Θύελλα ἀντιδράσεων ἀπό τούς κατοίκους τοῦ δήμου Μιδέας καί τήν τοπική Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι ἔκπληκτοι ἐπληροφορήθησαν τά σχέδια γιά λειτουργία τεμένους σέ περιοχή μέ ἐλάχιστους μουσουλμάνους

Ὁ μήνας αὐτός, ἀγαπητοί μου, ὁ Σεπτέμβριος, ἔχει πολλὲς ἑορτές. Σήμερα, δεκατέσσερις (14) Σεπτεμβρίου, οὐρανὸς καὶ γῆ ἑορτάζουν τὸν τίμιο σταυρό.

Όχι οθόνες πριν από την ηλικία των 3 ετών, κανένα τηλέφωνο πριν από την ηλικία των 11 ετών, κανένα smartphone πριν από την ηλικία των 13 ετών, κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης πριν από την ηλικία των 15 ετών.

Μπορεί κάποιοι να θυμούνται τον αξέχαστο Στιβ ΜακΚουίν στην ταινία του 1963 «Η Μεγάλη Απόδραση», που στηρίχτηκε σε πραγματικά γεγονότα, να ορμάει προς την ελευθερία με μια μοτοσυκλέτα από το γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων αεροπόρων Στάλαγκ-Λουφτ ΙΙΙ

«Κανένας Γερμανός, δέν πρέπει νά ἐνοχληθῆ»

Οι έντονες ζυμώσεις, έριδες και πόλεμοι Καθολικών και Διαμαρτυρομένων στην Δυτική Ευρώπη, καθώς και η δραστηριότητα της προπαγάνδας τους στην Ανατολή, προκαλούν, πως είναι επόμενο, ποικιλότροπες επιδράσεις στα πνεύματα των Ορθόδοξων θεολόγων του 16ου και ιδίως του 17ου αι . Η Ορθόδοξη Εκκλησία συγκλονίζεται από την σφοδρότητα των νέων κυμάτων. Οι Θεολόγοι της, εκτεθειμένοι μέσα στην θύελλα, οφείλουν όχι μόνον να πάρουν θέση, αλλά και ν’ αγωνιστούν οι ίδιοι και να καθοδηγήσουν το πλήρωμά τους. Οι περισσότεροι, μολονότι έχουν κάνει τις σπουδές τους μένουν στην Ιταλία και γνωρίζουν πολύ καλά τους αντιπάλους και τις μεθόδους των, δοκιμάζουν για πρώτη φορά την ορμή των ιδεών μιας Ευρώπης που περνά βαθύτατη κρίση και βαίνει προς την διαμόρφωσή της. Οι Έλληνες βρίσκονται ανέτοιμοι και μάλλον αμύνονται. Ο μόνος ισχυρός φορέας φιλοσοφικών ιδεών είναι, όπως είδαμε στον δεύτερα τόμο, ο Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, περισσότερο κοσμικός φιλόσοφος παρά θεολόγος, ο οποίος προετοιμάζει το έδαφος της Ανατολής για την διείσδυση της δυτικής φιλοσοφίας και επιστήμης. Μολαταύτα η πάλη των ιδεών και οι ανάγκες των τότε συνθηκών γονιμοποιούν την διάνοια των Ελλήνων θεολόγων και οξύνουν την μαχητικότητά τους. Ορισμένοι απ’ αυτούς, ευφυείς και μορφωμένοι, μελετούν τις νέες θρησκευτικές ιδέες και επηρεάζονται λίγο ή πολύ απ’ αυτές ή τις απορρίπτουν και εξελίσσονται σε κορυφαίους προμάχους της Ορθοδοξίας . Ο καθένας τους διαμορφώνει την δική του προσωπικότητα και κάτι έχει να προσφέρη. Τα έργα τους, τα περισσότερα αντιρρητικά, αναζωογονούν την θεολογική φιλολογία, αποτελούν την πρώτη ορμητική εκδήλωσή της στα χρόνια της τουρκοκρατίας και φέρνουν το προδρομικό μήνυμα της εποχής του ελληνικού διαφωτισμού. Αυτήν ακριβώς την προσφορά των πιο αξιόλογων θεολόγων στην υπόθεση της Εκκλησίας και του έθνους πρέπει ν’ αναζητήσουμε.

Η μόνη δυνατή προσωπικότητα, που θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίση αποτελεσματικά τις κρίσιμες εσωτερικές και εξωτερικές περιστάσεις της Ορθοδοξίας, να δώση πνοή και ν’ αναζωογονήση την πνευματική της ζωή, είναι ο μεγάλος για την ταπεινοσύνη, για την μόρφωση και για το κύρος του Μελέτιος ο Πηγάς (1549 - 1601) από τον Χάνδακα ή Μεγάλο Κάστρο της Κρήτης. Ο Μελέτιος, ύστερ’ από τις πρώτες σπουδές στην πατρίδα του, πηγαίνει στην Πάδοβα, όπου σπουδάζει κλασσική φιλολογία, φιλοσοφία και ιατρική. Μετά την επιστροφή του στην πατρίδα του κείρεται μοναχός στην περίφημη μονή της Αγκαράθου, όπου ηγουμένευε ο Σίλβεστρος, μαθητής του Θεοφάνη Ελεαβούλκου και μετέπειτα Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Ο νεαρός μοναχός γρήγορα διακρίθηκε για το σεμνό του ήθος, για την αφοσίωσή του στις θεολογικές μελέτες και προ πάντων για το καρποφόρο κήρυγμά του εναντίον της Καθολικής προπαγάνδας . Εκτιμώντας οι συμπατριώτες του την μεγάλη μόρφωση και τους αγώνες του, του ανέθεσαν την διεύθυνση της ελληνικής σχολής του Χάνδακα. Δεν γνωρίζουμε πόσο έμεινε εκεί. Πιθανόν στα 1578 έφυγε για την Αίγυπτο και απ’ εκεί για το ερημητήριο της Αγίας Αικατερίνης στο «θεοβάδιστον» όρος Σινά. Εκεί έμεινε μόνον ένα ή ενάμιση χρόνο, γιατί ο γέρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας και άλλοτε πνευματικός του πατέρας Σίλβεστρος, έχοντας ανάγκη βοηθού για την άσκηση των διοικητικών του καθηκόντων τον κάλεσε κοντά του, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, κατόπιν τον προβίβασε σε πρωτοσύγκελλο (πιθανότατα τέλη του 1579) και λίγο αργότερα σε επίσημο ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου. Όπως και στην Κρήτη, έτσι και εδώ το κήρυγμά του στην ελληνική και αραβική του χάρισε μεγάλη φήμη. Επίσης προσπάθησε να επαναφέρη τους Κόπτες στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ν’ ανορθώση τον μοναχικό βίο στην Αίγυπτο. Στην Αλεξάνδρεια ο Πηγάς ίδρυσε την πρώτη ελληνική σχολή, όπου και δίδαξε . Για τους μαθητές του έγραψε το εγχειρίδιο «Στοιχειώσεις», που διαιρείται σε 3 μέρη· 1) γραμματική, 2) διαλεκτική και 3) ρητορική. Άλλην επίσης σχολήν ίδρυσε στο κοινόβιο της Αλεξανδρείας και διόρισε δάσκαλο τον Μάξιμο Πελοποννήσιο, τον γνωστό για τον «στηλιτευτικόν» του εναντίον του Μητροπολίτη Λαρίσης Διονυσίου.

Στην Αλεξάνδρεια είχε την ευκαιρία να γνωριστεί με επιφανείς Προτεστάντες, με τον Salomon Schweigger (Σιωπικός) στα 1581 και τον επόμενο χρόνο με τον Φραγκίσκο Billerbek και τον Ροβέρτο Dorndof, στους οποίους έκαναν μεγάλη εντύπωση οι ευγενείς τρόποι και η σπάνια για Έλληνες της εποχής εκείνης μόρφωση και γλωσσομάθειά του. Με την μεσολάβηση αυτών αλληλογραφεί με επιφανείς Διαμαρτυρομένους, αλλά κρατεί απέναντί τους επιφυλακτική στάση και δεν αφίσταται από το πνεύμα της Ορθοδοξίας . Είναι ευγενής και ήπιος στις εκφράσεις του απέναντι των Διαμαρτυρομένων, ενώ δεν τηρεί την ίδια στάση απέναντι των Καθολικών, κι’ αυτό ασφαλώς, γιατί από την περίοδο αυτή εντείνεται η Καθολική προπαγάνδα στην Ανατολή, όπως είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε διεξοδικά στα προηγούμενα οικεία κεφάλαια. Από την εποχή αυτή χρονολογούνται, μεταξύ άλλων, η «Ορθόδοξος διδασκαλία» (1582), έργο δογματικό με πολεμικό χαρακτήρα, αφιερωμένο στην Μαργαρίτα της Ναβάρρας, γυναίκα του Ερρίκου Δ’ της Γαλλίας, και ο «Πρώτος Στρωματεύς», αφιερωμένο στον υπέρμαχο της Ορθοδοξίας τσάρο Θεόδωρο Α’ (1584 - 1598). Ο σκοπός ιδίως το πρώτου έργου, το οποίο τυπώθηκε δυο φορές (στα 1596 στην Βίλνα της Ρουθηνίας και 1769 στο Ιάσιο) είναι πολύ καθαρός: βλέπει ότι η Εκκλησία έχει περιέλθει σε δεινή θέση «και αυτό το της Ορθοδοξίας σύνθημα, το της πίστεως, φημί, σύμβολον εν συγχύσει πολυσχιδεί» και θέλει να βοηθήση, ώστε να επιστρέψουν στους κόλπους της εκείνοι που είχαν παρασυρθή από την Καθολική προπαγάνδα . Το έργο αυτό αποτελεί να είδος κατήχησης στην Ορθοδοξία. Είναι η εποχή των νέων κλυδωνισμών της Εκκλησίας από την απήχηση του Γρηγοριανού ημερολογίου, από την σύγκληση της συνόδου του 1583 στην Κωνσταντινούπολη για την αντιμετώπιση το ζητήματος αυτού, από την έκδοση του Τόμου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του «ετέρου τόμου Αλεξανδρινού», που συντάσσει ο Μελέτιος Πηγάς και αποστέλλει στην Νοτιοδυτική Ρωσία, για να διαφωτίση τους κατοίκους σχετικά με την μεταρρύθμιση του ημερολογίου · από την εξορία του Ιερεμία Β’ στην Ρόδο, από την άνοδο του φαύλου Παχωμίου Πατέστα του Λεσβίου στον πατριαρχικό θρόνο· από τις απαιτήσεις του πρώην Αντιοχείας Μιχαήλ (που είχε παραιτηθή) να επανέλθη στον πατριαρχικό θρόνο που κατείχε τότε ο Ιωακείμ Β’. Δεν είχε καθησυχάσει ακόμη ο σάλος της Εκκλησίας, όταν ο Μελέτιος, προσκαλεσμένος από τον τσάρο της Ρωσίας Ιβάν Δ’ τον Τρομερό (1533 - 1584), ταξιδεύει στην Ρωσία με σκοπό να προσφέρη τις υπηρεσίες του στην ομόδοξη Εκκλησία της. Όταν όμως φθάνη στην Κωνσταντινούπολη, αναγκάζεται να διακόψη το ταξίδι του, γιατί διαπιστώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία κινδυνεύει από τον σάλο των εσωτερικών ανωμαλιών. Επί δυο χρόνια (1586 - 1587) ο Μελέτιος αγωνίζεται με σύνεση για ν’ αποκαταστήση την γαλήνη στην έδρα της Ορθοδοξίας, ενώ με το γραπτό και προφορικό του κήρυγμα ανανεώνει την δραστηριότητα, που είχε επιδείξει στην Κρήτη. Με κέντρο την Κωνσταντινούπολη επισκέπτεται τους κατοίκους διαφόρων μερών της Θράκης και της Μ. Ασίας αποστέλλει σε άλλους επιστολές και τονώνει το θρησκευτικό τους αίσθημα. Το έργο του θυμίζει την δράση των αποστόλων των πρώτων χριστιανικών χρόνων.

