Όλυμπος: στους δύο τρίτος δεν χωρά

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/07/09/olympos-dyo-tritos-den-xwra/

Αρχίζουμε σιγά-σιγά να ξεδιπλώνουμε το κουβάρι του Ολύμπου.  Η μεγάλη αναγνωσιμότητα και τα πολλά αποκαλυπτικά σχόλια του προηγούμενου ποστ – Όχι μάγκες της “ΕΑΡ”, δεν είναι όλα για γκρέμισμα – έφερε και νέα  στοιχεία για την επίθεση στον Όλυμπο, που είχε ως στόχο την ηθικο-πολιτική διαπόμπευση του Μοναστηριού του Αγίου Διονυσίου.

Το σκηνικό με τις επιθετικές οικονομικές κινήσεις της ηγεσίας του Βατοπεδίου, το πολιτικό σκηνικό που δημιούργησε και η σιχαμάρα της πλειοψηφίας του λαού (αποκορύφωμα οι ευρωεκλογές) έδωσαν φαίνεται το έναυσμα για την πολιορκία του Ολύμπου.

UP DATE,  11-07-2009,  ΩΡΑ  12.10: Δείτε το νέο ποστ με τίτλο:  Πρόποδες Ολύμπου: Επιχειρηματικά «χαλίκια» ενάντια σε δάσος

UP DATE,  10-07-2009,  ΩΡΑ  13.50: Δείτε το νέο ποστ με Μια εφ’ όλης της ύλης παρέμβαση της Ι. Μ. του Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω

Η «πολιορκία» περιλαμβάνει τέσσερα στάδια:

Α) Απομόνωση μέχρις εσχάτων της Ι. Μ. του Αγίου Διονυσίου της εν Ολύμπω, ηθικά, πολιτικά, κτηματικά με ταυτόχρονη ακινητοποίηση του λαϊκού στοιχείου της περιοχής.

Β)  Απομόνωση των οικολογικών οργανώσεων και ειδικά του ΠΑΝΔΟΙΚΟ που αντιδρά, υπερασπιζόμενο το Δρυμό, που μέχρι τώρα διαφύλαττε, δυστυχώς για τους επιχειρηματίες, η … Ιερά Μονή.

Γ) Πολιτικό πλαίσιο για επιχειρηματικές μελέτες με επίκεντρο «χιονοδρομικό στον Όλυμπο» και κατόπιν όλων των υπολοίπων …  αναπτυξιακών έργων.

Δ) «Δρυός πεσούσης», δημιουργία της «Επτάπολης» από τους δωδεκαθεϊστές.  Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί τους σε «προμήθεια» σε ΕΓΚΑΙΝΙΑ (”Καθιέρωση”) νεοπαγανιστικού ναού στην Β. Ελλάδα…  ήταν μέχρι και ο … Νομάρχης Θεσσαλονίκης!!!

Το ερώτημα είναι: τι κάνουν οι λεγόμενες αντινεοφιλελεύθερες ή αντικαπιταλιστικές δυνάμεις της «Αριστεράς»; Και εννοώ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ. Αυτό σε επόμενο ποστ.

Σας παρουσιάζω τώρα μερικά από τα στοιχεία που στηρίζουν την προηγούμενη πολιτική μου εκτίμηση.

Ι) Η υπέρβαση του Κανονισμού Εθνικού Δρυμού Ολύμπου :

«Η είσοδος στον Εθνικό Δρυμό επιτρέπεται μόνον από τους υπάρχοντες δρόμους και η κυκλοφορία επιτρέπεται μόνο στα διαμορφωμένα μονοπάτια, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου.

Δεν επιτρέπεται:

* H είσοδος χωρίς συνοδό σε παιδιά κάτω των 14 ετών
* H στάθμευση σε άλλους χώρους εκτός των ειδικών χώρων στάθμευσης
* H κοπή δέντρων, η μεταφορά φυτοχώματος, το ξερίζωμα και η συλλογή θάμνων, φυτών ή σπόρων
* Tο άναμμα φωτιάς και η κατασκήνωση στην ύπαιθρο
* Tο κυνήγι κάθε ζώου με οποιοδήποτε μέσο, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους
* H καταστροφή και η συλλογή φωλιών, αυγών ή νεοσσών και γενικότερα η ενόχληση και καταστροφή ειδών της πανίδας
* H πρόσκληση ζημιών σε γεωλογικούς σχηματισμούς
* H ελεύθερη κυκλοφορία οποιωνδήποτε ζώων που συνοδεύουν επισκέπτες
*  Ο Εθνικός Δρυμός του Ολύμπου προστατεύεται με ειδική νομοθεσία. Για τους παραβάτες εφαρμόζονται οι διατάξεις του Ν.Δ. 86/1969, του Ν.Δ. 996/1971, και των Νόμων 177/1975, 998/1979, 1650/1986, 2742/1996 και 3044/2002.»

ΙΙ) Πολιτική ακινητοποίηση της ΠΑΝΔΟΙΚΟ (ενέργειες από Αθήνα 1 Φεβρουαρίου 2005): ΟΧΙ Χωροθέτησηση Χιονοδρομικού Κέντρου στον Όλυμπο :

……………………………….

8. Ύστερα από τα παραπάνω προτείνονται τα εξής:

8.1 Να μην εγκριθεί η χρηματοδότηση της οδοποιίας Σπαρμού Ολύμπου από το ΠΕΠ Θεσσαλίας και να γίνει άμεση ανάκληση της απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων της οδοποιίας αυτής λόγω βασικότατης έλλειψης της ΜΠΕ όσον αφορά την εξέταση των πιθανών επιπτώσεων από τυχόν τουριστικές αναπτύξεις (κάθε είδους) που θα ευνοηθούν από την διάνοιξη και ασφαλτόστρωση της υφιστάμενης οδού, οι οποίες παντελώς αποσιωπήθηκαν.

8.2 Η μελέτη σκοπιμότητας του χιονοδρομικού κέντρου Ολύμπου να μετατραπεί ως προς το αντικείμενο και να περιλάβει μόνον “Δράσεις και έργα βιώσιμης ανάπτυξης στην περιοχή Ελασσόνος” όπως στο Λιτόχωρο.

8.3 Να υπογραφεί τάχιστα η υπό έκδοση ΚΥΑ για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος του Ολύμπου με ρητή απαγόρευση για την δημιουργία χιονοδρομικών κέντρων .

Η ΕΠΤΑΜΕΛΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ ΝΙΚΟΣ 6946-381707, ΒΟΛΙΩΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ 6977-686838, ΖΗΣΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ 6977-606820, ΚΑΝΕΛΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 6972-902750, ΚΕΛΛΑΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 6977-668776, ΜΙΧΑΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ 6944-862254, ΠΑΠΑΧΡΥΣΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ 6974-640419).

ΙΙΙ) Δημιουργία του Χιονοδρομικού Κέντρου,

Όπου όμως: «….Δ) Η Ειδική Υπηρεσία Διαχείρισης του Περιφερειακού Επιχειρησιακού Προγράμματος (ΠΕΠ) Θεσσαλίας προχώρησε σε Κοινωνική υποτίθεται Διαβούλευση (6-12-2004) στη Λάρισα για την χωροθέτηση του Χιονοδρομικού Κέντρου Ολύμπου που στην ουσία εξέτασε όπως αναφέρουν τα πρακτικά που διαβιβάστηκαν στις 10-12-2004 στις εφημερίδες εναλλακτικά σενάρια της χωροθέτησης του Χιονοδρομικού κέντρου που αποτελούν και την Α΄φάση της μελέτης σκοπιμότητας που εκπονείται από ομάδα συνεργατών της Αναπτυξιακής Εταιρείας Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λάρισας (ΑΕΝΑΛ) …» και

«….6. Η μελέτη σκοπιμότητας για την δημιουργία του Χιονοδρομικού Κέντρου στον Όλυμπο την Α΄φάση της οποίας υπογράφει το γραφείο Γιάννης Μπαϊμπάς και Συνεργάτες (Νοέμβριος 2004) μπορεί να χαρακτηρισθεί όχι απλώς ελλειπής αλλά και αντιεπιστημονική για τους εξής τουλάχιστον λόγους:…»

ΙΙΙΙ ) Δημιουργία της  «Επτάπολης». Δείτε όλο το σχεδιασμό  σε pdf:  Eptapolis-meleti

Δείτε το επισυναπτόμενο αρχείο

Ο χαρακτήρ των πρώτων κατά της Εκκλησίας διωγμών και η περί των χριστιανών αλληλογραφία του Πλινίου μετά του αυτοκράτορος Τραϊανού

(σημ. Διαφωτιστικά στοιχεία για την  ανακριτικη και τήν δικονομία των Ρωμαίων ειδωλολατρών κατά των Χριστιανών)

Αγουρίδη Σάββα, Θεσσαλονίκη 1963, σελ. 3-9

Το 112 μ.Χ. ο Ρωμαίος διοικητής της Βιθυνίας Πλίνιος εις επιστολήν του προς τον Ρωμαίον αυτοκράτορα Τραϊανόν αναφέρει περί της εκρήξεως διωγμού κατά των χριστιανών εν τη επαρχία του, η οποία κατά τους χρόνους εκείνους περιελάμβανε πολυανθρώπους και ευημερούσας πόλεις. Εις τα ερωτήματα της αναφοράς του διοικητού απήντησεν ο αυτοκράτωρ δι ' επιστολής του (1). Προς ευκολίαν του αναγνώστου παραθέτομεν εν συνεχεία τα κείμενα (2). «Αποτελεί κανόνα, κύριε, τον οποίον απαρεγκλίτως τηρώ, να απευθύνωμαι προς υμάς οσάκις έχω αμφιβολίαν τινά · διότι ποίος άλλος είναι ικανώτερος να δώση απάντησιν εις τας απορίας μου, ή να πληροφόρηση την άγνοιάν μου; Επειδή ουδέποτε παρέστην εις δίκην αφορώσαν εις τους ομολογούντας τον χριστιανισμόν, αγνοώ όχι μόνον την φύσιν των εγκλημάτων ή το μέτρον της τιμωρίας των, αλλ ' ακόμη και το κατά πόσον επιτρέπεται να προχώρηση τις εις ανακρίσεις περί αυτών. Αγνοώ δηλ. αν συνήθως διάφορος είναι η μεταχείρισις των ενόχων αναλόγως της ηλικίας, ή αν ουδεμία πρέπει να γίνεται διάκρισις μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων ων η μετάνοια δικαιολογή την παροχήν συγγνώμης· ή αν η αποκήρυξις της πλάνης εις ουδέν ωφελεί εκείνον ο οποίος υπήρξε ποτέ χριστιανός· αν αυτή αύτη η ιδιότης του χριστιανού, χωρίς να συνοδεύεται από οιανδήποτε αδικοπραγίαν, ή μόνον τα συμφυή προς την ιδιότητα ταύτην εγκλήματα είναι τιμωρητέα. Περί όλων αυτών των ζητημάτων έχω ζωηράς αμφιβολίας. Εν τω μεταξύ η διαδικασία ην ηκολούθησα έναντι εκείνων, οίτινες προσήχθησαν ενώπιον μου ως χριστιανοί ήτο η εξής: Τους ηρώτων αν είναι χριστιανοί.

