Τό 381 εἶχε συγκροτηθεῖ στήν Κωνσταντινούπολη ἡ Β’ Οἰκουμενική Σύνοδος, στήν ὁποία ἀποφασίστηκαν τέσσερα πράγματα:  

Πρῶτον, καταδικάστηκε ὁ Μακεδόνιος, ὁ ὁποῖος ἀμφισβητοῦσε τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Δεύτερον, καταδικάστηκε γιά μιά φορά ἀκόμη ὁ Ἄρειος.

Τρίτον, συμπληρώθηκε τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί τέταρτον, διετυπώθησαν ὀκτώ Ἱεροί Κανόνες.

Τό 2016 συνῆλθε στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἡ ‘’ἁγία καί μεγάλη σύνοδος’’, στήν ὁποία ἐπίσης πάρθηκαν τέσσερις ἀντίστοιχες ἀποφάσεις:

Πρῶτον, ἀμνηστεύθηκαν ὅλοι οἱ καταδικασθέντες ἀπό προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους αἱρετικοί (Ὄχι μονάχα δέν καταδικάστηκαν γιά μιά φορά ακόμη, ἀλλά τοὐναντίον παρακάθησαν στίς ἐργασίες τῆς συνόδου ὡς ἐπίσημοι προσκεκλημένοι).

Δεύτερον, ἀναγνωρίσθηκε καί χαιρετίστηκε μέ ἐπαίνους τό δῆθεν ἔργο τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ, τῆς κουρελοῦς τοῦ διαβόλου κατά τόν Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο.

Τρίτον, ἀκυρώθηκαν ὁλόκληρα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (ἀναγνωρίσθηκαν οἱ αἱρετικοί ὡς τάχα ἐκκλησίες) καί τέταρτον, καταπατήθηκαν καί περιφρονήθηκαν πλεἰστοι ὅσοι Ἰεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας( συμπροσευχή με αιρετικούς ἀνήμερα τῆς Πεντηκοστῆς στό Κολυμπάρι, ἀναγνώριση μυστηρίων σέ αἱρετικούς, ἀπελευθέρωση μεικτῶν γάμων κ.α.).

Μέ ἄλλα λόγια, τό 381 ὁριοθετήθηκε καί στερεώθηκε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ἡ ἐκκλησιολογική καί δογματική συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων, ἐνῶ τό 2016 ἀποφασίστηκαν τά ἐντελῶς ἀνάποδα.

Τό 381, στήν Β’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πρόεδρος τῆς Συνόδου ἦταν ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας:  Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Δίπλα του συμμετεῖχαν 150 Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ δεσπόζουσες προσωπικότητες τόν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, τόν Ἅγιο Κύριλλο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, τόν Ἅγιο Νεκτάριο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τόν Ἅγιο Μελέτιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντιοχείας, τόν Ἅγιο Δονάτο Ἐπίσκοπο Εὐροίας κ.α.

Καθίσταται ὁλοφάνερο, λοιπόν, ὅτι τό 381 οἱ ἀποφάσεις πάρθηκαν μέ τίς προσευχές καί τήν φυσική παρουσία τοὐλάχιστον ἕξι ἀναγνωρισμένων Ἁγίων.  Ἑνῷ τό 2016, ἀντί τοῦ λόγου τῶν Ἁγίων, ἐπεκράτησε ὁ λόγος ὁ διπλωματικός.(1)

Ἀξίζει στό σημεῖο αὐτό νά δοῦμε, ἔστω ἐπιγραμματικά, ποιά ἦταν ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί ποιά εἶναι σήμερα ἡ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ἀπέναντι στήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς ἔτσι, ὥστε νά κατανοήσουμε ὅσο γίνεται πληρέστερα καί τίς ἀποφάσεις, πού ἔλαβαν τό 381 καί τό 2016 ἀντίστοιχα.

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφερόμενος στούς αἱρετικούς – παπικούς, μονοφυσίτες καί προτεστάντες- τούς καταδικασθέντες μάλιστα ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους, μιλάει γιά ‘’ἀδελφές ἐκκλησίες’’.(2)

Ἀνάβει τήν ‘’λυχνία τοῦ κοινοῦ θεοῦ’’ μαζί μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους.(3) Συμπροσεύχεται κάθε τόσο μέ ἐκπροσώπους τῶν 350 δῆθεν ἐκκλησιῶν μελῶν τοῦ λεγόμενου π.σ.ε.. (4)

Συμμετέχει σέ τελετές ἐντός συναγωγῆς.(5)

Συμπροσεύχεται μέ τόν πάπα, μέ καρδιναλίους καί πάστορες μέσα στόν Ἰερό Ναό τοῦ Σεπτού μας Πατριαρχείου κ.α.π.(6)    

Ἐνῷ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καταδικάζει κάθε αἵρεση καί μᾶς παραδίδει ἀνεκτίμητη πνευματική παρακαταθήκη, γράφοντας:

‘’Μικρόν ὅσον τόν τοῦ πολέμου καιρόν διαφέρειν, καί τήν τῶν αἱρετικῶν

δυναστείαν’’.

(Λόγος ΜΓ’, Εἰς Μέγα Βασίλειον, ΕΠΕ 6,246. ΒΕΠΕΣ 60, 171. PG 36,588 Α)

Ἡ περίοδος τοῦ πολέμου ἔχει πολύ μικρή διαφορά ἀπό τήν δυναστεία τῶν αἱρετικῶν (Ἀπό τήν περίοδο πού ἐξουσιάζουν ἁπόλυτα οἱ αἱρετικοί).

Ὡς ἐγώ δέδοικα τούς βαρεῖς λύκους.... Δέδοικα δέ τούς λῃστάς καί κλέπτας, μή διά τῆς αὐλῆς ὑπερβάντες, ἤ ἀναιδείᾳ συλλήσωσιν ἤ δι’ ἀπάτης κλέψωσιν, ὥστε θῦσαι καί κτεῖναι καί ἀπολέσαι, ἁρπάζοντες ἁρπάγματα, ψυχάς κατεσθίοντες, ὥς τις ἔφη τῶν προφητῶν. Δέδοικα δέ τήν παράθυρον, μή τις ἄκλειστον εὑρών τῶν χθές ἡμετέρων καί πρώην, εἶτα ὡς ἴδιος εἰσελθών, ἐπιβουλεύσῃ ὡς ἀλλότριος’’.

(Λόγος ΚΣΤ’, Εἰς ἑαυτόν καί εἰς λαόν καί εἰς τούς ποιμένας, ΕΠΕ 2,156. ΒΕΠΕΣ 59,202. PG 35,1229D-1232A)

Πραγματικά, ἐγώ φοβοῦμαι τούς βαρεῖς λύκους... Φοβοῦμαι τούς ληστές καί τούς κλέπτες, μήπως πηδώντας στήν αὐλή ἀπό τόν φράκτη, ληστέψουν μέ ἀναίδεια ἤ κλέψουν μέ ἀπάτη, ὥστε νά θυσιάσουν, νά σκοτώσουν καί νά καταστρέψουν, ἁρπάζοντας λεία, κατεσθίοντας ψυχές, ὅπως εἶπε κάποιος ἀπό τούς προφῆτες. Φοβοῦμαι τήν πόρτα, μήπως τήν βρεῖ ἀνοικτή κάποιος ἀπό ἐκείνους, πού μέχρι χθές καί πρίν ἀπό λίγο ἦταν δικός μας, καί κατόπιν, ἀφοῦ μπεῖ ὡς δικός μας, ζημιώσει τό ποίμνιο ὡς ξένος.(7)

Οἱ εὐθῦνες μας, κλήρου καί λαοῦ, ἀπέναντι στίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου καί ἀπέναντι στά οικουμενιστικά ἀνοίγματα πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων, εἶναι τεράστιες.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς καλεῖ, νά βγάλουμε νηφαλίως τά συμπεράσματά μας καί με την βοήθεια του Τριαδικού μας Θεού νά πάρουμε ἀναλόγως τίς πρέπουσες ἀποφάσεις.(8,9,10)

2/5/2017

__________________________________________________________________________________

http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_711.html

http://aktines.blogspot.gr/2013/05/scola_16.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/09/blog-post_938.html

http://fanarion.blogspot.gr/2017/04/blog-post_46.html

http://redskywarning.blogspot.gr/2009/11/28-2009-synagoge.html

http://www.amen.gr/article/fwtografies-apo-tin-parousia-tou-papa-stin-throniki-eorti-tou-oikoumenikou-patriarxeiou

Ἀπό τό ‘’Χρυσοστομικό λεξικό’’ τοῦ π. Δανιήλ Ἀεράκη.

http://aktines.blogspot.gr/2017/05/blog-post_20.html

http://aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_65.html

http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/07/blog-post_53.html

1. Τόν Θεό, ἀγαπητοί μου, δέν μποροῦμε νά τόν κατανοήσουμε μέ τό μυαλό, γι᾽ αὐτό καί λέγουμε «πιστεύουμε» σ᾽ Αὐτόν. Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς λέγει ὅτι ὁ Θεός κατοικεῖ σέ «ἀπρόσιτο φῶς», σέ φῶς, δηλαδή, πού δέν μποροῦμε νά τό δοῦμε καί δέν μποροῦμε νά τό πλησιάσουμε. Ὁ Θεός εἶναι «ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων, οὐδέ ἰδεῖν δύναται» (Α´ Τιμ. 6,16). Εἶναι «ἀνεξεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι οἱ ὁδοί αὐτοῦ» (Ρωμ. 11,33.34). Δέν ὑπάρχει κανένας πού μπορεῖ νά γνωρίσει τόν Θεό παρά μόνο Αὐτός ὁ Ἴδιος (βλ. Α´ Κορ. 2,11). 

ΣΥΝΤΟΜΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

1. Τόν Θεό, ἀγαπητοί μου, δέν μποροῦμε νά τόν κατανοήσουμε μέ τό μυαλό, γι᾽ αὐτό καί λέγουμε «πιστεύουμε» σ᾽ Αὐτόν. Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς λέγει ὅτι ὁ Θεός κατοικεῖ σέ «ἀπρόσιτο φῶς», σέ φῶς, δηλαδή, πού δέν μποροῦμε νά τό δοῦμε καί δέν μποροῦμε νά τό πλησιάσουμε. Ὁ Θεός εἶναι «ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων, οὐδέ ἰδεῖν δύναται» (Α´ Τιμ. 6,16). Εἶναι «ἀνεξεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι οἱ ὁδοί αὐτοῦ» (Ρωμ. 11,33.34). Δέν ὑπάρχει κανένας πού μπορεῖ νά γνωρίσει τόν Θεό παρά μόνο Αὐτός ὁ Ἴδιος (βλ. Α´ Κορ. 2,11). 

2. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅμως ἡ Ἁγία Γραφή πάλι μᾶς λέει ὅτι Αὐτός ὁ ἀόρατος καί ἀκατάληπτος Θεός ἀποκαλύπτεται στούς ἀνθρώπους καί ἔτσι ἔχουμε κάποια γνώση τοῦ Θεοῦ. Τήν γνώση αὐτή τοῦ Θεοῦ τήν ἔχουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἀπό ὅλη τήν δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Γιατί «τά ἀόρατα αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καί θειότης» (Ρωμ. 1,20). Δηλαδή: Παρότι ἡ αἰώνια δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ἡ θεϊκή Του ἰδιότητα εἶναι ἀόρατες, ὅμως οἱ ἄνθρωποι μποροῦσαν νά τίς δοῦν μέσα στήν δημιουργία ἀπό τότε πού ἔγινε ὁ κόσμος. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀναπολόγητοι οἱ ἄνθρωποι πού δέν πίστεψαν τόν Θεό, λέει στήν συνέχεια ὁ Ἀπόστολος.  Ἀλλά καί ἀπό τόν ἑαυτό του λέει ὁ Δαυίδ ὅτι ἐγνώρισε τόν Θεό: «Ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ» (Ψαλμ. 138,6). «Ὁ κόσμος εἶναι ἕνα βασίλειο τῆς θείας σκέψης», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης.

3. Ἀλλά τήν πληρέστερη γνώση τοῦ Θεοῦ τήν ἔχουμε ἀπό τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς ἔφερε μέ τήν σάρκωσή Του. Ἀκοῦστε τί μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἀφοῦ ὁ Θεός τά παλαιά τά χρόνια μίλησε στούς προπάτορες πολλές φορές καί μέ ποικίλους τρόπους διά τῶν προφητῶν, σ᾽ αὐτούς ἐδῶ τούς ἐσχάτους καιρούς μίλησε σ᾽ ἐμᾶς μέσω τοῦ Υἱοῦ» (Ἑβρ. 1,1)! Καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός κήρυξε τήν διδασκαλία Του μέ τούς Ἀποστόλους Του, ἀφοῦ ἔστειλε σ᾽ αὐτούς τό «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας», τό Ὁποῖο «ἐξετάζει τά πάντα, ἀκόμη καί τά πιό βαθιά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2,10).

Ὅσοι, λοιπόν, ἔχουν τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχουν θεογνωσία, γιατί νοοῦν αὐτή τήν θεία ἀποστολική διδασκαλία, πού κηρύχθηκε διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά καί μετά τήν θεία ἀποκάλυψη πού μᾶς ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί πάλι δέν ἔχουμε καθαρή γνώση τοῦ Θεοῦ, γιατί τό νά νοήσουμε αὐτήν τήν ἀποκάλυψη ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ψυχική μας καθαρότητα. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά καταφεύγουμε στούς ἁγίους Πατέρες πού καθάρισαν τήν καρδιά τους ἀπό τά πάθη καί κατενόησαν τήν περί Θεοῦ γνώση, πού μᾶς ἔδωσε ὁ Σωτήρας μας. Αὐτούς τούς ἁγίους Πατέρες πρέπει νά ἔχουμε καθοδηγούς στήν θεολογική μας σπουδή. 

4. Τά παραπάνω γιά τήν γνώση τοῦ Θεοῦ (καί γιά τήν ἀκαταληψία Του, ἀλλά καί γιά τήν γνώση μας περί τοῦ Θεοῦ, πού λάβαμε μέ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ) τά ἀνέπτυξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά ἀντικρούσουν τούς αἱρετικούς. Ἄλλοι αἱρετικοί αὐτοί ἔλεγαν ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά γίνει τέλεια καταληπτός ἀπό μᾶς τούς ἀνθρώπους• ὅτι μποροῦμε νά γνωρίσουμε τόν Θεό τόσο καλά, ὅσο Αὐτός ὁ Ἴδιος γνωρίζει τόν Ἑαυτό Του• καί ὅτι τά ὀνόματα πού ἀποδίδονται στόν Θεό ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ἐκφράζουν τήν ἴδια τήν οὐσία Του. Τέτοιοι αἱρετικοί ἦταν κυρίως ὁ Ἀέτιος καί ὁ Εὐνόμιος μέ τούς ὀπαδούς τους. Αὐτούς τούς πολέμησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες (ὁ Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί ἄλλοι) λέγοντας ὅτι ἡ Οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκατάληπτη ἀπό μᾶς. Ὡραῖο εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, ὅτι, ἄν ὁ Θεός ἦταν τέλεια καταληπτός ἀπό μᾶς, θά ἔπαυε νά ἦταν Θεός γιά μᾶς: «Θεός γάρ καταλαμβανόμενος, οὐκ ἔστι Θεός»!

5. Ἄλλοι ὅμως αἱρετικοί ἔλεγαν τό ἀντίθετο, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστος σέ μᾶς. Τέτοιοι αἱρετικοί ἦταν οἱ λεγόμενοι Μαρκιωνῖτες καί ἄλλοι παρόμοιοι σύγχρονοί τους αἱρετικοί. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀπαντῶντες σ᾽ αὐτούς τούς αἱρετικούς ἔλεγαν ὅτι, ναί μέν ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστη καί ἀκατάληπτη στόν ἄνθρωπο, ἀλλά μποροῦμε νά γνωρίσουμε τόν Θεό στά ἔργα Του, στήν δημιουργία Του καί στήν Πρόνοιά Του, στίς θεῖες Του ἐνέργειες. Στήν ἀποκάλυψη πού μᾶς ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὡραῖο εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος ὅτι, ἄν μᾶς ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατο νά γνωρίσουμε τόν Θεό, τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου θά ἦταν μάταιο, ὅπως θἆταν καί ἡ πίστη μας, πού θά ἔφερνε κατ᾽ εὐθεῖαν στόν ἀθεϊσμό.  

Στούς αἱρετικούς, πού ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστος σέ μᾶς, πρέπει νά προσθέσουμε καί τόν δυτικό Βαρλαάμ. Αὐτός, πραγματικά, ἔλεγε ὅτι δέν μποροῦμε καθόλου νά νοήσουμε τόν Θεό οὔτε νά ἔχουμε καμμία ἐπαφή μαζί Του. Τήν πλάνη τοῦ Βαρλαάμ καί τῶν ὀπαδῶν του τήν πολέμησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. 

Mέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τo βιβλίο του Ιώβ αποτελεί, σχετικά με το ζήτημα του πόνου, έναν από τους βαθύτερους και δυνατότερους στοχασμούς που έχουν ποτέ γραφτεί. Το συγκεκριμένο βιβλίο με το πνεύμα που το διατρέχει τοποθετείται στο μεταίχμιο Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.

Ο Θεός δεν είναι η αιτία των δεινών που συμβαίνουν ξαφνικά στον Ιώβ

Αποτελεί διδαχή του βιβλίου του Ιώβ το ότι ο Θεός δεν είναι η αιτία των δεινών που συμβαίνουν ξαφνικά στον Ιώβ, και πέρα από αυτόν, στους ανθρώπους.

Ο Ιώβ, βέβαια, σε όλο το βιβλίο, φαίνεται να βλέπει στον Θεό τον δημιουργό αυτών που του έχουν συμβεί. Αυτό μαρτυρεί τη βαθιά πίστη του στον Θεό, την αφοσίωσή του σ’ Αυτόν, τον σεβασμό στην παντοδυναμία Του, την ελπίδα του στο πρόσωπό Του. Η συγκεκριμένη στάση μαρτυρείται και από το γεγονός ότι ο Ιώβ, ενώ θεωρούσε ότι ο Θεός βρίσκεται στην αρχή αυτών που του συμβαίνουν, αρνείται να Τον κατηγορήσει, να αμφισβητήσει τη δικαιοσύνη και την αγαθότητά Του, και να ξεσηκωθεί εναντίον Του.

Θα σημειώσουμε, ωστόσο, ότι ο Ιώβ βλέπει στο πρόσωπο του Θεού Εκείνον που του έχει δώσει όλα τα προηγούμενα αγαθά του. Στη δυστυχία του, εξακολουθεί να Τον δοξολογεί για αυτά, και θεωρεί φυσιολογικό ότι εκείνα τα αγαθά, που δεν τα άξιζε και του δόθηκαν από τον Θεό δωρεάν, του αφαιρέθηκαν επίσης χωρίς λόγο: «Γυμνός απ’ την κοιλιά βγήκα της μάνας μου, γυμνός και θα γυρίσω πίσω στη μάνα γη. Ο Κύριος όλα τα έδωσε, ο Κύριος και τα πήρε πίσω. Ευλογημένο να είναι το όνομά Του στους αιώνες» (Ιώβ 1, 21). Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος στο Υπόμνημά του για το συγκεκριμένο χωρίο, ο Ιώβ, μακράν από το να κατηγορήσει τον Θεό ότι του έχει αφαιρέσει αυτά τα αγαθά, θεωρεί ότι δεν του ανήκαν, και Τον δοξολογεί ιδιαίτερα για το γεγονός ότι του τα προσέφερε. Την ίδια στάση τηρεί ο Ιώβ και απέναντι στη γυναίκα του, όταν αυτή έρχεται να του προτείνει να καταραστεί τον Θεό• και πραγματικά τής απαντάει: «Μόνο τα καλά θα δεχόμαστε από τον Θεό; Δεν πρέπει να δεχτούμε και τα άσχημα;» (Ιώβ 2, 10). Και ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος σχολιάζει αυτούς τους λόγους ως εξής: «Για ποιο λόγο έδωσε τα αγαθά; Όχι επειδή το άξιζαν. Ούτε λοιπόν και τώρα να θλιβόμαστε, επειδή ταλαιπωρούμαστε ενώ δεν αξίζουμε κάτι τέτοιο. Όταν μάλιστα εκείνος ήταν κυρίαρχος και μπορούσε να δώσει μόνο τα κακά. Αφού όμως έδωσε και αγαθά, γιατί στενοχωριόμαστε;».

Ο Θεός, λοιπόν, που εμφανιζόταν πρωτίστως ως Εκείνος που έδωσε στον Ιώβ τα προηγούμενα αγαθά του, παρουσιάζεται επίσης, και τούτο είναι πολύ ζωηρό στον επίλογο του βιβλίου, και ως Εκείνος που τον αποκαθιστά στα αγαθά του και μάλιστα του παρέχει μεγαλύτερα αγαθά (Ιώβ 42, 10-16). Μεταξύ των δύο αυτών χρονικών σημείων, ο Θεός εμφανίζεται ως Εκείνος στον Οποίο ο Ιώβ πρέπει και οφείλει νόμιμα να ελπίζει, ώστε να υποφέρει τα δεινά που τον συνθλίβουν, και επίσης να ελευθερωθεί από αυτά.

Τα δεινά που συμβαίνουν στον Ιώβ δεν αποτελούν τιμωρία για τις προσωπικές του αμαρτίες

Συνιστά θεμελιώδη διδαχή του βιβλίου του Ιώβ η διδασκαλία ότι τα δεινά που του συμβαίνουν (όπως και αντίστοιχα αυτά που συμβαίνουν γενικά στους ανθρώπους) δεν αποτελούν τιμωρία για κάποιο προσωπικό αμάρτημα.

Οι φίλοι του Ιώβ επιζητούν να του αποδείξουν και να τον κάνουν να παραδεχτεί το αντίθετο, δηλαδή ότι οι δυστυχίες του είναι μια δίκαιη τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες του.

Οι φίλοι του Ιώβ τοποθετούνται σε μια λογική που κυριαρχεί στην Παλαιά Διαθήκη σύμφωνα με την οποία, σε τούτο τον κόσμο, ο Θεός ανταμείβει τους δίκαιους και τιμωρεί τους πονηρούς. Αυτό το σχήμα επιβεβαιώνεται σε όλο το χρονικό διάστημα με τα λόγια τους: «Όσοι καλλιεργούν την αδικία και σπέρνουν τη συμφορά, αυτοί αδικία και συμφορά θερίζουν. Με ένα φύσημα του Θεού καταστρέφονται, με την πνοή της οργής του αφανίζονται» (Ιώβ 4, 8-9)• «Όλη η ζωή του ασεβούς είναι ένα συνεχές μαρτύριο» (Ιώβ 15, 20)• «Έτσι θα συμβεί και σε όλους εκείνους που τον Θεό ξεχνούν» (Ιώβ 8,13)• «Μα δεν αφήνει ο Θεός ποτέ τον ευσεβή, ενώ βοήθεια στους κακούς δεν πρόκειται να δώσει» (Ιώβ 8,20)• «Ο κακός γίνεται το θύμα τρομακτικών φόβων που τον ακολουθούν βήμα προς βήμα. Η πείνα γίνεται ο σύντροφός του και η δυστυχία στέκει πλάι του. Η αρρώστια θα του καταφάει το δέρμα» (Ιώβ 18, 11-13)• «Αφότου έβαλε ο Θεός πάνω στη γη τον άνθρωπο, ο θρίαμβος των κακών δεν διαρκεί πολύ και η χαρά του ασεβούς δεν διαρκεί παρά μια στιγμή μονάχα» (Ιώβ 20, 4-5)• «Αυτή είναι η ανταπόδοση που θα έχει ο ασεβής, αυτή είναι η κληρονομιά που ο Θεός τού ορίζει» «αύτη η μερίς ανθρώπου ασεβούς παρά Κυρίου και κτήμα υπαρχόντων αυτώ παρά του επισκόπου» (Ιώβ 20, 29• πρβλ. 20, 5-28• 27,13-24)• «[Ο Κύριος] πληρώνει τον καθένα σύμφωνα με τα έργα του, και στον καθένα δίνει ανάλογα με τη διαγωγή του» (Ιώβ 34, 11)• «Να γνωρίζεις […] ότι ό Κύριος δεν απορρίπτει τον άκακο, και δεν αφήνει τον ασεβή να ζει με όλη την ισχύ του» (Ιώβ 36, 5-6).

Ξεκινώντας από αυτές τις αρχές, οι φίλοι του Ιώβ συμπεραίνουν ότι βασανίζεται και υποφέρει διάφορες δυστυχίες, αναγκαστικά επειδή είναι αμαρτωλός• αν ήταν δίκαιος, όπως συνεχίζει αδιάκοπα να διατείνεται, θα εξακολουθούσε να απολαμβάνει όλες τις μορφές της ευημερίας και του πλούτου, και δεν θα τον είχε αφανίσει η δυστυχία. Ο πρώτος στόχος όλων των λόγων τους είναι λοιπόν να προκαλέσουν την εμφάνιση, αν όχι της προφανούς και συνειδητής ενοχής του Ιώβ, τουλάχιστον της κρυμμένης και ασυνείδητης ενοχής του, και να τον πείσουν γι’ αυτή: «Η συνείδηση του λάθους σου υπαγορεύει τα λόγια σου» (Ιώβ 15, 5)• «Εξαιτίας της ευσέβειάς σου [ο Κύριος] σε ελέγχει; […] Μήπως μάλλον για τη μεγάλη κακία σου και τις δίχως τέλος ανομίες σου;» (Ιώβ 22, 4-5)• «Είπες: “Η συμπεριφορά μου είναι καθαρή κι άμεμπτος είμαι στα μάτια Του”. Αλλά αν ο Θεός ήθελε να μιλήσει, […] θα μάθαινες ότι σου ζητά λογαριασμό για το λάθος σου. […] Εκείνος γνωρίζει την πανουργία του ανθρώπου. Βλέπει την ανομία και την παρακολουθεί» (Ιώβ 11, 4-11).

