Ο αντικληρικαλισμός: μια ανίατη αναπηρία (της «Προόδου»)

http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=913

Εσχάτως μας ενέσκηψαν η κα. Δαμανάκη και ο κ. Γαβράς, που ανακάλυψαν ότι «παρενέβη η Εκκλησία» και «λογόκρινε» ένα ενημερωτικό φιλμάκι του κ. Γαβρά για το μουσείο της Ακρόπολης.

Για την ακρίβεια, κόπηκαν 12 δευτερόλεπτα κινουμένων σχεδίων, που έδειχναν τον Παρθενώνα να υφίσταται συστηματική κατεδάφιση από «ρασοφόρους»…

Οπότε κατήγγειλαν την Εκκλησία που εξέφρασε την άποψή της, αλλά και το υπουργείο Πολιτισμού και τη διεύθυνση του Μουσείου που «υπέκυψαν στις πιέσεις» της Εκκλησίας και άσκησαν «λογοκρισία που «θυμίζει εποχές χούντας»!

Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει…

* Πρώτον, σε ό,τι αφορά τους αρχαίους ναούς, ο Μανόλης Ανδρόνικος είπε κάποτε ότι η μετατροπή τους σε Χριστιανικούς ναούς τους διέσωσε!
Κι ο Μανόλης Ανδρόνικος δεν ήταν «άνθρωπος της Εκκλησίας» κι ήξερε πολύ περισσότερη Αρχαιολογία και Ιστορία απʼ όση γνωρίζουν ο κ. Γαβράς και η κα Δαμανάκη (μαζί)…
* Δεύτερον, όπως απάντησε ο διευθυντής του Μουσείου, δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για τέτοιας κλίμακας καταστροφές του Παρθενώνα από «ρασοφόρους» πρωτοχριστιανούς…
Υπάρχουν μαρτυρίες για βαρβαρικές επιδρομές μη χριστιανών (των Ερούλων κι αργότερα των Οστρογότθων), υπάρχουν μαρτυρίες για επιδρομές ζηλωτών που έκαναν σοβαρές ζημιές σε άλλα αρχαία μνημεία, αλλά μαρτυρίες για τέτοιας κλίμακας κατεδάφιση τμημάτων του Παρθενώνα από «ορδές ρασοφόρων» στα πρωτοχριστιανικά χρόνια (4ος και 5ος μ.Χ. αιώνες) δεν υπάρχουν.
Υπάρχουν μαρτυρίες για το αντίθετο: ότι δηλαδή ο Παρθενώνας διασωζόταν σε πολύ καλή κατάσταση ως την Άλωση περίπου. Κι όλα τα προηγούμενα χρόνια διατηρείτο ως «περίλαμπρος (Χριστιανικός) ναός», που αναδείχθηκε σε προσκυνηματικό κέντρο ολόκληρης της Αυτοκρατορίας.
-- Ακόμα και 200 χρόνια μετά την Άλωση, το 1674, ο πρέσβης της Γάλλου Βασιλιά Λουδοβίκου του 14ου στην Οθωμανική Τουρκία επισκέφθηκε την Αθήνα κι έμεινε έκθαμβος καθώς αντίκρισε ακέραιο τον Παρθενώνα. Έβαλε μάλιστα τον εικαστικό Jean Carrey να τον ζωγραφίσει. Εκείνη η ζωγραφική απεικόνιση σώζεται μέχρι σήμερα. Δείχνει ένα κτίσμα που παρά τις προσθετικές παρεμβάσεις, διατηρεί την ακεραιότητά και την ομορφιά των γλυπτών του, παρά τις επιφανειακές ζημιές που υπέστησαν κατά καιρούς…
Και διαψεύδει ευθέως το τωρινό φιλμάκι του Γαβρά! Το οποίο δείχνει τους ρασοφόρους να κατακρημνίζουν το άγαλμα της Αθηνάς από το δυτικό Αέτωμα ήδη από τον 5ο αιώνα μ.Χ. Αλλά μετά από χίλια εκατό χρόνια - και μόλις δεκατρία πριν την ανατίναξή του Παρθενώνα από τις οβίδες του Μοροζίνη - ο Jean Carrey ζωγράφισε το δυτικό αέτωμα σχεδόν ακέραιο – και με το άγαλμα της Αθηνάς στη θέση του! (Ψάξτε δικτυακά στο Google: Παρθενώνας Δυτικό αέτωμα+J.Carrey)
Συμπέρασμα: τη μεγάλη καταστροφή την υπέστη ο Παρθενώνας από το Μοροζίνη, και – αργότερα – από τον Έλγιν.
Η περιβόητη σκηνή στο φιλμάκι του κ. Γαβρά δίνει την εντύπωση ότι οι ζηλωτές πρωτοχριστιανοί έκαναν περίπου την ίδια ζημιά στον Παρθενώνα που έκανε o Μοροζίνης κι ο Έλγιν!
Κάτι παρεμφερές ισχυρίζεται και το Βρετανικό Μουσείο σήμερα:
Ότι τον Παρθενώνα τον «πελέκαγαν» επί δεκαοκτώ αιώνες κι ήλθε ο Έλγιν και μάζεψε τα κομμάτια και τα θρύψαλα για να τα «σώσει»!
Αυτή η εντύπωση που δίνει το φιλμάκι του Γαβρά, πρώτον δεν είναι αλήθεια και δεύτερον στρέφεται εναντίον του σκοπού του Μουσείου της Ακρόπολης, Που το φτιάξαμε για την επανένωση των γλυπτών, όχι για τη «δικαίωση» του Έλγιν!

Ο κ. Γαβράς, λοιπόν, υπέπεσε σε δύο λάθη:

* Πρώτον επέμενε σε κάποια ιστορικά λανθασμένη σκηνή από το φιλμάκι του, που δίνει και λανθασμένη εντύπωση για το ποιοι προκάλεσαν τις μεγάλες καταστροφές του Παρθενώνα

* Και δεύτερον επέμενε ότι το Μουσείο (το οποίο έχει αγοράσει το φιλμάκι) δεν έχει το δικαίωμα να διορθώσει τις ανακρίβειες που περιέχει.
Επειδή, λέει, «το ζήτησε η Εκκλησία»…
Και ποιος του είπε πως η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να προασπίζεται κι αυτή την παράδοσή της;
Γιατί τάχα, όλοι οι άλλοι έχουν δικαίωμα να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να καταγγέλλουν, αλλά η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να έχει τη γνώμη της;
Δεν υπάρχει περίπτωση κάπου-κάπου και η Εκκλησία να έχει και δίκιο;
Όσον αφορά την κα. Δαμανάκη που ξεκίνησε την ιστορία, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε:
Το 2003 επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και επί Ευάγγελου Βενιζέλου υπουργού Πολιτισμού, στην έκθεση Outlook, υπήρχε ζωγραφικός πίνακας που έδειχνε ένα… πέος «ετοιμοπόλεμο» μπροστά σε ένα εσταυρωμένο!
Αυτό ήταν αληθινό εικαστικό έκθεμα, όχι ενημερωτικό υλικό.
Η Εκκλησία διαμαρτυρήθηκε και ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να το αποσύρει…
Η κα Δαμανάκη, κυβερνητική βουλευτής τότε, δεν είδε «λογοκρισία έργου τέχνης», δεν θυμήθηκε «την εποχή της χούντας», απλώς σιώπησε…
Πράγματι, για την κα. Δαμανάκη δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε…
Ο αντικληρικαλισμός είναι αναπηρία της Αριστεράς.
Όταν το παρακάνει, συνήθως δημιουργεί το αντίθετο αποτέλεσμα:
Ωθεί – εξ αντιδράσεως - την κοινωνία στη θρησκοληψία.
Αυτό, δυστυχώς, δεν το κατάλαβε ο κ. Γαβράς, που είναι και μορφωμένος άνθρωπος.
Για την κα. Δαμανάκη δεν τίθεται θέμα…

Ν.Ζ.

Το Βυζάντιο έβλαψε ή διέσωσε την αρχαιότητα;

http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/wfelise1.htm

Πολλοί νεοδαμώδεις διανοητές κυρίως της αριστερίζουσας σκέψης θέτουν από καιρού εις καιρόν στα τηλεοπτικά πάνελ ένα ψευδές δίλημμα, προσπαθώντας να κατευθύνουν τη σκέψη ενός αδαούς κοινού: το Βυζάντιο, λέγουν, αντιτάχθηκε στην αρχαιότητα, την οποία και συνέθλιψε. Για τον λόγο αυτόν, καταλήγουν, εμείς είμαστε Έλληνες και όχι Ρωμιοί, δηλαδή μισαλλόδοξοι, εχθρικοί απέναντι στο αρχαιοελληνικό κάλλος. Στη σκέψη τους συμπαρασύρουν και άλλα επιχειρήματα, του τύπου γιατί στα σχολεία να διδάσκεται το εβραϊκό ιστορικό παρελθόν της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα τέτοιου είδους συναμφότερα φληναφήματα προκαλώντας τη σύγχυση στο κοινό, πού μπορεί να εντυπωσιάζεται από νεόκοπες ιδέες.

Βεβαίως, τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Το κράτος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης (το κακώς επονομαζόμενο Βυζάντιο) όχι απλώς δεν «επιτέθηκε» στην ελληνική αρχαιότητα, αλλά τη διέσωσε, «εξελληνιζόμενο» τρόπον τινά με το πέρασμα του χρόνου. Όσοι διαφωνούν με τη θέση αυτήν βασίζονται στα εξής δύο - τρία επιχειρήματα: επί Θεοδοσίου, λέγουν, οι Βυζαντινοί κατέστρεψαν ιερά και βιβλιοθήκες, ο Ιουλιανός κυνηγήθηκε, η Υπατία δολοφονήθηκε από το πλήθος, ενώ ο Ιουστινιανός έκλεισε την περίφημη Φιλοσοφική Σχολή (ευτυχώς, γιατί την έσωσε από τον εκφυλισμό) και αυτό είναι όλο. (Σημείωση της ΟΟΔΕ: Η νεότερη επιστημονική έρευνα, απέδειξε ότι ούτε αυτό το κλείσιμο συνέβη ποτέ, όπως θα δείξουμε σε σχετικό άρθρο). Σύνθημα δηλαδή με την απομόνωση κάποιων ελαχίστων περιστατικών.
Στην ουσία, κανείς από αυτούς δεν αναφέρεται στον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή άλλους εκκλησιαστικούς Πατέρες, οι όποιοι χρησιμοποίησαν την αρχαία ελληνική σκέψη στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν το θείο. Κανείς τους δεν μιλάει για τους χιλιάδες καλογήρους, οι όποιοι κλεισμένοι στο μοναχικό τους κελί μάτωσαν τα χέρια τους για να αντιγράφουν τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, ώστε να μη χαθεί μια τεράστια προγονική κληρονομιά. Κανείς τους δεν αναφέρεται στις επιμέρους πολιτιστικές εκφάνσεις που αποδεικνύουν την ομαλή αφομοίωση της αρχαίας ελληνικής σκέψης από το Βυζάντιο. Τα παρακάτω επιχειρήματα είναι ενδεικτικά:

α) Ό μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας αγόρασε και παρήγγειλε να αντιγράφουν πολυάριθμα χειρόγραφα ανάμεσα στα όποια ο Ευκλείδης, ο Πλάτωνας, ο Λουκιανός, ο Αριστοτέλης, ο Πίνδαρος καί τόσοι άλλοι.

β) Η αρίθμηση στα σχολεία ακολούθησε το αρχαιοελληνικό σύστημα - καί όχι το λατινικό -, όπου κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, το α στο 1, το β στο 2 κ.λπ.