Αν ωμολόγουν, επανελάμβανα την ερώτησιν δις προσθέτων συγχρόνως και απειλάς. Δι ' όσους εξηκολούθουν να εμμένουν διέταξα την εκτέλεσίν των διότι είμαι πεπεισμένος ότι, οιαδήποτε και αν ήτο η φύσις των δοξασιών των, η πείσμων και άκαμπτος εμμονή των έχρηζε τιμωρίας. Υπήρξαν και άλλοι οι οποίοι προσήχθησαν ενώπιον μου κατεχόμενοι υπό της αυτής μωρίας· αλλ ' επειδή ήσαν Ρωμαίοι πολίται έκαμα την τυπικήν πράξιν, ώστε να σταλούν εις την πόλιν. Ταχέως, ένεκα αυτής ταύτης της ανακρίσεως, ως συμβαίνει συνήθως, αι καταγγελίαι επολλαπλασιάσθησαν και διάφοροι νέαι μορφαί αυτού του κακού ήλθον εις φως. Μου παρουσιάσθη ανυπόγραφος καταγγελία εναντίον πολλών προσώπων. Εκείνους οι οποίοι κατά την ανάκρισιν ηρνήθησαν ότι είναι χριστιανοί, ή ότι υπήρξαν ποτέ χριστιανοί, εθεώρησα ορθόν να απολύσω, αφού μετά από εμέ επανέλαβαν επίκλησιν προς τους θεούς και ετέλεσαν θρησκευτικήν ιεροτελεστίαν με οίνον και θυμίαμα προ του αγάλματός σου (το οποίον προς τον σκοπόν αυτόν είχον διατάξει να φέρουν μαζί με τα αγάλματα των θεών) και αφού επιπροσθέτως εβλασφήμησαν το όνομα του Χριστού (λέγεται δε ότι ουδείς εκ των όρων αυτών είναι ανεκτός δι ' όσους είναι πράγματι χριστιανοί). Εθεώρησα, λοιπόν, ορθόν να τους απολύσω. ʼλλοι εκ των καταγγελθέντων υπό του κατηγόρου ωμολόγησαν κατ' αρχάς ότι είναι χριστιανοί, αλλ ' αμέσως μετά ταύτα το ηρνήθησαν. Παρεδέχθησαν, πράγματι, ότι υπήρξαν χριστιανοί κατά το παρελθόν, αλλά διεβεβαίωσαν ότι είχον πλέον εγκαταλείψει αυτήν την πλάνην, τινές μεν προ τριών, τινές προ ικανών ετών, τινές δε προ είκοσι ολοκλήρων ετών. Όλοι προσεκύνησαν το άγαλμά σου και τας εικόνας των θεών βλασφημούντες συγχρόνως το όνομα του Χριστού.

Εβεβαίουν ότι όλη η ενοχή των ή η πλάνη των συνίστατο εις το ότι συνήρχοντο καθορισμένην ημέραν προ της ανατολής του ηλίου και απηυθύνοντο δια τινός μορφής προσευχής προς τον Χριστόν ως προς θεόν τίνα, δεσμεύοντες εαυτούς δι ' επισήμου όρκου όχι με σκοπόν την εκτέλεσιν εγκληματικού τινός σχεδίου, αλλά δια να μη διαπράξουν ποτέ απάτην, κλοπήν ή μοιχείαν, δια να μη παραβούν ποτέ τον λόγον των, ούτε να αρνηθούν οιανδήποτε εμπιστευτικην εργασίαν, αν ποτέ εκαλούντο να επωμισθούν τοιαύτην μετά ταύτα εσυνήθιζαν ν' απέρχωνται και να συγκεντρώνωνται εκ νέου δια να φάγουν μαζί αβλαβές δείπνον. Από την συνήθειαν αυτήν επίσης εδήλωσαν ότι απέσχον μετά την δημοσίευσιν διατάγματος μου δια του οποίου, συμφώνως προς τας εντολάς σας, είχον απαγορεύσει τους πολιτικούς συλλόγους (Η etarias ). Όταν έλαβα τας πληροφορίας αυτάς, έκρινα έτι μάλλον αναγκαίον να προσπαθήσω ν' αποσπάσω την αλήθειαν υποβάλλων εις βασανιστήρια δύο δούλας, περί των οποίων ελέγετο ότι διηκόνουν κατά τας Ιεράς τελετάς των. Δεν ηδυνήθην όμως να ανακαλύψω τίποτε περισσότερον ή μωράν και υπέρογκον δεισιδαιμονίαν. Δια τούτο εθεώρησα ορθόν ν' αναβάλω κάθε περαιτέρω ενέργειαν επί του θέματος αυτού δια να συμβουλευθώ υμάς. Εφάνη δε εις εμέ το θέμα άξιον λόγου) δια να ζητήσω την συμβουλήν σας, ιδία ένεκα του αριθμού εκείνων οι οποίοι τελούν εν κινδύνω · διότι πολλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας και τάξεως, εξ αμφοτέρων των φύλων, έχουν καταγγελθή ή πρόκειται να καταγγελθούν, αφού η μεταδοτική αυτή δεισιδαιμονία δεν περιορίζεται μόνον εις τας πόλεις, αλλ ' έχει εξαπλώσει το μόλυσμά της και μεταξύ των χωρίων της υπαίθρου. Φαίνεται εν τούτοις ότι είναι ακόμη δυνατόν να θεραπευθή το κακόν και να περιορισθή. Οι ναοί, τουλάχιστον, οι οποίοι ήσαν κάποτε σχεδόν ερημωμένοι, αρχίζουν τώρα να συχνάζωνται, αι δε ιεραί τελεταί, μετά από ένα μακρόν διάλειμμα, ανεβίωσαν πάλιν, ενώ παρατηρείται γενική ζήτησις θυμάτων, τα όποια μέχρι προ τίνος δεν εύρισκαν παρά ολίγους αγοραστάς. Ως εκ τούτου είναι εύκολον να φαντασθή τις πόσοι θα ηδύναντο να εγκαταλείψουν αυτήν την πλάνην, αν παρείχετο συγγνώμη εις όσους ήθελαν μετανοήσει». Η απάντησις του Τραϊανού έχει ως εξής:

« Ηκολουθήσατε την ορθήν οδόν, Σεκούνδε μου, εις τον χειρισμόν των περιπτώσεων των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι σας κατηγγέλθησαν ως χριστιανοί, διότι είναι αδύνατον να θέση τις γενικήν τινα αρχήν, η οποία να δύναται να λαβη τελικήν τινα διατύπωσιν. Δεν πρέπει ν' αναζητώνται (οι χριστιανοί). Όταν καταγγέλλωνται και αποδεικνύονται ένοχοι, πρέπει να τιμωρούνται με τον εξής περιορισμόν οιοσδήποτε ήθελεν αρνηθή ότι είναι χριστιανός και ήθελεν αποδείξει τούτο εμπράκτως, δηλ. δια της προσφοράς θυσίας εις τους θεούς μας, οσονδήποτε ύποπτος και αν υπήρξεν εις το παρελθόν, δύναται να τύχη συγγνώμης δια την μετάνοιάν του. Ανώνυμοι όμως καταγγελίαι δεν πρέπει να γίνωνται αποδεκταί δι ' οποιονδήποτε είδος κατηγορίας· διότι τούτο θ' απετέλει πολύ ολέθριον προηγούμενον και, εκτός τούτου, είναι ασύμφωνον προς την νοοτροπίαν της εποχής μας».

Επειδή η εκ των αρχών του β' αιώνος αλληλογραφία αύτη αποτελεί την παλαιοτέραν μαρτυρίαν περί της θέσεως του ρωμαϊκού κράτους έναντι του χριστιανισμού και επειδή εξ αυτής μανθάνομεν τόσον πολλά περί της καταστάσεως όχι μόνον εν τη Εκκλησία της Βιθυνίας κατά την πρώϊμον ταύτην περίοδον αλλ ' εν τη Εκκλησία καθόλου, καθίσταται περιττόν κάθε σχόλιον περί της σπουδαιότητος των δύο τούτων επιστολών. Αι μαρτυρίαι του β' και γ' αιώνος καθιστούν σαφές ότι αι διώξεις των χριστιανών μέχρι του Δεκίου εγίνοντο βάσει του rescriptum του Τραϊανού, βάσει δηλ. της απαντήσεως του αυτοκράτορος τούτου εις την επιστολήν του Πλινίου. Πρόκειται περί βασικού δια την ιστορίαν των χρόνων εκείνων εγγράφου. Ημείς όμως εις την παρούσαν εργασίαν ενδιαφερόμεθα δι ' όσα έχουν να μας ειπούν τα δύο κείμενα περί των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους προ της κρίσεως εν Βιθυνία, κατά τους δύο πρώτους εναντίον των χριστιανών διωγμούς επί Νέρωνος και επί Δομιτιανού. Μετά την αλληλογραφίαν Πλινίου - Τραϊανού περί των χριστιανών και μετά την δημοσίευσιν της απαντήσεως ή του rescriptum του Τραϊανού η κατάστασις ως προς τας σχέσεις ρωμαϊκού κράτους και Εκκλησίας είναι κατά το μάλλον ή ήττον σαφής. Τελείως ασαφής είναι κατά την περίοδον από του Νέρωνος μέχρι της κρίσεως εν Βιθυνία. Πιστεύομεν ότι, αν ίδωμεν την σκοτεινήν αυτήν περίοδον υπό το φως της αλληλογραφίας Πλινίου - Τραϊανού, θα δυνηθώμεν να εννοήσωμεν καλύτερον τας πολλαπλώς μαρτυρουμένας συγκρούσεις κράτους και Εκκλησίας κατά τους χρόνους του Νέρωνος και του Δομιτιανού. Το θέμα τούτο, ο χαρακτήρ δηλ. των κατά της Εκκλησίας διωγμών του α' αιώνος, δεν ενδιαφέρει μόνον τον γενικόν έκκλησιαστικδν ιστορικόν ενδιαφέρει όλως ιδιαιτέρως και τον ερμηνευτήν της Κ. Διαθήκης. Νεώτεροι τίνες κριτικοί συσχετίζουν την κατάστασιν εν Βιθυνία περί το 111 -112 μ. Χ. προς την κατάστασιν ην, κατ' αυτούς, αντιμετωπίζει δ συγγραφεύς της Α' Επιστολής Πέτρου (3). Εκτός δε του διωγμού ον αντιμετωπίζουν οι αναγνώσται της Α' Πέτρου, περί διωγμών γίνεται λόγος εις διάφορα κείμενα της Κ. Διαθήκης, εκ των οποίων άλλα μεν συνδέονται υπό των ερευνητών προς τον διωγμόν του Νέρωνος, άλλα δε προς τον διωγμόν του Δομιτιανού.

