Στήν ἐποχή μας, πού ὅλος ὁ κόσμος τείνει νά γίνει μιά μεγάλη οἰκογένεια καί τά σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας καί ἐπικοινωνίας ἔχουν ἐκμηδενίσει τίς ἀποστάσεις, οἱ συνεχεῖς ἐπαφές μεταξύ λαῶν καί πολιτισμῶν εἶναι κάτι ἀναγκαῖο καί ἀναπόφευκτο. Στίς συνθῆκες αὐτές, οἱ Ὀρθόδοξοι ἔρχονται ὅλο καί περισσότερο σέ ἐπαφή μέ ὁπαδούς ἄλλων θρησκειῶν καί ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων. Ὅπου συμβιώνουν ἑτερόδοξοι ἤ ἑτερόθρησκοι πληθυσμοί, πρέπει τουλάχιστον νά ὑπάρχει ἁρμονική συμβίωση καί οἱ σχέσεις νά εἶναι γνήσιες καί εἰλικρινεῖς. Βέβαια, κάθε θρησκευτική ὁμάδα ἔχει τή δική της ἀντίληψη γιά τό ποιές εἶναι οἱ γνήσιες σχέσεις καί γιά τό τί σημαίνει ἁρμονική συμβίωση.

Ἡ Οὐνία ὡς ἐκκλησιαστικό πρόβλημα

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας  

Ὁ λεγόμενος «δούρειος ἵππος» τοῦ Παπισμοῦ

Στήν ἐποχή μας, πού ὅλος ὁ κόσμος τείνει νά γίνει μιά μεγάλη οἰκογένεια καί τά σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας καί ἐπικοινωνίας ἔχουν ἐκμηδενίσει τίς ἀποστάσεις, οἱ συνεχεῖς ἐπαφές μεταξύ λαῶν καί πολιτισμῶν εἶναι κάτι ἀναγκαῖο καί ἀναπόφευκτο. Στίς συνθῆκες αὐτές, οἱ Ὀρθόδοξοι ἔρχονται ὅλο καί περισσότερο σέ ἐπαφή μέ ὁπαδούς ἄλλων θρησκειῶν καί ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων. Ὅπου συμβιώνουν ἑτερόδοξοι ἤ ἑτερόθρησκοι πληθυσμοί, πρέπει τουλάχιστον νά ὑπάρχει ἁρμονική συμβίωση καί οἱ σχέσεις νά εἶναι γνήσιες καί εἰλικρινεῖς. Βέβαια, κάθε θρησκευτική ὁμάδα ἔχει τή δική της ἀντίληψη γιά τό ποιές εἶναι οἱ γνήσιες σχέσεις καί γιά τό τί σημαίνει ἁρμονική συμβίωση. Ὡστόσο, ὅλοι ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά νά ἰσχύουν αὐτά εἶναι: α) ἡ ἐντιμότητα στίς σχέσεις, δηλαδή τό ὅτι κάθε ὁμάδα πρέπει νά ἐμφανίζεται πρός τούς ἔξω ὅπως πραγματικά εἶναι, μή ἐπιχειρώντας νά ἐξαπατήσει μέ ἀνέντιμα μέσα καί μέ κάθε εἴδους προσωπεῖα, καί β) ἡ γνώση, τόσο τοῦ περιεχομένου καί τῶν ὁρίων τῆς πίστεως κάθε κοινότητας, ὅσο καί τῶν διαφορῶν της ἀπό τίς ἄλλες. Ὅπου δέν ὑπάρχει σαφής ἀντίληψη τῶν ὁρίων, ὅπου ὑπάρχει σύγχυση ὡς πρός τά πιστευόμενα, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ ἄγνοια καί ἀποπροσανατολισμός, ὅπου, ἰδιαίτερα, δέν ὑπάρχει σαφής αἴσθηση τῶν διαφορῶν (παρ’ ὅτι κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά βλέπουμε μόνο τίς ὁμοιότητες!), ἐκεῖ δημιουργοῦνται ἀναυθεντικές σχέσεις, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν ἀναγκαστικά σέ συγκρούσεις, μέ ὀλέθριες συνέπειες γιά πρόσωπα καί κοινωνίες. Οἱ ὑπάρχουσες διαφορές συνήθως αἰσθητοποιοῦνται μέ ἐξωτερικά στοιχεῖα, ὅπως ἡ λατρεία, ἡ ἔνδυση, τά ἔθιμα κ.ἄ. Π.χ. ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο κάνει ἕνας Χριστιανός τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καταλαβαίνουμε ἄν εἶναι Ὀρθόδοξος ἤ Ρωμαιοκαθολικός κ.λπ.

Στίς ἱστορικές σχέσεις μεταξύ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὑπῆρξαν πολλά τέτοια ἀρνητικά καί ἀναυθεντικά στοιχεῖα (οἱ Σταυροφορίες, οἱ ἀπόπειρες ἀθέμιτου προσηλυτισμοῦ μέ τή ὀργανωμένη δράση «μισσιοναρίων» στόν ἑλλαδικό χῶρο, ἡ χρήση τοῦ χρήματος καί τῆς ἐξουσίας γιά τήν ὑποταγή ἑτεροδόξων καί ἀντιφρονούντων, ἡ ἐξόντωση Ὀρθοδόξων πληθυσμῶν στή Σερβία κ.ἄ.), τά ὁποῖα προσπαθοῦμε νά ἐξαλείψουμε ἀπό τό παρόν. Ὡστόσο, ἕνα ἀπ’ αὐτά παραμένει, ἀκμάζει καί δημιουργεῖ τεράστια προβλήματα μεταξύ τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν, εἰς βάρος, βέβαια, τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτό εἶναι ἡ Οὐνία. Στήν Ἑλλάδα τό πρόβλημα δέν εἶναι τόσο γνωστό, γιατί, μέ ἐξαίρεση τήν Ἀθήνα καί τά Γιαννιτσά, δέν ὑπάρχουν οὐνιτικές κοινότητες σέ ἄλλες περιοχές. Ὅμως, στίς Ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης (Ρωσία, Οὐκρανία, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ἄ), ὑπάρχουν πολυπληθεῖς οὐνιτικές κοινότητες, προκαλώντας μιά ἄνευ προηγουμένου σύγχυση στίς ἐκεῖ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού προσπαθοῦν νά ἐπουλώσουν τίς πληγές τους ἀπό τά ἀθεϊστικά καθεστῶτα. Στήν Οὐκρανία, μάλιστα, ἡ ἐκεῖ οὐνιτική κοινότητα ἐπιχειρεῖ, σύμφωνα μέ πληροφορίες, τή συνένωσή της μέ τήν ὑπό ἀνακήρυξη αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς χώρας, μέ ἀδιευκρίνιστους ὅρους καί προϋποθέσεις. Σύμφωνα μέ στοιχεῖα πού διαρρέουν στό διαδίκτυο, ὁ Πρόεδρος τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος τόσο σθεναρά στηρίζει τό αὐτοκέφαλο καί ἐργάζεται γι’ αὐτό, εἶναι Οὐνίτης καί ἐμφανίζεται (προφανῶς καί κοινωνεῖ!) ἀδιακρίτως σέ Ὀρθοδόξους καί οὐνιτικούς Ναούς.

Ὅμως, τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ Οὐνία; Εἶναι ἕνα ἐκκλησιαστικό μόρφωμα, ἀπό Ὀρθοδόξους πληθυσμούς (ἤ ἀπό πληθυσμούς ἄλλων χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν), οἱ ὁποῖοι, γιά διάφορους λόγους καί ὑπό εἰδικές συνθῆκες, ἀποσκίρτησαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, ἀποκόπηκαν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἑνώθηκαν μέ τόν Παπισμό, διατηρώντας, ὅμως, ὅλα τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τῆς προέλευσής τους. Ἔτσι, οἱ Ὀρθοδόξου προελεύσεως Οὐνῖτες, ἐνῶ μνημονεύουν στή Θεία Λειτουργία τόν Πάπα καί ἀνήκουν στή δικαιοδοσία του, τελοῦν τή Θεία Λειτουργία ὅπως ἀκριβῶς ἐμεῖς. Οἱ Ἱερεῖς τους ἔχουν τήν ἴδια ἐμφάνιση μέ αὐτή τῶν Ὀρθοδόξων, φέρουν τά ἴδια ἄμφια, τελοῦν τίς ἴδιες ἑορτές, ἀκολουθοῦν τίς ἴδιες παραδόσεις κ.λπ. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ Οὐνῖτες εἶναι Παπικοί, πού ἐμφανίζονται ἐξωτερικά ὡς Ὀρθόδοξοι. Προφανῶς, καί οἱ ἴδιοι βιώνουν ἕνα εἶδος ἐσωτερικοῦ διχασμοῦ: ἡ ἱστορία τους καί ἡ ἐμφάνισή τους τούς θυμίζει συνεχῶς ὅτι εἶναι κάτι ἄλλο ἀπ’ αὐτό στό ὁποῖο ἀνήκουν. Ὁ ὅρος «Οὐνία», ἀπό τόν ἀντίστιχο Πολωνικό ὅρο («Unia»), σημαίνει «ἕνωση» (ἕνωση μέ τή Ρώμη) καί ἔχει λατινικές ρίζες («unio» = «ἕνωση»). Τό Βατικανό ἀποκαλεῖ τίς κοινότητες αὐτές «Ἀνατολικές Καθολικές Ἐκκλησίες». Εἶναι αὐτονόητο, τί διαστάσεων σύγχυση προκαλεῖ ἡ δράση τῶν Οὐνιτῶν μεταξύ Ὀρθοδόξων πληθυσμῶν, πού εἶναι κατά μέγα μέρος ἀκατήχητοι. Ὁ στόχος, βέβαια, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ὑποταγή τῶν πληθυσμῶν αὐτῶν στόν Παπισμό, γι’ αὐτό ἡ Οὐνία ἔχει χαρακτηριστεῖ ἑπιτυχημένα «δούρειος ἵππος» τοῦ Παπισμοῦ. Ὡστόσο, τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο ἡ σύγχυση καί ὁ προσηλυτισμός: οἱ ὀργανωμένες οὐνιτικές κοινότητες, μέ τήν ὑποστήριξη τῶν κρατικῶν ἀρχῶν καί μέ τήν ἀνοχή (ἄν ὄχι καί μέ τήν ὑποκίνηση) τοῦ Βατικανοῦ, προβαίνουν σέ βιαιότητες ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων, σέ καταλήψεις Ναῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ἀκινήτων, ἀκόμη καί σέ διωγμούς ἤ ἐξοντώσεις Ὀρθοδόξων πιστῶν!

Γένεση καί ἐξέλιξη τῆς Οὐνίας

Οἱ ρίζες τῆς Οὐνίας βρίσκονται στήν τάση τοῦ Παπισμοῦ νά καθυποτάξει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά καί κάθε ἄλλη χριστιανική κοινότητα στόν κόσμο. Ἤδη ἀπό τόν 9ο μ.Χ. αἰ., πρίν τό Σχίσμα τοῦ 1054, μεταξύ τῶν Φράγκων θεολόγων καί κληρικῶν εἶχε διαμορφωθεῖ ἡ ἀντίληψη ὅτι στήν Ἀνατολή κατοικοῦν αἱρετικοί «Γραικοί», πού εἶναι ἀντικείμενο προσηλυτισμοῦ. Ὅταν οἱ Φράγκοι ἐπεκράτησαν στόν Παπικό θρόνο, μετέφεραν ἐκεῖ τίς ὁλοκληρωτικές καί ἀπολυταρχικές ἀντιλήψεις τους, μέ ἀποτέλεσμα νά προκύψει τό γνωστό Σχίσμα. Ἐκφράζοντας τή νέα ἀντίληψη περί Παπισμοῦ ὁ Πάπας Γρηγόριος Ζ΄ (1073-1085), διακήρυττε τόν 11ο αἰ. ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ὁ «ἀπόλυτος κύριος τῆς παγκόσμιας Ἐκκλησίας» καί ὁ «κύριος τοῦ κόσμου»! Μέ αὐτά τά δεδομένα, ἡ ὕπαρξη Ἐκκλησιῶν, πού δέν ἀναγνώριζαν τήν ἐξουσία τοῦ Πάπα, ἦταν κάτι ἀδιανόητο γιά τά δεδομένα τοῦ Παπισμοῦ. Οἱ ἀπόπειρες ὑποταγῆς τῆς Ἀνατολῆς φάνηκε νά καρποφοροῦν ἀπό τό 1204, ὅταν τά φραγκικά στρατεύματα τῆς Δ΄ Σταυροφορίας κατέλαβαν καί λεηλάτησαν τήν Κωνσταντινούπολη. Ὡστόσο, καί πάλι κλῆρος καί λάος ἀντιδροῦσαν ἔντονα. Ἔτσι, λίγο ἀργότερα, στή Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215), ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ΄ (1198-1216), ὁ ἱδρυτής καί τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, ἔδωσε τήν ἑξῆς «λύση»: «Ἐάν σέ κάποια περιοχή ζοῦν διάφορα ἔθνη μέ διαφορετικές γλῶσσες καί ἐκκλησιαστικούς ρύθμους, ὁ Ἐπίσκοπος νά ἐκλέξει ἄξιους ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι θά τελοῦν γιά κάθε μιά ἐθνότητα τή θεία λατρεία στή γλῶσσα καί τόν ρυθμό της». Αὐτό ἦταν καινοφανές γιά τά δεδομένα τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖο ὡς τότε ἐπέβαλε, ἀκόμη καί μέ τή βία, τά φραγκικά ἔθιμα καί τή λατινική γλώσσα στή λατρεία κάθε ἔθνους τῆς δικαιοδοσίας του. Στό ἴδιο πνεῦμα ἡ βούλα τοῦ Πάπα Ἰννοκεντίου Δ΄ (1243-1254) τοῦ 1254 ἔκανε δεκτά τά ἔθιμα τῶν Ἀνατολικῶν μέ σκοπό τόν βαθμιαῖο ἐκλατινισμό τους. Πάλι, ὅμως, τά ἀποτελέσματα ἦταν πενιχρά. Οὐνία δέν εἶχε προκύψει ἀκόμη.

Πρῶτοι Οὐνῖτες ἦταν οἱ λεγόμενοι «ἑνωτικοί» τῆς Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν τήν ἕνωση στή Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας (1438-1439). Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ Σύνοδος ἐκείνη δέν ἐπέβαλε τά ἔθιμα καί τή γλῶσσα τῶν λατίνων στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς. Οἱ πρωτεργάτες τῆς ἕνωσης Ὀρθόδοξοι τιμήθηκαν μέ τό ἀξίωμα τοῦ Καρδιναλίου ἀπό τόν Πάπα, ὅμως ἀντέδρασε ἔντονα ὁ Μητροπολίτης Ἐφέσου ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός (1392-1444), ἔχοντας στό πλευρό του τό σύνολο σχεδόν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἕνωση ἀποκηρύχθηκε στήν πράξη, οἱ δέ προσπάθειες τῆς πολιτείας νά τήν ἐπιβάλει μέ κάθε μέσο ἔληξαν μέ τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους (1453) καί ἡ μικρή οὐνιτική ὁμάδα διαλύθηκε.

Μετά τήν ἅλωση ὁ Παπισμός, θεωρώντας ἰσχύουσες τίς ἀποφάσεις τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας, ἔστρεψε τήν προσοχή του στούς ἐκτός τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας Ὀρθοδόξους. Ἀπό τό τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν, πού ἱδρύθηκε τό 1534 ἀπό τόν Ἰγνάτιο Λαϊόλα (1491-1556), διοργανώθηκαν ἱεραποστολές, οἱ ὁποῖες βρῆκαν πρόσφορο ἔδαφος στήν Πολωνία καί τή σημερινή Λιθουανία. Ἐκεῖ, μέ τήν ὑποστήριξη τῶν Βασιλέων Σιγισμούνδου Β΄ (1548-1572), Στεφάνου (1575-1586) καί Σιγισμούνδου Γ΄ (1587-1632), τά ἀποτελέσματα ἦταν ὄντως, θεαματικά: ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων πείσθηκαν νά γίνουν Οὐνῖτες! Σέ Σύνοδο στή Brest-Litovsk (1595-1596) ἀπό Ὀρθοδόξους καί Λατίνους, ἀποφασίστηκε ἡ ἕνωση μέ τή Ρώμη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Πολωνικῆς ἐπικράτειας καί ἐκδόθηκε σχετική Πράξη μέ 33 ἄρθρα - ὅρους. Βέβαια, ἡ ἕνωση δέν ἔγινε ἀπό ὅλους δεκτή, ὅμως ὁ Πολωνός Βασιλιάς Σιγισμοῦνδος Γ΄ ἐπεδίωξε νά τήν ἐπιβάλλει μέ κάθε μέσο, ἀκόμη καί στίς τότε κατακτημένες ἀπό τούς Πολωνούς περιοχές τῆς Μικρῆς καί Μεγάλης Ρωσσίας. Ἀκολούθησαν σκληροί διωγμοί γιά τήν ἐξόντωση τῶν ἀντιπάλων. Ἡ ἕνωση τῆς Brest-Litovsk ἦταν τόσο ἰσχυρή, ὥστε κατατρόμαξε ἀκόμη καί τούς Διαμαρτυρομένους. Ἐκεῖ γιά πρώτη φορά οἱ ἑνωμένοι μέ τόν Παπισμό ἀπεκλήθησαν «Οὐνῖτες» ἀπό τούς ἀντιπάλους τους. Κατά τή συμφωνία, ὁ ἐκλεγμένος Ἐπίσκοπος ἤ Μητροπολίτης δέν ἦταν ὑποχρεωμένος νά μεταβεῖ ὁ ἴδιος στή Ρώμη γιά νά λάβει τήν sacrae (ἄδεια καθαγιασμοῦ - χειροτονίας) ἀπό τόν Πάπα, ἀλλά μποροῦσε νά τήν λάβει μέ ἀλληλογραφία. Μέ αὐτή τήν προϋπόθεση, θά γινόταν ἡ χειροτονία του ἀπό δύο τουλάχιστον Ἐπισκόπους, μετά δέ τή χειροτονία ἔπρεπε νά δώσει «ὅρκο ὑπακοῆς στόν Ἀνώτατο Ποντίφικα παρουσίᾳ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Gniezno». Ἀπό ἐκεῖ (τή σημερινή Πολωνία, Λιθουανία καί Ρωσία) ἡ Οὐνία ἐπεκτάθηκε σέ ὅλα τά σλαβικά κράτη (Οὐκρανία, Τσεχία, Σλοβακία, Ρουμανία, Οὐγγαρία, Βουλγαρία, Σερβία), προκαλώντας σφοδρές συγκρούσεις μέ τούς ἐκεῖ Ὀρθόδοξους πληθυσμούς μέχρι σήμερα.

Παράλληλα, οἱ ἑλληνόφωνες περιοχές δέν ἔπαψαν νά ἀποτελοῦν ἀντικείμενο προσηλυτισμοῦ. Μέ ἐνέργειες τῶν Ἰησουϊτῶν ἱδρύθηκε τό 1577 στή Ρώμη τό «Ἑλληνικό Κολλέγιο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου», μέ σκοπό νά προσφέρει ἀνώτερη παιδεία σέ νέους ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Οἱ ἀπόφοιτοι τοῦ Κολλεγίου ἔτρεφαν ἰδιαίτερη συμπάθεια στή Ρώμη καί ἦταν ὑπέρμαχοι τῆς ἕνωσης. Παρόμοιες Σχολές μέ ἀνάλογα ἀποτελέσματα κατόρθωσε νά ἱδρύσει τό Βατικανό στήν ἴδια τήν Κωνσταντινούπολη (1583), στή Θεσσαλονίκη, στή Σμύρνη, στήν Ἀθήνα, στή Χαλκίδα, γιά ἕνα διάστημα ἀκόμη καί στό Ἅγιο Ὄρος (1635-1641)! Γύρω στά 1860 ἱδρύθηκε ἀπό Οὐνίτες τῆς Βουλγαρίας ἡ οὐνιτική κοινότητα στά Γιαννιτσά, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέχρι σήμερα. Στήν Κωνσταντινούπολη οὐνιτική κοινότητα ἱδρύθηκε μετά τό 1907, ὅμως μέ τή Μικρασιατική καταστροφή (1922) τό κέντρο της μεταφέρθηκε στήν Ἀθήνα, ὅπου ὑπάρχει μέχρι σήμερα.

Ἡ Οὐνία στούς Θεολογικούς Διαλόγους

Ἀπό τίς ἀρχές περίπου τοῦ περασμένου (20οῦ) αἰ. ἄρχισε μιά περίοδος συνδιαλλαγῆς καί διαλόγου μεταξύ τῶν χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν, στήν ὁποία μετέχει καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τό 1980 ἄρχισε ὁ ἐπίσημος Διάλογος μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, μέ μεῖζον θέμα τό πρόβλημα τῆς Οὐνίας. Ἀπό τήν Γ΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη (1964) εἶχε τεθεῖ ὡς «ὅρος ἀπαράβατος τῆς ἐνάρξεως τοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἡ ὑπό τῆς τελευταίας κατάργησις τῶν οὐνιτικῶν τούτων Ἐκκλησιῶν». Ὡστόσο, ὅταν ἄρχισε ὁ Διάλογος ὄχι μόνο δέν εἶχε γίνει αὐτό, ἀλλά ἀπό τά 18 μέλη τῆς Παπικῆς ἀντιπροσωπίας στήν Α΄ Ὁλομέλεια τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου (1980) τά 8 ἦσαν Οὐνῖτες! Αὐτό προκάλεσε τήν ἔντονη ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων μέ ἐνδεχόμενο νά ναυαγήσει ὁ Διάλογος. Τελικά, ἡ Ὁλομέλεια ἔκανε ἀποδεκτή Δήλωση τῶν Ὀρθοδόξων, ὅτι «πρῶτον ἡ παρουσία Οὐνιτῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἀνατολικοῦ ρυθμοῦ εἰς τήν Ἐπιτροπήν τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν δέν σημαίνει ἀναγνώρισιν τῆς Οὐνίας ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δεύτερον, τό θέμα τῆς Οὐνίας παραμένει ἀνοικτόν, ὡς ἕν τῶν προβλημάτων πού θά ἀπασχολήσουν τόν Διάλογον».

Ἔτσι, ἡ συζήτηση γιά τό θέμα τῆς Οὐνίας προσωρινά ἀναβλήθηκε, τέθηκε δέ γιά πρώτη φορά στήν Δ΄ Ὁλομέλεια (1987), ὅπου καταδικάστηκαν γενικά οἱ μεθόδοι τῆς Οὐνίας καί τοῦ προσηλυτισμοῦ. Ἡ Ε΄ Ὁλομέλεια (1988) ἀνέθεσε τή μελέτη του σέ Μικτή Ὑποεπιτροπή, ὅμως ἀκολούθησαν οἱ ραγδαῖες ἐξελίξεις μέ τήν κατάρρευση τῶν ἀθεϊστικῶν καθεστώτων στήν Ἀνατολική Εὐρώπη καί μέ τήν ἔξαρση τῆς δράσης τῆς Οὐνίας στίς νέες συνθῆκες πού διαμορφώθηκαν. Συνεχῶς ἔφθαναν πληροφορίες γιά ἔκτροπα καί βίαιες ἐνέργειες σέ βάρος Ὀρθοδόξων πιστῶν, κληρικῶν καί Ναῶν, παρά τίς ἔντονες διαμαρτυρίες Ὀρθοδόξων Προκαθημένων. Ἔτσι ἡ Ὑποεπιτροπή δέν εἶχε ἀλλή ἐπιλογή ἀπό τή σαφή καί κατηγορηματική καταδίκη τῆς Οὐνίας στό Πόρισμά της (1990), τό ὁποῖο ἡ ρωμαιοκαθολική πλευρά ἀναγκάστηκε νά συνυπογράψει, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι τό περιεχόμενό του θά ἀνατρεπόταν στήν ἑπόμενη Ὁλομέλεια τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς. Κατά τό Πόρισμα, «ἡ Οὐνία δέν θεωρεῖται πλέον πρότυπον ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, διότι ἡ ἐκκλησιολογία ἐντός τῆς ὁποίας ἀνεπτύχθη δέν ἐμπνέεεται ἀπό τήν κοινήν παράδοσιν τῶν Ἐκκλησιῶν μας», ἡ δέ «χρῆσις λειτουργικῶν ρυθμῶν καί ἀμφίων, τά ὁποῖα ἀνήκουν εἰς τήν παραδοσιακήν κληρονομίαν μιᾶς ἐκ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας, ἐκ μέρους κοινοτήτων ἤ καί μελῶν τοῦ κλήρου τῆς ἄλλης Ἐκκλησίας πρέπει νά ἀπορριφθῇ ἐξ ὁλοκλήρου, ἐάν τοῦτο γίνεται πρός προσηλυτισμόν». Στό ἴδιο κλίμα ἡ ἑπόμενη ΣΤ΄ Ὁλομέλεια (1990) μέ τήν ἐπιμονή τῶν Ὀρθοδόξων συζήτησε μόνο τό θέμα τῆς Οὐνίας καί ἐξέδωσε κείμενο, στό ὁποῖο ἐπαναλαμβάνονται οἱ θέσεις τοῦ Πορίσματος καί τονίζεται ἐπιπλέον ὅτι «ἡ Οὐνία ὡς μέθοδος, ὅπου ἐφηρμόσθη, ἀπέτυχε νά ὑπηρετήσῃ τόν σκοπόν τῆς προσεγγίσεως τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀντιθέτως προεκάλεσε νέας διαιρέσεις».

Φυσικά, τό κείμενο δέν ἱκανοποίησε τή ρωμαιοκαθολική πλευρά, ἡ ὁποία εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἐργάστηκε γιά τήν ἀνατροπή του. Κανένα ἀπό τά σημεῖα του δέν ἐφαρμόστηκε στή πράξη. Ἀντίθετα, τό ἴδιο ἔτος ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ (1978-2006) συγκάλεσε σέ Σύνοδο τούς Οὐνῖτες Ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας στή Ρώμη, ὅπου «ἐνεθάρυνε ὅλους νά συνεχίσουν τήν πορεία τους», ἐνίσχυσε, μάλιστα, τήν Οὐνία μέ χειροτονίες νέων Ἐπισκόπων. Γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κατάστασης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος (1972-1991) συγκάλεσε ἔκτακτη Σύσκεψη στό Φανάρι (11-12/12/1990), ἡ ὁποία διαπίστωνε «καταστάσεις καί γε­γονότα εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων διαδραματιζόμενα, τά ὁποῖα ὑπερβαίνουν πᾶσαν φαντασίαν», καθώς ἐπίσης «κατάφωρον παραβίασιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας ... διά χρήσεως ἀμέσου βίας ἐναντίον ἀτόμων, διά τῆς καταχρήσεως νομοθετικῶν ρυθμίσεων» κ.ἄ. Ὡστόσο, στήν ἑπόμενη Ζ΄ Ὁλομέλεια (Balamand 1993) ἡ ρωμαιοκαθολική πλευρά πέτυχε τήν ἔκδοση κειμένου, τό ὁποῖο καταδίκαζε μέν τήν Οὐνία ὡς μέθοδο τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ἀναγνώριζε τήν ἐκκλησιαστική της ὑπόσταση καί τήν ὕπαρξή της στό παρόν. Τό κείμενο τοῦ Balamand δέν ἔγινε ἀποδεκτό ἀπό πολλές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἡ δέ Ὀρθόδοξη πλευρά θεωροῦσε τό θέμα τῆς Οὐνίας ἀκόμη ἀνοικτό. Στήν ἑπόμενη Η΄ Ὁλομέλεια στή Βαλτιμόρη τῶν Η.Π.Α (2000), μέ προσωπική παρέμβαση τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β΄ ὑπέρ τῶν «Ἀνατολικῶν Καθολικῶν Ἐκκλησιῶν» (Οὐνιτῶν), ὁ Διάλογος κατέληξε σέ πλῆρες ναυάγιο. Σέ Δήλωσή της ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπία θεωροῦσε ὅσα συνέβησαν στό Balamand «ὡς μή γενόμενα» καί ὅτι ἡ συζήτηση γιά τήν Οὐνία ἐπιστρέφει «εἰς μηδενικήν βάσιν». Μέ τήν ἐπανέναρξη τοῦ Διαλόγου ἕξι χρόνια μετά τήν πλήρη διακοπή του (2006) τό ζήτημα τῆς Οὐνίας ἔπαψε πλέον νά συζητεῖται τουλάχιστον αὐτόνομα καί ἀνεξάρτητα, ἡ δέ Οὐνία συνεχίζει ἀνενόχλητη τή δράση της στίς Ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης.

Ἡ Οὐνία ὡς μέθοδος ἑνώσεως

Ἀπό τά παραπάνω διαπιστώνεται ἡ ἐπιμονή τοῦ Βατικανοῦ νά διατηρεῖ, ἀλλά καί νά ἐνισχύει, ἕναν θεσμό καθαρά προσηλητιστικό, ἕναν μηχανισμό ὑποταγῆς Ὀρθοδόξων καί ἄλλων πληθυσμῶν, μιά μέθοδο ἐπανειλημμένα καταδικασμένη ἀκόμη καί ἀπό ἐπιφανεῖς ἐκπροσώπους του στόν Διάλογο μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ ὕπαρξη τῆς Οὐνίας δέν ἔχει κανένα ἐκκλησιολογικό, κανονικό καί δογματικό ἔρεισμα στήν Παράδοση τῆς ἀρχαίας ἑνωμένης Ἐκκλησίας τῶν δέκα πρώτων αἰώνων, ἡ δέ χρήση κάθε μορφῆς βίας (χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων, μέ τήν ἀνοχή ἤ τήν ὑποκίνηση τῆς Ρώμης μέχρι σήμερα) εἶναι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστη μέ τή χριστιανική ἰδιότητα (ἴσως γιά τό Βατικανό νά εἶναι θεμιτή, γιατί τήν ἔχει χρησιμοποιήσει καί στό παρελθόν!). Ὅπως ἔχει γίνει ἀποδεκτό καί ἀπό τίς δύο πλευρές, ἡ Οὐνία ὄχι μόνο δέν προσέφερε τίποτε στό ζήτημα τῆς ἑνώσεως, ἀλλά, ἀντίθετα, προκάλεσε ἐπιπλέον διαιρέσεις, σχίσματα καί συγκρούσεις καί πολλαπλασίασε τά προβλήματα.