Επειδή θεωρούν ότι η αμαρτία του Ιώβ αποτελεί την αρχή των δεινών του, τον προσκαλούν να μεταμεληθεί, και βλέπουν τη μετάνοια ως το μόνο μέσο για να βάλει τέρμα στην αμαρτία του: «Λοιπόν, να συμφιλιωθείς με τον [Κύριο] και να κάνεις ειρήνη μαζί Του: έτσι θα βρεις την ευτυχία. […] Κι αν γυρίσεις πίσω [στον Κύριο] κι αν διώξεις μακριά από το σπίτι σου την αδικία […] ό,τι αποφασίζεις θα το πετυχαίνεις. […] Τα χέρια σου να είναι καθαρά και θα σωθείς» (Ιώβ 22, 21-30)• «Αλλά αν συ προσφεύγεις στον Θεό και δέεσαι στον Κύριο από τώρα, Αυτός θα σου στείλει τη χάρη Του και θα αποκαταστήσει το σπίτι ενός δικαίου» (Ιώβ 8, 5-6)• «Στρέψε την καρδιά σου προς τον Θεό, ύψωσε τα χέρια σου προς Αυτόν. Αποκήρυξε την ανομία που λερώνει τα χέρια σου, και μην αφήσεις την αδικία να μένει άλλο στο σπίτι σου. […] Τότε θα λησμονήσεις τη δοκιμασία σου» (Ιώβ 11, 13-16).

Εκφράζουν έτσι μια λαθεμένη αντίληψη για τον Θεό, την αγαθότητά Του και τη δικαιοσύνη Του. Αποκαλύπτουν όμως και μια εσφαλμένη άποψη θεωρώντας ότι τα παθήματα και τα δεινά που συμβαίνουν στον άνθρωπο αποτελούν τιμωρία για λάθη του παρόντος και του παρελθόντος, ποινή για τη δική του ενοχή, ή ότι οπωσδήποτε συνδέονται υποχρεωτικά με τις προσωπικές του αμαρτίες.

Όταν, πεπεισμένοι από τις απαντήσεις του Ιώβ που αδιάκοπα διακηρύσσει την αθωότητά του, οι τρεις φίλοι του σταματούν να μέμφονται την υπευθυνότητά του, (Ιώβ 32,1) ενεργούν με τον τρόπο αυτό απλά και μόνο για να κατηγορήσουν τον Θεό για αδικία. Συνεχίζουν, με άλλα λόγια, να δημιουργούν, με τη μια ή την άλλη σημασία, μια αναγκαία σχέση αιτίου-αποτελέσματος μεταξύ των δεινών που συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο, της αμαρτίας του και της δικαιοσύνης του Θεού: Αν ο άνθρωπος υποφέρει, αυτό γίνεται επειδή έχει αμαρτήσει κι ο Θεός τον τιμωρεί δικαίως. Αν, κατά συνέπεια, επιβεβαιωθεί ότι ο Ιώβ υποφέρει χωρίς να έχει αμαρτήσει, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι άδικος. Δεν ξεφεύγουν από αυτή τη δυαδική λογική και αποδεικνύονται ανίκανοι να αντιμετωπίσουν, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο να υποφέρει ο άνθρωπος χωρίς να έχει αμαρτήσει ή να έχει πιθανόν αμαρτήσει χωρίς όμως να υποφέρει κατ’ ανάγκη, κι ότι στις δύο αυτές περιπτώσεις ο Θεός εξακολουθεί να είναι δίκαιος.

Η άποψη και η στάση των φίλων του Ιώβ αποδοκιμάζονται τόσο από θεολογική σκοπιά όσο και από ηθική και πνευματική. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί σχολιαστές έχουν διακρίνει στη σύζυγο και τους φίλους του Ιώβ κρυμμένους τύπους του διαβόλου πίσω από το προσωπείο όχι μόνο μιας ψεύτικης σοφίας αλλά και μιας υποκριτικής συμπόνιας.

Πραγματικά, η στάση τους είναι ύπουλη και δόλια καθώς, ενώ ισχυρίζονται ότι βοηθούν τον Ιώβ να κατανοήσει τα αίτια των δοκιμασιών του και τον παρηγορούν γι’ αυτές, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τον εξουθενώσουν ακόμη πιο πολύ, προσθέτοντας και ηθικά και πνευματικά βάσανα στα φυσικά που περνάει, όταν επιχειρούν να τον κάνουν να παραδεχτεί ότι είναι ο ίδιος υπεύθυνος για ό,τι του συμβαίνει, εξαιτίας των σφαλμάτων του.

Σε ό,τι αφορά τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Θεό και τις σχέσεις Του με τους ανθρώπους, αυτός αποδοκιμάζεται από τον Ιώβ [«Θεωρείτε ότι υπερασπίζεστε τον Θεό με λόγους πονηρούς και την αιτία Του με λόγους ψεύδους;» (Ιώβ 13, 7)], αλλά επίσης και κατεξοχήν από Αυτόν τον ίδιο τον Θεό, ο Οποίος αναδεικνύει τη ριζική υποκρισία, ενώ κάνει την αλήθεια να λάμψει από την πλευρά του Ιώβ: «Είπε ο Κύριος στον Ελιφάζ τον Θαιμανίτη “Θύμωσα πολύ με σένα και με τους δύο φίλους σου γιατί δεν μιλήσατε σωστά για μένα όπως ο δούλος μου ο Ιώβ”» (Ιώβ 42, 7).

Από τη μελέτη του βιβλίου του Ιώβ συνάγεται ότι καμιά σχέση δεν υπάρχει αναγκαστικά ανάμεσα στα δεινά που υποφέρει ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του και στις αμαρτίες που θα έχει προσωπικά διαπράξει.

Η άποψη ότι ο άνθρωπος πρέπει να υφίσταται δεινά ως τιμωρία για τις αμαρτίες που έχουν κάνει οι πλησίον του απορρίπτεται με τον ίδιο τρόπο. Η άποψη ότι τα δεινά θα έχουν αποδοθεί σε μια ενοχή της φύσης, της οποίας υπεραμύνονται οι φίλοι του Ιώβ, δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτή από τον ίδιο τον Ιώβ.

Ο Ιώβ δικαιολογημένα αρνείται να συνδέσει την προσωπική του ενοχή με τα δεινά που του συμβαίνουν

Η αντίληψη του Ιώβ είναι αντίθετη με αυτή των φίλων του. Η συνείδησή του δεν του απαγγέλλει καμιά κατηγορία• επικαλείται την εντιμότητα της στάσης του και της συμπεριφοράς του απέναντι στον Θεό (Ιώβ 23, 11-12), κάνει μνεία των αρετών του (Ιώβ 29,12-17• 30, 24-25• 31, 1-34) και δεν παύει να διακηρύσσει την αθωότητά του (πρβλ. Ιώβ 6, 24• 7, 20• 9, 20• 11, 4• 13, 15-18.23• 23,10• 27, 3-6• 32,1). Ενδόμυχα πιστεύει ότι τα βάσανα που περνάει δεν είναι δυνατόν να αποτελούν ποινή για τα παραπτώματά του ούτε και φυσικό επακόλουθό τους.

Παρά ταύτα, ο Ιώβ δεν είναι υπερήφανος και αλαζόνας. Τα λόγια του μαρτυρούν την ταπείνωσή του, καθώς και το πνεύμα της μετάνοιας. Φαίνεται εντελώς διατεθειμένος να αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του: «Διδάξτε με, λοιπόν, κι εγώ σωπαίνω• δείξτε μου σε τι έσφαλα» (Ιώβ 6, 24). Γνωρίζει ότι, πέρα από κάθε αμφιβολία, δεν είναι εντελώς αγνός: «Ποιος είναι καθαρός από ρύπο; Κανένας βέβαια» (Ιώβ 14, 4). Εντούτοις, υπάρχει τόσο μεγάλη δυσαναλογία ανάμεσα στην ενδεχόμενη ενοχή του και τα δεινά που καλείται να υποφέρει, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να διακρίνει τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος ούτε και τον δεσμό μεταξύ αυτής και των δεινών.

Αντίστροφα εξάλλου, ο Ιώβ αρνείται να συσχετίσει το γεγονός ότι είναι δίκαιος με τον πλούτο που απολάμβανε προηγουμένως, αναγνωρίζοντας τον τελευταίο ως δωρεάν προσφορά του Θεού και όχι ως ανταμοιβή για τα καλά του έργα (πρβλ. Ιώβ 2, ΙΟ175).

Ο Ιώβ δεν τρέφει αυταπάτες θεωρώντας τον εαυτό του δίκαιο. Η δικαιοσύνη του επιβεβαιώνεται από τον συγγραφέα του βιβλίου που αρχίζει τη διήγησή του ως εξής: «Στην Αυσίτιδα ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ιώβ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και τέλειος, σεβόταν τον Θεό και αποστρεφόταν το κακό» (Ιώβ 1, 1). Στο υπόμνημά του ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος επιμένει ιδιαίτερα στη λέξη «άμεμπτος»: «Το κείμενο δεν γράφει αναμάρτητος αλλά άμεμπτος, δηλαδή ότι δεν του έβρισκες ψεγάδι. Όχι μόνο δεν έπραττε πράξεις βεβαρημένες με την αμαρτία αλλά ούτε αξιόμεμπτες και αξιοκατάκριτες πράξεις». Επιπλέον και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Ιώβ επιβεβαιώνονται από τον Ίδιο τον Θεό, ο οποίος, δύο φορές, λέει στον Σατανά όταν αυτός εμφανίζεται μπροστά Του: «Πρόσεξες τον δούλο μου τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στη γη. Είναι άνθρωπος ακέραιος, δίκαιος, ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό» (Ιώβ 1, 8• 2, 3). Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, «Ο Θεός δίνει τη μαρτυρία ότι [ο Ιώβ] είναι άμεμπτος». Στα μάτια του Θεού, ο Ιώβ είναι ακόμη ο πιο άγιος άνθρωπος της εποχής του. Θεωρεί ανύπαρκτη την ακαθαρσία που ο Ιώβ είναι διατεθειμένος να ομολογήσει (πρβλ. Ιώβ 14, 4).

Ο Ιώβ δεν ασπάζεται την αντίληψη της «έμφυτης δικαιοσύνης» του Θεού, την οποία εκφράζουν οι φίλοι του. Η πραγματικότητα διαψεύδει την άποψη ότι τα δεινά που ο άνθρωπος καλείται να υποστεί θα αποτελούσαν τιμωρίες για τα παραπτώματά του, επειδή έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρούμε πολλούς αθώους που έχουν υποστεί τέτοια δεινά. Ο Ιώβ υπενθυμίζει κυρίως ολόκληρους πληθυσμούς που, αν και πιστοί στον Θεό, έχουν πέσει άδικα θύματα καταπίεσης και εκμετάλλευσης και έχουν καταντήσει να υφίστανται κάθε είδους ταλαιπωρία και εξαθλίωση (Ιώβ 24, 1-12• βλέπε και 9, 23).

Ο Ιώβ παρατηρεί αντίθετα ότι πολλοί από όσους διαπράττουν το κακό είναι πλούσιοι: «Γιατί ο Θεός αφήνει να ζουν οι ασεβείς, να γερνάνε και τα αγαθά τους να πληθαίνουν; Βλέπουν τους απογόνους τους να στεριώνουν. […] Η ειρήνη στα σπίτια τους δεν απειλείται και το μαστίγιο του Θεού τούς προστατεύει. Πάντα σφριγηλός και γόνιμος ο ταύρος τους κι η αγελάδα τους γεννάει δίχως αποβολές. […] Τραγούδια λένε με τύμπανα και κιθάρες και με τον ήχο της φλογέρας χαίρονται. Περνούν ευτυχισμένα τη ζωή τους• […] Ωστόσο λένε στον Θεό: “Άσε μας ήσυχους. Δεν θέλουμε να μάθουμε το θέλημά Σου!”. Μα δεν κρατούν την ευτυχία τους στο χέρι, χωρίς να ’ναι ο Θεός στις συμβουλές τους μέσα; Βλέπεις συχνά να σβήνει το λυχνάρι της ζωής του ασεβούς, να τον χτυπάει η δυστυχία, η θεία οργή να καταστρέφει τ’ αγαθά του, ο άνεμος σαν άχυρο να τον σκορπά και η λαίλαπα σαν σκύβαλο να τον πηγαίνει και να τον φέρνει;» (Ιώβ 21, 7-18• πρβλ. 21,19-34). Η ίδια διαπίστωση απαντά και σε άλλα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι ο Ψαλμωδός αναφωνεί: «Ζήλεψα τους ασεβείς βλέποντας την ειρήνη των αμαρτωλών. […] Ο μόχθος των ανθρώπων σε εκείνους δεν υπάρχει. Και σαν τους άλλους σκληρά δεν τιμωρούνται. […] Και ο λαός μου στρέφεται σε αυτούς, καθώς σε αυτούς βρίσκει ευτυχισμένες μέρες. […] Να ποιοι είναι οι αμαρτωλοί: αυτοί που ευημερούν και ακμάζουν» (Ψαλμ. 72, 3-12). Ο προφήτης Ιερεμίας ρωτάει τον Θεό: «Γιατί ευτυχούν οι ασεβείς; Γιατί όλοι οι άπιστοι απολαμβάνουν την ασφάλεια και την ειρήνη;» (Ιερ. 12, 1). Και ο προφήτης Μαλαχίας διαπιστώνει: «Τώρα φτάσαμε εμείς να καλοτυχίζουμε τους υπερόπτες: Όσοι αμαρτάνουν ευημερούν προκαλούν τον Θεό και σώζονται» (Μαλ. 3,15).

Ο διάβολος είναι η πρώτη αιτία των παθημάτων και των άλλων δεινών του Ιώβ

Ο Σατανάς με κίνητρο τη μοχθηρία και τον φθόνο του είναι η πρωταρχική αιτία των δεινών που συμβαίνουν στον Ιώβ. Σαφή ένδειξη γι’ αυτό μας δίνει ο συγγραφέας της διήγησης. Όταν ο Σατανάς λέει στον Θεό: «Βάλε το χέρι σου και ακούμπησε τα υπάρχοντά του• σου ορκίζομαι ότι θα σε βλασφημήσει δημόσια» (Ιώβ 1, 11). Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα να πράξει κάτι τέτοιο ο Θεός. Ο Σατανάς είναι αυτός που, σύμφωνα με το δικό του θέλημα, θα επιφορτιστεί με τούτο το έργο και θα γίνει ο πρόξενος όλων των δυστυχιών του Ιώβ που θα ακολουθήσουν. Στον δεύτερο κύκλο της συζήτησης, επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία και ο Σατανάς ακόμη σαφέστερα προσδιορίζεται ως ο αυτουργός της ασθένειας και των παθημάτων που εμφανίζονται στον Ιώβ: «Ο Σατανάς αποχώρησε από τη σύναξη του Θεού και πλήγωσε τον Ιώβ με κακόηθες έλκος από τα πόδια ως την κορυφή της κεφαλής» (Ιώβ 2, 7). Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Γιατί καμιά επίθεση εναντίον αυτού (του Ιώβ) δεν προκλήθηκε από τον Θεό, αλλά όλα προέρχονταν από το χέρι του διαβόλου».

Ο ίδιος ο διάβολος διατηρεί εξάλλου την πρωτοβουλία σε όλη τη διαδικασία κατασυκοφάντησης του Ιώβ ενώπιον του Θεού, όταν διαβεβαιώνει ότι αποκλειστικά και μόνο για λόγους συμφέροντος ο Ιώβ Τού είναι πιστός (πρβλ. Ιώβ 1, 9- 2, 4).

Αν δεν είχε επέμβει ο Σατανάς, ο Ιώβ κατά πάσα πιθανότητα θα είχε συνεχίσει να απολαμβάνει την ευημερία που του είχε δωρίσει ο Θεός αρχικά, και στην οποία θα τον αποκαταστήσει τελικά. Και τούτο δείχνει διπλά ότι δεν είναι το θέλημα του Θεού ουσιαστικά να συμβαίνουν στον Ιώβ δεινά.

Ο Ιώβ ήταν δίκαιος την περίοδο της ευημερίας του, πριν να χτυπηθεί από τη δυστυχία. Και τούτο δείχνει ότι η δυστυχία δεν αποτελεί προϋπόθεση της δικαιοσύνης ούτε και μέσο για να φτάσει κάποιος σε αυτή, ακόμη και αν είναι αλήθεια ότι αφού ξεπέρασε τη δοκιμασία, η αρετή του Ιώβ εκδηλώθηκε με ακόμη λαμπρότερο τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά, ο διάβολος, και όχι ο Θεός, αμφέβαλλε για τη σταθερότητα της συμπεριφοράς του και είχε ανάγκη να την επαληθεύσει. Το βιβλίο του Ιώβ παρέχει σαφή μαρτυρία για τον καθοριστικό ρόλο των ενεργειών του διαβόλου στον κόσμο για να γεννήσει μέσα σ’ αυτόν δεινά και παθήματα, με κίνητρο τον φθόνο και τη μοχθηρία του.

Τίθεται, ωστόσο, ένα πρόβλημα εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να ενεργήσει όπως ενεργεί. Ο Σατανάς για να πραγματώσει τα σχέδιά του, ζητάει και παίρνει την άδεια από τον Θεό (Ιώβ, 1,11-12• 2, 5-6).

Θεωρούμε, στο σημείο αυτό ότι αξίζει, εκ μέρους του συγγραφέα της διήγησης, η ίδια προσοχή και φροντίδα που θα κινητοποιήσει τους Πατέρες όταν θα υποστηρίξουν ότι τα δεινά συμβαίνουν στον άνθρωπο με την παραχώρηση του Θεού: να αποφύγουμε να δημιουργήσουμε την εσφαλμένη πεποίθηση ότι υπάρχει κάποια αυτόνομη αρχή του κακού που αντιπαλεύει μια αντίστοιχη αρχή του καλού, με ενδεχόμενο η πρώτη να έχει την ικανότητα να επικρατεί και να υποσκελίζει τη δεύτερη. Η ιδέα της παντοδυναμίας του Θεού κυριαρχεί στο σύνολο του βιβλίου του Ιώβ: αυτή η ιδέα απαντά στα λόγια των φίλων του Ιώβ, αλλά και στα λόγια του ίδιου του Ιώβ (Ιώβ 9, 4-13• 12,10.14-25• 42, 2) και, τέλος, κατέχει σημαίνουσα θέση και στον λόγο αυτού του Ίδιου του Θεού (Ιώβ 38, 4-40, 26).

Η αρχή του βιβλίου μάς παρουσιάζει τον Σατανά, έναν άγγελο που είχε πέσει, ο οποίος μαζί με τους αγγέλους καλείται να δίνει αναφορά στον Θεό για τη δράση του πάνω στη γη (πρβλ. Ιώβ 1,6-7• 2,1-2). Μπορούμε να διακρίνουμε ότι, ενώ επιτρέπει τη συγκεκριμένη δράση, ο Θεός δεν την προκρίνει, αλλά αντίθετα την περιορίζει σε μια κατεύθυνση που ευνοεί τον άνθρωπο και τη δημιουργία, που αποτελεί έκφραση της Πρόνοιάς Του, (γιατί, παρατηρήσαμε, ότι χωρίς Αυτή -με άλλα λόγια, αν οι δυνάμεις του πονηρού κινούνταν ελεύθερα- ο κόσμος θα είχε βουλιάξει και καταστραφεί από αυτές): «Είπε τότε ο Κύριος στον Σατανά: “Ορίστε, σου παραδίδω όλα τα υπάρχοντά του• μόνο πάνω στον ίδιο να μην απλώσεις χέρι”» (Ιώβ 1,12)• «Είπε τότε ο Κύριος στον Σατανά: “Ορί¬στε, σου τον παραδίδω• μόνο να μην πειράξεις τη ζωή του”» (Ιώβ 2, 6).

Στο σημείο αυτό συναντάμε και πάλι την πηγή του κακού: είναι η ελευθερία που χορήγησε ο Θεός σε όλα τα λογικά όντα (αγγέλους και ανθρώπους) κατά τη δημιουργία τους. Πρόκειται για μια δωρεά, της οποίας τη χρήση, από σεβασμό προς αυτά, τους παραχώρησε σε μεγάλο βαθμό, ακόμη και αν αυτή η χρήση δεν είναι «επ’ αγαθώ».

Από την άποψη αυτή, ο Ιώβ πρέπει να υποφέρει επειδή είναι δίκαιος και όχι αμαρτωλός

Ο διάβολος καταπιάνεται λοιπόν με τον Ιώβ, με σκοπό, προπαντός, να τον κάνει να πέσει, να αμαρτήσει. Κίνητρά του είναι η μοχθηρία και ο φθόνος.

Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνει με έναν άλλο τρόπο ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να υποφέρει επειδή είναι αμαρτωλός, και αναιρεί την ιδέα ότι το πάθημα θα ήταν αναγκαστικά μια τιμωρία για ένα προσωπικό αμάρτημα ή μια φυσική συνέπεια αυτού. Μπορούμε, πραγματικά, να πούμε αντίστροφα ότι επειδή είναι δίκαιος και όχι αμαρτωλός πρέπει ο Ιώβ να υποφέρει: η αγιότητα του προκαλεί τον φθόνο του διαβόλου και διεγείρει την εμπαθή δραστηριότητα του.

Πρέπει να επισημανθεί ότι στο σημείο αυτό εντοπίζουμε και πάλι τον αρνητικό δεσμό που αναπτύσσεται μεταξύ του παθήματος και της αμαρτίας, τον οποίο υπογραμμίσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο: ο διάβολος χρησιμοποιεί το πάθημα, στηρίζεται σε αυτό, για να σπρώξει τον άνθρωπο στην αμαρτία.

Ο Ιώβ ενοχοποιεί την πεπτωκυία φύση ως δεύτερη αιτία

Ο Ιώβ φαίνεται να αγνοεί ότι είναι ο διάβολος αυτός που τον πολεμάει. Πιστεύει ότι ο Θεός βρίσκεται πίσω από τα παθήματά του, αρνείται όμως να Τον κατηγορήσει, και δεν αντιλαμβάνεται για ποιο λόγο θα τον πολεμούσε ο Θεός, καθώς θεωρεί τον εαυτό του άμεμπτο απέναντι Του. Τούτη η άγνοια του Ιώβ, οι αναρωτήσεις και η αμφιβολία που γεννά μέσα του η άγνοια, η αβεβαιότητα και η ανησυχία που προκύπτουν από αυτή αποτελούν μέρος των δοκιμασιών του Ιώβ και συμβάλλουν με τον πιο ηχηρό και εντυπωσιακό τρόπο στην εκδήλωση της τυφλής εμπιστοσύνης του στον Θεό και την έκφραση της απόλυτης πίστης του σε Αυτόν.

Αναζητώντας μια απάντηση στα ερωτήματα που αναφύονται, ο Ιώβ ενοχοποιεί παρά ταύτα την ακαθαρσία που θα επηρέαζε κάθε άνθρωπο από τη σύλληψή του: «Γιατί ποιος είναι ο καθαρός από τον ρύπο; Κανείς βέβαια. Ακόμη κι αν η ζωή του πάνω στη γη διαρκούσε μόνο μία μέρα» (Ιώβ 14, 4-5). Το συγκεκριμένο χωρίο συσχετίζεται συχνά από τους ερμηνευτές με τον 7ο στίχο του 50ού ψαλμού: «Δες ότι μέσα στην ανομία γεννήθηκα• στην αμαρτία ζω, αφότου με γέννησε η μητέρα μου». Η ουσία του προβλήματος, ωστόσο, είναι να μάθουμε πώς πρέπει να κατανοούμε τις έννοιες του «ρύπου» και της «αμαρτίας». Κάποιοι ερμηνευτές τις έχουν προσεγγίσει στο πλαίσιο μιας αμαρτίας για την οποία κάθε άνθρωπος θα ήταν ένοχος εκ φύσεως: πρόκειται για εξήγηση που προεξοφλεί ή επιβεβαιώνει το δόγμα του ιερού Αυγουστίνου περί προπατορικού αμαρτήματος. Άλλοι πάλι θεώρησαν ότι αυτές οι καταφάσεις στόχευαν στη (φυσική) ακαθαρσία που συνοδεύει τον άνθρωπο κατά τη σύλληψη (πρβλ. Λευιτ. 15,19 κ.ε.) και τη γέννησή του (πρβλ. Λευιτ. 12, 2), χωρίς αυτή η ακαθαρσία να εμπλέκει κάποιον άλλο παράγοντα παρά μόνο κάποια ηθική αδυναμία και κάποια ροπή προς την αμαρτία, και άλλοι, τέλος, υπενθυμίζουν τον όρο «ο νόμος της αμαρτίας», δηλαδή τις περιοριστικές συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος που επηρεάζουν κάθε άνθρωπο από την ώρα που γεννιέται, χωρίς ωστόσο για όλες αυτές να είναι προσωπικά αμαρτωλός ή ένοχος. Σχολιάζοντας αυτούς τους στίχους του Ιώβ, ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος θεωρεί εύλογα ότι ο Ιώβ μοιάζει να έχει υπόψη του την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Και η συγκεκριμένη αδυναμία αφορά στη φύση μετά την πτώση, που είναι φορέας όλων των αρνητικών συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος. Θα παρατηρήσουμε ότι ο ίδιος ο Ιώβ δεν φαίνεται να στοχεύει σε κάποια προσωπική αμαρτία, καθώς τούτη η εκτίμηση δεν τον εμποδίζει να συνεχίσει να θεωρεί τον εαυτό του ως δίκαιο• ας θυμηθούμε ότι και ο Ίδιος ο Θεός θεωρεί τον Ιώβ «άμεμπτον», πραγματικότητα που επιβεβαιώνει παρόμοια και ο συγγραφέας του βιβλίου. Αντίθετα, οι φίλοι του Ιώβ, υποκριτικά, δημιουργούν ένα δεσμό ανάμεσα στην ακαθαρσία, που αυτοί αποδίδουν σε κάθε άνθρωπο από τη σύλληψή του, και στην ενοχή (πρβλ. Ιώβ 4,17• 15,14• 25, 4). Είναι σημαντικό και το στοιχείο ότι η έκφραση: «θνητός […] που γεννιέται από γυναίκα», που χρησιμοποιείται από τον Ιώβ (14, 1), και η οποία στο στόμα του «δεν αποκαλύπτει τίποτε άλλο παρά τη φθίση της ανθρώπινης ύπαρξης», βρίσκει το αποκλίνον νόημά της στους φίλους του (πρβλ. Ιώβ 15, 14• 25, 4): «από την έννοια της περατότητας, ο Ελιφάζ ολισθαίνει μεμιάς σε αυτή της ενοχής. Ο Βιλδάδ, με τη σειρά του, επαναλαμβάνει […] τον ίδιο τύπο συλλογισμού».