Τα επιχειρήματα κατά της γνησιότητος της αλληλογραφίας Πλινίου - Τραϊανού περί των χριστιανών δεν είναι ισχυρά. Το σοβαρώτερον σχετίζεται προς τον μεγάλον αριθμόν των χριστιανών, ον προϋποθέτει η ερήμωσις των ειδωλολατρικών και η μη πώλησις των θυμάτων δια τας θυσίας, περί ων κάμνει λόγον o Πλίνιος εις την επιστολήν του, ενώ είναι βέβαιον ότι κατά τους χρόνους του Ωριγένους οι χριστιανοί εν τη περιοχή της Βιθυνίας ήσαν συγκριτικώς ολίγοι. Αλλά της ερημώσεως των ιερών δεν πρέπει να θεωρηθή ως η μόνη και δη και ως η κυρία αιτία ο χριστιανισμός. Ο Λουκιανός παρετήρει σχετικώς προς την εξαφάνισιν της ειδωλολατρείας εν Βιθυνία ότι ο Πόντος είναι γεμάτος από άθεους και χριστιανούς. Και ως άθεους μεν θεωρεί τους οπαδούς του Επικούρου, τους δε χριστιανούς θεωρεί ως αιτίους της καταστροφής της ειδωλολατρείας, διότι ετόνιζαν την μωρίαν των ειδώλων (4). Η παρατήρησις όμως αυτή του Λουκιανού δεν εξηγεί την κατάστασιν κατά τους χρόνους του Πλινίου εν Βιθυνία.

Πρέπει να λάβωμεν υπ' όψιν ότι υπήρχαν και Ιουδαίοι εις την περιοχήν, πολυαριθμότεροι ίσως των χριστιανών, και πολλοί ειδωλολάτραι, οι οποίοι, λόγω της κοινωνικής και θρησκευτικής κρίσεως, δεν εσύχναζαν εις τα ιερά. Πολλοί δηλ. δεν είχαν ακόμη προχωρήσει τόσον εις την αντίθεσιν των προς την καθεστηκυίαν θρησκείαν και τάξιν, ώστε να γίνουν μέλη παρανόμων οργανώσεων ολίγοι σχετικώς είχαν κάμει το τολμηρόν αυτό βήμα. Οι πλείστοι όμως, όπως συμβαίνει συνήθως εις τας περιπτώσεις αυτάς, εδείκνυον πλήρη αδιαφορίαν προς την κρατούσαν θρησκείαν λόγω της συνδέσεως της προς το κράτος. Έπειτα, ας σημειωθή ότι το ιερατείον και οι περί το εμπόριον των θυσιών ασχολούμενοι υπερέβαλλαν πάντοτε την υπάρχουσαν κρίσιν ενώπιον των διοικούντων, προκειμένου να αποσπάσουν αποφάσεις εναντίον διαφόρων θρησκευτικών ανταγωνιστικών ιδεών. Τοιούτον παράδειγμα παρέχει εις τας Πράξεις των Αποστόλων ο αργυροκόπος Δημήτριος (19,23 εξ.). Εξ άλλου, καθώς πιστεύει ο Harnack, ο Πλίνιος θέλει να δικαιολόγηση την πολιτικήν της επιεικείας, ην φαίνεται να προτείνη εις τον Τραϊανόν, και δια τούτο παρουσιάζει το κακόν ως πολύ εκτεταμένον (5).

Το επιχείρημα καθ' ο ο Πλίνιος δεν κάμνει λόγον περί των χριστιανών εις άλλην επιστολήν του και αναμένει την παρέλευσιν ενός περίπου έτους δια να φέρη το θέμα προ του Τραϊανού, δεν είναι ισχυρότερον του προηγουμένου. Ο Πλίνιος, ως φαίνεται, ήλθεν εις σύγκρουσιν προς την Εκκλησίαν ένεκα της αυστηράς εφαρμογής του διατάγματος του περί απηγορευμένων εταιριών (« collegia »). Αυτή αύτη η ύπαρξις της Εκκλησίας ήτο δι ' αυτόν παράνομος, ασχέτως αν αι ανακρίσεις παρουσίαζαν τον χριστιανισμόν, κατά τας απόψεις της πεφωτισμένης ρωμαϊκής αριστοκρατίας, ως απλήν « δεισιδαιμονίαν ». Φαίνεται, λοιπόν, ότι ανέμενεν ο Πλίνιος να ιδή τα αποτελέσματα μετά την έκδοσιν του διατάγματος του περί των πολιτικών συλλόγων και τότε να επιληφθή του θέματος. Τα αποτελέσματα υπήρξαν τοιαύτα, ώστε η ουσία της επιστολής του να συνίσταται εις την πρότασιν, μετά την υπ' αυτού ανάληψιν της διοικήσεως της επαρχίας και την βελτίωσιν των όρων της ζωής, να δοθή ευκαιρία μετανοίας εις τους χριστιανούς. Η συνιστώμενη επιείκεια, αν και αντίθετος προς βασικήν αρχήν του ρωμαϊκού δικαίου, εφαίνετο ως η πλέον σκόπιμος αντιμετώπισις του προβλήματος υπό τας νέας συνθήκας της διοικήσεως της επαρχίας υπό του Πλινίου και των επελθουσών βελτιώσεων.

Την επιεική αυτήν διάθεσιν διακρίνει τις και κατά τας ανακρίσεις των χριστιανών υπό του Πλινίου. Ήρκει π.χ. η δήλωσις ότι ουδέποτε τις υπήρξε χριστιανός δια να γίνη άνευ περαιτέρω διατυπώσεων πιστευτός. Δεν προσπαθεί ο ανακριτής να εξακρίβωση την αλήθειαν της δηλώσεως, προφανώς διότι η επιθυμία του είναι ν' απόσπαση όσον το δυνατόν περισσοτέρας τοιαύτας δηλώσεις. Τον απασχολεί δε όλως ιδιαιτέρως η κατηγορία εκείνων εκ των καταγγελθέντων ως χριστιανών, οι οποίοι ανεγνώρισαν ότι υπήρξαν ποτέ χριστιανοί, αλλ ' επιθυμούν ν' αποκαταστήσουν τας σχέσεις των με το κράτος. Δεν θα ήρκει δια την αποκατάστασιν αυτήν η απλή δήλωσις μετανοίας, δηλ. η επίσημος άρνησις του Χριστού; Επομένως, ήτο ο ιδιότυπος χαρακτήρ του χριστιανισμού ως απηγορευμένης εταιρίας υπεύθυνος δια την καθυστέρησιν του ν' απευθυνθή εις τον αυτοκράτορα προς επικύρωσιν της πολιτικής του.

Είναι πολλά και ποικίλα τα θέματα τα οποία θέτουν προ του ερευνητού του αρχικού χριστιανισμού αι δυο επιστολαί. Το κύριον, βεβαίως, θέμα των επιστολών είναι η σχέσις Εκκλησίας και κράτους κατά τας αρχάς του β' αιώνος μ. Χ. Κατά την μη επιδεχομένην αμφισβήτησιν μαρτυρίαν της περί των χριστιανών αλληλογραφίας Πλινίου - Τραϊανού, οι χριστιανοί διώκονται εν Βιθυνία ως μέλη απηγορευμένης εταιρίας. Ερωτάται, τώρα, μήπως δια τον αυτόν λόγον εδιώχθησαν οι χριστιανοί και επί Νέρωνος και Δομιτιανού. Είναι δυνατόν εκ της εν λόγω αλληλογραφίας εκκινούντες να οδηγηθώμεν εις την εγγυτέραν πως γνώσιν του τι ακριβώς συνέβη κατά τας κρίσεις επί Νέρωνος και επί Δομιτιανού, αφού αι περί αυτών πληροφορίαι μας είναι τόσον ασαφείς; Εκ των σχέσεων πολιτείας και Εκκλησίας, ως αύται διαγράφονται εν τη αλληλογραφία, είναι δυνατόν να αρυσθώμεν τι περί του χαρακτήρος των κατά των χριστιανών διωγμών του α' αιώνος; Εξ άλλου, ωρισμένα σημεία της αλληλογραφίας θα ηδυνάμεθα να ίδωμεν άλλως πως, αν εγνωρίζαμεν τι περίπου συνέβη κατά τους επί Νέρωνος και επί Δομιτιανού διωγμούς. Μη γνωρίζοντες σαφώς τα κατ' αυτούς αδυνατούμεν να είπωμεν τι αποτελεί νέον και τι καθιερωμένην πράξιν εις την μεταχείρισιν των χριστιανών υπό του κράτους κατά τους χρόνους του Τραϊανού.

Πολλαί π.χ. συζητήσεις ε γένοντο κατά το παρελθδν περί του αν η άπάντησις ή το rescriptum του Τραϊανού ήτο προστατευτικόν δια τους χριστιανούς, αφού συνέστησεν εις τον Πλίνιον να μη καταζητή τους χριστιανούς και να μη δέχεται ανωνύμους κατηγορίας, ή έδωκε το έναυσμα του πλέον σκληρού κατά των χριστιανών διωγμού. Εις τοιαύτα ερωτήματα δεν δύναται τις να απάντηση χωρίς την αναδρομήν εις τους δύο προηγουμένους διωγμούς κατά των χριστιανών. Βεβαίως, αι γνώσεις μας ως προς τους διωγμούς του α' αιώνος είναι πλέον ή ασαφείς. Πως, λοιπόν, δια των ασαφών περί αυτών γνώσεων μας είναι δυνατόν να διαφωτισθώμεν περί των συμβάντων εν Βιθυνία το 112 μ. Χ., περί ων έχομεν θετικωτέρας και πλέον σαφείς μαρτυρίας; Δυστυχώς, η μόνη μέθοδος μελέτης του θέματος, η οποία απομένει εις τον ερευνητήν, είναι αυτή· να ιδή δηλ. τα γεγονότα επί Νέρωνος και Δομιτιανού με την βοήθειαν των γνώσεων μας περί των συμβάντων εν Βιθυνία επί Πλινίου, έπειτα δε τα τελευταία αυτά γεγονότα με την βοήθειαν των πορισμάτων περί των δύο μεγάλων διωγμών του α' αιώνος. Αυτός είναι ο σκοπός της παρούσης εργασίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) E. G. Hardy, C. Plinii Caecilii Secundi Epistolae ad Trajanum imperatorem cum eiusdem responses, ed. With Notes and Introductory Essays, London Macmillan 1889, σελ. 49-51.

(2) Μετάφρασιν αυτών εξεπόνησε και ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Η Ρωμαϊκή Πολιτεία και ο Χριστιανισμός μέχρι των μέσων του Γ' αιώνος, εν «Θεολογία» Α' 1923 και Β' 1924. Η απόδοσις του κειμένου, την οποίαν ημείς δεχόμεθα, διαφέρει εις τινα σημεία της του Χρυσοστ. Παπαδοπούλου.

(3) F. W. Beare, The First Epistle of Peter, Blackwell's, Ο xford 1961.

(4) Βλ. Philipp Carrington, The Early Christian Church, Cambridge 1957, I, σελ. 433.

(5) Die Mission und Ausbreitung des Christentums, σελ. 546.

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_history/contents_texts.asp&main=texts&file=24.htm

Νεοπαγανιστικαί Αντιφάσεις

«Ορθόδοξος Τύπος», αριθ. 1641/5.5.2006

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (Μ. ΤΗ.)

ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ μας παρατηρείται μία συστηματική προσπάθεια κάποιων ομάδων, που ως σκοπό έχουν τη νεκρανάσταση και την επαναφορά του αρχαίου ελληνικού ειδωλολατρικού Δωδεκάθεου και την επίσημη αναγνώρισή του ως θρησκείας.

