόξους, οι οποίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις πολυπληθείς παλαιοημερολογίτικες ομάδες;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ο Υπεύθυνος

Αρχ. π. Παύλος Δημητρακόπουλος

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Πηγή: http://impantokratoros.gr/2837A100.el.aspx

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος μιλάει για τα νεοφανή βιοηθικά διλήμματα και τη θέση της Εκκλησίας.

6 Απριλίου 1941: Ημέρα εισβολής των κατοχικών Γερμανικών στρατευμάτων… 

6 Απριλίου 2010: Ημέρα εισβολής του ΔΝΤ και των Βαυαρών επιγόνων… 

6 Απριλίου 2014: Γενοκτονία σε καιρό ειρήνης... 

Σύμφωνα με πληροφορίες, που επικαλείται η εφημερίδα Sueddeutsche , στις 11 Απριλίου, αναμένεται να επισκεφθεί την Ελλάδα η Καγκελάριος της Γερμανίας κ. Άγγελα Μέρκελ (4 news . gr ).

Ο λαός μας, λαός με μεγάλη καρδιά, φιλότιμος και καρτερικός, ουδέποτε φέρθηκε στους εχθρούς του με εκδικητικότητα και μνησικακία. Έτσι και τώρα, ενώ πάθαμε τα μύρια όσα από τους γονείς και τους παππούδες των σημερινών Γερμανών, ούτε κακία τους κρατάμε ούτε και τους μισούμε . Θέλουμε, όμως, να κρατάμε ακέραιη την ιστορική μας μνήμη και να διδασκόμαστε από αυτήν. Να λοιπόν, γιατί η επικείμενη κάθοδος της Γερμανικής Καγκελαρίας στην πολύπαθη Πατρίδα μας, ξαναζωντανεύει μέσα μας κατοχικές μνήμες απερίγραπτων δεινών:

2 Ιουνίου 1941: Γερμανοί στρατιώτες ξεθεμελιώνουν την κωμόπολη Κάνδανο της Κρήτης και εκτελούν εν ψυχρώ 300 κατοίκους της.

Μέχρι τον Αύγουστο του 1941 οι Γερμανοί εκτελούν στην Κρήτη πάνω από 2.000 πατριώτες.

17 Οκτωβρίου 1941: Οι Γερμανοί λεηλατούν και πυρπολούν τα Άνω και Κάτω Κερδύλια και εκτελούν 222 άνδρες από 15 έως 70 ετών μπροστά στα μάτια των δικών τους , αφού προηγουμένως τους αναγκάζουν να σκάψουν τον ομαδικό τους τάφο με τα ίδια τους τα χέρια.

5 Μαρτίου 1943: Σε διαδήλωση στο κέντρο των Αθηνών, Γερμανοί πυροβολούν στο ψαχνό με αποτέλεσμα 18 νεκρούς και 155 τραυματίες.

15 Ιουνίου 1943: Για δεύτερη φορά, σε διαδήλωση στην Αθήνα, γερμανικά πολυβόλα στέλνουνε 32 παλληκάρια στον άλλον κόσμο και άλλα 180 βαριά τραυματισμένα στο νοσοκομείο.

25 Ιουνίου 1943: Ο κόσμος της Αθήνας ξανά στους δρόμους για την λευτεριά. Ξανά και οι Γερμανοί πυροβολούν στο ψαχνό με αποτέλεσμα 40 νεκρούς και 250 τραυματίες.

22 Ιουλίου 1943: Χιλιάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας και για μια ακόμα φορά οι Γερμανοί συλλαμβάνουν πεντακόσιους, τραυματίζουν 80 και σκοτώνουν 53.

13 Δεκεμβρίου 1943: Στα Καλάβρυτα οι Γερμανοί εκτελούν εν ψυχρώ ή καίνε ζωντανούς σχεδόν το σύνολο των κατοίκων. Τα θύματα, με τα γύρω χωριά,  φτάνουν τους 1100. Ανάμεσά τους παιδιά 12 ετών.

9 Φεβρουαρίου 1944: Στην Καλαμάτα οι Γερμανοί εκτελούν 300 πατριώτες και πυροβολούν τις γυναίκες τους, που κατέβηκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, μετρώντας 15 θύματα.

24 Φεβρουαρίου 1944: Στην Τρίπολη οι Γερμανοί εκτελούν 204 πατριώτες , που ήσαν όμηροι στις φυλακές της πόλης.

1 Μαΐου 1944: Στο σκοπευτήριο της  Καισαριανής εκτελούνται από τους Γερμανούς 200 παλληκάρια.

10 Ιουνίου 1944: Το Δίστομο αφανίζεται από τις φωτιές, από τις ξιφολόγχες  και τα πολυβόλα των Γερμανών. Σύνολο εκτελεσθέντων, σφαγιασθέντων και πυρπολυθέντων 218. Ανάμεσά τους 20 βρέφη, 45 μικρά παιδιά και έγκυος γυναίκα ξεκοιλιασμένη και καρφωμένη με ξιφολόγχη σε κορμό δένδρου.

2 Σεπτεμβρίου 1944: Το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη. Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εκτελούν εν ψυχρώ ή καίνε ζωντανούς 149 Χορτιατινούς. Ανάμεσά τους 36 παιδιά κάτω των δέκα ετών και αβάπτιστα βρέφη.

Κατά την γερμανική κατοχή η Πατρίδα μας θρήνησε συνολικά 1.106.922 θύματα. Μονάχα η πείνα θέρισε 600.000 συμπατριώτες μας. Την γερμανική κατοχή, εκτός από τους ανθρώπους, την πλήρωσαν και τα άψυχα: 400.000 σπίτια κατακάηκαν και 1770 χωριά και πόλεις έγιναν στάχτη. 

Όσο για τις πολυσυζητημένες αποζημιώσεις, που μας οφείλουν οι Γερμανοί, σύμφωνα με τα στοιχεία της Πανελλήνιας Ένωσης Δικηγόρων, ανέρχονται, χωρίς τους τόκους,  στο ποσό των 162 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Είθε ο Θεός να αναπαύσει τους θυσιασθέντες προγόνους μας και εμάς να μας φωτίσει ώστε να πορευθούμε, στα δύσκολα αυτά χρόνια, με πίστη, με σύνεση, με πνεύμα αντιστάσεως, με υπομονή και σοφία. 

Ο Γεώργιος Γρίβας με αγωνιστές της ΕΟΚΑ

Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις «Συμφωνίες Λονδίνου - Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.

Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ' ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.

Οι κυβερνήσεις των Αθηνών, με την προτροπή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και υπό την πίεση των οργανώσεων του Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα, κατέβαλλαν προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του θέματος, με διαδοχικές προσφυγές στον ΟΗΕ. Στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας (1897-1974) φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), η οποία την 1η Απριλίου 1955 αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων. Ο γεννημένος στην Κύπρο Γρίβας είχε διατελέσει αξιωματικός του ελληνικού στρατού και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε ιδρύσει την αντικομουνιστική οργάνωση «Χ», ενώ είχε λάβει ενεργό μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο. Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (1913-1977), μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έναρξη του αγώνα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε τις βραδινές ώρες της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955, με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και σε βρετανικό στρατόπεδο της Αμμοχώστου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, στο στόχαστρο της ΕΟΚΑ βρέθηκαν εκτός από τους Άγγλους δυνάστες, οι Ελληνοκύπριοι συνεργάτες τους, οι Τουρκοκύπριοι της οργάνωσης «Ταξίμ» που επιζητούσαν «ένωση» της Κύπρου με την Τουρκία, αλλά και μέλη του ΑΚΕΛ, που οι «εθνικόφρονες» της ΕΟΚΑ τούς κατηγορούσαν ως συνεργάτες των Άγγλων. Η διαμάχη «δεξιών» και «αριστερών» στην Κύπρο για τον ρόλο του ΑΚΕΛ στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα καλά κρατεί μέχρι σήμερα.

Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους (Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης, Αυξεντίου κ.ά), ο στόχος της «Ένωσης» δεν επιτεύχθηκε. Με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης (19 Φεβρουαρίου 1959,  η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος την 1η Οκτωβρίου 1960.

Πηγή, http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/04/blog-post_1.html#.U0EzNVf1y6M

Σήμερα πέμπτη Κυριακή των Νηστειών, μνήμη της Οσίας μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας, που εκοιμήθη εν ειρήνη την πρώτην Απριλίου.

Ολόκληρη η Θεία Λειτουργία χριστιανοί μου, είναι μια δοξολογική προσφορά των πάντων, στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, στον Θεόν Πατέρα και στο Άγιον Πνεύμα. Είναι όμως και μια συνεχής ευχαριστία για όλα τα αγαθά πού ακόμα και χωρίς να το γνωρίζουμε μας παρέχει η αγάπη Του. Ιδιαίτερα για την δυνατότητα που μας δίνει ο Θεός, μέσα από τα Πανάχραντα Μυστήρια, να ξαναγίνουμε και πάλι παιδιά του, να μπορούμε να μετέχουμε πλούσια στη Θεία Του Χάρη.

Ο Βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Έτσι και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία κατάπληκτη από το μεγαλείο της μακροθυμίας, και της αγάπης του Θεού, δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να μην εκφράζει την ευγνωμοσύνη και ευχαριστία της προς την άπειρη ευσπλαχνία Του.

Σαράντα οκτώ ολόκληρα χρόνια σκληρή άσκηση, νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, και πνευματική λατρεία.

Μέσα στην έρημο, ηγωνίζετο σκληρά η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, και η έρημος πλημμύριζε από ζωή. Η άμμος γέμιζε από λουλούδια και η φοβερή (ζέστη) και ο άρρητος εκείνος καύσωνας μεταβάλλονταν σε ουράνια δροσιά.

Για φίλους και συντροφιά, είχε τα άγρια θηρία. Και τα πάντα γύρω της πλημμύριζαν από το φως της τρισηλίου Θεότητος. Γι’ αυτό και ζούσε μέσα το αρχαίον κάλλος των Πρωτοπλάστων, πριν από την πτώση τους.

Και έτι περισσότερον ζούσε στη φυσική εκείνη κατάσταση, που με τα μάτια της ψυχής της ανοικτά, μέσα από την πνευματική διαφάνεια του φωτισμένου νοός της, εβίωνε και ησθάνετο με την καρδιά της την ενέργειαν και τους ανασασμούς του Παναγίου Πνεύματος.

Έτσι ζούσε η Οσία Μαρία. Τα πάντα γύρω της και μέσα της ήταν Παράδεισος. Η αμαρτία όμως πολεμήθηκε σώμα με σώμα. Ιδιαίτερα στην πάλη με τους λογισμούς, μέσα στο νου. Και ειδικότερα τα πρώτα δεκαεπτά χρόνια, τα οποία ήσαν και τα σκληρότερα στην άσκησή της.

Εμείς όλοι άραγε οι σημερινοί Νεοέλληνες χριστιανοί πως ζούμε; Ακούμε τη φωνή της αρετής ή τη φωνή της αμαρτίας; Ακούμε την φωνή του Ευαγγελικού λόγου, ή τα συνθήματα του κόσμου του σημερινού της αμαρτίας;

Με την κάθε μας αμαρτία, με την κάθε μας δηλαδή άρνηση, στο να ακούσουμε, τη φωνή του Χριστού και της Εκκλησίας Του, που απευθύνεται στις καρδιές μας από τους αντιπροσώπους Του επί της γης, δηλαδή τους επισκόπους και πρεσβυτέρους, είναι σα να βρίζουμε τον εν Τριάδι Θεόν, να προσβάλλουμε το Ευαγγέλιο και τους ιερούς κανόνες και να υποτιμάμε ακόμα και τους ίδιους τους εαυτούς μας, επειδή είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δική Του. Αν με πείσμα και με τη θέλησή μας παραβλέπουμε τις εντολές του Θεού, και ικανοποιούμε εγωιστικά τις επιθυμίες των διαφόρων παθών μας, τότε είμεθα άξιοι κολάσεως. Είμεθα άξιοι της μαύρης χάριτος. Όταν μας παρασέρνουν χριστιανοί μου τα διάφορα συνθήματα των ημερών μας, δαιμονοκρατούμεθα, και δεχόμεθα το σκοτάδι σαν φως και το φως σαν σκοτάδι.

Πρώτη έρχεται σε αξία η Εκκλησία και ύστερα η πολιτεία με τους νόμους της. Διότι πρώτα είμεθα πολίτες της Βασιλείας των ουρανών, και ύστερα πολίτες αυτής της γης. Η Αγία Γραφή που είναι η αδιάψευστος αλήθεια, μας βεβαιώνει ότι «ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει».

Κάθε αμαρτία είναι όχι μόνον μια βρισιά στην ανθρώπινη φύση μας που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού, αλλά και φανερή ανταρσία κατά του Αγίου Θεού. Η φυσική όμως κατάσταση του βαπτισμένου ανθρώπου, είναι να ζει σύμφωνα με το Πανάγιο Θέλημα του Θεού, διότι Αυτός τον έπλασε. Όπως εκφράζεται από τους Αποστόλους, τους διαδόχους των Αποστόλων, τους διαδόχους αυτών και τους διαδόχους αυτών, μέχρι και σήμερα που είμεθα εμείς οι ιερωμένοι, με γνώμονα πάντοτε το Ευαγγέλιο και τους ιερούς κανόνες, που πηγάζουν μέσα από το πηδάλιον της Εκκλησίας.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, πρότυπο μετανοίας μέσα στους αιώνες, προτίμησε να υποστεί αφάνταστες ταλαιπωρίες, κακουχίες και στερήσεις μέσα στην έρημο, παρά να βρεθεί ξανά δούλη στην φρικτή αμαρτία.

Γιατί είναι όντως η αμαρτία φρικτή και πηγή κάθε δυστυχίας για τον κάθε Ορθόδοξο χριστιανό που με αυτήν βρωμίζει τον Χριστό και την πίστη Του. Η αμαρτία είναι κρίσις με τον Θεόν. Είναι ανταρσία κατά του Θεού. Η αμαρτία λερώνει και κουρελιάζει τον χιτώνα του Αγίου Βαπτίσματος. Γι’ αυτό και απαιτείται η μετάνοια που αποκαθιστά τις σχέσεις μας με τον Θεόν, μας δικαιώνει μέσα από το έμπρακτο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, και μας καθιστά πάλι παιδιά του, παιδιά της Βασιλείας των Ουρανών.

Η Εκκλησία μας αδελφοί μου, μέσα στην πατρίδα μας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα όμως σε μας, έχει ναούς, ναούς και ναούς και εξωκκλήσια και παρεκκλήσια σε κάθε γωνιά της γης μας. Έχει όμως αρχιερείς, έχει πρεσβυτέρους, έχει διακόνους, έχει τα πανάγια σωστικά μυστήρια, αλλά έχει και ιερούς κανόνας, όπως και την Ιεράν Παράδοσιν. Έχει το Ευαγγέλιο, την Αγία Γραφή, έχει Αγίους, έχει μάρτυρας, ιεράρχες και οσίους. Και όλως ιδιαιτέρως έχει το Αίμα του Ιησού Χριστού, το εκχυθέν υπέρ του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Όποιος χριστιανός τα αρνείται όλα αυτά που είπαμε, είναι σαν να προδίδει τον Χριστόν, όπως ο Ιούδας.

Η Οσία όμως Μαρία δεν πρόδωσε το Βάπτισμά της. Αγωνίστηκε γενναία, υπέφερε απερίγραπτους πειρασμούς, και δυσκολίες, ακριβώς για να μην ολιγοψυχήσει, και γυρίσει πίσω στην αμαρτία, στον ίδιον ξέραμα. Γι’ αυτό πόνεσε, ίδρωσε, έλειωσε, μάτωσε και υπέφερε μέχρι εξαντλήσεως. Όχι για μια μέρα, όχι για μια βδομάδα για ένα μήνα, για ένα χρόνο, αλλά για σαράντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Τα έδωσε όλα, ακόμα και τη ζωή της, για να μην προδώσει τον Χριστόν, με κάποια αμαρτία έστω και μέσα στο μυαλό, με τη σκέψη και με τον λογισμό της. Έδωσε το αίμα της, και έλαβε την χάριν του Αγίου Πνεύματος. Το βεβαιώνουν και οι Πατέρες, «Δώσε αίμα και λάβε πνεύμα». Και αυτή η Θεία Χάρη που παίρνει ο κάθε χριστιανός με το Άγιον Βάπτισμα, είναι η ίδια που τον φρουρεί, που τον φωτίζει, που τον οδηγεί στη σωστή πίστη, στο ορθό δόγμα, στις ορθές πράξεις, στην άσκηση, στο αγγελικό πολίτευμα ή στον σώφρονα γάμο, στην ομολογία, ακόμα και στο μαρτύριο. Αυτή η Χάρις, είναι η άκτιστη Θεία Χάρις του εν Τριάδι Θεού. Αυτή η άκτιστη Χάρις είναι το φως εκείνο το γλυκύτατο, που καταυγάζει και φωτίζει ψυχές και σώματα ακόμα δε και αυτήν την άψυχον κτίσιν. Ιδιαιτέρως καταυγάζει τις ψυχές και τα σώματα, εκείνων εκ των αγωνιζομένων πιστών χριστιανών, που όχι μόνον αγαπούν και ποθούν ειλικρινά τη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά είναι έτοιμοι να χύσουν και το αίμα τους για την αγάπη του Χριστού την Αγία.

Αυτή η Θεία Χάρις αδελφοί μου, είναι αναστάσιμη χαρά, που προσφέρει πνεύμα ζωής, και τροφή αθανασίας. Είναι δύναμις πνευματική, που με χαρά υπομένει θλίψεις, στεναχώριες, αρρώστιες, βάσανα, πρόωρους θανάτους και αναπηρίες και πειρασμούς της ζωής. Είναι φως στο δρόμο της ζωής μας. Είναι σιγουριά και ασφάλεια στις επιθέσεις της κακίας του κόσμου και στο φθόνο των δαιμόνων. Και όλα αυτά που είπαμε, δεν είναι κάποια έτσι ωραία λόγια, για να κάνουμε καλή εντύπωση και να πούμε «τι ωραία τα είπε ο παπάς», ή έτσι τα είπαμε για να περάσει η ώρα, και να πούμε ότι κάναμε ένα κήρυγμα δήθεν σπουδαίο, όχι. Όλα αυτά είναι πνευματικές εμπειρίες με θεία γνώση, που προσφέρει η Εκκλησία μας, μέσα από την κάθε Θεία Λειτουργία, όπως την προσέφερε και σήμερα, και θα την προσφέρει σε λίγο με την Θεία Κοινωνία. Έτσι αποφεύγοντες την αμαρτία, - πόσοι από μας την αποφεύγουμε –ζούμε από τώρα τον αρραβώνα της τελειότητος της Βασιλείας των Ουρανών. Γι’ αυτό άλλωστε ερχόμεθα στην Εκκλησία, για να λάβουμε την παντοδυναμία και τον φωτισμό της Θείας Χάριτος, ώστε αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουμε το τριπλό κακό της ζωής. Τον κόσμο, τη σάρκα, το διάβολο. Και πολεμώντας ειδικά το διάβολο, πολεμούμε και όλους τους εχθρούς της πίστεως, με την μάχαιρα του πνεύματος ό εστί ρήμα Θεού, δηλαδή, ο φωτεινός και κοφτερός πνευματικός λόγος του Θεού.

Η Θεία Χάρις είναι ακόμα χριστιανοί μου, και ουράνια πνευματική αφή, διότι όπως κάποιος αισθάνεται τα ρούχα που φοράει επάνω του, και όλοι μας αισθανόμαστε τα ρούχα που φοράμε επάνω μας αυτή τη στιγμή και γω μαζί με τα ρούχα και τα ιερά άμφια, έτσι και ο χαριτωμένος χριστιανός αισθάνεται ντυμένος από το ένδυμα της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, και είναι όλος φως.

Σε κάποια ιδιαίτερη στιγμή πνευματικής προσευχής, και ειδικότερα της νοεράς καρδιακής προσευχής, ή και της θείας μεταλήψεως ύστερα από λίγο, αισθάνεται βιωματικά την ακατάληπτη αυτή ουράνια αφή, ως άλλο ένδυμα να τον καταλαμβάνει ολόκληρο. Είναι σαν να ενδύεται λαμπερά ενδύματα φωτός, σαν και αυτά που φορούσε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία στην έρημο, τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής της.

Αυτό το θείον άκτιστο φώς, η δόξα και η βασιλεία και η μεγαλοσύνη, του θεανθρωπίνου προσώπου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που περιέλαμψε και τους τρείς μαθητάς, στο όρος Θαβώρ, τον Πέτρο τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, την ώρα της μεταμορφώσεως, είναι το ίδιο που συνοδεύει όπως προείπαμε την ασκητική ζωή της Οσίας Μαρίας, που φώτιζε το δρόμο της ερήμου και που της έδινε δύναμη και πίστη για να υπομένει αγόγγυστα τους πειρασμούς και τις θλίψεις, και προπαντός την ατέλειωτη μοναξιά μέσα στον αφόρητο καύσωνα της ερήμου.

Είναι το ίδιο άκτιστο φως, που την δρόσιζε την ημέρα και την θέρμαινε την νύχτα, όχι όμως χωρίς κόπο και δάκρυα.

Είναι το ίδιο που της έτρεφε το μαραμένο σώμα και της γλύκαινε τα διψασμένα χείλη της.

Είναι εκείνο το ίδιο που διαποτίζει και τα ιερά λείψανα και τα ενδύματα των αγίων, για προσέξτε το, γιατί όταν προσκυνάμε και ασπαζόμεθα τα Ιερά Λείψανα, μπορεί η ψυχή απ’ αυτά να έχει φύγει, έμεινε όμως η άκτιστος χάρις του Παναγίου Πνεύματος, και προσκυνούντες αυτά τα ιερά λείψανα, ή το ιερό σκήνωμα ενός αγίου, προσκυνούμε την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και ευωδιάζουν.

Είναι το ίδιο φως, που και σε όλους εμάς που είμεθα γνήσια παιδιά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δίνει ζωή και δύναμη, κουράγιο και νόημα, νόημα της αληθινής εν Χριστώ ζωής στην ύπαρξή μας. Γιατί μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι χριστιανοί δεν καλούνται να γίνουν μόνον καλοί άνθρωποι, καλούς ανθρώπους έχουμε πολλούς, δόξα σοι ο Θεός, και πιστεύω ότι όλοι μας εδώ μέσα, είμαστε πολύ καλοί άνθρωποι. Αμ δέν χρειαζόμαστε καλούς ανθρώπους. Θέλουμε αγίους χριστιανούς, που να γίνουν θεοφόροι και πνευματοφόροι. Καλούνται δηλαδή να γίνουν συμμέτοχοι στο θεομένο Σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και συμμέτοχοι στο Σώμα της Εκκλησίας.

Και έτσι να τρέφονται απ’ την αστείρευτη πηγή του Θείου Λόγου, το Ιερόν Ευαγγέλιον, και να αναπνέουν το άκτιστο οξυγόνο της αιωνιότητος, τη Χάρη δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, που μεταδίδεται ειδικότερα από το ιερό μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως, της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Μεταλαβιάς. Και όταν κοινωνούν τα παιδιά σας, κοινωνάτε και σεις. Είστε το ίδιο αίμα..

Για προσέξτε καλά τους λογισμούς, και τις σκέψεις σας εκείνη τη στιγμή. Ο ιερεύς στέκεται μπροστά στην Ωραία Πύλη, ή στο πλάι και μεταδίδει την Θεία Κοινωνία. Προσέξτε σας παρακαλώ. Πόσο πολύ εύκολα φεύγει η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος απ’ το Άγιο Ποτήριο και μπορεί να εισέλθει στις ψυχές σας. Αρκεί να φωνάζετε το «ήμαρτον» και το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Η σημερινή εορταζομένη Αγία Μαρία η Αιγυπτία, καλεί όλους τους σημερινούς νεοέλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς, και μας, εδώ που είμαστε σήμερα εκκλησιαζόμενοι στο ναό της Αγίας Βαρβάρας να την μιμηθούμε. Όχι βέβαια στην ασκητική ζωή της ερήμου, αλλά στην πνευματική ζωή, στον πνευματικό αγώνα κατά των παθών και των δαιμόνων, και ιδιαιτέρως να την μιμηθούμε στην μετάνοια. Διότι μόνον με την μετάνοια, θα γεμίσουμε από φως και Θεία Χάρη. Η μετάνοια αληθινή θα ανοίξει τον δρόμο της σωτηρίας.

Χριστιανοί μου, μετανοείτε, μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των Ουρανών.

Χριστιανοί μου, ο Κύριος εγγύς,

Αμήν.

Πηγή: http://orthodoxfathers.com/logos/Osia-Maria-Aiguptia-aktistos-Theia-Charis

Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ιδού η πέμπτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Κυριακή [που σφραγίζει την εβδομάδα] των μεγάλων αγρυπνιών και των μεγάλων ασκήσεων, την εβδομάδα των μεγάλων θρήνων και αναστεναγμών, η Κυριακή της πιο μεγάλης μεταξύ των αγίων γυναικών Αγίας, της οσίας μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας.

Σαράντα επτά χρόνια έκανε στην έρημο, και ο Κύριος της έδωσε εκείνο που σπάνια δίνει σε κάποιον από τους Αγίους. Χρόνια ολόκληρα δεν γεύθηκε ψωμί και νερό. Στην ερώτηση του αββά Ζωσιμά εκείνη απάντησε: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. 4, 4). Ο Κύριος την έτρεφε με έναν ιδιαίτερο τρόπο και την οδηγούσε στην ερημητική ζωή, στους ερημητικούς της αγώνες.

Και ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Η Αγία μετέτρεψε την κόλασή της σε παράδεισο! Νίκησε το διάβολο και ανέβηκε ψηλά στον Θεό! Πώς, με τι; Με τη νηστεία και την προσευχή, με νηστεία και προσευχή! Διότι η νηστεία, η νηστεία μαζί με την προσευχή, είναι δύναμη που νικά τα πάντα. Ένας θαυμάσιος ύμνος της Μ. Τεσσαρακοστής λέει: «ακολουθήσωμεν τω διά νηστείας ημίν, την κατά του διαβόλου νίκην υποδείξαντι, Σωτήρι των ψυχών ημών». Με τη νηστεία μας έδειξε τη νίκη κατά του διαβόλου… Δεν υπάρχει άλλο όπλο, δεν υπάρχει άλλο μέσον.

Νηστεία! Ιδού το μέσον για να νικήσεις το διάβολο, τον κάθε διάβολο. Παράδειγμα νίκης, η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Τι θεία δύναμη η νηστεία! Νηστεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά να σταυρώνεις το σώμα, να σταυρώνεις ο ίδιος τον εαυτό σου.

Εφόσον υπάρχει σταυρός, η νίκη είναι σίγουρη. Το σώμα της πρώην πόρνης της Αλεξάνδρειας, της Μαρίας, με την αμαρτία παραδόθηκε στη δουλεία του διαβόλου. Αλλά όταν αγκάλιασε το Σταυρό του Χριστού, όταν πήρε αυτό το όπλο στα χέρια της, νίκησε το διάβολο. Νηστεία είναι η ανάσταση της ψυχής εκ νεκρών. Η νηστεία και η προσευχή ανοίγουν τα μάτια του ανθρώπου, ώστε να αντικρύσει και να καταλάβει πραγματικά τον εαυτό του, να δει τον εαυτό του. Βλέπει τότε ότι κάθε αμαρτία στη ψυχή του είναι ο τάφος του, ο θάνατός του. Καταλαβαίνει ότι η αμαρτία μέσα στη ψυχή του δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μετατρέπει σε πτώματα όλα όσα ανήκουν στη ψυχή: τους λογισμούς της, τα συναισθήματά της και τις διαθέσεις της· σειρά από τάφους. Και τότε…, τότε ξεχύνεται θρηνητική κραυγή από τη ψυχή: «Πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με». Αυτή είναι η κραυγή μας κατά την αγία αυτή εβδομάδα: Κύριε, προτού χαθώ τελείως, σώσέ με. Έτσι προσευχηθήκαμε αυτή την εβδομάδα στον Κύριο, τέτοιες προσευχητικές αναβοήσεις μας παρέδωσε στο Μ. Κανόνα του ο μεγάλος άγιος πατήρ ημών Ανδρέας Κρήτης.

«Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με». Αυτή η κραυγή μας αφορά όλους, όλους όσοι έχουμε αμαρτίες. Ποιός δεν έχει αμαρτίες; Είναι αδύνατον αν κυττάξεις τον εαυτό σου να μή βρεις κάπου, σε κάποια γωνιά της ψυχης σου, να μη εντοπίσεις σε κάποια άκρη της μία ξεχασμένη ίσως αμαρτία. Και… κάθε αμαρτία, για την οποία δεν έχεις μετανοήσει, ειναι ο τάφος σου, είναι ο θάνατός σου. Και εσύ, για να μπορέσεις να σωθείς και να αναστήσεις τον εαυτό σου από τον τάφο σου, κράζε με τις προσευχητικές θρηνητικές κραυγές της Μ. Τεσσαρακοστής: «Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με».

Ας μη ξεγελάμε τον εαυτό μας, αδελφοί, ας μη απατώμεθα. Και μία μόνο αμαρτία αν έμεινε στη ψυχή σου, και συ δεν μετανοείς και δεν την εξομολογείσαι αλλά την ανέχεσαι μέσα σου, αυτή η αμαρτία θα σε οδηγήσει στο βασίλειο της κολάσεως. Για την αμαρτία δεν υπάρχει τόπος στον παράδεισο του Θεού. Για την αμαρτία δεν υπάρχει τόπος στη Βασιλεία των Ουρανών. Για να αξιωθείς της Βασιλείας των Ουρανών, φρόντισε να διώξεις από μέσα σου κάθε αμαρτία, να ξεριζώσεις από μέσα σου με τη μετάνοια κάθε αμαρτία. Διότι, τίποτε δεν γλυτώνει από τη μετάνοια του ανθρώπου. Τέτοια δύναμη έδωσε ο Κύριος στην Αγία Μετάνοια.

Κοίταξε! Αφού η μετάνοια μπόρεσε να σώσει μία τόσο μεγάλη άσωτη γυναίκα, όπως ήταν κάποτε η Μαρία η Αιγυπτία, πως να μη σώσει και άλλους αμαρτωλούς, τον κάθε αμαρτωλό, και τον πιο μεγάλο αμαρτωλό και εγκληματία; Ναι, η Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή είναι το πεδίο της μάχης, επί του οποίου εμείς οι Χριστιανοί με τη νηστεία και την προσευχή νικάμε το διάβολο, νικάμε όλες τις αμαρτίες, νικάμε όλα τα πάθη και εξασφαλίζουμε στον εαυτό μας την αθανασία και την αιώνιο ζωή. Στη ζωή των αγίων και αληθινών Χριστιανών υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα που δείχνουν ότι όντως μόνο με την προσευχή και τη νηστεία εμείς οι Χριστιανοί νικάμε τους δαίμονες, όλους εκείνους που μας βασανίζουν και θέλουν να μας παρασύρουν στο βασίλειο του κακού, στην κόλαση. Αυτή η Αγία Νηστεία…! είναι νηστεία των αγίων αρετών μας. Κάθε αγία αρετή ανασταίνει τη ψυχή μου και τη ψυχή σου εκ των νεκρών.

Προσευχή! Τι είναι η προσευχή; Είναι η μεγάλη αρετή που σε ανασταίνει και με ανασταίνει. Σηκώθηκες μήπως για προσευχή, έκραξες προς τον Κύριο να καθαρίσει τη ψυχή σου από τις αμαρτίες, από το κάθε κακό, από κάθε πάθος; Τότε οι τάφοι σου και οι τάφοι μου ανοίγουν και οι νεκροί ανασταίνονται. Ό,τι είναι αμαρτωλό φεύγει, ό,τι σύρει προς το κακό εξαφανίζεται. Η αγία προσευχή ανασταίνει τον καθένα από μας, όταν είναι ειλικρινής, όταν φέρνει όλη τη ψυχή στον ουρανό, όταν εσύ με φόβο και τρόμο λες στον Κύριο: « Δες, δες τους τάφους μου, αναρίθμητοι είναι οι τάφοι μου, Κύριε! Μέσα σε κάθε ένα από αυτούς τους τάφους, νάτην η ψυχή μου, νάτην νεκρή, μακρυά από Σένα, Κύριε! Ειπέ λόγον και ανάστησον πάντας τους νεκρούς μου! Διότι, Συ, Συ, Κύριε, μας έδωσες πολλές θείες δυνάμεις να μας ανασταίνουν διά της αγίας Αναστάσεως, να μας ανασταίνουν από τον τάφο της ραθυμίας».

Ναι, με την αμαρτία, με τα πάθη μας, πεθαίνουμε ψυχικά. Η ψυχή πεθαίνει, όταν χωρίζεται από τον Θεό. Η αμαρτία είναι δύναμη που χωρίζει τη ψυχή από τον Θεό. Και εμείς, όταν αγαπάμε την αμαρτία, όταν αγαπάμε τις αμαρτωλές ηδονές, στην πραγματικότητα αγαπάμε τον θάνατό μας, αγαπάμε τους τάφους, τους βρωμερούς τάφους, μέσα στους οποίους η ψυχή μας αποσυντίθεται.

Αντίθετα, όταν ανανήψουμε, όταν με τον κεραυνό της μετανοίας χτυπήσουμε την καρδιά μας, τότε…, τότε οι νεκροί μας ανασταίνονται. Τότε η ψυχή μας νικά όλους τους φονείς της, νικά τον κατεξοχή δημιουργό όλων των αμαρτιών, το διάβολο, νικά με τη δύναμη του Αναστάντος Κυρίου Ιησού Χριστού.

Γι’ αυτό, για μας τους Χριστιανούς δεν υπάρχει αμαρτία πιο ισχυρή από μας. Να είσαι βέβαιος ότι πάντοτε είσαι δυνατότερος από κάθε αμαρτία που σε βασανίζει, πάντοτε είσαι δυνατότερος από κάθε πάθος που σε βασανίζει. Πώς; -ρωτάς. Με τη μετάνοια! Και τι είναι ευκολότερο απ’ αυτήν; Πάντοτε μπορείς μέσα σου, μέσα στη ψυχή σου, να κραυγάζεις: «Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με». Η βοήθεια του Θεού δεν θα σε παραβλέψει. Θα αναστήσεις τον εαυτό σου από τους νεκρούς και θα ζεις σ’ αυτόν τον κόσμο σαν κάποιος που ήρθε από εκείνον τον κόσμο, που αναστήθηκε και ζει μία νέα ζωή, τη ζωή του Αναστάντος Κυρίου, που υπάρχουν μέσα του όλες οι θείες δυνάμεις, έτσι ώστε καμμία αμαρτία πλέον δεν μπορεί να σε φονεύσει. Ίσως να ξαναπέφτεις, αλλά πλέον γνωρίζεις, γνωρίζεις το όπλο, γνωρίζεις τη δύναμη με την οποία ανασταίνεσαι εκ των νεκρών. Αν πενήντα φορές την ημέρα αμαρτήσεις, αν πενήντα φορές ντροπιασθείς, αν πενήντα τάφους σκάψεις σήμερα, μόνο φώναξε: «Κύριε, δος μου μετάνοια. Πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με».

Ο Αγαθός Κύριος, ο οποίος γνωρίζει την ασθένεια και αδυναμία της ανθρώπινης ψυχής και της ανθρώπινης θελήσεως, είπε: Έλα, αδελφέ. Ακόμη κι αν εβδομηκοντάκις την ημέρα αμαρτήσεις, πάλι έλα και πες: ήμαρτον (Ματθ. 18,21-22). Αυτή την εντολή δίνει ο Κύριος σε εμάς τους ανθρώπους, τους ασθενείς και αδυνάτους. Συγχωρεί τους αμαρτωλούς. Γι’ αυτό και δήλωσε ότι χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί στη γη (πρβλ. Λουκ. ιε΄ 7). Όλος ο ουράνιος κόσμος κοιτάζει εσένα, αδελφέ και αδελφή, πως ζεις στη γη. Πέφτεις στην αμαρτία και δεν μετανοείς; Να, οι Άγγελοι κλαίνε και θλίβονται στον Ουρανό εξαιτίας σου. Μόλις αρχίσεις να μετανοείς, να, οι Άγγελοι στον Ουρανό χαίρονται, και σαν ουράνιοι αδελφοί σου χορεύουν…

Να η σημερινή μεγάλη αγία, η Μαρία η Αιγυπτία. Πόσο αμαρτωλή! Απ’ αυτήν ο Κύριος έκανε μία αγία ύπαρξη σαν τα Χερουβίμ. Με τη μετάνοια έγινε ισάγγελη· με τη μετάνοια κατέστρεψε την κόλαση, στην οποία βρισκόταν, και ανέβηκε ολόκληρη στον παράδεισο του Χριστού. Δεν υπάρχει Χριστιανός αδύνατος σ’ αυτόν τον κόσμο, έστω κι αν του επιτίθενται οι φρικωδέστερες αμαρτίες και πειρασμοί αυτού του κόσμου. Αρκεί μόνο ο Χριστιανός να μη ξεχάσει τα μεγάλα του όπλα: τη μετάνοια, την προσευχή, τη νηστεία· να επιδοθεί σε κάποια ευαγγελική άσκηση, σε κάποια αρετή: είτε στην προσευχή, είτε στη νηστεία, είτε στην ευαγγελική αγάπη, είτε στην ευσπλαχνία. Ας θυμηθούμε τους μεγάλους Αγίους του Θεού, ας θυμηθούμε την εορταζομένη σήμερα μεγάλη Αγία, την Οσία Μητέρα μας Μαρία την Αιγυπτία, και ας είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος θα είναι άμεσος βοηθός μας. Η αγία Μαρία βίωσε τόσο θαυμαστή βοήθεια από την Υπεραγία Θεοτόκο και σώθηκε από τη φοβερή της κόλαση, από τους φοβερούς της δαίμονες. Η Υπεραγία Θεοτόκος και σήμερα και πάντοτε μας βοηθεί σε όλες τις ευαγγελικές μας αρετές: στην προσευχή, και στη νηστεία, και στην αγρυπνία, και στην αγάπη, και στους οικτιρμούς, και στην υπομονή, και σε κάθε άλλη αρετή. Εύχομαι να μας βοηθεί πάντα και να μας καθοδηγεί…

Γι’ αυτό, ποτέ να μην αποκάμεις στον αγώνα και στον πόλεμο με τις αμαρτίες σου… Σε όλες τις δυσκολίες σου και στις πιο μεγάλες πτώσεις σου να θυμάσαι την κραυγή αυτής της αγίας εβδομάδας, που έχει τη δύναμη να σε αναστήσει: «Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με».

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1410

Όσο κι αν θέλουν οι παγκοσμιοποιητές να ομογενοποιήσουν τον κόσμο και να σβήσουν τα εθνικά κράτη, τελικά δεν μπορούν να αναστρέψουν το ποτάμι των εθνοτήτων, το οποίο πάντοτε βρίσκει την πανάρχαια κοίτη του. Το ποτάμι θα πάει στον προορισμό του με το δικό του παλιό γνωστό δρομολόγιο. Υπάρχει στους λαούς ο δρόμος του αίματος και η συλλογική μνήμη και συνείδηση. Η ψυχή ενός λαού λοιπόν δεν στοιβάζεται σε μια αποθήκη κρατών, επειδή το θέλουν οι διεθνείς τραπεζίτες και τα γεράκια του πολέμου. Τα σύνορα, οι "οροθεσίες και οι προστεταγμένοι καιροί" πάντοτε επιστρέφουν αργά ή γρήγορα και αποδίδεται το δίκαιο ουσιαστικά, ενίοτε δε και τυπικά - θεσμικά. Η υπόθεση της Κριμαίας είναι πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα. Το άδικο εγχείρημα του Χρουτσώφ το διόρθωσε τώρα ο λαός με συντριπτική και ηχηρή δημοκρατική απάντηση επί ημερών Πούτιν.

Ο Θεός δια του λαού Του κάνει τελικά – έστω και κατά προσέγγιση - αυτό που πρέπει, άλλο τώρα που ηγέτες και άνθρωποι συχνά δεν έχουν τη διορατικότητα και την ικανότητα να κρατήσουν τα δώρα της θείας δικαιοσύνης. Όλα στο χώρο της Ιστορίας είναι αποτέλεσμα συνεργασίας θείου και ανθρώπινου παράγοντα.

Οι Κύπριοι παραδείγματος χάριν ψήφισαν 95% Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα, ακόμη και οι Τουρκοκύπριοι, αλλά η ηγεσία της Κύπρου και της Ελλάδας για προσωπικές βλέψεις και φιλοδοξίες πούλησε τον αγώνα και τη θέληση των Κυπρίων αδελφών μας.

Η Β. Ήπειρος τρείς φορές επέστρεψε στον Εθνικό Κορμό και λόγω της επιπολαιότητος και αναξιότητός μας υποκύψαμε στις πιέσεις και χάσαμε μια "πανάρχαια ελληνική λεβεντογέννα χώρα".

Η Μ. Ασία ήρθε στην Ελλάδα πανηγυρικά, αλλά η πρόσκαιρη πολεμική βουλιμία τότε των ηγετών μας και η ασυμφωνία και η διχόνοια συντέλεσαν ώστε να τα χάσουμε όλα.

Ευκαιρία δόθηκε στη δεκαετία του 1990 για κοινά σύνορα με την Σερβία και μηδενικά προβλήματα με σκοπιανούς και "Μακεδονίες", αλλά η διαρκής και τυφλή υπαγωγή μας στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ μας στέρησαν αυτή τη δυνατότητα.

Συμπέρασμα: ο Θεός και ο Λαός εύκολα συνεργάζονται. Οι ηγέτες μας, όμως, οι ψηφισμένοι από ένα παλίμπαιδα λαό, δεν μας εκπροσωπούν ποτέ στην μετά - Καποδίστρια εποχή μας. Ο Καποδίστριας μπορεί να ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, αλλά την Ελλάδα σκεφτόταν. Οι αξιολύπητοι διάδοχοί του, δυστυχώς, είναι Υπουργοί του Ελληνικού Λαού, αλλά εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ξένων.

Τώρα τελευταία οι προφητείες συνολικά εκτιμούν και τα γεωστρατηγικά δρώμενα δείχνουν ότι κάποια "άγια μέρα" πιθανότατα να μας δοθεί η "πόλις των Ονείρων μας", η Βασιλεύουσα Πόλις του Κωνσταντίνου. Δεν θα το κάνουν οι ξένοι ασφαλώς "για τα ωραία μας μάτια", αλλά θα είναι ανάγκη δική τους και θεία επέμβαση της Δικαιοσύνης του Θεού. Θα είμαστε λοιπόν ανάξιοι, αν φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων και χαθούμε μέσα στις περικοκλάδες των λογισμών μας και των λογιστικών μας - εφήμερων οικονομικών - συμφερόντων.

Για να μη συμβεί λοιπόν αυτό το απευκταίο και θλιβερό γεγονός χρειαζόμαστε από τώρα προσευχή σαν την προσευχή των Ρώσων αδελφών μας, δηλ. όπως προσευχόντουσαν τόσα χρόνια οι Ορθόδοξοι του Βορρά, και μια πολιτική, θρησκευτική και στρατιωτική ηγεσία εφάμιλλη του λεγομένου "ξανθού γένους".

Δηλαδή εκεί που «χάνει τη μπάλα» ο λαός μας είναι όχι στην καρδιά, στη σύλληψη και στη θέληση, αλλά στην αντίληψη και πρακτική εφαρμογή του χρέους του προς την Πατρίδα. Αν το καταλάβει αυτό και το χωνέψει, μετά θαυματουργεί. «Οι Έλληνες είναι πάντοτε παιδιά». Θέλουν πολύ μάθημα. Χρειαζόμαστε συνεχή καθοδήγηση. Χρειάζεται επειγόντως η αυστηρή καθοδήγηση ενός Γέρου του Μοριά. Χρειάζεται λόγος, παράδειγμα και καλή νομοθεσία. Χρειάζεται μια πνευματική ηγεσία στο ύψος της που θα μιλάει καθημερινά, όπως έκαναν για 400 χρόνια οι Διδάσκαλοι του Γένους και οι Καλόγεροι των Κρυφών Σχολειών της σκλαβωμένης Ελλάδας, για τα Οράματα και τα «Ποθούμενα» του λαού μας. Αυτό είναι που μας λείπει.

Ας ελπίσουμε ότι οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στον Ορθόδοξο Βορρά δεν θα αφήσουν ασυγκίνητους τους Νεοέλληνες και θα πιάσουν σωστά και υπεύθυνα τα μηνύματα των καιρών.

Τὸ νὰ μιλᾷ κανένας σήμερα καὶ νὰ γράφει γιὰ κάποια πράγματα τῆς θρησκείας, ὁ πολὺς κόσμος τὸ νομίζει γιὰ ἀνοησία. Καὶ ἀκόμα μεγαλύτερη ἀνοησία ἔχει τὴν ἰδέα πῶς εἶναι τὸ νὰ γράφει γιὰ τοὺς ἅγιους μάρτυρες, καὶ μάλιστα γιὰ κείνους ποὺ μαρτυρήσανε κατὰ τὰ νεότερα χρόνια ποὺ βασιλεύανε οἱ Τοῦρκοι ἀπάνω στὴ χριστιανοσύνη, ἐπειδὴς ὁ λίγος καιρὸς ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπ᾿ αὐτοὺς κάνει ὦστε νὰ τοὺς νοιώθουμε πολὺ κοντά μας, ἀνθρώπους σὰν κ᾿ ἐμᾶς, ἐνῷ τοὺς ἀρχαίους μάρτυρες τοὺς βλέπουμε μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ποὺ περάσανε ἀπὸ τότε ποὺ μαρτυρήσανε καὶ στὴ φαντασία μας παρουσιάζονται εὐκολότερά με τὸν φωτοστέφανο τοῦ ἁγίου.

Κανένας λαὸς δὲν ἔχυσε τόσο αἷμα γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὅσο ἔχυσε ὁ δικός μας, ἀπὸ καταβολὴ τοῦ χριστιανισμοῦ ἴσαμε σήμερα. Κι αὐτὸς ὁ ματωμένος ποταμὸς εἶναι μια πορφύρα ποὺ φόρεσε ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, καὶ ποὺ Θά ῾πρεπε νὰ τὴν ἔχουμε γιὰ τὸ μεγαλύτερο καύχημα, κι ὄχι νὰ τὴν καταφρονοῦμε καὶ νὰ μὴ μιλοῦμε ποτὲ γι᾿ αὐτή, καὶ μάλιστα νὰ ντρεπόμαστε νὰ μιλήσουμε γι᾿ αὐτή, σὲ καιρὸ ποὺ δὲ ντρεπόμαστε γιὰ τὶς πιὸ ντροπιασμένες καὶ σιχαμερὲς παραλυσίες ποὺ κάνουνε οἱ ἄνθρωποι στὸν ἀδιάντροπο καιρό μας.

Ἑμεῖς οἱ σημερινοὶ πονηρεμένοι ἄνθρωποι φροντίζουμε μονάχα γιὰ τὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ μας, καὶ γιὰ τοῦτο ἡ ψυχή μας ἔχασε τὴν εὐαισθησία της, μ᾿ ὅλα τὰ πνευματικὰ γιατρικὰ ποὺ λέμε πῶς ἔχουμε. Καὶ γι᾿ αὐτὸ περιφρονοῦμε καὶ τοὺς λέμε ἀνόητους ἐκείνους ποὺ δὲν κοιτάζουνες τὸ ὑλικὸ συμφέρο τους, ἀλλὰ κάνουνε κάποιες θυσίες. Κατὰ πολὺ ἀνόητους καὶ μικρόμυαλους θεωροῦμε ἐκείνους ποὺ θυσιάσανε τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τους, ἀφοῦ, κατὰ τὴν ἁμαρτωλὴ κρίση μας, δὲν κοιτάξανε νὰ χαροῦνε τὰ νιάτα τους καὶ ν᾿ ἀπολάψουνε τοῦτον τὸν κόσμο, ποὺ εἶναι χειροπιαστὸς καὶ σίγουρος, ἀλλὰ βασανιστήκανε, φυλακωθήκανε, δαρθήκανε καί, στὸ τέλος, σφαχτήκανε ἢ κρεμαστήκανε, οἱ ἄμυαλοι, γιὰ κάποιους...

ἴσκιους ποὺ λέγουνται ἀθάνατη ζωὴ καὶ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...

...Μ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια βροντοφωνεῖ πῶς ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὰ μαρτύρια ποὺ τραβᾷ ἀπὸ αἰῶνες, εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ βλογημένη ἀπὸ τὸν Κύριο, κι ὄχι ἡ Δυτική, ἡ καλοπερασμένη ἡ ὑπερήφανη ἀφέντρα, ποὺ ὄχι μονάχα τὸ αἷμα της δὲν ἔχυσε γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἔκαιγε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν τῆς ἤτανε ὑπάκουοι.

Οἱ δικοί μας οἱ ἅγιοι, ποὺ μαρτυρήσανε στὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε σκλάβοι στοὺς Τούρκους, ἤτανε ταπεινοί, ἁπλοί, λιγομίλητοι, μὲ τὴ φωτιὰ τῆς πίστης στὰ στήθιά τους, ἀπονήρευτοι κι ἀγράμματοι, ἀφοῦ τὸ μόνο ποὺ γνωρίζανε νὰ λένε μπροστὰ στὸν ἀγριεμένο τὸν κριτὴ ἤτανε «Χριστιανὸς γεννήθηκα καὶ Χριστιανὸς θ᾿ ἀποθάνω!» Νέοι ἄνθρωποι, παλικάρια ἀπάνω στ᾿ ἄνθος τῆς νιότης τους, πηγαίνανε προθυμερὰ νὰ παραδοθοῦνε γιὰ τ᾿ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, κι ἀντὶς ἀρραβωνιάσματα καὶ σφαζόντανε σὰν τ᾿ ἀρνιὰ ἡ κρεμαζόντανε μὲ τὴ θελιά, στὸν λαιμό τους καί, γιὰ νὰ τοὺς τυραγνᾶνε περισσότερο οἱ ἄπιστοι, κόβανε τὸν λαιμό τους σιγὰ-σιγὰ μὲ στομωμένα μαχαίρια ἢ τοὺς χωρίζανε μὲ σάπια σχοινιὰ ποὺ κοβόντανε, γιὰ νὰ τοὺς ξανακρεμάσουνε. Καὶ τὰ μόνα ποὺ ξέρανε ἀπὸ τὴ Θρησκεία μας οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἤτανε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε: «Ὅποιος μὲ ὁμολογήσει μπροστὰ στους ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω κὶ ἐγὼ μπροστὰ στὸν Πατέρα μου, ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό, κι ὅποιος μ᾿ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κ᾿ εγώ μπροστὰ στὸν Πατέρα μου, ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό». Καθὼς καὶ τὰ λόγια, τοῦτα, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος: «Μὴ φοβηθεῖτε ἀπὸ κείνους ποὺ σκοτώνουνε τὸ σῶμα, μὰ ποὺ δὲν μποροῦνε νὰ σκοτώσουνε τὴν ψυχή», καί: «Ὅποιος χάσει τὴ ζωή του γιὰ τ᾿ ὄνομά μου, αὐτός θὰ ζήσει στην αἰώνια ζωή».

Ὤ! Τι ὕψος καὶ πόση πνευματικὴ εὐπρέπεια εἶχε ἡ φυλή μας, τὸν καιρὸ ποὺ θαρροῦμε ἐμεῖς πὼς ἤτανε ἀγράμματη καὶ βάρβαρη. Ἐμεῖς, οἱ σημερινοί, εἴμαστε βάρβαροι, ποὺ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε ὅσο πρέπει την εὐγένεια καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θυσίας γιὰ τ᾿ ὄνομα του Χριστοῦ, ποὺ τὴν προσφέρανε μὲ τὰ κορμιά τους ἐκείνοι οἱ λεονταρόψυχοι, ποὺ γι᾿ αὐτούς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης πὼς δὲν γεννηθήκανε ἀπὸ αἵματα, μήτε ἀπὸ θέλημα της σάρκας, μήτε ἀπὸ θέλημα ἀντρός, ἀλλὰ πὼς γεννηθήκανε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ γενεὰ ἡ δική μας, «ἡ μοιχαλὶς καὶ ἁμαρτωλός», ἂς κάνει τὸν ἔξυπνον ἐκεῖ ποὺ δὲν χωρᾷ καμιὰ ἐξυπνάδα, ἂς περιπαίζει ἐκείνους ποὺ δώσανε τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Θὰ ἔρθει μέρα ποὺ θὰ δώσει ἀπολογία καὶ σὲ τοῦτο τον κόσμο καὶ στὸν ἄλλον, καὶ τότε θὰ καταλάβει σὲ τί σκοτάδι βρισκότανε...

Ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Πονεμένη Ρωμιοσύνη», τῶν ἐκδόσεων «Ἀστήρ»

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/kontogloy_diafora_keimena.htm

Πως είναι δυνατόν αύριο, που θα ξημερώσει μια καλή πρωϊα, και θάρθουν οι εκλογές, εγώ ο Έλληνας και Ορθόδοξος, να βρεθώ σε δίλημμα αν θα ψηφίσω ξανά εκείνους τους ανθρώπους που ξεζούμισαν την Ελλάδα και ξεπούλησαν τον τόπο; Δεν χορτάσαμε ακόμη με τα ψέματά τους; Ας ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο της λήθης τις δηλώσεις και διακηρύξεις.

Δεν θα ψηφίσουμε τα μνημόνια. Τα ψήφισαν. Δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα. Πήραν. Δεν θα συγκυβερνήσουμε. Τόκαναν. Απόσυραν το ολέθριο και φρικτό και αντισυνταγματικό αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Το ξανάφεραν. Θα βγούμε στις αγορές. Δεν βγήκαμε. Θέλουμε κι άλλα; Τόσο μαζοχιστές είμαστε;

Πως θα ανεχτούμε να βλέπουμε ξανά στα έδρανα της Βουλής ανθρώπους που ψήφισαν όλους αυτούς τους απάνθρωπους, αντιδημοκρατικούς, αντικοινωνικούς, αντεθνικούς και αντιχριστιανικούς νόμους;

Τις μαριονέτες και τα πιόνια των ξένων, τους σφαγείς των Ελλήνων, τους βασανιστές των νέων, τους καταστροφείς της οικονομίας, τους φθορείς της οικογένειας, τους εκμαυλιστές της κοινωνίας, τους αθέους, τους μασώνους, τους εβραιοκίνητους, τους ευρωλιγούρηδες, τους θιασώτες της ομοφυλοφιλίας, τους υποστηρικτές του φακελλώματος, τους νενέκους της πολιτικής, τα ανθρωπάκια της βουλής, τους επιδοτουμένους των καναλαρχών, των αφώνων ιχθύων, των σκοταδιστών, των εθνομηδενιστών, των εκκλησιομάχων; Δεν καταλάβαμε ότι οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει;

Χάθηκε στην Βουλή των Ελλήνων η αξιοπρέπεια και η ελευθερία. Για όλα θάπρεπε να ισχύει μυστική ψηφοφορία από τους βουλευτές. Δυστυχώς χάθηκε η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος και οι βουλευτές δυστυχώς εκπροσωπούν το κόμμα τους και όχι τον λαό τους. Το κόμμα εκπροσωπεί τη Γερμανία ή την Αμερική και μόνο λίγο πρίν από τις εκλογές υπάρχει η υποκρισία των κροκοδειλίων δακρύων και των αορίστων διακηρύξεων. Κρίμα να ξαναπέσουμε στην παγίδα των πονηρευομένων.

Μήπως ζητάμε παραδείγματα; Οικογένεια: αποποινικοποίηση της μοιχείας, αυτόματο διαζύγιο, σύμφωνο συμβίωσης, πολιτική ονοματοδοσία και κηδεία. Θρησκεία: κατάργηση θρησκεύματος, αδιοριστία ιερέων, εκμετάλλευση περιουσίας, θρησκειολογικό το μάθημα των θρησκευτικών, έδρα μουσουλμανικών σπουδών στη Θεολογική Θεσσαλονίκης. Πατρίδα: ένα σύνταγμα κουρέλι...ανεργία, μισθοί πείνας...

Τί άλλο θέλουμε;

Είναι αλήθεια ότι, στα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, ως Έλληνες, φερθήκαμε υβριστικά: Χλευάσαμε τα ιερά και τα όσια, υποτιμήσαμε τις παραδόσεις μας και πάνω απ' όλα εγκαταλείψαμε την αγάπη και το σέβας σ' αυτό που πάντα ήμασταν: Παλληκάρια, φιλότιμοι, πιστοί και αρκούντως ''τρελοί'', για να τα βάζουμε με πολύ δυνατότερούς μας.

Εν ολίγοις, ανταλλάξαμε την ''ιερή τρέλα'' της Ορθοδοξίας και τον μανικό έρωτα για την εθνική και πνευματική Ελευθερία, με την λογική, τον καθωσπρεπισμό και την ''πολιτική ορθότητα'' των προτεσταντών και παπικών συν-ευρωπαίων μας.  

Ως λαός παρασυρθήκαμε από τις ''σειρήνες'' των εχθρών της Πίστεως και της Πατρίδας και αφήσαμε να ορίζουν την ζωή μας οι επιθυμίες και τα πάθη τα κομματικά. Ταμπουρωθήκαμε πίσω από διάφορα ξενοκίνητα ιδεολογικά αναχώματα πολεμώντας ο ένας τον άλλον και αφήσαμε τον κομματικό φανατισμό, να σπείρει ανάμεσά μας το μίσος και την διαίρεση. Έτσι, πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε, η κομματοκρατία όχι μόνον κυριάρχησε στον εθνικό μας συλλογικό βίο, αλλά κατάντησε σωστή γάγγραινα, που κατέφαγε τα σωθικά της Πατρίδας μας.

Έλεγε εκείνος ο ευλογημένος στρατηγός Μακρυγιάννης: ''Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης''.

Μιλάμε κάθε τόσο για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, για μια Ελλάδα που θα αποφασίζει για τον εαυτό της... Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο! Είμαστε μόνιμα προτεκτοράτο και υπό κατοχήν κάποιας ή κάποιων Δυτικών Δυνάμεων, με την συγκατάθεση την δική μας! Νενέκοι και Εφιάλτες, προσκυνημένοι της πολιτικής και της διανόησης, έγιναν αιτία να καταντήσουμε η ''παλιόψαθα των εθνών''.

Τώρα μάλιστα  φτάσαμε σε σημείο να μας λοιδορούν και να μας ειρωνεύονται οι πάντες. Και από πάνω, οι περισσότεροι διανοούμενοι και πολιτικοί μας, χωρίς αιδώ, να δηλώνουν υπέρμαχοι του Κοραϊκού Ευρωπαϊκού συνδρόμου: Να βρισκόμαστε στο Ευρωκοινοβούλιο, Έλληνες όντες, και να φερόμαστε φράγκικα. Να ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την ταυτότητά μας... Αυτό κι αν δεν είναι τραγικό!

Ο ερευνητής ιστορικός πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, λέει ότι εδώ χρειάζεται Ελληνορθόδοξη, Ρωμαίικη Πολιτική. Μια πολιτική βασισμένη στην δική μας πατροπαράδοτη πολιτισμική ταυτότητα, που θα μας βγάλει από τον εθνοκτόνο μεταπρατισμό πείθοντας τους ξένους, ότι έχουνε να ωφεληθούν από την σχέση τους μαζί μας.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, μονάχα όταν όλοι οι Ηγέτες μας, και κυρίως οι πολιτικοί, πάψουν να φέρονται ξενοκίνητα εντός Ελλάδος και πάρουν την απόφαση, επιτέλους, να ενεργούν προς τα έξω ως Έλληνες.

____________________________________________

Πηγές: 1. Στρατηγός Μακρυγιάννης

          2.  Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός

          3.  Μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης

Πραγματικά συγκλονιστικό είναι το άρθρο-προσκύνημα του Τούρκου γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή, Fatih Türkmenoğlu, στην αγιωτόκο νήσο της Λέσβου και στον ιερό τόπο προσκυνήματος των Ορθοδόξων χριστιανών, στον ιερό ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ, στον Μανταμάδο. Αλλά ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι τα θαύματα που αφηγείται ο Τούρκος περιηγητής και δημοσιογράφος στην τουρκική εφημερίδα, Hürriyet, που δείχνουν, αν μη τι άλλο, παρά μια μεγάλη πιστή στην θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη.
Ο Τούρκος δημοσιογράφος και περιηγητής αναφέρει από την αρχή του άρθρου του την μεγάλη συγκίνηση που ένιωσε όταν βρέθηκε στην αγιωτόκο νήσο της Λέσβου, το προσκύνημα του στον ναό του Ταξιάρχη αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Μανταμάδο και το δέος που ένιωσε όταν αντίκρισε την θαυματουργική εικόνα. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα αυτή έγινε από ένα καλόγερο που διασώθηκε μετά από μια φονική επιδρομή πειρατών στον νησί που λεηλάτησαν το μοναστήρι και την έκανε από χώμα και το αίμα των καλόγερων που είχαν σκοτωθεί από τους πειρατές. Χαρακτηριστικό της πίστη του στην ιαματική χάρη του Ταξιάρχη, είναι η φράση που χρησιμοποίει γράφοντας ότι, «φορώντας ατσάλινα υποδήματα, πηγαίνοντας για προσκύνημα στον Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη, αυτός θα σου φέρει την θεραπεία» και όλα αυτά από έναν Τούρκο μουσουλμάνο. Ο προσκυνητής που πηγαίνει στον ναό και έχει πρόβλημα υγείας, αφού προσκυνήσει την εικόνα και κάνει την προσευχή του και την ευχή του να θεραπευτεί, ο Αρχάγγελος θα σκύψει στοργικά πάνω στο πρόβλημά του και θα του προσφέρει την ιαματική του χάρη, όπως τονίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος στο καταπληκτικό αυτό άρθρο του αφιέρωμα στον ναό του Μανταμάδου της Λέσβου.
Εκείνο όμως που πραγματικά συγκλονίζει στο άρθρο του Fatih Türkmenoğlu, στην τουρκική εφημερίδα Hürriyet, είναι ότι εξιστορεί στους αναγνώστες του το μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη και της αγίας εικόνας του, που έγινε το 1963 στην Κύπρο, την περίοδο που είχαν ξεσπάσει αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο κοινοτήτων της νήσου, προάγγελος της τουρκικής εισβολής μετά από έντεκα χρόνια. Ένα πρωινό του 1963 και ενώ οι Τουρκοκύπριοι ετοιμάζονταν να επιτεθούν σε θέσεις της εθνοφρουράς της Κύπρου, όταν μπήκε ο νεωκόρος στο ιερό προσκύνημα του Μανταμάδου για να ανάψει το καντήλι του Ταξιάρχη, είδε κατάπληκτος πώς η ολόσωμη εικόνα του έλειπε! Αύτη ή απροσδόκητη εξαφάνιση που κράτησε μια εβδομάδα προκάλεσε σύγχυση και μεγάλη ταραχή στον ευσεβή λαό της νήσου. Ξαφνικά και μετά από μια εβδομάδα η εικόνα βρέθηκε πάλι στη θέση της, όπως είχε εξαφανιστεί, και τότε ο κόσμος ησύχασε. Πέρασε καιρός από τότε. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό πάλι ο νεωκόρος του Μανταμάδου που πήγαινε στην εκκλησία άκουσε ποδοβολητό αλόγου. Βγαίνει έξω και βλέπει ένα νέο πού μόλις είχε ξεπεζέψει να σηκώνει στους ώμους του ένα κριάρι. Μπήκαν μαζί στον ναό και ο νέος προχώρησε στην εικόνα του Ταξιάρχη άπλωσε εκεί μπροστά το κριάρι και άναψε μια λαμπάδα ίση με το μπόι του. Ύστερα γονάτισε, προσκύνησε την εικόνα και χάιδεψε με βουρκωμένα μάτια και τρεμάμενα χείλη το ανάγλυφο πρόσωπο του αρχαγγέλου λέγοντας: «- Αυτός είναι ο σωτήρας μου!». Στη συνέχεια γυρίζει και λέει συγκινημένος στο νεωκόρο. «-Αυτός, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, με έσωσε από τους Τούρκους». Ο νεωκόρος έκπληκτος από την σκηνή του λέει καθώς έβγαιναν από τον ναό, «-Πες μου, παιδί μου, τι σου συνέβη;». Τότε ο νέος άρχισε να διηγείται το μεγάλο θαύμα που σχετίζεται με την εξαφάνιση της εικόνας. «- Στα τελευταία γεγονότα με τους Τούρκους, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Κύπρο. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 12ης Αυγούστου, όταν μας ξάφνιασαν τα πυρά των Τουρκοκυπρίων. Ήμασταν πάντα σε επιφυλακή, γιατί ξέραμε τι ύπουλος εχθρός ήταν απέναντί μας. Μας δυσκόλευαν λίγο οι βολές του πολεμικού τους ναυτικού, αλλά δεν μας έβλαψε καθόλου ή αεροπορία τους. Σε λίγες ώρες ελέγχαμε την κατάσταση και προχωρήσαμε στην αντεπίθεση. Λες και είχαμε στα πόδια μας φτερά. Τους πήραμε φαλάγγι και τους κυνηγήσαμε. Λίγο ακόμα και θα τους ρίχναμε στη θάλασσα. Ενώ τρέχαμε ακράτητοι από ενθουσιασμό και σχεδόν ακάλυπτοι, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου, σε πέντε μέτρα απόσταση, να ξεπροβάλλει ένας ακανόνιστος όγκος. Σταμάτησα απότομα, και τότε... μέσα στο σύθαμπο της αυγής διέκρινα ένα τουρκικό πολυβολείο. Είδα την κάννη του πολυβόλου να στρέφεται πάνω μου και, μη έχοντας πού να καλυφθώ, έπεσα με το πρόσωπο στη γη σκεπάζοντας καλά με το κράνος το κεφάλι μου λέγοντας μέσα μου, -Ταξιάρχη μου, σώσε με! Την ίδια κρίσιμη στιγμή ήρθε στον νου μου ο πατέρας μου πού σώθηκε θαυματουργικά από βέβαιο θάνατο στο αλβανικό μέτωπο, τάζοντας στον Ταξιάρχη ένα κριάρι. Τότε ξαναείπα -Ταξιάρχη μου σώσε με, κάνοντας και εγώ το ίδιο τάμα. Την ίδια στιγμή με κούφανε ένας πολύ δυνατός κρότος. Έπεσα κάτω και σκέφτηκα ότι με είχαν χτυπήσει οι Τούρκοι. Σκέφτηκα τα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά μετά από λίγο ένιωσα να με ακουμπούν, να με ψάχνουν και να με σηκώνουν. Είχαν έρθει ο οι δικοί μας και με ρωτούσαν, -Χτύπησες; -Πώς είσαι;. Η φωνή τους ακούγονταν σαν να ήταν από μακριά. Σηκώθηκα τότε και αφού κοιτάχτηκα επάνω μου δεν... βρήκα κανένα τραύμα. Τότε θυμήθηκα το πολυβολείο. Κοίταξα προς τα κει, αλλά δεν είδα τίποτα. Φώναξα ταραγμένος. -Εκεί ακριβώς υπήρχε ένα τουρκικό πολυβολείο. Πήγαμε κοντά και ψάξαμε παντού αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Στη θέση που νόμιζα πως ήταν το τουρκικό πυροβολείο υπήρχαν τώρα μόνο συντρίμμια και μια τεράστια τρύπα. Φαίνεται πώς στην κρίσιμη για μένα στιγμή κάποια οβίδα πλοίου ή κάποιος όλμος έκανε συντρίμμια το επικίνδυνο πολυβολείο, ενώ συγχρόνως κάποια ανώτερη δύναμη με φύλαξε τελείως αβλαβή και από τα πυρά και από την έκρηξη. Τότε κατάλαβα το μεγάλο θαύμα». Εκείνη την στιγμή ο νεωκόρος, πού μέχρι τότε παρακολουθούσε συγκινημένος, πήρε το λόγο και του είπε, «-Ναί, παιδί μου, ήταν ο Ταξιάρχης. Αυτός σε έσωσε. Είναι αλήθεια ότι τότε με τα επεισόδια της Κύπρου, είχε χαθεί από δω ή εικόνα του για μια βδομάδα». Ό νέος ταράχθηκε για άλλη μια φορά και βουρκωμένος αγκάλιασε με το βλέμμα του την εικόνα του Αρχαγγέλου για το μεγάλο θαύμα που του έσωσε την ζωή.
Αυτά από έναν Τούρκο δημοσιογράφο προσκυνητή στην ορθόδοξη θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη στην αγιωτόκο Λέσβο! Η Ορθοδοξία και τα θαύματά της ξαναζεί στην σημερινή Τουρκία.
Σημεία των καιρών και... «Ήγγικεν η ώρα».

Το νέο ανέκδοτο: Η επιστροφή του πλεονάσματος. Χαρά στο πράγμα! Ψίχουλα. "Εφάπαξ" ειρωνείας. Παιχνίδι με τον πόνο των φτωχών. "Το δώρο σου Νικηταρά, άλογο χωρίς ουρά".

Δεν ντρεπόμαστε λίγο! Ηγέτες πολιτικοί, άνθρωποι σπουδαγμένοι, έχοντας ακόμη τις φρένες τους, να κατεβαίνουν τόσο χαμηλά και να εκθειάζουν και να εξωραϊζουν το τίποτα; "Μηδέν στο πηλίκιον", που έλεγε και ένας άλλος προηγούμενος πρωθυπουργός. Γελάει και το "παρδαλό κατσίκι". Έχουν "πλαντάξει στο κλάμα όλες οι ρέγγες" του Βεριγγείου Πορθμού από «χαρά». Τί ήταν αυτά τα ψιλολόγια που ακούσαμε; Πόσες παροιμίες πρέπει να επιστρατεύσουμε ακόμη "πρός γνώσιν και συμμόρφωσιν". Για να διασκεδάσουμε το φιάσκο και τη μοίρα μας δηλαδή. "Τι ο κάβουρας τι το ζουμί του;"

Καλά, τον κυρίαρχο λαό εδώ στην Ελλάδα δεν τον σέβονται, τον εαυτό τους τον θυσιάζουν στην σκοπιμότητα της επανεκλογής, την κοινή λογική την προκαλούν βάναυσα, τους εταίρους τους όμως στην Ευρώπη, που είμαστε φέτος και στην Προεδρία, δεν τούς υπολογίζουν, διότι θα φάνε το κράξιμο των αιώνων, που έκαναν περικοπές 5 ευρώ δήθεν και θα δώσουν προεκλογικά επιδόματα το πολύ 300 ευρώ δήθεν, με το σταγονόμετρο;!!! Ποιόν κοροϊδεύουν; Που τα πουλάνε αυτά;

Η συγκυβέρνηση της συμφοράς λοιπόν σώζει για άλλη μια φορά την πατρίδα!!! Διέγραψαν βέβαια τα εκατομμύρια που χρωστάνε τα κόμματα. Πλήρωσαν τα έξοδα στα Μέγαρα και στα Κανάλια. Ανακεφαλαίωσαν με δις τις μαύρες τρύπες των Τραπεζών, έχουν ρημάξει οι ανεκδιήγητοι τα πάντα... Δεν άφησαν πολυτέκνους, αναπήρους, άσυλα ανιάτων, νοικοκυριά με χαράτσια και φορολογίες από το πρώτο ευρώ, απολύουν και ξεπουλάνε την περιουσία μας "αντί πινακίου φακής", πήραν μέσα από τα χέρια το χαρτζιλίκι των παιδιών από τα σχολεία, κόψαν φροντιστήρια και γυμναστήρια στους εφήβους, άρπαξαν το γιαουρτάκι και το φιλοδώρημα των παππούδων, τα φάρμακα των αρρώστων... έθαψαν πέντε χιλιάδες συνανθρώπων μας!!! Κι έρχονται τώρα και δίνουν ψίχουλα που πέφτουν από το πλουσιοπάροχο τραπέζι της βουλευτικής τους αναισθησίας!! Με ποιόν παίζουν;

Όχι κανένας να μη πάρει αυτό το ματωμένο πλεόνασμα. Έχουν κάνει όλοι τους περιουσίες και καταθέσεις για τις επόμενες γενεές των απογόνων τους και αυτή τη στιγμή πεθαίνει ο λαός μας μέσα στα σκουπίδια. Το επιστρεφόμενο επίδομα ας μη το δεχτεί κανένας μας. "Απολύτως", που έλεγε κι ένας πρωτοκλασάτος υπουργός σε έναν πολίτη και χτυπούσε το ευτραφές χέρι του στο τραπέζι.

Προτείνεται λοιπόν η επιστροφή του φτηνιάρικου αυτού «ψιλικού» επιδόματος στην Εκκλησία της Ελλάδος για τα συσσίτια. Τουλάχιστον εκεί θα πιάσει τόπο.

Ή ακόμη προτείνεται να το στείλουμε πίσω στη Βουλή για την ενίσχυση του κυλικείου των βουλευτών μας. Ναι εκεί. Απολύτως!! Έλληνες, Έλεος!!!! Μη γίνουμε χειρότεροι από αυτούς!

Και κάτι τελευταίο: μη τολμήσει κανένα ελληνικό χέρι και ψηφίσει αυτές τις γελοιότητες στις επερχόμενες εκλογές και σε όποιες εκλογές θα γίνουν στο μέλλον. Θα είμαστε τότε, «εν τοιαύτη περιπτώσει και εν πάση περιπτώσει», που έλεγε και ο άλλος κυβερνήτης μας, άξιοι της μοίρας μας και σίγουροι αποδέκτες του παγκοσμίου σιέλου αποδοκιμασίας ακόμη και των "θηλαζόντων νηπίων"!!!

Αποσπάσματα από την Θεία Λειτουργία κατά την ημέρα της ενθρονίσεως του Ηγουμένου της Μονής Γρηγορίου, Γέροντα Χριστοφόρου.

1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς μιλήσω μέ λίγα λόγια γιά ἕνα μεγάλο ἀσκητή πατέρα, πού εἶναι γνωστός ἰδιαίτερα ἀπό τό μοναδικό βιβλίο πού ἔγραψε καί τό ὀνόμασε μέ τόν περίεργο τίτλο «Κλῖμαξ», δηλαδή σκάλα! Θά σᾶς μιλήσω σήμερα γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος.

Πρόκειται γιά μεγάλο πατέρα καί διδάσκαλο. Καί φαίνεται αὐτό ἀπό τό ὅτι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, γιά νά μήν καλύπτεται ἡ μνήμη του στίς 30 Ἀπριλίου, πού πέφτει μεσοβδόμαδα καί δέν ἐπιτρέπεται θεία Λειτουργία, γιατί εἶναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πῆρε τήν μνήμη του ἀπό αὐτή τήν ἡμέρα καί τήν ἔβαλε τήν Δ´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, γιά νά μνημονεύεται καί νά ἑορτάζεται μέ θεία Λειτουργία. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι πρόκειται γιά ἕναν πολύ μεγάλο πατέρα καί διδάσκαλο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς πορείας μας πρός τόν Θεό. Ὅπως οἱ Ἰσραηλῖτες εἶχαν ἀνάγκη ἀπό Μωυσῆ, γιά νά εἰσέλθουν στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἔτσι σέ μᾶς γιά νά μποῦμε στόν γλυκό Παράδεισο, ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος μέ τήν ἱερή του διδασκαλία μᾶς γίνετει «Μωυσῆς», σοφός καθοδηγός μας. Γιά νά γίνει ὅμως καλός καί μέγας διδάσκαλος ὁ ἅγιος Ἰωάννης, πέρασε πρῶτα ἀπό καλή καί πολυετῆ μαθητεία. Ἔγινε ὑποτακτικός σέ ἔμπειρο καί σοφό πνευματικό πατέρα, τόν Γέροντα Μαρτύριο. Μάλιστα ὁ Γέροντάς του αὐτός, ἐπειδή εἶδε ὅτι ἡ καρδιά του ἦταν ἀγαθή γῆ,τόν πῆγε καί σέ ἄλλους Γεροντάδες καί πνευματικούς διδασκάλους, γιά νά διδαχθεῖ καί ἀπό αὐτούς ὅλη τήν παράδοση τῶν πατέρων. Ἕνας δέ προορατικός Γέροντας βλέποντας τήν ἀρετή καί τά χαρίσματα τοῦ νεαροῦ ὑποτακτικοῦ Ἰωάννου εἶπε γι᾽ αὐτόν τήν προφητεία ὅτι «θά γίνει μέγας ἀστέρας»! Καί ὁ ἄλλος μεγάλος Ἀββᾶς, ὁ Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, εἶπε στόν Γέροντά του Μαρτύριο, πού τόν ἔκειρε μοναχό, καί ἄλλη προφητεία: «Ἔκανες μοναχό αὐτόν – τοῦ εἶπε – πού θά γίνει Ἡγούμενος στό μεγάλο μοναστήρι τοῦ Σινᾶ»!

2. Πραγματικά, τόν μοναχό Ἰωάννη, γιά τήν ἀρετή του καί τήν σοφία του, τόν ἀνεβίβασαν στόν Ἡγουμενικό θρόνο τοῦ Σινᾶ. Δέν μέ παίρνει ὁ χρόνος, χριστιανοί μου, νά σᾶς πῶ γιά τήν σοφή ποιμαντική, ἀκόμη καί τά θαύματα τοῦ ἁγίου αὐτοῦ πατέρα ὡς Ἡγουμένου. Ἐπιθυμῶ περισσότερο νά σᾶς μιλήσω γιά τό ἔργο του πού τόν ἀνέδειξε μεγάλο διδάσκαλο τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν χριστιανῶν. Καί αὐτό τό ἔργο του εἶναι ἡ «Κλίμακά» του, οἱ «πνευματικές του πλάκες», ὅπως ὀνομαζόταν αὐτή στήν ἀρχή. Πράγματι ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὅπως μᾶς μαρτυρεῖ ὁ ὅσιος Ἡγούμενος τῆς Ραϊθοῦ, Ἰωάννης τό ὄνομα καί αὐτός, τά βράδυα ἔκανε πολλή προσευχή («πολλά πρό τοῦ ὕπνου ηὔχετο») καί ἔπειτα κατέγραφε σέ δελτάρια («δέλτια κατέταττε») τά δέοντα γιά τήν μοναχική πολιτεία. Αὐτό δέ τό βραδυνό «ἐργόχειρο» τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου τοῦ ἦταν μιά ὡραία καί δυνατή ἄσκηση γιά νά πολεμᾶ τήν ἀκηδία («τοῦτο γάρ ἦν αὐτῷ καί μόνον τῆς ἀκηδίας φίμωτρον»).

3. Θά ἤθελα, χριστιανοί μου, νά σᾶς μιλήσω γενικά γιά τό ἔργο αὐτό τοῦ ἁγίου Ἰωάννου. Ὀνομάζεται, ὅπως εἴπαμε, «Κλῖμαξ» τῆς θείας ἀνόδου, σκάλα δηλαδή πού μᾶς πάει ψηλά στόν οὐρανό. Σάν ἐκείνη τήν κλίμακα πού εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ ἀπό τήν ὁποίαν ἀνέβαιναν καί κατέβαιναν οἱ ἄγγελοι ἀπό τόν οὐρανό (βλ. Γεν. 28,10 ἑξ.). Σκαλιά τῆς Κλίμακος αὐτῆς τοῦ Σιναΐτου Ἰωάννου εἶναι οἱ τριάντα λόγοι του, πού μιλᾶνε γιά τριάντα ἀρετές, κατά τάξη τοποθετημένες. Ἡ πνευματική ζωή λοιπόν κλιμακώνεται! Ἄλλος εἶναι σέ χαμηλότερο σκαλί καί ἄλλος σέ ψηλότερο. Πάντως πρέπει νά περάσουμε ἀπό ὅλα τά σκαλιά τῆς Κλίμακος γιά νά πᾶμε στό τελευταῖο, πρέπει δηλαδή νά ἀποκτήσουμε καί τίς τριάντα ἀρετές, πού γράφει τό βιβλίο τοῦ ὁσίου Ἰωάννου, γιά νά πετύχουμε τήν σωτηρία μας καί νά εἰσέλθουμε στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ τήν ἐπουράνιο.

4. Ὅπως εἶπα, οἱ ἀρετές στό βιβλίο τῆς Κλίμακος εἶναι κατά τάξη τοποθετημένες. Γιά παράδειγμα: Τόν λόγο του γιά τήν προσευχή ὁ Σιναΐτης ἅγιος Ἰωάννης τόν ἔχει ὡς εἰκοστό ὄγδοο. Δυό λόγοι ἀκόμη καί τελειώνει τό βιβλίο του. Θά ἔπρεπε ὁ λόγος γιά τήν προσευχή νά εἶναι ὁ πρῶτος ἤ ἀπό τούς πρώτους καί ὄχι ὁ 28ος. Τό ὅτι ὅμως ὁ ἅγιος Ἰωάννης στήν Κλίμακά του ὁμιλεῖ γιά τήν προσευχή στήν 28η ὁμιλία του, αὐτό μυστικά σημαίνει ὅτι πρέπει νά μαθητευθοῦμε καλά στά προηγούμενα μαθήματα τῶν λόγων τῆς Κλίμακος καί μετά θά μπορέσουμε νά γευθοῦμε τήν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς. Πραγματικά, χριστιανοί μου, ἡ προσευχή εἶναι ἀπόλαυση τῶν τελείων στήν ἀρετή! Ἐνῶ ἡ πνευματική μας ζωή ἀρχίζει μέ προσευχή καί πορεύεται μέ αὐτήν καί δέν πρέπει νά μᾶς λείπει ποτέ ἡ προσευχή, ὅμως τό τί εἶναι προσευχή θά τό γευθοῦμε ὁλόκαρδα, ἄν καθαριστεῖ ἡ καρδιά μας ἀπό τά πάθη μέ τά φάρμακα πού δίνουν οἱ προηγούμενοι ἀπό τήν προσευχή λόγοι τῆς Κλίμακος τοῦ Σιναΐτου Ἰωάννου. Ἡ προσευχή τελικά, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, εἶναι τό πᾶν, εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό. Γι᾽ αὐτό καί στό βιβλίο του τήν τοποθετεῖ πρός τίς τελευταῖες του ὁμιλίες. «Προσευχή – λέγει– ἐστι συνουσία καί ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ» (ΚΗ´, α). Γι᾽ αὐτό, ἐπειδή ἡ προσευχή εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό, ὁ ἅγιος συγγραφεύς τῆς Κλίμακος δίνει σ᾽ αὐτήν τά χαρακτηριστικά πού λέγονται γιά τόν Θεό. Ὁ Θεός εἶναι τό ζωντανό νερό. Καί ἡ προσευχή εἶναι τό ἴδιο. Εἶναι τό νερό πού ξεδιψάει τόν πόθο τοῦ ἀνθρώπου, πού θέλει νά γευθεῖ τόν Θεό. Ὅποιος ποθεῖ, ὅποιος διψάει τόν Θεό, καταφεύγει σέ προσευχή σ᾽ Αὐτόν καί ξεδιψάει πραγματικά ἡ ψυχή του! Ὁ Θεός εἶναι «πῦρ καταναλίσκον», φωτιά πού φωτίζει καί καθαρίζει τούς ἀγρούς, καίγοντας τά ἀγκάθια καί τά φρύγανα σ᾽ αὐτούς. Καί ἡ προσευχή εἶναι τό ἴδιο: εἶναι φωτιά πού φωτίζει καί θερμαίνει τήν ψυχή πού προσεύχεται μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτήν καί τήν κάνει νά νοιώθει μία ἐλάφρωση ἀπό τόν ρύπο καί τό βάρος τῆς ἁμαρτίας («κουφισμόν ρύπου τινός καί ὕλης αἰσθόμενοι», ΚΗ´, νβ· βλ. καί ΚΗ´, μζ). ᾽Αλλά μοῦ ἀρέσει ἐκεῖνο τό ἄλλο, τό ὡραῖο καί περίεργο, πού λέγει γιά τήν προσευχή ὁ ὅσιος Σιναΐτης Ἰωάννης. Λέγει ὅτι ἡ προσευχή εἶναι «τυραννίδα τοῦ Θεοῦ», ἀλλά εὐσεβής τυραννίδα (ΚΗ´, νθ´). Ναί! Ὅποιος προσεύχεται, χριστιανοί μου, παλεύει μέ τόν Θεό! Μήν παραξενεύεστε ἀπό αὐτό πού ἀκοῦτε. Ἔτσι εἶναι! Θέλετε νά σᾶς πῶ καί τό περισσότερο; Τό περισσότερο περίεργο καί καταπληκτικό εἶναι ὅτι στήν πάλη αὐτή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό δέν νικάει ὁ Θεός, ἀλλά νικάει ὁ ἄθρωπος τόν Θεό! Γιατί ὁ Θεός κάμπτεται στήν θερμή προσευχή τῶν παιδιῶν του καί ἐκπληρώνει τά αἰτήματά τους. Δηλαδή ὑπακούει ὁ Θεός σέ μᾶς. Φοβερό αὐτό! Γι᾽ αὐτό καί λέμε Παναγία ΓοργοΫπήκοος! Ἐπειδή ἡ ὑπακοή, κατά τήν Κλίμακα τοῦ ὁσίου Ἰωάννου, εἶναι ἡ κυρία ἀρετή τῶν Μοναχῶν (βλ. λόγο Δ´), γι᾽ αὐτό καί ἡ Παναγία μας, σάν Ἡγουμένη τῶν Μοναχῶν πού εἶναι, δίνει Αὐτή τό παράδειγμα ὑπακοῆς (!...) καί γίνεται Ὑπήκοος στήν προσευχή τῶν τέκνων της, γίνεται Παναγία ΓοργοΫπήκοος!

5. Πολλά θά ἤθελα νά σᾶς πῶ, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ συγγραφέως τῆς Κλίμακος. Ἰδιαίτερα ἤθελα νά σᾶς πῶ γιά τήν ἀρετή τῆς διακρίσεως, ἀπό τήν ὁποία ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη, γιατί, ἐπειδή μᾶς λείπει ἡ διάκριση, κάνουμε ὅλοι μας πολλά-πολλά καί σοβαρά λάθη, γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά γίνουμε μαθητές τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου μελετώντας συνεχῶς τό βιβλίο του Κλῖμαξ.

Τέτοια βιβλία νά διαβάζετε, ἀδελφοί μου, χριστιανοί. Σεῖς οἱ γυναῖκες (καί οἱ ἄνδρες) πού ἀγαπᾶτε τό κάλλος, νά πάρετε καί νά διαβάσετε μία σειρά βιβλίων πού λέγεται Φιλοκαλία. Τά βιβλία τῆς Φιλοκαλίας θά σᾶς δώσουν ὡραῖα καλλυντικά (!), γιά νά κάνετε ὡραία καί ὄμορφη ψυχή! Στήν σειρά τῶν βιβλίων αὐτῶν εἶναι καί ἡ Κλῖμαξ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, γιά τήν ὁποία σᾶς εἶπα λίγα λόγια σήμερα.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΘΥΜΙΑΜΑ- ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ, http://katanixis.blogspot.gr/2014/03/h-k.html

Πρόσφατη δημοσίευση της εφημερίδος των Αθηνών «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» (15-3-2014), με θέμα την γκουρουϊστική λατρεία και τον προσφάτως εκλιπόντα διάσημο ινδό γκουρού Ashutosh Maharaj, μας δίνουν την αφορμή να χαράξουμε τις γραμμές που ακολουθούν. Η είδηση αφορά μια από τις μυριάδες πτυχές του συγχρόνου αποκρυφιστικού πλέγματος της «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής», η οποία δυστυχώς έχει κατορθώσει να διεισδύσει, με το όνομα της δήθεν «πνευματικότητος», και του δήθεν «φωτισμού», στις δυτικές κοινωνίες, έχοντας πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.

Σύμφωνα το δημοσίευμα: «Ο ινδός γκουρού Ashutosh Maharaj έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια, έπειτα από καρδιακή προσβολή, στην περιφέρεια Τζαλαντάρ του Πουντζάμπ. Ήταν 3 Φεβρουαρίου. Έκτοτε, οι ορκισμένοι οπαδοί του – πεπεισμένοι ότι ζει ακόμη και κάποια στιγμή θα επιστρέψει για να τους οδηγήσει … στο φως – έβαλαν το σώμα του στην κατάψυξη (!) για να τον διατηρήσουν. Ο “κατεψυγμένος” πλέον γκουρού ήταν ηγέτης της ινδουιστικής αίρεσης “Αποστολή Αφύπνισης του Θείου Φωτός”, η οποία έχει εκατομμύρια πιστούς σε ολόκληρη τη χώρα». Στη συνέχεια η είδηση φανερώνει τον απόλυτο παραλογισμό των οπαδών του: «“Δεν είναι νεκρός. Η επιστήμη δεν αντιλαμβάνεται τα πράγματα, όπως η επιστήμη της γιόγκα. Εξακολουθεί να στέλνει μηνύματα μέσω των πιστών του και τους ζητάει να προστατεύσουν το σώμα του μέχρι να επιστρέψει”, δήλωσε ο εκπρόσωπός του … Οι αγαπημένοι του θεωρούν ότι ο Ashutosh Maharaj δεν έχει πεθάνει, βρίσκεται απλώς σε κατάσταση “σαμάντι”, που είναι το υψηλότερο επίπεδο διαλογισμού. Και τον περιμένουν στωικά». Και καταλήγει το ενδιαφέρον δημοσίευμα με τη θλιβερή διαπίστωση πως «Δεκάδες πνευματικοί ηγέτες ανά τους αιώνες ταξίδεψαν στα Ιμαλάϊα, όπου έμειναν μήνες ολόκληρους για να διαλογιστούν, σε πολικές θερμοκρασίες, εξηγεί ο εκπρόσωπος της οργάνωσης. Άγγιξαν τη νιρβάνα και επέστρεψαν. Στο ίδιο μήκος κύματος και ένας από τους ορκισμένους πιστούς του… ‘‘κατεψυγμένου εκλιπόντος’’ από την επαρχία Πουντζάμπ ορκίζεται πως όταν κλείνει τα μάτια του, βλέπει μπροστά του τον Ashutosh Maharaj να του μιλάει. “Του μιλάει και εκείνος μας διαβεβαιώνει πως θα γυρίσει” λέει».

Ο Ινδουισμός, όπως και όλες οι παραφυάδες του, αποτέλεσαν την μήτρα, μέσα στην οποία κυοφορήθηκε η Θεοσοφία κατά τον 19ο αιώνα και το γνήσιο πνευματικό της τέκνο, η «Νέα Εποχή του Υδροχόου», το σύγχρονο αυτό αντίχριστο κίνημα, το οποίο οδηγεί την ανθρωπότητα σε μια άνευ προηγουμένου πνευματική και ηθική αποστασία. «Δάσκαλοι» της νοσηρής αυτής «πνευματικότητας» είναι οι πολυπληθείς ινδουιστές γκουρού, οι οποίοι όρισαν τους εαυτούς τους ως «πνευματικούς καθοδηγητές» της ανθρωπότητας. Όπως σημειώνει σύγχρονος ερευνητής: «Κατά την γκουρουιστική κίνηση Σατυανάντασραμ (Κέντρο Γιόγκα Αθηνών) γκουρού είναι λέξη που αποτελείται ‘από δύο γράμματα, γκου, που σημαίνει σκοτάδι, και ρου, που σημαίνει αυτός που διαλύει το σκοτάδι’. Γκουρού σημαίνει ‘φως, φώτιση, ακτινοβολία’ είναι ‘αυτός που διαλύει το σκοτάδι’».[1] Βασική διδασκαλία του Ινδουισμού είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να βρει τον δρόμο της λυτρώσεως από τον τροχό των ατελείωτων μετενσαρκώσεων και γι αυτό χρειάζεται έναν «πνευματικό» οδηγό. Και αυτός ο οδηγός είναι ο γκουρού. Δεν είναι τυχαία η διακήρυξη ενός κορυφαίου ινδουιστή «δασκάλου» του περασμένου αιώνα, του Βιβεκανάντα, ότι ήρθε η ώρα να κατακτήσει η Ινδία τον κόσμο με την πνευματικότητά της! Δεν είναι επίσης τυχαία η εξάπλωση του ινδουισμού και των άλλων ανατολικών θρησκευμάτων σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη Δύση. Ούτε η πατρίδα μας έμεινε έξω από αυτή την «εισβολή». Έχουμε την πληροφόρηση ότι «λειτουργούν» δεκάδες ομάδες ανατολικών θρησκευμάτων σε όλη την Ελλάδα. Πρόσφατα αποκαλύψαμε και σχολιάσαμε τη λειτουργία «Ινστιτούτου Βουδιστικών Σπουδών» στο κέντρο των Αθηνών. Δεν παραβλέπουμε επίσης και τη λειτουργία τουλάχιστον τριών βουδιστικών «μοναστηριών» σε διάφορα μέρη, ένα εκ των οποίων να βρίσκεται στη Χαλκιδική, απέναντι από το Άγιο Όρος!

Στην περίπτωση του «κατεψυγμένου» γκουρού είναι ολοφάνερο πως ο μεταστάς «δάσκαλος» Ashutosh Maharaj, με τη δαιμονική ενέργεια, που τον διακατείχε, άσκησε ολοκληρωτική επίδραση στους άτυχους οπαδούς του, σε σημείο, ώστε έπαψαν πλέον να σκέπτονται λογικά και ζουν σε κόσμο παραισθήσεων. Η πίστη στις επικίνδυνες πρακτικές της γιόγκα και του διαλογισμού, τους δίνουν εικόνες παραισθήσεων, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να διαπιστώσουν το απόλυτα αυταπόδεικτο, τον θάνατο ενός ανθρώπου. Θεωρούν ότι ο διδάσκαλός τους «δεν έχει πεθάνει», και ότι «βρίσκεται απλώς σε κατάσταση “σαμάντι”». Εάν όμως πράγματι δεν έχει πεθάνει, τότε ποιός ο λόγος να τον καταψύξουν; Διότι όλοι γνωρίζουμε από την ιατρική επιστήμη, ότι η διαδικασία της αποσυνθέσεως του σώματος αρχίζει μετά τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, μετά δηλαδή την οριστική παύση των βιολογικών λειτουργιών και ιδίως της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας. Η ενέργειά τους να βάλουν το σώμα του εκλιπόντος σε κατάψυξη, τι άλλο μαρτυρεί παρά την προσπάθειά τους να αναστείλουν την αποσύνθεση του σώματός του και να τον παρουσιάσουν ως νικητή του θανάτου; Με τέτοιου είδους όμως πονηρές και ανόητες μεθοδεύσεις κανένα δεν είναι δυνατόν να πείσουν, αλλά μάλλον γελοιοποιούνται και εξευτελίζονται περισσότερο.

Η χριστιανική μας πίστη χαρακτηρίζει τις θρησκείες του κόσμου ως πλάνες, έργα του διαβόλου και τους «θεούς των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5). Οι σύγχρονοι γκουρού δεν είναι τίποτε περισσότερο από πλάνοι και κήρυκες της λατρείας των δαιμόνων. Οι πρακτικές τους, όπως η αυτομόνωση, η γιόγκα, ο υπερβατικός διαλογισμός, κ.α. έχουν αποδειχτεί ως καταστροφικές πρακτικές για τους οπαδούς τους και τις κοινωνίες. Ακούμε και διαβάζουμε συχνά να χρησιμοποιούν οι ψευδοδιδάσκαλοι αυτοί τους όρους «φώς», «φώτιση», «έλαμψη θείου φωτός». Ο «κατεψυγμένος» γκουρού ηγείτο της αίρεσης «Αποστολή Αφύπνισης του Θείου Φωτός». Ερωτάται: ποια σχέση μπορεί να έχει ο Ινδουισμός, ο γκουρουισμός, τα ανατολικά ειδωλολατρικά θρησκεύματα και όλες γενικά οι θρησκείες του κόσμου με το φως; Απαντούμε: Καμιά! Διότι το «φως το αληθινό» είναι ο ένσαρκος Λόγος του Θεού (Ιωάν.1,8), ο Οποίος ήρθε στον κόσμο να φωτίσει την ανήλια από το σκοτάδι της αμαρτίας ανθρωπότητα και να διαλύσει τα «έργα του σκότους» (Ρωμ.13,11), καταργώντας τον αρχηγό του σκότους, τον διάβολο. Ο Κύριός μας και Λυτρωτής μας Ιησούς Χριστός μας διαβεβαίωσε πως «εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν.8,12).

Κατά συνέπεια δε μας χρειάζονται γκουρού ως «πνευματικοί καθοδηγητές», διότι έχουμε τον αιώνιο και μοναδικό καθοδηγητή μας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Τον μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία του κόσμου καθηγητή, του οποίου δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει άλλος αντάξιός Του, διότι, όπως μας παρήγγειλε ο Ίδιος, «μηδε κληθήτε καθηγηταί, εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ.23,10).Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ως αληθινός Θεός «ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου, ουδέ η σάρξ αυτού είδε διαφθοράν» (Παρξ.2,31) και γι’ αυτό δε χρειάστηκε να «καταψυχθεί». Ο «κατεψυγμένος» γκουρού νικήθηκε από το θάνατο, σε αντίθεση με το Χριστό, ο Οποίος νίκησε το θάνατο και ανέστη εκ νεκρών, γενόμενος για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄Κορ.15,20).

Ο υπεύθυνος

Αρχ.π. Παύλος Δημητρακόπουλος

Ο γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος Θεολόγος

[1]π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ, ΓΚΟΥΡΟΥΪΣΜΟΣ, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΑΘΗΝΑ 1997 – 4Η ΕΚΔΟΣΗ, σελ. 12-13.

ΠΗΓΗ: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=10945:gourouistiki-latreia-mia-sygxroni-epikindyni-atrapos-grafeio-aireseon-kai-parathriskeion-i-m-peiraios&Itemid=293

1. Πολλές φορές ωμίλησα προς την αγάπη σας περί νηστείας και προσευχής, ιδιαιτέρως μάλιστα αυτές τις ιερές ημέρες· εναπέθεσα ακόμη στις φιλόθεες ακοές και ψυχές σας ποια δώρα προσφέρουν στους εραστάς των και πόσων αγαθών πρόξενοι γίνονται σ' αυτούς που τις ασκούν, πράγμα που επιβεβαιώνεται γι' αυτές κυρίως από την φωνή του Κυρίου που αναγινώσκεται σήμερα στο ευαγγέλιο.

Ποια δε είναι αυτά; Είναι μεγάλα, τα μεγαλύτερα όλων θα ελέγαμε· διότι εκτός από τα άλλα μπορούν να παράσχουν και εξουσία κατά πονηρών πνευμάτων, ώστε να τα εκβάλλσυν και να τα απελαύνουν, και τους δαιμονισμένους να τους ελευθερώνουν από την επήρειά τους. Όταν πραγματικά οι μαθηταί είπαν προς τον Κύριο περί του αλάλου και κωφού δαιμονίου, ότι «εμείς δεν μπορέσαμε να το εκβάλωμε», είπε προς αυτούς ο Κύριος· «τούτο το γένος δεν εκδιώκεται, παρά με προσευχή και νηστεία».

2. Ίσως γι' αυτό, μετά την προσευχή επάνω στο όρος και την κατ' αυτήν εμφάνισι της θεϊκής αυγής, κατέβηκε αμέσως και ήλθε στον τόπο, όπου ευρισκόταν ο κατεχόμενος από τον δαίμονα εκείνον. Λέγει δηλαδή ότι, αφού παρέλαβε τους εγκρίτους μαθητάς, ανέβηκε στο όρος να προσευχηθή και έλαμψε σαν ο ήλιος, και ιδού εφάνηκαν να συνομιλούν με αυτόν ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι άνδρες που περισσότερο από κάθε άλλον άσκησαν την προσευχή και τη νηστεία, δεικνύοντας και δια της παρουσίας των στην προσευχή την συμφωνία και εναρμόνισι μεταξύ προσευχής και νηστείας, ώστε κατά κάποιον τρόπο η νηστεία να συνομιλή με την προσευχή ομιλώντας προς τον Κύριο. Εάν η φωνή αίματος του φονευθέντος Άβελ βοά προς τον Κύριο, καθώς λέγει αυτός προς τον Κάιν, όπως εμάθαμε από τα λόγια του Μωυσέως, πάντως και όλα τα μέρη και μέλη του σώματος, κακοπαθούντα με την νηστεία, θα βοήσουν προς τον Κύριο και, συνομιλώντας με την προσευχή του νηστεύοντος και περίπου συμπροσευχόμενα, δικαίως θα την καταστήσουν ευπροσδεκτικώτερη και θα δικαιώσουν αυτόν που υφίσταται εκουσίως τον κόπο της νηστείας. Μετά λοιπόν την προσευχή και την κατά θείο τρόπο λάμψι, αφού ο Κύριος κατέβηκε από το όρος, έρχεται προς τον όχλο και τους μαθητάς, στους οποίους ωδηγήθηκε εκείνος ο κατειλημμένος από το δαιμόνιο, ώστε, όπως έδειξε επάνω στο όρος ότι εκείνο ήταν βραβείο νηστείας και προσευχής, όχι μόνο μεγάλο αλλά και επάνω από το μεγάλο (πραγματικά έδειξε ότι η θεία λαμπρότης υπήρξε άθλον αυτών), έτσι, αφού κατεβή, θα επιδείξη ότι έπαθλο τούτων είναι και η ισχύς κατά των δαιμόνων.

3. Αλλά, επειδή κατά την παρούσα Κυριακή των ιερών νηστειών είναι συνήθεια ν' αναγινώσκεται στην εκκλησία η διήγησις περί του θαύματος τούτου, ας εξετάσωμε από την αρχή όλη την ευαγγελική περικοπή που το περιγράφει. Μόλις λοιπόν ήλθε ο Ιησούς προς τους μαθητάς και τους παρευρισκομένους με αυτούς κι' ερώτησε, τι συζητείτε, κάποιος από το πλήθος είπε· «διδάσκαλε, έφερα σε σένα τον υιό μου που έχει πνεύμα άλαλο και όπου τον καταλάβη, τον συγκλονίζει και αυτός αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και ξηραίνεται».

4. Πώς λοιπόν άφριζε αυτός κι' έτριζε τα δόντια κι' εξηραινόταν; Του δαιμονισμένου πάσχει πρώτο και περισσότερο από όλα τα μόρια του σώματος ο εγκέφαλος· διότι ο δαίμων χρησιμοποιεί ως όχημα το ψυχικό πνεύμα που ευρίσκεται σ' αυτόν και από αυτό σαν ακρόπολι καταδυναστεύει όλο το σώμα. Όταν δε πάσχη ο εγκέφαλος, αφήνεται από εκεί μια ροή προς τα νευρα και τους μυς του σώματος αφρώδης και φλεγματώδης, που φράσσει τις διεξόδους του ψυχικού πνεύματος· και από αυτό προκαλείται κλονισμός και ρήξις και ακουσία κίνησις σε όλα τα αυτόβουλα μόρια, μάλιστα δε στις γνάθους, που πλησιάζουν περισσότερο στο μόριο που έπαθε πρώτο. Καθώς το υγρό ρέει περισσότερο προς το στόμα λόγω της χωρητικότητος των πόρων και της εγγύτητος προς τον εγκέφαλο, επειδή εξ αιτίας της άτακτης κινήσεως των οργάνων η αναπνοή δεν μπορεί να εκπνευσθή αθρόα, αλλά και ανακατεύεται με το πλήθος του υγρού, δημιουργείται στους πάσχοντας αφρός. Έτσι ο δαίμων εκείνος άφριζε και έτριζε τα δόντια, που προσέκρουαν μεταξύ τους φοβερά κι έσφιγγαν με μανία. Εξηραινόταν δε έπειτα από την σφοδροτέρα επήρεια του δαιμονίου. Όπως οι ατμοί που κινούνται από την θέρμη της ηλιακής ακτίνος, αν αυτή είναι σφοδροτέρα, πάλι αφανίζονται από αυτήν διασκορπιζόμενοι τελείως, έτσι και η υγρότης που προέρχεται από τα σπλάγχνα με την επήρεια του δαίμονος, αν αυτή είναι σφοδρότερα, σε λίγο δαπανάται και η έμφυτη υγρασία της σάρκας κι εκείνος ο δαιμονισμένος καταξηραίνεται.

5. Ο πατέρας του δαιμονισμένου προσέθεσε προς τον Κύριο, ότι είπε στους μαθητάς να το εκβάλουν και δεν κατώρθωσαν· ο δε Κύριος, αποτεινόμενος όχι προς αυτόν αλλά και προς όλους, λέγει, «ω γενεά άπιστη, έως πότε θα είμαι με σας, έως πότε θα σας ανεχθώ;». Μου φαίνεται ότι οι παρόντες τότε Ιουδαίοι, λαμβάνοντας αφορμή από το ότι δεν μπόρεσαν να εκβάλουν τον δαίμονα οι μαθηταί, θα εβλασφήμησαν κάπως. Τι δεν θα έλεγαν, αφού ευρήκαν αφορμή, αυτοί που, και όταν ετελούνταν θαύματα, δεν άφηναν τις βλασφημίες; Γνωρίζοντας λοιπόν ο Κύριος τους γογγυσμούς και τους ονειδισμούς τούτων, τους εξελέγχει και τους καταισχύνει, όχι μόνο με λόγους επιτιμητικούς, αλλά και με πράξεις και λόγια γεμάτα φιλανθρωπία.

Πραγματικά προστάσσει, φέρετέ τον εδώ σ' εμένα, και τον έφεραν, και μόλις το δαιμόνιο είδε τον Κύριο εσπάραξε τον άνθρωπο που έπεσε κι εκυλιόταν αφρίζοντας· διότι του επιτρεπόταν να καταστήση φανερά την κακία του.

6. Ο δε Κύριος ερώτησε τον πατέρα του παιδιού, «από πόσον χρόνο του συνέβηκε τούτο;». Αυτήν την ερώτησι την κάμει ο Κύριος, για να τον οδηγήση προς την πίστι και την με πίστι παράκλησι. Τόσο απείχε από την πίστι ο άνθρωπος αυτός, ώστε να μη παρακαλή ούτε υπέρ της σωτηρίας του παιδιού. Γι' αυτό δεν παρακάλεσε καθόλου ούτε τους μαθητάς· «τους είπα», λέγει, «να τον εκβάλουν»· δεν εγονάτισε, δεν ικέτευσε, δεν παρακάλεσε. Αλλά δεν φαίνεται ούτε τον Κύριο να παρακάλεσε ακόμη. Γι' αυτό ο Κύριος, αφήνοντας το παιδί που ήταν ελεεινώς ξαπλωμένο εμπρός στα μάτια του, συζητεί μ' εκείνον, ερωτώντας τον χρόνο του πάθους και προκαλώντας τον προς την παράκλησι. Αυτός δε αποκρίνεται ότι του συμβαίνει από την παιδική ηλικία και ότι πολλές φορές τον έβαλε στη φωτιά και στα ύδατα, για να τον αφανίση, και προσθέτει· «αλλ' αν μπο-ρής, λυπήσου μας και βοήθησέ μας».

7. Βλέπετε, πόση είναι η απιστία του ανθρώπου; Διότι αυτός που λέγει, 'αν μπορής', φυσικά φανερώνει ότι δεν πιστεύει ότι μπορεί ο άλλος. Ο δε Κύριος είπε, «αν μπορής να πιστεύσης, όλα είναι δυνατά στον πιστεύοντα»· το λέγει δε τούτο όχι αγνοώντας την απιστία εκείνου, αλλά προβιβάζοντάς τον βαθμιαίως στην πίστι και συγχρόνως δεικνύοντας ότι αιτία που δεν έβγαλαν οι μαθηταί τον δαίμονα είναι η απιστία του. Πρόσεξε δε τον ευαγγελιστή· δεν λέγει ότι ο Κύριος είπε προς τον πατέρα του παιδιού «αν μπορής να πιστεύσης», διότι πάντοτε ο Κύριος απαιτεί την πίστι από τους ζητούντας τις θεραπείες· αφού ήταν δεσπότης και κηδεμών και των ψυχών, εφρόντιζε να θεραπευθούν κι' αυτές διά της πίστεως· αλλ' εκείνος ο πατέρας του παιδιού, μόλις άκουσε ότι στην πίστι του ακολουθεί η ίασις, έλεγε με δάκρυα· «πιστεύω, Κύριε, βοήθησε την απιστία μου». Βλέπετε αρίστη προκοπή ηθών; Διότι όχι μόνο επίστευσε περί της θεραπείας του παιδιού, αλλ' ότι ο Κύριος μπορεί να κατανικήση και την απιστία του, αν θελήση. Ενώ δε ο όχλος επάνω σ' αυτά τα λόγια συνέρρεε, επετίμησε, λέγει, ο Κύριος το ακάθαρτο πνεύμα, λέγοντάς του· «το άλαλο και κωφό πνεύμα, εγώ σε διατάσσω, έξελθε από αυτόν και να μη εισέλθης ποτέ πάλι σ' αυτόν».

8. Το δαιμόνιο τούτο φαίνεται ότι είναι φοβερώτατο και θρασύτατο· την δε θρασύτητά του αποδεικνύει η σφοδρότης της επιτιμήσεως και η παραγγελία να μη εισέλθη άλλη φορά πλέον διότι, όπως φαίνεται, χωρίς την παραγγελία αυτή μπορούσε να επιστρέψη πάλι μετά την εκβολή. Εξ άλλου είχε κατεξουσιάσει σε μεγάλη έκτασι τον άνθρωπο, ήταν δυσκολοαπόσπαστο, έμενε κωφό και άλαλο, ώστε να μη επαρκή η φύσις να εξυπηρετή την υπερβολική του μανία, γι' αυτό και είχε καταντήσει τελείως αναίσθητη, διότι λέγει, «αφού έκραξε και τον εσπάραξε δυνατά, εξήλθε· ο δε άνθρωπος έγινε σαν νεκρός, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε». Η δε κραυγή δεν αντίκειται προς το γεγονός ότι το δαιμόνιο ήταν άλαλο· διότι η μεν λαλιά είναι φωνή σημαντική κάποιας εννοίας, η δε κραυγή είναι άσημη φωνή. Αφήνεται δε το δαιμόνιο να σπαράξη τον άνθρωπο τόσο πολύ και να τον καταστήση σαν νεκρό, για να φανερωθή όλη η κακία του. Ο Κύριος λοιπόν, πιάνοντας το χέρι του ανθρώπου, τον ανήγειρε, ώστε εσηκώθηκε, δεικνύοντας έτσι ότι έχει πολλή ενέργεια· το ότι τον έπιασε από το χέρι ήταν εκδήλωσις της κτιστής ιδικής μας ενεργείας, το δε ότι τον ανέστησε απηλλαγμένο από πάθη ήταν εκδήλωσις της άκτιστης και θείας και ζωαρχικής ενεργείας.

9. Όταν δε έπειτα οι μαθηταί ερώτησαν ιδιαιτέρως, «γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλωμε;», είπε προς αυτούς ότι τούτο το δαιμόνιο «δεν μπορεί να εξέλθη με τίποτε άλλο, πλην της προσευχής και της νηστείας». Λέγουν λοιπόν μερικοί ότι αυτή η προσευχή και η νηστεία πρέπει να γίνονται από τον πάσχοντα· δεν είναι όμως σωστό αυτό, διότι ο ενεργούμενος από πονηρό πνεύμα, και μάλιστα τόσο φοβερό, αφού είναι όργανο εκείνου και καταδυναστεύεται από εκείνο, πώς θα μπορούσε να προσευχηθή ή νηστεύση επωφελώς για τον εαυτό του;

10. Φαίνεται ότι το δεινότατο τούτο δαιμόνιο είναι της ακολασίας, αφού άλλοτε μεν ρίπτει τον κατειλημμένο στη φωτιά (διότι τέτοιοι είναι οι αλλόκοτοι και αναίσθητοι έρωτες), άλλοτε δε τον βυθίζει στα ύδατα διά της αδηφαγίας και των αμέτρων και αφθόνων πότων και συμποσίων. Είναι δε και σ' αυτούς κωφό και άλαλο το δαιμόνιο τούτο, διότι αυτός που πείθεται στις υποβολές τοιούτου δαιμονίου δεν υποφέρει εύκολα ν' ακούη και να λαλή τα θεία. Αλλ' όμως όταν κανείς δεν έχη ενοικισμένο το πονηρό αυτό πνεύμα, αλλά φέρεται από τις υποβολές εκείνου, όταν ανασηκωθή προς επιστροφή (διότι έχει το αυτεξούσιο), χρειάζεται προσευχή και νηστεία, ώστε με την νηστεία μεν να χαλινώση το σώμα και καταστείλη τις επαναστάσεις του, δια της προσευχής δε να αδρανοποιήση και κατευνάση τις προλήψεις της ψυχής και τους λογισμούς που ερεθίζουν προς το πάθος· κι έτσι, απελαύνοντας με προσευχή και νηστεία την σατανική προσβολή και επήρεια, να κυριαρχήση το πάθος. Όταν όμως δεν ενεργήται απλώς από την υποβολή του δαίμονος, αλλ' έχει ένοικο τον ίδιον τον δαίμονα, ούτε κατά τα ανθρώπινα πλέον πάσχει ούτε ο ίδιος μπορεί να πράξη κάτι προς θεραπεία του, αλλ' ό,τι θα έπραττε εκείνος, αν είχε ελεύθερο νου, τούτο, πραττόμενο υπέρ αυτού από τους ελευθέρους, και μάλιστα κατόχους θείου Πνεύματος, θα συντέλεση μεγάλως προς την εκβολή του δαίμονος.

11. Αλλά βέβαια δεν μας ζητείται ν' απελαύνωμε δαίμονας, και αν μπορέσωμε ν' απελάσουμε, κανένα όφελος δεν θα προέλθη για μας, αν έχωμε ακατάστατο βίο. Διότι, λέγει, «πολλοί θα μου ειπούν εκείνη την ημέρα· Κύριε, δεν επροφητεύσαμε στο όνομά σου και δεν εκβάλαμε δαιμόνια στ' όνομά σου; Και θα τους απαντήσω· δεν σας γνωρίζω, απομακρυνθήτε από κοντά μου όσοι εργάζεσθε την ανομία». Επομένως πολύ επωφελέστερο είναι να σπεύσωμε ν' απελάσωμε το πάθος της πορνείας και της οργής, του μίσους και της υπερηφανείας, από το να εκβάλλωμε δαιμόνια. Πραγματικά, δεν αρκεί μόνο ν' απαλλαγούμε από τη σωματική αμαρτία, αλλά πρέπει να καθάρωμε και την ενέργεια που οικουρεί μέσα στην ψυχή. Διότι οι κακοί διαλογισμοί εκπορεύονται από την καρδιά μας, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες και τα παρόμοια (αυτά δε είναι που κινούν τον άνθρωπο), και «αυτός που κυττάζει γυναίκα με πόθο, ήδη την εμοίχευσε στην καρδιά του». Όταν άπρακτη το σώμα είναι δυνατό να ενεργήται η αμαρτία νοερώς· όταν δε η ψυχή αποκρούη εσωτερικώς την προσβολή του πονηρού δια προσευχής και προσοχής και μνήμης θανάτου, διά της κατά τον Θεό λύπης και του πένθους, τότε της αγιωσύνης συμμετέχει και το σώμα, αποκτώντας την απραξία στα κακά. Κι αυτό είναι εκείνο που λέγει ο Κύριος ότι αυτός που εκαθάρισε το απ' έξω του ποτηριού, δεν εκαθάρισε και το εσωτερικό, αλλά καθαρίσατε το εσωτερικό του ποτηριού, κι έτσι θα είναι καθαρό ολόκληρο.

Πραγματικά καταβάλλοντας κάθε φροντίδα ώστε να είναι κατά το θέλημα του Θεού η εσωτερική σου εργασία, θα νικήσης τα εξωτερικά πάθη· διότι εάν η ρίζα είναι αγία και οι κλάδοι θα είναι άγιοι, εάν είναι η ζύμη, θα είναι και το φύραμα. «Να περιπατήτε κατά το πνεύμα», λέγει ο Παύλος, «και να μη εκτελήτε επιθυμία σαρκός».

12. Γι' αυτό και ο Χριστός δεν κατήργησε την Ιουδαϊκή περιτομή, αλλά την ετελείωσε· διότι αυτός είναι που λέγει, «δεν ήλθα να καταλύσω τον νόμο, αλλά να τον συμπληρώσω». Πώς λοιπόν τον συμπλήρωσε; Ο νόμος εκείνος ήταν σφραγίς και υπόδειγμα και συμβολική διδαχή περί της περιτομής των πονηρών λογισμών στην καρδιά. Οι Ιουδαίοι που δεν εφρόντιζαν γι' αυτήν ωνειδίζονταν από τους προφήτες ως απερίτμητοι στην καρδιά, εμισούνταν από τον βλέποντα στην καρδιά και στο τέλος έγιναν απόβλητοι· διότι ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, ο Θεός στην καρδιά, κι εάν αυτή είναι γεμάτη ρυπαρούς ή πονηρούς λογισμούς, ο άνθρωπος εκείνος γίνεται άξιος θείας αποστροφής. Γι' αυτό πάλι ο απόστολος παραινεί να κάμωμε τις ευχές χωρίς οργή και διαλογισμούς.

13. Όταν δε ο Κύριος μας διδάσκη να φροντίσωμε για την πνευματική περιτομή της καρδιάς, μακαρίζει τους καθαρούς στην καρδιά και τους πτωχούς στο πνεύμα και της μεν καθαρότητος αυτής τονίζει ότι έπαθλο είναι η θεοπτία, στους πτωχούς δε υπόσχεται τη βασιλεία των ουρανών· πτωχούς δε λέγει αυτούς που ζουν σε ένδεια και ευτέλεια. Δεν μακαρίζει δε απλώς τους τοιούτους ανθρώπους, αλλά τους κατά το φρόνημα τοιούτους, δηλαδή αυτούς που, εξ αιτίας της εσωτερικής στην καρδιά ταπεινώσεως και αγαθής προαιρέσεως, διαθέτουν αναλόγως και τα εξωτερικά. Απαγορεύει δε όχι μόνο τον φόνο, αλλά και την οργή, και προτάσσει να συγχωρούμε από καρδιά αυτούς που μας πταίουν και δεν δέχεται το προσφερόμενο από μας δώρο, αν δεν συνδιαλλαγούμε προηγουμένως κι αφήσωμε την οργή.

14. Το ίδιο διδάσκει και για τα πορνικά πάθη· διότι και αυτήν την από περιέργεια θέα και την από αυτήν επιθυμία εδίδαξε ότι είναι μοιχεία στην καρδιά· και εξετάζοντας αυτά τα θέματα γενικώτερα λέγει, εάν το φώς που έχης μέσα σου, δηλαδή ο νους και η διάνοια, είναι σκότος, γεμάτα από τις αφώτιστες προσβολές των αρχόντων του σκότους, πόσο μάλλον το σκότος, δηλαδή το σώμα και η αίσθησις, τα οποία δεν έχουν δικό τους νοερό φέγγος, γεννητικό αληθείας και απαθείας; Εάν δε το μέσα σου φώς είναι καθαρό, σε περίπτωσι που δεν σκοτίζουν τα σαρκικά φρονήματα, θα είσαι τελείως φωτεινός κατά την ψυχή, όπως όταν σε φωτίζη το λυχνάρι με την λάμψι του. Τέτοια είναι η περιτομή της καρδίας κατά το πνεύμα, διά της οποίας ο Κύριος συμπλήρωσε την κατά τον νόμο περιτομή στην σάρκα, που εδόθηκε στους Ιουδαίους, για να υποσημαίνη εκείνην και να οδηγή προς εκείνην. Επειδή δε αυτοί δεν εφρόντισαν να την αποκτήσουν, η περιτομή τους, όπως λέγει ο Παύλος, έγινε ακροβυστία και αποξενώθηκαν από τον Θεό που δεν βλέπει στο πρόσωπο, δηλαδή στα φανερά δικαιώματα της σαρκός, αλλά στην καρδιά, δηλαδή στα αφανή και μέσα μας κινήματα των λογισμών.

15. Ας προσέχωμε λοιπόν κι εμείς, αδελφοί, παρακαλώ, κι ας καθαρίσωμε τις καρδιές μας από κάθε μολυσμό, για να μη συμπαρασυρθούμε μ' εκείνους που κατακρίθηκαν. Αν ο νόμος που εκτέθηκε διά του Μωυσέως «επιβεβαιώθηκε και κάθε παράβασις και παρακοή έλαβε δικαία ανταπόδοσι, πώς θα ξεφύγωμε εμείς που αμελήσαμε για την σωτηρία μας, η οποία αρχίζοντας να διακηρύσσεται από τον Κύριο διαβιβάσθηκε προς εμάς εγκύρως από εκείνους που άκουσαν, ενώ ο Θεός συνεπεκύρωνε με σημεία και τέρατα και ποικίλες δυνάμεις και με διαμερισμό του αγίου Πνεύματος;». Ας φοβηθούμε λοιπόν τον διερευνώντα καρδιά και νεφρούς· ας εξιλεώσωμε τον Κύριο των εκδικήσεων· ας βάλωμε μέσα μας ένοικο την ειρήνη, τον αγιασμό, την προσευχή με κατάνυξι, χωρίς τα οποία κανείς δεν θα ιδή τον Κύριο· ας ποθήσωμε γεμάτοι πίστι την υπεσχημένη εκείνη στους καθαρούς στην καρδιά θέα, και ας πράξωμε τα πάντα, για να επιτύχωμε αυτήν, με την οποία μαζί είναι η αιωνία ζωή, το άφθαρτο κάλλος, ο αδαπάνητος πλούτος, η αναλλοίωτη και απέραντη τρυφή και δόξα και βασιλεία.

16. Αυτά είθε να επιτύχωμε όλοι εμείς σ' αυτόν τον βασιλέα των αιώνων Χριστό· στον οποίο μόνο πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό πνεύμα, στους απεράντους αιώνες. Γένοιτο.

(Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 9, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1811

Διαψεύδει την βουλευτή και ιστορικό Μαρία Ρεπούση που είπε ότι οι παρελάσεις προέρχονται από την φασιστική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τάσος Κοντογιαννίδης γράφει ότι ήταν δημιούργημα του Τρικούπη και του Βενιζέλου, για να αποδώσουν τιμές στους αγωνιστές του Έθνους.

Γράφει συγκεκριμένα:

Ενώ οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές είναι σε εξέλιξη, ακούστηκε πάλι, άλλη μία φωνή, κοντά σ' εκείνες που είχαν ακουστεί στο παρελθόν, για κατάργηση τους, με το αιτιολογικό ότι αυτές «είναι κατάλοιπα της δικτατορίας του Μεταξά».

Η νέα φωνή που ακούστηκε είναι από την διαπρεπή ιστορικό και βουλευτή Μαρία Ρεπούση, καθηγήτρια κάποιου ( δεν ενθυμούμαι) Πανεπιστημίου.

Είναι γνωστή για τις περισπούδαστες απόψεις της, για τον «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης», για την προκλητική άρνηση της «Γενοκτονίας των Ποντίων» ταυτιζόμενη με τους τσέτες του Κεμάλ και θα εξοργισθεί αν αναγνωρισθεί και για την «απώθηση των Ιταλών το 1940» που ... έκαναν στην Πίνδο ...σκί! Ιδού τι είπε στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM 99,5, η Μαρία Ρεπούση:

«Αν περάσουμε στο άλλο σκέλος που είναι οι μαθητικές παρελάσεις, ξέρετε ότι υπάρχει ο προβληματισμός εδώ και πολλά χρόνια για το κατά πόσον πρέπει τα παιδιά να παρελαύνουν ή όχι στις εθνικές επετείους ή να αρκούνται σε γιορτές στο σχολείο τους για να θυμούνται τις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Γνωρίζετε ότι είναι ένας θεσμός που προέρχεται από τον Ιωάννη Μεταξά και δεν υπάρχει σε άλλες χώρες – τουλάχιστον στις άλλες χώρες της ΕΕ και πρέπει να τα σκεφθούμε όλα μαζί: Τον τρόπο που δοξάζουμε και θυμόμαστε το παρελθόν μας»

Εγώ, ο μη ιστορικός, όπως και ο καθένας που ενοχλείται από τις περίεργες πανεπιστημιακές της απόψεις, βάλθηκα να διαφωτίσω την Μαρία Ρεπούση και να της αποδείξω, πως είναι «ανιστόρητη ιστορικός!» Γιατί οι μαθητικές παρελάσεις που θέλει να τις συκοφαντήσει και να τις αποδίδει στο Μεταξά, ήταν δημιουργήματα των εποχών Τρικούπη όπως και οι λαμπαδηφορίες που καθιερώθηκαν μετά υποχρεωτικές από τον Βενιζέλο.

Οι σχολικές παρελάσεις καθιερώθηκαν για πρώτη φορά το 1837 όταν έγινε υποχρεωτική η γυμναστική στα σχολεία. Υποχρεωτικές έγιναν από τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους μαθητές, που άδοντες μετέβαιναν εν παρατάξει με τους καθηγητές τους και στεφάνωναν τους ανδριάντες των ηρώων του Έθνους.

Ο Μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος καθιερώνει τις μαθητικές λαμπαδηδρομίες τις νυχτερινές ώρες με τους μαθητές και φοιτητές να ψάλλουν θούρια στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Οι παρελάσεις είχαν το νόημα «της απόδοσης τιμής στους νεκρούς ήρωες της πατρίδος, με παρέλαση ενώπιον της σημαίας του Έθνους και των εκπροσώπων της Πολιτείας».

Ιδού μία εφημερίδα του 1900, είναι το «Εμπρός», που γράφει στην πρώτη του σελίδα « ο πανηγυρικός εορτασμός της εθνικής εορτής, η ενθουσιώδης παρέλασις των μαθητών των σχολείων ο πανηγυρικός λόγος του πρυτάνεως Σπυρίδωνος Λάμπρου». Η εφημερίδα γράφει επίσης ότι οι μαθητές κατά τετράδες παρήλασαν στους δρόμους της Αθήνας σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους συγκεντρωμένους που τους παρακολουθούσαν.

Τραγουδούσαν τότε τον Ύμνο της Ελλάδος: « Όσο ζεί ο κόσμος όλος, άλλο τόσο θε να ζει, τόνομα σου ώ Ελλάς μου, και η Δόξα σου μαζί». Και το άλλο: « Σκέπασε μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη, καθώς εσκέπασες κι εμάς και τ' άλλα τα παιδιά σου...»

Και ενώπιον του υπουργού Παιδείας Σιμόπουλου και «υπο τας οδηγίας του ακάματου Ευταξίου παραστάθηκε το απολαυστικότερων και συγκινητικότερων θεαμάτων, των περί τας επτά χιλιάδας Ελληνοπαίδων, παρελαύνοντες, μέλποντες πατριωτικάς ωδάς και περιπατούντες εν αρρενωπώ βαδίσματι δια των κεντρικοτέρων οδών των Αθηνών...»

Ίσως η κ. Ρεπούση να θέλει... «επιστημονική απόδειξη των παρελάσεων»... και να μην αρκείται σ' αυτήν την απόδειξη... Εμείς επιμένουμε: Παρέλαση έκαναν και όχι περίπατο... Από τότε έκαναν παρελάσεις και όχι από το 1936 επι Μεταξά...

Τότε, το 1898, παρήλαυναν και συντεχνίες, όπως των Οικοδόμων, των υποδηματοποιών, των παπλωματάδων, των ραπτών, των τραπεζοκόμων, των τυπογράφων κ.ά. Μάλιστα αναφέρεται και ένα επεισόδιο μεταξύ ραπτάδων και παπλωματάδων για το ποιος εκ των δύο, θα προηγηθεί στην παρέλαση...Από το akontogiannidis@yahoo.gr

Ποιος είναι

Ο δημοσιογράφος Τάσος Κοντογιαννίδης σπούδασε στην Πάντειο και τη Νομική και παρακολούθησε σεμινάρια δημοσιογραφίας στην Αθήνα και στις ΗΠΑ. Τιμήθηκε με έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών και με βραβεία από την «Εστία» Νέας Σμύρνης και τη Γερμανική Ραδιοφωνία «Ντόιτσε Βέλε», για διάφορες εργασίες του. Εργάσθηκε ως ρεπόρτερ (ελεύθερο, δικαστικό και πολιτικό) σε πολλές αθηναϊκές εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, στον τηλεοπτικό σταθμό «Mega Channel» και ως ανταποκριτής σε μεγάλες εφημερίδες της επαρχίας και ελληνικές στη Νέα Υόρκη. Έχει γράψει άλλα έξι ιστορικά και πολιτικά βιβλία. Ένα από αυτά, «Το έγκλημα στου Χαροκόπου», έγινε Best Seller.

ΠΗΓΗ: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=10928:syggrafeas-kseftilizei-tin-istoriko-repoysi-oi-parelaseis-einai-dimioyrgima-tou-trikoypi-oxi-tou-metaksa&Itemid=201

Το Λάβαρο της Επαναστάσεως ή αλλιώς η πρώτη σημαία του νεώτερου ελληνικού Έθνους ξεκινάει την ιστορία του πολύ νωρίτερα από το 1821. Όπως φαίνεται στον κώδικα της Μονής, το ιστορικό Λάβαρο ήρθε στη Μονή επί Ηγουμένου Τιμοθέου, ο οποίος ανήλθε στον ηγουμενικό θρόνο το 1735. Το έφερε ο Ιερομόναχος Νεόφυτος το 1737, όταν επανήλθε στην Αγία Λαύρα από το μετόχι των Παλαιών Πατρών.

Το 1779 επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Σωφρονίου, φέρεται σε κατάστιχο πενήντα περίπου αντικειμένων που εκλάπησαν από τον Ζένιο Χάρο και τους Αλβανούς το έτος 1773, στη διάρκεια επιδρομών. Σύμφωνα με τον κώδικα της Μονής, ο ηγούμενος Άνθιμος πήγε στη Ρούμελη, βρήκε που είχαν πουληθεί τα κλεμμένα από τη Μονή κειμήλια και τα αγόρασε. Μ 'αυτόν τον τρόπο το λάβαρο επέστρεψε στη θέση του.

Το σχήμα του είναι επίμηκες ορθογώνιο (1,20 μήκος και 0,95 πλάτος) κι όχι-πως συνήθως τρίγλωσσο. «Πρώτον έφερε την Κοίμηση της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας κεντισμένην δια μαγγάνου», στη μνήμη της όποιας τιμώνται και το Παλαιομονάστηρο και η νεώτερη Μονή της Επαναστάσεως. Τυπολογικά δεν διαφέρει από τις συνηθισμένες αγιογραφίες της Κοιμήσεως. Είναι φιλοτεχνημένο με έμπνευση, επιμέλεια και θρησκευτικό αίσθημα. Στο κέντρο εικονίζεται η Παναγία σε οριζόντια θέση. Πάνω από τη νεκρική κλίνη, ο Χριστός κρατά στα χέρια του σπαργανωμένο βρέφος, που συμβολίζει την ψυχή της Θεοτόκου. Τη σκηνή περιβάλλουν μορφές αγίων. Το επάνω μέρος της εικόνας καταλαμβάνουν Άγγελοι, οι οποίοι ενέχουν μετάλλιο, μέσα στο οποίο εικονίζεται η ψυχή της Θεοτόκου. Το υπόρραμμα είναι μεταξένιο σε κιτρινωπή απόχρωση. Τα πρόσωπα αποδίδονται έντεχνα με πολλές λεπτομέρειες και γι 'αυτά έχει χρησιμοποιηθεί μετάξι απαλού χρώματος. Με χρυσά νήματα είναι κεντημένα τα ενδύματα, ενώ μικρά και μεγαλύτερα μαργαριτάρια σχηματίζουν το φωτοστέφανο της Θεοτόκου. Πυκνά θυσσανωτά κρόσσια από μετάξι σε βαθύ πορφυρό χρώμα έχουν ποικιλθεί με δύο σειρές μαργαριταριών, ενώ μαργαριτάρια έχουν επίσης προσραφεί στα κάθετα πλευρικά άκρα. Το 1821 ήταν παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης του τέμπλου, του ιστορικού λεγόμενου σήμερα ναού. Το 1826, που η Μονή πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ, το λάβαρο και πάλι διασώθηκε από τους μοναχούς Αθανάσιο και Δανιήλ, οι οποίοι το μετέφεραν στο νησί Κάλαμο κοντά στην Ιθάκη.

Αξίζει εδώ μια μικρή λεπτομέρεια, που αποτελεί μια πρόσθετη μαρτυρία της μακράς ιστορίας του. Την κεφαλήν του προς τα αριστερά αγγέλου έχει διατρήσει τουρκική σφαίρα κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των Καλαβρύτων.
Το λάβαρο συντηρήθηκε πολύ πρόσφατα (1993) με ιδιαίτερη προσοχή, επειδή ο χρόνος και οι κλιματολογικές συνθήκες είχαν αρχίσει να καταστρέφουν κλωστές και μετάξι και να το αλλοιώνουν αισθητά . Σήμερα, ως σημαντικότατο κειμήλιο φυλάσσεται σε ειδική θήκη στη Μονή.

π. Α. Χ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ" ΜΑΡΤΙΟΣ 2002 

Τρία σημαντικότατα γεγονότα στην ιστορία του κόσμου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.

To πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη, αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγο­νότος αυτού, το οποίο ονομάζεται «κεφάλαιον» (δη­λαδή αρχή) της σωτηρίας μας.

Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματο­ποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γε­γονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιη­σού Χρίστου. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρί­ας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χρί­στου μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.

Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές φανερώ­θηκαν στους αγίους άγγελοι. Έξι μήνες πριν τον Ευ­αγγελισμό της Παναγίας Παρθένου Μαρίας στάλθη­κε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος υπηρετούσε στο ναό, για να του αναγγείλει, ότι απ' αυτόν θα γεννηθεί ο μεγαλύτερος μεταξύ των αν­θρώπων, ο Πρόδρομος του Κυρίου ο Ιωάννης. Και σήμερα ο ίδιος φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα στην Υπεραγία και άχραντο Παρθένο Μαρία, η οποία ζού­σε στο ταπεινό φτωχόσπιτο του ξυλουργού Ιωσήφ.

Ο διάλογος του με την Παναγία είναι τόσο άγι­ος και μεγαλειώδης που δεν τολμώ να τον περιγράψω με δικά μου λόγια αλλά πρέπει να τον επαναλά­βω με Ευαγγελικά λόγια.

Όταν μπήκε ο αρχάγγελος στο υπερώο, είπε:

«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλο­γημένη συ εν γυναιξίν.

Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αύτη· μη φοβού, Μαριάμ- εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το άνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον αυτού του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.

Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγ­γελος είπεν αύτη· Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού...

Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγ­γελος» (Λκ. 1, 28-38).

Σας έχω πει πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι' αυτόν το μοναδικό στην Ιστορία του κόσμου διάλογο. Αλλά τώρα θα σταθώ στα λόγια του Αρχαγγέλου:

«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγι­ον κληθήσεται υιός Θεού».

Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλεια του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθη­κε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δε θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύ­μα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την ο­ποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας.

Κρατήστε βαθειά στην καρδιά σας, αυτό που σας λέω για την πλήρη ενότητα του Πνεύματος του Θε­ού και της ανθρώπινης ουσίας της Μαρίας.

Η ψυχή και το πνεύμα του άνθρωπου έχουν την αρχή τους στο Πνεύμα του Θεού. To δεύτερο κεφά­λαιο της Παλαιάς Διαθήκης λέει, ότι έπλασε ο Θε­ός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γέν. 2, 7).

Με το Πνεύμα του Θεού μόνο το πνεύμα του άν­θρωπου είναι δυνατόν να κοινωνεί, εφόσον από Ε­κείνον προέρχεται, όπως συμβαίνει και στην φύση, συγγενή δηλαδή μεταξύ τους πράγματα να έχουν πραγματική επικοινωνία.

Την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό την διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος λέει:

«Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αύτω ποιήσομεν» (Ιω. 14, 23).

Αλλά και ο απόστολος Παύλος με κάποια έκ­πληξη ρωτάει τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορ. 3, 16).

Από τους βίους των αγίων γνωρίζουμε για μιά πραγματική κοινωνία με τον Θεό, που είχαν στη ζωή τους οι άγιοι του Θεού. Γνωρίζουμε ότι αυτοί υπήρξαν κατοικοιτήρια του Πνεύματος του Θεού. Αλλά ακόμα και αυτή η βαθειά κοινωνία τους με το Θεό δεν μπο­ρεί να συγκριθεί μ' εκείνη την ευλογημένη κατά­σταση, η οποία υπερβαίνει ακόμα και την κατάσταση των αγγέλων και των αρχαγγέλων, στην όποια βρέθη­κε η Υπεραγία Παρθένος Μαρία μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό δεν μπόρεσε, η καλύτερα, δεν ήθελε να α­ντιληφθεί ο κακότυχος εκείνος αιρετικός Νεστόριος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε έναν κοινό άνθρωπο Ιησού Χριστό, με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ο Θεός, γι' αυτό και την Υπεραγία Παρθένο Μαρία την ονόμαζε Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.

Αν, έστω και ελάχιστο, δίκαιο είχε ο Νεστόριος, τότε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ήταν όχι ο Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος αλλά ένας από τους πολλούς μεγάλους αγίους, οι οποίοι ονομάζο­νται αληθινοί ναοί και μονές του Πατρός και του Υιού για την απέραντη αγάπη τους στον Θεό και την τέλεια εφαρμογή στη ζωή τους των εντολών του Χριστού. Όπως βλέπετε ο Νεστόριος δικαίως ανα­θεματίστηκε από την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.

Σ' αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον εγκωμιαστικό μου λόγο προς τιμήν της μεγάλης αυτής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Όμως δεν θέ­λω να προσπεράσω τα λόγια εκείνα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, τα όποια μπαίνουν σε κάθε καθαρή καρδιά:

«Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου».

Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας εί­ναι ο Κύριος! Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρ­χο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!

Της ανώτατης αυτής ευτυχίας και χαράς να μας αξιώσει ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών της Υπεραγίας και Αχράντου Παρθένου Μαρίας! Αμήν.

ΠΗΓΗ: http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=14&ved=0CH0QFjAN&url=http%3A%2F%2Fwww.impantokratoros.gr%2Fagios_loukas_euaggelismos.el.aspx& ei=GK0wU6LbHuiJ0AXcyoCIBQ&usg=AFQjCNEGn6EIdOkAf_waU_2quHyj8imVaw&sig2=PUTG2yFd4QhQOpQVGvR1tQ&bvm=bv.62922401,d.d2k&cad=rja

Ο Σαράντης Καργάκος και ο Δημήτρης Νατσιός σπάνε την ηχομόνωση της Νέας Εποχής.