Μπορούμε λοιπόν να πούμε, ότι εδώ ο Ιώβ υπενθυμίζει, ως μια αιτία των δεινών του, τις συνέπειες της προπατορικής αμαρτίας, η οποία επηρεάζει την ανθρώπινη φύση. Ωστόσο, αυτό παρουσιαζόταν στον λόγο του απλά και μόνο σύντομα, υπαινικτικά και έμμεσα: δεν αποτελεί παρά «πρώτη αίσθηση, σαν μέσα από την καταχνιά, για ό,τι στην Καινή Διαθήκη, θα είναι ορατό “ως εν εσόπτρω”».

Το πάθημα του Ιώβ ως πειρασμός

Το πάθημα και όλα τα δεινά που περνάει ο Ιώβ μοιάζουν ξεκάθαρα σαν πειρασμοί. Ο διάβολος του ασκεί πίεση με τους πειρασμούς, ώστε να τον οδηγήσει στην αμαρτία και τα πάθη. Ο διάβολος ελπίζει ότι ο Ιώβ θα κατηγορήσει τον Θεό και θα οδηγηθεί έτσι στην προσβολή της αγαθότητάς Του, και επιπλέον θα στραφεί εναντίον Του και τελικά θα Τον απορρίψει. Ο στόχος αυτός που θέλει να πετύχει ο διάβολος εκφράζεται σαφώς από τη γυναίκα του Ιώβ: «Ακόμα επιμένεις σε αυτή την ευσέβειά σου; […] Βλαστήμα λοιπόν τον Θεό και πέθανε» (Ιώβ 2, 9). Και είναι τόσο σαφής ο τρόπος ώστε ορισμένοι ερμηνευτές έχουν δει στο πρόσωπο της γυναίκας του Ιώβ όχι μόνο ένα εκτελεστικό όργανο του διαβόλου, αλλά και μια ενσάρκωσή του. Μέσα από τα λόγια τούτα διατυπώνονται οι τέσσερις μεγαλύτεροι πειρασμοί που είναι δυνατόν να δεχτεί ο άνθρωπος στη συνάντησή του με τον πόνο: 1) Απώλεια της υπομονής, 2) Παράδοση σε πάθη που συνδέονται με την αποφυγή του παθήματος, 3) Κατηγορία και κατάρα εναντίον του Θεού, 4) Παράδοση στον θάνατο. Αλλά η τελευταία προσβολή («πέθανε») έχει και ένα άλλο νόημα: προλέγει τι θα συμβεί στον άνθρωπο που θα ενδώσει σε τούτους τους πειρασμούς και εκφράζει επίσης σαφέστατα το πιο χθόνιο σχέδιο του διαβόλου, τον πνευματικό θάνατο του ανθρώπου. Αυτός επέρχεται ιδιαίτερα αν ο άνθρωπος υποχωρήσει στον τρίτο πειρασμό, σε αυτόν που καταρχάς στοχεύει ο διάβολος, όπως αποκαλύπτουν δύο φορές τα λόγια του ενώπιον του Θεού: «Βάλε το χέρι σου και ακούμπησε τα υπάρχοντά του• σου ορκίζομαι ότι θα σε βλασφημήσει δημόσια» (Ιώβ 1,11)• «Κάνε, λοιπόν, πως αγγίζεις το ίδιο του το σώμα και να δεις αν δημόσια δεν σε βλασφημήσει!» (Ιώβ 2, 5)

Ο εξαιρετικός χαρακτήρας του Ιώβ

Αυτό που θα προκαλούσε την πτώση του κοινού θνητού δεν οδήγησε και τον Ιώβ στην πτώση. «Έτσι παρ’ όλες αυτές τις συμφορές, ο Ιώβ δεν αμάρτησε και δεν ξεστόμισε τίποτα το απρεπές εναντίον του Θεού» (Ιώβ 1, 22• πρβλ. 22, 10). Όχι μόνο δεν βλασφήμησε ο Ιώβ τον Θεό κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του, αλλά Τον δοξολογούσε (πρβλ. Ιώβ 1, 21).

Στους πειρασμούς του Σατανά ο Ιώβ αντέταξε τρεις βασικές στάσεις: 1) Σταθερή υπομονή στις δοκι¬μασίες, 2) Αταλάντευτη πίστη στον Θεό, στο πλαίσιο της οποίας όχι μόνο δεν Τον βλασφήμησε, αλλά και δεν Τον κατηγόρησε και, μολονότι ήταν πεπεισμένος για το δίκιο του, δεν θεώρησε ως ένοχη τη δικαιοσύνη Του και έφτασε μέχρι του σημείου να παραδεχτεί ότι θα μπορούσε να ήταν Εκείνος ο δημιουργός των δεινών του, 3) Αληθινή ελπίδα στον Θεό, δίχως υπεκφυγές.

Την αντίσταση και τη νίκη του επί των πειρασμών, ο Ιώβ δεν τις απέδιδε μόνο στις δικές του δυνάμεις, αλλά στην ενίσχυση και στήριξη από τη θεία δύναμη ως απάντηση στην προσευχή του.

Μπορούμε να διαπιστώσουμε επίσης ότι, όπως όλοι οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης τους οποίους ο Θεός είχε επιστρατεύσει σε μια αποστολή παιδαγωγίας και προφητείας, ο Ιώβ εδώ παρέχει τη μαρτυρία για κάποια ιδιαίτερη χάρη, η οποία του έχει δώσει τη δυνατότητα, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, να ξεφεύγει από την κοινή μοίρα της ανθρωπότητας που βρίσκεται υπό το κράτος των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος. Και στην προκειμένη περίπτωση, του επιτρέπει να αντισταθεί στην πίεση που, άμεσα ή έμμεσα, του ασκεί ο διάβολος διά μέσου του σώματος ή του παθητικού στοιχείου της ψυχής, και επομένως να μην ηττηθεί από τα δεινά, να μην υποχωρήσει εύκολα στους πειρασμούς, και να μην υποταχτεί στην αμαρτία και τα πάθη. Έχουμε επισημάνει ότι τούτο το χαρακτηριστικό που αφορά στους Δίκαιους της Παλαιάς Διαθήκης συνδεόταν με την αποστολή που τους είχε αναθέσει ο Θεός: να αναγγείλουν τον ερχομό του Χριστού και να προεικονίσουν τη σωτηριώδη οικονομία Του.

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο του Jean Claude Larchet “Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων“, Εκδόσεις “Εν πλω”. Στο βιβλίο μπορεί ο αναγνώστης να βρει τις παραπομπές του παρόντος αποσπάσματος), Η άλλη όψη

Λένε και πάλι ΟΧΙ στις « έμφυλες ταυτότητες»  της Θεματικής  Εβδομάδας  στα Γυμνάσια.

Μετά την από την 1-03-2017 αποστομωτική άρνηση του Δημοτικού Συμβουλίου της Κορίνθου ,πλην των δύο μειοψηφούντων της ελάσσονος μειοψηφίας, έρχεται τώρα και ο Δήμος Νεμέας να ενώσει την φωνή του και να υψώσει το σθεναρό  του ΟΧΙ  στα άνομα και και(ε)νοφανή σχέδια των συνεργατών του Υπουργείου Παιδείας, που ως φαίνεται,υπαγορεύουν στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου  τις δικές τους ιδεοληπτικές πρακτικές.

Το Δημοτικό Συμβούλιο της Νεμέας με απόλυτα ομόφωνη απόφασή του επιθυμεί να θέσει φραγμό στην εφαρμογή της Θεματικής Εβδομάδας και κυρίως να μην αναχθεί η πρωτοβουλία αυτή του υπουργείου σε Νόμο, που από τον Σεπτέμβριο σχεδιάζεται  να επιβληθεί σε όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης, αρχής γενομένης από τα Νηπιαγωγεία.

Οι πρωτοφανείς καινοτομίες περί κοινωνικού φύλου, που εισάγει το Υπουργείο Παιδείας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, πρόχειρα, χωρίς επιστημονική συμφωνία, χωρίς διάλογο, χωρίς  πιλοτική εφαρμογή ,με όλη την κοινωνία απέναντι, παρά μόνο με τη συναίνεση μιας συγκεκριμένης γνωστής μειοψηφικής τάσης, που λυμαίνεται τα πεδία λήψης αποφάσεων,  προσκρούει στην ηθική και στην συνείδηση των Ελλήνων, γιατί έρχεται σε αντίθεση με το αξιακό σύστημα αναφοράς της κοινωνίας , τις ρίζες της, τους συνεκτικούς δεσμούς και τις παραδόσεις της.

Χωρίς πληροφόρηση και κυρίως χωρίς τη συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου, των γονέων και των εκπαιδευτικών, προκαλεί τσουνάμι αντιδράσεων στην τοπική κοινωνία της Κορινθίας, αλλά και σε όλη τη χώρα,

Τοπική Αυτοδιοίκηση, Νομικοί, Ακαδημαϊκοί, Ιατροί σχεδόν όλων των ειδικοτήτων, Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, Παιδοψυχίατροι, ατομικά και συλλογικά βοούν προς τον υπουργό Παιδείας για άρση της υποχρεωτικότητας του πειράματος, που επιχειρείται εις βάρος των  ανήλικων μαθητών της πατρίδας μας!

Μια καινοφανής ιδεολογία, περί κοινωνικού φύλου, η οποία έχει θλιβερά αποτελέσματα όπου εφαρμόστηκε, επενδύεται με την πολιτική κάλυψη του Υπουργείου Παιδείας και προωθείται  οριζόντια σε όλα τα  σχολεία της χώρας και μάλιστα από κύκλους ΜΚΟ και με συνοπτικές διαδικασίες!!! (Δείτε σχετικά: το πείραμα του Τζων Μάνει στο  https://kars1918.wordpress.com/2016/10/16/la-theorie-du-genre/ για τη θεωρία του γένους, το οποίο εφάρμοσε το 1966  και  παταγωδώς απέτυχε στη συνέχεια με αποτέλεσμα δυο αυτοκτονίες).

Το θέμα δεν είναι μόνο εκπαιδευτικό , επιστημονικό  και ηθικό .Είναι βαθύτατα πολιτικό και κοινωνικό. Σχετίζεται με το τί τύπο ανθρώπου επιθυμούμε να έχουμε στο άμεσο μέλλον στη χώρα μας και ουσιαστικά  με την επιβίωση ή την εξαφάνιση  της Ελληνικής μας  αξιακής ιδιοπροσωπίας.

 Ακολουθεί η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νεμέας ενάντια στην υλοποίηση της θεματικής για τις Έμφυλες Ταυτότητες στα Γυμνάσια.

Ομόφωνη απόφαση του Δήμου Νεμέας.

Πηγή: korinthostv.gr

Γνωστό τηλεοπτικό κανάλι προβάλλει ἕνα ἀκραῖα διαστροφικό, ἀνταγωνιστικό, «ἀθλητικό παιχνίδι», τό Survivor. Εἰκοσιτέσσερις ἄνθρωποι καλοῦνται νά ἐπιβιώσουν σέ ἐγκαταλελειμμένο νησί, γιά ἑβδομάδες, ἔχοντας στίς ἀποσκευές τους τά ἀπαραίτητα ροῦχα τους καί βασική προμήθεια φαγητοῦ. Οἱ διαγωνιζόμενοι συμμετέχουν ὀργανωμένοι σέ δύο ὁμάδες, σέ εἰδικά διαμορφωμένα παιχνίδια, γεμάτα δράση καί δοκιμασίες. Σταδι­α­κά, ὁ ἀνταγωνισμός μεταξύ ὁμάδων καί ἀτόμων ὁδηγεῖ στήν ἀνάδειξη τοῦ νικητῆ, ἀφοῦ ἀπορ­ριφθοῦν οἱ ὑπόλοιποι ἤ καταρρεύσουν ψυχολογικά, σωματικά καί τελικά ἀποκλεισθοῦν. Ὁ νικητής θά λάβει τό μεγάλο ἔπαθλο τῶν 100.000 εὐρώ.

Τό κοινό παρακολουθεῖ τίς ἀντιδράσεις καί τίς συμπεριφορές τῶν παιχτῶν καί συμμετέχει μέσω SMS, τά ὁποῖα ἀποφέρουν κέρδη σέ τηλεο­πτι­κές / πολυ­εθνι­κές ἑταιρεῖες. Στήν πραγματικό­τητα, ἐδῶ καί  δύο μῆνες ἡ χώρα μας βαυκα­λί­ζεται, συζητώντας γιά τά καλλίγραμμα πόδια, τά σώματα,  τούς κοιλιακούς τῶν συμμετεχόντων στό Survivor καί παρακολουθώντας τό ἀπόλυτο προϊόν ὑποκουλτούρας, πῶς στόν μα­κρινό  ἅγιο Δο­μί­νικο παίζουν πρα­γματι­κό ξύλο, ἀλληλοπροδίδονται, ἀλληλομισοῦν­ται,  λιμοκτονοῦν, δοκιμάζονται, ἐκ­τίθενται. «Μέ ἄλλα λόγια: ἀτομικισμός, προδοσία, ἀλληλοεξόντωση, ἀπαξίωση τῶν ἄλλων, κατάρρευση τῶν ἡττημένων, ἀποκλεισμός τῶν ἀδύναμων…

Δέν εἶναι “ἁπλᾶ ἕνα παιχνίδι” εἶ­ναι ἡ ἐπιβολή τοῦ βάρβαρου, παράλογου, παρηκμασμένου πολιτισμοῦ τοῦ κυρίαρχου συστήματος στά παιδιά μας ἀπ’ αὐ­τούς πού τά ἔχουν στερήσει τό πραγματικό παιχνίδι, τό γέ­λιο, τή χαρά καί τήν ἐλπίδα!», ὑπογραμμίζει εὔστοχα στήν ἀ­να­κοίνωσή της ἡ  Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.

Στό μεταξύ  ἡ τηλεθέαση σπάει ρεκόρ (60%-78%) καθώς 2.500.000 τηλεθεατές -77,9% ἄνδρες ἡλικίας 25-34, 72,9% γυναῖκες ἡλικίας 15-24 καί 71,3% παιδιά- παρακολουθοῦν κάθε βράδυ τό ἑλληνικό Survivor. Πρόκειται πραγματικά γιά κατάντημα καί παρακμή. Ἀποδεικνύεται ἔτσι γιά ἄλλη μιά φορά ὅτι ἡ κρίση δέν εἶναι οἰκονομική, εἶναι πρωτίστως πολιτισμική καί πνευματική. Θά ἔπρεπε νά μᾶς εἶχε «ἐνηλικιώσει» καί νά μᾶς εἶχε συνετίσει• νά μᾶς εἶχε κάνει πιό ἀπαι­τητικούς ἀκόμη καί ὡς τηλεθεατές. Παραμένουμε φτωχοί, ἀπαίδευτοι καί μοι­­ραῖοι!

Ἀκόμη καί στά Δημοτικά Σχολεῖα, 10χρονα παιδιά δέν περιορίζονται μόνο σέ συζητήσεις, ἀλλά παίζουν στά διαλείμματα παιχνίδια, μετατρέποντας τό προαύλιο σέ ἀναπαράσταση τοῦ Survivor! Μάλιστα, σύμφωνα μέ καταγγελίες γονέων, πρίν μερικές ἡμέρες μαθητής Δημοτικοῦ Σχολείου τραυματίστηκε στή διάρκεια ἑνός τέτοιου δύσκολου παιχνιδιοῦ, ὅταν συμμαθητές του τοποθέτησαν ἐμπόδια στό σχολεῖο. Ἐπιπλέον τά παιδιά δείχνουν προτίμηση ἀκόμη καί σέ φαγη­τά τά ὁποῖα κερδίζουν ὑπό μορφή «ἐπάθλου» οἱ «ἥρωες» τοῦ Survivor! Εἶ­ναι φυσικό ἐπακόλουθο, καθώς ὅλοι γνω­ρί­ζουμε τή μεγάλη ἐπίδραση καί γοητεία πού ἀσκεῖ ἡ τηλεόραση σέ ὅλους καί ἰδιαίτερα στά παιδιά.

«Σήμερα τό Survivor μᾶς διδάσκει ὅτι καμία ξεφτίλα, καμιά μικρή προδοσία, κανένα συναισθηματικό ξεγύμνωμα, κανένα κάρφωμα τοῦ διπλανοῦ σου δέν εἶναι ντροπή, προκειμένου νά ἐπιβιώσει κα­νείς. Ἡ πειθαρχία, ἡ τυφλή ὑπακοή στούς ἄνωθεν κανόνες, ἀκόμα καί τούς πιό γελοίους καί παράλογους, εἶναι αὐ­τονόητη καί ἐπιβεβλημένη γιά ὅσους θέλουν νά παραμείνουν στό παιχνίδι», τονίζει ἡ ὡς ἄνω ΕΛΜΕ. Οἱ «ἀξίες», πού ἐπιβάλλονται μέσα ἀπό τήν τηλεοπτική εἰκόνα, εἶναι ἀπόλυτα ἀντίθετες μέ αὐ­τές πού ἐπιχειρεῖ νά μεταδώσει καί νά ἐμπνεύσει μέ κόπο καί θυσία τό σχολεῖο.

Καταλήγοντας μάλιστα οἱ προαναφερθέντες ἐκπαιδευτικοί ἀπευθύνουν -πρός τιμήν τους- ἔκκληση: «Καλοῦμε τούς συναδέλφους τῆς τάξης νά δώσου­με ἀκόμη μία μάχη ἐνάντια στά τηλεοπτικά σκουπίδια προβάλλοντας τίς ἀξίες τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συλλογικότητας, τοῦ σεβασμοῦ τοῦ ἄλλου, τῆς φιλίας,  τοῦ γνήσιου ἀθλητικοῦ πνεύματος, τοῦ ἀληθινοῦ ἀγώνα γιά μία ἀπελευθερωτική Παιδεία στά πλαίσια μιᾶς δίκαιης κι ἀνθρώπινης κοινωνίας. Νά γίνουμε ὅλοι μαχητές σέ τοῦτο τόν ἀγώνα!» Τό εὐχόμαστε!

Πηγή: Ακτίνες

«Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται» (Ιω. 5, 14)

«ΠΡΟΣΕΞΕ, έχεις γίνει καλά· από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Αυτή τη συμβουλή έδωσε ο Κύριος στον παράλυτο που θεράπευσε, όπως ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο.

Αγαπητοί αδελφοί! Η συμβουλή του Κυρίου έχει και για μας πολύ μεγάλη σημασία. Κι αυτό, γιατί μας πληροφορεί ότι για τις ασθένειες και τα άλλα δεινά της επίγειας ζωής μας ευθύνονται οι αμαρτίες μας. Και όταν ο Θεός μας απάλλάξει από μιαν ασθένεια ή άλλη δυστυχία, τότε, αν αρχίσουμε πάλι να ζούμε αμαρτωλά, θα μας βρουν νέα δεινά, χειρότερα από τα πρώτα, που ήταν παιδαγωγικές και σωφρονιστικές θείες τιμωρίες.Η αμαρτία είναι η αιτία όλων των θλίψεων του ανθρώπου στον χρόνο και στην αιωνιότητα. Οι θλίψεις αποτελούν τη φυσική συνέπεια της αμαρτίας, όπως οι πόνοι αποτελούν τη φυσική συνέπεια των σωματικών ασθενειών, τη χαρακτηριστική τους ενέργεια. Η αμαρτία με την πλατιά της έννοια, δηλαδή η πτώση της ανθρωπότητας και ο αιώνιος θάνατός της, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιάν εξαίρεση. Κάποιες αμαρτίες αποτελούν θλιβερή κληρονομιά ολόκληρων κοινοτήτων ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος, τέλος, έχει τα προσωπικά του πάθη και, συνακόλουθα, τα προσωπικά του αμαρτήματα, αμαρτήματα που ανήκουν αποκλειστικά στον ίδιο. Η αμαρτία σ’ όλες αυτές τις μορφές της είναι η αιτία και η αρχή των θλίψεων και των δεινών της ανθρωπότητας γενικά, των επιμέρους ανθρωπίνων κοινωνιών και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η δηλητηριασμένη από την αμαρτία φύση μας απέκτησε την ιδιότητα να αμαρτάνει, απέκτησε τη ροπή προς την αμαρτία, υποτάχθηκε στην τυραννική εξουσία της αμαρτίας, παράγει μέσα της την αμαρτία και δεν μπορεί ν’ απαλλάξει καμιά μορφή της δραστηριότητάς της από την παρουσία της αμαρτίας. Ο μη ανακαινισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να μην αμαρτάνει, ακόμα κι αν θέλει να μην αμαρτάνει (βλ. Ρωμ. 7, 14-25).

Τρεις τιμωρίες έχει ορίσει η θεία δικαιοκρισία για τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητας. Οι δύο έχουν επιβληθεί ήδη· απομένει η επιβολή της τρίτης. Η πρώτη τιμωρία ήταν ο αιώνιος θάνατος, που επιβλήθηκε στη ρίζα της ανθρωπότητας, τους προπάτορες, για την παράβαση της εντολής του Θεού στον παράδεισο (βλ. Γεν. 2, 16-17· 3, 1-19). Η δεύτερη ήταν ο παγκόσμιος κατακλυσμός (βλ. Γεν. 7, 10-24), που επιβλήθηκε επειδή οι άνθρωποι άφησαν τη σάρκα να κυριαρχήσει στο πνεύμα τους (βλ. Γεν. 6, 3), διαπράττοντας όλο και περισσότερες αμαρτίες (βλ. Γεν. 6, 5) και εξομοιώνοντας έτσι τον εαυτό τους με τα άλογα ζώα (Πρβλ. Ψαλμ. 48, 13, 21). Η τελευταία τιμωρία θα είναι η διάλυση και το τέλος του ορατού κόσμου για την αποστασία των ανθρώπων από τον Σωτήρα Χριστό, για την παράδοσή τους στα πονηρά πνεύματα και τη διαρκή κοινωνία τους μ’ αυτά.

Όχι σπάνια κάποια συγκεκριμένη αμαρτία κυριεύει ολόκληρες κοινότητες ανθρώπων, επισύροντας τη θεία τιμωρία. Έτσι, οι Σοδομίτες κάηκαν με φωτιά που έπεσε από τον ουρανό για την άνομη ικανοποίηση της σάρκας τους (βλ. Γεν. 19, 12-25). Οι Ισραηλίτες κατατροπώθηκαν αρκετές φορές από αλλόφυλους εχθρούς για την αποστασία τους από τον αληθινό Θεό και τη μεταστροφή τους στην ειδωλολατρία (Βλ. Κριτ. 2,11-15· 3, 1-8· 6, 1-6· 10, 6-9). Και στη μεγαλόπρεπη Ιερουσαλήμ, την οικοδομημένη με διαλεχτές πέτρες, δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα, καθώς οι Ρωμαίοι την κατέσκαψαν, σφάζοντας ή αιχμαλωτίζοντας όλους τους κατοίκους της, με επιταγή του Θεού, για την απόρριψη και τη θανάτωση του Σωτήρα. Είναι μεταδοτική ασθένεια η αμαρτία. Δεν είναι εύκολο ν’ αντισταθεί ένας άνθρωπος σε κάποιαν αμαρτία, όταν έχει παρασυρθεί σ’ αυτήν μια ολόκληρη κοινωνία.

Παράδειγμα προσωπικής τιμωρίας από τον Θεό για προσωπικό αμάρτημα αποτελεί η πολύχρονη ασθένεια του παραλύτου που θεράπευσε ο Κύριος (βλ. Ιω. 5, 1-15). Αφού είπαμε μόνο όσα είναι αναγκαία να γνωρίζουμε και όσα ήταν δυνατό ν’ αναφέρουμε εδώ για την αμαρτωλότητα όλου του ανθρωπίνου γένους και των επιμέρους ανθρωπίνων κοινωνιών, θα εξετάσουμε πιο αναλυτικά την προσωπική αμαρτωλότητα του κάθε ανθρώπου. Αυτή η εξέταση είναι απολύτως απαραίτητη και εξαιρετικά ωφέλιμη για μας, καθώς μπορεί να έχει σωτήρια επίδραση στη διαγωγή μας, μεταβάλλοντάς την από άνομη σε θεάρεστη. Ο θείος νόμος θα μας φωτίσει, διδάσκοντάς μας ότι ο Κύριος δεν είναι μόνο ελεήμων αλλά και δικαιοκρίτης, γι’ αυτό στην αμαρτωλή ζωή θα επιβάλει την ανάλογη τιμωρία. Γνωρίζοντάς το, λοιπόν, θα καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για ν’ απαλλαγούμε από τα προσωπικά μας πάθη και ν’ αντισταθούμε στις επιλήψιμες συνήθειες της κοινωνίας, ώστε, συνακόλουθα, να λυτρωθούμε τόσο από τις πρόσκαιρες όσο και από τις αιώνιες τιμωρίες του Θεού.

Οι άγιοι πατέρες επισημαίνουν (βλ. Αββά Δωροθέου, Διδασκαλία Α’, 1-3) ότι μέχρι τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους από τον Θεάνθρωπο όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας και έκαναν, θέλοντας και μη, το θέλημά της. Μετά τη λύτρωση, όσοι πίστεψαν στον Χριστό και αναγεννήθηκαν με το άγιο Βάπτισμα, δεν εξουσιάζονται πια τυραννικά από την αμαρτία, αλλά έχουν την ελευθερία είτε ν’ αντισταθούν σ’ αυτήν είτε ν’ ακολουθήσουν εκούσια τις υποβολές της. Αν κάνουν το δεύτερο, χάνουν πάλι την ελευθερία τους και μπαίνουν κάτω από τον ζυγό της αμαρτίας (βλ. Ματθ. 12, 43-45). Αν, με τη χειραγωγία του λόγου του Θεού, κάνουν το πρώτο, με τον καιρό θα νικήσουν πλήρως την αμαρτωλότητά τους. Και νικώντας την αμαρτωλότητά τους, νικούν συγχρόνως και τον αιώνιο θάνατο.