Βέβαια, ὁ κατ’ ἐξοχήν σκοπός τῆς Οὐνίας, ἡ ἕνωση («οὐνία» σημαίνει «ἕνωση»), εἶναι κοινός καί γιά τήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ἐκκλησία μας συνεχῶς εὔχεται «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καί ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ εἶναι «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» (Ἰω. 17,21). Ὅμως διαφορετικά θεωρεῖ τό ζήτημα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί διαφορετικά, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, ἡ ρωμαιοκαθολική πλευρά. Κατά τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί κατά τήν κοινή Παράδοση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἡ ἕνωση ὑπάρχει στή μία πίστη, στή μία Ἀλήθεια πού δίδαξε ὁ Χριστός, καί στή συνέχεια στό ἕνα Βάπτισμα, στή μία Θεία Εὐχαριστία κ.λπ. Ἡ ἀλλοίωση τῆς πίστεως συνιστᾶ τήν αἵρεση, ἡ ὁποία εἶναι κατάσταση πού ἀποκόπτεται ἄμεσα ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί μέθοδος πού δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Κατά συνέπειαν, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἕνωση μέ διαφορές στήν πίστη, ἕνωση χωρίς κοινή πίστη, εἶναι δέ γεγονός ὅτι μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὑπάρχουν ὄντως σημαντικές διαφορές στήν ἴδια τήν πίστη. Κοινή πίστη δέν ὑπάρχει!

Ἀπό τή ρωμαιοκαθολική πλευρά, ἀντίθετα, παρατηρεῖται ἡ τάση νά ὑποτιμηθοῦν αὐτές οἱ διαφορές καί νά θεωρηθοῦν δυό θεμιτές ὄψεις τοῦ ἴδιου πράγματος, ὥστε σέ μιά ἐνδεχόμενη ἕνωση κάθε πλευρά νά διατηρήσει τήν «παράδοσή της», ἀκόμη καί τή δογματική! Αὐτό, ὅμως, σημαίνει ὅτι τό πρότυπο ἑνώσεως πού ἔχει τό Βατικανό καί προβάλλει μέχρι σήμερα, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό αὐτό τῆς Οὐνίας.

(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 104, Ἰουλ. - Σεπτ. 2018.)

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η αγία Του Εκκλησία είναι το διαχρονικό «αντιλεγόμενο σημείο» της ανθρώπινης ιστορίας, όπως το προφήτευσε μεγαλόπνοα ο μεγάλος προφήτης άγιος Συμεών ο Θεοδόχος στο Ναό των Ιεροσολύμων, (Λουκ.2,22). Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να λύσει τα έργα του Σατανά, να καταργήσει το δαιμονικό βασίλειό του και να εγκαταστήσει στη γη τη δική Του Βασιλεία, που είναι βασιλεία ειρήνης, δικαιοσύνης, αγάπης, καταλλαγής και συναδελφώσεως των ανθρώπων. Ήρθε να δημιουργήσει την «καινή κτίση», (Β΄Κορ.5,17), όπου θα μπορεί το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, με τη Χάρη του Θεού, να πραγματώνει τη σωτηρία του και να μορφώνει στον εαυτό του εις «καινόν άνθρωπον» (Εφ.4,24), ο οποίος θα είναι «σύμμορφος του Χριστού», (Ρωμ.8,29). Επειδή όμως η βασιλεία Του δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», (Ιω.18,36), ο πτωτικός και αμαρτωλός κόσμος,πίσω από τον οποίο κρύβεταιο διάβολος,ο «άρχων του κόσμου τούτου», (Ιω.16,11), πολεμάει τον Χριστό και την Εκκλησία Του με πρωτοφανή λύσσα, με σκοπό να εκμηδενίσει το απολυτρωτικό του έργο.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Νοεμβρίου 2018 

ΟΤΑΝ Ο «ΦΡΑΓΚΙΣΜΟΣ» «ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ» ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η αγία Του Εκκλησία είναι το διαχρονικό «αντιλεγόμενο σημείο» της ανθρώπινης ιστορίας, όπως το προφήτευσε μεγαλόπνοα ο μεγάλος προφήτης άγιος Συμεών ο Θεοδόχος στο Ναό των Ιεροσολύμων, (Λουκ.2,22). Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να λύσει τα έργα του Σατανά, να καταργήσει το δαιμονικό βασίλειό του και να εγκαταστήσει στη γη τη δική Του Βασιλεία, που είναι βασιλεία ειρήνης, δικαιοσύνης, αγάπης, καταλλαγής και συναδελφώσεως των ανθρώπων. Ήρθε να δημιουργήσει την «καινή κτίση», (Β΄Κορ.5,17), όπου θα μπορεί το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, με τη Χάρη του Θεού, να πραγματώνει τη σωτηρία του και να μορφώνει στον εαυτό του εις «καινόν άνθρωπον» (Εφ.4,24), ο οποίος θα είναι «σύμμορφος του Χριστού», (Ρωμ.8,29). Επειδή όμως η βασιλεία Του δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», (Ιω.18,36), ο πτωτικός και αμαρτωλός κόσμος,πίσω από τον οποίο κρύβεταιο διάβολος,ο «άρχων του κόσμου τούτου», (Ιω.16,11), πολεμάει τον Χριστό και την Εκκλησία Του με πρωτοφανή λύσσα, με σκοπό να εκμηδενίσει το απολυτρωτικό του έργο.

Η πάλη αυτήτου πτωτικού κόσμου κατά του Χριστού γίνεται με πολλούς τρόπους. Ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς, είναι η κατά κόσμον φιλοσοφία, την οποία ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει ως «κενή απάτη»: «Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών διά της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν», (Κολ.2,8). Αν μελετήσουμε την εκκλησιαστική και την παγκόσμια ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι ο πτωτικός άνθρωποςαπέρριψετην ευαγγελική διδασκαλία και την κατά Χριστόν φιλοσοφία, την οποία θεώρησε ως εσχάτη μωρία, (βλ.Α΄Κορ.1,21), ενώ εξύψωσε την ανθρώπινη φιλοσοφία ως την μόνη αληθινή σοφία. Δημιούργησε πλείστα όσα φιλοσοφικά συστήματα, μέσω των οποίων προσπάθησε, στηριζόμενος στη δύναμη της λογικής του, να δώσει απάντηση στα μεγάλα πανανθρώπινα ερωτήματα περί του Θεού, του κόσμου και του ανθρώπου,περί των παρόντων και των μελλόντων. Ματαίως στη συνέχειαοι Απολογητές των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας προσπάθησαν να εξηγήσουν, ότι η θεία σοφία υπερέχει ασυγκρίτως της κοσμικής, διότι είναι απαλλαγμένη από κάθε πλάνη και ψεύδος,που αποτελούν τα αναγκαία επακόλουθα της αμαρτίας και της εκπτώσεως του ανθρώπου στο νόμο της φθοράς και του θανάτου.

Στα νεώτερα χρόνια, κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο, με την ανάπτυξη του λεγομένου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, θεοποιήθηκε η ανθρώπινη λογική, και τη θέση του Θεού πήρε ο ορθολογιστής άνθρωπος, ο οποίος έγινε το μέτρο αξιολογήσεως των πάντων και το ύψιστο κριτήριο. Μέσα σ’ αυτό το «κλίμα» αναπτύχθηκε ο νεώτερος αντιχριστιανισμός, ο οποίος στη συνέχεια διαχωρίστηκε σε δύο ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις, τη «δεξιά» και την «αριστερή». Και οι δύο έχουν ουσιαστικά το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο,αλλά και τον ίδιο στόχο. Να αναγάγουνδηλαδή τον άνθρωπο σε «υπεράνθρωπο», ώστε να πάρει τη θέση του Θεού. Η μεν πρώτη, η «δεξιά»πολεμάει τον Χριστό και την Εκκλησία υπογείως και συγκεκαλυμμένα, με δόλια και σκοτεινά μέσα, καλλιεργώντας και προάγοντας την φιλελεύθερη ασυδοσία, ενώ η δεύτερη, η «αριστερή», φανερά και κατά μέτωπον, χρησιμοποιώντας τη βία και τον καταναγκασμό. Είναι δε γεγονός αναντίρρητο, ότι η ανθρωπότητα τους δύο τελευταίους αιώνες καρκινοβατεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο τρομερές συμπληγάδες και υποφέρει από τα παρεπόμενά τους.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από άρθρο στην «συντηρητική» εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (φυλ.22-10-2018), του δημοσιογράφου κ. Ανδρέα Ζαμπούκα, με τίτλο: «Ο ιδιότυπος Ελληνικός Φονταμενταλισμός». Ο συντάκτης ισχυρίζεται ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένα ισχυρό φαινόμενο φονταμενταλισμού, το οποίο «υπηρετείται», τόσο από την Εκκλησία, όσο και από την «αριστερά», με σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία των εθνικών και κοινωνικών μας ζητημάτων. Γράφει: «Οι φονταμενταλιστές αρνούνται τη διάκριση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού. Η θρησκεία (σ.σ. κατά τους φονταμενταλιστές)δεν πρέπει να προορίζεται στην ‘ιδιωτική’ σφαίρα, αλλά πρέπει να μπορεί να εκφράζεται και στη δημόσια. Θεωρούν ότι με τον διαχωρισμό τα παραδοσιακά κοινωνικά πρότυπα, οι δομές και αξίες αποδυναμώνονται. Ότι πλήττεται η πρωταρχικά πολιτιστική ταυτότητα (θρησκεία και εθνική ρίζα) από τον ορθολογισμό της κοσμικής δημόσιας σφαίρας. Η οποία αναγκαστικά προτάσσει την πολιτειακή ταυτότητα, υπονομεύοντας την πρωταρχικότατα της συλλογικής πολιτισμικής ταυτότητας.Οι φονταμενταλιστές, στην ουσία, δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, την πολιτεία, τα συντάγματα, τους νόμους και τους θεσμούς, παρά μόνο αν είναι ενταγμένα σε ένα πλαίσιο παραδόσεων και δογματικής καθαρότητας… Τι είδους κράτος πρέπει να έχουμε για να ικανοποιείται ο φονταμενταλισμός; Σίγουρα, το κράτος δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό και ανεκτικό, δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερο και δε μπορεί να εξυπηρετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα ως κράτος δικαίου».

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε εδώ είναι ότικάνει το σοβαρό λάθος να βλέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία «κοινωνιολογικά», ως ένα είδος πολιτικού συμπτώματος και μάλιστα να τη συγκρίνει με τους πολιτικούς σχηματισμούς της «αριστεράς» στη χώρα μας.Ένα δεύτερο λάθος είναι ότι μεταξύ των φονταμενταλιστών συμπεριλαμβάνει και την Εκκλησία μας. Διότι στη συνέχεια γράφει ότι «γνωρίζουμε καλά και τον ρόλο της Εκκλησίας και τον ρόλο των «καπετανάτων» στην καλλιέργεια της φονταμενταλιστικής συνείδησης των Ελλήνων». Αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο φονταμενταλισμός, η βία, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, το μίσος κ.λ.π. είναι έννοιες απόλυτα ασυμβίβαστες με την γνήσια χριστιανική διδασκαλία. Αν ενδεχομένως παρατηρούνται τέτοιου είδους φαινόμενα στο χώρο της Εκκλησίας, αυτά αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις αρρωστημένωνκαταστάσεων, τις οποίες ουδέποτε η Εκκλησία υιοθέτησε και ενσωμάτωσε στη διδασκαλία της.

Σε αντίθεση με την Εκκλησία παρουσιάζεται η πολιτεία, η οποία, ελεύθερη από συμπλέγματα φονταμενταλισμού και μισαλλοδοξίας, ψήφισε την περίφημη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος», στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, (15-1-1822), «ένα συγκλονιστικό κείμενο που διαπνέεται από τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ιδεώδη της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης…». Η αλήθεια είναι ότι το όντως συγκλονιστικό αυτό κείμενο, όπως καιόλα τα κείμενα των αγωνιστών της ελληνικής επαναστάσεως, ήταν κατά κύριο λόγο διαποτισμένα όχι «από τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ιδεώδη της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης», αλλά από την ελληνορθόδοξη Παράδοση. Και τούτο διότι εκφράζουν την εν Χριστώ ελευθερία και τον σεβασμό του ανθρωπίνου προσώπου, όπως τη βιώνει η Ορθόδοξη πίστη μας. Κάτι που αποσιωπά, (άγνωστο γιατί), ο συντάκτης. Αν η «Διακήρυξη της Επιδαύρου», όπως και τα άλλα κείμενα του αγώνα, ήταν διαποτισμένα μόνον από την αμερικάνικη και γαλλική επανάσταση, δεν θα έθεταν τον Χριστό ως κεφαλή του Έθνους και δεν θα απόπνεαν το άρωμα της Ορθοδοξίας.

Παρά κάτω γράφει, ότι «στη συνέχεια, λίγο πολύ, ξέρουμε πως ο θρησκευτικός και ο ‘βαλκανικός’ φονταμενταλισμός κυριάρχησαν, επιβάλλοντας την κυρίαρχη εθνική ιδεολογία της παράδοσης και όχι του εκσυγχρονισμού». Προφανώς ως «εκσυγχρονισμό» εννοεί την αθεϊστική ιδεολογία των διανοουμένων της Δύσεως, την ξενόφερτη Βαυαροκρατία και τους κάθε λογίς πολιτικούς, που υπηρετούσαν τα συμφέροντα των τότε μεγάλων δυνάμεων. Πράγματι οι αιρετικοί Βαυαροί «προστάτες» μας, φρόντισαν να «εκσυγχρονίσουν» το νεοσύστατο Βασίλειο της Ελλάδος, κατά τα παποπροτεσταντικά πρότυπα, αφ’ ενός μεν διαλύοντας όλο σχεδόν τον Ορθόδοξο ελλαδικό Μοναχισμό και αρπάζοντας την μοναστηριακή του περιουσία, και αφ’ ετέρου περιφρονώντας και απαξιώνοντας όλους εκείνους τους ήρωες της ελληνικής Επαναστάσεως, που με αίματα και θυσίες αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση του έθνους από τον τουρκικό ζυγό. Περιφρονώντας δηλαδή όλους εκείνους, που έκαναν τα σώματά τους κόσκινα από τις σφαίρες των τούρκων, καθ’ όν χρόνον αυτοί δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά για την απελευθέρωση της πατρίδος. Πράγματι ωραίο «εκσυγχρονισμό» μας έφεραν οι Βαυαροί! Έναν «εκσυγχρονισμό» που δεν ξέρει να εκτιμήσει, τι σημαίνει ηρωϊσμός, τι σημαίνει να θυσιάζεσαι για την πατρίδα. Έναν «εκσυγχρονισμό» που αφήνει τον μεγάλο εθνικό ήρωα της πατρίδος, τον Νικηταρά, να πεθάνει,ζητιανεύοντας στους δρόμους του Πειραιά και πολλούς άλλους ήρωες σε εσχάτη καταφρόνηση. Στα κατορθώματα των «εκσυγχρονιστών» δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τη φρικτή δολοφονία μιας μεγάλης προσωπικότητος, του πρώτου και μοναδικού άξιου κυβερνήτου της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, μετά την οποία, ως γνωστόν, επακολούθησε η φρικτή Βαυαροκρατία. Ο Θεός μας έστειλε έναν άξιο κυβερνήτη με ευσέβεια, πίστη και προσήλωση στις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις για να μας κυβερνήσει, αλλά εμείς τον δολοφονήσαμε. Αφού λοιπόν αποδειχθήκαμε ανάξιοι αυτής της μεγάλης δωρεάς του Θεού, παρεχώρησε στη συνέχεια ο Θεός, να μας κυβερνήσουν οι ξενόφερτοι Βαυαροί.

Όμως ένας τέτοιου είδους «εκσυγχρονισμός» που αλλοτριώνει και αποξενώνει το Έθνος μας από τις πνευματικές και πολιτιστικές του ρίζες, ένας «εκσυγχρονισμός» που προάγει την αδικία και την απανθρωπιά, που δε διστάζει να φθάσει ακόμη και στο έγκλημα,είναι ολέθριος και επικίνδυνος για την πατρίδα. Και ευτυχώς που ο Θεός προνόησε στην κρίσιμη εκείνη εποχή, να εμφανιστούν ορισμένες μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Οικονόμου, ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ο Χριστοφόρος Παπουλάκος, κ.α. οι οποίοι αγωνίστηκαν σθεναρά για την διαφύλαξη και διάσωση της ελληνορθοδόξου Παραδόσεως και ιδιοπροσωπίας μας στο τότε νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Στη συνέχεια κάνει λόγο για «μια ιδιότυπη εμμονή στις ρίζες. Σε οποιεσδήποτε ρίζες. Αρκεί να εξυπηρετούν ένα μύθο ή μια φαντασίωση για το παρελθόν. Είτε για εθνοθρησκευτικό ιδεώδες είτε για σοβινιστικούς ύμνους είτε για ιδεολογικές «θρησκοληψίες». Προφανώς ως ρίζες εννοεί την Ορθόδοξη πίστη, τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, τις πολιτιστικές αξίες και γενικά την ελληνορθόδοξη Παράδοση του Έθνους μας. Όλες αυτές οι «ρίζες», για τις οποίες ομιλεί τόσο απαξιωτικά, όχι μόνο δεν αποτελούν «ένα μύθο ή μια φαντασίωση για το παρελθόν», όπως εσφαλμένα νομίζει, αλλά αντίθετα μάλιστα αποτελούν τα ζώπυρα του Έθνους, όλα εκείνα τα πνευματικά και πολιτιστικά στοιχεία, χάρις στα οποία κρατήθηκε όρθιο επί δύο χιλιάδες χρόνια και απέφυγε τον αφανισμό και τη διάλυση. Αδυνατεί επίσης να κατανοήσει ότι ο αληθινός «εκσυγχρονισμός» δεν είναι απλώς μια οποιαδήποτε δυναμική πορεία προς τα εμπρός, ούτε η δουλική απομίμηση ξένων προτύπων, αλλά προ πάντων και κυρίως η διαφύλαξη της γνήσιας ελληνορθόδοξης Παράδοσής μας, η οποία αποτελεί ανεκτίμητη διαχρονική αξία. Τον πολύτιμο αυτόν θησαυρό εμείς οι νεοέλληνες δυστυχώς τον απεμπολήσαμε, θαμπωμένοι από τα φανταχτερά, και απατηλά πρότυπα της παρηκμασμένης δυτικής Παραδόσεως και κουλτούρας. Μπορεί να δημιουργεί παραδοξότητα, ή και μειδιάματα ο θρύλος του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά» σε μάς τους σύγχρονους Έλληνες, αλλά η πίστη σ’ αυτόν δεν άφησε να σβήσει ο πόθος και η ελπίδα της λευτεριάς! Επίσης αν δεν υπήρχε η ενδόμυχη ελπίδα και η λαχτάρα για πλήρη εθνική αποκατάσταση, ακόμα και το «πάρσιμο της Αγια-Σοφιάς», αυτό που ονομάστηκε «Μεγάλη Ιδέα», στους ηρωικούς αγωνιστές των Βαλκανικών πολέμων, σήμερα τα σύνορα της Ελλάδας θα ήταν στο Δομοκό και την Άρτα!

Περαίνοντας εκφράζουμε την πικρία μας γι’ αυτό το δημοσίευμα, όχι μόνο διότι ο συντάκτης φαίνεται να αγνοεί, που βρίσκεται ο αληθινός και γνήσιος εκσυγχρονισμός, αλλά και διότι καταλογίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία φονταμενταλιστικές ιδεολογικές καταβολές και πρακτικές. Αν μελετούσε εκκλησιαστική ιστορία, θα βεβαιωνόταν για τον υπέρτατο και σωτήριο ρόλο της Εκκλησίας στην ανθρωπότητα. Θα διαπίστωνε ότι το σημερινό παγκόσμιο δίκαιο και οι ανθρωπιστικοί θεσμοί είναι βαθύτατα διαποτισμένοι από την χριστιανική διδασκαλία, για να αποτελεί σήμερα το αντίβαρο στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Θα διαπίστωνε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε η τροφός και το στήριγμα του Γένους μας, χωρίς να καταφρονεί κανένα άλλο έθνος, λαό και ανθρώπινο πρόσωπο, με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Φαίνεται να αγνοεί ότι η μισαλλοδοξία, η βία, ο φυλετισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι γέννημα όχι της Ορθοδοξίας, αλλά του Φραγκισμού, ο οποίος έχει διαποτίσει μέχρι μυελού οστέων τη δυτική κουλτούρα. Τα εκφυλιστικά αυτά συμπτώματα, τα οποία συναντώνται στη χώρα μας και ταλαιπωρούν το λαό μας, εισάγονται από τη «εκσυγχρονισμένη» Δύση, στην οποίακαλλιεργήθηκαν και εφαρμόστηκαν. Πέρασαν στην ελληνική κοινωνία μέσω των ιδεολογιών της «δεξιάς» και της «αριστεράς», του διπρόσωπου υλισμού, ο οποίος κατατρώγει τα εθνικά μας σωθικά εδώ και πολλές δεκαετίες. Μακάρι ο κ. Ζαμπούκας, να βγάλει τις ιδεολογικές του παρωπίδες, για να δει και να διαπιστώσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η πραγματική πρόοδος σε προσωπικό, κοινωνικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Το έχει αποδείξει μέχρι τώρα η δισχιλιόχρονη πορεία Της στην ιστορία!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

«Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστι Ἰησοῦς Χριστὸς» (Α΄ Κορ. γ΄11). «ἐποικοδομηθέντες τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν». «Τῷ θεμελίῳ», λέγει, “τῶν Ἀποστόλων” καὶ οὐχὶ τοῦ Πέτρου, καθὼς παραφρονεῖ ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία. Ἐὰν ὁ Κλήμης Ρώμης εἶναι διάδοχος τοῦ Πέτρου, διότι ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Πέτρο, τότε ὅσοι ἐπίσκοποι χειροτονήθησαν ἀπὸ τὸν Πέτρο εἶναι διάδοχοί του, καὶ ὄχι μόνο ὁ Κλήμης. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐχειροτόνησε τὸν Πάπα Κλήμεντα ἐπίσκοπο Ρώμης μόνο, καὶ ὄχι τῆς οἰκουμένης ὅλης. Ἐὰν ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου ἔδωσε τέτοιο προνόμιο στὸν Πάπα νὰ εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μονάρχης ἐπάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ εἰς τὰς Συνόδους, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ ἔχει αὐτὰ τὰ προνόμια ὁ Ἱεροσολύμων διὰ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.

Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξώρισε ἀπὸ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Δεσπότη πάντων Χριστόν, καὶ ἔτσι ἔμεινε ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία χήρα ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ὅταν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρωτοκαθεδρία, νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δεξιά του καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά του (Μάρκ.ι´35-38), ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον, διότι τὴν πρωτοκαθεδρία τὴν ἔχω δώσει στὸν Πέτρο, ἀλλά, ὅτι «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται διάκονος ὑμῶν, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔστω πάντων δοῦλος».

Ὅταν οἱ ἀπόστολοι κατὰ τὸν μυστικὸν Δεῖπνον ἔπεσαν σὲ φιλονικία, διὰ τὰ πρωτεῖα, ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε πὼς ὁ Πέτρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος, ἐπειδὴ αὐτὸν ἀφήνω ἐπίτροπον εἰς τὸ ποίμνιον, αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ ὅλων σας. (Λουκ. κβ’ 24-26). Ἀλλὰ τοὺς εἶπε ὅτι “οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καὶ ὁ ἀνακείμενος ὡς ὁ διακονῶν”.

Ἔφερε καὶ παράδειγμα ὁ Κύριος τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ λέγονται Ραββί, ὅμως ἐσεῖς, οἱ δικοί μου μαθηταὶ μὴν πέσετε στὸ πάθος αὐτό, μὴ ζητεῖτε τὸ πρωτεῖον αὐτό, ὑμεῖς μὴ κληθῆτε καθηγηταί, «εἷς γάρ ἐστιν ὁ καθηγητὴς Χριστός, καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ἐπὶ τῆς γῆς. Εἷς ἐστιν ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὑμεῖς δὲ πάντες ἀδελφοὶ ἐστέ».

Οἱ  Ἀπόστολοι ἔπεμψαν τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰωάννην στὴν Σαμάρεια, ὅταν ἄκουσαν πὼς ἐδέχθη τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἄρχων πάντων, πῶς πέμπεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους; πράγμα ποὺ δὲν τὸ δέχεται οὔτε ἡ συνήθεια οὔτε τὸ δίκαιον;

Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι τοῦτοι οἱ καπνοὶ τῆς φιλοδοξίας, καὶ πρωτοκαθεδρίας δὲν ἐχώρησαν μέσα εἰς τὰς θεοφόρους κεφαλὰς τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ὅλοι ἦταν ὁμοταγεῖς, ἀδελφοὶ κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίοu, ἐπίσης διδάσκαλοι πάσης τῆς οἰκουμένης. Ὄχι διῃρημένως ὁ ἕνας στὴ Ρώμη, ὁ ἄλλος ἀλλαχοῦ, ἀλλὰ πανταχοῦ καθ᾽ ἕνας τὴν αὐτὴ ἐξουσία εἶχε καὶ τὸ αὐτὸ Ἀποστολικὸ προνόμιο.

Ἔτσι ὁ Πάπας διὰ νὰ στήση τὴν κεφαλήν του, ὄχι μόνον συκοφαντεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καταφρονεῖ καὶ τὸν μακάριο Πέτρο σμικρύνοντάς του τὸ Ἀποστολικόν του προνόμιο, ἐπειδὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν χειροτονημένος διδάσκαλος πάσης της οἰκουμένης καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι, αὐτὸς τὸν περικλείει εἰς τὴν Ρώμην. Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἀρχή, πῶς ὁ Παῦλος ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀντεστάθη κατὰ πρόσωπον εἰς τὸν Πέτρον; Πῶς τὸν ἐλέγχει καθὼς ὁ ἴδιος γράφει στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολήν του; «ὅτε ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ ἀντέστην» (Γαλατ. β΄11).

Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν πρῶτος πῶς εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Σύνοδον δὲν ἀποφασίζει ὁ Πέτρος ὡς κεφαλὴ πάντων, ἀλλὰ ὁ Ἰάκωβος; (Πράξ. ιε΄10-28). Οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, καὶ ἰσότιμοι πάντες, καὶ οὐδένας εἶχε διωρισμένον θρόνον. Οἱ Ἀπόστολοι χειροτονοῦσαν παντοῦ Ἀρχιερεῖς, καὶ ἔδιδαν εἰς αὐτοὺς τέσσαρα χαρίσματα: πρῶτον τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, δεύτερον τὴν Ἱερωσύνην, τρίτον τὴν χειροτονίαν, τέταρτον τὴν ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Καὶ αὐτὰ μερικῶς, καὶ ὄχι οἰκουμενικῶς, ἀλλὰ καθένας εἰς τὴν ἐπαρχίαν του ἐκήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνεργοῦσε τὰ τῆς Ἱερωσύνης, ἔπραττε τὰ τῆς χειροτονίας, ἐτέλει τὰ τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του οὐδείς. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἀποστολικὸ χάρισμα. Οἱ Ἀπόστολοι, Ἀρχιερεῖς χειροτονοῦσαν καὶ ὄχι Ἀποστόλους. Οὐδεὶς τῶν χειροτονηθέντων ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔγινε διάδοχος καὶ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος.

Δόγμα τῶν Παπικῶν εἶναι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπαν, ταυτὸν ἐστὶ τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν», ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν, δηλαδὴ θεοποιεῖ τὸν ἑαυτόν του.

Ὁ Πάπας εἶναι κτίσμα, καὶ ἐπειδὴ ζητεῖ προνόμιον ὁπού τὸ ἔχει μόνος ὁ Θεός, τὸ νὰ πιστεύουν εἰς αὐτὸν τὰ κτίσματα, εἶναι ἱερόσυλος, καὶ παντάπασι τυφλός, ὅταν θέλει νὰ εἶναι ἀνώτερος τῶν Συνόδων; ὅταν φαντάζεται πὼς εἶναι ἀναμάρτητος; τί ἄλλο ὅταν διδάσκει πὼς εἶναι μονάρχης τῶν Ἐκκλησιῶν; παρὰ τὸ ὅτι εἶναι Θεός; καὶ διὰ τοῦτο μὲ ἀναίσχυντον καὶ ἄθεον ἀπόφασιν θέλει νὰ προσκυνῆται καὶ νὰ πιστεύεται ὡς Θεός; Τοῦτο τί ἄλλο εἶναι παρὰ φαντασία ἀθεΐας, τύφλωσις νοὸς εἰδωλολάτρου;

Ὁ 35ος Ἀποστολικὸς κανὼν βοᾶ : «Εἴ τις Ἐπίσκοπος τολμήσειε χειροτονίαν ποιῆσαι ἐν ταῖς μὴ ὑποκειμέναις αὐτῷ χώραις καὶ πόλεσι, παρὰ γνώμην τῶν κατεχόντων αὐτάς, καθαιρείσθω, ὅ τε χειροτονήσας καὶ χειροτονηθείς».

Ἐὰν ἦταν ὁ Ρώμης πρῶτος, πὼς αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κλήμης ἔγραφε τὸν Ἀποστολικὸ κανόνα ποὺ λέει: «Τοὺς Ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης. Ἐκεῖνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει καὶ ταῖς ὑπ᾽ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός». Ἀλλ᾽ ἡ φιλαρχία τοῦ Πάπα καὶ τοῦτον τὸν κανόνα καθὼς καὶ ἄλλους πολλοὺς καταπάτησε (9ον τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου). Ὁ Πάπας ἀπὸ κενὴ φιλοδοξία, διὰ νὰ στήσῃ τὴν μοναρχικὴ ἐξουσία, ἰδιοποιῆται τὰ Ἀποστολικὰ χαρίσματα. Ἡ φιλοδοξία τοῦ Πάπα τὸν ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο νὰ λέῃ ὅτι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπα, ταυτὸν ἔστι τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν, ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν”. Θεοποιεῖ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις. Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; Ποῦ ὁ μακαρισμὸς «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοὶ ; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης ;

 Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου, διότι οἱ ἀποστατικὲς δυνάμεις, καθὼς ἔλεγε ἡ μακαρία Συγκλητική, τὶς ἄλλες ἀρετὲς δύνανται κατά τινα τρόπον, νὰ μιμηθοῦν, τὴν δὲ ταπεινοφροσύνη οὐδέποτε. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφὸς πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παπικὴ ‘’ἐκκλησία’’ εἶναι νόθος ὀργανισμός. Σὲ ἕναν θνητὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. Ἡ παπικὴ ‘’ἐκκλησία’’ δὲν εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ Παποκεντρική. Ὁ Πάπας ὑπέκυψε στὸν τρίτο καὶ τελευταῖο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στὴν ἔρημο.