Στις αρχές του 1588 ο Μελέτιος καλείται ν’ αναλάβη την διοίκηση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας με τον τίτλο του πατριαρχικού εξάρχου και μετά τον θάνατο του Σιλβέστρου εκλέγεται «πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας» (5 Αυγούστου 1590).

Ο Μελέτιος ξαναγυρίζει δυο φορές ακόμη στην Κωνσταντινούπολη, την πρώτη για να λάβη μέρος στην σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως της 12 Φεβρουαρίου 1593 (η οποία μεταξύ άλλων σκοπό είχε να κυρώση σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας την ανακήρυξη του Πατριαρχείου της Μόσχας) και την δεύτερη το 1594, για να ενισχύση με την παρουσία του ηθικά τον Πατριάρχη Ιερεμία Β’ και να συντελέση πάλι στην αποκατάσταση της γαλήνης μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Γίνονται τώρα περισσότερο αισθητοί μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας οι κλονισμοί από την δράση των Ιησουιτών . Κατά τα ταξίδια του προς την Κωνσταντινούπολη είχε την ευκαιρία να διαπιστώση τον ζήλο και τις επιτυχίες τους. Και τρομαγμένος σημειώνει: «Παρασύρονται των ακεραιοτέρων αι ακοαί. Εις συνήθειαν ήλθον της διεστραμμένης διδασκαλίας... βαπτίσματα παρ’ εκείνων, προπομπαί των εξοδευόντων (αποθνησκόντων), επισκέψεις των ασθενούντων, παρακλήσεις των λυπουμένων, βοήθειαι των καταπονουμένων, αντιλήψεις παντοδαπαί, μυστηρίων κοινωνίαι, α πάντα δι’ εκείνων (των Ιησουϊτών) επιτελούμενα σύνδεσμος γίνεται τοις πολλοίς της προς αυτούς ομονοίας, ώστε μικρού χρόνου παρελθόντος μηδέ (ει γένοιτό τις άδεια) ελπίδα λοιπόν είναι τους υπό χρονίας απάτης κατασχεθέντας πάλιν προς την επίγνωσιν της αληθείας ανακληθήναι». Στην Χίο οι Ιησουίτες, όπως είδαμε, είχαν σημειώσει τόσες επιτυχίες, ώστε ν’ αναγκαστή να στείλη εκεί, κατά τα τέλη του 1589, τον ανεψιό και πρωτοσύγκελλό του Κύριλλο Λούκαρι και τον Ιερομόναχο Σωφρόνιο Παπαδόπουλο, για ν’ αναστείλουν τις προόδους των. Η παραμονή τους εκεί ήταν εφήμερη και είναι βέβαιο ότι δεν άφησε ουσιαστικές επιδράσεις, αλλά μάλλον σπέρματα αναταραχής και δυσάρεστες συνέπειες για τον Σωφρόνιο. Φαίνεται ότι Χιώτες λατινόφρονες με την υποκίνηση ασφαλώς των Ιησουϊτών, που αμύνονταν, αντεπιτέθηκαν και κατόρθωσαν να διαβάλουν στο Πατριαρχείο τον νεωτερίζοντα ίσως Σωφρόνιο για Λουθηροκαλβινισή με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την καθαίρεσή του. Τον Λούκαρι τον στέλνει επίσης ο Μελέτιος το 1593 στην Πολωνία, για ν’ ανταπεξέλθη στην προπαγάνδα των Ιησουιτών, που κλόνιζαν εκεί τα θεμέλια της Ορθοδοξίας.

Κατά την επιστροφή του στην έδρα του διαπιστώνει ο Μελέτιος με μεγάλη λύπη τις ταλαιπωρίες των Ελλήνων και την αναξιότητα των αρχιερέων· «πολύς εσμός εκχείται παρά των ημετέρων τουτωνί, των αρχιερατευόντων, τη οικουμένη των κακιών». Και για να παρηγορήση τον Ιερεμία του γράφει· «Ου Θράκη μόνον πλουτεί των κακών, αλλά Θράκην Αίγυπτος υπερακοντίζει».

Στην Αίγυπτο τον αναμένουν νέοι αγώνες. Με επιμονή τώρα συνεχίζει τις προσπάθειες (που είχε αρχίσει άλλοτε ως πρωτοσύγκελλος) και κατορθώνει να φέρη στους κόλπους της Ορθοδοξίας πολλούς μονοφυσίτες Κόπτες. Δεν στέφθηκε όμως με την ίδια επιτυχία και το διάβημά του προς τον βασιλιά των Αβησσυνών Sagad Α’ (1563 - 1597), προς τον οποίο είχε γράψει (1595) προσκαλώντας τον να μιμηθή το παραπάνω παράδειγμα. Κατόρθωσε όμως ν’ αντιταχθή μ’ επιτυχία στην προπαγάνδα των Ιησουϊτών ανάμεσα στους Κόπτες και να την ανακόψη. Το κύρος του Μελετίου την εποχή αυτή έχει επιβληθή όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά και σε όλο τον ελληνικό χώρο.

Μετά τον θάνατο του Ιερεμία Β’, υπείκοντας στις αλλεπάλληλες εκκλήσεις και πρεσβείες των κύκλων του Πατριαρχείου, κληρικών και κοσμικών, έρχεται στην Κωνσταντινούπολη και αναλαμβάνει στις 26 Μαρτίου 1597 την διακυβέρνηση του Οικουμενικού θρόνου ως «επιτηρητής» (τοποτηρητής), ωσότου εκλεγή ο νέος Πατριάρχης. Τότε τον γνωρίζει ο περιηγητής Dousa, που μας δίνει το πορτραίτο του: «ήταν πια ηλικιωμένος, το πρόσωπό του αξιοπρεπές και τα ψυχικά του χαρίσματα τόσο μεγάλα, ώστε να μη θεωρήται ότι ανάξια κατείχε την ανώτατη θέση της Ανατολικής εκκλησίας· γενικά με την εμφάνισή του κατακτούσε τις ψυχές των ανθρώπων».

Κατά το εικοσάμηνο περίπου διάστημα της τοποτηρητείας του ο Μελέτιος κατόρθωσε να οργανώση άριστα το πατριαρχικό δικαστήριο , που εκδίκαζε τελεσίδικα τις υποθέσεις των Χριστιανών ραγιάδων, να εξαγοράση το μοναστήρι του Μεγάλου Δημητρίου στην Ξυλόπορτα, όπου με δωρεές του ηγεμόνα της Μολδαβίας Ιερεμία (1595-1606) κτίστηκε το νέο πατριαρχικό οίκημα, και με τους εράνους και συνδρομές των Χριστιανών να εξοφλήση το μεγαλύτερο, φαίνεται, μέρος του πατριαρχικού χρέους προς Εβραίους τοκογλύφους , που το ονόμαζε «θηρίον της Εκκλησίας». Οι αντιδράσεις όμως που προκαλούσε η ανεξαρτησία της γνώμης του και η αυστηρότητα των μέτρων του εναντίον των παρεκτρεπομένων, καθώς και η αδυναμία του τελικά να επιβληθή στους ιδιοτελείς και ταπεινούς συνεργάτες του, του δημιούργησαν μια ανυπόφορη ατμόσφαιρα, γεμάτη από στεναχώριες και ψυχικές αναστατώσεις. Αυτοί ακριβώς κινήθηκαν εναντίον του και κάλεσαν ξαφνικά στον θρόνο, τον Απρίλιο του 1598, τον απαίδευτο επίσκοπο Ιωαννίνων Ματθαίο, τον οποίο με την σύμπραξη των Τούρκων τον έκαναν Πατριάρχη. Απογοητευμένος ο Μελέτιος εγκατέλειψε οριστικά την Κωνσταντινούπολη και ξαναγύρισε στην έδρα του, κατά το τέλος του 1598 αρχές του 1599. Επικρατούν οι εγωπαθείς και διεφθαρμένοι του πατριαρχικού περιβάλλοντος και συνεχίζονται οι μηχανορραφίες και οι αλλαξοπατριαρχείες. Οι νέοι αυτοί γραικύλοι εμπρός στην ικανοποίηση των συμφερόντων τους κάνουν ό,τι μπορούν, για να επιβαρύνουν τα οικονομικά του Πατριαρχείου και να σπιλώνουν την υπόληψη της Εκκλησίας του Χριστού. Ο φατριασμός και οι διχόνοιες είναι καθημερινή απασχόλησή τους. Η ελεεινή όμως αυτή κατάσταση αποκαρδίωνε και έσπρωχνε πολλούς Χριστιανούς κάθε χρόνο στον Ισλαμισμό.

Ο Μελέτιος πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1601 στις αγκάλες του πνευματικού του τέκνου Κυρίλλου Λούκαρι (1572 - 1638), που μόλις είχε φτάσει από την δεύτερη αποστολή του στην Πολωνία, όπου μάταια είχε προσπαθήσει ν’ αναστείλη την πρόοδο του Καθολικισμού.