Όποιος νικά τη δική του αμαρτωλότητα, τα προσωπικά του πάθη, μπορεί εύκολα ν’ αντισταθεί και στις επιλήψιμες συνήθειες, στα κοινά πάθη, στις γενικευμένες πλάνες της κοινωνίας. Αυτό το βλέπουμε στους άγιους μάρτυρες: Έχοντας νικήσει την αμαρτία στον εαυτό τους, αντιστέκονταν αποτελεσματικά στην ειδωλολατρική πλάνη του λαού, ομολογούσαν τον Ιησού Χριστό και επισφράγιζαν την ομολογία τους με το αίμα τους. Απεναντίας, όποιος παρασύρεται και τυφλώνεται από την προσωπική του αμαρτωλότητα, δεν είναι δυνατό να μην παρασυρθεί από την εμπάθεια ή την πλάνη του κοινωνικού περίγυρου· δεν τη βλέπει καθαρά, δεν την αντιλαμβάνεται πλήρως και, προπάντων, δεν μπορεί να της εναντιωθεί με αυταπάρνηση, επειδή της ανήκει με την καρδιά. Η ουσία του πνευματικού μας αγώνα έγκειται στη διάλυση της φιλίας μας με την αμαρτία, στον πόλεμο εναντίον της αμαρτίας, στην κατανίκηση της αμαρτίας μέσα στον νου και την καρδιά μας, κατανίκηση με ευεργετικά αποτελέσματα και για το σώμα.

«Ο αληθινός θάνατος», λέει ο όσιος Μακάριος ο Μέγας, «είναι κρυμμένος μέσα στην καρδιά. Από τον θάνατο αυτό ο άνθρωπος νεκρώνεται εσωτερικά (αν και εξωτερικά φαίνεται ότι ζει). Όποιος, όμως, “έχει περάσει από τον θάνατο στη ζωή” (Ιω. 5, 24) μυστικά (μέσα στην καρδιά του), αυτός πραγματικά ζει αιώνια και δεν πεθαίνει ποτέ. Μολονότι τα σώματα τέτοιων ανθρώπων λιώνουν πρόσκαιρα, θα αναστηθούν ένδοξα (Πρβλ. Α’ Κορ. 15, 43), γιατί έχουν αγιαστεί. Γι’ αυτό και τον θάνατο των αγίων τον ονομάζουμε κοίμηση» (“Περί φυλακής καρδίας”, 2).

Όλοι οι άγιοι, χωρίς καμιάν εξαίρεση, μολονότι από την παρούσα πρόσκαιρη ζωή είχαν νικήσει τον αιώνιο θάνατο και είχαν αποκαλύψει την αιώνια ζωή μέσα τους, πέρασαν πολλές βαριές θλίψεις και δοκιμασίες (Βλ. Εβρ. 12, 4-11) Γιατί, άραγε; Φυσική και δίκαιη είναι η επιβολή θείων τιμωριών στους αμαρτωλούς. Γιατί, όμως, το ραβδί του Θεού πέφτει πολλές φορές βαρύ πάνω στους εκλεκτούς Του; Την απάντηση μας τη δίνουν η Αγία Γραφή και οι θεοφόροι πατέρες:

Είναι αλήθεια ότι στους ανθρώπους που έχουν ορθή πίστη και θεάρεστη διαγωγή, η αμαρτωλότητα έχει νικηθεί. Είναι αλήθεια ότι το Άγιο Πνεύμα έχει ενοικήσει στους ανθρώπους αυτούς και έχει νεκρώσει μέσα τους τον αιώνιο θάνατο. Ωστόσο, δεν τους έχει επιβληθεί ισόβια παραμονή τους στο καλό και αδυναμία διαπράξεως του κακού, δεν τους έχει αφαιρεθεί η ελευθερία επιλογής είτε του καλού είτε του κακού (Βλ. Οσίου Μακαρίου του Μεγάλου, Περί ελευθερίας νοός λόγος 3). Η αμετάπτωτη παραμονή στο καλό είναι χαρακτηριστικό του μελλοντικού κόσμου. Η επίγεια ζωή μέχρι την τελευταία της στιγμή είναι πεδίο αγώνων εκούσιων και ακούσιων.

«Με σκληρές ασκήσεις ταλαιπωρώ το σώμα μου και το υποδουλώνω, από φόβο μήπως, ενώ θα έχω κηρύξει στους άλλους, εγώ ο ίδιος κριθώ ακατάλληλος», λέει ο μέγας Παύλος (Α’ Κορ. 9, 27). Και το λέει για ένα σώμα στολισμένο και αγιασμένο από τη θεία χάρη, ένα σώμα που δεν το έβλαπταν τα δηλητήρια των φιδιών (Βλ. Πράξ. 28, 3-6), ένα σώμα που και τα ρούχα του επιτελούσαν θεραπείες (Βλ. Πράξ. 19, 12). Ακόμα κι ένα τέτοιο σώμα, λοιπόν, χρειαζόταν διαρκή και σκληρή άσκηση, ώστε να διατηρείται η νέκρωσή του ως προς την αμαρτία, ώστε να μην αναζωογονηθούν από τη ραθυμία και τη λήθη τα νεκρωμένα του πάθη, ώστε να μην αναστηθεί μέσα του ο αιώνιος θάνατος.

Όσο ο χριστιανός —ακόμα κι αν είναι εκλεκτό σκεύος του Αγίου Πνεύματος— βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο, ο αιώνιος θάνατος μπορεί ν’ αναστηθεί μέσα του και η αμαρτωλότητα μπορεί να κυριέψει πάλι την ψυχή και το σώμα του. Ο προσωπικός αγώνας του δεν επαρκεί για την αποτροπή της πτώσεως στην αμαρτία, που φωλιάζει στην ίδια του τη φύση και επιδιώκει διαρκώς να ξανακυριαρχήσει πάνω του. Του χρειάζεται και η βοήθεια του Θεού. Ο Θεός, λοιπόν, θα τον βοηθήσει με τη χάρη Του αλλά και με κάποια πατρική δοκιμασία. Το είδος και η ένταση της δοκιμασίας ποικίλλουν κατά περίπτωση.

Στον μεγάλο Παύλο δόθηκε, όπως μαρτυρεί ο ίδιος, «ένα αγκάθι στο σώμα του, ένας υπηρέτης του σατανά, για να τον ταλαιπωρεί, ώστε να μην υπερηφανεύεται» (Πρβλ. Β’ Κορ. 12, 7) για τα υψηλά πνευματικά του μέτρα, για τις μεγάλες οπτασίες και αποκαλύψεις που του χάρισε ο Κύριος (βλ. Β’ Κορ. 12, 1), για το πλήθος των πνευματικών του χαρισμάτων, για τα εξαίσια θαύματα που επιτελούσε. Τόσο έχει αλλοιωθεί η φύση μας από το δηλητήριο της αμαρτίας, ώστε ακόμα και η αφθονία της θείας χάριτος μπορεί να γίνει αιτία υπερηφάνειας και απώλειάς μας.

Έτσι, ούτε τιμή ούτε δόξα ούτε αναντίρρητη υπακοή περίμεναν τον Παύλο, όταν κήρυσσε τον Χριστό στην οικουμένη, αποδεικνύοντας την αλήθεια του κηρύγματός του με θαύματα. Ο σατανάς του ετοίμαζε παντού εναντιώσεις, εξευτελισμούς, διωγμούς, συμφορές, θάνατο. Κατανοώντας ότι όλα αυτά γίνονταν με παραχώρηση του Θεού, ο απόστολος αναφωνεί: «Γι’ αυτό χαίρομαι για τα παθήματά μου, για τις βρισιές, τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις στενοχώριες που πέρασα για χάρη του Χριστού» (Β’ Κορ. 12, 10). Ο Παύλος έβλεπε την ανάγκη της εξασθενίσεως του σώματος για την καταστολή των σαρκικών παθών και ο Οφθαλμός της θείας πρόνοιας έβλεπε την ανάγκη των θλίψεων για την προφύλαξη της ψυχής του Παύλου από την υπερηφάνεια.

Ακόμα και η πιο καθαρή ανθρώπινη ψυχή έχει μέσα της κάποιαν, ελάχιστη έστω, τάση προς την υπερηφάνεια (Πρβλ. Οσίου Μακαρίου του Μεγάλου, Περί ελευθερίας νοός λόγος 4). Να γιατί οι δούλοι του Θεού υποβάλλουν τον εαυτό τους σε εκούσιες στερήσεις και κόπους. Να γιατί, επίσης, υποβάλλονται σε ακούσιες θλίψεις και δοκιμασίες με παραχώρηση της θείας πρόνοιας, η οποία με τον τρόπο αυτό προφυλάσσει την άσκησή τους από τον μολυσμό της αμαρτίας.

Ο δρόμος της επίγειας ζωής ήταν για όλους τους αγίους γεμάτος αγκάθια και τριβόλια, γεμάτος δυσκολίες και κινδύνους. «Άλλοι», λέει ο απόστολος, «βασανίστηκαν ως τον θάνατο… Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμα και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν με στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες —ο κόσμος δεν ήταν άξιος να έχει τέτοιους ανθρώπους—, πλανήθηκαν σε ερημιές και σε βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης» (Εβρ. 11, 35-38).

Ο όσιος Συμεών ο Μεταφραστής σημειώνει στον βίο του αγίου Ευσταθίου: «Δεν είναι ευάρεστο στον Θεό να τιμώνται και να δοξάζονται πρόσκαιρα και ανώφελα σ’ αυτόν τον κόσμο της πλάνης και της ματαιότητας οι δούλοι Του, για τους οποίους Εκείνος έχει ετοιμάσει στους ουρανούς ασφαλή τιμή και αιώνια δόξα» (βλ. Συναξάρι αγίου μάρτυρος Ευσταθίου, 20 Σεπτεμβρίου). Γιατί; Επειδή, όπως λέει ο αββάς Ισαάκ, με πολύ μεγάλη δυσκολία βρίσκεται άνθρωπος που μπορεί να σηκώσει την τιμή, ίσως μάλιστα δεν βρίσκεται καθόλου, ούτε ακόμα κι αν γίνει κανείς ισάγγελος (Πρβλ. Αββά Ισαάκ του Σύρου, Λόγοι Ασκητικοί Α’, 1).

Μετά την προπατορική πτώση οι ψυχές μας έγιναν ασταθείς και ευμετάβλητες. Όταν μεταβάλλονται τα πράγματα, οι περιστάσεις και η κατάστασή μας, το πνεύμα μας μεταβάλλει ανάλογα τη διάθεσή του, η οποία επηρεάζεται και διαμορφώνεται από τις εξωτερικές συνθήκες (Πρβλ. Αββά Ισαάκ του Σύρου, Λόγοι Ασκητικοί Α’, 8). «Κολλήθηκε στο χώμα η ψυχή μου» (Ψαλμ. 118, 25), λέει στον Θεό ο προφήτης, εκπροσωπώντας κάθε πεσμένο άνθρωπο. Από το χώμα θα με σηκώσει και θα με οδηγήσει στη σωτηρία «το δεξί Σου χέρι» (Ψαλμ. 17, 36), το πανάγιο θέλημά Σου και η θεία πρόνοιά Σου, διαλύοντας με τις θλίψεις την πρόσκαιρη ευτυχία μου και συνάμα παρηγορώντας με πνευματικά με τη χάρη Σου, που κάνει την καρδιά μου να τείνει προς τα ουράνια. Χωρίς αυτή τη βοήθειά Σου, εξαιτίας της ροπής μου προς το κακό, την οποία δεν μπορώ να χαλιναγωγήσω με τις δικές μου μόνο δυνάμεις, θα προσηλωνόμουν ολόψυχα στα υλικά, τα μάταια και ολέθρια, και θα απατούσα τον εαυτό μου, έχοντας λησμονήσει την αιωνιότητα. Έτσι, θα έχανα οριστικά και τα αιώνια αγαθά.

Με υποταγή στον Θεό, με ευχαριστία προς τον Θεό, με δοξολόγηση του Θεού δέχονταν οι αληθινοί υπηρέτες Του τις θλίψεις που τους έβρισκαν με παραχώρηση της θείας πρόνοιας. Γνώριζαν, όπως ο απόστολος Παύλος, πως αυτές ήταν ωφέλιμες και αναγκαίες, δικαιολογημένες και ευεργετικές. Έτσι, ταύτιζαν το θέλημά τους με το θείο θέλημα, γι’ αυτό όχι μόνο δεν δυσανασχετούσαν, αλλά και χαίρονταν με τα παιδαγωγικά χτυπήματα του Κυρίου. Τέτοια ήταν η διάθεση της καρδιάς, τέτοιος ήταν ο τρόπος σκέψεως των αγίων μπροστά στις συμφορές. Πνευματική παρηγοριά και χαρά, ανακαίνιση της ψυχής με αισθήματα της μελλοντικής αιωνιότητας -αυτοί ήταν οι καρποί της ταπεινοφροσύνης τους.

Τι να πούμε εμείς, οι αμαρτωλοί, για τις θλίψεις μας; Και πρώτα-πρώτα, ποια είναι η αιτία τους; Πρωταρχική αιτία των βασάνων των ανθρώπων είναι, όπως είδαμε, η αμαρτία. Πολύ καλά θα κάνει, λοιπόν, κάθε αμαρτωλός, αν, κάθε φορά που τον βρίσκει μια θλίψη, αναλογίζεται τις αμαρτίες του, ομολογεί τις αμαρτίες του, αποδοκιμάζει τις αμαρτίες του, κατηγορεί τον εαυτό του για τις αμαρτίες του και αναγνωρίζει τη θλίψη σαν δίκαιη τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες του.

Αλλά υπάρχει άλλη μία αιτία των θλίψεων: Είναι η ευσπλαχνία του Θεού προς τον αδύναμο άνθρωπο. Παραχωρώντας θλίψεις για τους αμαρτωλούς, ο Θεός τους ταρακουνά, προκειμένου να συνέλθουν, να εναντιωθούν στα πάθη τους, να θυμηθούν την αιωνιότητα, να στραφούν σ’ Εκείνον. Οι θλίψεις αποδεικνύουν ότι ο Θεός δεν έχει ακόμη λησμονήσει τους αμαρτωλούς αυτούς, ότι δεν τους έχει ακόμη αποστραφεί, ότι διακρίνει ακόμη στις ψυχές τους κάποια δυνατότητα μετάνοιας, διορθώσεως και σωτηρίας.

Αμαρτωλοί που τιμωρείστε από τον Θεό, παραδεχθείτε το! «Όποιον αγαπά ο Κύριος, τον διαπαιδαγωγεί, και μαστιγώνει καθέναν που παραδέχεται για παιδί Του» (Εβρ. 12, 6). Αυτό εξαγγέλλει η Αγία Γραφή, νουθετώντας μας, παρηγορώντας μας, ενισχύοντάς μας. «Αρπάξτε και κρατήστε σφιχτά τη (φρόνηση που σας χαρίζει η) διαπαιδαγώγησή σας (με τις θλίψεις) από τον Κύριο, μην τυχόν (για την αμέλειά σας) οργιστεί κάποτε ο Κύριος, και καταστραφείτε για την παρέκκλισή σας από τον ίσιο δρόμο» (Ψαλμ. 2, 12). Δεχθείτε την τιμωρία, αναγνωρίζοντας- πως την αξίζετε. Δεχθείτε την τιμωρία, δοξολογώντας τον δικαιοκρίτη αλλά και εύσπλαχνο μέσα στη δικαιοκρισία Του Θεό. Δεχθείτε την τιμωρία, εξετάζοντας χωρίς αυτοδικαίωση τη μέχρι τώρα διαγωγή σας. Δεχθείτε την τιμωρία με δάκρυα μετάνοιας, με Εξομολόγηση των αμαρτιών σας, με διόρθωση του βίου σας. Για την εξωτερική διόρθωση δεν χρειάζεται συνήθως πολύς χρόνος και μεγάλος κόπος, όπως, απεναντίας, για την εσωτερική διόρθωση —τη διόρθωση του τρόπου σκέψεως, τη διόρθωση των αισθημάτων, τη διόρθωση της προαιρέσεως.

Έχετε ξεφύγει από τον δρόμο της αρετής με τα αμαρτήματά σας; Μην τον χάσετε τελειωτικά με τον γογγυσμό, με την ενοχοποίηση άλλων, με τη δικαιολόγηση του εαυτού σας απέναντι στη συνείδηση που σας ελέγχει, με την απελπισία, με τη βλασφημία του Θεού. Το δοσμένο από τον Θεό μέσο βοήθειας για την επάνοδό σας στον δρόμο της ευσέβειας, δηλαδή τη θλίψη, την οποία δοκίμασε ακόμα και ο αναμάρτητος Σωτήρας μας, μην το μετατρέψετε σε μέσο καταστροφής σας. Διαφορετικά, δίκαια θα οργιστεί ο Κύριος μ’ εσάς και θα σας εγκαταλείψει. Δεν θα ασχολείται μαζί σας, σαν να είστε ξένοι προς Αυτόν. Δεν θα σας στέλνει παιδαγωγικές θλίψεις, σαν να είστε νόθα και όχι γνήσια παιδιά Του (πρβλ. Εβρ. 12, 8). Θα σας αφήσει να σπαταλήσετε την επίγεια ζωή σας σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες της εμπαθούς καρδιάς σας, και θα προστάξει τον θάνατο να σας θερίσει ξαφνικά σαν ζιζάνια, που έγιναν αυτοπροαίρετα τροφή της φωτιάς της γέεννας (πρβλ. Ματθ. 13, 40-42).

Όσοι υπομένουν, όπως πρέπει, ως το τέλος τις δοκιμασίες, στις οποίες τους υποβάλλει παιδαγωγικά ο Θεός, αποκτούν παρρησία σ’ Αυτόν, γίνονται παιδιά Του, όπως μαρτυρεί ο απόστολος: «Αν δείχνετε υπομονή κατά τη διαπαιδαγώγησή σας, ο Θεός σας μεταχειρίζεται σαν παιδιά Του» (Εβρ. 12, 7). Γεμίζει με πνευματικά αγαθά ο Κύριος τον άνθρωπο που υπομένει μια δοκιμασία με ταπεινό πνεύμα και κατανυκτική προσευχή. Και όταν εκπληρωθεί ο πνευματικός σκοπός της δοκιμασίας, της δίνει τέλος.

Αυτό έκανε ο Κύριος και στην περίπτωση του παραλύτου, ο οποίος τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια κειτόταν, ανάμεσα σε πλήθος άλλων αρρώστων, σε μια στοά της δεξαμενής Βηθεσδά, ελπίζοντας να θεραπευθεί. «Γιατί, από καιρό σε καιρό, ένας άγγελος κατέβαινε στη δεξαμενή και ανατάραζε τα νερά· όποιος, λοιπόν, έμπαινε πρώτος (στη δεξαμενή) μετά την αναταραχή του νερού, αυτός γινόταν καλά όποια κι αν ήταν η αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε» (Ιω. 5, 4). Πόσο μαρτυρική ήταν η ζωή εκείνου του παραλύτου από την αρρώστια και τη φτώχεια! Μην έχοντας άλλο μέσο θεραπείας, περίμενε μόνο ένα θαύμα. Η παράλυσή του, πάντως, ήταν προφανώς τιμωρία για κάποιες αμαρτίες, όπως δείχνει η συμβουλή που του έδωσε ο Κύριος, όταν τον θεράπευσε: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά· από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Την ίδια συμβουλή έδωσε αργότερα και στην αμαρτωλή γυναίκα, που τη συγχώρησε. «Πήγαινε» της είπε, μολονότι, σύμφωνα με τον νόμο, έπρεπε να θανατωθεί με λιθοβολισμό, «πήγαινε, κι από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια» (Ιω. 8, 11).

Η θεραπεία τόσο της ψυχής όσο και του σώματος δίνεται από τον εύσπλαχνο Κύριο μ’ έναν όρο, μόνο μ’ έναν όρο: την αποδέσμευση από την αμαρτία, και μάλιστα από τη θανάσιμη αμαρτία. Η αμαρτία της γυναίκας ήταν θανάσιμη. Φαίνεται ότι και του παραλύτου η αμαρτία τέτοια ήταν. Αυτές ακριβώς οι αμαρτίες είναι που αιχμαλωτίζουν την ψυχή και την οδηγούν στην αιώνια κόλαση. Όποιος, λοιπόν, έχει βυθιστεί στον βούρκο των θανάσιμων αμαρτιών, προκειμένου να βγει από κει, χρειάζεται ιδιαίτερη θεία βοήθεια. Και η βοήθεια αυτή παρέχεται από τον Θεό με κάποια δοκιμασία, η οποία εξωτερικά φαίνεται ως σωφρονιστική τιμωρία, αλλά μυστικά αποτελεί κλήση σε μετάνοια. Σε μετάνοια καλείται ο άνθρωπος είτε με κάποιαν αρρώστια, όπως έγινε στην περίπτωση του παραλύτου, είτε με διωγμό από ανθρώπους, όπως έγινε στην περίπτωση του Δαβίδ (Βλ. Α’ Βασ. 19, 1 κ. ε.), είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Όποια κι αν είναι η θεία τιμωρία, πρέπει να τη δεχθούμε με ταπείνωση και αμέσως να επιδιώξουμε την εκπλήρωση του σκοπού για τον οποίο την έστειλε ο Θεός: Να σταματήσουμε τη διάπραξη της αμαρτίας, που αποτελεί την αιτία της τιμωρίας μας, και να φροντίσουμε για τη θεραπεία της ψυχής μας με το φάρμακο της μετάνοιας. Η αμαρτία μας υποδεικνύεται αξιόπιστα από την ίδια τη συνείδησή μας. Η άφεσή της και η λύτρωση από τη συνέπειά της, τη θλίψη, μας παρέχονται από τον Θεό με τον μοναδικό όρο που αναφέραμε πιο πάνω: την οριστική εγκατάλειψή της. Και η εγκατάλειψη της αμαρτίας γίνεται πιο εύκολη, όταν έχουμε αντιληφθεί και διαπιστώσει πόσο ολέθρια είναι για μας και πόσο βδελυκτή στον Θεό.

Η επανάληψη μιας αμαρτίας για την οποία, αφού τιμωρηθήκαμε σωφρονιστικά από τον Κύριο, μετανοήσαμε και συγχωρηθήκαμε, συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερα δεινά, και μάλιστα δεινά αιώνια μετά τον σωματικό θάνατο. Τριάντα οκτώ χρόνια ταλαιπωρήθηκε ο παράλυτος για την αμαρτία του. Αυστηρή, πολύ αυστηρή τιμωρία! Αλλά ο Κύριος προαναγγέλλει ακόμα πιο αυστηρή τιμωρία για την επιστροφή στην αμαρτία. Ποια τιμωρία μπορεί να είναι πιο αυστηρή από μια τριανταοκτάχρονη παράλυση με όλες τις επακόλουθες στερήσεις; Καμιά άλλη παρά μόνο τα αιώνια βάσανα του άδη, που περιμένουν όλους τους αμετανόητους και αδιόρθωτους αμαρτωλούς.

Αμήν.

Πηγή: (“Ασκητικές ομιλίες Α’” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής), Η άλλη όψη

Η ιστορία του νησιού από την αρχαιότητα έως σήμερα – Οι γειτονικές νησίδες – Το παντελώς, αστήρικτο, τουρκικό ενδιαφέρον για τα Δωδεκάνησα - Χάρτες και επίσημα στοιχεία

Τις τελευταίες μέρες ήρθε στην επικαιρότητα, μετά τις αλλεπάλληλες προκλητικές τουρκικές δηλώσεις και τις απαντήσεις της ελληνικής πλευράς, το πανέμορφο Αγαθονήσι, το βορειότερο από τα Δωδεκάνησα. Θα γράψουμε μερικά στοιχεία, όχι ιδιαίτερα γνωστά γι' αυτό και θα αναφερθούμε στις Συνθήκες από τις οποίες αποδεικνύεται η αναμφισβήτητη ελληνική κυριαρχία.

Γεωγραφικά - πληθυσμιακά στοιχεία

Το Αγαθονήσι, το βορειότερο νησί των Δωδεκανήσων βρίσκεται πολύ κοντά στη Σάμο, από την οποία απέχει 10 ναυτικά μίλια. Έχει έκταση 13,41 τ.χλμ. και 185 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. 

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια πληθυσμιακή ανάκαμψη του νησιού. Ας δούμε την πορεία του πληθυσμού του νησιού από το 1951 ως και το 2011.

1951: 196 κάτοικοι, 1961: 189 κάτοικοι, 1971: 160 κάτοικοι, 1981: 133 κάτοικοι, 1991: 112 κάτοικοι, 2001: 158 κάτοικοι και 2011, όπως είπαμε, 185 κάτοικοι.

Μετά από μία περίοδο μείωσης του πληθυσμού, παρατηρείται όπως βλέπουμε, μία μικρή αλλά αξιοσημείωτη αύξηση του, τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της αυξημένης τουριστικής κίνησης. Οι ακτές του Αγαθονησίου είναι αλίμενες στη βόρεια πλευρά και έχουν βαθιές κολπώσεις στις άλλες. Το μέγιστο ύψος του είναι 209 μέτρα (Δένδρα). Στο νησί υπάρχουν τρεις οικισμοί, το Μεγάλο Χωριό, το Μικρό Χωριό και ο Άγιος Γεώργιος.

Κοντά στο Αγαθονήσι, βρίσκονται η Βραχονησίδα Πιάτο (γνωστή και ως Ψαθονήσι ή Ψαθώ), η νησίδα Νερονήσι ή Νερό (ετυμ. < Nero= μαύρος), η νησίδα Κουνελονήσι ή Κουνέλι, η βραχονησίδα Στρογγυλή ή Στρογγυλό κ.ά.

