Είναι Ηλίου φαεινότερο πως το 2010 ξεκίνησαν παγκόσμιες τεκτονικές ανακατατάξεις οι οποίες συμβαίνουν μία φορά στα 100 χρόνια. Τα παγκόσμια γεωπολιτικά γεγονότα τρέχουν ραγδαία και δεν τα προλαβαίνουμε. Οι Sykes και Picot είναι τόσο επίκαιροι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.

Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας στις υποθαλάσσιες γεωτρήσεις κοντεύει να καταστεί ο βασικότερος επιταχυντής γεωπολιτικών εξελίξεων οι οποίες μέχρι και πριν λίγα χρόνια φαινόταν σε ορισμένους απίστευτες έως και «ψεκασμένες».

Κοιτάσματα τα οποία μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε καν να πλησιάσει ο άνθρωπος σήμερα αντλούνται με ανταγωνιστικό κόστος. Η παρουσία πετρελαϊκών μεγαθήριων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων: Δεν χρειαζόταν κανείς το 2010 να έχει πτυχίο γεωλόγου πετρελαίου ή γεωφυσικού για να κατανοήσει πως «κάτι τρέχει».

Το 2050 στον πλανήτη μας θα κατοικούν 3 δισ. επιπλέον άνθρωποι (= καταναλωτές) σε σχέση με σήμερα. Επίσης, θα υπάρξει και μία σημαντική αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ. Τα 10 δισ. ανθρώπων του 2050 θα πρέπει να τραφούν, να ζεσταθούν, να μετακινηθούν, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να ικανοποιήσουν ταυτόχρονα όλες τις υπόλοιπες καταναλωτικές τους ανάγκες.

Στις 19 Αυγούστου 2014 η National Academy Press (NAP) των ΗΠΑ ανακοίνωσε τη δημοσίευση «μελέτης» (“Workshop Summary”) με τίτλο: “Can Earth’s and Society’s Systems Meet the Needs of 10 Billion People?: Summary of a Workshop”. Η NAP ανήκει στην Αμερικανική Ακαδημία Επιστημών (NAS).

Στη μελέτη καταδεικνύεται ακριβώς αυτή η αγωνία των επιστημόνων για τη διαχείριση του κόσμου το 2050. Η ανθρωπότητα οδεύοντας προς το 2050 βρίσκεται λοιπόν μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Είναι λογικό ίσως να πραγματοποιήσει κάποιος την εκτίμηση πως οι αλλαγές που βλέπουμε τριγύρω μας έπρεπε να ξεκινήσουν αρκετά πριν το 2020-2025.

Προκειμένου να καλυφθεί η ζήτηση σε ενέργεια το 2050, και με δεδομένο πως μέχρι να επιβεβαιωθούν τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, να εκτιμηθεί η οικονομική τους αξία, να ξεκαθαρισθούν οι γεωπολιτικές τριβές, και να έρθουν αυτά στην επιφάνεια, θα περνούσε αρκετό χρονικό διάστημα. Είναι γνωστό άλλωστε πως τέτοιου είδους projects (υδρογονάνθρακες & ορυχεία), απαιτούν πολλά έτη μέχρι να υλοποιηθούν.

Η γεωπολιτική κουζίνα κοχλάζει λοιπόν. Οποτεδήποτε συμβαίνουν μεγάλες παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλαγές αυτές συμπιέζουν πάντα το εσωτερικό των κοινωνιών-χωρών προκαλώντας με τη σειρά τους άλλες εσωτερικές αλλαγές. Όταν αλλάζει το έξω, σίγουρα θα αλλάξει και το μέσα.

Η Ελλάδα πιθανώς (;) θα καταστεί χώρα παραγωγός υδρογονανθράκων. Ωστόσο, το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την παρουσία διαφθοράς οριζοντίως και καθέτως μπορεί να αποβεί επικίνδυνο μείγμα για τη χώρα μας. Το έχουμε ξαναγράψει: η διαφθορά σε συνδυασμό με ορυκτούς πόρους αποτελούν κίνδυνο για την Εθνική Ασφάλεια της χώρας.

Αν δεν ξεμπερδέψουμε με την Ελληνική ολιγαρχική διαφθορά υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι εκεί «έξω» να θεωρήσουν τις εντός Ελλάδος ολιγαρχικές ελίτ ως επικίνδυνες για τη διαχείριση των υδρογονανθράκων και ως εκ τούτου, επικίνδυνες για την Εθνική Ασφάλεια άλλων κρατών… Ουδείς θα ήθελε Έλληνες «Καντάφηδες» μέσα στην ΕΕ…

Από την πλευρά μας ως απλοί πολίτες ας οπλιστούμε με θάρρος και αισιοδοξία και ας εξασκήσουμε όση διορατικότητα και προσαρμοστικότητα διαθέτουμε για να καλλιεργήσουμε το καινούριο… Το οφείλουμε στα παιδιά μας.

Πηγή: defence-point

«Τέτοια ὥρα τέτοια λόγια», θὰ πεῖ ὁ κάθε καλοπροαίρετος, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα ἀνενημέρωτος ὀρθόδοξος χριστιανός, ποὺ εἶναι βαφτισμένος στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶναι ὥρα νὰ ἀσχολούμαστε μὲ «λεπτομέρειες» καὶ «ἀσήμαντα πράγματα», ἐνῶ ὁ κόσμος καίγεται στὴν κυριολεξία, μὲ ὅσα φοβερὰ καὶ θλιβερὰ συμβαίνουν γύρω μας, κοντά μας; Νὰ μιλᾶμε αἴφνης γιὰ τὴ βασίλισσα Σοφία καὶ τὴν «ἐπιθυμία» της νὰ προσκυνήσει τὴν ἁγία Ἑλένη καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό!

Ναί, εἶναι ὥρα καὶ μάλιστα πολὺ κατάλληλη. Διότι μὲ αὐτὴν τὴν ἀφορμὴ βεβαιώνεται ἀπὸ στόματα ὀρθοδόξων ποιμένων ἡ ταύτιση τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς αἱρέσεις. Χάθηκε τὸ κριτήριο ἢ γίνεται σκόπιμα; Ὅποιο ἀπὸ τὰ δυὸ κι ἂν ἰσχύει, δὲν εἶναι τυχαῖο τίποτε σήμερα καὶ ὅ,τι γίνεται  ἀπὸ τοὺς πρωτομάστορες τῆς Παγκοσμιοποίησης, γίνεται πάντα μὲ συγκεκριμένο σκοπὸ καὶ μεγάλη μαεστρία, γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ἔχοντας ἀνὰ χείρας ὡς ἰσχυρὴ βακτηρία τὸν Οἰκουμενισμό.

Ἡ βασίλισσα τῆς Ἱσπανίας Σοφία, πρόσωπο ἀξιοσέβαστο, ζήτησε νὰ προσκυνήσει τὴν ἁγία Ἑλένη καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό, στὸ ναὸ τῆς ἁγίας Βαρβάρας. Δικαίωμά της. Ἡ Σοφία, καθὼς γράφει τὸ βιογραφικό της, γεννήθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ βαφτίστηκε ὀρθόδοξη. Ὅταν ὅμως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ παντρευτεῖ τὸν Κάρολο τῆς Ἱσπανίας καὶ νὰ γίνει βασίλισσα, ἀπαρνήθηκε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀσπάστηκε τὸν Παπισμό. Ἔκτοτε παραμένει παπικὴ στὴν πίστη της, μὲ ξεχωριστὰ προνόμια, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν Πάπα. «Ἡ πριγκίπισσα Σοφία παντρεύτηκε τὸν Χουᾶν Κάρλος στὴν Ἀθήνα στὶς 14 Μαΐου τοῦ 1962. Ἐπιπλέον, μεταστράφηκε στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ καὶ παραιτήθηκε τῶν δικαιωμάτων της στὸν ἑλληνικὸ θρόνο»(Βικιπαίδεια). Αὐτὸ σὰν πληροφορία, γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸ θέμα. Ποιὸ λοιπὸν τὸ ὕποπτο καὶ ἀντορθόδοξο σὲ ὅλη τὴν ὑπόθεση;  
Τὴν ὑποδέχτηκαν, λέει ἡ εἴδηση, οἱ ἐπίσκοποι Φαναρίου Ἀγαθάγγελος καὶ ὁ Σαλώνων Ἀντώνιος. Δύο ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι. Καὶ τῆς εἶπαν μεταξύ των ἄλλων ὅτι «…ἐδῶ αὐτὲς τὶς μέρες χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς Χριστιανοσύνης» καὶ ἐπιπλέον ἀναφέρθηκαν στὴ σημασία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο. Μάλιστα, τῆς προσέφεραν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης…», λέει ἡ εἴδηση.

«Χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς χριστιανοσύνης», λέει ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος. Τῆς χριστιανοσύνης καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἃς τὸ προσέξουμε αὐτό. Ἡ γενικότητα αὐτὴ στὸ λόγο του δὲν εἶναι τυχαία. «Τῆς χριστιανοσύνης», δηλαδή, ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, εἴμαστε ἕνα ὡς «χριστιανοσύνη». Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ σὲ ὅλους τους ἄλλους «χριστιανοὺς» ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες, πὼς ὑπάρχει καὶ σ` αὐτοὺς ἐκκλησιαστικότητα. Ἢ ἀκόμη παραπέρα, ὅτι καλῶς ἐπισκιάζεται ἡ μοναδικότητα τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ὅπως διαμηνύεται αὐτὸν τὸν καιρὸ ἀπὸ τὸν προτεστάντη Γ.Γ. αὐτοῦ, Νορβηγὸ Δρα Ὄλαβ Φύξε Τβέιτ καὶ ἐξισώνεται μὲ ὅλα τα ἄλλα θρησκευτικὰ κατασκευάσματα.  Καὶ θέλουν αὐτοὶ οἱ «ποιμένες» νὰ μᾶς πείσουν, πὼς δὲν ὑπάρχει οἰκουμενιστικὸ κίνημα, πὼς δὲν ὑπάρχει οἰκουμενισμός.  

Ἡ ὑποκρισία καὶ ὁ ὕπουλος τρόπος δράσης δὲν ἁρμόζει σὲ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ λίγο καὶ τὸ ἐλάχιστο στὴν ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν τὴν προδοτικὴ στάση ἀπέναντι σ` αὐτὴν καὶ στὸ Χριστό, χάριν τοῦ Καίσαρος. Δυστυχῶς, τὰ συνεχῆ συμβαίνοντα «ἀσήμαντα» ἀπὸ χρόνων πολλῶν, εἶναι αὐτὰ ποὺ διαμόρφωσαν τὴν παροῦσα  ἀδιέξοδη κατάσταση στὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ τὴν ὁποία ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία δὲν φέρει καμιὰ εὐθύνη.

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων της καὶ ἡ Πάτρια Παράδοσή της δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ στὴν ἱστορία  ὑποκινητὲς ἢ αἴτιοι οὐδενὸς κακοῦ. Δὲν ἐννοοῦμε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν διακόνησαν ἢ τὴν διακονοῦν ἀναξίως, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία της. Δὲν εἶναι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει συνεργὸς κανενὸς οὔτε καὶ θὰ ἐπιφορτισθεῖ στὸ ἐλάχιστό τα ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται ἀπὸ ἄλλους.

Διότι αὐτὸ θὰ συμβεῖ ἐν καιρῶ, ἂν γίνει ἡ λεγόμενη «ἕνωση» μὲ τὶς τιθέμενες προϋποθέσεις. Θὰ συνεχίζονται οἱ γνωστὲς ἀπὸ τὴν ἱστορία παπικὲς μέθοδοι ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη καὶ θὰ τὶς «χρεώνεται» καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, παρόλο ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση, ὄχι μόνο στὴν πίστη ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς φράγκικες νοοτροπίες. Συνεπῶς δὲν ἔχει λόγο καὶ συμφέρον καν νὰ συνυπάρξει μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς παπικὲς καὶ προτεσταντικὲς αἱρέσεις.  

Ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχει νὰ ἀπολογηθεῖ σὲ κανέναν ἡ Ὀρθοδοξία! Τὸ ἔργο της εἶναι ἕνα: Νὰ παραμείνει στὸ δρόμο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ παράγει ἁγίους. Νὰ παραμένει ἀληθινὴ Κιβωτὸς Σωτηρίας ἕως ἐσχάτων, γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος σκοπός της καὶ νὰ κρατᾶ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, σὲ ὅσους τὴν ἀναγνωρίζουν ὡς ἀληθινὴ μητέρα καὶ θέλουν νὰ ἐπιστρέψουν σ` αὐτήν.

Κιλκίς, 6-6-2017

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

Ἕνα ἀπό τά πολλά μέτωπα στά ὁποῖα πρέπει νά δώσει μία πραγματική μάχη ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, εἶναι ἡ μαγεία καί οἱ αἱρέσεις. Παλαιότερα ὑπῆρχε μόνον ἡ μαγεία, πού ἦταν καί εἶναι βαθιά ριζωμένη στήν ψυχή τῶν Ἀφρικανῶν. Ὁ φύλαρχος κάθε φυλῆς, εἶναι συνήθως καί μάγος καί ἔχει γενικές ἐξουσίες σέ ὅλους. Διοικητικές, δικαστικές, πνευματικές κ.λπ.

Μέ τόν ἐκχριστιανισμό τῶν Ἀφρικανῶν ἀπό τίς Ἱεραποστολές, σιγά-σιγά εἰσῆλθε καί ἕνα νέο μέτωπο, πού διεδέχθη τή μαγεία, ἤ καί συμβαδίζει μαζί της. Εἶναι οἱ αἱρέσεις. Μόνο στήν πόλη τοῦ Κολουέζι  (μέ 350.000 κατοίκους περίπου) ὑπάρχουν περί τίς 500 αἱρέσεις. Πρετεστάντες μέ τίς πολλές παραφυάδες τους, Tabernakl, Γκαραγκάζι, “ἐκκλησία” κάρμεν, Πεντηκοστιανοί, Μεθοδισταί, Νεοαπόστολοι, Συναγωγή τῆς Σιών, Συναγωγή τῆς Ἱερουσαλήμ, Dieu merci, “ἐκκλησία” Μπεθίλ, Ἀντβεντισταί τῆς 7ης ἡμέρας, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Μορμόνοι, Ρωμαιοκαθολικοί, ἐκκλησία ρόκ τοῦ Χριστοῦ καί πάμπολλες ἀκόμη. Ὁ πειρασμός βλέποντας ὅτι ἡ μαγεία καί ἡ εἰδωλολατρία μέ τήν ἔλευση τῶν χριστιανικῶν ἱεραποστολῶν ἀρχίζει νά χάνει ἔδαφος, ἐφεῦρε τίς αἱρέσεις, σάν ὑποκατάστατο τῆς μαγείας, ὥστε εἴτε μέ τόν ἕνα εἴτε μέ τόν ἄλλον τρόπο νά κρατᾶ τούς ἀφρικανούς ἀδελφούς στό σκοτάδι.

Ἀναφερθήκαμε ἀνωτέρω στόν εὐαγγελισμό πού ἀπευθύνεται στά ἔθνη. Τώρα, ἐρχόμαστε στόν εὐαγγελισμό πού πραγματοποιεῖται στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Εἶναι ὁ εὐαγγελισμός ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Συνίσταται στήν εὐεργετική ἐπίδραση πού ἔχει στούς συνανθρώπους μας, στό περιβάλλον μας, ὁ κάθε λόγος μας, ἡ συμπεριφορά μας, τό παράδειγμά μας, ἡ ψυχική μας διάθεση, ἡ ἀνεκτικότητα πρός τίς ἰδιομορφίες τῶν ἄλλων, οἱ ἀρετές μας. Αὐτός εἶναι ὁ εὐαγγελισμός πού μᾶς καθιστᾶ ὅλους, τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς, Ἱεραποστόλους, ὥστε ἡ λέξη χριστιανός νά εἶναι στόν αὐτό ὁμόκεντρο κύκλο, μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου.

Στή σημερινή ἐποχή πού ἔχουν ἀρχίσει νά καταρρέουν οἱ ἀξίες καί οἱ πνευματικές ἀρχές, πού βάλλεται ἡ πίστη μας, ἡ γνήσια ἑλληνική παράδοσή μας, προβάλλεται δέ ἡ ἀθεΐα καί ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ ἀποτέλεσμα ν' ἀπομακρύνουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐπικρατεῖ μία δυσπιστία στίς σχέσεις, αὐξάνονται οἱ ψυχικές παθήσεις, οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν μία παρηγοριά, μία τόνωση τοῦ ἠθικοῦ τους. Αὐτό μπορεῖ νά ἔλθει ἀπό ἕνα καλό λόγο ἤ μία φιλάδελφο ἐνέργεια ἤ καί ἀπό ἕνα μόνο χαμόγελο τοῦ συνανθρώπου μας, συμπεριφορά δηλαδή πού ἔχουν οἱ χαριτωμένοι ἀπό τόν Κύριο ἄνθρωποι.

Ὅταν λοιπόν αὐτή ἡ χαριτωμένη κατάσταση εἶναι μόνιμη συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού πάντοτε ἔχουν τό χαμόγελο στό πρόσωπο καί ἕνα καλό λόγο στά χείλη, πού δέν κατακρίνουν, ἀλλά μέ ταπείνωση ἀντιμετωπίζουν ὅλες τίς καταστάσεις, ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά κατακτοῦν τούς ἄλλους. Νά κερδίζουν τήν ἐμπιστοσύνη τους καί ὅταν ἔλθει κάποτε ἡ ὥρα νά εὐαγγελισθοῦν ὅπου πρέπει, ὁ εὐαγγελισμός νά γίνεται ἀβίαστα καί ἀμέσως ἀποδεκτός. Νά μή χρειάζεται δηλαδή νά ταξιδεύσουν στήν Ἀφρική ἤ ὅπου ἀλλοῦ, γιά νά κηρύξουν ἐκεῖ ἱεραποστολικά τό εὐαγγέλιο, ἀλλά νά κάνουν τήν Ἱεραποστολή στόν τόπο πού ἐργάζονται, ζοῦν καί κινοῦνται.

Εἶναι καί αὐτός ἕνας «εὐαγγελισμός» πού γίνεται χωρίς λόγια, χωρίς προσπάθεια, πού στηρίζεται στήν ἁγιότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, καί τούς συγχρόνους Ἁγίους Γέροντες, Ἅγιο Πορφύριο, παπα-Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο, πού δέν ἐξήρχοντο στόν κόσμο γιά νά κάνουν Ἱεραποστολή, ἀλλά πλῆθος κόσμου συνέρρεε στό ταπεινό κελλί τους ν' ἀκούσουν τίς σοφές συμβουλές τους, καί ὠφελοῦντο.

Προηγουμένως ἀναφέραμε καί μία μορφή εὐαγγελισμοῦ, πού ἴσως φανεῖ λίγο παράξενη, πού τήν κάνουμε ἐμεῖς στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας· ξεκινάει ἀπό ἐμᾶς καί καταλήγει σέ μᾶς. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε εὐαγγελίζοντες καί εὐαγγελιζόμενοι. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὅταν κάνουμε τόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό τήν κοπρία τῶν παθῶν, καί ν' ἀνακαλύψουμε ἐκεῖ τήν ἀπωλεσθεῖσα δραχμή, τόν πολύτιμο μαργαρίτη, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κατά τούς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου, «ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21), κι' ἔτσι νά γίνουμε ἄνθρωποι θεωμένοι. Δηλαδή ἄνθρωποι πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπέτυχαν τό καθ' ὁμοίωσιν, καί ἔγιναν Θεοί κατά Χάριν.

Γιά σκεφθεῖτε ἀλήθεια, ἐάν ὁ καθένας μας ἔκανε αὐτόν τόν ἀγώνα, καί ἐπετύγχανε αὐτό τό μεγάλο ἀποτέλεσμα, τήν Θέωση. Τότε δέν θά εἴχαμε ἀνάγκη νά γίνεται Ἱεραποστολή στούς ἄλλους, ἀφοῦ καί οἱ ἄλλοι θά εἶχαν φθάσει στό ἐπιθυμητό αὐτό ἀποτέλεσμα.

Κατ' αὐτήν τήν ἔννοιαν λοιπόν ὀφείλουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γίνουμε Ἱεραπόστολοι. Ἱεραπόστολοι πρῶτα τοῦ ἐαυτοῦ μας, καί νά εἴμαστε “ἅμα Χριστιανοί, ἅμα Ἱεραπόστολοι”.

Αὐτή δέ ἡ μορφή τοῦ εὐαγγελισμοῦ, πού ἀναφέραμε τελευταῖα, εἶναι μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὑπάρξεως ἀπό αὐτούς πού εὐαγγελίζονται τά ἔθνη.

Δέν μπορεῖ ὁ Ἱεραπόστολος νά ξεκινήσει τόν εὐαγγελισμό πρός τρίτους ὅταν προηγουμένως δέν ἔχει ἀγωνισθεῖ γιά τόν προσωπικό του εὐαγγελισμό, τόν προσωπικό του ἁγιασμό. Ἄν δέ κατορθώσει νά ἐπιτύχει, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τό νά πράττει ὅσα διδάσκει, μέγας θά κληθεῖ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἐπειδή ὅμως αὐτό ἀπαιτεῖ μία τέχνη, μία πνευματική τέχνη, κατά τήν ὁποία ἔχει ἀντίπαλο ἄϋλα πνεύματα, ὅλες τίς σκοτεινές δυνάμεις πού προσπαθοῦν ν' ἀποτρέψουν νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό συνήθως οἱ ἱεραποστολικές προσπάθειες ἀρχίζουν ἀπό τά μοναστήρια, ἀπό τούς μοναχούς. Αὐτοί ἀκολουθοῦν τήν πνευματική πορεία πού ἔχει χαραχθεῖ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί ἡ ὁποία διέρχεται ἀπό τρία στάδια: τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό καί τέλος τή θέωση.

Κατά τόν π. Σοφρώνιο Σαχάρωφ, ὁ μοναχισμός ἀποτελεῖ μία πνευματική καλλιέργεια, πού ἐφάμιλλη μέ αὐτήν, δέν ὑπάρχει σ' αὐτόν τόν κόσμο.

Γεννιόμαστε ὄχι ὡς ἤδη τέλεια ὄντα, ἱκανά νά γνωρίσουν τόν Θεό, ἀλλά ὡς δυνατότητες, ὡς φύλλα λευκοῦ χαρτιοῦ ὅπου θά χαραχθεῖ μέ τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἡ γνώση γι' Αὐτόν. Τό μοναστήρι καί ἡ μοναστική ζωή εἶναι ἀκριβῶς ἡ Σχολή τῆς γνώσης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνεχής δέ πάλη πού κάνει ὁ μοναχός κατά τῶν παθῶν καί ὁ διαρκής ἀγώνας του γιά τήν κάθαρση ἀπ' αὐτά, λεπτύνει τόν νοῦ. Φωτίζει, ἁγιάζει, δέν τόν φέρνει σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά τήν ὑπερβαίνει, νικᾶ τόν κοσμικό νόμο, καί τότε γίνεται ὑπερκόσμιος. Γι' αὐτό ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρει ὅτι ὁ μοναχικός τρόπος ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν ἔσχατη καί ὕψιστη Χάρη.

Τονίζουμε ὅτι ὁ προαναφερθείς τρόπος πνευματικῆς ἀνόδου καί τελειώσεως εἶναι κοινός γιά ὅλους, μοναχούς καί λαϊκούς. Μποροῦν δηλαδή καί οἱ λαϊκοί ἀδελφοί, ἐφ' ὅσον ἀγωνισθοῦν, νά ἀνέλθουν ὅλες τίς βαθμίδες καί νά ἐπιτύχουν τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τελειώσεως. Κατά δέ τόν Ἅγ. Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, οἱ μοναχοί εἶναι φῶς στούς ἀνθρώπους, στούς μοναχούς δέ οἱ ἄγγελοι.

Ὅλες αὐτές οἱ σκέψεις πρέπει νά μᾶς εὐαισθητοποιήσουν ἔτι πλέον στό θέμα τῆς Ἱεραποστολῆς, ὥστε νά ἔχουμε μία μεγαλύτερη προσέγγιση στόν εὐλογημένο χῶρο της.

Ἄς πάρουμε ἀπόφαση, ὅσοι δέν τό πράττουμε, νά προσφέρουμε λίγα λεπτά προσευχῆς κάθε ἡμέρα, γιά ὅλους ὅσους ἀναλίσκονται καθημερινά γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν “ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένων”.

Ἄς προσευχόμαστε γιά τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο πού ἀγκαλιάζει μέ τήν πατρική του ἀγάπη ὅλες τίς Ἱεραποστολές τῆς Ἀφρικῆς, ὁ Κύριος νά τοῦ δίνει ὑγεία καί μακρότητα ἡμερῶν.

Ἄς προσευχόμαστε καί γιά τούς δεχομένους τόν εὐαγγελισμόν αὐτόν, ὁ Κύριος νά τούς στερεώνει στήν ἁγία Πίστη μας, νά τούς χαριτώνει καί ἁγιάζει, ὄχι πρός τιμήν καί ἔπαινον ἡμῶν, ἀλλά πρός δόξαν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Ο άγιος αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο - Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο καθώς ο πατέρας του ήταν Ρωμαιοκαθολικός ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο.

 Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1903 και παρακολουθεί μαθήματα οφθαλμολογίας.

 Το 1904, με το ξέσπασμα του Ρωσο - Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Εκεί συναντήθηκε και με την Άννα Βασιλίεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία. Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετά σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρέπει στις εγχειρήσεις των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων.

 Το 1917 ο Βαλεντίν εκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Η ρωσική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η εκκλησία βρέθηκε στο στόχαστρο των Μπολσεβίκων. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τότε ο Βαλεντίν συνελήφθη για πρώτη φορά. Αιτία ήταν η συκοφαντία ενός νοσοκόμου. Με τη βοήθεια του Θεού αποκαλύφθηκε η αλήθεια και ο γιατρός αφέθηκε ελεύθερος. Η περιπέτεια αυτή όμως, παρά το αίσιο τέλος της, αναστάτωσε την Άννα, η οποία έπασχε ήδη από φυματίωση, και η υγεία της επιδεινώθηκε σε βαθμό που λίγες ημέρες αργότερα υπέκυψε. Μετά τον θάνατό της ο γιατρός εμπιστεύτηκε τα παιδιά του στη Σοφία Σεργκέγεβνα, μια πιστή νοσοκόμα, η οποία τους στάθηκε σαν δεύτερη μητέρα για πολλά χρόνια.

 Ο Βαλεντίν ήταν πολύ πιστός και αυτό ήταν έκδηλο στον τρόπο που εργαζόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν οι πρώτες αντιδράσεις από τους εκπροσώπους του αθεϊστικού καθεστώτος. Στο μεταξύ στους διωγμούς προστίθεται και η πληγή της «ζώσης εκκλησίας» που σκοπό είχε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κράτους διαιρώντας τους κληρικούς και τους πιστούς, και να τους απομακρύνει από την αληθινή πίστη.

 Σ' αυτή την εποχή των δοκιμασιών για την Εκκλησία, ο γιατρός συμμετείχε ενεργά στη ζωή της εκκλησίας. Όταν κατηγορήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν Ιννοκέντιος από τους σχισματικούς, ο γιατρός υπερασπίστηκε με σθένος την κανονική τάξη. Ο αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος, εντυπωσιασμένος από την παρρησία του Βαλεντίν, του προτείνει να γίνει ιερέας. Πράγματι, η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1921 και μια εβδομάδα αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Το καλοκαίρι του 1923 η «ζώσα εκκλησία» κάνει την επίθεσή της και εκτοπίζει τον επίσκοπο Ιννοκέντιο. Ο κλήρος και ο λαός της Τασκένδης, όντας στο έλεος των σχισματικών, εκλέγουν στη θέση του επισκόπου τον π. Βαλεντίν Βόινο - Γιασενέτσκι. Η κουρά του σε μοναχό έγινε κρυφά στο σπίτι του ιερέα - καθηγητή. Καταλληλότερο όνομα για το νέο επίσκοπο κρίθηκε εκείνο του αποστόλου, ευαγγελιστή, αγιογράφου και ιατρού Λουκά. Στη συνέχεια, ταξίδεψε ως Πεντζικέντ για να χειροτονηθεί επίσκοπος.

Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και πολύ σύντομα ο επίσκοπος Λουκάς συνελήφθη. Κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Στη φυλακή είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει και το σύγγραμμά του: «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων», το οποίο όμως δεν εκδόθηκε για πολλά χρόνια, παρόλη τη σημασία του για την ιατρική επιστήμη, επειδή ο συγγραφέας επέμεινε να γραφεί στο εξώφυλλο το αρχιερατικό του αξίωμα.

Στο διάστημα της απουσίας του οι εκπρόσωποι της «ζώσης εκκλησίας» κατέλαβαν τις εκκλησίες, μα ο λαός, πιστός στις συμβουλές του ποιμένα του, απείχε από τους ναούς. Λόγω της μεγάλης του επιρροής οι υπεύθυνοι της G.P.U. («Κρατική Πολιτική Διεύθυνση») αποφάσισαν να απομακρύνουν τον επίσκοπο Λουκά από την Τασκένδη. Την ώρα της αποχώρησής του πλήθος κόσμου στάθηκε στις γραμμές του τρένου προκειμένου να εμποδίσει την αναχώρηση. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις και ο επίσκοπος Λουκάς πήρε τον μακρύ και βασανιστικό δρόμο της εξορίας.

Φυλακίζεται κάτω από άθλιες συνθήκες στη Μόσχα. Εκεί διαπιστώνει τα πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή. Παρόλες τις κακουχίες, η συμπεριφορά του επισκόπου απέναντι σε όλους τους κρατουμένους προκαλούσε το σεβασμό ακόμη και των πιο αρνητικών.

Ενώ οι γιατροί βεβαίωναν πως η κατάσταση της υγείας του δεν το επιτρέπει, ο επίσκοπος Λουκάς αναχώρησε εξόριστος για τη Σιβηρία. Το καθεστώς τον εγκαθιστά στην πόλη Γενισέισκ, για να τον στείλει αργότερα ακόμη 2000 χλμ μακρύτερα στην πόλη Τουρουχάνσκ. Και στο νέο τόπο της εξορίας δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονταν, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες. Ο λαός του Τουρουχάνσκ τον περιέβαλλε με πολύ αγάπη και σεβασμό. Αυτό ήταν αρκετό για τους αθέους που σχεδίασαν νέα εξορία για τον επίσκοπο - γιατρό, αυτή τη φορά τον έστειλαν πέρα από τον αρκτικό κύκλο, στο χωριό Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει. Η υγεία του επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν πολύ επικίνδυνη για τη ζωή του. Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του. Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω τις αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, δύο μήνες αργότερα, με αιτία το θάνατο ενός αγρότη οι κάτοικοι του Τουρουχάνσκ ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν την επιστροφή του επισκόπου. Οι αρχές δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσουν. Έτσι ο επίσκοπος Λουκάς, που από όραμα είχε ειδοποιηθεί για το πέρας της δοκιμασίας του, επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ και συνέχισε απερίσπαστος τις ασχολίες του για οκτώ ακόμη μήνες, μέχρι, δηλαδή, το τέλος της εξορίας του.

Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν ξέχασε ποτέ τα παιδιά του και επικοινωνούσε μαζί τους όσο πιο συχνά μπορούσε.

Στο Κρασνογιάρσκ παρουσιάζεται στη G.P.U. για ανάκριση. Εκεί ο βοηθός του διοικητή ανακοίνωσε στον επίσκοπο πως μπορούσε να πάει όπου ήθελε, ήταν ελεύθερος. Όπως ήταν φυσικό ο επίσκοπος ξεκίνησε για την Τασκένδη. Δυστυχώς εκεί αντιμετωπίζει τις συκοφαντίες ακόμη και συνεργατών του, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση από την έδρα του επισκόπου.

Στην Τασκένδη συνεχίζει τις φιλανθρωπίες του, μα οι αντίπαλοί του δεν έπαψαν να ψάχνουν ευκαιρία για να τον διώξουν.

Η αφορμή δεν άργησε να βρεθεί και ο επίσκοπος βρέθηκε πάλι υπόλογος απέναντι στα κομματικά στελέχη. Ο σκοπός αυτή τη φορά ήταν να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από το ιερό του αξίωμα. Μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις και απεργίες πείνας και αφού πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, ο επίσκοπος, εξορίστηκε για μια ακόμη φορά στη Βόρεια Ρωσία. Οι δραστηριότητές του εκεί ενόχλησαν όχι μόνο τις αρχές αλλά και τους κατοίκους. Σύντομα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να πάει στο Λένινγκραντ.

Μετά την ανάρρωσή του πέρασε μια μακρά περίοδο δοκιμασιών και περιπλανήσεων. Οι εκπρόσωποι του Κόμματος πιέζουν τον επίσκοπο να εγκαταλείψει την ιερωσύνη. Στην περίοδο αυτή της πνευματικής δοκιμασίας αρχίζει να χάνει την όραση από το αριστερό μάτι λόγω αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα. Επίσης, τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» εκδίδονται χωρίς να αναγραφεί το αξίωμά του. Εν καιρώ επανακτά την εσωτερική γαλήνη, που είχε στερηθεί, και περνά δύο χρόνια ηρεμίας και ειρήνης κοντά στα παιδιά του.

Ο επίσκοπος Λουκάς ήταν 60 ετών, όταν συνελήφθη για τέταρτη φορά. Από το φάκελλο που διατηρούσαν στην Ασφάλεια, μπορούμε να γνωρίζουμε τις δραστηριότητές του. Ενώ από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, έδινε και το μισθό του σε αγαθοεργίες, δηλαδή βοηθούσε όσους φτωχούς, άπορους και εξόριστους ανθρώπους τύχαινε να γνωρίζει. Οι φιλανθρωπικές ενέργειές του ενόχλησαν και πάλι το καθεστώς που τον συνέλαβε εκ νέου και τον οδήγησε στη Σιβηρία.

Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο επίσκοπος - γιατρός, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών. Τα Κόμμα αναγνωρίζει την αξία του ως γιατρού και τον διορίζει αρχίατρο του στρατιωτικού νοσοκομείου και σύμβουλο όλων των νοσοκομείων της περιοχής. Παρόλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα.

Την Άνοιξη του 1942 αλλάζει η στάση της πολιτείας απέναντι στον ίδιο, αλλά και απέναντι στην Εκκλησία. Σε όλη την επικράτεια της Ρωσίας ανοίγουν εκκλησίες και ο λαός βρίσκει καταφύγιο στους ναούς από την παραφροσύνη του πολέμου. Για να καλυφθούν οι υπάρχουσες ανάγκες ο επίσκοπος Λουκάς προάγεται σε αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ.

Οι Γερμανοί υποχωρούν και ο αρχιεπίσκοπος μεταφέρεται δυτικότερα, στο Ταμπώφ. Εκείνη την εποχή είναι υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία. Η Εκκλησία για να τον διευκολύνει τον μεταθέτει στην Αρχιεπισκοπή Ταμπώφ και Μιτσούρινσκ.

Το 1946 ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς βραβεύθηκε με το βραβείο Στάλιν για την ηρωική εργασία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και για την μεγάλη προσφορά του στην ιατρική επιστήμη.

Στα 70 του χρόνια γίνεται αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Εκεί το έργο του είναι δύσκολο. Η φτώχεια έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά, στο σπίτι του, τους άπορους της περιοχής. Στρέφει το ενδιαφέρον του στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς τον αποκλείουν από κάθε επιστημονικό συνέδριο. Κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανοίξουν εκκλησίες. Ταυτόχρονα προσπαθεί να πατάξει την αμέλεια και την αδιαφορία των ιερέων τονίζοντας πως πρέπει οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους πιστούς. Παράλληλα εξασκεί το έργο του ιατρού προσφέροντας αναργύρως τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα άνθρωπο. Ακολουθώντας το υπόδειγμα του Θεανθρώπου όλη του τη ζωή «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος».

Με τη βελτίωση στις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους ο αρχιεπίσκοπος βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του ασχολία, δηλαδή το κήρυγμα. «Θεωρώ βασικό αρχιερατικό μου καθήκον να κηρύττω παντού και πάντα το Χριστό». Σημειώνει ο ίδιος. Από τα κηρύγματά του καταγράφηκαν περίπου 750, τα οποία αποτέλεσαν 12 τόμους (4500 σελίδες), και έχουν χαρακτηριστεί «εξαιρετικό φαινόμενο στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία».

Την Άνοιξη του 1952 επιδεινώνεται η όρασή του, ενώ στις αρχές του 1956 τυφλώνεται οριστικά.

Το 1953 τον Στάλιν διαδέχεται ο Νικήτας Κρουτσώφ, ο οποίος ξεκίνησε νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας που κορυφώνονται το 1959. Ο Αρχιεπίσκοπος μεριμνά για το ποίμνιό του και προσπαθεί να του δώσει κουράγιο.

Εκείνη την εποχή γράφει στο μεγαλύτερο γιό το Μιχαήλ: «Είναι όλο και πιο δύσκολο να διευθύνει κανείς τις υποθέσεις της Εκκλησίας. Οι εκκλησίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, δεν υπάρχουν ιερείς και ο αριθμός του όλο και ελαττώνεται...Κατά τόπους η αντίδραση φτάνει μέχρι εξεγέρσεως κατά της αρχιερατικής εξουσίας μου. Δεν μπορώ να το υποφέρω στα ογδόντα μου χρόνια. Αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου, συνεχίζω το δύσκολο έργο μου».

Η αγάπη του κόσμου προς τον αρχιεπίσκοπο Λουκά ήταν έκδηλη. Ακόμα και αλλόθρησκοι η άπιστοι τον έβλεπαν με σεβασμό.

Ο αρχιεπίσκοπος είναι ήδη 84 ετών. Διαισθάνεται πως το τέλος του πλησιάζει. Τα Χριστούγεννα του 1960 λειτουργεί για τελευταία φορά και για τον καιρό που απομένει, περιορίζεται στο να κηρύττει. Τελικά την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961, ημέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες της Αγίας Ρωσίας, κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκοπος - γιατρός Λουκάς Βόινο - Γιασενέτσκι. Παρά την έντονη αντίδραση των Κομματικών, η κηδεία του αρχιεπισκόπου μετατράπηκε σε λαϊκή επανάσταση. Η Ε.Π. Λέικφελντ περιγράφει: «Οι δρόμοι πλημμύρησαν από γυναικούλες με άσπρα μαντίλια στα κεφάλια. Προχώρησαν σιγά - σιγά μπροστά από τη σορό του Δεσπότη. Ακόμη και οι γερόντισσες δεν πήγαιναν πίσω. Τρείς σειρές τεντωμένων χεριών λες και οδηγούσαν το αυτοκίνητο. Ο δρόμος μέχρι και το κοιμητήριο ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα. Και μέχρι την πόρτα του κοιμητηρίου ακουγόταν πάνω από τα κεφάλια με τα άσπρα μαντίλια, ο ύμνος: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Ό,τι και να έλεγαν σε αυτό το πλήθος, όσο κι' αν προσπαθούσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν, η απάντηση ήταν μία, κηδεύουμε τον αρχιεπίσκοπό μας».

Το Νοέμβριο του 1995 ανακηρύχτηκε άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στις 17 Μαρτίου 1996 έγινε με επισημότητα η ανακομιδή των λειψάνων του, που τέθηκαν για λαϊκό προσκύνημα στο ναό του κοιμητηρίου, αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Τα λείψανά του εξέπεμπαν μιάν άρρητη ευωδία, ενώ πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν θαυματουργικά. Τρείς μέρες αργότερα, στις 20 Μαρτίου 1996, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον Ι. Ναό Αγ. Τριάδος. Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου επέτειο της κοιμήσεώς του.

Πηγή: (Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

… Επειδή πολλές φορές θελήσατε νά μάθετε πῶς ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι πνευματικός, σύμφωνα με τόν ἀπόστολο (βλ. Ρωμ. 7:14), καί τί πρέπει νά γνωρίζουν καί νά κάνουν ὅσοι θέλουν νά τόν τηρήσουν, θα σᾶς πῶ γι’ αὐτό κατά τή δύναμή μου.

Πρῶτα-πρῶτα γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀρχή καί ἡμεσότητα καί τό τέλος κάθε καλοῦ. Τό καλό εἶναι ἀδύνατο νά πράττεται ἤ νά πιστεύεται παρά μόνο μέ τήν ἕνωση μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σέ κάθε προσπάθειά σου βάλε ἀρχή Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ ἀρχή κάθε καλοῦ, γιά νά γίνει κατά Θεόν ἐκεῖνο πού ἀποφάσισες νά κάνεις.

Ἡ βέβαιη πίστη εἶναι ἕνας ἰσχυρός πύργος. Καί ὁ Χριστός γίνεται τά πάντα γιά τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει.

Ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου, πού ὁδηγεῖ στήν ἐλευθερία, διδάσκει ὅλη τήν ἀλήθεια. Καί οἱ πιό πολλοί τόν διαβάζουν ἁπλά γιά νά τόν γνωρίσουν· λίγοι, ὅμως, τόν κατανοοῦν, ἀνάλογα μέ τήν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν. Ὁ νόμος αὐτός γιά νά διαβαστεῖ χρειάζεται ἐπίγνωση, για νά κατανοηθεῖ χρειάζεται τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἀλλά γιά νά ἐκπληρωθεῖ ἀπαιτεῖται τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ.

Μή ζητᾶς νά δεῖς τήν τελειότητα τοῦ θείου νόμου σέ ἐνάρετους ἀνθρώπους, γιατί τέλειος σέ ἀρετές δεν μπορεῖ νά βρεθεῖ κανείς. Ἡ τελειότητά του εἶναι κρυμμένη στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Κύριος εἶναι κρυμμένος μέσα στίς ἐντολές Του καί ἀποκαλύπτεται σ’ ἐκείνους πού Τόν ζητοῦν, ἀνάλογα μέ τήν προθυμία τους στήν ἐκτέλεση αὐτῶν τῶν ἐντολῶν.

Ὅταν ἀσκήσουμε βία στόν ἑαυτό μας γιά τήν ἐκτέλεση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τότε θά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ὁ νόμος τοῦ Κυρίου εἶναι τέλειος καί ὅτι ἐμεῖς μέν τόν ἐφαρμόζουμε μέ τά καλά μας ἔργα, κανείς ἄνθρωπος, ὅμως, δέν μπορεῖ νά τόν τηρήσει τέλεια χωρίς τούς οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος ἔχει ταπεινοφροσύνη καί ἐργασία πνευματική, ὅταν διαβάζει τίς θεῖες Γραφές, ὅλα τά ἐννοεῖ ἀναφορικά μέ τόν ἑαυτό του καί ὄχι μέ ἄλλον.

Νά μελετᾶς τά λόγια τῆς Γραφῆς, ἐκτελώντας τις θεῖες ἐντολές, καί μήν καταγίνεσαι σέ πλατειασμούς καί θεωρητικές ἀναλύσεις, πού φέρνουν ὑπερηφάνεια. Ἐκεῖνος πού γνωρίζει τό θέλημα τοῦΘεοῦ καί τό ἐκτελεῖ κατά τή δύναμή του, μέ μικρούς κόπουςἀποφεύγει τούς μεγάλους.

Ἐκεῖνος πού δέν προτιμᾶ θεληματικά τούς κόπους γιά χάρη τῆς εὐσέβειας, δοκιμάζεται σκληρότερα ἀπό τούς ἀθέλητους κόπους.Ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα βιβλίο πού τό ἔχουμε ἀπό τή φύση μας.Ἐκεῖνος πού τό μελετᾶ στήν πράξη, δέχεται θεία βοήθεια.

Ἄν ζητᾶς νά θεραπευθεῖς, φρόντισε τή συνείδησή σου καί κάνε ὅ,τι σοῦ λέει, καί πολύ θά ὠφεληθεῖς.

Τά κρυφά τοῦ κάθε ἀνθρώπου τά γνωρίζουν ὁ Θεός καί ἡ συνείδησή του. Ἀπ’ αὐτά τά δύο ἄς διορθώνεται ὁ καθένας.

Ἡ ἀγαθή συνείδηση ἀποκτᾶται μέ τήν προσευχή καί ἡ καθαρή προσευχή μέ τή συνείδηση. Γιατί ἀπό τη φύση τους ἔχουν ἡ μία τήνἀνάγκη τῆς ἄλλης.

Ὅποιος ἐκτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἄς περιμένει τον πειρασμό πού τήν ἀκολουθεῖ. Γιατί ἡ ἀγάπη πρός τον Χριστό μέ τά ἀντίθετα δοκιμάζεται.

Ἐκεῖνος πού θέλει νά νικήσει τούς πειρασμούς χωρίς προσευχή καί ὑπομονή, δέν θά τούς διώξει, ἀλλά θά περιπλακεῖ περισσότερο.

Μή λές ὅτι ἔχεις ἀποκτήσει ἀρετή χωρίς θλίψη. Γιατί ἡ ἀρετή πού ἀποκτᾶται μέ ἄνεση εἶναι ἀδοκίμαστη.

Τά αἰώνια ἀγαθά ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιά τούς ἀνθρώπους πού περνοῦν θλίψεις. Ὅμοια καί τά αἰώνια βάσανα ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιά τούς ἀνθρώπους πού περνοῦν μέ κενοδοξία καί ἡδονή.

Μή νομίζεις ὅτι κάθε θλίψη ἔρχεται στούς ἀνθρώπους ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εὐαρεστοῦν τόν Θεό, καί ὅμως ἔχουν θλίψεις. Γιατί ἡ Γραφή, πού λέει ὅτι «οἱ ἀσεβεῖς θά διωχθοῦν» (Ψαλμ. 36:28), λέει ἐπίσης ὅτι «ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ εὐσέβεια, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς» (Β΄ Τιμ. 3:12).

Στίς θλίψεις ἐναντιώθηκαν πολλοί μέ πολλούς τρόπους. Κανείς, ὅμως, δέν τίς ξεπέρασε χωρίς προσευχή καί μετάνοια.

Κάθε ἀθέλητης θλίψεως νά ἀναλογίζεσαι τό ἀποτέλεσμα, καί θά βρεῖς σ’ αὐτό τό σβήσιμο κάποιας ἁμαρτίας.

Κάθε κατά Θεόν θλίψη εἶναι πραγματικό ἔργο εὐσέβειας. Γιατί ἡ ἀληθινή ἀγάπη δοκιμάζεται μέ τά ἀντίθετα.

Τίς θλίψεις τοῦ παρόντος νά τίς ἀνταλλάσσεις προκαταβολικά μέ τά μελλοντικά ἀγαθά, καί ποτέ δέν θα ἀτονήσει ὁ ἀγώνας σου ἀπόἀμέλεια.

Οἱ χλευασμοί τῶν ἀνθρώπων φέρνουν θλίψη στην καρδιά, ἐξαγνίζουν ὅμως ἐκείνους πού τούς ὑπομένουν.

Ἄν ζημιωθεῖς ἤ χλευαστεῖς ἤ διωχθεῖς ἀπό κάποιον, μή σκέφτεσαι τό παρόν, ἀλλά περίμενε τό μέλλον, καί θά διαπιστώσεις ὅτι αὐτός σοῦ ἔγινε πρόξενος πολλῶν καλῶν ὄχι μόνο στήν παρούσα ζωή ἀλλά καί στή μέλλουσα.

Ἐκεῖνος πού ἀδικεῖται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀπαλλάσσεται ἀπό ἁμαρτίες καί βρίσκει βοήθεια ἀπό τον Θεό ἀνάλογη μέ τή θλίψη.

Ἀπό ἐκείνους πού ἀδικοῦν φανερά, πιό πονηρός εἶναι ἐκεῖνος πού ἀδικεῖ κρυφά, γι’ αὐτό καί κολάζεται σκληρότερα.

Ὅποιος προσεύχεται γιά τούς ἀνθρώπους πού τον ἀδικοῦν, χτυπᾶ μέ ὁρμή τούς δαίμονες. Ὅποιος ἐναντιώνεται στούς ἀνθρώπους πού τόν ἀδικοῦν, πληγώνεται ἀπό τούς δαίμονες.

Μήν προσπαθεῖς νά λύσεις τά δύσκολα προβλήματα μέ φιλονικία, ἀλλά μέ τά μέσα πού ἐπιβάλλει ὁ πνευματικός νόμος, δηλαδή μέ τήν ὑπομονή, τήν προσευχή καί τήν ἁπλότητα τῆς ἐλπίδας.

Καλύτερα νά σέ πολεμοῦν οἱ ἄνθρωποι παρά οἱ δαίμονες. Ἐκεῖνος πού εὐαρεστεῖ τόν Κύριο, τούς νίκησε καί τούς δύο.

Στόν καιρό τῆς θλίψεως νά προσέχεις τήν ἐπίθεση τῆς ἡδονῆς. Γιατί τότε γίνεται εὔκολα ἀποδεκτή, ἐπειδή παρηγορεῖ τή θλίψη.

Φωτιά πού καίει εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὅσο, λοιπόν, ἐλαττώνεις τό ὑλικό πού τήν τροφοδοτεῖ, τόσο και θά σβήνεται. Καί ὅσο προσθέτεις ὑλικό, τόσο καί θα φουντώνει.

Μήν ἀφήσεις ἁμαρτία χωρίς νά τήν ἐξαλείψεις, ἀκόμα κι ἄν εἶναι πολύ μικρή, γιά νά μή σέ παρασύρει μετά σέ μεγαλύτερα κακά.

Τά μικρά ἁμαρτήματα ὁ διάβολος μᾶς τά παρουσιάζει ἀσήμαντα, ἐπειδή μέ ἄλλον τρόπο δέν μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ μεγαλύτερα κακά.

Ὅταν ἁμαρτήσεις κρυφά, μήν προσπαθήσεις νά κρυφτεῖς. Γιατί «ὅλα εἶναι γυμνά καί ξεσκεπασμένα στά μάτια τοῦ Κυρίου» (Ἑβρ. 4:13), στόν ὁποῖο θα λογοδοτήσουμε γιά τίς πράξεις μας.

Γιά ὅποιον ἁμαρτάνει φανερά, χωρίς νά μετανοεῖ, καί δέν παθαίνει τίποτα μέχρι τόν θάνατό του, νά πιστεύεις πώς ἡ Κρίση θά εἶναι ἀνελέητη.

Ὅπως τούς ἀνόρεχτους τούς ὠφελεῖ ἡ πικρή ἀψιθιά, γιατί τούς ἀνοίγει τήν ὄρεξη, ἔτσι καί τούς κακότροπους τούς συμφέρει νά παθαίνουν συμφορές, γιατί τούς κάνουν νά μετανοοῦν.

Ἄν ἐξετάζεις τίς δικές σου ἁμαρτίες καί ὄχι τοῦ πλησίον σου, ποτέ δέν θά λεηλατήσουν οἱ δαίμονες το πνευματικό ἐργαστήριο τοῦ νοῦ σου.

Ἄς ὑποθέσουμε πώς εἶναι δώδεκα τά πάθη. Ἄν ἀγαπήσεις ἕνα ἀπ’ αὐτά μέ τή θέλησή σου, εἶναι ἱκανό νά ἀναπληρώσει καί τά ἄλλα ἕντεκα.

Αἰτίες κάθε κακίας εἶναι ἡ κενοδοξία καί ἡ φιληδονία. Ἐκεῖνος πού δέν τίς μίσησε αὐτές, δέν νικᾶ κανένα πάθος.

Ρίζα ὅλων τῶν κακῶν ἔχει ὀνομαστεῖ ἡ φιλαργυρία (βλ. Α΄ Τιμ. 6:10). Αὐτή, ὡστόσο, σαφῶς ἀποτελεῖται ἀπό τήν κενοδοξία καί τή φιληδονία. Ἀπ’ αὐτά τά τρία πάθη, τή φιλαργυρία, τήν κενοδοξία καί τή φιληδονία, τυφλώνεται ὁ νοῦς.

Ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν παθῶν, ἔχουν αὐξηθεῖ τόσο πολύ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ὁ θυμός, ἡ ὀργή, οἱ πόλεμοι, οἱ φόνοι καί ὅλα τά ὑπόλοιπα κακά. Πρέπει, λοιπόν, νά τά μισήσουμε ὡς μητέρες τῶν κακῶν και μητρυιές τῶν ἀρετῶν.

Κάθε πράγμα ἀπό λίγο ἀρχίζει, καί σιγά-σιγά ἀναπτύσσεται καί μεγαλώνει.

Τά κακά παίρνουν δύναμη τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο. Ὅμοια καί τά καλά αὐξάνονται τό ἕνα μέ τή βοήθεια τοῦ ἄλλου, ὠθώντας ὅλο καί πιό μπροστά τόν ἄνθρωπο πού μετέχει σ’ αὐτά.

Ὅταν βρίσκεσαι στήν ἀρχή τοῦ κακοῦ, μή λές: «Δεν θά μέ νικήσει». Γιατί ἔχεις ἤδη νικηθεῖ τόσο, ὅσο βρίσκεσαι μέσα στό κακό. Δίχτυ πολύπλοκο εἶναι ἡ μέθοδος τῆς κακίας, κι ἐκεῖνος πού μπλέχτηκε λίγο, ἄν ἀμελήσει, σφίγγεται ὁλόκληρος μέσα σ’ αὐτό.

Ἀπό τή φιληδονία ἔρχεται ἡ ἀμέλεια καί ἀπό την ἀμέλεια ἡ λήθη τῶν καλῶν. Γιατί ὁ Θεός ἔχει χαρίσει σέ ὅλους τή γνώση ἐκείνων πού μᾶς συμφέρουν.

Ἡ φιλήδονη καρδιά γίνεται φυλακή καί ἁλυσίδα γιά τήν ψυχή τήν ὥρα τοῦ θανάτου, ἐνῶ ἡ φιλόπονη καρδιά εἶναι πόρτα ἀνοιχτή στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἄν δέν θέλεις νά πάθεις κακό, μή θέλεις νά κάνεις κακό. Γιατί, ἀναπόφευκτα, τό ἕνα ἀκολουθεῖ τό ἄλλο. «Ὅ,τι σπέρνει ὁ ἄνθρωπος, αὐτό καί θά θερίσει» (Γαλ. 6:7). Ὅταν, λοιπόν, μέ τή θέλησή μας σπέρνουμε τά κακά καί ἔπειτα χωρίς τή θέλησή μας τά θερίζουμε, πρέπει νά θαυμάζουμε τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Μή θέλεις ν’ ἀκοῦς ξένες πονηρές πράξεις, γιατί ἔτσι ἐντυπώνονται μέσα σου καί τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά αὐτῶν τῶν πράξεων.

Ὅταν ἀκοῦς μέ εὐχαρίστηση ἄσχημα λόγια, νά θυμώνεις μέ τόν ἑαυτό σου καί ὄχι μ’ ἐκεῖνον πού τά εἶπε. Γιατί ἄν ἡ ἀκοή σου εἶναι πονηρή, θά φορτώνεις τόν ἑαυτό σου μέ πονηρά ἀκούσματα.

Ὅπως δέν εἶναι δυνατό νά βόσκουν μαζί πρόβατα καί λύκοι, ἔτσι δέν εἶναι δυνατό νά βρεῖ ἔλεος ἐκεῖνος πού ἐπιβουλεύεται τόν πλησίον του.

Ὅπως δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν τό νερό καί ἡ φωτιά, ἔτσι δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν ἡ δικαιολογία καί ἡ ταπείνωση.

Ἄν κανείς σέ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, περίμενε κάποια στιγμή καί νά σέ κατηγορήσει.

Ἄν ὑπερηφανεύθηκες ἐπειδή σέ ἐπαίνεσαν, περίμενε ἀτιμία. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Ὅποιος ὑψώνει τον ἑαυτό του, θά ταπεινωθεῖ» (Λουκ. 14:11).

Ὅταν ἔχεις λογισμό πού σέ προτρέπει νά ζητήσεις ἀνθρώπινη δόξα, νά ξέρεις καλά ὅτι σοῦ προετοιμάζει αἰσχύνη.