γ) Στόν 10ο αιώνα στα σχολεία της Κωνσταντινουπόλεως διδάσκονταν ο Όμηρος, η διαλεκτική, οι φιλοσοφικές επιστήμες, η ρητορική, η αστρονομία. Ο μαθητής άρχιζε μαθαίνοντας τη Γραμματική, κατόπιν σχολίαζε τους αρχαίους συγγραφείς, καθώς επίσης μάθαινε στοιχεία της Αρχαίας Ιστορίας, της Γεωγραφίας καί της Μυθολογίας. Διδασκόταν δε πέρα από τον Όμηρο τρεις τραγωδίες του Αισχύλου, τρεις του Σοφοκλή, τρεις του Ευριπίδη, τρεις κωμωδίες του Αριστοφάνη, έργα του Ησιόδου, του Πινδάρου καί του Θεόκριτου (μήπως κυνηγάμε εμείς σήμερα την αρχαιότητα;!).

δ) Η ρητορική ως τέχνη τελειοποιήθηκε στην εποχή του Βυζαντίου. Το 6ο αιώνα μάλιστα στην περιώνυμη Σχολή της Γάζας ο Προκόπιος καλλιέργησε τα πιο καθαρά αττικά ελληνικά σε οποιοδήποτε είδος λόγου.

ε) Στή λογοτεχνική παραγωγή υπάρχουν πολλά σατιρικά έργα εμπνευσμένα από τον Λουκιανό, όπως ο «Φιλόπατρις» ή ο «Τιμαρίων» τον 12ο αιώνα ή κάποιες παραινέσεις προς τους βασιλείς καί παίρνουν αφορμή από την παραίνεση του Δημόνικου του Ισοκράτη.

στ) Οι Καππαδόκες Πατέρες μορφώθηκαν με βάση τη νεοπλατωνική σκέψη. Ο Μάξιμος ο Ομολογητής ήταν βαθύς γνώστης του Αριστοτέλη και έκανε πολλά για να ενισχύσει το νεοπλατωνικό στοιχείο του βυζαντινού μυστικισμού.

ζ) Ας αναφέρουμε ονόματα: Ο Ιωάννης Τζέτζης (12ος αιώνας) συνέταξε σχολιασμούς στον Όμηρο καί τον Ησίοδο, ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, ο Μάξιμος Πλανούδης, ο Εμμανουήλ Μοσχόπουλος, ο Θωμάς Μάγιστρος, ο Δημήτριος Τρικλίνιος ερμήνευσαν Όμηρο, Θεόκριτο, Ευριπίδη, Αισχύλο καί Σοφοκλή.

η) Οι μαθηματικοί Ευτόκιος (6ος αιώνας) καί ο Ισίδωρος ο Μιλήσιος δημοσίευσαν εκ νέου τις μελέτες του Αρχιμήδη.

θ) Οι απόψεις των Βυζαντινών σχετικά με την οπτική διαμορφώθηκαν από τη σπουδή καί τη μελέτη του Ευκλείδη, του Ήρωνα, του Θεωνά του Αλεξανδρινού και από την «Οπτική» του Πτολεμαίου.

ι) Η κυριότερη συνεισφορά των Βυζαντινών στην ιατρική ήταν η διατήρηση της κλασσικής κληρονομιάς. Για παράδειγμα, ο Ορειβάσιος της Περγάμου στην ιατρική του σύνοψη «Συναγωγαί» κατέγραψε τις απόψεις του Ιπποκράτη και του Γαληνού, διανθισμένη με χωρία από άλλους αρχαίους συγγραφείς. Ο Αέτιος ο Αμιδηνός έγινε διάσημος για το κεφάλαιο οφθαλμολογίας που βασιζόταν στα έργα του Αρχιγένη και του Γαληνού.
Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε χιλιάδες λεπτομέρειες και εκατομμύρια στοιχεία τα όποια αποδεικνύουν πως το Βυζάντιο διέσωσε την αρχαιότητα, αλλά δεν το επιτρέπει ο χώρος. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στη ζωολογία, τη γλυπτική, την εικονογραφία, την υφαντουργία, τα ψηφιδωτά, τα υλικά αντικείμενα του πολιτισμού, την καλλιέργεια των καρποφόρων δέντρων, των αμπελιών, των ελαιοδένδρων, οπού οι Βυζαντινοί μελετούσαν τα αρχαία εγχειρίδια, στη ναοδομία κ.ο.κ.
Το Βυζάντιο διατήρησε την αρχαιότητα και δεν την καταδίωξε. Οι αντίθετες απόψεις και ανιστόρητες είναι και επικίνδυνα παραπλανητικές για τον λαό μας. Όσο για το δίλημμα Έλλην ή Ρωμιός, ας μας απαντήσουν όσοι το θέτουν. Ο Κολοκοτρώνης τι ήταν; Και ας σκεφτούν πως ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, αιτιολογώντας την άρνηση της παράδοσης του στον Μωάμεθ, του είπε περήφανα ότι δεν θα παραδοθούμε διότι «Έλληνες εσμέν». Τελεία. Και παύλα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΣ
(Καθημερινή, 16-6-2002)
Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα και προοπτική

ΒΙΝΤΕΟ-ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ:Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ του Αγ.Γεωργίου το 2002,θυσία στο βωμό του νέου Μουσείου Ακροπόλεως!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2009/07/2002.html 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΩΡΥΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ"-ΜΕΓΑΛΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΑ ΓΑΒΡΑ,ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΕΣ ΠΟΥ ΡΗΜΑΞΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ;

Τρίτη, 28 Ιουλίου 2009

Ο μολογούμε ότι δεν γνωρίζαμε για το θέμα:δεκάδες κτίσματα,τα περισσότερα νεοκλασικά,ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΗΚΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ προκειμένου να χτιστεί το νέο Μουσείο Ακροπόλεως.Ένα απ'αυτά,ήταν το εκκλησάκι του Αγιόυ Γεωργίου,που βρισκόταν επί της οδού Μακρυγιάννη.Μάλιστα,το συγκεκριμένο ήταν ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ,αλλά φαίνεται ότι εμπόδιζε...τη θέα προς αυτό!!!Όπως θα δείτε στο αποκαλυπτικό βίντεο,οι μπουλντόζες δρουν υπό την προστασία της Αστυνομίας,ενώ διάφοροι βαλτοί του Προέδρου του Μουσείου,Δημήτρη Παντερμαλή (δείτε τον στη φωτογραφία αριστερά να επιβλέπει το γκρέμισμα),επιτηρούν την κατάσταση,ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΩΝΤΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΓΥΡΩ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ!!!

Δείτε ολόκληρο το βίντεο:
http://www.youtube.com/watch?v=82sOEBLAq0Y&eurl=http%3A%2F%2Fhellas%2Dorthodoxy%2Eblogspot%2Ecom%2F2009%2F07%2F2002%2Ehtml&feature=player_embedded

Και μια πιο σύντομη έκδοσή του εδώ. http://www.youtube.com/watch?v=vq-nvTTvW34

Το αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όλη τη ΣΑΠΙΑ ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ που έκανε την εμφάνισή της ξανά, σκούζοντας τάχα για τους "κακούς χριστιανούς-σκοταδιστές που καταστρέφουν μνημεία κι επιβάλλουν λογοκρισία".

Αλήθεια,φωστήρες του Κολωνακίου...οι μπουλντόζες του βίντεο φοράνε ράσα;;; 

Οι Διωγμοί των Χριστιανών (64- 303 Μ.χ.) & η Επιβολη του Δωδεκάθεου εις την τιτάνια πίστη (doc, 200kb)

Μια ενότητα αφιερωμένη στο δημοκρατικό πνεύμα των νεοΕθνικών και της καπηλείας τους προς την αρχαία Ελλάδα. Η σελίδα περιγράφει με αποδείξεις την προσπάθεια φίμωσης του Ανώνυμου Απολογητή από ομάδα ΝεοΕθνικών του Υ.Σ.Ε.Ε. κατά το διάστημα 7 - 25 Μαΐου 2004. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...
 
 

 
Η Χίμαιρα της προσπάθειας των νεοπαγανιστών. (Πηγή Φώτο: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 7, άρθρο «Η Γλώσσα των Ετρούσκων, η Πελασγική Προέλευσή της», Σ. Δώρικος - Κ. Χαζτηγιαννάκης, σελίδα 68)

Αγαπητοί φίλοι, οι «ελευθεροπρεπείς» του Υ.Σ.Ε.Ε. επιτέθηκαν στον Απολογητή θέλοντας να τον φιμώσουν. Απέτυχαν παταγωδώς και  απέδειξαν πως:

 

1. όταν σας μιλάνε για «καμένες» βιβλιοθήκες από Χριστιανούς, να θυμάστε πως εκείνοι είναι που κρατούν την αναμμένη δάδα στα χέρια τους και σεις είστε βιβλιοθηκάριοι.

2. όταν σας μιλάνε για την ιερά εξέταση, να θυμάστε πως εκείνοι είναι οι εξεταστές και σεις οι «ασεβείς - αιρετικοί»  

3. όταν σας μιλάνε για κυνήγι «μαγισσών», να θυμάστε πως εκείνοι οι κυνηγοί και σεις οι «μάγοι - μάγισσες»

4. όταν σας μιλάνε για διωγμούς, να θυμάστε πως εκείνοι είναι οι διώκτες και σεις οι διωκόμενοι

5. όταν σας μιλάνε για ελευθερία ή ελευθεροπρέπεια, να θυμάστε πως εννοούν τον φασισμό και την υπακοή - υποταγή

6. όταν σας μιλάνε για την δύναμη του λόγου, να θυμάστε πως εκείνοι είναι δυνατοί μόνο στο παγκράτιο

7. όταν σας λένε πως «τα βιβλία είναι η δύναμή μας», να θυμάστε πως τα βιβλία είναι η αχίλλειος πτέρνα τους

8. όταν σας μιλάνε για αναγέννηση, να θυμάστε πως εκείνοι είναι οι μεσαιωνικοί σκοταδιστές

9. όταν εκλιπαρούν να αναγνωριστεί η θρησκεία τους, να θυμάστε πως αν ήταν η μόνη αναγνωρισμένη θα απαγόρευαν δια πυρός και σιδήρου την δική σας θρησκεία και θρησκευτική γνώμη

10. όταν δακρύζουν παριστάνοντας τα θύματα, να θυμάστε πως εκείνοι κλαίνε ως οι κροκόδειλοι

11. όταν μιλάνε για φιλοσοφία, παριστάνοντας τους έξυπνους, να θυμάστε πως μιλάνε για δόγμα

12 .όταν σας μιλάνε για αθλητισμό και ευγενή άμιλλα, να θυμάστε πως εννοούν τον αθέμιτο ανταγωνισμό και κυριαρχία

13. όταν σας μιλάνε για το ότι η «ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί», να θυμάστε πως εννοούν πως πρέπει εντελώς να χαλκευτεί

14. όταν σας μιλάνε για καταστροφές του πολιτισμού, να θυμάστε πως αυτοί είναι οι βάρβαροι

15. όταν σας μιλάνε για την Ελλάδα, θα θυμάστε πως εννοούν την Περσία

16. όταν σας μιλάνε για την ηθική, να θυμάστε πως εννοούν την ανηθικότητα

17. όταν σας μιλάνε για την αλήθεια, να θυμάστε πως εννοούν τα ψέματα

18. όταν σας μιλάνε για ιστορία, να θυμάστε πως εννοούν την μυθολογία

19. όταν μιλάνε για ειρηνική συμβίωση, να θυμάστε πως εννοούν την πνευματική και φυσική εξόντωσή των αντιπάλων

20. τέλος όταν σας μιλάνε για δημοκρατία, να θυμάστε πως εκείνοι είναι οι αυτοκρατορικοί και σεις οι διωκόμενοι δημοκράτες

Της Béatrice Caseau, καθηγήτριας της Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Paris IV-Sorbonne:

“The Fate of Rural Temples in Late Antiquity and the Christianisation of the Countryside” στο Late Antiquity Archaeology, 2, Recent Research on the Late Antique Countryside, edited by William Bowden, Luke Lavan and Carlos Machado, Brill
 

Επιλογή αποσπασμάτων: Γιάννης Τ.
 

