Ευρισκόμενοι ήδη σε αναμονή της αποφάσεως του ΣτΕ περί του ΝΠΣ του ΜτΘ, σκόπιμο και χρήσιμο είναι το να μη διαλανθάνεται το γεγονός, ότι αυτό, εκτός από:

α) Την επιστημονική, παιδαγωγική και θεολογική του ακαταλληλότητα, έως και προάγουσα τη μεταβολή του περιεχομένου της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών, γεγονός που -με βάση νομικούς και ειδικότερα εφ’ όσον ενεργείται σε ανήλικους μαθητές- παραπέμπει στην αξιόποινη πράξη του προσηλυτισμού (Συντ. αρθρ. 13, παρ. 2. ΑΝ 1672/1939, αρθρ. 2, παρ. 2)

δ) Τη στενή συνεργασία βασικού στελέχους του ΙΕΠ για τη συγγραφή του ΝΠΣ, με τη νεοβουδιστική οργάνωση Arigatou, η οποία προωθεί διεθνώς, συγκρητιστικά εκπαιδευτικά προγράμματα ...θρησκευτικών!

ε) Την εκ της Πολιτείας άνιση-μη ισότιμη αντιμετώπιση των Ορθοδόξων μαθητών και των γονέων τους, έναντι των λοιπών οργανωμένων θρησκευτικών μειονοτήτων στη χώρα μας.

στ) Τον, μέσα από κάποιες προτεινόμενες δραστηριότητες, ευτελισμό και ενίοτε εκχυδαϊσμό του μαθήματος και του έργου του θεολόγου στην τάξη.

ζ) Την πληθώρα νόμων, διεθνών συμβάσεων και αποφάσεων δικαστηρίων και του ΣτΕ που «παρακάμπτονται», ακόμα και εκείνων που αφορούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

θ) Την (συνηθισμένη πλέον) αιφνιδιαστική και αδιάλλακτη τακτική του Υπουργείου Παιδείας.

ι) Την αποδοκιμασία του εν λόγω προγράμματος από το σύνολο του θεολογικού και εκκλησιαστικού κόσμου της χώρας.

Πέραν λοιπόν των προαναφερθέντων τα οποία μονάχα σύγχυση, συγκρητισμό και εκκοσμικευμένη (ή και αδιάφορη) θρησκευτική αντίληψη, δύνανται να «καρποφορήσουν» στους μαθητές και ανεξάρτητα από την προσωπική τοποθέτηση του καθενός, υπάρχει και μία άλλη, ουσιώδη παράμετρος: Αυτή είναι το γεγονός ότι παραβιάστηκε σαφώς η αρχή της αμεροληψίας κατά τη διαδικασία αξιολόγησης των εν λόγω προγραμμάτων.

Πιο συγκεκριμένα: Από τα 7 μέλη της Ειδικής Επιτροπής η οποία ορίστηκε από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) για την εξέταση και αξιολόγηση των ΝΠΣ του ΜτΘ, τα 5 ανήκουν επίσης και στην Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για ...την εκπόνηση των προγραμμάτων αυτών! Ουσιαστικά δηλαδή, κλήθηκαν εν πολλοίς, να αξιολογήσουν ...τον εαυτό τους!!

Για την εν λόγω βασική παράμετρο η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) ήδη από την 7^η Απριλίου 2016, είχε καταθέσει ενώπιων του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων «ΑΙΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΣ» ζητώντας το ηθικά, νομικά και διαδικαστικά αυτονόητο:

«να εξαιρεθούν από τη σύνθεση της προαναφερομένης Ειδικής Επιτροπής του ΙΕΠ», τα «πρόσωπα που έχουν εκπονήσει το πρόγραμμα σπουδών που καλούνται οι ίδιοι να κρίνουν». (ΠΕΘ, «ΑΙΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΣ», σελ. - Ενώπιων τoυ Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Αθήνα, 7 Απριλίου 2016).

Το πλέον παράδοξο βέβαια μετά τα παραπάνω, είναι ότι η ορισθείσα υπό του ΥΠΠΕΘ-ΙΕΠ Γνωμοδοτική  Επιτροπή , η οποία καλείται να αποτιμήσει το ΝΠΣ, αποτελείται ...από τα ίδια πρόσωπα!!

Με βάση το άρθρο 7 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (Ν. 2690/99, ΦΕΚ Αˊ45) καθώς επίσης και με βάση το ΣτΕ (664/2006, βλ. και 640/2011) επιβάλλεται στην κρατική Διοίκηση, όπως και τα ατομικά και τα συλλογικά όργανα αυτής «να παρέχουν εγγυήσεις αμερόληπτης κρίσης κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους» (αρθ. 7, παρ. 1)• ενώ κατά το ίδιο δικαστήριο (ΣτΕ 1447/2006) «γίνεται δεκτό, ότι παραβιάζεται η εν λόγω αρχή της αμεροληψίας, όταν ο μετέχων σε συλλογικό όργανο της Διοικήσεως έχει διατυπώσει προειλημμένη γνώμη διά το θέμα που καλείται να αποφανθεί».

Σύμφωνα επίσης με τον προειρημένο Κώδικα (ΚΔΔ) τα εκάστοτε διοικητικά όργανα: «οφείλουν να απέχουν από κάθε ενέργεια ή διαδικασία που συνιστά συμμετοχή σε λήψη απόφασης ή διατύπωση γνώμης ή πρότασης εφόσον ...η ικανοποίηση προσωπικού συμφέροντός τους συνδέεται με την έκβαση της υπόθεσης» (αρθ. 7, παρ. 2). Και εκτός αυτού: «Το όργανο ή το μέλος του συλλογικού οργάνου, εφόσον κρίνει ότι συντρέχει στο πρόσωπό του λόγος που επιβάλλει την αποχή του,οφείλει να το δηλώσει αμέσως στην προϊστάμενη αρχή ...και να απέχει από οποιαδήποτε ενέργεια!» (αρθ. 7, παρ. 3-5).

Ωστόσο, τα 5 μέλη (κοινά για την επιτροπή αξιολόγησης και την επιτροπή εμπειρογνωμόνων εκπόνησης του ΝΠΣ), δεν προέβησαν εννοείται σε καμία ανάλογη ενέργεια. Κατ’ επέκταση, τόσο η εκ μέρους τους αποδοχή/ανάληψη καθηκόντων στην εν λόγω Επιτροπή αξιολόγησης, όσο και η αξιολόγηση τελικά του ΝΠΣ, συνιστά αν μη τι άλλο «παραβίαση της αρχής της αμεροληψίας» (ΥΚ. αρθ. 107, παρ. 1, στ), αλλά και παράλληλα «σύνταξη μεροληπτικής έκθεσης αξιολόγησης» (ΥΚ. αρθ. 107, παρ. 1, ιθ)!

Ανακεφαλαιώνοντας, σύμφωνα και με την 664/2006 απόφαση του ΣτΕ, οι ανωτέρω ενέργειες όχι μόνο δεν πληρούν τα απαραίτητα εχέγγυα αμεροληψίας των μελών της επιτροπής αξιολόγησης των ΝΠΣ, καθ’ ότι αν μη τι άλλο υπάρχει σαφέστατα «προσωπικό συμφέρον για την έκβαση της υποθέσεως», και«ήδη σχηματισμένη (άρα και προκατειλημμένη) γνώμη για την υπόθεση» (την οποία έκριναν)• αλλά εν τέλει, η προαναφερθείσα διαδικασία ως ενέργεια στο σύνολό της, κρίνεται αναλόγως (ad hoc) υπό του ΣτΕ, ως «ελαττωματική και ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ της σχετικής διοικητικής πράξεως...» Όπως επίσης και υπό του αρθ. 36, παρ, 1-3 του Υπαλληλικού Κώδικα κατά τον οποίο: όταν ένα όργανο που «αναλαμβάνει την επίλυση ζητήματος ή συμπράττει στην έκδοση πράξεων ...έχει πρόδηλο συμφέρον στην έκβαση της υπόθεσης», αυτό συνιστά γεγονός το οποίο «αποτελεί λόγο ακυρώσεως της σχετικής διοικητικής πράξης»!!

Έχουμε τέλος ως γονείς, καθηγητές, πολίτες και Χριστιανοί, εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, ότι αυτή, δεν θα συνηγορήσει ή δεν θα αμνηστεύσει τους «ψυχοπειραματισμούς», την προχειρότητα και την ανοιχτή απόπειρα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι τελικά, η εν αναμονή της αποφάσεως του ΣτΕ υπόθεση του ΝΠΣ, θα έχει τον ίδιο επίλογο που έτυχαν να έχουν και άλλα πρόσφατα νομοσχέδια της παρούσης κυβερνήσεως• θα κριθεί δηλαδή προδήλως αντισυνταγματικό και παράνομο.

Ένας Ιταλός νομομαθής ο Ραφαέλο Bellestrini έγραψε πριν περίπου εκατό χρόνια: «Η έσχατη απόδειξη, ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή, που η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο».

Σήμερα στον 21ο αιώνα, μήπως φτάσαμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο;

Έκτρωση, μια λέξη που ηχεί συχνά στ’ αφτιά μας. Τι είναι όμως, έκτρωση; Ποια η γνώμη της ιατρικής επιστήμης; Ποια η θέση της Εκκλησίας μας; Τι λένε οι στατιστικές μελέτες για το φαινόμενο των εκτρώσεων που συνεχώς αυξάνει και των γεννήσεων που ολοένα και μειώνονται;

«Αφού αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο... δεν έχεις πεθάνει από έκτρωση. Ευχαρίστησε το Θεό αλλά και τη μητέρα σου γι’ αυτό».

Έκτρωση είναι η αυτόματη ή η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης, πριν την 24η εβδομάδα, όταν δηλαδή το έμβρυο δεν είναι ακόμη βιώσιμο ή είναι μικρότερο των 500 γρ.

O όρος έκτρωση περιλαμβάνει τόσο την αυτόματη διακοπή της εγκυμοσύνης, την κατά το κοινώς λεγόμενο «αποβολή», όσο και την άμβλωση ή τεχνητή ή προκλητή έκτρωση, που είναι η διακοπή της εγκυμοσύνης που γίνεται από γυναικολόγο πριν το έμβρυο καταστεί βιώσιμο, με τη συναίνεση και αίτηση της εγκύου.

Η παγκόσμια ιατρική κοινότητα έχει επανειλημμένως ξεκαθαρίσει τη θέση της για το θέμα των εκτρώσεων. Στη Γενική Συνέλευση της Παγκόσμιας Ιατρικής Ένωσης (Γενεύη, 1948) όπου ψηφίστηκε «η διακήρυξη περί ηθικών αρχών της Γενεύης», ο γιατρός υπόσχεται ελεύθερα και επί του λόγου της τιμής του ότι «θα διαφυλάσσω το μέγιστο δυνατό σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή» και ότι «δε θα επιτρέψω να παρεμβάλλεται μεταξύ του καθήκοντός μου και των ασθενών μου η θεώρηση της θρησκείας, εθνικότητας, φυλής, πολιτικής τοποθέτησης και κοινωνικής κατάστασης» και ότι «ακόμη και υπό απειλή δε θα χρησιμοποιήσω τις γνώσεις μου εναντίον της ανθρωπότητας».

Το 1974 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Oμοσπονδία των ιατρών που σέβονται την ανθρώπινη ζωή που διακηρύσσει ότι «το αγέννητο παιδί είναι βιολογικά από την αρχή ακόμη της σύλληψης μια εντελώς ξεχωριστή από τη μητέρα ανθρώπινη ύπαρξη, που αναπτύσσει τη δική του προσωπικότητα από την πνευματική ή φυσική άποψη».

O ίδιος ο όρκος του Ιπποκράτη, που δίνουν όλοι οι Έλληνες γιατροί, αναφέρει πως «δε θα δώσω σε κανένα φάρμακο θανάσιμο, ούτε τέτοια συμβουλή, ούτε σε γυναίκα θα δώσω εκτρωτικό φάρμακο» . («Ου δώσω δε ουδενί φάρμακον θανάσιμον, ουδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω»).

Oι γιατροί που ανεύθυνα παροτρύνουν τις εγκύους να διακόψουν την εγκυμοσύνη τους παραβιάζουν τον προσωπικό τους όρκο και δρουν με καθαρά ιδιοτελή κίνητρα. Εξάλλου ο γιατρός, ανεξάρτητα από τα προσωπικά του αισθήματα, έχει καθήκον να γνωρίζει τα ιατρικά γεγονότα σε σχέση με την έκτρωση και να τα κοινοποιεί στους ασθενείς του, αλλά δεν υποχρεούται να εκτελεί εκτρώσεις ενάντια στις ηθικές του αρχές.

Σταθμό στο δίκαιο της έκτρωσης αποτελεί η υπ’ αριθμ. 452/93 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Φλωρίνης, η οποία αθώωσε τον αναισθησιολόγο Ιω. Ζούμπο, κατηγορούμενο γιατί αρνήθηκε για λόγους θρησκευτικής συνείδησης να συνεργασθεί σε έκτρωση.

Η διακοπή της εγκυμοσύνης γίνεται με την εφαρμογή χειρουργικών τεχνικών ή φαρμακευτικών μεθόδων και διαφόρων συνδυασμών τεχνικών και φαρμακευτικών μεθόδων. Στις χειρουργικές τεχνικές περιλαμβάνονται η απόξεση και η αναρρόφηση με αντία κενού, ενώ στη φαρμακευτική μεθοδολογία χρησιμοποιείται κυρίως η ωκυτοκίνη.

Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική γνώμη, η επίδραση της έκτρωσης στην άμεση φυσική κατάσταση της άρρωστης είναι σπανίως σοβαρή, αλλά είναι γνωστό ότι ακόμη και κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες η έκτρωση, (όπως κάθε οιαδήποτε ασφαλής εγχείρηση) εμφανίζει ένα ελάχιστο έστω κίνδυνο πρόκλησης θανάτου της εγκύου. O αντίλογος των θιασωτών της ελεύθερης έκτρωσης είναι πως αποτελεί επιβεβαιωμένο πλέον γεγονός ότι η συχνότητα των μητρικών θανάτων έχει παρουσιάσει κάμψη με την αύξηση της δυνατότητας διεξαγωγής νόμιμων εκτρώσεων. Από την άλλη μεριά, όμως, είναι γνωστή στους γυναικολόγους η ενοχλητικά υψηλή αναλογία των μακροπρόθεσμων συνεπειών της έκτρωσης, ιδιαίτερα όταν γίνονται κάτω από συνθήκες «παρανομίας».

Συνηθέστερες επιπλοκές που εμφανίζονταν κατά τη διάρκεια της επέμβασης και μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα είναι: το τραχηλικό shock που εμφανίζεται με βραδυκαρδία και απώλεια συνείδησης και ακολουθείται από σπασμούς, η δυσκολία στη διαστολή του τραχήλου, που είναι συχνή σε άτοκες νεαρές γυναίκες, η διάτρηση της μήτρας και η αιμορραγία που αποτελεί σημαντική αιτία θανάτου. Ακόμη πολύ πιθανές επιπλοκές (σε ποσοστό 5-7%) είναι ο τραυματισμός του τραχήλου και οι λοιμώξεις, που είναι επίσης αιτία θανάτου.

Τέλος πιθανές συνέπειες της έκτρωσης είναι: η στειρότητα και η μετέπειτα νοσηρότητα της γυναίκας, η ανεπάρκεια του έσω τραχηλικού στομίου που μπορεί να προκαλέσει αργότερα πρόωρο τοκετό, τα ελλιποβαρή νεογνά, η δημιουργία χρόνιας φλεγμονής και η υπογονιμότητα.

Επιπλέον, από την άποψη ψυχολογικών συνεπειών από την ίδια την έκτρωση είναι αναμφίβολο ότι οι αλλαγές στο κοινωνικό και το πολιτικό κλίμα έχουν ελαττώσει σημαντικά το ψυχολογικό τραύμα που συνδέεται με την επέμβαση. Βεβαίως, είναι πολύ συνηθισμένη η βραχείας διάρκειας περίοδος ενοχής και κατάθλιψης μετά την έκτρωση, ενώ κάθε γυναίκα που προσέρχεται για έκτρωση χρειάζεται ψυχολογική παρακολούθηση.

Επιπλέον, είναι γεγονός πως οι εκτρώσεις έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχολογία της μητέρας. Σύμφωνα με μελέτες, τουλάχιστον το 19% των γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση υποφέρουν από διαγνώσιμη μετατραυματική αγχώδη διαταραχή. Το 30-50% των γυναικών που έχουν υποστεί έκτρωση αναφέρουν βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα προβλήματα στη σεξουαλική ζωή (έλλειψη αίσθησης απόλαυσης ή αποστροφή προς το σεξ, αυξημένος πόνος κ.ά.). Η έκτρωση συνδέεται ακόμη και με αύξηση του καπνίσματος και της χρήσης οινοπνεύματος, ακόμη και με χρήση ναρκωτικών. Τέλος, μια έκτρωση μπορεί να ενέχεται για την παραμέληση ή κακοποίηση παιδιών που γεννιούνται μελλοντικά καθώς και για απρόβλεπτα προβλήματα στις σχέσεις των ζευγαριών, ενώ οι γυναίκες που έχουν ήδη κάνει μια έκτρωση διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να προβούν σε νέες εκτρώσεις στο μέλλον.

Aς λάβουμε κατ’ αρχήν υπόψη μας ότι ο υπέρτατος και θεμελιώδης νόμος του Κράτους είναι το Σύνταγμα. Για πρώτη φορά, λοιπόν, στο Σύνταγμα του 1975/86 κατευθυντήρια αρχή που πρέπει να διέπει όλες τις διατάξεις του, καθώς και την εφαρμογή του τίθεται η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (άρθρο 2) . Άλλωστε και στο άρθρο 5 ρητά πλέον και πιο συγκεκριμένα ορίζεται ότι αποστολή της Πολιτείας είναι η προστασία της ζωής και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου.

Επομένως το έμβρυο ως ιδιαίτερη ψυχοσωματική ύπαρξη έχει τα ίδια δικαιώματα για τη ζωή και πρέπει να τυγχάνει του ίδιου σεβασμού, όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, αφού η ιατρική επιστήμη διακηρύσσει ότι η αρχή του ανθρώπινου όντως ανάγεται στη στιγμή της σύλληψης (γονιμοποίησης). Επομένως, το έμβρυο θα έπρεπε να απολαμβάνει κάθε δικαίωμα που αναγνωρίζεται σε κάθε Έλληνα πολίτη. Αλλά βλέπετε τα έμβρυα δεν έχουν φωνή ώστε να υπερασπισθούν τον εαυτό τους από τη φυσική διάθεση της μητέρας τους και της κοινωνίας μας.

Αξιοσημείωτο είναι, όμως, και το άρθρο 21 το οποίο θέτει κάτω από τα προστατευτικά πέπλα της πολιτείας τους θεσμούς της μητρότητας, του γάμου και της οικογένειας, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους. Τα κοινωνικά αυτά δικαιώματα δεσμεύουν άμεσα το κράτος, ώστε να επιλέγει εκείνες τις λύσεις που προωθούν την προστασία της μητρότητας, της οικογένειας και του γάμου.

Σε αντιστρατήγηση των προαναφερόμενων διατάξεων καθώς και ανάλογων διατάξεων άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Παγκόσμιας Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ψηφίστηκε ο νόμος 1906/86, ο οποίος επιτρέπει την τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης ελεύθερα στους 3 πρώτους μήνες. Σύμφωνα με τα άρθρα 1-5 του προαναφερόμενου νόμου, η «αποποινικοποίηση» και όχι «νομιμοποίηση» της έκτρωσης είναι πλέον πραγματικότητα.

Η διαφορά είναι πολύ σημαντική και έγκειται στο γεγονός ότι με τον όρο «αποποινικοποίηση» το δίκαιο δέχεται ότι η άμβλωση ήταν πάντα και θεωρείται ακόμα έγκλημα κατά της ζωής, ένας φόνος απλώς αίρεται το αξιόποινό της. Εξακολουθεί δηλαδή να είναι άδικη πράξη, αλλά δεν τιμωρείται.

Κι όμως, ενώ η αντισυνταγματικότητα του νόμου είναι προφανής, τα νομικά επιχειρήματα των υποστηρικτών του είναι ικανά να παρασύρουν τους αφελείς και ανενημέρωτους να ταχθούν με τον «προοδευτισμό» του.

«Το σώμα, μας ανήκει» ισχυρίζονται ορισμένες φεμινίστριες, καθώς ο νέος νόμος αποτελεί εγγύηση της προστασίας του δικαιώματός τους να αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Ξεχνούν, φαίνεται, ότι η ελευθερία του καθενός σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Άρα η ανθρώπινη ζωή και δη του εμβρύου της οποίας η απόλυτη αξία απαιτεί τη μεγαλύτερη προστασία και υπερισχύει από κάθε άλλο δικαίωμα, δεν μπορεί να θυσιάζεται στο βωμό της ελευθερίας της εγκύου ή καλύτερα στο βωμό της καλοπέρασης και της επιλογής των εύκολων λύσεων, ίσως και στην αποφυγή του κοινωνικού διασυρμού, αφού πλέον θα διαπράττουν έγκλημα με την ευχή του... νόμου!

Η πραγματική και φανερή εγκληματικότητα, ως ένα επιπλέον επιχείρημα, οδηγεί και αυτό σε αδιέξοδο. Με τη δικαιολογητική βάση ότι «έτσι κι αλλιώς εκτρώσεις γίνονται», οι υποστηρικτές του νόμου ζητούν τη νομιμοποίηση της κατάστασης. Ας αναλογιστούμε, όμως, το άτοπο και το χάος στο οποίο θα καταλήγαμε αν νομιμοποιούνταν εγκλήματα, επειδή οι νόμοι που τα τιμωρούν δεν είναι 100% αποτελεσματικοί. Επειδή πολλοί καταφεύγουν στη φοροδιαφυγή, καταργούμε τους φορολογικούς νόμους;

Το τραγελαφικό, όμως, της υπόθεσης αποκαλύπτει το άρθρο 1711 ΑΚ το οποίο αναγνωρίζει ανθρώπινη προσωπικότητα στο έμβρυο, καθώς το καθιστά κληρονόμο απ’ τη στιγμή της σύλληψης και όχι απ’ τη στιγμή της γέννησης.

Αλήθεια, αυτή η πρόδηλη αντίφαση μεταξύ διατάξεων νόμου τι σημαίνει; Μήπως τελικά κρίνεται πιο σημαντική η αναγνώριση περιστασιακών δικαιωμάτων από την αναγνώριση του δικαιώματος της ίδιας της ζωής; Αν δεν είναι αυτός ο νόμος κατάντημα, τότε τι είναι; Σίγουρα όχι απονομή δικαιοσύνης...

Tα παρακάτω νούμερα δείχνουν εμφανώς το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και τη μείωση του πληθυσμού στις νεαρές ηλικίες. Το πρόβλημα αυτό οφείλεται, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, στη γενικευμένη τάση των ζευγαριών να αποφεύγουν τη γέννηση πολλών παιδιών, κάτι που επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της αντισύλληψης και των εκτρώσεων. Υπάρχει η άποψη πως η τάση αυτή είναι δικαιολογημένη, καθώς με τις υπάρχουσες συνθήκες (εργαζόμενες μητέρες, πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα, καταναλωτικός τρόπος ζωής) είναι δύσκολο να δημιουργηθούν οικογένειες με περισσότερα από 2 παιδιά. O αντίλογος στην άποψη αυτή είναι πως λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες κατορθώνουν να έχουν πολύτεκνες οικογένειες και να αυξάνουν τον πληθυσμό τους.

Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι μια Ελλάδα που όχι μόνο δεν αυξάνει σε ικανοποιητικό βαθμό τον πληθυσμό της, αλλά και ο πληθυσμός αυτός κυριολεκτικά «γερνά», αφού ο αριθμός των ηλικιωμένων συνεχώς αυξάνεται ενώ των νέων μειώνεται. O δημογραφικός αυτός μαρασμός έχει σοβαρές συνέπειες, τόσο στις σχέσεις της Ελλάδας με τις άλλες χώρες, όσο και στο δεδομένο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της χώρας (προβλήματα στην αγορά εργασίας, στο ασφαλιστικό σύστημα, στην εκπαίδευση, ιδίως στους περιφερειακούς νομούς).

Είναι γεγονός πως οι εκτρώσεις αυτές καθαυτές δεν αποτελούν κύρια αιτία του δημογραφικού προβλήματος, μια και ο αριθμός τους είναι σχετικά μικρός αναφορικά με το συνολικό αριθμό θανάτων. Παρόλα αυτά, απαιτείται μια συνολική αναθεώρηση των απόψεων περί οικογενειακού προγραμματισμού, η οποία θα μειώσει τις εκτρώσεις και τη χρήση αντισυλληπτικών μεθόδων και θα έχει ως αποτέλεσμα την ανακοπή της κατάρρευσης των γεννήσεων και την σε σημαντικό βαθμό αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Μήπως τελικά η Ελλάδα μας που «ποτέ δεν πεθαίνει» ζητά τώρα να αυτοκτονήσει;

Όταν μιλάμε για εκκλησιαστική άποψη δεν εννοούμε τη γνώμη που έχουν για το θέμα των εκτρώσεων μερικοί αρχιερείς ή έστω όλοι, αλλά η διδασκαλία της Εκκλησίας, της αλήθειας που κήρυξε ο Ιησούς Χριστός.

Η Εκκλησία αντιμετωπίζουσα το θέμα και λαμβάνοντας υπόψη τα αναπάντεχα υψηλά ποσοστά φυγοτεκνίας και ολιγοτεκνίας, δεν αναγνωρίζει σε κανένα το δικαίωμα να αφαιρεί ζωή, γεγονός που πηγάζει από την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός και που διέπει κάθε πτυχή της χριστιανικής πίστης. O μόνος που χαρίζει τη ζωή και μπορεί να αποφασίζει για το θάνατο είναι ο ίδιος ο Θεός. Γι αυτό και η μητρότητα είναι μια ευλογία ώστε η κλήση του Δημιουργού Θεού στους ανθρώπους: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» να γίνει πραγματικότητα.

Για την τεκνοποιία γίνεται επανειλημμένως λόγος στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. O Ιησούς Χριστός με τον ερχομό του έδωσε το πλήρες νόημά της, αφήνοντας πνευματικούς απογόνους, αυξάνοντας δηλαδή το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Η άμβλωση, επομένως, είναι ενέργεια που ευθέως έρχεται σε αντίθεση με την κλήση του Θεού για τεκνοποιία. Γι’ αυτό και η χριστιανική κοινότητα θεωρούσε και θεωρεί την πράξη αυτή ως εγκληματική γιατί κατά την ευαγγελική ηθική κάθε ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και απαραβίαστη.

«Oυ φονεύσεις» μας επιτάσσει η έβδομη εντολή. Είναι το σημείο που τα πορίσματα της σύγχρονης ιατρικής, ανθρωπολογίας, βιοχημείας και βιολογίας συμφωνούν με τη διδαχή της Εκκλησίας ότι η έκτρωση είναι φόνος. Συνέπεια της παράβασης αυτής της εντολής είναι ότι «η φθείρασα κατ’ επιτήδευσιν φόνου δίκην υπέχει» καθώς και ότι «αι τά αμβλωθρίδια διδώσαι φάρμακα, φονεύτριαι εισί καί αυταί· καί αι δεχόμεναι τά εμβρυοκτόνα δηλητήρια» (Μ. Βασιλείου κανών β΄ και η΄ αντίστοιχα).

Δεν πρέπει άλλωστε, να λησμονούμε ότι το επιτίμιο των φονέων είναι βαρύτατο και από απόψεως χρόνου και από απόψεως βαρύτητας. Oι άνθρωποι, μάλιστα, που προβαίνουν σε εκτρώσεις των παιδιών τους ομοιάζουν με τον Ηρώδη που έσφαξε τα 14.000 νήπια για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του και να διευκολύνει τις επιδιώξεις του. Θα ήταν πάντως δυνατό να θεωρηθούν χειρότεροι ακόμα και από τον Ηρώδη, αφού τα 14.000 νήπια τουλάχιστον δεν ήταν τέκνα του Ηρώδη.

Άλλες Θρησκείες και Δόγματα:

Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι και άλλες θρησκείες ή δόγματα τάσσονται με την άποψη της χριστιανικής πίστης όπως ο μωαμεθανισμός και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Το Κοράνι του Μωάμεθ γράφει στο κεφάλαιο Αλ - Μάιντα: «Όποιος σκοτώσει άνθρωπο που δεν διέπραξε, ούτε έγκλημα, ούτε κάποιο άλλο σοβαρό αμάρτημα, είναι σαν να σκοτώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι όποιος σώσει τη ζωή ενός αθώου, είναι σαν να σώζει ολόκληρη την ανθρωπότητα». Υπάρχει πιο αθώος άνθρωπος από το αγέννητο έμβρυο;

Αντίστοιχα, ο Πάπας διακήρυξε το 1982 ότι: «Όποιος αρνείται να υπερασπίσει το πιο αθώο και το πιο αδύναμο ανθρώπινο πλάσμα που ήδη έχει συλληφθεί, αλλά δεν έχει γεννηθεί, αντιβαίνει στον πιο σοβαρό κανόνα ηθικής τάξεως. Δεν μπορούμε ποτέ να νομιμοποιήσουμε το θάνατο».

*τίτλος βιβλίου του Γ. Βιζυινού

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Ένωση

Εἰσαγωγή

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς ἀποκλειστικό Της σκοπό τή σωτηρία καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου, ψυχική καί σωματική [1], ὡς ὁμοίωση πρός τόν Χριστό ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Μεταξύ τῶν πνευματικῶν μέσων πού ἡ Ἐκκλησία μετέρχεται εἶναι καί ὁ ἐν ἀγάπῃ ἔλεγχος, ἡ στηλίτευση· καί ἡ δριμύτητα τοῦ ἐλέγχου εἶναι εὐθέως ἀνάλογη τόσο μέ τήν ἀναισθησία καί πώρωση πού ἔχει νά ἀντμετωπίσει ἐκ μέρους τῶν ἁμαρτωλῶν, ὅσο καί μέ τήν ζημία πού ἐπαπειλεῖται ἀπό τήν ἁμαρτία [2].

Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας (376-444) τόν ὁποῖον παρακάτω δημοσιεύουμε σέ μετάφραση, ἀφορᾷ στή μεγάλη ἁμαρτία καί διαστροφή τῆς ἐνεργοῦς ὁμοφυλοφιλίας καί ἀμφι-φυλοφιλίας (“bisexuality”), μολονότι ἐπιγράφεται «Λόγος στηλιτευτικός κατά εὐνούχων» [3]. Συμφώνως πρός τήν εὐαγγελική διαίρεση τῆς «εὐνουχίας» ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Χριστό [4], ὑπάρχουν εὐνοῦχοι πού γεννήθηκαν ἔτσι, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι πού εὐνουχίσθηκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ πνευματικῶς εὐνοῦχοι, γιά τούς ὁποίους ἡ «ἀπενεργοποίηση» τῶν σαρκικῶν λειτουργιῶν εἶναι κατόρθωμα [5], ἐπιτηδευόμενο γιά τήν εἴσοδο στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ συγκεκριμένος λόγος τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου στρέφεται ἐναντίον ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τή σωματική δυσλειτουργία ἤ ἀναπηρία τοῦ εὐνουχισμοῦ τήν ἔστρεψαν ὄχι πρός τόν πνευματικό ἀγῶνα, ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως ἀδράνησαν οἱ γενετήσιες λειτουργίες τους, ἀλλά πρός τόν γυναικισμό καί τήν ἐκθήλυνση (κιναιδισμό, σοδομισμό, «ὁμοφυλο-φιλία») ἤ τήν πιό ἄνετη (λόγῳ ἀδυναμίας τεκνοποιήσεως) ἐπιτέλεση τῆς μοιχείας καί πορνείας [6] (πορνεία ὀνομάζεται ἐκκλησιαστικῶς, ἡ ἄνευ γάμου μείξη ἤ συμβίωση καί ὄχι μόνον ἡ ἀγοραία –δηλαδή ἐπί χρήμασι- σχέση) [7].

Σύμφωνα μέ τόν Καθηγητή Δημητρόπουλο καί τήν παλαιόθεν ἰσχύουσα ἐπιστημονική ἄποψη (φιμωμένη σήμερα γιά λόγους ... «πολιτικῆς ὀρθότητος») οἱ ὁρμονικές διαταραχές βοηθοῦν στήν ἐκδήλωση τοῦ γυναικισμοῦ καί δυνητικῶς, ἀργότερα, τῆς γενετησίου διαστροφῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας: «Καί δή οἱ μέν ἀπό παιδικῆς ἤ ἐφηβικῆς ἡλικίας εὐνουχισθέντες οὐδέποτε ἀποκτοῦν ἀνδρικά χαρακτηριστικά, παραμένουν ἐσαεί ἀγένειοι, ἐκθηλύνονται βαθμηδόν κατά τήν σωματικήν διάπλασιν, τήν ὁμιλίαν καί τήν ψυχοσύνθεσιν καί παραμένουν μονίμως καθυστερημένοι διανοητικῶς, οἱ δέ εἰς ὥριμον ἡλικίαν εὐνουχισθέντες διατηροῦν μέν μονιμώτερον τά ἐξωτερικά τοῦ ἀνδρός χαρακτηριστικά, ἀλλά βαθμηδόν καί οὗτοι ἀποκλίνουν εἰς τήν θηλυμορφίαν καί τήν θηλυπρέπειαν, καταντῶντες ἐνίοτε εἰς νοσηράς διαστροφάς τοῦ γενετησίου ἐνστίκτου, οὐχί δέ σπανίως καί εἰς φρενοπάθειαν» [8].

Ἡ γλῶσσα τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου στό παρακάτω κείμενο εἶναι ὀξεῖα, διότι, ὡς Ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας τήν ὁποίαν τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Καλός Ποιμήν Χριστός, αἰσθάνεται τήν εὐθύνη γιά τόν κίνδυνο κατά τῆς ἐνδο-οικογενειακῆς σωφροσύνης καί συζυγικῆς πίστεως καί κατά τῆς νεολαίας, ἀπό τόν γυναικισμό τῶν εὐνούχων «οἰκιακῶν βοηθῶν»· τά σχετικά μέ αὐτούς γνώριζε βεβαίως ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἀπό τίς διηγήσεις τῶν Κληρικῶν του καί τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Σύμφωνα μέ τήν ἀποστολική ἐντολή, ὁ Ποιμενάρχης τῆς Ἀλεξανδρείας ἀσκεῖ δημόσια φανέρωση τῆς αἰσχρουργίας, χωρίς νά θίγει συγκεκριμένα πρόσωπα: «καί μή συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δέ καί ἐλέγχετε· τά γάρ κρυφῇ γινόμενα ὑπ΄ αύτῶν αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν» [9]. Ὁ θεσμός τῶν εὐνούχων, προερχόμενος ἀπό τούς λαούς τῆς Ἀσίας, «παρ΄ οἷς ἐκράτει ἡ πολυγαμία καί οἱ εὐνοῦχοι ἐθεωροῦντο ἀναγκαῖοι ὡς φύλακες τῶν γυναικωνιτῶν»[10], ἐπέζησε καί στό Βυζάντιο, μολονότι οἱ εὐνοῦχοι ἀποκλείονταν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱερωσύνης ἄν ὁ εὐνουχισμός τους ἦταν δική τους ἐπιλογή [11].

Τό ὅτι ἡ συνοίκηση μέ εὐνούχους δέν εἶναι ἄμοιρη κινδύνων οὔτε καί γιά τίς ἴδιες τίς γυναῖκες, τό ἐπεσήμαινε παλαιότερα καί ὁ Μέγας Βασίλειος σέ σύγγραμμα περί τῆς ἐν Χριστῷ παρθενίας (τό ἔργο ἀποδίδεται καί στόν Βασίλειο Ἀγκύρας)· ὁ Ἅγιος τόνιζε ὅτι ἡ αἰσχρότης τοῦ βίου δέν ὀφείλεται πρωτίστως στό σῶμα, ἀλλά στή ἐπιθυμία καί φιληδονία τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εὑρίσκει ποικίλους τρόπους νά ἐκδηλωθεῖ, ἀκόμη καί ὅταν τό σῶμα παρεμποδίζει τή διενέργειά της: «Πόσο περισσότερο πρέπει νά προφυλάσσεται ἡ παρθένος ἀπό τά ἀνδρικά σώματα, ἀκόμη καί ἄν εἶναι εὐνούχων; Διότι μολονότι εἶναι εὐνοῦχος, ἀλλά εἶναι ἄνδρας κατά τήν φύση ...  Ἕτσι καί ὁ ἄνδρας πού ἔχει ὑποστεῖ ἐκτομή τῶν μορίων, εἶναι ὅμως ἄνδρας ὡς πρός τήν ἐπιθυμία τοῦ πάθους» [12].

Τό μέγιστο ἁμαρτητικό βάρος τῆς ἔμπρακτης ὁμοφυλοφιλικῆς «δραστηριότητος» τονίζεται σαφέστατα καί ἐκτενέστατα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀλλά δέν μποροῦμε ἐδῶ νά ἐπεκταθοῦμε πολύ. Ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μνημόνευσε τίς πόλεις Σοδόμων καί Γομόρρας, ὅπου πολιτευόταν ἡ ὁμοφυλοφιλία (ἐξ οὗ καί ὁ ὅρος «σοδομισμός») [13], ὡς ἐνδείξεις τῆς χειρίστης καί κολάσιμης ἀποστασίας ἀπό Θεοῦ κατά τήν παλαιά ἐποχή [14] ἐξ ἧς καί ἡ θεία «ἀπ’ οὐρανοῦ» τιμωρία [15], ὅπως τονίζει ἐπίσης καί τό ἀποστολικό κήρυγμα περί τῆς ἀσεβείας τῶν Σοδομιτῶν, «ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ» [16]. Χαρακτηριστικότερη ἀποτίμηση τῆς ἀνδρικῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τοῦ λεσβιασμοῦ, ὡς συνεπείας τῆς ἐσκεμμένης, θεληματικῆς περιφρονήσεως τοῦ Θεοῦ («γνόντες τόν Θεόν, οὐχ ὡς Θεόν ἐδόξασαν ἤ εὐχαρίστησαν», «οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει») καί τῆς δίκαιης ἐγκαταλείψεως ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, κάνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς: «Γι’ αὐτό τούς παρέδωσε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμίας· δηλαδή καί οἱ γυναῖκες μετήλλαξαν τή φυσική χρήση στήν παρά φύση· ὁμοίως καί οἱ ἄνδρες, ἀφοῦ παράτησαν τή φυσική χρήση τῆς γυναικός, πυρακτώθηκαν ἀπό τήν μεταξύ τους σφοδρή ἐπιθυμία, κατεργαζόμενοι τήν ἀσχημοσύνη ἄνδρες σέ ἄνδρες, καί λαμβάνοντας πλήρως τήν πληρωμή τῆς πλάνης τους, ὅπως ἔπρεπε» [17].  Δέν εἶναι περιττό νά ὑπενθυμίσουμε, ὅτι ἡ ἐπιζήτηση τῆς ἡδονῆς ἀνεξαρτήτως ἀπό τούς φυσικούς λόγους καί τρόπους πού τήν συνοδεύουν ἀποδεικνύεται ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς ψυχοφθόρος κακία (διάκριση διατροφῆς-γαστριμαργίας, τεκνογονίας-πορνείας κ.ο.κ.)[18]. Οἱ ἱεροί Κανόνες, πού ὑποδεικνύουν τρόπους θεραπευτικούς τῆς ἁμαρτίας, προβλέπουν ἀπαιτητικούς καί μακρούς ἀγῶνες γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τό πάθος τῆς ἐμπράκτου ὁμοφυλοφιλίας καί μακρά στέρηση τῆς Κοινωνίας τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος· ἀπό αὐτό βέβαια συμπεραίνεται καί ἡ δεινότητα τοῦ πνευματικοῦ τραυματισμοῦ, λόγῳ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν πράξεων [19].

Ὅσα γράφονται ἐδῶ, δέν ἔχουν σκοπό παρά (α) νά βοηθήσουν στήν ἐπίγνωση τῆς ὑποστάθμης στήν ὁποία ἔχει ὁδηγηθεῖ ἡ κοινωνία μας ὑπό τήν «πεφωτισμένη» κακία τοῦ οὑμανιστικοῦ, ἀνθρωπο-κεντρικοῦ πολιτισμοῦ, μέ τήν θριαμβική ἀνάδειξη  ἐμφανῶν καί ἀμετανοήτων ὁμοφυλοφίλων στίς ἡγετικές θέσεις τῆς κοινωνίας μας καί (β) στήν ἐπίγνωση καί ἐν Χριστῷ μετάνοια συνανθρώπων μας ἀπό τό πάθος τῆς ἐμπράκτου ὁμοφυλοφιλίας (καί ἀμφι-φυλοφιλίας), τήν ὁποία μετάνοια περιμένει ἐναγωνίως ὁ Ἐσταυρωμένος δι΄ ἡμᾶς Θεός Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά τούς καταστήσει ἁγίους καί μετόχους τῆς Βασιλείας Του, ὅπως ἔχει ἤδη κάνει μέ πολλούς: «καί ἄν εἶναι οἱ ἁμαρτίες σας σάν πορφύρα, θά τίς λευκάνω σάν τό χιόνι καί ἄν εἶναι σάν τό κόκκινο, θά τίς λευκάνω σαν τό μαλλί» [20].

Ἀπό τά πληρέστερα σύγχρονα συγγράμματα σχετικά μέ τήν ὁμοφυλοφιλία προτείνεται τό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Ζιόμπολα, Ὁμοφυλοφιλία [21].

Εἰσαγωγή-μετάφρασις-σχόλια: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

Λόγος κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων
(Λόγος στηλιτευτικός κατά εὐνούχων)

Φανερώνοντας, λοιπόν, ἔξοχα καί στηλιτεύοντας ὁ μέγας Κύριλλος
αὐτήν τήν ἀκόλαστη καί ἀκάθαρτη γνώμη καί πράξη
ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θεληματικῶς πάσχουν,
λέγει τά ἑξῆς:

Οἱ καημένοι τό ἐνεργοῦν αὐτό - τό νά ὑφίστανται ὅσα ἀνήκουν στίς γυναῖκες, ἐνῷ θέλουν νά εἶναι ἄνδρες - ἐξ αἰτίας τῆς ἀκολασίας. Διότι διαφθείρουν τή θεόπλαστη καί ἀνδροπρεπῆ μορφή μεταβάλλοντας τή φύση, ὄχι γιά τίποτε τό χρήσιμο, παρά μόνο γιά τήν ἀσέλγεια, εἴτε θεληματικῶς πολλές φορές, εἴτε ἀναγκαζόμενοι ἀπό ἄλλους νά τό ὑπομείνουν αὐτό. Ὡς φθορεῖς τῆς φύσεως, καί ἐχθροί τοῦ [ἀνθρωπίνου] γένους, γίνονται καί σπῖλοι τῆς πολιτείας καί προσβολή γιά τή ζωή· ἐκπορνευόμενοι σάν τίς Μαινάδες [22] χορεύουν ἄμετρα στά αἴσχιστα πάθη· μειγνύοντας τήν ἄθλια ζωή μέ τήν σιχαμερή καί διεφθαρμένη πολιτεία τους, περιφέρουν τά πρόσωπά τους ἀμφίβολα καί μισημένα καί «γράμμα νοθευμένο» [23]. Αὐτοί νά φεύγουν μακριά ἀπό τούς ἱερούς περιβόλους καί νά ἀποδιώκονται ἀπό τίς ἅγιες Συνάξεις [τῆς Ἐκκλησίας] ὡς σιχαμένο μόλυσμα καί θεομίσητο. Διότι, ἀφοῦ μέ αἰσχρότατη καί κάκιστη βούληση ἀλλοίωσαν καί μεταποίησαν τό καλό καί θεϊκό ἔργο πρός τό κακό καί κατηγορημένο δόγμα [24], καί ἀφοῦ ἀνάγκασαν τήν πνευματική εὐνουχίᾳ νά ὑπηρετεῖ τήν ἀπαγορευμένη πράξη, δέν εἶναι ἄξιοι μόνον νά δέχονται τήν τιμωρία τῆς νομικῆς ἀποφάσεως [25], ἀλλά καί νά ἀποδιώκονται συνολικῶς στό λεγόμενο ἐξώτερο σκότος τῆς κολάσεως, βάσει τῆς εὐαγγελικῆς καί ἀποστολικῆς ἀποφάσεως [26]. Διότι γι΄ αὐτούς εἶπε ὁ Μωυσῆς: «Θλαδίας καί ἐκτετμημένος δέν θά εἰσέλθει στήν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου» [27].

Εἶναι λοιπόν δυνατόν νά δεῖ κανείς γεμᾶτα τά σπίτια τῶν μεγιστάνων ἀπό τέτοια τερατόμορφα πρόσωπα, πού φοροῦν χρυσᾶ περιλαίμια στόν τράχηλο, καί νά ἔχουν φύση μέν ἀρσενική, ἀλλά ὄψη θηλυκή, καί νά βαδίζουν θηλυπρεπῶς καί νά ὁμιλοῦν ἀσελγῶς. Ὅπως τά πορνίδια, περιστρέφουν μέ ἀπρέπεια τό κεφάλι ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ καί γελοῦν ἀκράτητα καί μέ ἀναίδεια, ὑποδηλώνοντας φανερή ὑποδούλωση στόν οἶστρο. Ἔτσι, ἀφ΄ ἑνός φθείρονται ὡς γυναῖκες, μαλακά κατακλινόμενοι καί ἐκθηλυνόμενοι μέ τούς ἅνδρες, ἀφ’ ἑτέρου δέ, κοιμώμενοι μέ τίς γυναῖκες ὡς φύλακες καί εἰκόνες σωφροσύνης δῆθεν, αἰσχροπραγοῦν ἀναίσχυντα καί ἀσύστολα. Καί αὐτοί λοιπόν, φθειρόμενοι μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀπό ἄνδρες βεβήλους καί ἀνοσίους, ἐκθηλύνονται καί καταμολύνονται μέσῳ τῆς παρά φύσιν ἀνοσιουργίας καί σιχαμάρας. Οἱ ἴδιοι δέ σάν λυσσασμένα σκυλιά καταμολύνουν καί καταβλάπτουν γυναικάρια ταλαίπωρα, «πού ἔχουν σωρούς ἀπό ἁμαρτίες», ὅπως ἔχει λεχθεῖ [28]· καί, τό χειρότερο καί πιό ἐλεεινό, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ γίνονται αἴτιοι καί πρόξενοι καί μέτοχοι τῆς ἀπεράντου κολάσεως, καί ἐκεῖνοι πού φθείρουν καί ἐκεῖνοι πού φθείρονται [29].

Ἀλλά, πόση ἀφροσύνη! Πόση ἀπάτη καί παραλυσία ! Αὐτούς, κάποιοι ἄνθρωποι καί μάλιστα ἀξιωματοῦχοι, ἀφοῦ τούς παραδεχθοῦν ὡς σώφρονες, τούς ἐμπιστεύονται καί τούς βάζουν στά σπίτια τους [30]. Ἐκεῖνοι, γινόμενοι δεκτοί στό σπίτι, καί ἐξασφαλίζοντας καί «θάρρος», τούς μέν σώφρονες ἄνδρες, πού ἐπιμελοῦνται μέ τρόπο δίκαιο τήν ἀρετή, ἀφοῦ τούς δελεάσουν σιγά σιγά, τούς ἐκσφενδονίζουν ἐλεεινά στό αἰσχρό βάραθρο τῶν Σοδομιτῶν, καί τούς παραπέμπουν στό πῦρ [τῆς κολάσεως]· γι΄ αὐτό, λοιπόν, αὐτούς, ὁ νόμος καί ὁ Εὐαγγελικός Λόγος καί ὁ ἄριστος βίος καί ἡ εὐσεβής πολιτεία τούς σιχαίνεται πολύ ἰσχυρῶς, ὡς θεομίσητους καί ἀκαθάρτους. Διότι αὐτοί, ἀφοῦ προτίμησαν καί πόθησαν μιά τέτοια καταμολυσμένη ζωή, ὅσον μέν ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτούς, καί τίς πόλεις τίς ἀφάνισαν, παραφθείροντας τόν σπερματικό λόγο τῆς φύσεως καί φθειρόμενοι [οἱ ἴδιοι], ἀλλά καί δεινῶς ἐξαφάνισαν τήν ἔνδοξη ρώμη καί τό παράστημα τοῦ ἀνδρός, καί τήν ἀρρενωπή καί γενναία ἰσχύ του· καί μέ ἕνα λόγο, ἀφοῦ κατέστρεψαν τή σύντονη καί σφριγηλή ἀκμή τῆς νεότητος, ἔκαναν ἄθλιους καί περιγέλαστους ὅσους παρασύρθηκαν [ἀπό αὐτούς] · αὐτούς βέβαια πρέπει νά τούς ἀποφεύγει κανείς «τρέχοντας» καί νά τούς σιχαίνεται δικαίως, ὡς ψυχοκτόνους καί σωματοφθόρους καί πράγματι μολυσμένους καί καταχραστές τῆς φύσεως· διότι ἀληθῶς δέν ὑπάρχει τίποτε πιό σιχαμένο καί ἀκάθαρτο ἀπό ὅσους ἔτσι ἐκπορνεύονται καί ἐκπορνεύουν [31]. Συνηθίζουν δέ, καθώς ἔχουμε πληροφορηθεῖ μέ ἀλήθεια καί ἀκρίβεια, ὄχι μόνον οἱ σπάδοντες [32] καί ὅσοι ἔχουν ἐλλιπῆ τά ὄργανα τῆς αἰσχρουργίας, νά προβαίνουν σέ ἄμετρη ἀσέλγεια καί νά ἀκολασταίνουν χωρίς κόρο, ἀλλά καί οἱ τελείως ἀπόκοποι καί ἐκτετμημένοι, ὅπως καί ἐκεῖνοι πού ἐκ γενετῆς τά στεροῦνται αὐτά [τά ὄργανα] - ὤ, τί ἔσχατο ἀτόπημα καί φρενοβλάβεια – νά φθείρουν τίς ἄθλιες γυναῖκες μέ τό χέρι καί μέ τό δάχτυλο, καί νά κατεργάζονται μέ τόση μανία τήν ἀνοσιουργία οἱ ἀνόσιοι. Αὐτό φανερώνοντας ὁ Σοφός ξεκάθαρα εἶπε: «Μακάριος ὁ εὐνοῦχος πού δέν διέπραξε ἀνομία μέ τό χέρι καί ἡ παρθένος πού δέν γνώρισε κρεβάτι σέ παράπτωμα» [33].

Εὐλόγως, λοιπόν, ὀνομάστηκαν αὐτοί ἄθηλοι, ἄναδροι, ἀνδρόγυνοι, σιδηροκατάδικοι καί γυναικομανεῖς [34]. Ἄς ἀκούσουν, λοιπόν, ἐκεῖνοι πού ματαίως τούς θεωροῦν καθαρούς καί σώφρονες καί νά μή ἐμπιστεύονται τό ψεῦδος καί τήν προσποιητή καθαρότητα καί σωφροσύνη· διότι, «ἀπό ἀκάθαρτο τί καθαρό μπορεῖ νά προέλθει; Καί ἀπό τό ψεῦδος ποιά ἀλήθεια μπορεῖ νά προέλθει» [35];

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ
[1] Α΄Θεσ. 5,23· «καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη» καί Α΄Πετρ. 1, 9· «κομιζόμενοι τό τέλος τῆς πίστεως ὑμῶν, σωτηρίαν ψυχῶν».

[2] Πρβλ. Β΄Κορ. 7, 9· «Νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ’ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γάρ κατά Θεόν, ἵνα ἐν μηδενί ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν» καί Β΄Τιμ. 4, 2· «Κήρυξον τόν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καί διδαχῇ».

[3] Λόγος ΙΘ΄, στηλιτευτικός κατά εὐνούχων PG 77, 1105C-1109C. Ὁ λόγος αὐτός σώζεται ἐπίσης στό ἱστορικό σύγγραμμα τοῦ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, Χρονικόν Σύντομον 4,220,8 PG 110,804B- 807A.

[4] Ματθ. 19, 11.12

[5] Φαίνεται ἀπό τό ὅτι «εὐνούχισαν ἑαυτούς» (ἔνθ’ ἀνωτ.), καί δέν τό ἔλαβαν ἀπό Θεοῦ, ὡς δεδομένον, ἀλλά προτρέπονται σέ αὐτό («ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω», Ματθ. 19,11 καί «λέλυσαι ἀπό γυναικός; Μή ζήτει γυναῖκα», Α΄ Κορ. 7,27)· αὐτοί εἶναι ὅσοι «νεκροῦν τά μέλη αὐτῶν ἐπί τῆς γῆς» (πρβλ. Κολ. 3,5).

[6] Αὐτό ἐννοεῖ τό μέρος ἐκεῖνο τοῦ (ἐδῶ δημοσιευομένου) λόγου πού ἔχει στό πρωτότυπο ὡς ἑξῆς: «καί τήν πνευματικήν εὐνουχίαν ἀπηγορευμένῃ πράξει λειτουργεῖν ἀναγκάσαντες» (PG 77, 1108B). Περί τῆς διαφορᾶς ὅσων εὐνούχων εὐνουχίσθηκαν, ὥστε ἀκινδύνως νά συναναστρέφονται μέ ἐμπάθεια γυναῖκες, καί ἐξ ἀντιθέτου ἐκείνων τῶν εὐνούχων πού μετέτρεψαν τήν ἀκούσια σωματική ἀναπηρία σέ πνευματική παρθενία, γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος (Περί τῆς ἐν παρθενίᾳ ἀληθοῦς ἀφθορίας πρός Λητόιον Ἐπίσκοπον Μελιτηνῆς 64, PG 30, 800Β-801A): « Ὡς εὐνοῦχος, φησί, περιλαμβάνων παρθένον, καί στενάζων, [Σοφ.Σειρ. 30, 20] Πάντως δέ ὅτι οὐ δύναται ὅ βούλεται πράξαι. Καί, Ἐπιθυμία εὐνούχου ἀποπαρθενῶσαι νεάνιδα [Σοφ.Σειρ. 20, 4]. Εἰ καί μητέρα γάρ, φησί, διά τό ἄγονον οὐ ποιεῖ, ἀλλ΄ ἀποπαρθενεῦσαι αὐτήν θέλει. Οὐ τοίνυν ἐπί σωφροσύνῃ ἐπαινεῖσθαι προσήκει τούς ἀποκοπτομένους τά μόρια [...] Εἴ δέ οἴονται τήν ἀποκοπήν τῶν μορίων εἰς τήν τῆς ἀναμαρτησίαν συμβάλλεσθαι, ἐκκοψάτωσαν καί τούς ὀφθαλμούς, πολλά παρά λόγον ἐμβλέποντας [...] Ἐνταῦθα δέ ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀποτελέσαι ὅ βούλονται, τολμηρούς αὐτούς πρός τήν ἀπόλαυσιν τῆς ἐπιθυμίας ποιοῦσα, τήν ἐκ τῆς βουλήσεως ἁμαρτίαν ἐν αὐτοῖς ἔτι μᾶλλον ἐξάπτει [...] Οὐ περί πάντων δέ καθόλου εὐνούχων τά προεκτεθέντα εἰρήκαμεν, ἀλλά περί τῶν ἵν’ ἐξουσίαν ἑαυτοῖς πραγματεύσωνται, ὡς θέλουσιν ὁμιλεῖν γυναιξίν, ἀποκοψαμένων ἀτόπως». Ἀντιθέτως, οἱ σώφρονες εὐνοῦχοι «τῷ ἐξ ἀκουσίως συμβεβηκότι αὐτοῖς κατά τό σῶμα εὐνουχισμῷ, τόν ἑκούσιον τῆς ψυχῆς εὐνουχισμόν σώφρονι λογισμῷ ἑαυτούς εὐνουχίσαντες, καθαρῶς γυναιξίν ὁμιλοῦσι».

[7] Ἀπό τά πολλά σχετικά τεκμήρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς γραμματείας, ἀναφέρουμε τό τοῦ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ: «Τισί μέν τῶν οὖν τῶν ἀκριβεστέρων ἤρεσε καί τό κατά πορνείαν πλημμέλημα, μοιχείαν εἶναι νομίζειν, διότι μία ἐστίν ἡ νόμιμος συζυγία, καί γυναικί πρός ἄνδρα καί ἀνδρί πρός γυναῖκα. Πᾶν οὖν μή τό νόμιμον παράνομον πάντως, καί ὁ μή τό ἴδιον ἔχων, δηλαδή τό ἀλλότριον ἔχει [...] διεκρίθη τό πλημμέλημα τῇ γενικῇ διαιρέσει ταύτῃ, ὡς πορνείαν μέν εἶναι καί λέγεσθαι τήν χωρίς ἀδικίας ἑτέρου γινομένην τισί τῆς ἐπιθυμίας ἐκπλήρωσιν· μοιχείαν δέ, τήν ἐπιβουλήν τε καί τήν ἀδικίαν τε τοῦ ἀλλοτρίου. Ἐν ταύτῃ δέ καί τήν ζωοφθορίαν καί τήν παιδεραστίαν εἶναι λογίζονται· διότι καί ταῦτα φύσεώς ἐστι μοιχεία. Εἰς γάρ τό ἀλλότριόν τε καί παρά φύσιν γίνεται ἡ ἀδικία» (Ἐπιστολή Κανονική πρός τόν ἐν ἁγίοις Λητόιον Ἐπίσκοπον Μελιτηνῆς PG 45,228 B.C.).

[8] ΠΑΝ. Κ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, «Εὐνουχισμός» ΘΗΕ 5 (1964), στ. 1066.

[9] Ἐφ. 5, 11.12

[10] ΠΑΝ. Κ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ἔνθ’ἀνωτ., στ. 1065

[11] Αὐτόθι, στ. 1066: «Ἑπομένως ὁ εὐνοῦχος, ὅστις, λόγῳ παθήσεως ὑπό ἰατροῦ ἐχειρουργήθη, ἤ ὑπό βαρβάρων ἤ ἐν διωγμῷ ἤ ἐξ οἱασδήποτε ἐπηρείας ἀνθρώπων, ἄκων ἐξετμήθη, ἠδύνατο νά χειροτονηθῇ κληρικός, ἐάν κατά ἄλλα ἦτο ἄξιος πρός χειροτονίαν».

[12] Περί τῆς ἐν παρθενίᾳ ἀληθοῦς ἀφθορίας πρός Λητόιον Ἐπίσκοπον Μελιτηνῆς 62.63 PG 30, 797C.800A : «Πόσῳ πλέον δεῖ τά ἄῤῥενα σώματα, κἄν εὐνούχων ᾖ, τήν παρθένον φυλάττεσθαι; Κἄν εὐνοῦχος γάρ ᾖ, ἀλλ’ ἀνήρ ἐστι τήν φύσιν [...] οὕτω καί ὁ ἄρσην ἀποκεκομμένος τά μόρια, ἄρσην ὅμως ἐστί τῇ ἐπιθυμίᾳ τοῦ πάθους. Διό καί αὐτός κατά τό ὅμοιον σχηματισάμενος πρός τήν πράξιν, ἔρωτος πνέει καί ἐκτόπου μανίας. Ἀλλά καί ὁρμῶν πρός τήν συμπλοκήν, κἄν μή φθείρῃ τῷ μέρει ἐκείνῳ ἐνοχλῶν τῇ θηλείᾳ, ὅμως αὐτός μέν ὡς φθείρας, τήν ἐπιθυμίαν οὕτως ὑπό τῆς φαντασίας διάκειται. Τήν δέ πρός τήν ἀμαρτίαν πικρότερον ἐρεθίζων, φθείρει μέν ὅλον τόν νοῦν, καί τό σῶμα δέ πρός τήν τῆς φθορᾶς πρᾶξιν οἰστρεῖ».

[13] Γεν. 19, 4-9

[14] Ματθ. 10,15. 11, 23.24· Λουκ. 10, 12

[15] Λουκ. 17, 29· «ᾟ δέ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λώτ ἀπό Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καί θεῖον ἀπ΄ οὐρανοῦ, καί ἀπώλεσεν ἅπαντας».