Πηγή: (Ἁγ. Νεκταρίου: «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος», ἐκδ. Ν. Παναγοπούλου, τόμ. Α’., Ἀθῆναι)

Επίσης η κατακτητική μανία των Φράγκων συνέδεσε την χριστιανική πίστη με τον ιμπεριαλισμό και την απόλυτη υποταγή των κατακτημένων λαών σ’ αυτούς. Ακόμα, το φεουδαρχικό και απολυταρχικό σύστημά τους το σύνδεσαν και αυτό με την χριστιανική διδασκαλία, δίνοντάς του «θεολογική» κατοχύρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν απόλυτα αλλοιωμένο Χριστιανισμό, αναμειγμένο με αιρετικές και παγανιστικές δοξασίες . Έναν επίσης Χριστιανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία, τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία. Έναν Χριστιανισμό απόλυτα αλλοιωμένο, μη έχοντας καμιά σχέση με την ορθοδοξία, την οποία θεώρησε εξαρχής ως αντίπαλο, και την οποία εξέφραζε, τόσο η Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τον 8ο αιώνα έχουμε εκδηλώσεις ανοικτής εχθρότητας των αιρετικών Φράγκων προς το Βυζάντιο, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως «νόμιμοι διάδοχοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»! Απόδειξη αυτού του κλίματος η καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), από την Σύνοδο των Φράγκων Επισκόπων της Φραγκφούρτης (794), ως αιρετικής και τις Συνόδους του Ακυισγράνου  (Άαχεν) (798 και 809), οι οποίες επέβαλαν την αίρεση του φιλιόκβε, ως «ορθόδοξη» πίστη της Εκκλησίας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Ιουλίου 2018  

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ!

Οι Φράγκοι,  (Franci ή gens Francorum), υπήρξε ένας βάρβαρος και απολίτιστος λαός, ο οποίος εφόρμησε από τη βορειοανατολική Ευρώπη, περί τον 6ο μ. Χ. αιώνα, καταλαμβάνοντας, ως τον 7ο αιώνα, δια πυρός και σιδήρου, ολόκληρη σχεδόν την δυτικοευρωπαϊκή  ήπειρο. Μάλιστα «θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό το να προβαίνουν σε λεηλασίες για να καλύπτουν τις ανάγκες τους» (https://el.wikipedia.org).

Ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό από βυζαντινούς και ρωμαίους ιεραποστόλους, αλλά η απίστευτα ρηχή πολιτισμική και μορφωτική κατάσταση της πανσπερμία αυτών των λαών, δεν επέτρεψε να γίνουν κατανοητές οι υψηλές έννοιες της χριστιανικής πίστεως. Ενωρίς, μια σειρά περιθωριακών κακοδοξιών υιοθετήθηκαν από αυτούς, ιδιαίτερα ξεχασμένες πλάνες του ιερού Αυγουστίνου, εντάχτηκαν στο σύστημά τους, όπως οι περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, το δικανικό πνεύμα και οι περί κοσμικής εξουσίας αντιλήψεις του, αναμείχτηκαν με παγανιστικές δοξασίες του προχριστιανικού φραγκικού παρελθόντος, αποτελώντας τον «φραγκισμό».   

Επίσης η κατακτητική μανία των Φράγκων συνέδεσε την χριστιανική πίστη με τον ιμπεριαλισμό και την απόλυτη υποταγή των κατακτημένων λαών σ’ αυτούς. Ακόμα, το φεουδαρχικό και απολυταρχικό σύστημά τους το σύνδεσαν και αυτό με την χριστιανική διδασκαλία, δίνοντάς του «θεολογική» κατοχύρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν έναν απόλυτα αλλοιωμένο Χριστιανισμό, αναμειγμένο με αιρετικές και παγανιστικές δοξασίες . Έναν επίσης Χριστιανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία, τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία. Έναν Χριστιανισμό απόλυτα αλλοιωμένο, μη έχοντας καμιά σχέση με την ορθοδοξία, την οποία θεώρησε εξαρχής ως αντίπαλο, και την οποία εξέφραζε, τόσο η Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως ήδη από τον 8ο αιώνα έχουμε εκδηλώσεις ανοικτής εχθρότητας των αιρετικών Φράγκων προς το Βυζάντιο, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως «νόμιμοι διάδοχοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»! Απόδειξη αυτού του κλίματος η καταδίκη της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), από την Σύνοδο των Φράγκων Επισκόπων της Φραγκφούρτης (794), ως αιρετικής και τις Συνόδους του Ακυισγράνου  (Άαχεν) (798 και 809), οι οποίες επέβαλαν την αίρεση του φιλιόκβε, ως «ορθόδοξη» πίστη της Εκκλησίας.

Η σταδιακή όμως κατακτητική προώθηση των Φράγκων, με τις πλέον βάρβαρες κατακτητικές πρακτικές, επέβαλαν σταδιακά στην Ευρώπη τον φραγκισμό, δηλαδή τον φράγκικο παραφθαρμένο και κακόδοξο Χριστιανισμό. Το παλαίφατο Πατριαρχείο της Ρώμης βρέθηκε ενωρίς στη δίνη του φραγκισμού, το οποίο για λόγους τακτικής και κύρια να αποτραπούν σφαγές ορθοδόξων, δέχτηκε ταπεινωτικούς συμβιβασμούς με τους Φράγκους, όπως λ.χ. τις στέψεις των Φράγκων ηγεμόνων Πιπίνου του Βραχέως (753) και Καρόλου του Μεγάλου (800). Ακόμα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις αιρετικές κακοδοξίες τους, διότι αυτό το θεωρούσε επικίνδυνο, και γι’ αυτό τις ανέχονταν σιωπηρά. Η μόνη σοβαρή αντίδραση του Πατριαρχείου Ρώμης ήταν η σθεναρή στάση του Πάπα Λέοντος Γ΄ (750-916), ο οποίος ανήρτησε στο ναό του Αγίου Πέτρου αργυρή πλάκα με το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του εν λόγω πάπα, ο οποίος προκάλεσε την αγανάκτηση του λαού της Ρώμης, όταν εξαναγκάστηκε να στέψει αυτοκράτορα των Ρωμαίων τον Φράγκο Καρλομάγνο. Αριστοκράτες και απλός λαός τον ξυλοκόπησαν άγρια και μετά βίας έσωσε τη ζωή του δραπετεύοντας στην αυλή του Καρόλου! Οι ορθόδοξοι Ρωμαίοι γνώριζαν πολύ καλά τι ήταν οι βάρβαροι και αιρετικοί Φράγκοι!

Απώτερος σκοπός τους ήταν η κατάληψη του θρόνου της Ρώμης, ο οποίος, μετά την κατάλυση του δυτικού κράτους (476) είχε επιφορτιστεί και με πολιτικές αρμοδιότητες. Έτσι έχουμε μια σταδιακή εφόρμηση. Όμως το 1009 ανεβαίνει στο θρόνο της Ρώμης ο πάπας Σέργιος Δ΄ (1009-1012) με τη μεσολάβηση των Φράγκων και με τη συμφωνία να εισάγει την αίρεση του φιλιόκβε στη Δυτική Εκκλησία. Ακολούθως ο πάπας Βενέδικτος ο 8ος (1012-1024), συντάχτηκε με τους Φράγκους και έστεψε τον Ερρίκο Β΄ της Γερμανίας, το 1014, ως αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Η πλήρης κατάληψη έγινε το 1049, με τον κλουνιακό φράγκο πάπα Λέοντα Θ΄ (1049-1054). Πρώτη τους ενέργεια ήταν η απόσχιση της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική. Γι’ αυτό δημιούργησαν τα τραγικά γεγονότα του 1054, επιβάλλοντας το μεγάλο σχίσμα. Ήταν κάτι το αναπόφευκτο, διότι η Εκκλησία, με την παραδοσιακή αγιοπατερική της μορφή, με το συνοδικό – δημοκρατικό τρόπο λειτουργία της, ήταν ολότελα ασύμβατη με τον φραγκισμό. Με την αποκοπή της Δυτικής Εκκλησίας από τον αδιαίρετο κορμό της Μίας Εκκλησίας, στη θέση της στήθηκε ένα υποκατάστατό της, το οποίο ταίριαζε στο σχήμα του φραγκισμού και εξυπηρετούσε τα σχέδιά του. Οι απόγονοι της καταδίκης της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατέλαβαν τον θρόνο της Ρώμης και συνεχίζουν να τον κατέχουν ως σήμερα, μεταβάλλοντάς το σε διαχρονικό κέντρο του φραγκισμού! Ιδού μερικά του στοιχεία: καισαροπαπισμός, παποκαισαρισμός, θεοκρατία, απολυταρχία, ιεροκρατία, τιμαριωτισμός, φεουδαρχισμός, τίτλοι ευγενείας, κοινωνική διαστρωμάτωση, ρατσισμός, οικονομικός συγκεντρωτισμός, και πολλά άλλα.      

Από τότε αρχίζει μια δραματική αλλοίωση της πίστεως των ορθοδόξων Ρωμαίων. Τα φραγκικά αιρετικά δόγματα επιβάλλονται στην ορθόδοξη Δύση και μαζί το κατακτητικό και φεουδαρχικό πνεύμα. Δεν μένει τίποτε όρθιο στην κυριολεξία. Στόχος των Φράγκων καταληψιών του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης ήταν η κατάληψη και της Ανατολής και στη συνέχεια η κατάληψη όλου του κόσμου. Κλείνουν ερμητικά τα αφτιά τους στις δραματικές εκκλήσεις των ορθοδόξων της Ανατολής για συνετισμό και επιστροφή στην ορθή πίστη και την ομαλότητα. Αντίθετα απαιτούν πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή στους κοσμοκράτορες «πάπες» τους, οι οποίοι αναγορεύτηκαν ως «αντιπρόσωποι του Θεού τη γη» και άρα «ως επί γης θεοί». Οι «πάπες» δεν ήταν (και δεν είναι) άλλοι από τους Φράγκους υπερηγεμόνες, οι οποίοι περιβλήθηκαν και την επισκοπική εξουσία.  Ακολουθούν δεκάδες σταυροφορίες για την κατάληψη της Ανατολής. Με την Δ΄ σταυροφορία (1204) και τη διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πίστεψαν ότι είχαν καταφέρει το στόχο τους, αλλά γρήγορα διαψεύστηκαν. Διότι οι ορθόδοξοι παρέμειναν πεισματικά πιστοί στην ορθόδοξη πίστη και παράδοση.

Τότε εφεύραν έναν άλλον δαιμονικό τρόπο να υποτάξουν τους ορθοδόξους: την Ουνία. Πρόκειται για την πλέον απατηλή πρακτική. Εφόσον οι ορθόδοξοι δεν δέχονταν τα λατινικά έθιμα και παραδόσεις για να υποταχτούν στον «πάπα», έντυσαν παπικούς «ιερείς» με ορθόδοξη περιβολή, έχτισαν ναούς με ορθόδοξο ρυθμό και διακόσμηση, χρησιμοποίησαν ορθόδοξο λατρευτικό, δημιουργώντας στην ορθόδοξη Ανατολή ψεύτικη ορθόδοξη εκκλησία, αλλοιωμένη ως προς την πίστη και υποταγμένη στον «πάπα»! Πρόσφεραν έναν παπισμό με ορθόδοξο μανδύα! Με αυτόν τον δόλιο τρόπο εξαπατούν για αιώνες οι παπικοί ορθοδόξους και τους εντάσσουν στον παπισμό! Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται εδώ και 800 χρόνια και συνεχίζεται αμείωτη ως τις μέρες μας, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Εκκλησίας μας. Και όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και ενθαρρύνεται από το Βατικανό!

Μια τέτοια ενθάρρυνση έγινε πριν από καιρό, όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα των εν Ελλάδι Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (φ.30-6-2018). Σύμφωνα με το δημοσίευμα:

«Στις 14-17 Ιουνίου 2018, στην Ιταλο-Αλβανική εκκλησιαστική Επαρχία του Λούγγρου της Καλαβρίας, κατόπιν προσκλήσεως του επιχωρίου Επισκόπου, Σεβασμιωτάτου Δονάτου Ολιβέριο, συνήλθε η 21 ετήσια Συνάντηση των Καθολικών Ανατολικών Επισκόπων Ευρώπης, με γενικό θέμα: «Η ταυτότητα μιας Καθολικής Εκκλησίας: Θεολογία, Λειτουργία, Κανονικό Δίκαιο». [...] Έλαβαν μέρος εξήντα περίπου Επίσκοποι, μεταξύ των οποίων ο Σεβασμιώτατος Εμμανουήλ ΝΙΝ, Έξαρχος των Ελληνορύθμων Καθολικών Ελλάδος, και ο τιτ. Επίσκοπος Γρατιανουπόλεως Δημήτριος Σαλάχας, ο οποίος ήταν και μεταξύ των έξη ομιλητών. Με ειδικό Μήνυμα ο Πάπας Φραγκίσκος επεσήμανε τη σπουδαιότητα του θέματος για την εμβάθυνση, βίωση και μαρτυρία της ανατολικής παράδοσης των Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών εντός της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας, εν πλήρει κοινωνία ευρισκομένων με την Αποστολική Έδρα και τον Επίσκοπο Ρώμης. […] Εντυπωσιακή ήταν η πολυπληθής συμμετοχή των πιστών, αλλά και η πολυφωνική βυζαντινή χορωδία, η οποία έψαλλε στην Ελληνική και Αλβανική γλώσσα τη Θεία Λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου.»

Νομίζουμε ότι το δημοσίευμα είναι ξεκάθαρο και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει ο οιοσδήποτε την ιδιαίτερη μέριμνα του Βατικανού να συντηρήσει και να ισχυροποιήσει τον δόλιο θεσμό της Ουνίας, παρά τις ψευδοδιακηρύξεις στον «ανόσιο» διάλογο με τους Ορθοδόξους. Νομίζουμε ότι ξεκάθαρες είναι και οι προθέσεις του «πάπα» Φραγκίσκου, από το μήνυμά του προς το ουνιτικό Συνέδριο, κάνοντας λόγο για «τη σπουδαιότητα του θέματος», για την «για την εμβάθυνση, βίωση και μαρτυρία της ανατολικής παράδοσης των Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών εντός της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας, εν πλήρει κοινωνία ευρισκομένων με την Αποστολική Έδρα και τον Επίσκοπο Ρώμης»!

Ο κ. Φραγκίσκος είναι σαφής: καμώνεται ότι «φλέγεται» για τη μαρτυρία της ανατολικής (σ.σ. ορθοδόξου) παραδόσεως, αλλά δεν την αναζητά στην καθάρια πηγή της, στην Ορθοδοξία, αλλά στα απόνερα και την απάτη της ουνίας! Είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει άλλο στόχο από την υποταγή της χριστιανοσύνης στον «Επίσκοπο Ρώμης». Οι «Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες», με τη δολιότητα και την απάτη, όπως έδειξε και το τελετουργικό (λειτουργικό) μέρος του Συνεδρίου, με τους βυζαντινισμούς, δείχνουν το δρόμο προς αυτόν το στόχο: Να γίνουμε ουνίτες!

Θεωρούμε ότι το πρόβλημα της Ουνίας είναι η απόδειξη της πλέον χείριστης γνώμης και διάθεσης, που έχουν οι παπικοί για την Ορθοδοξία και εμάς τους ορθοδόξους. Είναι γνωστή η θέση του παπισμού, τα τελευταία χίλια χρόνια, ότι η Ορθοδοξία αποτελεί την «χειρότερη αίρεση, από καταβολής της Εκκλησίας», διότι δεν δέχεται την υποταγή της στον «διάδοχο του Αγίου Πέτρου» και απορρίπτει τις δεκάδες καινοτόμες πλάνες. Είναι γνωστή επίσης η γνώμη ενός κορυφαίου σύγχρονου καρδιναλίου, του Κροάτη Αλοϊσίου Στέπινατς, ηθικού ή και φυσικού, αυτουργού της δολοφονίας 880.000 Σέρβων ορθοδόξων κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και «αγίου» του παπισμού, ο οποίος σημείωσε στο προσωπικό του ημερολόγιο: «πως το Βυζάντιο (σ.σ. η Ορθόδοξος Εκκλησία) είναι τόσο μεγάλο κακό, το οποίο μόνο ο Παντοδύναμος μπορεί να ανεχθεί»! Και εφόσον μόνο ο Παντοδύναμος μπορεί να το ανεχθεί, ενώ ο παπισμός όχι, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ακόμα και την απάτη της Ουνίας για να μας «συνετίσει»! Και όχι μόνο την απάτη, αλλά και τη βία, τηρώντας την παράδοση των προγόνων του Φράγκων. Η Ουνία ευθύνεται για χιλιάδες φρικτά εγκλήματα κατά των Ορθοδόξων, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι λίγοι οι άγιοι και ομολογητές της Εκκλησίας μας, οι οποίοι μαρτύρησαν από τους «αδελφούς» μας ουνίτες παπικούς!  

Εκπλησσόμαστε από την «αφέλεια» των δικών μας ορθοδόξων θιασωτών της «Οικουμενικής Κινήσεως», οι οποίοι θεωρούν ότι ο παπισμός «άλλαξε» και πως πια δεν μας μισεί, όπως το παρελθόν, αλλά μας εκδηλώνει ποικιλότροπα την αγάπη του. Βλέπουμε επίσης μια άνευ προηγουμένου υποκριτική στάση των παπικών, οι οποίοι μας αποκαλούν, συχνά και μελίρρυτα, «αδελφούς» και βέβαια, μας έκαναν τη «μεγάλη χάρη», με την Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-1965), να δώσουν εκκλησιαστική υπόσταση στην Ορθόδοξο Εκκλησίας μας, όχι βεβαίως ως πλήρη Εκκλησία, αλλά ως «ελλειμματική», διότι δεν θέλουμε να υποταχτούμε στον «πάπα»! Θεωρούμε όλα αυτά ως δόλια τακτική, διότι, αν πράγματι ο παπισμός άλλαξε, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να καταργήσει την Ουνία! Τη δολιότητα και την απάτη κατά της Εκκλησία μας! Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται, το αντίθετο μάλιστα, το Βατικανό, βλέποντας, ότι με τις «αγαπολογίες» δεν φέρνει αποτέλεσμα, προωθεί ακάθεκτο την Ουνία, την  οποία συνεχίζει να χαρακτηρίζει ότι «αποτελεί την πιο πρόσφορο οδό για την ένωση»! Διακήρυξε δε επισήμως, δια στόματος του πάπα Παύλου ΣΤ΄ (1963-1978), ότι η «ένωση των εκκλησιών», όταν και αν γίνει, «δεν θα γίνει καθ’ οιουδήποτε τρόπο, επί ζημία των ανατολικών εκκλησιών», δηλαδή των ουνιτικών, διότι αυτές οι «εκκλησίες» της απάτης, είναι η μεγάλη «σταθερή» για τον παπισμό στην καρδιά της Ορθοδοξίας, πραγματικός δούρειος ίππος! Μια διακήρυξη η οποία δεν ανακλήθηκε ποτέ ως τώρα!

Αλγεινό είναι το φαινόμενο όπου συχνά δικοί μας ορθόδοξοι κληρικοί να επικοινωνούν και να συμπροσεύχονται με ουνίτες! Ο εν λόγω εισηγητής του ουνιτικού συνεδρίου κ. Δ. Σαλάχας, ουνίτης τιτλ. «επίσκοπος» Γρατιανουπόλεως, χαίρει ιδιαιτέρας εκτιμήσεως! Επιπροσθέτως, είναι και μέλος της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών!

Κλείνοντας την παρούσα ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά, πως ο σύγχρονος παπισμός είναι στην ουσία «φραγκισμός», γεγονός που παραβλέπουν οι δικοί μας φιλενωτικοί. Οι παπικοί ουδέποτε απέβαλλαν την φραγκική παράδοση και το χειρότερο τις φραγκικές κακοδοξίες και πρακτικές. Το παπικό δαιμονικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δίνει στη δολιότητα και την απάτη της Ουνίας «θεολογικό χαρακτήρα», καθιερώνοντας την ως «εξαγιασμένη πρακτική» και γι’ αυτό το Βατικανό δεν είναι διατεθειμένο να την αποβάλλει, αντίθετα την προωθεί και την ισχυροποιεί. Αδιαφορεί αν η τακτική της και οι τρόποι της ενέχουν το στοιχείο της απάτης! Γι’ αυτό καλούμε για μια ακόμα φορά τους Επισκόπους μας, τους κληρικούς και καθηγητές μας, να συνειδητοποιήσουν ότι το εδώ και δέκα αιώνες φραγκοκρατούμενο Βατικανό δεν πρόκειται να αλλάξει, να μετανοήσει, να αποβάλλει τις δεκάδες κακοδοξίες του, να εγκαταλείψει τον στόχο της κοσμοκρατορίας και της υποταγής των πάντων στην παντόφλα του φράγκου ηγεμόνα, ο οποίος κάθεται στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Να προσγειωθούν στην σκληρή πραγματικότητα και να προστατέψουν το ορθόδοξο πλήρωμα από κάθε κακοδοξία και εν προκειμένω από την προβατόσχημη Ουνία, η οποία, με δόλο και απάτη αποσπά ψυχές από την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας και τις προσδένει στο παπικό κράτος, στερώντας τους τη σωτηρία, υπέρ των οποίων «Χριστός απέθανε» (Ρωμ.5,8)!  Τέλος να συνειδητοποιήσουν πως ο «φραγκισμός», αυτό που, εν τέλει, ονομάζεται «δυτικός πολιτισμός», τον εκφράζει κυρίως το Βατικανό, και δεν είναι ολετήρας μόνο για την Εκκλησία, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την γενικότερη πορεία του κόσμου τους τελευταίους αιώνες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η σύγχρονη κακοδαιμονία του κόσμου (πνευματική, πολιτική, κοινωνική, ηθική, οικονομική, κλπ), έχει τις πικρές της ρίζες στο «πνεύμα» και την παράδοση των Φράγκων, την οποία διαιωνίζει το Βατικανό!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενά μας, το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, με έδρα τη Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακά από τους αιρετικούς Φράγκους, από τον 8ο έως και τον 11ο μ. Χ. αιώνα και έπαψε να είναι τοπική Εκκλησία, μετά την απόσχισή του, το 1054, να ανήκει στην λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδή στα πέντε Πατριαρχεία της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον Εκκλησία, αλλά ένας παράδοξος εγκόσμιος οργανισμός, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο του φραγκισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές μετέφεραν την έδρα τους στη Ρώμη και οι ηγεμόνες τους περιβλήθηκαν και την ιερατική – επισκοπική εξουσία και ιδιότητα και κάθισαν στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Οι «πάπες», μετά το 1054, μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά διάδοχοι του διαβόητου Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου, ορκισμένου εχθρού της Ορθοδοξίας, οι οποίοι είναι πρωτίστως ισόβιοι πολιτικοί μονάρχες του «κράτους του Θεού» και δευτερευόντως «χριστιανοί επίσκοποι»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2018

«ΠΑΠΑΣ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ: 5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΟΔΟΥ Ή ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ;

Όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενά μας, το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, με έδρα τη Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακά από τους αιρετικούς Φράγκους, από τον 8ο έως και τον 11ο μ. Χ. αιώνα και έπαψε να είναι τοπική Εκκλησία, μετά την απόσχισή του, το 1054, να ανήκει στην λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδή στα πέντε Πατριαρχεία της Εκκλησίας. Δεν είναι πλέον Εκκλησία, αλλά ένας παράδοξος εγκόσμιος οργανισμός, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο του φραγκισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές μετέφεραν την έδρα τους στη Ρώμη και οι ηγεμόνες τους περιβλήθηκαν και την ιερατική – επισκοπική εξουσία και ιδιότητα και κάθισαν στο θρόνο του Επισκόπου Ρώμης. Οι «πάπες», μετά το 1054, μέχρι σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά διάδοχοι του διαβόητου Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου, ορκισμένου εχθρού της Ορθοδοξίας, οι οποίοι είναι πρωτίστως ισόβιοι πολιτικοί μονάρχες του «κράτους του Θεού» και δευτερευόντως «χριστιανοί επίσκοποι»! Πολλοί θέλουν να ξεχνούν πως ο νυν «πάπας» Φραγκίσκος, όπως όλοι οι «πάπες», είναι ισόβιος μονάρχης του κράτους του Βατικανού, το οποίο, όμως, εκτείνεται σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν πιστοί του. Το Βατικανό είναι κανονικό κράτος, αναγνωρισμένο διεθνώς, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός οργανωμένου κράτους, με πρωθυπουργό, υπουργούς, κρατικές υπηρεσίες, διπλωματικές αποστολές, κλπ.:

«Το Βατικανό είναι ανεξάρτητο κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία και αποτελεί συνέχεια του εκκλησιαστικού (ή και παπικού) κράτους του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού κατά την διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι.» (https://el.wikipedia.org/wiki)

Έχει σημασία το ότι ιδρύθηκε με τη σημερινή νομική του μορφή από το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι! Ο φασισμός είναι απόρροια του φραγκικού πνεύματος.

Βεβαίως πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι παραβλέπουν αυτή τη «λεπτομέρεια», για το ότι το Βατικανό έπαψε να είναι Εκκλησία μετά το 1054 και οι «πάπες» Ρώμης έπαψαν να είναι Επίσκοποι, αλλά κοσμικοί άρχοντες, οι οποίοι σφετερίζονται το επισκοπικό αξίωμα. Όμως αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση, και η ιστορία. Ο παπισμός, τους τελευταίους δέκα αιώνες, έχει δημιουργήσει ιστορία, ή μάλλον έχει σημαδέψει αρνητικά την ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ο παπισμός, σταδιακά απομακρυνόμενος από την Εκκλησία και απόλυτα ταυτισμένος με το κοσμικό φρόνημα, δηλαδή το «πνεύμα του κόσμου», αντί να προάγει την «χριστοποίηση» του, φρόντισε για την αποχριστιανοποίησή του, η οποία ολοκληρώνεται στις σύγχρονες αποκαλυπτικές ημέρες μας!

Το έργο του παπισμού, τα τελευταία χίλια χρόνια, κρινόμενο με αντικειμενικότητα, αποδεικνύεται αρνητικό και ολέθριο για την ανθρωπότητα. Όπου επικράτησε, εισήγαγε τον πιο σκοτεινό μεσαίωνα και χρησιμοποίησε τις πλέον απάνθρωπες μεθόδους, προκειμένου να ισχυροποιήσει και διατηρήσει την εξουσιομανία του. Με την απόλυτη παραχάραξη της σώζουσας πίστεως της Εκκλησίας και τις δαιμονικές πρακτικές, που εφάρμοσε, δημιούργησε έναν ολότελα αλλοιωμένο και παραχαραγμένο Χριστιανισμό, ο οποίος ταιριάζει, όχι σε ελεύθερους ανθρώπους, τους οποίους ο Χριστός εξαγόρασε από τη δουλεία του διαβόλου, με το τίμιο Αίμα Του, αλλά σε ανδράποδα. Τι σχέση μπορεί να έχει άραγε η «Ιερή Εξέταση» με το κήρυγμα περί ελευθερίας του Χριστού; Τι σχέση μπορεί να έχει ο διαβόητος «περί περιβολής αγώνας» των «παπών» για κατάληψη όλων των εξουσιών του κόσμου και την άσκηση από αυτούς, ως «αντιπρόσωποι του Θεού στη γη», με την διακονική εντολή του Χριστού (Μάρκ.10,32-45); Τι σχέση μπορεί να έχουν οι σταυροφορίες, των παπικών τυχοδιωκτών κατά των Ορθοδόξων της Ανατολής και των αλλοθρήσκων με το ειρηνιστικό πνεύμα της Εκκλησίας; Ποια σχέση μπορεί να έχει το φονικό ξίφος των σταυροφόρων, με τη θυσιαστική χριστιανική αγάπη; Ποια σχέση μπορεί να έχει ο επί γης «πάπας», ο οποίος ανήχθη, με τον εωσφορικό του εγωισμό, ως «επί γης Θεός» και ο οποίος δεν καταδεχόταν να πατήσει στη γη μέχρι πρότινος, με τον ταπεινό Ιησού Χριστό, ο Οποίος δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8, 20, Λουκ.9, 58); Ποια σχέση μπορεί να έχουν οι «πάπες», οι οποίοι κολυμπούν στο χρυσάφι και ζουν ως αυτοκράτορες, με τους Αγίους Αποστόλους, οι οποίοι γεννήθηκαν «ως περικαθάρματα του κόσμου» (Α΄Κορ.4,13) και στάλθηκαν από τον Κύριο στην οικουμένη, «άτερ βαλλαντίου και πήρας και υποδημάτων» (Λουκ.22,35), να κηρύξουν το ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και της σωτηρίας; Ποια σχέση έχει η αγία και άμωμος Εκκλησία του Χριστού, η «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων» (Εφ.5,27), με την «καθολική εκκλησία» των διεφθαρμένων (ανήθικων, δολοφόνων, κακούργων, κλπ) «παπών» του εφιαλτικού παρελθόντος και των τωρινών «κληρικών» της, με τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας και παιδοφθορίας, προκαλώντας φρίκη και αηδία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα; Ποια σχέση μπορεί να έχει η Εκκλησία του Χριστού, η Οποία κηρύττει την ειρήνη και την συναδέλφωση των λαών, με τις «Νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου», τις σφαγές των «αιρετικών» και τους φονικούς θρησκευτικούς πολέμους της «καθολικής εκκλησίας»; Ποια σχέση μπορεί να έχει η μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία με τους φόνους και τις γενοκτονίες των παπικών ουνιτών, στην Ανατολική Ευρώπη τους τελευταίους αιώνες και με αποκορύφωμα τη γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων, με την επιστασία και παρότρυνση του διαβόητου καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, τον οποία «αγιοποίησε» το Βατικανό; Ποια σχέση μπορεί να έχει η τιμιότητα, ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου και η αγάπη της Εκκλησίας του Χριστού, προς τους πλανεμένους ανθρώπους, με την δαιμονική απάτη της Ουνίας, την οποία χρησιμοποιεί τα τελευταία 800 χρόνια για να παγιδεύει Ορθοδόξους στον παπισμό;

Δεν έχει τελειωμό η παράθεση γεγονότων από την ιστορία του παπισμού, τα οποία αποδεικνύουν την αντιχριστιανική του πορεία. Εκείνο που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι ότι ο παπισμός ευθύνεται για την παραχάραξη και την προβολή ενός αντίχριστου Χριστιανισμού, τον οποίο δε μπορεί, και δικαίως, να δεχτεί ο κόσμος και ειδικά ο σύγχρονος άνθρωπος! Ο παπισμός υπήρξε, και συνεχίζει να είναι ο διαπρύσιος κήρυκας της απομακρύνσεως των ανθρώπων από τον Χριστιανισμό και αυτή την πίστη στο Θεό! Διότι ο Θεός, που προβάλλει, δεν είναι ο Θεός, που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, αλλά η φραγκικής (παγανιστικής εμπνεύσεως) αντίληψη περί του «κακού» και «σαδιστή» Θεού! Η «εκκλησία», που καλεί τον κόσμο να ενταχθεί σε αυτή, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, το πνευματικό θεραπευτήριο, η πύλη της σωτηρίας, αλλά ένα εξουσιολάγνο κράτος, το οποίο διεκδικεί την «αντιπροσωπεία του Θεού στη γη»! Τρανή απόδειξη όλων αυτών η δραματική αποχριστιανοποίηση της παποπροτεσταντικής Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, όπου οι χριστιανικοί ναοί αδειάζουν συνεχώς και πωλούνται, για αλλαγή χρήσης και το χειρότερο: να μετατραπούν σε τζαμιά! Ο Χριστιανισμός της Δύσεως, με την μήτρα του το Βατικανό, δεν έχει μέλλον!