Η ιστορία του νησιού

Το Αγαθονήσι στην αρχαιότητα ονομαζόταν Υετούσα. Με το όνομα αυτό ήταν γνωστό ως τα τέλη του 19ου αιώνα περίπου. Το σημερινό όνομα του νησιού προέρχεται με παρετυμολογία προς το αγαθός, από το φυτωνύμιο Αγκαθονήσι. Υπάρχουν κάποια αρχαία ευρήματα τα οποία ίσως αποτελούν ένδειξη ότι το νησί ήταν κατοικημένο από την αρχαιότητα.

Τα μεταγενέστερα χρόνια, ειδικά λόγω της πειρατείας, το Αγαθονήσι έμεινε ακατοίκητο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο Οθωμανός εξερευνητής και χαρτογράφος Piri Reis που επισκέφθηκε το νησί τον 16ο αιώνα γράφει χαρακτηριστικά:

"Αυτό το νησί είναι ακατοίκητο, όμως οι κατσίκες του είναι πολυάριθμες. Αυτά τα νησιά (ενν. και τα γειτονικά με το Αγαθονήσι) τα έλεγαν μια εποχή Filimare. Ένας άπιστος (προφανώς εννοεί χριστιανός) ο οποίος έκανε στη Μεσόγειο πειρατεία με το πλοίο Quadyrga άφησε πάνω στα νησιά ελεύθερες λίγες κατσίκες. Γι' αυτό τον λόγο υπάρχει σήμερα στα νησιά Keci ολόκληρο πλήθος".

(Piri Reis, Bahriye, Κατακτητική Ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο, 1521).

Γι' αυτό τον λόγο, ο Piri Reis ονομάζει το Αγαθονήσι και τα γύρω νησιά Keci Adalary, δηλαδή Κατσικονήσια. 

Ένα αιώνα αργότερα, ο Marco Boschini επισκέφθηκε το Agatonisi, όπως γράφει, το οποίο ήταν ακατοίκητο. Πολλοί ξένοι περιηγητές αναφέρουν λανθασμένα το αρχαίο όνομα του νησιού Yetussa ως Yelussa. Ο Emile Kolodny γράφει ότι το νησί εποικίστηκε μόνιμα τον 19ο αιώνα, από κατοίκους της Πάτμου και των Φούρνων.

Το νησί, λέγεται κυρίως στη γλώσσα των ναυτικών και Γάιδαρος ή Γαϊδουρονήσι. Η ονομασία αυτή, που οφείλεται στο σχήμα του νησιού, θα μας απασχολήσει εκτενώς στη συνέχεια.

Το σημερινό γλωσσικό ιδίωμα των κατοίκων του Αγαθονησίου, μια καθαρά ελληνική διάλεκτος, οφείλεται, κατά πάσα πιθανότητα, στους βυζαντινούς εξόριστους που εγκαταστάθηκαν στο νησί.

Αναδρομή στην ιστορία των Δωδεκανήσων τον 20ο αιώνα

Τα Δωδεκάνησα το 1310 πέρασαν στα χέρια των Ιωαννιτών Ιπποτών. Το 1522, τα κατέλαβαν οι Οθωμανοί του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' (του αποκαλούμενου Μεγαλοπρεπούς), ο οποίος χορήγησε ένα ειδικό προνομιακό καθεστώς στα νησιά.

Παρά τις προσδοκίες των κατοίκων τους, τα Δωδεκάνησα έμειναν έξω από τα όρια του ελληνικού κράτους, μετά την Επανάσταση του 1821. Το 1909, οι Νεότουρκοι κατάργησαν και τα προνόμια που απολάμβαναν οι Δωδεκανήσιοι. 

Το 1912, η Ιταλία που πολεμούσε με την Τουρκία για την Κυρηναϊκή, κατέλαβε τα νησιά για να πιέσει τους Τούρκους να υποχωρήσουν. Οι Ιταλοί έκαναν λόγο αρχικά για αυτονομία και αυτοδιοίκηση, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της άμεσης απελευθέρωσης στους Έλληνες κατοίκους τους (131.332 σε σύνολο 143.482, το 1912). Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε και η Ιταλία κράτησε τα νησιά. Με τη συμφωνία Βενιζέλου-Tittoni (29/7/1919), ανάμεσα στα άλλα, η Ιταλία παραχωρούσε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, εκτός από τη Ρόδο, οι κάτοικοι της οποίας θα αποφάσιζαν με δημοψήφισμα για το μέλλον του νησιού.

Τον Ιούλιο του 1920 όμως, η κυβέρνηση Giolitti κατήγγειλε τη συμφωνία αυτή. Μετά τις αντιδράσεις όμως, η Ιταλία στις 10/8/1920, υπόγραψε τη Συνθήκη των Σεβρών με ανάλογο περιεχόμενο, με την αίρεση ότι η Συνθήκη θα ισχύσει μόνο με την επικύρωσή της από την Τουρκία, κάτι που δεν έγινε όπως ξέρουμε.

Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία παραιτήθηκε επίσημα από τα δικαιώματά της στα Δωδεκάνησα (άρθρο 15), "της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτης κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων". Η διατύπωση αυτή δέχεται πολλές ερμηνείες…

Πάντως σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκία και κανένα άλλο από τα ενδιαφερόμενα μέρη, δεν πρόβαλε θέμα ασφάλειας των μικρασιατικών ακτών.

Η Τουρκία όμως, παρά την παραίτησή της, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει βλέψεις στα Δωδεκάνησα. Η στρατηγική θέση των νησιών και η εγγύτητά τους με τα μικρασιατικά παράλια, αποτελούσαν τις βασικές αιτίες για τις βλέψεις αυτές. Άρχισε λοιπόν να διατυπώνει αμφισβητήσεις για τα ακριβή όρια, ανάμεσα στα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα και την τουρκική επικράτεια. Στις 4/1/1932, υπογράφτηκε στην Άγκυρα ιταλοτουρκική σύμβαση που οριοθετούσε κάποια σημεία.

Τα δύο μέρη αντάλλαξαν επιστολές με τις οποίες υποχρεώνονταν να καθορίσουν και το υπόλοιπο τμήμα των ιταλοτουρκικών θαλάσσιων συνόρων. Ο καθορισμός επισημοποιήθηκε με το πρακτικό που υπογράφτηκε στην Άγκυρα στις 28/12/1932. Έτσι, προσδιορίστηκε πού ανήκουν οι νησίδες της περιοχής οι οποίες "ουδεμίας αμφισβητήσεως αποτελούν αντικείμενον".

Η Τουρκία, κατά την πάγια πρακτική της, ισχυρίζεται ότι αυτό το πρωτόκολλο δεν ισχύει εφόσον δεν αποτελεί συμφωνία-συνθήκη και δεν συζητήθηκε στην τουρκική εθνοσυνέλευση και για "πρακτικά" τα οποία νομικά δεν δεσμεύουν την Τουρκία. Βέβαια, όσον αφορά το σκέλος της παραχώρησης κάποιων νησίδων στην Τουρκία, με τα "πρακτικά" αυτά, οι γείτονες δεν θέτουν κανένα θέμα για την ισχύ ή όχι του πρωτοκόλλου!

Έτσι, η νήσος Αρκόνησος (Καρά Αντά) αποδόθηκε από την Ιταλία στην Τουρκία στις 4 Ιανουαρίου 1932, όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος("Το Καθεστώς των Νησίδων στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο – Η Μαρτυρία των Πηγών, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002).

Στο ίδιο βιβλίο του ο Κ. Σβολόπουλος γράφει: "Η άρνηση της Άγκυρας να αναγνωρίσει την ισχύ του πρωτοκόλλου της 28ης Δεκεμβρίου 1932, ως μη επικυρωμένου από την τουρκική Εθνοσυνέλευση και μη κατατεθειμένου στη Γραμματεία της Κοινωνίας των Εθνών, δεν αίρει το γεγονός ότι τόσο με τη συνομολόγηση του πρωτοκόλλου από επίσημους αντιπροσώπους των δύο κρατών όσο και, στη συνέχεια, μέσω της αλληλογραφίας μεταξύ των δύο υπουργών Εξωτερικών, το συγκεκριμένο καθεστώς της ιταλικής κυριαρχίας, όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε, αλλά και έγινε ρητά αποδεκτό από την τουρκική πλευρά".

Ο De Vecchi, ο δεύτερος Ιταλός κυβερνήτης των Δωδεκανήσων, ο οποίος διαδέχτηκε τον M. Lago, χρησιμοποίησε πολύ σκληρές μεθόδους. Επί των ημερών του, η ιταλική γλώσσα επιβλήθηκε βίαια στα Δωδεκάνησα και τα ελληνικά ονόματα των νησιών απαγορεύτηκαν. Η Κάρπαθος έγινε Scarpanto, η Τήλος Piscopi και οι Λειψοί Lisso. O De Vecchi έγραφε χαρακτηριστικά στον Μουσολίνι: "Η άποψη πως ο λαός αυτός θα αντιστέκεται διαρκώς και επιμόνως είναι επιπόλαιη. Σε κάθε λαό μπορείς να αφήσεις τη σφραγίδα σου αρκεί να είσαι αποφασισμένος".

Με την Συνθήκη της αμοιβαίας βοήθειας που υπόγραψαν Αγγλία, Γαλλία και Τουρκία στις 19/10/1939 (άρθρο 3), προβλεπόταν ότι "σε ενδεχόμενη επιχείρηση κατάληψης της Δωδεκανήσου θα χρησιμοποιούνταν τουρκικές δυνάμεις σε συνεργασία με όσες βρετανικές θα ήταν διαθέσιμες εκείνη τη στιγμή.

Τον Δεκέμβριο του 1941, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Ίντεν πήγε κρυφά στη Μόσχα και συνομίλησε με τον Στάλιν. Ο Στάλιν πρότεινε στον Ίντεν να δελεάσουν τους Τούρκους προσφέροντάς τους τα Δωδεκάνησα και τη νότια Βουλγαρία! (Αρχεία Foreign Office 371/33183, R 458).

Ο Ίντεν υπενθύμισε στον τότε ηγέτη της (τέως) ΕΣΣΔ. το ελληνικό ενδιαφέρον για τα Δωδεκάνησα καθώς και τα προβλήματα που θα δημιουργούσε στους Συμμάχους μια τέτοια απόφαση.

Όταν όμως ο Τσόρτσιλ επισκέφτηκε τα Άδανα στις αρχές του 1943 με σκοπό να πιέσει την Τουρκία να βοηθήσει τους Βρετανούς στο βαλκανικό μέτωπο, η ελληνική κυβέρνηση (εξόριστη τότε, με επικεφαλής τον Εμμανουήλ Τσουδερό) θορυβήθηκε και αντέδρασε.

Μάλιστα, ο Τούρκος πρεσβευτής στο Λονδίνο, είπε στον Τσουδερό ανεπίσημα, ότι "η χώρα του εξετάζει την πιθανότητα να ανακτήσει κάποια μεσογειακά νησιά" (σχετικό άρθρο στο Balkan Studies, vol. 23.1, 1982, γραμμένο από τον A. Alexandris).

Ο Π. Κανελλόπουλος σημείωνε χαρακτηριστικά στο ημερολόγιό του στις 2/2/1943: "Σήμερα οι Times γράφουν ότι συζητήθηκαν στα Άδανα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα και ειδικότερα τα ελληνικά νησιά. Είναι ηθικά ασύλληπτο ότι συζητιούνται τέτοια ζητήματα χωρίς να μας ειδοποιούν".

Είχε προηγηθεί (1/2/1943) συζήτηση του Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο, Α. Αγνίδη με τους Βρετανούς οι οποίοι του υποσχέθηκαν απλά (και κυνικά θα λέγαμε…) ότι δεν θα θιγούν τα ήδη ανήκοντα στην Ελλάδα νησιά (!). 

(Αρχεία Foreign Office 371/37224, R 942).

Τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1946, μετά και τη θεαματική στροφή στην πολιτική της (τέως) ΕΣΣΔ αποφασίστηκε τα Δωδεκάνησα να δοθούν στην Ελλάδα. Για την ιστορία, οι Βρετανοί, στους οποίους είχαν παραδοθεί τα Δωδεκάνησα από τους Γερμανούς (8/5/1945), σκόπευαν να παραχωρήσουν το Καστελόριζο στην Τουρκία.

Οι αντιδράσεις όμως των άλλων Συμμάχων, κυρίως των Αμερικανών, τους έκαναν να αναθεωρήσουν τη στάση τους και το Καστελόριζο ενσωματώθηκε στη χώρα μας.

Στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι, η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα εγκρίθηκε ομόφωνα.

Υπήρχε όμως μεγάλη ασάφεια στη διατύπωση της πρώτης παραγράφου του άρθρου 12, που είχε σαν αποτέλεσμα τα όρια της εκχωρούμενης περιοχής να είναι ασαφή.

"Η Ιταλία εκχωρεί στην Ελλάδα κατά πλήρη κυριαρχίαν τας νήσους της Δωδεκανήσου", χωρίς να τις κατονομάζει!

Τελικά, μετά από παρέμβαση του Ι. Πολίτη, ενσωματώθηκε στο κείμενο της Συνθήκης απαρίθμηση των 14 μεγαλύτερων νησιών και μνεία ότι παραχωρούνται επίσης και οι παρακείμενες στα νησιά νησίδες. Όταν παραχωρήθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία με τη Συνθήκη της Λωζάνης, όλα τα νησιά είχαν απαριθμηθεί και προσαρτήθηκε και σχετικός χάρτης. Τη μέρα υπογραφής της Συνθήκης (10/2/1947), η Ελλάδα διευκρίνισε τις παρατηρήσεις της ότι οι μνημονευόμενες παρακείμενες των νησιών νησίδες, είναι αυτές που βρίσκονταν υπό ιταλική κυριαρχία, όταν η Ιταλία εισήλθε στον πόλεμο.

Το Αγαθονήσι (Gaidaro) στη Συνθήκη της Λωζάνης - Η αδιάλειπτη και απρόσκοπτη ιταλική,αρχικά,και στη συνέχεια ελληνική κυριαρχία

Σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκία παραιτήθηκε υπέρ της Ιταλίας κάθε δικαιώματος και τίτλου επί των νήσων Αστυπάλαια, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψών, Σύμης, Κω και "των νησίδων των εξ αυτών εξαρτώμενων", καθώς και επί του Καστελόριζου. Σε εφαρμογή αυτής της διάταξης, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Κ. Σβολόπουλου "Το Καθεστώς των Νησίδων στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο. Η Μαρτυρία των Πηγών", ανάμεσα στις νησίδες αυτές είναι και το "Αγαθονήσι" (Gaidaro). Όπως αναφέραμε, το όνομα Αγαθονήσι άρχισε να χρησιμοποιείται τον 20ο αιώνα και επικράτησε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πολύ σοφά, ο πρώτος Έλληνας στρατιωτικός διοικητής Δωδεκανήσου αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, στις 11 Ιουνίου 1947, αναφέρει μία προς μία τις "παρακείμενες" στα 14 μεγαλύτερα νησιά, νησίδες.

Ανάμεσά τους, υπάρχει και το Αγ(κ)αθονήσι που "εξαρτάται" από την Πάτμο.

Η ελληνική κυριαρχία στο Αγαθονήσι προκύπτει από τις Συνθήκες και τους σχετικούς χάρτες που παραθέτουμε. Προφανώς, η αναφορά του ως Gaidaro στη Συνθήκη της Λωζάνης έκανε τους Τούρκους, όψιμα, να εκδηλώσουν τις αναθεωρητικές τους απόψεις, κινούμενοι είτε από άγνοια είτε με τη, γνωστή, ανατολίτικη (κουτο)πονηριά τους.

Θεωρούμε ότι με το συγκεκριμένο άρθρο οι αναγνώστες του protothema.gr διαφωτίστηκαν αρκετά και ότι οι αρμόδιοι των υπουργείων μας, θα πληροφορηθούν, αν δεν τις γνωρίζουν ήδη, κάποιες κρίσιμες και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για το καθεστώς των Δωδεκανήσων.

ΠΗΓΕΣ: Κ. ΣΒΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, "ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΔΩΝ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ", ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ, ΑΘΗΝΑ 2002

"ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ, Η ΜΑΚΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ", ΕΡΕΥΝΑ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ-ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1996

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ,¨ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ¨.

Πηγή: Πρώτο Θέμα, Ινφογνώμων Πολιτικά

Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να εισάγει θεματική εβδομάδα για την ενημέρωση των μαθητών Γυμνασίου, κυρίως σχετικά με τον άξονα που αφορά στις έμφυλες ταυτότητες.

«Ο θεσμός της θεματικής εβδομάδας αποσκοπεί στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των μελών της σχολικής κοινότητας σε ζητήματα που άπτονται της Εκπαίδευσης για την Αειφόρο Ανάπτυξη και, κατά το τρέχον έτος, εστιάζει σε τρεις βασικούς άξονες: α) τη διατροφή και την ποιότητα ζωής, β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων και γ) τις έμφυλες ταυτότητες», όπως αναφέρεται στην εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας που είχε εκδοθεί στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου.

Δείτε την εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας

Έντονες ήταν από τη πρώτη στιγμή οι αντιδράσεις από την πλευρά των εκπροσώπων της Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ επισημαίνει στο enikos.gr: «Δεν ξέρω ποιος νους συνέλαβε αυτή την ιδέα και τι σκοπό είχε. Βάζουν τα παιδιά σε έναν πειρασμό. Δεν θα μάθουν στην εφηβική ηλικία να επιλέξουν το φύλο τους. Εμείς βοηθάμε τα παιδιά, αυτό το φύλο που τους έδωσε ο Θεός να το γνωρίσουν και να αξιοποιήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημά Του».

Σημειώνεται ότι το υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. σε συνεργασία με την Ελληνική Ραδιοφωνία προχώρησε στην πραγματοποίηση σχετικών ενημερωτικών εκπομπών στο πλαίσιο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον θεσμό της Θεματικής

Εβδομάδας των μελών της σχολικής κοινότητας (μαθητές, εκπαιδευτικοί) όσο και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Οι εκπομπές ξεκίνησαν στις 24 Απριλίου και θα διαρκέσουν μέχρι τις 21 Μαϊου.

«Φαίνεται ότι απέτυχε η προσπάθεια μέσω του σχολείου» επισημαίνει σχετικά με τις εκπομπές αυτές ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ. «Αυτή η προσπάθεια δεν έπρεπε να καρποφορήσει» τονίζει.

Εκπρόσωποι της Εκκλησίας κάλεσαν μάλιστα τους γονείς των μαθητών να υπογράψουν δήλωση απαλλαγής από τη θεματική εβδομάδα αλλά και τους εκπαιδευτικούς να αρνηθούν να διδάξουν «διότι έρχονται προδήλως σε αντίθεση με το άρθρο 16 του Συντάγματος και τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του Παιδιού (Ν. 2101/1992 άρθρο 5,8 και 29).

Η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης από την πλευρά της εξέφρασε από την αρχή τις αντιρρήσεις της σχετικά με το σύνολο της θεματικής εβδομάδας.

Όπως λέει ο Νικηφόρος Κωνσταντίνου, μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ, «υπάρχουν ήδη προγράμματα αγωγής υγείας στα σχολεία που αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα. Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι το υπουργείο Παιδείας το έφερε στη μέση της χρονιάς χωρίς καμία οργάνωση και σχεδιασμό. Δεν υπήρχε μάλιστα καμία επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ώστε να μπορέσουν να το υλοποιήσουν».

Ο κ. Κωνσταντίνου επισημαίνει παράλληλα ότι πέρυσι το υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην μείωση των ωρών διδασκαλίας μαθημάτων, όπως η βιολογία και η οικιακή οικονομία που αντιμετώπιζε τέτοια ζητήματα, και τώρα τα επαναφέρει υποβαθμίζοντας τα, στο πλαίσιο της θεματικής εβδομάδας. Η ΟΛΜΕ είχε ζητήσει μάλιστα από το υπουργείο να αποσύρει την υποχρεωτικότητα της θεματικής εβδομάδας ή να επιτρέψει στους εκπαιδευτικούς να επιλέξουν τη διάρκεια της.

Ο Κώτσας Τουλής, ο οποίος είναι Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και Αντιπρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Μαθητών και Γονέων Ελλάδος, μιλώντας στο enikos.gr, επισημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν από τη μία πλευρά να μειώνονται οι ώρες του μαθήματος της βιολογίας στα σχολεία και από την άλλη να υπάρχει θεματική ενότητα στο σεμινάριο, η οποία αφορά στις έμφυλες ταυτότητες. «Η θεματική εβδομάδα δεν πάτα σε γερές βάσεις σε σχέση με την συνολική διαπαιδαγώγηση των παιδιών», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Τονίζει δε, πως δεν είναι αντίθετος με τα συγκεκριμένα σεμινάρια, εφόσον οτιδήποτε και να διδάσκονται τα παιδιά είναι σημαντικό, αλλά θα πρέπει να διορθωθούν πρωτίστως άλλα θέματα και μετά να προχωρήσουν στην υλοποίηση της συγκεκριμένης θεματικής εβδομάδας. Για παράδειγμα, όπως λέει, «τα σεμινάρια αφορούν και σε θέματα υγείας και ανθρωπίνου σώματος, αλλά η κυβέρνηση μειώνει τις ώρες του μαθήματος της φυσικής αγωγής».

Πηγή: enikos

Εκπομπή, Με αρετή και τόλμη: Ο πολύτεκνος πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού με τα 10 παιδιά [ΕΡΤ 1, 23 Απριλίου 2017]

Ενημερωτική εκπομπή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Την εκπομπή παρουσιάζουν η Αλεξία Τασούλη, σε σκηνοθεσία Τάσου Μπιρσίμ
Αρχισυντάκτης ο Τάσος Ζορμπάς.

Γεωργία – Διάλεξη στο Παγκόσμιο Συνέδριο οικογενειών με θέμα - Η εικονομαχία των γκέι. Βάζοντας όρια στα σχέδια των LGBT

Την ώρα που η χώρα βυθίζεται σε καθεστώς οικονομικής ανέχειας, εν μέσω επιτροπείας και νέων μέτρων, στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να ασχολούνται με τις ιδεοληπτικές εμμονές τους περί σεξουαλικής απελευθέρωσης. Το τελευταίο νομοσχέδιο που επιχειρούν να περάσουν δίνει τη δυνατότητα στα διεμφυλικά άτομα να αλλάζουν το όνομά τους στα κρατικά έγγραφα χωρίς να απαιτείται ούτε αλλαγή φύλου, ούτε ιατρικές γνωματεύσεις.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ - ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ, ΡΑΠΑΝΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ – ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΦΥΛΟΥ – ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Την ώρα που η χώρα βυθίζεται σε καθεστώς οικονομικής ανέχειας, εν μέσω επιτροπείας και νέων μέτρων, στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να ασχολούνται με τις ιδεοληπτικές εμμονές τους περί σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Το τελευταίο νομοσχέδιο που επιχειρούν να περάσουν δίνει τη δυνατότητα στα διεμφυλικά άτομα να αλλάζουν το όνομά τους στα κρατικά έγγραφα χωρίς να απαιτείται ούτε αλλαγή φύλου, ούτε ιατρικές γνωματεύσεις.

Σε αυτήν τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου προχωρά λοιπόν το Υπουργείο Δικαιοσύνης με νομοσχέδιο που αναρτήθηκε σε δημόσια διαβούλευση.

Όπως είναι φυσικό, η συγκεκριμένη ενέργεια αναμένεται να προκαλέσει τσουνάμι αντιδράσεων, ενώ προκαλεί αίσθηση η σιωπή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων που στα τηλεοπτικά παράθυρα δηλώνουν υπερασπιστές της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής Οικογένειας.

Με το νομοσχέδιο ρυθμίζονται όλες οι διαδικασίες για την αλλαγή του ονόματος και του φύλου, προσώπων που το επιθυμούν, ώστε να δηλώνονται στα κρατικά έγγραφα και μητρώα (ταυτότητα, βιβλιάριο υγείας, διαβατήριο, πτυχίο κα.)
Με άλλα λόγια, η καταχώρηση στην αστυνομική ταυτότητα, το διαβατήριο και τα άλλα κρατικά έγγραφα του φύλου ενός ατόμου θα γίνεται πλέον σύμφωνα με το πώς αυτοπροσδιορίζεται και όχι σύμφωνα με το έμφυλο κανονιστικό δίπολο.

Κατά την ισχύουσα νομοθεσία, τα διεμφυλικά άτομα δεν μπορούσαν να διορθώσουν τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους και να αλλάξουν όνομά τους, εάν δεν είχε προηγηθεί χειρουργική επέμβαση στα γεννητικά τους όργανα για επαναπροσδιορισμό του φύλου, ενώ έπρεπε να υπάρχει και πραγματογνωμοσύνη ψυχιάτρου.

Πλέον με το νομοσχέδιο που φέρει τον τίτλο «Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου - Εθνικός Μηχανισμός Παρακολούθησης και Αξιολόγησης του σχεδίου δράσης για τα δικαιώματα του παιδιού» για τη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου δεν απαιτείται να βεβαιώνεται ότι το πρόσωπο έχει υποβληθεί σε προηγούμενη ιατρική επέμβαση. Δεν απαιτείται επίσης η οποιαδήποτε προηγούμενη εξέταση ή ιατρική αγωγή που σχετίζεται με τη σωματική ή ψυχική του υγεία.

Επίσης, για τη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου απαιτείται αυτοπρόσωπη δήλωση του ενδιαφερόμενου ενώπιον του δικαστηρίου και η δήλωση θα γίνεται σε ιδιαίτερο γραφείο χωρίς δημοσιότητα, ενώ η δικαστική απόφαση που θα εκδοθεί καταχωρίζεται στο Ληξιαρχείο που είχε συντάξει τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ενδιαφερομένου. Η δε καταχώριση της δικαστικής απόφασης περί διόρθωσης φύλου θα γίνεται με τρόπο που να διασφαλίζει τη μυστικότητα της μεταβολής και της αρχικής ληξιαρχικής πράξης γέννησης, ενώ οι υπάλληλοι του Ληξιαρχείου, καθώς και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη διόρθωση του καταχωρισμένου φύλου ή έλαβαν γνώση της τέλεσής της έχουν υποχρέωση εχεμύθειας. Εξάλλου, στα Ληξιαρχεία η έκφραση «αλλαγής φύλου» καταργείται και θα αναγράφεται πλέον «διόρθωσης φύλου», ενώ θα διατηρούνται οι αριθμοί του φορολογικού μητρώου (ΑΦΜ) και του μητρώου κοινωνικής ασφάλισης (ΑΜΚΑ).