Ἐκεῖνος πού ἐπιζητεῖ τόν ἔπαινο, βρίσκεται μέσα στό πάθος. Κι ἐκεῖνος πού θρηνεῖ γιά θλίψη πού τοῦ ἦρθε, ἀγαπᾶ τήν ἡδονή.

Ὑπάρχει ἔλεγχος πού γίνεται ἀπό κακία ἤ ἀπό ἄμυνα. Ὑπάρχει καί ἔλεγχος πού γίνεται ἀπό φόβο Θεοῦ καί ἀπό ἀγάπη πρός τήν ἀλήθεια.

Καλύτερα νά προσεύχεσαι μέ εὐλάβεια γιά τόν πλησίον σου, παρά νά τόν ἐλέγχεις γιά κάθε του ἁμάρτημα.

Πολλοί εἶναι οἱ τρόποι τῆς προσευχῆς καί διαφέρει ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Κανένας, ὅμως, τρόπος προσευχῆς δέν εἶναι ἐπιβλαβής, ἐκτός ἄν δέν εἶναι προσευχή ἀλλά σατανική ἐνέργεια.

Μήν ὑπερηφανευθεῖς, ἄν χύνεις δάκρυα στήν προσευχή σου. Εἶναι ὁ Χριστός πού ἄγγιξε τά μάτια σου καί θεράπευσε τήν τύφλωση τοῦ νοῦ σου.

Κάποιος ἄνθρωπος πού θέλησε νά κάνει κακό, προηγουμένως προσευχήθηκε νοερά ἀπό συνήθεια. Και ἀφοῦ κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἐμποδίστηκε ἀπό τό κακό, ὕστερα πολύ Τόν εὐχαρίστησε.

Ἡ ἀγρυπνία, ἡ προσευχή καί ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις φέρνουν στήν καρδιά συντριβή ἀσφαλή καί ὠφέλιμη, ἀρκεῖ νά μήν ἀνατρέψουμε τήν ἰσορροπία τῶν τριῶν αὐτῶν μέ τήν ὑπερβολή. Ἐκεῖνος πού καλλιεργεῖ ὑπομονετικά αὐτές τίς ἀρετές, θά λάβει βοήθεια καί σέ ἄλλες, ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἀμελεῖ καί διασκορπίζεται ἐδῶ κι ἐκεῖ, θά νιώσει ἀφόρητη ὀδύνη τήν ὥρα τοῦ θανάτου του.

Νά μή σκέφτεσαι καί νά μήν κάνεις τίποτα χωρίς σκοπό σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνος πού βαδίζει χωρίς σκοπό, μάταια κουράζεται.

Ὑπάρχει πράξη πού φαίνεται καλή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου πού τήν κάνει δέν εἶναι καλός. Ὑπάρχει και ἄλλη πράξη πού φαίνεται κακή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου πού τήν κάνει εἶναι καλός. Καί αὐτό συμβαίνει ὄχι μόνο σέ ἔργα ἀλλά καί σέ λόγια. Αὐτή ἡ ἀντίθεση πράξεως καί σκοποῦ ὀφείλεται ἄλλοτε σέ ἀπειρία ἤ ἄγνοια, ἄλλοτε σέ πονηρή διάθεση καί ἄλλοτε σε εὐσεβή σκοπό.

Ὁ Θεός τίς πράξεις μας τίς λογαριάζει σύμφωνα μέ τίς προθέσεις μας. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Νά σοῦ δώσει ὁ Κύριος κατά τήν καρδιά σου» (Ψαλμ. 19:5).

Ὑπάρχει ἄνθρωπος πού φαινομενικά ἐκτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ εἶναι δοῦλος σέ πάθος καί μέ τους πονηρούς λογισμούς καταστρέφει τήν καλή πράξη.

Μήν καταφρονήσεις καί μήν παραμελήσεις ποτέ τούς λογισμούς σου. Γιατί ὁ Θεός γνωρίζει ἀλάθητα κάθε λογισμό.

Ὁ Θεός κρίνει καί ζυγίζει κάθε σκέψη μας. Μπορεῖ τό ἴδιο πράγμα νά τό σκεφθεῖ κανείς ἤ μέ ἁπλό ἤ μέ ἐμπαθή τρόπο.

Ἀκούγοντας τόν Κύριο νά λέει, «Ὅποιος δέν ἀπαρνηθεῖ ὅλα του τά ὑπάρχοντα, δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου» (πρβλ. Λουκ. 14:33), μήν ἐννοήσεις ὅτι ἀναφέρεται μόνο στά χρήματα, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς πράξεις τῆς κακίας.

Ἐκεῖνος πού μετανοεῖ σωστά, περιπαίζεται ἀπό τούς ἀνόητους ἀνθρώπους. Καί αὐτό εἶναι σημάδι ὅτι εὐαρεστεῖ τόν Θεό.

Ἡ ἀμέλεια στό νά κάνουμε ὅσα καλά μποροῦμε, δύσκολα συγχωρεῖται. Ἡ ἐλεημοσύνη, ὅμως, καί ἡ προσευχή ἀποκαθιστοῦν ἐκείνους πού ἀμέλησαν να κάνουν τό καλό.

Τίς ἐναλλαγές τῶν καλῶν καί τῶν κακῶν νά τίς δέχεσαι μέ ἠρεμία. Ἔτσι ἐξομαλύνει ὁ Θεός τίς ἀνωμαλίες τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων.

Μή λές ὅτι ἔρχεται ὁ πειρασμός χωρίς νά τό θέλεις. Γιατί ὁπωσδήποτε, κι ἄν δέν ἀγαπᾶς τήν ἁμαρτωλή πράξη, ἀγαπᾶς τίς αἰτίες της.

Νά προσεύχεσαι νά μή σοῦ ἔρθει πειρασμός. Ἄν ὅμως ἔρθει, δέξου τον σάν δικό σου καί ὄχι σάν ξένο.

Ἄν θέλεις νά σωθεῖς, ἀγάπησε τόν ἀληθινό λόγο και μήν ἀποστραφεῖς ποτέ ἀδιάκριτα ἔλεγχο ἀπό ἄλλον.

Τό στόμα τοῦ ταπεινόφρονα λέει τήν ἀλήθεια. Ὅποιος ἀντιλέγει στήν ἀλήθεια, εἶναι ὅμοιος μέ τον ὑπηρέτη ἐκεῖνον πού ράπισε τόν Κύριο στό πρόσωπο.

Ἄλλο εἷναι ἡ ἐκτέλεση ἐντολῆς καί ἄλλο ἀρετή, ἄν καί παίρνουν ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη τίς ἀφορμές τῶν ἀγαθῶν. Ἐκτέλεση ἐντολῆς εἶναι τό νά κάνει κανείς τά διαταγμένα ἀπό τόν θεῖο νόμο. Ἀρετή, ὅμως, εἶναι τό νά τοῦ ἀρέσει ἀληθινά ἡ ἐκτέλεση τῆς θείας ἐντολῆς.

Ὅπως τό φῶς τῆς ἡμέρας προέρχεται ἀπό τόν ἥλιο, ἔτσι καί κάθε ἀρετή προέρχεται ἀπό τόν Θεό.

Ὅταν κατορθώσεις κάποιαν ἀρετή, θυμήσου τον Χριστό πού εἶπε: «Χωρίς ἐμένα, δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα» (Ἰω. 15:5).

Κάθε καλό ἔχει χαριστεῖ ἀπό τόν Κύριο στους ἀνθρώπους κατ’ οἰκονομίαν· καί ἐκεῖνος πού πιστεύει ἔτσι, δέν θά τό χάσει ποτέ.

Γιά τήν ντροπή πού θά σηκώσει κανείς μέ εὐχαρίστηση γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἑκατό φορές περισσότερο θά δοξαστεῖ ἀπό πολλούς ἀνθρώπους. Καλύτερα, ὅμως, εἶναι νά ἐνεργεῖ κανείς τό κάθε καλό μόνο γιά τά μελλοντικά ἀγαθά.

Ἐκεῖνος πού ἔχει κάποιο πνευματικό χάρισμα και συμπονᾶ ἐκείνους πού δέν ἔχουν, μέ τή συμπόνια διατηρεῖ τό χάρισμα. Ὁ ἀλαζόνας, ὅμως, θά τό χάσει, καθώς χτυπιέται ἀπό τούς ἀλαζονικούς λογισμούς του.

Ἡ καρδιά πού ἔχει ἔλεος γιά τούς ἄλλους, ἀναμφίβολα θά ἐλεηθεῖ. Εἶναι φανερό καί τό ἀντίθετο.

Εἰρήνη εἶναι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη, ἡ ὁποία δεν βρίσκεται χωρίς τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πάντοτε νά κάνεις τό καλό κατά τή δύναμή σου. Και ὅταν μπορεῖς νά κάνεις τό μεγαλύτερο, μήν ἀρκεῖσαι στό μικρότερο. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Ὅποιος γυρίζει πίσω, δέν εἶναι κατάλληλος γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (πρβλ. Λουκ. 9:62).

Πηγή: (Όσιος Μάρκος ο Ασκητής, «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τ. 34, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ), Ι.Ν. Παντανάσσης

«Θλίψη καὶ ἀγανάκτηση δοκιμάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐξοργιστικὴ ἀδιαφορία τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, γιὰ τὰ συνεχιζόμενα δεινὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Γιατί, πῶς ἀλλοιῶς νὰ χαρακτηρισθῇ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία, τελευταῖα, ἀνελάμβανε στὰ Τίρανα τὴν ὑποχρέωση νὰ ὀργανώσῃ «ἐργαστήρια προετοιμασίας», προκειμένου νὰ διευκολυνθῇ ἡ ἐνταξιακὴ πορεία τῆς Ἀλβανίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση; Κι’ αὐτό, ὅταν ἡ ἀντιπροσωπεία αὐτὴ δὲν βρῆκε νὰ πῇ οὔτε μιὰ λέξη γιὰ τοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς.

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 6ῃ Ἰουνίου 2017

 ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:

«Θλίψη καὶ ἀγανάκτηση δοκιμάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἐξοργιστικὴ ἀδιαφορία τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, γιὰ τὰ συνεχιζόμενα δεινὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος.

Γιατί, πῶς ἀλλοιῶς νὰ χαρακτηρισθῇ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία, τελευταῖα, ἀνελάμβανε στὰ Τίρανα τὴν ὑποχρέωση νὰ ὀργανώσῃ «ἐργαστήρια προετοιμασίας», προκειμένου νὰ διευκολυνθῇ ἡ ἐνταξιακὴ πορεία τῆς Ἀλβανίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση; Κι’ αὐτό, ὅταν ἡ ἀντιπροσωπεία αὐτὴ δὲν βρῆκε νὰ πῇ οὔτε μιὰ λέξη γιὰ τοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς. Καὶ οὔτε τόνισε τὴν ὑποχρέωση τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως νὰ σεβασθῇ τοὺς νόμους καὶ τὶς συνθῆκες, ποὺ θεσμοθετοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματά τους!  Κι’ ἀκόμη, ποῦ εἶναι ἡ ἐκ μέρους της ἄσκηση πιέσεως πρὸς τὰ Τίρανα ἐν ὄψει τῆς ἐπιθυμίας καὶ τῆς προσπάθειά τους νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση;

Ὅμως, τὰ γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν στὴν Βόρειο Ἤπειρο, φωνάζουν ὅτι τέτοιες κινήσεις ρίχνουν νερὸ στὸν μύλο τῶν Ἀλβανῶν. Οἱ ὁποῖοι ἁρπάζουν μὲ δῆθεν σουλτανικὰ φιρμάνια περιουσίες τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ἀσεβοῦν σὲ Ἐκκλησίες  καὶ πολεμοῦν συστηματικὰ τὴν «ΟΜΟΝΟΙΑ» ἐπειδὴ καταγγέλλει τὶς ἀλβανικὲς αὐθαιρεσίες σὲ βάρος τῶν Βορειοηπειρωτῶν.

Ἀκόμη, οἱ Ἀλβανοὶ δὲν κρύβουν τὰ ὄνειρά τους γιὰ τὴν... «Μεγάλη Ἀλβανία», ποὺ θὰ περιλαμβάνῃ τὴν Φλώρινα, τὴν Καστοριά, τὰ Ἰωάννινα καὶ ὅλη τὴν Ἤπειρο μέχρι τὴν Ἄρτα καὶ τὴν Πρέβεζα! Καί, παράλληλα, ἐξωθοῦν τοὺς ἐγκληματίες «Τσάμηδες» στὸ νὰ προβάλλουν ἐξωφρενικὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ξεχνῶντας ὅτι στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς (1941 – 44), συνεργαζόμενοι πρῶτα μὲ τοὺς Ἰταλοὺς κι’ ὕστερα μὲ τοὺς Γερμανούς, διέπραξαν ἀνήκουστα ἐγκλήματα στὴν Θεσπρωτία, μὲ κορυφαῖο τὴν ἐκτέλεση – δολοφονία τῶν 49 Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς ...

Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς δὲν τὰ γνωρίζει ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καὶ ἡ ἀντιπροσωπεία της στὴν Ἀλβανία; Ἔπρεπε ἤ, μᾶλλον, πρέπει νὰ τὰ γνωρίζῃ. Ἐμεῖς, πάντως, λέμε ξεκάθαρα, ὅτι ἄν μὲ τέτοιου εἴδους ἐνέργειες θέλουν νὰ προετοιμάσουν τὴν ἔνταξη τῆς γείτονος στὴν Ε.Ε., νὰ ξεύρουν ὅτι ἀπεμπολοῦν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Τὸ παράδειγμα τῆς ἐντάξεως τῆς Ἀλβανίας στὴν ΔΑΣΕ, πρὸ ἐτῶν, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δῆθεν θὰ σεβόταν τὶς ὑποχρεώσεις της ἀπέναντι στὴν Ἑλληνικὴ Μειονότητα, ἐπιβεβαιώνει τοὺς φόβους μας. Γιατὶ ἡ Ἀλβανία, ὅπως συνηθίζει, ἔγραψε τὶς ὑποχρεώσεις της στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της!

Γι’ αὐτό, ἐμεῖς στὴν ἐκδήλωση ποὺ ἔγινε στὸ Δελβινάκι, στὶς 14 Μαΐου ἐ.ἔ., διακηρύξαμε ὅτι ἡ μόνη λύση γιὰ τὴν σωτηρία τῶν Ἑλλήνων ποὺ ζοῦν στὴν Ἀλβανία, ἐξ αἰτίας τῶν δολοπλοκιῶν τῶν τότε «Μεγάλων Δυνάμεων», εἶναι ἡ Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Διαφορετικά, «οὐκ ἔσται παῦλα τῶν δεινῶν».

Ἀκουέτω ταῦτα Κυβέρνηση καὶ ὁλόκληρος ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς Πατρίδας μας. Κι’ ἄς ξυπνήσουν ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἀπάθειας καὶ τῆς ἀδιαφορίας. Γιατὶ οἱ καιροὶ εἶναι ἰδιαίτερως κρίσιμοι στὰ βόρεια σύνορά μας».  

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

 Πηγή: Κατάνυξις

Αρχίζω τις βιογραφίες ηρώων με αρβανίτικη καταγωγή, από τη μεγάλη, την τεράστια αγωνίστρια του Γένους του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ, για πολλούς λόγους και κυρίως:

— Ήταν γυναίκα με μυαλό ξυράφι και έκανε για 1.000 άντρες.
— Λάτρεψε την μάνα Ελλάδα και κάποια ρεμάλια εξουσίας, σαν τα σημερινά, της φέρθηκαν βρόμικα, μη πω χειρότερα λόγια. Η οικογένειά της πρόσφερα πολύ αίμα, θυσία στον αγώνα για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
— Ξόδεψε τεράστια προσωπική και οικογενειακή περιουσία για την επανάσταση του 1821, και θυσιάστηκε χωρίς ανταλλάγματα. Οι απολαβές περίσσεψαν για τους απόλεμους καλαμαράδες.
— Η αποδεδειγμένη μύησή της στην Επαναστατική Οργάνωση της Φιλικής Εταιρείας, αποτελεί χαστούκι στους μασόνους (τέκτονες). Οι τελευταίοι, έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι εμφανίστηκαν στον Ελλαδικό χώρο, μετά το 1828, σαν παρατραπεζικά τρωκτικά, για να ροκανίζουν τα τοκογλυφικά δάνεια του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Επίσης είναι αποδεδειγμένο ιστορικά, ότι ακόμα και μέχρι σήμερα, οι μασονικές οργανώσεις, ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΩΣ ΜΕΛΗ ΤΟΥΣ. Επομένως, αν η Επαναστατική Οργάνωση «Φιλική Εταιρεία», ήταν μασονική οργάνωση, σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόταν στις τάξεις της μια γυναίκα. Για να γλυτώσουν δε τις κραβατομουρμούρες και τα ενδοοικογενειακά καρφώματα, οι μασόνοι έφτιαξαν τα εδώ και 40-50 τελευταία χρόνια περίπου, ξέχωρες γυναικείες οργανώσεις «Λάϊονς» και «Ρόταρι», να έχουν οι κυρίες τους να παίζουν κουμκάν και να πίνουν τέϊα, ενώ θα παρακολουθούν τους φτωχούς καθώς θα πεθαίνουν από τη πείνα, για να έχουν αυτές να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
— Ήταν Αρβανίτικης καταγωγής. Στα περί «Αρβανίτικης καταγωγής» θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΝΑΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ, ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ «ΕΝΑΡΞΗ» ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821

Η Μπουμπουλίνα, καταγόταν από Αρβανίτικη οικογένεια της Ύδρας, ενώ γεννήθηκε μέσα στις …φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση. Η σύλληψη και φυλάκιση του Πινότση ήταν αποτέλεσμα της ενεργούς συμμετοχής του στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-70, γνωστή στην ιστορία μας ως Ορλωφικά. Ήταν τότε που οι Σπέτσες καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την εκδικητική μανία των Τούρκων λόγω της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση.

Το μικρό της όνομα ήταν Λασκαρίνα και το κανονικό πλήρες ονοματεπώνυμο, Λασκαρίνα Πινότση. Μετά τον θάνατο του πατέρα της Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η μητέρα της Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.

Από μικρή λατρεύει τη θάλασσα και τα καράβια και συναρπάζεται από τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και από τους Θούριους του Ρήγα για την πατρίδα και τη λευτεριά. Είναι η αναμφισβήτητη αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέλφια της, δείχνοντας έτσι από νεαρή ηλικία τον ισχυρό μέχρι πείσματος χαρακτήρα της, το θάρρος και την αποφασιστικότητά της. Μελαχρινή με αρχοντική κορμοστασιά, ατίθαση και επιβλητική, κάνει δύο γάμους, τον πρώτο στα 17της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30 της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Από τον δεύτερο τον Μπούμπουλη, της έμεινα το επίθετο «Μπουμπουλίνα». Και οι δύο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώνονται σε ναυμαχίες με Μπαρμπερινούς πειρατές, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της περιόδο.

Ο Μπούμπουλης, πραγματική μάστιγα των πειρατών, σκοτώθηκε σε ένα από τα ηρωικότερα θαλάσσια κατορθώματα της εποχής. Κατατρόπωσε συγχρόνως σε ναυμαχία δύο Αλγερίνικα πειρατικά πλοία και όπως αναφέρει ο ιστορικός Ανάργυρος Χατζή-Αναργύρου.

«….έπεσε δε κατά την εσχάτην στιγμήν των νικητηρίων, ότε ανυψώσαντος αυτού άνωθεν του καταφράγματος την κεφαλήν, όπως εποπτεύση το έσχατον τον καταβεβλημένον εχθρόν, βολή πυροβόλου τον κατέλαβεν εν τω μέσω του μετώπου και τον άφηκεν άπνουν. Τον ήρωα πέσοντα, διαδέχεται αμέσως εις την διοίκησην του πλοίου μάχιμος συγγενής, όστις του κυβερνήτου τον θάνατον αποκρύψας επανέλαβεν εντονώτερον το πυρ, και εν ακαρεί καταθραύσας πάντα τα έμβολα των καταδρομέων, διέσπειρε τον θάνατον περί αυτούς.«

Το έτος 1811 βρίσκει την Μπουμπουλίνα δύο φορές χήρα, μητέρα επτά παιδιών και κληρονόμο μιας πολύ μεγάλης περιουσίας σε πλοία, μετρητά και ακίνητα. Τα μετρητά και μόνο που της άφησε ο Μπούμπουλης ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα – χρυσά Ισπανικά νομίσματα της εποχής. Την περιουσία αυτή όχι μόνο διατηρεί αλλά και αυξάνει με τη σωστή διαχείριση και το εμπόριο. Γίνεται μέτοχος σε διάφορα Σπετσιώτικα πλοία και αργότερα ναυπηγεί και τρία δικά της.

Μεταξύ αυτών ο περίφημος και ονομαστός «Αγαμέμνων», το πρώτο ελληνικό πολεμικό πλοίο του 1821, του οποίου η ναυπήγηση εκόστισε 75.000 τάλαρα.

Ο δεύτερος σύζυγός της, ο Μπούμπουλης, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και πήρε μέρος με δικά του πλοία στη ναυμαχία κατά των Τούρκων στην Ίμβρο και την Τένεδο το 1807. Για τις υπηρεσίες του αυτές είχε μάλιστα παρασημοφορηθεί από τους Ρώσους οι οποίοι του απένειμαν τον τίτλο του πλοιάρχου του Ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου αλλά και τον τίτλο του επίτιμου Ρώσου πολίτη. Με αφορμή τις πράξεις αυτές του Μπούμπουλη, η Τουρκία προσπαθεί το 1816 να δημεύσει την περιουσία της Μπουμπουλίνας, η οποία για να την σώσει, μεταβαίνει με το πλοίο της, «Κοριέζος», στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συμβαίνουν τα ακόλουθα γεγονότα.

Πρώτα συναντά τον Ρώσο πρέσβη, κόμη Στρογγανώφ, από τον οποίο ζητά προστασία λόγω των υπηρεσιών του άντρα της προς τη Ρωσία επιδεικνύοντας μάλιστα προς αυτόν, επιστολή του Ρώσου ναυάρχου Σενιάρ, ο οποίος πιστοποιούσε τις υπηρεσίες του Μπούμπουλη. Επιπλέον τα πλοία της έφεραν τότε την Ρωσική σημαία, βάση της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Ο Στρογγανώφ, γνωστός φιλέλληνας της εποχής, στην προσπάθεια του να τη βοηθήσει και για να αποφύγει την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, τη φυγαδεύει στην Κριμαία, σε ένα αγρόκτημα που της παραχωρεί ο Τσάρος Αλέξανδρος Α’ και όπου η Μπουμπουλίνα ζει περίπου 3 μήνες.

Πριν φύγει για την Κριμαία, καταφέρνει και συναντά στην Κωνσταντινούπολη και τη Βαλιδέ Σουλτάνα, τη μητέρα δηλαδή του Τούρκου Σουλτάνου. Η Σουλτάνα πρέπει να εντυπωσιάστηκε πολύ από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της Μπουμπουλίνας, ώστε λίγο αργότερα πείθει το γιό της, Μαχμούτ Β’, να υπογράψει ειδικό φιρμάνι με το οποίο εξασφαλίζεται η περιουσία της Μπουμπουλίνας και παύει πλέον ο φόβος συλλήψεώς της από τους Τούρκους. Μόλις η Μπουμπουλίνα μαθαίνει αυτό το νέο, φεύγει από την Κριμαία και επιστρέφει αμέσως στις Σπέτσες.

Κατά την παραμονή της στην Κωνσταντινούπολη αλλά ίσως και σε επόμενο ταξίδι της εκεί το 1818, έρχεται σε επαφή με τους Φιλικούς και μυείται στην Φιλική Εταιρία. Η Μπουμπουλίνα είναι η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία, στο χαμηλότερο βαθμό μύησης, καθότι οι γυναίκες δεν εγίνονταν δεκτές από τους Φιλικούς.

Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στις Σπέτσες αρχίζει τις προετοιμασίες της για την επανάσταση που πρόκειται να ξεσπάσει. Αγοράζει όπλα και πολεμοφόδια από τα λιμάνια του εξωτερικού, τα φέρνει κρυφά με τα καράβια της και τα αποθηκεύει σε διάφορες κρύπτες στο σπίτι της και στο νησί. Το 1820 τελειώνει στις Σπέτσες η ναυπήγηση του Αγαμέμνονα, της ναυαρχίδας της, ένα καράβι εξ’αρχής φτιαγμένο για πόλεμο, μία κορβέτα μήκους 48 πήχεων και οπλισμένη με 18, μεγάλου βεληνεκούς, κανόνια. Η ναυπήγηση του «Αγαμέμνονα» είχε σαν αποτέλεσμα να καταγγελθεί η Μπουμπουλίνα στην Πύλη, ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο.

Η πολυμήχανη όμως Μπουμπουλίνα όχι μόνο κατόρθωσε να τελειώσει την κατασκευή του Αγαμέμνονα, δωροδοκώντας με μεγάλο χρηματικό ποσό τον απεσταλμένο στις Σπέτσες Τούρκο επιθεωρητή, αλλά συγχρόνως κατάφερε να εξοριστούν από το νησί και οι άνθρωποι που την είχαν καταγγείλει.

Δυστυχώς η ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας είχε και αυτή τραγικό τέλος όπως και η ίδια η καπετάνισσα. Το πλοίο, μετά το θάνατο της Μπουμπουλίνας, δόθηκε από τους απογόνους της, στο Ελληνικό κράτος. Μετονομάστηκε σε Σπέτσες και έγινε η ναυαρχίδα του νεοσυσταθέντος τότε από τον Καποδίστρια, κρατικού στόλου. Κάηκε το 1831 στο ναύσταθμο του Πόρου από τον Μιαούλη, όταν αυτός έβαλε μπουρλότο και έκαψε σχεδόν όλο το κρατικό στόλο σε μια προσπάθειά του να μην πέσουν τα πλοία στα χέρια των αντιπάλων του, που στην προκείμενη περίπτωση ήταν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καποδίστρια.

Τα αίτια της πράξης του Μιαούλη, που τόσα πρόσφερε στον Αγώνα, τα αναζητούμε στην τρίτη κατά σειρά εμφύλια διαμάχη (τότε ήταν μεταξύ του φιλοαγγλικού και του φιλορωσικού κόμματος) που συγκλόνιζε για άλλη μια φορά το Ελληνικό κράτος από την έναρξη της επανάστασης. Οι εμφύλιοι αυτοί σπαραγμοί, μία κατάρα θα λέγαμε της φυλής μας, είχαν κατά τα λεγόμενα του στρατηγού Μακρυγιάννη, περισσότερους νεκρούς μέχρι την εποχή της βασιλείας του Όθωνα, από αυτούς που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά των Τούρκων.

Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέπτεται και πάλι την Κωνσταντινούπολη, πιθανότατα για το θέμα της ναυπήγησης του Αγαμέμνονα. Εκεί έρχεται σε συνεννόηση με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ για την εποχή της έναρξης της Επανάστασης. Αργότερα συγκροτεί δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τα παλικάρια της, όπως τους φώναζε, τους οποίους συντηρεί η ίδια επί σειρά ετών, όπως και τα πληρώματά της. Όταν οι Έλληνες πολιορκούν το Ναύπλιο και κατόπιν την Τρίπολη, τους εφοδιάζει με τρόφιμα και πολεμοφόδια και έτσι ξοδεύει στα δύο μόλις πρώτα χρόνια της Επανάστασης, όλη την περιουσία της.

Και μόνο η συμμετοχή της στη Φιλική Εταιρεία, η ισότιμη συμμετοχή της στα Συμβούλια των Οπλαρχηγών και η απόδοση τιμών σε γυναίκα εκείνης της εποχής, αποδεικνύουν τη συνωμοσία των μασόνων, για χαρακτηρισμό της Φιλικής Εταιρείας ως μασονικής οργάνωσης, όταν ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχουν δεχθεί γυναίκα σε τεκτονικές οργανώσεις και επιλέγουν για προβολή ότι τους συμφέρει. Και το σπουδαιότερο: Δεν είναι η μόνη γυναίκα που υπήρξε μέλος της επαναστατικής (και όχι μασονικής) οργάνωσης «Φιλική Εταιρεία».