Μόνο αφελείς δε μπορούν να διακρίνουν την κατάπτωση του παπισμού, ο οποίος οδηγείται ολοταχώς στο βάραθρο της καταστροφής. Δεν είναι λίγες οι δραματικές φωνές διαμαρτυρίας επιφανών παπικών, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την πλήρη κατάρρευση της παπικής «εκκλησίας», αλλά εις μάτην, ο φραγκισμός του Βατικανού δεν μπορεί να την αντιληφτεί.

Η πνευματική κατάπτωση και η ηθική σήψη κατατρώγουν τις σάρκες του παπισμού, χωρίς να μπορεί κανένας να αντιστρέψει την κατάσταση. Οι «φιλότιμες» προσπάθειες του πρώην «πάπα» Βενέδικτου 16ου κατέληξαν σε αποτυχία και την αυτοπαραίτησή του, υπό το αβάστακτο βάρος της καταπτώσεως του παπισμού. Κάποιοι πίστεψαν ότι μπορεί να σωθεί η «καθολική εκκλησία», με την εκλογή κάποιου «δυναμικού» «πάπα». Πολλοί είδαν ως ελπιδοφόρο γεγονός την εκλογή του νυν «πάπα» Φραγκίσκου, του «ταπεινού» ιησουίτη, ο οποίος θα έκανε τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» και το σπουδαιότερο: την απαιτούμενη κάθαρση, από την ηθική μπόχα, η οποία πνίγει ακόμα και αυτό το Βατικανό. Άραγε ευοδώθηκαν οι προσδοκίες τους; Είναι ο κ. Φραγκίσκος ο «αλλιώτικος πάπας»;

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικό αφιέρωμα του περιοδικού των εν Ελλάδι Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (αριθ. τευχ.1111, Μάιος – Ιούνιος 2018), με γενικό θέμα: «5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ». Οι συντάκτες του περιοδικού προσπάθησαν να παρουσιάσουν το «ανανεωτικό έργο» του Αργεντινού κ. Φραγκίσκου και να δώσουν την εντύπωση, ότι «άλλαξαν πολλά στο Βατικανό». Ότι, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα:

«Πράγματι, σε αυτή την ιδιαίτερα συμβολική εκλογή νέου πάπα, η Καθολική Εκκλησία άλλαξε σελίδα στον επί αιώνες ευρωκεντρικό προσανατολισμό της, και οι καρδινάλιοι επέλεξαν έναν Πάπα που θα μπορούσε να προωθήσει εσωτερικές μεταρρυθμίσεις.»

Όντως, φάνηκε εξ αρχής, ότι ο κ. Φραγκίσκος εξεδήλωσε την πρόθεσή του να ανορθώσει την πεσμένη και καταρρακωμένη «καθολική εκκλησία». Έκαμε κάποιες τομές, ασχολήθηκε με το τεραστίων διαστάσεων πρόβλημα της ηθικής καταπτώσεως των «κληρικών» της και ιδιαίτερα με την παιδοφιλία και παιδοφθορία, η οποία έχει πάρει τη μορφή καταστροφικής «χιονοστιβάδας» στο Βατικανό. Εκείνο που προώθησε ιδιαιτέρως είναι «το άνοιγμα προς τον κόσμο», να βγάλει την «εκκλησία» από τον «απομόνωση» και να την παρουσιάσει ως «σύγχρονη» και «μοντέρνα».

Αλλά η προσπάθειά του υπήρξε μάταια. Η «καθολική εκκλησία» μοιάζει με γριά κολασμένη, την οποία κάποιοι προσπαθούν να την καλλωπίσουν και να την παρουσιάσει ως «νέα» και «ηθική». Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι η «καθολική εκκλησία» μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον σύγχρονο άνθρωπο ως «αγία και άμωμος», διότι το χιλιόχρονο παρελθόν της βοά για τα εγκλήματά της κατά της ανθρωπότητας.

Διαβάζουμε στο περιοδικό το εξής αποκαλυπτικό:

«Ο πάπας Φραγκίσκος έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο, επειδή μετατόπισε την έμφαση της Εκκλησίας από τη διδασκαλία προς την ευσπλαχνία, καθιστώντας την Εκκλησία έναν θεσμό που δείχνει ενδιαφέρον και φροντίδα για όσους ζουν στο περιθώριο, για όσους υποφέρουν.»

Ιδού το αίτιο της αποτυχίας του κ. Φραγκίσκου: το ξεστράτισμα της Εκκλησίας από το σωστικό της έργο, και την ταύτισή της με τον κόσμο. Προφανώς δε γνωρίζει ο «αλάθητος και διδάσκαλος της καθολικής εκκλησίας» ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι ένα όλο και ως όλο σώζει καθολικά τον άνθρωπο. Το όποιο κοινωνικό της έργο καταντά ανώφελο, αν μη επιζήμιο, όταν αποκοπεί από το έργο της σωτηρίας. Κοινωνικό έργο έχει να παρουσιάσει και ο κόσμος, αλλά όχι σωτηρία. Ο άνθρωπος σώζεται, γίνεται σώος ολόκληρος, ως σώμα και ψυχή, κάτι που θέλει να αγνοεί ο κ. Φραγκίσκος!

Είναι γεγονός αξιοπαρατήρητο ότι ο νυν «πάπας» έχει θέσει κυριολεκτικά στο περιθώριο τα δόγματα και γενικά τη χριστιανική διδασκαλία. Ουδέποτε ως τώρα χρησιμοποίησε της γλώσσα της Εκκλησίας για να εκφραστεί, αλλά χρησιμοποιεί μια δική του «ξύλινη» γλώσσα, η οποία αρέσει στους κοσμικούς, για να γίνει αποδεκτός και αρεστός σ’ αυτούς. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι φανερώνει τους στόχους του παπισμού, οι οποίοι έχουν κοσμικό προσανατολισμό. Δείχνει τις πραγματικές προθέσεις του Βατικανού, τον πρωταρχικό του στόχο: την κατάληψη των εξουσιών του κόσμου! Την πραγματοποίηση του φραγκικού ονείρου!

Αυτό το «όνειρο» είναι για τον παπισμό «ζωτικής σημασίας», διότι συνιστά αυτή την ίδια την ύπαρξή του! Και γι’ αυτό προσπαθεί να του δώσει «θεολογική» και «εκκλησιολογική» θεμελίωση, με τα πλέον αντίχριστα δόγματα του «αλαθήτου» και του «πρωτείου» του «πάπα Ρώμης». Είναι τα μόνα δόγματα που ενδιαφέρουν τον παπισμό και στα οποία παραμένει αμετακίνητος. Οι κοσμοκρατορικές βλέψεις του δεν μπορούν να προωθηθούν διαφορετικά, παρά μόνο με αυτά τα δόγματα, τα οποία βεβαίως στηρίζονται σε άλλο πρωταρχικό αντιχριστιανικό δόγμα: την «πετρίνεια διαδοχή». Ότι δήθεν ο επίσκοπος Ρώμης είναι «διάδοχος του πρίγκιπα των αποστόλων Πέτρου» και ως εκ τούτου έλκει την εξουσία του επί όλων των εξουσιών του κόσμου στον «κορυφαίο» Απόστολο και εν συνεχεία στο Χριστό! Για να πάρουμε μια μικρή γεύση από το αμετακίνητο στην «πετρίνεια διαδοχή» του παπισμού, διαβάζουμε, στο εν λόγω περιοδικό, μια προσευχή, των «Εννέα ημερών προσευχής (novena) προς τιμήν των αποστόλων Πέτρου και Παύλου»:

«Χαίρομαι ταπεινά μαζί σου, Άγιε Πέτρε, γιατί είσαι η πέτρα στην οποία ο Ιησούς Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία του…»

Η «πέτρα» αυτή δεν είναι άλλη από τον «πάπα», ο οποίος κάθεται (υποτίθεται) στην καθέδρα του αποστόλου Πέτρου! Με άλλα λόγια, βάζουν τους πιστούς παπικούς να προσεύχονται για την ισχυροποίηση αυτού του αντιχριστιανικού δόγματος, το οποίο έχει, όπως προείπαμε τεραστίων διαστάσεων προεκτάσεις και επιπτώσεις στην πορεία του Χριστιανισμού, τις οποίες δεν θέλουν να δουν οι δικοί μας θιασώτες της λεγομένης «οικουμενικής κινήσεως». Η «παπική εκκλησία» έχει σαθρά θεμέλια, διότι μετακινήθηκε από το αιώνιο θεμέλιο το Χριστό και στάθηκε στο «θεμέλιο» του Πέτρου, ενός ανθρώπου! Δημιούργησε έναν μύθο για να στηρίξει το φραγκικό όραμα της κοσμοκρατορίας!

Η τραγωδία είναι ότι στην ιλιγγιώδη και αναπόφευκτη κατάρρευση του παπισμού «βάζει πλάτη» η Εκκλησία μας, δια των θιασωτών της «οικουμενικής κινήσεως». Δίνοντάς του εκκλησιαστική υπόσταση και παραβλέποντας τις χαώδεις δογματικές και άλλες διαφορές με αυτόν, και την κατάπτωση του παπικού «κλήρου», εκθέτουν την αγία μας Εκκλησία, διότι την ταυτίζουν με τον παπισμό, της «φορτώνουν» το εγκληματικό του παρελθόν, εκθέτουν και «σπιλώνουν» στα μάτια του κόσμου την ακηλίδωτη Εκκλησία του Χριστού! Αναγκάζουν την Ορθοδοξία να απολογείται για τα εγκλήματα και την ανηθικότητα του παπισμού! Αρέσκονται να συντηρούν ένα πτώμα, με την ψευδαίσθηση, ότι μπορούν να το αναστήσουν!

Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμα φορά την απογοήτευσή μας για την καταστροφική πορεία του πλανεμένου δυτικού Χριστιανισμού, ο οποίος παραμένει δέσμιος του φραγκισμού, εδώ και δέκα αιώνες. Κανένας «πάπας», η προτεστάντης πάστορας «μεταρρυθμιστής» δε θα μπορέσει να αλλάξει την πορεία του, όσο παραμένει πεισματικά στις πλάνες του. Δεν θέλουμε να παραστήσουμε τους μάντεις, αλλά είναι ολοφάνερο πως οι όποιες προσπάθειες του κ. Φραγκίσκου θα πέσουν στο κενό. Το χάσμα μεταξύ της Εκκλησίας και του παπισμού θα ανοίγει συνεχώς, ώσπου να εξαφανιστεί σε αυτό ο ίδιος. Η αγία μας Εκκλησία έναν μόνο δρόμο σωτηρίας γνωρίζει: τη μετάνοια! Η μόνη σωτηρία του παπισμού είναι η κατεδάφιση του σαθρού του οικοδομήματος, η αποτίναξη του «φραγκισμού» και στη θέση του η επανεγκατάσταση της Εκκλησίας! Στη διαφορετική περίπτωση η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σχόλιο Τ.Ι.: Το 2014, το περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς» και αναφέρθηκε στο πρόσωπό του ως «Πάπα του λαού». Επίσης, στην πρώτη αποστολική Παράκληση -με τίτλο «Η χαρά του Ευαγγελίου», που υπέγραψε ως Πάπας ο Χόρχε Μπεργκόλιο, αφορίζει μετά βδελυγμίας το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα και τη σύγχρονη ειδωλολατρίας του χρήματος. Κατακεραυνώνοντας τους νεοφιλελεύθερους και την πίστη τους στις Χρηματοπιστωτικές Αγορές, αναφέρθηκε στην «αόρατη τυραννία» τους και έδειξε κατανόηση στις λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον αυτής της τυραννίας. Ως γνήσιος εκφραστής της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», η οποία αναπτύχθηκε στη Λατινική Αμερική, προσπαθεί να συγκεράσει τον χριστιανισμό με τον σοσιαλισμό. Γράφει:

«Καθώς η εντολή “ου φονεύσεις” θέτει ένα καθαρό όριο για την αξία της ανθρώπινης ζωής, οφείλουμε να πούμε “όχι” στην οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας. Αυτή η οικονομία σκοτώνει…»

«… γίνεται είδηση κάθε άνοδος ή πτώση του χρηματιστηριακού δείκτη, αλλά όχι και ο θάνατος ενός άστεγου ηλικιωμένου από το κρύο.»

«Η κοινωνική ειρήνη δεν μπορεί να γίνεται νοητή ως απλή έλλειψη βίας, συνεπεία της ολοκληρωτικής επιβολής της μιας πλευράς πάνω στην άλλη... ως εφήμερη ειρήνη προς όφελος μιας ευτυχισμένης μειονότητας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινό αγαθό τοποθετούνται υπεράνω της γαλήνης εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν των προνομίων τους.»

Από την άλλη, ο πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού, Αρχιεπίσκοπος Μπουένος Αϊρες, και νυν Πάπας Ρώμης, ως προκαθήμενος της Παπικής αίρεσης βρίσκεται στο τιμόνι ενός οργανισμού που:

(α) Μόνο στις ΗΠΑ έχει ετήσιο προϋπολογισμό 170 δισ. δολαρίων (μεγαλύτερου της General Electric), και είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Μανχάταν,

(β) Έκανε τα στραβά μάτια στις διώξεις και τους βασανισμούς λαϊκών και κληρικών επί της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή (ανεξάρτητα από τα γεγονότα που εξιστορούνται στο παρακάτω άρθρο), και,

(γ) έχει κάθε λόγο να κάνει φασαρία (τουλάχιστον στα λόγια) υπερβάλλοντας την ‘κοινωνικά ευαίσθητη πλευρά του’ προκειμένου να απομακρύνει τα βλέματα του ‘ποιμνίου’ και της παγκόσμιας κοινής γνώμης από τα οικονομικά σκάνδαλα του Βατικανού, τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για κρούσματα παιδεραστίας στους κόλπους του Παπικού ιερατείου και τις αμέτρητες πλέον θεολογικές και δογματικές παρεκκλίσεις από την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρων της Μίας Αγίας Καθολικής Εκκλησίας του Κυρίου υμών Ιησού Χριστού.

Τα παραπάνω δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Ο Φραγκίσκος είναι πολύ συνεπής και αληθινός στο ρόλο του. Ως πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού δεν μπορεί παρά να είναι ένας «άνθρωπος που προσποιείται ανύπαρκτα συναισθήματα ή αποκρύπτει τις πραγματικές προθέσεις του», ή αλλιώς «υποκριτής», «μηχανορράφος», «ταρτούφος», ή «ραδιούργος», όπως καταγράφει η λαϊκή συλλογική μνήμη, και όλα τα λεξικά αναγράφουν δίπλα στο λήμμα Ιησουΐτης.

Η οργάνωση ΑΑΑ στην Αργεντινή

Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Los Angeles Times στις 6 Αυγούστου του 2013, υπήρχε ένα άρθρο από την Kate Linthicum από το Μπουένος Άιρες, που μιλούσε με ενθουσιασμό για τους «ιερείς των παραγκουπόλεων» ("slum priests"), των οποίων, όπως γράφει, η έγνοια δεν ήταν να διδάξουν κάποιον την χριστιανική πίστη και να τον κάνουν χριστιανό, αλλά «να τον βοηθήσουν».

Το άρθρο αφορούσε το κίνημα των ιερέων στο Μπουένος Άιρες, την μαρξιστική του προέλευση και το "αστέρι" του, τον κομμουνιστή ιησουίτη ιερέα π. Carlos Mugica. Το σημαντικότερο είναι ότι το άρθρο ανέφερε πώς το «κίνημα» αυτό αναζωογονήθηκε και του "δόθηκε προτεραιότητα" από τον τότε Αρχιεπίσκοπο του Μπουένος Άιρες, Jorge Mario Bergoglio, τον σημερινό Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το κίνημα. Το άρθρο καταλήγει να μιλάει για την «κληρονομιά του Mugica», με τους «νέους ιερείς - ακτιβιστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εικονοκλάστες - αν δεν είχαν υποστήριξη από τις υψηλότερες τάξεις της Καθολικής Εκκλησίας». Κάνει αναφορά και σε έναν από τους σημερινούς «ιερείς των παραγκουπόλεων», τον π. Olivero, ο οποίος εργάζεται στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες. Ο Bergoglio, άλλαξε ακόμη και τους κανόνες της καθολικής εκκλησίας για να διευκολύνει τους νέους μαρξιστές ιερείς. Όταν ο π. Olivero εκπαιδευόταν για να γίνει ιερέας και «κουράστηκε από τη μελέτη της θεολογίας και από τα βιβλία και ήθελε μια πιο άμεση εμπειρία με την πίστη του», ο Bergoglio, Αρχιεπίσκοπος δηλαδή τότε του Μπουένος Άιρες, «άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει σε μερικούς ιερείς να συνεχίσουν τις σπουδές τους έξω από τις αίθουσες».

Ο π. Mugica

Το άρθρο εξηγεί ότι το κίνημα αυτό ξεκίνησε ως «πολιτική δήλωση». Στη δεκαετία του 1960, μια ομάδα ιερέων που ήταν εμπνευσμένοι από την μαρξιστική ιδεολογία άρχισε να πηγαίνει στις γειτονιές της εργατικής τάξης και εκεί να μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Κίνημα Ιερέων του Τρίτου Κόσμου». Το αστέρι της ομάδας ήταν ο π. Carlos Mugica, ένας χαρισματικός ρήτορας, με look που έφερνε σε John Kennedy, που προερχόταν από μια προεξέχουσα ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ήθελε να κηρύξει και «να αγωνιστεί μαζί με τους φτωχούς για την απελευθέρωσή τους». Ήταν ένας «επαναστάτης» ιερέας μιας εκκλησίας που ονομάστηκε «Παρεκκλήσι του Χριστού του Εργάτη» (!) στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Ο π. Mugica ήταν μαρξιστής ακτιβιστής που κάτω από το ιερατικό σχήμα επιδίδονταν σε φιλο-κομμουνιστικές δραστηριότητες. Έτσι, υποστήριξε συνέδρια στη δεκαετία του 1960 για το «Διάλογο μεταξύ Καθολικών και Μαρξιστών», ήταν μέλος της αριστερής καθολικής φοιτητικής οργάνωσης (JEC) και είχε δεσμούς με τους τρομοκράτες-αριστερούς αντάρτες Montoneros, των οποίων και τέλεσε πολλές κηδείες παρακούοντας τις εντολές του επισκόπου του.

Οι Montoneros

Οι Montoneros ήταν μια βίαιη τρομοκρατική ομάδα που συγκροτήθηκε από την «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron (πλήρες όνομα: Κίνημα Περονιστών Montoneros) και οργανώθηκε ως «αντάρτικο πόλεων» με δολοφονίες, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες τραπεζών. Ηγέτης των Montoneros, μέχρι και που διαλύθηκαν, ήταν ο Mario Firmenich. Είχαν δύναμη περίπου 25.000 «μαχητών» και ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία - όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα». Το σημαντικότερο χτύπημά τους ήταν όταν απήγαγαν και εκτέλεσαν στις 1 Ιουνίου του 1970 τον πρώην πρόεδρο της Αργεντινής, Pedro Aramburu. Επίσης, άρπαξαν και κράτησαν για λύτρα υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών. Παραδειγματιζόμενοι από τη φιλανθρωπική εργασία της Evita Peron, οι Montoneros χρησιμοποιούσαν τα χρήματα από τα λύτρα για να ταΐσουν και να ντύσουν τους φτωχούς. Οι Montoneros, όπως και άλλες αριστερίστικες αντάρτικες ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, προέκυψαν ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία και στις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις των κρατών τους.

Οι Montoneros, ξεκίνησαν ως αυτοσυντηρούμενη χριστιανική, εθνικιστική και σοσιαλιστική ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου το σοσιαλιστικό στοιχείο επισκίασε το χριστιανικό. Οι επιθέσεις τους επιδίωκαν να αναγκάσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν ανοιχτά ότι λειτουργούν ως «φασιστικές» κυβερνήσεις, αναμένοντας ότι σε ένα τέτοιο σενάριο ο λαός στη συνέχεια θα υποστήριζε τους αντάρτες. Το δόγμα αυτό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί: ο λαός περιφρονούσε τις στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά ορισμένοι δεν έβλεπαν τους αντάρτες ως εχθρούς των δικτατοριών, αλλά μάλλον ως βοηθούς τους στην ενδυνάμωση της κρατικής καταστολής. Ο προβλεπόμενος «ταξικός αγώνας» δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω της καταστολής της στρατιωτικής δικτατορίας που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ.

H δολφονία του π. Mugica από την ΑΑΑ

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι, o π. Mugica υποστήριξε την «Εξέγερση» του Μαΐου του 1968. Ο π. Mugica, έπεσε νεκρός στις 11 Μαΐου του 1974, από τις σφαίρες του Rodolfo Almirón, ενός πράκτορα της Αργεντίνικης Αντικομουνιστικής Συμμαχίας (AAA). Η κηδεία του μετατράπηκε σε κομουνιστική  διαδήλωση. Στις φωτογραφίες ο Mugica με πολιτικά ανάμεσα σε κομμουνιστές φίλους - συντρόφους του.

Μετά το θάνατο του Mugica, ο Bergoglio – Πάπας «εργάστηκε για να αναστήσει τη μνήμη του» (στην φώτο κρατά ένα μπλουζάκι με την στάμπα του Mugica). Το 1999, διεξήγαγε μια τελετή μεταφοράς των οστών του από ένα αριστοκρατικό νεκροταφείο στο παρεκκλήσι της βίλας όπου ζούσε και αργότερα έκανε μια λειτουργία σε μια φτωχογειτονιά, κάτω από μια πινακίδα που έγραφε: "Ο Κάρλος ζει".

Τι ήταν η ΑΑΑ

Η Αργεντίνικη Αντι-Κομμουνιστική Συμμαχία (Alianza Argentina Anti-Comunista ή AAA) ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση - ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσαν αντικομουνιστικές ομάδες θανάτου τη δεκαετία του 1970. Η ΑΑΑ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπό την κυβέρνηση της Isabel Perón (1974-1976), αντιτίθονταν στην αριστερή πτέρυγα των Περονισμού και σε άλλες αριστερές οργανώσεις. Η ΑΑΑ ενεργούσε εναντίον ενός ευρέος φάσματος κυβερνητικών αντιπάλων, όχι μόνο κομμουνιστών.

Οι συντηρητικοί περονιστές στην κυβέρνηση ανησυχούσαν έντονα για τις ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες και αποφάσισαν το 1974 να τις εξαλείψουν. Ιδρυτής της ΑΑΑ ήταν ο Jose Lopez Rega, σύμβουλος του Χουάν Περόν (Juan Domingo Perón, 8 Οκτωβρίου 1895 - 1 Ιουλίου 1974) και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας στην κυβέρνηση της Isabel Peron. Ο θάνατος του Χουάν Περόν προκάλεσε κρίση που δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε η σύζυγός του, ούτε ο αντιπρόεδρος, ούτε ο σύμβουλός του José Lopez Rega. Η Isabel de Perón ήταν άπειρη στην πολιτική και μόνο το όνομα του Περόν είχε. Η Isabel, της οποίας το όνομά της ήταν Maria Estela Martinez, ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ που συναντήθηκε με τον Juan Peron στον Παναμά το 1955 κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Δεν απέκτησε ποτέ τη λαϊκή λατρεία που απολάμβανε η δεύτερη γυναίκα του Περόν, η φημισμένη Evita, που πέθανε από καρκίνο το 1952 κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης κυβέρνησης του Peron).

Σύμφωνα με άρθρο των New York Times του 1983, η ΑΑΑ ιδρύθηκε όταν υπήρχε ένας αυξανόμενος αριθμός επιθέσεων από αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η ΑΑΑ πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε το 1973 από τους José López Rega και Alberto Villar, αναπληρωτή επικεφαλής της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, κατά τη διάρκεια της σύντομης ενδιάμεσης προεδρίας του Raúl Lastiri το 1973. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κίνημα σχεδιάστηκε σε συγκέντρωση υψηλόβαθμων περονιστών που συνήλθαν την 1η Οκτωβρίου του 1973 και στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος Raúl Lastiri, ο υπουργός Εσωτερικών Benito Llambí, ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας José López Rega, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας José Humberto Martiarena και διάφοροι επαρχιακοί διοικητές. Ο Villar και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν το 1974 με βόμβα που τοποθετήθηκε στο σκάφος τους στο Tigre από μέλη των Montoneros.

Ο ιδρυτής της ΑΑΑ, López Rega, που ήταν οπαδός του αποκρυφισμού και της αστρολογίας και απόγονος ενός αποκρυφιστή με το όνομα "The Warlock", θεωρήθηκε ότι ασκούσε μια επίδραση τύπου Ρασπούτιν πάνω στην Isabel Peron και σύντομα έγινε μια ισχυρή δύναμη μέσα στο περονιστικό κίνημα. Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Perón, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία και ανέλαβε καθήκοντα το 1973 και την σύζυγό του Isabel Martínez de Perón, που εξελέγη αντιπρόεδρος, και εν συνεχεία ανέλαβε την προεδρία μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Perón την 1η Ιουλίου 1974. Ορισμένα από τα μέλη της ΑΑΑ είχαν συμμετάσχει νωρίτερα το 1973, στη λεγόμενη «σφαγή του Ezeiza» (από την ονομασία του διεθνούς αεροδρομίου του Buenos Aires). Την ημέρα εκείνη, είχαν μαζευτεί να υποδεχτούν τον εξόριστο πρόεδρο Περόν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας- 3,5 εκατομμύρια πολίτες, κυρίως νέοι. Το γεγονός ότι τον Peron συνόδευε ο Campora, από τους κυριότερους εκφραστές της αριστερής πτέρυγας του περονικού κόμματος, καθόλου δεν προδίκαζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Μέσα στο πλήθος, είχαν παρεισφρήσει άνδρες της ΑΑΑ και πυροβόλησαν και σκότωσαν (13 τουλάχιστον) αριστερούς περονιστές, οδηγώντας στον οριστικό διαχωρισμό αριστερών και δεξιών περονιστών.

Μετά την πτώση του López Rega το 1975 και το πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla τον Μάρτιο του 1976, πολλά μέλη τη ΑΑA κατέφυγαν στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν σε δολοφονίες αριστερών. Δεκαπέντε πρώην μέλη της ΑΑΑ (συμπεριλαμβανομένου του Rodolfo Almirón) συμμετείχαν το 1976 στην δολοφονία δύο αριστερών Καρλιστών. Άλλοι που συμμετείχαν ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie και ο Jean Pierre Cherid, πρώην μέλος του γαλλικού OAS και τότε μέλος της ομάδας θανάτου GAL στην Ισπανία. Το πρώην μέλος της ΑΑA, José María Boccardo, συμμετείχε το 1978, με τον Cherid και άλλους στη δολοφονία του Argala, του τρομοκράτη της ETA, ο οποίος, το 1973, συμμετείχε στη δολοφονία του Πρωθυπουργού του Φράνκο, Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο.

Οι δραστηριότητες της ΑΑΑ συντονίζονταν αρχικά από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και την οργάνωση στελέχωσαν αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Το 1975, η κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα αριθ. 261, το οποίο έδωσε εντολή στην εξάλειψη όλων των «ανατρεπτικών στοιχείων» στην αργεντίνικη  κοινωνία. Οι ομάδες που μπήκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί περονιστές Montoneros, ο Μαοϊκός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός (ERP) και δύο ριζοσπαστικές αριστερίστικες ομάδες, η «Επαναστατική Ένοπλη Δύναμη» (FAR) και οι «Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις».  Αν και το σύνολο των μελών αυτών των ομάδων αριθμούσε περίπου 2.000, τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν πραγματοποιήσει 697 δολοφονίες.

Ομάδες της ΑΑΑ σκορπούσαν τον φόβο σε πόλεις και πανεπιστημιακές σχολές. Οποιαδήποτε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Αργεντινής έμπαινε στο στόχαστρο. Αυτοί που ήταν στοχοποιημένοι συχνά έβλεπαν τα ονόματά τους στις εφημερίδες ή σε σημεία που υπήρχε η προειδοποίηση ότι η ΑΑΑ "ερχόταν για αυτούς". Άνθρωποι ξαφνικά εξαφανίζονταν, μερικές φορές τη νύχτα και άλλες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λέγεται ότι εξαφανίστηκαν 30.000 άνθρωποι. Οι ομάδες θανάτου της ΑΑΑ ταξίδευαν με αυτοκίνητα Ford Falcons χωρίς πινακίδες και συχνά άφηναν τα θύματά τους σε χαντάκια ή κατά μήκος δρόμων. Όποιος συνδεόταν με συνδικάτα ή συμμετείχε σε πολιτικές δραστηριότητες της αριστεράς ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Μέλη της ΑΑΑ δολοφόνησαν τον ιησουίτη ιερέα Carlos Mugica, στενό συνεργάτη των Montoneros, το Μάιο του 1974.