[16] Β΄Πέτρ. 2,6.7· «Καί πόλεις Σοδόμων καί Γομόρρας τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς· Καί δίκαιον Λώτ, καταπονούμενον ὑπό τῆς τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ ἀναστροφῆς ἐρρύσατο» (στόν ἑπόμενο στίχο, 8, τονίζεται ὁ βασανισμός τοῦ Λώτ ἀπό τήν θέα τῶν «ἀνόμων ἔργων» τῶν Σοδομιτῶν). Ἐπίσης, Ἰούδα 7· «Σόδομα καί Γόμορρα, καί αἱ περί αὐτάς πόλεις, τόν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καί ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκός ἑτέρας, πρόκεινται δεῖγμα, πυρός αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι».

[17] Ρωμ. 1, 26.27· «Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας· αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν. Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες, ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας, ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι, καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει, τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες».

[18] Εἶναι χαρακτηριστική ἡ θέση τοῦ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Κεφάλαια περί ἀγάπης 3, 4· PG 90, 1017C.D. (μετάφρασις): «Δέν εἶναι τά φαγητά κακά, ἀλλά ἡ γαστριμαργία. Οὔτε ἡ παιδοποΐα, ἀλλά ἡ πορνεία. Οὔτε τά χρήματα, ἀλλά ἡ φιλαργυρία. Οὔτε ἡ δόξα, ἀλλά ἡ κενοδοξία. Ἐάν λοιπόν ἔτσι εἶναι, δέν ὑπάρχει κακό στά ὄντα, παρά ἡ παράχρησή τους, ἡ ὁποία συμβαίνει ἀπό τήν ἀμέλεια τοῦ νοῦ γιά τήν φυσική καλλιέργεια. Πρβλ. Ρωμ. 13, 14· «Ἀλλ΄ ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας».

[19] Χαρακτηριστικοί οἱ ἱεροί Κανόνες περί πολυετοῦς ἀποχῆς ἀπό τήν Θεία Κοινωνία (62ος τοῦ Μ. Βασιλείου καί 4ος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης). Βεβαίως ὅλοι οἱ τρόποι θεραπείας ἐξαρτῶνται ἀπό - καί μειώνονται κατά - τή θερμή μετάνοια τοῦ ἐξομολογουμένου καί μετανοοῦντος μέ τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (καί ὄχι συναισθηματική καί ὡς ἔτυχε) διάκριση τοῦ Πνευματικοῦ. Ἡ βαρύτητα τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς ἐκτίθεται καί στόν 7ο Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου: «Ἀρρενοφθόροι καί ζωοφθόροι καί φονεῖς καί φαρμακοί καί μοιχοί καί εἰδωλολάτραι, τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσίν ἠξιωμένοι». Βλ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 593.

[20] Ἠσ. 1, 18· «Καί δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος· καί ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ».

[21] Ἀθήνα 2008, σελίδες 447  http://www.greekorthodoxbooks.com/DE5D5D4D.el.aspx.

[22] Μαινάδες (ἡ μαινάς, ἡ βάκχη): Τό Λεξικόν τοῦ Σούδα (10ος αἰ.) ταυτίζει τήν Μαινάδα μέ τή Βάκχη (σελ. 679) καί ἀλλοῦ: «Βάκχαι καί Σάτυροι καί Πᾶνες καί Σιληνοί, ὀπαδοί Διονύσου [...] βακχεύων: μαινόμενος. Καί κατεβακχεύοντο, τοὐτέστιν ἐνεθουσίων ἐπιπνοίας τινός πληρωθέντες· “ἐπ΄ αὐτήν ... ἐξοιστρούμενοι”» (Suidae Lexikon, ex recognitione Immanuelis Bekkeri, typis et impensis Georgii Reimeri, Berolini 1854, σελ.211). Πρόκειται περί τῆς ὀργιαστικῆς λατρείας τοῦ «θεοῦ» Διονύσου καί τά κατ΄ αὐτήν, στήν αἰσχρή ἀκολουθία τοῦ ὁποίου οἱ Μαινάδες ἀποτελοῦσαν τό γυναικεῖο τμῆμα.

[23] Προφανῶς ἡ ἔκφραση θέλει νά σημάνει τήν φαλκίδευση, ἐκτροπή καί ἀλλοίωση τοῦ ἀρχικοῦ σκοποῦ καί νοήματος ἑνός πράγματος.

[24] Ἡ γενετήσιος ἀναπαραγωγική λειτουργία εἶναι σαφῶς «κατασκευή» τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί ἄν ἐνεργοποιήθηκε μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων· ἔτσι ἀπαγορεύεται, ὡς αἵρεση, νά καθίσταται ἀντικείμενο μομφῆς (ὅπως στούς αἱρετικούς Γνωστικούς Ἐγκρατῖτες), ὡς αἴτιο δῆθεν τῆς ἁμαρτίας. Ἁμαρτία εἶναι ἡ παράχρησή της: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Κατά Μανιχαίων 14, PG 94, 1517C.D.1520A: «Ἔστιν οὖν ἡ κακία ἡ τῶν φυσικῶν δυνάμεων παράχρησις [...] καί οὐκ αὐταί αἱ δυνάμεις, οὐδέ ἡ χρῆσις αὐτῶν ἐστι κακή, ἀλλ’  ὁ κακός τρόπος τῆς χρήσεως, ὁ παρά τόν νόμον τοῦ δεδωκότος Θεοῦ [...] Καί εἰ τῇ μίξει χρησόμεθα ταῖς ἑαυτῶν γυναιξί πρός τεκνογονίαν κατά τόν νόμον τόν δοθέντα τῇ φύσει παρά Θεοῦ, καλόν· εἰ δέ χρησόμεθα τῇ ἐπιθυμίᾳ πρός τά ἀλλότρια, παρά τόν νόμον τοῦ Θεοῦ, κακόν [...] Ἡ πορνεία οὐ διά τήν συνάφειάν ἐστι κακή, ἀλλά διά τό τῇ ἀλλοτρίᾳ συναφθῆναι».

[25] Ἐννοεῖ τούς κατά τῆς ὁμοφυλοφιλίας ρωμαΐικους, «βυζαντινούς», νόμους, ὅπως λ.χ. τήν διάταξη Institutiones IV. Xviii. 4 ἀπό τό Corpus Juris Civilis τοῦ ἔτους 533 μ.Χ. ἐπί Ἰουστινιανοῦ, πού προέβλεπε τόν διά ξίφους θάνατο μοιχῶν καί ὁμοφυλοφίλων (βάσει τοῦ παλαιοῦ νόμου Lex Julia de adulteris, ἀπό τό 17 π.Χ. περίπου): «... non solum temeratores alienarum nuptiarum gladio punit, sed etiam eos, qui cum masculis infandam libidinem exercere audent». Ἐπίσης, τόν προγενέστερο νόμο τῶν Βαλεντινιανοῦ Β΄, Θεοδοσίου καί Ἀρκαδίου, τοῦ ἔτους 390, πού συμπεριελήφθη στόν Θεοδοσιανό Κώδικα (IX.vii.6) καί προέβλεπε τήν δημόσια καύση σέ πυρά γιά τήν ἔμπρακτη ὀμοφυλοφιλία: «Omnes, quibus flagitii usus est, virile corpus muliebriter constitutum alieni sexus damnare patientia (nihil enim discretum videntur habere cum feminis), huius modi scelus spectante populo flammis vindicibus expiabunt». K.ἄ.

[26] Α΄ Κορ. 6,9.10· «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε κλέπται οὔτε πλεονέκται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὔχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Βλ. καί παραπάνω σημ. 14.

[27] Δευτ. 23, 2· «Οὐκ εἰσελεύσεται θλαδίας οὐδέ ἀποκεκομμένος εἰς τήν ἐκκλησίαν Κυρίου».

[28] Β΄Τιμ. 3, 6.7· «Ἐκ τούτων γάρ εἰσιν οἱ ἐνδύνοντες εἰς τάς οἰκίας καί αἰχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα ἁμαρτίαις, ἀγόμενα ἐπιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα καί μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα».

[29] Βλ. ἀνωτέρω σημ. 14, 15 καί 26.

[30]. Τώρα ὄχι μόνον στίς οἰκίες, ἀλλά καί σέ δημόσια ἀξιώματα καί σέ περίοπτες θέσεις τῶν Μ.Μ.Ε. καί τοῦ starsystem ταινιῶν, μουσικῆς καί φιλολογίας, ὥστε νά μπορεῖ καί ἡ εὐμετάβλητη νεότητα νά ἐξοικειωθεῖ μέ - καί παραδειγματιστεῖ ἀπό - τούς ἰδιαίτερους τρόπους καί τά «σκιρτήματα» τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

[31] Βλ. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τήν πρός Ρωμαίους 4,2· PG 60, 419· «Ἅ γάρ αἱ πορνευόμεναι πάσχουσι γυναῖκες, ταῦτα καί οὗτοι· μᾶλλον δέ ἐκείνων ἀθλιώτερα. Ταῖς μέν γάρ εἰ καί παράνομος, ἀλλά κατά φύσιν ἡ μεῖξις· αὕτη δέ καί παράνομος καί παρά φύσιν [...] τό γάρ ὑπό τῶν οἰκείων ὑβρίζεσθαι ἐλεεινότερον τοῦ παρά τῶν ἀλλοτρίων. Τούτους ἐγώ καί ἀνδροφόνων χείρους εἶναί φημι· καί γάρ βέλτιον ἀποθανεῖν ἤ ζῇν ὑβριζόμενον οὕτως. Ὁ μέν γάρ ἀνδροφόνος τήν ψυχήν ἀπό τοῦ σώματος διέῤῥηξεν, οὗτος δέ τήν ψυχήν μετά τοῦ σώματος ἀπώλεσε. Καί ὅπερ ἄν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδέν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης· καἰ εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἄν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μή τοῦτο παθεῖν».

[32] Ὡς πρός τήν διάκριση τῶν εὐνούχων ἰσχύουν τά ἐξῆς: «Ὁ ὑποστάς τήν ἐγχείρησιν τοῦ εὐνουχισμοῦ καλεῖται εὐνοῦχος. Οἱ εὐνοῦχοι διακρίνονται εἰς τρεῖς κατηγορίας· εἰς τούς ἐκτομίας, τούς θλιβίας καί τούς σπάδωνας. Ἐκτομίαι καλοῦνται ἐκεῖνοι τῶν ὁποίων οἱ ὄρχεις ἀπεκόπησαν δι΄ ἐγχειρήσεως, θλιβίαι ἐκεῖνοι, οἵτινες ἐστερήθησαν αὐτῶν δι΄ ἐκθλίψεως, καί σπάδωνες ἐκεῖνοι, οἵτινες οὔτε ἐκτομίαι οὔτε θλιβίαι ὄντες, συνεπείᾳ ψύξεως ἤ παθήσεως τῶν ὄρχεων, κατέστησαν ἀνίκανοι πρός παιδοποιΐαν. Σπάδων ὅμως ἐν εὐρυτέρᾳ ἐννοίᾳ σημαίνει ἐν γένει τόν εὐνοῦχον, ἀσχέτως πρός τήν αἰτίαν ἐξ ἧς οὗτος κατέστη τοιοῦτος» ΠΑΝ. Κ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ἔνθ’ἀνωτ., στ. 1065.

[33] Σοφ. Σολ. 3, 13.14· «Ὅτι μακαρία στεῖρα ἡ ἀμίαντος, ἥτις οὐκ ἔγνω κοίτην ἐν παραπτώματι, ἕξει καρπόν ἐν ἐπισκοπῇ ψυχῶν, καί εὐνοῦχος ὁ μή ἐργασάμενος ἐν χειρί ἀνόμημα, μηδέ ἐνθυμηθείς κατά τοῦ Κυρίου πονηρά».

[34] ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, Ἐπιστολή 115, Σιμπλικίᾳ αἱρετικῇ, PG 32,532A· «Εἰ δέ καί μαρτύρων χρεία, οὐ δοῦλοι στήσονται, οὐδέ εὐνούχων γένος ἄτιμον καί πανώλεθρον· τοῦτο δέ τοῦτο, ἄθηλυ, ἄνανδρον, γυναικομανές, ἐπίζηλον, κακόμισθον, ὀξύθυμον, θηλυθριῶδες, γαστρίδουλον, χρυσομανές, ἀπηνές, κλαυσίδειπνον, εὐμετάβλητον, ἀμετάδοτον, πάνδοχον, ἀπροσκορές, μανικόν καί ζηλότυπον· καί τί γάρ ἔτι εἰπεῖν; σύν αὐτῇ τῇ γενέσει σιδηροκατάδικον. Πῶς οὖν τούτων γνώμη ὀρθή, ὧν καί οἱ πόδες στρεβλοί; Οὗτοι σωφρονοῦσι μέν ἄμισθα διά σιδήρου· μαίνονται δέ ἄκαρπα δι΄ οἰκείαν αἰσχρότητα».
[35] Σοφ. Σειρ. 34, 4· «Ἀπό ἀκαθάρτου τί καθαρισθήσεται; Καί ἀπό ψευδοῦς τί ἀληθεύσει;»

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1403. Ήταν ο τέταρτος γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1391 -1425) και αδελφός του αυ­τοκράτορα Ιωάννη Η’ Παλαιολόγου (1425- 1449), Μητέρα του ήταν η Ελένη Δραγάτση γι’ αυτό και ονομάζεται και Δραγάτσης. Έζησε λί­γο στην Ταυρική και μετά ήρθε στην Πελοπόν­νησο, στο Μιστρά, όπου μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο ανέκτησαν όλες τις φραγκοκρατούμενες περιοχές.

Στο Δεσποτάτο του Μυστρά, που δέσποζε τό­τε σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο, και ουσιαστικά είχε εξελιχθεί σ’ ένα δεύτερο Βυζάντιο, πιο σφρι­γηλό όμως και ακμαίο σπα το πρώτο; είχαν εγκα­τασταθεί και οι τρεις γιοι του Ανδρονίκου: Θεόδωρος, Κωνσταντίνος και Θωμάς, Επειδή μεταξύ των αδελφών ανεφύησαν διάφορες, αποφασί­στηκε ν’ ανατεθεί η διοίκηση του Δεσποτάτου στους Θεόδωρο και Θωμά και ο Κωνσταντίνος να μεταβεί στην Πόλη, για να συμπαρασταθεί στον αυτοκράτορα αδελφό του Ιωάννη, που τότε αντι­μετώπιζε άμεσα την τουρκική απειλή. Τον αντι­κατέστησε μάλιστα στο θρόνο, όταν ο Ιωάννης, επικεφαλής μεγάλης πρεσβείας, μετέβη στην Ιτα­λία και έλαβε μέρος στην περιβόητη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (27 Νοεμβ.-1 Φεβρ. 1440). Μόλις ο Ιωάννης έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, ο Κων/νος επέστρεψε στην Πελοπόννησο. Ανα­γκάσθηκε άλλη μια φορά να ξαναπάει στην Πό­λη, για να στηρίξει τον αδελφό του που αντιμετώπιζε το στασιαστικό κίνημα του Δημητρίου Πα­λαιολόγου, το οποίο υποστήριζαν οι Τούρκοι. Εί­ναι ενδεικτικό ότι η σήψη είχε προχωρήσει τόσο βαθειά, ώστε τα μέλη της αυτοκρατορικής οικο­γένειας έβαζαν σαν επιδιαιτητή των διαφορών τους τον Τούρκο σουλτάνο. Έτσι οι άξεστοι Τούρ­κοι, χωρίς να έχουν γνώση των μυστικών της δι­πλωματίας, εφάρμοζαν χάρη σ’ εξωμότες Έλλη­νες εις βάρος των Ελλήνων την τεχνική του «διαί­ρει και βασίλευε», Χωρίς να έχουν γνώσεις στρα­τιωτικής τακτικής, οργάνωσαν μεγάλους τακτι­κούς στρατούς χάρη σε εξωμότες Έλληνες στρα­τιωτικούς, όπως ο Εβρενός, που τ’ όνομά του εί­ναι αραβική γραφή της λέξης Ουρανός. Έτσι ο Ελ­ληνισμός αυτοκαταλύθηκε.

Κι έμειναν μόνο μερικοί Ιππότες της Αυταπαρνήσεως ν’ αγωνίζονται έως την τελευταία πνοή τους για την τιμή και την περηφάνεια του Γένους. Ανάμεσα σ’ αυτούς, πρώτος στους πρώτους, και ο Κωνσταντίνος.

Aπό το 1443 έως το 1449, ο Κων/νος ως δε­σπότης του Μιστρά, κάνει το Δεσποτάτο δεσπόζουσα δύναμη της Βαλκανικής κι εφαρμόζει μια πολιτική, που νεώτερη έκφρασή της είναι η βαλ­κανική πολιτική των ετών 1912-1913. Συναισθάνεται ότι μόνοι τους οι Έλληνες, καθώς μάλιστα είναι διεσπασμένοι, δεν θα κατορθώσουν ν’ ανα­χαιτίσουν τους γεμάτους πολεμική ορμή Τούρ­κους. Πρέπει οι Βαλκάνιοι να συνενωθούν και να συνασπισθούν. Ν ‘ αποτινάξουν τον τουρκικό ζυ­γό που ήδη τους έχει επιβληθεί και να συναντη­θούν σ’ ένα ενιαίο μέτωπο.

Προϋπόθεση όμως μιας τέτοιας πολιτικής ήταν η ασφάλεια της Πελοποννήσου. Ο Κων/νος θέλη­σε να κάνει την Πελοπόννησο, που ήταν έδρα και βάση των εξορμήσεών του, νησίδα ασφαλείας. Ξανάχτισε το τείχος του Ισθμού, που είχε κατα­στραφεί με τις επιδρομές του φοβερού Τούρκου στρατηγού Τουραχάν κατά τα έτη 1422 και 1432. Το τείχος κτίσθηκε σε χρόνο ρεκόρ, μέσα σε διά­στημα 30 ημερών! Θέλοντας μη θέλοντας όλοι οι άρχοντες της Πελοποννήσου συνέδραμαν στην ανέγερση του τείχους. Και ήταν ένα τείχος φτιαγ­μένο με την τελευταία λέξη της τεχνοδομής: με λί­θους αλλά και ξύλα φερμένα ειδικά από τη Βενε­τία. Γράφει ο Λάκων ιστορικός Παν. Δούκας στο μνημειώδες έργο του «Η Σπάρτη διά μέσου των αιώνων» τα ακόλουθα: «Και δικαίως ο Κωνστα­ντίνος την ανάκτησιν του Ισθμού εθεώρησε αναγκαιότατης ουχί μόνον χάριν της αμύνης από νέων επιδρομών των Τούρκων, αλλά και χάριν της ανυψώσεως του καταπεπτωκότος φρονήματος των Πελοποννησίων, οίτινες θα είχαν ούτω το συ­ναίσθημα της βεβαίας ασφαλείας» (σ. 533).

Δεν είναι αληθές ότι οι Έλληνες τότε δεν είχαν δυνάμεις. Δεν είχαν ψυχή. Είχαν χάσει το ηθικό τους, την πίστη στον εαυτό τους. Ζητούσαν τη σωτηρία από άλλους, όχι από τους ἰδιους. Ιστο­ρικά είναι ερμηνεύσιμο αυτό. Για τελευταία φορά που οι Έλληνες αισθάνθηκαν ασφαλείς ήταν λίγο πριν το μοιραίο 1204. Έκτοτε ο ελληνικός κόσμος τεμαχίσθηκε σε ελληνικά και φραγκικά κρατίδια. Κι αν η Βασιλεύουσα ανακτήθηκε το 1261, η Αυ­τοκρατορία ανέζησε σαν σκιά του παλαιού εαυ­τού της. Επί δύο αιώνες εσύρετο, δεν εζούσε, για­τί δεν μεγαλουργούσε. Κανένα στρατιωτικό ή πο­λιτικό τρόπαιο δεν σημείωσε στη διάρκεια των διακοσίων χρόνων του ιστορικού επιλόγου της. Έτσι ο λαός, χωρίς ψυχή, χωρίς εσωτερικό δυνα­μισμό, είχε πέσει σε κατάσταση μοιρολατρίας. Μό­νο τα θρησκευτικά πάθη ήταν σε έξαρση. Πάθη που δεν γεννούσαν πατριωτικό ενθουσιασμό, αλ­λά διχασμό. Οι Έλληνες περισσότερο μισούσαν οι μισοί τους άλλους μισούς παρά τους Τούρκους ή τους Δυτικούς. Έτσι «δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι αντάμα, προσμένανε ίσως κάποιο θαύμα», θα μπορούσαμε να πούμε παραλλάσσοντας το στί­χο του Βάρναλη. Για την Πόλη ουσιαστικά ισχύει ο καταδικαστικός στίχος που έγραψε στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» ο Παλαμάς: «Και περίμε­νε τον Τούρκο να την πάρει».

Όμως ο Κωνσταντίνος ήταν παλληκάρι. Δεν περίμενε παθητικά τη σωτηρία από τη Θεία Χά­ρη. Η Θεία Χάρη είναι αρωγός, όταν οι άνθρωποι αξιοποιούν και εξαντλούν το δικό τους δυναμικό. Ο Κων/νος, επωφελούμενος από τους περισπασμούς του Σουλτάνου Μουράτ κατά του ηγεμό­να της Καραμανίας στην Ανατολή και κατά των Ούγγρων και του Σκεντέρμπεη στη Βαλκανική, θέλησε να προχωρήσει πέρα από τον Ισθμό και να απελευθερώσει από τον τουρκικό ζυγό όλη την ηπειρωτική Ελλάδα. Να γιατί ο Κων/νος θε­ωρείται ο πρώτος των Ελλήνων. Με αυτόν άρχι­σε η απελευθερωτική πολιτική του Ελληνισμού. Προς εφαρμογή του σχεδίου του ορμά στη Βοιωτία, απελευθερώνει τη Θήβα φθάνει μέχρι τη Λιβαδιά, το Λιδωρίκι και το Ζητούνι (Λαμία). Ο Κωνσταντίνος είναι ο πρώτος που κατενόησε και αξιοποίησε τη δύναμη των Βλάχων της Πίνδου. Οι Βλάχοι, οι αμφισβητούμενης ελληνικάτητος, από επιτήδειους πράκτορες, Βλάχοι, συνέ­πραξαν με τον Κων/νο, για να διώξουν από τη Θεσσαλία τους Τούρκους. Ο Κων/νος δεν είχε μεγάλες τακτικές μονάδες στρατού. Γι αυτό χρη­σιμοποίησε μικρά καταδρομικά σώματα. Είναι, μετά τον αρχαίο στρατηγό Ιφικράτη, ο πρώτος που χρησιμοποίησε σώματα επιλέκτων «κομά­ντος». Αυτό δημιούργησε παράδοση στην περιο­χή της Πίνδου. Από τα καταδρομικά σώματα του Κων/νου βγήκαν τα αρματολικά και κλέφτικα σώ­ματα της Τουρκοκρατίας, αυτά που ο Μακρυγιάννης ονόμασε εύστοχα «Μαγιά της Λευτε­ριάς».

Η απελευθερωτική κίνηση του Κων/νου επεξετάθηκε μέχρι Ηπείρου. Σκοπός του ήταν να συνενωθεί με τις δυνάμεις του θρυλικού Γ. Καστριώτη (Σκεντέρμπεη). Παράλληλα απέσπασε από το φραγκικό δουκάτο των Αθηνών τη Λιβαδιά και την Θήβα και υποχρέωσε τον δούκα Νέριο Β’ Ατζαγιόλι να γίνει φόρου υποτελής στο Δεσποτάτο του Μιστρά.

Η δράση του Κωνσταντίνου εθορύβησε τον Μουράτ, ο οποίος από την Αδριανούπολη, τότε πρω­τεύουσα των Τούρκων, έσπευσε με στρατό 60.000 ανδρών κατά του Κων/νου, που είχε οχυρωθεί στον Ισθμό. Τη δύναμη του Κων/νου απο­τελούσαν Έλληνες και Αλβανοί. Αλλ’ οι τελευταίοι στις 10 Φεβρουαρίου 1447 εγκατέλειψαν τον Κων/νο. Ίσως εκάμφθησαν από τον σφοδρό κανο­νιοβολισμό κατά του τείχους του Ισθμού, ίσως να δελεάσθηκαν από τις υποσχέσεις ή τις παροχές του σουλ­τάνου. Ο Κων/νος, μετά την προδο­σία των Αλβανών, αναγκάσθηκε να υποχωρήσει στα ενδότερα της Πε­λοποννήσου. Κατά την υποχώρηση υπέστη μεγάλες απώλειες. Τριακόσι­οι στρατιώτες του κυκλώθηκαν στο όρος Οξύ. πάνω από τις Κεγχρεές, και σφάχτηκαν από τους Τούρκους. Αλλοι εξακόσιοι, που πιάστηκαν αιχ­μάλωτοι, θυσιάστηκαν για να τιμηθεί η σκιά του πατέρα του Μουράτ.

Ο Μουράτ, μετά την υποχώρηση του Κων/νου, χώρισε το στρατό του σε τέσσερα τμήματα με σκοπό την πλήρη καθυπόταξη της Πελοποννήσου. Τότε εί­χαμε και την ηρωική αντίσταση της Πάτρας. Όμως ξαφνικά σταμάτησε την επιδρομική δράση. Ο Σκεντέρμπεης πίσω από την πλάτη του Σουλτάνου, κινούσε τις δυνάμεις του απειλητικά. Υπήρχε κίν­δυνος να εγκλωβίσει τον Μουράτ στην Πελοπόν­νησο και να τον αφανίσει. Έτσι ο σουλτάνος υπο­χρεώθηκε να υποχωρήσει, αφού πήρε μαζί του χι­λιάδες αιχμαλώτους και αφού ανάγκασε τους Παλαιολόγους ν’ αναγνωρίσουν την επικυριαρχία του.

Στο διάστημα αυτό ο Μιστράς είχε εξελιχθεί στο μεγαλύτερο πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο της Αυτοκρατορίας: Εκκλησίες με εκπάγλου καλλονής αγιογραφίες και ψηφιδογραφίες, ανάκτορα, μέγαρα πολυτελή, κάστρα φαινομενι­κώς απόρθητα. Ο Μιστράς ζούσε ένα ελληνικό όραμα. Να αναβιώσει το αρχαίο ελληνικό μεγα­λείο. Εμψυχωτής της προσπάθειας αυτής ο ιδιόρ­ρυθμος αλλά μεγάλος φιλόσοφος Γεμιστός ή Πλη­θών και ο μαθητής του Βησσαρίων. Ο τελευταί­ος είχε μείνει στη Δύση. Είχε πολύ αγαπήσει τη Λακωνία και τη θεωρούσε σαν μήτρα για τη γέν­νηση ενός νέου θαυμαστού Ελληνικού κόσμου. Συ­νέταξε ένα περισπούδαστο υπόμνημα και το έστειλε στον Κων/νο. Το υπόμνημα Βησσαρίωνα περιέχει ένα πλήρες πρόγραμμα πολιτικό, οικο­νομικό, στρατιωτικό. Λόγου χάρη, δημιουργία τα­κτικού επαγγελματικού στρατού, περιστολή της πολυτέλειας, οχύρωση του Ισθμού, ανάπτυξη της βιομηχανίας και της μεταξουργίας, αποστολή νέων στην Ιταλία για να μορφωθούν κ.λπ. Στην ίδια περίοδο ζούσε κοντά στον Κων/νο και ο Γ. Σφραντζής, ο γνωστός ιστορικός της Αλώσεως.

Ενώ ο Κων/νος συνέχιζε το ανορθωτικό έργο του στην Πελοπόννησο, έφθασε η είδηση ότι απέθανε ο Αυτοκράτορας αδελφός του, Ιωάννης Η’, στις 31 Οκτωβρίου 1448. Δημιουργήθηκε κε­νό εξουσίας, γιατί ο Ιωάννης ήταν άτεκνος. Ο Σουλτάνος Μουράτ, μια και ο Κων/νος ήταν φό­ρου υποτελής σ’ αυτόν, δεν είχε καμμία αντίρρη­ση για την ανάρρησή του. Έτσι πρεσβεία από την Κωνσταντινούπολη ήρθε στην Πελοπόννησο και προσέφερε στον Κων/νο τον αυτοκρατορικό θρό­νο. Ο Κων/νος, ο τελευταίος βυζαντινός αυτο­κράτορας, είναι ο πρώτος βασιλιάς που εστέφθη επί του μητροπολιτικού ελληνικού εδάφους, και μάλιστα επί λακωνικού εδάφους. Να ένας ακόμη λόγος που κάνει τον Κων/νο πρώτο Έλληνα βα­σιλιά. Η στέψη έγινε στις 6 Ιανουαρίου 1449 στον Άγιο Δημήτριο, τον μητροπολιτικό ναό του Μι­στρά. Και αμέσως έφυγε για την Πόλη συνοδευό­μενος από τον πιστό του Γεώργιο Σφραντζή.