Στις 13 Μαρτίου του 1821, η Μπουμπουλίνα υψώνει τη δική της σημαία– τον αετό με την άγκυρα και τον Φοίνικα – στο κατάρτι του «Αγαμέμνονα» και την χαιρετίζει με κανονιοβολισμούς μπροστά στο λιμάνι των Σπετσών. Ο αετός με τα φτερά προς τα κάτω συμβολίζει το σκλαβωμένο Έθνος, που θα αναγεννηθεί όπως ο Φοίνικας, με τη βοήθεια του Nαυτικού που συμβολίζει η άγκυρα. Η Μπουμπουλίνα, το λάβαρό της, το είχε εμπνευσθεί από το λάβαρο των βυζαντινών αυτοκρατόρων Κομνηνών, που ήταν παρόμοιο. Στις 3 Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, επαναστατούν οι Σπέτσες, πρώτες από τα υπόλοιπα νησιά.

Η Μπουμπουλίνα επικεφαλής μοίρας πλοίων πλέει προς το Ναύπλιο και αρχίζει το ναυτικό αποκλεισμό του. Η αποβίβασή της στους Μύλους του Άργους μαζί με τους φλογερούς λόγους της και τον ενθουσιασμό της, ξεσήκωσαν τους Αργείους, κάνοντας τους να επιμείνουν στην πολιορκία του Ναυπλίου, ενός κάστρου απόρθητου, αποτελούμενου από τρία φρούρια – το Μπούρτζι, την Ακροναυπλία και το περίφημο Παλαμίδι – οπλισμένα συνολικά με τριακόσια κανόνια.

Οι επιθέσεις της εναντίον του Ναυπλίου, ήταν μία σελίδα απαράμιλλου ηρωισμού. Αυτό φαίνεται και από την αφήγηση του ιστορικού αλλά και αυτόπτη μάρτυρα Ανάργυρου Χατζή-Αναργύρου, ο οποίος γράφει για αυτήν τα εξής:

«…μάλιστα δε το σπάνιο γεγονός εις τα χρονικά των εθνών, μία γυνή να επιστρατεύση, γυνή πλουσία, αποφασίσασα και πλοία και χρήματα και υιούς ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της πατρίδος να προσφέρη. Αυτή δε η γυνή είναι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, την οποίαν τα έθνη ανευφήμησαν και εχαιρέτισαν ως ηρωίδα. Ήτο δε πράγματι λεοντόθυμος. Το 1821, Δεκεμβρίου 4, εις την πολιορκίαν του Ναυπλίου, το ενθυμούμεθα, επιβαίνουσα σε ίδιον πλοίο της, μόνη διέταξε την έφοδο εις τας λέμβους κατά του φρουρίου.

Αύται δε επιτίθενται, αλλ’ αι σφαίραι και οι μύδροι από των επιθαλασσίων προμαχώνων τας κανονοστοιχίας χαλαζηδόν επιπίπτοντες, υποχρεούν τους ανδρείους της να υποχωρήσωσι προς ολίγον. Εξανίσταται τότε η Αμαζών, επισκοπούσα από των εδωλίων της νήος, και τους βοά …Είσθε λοιπόν γυναίκες και όχι άντρες; Εμπρός! Οι αξιωματικοί την υπακούουν, μάχονται, θνήσκουν, επανελθόντες εις την τάξιν, αλλ’ εις μάτην, το φρούριο διά θαλάσσης ήτο απόρθητον. Διό μετέβη εις την ξηράν και εκεί εστρατήγει μέχρι της παραδόσεως του Ναυπλίου, τη 30 Νοεμβρίου 1822, συμμετέχουσα των έργων της πολιορκίας, οδηγούσα τα παλικάρια της, χορηγούσα τους θησαυρούς της.»

Ο ιστορικός Ορλάνδος αναφέρει για την προσφορά της προς την πατρίδα: «…ούτε πανταχού, ούτε και καθ’ όλας τας εποχάς αναφαίνονται εν ταις επαναστάσεσι γυναίκες τοιαύται, έκτακτον έχουσαι τον χαρακτήρα και άξιαι να κινήσωσι τον θαυμασμό του κόσμου».

Ένας άλλος δε ιστορικός, ο Ι. Φιλήμων, περιγράφοντας την τόλμη και γενναιότητα της Μπουμπουλίνας γράφει την ανεπανάληπτη φράση ότι «…ενώπιον αυτής ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρη».

Εκτός της πολιορκίας του Ναυπλίου, η Μπουμπουλίνα παίρνει μέρος στο ναυτικό αποκλεισμό της Μονεμβασιάς και την παράδοση του κάστρου της. Τα πλοία της, πολιορκούν το Νεόκαστρο στην Πύλο και ανεφοδιάζουν το Γαλαξείδι, με κυβερνήτες τα παιδιά της και τα αδέλφια της. Τα παλικάρια της πολεμούν στο Άργος, στην Τρίπολη, στα Δερβενάκια.

Στην μάχη του Άργους παρά τον Χάραδρο ποταμό (Ξεριά), σώμα ολίγων Σπετσιωτών πολεμιστών με αρχηγό τον γιό της Μπουμπουλίνας, Γιάννο Γιάννουζα, αντιστάθηκε στις δύο και πλέον χιλιάδες Τουρκοαλβανών με επικεφαλήν τον διαβόητο για τη βαρβαρότητα του, Βελή-μπέη, απεσταλμένο τότε του Χουρσίτ πασά της Τρίπολης, με εντολή την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους επαναστατημένους Έλληνες.

Η μάχη ήταν άνιση. Εκεί έπεσε ως πραγματικός ήρωας ο γιός της Μπουμπουλίνας. Ως άλλος Λεωνίδας, όρμησε πεζός πάνω στον έφιππο Βελή-μπέη τον έριξε κάτω από το άλογό του και τον τραυμάτισε με την σπάθα του θανάσιμα. Εχθρικό όμως βόλι εκείνη τη στιγμή, τον κτύπησε και τον άφησε νεκρό. Η θυσία αυτή των Σπετσιωτών έδωσε το χρόνο στον άοπλο πληθυσμό του Άργους να τρέξει προς τους γύρω λόφους και να σωθεί.

Λίγες μέρες πριν από την πτώση της Τρίπολης η Μπουμπουλίνα καταφτάνει έφιππη μαζί με τους Σπετσιώτες της, στο ελληνικό στρατόπεδο έξω από την πόλη. Όλοι την υποδέχονται με ενθουσιασμό. Εκεί συναντά τον Κολοκοτρώνη.

Αισθήματα αλληλοσεβασμού και φιλίας αναπτύσσονται μεταξύ τους και σε τέτοιο ισχυρό βαθμό, ώστε αργότερα συγγενεύουν παντρεύοντας τα δύο παιδιά τους, Πάνο Κολοκοτρώνη και Ελένη Μπούμπουλη. Παίρνει μέρος ως ισάξια με τους άλλους οπλαρχηγούς στα πολεμικά συμβούλια και τις αποφάσεις. Της απονέμεται ο τίτλος της Καπετάνισσας και της Μεγάλης Κυράς. Μετά το θάνατό της, οι Ρώσοι της απονέμουν και τον τίτλο της Ναυάρχου, έναν τίτλο με παγκόσμια μέχρι σήμερα μοναδικότητα για γυναικεία μορφή.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1821 γίνεται μετά από πολιορκία η Άλωση της Τριπολιτσάς. Την πτώση της πόλης ακολουθεί μεγάλη σφαγή που κράτησε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, η οποία για πολλούς ξένους ιστορικούς ήταν αδικαιολόγητη και που είχε αργότερα σαν αντίποινα τη σφαγή του πληθυσμού της Χίου από τους Τούρκους. Σφαγή που τα αίτιά της, πρέπει να αναζητήσουμε στην επί σχεδόν 400 χρόνια τυραννία, θηριωδία και βαρβαρότητα του κατακτητή. Τριάντα χιλιάδες κατά τους ιστορικούς οι νεκροί, γεμίζουν τους δρόμους και τα στενά. Το αίμα ρέει ποτάμι. Εν μέσω της φοβερής σφαγής και αντάρας, η Μπουμπουλίνα καταφέρνει και σώζει μόνη της το χαρέμι του Χουρσίτ. Αυτό έγινε μετά από παράκληση της συζύγου του Χουρσίτ, προς την Μπουμπουλίνα, λίγο πριν την πτώση της πόλης, για τις ζωές των γυναικών και παιδιών του χαρεμιού.

Λέγεται μάλιστα ότι με την πράξη της αυτή, η Μπουμπουλίνα κράτησε την υπόσχεση που έδωσε το 1816 στη Βαλιδέ Σουλτάνα στην Κωνσταντινούπολη, όταν εκείνη κατάφερε να σώσει την περιουσία της Λασκαρίνας από τη δήμευση. Η Μπουμπουλίνα της είχε τότε υποσχεθεί ότι εάν ποτέ κάποια Τουρκάλα ζητούσε τη βοήθειά της, θα έκανε και αυτή ότι καλύτερο μπορούσε.

Μετά την πτώση του Ναυπλίου στις 30 Νοεμβρίου του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαθίσταται εκεί για περίπου δύο χρόνια, σε κλήρο γης που της παραχωρείται από το κράτος σαν αντάλλαγμα των υπηρεσιών της προς το έθνος. Προς τα τέλη του 1824 η χώρα σπαράζεται από τα δεινά του δεύτερου και καταστροφικότερου εμφυλίου. Η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών (κυβέρνηση Κουντουριώτη) υπερισχύει του Συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης, τότε φρούραρχος του Ναυπλίου δολοφονείται και ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συλλαμβάνεται και κατόπιν φυλακίζεται με άλλους οπλαρχηγούς στον Προφήτη Ηλία, μοναστήρι της Ύδρας.

Η Μπουμπουλίνα αντιδρά στη σύλληψη του Κολοκοτρώνη και ζητά την αποφυλάκισή του. Κρίνεται επικίνδυνη από το κυβερνόν κόμμα και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Έγγραφη διαμαρτυρία της, υπάρχει στα Γενικά Αρχεία του κράτους προς το τότε Βουλευτικό Σώμα. Τελικά η Μπουμπουλίνα σχεδόν εξορίζεται στις Σπέτσες, αφού χάνει και τον κλήρο γης που της είχε παραχωρήσει το κράτος στο Ναύπλιο.

Ο Φεβρουάριος του 1825 βρίσκει τη Μπουμπουλίνα να ζει στο σπίτι της στις Σπέτσες, άνευ σχεδόν περιουσίας, πικραμένη με τις έριδες των πολιτικών και την έκβαση του αγώνα. Στις 12 Φεβρουαρίου αποβιβάζεται σχεδόν ανενόχλητος στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ με 4.400 άντρες, δύναμη που οι Έλληνες ευκολότατα μπορούσαν να κατατροπώσουν εάν δεν σπαράσσονταν τότε μεταξύ τους από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο. Η δύναμη αυτή του Ιμπραήμ, ήταν το προγεφύρωμα της κύριας εισβολής που ακολούθησε και είχε σαν αποτέλεσμα την ανακατάληψη από τους Τούρκους του μεγαλύτερου και πάλι μέρους της Πελοποννήσου και τη σφαγή και τυραννία του πληθυσμού της για σχεδόν ακόμη τρία χρόνια. Μετά την αποβίβαση του Ιμπραήμ, οι πολιτικοί τρομοκρατημένοι βγάζουν τον Κολοκοτρώνη από την φυλακή και του αναθέτουν την αρχιστρατηγία.

Η φιλοπατρία της Μπουμπουλίνας υπερισχύει όλων των άλλων συναισθημάτων της, της πικρίας της δηλαδή, και ενώ κάνει πάλι προετοιμασίες για να λάβει μέρος στον καινούργιο αγώνα εναντίον του Ιμπραήμ, έρχεται το αναπάντεχο τέλος της. Η ηλιοκαμένη κόρη της θάλασσας πέφτει νεκρή από Σπετσιώτικο βόλι, στις 22 Μαΐου 1825 στο σπίτι του πρώτου άντρα της, του Γιάννουζα. Αιτία; Μια λογομαχία της με άτομα από την οικογένεια Κούτση, λόγω της απαγωγής της κόρης του Χριστόδουλου Κούτση, Ευγενίας, από τον γιο της Μπουμπουλίνας Γεώργιο Γιάννουζα. Τα σκληρά και αμείλικτα λόγια της Καπετάνισσας είναι αρκετά για να οπλίσουν τελικά το χέρι, του αγνώστου λόγω σκότους, δολοφόνου.

Ήταν λοιπόν τραγικό και άδοξο το τέλος αυτής της γυναίκας που μέσα της ξεχείλιζε, πιο ισχυρή από όλα τα άλλα, η αγάπη για την πατρίδα. Το όνομά της του οποίου η φήμη απλώθηκε σε όλο τον κόσμο και συνδέθηκε τόσο με την πολιορκία του Ναυπλίου, αντηχεί ακόμα επάνω από τον κρότο των τηλεβόλων.

‘Ορθια επάνω στο καράβι της, άφοβη και ατρόμητη με αστραποβόλο βλέμμα, δείχνει στους ναύτες της τα οχυρώματα του Ναυπλίου, τους παρορμά σε έφοδο και με τη θερμή βαριά φωνή της διατάσει το πυρ κατά των φρουρίων.

ΚΥΡΙΑ ΠΗΓΗ: Μουσείο Μπουμπουλίνας

Τα κείμενα του Μουσείου Μπουμπουλίνας επιβεβαιώνονται από πολλές πηγές και θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και τα συγχαρητήριά μου. Αν εν καιρώ προκύπτουν στοιχεία που δεν έχουν αναφερθεί, θα ελέγχονται και όπου πρέπει θα συμπληρώνονται. Πηγές σαν το Μουσείο Μπουμπουλίνας αξίζουν της προσοχής και τον θαυμασμό όλων των Ελλήνων. Οι νέοι να μαθαίνουν, για να ορίζουν άξια τις τύχες τους. Οι καιροί είναι πολλοί πονηροί και μας κυβερνούν ξένοι και ξενόδουλοι.

Πηγή: Αρβανίτες - Arvanites - Hellines, Αβέρωφ

Το αγιώνυμο Όρος υπήρξε ανέκαθεν, στην ιστορική του πορεία, το ισχυρό προπύργιο της Ορθοδοξίας, ο ισχυρός κυματοθραύστης των ποικιλώνυμων αιρέσεων, ο θεματοφύλακας της Ορθοδόξου πίστεως, την οποία μας παρέδωσαν οι άγιοι και θεοκήρυκες απόστολοι και διατήρησαν απαραχάρακτη οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες διά των αγίων Οικουμενικών Συνόδων.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8 η Ιουνίου 2017

ΕΚΤΑΚΤΗ ΔΙΠΛΗ ΣΥΝΑΞΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ Ή ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ;

Το αγιώνυμο Όρος υπήρξε ανέκαθεν, στην ιστορική του πορεία, το ισχυρό προπύργιο της Ορθοδοξίας, ο ισχυρός κυματοθραύστης των ποικιλώνυμων αιρέσεων, ο θεματοφύλακας της Ορθοδόξου πίστεως, την οποία μας παρέδωσαν οι άγιοι και θεοκήρυκες απόστολοι και διατήρησαν απαραχάρακτη οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες διά των αγίων Οικουμενικών Συνόδων.

Ανέδειξε διά μέσου των αιώνων πλήθος οσιομαρτύρων και νεομαρτύρων, όπως οι άγιοι οσιομάρτυρες οι υπό των λατινοφρόνων, (Πατριάρχου Ιωάννου Βέκκου και αυτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου), μαρτυρήσαντες το 1275, αλλά και πολλούς άλλους οσίους μοναχούς που κατά καιρούς εδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, ή μαρτύρησαν για να κρατήσουν απαραχάρακτη την Ορθόδοξη πίστη. Το ρωμαλέο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα των αγιορειτών Πατέρων, όπως πάντα ασυμβίβαστο και μαχητικό, εκδηλώθηκε στα νεώτερα χρόνια, στην δεκαετία του 70, μετά την Άρση των Αναθεμάτων μεταξύ Ορθοδοξίας και παπικής αιρέσεως το 1965, επί των ημερών του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου και του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄, με την εξέγερση των περισσοτέρων αγιορειτικών Μονών, όλων των Σκήτεων και πολλών κελλιωτών Πατέρων, (μεταξύ αυτών και του αγίου Παϊσίου), και την διακοπή υπ’ αυτών της μνημονεύσεως των ονομάτων του κυρού Αθηναγόρου και του διαδόχου του Δημητρίου.  Είναι γνωστήεπίσης η ομολογιακή και αγωνιστική στάση που τήρησε επί δεκαετίες το Άγιον Όρος στην πορεία των Διαχριστιανικών Διαλόγων και ιδιαιτέρως η σημαντικότατη συμβολή του στην ανάδειξη της χρεοκοπίας των Διαλόγων με τους Μονοφυσίτες στην δεκαετία του 90.

Ωστόσο είναι επίσης γνωστή και η ένοχη σιωπή, δυστυχώς, που ακολουθούν εδώ και αρκετά χρόνια όλες σχεδόν οι αγιορειτικές Μονές, με το πρόσχημα της διακρίσεως, πίσω από το οποίο προφανώς κρύβεται ο φόβος και η δειλία. Πρόκειται για την ένοχη σιωπή απέναντι σε μία σωρεία οικουμενιστικών παρεκτροπών από την πλευρά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι μόνον. Σιωπή, η οποία συνεχίζεται ακόμη και μέχρι σήμερα, μετά δηλαδή την «Σύνοδο» της Κρήτης. Είναι εκπληκτικό, άλλα συγχρόνως και τραγικό, το γεγονός ότι το Άγιον Όρος, εδώ και ένα χρόνο περίπου μετά την εν λόγω «Σύνοδο», εξακολουθεί να φοβείται να λάβει επίσημη θέση και να καταγγείλει με θάρρος και ομολογιακό φρόνημα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και σ’ όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, όσα απαράδεκτα απεφασίσθησαν στην «Σύνοδο» και να εισηγηθεί την απόρριψη, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον του κειμένου με τίτλο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Πονάει και θλίβεται κανείς, όταν αναλογίζεται ότι αι πάλαι ποτέ διαλάμψασαι για τους αντιαιρετικούς των αγώνες Ιερές Μονές του αγίου Όρους,τώρα έχουν φθάσει σε τέτοια πνευματική καθίζηση, ώστε να μην έχουν το θάρρος και την τόλμη, να πράξουν το αυτονόητοκαι να μιμηθούντους προκατόχους των.

Την 1^η Μαΐου ε. ε., Δευτέρα των Μυροφόρων, πραγματοποιήθηκε στις Καρυές του Άθωνα, έκτακτη Διπλή Σύναξη των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, προκειμένου να συζητηθούν και να ληφθούν αποφάσεις πάνω σε σημαντικά θέματα που αφορούν την αγιορείτικη Πολιτεία, αλλά και γενικότερα. Με αγωνία περίμενε ο πιστός λαός του Θεού να πληροφορηθεί, αν οι αγιορείτες Πατέρες σ’ αυτή τουλάχιστον τη Σύναξη, συζήτησαν και έλαβαν κάποια επίσημη θέση πάνω στην «Σύνοδο» της Κρήτης και τις αποφάσεις που αυτή έλαβε, αφού όπως είναι γνωστό,  η εν λόγω «Σύνοδος» αποτέλεσε, ένα παγκόσμιο, όσο και κατ’ εξοχήν θλιβερό, εκκλησιαστικό γεγονός, που έχει καταγραφεί στην ιστορία της Εκκλησίας μας. Δυστυχώς δεν ανακοινώθηκε τίποτε και ως εκ τούτου δε γνωρίζουμε, αν συζητήθηκαν οι αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, και πως αυτές αξιολογήθηκαν. Το μόνο που είναι γνωστό μέχρι στιγμής είναι οι συνεχιζόμενοι διωγμοί από τις αγιορείτικες Μονές των κελλιωτών Πατέρων. Οι πατέρες αυτοί βρίσκονται σε απόγνωση, μη έχοντες, που να βρουν φιλοξενία και διαμονή.

Προ ημερών διαβάσαμε στο διαδίκτυο, (ιστ. Ακτίνες), ένα επιτυχημένο σχόλιο του Μοναχού Ιλαρίωνα του Αγιορείτη, ο οποίος σχολιάζει με πολύ εύστοχο τρόπο την Διπλή Σύναξη των αγιορειτών. Ο π. Ιλαρίων παραθέτει στοιχεία και καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι τελικά οι επίσημοι εκπρόσωποι των 20 Ιερών Μονών έχουν καταστεί πειθήνια όργανα και θεράποντες του Οικουμενισμού. Φοβάται ότι το θέμα τη «Συνόδου» της Κρήτης συζητήθηκε μεν, όχι όμως για να γίνει κριτική στις αποφάσεις της, αλλά για να αποφασισθεί τι θα γίνει με όσους διέκοψαν το μνημόσυνο.

Γράφει: «Σήμερα, Δευτέρα των Μυροφόρων, μπορεί να είναι μία σημαντική ημέρα για την Εκκλησία μας πού χρειάζεται όλοι να προσευχηθούμε να τούς φωτίσουν ο Χριστός και η Παναγία, διότι ακούγεται σ’ όλο το Άγιον Όρος ότι η Διπλή Ιερά Κοινότης θ’ αποφασίσει την δίωξη των πατέρων που δεν μνημονεύουν τον Οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που προ ολίγων ημερών συναντήθηκαν πολλοί Ηγούμενοι και Αντιπρόσωποι στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου; Αυτό ίσως φανερώνει ότι ο Γέροντας Εφραίμ ο Βατοπαιδινός προεξάρχει σ’ αυτή την ενέργεια, ίσως μετά την επίσκεψή του στο Φανάρι και αυτό κινεί τον θαυμασμό, πώς μετά την «θαυματουργική» δικαίωσή του από το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία τού Αγίου Όρους, ν’ αγωνίζεται για την καταπολέμηση τού αντιοικουμενιστικού πανορθοδόξου αγώνα, προβάλλοντας την Σύνοδο της Κρήτης θεμελιώδη ως προς την ορθόδοξη πίστη και τούς αντιδρώντες ως αναρχικούς, αντάρτες και βλαμμένους ευλαβείς. Μήπως και η χθεσινή επίσκεψη τού Σιμωνοπετρίτη Ηγουμένου στο Φανάρι έγινε για να λάβει κατευθυντήριες οδηγίες από τον «Μεγάλο Αδελφό» της Εκκλησίας μας;». Είναι, πιστεύουμε, δικαιολογημένοι οι φόβοι του π. Ιλαρίωνος. Οι ηγούμενοι των αγιορειτικών  Ιερών Μονών όχι μόνο δεν προέβαλαν κριτικό και ελεγκτικό λόγο κατά των καταφανώς αντορθοδόξων αποφάσεων της «Συνόδου» της Κρήτης, αλλά έκαναν το αντίθετο.

Παρά κάτω γράφει: «Πάντως είναι άξιον απορίας πώς δεν ανησυχούν οι υπεύθυνοι τού Αγίου Όρους, κι αν ανησυχούν, πώς δεν το εκδηλώνουν για όσα συμβαίνουν, όπως η μεγαλοπρεπής εκδήλωση συμπροσευχής στο Κάιρο στις 28/4 με συμμετοχή 3 οικουμενιστών αρχηγών, Πάπα – Κόπτου – Οικουμενικού και τόσα άλλα, πού συμβαίνουν καθημερινά και τούς ενοχλεί πού κάτι φτωχοί μοναχοί εκδηλώνουν την αντίθεσή τους σ’ όλη αυτή την παναιρετική παρανομία, πού η Ορθόδοξη Εκκλησία την έχει καταδικάσει με αναθέματα, καθαιρέσεις και αφορισμούς (βλέπε Αποστολικούς Κανόνες, Οικουμενικές Συνόδους και Πηδάλιο Ιερών Κανόνων)». Είναι όντως απορίας άξιον πως δεν ευαισθητοποιούνται οι αγιορείτες ηγούμενοι από αυτά, που ανέφερε ο π. Ιλαρίων, για τα οποία αντιδρούν απλοί λαϊκοί, που δεν διαθέτουν θεολογικές γνώσεις, αλλά σωστό και υγιές ορθόδοξο φρόνημα, το οποίο, απ’ ότι φαίνεται λείπει από τους αγιορείτες ηγουμένους.

Παρά κάτω φέρνει παραδείγματα μοναχών, άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι οποίοι δεν συμμερίζονται τις αφωνίες των αγιορειτών ηγουμένων και εκδηλώνουν δυναμικά και σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας την αντίθεσή τους στον κατεδαφιστικό ρόλο της «Συνόδου» της Κρήτης. Γράφει: «Στην Ρουμανία 150 Ιερείς δεν μνημονεύουν τον Οικουμενιστή Πατριάρχη Δανιήλ και τούς καθαιρούν. Και Μοναχές πού δεν συμμετέχουν στις Λειτουργίες πού μνημονεύετε ο Πατριάρχης τους, αποσχηματίζονται και αποβάλλονται από τα Μοναστήρια τους και το Άγιον Όρος κοιμάται ήσυχα και κτίζει ντουβάρια με τα κονδύλια τού ΕΣΠΑ;»! Δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί του. Φαίνεται ότι τα ντουβάρια και οι δρόμοι έχουν μεγαλύτερη αξία από την αμώμητη και σώζουσα ορθόδοξη πίστη!

Και καταλήγει με μια αισιόδοξη πλευρά της τραγικής κατάστασης, την οποία βιώνει η Εκκλησία μας τον τελευταίο καιρό: «Ωστόσο ίσως θα είναι ευεργετικό να διωχθούν οι ομολογητές πατέρες, όπως διώχθηκαν οι άγιοι κολλυβάδες Πατέρες, για να κατηχηθεί το ποίμνιο τού Χριστού και να φουντώσει ο αντιαιρετικός αγώνας μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας τού Χριστού. Αμήν, γένοιτο»! Προφανώς, ο Θεός, ο οποίος περιποιείται την Εκκλησία Του, «δια του ιδίου αίματος» (Πραξ.20,28), χρησιμοποιεί την αμετανοησία ορισμένων ανθρώπων για να επιτελέσει τη σωτηρία των πολλών. Εν προκειμένω, οι διωγμένοι αγιορείτες και όχι μόνον, μοναχοί και κληρικοί, θα γίνουν οι γοερές κραυγές της Ορθοδοξίας μας, οι οποίες θα μπορέσουν να ξυπνήσουν από τον «μακάριο» πνευματικό τους ύπνο πολλούς λαϊκούς πιστούς, οι οποίοιπεριμένουν να δουν στα πρόσωπά τους νέους Γρηγορίους Παλαμάδες και Μάρκους Ευγενικούς.