Η ΑΑΑ ήθελε να εξαλείψει την επιρροή των αριστερών στα πανεπιστήμια. Στην περίοδο από το 1974 έως το 1975, περίπου 100 φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της La Plata δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ. Άλλα πανεπιστήμια είχαν την ίδια μοίρα. Οποιοσδήποτε φοιτητής ή μέλος του διδακτικού προσωπικού είχε αριστερές απόψεις βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επιπλέον, μέλη της ΑΑΑ κατηγορήθηκαν ότι είχαν «αντισημιτικές» και «φιλοναζιστικές» απόψεις και για αυτό Εβραίοι διανοούμενοι θεωρήθηκαν επίσης δυνητικά θύματα.

Αυτές οι συνθήκες συνεχίστηκαν μέχρι το πραξικόπημα των στρατηγών της 24ης Μαρτίου 1976, που ανέτρεψε το καθεστώς Isabel Peron. Η ΑΑΑ εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον στρατό. Ο πόλεμος ενάντια στους αντιφρονούντες έγινε μέρος της «Διαδικασίας για την Εθνική Αναδιοργάνωση» (Proceso de Reorganización Nacional), (1976–1983) με επικεφαλής της αστυνομίας τον στρατηγό Ramón Juan Camps (1927–1994) και η αρχή του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου». Το 2006, ο Αργεντινός δικαστής Norberto Oyarbide αποφάνθηκε ότι η ΑΑΑ είχε διαπράξει «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», πράγμα που σημαίνει ότι τα εγκλήματά της δεν υπόκειντο σε παραγραφή.

Τι απέγινε ο Firmenich

Αφότου διέφυγε στην Κούβα ο Firmenich συνελήφθη τελικά, το 1987 στη Βραζιλία, εκδόθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της δολοφονίας και απαγωγής. Του δόθηκε τελικά, χάρη μαζί και σε άλλους αντάρτες με το διάταγμα 2742 της 29ης Δεκεμβρίου 1990. (Δηλαδή, έκατσε στην φυλακή ούτε για 3 χρόνια!). Αφού βγήκε από την φυλακή, απέφυγε κάθε ενεργό πολιτική και «αφιερώθηκε στη μελέτη και την έρευνα». Αναφορικά με ό, τι συνέβη στην Αργεντινή, ο Firmenich, δήλωσε σε συνέντευξή του στο Radio La Red de Buenos Aires το 2001 ότι «σε μια χώρα που έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, τα χέρια του καθενός είναι βαμμένα με αίμα». Ο Firmenich ζει σήμερα στην Βαρκελώνη. Σύμφωνα με αναφορά του πράκτορα του FBI Robert William Scherrer, o Firmenich δρούσε ως διπλός πράκτορας. Για αυτό και επέζησε.

Και μια ακόμη «πινελιά»

Το βιβλίο “God's Assassins: State Terrorism in Argentina in the 1970s” αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 1977 απήχθη από την οικία του στο Μπουένος Άιρες ο γεννημένος στην Σοβιετική Ένωση εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος και εκδότης Jacobo Timerman (1923 – 1999) ο οποίος εξέδιδε από το 1971 έως το 1977 την αριστερή εφημερίδα La Opinión, από την οποία ασκούσε έντονη κριτική στην κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια του «βρώμικου πολέμου». Ο Timerman, δηλωμένος σιωνιστής, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τον στρατηγό Camps. Η αιτία ήταν ότι είχε οικονομικές διασυνδέσεις και δοσοληψίες με τον εβραϊκής καταγωγής πλούσιο τραπεζίτη David Grainer, ο οποίος εξυπηρετούσε μέσω της τράπεζάς του τους Montoneros, στην ανακύκλωση (ξέπλυμα) των χρημάτων τους. Την κατηγορία αυτή παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Firmenich.

Ο Graiver, «δάνειζε» χρήματα και στην εφημερίδα του Timerman. Η σύνδεση Graiver - Timerman έδωσε αφορμή στον Camps, που θεωρείτο «αντισημίτης» να επιβεβαιώσει τις υποψίες του ότι πίσω από τους Montoneros υπήρχε μια «ιουδαϊκή συνομωσία». Μετά την συνταξιοδότησή του ο Camps εμφανίζονταν συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλώντας εναντίον του Timerman, του Ιουδαϊσμού και του κομμουνισμού, ενώ ήταν σχολιαστής στην εκπομπή "60 Minutos" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ (1982). Αργότερα, έγραφε άρθρα για το ακροδεξιό εθνικιστικό-Καθολικό περιοδικό Cabildo και δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Grainer και τον «σιωνιστικό κίνδυνο».

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ἔχουμε ἐπισημάνει πολλὲς φορὲς ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χαρακτηριζόμενη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὡς «Ἀποστολική», θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ χαρακτηρισθεῖ καὶ ὡς «Πατερική», ἂν ἐπιτρεπόταν προσθῆκες στὸ κείμενο αὐτό, τό «βραχὺ ρήματι καὶ πολὺ συνέσει», τὸ ὁποῖο οἱ Πατέρες «θεοπνεύστως ἀπεφθέγξαντο»[1].Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἐμπόδισε τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ προσθέσουν καὶ τὴν λέξη «Θεοτόκος», διδασκαλία ποὺ ἀποτελεῖ ἀστασίαστο πλέον δόγμα τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας. Μόνον ἡ σατανικὴ ἔπαρση τοῦ Παπισμοῦ ἀγνόησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀπαγόρευση καὶ πρόσθεσε τὸ αἱρετικὸ «Filioque» στὸ Σύμβολο, τὴν ἐκπόρευση δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», μὲ συνέπεια νὰ προκαλέσει τραύματα καὶ πληγὲς στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὁδηγήσει στὴν αἵρεση καὶ στὸ σχίσμα ὁλόκληρη τὴ Δύση, καὶ νὰ ἐπιμένει μέχρι σήμερα ἑωσφορικὰ καὶ ἐγωϊστικὰ στὴν μεγάλη αὐτὴ δογματικὴ πλάνη.

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ
Σοφώτεροι τῶν Πατέρων οἱ Οἰκουμενιστές;

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Ὑποκρισία καὶ ἀντίφαση τῶν μεταπατερικῶν

Ἔχουμε ἐπισημάνει πολλὲς φορὲς ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χαρακτηριζόμενη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὡς «Ἀποστολική», θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ χαρακτηρισθεῖ καὶ ὡς «Πατερική», ἂν ἐπιτρεπόταν προσθῆκες στὸ κείμενο αὐτό, τό «βραχὺ ρήματι καὶ πολὺ συνέσει», τὸ ὁποῖο οἱ Πατέρες «θεοπνεύστως ἀπεφθέγξαντο»[1].Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἐμπόδισε τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ προσθέσουν καὶ τὴν λέξη «Θεοτόκος», διδασκαλία ποὺ ἀποτελεῖ ἀστασίαστο πλέον δόγμα τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας. Μόνον ἡ σατανικὴ ἔπαρση τοῦ Παπισμοῦ ἀγνόησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀπαγόρευση καὶ πρόσθεσε τὸ αἱρετικὸ «Filioque» στὸ Σύμβολο, τὴν ἐκπόρευση δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», μὲ συνέπεια νὰ προκαλέσει τραύματα καὶ πληγὲς στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὁδηγήσει στὴν αἵρεση καὶ στὸ σχίσμα ὁλόκληρη τὴ Δύση, καὶ νὰ ἐπιμένει μέχρι σήμερα ἑωσφορικὰ καὶ ἐγωϊστικὰ στὴν μεγάλη αὐτὴ δογματικὴ πλάνη.

Περὶ τοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐκτὸς ἀπὸ Ἀποστολικὴ εἶναι καὶ Πατερικὴ εἶναι ὁλοφάνερο καὶ μυριομαρτυρημένο. Θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ παραθέσουμε ἀμέτρητες μαρτυρίες. Θὰ ἀρκεσθοῦμε ἐνδεικτικὰ σὲ λίγες γιὰ τοὺς ἀπληροφόρητους μόνον καὶ θεολογικὰ ἀμαθεῖς ἢ ἡμιμαθεῖς, γιὰ νὰ τοὺς ἀποτρέψουμε ἀπὸ τὴν θρασύτατη ἀγνόηση, ἢ ὑποτίμηση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ σημαίνει ὑποτίμηση καὶ προσβολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει χωρὶς τοὺς θεοκινήτους Ἁγίους Πατέρες. Στὸ κοντάκιο τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων, λέγεται ὅτι ἡ Πίστη τῆς Ἐκκλησίας ἐκρατύνθη καὶ ἐστερεώθη ἀπὸ τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα:

«Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν.»

Στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἴδιας ἑορτῆς δοξάζουμε καὶ εὐχαριστοῦμε τὸν Χριστό, διότι θεμελίωσε στὴν γῆ ὡς φωστῆρες τοὺς Πατέρες, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁδηγηθήκαμε στὴν ἀληθινὴ πίστη:

«Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι᾽ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαχνε, δόξα σοι.»

Πανηγυρικὰ ἐπίσης διακηρύσσουμε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔστω καὶ ἂν κακῶς ἔχουμε κολοβώσει καὶ ἀποκρύψει τό «Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας», μὲ τὴν ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντορθόδοξη περικοπὴ τῶν ἀναθεμάτων ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, ὅτι:

«Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν.»

Πόσο τραγικὴ εἶναι ἡ ἀντίφαση καὶ ἡ ὑποκρισία ποὺ χαρακτηρίζει ὅσους διπλοπρόσωπους καὶ δίψυχους κληρικοὺς καὶ θεολόγους ἔχουν υἱοθετήσει τὴν μεταπατερικὴ αἵρεση, μὲ τὸ νὰ εἶναι ὑποχρεωμένοι ὡς «Ὀρθόδοξοι» νὰ ἑορτάζουν καὶ νὰ τιμοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἐξαπατώντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ὡς ὑπέρμαχοι ὅμως τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ τοὺς ὑποτιμοῦν καὶ νὰ τοὺς ξεπερνοῦν, διότι ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἐμπόδιο στὸ νὰ ἀθωώσουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες στὰ πλαίσια τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ νέου αὐτοῦ Συγκρητισμοῦ ποὺ ἀπειλεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν ἐτόλμησαν στὴν οἰκουμενιστικὴ ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τοῦ 2016, οὔτε νὰ ἀναγνώσουν τοὺς ὅρους καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων συνόδων καὶ νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, «ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι», οὔτε νὰ καταδικάσουν τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνοι κατεδίκασαν, οὔτε τὶς νέες ποὺ ἐμφανίσθηκαν. Ἡ λέξη αἵρεση ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ ψευδοσυνοδικὰ κείμενα. Καὶ τὸ πρωτοφανὲς καὶ ἀπαράδεκτο, ποὺ ἔπρεπε νὰ συνεγείρει τὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις, εἶναι ὅτι ἐβλασφήμησαν εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διότι καταδικασμένες αἱρέσεις ἀπὸ συνόδους καὶ Ἁγίους Πατέρες, θεοκινήτους καὶ πνευματοκινήτους, τὶς ὀνόμασαν ἐκκλησίες καὶ καυχώμενοι ἀποφάσισαν νὰ ἐξακολουθήσει ὁ ἐξευτελισμὸς τῆς νύμφης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, μὲ τὸ νὰ τὴν ἐξισώνουν καὶ νὰ τὴν συναριθμοῦν ὡς ἐλάχιστο τμῆμα τοῦ συρφετοῦ τῶν αἱρέσεων στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».

Κάναμε πολλὲς προσπάθειες καὶ ὁ γράφων καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι νὰ ὑποδείξουμε ὅτι ἡ πορεία ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ πρωτοβάθμιοι ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σὲ ἕνα ἐξαιρετικὸ κείμενο μάλιστα τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 2011 μὲ τίτλο «Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι» καὶ ὑπότιτλο «Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴν Μεγίστη Λαύρα»[2] τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παραθέταμε ἕνα χαρακτηριστικὸ καὶ ἀκαταμάχητο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ἀντιμετώπιση τῶν Ἁγίων Πατέρων χωρίο τοῦ μεγάλου θεολόγου τῆς Καππαδοκίας Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, αὐταδέλφου τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ συναγωνιστοῦ καὶ φίλου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μετὰ τοῦ ὁποίου πρωταγωνίστησε στὶς ἐργασίες τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381). Πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν σήμερα ἡ κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας, ἂν οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ θεολόγοι μας, ὅσοι μάλιστα διαθέτουν καὶ κοσμικὴ παιδεία, εἶχαν τὴν ταπείνωση νὰ ἀναγνωρίζουν, ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Νύσσης, τὴν σοφία καὶ τὸν φωτισμὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν πορεία τους, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκουν νὰ γίνουν τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι;

«Παυσώμεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν τὸ λογομαχεῖν ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωμεν ὡς οἱ Πατέρες ἡμῶν παραδέδωκαν. Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσμὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι[3].»

2. Ποιῶν εἶναι διάδοχοι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος;

Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἀποφασίσαμε νὰ παρουσιάσουμε στὸ παρὸν μικρὸ ἄρθρο τὶ λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς γιὰ τὸν Παπισμὸ συνδέεται μὲ τὴν εἰσαγωγὴ ποὺ προηγουμένως ἀναπτύξαμε· νὰ φανεῖ δηλαδὴ πόση ἀπόσταση, πόση ἄβυσσος χωρίζει πολλοὺς σημερινοὺς ὑψηλόβαθμους κληρικοὺς καὶ θεολόγους ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, τὸν ἐφάμιλλο καὶ ἰσοστάσιο τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς πρώτης χιλιετίας καὶ ἀναμφιβήτητα τὸν μεγαλύτερο Πατέρα καὶ Διδάσκαλο τῆς δεύτερης χιλιετίας. Γόνος εὐκλεὴς τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ ὁποία τὸν ἀνέθρεψε μὲ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν παιδεία της, καὶ μητροπολίτης τῆς μαρτυροπλούτιστης καὶ ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἀναπολόγητους τοὺς σημερινοὺς κατόχους τῶν θρόνων τῶν δύο μεγαλουπόλεων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν φιλοπαπισμὸ καὶ τὴν λατινοφροσύνη τους ἐσκανδάλισαν καὶ σκανδαλίζουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, διαψεύδοντες τό «Καὶ θρόνων μέτοχος καὶ τρόπων διάδοχος». Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ διακόπτεται, ὅταν διακοπεῖ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Καὶ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία διὰ τῶν αἰώνων θεωρεῖ αἵρεση καὶ πλάνη τὸν Παπισμό, κατασκεύασμα τοῦ Διαβόλου.

Βιβλία ὁλόκληρα μπορεῖ νὰ γεμίσει κανεὶς μὲ τὶς φιλοπαπικὲς ἐγκωμιαστικὲς δηλώσεις τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἰδιαίτερα κατὰ τὶς συναντήσεις του καὶ τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς τελευταίους πάπες στὸ Φανάρι καὶ στὴ Ρώμη. Δὲν ὑστερεῖ σὲ φιλοπαπισμὸ ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, ἂν καὶ τὸν ἐκδηλώνει σπανιώτερα. Δὲν τὸν ἄκουσε πάντως κανεὶς ὅσα χρόνια ποιμαίνει τὴν Θεσσαλονίκη νὰ ὁμιλήσει ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μᾶλλον τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὅταν ἐποίμαινε τὴν Ἀλεξανδρούπολη. Ἀπὸ ἐκεῖ μάλιστα ἦταν ὁ μόνος μητροπολίτης ποὺ μᾶς ἐπέπληξε δι᾽ ἐπιστολῆς, ὅταν ἀγωνιζόμασταν τὸ 2001 μὲ σύσσωμο τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πλῆθος Ὀρθοδόξων πιστῶν νὰ ἀποτρέψουμε τὴν ἔλευση τοῦ πάπα στὴν Ἑλλάδα. Μὴ ἔχοντας νὰ ἀντιτάξει κανένα θεολογικὸ ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῆς ἐλεύσεως τοῦ πάπα, σοφιστικὰ μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἔλεγε στὰ διάφορα τηλεοπτικὰ κανάλια:

«Καὶ τὶ ἐπάθαμε ποὺ ἦλθε ὁ πάπας στὴν Ἑλλάδα;»

Ἐπάθαμε δυστυχῶς πολλά, διότι στὴν ἀρχὴ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, ποὺ ἐκτιμοῦσαν πολλοὶ ὅτι θὰ ἦταν ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Διάβολος διὰ τοῦ πάπα καὶ τῶν φιλοπαπικῶν ἐχάραξε ἄλλη πορεία, φιλοπαπική, φιλοδυτική, οἰκουμενιστική, ἐκκοσμικευμένη, ἀνατρεπτικὴ τῶν θεσμῶν καὶ τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὁδήγησε, παράλληλα μὲ τὴν προετοιμασία καὶ τὴν σύγκληση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, στὴν κατάργηση τοῦ Ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ στὴν νομιμοποίηση τοῦ Σοδομισμοῦ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας μὲ ἐλάχιστη ἕως μηδενικὴ ἀντίδραση τῶν ἐπισκόπων, πολλῶν μάλιστα καὶ συνευδοκούντων. Μεταλλάξαμε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ψεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ μᾶς παρέδωσε ὁ Θεὸς σὲ πάθη ἀτιμίας καὶ ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ ᾽Απόστολος Παῦλος γιὰ τοὺς προγόνους μας εἰδωλολάτρες:

«Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶ καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει.[4]»

Ὑψηλόβαθμοι κληρικοὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ἐνισχυμένοι ἀπὸ τὸν μητροπολίτη, ἐδίδασκαν καὶ διδάσκουν, μπροστὰ σὲ ἔκπληκτους καὶ σκανδαλιζόμενους πιστούς, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅτι ἔχει Χάρη, καὶ τὰ μυστήριά του εἶναι ἔγκυρα, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀκοῦν κάποιους ἀκραίους καὶ ζηλωτές. Αὐτὲς τὶς βλάσφημες θέσεις γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς αἱρέσεις, ποὺ τὶς καλλιεργοῦν ἐπὶ αἰώνα τώρα οἱ Οἰκουμενιστές, νομιμοποίησε συνοδικὰ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἔδωσε τὴν δυνατότητα στὸν ἀρχέκακο ὄφι νὰ σηκώνει τώρα θρασύτερα τὸ κεφάλι του ἐναντίον ὅσων ἀντιδροῦμε καὶ ἀντιστεκόμαστε στὰ σκοτεινά του σχέδια. Γι᾽ αὐτό, πρὶν περάσουμε στὰ ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, παραθέτουμε, γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, ὅσα λέγει ἕνας ἄλλος ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁμόθρονος καὶ ὁμότροπος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17-1421), μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχασαν τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα σ᾽ αὐτούς. Τελικῶς ποιῶν εἶναι διάδοχοι οἱ κ.κ. Βαρθολομαῖος καὶ Ἄνθιμος; Τοῦ Μ. Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Συμεὼν ἢ τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων Ἰωάννη Βέκκου καὶ Ἰωάννη Καλέκα; Λέγει ὁ Ἅγιος Συμεών:

«Βλασφημοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύματός εἰσι βλασφημοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό... διὸ καὶ τὸ Πνεῦμα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευματικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ τὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγμένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν[5].»

3. Πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ οἱ Παπικοὶ

Ἐγνώριζε ἀσφαλῶς ὁ Κωνσταντινουπολίτης Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης τὶς περὶ τῶν Λατίνων θέσεις τοῦ συμπατριώτη του Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, προκατόχου του στὸν θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης (1347-1359), ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων Κωνσταντινοπολιτῶν καὶ λοιπῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων, ὅταν ἐδίδασκε ὅτι οἱ Λατῖνοι δὲν ἔχουν Χάρη οὔτε μυστήρια, ὅτι σ᾽ αὐτοὺς ἀπουσιάζει, ἔχει φύγει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι ὄντως αὐστηρὸς ἀλλὰ ἀληθινὸς καὶ πνευματοκίνητος ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ κατ᾽ ἐξοχήν «κῆρυξ τῆς Χάριτος» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιό του. Τίνος «Χάρη» κηρύττουν οἱ φιλοπαπικοί, οἱ λατινόφρονες, οἱ Οἰκουμενιστὲς τοῦ Συγκρητισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος.

Ὅσα ἐνδεικτικὰ ἐδῶ θὰ παρουσιάσουμε προέρχονται ἀπὸ τοὺς δύο «Ἀποδεικτικοὺς Λόγους, Περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», τοὺς ὁποίους συνέγραψε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τὸ 1335 στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου τότε ἀσκήτευε. ᾽Αρχίζοντας λοιπὸν τὸν πρῶτο Λόγο, χωρὶς περιστροφὲς καὶ δισταγμούς, μᾶς διδάσκει ὅτι καὶ πάλι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος, σηκώνει τὸ κεφάλι του ἐναντίον μας καὶ προσβάλλει τὶς ἀλήθειες τῆς Πίστεως. Αὐτὸς παρεκίνησε τοὺς παλαιοὺς αἱρετικούς, τοὺς Ἀρείους, τοὺς Ἀπολιναρίους, τοὺς Εὐνομίους, τοὺς Μακεδονίους καὶ πολλοὺς ἄλλους νὰ χύσουν τὸ δηλητήριο τῆς αἱρέσεως μέσα στὴν Ἐκκλησία τυλιγμένο μὲ λόγια εὐσεβείας, καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς ἕνα νέο θαλερὸ φυτὸ γεμᾶτο ἀπὸ ὡραίους καρπούς. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πονηρὸς καὶ καταραμένος ὄφις, «τὸ πρῶτον καὶ μέσον καὶ τελευταῖον κακόν», ὁ ἀκούραστος ἐπιτηρητὴς τῆς ἀπάτης καὶ εὐμήχανος σοφιστής, δὲν ξέχασε καθόλου τὴν χαρακτηριστική του κακοτεχνία, ἀλλὰ μὲ τοὺς Λατίνους, ποὺ εἶναι πειθήνια ὄργανά του, «διὰ τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων», διδάσκει περὶ τοῦ Θεοῦ καινούργιες διδασκαλίες (δηλαδὴ τὸ Filioque), ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν μικρὴ διαφορά, εἶναι ὅμως ἀφορμὲς γιὰ μεγάλα κακὰ καὶ προκαλοῦν στὴν Ὀρθοδοξία πολλὰ καὶ δεινὰ ἔκφυλα καὶ ἄτοπα, τὰ ὁποῖα δείχνουν ὅτι στὰ δογματικὰ θέματα περὶ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μικρὸ τὸ παραμικό· «οὐ μικρὸν ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ τὸ παραμικρόν»[6].

Ὅπως ἐξηπάτησε τὴν Εὔα ὁ Σατανᾶς, ἔτσι τώρα ἐξαπατᾶ τοὺς Λατίνους, μὲ τὸ νὰ εἰσάγει μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα δύο ἀρχές, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, χωρὶς αὐτὸ νὰ τὸ λέγει φανερά, διότι ἔτσι πάντοτε ἐνεργεῖ ἀποκρύπτοτας τὸ βλαβερὸ τῶν ἐνεργειῶν του:

«Τοιαῦτα τὰ βαθέα τοῦ Σατανᾶ, τὰ τοῦ Πονηροῦ μυστήρια.»

Στὸ σημεῖο μάλιστα αὐτὸ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος προβαίνει σὲ μία σοβαρὴ ἀξιολόγηση καὶ ἐκτίμηση τῶν σχέσεών μας μὲ τοὺς Λατίνους, βάσει τῆς ὁποίας θὰ ἔπρεπε, ἂν ὑπῆρχε ἁπλῆ ἄγνοια καὶ ὄχι σκόπιμη προσχώρηση στὸν φιλοπαπισμό, νὰ δηλώσουμε, ὅπως ὁ μέγιστος αὐτὸς διδάσκαλος, ἀληθὴς θεολόγος καὶ θεόπτης, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ δεχθοῦμε σὲ κοινωνία τοὺς Παπικούς, μέχρις ὅτου ἐξακολουθοῦν νὰ λέγουν ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (=Filioque). Ἐμεῖς, λέγει, μάθαμε ἀπὸ τοὺς θεοφώτιστους Ἁγίους Πατέρες νὰ μὴν ἀγνοοῦμε τὶς μεθοδεῖες καὶ τὰ τεχνάσματα τοῦ Διαβόλου, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀφανῆ στοὺς πολλούς, γι᾽ αὐτὸ καὶ σᾶς λέμε ὅτι «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑμᾶς κοινωνοὺς δεξαίμεθα, μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε»[7].

Ἔπρεπε νὰ ἐντραπεῖ, νὰ μετανοήσει, νὰ ἀνακαλέσει, νὰ δηλώσει ὅτι παρασύρθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο ὄφι, νὰ παραιτηθεῖ τῆς ἀρχιερωσύνης του ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος γιὰ ἐκείνη τὴν φοβερή, τὴν βλάσφημη δήλωση ποὺ ἔκανε πρὸ ἐτῶν ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὅτι δῆθεν αὐτοί «ὑπῆρξαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», ἀντιστρέφοντας ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς,

«Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλος, τῶν μοναστῶν ἡ καλλονὴ τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος[8].»

Δὲν πίστεψε κανεὶς τὶς ἀνόητες καὶ σοφιστικὲς δικαιολογίες ποὺ ἔστειλε ὡς ἀπάντηση στοὺς Ἁγιορεῖτες, ποὺ διαμαρτυρήθηκαν τότε γιὰ τὴν ἐξύβριση τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τὸ πρᾶγμα εἶναι ἁπλό· ἀρκεῖ ἕνα μικρὸ πατριαρχικὸ κείμενο, στὸ ὁποῖο νὰ λέγει ὅτι συμφωνεῖ μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, περὶ τοῦ ὅτι οἱ Λατῖνοι, οἱ Παπικοί, εἶναι «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», καὶ ὄχι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅπως τὸ ἔπραξαν καὶ πολλοὶ προκάτοχοί του πατριάρχες καὶ πάμπολλες σύνοδοι.

Εἶναι τόσο σοβαρὴ καί «ἔκφυλη» ἡ προσθήκη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο πνευματοκινήτως συνέθεσαν οἱ πρόκριτοι Πατέρες, ὥστε θὰ ἦταν ἀπολύτως δικαιολογημένο τὸ νὰ μὴ συνομιλοῦμε μὲ τοὺς Παπικούς, ἂν δὲν βγάλουν τὴν προσθήκη ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Σύμβολο:

«Ἦν οὖν ἄρα τῶν δικαιοτάτων μηδὲ λόγου ἀξιοῦν ὑμᾶς, εἰ μὴ τοῦ προστιθέναι τῷ Ἱερῷ Συμβόλῳ παύσησθε[9].»

Ἀπολύτως δικαιολογημένα τοὺς ἀπομακρύναμε ἀπὸ τὴν κοινωνία μαζί μας, γιατὶ δὲν βρίσκονται μέσα στὰ δικά μας ὅρια, ποὺ εἶναι καὶ ὅρια τῆς εὐσεβείας:

«Ἀλλ᾽ ὁρᾶς, ὅπως παρ᾽ ἡμῶν δικαίως ἀπελήλασθε τῆς κοινωνίας, οὐκ ἐπὶ τῶν ἡμετέρων ὅρων καὶ τῆς εὐσεβείας ἱστάμενοι;[10].»

4. Πεσμένος ἐλέφας ἡ Ρώμη δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἑωσφορικῆς ἀλαζονείας

Στὴν ἀρχὴ τοῦ δευτέρου Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς προσφέρει μία εἰκόνα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐντυπωσιακή, μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι εἶναι δύσκολο, σχεδὸν ἀδύνατο, ὄχι βέβαια παντελῶς, τὸ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ Λατῖνοι στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, νὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη ποὺ ἔπεσαν, ὅπως εἶναι δύσκολο νὰ σηκωθεῖ ὁ ἐλέφαντας, ἂν συμβεῖ καὶ πέσει. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι κατὰ τὴν πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας συνέβη πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες νὰ πέσουν στὴν αἵρεση, ποὺ τὶς ἔβλαψε ἄλλοτε λιγώτερο καὶ ἄλλοτε περισσότερο. Ἐπανῆλθαν ὅμως στὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ νὰ πέσει ὅμως καὶ νὰ μὴν ἐπανέλθει, αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα μόνης τῆς ἐκκλησίας τῶν Λατίνων, μολονότι ἦταν μεγίστη καὶ κορυφαία ἀνάμεσα στοὺς πατριαρχικοὺς θρόνους. Ἔπαθε τὸ ἴδιο, αὐτὴ ἡ μεγίστη, ποὺ παθαίνει τὸ μέγιστο τῶν ζώων, ὁ ἐλέφας. Λέγουν ὅτι δὲν πλαγιάζει στὸ ἔδαφος οὔτε κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ ὕπνου γιὰ ξεκούραση, ἀλλὰ κάμπτει λίγο τὰ πλαϊνά του πόδια, ὥστε νὰ ἀναπαυθεῖ. Ἂν πάθει κάτι καὶ πέσει, δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ. Στοὺς ἐλέφαντες βέβαια ἡ πολυσαρκία καὶ τὸ βάρος τοῦ σώματος πιέζουν πρὸς τὰ κάτω σὰν βαρὺ μολύβι, στοὺς Λατίνους ὅμως ἡ ἔπαρση, ἡ ἀλαζονεία, ὁ τύφος εἶναι τὸ ἀνίατο πάθος ποὺ τοὺς ἐμποδίζει νὰ σηκωθοῦν· εἶναι τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν γνώρισμα τοῦ Πονηροῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνίατος στοὺς αἰῶνες.

Ἂν οἱ Λατῖνοι ἀποβάλουν αὐτὸ τὸ πάθος -καὶ μποροῦν ὡς ἄνθρωποι νὰ τὸ πράξουν- ἐμεῖς ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ συναχθοῦμε σὲ ἑνότητα, καὶ ὅπως κάνουν οἱ ἐλέφαντες μὲ τὶς προβοσκίδες τους, ὅταν καταπέσει κάποιος ἐλέφας, ἐμεῖς μὲ τὰ θεόπνευστα δόγματα καὶ λόγια θὰ τοὺς σηκώσουμε καὶ θὰ τοὺς στήσουμε ὀρθίους, ὥστε νὰ ἀκολουθοῦν ἀπαρέγκλιτα τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ἂν ὅμως θέλουν νὰ εἶναι πεσμένοι, δὲν θὰ τοὺς ὠφελήσει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν ἑτοιμασθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς δοθεῖ τὸ θεραπευτικὸ φάρμακο τῆς ψευδοδοξίας τους. Τὸ λέγει αὐτὸ ὁλοφάνερα ὁ προφήτης Ἰερεμίας: «Ἰατρεύσαμεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη»[11].

Ἐπίλογος

Μεταφερόμενη αὐτὴ ἡ ἐντυπωσιακὴ εἰκόνα, τοῦ μεγίστου μας θεολόγου, στοὺς καιρούς μας, ἀποδεικνύει ὁλοφάνερα τὴν ἐκτροπὴ καὶ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συναντήθηκαν μὲ τυμπανοκρουσίες καὶ μεγαλαυχίες πολλοὶ Ὀρθόδοξοι στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης· δὲν προσπάθησαν ὅμως, ὅπως ἔπραξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι διαχρονικά, νὰ σηκώσουν, νὰ στήσουν ὀρθίους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τοὺς αἱρετικούς, παλαιοὺς καὶ νέους, Μονοφυσίτες, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, νὰ τοὺς θεραπεύσουν τὴν πλάνη, νὰ τοὺς σώσουν. Τοὺς διαβεβαίωσαν πὼς δὲν εἶναι ἄρρωστοι, δὲν εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι πεσμένοι σὰν τὸν ἐλέφαντα, εἶναι ὑγιεῖς, δὲν εἶναι αἱρέσεις, εἶναι ἐκκλησίες. Καὶ ἀντὶ μὲ τὴν προβοσκίδα τοῦ ὀρθοδόξου λόγου, νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ σηκωθοῦν, πέσαμε καὶ πλαγιάσαμε καὶ ἐμεῖς μαζί τους στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συναριθμούμαστε μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση μὲ τὶς πολυάριθμες αἱρέσεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν». Ἡ ἀλαζονεία καὶ ὁ τύφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ καὶ τῶν λοιπῶν Προκαθημένων, ποὺ ἀχρήστευσαν τὸ συνοδικὸ σύστημα τῶν ἐπισκόπων καὶ ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους στὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κραυγάζει, μᾶς σέρνουν καὶ μᾶς τραβοῦν κάτω πρὸς τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Ἂς εὐχηθοῦμε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ διαθέτει ἀκόμη ἐπισκόπους μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα, μαζὶ μὲ ἄλλους ἐπισκόπους τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀναθεωρήσει τὴν στάση της ἀπέναντι τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων αἱρέσεων καὶ νὰ βοηθήσει στὴν ἐπάνοδο καὶ ἐπιστροφή τους στοὺς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας.

[1]. Στιχηρὸ τῶν αἴνων τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων.

[2]. Βλ. ὁλόκληρο τὸ κείμενο εἰς Θεοδρομία 13 (2011) 595-640.

[3]. Ἁγίου Γρηγοριου Νυσσης, Εἰς τό «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός», PG 46, 1112A. Ἐπίσης καὶ εἰς Ἁγίου Ιωαννου Δαμασκηνου, Ἱερὰ Παράλληλα, PG 96, 509D.

[4]. Ρωμ. 1, 24-25.

[5]. Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισμῶν 5, εἰς D. Balfour, Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 226. Βλ. περισσότερα εἰς Ἐπισκόπων Διονυσιου Κυρατσου, μητροπολίτου Δράμας, Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης καὶ ἡ Δύση. Ἡ λατινικὴ Ἐκκλησία καὶ οἱ καινοτομίες της, Διατριβὴ ἐπὶ διδακτορίᾳ, Θεσσαλονίκη 1993.

[6]. Γρηγοριου του Παλαμα, Συγγράμματα, ἐπιμελείᾳ Π. Χρηστου, τόμ. Α´, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 24.

[7]. Αὐτόθι, σελ. 26.

[8]. Ἀπὸ τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου.

[9]. Αὐτόθι, σελ. 31.

[10]. Αὐτόθι, σελ. 51.

[11]. Ἰερ. 28, 9 «Ἀλλὰ τοῖς μὲν ἐλέφασι τὸ βάρος τοῦ σώματος αἴτιον καὶ ἡ πολυσαρκία δύσχρηστός τε οὖσα καὶ κάτω πιέζουσα, καθάπερ τις ἐπικειμένη μόλυβδος πολυτάλαντος, τοῖς δὲ Λατίνοις ὁ τύφος οἶμαι, τὸ μόνον, μικροῦ δέω λέγειν, πάθος ἀνίατον, ὅ καὶ τῷ μόνῳ πονηρῷ κρίμα κατὰ τὸν ἀπόστολον ἰδιαίτατον, δι᾽ ὃ κἀκεῖνος εἰς αἰῶνας ἀνίατος... Ἐθελοντὰς δὲ κειμένους ὀνήσει τὸ παράπαν οὐδέν, κἂν παρ᾽ αὐτῶν τῶν οὐρανίων νόων σκευάζηταί τε καὶ προσάγηται τὸ τῆς ψευδοδοξίας ἴαμα· τούτων γὰρ λόγος προφητικοῖς ρήμασιν ἐκπεφασμένος, ὡς “ἰατρεύσαμεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη”». Αὐτόθι, σελ. 78-79.

Πηγή: Ακτίνες

Ὑποστηρίζεται στὸν χῶρο τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ὅτι ὁ παπισμὸς ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅτι εἶναι μία ἀπὸ τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ ὅλες μαζὶ συγκροτοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Συνέπεια τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Πάπας ἔχει πλήρη ἱερωσύνη μὲ ἀδιάκοπη Ἀποστολικὴ Διαδοχή, εἶναι κανονικὸς Ἐπίσκοπος, διάδοχός του Ἀπ. Πέτρου καὶ τελεῖ ἀπολύτως ἔγκυρα μυστήρια ποὺ προσφέρουν τὴν αὐτὴ σώζουσα Θ. Χάρη ποὺ παρέχεται καὶ διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καρπὸς τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς εἶναι ἡ περὶ «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» συζήτηση καὶ ἡ ἀπόφαση τῆς Ζ΄ Συνελεύσεως τῆς Ὁλομελείας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρ/Καθολικῶν στὸ Balamand τὴν 17-24.6.1993, γνωστὴ ὡς «συμφωνία Balamand»:

Ἁπλὲς σκέψεις
ἐκκλησιολογικῆς συνέπειας…

Πρωτοπρεσβύτερου
Ἀναστάσιου Κ. Γκοτσόπουλου
Ἐφημέριου Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Ὑποστηρίζεται στὸν χῶρο τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ὅτι ὁ παπισμὸς ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅτι εἶναι μία ἀπὸ τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ ὅλες μαζὶ συγκροτοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Συνέπεια τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Πάπας ἔχει πλήρη ἱερωσύνη μὲ ἀδιάκοπη Ἀποστολικὴ Διαδοχή, εἶναι κανονικὸς Ἐπίσκοπος, διάδοχός του Ἀπ. Πέτρου καὶ τελεῖ ἀπολύτως ἔγκυρα μυστήρια ποὺ προσφέρουν τὴν αὐτὴ σώζουσα Θ. Χάρη ποὺ παρέχεται καὶ διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καρπὸς τῆς ἀντιλήψεως αὐτῆς εἶναι ἡ περὶ «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» συζήτηση καὶ ἡ ἀπόφαση τῆς Ζ΄ Συνελεύσεως τῆς Ὁλομελείας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρ/Καθολικῶν στὸ Balamand τὴν 17-24.6.1993, γνωστὴ ὡς «συμφωνία Balamand»:

«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του – ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχὴ εἰς τὰ αὐτὰ μυστήρια, κυρίως εἰς τὴν μίαν ἱερωσύνην τὴν τελοῦσαν τὴν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν ἐπισκόπων – δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μίας τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός.»

Τί σημαίνει ὅμως «ἐκκλησία»; Ἡ λέξη εἶναι ἐξαιρετικὰ πολυσήμαντη. Ἀρχικὰ ἀναφερόταν στὴν ἁπλὴ λαϊκὴ συνέλευση (π.χ. «ἐκκλησία τοῦ δήμου»). Ἀργότερα περιορίστηκε καὶ σήμερα χρησιμοποιεῖται ἀποκλειστικὰ σὲ θρησκευτικὰ πλαίσια προσδιορίζοντας κάποιες κοινότητες χριστιανικὲς (π.χ. προτεσταντικὲς ἐκκλησίες) ἢ ἀκόμα καὶ μὴ χριστιανικὲς (ἐκκλησία τῶν Μορμόνων), ἢ τέλος καὶ κοινότητες ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴ θρησκευτικότητα ὡς προσωπεῖο (π.χ. ἐκκλησία τῆς Σαϋεντολογίας, ἐκκλησία τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ). Ἐπίσης, ὑπὸ τὸν ὅρο «ἐκκλησία» πολλὲς φορὲς ἐννοεῖται ὁ κλῆρος, ἢ τὸ σύνολο τῶν θεσμῶν ποὺ ἀνήκουν στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἢ ἀκόμα καὶ οἱ ἴδιες οἱ ἀκολουθίες. Ὅμως στὴν ἀμιγῶς θεολογικὴ γλῶσσα, στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, μὲ τὸν ὅρο «Ἐκκλησία» προσδιορίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀκριβῶς τὴν ἴδια σημασία ἔχει ἡ λέξη Ἐκκλησία ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὸ ἐπίθετο Τοπική, γιὰ νὰ προσδιορίσει τὴν σὲ συγκεκριμένο τόπο φανέρωση τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἔχουμε τὴν πλήρη καὶ οὐσιαστικὴ ταύτιση τῆς Τοπικῆς μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὸ μέρος (τὴν Τοπικὴ Ἐκκλησία), ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ καθ’ ὅλον («τὴν κατὰ τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησίαν») καὶ τὸ ἀντίστροφο. Συνεπῶς, ὅταν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διευκρινίζουμε μὲ ποιὰ ἔννοια. Σὲ μία συζήτηση ποὺ προσεγγίζουμε γεγονότα ἀπὸ ἱστορικῆς, νομικῆς, κοινωνιολογικῆς κ.ο.κ. πλευρᾶς γίνεται ἀσφαλῶς καὶ ἡ ἀνάλογη χρήση τοῦ ὅρου «ἐκκλησία», ὅποτε ἀναφερόμαστε σὲ ἁπλὴ θρησκευτικὴ κοινότητα ἢ θρησκευτικὴ συνάθροιση, ἡ ὁποία πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ θεολογική της ἔννοια. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἔχουμε ἑκατοντάδες ἐκκλησίες, ποὺ καλύπτουν ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς θρησκευτικῆς ἔκφρασης καὶ ὀργάνωσης σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα κριτήριο γιὰ τὸ χαρακτηρισμὸ μίας κοινότητος ὡς ἐκκλησία, ἀλλὰ προέχει ὁ αὐτοπροσδιορισμός της: ἡ κάθε κοινότητα, ἢ ὁμάδα εἶναι ἐκκλησία, ἐπειδὴ ἔτσι θέλει καὶ αὐτοχαρακτηρίζεται.

Τὰ πράγματα ὅμως εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὰ ὅταν ἀναφερόμαστε στὸν ὅρο «Ἐκκλησία» ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς. Στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» εἶναι αὐστηρὰ μονοσήμαντος. Προσδιορίζεται – ὅπως ἀναφέρθηκε – ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς κεφαλή Του τὸν ἴδιο τὸν Χριστό· τίποτα λιγότερο, ἀλλὰ καὶ τίποτα περισσότερο! Κάθε τι τὸ ὁποῖο ἀνήκει σὲ αὐτὸ τὸ Θεανθρώπινο Σῶμα εἶναι Ἐκκλησία, ὅ,τι δὲν ἀνήκει σὲ Αὐτό, δὲν εἶναι Ἐκκλησία! Ἀπὸ αὐτὴ τὴ βασικὴ καὶ θεμελιώδη θεολογικὴ ἀρχή, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, προέρχονται καὶ οἱ βασικὲς ἰδιότητες τῆς Ἐκκλησίας:

• Μία, διότι δὲν νοεῖται τεμαχισμὸς ἢ διχασμὸς στὸ ἄχραντο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ,

• Ἁγία, διότι εἶναι ἡ Πανάμωμος Νύμφη τοῦ Λυτρωτοῦ, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Κύριος παρέστησε «ἑαυτῷ ἔνδοξον … μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τι τῶν τοιούτων ἀλλ’ ἵνα ἢ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἐφεσ. 5, 27). Μάλιστα ἡ κάθαρση αὐτὴ ἔγινε μὲ τὸ Ἄχραντο Δεσποτικό Του Αἷμα.

• Καθολική, διότι, ὄντας «ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας», εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς ἐκφραστὴς τῆς καθολικῆς Ἀλήθειας καὶ ἡ προοπτική της ἐκτείνεται σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία καὶ,

• Ἀποστολική, διότι εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Διδαχῆς καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τὶς ὁποῖες καὶ διασώζει καὶ μεταδίδει μέσα στοὺς αἰῶνες.

Μὲ βάση τὰ ἀνωτέρω:

α) Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀπὸ θεολογικῆς ἀπόψεως ἡ ὕπαρξη πολλῶν ἐκκλησιῶν εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητη, ἐκτὸς ἐὰν ἀναφερόμαστε στὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες, τὶς κατὰ τόπους φανερώσεις τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

β) Δὲν νοεῖται στὴν Ἐκκλησία τὸ ὁποιοδήποτε ψεγάδι ἢ λάθος. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατέχει καὶ κηρύττει τὴν πληρότητα τῆς Θ. Ἀποκαλύψεως, τὴν παραδεδομένη Ἀποστολικὴ Διδαχή, δηλ. τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητο τὸ παραμικρὸ λάθος σὲ θέματα πίστεως. Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀσφαλῶς καὶ μπορεῖ νὰ σφάλλουν· ποτὲ ὅμως ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ διατυπώσει ὡς δόγμα πίστεως ὑποχρεωτικὸ γιὰ τὴ σωτηρία, τὸ ὁποῖο ἀργότερα νὰ … ἀνακαλέσει ὡς ἐσφαλμένο. Ἡ ὕπαρξη λανθασμένης διδασκαλίας, ἐσφαλμένου δόγματος, ἀκυρώνει τὶς βασικὲς ἰδιότητές Της: παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι Ἁγία – ὡς «ἔχουσα σπίλον ἢ ρυτίδα» ψευδοδιδασκαλίας, παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι Καθολικὴ – ὡς μὴ κατέχουσα τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθείας, παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι Ἀποστολικὴ – διότι πλέον δὲν κατέχει καὶ δὲν μεταδίδει τὴν ἀνόθευτη Ἀποστολικὴ Διδαχή, ἀλλὰ ψευδοδιδασκαλίες.

γ) Ἡ Ἀποστολικὴ Διδαχή, δηλ. ἡ πίστη καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἐπιδέχεται ἐκ μέρους τῶν πιστῶν ἀμφισβήτηση ἢ ἄρνηση. Ὅποιος, ἀνεξάρτητα μὲ τὸ βαθμὸ ποὺ ἔχει, συνειδητὰ καὶ συστηματικὰ ἀρνεῖται τὸ ὁποιοδήποτε δόγμα πίστεως τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ παραμένει μέλος Της. H Ἐκκλησία ἐκφράζεται ἀλαθήτως στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἡ Σύνοδος ποὺ θὰ χαρακτηριστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς «Οἰκουμενικὴ» εἶναι ταυτόχρονα σὲ θέματα πίστεως ἀλάθητη. Εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητη γιὰ ἕνα πιστὸ ἡ ἄρνηση τῶν δογματικῶν ἀποφάσεων μίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἂν συμβεῖ αὐτό, ὁ πιστὸς αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

δ) Ἡ ἀπόλυτη ἀναίρεση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ αἵρεση, δηλ. ἡ συνειδητὴ ἄρνηση τῆς καθολικότητας τῆς Ἀλήθειας. Γι’ αὐτὸ Ἐκκλησία καὶ αἵρεση εἶναι δύο ἔννοιες ἀπολύτως ἀσυμβίβαστες: Ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν καθολικότητα, ἡ αἵρεση εἶναι ἡ ἄρνησή της. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ φῶς, ἡ αἵρεση τὸ σκοτάδι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ σωτηρία, ἡ αἵρεση ἡ ἀπώλεια. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ θεοσέβεια, ἡ αἵρεση εἶναι ἀθεΐα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐθεῖα ὁδός, ἡ αἵρεση ἡ «στρεβλότης». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἡ αἵρεση ὁ ἀντίχριστος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἡ αἵρεση ἡ δαιμονικὴ πλάνη.

Οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν αἵρεση πολὺ σκληρὲς ἐκφράσεις γιὰ νὰ καταδειχθεῖ τὸ πόσο φρικτὴ καὶ ἀπαίσια κατάσταση εἶναι. Μεταξὺ ἄλλων χαρακτηρίζεται ὡς «φαυλότης φέρουσα τὸν ὄλεθρον», «ἐλεεινὴ πλάνη» στὴν ὁποία «κατεδέθησαν» οἱ αἱρετικοί, «μεμιασμένη κοινωνία», «ρίζα πικρίας», «μίασμα γέγονε τὴν καθολικὴ Ἐκκλησία, ἡ τῶν χριστιανοκατηγόρων αἵρεσις». Ἐπίσης, ἡ αἵρεση «ἐγκαταλείπουσα» ἀμέσως ἢ ἐμμέσως «τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ» καταντᾶ «κεκρυμμένη εἰδωλολατρία» καὶ ἀθεΐα καὶ γι’ αὐτὸ ὁ ἀκολουθῶν αὐτὴν «τοῦ χριστιανικοῦ καταλόγου, ὡς ἀλλότριος ἐξωθείσθω καὶ ἐκπιπέπτω».

Μετὰ τὶς πιὸ πάνω ἁπλὲς καὶ ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτὲς γενικὲς ἐκκλησιολογικὲς ἀρχές, ἂς προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε τὸ κεντρικὸ ἐρώτημα:

«Μποροῦμε ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ χαρακτηρίζουμε τὴν σημερινὴ ὑπὸ τὸν Πάπα Ρώμης χριστιανικὴ κοινότητα ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;»

[Ὁ ὅρος Ἐκκλησία δὲν χρησιμοποιεῖται συμβατικά, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀμιγῶς θεολογική του ἔννοια].

Ἂν ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική, ὅτι πράγματι ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως τὴν πρώτη χιλιετία πρὸ τοῦ Σχίσματος, ποιὲς εἶναι οἱ ἀναπόφευκτες ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες αὐτῆς τῆς παραδοχῆς; Νομίζω ὅτι, ἂν ἀποδεχθοῦμε τοὺς Λατίνους ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τότε γιὰ νὰ ἔχουμε στοιχειώδη ἐκκλησιολογικὴ συνέπεια, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ δεχθοῦμε ὅτι: Τὸ σύνολο τῶν δογμάτων ποὺ πρεσβεύουν εἶναι ἀληθές. Κατὰ συνέπεια, δὲν νοεῖται ἡ παραμικρὴ ἀμφισβήτηση τῆς παπικῆς διδασκαλίας καὶ πίστης, οὔτε καὶ τῶν παπικῶν δογμάτων περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου. Ὅποιος ἐμμένει στὴν ἄρνηση ἔστω καὶ ἑνὸς δόγματος πίστεως ἀντιστρατεύεται τὴν ἀποστολικὴ διδαχὴ καὶ καθίσταται παραχρῆμα αἱρετικὸς καὶ ἄξιος ἀναθέματος.

Οἱ ὑπὸ τοῦ Παπισμοῦ καθορισθεῖσες μετὰ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο 14 «Οἰκουμενικὲς» Σύνοδοι ἔχουν ἑρμηνεύσει ἀλαθήτως τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἀλαθήτως ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἀποστολικὴ διδαχὴ καὶ οἱ δογματικοί τους ὅροι συνιστοῦν ὑποχρεωτικὰ γιὰ ὅλους τους Χριστιανοὺς δόγματα πίστεως ἄκρως ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωτηρία. Συνεπῶς, οἱ ἀποφάσεις τῶν «Οἰκουμενικῶν» αὐτῶν Συνόδων πρέπει νὰ γίνουν καὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους πλήρως ἀποδεκτές. Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι στὶς 14 παπικὲς «Οἰκουμενικὲς» Συνόδους μεταξὺ ἄλλων ἐντάσσονται: Οἱ ἑνωτικὲς σύνοδοι τῆς Λυὼν (1274) καὶ τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Πρακτικὰ γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους σημαίνει ὅτι ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε ὡς Ἅγιο τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη Βέκκο ποὺ συμμορφώθηκε καὶ ἀγωνίστηκε νὰ ἐπιβάλλει τὴ δογματικὴ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Λυῶνος καὶ ὄχι τοὺς Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες ποὺ ἀντιστάθηκαν μέχρις αἵματος καὶ τὴν πολέμησαν! Ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε ὡς Ἁγίους τους Ἰσίδωρο Κιέβου καὶ Βησσαρίωνα Νικαίας ποὺ ἀποσκίρτησαν στὸν παπισμὸ γινόμενοι Καρδινάλιοι, ἀποδέχθηκαν καὶ συμμορφώθηκαν μὲ τὴ δογματικὴ ἀπόφαση τῆς «Οἰκουμενικῆς» Συνόδου τῆς Φλωρεντίας καὶ ὄχι τὸν Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ ποὺ ἀντιστάθηκε καὶ τὴν πολέμησε μέχρι τέλους!
Εἶναι ἀπόδειξη, τουλάχιστον, ἐκκλησιολογικῆς σχιζοφρένειας νὰ θεωροῦμε τὸν παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία καὶ ταυτόχρονα νὰ τιμοῦμε ὡς Ἅγιο τὸν Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό! Ἡ Α΄ Βατικανὴ Σύνοδος (1869/70), ἡ ὁποία καθόρισε ὡς δόγματα πίστεως ὑποχρεωτικὰ γιὰ τὴ σωτηρία:

α) τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἀπ. Πέτρου ἐπὶ τῶν ἄλλων Ἀποστόλων,

β) τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα Ρώμης ἐφ’ ὅλης της Ἐκκλησίας, καὶ

γ) τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ὅταν αὐτὸς ἀποφαίνεται ex cathedra. Τυχὸν ἀμφισβήτηση ἢ ἄρνηση τῶν δογμάτων αὐτῶν ἐπισύρει τὰ τέσσερα “anathema sint” (= ἀνάθεμα ἔστω) τῆς «Οἰκουμενικῆς» αὐτῆς Συνόδου. Χρήση τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν ἔγινε μὲ τὴν καταδίκη του σύγχρονου μεγάλου Ρ/Καθολικοῦ Θεολόγου Hans Kung, o ὁποῖος ἀρνήθηκε τὸ παπικὸ ἀλάθητο!

Ἂν ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τότε – ὢ! τότε… – ὅλοι οἱ μετὰ τὸ σχίσμα Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, οἱ Ἅγιοι, οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι … βλάσφημοι! Διότι εἶναι φρικτή, φοβερά, φρικτὴ βλασφημία νὰ χαρακτηρίζεται ἡ Ἐκκλησία, δηλ. ἡ ἄσπιλος Νύμφη τοῦ Χριστοῦ μας, ὡς αἵρεση, ὡς δαιμονικὴ ἐπινόηση! Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι σὲ αὐτὴν τὴ φρικτὴ βλασφημία ἔχουν περιπέσει ὅλοι – ἀνεξαιρέτως ὅλοι – οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὶς παπικὲς διδασκαλίες καὶ ὅλοι ὁμοφώνως ἔχουν ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση!

Μεταξὺ ἄλλων: Μ. Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἅγ. Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ἅγ. Μᾶρκος Εὐγενικός, ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης, ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἅγ. Νεκτάριος κ.ἄ. Μάλιστα ὁ ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέει τὰ ἑξῆς φοβερά:

«Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα… τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις… εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!»

Εἶναι ἐντελῶς ἀδιανόητο νὰ ἀποδέχομαι τὸν παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτόχρονα νὰ τιμῶ τοὺς ἀνωτέρω ὡς Ἁγίους ποὺ τὸν χαρακτήρισαν ὡς αἵρεση! Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς μετὰ τὸ σχίσμα Τοπικὲς Συνόδους τῆς Ἀνατολῆς ποὺ καταδικάζουν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ παπισμοῦ. Καὶ αὐτὲς πρέπει νὰ καταδικαστοῦν ὡς … βλάσφημες! Μεταξὺ ἄλλων:

(1) Σύνοδος 879, ἐν Κωνσταντινουπόλει (χαρακτηρίζεται ὡς Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος): αἱρετικὴ πλάνη ἡ προσθήκη τοῦ filioque στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.

(2) Σύνοδος 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει «βουλὴν κατεβάλοντο, ἵνα τελείως ἀποκόψωσι τελείῳ χωρισμῷ τὸν Πάπα καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ … οὔτε αὐτοὺς τελείῳ ἀναθεματισμῶ παρέδωσαν, καθὼς καὶ τὰς λοιπὰς αἱρέσεις … φήσαντες τὸ Ἀποστολικὸν “αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπτε ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκρητος”».

(3) Σύνοδος 1450, ἐν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στὸν Ι. Ν. Ἁγίας Σοφίας): καταδίκη τῆς ἑνωτικῆς Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας καὶ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῶν Λατίνων.

(4) Σύνοδος 1722, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ ἀποδιώχνετε τὸ ψεῦδος … νὰ ἀπέχετε μακριὰ ἀπὸ τὶς καινοτομίες καὶ τοὺς νεωτερισμοὺς τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄφησαν κανένα δόγμα καὶ μυστήριο καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ μὴν τὸ φθείρουν καὶ τὸ νοθεύσουν».

(5) Σύνοδος 1838 , ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ προφυλάξωμεν τὰ γνήσια τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰς βλασφημίας τοῦ παπισμοῦ … τὰ βάραθρα τῶν αἱρέσεων καὶ τοὺς ψυχοφθόρους κρημνοὺς τῆς παπικῆς πλάνης τῶν … ἵνα γνωρίσητε ὅσον τὸ διάφορον ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῶν Κατόλικων, ἵνα μὴ ἀπατᾶσθε ἀπὸ τοῦ λοιποῦ ἀπὸ τὰ σοφίσματα καὶ καινοφωνίας τῶν ψυχοφθόρων τούτων αἱρετικῶν … τῆς ματαιόφρονος καὶ σατανικῆς τούτων αἱρέσεως».

Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, 1848:

«… ἀπὸ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις ποὺ διαδόθηκαν σὲ μεγάλο μέρος τῆς οἰκουμένης, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ γνωρίζει ὁ Κύριος, ἦταν κάποτε ὁ ἀρειανισμός. Σήμερα εἶναι καὶ ὁ παπισμός … (τὸ filioque) εἶναι αἵρεση καὶ αὐτὴ ποὺ τὴν πιστεύουν αἱρετικοὶ γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνατολικῶν καὶ δυτικῶν, κήρυξε καὶ παλαιὰ ἐπὶ τῶν Πατέρων μας, καὶ ἀποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικῶς … ὅτι εἶναι αἵρεση καὶ οἱ ὀπαδοί του αἱρετικοί… Ἐπίσης οἱ συνάξεις ποὺ συγκροτοῦνται ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι αἱρετικὲς καὶ κάθε κοινωνία πνευματικὴ τῶν Ὀρθοδόξων τέκνων… μὲ αὐτοὺς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ΄ κανόνας τῆς Γ΄ Οἴκ. Συνόδου.»

(6) Σύνοδος 1895, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «ὑπάρχουν οὐσιώδεις διαφορὲς ποὺ ἀφοροῦν στὰ θεοπαράδοτα δόγματα τῆς πίστεώς μας καὶ στὸ θεοσύστατο κανονικὸ πολίτευμα τῆς διοικήσεως τῶν Ἐκκλησιῶν… Ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία … ὄχι μόνο ἀρνεῖται νὰ ἐπανέλθει στοὺς Κανόνες καὶ τοὺς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰ. εὐρύνοντας τὸ ὑφιστάμενο χάσμα, ἐπισήμως ἀνακήρυξε καὶ ἀλάθητο… Ἡ σημερινὴ Ρωμαϊκὴ εἶναι Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Πατέρων, τῆς παρερμηνείας τῆς Γραφῆς καὶ τῶν ὅρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γι’ αὐτὸ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀποκηρύχθηκε καὶ ἀποκηρύσσεται ἐφ’ ὅσον μένει στὴν πλάνη της».

Ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ἁπλὲς σκέψεις εἶναι προφανὲς ὅτι, ἂν ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἀποδεχόμαστε τὴ Ρ/Καθολικὴ Κοινότητα ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (ἐν τῇ θεολογικῇ ἐννοίᾳ) ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ αὐτὴν τὴν ἐκκλησιολογία καὶ νὰ τροποποιήσουμε ἀναλόγως τὶς πεποιθήσεις καὶ τὶς ἐνέργειές μας! Εἰδάλλως παίζουμε ἐν οὐ παικτοῖς ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἐντός, ἐκτὸς καὶ ἐπὶ τὰ αὐτά!

Ἐνστάσεις:

α) Θὰ μποροῦσε ὅμως κάποιος νὰ ἀντιλέξει: ὁ παπισμὸς ἔχει πολλὰ στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας (τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς δογματικῆς καὶ ἠθικῆς διδασκαλίας, τῆς ἱεραρχίας, τῆς λατρείας κ.ο.κ) δὲν ἐπαρκοῦν αὐτὰ γιὰ νὰ τὸν θεωρήσουμε Ἐκκλησία; Μήπως θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν χαρακτηρίσουμε ὡς σχετικῶς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἀσφαλῶς ὄχι! Διότι δὲν ἀρκοῦν λίγα ἢ πολλὰ ἢ τὰ περισσότερα στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας, γιατί ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν πληρότητα καὶ καθολικότητα. Ἡ παραμικρὴ ἔλλειψη ἀλήθειας τὴν ἀκυρώνει, ἡ ἐλαχίστη ὕπαρξη πλάνης τὴ νοθεύει. Ἄλλωστε, ὁ θεόπνευστος ἀποστολικὸς λόγος εἶναι κατηγορηματικός: «ὅστις ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίση δὲ ἐν ἑνὶ γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ἰακ. 2, 10).

β) Τί θὰ γίνουν τὰ ἑκατομμύρια τῶν Καθολικῶν. Θὰ καταδικασθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν κόλαση καὶ θὰ σωθοῦν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι; Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν φτάνει στοὺς ἀνθρώπους αὐτούς; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὀφείλεται ἀναλυτικότερη ἀπάντηση. Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία δὲν εἶναι ἕνα ἰδεολογικὸ σύστημα ποὺ ἔχει ἀπαντήσεις γιὰ ὁποιαδήποτε θεολογικὸ-φιλοσοφικὸ-ὑπαρξιακὸ ἐρώτημα. Μπορεῖ νὰ ἀποφαίνεται μόνο γιὰ τὰ θέματα τὰ ὁποῖα ἔχει φανερώσει ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ ὅποιο βαθμὸ Αὐτὴ τὰ ἔχει ἀποκαλύψει! Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ὀφείλουμε νὰ σιωποῦμε, τιμώντας τὰ μυστήρια ποὺ ὁ Θεὸς θέλησε νὰ κρατήσει γιὰ τὸν Ἑαυτό Του! Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ὁδηγούμαστε σὲ σχολαστικισμὸ ἢ καὶ σὲ βλασφημία θεωρώντας τὸ ὅποιο ἰδεολόγημά μας διδασκαλία καὶ λόγο Θεοῦ! Αὐτὸ βέβαια δὲν ἀπαγορεύει τὴ δική μας συμβολὴ στὴν ἐμβάθυνση στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν τοῖς ἁγίοις» (Ἰουδ. 4) ἢ τὴ δική μας ἀναζήτηση ἀπαντήσεως στὶς προκλήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἀντιθέτως μάλιστα αὐτὸ συνιστᾶ ἱερὴ διακονία στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὑπὸ μίαν προϋπόθεση: ἡ διακονία αὐτὴ νὰ ἑδράζεται στὴν μέχρι τώρα ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ παράδοση καὶ νὰ γίνεται ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση.

Ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς παρεκκλίσεως ἀπὸ τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν» μᾶς προφυλάσσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐμεῖς ταπεινὰ τὴν ἐπιζητοῦμε καὶ δεχόμαστε νὰ διατυπώσουμε ὄχι τὶς δικές μας «ἐξυπνάδες», ἀλλὰ ὅ,τι ὁ Θεὸς διὰ τῶν Ἁγίων Του θέλησε νὰ μᾶς ἀποκαλύψει… Ἔτσι στὸ ἀνωτέρω ἐρώτημα νομίζω ὅτι ἡ ἀπάντηση εἶναι μία: τὸ πῶς θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τοὺς ὀρθοδόξους ἢ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους εἶναι δική Του εὐθύνη καὶ δική Του … μέριμνα! Δὲν μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει τίποτα καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν δικαιούμαστε ὄχι μόνο νὰ μιλᾶμε, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ σκεφτόμαστε γιὰ λογαριασμό Του, ἂν δὲν θέλουμε νὰ καταντήσουμε βλάσφημοι!

Εὔστοχα ἔχει ἐπισημανθεῖ ὅτι δὲν γνωρίζουμε ποιὸς ἄνθρωπος σώζεται, ἀλλὰ τὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος σώζεται (π. Γ. Μεταλληνός). Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἐγκαταλείψουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους – ὅλους τους ἀνθρώπους, ὁλόκληρο τὸν κόσμο – στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἄπειρο ἔλεός Του! Εἶναι τυχαῖο ἄραγε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θεολογικὰ πνεύματα, ὁ μεγάλος Ὠριγένης ἀναζητώντας καὶ ἀσχολούμενος μὲ παρόμοια θέματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ Θ. Ἀποκάλυψη σιωπᾶ, ἔπεσε σὲ πλάνη; Ἂς προσέξουμε ὅμως κάτι ἀκόμα: Προτύπωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ ἀρχαῖος Ἰσραήλ, ποὺ ἦταν «ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ». Αὐτὸ δὲν σήμαινε ὅμως ὅτι ἡ ἀγάπη, τὸ ἔλεος καὶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ περιοριζόταν μόνο σὲ αὐτὸν καὶ ὄχι στὰ ἄλλα ἔθνη. Τὸ προφητικὸ κήρυγμα εἶναι σαφέστατο, μὲ χαρακτηριστικὴ περίπτωση τὴ σωτηρία τῆς Νινευῆ. Τὸ ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σκέπασε τὴ Νινευῆ δὲν σημαίνει ὅτι καὶ οἱ Νινευίτες ἐντάχθηκαν στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰσραήλ.

Παρόμοιο περιστατικὸ ἔχουμε καὶ στὶς Πράξεις (κεφ. 10) μὲ τὸν ἀλλοεθνῆ Κορνήλιο στὸν ὁποῖο ἡ Θ. Χάρις πλούσια χορηγήθηκε. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀρκοῦσε. Δὲν τὸν κατέστησε καὶ αὐτομάτως μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἰσραήλ, ἀλλὰ τὸν προετοίμασε γιὰ νὰ βαπτισθεῖ καὶ ἔτσι νὰ γίνει μέλος τῆς Ἐκκλησίας! Συνεπῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Ἀγάπη Του καὶ τὸ Ἔλεός Του δὲν περιορίζονται, ἀλλὰ ἐκτείνονται σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία, ἡ ὁποία προσκαλεῖται νὰ γίνει Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεχόμενη τὴν πληρότητα τῆς ἀποκαλυφθείσης Ἀλήθειας, τὸν μοναδικὸ Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ο δυτικός Χριστιανισμός αφότου αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, τον 11ο αιώνα, απώλεσε την θεία Χάρη και ως εκ τούτου η κατοπινή του πορεία,μέχρι σήμερα, είναι μια εξελισσόμενη έκπτωση από την αυθεντικότητα. Δεν είναι καθόλου υπερβολή,αν πούμε,ότι σχεδόν τίποτε δεν άφησε αναλλοίωτο από την εκκλησιαστική Παράδοση της πρώτης χιλιετίας. Αρχίζοντας από τηνπαραχάραξη του τριαδολογικού δόγματος, στη συνέχεια του χριστολογικού, του σωτηριολογικού, του εκκλησιολογικού, έφτασε στο τέλος να παραχαράξει και αυτές τις συνήθειες και πρακτικές, που καθόρισε η Εκκλησία, δια των Αγίων Συνόδων, των ιερών Κανόνων και των αγίων Πατέρων, για την πνευματική ζωή και προκοπή των πιστών.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Μαρτίου 2018.

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η «ΝΗΣΤΕΙΑ» ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ο δυτικός Χριστιανισμός αφότου αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, τον 11ο αιώνα, απώλεσε την θεία Χάρη και ως εκ τούτου η κατοπινή του πορεία, μέχρι σήμερα, είναι μια εξελισσόμενη έκπτωση από την αυθεντικότητα. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, αν πούμε,ότι σχεδόν τίποτε δεν άφησε αναλλοίωτο από την εκκλησιαστική Παράδοση της πρώτης χιλιετίας. Αρχίζοντας από την παραχάραξη του τριαδολογικού δόγματος, στη συνέχεια του χριστολογικού, του σωτηριολογικού, του εκκλησιολογικού, έφτασε στο τέλος να παραχαράξει και αυτές τις συνήθειες και πρακτικές, που καθόρισε η Εκκλησία, δια των Αγίων Συνόδων, των ιερών Κανόνων και των αγίων Πατέρων, για την πνευματική ζωή και προκοπή των πιστών.

Μια από τις πρακτικές που μετέβαλε ο δυτικός Χριστιανισμός, είναι και ο θεσμός της νηστείας. Παραμερίζοντας δεκάδες Ιερούς Κανόνες και λόγους αγίων Πατέρων, οι οποίοι καθορίζουν επακριβώς το νόημα και την σημασία της, δημιούργησε ένα δικό του, αυθαίρετο σύστημα νηστείας, το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με τη νηστεία της Εκκλησίας μας. Στα παρά πάνω συμπεράσματα αβίαστα καταλήγει κανείς, όταν διαβάσει κάποιο σχετικά πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα των εν Αθήναις παπικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (αριθμ. φύλ. 28.2.2018), με τίτλο: «Γιατί δεν τρώμε κρέας τις Παρασκευές». Σ’ αυτό ο αρθρογράφος παρουσιάζει την περί νηστείας παπική διδασκαλία, η οποία βεβαίως αφίσταται παρασάγγας από την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Και μόνο ο τίτλος του άρθρου φανερώνει περίτρανα αυτή την χαώδη απόσταση, διότι, όπως θα δούμε, η νηστεία των παπικών αποκλείει μόνο το κρέας και όχι άλλα αρτύσιμα είδη διατροφής όπως τα γαλακτοκομικά, τα ψάρια, το λάδι και το κρασί, και επί πλέον καθιερώνει μόνο μία ημέρα νηστείας, την Παρασκευή και όχι άλλες ημέρες! Γράφει:

«Γιατί η Εκκλησία ζητά από τους Καθολικούς να απέχουν από το κρέας τις Παρασκευές (όπως και την Τετάρτη των Τεφρών και την Μεγάλη Παρασκευή), αλλά δίνει το ΟΚ για τους Καθολικούς να τρώνε ψάρια;»

Εδώ ο αρθρογράφος δίνει ξεκάθαρα το πλαίσιο της νηστείας στον Παπισμό, η οποία περιορίζεται στην αποχή μόνον του κρέατος τις Παρασκευές και κάποιες άλλες δικές του εορτές. Δικαιολογεί δε αυτή την αποχή ως εξής:

«Ας ξεκινήσουμε από το ερώτημα “γιατί Παρασκευή;”. Οι Καθολικοί από αμνημονεύτων χρόνων ξεχώρισαν την Παρασκευή για να τηρούν μια ειδική μετάνοια, με την οποία πρόθυμα υποφέρουν με το Χριστό, ώστε κάποια στιγμή να δοξαστούν μαζί Του. Αυτή είναι η καρδιά της παράδοσης της αποχής από το κρέας την Παρασκευή, και αυτή η παράδοση τηρείται στην Καθολική Εκκλησία. Δεδομένου ότι πιστεύεται (sic) ότι ο Ιησούς Χριστός υπέφερε στο σταυρό ημέρα Παρασκευή, οι Χριστιανοί από την αρχή ξεχώρισαν αυτήν την ημέρα για να ενώσουν τα βάσανά τους με τον Ιησού.»

Ήδη από τα αποστολικά χρόνια όρισε η Εκκλησία να νηστεύουμε όχι μόνον την Παρασκευή, αλλά και την Τετάρτη, την οποία αποσιωπά ο αρθρογράφος. Ενδεικτικά εδώ αναφέρουμε τον 69ο (ΞΘ΄), Ιερό Κανόνα των αγίων αποστόλων:

«Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή υποδιάκονος, ή αναγνώστης, ή ψάλτης, την αγίαν Τεσσαρακοστήν ου νηστεύει, ή Τετράδα (=Τετάρτη), ή Παρασκευήν καθαιρείσθω. Εκτός ει μή δι’ ασθένειαν εμποδίζοιτο. Εάν δε λαϊκός ή, αφοριζέσθω[1].»

Επίσης από τα αποστολικά χρόνια, η Εκκλησία όρισε και άλλες περιόδους νηστείας, όπως η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπως είδαμε στον παρά πάνω Ιερό Κανόνα, των αγίων Αποστόλων,της Παναγίας, (του δεκαπενταυγούστου) και των Χριστουγέννων, οι οποίες διά μέσου των αιώνων πήραν συγκεκριμένες μορφές, οριστικοποιήθηκαν από τους αγίους Πατέρες και θεσμοθετήθηκαν από τις Άγιες Συνόδους. Βεβαίως αυτές οι νηστείες δεν απαγόρευαν μόνο το κρέας, αλλά και άλλες ζωικές και λιπαρές τροφές, κάτι που αποσιωπά ο αρθρογράφος! Η αντίληψη ότι δήθεν «αυτή είναι η καρδιά της παράδοσης της αποχής από το κρέας την Παρασκευή» είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης στο «Πηδάλιό» του αναφέρει ότι:

«... η νηστεία της Τετράδος και Παρασκευής δεν περιορίζεται εις μόνην την αποχήν του κρέατος, αλλά κανονίζεται αύτη εις το να μη γευθεί τινάς τελείως τροφής έως της εσπέρας. Όθεν και ο μακάριος Βενέδικτος εις τον ΜΑ΄ Κανόνα αυτού διορίζει τους υποτασσομένους αυτώ μοναχούς να νηστεύουν την Τετράδα και Παρασκευήν έως ώρας ενάτης [2].»

Στο σπουδαίο πρωτοχριστιανικό κείμενο «Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων» (τέλη 1ου αιώνα), αναφέρεται ρητά ότι:

«Αι δε νηστείαι υμών μη έστωσαν μετά των υποκριτών· νηστεύουσι γαρ δευτέρα σαββάτων και πέμπη· υμείς δε νηστεύσατε τετράδα και παρασκευήν (8,1).»

Στο αρχαίο εκκλησιαστικό κείμενο «Αποστολικαί Διαταγαί», (4ος αιώνας), αναφέρεται:

«Τετράδα και Παρασκευήν προσέταξεν ημίν νηστεύειν, την μεν διά την προδοσίαν, την δε διά το Πάθος (Ε, 15).»

Επίσης η αντίληψη ότι δήθεν «οι Χριστιανοί από την αρχή ξεχώρισαν αυτήν την ημέρα, [Παρασκευή], για να ενώσουν τα βάσανά τους με τον Ιησού», δεν ευσταθεί. Όπως εξηγεί στο «Πηδάλιό» του ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης:

«Όθεν δεν πρέπει να λέγομεν ότι πενθούμεν διά τον σταυρόν. Ου γαρ δι’ εκείνον πενθούμεν, μη γένοιτο, αλλά για τα ιδικά μας αμαρτήματα[3].»

Παρά κάτω προσπαθεί να εξηγήσει, γιατί επιτρέπεται να τρώνε ψάρια. Γράφει:

«Εδώ όμως μπαίνει το ερώτημα, γιατί τα ψάρια εξαιρούνται; Η εντολή της Εκκλησίας, για το συγκεκριμένο θέμα οριοθετεί την αποχή από τα «χερσαία ζώα». Οι εντολές περί αποχής θεωρούν ότι το κρέας προέρχεται μόνο από τα ζώα όπως τα κοτόπουλα, οι αγελάδες, τα πρόβατα, ή οι χοίροι – τα οποία όλα ζουν στην ξηρά. Τα πτηνά θεωρούνται επίσης κρέας. Τα ψάρια, από την άλλη πλευρά, δεν βρίσκονται στην ίδια ταξινόμηση. Τα ψάρια είναι μια διαφορετική κατηγορία ζώων…»!

Αλλά βάσει ποίων Ιερών Κανόνων κάνει τους παράπάνω ισχυρισμούς;

Οι άγιοι Πατέρες στους λόγους των περί νηστείας μας δίνουν ανάγλυφη την περί νηστείας διδασκαλία της Εκκλησίας μας και το βαθύτερο νόημά της. Αν ανατρέξουμε στους λόγους των, αμέσως θα διαπιστώσουμε, ότι όλοι τους δίδουν σ’ αυτήν ένα καθολικό χαρακτήρα και την προβάλλουν ως έκφραση της ασκητικής τοποθετήσεως του πιστού έναντι των υλικών στοιχείων του κόσμου, προκειμένου να αποφύγει την υποταγή του σ’ αυτά και προσανατολίσει την θέλησή του προς τον Θεόν και υποταγεί στο θέλημά Του. Έτσι, με τον τρόπο αυτό, διερμηνεύουν το βαθύτερο πνεύμα του ευαγγελίου και τον ασκητικό χαρακτήρα του Ορθοδόξου ήθους. Επίσης όταν με την λέξη νηστεία αναφέρονται ειδικότερα στις τροφές, τότε ως επί το πλείστον, εννοούν την αποχή από ορισμένα είδη τροφών για ένα χρονικό διάστημα, αν και η λέξη νηστεία κατά κυριολεξία σημαίνει πλήρη ασιτία, (νη=όχι+εσθίω). Ιδιαιτέρως τονίζεται η αρχαιότητα του θεσμού, του οποίου η αρχή ανάγεται στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Ο Μέγας Βασίλειος για παράδειγμα, στον πρώτο περί νηστείας λόγο του αναφέρει, ότι η νηστεία είναι «συνηλικιώτης της ανθρωπότητος», διότι ενομοθετήθη στον παράδεισο. Και στη συνέχεια προσθέτει:

«Επειδή δεν νηστεύσαμε, εξεπέσαμε από τον παράδεισο. Ας νηστεύσωμε λοιπόν, διά να επανέλθωμε εις αυτόν.»

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον περί μετανοίας λόγον του συμπληρώνει:

«Εάν μέσα στον παράδεισο ήταν αναγκαία η νηστεία, πόσο μάλλον εκτός του παραδείσου;»

Στη συνέχεια τόσο ο Μέγας Βασίλειος, όσον και ο  άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνουν μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του Ισραήλ, όπου βλέπουν καταξιωμένο τον θεσμό της νηστείας στη ζωή μεγάλων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Μωϋσής μετά από νηστεία 40 ημερών αξιώνεται να δεχθεί τις πλάκες του Νόμου. Αντίθετα η οινοποσία και η μέθη του λαού κάτω στους πρόποδες του όρους Χωρήβ κομμάτιασε τις πλάκες, τις οποίες παρέλαβε η νηστεία. Στη συνέχεια μνημονεύουν τον Ησαύ, τον προφήτη Ηλία, τους τρείς παίδες στη Βαβυλώνα, τον προφήτη Δανιήλ, και τον προφήτη Ησαΐα, ο οποίος επισημαίνει τον κίνδυνο της τυποποιήσεως της νηστείας και προβάλλει στο λαό όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνιστούν την αληθινή νηστεία, η οποία  τότε μόνον είναι αποδεκτή από τον Θεόν, όταν συνδυάζεται με την αποχή από την αμαρτία, (Ησαΐας 1,13-17). Τέλος καταλήγουν στο πρόσωπο του ιδίου του Κυρίου μας, ο Οποίος τόσο με το προσωπικό του παράδειγμα, όσο και με την διδασκαλία του προσδιορίζει την θετική του στάση απέναντι στο θεσμό της νηστείας και προδιαγράφει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την ορθή και θεάρεστη άσκησή της.

Επίσης είναι σημαντικό να τονιστεί, ότι όταν οι άγιοι Πατέρες ομιλούν για την νηστεία, δεν το κάνουν από περιφρόνηση προς τις τροφές, ούτε απόδιάκριση σε καθαρές και μη καθαρές, αφού κατά τον απόστολο «παν κτίσμα Θεού καλόν, και ουδέν απόβλητον μετά ευχαριστίας λαμβανόμενον», (Α΄ Τιμ. 4,4), αλλά διότι η νηστεία είναι το κατάλληλο μέσον στη σταύρωση του σαρκικού φρονήματος και των εμπαθών επιθυμιών. Ο αβάς Ποιμήν σ’ ένα απόφθεγμά του στο Γεροντικό λέγει ότι η νηστεία δεν πρέπει να είναι «σωματοκτόνος αλλά παθοκτόνος». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων πολύ εύστοχα παρατηρεί σε ομιλία του στον παραλυτικό:

«Ας χρησιμοποιήσωμε με μέτρο την τροφή, χωρίς να παρασυρόμαστε στη γαστριμαργία, ώστε να υπερισχύσωμε και των σαρκικών ηδονών.»

Ο Μέγας Βασίλειος στο 2ο λόγο του περί νηστείας, παρομοιάζει τη νηστεία με όπλο στην πάλη κατά των δαιμόνων, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σ’ ένα λόγο του «στην αποδημία του επισκόπου Φλαβιανού» θεωρεί την νηστεία ως φάρμακο της ψυχής. Τέλος ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, (για να περιοριστούμε μόνο στους παρά πάνω αγίους Πατέρες), ομιλώντας για τη νηστεία λέγει:

«Νηστεία είναι η αποκοπή της πυρώσεως και των πονηρών λογισμών, καθαρότητα της ψυχής, φωταγωγός της ψυχής, φυλακή του νοός, διάλυσις της αναισθησίας, πόρτα της κατανύξεως, αφορμή ησυχίας, πρόξενος απαθείας, άφεσις αμαρτιών.»

Επίσης οι άγιοι Πατέρες, ομιλώντας περί νηστείας, ενώ από μια πλευρά  εγκωμιάζουν και τονίζουν την αξία της, από την άλλη θαυμάζομε την σοφία της διακρίσεώς των στον τρόπο της εφαρμογής της στην κάθε μια συγκεκριμένη περίπτωση, καθιερώνοντας έτσι τον θεσμό της Οικονομίας. Ο άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος σ’ ένα λόγο του προς τον επίσκοπο Κάστορα, παρατηρεί:

«Εκείνοι, [οι Πατέρες], δεν μας παρέδωσαν ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο μεταλήψεως τροφών, ούτε και στο ίδιο μέτρο, επειδή δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, ούτε όλοι την ίδια ηλικία, αλλά ούτε όλοι είναι εξ’ ίσου υγιείς.»

Χωρίς δηλαδή να υποτιμούν ούτε στο ελάχιστο την αξία της νηστείας, παράλληλα δεν εγκλωβίζονται σε άκαμπτες αρχές και νόμους και κανόνες, αλλά κινούνται με θαυμαστή πνευματική ελευθερία στο συγκεκριμένο θέμα. Λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πλείστους όσους παράγοντες, που είναι δυνατόν να τροποποιήσουν, ή και μεταβάλλουν το μέτρο και τον χρόνο της νηστείας, όπως είναι η ασθένεια, το είδος της εργασίας, οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβιώσεως, οι διάφοροι κλιματολογικοί παράγοντες κ.λ.π.

Θα κλείσουμε την μικρή αυτή αναφορά μας στη «νηστεία»των παπικών σε αντιδιαστολή προς τη νηστεία της Εκκλησίας μας,υπογραμμίζοντας μια μεγάλη αλήθεια: Το ότι δηλαδή η αλλοίωση του δόγματος έχει τη δύναμη να επηρεάσει καθοριστικά όλες τις πτυχές της ζωής της Εκκλησίας. Όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες μας, δόγμα και ήθος, θεωρία και πράξη, πίστη και ζωή, είναι τόσο πολύ αλληλένδετα και άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ώστε αλλοίωση και παραχάραξη του δόγματος να φέρνει αναπόφευκτα αλλοίωση του ήθους και της ζωής της Εκκλησίας. Προφανώς ο αρθρογράφος σε όσα περί νηστείας αναφέρει έχει υπ’ όψιν του νόμους και κανόνες που καθιέρωσε ο Παπισμός μετά την αποκοπή του από την Εκκλησία, ακυρώνοντας όμως προγενεστέρους, τους οποίους εθέσπισαν οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες μας, εγκαινιάζοντας έτσι έναν εύκολο και ανώδυνο Χριστιανισμό, χωρίς κόπο και άσκηση, που είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να φθάσει κανείς στον αγιασμό και την θέωση. Το αποτέλεσμα ήταν ο Παπισμός να φθάσει νομοτελειακά στην πλήρη εκκοσμίκευσή του. Προς τον ίδιο κατήφορο της εκκοσμικεύσεως δυστυχώς οδεύει νομοτελειακά και ο Οικουμενισμός, η άλλη αυτή μεγάλη παναίρεση της εποχής μας, όπως έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα άρθρα και μελέτες μας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

* * * * * *

[1]. Βλ. Νικοδήμου αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 91-92.

[2]. Ό.π. σελ. 94.

[3]. Ό.π. σελ. 92.

Πηγή: Ακτίνες

Σχόλιο Τ.I.: Άγιος Βαλεντίνος δεν μνημονεύεται πουθενά στο ορθόδοξο εορτολόγιο και, όπως είναι φυσικό δεν είναι αποδεκτός από την Oρθόδοξη Εκκλησία. Η Παπική αίρεση στην αναθεώρηση του γενικού εορτολογίου της το 1969 αναγνωρίζει την ημέρα του “Αγίου Βαλεντίνου” ως τοπική εορτή, επειδή δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για τον βίο του, παρά μόνο ότι ετάφη στη Βία Φλαμίνια της Ρώμης στις 14 Φεβρουαρίου.

Ο ξενόφερτος άγιος μπήκε όμως δυστυχώς για τα καλά και στη ζωή των Ελλήνων και η ημέρα αυτή άρχισε να καθιερώνεται ως η ημέρα των ερωτευμένων στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πρωτοβουλία των ανθοπωλών ώθησε εκπροσώπους της Εκκλησίας να πρότεινουν οι Έλληνες ερωτευμένοι να τιμούν και να γιορτάζουν αγίους που υπάρχουν στο ορθόδοξο εορτολόγιο.

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος πρότεινε στους ερωτευμένους να γιορτάζουν την αγάπη τους στις 13 Φεβρουαρίου, που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης. Κατά καιρούς έχουν προταθεί ο Άγιος Υάκινθος που εορτάζει την 3η Ιουλίου εκάστου έτους, και ο Άγιος Αχμέδ ο Κάλφας ο Τούρκος, που έγινε  κρυπτοχριστιανός εξ’ αιτίας της Χριστιανής Ρωσίδας «γυναίκας» του πριν μαρτυρήσει τελικά το 1682 μ.Χ.

* * *

Ὅπως εἶναι –δυστυχῶς– γνωστό, ἡ 14 Φεβρουαρίου λογαριάζεται σὰν ἡμέρα τοῦ… Ἁγίου Βαλεντίνου! Ποὺ σημαίνει γιορτὴ τῶν ἐρωτευμένων, γιατί ὁ «Ἅγιος» Βαλεντῖνος, λέει, εἶναι ὁ προστάτης τους! Καὶ λέμε «δυστυχῶς», γιατί τὸ εἰσαγόμενο αὐτὸ «φροῦτο», ποὺ δὲν ἔχει καμιὰ ἀπολύτως σχέση μὲ τὰ Ἑλληνορθόδοξα ἔθιμά μας, ἔχει πάρει ἤδη μεγάλες διαστάσεις κι ἔχει μπεῖ στὴ ζωὴ ἐκείνων, ποὺ δὲν γνωρίζουν ἢ δὲν θέλουν νὰ μάθουν περὶ τίνος ἀκριβῶς πρόκειται. Στʼ ἀλήθεια τί συμβαίνει ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ἡμέρα; Πῶς καὶ γιατί ἐπικράτησε; Ἀπὸ ποῦ προέρχεται; Τί σημαίνει, ὄχι τόσο γιὰ τοὺς ἐρωτευμένους, ἀλλὰ περισσότερο γιὰ τοὺς νέους; Μήπως εἶναι μιὰ ἀκόμη γιορτὴ τῆς παγκοσμιοποίησης; Ἄς τὸ δοῦμε…

Ποιὸς εἶναι ὁ λεγόμενος Ἅγιος Βαλεντίνος;

Πρόκειται γιὰ ἅγιο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ὑπῆρξε ἐπίσκοπος τῶν Τέρμι τῆς Ἰταλίας. Λατρεύεται ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα στὴ Ρώμη, στὸ παρεκκλήσι τῆς βασιλικῆς τῆς Via Flaminia. Θεωρεῖται προστάτης τῶν ἐπιληπτικῶν. Ὅπως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω, ὁ ἅγιος αὐτὸς τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, δὲν ἔχει ἀπολύτως καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἑορτή. Πάνω σ᾽ αὐτό, σημειώνει ἡ «Βρετανικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια»: «Ἡ μέρα τοῦ Ἁγ. Βαλεντίνου σὰν γιορτὴ τῶν ἐρωτευμένων, ἡ ἐκλογὴ ἐρωμένων καὶ ἡ ἐναλλαγὴ καρτῶν ἀπʼ τοὺς ἐρωτευμένους, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸν Ἅγιο ἢ κάποιο γεγονὸς τῆς ζωῆς του»!

Τί γίνεται αὐτὴ τὴν ἡμέρα;

Οἱ ἐρωτευμένοι θυμοῦνται, λέει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, λὲς καὶ τὸν ἄλλο καιρὸ εἶναι ξεχασμένοι! Ἡ ἐνθύμηση αὐτή ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀποστολὴ δώρων. Ἀνταλλάσσονται, δηλαδή, κοσμήματα, λουλούδια καὶ κατακόκκινα τριαντάφυλλα, χρυσοχάρτινες θῆκες γεμάτες σοκολατάκια σὲ σχῆμα καρδιᾶς, σοκολατένιες καρδιές, τοῦρτες στολισμένες μὲ καρδιὲς ἐπίσης, κάρτες μὲ «ρομαντικοὺς πίνακες» καὶ κείμενα, ποὺ ξεπερνοῦν σὲ τρυφερότητα, ὑπονοούμενα ἢ χιοῦμορ, κάθε φαντασία. Ἄλλοι παραγγέλνουν σὲ ζαχαροπλαστεῖα «βαλεντίνους», ὅπου ἡ ἀξία τους δὲν εἶναι διόλου εὐκαταφρόνητη. Φυσικὰ ὅλα αὐτά, συνοδεύονται καὶ μὲ πρόσθετες κάρτες ἢ λεζάντες, γεμάτες μηνύματα ἐρωτισμοῦ, ποὺ πολλὲς φορὲς ξεπερνοῦν κι αὐτὰ τὰ ὅρια τοῦ γελοίου! Ὅσο μάλιστα «ἐρωτικὰ» καὶ «βαθυστόχαστα» εἶναι, τόσο ἐκφράζουν τὰ αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἐρωτευμένου! Στὸ τέλος δέ, μπαίνει πάντα μιά…«ἐρωτικὴ σφραγίδα», ὅπως ἐκφράζει τὸν «ἐρωτευμένο» καλύτερα!

Ἡ γιορτὴ αὐτὴ ἔχει παγανιστικὴ προέλευση!