Τα έργα του Μελετίου είναι δογματικά, απολογητικά της Ορθοδοξίας, και ιδίως πολεμικά , όπως ήταν φυσικό για την εποχή εκείνη. Κεντρικό σημείο του έργου του αποτελεί η υπεράσπιση των θέσεων της Ορθοδοξίας απέναντι των αποφάσεων της Φλωρεντινής συνόδου. Από τα έργα του η «Ορθόδοξος διδασκαλία», είχε, φαίνεται, την μεγαλύτερη απήχηση στον λαό, γι’ αυτό και μεταφέρθηκε σε απλή γλώσσα. Ενδιαφέρουσες είναι και οι πάμπολλες επιστολές του, εκδεδομένες και ανέκδοτες, που είναι ανάγκη να συγκροτηθούν σε σώμα και να εκδοθούν, γιατί απευθύνονται όχι μόνο σε επίσημα πρόσωπα, βασιλείς, ανώτερους κληρικούς, λογίους, αλλά και σε κατώτερους κληρικούς και απλούς ανθρώπους του λαού, και περιέχουν πλήθος ειδήσεων χρήσιμων για την γνώση της κοινωνικοπολιτικής, θρησκευτικής και πνευματικής ιστορίας του τόπου.

Πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα όμως παρουσιάζουν τα κηρύγματά του, οι σωζόμενες ομιλίες με τον τίτλο «Ευαγγελικής διδασκαλίας περίοδος», γιατί άσκησαν μεγάλη επίδραση στον ελληνικό λαό. Το μυστικό της γοητείας του Μελετίου ήταν, κατά τον αυτόπτη μάρτυρα Dousa, ότι «μιλούσε με ευγλωττία και χρησιμοποιούσε διαλεχτές λέξεις, απαλλαγμένες από κάθε τάση για επίδειξη». Ο Πηγάς δηλαδή συνεπαρμένος από την επιθυμία του να πλησιάση τον λαό απομακρύνεται από την συνηθισμένη παλαιότερη παράδοση του κηρύγματος, την επηρεασμένη από την δυτική σχολή, που πρόσεχε πολύ την τεχνική επεξεργασία του κειμένου, δηλαδή την εσωτερική δομή του λόγου, την καλλιέπεια και το ύφος, και — παραμελώντας τους καθιερωμένους κανόνες του είδους αυτού της γραμματείας — αποβλέπει στην πηγαία απόδοση των συναισθημάτων του, στην ζωντανή εξεικόνισή τους με όργανο την δημοτική γλώσσα. Έτσι με τον αυθορμητισμό του ανανεώνει το κήρυγμα, του δίνει μορφή δική του, ελληνική, και ανοίγει ένα δρόμο πολύ δύσκολο και επικίνδυνο για θεολόγους που δεν είχαν ούτε την δική του θερμή πίστη ούτε και μην βαθιά φιλολογική και φιλοσοφική του κατάρτιση.

Οι ομιλίες του Πηγά αποτελούν ένα ζωντανό εθνικοθρησκευτικό κήρυγμα για εγκαρδίωση και ανάνηψη· καταδικάζει την πολυτέλεια, την τροφή, την μέθη, που οδηγούν τους νέους στο παραστράτημα και στην παραλυσία· στιγματίζει τις σωματικές ηδονές και εξαίρει τις πνευματικές, αποδοκιμάζει τις γυναίκες που τρέχουν στους μάγους, στις γητεύτρες, στις γύφτισσες κ. λ. π., ή εκείνες που πιστεύουν σε διάφορες δεισιδαιμονίες, κ. λ. Καταδικάζει τις αδικίες: «Ω άνθρωπε άσπλαχνε..., τι ελπίζεις να πάθης εσύ, οπού αρπάζεις τα αλλότρια, κλέπτεις τα ξένα, ιεροσυλείς τα θεία; Και πάντα διατί; Άλλος δια να μεθύση, άλλος δια να σπαταλήση, άλλος δια να λαμπροφορέση, άλλος δια να κερδίση, λέγει, θρόνους — ξεύρω για τι θρόνους — να δοξασθή και να κλονήται η Εκκλησία του Θεού, δια να ξοδιάζωνται τα στάμενα εις τους ασεβείς, εις τους εχθρούς του Χριστού, να ξεκουμπίση τον αδελφόν, να χαλάση την Εκκλησίαν, δια να στήση το θέλημά του» . Με αυστηρότητα καυτηριάζει τους ανάξιους κληρικούς: «Άνθρωπος κράζεται εκείνος του Θεού, Χριστιανός το όνομα, και τάχα και φορεί και σχήμα, δεν ηξεύρω πως να τον ειπώ τον ανίερον. Έπειτα τρέχει οπίσω σαρκός τέρας και δεν φοβάται Θεόν, μήτε το πυρ εκείνο ενθυμείται και τες φλόγες εκείνες [τες] σοδομιτικές, ω ουρανέ και ήλιε!.. Τις σε αναγκάζει να πωλήσης ή να αγοράσης ανάξιος Ιερωσύνην ή Αρχιερωσύνην και να θησαυρίσης κόλασιν; Ή δεν γνωρίζεις πως είναι πολλών κολάσεων άξιον το επιχείρημα; . . ». Υπάρχει έπειτα και η στιγμή της κρίσεως: «Πώς να απολογηθούμεν εκεί, όταν έλθη ο κριτής, όταν καθίση το κριτήριον το φοβερόν, όταν τεθώσι θρόνοι, όταν ανοιχθώσι τάφοι, οι βίβλοι των συνειδήσεών μας;»

Δεν ξεχνά την καταγωγή του και είναι περήφανος γι’ αυτήν. Το γένος του εξακολουθεί να είναι το φως του κόσμου:

«Εσείς είσθε το γένος εκείνο το περιφρονημένον των Ρωμαίων, το οποίον ποτέ εκυρίευσεν όλην την Οικουμένην με την δύναμιν των αρμάτων . Η πρώτη μοναρχία των Περσών μετετέθη εις Αιγυπτίους, από τους Αιγυπτίους εις Μακεδόνας, οι  οποίοι  ήσαν  Έλληνες, το  γνήσιον  γένος  σας. Από  εκείνους   δε  ες  τους  Ρωμαίους, από  τούς  οποίους  εσείς  και  κρατάτε  και  λέγεσθε. Εσείς είσθε εκείνοι, των οποίων οι πατέρες εφώτισαν την οικουμένην, την Ορθοδοξίαν της Χριστού πίστεως. Τα λείψανα είστε εσείς της βασιλείας των Ρωμαίων, εσείς τα λείψανα της Ορθοδοξίας. Από εσάς όλα τα έθνη, όσα ομολογούσι τον Χριστόν, αναμένουσι να πάρουσι το στερέωμα των δογμάτων της πίστεως και τους θεσμούς των εκκλησιαστικών πράξεων, τα ήθη και την πολιτείαν της θεαρέστου ζωής. Όλος ο κόσμος εις εσάς αναδρανίζει, εσάς ως φως του κόσμου».

Όπως βλέπουμε, ο ιερωμένος αυτός γνωρίζει καλά τις πηγές της πνευματικής και της εθνικής του υπόστασης, την αρχαία Ελλάδα μαζί με την Μακεδονία και το χριστιανικό Βυζάντιο. Κλαίει όμως τώρα για την κατάπτωση του γένους που έγινε περίπαιγμα των λαών της Δυτικής Ευρώπης και των «απίστων»:

«Κλαίω και εγώ την συμφοράν του γένους μας και θέλω την κλαύσει, δια να μη θαρρούσιν οι αιρετικοί και οι ασεβείς, οπού μας περιπαίζουσι και μας ονειδίζουσι ή πως δεν βλέπομεν την παντερημίαν μας ή πως την στέργομεν.»

Αλλά δεν πρέπει ν’ απελπίζωνται οι Έλληνες, αρκεί να μετανοήσουν για όσα έγιναν. Η μετάνοια είναι η σωτηρία. Ο Πηγάς αντιπαραθέτει την αξία της μετάνοιας προς την απαξία της αμαρτίας:

«Η αμαρτία εξορίζει, η μετάνοια προσοικειοί. Η αμαρτία πτωχαίνει, πλουτίζει η μετάνοια. Η αμαρτία σκορπίζει, η μετάνοια περιμαζώνει. Ασχημίζει η αμαρτία, καλλωπίζει [η μετάνοια]. Εκείνη κατασταίνει βοσκούς χοίρους, ετούτη μας κατασταίνει πάλιν υιούς».

Ας μην είναι λοιπόν οι Έλληνες απαισιόδοξοι. Μόνο στην μετάνοια και στα καλά έργα βρίσκεται η σωτηρία τους:

«. . . ας κλαύσωμεν από το ένα μέρος δια τας αμαρτίας μας, επιστρέφοντες εις μετάνοιαν, και από το άλλο μέρος, μη απελπίζου, μη απελπίζου ο λαός του Θεού, το έθνος το άγιον, βλέποντες πως σε κακουχούσιν και σκληραγωγούσιν οι ασεβείς. Αναθυμήσου, πως και το σπέρμα του Αβραάμ, το σπέρμα της επαγγελίας, παρέδωκεν ο Θεός ο δίκαιος εις δουλείαν τόσους χρόνους. Έπειτα ο αυτός Θεός έκρινε (καθώς είπα του Αβραάμ) το έθνος εκείνο των ασεβών... Πλην, παρακαλώ, να σπουδάσωμεν ημείς, να προφθάσωμεν με τα καλά έργα τες ασέβειες αυτών, δια να παρακινηθή ογληγορήτερα ο Θεός, δια την εργασίαν των καλών μας έργων, δια την ασέβειαν των εχθρών, να χαλάση και τόσην τυραννίαν και τόσον κακόν, ως επιθυμείτε, και να μας αξιώση των αγαθών εκείνων της βασιλείας των ουρανών. . . »

Απέραντη η πίστη του στην Ορθοδοξία. Αυτή θα σώση τους Έλληνες:

«Μόνον μη αμελησωμεν αδελφοί τοις ίχνεσιν επιβαίνειν των προγόνων ημων ειδότες ότι ου προσφατοις πόμεθα δόγμασιν αλλ’ αρχαίοις και πατροπαραδότοις τον Σωτηρα Χριστόν έχουσι νομοδότην και νομοθέτην τούς Αποστόλους δε και τούς Αγίους Πατέρας εκφαντορας...»

Παρακαλεί τον Χριστό να μην παύση να βασιλεύη και να μην επιτρέψη να βασιλεύη άλλος στην θέση του —· φράση που υπαινίσσεται τον φόβο για την ενδεχόμενη επικράτηση του Μουσουλμανισμού.

Αποσπάσματα εξ ομιλιών του Μελετίου

Α. Εξ ομιλίας  τη  Ε' Κυριακή  των Αγίων  Νηστειων (σελ. 103).