Κοινό χαρακτηριστικό, όμως, των νεοπαγανιστικών ομάδων είναι η απαξιωτική, υβριστική και βίαιη τοποθέτησή τους απέναντι σε κάθε τι το χριστιανικό και [ταυτοχρόνως] η επιμελής αποφυγή τους να αναφέρονται σε μελανές πτυχές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
Οι σύγχρονοι νεοπαγανιστές σιωπούν για τα επαίσχυντα χαρακτηριστικὰ των λεγομένων μεν θεών, κατ ουσίαν δε δαιμόνων, όπως για τις αισχρότητες, τους φθόνους, τα μίση, τις απάτες, καθώς επίσης για την ανθρωπολατρία, τις ανθρωποθυσίες που δέχονταν κ.ά.
Επιπλέον από τις ομάδες αυτές δεν απουσιάζουν οι προσωπικές αντιπάθειες, οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, καθώς και η σύγχυση και οι αντιφάσεις για το τι ήταν τελικά οι διάφοροι θεοί της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.

Ομολογείται και από τους ιδίους ότι:

«οι εκπρόσωποι του Αρχαιοελληνικού Κινήματος δεν έχουν μία σαφή γνώση για την αρχαιοελληνική Θρησκεία, ερμηνεύοντας την Ελληνική Μυθολογία κατά το δοκούν».
(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σσ. 7475)

Στον εν λόγω ισχυρισμό του νεοπαγανιστή θεωρητικού πρέπει να επισημάνουμε δύο σημεία:

α) ότι οι σύγχρονοι νεοειδωλολάτρες δεν έχουν σαφή γνώση της αρχαίας θρησκείας, και
β) ότι ερμηνεύουν την ελληνική μυθολογία κατά το δοκούν.

ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ αυτές επιβεβαιώνονται πλήρως από την ίδια την πραγματικότητα. Χαρακτηριστική απόδειξη εν προκειμένω, είναι οι αντιφατικές θέσεις δύο άλλων νεοπαγανιστών θεωρητικών για το τί ήταν οι αρχαίοι θεοί.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την μία άποψη, η οποία τυγχάνει νεφελώδης και αόριστη, «Οι Εθνικοί θεοί των Ελλήνων, όπως και όλων των δυτικοευρωπαϊκών λαών, είναι ενέργειες, δυνάμεις και είναι ιδέες». (Περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 70)

Κατά την άλλη άποψη και σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου, και εκδότης αρχαιολατρικού περιοδικού ισχυρίζεται:

«Οι θεοί είναι ομοούσιοι προς τα άλλα όντα διότι έχουν την ίδια ουσία: το ψυχικό άτομο. Υπήρξαν άνθρωποι, ποΥ έφθασαν στο τέλος του κύκλου των μετεμψυχώσεων, διατηρούν τις αναμνήσεις όλων των βίων τους...». (Βλ. Παν. Μαρίνη, Τί πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία, περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 28)

Τι μας λέει ουσιαστικά ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου; Μας λέει ότι οι λεγόμενοι θεοί ήταν άνθρωποι τελικά, ποΥ θεοποιήθηκαν και τους λάτρευαν ως θεούς. Η άποψη αυτή βεβαίως, δεν είναι καινούργια. Την είχαν υποστηρίξει οι αρχαίοι φιλόσοφοι Ευήμερος (350297 π.Χ.) και Εκαταίος ο Αβδηρίτης (Γʹ αι. π.Χ.) στην κριτική τους κατά του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου.

Εν προκειμένω, όμως, παρατηρούμε το εξής παράδοξο. Δύο αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι να απορρίπτουν το Δωδεκάθεο, γιατί θεωρούσαν τους λεγόμενους θεοὺς ως ανθρώπους, που θεοποιήθηκαν, και ο σύγχρονος αρχαιολάτρης θεωρητικὸς να ζητά να επιστρέψουμε και να λατρεύουμε ως θεούς αυτούς, που και οι αρχαίοι φιλόσοφοι απέρριψαν. Ζητά να λατρεύσουμε ως θεούς νεκρούς ανθρώπους.

Πόσο δίκαιο είχε ο Θεόφιλος Αντιοχείας, όταν έλεγε: «Και τα μεν ονόματα ων φης σέβεσθαι θεών ονόματά εστί νεκρών ανθρώπων».(Πρὸς Αυτόλυκον Α,9 Β.Ε.Π.Ε.Σ. 5, 17)

Να λοιπόν, το υποτιθέμενο κλέος της πατρώας θρησκείας, στην οποία ζητούν οι νεοπαγανιστές να επιστρέψουμε. Να λατρεύουμε είδωλα, για τα οποία ούτε οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές μεταξύ τους δεν συμφωνούν για το τί ήταν.

ΑΛΛΟΙ νεοπαγανιστές, αγωνίζονται να εξωραΐσουν το αρχαιοελληνικό ειδωλολατρικό μόρφωμα, υποστηρίζοντας ότι η αρχαία θρησκεία «απομακρύνει πάντα οπαδόν της από προσωπολατρίας» και επιπλέον ότι «Η Ελληνική θρησκεία, εν τω συνόλω της, αποτελεί ένα μεγαλούργημα».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σ. 36)

Οι εν λόγω ισχυρισμοί αποτελούν επιπλέον, ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τακτικής τους, να αντικαθιστούν τα ιστορικά δεδομένα όπως αυτά που αναφέραμε, με ιδεολογικές τους φαντασιώσεις σε επίπεδο ερμηνείας. Είναι, όμως, γνωστό, ότι το χάσμα μεταξύ φαντασιώσεως και ιστορίας είναι αγεφύρωτο.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ξέρει πολύ καλά, ότι κάθε μορφή ειδωλολατρίας είναι μορφή δαιμονολατρίας (Ψαλμ. 95, 5. 1 Κορ. 10, 20. 2 Κορ. 6, 16. 1 Ιωαν. 5, 21).

http://www.egolpio.com/PAGANISM/neopaganistikes_antifaseis.htm

Διέπραξε ο άγιος Κωνσταντίνος οικογενειακά εγκλήματα;

Ξεσκέπασμα της διαχρονικής Παγανιστικής διαβολής

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Β. Καραστάθη: "Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και η εναντίον του πολεμική. Ιστορική μελέτη". Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Αθήνα Μάιος 2006. Σελ. 35-41

Και ως ειδωλολάτρης ο Κωνσταντίνος, ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετικό χαρακτήρα και χαρίσματα, και δεν έχει καμία σχέση με τα ψεύδη που του καταμαρτυρούν οι εχθροί της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι για την αγιοποίηση του Κωνσταντίνου από τον Κύριο, θα αρκούσαν οι διαχρονικές συκοφαντίες των Παγανιστών και των αιρετικών εναντίον του, για να του δώσει ο Κύριος τον ουράνιο μισθό! Κατά τα λόγια του Κυρίου μας: "Μακάριοι αυτοί που έχουν διωχθεί εξαιτίας τής δικαιοσύνης· επειδή, δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είστε, όταν σας ονειδίσουν, και σας θέσουν υπό διωγμό, και πουν εναντίον σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα, εξαιτίας μου. Χαίρεστε και αγάλλεστε, επειδή ο μισθός σας είναι πολύς στους ουρανούς· επειδή έτσι, έθεσαν υπό διωγμό τούς προφήτες πριν από σας" (Ματθαίος ε/5: 10-12).

Για μια φορά ακόμα, όλες οι συκοφαντίες εναντίον του αγίου Κωνσταντίνου, αποδεικνύεται ότι οφείλονται στη μιαρή συκοφαντική φάρα των Παγανιστών, αρχαίων και νέων. Διάβολοι σαν τους θεούς τους, δεν παύουν να ψεύδονται ασύστολα σε όλους τους αιώνες, ενάντια στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη, και να διαβάλλουν και να σπιλώνουν με τη συνέργεια των αιρετικών Προτεσταντών, κάθε έναν δίκαιο που έφραξε το δρόμο των δαιμόνων θεών τους, και βοήθησε την Εκκλησία του Κυρίου.

Το παρακάτω απόσπασμα από το εξαίρετο αυτό απολογητικό βιβλίο του Κώστα Β. Καραστάθη, (το οποίο συνιστούμε να διαβάσετε ολόκληρο και για τις υπόλοιπες συκοφαντίες), δείχνει το μέγεθος της συκοφαντίας.

Η τραγωδία τον Κρίσπου

Έναν χρόνο μετά τη Σύνοδο τη Νικαίας, το 326 μ. Χ., ο Κωνσταντίνος έρχεται στη Ρώμη για να γιορτάσει τα εικοσάχρονα της βασιλείας του (τα δεύτερα Δεκενάλια). Κλήθηκε στο Καπιτώλιο να συμμετάσχει σε μια στρατιωτική ειδωλολατρική γιορτή και να προσφέρει τις νενομισμένες θυσίες. Αρνήθηκε. Ύστερα απ' όσα είχε βιώσει στη Σύνοδο της Νικαίας, του φαίνονταν γελοία πια όλ' αυτά.

Η στάση του - κατά τον Ζώσιμο - προκάλεσε το μίσος σε όλες τις τάξεις. Ο όχλος λιθοβόλησε το άγαλμά του και στραπατσάρισε το πρόσωπο σ' αυτό. Την είδηση ανήγγειλαν οι παλατιανοί στον Κωνσταντίνο και εκείνος αποκρίθηκε με πικρόχολο χιούμορ: "Περίεργο, δεν είμαι σε θέση να ιδώ κανένα τραύμα αποτυπωμένο στο πρόσωπό μου. Και το κεφάλι και το πρόσωπό μου εμφανίζονται αρκετά υγιή»! [1]

Την ημέρα που στα ανάκτορα γιορτάζονταν τα Δεκενάλια με τη συμμετοχή όλων των επισήμων της Ρώμης, ο Κωνσταντίνος διατάζει τη σύλληψη του Κρίσπου και τη φυλάκισή του στη φυλακή της Πώλας, στην Ίστρια.

Η ενέργεια του αυτοκράτορα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία!

Ο Κρίσπος ήταν ένας σοβαρός και αξιοπρεπής νέος με πολλά ηγετικά χαρίσματα. Δεκαεφτάχρονος είχε περιβληθεί την πορφύρα του καίσαρα και είχε πολεμήσει νικηφόρα τους Φράγκους και τους Αλαμαννούς. Τρεις φορές ως τότε είχε διατελέσει πρόξενος. Και, τελευταία, ως ναύαρχος τού στόλου του πατέρα του, είχε κατατροπώσει τον στόλο τού Λικίνιου στον Βόσπορο. Τι λοιπόν είχε προηγηθεί εκείνης της συλλήψεως;

Αυτός ο φέρελπις γιος τού Κωνσταντίνου, που παρά τη νεότητά του, είχε δοξαστεί στα πεδία τών μαχών, εκείνη την εποχή στο παλάτι είχε συγκεντρώσει πάνω του όλο το μίσος μιας κακιάς μητριάς. Η Φαύστα μισούσε θανάσιμα τον νεαρό Κρίσπο, που υπερτερούσε των τριών αγοριών της σε όλα! Και στην εξυπνάδα και στο σωματικό σφρίγος και στο κάλλος και στην ευγένεια. Τον ζήλευε και τον μισούσε. Και φοβόταν μήπως ο Κωνσταντίνος κληροδοτούσε σ' εκείνον την Αυτοκρατορία και όχι στα αγόρια της.