Ακόμα και Δυτικοί ιστορικοί, έχουν πλέον συνειδητοποιήσει την ιστορική πλάνη που έχει επικρατήσει τους τελευταίους αιώνες, λόγω της αντιεκκλησιαστικής υστερίας των Διαφωτιστών. Όλα τα στοιχεία, και όλα τα συμπεράσματα δείχνουν ότι οι καταστροφές ναών και αρχαίας τέχνης ουδέποτε έλαβε χώρα, (τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που διαφημίζουν αντιεκκλησιαστικές αλλά και παραφουσκωμένες εκκλησιαστικές πηγές). Τα ακόλουθα αποσπάσματα από το βιβλίο της Béatrice Caseau, είναι χαρακτηριστικά της αληθινής διάστασης του θέματος, ότι ουδέποτε η Ρωμαϊκή νομοθεσία κατά της ειδωλολατρείας εφαρμόσθηκε, και ότι οι Ειδωλολάτρες ήταν ελεύθεροι πάντοτε να λατρεύουν τα ξόανά τους ανεμπόδιστα, για όσο άντεξε στο φως της αλήθειας του Χριστού, η πλανεμένη τους ειδωλολατρεία, πριν σβήσει μόνη της.

«Η τύχη των αγροτικών ναών ποίκιλε στον 4ο αι. και εξαρτιόταν από το νομικό καθεστώς τους, το βαθμό εκχριστιανισμού των τριγύρω πληθυσμών και ειδικότερα από τον θρησκευτικό προσανατολισμό των ιδιοκτητών της γης» (σ. 111)
 
«Απαιτείται προσοχή όταν χρησιμοποιούνται οι χριστιανικές πηγές, ειδικά αυτές για τον παγανισμό. Στους βίους αγίων, η τάση είναι συχνά να δίνεται έμφαση στη νίκη του αγίου επί της ειδωλολατρικής αντίστασης» (σ. 112).
 
«Το κλείσιμο των ναών, από τον Θεοδόσιο Α’, έπεται του τέλους των δημόσιων εισφορών για ιερά. Πολύ πριν κάθε είδους θυσία απαγορευτεί, η παγανιστική λατρεία είχε εξελιχθεί από δημόσια σε ιδιωτική» (σ. 114).
 
«Οι παγανιστές μπορούσαν ακόμη να προσφέρουν κρυφές θυσίες πολύ  μετά το επίσημο κλείσιμο των ναών που ανήκαν στις πόλεις. Ακόμη και η κατασκευή ή επισκευή ιδιωτικών ναών συνεχίστηκε μετά τους θεοδοσιανούς νόμους οι οποίοι διέταζαν το κλείσιμό τους. Δεν πρέπει να θεωρείται εκπληκτικό ότι αυτοί οι νόμοι εφαρμόστηκαν μόνο μερικώς. Αν και οι αυτοκράτορες προσπάθησαν να εξαφανίσουν κάθε είδους θυσία, δημόσια και ιδιωτική, και διέταξαν την καταστροφή όλων των αγροτικών ναών, είχαν λιγοστά μέσα να ελέγξουν τι συνέβαινε στα ιδιωτικά σπίτια και τις περιουσίες. Όσο οι τοπικοί πατρόνες παρέμεναν Εθνικοί, οι γιορτές τω Εθνικών μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα. (…) Η ενισχυμένη δύναμη των μεγάλων γαιοκτημόνων κατά την Ύστερη Αρχαιότητα είχε επίσης συνέπειες σε θρησκευτικά ζητήματα. Αν αποφάσιζαν να αφήσουν τα Εθνικά ιερά ανοικτά ή αν χρηματοδοτούσαν για Εθνικά συμπόσια, ακόμη και τα αυτοκρατορικά έδικτα δεν μπορούσαν να αλλάξουν την απόφασή τους. Γενικά, ό,τι γινόταν στα χωριά ήταν πέρα από τον αυτοκρατορικό έλεγχο» (σ. 114-115).
 
«Ήδη τον 3ο αι. ορισμένοι αιγυπτιακοί ναοί κατακυριεύτηκαν για οικιστικές κατασκευές ή μετατράπηκαν σε κοσμικά κτήρια για τον στρατό. Πολλοί ναοί είχαν αφεθεί να καταρρεύσουν προτού αυτή η εκκοσμίκευση συμβεί. Ο ναός στο Λούξορ, για παράδειγμα, είχε εγκαταλειφθεί πριν οι Ρωμαίοι αποφασίσουν να τον επαναχρησιμοποιήσουν για τον στρατό» (σ. 117).
 
«Ο Μιθραϊσμός ήταν ακόμη δημοφιλής τον 4ο αι, αλλά η ακμή του είχε περάσει. (…) Πολλά από τα μιθραία στην Γαλατία, Γερμανία και την Βρετανία είχαν ήδη εγκαταλειφθεί ως το τέλος του 3ου αι. Μερικά είχαν «ξηλωθεί» και οι λίθοι τους είχαν χρησιμοποιηθεί για βιαστικές επιδιορθώσεις των οχυρών. Οι Χριστιανοί δεν ήταν υπεύθυνοι για τέτοιες καταστροφές» (σ. 117).
 
«Η λέξη καταστροφή [αρχαίων ναών, σε χριστιανικά κείμενα] μπορεί να περιλαμβάνει απλές συμβολικές χειρονομίες όπως το γκρέμισμα ενός αγάλματος από το βάθρο του ως και την πλήρη καταστροφή του κτηρίου» (σ. 120).
 
«Οι ναοί γενικά και τα αρχαία μαυσωλεία ειδικότερα, έγιναν στόχος των αδίσταχτων αρχόντων οι οποίοι χρειάζονταν λίθους για τα κατασκευαστικά σχέδιά τους. Είναι φανερό ότι μέχρι το τέλος του 4ου αι., οι αγροτικοί ναοί που ήταν όχι μακριά από τις πόλεις λεηλατήθηκαν για να κτιστούν κοσμικά μνημεία παρά εκκλησίες. Οι κυβερνήτες και οι άρχοντες των πόλεων είχαν βρει μια πολύ βολική πηγή έτοιμου και καλλιτεχνημένου οικοδομικού υλικού. Είχαν την απαραίτητη εργατική δύναμη για να πετύχουν την προσεχτική διάλυση του κτηρίου, αφήνοντας τα αρχιτεκτονικά του μέλη διαθέσιμα για επαναχρησιμοποίηση. Αντίθετα από ό,τι ο Λιβάνιος δηλώνει, οι μοναχοί δεν ήταν ούτε οι κύριοι καταστροφείς των ναών ούτε οι πιο αποτελεσματικοί, καθώς ήταν περιορισμένοι στα ρόπαλα και τα σιδερένια εργαλεία και ενίοτε στα χέρια και τα πόδια τους, ως εργαλεία. Οι κυβερνήτες ήταν πολύ πιο εξοπλισμένοι για το δύσκολο καθήκον της καταστροφής καλοχτισμένων ναών, το οποίο απαιτούσε πολύ περισσότερο από ρόπαλα» (σ. 129-130).
 
«Η καταστροφή των ναών ήταν μια δαπανηρή διαδικασία, η οποία απαιτούσε ανθρώπινο δυναμικό και συνεπώς οι μόνοι ναοί που ισοπεδώθηκαν τελείως ήταν εκείνοι με τους οποίους ασχολήθηκε ο στρατός. Η μεγάλη πλειοψηφία των ναών πιθανόν αφέθηκε να καταρρεύσει» (σ. 136).
 
«Το καθήκον για την εκκαθάριση της υπαίθρου [από τα είδωλα] αφηνόταν στους γαιοκτήμονες, οι οποίοι δεν ήταν πάντα πρόθυμοι να οχλήσουν τη ζωή των χωρικών ή να πληρώνουν για τέτοια έξοδα» (σ. 136).
 
«Τον καιρό του Γρηγορίου του Μεγάλου, Πάπα από το 590 ως το 604, μερικοί χριστιανοί γαιοκτήμονες, που ήταν είτε αδιάφοροι για την θρησκεία των χωρικών που δούλευαν στις περιουσίες τους είτε απρόθυμοι να τους αναστατώσουν, εν γνώσει τους επέτρεπαν τη συνέχεια των απαγορευμένων πρακτικών, όπως οι θυσίες. Τα γράμματα του Γρηγόριου παρέχουν παραδείγματα τόσο στη Σικελία όσο και στη Σαρδηνία. Ο εκχριστιανισμός απαιτούσε την συγκατάθεση του τοπικού πληθυσμού και ήταν μια αμφίδρομη διαδικασία: ένας κώδικας συμπεριφοράς και πίστης προσφερόταν από τον κλήρο ή τις κοσμικές ελίτ, και υιοθετείτο με τροποποιήσεις από τις τοπικές κοινότητες» (σ. 137).

Η (συνειδητή ή ασυνείδητη) ανάμιξη του γνήσιου ορθόδοξου χριστιανικού φρονήματος με αρχαιοελληνίζουσες δοξασίες και νεοπαγανιστικά μεταφυσικά σχήματα (Δωδεκαθεϊσμός), που τώρα τελευταία ολοένα και περισσότερο κάνουν αισθητή την παρουσία τους, είναι φαινόμενο παραπλανητικό κι επικίνδυνο.

Οι μέθοδοι δράσης τής αναβιούμενης αρχαιοελληνικής θρησκείας είναι συνήθως οι εξής: η κατασυκοφάντηση της ορθόδοξης Εκκλησίας, ο προσηλυτισμός (απευθυνόμενοι σε υπερήλικες, αγράμματους κ.λπ.) «ευκαίρως ακαίρως», και μάλιστα κάτω από «σημαίες» που είναι υπεράνω κάθε υποψίας, οι παρεμβάσεις σε δημόσιες διαλέξεις, οι οργανώσεις επί πληρωμή Σεμιναρίων, οι συγκεντρώσεις για ανάπτυξη των μεθόδων και τακτικών τους, οι εκδρομές σε «ιερά» άλση και τόπους αρχαίας λατρείας, λαμβάνοντας μέρος σε αρχαιοελληνικές τελετές κ.λπ.

Η κατάσταση αυτή οφείλεται «εν πολλοίς» στο φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης (όπου επικρατεί η ανεκτικότητα / ουδετερότητα, αλλά και η επαναζήτηση ταυτότητας) και στην εμφάνιση του γενικότερου κινήματος της Νέας Εποχής (New Age), δηλ. της λεγόμενης εποχής του Υδροχόου. Η «Νέα Εποχή», που έχει τεράστια διάδοση κυρίως στην Αμερική, είναι σήμερα ό,τι τον 1ο και 2ο μ.Χ. αιώνα ο Γνωστικισμός. Η «Νέα Εποχή» αποτελεί μια «ομπρέλα», κάτω από την οποία τίθενται: Εναλλακτική Ιατρική (Βελονισμός, Μαγνητισμός, Αρωματοθεραπεία, Ιριδοθεραπεία, Ομοιοπαθητική κ.λπ.), Αστρολογία, Παραψυχολογία, Μαγεία (π.χ. θαυματουργές πέτρες, μενταγιόν κ.λπ.), Ανατολικής προέλευσης φιλοσοφικοθρησκευτικά συστήματα (Διαλογισμός, Εσωτερισμός, Γιόγκα) κ.λπ., δηλ. ένας νεοθρησκευτικός Συγκρητισμός. Όλα αυτά λανσάρονται κάτω από αθώες ιδέες, λ.χ. του Αθλητισμού / Γυμναστικής (Ολυμπιακών αγώνων), της Οικολογίας, του Φεμινισμού κ.λπ.

Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος, βαθύτερος λόγος. η γενικότερη κρίση των ηθικών αξιών. Φαίνεται ότι γίναμε ή λεγόμαστε εξωτερικά Χριστιανοί, ενώ εσωτερικά παραμείναμε και παραμένουμε ειδωλολάτρες. Αυτό αποδεικνύεται περισσότερο στα λαϊκά ήθη κι έθιμα, τη λαϊκή θρησκευτικότητα, τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις. Ενώ ο Χριστιανισμός στην αρχή παρουσιάστηκε ως η ανανεωτική κίνηση («ανακεφαλαίωσις εν Χριστώ»), που θα προήγαγε τον Αρχαιοελληνισμό ποιοτικά [πρβλ. απάντηση των εθνικών ιερέων προς τον Ιουλιανό («είπατε τω βασιλεί. χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. απέσβετο και λάλον ύδωρ»), το έργο του Μισοπώγων, και απάντηση της Πυθίας στον Οκταβιανό Αύγουστο], στην πραγματικότητα αυτή η «υπεροχή» κι ανωτερότητα αντικαταστάθηκε από τα ιδεώδη των Ολυμπίων θεών, τα οποία, όπως φαίνεται, ποτέ δεν απεμπολήσαμε (από τη «φύση» μας), γιατί ακριβώς συνιστούσαν τη φύση μας. Αλλά, τούτο ακριβώς ευαγγελιζόταν ο Χριστιανισμός: από φύσεις (ασυνείδητο, ένστικτα) να μας κάνει πρόσωπα (συνειδητό, λογικότητα). Έτσι, για ΚΑΤΩ θέσαμε τα υψηλά πνευματικά (χριστιανικά) ιδανικά (της αγάπης, της θυσίας, της ταπείνωσης), και για ΑΝΩ τα φυσικά, γήινα και υλικά (της δύναμης, της υπεροχής και της ατομικής ευδαιμονίας), δηλ. πλήρης αντιστροφή κι απαξίωση των αξιών (αλλοτρίωση)!

Οι άνθρωποι που επιχειρούν αυτή την αναβίωση (Νεοειδωλολάτρες), είναι συνήθως καλοπροαίρετοι κι έντιμοι πολίτες με μεταφυσικά ενδιαφέροντα. Κατ? αρχήν, μπορεί να μην πιστεύουν ότι ο ξαφνικός αυτός «αρχαιοελληνισμός» τους σχετίζεται με τη New Age. Μπορεί, ακόμα - ακόμα, να το κάνουν ορμώμενοι από έναν αγνό ή ακραίο (πρβλ. Πλεύρη) εθνικισμό, αγνοώντας ότι η σύγχρονη επιστήμη δέχεται ότι ο ελληνικός πολιτισμός αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης πολιτισμικής περιοχής, που συνίστατο από τους ανώτερους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής (W. Burkert, βραβείο Balzan 1990). Πάντως, όσοι απ? αυτούς έχουν σπουδάσει συστηματικά την αρχαία ελληνική Φιλοσοφία και θρησκεία (καθηγητές Φιλοσοφικής, Θρησκειολόγοι κ.λπ.) μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλοι οι άλλοι, όντας θεράποντες άλλων επιστημών κι επαγγελμάτων, έχουν «μορφωθεί» αρχαιοελληνικά με πασαλείμματα: σποραδικές επιλεκτικά μελέτες κάποιων παλαιότερων ομοϊδεατών τους, που ερμηνεύουν «κατά το δοκούν», κι όχι όπως η επίσημη ακαδημαϊκή επιστήμη (Φιλολογία, Αρχαιολογία, Ιστορία, Θεολογία, Θρησκειολογία) και Τέχνη παγκοσμίως, τους Αρχαίους. Ο καθηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, κ. Δ. Κυρτάτας, παρατηρεί ότι «η νεοελληνική μας κοινωνία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την Αρχαιότητα όπως την παρέλαβε από τους εκπροσώπους του Διαφωτισμού?Ένα είδος καθήλωσης ή διαρκούς παλινδρόμησης κρατά, καθώς φαίνεται, τη νεοελληνική παιδεία στο επίπεδο που κατέκτησε τον ύστερο 18ο και τον πρώιμο 19ο αιώνα» (Το Βημα 18/3/01). Στο μεταξύ, οι «αρχαιοελληνίζοντες» δεν μπόρεσαν να βρουν απαντήσεις στις απορίες τους από τη χριστιανική Θεολογία, είτε γιατί είναι προκατειλημμένοι (από την οικογένειά τους ή τις συναναστροφές τους), είτε για διάφορους λόγους (κυρίως ψυχολογικούς) μεταστράφηκαν (αιφνίδια ή σταδιακά) στο Νεοπαγανισμό, εγκαταλείποντας το Χριστιανισμό, είτε, τέλος, την αγνοούν. η ορθόδοξη Θεολογία δε μαθαίνεται νοησιαρχικά, πολύ δε περισσότερο στα εκλαϊκευμένα θρησκευτικά βιβλία ή έντυπα που κυκλοφορούν πιο πολύ. Έτσι, διατυμπανίζουν λ.χ. την καύση αντί της ταφής των νεκρών, και την αφαίρεση της Παλαιάς Διαθήκης από τα <Θρησκευτικά>, επειδή δήθεν περιέχει την ιστορία των Εβραίων. Όμως, η Καινή Διαθήκη δεν προϋποθέτει την Παλαιά; Μπορεί να κατανοηθεί η Καινή χωρίς το background της Παλαιάς, ή την εκπλήρωση των προφητειών της; Χριστιανικά, πάντως, οποιοσδήποτε εξοβελισμός της Παλαιάς οδηγεί αυτόματα στις αρχαίες αιρέσεις των Καϊνιτών και του Μαρκιωνιτισμού.

Ωστόσο, όσοι, στοιχειωδώς, έχουν μελετήσει την αρχαιοελληνική θρησκεία, αλλά και τα κείμενα των Τατιανού και Τερτυλλιανού, γνωρίζουν ότι οι πρόγονοί μας:

• ήσαν πολυθεϊστές, και μάλιστα, σε πείσμα της επιχειρούμενης από τους Νεοπαγανιστές προβολής της θρησκείας των Αρχαίων Ελλήνων ως μιας θρησκευτικά ενοποιημένης πανελληνίως, όχι μόνο συγχρονικά (πάνθεο σε κάθε πόλη-κράτος και ενοθεΐα ανά πόλη-κράτος) αλλά και διαχρονικά (θεότητες και θρησκευτικά στρώματα / επίπεδα που παρέλασαν στο ελληνικό έδαφος). Πρόσφατα κυκλοφόρησε βιβλίο που προσπαθεί να συγκεράσει την αρχαιοελληνική πολυθεΐα με την πίστη σ? ένα θεό, φυσικά μέσω της ενοθεΐας. Αλλά, άλλο πολυθεϊσμός κι άλλο ενοθεϊσμός. Ο πολυθεϊσμός δε συμβιβάζεται με την ισότητα και την παγκόσμια αδελφότητα των λαών.

• δεν είχαν πραγματικό-αληθινό θεό, όπως ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά μυθικούς θεούς, που κατασκευάστηκαν κατά προβολή (projection) είτε των ανθρωπίνων παθών (Ανθρωπομορφισμός / Θεομορφισμός), είτε κατά «προσωποποίηση» των φυσικών φαινομένων και κοσμικών λειτουργιών. Οι νεοπαγανιστές, βέβαια, δικαιολογούνται με σοφιστείες, λέγοντας ότι η λέξη είδωλο στα αρχαία ελληνικά δε σήμαινε ό,τι σήμερα, αλλά τον καθρέφτη. Δε στεκόμαστε στη γλωσσική σημασία, αλλά στην εννοιολογική. Αν η λέξη νεο-ειδωλολάτρες ενοχλεί, μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με τη νεο-φετιχιστές. Οι δικοί τους, πάντως, μύστες και φιλόσοφοι, όπως ο Ορφέας, ο Σωκράτης, ο Αναξαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Πλάτων, ο Πλούταρχος, η Σίβυλλα κ.ά., όντας φωτισμένα πνεύματα (δεχόμενοι π.Χ. σπέρματα του Θ. Λόγου - το «σπερματικό Λόγο»), α) διακωμωδούσαν τις ασχημοσύνες και χυδαιότητες του Δία (πρβλ. Όμηρος κ.ά.), β) είχαν προφητεύσει τον ερχομό στη γη ενός απεσταλμένου του Θεού (Απόλλων μέσω των μαντείων, του Ορφέα και της Κυμαίας Σίβυλλας, Πυθαγόρας, Σόλων, Πλούταρχος, Σωκράτης, Πλάτων, Χίλων, Θουκυδίδης, Αισχύλος κ.ά.), και γ) και το σπουδαιότερο, αρνούνταν τη μυθώδη πολυθεΐα (Ορφέας, Τέρπανδρος, Θαλής ο Μιλήσιος, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης), γι? αυτό και τους καταδίκαζαν σε θάνατο (Σωκράτη, Ηράκλειτο, Μουσώνιο κ.ά.) με την κατηγορία της αθεΐας (βλ. «Δίκες αθεΐας», M. Nilsson).

• δεν μπορούσαν να αναπτύξουν ελεύθερα την Επιστήμη με τη δυτικοευρωπαϊκή (χριστιανική) έννοια (ανάλυση-ανατομία της Φύσης, πείραμα), αφού πίστευαν ότι όλη η Φύση είναι θεία και ιερή, και άρα μη υποκείμενη σε (βέβηλη) εξονυχιστική αναδίφηση. Μόνο ο Χριστιανισμός απο-ιεροποίησε στην πράξη τη Φύση, θεωρώντας την κτίσμα (πρβλ. Κτισιολογία κι όχι Κοσμολογία).

• δεν πίστευαν στην «εκ του μηδενός» δημιουργία του κόσμου, αλλά μόνο στη δια-κόσμησή του, και ότι η Ιστορία είχε πορεία κυκλική κι επαναλαμβανόμενη, σύμφωνα με τους ρυθμούς της Φύσης, πράγματα δηλ. αντίθετα ακόμα και με τη σύγχρονη Επιστήμη, η οποία ομιλεί για (εξελικτική) Δημιουργία και για θερμικό θάνατο σύμφωνα με το νόμο της εντροπίας.

• πίστευαν (κυρίως οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, ο Πλάτων και οι Νεοπλατωνικοί) ότι το ανθρώπινο σώμα (σήμα) είναι κακό. είναι ο τάφος και η φυλακή της ψυχής, σε αντίθεση με τη χριστιανική διδασκαλία για τη σωματική ανάσταση και την ασηψία των σκηνωμάτων / λειψάνων των αγίων. Εδώ θα μας απαντήσουν οι Νεοειδωλολάτρες ότι θα πρέπει να κάνουμε διάκριση, λ.χ. μεταξύ παλιότερης «Απολλώνιας» Ανθρωπολογίας και «Διονυσιακής», κι επιλογή. συμφωνούμε (αν και, κατά τον E. Schure, πρόκειται για δυο διαφορετικές όψεις ? αποκαλύψεις της ίδιας θεότητας) και λέμε ότι αυτό κάνουμε κι εμείς οι Χριστιανοί: επιλεκτικότητα (Α΄ Θεσ. 5, 21, Φιλιπ. 4, 8): «όσα ουν παρά πάσι καλώς είρηται, ημών των Χριστιανών εστι» (Ιουστίνος).

• πίστευαν στην πανθεΐζουσα έννοια της ψυχής του ανθρώπου, δηλ. ως Θείου μέρους (μορίου) και στη μετενσάρκωση, υποβιβάζοντας έτσι την ανθρώπινη προσωπικότητα.

• δεν πίστευαν στην πραγματική ελευθερία (φυσικά και ηθικά) [αφού δέχονταν ότι ο χρόνος (Κρόνος) δημιουργεί (γεννά) το θεό (Ζευς) - θεογονια, κι όχι ο Θεός το χρόνο - κοσμογονια], την οποία εκθειάζει τόσο η σύγχρονη Φιλοσοφία (Υπαρξισμός) όσο και η σύγχρονη Επιστήμη (Κβαντοφυσική), αλλά στην Ειμαρμένη και την ανάγκη (Determinismus), ενώ κατά την ελληνιστική εποχή αναπτύχθηκε και η λατρεία της θεάς Τύχης.

• ήσαν ρατσιστές, εφόσον α) «πας μη Έλλην βάρβαρος», β) όχι μόνο κάθε πόλη-κράτος αντιμαχόταν με την άλλη πολιτικοθρησκευτικά, αλλά και είχαν διαμορφωμένη μεταξύ τους (στη συνείδησή τους) μια standard ηθική για κάθε πόλη-κράτος (βοιώτιος, λεσβιάζειν, κρητίζειν, βεργαΐζειν, χαλκιδίζειν κ.λπ.), και γ) υπήρχαν βαθιές κοινωνικοοικονομικές διαφοροποιήσεις και ανισότητες, πιστεύοντας μάλιστα ότι η δουλεία ήταν μια μορφή φυσικής κατάστασης (πρβλ. Αριστοτέλης).

• είχαν αυξημένα ποσοστά ομοφυλοφιλίας και (ιεράς) πορνείας (Σπαρτιάτες, «κορινθιάζειν», σατυρίαση, αρσενοκοιτία, θεός Πρίαπος, Διονύσια, «χαλκιδίζειν», Λεσβιασμός / Σαπφισμός κ.ο.κ.).

• πίστευαν στην κοινωνική απαξίωση και κατωτερότητα της γυναίκας (κι όχι στην ανωτερότητά της, όπως ψευδώς διαδίδουν οι Νεοπαγανιστές λόγω των ιερειών που διέθεταν), εφόσον τις γυναίκες τις είχαν κλεισμένες στα σπίτια χωρίς ελευθερία κινήσεων πλην των εταιρών, δεν τους έδιναν δικαίωμα ψήφου και τις χρησιμοποιούσαν μόνο για τεκνοποιία και ηδονή (Δημοσθένης). εξάλλου, είναι παρατηρημένο ότι σ? όλες τις αρχαίες θρησκείες, όπου υπήρχε ανδρόγυνο θεών (κατά ανθρώπινη προβολή του μοντέλου της οικογένειας), εκεί κυριαρχούσαν η ιερά πορνεία / μοιχεία, τα ιερά όργια, ο θεσμός της παλλακείας κ.λπ.

• δεν είχαν θεσμοθετημένα δικαιώματα στα παιδιά (παιδεραστία, Καιάδας κ.λπ.).

• δε συμπαθούσαν τη χειρονακτική εργασία (αλλά το αραλίκι, κατά τα πρότυπα των θεών τους), την οποία θεωρούσαν ως κατάρα, και την είχαν μόνο για τους δούλους.

• δεν είχαν πραγματικά αναπτύξει την αληθινή κι ισότιμη Δημοκρατία, αλλά μάλλον μια αριστοκρατική, εφόσον σ? αυτή, ως γνωστό, δε συμμετείχαν οι μέτοικοι, οι δούλοι και οι γυναίκες.

• ασκούσαν, με το αζημίωτο βέβαια των ειδωλολατρών ιερέων, πολυάριθμες σπονδές κι αιματηρές θυσίες (ανθρώπων, ζώων κ.λπ.) για εξασφάλιση της θετικής πορείας των εγκόσμιων πραγμάτων και αποτροπή της αρνητικής.

• επιδίδονταν ευρέως στα μυστηριακά όργια, στη νεκρομαντεία, στην οιωνοσκοπία, στη χρησμοδοσία με τη βοήθεια διαμέσων (mediums), όπως η Πυθία, κ.λπ.

• πίστευαν στα θαύματα (πρβλ. θαυματουργικές κινήσεις αγαλμάτων, θαυματουργικές τιμωρίες, θεραπείες λ.χ. του Ασκληπιού) των θεών τους, αντίθετα από ό,τι παραπλανητικά διδάσκει ο φερόμενος ως αρχηγός και εκδότης σχετικών βιβλίων στην Αθήνα, επικούρειος κ. Μάριος Βερέττας, για να φαίνεται ίσως πιο «επιστημονικό» κι «ορθολογικό» το σύστημά του.

• δέχονταν τη Θ. Κρίση (από τους Ραδάμανθυ και Μίνωα), την αιώνια τιμωρία (Τάρταρα) και μακαριότητα (Ηλύσια Πεδία), αντίθετα πάλι με τους Νεοπαγανιστές, που για να φαίνονται πιο σύγχρονοι στα μάτια των Νεοελλήνων, διδάσκουν ότι οι Αρχαίοι δεν πίστευαν σε Κόλαση και Παράδεισο.

Εξάλλου, οι σύγχρονοι Αρχαιοελληνιστές μας κατηγορούν:

• για καταστροφές των αρχαιοελληνικών μνημείων και βιαιότητες. Μέσα στο σύνολο των Χριστιανών, όπως σ? όλους τους πληθυσμούς, δεν μπορείς να απομονώσεις και τους εκκεντρικούς, φανατικούς, οξύθυμους κ.λπ., που μάλιστα επί αιώνες είχαν δεχθεί στο κορμί τους τις μεγαλύτερες διώξεις απ? τους αντιπάλους τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους κατακτητές [οι οποίοι, μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, εκχέρσωναν χριστιανικούς ναούς και ανέγειραν ειδωλολατρικούς (πρβλ. Αδριανός)], χωρίς, βέβαια, η Εκκλησία επίσημα ποτέ να δικαιολογεί αυτές τις πράξεις, διδάσκοντας λ.χ. κάποιο «ιερό πόλεμο» (jihad).

• για κλείσιμο των φιλοσοφικών Σχολών. Οι Αρχαίες φιλοσοφικές Σχολές, κατά κοινή μαρτυρία όλων των Ιστορικών, δύο αιώνες πριν τον Δ΄ αιώνα είχαν από μόνες τους παρακμάσει κι είχαν εκτραπεί σε θεουργίες και μαγείες. Το διάταγμα του Ιουστινιανού, και συγκεκριμένα του εθνικού νομοδιδασκάλου Τριβωνιανού (529), ήταν απλά η ληξιαρχική πράξη θανάτου της Σχολής, εφόσον η πλειονότητα των σπουδαστών ήσαν χριστιανοί νέοι, ενώ δεν αποκλειόταν η ανάθεση διδακτικών καθηκόντων και σε χριστιανούς λογίους. Εξάλλου, κατά την περίοδο της βασιλείας του Θεοδοσίου Β΄ το μισό διδακτικό προσωπικό ήσαν επίσημα Χριστιανοί.

• για ανθελληνικότητα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Οι Έλληνες Πατέρες, όταν στα κείμενά τους αναφέρονται στη λέξη Έλληνες, εννοούν ό,τι στις παλιότερες εποχές εννοούταν με τον όρο εθνικός, δηλ. ειδωλολάτρης στην πίστη και ανήθικος στις πράξεις. Μάλιστα δε, οι Μεγάλοι Πατέρες ποτέ δεν αποκήρυξαν τη βαθιά σοφία ή το ανώτερο ήθος ορισμένων Ελλήνων Φιλοσόφων.

• για σκοταδισμό, σκυθρωπότητα κι απαισιοδοξία στην κοινωνική ηθική. ουδέν ψευδέστερο. Αν κάποιος θα έπρεπε να ήταν απαισιόδοξος για τη ζωή, αυτός θα ήταν εκείνος που δεν ελπίζει σε καμιά πέραν του τάφου ζωή (σωματική ανάσταση) κι όχι ο Χριστιανός. Ο Χριστός είναι και θέλει το Φως, την Αγάπη και την Αλήθεια. Η Ορθοδοξία δεν είναι Παπισμός.

Αντίθετα, όμως, ο Χριστιανισμός, και μάλιστα η αυθεντική του υπόσταση, της Ορθοδοξίας, που κουβαλάει μέσα της τις δυο «φύσεις» της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζάντιου, «ανάστησε» κι αξιοποίησε τον Ελληνισμό, που ήταν ήδη νεκρός ως προς την αρχαία του μορφή, με:

• τη διατήρηση, συντήρηση κι αντιγραφή αρχαιοελληνικών χειρογράφων στα Μοναστήρια.

• τη μελέτη της αρχαιοελληνικής «θύραθεν» σοφίας από τους Πατέρες της Εκκλησίας (πρβλ. Απολογητές, Κλήμης Αλεξανδρεύς, Καππαδόκες, Μ. Φώτιος, Αρέθας, Κύριλλος κ.ά.) και τη (διακριτική) εκλεκτικότητα των υγιών στοιχείων της (ακόμα και της Μυθολογίας μέσω της τυπολογικής ερμηνείας) ως προπαρασκευής της «άνωθεν σοφίας» (Θεολογίας).

• την πρόσληψη και τον εμβαπτισμό αρχαιοελληνικών στοιχείων, όπως της γλώσσας (η ΚΔ, ουσία, ομοούσιον, ενέργεια, υπόστασις, Θεολογία, Ρητορική κ.λπ.), της Φιλοσοφίας (πρβλ. τη λογική του Αριστοτέλη, την οντολογία του Πλάτωνα, τη θεο-λογία των Πυθαγορείων, τις Ανθρωπολογίες των Επιμενίδη, ?ρατου και Κλεάνθη, που χρησιμοποίησε μάλιστα ο Απ. Παύλος στην ομιλία του στον ?ρειο Πάγο), της Ηθικής (το αρχαιοελληνικό μέτρο και τις αρετές, την ηθικολογία των Μένανδρου, Θουκυδίδη και Στωικών), της λατρείας (εκκλησία, μυστηριακά δρώμενα, τελετουργία), της Τέχνης (βλ. Ναοδομία, Βυζαντινή μουσική, Εικονογραφία) κλπ.

Σπυρίδων Κ. Τσιτσίγκος

Ομιλία του Μακ. Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στην Πάτρα κατά την εορτή του Απ. Ανδρέου

Eυχαριστώ τον Κύριον διότι μου επέτρεψε να έλθω εδώ, στην Πάτρα, πόλη που κατέχει την πλέον εξέχουσα θέση στην ιστορία της χριστιανικής Ελλάδος, να συλλειτουργήσω ενώπιον της Τιμίας Κάρας και του Σταυρού του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων αγίου Ανδρέου με τον άγιον Επίσκοπον της αγιωτάτης Εκκλησίας των Πατρέων και άλλους σεβασμίους Ιεράρχες, και να ομιλήσω σε σας, τέκνα του Θεού αγαπημένα, ευλογημένα από την μυστική ευωδία των ιερών λειψάνων.

Αγία και χαρμόσυνη η ημέρα αυτή για όλους τους Ορθοδόξους και ιδιαιτέρως για τους Έλληνες. Επειδή σήμερα τιμούμε τη μνήμη του αγίου Αποστόλου δια του οποίου ο Κύριος έστειλε την ευλογία Του στο γένος των Ελλήνων. Σήμερα λοιπόν, έχουμε υποχρέωση να δούμε με ποιούς τρόπους έδειξε ο Κύριος την ευλογία Του σε μας, και πέρα απ’ αυτό, να δούμε ποιά πρέπει νάναι τα βήματά μας έχοντας επί της κεφαλής μας τη χάρη του Κυρίου.

Τα όσα θα σας πω δεν έχουν τίποτε κοινό με τους εθνικισμούς και τις μάταιες ιδεολογίες του κόσμου τούτου. Έχουν μόνη μέριμνα να δείξουν το θέλημα του Κυρίου και την ευθύνη του χριστιανού στον οποίο δόθηκε ιδιαιτέρα ευλογία.

Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο, ότι όλα όσα γίνονται και όλα όσα δεν γίνονται εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο της Θείας Οικονομίας: «Πάντα δι αυτού [του Λόγου του Θεού] εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν».[1] Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ενανθρωπίστηκε ως ένας τυπικός και παραδοσιακός Εβραίος, καταγόμενος εκ της γενεάς του προφητάνακτος Δαβίδ. Όχι μόνο μιλούσε την παραδοσιακή γλώσσα των Εβραίων κατοίκων της Παλαιστίνης την εποχή εκείνη, αλλά σε όλα Του έμοιαζε με χαρακτηριστική μορφή της Παλαιάς Διαθήκης. Κι αυτό έγινε διότι ο Κύριος δεν ήλθε να καταργήσει ως ξεπερασμένο τον Νόμο που έδωσε στο αρχαίο γένος του Αβραάμ και του Ισαάκ, αλλά να τον ολοκληρώσει πληρώνοντας Αυτός με το αίμα Του το τίμημα της σωτηρίας μας από την παράβαση του Νόμου. Ο Κύριος ενανθρωπίστηκε ως Εβραίος επειδή ήθελε να φανερώσει την αλήθεια της προφητείας και να τιμήσει πλήρως την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ισραήλ.

Αλλά οι Εβραίοι της εποχής της ενανθρωπήσεως δεν ήσαν όμοιοι με τα παιδιά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Τον πυρσό του ελληνικού πνεύματος τον είχαν ήδη μεταφέρει οι Έλληνες του Αλεξάνδρου σε όλες τις χώρες της Βίβλου έως την πύλη της Ινδίας. Η επίδραση του ελληνικού πνεύματος επάνω στους λαούς ήταν μεγάλη. Η ελληνική γλώσσα έγινε οικουμενική. Οι περισσότεροι λαοί μιλούσαν την ελληνική παράλληλα με τη μητρική τους γλώσσα. Το ίδιο ίσχυε και για τους Εβραίους: πολλοί από αυτούς μιλούσαν και εβραϊκά και ελληνικά. Πάρα πολλοί τα χρόνια εκείνα ήσαν «ελληνίζοντες Ιουδαίοι» (όπως οι παραδοσιακοί τούς αποκαλούσαν), μιλούσαν δηλαδή άνετα την ελληνική γλώσσα, είχαν ελληνικά ονόματα, ντύνονταν όπως οι Έλληνες, είχαν οικογενειακή φιλία με Έλληνες, έμεναν όμως πιστοί Ιουδαίοι.

Ένας από αυτούς ήταν ο Απόστολος Ανδρέας, το ελληνικότατο όνομα του οποίου προέρχεται από την λέξη ανδρεία. Ο Ανδρέας ήταν πιστός νέος, αλλά είχε απωθήσει τον φαρισαϊσμό, την ιουδαϊκή τυπολατρεία, την άψυχη ευσέβεια που μένει καρφωμένη στον Νόμο απομακρύνοντας τον άνθρωπο από τον Θεό. Ανήσυχη η ψυχή του, είχε βρεί την αληθινή πνευματικότητα στο τίμιο πρόσωπο του Βαπτιστού Ιωάννου. Εκεί βρισκόταν, μαζί με έναν χωριανό του που θα γινόταν αργότερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Ιησού.

Και ο Ιησούς εκάλεσε πρώτον εξ όλων αυτόν, τον ελληνίζοντα πιστόν. Έτσι αρχίζει η Ώρα της διακονίας του Κυρίου, έτσι αρχίζει να συντάσσεται η Καινή Διαθήκη, έτσι αρχίζει την πορεία της η εν τω κόσμω Εκκλησία: με την κλήση του πρώτου Αποστόλου, του Ανδρέα.

Αυτό το νεύμα του Θεού προς τον Ελληνισμό, είχε πολύ γρήγορα συνέχεια. Ήλθαν Έλληνες και ζήτησαν από τον Φίλιππο, επίσης ελληνίζοντα Απόστολο καθώς το όνομά του δείχνει, να δουν τον Κύριο: «θέλομεν τον Ιησούν ιδείν»[2], είπαν. Ο Φίλιππος τους οδηγεί στον Ανδρέα, λέγοντάς του τι ζητούν. Κι ο Ανδρέας επικουρούμενος από τον Φίλιππο, θέτει τους Έλληνες υπό την προστασία του και τους φέρνει στον Ιησού μεσιτεύων υπέρ αυτών.

Ακολούθησε το επόμενο νεύμα: μετά την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι είχαν αναθέσει τη φροντίδα της μικρής χριστιανικής κοινότητας στους παραδοσιακούς Εβραίους. Αλλά «πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους». Οι Απόστολοι, θέλοντες να γαληνεύσουν την Εκκλησία, ζήτησαν από τους χριστιανούς να εκλέξουν επτά άνδρες «πλήρεις πνεύματος και σοφίας» οι οποίοι να αναλάβουν τη διοίκηση. Ας προσεχθή αυτό: έγιναν εκλογές, κάτι εντελώς ξένο προς τα εβραϊκά ήθη αλλά λογικό κατά το έθος των Ελλήνων. Και τις εκλογές αυτές τις κέρδισαν όλοι οι Ελληνιστές, με ηγέτη τους τον Στέφανο, τον πρώτον μάρτυρα του χριστιανισμού.[3]

Την προς τους Έλληνες ευμένειά Του ο Κύριος θα φανερώσει εξεχόντως με την αποστολή του θειοτάτου Παύλου στην Ελλάδα. Ο Παύλος και ο Ανδρέας είναι οι Απόστολοι που εργάσθηκαν στα ελληνικά χώματα περισσότερον παντός άλλου.

Την υπέρ Ελλήνων μεσιτεία του ο Πρωτόκλητος δεν εγκατέλειψε ποτέ. Το αποστολικό του έργο είναι άρρηκτα δεμένο με τον Ελληνισμό. Μετά την Πεντηκοστή, άρχισε το αποστολικό του έργο φέρνοντας τους Έλληνες ενώπιον του Κυρίου: πήγε στις χώρες της Μαύρης Θάλασσας, κηρύττοντας στους Πόντιους αδελφούς μας. Μίλησε στη Σαμψούντα, στην Τραπεζούντα, στην Ηράκλεια, κήρυξε στις πόλεις της Ιωνίας, της Μακεδονίας και της Θράκης. Έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του τον Ελληνισμό που ζούσε στις αλησμόνητες σήμερα πατρίδες μας. Εβάπτιζε Έλληνες, και τους έφερνε έτσι ενώπιον του Κυρίου πρεσβεύων ενθέρμως υπέρ αυτών. Ίδρυσε τις περισσότερες Εκκλησίες των Ελλήνων σε όλες σχεδόν τις αγαπημένες πατρίδες μας, με κορωνίδα την ίδρυση της Εκκλησίας του Βυζαντίου, που ο Κύριος ανήγαγε σε Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Ευλογών τους Έλληνες που ο Πρωτόκλητος παρουσίασε ενώπιόν Του, είπεν ο Κύριος: «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου»[4].

Δεν είμαστε τόσον σημαντικοί ώστε ο Θεός να θεωρήσει ότι ήλθε η ώρα να δοξασθεί επειδή εμείς τον αναγνωρίσαμε. Αλλά το βλέμμα του Κυρίου διαπερνά πάντα τα άδηλα και τα κρύφια, διαπερνά τον χρόνο και την ιστορία του ανθρώπου, αφού δεν υπάρχει χρόνος γι Αυτόν.

Είδεν ο Κύριος στην προσέλευση των Ελλήνων αυτά που οι προσερχόμενοι δεν μπορούσαν να δουν.

Είδεν πρώτον τη βαθειά πίστη των Ελλήνων, καθώς διά στόματος Αποστόλου Παύλου επιβεβαίωσε: «κατά πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους υμάς θεωρώ»,[5] δεισιδαιμονεστέρους δε σήμαινε τότε αυτούς που έχουν στραμμένη την προσοχή τους εις τα θεία.

Είδεν ο Κύριος την πνευματικότητά τους, που με την κορυφαία τους δημιουργία, τη φιλοσοφία, τους έκανε ικανούς να προσλαμβάνουν και να αναλύουν υπερβατικές έννοιες. Ένας από τους πρώτους μεγάλους χριστιανούς απολογητές, Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, δεν διστάζει να πει ότι η φιλοσοφία είχε για τους Έλληνες τον ρόλο που είχε στους Εβραίους η Παλαιά Διαθήκη: «επαιδαγώγει γαρ και αυτή το Ελληνικόν ως ο νόμος τους Εβραίους εις Χριστόν».[6]

Είδεν ότι η ελληνική γλώσσα, το ακριβέστατο αυτό όργανο, είναι η κατάλληλη γλώσσα για τη σύσταση της χριστιανικής θεολογίας. Γράφει ο Μέγας Βασίλειος σε μία χαρακτηριστική επιστολή του, ότι «οι της Δύσεως αδελφοί», οι Λατινόφωνοι, αντιλαμβανόμενοι «το στενόν της εαυτών γλώττης» χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα για να μπορούν να θεολογούν «εν τη ευκρινεί και ασυγχύτω διαστάσει των ονομάτων».[7]

Και πράγματι, χάριτι θεία, η διδασκαλία του Κυρίου, το Ευαγγέλιό Του στους ανθρώπους όλων των λαών κι όλων των αιώνων, καθώς επίσης ολόκληρο το λεπτό μα θεοφώτιστο θεολογικό δένδρο του χριστιανισμού, διατυπώθηκε εξ ολοκλήρου στην ελληνική γλώσσα. Ο Κύριος ενανθρωπίστηκε ως Ιουδαίος ώστε να πληρωθεί ο Νόμος και να δικαιωθούν οι Προφήτες, αλλά η νέα Διαθήκη του Θεού προς τον άνθρωπο, η Διαθήκη της Αναστάσεως και η Αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, ανετέθη εξ ολοκλήρου στους Έλληνες.

Από τα 27 κείμενα της Καινής Διαθήκης, μόνο το πρώτο, το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, γράφτηκε πρωτοτύπως στην αραμαϊκή γλώσσα για να χρησιμεύσει ως γέφυρα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη. Όλα τα άλλα κείμενα, με συγγραφείς Ιουδαίους (τους Αποστόλους και τους μαθητές τους), γραμμένα κάτω από τις πιό διαφορετικές συνθήκες και για διάφορους λόγους, γράφτηκαν όλα πρωτοτύπως στην ελληνική γλώσσα.

Κι όχι μόνον αυτό: η θεολογική σκέψη, οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που θεμελίωσαν τον χριστιανισμό κατά τους πρώτους αιώνες, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα και την πνευματική οικοδομή της ελληνικής φιλοσοφίας.

Μυστήριον παράδοξον: γιατί ο Θεός πήρε από τα χέρια των Εβραίων τη διδασκαλία Του και την ανέθεσε στους Έλληνες; Γιατί η Καινή Διαθήκη δεν είναι και αυτή ένα μέρος της εβραϊκής θρησκείας;

Την πρώτη, την Παλαιά Διαθήκη Του ο Θεός την παραδίδει στον Νώε μετά τον Κατακλυσμό: «Τούτο το σημείον της διαθήκης ό εγώ δίδωμι ανά μέσον εμού και υμών και ανά μέσον πάσης ψυχής ζώσης».[8] Δεν μιλά ο Θεός ειδικά για μία φυλή. Μιλά για τον άνθρωπο γενικά. Στον Νώε ο Θεός υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται να ξανακαταραστεί την γή για τις ανομίες των ανθρώπων. Άρα, πρόκειται για διαθήκη αρνητική: ορίζει ότι δεν θα καταστρέψει για δεύτερη φορά.

Ακολούθησε η ιδιαιτέρα διαθήκη, την οποία ο Θεός συνάπτει με τον Αβραάμ. Η διαθήκη τώρα αποκτά θετικό περιεχόμενο. Ορίζεται πλέον γιατί και ποιοί άνθρωποι θα έχουν την ευλογία του Θεού: το σπέρμα Αβραάμ, υπό τον όρον ότι ακολουθεί τον Νόμον του Θεού. Και ως σημείο τηρήσεως του Νόμου εισάγεται η περιτομή: «περιτμηθήσεται υμών παν αρσενικόν, και περιτμηθήσεσθε την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και έσται εν σημείω διαθήκης ανά μέσον εμού και υμών».[9]

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, αίρεται η κυριαρχία του Νόμου και εισάγεται η διά της χάριτος σωτηρία. Το τίμημα της σωτηρίας δεν το πληρώνει πλέον ο άνθρωπος, έστω συμβολικώς δια του αίματος της περιτομής. Το πληρώνει εξ ολοκλήρου ο ίδιος ο Θεός για μας, με το δικό του αίμα. Αντί της ανθρώπινης ακροβυστίας, έχουμε το Θείον Πάθος. Με τον τρόπο αυτόν όμως, καταργείται η Διαθήκη του αίματος: το σπέρμα Αβραάμ δεν μετριέται πιά εξ αίματος αλλά εκ πίστεως.

Δεν πρόκειται λοιπόν για απόρριψη της εβραϊκής φυλής και υιοθεσία της ελληνικής. Πρόκειται για το γεγονός ότι ο Θεός χαρίζει σε κάθε άνθρωπο την σωτηρία του, εφ όσον ο άνθρωπος ανοίξει όλη την καρδιά του και δεχθεί την θυσία Εκείνου.

Ο Κύριος είχε ήδη τονίσει και είχε δείξει με θαυματουργικό τρόπο ότι το να είσαι Εβραίος δεν αποτελεί προϋπόθεση για να πιστεύεις στον Θεό, κι ότι το σπέρμα Αβραάμ δεν είναι πιά φυλετική έννοια. Όχι μόνο δέχθηκε και άκουσε με προσήνεια τον Ρωμαίο εκατόνταρχο, αλλά στραφείς στους μαθητές Του εξήγησε: «αμήν λέγω υμίν, παρ’ ουδενί τοσαύτην πίστην εν τω Ισραήλ εύρον. Λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσιν και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας [οι Εβραίοι] εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον». Και γυρνώντας στον Ρωμαίο, του απάντησε με μία φράση που αποτελεί την πεμπτουσία της Καινής Διαθήκης: «ύπαγε, ως επίστευσας γενηθήτω σοι».[10]

Σαφέστατο ήταν και το όραμα του Αποστόλου Πέτρου στην Ιόππη, με το οποίο ο Θεός τον βοήθησε να ξεπεράσει την εμμονή στην εβραϊκή παράδοση, και να ανοίξει την Εκκλησία του Χριστού σε όλα τα έθνη: «Ανοίξας δε ο Πέτρος το στόμα είπεν: επ’ αληθείας καταλαμβάνομαι ότι ουκ έστιν προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει ο φοβούμενος Αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός Αυτώ εστιν».[11]

Παράλληλα, ο Κύριος είχε διανοίξει το πνεύμα των Ελλήνων: το δωδεκάθεο είχε ξεπέσει και ο ελληνικός στοχασμός αναζητούσε τον Ένα Θεό. Αυτό επέτρεψε στον Απόστολο Παύλο να δηλώσει στους Αθηναίους ότι είδε τον σεβασμό τους στον έναν άγνωστο Θεό, και ότι «ό ούν αγνοούντες ευσεβείτε, τούτο εγώ καταγγέλω υμίν»[12], δηλαδή κηρύττω σε σας. Η προσκόλληση σε εθνικισμούς είχε εγκαταλειφθεί, ενώ η πολυτέλεια και η διαφθορά ήταν στόχοι σφοδρής πολεμικής: οι φιλόσοφοι δίδασκαν ότι δεν μπορεί να αρέσκεται σε αυτά ο Θεός.

Από ετών πολλών διατυπώνεται από αθέους ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες απομακρύνθηκαν από την ειδωλολατρία βιαίως, έπειτα από διωγμούς των χριστιανών αυτοκρατόρων. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Είναι αμέτρητοι οι Έλληνες που θυσιάστηκαν από τα πρώτα βήματα του χριστιανισμού, και στη συνέχεια κατά την περίοδο των Διωγμών. Αυτό αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι οι Έλληνες εκχριστιανίσθηκαν από το θείον κήρυγμα των Αποστόλων. Δεν καταργήθηκε με αυτοκρατορικά διατάγματα η ειδωλολατρία. Καταργήθηκε από τους Αποστόλους, απορρίφθηκε από τους Έλληνες που είδαν και βίωσαν την αλήθεια του Χριστού. Αμέσως μόλις ήλθε στην Πάτρα ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και τον βρήκε ο ανθύπατος Λέσβιος κλαίγοντας και του είπε: «Άνθρωπε ξένε και γνώστα ξένου θεού, ελέησον άνθρωπον πεπλανημένον και ταις των αμαρτημάτων κηλίσι κατεστιγμένον»[13], εννοώντας τον εαυτό του. Και έγινεν ο ανθύπατος Λέσβιος ο πρώτος μαθητής του Αποστόλου στην Πάτρα. Αυτοί είναι οι Έλληνες που έγιναν χριστιανοί: όχι θύματα βίας, αλλά όρθιες συνειδήσεις που άνοιξν την καρδιά τους στον Κύριο.

Ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες εκχριστιανίσθηκαν βιαίως από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως είναι όχι μόνον ανιστόρητος, όχι μόνο ψευδής, αλλά και υποτιμητικός του γένους μας. Είναι δυνατόν ο λαός αυτός να μη δεχθεί να αλλάξει την πίστη του στα 400 χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, και να ασπασθεί πανικόβλητος τον χριστιανισμό επειδή αυτό θα ήθελε ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του;

Καλύτερη μαρτυρία του γεγονότος ότι οι Έλληνες προσήλθαν στον Χριστό με ελευθέρα τη βούλησή τους και χωρίς καμιά καταπίεση, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε από τις επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτη. Ο Ιουλιανός, τον Δ΄αιώνα μετά Χριστόν, έκαμε τα πάντα για να απορριφθεί ο χριστιανισμός και να επιστρέψουν οι Έλληνες στην ειδωλολατρία. Εκτός από διατάγματα, έστειλε σειρά επιστολών σε λογίους, ιερείς της ειδωλολατρίας, διοικητές επαρχιών κ.ά., δίνοντας οδηγίες για την επιτυχία του σχεδίου του. Διαβάζοντας τις επιστολές αυτές, διαπιστώνουμε ότι ο ειδωλολατρικός κόσμος είχε εσωτερικά και αμετάκλητα κατερρεύσει. Ο Ιουλιανός προσπαθεί να του εμφυσήσει ζωή, ζητώντας από τους ειδωλολάτρες να κάνουν ότι έκαναν οι χριστιανοί. Τους ζητούσε να είναι φιλάνθρωποι και να έχουν και αυτοί αυστηρότητα βίου. Την κατάντια της ειδωλολατρίας φανερώνει το ότι ζητά από τους ιερείς των ειδώλων να μη τρέχουν στα δημόσια θεάματα, να μη μεθούν στα καπηλειά, να μην έχουν επαγγέλματα κακόφημα και αισχρά.[14] Αλλού, γράφει: «Το σύνολο της οφειλομένης προς τους θεούς ευλαβείας έχει αντικατασταθεί από μιά βρωμερή και χυδαία μαλθακότητα».[15] Αυτή τη βρωμερή και χυδαία μαλθακότητα εγκατέλειπαν οι προπάτορές μας και άνοιγαν τις ψυχές τους στον Χριστό.

Ο άρχων του σκότους θέλησε να χτυπήσει αυτό ακριβώς που ευλόγησε ο Κύριος των Δυνάμεων: για να εμποδίσει τη νίκη του χριστιανισμού, ο Ιουλιανός ο Αποστάτης προσπάθησε να εμποδίσει με κάθε τρόπο τη χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους χριστιανούς. Θέλησε να κρατήσει την ελληνική γλώσσα δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της ειδωλολατρίας. Αλλά δεν μπόρεσε να φιμώσει τη χριστιανική φωνή: «ώστε ο τούτο προστάξας, αττικίζειν μεν εκώλυσε, το δε αληθεύειν ουκ έπαυσε»,[16] παρατηρεί ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Αλλ’ η χρήση της ελληνικής ήταν, καθώς είδαμε, επιλογή του Κυρίου. Το τέλος του Ιουλιανού και της σατανικής του προσπάθειας είχε προδιαγραφεί. Η ελληνική γλώσσα έγινε η γλώσσα του Συμβόλου της Πίστεως, η ουρανία γλώσσα της χριστιανικής θεολογίας.

Την ελληνική γλώσσα την καλλιέργησε με πάθος η Εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και με ακόμη μεγαλύτερο πάθος, με θυσίες τις οποίες σήμερα οι αρνητές της πίστεως προσπαθούν να εξαφανίσουν, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Όταν τη λάμψη του Ελληνισμού τη σκίασε η βαριά σκιά της ημισελήνου, η Εκκλησία έδωσε σκληρόν αγώνα να κρατήσει ανοιχτά σχολεία, να κρατήσει δασκάλους και μαθητές. Υπήρξε η κατευθυντήρια δύναμη του έθνους. Πάλαιψε κατά του εξισλαμισμού και κατόρθωσε να αχρηστεύσει όλες τις επί τούτω προσπάθειες των σουλτάνων, πάλαιψε για την απελευθέρωση του γένους πάντοτε ενισχύοντας κάθε κίνημα και συχνά ηγουμένη κινημάτων ώστε να μη συμφιλιωθεί το γένος με την τουρκική επικυριαρχία (όπως συνέβη με τους Κούρδους και άλλους λαούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), μα πάνω απ’ όλα πάλαιψε να κρατήσει αναμμένο το καντήλι της πίστης και της γλώσσας.

Έτσι ορίζεται και σήμερα, τέκνα του Κυρίου αγαπημένα, η ευθύνη μας. Ο Κύριος κρατά πάντοτε το χέρι Του επί της κεφαλής μας ευλογώντας μας. Και αισθανόμενοι την ευλογία αυτή, νιώθουμε όλο χαρά την ανάγκη να κρατήσουμε την καρδιά μας καθαρή, να είμεθα «ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων... και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται».[17] Έτσι αισθάνεται σύνολη η Εκκλησία μας: πλήρης χαράς να προσεύχεται στον Κύριο και να αγωνίζεται «τον καλόν αγώνα της πίστεως»[18] έτοιμη να παλέψει για την επιβίωση του γένους μας και της ευλογημένης γλώσσας μας. Δεν θα εγκαταλείψουμε εμείς, αυτά που ο Κύριος ευλόγησε.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τους κινδύνους που διερχόμεθα σήμερα. Είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μάταιος είναι ο αγώνας μας, αφού «έτσι έγιναν πια τα πράγματα και δεν ανατρέπονται». Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ιδέαν ότι η Εκκλησία του Χριστού ζει εν τω κόσμω τούτω, κι αυτό σημαίνει πως γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται, αλλά γνωρίζει επίσης ότι ζει μέσα σε κόσμο εχθρικό και αντίξοο. Τι λοιπόν θα έπρεπε να πούμε; Ότι μια και έγινε η παράβαση από τον Αδάμ και την Εύα, τα πράγματα δεν ανατρέπονται πλέον και εμείς θα πρέπει να τα παρατήσουμε;

Γνωρίζουμε ότι οι κυρίαρχες του κόσμου τούτου δυνάμεις, οι οποίες κατευθύνουν την πολιτική μικρών και μεγάλων κρατών είναι αντίχριστες, ότι μάχονται κατά του λαού του Θεού και θέλουν να εξαφανίσουν ό,τι Αυτός ευλογεί, ότι καυχώνται για την εξουσία τους κινούνται δε με έπαρση και περιφρόνηση προς την Εκκλησία. Αλλά ιδού, «ανέτειλεν ο ήλιος συν τω καύσωνι και εξήρανεν τον χόρτον και το άνθος αυτού εξέπεσεν και η ευπρέπεια του προσώπου αυτού απώλετο».[19] Η Εκκλησία δεν αγωνιά να έχει την αναγνώριση του κόσμου τούτου.

Καλούμεθα να μείνουμε ανυποχώρητοι στις επάλξεις, καθώς ο αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα, ο Πέτρος, μας λέγει: «ομόφρονες, φιλάδελφοι, ταπεινόφρονες, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, τουναντίον δε ευλογούντες ότι εις τούτο εκλήθητε, ίνα ευλογίαν κληρονομήσητε».[20]

Περαίνων, θα ήθελα να επαναλάβω απόσπασμα από την ευχήν που ανέπεμψε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας υποδεχόμενος τα λείψανα του Σταυρού του Πρωτοκλήτου: «Ευχαριστούμεν Σοι και δοξάζομεν τον υπερύμνητον όνομά Σου, ότι εν τοις πρώτοις και αποστολικοίς χρόνοις ηξίωσας την χώραν ημών ταύτην τοις ίχνεσι των Αποστόλων τιμηθήναι, και του Ευαγγελικού αυτών κηρύγματος τον σπόρον δεχθήναι και εις επίγνωσιν της Σης αληθείας ελθείν. [...] Και δεόμεθά Σου εκ βαθέων υπέρ παντός του ευσεβούς ημών έθνους, εξαιρέτως δ’ υπέρ της πόλεως ταύτης και των πίστει οικούντων και παρεπιδημούντων εν αυτή, όπως διαφυλάττεις υπό την κραταιάν Σου σκέπην τον λαόν και την πόλην και την χώραν ημών άπασαν [...] πρεσβίαις του πολιούχου ημών Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου και πάντων των Αγίων Σου. Ότι Σύ ει ο Θεός ημών και Σύ την δόξαν αναπέμπομεν , τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίων Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».[21]


[1] Ιωάν. 1,3
[2] Ιωάν. 12,21
[3] Πράξ. 6, 1-6
[4] Ιωάν. 12,23
[5] Πράξ.17,22
[6] Στρωματείς, 1.5.28.3
[7] Προς Τερέντιον, 214,4
[8] Γέν. 9,12
[9] Γέν. 17,10-11
[10] Ματθ. 8,10-13
[11] Πράξ. 10,34
[12] Πραξ.17,23
[13] Παν. Τρεμπέλα, Ο Απόστολος Ανδρέας, Πάτραι 1990
[14] Προς Αρσάκιον, 429-430
[15] Προς Θεόδωρον, 453d
[16] Κατά Ιουλιανού Α΄ε
[17] Ψαλμ. Α΄ 3
[18] Τιμ.Α΄, 6,12
[19] Ιακώβου 1,11
[20] Πέτρου Α΄, 3, 8-9
[21] Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου, Χρονικόν της επαναφοράς του Σταυρού Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, Αθήναι 1980

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ TIDEON : Διαβάστε πόση ευαισθησιά δείχνει η συγκεκριμένη εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ για τους
Μουσουλμάνους http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2009/05/blog-post_22.html
και πόση για το θρησκευτικό συναίσθημα των Ορθοδόξων και βγάλτε τα συμπεράσματά σας ...  

Σχετικά με την δήλωση του κ. Μπόλαρη πληροφορούμε τους αναγνώστες  ότι : πράγματι οι Καππαδόκες πατέρες έλυσαν το πρόβλημα των σχέσεων
μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού και αποφάνθηκαν να κρατήσουμε από τον Ελληνισμό ό,τι είναι πνευματικά ωφέλιμο.
Σχετικά με την προσέλευση χριστιανών στα θέατρα που αισχρολογούν, οι Καππαδόκες με την φωνή του Ι. Χρυσοστόμου απαγορεύουν του Χριστιανούς να πηγαίνουν σ΄ αυτά (MG 59,320, MG 54,696)

 "Αφορίζουν" τον Αριστοφάνη
                  29-07-2004, 13:33

"Προσπάθεια καθιέρωσης μεσαιωνικών πρακτικών και αντιλήψεων"
καταγγέλλουν άνθρωποι των τεχνών και του πολιτισμού,
αντιδρώντας δριμύτατα στην απόφαση του Δήμου Σερρών να
απαγορεύσει τη διάθεση του προαυλίου χώρου του Βυζαντινού Ναού
του Αγίου Νικολάου για την πραγματοποίηση των παραστάσεων των
"Επτά επί Θήβας" και του "Πλούτου" του Αριστοφάνη. "Δεν θα
βάλουμε και τον Αριστοφάνη στις εκκλησίες" ήταν το
χαρακτηριστικό σχόλιο του αρχιεπισκόπου, κ. Χριστόδουλου.

Το θέμα ξεκίνησε όταν ο δήμαρχος Σερρών Γιάννης Μωϋσιάδης
δήλωσε την Τρίτη σε ραδιοφωνική του συνέντευξη πως "ο
Μητροπολίτης του Νομού Σερρών ζήτησε να μην προχωρούμε σε
καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και μάλιστα θεατρικές με έργα που
πολλές φορές βρίσκονται μεταξύ επιτρεπτού και μη επιτρεπτού".

Η δήλωση αφορούσε τις παραστάσεις των "Επτά επί Θήβας" και του
"Πλούτου" του Αριστοφάνη, και οδήγησε στη ματαίωση τους σε
θέατρο που γειτνιάζει με τον συγκεκριμένο ναό.

Εξερχόμενος από τον ιερό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά,
την Τετάρτη, ρωτήθηκε σχετικά με το θέμα της ματαίωσης των
παραστάσεων ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, κ.
Χριστόδουλος. "Δεν θα βάλουμε και τον Αριστοφάνη μέσα στις
εκκλησίες. Όποιος θέλει να δει παράσταση, ας πάει στο θέατρο"
ήταν η απάντηση του. "Αλλο πολιτιστικές εκδηλώσεις και άλλο
μια παράσταση του Αριστοφάνη, που έχει κάποιες ιδιαιτερότητες"
εξήγησε.

Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Θάνος Μικρούτσικος και ο ηθοποιός
Λάκης Λαζόπουλος, πρωταγωνιστής στον Πλούτο, έκαναν λόγο για
την επιβολή μιας απόφασης ιδιότυπου χαρακτήρα από τον
Μητροπολίτη και το Δήμαρχο Σερρών.

Παράλληλα, κάλεσαν τον πρωθυπουργό και υπουργό Πολιτισμού
Κώστα Καραμανλή -που κατάγεται από τις Σέρρες- να λάβει θέση
επί του θέματος.

Αμεση ήταν και η αντίδραση του υφυπουργού Πολιτισμού Πέτρου
Τατούλη. "Σε μια σύγχρονη και ευνομούμενη κοινωνία, οι
απαγορεύσεις στο χώρο του πολιτισμού και οι όποιες
παρακωλύσεις δεν έχουν καμία θέση. Ο πολιτισμός δεν οξύνει τα
πνεύματα. Αντιθέτως, δημιουργεί ισχυρές δομές και προϋποθέσεις
ώστε να συνεχισθεί αδιατάρακτα η πορεία της κοινωνίας προς ένα
καλύτερο αύριο" υποστήριξε.

Σχολιάζοντας την απαγόρευση η συντονίστρια μορφωτικών
υποθέσεων του ΠΑΣΟΚ, Μαρία Δαμανάκη, έκανε λόγο για
"απαράδεκτη και σκοταδιστική παρέμβαση που επαναφέρει τη
λογοκριτική πρακτική στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας μας και
μάλιστα παραδίδει σε τρίτους τη διάθεση των δημοτικών και των
αρχαιολογικών μας χώρων".

Η βουλευτής ζήτησε την παρέμβαση του πρωθυπουργού Κώστα
Καραμανλή "ώστε να επαναφέρει το Νομό Σερρών στον 21ο αιώνα".

Ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Σερρών Μάρκος Μπόλαρης δήλωσε επίσης σχετικά
με την πρόσφατη απαγόρευση των παραστάσεων του Αισχύλου και
του Αριστοφάνη στον αρχαιολογικό χώρο του Κουλά τα εξής: "Τα
θέματα της Εκκλησίας με την Αρχαία Ελληνική γραμματεία έχουν
λυθεί εδώ και 1700 χρόνια από τους Καππαδόκες πατέρες της
εκκλησίας...
Έτσι ώστε σήμερα αντιδράσεις σαν και αυτές που διαπιστώσαμε
στην πόλη μας από το Δήμο και εκκλησιαστικούς κύκλους να είναι
όχι απλά ακατανόητες αλλά στρέφονται σε βάρος του συνόλου της
ελληνικής παράδοσης και του πολιτισμού, ενώ προσβάλλουν
συγχρόνως την δημοκρατία και την ελεύθερη έκφραση των πολιτών".

Για το θέμα που έχει δημιουργηθεί κατέθεσαν την Τετάρτη
ερώτηση στη Βουλή οι βουλευτές Μ.Δαμανάκη, Μ.Μπόλαρης,
Α.Μουσιώνης, Ε.Κουτμερίδης. Επισημαίνεται, πάντως, πως σε
συναυλίες και παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν στον εν λόγω
χώρο στο παρελθόν έχει παραστεί κατ' επανάληψη ο Μητροπολίτης
Σερρών Μάξιμος.


Αναζητείται λύση

Ήδη πάντως, όπως μεταδίδει το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων,
τη λύση στο πρόβλημα της ματαίωσης της παράστασης του
"Πλούτου" αναζητά ο δήμος Σερρών. Ο αντιδήμαρχος Σερρών Νίκος
Γρηγοριάδης, τόνισε ότι βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις
προκειμένου να λυθεί το θέμα θετικά.

"Ήμασταν εξ αρχής σε επικοινωνία με τη Μητρόπολη, στην οποία
αποστείλαμε έγγραφο και την ενημερώναμε για τις εκδηλώσεις.
Ήταν δική μας πρόταση να γίνουν οι εκδηλώσεις στο σημείο
εκείνο, ωστόσο υπήρξαν αντιδράσεις από την πλευρά της και
αντιπροτάσεις για την τέλεση εσπερινών και ολονυκτιών,
δεδομένου ότι η Εκκλησία έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί στο
χώρο", είπε ο κ. Γρηγοριάδης και διευκρίνισε ότι η δημοτική
αρχή αντιπρότεινε να αναβληθεί για λίγο χρονικό διάστημα η
χρήση του χώρου μέχρι να βρεθεί λύση στο θέμα.

Ο αντιδήμαρχος Σερρών σημείωσε εξάλλου ότι παρόμοιο πρόβλημα
είχε δημιουργηθεί και πριν από δύο εβδομάδες για την παράσταση
"Επτά επί Θήβας" με το Γιώργο Κιμούλη η οποία τελικά έγινε στο
προαύλιο του Πρώτου Γυμνασίου της πόλης. Το ίδιο συνέβη και με
την Παράσταση που θα ανέβαζε ο Τάσος Χαλκιάς με την Ελένη
Γερασιμίδου.

Από την πλευρά του ο Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγος
είπε: "Εγώ ούτε απαγορεύω ούτε επιτρέπω. Δεν είναι αυτός ο
ρόλος μου. Απλά επισημαίνω. Ούτε έχω και τη δύναμη αλλά ούτε
και θέλω να ενεργώ σαν χωροφύλακας".

Τη Δευτέρα θα συνεδριάσει το δημοτικό συμβούλιο προκειμένου να
λάβει απόφαση για την επαναλειτουργία του χώρου. "Δεν είμαστε
στο μεσαίωνα, ούτε λογοκρίνουμε αρχαίες τραγωδίες ή αρχαίες
κωμωδίες", τόνισε χαρακτηριστικά ο αντιδήμαρχος Σερρών.