Στην Πόλη έγινε δεκτός με θερμή υποδοχή. Ο θρύλος των κατορθωμάτων του είχε φθάσει μέχρι εκεί. Αμέσως άρχισε αθορύβως την οργά­νωση για την άμυνα. Υποσχέσεις από τη Δύση για βοήθεια πολλές. Ανταπόκριση περιορισμένη. Ο Κων/νος αντιλήφθηκε ότι πρέπει να στηριχθεί σε δικές του δυνάμεις. Αλλά η δύναμη της πόλης ήταν περιορισμένη. Και οι άνθρωποι ήταν αφοσιωμένοι στα πολεμικά έργα. Ο Κων/νος παρέκαμψε όλα τα εμπόδια. Στην Πόλη άρχισε να πνέει ένας άνεμος παλληκαριάς. Η Πόλη ξαναζούσε. Όλα αυτά μέχρις ότου στο σουλτανικό θρόνο ανήλθε ο Μωάμεθ Β’. Ο Κων/νος κατάλαβε πως ήρθε η στιγμή της αλή­θειας. Αγνόησε το θλιβερό παρόν, αδιαφόρησε για τον εαυτό του και ατένισε προς το ένδοξο πα­ρελθόν. Έπρεπε να σταθεί αντάξιος των πιο έν­δοξων προκατόχων του. Αυτό που είχε, αυτό που ήταν δεν ήταν δικά του, ανήκαν στο Γένος. Και το γένος απαιτούσε, θυσία, όχι παράδοση. Ο Κων/νος εν πολέμησε για να νικήσει, πολέμησε για να μην ηττηθεί η αξιοπρέπεια και η τιμή της Πόλης. Ο Αυτοκράτωρ πεθαίνει αλλά δεν παραδί­δεται. Και αυτή η στάση ήταν εγγραφή ελευθε­ρίας. Το Γένος δεν θα το έσωζε μία νίκη, θα το έσωζε μια θυσία. Ο Κων/νος και τα παλληκάρια του με το αίμα τους ξέπλυναν όλες τις προηγού­μενες ντροπές της αυτοκρατορίας. Η Πόλη πέ­φτοντας στρατιωτικά, ανυψώθηκε ηθικά. Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες της πολιορκίας, που άλλωστε είναι γνωστές. Στη διάρκεια της πολιορκίας ο Κων/νος στάθηκε άγρυπνος , ακαταπόνητος, ακατάβλητος. Ενέπνεε με τα λόγια και το παράδειγμα του. Υπερασπίστηκε με πάθος την πόλη, που ήταν όπως ο έλεγε ο ίδιος, «η ελπίς και η χαρά παντών των Ελλήνων». Ο Κων/νος είχε πέρα για πέρα Ελληνική συνείδηση. Είχε επίγνωση της ιστορικής αποστολής του. Με την τελευταία ομιλία του, το απόγευμα της 28ης Μαίου, την παραμονή της αλώσεως με εναν εμπνευσμένο Λογο προς τους στρατιώτες και αξιωματικούς του, καθόρισε με λακωνική επιγραμματικότητα την αποστολή αυτή, που έκτοτε έγινε ιερά παρακαταθήκη του Γένους:

«Παρακαλώ ημάς, ινα στήτε γεν­ναίος. Καλώς ουν οϊδατε. αδελφοί, ότι δια τέσσερά τινα οφείλεται κοινώς έσμιέν πάντες, ϊνα προτιμησωμεν άποθανειν μάλλον ή ζην. πρώτον μεν υπέρ τής πίστεως ημών και εϋσεβειας, δεύτερον δέ ΰπέρ πατρίδος, τρίτον δέ υπέρ του βασιλέως, ώς χριστού κυρίου, και τέταρτον ύπέρ συγγενών και φίλων. Άλλως… πατρίδα πε­ρίφημον τοιαύτην υστερούμεθα και τήν έλευθερίαν ημών, βασιλείαν την ποτέ μεν περιφανή, vυv δε τεταπεινωμένην καί έξουθενωμένην άπωλεσαμεν» (Λεονάρδου Επ. παρ. 37).

Και έρχεται η ώρα της τελικής αναμετρήσεως. Ο Κων/νος αποχαιρετά στο παλάτι τους φίλους και συγγενείς και πάει να πάρει θέση ως πολεμι­στής πάνω στις επάλξεις. Γράφει ο Σφραντζής που ήταν αυτόπτης: «Εν τήδε τή ώρα τις διηγησεται τους τότε κλαυθμούς καί θρήνους τους εν τω παλατίω: Ei και από ξύλου άνθρωπος n έκ πέτρας ην, ούκ ήδύνατο μή θρηνήσαι». Έχουν και οι ήρω­ες τις ανθρώπινες στιγμές τους. Η μάχη πάνω στα τείχη άρχισε. Ο Κων/νος, όπως ο Διάκος, πολε­μούσε με σπασμένο σπαθί. Γύρω του πολεμού­σαν εκλεκτοί και αφοσιωμένοι. Ένας από αυτούς, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, βλέποντας τον αυτο­κράτορα κυκλωμένο, όρμησε ανάμεσα στους Τούρ­κους κραυγάζοντας: «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Και σκοτώθηκε. Όπως σκοτώθηκαν όλοι οι γεν­ναίοι, «μή ανεχόμενοι επιδείν σφίσι τήν πατρίδα δεδουλωμένην», όπως λέει ο Σφραντζής. Ο Κων/νος κάποια στιγμή ένοιωσε ότι ήταν μόνος, ότι πολεμούσε μόνος. Οι γενναίοι είχαν πέσει. Οι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει. Και τότε με παρά­πονο ανέκραξε: «Ουκ έστι τις των Χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν μου απ’ εμού;». Ίσως η επίκληση αυτή του Κων/νου να δημιούργησε την κλεφταρματολική παράδοση να παίρνουν τα παλ­ληκάρια την κεφαλή του καπετάνιου, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων.

Ένας Τούρκος τον κτύπησε κατά πρόσωπο και άλλος από τα νώτα. Ο Κων/νος έπεσε από το άλο­γο και ξεψύχησε ανάμεσα στους σκοτωμένους στρατιώτες του. Αργότερα, λένε, το πτώμα του αναγνωρίστηκε από τα πορφυρά σανδάλια. Το κεφάλι του κόπηκε και στήθηκε πάνω σε πορφυ­ρά στήλη στην Πλατεία Αυγουσταίου. Μέχρι το 1930 στην αυλή ενός ταπεινού τουρκικού σπιτι­ού μπορούσε ο επισκέπτης να δει μια μαρμάρινη πλάκα, που κατά μία παράδοση σκέπαζε το σε­μνό σκήνωμα του Αυτοκράτορα. Ο Αλέξανδρος Πασπάτης, που μας έδωσε το 1890 την καλύτε­ρη περιγραφή της άλωσης και που γνώριζε όσο κανείς την τοπογραφία της Κωνσταντινούπολης γράφει: «Εν τω στενώ τούτω περιβάλω, μάνδρα την σήμερον προβάτων, ρυπαρά και κακόσμω, κατέπεσεν άκλαυστος και αμνημόνευτος ο βασι­λεύς Παλαιολόγος υπό πάντων εγκαταλελειμμέ­νος και μέχρι τέλους ανδρείως αγωνιζόμενος προς μυρίους στρατούς και ηγεμόνα οξύνουν και μεγαλουργόν» (σ. 156).

Η πόλη έπεσε αλλά η Κολώνα μένει…

Το πτώμα του Παλαιολόγου, γράφει ο Πασπά­της, ουδέποτε βρέθηκε. Αλλά κι αυτό που βρέθη­κε, σκυλευμένο από τους Τούρκους, δεν θεωρή­θηκε βασιλικό σκήνωμα. Ο λαός έθαψε το βασι­λιά στην ψυχή του. Και τον ανέστησε. Έτσι ανα­στήθηκε και το Γένος. Ο Κων/νος έγινε το πτηνό Φοίνικας, που αναγεννάται από την τέφρα του. Η αναγέννηση του Κων/νου μέσα στη λαϊκή ψυχή δίνει σε κάθε κρίσιμη στιγμή νέα πνοή στο Γένος. Γιατί, όπως λέει ο Σφραντζής, ο Κων/νος «εκομίσατο τον του μαρτυρίου στέφανον μή θελήσας προδούναι τους ανόμοις τά βασίλεια, μήτε θελή­σας τον κίνδυνον διαφυγείν, δυνατού όντος». Αυ­τό ήταν μια κατ’ εξοχήν ελληνική στάση. Γι’ αυτό ο λαός θεώρησε τον Κων/νο όχι Ρωμαίο βασιλιά, όπως απαιτούσε η αυτοκρατορική παράδοση, αλλ’ Έλληνα. Ένα ποντιακό τραγούδι τον ονομά­ζει Έλληνα. Λέει: «Την Πόλιν όντας όριζεν ο Έλλεν Κωνσταντίνος». Ο Έλλεν, δηλαδή, ο Έλλην, ο Έλλη­νας. Κι ακόμη ο λαός ποτέ δεν πίστεψε στο θά­νατο του. «Πεθαίνει ο άνεμος;», έλεγαν οι Μεξι­κανοί αγρότες για τον Αιμιλιανό Ζαπάτα. Όταν ένας άνθρωπος γίνεται με τη θυσία του ιδέα και σύμβολο, ασφαλώς δεν πεθαίνει. Ο άγνωστος στι­χουργός του «Θρήνου της Πόλης» εκφράζει πα­ραστατικά το λαϊκό αίσθημα: «Ω Κωνσταντίνε βασιλεύ, Δραγάζη το πινόμιν ειπέ μοι, πού ευρίσκεσαι· εχάθης; εκρυβήθης; ή ζης ή καί απέθανες επάνω στο σπαθί σου;» Ο Κων/νος πέθανε επάνω στο σπαθί του. Γι’ αυτό ζη και θα ζη, όσο το έθνος θα τον αναζητεί και θα λέει, «ειπέ μοι, πού ευρίσκεσαι;»

Πηγή: History of Macedonia, Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου του 1453 ήταν το αποκορύφωμα της φθίνουσας δόξας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Γύρω από τα αίτια της πτώσης αυτής εγράφησαν πολλά, τα οποία παρουσιάζουν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία-Βυζάντιο, αφού είχε χαθή όλη η Μικρά Ασία, η Ανατολική Θράκη και είχε μείνει μόνον η Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρά της. Οι κατά καιρούς εχθροί είχαν προξενήσει μεγάλη ζημία, με αποκορύφωμα και τελειωτικό κτύπημα την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους, κατά την Δ Σταυροφορία την 13η Απριλίου του έτους 1204. Η μετά από λίγα χρόνια (1261) ανακατάληψή της και ελευθέρωσή της δεν προσέφερε ουσιαστικά πράγματα, διότι ήδη η Πόλη είχε καταστραφή και λεηλατηθή ολοσχερώς.

Πέρα από τα πολιτικά και κοινωνικά αίτια που συνετέλεσαν στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως πρέπει να σημειωθούν ιδιαιτέρως τα πνευματικά αίτια στα οποία συνήθως δεν δίνουμε μεγάλη σημασία.

Άλλωστε κατά την ορθόδοξη θεολογία ο Θεός διευθύνει τον κόσμο με τις άκτιστες ενεργειές Του, και η προσωπική Του επέμβαση εκδηλώνεται με την ευδοκία Του, την μακροθυμία Του, την παραχώρηση των ποικίλων πειρασμών κλπ. Σε αυτά τα πνευματικά αίτια αναφέρεται ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, διδάσκαλος του γένους και ομολογητής της πίστεως, που έζησε στις τελευταίες στιγμές της ζωής της Βασιλεύουσας και άκουγε τον ρόγχο του θανάτου της.

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος, διδάσκαλος του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, σύμφωνα με μελέτη του αειμνήστου Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικολάου Τωμαδάκη, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη περί το 1350 μ.Χ., εκάρη μοναχός στην Μονή Στουδίου, υπήρξε ασκητής με πατερικό φρόνημα, ανεδείχθηκε μεγάλος λόγιος και διδάσκαλος του γένους, τον οποίον συμβουλεύονταν οι Αυτοκράτορες και οι Πατριάρχες, και αποστελλόταν από τον Αυτοκράτορα σε διάφορες κρίσιμες αποστολές, όπως την Κύπρο και την Κρήτη, ομιλούσε κατά τις επίσημες ημέρες στο Παλάτι, συμμετείχε στις προετοιμασίες για την συζήτηση των Ορθοδόξων με τους Λατίνους, για την «ένωση των Εκκλησιών» και κοιμήθηκε περί το 1431, περίπου είκοσι δύο (22) χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Όπως γράφει ο Αρχιμ. Ειρηναίος Δεληδήμος, στην εισαγωγή των έργων του που εξεδόθησαν από τον εκδοτικό οίκο Βασιλείου Ρηγόπουλου, «ο Ιωσήφ Βρυέννιος κατά τα έτη 1401-1431 ανεγνωρίζετο ως ο κορυφαίος λόγιος εν Κωνσταντινουπόλει».

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος την Μ. Παρασκευή (14 Απριλίου) του έτους 1419, τριανταπέντε περίπου χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, εξεφώνησε ένα λόγο στο Παλάτι «επί παρουσία βασιλέων, και των εν τέλει, και συνελεύσει των εξαιρέτων του γένους ημών, και της βασιλίδος ταύτης των πόλεων», όπως χαρακτηριστικά γράφεται στην επικεφαλίδα.

Όπως λέγει σε άλλα κείμενά του, στην Κωνσταντινούπολη την εποχή εκείνη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτας, χωρίς να υπάρχη ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει του μεγάλου κινδύνου. Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι, ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με αποτέλεσμα η πόλη να ομοιάζη, όπως λέγει, με «σεσαθρωμένον» πλοίον που ήταν έτοιμο να βυθισθή.

Στον λόγο του αυτόν που αναφερόμαστε, ο διακεκριμένος αυτός λόγιος μοναχός, ομιλώντας μπροστά στους επισήμους άρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, εξέθεσε ανάγλυφα και παραστατικά τα πνευματικά αίτια της επερχομένης πτώσεως της Βασιλευούσης. Και είναι σημαντική αυτή η μαρτυρία γιατί προέρχεται από έναν λόγιο μοναχό και ασκητή, με ήθος, παιδεία και πατερικό φρόνημα, τον οποίον σέβονταν οι πάντες την εποχή εκείνη και ο οποίος έζησε στα χρόνια εκείνα που οι κάτοικοι έβλεπαν τον επερχόμενο όλεθρο.

Το περιεχόμενο του λόγου αυτού αναλύεται στην επικεφαλίδα: «δια το πωλείσθαι καθ' εκάστην το του Χριστού σώμα και αίμα παρά των ούτω λεγομένων πνευματικών, και αγοράζεσθαι παρ' ημών, οίμοι! το ημέτερον γένος αφανισμώ παραδίδοται και Ισμαηλίταις περιπίπτει». Δηλαδή, το γένος αφανίζεται και πέφτει στους Ισμαηλίτες - Μωαμεθανούς, διότι πωλείται το σώμα και το αίμα του Χριστού από τους λεγομένους πνευματικούς και αγοράζεται από τους Χριστιανούς.

Στην αρχή του λόγου του ο Ιωσήφ Βρυέννιος εκφράζει την οδύνη του, αφού το γένος περιστοιχίζεται από δεινά, τα οποία, όπως λέγει, «δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νουν και οδυνά την ψυχήν». Κάνει λόγο για την «ολόσωμον πληγήν» και την «νόσον καθολικήν». Το γένος έχει περιπέσει σε ποικίλα πάθη και αμαρτίες. Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν «υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι». Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι, «και οι πάντες αχρείοι». Συγχρόνως με την γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία.

Στην συνέχεια αναφέρεται στο μεγαλύτερο αμάρτημα που έγινε στην ιστορία, δηλαδή την προδοσία του Ιούδα, η οποία συνίσταται στο «πωληθήναι τιμής και αγορασθήναι τον Κύριον», δηλαδή ο Ιούδας επώλησε τον Κύριο, τον Οποίον αγόρασαν οι Εβραίοι. Αυτό το ανοσιούργημα, όπως λέγει, γίνεται στις ημέρες μας, αφού οι πολλοί από τους λεγομένους πνευματικούς πωλούν τον Κύριο και «αγοράζει δε πας ο έχων αργύριον και βουλόμενος». Προφανώς πρόκειται για το ότι οι λεγόμενοι πνευματικοί χορηγούσαν άφεση αμαρτιών με την λήψη χρημάτων. Αλλά και πολλοί από τους ιερείς ασελγούν εν επιγνώσει, αφού και αυτοί διακατέχονται από αυτά τα πάθη και προσέρχονται να λειτουργούν στην σεβασμία Τράπεζα αναιδώς. Αναφέρεται διεξοδικώς στην κατάπτωση της Εκκλησίας, αφού οι ποιμένες έχουν απομακρυνθή από την διδασκαλία και τα όρια που είχαν θέσει οι Πατέρες. Αλλά και οι μοναχοί έχουν χάσει τον προορισμό τους και ασχολούνται με άλλα ζητήματα, αφού υπάρχουν μοναχοί «και τρία και πέντε, και επτά έχοντες αδελφάτα εκ διαφόρων αυτοίς αφεθέντα προσώπων».

Ο όρος «αδελφάτο» σημαίνει «επιτροπεία διευθύνουσα αγαθοεργόν κατάστημα» (Δημητράκου) που ανήκει στους Δήμους. Με γενική έννοια αδελφάτο είναι «σύλλογος, σωματείο με ιδιαίτερα στενούς δεσμούς μεταξύ των μελών του» η ακόμη «επιτροπή με διαχειριστικά καθήκοντα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, ναούς, νοσοκομεία» (Μπαμπινιώτης). Στην περίπτωση αυτή με τον όρο αδελφάτα μάλλον εννοούνται μερίδια της Μονής που παραλαμβάνουν και κατέχουν και οι εκτός της Μονής ζώντες μοναχοί που τα εκμεταλλεύονται, οπότε ένας τέτοιος μοναχός μάλλον πρέπει να καλήται «ληστής» και η ενέργεια αυτή «τόκος εστι, και τόκου χείρον, ιεροκαπηλία λεγόμενον», διότι κρατεί τα αδελφάτα των πτωχευόντων μοναστηρίων ενέχυρα για τόκο. Πρόκειται για αλλοίωση του μοναχισμού, ο οποίος έχασε την ησυχαστική παράδοση και μεταβλήθηκε σε υλική εκμετάλλευση των μοναστηριών.

Και αφού κάνει μεγάλη ανάλυση αυτής της καταστάσεως που παρατηρείται στους άρχοντες και τον λαό, τους Κληρικούς και τους μοναχούς, τους αστούς και τους χωρικούς, καταλήγει στον υπέροχο αυτόν και σημαντικό του λόγο σε μια ανακεφαλαίωση, στην οποία δίνει τις κατάλληλες συμβουλές για να αποφύγουν το κακό, το οποίο βλέπει καθαρά να έρχεται.

Λέγει ότι βλέποντας πριν σαράντα χρόνια να ερημώνωνται οι πόλεις, να αφανίζωνται οι χώρες, να καίγωνται οι Εκκλησίες, να βεβηλώνωνται τα άγια και να δίδωνται τα ιερά σκεύη στα σκυλιά και «παν το ημέτερον γένος, δουλεία παραδιδόμενον και μαχαίρα», προσευχόταν στον Θεό να του αποκαλύψη για το που οφείλεται αυτή η εγκατάλειψη του λαού και «η τοσαύτη του Θεού αγανάκτησις καθ ?μ?ν». Και μετά από πολλές προσευχές βρήκε ποιό είναι το αίτιο και θέλει να το αποκαλύψη, την ημέρα αυτή, ενώπιον των Βασιλέων και των αρχόντων και όλου του λαού, γιατί φοβάται, μήπως τιμωρηθή αν σιωπήση. Και η αιτία της οργής του Θεού και της δικαίας Του αγανακτήσεως κατά των Ρωμαίων είναι «το πωλείσθαι καθ' εκάστην το του Χριστού σώμα και αίμα, παρά των λεγομένων πνευματικών και αγοράζεσθαι προς υμών των χριστιανών».

Διαμαρτύρεται για το γεγονός αυτό και επικαλείται ως μάρτυρες τον χορό των αγίων και των αγγέλων. Ζητά από τους άρχοντες τον Κλήρο και τον λαό να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Θεό για να γίνη «η του γένους ανάκλησις» και να είναι μαζί τους ο Θεός, γιατί διαφορετικά θα πάθουν χειρότερα από εκείνα που έπαθεν η παλαιά Ιερουσαλήμ, που κυριεύθηκε από τους εχθρούς. Σαφώς εδώ αναφέρεται στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, της νέας Ιερουσαλήμ. Ζητά από τους κατοίκους να μετανοήσουν, γιατί αν δεν γίνη αυτό, η καταστροφή θα είναι τόσο μεγάλη που όλα τα έθνη και οι μέλλουσες γενεές θα λένε σε παρόμοιες περιπτώσεις: «μη πάθοιμεν α οι Ρωμαίοι πεπόνθασιν». Εδώ πρέπει να παρατηρηθή ότι παραμονές της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και της Αυτοκρατορίας οι κάτοικοί της δεν λέγονταν Βυζαντινοί -που ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τους Φράγκους- αλλά Ρωμαίοι.

Δεν αρκείται, όμως, ο Ιωσήφ Βρυέννιος σε γενικές προτροπές για μετάνοια, αλλά την συγκεκριμενοποιεί και με αυτόν τον τρόπο αναλύει στην πραγματικότητα τι θα πη να πωλούν το σώμα και το αίμα του Χριστού, δηλαδή αναφέρεται στην ανάξια μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού, την τέλεση διαφόρων αμαρτιών από Κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, τις οποίες δεν εξομολογούνται και την προδοσία της πίστεως. Με αυτούς τους τρόπους γίνεται ασέβεια στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Δίνει τέσσερεις συμβουλές και κατευθύνσεις μετανοίας.

Η πρώτη είναι οι πνευματικοί να μη λαμβάνουν χρήματα από τους εξομολογουμένους. Η δεύτερη συμβουλή είναι να μη κρατούν οι Ιερείς ενέχυρα για τόκους, να μη λαμβάνη κάποιος μοναχός η μονάστρια τόκους, ούτε οι εκτός της Μονής να κρατούν αδελφάτα πάνω από δύο ο καθένας και μετά παρέλευση δέκα χρόνων, και να μη κοινωνή κανείς των αχράντων μυστηρίων από εκείνους που είναι τελώνες και άδικοι, αν δεν αποκαταστήση και επιστρέψη το αδίκημα. Η τρίτη συμβουλή είναι να μη κοινωνή κανείς από του σώματος και του αίματος του Χριστού, «της αμαρτίας έτι ενεργουμένης» -αν δεν έχη μετανοήσει και δεν ελευθερώθηκε από την αμαρτία- εκτός και εάν μετά την εξομολόγηση είναι βαριά ασθενής προς θάνατον. Και η τέταρτη συμβουλή είναι «μηδείς ιερέων τοις δυσσεβούσιν ιερεύσι συλλειτουργή (εννοεί τους λατίνους και λατινόφρονας) μηδέ τις των κοσμικών αυτούς εκδική».

Και επειδή μερικοί ισχυρίζονταν ότι πριν αποθάνη κανείς θα έπρεπε να κοινωνήση χωρίς τις αναγκαίες προϋποθέσεις, ο Ιωσήφ Βρυέννιος λέγει ότι κανένας δεν πήγε στην Κόλαση, επειδή δεν πρόλαβε να κοινωνήση των Αχράντων Μυστηρίων, την τελευταία στιγμή -εννοείται αφού ζούσε σε μετάνοια μέσα στην Εκκλησία- αλλά μύριοι κολάσθηκαν «δια το αναξίως μεταλαβείν». Γι' αυτό συνιστά στους Χριστιανούς να εξομολογούνται και να τηρούν τον χρόνο αποχής από την θεία Κοινωνία που θα επιβληθή από τον πνευματικό για την θεραπεία κάθε αμαρτήματος. Επίσης, μετά βεβαιότητος λέγει: «κρείσσων γαρ η αποχή τούτου μετ' ευλαβείας και φόβου, ήπερ η μετάληψις μετά τόλμης και αναξιότητος, πίστευσον».

Είναι σημαντικός αυτός ο λόγος του μεγάλου διδασκάλου του γένους μας πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως που δείχνει ποιά είναι τα πνευματικά αίτια της πτώσεως της Βασιλευούσης των πόλεων και ποιά πρέπει να είναι η αληθινή ζωή των Κληρικών και Χριστιανών που θέλουν να είναι και να λέγωνται ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Τα διάφορα δεινά έχουν κυρίως και προ παντός πνευματικά αίτια, έστω κι αν δεν θέλουμε να τα εντοπίζουμε. Δεν πρέπει να παραμένουμε μόνον σε πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες, αλλά θα πρέπη να βλέπουμε και την πνευματική διάσταση του θέματος, αφού ο Θεός διευθύνει την ιστορία. Άλλωστε η χιλιόχρονη Ρωμαϊκή - Βυζαντινή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε τόσα χρόνια, γιατί βίωνε την ορθόδοξη πίστη, αφού το πρότυπό της, κατά βάση, ήταν ο αγιασμός και η συμμετοχή στην δόξα του Θεού.

Επίσης, από τον προφητικό και πατερικό αυτόν λόγο του Ιωσήφ Βρυεννίου φαίνεται ότι πρέπει να μάθουμε «πως δει εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι ήτις εστιν εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος και έδραιωμα της αληθείας» (Α' Τιμ. γ , 15). Αυτό αναφέρεται στον κατάλληλο τρόπο προσελεύσεως στα άγια Μυστήρια, στην προσπάθεια να τηρούμε τις εντολές του Χριστού στην καθημερινή μας ζωή, και στον αγώνα να διατηρούμε ανόθευτη την ορθόδοξη πίστη.

Αυτοί οι λόγοι του Ιωσήφ Βρυεννίου αναφέρονται και σε μας, αφού τόσο στην εθνική, όσο και στην οικογενειακή και προσωπική μας ζωή, πρέπει να στηριζόμαστε σε πνευματικά θεμέλια. Τα χωρία «μακάριος ο λαός ου εστι βοηθός Κύριος ο Θεός αυτού» και «μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριον» έχουν πνευματική εφαρμογή και συνιστούν τον λεγόμενο πνευματικό νόμο. Εάν ζούμε απρεπώς, τότε ο Θεός προς παιδαγωγία και από αγάπη επιτρέπει διάφορα δεινά για να μετανοήσουμε.

Ο προφητικός λόγος του διδασκάλου του γένους μας Ιωσήφ Βρυεννίου είναι επίκαιρος.

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Η Κυβέρνηση επιχειρεί να θεσμοθετήσει ακόμη μια παράλογη και παρά φύση κατάσταση, τη λεγόμενη “Ταυτότητα Φύλου”. Δηλαδή με μια απλή δήλωση ενώπιον της δικαστικής αρχής, να αναγνωρίζεται από το κράτος και την κοινωνία: ο άνδρας ως γυναίκα και η γυναίκα ως άνδρας. Χωρίς ψυχιατρική εξέταση, χωρίς χειρουργική επέμβαση. Δεν λαμβάνεται υπόψη καθόλου το βιολογικό φύλο, αλλά αποκλειστικώς και μόνο το “πως αισθάνεται” κάθε άτομο.

Αφού η Ελλάδα δεν έχει πια κανένα περιουσιακό δικαίωμα και όλη η υπάρχουσα και η μελλοντική περιουσία της παραχωρήθηκε στους δανειστές, ανακάλυψαν όλοι ξαφνικά ότι η χώρα είναι ζάπλουτη !

Αναφέρομαι στο θόρυβο που ξέσπασε εδώ και λίγες μέρες, έπειτα από δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για πρόσφατες ανακαλύψεις σχετικά με τα πλούτη της χώρας μας, όπως: «Κρυμμένος θησαυρός» 2,4 τρις ευρώ στη Χαλκιδική (25 Απριλίου 2017), Νεο πετρελαϊκό Ελ Ντοράντο η Ελλάδα: «Απόβαση» ExxonMobil και Total – Eντοπίστηκαν τουλάχιστον 10 κοιτάσματα πετρελαίου 20 φορές μεγαλύτερα του Πρίνου – Οι Αμερικανοί το γνώριζαν από το ’90!, (24 Μαΐου 2017) Το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο στην Κρήτη; (25 Μαΐου 2017) και άλλα παρόμοια.

Στη πραγματικότητα όμως, το γεγονός ότι η χώρα διαθέτει αμύθητα πλούτη, ήταν γνωστό στους πάντες τουλάχιστον από το 1981, όταν σύμφωνα με τον τότε πρόεδρο της ΕΟΚ, Γκαστόν Τορν, η Ελλάδα έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα των 9, «με τρία πλεονεκτήματα: Την Εμπορική της Ναυτιλία, τον Ορυκτό της πλούτο και το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων». Τώρα βέβαια χάθηκαν και τα 3 πλεονεκτήματα αλλά ας σταθούμε στα πλούτη της. Της δήλωσης Τορν, είχε προηγηθεί άρθρο των «FINANCIAL TIMES» όπου αναφερόταν ότι «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, ο εκτεταμένος ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μια μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών που θα συμβάλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς τον ορυκτό πλούτο» (βλέπε «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ»,Απρίλιος 1978, σελίδα 257 και Πρακτικά της Βουλής, Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011 σελίδα 3381)

Μετά την δήλωση Τορν, και συγκεκριμένα στις 6 Απριλίου του 1987, ο υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, έθεσε το θέμα στη βουλή. Διαβάστε το σχετικό άρθρο με τίτλο ” Υφυπουργός Ιωάννης Κουτσογιάννης 6 Απριλίου 1987: Η Προφητεία για τα πετρέλαια, το Αιγαίο και τους Τούρκους “ Αξίζει!

Αργότερα, κατά τη συνεδρίαση της ολομέλειας της βουλής της 10ης Ιανουαρίου 2011, όταν συζητήθηκε η ερώτηση 15 βουλευτών προς τρεις αρμόδιους υπουργούς σχετικά με τον ορυκτό πλούτο της χώρας, έγιναν και άλλες αποκαλύψεις. Διαβάστε αποσπάσματα των πρακτικών και σχόλια εδώ: Ο Ορυκτός πλούτος της Ελλάδας – Νέες αποκαλύψεις σε πρακτικά της Βουλής Όπως θα διαπιστώσετε, όσοι βουλευτές πήραν το λόγο, προχώρησαν και σε μια αποκάλυψη ή κατέθεσαν στοιχεία από δημοσιογραφικές έρευνες κυρίως της περιόδου 2001- 2003, για την νήσο Ζουράφα και γενικά για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Αιγαίο. Εν ολίγοις, όλοι οι ομιλητές ανέφεραν συνταρακτικά γεγονότα.

Τα περισσότερα από τα προαναφερόμενα, μαζί με άλλα στοιχεία που είχαν δει το φως της δημοσιότητας έως τότε, αλλά και διαφορετικές αναφορές σχετικά με τα υπόλοιπα πλούτη της Ελλάδας, όπως η ανεκτίμητης αξίας πολιτιστικής και πολιτισμικής της κληρονομίας (βλέπε ενδεικτικά τη δήλωση της Χίλαρι Κλίντον, τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, όταν συναντήθηκε με τον Έλληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου), τα έστειλα αρχές Μαΐου του 2012 στον Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης (ICC), ως απόδειξη της καταγγελίας μου. Η καταγγελία έκανε το γύρο του διαδικτύου και έτσι το θέμα έγινε πάλι επίκαιρο. 

Αμέσως μετά, το συμπεριέλαβα και στο ιστορικό της πρωτοβουλίας συλλογής υπογραφών που έγινε με σκοπό την δημοσιοποίηση των πρωτοβουλιών που έγιναν στη Χάγη με αφορμή τα εγκλήματα τα οποία τελούνται στην Ελλάδα, αλλά και την άσκηση πιέσεων προς πάσα κατεύθυνση. Ενδεικτικό απόσπασμα :

“…δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς τις προθέσεις. Ακόμα περισσότερο αν λογαριάζει ότι η επίσημη δικαιολογία είναι ότι, όλα αυτά γίνονται, και οι Έλληνες πρέπει να υποφέρουν, για την οικονομική  “σωτηρία” της Ελλάδας!