Σε άλλο άρθρο του νομοσχεδίου αναφέρεται ότι αν πρόσωπο που διόρθωσε το καταχωρισμένο φύλο του έχει παιδιά (γεννημένα με γάμο, σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, χωρίς γάμο των γονέων τους και υιοθετημένα), τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους από τη γονική μέριμνα δεν επηρεάζονται, ενώ στη ληξιαρχική πράξη γέννησης των παιδιών δεν επέρχεται καμία μεταβολή λόγω της διόρθωσης του καταχωρισμένου φύλου του γονέα.

Σημειώνεται τέλος ότι η πρώτη νομοθεσία αναγνώρισης ταυτότητας φύλου έγινε το 2004 στο Ηνωμένο Βασίλειο, έπειτα από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Πρόεδρος Κληρικών: Δεχόμαστε παντοειδείς προκλήσεις 

Ο πρόεδρος του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος.

Ο πρόεδρος του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών (ΙΣΚΕ) πατ. Γεώργιος Κωνσταντίνου εκφράζει μέσω του Newsbomb.gr την έντονη αντίθεσή του στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ο πατ. Γεώργιος κάνει λόγο για παντοειδείς προκλήσεις που δέχεται ο ελληνικός λαός.

«Οι προκλήσεις που δέχεται ο Eλληνικός λαός είναι παντοειδείς. Η κυβέρνηση πρέπει να λύσει τα σοβαρά προβλήματα του Ελληνικού λαού. Εάν θεωρεί ότι αυτά είναι σοβαρά έχει χάσει τη στοχοθεσία της. Εμείς πάντως προσευχόμαστε υπέρ πιστών και απίστων», λέει ο πατ. Γεώργιος στο Newsbomb.gr.

Ωστόσο, επισημαίνει ότι οι ρόλοι Εκκλησίας και Πολιτείας είναι διακριτοί. « Δεν νομοθετεί η Εκκλησία αλλά η Ελληνική Πολιτεία. Ανάλογα με τα νομοθετήματα που φέρνει προς ψήφιση κρίνεται από τους πολίτες εάν είναι θρησκευόμενοι ή όχι».

Πηγή: Newsbomb.gr

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Θεοτόκου τῆς «Ἀπολυτρώσεως τῶν Ἐξηρτημένων» τῆς κοινότητος Κανναβιῶν - Ἁγίας Εἰρήνης τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (30.4. 2017).

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Παραχάραξη της Ιστορίας επιχειρεί ο σύμβουλος του υπουργού Παιδείας, Πολυμέρης Βόγλης, που ανέλαβε τη μελέτη των αλλαγών στα σχολικά βιβλία Ιστορίας - Το δικό του βιβλίο «Η αδύνατη επανάσταση» είναι ενδεικτικό των προθέσεών του

«Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν μία επανάσταση, η μοναδική στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, έστω και αν, έτσι όπως εξελίχθηκε, δεν θα μπορούσε να αποβεί νικηφόρα». Πρόκειται για την επιστημονική θέση του προέδρου της επιτροπής για την αναμόρφωση του μαθήματος της Ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ο οποίος θεωρεί ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να διδαχτούν τα Ελληνόπουλα εκτενώς τον Εμφύλιο. 

Ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης, ο οποίος ανέλαβε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής να υποβάλει μελέτη στον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου αναφορικά με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη διδασκαλία της Ιστορίας, κατατάσσει τα Δεκεμβριανά στις «επαναστατικές στιγμές» των Ελλήνων. Στα όσα ενδιαφέροντα υποστηρίζει ο συγκεκριμένος πανεπιστημιακός συγκαταλέγεται και η άποψη που έχει εκφράσει δημοσίως περί «δυσανεξίας της ελληνικής κοινωνίας» να αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία», με τον ίδιο να προαναγγέλλει ότι στα νέα βιβλία Ιστορίας δεν θα πρέπει να παραλειφθεί, εκτός των άλλων, και «η βία του Ελληνικού Στρατού κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία»!

Πρόσφατα το «ΘΕΜΑ» (9/4/2017) παρουσίασε την περίπτωση του νέου συμβούλου του κ. Γαβρόγλου, με καθήκοντα την επιμόρφωση δασκάλων και καθηγητών, αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Χάρη Αθανασιάδη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι «η Ρεπούση θα έπρεπε να γράψει στο βιβλίο της Ιστορίας και για τις σφαγές καθώς υποχωρούσε ο ελληνικός στρατός, που δεν άφηνε τίποτα όρθιο πίσω του στη Σμύρνη».

Την ίδια άποψη, όμως, έχει και ο πρόεδρος της επιτροπής αναμόρφωσης του Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος της Ιστορίας, Πολυμέρης Βόγλης, ο οποίος σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 18 Απριλίου, αναφερόμενος στις οδηγίες που θα δώσει σχετικά με τη διδασκαλία των εθνικών τραγωδιών, είπε: «Η διδασκαλία της Ιστορίας οφείλει να δείξει με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε ιστορικά η εθνική ταυτότητα, αλλά και γιατί κάποιοι αναγορεύονταν σε “εχθρούς”, σε “άλλους”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει από την άλλη πλευρά την αποσιώπηση σφαγών ή διωγμών, όπως των σφαγών των Ελλήνων στη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής, ούτε όμως και τη βία του ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας». Είχε προηγηθεί τη Μεγάλη Παρασκευή(14/4/2017) η κοινή παρουσία των κυρίων Αθανασιάδη και Βόγλη μαζί με την καθηγήτρια Ιστορίας Μαρία Ρεπούση στις σελίδες της «Αυγής» όπου ανέπτυσσαν τις απόψεις τους για το πώς θα πρέπει να διδάσκεται από εδώ και στο εξής η Ιστορία. 

Για τα Σκόπια

Εναν χρόνο νωρίτερα, ο κ. Βόγλης, ο οποίος θεωρεί ότι ο ιστορικός «πρέπει να έχει δημόσια παρουσία και λόγο», είχε πάρει θέση πάλι μέσω συνέντευξής του σε ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα, αυτό της ονομασίας των Σκοπίων. Μιλώντας στην ιστοσελίδα popaganda.gr και τοποθετούμενος σχετικά με «τα αντιδραστικά, εθνικιστικά αντανακλαστικά μας που αναζωπυρώθηκαν» όταν ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας αποκάλεσε το γειτονικό κρατίδιο «Μακεδονία» σε συνέντευξη Τύπου, απάντησε: «Αναδύθηκε εκ νέου το αδιέξοδο της εξωτερικής ελληνικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες. Μία χώρα η οποία έχει αναγνωριστεί από πάρα πολλές άλλες -117 αν δεν απατώμαι-  με το ακατονόμαστο όνομα η Ελλάδα επιμένει να την ονομάζει διαφορετικά, τηρώντας το γράμμα και όχι την ουσία». Εξηγώντας «τη δυσανεξία της ελληνικής κοινωνίας» για το θέμα αυτό, αναφέρθηκε στα αντανακλαστικά «που έχουν καλλιεργηθεί συστηματικά επί χρόνια και έχουν μετατρέψει μια σειρά από ζητήματα σε ταμπού. Εχουμε δει τις αρνητικές συνέπειες σε αυτό το πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και την εξωτερική πολιτική από το 1992. Παρ’ όλα αυτά, έχει παραμείνει ταμπού. Συγχρόνως παρατηρούνται γραφικά φαινόμενα, όπως η εξαφάνιση του ονόματος της χώρας στις αθλητικές συναντήσεις. Είναι, δηλαδή, σαν να εθελοτυφλούμε, να μην αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο». 

Ο κ. Βόγλης, μέλος της οργάνωσης πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με το ψηφοδέλτιο του κόμματος υπό τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου τον τοποθέτησε κατά τη διάρκεια της θητείας της αντιπρόεδρο του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, ενώ στις αρχές του χρόνου τού ανατέθηκαν από το Ιδρυμα Εκπαιδευτικής Πολιτικής καθήκοντα προέδρου της επιτροπής ειδικών επιστημόνων για την εκπόνηση μελέτης για την αναμόρφωση του Προγράμματος Σπουδών της Ιστορίας. Σύμφωνα με τη μελέτη που υποβλήθηκε προ ημερών, η διδασκαλία της Ιστορίας θα έχει πλέον ως κύριο στόχο να καλλιεργήσει «μια πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από μισαλλοδοξία και ξενοφοβία». Η νέα αντίληψη δεν θα εστιάζει πλέον στην πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική δράση των μεγάλων προσωπικοτήτων, αλλά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική ιστορία, την ιστορία τέχνης και την ιστορία περιβάλλοντος.  Στο νέο πλαίσιο, με επανειλημμένες δημόσιες παρεμβάσεις του ο κ. Βόγλης έχει υπερθεματίσει για το πόσο σημαντικό είναι να διδαχτεί ο Εμφύλιος στα σχολεία, αφού, όπως έχει σημειώσει, «δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μία μικρή αναφορά μισής περίπου σελίδας στο βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου γι’ αυτά τα δραματικά γεγονότα». 

«Αδύνατη επανάσταση» τα Δεκεμβριανά

Αλλωστε, το κύριο επιστημονικό πεδίο του αφορά στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, την οποία προσεγγίζει ως «επανάσταση» στο βιβλίο του με τίτλο «Η αδύνατη επανάσταση - Η κοινωνική δυναμική του εμφυλίου πολέμου». Ευχαριστώντας αρχικά τον νυν υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Σταθάκη για τη συνεισφορά του ως πανεπιστημιακού στην έρευνα του συγγραφέα αναφορικά με την οικονομική διάσταση του Εμφυλίου, ο κ. Βόγλης ολοκληρώνει το έργο του με τις ακόλουθες δύο προτάσεις, οι οποίες ορίζουν την ενδιαφέρουσα οπτική του για τα σκοτεινά γεγονότα που άφησαν πίσω τους περισσότερους από 40.000 νεκρούς και αβάσταχτο πόνο διχάζοντας την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες: «Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν μία επανάσταση, η μοναδική στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, έστω και αν, έτσι όπως εξελίχθηκε, δεν θα μπορούσε να αποβεί νικηφόρα. Υπό αυτή την έννοια, ήταν μία αδύνατη επανάσταση».

Ο πρόεδρος της επιτροπής για την αναμόρφωση του μαθήματος της Ιστορίας εστιάζει στο βιβλίο του στη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και στις συνθήκες που οδήγησαν στην «επανάσταση». «Το εαμικό κίνημα, ριζοσπαστικοποιώντας την ελληνική κοινωνία, είχε δημιουργήσει δυναμική κοινωνικής επανάστασης στην Κατοχή. Αυτή η δυναμική μετασχηματίστηκε σε ολομέτωπη στρατιωτική και πολιτική σύγκρουση κατά τον Εμφύλιο».

Σε αυτές τις συνθήκες «οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αντί να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα ικανοποιούσαν τα αιτήματα εκδημοκρατισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που είχε αναδείξει η κοινωνία στα χρόνια της Κατοχής, έθεσαν στόχο τη διάλυση των οργανωτικών δομών και τη συρρίκνωση των κοινωνικών ερεισμάτων του ΕΑΜ ώστε να ανακοπεί η δυναμική της επανάστασης». Επαναστατική είναι και η παρουσίαση των Δεκεμβριανών, που αποτελούν γεγονός-ορόσημο του Εμφυλίου. «Τα Δεκεμβριανά ως επαναστατική στιγμή θα στοιχειώσουν το φαντασιακό του αστικού κόσμου. Η Ελλάδα ήταν μία χώρα χωρίς παρελθόν κοινωνικών επαναστάσεων και ο κίνδυνος του κομμουνισμού είχε διογκωθεί τεχνητά στην προπολεμική περίοδο.

Τα Δεκεμβριανά θα φέρουν αντιμέτωπο τον αστικό κόσμο με την απειλή της επανάστασης». Ο συγγραφέας, αναφερόμενος στη Δεξιά της περιόδου εκείνης, γράφει ότι μέχρι τις εκλογές του 1946 «ο αντικομμουνισμός και η βία έγιναν καταστατικά στοιχεία τού υπό συγκρότηση κρατικού μηχανισμού αλλά και της δεξιάς παράταξης, η οποία αναδιπλώθηκε στην πιο συντηρητική και αντιδραστική εκδοχή της με την επικράτηση των βασιλόφρονων δυνάμεων. Ακόμη, η βία ήταν αναπόσπαστο κομμάτι ενός πλέγματος πολιτικών (όπως οι διώξεις, η εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους μη εθνικόφρονες, οι οικονομικές διακρίσεις στη διανομή της βοήθειας), που είχαν στόχο να τρομοκρατηθεί η κοινωνική βάση της εαμικής Αριστεράς και να διαλυθούν οι οργανωτικές δομές του ΚΚΕ στην ύπαιθρο. Απέναντι στην εκστρατεία βίας και τρομοκρατίας, η ηγεσία του κόμματος παρέμεινε για αρκετούς μήνες προσηλωμένη στην πολιτική νομιμότητα, αποφασίζοντας να μην απαντήσει ένοπλα και άρα να μην προσδώσει δυναμική στην εμφύλια σύγκρουση». 

Οσον αφορά στη μετέπειτα στάση της Αριστεράς σε σχέση με τα γεγονότα του Εμφυλίου, ο κ. Βόγλης σημειώνει ότι «η Αριστερά αποσιώπησε την επαναστατική διάσταση του εμφυλίου πολέμου. Η ήττα και οι οδυνηρές συνέπειές της για χιλιάδες ανθρώπους την οδήγησαν στην απώθηση της ιδέας της επανάστασης. Μετά τον Εμφύλιο προσανατολίστηκε σταθερά στην πολιτική νομιμότητα και τον κοινοβουλευτισμό και θέλησε να “ξεχάσει” το επαναστατικό παρελθόν, το οποίο λειτουργούσε απονομιμοποιητικά για την ενσωμάτωσή της στο πολιτικό σύστημα στο παρόν και δεν συνιστούσε προοπτική για το μέλλον. Υποβάθμισε την επαναστατική διάσταση της εαμικής Αντίστασης προκειμένου να τονίσει τον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση, ενώ για τον Εμφύλιο επέλεξε να αναδείξει τη μνήμη των θυμάτων της κρατικής βίας και των διώξεων, παρά τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ. Μέχρι σχετικά πρόσφατα ο μνημονικός τόπος του Εμφυλίου για την Αριστερά δεν ήταν ο Γράμμος, αλλά η Μακρόνησος». 

Θα διδασκόμαστε λιγότερη Ελλάδα, ήρωες, μάχες...

Με πρόσχημα την αποφυγή επαναλήψεων, το ΙΕΠ προτείνει τη μετατόπιση του διδακτικού ενδιαφέροντος

Κάθε εβδομάδα το υπουργείο Παιδείας προαναγγέλλει αλλαγές και σε ένα άλλο μάθημα, με προφανέστατο στόχο τη διαμόρφωση μιας διαφορετικής εθνικής ταυτότητας στους μαθητές. Η αρχή έγινε με τα Θρησκευτικά και ακολούθησε με την Ιστορία. Και όπως όλα δείχνουν, οι αλλαγές θα συνεχιστούν με το μάθημα της Λογοτεχνίας, με τους συνεργάτες του αρμόδιου υπουργού Κωνσταντίνου Γαβρόγλου να θέλουν να αλλάξουν όλη τη διδακτέα ύλη που επί δεκαετίες διαμορφώνει τον εθνικό χαρακτήρα των μαθητών.

Παρά τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που εξακολουθούν να προκαλούν οι αλλαγές στο μάθημα της Ιστορίας, αυτές προγραμματίζονται κανονικά να εφαρμοστούν από τη νέα χρονιά. Οι αλλαγές θα ξεκινήσουν από τη Γ’ Δημοτικού και θα αγγίξουν και την ύλη της Α’ Λυκείου, όπου οι μαθητές πλέον θα διδάσκονται γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας, όπως είναι ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας και οι επιχειρήσεις για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Μεταξύ των προτάσεων του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) είναι η διδασκαλία του Ψυχρού Πολέμου και η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, παραμερίζοντας κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, αλλά και της Μυθολογίας.

Προτείνεται επίσης ο περιορισμός της αναλυτικής παρουσίασης της Επανάστασης του 1821, παρότι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν κεφάλαια από τον 15ο αιώνα έως και τη σύγχρονη εποχή. Στην ενότητα, όμως, για την Ελληνική Επανάσταση η διδασκαλία στρέφεται σε βασικά κοινωνικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, όπως ο εκσυγχρονισμός και η εκβιομηχάνιση και λιγότερο στους πρωταγωνιστές της Απελευθέρωσης.Με πρόσχημα την αποφυγή επαναλήψεων των ιστορικών κύκλων, το ΙΕΠ προτείνει τη μετατόπιση του διδακτικού ενδιαφέροντος από τα στρατιωτικά γεγονότα στα  κοινωνικά, όπως θέματα που αφορούν τους πρόσφυγες και τη διάσπαση των γειτονικών κρατών.  

Ποιες θα είναι οι αλλαγές

Οι κυριότερες από τις αλλαγές που προτείνονται στο μάθημα της Ιστορίας είναι:

■ Για την Α’ Λυκείου: Σήμερα διδάσκεται η περίοδος του αρχαίου κόσμου, που καλύπτει τη χρονική περίοδο από τους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής έως την εποχή του Ιουστινιανού. Τώρα προτείνεται η συνολικότερη αναμόρφωση της διδακτέας ύλης που θα καλύπτει πλέον την περίοδο από το 1880 ως σήμερα.

■ Για τη Γ’ Δημοτικού:  Σήμερα διδάσκονται βασικά στοιχεία από την ελληνική µυθολογία (η δηµιουργία του κόσµου, η Τιτανοµαχία, οι θεοί και οι θεές του Ολύµπου, ο Προµηθέας, η Πανδώρα, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, οι Αθλοι του Ηρακλή, ο Θησέας, η Αργοναυτική εκστρατεία και ο Τρωικός πόλεµος). Προτείνεται πλέον η διδασκαλία των αρχαιοελληνικών µύθων µε αναφορές και συνδέσεις µε µύθους άλλων λαών και η ερµηνευτική τους αποδέσµευση από τις πολιτικές, στρατιωτικές, ιδεολογικές και πολιτισµικές διαδικασίες των προϊστορικών κοινωνιών.

■ Για τη Δ’ Δημοτικού: Σήμερα διδάσκεται η Αρχαία Ελληνική Ιστορία από τη Γεωµετρική Εποχή ως την άνοδο της Ρώµης (η Αθηναϊκή Δηµοκρατία, η Αθήνα και η Σπάρτη, οι Περσικοί πόλεµοι, ο Πελοποννησιακός πόλεµος, ο Χρυσός Αιώνας του Περικλή, τα έργα στην Ακρόπολη, η άνοδος της Μακεδονίας, ο Μέγας Αλέξανδρος και η κατάκτηση της Ανατολής). Το ΙΕΠ προτείνει τη διδασκαλία της οικογενειακής, της προφορικής και της τοπικής Ιστορίας, όπως επίσης και των στοιχείων της θεµατικής Ιστορίας.

■ Για την Ε’ Δημοτικού: Σήμερα οι μαθητές διδάσκονται την άνοδο της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας και τις σχέσεις των Ρωμαίων µε τους Ελληνες, τη µετάβαση από τη Ρωµαϊκή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την Κωνσταντινούπολη και την ιστορία του βυζαντινού κράτους και την Αλωση. Η καινούρια πρόταση είναι να διδαχθούν την ιστορική εξέλιξη από την Προϊστορία έως την οθωµανική κατάκτηση. Λόγω του µεγάλου χρονικού εύρους της περιόδου, όμως, το μάθημα θα εστιάζει στις σηµαντικές κοινωνικές και πολιτισµικές αλλαγές που συντελούνται στο πέρασµα των αιώνων και λιγότερο στην εξέταση συγκεκριµένων προσώπων ή γεγονότων.

■ Για τη ΣΤ’ Δημοτικού:  Η σημερινή διδακτέα ύλη περιλαμβάνει τις εξελίξεις στην Ευρώπη κατά τους νεότερους χρόνους (Αναγέννηση, Ανακαλύψεις, Διαφωτισµός, οι Δάσκαλοι του Γένους, Επανάσταση του 1821). Πλέον προτείνεται η ιστορική εξέλιξη από τον 15ο αιώνα έως τη σύγχρονη εποχή, με έµφαση στις σηµαντικές τεχνολογικές, κοινωνικές και πολιτισµικές αλλαγές και λιγότερο στην εξέταση συγκεκριµένων προσώπων ή γεγονότων, µε την εξαίρεση της ίδρυσης του ελληνικού κράτους και των δύο Παγκοσµίων Πολέµων.

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Γιατί η ελληνορθόδοξη οικογένεια είναι στο στόχαστρο της παγκοσμιοποίησης; Υπάρχει ελπίδα; Ποιες αξίες καλλιεργεί;
Ο Θεολόγος Λάμπρος Σκόντζος μιλάει για τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια μαζί με την όλη κατάρρευση των αξιών και εξηγεί τα αίτια που φτάσαμε στα σημερινά φαινόμενα εκφυλισμού μέσα από την προσπάθεια θεσμικής, θρησκευτικής, και ηθικής αποδόμησής της.

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ “ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ” (ΑΧΕΛΩΟΣ TV 2017)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΛΑΝΟΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΚΑΜΕΡΑ: ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΔΗΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 15/02/17

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Λάμπρος Σκόντζος Θεολόγος, Συγγραφέας

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Σίγουρα όλοι μας έχουμε ακούσει τη λέξη ‘’ stalking ’’. Είτε σε συζητήσεις με παρέες, είτε σε στα social media, το μάτι μας έχει πέσει επάνω σε μια λεζάντα , η οποία εμπεριέχει αυτή τη ‘’βαρύγδουπη’’ λέξη. Στην ανάγνωσή της, κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του ένα ρίγος και η σκέψη μας προσεγγίζει μαυροφορεμένες μορφές και εμμονικές τάσεις γεμίζουν το μυαλό μας.

Ως εν δυνάμει ψυχολόγος, θα επιθυμούσα να αποδώσω μια πιο κοντινή ματιά στο "stalking" και να προσπαθήσω να δημιουργήσω το ψυχολογικό προφίλ του ‘’ stalker ’’. ‘’ Stalkers ’’ χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι με εμμονές, που στοχοποιούν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και το οποίο ‘’προσωποποιούν’’ ως πηγή ενός μεγάλου μέρους των δεινών που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Ενδεικτικά, ως αίτια του φαινομένου, θα αναφέρουμε την ερωτική απογοήτευση, την έλλειψη στόχων, την ανάγκη προσοχής κ.α.

Στην εποχή μας, αυτή των social media, το ‘’stalking’’ έχει πάρει τη μορφή του διαδικτυακού stalking ή διαφορετικά ‘’ online stalking ’’ ή ‘’ cyberstalking ’’. Και όταν μιλάμε για ‘’ online stalking ’’, είναι εμφανές ότι ,αναφερόμαστε στη μεγάλη γκάμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, instagram, snaptchat) και στην παρακολούθηση του προφίλ ενός ατόμου, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρωταγωνιστούν στις ζωές σχεδόν όλων των ανθρώπων και κυρίως των φοιτητών.

 Ένα ακόμα ερώτημα που με απασχολεί, είναι η πληθώρα και η συχνότητα που ο καθένας από εμάς, μπήκε στη διαδικασία, να ‘’παρακολουθήσει’’ το προφίλ ενός προσώπου για το οποίο έχει ερωτικό ενδιαφέρον. Είναι αμέτρητες οι βραδινές ώρες που καθόμασταν άσκοπα ξαπλωμένοι με το κινητό στο χέρι μας και την οθόνη του κινητού αναμμένη και παγωμένη στο προφίλ ενός προσώπου (guilty).

Τα ‘’scroll down’’ είχαν αυτοματοποιηθεί, η σκέψη μας έμενε προσηλωμένη σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και ο εγκέφαλός μας είχε υπερχειλίσει με ερωτήσεις όπως ‘’τι να κάνει τώρα άραγε;’’. Αυτή η προφανής εμμονική συμπεριφορά συνεχιζόταν για ώρες και μέρες και είχε καταντήσει μια ρουτίνα. Προσεγγίζοντας το θέμα από μια ψυχολογική ματιά, η εμμονή αυτή που συναντάται σε μεγάλη πληθώρα φοιτητών, όταν έρχονται αντιμέτωποι με θέματα συναισθηματικής και ερωτικής φύσεως, είναι απόρροια μιας εσωτερικευμένης ανάγκης του κάθε ανθρώπου να δημιουργήσει μία γέφυρα νοητής επικοινωνίας με το άτομο για το οποίο έχει κάποιο συναισθηματικό δέσιμο. Ωστόσο, με μαθηματική ακρίβεια, η συνήθεια αυτή του ‘’online stalking’’ , οδηγεί το άτομο σε μια κατάσταση μέσα στην οποία εκμηδενίζεται κάθε ενδιαφέρον του ίδιου για άλλες δραστηριότητες και παράλληλα υπάρχει απώλεια κάθε στοιχείου που δηλώνει εξωστρέφεια και κοινωνικότητα. Αναδύεται η εσωστρέφεια και ο ‘’stalker’’ χάνει την προσωπική του ταυτότητα, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε υποχείριο της εμμονικής του παρακολούθησης.

