Κατέστη πλέον θεσμός ο εορτασμός των λεγομένων «θρονικών εορτών», τόσο στο Φανάρι (30/11), όσο και στη Ρώμη (29/7) και η αποστολή εκατέρωθεν επισήμων αντιπροσωπειών. Πρόκειται αναμφίβολα για καινοφανείς εορτές, εντελώς αμάρτυρες στην ιστορία της Εκκλησίας, παπικής εμπνεύσεως, με προφανή σκοπό να προβάλλει εισέτι το αντίχριστο δόγμα περί της «Πετρείου Εξουσίας».

Μια μπόχα πνίγει τη δυτική Ευρώπη, καθώς βιβλία, κινηματογραφικά έργα, ρεπορτάζ και τηλεοπτικές συζητήσεις με θέμα την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία με πρωταγωνιστές καθολικούς ιερωμένους, κατώτερους και ανώτερους – μιλάμε για ενδημική κατάσταση - κατακλύζουν την επικαιρότητα.

Η Σικελία και η Καλαβρία αποικήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες μετά το 800 π.Χ. Ιδρύθηκαν πολλές πόλεις όπου άκμασε για αιώνες ο Ελληνικός πολιτισμός. Οι Συρακούσες, η Κατάνη, η Νάξος, το Ταυρομένιο, η Μεσσήνη, η Ιμέρα, η Σελεινούντα, ο Άκραγας, ο Τάραντας, το Ρήγιο και πολλές μικρότερες πόλεις ιδρύθηκαν από Έλληνες αποίκους.

Μέσα από τα τραγικά γεγονότα και τις καταστάσεις, που διαδραματίστηκαν κατά την διάρκεια της καταστροφικής πυρκαγιάς, στο ναό της Παναγίας των Παρισίων, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αυτοθυσία του ιερέα Ζαν-Μαρκ Φουρνιέ.

Πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική είναι η ανοιχτή επιστολή που συνέγραψε το 1970 ο Ηγούμενος της Ι. Μ. Διονυσίου Αγ. Όρους, Γέρων Γαβριήλ, διαμαρτυρόμενος για το τρομερό ολίσθημα της Ρωσικής Διοικούσας Εκκλησίας, της υποκινούμενης εκείνη την εποχή από το άθεο καθεστώς, να μεταδώσει τα Άχραντα Μυστήρια στους ρωμαιοκαθολικούς της Ρωσίας. Η απογοήτευση του γέροντα ήταν πολύ μεγάλη και αποτυπώνεται στην επιστολή αυτή που αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο (κατά τον χαρακτηρισμό του π. Θεοκλήτου) για την κατοχύρωσή της ιεροκανονικώς.

Μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας, δημιουργήθηκε η Γιουγκοσλαβία, ως ομόσπονδο κράτος, παρά την αντίδραση Κροατών, Βοσνίων και Σλοβένων, οι οποίοι επιθυμούσαν την ανεξαρτησία τους. Στην Κροατία το υπέρ της ανεξαρτησίας κίνημα γρήγορα πήρε εξτρεμιστική μορφή, κατευθυνόμενο υπό τον διαβόητο Άντε Πάβελιτς, αρχηγό της οργάνωσης Ούστασι.

Δεν υπήρξε ποτέ, καθώς φαίνεται, στον πονηρό κορεσμός των κακών, ούτε τέλος των επινοημάτων και τεχνασμάτων, τα οποία εξ αρχής μελέτησε να θέσει σε εφαρμογή κατά του ανθρωπίνου γένους. Αλλά πριν από την εν σάρκα παρουσία του Δεσπότη, με αμέτρητες απάτες έκανε υποχείριο τον άνθρωπο, παροδηγώντας τον σε πράξεις αφύσικες και παράνομες, δια των οποίων έλαβε απόλυτη εξουσία επάνω του και μετά από αυτά δεν αμέλησε με μύριες πλάνες και δολώματα να υποσκελίσει και παρασύρει όσους του έδειχναν εμπιστοσύνη. Γι’ αυτό οι Σίμωνες και οι Μαρκίωνες, οι Μοντανοί και οι Μάνητες και η ποικίλη και πολυμήχανη θεομαχία των αιρέσεων αυξήθηκε.

''Η νέα Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και η Ελληνική Καθολική Εκκλησία της Ουκρανίας συμφωνούν να αναπτύξουν από κοινού έναν χάρτη (ένα σχέδιο) συνεργασίας".

Τα γεγονότα έρχονται, το ένα μετά το άλλο, να επιβεβαιώσουν την αναντίρρητη αλήθεια ότι ο Παπισμός όχι μόνον δεν είναι Εκκλησία, αλλά μιάεγκόσμια κρατικήοργάνωση, (το λεγόμενο κράτος του Βατικανού), με πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές και θρησκευτικές υπηρεσίες, εντελώς άσχετες με το σωστικό έργο της Εκκλησίας του Χριστού.

Προσφάτως ὁ Πάπας διώρισε ἐπίσκοπο καὶ ἀποστολικὸ Ἔξαρχο γιὰ τοὺς ἓν Ἀθήναις ἐλαχίστους Οὐνίτας τὸν χειροτονηθέντα εἰς ἐπίσκοπον Καρκαβίας τὴν 24η Μαΐου 2008 οὐνίτη κληρικὸ κ. Δημήτριο Σαλάχα, καθηγητὴ στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τῆς Ρώμης καὶ μέλος τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γιὰ τὴν οὐνιτικὴ κοινότητα τῶν Ἀθηνῶν τὸ γεγονὸς ὑπῆρξε βαρυσήμαντο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀνακοίνωση τῆς κοινότητος στὴν ἰστοσελίδα της καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ κ. Σαλάχα (Ἑλληνικὴ Καθολικὴ Ἐξαρχία). Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ὅμως τὸ ἴδιο αὐτὸ γεγονὸς ὑπῆρξε λυπηρὸ καὶ προκλητικό, καθὼς ἔφερε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας, ἀπεκάλυψε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὶς διαθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φανέρωσε πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ προοπτικὴ τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων. Οἱ κατωτέρω διαπιστώσεις εἶναι ἀρκούντως πειστικὲς περὶ τούτου.