Μόνο που :

1. Ελλάδα χωρίς Έλληνες δεν υπάρχει.

2. Κράτος χωρίς εθνική κυριαρχία δεν είναι κράτος αλλά αποικία.

3. Λόγω των εξαιρετικών και μοναδικών πλεονεκτημάτων της  χώρας, αλλά και λόγω του όγκου των φυσικών αποθεμάτων που παραμένουν αναξιοποίητα, είναι φανερό ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι τεχνητό και είναι προφανές ότι στη πραγματικότητα, το μόνο πράγμα που χρειάζεται η Ελλάδα είναι να σωθεί από τους ” σωτήρες” της.

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας;  Ή καλύτερα ποια ήταν τα πλεονεκτήματα αυτά πριν αρχίσει η “σωτηρία” της χώρας;
– το μικρό συνολικό εξωτερικό χρέος, η στρατηγική γεωγραφική θέση και η τεράστια πολιτιστική κληρονομιά,
– σημαντικοί τομείς στην Οικονομία, όπως ποιοτικά γεωργικά προϊόντα, τουρισμός και ναυτιλία, οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστικά το φόβο του μισθολογικού ανταγωνισμού εκ μέρους των αναπτυσσόμενων χωρών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κλπ) όπως συμβαίνει με τις γερμανικές και άλλες βιομηχανίες
– το γεγονός ότι είναι μία από τις ελάχιστες δυτικές χώρες, οι οποίες διέθεταν ακόμα μεγάλη δημόσια περιουσία, ανεκμετάλλευτο πλούσιο υπέδαφος και πολύ κερδοφόρες κοινωφελείς εταιρείες στην ιδιοκτησία του κράτους.
Για του λόγου το αληθές, μερικά ενδεικτικά στοιχεία:
– η Ελλάδα είναι επί δεκαετίες η πρώτη ναυτιλιακή δύναμη στον κόσμο αλλά η έδρα των εφοπλιστικών εταιριών βρίσκεται πια στην αλλοδαπή.
– το 2009, το συνολικό εξωτερικό χρέος συγκρινόμενο με το ΑΕΠ ήταν 167% και η Ελλάδα βρισκόταν πολύ πίσω στην παγκόσμια αλλά και στην Ευρωπαϊκή κατάταξη, όπου προηγούνταν η Ιρλανδία με περίπου 1000%, η Ολλανδία με περίπου 470%, η Βρετανία με 416% και η Πορτογαλία με 223%
– τα ανεκμετάλλευτα πλεονεκτήματα της χώρας όπως λχ. ο ορυκτός πλούτος, ήταν γνωστά στους πάντες, καθώς από το 1981 όλοι ήξεραν ότι η Ελλάδα μπήκε στην τότε ΕΟΚ (των 9) με τρία πλεονεκτήματα: Την Εμπορική της Ναυτιλία, τον Ορυκτό της πλούτο και το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων (Γκαστόν Τορν, Πρόεδρος της ΕΟΚ το 1981). Εννοείται ότι όλα αυτά τα πλεονεκτήματα δεν αξιοποιήθηκαν και όπως τώρα φαίνεται, ο σκοπός ήταν εξαρχής, να “σωθεί” η Ελλάδα από τους Έλληνες και από τα πλούτη της! ”

Για να φιλοξενήσω την μετάφραση του προαναφερόμενου ψηφίσματος στα ελληνικά, μου έφτιαξε ένας φίλος το παρόν ιστολόγιο (το οποίο βάφτισα JusticeForGreece), όπου εν γνώση του εισαγγελέα του ICC, συγκεντρώνω από τότε αποδεικτικό υλικό που να τεκμηριώνει περαιτέρω τις καταγγελίες και να συμπληρώσει τα στοιχεία τα οποία ήδη έλαβε ο εισαγγελέας από εμένα και από τους άλλους πολίτες οι οποίοι προσέφυγαν εκεί. (Μεταξύ τους μάλιστα, βρίσκεται και μια Γερμανίδα ακτιβίστρια καθώς και ο σημερινός  υφυπουργός Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ !)

Και ποια νομίζεται ότι ήταν η πρώτη ανάρτηση που έκανα ;;;; Η αναδημοσίευση ενός άρθρου που αποδείκνυε ότι το όποιο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας μπορούσε να λυθεί μέσα σε έναν μήνα … Δείτε ένα ενδεικτικό απόσπασμα :

“ Πως μπορούμε να βγούμε από την στενωπό στην οποία τόσο έντεχνα, γρήγορα και σχεδιασμένα μας τοποθέτησαν; Αυτή είναι η απορία όλων, αυτό είναι το ερώτημα που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν οι υπάρχοντες πολιτικοί, αφού το ζητούμενο γι αυτούς είναι να διασωθούν οι ίδιοι, αλλά όχι η χώρα και οι πολίτες της. Επί χρόνια, άλλωστε, εργάστηκαν ώστε να δημιουργήσουν την σημερινή εικόνα φρίκης και απαξίωσης της Ελλάδας και των Ελλήνων. Πόσο τυχαίο είναι άραγε ότι Ελλάδα και Κύπρος έχουν τοποθετηθεί στο κέντρο του ενεργειακού χάρτη του αύριο; Πόσο τυχαίο είναι άραγε πως η Ελλάδα βρέθηκε στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο με ένα πολιτικό σκηνικό και δυναμικό, το οποίο αρνείται επιμόνως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να κινηθεί προς το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών και της χώρας, αλλά με πολύ μεγάλη ευκολία αποφασίζει να νομοθετεί υπέρ των «δάνειων» και κατοχικών δυνάμεων; Στην Ισλανδία, ένας μόνο πολιτικός –ο πρόεδρος της χώρας- στάθηκε στο ύψος του, συμπεριφέρθηκε ως άνθρωπος και σταμάτησε την επερχόμενη ορδή του ΔΝΤ και των δανειστών που απαιτούσαν να πάρουν τα πάντα από τον Ισλανδικό λαό. Στην Ελλάδα δεν βρέθηκε ούτε ένας που να σκεφθεί το συμφέρον των πολλών, να σεβαστεί την δημοκρατία και το πολίτευμα και να δώσει το δικαίωμα στον λαό να αποφασίσει… Ούτε ένας!
Και όμως, σε έναν μήνα θα μπορούσε να μην υπάρχει κανένα απολύτως οικονομικό πρόβλημα για την Ελλάδα, η οποία έχει την δυνατότητα να μετατραπεί σε πανίσχυρο διεθνή οικονομικό «παίκτη». Γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Επειδή κάποιοι θέλουν να καρπωθούν οι ίδιοι τα μέγιστα (αν όχι τα πάντα) από την κρίση που «φυτεύθηκε» στο «οικόπεδο» Ελλάδα (όπως χαρακτήρισε την πατρίδα μας ο πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν υπουργός Ενέργειας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος όλως τυχαίως τοποθετείται σε υπουργεία άμεσου ενδιαφέροντος της τρόικας…).
Ενέργεια, λοιπόν. Η λέξη που «κρύβει» την απάντηση. Πετρέλαιο, φυσικό αέριο και υπόλοιπος ορυκτός πλούτος, είναι η στόχευση των «δανειστών» μας. Ενέργεια που «κρύβεται» (ή τουλάχιστον μέχρι πριν 8 μήνες εθεωρείτο γραφικός οποιοσδήποτε αναφερόταν σε αυτήν) σχεδόν σε ολόκληρη την χώρα. Ενδεικτικό του σχεδιασμού κλοπής του Ελληνικού ενεργειακού πλούτου, είναι η απόφαση και ανακοίνωση -από την κυρία Μέρκελ- παύσης λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων της Γερμανίας. Και πού θα βρει η Γερμανία ενέργεια για να καλύψει τις ανάγκες της, αφού είναι μία εξαρτώμενη ενεργειακά οικονομία; Μα, από το «οικόπεδο» Ελλάδα, το οποίο φέρεται να έχει τεράστια αποθέματα νοτίως της Κρήτης, στο Ιόνιο και φυσικά νοτίως του Καστελλόριζου αλλά και στο βόρειο και ανατολικό Αιγαίο (χωρίς να ξεχνάμε τον Θερμαϊκό κόλπο).“  Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Ακολούθησε η αναδημοσίευση πληθώρας άλλων σχετικών δημοσιευμάτων, όπως λχ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Ιδού η αξία κοιτασμάτων (γη και θάλασσα) της Ελλάδας – με σχόλια και βίντεο /Greece Is Not Poor – It Actually Has Massive Untapped Reserves Of Gold, Oil And Natural Gas /Κρήτη «gas giant»! Η “μυστική” έκθεση για τα ελληνικά πετρέλαια /Ιστορίες από το παρελθόν: Ουράνιο στη Βόρεια Ελλάδα, Όσμιο στα Ίμια κλπ [βίντεο] /Ο πραγματικός χάρτης της Ελληνικής ΑΟΖ και ο χάρτης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου /Χάρτης κοιτασμάτων φυσικού αερίου Ανατ. Μεσογείου απο μετρήσεις ΜΑD του 2007 κλπ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ, παρότι είχαν κυκλοφορήσει παντού και έτσι τα βρήκα και εγώ!

Τι έπρεπε να γίνει ;;; ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είτε αυτεπάγγελτα είτε κατόπιν σχετικών αιτημάτων που κατατέθηκαν στις Εισαγγελικές Αρχές και στα Αστυνομικά Τμήματα όλης, ή σχεδόν όλης της επικρατείας, διά μηνύσεων, μηνυτήριων αναφορών και καταγγελιών όπως οι ακόλουθες: η από 25/02/2011 ΜΗΝΥΣΗ – ΕΓΚΛΗΣΗ για μην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου κατά Γεωργίου Παπανδρέου Πρωθυπουργού της Ελλάδος, Ιωάννη Μανιάτη, Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και Παντός άλλου υπευθύνου, η από 20/06/2011 μήνυση μου κατά του Γ. Παπανδρέου για εσχάτη προδοσία και πολλά άλλα αδικήματα (δείτε την αν θέλετε ΕΔΩ), οι μηνύσεις που έγιναν το 2013 για το μπλοκάρισμα της επένδυσης για εξόρυξη ζεόλιθου στον Έβρο (και όχι μόνο) και οι μηνύσεις εσχάτης προδοσίας που κατατέθηκαν από χιλιάδες πολίτες πριν και μετά τη ψήφιση του νόμου 4111/2013 (Φεκ 18 Α’/25.01.2013), με τις οποίες ζητήθηκε από περίπτωση σε περίπτωση, η άμεση σύλληψη των βουλευτών που θα τον ψήφιζαν ή τον ψήφισαν. Πρωτοστάτες ήταν τότε το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών – ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη, η δικηγόρος Αθηνών Ντόρα Κρητικοπούλου, ο δι­δά­κτωρ κοι­νω­νι­κών ε­πι­στη­μών Θεοφάνης Μαλκίδης, ο πολιτευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Γεωργούλας Αλέξανδρος, και ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Γιώργος Κασιμάτης. Όλες οι λεπτομέρειες έχουν δημοσιευτεί συγκεντρωτικά σε άρθρο με τίτλο “Καταγγελία Εσχάτης Προδοσίας και αίτηση σύλληψης βουλευτών λόγω της κύρωσης της από 12/12/2012 ΠΝΠ” το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.

Τέλος, σας θυμίζω ότι η χώρα έχασε όλα τα περιουσιακά της δικαιώματα στις 8 Μαΐου 2010, όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου υπέγραψε με το έτσι θέλω για λογαριασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας την διεθνή δανειακή σύμβαση, με ξένα κράτη, την επενδυτική τράπεζα ΚfW («Kreditanstalt für Wiederaufbau») και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δείτε σχετικά ένα ενδεικτικό υπόμνημα που κατατέθηκε τις προάλλες στα πλαίσια προκαταρκτικής εξέτασης μιας περσινής μήνυσης εσχάτης προδοσίας της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της χώρας που τελείται διαρκώς από τον Οκτώβριο του 2009 και έπειτα. Με αυτό το υπόμνημα αποκαλύπτεται η προδοσία σε όλο της το μεγαλείο και αποδεικνύεται με έγγραφα ότι όλες οι συμφωνίες της Ελληνικής Δημοκρατίας με τους δανειστές είναι ανυπόστατες. Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της ΕΔΩ. Και αυτό το υπόμνημα έκανε το γύρο του διαδικτύου και έχει κοινοποιηθεί μέσω facebook, twitter και email σε πάρα πολλούς “κοινούς” και διάσημους παραλήπτες. Θα το βρείτε με τίτλο ” Δείτε γιατί είναι εγκληματικές και ανυπόστατες όλες οι συμφωνίες τους και γιατί θα μπουν φυλακή όλοι μαζί ! “.

Τι θα ακολουθήσει;;; Κανείς δεν ξέρει. Πάντως όμως, τώρα που δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία ότι ανέκαθεν η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας καθώς και οι δανειστές, γνώριζαν πολύ καλά ποια είναι η πραγματική περιουσιακή κατάσταση της χώρας, που το θέμα του αμύθητου ελληνικού πλούτου επανήλθε στην επικαιρότητα και αποδείχτηκε ότι η δανειακή σύμβαση Παπακωνσταντίνου είναι ανυπόστατη και εγκληματική, τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα : 

Θα παρέμβει επιτέλους η δικαιοσύνη όπως αμέτρητες φορές της έχει ζητηθεί και έχει καθήκον να κάνει, ή θα συνεχίσει να κοιτάζει πως λεηλατείται η χώρα και εξουδετερώνεται με κάθε τρόπο ο ελληνικός Λάος, έτσι ώστε ως νόμιμος ιδιοκτήτης αυτού του πλούτου να μην έχει ούτε την δυνατότητα, ούτε το χρόνο, ούτε το κουράγιο και ούτε τη δύναμη να αντιδράσει;

Οψόμεθα.

Πηγή: Justice For Greece

Άγιοι Καθηγούμενοι και πατέρες, επιθυμούμε να καταθέσουμε με όλον τον σεβασμό μας, προς εσάς που έχετε την πνευματική και την διοικητική ευθύνη του Ιερού ημών Τοπου, με φόβο Θεού και αγάπη αλλά και με ευθύτητα και απλότητα, τον πόνο και την αγωνία μας για την Ορθόδοξη πίστη μας, για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου, όσο και για την σωτηρία των ψυχών μας, η οποία έχει άμεση σχέση με όλα αυτά.

Πιστεύουμε ότι ο Αγιορείτικος Μοναχισμός στις ημέρες μας διέρχεται μία ιδιαίτερη κρίση, όσον αφορά κυρίως στα θέματα της πίστεως και της αγιορειτικής παραδόσεως. Εμείς θα επικεντρώσουμε την προσοχή σας περισσότερον στα θέματα της πίστεως. Όλοι μας ζούμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία πνευματική κρίση, η οποία εξελίσσεται όσον ούπω σε μία τραγικότητα. Η σημερινή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από την λεγόμενη «Νεα Εποχή» η Παγκοσμιοποίηση (Θρησκευτική, Οικονομική και Πολιτική), επιδιώκει να επιβάλει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τρεις «θηλιές»:

Α . Μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Β . Μια παγκόσμια οικονομία και

Γ . Μια παγκόσμια θρησκεία.

Το Άγιον Όρος έχει μια ιστορία γεμάτη από διαρκείς και ασυμβίβαστους αγώνες για την Ορθόδοξη πίστη, για την αγιότητα και την αρετή. Από τότε και μέχρι σήμερα στο Άγιον Όρος έχουν αλλάξει πολλά. Σήμερα, το Άγιον Όρος διέρχεται μία νέα ιστορική περίοδο παλεύοντας κάτω από τελείως νέες ιστορικές, γεωπολιτικές, πολυπολιτισμικές, οικονομικές συνθήκες, κ.α. Το Άγιον Όρος έρχεται τώρα αντιμέτωπο με την ίδια την πνευματική του υπόσταση, με την ίδια την ταυτότητά του, με την ίδια την ιστορία του. Τι θα πράξει;

Το μέλλον του εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσον θα κατορθώσει να διαφυλάξει αυτή την μοναστική ιδιαιτερότητά του μέσα σ’ ένα κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς με μεγάλη ταχύτητα, όταν, μάλιστα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, δια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σαφώς επιδιώκει με οικονομικές και άλλες μεθόδους, να αλλοιώσει και να αλώσει τον χαρακτήρα του ως προπυργίου της Ορθοδόξου Πίστεως και Πνευματικής Ζωής.

Πρωτίστως είναι αδήριτη ανάγκη να διαφυλάξει το Άγιον Όρος την Ορθόδοξη πίστη ανόθευτη από την πιο ύπουλη και πιο υποκριτική αίρεση από όλες τις άλλες αιρέσεις, που έχουν απειλήσει μέχρι σήμερα την Εκκλησία, που είναι ο οικουμενισμός και η πανθρησκεία παράλληλα.

Επίσης, το μέλλον του εξαρτά­ται, από το κατά πόσο θα ημπορέσει το Άγιον Όρος να διαφυλάξει τον ασκητικό του χαρακτήρα μακριά από την εκκοσμίκευση, με την ευρύτερη έννοια. Το μέλλον του εξαρτάται από την ησυχαστική και νηπτική ζωή του. Την αποχή από τον κόσμο και τα του κόσμου. Το κοσμικό φρόνημα.

Το φρόνημα των Αγίων

Στην ιστορία δεν έχουμε ούτε ένα άγιο της Εκκλησίας, που να ήταν αδιάφορος στα θέματα της πίστεως και της Ιεράς παραδόσεως. Σήμερα, μόνον άρχισε να διαφαίνεται στον πνευματικό ορίζοντα μια νέα απειλή, αποτέλεσμα και αυτή του οικουμενισμού, ότι δηλαδή, να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αγιάζεται και να είναι συγχρόνως και αδιάφορος στα θέματα της πίστεως, και να σιωπά ως δήθεν «πολύ διακριτικός»…

Σήμερα, λοιπόν στο Άγιον Όρος παρατηρούμε με πολλή θλίψη, αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο. Παρατηρούμε να υπάρχει μία αδιαφορία η αφωνία και εφησυχασμός στα θέματα της πίστεως, ακόμη δε και ηθελημένη άγνοια (;) Στα Μοναστήρια, πλην σπανίας εξαιρέσεως, δεν γίνεται ενημέρωση προς τούς πατέρες, για την παναίρεση του οικουμενισμού, ώστε να γνωρίζουν τι πρέπει να πράττουν. Μόνο η Ιερά Κοινότης δημοσιεύει κάποια κείμενα, και αυτά μόνον όταν παροξύνονται τα πράγματα, αλλά σε ανεπαίσθητους τόνους. Αυτό μας ανησυχεί πολύ, μας προβληματίζει σοβαρά για το μέλλον του Αγίου Όρους και πολλές φορές, σαν άνθρωποι που είμαστε, μας σκανδαλίζει και μας απελπίζει.

Ο άγιος Γεροντας Παΐσιος, τον οποίον προσφάτως το οικουμενικόν Πατριαρχείον μας έχει αγιοκατατάξει, όσο ζούσε μιλούσε και διαμαρτυρόταν για την παναίρεση του οικουμενισμού και για την εκκοσμίκευση. Το Πατριαρχείον, όμως φαίνεται πως δεν έχει διδαχθεί κάτι από την οσιακή ζωη του και την διδασκαλία του κατά της παναιρέσεως του οικουμενισμού, καθότι συνεχί­ζει όλο και με περισσότερο ζήλο, ου κατά Θεόν, βέβαια, και ου κατ  ἐπίγνωσιν, επίσης των ευθυνών του, έναντι της Εκκλησίας και του ποιμνίου του.

Έχοντας, λοιπόν ο όσιος, αυτήν την καλή ανησυχία μας δι­δάσκει:

«Η ησυχία που επικρατεί [όχι φυσικά η ησυχία των Ησυχαστών αγίων], με ανησυχεί. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε… Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο… Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία, θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τούς φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερο! Έγινε μία Βαβυλωνία». Και αλλού πάλι έλεγε «Το να αντιδράς για να υπεραπιστής σοβαρά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την ορθοδοξία, αυτό είναι καθήκον σου». Και προς όλους τούς οικουμενιστές – ενωτικούς και φιλενωτικούς έγραφε σε μία επιστολή του, το 1969:

«Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν τον έχουν αγαπήσει… ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί… Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί».

Έχοντας λοιπόν και εμείς, ως αγιορείτες μοναχοί, αυτήν την ανησυχία και θέλοντες να είμεθα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», σας παρακαλούμε να δείξετε την πατρική σας κατανόηση και να εγκύψετε με αγάπη και όχι ως εξουσίαν έχοντες, σε ο,τι θα σας θέσουμε, ως θέματα προβληματισμού και πνευματικής αφυπνίσεως για όλους μας. Οι προσκυνητές οι οποίοι έρχονται κατά χιλιάδες κάθε χρόνο, στο Άγιο Όρος διαπιστώνουν δυσ­τυχώς ότι οι σύγχρονοι αγιορείτες μοναχοί, πλην ελαχί­στων εξαιρέσεων, δεν ακολουθούν την γραμμή των προκατό­χων τους. Δεν ακολουθούν την πορεία των Αγίων μας, των μαρτύρων, των ομολογητών, και των αγιασμένων Γερόντων μας. Αντιθέτως σιωπούν και κωφεύουν, αδρανούν και εφησυχάζουν ενόχως, επιδεικνύοντες μία συμπεριφορά παντελώς ξένη και αντίθετη προς τα μοναχικά ειωθότα και θέσμια και τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων και Γερόντων μας. Όλα αυτά τα ακούμε συνέχεια από τον πιστό λαο, όπως φυσικά και εσείς. Και ερωτούν: Γιατί δεν αγωνίζεστε, οι σημερινοί Αγιορεί­τες, για την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, όπως οι παλαιοί Αγιορείτες Πατέρες και δη ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό των Λατινοφρόνων–αναιρεθέντες, με τούς οποίους είναι ομόφρονες και οι σημερινοί φιλοενωτικοί Οικουμενιστές;

Η νέα γενεά Αγιορειτών

Ένας άλλος λόγος είναι, ότι, η δική μας γενεά, η γενεά των προερχομένων από τον Κόσμο νέων αδελφοτήτων, οι οποίες επάνδρωσαν τις Ιερές Μονές, φοβούμενοι, δυστυχώς, τα άκρα των Ζηλωτών, θεώρησαν καλό να μη θίγουν ποτέ θέματα αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ενώ, κατά το Γεροντικό, η άσκηση στους εσχάτους χρόνους, στους οποίους ζούμε, συνίσταται μόνον από την Ομολογία της Ορθόδοξης Πίστεως (βλ. προφητεία Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος 4ος αι. και του Αββά Παμβω). Οι σημερινοί μοναχοί επικεντρώνουν όλη τους την σπουδή μόνο στα «καθαρώς πνευματικά» θέματα, όπως την νοερά προσευχή, την καθημερινή ακολουθία, τις αγρυπνίες και γενικώς οι Γεροντες μας επιδιώκουν να μας μυήσουν σε μία ανώτερη και υψηλή νηπτική ζωη, ωσάν η ορθόδοξη πίστη και θεολογία και η ομολογία της έναντι στην παναίρεση του οικουμενισμού και της εκκοσμικευμένης Εκκλησίας, να μη είναι πνευματικά πράγματα για μοναχούς. Βεβαίως ως πνευματικούς μας γεννήτορες, για όλα αυτά τα τόσο σπουδαία και πνευματικά τούς ευχαριστούμε, τούς ευγνωμονούμε και θα τούς αγαπούμε. Αλλά δυστυχώς, διεχώρισαν την πίστη και το δόγμα από την ζωή της ασκήσεως και την καλλιέργεια των αρετών. Διότι είναι πραγματική αίρεση ο σοφιστικός διαχωρισμός της Ορθοδόξου πίστεως (με τη Μη Ομολογία της) από το Ορθόδοξο Ήθος και την Άσκηση, προκειμένου να μη ενοχληθεί η συγκρητιστική οικουμενιστική γραμμή του Φαναρίου.

Οι Γέροντες αυτών των Αδελφοτήτων, μας άφησαν, κατ  αὐτόν τον τρόπο, ακατήχητους και μέσα στην άγνοια για τόσο σοβαρά θέματα, όπως είναι η Ορθοδοξία, τα Δόγματα και οι Ιεροί Κανόνες. Και τώρα ο καθένας μας ψάχνεται με την συνείδησή του να ξετυλίξει ένα μπερδεμένο κουβάρι, για να βρει την ορθόδοξη πίστη και την αγιοπατερική οδό και ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα της άγνοιας που, κατά τούς Αγίους πατέρες, είναι ένας από τούς γίγαντες των αιρέσεων και των παθών μαζί με την λήθη και την αμέλεια. Γιατί να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο; Έχουν μεγάλη ευθύνη. Αυτό μας θλίβει πολύ.

Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά και μετά από 40 χρόνια μοναχικής αγιορειτικής ζωής, για την νέα γενεά των Αγιορειτών που επάνδρωσαν το Άγιον Όρος, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την Ορθόδοξη πίστη από την αίρεση ούτε και να επισημάνουν τον κίνδυνό της. Εάν, όμως συνεχίσουμε αυτή την πορεία, φοβούμαστε ότι η νεώτερη γενιά των Μοναχών, γαλουχούμενη με αυτή την άγνοια, θα κάνει αδιάκριτη υπακοή σε ο,τι της ζητήσουν, ακόμη και εις βάρος της Ορθοδόξου πίστεως, μπλεγμένη μέσα στα πλοκάμια του Συγκρητιστικού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.

Και δεν θα είναι μακριά η εποχή στην οποία θα ζητήσουν να εγκαταβιώσουν στο Αγιώνυμο Όρος ακόμη και παπικοί και βουδιστές μοναχοί! Διότι, κατά την Εωσφορική Πλάνη των πάσης φύσεως Οικουμενιστών, συμπεριλαμβανομένων των κατ’ όνομα Ορθοδόξων, δήθεν «ένας είναι ο Θεός», δήθεν «κάθε θρησκεία τον περιγράφει και τον λατρεύει με τον δικό της τρόπο», αν και υπάρχουν θρησκείες χωρίς θεό (όπως ενδεικτικά ο κλάδος Θιραβάντα του Βουδισμού, ο οποίος είναι αθεϊστικός). Κατ’ αυτούς, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών είναι λάτρεις του απροσδιόριστου, από άποψη πίστεως, Θεού», δήθεν «ο Θεός είναι [μόνον] αγάπη» και όχι δικαιοσύνη, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών πιστεύουν στην αγάπη», έστω και αν μόνον στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Παραδόσεως υπάρχει η αγάπη, αλλά πάντοτε εν αληθεία (κατά τον Ευαγγελιστή της Αγάπης, τον Απόστολο Ιωάννη),. Μέσα, λοιπόν σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο κλίμα της συνύπαρξης, της διαφορετικότητας και της αγαπολογίας, που είναι απλά ένας γλυκανάλατος συναισθηματισμός, τέτοιου είδους «αγάπη» συνιστά αίρεση. Η αγάπη είναι άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού και αν δεν συνοδεύεται από την δικαιοσύνη, ως επίσης άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού, όχι μόνον δεν οδηγεί στον Χριστό τον αληθινό Θεό, αλλά αντίθετα οδηγεί στον Αντίχριστο, του οποίου το πνεύμα σήμερα επικρατεί και στις χριστιανικές κοινωνίες.

Οι νέοι μοναχοί φαίνονται να διακρίνονται μεν για τούς πνευματικούς αγώνες τους, τις αγρυπνίες, την προσευχή, την υπακοή, την θεία λατρεία και άλλα πολλά καλά στοιχεία που έχουν, όπως η μόρφωση, πανεπιστημιακά πτυχία κ.λπ. Λείπει όμως, κάτι, πολύ σημαντικό, το πιο σπουδαίο απ’ όλα. Η ανδρεία (η οποία τόσο για τους αρχαίους μας προγόνους, όσο και για την Αγία Γραφή συνιστά μία από τις τέσσερις κεφαλαιώδεις και περιεκτικές άλλων αρετές) και ο ηρωισμός, όπως έλεγε και ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, και γενικά δεν καλλιεργείται το μαρτυρικό φρόνημα και το πνεύμα της αυτοθυσίας, ωσάν αυτά να είναι λιγότερο πνευματικά από τα άλλα.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά!

Επίσης και κάτι άλλο. Πολλοί από τούς σύγχρονους αγιορεί­τες, ναι μεν δεν ασχολούνται με θέματα Ορθοδόξου πίστεως, και καθόλου δεν ανησυχούν δια την παναίρεση του Οικουμενισμού, ούτε και τούς ενδιαφέρει, φαίνεται, πλην όμως γνωρί­ζουν πολύ καλά, από την άλλη πλευρά, να κατηγορούν, και να κατακρίνουν και μάλιστα με θυμό να καταδικάζουν, υπό τύπο ρετσινιάς, στην κόλαση κάθε «ζηλωτή». Αυτό, βέβαια δεν το θεωρούν, κατάκριση γιατί χτυπάνε τούς «πλανεμένους ζηλωτές»! Αυτό άραγε, επιτρέπεται; Η αυτό τους βολεύει, για να παραπλανούν με αυτόν τον τρόπο την ελέγχουσα αυτούς μοναχική τους συνείδηση;

Αλλά γνωρίζουν, όμως αντίθετα πολύ καλά να υποδέχονται γεμάτοι από «αγάπη», με τιμές και δόξες, καμπάνες και δοξολογίες, κάθε επίσκοπο οικουμενιστή, που συνηθίζει να συμπροσεύχεται με πάσαν άνεσιν μετά παντός αιρετικού παπικού και προτεστάντη, αφού τις αναγνωρίζουν ως κανονικές «εκκλησίες» με ισόκυρα μυστήρια! Τούς οικουμενιστές, έτσι, ποτέ δεν τους επικρίνουν! Ούτε καν να τούς προβληματίσουν! Τελευταίως, μάλιστα, τούς καλούν και εις τας ιεράς πανηγύρεις! Τι συμβαίνει λοιπόν; Φοβούνται να πάρουν θέση η συμφωνούν μαζί τους γι’ αυτά που κάνουν; Δυο μέτρα και δύο σταθμα! Πάντως, η Ιερά Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννη, προς το τέλος της, προαναγγέλλει ότι τη χειρότερη κόλαση θα έχουν οι δειλοί («γέγονεν, εγώ το Α και το Ω, η αρχη και το τέλος, εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν…τοις δε δειλοίς και απίστοις…και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος»(Αποκ. 21,8)).

Όλα αυτά φανερώνουν ένα πολύ λυπηρό φαινόμενο, μια πνευματική έκπτωση και είναι πολύ επικίνδυνο για το μέλλον του Αγίου Όρους. Διότι, χωρίς την αντίσταση με την Ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως εναντίον του Εωσφορικού, Συγκρητιστικού Οικουμενισμού, θα συμμονάζουν, σε λίγο, κατ’ όνομα ορθόδοξοι μοναχοί με παπικούς και βουδιστές μοναχούς, αφού ο οικουμενιστής καθηγητής θεολογίας Σάββας Αγουρίδης, σε μία μελέτη του, ταυτίζει τον μυστικισμό της Ορθοδοξίας με τον βουδιστικό μυστικισμό!

Πρέπει, δηλαδή, εδώ που φθάσαμε, κάποιος να είναι ένα από τα δύο: ή οικουμενιστής και φιλο-οικουμενιστής- κρυπτο-οικουμενιστής, ή «ζηλωτής», με την αρνητική έννοια που έλαβε ο όρος, να ανήκει δηλ. σε ένα από τα δύο άκρα. Ορθόδοξοι λοιπόν, απαγορεύεται να είμαστε;…

Ποίον Άγιον Όρος θα παραδώσουμε;

Οι παλαιοί Αγιορείτες, πριν 50 χρόνια, είχαν διακόψει και το μνημόσυνο του Πατριάρχη εις ένδειξη διαμαρτυρίας, στα περισσότερα Μοναστήρια, σε όλες τις Σκήτες και όλοι σχεδόν οι κελλιώτες μοναχοί. Με αυτή τη σημερινή στάση σας, σχετικά με όλα τα ανωτέρω, μας υπενθυμίζετε το του Ευαγγελίου «διϋλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον» (Ματθ. 23,24).

Πρωτίστως, ας αναλογισθούν όλα τα ανωτέρω, οι Άγιοι Καθηγούμενοι και οι Αντιπρόσωποι των Ιερών Μονών. Αυτοί έχουν και την μεγαλύτερη απολογητική ευθύνη. Από τα χέρια τους θα ζητήσει να πάρει πίσω, η Παναγία, το Άγιον Όρος που τούς παρέδωσε, καθότι αυτοί διοικούν και αποφασίζουν ανθρωπίνως και θα λογοδοτήσουν ενώπιόν Της εν ημέρα Κρίσεως. Ποίον Άγιον Όρος θα της παραδώσουν;

Αλλά και εμείς όλοι οι Αγιορείτες έχουμε λόγον ευθύνης, αναλόγως ο καθένας από την θέση που έχει. Όλοι έχουμε λόγο και ευθύνη για θέματα Ορθόδοξου πίστεως. Η Υπεραγία Θεοτόκος, η Έφορος του Ιερού ημών Τόπου, θα ζητήσει να πάρει πίσω το «Περιβόλι Της», τον Ιερό Άθωνα, το Άγιον Όρος. Ποίον Άγιον Όρος θα της παραδώσουμε;

Παρακαλούμεν

Ύστερα από όλες αυτές τις θλιβερές διαπιστώσεις, τις οποί­ες χρόνια τώρα παρατηρούμε να εξελίσσονται και στο Άγιον Όρος, την πνευματική πατρίδα μας, και μάλιστα, μετά τις δωροδοκητικές οικονομικές επιχορηγήσεις της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι οποίες διαπιστώσεις καθημερινώς σχεδόν πληγώνουν και ματώνουν την συνείδησή μας, ως Αγιορείτες μοναχοί, με την χάρη του Χριστού και την προστασία της Κυρίας Θεοτόκου, αισθανόμεθα την ανάγκη για λόγους συνειδήσεως να εκφράσουμε και εμείς ταπεινά, σεβαστικά και ξεκάθαρα, προς όλους, τα κατωτέρω:

Δια την πορεία η οποία ακολουθείται, τις τελευταίες δεκαετίες στο Άγιον Όρος, όσον αφορά στα θέματα της μη αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, πλην κάποιων εξαιρέσεων, οφείλουμε να σας δηλώσουμε ότι:

Διαχωρίζουμε την θέση μας, δεν συμφωνούμε, ούτε συν­ευδοκούμε με αυτή την στάση στα θέματα της μη αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, κατά της παναιρέσεως του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο οποίος φέρνει την πανθρησκεία του Σατανισμού και του Αντιχρίστου, τα οποία προωθεί συνεχώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας. Διαφωνούμε ριζικά με όλους όσους ακολουθούν αυτή την στάση η την στηρίζουν με την αδιαφορία τους, την σιωπή τους και την ηθελημένη άγνοια.

Προς το Πατριαρχείον μας παρακαλούμε να αποχωρήσει από όλους τους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς οικουμενιστικούς οργανισμούς, όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο των ψευδο-εκκλησιών και το Συνέδριο των Ηγετών των Παγκόσμιων και Παραδοσιακών Θρησκειών της Αστανά και να αποκηρύξει την παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Έπειτα, να ζητήσει, δημοσίως, συγχώρεση από τούς ορθοδόξους πιστούς, τους οποίους, επί 120 χρόνια, ταλαιπωρεί και σκανδαλίζει. Λυπούμεθα διότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ακόμη δεν θεολόγησε την ιστορία, με βάση την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, για να αντιληφθεί ότι –όπως ανέφερε, στην εγκυρότερη Ερμηνεία της Αποκαλύψεως, ο Όσιος Γέροντας Αθανάσιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Στομίου Λαρίσης– ήδη από την έναρξη της προσχωρήσεώς του στον Εωσφορικό Οικουμενισμό, το 1902, επαληθεύθηκε πλήρως, η Αποκάλυψη, το 1922, με την εξόντωση η εκρίζωση από τις πατρογονικές τους εστίες των μελών των Εκκλησιών η «λυχνιών της Αποκαλύψεως». Η Ιερά Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη, προφητεύει το σβήσιμο των εκκλησιών η επισκοπών του Πατριαρχείου, στις τρεις διοικήσεις του, ήτοι της Ασίας, του Πόντου και της Θράκης, επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι επίσκοποί του δεν σεβάστηκαν την εντολή του Δοξασμένου Ιησού Χριστού προς αυτούς, δια του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Μνημόνευε ουν πόθεν εκπέπτωκας, και μετανόησον, και τα πρώτα έργα ποίησον. Ει δε μη έρχομαί σοι ταχύ, και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης» (Αποκ. 2, 5).

Επίσης, ζητούμε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να σταματήσει την υιοθέτηση της Παναίρεσης του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως εμείς και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός αντιλαμβανόμαστε ευλόγως τα πράγματα από τα γνωστά οικουμενιστικά κείμενα, λόγους, συμπροσευχές, φωτογραφίες και βίντεο.

Παρακαλούμε ωσαύτως και την Ημετέρα Ιερά Κοινότητα να σταματήσει την αμφίσημη στάση της για την Παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού (την οποία ναι μεν από την μία καταδικάζετε και διαμαρτύρεσθε κατά καιρούς με πολύ ωραία κείμενα, αλλά μένετε μόνο στα λόγια και όχι στην πράξη, είτε συμφωνείτε είτε ανέχεσθε την σχετική δράση του Οικουμενικού Πατριαρχείου).

Δια του λόγου το αληθές αναφέρουμε κάποια μόνον παραδείγματα αυτής τη αμφίσημης στάσης σας. Κατά την εορτή του αγίου Αποστόλου Ανδρέου στο Φανάρι, το 2006 δέχθηκε ο πατριάρχης τον αιρετικό πάπα με μεγάλες τιμές, ως να ήταν ο Μεσσίας – Χριστός, ψάλλοντας «ευλογημένος ο ερχόμενος», και κάνοντας δέησι, όπου τον μνημόνευσαν «Υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και πάπα Ρωμης» κ.α.· ενέργειες και λόγοι, που αποτελούν βλασφημία κατά του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού και ταυτοχρόνως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, αφού διαιωνίζουν την αμετανοησία και την πλάνη. Αμέσως μετά, το 2007, λόγω του σκανδαλισμού μας, η Ιερά Κοινότητα έγραφε :

«Το Άγιον Όρος δεν συμφωνεί με τις συμπροσευχές, τις συμμετοχές σε λατρευτικές συνάξεις, που δίνουν την εντύπωσι ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται τούς Ρωμαιοκαθολικούς ως πλήρη Εκκλησία και τον Παπα ως κανονικό επίσκοπον Ρωμης».

Εφέτος όπου επαναλείφθηκε το ίδιο «οικουμενιστικό θέατρον», προχώρησαν έτι περισσότερον και μνημόνευσαν τον πάπα εις την Θ. Λειτουργία, όπου ο Πατριάρχης εξήλθεν εκ του ιερού και έδωσε πρώτα τον λειτουργικόν ασπασμό στον Παπα- Αιρεσιάρχη, πράγμα πρωτοφανές στην εκκλησιαστική ιστορία! Η επιστολή σας, την οποίαν εστείλατε τότε, και πάλιν κατόπιν πιέσεων και του σκανδαλισμού των πιστών ήταν πιο χαλαρή και μετριοπαθής από τις προηγούμενες, με τάση μάλλον προς την σιωπή και προς τον συμβιβασμό με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Σας υπενθυμίζουμε, όμως ότι μέχρι το 1974, όταν άρχισαν να έρχονται οι αδελφότητες από τον Κόσμο, δια να επανδρώσουν τις Ιερές Μονές, όπως έχουμε αναφέρει ανωτέρω, διεξοδικώς, η Ιερά Κοινότης με έκτατη Διπλή εδήλωνε:

«Εμμένομεν εις την πιστήν τήρησιν της αποφάσεως της Εκτάκτου Διπλής Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒʹτης 13/11/1971, δια το μνημόσυνον, ήτις έλεγεν :

«Επαφίεται εις την συνείδησιν εκάστης μονής η διαμνημόνευσις του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου».

Αυτή η στάσις σας, μετά από 40 χρόνια «διακριτικής» ανοχής έναντι των οικουμενιστικών- αιρετικών ανοιγμάτων του Πατριαρχείου, Άγιοι Πατέρες, σας δηλώνουμε, ότι δεν μας αναπαύει, διότι πιστεύουμε ότι μόνον δια της διακοπής του μνημοσύνου θα σταματήσει και θα αναγκασθεί η Εκκλησία δια Συνόδου να καταδικάσει την παναίρεσι του Οικουμενισμού. Όλα τα άλλα τα κείμενα κ.λ.π. μοιάζουν, μάλλον, με χαρτοπόλεμον, όπως ελέχθη, και όχι με αγώνα εναντίον αυτής της Παναιρέσεως. Δια τούτο έχετε και τεράστια πνευματική ευθύνη ενώπιον της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Η Παναίρεση αυτή θα είχε εκλείψει, εάν το Άγιον Όρος συνέχιζε τον αγώνα της ομολογίας της Ορθοδόξου πίστεως, δια της διακοπής του μνημοσύνου του Οικουμενικού Πατριάρχη, ως Επισκόπου του Αγίου Όρους.

Εμείς, οι άσημοι και ταπεινοί Αγιορείτες μοναχοί, επιθυμού­με με την δύναμη και την χάρη του Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, να ακολουθήσουμε την ίδια στάση και πορεία, την οποίαν χάραξαν και μας παρέδωσαν οι προ ημών όσιοι Αγιορείτες Πατέρες, όπως ο άγιος οσιομάρτυς Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό Λατινοφρόνων αναιρεθέντες οσιομάρτυρες, των οποίων την μνήμην τιμούμε και εορτάζουμε. Δεν τους μιμούμεθα, όμως, δια της στάσεως που κρατούμε, περιφρονώντας τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος διακήρυξε: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος».

Επίσης, λυπούμεθα πάρα πολύ και διαμαρτυρόμεθα έναντι σε ο,τι κοσμικό και αντίθετο με την αγιορειτική παράδοση διεν­εργείται, τα τελευταία χρόνια στο Άγιον Όρος, όπως η εκκοσμίκευση, και η τουριστικοποίησή του.

Επίσης διαμαρτυρόμεθα δια την παρουσία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Μπουτάρη (οποίον κατάντημα των Θεσσαλονικέων ψηφοφόρων του για δεύτερη φορά και το δις εξαμαρτείν ουκ ανθρώπου σοφού!), ο οποίος έρχεται πρώτα χάριν «ευλογίας» στο Άγιον Όρος, στην Αλλαγή του Πρωτεπιστάτου και στη συνέχεια διενεργεί τις σοδομιτικές και θεομίσητες παρελάσεις στην Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης και όταν υποδέχεσθε με εκκλησιαστική υποδοχή και κάνετε δέηση για πολιτικά πρόσωπα, προέδρους και πρωθυπουργούς, καθ’ ήν στιγμήν γνωρίζουμε σαφώς, ότι είναι μασώνοι (άλλωστε, κανένας από αυτούς δεν το έχει διαψεύσει),και μέλη τεκτονικών στοών – πράγμα ασυμβίβαστον με την χριστιανική πίστη, αλλά και εάν ακόμη δεν είναι μασώνοι, είναι αρκετόν το ότι ως πολιτικοί έχουν ψηφίσει πληθώρα από νόμους κατά της χριστιανικής μας πίστεως, όπως, νομοποίηση των εκτρώσεων, του σοδομιτισμού, κ.α, για τα οποία ως Αγιορείτες Πατέρες έχουμε διαμαρτυρηθεί δι  ἀνοιχτῆς Επιστολής προς όλους τούς υπευθύνους φορείς, όπως και την ημετέρα Ιερά Κοινότητα, και εσείς όχι μόνον τούς υποδέχεσθε αλλά και εύχεσθε “υπέρ υγείας και μακροημερεύσεώς’’, τους. Όλα αυτά σας εκθέτουν και σας κατακρίνουν αιώνια ενώπιον της Εκκλησίας και του φρικτού βήματος του Χριστού, εν ημέρα Κρίσεως. Δεν υπάρχουν λόγια δια να εκφράσουμε την λύπη μας και την ουρανομήκη διαμαρτυρία μας! Όλα αυτά πιστεύουμε ότι θα έχουν ολέθριες συνέπειες για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου.

Οι υπεύθυνοι οφείλουν να εκφράζουν πάντα την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Τα θέματα της Πιστεως δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός! Οι άγιοι Αντιπρόσωποι ας το γνωρίζουν, ότι, όταν δεν ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας και της Ορθοδοξίας και ορθοπραξίας, τότε δεν είναι αντιπρόσωποί μας, αλλά εκφράζουν μόνο τους εαυτούς τους και όχι εμάς τούς αγιορείτες. Λυπούμεθα, που σας στεναχωρούμε, αλλά αυτή η στάση τους δεν μας αντιπροσωπεύει. Επιθυμητόν είναι όλοι μας να είμεθα ομόφρονες και ομόψυχοι, τα αυτά φρονούντες και πράττοντες, ακολουθούντες την παράκληση του Αποστόλου:

«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και τη αυτή γνώμη» (Αʹ Κορ. Αʹ 10).

Να κρατήσουμε το Άγιον Όρος, το οποίο παραλάβαμε από τούς προ ημών Αγιορείτες πατέρες, μιμούμενοι αυτών τον βίον, την πίστιν και τις αρετές. Το Άγιον Όρος, πιστεύουμε ότι έχει ως κυρία αποστολή του να παραμείνει το φως του κόσμου και να μεταλαμπαδεύει τις πανανθρώπινες αξίες, που είναι, η Ορθόδοξη πίστη και ο Ελληνορθόδοξος πολιτισμός, όπως βιώνεται εδώ και χίλια εκατόν τόσα χρόνια σε τούτον τον Ιερό Τοπο, «το Περιβόλι της Παναγίας», όπως το αποκαλεί όλη η οικουμένη.

Το Άγιον Όρος, αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της Παναγίας σε όλους τούς αιώνες, πρέπει να ζήσει, για να ζωοποιεί τον κόσμο.

Το Άγιον Όρος Κληρονομιά και Περιβόλι της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία γέννησε εν χρόνω τον αμήτορα εκ πατρός και απάτορα εκ μητρός Θεάνθρωπον Κύριον Ιησούν Χριστόν, το δεύτερο πρόσωπο της προσκυνητής Αγίας Τριάδος, τον λυτρωτή και κριτή των αγγέλων και των ανθρώπων. Αμήν.

19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 15/7/2016), Θρησκευτικά

Τό ἰδανικό τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» πού ἐρωτεύθηκε παράφορα ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσεως, ὡδήγησε χωρίς ἀμφιβολία στό λεγόμενο «βιομηχανικό θαῦμα», ἀλλά ταυτόχρονα καί στήν ὁλοκληρωτική ἐκκοσμίκευσι. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκόπηκε ἀπό τίς μεταφυσικές του ρίζες καί λησμόνησε ἐντελῶς τήν συγκεκριμένη θέσι πού ἔχει ταχθῆ γι’ αὐτόν μέσα στήν ἁρμονία τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἐγκαταλείποντας τή θέσι αὐτή, παρέσυρε καί τή λοιπή δημιουργία στή δυσαρμονία, δημιουργώντας ἔτσι προβλήματα ἐντελῶς καινούργια, γνωστά μέ τόν ὅρο «οἰκολογικά προβλήματα».

Ἡ κοινωνία μας χαρακτηρίζεται σάν ἀντι-μεταφυσική· στηρίζεται στή θεωρία πώς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά «κατασκευάση» κάθε εἴδους «εὐτυχίας», στήν ἰδεολογία τῆς «ἀποδόσεως». Πάνω σ’ αὐτό τό θεμέλιο θέλουν πολλοί καί στήν πατρίδα μας νά οἰκοδομήσουν καί τήν αὐριανή κοινωνία τῶν παιδιῶν μας, γι’ αὐτό φροντίζουν νά εἰσηγοῦνται τίς ἀνάλογες «μεταρρυθμίσεις» στήν ἑλληνική παιδεία, γιά νά δημιουργήσουν τήν κατάλληλη «ὑποδομή»!

Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο νά τόν θέση ὡς κέντρο τῆς δημιουργίας μέ σκοπό ὄχι νά καταστρέψη τήν ἁρμονία καί τήν ἰσορροπία της, ἀλλά νά τήν διατηρήση, «νά ἐργάζεται καί νά φυλάττη» τόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ (Γέν. β΄ 16). Ἀλλά καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν χωρίς «κέντρο». Βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τό πρωτότυπο τῆς πλήρους ἁρμονίας, τῆς πλήρους Τριαδικῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ἡ θέσι αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς δημιουργίας καί ἡ προσωπική του σχέσι μέ τόν Τριαδικό Θεό προσδιόριζε τήν ταυτότητά του καί τοῦ ἔδιδε τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς.

Κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει στήν ἐποχή μας ὄχι μόνο στή Δύσι, ἀλλά καί στήν πατρίδα μας: σήμερα προπαγανδίζεται μέ θρησκευτικό θά ἔλεγα φανατισμό ἡ «χειραφέτησι»· ὁ «αὐτοπροσδιορισμός» καί ἡ «αὐτοδιάθεσι» τοῦ ἀνθρώπου. Τό «ἀξιολογικό κριτήριο», πού μερικοί θέλουν νά ἐπιβάλλουν στήν ἑλληνική ἐκπαίδευσι εἶναι τό «5+7=12», ἤ ἐκεῖνο πού οἱ ἴδιοι θεωροῦν γνῶσι «ἀξιόλογη, χρήσιμη, σημαντική».

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς ὁλόκληρη ἡ κοινωνία τῆς «εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν» βασίστηκε σ’ αὐτή τή «μαθηματική ἀλήθεια». Εἶναι ἑπομένως φυσικό νά ἑρμηνευθῆ ἀνάλογα καί τό δεύτερο «κριτήριο» τῆς «σωστῆς παιδείας», σύμφωνα βέβαια μέ τήν ἄποψι τῆς αὐτόκλητων «σωτήρων» τῆς Ἑλλάδος τοῦ μέλλοντος: «ἀξιόλογη γνῶσι» καί ἑπομένως ἄξια νά εἰσαχθῆ στά σχολεῖα μας εἶναι ἐκείνη πού συντελεῖ στήν ἀνάπτυξι τῆς «κοινωνίας τῆς εὐημερίας καί τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν», «χρήσιμη» εἶναι ἐκείνη πού ὑπηρετεῖ αὐτή τήν κοινωνία καί «σημαντική» εἶναι ἐκείνη πού χαρακτηρίζεται ἔτσι ἀπό τούς «προφῆτες» μιᾶς τέτοιας κοινωνίας.

Ὅμως τό «πείραμα» αὐτό δοκιμάσθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες στή Δύσι. Τά ἀποτελέσματα ἦσαν τρομακτικά: ἀντί νά ὁδηγήση τόν σύγχρονο ἄνθρωπο στόν «αὐτοπροσδιορισμό», τόν ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τῆς προσωπικῆς του ταυτότητος· ἀντί νά φέρη τούς νέους στήν «αὐτοδιάθεσι», τούς ὡδήγησε στήν ὁλοκληρωτική ἄρνησι τῆς κοινωνίας ἤ τούς ὑπέταξε σέ ἐπιτήδειους ἀνθρώπους, πού ἔγκαιρα ἐπισήμαναν τά «κενά» τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας καί πρόσφεραν τά προϊόντα τους μέ διάφορους τίτλους καί βασική ὑπόσχεσι τό «νόημα τῆς ζωῆς»!

Ἡ Π.Σ., μιά δυτικογερμανίδα νέα, πού ἔπεσε στά δίκτυα τῆς φρικτῆς φασιστικῆς ὀργανώσεως τοῦ Σάν Μυούνγκ Μούν («ὁ κομμουνισμός εἶναι ὁ διάβολος, πρέπει νά ἐνταχθοῦμε στό στρατόπεδο τοῦ Θεοῦ - στό συνασπισμό τῆς Ἀμερικῆς – καί νά προετοιμασθοῦμε νά συντρίψουμε τόν κομμουνισμό στόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε θά ἐγκατασταθῆ στή γῆ "ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ" κάτω ἀπό ἕνα κυβερνήτη καί μέ βάσι μία ἰδεολογία, τήν ἰδεολογία τοῦ Σάν Μυούνκ Μούν»), ὁμολογεῖ σέ προσωπική της ἔκθεσι:

«Ἤδη στή διάρκεια τῶν μαθητικῶν μου χρόνων μέ ἐνοχλοῦσε ἡ ἀδικία, πού ἔβρισκε ἔκφρασι στήν ἄνιση μεταχείριση μεταξύ τῶν παιδιῶν τῶν ἐργατῶν καί τῶν παιδιῶν τῶν πλουσίων ἀνθρώπων. Ὅλο καί περισσότερο σχηματίζοντο στό σχολεῖο μας μικρές πολιτικές ὁμάδες ἀριστερᾶς κατευθύνσεως. Αὐτές οἱ ὁμάδες μέ ἐξέλεξαν πρόεδρο τῆς τάξεως. Ἰδεολογικά ζητοῦσα ὑποστήριξι στήν ἀριστερά…

Ὅμως ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων σχετικά μέ τήν ὕπαρξί τους ἐδῶ στή γῆ μέ τρόμαζε. Συνειδητοποίησα αὐτό τό πρόβλημα καί ζητοῦσα ἐναλλακτικές λύσεις. Ὡς ἐκείνη τή στιγμή μοῦ φαινόταν ὁ κομμουνισμός σάν ἡ καλλίτερη λύσι. Ὅμως ἡ πρᾶξι στίς κομμουνιστικές χῶρες μέ ἀποθάρρυνε: βία, περιορισμός τῆς προσωπικῆς γνώμης· αὐτό δέν ἦταν ἡ ἀνθρώπινη μοῖρα.

Μέσω φίλων συστήθηκα σ’ ἕνα μέλος τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐπιχείρημα ὅτι πάνω ἀπό τό σῶμα βρίσκεται τό πνεῦμα καί ἄλλες ἀπόψεις τῶν "θεϊκῶν ἀρχῶν" τοῦ Μούν ἔγινε αἰτία νά προσχωρήσω στήν κίνησι αὐτή. Ὁ σκοπός μου, δηλαδή νά βοηθήσω νά γίνη αὐτός ὁ κόσμος καλλίτερος, δέν ἄλλαξε· ἀντίθετα ἐνισχύθηκε ἀκόμη περισσότερο μέ τή διδασκαλία τῆς Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας…».

Ἡ Π.Σ. δέν εἶναι μοναδικό παράδειγμα στή Γερμανία· σέ 200.000 ὑπολογίζονται οἱ νέοι ἐκεῖνοι πού βρίσκονται στά διάφορα κοινόβια ἀδίστακτων ἀνθρώπων, πού χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί ὑπόσχονται τό «νόημα τῆς ζωῆς» στή νεολαία τῆς κοινωνίας πού βασίστηκε στή λογική τοῦ «5+7=12». Νομίζουν πώς βρῆκαν τό «σκοπό τῆς ζωῆς τους» καί πώς ἐργάζονται γιά ἕνα «καλλίτερο κόσμο», ἐνῶ στήν πραγματικότητα ὑπηρετοῦν ξένα οἰκονομικοπολιτικά συμφέροντα.

Πηγή: (Ἀναδημοσίευση ἀπό τό περιοδικό: «Παναγία ἡ Ἐλευθερώτρια», Μάρτιος 1983), Περιοδικό «διάλογος» Αύγουστος -Σεπτέμβριος 2016, τεύχος 85 Για να γίνετε συνδρομητές στο Περιοδικό "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" παρακαλούμε καλέστε στο 2106396665), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους. Γί’ αὐτὸ ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγώνα σου. Ἡ ἐλπίδα στὸ Θεὸ δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοὶ φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας καὶ παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νὰ φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί, γιὰ νὰ μὴ βάλουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας σὲ πειρασμό.

Ἐμπιστευτεῖτε στὸ Θεὸ τὸν Ἀγαθό, τὸν Ἰσχυρό, τὸν Ζῶντα, καὶ Αὐτὸς θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀνάπαυση. Μετὰ τὶς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματικὴ χαρά. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις γιὰ τὴ δική Του ἀγάπη. Μὴ λιποψυχεῖτε λοιπὸν καὶ μὴ δειλιάζετε.

Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴ θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἂν εἶναι αὐτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωϊσμοῦ. Προσέχετε τὸν ἐγωϊσμό, ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴ μορφὴ τοῦ δικαιώματος. Προσέχετε καὶ τὴν ἄκαιρη λύπη, δημιουργεῖται ὕστερ’ ἀπὸ ἕναν δίκαιο ἔλεγχο. Ἡ ὑπερβολικὴ θλίψη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. Μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ θλίψη. Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Φροντίζετε νὰ περιφρουρεῖτε στὴν καρδιά σας τὴ χαρὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπετε στὸν πονηρὸ νὰ χύνει τὸ φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, ποὺ ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σὲ κόλαση.

Πηγή: (Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς), Ορθόδοξοι Πατέρες

Ὁ Κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ κ. Ἀπόστολος Νικολαΐδης μιλᾶ στὴ Χριστιανικὴ Φοιτητικὴ Δράση σχετικὰ μὲ τὴν ἀμφισβήτηση τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου καὶ τὴν θεραπευτική της Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πάσχουν ἀπὸ δυσφορία φύλου.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

Τον «παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο - ρομπότ» είναι  αυτόν που προωθεί η αρμόδια επιτροπή, με το «σχέδιο προγραμμάτων σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευση», που κατέθεσε. Μέσα από τη «μάθηση», που θέλει  να επιβάλλει στα ελληνόπουλα, επιδιώκει να δημιουργήσει την εξέλιξη του homo sapiens.

Με το σχέδιο προγράμματος, που προωθεί η Επιτροπή για το μάθημα της ιστορίας υλοποιείται αυτό που περιγράφει ο Γάλλος καθηγητής κοινωνιολογίας και φιλόσοφος Gerard Leclerc:

« Εννοώ την παγκοσμιοποίηση που υπερβαίνει τα σύνορα φυλής, τάξης, θρησκείας, αυτής που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους... Στο μέλλον είναι δυνατή μια αληθινή παγκόσμια ιστορία, δηλαδή μια ιστορία γενική (σ.σ. κοινή για όλη την ανθρωπότητα)... Αυτή η ιστορία  θα αντιταχθεί  στις διάφορες τοπικές ιστορίες, που στηρίχθηκαν έως τις ημέρες μας επί των διάφορων πολιτισμών και είναι γραμμένες από τους εκπροσώπους καθενός από αυτούς... Μια τοπική ιστορία (εθνική, πολιτισμική) δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μνήμη ενός πολιτισμού, ενός έθνους και επομένως σε σχέση με το σύνολο της ανθρωπότητας, μιας μικρής ομάδας. Μια παγκόσμια ιστορία υποτίθεται ότι θα έχει ξεπεράσει την «τοπική» άποψη και θα κάνει την υπέρβασή της προς την συνολική ανθρωπότητα και την παγκοσμιότητα». (Gerard Leclerc “La mondialisation culturelle – Les civilisations a l’ epreuve”, Ed. PUF. Paris. 2000, p. 315-316).

Ο Γάλλος καθηγητής θεωρεί ότι η διεθνής των διανοουμένων, που προωθούν την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση,  είναι στη γραμμή της διεθνούς  των μαρξιστών διανοουμένων, που πρώτοι προώθησαν την ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση. Και επιλέγει ο Λεκλέρκ: «Ίσως είναι ο καιρός να γράψουν και να κυκλοφορήσουν (σ.σ. οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι) ένα [μανιφέστο παγκοσμιοποίησης], ένα παγκόσμιο μανιφέστο των υπέρ της παγκοσμιοποίησης διανοουμένων. Αυτό το μανιφέστο θα άρχιζε ή θα τελείωνε με μια φράση του τύπου: [Υπέρ του παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου διανοούμενοι όλων των χωρών ενωθείτε!]». (σ.σ. ο.π. σελ. 478 - Οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο).   