Αν και το ‘’cyberstalking ’’ υποκινείται από κίνητρα ερωτικής φύσεως, ορισμένες φορές παίρνει και τη μορφή παρακολούθησης ,η οποία δε χαρακτηρίζεται από τόση αθωότητα. Κατά τη διαδικτυακή εμμονική καταδίωξη (‘’ cyberstalking ’’), ο δράστης, όντας ‘’γνωστός’’ με το θύμα του, συγκεντρώνει γι’ αυτό πληροφορίες μέσω διαδικτύου ή κοινωνικών δικτύων και παρακολουθεί τις δραστηριότητές του. Συνήθεις σε αυτή την περίπτωση, είναι οι απειλές έναντι του θύματος , η εξύβριση, η προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας ή η παρενόχληση, ενώ μπορεί να φτάσει και στη φυσική προσβολή της σωματικής του ακεραιότητας. Ενδεικτικά θα επιθυμούσα να αναφέρω ορισμένα περιστατικά του "cyberstalking"’ που συνέβησαν ανά τον κόσμο. Αρχικά, μια κοπέλα δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση , καθώς άγνωστοι άνδρες είχαν δημιουργήσει ψεύτικο προφίλ στο ίντερνετ, όπου δήθεν η ίδια , πρόσφερε υπηρεσίες ερωτικού περιεχομένου και παράλληλα οι δράστες είχαν χρησιμοποιήσει προσωπικά της δεδομένα όπως το όνομα και τη διεύθυνσή της. Στη συνέχεια, ένα επιπλέον φαινόμενο ‘’ online stalking ’’, ήταν αυτό, ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που χώρισε και ο σύντροφος της κοπέλας τοποθέτησε ένα GPS-κινητό κάτω από το όχημά της μετά τον χωρισμό τους για να την παρακολουθεί (που σε ωθεί η ερωτική απογοήτευση!).

Συμπερασματικά, συνετό θα ήταν να μην μπαίνετε στη διαδικασία του ‘’online stalking’’ και στο τι μπορεί να προκαλέσει όταν ξεφεύγει από τον έλεγχο του υποκειμένου. Tην επόμενη φορά που θα σας έρθει η επιθυμία να γίνετε ντετέκτιβ με ‘’ cyberstalking ’’, σκεφτείτε το δύο φορές…

Πηγή: Ελευθερία, Ακτίνες

Σε κοινή γραμμή,οι παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής,σε συνεργασία με μια μικρή μερίδα Θεολόγων, επιμένουν να επιβάλουν μη ορθόδοξα και άκρως επικίνδυνα και ακατάλληλα, από παιδαγωγικής και θεολογικής πλευράς, Προγράμματα θρησκευτικών. Η προσπάθειά τους τώρα, μετά από την αποδοχή της πρότασής τους από τη Διοικούσα Εκκλησία να διεξαχθεί ο διάλογος επί των νέων Προγραμμάτων,επικεντρώνεται στο να βρουν τρόπους να «πείσουν» τη Διοικούσα Εκκλησίαότι τα πολυθρησκειακά Προγράμματα είναι  Ορθόδοξα και, επομένως,ότι αντιστοιχούν στον όρο που έχει θέσει η Εκκλησία για τον «Ορθόδοξο Προσανατολισμό» των Θρησκευτικών.

Η αλήθεια,όμως, είναι ότι τα νέα Προγράμματα δεν είναι Ορθόδοξα. Όσοι επιμένουν για το αντίθετο ή έχουν σκοπιμότητες και γι αυτό ψεύδονται, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα ή δεν έχουν πλέον την αντίληψη της Ορθής δόξας ή Ορθής πίστεως. Ωστόσο, αν θέλει να δει κανείς το περιεχόμενο και τον σκοπό που μπορεί να έχει ένα ορθόδοξο Πρόγραμμα,μπορεί να διαβάσει μερικά στοιχεία από το προηγούμενο Πρόγραμμα που παραθέτουμε παρακάτω και να τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα στοιχεία των νέων Προγραμμάτων. Τα ερωτήματα είναι πολλά. Το πρώτο είναι,γιατί παραμερίστηκε, το 2011, το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών Θρησκευτικών(2003-2006),χωρίς λόγο και χωρίς αξιολόγηση;Αυτό θα το δούμε αν παρατηρήσουμε τι προέβλεπε αυτό το Πρόγραμμα:«Στην εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση μελετάται ο Χριστιανισμός ως βιβλική ιστορία και βιβλικός λόγος, ως ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, ως πολιτιστική έκφραση, ως πορεία μέσα στην ιστορία, ως αναζήτηση της αλήθειας και ως σύγχρονη παρουσία μέσα στον κόσμο». Ειδική μνεία γίνεται επίσης στο ως άνω Πρόγραμμα για μια διαχριστιανική και θρησκειολογική πληροφοριακή ενημέρωση των μαθητών σε μεγαλύτερες τάξεις. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι:«Υπάρχουν επίσης κάποιες πληροφορίες για τις άλλες Ομολογίες, καθώς και για τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, με την προοπτική να ασχοληθούν μ’ αυτά οι μαθητές εκτενέστερα στο Λύκειο». Όπως θα δούμε και παρακάτω, το Πρόγραμμα ήταν πολύ σύγχρονο, με σωστές θεολογικές και παιδαγωγικές βάσεις και είχε γίνει αποδεκτό από όλες τις πλευρές.ΤοΠρόγραμμα αυτό, αφενός προγραμμάτιζε την πνευματική ανάπτυξη των μαθητών στην ορθόδοξη πίστη τους και, αφετέρου, τους πρόσφερεκαι διδασκαλία των θρησκειών σε ξεχωριστές ενότητες και στο κατάλληλο πνευματικό επίπεδο (βαθμίδα) των μαθητών. Συνέβαλε επίσης στην ευαισθητοποίηση των μαθητών στα θέματα της διαφορετικότητας και της συμβιώσεως με τον «άλλο».

Ο άξονας του ως άνω Προγράμματος, σε αντίθεση με το περιεχόμενο και τη σκοποθεσία των νέων Προγραμμάτων,  είναι φανερό ότι επιδίωκε να καλλιεργήσει και να αναπτύξει ορθοδόξως τη θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων μαθητών.Ο σκοπός της διδασκαλίας των Θρησκευτικών, σύμφωνα με όσα αναφέρει στην εισαγωγή του το προηγούμενο Πρόγραμμα «εντάσσεται στο γενικό σκοπό της εκπαίδευσης, δηλαδή στη διαμόρφωση ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών». Ειδικότερα, η διδασκαλία του μαθήματος,μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι συμβάλλει: «Στην απόκτηση γνώσεων γύρω από τη χριστιανική πίστη και την Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Στην ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης. Στην προβολή της ορθόδοξης πνευματικότητας, ως ατομικού και συλλογικού βιώματος. Στην κατανόηση της χριστιανικής πίστης, ως μέσου νοηματοδότησης του κόσμου και της ζωής. Στη διερεύνηση του ρόλου που έπαιξε και παίζει ο Χριστιανισμός στον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης. Στην αξιολόγηση του Χριστιανισμού ως παράγοντα βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων». Με τη διδασκαλία επίσης του μαθήματος επιδιώκεται για τους μαθητές: Να γνωρίσουν βασικές παραστάσεις, έννοιες και σύμβολα της ορθόδοξης πίστης και ζωής. Να αντιληφθούν την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και τον κόσμο. Να ανακαλύψουν τη σημασία και την επικαιρότητα του Ευαγγελίου για την προσωπική και κοινωνική ζωή και τον πολιτισμό. Να καλλιεργήσουν πνεύμα έμπρακτης αλληλεγγύης, ειρήνης και δικαιοσύνης, σεβασμού της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας και συνύπαρξης με το “διαφορετικό”. Να κατανοήσουν τι σημαίνει να είναι κάποιος ενεργό μέλος εκκλησιαστικής κοινότητας.Να γνωρίσουν ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό, κατεξοχήν την Ορθοδοξία, μέσα από την Αγία Γραφή, τους Πατέρες και τη ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας, και να τοποθετηθούν υπεύθυνα. Να συνειδητοποιήσουν ότι ο Χριστιανισμός δίνει προτάσεις στον σύγχρονο κόσμο για τη συνοχή του, αλλά και για την ποιότητα της ζωής. Να αξιοποιήσουν την προσφορά του μαθήματος, ώστε να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη του μηνύματος του Ευαγγελίου και να καλλιεργήσουν το ήθος και την προσωπικότητά τους, να ευαισθητοποιηθούν απέναντι στον σύγχρονο κοινωνικό προβληματισμό και να βοηθηθούν να πάρουν έμπρακτα θέση. Να αντιληφθούν ότι το αυθεντικό χριστιανικό μήνυμα είναι υπερφυλετικό, υπερεθνικό και οικουμενικό. Να αντιληφθούν την πολυπολιτισμική, πολυφυλετική και πολυθρησκευτική δομή των σύγχρονων κοινωνιών. Να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη διαχριστιανικής και διαθρησκειακής επικοινωνίας». Ως προς τη παιδαγωγική μεθοδολογία,ο σχεδιασμός του ως άνω Προγράμματος δεν ήταν τόσο αναχρονιστικός, αφού, μεταξύ άλλων,προέβλεπε: «Ημέθοδος της διδασκαλίας να ξεκινάει από εμπειρίες και βιώματα των μαθητών, να δημιουργεί ευκαιρίες για ενεργοποίηση και προβληματισμό τους, να μην προσφέρει έτοιμες απαντήσεις και θέσεις, να δίνει ευκαιρίες για διερεύνηση και ανακάλυψη από τους ίδιους τους μαθητές», να προωθεί, «μία ενεργητική μάθηση και μάθηση με ανακάλυψη». Επίσης, προέβλεπε, ως  απαραίτητη, τη «διαλογική συζήτηση, τη συνεργασία, τη συνδιαμόρφωση, την εφαρμογή της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας και την αντίστοιχη οργάνωση της τάξηςκαι την πραγματοποίηση δραστηριοτήτων».Ως δραστηριότητες, σχετικές με το μάθημα δειγματικά αναφέρονταν: «Επεξεργασία κειμένου.Επεξεργασία βιβλικών και πατερικών κειμένων. Εργασία με έργα τέχνης και μνημεία.Συζητήσεις σε ομάδες. Σύνταξη ερωτηματολογίων / πραγματοποίηση ερευνών. Πραγματοποίηση συνεντεύξεων. Δραματοποιήσεις / αφηγήσεις / παρουσιάσεις / κατασκευές. Χρήση εποπτικού υλικού, πρόσβαση στο Διαδίκτυο.Επισκέψεις σε μνημεία, μουσεία κ.ά». Εξάλλου, «σε ό,τι αφορά στις διαθεματικές δραστηριότητες, το μάθημα των Θρησκευτικών παρείχε τη δυνατότητα για πολλαπλές προσεγγίσεις της διδακτέας ύλης με ανάπτυξη ποικίλων δραστηριοτήτων. Παράλληλα,«ιδιαίτερης σημασίας κρίνεται και η χρήση των οπτικοακουστικών μέσων με το αντίστοιχο, κατάλληλα επιλεγμένο, υλικό». Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα που θέσαμε είναι ότι το προηγούμενο Πρόγραμμα παρακάμφθηκε, απλώς, διότι είχε μια βασική «αδυναμία»: Ότι ήταν αληθινά Ορθόδοξο και, επομένως, μη αρεστό. Γι’ αυτό, συντάχτηκαντα πλασματικά «Ορθόδοξα», στην πραγματικότητα όμως πολυθεϊστικά και πολυθρησκειακά,και,γι’ αυτό επιχειρείται μετά μανίας να επιβληθούνστον ορθόδοξο μαθητικό πληθυσμό της χώρας.

Πηγή: Ακτίνες

Το 1990, η Βουλή των Ελλήνων, για πρώτη φορά, ασχολήθηκε ειδικά με τη Θράκη. Πήρε απόφαση για τη συγκρότηση Διακομματικής Επιτροπής για τη μελέτη των προβλημάτων της Θράκης και την υποβολή προτάσεων για την ανάπτυξή της. Η Επιτροπή, ολοκλήρωσε τις εργασίες της, στις 14 Φεβρουαρίου 1992, και σε πανηγυρική ατμόσφαιρα δημοσιοποίησε το πόρισμά της.

Το πλήρες κείμενο του πορίσματος είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα http://www.ipet.gr/vouli/porisma.cfm .

Εικοσιπέντε (25) χρόνια μετά, μελετώντας το, διαπιστώνεις ότι από τα τόσα πολλά που ανέφερε ότι έπρεπε να γίνουν, ελάχιστα μόνο έγιναν. Τόσα λίγα που στην κυριολεξία είναι μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού… Πρόκειται για την κατασκευή της Εγνατίας οδού, του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, τον εκσυγχρονισμό του αεροδρομίου «Δημόκριτος», τον κάθετο άξονα Ροδόπης (Νυμφαία) και τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό των τηλεπικοινωνιών.

Πολλά άλλα, είτε εξαγγέλθηκαν, είτε ξεκίνησαν, είτε διεκόπησαν. Ένα είναι σίγουρο, ότι για χρόνια βρίσκονται εν υπνώσει. Μερικά μόνο από αυτά, τα εν υπνώσει, αναλύονται στο κείμενο που ακολουθεί.

***

Ανάπτυξη λιμένα Αλεξανδρούπολης

Το 1992, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ καθιερώθηκαν από την Ε.Ε, τα «Διευρωπαϊκά Δίκτυα Μεταφορών ΔΕΔ-Μ ». Ένα από αυτά, ο άξονας 9 (ΙΧ) επελέγη για τη σύνδεση της Βαλτικής (Ελσίνκι) με τη Μεσόγειο (Αλεξανδρούπολη), προσδίδοντας ιδιαίτερο ρόλο στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης το οποίο σύμφωνα με τους Κανονισμούς της Ε.Ε χαρακτηρίστηκε «λιμάνι διεθνούς ενδιαφέροντος» ΚΥΑ αριθ. 8315.2/2007 (ΦΕΚ202Β/16-02-2007), αλλά στην πράξη το καταντήσαμε, «λιμάνι εθνικής αδιαφορίας».

Το 1995, στα πλαίσια αυτά, με χρηματοδότηση από το Β’ Κ.Π.Σ και στη συνέχεια από το Γ’ Κ.Π.Σ (Π.Ε.Π Α.Μ-Θράκης), ξεκίνησαν τα έργα επέκτασης και εκσυγχρονισμού του, τα οποία σύμφωνα με τον χρονικό και οικονομικό προγραμματισμό, θα ολοκληρώνονταν το 2005. Όμως, διεκόπησαν το 2001 και επανήρχισαν το 2008, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να έχουν ολοκληρωθεί.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προφανώς δεν μπορούσε να περιμένει άλλο την περιβόητη ανάπτυξη του λιμανιού μας - η όποια δεν ολοκληρώθηκε με δική μας ευθύνη – και αναγκάστηκε να αλλάξει « ρότα».

Στις 19 Νοεμβρίου 2013, ψήφισε την πιο ριζική αναθεώρηση πολιτικής της Ε.Ε στο θέμα των ΔΕΔ-Μ. Ενέκρινε τον Κανονισμό για τη νέα πολιτική των Διευρωπαϊκών Δικτύων Μεταφορών (Regulation on Union guidelines for the development of the trans-European transport network)  με εννέα (9) διαδρόμους - άξονες για τη μεταφορά στην ενιαία αγορά της Ευρώπης, τη σύνδεση Ανατολής – Δύσης και Βορρά-Νότου.  Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, απουσιάζει.

http://ec.europa.eu/transport/themes/infrastructure/news/corridors_en.htm

Σύμφωνα με το χάρτη, η Θεσσαλονίκη ενώνεται με τη Σόφια και το Μπουργκάς. Δηλαδή το προς Ανατολάς διευρωπαϊκό δίκτυο, κατευθύνεται προς την Τουρκία, μέσω Βουλγαρίας, αγνοώντας τη Θράκη και φυσικά και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης …

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα, η Θράκη να βρίσκεται εκτός των Διευρωπαϊκών Δικτύων Μεταφορών ΔΕΔ-Μ.

Κατασκευή «μαρίνας» στην Αλεξανδρούπολη

Το 1995, αποφασίστηκε η κατασκευή μαρίνας στη Θράκη και συγκεκριμένα στην Αλεξανδρούπολη, σύμφωνα με προμελέτη του ΕΟΤ, προϋπολογισμού 3 δις δρχ. (αριθ. 600/03-04-1995 Απόφαση Υπουργού Τουρισμού ΦΕΚ 269 Β/10-4-1995). Η Απόφαση αυτή του Υπουργού Τουρισμού, προέκυψε μέσα από το συνδυασμό του Ν. 2160/1993 «Ρυθμίσεις για τον τουρισμό» και του Ν. 2206/1994 «Ίδρυση, Οργάνωση, Λειτουργία και Έλεγχος των Καζίνο» που προέβλεπε την εκτέλεση αναπτυξιακών έργων στις περιοχές ίδρυσης νέων Καζίνο. Προβλεπόταν λοιπόν, ΚΑΖΙΝΟ στην Ξάνθη και ΜΑΡΙΝΑ στην Αλεξανδρούπολη. Το ΚΑΖΙΝΟ έγινε αλλά δεν έγινε η ΜΑΡΙΝΑ. Το ποιο από τα δυο (καζίνο, μαρίνα) είναι αναπτυξιακό έργο αφήνεται στην κρίση του καθενός.

Σύμφωνα με το επίσημο χρονοδιάγραμμα η μαρίνα έπρεπε να κατασκευαστεί μέχρι τον Ιούνιο του 2004. Δυστυχώς, η ευκαιρία αυτή χάθηκε, τα χρόνια πέρασαν, χωρίς ωστόσο να υπάρχει ένας νέος χρονικός - οικονομικός προγραμματισμός του έργου.

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα, να μην υπάρχει καμία μαρίνα στη Θράκη.

«Ακαδημία Λιμενικού Σώματος» στην Αλεξανδρούπολη

Το 2000, από τον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας εξαγγέλθηκε η ίδρυση «Λιμενικής Ακαδημίας» στην Αλεξανδρούπολη.

Με νομοθετικές ρυθμίσεις (άρθρο 6 παρ 3 Ν.2935/2001, άρθρο 7 παρ 12 Ν.3079/2002) προβλέφτηκε η ίδρυση «Ακαδημίας Λιμενικού Σώματος», και με έκδοση ΠΔ θα καθορίζονταν οι λεπτομέρειες. Ακολούθησε η αριθ. 15/3-4-02 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ 68 Α/8-4-02) με την οποία παραχωρήθηκε, δωρεάν και κατά κυριότητα, στο ΥΕΝ έκταση 148 στρεμμάτων, στην περιοχή Νέα Χιλή Αλεξανδρούπολης, για την ανέγερση κτιριακών εγκαταστάσεων για την ίδρυση και λειτουργία «Ακαδημίας Λιμενικού Σώματος».

Το θέμα κατά καιρούς έρχεται στην επικαιρότητα αλλά πάντα με υπεκφυγές και υποσχέσεις. Η τελευταία (19-4-2017) απάντηση του αρμοδίου Υπουργού Ναυτιλίας στους τοπικούς Φορείς μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η ύπαρξη ήδη παραχωρηθείσας έκτασης 148.000 τ.μ. στην περιοχή Νέας Χιλής Αλεξανδρούπολης για το σκοπό αυτό, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα στήριξης των ακριτικών μας περιοχών και την έμπρακτη δέσμευση υλοποίησης του έργου από το σύνολο των φορέων αυτοδιοίκησης και τη τοπική κοινωνία, αποτελούν σημαντικά στοιχεία που θα ληφθούν σοβαρά υπόψη κατά τη διαδικασία αξιολόγησης των σχετικών προτάσεων».

Η ίδρυση «Ακαδημίας Λιμενικού Σώματος» στην Αλεξανδρούπολη, δεκαεπτά χρόνια μετά, παραμένει όνειρο.

Πετρελαιαγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη

Το 2007, υπογράφτηκε στην Αθήνα, η Συμφωνία (Ν.3558/2007 – ΦΕΚ 101Α/14-5-2007) μεταξύ των Κυβερνήσεων Ρωσίας, Βουλγαρίας, Ελλάδας για την κατασκευή και εκμετάλλευση του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Για την υλοποίηση του έργου, το οποίο θα είχε τη δυνατότητα μεταφοράς 35 - 50 εκατομμυρίων τόνων πετρελαίου ετησίως, ιδρύθηκε η Διεθνής εταιρεία Trans Balkan Pipeline B.V και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της το κόστος του έργου, που προβλεπόταν να είναι έτοιμο το 2014, άγγιζε το 1,5 δις ευρώ με τεράστια γεωπολιτικά και οικονομικά οφέλη για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για τη Θράκη.

Από την Προμελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΠΠΕ) που κατέθεσε το καλοκαίρι του 2009 στο ΥΠΕΧΩΔΕ η TransBalkanPipelineB .V , και εγκρίθηκε το καλοκαίρι του 2010, αναφέρονταν 1.250 (χίλιες διακόσιες πενήντα) θέσεις εργασίας για το στάδιο της κατασκευής (700 για το χερσαίο αγωγό, 400 για τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης και 150 για τις θαλάσσιες εγκαταστάσεις) και140 (εκατόν σαράντα) μόνιμες.

Η κατασκευή του πετρελαιαγωγού ήταν μια ελληνική ιδέα που γεννήθηκε το 1994, όταν η Τουρκία άρχισε να δημιουργεί προβλήματα στη διέλευση δεξαμενοπλοίων από τα Στενά του Βοσπόρου. Ο αγωγός θα συνέδεε, σε φυσικό επίπεδο, το Αιγαίο (Αλεξανδρούπολη) απευθείας με τη Μαύρη Θάλασσα ( Μπουργκάς), παρακάμπτοντας την Τουρκία (Στενά Βοσπόρου), καθιστώντας τη Θράκη σημείο – κλειδί και στρατηγικό παίχτη του ενεργειακού χάρτη των Βαλκανίων και της Ευρώπης χωρίς τις διάφορες ισορροπίες τρόμου που χρειάζεται δυστυχώς να κρατά κάθε φορά που σε οποιοδήποτε θέμα εμπλέκεται ο τουρκικός παράγοντας.

Χάθηκε η ευκαιρία εφαρμογής της αρχής της «διαφοροποίησης των διαδρομών». Μιας αρχής που ισχύει στη γεωπολιτική επιστήμη για τη μεταφορά ενέργειας, και η Τουρκία αναδεικνύεται κυρίαρχος παίκτης εχοντας τον έλεγχο μιας θαλάσσιας διαδρομής (Στενά Βοσπόρου), μιας χερσαίας (αγωγός Μπακού-Τσευχάν 2006) και μιας υπό κατασκευή (αγωγός Σαμψούντα - Τσευχάν).

Διεθνής ενεργειακός και διαμετακομιστικός κόμβος

Το 2008, το «Γενικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης», το οποίο ενέκρινε η Ολομέλεια της Βουλής (ΦΕΚ 128 Α/3-7-2008), και αφορούσε όλη την Ελλάδα, για τη Θράκη προέβλεπε την ενίσχυση της αναπτυξιακής πορείας του δίπολου Κομοτηνή – Αλεξανδρούπολη και την ανάδειξη της Αλεξανδρούπολης σε « διεθνές ενεργειακό κόμβο και πύλη του θαλασσίου διαδρόμου Μεσόγειος – Εύξεινος » (βλέπε σελ. 2269 του ΦΕΚ) .

Την ίδια χρονιά, Θεσμικοί και πολιτικοί παράγοντες, με αρθρογραφία τους σε ειδικές εκδόσεις, αφιερωμένες σ τη Θράκη (βλέπε ειδική έκδοσης της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ το Μάρτιο του 2008 με τίτλο: Οι δρόμοι της ανάπτυξης στη Βόρεια Ελλάδα και της ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗΣ το Δεκέμβριο του 2008, με τίτλο: «Θράκη 2008» κ.α) καθώς και ομιλίες τους σε συνέδρια και ημερίδες, θριαμβολογούσαν ότι η Θράκη , με πρωταγωνιστή τον Έβρο, τα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει το κέντρο των εξελίξεων στον ενεργειακό τομέα και τον τομέα των μεταφορών … Απλά, ήταν μια ευχή. Ο κόμβος μάλλον έγινε κόμπος.

Χρυσωρυχεία στην περιοχή Πέραμα Έβρου

Το 2009, τα «Χρυσωρυχεία Θράκης ΑΕ» (θυγατρική της EldoradoGold ) ξεκίνησαν τις διαδικασίες για την αδειοδότηση του έργου «Μεταλλευτικές εγκαταστάσεις και εγκαταστάσεις επεξεργασίας προς παραγωγή χρυσού στην περιοχή Πέραμα της Π.Ε Έβρου».

Το Φεβρουάριο του 2012, δόθηκε η πρώτη θετική γνωμοδότηση από το ΥΠΕΚΑ αλλά η διαδικασία οριστικής απόρριψης ή έγκρισης του έργου έχει τελματώσει.

Από τα στοιχεία τα οποία έχουν δημοσιοποιήσει τα «Χρυσωρυχεία Θράκης ΑΕ» προκύπτει ότι θα δημιουργηθούν 340 (τριακόσιες σαράντα) θέσεις εργασίας στο στάδιο της κατασκευής και 200 (διακόσιες) στην πλήρη λειτουργία του μεταλλείου και εργοστασίου. Επίσης, το κεφάλαιο επένδυσης προσδιορίζεται στα 120.000.000 €, οι λειτουργικές δαπάνες (10 ετών) 174.000.000 €, η φορολογία 121.000.000 € και το συνολικό οικονομικό όφελος της τοπικής οικονομίας στο 1 δις ευρώ.

Πλωτός Ανεξάρτητος Σταθμός Φυσικού Αερίου

Το 2010, από την GASTRADEAE (θυγατρική του ομίλου Κοπελο ύ ζου) ξ εκίνησε η διαδικασία αδειοδότησης για την εγκατάσταση και τη λειτουργία ενός πλωτού Ανεξάρτητου Σταθμού Φυσικού Αερίου (ΑΣΦΑ) - FloatingStorageandRegasificationUnit (FSRU) Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (ΥΦΑ) - Liquefied Natural Gas (LNG), στη θαλάσσια περιοχή νοτιοδυτικά της Αλεξανδρούπολης , με δυναμικότητα παροχής 2,6 δις κυβικών μέτρων το χρόνο και δυνατότητα αύξησης στα 6,1. Το γεγονός ότι ένα κυβικό μέτρο υγρού φυσικού αερίου αντιστοιχεί σε 600 κυβικά μέτρα αερίου σε ατμοσφαιρική πίεση, επεξηγεί την σπουδαιότητα του ΑΣΦΑ και την συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση διακίνησής του με τα ειδικού τύπου πλοία LNG.