37. Είναι λοιπόν, λέγει ο απόστολος προς Γαλάτας, δύο διαθήκες: η μία η γεννώσα εις δουλείαν, ή συστοιχούσα τη νυν Ιερουσαλήμ. Η άλλη, ελευθέρα, η άνω Ιερουσαλήμ. Ακούεις, αδελφέ, πως τα πράμματα εκείνα, οπού εγινούντανε τον παλαιόν καιρόν, ήταν και τινά σημάδια και τύποι μυστηρίων μεγάλων, όχι παραδείγματα, να σε παρακινήσουν εσέναν εις άκρασίαν, εις  αμαρτίαν;

38. Και κοντολογία, εσύ καν δεν μετράς με τον νουν σου, ότι επειδή είναι λόγια του πνεύματος, ανάγκη είναι να μη σου εγραφτήκασι, διά να κάμεις εσύ αμαρτίες,  διότι  ήθελες καταστήσει  διδάσκαλον  τες αμαρτίες. Ο Θεός να με φυλάγει από την βλασφημίαν ταύτην του Θεού ! Μη λοιπόν, αδελφέ, μη θέλεις τα κακά σου θελήματα. Την γυναίκα, οπού σου έδωκεν o Θεός, εκείνην έχε, και αν είναι στείρα, στείρα· αν είναι παιδογόνος, παιδογόνον. Και μη μου ευρίσκετε πρόφασιν και εαν και εσύ, να μολύνετε ο εις διά τούτην την πρόφασιν, ο άλλος διά κείνην την πρόφασιν, να μολύνετε, λέγω, το στέφανόν σας.

39. Τηράτε το αμόλυντον, τηράτε να το παραδώσετε τω φοβερώ Θεώ καθαρόν και αμίαντον. Δεν έχω  καιρόν να σε ειπώ  περισσότερον διά τούτην την ατοπίαν, οπού γίνεται ανάμεσά μας σήμερον και μολύνεται, μάλιστα και χωρίζεται, το ανδρόγυνον και επαίρνει εκείνος άλλην και εκείνη άλλον.

Β. Εξ ομιλίας τη Κυριακή των Βαΐων (σελ. 152 153).

10. Και εκείνη πάλιν, (η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου)  ως  ήκουσεν, εσηκώθη  πάραυτα  από το ξόδι και τα δάκρυα του αδελφού και καταφρονά τα πάντα, και λύπες και πικρίες και θλίψεις και κλαημούς, και τρέχει προς τον Χριστόν. Το εναντίον απ' ό,τι κάμνουσιν εδώ οι γυναίκες, θαρώ, και οι άνδρες οι εδικοί  μας, οπού αφήνουσι την εκκλησίαν. Στερεύγουνται τα μυστήρια του Θεού, φεύγουσιν από Θεόν. Διατί; Διατί, λέγει, είναι θλιμμένοι -ώ κόσμε, έρημε κόσμε,  και τότες  είναι περισσότερος καιρός, όταν έχωμεν θλίψιν, να τρέξωμεν προς Θεόν. «Εκέκραξα, λέγει ο πατρόθεος προφήτης, εκέκραξα εν τω θλίβεσθαί με προς Κύριον και επήκουσάς μου εις την θλίψιν» μου, εκέκραξα προς Κύριον».

11. Και εμείς σήμερον, εις τες θλίψεις μας, τρέχομεν εις τους μάντεις, διατί, λέγει, διά να με παρηγορήσει, να κάμει ν' αγαπά ο δείνας, να κάμει να εύρω το τάδε τι, οπού έχασα, να μου απαγγέλλει διά τάδε τι οπού αναμένω. Ώ γυναίκες, πώς να σας ειπώ, γυναίκες, και αν ο μάντης ή η μάντισσα εμπορεί να κάμει τάδε ή τάδε, να σου κάμει αγάπες, να σου κάμει παιδία, να σου εύρει πλούτη, να σου γιάνει πληγές, δεν ήθελεν κάμει πρώτα του λόγου της; Πόσοι μάντες και μάντισσες είναι πυργωμένοι, παρδαλοί, κυλλοί, κακόμοιροι; Τριγυρίζουσι να εύρουσι καμμίαν λωλήν, να της φάγωσιν τέσσερες πέντε φόλες με το να της τάσσουσιν να την κάμνουσιν εκείνην γερήν, πλουσίαν, εκείνοι οπού είναι αυτοί τως κυλλοί και φτωχοί.

12. Ένα μου πέτε: αv σας έδιδεν ο διάβολος καλόν, οπού είναι των αδυνάτων, όσον μηδέ αυτός ατός του δεν είναι δυνατόν να είναι καλός, πλην, εθέλετέ το το διαβολικόν εκείνον και δαιμονικόν καλόν; Εγώ λογαριάζω, πως και μόνον το όνομα, το όνομα μόνον διαβολικόν, δαιμονικόν να είναι απατά διαβολικόν και δαιμονικόν, κακόν,  όχι καλόν και φευκτόν. Ειπέ μου εσύ η ρίκτρα, οπού ρίκτει διά πλούτη καμμίαν και παίρνει σου έξη φόλες να σε κάμει πλούσιον, και του λόγου της πώς δεν πλουταίνει;

13. Ώ κόσμε λωλέ, οπού δεν γνωρίζεις, πώς, αν ήταν αλήθεια αυτάνα τα πράμματα, δεν ήθελες βλέπειν την κατζιβέλλαν γυμνή και ξεσκημένην να τα πει εσένα  [τα]  πλούτη, και αυτήνη  να  ψοφά  διά  έναν άσπρον.  Πλην  αφήτε τούτες τες λωλές μάντισσες! Εσείς μη πααίνετε πλέα. Αφήτε τούτες τες δαιμονισμένες και ας γιαγείρομεν εις την καλήν Μάρθαν καί Μαρίαν.

Γ. Εκ της αυτής ομιλίας (σελ. 170-171).

61. Ας γδυθής λοιπόν, άνθρωπε, από μάταια νεκρά πάθη της νεκρώσεως  και λάβεις βαΐα φοινίκων αειθαλών, πράξεις ενάρετες και να υπαντήσεις τον Χριστόν, δεν θες ακούσεις μόνον, πως ανάστασε τον Λάζαρον, καθώς ακούεις πώς ακούουσιν εδώ οι λαοί, αμή  θες αναβοήσει και εσύ το ωσανά, και θες λάβει το «σώσον δή Κύριε». Ώ Μελέτιε, πώς νάκαμνες την  γλώσσαν  μου,  όχι  κάλαμον  γραμματέως οξυγράφου, επειδή δεν έχει να γράφεις μαλακά χαρτία, αμή, ή αδαμαντίνη, επειδή έχεις να χαράξεις, ωσάν πλάκες λίθινες, καρδίες σκληρές, ή πυρίνη, ωσάν εκείνες τες πυρίνες του πνεύματος, επειδή έχεις, ωσάν τότε εκείνος ο προφήτης τον τότε λαόν, ως καλάμιν νάκαιες, Μελέτιε, τόσην ύλην, όσην είναι φορτωμένη σήμερον τα στήθη μας και δεν αφήνει να φυτευθή o του Θεού φόβος, η του Χριστού υπακοή, οπού μας oρίζει με φοβερά και αφοριστικά από Θεού πρόσωπον λόγια να ταπεινωθούμεν, οπού μας ορίζει να μην μνησικακούμεν, μα να συγχωρούμεν με όσους έχομεν κακοσύνην, αλλέως πως δεν έχομεν να ιδούμεν πρόσωπον Θεού.

62. Πλήν, μην αναμένετε· ακούτε με και άνδρες και γυναίκες. Μην αναμένετε να μου θαυματουργήσει ο Θεός, και να μετασκευάσει την γλώσσαν μου οξυγράφον ή εις αδαμαντίνην και πυρίνην ή εις γλώσσαν αγγέλου, απ' εκείνες, οπού λέγει ο Παύλος. Εις στέκει να την καταστήσει και πυρίνην και αγγελικήν, αν δεκτείτε τον λόγον του Θεού πατρός και να ταπεινωθήτε και ν' αφήσετε και την μνησικακίαν, την αντίθεον, με τα λοιπά πάθη τα σαρκικά, διά την βασιλείαν των ουρανών, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν εν Χριστώ Ιησού, ω η δόξα και το κράτος συν πατρί και πνεύματι εις αιώνας. Αμήν.

Δ. Εξ ομιλίας  τη Αγία και  Μεγάλη Πέμπτη (σ. 203).

34. Τρέχει,  ασπάζεται τους αχράντους εκείνους πόδας, ραίνει τους και βρέχει τους με τα δάκρνα της μετανοίας. Και oι στεναγμοί της καρδίας, η συντριβή η συνεχή, δεν αφήνουσι την κατάνυξιν να ειπεί λόγια. Με τα έργα, αυτά,  που είναι ζωντανά λόγια, με τα αυτά τα έργα βοά η καλή εκείνη πόρνη, ήδη μη πόρνη, τω Χριστώ, και λέγει πώς είναι αμαρτωλή περισσά και πως δέεται συγχωρήσεως διά φιλανθρωπίας, μάλιστα δείχνει και τούτη έξω από ετούτο, την μεγάλην αγάπην, οπού εχει προς τον Χριστόν. Μύρον της ευρίσκεται. πολύτιμον εις αλάβαστρον άγγείον. Παίρνει το μύρον. Βαστά ατή της το αλάβαστρον. Σπα το αλάβαστρο, χύνει το μύρον αλείφει την ακήρατον εκείνην κορυφήν του  Χριστού, της οποίας τα ποδάρια έβρεχε με δάκρυα και εσφούγγιζε με τες απαλές εκείνες πλεξούδες, οπού είχε πρώτα δίκτυα της αγάπης της αμαρτίας.

35. Ώ καλή πόρνη, πώς εύρες καλήν και σύντομον στράταν να ξεφκαιρώσεις το πέλαγός σου της αμαρτίας με τα δάκρυα της μετανοίας, με την κένωσιν του μύρου! Ώ καλή μετάνοια, πώς δύνασαι και σιμώνεις τας πόρνας τω Χριστώ και ανέχεται της δυσωδίας του βρώμον της άμαρτίας, ανέχεται ο Χριστός, όχι διά το μύρον, διά τα δάκρυα.

Ε. Εξ ομιλίας  τη  Κυριακή  των Προπατόρων (σ.229-230).

60. Παρακαλώ σας λοιπόν, μην ευρεθούμεν εμείς από τους πολλούς τους καλεσμένους, μηδέ καταφρονήσωμεν το κάλεσμα του Κυρίου, μηδέ αγρούς, μηδέ ζεύγη βoώv, μηδέ γυναίκα, αλλά ας γενούμεν, από τους ολίγους, διά τους οποίους λέγει ο Σωτήρ, ότι «ολίγοι οι σωζόμενοι». Ας γενούμεν από τους εκλεκτούς με την στράταν, οπού μας ερμηνεύει ο Σωτήρ, διά του αποστόλου ότι «αποστήτω από αδικίας πας ονομάζων τον Κύριον». Και πάλιν «καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, ποιούντες αγιωσύνην εν πνεύματι αγίω».

61. Και μη μου προφασίζου, ώ δύστηνη Πόλη, πως έχεις κακούς ποιμένας. Έχεις και καλούς, καλά και ολίγους, πλην αν έχεις και κακούς, πείθου εσύ «τω λόγω της αληθείας» και μην ξετρέχεις τας πράξεις των κακών. Ξεύρεις, να σου ειπώ, πρώτον μεν ήθελα να είμεσθαν  εμείς  καλοί,  αλλά  θα νάμεσταν το φως του κόσμου, το άλας της γης, οι οδηγοί των τυφλών, οι παιδευταί των ασεβών, και να μην είμεσθαν φαρισαίοι, να λέγεται και περί ημών ότι «επί της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι· πάντα ουν  όσα αν είπωσιν υμίν ποιήσαι, ποιήσατε, κατά δε τα έργα αυτών ου μη ποιήσητε· λέγουσιν γαρ και ου ποιούσιν».

62. Αλλά εγώ ήθελα να εκάναμεν και ημείς οπού διδάσκομεν τους άλλους. Πλήν εσύ ο ευσεβής, λάμβανε την  καλήν  διδασκαλίαν,  λάμβανε  τα  μυστήρια  της ευσεβείας και από τους αναξίους. Τίμα και τους αναξίους και θες έχεις μεγαλείτερον μισθόν. Μηδέ δίσταζε, ότι να σου κολομβώνει το μυστήριον της ευσεβείας πονηρία του αρχιερέως, ιερέως. Ξεύρεις τι είμεσθαν εμείς; Βουλωτήρια, σφραγίδες, τύποι. Και άλλος είναι χρυσος, άλλος ασημίτικος, άλλοι είμεσθεν σιδερένιοι. Και βαστώμεν όλοι έναν τύπον. Εσείς είστε το κερί.

63. Ειπέ μου, ωσάν τυπωθή το κερί και λάβει την εικόνα του βασιλέως, τόσον  από  σιδερένιον, ωσάν από ασημένιον, ωσάν από το χρυσόν βουλωτήρι, τι διαφέρεται προς τα βουλωτήρια εκείνα; Πασαένα ό,τι διά λόγου του είναι, διά λόγου του τιμάται, διά λόγου [του] ξάζει. Αν χρυσόν, πολύν. Αν αργυρόν, ολιγώτερον. Αν σίδερον, ολιγώτερον. Αμή ο τύπος των εικόνων όλος είναι ίσα ίσα εις το κερίν. Mόvov μη σκληρύνει σας, μα δέχου εις όλα τον τύπον της διδαχής, σωφρονίσου και εσύ απατά. Και εκείνοι οι κακοί ποιμένες τι αναμένετε; Τι σκορπίζετε εσείς τα πρόβατα του Κυρίου, ώ λύκοι άρπαγες, και εσείς, πως αφήνετε και σκορπίζεσθε έτζι. Δεν συντηράτε τον ποιμένα τον καλόν, οπού διά τα πρόβατα, ως πρόβατον, ήχθη εις σφαγήν; Εκνίψασθε δικαίως. Ξυπνήσατε, μη κοιμάσθε τον θάνατον του ύπνου. Ο θάνατος μας περιτρέχει. Ο δεσπότης και καλεί και αναμένει εις μετάνοιαν, διά να μας αξιώσει δείπνον μεγάλον και λαμπρόν εις την βασιλείαν των ουρανών, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν εν Χριστώ Ιησού, ώ η δόξα και το κράτος συν Πατρί και Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.

Πηγή: (Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Γ’ τομ., Θεσσαλονίκη 1968) Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας , («Μελέτιος Πηγάς. Χρυσοπηγή», Αθήναι 1958) Μυριόβιβλος

Στις 13 Σεπτεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει τη μνήμη του Αγίου Αριστείδου, του επιφανούς και ευγλωττότατου αυτού Αθηναίου φιλοσόφου και πανευφήμου μάρτυρος του Χριστού, ο οποίος έμεινε γνωστός στην Εκκλησιαστική Ιστορία και Πατρολογία από την περίφημη απολογία του υπέρ των διωκομένων χριστιανών.

Οἱ Ἱερεῖς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης, ἐπραγματοποίησαν τό ἐτήσιο Συνέδριό τους εἰς τούς Κουκλιούς Πωγωνίου, τήν Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2024, μετά ἀπό τήν εὐγενῆ πρόσκληση τοῦ οἰκείου Ἐφημερίου. Μετά τό πέρας τῶν ἐργασιῶν, οἱ αἰδεσιμώτατοι Σύνεδροι ἐνέκριναν διά βοῆς τό ἀκόλουθο

Στις 12 Σεπτεμβρίου, ημέρα η οποία έχει ορισθεί ως Ημέρα Διακεκριμένων Επισκεπτών (DV-DAY), ολοκληρώνεται η ΤΑΜΣ ΩΡΙΩΝ-24. Η άσκηση, που ξεκίνησε στις 2 Σεπτεμβρίου και χαρακτηρίζεται Άσκηση Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων (SOFEX) σχεδιάζεται και διοργανώνεται από την Διεύθυνση Ειδικού Πολέμου (ΔΕΠ) του ΓΕΕΘΑ, με αυξανόμενη επιτυχία, έχοντας λάβει πλέον διεθνή χαρακτήρα.

Η Μάχη της Πέτρας υπήρξε η τελευταία μάχη του Αγώνα για την Ελληνική ανεξαρτησία. Έλαβε χώρα στην Πέτρα της Βοιωτίας, μεταξύ Θήβας και Λιβαδειάς όπου την εποχή εκείνη ήταν μία στενή δίοδος, που σχημάτιζαν οι όχθες της Λίμνης Κωπαΐδας και το βουνό Ζαγαρά (Ελικών). Επικεφαλής των Ελληνικών δυνάμεων ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντης, που κατά περίεργη συγκυρία έθεσε τέρμα στον Αγώνα, τον οποίον είχε αρχίσει ο αδελφός του, Αλέξανδρος, με την διάβαση του Προύθου στις 24 Φεβρουαρίου 1821.

Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός, γιος του Ισαάκιου Κομνηνού, έμεινε στο θρόνο από το 1183 μέχρι το 1185 οπότε και φημολογείται η δολοφονία του (υπάρχει και η εκδοχή ότι εξορίστηκε στην Κύπρο).

Λουκέτο μπήκε στο φιλοσκοπιανό σωματείο «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα» με έδρα τη Φλώρινα που ιδρύθηκε το 2022 με την υπ’ αριθμ. 27/28-7-2022 διάταξη του Ειρηνοδικείου Φλώρινας.

Μετά την αρπαγή Ναών και Μοναστηριών από το κράτος της Ουκρανίας, τις συλλήψεις, διώξεις και φυλακίσεις αρχιερέων, ψηφίστηκε και ο τελειωτικός φωτογραφικός νόμος 8371/2024 από την ουκρανική βουλή, θέτοντας εκτός νόμου την Ουκρανική Εκκλησία υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο,

Μας διηγήθηκε ο αββάς Ανδρέας ο Μεσσήνιος ότι: «Όταν ήμουν πιο νέος φύγαμε με τον Γέροντα μου από τη Ραϊθού και πήγαμε στην Παλαιστίνη και μείναμε κοντά σ’ έναν άλλο Γέροντα. Αυτός λοιπόν ο Γέροντας που μας φιλοξένησε είχε ένα νόμισμα.

Το ελικόπτερο απογειώθηκε από το στρατιωτικό αεροδρόμιο Μεγάρων έχοντας παραλάβει τον Πατριάρχη και την συνοδεία του από το αεροδρόμιο Καρέα, με προορισμό το Άγιον Όρος, όπου ο Πατριάρχης ήταν επίσημος προσκεκλημένος της Μονής Βατοπεδίου για τον εορτασμό της Αγίας Ζώνης.
Το ελικόπτερο κατέπεσε στην θαλάσσια περιοχή του Σιγγιτικού κόλπου, οκτώ ναυτικά μίλια πριν προσγειωθεί στο Άγιον Όρος.

Στο ελικόπτερο επέβαιναν:

- ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Πέτρος,
- ο Μητροπολίτης Καρθαγένης Χρυσόστομος,
- ο Μητροπολίτης Πηλουσίου Ειρηναίος,
- ο επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος,
- ο ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά της Κύπρου αρχιμανδρίτης Αρσένιος,
- ο αρχιμανδρίτης Καλλίστρατος Οικονόμου,
- ο αρχιδιάκονος Νεκτάριος Οικονόμου,
- ο αστυνομικός του Πατριάρχη Σπύρος Κουρσάρης,
- ο αδελφός του Πατριάρχη Γιώργος Παπαπέτρου,
- ο δημοσιογράφος και εκδότης εντύπων της Αιγύπτου Γιώργος Ξενουδάκης,
- ο πρόεδρος ιδρύματος του Πατριαρχείου, Πάτροκλος Παπαστεφάνου και
- ο ποινικολόγος Γεώργιος Μαύρος.

Τα μέλη του πληρώματος ήταν:
- ο Ταγματάρχης Παπαναστασίου,
- ο Ανθυπασπιστής Ράπτης,
- ο αρχιλοχίας Παντελεήμων Χατζηβαγγέλης,
- ο επιλοχίας Τεχνικού Παναγιώτης Γονεγός και
- ο διοικητής του Δ΄ ΤΕΑΣ, Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Παπασπύρου.

Ο πιλότος του ελικοπτέρου, διοικητής του Δ΄ ΤΕΑΣ Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Παπασπύρου, αφού έκανε μία περιήγηση πάνω απ τις Ιερές Μονές της Αθωνίκης Πολιτείας κατόπιν αιτήματος του Πατριάρχη, επικοινώνησε για τελευταία φορά στις 10:54 με τον Πύργο Ελέγχου στον Χορτιάτη ότι θα ανέβαινε απ τις 2.500 πόδια στις 4.000 πόδια και από τότε χάθηκε το ίχνος του απ τα ραντάρ...

Το χρονικό...

09.35 Απογείωση του ελικοπτέρου από το Στρατόπεδο «Σακέτα» του Καρέα.

10.54 Η τελευταία επικοινωνία του πληρώματος του ελικοπτέρου με το στρατιωτικό ραντάρ του Χορτιάτη, όπου το Chinook αναφέρει ότι πετάει σε απόσταση 20 μιλίων από τις Καρυές και ότι από τα 2.500 πόδια θα ανέβει στα 4.000.

11.00 Ώρα που σύμφωνα με τα προβλεπόμενα έπρεπε να προσγειωθεί στις Καρυές.

11.24 Από τον Χορτιάτη ενημερώνεται ο πύργος ελέγχου του Αεροδρομίου "Μακεδονία" ότι το ελικόπτερο προσγειώθηκε!

11.50 Η πρώτη ανησυχία από τον Υποδιοικητή του Αγίου Όρους, ο οποίος ενημερώνει τον Χορτιάτη και την βάση των Μεγάρων ότι το ελικόπτερο δεν έχει φθάσει στις Καρυές!

12.10 Ο ίδιος τηλεφωνεί στον πύργο ελέγχου του "Μακεδονία" και ενημερώνει ότι το ελικόπτερο δεν έχει προσγειωθεί. Με την σειρά του το "Μακεδονία" ειδοποιεί τον στρατιωτικό ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας.

12.27 Από τον Χορτιάτη ζητάνε πληροφορίες από το ραντάρ της Πάρνηθας.

12.30 Ο Χορτιάτης ενημερώνει το Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων στην Λάρισα.

12.37 Τα Μέγαρα αναφέρουν ότι έχουν μιλήσει στο κινητό τηλέφωνο με τον κυβερνήτη του ελικοπτέρου και πως όλα βαίνουν καλώς!

13.05 Η Λάρισα ενημερώνει τα Μέγαρα ότι έχει γίνει λάθος!

13.10 Ενημερώνεται το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας.

13.15 Η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας κηρύσσει συναγερμό ("φάση κινδύνου").

13.18 Στην Πολεμική Αεροπορία διατάσσεται μέγιστη ετοιμότητα.

13.24 Απογειώνεται ένα αεροσκάφος για έρευνα και διάσωση.

13.45 Ενημερώνεται το Κέντρο Επιχειρήσεων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.

13.49 Απογειώνονται αεροσκάφη για έρευνα και διάσωση.

14.05 Ενημερώνεται το Κέντρο Επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ.

14.30 Ενημερώνεται, σύμφωνα με τον Διοικητή της Π. Μανούσο, η ΥΠΑ ότι αγνοείται το ελικόπτερο.

Τα συντρίμμια του ελικοπτέρου διασκορπίστηκαν στην θαλάσσια περιοχή και βυθίστηκαν σε βάθος 900 μέτρων.
Αν και επρόκειτο για επίσημη μετακίνηση Αρχηγού Κράτους σε περίοδο υψίστων μέτρων ασφαλείας λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, φάνηκε πως ο σχεδιασμός και τα μέτρα της μετακίνησης είχαν σχεδιαστεί με τον χειρότερο τρόπο, με αποτέλεσμα το ελικόπτερο να χει καταπέσει από τις 10.54 εκείνο το πρωινό και στο ΥΕΘΑ, ΓΕΣ και λοιπές υπηρεσίες να ξεκινήσει κινητοποίηση έρευνας – διάσωσης με πολλές ώρες καθυστέρηση.
Τις επόμενες ώρες εντοπίσθηκαν οι σοροί των πρώτων θυμάτων και την επόμενη μέρα η σορός του Πατριάρχη.

Μία πτήση με πολλά παρατράγουδα...

Η Αθήνα εκείνης της περιόδου ζούσε στους έντονους παλμούς των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών αγώνων, με τα μέτρα ασφαλείας να βρίσκονται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, ενώ πολλές ξένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο συμμετείχαν ενεργά στην ομπρέλα προστασίας των αγώνων.

Σύμφωνα με το Σχέδιο ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων "ΙΦΙΤΟΣ" το Chinook θα πέταγε σε συγκεκριμένο ύψος και σε συγκεκριμένους αεροδιαδρόμους και με συγκεκριμένους κωδικούς αναγνώρισης της πτήσης, ειδάλλως η πτήση θα θεωρείτο εχθρική και θα έπρεπε να αναγνωριστεί από μαχητικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας.

Παρά τα εξαιρετικά αυστηρά μέτρα, η συνοδεία του Πατριάρχη επιβιβάζεται χωρίς να γίνει κανένας απολύτως έλεγχος στα χαρτιά και στα πράγματά τους. 35 αποσκευές του δεν ελέγχθηκαν ούτε από τα ειδικά μηχανήματα, ούτε και από τα σκυλιά τα οποία χρησιμοποιούντο για ανεύρεση εκρηκτικών υλών.

Το Chinook σηκώθηκε στον αέρα ξεκινώντας την μοιραία του πτήση στις 9:38 π.μ., επικοινώνησε τελευταία φορά στις 10:54 π.μ. αναφέροντας αλλαγή στο ύψος του προκειμένου να προσεγγίσει το ελικοδρόμιο των Καρυών του Αγίου Όρους. Περιέργως, το ίχνος του ελικοπτέρου χάθηκε από τα ραντάρ δύο λεπτά μετά, με τους ελεγκτές να κλείνουν το σχέδιο πτήσης, θεωρώντας ότι έχει προσγειωθεί.

Από τις 12:30 πλέον τέθηκε ο κρατικός μηχανισμός σε συναγερμό, καθώς το ελικόπτερο του Πατριάρχη δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του!

Η ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΕΚΘΕΣΗ: ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΕΜΦΑΝΙΖΟΤΑΝ ΩΣ ΤΟΥΡΚΙΚΟ!

Τα γεγονότα αρχίζουν και περιπλέκονται. Σύμφωνα με την Έκθεση Διερεύνησης για την πτήση του Chinook, προκύπτει ότι το ελικόπτερο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας εν πτήση (;) άλλαξε τους κωδικούς αναγνώρισής του. Σύμφωνα με το σχέδιο ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων θα έπρεπε να έχει τον κωδικό αναγνώρισης των Ελληνικών Chinook, ήτοι IFF 5001-5002.

Και όμως η έρευνα καταδεικνύει ότι η συγκεκριμένη πτήση πέταξε με κωδικό αναγνώρισης IFF 0001, ο οποίος αντιστοιχούσε σε τουρκικό ιπτάμενο μέσο!!!

Στην απόρρητη έκθεση που διέρρευσε και δημοσιεύει το περιοδικό "HOT DOC", το στοιχείο αυτό κρατήθηκε μυστικό, χαρακτηριζόμενο ως απόρρητο… Στην έκθεση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας που χρησιμοποιήθηκε για τα στρατοδικεία που ακολούθησαν δεν έγινε καμία αναφορά σε αυτό το τόσο κρίσιμο γεγονός. Μάλιστα, στην έκθεση που διέρρευσε φαίνεται πως έχει σβηστεί μια παράγραφος!

Συγκεκριμένα στην απόρρητη Έκθεση αναφέρεται: «Περιέργως το ελικόπτερο είχε κωδικό 0001, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια κωδικών που είναι εκχωρημένοι από το ICAO στην Τουρκία. Σύμφωνα με το Σχέδιο "ΙΦΙΤΟΣ" ο χειριστής απαγορεύεται να αναφέρει στην συχνότητα τον κωδικό του.»

Την εποχή εκείνη το να εντοπίσουν Ελληνικά ραντάρ άγνωστο ιπτάμενο ίχνος και ακόμα περισσότερο τουρκικό πάνω από το Άγιο Όρος, θα σήμαινε την πλήρη κινητοποίηση όλου του κρατικού μηχανισμού ασφαλείας.

Αν το ελικόπτερο αναγνωριζόταν ως “Renegade” (τρομοκρατική απειλή) θα έπρεπε να καταρριφθεί. Παραταύτα, φαίνεται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη, αλλά επιπλέον κανείς δεν ασχολήθηκε με το ότι το ελικόπτερο έφερε τουρκικούς κωδικούς.

ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Το βασικότερο ερώτημα που προκύπτει, είναι γιατί οι πιλότοι μπήκαν στην διαδικασία να αλλάξουν τους κωδικούς και να εμφανίζουν το ελικόπτερο ως τουρκικό. Υπήρξε κάποιου είδους εσωτερική απειλή και προκειμένου να μην γίνει αντιληπτό το σήμα κινδύνου από κάποιους που τους απειλούσαν, σκόπιμα άλλαξαν τους κωδικούς ώστε να γίνει αντιληπτό από την αεράμυνα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την πτήση τους; Το σίγουρο είναι ότι οι πιλότοι δεν άλλαξαν κατά λάθος τους κωδικούς αναγνώρισης, βαφτίζοντας στην ουσία το ελικόπτερο τουρκικό.

Έμπειρος Πτέραρχος της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας που μίλησε στο εκδότη του περιοδικού "ΗΟΤ DOC" Κώστα Βαξεβάνη, αναφέρεται στο περιστατικό: «Η αλλαγή του κωδικού αναγνώρισης μπορεί να έγινε επίτηδες από τους πιλότους, σε περίπτωση εσωτερικής απειλής. Αν οι αεροπειρατές με υποτυπώδεις γνώσεις τηλεπικοινωνιών θα μπορούσαν να ζητήσουν την διακοπή της επικοινωνίας με τους ελεγκτές ή να πουν ψέμματα… Ο μοναδικός τρόπος για να αντιληφθεί ο πύργος ελέγχου ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι να αλλάξει ο πιλότος τους κωδικούς του και να εμφανίσει το ίδιο του το αεροσκάφος ως εχθρικό ή άγνωστο… αυτό θα σημάνει συναγερμό και θα πρέπει να αναγνωριστεί από μαχητικά αεροσκάφη… πιθανώς αυτή η τακτική να ήταν η ύστατη προσπάθεια των πιλότων».

Η ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΜΕΤΑΘΕΣΗ

Η πραγματογνωμοσύνη αναφέρει ότι εντός του πατώματος στο ύψος των χειριστών υπάρχουν κομμένες καλωδιώσεις των γεννητριών καθώς και το σύνολο των καλωδιώσεων που περνούν από εκεί. Τα μέταλλα πίσω από το πιλοτήριο ήταν διαβρωμένα σαν να αναπτύχθηκαν υψηλές θερμοκρασίες. «Τέτοια διάβρωση και σημειακή καταστροφή μπορούν να προκληθούν μόνο από εκρήξεις».

Ακόμα χειρότερα, η ιατροδικαστής Λαρίσης Αποστολία Ακριβούση, η οποία εξέτασε επτά από τα πτώματα, παρά το γεγονός ότι και οι δεκαεπτά σοροί ήταν να σταλούν στην Θεσσαλονίκη, καθώς το Άγιο Όρος βρίσκεται δίπλα στην πόλη, διαπίστωσε ότι στο σώμα τους έφεραν εγκαύματα που δεν προέρχονταν από υλικά που χρησιμοποιούνταν στα Chinook.

Η κα. Αποστολία Ακριβούση υποστηρίζει πως επιστημονικά αποδεικνύεται η ύπαρξη ωστικού κύματος προερχομένου από εσωτερική έκρηξη.

Μετά τις έρευνες η ιατροδικαστής μετατέθηκε ξαφνικά στην Λαμία…!

Ακόμα και σήμερα τα ερωτηματικά παραμένουν πολλά… Γιατί το ελικόπτερο άλλαξε τους κωδικούς αναγνώρισής του, εμφανιζόμενο ως τουρκικό, γιατί αφού συνέβη αυτό κανείς δεν προέβη σε αναγνώριση και αναχαίτισή του, γιατί αυτή πληροφορία παρέμεινε απόρρητη μέχρι σήμερα και γιατί η εκδοχή της εσωτερικής έκρηξης επιμελώς θάφτηκε…

Η παραφιλολογία και η συνωμοσιολογία δίνουν και παίρνουν, ενώ δεν είναι λίγοι που δείχνουν προς την κατεύθυνση είτε μιας κατάρριψης που δεν μαθεύτηκε ποτέ από Ελληνικά αεροσκάφη, είτε να έχουν υπάρξει με ηλεκτρονικά μέσα παρεμβολές ή άλλες επεμβάσεις στο ελικόπτερο που μετέφερε τον Πατριάρχη από τμήματα ασφαλείας "φίλιων" χώρων, που εκείνη την περίοδο στάθμευαν στην Ελλάδα, λόγω Ολυμπιακών Αγώνων.

Ένα εξίσου σημαντικό ερώτημα που ανακύπτει είναι το γιατί μπορεί κάποιοι να ήθελαν τον Κύπριο Πατριάρχη νεκρό ή τι μπορεί να περιείχε το ελικόπτερο σε εκείνη την μοιραία πτήση.

Όμως με την Ελληνική Πολιτεία να έχει προβεί σε συγκάλυψη των γεγονότων, όπως αποδεικνύει και η απόρρητη έκθεση ότι το Ελληνικό στρατιωτικό ελικόπτερο εμφανιζόταν ως τουρκικό, τα ερωτήματα θα συνεχίσουν να πλανώνται στον αέρα δέκα χρόνια μετά το δυστύχημα, χωρίς να υπάρξουν ποτέ οι αντίστοιχες απαντήσεις…

Πηγή: Περί Πάτρης

Ο Μακρυγιάννης, όταν ξέσπασε η επανάσταση, βρέθηκε στην Άρτα, προσποιούμενος τον πραματευτή. Εκεί συνελήφθη από τους Τούρκους και βασανίστηκε άγρια, επί 75 ημέρες, όπως αναφέρει. Γλίτωσε δύο φορές τον θάνατο και τελικά διασώθηκε, μέσω ενός συγγενή του Αλή πασά, ο οποίος πολεμούσε κατά των Τούρκων. Αφού έμεινε κοντά του για ένα διάστημα, τον Αύγουστο του 1821, εντάχθηκε στο σώμα του καπετάνιου Γώγου Μπακόλα.

Πλήρως ανεξέλεγκτο το κύμα εισβολών στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου από αλλοδαπούς μουσουλμάνους οι οποίοι μπαίνουν στη χώρα κυριολεκτικά με το «έτσι θέλω».

Κάθε χρόνο στὶς 11 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε τὴ μνήμη τῆς Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας τῆς ἐν Βάστα. Ἡ Ἁγία αὐτὴ εἶναι γνωστὴ πλέον ὄχι μόνο στὴν πατρίδα μας ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτῆς. Ποιὸς εἶναι ὅμως ὁ δρόμος ποὺ βάδισε καὶ ἔφθασε στὴν ἁγιότητα;
Θὰ ἀναφέρουμε μὲ συντομία ὅσα εἶναι γνωστὰ γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία της, μὲ βάση τὰ ἱερὰ συναξάρια τῆς ἐκκλησίας μας, μὲ σκοπὸ ὁ καθένας μας νὰ τὴ «ζηλέψει» καὶ νὰ τῆς ὁμοιάσει.

Ἡ Ἁγία καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἁγιοτόκο καὶ Ἠρωοτόκο Πελοπόννησο γι' αὐτὸ καὶ ἀπὸ κάποιους ὀνομάζεται Ἁγία Θεοδώρα ἡ Πελοποννησία. Ὡς πρὸς τὴν καταγωγὴ της πιθανότερες περιοχὲς φαίνεται νὰ εἶναι ἡ Ἀρκαδία καὶ ἡ Μεσσηνία.

Ἔζησε κατὰ τὸν 9ον αἰώνα δηλαδὴ στὰ χρόνια τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ γονεῖς της ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πτωχοὶ καὶ ἄσημοι ἀλλὰ ἀγαποῦσαν τὸν Θεὸ καὶ μετέδωσαν στὰ παιδιὰ τους τὴν πίστη στὸ Χριστό. Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ἡ Θεοδώρα, σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλλα ἀδέλφια, εἶχε μία ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ κλίση πρὸς τὰ θεία. Ἀγαποῦσε τὸν Θεὸ σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ ἐπεθύμησε νὰ ἀφιερώσει ὅλη της ζωὴ σ' Αὐτόν. Ἀποκτοῦσε μέρα μὲ τὴ μέρα αὐτὸ ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὀνομάζουν «Ἔρωτα Χριστοῦ».

Μεγαλώνοντας ἀποφασίζει νὰ ἐγκαταβιώσει σὲ μοναστήρι καὶ ἐκεῖ νὰ καλλιεργήσει τὸν ἔρωτά της γιὰ τὸ Χριστό. Τὸ παράδοξο ὅμως εἶναι ὅτι δὲν προτίμησε ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι ἀλλὰ ἕνα ἀνδρικό! Παρουσιάστηκε στὴ Μονὴ τῆς Παναΐτσας, μία Μονὴ ποὺ βρίσκεται στὰ ὅρια τῶν Νομῶν Ἀρκαδίας - Μεσσηνίας, ὡς ἄνδρας μὲ τὸ ὄνομα «Θεόδωρος». Δὲν μποροῦμε μὲ σιγουριὰ νὰ ὑποστηρίξουμε γιὰ ποιὸ λόγο τὸ ἔκανε αὐτό. Πιθανὸν ἤθελε νὰ ἐξαφανιστεῖ ἐντελῶς ἀπὸ τοὺς γνωστούς της.

Στὴν ἀνδρώα Μονὴ ποὺ ἐγκαταβίωσε δὲν ἄργησε νὰ καταστεῖ παράδειγμα ὑπομονῆς, ὑπακοῆς καὶ ταπείνωσης. Οἱ ἀρετὲς αὐτὲς τὴν ὁδήγησαν σταδιακὰ σὲ μεγάλη πνευματικὴ πρόοδο ποὺ ἀναγνωριζόταν ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο καὶ τοὺς συμμοναστές της. Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς, θαυμάζοντας τὴν προσωπικότητα καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ τὸν διέκριναν, τοῦ ἐμπιστεύτηκαν τὶς ἐξωτερικὲς ἐργασίες τῆς Μονῆς. Πράγματι, στὸ διακόνημα αὐτὸ βρίσκονται πάντα μοναχοὶ ἢ μοναχὲς μὲ ἐμπειρία στὴν πνευματικὴ ζωή.

Τὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο συνέβη στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Πελοποννήσου φοβερὸς λιμός, ἔτσι ποὺ ὁ κόσμος καὶ ἡ Μόνη κινδύνευσαν ἀπὸ ἀσιτία. Ὅλοι οἱ Πατέρες ἔστρεψαν τὰ βλέμματά του στὸν «Θεόδωρο» ὡς τὸν μοναδικὸ ποὺ μποροῦσε νὰ βοηθήσει σὲ αὐτὴ τὴν τόσο δύσκολη κατάσταση. Πράγματι,  ὁ "Θεόδωρος" ἐπισκέφθηκε πολλὰ σπίτια Χριστιανῶν προκειμένου νὰ τοὺς στηρίξει καὶ ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐξοικονομήσει κάτι καὶ γιὰ τὴν μοναστικὴ ἀδελφότητα.

Συνέβη ὅμως κάτι φοβερό! Μία γυναίκα ξεστόμισε ἐναντίον του μία βαριὰ κατηγορία:

«Ὁ καλόγερος, εἶπε, μὲ ἄφησε ἔγκυο!»

Ἡ εἴδηση αὐτὴ διαδόθηκε γρήγορα! Μία δεινὴ συκοφαντία εἶχε ἤδη στηθεῖ. Οἱ γονεῖς τῆς ἐγκυμονούσας γυναίκας θυμωμένοι ἀνέβηκαν στὸ Μοναστήρι καὶ βίαια πρόσταξαν τὸν «Θεόδωρο» νὰ τοὺς ἀκολουθήσει. Ὁ «Μοναχὸς» ἂν καὶ ἀρνήθηκε τὴν κατηγορία δὲν ἀρνήθηκε νὰ τοὺς ἀκολουθήσει. Στὴ συνέχεια τὸν δίκασαν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες καὶ τὸν ἔκριναν ἔνοχο. Ἔλαβε τὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν «θάνατον διὰ ἀποκεφαλισμοῦ». Ἂν καὶ μποροῦσε μὲ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ σώματός του νὰ ἀποδείξει τὴν ἀθωότητά του, προτίμησε νὰ σηκώσει τὸ βάρος τῆς συκοφαντίας! Ὡς τόπος τοῦ μαρτυρίου ὁρίστηκε τὸ χωριὸ Βάστα στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρκαδίας. Ὁ δήμιος τὸν ὁδήγησε μέχρι ἐκεῖ ἐνῶ ὁ «Θεόδωρος» ἀκολουθοῦσε ὡς «ἀμνὸς ἄφωνος». Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα ἡ ψυχὴ τῆς «Ἁγίας Θεοδώρας» φτερούγισε πρὸς τὸν οὐρανό, στὴν ἑτοιμασμένη θέση τῶν ὀσιοπαρθενομαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ δήμιος καὶ οἱ συνεργάτες του, ποὺ ἀποκεφάλισαν τὴ μάρτυρα, διέκριναν τὸ σῶμα της γυμνὸ καὶ μεταμεληθέντες ζήτησαν συγχώρεση ἀπὸ τὸ Θεό.

Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ἔγινε γνωστὸ παντοῦ! Ὁ Ἡγούμενος καὶ συμμοναστὲς θρηνολογώντας ἔφθασαν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου καὶ δοξάζοντας τὸ Θεὸ ἐνταφίασαν τὸ σῶμα της στὴ Ἱερὰ Μονή τους ἢ κατὰ τὴ γνώμη ἄλλων στὸν ἴδιο τόπο τοῦ μαρτυρίου της.