Ἂν κάνουμε μιὰ σύντομη ἱστορικὴ ἀναδρομὴ θὰ δοῦμε, πὼς ἡ γιορτὴ τούτη, εἶναι κατάλοιπο ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν ἐθίμων! Αἰῶνες πρὸ Χριστοῦ, οἱ Ρωμαῖοι γιόρταζαν τὴν ἴδια ἐποχὴ (14-15 Φεβρουαρίου) μιὰ εἰδωλολατρικὴ αἰσθησιακὴ γιορτὴ πρὸς τιμὴν κάποιου Λούπερκους (Loupercus), κυνηγοῦ λύκων, ποὺ τὴν ἔλεγαν Λουπερκάλια (Luper-calia)! Τὸ ἔθιμο ἀνταλλαγῆς δώρων μεταξύ τῶν «ἀγαπημένων» συνηθίζονταν ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχή! Ἡ «Ἀμερικανικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια» ἀναφέρει πὼς τὰ ἔθιμα αὐτὰ «ἔρχονται σὲ μᾶς ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκὴ γιορτὴ Λουπερκάλια, ποὺ γιορτάζονταν τὸ Φεβρουάριο καὶ ὅπου ἔβαζαν τὰ ὀνόματα νεαρῶν κοριτσιῶν σ᾽ ἕνα κουτὶ καὶ οἱ ἄντρες ἔπαιρναν ἐκείνη, ποὺ θὰ τοὺς τύχαινε στὸ λαχνὸ τ᾽ ὄνομά της». Αὐτὰ συνήθως ὁδηγοῦσαν τοὺς νέους στὴν πορεία μὲ τὰ ὄργια! Τὸ ἔθιμο ἔφεραν στὴν Ἀγγλία οἱ Ρωμαῖοι καὶ συνεχίστηκε καὶ στὴν Χριστιανικὴ ἐποχή. Μετὰ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστιανισμοῦ, σὰν ἐπίσημης Θρησκείας, ἔγιναν προσπάθειες γιὰ τὴν κατάργηση τῆς γιορτῆς.

Ὅμως αὐτὸ ποὺ τελικὰ κατορθώθηκε, ἦταν ν᾽ ἀλλάξει ἡ γιορτὴ ἀπὸ Λουπερκάλια σὲ μέρα τοῦ … Ἁγίου Βαλεντίνου! Ἄς δοῦμε τώρα πὼς ἐπιλέχθηκε τὸ ὄνομα «Βαλεντῖνος». Σύμφωνα μὲ τὸ «Λεξικὸ Ἑλλ. καὶ Ρωμ. Βιογραφίας καὶ Μυθολογίας τοῦ Σμίθ», οἱ Ρωμαῖοι ταύτιζαν τὸν Λούπερκους μὲ τὸν θεὸ Πάνα, ποὺ λατρευόταν στὴν Ἀρκαδία σὰν θεὸς τοῦ φωτός. Ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ἄποψη, ὁ Πάνας ταυτίζεται μὲ τὸν Φοινικικὸ θεὸ Βάαλ, ποὺ ἀναφέρεται στὴν Π. Διαθήκη. Βάαλ, ὡστόσο, ἦταν κι ὁ τίτλος τοῦ Νεβρώδ, ἱδρυτῆ τῆς Βαβυλώνας καὶ θεοποιημένου ἥρωα, ποὺ εἰσήγαγε τὸ βαβυλωνιακὸ εἰδωλολατρικὸ σύστημα. Κάποιες παραδόσεις ἀναφέρουν ὅτι ὁ Νεβρώδ, κυνήγησε στὰ Ἀπέννινα ὄρη λύκους, ἀπʼ ὅπου καὶ ὀνομάστηκε Λούπερκους καθὼς καὶ Βαλεντῖνος (Valentinus) ἀπʼ τὸ ἐπίθετο valeus (= ἰσχυρός). Ὅσον ἀφορᾶ τὴ χρήση τοῦ συμβόλου τῆς καρδιᾶς εἰκάζεται ὅτι ἐπειδὴ στὴ γλώσσα τῆς Βαβυλώνας αὐτὴ προφέρεται «βάλ», ἀπʼ τὴν ὁμοιότητα στὴν προφορὰ μὲ τὸ ὄνομά του, ἔγινε σύμβολο τοῦ Βάαλ!

Παγανιστικὴ ρίζα ἔχει ἀκόμη καὶ ἡ ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ!

Ἂν ἀναρωτιέται κανεὶς γιατί ὁρίστηκε ἡ 14η Φεβρουαρίου σὰν ἡμέρα τῆς γιορτῆς, θὰ δεῖ πὼς ὑπάρχει κι ἐδῶ ἐξήγηση. Ἡ γέννηση τοῦ Νεβρὼδ-Βάαλ, τοποθετήθηκε στὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο. Στὸν 21ο αἰώνα π.Χ., αὐτὸ συνέπιπτε μὲ τὴν 6η Ἰανουαρίου καὶ ἡ Σεμίραμις Α´ ὅρισε τὰ γενέθλια τοῦ Νεβρώδ, νὰ γιορτάζονται αὐτὴ τὴν ἡμέρα! Ὡστόσο οἱ ἀρχαῖοι θεωροῦσαν τὴ μητέρα ἀκάθαρτη ὡς τὴν 40η, ὕστερα ἀπʼ τὴ γέννηση τοῦ παιδιοῦ της. Μετρώντας 40 ἡμέρες κατὰ τὴν 6 Ἰαν., καταλήγουμε στὴν 15 Φεβρ. (ἢ τὸ βράδυ τῆς 14ης, ὅπως ὑπολόγιζαν τὶς ἡμέρες τότε ἀπʼ τὴ δύση τοῦ ἡλίου). Δηλαδὴ ἐρχόμαστε στὰ Λουπερκάλια ἢ τὴ σημερινὴ γιορτὴ τοῦ «Ἁγίου Βαλεντίνου». Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα, πίστευαν πὼς παρουσιάστηκε δημόσια πιὰ καθαρισμένη, ἡ μητέρα τοῦ Νεβρὼδ μὲ τὸν ἴδιο!

Εἶναι μιὰ ἀκόμη γιορτὴ τῆς παγκοσμιοποίησης!

Βλέπουμε, τελικά, πὼς ἡ «σύγχρονη» γιὰ μᾶς αὐτὴ γιορτή, δὲν εἶναι τίποτʼ ἄλλο, παρὰ ἕνα πανάρχαιο εἰδωλολατρικὸ ἔθιμο, ποὺ ὁ διάβολος πέρασε καὶ στὶς μέρες μας, ἐπικαλύπτοντάς το μὲ κάποιο Χριστιανικὸ ὄνομα καὶ «σύγχρονους» τρόπους ἔκφρασης. Μὲ ἄλλα λόγια πρόκειται γιὰ μιὰ ἀκόμη γιορτὴ τῆς παγκοσμιοποίησης, ποὺ τὴν περιφέρει καὶ τὴν ἐπιβάλλει σʼ ὅλο τὸν πλανήτη! Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὅλα τά τῆς παγκοσμιοποίησης ἔχουν δύο διαστάσεις. Τὴν ἐμπορικὴ καὶ τὴν πνευματική. Μὲ τὴν ἐμπορικὴ κερδίζουν ὅλοι οἱ ἔμποροι μὲ πρωτοστάτες πάντα τὶς πολυεθνικές, ὁπότε ἔτσι ὑπὸ τὰ ἄκρατα ἐμπορικὰ συμφέροντα προωθεῖται παντοῦ σʼ ὅλο τὸν πλανήτη. Μὲ τὴν πνευματικὴ πλευρὰ ἔχει νὰ κάνει ἡ λεγόμενη «Νέα Ἐποχὴ»[1], ἡ ὁποία διὰ τῆς παγκοσμιοποίησης, ἡ ὁποία τελικὰ εἶναι τὸ ὄχημά της, τήν προωθεῖ στὴν παγκόσμια κοινότητα. Αὐτοὶ κρατοῦν καὶ τὴν γιορτὴ πάντα στὴν ἐπικαιρότητα καὶ δέν τὴν ξεχνοῦν ποτέ! Ὄχι, δὲν τὴν θυμοῦνται οἱ ἐρωτευμένοι! Οἱ περισσότεροι τουλάχιστον.

Μέσα στὶς τόσες φροντίδες καὶ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς, ποιὸς προσπαθεῖ νὰ θυμᾶται τὴν 14η Φεβρουαρίου; Κι ὅμως τὸ «ἔθιμο» τηρεῖται! Γιατί, ἀκριβῶς, τὸ πῆρε στὰ χέρια του ὁ ἐπιχειρηματικὸς κόσμος (ἀνθοπῶλες, ζαχαροπλάστες κ.λ.π.) καὶ τὸ πλασάρουν παντοῦ, ἀφοῦ τὸ βρῆκαν σὰν τρόπο προώθησης τῶν προϊόντων τους. Οἱ ραδιοφωνικοί μας σταθμοὶ γιὰ νὰ διατηρήσουν ψηλὰ τὶς ἀκροαματικότητές τους, τὸ διακηρύττουν παντοῦ, ἐνῶ ὑπάρχουν καὶ εἰδικὲς ἐκπομπὲς, ὅπου οἱ ἐρωτευμένοι στέλνουν μηνύματα στοὺς «δικούς» τους. Οἱ ἐφημερίδες, πέραν ἀπʼ τὶς διαφημίσεις, δημοσιεύουν καὶ διαγωνισμούς, ὅπου ἂν ἀπαντήσουν σωστὰ οἱ ἐρωτευμένοι ἀναγνῶστες, θὰ ἔχουν δῶρα ἀνάλογα ταξίδια, ποὺ προσφέρουν διάφορες ἑταιρεῖες. Ὅμως, Τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ τὴν νεολαία; Ἕνα τέτοιο ἔθιμο, μὲ μιὰ τέτοια ἱστορία, τί λέτε, εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει ἔστω καὶ κάποια θετικὰ στοιχεῖα; Μὲ μιὰ τέτοια βαριὰ εἰδωλολατρικὴ κληρονομιά, πῶς μπορεῖ νὰ μὴ ἔχει συγκεκριμένες ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις; Κι ἄς ἀπαριθμήσουμε μερικές…

α. Δημιουργεῖ αἴσθημα μειονεκτικότητας, σ᾽ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν δεσμούς! Ναί, σ᾽ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ἐρωτικὲς σχέσεις, δημιουργεῖ ἕνα κόμπλεξ. Μιὰ κατωτερότητα! Ἐνῶ στὴν οὐσία, αὐτοὶ ποὺ μειονεκτοῦν, δὲν εἶναι βέβαια οἱ ἁγνοὶ κι ἀγωνιζόμενοι νέοι, ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν ἐμπλακεῖ στὰ δίχτυα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πορνείας. Δηλαδή, παρουσιάζεται μιὰ τέλεια ἀντιστροφὴ τῶν πραγμάτων κι ἐπιχειρεῖται ἕνα ἀντιμήνυμα.

β. Σ᾽ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν δεσμούς, ἀναπτύσσει τὸν ἐρωτισμό! Γιατί μὲ τὰ γελοῖα συνθήματα καὶ ἄλλα ὑπονοούμενα, ποὺ γράφονται στὶς κάρτες, ἐπιχειρεῖται μιὰ τόνωση τῶν ἐρωτικῶν σχέσεων καὶ δημιουργεῖται ἐντύπωση ὅτι, ὄχι μόνον κάνουν καλά, μ᾽ ἕνα τέτοιο δεσμὸ (ἰδιαίτερα ἂν δὲν κινεῖται σὲ σωστὰ πλαίσια), ἀλλὰ πρέπει νὰ κάνουν κι ἀκόμη περισσότερα!

γ. Ἐντείνει τὸ λίβα τοῦ πανσεξουαλισμοῦ! Δὲν φθάνει ἡ ἤδη φορτισμένη ἀτμόσφαιρα, ὅπου ζεῖ σήμερα ἕνας νέος, ἔρχεται τώρα καὶ τούτη ἡ γιορτή, γιὰ νὰ κάνει ἀκόμη πιὸ φοβερό τό ὅλο πρόβλημα. Καὶ τοὺς μὲν πρώτους, προσπαθεῖ νὰ τοὺς στρέψει στὴν πορνεία ἐνῶ τοὺς ἄλλους νὰ τοὺς βυθίσει περισσότερο στὸ βοῦρκο, ὅπου ἤδη βρίσκονται!

δ. Ἀμβλύνει τὴ συνείδηση! Ἀφοῦ οἱ ἐρωτικὲς σχέσεις, ποὺ ἔχει κάποιο ζευγάρι, εἶναι ἔξω ἀπʼ τὰ σωστὰ πλαίσια, ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν οἱ συνεχεῖς καὶ ἀφόρητοι ἔλεγχοι τῆς συνείδησης. Τὸ ὅλο κλίμα τῆς γιορτῆς, προσπαθεῖ νὰ τὶς παραμερίσει, βάζοντας σὰν προστάτη της καὶ εἰδικά τῶν ἐρωτευμένων, ἕναν ἅγιο! Γιατί ἀφοῦ ἕνας ἅγιος προστατεύει τέτοιες σχέσεις, τότε γιατί αὐτὸ πού κάνουν εἶναι κακό; Αὐτὸ μάλιστα γίνεται μιὰ τέλεια παγίδα καὶ γι᾽ αὐτοὺς, ποὺ δὲν ἔχουν τέτοιους δεσμούς. Τοὺς φέρνει τὴν ἐντύπωση, πὼς ἐκ τῶν πραγμάτων ἔχουν λανθασμένες ἀντιλήψεις, ἀφοῦ αὐτοὶ ἀπορρίπτουν ἀκόμη κι ἐκεῖνο, ποὺ ἕνας ἅγιος προστατεύει! Τί φοβερὰ πράγματα στ᾽ ἀλήθεια!

ε. Καὶ βέβαια οὔτε λόγος νὰ γίνεται γιὰ τὸν ἄλλο ἔρωτα… Πρόκειται γιὰ τὸν Θεῖο ἔρωτα, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχει στὴ ζωή μας εἴτε εἴμαστε παντρεμένοι εἴτε ἀνύπαντροι, εἴτε πρὶν ἀπʼ τὸν γάμο μας εἴτε καὶ μετὰ ἀπʼ αὐτόν[2]! Αὐτὸν ἀπʼ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ διακατέχεται ἡ ζωὴ ὅλων μας καὶ ἀσφαλῶς καὶ τῶν νέων. Ὁ Χριστὸς στὸν νέο ἐκεῖνον, ποὺ τὸν ἐρώτησε τί νὰ κάνει γιὰ νὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ ἀπάντησε πὼς τὸ πρῶτο εἶναι τό «νὰ ἀγαπήσεις τὸν Κύριο τὸν Θεό σου μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου καὶ μὲ ὅλη τὴν ψυχή σου καὶ μὲ ὅλη τὴ δύναμή σου»! Καὶ τὸ ὅλο φαινόμενο, θυμίζει τοὺς ἀρχαίους, ὅπου γιὰ κάθε καλὴ ἢ κακὴ συνήθεια τῆς ζωῆς τους, δημιουργοῦσαν κι ἕναν θεὸ, ὅπου τὴν προστάτευε! Ἔτσι, προσπαθοῦσαν νὰ ἔχουν τὸ κεφάλι τους ἥσυχο, σ᾽ ὁ,τιδήποτε μποροῦσε νὰ τοὺς ἐλέγξει! Ἡ ἴδια εἰδωλολατρικὴ τακτικὴ κι ἐδῶ!

Συμπέρασμα

Ἀντιλαμβάνεστε πιὰ φίλοι, πὼς μιὰ τέτοια γιορτή, εἶναι ἐντελῶς ξένη μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ καὶ μάλιστα τοῦ Ὀρθοδόξου. Ἐντελῶς ἔξω ἀπʼ τὶς παραδόσεις μας, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ «φροῦτο» αὐτὸ ἀποτελεῖ μακρόχρονη παράδοση ἄλλων λαῶν, ποὺ προσπαθοῦν κάποιοι νὰ θρονιάσουν καὶ στὴ Χώρα μας. Ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση, ποὺ οἱ σχέσεις μὲ τὸ ἄλλο φύλο βρίσκονται σὲ σωστὸ δρόμο (π.χ. ἀρραβωνιασμένοι) ἀπορρίψτε τὸ διαβολικὸ αὐτὸ ἔθιμο. Γιατί μὲ τὴν τήρησή του, τὸ ἑδραιώνουμε καὶ τὸ ἐπεκτείνουμε περισσότερο, μʼ ὅλες του τὶς ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις. Μακριὰ ἀπʼ τὴ ζωὴ μας οἱ παγκοσμιοποιημένες ἀνοησίες…

Σημειώσεις:

[1] Τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτή μπορεῖτε να τό δεῖτε στά βιβλία μας «Ἡ Παγκοσμιοποίηση καί οἱ Νέοι», «Ὁ Σατανισμός στή μουσική ρόκ», «Πίσω ἀπ᾽ τή βιτρίνα τῶν παιχνιδιῶν».

[2] Περισσότερα βλέπετε στά βιβλία μας «Ὑπάρχει καί θεῖος ἔρωτας κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας».

(Πηγή: Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος, Ὀρθόδοξος Τύπος, ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ)

* * *

Σχόλιο Τ.I.: Η Παπική παρασυναγωγή έχει αρκετούς Αγίους Βαλεντίνους καθώς το όνομα είναι διαδεδομένο στην Ιταλία. Για τον Βαλεντίνο υπάρχουν διάφοροι θρύλοι. Εκτός από τον επίσκοπο των Τέρμι, θρύλος θέλει τον Βαλεντίνο ιερέα στη Ρώμη την εποχή του αυτοκράτορα Κλαύδιου Β’ τον 3ο αιώνα μ.Χ. Αυτός αντιμετώπιζε δυσκολίες στη στρατολόγηση νέων στο Ρωμαϊκό στρατό και επειδή πίστευε ότι αυτό οφειλόταν στο ότι οι άντρες δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τις γυναίκες τους εξέδωσε διάταγμα απαγόρευσης αρραβώνων και γάμων. Ο θρύλος θέλει τον Βαλεντίνο να μην ακολουθεί τη διαταγή και να παντρεύει μυστικά ζευγάρια Χριστιανών. Άλλος θρύλος θέλει τον Άγιο Βαλεντίνο να σκοτώνεται στην προσπάθειά του να βοηθήσει Χριστιανούς να γλυτώσουν από τους διωγμούς των Ρωμαίων. Κατά άλλο μύθο, ο Βαλεντίνος είναι φυλακισμένος στην απομόνωση και στέλνει ερωτικά γράμματα στο κορίτσι που είχε ερωτευτεί, την κόρη του δεσμοφύλακα. Στο τελευταίο γράμμα του, πριν εκτελεστεί, χρησιμοποιεί την φράση-χαιρετισμό: «Από τον Βαλεντίνο σου», που διασώζεται μέχρι και τις μέρες μας. Σύμφωνα με άλλο θρύλο, ο ιερέας Βαλεντίνος, ενώ φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού του, άκουσε ένα ζευγάρι να τσακώνεται. Παρεμβαίνει ως ειρηνοποιός προσφέροντάς τους ένα τριαντάφυλλο και, αφού τους συμφιλιώνει, το ζευγάρι του ζητά να ευλογήσει τη σχέση και το γάμο τους.

Σχετικά με την καθιέρωση της εορτής αναφέρθηκε ότι το 496 μ.Χ. ο πάπας Γελάσιος (Gelasious) αποκηρύσσει την παγανιστική ειδωλολατρική εορτή Λουπερκάλια προς τιμή της ειδωλολατρικής θεότητας του Λούπερκους, και την αντικαθιστά με τον εορτασμό του μάρτυρα Βαλεντίνου.

Μία άλλη σοβαρή εκδοχή, που υποστηρίζεται από λαογράφους, αναφέρει ότι η 14η Φεβρουαρίου, ως ημέρα εορτασμού του αγίου Βαλεντίνου πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία τον 14ο αιώνα. Σύμφωνα με τα ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα, ο λαός εκείνη την ημέρα γιόρταζε το ζευγάρωμα των πουλιών. Άγαμοι άνδρες κληρώνονταν (στα αρχαία Λουπερκάλια έμπαιναν σε κλήρο οι γυναίκες) να παραδίδονται σε νεαρές γυναίκες στις οποίες όφειλαν να εκτελούν όλα τα θελήματα που τους επέβαλαν εκείνες ενώ το κελάδισμα των πουλιών συνόδευε ερωτικά λόγια και τραγούδια. Άλλος λαογράφος συνδέει την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου με έθιμο που συνηθιζόταν στη Λωραίνη της Γαλλίας κατά την τελευταία ημέρα του καρναβαλιού, όπου αφήνονταν ελεύθερα τα ερωτικά ένστικτα χωρίς ηθικούς φραγμούς και να καταλήγουν σε όργια.

Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Δούκας της Ορλεάνης Κάρολος, ακολουθώντας την παράδοση του “αγίου”, το έτος 1415 μ.Χ. στέλνει στην αγαπημένη του την πρώτη «κάρτα του Βαλεντίνου» από τη φυλακή όπου ήταν κλεισμένος (εξού και το έθιμο με την αποστολή «κάρτας αγάπης» που κυριαρχεί μέχρι τις μέρες μας). Συγκεκριμένα, μία ημέρα πριν την εκτέλεσή του, έστειλε αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αγαπημένη του με τη φράση «ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ ΣΟΥ».

Με την πάροδο των αιώνων ο εορτασμός του “αγίου Βαλεντίνου” ως ημέρα των ερωτευμένων έλαβε μορφές που δεν αφορούσαν πλέον μόνο στους νέους και στους ελεύθερους, αλλά και στους παντρεμένους! Παντρεμένες γυναίκες συμμετέχουν στον εορτασμό, και μακριά από τη “συζυγική κηδεμονία” διασκεδάζουν “ελεύθερα” με όποια μορφή θέλουν. Μέσα στο γενικό ηθικό ξεπεσμό, ο επίσκοπος Σαβοΐας το έτος 1626 μ.Χ. καταδικάζει αυστηρά το έθιμο των εορταστικών εκδηλώσεων την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου, θεωρώντας ότι είναι απαράδεκτος και επικίνδυνος ο ανήθικος συνεταιρισμός, όπου ένας άνδρας επιτρέπει ασυζητί στη γυναίκα του να συνομιλεί με τον «βαλεντίνο» που τη διάλεξε με κλήρο, με όλα τα μετέπειτα επακόλουθα.

Η όλη “ιστορική διαδρομή” εμπλέκει και την Ελλάδα. Το 1815 τα λείψανα του “αγίου” δωρήθηκαν από τον Πάπα σε κάποιον ευγενή Ιταλό ιερέα. Το 1907 εμφανίζονται στη Μυτιλήνη(!) στον Παπικό ναό της Παναγίας όπου κατά πάσα πιθανότητα έφτασαν μέσω κάποιου απογόνου και κληρονόμου του κληρικού, ο οποίος πρέπει να μετανάστευσε στη Μυτιλήνη, στην οποία τότε υπήρχε κοινότητα δυτικό-ευρωπαίων Παπικών. Τα λείψανα παραμένουν εκεί μέχρι το 1990 οπότε μεταφέρονται στην Αθήνα στο ναό των αγίων Φραγκίσκου και Κλάρας της Ιταλικής παροικίας.

Το 2016, η ένωση Θεολόγων του νομού Λέσβου εκδίδει την παρακάτω ορθοδοξότατη ανακοίνωση, η οποία στοχοποιείται αδιανοήτως από την οικουμενιστική ΕΡΤ Αιγαίου (που όλοι πληρώνουμε) ως “ανακοίνωση μίσους”(!?):

« Ο δήμος Λέσβου, το Επιμελητήριο, ο Εμπορικός Σύλλογος και η Ένωση ξενοδόχων, σύμφωνα με ανακοίνωση που δημοσίευσαν τα ΜΜΕ, προσκαλούν σε διήμερο φεστιβάλ με τίτλο «ο Άγιος Βαλεντίνος της Μυτιλήνης 2016». Στο φεστιβάλ αυτό, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις που έγιναν, μεταξύ των άλλων εκδηλώσεων, αναφέρεται ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Νάξου, Τήνου, Άνδρου, Μυκόνου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου κ. Νικόλαος», θα τελέσει πανηγυρικό Αρχιερατικό Εσπερινό, λιτάνευση των λειψάνων του Αγίου Βαλεντίνου, με κάθε τιμή στο κέντρο της πόλης και κοπή της βασιλόπιτας της «Ενορίας».

Κατόπιν αυτών των πρωτοβουλιών του δήμου Λέσβου και οικονομικών φορέων του νησιού μας, ορθόδοξοι χριστιανοί πολίτες του δήμου Λέσβου, μας προέτρεψαν να τοποθετηθούμε επί του θέματος. Ως εκ τούτου είμαστε υποχρεωμένοι ως Ένωση Θεολόγων Λέσβου, να θέσουμε δημόσια ορισμένα ζητήματα που εύλογα προκύπτουν από αυτές τις εκδηλώσεις.

Προς τους οργανωτές των εκδηλώσεων:

1. Υπήρξε ποτέ στη χριστιανική συνείδηση του λαού της Λέσβου, η τιμή ως αγίου του επονομαζόμενου Παπικού «αγίου» Βαλεντίνου; Τιμήθηκε δηλαδή, ποτέ μέχρι σήμερα, η μνήμη αυτού του «αγίου» στη Μυτιλήνη ή τώρα προσπαθούμε να την καθιερώσουμε μεθοδευμένα και βεβιασμένα με τη διοργάνωση φεστιβάλ; Η Ορθόδοξη Εκκλησία με φεστιβάλ γιορτάζει τους Αγίους της;

2. Για ποιο λόγο γίνονται τόσες απέλπιδες προσπάθειες καθιέρωσης Παπικής εορτής στο νησί μας; Μήπως για το οικονομικό κέρδος που τυχόν θα ήθελε προκύψει;  Έχουμε αναλογισθεί την πιθανότητα να υπάρξει, τελικά, μαζί με κάποιο οικονομικό όφελος, και πολλαπλάσια πνευματική ζημιά από αυτό το φεστιβάλ, δημιουργώντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν; Άραγε, η πλειοψηφία των κατοίκων του δήμου Λέσβου, συμφωνεί  με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος σε τέτοιου είδους αμφιβόλου ποιότητος και αποτελεσματικότητας εγχειρήματα που κινούνται μακριά από τον χώρο της πίστης τους, καθόσον μάλιστα, πραγματοποιούνται 3 ημέρες πριν την μεγάλη τοπική λεσβιακή εορτή του Αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου του πολιούχου της Μυτιλήνης και της Λέσβου;

3. Οι οργανωτές των παραπάνω εκδηλώσεων, έχουν άραγε, αντιληφθεί ότι παραπλανούν τον λαό, ασκώντας προπαγάνδα του χειρίστου είδους, όταν  αποκρύπτουν και δεν αναφέρουν ότι το πρόσωπο που θα «προεξάρχει», θα «χοροστατήσει» των εκδηλώσεών τους, δεν έχει  σχέση με την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία; Γιατί δεν αναφέρουν ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Νάξου, Τήνου, Άνδρου, Μυκόνου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου κ. Νικόλαος», ανήκει στους Ρωμαιοκαθολικούς-Παπικούς;

Προς το δήμαρχο Λέσβου:

1. Πολλοί συμπολίτες μας, μεταφέρουν και προς τα μέλη της Ενώσεώς μας, την απογοήτευσή τους, βλέποντας τον τοπικό δημοτικό άρχοντα που εξέλεξαν, να μη συμμετέχει σχεδόν σε καμιά ορθόδοξη χριστιανική λατρευτική σύναξη, αλλά, αντίθετα, να θέτει υπό την αιγίδα του κάθε αλλόθρησκη, αλλόδοξη ή ακόμα και αιρετική εκδήλωση και αναρωτιούνται δικαιολογημένα, γιατί να συμβαίνει αυτό;

Προς όλους τους ενδιαφερόμενους:

1. Η γιορτή του «Αγίου» Βαλεντίνου ως προστάτη των ερωτευμένων είναι ανορθόδοξη   και   ξενόφερτη. Η γιορτή αυτή είναι αναβίωση μιας ειδωλολατρικής αισθησιακής γιορτής που γινόταν αιώνες προ Χριστού και κατά την οποία οι Ρωμαίοι γιόρταζαν προς τιμήν του Νεβρώδ ή Βάαλ ή Βαλεντίνου (η λέξη Valentinus προέρχεται από το επίθετο values που σημαίνει «ισχυρός»), ή Λούπερκους, κυνηγού λύκων και την ονόμαζαν Λουπεργκάλια (Lupercalia). Το έθιμο ανταλλαγής δώρων μεταξύ των «αγαπημένων» συνηθίζονταν από εκείνη την εποχή, όπως και η χρήση του συμβόλου της καρδιάς(Βαλ στη γλώσσα των Βαβυλωνίων σημαίνει «καρδιά» και ήταν το σύμβολο του αιμοδιψή ειδωλολατρικού θεού Βάαλ).

2. Υπενθυμίζουμε στους Ορθοδόξους συμπολίτες μας πως, σύμφωνα με την Πατερική Ορθόδοξη θέση και τακτική, δεν   επιτρέπεται να συμμετάσχουμε σε εκδηλώσεις που είναι κατάλοιπα της Ειδωλολατρίας, όπως αυτές που διοργανώνει ο δήμος Λέσβου για τη γιορτή του «Αγίου» Βαλεντίνου και, πολύ περισσότερο, δεν επιτρέπεται να συμπροσευχόμαστε με εκκλησιαστικά «ακοινώνητους» αδελφούς.

3. Αξίζει, τέλος, να επισημάνουμε, προς όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι, στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία επειδή οι χριστιανοί γνωρίζουν και τη σημασία των εννοιών(πχ αλήθεια, αγιότητα, αγάπη, έρωτας, πίστη, κ.ά.) αλλά επίσης, και να χρησιμοποιούν τη διάκριση στην ιεράρχησή τους, δεν χρειάζονται κανέναν «άγιο» του έρωτα, διότι πάνω και πρώτα απ΄ όλα, έχουν τον Θεό της αγάπης, τον Χριστό, ο οποίος, μάλιστα, θυσιάστηκε για να μας σώσει, νικώντας τον Θάνατο και διά της Αναστάσεώς Του άνοιξε σε όλους τους ανθρώπους που μετανοούν την πόρτα της αιωνίου ζωής.

Για το ΔΣ
της Ένωσης Θεολόγων Ν. Λέσβου
Ο Πρόεδρος ,Παναγιώτης Τσαγκάρης
Ο Γραμματέας, Βασίλειος Μαντζουράνης »

(Πηγή: ΕΡΤ Αιγαίου)

Πηγή: ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ΕΡΤ Αιγαίου