Τον μισούσε ακόμα γιατί η γριά πεθερά της, η Ελένη, αγαπούσε εκείνον περισσότερο από τα δικά της παιδιά. Και το ποτήρι τού μίσους της είχε ξεχειλίσει τις προηγούμενες ημέρες, που σε μια άλλη γιορτή στο παλάτι ο ποιητής Πορφύριος Οπτατιανός απάγγειλε ένα ωραίο ποίημα για τον ένδοξο Κρίσπο. Πλάνταξε η Φαύστα, που δεν άκουγε μια καλή κουβέντα και για τα δικά της παιδιά. Και άρχισε να κάνει σχέδια εξόντωσης τού Κρίσπου.

Μια διαβολική σκέψη πέρασε από τον νου της και εκμεταλλεύτηκε ένα επίκαιρο γεγονός: Ο Κωνσταντίνος, για να περιφρουρήσει τον θεσμό της οικογένειας, που βρισκόταν εκείνη την εποχή σε αποσύνθεση, εξαιτίας νόμων τού αυτοκράτορα Αυγούστου (ελευθερία στη μοιχεία για την αύξηση τού πληθυσμού και άλλα παρόμοια τρελά), είχε επιβάλει πριν από ένα μήνα νόμο, που όριζε θανατική εκτέλεση για τον άνδρα που θα διέπραττε το αδίκημα της μοιχείας με παντρεμένη γυναίκα. Αυτό ήταν! Η δολοπλόκα γυναίκα θα στήριζε εκεί πάνω τη συκοφαντία της για τον Κρίσπο, μαζί με την κατηγορία της συνωμοσίας! Αφού εξασφάλισε τους αναγκαίους ψευδομάρτυρες στην παλατιανή καμαρίλα, κατηγόρησε το παλικάρι στον πατέρα του ότι συνωμοτούσε εναντίον του με σκοπό να τον ανατρέψει από τον θρόνο, καθώς και ότι επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς! Οι μάρτυρες κατάλληλα δασκαλεμένοι, επιβεβαίωσαν ενώπιον του αυτοκράτορα τις άθλιες καταγγελίες της.

Ο ίδιος ο Ζώσιμος (5ος αιώνας μ.Χ.), παγανιστής και πολέμιος τού Κωνσταντίνου, αλλά και ο Ιωάννης Ζωναράς (12ος αιώνας) παραδέχονται ότι οι κατηγορίες εναντίον του Κρίσπου ήταν άδικες και ότι όλες ήταν εφευρήματα της Αυγούστας Φαύστας, Η όποια με τον τρόπο αυτό φρόντισε να βγάλει τον Κρίσπο από τη διαδοχή τού θρόνου για χάρη των τριών αγοριών της, που είχε με τον Κωνσταντίνο, και που αυτή την περίοδο βρίσκονταν ακόμα στην παιδική τους ηλικία.

Έτσι ο Κωνσταντίνος βρέθηκε στο τρομερότερο δίλημμα της ζωής του. Πώς έπρεπε να ενεργήσει; Ως στοργικός πατέρας ή ως αυτοκράτωρ και ψυχρός τηρητής του νόμου; Και πώς θα αξίωνε την εφαρμογή του νόμου από το λαό, αν ο ίδιος δεν τον εφήρμοζε; Αυτή η θέση ήταν η δυσκολότερη και τραγικότερη, που θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ ένας νομοθέτης και συνάμα δικαστής και πατέρας: να εφαρμόσει δηλαδή για πρώτη φορά τον σκληρό νόμο πάνω στον γιό του. Δε διέταξε αμέσως την εκτέλεση του, όπως πολύ θα το 'θελαν η Φαύστα και οι εχθροί του, αλλά τη φυλάκισή του στις φυλακές της Πώλας, στην περιοχή Ίστρια. Αργότερα ο άτυχος νέος εκτελέστηκε, άγνωστο με ποιόν τρόπο. Όλοι πίστεψαν πως εκτελέστηκε με υπογραφή τού Κωνσταντίνου, αλλά δεν υπάρχουν μαρτυρίες γι' αυτό. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο, και όσα έχουν γραφεί είναι αυθαίρετα συμπεράσματα και εικασίες. Ποτέ δε βρέθηκε διάταγμα με την υπογραφή και τη σφραγίδα τού αυτοκράτορα για τη θανάτωση τού Κρίσπου. Οι σύγχρονοί του χρονικογράφοι Ευσέβιος και Σέξτος Αυρήλιος Βίκτωρ περιορίζονται στη δήλωση πως δε γνωρίζουν τους λόγους του θανάτου του Κρίσπου.

Γράφει ο Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τού Χάρβαρντ Δ. Κούσουλας: «Οι δεσμοφύλακες τού Κρίσπου δε θα είχαν ενεργήσει ποτέ από μόνοι τους, χωρίς ένα ένταλμα θανατικής εκτελέσεως, που να φέρει την υπογραφή και τη σφραγίδα του Αυτοκράτορα. Εάν δεν το υπέγραψε ο Αυτοκράτορας, ποιος έβαλε την υπογραφή του; Ποιος θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει την αυτοκρατορική σφραγίδα έκτος από τη Φαύστα ή κάποιον άλλον μετά από διαταγή της; Δεν υπάρχει αρχαία μαρτυρία, για να υποστηρίξει αυτό το σενάριο. Ωστόσο, τούτο συνταιριάζει τους διάσπαρτους υπαινιγμούς και τις αποσπασματικές αναφορές και διατρυπά κάπως τον ιστό της αράχνης, που έχει κρατήσει το μυστήριο καλυμμένο για τόσους πολλούς αιώνες» [2].

Η λογική τού καθηγητή Κούσουλα, με βάση τα ως τώρα πεπραγμένα της Φαύστας, οδηγείται στην υπόνοια, ότι ίσως σ' αυτόν το θάνατο να έχει βάλει το χέρι της η πανούργα Αυγούστα.

Αληθινά, ποιος θα μπορούσε να μας βεβαιώσει ότι αυτός ο θάνατος δεν είναι έργο εκείνης της δόλιας γυναίκας; Ποιος θα μπορούσε να μας διαβεβαιώσει ότι αυτόν το θάνατο δεν τον παρουσίασαν στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο οι παρατρεχάμενοι της Φαύστας σαν αυτοκτονία, για να τον ηρεμήσουν μετά τον τραγικό χαμό τού γιου του;

Για τους παγανιστές όλα αυτά, βέβαια, δεν έχουν σημασία. Αυτοί απλά υιοθετούν πρώτα με μεγάλη ευχαρίστηση τις συκοφαντίες της Φαύστας, κυρίως σε ό,τι αφορά τη δήθεν ερωτική επίθεση τού Κρίσπου προς το άτομό της. Μάλιστα για να ταπεινώσουν περισσότερο το πρόσωπο τού μεγάλου αυτοκράτορα, προχωρούν κι άλλο και μιλούν για ισχυρό ερωτικό δεσμό Κρίσπου και Φαύστας! Ναι, και υπενθυμίζουν στους αναγνώστες τους τη δραματική ερωτική ιστορία τού Ιππόλυτου και της Φαίδρας, και την εκδικητική μανία τού απατημένου πατέρα στο πρόσωπο τού Κωνσταντίνου, που εκδικείται τον γιό...

Αλλά ως εδώ τελειώνει η πρώτη πράξη της τραγωδίας... Γιατί ακολουθεί και η δεύτερη...

Η Αυγούστα Ελένη εκείνες τις μέρες έλειπε από τη Ρώμη, μα όταν επέστρεψε, πληροφορήθηκε από τους αφοσιωμένους παλατιανούς της όλη την αλήθεια και έκλαψε πικρά τον αδικοχαμένο εγγονό της. Και αυτή την τραγική αλήθεια αποκάλυψε στον αυτοκράτορα γιο της μέσα από τους λυγμούς και τ' αναφιλητά της.

Οργισμένος ο Κωνσταντίνος διέταξε τη σύλληψη της Φαύστας.

Η τύχη της Φαύστας

Τι απέγινε η Φαύστα μετά το τρομερό έγκλημά της; Ποια σκληρή τιμωρία την περίμενε;

Εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα «σπεύδει» ο παγανιστής και φανατικός αντιχριστιανός Ζώσιμος [3] να μας ενημερώσει, ότι ο Κωνσταντίνος, μόλις πληροφορήθηκε για την εγκληματική υπαιτιότητα της Φαύστας στον θάνατο τού Κρίσπου, διέταξε τους δούλους του να την πνίξουν στο λουτρό με καυτό νερό!

Αυτό το σενάριο το επαναλαμβάνουν εναντίον τού Κωνσταντίνου ως γεγονός αδιαμφισβήτητο όλοι οι παγανιστές χρονικογράφοι των επόμενων αιώνων (Ευτρόπιος, Σωκράτης ο Σχολαστικός κ.α.), παίρνοντας αναδρομικά την εκδίκηση τους εναντίον τού ανθρώπου, που κατέρριψε τη θρησκευτική τους πίστη και τη λατρεία των ειδώλων. Το επαναλαμβάνουν ατυχώς και κάποιοι χριστιανοί από αγνοία η ευπιστία. Γι' αυτό η αμερόληπτη ιστορική ερευνά οφείλει να δέχεται με πολλή δυσπιστία τις πληροφορίες τους. Και να λαβαίνει υπόψη της ότι μια τόσο σκληρή τιμωρία δε συνάδει προς την ευαισθησία και τον χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου, (που θα σκιαγραφηθούν στις επόμενες σελίδες από τα έργα του). Τέτοιο φριχτό έγκλημα δε θα μπορούσε να διαπράξει ο άνθρωπος, που δέχτηκε την κλήση από τον Θεό, όπως ο Παύλος, και εγκολπώθηκε το χριστιανικό πνεύμα στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. στη Μιλβία Γέφυρα.

Αλλά το μύθο του Ζώσιμου καταρρίπτει ο Ιερώνυμος, ο Λατίνος εκκλησιαστικός συγγραφέας (366 - 419 μ.Χ.), που έζησε εγγύτατα στα γεγονότα. Αυτός παρέχει την πληροφορία, ότι ο θάνατος της Φαύστας επήλθε τρία ή τέσσερα έτη μετά το θάνατο του Κρίσπου! Το σχετικό χωρίο τού Ιερώνυμου δημοσιεύει ο ιστορικός Edward Gibbon μαζί με την αμφισβήτησή του για ένα τέτοιο θάνατο της Φαύστας [4]. Ο Gibbon [5] ρίχνει περισσότερο φως στην υπόθεση. Γράφει: «Τόσο οι πολέμιοι όσο και οι υπέρμαχοι τού χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου έχουν παραγνωρίσει δύο πολύ σημαντικά αποσπάσματα δύο ομιλιών που εκφωνήθηκαν στη διάρκεια της επόμενης βασιλείας. Στο πρώτο εξυμνούνται οι αρετές, η ομορφιά και η τύχη της αυτοκράτειρας Φαύστας, της κόρης, συζύγου, αδελφής και μητέρας τόσο πολλών πριγκίπων. Στο δεύτερο, αναφέρεται ρητώς ότι η μητέρα τού Κωνσταντίνου τού νεότερου, ο οποίος σφαγιάσθηκε τρία χρόνια μετά το θάνατο τού πατέρα του, (σ.σ. δηλαδή το 340 μ.Χ.), ήταν ζωντανή εφόσον έκλαψε για το πεπρωμένο τού γιου της. Παρά την κατηγορηματική μαρτυρία αρκετών παγανιστών και χριστιανών συγγραφέων, ενδέχεται να υπάρχουν κάποιοι λόγοι να πιστέψουμε, ή έστω να υποπτευθούμε, ότι η Φαύστα γλίτωσε από την τυφλή και ύποπτη ασπλαχνία τού συζύγου της». [6]

Την κατηγορία αυτή εναντίον τού Μ. Κωνσταντίνου αρνείται να υιοθετήσει και ο μεγάλος μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος.

Οι παγανιστές χρονικογράφοι κάνουν ένα βήμα περισσότερο ακόμα, για να ενισχύσουν τις εικασίες τους, γράφοντας ότι ο Κωνσταντίνος επέβαλε λησμοσύνη (domnatio memoriae) για τον νεκρό Κρίσπο. Αλλά ο Κωδινός, χρονικογράφος των μεταγενέστερων αιώνων, αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος έστησε χρυσό άγαλμα τού Κρίσπου, το όποιο εξαφάνισαν οι Αρειανοί. Σ’ αυτό το άγαλμα υπήρχε η επιγραφή: «Στον αδικοχαμένο γιο μου».

Ο θάνατος τόσο τού Κρίσπου όσο και της Φαύστας δεν μπορούν να καταλογισθούν στον Κωνσταντίνο δίχως πειστήρια. Τίποτε το βέβαιο. Αν, παρ' ελπίδα, οφείλονται σε αποφάσεις τού Αυτοκράτορα, και πάλι πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως εγκλήματα, γιατί ο Αυτοκράτωρ, ως ανώτατος κριτής και τηρητής των νόμων επιβάλλει και ποινές σ' ενόχους, ή τουλάχιστον σε κατηγορουμένους, που αποδεικνύονται ένοχοι, βάσει μαρτυριών. Και αφού κάθε δικαστής μπορεί βάσει ψευδών κατηγοριών να οδηγηθεί σε δικαστική πλάνη, πώς ένας αυτοκράτωρ εκείνων των εποχών ως ανώτατος δικαστής θα μπορούσε ν' αποφύγει κάτι παρόμοιο;

Εκείνες τις πικρές ημέρες για τον Κωνσταντίνο, άγνωστοι έγραψαν πάνω σε μια σανίδα και την κρέμασαν σε κτίριο τού παλατιού τούτη τη φαρμακερή για τον αυτοκράτορα φράση: «Ποιος τώρα αποζητάει το χρυσό δρεπάνι τού Κρόνου».

Ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη Ρώμη θλιμμένος και καταφαρμακωμένος, για να μη ξαναγυρίσει ποτέ πάλι εκεί. Και για όσο χρόνο χτιζότανε η νέα πρωτεύουσα, παρέμενε στη Νικομήδεια.

Σημειώσεις

1. Η χιουμοριστική φράση τού Μ. Κωνσταντίνου διασώζεται από τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.

2. D. G. Kousoulas, "The life and time of Constantine the Great"

3. Νέα Ιστορία Β' 29, 1-2.

4. "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire" XVIII, Foodnote 23.

5. Άγγλος Ιστορικός, από τους κορυφαίους ιστορικούς τού κόσμου, που έχει συγγράψει το σημαντικότερο βιβλίο για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική περίοδο "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire". (Σημείωση ΟΟΔΕ: Είναι σημαντική η μαρτυρία του, γιατί πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους πολέμιους του Χριστιανισμού, λόγω αντιχριστιανικής υστερίας από την οποία έπασχε. Κάτι άλλωστε που είναι εμφανές στον τρόπο με τον οποίο μιλάει εναντίον του αγίου στο παρατεθέν κείμενο. Εδώ όμως, άθελά του, γίνεται αιτία να φανερωθεί μία απάτη).

6. Edward Gibbon: "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire", Chapter XVIII.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Β. Καραστάθη: "Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και η εναντίον του πολεμική. Ιστορική μελέτη". Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Αθήνα Μάιος 2006. Σελ. 35-41

Δείτε το επισυναπτόμενο έγγραφο

Ομιλία του Μακ. Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στην Πάτρα κατά την εορτή του Απ. Ανδρέου

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Eυχαριστώ τον Κύριον διότι μου επέτρεψε να έλθω εδώ, στην Πάτρα, πόλη που κατέχει την πλέον εξέχουσα θέση στην ιστορία της χριστιανικής Ελλάδος, να συλλειτουργήσω ενώπιον της Τιμίας Κάρας και του Σταυρού του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων αγίου Ανδρέου με τον άγιον Επίσκοπον της αγιωτάτης Εκκλησίας των Πατρέων και άλλους σεβασμίους Ιεράρχες, και να ομιλήσω σε σας, τέκνα του Θεού αγαπημένα, ευλογημένα από την μυστική ευωδία των ιερών λειψάνων.

Αγία και χαρμόσυνη η ημέρα αυτή για όλους τους Ορθοδόξους και ιδιαιτέρως για τους Έλληνες. Επειδή σήμερα τιμούμε τη μνήμη του αγίου Αποστόλου δια του οποίου ο Κύριος έστειλε την ευλογία Του στο γένος των Ελλήνων. Σήμερα λοιπόν, έχουμε υποχρέωση να δούμε με ποιούς τρόπους έδειξε ο Κύριος την ευλογία Του σε μας, και πέρα απ’ αυτό, να δούμε ποιά πρέπει νάναι τα βήματά μας έχοντας επί της κεφαλής μας τη χάρη του Κυρίου.

Τα όσα θα σας πω δεν έχουν τίποτε κοινό με τους εθνικισμούς και τις μάταιες ιδεολογίες του κόσμου τούτου. Έχουν μόνη μέριμνα να δείξουν το θέλημα του Κυρίου και την ευθύνη του χριστιανού στον οποίο δόθηκε ιδιαιτέρα ευλογία.

Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο, ότι όλα όσα γίνονται και όλα όσα δεν γίνονται εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο της Θείας Οικονομίας: «Πάντα δι αυτού [του Λόγου του Θεού] εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν».[1] Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ενανθρωπίστηκε ως ένας τυπικός και παραδοσιακός Εβραίος, καταγόμενος εκ της γενεάς του προφητάνακτος Δαβίδ. Όχι μόνο μιλούσε την παραδοσιακή γλώσσα των Εβραίων κατοίκων της Παλαιστίνης την εποχή εκείνη, αλλά σε όλα Του έμοιαζε με χαρακτηριστική μορφή της Παλαιάς Διαθήκης. Κι αυτό έγινε διότι ο Κύριος δεν ήλθε να καταργήσει ως ξεπερασμένο τον Νόμο που έδωσε στο αρχαίο γένος του Αβραάμ και του Ισαάκ, αλλά να τον ολοκληρώσει πληρώνοντας Αυτός με το αίμα Του το τίμημα της σωτηρίας μας από την παράβαση του Νόμου. Ο Κύριος ενανθρωπίστηκε ως Εβραίος επειδή ήθελε να φανερώσει την αλήθεια της προφητείας και να τιμήσει πλήρως την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ισραήλ.

Αλλά οι Εβραίοι της εποχής της ενανθρωπήσεως δεν ήσαν όμοιοι με τα παιδιά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Τον πυρσό του ελληνικού πνεύματος τον είχαν ήδη μεταφέρει οι Έλληνες του Αλεξάνδρου σε όλες τις χώρες της Βίβλου έως την πύλη της Ινδίας. Η επίδραση του ελληνικού πνεύματος επάνω στους λαούς ήταν μεγάλη. Η ελληνική γλώσσα έγινε οικουμενική. Οι περισσότεροι λαοί μιλούσαν την ελληνική παράλληλα με τη μητρική τους γλώσσα. Το ίδιο ίσχυε και για τους Εβραίους: πολλοί από αυτούς μιλούσαν και εβραϊκά και ελληνικά. Πάρα πολλοί τα χρόνια εκείνα ήσαν «ελληνίζοντες Ιουδαίοι» (όπως οι παραδοσιακοί τούς αποκαλούσαν), μιλούσαν δηλαδή άνετα την ελληνική γλώσσα, είχαν ελληνικά ονόματα, ντύνονταν όπως οι Έλληνες, είχαν οικογενειακή φιλία με Έλληνες, έμεναν όμως πιστοί Ιουδαίοι.

Ένας από αυτούς ήταν ο Απόστολος Ανδρέας, το ελληνικότατο όνομα του οποίου προέρχεται από την λέξη ανδρεία. Ο Ανδρέας ήταν πιστός νέος, αλλά είχε απωθήσει τον φαρισαϊσμό, την ιουδαϊκή τυπολατρεία, την άψυχη ευσέβεια που μένει καρφωμένη στον Νόμο απομακρύνοντας τον άνθρωπο από τον Θεό. Ανήσυχη η ψυχή του, είχε βρεί την αληθινή πνευματικότητα στο τίμιο πρόσωπο του Βαπτιστού Ιωάννου. Εκεί βρισκόταν, μαζί με έναν χωριανό του που θα γινόταν αργότερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Ιησού.

Και ο Ιησούς εκάλεσε πρώτον εξ όλων αυτόν, τον ελληνίζοντα πιστόν. Έτσι αρχίζει η Ώρα της διακονίας του Κυρίου, έτσι αρχίζει να συντάσσεται η Καινή Διαθήκη, έτσι αρχίζει την πορεία της η εν τω κόσμω Εκκλησία: με την κλήση του πρώτου Αποστόλου, του Ανδρέα.

Αυτό το νεύμα του Θεού προς τον Ελληνισμό, είχε πολύ γρήγορα συνέχεια. Ήλθαν Έλληνες και ζήτησαν από τον Φίλιππο, επίσης ελληνίζοντα Απόστολο καθώς το όνομά του δείχνει, να δουν τον Κύριο: «θέλομεν τον Ιησούν ιδείν»[2], είπαν. Ο Φίλιππος τους οδηγεί στον Ανδρέα, λέγοντάς του τι ζητούν. Κι ο Ανδρέας επικουρούμενος από τον Φίλιππο, θέτει τους Έλληνες υπό την προστασία του και τους φέρνει στον Ιησού μεσιτεύων υπέρ αυτών.

Ακολούθησε το επόμενο νεύμα: μετά την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι είχαν αναθέσει τη φροντίδα της μικρής χριστιανικής κοινότητας στους παραδοσιακούς Εβραίους. Αλλά «πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους». Οι Απόστολοι, θέλοντες να γαληνεύσουν την Εκκλησία, ζήτησαν από τους χριστιανούς να εκλέξουν επτά άνδρες «πλήρεις πνεύματος και σοφίας» οι οποίοι να αναλάβουν τη διοίκηση. Ας προσεχθή αυτό: έγιναν εκλογές, κάτι εντελώς ξένο προς τα εβραϊκά ήθη αλλά λογικό κατά το έθος των Ελλήνων. Και τις εκλογές αυτές τις κέρδισαν όλοι οι Ελληνιστές, με ηγέτη τους τον Στέφανο, τον πρώτον μάρτυρα του χριστιανισμού.[3]

Την προς τους Έλληνες ευμένειά Του ο Κύριος θα φανερώσει εξεχόντως με την αποστολή του θειοτάτου Παύλου στην Ελλάδα. Ο Παύλος και ο Ανδρέας είναι οι Απόστολοι που εργάσθηκαν στα ελληνικά χώματα περισσότερον παντός άλλου.

Την υπέρ Ελλήνων μεσιτεία του ο Πρωτόκλητος δεν εγκατέλειψε ποτέ. Το αποστολικό του έργο είναι άρρηκτα δεμένο με τον Ελληνισμό. Μετά την Πεντηκοστή, άρχισε το αποστολικό του έργο φέρνοντας τους Έλληνες ενώπιον του Κυρίου: πήγε στις χώρες της Μαύρης Θάλασσας, κηρύττοντας στους Πόντιους αδελφούς μας. Μίλησε στη Σαμψούντα, στην Τραπεζούντα, στην Ηράκλεια, κήρυξε στις πόλεις της Ιωνίας, της Μακεδονίας και της Θράκης. Έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του τον Ελληνισμό που ζούσε στις αλησμόνητες σήμερα πατρίδες μας. Εβάπτιζε Έλληνες, και τους έφερνε έτσι ενώπιον του Κυρίου πρεσβεύων ενθέρμως υπέρ αυτών. Ίδρυσε τις περισσότερες Εκκλησίες των Ελλήνων σε όλες σχεδόν τις αγαπημένες πατρίδες μας, με κορωνίδα την ίδρυση της Εκκλησίας του Βυζαντίου, που ο Κύριος ανήγαγε σε Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.


Ευλογών τους Έλληνες που ο Πρωτόκλητος παρουσίασε ενώπιόν Του, είπεν ο Κύριος: «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου»[4].

Δεν είμαστε τόσον σημαντικοί ώστε ο Θεός να θεωρήσει ότι ήλθε η ώρα να δοξασθεί επειδή εμείς τον αναγνωρίσαμε. Αλλά το βλέμμα του Κυρίου διαπερνά πάντα τα άδηλα και τα κρύφια, διαπερνά τον χρόνο και την ιστορία του ανθρώπου, αφού δεν υπάρχει χρόνος γι Αυτόν.

Είδεν ο Κύριος στην προσέλευση των Ελλήνων αυτά που οι προσερχόμενοι δεν μπορούσαν να δουν.

Είδεν πρώτον τη βαθειά πίστη των Ελλήνων, καθώς διά στόματος Αποστόλου Παύλου επιβεβαίωσε: «κατά πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους υμάς θεωρώ»,[5] δεισιδαιμονεστέρους δε σήμαινε τότε αυτούς που έχουν στραμμένη την προσοχή τους εις τα θεία.

Είδεν ο Κύριος την πνευματικότητά τους, που με την κορυφαία τους δημιουργία, τη φιλοσοφία, τους έκανε ικανούς να προσλαμβάνουν και να αναλύουν υπερβατικές έννοιες. Ένας από τους πρώτους μεγάλους χριστιανούς απολογητές, Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, δεν διστάζει να πει ότι η φιλοσοφία είχε για τους Έλληνες τον ρόλο που είχε στους Εβραίους η Παλαιά Διαθήκη: «επαιδαγώγει γαρ και αυτή το Ελληνικόν ως ο νόμος τους Εβραίους εις Χριστόν».[6]

Είδεν ότι η ελληνική γλώσσα, το ακριβέστατο αυτό όργανο, είναι η κατάλληλη γλώσσα για τη σύσταση της χριστιανικής θεολογίας. Γράφει ο Μέγας Βασίλειος σε μία χαρακτηριστική επιστολή του, ότι «οι της Δύσεως αδελφοί», οι Λατινόφωνοι, αντιλαμβανόμενοι «το στενόν της εαυτών γλώττης» χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα για να μπορούν να θεολογούν «εν τη ευκρινεί και ασυγχύτω διαστάσει των ονομάτων».[7]

Και πράγματι, χάριτι θεία, η διδασκαλία του Κυρίου, το Ευαγγέλιό Του στους ανθρώπους όλων των λαών κι όλων των αιώνων, καθώς επίσης ολόκληρο το λεπτό μα θεοφώτιστο θεολογικό δένδρο του χριστιανισμού, διατυπώθηκε εξ ολοκλήρου στην ελληνική γλώσσα. Ο Κύριος ενανθρωπίστηκε ως Ιουδαίος ώστε να πληρωθεί ο Νόμος και να δικαιωθούν οι Προφήτες, αλλά η νέα Διαθήκη του Θεού προς τον άνθρωπο, η Διαθήκη της Αναστάσεως και η Αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, ανετέθη εξ ολοκλήρου στους Έλληνες.

Από τα 27 κείμενα της Καινής Διαθήκης, μόνο το πρώτο, το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, γράφτηκε πρωτοτύπως στην αραμαϊκή γλώσσα για να χρησιμεύσει ως γέφυρα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη. Όλα τα άλλα κείμενα, με συγγραφείς Ιουδαίους (τους Αποστόλους και τους μαθητές τους), γραμμένα κάτω από τις πιό διαφορετικές συνθήκες και για διάφορους λόγους, γράφτηκαν όλα πρωτοτύπως στην ελληνική γλώσσα.

Κι όχι μόνον αυτό: η θεολογική σκέψη, οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που θεμελίωσαν τον χριστιανισμό κατά τους πρώτους αιώνες, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα και την πνευματική οικοδομή της ελληνικής φιλοσοφίας.


Μυστήριον παράδοξον: γιατί ο Θεός πήρε από τα χέρια των Εβραίων τη διδασκαλία Του και την ανέθεσε στους Έλληνες; Γιατί η Καινή Διαθήκη δεν είναι και αυτή ένα μέρος της εβραϊκής θρησκείας;

Την πρώτη, την Παλαιά Διαθήκη Του ο Θεός την παραδίδει στον Νώε μετά τον Κατακλυσμό: «Τούτο το σημείον της διαθήκης ό εγώ δίδωμι ανά μέσον εμού και υμών και ανά μέσον πάσης ψυχής ζώσης».[8] Δεν μιλά ο Θεός ειδικά για μία φυλή. Μιλά για τον άνθρωπο γενικά. Στον Νώε ο Θεός υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται να ξανακαταραστεί την γή για τις ανομίες των ανθρώπων. Άρα, πρόκειται για διαθήκη αρνητική: ορίζει ότι δεν θα καταστρέψει για δεύτερη φορά.

Ακολούθησε η ιδιαιτέρα διαθήκη, την οποία ο Θεός συνάπτει με τον Αβραάμ. Η διαθήκη τώρα αποκτά θετικό περιεχόμενο. Ορίζεται πλέον γιατί και ποιοί άνθρωποι θα έχουν την ευλογία του Θεού: το σπέρμα Αβραάμ, υπό τον όρον ότι ακολουθεί τον Νόμον του Θεού. Και ως σημείο τηρήσεως του Νόμου εισάγεται η περιτομή: «περιτμηθήσεται υμών παν αρσενικόν, και περιτμηθήσεσθε την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και έσται εν σημείω διαθήκης ανά μέσον εμού και υμών».[9]

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, αίρεται η κυριαρχία του Νόμου και εισάγεται η διά της χάριτος σωτηρία. Το τίμημα της σωτηρίας δεν το πληρώνει πλέον ο άνθρωπος, έστω συμβολικώς δια του αίματος της περιτομής. Το πληρώνει εξ ολοκλήρου ο ίδιος ο Θεός για μας, με το δικό του αίμα. Αντί της ανθρώπινης ακροβυστίας, έχουμε το Θείον Πάθος. Με τον τρόπο αυτόν όμως, καταργείται η Διαθήκη του αίματος: το σπέρμα Αβραάμ δεν μετριέται πιά εξ αίματος αλλά εκ πίστεως.

Δεν πρόκειται λοιπόν για απόρριψη της εβραϊκής φυλής και υιοθεσία της ελληνικής. Πρόκειται για το γεγονός ότι ο Θεός χαρίζει σε κάθε άνθρωπο την σωτηρία του, εφ όσον ο άνθρωπος ανοίξει όλη την καρδιά του και δεχθεί την θυσία Εκείνου.

Ο Κύριος είχε ήδη τονίσει και είχε δείξει με θαυματουργικό τρόπο ότι το να είσαι Εβραίος δεν αποτελεί προϋπόθεση για να πιστεύεις στον Θεό, κι ότι το σπέρμα Αβραάμ δεν είναι πιά φυλετική έννοια. Όχι μόνο δέχθηκε και άκουσε με προσήνεια τον Ρωμαίο εκατόνταρχο, αλλά στραφείς στους μαθητές Του εξήγησε: «αμήν λέγω υμίν, παρ’ ουδενί τοσαύτην πίστην εν τω Ισραήλ εύρον. Λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσιν και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας [οι Εβραίοι] εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον». Και γυρνώντας στον Ρωμαίο, του απάντησε με μία φράση που αποτελεί την πεμπτουσία της Καινής Διαθήκης: «ύπαγε, ως επίστευσας γενηθήτω σοι».[10]

Σαφέστατο ήταν και το όραμα του Αποστόλου Πέτρου στην Ιόππη, με το οποίο ο Θεός τον βοήθησε να ξεπεράσει την εμμονή στην εβραϊκή παράδοση, και να ανοίξει την Εκκλησία του Χριστού σε όλα τα έθνη: «Ανοίξας δε ο Πέτρος το στόμα είπεν: επ’ αληθείας καταλαμβάνομαι ότι ουκ έστιν προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει ο φοβούμενος Αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός Αυτώ εστιν».[11]


Παράλληλα, ο Κύριος είχε διανοίξει το πνεύμα των Ελλήνων: το δωδεκάθεο είχε ξεπέσει και ο ελληνικός στοχασμός αναζητούσε τον Ένα Θεό. Αυτό επέτρεψε στον Απόστολο Παύλο να δηλώσει στους Αθηναίους ότι είδε τον σεβασμό τους στον έναν άγνωστο Θεό, και ότι «ό ούν αγνοούντες ευσεβείτε, τούτο εγώ καταγγέλω υμίν»[12], δηλαδή κηρύττω σε σας. Η προσκόλληση σε εθνικισμούς είχε εγκαταλειφθεί, ενώ η πολυτέλεια και η διαφθορά ήταν στόχοι σφοδρής πολεμικής: οι φιλόσοφοι δίδασκαν ότι δεν μπορεί να αρέσκεται σε αυτά ο Θεός.