Στην πρόταση για την αλλαγή της ύλης στο μάθημα της Ιστορίας, που κυκλοφορήθηκε τον Μάρτιο του 2017, απορρίπτονται απολύτως όλα τα προηγούμενα προγράμματα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του 2015, επί σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν και κατηγορεί όλα τα προηγούμενα προγράμματα ότι «αναπαράγουν ανιστορικές ιδεοληψίες» υποπίπτει στο ίδιο «αμάρτημα».

Πέρα από τους ιδεολογικούς λαβυρίνθους που υποχρεώνεται να μπει ο αναγνώστης του σχεδίου, τα μέλη της Επιτροπής ξεκαθαρίζουν ποιο μελλοντικό πολίτη θέλουν να οικοδομήσουν: «Θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση» και διευκρινίζουν ότι «η ιστορική σκέψη ορίζεται από τη σύγχρονη βιβλιογραφία και είναι καρπός της δομικής συνύπαρξης έξι αλληλεπιδρώντων και αλληλοσυμπληρούμενων παραγόντων», τους οποίους περιγράφει. Αυτή η επιλεγμένη «σύγχρονη βιβλιογραφία» κυριαρχεί στα μέλη της Επιτροπής.

Στους παράγοντες περιλαμβάνεται και «η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης», την οποία έτσι εννοούν: «Η διδασκαλία της ιστορίας έχει ως κύριο στόχο να καλλιεργήσει μια πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από μισαλλοδοξία και ξενοφοβία». Πλουραλιστική κοινωνία υπάρχει, πλουραλιστική εθνική ταυτότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Η θεωρία των μελών της Επιτροπής αποκλείει, ως  ιδεολογικό αξίωμα, τον συνδυασμό της εθνικής ταυτότητας με τον σεβασμό της ετερότητας και την ανεκτικότητα.

Για να καταγράψει κανείς τις αδυναμίες του σχεδίου και τις ιδεολογικές προκαταλήψεις που εμφανίζονται σε αυτό θα χρειαζόταν πολλές σελίδες. Αναφέρονται ελάχιστα παραδείγματα για το πώς το Σχέδιο μεταχειρίζεται την Εκκλησία , βασικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, και τον Ελληνισμό, ως Έθνος.      

Στην Α΄ Γυμνασίου και στα περί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γράφει στο κεφάλαιο «Θρησκεία και πολιτισμός» τις ενότητες: « Συνέχεια και αλλαγές στην επίσημη θρησκεία. Θρησκευτικός συγκρητισμός. Η ανάδυση και η εδραίωση του χριστιανισμού. Υλικός και πνευματικός πολιτισμός. Τα όρια του εκρωμαϊσμού, οι πόλεις και η ύπαιθρος». Τί σημαίνει «ανάδυση του χριστιανισμού»; Μέσα σε μια πληθώρα πληροφοριών και περίπου 3500 λέξεων, για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στην «ανάδυση του Χριστιανισμού» αναφέρονται επτά (7) λέξεις... Επίσης στους 17 «θεματικούς φακέλους», για να  ενημερωθούν επί συγκεκριμένων θεμάτων οι μαθητές/τριες,  για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει ούτε ένας. Προφανώς για τα μέλη της Επιτροπής ήταν ένα μηδαμινό πολιτισμικό και ιστορικό παγκόσμιο γεγονός η εμφάνιση και η εξάπλωσή του...

Στο μάθημα της Ιστορίας στη Β΄ Γυμνασίου αγνοούνται οι πνευματικές – πολιτισμικές διαφορές Ανατολής και Δύσης, και υπάρχει  μονολεκτική αναφορά στην Εικονομαχία, που ταλάνισε Ανατολή και Δύση για δυο περίπου αιώνες. Επίσης αποσιωπάται η ανάπτυξη των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών στην Ανατολή, ενώ υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στη Δύση... Τα περί Βυζαντίου τίθενται από την πλευρά της Δύσης... Ουδεμία αντικειμενικότητα... Στους θεματικούς φακέλους ο ένας επιγράφεται «Άγιοι και δαίμονες στον βυζαντινό κόσμο» και μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «η προσευχή και η νηστεία εξορκίζει τα κακά πνεύματα»... Ουδεμία σχέση με το αντικείμενο οι προτείνοντες, μόνο προκατάληψη δείχνουν.

Η προτεινόμενη  Ιστορία της Γ΄ Γυμνασίου έχει καθαρά ιδεολογικό περιεχόμενο. Καλύπτει την περίοδο από τον 15ο έως τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην ύλη περιλαμβάνονται επτά κεφάλαια.  Από αυτά  στον Νέο Ελληνισμό ελάχιστα αναφέρονται, ως αποσπάσματα δύο κεφαλαίων.  Στο κεφάλαιο «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (απαρχές – αρχές 19ου αιώνα)» αναφέρονται το «παιδομάζωμα» και «οι θρησκευτικοί θεσμοί, κοινότητες και πρακτικές». Ουδέν γράφεται για τον ρόλο της Εκκλησίας στην επιβίωση του Έθνους,  ούτε για τα απελευθερωτικά κινήματα, που άρχισαν σχεδόν αμέσως μετά την Άλωση, ούτε για τους λογίους που πέρασαν στη Δύση μετά την Άλωση και συνέβαλαν στην Αναγέννηση της, ούτε για τους Νεομάρτυρες που προτίμησαν τον θάνατο από το να αλλαξοπιστήσουν. Αγνοείται η «Μείζων», κατά τον Διον. Ζακυθηνό,  περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας, όπως ήταν η, χάρη στην Εκκλησία – κλήρο και λαό – επιβίωση του Έθνους επί 400 και πλέον χρόνια. Περισσότερα γράφονται για τους Οθωμανούς...

Η Επανάσταση του 1821 περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο  του Διαφωτισμού και των Επαναστάσεων, ως ακολουθία και απόρροια των Επαναστάσεων στην Αμερική και στη Γαλλία. Στα παιδιά ουσιαστικά περνά  παραποιημένη η Ελληνική Επανάσταση. Στους θεματικούς φακέλους στην Ιστορία της Γ΄ Γυμνασίου ένας αναφέρεται σε μια «οθωμανική πόλη», στη Βέροια, επί τουρκοκρατίας. Αυτό για να σημειωθεί « η συνύπαρξη και οι σχέσεις των διαφόρων εθνοθρησκευτικών ομάδων»... Για την Ελληνική Επανάσταση υπάρχουν δύο φάκελοι. Ο πρώτος για τις πολιορκίες στην Ελληνική Επανάσταση, με δύο παραδείγματα, την Τρίπολη και το Μεσολόγγι. Στη μία νικάνε οι Έλληνες και στην άλλοι οι Τούρκοι...Ο δεύτερος αναφέρεται στις γυναίκες στην Επανάσταση. Δεν υπάρχει φάκελος για το Φανάρι, για τους άνδρες  ήρωες, για τον Σολωμό και τον «Ύμνο στην Ελευθερία», για τον Κάλβο και τις «Ωδές» του... Αντί να διδάσκεται ο μαθητής/τρια  την εθνική του Ιστορία προτείνεται να διδάσκεται ελάχιστα γι’ αυτήν και επιλεκτικά, κατά την ιδεολογική επιλογή της Επιτροπής...

Στην Α΄  Λυκείου η πρόταση της Επιτροπής είναι να καλυφθεί σε παγκόσμια έκταση η περίοδος από το 1880 έως σήμερα. Σε αυτή την ύλη και όσον αφορά στην Ελλάδα, υπάρχουν σύντομες αναφορές   στη Μεγάλη Ιδέα, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία, στην Καταστροφή, στη συμμετοχή Της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Εμφύλιο, στη Διδακτορία, στο Κυπριακό. Αυτά μέσα στις πλούσιες αναφορές στο παγκόσμιο γίγνεσθαι της ίδιας περιόδου...

Η Ελληνική Ιστορία κακοποιείται, όπως προτείνεται να καταγραφεί  στη στοιχειώδη και μέση  εκπαίδευση. Αυτό γιατί γίνεται επιλογή και προβολή των θεματικών ενοτήτων, με βάση την ιδεολογία των μελών της Επιτροπής και την επιθυμία τους να δημιουργήσουν τη νέα μορφή ανθρώπου. Συμπερασματικά η εθνική συνείδηση καταργείται, ως κάτι το ξεπερασμένο και αρνητικό. Η έννοια «Έθνος» δεν υπάρχει πουθενά σε όλη την τεράστια ύλη, όπως δεν υπάρχει η έννοια του λαού. Υπό απόλυτο διωγμό από την ύλη η Πίστη των Ελλήνων. Υπό απαξίωση οι ρίζες του λαού και οι παραδόσεις του. Υπό εξόντωση η οικογένεια. Σε κάποιο φάκελο που αναφέρονται ο παππούς και η γιαγιά καλούνται τα παιδιά να περιγράψουν τις διαφορές που έχουν με αυτούς, χωρίς να ζητείται να πουν τα θετικά από τη σχέση αυτή, για την αγάπη που τους προσφέρουν, τη σοφία τους, το παράδειγμά τους, τη συμβολή τους στη συνοχή της οικογένειας. Η Ιστορία που προτείνεται να διδαχθούν τα παιδιά είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που είχε γραφτεί από την κα Ρεπούση για την Στ΄ Δημοτικού και καταστροφική για τον Ελληνισμό.

Αν περάσει η πρόταση της Επιτροπής  σοβαρότατη θα είναι η ιστορική ευθύνη των πολιτικών του συγκυβερνώντος Κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Θα μείνουν στην Ιστορία ως οι πολιτικοί που εξελέγησαν στην Ελληνική Βουλή  ως αντιμνημονιακοί και πατριώτες και αποδείχθηκαν μνημονιακοί και ολετήρες της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας.-

Πηγή: Ακτίνες

Μήνυμα προς την ομογένεια έστειλε ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Μάλκολμ Τέρνμπουλ αναφορικά με την ανιστόρητη και προκλητική θέση του βουλευτή του Γκρεγκ Κέλι, με την οποία απαίτησε την αναγνώριση της FYROM με το «πραγματικό της όνομα, που δεν είναι άλλο από Μακεδονία»

«Λυπάμαι για την προσβολή», έγραψε ο Μάλκολμ Τέρνμπουλ σε επιστολή του προς το Αυστραλοελληνικό Συμβούλιο και ομογενείς πολιτικούς.

Επανέλαβε μάλιστα την πάγια θέση της αυστραλιανής κυβέρνησης για χρήση του ονόματος πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Με τον τρόπο αυτό ο Αυστραλός πρωθυπουργός επιχείρησε να καθησυχάσει την ομογένεια και να αμβλύνει τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε η τοποθέτηση του Γκρεγκ Κέλι.

«Λυπάμαι για την προσβολή που προκάλεσαν οι δηλώσεις αυτές προς την Ελληνική Δημοκρατία και τους Έλληνες της Αυστραλίας», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός στην επιστολή του, ενώ στη συνέχεια «αδειάζοντας» τον βουλευτή του κόμματός του, πρόσθεσε ότι η θέση της αυστραλιανής κυβέρνησης για την χρήση του ονόματος πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας παραμένει σταθερή. 

Μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός επισήμανε ότι η θέση της αυστραλιανής κυβέρνησης έχει ως έχει και θα παραμείνει ως έχει καθώς εντάσσεσαι στην ευρύτερη δέσμευση της Αυστραλίας προς τον ΟΗΕ και την πάγια τακτική ουδετερότητας που αυτός ακολουθεί στο συγκεκριμένο ζήτημα έως ότου οι κυβερνήσεις της Αθήνας και των Σκοπίων συμφωνήσουν από κοινού στο θέμα της ονομασίας της FYROM.

Εξήρε επίσης στην επιστολή του την προσφορά των Ελλήνων στην αυστραλιανή κοινωνία και οικονομία της χώρας ενώ παράλληλα αναγνωρίζει την «ευαισθησία» του ζητήματος, προτρέποντας –όπως κάνει συνήθως– τόσο την Αθήνα όσο και τα Σκόπια, να συνεχίσουν τον εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ τους, αλλά και με τον ΟΗΕ, την ΕΕ και τους εταίρους τους στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, έτσι ώστε να βρεθεί μία κοινά αποδεκτή λύση. 

Η επιστολή του πρωθυπουργού, έρχεται προς απάντηση επιστολών διαμαρτυρίας που έστειλαν ομογενειακοί φορείς και πολιτικοί ελληνικής καταγωγής, ζητώντας από τον πρωθυπουργό να ξεκαθαρίσει τη θέση της κυβέρνησης στο θέμα ονομασίας της FYROM.

Ανακούφιση στην ομογένεια

«Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με την απάντηση του πρωθυπουργού και, κυρίως, με το γεγονός ότι ο Τέρνμπουλ παίρνει αποστάσεις από τις δηλώσεις του βουλευτή Κέλι, εκφράζοντας παράλληλα τη λύπη του για την προσβολή που ο Κέλι προκάλεσε με τα σχόλιά του στην ομογένεια», σχολίασε ο συμπρόεδρος του Αυστραλοελληνικού Συμβουλίου Αυστραλίας και πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτώριας Παναγιώτης Ιασωνίδης στην ηλεκτρονική εφημερίδα neoskosmos.com.

Τι του είπε για τον Πάπα!
Το γεγονός διηγείται ο νυν Πρωτοσύγκελος Σιατίστης Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος, σε ημερίδα για την αγιασμένη μορφή του μακαριστού, γλυκύτατου και ταπεινότατου Μητροπολίτου Αντωνίου Κόμπου, στο συνεδριακό κέντρο "Διακονία" Θεσσαλονίκης, 22-5-2017 μ.Χ.

Πηγή: Νοιάζομαι

Τό ΣτΕ, στήν μέ ἀριθ. 1087/2017 ἀπόφασή του ἐναντίον τῶν πολυτέκνων γιά τη φορολογία τους, πλήν τῶν μειοψηφούντων δέν φαίνεται νά ἔχει ἐπαφή μέ τήν ἑλληνική πραγματικότητα καί τό ἠθικό αἰσθητήριο τοῦ μέσου Ἕλληνος, συγκρίνοντας πράγματα πού δέν συγκρίνονται.

Τό θέμαπού τέθηκε στό ΣτΕ ἦταν τοῦτο τό ἁπλό:

• Εἶναι σύμφωνο μέ το Σύνταγμα, τό νά φορολογεῖται τό ἴδιο μιά πολύτεκνη οἰκογένεια, μέ μία μή πολύτεκνη, ἀπό απόψεως φοροαπαλλαγῶν;
• Πιό συγκεκριμένα: Εἶναι σύμφωνο μέ τήν ἀναλογική ἰσότητα ὡς πρός τήνφοροδοτικἠ ἱκανότητα τῶν πολιτῶν, τό νά μή διαβαθμίζεται ἡ φοροαπαλλαγή στόν φόρο εἰσοδήματος,ἀναλόγως πρός τόν ἀριθμό τῶν τέκνωνἑκάστου φορολογουμένου ἤ ἑκάστου ἀνδρογύνου φορολογουμένων, καί δή νά μηδενίζεται κάθε τέτοια διαφοροποίηση μέ κατάργηση τῆς (ὑπαρχούσης μάλιστα) φοροαπαλλαγῆς;
• Καί περαιτέρω: εἶναι ἐπιτρεπτό στόν νομοθέτη, νά ἀντικαθίσταται ἡ γενική φοροαπαλλαγή τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν ἀναλόγως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τέκνων, μέ ἐπιδόματα ἐπιλεκτικῶς ἀπονεμόμενα σέ ὁρισμένες μόνον κατηγορίες αὐτῶν;
• Καί δή χωρίς σχετική μελέτη γιάτήν προκύπτουσα σχετική οίκονομική ἐπιβάρυνση πολυτέκνων οἰκογενειῶν, κατά συγκεκριμένες κατηγορίες αὐτῶν,που ἐνδέχεται νά θέση σέ κίνδυνο τήνδιαβίωσή τους ὡς πρός τά στοιχειώδη;
• Ἀπό τήν ἐξαφάνιση ἤ μείωση στίς στοιχειωδῶς ἀναγκαῖες φοροαπαλλαγές τῶν πολυτέκνων θά ἐξυπηρετηθῆ τό δημόσιο χρέος;

Ὕστερα, μετά ἀπό τό ΟΧΙ στό Δημοψήφισμα τῆς 5ης Ιουλίου 2015, ἡ ἀναγωγή σέ Μνημόνια προς δικαιολόγηση οἰουδήποτε μέτρου, περιοριστικοῦ στοιχειωδῶν δικαιωμάτων, εἴτε θεσμοθετουμένου εἴτε ἐφαρμοζομένου ἐφ' ἑξῆς, εἶναι νομικῶς καί συνταγματικῶς ἀπαράδεκτη. (Ἄλλο τό ὅτι δύναται νά γίνῃ λόγος γιά μνημόνια σέὅ,τι δέν κάλυπτε τό δημοψήφισμα, ὅπως δημοσιονομικές περικοπές σέ κρατικές δαπάνες, σέ ἀμοιβές ὑψηλόμισθων κ.ο.κ.).

Λογικές ἀκροβασίες βλέπει κανείς στό κείμενο ἀνάγλυφα.Τό ΣτΕ ἔγραψε ὄχι σχετικές μέ τό κύριοθέμα σκέψεις καί συγκρίσεις, ὡςπρός τάτιθέμενα νομικῶς θέματα. Δέν ἔκανε ἕνα ἁπλό λάθος … ἀλλά τό χειρότερο, ἀποδέχεται τήν καθοδήγηση τῶν Δικαστῶν ἀπό «νομοθετικά» κείμενα πού δέν προέρχονται ἀπό τόν Ἕλληνα νομοθέτη (Μνημόνια ἐπιβαλόμενα ἕξωθεν) καί ἐπηρεάζει ἔμμεσα καί τή στάση τῶν κατωτέρων Δικαστηρίων.(Στο κείμενο πού μέχρι στιγμῆς δημοσιεύθηκε δέν περιέχεται ἡ γνώμη τῆς μειοψηφίας).

Ὑπάρχει ὅμως συνεπής στάση τῶν δικαστῶν μεταξύ τῆς συνειδήσεώς τους καί τῆς ὑποθέσεως πού καλοῦνται νά ἐξετάσουν; Κατ΄ ἀρχήν τό ΣτΕ στό παρελθόν ἐπεσήμανε τίς συνέπειες τοῦ δημογραφικού καί ἐξῆρε τήν ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας γιά τήν στήριξη τῶν Πολυτέκνων.

Διαβάστε γιά παράδειγμα:

• Τι διακήρυξαν γιά τά ὅρια τῆς φτώχειας οἱ κ.κ. Δικαστές μέ τίς Ἑνώσεις τους, και βγάλτε συμπέρασμα ἄν συμβαδίζουν τά λόγια μέ τά «έργα» του ΣτΕ: Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει ξεπεράσει τα όρια της αυτοθυσίας προς τον σκοπό της οικονομικής διάσωσης της χώρας
• Επίσης το ΣτΕ για τις απεργίες των Καθηγητών έκρινε ότι οι μαθητές υφίστανται μεγάλο «ψυχικό στρές» και πρέπει να ακυρωθεί η απεργία των εκπ/κών εν όψει πανελληνίων εξετάσεων και να επιταχθούν. Έχει δίκαιο και ορθή είναι η ευαισθησία του. Ποιος δικαστής όμως θα μας απαντήσει : πόσο σκληρότερο ψυχικό στρές τα τέκνα πολυτέκνων υφίστανται κάθε μέρα επί 6 χρόνια από την συνεχή οικονομική -κοινωνική -εργασιακή κλπ ακαταστασία των γονιών τους ;

Μήπως τό Δημογραφικό, ὁ ἔσχατος κίνδυνος καταστροφῆς τῆς Χώρας, εἶναι σενάριο συνομωσιολογίας ; Ὄχι! ἐπεσήμαναν τίς τραγικές συνέπειες τοῦ δημογραφικού, μεταξύ άλλων :

• ἡ ΕΛΣΤΑΤ,
• ἡ μοναδική στά χρονικά Διακομματική Ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς τοῦ 1993
• ἡ Ὁλομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων στις 4.2.2017
• Ὁ ΠτΔ κατά τόν ἐτήσιο ἑορτασμό τῶν Πολυτέκνων
• Αὐτοί δέν γνωρίζουν;

Το συμπέρασμα είναι ότι χωρίς ἠθικό ἀνάστημα καί διάθεση θυσίας, πού τά παίρνει κάποιος ἀπό τήν πίστη στό Θεό, ἡ κατά συνείδησιν κρίσις μπλοκάρεται ἀπό τήν περίπλοκη θέση τῶν ζητημάτων σέ συνθῆκες δυναμικῆς ὁμάδος. Καίδέν ἀτονεῖ ἡ συνείδησις, ὑπάρχει… ἡ καρδιά διαμαρτύρεται, ἀλλά κομπλάρει ἡ διατύπωσις λογικῶς πειστικῶν ἀντιρρήσεων πρός τήν ὁμάδα, πέφτει τό σθένος. Καί ὕστερα ἀπό τήν ὑφαρπαγεῖσα ψῆφο ("του"), αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος κολοβωμένος...

Περιμένουμε ἀπό τη Δικαιοσύνη νά ἐπανορθώση τό λάθος της . Ἐλπίζουμε ὅτι ἡ ἀπαίτησή μας αὐτή δέν συνιστᾶ ἀφέλεια… διότι πάντα ὑπάρχουν εὐσυνείδητοι Δικαστές τοῦ καθήκοντος καί τῆς εὐθύνης.

Παράρτημα:

ΟλΣτΕ αρ. 1087/2017  Φορολογία Πολυτέκνων  - Γνώμη μειοψηφίας Δικαστηρίου υπέρ των Πολυτέκνων 

16. Επειδή, μειοψήφησαν οι Σύμβουλοι Γ. Παπαγεωργίου, Δ. Αλεξανδρής και Β. Ραφτοπούλου, οι οποίοι ως προς τα εκτεθέντα ζητήματα υποστήριξαν την εξής γνώμη, με την οποία συντάχθηκε και η Πάρεδρος Κ. Μαρίνου: Με την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος καθιερώνεται ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου, ειδικότερα δε, η διασφάλιση ενός επιπέδου αξιοπρεπούς διαβιώσεως του ατόμου, το οποίο (επίπεδο αξιοπρεπούς διαβιώσεως) δεν επιτρέπεται, εν όψει και του άρθρου 4 παρ. 5 του Συντάγματος, να πλήσσεται με την επιβολή φόρων και άλλων οικονομικών βαρών, η οποία, κατά την τελευταία αυτή διάταξη, επιτρέπεται «ανάλογα με τις δυνάμεις» κάθε φορολογούμενου, δηλαδή μόνο εάν και στον βαθμό που υφίσταται φοροδοτική ικανότητα.

Η φοροδοτική, δηλαδή, ικανότητα συνίσταται –όπως και η ίδια η λεκτική διατύπωση του όρου φανερώνει στη δυνατότητα του συγκεκριμένου προσώπου να καταβάλει τον φόρο, χωρίς να θίγεται το ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς, εν όψει του άρθρου 2 παρ.1 του Συντάγματος, διαβιώσεώς του, προσδιορίζεται δε βάσει κριτηρίων αντικειμενικών, αναγομένων στο εισόδημα ή στην περιουσία, και υποκειμενικών, αναγομένων κυρίως στην προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική κατάσταση, υγεία και ηλικία του συγκεκριμένου φορολογουμένου. Πρέπει, επομένως, κατά την έννοια των ανωτέρω συνταγματικών διατάξεων, να καταλείπεται αφορολόγητο το ποσό εισοδήματος που αντιστοιχεί στις δαπάνες, στις οποίες έχει πράγματι υποβληθεί ο συγκεκριμένος φορολογούμενος για την κάλυψη των, βάσει των ως άνω κριτηρίων, αναγκών αξιοπρεπούς διαβιώσεως του ιδίου και της οικογενείας του (εν όψει και του άρθρου 21 παρ. 1 του Συντάγματος) [βλ. και Πρακτικά Επιτροπών της Βουλής επί του Συντάγματος, συνεδρίαση 28.1.1975, Εισηγητής Πλειοψηφίας Σ. Στεφανόπουλος, σελ. 396 επίσης BverfGe 82,60]. Ο νόμος πρέπει, συνεπώς, κατά τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις, να προβλέπει την δυνατότητα εξευρέσεως της πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας κάθε συγκεκριμένου φορολογουμένου, η οποία διασφαλίζεται, κατ' αρχήν, με την θέσπιση αφορολογήτου ορίου εισοδήματος (η οποία, σε αντίθεση με άλλες φορολογικές απαλλαγές που θεσπίζονται για οικονομικές, κοινωνικές ή άλλες σκοπιμότητες, υπηρετεί, όπως εξετέθη, την, κατά το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, υποχρέωση της Πολιτείας για την διασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβιώσεως του ατόμου). Το τεκμήριο ύπαρξης φοροδοτικής ικανότητας που τυχόν καθιερώνει ο νόμος με την πρόβλεψη αφορολογήτου ορίου πρέπει, για να πληροί τις απαιτήσεις των άρθρων 2 παρ. 1 και 4 παρ. 5 του Συντάγματος, να είναι μαχητό· δηλαδή, αν με το νόμο έχει θεσπισθεί συγκεκριμένο ποσό ως αφορολόγητο όριο εισοδήματος, το ποσό αυτό, αναγκαίως, κατά τεκμήριον μόνον στοιχεί στην έλλειψη φοροδοτικής ικανότητος του συγκεκριμένου φορολογουμένου και, ως εκ τούτου, πρέπει να επιτρέπεται η ανταπόδειξη. Σε περίπτωση δε που δεν έχει θεσπισθεί τέτοιο αφορολόγητο όριο, πρέπει να παρέχεται στον συγκεκριμένο φορολογούμενο η δυνατότητα να αποδείξει ενώπιον της φορολογικής αρχής ή, πάντως, κατά το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου, ότι συγκεκριμένο τμήμα του εισοδήματός του, που αναλώθηκε για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών για την αξιοπρεπή διαβίωση του ιδίου και της οικογένειάς του, δεν πρέπει να φορολογηθεί. Τα προεκτεθέντα ισχύουν ιδιαιτέρως, εν όψει της παρ. 1 του άρθρου 21 του Συντάγματος, για τους έγγαμους φορολογουμένους με παιδιά ή όχι, κατά μείζονα δε λόγον, εν όψει της παρ. 2 του εν λόγω άρθρου, για τους πολύτεκνους φορολογουμένους, οι οποίοι «έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος» (η οποία μπορεί να συνίσταται τόσο σε ποικίλες κοινωνικές παροχές οικονομικού περιεχομένου όσο και σε ειδικές ρυθμίσεις αναγόμενες σε πλείστους τομείς, όπως είναι η εκπαίδευση, η απασχόληση, η στράτευση κ.ά.). Η υποχρέωση, κατ' αρχήν, της Πολιτείας για θέσπιση αφορολογήτου ορίου εισοδήματος, ως μαχητού τεκμηρίου φοροδοτικής ικανότητας, και για παροχή σχετικής δυνατότητος ανταποδείξεως του φορολογουμένου, εν πάση δε περιπτώσει -αν δηλαδή δεν θεσπίζεται αφορολόγητο όριο εισοδήματος- η υποχρέωση του νομοθέτη να αναγνωρίσει το, απορρέον ευθέως εκ των άρθρων 2 παρ. 1 και 4 παρ. 5 του Συντάγματος, δικαίωμα του φορολογουμένου να αποδείξει ότι συγκεκριμένο τμήμα του εισοδήματός του αναλώθηκε για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών αξιοπρεπούς διαβιώσεως του ιδίου και της οικογενείας του δεν αναιρούνται ούτε αντισταθμίζονται, προκειμένου περί πολυτέκνων φορολογουμένων, από την πρόβλεψη στο νόμο «της παροχής εκπτώσεως επί του αναλογούντος φόρου ή της παροχής ειδικών επιδομάτων, απαλλασομένων ενδεχομένως του φόρου, για την αντιμετώπιση των αυξημένων οικογενειακών δαπανών», όπως δέχεται η πλειοψηφούσα γνώμη. Διότι, στην προκειμένη ειδικώς περίπτωση, α) η ισχύουσα διάταξη του άρθρου1 του ν. 4110/2013, η οποία -μη αναφερομένη ειδικώς στους πολυτέκνους- δεν προέβλεψε αφορολόγητο όριο εισοδήματος αλλά μείωση φόρου υπό την προϋπόθεση πραγματοποιήσεως από τον φορολογούμενο δαπανών αποδεικνυομένων από νόμιμα φορολογικά παραστατικά στοιχεία, όρισε ρητώς ότι το ποσόν των προσκομιζομένων αποδείξεων δαπανών «ορίζεται σε ποσοστό 25% του δηλουμένου και φορολογουμένου εισοδήματος», περιόρισε δηλαδή το ύψος των αναγνωριζομένων για τη μείωση του φόρου δαπανών στο ως άνω ποσοστό, το οποίο είναι άδηλον αν καλύπτει το σύνολο των δαπανών στις οποίες πράγματι υπεβλήθη ο συγκεκριμένος φορολογούμενος για την αξιοπρεπή διαβίωση του ιδίου και της οικογενείας του, και β) το «σύστημα ρυθμίσεως της κρατικής μέριμνας των πολυτέκνων», το οποίο, κατά την πλειοψηφούσα γνώμη, συνθέτουν, αφ' ενός, το «ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων» (κατά το άρθρο πρώτο παρ. ΙΑ υποπαρ. ΙΑ. 2 του ν. 4093/2012, όπως το τελευταίο εδάφιο της διατάξεως αυτής αντικαταστάθηκε τελικώς με το άρθρο 38 παρ. 8 περ. β΄ του ν. 4114/2013) και, αφ' ετέρου, το «ειδικό επίδομα τριτέκνων και πολυτέκνων» (κατά το άρθρο 40 του ν. 4141/2013), δεν διασφαλίζει ότι τα εν λόγω αφορολόγητα επιδόματα υπερκαλύπτουν το ύψος των δαπανών στις οποίες πράγματι υπεβλήθη ο συγκεκριμένος φορολογούμενος για την αξιοπρεπή διαβίωση του ιδίου και της πολυμελούς οικογενείας του. Πέραν, όμως, όλων των ανωτέρω, ακόμη και αν για τον προσδιορισμό της φοροδοτικής ικανότητος του συγκεκριμένου φορολογούμενου ελαμβάνοντο υπ' όψιν οι δαπάνες που υπολογίζονται για την ως άνω μείωση του φόρου ή τα προμνησθέντα αφορολόγητα επιδόματα, η μη παροχή της δυνατότητος στον συγκεκριμένο να ανταποδείξει (σε περίπτωση θεσπίσεως αφορολογήτου ορίου) ή να αποδείξει (σε περίπτωση μη θεσπίσεως αφορολογήτου ορίου) ενώπιον της φορολογικής αρχής ή των αρμοδίων δικαστηρίων το συγκεκριμένο τμήμα του εισοδήματός του που πράγματι δαπανήθηκε για τις ανάγκες αξιοπρεπούς διαβιώσεως του ιδίου και της οικογενείας του και, ως εκ τούτου, απαλλάσσεται του φόρου, συνιστά αυτοτελώς παραβίαση των άρθρων 2 παρ. 1, 4 παρ. 5 και 20 παρ. 1 του Συντάγματος, το ειδικότερο δε ζήτημα αυτό, προβάλλεται με την κρινόμενη προσφυγή.