Περαίνοντας το σχόλιό μας στην έκτακτη διπλή σύναξη των αγιορειτικών Ιερών Μονών, κάνουμε ύστατη έκκληση στους αγιορείτες ηγουμένους και με ειλικρίνεια, ταπείνωση,αγαθήπροαίρεση και τον προσήκοντα σεβασμό τους παρακαλούμε: Άγιοι Καθηγούμενοι. Αγωνιστείτε να φανείτε αντάξιοι των προκατόχων σας και νασταθείτε στο ύψος των τραγικών περιστάσεων, που βιώνει σήμερα η Εκκλησία μας. Οι πολυάριθμοι αγιορείτες μάρτυρες και ομολογητές, οι υπέρ της αληθείας μαρτυρήσαντες, Σας δείχνουν τον δρόμο, που πρέπει να ακολουθήσετε. Ο δρόμος αυτός είναι μεν δύσκολος και ανηφορικός, γεμάτος θλίψεις,διωγμούς και στερήσεις, αλλά οδηγεί στην αιώνια δόξα και χαρά της βασιλείας των ουρανών. Μην προτιμήσετε τις ανέσεις, τις ευκολίες και την πρόσκαιρη δόξα του ηγουμενικού Σας αξιώματος. Μη συμπορευτείτε με τους σύγχρονους εκκλησιαστικούς ηγέτες, Πατριάρχες και αρχιεπισκόπους, που έχουν διαβρωθεί από την παναίρεση του Οικουμενισμού και εγκωμιάζουν την «Σύνοδο» της Κρήτης. Δεν αγνοούμε το καθήκον σας να φροντίσετε για την διατήρηση των προνομίων του αγίου Όρους και των μετοχίων του, καθώς και την προσπάθειά Σας για την εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων για την συντήρηση των μοναχών, των φιλοξενουμένων και των κτιριακών συγκροτημάτωνκαι κειμηλίων της Ιεράς Μονής Σας. Όμως πάνω από τα πάσης φύσεως αγιορειτικά προνόμια, πάνω από κάθε άλλη υλική φροντίδα και μέριμνα, έχετε πρώτιστο χρέος και καθήκον, να διαφυλάξετε ως κόρη οφθαλμού και έναντι πάσης θυσίας την ακεραιότητα της Ορθοδόξου πίστεως. Μη διστάσετε λοιπόν να θυσιάσετε τα πάντα, ακόμη και το ηγουμενικό Σας αξίωμα, εάν χρειασθεί, στον αντιαιαρετικό Σας αγώνα κατά του Οικουμενισμού, ο οποίος παρασύρει στην αίρεση χιλιάδες ανυποψίαστους πιστούς, με τα ωραιοποιημένα, (δαιμονικής προελεύσεως), συνθήματα της αγάπης, της ειρήνης, της συναδελφώσεως των ανθρώπων, μέσω της καταλαγής, συνεννοήσεως και εν τέλει ενώσεως των αιρέσεων και των θρησκειών! Υψώστε το ανάστημά Σας και διακηρύξτε με θάρρος και ομολογιακό φρόνημα προς πάσαν κατεύθυνση ότι η «Σύνοδος» της Κρήτης ήταν μια «Σύνοδος», που δεν τήρησε τους αγίους και Ιερούς Κανόνες και δεν βάδισε στα ίχνη των αγίων Θ΄ Οικουμενικών Συνόδων, διότι δεν κατέγνωσε τις υφιστάμενες εν χώρω και χρόνω Αιρέσεις. Τι τραγικότερο από αυτό; Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία να μην καταγιγνώσκει τις Αιρέσεις! Ίλεως γενού ημίν Κύριε!!! Έτσι μόνο θα μπορέσετε την ημέρα της Κρίσεως να σταθείτε στεφανωμένοι με αμάραντα στεφάνια δόξης δίπλα στους αγίους οσιομάρτυρες τους επί πατριάρχου Βέκκου μαρτυρήσαντας και όλους τους ομολογητάς της πίστεώς μας. Αμήν.

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ

Σάμο οἱ ἰατροί σου σὲ ὁμορφαίνουν. Μιὰ λάμψη φωτὸς ἄστραψε στὸ Αἰγαῖο ἀπὸ τὸν τόπο σου. Φῶς ἐλπίδας καὶ ζωής. Σὲ ἕνα καιρὸ ὅπου ἀπὸ παντοῦ φαίνεται τὸ φῶς νὰ σβήνει καὶ τὸ σκότος νὰ γίνεται πυκνότερο, ὅταν ὅπου καὶ νὰ στραφοῦμε γύρω μας δὲν ἀκοῦμε τίποτα ἄλλο παρὰ γιὰ χρέη καὶ μνημόνια, γιὰ ἀνέχεια καὶ σχεδὸν 30% ποσοστὰ ἀνεργίας, γιὰ οἰκουμενισμοὺς καὶ ἐκκοσμικεύσεις, γιὰ σχολικὸ μάθημα θρησκευτικῶν ἀχταρμὰ καὶ θεματικοὺς ἄξονες σεξουαλικῶν ἀμφισβητήσεων, γιὰ ἐθνομηδενισμούς καὶ πολιτικὲς ὀρθότητες, γιὰ τζαμιὰ καὶ ἰσλαμικὰ τμήματα σπουδῶν σὲ θεολογικὲς σχολές, γιὰ παρελάσεις ὁμοφυλοφιλικῆς «ὑπερηφανείας» καὶ σύμφωνα συμβίωσης ὁμοφυλοφύλων, γιὰ βαθιὰ κρίση στὴν οἰκογένεια καὶ τεράστιο δημογραφικὸ κίνδυνο, τότε ἡ εἴδηση τῆς κοινῆς ἀπόφασης τῶν ἀναισθησιολόγων ἑνὸς Νοσοκομείου νὰ ἀπέχουν ἀπὸ ἐκτρώσεις πράγματι φαντάζει παραμυθένια. 

Καμάρια τῆς Πατρίδος καὶ παρηγοριά τοῦ ἔθνους, ποὺ ὄχι μόνο δίνουν τὸ καλὸ παράδειγμα, ἀλλὰ ἄμεσα μπορεῖ μὲ τὴν στάση τους νὰ κινήσουν τὴν ἀποκοιμισμένη συνείδηση πολλῶν νέων καὶ μεσήλικων γυναικῶν νὰ τὸ ξανασκεφτοῦν, ὥστε νὰ γλιτώσουν μιὰ ψυχὴ παντελῶς ἀθώα καὶ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν ἀνεξίτηλο στιγματισμὸ τῆς παιδοκτονίας.

Ἡ εὔκολη καὶ γρήγορη «λύση» ποὺ προσφέρουν ἡ νομοθεσία καὶ οἱ γιατροὶ σήμερα δὲν ἀφήνει περιθώριο στοὺς γονεῖς νὰ τὸ σκεφθοῦν καλύτερα, καὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ καταφεύγουν στὴ «λύση» αὐτὴ πρὶν πολύ καταλάβουν τὶ πάνε νὰ κάνουν – μετὰ εἶναι ὅμως πιὰ πολὺ ἀργά καὶ νὰ τὸ καταλαβαίνουν (ἄν ἀκοῦν ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο ἀκόμα τὴν φυσική συνείδησή τους ποὺ ὠρύεται). Ἄν ὅμως δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βροῦν τόπο γιὰ νὰ κάνουν αὐτὸ ποῦ σκέφτονται στὴν δύσκολη στιγμὴ, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ταξιδέψουν ἀρκετὲς ὧρες γιὰ αὐτὸ, ἔστω καὶ στὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ ἄν ξεκινήσουν νὰ πάνε νὰ τὸ κάνουν, θὰ ἔχουν μιὰ πολύτιμη εὐκαιρία ἀκόμα νὰ τὸ ξανασκεφτοῦν πάλι καλύτερα. Οὐαὶ στοὺς γιατροῦς ποὺ καταπατοῦν τὸν ὄρκο τοῦ Ιπποκράτη καὶ ἀντὶ νὰ γιατρεύουν καὶ νὰ βοηθοῦν ζωές, τὶς καταστρέφουν. Καὶ δὲν τοὺς φθάνει αὐτὸ, τὰ βάζουν καὶ μὲ τὶς συνειδήσεις τῶν ἄλλων συναδέλφων τους ποὺ θέλουν νὰ κάνουν τὸ καθήκον τους βοηθῶντας τὸν ἄλλο, καὶ ὄχι παίρνοντας ζωὲς καὶ μάλιστα ἀνυπεράσπιστες, ποὺ κανεῖς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ πράττει κάτι τέτοιο φοβερό. Ποιὸς τοὺς ἔδωσε τέτοιο δικαίωμα καὶ τῶν γιατρῶν καὶ γονέων; Ὁ παράνομος καὶ μισέλληνας νομοθέτης; Οὐαὶ ὑμῖν ὑποκριταί, ποὺ καίγεστε γιὰ τὰ σκυλιὰ καὶ τὰ γατιὰ, γιὰ τὸ ὁποιοδήποτε ζώο, καὶ δὲν λυπάστε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ περιμένει νὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ δεῖ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ τοῦ τὸ στερεῖτε. Ἀξίζουν καὶ τὰ ζώα, ἀλλά ἀσύγκριτα περισσότερο ἀξίζει ἕνας ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ ἀλλάζει τίποτε ἄν ἀκόμα βρίσκεται στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του.

Τριάντα χρόνια αὐτὴ ἡ κατάρα κατατρώει τὴν πατρίδα μας ἀπὸ ὅταν ψηφίστηκε ὁ μισάνθρωπος παιδοκτόνος καὶ ἐθνοκτόνος νόμος, τοῦ ὁποῖου τὰ ὀψώνια δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὴν κρίση τῶν τελευταίων χρόνων. Ἔτσι σκοτώναν καὶ οἱ Ἑβραίοι τὰ παιδιά τους προσφέροντάς τα ὁλοκαυτώματα στὰ εἴδωλα (Δ’ Βασ. 21,6 καὶ 23,10) καὶ κατέληξαν νὰ συρθοῦν ἀλυσοδεμένοι αἰχμάλωτοι στὴ Βαβυλώνα γιὰ 70 χρόνια («Ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ ἀνέβη Ναβουχοδονόσορ βασιλεὺς Βαβυλῶνος καὶ ἐγενήθη αὐτῷ Ἰωακὶμ δοῦλος»,  Δ’ Βασ. 24,1), ὥστε νὰ μπορέσουν ἔτσι νὰ συνέλθουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸ Θεό. Καὶ σήμερα βέβαια ὑπάρχουν μαρτυρίες αὐτόπτων μαρτύρων, ποὺ γνώρισαν ἀπὸ κοντὰ ἐκ τῶν ἔσω καὶ ὁμολόγησαν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς συνειδήσεως τους ποὺ ἀκόμα ἄκουγαν, ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἐλίτ ποὺ κυβερνὰ τοῦτο τὸν κόσμο κάνουν τέτοιες θυσίες ἀκόμα καὶ σήμερα, ὅμως θὰ πρέπει νὰ μὴν παρασύρεται κανεῖς νὰ τοὺς ἀκολουθεῖ κάνοντας ἔστω καὶ ἀσυνείδητα τὸ ἴδιο ἀλλὰ μὲ ἄλλο τρόπο μέσα στὰ ἰατρεία, ἐπειδὴ αὐτὸ θέλουν κάποιοι καὶ τὸ ἐπιδιώκουν μὲ τοὺς κατάλληλους νόμους καὶ τοὺς ὑπακούοντες στὰ κελεύματά τους γιατρούς. Ὀφείλουμε νὰ τοποθετοῦμε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ ὅλα, ἀντὶ γιὰ τὸν κάθε ἀπάνθρωπο καὶ ὑποκριτικὸ νόμο ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ Πολιτεῖα ἀντιστρατευόμενη τὸ θείο θέλημα.  Νὰ ὅμως ποὺ ἦρθε ἡ ὥρα καὶ ἐφάνει σὰν ἄστρο φαεινὸ τὸ πρῶτο οὐσιαστικὸ ὄφελος τῆς πολύχρονης αὐτῆς σημερινῆς κρίσης. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ φωτεινὸ καὶ ζωηφόρο ὌΧΙ τῶν ἰατρῶν τῆς Σάμου.  Ὄχι ἄλλο στὴν καταπάτηση ἱερῶν καὶ ὁσίων, ὄχι ἄλλο στὰ ψεύτικα δικαιώματα τῆς ἀδικίας πρὸς τοὺς ἄλλους, ὄχι ἄλλο στὶς θυσίες στὸ βωμό τῆς ἀπόλαυσης, ὄχι στὸ θάνατο.  Σάμο ἔκανες ὅλη τὴν ἀληθινὴ Ἑλλάδα νὰ χαίρεται. Ἔχε χαρά καὶ θάρρος πάντα καὶ σύ.

Πηγή: Ακτίνες

1. Δέν πέρασαν ἀκόμη ἑπτά μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται. Στόν οὐρανό κατοικοῦν οἱ ἄγγελοι, στόν οὐρανό καί οἱ μάρτυρες. Αἰώνιοι καί ἀθάνατοι εἶναι ἐκεῖνοι, τό ἴδιο θά γίνουν καί οἱ μάρτυρες. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι ἔλαβαν καί ἀσώματη φύση; Καί τί σημασία ἔχει αὐτό; Γιατί οἱ μάρτυρες, ἄν καί ἔχουν σῶμα, ὅμως εἶναι ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία. Δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός, πού στολίζεται μέ τό πλῆθος τῶν ἀστεριῶν, ὅσο εἶναι τά σώματα τῶν μαρτύρων, πού στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων. Ὥστε ἐπειδή πέθαναν γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀνώτεροι, καί βραβεύτηκαν πρίν ἀπό τήν ἀθανασία παίρνοντας τά στεφάνια ἀπό τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους.

O άνθρωπος είναι το «κατ' εικόνα» του Θεού και επομένως η ζωή του, για να ανταποκριθεί στην αληθινή του φύση, πρέπει να είναι μικρογραφία της ζωής του Θεού. Επειδή ο Θεός είναι Τριαδικός, και ο άνθρωπος καλείται να γίνει «Τριαδικός», ζώντας «Τριαδικά», δηλαδή τη ζωή της πλήρους ενότητας και της ολοκληρωτικής αγάπης. Σε μια τέτοια ζωή καλεί τον άνθρωπο ο Τριαδικός Θεός που είναι το αρχέτυπο του άνθρωπου. Η ζωή της αγάπης δεν ανταποκρίνεται μόνο στην αληθινή φύση του ανθρωπου, αλλα οδηγεί τον άνθρωπο και στην αληθινή Θεογνωσία.

«Όποιος δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Με τούτο εφανερώθη η αγάπη του Θεού σ' εμάς: ότι τον Υιόν Του τον μονογενή έστειλε ο Θεός εις τον κόσμο, δια να ζήσωμε δι' αυτού. Εις τούτο συνίσταται η αγάπη, όχι εις το ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιόν Του ως ιλασμόν δια τας αμαρτίας μας. . . Με τούτο ξέρομεν ότι μένομεν εν αυτώ και αυτός εν ημίν, διότι μας έδωκε από το Πνεύμα Του» (Α' Ιω. δ' 813).

Η μεγάλη ελπίδα του ανθρώπου, το νόημα της ζωής του, είναι η κοινωνία της αγάπης, που δεν περιλαμβάνει μόνο στους συνανθρώπους, αλλά αποτελεί ενότητα και αρμονία με τον ίδιο τον εαυτό μας και με τον Θεό, που είναι η ζωή! Αυτή η Θεοκοινωνία (Β' Πέτρ. α' 4), κατά την οποία ο άνθρωπος «μένει εν τω Θεώ και ο Θεός εν αυτώ» (Α Ίω. δ' 16 Πρβλ. Ίω. ιζ' 2026) εξασφαλίζεται με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος του Θεού (Α' Ίω. δ' 13), με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος (Α' Ίω. β' 2027), που είναι η σφραγίδα του Θεού (Αποκ. Θ' 4).
Εάν ο Υιός, που εστάλη από τον Πατέρα, «δια να ζήσωμεν δι' αυτού» ή το Άγιο Πνεύμα ήσαν κτίσματα, τότε δεν θα μπορούσαμε δι' αυτών να έχουμε καμμία κοινωνία με τον Θεό «θα ηνωνόμεθα απλώς με κάποιο κτίσμα και θα ήμεθα αποξενωμένοι από τη θεία φύση, αφού τίποτα δεν θα μας ήνωνε με αυτήν. Τώρα δε, που λεγόμεθα μέτοχοι Χριστού και μέτοχοι του Θεού, φαίνεται ότι το εν ημίν χρίσμα και η σφραγίς δεν είναι εκ της φύσεως των δημιουργημάτων, αλλά εκ της φύσεως του Υιού, ο οποίος συνάπτει ημάς με τον Πατέρα δια του εν αυτώ Αγίου Πνεύματος» (Μ. Αθαν. Πρβλ. Έβρ. γ' 14, Ρωμ. η' 1417, Β' Πέτρ. α' 4).

Η πίστη στον Τριαδικό Θεό αποτελεί για τον άνθρωπο πραγματική ελπίδα. Αν ο άνθρωπος γνωρίσει ποιο είναι το αρχέτυπό του, πως είναι δηλαδή εικόνα της Αγίας Τριάδος, τότε θα πιστέψει πως είναι δυνατόν να ζήσει και αυτός τη ζωή της ενότητας και της αγάπης. Τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να βρει τη σωτηρία.
Τούτο δεν είναι δύσκολο να το εννοήσουμε, όταν σκεφθούμε πως ο άνθρωπος, ιδιαίτερα σήμερα, ζει εσωτερικά διεσπασμένος και εξωτερικά απομονωμένος. Αισθάνεται πως αποτελείται από πολλαπλά στοιχεία έχει σώμα, πνεύμα, βούληση, συναίσθημα κ. α. Ένας άνθρωπος διηρημένος εσωτερικά δεν μπορεί να πει ότι είναι λυτρωμένος• το ίδιο και όταν αισθάνεται ότι ζει σε πλήρη αποξένωση και μοναξιά ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει τη δύναμη να αγαπήσει, δεν μπορεί να βρει την εσωτερική του ισορροπία.

Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει πως δεν ανήκει στη φύση του η εσωτερική διάσπαση και η εξωτερική αποξένωση, αλλά η αρμονία και οι διαπροσωπικές σχέσεις γι' αυτό πρέπει να γνωρίσει τον Τριαδικό Θεό και να πιστέψει πως δημιουργήθηκε «κατ' εικόνα» Του! Να βεβαιωθεί πως ο Θεός ζει στην πληρότητα, την ενότητα και την αγάπη και να πιστέψει πως σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και ο δικός του τελικός προορισμός, το νόημα της δικής του ζωής (Β' Κορ. ε' 1721, Α' Ίω. γ' 23).

Αν ο άνθρωπος δεχθεί τον Τριαδικό Θεό και ανακαλύψει την προσωπική του ταυτότητα στην εικόνα του Τριαδικού Θεού, τότε μόνο μπορεί να βεβαιωθεί πως και ο ίδιος, από την φύση του, είναι δυνατόν να φθάσει στην πληρότητα της αρμονίας, της αγάπης, της κοινωνίας τότε αποκτά νόημα όχι μόνο η ζωή του, αλλά και ο αγώνας του. Ιδού γιατί είπαμε πως η αλήθεια του Τριαδικού Θεού, η πίστη στην Αγία Τριάδα, είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Μακριά από την πίστη στον Τριαδικό Θεό και την ορθόδοξη διδασκαλία για το τι είναι ο άνθρωπος, δεν μπορούμε να θέσουμε ως νόημα της ύπαρξής μας την κοινωνία και τη βίωση της αγάπης• αναγκαστικά θα πέσουμε σε άκοπους υλοκρατικούς και υλιστικούς ή θα κινηθούμε σε επίπεδα πανθεϊστικής τάξης. Σε τέτοιους δρόμους οδηγούν επί παραδείγματι όλες οι ινδουιστικής προέλευσης ομάδες, που κηρύττουν πως ο Θεός δεν είναι προσωπικός και πως ο άνθρωπος δεν επλάσθη «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν θεού», αλλά είναι μέρος της θείας ουσίας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το νόημα της ζωής του ανθρώπου δεν είναι πλέον η ανάπτυξη σχέσεων κοινωνίας και αγάπης, αλλά αντίθετα η αποδέσμευση από οποιεσδήποτε «προσκολλήσεις» και η διάλυση της προσωπικότητας του άνθρωπου στη λεγόμενη «παγκόσμια συνειδητότητα».

Αυτό αποδεικνύει πόσο επιπόλαιο θα ήταν να θελήσουμε να συμβιβάσουμε τη χριστιανική μας υπόσταση με οποιαδήποτε συμμετοχή σε τεχνικές της γιόγκα, του διαλογισμού και σε παρόμοιες «πρακτικές», που βασίζονται σε εξωχριστιανικές θεολογικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις.
Ο ισχυρισμός ότι όλες οι θρησκείες αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό ή ότι με τις «τεχνικές» αυτές μπορεί κανείς να γίνει καλύτερος χριστιανός, αν δεν οφείλεται σε άγνοια των βασικών χριστιανικών θέσεων ή σε αποκρυφιστική ερμηνεία του χριστιανικού μηνύματος, αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση της χριστιανικής πίστης και ελπίδας, επικίνδυνη αλλοίωση της έννοιας του χριστιανικού νοήματος της ζωής, επιβουλή της σωτηρίας του ορθοδόξου πιστού.
Υπογραμμίζουμε πως η θεία αποκάλυψη, δηλαδή η συγκατάβαση του Θεού, πραγματοποιήθηκε βαθμιαία, προσαρμοζόμενη στην πνευματική κατάσταση του άνθρωπου της πτώσης.

Η αποκάλυψη αυτή ολοκληρώθηκε με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και αναφέρεται στον Ένα και Τριαδικό Θεό. Ο Θεός δεν μας αποκάλυψε τα πάντα για τον Εαυτό Του, αλλά όσα ήσαν απαραίτητα για τη σωτηρία μας. Οι δογματικοί όροι της Εκκλησίας δεν αποδίδουν αυτό που στην ουσία Του είναι ο Θεός, αλλά «οριοθετούν» την πίστη και περιφρουρούν το περιεχόμενο της έναντι της αιρετικής απειλής.
Πιστεύουμε σε Ένα Θεό, που είναι Τριαδικός, δηλαδή κοινωνία προσώπων. Υπάρχει μόνο μία Θεία ουσία, γι' αυτό κάνουμε λόγο για ένα Θεό. Όμως αυτής της Θείας ουσίας μετέχουν όχι μόνο ο Πατήρ, αλλά και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Γι' αυτό και ο Ένας Θεός είναι ταυτόχρονα και Τριαδικός. Ο Πατήρ, ως μοναδική Αρχή και Πηγή, μεταδίδει τη Θεία ύπαρξη στον Υιό με προαιώνια γέννηση και στο Άγιο Πνεύμα με προαιώνια εκπόρευση.

Αλλά μέσα στο χρόνο για τη σωτηρία του κόσμου, τα πάντα συντελούνται «Τριαδικά», από τον Πατέρα δια του Υιού «εν Αγίω Πνεύματι». Γι' αυτό και αναφέρεται ότι το Άγιο Πνεύμα «πέμπεται» δια του Υιού. Και τα τρία Θεία πρόσωπα έχουν μία θέληση και μία ενέργεια, είναι μεταξύ τους ενωμένα αδιαιρέτως.
Ο άνθρωπος, έχοντας σαν αρχέτυπό του τον Τριαδικό Θεό, είναι από τη φύση του («κατ' εικόνα») ενότητα, αρμονία, αγάπη. Αν όμως απορρίψουμε την πίστη στην Αγία Τριάδα, εκλάβουμε τον Υιό ή το Άγιο Πνεύμα ως κτίσμα, εάν εισαγάγουμε «σύγχυση» στις σχέσεις των θείων προσώπων, τότε και ο άνθρωπος ως το «κατ' εικόνα» αυτού του Θεού, από τη φύση του δε θα είναι ενότητα και αγάπη, αλλά διάσπαση, δυσαρμονία ή σύγχυση. Γι' αυτό λέμε πως η πίστη στον Τριαδικό Θεό είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Την 1η Ιουνίου 2017, το κοινοβούλιο της επαρχίας του Οντάριο, της μεγαλύτερης σε πληθυσμό και οικονομικά πιο ανεπτυγμένης επαρχίας του Καναδά, ψήφισε ένα νόμο, το Νόμο 89, που διαλύει τη θρησκευτική ελευθερία και τα δικαιώματα των γονέων, καθώς δίνει στο κράτος την εξουσία να αφαιρεί παιδιά από οικογένειες που αντιτίθενται στην σκληρή νεοταξική ατζέντα των ΛΟΑΤ και επιτρέπει στις κρατικές υπηρεσίες να απαγορεύουν σε ζευγάρια που διαφωνούν με την ατζέντα αυτή να υιοθετήσουν παιδιά!

Ο νέος νόμος επιτρέπει στην κυβέρνηση να αφαιρέσει βίαια ένα παιδί από τη φροντίδα των γονέων του αν οι γονείς αρνούνται να αποδεχθούν την νέα υστερία που λέγεται «ρευστότητα φύλου». Με άλλα λόγια, εάν οι γονείς δεν αποδέχονται την "ταυτότητα του φύλου" του παιδιού τους (είναι αγόρι και λέει ότι είναι κορίτσι ή είναι κορίτσι και λέει ότι είναι αγόρι), τότε χάνουν τα γονικά τους δικαιώματα.

Αυτός ο νόμος αναφέρει ως στοιχεία που πρέπει να θεωρούνται «προς το συμφέρον του παιδιού» την «ταυτότητα φύλου» και την «έκφραση φύλου». Παράλληλα, αρνείται να εξετάσει τη θρησκευτική πίστη των γονέων και αναγνωρίζει μόνο το "πιστεύω" του παιδιού. Αυτή είναι μια άμεση επίθεση στους χριστιανούς γονείς που απορρίπτουν την όλη περί «τρανσέξουαλ» ιδεολογία!

Ο νόμος έχει το εύηχο όνομα «Νόμος περί Υποστήριξης Παιδιών, Νέων και Οικογενειών του 2017», Bill 89. Στο νομοθετικό σώμα, ο νόμος ψηφίστηκε με 63 υπέρ και 23 ψήφους κατά, σύμφωνα με την Christian Post.

Ο νόμος επεκτείνει τις "προστασίες" για τα παιδιά για να αποτρέψει τις «διακρίσεις» με βάση διάφορους παράγοντες. Η νέα και συνεχώς εξελισσόμενη εφεύρεση της λεγόμενης «ρευστότητας του φύλου» περιλαμβάνεται τώρα σε αυτόν τον κατάλογο.

Ο Jack Fonseca , του Coalition Life Campaign, είπε το εξής: "Με την ψήφιση αυτού του νόμου, εισερχόμαστε πλέον σε μια εποχή ολοκληρωτικής εξουσίας από το κράτος, πρωτόγνωρης στην ιστορία του Καναδά. Ο Bill 89 αποτελεί σοβαρή απειλή για τους χριστιανούς και όλους τους ανθρώπους της πίστης που έχουν παιδιά ή που ελπίζουν να κάνουν μια οικογένειά τους μέσω υιοθεσίας».

Ο νόμος «απαιτεί την υπηρεσίες προστασίας των παιδιών, τις ανάδοχες οικογένειες, τις υπηρεσίες υιοθεσίας και τους δικαστές να λαμβάνουν υπόψη και να σέβονται τη φυλή, την καταγωγή, τον τόπο καταγωγής, το χρώμα, την εθνοτική καταγωγή, την υπηκοότητα, την οικογενειακή ποικιλομορφία, την αναπηρία, το θρήσκευμα, την ταυτότητα φύλου και την έκφραση φύλου».

"Θα θεωρούσα ότι μια μορφή κακοποίησης, είναι όταν ένα παιδί αναγνωρίζει τον εαυτό του με έναν τρόπο και ένας φροντιστής (αγγλικά: caregiver) λέει όχι, πρέπει να το κάνεις αυτό διαφορετικά", ανέφερε ο υπουργός παιδικών και οικογενειακών υπηρεσιών Michael Coteau, ο οποίος παρουσίασε το νομοσχέδιο. 

"Εάν πρόκειται για κακοποίηση και αν είναι εντός του ορισμού, ένα παιδί μπορεί να απομακρυνθεί από αυτό το περιβάλλον και να τεθεί σε προστασία όπου θα πάψει η κακοποίηση".

Ακούσατε; “Caregiver”. Δεν είσαι γονέας. Είσαι "φροντιστής".

"Το νομοσχέδιο 28 ανέφερε ότι ο γονέας ενός παιδιού που φροντίζει το παιδί διατηρεί το δικαίωμα "να κατευθύνει την εκπαίδευση και τη θρησκευτική ανατροφή του παιδιού". Ωστόσο, ο νέος νόμος θέτει ένα «αλλά»: "...να κατευθύνει την παιδεία και την ανατροφή του παιδιού ή του νεαρού, σύμφωνα με το θρήσκευμα του παιδιού ή του νεαρού, την ταυτότητα της κοινότητας και την ταυτότητα της κουλτούρας» (community identity and cultural identity) .

Σε μια σωστή κοινωνία, οι γονείς καθοδηγούν την ανάπτυξη και τη φροντίδα του παιδιού και μερικές φορές οι γονείς πρέπει να παρακάμπτουν τις επιθυμίες του παιδιού για δικό τους καλό. Ένα παιδί μπορεί να θέλει να αγγίξει τη σόμπα για να δει τι είναι, αλλά οποιοσδήποτε λογικός γονέας θα απαγορεύσει στο παιδί του να το κάνει επειδή θα καεί.

Αλλά προφανώς, όταν πρόκειται για το δικό του μυαλό σχετικά με τα αμετάβλητα χρωμοσώματα και τη σεξουαλικότητά του, το παιδί είναι αυτό που διευθύνει τους γονείς και όλα αυτά υπό την αιγίδα του κράτους!

Λάβετε υπόψη, ότι πέρσι το Αμερικανικό Κολέγιο Παιδιάτρων (American College of Pediatricians) δημοσίευσε μια αιχμηρή δήλωση με τίτλο «Η Ιδεολογία του Φύλου Βλάπτει τα Παιδιά».

"Το Κολέγιο αντιτάχθηκε στην αυξανόμενη transgender τάση, σημειώνοντας ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι επιστημονικώς φυσικό χαρακτηριστικό. «Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι ένα αντικειμενικό βιολογικό δυαδικό γνώρισμα: «XY» και «XX» είναι γενετικοί δείκτες υγείας - όχι γενετικοί δείκτες κάποιας διαταραχής», αναφέρει.

Η οργάνωση συνεχίζει σημειώνοντας ότι υπάρχουν πραγματικές, σωματικές διαταραχές που μπορούν να οδηγήσουν σε θέματα φύλου, αλλά επίσης λέει ότι οι συνθήκες αυτές είναι "εξαιρετικά σπάνιες".

"Οι υπερβολικά σπάνιες διαταραχές ανάπτυξης του φύλου (DSDs), στις οποίες συμπεριλαμβάνονται το σύνδρομο θηλεοποιητικών όρχεων και η συγγενής υπερπλασία των επινεφριδίων, είναι όλες ιατρικά αναγνωρίσιμες αποκλίσεις από τον σεξουαλικό δυαδικό κανόνα και ορθώς αναγνωρίζονται ως διαταραχές. Τα άτομα με DSD δεν αποτελούν τρίτο φύλο".

ΥΓ: Πρωθυπουργός του Οντάριο είναι η λίμπεραλ Kathleen O'Day Wynne. Η Wynne έγινε η πρώτη ανοιχτά ομοφυλόφιλη αρχηγός κυβέρνησης στον Καναδά. Είναι «παντρεμένη» με γυναίκα.

Πηγή:  Life Site News, Κόκκινος Ουρανός

Ἡ ἱστορία καί ἡ παράδοση ἀποτελοῦν τήν ἀπαρχή καί τίς πηγές ἐπάνω στίς ὁποῖες στηρίζονται οἱ βασικές καταστατικές ἀρχές τοῦ Συντάγματος καί μέ βάση τό πνεῦμα τῶν ἀρχῶν αὐτῶν στοιχειοθετοῦνται καί ἑρμηνεύονται ὅλοι οἱ ἐπιγενεῖς νόμοι. Ἐξεταστέον, ἑπομένως, εἶναι ποία εἶναι ἡ διήκουσα ἔννοια τῶν Συνταγμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἀπό τῶν πρώτων,  ψηφισθέντων στήν ἐν Ἐπιδαύρῳ Α’, στήν ἐν Ἄστρει Β΄, στήν ἐν Τροιζίνῃ Γ΄ Ἐθνική Συνέλευση, ἐκείνου τῆς 18ης Μαρτίου τοῦ ἔτους 1844 καί τῶν λοιπῶν μέχρι τοῦ σημερινοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος.

Ἐκεῖνο, τό ὁποῖο προκύπτει ἀβιάστως ἀπό τήν μελέτη τῶν προαναφερθέντων ἑλληνικῶν Συνταγμάτων (βλ. ὑποσημείωση 1), εἶναι ὅτι ἡ ἀδιαμφισβήτητη καί ἡ ἀδιαπραγμάτευτη βούληση τῶν Ἀγωνιστῶν καί Πατέρων τοῦ Ἔθνους ἦταν νά στηριχθῆ ἡ σύσταση, ἡ πολιτική ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἀναστηθέντος Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἐπί τῶν θεσμίων τῆς μίας Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν λόγον αὐτόν, ἄλλωστε, ὡς προοίμιο τοῦ πρώτου καί ὅλων σχεδόν τῶν ἑπομένων Συνταγμάτων ἔθεσαν τήν ἀναφορά: “‘Ἐν Ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος”. Ὡς γνωστόν, μέ τό ἄρθρο 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ρυθμίζονται οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί διαπιστώνεται ὅτι “Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας…πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό”.

Τά ἀμέσως ἀνωτέρω εἶναι καθοριστικά στοιχεῖα καί δεσμευτικά γιά ὅλους τούς ἐπιγενεῖς νομοθέτες. Ἡ μόνιμη τοποθέτηση τοῦ προοιμίου καί ἡ ἀναφορά στήν Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία εἰς τά Ἑλληνικά Συντάγματα ἐνέχει βαθύτατο σκοπό καί ὑποδηλώνει τήν ἀδιαπραγμάτευτη ἀναγκαιότητα τῆς μή διαφωνίας ὅλων τῶν ἐπιγενῶν νόμων μέ τά θέσμια τῆς Ἐπικρατούσης Θρησκείας. 

Εἶναι ὀξύμωρο, ἀντισυνταγματικό καί προκλητικό νά ψηφίζονται νόμοι (ὅπως πλειστάκις ἔχει συμβῆ), οἱ ὁποῖοι βάλλουν εὐθέως κατά τῶν κελευσμάτων τῆς Ἐπικρατούσης Θρησκείας, δηλαδή, τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Μέ τίς ἀνωτέρω διατυπώσεις ἐξεφράσθη ἡ βούληση τῶν Ἀγωνιστῶν καί Πατέρων τοῦ Ἔθνους σχετικῶς μέ τίς καταστατικές ἀρχές τοῦ Συντάγματος. Ἡ βούληση αὐτή ἐνέχει ἰσχύ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ἡ ὁποία θεωροῦμε ὅτι δέν δύναται νά ἀναθεωρηθῆ· ἄλλωστε, ὑπό εἰδικές προϋποθέσεις, ἐπιτρέπεται μόνον ἡ ἀναθεώρηση καί ὄχι ἡ (ὑφ’ οἱανδήποτε μορφή) κατάργηση (τῶν δυναμένων νά ἀναθεωρηθοῦν) διατάξεων (βλ. ὑποσημείωση 2).  Ἐάν, συμφώνως μέ τό ἄρθρο 110.1 τού ἰσχύοντος Συντάγματος εἶναι μή ἀναθεωρητέες οἱ διατάξεις ἐκεῖνες πού καθορίζουν τή βάση καί τή μορφή τοῦ πολιτεύματος, πόσον μᾶλλον μή ἀναθεωρητέες εἶναι οἱ διατάξεις τοῦ ἄρθρου 3 καί τό προοίμιο τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, οἱ ὁποῖες -ἐνέχουσες ἰσχύ Διαθήκης– συνιστοῦν τήν πεμπτουσία καί τόν δομικό σκελετό ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Συνταγμάτων!

Στό ἄρθρο 59.1 (τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος) ἀναγράφεται ὁ ὅρκος πού ὑποχρεοῦνται νά δίδουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Βουλευτές (αὐστηρῶς καί μόνον θρησκευτικός καί δή τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας), ὅπως καί ὁ ὅρκος τῶν ἀλλόθρησκων καί ἑτερόδοξων βουλευτῶν (σύμφωνα μέ τόν τύπο τῆς δικῆς τους θρησκείας ἤ τοῦ δικοῦ τους δόγματος)· τό ἴδιο ἀναγράφεται καί στό ἄρθρο 42 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1927.  Στό ἄρθρο 33.2 (τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος)  ἀναγράφεται ὁ ὀφειλόμενος ὅρκος τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας (αὐστηρῶς καί μόνον θρησκευτικὀς καί δή τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, χωρίς μάλιστα ἄλλη ἐναλλακτική δυνατότητα).

Τό γραφόμενο στο ἄρθρο 13.1 (τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος) φρονoῦμε ὅτι ἀφορᾶ ὅσους πιστεύουν σέ κάποια θρησκεία καί ὄχι στούς αὐτοπροσδιορισθέντες ὡς “ἀθρήσκους” ἤ “‘ἀθέους”, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ὅπως προαναφέρθηκε, ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι γιά τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας οὐδόλως ἀναφέρεται ἄλλος ὅρκος, ἐκτός ἀπό τό θρησκευτικό· φρονοῦμε ὅτι ἐμμέσως, πλήν σαφῶς,  τεκμαίρεται ὅτι δέν γίνεται δεκτός γιά τό ἀξίωμα αὐτό μή Ὀρθόδοξος Χριστιανός (βλ. καί παράγραφο 7 τῆς ὑποσημειώσεως 1).

Ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεκτο εἶναι ἐπίσης τό γεγονός ὅτι εἰς τά τρία πρῶτα Συντάγματα  (κατά τίς Α΄, Β΄ καί Γ΄ Ἐθνοσυνελεύσεις – ἐν Ἐπιδαύρῳ, ἐν Ἄστρει καί ἐν Τροιζῆνι, ἀντιστοίχως) ὡς Ἕλληνες ἀναγνωρίζονται  “ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς ἐπικρατείας πιστεύουσιν εἰς Χριστόν“. Ἑπομένως, ἡ διαχρονική ὕπαρξη τοῦ προοιμίου (Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος) εἰς αὐτά τά  Ἑλληνικά Συντάγματα ὡς ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ στοιχείου ΚΑΙ εἰς τό κείμενο τοῦ ὅρκου φρονοῦμε ὅτι σαφῶς ὑποδηλώνει τήν ἀπαρέγκλητη βούληση τῶν τότε Συνταγματικῶν νομοθετῶν, ὅτι δηλαδή ὁ ὁρκιζόμενος ἐκπρόσωπος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους θά ἔπρεπε νά εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Ἀπό τά ἀνωτέρω φρονοῦμε ὅτι ἀβιάστως συνάγεται ἡ μεγίστη σπουδαιότητα τῆς ὕπαρξης τoῦ προοιμίου καί τοῦ ἄρθρου 3 καί εἰς ὅλα τά ἐπιγενέστερα Ἑλληνικά Συντάγματα· καταφαίνεται, δηλαδή, ὅτι ἡ ἀνάληψη τῶν καθηκόντων τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τῶν Ὑπουργῶν καί τῶν Βουλευτῶν “ἐνδύεται” ἐκτελεστική ἰσχύ, καθίσταται ἐνεργός καί ἐπικυροῦται μόνον διά τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου· ἡ  προϋπόθεση  αὐτή ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία καί τό βασικό εἰδοποιό γνώρισμα ὅλων τῶν παλαιοτέρων, ἀλλά καί τοῦ ἰσχύoντος Ἑλληνικοῦ Συντάγματος.

Ὑπό τίς προαναφερθεῖσες προϋποθέσεις, φρονοῦμε  (βλ. ὑποσημείωση 3) ὅτι καθίσταται τοὐλάχιστον προβληματική -ἄν μή ἀπαγορευτική- ἡ ἀνάδειξη ἐκπροσώπου στή Βουλή, ὁ ὁποῖος ἔχει αὐτοπροσδιορισθῆ ὡς “ἄθεος” ἤ “ἄθρησκος”, γιά τούς ὁποίους μάλιστα οὐδεμία διατύπωση ὅρκου ἔχει προβλεφθῆ ἀπό τόν Συνταγματικό νομοθέτη.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 1

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

 1. Προσωρινόν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος κατά τήν ἐν Ἐπιδαύρῳ Α΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΜΗΜΑ Β΄ , β΄- Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν , εἰσίν  Ἕλληνες…

 2. Προσωρινόν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος κατά τήν ἐν Ἄστρει Β΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΜΗΜΑ Β΄, β΄- Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν , εἰσίν  Ἕλληνες…Ὁμοίως  Ἕλληνες εἰσίν…ὅσοι ἔξωθεν ἐλθόντες, καί τήν Ἑλληνικήν φωνήν πάτριον ἔχοντες, καί εἰς Χριστόν πιστεύοντες…

 3. Πολιτικόν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατά τήν ἐν Τροιζῆνι Γ΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄, 6.  Ἕλληνες εἶναι,

α΄. Ὅσοι αὐτόχθονες τῆς  Ἑλληνικῆς  Ἐπικρατείας πιστεύουσιν εἰς Χριστόν.

β΄. Ὅσοι ἀπό τούς ὑπό τόν Ὀθωμανικόν ζυγόν , πιστεύοντες εἰς Χριστόν, ἦλθαν καί θά ἔλθωσιν εἰς τήν Ἑλληνικήν  Ἐπικράτειαν διά νά συναγωνισθῶσιν ἤ νά κατοικήσωσιν εἰς αὐτήν.

4. Πρακτικά τῆς ἐν Ἀθήναις Α΄ Ἐθνικῆς Συνελεύσεως (08-11-1843 ἕως 18-03-1844)

(http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/I-Bibliothiki/Koinovouleftiki-Syllogi/Praktika-Synedriaseon/Praktika-Voulis-1843-1862/, προσπελάστηκε τήν 8η Μαῒου 2017)

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ (σελ. 1)

Στόν ἁγιασμό, ὁ ὁποῖος ἐψάλη τήν 8η Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1843 γιά τίς προκαταρκτικές συνεδριάσεις μέ Πρόεδρον τόν κ. Πανοῦτσον Νοταρᾶν, ἐδόθη ὁ ἀκόλουθος ὅρκος:”Ὁρκίζομαι ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά ἐκπληρώσω τά ἱερά τοῦ Πληρεξουσίου ἔργα…”    

Ἄρθρον 1. Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἰς τήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ τῆς ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας…ἀπαγορευομένου τοῦ προσηλυτισμοῦ, καί πάσης ἄλλης ἐπεμβάσεως κατά τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας.

Ἄρθρον 2. Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, κεφαλήν γνωρίζουσα τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν…

Eἰς τά πρακτικά τῆς Ἐθνικῆς αὐτῆς Συνελεύσεως διασώζονται τά ἑξῆς σημαντικά καί ἀξιοπρόσεκτα:

1. “Εἷς τῶν Γραμματέων ἀνέγνωσε ἀναφοράν τοῦ Κ. Προέδρου Πανούτσου Νοταρᾶ, Προέδρου τῆς ἐν Προνοίᾳ Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως διά τῆς ὁποίας ἐξέθετεν ὅτι παραδίδει εἰς τήν Συνέλευσιν ὡς ἱερά λείψανα (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) Ἐθνικῆς ἰδιοκτησίας τά πρακτικά καί ἄλλα ἔγγραφα τῆς ἐν Προνοίᾳ Συνελεύσεως” (σελ. 36).
2. Ἡ “ὁρκοδοσία” τῶν “πληρεξουσίων” (ἐκπροσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας) τῆς Ἐθνικῆς Συνελεύσεως καί τῶν μελῶν διαφόρων Ἐπιτροπῶν ἦταν ἡ ἀκόλουθη: “Ὁρκίζομαι ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος νά ἐκπληρώσω τά ἱερά τοῦ Πληρεξουσίου ἔργα πιστός εἰς τήν πατρίδα…” (σελ.106). Ὁ ὅρκος αὐτός ἐδίδετο παρουσίᾳ πάντοτε ἱερέως, ὁ ὁποῖος καί συνυπέγραφε (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) τό σχετικό πρακτικό.
3. Στήν ἀπαντητική των πρός τόν Βασιλέα ἐπιστολή οἱ Πληρεξούσιοι τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως βεβαιώνουν ὅτι “…θέλουσι καταβάλει ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Ὑψίστου (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση) πᾶσαν δυνατήν προσπάθειαν…) (σελ. 94, 95).
4. Ὁ ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν σύνταξη τοῦ σχεδίου τοῦ Συντάγματος, κ. Μελᾶς, παρουσιάζων στήν ὁλομέλεια τῶν Πληρεξουσίων τό Συνταγματικό σχέδιο τῆς Εἰσηγητικῆς Ἐπιτροπῆς ἔγραφε: α) “ἐμμένομεν πιστοί εἰς τήν θρησκείαν τῶν πατέρων μας εἰς ἥν ὀφείλομεν τήν ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν καί ἐξ ἧς ἀπεκδεχόμεθα πᾶν ἀγαθόν εἰς τό μέλλον” -ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση- (σελ.110) β) “Ἐν κεφαλίδι τοῦ Συντάγματος ἐτέθη τό περί θρησκείας ἄρθρον καί ἄλλοτε καί ἤδη πλατύτερα παράποτε, διότι ἠσθάνθησαν ὅτι οὔτε ἡ πολιτεία, οὔτε ἤθη ἱδρύονται παραμελουμένης τῆς θρησκείας…) (σελ. 112), γ) “…ἡ ὑπόθεσις τῆς θρησκείας συνδέεται μέ τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος.. -ἡμέτερες οἱ ὑπογραμμίσεις- δέν ἐθεσμοθετήθη τι ἀντιβαῖνον τῇ ἐκκλησίᾳ, διότι ὅ,τι ἔπραξαν οἱ τότε διέποντες τά πράγματα τῆς πατρίδος , ἦταν ἀπόρροια τῶν ἀποφασισθέντων εἰς τάς συνελεύσεις τῆς Ἐπιδαύρου καί τῆς Τροιζῆνος” (σελ. 117) καί δ) ” Τό πολιτικόν δίκαιον πρέπει νά συσχετίζεται μέ τό κανονικόν διότι μάλιστα τό τελευταῖον εἶναι ἀπάνθισμα τῶν κανόνων τῶν αὐτοκρατόρων” (σελ. 122).
5. Ἄλλος τῶν Πληρεξουσίων εἶπεν: ” Ἡ ἐπί τοῦ Συντάγματος ἐπιτροπή  ἔχουσα ὑπ’ ὄψιν τό “ἐκ Θεοῦ ἄρχεσθαι” ἔθεσεν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Συντάγματος τό περί θρησκείας μέρος αὐτοῦ, θέλουσα οὕτω ὑπό τήν σκέψιν τοῦ Ὑψίστου καί τόν θώρακα τῆς πίστεως νά θέσῃ τό Σύνταγμα…” (σελ. 128).
6. Ἕτερος τῶν Πληρεξουσίων σέ ἄλλη συνεδρίαση εἶπεν: “Παραδεχόμεθα καί ὁμολογοῦμεν …τά δόγματα τῆς θρησκείας καί τούς σαφηνίζοντας αὐτά Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς κανόνας ” (σελ. 138).
7. Στό 35ο ἄρθρο τοῦ Συνταγματικοῦ σχεδίου ὁ προβλεπόμενος γιά τόν Βασιλέα ὅρκος ἦταν: “Ὀμνύω εἰς τό ὄνομα τῆς ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος νά προστατεύω τήν ἐπικρατοῦσαν θρησκείαν τῶν Ἑλλήνων…” (σελ. 294) καί εἰς τό ἄρθρο 39 προβλεπόταν ὅτι: ” Πᾶς διάδοχος τοῦ Ἑλληνικοῦ θρόνου ἀπαιτεῖται νά πρεσβεύῃ τήν θρησκείαν τῆς ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας” (σελ. 303). Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀναγράφεται στό ἄρθρο 47 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1864 καί τοῦ Συντάγματος τοῦ 1952. Στίς περιπτώσεις ἐκλογῆς ἀντιβασιλέως, στό ἄρθρο 51 τοῦ προαναφερθέντος Συντάγματος (1864) ἀναγράφεται ὅτι ” … ἐκλέγει προσωρινῶς διά φανερᾶς ψηφοφορίας ἀντιβασιλέα πολίτην τοῦ ἀνατολικοῦ δόγματος”· τό ἴδιο ἀναγράφεται καί στό ἄρθρο 50 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1952. Περαιτέρω, στό ἀρθρο 51 του Συντάγματος τοῦ 1952 προβλέπεται νά εἶναι ἀκόμη καί ὁ ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου Βασιλέως “…Ἕλλην πολίτης τοῦ Ἀνατολικοῦ δόγματος”.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 2

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΙΠΠΑΣ. Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ -ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΟΙΟΥΣ (ΑΥΣΤΗΡΟΥΣ) ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ (ΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΤΑΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ).

ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, Τόμος 60, Τεῦχος 3 (σελ. 561-840) ΙΟΥΛΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016, σελ. 602-613. 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 3

 ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 1975/1986, ἄρθρο 13, παρ. 1 καί ἄρθρο 14, παρ. 1.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των πιο σημαντικών αραβικών χωρών με το Κατάρ, δεν είναι μία υπόθεση που θα «πεθάνει» μα αμοιβαίες εξηγήσεις. Πίσω από αυτήν βρίσκεται σίγουρα η νέα Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ και οι επίσημες δηλώσεις για ανησυχία και τα ευχολόγια για τερματισμό αυτής της άνευ προηγουμένου κρίσης, δεν είναι η αλήθεια. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον γνώριζε τα πάντα και βεβαίως δεν αιφνιδιάστηκε.

FILE PHOTO: A handout picture provided by Turkish President Press office shows Prince Mohammed bin Naif bin Abdulaziz al-Saud (L) shakes hands with Turkish President Recep Tayyip Erdogan (R) before their meeting in Ankara, Turkey. EPA, TURKISH PRESIDENT PRESS OFFICE HANDOUT

Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των πιο σημαντικών αραβικών χωρών με το Κατάρ, δεν είναι μία υπόθεση που θα «πεθάνει» μα αμοιβαίες εξηγήσεις. Πίσω από αυτήν βρίσκεται σίγουρα η νέα Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ και οι επίσημες δηλώσεις για ανησυχία και τα ευχολόγια για τερματισμό αυτής της άνευ προηγουμένου κρίσης, δεν είναι η αλήθεια. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον γνώριζε τα πάντα και βεβαίως δεν αιφνιδιάστηκε.

Η Σαουδική Αραβία βρέθηκε στη γωνία κατά την επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου για το θέμα της υπόθαλψης των τρομοκρατών και η αλήθεια είναι ότι δέχθηκε «μπούλιγκ» από τον Αμερικανό Πρόεδρο. Ήταν μία κίνηση που απέφυγε να κάνει ο Μπάρακ Ομπάμα, αν και γνώριζε και αυτός την αλήθεια. Ότι το Βασίλειο, το Κατάρ και η Τουρκία φέρουν μεγάλη ευθύνη για τη δημιουργία του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ. Στην πραγματικότητα πλήρωναν η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και εκτελούσε τις εντολές ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος λάμβανε -ίσως και να τα εισπράττει ακόμα- 20 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Ο στόχος δεν ήταν μόνο η επικράτησή τους στον μουσουλμανικό κόσμο αλλά και ο ηγετικός ρόλος που θα έπαιζαν οι τρεις χώρες εις βάρος του Ιράν, το οποίο αποτελεί τον προαιώνιο εχθρό τους.

Γιατί η Σαουδική Αραβία προχώρησε σε αυτή τη κίνηση; Για να «καθαρίσει» το όνομά της μετά τις απειλές του κ. Τραμπ, αλλά και για να πάρει τα ηνία, με τη βοήθεια της Αμερικής και του Ισραήλ, στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επερχόμενη ήττα των τζιχανιστών θα δημιουργούσε μύρια προβλήματα για τους Βασιλείς, οι οποίοι έσπευσαν να υποσχεθούν και μυθικά συμβόλαια στην Ουάσιγκτον. Συνολικά 300 δισεκατομμύρια δολάρια, ένα ποσό που έχει ανάγκη η υπερδύναμη Αμερική.

Παρά το γεγονός ότι είναι νωρίς για συμπεράσματα, θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η μπάλα θα πάρει και την Τουρκία του Ερντογάν. Δεν είναι τυχαίο ότι έσπευσε να τηλεφωνήσει στο νέο του «πατερούλη» τον Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον οποίο συζήτησε την κατάσταση μετά τον «μπάτσο» στο Κατάρ και τη ενδυνάμωση των σχέσεων, διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας. Τα φίδια ζώνουν τον Ερντογάν και αναζητεί συμμάχους σε μία γειτονιά όπου με ευθύνη του έχει μόνο εχθρούς.

Οι Κούρδοι της Συρίας (YPG), σύμφωνα με το SKY News, βρίσκονται μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ράκα και οι εξελίξεις θα είναι κατεδαφιστικές για την Τουρκία. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον χάρτη για να συνειδητοποιήσει αυτό που γνωρίζει ο Πρόεδρος της Τουρκίας:

Δεν έχει ούτε ένα φίλο στην περιοχή και οι μόνες χώρες που δεν τον απειλούν είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Όλοι οι άλλοι κυριαρχούνται από μίσος.

Η Αθήνα και η Λευκωσία πρέπει να παραμείνουν ψύχραιμες και να έχουν υπομονή. Ιδιαίτερα ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πρέπει να βιάζεται. Η λύση που κυοφορείται στο Κυπριακό, όσο καλή διάθεση και να έχει ο κ. Αναστασιάδης, εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία, που θα βάλει νόμιμα πια πόδι στο νησί. Δεν πρέπει για κανένα λόγο, να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Και η όποια απόφαση δεν πρέπει να φορτωθεί πάλι στην πλάτη του λαού. Οι ηγέτες εκλέγονται για να παίρνουν αποφάσεις στη βάση των επιθυμιών των πολιτών. Και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν θέλει να δει την Κύπρο προτεκτοράτο της Τουρκίας, που θα ελέγχεται από τον Ερντογάν.

Η υπόθεση του Κατάρ αφορά και εμάς, αφού ο τρομοκρατικός δάκτυλος αγγίζει και τον πρόεδρο της Τουρκίας… Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους ηγέτες που υπέγραψε την διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Κατάρ είναι και ο στρατηγός Σίσι της Αιγύπτου, ο πιο ορκισμένος εχθρός του Ερντογάν στη γειτονιά μας…

Πηγή: Mignatiou

Παρακολουθώντας τὰ σχετικὰ μὲ τὴν παιδεία τοῦ τόπου μας ἀνησυχοῦμε πολὺ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας. Αὐτοῦ τοῦ ὑπέροχου ἔθνους ποὺ ὑπῆρξε πηγὴ φωτὸς καὶ γνώσης καὶ παιδείας γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη. Γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, καὶ ὅταν βρισκόταν στὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, ἀλλὰ καὶ ὅταν δέχθηκε τὸν χριστιανισμό, ἡ παιδεία ἦταν πάντα τὸ πρώτιστο ἰδανικό.

Θὰ ἀναφέρουμε μόνο τὸν ἀγῶνα τοῦ Ἁγίου πατρο-Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος περιέτρεξε τὴ σκλαβωμένη καὶ θνήσκουσα Ἑλλάδα κηρύττοντας μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ καὶ ἀγωνιζόμενος νὰ χτίσει σχολεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ γίνονταν φυτώρια παιδείας. Δὲν δίσταζε νὰ προτείνει, ὅταν ὑπῆρχε δεύτερη ἐκκλησία στὸ χωριό, νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς σχολεῖο καὶ ὑποχρέωνε, κατὰ κάποιον τρόπο, τοὺς χωριανοὺς νὰ βροῦν δάσκαλο γιὰ τὰ παιδιά τους, ὅτι «χωρὶς σχολεῖα χάνεται τὸ ἔθνος, χάνεται κι ἡ πίστη μας».

Θὰ ἀναφέρουμε καὶ τὴν «ἀνθοδέσμη» τῶν ἐθνικῶν μας εὐεργετῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχτισαν στὶς ἰδιαίτερες πατρίδες τους, ἀλλὰ καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὴν Ἀθῆνα καὶ σὲ ἄλλες μεγάλες ἑλληνικὲς πόλεις, σχολεῖα μὲ εὐμεγέθη καὶ ἄρτια ἐξοπλισμένα διδακτήρια, ποὺ μέχρι σήμερα εἶναι λειτουργικὰ καὶ μᾶς ἐντυπωσιάζουν, γιατὶ πίστευαν πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ σπουδαιότερη εὐεργεσία γιὰ τὸ ἀναγεννώμενο ἑλληνικὸ ἔθνος. Καὶ βέβαια πάντα δύο ἦταν οἱ βασικοὶ ἄξονες τῆς παιδείας μας: ὁ ἑλληνισμὸς καὶ ὁ χριστιανισμός, ὅπως πολὺ καλὰ τοὺς συνδύασαν οἱ μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Διερωτῶμαι συχνά, ἆραγε δὲν ἔχουμε ὅλοι μας κάποιο μέρος εὐθύνης γι’ αὐτὴν τὴν κατάντια τοῦ σήμερα; Νομίζω ὅτι ἡ διαπίστωση αὐτὴ καὶ παράλληλα ἠ ἀποδοχὴ τῆς εὐθύνης μπορεῖ νὰ μᾶς κινητοποιήσουν ὅλους γιὰ μιὰ κάποια ἐπαναφορὰ τῆς πνευματικῆς ὑγείας στὸν τόπο μας. Λέει συχνὰ κάποιος ἐκπαιδευτικός, μεταφέροντας τὰ λόγια τοῦ ἀθηναιογράφου λογοτέχνη Δημήτρη Καμπούρογλου, μιὰ μεγάλη ἀλήθεια: «Ἂν ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη πρέπει νὰ προχωρήσουν μπροστά, ἐμεῖς πρέπει νὰ γυρίσουμε πίσω στὶς μεγάλες ἀξίες, πάνω στὶς ὁποῖες θεμελιώθηκε ἡ Ἑλλάδα μας στὸ παρελθὸν καὶ μεγαλούργησε». Πόσο ξεθώριασαν στ’ ἀλήθεια μέσα μας οἱ ἔννοιες «Χριστός, Πατρίδα, Οἰκογένεια», καθὼς κολυμποῦμε ἐπὶ τόσα χρόνια μέσα σὲ μιὰ ὑλιστικὴ εὐημερία, σὲ μιὰ ἐγωκεντρικὴ ἀντίληψη ζωῆς; Καὶ τώρα συγκεκριμένα τί μποροῦμε νὰ κάνουμε; Πρῶτα νὰ πυροδοτήσουμε τὴν πίστη μας στὸ γεγονὸς ὅτι κάθε κακό, κάθε ἁμαρτία προέρχεται ἀπὸ τὸν Διάβολο, εἶναι γέννημα δικό του καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑποσκελίσει τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀρετῆς, τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, τῆς αἰωνιότητας τὴ νοσταλγία. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ νικήσει τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία μας.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν οἱ αἰῶνες, τὰ 2017 χρόνια τῶν σκληρῶν καὶ πρωτοφανῶν διωγμῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Γέμισε ὁ Οὐρανός, ὁ Παράδεισος ἀπὸ φωτεινὰ ἀστέρια, ἀπὸ μύριους ἥλιους ποὺ λάμπουν, τοὺς μάρτυρες, καὶ μᾶς καλοῦν κοντά τους. Κατὰ δεύτερο λόγο νὰ μεταγγίσουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι αὐτὴν τὴν πίστη μας -μάνες, γιαγιάδες, ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ ὀρθοφρονοῦνστὰ παιδιά μας, στὴ νέα γενιά μὲ ποικίλους τρόπους. Νὰ βοηθήσουμε νὰ ἀποκτήσουν τὴ βεβαιότητα στὴν τελικὴ νίκη τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε Θεόκτιστοι, μὴν τὸ ξεχνοῦμε, καὶ ὡς ὀρθόδοξοι ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ τρεφόμαστε μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, γεγονὸς ποὺ ἑλκύει μέσα μας τὴ Θεία ἄκτιστη Χάρη καὶ μᾶς Θεοποιεῖ. Γινόμαστε Θεάνθρωποι ἤ, ἂν θέλετε, Ἀνθρωπόθεοι καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχουμε ἐξασφαλισμένη καὶ τὴ νίκη 100%.

Τὴν κρίση ποὺ διερχόμαστε τὴ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε σὲ παρόμοιες περιστάσεις: «νεφύδριόν ἐστι καὶ θᾶττον παρελεύσεται». «Ὁ Κύριός μας ἐξῆλθεν νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ». Πρὸς τί λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἡττοπάθεια, ἡ ἀπαισιοδοξία καὶ ἡ ἀπελπισία;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ένα πολύ σπάνιο βίντεο, που προβλήθηκε απο την ΕΤ2 το 1989, από την εκπαίδευση τους μέσα στην σχολή Ικάρων .

Πηγή: YouTube

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

Ὁ πατριαρχικός ἔξαρχος μητροπολίτης Κασσανδρείας Εἰρηναίος μέ τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους 30 Σεπτεμβρίου 1910.

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα [1] αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» [2].

Ὁμολογεῖται, ἐπίσης, χωρίς περιστροφές, ὅτι «αὐτή μόνη ἡ τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων (πάλαι μέν Ἑλλήνων, νῦν δέ Γραικῶν καί Νέων Ρωμαίων διά τήν Νέαν Ρώμην καλουμένων) χριστιανῶν πίστις ἐστίν ἀληθής μόνη ἀκραιφνεστάτη» [3].

Μέ ἀπόλυτη δέ κατάφαση τῆς ὀρθοδόξου ταυτότητος διαπιστώνεται, ὅτι «τά λουθηροκαλβινικά καί παπιστικά δόγματα οὐ συνάδει τῇ Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν πίστει, ἀνθίστανται δέ μᾶλλον αὐτῇ καί πόρρω τῆς ἀληθείας ἀπεσχοίνισται» [4] (ἒχουν ἀπορριφθεῖ).

Μόνη, συνεπῶς, παραδεκτή βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἑνότης τῆς πίστεως καί ἡ ὁμοφροσύνη στά δόγματα διά τῆς ἀνεπιφυλάκτου παρά τῶν ἑτεροδόξων ἀποδοχῆς τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων. Μέ βάση δέ τήν σχετική δἠλωση τοῦ ἁγίου Μάρκου διακηρύσσεται ἐκ νέου ὅτι «ἐν τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτέ ἡ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις» [5]. Καί ὅλα αὐτά λέγονται σέ περίοδο ἐξουθενωτικῆς δουλείας καί ταπεινώσεως τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων.

2. Ἡ ἀταλάντευτη αὐτή στάση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στήν ἑτερόδοξη Δύση ἄλλαξε ἐπίσημα στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἐπί πατριαρχίας Ἰωακείμ τοῦ Γ΄(+1912). Αὐτό σημαίνει ὅτι μέ πνεῦμα θετικό ἐγκαινιάζεται στό ἐθναρχικό κέντρο μία νέα στάση ἀπέναντι στήν ἀποκρουόμενη ἕως τότε Δύση, κατά τό πνεῦμα τοῦ φιλοδυτικισμοῦ καί τῶν «οἰκουμενικῶν σχέσεων». Τό κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς δέν θά εἶναι πλέον ἡ Ἀνατολή, ἀλλά ἡ Δύση, μέ ὅ,τι αὐτή ἐκφράζει. Ἡ ἀλλαγή αὐτή ὁριοθετεῖται ἀπό τρία σπουδαῖα κείμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τήν Ἐγκύκλιο τοῦ πατριάρχου Ἰωακείμ Γ΄ τό 1902 [6], τό Διάγγελμα τοῦ 1920 [7] καί τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1952 [8]. Ἡ πρώτη πραγματοποιεῖ τό οἰκουμενιστικό ἄνοιγμα στὴ Δυτική Χριστιανοσύνη, ἐνῷ τά ἄλλα ἔχουν καθαρά προγραμματικό χαρακτῆρα, ἐγκαινιάζοντας καί προωθώντας τήν πορεία πρός τόν Οἰκουμενισμό μέ τήν «Οἰκουμενική Κίνηση». Ἡ συμμετοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σ’ αὐτήν ὁδήγησε στίς σημερινές ἐλεγχόμενες ἀπό τήν ὀρθόδοξη συνείδηση σχέσεις. Αὐτό ὅμως συνδέεται ἄμεσα μέ τήν προοδευτική ἐξίσωση τῶν δυτικῶν ὁμολογιῶν μέ τή Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία. Μέ τό Διάγγελμα τοῦ 1920 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προσέφερε τόν καταστατικό χάρτη γιά τήν στάση, πού ὄφειλε νά τηρήσει στό μέλλον ἡ ὀρθόδοξη παράταξη μέσα στήν Οἰκουμενική Κίνηση.

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση, τό Διάγγελμα τοῦ 1920 προετοίμασε τήν εἴσοδό μας στό ΠΣΕ, ἐνῷ ἡ ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Ἐγκύκλιος τοῦ 1952 [9] λειτούργησε ὡς ὁλοκλήρωση καί ἐπισφράγιση τῆς προγραμματισμένης αὐτῆς πορείας. Γι’ αὐτό μεγάλοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅπως ὁ Ἰωάννης Καρμίρης καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά τήν ἀφοσίωσή τους στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν παρέλειψαν νά ἐκφράσουν τόν δισταγμό τους στά ἀνοίγματα αὐτά καί τίς ἐπιφυλάξεις τους γιά τίς μέσῳ αὐτῶν δρομολογημένες ἐξελίξεις [10].

Ὑπεύθυνη ὅμως καί ἀντικειμενική κριτική στήν Οἰκουμενική Κίνηση ἔχει ἀσκήσει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), χαρακτηρίζοντας τόν Οἰκουμενισμό μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:

«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν . Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις». Καί διερωτᾶται:

«Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν ὀργανικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό ΠΣΕ; Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία» [11].

Ὁ οἰκουμενισμός σ’ ὅλες τίς διαστάσεις καί ἐκδοχές του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινή βαβυλώνιος αἰχμαλωσία σχεδόν ὅλων τῶν τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ καύχηση καί ὁ αὐτοθαυμασμός τῶν οἰκουμενιστῶν μας «γιά μία δῆθεν νέα ἐποχή, πού ἄνοιξε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο» μέ τίς πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καί 1920, δέν δικαιώνονται, διότι «αὐτό πού κατορθώθηκε εἶναι νά νομιμοποιήσουμε τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ». Αὐτό εἶναι τό κατασταλαγμένο συμπέρασμα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση [12], τό ὁποῖο ἀδίστακτα προσυπογράφω.

3. Εἶναι, λοιπόν, φανερό ὅτι ὁ οἰκουμενισμός ἀποδείχθηκε πλέον ὡς ἐκκλησιολογική αἵρεση, ὡς ἕνας «δαιμονικός συγκρητισμός», πού ἐπιδιώκει μία ὁμοσπονδιακή ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν δυτική αἱρετική πανσπερμία. Ἔτσι ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἐπηρεάζει σωτηριολογικά τόν μή ὀρθόδοξο κόσμο, διότι ἔχει ἐγκλωβιστεῖ αὐτή, στά πρόσωπα τῶν κατά τόπους ἡγεσιῶν της, στίς παγίδες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού κατεργάζονται τήν φθορά καί τήν ἀλλοτρίωσή της.

Ἀντί, λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία μας, νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς μόνης δυνατότητας σωτηρίας ἀνθρώπου καί κοινωνίας, πράττει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Συμφύροντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, στά ὅρια τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί οὐσιαστικά καταξιώνοντας τήν αἱρετική πλάνη, ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί στερεῖ καί αὐτό καί τόν κόσμο ἀπό τήν δυνατότητα σωτηρίας.

Στήν κατεύθυνση δέ αὐτή ἀκριβῶς ἀποδεικνύεται δαιμονική ἡ παρέμβαση τῆς λεγομένης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας», ἡ ὁποία προσφέρει θεολογική κάλυψη καί στήριξη στήν οἰκουμενιστική μας ὑστερία καί στήν κατεδάφιση τῶν πατερικῶν καί παραδοσιακῶν μας θεμελίων. Αὐτό δέν γίνεται, βέβαια, μέ τήν κατ’ εὐθεῖαν πολεμική κατά τῆς συνοδικῆς καί πατερικῆς πίστεως –τοὐναντίον αὐτή συχνά ἐπαινεῖται ὑποκριτικά καί ἐξαίρεται- ἀλλά μέ τήν ἀμφισβήτηση τῶν νηπτικῶν προϋποθέσεών της, τήν ἀποφυγή τῆς καταδίκης τῶν αἱρέσεων καί τήν de facto, ἔτσι, ἀναγνώρισή τους ὡς Ἐκκλησίας, σωτηριολογικοῦ δηλαδή μεγέθους, ἰσοτίμου μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Μέ αὐτό τόν τρόπο παραμερίζονται τελικά οἱ ἅγιοι Πατέρες καί ἡ διδασκαλία τους μέ τήν ἀνομολόγητη ἀνατροπή τῆς πίστεως καί πράξεως τῆς ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Καί γιά νά παραφράσουμε τόν Ντοστογιέφσκυ: «Χωρίς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται»!

Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο ὅμως τόν Παλαμᾶ, «τοῦτό ἐστιν ἀληθής εὐσέβεια, τό μή πρός τούς θεοφόρους Πατέρας ἀμφισβητεῖν»!

Ἡ ἀπόλυτη δηλαδή ὑπακοή στούς Ἁγίους Πατέρες μας.

1. Βλ. Ἰω. Ν. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. 1, Ἀθῆναι 19602 καί τ. ΙΙ, Άθῆναι 1953.

2. «Ἀποκρίσεις… πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους, Ἰ. Καρμίρη, σ. 791.

3. Στό ἴδιο, σ. 789.

4. Στό ἴδιο, σ. 793.

5. Στό ἴδιο, σ. 791.

6. Βλασίου Ι. Φειδᾶ, Αἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ 1902 καί τοῦ 1904 ὡς πρόδρομοι τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 ἐν τῇ εὐρυτέρᾳ οἰκουμενικῇ προοπτικῇ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, Ὀρθοδοξία 2003, σ.129-139 (ἐδῶ:129).

7. Διάγγελμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», Ἰω. Καρμίρη, σ. 950.

8. Στό ἴδιο, σ. 960.

9. Ἀπευθύνεται «πρός τάς αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας».

10. Ὁ μέν π. Φλωρόφσκυ τό 1961 ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ΠΣΕ, ὁ δέ Ἰωάννης Καρμίρης (τὸ 1953) δηλώνει περίφροντις ἀπό τίς ἐξελίξεις: «Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἀνεπιφύλακτος καί ἄνευ ὅρων συμμετοχή (τῆς Ὀρθοδοξίας) εἰς δογματικά συνέδρια καί ἡ ὀργανική σύνδεσις αὐτῆς μετά πολυαρίθμων ποικιλωνύμων Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων ἐπί βάσεως δογματικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ τῶν Ἐκκλησιῶν θά ἐσήμαινε παρέκκλισιν ἀπό τῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγέλματος τοῦ 1920 χαραχθείσης γραμμῆς περί συνεργασίας αὐτῆς μόνον ἐν τοῖς ζητήμασι τοῦ Πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ καί γενικῶς δέν θά ἦτο σύμφωνος πρός τάς θεωρητικάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν μακραίωνα παράδοσιν αὐτῆς, ὡς καί τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν μεγάλων Πατέρων αὐτῆς» (ὅπ. π., σ. 953).

11. π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.

12. Βλ. ἄρθρο του στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 16.7.2004.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, δια μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου, να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της "διακοπής κυήσεως", τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων, εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Μαγνησίας 10,

53100 Φλώρινα

Τηλ. - Fax: 2385045200,

E-MAIL:iasyflo@gmail.com       

ΦΛΩΡΙΝΑ

Φλώρινα: 1-6-2017

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ κ. ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΟ ΜΙΧΑΗΛ»

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε,

θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, δια μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου , να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της "διακοπής κυήσεως", τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων, εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

Το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου, κρυστάλλινης διαύγειας, κάθε άλλο παρά καταλείπει περιθώρια παρερμηνειών, εξυπηρετικών ποικίλων σκοπιμοτήτων, αλλά διασφαλίζει και διατρανώνει το αναφαίρετο δικαίωμα των ιατρών να υπακούσουν στη φωνή της συνειδήσεώς τους. Κατόπιν τούτου ουδείς έχει το δικαίωμα να τους εξαναγκάσει στη διενέργεια μίας πράξεως που προσκρούει στις επιταγές της ηθικής τους συνειδήσεως.

Αντιδρώντας στη συγκεκριμένη επιλογή των προαναφερθέντων συναδέλφων μας ο γενικός γραμματέας του ΠΙΣ κ. Δημήτριος Βαρνάβας προέβη σε σχετικές δηλώσεις με τις οποίες κατά τρόπο αήθη, αντισυναδελφικό και αντιδεοντολογικό τους μέμφεται και τους εγκαλεί για αυτήν τους την ενέργεια. (http://www.iatropedia.gr/eidiseis/d-varnavas-ti-kryvetai-piso-apo-tin-arnisi-ton-anaisthisiologon-tis-samou-na-symmetechoun-se-amvloseis/81196/ ). Η παρέμβαση του κ. Βαρνάβα προκάλεσε την κατά πάντα δικαιολογημένη αντίδραση του τοπικού ιατρικού συλλόγου της Σάμου που σε σχετική ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει τη στάση του στο συγκεκριμένο ζήτημα «ανάρμοστη, αντιδεοντολογική και αντιθεσμική, διότι επικαλείται την ιδιότητα του και χωρίς να έρθει σε επαφή με τον ιατρικό Σύλλογο Σάμου ως όφειλε, αναπαράγει ειδήσεις των ΜΜΕ εξυπηρετώντας εξωθεσμικές σκοπιμότητες».

Πέραν, όμως, της δεοντολογίας ,κύριε πρόεδρε, υπάρχει και το ηθικό μέρος της υπόθεσης που είναι και το σπουδαιότερο. Και αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι οι αναισθησιολόγοι της Σάμου έλαβαν την ηρωική και επαινετέα απόφαση να μην γίνουν συνεργοί, δια της χορηγήσεως της αναισθησίας, στην ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΜΒΡΥΟΚΤΟΝΙΑ. Γιατί περί φόνου εκ προμελέτης αθώων και ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ (αυτό πού το πάμε;) ανθρωπίνων υπάρξεων πρόκειται έστω και αν "εξωραϊσμένα", παραπλανητικά και υποκριτικά χαρακτηρίζεται σαν "διακοπή κυήσεως"!

Οι συνάδελφοί μας, όπως και όλοι μας, έχουμε δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη που επιτάσσει όπως

"ὁμοίως δέ οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω". Και η συγκεκριμένη τους επιλογή στοιχεί με την επιταγή του εν λόγω όρκου σε αντίθεση με τους επίορκους συναδέλφους τους που τον καταπατούν ελαφρά τη καρδία και προβάλλοντας διάφορες σοφιστείες.

Ορκιστήκαμε να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να πράττουμε το αντίθετο. Δεν έχουμε κανένα ηθικό δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή των εμβρύων. Αποτελούν ζωντανές υπάρξεις και η δόλια και βίαιη αφαίρεση της ζωής τους συνιστά έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές και ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό μας που διαπράττεται, μάλιστα, εν ονόματι και με πρόσχημα την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Τα φληναφήματα που εκπορεύονται, λανσάρονται και προωθούνται από κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους δήθεν "προοδευτικούς" κύκλους περί "αυτοδιάθεσης της εγκύου γυναίκας" κ.τ.ό. προς δικαιολόγηση του αποτρόπαιου και φρικαλέου αυτού εγκλήματος αποτελούν αξεπέραστο δείγμα φαρισαϊσμού, υποκρισίας και ηθικής εξαχρείωσης αφού δεν υφίσταται δικαίωμα στη δολοφονία αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Με τις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Βαρνάβα δημιουργείται μείζον θέμα για τον ΠΙΣ δεδομένου ότι ο τελευταίος κατέχει τη θεσμική θέση του γενικού γραμματέα του. Κατόπιν τούτου θεωρούμε ότι ο ΠΙΣ επιβάλλεται να τοποθετηθεί άμεσα και άνευ χρονοτριβής επί του θέματος.

Με εκτίμηση

Ο Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Σ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ

Πηγή: Κατάνυξις

Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, να προσέχεις! Από τι να προσέχεις άραγε; Από όλα εκείνα που γεννούν το φόβο στην καρδιά μου για σένα; Να προσέχεις όλα ετούτα που φοβάμαι εγώ; Άραγε τα φοβάσαι κι εσύ; Δε σε ρώτησα ποτέ; Αναρωτιέμαι εδώ τώρα που σου γράφω σαστισμένος, άραγε κατάφερα να σε κάνω να φοβηθείς τις δικές μου Ερινύες; Πέτυχα στόχο σε τούτο το έγκλημα; Αν ναι παιδί μου, σου ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσεις κάποτε στη ζωή σου. Αν δεν τα κατάφερα, άραγε τι να σε φοβίζει, τι να σε τρομάζει εσένα;

Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, μα δεν ακούς. Η ζωή μου από τη ζωή σου χωρίζονται πέρα ως πέρα με ένα διάφανο αδιαπέραστο πέτασμα, σα τζαμαρία που αγγίζει τον ουρανό. Όσες φορές κι  αν νόμισα πως σου συμπαραστάθηκα, πως ήμουν δίπλα σου, πως ήμουν μαζί σου, κάλυψα τι δική μου ανάγκη ως γονιός, αλλά τη δική σου ανάγκη ως παιδί, άραγε την κάλυψα;

Η ζωή μου από τη ζωή σου χωρίζονται πέρα ως πέρα με ένα διάφανο αδιαπέραστο πέτασμα, σα τζαμαρία που αγγίζει τον ουρανό. Σε τούτο το διάφανο πέτασμα που μας χωρίζει, καθρεφτίζονται τα πάθη μου, τα λάθη και τα ελαττώματά μου, η χοϊκή μου φύση, το πάθος της σάρκας, η φυλαργυρία, η λαιμαργία, η απληστία, η αχαριστία, η μνησικακία... η ροπή σε κάθε μορφή αμαρτίας. Νόμιζα δε φαίνομαι, πως είμαι καλά κρυμμένος, μα όλα ήταν στο φως, όλα μπροστά στα αθώα ματάκια σου, ποτίσανε αδιάκριτα την παιδική σου ψυχούλα με τις δικές μου αμαρτίες. Πως να σταθώ μπροστά σου; Τι να σε συμβουλέψω;

Η ζωή μου από τη ζωή σου χωρίζονται πέρα ως πέρα με ένα διάφανο αδιαπέραστο πέτασμα, σα τζαμαρία που αγγίζει τον ουρανό. Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, μα δεν ακούς. Γονατίζω, κοιτάζω μέσα στην καρδιά μου. Κλαίω σαν μικρό παιδί, Παναγία Μητέρα του γλυκύτατου Ιησού, το παιδί μου Παναγία μου, σώσε το παιδί μου από τα δικά μου λάθη, από τα δικά μου πάθη και τους φόβους μου. Την πάσαν ελπίδα μου για το παιδί μου Παναγία μου, είς σε ανατίθημι...

Τότε άκουσα τη φωνή σου παιδί μου:

- Μπαμπά! σ’ευχαριστώ

Έτρεξα με δύναμη να σ’ αγκαλιάσω μα το διάφανο πέτασμα δεν υποχωρούσε.

- Παιδί μου, αγάπη μου, σπλάχνο μου, ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη, μα πάλι δε με άκουγες.

Κόντεψα να τρελαθώ, κολλημένος στο διάφανο τζάμι που μας χώριζε, κάρφωσα το βλέμμα μου στα ματάκια σου και ψιθύρισα με απόγνωση...

- Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου,

- Σ’ακούω μπαμπά, σ’ ακούω καθαρά, ξέρω πως αγωνιάς, ξέρω πως με στηρίζεις, μα πάνω από όλα ξέρω πως με αγαπάς...

- Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου,

- Σ’ακούω μπαμπά, σ’ ακούω καθαρά, σε ευχαριστώ μπαμπά!

Υ.Γ. Αφιερωμένο
- στην κορούλα μου την “Κωνσταντίνα μου”, ήταν είναι και θα είναι η μούσα μου. (στο Νίκο και τη Μαριγούλα επίσης αλλά θαρρώ τραβήξαν πολύ λιγότερα από την αδερφούλα τους)
- στην ανεψιά Δωροθέα, που μαζί με την Κωνσταντίνα ήταν η επιβεβαίωση του βιβλίου “ο ασθενής που θεράπευσε τον θεραπευτή του” στην περίπτωσή μου
- σε όλα τα “παιδιά μου” που με τίμησαν φέτος με την εμπιστοσύνη τους
- πάνω από όλα στους γονείς και διδασκάλους, που δεν ανακάλυψαν ακόμα τη δύναμη της προσευχής στη χάρη της Παναγίας, ή που παρασύρθηκαν και την ξέχασαν 

Πηγή: Κατάνυξις

Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Από το 1974 και εντεύθεν, οι συζητήσεις για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό, διεξήχθηκαν σε λανθασμένη βάση ενώ προδήλως οι δυο πλευρές, έχοντας διαφορετικές επιδιώξεις, στοχεύσεις, δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα.

Αυτό, ωστόσο, που έγινε είναι μια βαθμηδόν προσέγγιση στις τουρκικές θέσεις από πλευράς Ελληνοκυπρίων στην προσπάθεια τους να… κάμψουν την αδιαλλαξία της Άγκυρας.

Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που θα διασφαλίζει τη συνέχεια του ελληνισμού στην Κύπρο. Μια στρατηγική που θα καταστεί την Κύπρο ένα κανονικό κράτος. Μάλιστα, ένα κανονικό κράτος, καθώς αυτό που επιδιώκεται να γίνει  σε ένα μη κανονικό κράτος οδηγεί. 

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως η ακολουθούμενη πολιτική όχι μόνο δεν απέδωσε αλλά αντίθετα έχει επιδεινώσει τα δεδομένα στο Κυπριακό. Παράλληλα έχει οδηγήσει βαθμηδόν σε υποχωρήσεις, καθώς θεωρήθηκε διαχρονικά πως με μια πολιτική «ενθάρρυνσης», εξευμενισμού της τουρκικής πλευράς και «δώσε-δώσε» θα σπάσει το αδιέξοδο και θα φέρει λύση.

Δεύτερη διαπίστωση είναι πως η πολιτική και η κομματική ελίτ στην Κύπρο, η οποία είχε διαχρονικά την ευθύνη της διαχείρισης του Κυπριακού, θεωρεί περίπου ως «ιεροσυλία» ακόμη και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο να εξεταστεί εναλλακτική στρατηγική.

Τρίτη διαπίστωση είναι πως παρόλο ότι ένα σοβαρό κράτος έχει πάντα ενώπιόν του πολλά και διαφορά σχέδια δράσης, στη Λευκωσία το θέμα αυτό είναι ξένο, ταμπού. Επιμένει στις ταμπέλες και σε αποδειγμένα αδιέξοδες πορείες. Στην Κύπρο, θεωρούν πως οι επιλογές της δεκαετίας του ’70 δεν αλλάζουν και δεν επηρεάζονται από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον.

Τέταρτη διαπίστωση είναι πως ενώ προωθείται ένας γεωστρατηγικός σχεδιασμός με συνεργασίες στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχιών, με έρευνες για υδρογονάνθρακες, την ίδια ώρα στο Κυπριακό υπάρχει μια «θρησκευτική προσήλωση» σε πεπατημένες αποτυχημένες μεθόδους, και θεωρείται αμαρτία ακόμη και η σκέψη να εγκαταλειφθούν αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές πολιτικές.

Είναι προφανές πως για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και εφαρμόσουμε μία μακράς πνοής στρατηγική, πρέπει να ξεπεράσουμε εαυτούς. Πρωτίστως, τη μιζέρια του μικρού και ανήμπορου. Την απελπισία του ηττημένου. Να ξεπεράσουμε το μοιρολόι των ηττημένων μυαλών, που σε κάθε κίνηση σκέφτονται την αντίδραση της Τουρκίας.

Είναι γνωστό ότι ο μόνιμος στόχος της Τουρκίας είναι ο πλήρης στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου. Ο στόχος αυτός δεν έχει ποσώς διαφοροποιηθεί, και αυτό που εν πολλοίς επιδιώχθηκε είναι όπως αυτή η στρατηγική διασφαλισθεί μέσα από τις συνομιλίες. Αυτό που κατάφερε η Άγκυρα μέσα από τις αλλεπάλληλες διαδικασίες των διαπραγματεύσεων και τις πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων της στο νησί μέσα από ένα τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο.