Πρὶν τὸν ἀποκεφαλισμό της, ἡ Ἁγία ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὰ μαλλιά της νὰ γίνουν δένδρα καὶ τὸ αἷμα της ποτάμι. Πράγματι, στὴ στέγη τοῦ ἱδρυθέντος ναοῦ ποὺ βρίσκεται στὴ Βάστα τῆς Ἀρκαδίας ἀνεφύησαν δένδρα, τὰ ὁποῖα παραδόξως στέκονται στὴ στέγη καὶ ὁμολογοῦν ὅτι «ὅπου θεὸς βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις».

ΕΞΕΤΑΣΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΥΠΑΡΞΕΩΣ 17 ΔΕΝΔΡΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥ ΑΠΟ ΣΤΑΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή μου στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας τὸν Ἰούλιο τοῦ 1986 καὶ ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ φαινόμενο τῶν δένδρων πάνω στὴ στέγη προσπάθησα νὰ ἐξηγήσω τεχνικὰ τοῦτο καὶ ὁδηγήθηκα στὰ ἑξῆς:

1η Δυνατότητα: Νὰ περνᾶνε οἱ ρίζες μέσα ἀπὸ τὴ λάσπη ποὺ συνδέει τὶς πέτρες τοῦ τοίχου καὶ νὰ στερεώνονται στὸ ἔδαφος. Σ' αὐτὴ τὴν περίπτωση ὅμως ἢ θὰ εἶχαν σπάσει οἱ ἴδιες οἱ πέτρες μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κατάρρευση τοῦ κτίσματος.

2η Δυνατότητα: Νὰ διακλαδίζονται οἱ ρίζες πάνω στὴ στέγη καὶ νὰ στηρίζονται τὰ δένδρα σ ' αὐτή: Τὸ βάρος ἑνὸς κυβικοῦ μέτρου νωποῦ ξύλου εἶναι περίπου 1 (ἕνας) τόνος.

Ἂν ὑπολογίσουμε τὰ δένδρα μὲ μέση διάμετρο 40 ἑκατοστὰ καὶ ὕψος 4 μέτρα τὸ βάρος καθενὸς εἶναι 540 κιλά. Αὐτὴ ἡ παραδοχὴ εἶναι λογικὴ δεδομένου ὅτι δὲν ἔχουμε ὑπολογίσει τὰ κλαδιά.

Ἑπομένως ἡ στέγη δέχεται βάρος 17x540=9180 κιλὰ ἢ 9,18 τόνους ποὺ σημαίνει 460 κιλὰ στὸ τετραγωνικὸ ἂν ἡ ἐπιφάνεια τοῦ ναοῦ εἶναι 29 τετραγωνικὰ μέτρα περίπου.

Αὐτὸ τὸ φορτίο ποὺ δέχεται ἡ στέγη εἶναι 4.6 φορὲς μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑπολογίζουμε ὅταν κάνουμε μελέτες στεγῶν μὴ βατῶν καὶ 2.3 φορὲς μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δέχεται ὁ κανονισμὸς (γιὰ μελέτες οἰκοδομικῶν ἔργων) γιὰ στέγες στὶς ὁποῖες δὲν ἀποκλείεται ἡ συγκέντρωση ἀνθρώπων.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παραπάνω ὑπάρχει μία ἄλλη καταπόνηση τῆς στέγης ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ ἀέρα τῆς ρεματιᾶς πάνω στὰ δένδρα. Ὅταν ὁ ἀέρας αὐτὸς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ξεριζώνει δένδρα καταλαβαίνει κανεὶς τί δυνάμεις ἐξασκοῦνται ἀπὸ τὰ 17 δένδρα γιὰ ἀνατροπή της.
Ἐλευθέριος Μπεληγιάννης, Πολιτικὸς μηχανικὸς

Από: «ΒΙΟΣ, ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ, & ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΑΣΤΑ ΑΡΚΑΔΙΑΣ», ἔκδοση τῆς ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

(Πηγή: «Βιὸς τῆς Ἁγίας Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας τῆς ἐν Βάστα Ἀρκαδίας», Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό)

Η εξήγηση που έδωσαν για το παράδοξο αυτό φαινόμενο συνοπτικά μερικοί επιστήμονες:

› κ. Λούκος Κων/νος (Γεωπόνος – Κόρινθος): “Δεν υπάρχει εξήγηση από πλευράς γεωπονικής επιστημονικής. Πρόκειται για ένα ΔΙΑΡΚΕΣ ΘΑΥΜΑ”.

› κ. Μακρυγιάννης Π. (Γεωπόνος): “… Αλλά σα γεωπόνος, είμαι σε θέση να ξέρω πολύ καλά, ότι οι τοίχοι θα είχαν ανοίξει και σπάσει από τις ρίζες ενός μόνο δέντρου, πόσο μάλλον δεκαεπτά”.

› κ. Ράπτης Γεώργιος (Δασολόγος – Ναύπακτος): “Το όλο φαινόμενο υπερβαίνει κάθε λογική, φυσική και επιστημονική εξήγηση του ανθρώπου”.

› κ. Μπεληγιάννης Ελευθέριος (Πολιτικός Μηχανικός – Αθήνα): “Όταν ο αέρας αυτός (της ρεματιάς) έχει τη δυνατότητα να ξεριζώνει δέντρα, καταλαβαίνει κανείς, τι δυνάμεις εξασκούνται από τα 17 δέντρα για την ανατροπή της στέγης”.

› κ. Σταυρογιάννη – Περρή Ελένη (Αρχιτέκτων – Καλαμάτα): “Φαινόμενο επιστημονικά ανεξήγητο. Οι δυνάμεις βάρους και αέρος σε συνάρτηση, θα έπρεπε λόγω θέσεως του εξωκλησιού, αλλά και λόγω της προχείρου κατασκευής αυτού, προς δε και της παλαιότητάς του να είχαν διαλύσει το κτίσμα. Τούτο όμως, παραμένει επί τόσους αιώνας χωρίς σοβαρές φθορές”.

› κ. Παλλας (Διευθυντής Αρχαιοτήτων – Κόρινθος): “Βάσει των φυσικών νόμων, τουλάχιστον τα μεγάλα αυτά δέντρα, λόγω κλίσεως, ύψους, περιμέτρου έπρεπε να είχαν γκρεμισθεί. Δια να στέκουν αγέρωχα, είναι κάτι που η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει εξήγηση”.

› κ. Τίγκας Αναστάσιος (Θεολόγος, Αρχαιολόγος, Ιστορικός – Ηράκλειο Αττικής): ” Η όλη ανάπτυξις, ύπαρξις και ζωή των δέντρων επί της στέγης του ναού της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας εκπλήσσει, αντιβαίνει προς πάσα λογικήν και φυσικήν εξήγησιν του ανθρώπου. Καταδεικνύει μίαν σπανίαν ιδιαιτερότητα, την επέμβασιν του Θεού επί της δημιουργίας Του, το θαύμα”.

Η Αγία Θεοδώρα στο βιβλίο “Ρεκόρ Γκίνες“

Θαυμαστό ναΐδριο τιτλοφορείται από το βιβλίο Γκίνες ο ναός της Αγίας Θεοδώρας στο χωριό Βάστα Μεγαλόπολης Αρκαδίας. Ο εν λόγω ναός αφιερωμένος στη μνήμη της Αγίας Θεοδώρας χτισμένος τον 12ο αιώνα δημιουργεί θαυμασμό και ερωτηματικά στον επισκέπτη-προσκυνητή. Ο ναός είναι κτισμένος σε πετρώδες έδαφος με τοίχους πάχους 70 εκατοστών και περιβάλλεται από 17 αιωνόβια δέντρα που αγκαλιάζουν το ναό. Τα δέντρα και τα κλαδιά πλέκονται στη σκεπή και στους τοίχους για να προστατεύσουν το ναό από τα στοιχεία της φύσης και από κάθε βέβηλο χέρι. Κι ενώ περιμένεις μετά από τόσες εκατονταετίες που πέρασαν, να δεις μόνο ερείπια διαπιστώνεις πως ο ναός βρίσκεται σε θαυμάσια κατάσταση.

Κοπή των δέντρων της στέγης

Τον Δεκέμβριο του 1959 ο Έκτακτος Επιμελητής Αρχαιοτήτων Γορτυνίας με έκθεσή του εισηγήθηκε αφ’ ενός την εκρίζωση των δέντρων από τη στέγη του ναΐσκου και αφ’ ετέρου τον καθαρισμό και την κεράμωσή του. Το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων έγκρινε την πρόταση του Επιμελητή και χορήγησε πίστωση για την εκρίζωση των δέντρων από την στέγη του ναΐσκου. Όμως ο Σύλλογος των απανταχού Βασταίων με επικεφαλής τον αείμνηστο δραστήριο Πρόεδρό του Ανδρέα Παναγιωτόπουλο, μέλος τότε του ΑΣΔΥ, αντιδρά αποτελεσματικά υποβάλλοντας έγγραφο στο οποίο προβάλλει τις αντιρρήσεις του και ζητεί την ανάκληση της οικείας πιστώσεως και της συναφούς διαταγής του.

(Πηγή: «Αγία Θεοδώρα η εν Βάστα Αρκαδίας: “Χριστέ μου ,συγχώρησέ τους. Κάνε το σώμα μου εκκλησία, τα μαλλιά μου δέντρα και το αίμα μου ποτάμι”.», Αντέχουμε…)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Δῶρον ἔνθεον, ἠγιασμένον, Θεῶ ἤνεγκας, τὴν βιοτήν σου, Θεοδώρα Ὁσία πανεύφημε, τῆς μετανοίας τὸ πῦρ γὰρ ἐμφαίνουσα, μέσον ἀνδρῶν φιλοσόφως διέλαμψας, ὅθεν πρέσβευε, ἀπαύστως τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Αντέχουμε…, Καθεδρικός Ιερός Ναός Αγίας Γλυκερίας Γαλατσίου

Μέ προκλητική καί ἀσεβέστατη ἀφίσα ἀνακοινώνεται στό φιλοθεάμον κοινό τῆς Καβάλας ἡ προβολή τῆς ταινίας «Ἀδέσποτα κορμιά».

Ζητοῦν ἐγγράφως τήν ἀπαλλαγή τῶν τέκνων τους ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος, γιατί τά καθοδηγεῖ νά μήν θεωροῦν ὡς «ὑγιῆ στάση» τίς «ἑτεροκανονικές σχέσεις» καί ἐπειδή προάγει τό «τρίτο φῦλο» – Ἡ κ. Κεραμέως καί ἡ πλατφόρμα 21+