Η έναρξη κατασκευής του, είχε προσδιοριστεί για το 2013 και η έναρξη λειτουργίας του για το 2015 .

Πρόκειται για μια επένδυση ύψους άνω των 300 εκατομμυρίων ευρώ με τεράστια γεωπολιτικά και οικονομικά οφέλη σε τοπικό και εθνικό επίπεδο . Ο ΑΣΦΑ θα λειτουργεί ως τερματικός σταθμός εισαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου, με την προσέγγιση πλοίων τύπου LNG, προς εκφόρτωση, αποθήκευσης μέχρι και 170.000 κυβικών μέτρων και αεριοπο ί ησ ή ς του που θα ενισχύει το εθνικό δίκτυο φυσικού αερίου που ήδη διέρχεται από τον Έβρο καθώς και του προγραμματισμένου να κατασκευαστεί διασυνδετηρίου αγωγού Ελλάδας (Κομοτηνή) - Βουλγαρίας (Στάρα Ζαγόρα), Interconnector Greece-Bulgaria – IGB .

Στη σημασία και την επιτάχυνση υλοποίησης του έργου αναφέρθηκε κατ’ επανάληψη και ο σημερινός πρωθυπουργός κατά τις επισκέψεις του στην Αλεξανδρούπολη (25-11-2016 και 06-01-2017) καθώς και στη συνάντησή του, στις 15-11-2016, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ ά ρακ Ομπ ά μα.

Όμως, δυο γεγονότα, μεταγενέστερα των αναφορών αυτών, προβληματίζουν. Είναι η αριθ. 60/26-01-2017 Απόφαση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), με την οποία δόθηκε παράταση για την έναρξη λειτουργίας του ΑΣΦΑ Αλεξανδρούπολης , μέχρι τέλος του 2025 (!!!) και η αίτηση (13-3-2017) της ΔΙΩΡΥΓΑ GASAE ( θυγατρική της MotorOil ) στη ΡΑΕ για αδειοδότηση ενός ίδιου πλωτού Ανεξάρτητου Σταθμού Φυσικού Αερίου (ΑΣΦΑ) στην περιοχή της Κορίνθου.

***

Παρά το γεγονός ότι στον επίλογο του πορίσματος (κεφάλαιο 10) του 1992, καλούντο …όλοι οι έλληνες να κινητοποιηθούν και με όλες τους τις δυνάμεις να κάνουν τη Θράκη, την κρίσιμη αυτή μεθοριακή γραμμή, χώρο αντίστασης απέναντι σε κάθε επιβουλή και για τους κατοίκους της πηγή δύναμης, πλούτου και ευημερίας…

Παρά το γεγονός ότι στο κεφάλαιο 6 «Έργα Υποδομής», αναφέρονταν συγκεκριμένα έργα για την ανάπτυξη της.

Παρά το γεγονός ότι και μετά το πόρισμα παρουσιάστηκαν πλείστες άλλες ευκαιρίες για αξιοποίηση.

Παρά το γεγονός ότι στα 25 χρόνια από το πόρισμα της Βουλής, την επισκέφτηκαν, Υπουργοί, Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι Δημοκρατίας, δημιουργώντας κάθε φορά ένα κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας, η ανάπτυξή της εξακολουθεί να είναι ακόμα το ζητούμενο.

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό αλλά διαχρονικό με διαχρονικές ευθύνες.

Είναι χαρακτηριστικά αυτά που είπε στο κλείσιμο της ομιλίας του ο Πρωθυπουργός, από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης , στις 25-11-2016 αναφερόμενος τόσο στο λιμάνι όσο και στον Ανεξάρτητο Σταθμό Φυσικού Αερίου . «… Προς αυτήν, λοιπόν, την κατεύθυνση θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι λειτουργούμε με σχεδιασμό, με σχέδιο, με όραμα και με επιμονή. Και δεν θα κουραστούμε, θα εργαστούμε αδιάκοπα και η κυβέρνηση και εγώ προσωπικά, ώστε αυτό το μεγάλο όραμα για τη Θράκη και την Αλεξανδρούπολη πολύ σύντομα να γίνει πράξη . Και αυτά τα έργα, τα σημαντικά έργα, θα δώσουν μια άλλη πνοή στην πόλη σας, στο νομό και στην ευρύτερη περιοχή»…

***

Μετά από όλα αυτά, εύλογα τίθενται τα ερωτήματα:

Πόσο ακόμα θα αντέξει η Θράκη μας περιμένοντας να γίνουν όλα όσα πρέπει για αυτή;

Π οιος υπονομεύει την ανάπτυξή της;

Η υπονόμευσή της οφείλεται σε ε νδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες;

Αλεξανδρούπολη Μάιος 2017

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Σχόλιο: Ο σκοτισμένος, μακράν του Θεού, αμετανόητος άνθρωπος θα πέφτει σε ολοένα και μεγαλύτερη πτώση. Αντί να μετανοήσει για τις φρικτές εκτρώσεις, ζητά αυτές να επιτρέπονται και μετά την γέννηση!

Οι γονείς θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να σκοτώνουν τα νεογέννητα μωρά τους επειδή είναι «ηθικά άσχετα» και το να τελειώνουν τη ζωή τους δεν διαφέρει από την άμβλωση, υποστηρίζει ομάδα ιατρικών ηθικιστών που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δημοσιεύει η Βρετανική The Daily Telegraph.

Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Ιατρικής Ηθικής, λέει ότι τα νεογέννητα βρέφη δεν είναι “πραγματικά πρόσωπα” και δεν έχουν “ηθικό δικαίωμα στη ζωή”. Οι πανεπιστημιακοί υποστηρίζουν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι σε θέση να μπορούν να σκοτώνουν το μωρό τους εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο όταν γεννιέται.

Ο συντάκτης του περιοδικού, καθηγητής Julian Savulescu, διευθυντής του Κέντρου πρακτικής ηθικής Ουέιρο της Οξφόρδης, δήλωσε ότι οι συγγραφείς του άρθρου έλαβαν απειλές θανάτου από τότε που δημοσίευσαν το άρθρο. Είπε ότι όσοι έκαναν καταχρηστικά και απειλητικά σχόλια σχετικά με τη μελέτη ήταν «φανατικοί που αντιτίθενται στις ίδιες τις αξίες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας».

Το άρθρο, με τίτλο “Έκτρωση μετά την Γέννηση: Γιατί πρέπει να ζει το μωρό;”, γράφτηκε από δύο πρώην συνεργάτες του καθηγητή Savulescu, τον Alberto Giubilini και την Francesca Minerva.

Υποστήριξαν: «Η ηθική κατάσταση ενός βρέφους είναι ισοδύναμη με εκείνη ενός εμβρύου, υπό την έννοια ότι και τα δύο στερούνται εκείνων των ιδιοτήτων που δικαιολογούν την απόδοση του δικαιώματος στη ζωή σε ένα άτομο».

Αντί να είναι “πραγματικά πρόσωπα”, τα νεογέννητα είναι “δυνητικά πρόσωπα”. Εξήγησαν: «Τόσο το έμβρυο όσο και το νεογέννητο είναι σίγουρα ανθρώπινα όντα και δυνητικά πρόσωπα, αλλά κανένα απ’ τα δύο δεν είναι «πρόσωπο» υπό την έννοια «υποκειμένου σε ηθικό δικαίωμα στη ζωή».

“Θεωρούμε ότι ένα άτομο μπορεί να σημαίνει ένα άτομο που είναι ικανό να αποδίδει στην ίδια του την ύπαρξη κάποια (τουλάχιστον) βασική αξία τέτοια ώστε η απώλεια της ύπαρξης αυτής να αποτελεί απώλεια γι ‘αυτήν”.

Ως τέτοια ισχυρίστηκαν ότι «δεν είναι δυνατόν να βλάψεις ένα νεογέννητο εμποδίζοντας το να αναπτύξει την δυνατότητα να γίνει άτομο με την ηθικά συναφή έννοια».

Οι συντάκτες κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι “αυτό που ονομάζουμε” άμβλωση μετά τον τοκετό “(θανάτωση ενός νεογέννητου) θα πρέπει να επιτρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις που επιτρέπεται και η άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων όπου το νεογέννητο δεν είναι ανάπηρο”.

Υποστήριξαν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να μπορούν να σκοτώσουν το μωρό εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο χωρίς να το γνωρίζουν πριν από τη γέννηση, αναφέροντας για παράδειγμα ότι “μόνο το 64% των περιπτώσεων του συνδρόμου Down” στην Ευρώπη διαγιγνώσκονται με προγεννητική εξέταση.

Μόλις γεννήθηκαν τέτοια παιδιά, δεν υπήρχε “επιλογή για τους γονείς παρά να κρατηθεί το παιδί”, έγραψαν.

“Η ανατροφή τέτοιων παιδιών μπορεί να είναι αφόρητη επιβάρυνση για την οικογένεια και για την κοινωνία στο σύνολό της, όταν το κράτος προβλέπει οικονομικά τη φροντίδα τους”.

Ωστόσο, δεν υποστήριξαν ότι κάποιες δολοφονίες παιδιών ήταν πιο δικαιολογημένες από άλλες – το βασικό τους σημείο ήταν ότι, από ηθική άποψη, δεν υπήρχε διαφορά στην άμβλωση όπως είχε ήδη εφαρμοστεί.

Προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τη φράση «έκτρωση μετά τη γέννηση» παρά «παιδοκτονία» για να «υπογραμμίσουν ότι η ηθική κατάσταση του ατόμου που θα θανατωθεί είναι συγκρίσιμη με εκείνη ενός εμβρύου».

Υπερασπιζόμενος της απόφασης δημοσίευσης σε ένα μπλογκ της Βρετανικής Ιατρικής Εφημερίδας, ο καθηγητής Savulescu ανέφερε ότι τα επιχειρήματα υπέρ της δολοφονίας νεογέννητων ήταν «σε μεγάλο βαθμό όχι καινούργια».

Αυτό που έκανε η Minerva και ο Giubilini ήταν να εφαρμόσουν αυτά τα επιχειρήματα «λαμβάνοντας υπόψη τα μητρικά και οικογενειακά συμφέροντα».

Ενώ δέχτηκε ότι πολλοί άνθρωποι θα διαφωνούσαν με τα επιχειρήματά τους, έγραψε: “Ο στόχος της Εφημερίδας της Ιατρικής Ηθικής δεν είναι να παρουσιάσει την Αλήθεια ή να προωθήσει κάποια ηθική άποψη. Πρέπει να παρουσιάσει ένα καλά αιτιολογημένο επιχείρημα που βασίζεται σε ευρέως αποδεκτούς χώρους. “

Μιλώντας στην The Daily Telegraph, πρόσθεσε: «Αυτό το «ντιμπέιτ» ήταν ένα παράδειγμα της «ηθικής μάγισσας» – μια ομάδα ανθρώπων γνωρίζει ποιά είναι η μάγισσα και προσπαθεί να την κάψει. Είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ανθρώπινες τάσεις που έχουμε. Αυτό οδηγεί σε λιντσάρισμα και γενοκτονία. Αντί να επιχειρηματολογούμε και να εμπλακούμε, υπάρχει μια προσπάθεια να σιωπήσουμε και, τελικά, να σκοτώσουμε, με βάση τη δική τους ηθική βεβαιότητα. Αυτό δεν είναι το είδος της κοινωνίας στην οποία θα πρέπει να ζούμε».

Είπε ότι το περιοδικό θα εξετάσει το ενδεχόμενο να δημοσιεύσει ένα άρθρο που θέτει ότι, αν δεν υπήρχε ηθική διαφορά μεταξύ της έκτρωσης και της θανάτωσης των νεογέννητων, τότε και η έκτρωση πρέπει να είναι παράνομη.

Ο Δρ. Trevor Stammers, διευθυντής της ιατρικής δεοντολογίας στο πανεπιστήμιο St Mary’s University, δήλωσε: “Αν μια μητέρα πνίξει το παιδί της με μια κουβέρτα, λέμε “δεν έχει σημασία, μπορεί να πάρει ένα άλλο”, είναι αυτό που θέλουμε να συμβεί;

“Αυτό που λένε αυτοί οι νέοι συνάδελφοι είναι αυτό που θα ήταν το αναπόφευκτο τελικό σημείο ενός δρόμου που οι ηθικοί φιλόσοφοι στις ΗΠΑ και την Αυστραλία έχουν όλοι περπατήσει για πολύ καιρό και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο”.

Αναφερόμενος στον όρο ”έκτρωση μετά την γέννηση”, ο δρ. Stammers πρόσθεσε: «Πρόκειται μόνο για λεκτική χειραγώγηση που δεν είναι φιλοσοφία. Μπορώ να αναφερθώ στην άμβλωση από εδώ και πέρα ​​ως προγεννητική βρεφοκτονία».

Πηγή: telegraph.co.uk, offtherecord, Ακτίνες

Στις σημαντικές μακροοικονομικές πρωτοβουλίες του γκρουπ των επτά χωρών με τις πιο εξελιγμένες οικονομίες του κόσμου, των «G7», αναμένεται να θέσει τον ερχόμενο μήνα η Ιταλία τον υποθαλάσσιο αγωγό EastMed, που θα συνδέει τις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ με την Κύπρο, την Κρήτη, την ηπειρωτική Ελλάδα και την Ιταλία, με διακλαδώσεις προς τα Βαλκάνια αλλά και την ΕΕ μέσω Ιταλίας. Όπως αναφέρουν πληροφορίες μας, ο Ιταλός υπουργός Ενέργειας εξασφάλισε τη Δευτέρα στο Τελ Αβίβ και τη θερμή συγκατάθεση των ομολόγων του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας.

Οι τρεις διαφορετικές τεχνικές και οικονομικές μελέτες που έγιναν -κάποιες χρηματοδοτήθηκαν και από την ΕΕ- έδειξαν ότι ο αγωγός και οικονομικά βιώσιμος είναι αλλά και τεχνικά εφικτός, αφού υπάρχουν ασφαλείς λύσεις που ήδη εφαρμόζονται για τα βάθη και τις αποστάσεις κυρίως μεταξύ Κύπρου και Κρήτης.

Συγκεκριμένα, με βάση και την τεχνική μελέτη της ιταλικής Edison, ο αγωγός από τα θαλάσσια κοιτάσματα Κύπρου και Ισραήλ θα οδεύσει υποθαλάσσια στην Κύπρο όπου θα υπάρχει σταθμός συμπίεσης φυσικού αερίου (βλ. Εικ. 3). Στη συνέχεια ο αγωγός θα κατευθυνθεί στην Κρήτη, όπου επίσης θα υπάρχει σταθμός συμπίεσης, και ακολούθως θα οδεύσει προς την ηπειρωτική Ελλάδα και μέσω ξηράς θα καταλήγει στα σύνορα με την Ιταλία για να ενωθεί με τον αγωγό IGI που συνδέει Ελλάδα με Ιταλία.

Ο πραγματικός λόγος της ανωτέρω συμφωνίας πηγάζει όμως από συγκεκριμένα δεδομένα προοπτικών ανακάλυψης σημαντικών νέων και πολύ μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην μείζονα περιοχή μας. Η αξιοποίηση των κοιτασμάτων αυτών θα χρειασθεί βεβαίως χρόνο & πολύ μεγάλες επενδύσεις κεφαλαίων έρευνας και παραγωγής κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η απόσβεση των επενδύσεων αυτών θα απαιτήσει την διοχέτευση της παραγωγής με ασφάλεια στην αγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και στην διεθνή αγορά φυσικού αερίου.

Αλλά ας δούμε πολύ σύντομα τις σημαντικές προοπτικές των νέων αυτών γιγαντιαίων στόχων κοιτασμάτων που εμφανίζονται να υπάρχουν στην Ανατ. Μεσόγειο αλλά και στην χώρα μας. Πρόσφατα, με δημοσιεύσεις μας είχαμε επισημάνει ότι η ανακάλυψη του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος (Supergiant gas field) βιογενούς φυσικού αερίου “ΖOΡ” στο Γεωτεμάχιο 9 της Αιγύπτου, αποτελούσε -από γεωλογική άποψη- μία πρωτόγνωρη ανακάλυψη στην Μεσόγειο.

Σημειώσαμε επίσης, ότι το αιγυπτιακό κοίτασμα “ΖOΡ” με ύψος αποδεδειγμένων αποθεμάτων (proven) 30 τρις κυβικών ποδών φυσικού αερίου δημιουργήθηκε σε ακτές παλαιολιμνοθαλασσών (lagoon borders) ύστερης μειοκαινικής περιόδου, πράγμα που άνοιξε νέες σημαντικές γεωλογικές προοπτικές ανακαλύψεων κοιτασμάτων -μέσω ενός νέου ερευνητικού μοντέλου- τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα.

Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των δημοσιεύσεων μας οι γράφοντες στις 7 Μαρτίου 2017 -στο Διεθνές Συνέδριο “MARE FORUM” των Αθηνών- παρουσίασαν τους αναμενόμενους στόχους νέων γιγαντιαίων κοιτασμάτων (καρστικού ασβετολίθου) τύπου “ΖΟΡ” τόσο στην Κύπρο όσο & στην Ελλάδα.

Το πρώτο & σημαντικότερο γεγονός φαίνεται να είναι σήμερα o νέος Κυπριακός στόχος κοιτάσματος τύπου “ΖΟΡ” που εντοπίζεται εξ’ ολοκλήρου μέσα στην Κυπριακή ΑΟΖ & τον οποίο η Γαλλική Εταιρεία “TOTAL” πρόκειται να διατρήσει με γεώτρηση τον επόμενο Ιούνιο (βλ. Eικ.1).

Ο στόχος αυτός θεωρείται σήμερα επιστημονικά ώριμος για διάτρηση με γεώτρηση από την Εταιρεία ΤΟΤΑL, τα δε χαρακτηριστικά του κοιτάσματος αυτού παρουσιάζουμε πολύ συνοπτικά πιο κάτω (βλ. Εικ.2):

>Το Κυπριακό “ΖΟΡ” βρίσκεται μέσα στο Γεωτεμάχιο 11.

>Η βάση του Κυπριακού στόχου τύπου “Ζορ” φαίνεται να απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την βάση του Αιγυπτιακού Κοιτάσματος “ΖΟΡ”.

>Το Αιγυπτιακό Κοίτασμα “ΖΟΡ” είναι σχεδόν γεμάτο με Φυσικό Αέριο σε όλο το ύψος της Δομής του (περί τα 660 μέτρα πάχος υδρογονανθράκων) πράγμα εξαιρετικά σπάνιο σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό οδηγεί βεβαίως στο συμπέρασμα ότι η οργανική ύλη που περιείχαν οι εξαιρετικά αλμυρές παλαιολιμνοθάλασσες της Μεσογείου δημιούργησαν τεράστιες ποσότητες καθαρού Φυσικού Αερίου το οποίο και τροφοδότησε ικανοποιητικά τους παλαιοϋψηλούς ταμιευτήρες καρστικού ασβετολίθου της Μειοκαινικής περιόδου.

Η πιθανότητα να ανακαλυφθεί ένα νέο σημαντικό κοίτασμα τύπου “ΖΟΡ” στην Κύπρο – στο Γεωτεμάχιο 11, πρέπει κατά την γνώμη μας να υπερβαίνει το 50%. Ως γνωστόν η ύπαρξη αδιάβροχου καλύμματος αλάτων του Μεσσηνίου στην κορυφή των δομών αυτών των υφάλων ασβεστολίθου εξασφαλίζει πλήρως την στεγανότητα τους, προσφέροντας ταυτόχρονα υψηλές πιέσεις παροχών φυσικού αερίου στις παραγωγές γεωτρήσεις.

Αυτή η ιδιότητα οδηγεί σχεδόν πάντα σε πολύ χαμηλότερο κόστος ανάπτυξης των κοιτασμάτων. Ιδιαίτερα δε σήμερα που βρισκόμαστε σε περίοδο χαμηλών τιμών πετρελαίου & φυσικού αερίου ο παράγοντας αυτός είναι ιδιαίτερα σημαντικός.

Σε περίπτωση που υπάρξει ανακάλυψη κοιτάσματος από την TOTAL στο γεωτεμάχιο 11, οι υποδομές θαλάσσιων εγκαταστάσεων παραγωγής στο Αιγυπτιακό κοίτασμα “ΖΟΡ” της Εταιρείας “ΕΝΙ” που αναμένονται να ολοκληρωθούν στην περιοχή στα τέλη του 2019, θα επιτρέψουν την αξιοποίηση του νέου Κυπριακού κοιτάσματος τύπου “ΖΟΡ” με αρκετά μικρότερο κόστος.

Τα αναμενόμενα πιθανά (probable) αποθέματα του Κυπριακού “ΖΟΡ” εκτιμώνται κατά την γνώμη μας σήμερα, σε τουλάχιστον 8 τρις κυβικά πόδια φυσικού αερίου (αρκετά μεγαλύτερα από εκείνα του Κυπριακού κοιτάσματος Αφροδίτη) ενώ τα αντίστοιχα δυνατά (possible) αποθέματα του θα μπορούσαν να φθάσουν τα 12 Τρις κυβικά πόδια.

Τα παραπάνω πιθανά αποθέματα -που αντιπροσωπεύουν τις σημερινές ανάγκες της Ελλάδος σε φυσικό αέριο για περίπου 100 χρόνια- όπως είδαμε αναμένεται να συμβάλλουν δραστικά τόσο στη δημιουργία πολλών ίσως αγωγών -τύπου EastMed- μεταφοράς φυσικού αερίου από την Κύπρο προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας αλλά και πιθανότατα στην ουσιαστική επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.

Καταλήγοντας θα θέλαμε επίσης να επισημάνουμε ότι στην Ελλάδα εξακολουθούμε δυστυχώς να λειτουργούμε ως απλοί παρατηρητές της ενεργειακής ανάπτυξης των κοιτασμάτων της Κύπρου, του Ισραήλ & της Αιγύπτου. Η Στρατηγική μας επικεντρώνεται αποκλειστικά & μόνον σε ενεργειακές εισαγωγές από τρίτες χώρες.

Οι πρόσφατες προσπάθειες ανάδειξης του πιθανού ορυκτού μας πλούτου Νότια της Κρήτης απεδείχθησαν ανεπαρκείς, παρότι η περιοχή έχει βάσιμες πιθανότητες να προσφέρει σημαντικά νέα αποθέματα φυσικού αερίου στη χώρα μας. Από πλευράς υποδομών τα αποθέματα αυτά θα μπορούσαν να συνδεθούν στρατηγικά με τα αποθέματα της Κύπρου, του Ισραήλ & του Λιβάνου για να διοχετευθούν στην Ευρώπη μέσω των αγωγών EastMed (βλ. Εικ 3).

Η στρατηγική αυτή λόγω γειτονίας θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικές συνέργειες ανάδειξης ή ακόμη & συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων φυσικού αερίου με αυτά της Κύπρου, Αιγύπτου & Ισραήλ.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις προηγούμενων δημοσιεύσεών μας υπάρχουν οπωσδήποτε αντίστοιχες με την Κύπρο & την Αίγυπτο προοπτικές εντοπισμού σημαντικών νέων κοιτασμάτων τύπου “ΖΟΡ” και στην Ελλάδα Νότια της Κρήτης αλλά σύμφωνα με νεώτερες μελέτες και Νοτιοδυτικά της Κρήτης μεταξύ Λιβύης και Ελλάδος (βλ. Εικ. 4).

Πρόσφατες ερευνητικές συνεργασίες πετρελαϊκών Εταιρειών με τα Πανεπιστήμια της Κολούμπια των Η.Π.Α. & της Ουτρέχτης στην Ολλανδία απέδειξαν ότι Νότια της Κρήτης, νοτιοανατολικά, νότια & νοτιοδυτικά, παλαιογεωγραφικά υπήρξαν τουλάχιστον 6 κύριες θέσεις παλαιολιμνοθαλασςών της ύστερης Μειοκαινικής περιόδου, σε περιοχές οι οποίες έχουν οπωσδήποτε βάσιμες πιθανότητες παρουσίας κοιτασμάτων φυσικού αερίου τύπου “ΖΟΡ” & μέσα στην Ελληνική ΑΟΖ (βλ. Εικ. 4).

Πηγή: Defence-Point.gr

Σχόλιο Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν ἀπὸ τὶς κοινὲς προσευχὲς ὀρθοδόξων, παπικῶν καὶ προτεσταντῶν εἶναι μεγάλος! Φοβούμαστε ὅτι οἱ Προκαθήμενοί μας ἔχουν κάνει ἀνεπίτρεπτες ὑποχωρήσεις καὶ ἀφίστανται ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀλλοιώνοντας τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ παραχαράσσοντας τὴν ἁγιοπατερικὴ νηπτικὴ ἀγωγή! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει καθὼς ἡ πνευματικὴ ζημία ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς φιέστες εἶναι τόσο ἐπεκτεινόμενη πού μόνο σὲ θεϊκὴ παρέμβαση μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε! Ἀκολουθεῖ ρεπορτὰζ ἀπὸ τὴν σελίδα τοῦ Πατριαρχείου:

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ πρῶτος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν ἱστορία ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν μοναστικὴ κοινότητα τοῦ Ταϊζὲ στὴ Γαλλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατὸ ἀδελφούς, καθολικοὺς καὶ ἀπὸ διάφορες παραδόσεις διαμαρτυρομένων, ποὺ προέρχονται ἀπὸ περίπου τριάντα κράτη. Ὁ Πατριάρχης πραγματοποίησε τὴν ἐπίσκεψή Του στὴν Ταϊζὲ σήμερα, Τρίτη 25 Ἀπριλίου 2017, παρουσία 1500 ἀνθρώπων.

Ὁ Πατριάρχης ἔλαβε μέρος στὴν προσευχητικὴ σύναξη τῆς Κοινότητας στὶς 12 τὸ μεσημέρι στὸ Ναὸ τῆς Συμφιλίωσης καὶ μίλησε στο τέλος τῆς προσευχῆς, ἀφοῦ τὸν εἶχε προσφωνήσει ὀ αδελφὸς Ἀλοΐς.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικὰ στιγμιότυπα....

Πηγή: fanarion, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό