Καινοτομώντας για ακόμη μία φορά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος αντί της Εγκυκλίου Επιστολής, που συνηθίζεται να στέλνουν οι Μητροπολίτες προς τους μαθητές κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, τους έστειλε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, συνοδευόμενο από συνέντευξη που παραχώρησε πριν από λίγους μήνες σε μαθητές Λυκείου.

Ο Μητροπολίτης Νικόλαος στη συνοδευτική επιστολή μεταξύ άλλων αναφέρει: ''Από χρόνια επικρατεί ἡ συνήθεια στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, μαζί με τον αγιασμό να στέλνει ο Μητροπολίτης τις ευχές του στα παιδιά με ένα Εγκύκλιο Γράμμα. Επειδή κάτι τέτοιο μου φαίνεται λίγο τυποποιημένο και συνήθως δεν φτάνει στους μαθητές, σκέφθηκα φέτος μαζί με τις ειλικρινείς ευχές μου σε όλους σας για τη νέα χρονιά, αντί άλλου μηνύματος ή εγκυκλίου, να στείλω ηλεκτρονικά μία συνέντευξη που πριν από μερικούς μήνες έδωσα σε κάποιους συμμαθητές σας, με την ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να πει και σε σας.''

''Περιττό να σας πω ότι θα ήταν μεγάλη μου η χαρά αν η συνέντευξη αυτή αποτελούσε αφορμή και για έναν ανάλογο, ενδεχομένως και ηλεκτρονικό, διάλογο μαζί σας", προσθέτει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
του Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΥ
σε μαθητές Λυκείου,

1. Έχετε σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου˙ θα μπορούσατε να έχετε λαμπρή καριέρα ως ακαδημαϊκός, ως γιατρός, ως επιστήμονας. Εσείς, τελικά, επιλέξατε το δρόμο της Εκκλησίας. Τι σας οδήγησε σε αυτόν; Με ποιον τρόπο εκφράστηκε η κλήση του Θεού σε σας; Πόσο δύσκολη ήταν η συγκεκριμένη επιλογή και κατά πόσον αμφιβάλατε για την ορθότητά της;

Αναντίρρητα, αποτελεί μεγάλη ευλογία για μένα το ότι πέρασα από σπάνια εκπαιδευτικά ιδρύματα και μοναδικά ερευνητικά κέντρα. Τα χρόνια που έζησα εκεί τα ευχαριστήθηκε η ψυχή μου όσο δεν φαντάζεστε.

Είναι όμως ασύγκριτα μεγαλύτερης αξίας για μένα το ότι τελικά η καρδιά και η σκέψη μου βρέθηκαν στο βαρυτικό πεδίο του Θεού.

Δεν συγκρίνεται ο κόσμος του Θεού ούτε με το σύμπαν, ούτε με τον άνθρωπο, ούτε με τα εντυπωσιακότερα τεχνολογικά επιτεύγματα. Η επιστήμη και η έρευνα είναι απόλαυση.

Η αφιερωμένη ζωή της Εκκλησίας είναι μαγεία και έκσταση. Πώς λοιπόν να αμφιβάλλω για την ορθότητα της απόφασής μου;

Ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μου συνέβη κάτι τέτοιο. Η σύγκριση του ενός με το άλλο είναι καταλυτική υπέρ της Εκκλησίας. Αν ο Θεός υπάρχει –και φυσικά υπάρχει-, τότε τί είναι ανώτερο η κοινωνία με το πρόσωπό Του ή η μελέτη των έργων Του;

2. Η Επιστήμη όμως και η Θρησκεία βρίσκονται σε αντίθεση αρκετούς αιώνες τώρα. Με δεδομένο το ότι είστε επιστήμονας και ιερωμένος, ποια είναι η άποψή σας στο θέμα; Πιστεύετε ότι η Επιστήμη μπορεί να συμπληρώνει τη Θρησκεία ή εξ ορισμού την αντιμάχεται;

Η επιστήμη μπορεί να βρίσκεται σε αντίθεση με διάφορες θρησκευτικές αντιλήψεις. Αυτό οφείλεται είτε σε λάθη ή υπερβολές της πρώτης είτε σε πλάνες της δεύτερης.

Αν όμως η επιστήμη βασίζεται στην ανακάλυψη της αλήθειας του κτιστού κόσμου και η αληθινή και υγιής θρησκεία στην αποκάλυψη της αλήθειας του Θεού, τότε πού βρίσκεται το πρόβλημα;

Τα προβλήματα ανακύπτουν όταν η επιστήμη κυριαρχείται από αλαζονεία και η θρησκευτική αντίληψη από στενότητα.

Όσο για το τελευταίο ερώτημα, η επιστήμη δεν συμπληρώνει τη θρησκεία, δηλαδή την αλήθεια του Θεού∙ ο Θεός δεν χρειάζεται συμπληρώματα. Απλά η πίστη στον Θεό ολοκληρώνει την επιστημονική γνώση. Σκοπός της επιστήμης είναι η ερμηνεία του κόσμου, ενώ της πίστης η υπέρβασή του.

Είναι τόσο αληθινό αυτό που σας λέω! Η επιστήμη μοιάζει με ένα αεροπλάνο που ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα, χαμηλά, με ψηλές βέβαια ταχύτητες, ενώ η πίστη είναι ταξίδι με πύραυλο στο άπειρο. Δεν συγκρίνεται το δεύτερο με το πρώτο.

3. Η εικόνα είναι εκφραστική, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε καλά. Να το πούμε λίγο διαφορετικά∙ Εσάς οι σπουδές και οι επιστημονικές σας γνώσεις σάς έφεραν πιο κοντά στον Θεό και ενίσχυσαν την πίστη σας σε αυτόν; Και αν ναι, πώς φτάνει κανείς στην υπερβατική αλήθεια;

Σίγουρα δεν με εμπόδισαν. Εμένα πραγματικά με ωφέλησε η ερευνητική εμπειρία μου. Δεν μου απέδειξε τον Θεό, αλλά μου Τον επιβεβαίωσε.

Καταλαβαίνω τις εξισώσεις σαν μαθηματική περιγραφή των δημιουργικών κινήσεων του Θεού. Θα έλεγα ότι στην επιστήμη βρήκα τα όριά μου, ενώ στην Εκκλησία ζω την ελευθερία μου.

Η αίσθηση των ανθρώπινων ή των κοσμικών ορίων είναι μαγευτική εμπειρία. Σας εύχομαι να τη ζήσετε. Αλλά η υπέρβασή τους είναι θεϊκή γεύση.

Όσο και αν η κατανόηση του κόσμου κρύβει κάποιο μεγαλείο, η κοινωνία του Θεού δεν συγκρίνεται με τίποτα. Αυτό ψάχνουμε στην Εκκλησία.

Πάντως επιτρέψτε μου να πω ότι η δυσκολία να καταλάβει κανείς αυτά οφείλεται σε αυθαίρετη υπερεκτίμηση της επιστήμης και αδικαιολόγητη παρεξήγηση της πίστης και φυσικά της Εκκλησίας.

4. Επιτρέψτε όμως κι εμάς να πούμε ότι δεν έχουμε γνωρίσει τέτοια Εκκλησία. Τί σχέση έχει η Εκκλησία με την κοινωνία του Θεού; Η Εκκλησία έχει μεν μια διδασκαλία ηθικής και καλών έργων, αλλά στην ουσία η ζωή της έχει σχέση με την υποκρισία, τον συντηρητισμό, την προκλητική χλιδή, τους φόβους και τις ανασφάλειες, θα έλεγα το ψέμα, την απόσταση λόγων και έργων, τον συμβιβασμό, τη διαφθορά.

Έ! Όχι κι έτσι. Κόψτε λίγο. Μάλλον δεν την ξέρετε την Εκκλησία. Εγώ επιμένω∙ Εκκλησία είναι ο δρόμος για τον Θεό, για την ελευθερία.

Έχετε καταλάβει ποιός είναι ο Χριστός; Ή απλά νομίζετε ότι είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος;

5. Ας μείνουμε προς το παρόν στα απλά. Ποια είναι η άποψή σας για το αφορολόγητο της Εκκλησίας; Δεν θα έπρεπε να φορολογείται, συνεισφέροντας έτσι και στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας;

Μου αλλάξατε το θέμα από κάτι πολύ ωραίο σε κάτι άχαρο, αλλά δεν πειράζει.
Η Εκκλησία ήδη φορολογείται και πολύ μάλιστα. Αν δεν κάνω λάθος το 2011 πλήρωσε σε φόρους περισσότερα από 15.000.000€.

Επίσης πλήρωσε και το λεγόμενο «κούρεμα» των όσων ομολόγων διέθετε. Και αυτό είναι μερικά εκατομμύρια. Αυτά τα χρήματα όμως πού πήγανε;

Πήγανε στα δάνεια, στην τρόϊκα, στο βαρέλι που όπως μας είπανε δεν έχει πάτο.

Αυτό τι σημαίνει; Ότι αντί να πάνε στον λαό πήγανε στα άδηλα κερδοσκοπικά κέντρα του εξωτερικού. Χάθηκαν. Η Εκκλησία δεν αρνήθηκε τη συμπαράστασή της με κανένα τρόπο και τελικά έστω κι αν χάθηκαν έπρεπε να τα δώσει. Αν από κάπου έχει κέρδη, οφείλει να συνεισφέρει στο Κράτος πάντοτε.

Όποιοι την κατηγορούν ότι δεν το κάνει την συκοφαντούν και την αδικούν κακόβουλα.

Πρέπει όμως να το καταλάβετε. Φορολόγηση της Εκκλησίας σημαίνει περαιτέρω φορολόγηση του ελληνικού λαού. Η εμπάθεια μας κάνει να ροκανίζουμε και το τελευταίο μας στήριγμα.

Η φορολόγηση της Εκκλησίας είναι έγκλημα, όχι εις βάρος αυτής, αλλά εις βάρος του δυστυχισμένου λαού μας. Γιατί δεν είναι εταιρεία με κέρδη, αλλά είναι θεσμός με εισφορές.

Και σκοπός της δεν είναι να μαζεύει για τον εαυτό της, αλλά να στηρίζει τον λαό. Σήμερα σιτίζονται από την Εκκλησία περίπου 60.000 άτομα ημερησίως.

Μια ολόκληρη μεγάλη πόλη. Κάθε μέρα. Φορολογήστε το 30% και πέστε μου ποιός θα δώσει φαγητό στις 20.000.

6. Θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα φιλέτα της περιουσίας της.

Μη βιάζεστε. Η Εκκλησία έδωσε ή της πήρανε το 96% της περιουσίας της.

Το μεγαλύτερο κομμάτι ενώ δόθηκε για άκληρους το πήραν οι τσιφλικάδες. Ένα επίσης τεράστιο ποσοστό το πήρε το κράτος, χωρίς μέχρι σήμερα να το έχει αποζημιώσει, αλλά δυστυχώς και χωρίς να το έχει αξιοποιήσει.

Αν το κρατούσε η Εκκλησία και σήμερα το έδινε στο κράτος, θα μπορούσαμε ασφαλώς να αποπληρώσουμε τα χρέη μας. Τώρα είναι αργά.

Το ανεξήγητο αντιεκκλησιαστικό μίσος απεργάζεται μαζί με την εθνική και την οικονομική καταστροφή μας!

7. Όπως μας λέτε, η Εκκλησία στην Ελλάδα έχει να επιδείξει σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο όμως δεν προβάλλεται επαρκώς. Θεωρείτε ότι, αν αυτό γινόταν ευρύτερα γνωστό, θα βελτιωνόταν η εικόνα της ελληνικής Εκκλησίας στα μάτια των ανθρώπων;

Την απάντηση την έδωσα προηγουμένως. Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας είναι τεράστιο. Και το σημαντικό δεν είναι ότι έχει μια αποθήκη από αγαθά ή χρήματα και δίνει.

Αυτό που έχει είναι μια θαυμάσια διδασκαλία περί αγάπης, έναν μοναδικό μηχανισμό κοινωνικής αλληλεγγύης, ένα σύστημα εθελοντικής προσφοράς και αρκετό λαό κοντά της.

Αυτό όποιος δεν το βλέπει έχει ο ίδιος πρόβλημα. Γιατί να το διαφημίσει η Εκκλησία; Για να της προσάψουμε και την κατηγορία της αυτοπροβολής; Δυστυχώς εκεί φτάσαμε.

8. Ας επιστρέψουμε στο θέμα της πίστης. Ποια είναι η άποψή σας για τον αθεϊσμό και τί θα λέγατε για τον Θεό σε κάποιον αθεϊστή;

Αν δεν θέλει να πιστέψει, δεν μπορώ να του το επιβάλλω. Αν πάλι θέλει και δεν γνωρίζει τον δρόμο, του λέω: «έρχου και ίδε».

Ο Θεός είναι τόσο αληθινός που σκοντάφτουμε επάνω του. Καιρός να ανοίξουμε τα μάτια και την καρδιά μας.

Η Εκκλησία είναι τόσο υπέροχος δρόμος για να γνωρίσουμε τον Θεό που είναι ανεπίτρεπτα άδικο για τον εαυτό μας να την αγνοούμε ή να επιμένουμε σε παρεξηγημένη εικόνα γι’ αυτήν.

Πρέπει να αποβάλουμε τις προκαταλήψεις μας και να την γνωρίσουμε όλοι μας. Κυρίως οι Ορθόδοξοι.

9. Τι θα θέλατε να αλλάξετε στη λειτουργία, το έργο ή τη στάση της Εκκλησίας απέναντι σε σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, όπως η έκτρωση, η ευθανασία, η μητρότητα εκτός γάμου, ώστε να την πλησιάσουν περισσότεροι;

Δεν θα ήθελα να αλλάξω τίποτα. Η Εκκλησία υπάρχει για να με αλλάξει, όχι για να την αλλάξω.

Εμείς έχουμε το πρόβλημα, όχι αυτή. Εκκλησία που πρέπει να την αλλάξουμε δεν αξίζει καθόλου να την πιστέψουμε.

Αυτό βέβαια που μια υγιής Εκκλησία κάνει στα θέματα που αναφέρετε είναι να δείξει την κατανόησή της, τον σεβασμό της στη ζωή αλλά και στο κάθε πρόσωπο, να ξεχύσει το έλεός της.

Λέγει ένα ψαλμός: «έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησαν».

Τί ωραίο που είναι! Η αλήθεια πρέπει να λέγεται με έλεος. Χωρίς αυτό δεν είναι αυθεντική, αλλά πάσχει. Αυτό λείπει από την εποχή μας.

Να προσθέσω και ένα ακόμη σχόλιο. Σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι να αυξήσει τους οπαδούς της. Δεν είναι πολιτικό κόμμα.

Σκοπός και αποστολή της είναι να διατηρεί ακέραια την αλήθεια για να έχουμε όλοι μια αναφορά.

10. Πιστεύετε ότι η μετάφραση της Αγίας Γραφής στη νέα ελληνική γλώσσα θα βοηθούσε τους πιστούς να καταλάβουν και να αφομοιώσουν καλύτερα το μήνυμά της;

Φυσικά θα βοηθούσε. Αλλά δεν κατανοώ το ερώτημα. Η Αγία Γραφή είναι μεταφρασμένη σε χιλιάδες γλώσσες, και στη νέα ελληνική, κυκλοφορεί δε και ερμηνευμένη για να μπορεί κανείς να διεισδύσει στα νοήματά της.

Αν το κάνει κανείς αυτό, τότε θα καταλάβει ότι και το ερώτημα της εισαγωγής της νέας ελληνικής στη θεία λατρεία δεν είναι τόσο καίριο όσο εμφανίζεται.

Η Εκκλησία το μήνυμα της πίστεως δεν το μεταφέρει με την ανάγνωση και κατανόηση κειμένων όσο με τη θεία λατρεία της. Και αυτή έχει ως γλώσσα την αγάπη και τη λαχτάρα του Θεού.

11. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται απαξίωση και άρνηση πολλών νέων ανθρώπων προς την Εκκλησία, ενώ τα λεγόμενα «χρηστά ήθη» αλλοιώνονται. Θεωρείτε πως η επιστροφή των νέων «στο ναό» θα βελτιώσει το χαρακτήρα τους, την προσωπικότητά τους; Τι μπορεί να κάνει η Εκκλησία, προκειμένου να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να αποκαταστήσει την εικόνα της;

Όσα αναφέρετε είναι αποτέλεσμα αφενός μεν μιας συστηματικής αντιεκκλησιαστικής πολεμικής, αφετέρου δε μιας απομάκρυνσής μας από την αυθεντικότητα της ζωής της πίστεως.

Οι νέοι σήμερα φαντάζονται ότι η Εκκλησία στην καλύτερη περίπτωση είναι μία φυλακή της σκέψης και στην χειρότερη ένας χώρος σκοταδισμού, υποκρισίας, ψεύδους, ίσως και διαστροφής.

Πώς να πλησιάσουν; Ο μόνος τρόπος είναι η ζωή των πιστών να διαψεύδει τις συκοφαντίες.

Δίπλα σε έναν άγιο διαλύεται κάθε αμφιβολία. Από την άλλη, πάντοτε θα υπάρχουν οι άνθρωποι που και θαύμα να τους κάνεις θα διατηρούν τις επιφυλάξεις ή και την άρνησή τους. Και τον Χριστό «πλάνο» τον είπανε.

Σίγουρα όμως η καθαρή επιστροφή στην ζωή της πίστης όχι μόνο τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα θα βελτιώσει, αλλά ολόκληρο τον άνθρωπο θα μεταμορφώσει.

Όταν ένα άγριο δέντρο μπολιάζεται, τότε βγάζει νόστιμους καρπούς. Και ο πιο αμαρτωλός αν δεχτεί το μπόλι της χάριτος του Θεού γίνεται άλλος άνθρωπος.

Από άγριος γίνεται άγιος. Ένα ρ κάνει όλη τη ζημιά. Καιρός να φύγει από τη μέση. Οι πιο ωραίοι άγιοι είναι οι ήρωες της μετανοίας: ο τελώνης, ο άσωτος, ό ληστής, η πόρνη.

12. Συχνά εκδηλώνεται από πολλούς μαθητές στάση απόρριψης για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τάσσεστε υπέρ ή κατά της κατάργησης ή της προαιρετικής παρακολούθησής του και γιατί;

Η πίστη δεν είναι μάθημα. Είναι έμπνευση. Αν τα θρησκευτικά διδάσκονται χωρίς έμπνευση μάλλον βλάπτουν.

Θα μπορούσε και θα έπρεπε όμως να έχουν πολλή ελευθερία, σεβασμό και κατηχητικό μεγαλείο.

Γιατί να καταργηθούν; Είναι κρίμα σε εποχή ενδημούσης πνευματικής υπογλυκαιμίας να στερηθούμε και τις τελευταίες καραμέλες. Καιρός να τα βελτιώσουμε, όχι να τα στερηθούμε.

13. Θεωρείτε ότι πρέπει να ανεγερθεί τζαμί στην Αττική ή μια τέτοια ενέργεια θα διατάρασσε περισσότερο την κοινωνική τάξη και θα οδηγούσε σε εκδηλώσεις ρατσιστικού περιεχομένου;

Εάν ζούσαμε την παράδοση και την πίστη μας, τότε ούτε ένα τζαμί θα μας ενοχλούσε ούτε το ρατσιστικό μίσος θα ευδοκιμούσε στις κοινωνίες μας.

Ήδη φιλοξενούνται στη χώρα μας άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο. Αυτούς δεν πρέπει να τους σεβαστούμε;

Αυτό που δεν θα έπρεπε να δεχθούμε είναι τον προσηλυτισμό τους ή την οργανωμένη βία τους ή την αλλοίωση της ταυτότητάς μας.

Ελευθερία πρέπει να έχουν αλλά όχι ισότιμα προνόμια. Δεν τους φιλοξενούμε για να ασεβήσουμε στον πολιτισμό και την παράδοσή μας.

Ο σεβασμός μας στην ταυτότητά μας είναι αδιαπραγμάτευτο χρέος μας. Όπως και ο σεβασμός στην δική τους ταυτότητα.

14. Ποια είναι η άποψή σας για το «διάλογο αγάπης» μεταξύ Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Καθολικής ή Ρωμαιοκαθολικής; Έχουν γίνει βήματα προόδου;

Προσωπικά θεωρώ ότι όλο αυτό δεν γίνεται όπως θα έπρεπε. Έχει αρκετά κοσμική βάση. Σκοπός αυτής της κίνησης δεν είναι να ομολογηθεί και να κοινοποιηθεί η αλήθεια του Θεού, αλλά να τα βρούμε μεταξύ μας οι άνθρωποι.

Απόδειξη ότι ενώ μιλούμε περί του Χριστού, αρκετά ακόμη απέχουμε από την ζωή Του. Η αγάπη δεν συζητιέται ούτε και η αλήθεια.

Η πρώτη εκφράζεται και η δεύτερη ομολογείται. Έτσι όπως εξελίσσεται ο διάλογος εμένα δεν με πείθει και πολύ.

15. Τι σας κάνει περήφανο για τη χώρα μας και το λαό μας σήμερα;

Είμαι πολύ υπερήφανος που γεννήθηκα Έλληνας. Δοξάζω τον Θεό γι’ αυτό κάθε στιγμή.

Η ιστορία μας εναρμονίζει το ωραίο με το αληθινό, το λεπτό με το βαθύ, τη σοφία με τη σεμνότητα. Το ίδιο και οι συνήθειες και οι τρόποι μας.

Ο τόπος που ζούμε έχει κλιματική ισορροπία μοναδική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είμαστε η καλύτερη χώρα του κόσμου. Έχουμε σπάνιες φυσικές ομορφιές, νησιά, θάλασσα, βουνά, θαυμάσιες τροφές, φρούτα, οικοσύστημα, ζηλευτή ιστορία, υπέροχη παράδοση, εξαιρετικό κόσμο. Τι φταίει και είμαστε σε αυτό το σημερινό χάλι δεν μπορώ να καταλάβω.

Τα ψηλά βουνά έχουν και βαθιές χαράδρες. Έτσι είναι και ο λαός μας. Σπάνιες αρετές και μεγάλα ελαττώματα. Καιρός να ανανήψουμε.

Καιρός να λειτουργήσουμε με βάση τα χαρίσματά μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε ζωντανεύοντας την εθνική μας υπερηφάνεια.

Και παντρεύοντάς την με την ελευθερία και την εξυπνάδα μας. Δεν επιτρέπεται να μην είμαστε η καλύτερη χώρα στον κόσμο.

16. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί η Εκκλησία να βοηθήσει τους νέους σήμερα;

Η Εκκλησία αυτό που οφείλει να κάνει είναι να μας δείξει τον δρόμο της επιστροφής στις αξίες και κυρίως στην πίστη μας. Πρέπει να μας την ζωντανέψει. Τα νέα παιδιά δεν την γνωρίζουν. Η αλλαγή στον τόπο μας δεν θα γίνει από τους μεγάλους. Η αλλαγή απαιτεί νεανικό κίνημα και νεανική επανάσταση.

Αν αυτός ο ξεσηκωμός δεν έχει πνευματική βάση θα οδηγήσει σε καταστροφή. Αντίθετα, αν στηρίζεται σε ιδανικά και πνευματικό όραμα, τότε η κρίση που περνάμε θα αποδειχθεί μεγάλη ευλογία. Η δουλειά δεν θα γίνει με τους γέροντες και τους ηλικιωμένους.

Αυτοί υπάρχουν για να τους σεβόμαστε. Η αλλαγή θα προκύψει από τους νέους. Αυτοί υπάρχουν για να στρατεύονται.

Αποστολή της Εκκλησίας είναι να εμπνεύσει εσάς τα νέα παιδιά, να ενεργοποιήσει τον ηρωισμό και την πίστη σας. Και αυτή πρέπει να το κάνει κι εσείς να ανταποκριθείτε.

17. Ποια προτερήματα πιστεύετε ότι έχει η σημερινή νεολαία και θα βοηθήσουν στην ανάκαμψη της χώρας μας;

Θα ξεκινήσω από τα μειονεκτήματά της. Το κύριο είναι ότι είναι γερασμένη, κουρασμένη και αποπροσανατολισμένη. Δίχως όραμα, δίχως αντοχές, δίχως πίστη.

Δεν πειράζει όμως. Αν υπάρχει διάθεση υγιούς ανατροπής, τα πάντα μπορεί να γίνουν. Θα στηριχθούμε στην καθαρότητα της νεανικής ψυχής, στον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της. Η ανελέητη απόρριψη του κόσμου που τους προσφέραμε, κατάλληλα προσανατολισμένη θα φέρει την ελπίδα της αλλαγής.

Οι όντως ανεξέλεγκτες αντιδράσεις των νέων δεν αποδεικνύουν μόνον την δική τους έλλειψη σεβασμού αλλά και την εγκληματική αποτυχία των μεγάλων.

Δηλαδή πώς αλλιώς να αντιδράσουν; Αυτό βέβαια δεν σημαίνει και ότι συμφωνώ με τις ακρότητες. Αντίθετα, κάθετα διαφωνώ.

Γι’ αυτό σας είπα ότι η Εκκλησία έχει θέση σε αυτόν τον αγώνα. Να το καταλαβαίναμε, τί δύναμη έχουμε ως Εκκλησία να ηγηθούμε μιας νεανικής επανάστασης!

Θα βρεθούν και ηγέτες και εμπνευστές, που μπορεί να έχουν ηλικία, αλλά διαθέτουν νεανική ψυχή και δύναμη. Όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε.

18. Ποια συμβουλή θα δίνατε στους σημερινούς νέους της Ελλάδας;

Συμβουλές δεν δίνω στους νέους. Γνώμη εκφράζω για όλους μας. Να μην συμβιβαστούμε, αλλά και να προχωρήσουμε στο μέλλον εμπνεόμενοι από το παρελθόν μας.

Να στηριχθούμε στην ιστορία, στην εθνική ταυτότητα και στην Ορθόδοξη πίστη μας. Αν το καταλάβουμε, θα γυρίσουμε τα κάτω πάνω. Κι εσείς τα νέα παιδιά θα φτιάξετε το μέλλον σας.

Είναι πολύ καλύτερο να διεκδικείς τη ζωή σου παρά να την κληρονομείς. Έχετε αυτή την ευκαιρία να κτίσετε από την αρχή το μέλλον σας.

Εγώ μόνο που σας τα είπα ενθουσιάστηκα. Όλοι μαζί. Ξεκινήστε κι εμείς στο πλευρό σας.

ΠΗΓΗ: romfea.gr

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των ορθόδοξων χριστιανών (και όχι μόνο) είναι ότι σχηματίζουμε στο σώμα μας, με το δεξί μας χέρι, το σημείο του σταυρού. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, τι συμβολίζει και πόσο παλιά συνήθεια είναι;

Γιατί γίνεται; 

Κάνουμε το σταυρό μας για τρείς λόγους:

α. Έτσι αναγνωρίζουμε  φανερά ότι είμαστε μαθητές του  Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για  τη σωτηρία των ανθρώπων.                      

β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, τον χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας. 

γ. Η πείρα  των αιώνων έχει αποδείξει ότι  το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας τον σταυρό μας, επικαλούμαστε τον Εσταυρωμένο Θεό μας (τον Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του. 

Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στον Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε τον σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται  εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33). 

Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μάς παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μάς βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.

Πώς κάνουμε το σταυρό μας;

Αυτό φυσικά το ξέρουν και τα παιδιά. Ενώνουμε τα τρία πρώτα δάχτυλα του δεξιού μας χεριού και τα αγγίζουμε στο μέτωπό μας, μετά στην κοιλιά μας και στη συνέχεια στο δεξιό και τον αριστερό ώμο μας. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριος. Γι᾽ αυτό, δεν είναι σωστό να κάνουμε απλά μια αόριστη κίνηση (να «παίζουμε μαντολίνο», όπως λέει ο λαός). Αν «βαριόμαστε» ή ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά, κάνουμε ένα βήμα πίσω στη σχέση μας με το Θεό – και τα βήματα αυτά είναι τόσο πολύτιμα!... 

Το σημαντικότερο βέβαια από τα βήματα αυτά μπορούμε να πούμε πως είναι το να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους εχθρούς μας. Αρχίζουμε λοιπόν από τα απλά (όπως το σημείο του σταυρού) και μ᾽ αυτά ζητάμε βοήθεια από τον Θεό, για να προχωρήσουμε στα δύσκολα.

Τι συμβολίζει το σημείο του σταυρού; 

Κατά τον μεγάλο δάσκαλο της χριστιανικής ζωής άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος-19ος αιώνας), ο σταυρός περιέχει τους εξής συμβολισμούς: 

• Αγγίζουμε στο μέτωπο: ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν στον ουρανό. 

• Κατεβαίνουμε στην κοιλιά μας: από τον ουρανό, ο Κύριος έγινε άνθρωπος και μπήκε στη μήτρα της Θεοτόκου (της Παναγίας). 

• Υψωνόμαστε στους ώμους μας: παρακαλούμε τον Θεό να μάς τοποθετήσει «στα δεξιά Του» (στον παράδεισο) κι όχι «στ᾽ αριστερά» (στην κόλαση), σύμφωνα με την περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας, που κάνει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 25. 

Τα τρία ενωμένα  δάχτυλά μας συμβολίζουν την  Αγία Τριάδα, ενώ τα άλλα δύο συμβολίζουν  ότι ο Χριστός είναι και  Θεός και άνθρωπος. 

Και λίγα ιστορικά στοιχεία... 

Από την ίδρυση του χριστιανισμού οι χριστιανοί σέβονται τον σταυρό. Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «ο σταυρός του Χριστού» είναι το μόνο θέμα, για το οποίο θα μπορούσε να είναι περήφανος, και ότι «ο λόγος του σταυρού» φαίνεται ανοησία σ᾽ εκείνους που ζουν μακριά από τον Θεό, για τους χριστιανούς όμως είναι

 «δύναμις Θεού» (Προς Γαλάτας, 6, 14, Α´ προς Κορινθίους, κεφ. 1). Ο απόστολος Πέτρος ζήτησε να σταυρωθεί με το κεφάλι προς τα κάτω, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να θανατωθεί ακριβώς όπως ο αγαπημένος του δάσκαλος. Το ίδιο και ο απόστολος Ανδρέας, στην Πάτρα, ο οποίος μάλιστα χαιρέτισε τον σταυρό, πριν καρφωθεί σ᾽ αυτόν, και τον ονόμασε «αγιασμένο από το σώμα του Χριστού» και «γεμάτο χαρά». 

Στις Πράξεις  του αποστόλου Ανδρέα (ένα βιβλίο πού γράφτηκε γύρω στο 150-180 μ.Χ.) αναφέρεται ήδη η συνήθεια των χριστιανών να σχηματίζουν το σημείο του σταυρού κουνώντας τα δάχτυλά τους. Το ίδιο αναφέρουν κι άλλοι χριστιανοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ωριγένης, ο Λακτάντιος κ.ά. Φαίνεται ότι οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν τον σταυρό τους πάνω στο μέτωπό τους, με το ένα δάχτυλο. 

Οι χριστιανοί κάνουμε τον σταυρό μας όταν φεύγουμε για κάπου και όταν φτάσουμε, πριν κοιμηθούμε και αφού ξυπνήσουμε, όταν αρχίζουμε κι όταν τελειώνουμε  μια δουλειά ή το φαγητό μας, όταν βάζουμε το φρεσκοζυμωμένο ψωμί στο φούρνο ή το τσουκάλι στη φωτιά, όταν ευλογούμε τα παιδιά μας ή άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα (σχηματίζουμε σταυρό προς το μέρος τους)... Γενικά, ζούμε και πεθαίνουμε κάτω απ᾽ το σημείο του σταυρού – ώστε να κάνουμε μόνο πράγματα πού αρέσουν στον Θεό και να είμαστε πάντοτε μαζί Του.

Πηγή:http://www.faneromenihol.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=451:2010-07-11-11-45-22&catid=96:2011-11-07-15-07-14&Itemid=234

Απαντήσεις στην παραφιλολογία και την παραπληροφόρηση που έχει αναπτυχθεί ως επί το πλείστον στον ευρωπαϊκό Τύπο για τα θέματα φορολόγησης της Εκκλησίας, της μισθοδοσίας των κληρικών, τα έσοδα της Εκκλησίας και το κοινωνικό της έργο δίνει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος .

Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος απευθύνει επιστολή στον Πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, τους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής, τον Υπουργό Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων, τον Γ.Γ. Θρησκευμάτων, τους πρεσβευτές των χωρών της Ε.Ε. στην Ελλάδα, τους επικεφαλής των ευρωπαϊκών οργάνων και σε όλους τους ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος «για να τοποθετηθούν τα πράγματα στις ορθές τους διαστάσεις και να παύσει η ανεύθυνη αναπαραγωγή εσφαλμένης και στερεότυπης πληροφόρησης και η δημιουργία στρεβλών εντυπώσεων σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, προφανώς προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης ακατανόητων σκοπιμοτήτων».

Αναλυτικά η επιστολή:

Με αφορμή επαναλαμβανόμενα δημοσιεύματα μερίδας του ευρωπαϊκού Τύπου σχετικά με τα θέματα της φορολόγησης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος και της μισθοδοσίας των κληρικών Της, των οποίων οι συντάκτες, κατά παράβαση οιασδήποτε έννοιας δεοντολογίας, αποφεύγουν να απευθύνουν σχετικά ερωτήματα στο αρμόδιο Γραφείο Τύπου για τη σφαιρική ενημέρωσή τους, είμαστε υποχρεωμένοι να προβούμε στις παρακάτω διευκρινήσεις προς αποκατάσταση της αλήθειας :

Α. Η φορολόγηση της Εκκλησίας. οι τελευταίες φοροαπαλλαγές υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως και υπέρ όλων ανεξαιρέτως των γνωστών θρησκειών στην Ελλάδα, καταργήθηκαν στις 23.4.2010 με τον Ν. 3842/2010. Έκτοτε, τα νομικά πρόσωπα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος καταβάλλουν: 1) φόρο για τα ακίνητά τους και μάλιστα με τριπλάσιο συντελεστή από τον ισχύοντα για τους λοιπούς δημόσιους οργανισμούς της χώρας, 2) φόρο επί των κατ΄έτος μισθωμάτων που εισπράττουν από ακίνητα με συντελεστή ύψους 20% επί της αξίας τους, δηλαδή μεγαλύτερο από αυτόν που ισχύει για τους ιδιώτες, 3) συμπληρωματικό φόρο επί των εισοδημάτων τους από οικοδομές και εκμισθώσεις γαιών με συντελεστή 3%, 4) προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος με συντελεστή 55% επί της αξίας του παραπάνω συμπληρωματικού φόρου, 5) φόρο επί των κληρονομιών και δωρεών με συντελεστή 0,5% επί της αξίας τους, 6) τέλος χαρτοσήμου και δικαιώματα ΟΓΑ συνολικού ποσοστού 2,40% επί κάθε χρηματικής παροχής των πιστών προς τους Ι. Ναούς λόγω ιεροπραξιών. Επίσης τα παραπάνω νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας παρακρατούν και αποδίδουν στο ελληνικό Δημόσιο όλους τους φόρους, που είναι υποχρεωμένοι να παρακρατούν και να αποδίδουν και όλοι οι ιδιώτες φορολογούμενοι κατά τις συναλλαγές τους με τρίτους (φόρο μισθωτών υπηρεσιών, ΦΠΑ κ.λπ.). Από τον φόρο επί της ακίνητης περιουσίας απαλλάσσονται, κατά την φορολογική νομοθεσία, μόνο οι λατρευτικοί και κοινωφελούς χρήσεως χώροι όλων ανεξαιρέτως των θρησκειών και δογμάτων. Η Κεντρική Υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι Ιερές Μητροπόλεις, οι Ενορίες, οι Ιερές Μονές και τα Εκκλησιαστικά Ιδρύματα κατέβαλαν συνολικά κατά το έτος 2011 φόρους ύψους 12.584.139,92€.

Β. Η μισθοδοσία των κληρικών. Η μισθοδοσία των κληρικών καταβάλλεται από το Δημόσιο ως συμβατική υποχρέωσή του, την οποία ανέλαβε από το 1833 έναντι της Εκκλησίας, εφόσον το 65% (2/3) της τότε αγροτικής και αστικής ακίνητης περιουσίας Της περιήλθε σε αυτό. Έκτοτε και έως σήμερα, το 96% της εναπομείνασας ως άνω περιουσίας έχει - μονομερώς (με διάφορους νόμους της Ελληνικής Πολιτείας) ή με δωρεές της Εκκλησίας - περιέλθει επίσης στο Δημόσιο. Οι μεγαλύτερες μαζικές παραχωρήσεις αγροτικών ακινήτων της Εκκλησίας στο Κράτος έγιναν προς αρωγή των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922), καθώς και των ακτημόνων καλλιεργητών μετά το 1945. Τα σημαντικότερα δε δημόσια κτίρια της πρωτεύουσας (ακαδημαϊκά ιδρύματα, νοσοκομεία κ.ά.) έχουν ανεγερθεί σε ακίνητα, που παραχωρήθηκαν δωρεάν από την Εκκλησία για τον σκοπό αυτό.

Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας αποτελείται από δασικές εκτάσεις, στις οποίες δεν επιτρέπεται, κατά το Ελληνικό Σύνταγμα, καμία μεταβολή του προορισμού και της χρήσης τους, και από λίγα αστικά ακίνητα, στα περισσότερα εκ των οποίων έχουν επιβληθεί από το Κράτος ρυμοτομικές απαλλοτριώσεις για να καταστούν κοινόχρηστοι χώροι, χωρίς όμως τα νομικά πρόσωπα της Ορθόδοξης Εκκλησίας να έχουν αποζημιωθεί γι΄ αυτές, ελλείψει χρηματικών πόρων των Δήμων. Σημειωτέον ότι ο μισθός του διακόνου και του πρεσβυτέρου της Ορθόδοξης Εκκλησίας καθορίζεται από τον ίδιο νόμο που ισχύει για τους δημοσίους υπαλλήλους και υπόκειται στις ίδιες περικοπές και φορολογικές κρατήσεις.

Γ. Τα έσοδα της Εκκλησίας. Τα έσοδα της Εκκλησίας προέρχονται από τα μισθώματα των εναπομεινάντων ακινήτων Της, τα μερίσματα από τραπεζικές μετοχές και τις εθελοντικές εισφορές των πιστών. Σημειωτέον ότι με νόμο, από το 2008, έχει διακοπεί η καταβολή μερισμάτων στους μετόχους των τραπεζών, ενώ και η κτηματαγορά διέρχεται μεγάλη κρίση. Παρόλα αυτά τον Οκτώβριο 2010 η Εκκλησία της Ελλάδος στήριξε την ελληνική οικονομία συμμετέχοντας στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος με το ποσό των 27 εκατομμυρίων ευρώ, που προήλθε από τραπεζικό δανεισμό. Οι μετοχές αυτές σήμερα, πέραν του ότι δεν αποδίδουν μέρισμα, έχουν σχεδόν μηδαμινή αξία μεταπώλησης. Ας υπογραμμιστεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχει εισοδήματα από εμπορικές επιχειρήσεις ή εν γένει επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Δ. Το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας. Οι Ι. Μητροπόλεις, οι Ι. Ναοί και τα Εκκλησιαστικά Ιδρύματα, από συστάσεως του ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, χωρίς διακοπή, και φυσικά ιδιαιτέρως τώρα που ο λαός μας δοκιμάζεται, αναπτύσσουν πλήθος δράσεων και φιλανθρωπικών πρωτοβουλιών για την ανακούφιση όσων έχουν ανάγκη. Σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος λειτουργεί: 2.325 φιλόπτωχα ταμεία, 10 βρεφονηπιακούς σταθμούς, 10 παιδικούς σταθμούς, 19 στέγες γερόντων στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών και 66 στις Ι. Μητροπόλεις, 13 θεραπευτήρια χρονίως πασχόντων, 8 ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες, 10 νοσοκομεία – ιατρεία, 7 ιδρύματα ψυχικής υγείας, 6 ξενώνες για αστέγους, 1 ξενώνα για φιλοξενία συνοδών ασθενών, 36 οικοτροφεία - ορφανοτροφεία, πολλά ιδρύματα παιδικής προστασίας, πάνω από 200 κέντρα δωρεάν σίτισης με συνεχή αύξηση των προσφερομένων μερίδων φαγητού, κοινωνικά παντοπωλεία, σημεία δωρεάν διανομής ειδών ένδυσης και υπόδησης και φοιτητικά οικοτροφεία.

Οι φιλοξενούμενοι στις πάσης φύσεως κοινωνικές υποδομές της Εκκλησίας κατά το έτος 2011 (διαμονή, σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) ανήλθαν στον αριθμό των 5.862 ατόμων. Λειτουργούν επίσης 54 κατασκηνώσεις, όπου φιλοξενούνται ετησίως περισσότερα από 15.000 παιδιά. Επιπλέον, λειτουργεί υπηρεσία της Ιεράς Συνόδου για την υποδοχή των μεταναστών και την παροχή νομικής τους υποστήριξης στην υποβολή αιτήματος ασύλου. Ακόμη ας ληφθεί υπόψη ότι χορηγούνται καθημερινά χρηματικά βοηθήματα σε απόρους και υποτροφίες σε Έλληνες και αλλοδαπούς φοιτητές. Συνολικά κατά το έτος 2010 όλοι οι φορείς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος δαπάνησαν για το φιλανθρωπικό και κοινωνικό τους έργο το ποσό των 96.234.510,47 ευρώ.

Ας ληφθεί υπόψη ότι τα παραπάνω στοιχεία δεν αφορούν στην Μοναστική Κοινότητα του Αγίου Όρους, στην Εκκλησία της Κρήτης και στις Ι. Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου, που αποτελούν διοικητικά ανεξάρτητες (και διαφορετικές της Εκκλησίας της Ελλάδος) εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες κατά το ελληνικό δίκαιο.

Θεωρούμε επιβεβλημένη την αποστολή του παρόντος, προκειμένου να τοποθετηθούν τα πράγματα στις ορθές τους διαστάσεις και να παύσει η ανεύθυνη αναπαραγωγή εσφαλμένης και στερεότυπης πληροφόρησης και η δημιουργία στρεβλών εντυπώσεων σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, προφανώς προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης ακατανόητων σκοπιμοτήτων. 

ΠΗΓΗ:http://www.capital.gr/news.asp?id=1562945 

Ο άνθρωπος είναι διφυής, αποτε­λούμενος από υλικό σώμα και άυλη ψυχή. Ανθρωπος δεν είναι μόνον το σώμα ούτε μόνη η ψυχή, αλλά η σύζευξή τους σε μια ψυχο­σωματική οντότητα και ολότητα.

Η συμφυΐα σώματος και ψυχής είναι ένα μυστήριο. Αρχίζει από τη σύλληψη όπου, κατά την έκφραση του Αγ. Γρηγορίου τού Παλαμά, «η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώ­ματι» κατά τρόπο μυστικό, μη πλήρως κα­τανοητό και μη επιδεχόμενο επιστημονικής έρευνας. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος στο βιβλίο του «Έπη Θεολογικά» υποστη­ρίζει ότι η ψυχή είναι τελεία και όταν ακόμη βρίσκεται στο έμβρυο, δεν μπορεί όμως να φανερώσει όλην της την ενέργεια λόγω της σωματικής ατέλειας του εμβρύου. Έτσι η ψυχή στην αρχή σιωπά, μετά ακούμε την άτονη φωνή της και μετά την ολοκλήρωση του σώματος αφήνει να ξε­χύνεται όλη η δύναμη, η σοφία, η σύνεση και η αρετή της.

Αυτή η αλήθεια, ότι η ψυχή υπάρχει από τη σύλληψη και είναι και τελεία, έχει σημαντι­κές βιοηθικές προεκτάσεις. Έτσι οι όποιοι χειρισμοί στο έμβρυο είναι χειρι­σμοί σε έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη με πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα, και δεν μπορούν να είναι βλαπτι­κοί και πολύ περισσότερο καταστροφικοί για το έμβρυο, όποιος και αν είναι ο στόχος τους και η χρησιμότητά τους. Κατά συνέπεια ο πειραματισμός επί των εμβρύων, η παρέμ­βαση στον γενετικό κώδικα, η δημιουργία εμβρύων για συλλογή βλαστικών κυττάρων, ο προγεννητικός και προεμφυτευτικός έλεγ­χος, ορισμένες αναπαραγωγικές τεχνικές, η θεραπευτική κλωνοποίηση και φυσικά πάνω από όλα η έκτρωση δεν μπορεί να είναι απο­δεκτές ενέργειες, αφού οι περισσότερες από αυτές οδηγούν σε καταστροφή εμβρύων και δημιουργούν ποικίλα όσα βιοηθικά διλήμματα και προβλήματα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέτουν ως προϋπόθεση της βιολογικής ζωής τού ανθρώπου την ύπαρξη ψυχής εντός τού σώ­ματος, δηλ. την ύπαρξη και διατήρηση της συμφυΐας σώματος και ψυχής. Η ψυχή είναι η ζωοποιητική τού σώματος δύναμη. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει: «...πάσα λο­γική και νοερά φύσις, είτ' αγγελική είποι τις είτ' ανθρωπίνην, ουσίαν έχει την ζωήν, δι' ήν και διαμένει επίσης καθ' ύπαρξιν αθάνατος, διαφθοράν μη επιδεχομένη. Αλλ' η μεν εν ημίν νοερά και λογική φύσις, ου μόνον ουσίαν έχει την ζωήν, αλλά και την ενέργειαν, ζωοποιεί το συνημμένον σώμα, διό και τούτου λέγεται ζωή...». Και αλλού ο ίδιος Πατήρ σημειώνει: «...η δε νοερά και λογική φύσις τής ψυχής, επεί γηίνω συνεκτίσθη σώματι και ζωοποιόν έλαβε το Πνεύμα τού Θεού, δι’ ού συνέχει και ζωοποιεί το συνημμένο σώμα...». Αλλά και ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμα­σκηνός γράφει για την ανθρώπινη ψυχή: «... οργανικώ σώματι κεχρημένη και τούτω ζωής, αυξήσεώς τε και αισθήσεως και γεννήσεως παρεκτική...». Η ζωοποιητική δύ­ναμη της ψυχής ενεργεί διαμέσου των σωματικών οργάνων. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Σιναΐτης υποστηρίζει: «Ώσπερ ο Θεός την άπασαν κτίσιν, ούτως η ψυχή τα του σώματος μέλη και ενεργεί και κινεί έκαστον προς την ιδίαν ενέργειαν». Και ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης θεωρεί την ψυχή ως «...ενδεικνυμένην τας ιδίας κινήσεις δια των σωματικών οργάνων...».

Όπου υπάρχει βιολογική ζωή, έστω και υποβαθμισμένη ή τεχνολογικά υποστηριζομένη, υπάρχει και ψυχή στο σώμα. Συνεπώς τα άτομα σε φυτική κατάσταση ή σε παρα­τεινόμενο κώμα, τα ανεγκέφαλα νεογνά, τα άτομα που η ζωή τους συντηρείται από τη σύγχρονη ιατρική τεχνολογία, τα άτομα με ανίατες αρρώστιες και βαριές αναπηρίες, που υποφέρουν από πολύ σωματικό πόνο και ψυχική ταλαιπωρία και για τα οποία κά­ποιες κοινωνίες επιτρέπουν την ευθανασία ή και σε μερικές περιπτώσεις την προτεί­νουν, είναι ανθρώπινες υπάρξεις με όχι λι­γότερη αξία και λιγότερα δικαιώματα, είναι πρόσωπα στα μάτια τού Θεού, που χρήζουν τη δική μας βοήθεια και φροντίδα.

Στο ερώτημα πού εδρεύει η ψυχή, οι Αγιοι Πατέρες απαντούν: πανταχού του σώματος. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς υποστηρίζει: «...η μέντοι ψυχή συνέχουσα το σώμα, ω και εκτίσθη, πανταχού του σώματός εστιν, ουχ' ως εν τόπω, ουδ' ως περιεχομένη, αλλ' ως συνέχουσα και περιέχουσα και ζωοποιούσα τούτο, κατ' εικόνα και τούτ' έχουσα Θεού... ». Και ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσηςγράφει: «... ούτε έξωθεν περιλαμβάνων, ούτ' ένδοθεν κρατούμενος, αλλά κατά τινα τρόπον αμήχανόν τε και ακατανόητον εγγίζων ο νους τη φύσει και προσαπτόμενος και εν αυτή και περί αυτήν θεωρείται oύτ’ εγκαθήμενος ούτε περιπτυσσόμενος…».

Ο Alan Shewmon, καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του UCLA στο Los Angeles των ΗΠΑ, το 1998 δημοσίευσε στο περιοδικό Neurology ένα άρθρο που αφορούσε τη με­λέτη 70 περιπτώσεων απόλυτα διαπιστωμέ­νων εγκεφαλικά νεκρών ατόμων με επιβίωση πέραν της εβδομάδος. Το συμπέρασμα της μελέτης ήταν ότι: «Το φαινόμενο του χρόνιου εγκεφαλικού θανάτου υπονοεί ότι η απαρτιωτική ενότητα ενός σύνθετου οργανισμού, δηλ. η λειτουργία τού οργανισμού ως όλου, είναι ένα έμφυτο, μη εντοπιζόμενο ολιστικό χαρακτηριστικό, που προέρχεται από την αμοιβαία αλληλεπίδραση όλων των μερών και όχι ένας εκ των άνω προς τα κάτω συν­τονισμός, που επιβάλλεται από ένα μέρος, τον εγκέφαλο, πάνω σε ένα παθητικό άθροι­σμα οργάνων. Ο ρόλος του εγκεφάλου δεν είναι εκείνος του κεντρικού ρυθμιστού, χωρίς τον οποίον το σώμα χάνει την ενότητά του και σταματά να αποτελεί ένα ζωντανό βιο­λογικό οργανισμό».

Στα επόμενα χρόνια η θέση αυτή υιοθετή­θηκε και από πολλούς άλλους ιατρούς και βιοηθικούς και αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα στα θεμέλια του εγκεφαλικού θανάτου.

Πέραν αυτού θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι αυτό το έμφυτο, μη εντοπιζόμενο, ολι­στικό χαρακτηριστικό, που συντονίζει τη λειτουργία τών διαφόρων οργάνων και δη­μιουργεί τη λειτουργική ενότητα του οργανι­σμού, αντιστοιχεί στη ζωοποιητική ενέργεια της ψυχής, για την οποία ομιλούν οι Αγιοι Πατέρες. Η ψυχή είναι και αυτή έμφυτη, αφού υπάρχει από τη στιγμή της συλλή­ψεως, είναι μη εντοπιζόμενη, αφού «παντα­χού του σώματός εστι», και έχει και το ολιστικό χαρακτηριστικό, αφού η ζωή, της οποίας είναι αιτία, είναι κάτι πέραν και πάνω από το άθροισμα της λειτουργίας τών επιμέρους οργάνων. Έτσι ο Shewmon κατά κάποιον τρόπο επιβεβαιώνει τους Πατέρας στο θέμα αυτό.

Η συμφυΐα σώματος και ψυχής κά­ποτε, με τρόπο φυσικό ή βίαιο, τε­λειώνει και η διάσπαση της συμφυΐας και η αναχώρηση της ψυχής από το σώμα σηματοδοτεί τον θάνατο του ανθρώπου, όπως μας βεβαι­ώνει και ο Μ. Αθανάσιος, όταν γράφει ότι: «...ουχ' η ψυχή εστίν η αποθνήσκουσα, αλλά δια την ταύτης αναχώρησιν αποθνήσκει το σώμα». Ο θάνατος είναι μυστήριο και ο ακριβής χρονικός προσδιορισμός της εξόδου της ψυχής από το σώμα είναι ανέφικτος, τόσο θεο­λογικά όσο και ιατρικά. Ο θάνατος διαγιγνώσκεται εκ των υστέρων από τα σημεία τού νεκρού σώματος. Πάντως ένα είναι βέβαιο, ότι ή λύση της συμφυΐας είναι ένα στιγμιαίο γεγονός.

Ο ιερός υμνογράφος τής νεκρώσιμης ακο­λουθίας το επιβεβαιώνει:

«όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον. Πως η ψυχή βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας και της συμφυΐας ο φυσικότατος δεσμός Θείω Βουλήματι αποτέμνεται...».

Αλλά και από βιολογικής απόψεως ο θάνα­τος ορίζεται ως το στιγμιαίο γεγονός που χωρίζει δύο διαδικασίες, τη διαδικασία τού θανάτου από τη διαδικασία τής αποσυνθέσεως και το καλύτερο κριτήριο προσδιορισμού του είναι η οριστική παύση τής κυκλοφορίας του αίματος.

Κατά τη διαδικασία τού θανάτου το άτομο είναι ζωντανό και πορεύεται προς τον θά­νατο, δηλ. πεθαίνει. Στο τέλος αυτής της δια­δικασίας επισυμβαίνει ο θάνατος ως στιγμιαίο γεγονός και την επόμενη στιγμή αρχίζει η διαδικασία τής αποσυνθέσεως, οπότε το άτομο είναι πεθαμένο.

Οι θιασώτες τού «εγκεφαλικού θανάτου», προκειμένου να δικαιολογήσουν γιατί ένα εγκεφαλικά νεκρό άτομο θεωρείται νεκρό ενώ ένα μεγάλο μέρος τού οργανι­σμού του λειτουργεί, υπο­στηρίζουν ότι ο θάνατος είναι γεγονός διαρκείας με σταδιακή νέκρωση των διαφόρων οργάνων του. Όμως η άποψη αυτή είναι λανθασμένη θεολογικά και ιατρικά. Προ­φανώς, ηθελημένα ή μη, συγχέουν τη διαδικα­σία τού θανάτου με τον θάνατο. Ταυτίζουν την πρόγνωση ότι το άτομο θα πεθάνει με το αποτέλεσμα ότι είναι ήδη νεκρό. Αυτό όμως αποτελεί λογικό σφάλμα.

Μία άλλη ιατρικά λανθασμένη και θεολογικά αυθαίρετη και αναπόδεικτη άποψη είναι και εκείνη που διατυπώνεται στην 13η βασική θέση επί της ηθικής των μεταμο­σχεύσεων της Επι­τροπής Βιοηθικής τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, σύμφωνα με την οποία «Αυτό που εις την ουσίαν επιτυγχάνει η τεχνητή υποστήριξις της αναπνοής είναι ότι προσωρινώς αναχαιτίζει την διαδικασίαν αποσυνθέσεως του σώματος, όχι όμως και αναχώρησιν της ψυχής». Ιατρικά αυτό που κάνει η υποστήριξη της αναπνοής είναι να διατηρεί την καρδιακή λειτουργία και την κυ­κλοφορία τού αίματος, με αποτέλεσμα την αναστολή επελεύσεως του θανάτου και τη διατήρηση της ζωής και όχι να αναχαιτίζει την αποσύνθεση του σώματος, η οποία μπο­ρεί να επιτευχθεί προσωρινώς ή μακροχρο­νίως με ψύξη ή ταρίχευση. Συνεπώςπώς μπορεί να υποστηριχθεί πειστικά η αναχώ­ρηση της ψυχής από ένα βιολογικά ζωντανό σώμα;

[...]

Πηγή: Η άλλη όψη

Οι Χριστιανοί μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσουν τη δουλειά τους, αν θέλουν να εκφράσουν τη θρησκεία τους στην εργασία, δήλωσαν οι δικηγόροι της βρετανικής κυβέρνησης χθες.

Ζητούν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στο Στρασβούργο, να απορρίψει μια υπόθεση ορόσημο που έφεραν τέσσερις χριστιανοί από την Μ. Βρετανία που δήλωσαν ότι υπέστησαν διακρίσεις εξαιτίας της πίστης τους.

Οι δικηγόροι του κράτους επέμειναν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν το δικαίωμα να φορούν σταυρό στην εργασία τους ενάντια στις επιθυμίες των εργοδοτών τους - και αν αυτό είναι ασυμβίβαστο με την πίστη τους, έχουν την ευχέρεια να παραιτηθούν».

Αυτή η σκληρή γραμμή έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον πρωθυπουργό David Cameron που είπε τον Ιούλιο ότι το δικαίωμα να φοράει κάποιος σταυρό στη δουλειά ήταν «μιας απολύτως ζωτικής σημασίας ελευθερία».

Μάλιστα υποσχέθηκε να αλλάξει τον νόμο για να «καταστήσει σαφές ότι οι άνθρωποι μπορούν να φορούν θρησκευτικά σύμβολα στο χώρο εργασίας».

Χθες το βράδυ ο χειρισμός της υπόθεσης από την κυβέρνησης δέχθηκε επίθεση από τους Χριστιανούς οι οποίοι μίλησαν για «εκπληκτική επίδειξη δύο μέτρων και δύο σταθμών» από την κυβέρνηση.

Οι δικηγόροι της κυβέρνησης δήλωσαν ότι το να φορά κάποιος το σταυρό δεν αποτελεί «βιβλική απαίτηση» του Χριστιανισμού, και συνεπώς οι εργοδότες δεν είχαν καμία υποχρέωση να την αναγνωρίσουν.

Αλλά σε μια αντιπαράθεση στο δικαστήριο χθες, «ο συνήγορος των Χριστιανών είπε ότι είναι λάθος να πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα από ό, τι άλλες θρησκευτικές ομάδες μόνο και μόνο επειδή εκπροσωπούν μια «ανεκτική» θρησκεία (δηλ. όχι τόσο απαιτητική όπως π.χ. το Ισλάμ).

Η ακρόαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ασχολείται με τέσσερις περιπτώσεις, δύο εκ των οποίων η συμμετοχή των εργαζομένων εμποδίζεται από τον σταυρό που φοράνε στη δουλειά. Η υπόθεση της Nadia Eweida(φωτογραφία στην αρχή του άρθρου) με την British Airways οδήγησε την αεροπορική εταιρεία να υποχωρήσει το 2006 και η υπόθεση της Shirley Chaplin (φωτο) η οποία - μετά από 30 χρόνια, ως νοσοκόμα – άκουσε ότι δεν μπορούσε πλέον να φοράει σταυρό στη δουλειά της για λόγους «υγείας και ασφάλειας».

Οι άλλες δύο περιπτώσεις είναι αυτές της Lilian Ladele, (φώτο), η οποία απολύθηκε από την θέση της Ληξίαρχου με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Islington, επειδή αρνήθηκε να επικυρώσει ένα «σύμφωνο συμβίωσης» ανάμεσα σε ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων και του Gary McFarlane, ενός συμβούλου σχέσεων, ο οποίος έχασε τη δουλειά του στο Μπρίστολ, αφότου παραδέχτηκε στα αφεντικά του ότι ένιωθε ανίκανος να δώσει θεραπεία σε ομοφυλόφιλους.

Η υπόθεση έρχεται σε μια στιγμή όπου ανώτεροι χριστιανοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Αγγλίας και του Πάπα, έχουν παραπονεθεί ότι ο χριστιανισμός περιθωριοποιείται στη δημόσια ζωή στη Βρετανία.

Ο Paul Diamond, για λογαριασμό της κ. Τσάπλιν και του κ. McFarlane, είπε: «Αυτοί είναι πραγματικοί άνθρωποι, πραγματικές ζωές, και πραγματική είναι η ζημία που υπέστησαν. Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει αυτό, καθώς η κοινωνία κινείται προς μια κοσμική κατεύθυνση. Η κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι πλέον κρίσιμη».

Από την άλλη πλευρά, ο James Eadie QC, εξ ονόματος της κυβέρνησης, είπε στους δικαστές ότι κανένας από τους τέσσερις Χριστιανούς δεν έχει υποστεί κάποια μορφή διάκρισης.

«Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της επαγγελματικής σφαίρας, όπου οι θρησκευτικές σας πεποιθήσεις συγκρούονται με άλλα συμφέροντα και με την ιδιωτική σφαίρα», είπε.

«Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει τις πεποιθήσεις του, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να εμφανίσει θρησκευτικά σύμβολα, αλλά δεν είναι ένα απόλυτο δικαίωμα ή ένα δικαίωμα χωρίς όρια. Δεν σημαίνει ότι ο καθένας στον επαγγελματικό τομέα του μπορεί να εκδηλώσει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του με οποιοδήποτε τρόπο επιλέξει». Είπε ότι σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα κανόνες, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ασκούν τη θρησκεία τους σε μια «γενικώς αναγνωρισμένη μορφή».

Ωστόσο, δεν μπορούν να ζητήσουν να εκφράσουν τη θρησκεία τους με τρόπους που δεν αποτελούν «βιβλική απαίτηση».

Ιδιαίτερα για την περίπτωση της Eweida, η British Airwaysεπέτρεψε στους Μουσουλμάνους να φορούν μαντίλες, στους Σιχ να φορούν τουρμπάνια και βραχιόλια, και στους Εβραίους να φορούν τα «κιπά» σκουφάκια τους, αλλά στην χριστιανή υπάλληλο όχι να φοράει σταυρό!

Η δικηγόρος Andrea Williams Minichiello του Χριστιανικού Νομικού Κέντρου, δήλωσε: «τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που εφαρμόζει η κυβέρνησης στις τέσσερις αυτές περιπτώσεις είναι εκπληκτική. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας κινούνται πάντα το οργανωμένο έγκλημα, οι σέκτες και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί.  Αυτό που είναι νομότυπο αλλά όχι νόμιμο, χρησιμοποιείται για την απόκρυψη παράνομων κερδών, για την αύξηση της ισχύος και για την αυθαιρεσία στην άσκηση της εξουσίας.

Το Σύνταγμα κι οι νόμοι ερμηνεύονται κατά το δοκούν με γνώμονα το: «Και τι θα μου κάνουν;»  Εκεί δε, που το νομικό σύστημα προβάλλει εμπόδια, ειδικά λόμπυ φροντίζουν για την αλλαγή στους νόμους. Μια αντισυνταγματική και παράνομη υπουργική απόφαση, ένα προεδρικό διάταγμα που νομοθετεί αυθαίρετα, μια πράξη Υπουργικού Συμβουλίου με αυθαίρετη την επίκληση του δημοσίου συμφέροντος, εξασφαλίζουν ότι η νομιμότητα έχει αντιστραφεί. Ύστερα,  ακόμη και το ποινικό δίκαιο αντιστρέφεται και ο κλέφτης κυνηγά τον νοικοκύρη. Παραδείγματος χάριν ως φοροφυγά, μέσω άδικων φορολογικών μέτρων. Ή ως οφειλέτη με βάση νόμους που γεννούν υποχρεώσεις ως μη ώφειλαν, άνευ αληθινού λόγου και αιτίας. Όπως για την πληρωμή ποικιλώνυμων χαρατσίων.  Για την πληρωμή του υποτιθέμενου δημόσιου χρέους. Ή για την εξασφάλιση, δήθεν, των πνευματικών δημιουργών.  Ή για την αλληλεγγύη δήθεν υπέρ άλλων κατηγοριών πολιτών. ΄Η για την προστασία, δήθεν, του περιβάλλοντος.

Κυριαρχία του δήθεν. Κυριαρχία του Ιησουϊτικού «πίστευε και μη ερεύνα», μεταφερμένη στον χώρο του νομοθέτη που ζητεί απόλυτη εμπιστοσύνη και υποταγή σε αυτό που είναι πολύ αμφίβολο πλέον αν αποτελεί πράγματι «δημόσιο συμφέρον». Εξαπολύονται  από τις φυλακές νωρίτερα οι καταδικασμένοι εγκληματίες. Α λλά τούτο, για την αποσυμφόρηση των φυλακών, ή για να μην αποσύρονται εύκολα  τα χρήματα από τις τράπεζες και για να αποδομηθεί η κοινωνία;  Πλήττεται φορολογικά η ιδιοκτησία της μεσαίας τάξεως. Αλλά τούτο για τις ανάγκες του δημοσίου χρέους, ή για την αρπαγή των ιδιοκτησιών και για την τοποθέτηση των αποταμιεύσεων σε τραπεζικούς λογαριασμούς αντί σε ακίνητα; Πλήττεται μισθολογικά η εργασία της κατώτερης και της μεσαίας τάξεως. Αλλά τούτο, για την εξοικονόμηση δαπανών του δημοσίου τομέως και για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, ή για την υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής;

Διατάξεις «νόμου» βαπτίζουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν. Κατάχρηση της εξουσίας  του νομοθετείν. Κατάχρηση της εξουσίας του κυβερνάν.  Κατάχρηση της εξουσίας του ομιλείν. Διότι το ψεύδος δίνει και παίρνει. Δίνει υποσχέσεις και ελπίδες. Και παίρνει περιουσίες, και παίρνει ανθρώπους και τους ξενιτεύει, και παίρνει και σηκώνει όποιον αφελή πιστεύει στην πολυβασανισμένη δημοκρατία. Το ψεύδος στην εξουσία δεν αστειεύεται.

Το αντιλαμβάνονται οι πάσης λογής υπάλληλοι και αυτο-περιοριορίζονται.  Το αντιλαμβάνονται και οι πάσης φύσεως δημόσιοι λειτουργοί και αυτολογοκρίνονται. Ύστερα, σιωπή. Και το ψεύδος θριαμβεύει στις πλατείες, στις τηλεοράσεις, στα γιου-τιούμπ και στα μπλόγκς. Οι απρόσωποι «ανώνυμοι» φροντίζουν,  με επιμέλεια, ύποπτη ακρίβεια,  και χωρίς συγχωρητικότητα, να μην περισσέψει ελπίδα για κάτι γνήσιο. Και οι δήθεν επώνυμοι, με τα εικονικά πρόσωπα,  επενδύουν στους «ανώνυμους», κεφαλαιοποιούν τις αντιστάσεις τους, γνήσιες ή εικονικές,  και κερδίζουν έντοκη εξουσία επί των αληθινών προσώπων. Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις- εξαιρέσεις των αρίστων και κατά τον αριθμό ελαχίστων!

Για τους πολλούς, η νέα νομιμοποίηση είναι η νομιμοποίηση του ψεύδους. Του ψεύδους αντί του λαού. Του ψεύδους αντί του Θεού. Του αντίθεου και αντιλαϊκού ψεύδους.  Και το ψεύδος καλλιεργεί το νομότυπο και μισεί το νόμιμο. Βλασταίνει αγκάθια και τριβόλους και πνίγει το δίκαιο, το αληθινό, το καλό, τον λόγο υπάρξεως.  Απονοηματοδοτημένοι οι άνθρωποι αλλά και οι νόμοι. Με αρχές και εντολές αλληλοσυγκρουόμενες, αντιφατικές, ηλίθιες εκφράσεις αναισχυντίας ή προχειρότητας, δολιότητας και ίντριγκας.

Ο ανθρώπινος νόμος θάβει το νόμιμο και προβάλλει το νομότυπο. Και ο άνθρωπος αποπροσανατολισμένος χρειάζεται, αναζητεί και δημιουργεί τεκμήρια. Τεκμήρια, για να δικαιολογεί την συμπεριφορά του στην άσκηση εξουσίας. Συμπεριφορά αδιάφορη για τον συγκεκριμένο συνάνθρωπο, για την συγκεκριμένη περίπτωση ανθρώπου. Και τελικά, συμπεριφορά απάνθρωπη, στηριγμένη σε «αντικειμενικά» τεκμήρια, συμπεριφορά δήθεν νομοταγής, νομιμοφανής.  

Αλλά το νομιμοφανές δεν είναι και νόμιμο, είναι το νομότυπο που υποδύεται το νόμιμο. Το νομότυπο δεν αντιβαίνει μεν ευθέως στο γράμμα του νόμου, αλλά από το γράμμα του νόμου κρατεί την ελάχιστη δυνατή αναφορά σε νόημα, σε αλήθεια και σε δικαιοσύνη, και γι’ αυτό στην πραγματικότητα αντιστρατεύεται ή υπονομεύει το νόημα, την αλήθεια και την δικαιοσύνη που εκφράζονται μέσω του γράμματος του νόμου. Το νομότυπο δεν είναι και νόμιμο. Το νομότυπο δεν είναι καθόλου νόμιμο. Είναι το παράνομο και το άνομο που τηρούν το γράμμα του νόμου διαστρέφοντας ή και αντιστρέφοντας το νόημά του.

Διότι το νόμιμο έχει αληθινό νόημα, δίκαιο περιεχόμενο, βάση, ρίζες, διακλαδώσεις με αναφορά σε υψηλά ιδανικά, στην αρετή, στο κοινό καλό, στο παγκόσμιο αγαθό. Γι’ αυτό, το νόμιμο είναι έκφραση αλήθειας και δικαιοσύνης, υπηρετεί το εθνικό συμφέρον και το αληθινό δημόσιο συμφέρον, βρίσκεται πέρα από το νομιμοφανές και πέρα από το νομότυπο, νικά όχι αυθαίρετα αλλά μετά λόγου γνώσεως το γράμμα του νόμου που είναι θάνατος, και βρίσκει εντός του γράμματος, άλλοτε ανεπαίσθητα και άλλοτε ορατά, τον σταυροαναστάσιμο θησαυρό του αληθινού νοήματος του νόμου.

Χρειάζεται μια νέα θεωρία περί νόμου.Περί του ότι νόμος είναι ο ρυθμός, η αρμονία  του πολιτισμού της κοινωνίας μας. Ο λεγόμενος νομοθέτης, είναι πρώτα ο αληθινός Θεός και ύστερα η κοινωνία με τις λεγόμενες αξίες της, τα έθιμά της, που για να δημιουργηθούν απαιτούν χρόνια ή και αιώνες.  Ύστερα, όταν κάπου τα ανθρώπινα πάθη βλάψουν αυτήν την αρμονία, αυτόν τον πολιτισμό, με μόνιμο τρόπο, όταν δηλαδή το έθιμο υστερεί σε ιερότητα και εκχυδαϊζει, όταν το έθιμο παγιώνει άδικες καταστάσεις σχεδόν άθελά του, τότε διορθωτικά  και μετά λόγου γνώσεως παρεμβαίνει λίγο ο λαός διά της Βουλής του.  Η Βουλή αυτή υπάρχει για να διορθώνει τα κακώς κείμενα με γενικό τρόπο, για να θέτει νέα πλαίσια όταν και όπου χρειάζεται για την άμυνα της πατρίδας και της κοινωνίας, για την προώθηση της δικαιοσύνης εκεί όπου τα έθιμα  στράβωσαν στην πορεία τους και μεταβλήθηκαν σε εμπόδια, λόγω και της αλλαγής των εξωτερικών συνθηκών. Τότε και μόνον  τότε, η όποια πρόοδος ή ανάπτυξη δεν είναι συνθήματα, ούτε εξαπάτηση, ούτε οφθαλμαπάτη, αλλά πραγματικότητα.

Είναι και το άλλο: Οι Νόμοι από τη φύση τους διαρκούν και αντέχουν στον χρόνο, υποτάσεται σε αυτούς και ο ίδιος ο Νομοθέτης αλλά και η Κυβέρνηση. Οι  υπόλοιποι «κανόνες» είναι κυβερνητικές αποφάσεις ή  άσκηση διοικήσεως, δεν είναι νόμοι. Γι’ αυτό και πρέπει να ελέγχονται με βάση το Σύνταγμα και τους αληθινούς Νόμους. Από ανεξάρτητα Δικαστήρια. Όχι ανεξάρτητα σε σχέση προς την κοινωνία. Αλλά ανεξάρτητα από επιρροές προερχόμενες από την Κυβέρνηση, από την Διοίκηση, από άτομα και από επί μέρους κοινωνικές ομάδες. Υπόλογα, εν τέλει, ενώπιον Θεού και ανθρώπων για την εν γένει καλή ή κακή απόδοση Δικαιοσύνης και για πολύ σημαντικές καλές ή κακές αποφάσεις. 

(Και δυνατότητα για πρόταση μομφής λοιπόν κατά ανωτάτων δικαστηρίων ή δικαστών τους, όταν παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους αληθινούς Νόμους, ηθελημένα ή εθελοτυφλούντες. Ενώπιον ποίου; Ενώπιον της Βουλής ή του Λαού, κατόπιν προτάσεως ενός εκ των δύο προς τον άλλο. Για τον λαό, αρκεί η πρόταση από δέκα δήμους ή από εκατό χιλιάδες λαού. Και αποτέλεσμα, η έκπτωση του ανωτάτου δικαστού από την θέση του στην αντίστοιχη των κατωτέρων δικαστηρίων του κλάδου του, και η υποχρεωτική παραμονή του στην ενεργό υπηρεσία αυτήν επί τριετία τουλάχιστον, καθώς και μείωση της συντάξεώς του στο ήμισυ).

Αλλά ποιος τάχα σήμερα θα νιαστεί  για μια τέτοια ουσιαστική θεωρία περί νόμου, περί κυβερνήσεως περί δικαιοσύνης; Το νομότυπο δεν την εγκρίνει. Του φαίνεται πολύ αληθινή για να είναι αλήθεια. Προτιμούν οι πολλοί την εύκολη λύση. Αυτήν της εικονικής δημοκρατίας. Την νομότυπη δημοκρατία. Στην οποία η αληθινή νομιμότητα είναι η τραγική και αδιέξοδη «νομιμότητα» της τυραννίας, δηλαδή η νομιμοφάνεια. 

Να γιατί το έλλειμμα δημοκρατίας είναι ζήτημα όχι απλώς πολιτικό αλλά πνευματικό. Να γιατί τόσες άδικες επιθέσεις κατά της Ορθοδοξίας από κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Να γιατί ο λεγόμενος οικουμενισμός  φαντάζει μονόδρομος σε μερικούς, όπως στους ίδιους περίπου φαντάζει μονόδρομος το κάθε Μνημόνιο του ΔΝΤ και της δήθεν Ευρώπης. Αντί του αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, εφαρμόζουν το : Βαστάζετε εσείς, οι έσχατοι και περιφρονημένοι, τα βάρη τα δικά μου, του «πρώτου» και φίλου των «πρώτων».

Ιδιοτέλεια αδελφοί μου, ιδιοτέλεια και έπαρση. Χωρίς Θεό, πανικός  για εξασφάλιση και μανία για ισχύ. Αυτό που ο λαός μας το εκφράζει πολύ απλά, με όλη την τραγικότητα της ειδήσεως του ακαριαίου πνευματικού θανάτου: « Κάποιοι έχουν καβαλήσει το καλάμι».

Και για να προσγειώσουμε τον λόγο στα τρέχοντα πολιτικά μας «πράματα και θάματα»:  Γίνεται να ξεκαβαλήσεις το καλάμι εικονικά μόνο, δηλαδή μόνο για το θεαθήναι  και μόνο νομότυπα, και να έχεις κοινωνία με αυτούς που δεν το έχουν καβαλήσει; Δεν γίνεται.                                                                                                                        

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 2010, τό Γερμανικό περιοδικό Focus, μαζί μέ τό γνωστό αἰσχρό ἐξώφυλλο, περιεῖχε καί διάφορα ἄρθρα ἐπικριτικά γιά τήν Ἑλλάδα, τελευταῖο ἀπό τά ὁποῖα ἦταν τό ἄρθρο τοῦ MichaelKlonovskyμέ τόν τίτλο «2000 χρόνια παρακμῆς. Ἀπό κοιτίδα τῆς Εὐρώπης στήν πίσω αὐλή τῆς Εὐρώπης: Ἡ πτώση τῆς Ἑλλάδας εἶναι ἄνευ προηγουμένου. Πῶς συνέβη κάτι τέτοιο;».

Τό θέμα ἦρθε καί πάλι στήν ἐπιφάνεια τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2011, μέ ἀφορμή τή μήνυση πού ὑπέβαλαν κατά τοῦ περιοδικοῦ 6 Ἕλληνες πολίτες γιά συκοφαντική δυσφήμιση καί προσβολή κρατικῶν συμβόλων τῆς Ἑλλάδας.

Αὐτή ἡ ἐνέργεια στάθηκε ἀφορμή καί γιά τή δική μας ἐνασχόληση μέ τό θέμα. Κυρίως μέ τό περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου πού ἀναφέραμε: «2000 χρόνια παρακμῆς».

Στό ἄρθρο αὐτό ὁ Klonovskyὑποστηρίζει ὅτι μετά τήν ἐκπληκτική δημιουργικότητα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, στά 2000 χρόνια τῆς χριστιανικῆς της κυρίως ἱστορίας, ἡ Ἑλλάδα δέν ἔχει παρουσιάσει τίποτε ἀξιόλογο στόν παγκόσμιο πολιτισμό. Γράφει: «Ἡ χώρα πού γέννησε τό Σωκράτη καί τόν Πλάτωνα, τό Μύρωνα καί τόν Φειδία, τόν Πίνδαρο καί τόν Σοφοκλῆ, τόν Πυθαγόρα καί τόν Θουκυδίδη δέν διαθέτει σήμερα κανένα σημαντικό ποιητή, συνθέτη, καλλιτέχνη τῶν εἰκαστικῶν τεχνῶν ἤ φιλόσοφο. Ἐπίσης κανένα διεθνή στάρ σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο εἶδος (ἡ Κάλας ἦταν ἡ τελευταία καί ἡ μοναδική). Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ElGrecoἡ Ἑλλάς δέν ἔχει παρουσιάσει κανένα διεθνοῦς φήμης ζωγράφο. Σχεδόν ποτέ δέν συζητιέται στήν Εὐρώπη κάποιο φίλμ ἀπό τήν Ἑλλάδα. Οἱ σημαντικότεροι ποιητές τῆς σύγχρονης ἐποχῆς εἶναι ἐκεῖνοι οἱ στατιστικολόγοι πού κατάφεραν νά παραπλανήσουν τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὅτι ὁ κρατικός προϋπολογισμός εἶναι ὑγιής καί πώς ἡ διαθέσιμη ἀγροτική ἐπιφάνεια τῆς χώρας ὑπερβαίνει τή συνολική της γεωγραφική ἐπιφάνεια».

Γράφει ἀκόμη εἰρωνικότατα: «Ἡ κατάπτωση ἔχει σήμερα τελειώσει, ἀντιθέτως ἡ παρακμή εἶναι πανταχοῦ παρούσα. Δέν βρίσκεται ὅμως ὁλόκληρη ἡ περιοχή τῆς Μεσογείου, ἡ Ἰταλία παραδείγματος χάρη, σέ μιά ἀντίστοιχη κατάσταση; Κατά ἕνα μέρος μόνο. Οἱ Ἰταλοί εἶναι τουλάχιστον ἀκόμα στήν κορυφή τῆς ὑφηλίου σέ θέματα μόδας καί πάνω ἀπό ὅλα στήν κουζίνα. Ἑλληνική μόδα; Ἑλληνικό ντιζάιν; Δέν ἔχω ἀκούσει ποτέ τίποτε. Καί ὅσοι ἔχουν ὑψηλές γαστριμαργικές ἀπαιτήσεις ἀποφεύγουν γιά τά καλά τήν ἑλληνική κουζίνα».

Τελειώνει δέ ὡς ἑξῆς: «Ἔγραψε ἡ ἠθο­ποιός καί γιά πολλά χρόνια ὑπουργός πολιτισμοῦ τῆς ῾Ελλάδας Μελίνα Μερκούρη στήν αὐτοβιογραφία της: Τό νά γεννηθεῖ κανείς Ἕλληνας εἶναι ‘‘εὐγενής κατάρα’’. Γιά καταπληκτικά πολλούς ἀνθρώπους αὐτό σημαίνει προφανῶς, ὅτι προσωπικά ὁ ἴδιος ἔκτισε τήν Ἀκρόπολη, ἵδρυσε τούς Δελφούς, ἀνακάλυψε τό θέατρο καί ἐφεῦρε τήν ἔννοια τῆς δημοκρατίας’’.

Ὄχι, κανείς ἄνθρωπος δέν τό πιστεύει πιά αὐτό», καταλήγει ὁ ἀρθρογράφος τοῦ Focus.

Παραθέσαμε λίγα μόνο χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό τό εἰρωνικό ἄρθρο.

Πρίν ἐπιχειρήσουμε οὐσιαστικό σχολια­σμό τῶν θεμάτων πού ὁ ἀρθρογράφος θέτει, κρίνουμε πώς εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐντοπίσουμε τήν οὐσιαστική αἰτία πού προκαλεῖ τέτοιου εἴδους ἀντιδράσεις.

Τή βαθύτερη αἰτία, διότι τό οἰκονομικό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας εἶναι μόνο ἁπλή ἀφορμή, μόνο – τίποτε παραπάνω! Ποιά λοιπόν μπορεῖ νά εἶναι ἡ οὐσιαστική αἰτία; Στά ἀποσπάσματα πού παραθέσαμε εὔκο­λα γίνεται φανερό ἕνα σύνδρομο κατωτερότητας πού κατατρύχει τούς Εὐρωπαίους ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα. Αὐτό τό σύνδρομο ἐξηγεῖ διαχρονικά τήν ἐλεεινή στάση τους ἀπέναντί μας. Πόσο δέ τυραννικό εἶναι αὐτό τό σύνδρομο μποροῦμε νά τό φαντασθοῦμε, τό ἔχουν μάλιστα περιγράψει τούς προηγούμενους αἰῶνες δύο ἀπό τούς μεγάλους Γερμανούς στοχαστές. Ὁ κορυφαῖος ποιητής καί φιλόσοφος Φρειδερῖκος Σίλλερ (1759-1805) καί ὁ γνωστός μανιακός ἀντιχριστιανός Φρειδερῖκος Νίτσε.

Ὁ Σίλλερ περιγράφει καταπληκτικά τά αἰσθήματα γιά τούς Ἕλληνες πού διακατέχουν κάθε Εὐρωπαῖο μέ τό ποίημά του, πού ἔχει τόν χαρακτηριστικότατο τίτλο:

Καταραμένε Ἕλληνα

Ὅπου νά γυρίσω τή σκέψη μου,

Ὅπου νά στρέψω τήν προσοχή μου,

Μπροστά μου σέ βρίσκω.

Τέχνη λαχταρῶ,

Ποίηση, Θέατρο, Ἀρχιτεκτονική.

Ἐσύ μπροστά μου,

μπροστάρης καί ἀξεπέραστος.

Ἐπιστήμη ζητῶ,

Μαθηματικά, Φιλοσοφία,

Ἰατρική, Δημοκρατία,

Ἰσονομία, Ἰσοπολιτεία, Ἐσύ μπροστά.

Ἀθλητισμό γυρεύω,

τό γιατρικό τοῦ κορμιοῦ μου,

Ἐσύ πάλι μπροστά,

μπροστάρης καί ἀξεπέραστος.

Καταραμένε Ἕλληνα, καταραμένη γνώση,

γιατί νά σ’ ἀγγίξω;

Γιά νά καταλάβω πόσο μικρός εἶμαι;

Πόσο ἀσήμαντος καί μηδαμινός;

Γιατί, γιατί δέν μ’ ἀφήνεις, στήν ἡσυχία μου καί στήν ξεγνοιασιά μου; ∗

Καί ὁ Νίτσε στό ἔργο του «Ἡ Γέννηση τῆς Τραγωδίας» γράφει: «Σχεδόν σέ κάθε ἐποχή οἱ διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν μέ ἀγανάκτηση νά ἀποσείσουν τό ζυγό τῶν Ἑλλήνων, γιατί κάθε προσωπική τους δημιουργία, ἐνῶ ἐκ πρώτης ὄψεως θαυμαζόταν εἰλικρινά σάν πρωτότυπη, δίπλα σ᾽ αὐτούς (τούς Ἕλληνες) ἔχανε ξαφνικά τό χρῶμα καί τή ζωντάνια της καί γινόταν ἔκτρωμα ἀδέξιας μίμησης καί γελοιογραφία…

»Καί κάθε στιγμή ξεσπάει γιά μιά ἀκόμη φορά ἡ ὑπόκωφη ὀργή, ἡ μαζεμένη στά βάθη τῆς καρδιᾶς ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀλαζονικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν τόλμη νά χαρακτηρίζει μέ τό ἐπίθετο «βάρβαρος» κάθε τι πού ἦταν ξένο. Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, λέμε, πού διεκδικοῦν ἀνάμεσα στούς λαούς μιά ξεχωριστή θέση; Ὅμως οὔτε ὁ φθόνος οὔτε ἡ ἀχαλίνωτη συκοφαντία καί ἡ ὀργή κατόρθωσαν ν᾽ ἀγγίξουν τήν αὐθάδη τους γαλήνη. Γι’ αὐτό ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΔΕΟΣ.

»Ἄς τολμήσουμε ἐπιτέλους νά διαλαλήσουμε πώς οἱ Ἕλληνες κρατοῦν στά χέρια τους τά χαλινάρια τῆς τέχνης, ὅπως ἄλλωστε καί κάθε τέχνης».

Τά χαρακτηριστικότατα αὐτά κείμενα δέν ἀποτελοῦν ἀπάντηση στίς αἰτιάσεις τοῦ Focus. Ἁπλῶς ἑρμηνεύουν τό φαινόμενο τῆς χαιρεκακίας, τῆς χυδαιότητας καί τῆς ἀχαλίνωτης συκοφαντίας μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζεται διαχρονικά τό προκλητικό φαινόμενο τῆς ἱστορίας πού ἀκούει στό ὄνομα «Ἕλληνες»!

Ταυτόχρονα προσφέρουν οὐσιαστικότατη βοήθεια σ᾽ ἐμᾶς τούς σημερινούς Ἕλληνες, στό νά συνειδητοποιοῦμε τή θέση μας στήν ῾Ιστορία καί νά μήν ἀγγίζουν τά φαινόμενα αὐτά τήν «αὐθάδη μας γαλήνη»! Αὐτή εἶναι ἡ μοίρα μας! Εὐλογημένη, ἀλλά καί φρικτά βασανιστική. «Εὐγενής κατάρα»!

Γιά τήν οὐσία τοῦ ζητήματος, ὅμως, ὅπως τό θέτει τό Focus, θά ἐπανέλθουμε μέ ἑπόμενο κείμενό μας.

                                                            Στ.

-----------

* Εἶναι φανερό ὅτι ὁ Σίλλερ μέ τό ποίημα αὐτό δέν ἐξωτερικεύει προσωπικά του αἰσθήματα. Διατυπώνει τή γενικότερη στάση τοῦ δυτικοῦ κυρίως κόσμου ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα.

ΠΗΓΗ: , ΤΕΥΧΟΣ 492.

Το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως βίωσε ένα άγριο πογκρόμ με 2 θανατώσεις κληρικών, βιασμούς, προπηλακισμούς και αμέτρητες καταστροφές κοιμητηρίων, ναών, οικιών και καταστημάτων. Ο αφηνιασμένος τουρκικός όχλος χρησιμοποιήθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες ανορθοδόξου πολέμου του Τουρκικού Στρατού για να τρομοκρατήσει την πολυπληθή τότε ελληνορθόδοξη κοινότητα και να την οδηγήσει, όπως και έγινε, στον σταδιακό ξεριζωμό. Τα Σεπτεμβριανά, όπως έχουν πλέον καταγραφεί, ήταν το αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμού, τον οποίον τηρεί με ακρίβεια το τουρκικό κράτος στα εθνικά θέματα, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων.

Από το 1914, όταν άρχισε η γενοκτονία των Μικρασιατών – 5 χρόνια πριν αποβιβασθεί ο Ελληνικός Στρατός –  με αποκορύφωμα την γενοκτονία των Ποντίων Ελλήνων (1919-1922), μέχρι και σήμερα η πολιτική του τουρκικού κινείται σε δύο σταθερούς άξονες: α) Τη δημιουργία ομοιογενούς εθνικού κράτους με την εξόντωση ή εκδίωξη των Χριστιανικών μειονοτήτων. Β) Την επέκταση της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Τουρκίας προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς τον εδαφικό χώρο του Ελληνισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974.

Στην επίτευξη των τουρκικών στόχων έχει βοηθήσει δυστυχώς η αφέλεια και η ιστορική αμνησία που επιδεικνύει μερικές φορές η ελληνική πλευρά Κάθε υποχώρησή μας δεν εκλαμβάνεται από την Άγκυρα ως φιλική  σχέση μεταξύ γειτόνων, αλά ως ένδειξη αδυναμίας. Θυμίζω τα ιστορικά γεγονότα: Κατά την περίοδο 1928-1932 ο Ελ. Βενιζέλος καλλιέργησε την ελληνοτουρκική φιλία με τον Κεμάλ Ατατούρκ. Η ανταμοιβή μας ήταν το «βαρλίκ βεργκισί». Δηλαδή κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου οι πολυάριθμοι Έλληνες (Ρωμηοί) της Πόλης φορολογήθηκαν υπέρογκα και άδικα. Όποιος δεν μπορούσε να πληρώσει αποστελλόταν σε κάτεργα για καταναγκαστικά έργα και πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες. Το 1952 η Ελλάς σε ένδειξη φιλίας προς τους γείτονες επέτρεψε τη λειτουργία τουρκόφωνου Γυμνασίου στη Θράκη με το όνομα του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ και  ανάγκασε -κακώς- όλους τους Μουσουλμάνους της Θράκης να μαθαίνουν τουρκικά. Η ανταμοιβή μας ήταν τα Σεπτεμβριανά του 1955.

Κάτι που πρέπει να προσέχουμε πάντα είναι η συνήθης τουρκική τακτική της «προβοκάτσιας», δηλαδή των σκηνοθετημένων επεισοδίων. Τον Σεπτέμβριο του 1955 όλα άρχισαν όταν εξερράγη μία βόμβα στον αυλόγυρο του Τουρκικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, που χαρακτηρίζεται σαν το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Το κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών ήταν φορτισμένο λόγω του ενωτικού-απελευθερωτικού αγώνα των Ελληνοκυπρίων κατά των Βρετανών από την 1.4.1955. Σε ελάχιστες ώρες οι εφημερίδες στην Κωνσταντινούπολη κυκλοφόρησαν με πηχιαίους τίτλους, άρα κάποιο κέντρο τους είχε ειδοποιήσει πριν από την έκρηξη. Ο όχλος εφοδιάσθηκε με ομοιόμορφους λοστούς, άρα υπήρχε συντονισμός πίσω από τη μαζική καταστροφή ελληνικών περιουσιών. Όπως απεδείχθη τη βόμβα την είχε βάλει σκοπίμως ένας υπάλληλος του Τουρκικού Προξενείου, ο οποίος μετά από λίγα χρόνια ανταμείφθηκε με θέση Νομάρχη και με άλλα αξιώματα στην Τουρκία! Θυμίζω ότι η μέθοδος της σκηνοθεσίας επαναλήφθηκε και τον Ιανουάριο του 1996, όταν η δήθεν τυχαία προσάραξη ενός τουρκικού φορτηγού πλοίου οδήγησε στην κρίση των Ιμίων.

Αξίζει να διδασκόμαστε από τις συνήθεις μεθόδους της τουρκικής πολιτικής για να μην ξαναβρεθούμε προ απροόπτου. Το 1955 η κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές, με δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών Ζορλού και άλλων υπευθύνων, έκανε δημοσίως γνωστή τη σύνδεση του Κυπριακού με τα θέματα του Αιγαίου και της Θράκης. Σήμερα ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου κάνει γνωστή μέσω των βιβλίων του  την επιθυμία  της Άγκυρας να μεταφέρει το «πείραμα» Κύπρου στη Δυτική Θράκη. Δεν κινδυνολογώ, αλλά όπως έλεγε ο αείμνηστος τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής: Η Τουρκία πάντα προαναγγέλλει τα σχέδιά της.

Κ.Χ. 1.9.2012

τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη

     Ἐπειδή τό ψάρι βρωμάει ἀπό τό κεφάλι, δέν εἶναι σωστό ἡ ἡγεσία νά ἐπιλέγεται, ὁπουδήποτε, μέ κομματικά κριτήρια.

   Σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι δυνατόν νά διαγνωσθῆ ἀξιοκρατικά ἀπό κομματικές νομενκλατοῦρες τό ἐάν ὁ κορυφαῖος ἁρμόδιος πού θά προῒσταται τῆς Δικαιοσύνης ἤ  τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς χώρας, εἶναι ὁ κατά τό δυνατόν ἀξιώτερος.  Εἶναι δυνατόν νά διαγνωσθῆ αὐτό, ἀπό τούς ἰδίους τούς λοιπούς ἁρμοδίους, τούς "εἰδήμονες" τοῦ συγκεκριμένου καί τῶν συναφῶν κλάδων. Τόσο τούς ἐν ἐνεργείᾳ, ὅσο καί, κυρίως, τούς ἀμέσως προηγηθέντες στήν  ἴδια ἡγεσία.

    Ἑπομένως, τόσο ὁ στρατός ὅσο καί ἡ Δικαιοσύνη, ἔχουν φυσική ἡγεσία. Ποία; Τούς πλέον ἀρχαιοτέρους καί συγχρόνως ἀξίους.  Τυχόν ἀξιώτεροι πού κατά τι ἕπονται δέν πρέπει νά τρέφουν παρακομματικές φιλοδοξίες, καί νά ἐλπίζουν σε΄παραβίαση τῆς ἐπετηρίδος. Ἑπομένως, μόνο ἐπί σαφῶς ὀλιγώτερον ἀξίων ἀνωτέρων τους, τίθεται θέμα προαγωγῆς αὐτῶν ἀντί τοῦ ἀρχαιοτέρου.

    Παραβίαση τῆς ἐπετηρίδας ἑπομένως, δέν νοεῖται , καί δή στά πλέον ὑψηλά κλιμάκια τῆς ἱεραρχίας, χωρίς προηγούμενο ἄμεσο ἔλεγχο τῆς αἰτιολογίας τῆς σχετικῆς  κρίσεως τῆς Κυβερνήσεως, πού σκέπτεται νά παραβιάσῃ ἔστω καί κατ' ἐλάχιστον  τήν ἐπετηρίδα ἤ πού ἔχει νόμιμο δίλημμα, π.χ. ὡς πρός τήν ἐπιλογή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων μεταξύ τῶν ἀνωτάτων ἀξιωματικῶν τοῦ κάθε κλάδου.  Ἔλεγχο ὄχι δικαστικό,  ἀλλά ἀξιοκρατικό καί τρόπον τινά τεχνικό.

    Ὁ  ἔλεγχος αὐτός  πρέπει νά προηγεῖται τῶν ἐπιλογῶν ὑπό τῆς Κυβερνήσεως γιά τίς ἡγεσίες  εἴτε τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων εἴτε τῆς Δικαοσύνης καί  νά προσλαμβάνῃ τήν μορφή τῆς δεσμευτικῆς γνωμοδοτήσεως εἰδικοῦ ὀργάνου. Ὀργάνου, ἀπαρτιζομένου παραδείγματος χάριν ἀπό τούς  τρεῖς  προηγηθέντες στήν ἀνώτατη ἡγετική θέση (καί τον ἀποχωροῦντα), δύο ἤ τρεῖς  ἐκ τῶν ἡγετῶν τῶν λοιπῶν κλάδων  καί δύο ἤ τρεῖς ἐκ τῶν ἀμέσως κατωτέρων τῶν πρός προαγωγή.  Ἕνας συνολικός ἀριθμός ἐπτά μελῶν θά ἦταν λειτουργικός.

    Αὐτά ὡς πρός τήν ἀνώτατη ἡγεσία. Γιά τίς κατώτερες κατ' ἐπιλογή θέσεις ἐν γένει, καί πάλι ἡ παραβίαση τῆς ἐπετηρίδας πρέπει νά εἶναι ὅλως ἐξαιρετική καί πλήρως αἰτιολογημένη, χωρίς μάλιστα τόν χαρακτῆρα τοῦ ἐπείγοντος πού χαρακτηρίζει τίς ἀνώτατες θέσεις, ὁπότε καί δύναται να συνδυάζεται μέ ἕλεγχο ὁρίων τοῦ αἰτιολογημένου τῆς κρίσεως ἀπό τά διοικητικά Δικαστήρια -ἀλλά καί μέ ἐπείγουσα σχετική κρίση, ἔστω κατά σοβαρή πιθανολόγηση ἐκφερομένη.

    Στήν ἑπόμενη συνταγματική ἀναθεώρηση, ὅποτε καί νά γίνῃ, πρέπει λοιπόν νά διορθωθῆ αὐτή ἡ μεγάλη ἀπρονοησία τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος τῆς χώρας, πού ἐπιτρέπει τήν δημιουργία σοβαρῶν κομματικῶν στρεβλώσεων στίς ἐπιλογές πού σχετικῶς εὐχερῶς καθίστανται πολύ λιγώτερο ἀξιοκρατικές, ἕως καί  ὅλως ἀναξιοκρατικές, σέ καίριες θέσεις γιά τήν ὅλη λειτουργία τοῦ Κράτους μας.

   Ὁ σεβασμός τῆς φυσικῆς ἡγεσίας τῆς Δικαιοσύνης καί τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς χώρας, περνᾶ ἀπό τήν πλήρη καί ἀκομμάτιστη ἀξιοκρατία στίς σχετικές ἐπιλογές. Ἡ δέ ἐνίσχυση τοῦ θεσμικοῦ ρόλου τέτοιας φυσικῆς ἡγεσίας, θα εἶναι θετική γιά τήν συγκρότηση τοῦ Κράτους καί καταλυτική γιά τήν ὅλη λειτουργία τῆς Πολιτείας, πού τώρα ἐν πολλοῖς πάσχει τά μέγιστα

4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2012

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1106.html#.UEXUm9bN9c8

1980. Ὑπογραφές στό Ζάππειο. Κόκκινα χαλιά καί λιμουζίνες.  Εἴσοδος τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) από 1-1-1981. Τάχατες, ἡ  Ἑλλάδα εὕρισκε ἐπί τέλους τήν θέση της μεταξύ τῶν "πολιτισμένων ἐθνῶν" τῆς Εὐρώπης.  Τάχατες ἡ Δημοκρατία μας θά ἦταν  πλέον ἐξασφαλισμένη ἔναντι  πάσης ἐκτροπῆς.  Τάχατες θα ἀνήκαμε πλέον καί ἐμεῖς  ὡς ἄτομα σέ μία εὑρύτερη πανευρωπαϊκή κοινωνία, μέ δυνατότητες ἀναπτύξεως τῶν ὅποιων προσωπικῶν ἀρετῶν μας.  Ἐπρόκειτο νά ἑνωθοῦμε ὅλοι οἱ Εὐρωπαϊκοί λαοί σέ ἕνα ἑνιαῖο  ἔθνος!  Χωρίς πολέμους πλέον στήν "γηραιά Ἤπειρό", χωρίς πλέον ἀποικιοκρατίες, μία Εὐρώπη ὡς παράγων παγκόσμιας σταθερότητας καί ἐλπίδας!  Μάλιστα, τάχατες ἐπέκειτο ἡ ἀληθινή, ἡ πολιτική ἕνωσις τῆς Εὐρώπης,  ἡ ὁποία θά ἐξασφάλιζε ἀπό μόνη τήν ὕπαρξή της  τά ἀνατολικά σύνορά μας ἔναντι τῆς ἐπιθετικότητος τῆς Τουρκίας  πού εἴτε θά ἐξευρωπαϊζόταν σταδιακῶς, εἴτε  θά ἔμενε στό στάδιο τῆς οἰκονομικῆς συνεργασίας μέ τήν Εὐρώπη. Τά βόρεια σύνορά μας ἤδη  τά ἐξασφάλιζε το ΝΑΤΟ, ἡ συμφωνία τῆς Γιάλτας  καί ἡ παγκόσμια ἰσορροπία –"τοῦ τρόμου".  

Οἱ ἀντιρρήσεις  στήν ἔνταξή μας στήν ΕΟΚ ἦσαν τελείως ἐκτός κλίματος:  Ἰδεολογικές καί διά τοῦτο ξυλίνης γλώσσας, οἱ προβαλλόμενες ἀντιρρήσεις τῆς τότε ἀριστερᾶς.  Δημαγωγικές  καί διά τοῦτο καταφανῶς ψευδεῖς καί ἀνειλικρινεῖς οἱ  ἀντιρρήσεις τοῦ τότε ΠΑΣΟΚ, ὅπως ἄλλωστε ἐπιβεβαίωσε τό ἴδιο μέ τήν ἄνοδό του στήν ἐξουσία. Καί  ἐξ ὁρισμοῦ περιθωριοποιημένες στα ΜΜΕ καί ἐν πολλοῖς ἄγνωστες οἱ  ἐκ βαθέων ἀντιρρήσεις φωτισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν  ὅπως τοῦ ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη.