Από ετών πολλών διατυπώνεται από αθέους ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες απομακρύνθηκαν από την ειδωλολατρία βιαίως, έπειτα από διωγμούς των χριστιανών αυτοκρατόρων. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Είναι αμέτρητοι οι Έλληνες που θυσιάστηκαν από τα πρώτα βήματα του χριστιανισμού, και στη συνέχεια κατά την περίοδο των Διωγμών. Αυτό αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι οι Έλληνες εκχριστιανίσθηκαν από το θείον κήρυγμα των Αποστόλων. Δεν καταργήθηκε με αυτοκρατορικά διατάγματα η ειδωλολατρία. Καταργήθηκε από τους Αποστόλους, απορρίφθηκε από τους Έλληνες που είδαν και βίωσαν την αλήθεια του Χριστού. Αμέσως μόλις ήλθε στην Πάτρα ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και τον βρήκε ο ανθύπατος Λέσβιος κλαίγοντας και του είπε: «Άνθρωπε ξένε και γνώστα ξένου θεού, ελέησον άνθρωπον πεπλανημένον και ταις των αμαρτημάτων κηλίσι κατεστιγμένον»[13], εννοώντας τον εαυτό του. Και έγινεν ο ανθύπατος Λέσβιος ο πρώτος μαθητής του Αποστόλου στην Πάτρα. Αυτοί είναι οι Έλληνες που έγιναν χριστιανοί: όχι θύματα βίας, αλλά όρθιες συνειδήσεις που άνοιξν την καρδιά τους στον Κύριο.


Ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες εκχριστιανίσθηκαν βιαίως από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως είναι όχι μόνον ανιστόρητος, όχι μόνο ψευδής, αλλά και υποτιμητικός του γένους μας. Είναι δυνατόν ο λαός αυτός να μη δεχθεί να αλλάξει την πίστη του στα 400 χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, και να ασπασθεί πανικόβλητος τον χριστιανισμό επειδή αυτό θα ήθελε ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του;

Καλύτερη μαρτυρία του γεγονότος ότι οι Έλληνες προσήλθαν στον Χριστό με ελευθέρα τη βούλησή τους και χωρίς καμιά καταπίεση, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε από τις επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτη. Ο Ιουλιανός, τον Δ΄αιώνα μετά Χριστόν, έκαμε τα πάντα για να απορριφθεί ο χριστιανισμός και να επιστρέψουν οι Έλληνες στην ειδωλολατρία. Εκτός από διατάγματα, έστειλε σειρά επιστολών σε λογίους, ιερείς της ειδωλολατρίας, διοικητές επαρχιών κ.ά., δίνοντας οδηγίες για την επιτυχία του σχεδίου του. Διαβάζοντας τις επιστολές αυτές, διαπιστώνουμε ότι ο ειδωλολατρικός κόσμος είχε εσωτερικά και αμετάκλητα κατερρεύσει. Ο Ιουλιανός προσπαθεί να του εμφυσήσει ζωή, ζητώντας από τους ειδωλολάτρες να κάνουν ότι έκαναν οι χριστιανοί. Τους ζητούσε να είναι φιλάνθρωποι και να έχουν και αυτοί αυστηρότητα βίου. Την κατάντια της ειδωλολατρίας φανερώνει το ότι ζητά από τους ιερείς των ειδώλων να μη τρέχουν στα δημόσια θεάματα, να μη μεθούν στα καπηλειά, να μην έχουν επαγγέλματα κακόφημα και αισχρά.[14] Αλλού, γράφει: «Το σύνολο της οφειλομένης προς τους θεούς ευλαβείας έχει αντικατασταθεί από μιά βρωμερή και χυδαία μαλθακότητα».[15] Αυτή τη βρωμερή και χυδαία μαλθακότητα εγκατέλειπαν οι προπάτορές μας και άνοιγαν τις ψυχές τους στον Χριστό.


Ο άρχων του σκότους θέλησε να χτυπήσει αυτό ακριβώς που ευλόγησε ο Κύριος των Δυνάμεων: για να εμποδίσει τη νίκη του χριστιανισμού, ο Ιουλιανός ο Αποστάτης προσπάθησε να εμποδίσει με κάθε τρόπο τη χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους χριστιανούς. Θέλησε να κρατήσει την ελληνική γλώσσα δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της ειδωλολατρίας. Αλλά δεν μπόρεσε να φιμώσει τη χριστιανική φωνή: «ώστε ο τούτο προστάξας, αττικίζειν μεν εκώλυσε, το δε αληθεύειν ουκ έπαυσε»,[16] παρατηρεί ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Αλλ’ η χρήση της ελληνικής ήταν, καθώς είδαμε, επιλογή του Κυρίου. Το τέλος του Ιουλιανού και της σατανικής του προσπάθειας είχε προδιαγραφεί. Η ελληνική γλώσσα έγινε η γλώσσα του Συμβόλου της Πίστεως, η ουρανία γλώσσα της χριστιανικής θεολογίας.

Την ελληνική γλώσσα την καλλιέργησε με πάθος η Εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και με ακόμη μεγαλύτερο πάθος, με θυσίες τις οποίες σήμερα οι αρνητές της πίστεως προσπαθούν να εξαφανίσουν, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Όταν τη λάμψη του Ελληνισμού τη σκίασε η βαριά σκιά της ημισελήνου, η Εκκλησία έδωσε σκληρόν αγώνα να κρατήσει ανοιχτά σχολεία, να κρατήσει δασκάλους και μαθητές. Υπήρξε η κατευθυντήρια δύναμη του έθνους. Πάλαιψε κατά του εξισλαμισμού και κατόρθωσε να αχρηστεύσει όλες τις επί τούτω προσπάθειες των σουλτάνων, πάλαιψε για την απελευθέρωση του γένους πάντοτε ενισχύοντας κάθε κίνημα και συχνά ηγουμένη κινημάτων ώστε να μη συμφιλιωθεί το γένος με την τουρκική επικυριαρχία (όπως συνέβη με τους Κούρδους και άλλους λαούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), μα πάνω απ’ όλα πάλαιψε να κρατήσει αναμμένο το καντήλι της πίστης και της γλώσσας.


Έτσι ορίζεται και σήμερα, τέκνα του Κυρίου αγαπημένα, η ευθύνη μας. Ο Κύριος κρατά πάντοτε το χέρι Του επί της κεφαλής μας ευλογώντας μας. Και αισθανόμενοι την ευλογία αυτή, νιώθουμε όλο χαρά την ανάγκη να κρατήσουμε την καρδιά μας καθαρή, να είμεθα «ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων... και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται».[17] Έτσι αισθάνεται σύνολη η Εκκλησία μας: πλήρης χαράς να προσεύχεται στον Κύριο και να αγωνίζεται «τον καλόν αγώνα της πίστεως»[18] έτοιμη να παλέψει για την επιβίωση του γένους μας και της ευλογημένης γλώσσας μας. Δεν θα εγκαταλείψουμε εμείς, αυτά που ο Κύριος ευλόγησε.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τους κινδύνους που διερχόμεθα σήμερα. Είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μάταιος είναι ο αγώνας μας, αφού «έτσι έγιναν πια τα πράγματα και δεν ανατρέπονται». Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ιδέαν ότι η Εκκλησία του Χριστού ζει εν τω κόσμω τούτω, κι αυτό σημαίνει πως γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται, αλλά γνωρίζει επίσης ότι ζει μέσα σε κόσμο εχθρικό και αντίξοο. Τι λοιπόν θα έπρεπε να πούμε; Ότι μια και έγινε η παράβαση από τον Αδάμ και την Εύα, τα πράγματα δεν ανατρέπονται πλέον και εμείς θα πρέπει να τα παρατήσουμε;


Γνωρίζουμε ότι οι κυρίαρχες του κόσμου τούτου δυνάμεις, οι οποίες κατευθύνουν την πολιτική μικρών και μεγάλων κρατών είναι αντίχριστες, ότι μάχονται κατά του λαού του Θεού και θέλουν να εξαφανίσουν ό,τι Αυτός ευλογεί, ότι καυχώνται για την εξουσία τους κινούνται δε με έπαρση και περιφρόνηση προς την Εκκλησία. Αλλά ιδού, «ανέτειλεν ο ήλιος συν τω καύσωνι και εξήρανεν τον χόρτον και το άνθος αυτού εξέπεσεν και η ευπρέπεια του προσώπου αυτού απώλετο».[19] Η Εκκλησία δεν αγωνιά να έχει την αναγνώριση του κόσμου τούτου.

Καλούμεθα να μείνουμε ανυποχώρητοι στις επάλξεις, καθώς ο αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα, ο Πέτρος, μας λέγει: «ομόφρονες, φιλάδελφοι, ταπεινόφρονες, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, τουναντίον δε ευλογούντες ότι εις τούτο εκλήθητε, ίνα ευλογίαν κληρονομήσητε».[20]

Περαίνων, θα ήθελα να επαναλάβω απόσπασμα από την ευχήν που ανέπεμψε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας υποδεχόμενος τα λείψανα του Σταυρού του Πρωτοκλήτου: «Ευχαριστούμεν Σοι και δοξάζομεν τον υπερύμνητον όνομά Σου, ότι εν τοις πρώτοις και αποστολικοίς χρόνοις ηξίωσας την χώραν ημών ταύτην τοις ίχνεσι των Αποστόλων τιμηθήναι, και του Ευαγγελικού αυτών κηρύγματος τον σπόρον δεχθήναι και εις επίγνωσιν της Σης αληθείας ελθείν. [...] Και δεόμεθά Σου εκ βαθέων υπέρ παντός του ευσεβούς ημών έθνους, εξαιρέτως δ’ υπέρ της πόλεως ταύτης και των πίστει οικούντων και παρεπιδημούντων εν αυτή, όπως διαφυλάττεις υπό την κραταιάν Σου σκέπην τον λαόν και την πόλην και την χώραν ημών άπασαν [...] πρεσβίαις του πολιούχου ημών Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου και πάντων των Αγίων Σου. Ότι Σύ ει ο Θεός ημών και Σύ την δόξαν αναπέμπομεν , τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίων Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».[21]
 

[1] Ιωάν. 1,3
[2] Ιωάν. 12,21
[3] Πράξ. 6, 1-6
[4] Ιωάν. 12,23
[5] Πράξ.17,22
[6] Στρωματείς, 1.5.28.3
[7] Προς Τερέντιον, 214,4
[8] Γέν. 9,12
[9] Γέν. 17,10-11
[10] Ματθ. 8,10-13
[11] Πράξ. 10,34
[12] Πραξ.17,23
[13] Παν. Τρεμπέλα, Ο Απόστολος Ανδρέας, Πάτραι 1990
[14] Προς Αρσάκιον, 429-430
[15] Προς Θεόδωρον, 453d
[16] Κατά Ιουλιανού Α΄ε
[17] Ψαλμ. Α΄ 3
[18] Τιμ.Α΄, 6,12
[19] Ιακώβου 1,11
[20] Πέτρου Α΄, 3, 8-9
[21] Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου, Χρονικόν της επαναφοράς του Σταυρού Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, Αθήναι 1980

 Για να διαβάσετε το άρθρο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

Normal 0 Ποιοί κατέστρεψαν τους αρχαίους ναούς (α μέρος) 

Αντίβαρο  

Φάκελος: Φιλμ του Κώστα Γαβρά στο Μουσείο της Ακρόπολης

http://www.antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5256:0809-gabras&catid=102:folders&Itemid=188