Τα τελευταία δυο χρόνια από τις συζητήσεις στα πλαίσια της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, επιτεύχθηκαν πολλές συγκλίσεις, που αφορούν πρωτίστως την αναβαθμισμένη και προνομιακή συμμετοχή της τουρκοκυπριακής πλευράς στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα στους Τουρκοκύπριους στο κεφάλαιο της Διακυβέρνησης ενώ οι συζητήσεις έχουν «κολλήσει» στα θέματα που ενδιαφέρουν την ελληνική πλευρά, το θέμα της Ασφάλειας (Εγγυήσεις) και το Εδαφικό. Με αφορμή τη Διάσκεψη της Γενεύης, του περασμένου Ιανουαρίου, η παρουσία της Τουρκίας εκεί θεωρήθηκε επιτυχία. Παρόλο που η Τουρκία άφησε στη Γενεύη μια νέα αξίωση, που περιέλαβε στην ατζέντα των συζητήσεων, για εφαρμογή για Τούρκους πολίτες στην Κύπρο των τεσσάρων ελευθεριών που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη Γενεύη κατατέθηκαν εκατέρωθεν χάρτες για το εδαφικό, που έχουν τοποθετηθεί σε ειδική θυρίδα του ΟΗΕ. Για τους σύγχρονους ανιστόρητους και μονίμως αφελώς πανηγυρίζοντες αυτό έγινε για πρώτη φορά.

Το Κυπριακό δεν είναι ένα μονοδιάστατο πρόβλημα, που μπορεί να επιλυθεί εσωτερικά και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γεωπολιτική διάσταση και τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα που διαδραματίζονται στην περιοχή. Η κοντόφθαλμη προσέγγιση που αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως μια δικοινοτική διαφορά, μια διαφορά μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, έχει ενισχύσει τους τουρκικούς σχεδιασμούς και έχει εν πολλοίς απαλλάξει την κατοχική δύναμη από τις ευθύνες της στην Κύπρο.

Οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής ελίτ διαμορφώνουν συνθήκες για ένα μοντέλο με ρυθμίσεις που θα προκαλεί συνεχώς εμφράγματα στην λειτουργία του κράτους. Θα είναι ένα μοντέλο με διακρίσεις και διαχωρισμούς. Δεν θα είναι δημοκρατικό και θα έχει ως βάση διαχωρισμού την εθνική καταγωγή.

Θα υπάρχουν εγγυημένες πλειοψηφίες στις δυο περιοχές με βάση την εθνική καταγωγή: Οι Έλληνες στο ε/κ συνιστών κρατίδιο και οι Τούρκοι στο τ/κ συνιστών κρατίδιο.

Αυτό που συζητείται χρόνια είναι ένας συμβιβασμός που θα αντικατοπτρίζει τα αποτελέσματα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής. Υποτίθεται ότι ο στόχος είναι η διαμόρφωση ενός κοινού μέλλοντος χωρίς νικητές και ηττημένους και χωρίς διακρίσεις καθώς οι διακρίσεις γεννούν προβλήματα και οι διακρίσεις αντιδράσεις.

Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής στο Κυπριακό πρέπει πρωτίστως να αναλυθούν οι σχεδιασμοί των βασικών εμπλεκόμενων στο Κυπριακό.

Η Τουρκία

Η Τουρκία, θεωρεί πως ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, η ομηροποίηση του νησιού, θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της στην ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους, ως όχημα για την επίτευξη των στρατηγικών της επιδιώξεων, γεγονός που προκύπτει από θέσεις και αξιώσεις καταθέτει ο Μουσταφά Ακιντζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η μη  αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί διαχρονική θέση της τουρκικής πλευράς και συνδέεται με τις στρατηγικές επιδιώξεις της στην Κύπρο και στην περιοχή.

Επί της εποχής των Ερντογάν και Νταβούτογλου, το καθεστώς της Άγκυρας έχει υιοθετήσει την ορολογία της «εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας»  σε διάφορα έγγραφα και παρεμβάσεις της σε διεθνείς οργανισμούς. Η ορολογία αυτή παραπέμπει στην τουρκική θεωρία πως η Κ.Δ. υπήρξε μέχρι το 1963 και έκτοτε θεωρείται «εκλιπούσα». Από το 1963 και εντεύθεν για την τουρκική πλευρά υπάρχει η «ε/κ διοίκηση», την οποία δεν αναγνωρίζει μεν αλλά δεν αμφισβητεί την παρουσία της. Αυτό εκφράζεται μέσα από την τουρκική πολιτική σε διάφορα πεδία, κυρίως όμως αυτή είναι η βασική γραμμή πλεύσης στο Κυπριακό. Τι λένε οι Τούρκοι; Στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες οντότητες, η «Ε/κ Διοίκηση» και η «ΤΔΒΚ», που ας, σημειωθεί, δεν αναγνωρίζεται από κανέναν πλην της Τουρκίας.

Οι δύο οντότητες, όπως υποστηρίζουν, λειτουργούν δίπλα-δίπλα και η προσπάθεια τώρα είναι να πετύχουν έναν «νέο συνεταιρισμό». Ουσιαστικά αυτό που επιδιώκεται είναι οι δύο οντότητες παράλληλα και ταυτόχρονα να μετεξελιχθούν σε συνιστώντα κρατίδια.

Αυτό θα προσφέρει αναδρομική νομιμοποίηση και αναγνώριση ως κράτους της αποσχιστικής οντότητας της «ΤΔΒΚ». Ταυτόχρονα και παράλληλα, θα από-αναγνωρίζεται αναδρομικά η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία λειτουργεί ως το νόμιμο κράτος και έχει κυριαρχία σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.

Εάν επικρατήσει αυτή η αντίληψη, η τουρκική δηλαδή, τι θα σημαίνει στην πράξη; Στην περίπτωση που θα προκύψει ένα κακό σενάριο, σημαίνει πως σε περίπτωση διάλυσης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» η χώρα θα είναι μετέωρη και ασφαλώς η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι στα αζήτητα.

Η τουρκική πλευρά με κάθε τρόπο προσπαθεί, μέσα από διεθνείς παρεμβάσεις και μέσα από τις διαπραγματεύσεις, να ακυρώσει μια στρατηγική θέση της Λευκωσίας, που διαχρονικά αναδεικνύει πως η συμφωνία θα συνιστά μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό δεν το δέχεται, δεν το συζητά η τουρκική πλευρά, καθώς αποδοχή της ε/κ θέσης θα συνιστούσε ακύρωση της δικής της διαχρονικής πολιτικής, αυτής της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της πολιτικής που επιδιώκει τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού.

Η επαναλαμβανόμενη θέση της τουρκικής πλευράς περί «εκλιπούσας» κρύβει πίσω της μιαν ολοκληρωμένη πολιτική. Το κατοχικό καθεστώς λειτουργεί σαν ένα μη αναγνωρισμένο κράτος, έχοντας επαφές με ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Αυτό αποτελεί επιτυχία της Άγκυρας και αποτυχία της Λευκωσίας.

Η ανατροπή αυτής της προσπάθειας μπορεί να επιτευχθεί με επιθετική πολιτική έναντι της Τουρκίας, σε όλα τα διπλωματικά πεδία, προκαλώντας κόστος στην Άγκυρα. Παράλληλα, θα πρέπει να αποφεύγονται ακροβασίες στις διαπραγματεύσεις, που ενδεχομένως να θέτουν σε αμφισβήτηση το θέμα της μετεξέλιξης (η συζήτηση για «προηγούμενες πράξεις» Κυπριακής Δημοκρατίας και ψευδοκράτους). Το ζήτημα της μετεξέλιξης δεν είναι πολιτική της αερολογίας αλλά της πράξης.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφεθεί να «μπάζει νερά» μια συμφωνία. Στην ιστορία θα εντοπίσουμε μέσα από έγγραφα και δημόσιες τοποθετήσεις από τουρκικής πλευράς τις τουρκικές επιδιώξεις που έκπαλαι υπήρχαν.

Η Βρετανία

Το Λονδίνο δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η γεωγραφική θέση της Κύπρου. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε την περίοδο του ψυχρού πολέμου αλλά και στη συνέχεια, στην προσπάθεια διαχείρισης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» στο νησί.

Η συνεχής αναβάθμιση των στρατιωτικών Βάσεων, γίνεται για να εξυπηρετήσει τα τελευταία χρόνια και τους Αμερικανούς. Η Λευκωσία δεν εγείρει θέμα Βάσεων καθώς, κατά την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν συμφέρει να ανοίξουμε δεύτερο μέτωπο. Η στάση αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αφού η στάση του Λονδίνου έναντι των Ελληνοκυπρίων, ελλείψει κόστους, έγινε πιο εχθρική.

Οι Βρετανοί στην παρούσα φάση του Κυπριακού, αφήνουν ανοικτό το θέμα των εγγυήσεων με την γενική θέση πως ό,τι συμφωνήσουν οι δυο κοινότητες θα το αποδεχθεί, ακόμη και κατάργηση των εγγυήσεων.

Η Βρετανία δεν ενδιαφέρεται να είναι εγγυήτρια δύναμη, δεν αποδέχεται όμως να αμφισβητηθεί η παρουσία της στο νησί. Δεν αποδέχεται αλλαγή του καθεστώτος των Βάσεων πολύ δε περισσότερο, κατάργηση τους καθώς αποτελούν ζωτικής σημασίας για την στρατηγική και πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και των ΗΠΑ.

Οι Βρετανοί έχουν διαχρονικά το πάνω χέρι σε σχέση με τους Αμερικανούς στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση του Κυπριακού. Θεωρούνται οι ειδικοί.

Η αλλαγή κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στην Προεδρία, ενδεχομένως να διαφοροποιήσει πάγιες προσεγγίσεις της χώρας στο Κυπριακό, αν και το επικρατέστερο σενάριο είναι, ως προς την Κύπρο, να ακολουθηθεί η πολιτική που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ενδιαφέρον θα έχει, ωστόσο,στην ευρύτερη περιοχή.

Θα είναι, πάντως, ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις για το Brexit και τις διμερείς συνομιλίες Βρετανίας και Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά πόσο, δηλαδή, θα εγερθεί θέμα Βάσεων ή θα περιοριστεί η Λευκωσία στην επαναβεβαίωση συμφωνιών. Συμφωνιών που αφορούν την παρουσία των Βάσεων αλλά και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου εντός των Βάσεων για Κύπριους και Ευρωπαίους πολίτες.

Η Ελλάδα

Η Ελλάδα έχει συμφέροντα στην περιοχή, τα οποία σπανίως διεκδικεί. Το γεγονός αυτό εξουδετερώνει ή μειώνει σημαντικά τις δυνατότητες υπεράσπισης των δικών της συμφερόντων καθώς και του Ελληνισμού στην Κύπρο. Στην Κύπρο διαδραματίζεται ένα παιχνίδι ισορροπιών. Συνεπώς, ως έχουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, όσο ενισχύεται η τουρκική θέση για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ομηροποίησης του νησιού στην Τουρκία, τόσο μειώνεται ο ρόλος και η επιρροή της Ελλάδος.

Η Αθήνα όφειλε τόσα χρόνια να αντιληφθεί πως έχει στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο και στην περιοχή, τα οποία θα πρέπει να τα διεκδικεί και να τα διασφαλίζει. Οι τριμερείς συνεργασίες με Αίγυπτο και Ισραήλ και Λίβανο, επιβεβαιώνουν τις δυνατότητες. Για να αποδώσουν, ωστόσο, θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική στρατηγική από την Αθήνα και τη Λευκωσία, η οποία να στηρίζεται στο δόγμα ότι τα εθνικά θέματα αντιμετωπίζονται ενιαία και με κοινή πολιτική.

Η στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να είναι η ενίσχυση της κρατικής υπόστασης της Κύπρου, ως το αντίβαρο στην τουρκική επιδίωξη για την κατάργηση του κυπριακού κράτους και την ομηροποίηση της χώρας.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες αναφορικά με το θέμα της Ασφάλειας. Για πρώτη φορά έχει διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση στο κεφάλαιο αυτό, η οποία στηρίζεται στην πλήρη  κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Η πρωτοβουλία αυτή, της οποίας ηγείται ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έχει δημιουργήσει κινητικότητα γύρω από το θέμα αυτό και έχει ενισχύσει τη βασική θέση της ελληνικής πλευράς για απαλλαγή από τις Εγγυήσεις και την τουρκική στρατιωτική παρουσία. Είναι για πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σε διπλωματικό επίπεδο επιθετική πολιτική στο Κυπριακό.

Κι αυτό πιστώνεται στον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Στην Αθήνα , κυρίως στο λεγόμενο αθηναϊκό κράτος, θα πρέπει, πάντως, να αντιληφθούν πως εάν χαθεί η Κύπρος, τότε θα χαθούν και εδάφη της Ελλάδος. Θράκη και Αιγαίο αποτελεί πεδίο για εφαρμογή των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος.
Μια άλλη διάσταση σε σχέση με το ρόλο της Ελλάδος, είναι η βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα. Αυτή η κρίση την καθιστά ευάλωτη σε πιέσεις. Σε μια διαπραγμάτευση σαφώς και δεν θα βρίσκεται σε θέση ισχύος. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει σε περιόδους κρίσεων να επιδιώκεται συμφωνία σε εθνικά θέματα.

Οι Τουρκοκύπριοι

Όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα για διπλοπόρτι, η λύση είτε θα απομακρύνεται είτε δεν θα είναι στέρεα. Οι Τουρκοκύπριοι θέλουν να κρατούν το σχοινί για τα οφέλη που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι ας μην αναγνωρίζουν το κράτος) αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπουν την Τουρκία. Θέλουν τα οφέλη από την… αόρατη Κυπριακή Δημοκρατία (διαβατήρια, ταυτότητες, πρόσβαση στα δημόσια νοσηλευτήρια, διευκολύνσεις στο εξωτερικό, σπουδές κ.λπ.) αλλά για την «ασφάλειά» τους καταφεύγουν στην Τουρκία (όπως και για τα έξοδα του ψευδοκράτους). Αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά. Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιλέξουν: Είτε θα πορευθούν μαζί μας, στην οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία, είτε θα παραμείνουν όμηροι των τουρκικών σχεδιασμών. Αιχμάλωτοι στα σχέδια της Τουρκίας στην Κύπρο και ως όχημα για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου και για διείσδυση της Άγκυρας στην Ε.Ε. Είναι προφανές πως θα πρέπει να γίνουν σύμμαχοι μας αυτό μπορεί να καταστεί εφικτό.

Τι μέλλει γενέσθαι

Τι μπορεί να γίνει, ώστε ο ελληνισμός να ξεφύγει μέσα από τον ασφυκτικό κλοιό της τουρκικής επιθετικότητας; Η επιμονή σε μια αδιέξοδη πορεία δεν προσφέρει προοπτικές επίτευξης συμφωνίας στο Κυπριακό. Αντίθετα, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, η ακολουθούμενη πολιτική, αυτής της προσαρμογής στα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, αποβαίνει σε βάρος της ελληνικής πλευράς.

Είναι σαφές πως στην αναζήτηση νέας στρατηγικής πρέπει να αναδειχθούν τα πλεονεκτήματα που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η στρατηγική και γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου, αποτελεί διαχρονικά ένα γεγονός που προκάλεσε τις πολλές κατακτήσεις του νησιού, αλλά και πολλές πολιτικές περιπλοκές. Η αξιοποίησή αυτού του εργαλείου δεν έγινε καθώς η άσκηση πολιτικής, η διαμόρφωση τακτικής στηρίχθηκε, κυρίως από το 1974 και εντεύθεν σε αμυνογενείς προσανατολισμούς.

Η γεωπολιτική της διάσταση, έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του Κυπριακού προβλήματος.

Όχι υπέρ των κυπριακών συμφερόντων αλλά των τουρκικών, των αμερικανικών, των βρετανικών, ενδεχομένως κι άλλων. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό, τη γεωπολιτική σημασία του νησιού. Από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, θα καθορισθεί εν πολλοίς και αυτός που θα έχει και το στρατηγικό έλεγχο του νησιού.

Η ανατροπή αυτών των επιδιώξεων θα απομακρύνει συνταγές που οδηγούν σε θνησιγενή, δήθεν επίλυση του προβλήματος. Η συμφωνία στο Κυπριακό θα πρέπει να ευνοεί τους πολίτες της χώρας και μόνο.

Είναι ίσως γι αυτό που έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο και η μορφή της λύσης του Κυπριακού όσο και η εμπλοκή τρίτων για την εφαρμογή ή την εποπτεία της συμφωνίας.

Οι έρευνες για την ανακάλυψη και εξόρυξη υδρογονανθράκων αναβαθμίζουν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου.

Η εμπλοκή μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών σε τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ,  επιβεβαιώνουν το ενδιαφέρον για την περιοχή αλλά και την αποφασιστικότητα τους να προχωρήσουν στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου.

Το ζητούμενο είναι πώς θα προχωρήσουν όταν θα έλθει η ώρα της μεταφοράς του αερίου και ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, που επιμένει στη δική της διαδρομής. Εάν η αξιοποίηση του εργαλείου της στρατηγικής σημασίας της χώρας δεν γίνεται, τότε η Κύπρος είναι καταδικασμένη να στηρίζεται σε διαχρονικές επιλογές που δεν αλλάζουν, ο κόσμος να χαλάσει.

Επιλογές, οι οποίες στηρίζονται σε πολιτικές με αμυνογενείς προσανατολισμούς απότοκα φοβικού συνδρόμου. Οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό τη γεωπολιτική σημασία του νησιού.

Η μεγάλη εικόνα είναι αυτό που παρακολουθούμε με τις τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδος και της Κύπρου με χώρες της περιοχής. Με το Ισραήλ, την Αίγυπτο της υπό διαμόρφωση συνεργασίες, παρομοίου μοντέλου, με Λίβανο και Ιορδανία.

Σε αυτό τον σχεδιασμό σε συνδυασμό με τα ενεργειακά θα πρέπει να ενταχθεί και το Κυπριακό και όχι να παραμένουν κολλημένοι στη μιζέρια των ηττημένων μυαλών του 1974. Άλλαξαν οι όροι και τα δεδομένα από τότε. Αυτό το γνωρίζουν προφανώς οι τρίτοι και το αξιοποιούν. Μένει να το αντιληφθούμε και εμείς και να αναδιαμορφώσουμε στρατηγικές. Θα πρέπει, επιτέλους, να αξιοποιούμε προς όφελος μας τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα. Για να έχουν σημασία οι συμφωνίες και οι συνεργασίες με άλλες χώρες, θα πρέπει να αγγίζουν και το Κυπριακό.

Όχι για να κερδίσουμε πόντους στις διαπραγματεύσεις, αλλά για να δοθεί μια δυναμική ως προς το περιεχόμενο μιας συμφωνίας. Μπορούμε να κάνουμε συμφωνίες και κοινούς στρατηγικούς σχεδιασμούς για την περιοχή, τριμερείς και τετραμερείς, και να αφήνουμε τους τρίτους να ρουφούν αέρια και πλούτο;

Το Κυπριακό, όπως και ο κόσμος ολόκληρος, έχει αλλάξει. Συζητώντας με όρους της δεκαετίας του ’70, ακυρώνονται οι προοπτικές στο πεδίο της ενέργειας, η εδραίωση της ευρωπαϊκής ιδιότητας, η στρατηγική μας υπεραξία.

Τούτο είναι σε βάρος Ε/κ, Τ/κ, Αρμενίων και Μαρωνιτών, ακόμα και των Τουρκοκυπρίων στο βαθμό που θεωρούν τους εαυτούς τους Κυπρίους. Είναι, όμως, υπέρ της Τουρκίας.

Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συνεισφέρει στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διεύρυνση της Ε.Ε. προς τη Μέση Ανατολή. Αποτέλεσε εναλλακτική δίοδο πρόσβασης στην περιοχή, προκαλώντας την αντίδραση της Άγκυρας, που είχε φροντίσει να δημιουργήσει προβλήματα με τις χώρες της γειτονιάς μας. Αυτό, εάν αξιοποιείτο σωστά από πλευράς του Ελληνισμού, θα μείωνε τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας.

Υπενθυμίζεται ότι με το Σχέδιο Ανάν εξουδετερωνόταν πλήρως η δυνατότητα της Κύπρου να καταστεί εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή κάτι που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας. Η Κύπρος ως εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή αναδεικνύεται ως ένας απαράκαμπτος πρωταγωνιστής σε μια υψηλά στρατηγική περιφέρεια.

Είναι παράγοντας σταθερότητας, θα αναβαθμίσει αυτό το ρόλο εάν απαλλαχθεί πλήρως από την Τουρκία. Αυτό θα είναι και προς το συμφέρον κι άλλων χωρών, της περιοχής και ευρύτερα.

Η προτεινόμενη λύση το 2004 με το σχέδιο Ανάν, εξυπηρετούσε βασικά τα στρατηγικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και του Λονδίνου.

Δια της μόνιμης παρουσίας τους στην Κύπρο, τους πρόσφερε σημαντικά οφέλη και πλεονεκτήματα. Τόσο πολιτικά, με τις ρυθμίσεις που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν όσο και στρατιωτικά( παρουσία, έλεγχος, Βάσεις, χωρικά ύδατα, FIR). Το σχέδιο απορρίφθηκε, ενώ στο μεταξύ η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ένωση, μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου (Γέφυρα μεταξύ τριών ηπείρων, Ασία, Ευρώπη, Αφρική)  και τη γεωπολιτική της σημασία. Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο καμίας τρίτης δύναμης και το κράτος δεν θα λειτουργεί με εξαρτήσεις, κι οι πολίτες θα ζουν με μειωμένα δικαιώματα.

Είναι προφανές πως το αδιέξοδο δεν είναι λύση. Ούτε η μη λύση. Για να μπορέσουν οι διαπραγματεύσεις να προσανατολισθούν προς το στόχο της επίτευξης μιας συμφωνίας θα πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση της ακολουθούμενης στρατηγικής. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν.

Χρειάζονται, συνεπώς, πρωτοβουλίες παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις (χωρίς διαχωριστικά χαρακτηριστικά) αλλά και αναθεώρηση στρατηγικής. Κι αυτό μπορεί να γίνει από την Αθήνα και τη Λευκωσία σε πανεθνικό επίπεδο. Με γνώμονα να βρεθεί διέξοδος και λύση.

Η συμβίωση Ε/κ, Τ/κ, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων έχει νόημα εάν θα έχει εσωτερικούς φραγμούς και επεμβατικά δικαιώματα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πεισθούν οι Τ/κ, ότι το μέλλον τους είναι στην ΕΕ και ότι αυτό μόνο μέσω Κύπρου μπορούν να το πετύχουν. Με την εξάρτηση της από την Τουρκία εργάζονται για την εξαφάνισή τους ως κοινότητας.

Η μορφή της λύσης που τώρα επιδιώκεται δεν θα αντέξει στο χρόνο. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ένα πλαίσιο το οποίο έχει χωριστικά χαρακτηριστικά και στοχεύει στην λειτουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων, που θα αναδεικνύει το διαχωρισμό στη βάση της εθνικής προέλευσης. Είναι προφανές πως αυτό θα παράγει εθνικισμό και συγκρούσεις.

Η ανατροπή της συζήτησης του πλαισίου αυτού, που αποτελούσε έκπαλαι επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της Κύπρου, μπορεί να γίνει όταν ως ελληνική πλευρά απαλλαχθούμε από φοβικά σύνδρομα και ταμπού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια αδιέξοδη πορεία συζητήσεων, που κρατούν 43 χρόνια. Η ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό δεν απέδωσε. Ο καλύτερος εκφραστής της, ο σημερινός Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, προσπάθησε αλλά απέτυχε. Αντί της λύσης, η τουρκική πλευρά αναβαθμίζει τις απαιτήσεις και επιδιώξεις της σε βάρος του ελληνισμού.

Η διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι επείγον να γίνει καθώς διαφορετικά δεν θα προλάβουμε να αποτρέψουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς ( προσάρτηση/ ενσωμάτωση κατεχομένων, αναβάθμιση, ταβαϊνοποίηση).

Η νέα στρατηγική θα πρέπει να αξιοποιήσει τα εργαλεία πολιτικής που έχει αποκτήσει η Λευκωσία από το 1974 και εντεύθεν, εξισορροπώντας την στρατιωτική ήττα:

Πρώτο, τη διατήρηση και ενίσχυση του αναγνωρισμένου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις υπονομεύσεις από την Τουρκία καθώς κι άλλους διεθνείς παράγοντες.

Δεύτερο, η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τρίτο, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ και η εμπλοκή διεθνών κολοσσών που δραστηριοποιούνται στα θέματα υδρογονανθράκων.

Οι τρεις αυτοί βασικοί άξονες αποτελούν τα πλεονεκτήματα που απέκτησε η Κυπριακή Δημοκρατία και τα οποία παράγουν στρατηγική υπεραξία. Αυτούς θα πρέπει να αξιοποιήσουμε για να διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Αυτοί οι άξονες πρέπει απαραιτήτως να αντανακλώνται και στο περιεχόμενο μιας συμφωνίας στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα, οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να επιλέξουν: Είτε μαζί με τους Ελληνοκύπριους θα κτίσουν ένα κοινό μέλλον εντός της Ε.Ε.  είτε θα παραμείνουν αιχμάλωτοι των τουρκικών επιδιώξεων στην Κύπρο και στην περιοχή.

Οι ξένοι, τους οποίους επικαλούνται διάφοροι που θέλουν να ακυρώσουν τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής, δεν θα επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική, που δεν απέδωσε, εάν έχουμε εναλλακτική πρόταση να παρουσιάσουμε. Εκτός κι εάν θέλουν να μας τιμωρήσουν με μη λύση ή με τουρκοποίηση.

Η λύση του Κυπριακού εκκρεμεί εδώ και 43 χρόνια επειδή δεν λαμβάνονται υπόψη τα αυτονόητα. Αυτά που ισχύουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σε όλες τις δημοκρατίες. Μια νέα στρατηγική θα αποτελεί εν πολλοίς η επιστροφή στα αυτονόητα. Αυτά που σε άλλες χώρες δεν τυγχάνουν αμφισβήτησης για την Κύπρο για να ισχύσουν χρειάζεται επανάσταση. Εάν χρειαστεί να γίνει επανάσταση να γίνει.

Συνεπώς, μια νέα στρατηγική θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη, μεταξύ, άλλων, τα εξής:

• Στρατηγικός μας στόχος είναι η Απελευθέρωση. Αυτό θα επιτευχτεί με τον τερματισμός τη κατοχή, την αποκατάστασης της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα επιτευχθεί με την πλήρη εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κ.Δ.
• Να ενισχυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, να αξιοποιηθούν στρατηγικά πλεονεκτήματα και να αρπάξουμε ευκαιρίες για λύση. Σωστή, λειτουργική, δημοκρατική.
• Να εφαρμοστούν όλες ελευθερίες που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς παρεκκλίσεις και τους όποιους περιορισμούς.
• Να απαλλαγεί από ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις.
• Να διασφαλίζεται η ενότητα του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας, και της κοινωνίας.
• Να εφαρμόζονται όλες οι Συνθήκες της Ε.Ε. για να καταστεί η χώρα αποτελεσματικός εταίρος.
• Οι ρυθμίσεις να μην αντιβαίνουν σε αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Για την ακρίβεια να εφαρμοστούν οι αποφάσεις.
• Να ισχύσουν όλες οι δημοκρατικές αρχές
• Να μην υπάρξουν βέτο ή ρυθμίσεις που θα γεννούν αδιέξοδα.
• Να αξιοποιηθούν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία ( φυσικό αέριο)
• Να αξιοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα κρατών στην περιοχή και να αναδείξει συνεργασίες μέσα από κοινές επιδιώξεις.
• Να εμβαθύνει, ενισχύσει και αυξήσει τις περιφερειακές συνεργασίες.

Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν το όχημα και το πλαίσιο τακτικής που θα κτίσουν μια στρατηγική που θα δημιουργήσει διεξόδους. Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι πως δεν οδήγησε αυτή η πολιτική στη λύση αλλά στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Η εξέταση εναλλακτικών σεναρίων, εναλλακτικών στρατηγικών δεν μπορεί να είναι ταμπού για την ελληνοκυπριακή ελίτ. Υπάρχουν δυνατότητες, το θέμα είναι να υπάρξει και πολιτική βούληση.

*Παρέμβαση στην εκδήλωση για την Κύπρο στις 25 Μαΐου, Παλιά Βουλή, Αθήνα, Οργανωτές, ΣΑΚ (Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου και ΣΕΥΑΕΚ (Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για ελεύθερη Κύπρο)

Πηγή: Απόψεις, defence-point.gr