Ἡ εἴσοδός μας στήν  ΕΟΚ, σέ συνδυασμό μέ τό νεοφανές φαινόμενο τοῦ Κράτους-ΠΑΣΟΚ, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα –  πέραν τῶν θεσμικῶν μέτρων διαλύσεως τῆς χώρας, ὅπως ἡ εἰσαγωγή τῆς ἀναξιοκρατίας στίς προσλήψεις δημοσίων ὑπαλλήλων καί στίς ἐπιλογές Νομαρχῶν (ἀπόλυτη κομματοκρατία) -  τήν χαλάρωση καί ΡΑΘΥΜΙΑ, σέ ὅλα ἀνεξαιρέτως τά πεδία: 

Α) Οὐδείς λόγος πλέον περί κινδύνων! Πάς κινδυνολογών, ἀναθεματιζέσθω! Κίνδυνοι; Οὔτε στά ΜΜΕ, οὔτε στόν δημόσιο λόγο!  Ἥσυχη λοιπόν συνείδηση, ἀκόμη καί γιά τά πρόσφατα δεινά πού ἐγκυμονοῦσαν καί ἐγκυμνονοῦν κινδύνους: Τάχατες, ἡ Κύπρος ἦταν "μακρυά" . . . ἤδη πρό τοῦ 1980! Ἔμενε ὁ κίνδυνος ἀπό τήν Τουρκία, πού θά ἔβαινε μειούμενος καθώς ἡ Ἑλλάδα θά πρόκοβε μεταξύ τῶν μεγάλων Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν....!  Ἄρα, οἱ Ἑλληνοτουρκικές σχέσεις, μποροῦσαν νά ὑποβαθμισθοῦν στήν κοινή γνώμη, σέ ἕνα ἀμιγῶς τεχνικό θέμα:  Ἀτέρμονες συζητήσεις περί τῆς βελτιώσεώς τους... Λησμονημένοι λοιπόν ἀπό τό κράτος μας οἱ  γενναῖοι στρατιῶτες μας πού ἀμύνθηκαν στήν Κύπρο ἐναντίον τῶν τούρκων, ὥστε νά βάλουν μυαλό οἱ ὑπόλοιποι, και νά μήν  προτάσσουν τήν πατρίδα έναντι τῆς ἀτομικῆς  τους ἐπιβίωσης  - Χωρίς συντάξεις ἀκόμη καί σήμερα οἱ οἰκογένειες τῶν στρατιωτῶν θυμάτων μας στήν Κύπρο!    Καί ἐκεῖνος  ὁ πιλότος πού γιά νά μην τόν καταρρίψουν τά τουρκικά ἀεροσκάφη πάνω ἀπό τό Αἰγαῖο, ἀναγκάθηκε νά βάλῃ πρῶτος καί νά καταρρίψῃ τό τουρκικό ἀεροσκάφος, πλήρωσε μέ τήν ὑπηρεσιακή δυσμένεια τῶν γραικύλων τό ὅτι ἔπραξε τό καθῆκον του καί στέρησε δύο καί πλέον ἔτη ἀπό δωρεάν ἐκπαίδευση τούς τούρκους πιλότους, πού φοβοῦνταν νά βγοῦν πάλι στό Αὐγαῖο.  Δέν εἶχε καταλάβει ὅτι γιά τίς ἀνάγκες τοῦ ΝΑΤΟ, οἱ εἰκονικές ἀερομαχίες ὑπηρετοῦσαν στοχευμένα (καί ὑπηρετοῦν) τήν ἐκπαίδευση τῶν τούρκων πιλότων ἀπό τούς καλλίτερούς τους  Ἕλληνες πιλότους, πρός βλάβη τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων μας στό Αἰγαῖο.  Τό ποιός εἶναι ὁ κίνδυνος, ἄρα, δέν ἀνῆκε πλέον στήν ἀρμοδιότητα τῆς  Ἑλληνικῆς πολιτικῆς ἡγεσίας!  Αὐτή, ἀντιμετώπιζε ὡς μόνο κίνδυνο, τό νά ἀναλάβει ἡ φυσική στρατιωτική ἡγεσία νά προσδιορίσῃ αὐτή, αὐθεντικά ἤ μέ καθοριστικό τρόπο, τούς ἐθνικούς κινδύνους - ἀφοῦ αὐτό συνεπάγεται, ἔστω σέ κάποιο βαθμό, καθοριστικό λόγο τῆς φυσικής στρατιωτικῆς ἡγεσίας καί γιά τίς ἐξωτερικές σχέσεις τῆς χώρας, καθώς  καί, σέ ὁριακές καταστάσεις, γιά τό ἐσωτερικό πολιτικό σκηνικό .  Γι' αυτό φαίνεται ἀκούγαμε πάλι καί πάλι γιά αὐθαίρετες κρίσεις στήν ἐπιλογή τῆς ἡγεσίας τοῦ στρατεύματος! Διότι αὐτές γίνονταν προδήλως ἔτσι, ὥστε νά ἀποκλείεται ἑκάστοτε ἡ φυσική ἡγεσία  τῶν ἀξιωτέρων, καί να προκρίνονται  ἄνθρωποι μέ ἰδιοσυστασία ὅσο γίνεται περισσότερο ἐνδοτική σέ πιέσεις, ἤ καί  - αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν  - μέ συγκεκριμένη κομματική τοποθέτηση.  Περί κινδύνων καί δή ἐθνικῶν ἤ λόγω μεταναστῶν, μόνο ψίθυροι ἐπιτρέπονταν. Ἀκόμη καί σήμερα, που αὐτοί οἱ ἐθνικοί καί κοινωνικοί κίνδυνοι εἶναι ἄμεσοι, ἀπαγορεύεται ἡ ἐλεύθερη ἐνημέρωσις καί ἡ ἐλεύθερη ἔκφρασις γνώμης περί τῶν κινδύνων αὐτῶν. Οἱ δημοσίως δικαιλογημένα κινδυνολογοῦντες, δέν λογοκρίνονται ἁπλῶς, ἀλλά ἀποκλείονται προληπτικῶς ἀπό τά ΜΜΕ. Ἡ δικτατορία τῶν μεγάλων ΜΜΕ φροντίζει μέ θρησκευτική εὐλάβεια γιά τήν τήρηση τῆς ἐν λόγῳ ἀπαγορεύσεως.  

Β) Ἡ χαλάρωση καί ΡΑΘΥΜΙΑ που ἐνέσκυψε στήν Ἑλλάδα μετά τό 1981, ἄγγιξε σχεδόν ἀμέσως τήν ἱστορική μας μνήμη.  Πολλοί ἀπό μᾶς κυττάζανε πλέον μόνο μπροστά, καί μέ μόνο κριτήριο τήν ἐμπειρία τοῦ "ἐδῶ καί τώρα".  Ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν πλέον ὁρατοί κίνδυνοι γιά τό ἔθνος, τί νόημα ἔχει ἡ ἐθνική μνήμη;  Μποροῦν πλέον οἱ μαθητές νά ἀπομανθάνουν τό νόημα τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, νά τονίζεται  τό νόημα τῆς εἰρήνης, ὡς τάχατες τό βαθύτερο νόημα τῶν ἀγώνων γιά έθνική ἀπελευθέρωση ἤ γιά ἄμυνα κατά τῶν  Ἰταλῶν τοῦ Μουσολίνι καί τῶν Γερμανῶν τοῦ Χίτλερ.  _ Οἱ μαθητές, μόλις 10 χρόνια μετά ἀπό τήν εἰσβολή τῶν τούρκων στήν Κύπρο, περί το 1984-1985 ἀρχίζουν να τελοῦν σέ σύγχυση γιά τό τί ἐορτάζουμε  τήν 28^η Ὀκτωβρίου καί τί τήν 25^η Μαρτίου.  _Τό νόημα τῶν πολιτικο-κοινωνικῶν θλιβερῶν ἐπετείων ὅπως τῆς ἐξεγέρσεως καί τῶν θυμάτων τοῦ Πολυτεχνείου, παίρνει τό προβάδισμα, ἀλλά τοῦτο χωρίς άναφορά στήν πραγματικότητα:  Οἱ περισσότεροι μαθητές νομίζουν, ἀκόμη καί σήμερα, ὅτι ἡ πτῶσις τῆς δικτατορίας ἔχει ὡς κυρία καί δή ἄμεση αἰτία τήν ἐξέγερση τῶν φοιτητῶν τοῦ Πολυτεχνείου! _  Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου μεταβάλλεται σέ ἑορτή ὄχι ἐθνική, ἀλλά πολιτική!  Τάχατες πολεμήσαμε ἐναντίον τοῦ ναζισμοῦ καί τοῦ φασισμοῦ.  ΔΕΝ εἶναι  ὅμως ἀληθές ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμήσαμε τό 1940 κυρίως ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ, ἀλλά πολεμήσαμε ἐναντίον τῶν κατακτητῶν Ἰταλῶν καί Γερμανῶν, πού συνέβη νά  ἔχουν τήν ἐποχή ἐκείνη καθεστῶτα ναζισμοῦ καί φασισμοῦ. Τό ἴδιο θά πολεμούσαμε –καί θά πολεμήσουμε ἄν χρειασθῆ - καί ἄν συμβῆ νά ἔχουν καθεστῶτα δημοκρατίας οἱ ἐπίδοξοι κατακτητές μας, καί νά ἔχουν ὡς μέσο πολέμου τήν οἱκονομική ὑποταγή, ὅπως σήμερα.  _ Ἡ 25^η Μαρτίου ἔγινε προσπάθεια νά μεταβληθῆ σέ ἑορτή γιά τήν τάχατες κοινωνική ἐξέγερση τῶν προλετάριων Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν κοτσαμπάσηδων.  Ἀποτυχούσης τῆς τοιαύτης ἱστορικῆς παραποιήσεως, νέα ἐπιχειρήθηκε: Ἡ  25^η Μαρτίου σηματοδοτεῖ  ἀγώνα γιά "ελευθερία"  , ἀλλά ἀποφεύγεται ὁλοένα περισσότερο κάθε ἀναφορά στό ὅτι πρόκειται γιά ἐθνική ἀπελευθέρωση ἀπό τόν βάρβαρο τουρκικό ζυγό.  Οἱ τοῦρκοι  δέν πρέπει να θιγοῦν...!  Ἡ ἰδέα τοῦ ἔθνους  θά ἐνίσχυε τόν ἐθνικισμό. . .Γιατί ὅλα αὐτά τά τραγικά σφάλματα, τα συγχρόνως ἄξια γέλωτος;  Διότι,  τάχατες, δέν ὑπάρχουν κίνδυνοι, ούτε γιά τό ἔθνος μας, οὔτε ἀπό τούς τούρκους, οὔτε γιά τήν κοινωνία μας. Μόνοι "πολιτικῶς ὀρθοί"  κίνδυνοι:  ἡ Δεξιά γιά τήν Ἀριστερά, καί ἡ Ἀριστερά γιά τήν Δεξιά! Γνωστά καί χιλιο-εἰπωμένα πράγματα -Χαλαρῶστε λοιπόν "νεοέλληνες"!

Γ) Ἡ χαλάρωση καί ΡΑΘΥΜΙΑ, ἀπό τήν ἔνταξή μας στήν ΕΟΚ καί μετά, έλέῳ κοματικῆς έντάξεως στό ΠΑΣΟΚ ἀρχικῶς, καί ὕστερα ἀνεξαρτήτως αὐτῆς, γίνονται τό θεμελιῶδες χαρακτηριστικό τῆς Ἑλληνικῆς Διοικήσεως καί τῆς εὑρείας ("mainstream") κοινωνίας.Ἡ τόσο πολύτιμη ἐγκράτεια, πού χαρακτήριζε ὅλη τήν ζωή τοῦ ἔθνους μας ὡς ἀξία, ὡς ἀρετή, ἄλλοτε ἀναγκαστική καί ἄλλοτε κατά προαίρεση, καί ἡ ἐπιμέλεια, ἡ φιλοπονία, ἡ τιμιότητα, ὁ σεβασμός τοῦ ἀνωτέρου, ἡ θυσία γιά τήν πατρίδα ἐάν χρειασθῆ, ἡ ἱερότητα σέ ἐκδηλώσεις τῆς ζωής μας, τό πρότυπο τῆς ἁγιότητας, χλευάζονται εὐθέως ἤ τίθενται στό περιθώριο. Ἀπό τούς πάντες στά ΜΜΕ καί στον δημόσιο λόγο - μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις πού σύντομα ἀπομονώνονται καί περιθωριοποιοῦνται τεχνητῶς - καλλιεργεῖται ἡ ἰδέα μιᾶς φαντασιακῆς, μιᾶς εὐτυχισμένης καί ἀσφαλοῦς, Ἑλλάδας, πού ἀπολαμβάνει καί βόσκει ὡσάν ἀμέριμνη ἀγελάς, τά ἁπτά ὑλικά ὀφέλη τῶν ἐπιδοτήσεων τῆς ΕΟΚ! Ἡ τελευταία, μέ συστηματική ἐπιμέλεια ἐποπτεύει τήν ἴδια ἐποχή χῶρες ὅπως ἡ Γαλλία μήπως χρησιμοποιηθοῦν οἱ ἐπιδοτήσεις αὐτές καταχρηστικῶς γιά χρηματοδότηση μή δικαιούχων: θυμᾶμαι τίς γαλλικές ἐφημερίδες τῆς δεκαετίας του 1980. 'Αλλά στήν Ἑλλάδα, τάχατες, δέν μπορεῖ ἡ ΕΟΚ νά προβῆ σέ ἀποτελεσματικούς ἐλέγχους! Μοῦ ἔλεγε συνάδελφος που ὑπηρετοῦσε σέ Ὑπουργεῖο μας τότε, ὅτι ἔρχονται ἀπό τήν ΕΟΚ γιά ἔλεγχο γιά τίς κρητικές μπανάνες ἤ γιά τίς ἐληές, καί τούς;"κοροϊδεύουμε" μέ τραπεζώματα! Κανείς ἐκ τῶν φερομένων ὡς ἁρμοδίων δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι πρόκειται γιά στοχευμένη πολιτική τῆς "Εὐρώπης", ὅτι μᾶς ἐθίζουνε στήν καλοπέραση καί στήν ἁρπαχτή ὄχι μόνο οἱ ἐντόπιοι πού κυρίως ἐπωφελοῦνται καί μαζί τά τρῶνε, ἀλλά καί οἱ ἀληθινοί κύριοι τῆς Εὐρώπης, πού ἔχουν βάλει πλώρη νά ἐκμεταλλευθοῦν μιά μέρα τήν διαφθορά στό Ἑλληνικό κράτος καί στήν Ἑλληνική κοινωνία. Ἡ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, στέλνει ὑπαλλήλους μας για τήν ψήφιση κανονισμῶν καί ὁδηγιῶν στίς Βρυξέλλες καί ἡ ΡΑΘΥΜΙΑ τους θριαμβεύει καί ἐκεῖ. Ψηφίζεται χωρίς οὐσιαστική Ἑλληνική συμμετοχή ἀπό τούς ἀρχοντοχωριάτες εὐρωλιγούρηδες που ἀποστέλλονται, ὅ,τι ἔχει ἑτοιμάσει ἡ γραφειοκρατία τῶν Βρυξελλῶν γιά τίς μεγάλες ἐπιχειρήσεις τῶν βορείων χωρῶν. Ἀποτέλεσμα; Ἀγροτικά προϊόντα εἰσρέουν ἀνεμπόδιστα πλέον στήν Ἑλληνική άγορά καί σέ ἀντάλλαγμα πουλᾶμε, ὄχι βέβαια ἐμεῖς, ἀλλά ἡ ἄλλη Εὐρώπη, μηχανήματα στόν τρίτο κόσμο χωρίς εἰσαγωγικούς δασμούς στίς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου. Οἱ συνθῆκες "Λομέ" δεσμεύουν λέει καί τό Ἑλληνικό κράτος, ἄν καί συμφωνήθηκαν ἀπό τήν Ἐπιτροπή τῆς ΕΟΚ μέ ἐκπροσώπους τῶν χωρῶν τοῦ τρίτου κόσμου, καί παρά τό ὅτι τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο οὐδέν γνωρίζει πλήν τῶν σχετικῶν ἐνημερώσεων ἀπό Ὑπουργούς, ἐάν καί ἐφ' ὅσον ἐρωτῶντο. Σέ ἀντιστάθμισμα, λαμβάνουμε ἐν τέλει ψίχουλα: τά ὁλοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα, μέ πολιτική παρέμβαση κορυφῆς τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, πού ἐπιστρέφει θριαμβευτής στήν ταλαίπωρη Ἑλλάδα, διότι προέβαλε βέτο, ὥστε νά άντισταθμίσῃ λίγο καί γιά βραχύ χρόνο τίς λοιπές δυσμενεῖς συνέπειες ὅσων ἤδη ἔχουν συντελεσθῆ καί συντελοῦνται καθημερινά σέ βάρος τῶν συμφερόντων μας. Ἡ ΡΑΘΥΜΙΑ τῆς Διοικήσεως καθίσταται πλέον ἐπικίνδυνη, ἤδη πρό τοῦ τέλους τῆς δεκαετίας του 1980:  Ἀδυνατεῖ νά προστατεύσῃ τούς Ἕλληνες παραγωγούς ὄχι μόνο ἔναντι τοῦ ἀνταγωνισμοῦ ἀπό τίς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, ἀλλά καί ἔναντι τῶν κλεπτῶν ἐντός τῆς ΕΟΚ, πού παίρνουν καί συσκευάζουν τό Ἑλληνικό λάδι γιά ἰταλικό καί ἤδη στίς ἡμέρες μας γιά ... γερμανικό!  Παίρνουν οἱ Ἰταλοί τίς ἐπιδοτήσεις μας, καί οἱ Γερμανοί μᾶς πουλᾶνε τό λάδι μας συσκευασμένο ἀπό αὐτούς καί σέ πολλαπλάσια τιμή. ἡ δέ Ἑλληνική Διοίκηση φροντίζει γιά τήν...ὑγεία μας καί συνιστᾶ μέ διαφημίσεις νά ἀγοράζουν στίς πόλεις συσκευασμένο τό λάδι, διότι ἐλλοχεύει κίνδυνος νά εἶναι νοθευμένο ἄν  ἀγορασθῆ ἀπ' εὐθείας ἀπό τόν παραγωγό. Παράνοια! Συνθήματα τοῦ νέου ἤθους, πού αὐτονομεῖται πλέον ἀπό τά κόμματα: 1) Ὤχ ἀδελφέ!  2) Ὅποιος άνακατεύεται μέ τά πίτουρα, τόν τρῶνε οἱ κότες, 3) Δέν θα ὑπάρχει γιά πολύ ἡ κρίση, κάτι θά γίνει, θά βγοῦνε οἱ ἄλλοι ἤ οἱ ίδιοι, καί θά πᾶμε καλλίτερα, 4) Ἄν γίνει πόλεμος, θά ἐπιτεθῆ στήν Τουρκία ἡ Ρωσσία, δέν χρειάζεται ἐμεῖς νά ἀνησυχοῦμε τόσο πολύ, 5) Ἀφοῦ σέ ἐμᾶς δέν ἔχει χτυπήσει πολύ ἡ κρίση, γιατί νά σκᾶμε; θά περάσει, 6) Τό βλέπουμε ὅτι μᾶς λένε ψέμματα, ἀλλά δέν μποροῦμε νά μήν τά πιστέψουμε γιατί θά πάθουμε χειρότερη κατάθλιψη, 7) Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα; Τά συνθήματα αὐτά, ἀπό τήν κοινωνία καί τήν Διοίκηση τῆς ΡΑΘΥΜΙΑΣ, ἔχουν περάσει μᾶλλον σέ σοβαρό βαθμό καί στήν πολιτική ἡγεσία: Ἐλπίζει στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση!!!

Δ) Ἐδῶ πρέπει νά γίνει μία διευκρίνιση, λίγο φιλολογική, γιά νά ξέρουμε λίγο σέ τί παγίδες πέφτει ὅποιος ἐνεργεῖ μόνο πρακτικά καί ἀνόητα ἰδιοτελῶς, ὅπως δυστυχῶς ὁδηγήθηκε νά γίνῃ ὁ Ἑλληνικός λαός πού οὐσιαστικά στερήθηκε ἐπί  30 χρόνια τώρα τήν κλασσική του παιδεία: Στήν συντομογραφία ΕΟΚ, ἡ λέξη Κοινότητα, ἤ Communityἤ Communauteἤ Gemeinschaft, ἔχουν τό ἴδιο νόημα ὅπως καί στά Ἑλληνικά. Ἐξυπάκούεται ὅτι θά ὑπάρχῃ ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν μελῶν τῆς ἴδιας Κοινότητας. Ὅτι θά ὑπάρχῃ μάλιστα καί ΚΟΙΝΗ ἀντίληψη, μία ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ἕνα ἔθνος ἀργά ἤ γρήγορα... Ἀλλά, στόν ὅρο Εὐρωπαϊκή Ἕνωση,  ἄλλα καταλαβαίνουμε ἐμεῖς καί ἄλλα οἱ δυτικο-εὐρωπαῖοι. Σέ μᾶς, ἡ Ἔνωση, εἶναι κάτι σαφῶς μεῖζον σέ σχέση μέ τήν ἁπλῆ κοινότητα. Εἶναι ὀντολογική ἕνωση, ἤ σύζευξη, ἤ γάμος, ὅπως ὅταν τό άνδρόγυνο ἑνώνεται μέ τά δεσμά τοῦ γάμου, ὅπως ἡ Ἐκκλησία καί σέ μικρογραφία της κάθε ὀρθόδοξη κοικότητα, πού εἶναι ἕνα σῶμα, σῶμα Χριστοῦ: "...ἵνα πάντες ἕν ὦσιν...". Ἀλλά στήν ἱστορία τῆς φεουδαρχίας τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, "Ἔνωση" ἤ UNIONσημαίνει ἕνωση βασιλέων ἤ πριγκήπων ἤ εὐγενῶν ἀπό κοινά συμφέροντα γιά τήν διεξαγωγή ἑνός πολέμου ἀπό κοινοῦ, ἤ μιᾶς κοινῆς πολεμικῆς ἐπιχειρήσεως. Αὐτά μεταξύ φορέων δημοσίας ἐξουσίας, που εἶναι καί τό πίο καθοριστικό γιά τό τί σημαίνει ἕνωση στό γλωσσικό αἴσθημα τῶν λαῶν τῶν χωρῶν αὐτῶν. Γίνεται βέβαια καί λόγος γιά ἐργατική ἕνωση (LaborUnion, κ.λ.π.), ἀλλά αὐτή ἀναφέρεται σέ ἄτομα πού ἀγωνίζονται γιά κάτι κοινό, και πού δέν γίνονται ὀντολογικῶς ἕναμέ τήν προπαρατεθεῖσα ὀρθόδοξη χριστιανική ἔννοια. Γίνονται μιά γροθιά, ναί, ἴσως, ἀλλά παραμένουν ἄτομα κινούμενα ἀπό τήν σύμπτωση τῶν συμφερόντων τους. Εἶναι ἡ περί Εὐρώπης τῶν λαῶν ἀντίληψη τῆς ἀριστερᾶς, ἀλλά δέν εἶναι ἡ πραγματική Εὐρωπαϊκή Ἕνωση αὐτή, εἶναι τό περί μιᾶς μελλοντικῆς Εὐρώπης ὅραμα τῆς ἀριστερᾶς. Ὅπου, ἡ ἑνότητα, εἶναι σέ κατάσταση ὄχι ὄντος, ἀλλά ἐνέργειας (κοινῆς), δράσεως (συντονισμένα), ἀποτελέσματος (κοινῶς ἐπωφελοῦς). Πρόκειται γιά μία ἑνότητα ὡς σύμπτωση θελήσεων καί πάντα ἐν δυνάμει, μη θεσμοθετούμενη καί μή δυνάμενη να θεσμοθετηθῆ, ἀνίκανη ἐξ ὁρισμοῦ νά κυβερνήσῃ χωρίς νά ἀλλοιωθῆ εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη.  Σίγουρα άρα, δέν ἔχουμε οὔτε τέτοια ἀριστερή "Εὐρωπαϊκή Ἕνωση". Ἔχουμε λοιπόν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση "εὐγενῶν-φεουδαρχῶν" τῆς οἰκονομίας, σύμφωνα μέ ὅ,τι καταλαβαίνει ὁ μέσος γάλλος, ἄγγλος, γερμανός. Ἀλλά στά Ἑλληνικά καταλαβαίνουμε ὅτι εἴμαστε ἐνταγμένοι σέ μία ὀντολογική ἑνότητα λαῶν, ἐθνῶν, δημοκρατικῶν μάλιστα, καί ὅτι σέ αὐτά τά ἔθνη εἶναι αὐτονόητη ἡ ἀλληλεγγύη μεταξύ τους, παρά τίς δυσλειτουργίες πού προέρχονται ἀπό τόν χῶρο τῆς οίκονομίας καί τῶν αγορῶν! Τό τί δούλεμα μᾶς κάνουνε οἱ Εὐρωπαῖοι ἀξιωματοῦχοι, πάνω σέ αύτήν τήν παρανόηση, δέν περιγράφεται! Παίζει σέ ὅλα τά κανάλια τελευταῖα. Ὁ ἕνας μᾶς φοβίζει μιλῶντας μας γιά ὑποχρεώσεις πού ἀναλάβαμε γιά νά μείνουμε στήν φεουδαρχικο-οἰκονομική Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, καί ὁ ἄλλος μᾶς γλυκαίνει - ξέροντας ὅτι μετά τήν τρομοκράτησή μας τείνουμε νά πιστεύουμε τά ψέμματα – λέγοντάς μας ὅτι θέλουνε νά μᾶς κρατήσουνε στήν ἑνωμένη ὀντολογικά "εἰς ἕν", Εὐρωπαϊκή Ἕνωση!  

Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός,σέ κείμενό του πού ἔγραψε γιά τήν  ἄλωση τῆς Θεσσαλονίκης τό 1430 μ.Χ. ἀπό τούς Τούρκους, ἐξετάζει ποιά εἶναι ἡ κύρια αἰτία πού ὁ Θεός ἐπέτρεψε καί φθάσαμε ὡς ἐκεῖ, ἀμόρφωτοι καί βάρβαροι τοῦρκοι, νά ὑποδουλώνουν κατά πολύ ἀνώτερούς τους Ρωμηούς.  Ἀνώτερους καί ἀπό ἄποψη παιδείας καί ἀπό ἄποψη ἀρετῆς. Τό αἴτιο πού βρίσκει εἶναι συγχρόνως καί πνευματικό καί πολύ "κοσμικό": Εἶναι ἡ ΡΑΘΥΜΙΑ. Πνευματική ραθυμία στά τῆς πίστεως, στήν ἀγάπη δηλαδή τοῦ Χριστοῦ και στήν ἐκτέλεση τῶν ζωοποιῶν ἐντολῶν του (βλέπε: ἐγκράτεια, φιλοπονία, φιλοπατρία, φιλαδελφία, ἐπιμέλεια, τιμιότητα, θυσία γιά τόν Χριστό καί γιά τήν πατρίδα). Αὐτή ἡ πνευματική ραθυμία φέρνει φυσικῶ τῶ λόγῳ τήν γενική ραθυμία στά ἄτομα καί στήν κοινωνία, τήν ραθυμία τοῦ "Ὥχ ἀδελφέ!" καί τοῦ  "Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;".  

Γιά νά παύσῃ ἡ ραθυμία, χρεάζεται ἤ σκληρή ὑποδούλωση, ὅπως στήν Θεσσαλονίκη τοῦ 1430, ἤ μετάνοια καί ἀλλαγή πλεύσεως σέ ὅλα τά θέματα τῆς ζωῆς - ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν μετά σθένους ἀνατροπή τῆς δικτατορίας τῶν μεγάλων ΜΜΕ πού παραπλανοῦν σταθερά στά πάντα, καί ὑπηρετοῦν σχεδόν ἀκατάπαυστα, μέ τίς πάσης φύσεως ἀντιστροφές καί διαστροφές τους, τόν  πνευματικό σκοτισμό ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας. Ἄν λυθῆ τό πρόβλημα αὐτό καί διώξουμε τήν ραθυμία, θά λυθῆ καί τό μεταναστευτικό καί τό οἰκονομικό πρόβλημα σύντομα, θά ἀρχίσουν δέ νά βρίσκουν τόν δρόμο τους καί τά ἐθνικά θέματα. 

Το διήμερο 27-28 Αυγούστου του 1922 σήμανε την καταστροφή της ελληνικότατης Σμύρνης και το μαρτύριο του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου ( Καλαφάτη). Λόγω της διαφοράς 13 ημερών μεταξύ παλαιού και νέου ημερολογίου έχει καθιερωθεί να τιμούμε τη μνήμη αυτών των δραματικών γεγονότων στις αρχές Σεπτεμβρίου. Τον Νοέμβριο του 1992 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατέταξε επισήμως στη χορεία των Αγίων της τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Χρυσόστομο και τους άλλους κληρικούς που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια των κεμαλικών Τούρκων. Οι Μητροπολίτες Ικονίου Προκόπιος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος, Κυδωνιών Γρηγόριος και ο Επίσκοπος Ζήλων Ευθύμιος ( μαρτύρησε στον Πόντο το 1921) ανήκουν μαζί με 350 περίπου απλούς κληρικούς στον μακρύ κατάλογο των εθνοϊερομαρτύρων. Η μνήμη τους τιμάται σε όλους τους ναούς μας την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Φέτος αντιστοιχεί στις 9 Σεπτεμβρίου.

Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης αποτελεί μία ακόμη μαρτυρία της αγωνιστικής δράσης του Ορθοδόξου κλήρου για την Πίστη και για το Γένος. Θα μπορούσε να διαφύγει με τη βοήθεια του Αμερικανού Προξένου Τζορτζ Χόρτον ή του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου. Όμως αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιό του και απήντησε ότι η αποστολή των Ελλήνων κληρικών είναι να πεθαίνουν μαρτυρικά και όχι να δραπετεύουν. Ο Νουρεντίν πασάς τού θύμισε σαδιστικά ότι στις 2 Μαΐου 1919 ο Χρυσόστομος υπεδέχθη μετά βαΐων και κλάδων τον Ελληνικό Στρατό. Γι’ αυτό και για την γενικότερη δράση του υπέρ Ορθοδοξίας και Ελληνισμού ο 54χρονος Μητροπολίτης παραδόθηκε στο φανατισμένο πλήθος, το οποίο τον κατακρεούργησε. Δεν είναι γνωστό ποια ακριβώς ώρα συνέβησαν όλα αυτά ούτε ξέρουμε αν και που ετάφησαν τα υπολείμματα του αγίου σκηνώματός του. Σήμερα σε διάφορα μέρη της Ελλάδος υπάρχου ναοί και αγάλματα που τιμούν τη μνήμη του και όλοι εμείς οι νεώτεροι κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ ενώπιον της θυσίας του.

Ο Χρυσόστομος, που αγωνίσθηκε και για τη Μακεδονία ως Μητροπολίτης Δράμας,  εκφράζει την αγωνιστική παράδοση του Ελληνορθοδόξου Γένους μας. Εκφράζει εκείνη την αντίληψη που κράτησε όρθιο τον Ελληνισμό απέναντι σε κακουχίες, δηώσεις, υποδουλώσεις και καταπιέσεις. Εκφράζει τα πολλά και συνεχιζόμενα ΟΧΙ του Έθνους μας που διαφύλαξαν την αξιοπρέπειά του και αποδεικνύουν τη συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όμως ο μεγαλύτερος αντίπαλός του και το εμπόδιο στα έργα του δεν ήταν κάποιος Τούρκος ή ξένος. Ήταν ο Έλληνας Αρμοστής, δηλαδή Πολιτικός Διοικητής, της περιοχής Σμύρνης ο Αριστείδης Στεργιάδης. Τον έστειλε ο Ελ. Βενιζέλος, τον διατήρησαν περιέργως και οι αντιβενιζελικοί μετά το 1920. Από το 1919 μέχρι το 1922 η παρουσία του αυταρχικού και ιδιορρύθμου αυτού ανθρώπου έβλαψε πολλαπλώς τον Ελληνισμό. Τρία πράγματα τον ενδιέφεραν: Να προστατεύει τους Τούρκους και όχι τους Έλληνες. Να προσβάλλει τους στρατιωτικούς της Ελλάδος. Και να δείχνει με κάθε τρόπο την αντιπάθειά του προς τον Χρυσόστομο και προς κάθε Ορθόδοξο κληρικό. Απειλούσε ότι θα δείρει με βούρδουλα τους Επισκόπους και τους αξιωματικούς!

Στις ημέρες μας βλέπουμε μία μικρή αλλά θορυβώδη μειοψηφία πολιτικών και διανοητών να μιμούνται τον Στεργιάδη. Φιλότουρκοι, αντίπαλοι της Εκκλησίας και αρνητές παντός του εθνικού και πατριωτικού. Διαστρεβλώνουν την Ιστορία μας για να φανούν καλοί προς τους Τούρκους, χλευάζουν την Ορθοδοξία και τους ήρωες του 1821. Όμως τους θυμίζω ότι το 1922 ο Χρυσόστομος έπεσε επί των επάλξεων, ενώ ο Στεργιάδης έφυγε πρώτος με τη βοήθεια των Άγγλων εγκαταλείποντας τον λαό !

Κ.Χ. 29.8.2012 

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι το αίσθημα της μοναξιάς είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην γη, ο οποίος ημπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν έχει νοιώσει, έστω και μια φορά στην ζωή του, το αίσθημα αυτό της μοναξιάς. Διάσημοι και άσημοι, άγιοι και αμαρτωλοί, όλοι έχουν περάσει από τις οδυνηρές και κρίσιμες ώρες της μοναξιάς.

Ο Έριχ Φρομ υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε τίποτε άλλο περισσότερο από την μοναξιά. Γράφει χαρακτηριστικά: «Μάθε ένα πράγμα, τύπωσέ το βαθιά στο ευκολόπλαστο μυαλό σου: ο άνθρωπος τρομάζει μπροστά στην μοναξιά. Πρώτη σκέψη του ανθρώπου, είτε είναι λεπρός ή αιχμάλωτος, αμαρτωλός ή ανάπηρος, είναι νάχει σύντροφο στην θλιβερή μοίρα του» (Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, Αθήναι 1971, σελ. 36).

Και είναι μια διαχρονική αλήθεια αυτό, εάν λάβουμε υπόψη ότι ο Ίδιος ο Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου, ομολογεί: «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον» (Γέν. 2, 18).

Στην σημερινή κυρίως εποχή, έστω και αν ζει μέσα σε πολυκοσμία, ο άνθρωπος νοιώθει μόνος, όπως ακριβώς ο παράλυτος της Βηθεσδά  πριν από 2000 χρόνια περίπου, όταν απευθυνόμενος στον αιώνιο Διδάσκαλο είπε: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω...» (Ιωάν. 5, 7). Ο ρυθμός της ζωής είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει την προσέγγιση του ενός προς τον άλλον. Είμαστε, θα λέγαμε, άσχετοι μεταξύ μας οι άνθρωποι. Ο καθένας παραμένει στον εγωκεντρικό του χώρο, και απλώς βιώνει την μοναξιά του μέσα στην ερημιά του.

Αυτός ο εγωκεντρισμός είναι ο χώρος της τέλειας υποκειμενικότητος, η οποία έχει μεταβάλει τον σημερινό άνθρωπο σε μια έννοια χωρίς οντολογικό περιεχόμενο, χωρίς νόημα, τόσο για την ζωή, όσο και για τον θάνατο.

Όπως γνωρίζουμε, όμως, ο άνθρωπος δεν είναι αυτοτελής ούτε βιολογικά ούτε ψυχολογικά. Υπόκειται σε νόμους φυσικούς, πνευματικούς και κοινωνικούς. Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι ο άνθρωπος είναι «κοινωνικόν ζώον» (Ηθ. Ευδ., 1242a, 25). Επομένως, για να ζήσει φυσιολογικά έχει ανάγκη της κοινωνίας. Όχι των υποκατάστατων αυτής, αλλά της οντολογικής κοινωνίας. 

Εκείνο, το οποίο έχει την δύναμη και την δυνατότητα να πλήξει θανάσιμα την μοναξιά είναι η οντολογική αγάπη. Η αγάπη, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής» (Α΄Κορ. 13, 5). 

Είναι γεγονός πως κυρίως ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να παρηγορηθεί και να εξέλθει από τον χώρο της απελπισίας του χρησιμοποιώντας αισθηματικές ψευδαισθήσεις. Εκείνο που χρειάζεται είναι η αναίρεση του θανάτου σε όλες του τις μορφές. Και η αναίρεση αυτή συμβαίνει μόνον, όταν ο άνθρωπος της μοναξιάς έλθει σε κοινωνία με τον Θεάνθρωπο Κύριο. Όχι τον Θεάνθρωπο-ιδέα, ηθικό πρότυπο, σύμβολο, αλλά τον συγκεκριμένο Θεάνθρωπο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Τότε υπάρχει η απόλυτη βεβαιότητα ότι θα υπάρξει κοινωνία μαζί Του και ταυτοχρόνως μετά του συνανθρώπου. 

Και τούτο για τον λόγο ότι η κοινωνία αυτή δεν είναι συναισθηματική ή μία ψευδαίσθηση, αλλά δυνατότητα μιας προσωπικής μετοχής στο Θεανθρώπινο μυστήριο της αγάπης. Είναι η έξοδος από την θανατηφόρο μοναξιά του εγωκεντρισμού και της ατομικότητος και η εισδοχή και η είσοδος του ανθρώπου στον χώρο της αφθαρσίας, στο πλήρωμα της ενώσεως μετά του Θεού και του συνανθρώπου.

(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 29/7/2012)

     Έτριβαν τα μάτια του οι καρδιολόγοι της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας όταν είδαν το πρόγραμμα του Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Καρδιολογίας που είναι ήδη σε εξέλιξη στο Μόναχο παρουσία χιλιάδων επιστημόνων. 

     Τα Σκόπια αθόρυβα και χωρίς να ενημερωθεί ποτέ η ελληνική πλευρά, έγιναν Μακεδονία σε κάθε αφίσα και σε πρόγραμμα που κυκλοφορεί στη Γερμανική πόλη. Πως αντέδρασαν οι Έλληνες γιατροί;

     Αφού ξεπέρασαν τον πρώτο εκνευρισμό, επιδίωξαν να αντιδράσουν  όσο πιο επίσημα και άμεσα προκειμένου να αποσυρθούν από κάθε σημείο του συνεδρίου οι ενδείξεις με τον όρο Μακεδονία. Να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο συνέδριο έχει παγκόσμιο ενδιαφέρον και κάθε χρόνο λόγω των σπουδαίων επιστημονικών του παρουσιάσεων, προσελκύει τόσο ειδικούς από όλο τον κόσμο όσο και διεθνή μέσα ενημέρωσης. 

     Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ΕΚΕ) απέστειλαν αμέσως επιστολή προς την διοργανώτρια αρχή ενώ ο Πρόεδρος της Ε.Κ.Ε. καθηγητής Καρδιολογίας κ. Γεώργιος Παρχαρίδης εξέφρασε την διαμαρτυρία της Ελληνικής αντιπροσωπίας και απαίτησε να γίνει αμέσως διόρθωση τόσο στο πρόγραμμα όσο και στο stand της Σκοπιανής αντιπροσωπίας και να αναφέρεται στο εξής ως FYROM. Ζήτησε μάλιστα να υπάρξει μέριμνα ώστε το γεγονός να μην επαναληφθεί σε επόμενα συνέδρια.

 iatropedia.com

Μετά από αυτά η Σκοπιανή αντιπροσωπία υποχρεώθηκε να σταματήσει τη χρήση του όρου «Μακεδονία» και στο εξής θα χρησιμοποιεί στο συνέδριο την διεθνώς κατοχυρωμένη ονομασία, FYROM.

Πηγή: http://hellenicrevenge.blogspot.com/2012/08/blog-post_1624.html

Η λέξη «Ινδικτίων» προέρχεται από τη λατινική  λέξη «indictio».  Ινδικτίων σήμαινε το φορολογικό σύστημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο είχε χρονικό κύκλο 15 ετών. Την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου καθιερώθηκε ως το επίσημο σύστημα καταμέτρησης του χρόνου, λόγω της πρακτικότητάς του. Καταρχάς αρχή της Ινδίκτου (πρωτοχρονιά), καθορίστηκε να είναι η 23η Σεπτεμβρίου, τόσο για το Κράτος όσο και για την Εκκλησία. Αργότερα, κατά τον 5ο αιώνα, η Εκκλησία όρισε όπως η αρχή του Εκκλησιαστικού έτους να είναι η 1η  Σεπτεμβρίου.

Ανήμερα της 1ης Σεπτεμβρίου τελείται η «Ακολουθία της Ινδίκτου» και η Εκκλησία τελεί την εορτή:

• των μαρτύρων Ευόδου, Καλλίστης και Ερμογένους (των αδελφών).
• των οσίων Μελετίου, Νικολάου, Αγγελή, Συμεών Στυλίτη, Αντωνίου.
• του Ιησού του Ναυή.
• τη Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου των Μιασηνών.
• των αγίων 40 παρθένων γυναικών και του διδασκάλου τους Αμμούν διακόνου.

Τα ονόματα των 40 αγίων γυναικών είναι: Αδαμαντίνη, Αθηνά, Ακριβή, Αντιγόνη, Αρηβοϊα, Ασπασία, Αφροδίτη, Διόνη, Δωδώνη, Ελπινίκη, Ερασμία, Ερατώ, Ερμηνεία, Ευτέρπη, Θάλεια, Θεανώ, Θεονόη, Θεονύμφη, Θεοφάνη, Καλλιρόη, Καλλίστη, Κλειώ, Κλεονίκη, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Λάμπρω, Μαργαρίτα, Μαριάνθη, Μελπομένη, Μόσχω, Ουρανία, Πανδώρα, Πηνελόπη, Πολύμνια, Πολυνίκη, Σαπφώ, Τερψιχόρη, Τρωάδα, Χάιδω, Χαρίκλεια, Ωδώνη.

Ημέρα προσευχής για την προστασία του περιβάλλοντος

Η Ορθόδοξη Εκκλησία καθόρισε η ημέρα αυτή να θεωρείται ως η «Παγκόσμια Μέρα Προσευχής για την Προστασία του Περιβάλλοντος».  

Mήνυμα τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου ἐπὶ τῇ 1ῃ Σεπτεμβρίου 2011.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος.

Ενημερώθηκε: Αύγουστος 31. 2012 15:41

Πηγή: http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=807

Στήριγμα τοῦ δούλου Γένους, στέλνει μηνύματα καί σήμερα. Στήν ἀρχή τῆς καινούργιας σχολικῆς χρονιᾶς ἄς εἶναι ἐμψυχωτής καί ὁδηγός γιά ὅλους.

Θαυμάζω το θάρρος  του κ. Ν. Δένδια που παραδέχθηκε δημοσίως αυτό που όλοι σχεδόν υποψιαζόμασταν. Ότι οι φωτιές στη Χίο και σε άλλα νησιά μας είναι αποτέλεσμα εμπρησμού και γενικότερα κακόβουλου σχεδιασμού. Δεν χρειάζεται αν είναι κανείς ντεντέκτιβ για να σκεφθεί ότι ο κυριώτερος ύποπτος είναι η Τουρκία, ειδικά για τα νησιά του Αιγαίου. Αλλά και άλλες χώρες κατά καιρούς έχουν δράσει εις βάρος μας. Αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις του κ. Βύρωνα Πολύδωρα ότι κατά τις μεγάλες πύρινες καταστροφές του 2007 είχαν συλληφθεί Σκοπιανοί πράκτορες.

Τον ρόλο της Τουρκίας στον εμπρησμό ελληνικών δασών έχει ομολογήσει δημοσίως ο πρώην πρωθυπουργός Μεσούτ Γιλμάζ συνδέοντας τα γεγονότα με την περίοδο πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ. Άλλωστε η ίδια πρώην πρωθυπουργός κατηγορήθηκε ότι είχε υποβοηθήσει τις σχέσεις παρακράτους και υποκόσμου, όπως αποδείχθηκε και με το πολυσυζητημένο τροχαίο δυστύχημα του Σουσουρλούκ. Όπως έχει γραφεί και από Τούρκους δημοσιογράφους υπό την προστασία των πανισχύρων Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας δρουν κατά καιρούς ειδικές ομάδες «ανορθοδόξου πολέμου» με στόχο την υποβοήθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο Ορχάν Κεμάλ Τσενγκίζ στην εφημερίδα ΖΑΜΑΝ της 28 Ιουνίου 2012 έγραψε ότι τα Σεπτεμβριανά του 1955 οργανώθηκαν μυστικά από το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού. Παρέπεμψε δε σε συνέντευξη του αποστράτου στρατηγού Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ο οποίος ομολόγησε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων τον Σεπτέμβριο του 1955 ήταν μία επιτυχημένη αποστολή του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι σήμερα αυτές τις «βρώμικες» επιχειρήσεις οργανώνει και εκτελεί το Τμήμα Εθνικής Στρατηγικής και Επιχειρήσεων (TUSHAD), το οποίο υπάγεται στις Ειδικές Δυνάμεις (Καταδρομείς, βατραχάνθρωπιο κ.α) του Τουρκικού Στρατού.

Οι τουρκικές ειδικές στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες , που υποβοηθούν κρυφά το έργο των κυβερνώντων, έχουν πολλούς λόγους να προκαλεί καταστροφές μέσω πυρκαγιάς στα νησιά μας. Πρώτον θέλουν να βλάψουν την οικονομία μας και η περίπτωση των μαστιχόδενδρων της Χίου είναι χαρακτηριστική. Κατέστρεψαν το 40% περίπου της παραγωγής ενός λίαν εξαγώγιμου προϊόντος. Δεύτερο θέλουν να απομακρύνουν τους τουρίστες από τα νησιά μας για να μειωθούν τα έσοδά μας και κυρίως για να τους στρέψουν στα μικρασιατικά παράλια όπου  έχουν δημιουργήσει άριστη τουριστική υποδομή (μαρίνες, ξενοδοχεία κ.α). Τρίτον τους ενδιαφέρει να απογυμνώνεται το έδαφος από την βλάστηση και  να αποκαλύπτονται τυχόν αποθήκες οπλισμού ή χώροι τάξεως  του Στρατού μας. Γενικότερα να μαθαίνουν πιο εύκολα τα τυχόν μυστικά της αμύνης των ανατολικών νησιών μας. Και παράλληλα δοκιμάζουν την ταχύτητα αντιδράσεως του κρατικού μηχανισμού μας, αλλά και των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες πολλές φορές εμπλέκονται στην κατάσβεση πυρκαγιών. Πρόκειται με άλλα λόγια για οργανωμένο σχέδιο Ψυχολογικού και Οικονομικού Πολέμου κατά της πατρίδας μας.

Την τουρκική προκλητικότητα ενίσχυσε και η υποχωρητικότητα ορισμένων Ελλήνων πολιτικών και δημάρχων. Ιδίως κατά την περίοδο του Κ. Σημίτη είδαμε γεγονότα που αποθράσυναν τους Τούρκους. Υποχώρηση από τα Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, ζεϊμπέκικα του Γ. Παπανδρέου με μία κυβέρνηση, στην οποία μετείχαν και οι Γκρίζοι Λύκοι του Μπαχτσελί. Από τη μία πλευρά η Κύπρος κατηγορούσε τους ακροδεξιούς Γκρίζους Λύκους για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομού Σολομού και από την άλλη ο τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδος καλόπιανε μία τουρκική κυβέρνηση, στην οποία συγκυβερνούσε η πολιτική έκφραση των δολοφόνων! Και φυσικά θεωρώ εθνικώς αναξιοπρεπείς ορισμένες εκδηλώσεις δήθεν «ελληνοτουρκικής φιλίας» , στις οποίες συμμετέχουν και δήμαρχοι ελληνικών πόλεων και νησιών. Μας βρίσκουν αφελείς και μας καίνε!

Κ.Χ. 22.8.2012

 «Άστραψε και βρόντηξε» ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος κατά εκείνων που με μια υπογραφή θέλουν να αποκόψουν την Εκκλησία από την κοινωνία, «φωτογραφίζοντας» τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση και την είδηση ότι σχεδιάζει πρόταση για να καταργηθεί ο εκκλησιασμός στα σχολεία.

Από τη Φλώρινα όπου βρέθηκε, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας έστειλε μήνυμα και προς τους Ευρωπαίους εταίρους λέγοντας ότι «δεν είμαστε αποικία».

«Ναι, μας χρειάζονται οι ξένοι και οι Ευρωπαίοι μας. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε μέσα μας και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε» δήλωσε μεταξύ άλλων ο κ. Ιερώνυμος.

Ταυτόχρονα άσκησε κριτική σε όσους θέλουν να αποκόψουν την Εκκλησία από την κοινωνία και υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί η προσευχή στα σχολεία.

«Κυρά μου ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο και θα αποφασίσεις ότι δε θα εκκλησιάζονται τα παιδιά»είπε ο Ιερώνυμος «φωτογραφίζοντας» τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση και την είδηση ότισχεδιάζει να κάνει τέτοια πρόταση στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής.

Το κείμενο της ομιλίας του Αρχιεπισκόπου από τον επίσημο δικτυακό τόπο της Εκκλησίας της Ελλάδος:

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, σε ομιλία του από την Φλώρινα, ζήτησε να οχυρώσουμε την πατρίδα μας για το μέλλον μέσα στην παράδοση και την θρησκεία. Ξεκινώντας από το κίνημα του Διαφωτισμού που έβαλε ως κέντρο του κόσμου τον άνθρωπο, διαγράφοντας κάθε μεταφυσικό, είπε πως δεν μπορεί οι σπουδαγμένοι να έρχονται και να τα διαγράφουν όλα.

Χαρακτηριστικά ανέφερε :

«Σήμερα υποφέρουμε από αυτό το πράγμα. Δεν είμαστε αντίθετοι στις σπουδές, πρέπει να σπουδάσουμε. Σε όλα τα κράτη να πάμε. Να πάρουμε γνώσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την παράδοση μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θεμέλια και τις ρίζες μας. Γιατί προοδεύουν τόπο πολύ αυτοί οι Έλληνες που πάνε έξω και οι επιστήμονες - από αυτούς - έχουν καταλάβει τις μεγαλύτερες θέσεις, ενώ εδώ δεν είναι αρεστοί και αν έρθουν τους διώχνουνε; Είναι ερωτηματικά αυτά.

 Σ΄εναν υπουργό, με τον οποίο συζητούσα μπροστά από λίγο καιρό, του είπα, η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μορφωμένους ανθρώπους, αλλά που να έχουνε μέσα τους την πατρίδα, την παράδοση. Έναν που πάει και βγάζει το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ κλπ τον θέλουμε, αλλά επειδή έμαθε πέντε γλώσσες, έμαθε πολλά πράγματα, δεν σημαίνει ότι θα του δώσουμε μια καρέκλα και ένα μολύβι για να υπογράφει κατά την δική του άποψη και να βγάζει και εγκύκλιο που να λέει απαγορεύεται η προσευχή στα σχολεία.

Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο, χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ΄ αυτό τον τόπο γι΄ αυτό το χώρο. Ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά. Τους ρώτησες τους γονείς;»

Και συνέχισε:

«Δεν είμαστε εναντίον των ανθρώπων που σπούδασαν και φέρνουν πολιτισμό εδώ. Όχι τους χρειαζόμαστε διότι η Ελλάδα από αυτό έζησε. Αλλά για προσέξτε πιο είναι το μυστικό της Ελλάδος. Δεν διώχνει το ξένο, το παίρνει αλλά το αφομοιώνει και το κάνει δικό της. Είναι κάτι που πρέπει να το προσέξουμε αυτό ιδιαίτερα.

Θα ήθελα να το πω στους αρχιερείς μας, αλλά και στα πολιτικά πρόσωπα, ότι αυτή η ηττοπάθεια, αυτό το να μην πούμε την λέξη Εκκλησία... γιατί ξέρετε, έχει πολιτικό κόστος, να μην πούμε ότι τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα βρίσκονται σ αυτήν την κατάσταση, αλλά να βρούμε μια λέξη που θα λέει ότι τα νομικά πρόσωπα που ανήκουν στην υπ' αριθμό τάδε, τάδε. Λες και δεν θα ψάξουν να τα βρουν αυτοί που μας λένε ότι στην ιστορία στην Μικρά Ασία συνωστίζονταν οι Έλληνες σαν στο λεωφορείο για να μπούνε για να φύγουνε. Λοιπόν θα πρέπει να το καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, σε μια γραμμή δύσκολη και επομένως όλα αυτά τα ερωτηματικά που είπαμε στην Έκκλησία και εδώ ελέχθησαν, δεν γίνονται με τέτοιες σκέψεις.

Πρέπει να δούμε τι θέλουμε. Την θέλουμε την πατρίδα μας; την θέλουμε την θρησκεία μας; τις θέλουμε τις παραδόσεις μας; Να έχουμε το θάρρος και να το πούμε και να το στηρίξουμε και να προχωρήσουμε. Οι Έλληνες είναι λίγο φοβισμένοι, είναι λίγο μαζεμένοι, το λέω γιατί το ζω. Οι εκκλησιές μας γεμίζουνε και περιμένουν μια σπίθα. Ο τόπος μας υποφέρει και υπάρχει κίνδυνος αυτή η σπίθα κάποια στιγμή να ξεσπάσει».

Και κατέληξε:

«Ναι μας χρειάζονται οι ξένοι και οι Ευρωπαίοι μας χρειάζονται και όλοι μας χρειάζονται. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε μέσα μας και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Εμείς πρέπει να το καλλιεργήσουμε... η φλόγα που πρέπει να δώσουμε οι Δεσποτάδες, οι Περιφερειάρχες οι Βουλευτές. Και να μην φοβούνται αυτούς τους λίγους για τους οποίους λέει το γραφικό «ουκ ευρέθει ο τόπος αυτών». Δεν θα βρεθεί ο τόπος τους, θα φύγουν και θα χαθούν και δεν θα υπάρχουν. Θα υπάρξει ο Γερμανός Καραβαγγέλης, θα υπάρξουν όλοι αυτοί που υπάρχουν εδώ πέρα.

Αν εμείς δεν το βάλουμε αυτό μέσα μας στην καρδιά μας, αλλά σκεφτόμαστε σαν κακομοίρηδες δεν θα πάμε μπροστά. Αν όμως πούμε αυτό είμαστε και θα μείνουμε και θα αγωνιστούμε, θα μας σεβαστούν ακόμα περισσότερο αλλιώς η Μεσόγειος θα γίνει Περσικός κόλπος. Θα πρέπει να τα δούνε οι μεγαλύτεροι, να σκεφτούν, να συμβουλέψουν. Ναι, αυτά που πήραμε να τα δώσουμε, είμαστε έντιμοι, αλλά δεν θα μας πνίξετε. Όταν με επισκέφθηκε ο Γερμανός Υπουργός στο γραφείο μου τα είπαμε αυτά. Αυτοί που θεμελίωσαν την Ε.Ε. ντρέπονται σήμερα για εκεί που φτάσαμε. Η Ελλάδα είναι η ευκαιρία να δώσει το παράδειγμα και το έναυσμα. Να ξεκινήσει από εκεί. Εμείς έχουμε πατρίδα, έχουμε παράδοση, έχουμε θρησκεία και εκείνοι οι οποίοι δεν τα θέλουν και θέλουν να κάνουν εγκυκλίους, ας πάνε όπου θέλουνε. Είναι ελεύθεροι, δεν τους μισούμε, δεν τους διώχνουμε, αλλά δεν μπορούν οι λίγοι να χαλάσουν το σύμπαν.

Εδώ είναι οι φίλοι μας, κύριε Περιφερειάρχα και κύριε Αντιπεριφερειάρχα, κύριε βουλευτά, που θα έχετε και δυσκολίες αν το πείτε αυτά στην Βουλή γιατί θα πούνε είσαι καθυστερημένος, αλλά χρειάζεται να το πούμε εδώ, όπως λέτε και εσείς οι Βουλευτές, από εκεί το παίρνουμε, κόκκινες γραμμές Εμείς βάζουμε κόκκινη γραμμή εκεί, πίσω από αυτή δεν πηγαίνουμε... Είναι και άλλοι που δεν συμφωνούν. Εγώ συμφωνώ με αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μου, γιατί ο αγώνας μας γι' αυτό γίνεται ν' ακoύμε και αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μας.».

 ΠΗΓΗ: http://www.iefimerida.gr/news/61108/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AC-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1 

Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημερομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κάνει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.
Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρωμαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτητα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προσκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιάκοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.
Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δοκιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πίστεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χριστιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυτός επάξια το τίμησε.
  
Γενικά για τη ζωή του
Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.
Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξάρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύπρο.
   
Η εύρεση της εικόνας
Επιστρέφομε στο παρελθόν, όταν οι Αγαρηνοί εξουσίαζαν τη Ρόδο και αποφάσισαν να ξαναχτίσουν τα τείχη της πόλης, που βάρβαρα κατέστρεψαν και κατεδάφισαν στον πόλεμο λίγα χρόνια πριν.
Άρχισαν λοιπόν να στέλλουν εργάτες έξω απ' το νότιο μέρος του φρουρίου και να μαζεύουν πέτρες απ' τα μισογκρεμισμένα σπίτια των κατοίκων, για να ξαναφτιάξουν τα νέα και ισχυρά τείχη της πόλης τους. Ξαφνικά μέσα στα χαλάσματα βρήκαν μια ωραιότατη, αλλά μισοχαλασμένη στη μια πλευρά εκκλησία κι εκεί μέσα βρήκαν ένα σωρό εικόνες, που απ' την πολυκαιρία δεν ξεχώριζαν τις μορφές των Αγίων καθώς και τα γράμματα, που είχανε επάνω τους.
Μια μόνο καταπληκτική εικόνα ξεχώριζε απ' όλες, που ο χρόνος δεν την άγγιξε και παρίστανε ένα νέο ντυμένο σαν στρατιώτης. Ο Μητροπολίτης της Ρόδου Νείλος έτρεξε αμέσως επί τόπου και διάβασε καθαρά το όνομα του Αγίου, που λεγόταν Φανούριος.
Συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος, για τη φανέρωση του Αγίου, παρατήρησε, πως ήταν ντυμένος σαν Ρωμαίος στρατιωτικός, κρατώντας στο αριστερό χέρι του ένα σταυρό και στο δεξιό μια αναμμένη λαμπάδα. Ο αγιογράφος ακόμα ολόγυρα της εικόνας ζωγράφισε σε δώδεκα παραστάσεις τα μαρτύρια, που υπόφερε ο Άγιος και, που εξιστορούν ολοφάνερα την όλη ζωή του.

 
Οι παραστάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:

Α΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική πίστη του.
Β΄. Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκασθεί να υποκύψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο.
Γ΄. Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του.
Δ΄. Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρα του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του.
Ε΄. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια.
ΣΤ΄. Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλιν μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απολογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάραχη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του εκλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια.
Ζ΄. Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Εσταυρωμένο. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση και καρτερία του στον Κύριο.
Η΄. Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυτό σαν περιστρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί υποφέρει για χάρη του Κυρίου.
Θ΄. Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυτό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του.
Ι΄. Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά.
ΙΑ΄. Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και κλαίει για την αποτυχία του.
ΙΒ΄. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλόγες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βάσανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου.
 
Το χτίσιμο του ναού
Ο Μητροπολίτης τότε του νησιού, ο Νείλος, όταν μελέτησε επισταμένα την εικόνα που βρέθηκε, αποφάνθηκε, πως ο Φανούριος ήταν ένας απ' τους σπουδαιότερους μεγαλομάρτυρες της Πίστεώς μας. Αμέσως έστειλε αντιπροσωπεία στον ηγεμόνα του νησιού και τον παρακαλούσε να του δώσει άδεια για ν' ανακαινίσει την εκκλησία. Όταν όμως ο ηγεμόνας αρνήθηκε, τότε ο Μητροπολίτης μετέβη ο ίδιος προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη και κατόρθωσε να εξασφαλίσει απ' τον Σουλτάνο την άδεια που ζητούσε. Επέστρεψε σύντομα στη Ρόδο κι αναστήλωσε το ναό ακριβώς στην παλιά θέση του, έξω από τα τείχη του. Ο ναός σώζεται ως τα σήμερα και αποτελεί από τότε ιερό προσκύνημα όλων των Χριστιανών.
 
Στοιχεία που συνάγονται από τη μελέτη της εικόνας
1. Βλέποντας την εικόνα του Αγίου Φανουρίου που βρέθηκε στη Ρόδο, εξάγουμε πολλά αξιόλογα στοιχεία που είναι τα ακόλουθα:
2. Σαν διαβάσουμε στην εικόνα το όνομα του Αγίου συμπεραίνομε αμέσως, πως είναι ελληνικής καταγωγής.
3. Επίσης συμπεραίνομε πως οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς, για να του δώσουν ένα τόσο χριστιανικό όνομα.
4. Ο νέος αυτός ακόμα θα ήταν πολύ μορφωμένος για να γίνει στρατιωτικός.
5. Υπολογίζουμε ακόμα πως τα μαρτύρια του Αγίου Φανουρίου έγιναν τον β' και γ' αιώνα, όταν οι διωγμοί των χριστιανών βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους.
6. Ο Φανούριος ολοφάνερα αποδεικνύεται πως ήταν Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολλά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε.
7. Βεβαιωνόμαστε επίσης πως ετιμάτο απ' τους πιστούς χριστιανούς απ' τα χρόνια του μαρτυρίου του σε χριστιανικούς ναούς, για να βρεθεί μάλιστα ένας τέτοιος ναός και στη Ρόδο.
8. Απ' την απεικόνιση του Αγίου φαίνεται πως ο Φανούριος μαρτύρησε σε νεαρά ηλικία.
  
Θαύματα του Αγίου
Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακόλουθο:
Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρχιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).
Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστικό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέλαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρήνητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθανε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελπίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχμαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέντη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευλάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προσεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφισμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανούριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευθερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, διαφορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμβαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυτό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρχισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρόπο.
Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώθηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειριζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κακό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.
Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υγεία τους.
Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευθερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέθηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.
Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρήσουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.
  
Η πίτα του Αγίου Φανουρίου
Η μεγάλη τιμή που τρέφουν οι χριστιανοί στον Άγιο Φανούριο, έγινε αιτία να δημιουργηθεί στο λαό το παραδοσιακό έθιμο της πίττας του Αγίου ή καλύτερα της φανουρόπιτας, που φτιάχνεται με παραδοσιακή συνταγή, διαβάζεται στην εκκλησία και μοιράζεται για ευλογία σε όλους.
  
Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
  
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΔΡΥΜΑ «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/A6774D6F.el.aspx   

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Βασίλειον διάδημα
Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

Έτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ἄστρον ἀνέτειλας, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καὶ πάντας κατηύγασας, φανερωθεὶς θαυμαστῶς, Φανούριε ἔνδοξε· ὅθεν τοῖς εὔφημοῦσι, τὴν σὴν ἄθλησιν Μάρτυς, νέμεις τῶν σῶν θαυμάτων, τῆν σωτήριον χάριν, πρεσβεύων τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἱερεῖς διέσωσας, αἰχμαλωσίας ἀθέου, καὶ δεσμὰ συνέθλασας, δυνάμει θείᾳ θεόφρον, ᾔσχυνας, τυρράνων θράση γενναιοφρόνως· ηὔφρανας, Ἀγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, θεῖε ὁπλῖτα, Φανούριε ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὦ Φανούριε Ἀθλητά, ὁ πᾶσι παρέχων, τὰ αἰτήματα συμπαθῶς· χαίροις εὐσεβούντων, ὁ μέγας ἀντιλήπτωρ, καὶ πάσης Ἐκκλησίας, θεῖον ἀγλάϊσμα.

Έτερον Μεγαλυνάριον.
Τους ασπαζομένους την σην σεπτήν εικόνα εν πίστει και αιτούντας σην αρωγήν, Μάρτυς, κληρονόμους της Θείας Βασιλείας, Φανούριε, λιταίς σου πάντας ανάδειξον.