Πηγή: Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος

Εδώ και δεκαετίες, απο την επομένη κιόλας της Μικρασιατικής Καταστροφής, γίνεται πολύς λόγος για την ελληνο-τουρκική φιλία. Εχεί γίνει σημαία πασιφιστών, διεθνιστών, επιχειρηματιών, κάθε επιπέδου και κάθε πολιτικής απόχρωσης. Οι θιασώτες της έχουν τονίσει κάθε είδους "κοινά σημεία" Ελλήνων και των Τούρκων. Από το ιμάμ μπαϊλντί τα μπουζούκια και το ταμάμ, μέχρι την κοινή γεωλογική μοίρα των δύο λαών, λόγω σεισμών.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο πρώτος διδάξας, ο οποίος έτεινε χείρα φιλίας προς τους Τούρκους, λίγο μετά τη Μικρασία, φτάνοντας έως του σημείου να προτείνει στη σουηδική ακαδημία τον Μουσταφά Κεμάλ για το Νόμπελ Ειρήνης! Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, λόγω της κοινής εισόδου στο ΝΑΤΟ, όχι μόνο έκαναν τα στραβά μάτια στις τουρκικές θηριωδίες, όπως των Σεπτεμβριανών του 1955, αλλά σε μία κίνηση μεγάλης αβρότητας -κάποιοι θα το έλεγαν αλλιώς -, έβαλαν απο την πίσω πόρτα την Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο με τις συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, αφού υπέκυψε στις τουρκικές αιτιάσεις για τη Μεραρχία στην Κύπρο, με μία υπερφίαλη προσέγγιση, έκανε -άκουσον άκουσον - λόγο γιά ελληνο-τουρκική ομοσπονδία! Για τον διάδοχό του φυσικά, περιττό να πούμε το οτιδήποτε.

Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, όλων των ειδών και κατευθύνσεων, παρά τις αυξανόμενες και παντοειδείς προκλήσεις της "γείτονος", στο όνομα της υλικής ευμάρειας και της "ανάπτυξης" που δεν έπρεπε να διαταραχθούν, ενώ έβρεχε προσποιούνταν το πτυελοδοχείο. Η μόνιμη επωδός του Υπουργείου Εξωτερικών και των κομμάτων μετά απο μία νέα προκλητική ενέργεια, ήταν σταθερή: "Τέτοιες ενέργειες δεν βοηθούν στην ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας". Αλήθεια, πόσες φορές το χουμε ακούσει αυτό το τραγουδάκι, το οποίο λες και είναι βγαλμένο απο τα πιο βαθιά '60 και τα κοινόβια των χίππηδων;

Αυτή η αφελέστατη προσέγγιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων έχει περάσει και σε χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Πόσα συνέδρια "ελληνοτουρκικής επιχειρηματικότητας" έχουν γίνει; Πόσες φορές έχουμε ακούσει στον περίγυρο μας το σλόγκαν που θα έκανε τον Μάρξ υπερήφανο "έλα μωρε, οι λαοί είμαστε ίδιοι, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε";

Όμως, όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε ως έθνος, η ιστορία δεν ξεγράφεται. Η σύμπηξη μίας ήρεμης σχέσεως γειτονίας - για φιλία ούτε λόγος, άλλωστε «εις την διεθνή πολιτικήν δεν υπάρχουν διαρκείς αντιπαλότητες ούτε και διαρκείς φιλίες, υπάρχουν αποκλειστικώς και μόνον διαρκή συμφέροντα» κατά το ρηθέν υπό του Sir Henry John Temple, 3ου Υποκόμητος του Palmerston (1784 – 1865) - απαιτεί στοιχειώδη αλληλοσεβασμό με τον διπλανό. Και ο εξ ανατολών γείτων κείται μακράν όλων αυτών. Για να μιλήσει κανείς για σχέση γειτονίας με την Τουρκία, απαιτούνται τα εξής αυτονόητα:

• Πλήρης επίσημη αναγνώριση των διαπραχθεισών, απο την Τουρκία ή την Οθωμανική Αυτοκρατορία, γενοκτονιών εις βάρος των Ελλήνων, ήτοι Μικρασιατών, Ποντίων και Ανατολικοθρακιωτών, που θα συνοδεύεται απο έκφραση συγγνώμης και ανέγερση μνημείων στους τόπους τέλεσης.

• Πλήρης απόσυρση του τουρκικού στρατού κατοχής απο την Κύπρο, βάσει των ψηφισμάτων του ΟΗΕ.

• Παράδοση στις ελληνικές και κυπριακές αρχές των αγνοουμένων της εισβολής του '74, είτε τυχόν επιζώντων, είτε καταδεικνύοντας τα σημεία εκτέλεσης και ταφής τους.

• Αναγνώριση των σφαγών, βιασμών, λεηλασιών που έλαβαν χώρα το 1955 στην Κωνσταντινούπολη, το '63, '67 και '74 στην Κύπρο.

• Πλήρης αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

• Αποκύρηξη του ψευδοκράτους, επαναφορά της πληθυσμιακής αναλογίας του νησιού στα επίπεδα του 1974 με την αποχώρηση των εποίκων, αποκατάσταση των εκτοπισμένων, των περιουσιών τους και των λατρευτικών τους χώρων, αφαίρεση της σημαίας απο τον Πενταδάκτυλο και είσοδος σε συνομιλίες για την επανένταξη των τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία, με δεδομένη την αρχή της αναλογικότητας, την παύση του καθεστώτος εγγυήσεων, αλλά και των θυλάκων, με αποχώρηση κάθε ξένης δύναμης απο το νησί.

• Σύλληψη και δίκη των δολοφόνων των Ισαάκ και Σολωμού.

• Αφαίρεση του επιδοθέντος παρασήμου, σύλληψη και δίκη του δολοφόνου του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη.

• Επανόρθωση των εκτοπισμένων Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου, βάσει της συνθήκης της Λωζάννης.

• Άρση του casus belli εναντίον της Ελλάδας.

• Παύση κάθε αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

• Διακοπή αεροπορικών και ναυτικών παραβιάσεων στο ελληνικό FIR και τα εθνικά χωρικά ύδατα.

• Διακοπή εκδόσεως παρανόμων NAVTEX στο Αιγαίο Πέλαγος.

• Δέσμευση πλήρους τήρησης της συνθήκης της Λωζάννης.

• Αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως θρησκευτικής και μόνο.

• Διακοπή κάθε ανθελληνικής και υποσκαπτικής ενέργειας απο το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής.

• Αναγνώριση της οικουμενικότητας του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των πλήρων δικαιωμάτων, ανθρώπινων, πολιτικών και θρησκευτικών, αυτού και των Ελλήνων Ορθοδόξων ως πολιτών της Τουρκίας.

• Προστασία της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, βάσει της συνθήκης της Λωζάννης.

• Άνοιγμα της θεολογικής σχολής της Χάλκης και αποσύνδεση της εκλογής του Πατριάρχου απο την τουρκική υπηκοότητα.

• Απελευθέρωση χρήσης των λατρευτικών χώρων που βρίσκονται στην Τουρκία για τον σκοπό που κατασκευάστηκαν, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

• Απόδοση όλων των ελληνικών ορθόδοξων ναών, μοναστηριών και προσκυνηματικών χώρων της τουρκικής επικράτειας στο Πατριαρχείο Κωνσταντίνουπόλεως, όπως και τα αντίστοιχα σε αυτό της Αντιοχείας, με δικαίωμα ελεύθερης χρήσης.

• Αναγνώριση των δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου για ανακήρυξη, οριοθέτηση και οικονομική εκμετάλλευση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών τους, με ταυτόχρονη παύση κάθε προκλητικής ενέργειας σε αυτές, βάσει πάντα του διεθνούς δικαίου.

• Οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα και την Κύπρο, βάσει του διεθνούς δικαίου και της αρχής της μέσης γραμμής, αναγνωρίζοντας φυσικά την επήρεια του νησιωτικού συμπλέγματος Καστελλορίζου.

Σαν πολλά προβλήματα δεν μας έχουν δημιουργήσει κάποιοι που τους αποκαλούμε "φίλους";

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Δέν πρόλαβε νά τελειώσει ἡ νέα μεγαλειώδης ἐκδήλωση στό Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης, πού συνδιοργάνωσαν τήν Κυριακή 7 Μαΐου 2017 ἡ Ἱερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς πόλεως καί ἡ Πανελλήνιος ῞Ενωσις Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), καί τήν ἄλλη μέρα ὁ πρωθυπουργός ἐξετόξευσε μιά ρουκέτα: Θά καθιερώσουμε, εἶπε, 14ετῆ ὑποχρεωτική ἐκπαίδευση καί θά γενικευθεῖ ὁ θεσμός τοῦ «ὁλοήμερου σχολείου».

Τό συνέδριο στό Βελλίδειο, μέ θέμα «Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία ἤ ἄθεα γράμματα;», ἦρθε, ὅπως φάνηκε, στήν κατάλληλη ὥρα. Διεκήρυξε τήν πανθομολογούμενη ἀλήθεια ὅτι ἡ Παιδεία στήν πατρίδα μας νοσεῖ βαρύτατα. Συμπτώματα τῆς βαρειᾶς ἀρρώστειας της εἶναι ὁ ἐκβαρβαρισμός τῆς γλώσσας, ἡ διδασκαλία τῆς Ἱστορίας ἀλλοιωμένη, ἡ μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακή σαλάτα καί ἡ ἐπιχειρούμενη ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καί ὀντολογίας μέσῳ τῆς διαφήμισης τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Αὐτά ὅλα δέν συνέβησαν τυχαῖα. Ἐργάσθηκαν καί ἐργάζονται συστηματικά ντόπιοι καί ξένοι γιά νά τά πετύχουν. Ὅσα ἀκούστηκαν στό Βελλίδειο, ἰδιαίτερα ἀπό τήν καθηγήτρια κ. Μαρία Μαντουβάλου, πραγματική πνευματική Μπουμπουλίνα, πρέπει νά μᾶς ξυπνήσουν. Ἀνάγκη νά ἀντισταθοῦμε καί νά ἀντιδράσουμε. Ἐκτός ἀπό τό ὅπλο τῆς προσευχῆς καλούμεθα νά διεκδικήσουμε ἀποφασιστικά καί ὅλα ὅσα ἐπιτάσσει ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας καί κατοχυρώνει τό Σύνταγμα γιά τόν ἑλληνικό καί ὀρθόδοξο χαρακτῆρα τῆς παρεχόμενης ἀγωγῆς στά παιδιά μας, ὥστε νά περισώσουμε ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο στόν χῶρο τῆς Παιδείας καί νά ἀρχίσουμε νά κτίζουμε ὅσα ἔχουν γκρεμίσει οἱ ἐπικίνδυνοι ἀποδομητές κάθε ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς ἀξίας. Τό ὑπουργεῖο Ἀντεθνικῆς Παιδείας δέν εἶναι ἀνίκανο, ὅπως συνήθως λέμε γιά τήν κρατική μηχανή. Εἶναι πολύ ἀποτελεσματικό καί ἱκανό στήν κατεδάφιση. Γλῶσσα, Ἱστορία, Πίστη στόν Χριστό καί Φιλοπατρία εἶναι πράγματα πού κυριολεκτικά μισοῦν ἡ ἀντίχριστη Νέα Τάξη Πραγμάτων καί οἱ ἐντολοδόχοι της. Μέ αὐτά τά δεδομένα καί ἄλλα πολλά, πού θά διαβάσετε στό Ψήφισμα τῆς Ἡμερίδος στό Βελλίδειο καί κυρίως στή θαρραλέα καί ἀφυπνιστική εἰσήγηση τῆς καθηγήτριας κ. Μαρίας Μαντουβάλου (δημοσιεύονται στήν Παρακαταθήκη, πού κρατᾶτε στά χέρια σας), τό σημερινό σχολεῖο ἀναδεικνύεται ὡς τό κύριο ἐργαλεῖο γιά τήν πνευματική γενοκτονία τῶν παιδιῶν, πού εἶναι τό αὔριο τοῦ τόπου μας.

Καί γιά νά εἶναι σίγουροι ὅτι κανείς δέν θά γλυτώσει ἀπό τή γενοκτονία, θέλουν τώρα νά ἀρχίσουν τό καταστροφικό τους ἔργο δύο χρόνια νωρίτερα.

Νά ἁρπάξουν τά παιδιά ἤδη ἀπό τεσσάρων ἐτῶν καί νά τούς διδάξουν ὅ,τι νοσηρό καί διεστραμμένο ἔρχεται ὡς ντιρεκτίβα ἀπό τό τυμπανιαῖο πνευματικό πτῶμα, πού λέγεται σήμερα Εὐρώπη!

Γιά τήν ἐπιτυχῆ ἔκβαση τοῦ δολίου σχεδίου τους ποντάρουν στό ὅτι μιά μερίδα γονέων θά θεωρήσει «ἀνακούφιση» τό ὁλοήμερο σχολεῖο καί τήν ἐκπαίδευση ἀπό τεσσάρων ἐτῶν. Οἱ γονεῖς αὐτοί θά ἔχουν περισσότερο χρόνο γιά τόν ἑαυτό τους, γιά δουλειά καί διασκέδαση. Δέν θά ἔχουν τό «βάρος» τῶν παιδιῶν!

Ἡ Ἐκκλησία, οἱ ἐκπαιδευτικοί καί κυρίως οἱ γονεῖς, πού ἀγαποῦν τά παιδιά τους, ἄς ξυπνήσουν. Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν εἶναι πρωτίστως δικαίωμα καί καθῆκον τῶν γονέων. Ἡ ἀπαίτηση τοῦ κράτους νά ἀναλάβει τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν, ἤδη ἀπό τά γενοφάσκια τους, εἶναι χαρακτηριστικό ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων. Αὐτά προσπάθησε νά κάνει ὁ κομμουνισμός καί ὁ ναζισμός. Προσπάθησαν νά ἀφιονίσουν τά παιδιά ἤδη ἀπό τήν κούνια τους.

Ἡ κυβερνῶσα «γιά πρώτη φορά ἀριστερά» ἄς ἀφήσει ἥσυχα τά παιδάκια τοῦ κόσμου ἀπό 4 ἕως 6 ἐτῶν. Φθάνει ὁ ἐκμαυλισμός πού ὑφίστανται ἀπό τήν τηλεόραση.

«Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γονεῖς, ἱερεῖς, διδάσκαλοι καί παιδαγωγοί! Μᾶς κλέβουν τά παιδιά μας μέ νέο παιδομάζωμα, γιά νά τά κάνουν νέους γενίτσαρους!

Πηγή: Περιοδικό “Παρακαταθήκη” τεύχος 113 (Μάρτιος - Απρίλιος 2017)

Αυτοί χαρακτηρίζονται «αναρχικοί», «μπαχαλάκηδες» ή απλώς «κουκουλοφόροι». Μάλιστα! Τότε ποιοι είναι οι «φασίστες»; Ποιος είναι ο «φασισμός» και πώς ορίζεται; Από ποιες συμπεριφορές και ποια νοοτροπία; Ποια είναι αυτή η ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία, που δεν έχει την πυγμή να επιβάλει την νομιμότητα και την τάξη; Τι θα πει αναρχικός; Κατά την εννοιολογική ανάλυση των δυο λέξεων «αναρχία» και «φασισμός», ποια έχει την μείζονα αντιδημοκρατική βαρύτητα;

Από τον τρόπο που πλασάρονται στα μέσα ενημερώσεων, αλλά και από την κρατούσα πολιτική νομενκλατούρα, εμείς τουλάχιστον, που έχουμε κάποια ηλικία, ξέρουμε πολύ καλά, πως γι` αυτούς, ο χειρότερος αναρχικός είναι ένας άγγελος μπροστά στον καλύτερο φασίστα!

Μήπως εξυπηρετεί αυτή η απάνθρωπη φασιστική συμπεριφορά την τρέχουσα κατάσταση και δεν το γνωρίζουμε; Βαφτίζουμε με υποκρισία φασίστες όποιους εμείς θέλουμε, για να τους βγάλουμε από τη μέση, καθώς εμποδίζουν τα βρώμικα σχέδιά μας. Βάζουμε την εύκολη ταμπέλα, που δυστυχώς «πιάνει» ακόμη και τους βαφτίζουμε ακραίους φασίστες. Και τους βάζουμε στο περιθώριο. Ενώ, αυτοί, οι χαριέντως αποκαλούμενοι «μπαχαλάκηδες», δεν είναι και τίποτα. Είναι απλώς μια διασκεδαστική παρένθεση στην μονότονη καθημερινότητά μας!!! Θα τρελαθούμε! Αν δεν τρελαθήκαμε ακόμη όλοι μας!

Η υποκρισία, συνοδευόμενη από την αναισχυντία, σε όλο το μεγαλείο της!!!

Στο έλεος των κουκουλοφόρων η περιοχή των Εξαρχείων

Στο έλεος των «μπαχαλάκηδων» βρίσκονται τα Εξάρχεια, με τις επιθέσεις των κουκουλοφόρων στην περιοχή να γίνονται πλέον μέρα παρά μέρα και να είναι σχεδόν διπλάσιες σε σχέση με πέρυσι.

Σύμφωνα με στοιχεία από την ΕΛ.ΑΣ., κατά το πρώτο τετράμηνο του 2017 έχουν καταγραφεί 59 επιθέσεις, δηλαδή κατά μέσο όρο 15 επιθέσεις το μήνα. Πέρυσι, καθόλη τη διάρκεια του 2016, είχαν σημειωθεί 89 επιθέσεις, δηλαδή κατά μέσο όρο 8 το μήνα, εκ των οποίων οι 32 στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη.

Ήδη φέτος, κατά του ΠΑΣΟΚ έχουν καταγραφεί 22 «χτυπήματα», ένα από τα οποία συνέβη το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Καλύτερη ήταν η εικόνα στα Εξάρχεια το 2015 και το 2014, αφού σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΑΣ το 2015 είχαν καταγραφεί 46 επιθέσεις εκ των οποίων οι 26 στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και το 2014 συνολικά 40 επιθέσεις εκ των οποίων οι 21 στην οδό Χαριλάου Τρικούπη.

Υπενθυμίζεται ότι το περασμένο Σάββατο ομάδα περίπου 40 κουκουλοφόρων βγήκε από τη Νομική Σχολή, έβαλε φωτιές σε κάδους της οδού Ακαδημίας, προκάλεσε φθορές σε εκδοτήρια της ΕΘΕΛ, έσπασε στάσεις λεωφορείων και ερυθρούς σηματοδότες, ενώ κατέστρεψε δύο αυτοκίνητα ένα εκ των οποίων πυρπολήθηκε. Δύο ώρες αργότερα άλλη ομάδα κουκουλοφόρων κινήθηκε στην οδό Διδότου και επιτέθηκε με πέτρες κατά της διμοιρίας των ΜΑΤ που βρίσκεται έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.

Επεισόδια σημειώθηκαν και τα ξημερώματα της Κυριακής όταν άγνωστοι άρχισαν να εκτοξεύουν μολότοφ και πέτρες στους αστυνομικούς που βρίσκονταν στην οδό Τοσίτσα, έξω από το Πολυτεχνείο. Ένας αστυνομικός τραυματίστηκε ελαφρά, ενώ έγιναν πέντε προσαγωγές.

Οι λόγοι: 

Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, η αύξηση των επιθέσεων στα Εξάρχεια κατά τους τελευταίους μήνες οφείλεται σε διαφορετικούς παράγοντες μεταξύ των οποίων είναι η χαλάρωση των μέτρων ασφαλείας στην περιοχή και η στρατολόγηση νέων που συμμετέχουν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο σε επεισόδια.

Για ανοχή σε φαινόμενα παραβατικότητας κατηγόρησε την κυβέρνηση ο εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ., Βασίλης Κικίλιας υποστηρίζοντας ότι ο έλεγχος έχει χαθεί από μία κυβέρνηση που δεν αφήνει την Ελληνική Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. «Οι πολίτες βρίσκονται στο έλεος των κουκουλοφόρων που ανενόχλητοι προκαλούν φθορές της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας?Η ανοχή που επιδεικνύει η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ενάμιση μήνα μετά την παράνομη τοποθέτησή του και παρά τις διαβεβαιώσεις υπουργών και υπευθύνων, το ΚΕΠ των αναρχικών ζει και βασιλεύει στα Εξάρχεια. Μέχρι πότε;» τόνισε ο εκπρόσωπος της Ν.Δ. (Πηγή: fimotro.gr).

Πηγή: Ακτίνες

Ὁ Κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ μιλᾶ στὴ Χριστιανικὴ Φοιτητικὴ Δράση σχετικὰ μὲ τὴν ἰσότητα τῶν δύο φύλων, τὴν διαφορετικότητα καὶ τὴ συμπληρωματικότητα τῶν ρόλων τους στὴν κοινωνία καὶ στὴν Ἐκκλησία.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

Σε πρόσφατη Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, ο αντιπρόεδρος της Αντώνης Κουνάδης ανακοίνωσε τα επίσημα αποτελέσματα μακρόχρονης και επίπονης έρευνας διαπρεπών επιστημόνων (γενετιστών) Ελλήνων και ξένων, που απέδειξαν και επιστημονικώς με γενετικά υλικά (ancientDNA), ότι η επί δύο σχεδόν αιώνες θεωρία του Γερμανού συγγραφέα και πολιτικού  Γιάκομπ- Φίλιππ  Φαλλμεράϋερ  είναι αβάσιμη και αστήρικτη.

Ο Φαλλμεράϋερ διατύπωσε την άποψη, μετά από ταξίδι στην Ελλάδα λίγο μετά την Επανάσταση του 1821, ότι οι κατοικούντες στην Πελοπόννησο Έλληνες δεν κατάγονται από την φυλή των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά είναι απόγονοι Σλάβων που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα. Η θεωρία του βασιζόταν σε πολύ λίγες πηγές και σε ορισμένα Σλαβικά τοπωνύμια της Πελοποννήσου (π.χ. Τζίμοβα). 

Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, οι Πελοποννήσιοι του Μεσαίωνα ήταν απόγονοι κυρίωςΣλάβων και Αβάρων εισβολέων, που εγκαταστάθηκαν εκεί ως έποικοι κατά την διάρκεια του 6^ου έως 8^ου μ.Χ. αιώνος. Υποστήριξε επίσης ότι οι Τσάκωνες ήσαν απόγονοι μιας Σλαβικής φυλής, οι Μανιάτες απόγονοι των Μαρδαϊτών, ενώ οι κάτοικοι της Βάθειας Μάνης είχαν Σλαβική προέλευση. Ωστόσο, σε άλλο βιβλίο του «Η ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας», αναφέρεται ειδικά στους Έλληνες του Πόντου ως «αδιάλειπτη συνέχεια της Ελληνικής φυλής από των αρχαιοτάτων χρόνων».

Τις απόψεις του για τους κατοικούντας στην Πελοπόννησο Έλληνες, δημοσίευσε σε βιβλίο του το 1830, είχε υποστηρικτές στην Ευρώπη, αλλά μεγάλες αντιδράσεις από ΄Ελληνες διανοούμενους της εποχής, ενώ ο ιστορικός Κων. Παπαρρηγόπουλος χαρακτήρισε την θεωρία του εσφαλμένη, προβάλλοντας μάλιστα την ιδέα περί συνέχειας της Ελληνικής Εθνότητος κατά την Μεσαιωνική περίοδο.

Αυτήν την περίεργη θεωρία του Φαλλμεράϋερ, την οποία υιοθέτησαν και «ημέτεροι» σύγχρονοι ψευτοδιανοούμενοι αναθεωρητές της ιστορίας, ήλθε για να κατεδαφίσει η τεραστίας αξίας επιστημονική έρευνα 14μελούς ερευνητικής ομάδος με επικεφαλής τον κορυφαίο Καθηγητή Γενετικής και ιατρικής Γενετικής στο πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον (Seattle,WA,USA) Γεώργιο Σταματογιαννόπουλο (φώτο) που δημοσιεύθηκε προσφάτως στο περιοδικό «EuropeanJournalofHumanGenetics» με τίτλο «Η Γενετική των Πελοποννησίων πληθυσμών και η θεωρία αφανισμού των Ελλήνων της Πελοποννήσου κατά τον Μεσαίωνα».

Παρουσιάζοντας τη σημαντική αυτή έρευνα, ο Αντώνης Κουνάδης (φώτο) είπε ότι η αποκρυπτογράφηση του γονιδιώματος έδειξε ότι το DNA (ευρισκόμενο στον πυρήνα κάθε ανθρώπινου κυττάρου), αποτελείται από 3,2 δισεκ. ζευγάρια νουκλεοτιδίων. Το DNA κάθε ανθρώπινου κυττάρου περιέχει περίπου 22 χιλιάδες γονίδια, μέρος των οποίων έχει την ιδιότητα να αποθηκεύει και να διαβιβάζει τις γενετικές πληροφορίες. Λόγω της ραγδαίας εξελίξεως της τεχνολογίας του γονιδιώματος, αναπτύχθηκε ένας σημαντικός κλάδος της Γενετικής, η Ανθρώπινη Πληθυσμική Γενετική και η Αρχαία Γενετική με βάση το aDNA (ancientDNA). Ο κλάδος αυτός δίνει την δυνατότητα μελέτης των μετακινήσεων των πληθυσμών κατά την αρχαιότητα με βάση την γενετική δομή τους, και συνακόλουθα τη χρονολόγηση ιστορικών γεγονότων, ως και την επαλήθευση ή απόρριψη  θεωριών που επικράτησαν και στηρίχθηκαν σε διεπιστημονική έρευνα ιστορικών, αρχαιολόγων, παλαιοντολόγων και επιστημόνων άλλων ειδικοτήτων.

Ο γερμανός καθηγητής Φαλλμεράϋερ

Η έρευνα του Γ. Σταματογιαννόπουλου και των συνεργατών του αφορά την γενετική δομή πληθυσμών της Πελοποννήσου από διάφορες περιοχές, με ιδιαίτερη αναφορά στους Τσάκωνες που χρησιμοποιούσαν δωρικής προελεύσεως διάλεκτο και στους Μανιάτες, δύο πληθυσμικές ομάδες της Πελοποννήσου (γενετικώς διάφορες). Για να ελεγχθεί η υπόθεση Φαλμεράϋερ περί της «Θεωρίας αντικαταστάσεως των Πελοποννησίων του Μεσαίωνα από Σλάβους» χρησιμοποιήθηκαν 2.500.000 πολυμορφισμοί από μονά-νουκλεοτίδια για την έρευνα της γενετικής δομής των πληθυσμών της Πελοποννήσου από ένα δείγμα 241 ατόμων προερχόμενων από όλες τις περιοχές της. 

Από την έρευνα αυτή, στην οποία εφαρμόσθηκε εξειδικευμένο λογισμικό, προέκυψε σημαντική ετερογένεια των Πελοποννησιακών πληθυσμών, που δικαιολογείται από τους γενετικώς διακεκριμένους υποπληθυσμούς και από τις διαβαθμίσεις γονιδιακής ροής εντός της χερσονήσου της Πελοποννήσου. Η ερευνητική ομάδα κατέληξε ότι οι Πελοποννήσιοι είναι γενετικώς σαφώς διακρίσιμοι από τους πληθυσμούς των γηγενών Σλάβων και μάλιστα πολύ όμοιοι των Σικελών και των Ιταλών. Όπως έδειξε η Πληθυσμική Γενετική, η Σλαβική επιμιξία με Ελληνικό πληθυσμό ήταν πολύ μικρή.

Από την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε μια νέα μέθοδος ποσοτικής Ανάλυσης Μίξεως, προέκυψε ότι η Σλαβική γενεαλογία Πελοποννησίων υποπληθυσμών εκυμαίνετο από 0,2 – 14,4 %. Ως εκ τούτου, η μελέτη αυτή της υπό τον Γ. Σταματογιαννόπουλο ερευνητικής ομάδος απέρριψε την «Θεωρία αφανισμού των Πελοποννησίων κατά τον Μεσαίωνα».

Από την έρευνα αυτή, (συνοδεύεται από χάρτες των περιοχών λήψεως των δειγμάτων DNA, διαγράμματα και πίνακες), εξάγονται κι άλλα ειδικότερα συμπεράσματα για την γενετική δομή των μελετηθεισών πληθυσμικών ομάδων απ’ τις οποίες, όπως τονίζουν οι ίδιοι ερευνητές, ξεχωρίζουν οι γενετικές δομές των Τσακώνων και των Μανιατών από όλες τις άλλες πληθυσμικές ομάδες της Πελοποννήσου.

Προ ετών, ο Καθηγητής  Γ. Σταματογιαννόπουλος προέβη στην Ακαδημία Αθηνών σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανακοίνωση με τίτλο «Η καταγωγή των Μακεδόνων: ιστορία, γενετική και το διαδίκτυο». Επίσης, έρευνά του για την καταγωγή των κατοίκων του οροπεδίου του Λασιθίου Κρήτης με την βοήθεια δειγμάτων aDNA που είχε συλλέξει κυρίως από μουσεία, ηλικίας 2.500 και πλέον ετών, απεδείκνυε ότι οι σημερινοί κάτοικοι του Λασιθίου έχουν ανάλογο DNA με τους προγόνους τους.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά