Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζει να παίζεται στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό στη «σκηνή της Ελλάδας», με μεγάλο πρωταγωνιστή την Τουρκία, κομπάρσους τις χώρες-μέλη της ΕΕ και της ζώνης Σένγκεν, και μεγάλο θύμα, εκτός από τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες, την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.
Η Τουρκία, το πιο αιμοσταγές κράτος της οικουμένης –ακόμα και από την ίδια την Γερμανία, αφού οι ηγέτες του Βερολίνου είχαν το θάρρος και την ευφυΐα να ζητήσουν συγνώμη από τα θύματα του ναζισμού–, από τη μια αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί τα εγκλήματα που έκανε ως κράτος και να ζητήσει συγνώμη για τη Γενοκτονία από Έλληνες, Αρμενίους και Ασσυρίους, και από την άλλη συνεχίζει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εφαρμόζοντας πολιτική εθνοκάθαρσης στους Κούρδους, υποστηρίζοντας ταυτοχρόνως τους τζιχαντιστές του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Νούσρα - Αλ Κάιντα στη Συρία.
Το χειρότερο όμως έγκλημα που διαπράττει, είναι αυτό της διοχέτευσης εκατοντάδων χιλιάδων, μέχρι σήμερα, εκατομμυρίων αύριο, προσφύγων και λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, και εκείθεν στις χώρες της ΕΕ.
Δεν υπάρχει υπηρεσία του τουρκικού κράτους που να μην εμπλέκεται στο βρόμικο αυτό παιχνίδι της διακίνησης ανθρώπινων ψυχών, ένα έργο που εξ αντικειμένου διευκολύνεται από την κυβέρνηση των Αθηνών, που έχει δύο χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι ότι έχει πέσει θύμα των ιδεοληψιών της, και το δεύτερο η χαρακτηριστική ανικανότητα του πρωθυπουργού και των αρμόδιων υπουργών να διαχειριστούν με αποτελεσματικότητα το θέμα αυτό, που υπάρχει κίνδυνος να πλήξει την πατρίδας και να πάρει τη μορφή εθνικής καταστροφής εντός του 2016 αν δεν ληφθούν μέτρα.
Και όταν λέμε μέτρα, εννοούμε και στην Τουρκία και στην Ελλάδα.
Όσον αφορά την Ελλάδα, αν δεν αρχίσει το Λιμενικό Σώμα, σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό και το Στρατό Ξηράς και άλλες αρμόδιες υπηρεσίες και τη συνεπικουρία της FRONTEX, να εντοπίζει στις τουρκικές ακτές τα κύματα των επίδοξων εισβολέων, να ενημερώνει έγκαιρα την έδρα της FRONTEX και τις Βρυξέλλες πριν καν επιβιβαστούν στις βάρκες, και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί με τη σειρά τους να επιβάλλουν στις τουρκικές Αρχές την απαγόρευση του απόπλου, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται.
Αφού ληφθούν αυτά τα μέτρα από πλευράς Ελλάδας και ΕΕ, στη συνέχεια το βάρος πρέπει να πέσει στην Τουρκία. Μόνον όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αρχίσουν να ενημερώνουν έγκαιρα τις τουρκικές Αρχές για τα κύματα των προσφύγων και λαθρομεταναστών που προετοιμάζονται να επιβιβαστούν στις βάρκες, μόνον τότε η Τουρκία θα ξεσκεπαστεί και θα αναγκαστεί να λάβει περιοριστικά μέτρα και να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο.
Τα hot spots στα νησιά του Αιγαίου δεν είναι μέσο αντιμετώπισης του φαινομένου, αλλά μέσο προάσπισης των συμφερόντων των χωρών της ΕΕ και καταστροφής της Ελλάδας.
Γιατί όταν οι πρόσφυγες και οι επίδοξοι λαθρομετανάστες γνωρίζουν ότι υπάρχουν κέντρα καταγραφής στα νησιά, το μόνο που μένει είναι να βάλουμε και ντουντούκες να τους καλούμε να έλθουν στην Ελλάδα.
Τέλος, για να κατεβάσουμε επιτέλους τη μάσκα και το προσωπείο της Τουρκίας, αναφέρουμε ότι σύμφωνα με ασφαλέστατες διπλωματικές πληροφορίες, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ ζήτησε από την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία να προετοιμάσουν καταλόγους Σύρων προσφύγων για να τους μεταφέρει η συγκεκριμένη χώρα με αεροπλάνα και να τους χορηγήσει πολιτικό άσυλο. Ζήτησε 30.000 άτομα από κάθε προαναφερθείσα χώρα. Ο Λίβανος και η Ιορδανία έδωσαν καταλόγους και η διαδικασία μεταφοράς έχει ήδη αρχίσει. Η Τουρκία δεν έδωσε, αρνείται να δώσει, γιατί χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες ως όπλο εναντίον της ΕΕ και δυστυχώς εναντίον της απαξιωμένης πατρίδας μας.
Επιτέλους, το θέατρο του παραλόγου που παίζεται στις πλάτες των προσφύγων, των λαθρομεταναστών και της πατρίδας μας, από την Τουρκία αλλά και από την ΕΕ, πρέπει να σταματήσει. Είναι ώρα να πέσουν οι μάσκες.
Πηγή: Pontos News
Τό ιστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ έφερε στη δημοσιότητα μία πρωτοφανή κίνηση στα χρονικά λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ. Η είδηση ανέφερε ότι ο Κοσμήτορας της Σχολής κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, απομάκρυνε το προσκυνητάρι με την εικόνα του Ιησού Χριστού από την είσοδο του Πανεπιστημίου και το τοποθέτησε στον 4ο όροφο, έξω από το παρεκκλήσι της Σχολής.
Στο δημοσίευμα αυτό απάντησε ο κ. Κοσμήτορας υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «το προσκυνητάρι μεταφέρθηκε στον φυσικό του χώρο, δηλαδή έξω από το παρεκκλήσι της Σχολής, προσδίδοντας ιεροπρέπεια και καθιστώντας ευδιάκριτη την είσοδο του παρεκκλησίου», καθώς επίσης, πως «οι όποιες παρεμβάσεις έγιναν, έχουν σκοπό την αποκατάσταση ζημιών και τον ευπρεπισμό της Σχολής», ενώ υπογραμμίζει πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη σχεδιαζόμενη λειτουργία της κατεύθυνσης Ισλαμικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.
Ας μου επιτραπούν δύο παρατηρήσεις στα λεγόμενα του κ. Κοσμήτορα και μία πρόταση.
1. Προβληματίζει έντονα το γεγονός ότι, η επιχειρηματολογία αλλά ακόμη και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο κ. Μ. Κωνσταντίνου για την απομάκρυνση της εικόνας του Χριστού από την είσοδο της Θεολογικής Σχολής, είναι οι ίδιες ακριβώς που χρησιμοποιούν και οι άθεοι και οι κάθε λογής χριστιανομάχοι και εικονομάχοι για την απομάκρυνση των εικόνων από τα σχολεία, τα δικαστήρια και γενικά, τα δημόσια κτίρια. Όλοι αυτοί, κατά περίεργο τρόπο, υποστηρίζουν την ταυτόσημη θέση ότι, ο φυσικός χώρος των θρησκευτικών συμβόλων και των λατρευτικών αντικειμένων, είναι μόνον ο χώρος της εκκλησίας.
2. Εκπλήσσει δυσάρεστα η αναφορά του κ. Κοσμήτορα σε «ευπρεπισμό της Σχολής», ο οποίος πραγματοποιείται, μεταξύ των άλλων, και με την μετακίνηση της εικόνας του Χριστού! Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής που, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, είναι κοντά στην Εκκλησία και την διακονεί διαρκώς, θεωρεί παράλληλα πως, λόγω ευπρεπισμού, η εικόνα του Χριστού δεν αρμόζει να βρίσκεται σε περίοπτη θέση, σε χώρο της Θεολογικής Σχολής. Διότι, τότε, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν θα επρόκειτο για ευπρεπισμό της Θεολογικής Σχολής, αλλά για τη μεγαλύτερη απρέπεια και ταυτόχρονα μια ασυγχώρητη βλασφημία προς το πρόσωπο του ίδιου του Χριστού και προς την Εκκλησία Του και, μάλιστα, από έναν άνθρωπο που εκ των πραγμάτων έχει ταχθεί να υπηρετεί την υψηλή επιστήμη της Θεολογίας.
Οι παραπάνω δύο παρατηρήσεις ωθούν στη διατύπωση μίας πρότασης.
Επειδή πολλές φορές οι πράξεις, πέρα των πραγματικών αιτίων που τις επιβάλλουν, δημιουργούν ανεπιθύμητους συνειρμούς και παράγουν δυσάρεστους συμβολισμούς, καλό θα ήταν, εν προκειμένω, ο κ. Κοσμήτορας να επανεξετάσει την απόφασή του, επαναφέροντας το προσκυνητάρι του Χριστού στη προτεραία θέση του και τοποθετώντας, αφού το επιθυμεί, ένα άλλο προσκυνητάρι έξω από το παρεκκλήσι της Σχολής που βρίσκεται στον 4ο όροφο του κτιρίου. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο έμπρακτα θα αποδείξει τη μεταμέλειά του για την ανώφελη αναστάτωση που προκάλεσε με την άστοχη κίνηση της απομάκρυνσης της εικόνας του Χριστού. Σε διαφορετική περίπτωση, θα λέγαμε, ότι η παραίτηση πάντα κρύβει μέσα της και μια αξιοπρέπεια, ιδιαίτερα όταν γίνεται εκούσια και με ευπρέπεια.
Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Προβληματισμοί μέ ἀφορμή τήν Ε΄ Ὁμιλία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου
«Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν. Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρρενες, ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους…» (Κεφ. 1 στ. 18-25).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας ἀποτελεῖ τό ἅγιο στόμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός πατήρ τήν πολύ σπουδαία πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου καταθέτει τίς θεόπνευστες ἀναλύσεις του μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία.
Ὅλα τά πάθη εἶναι ἀτιμωτικά γιά τόν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα ὅμως ἡ μανία τῶν ἀνδρῶν γιά τούς ἄνδρες. Συγκεφαλαιωτικά χαρακτηρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσυγχώρητο πάθος, ὄχι γιατί πράγματι εἶναι, ἀλλά γιατί ὅλη ἡ ἀνδρική προσωπικότητα ὑφίσταται τέτοια διαστρέβλωση κατά τή χρόνια ὑποταγή σ’ αὐτό τό βδέλυγμα, πού εἶναι δύσκολο τό πάθος αὐτό νά τιθασσευθεῖ ἀπό τόν πεπτωκότα.
Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ σταθερότητα τοῦ χρυσοῦ λόγου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἀκλόνητη λογική του, πού τή χρησιμοποιεῖ γιά τήν ἐν Χριστῷ πνευματική στήριξη τοῦ ποιμνίου του καί ἡ πανθομολογούμενη ἁγιοπνευματική θεοπνευστία του. Οὔτε καί οἱ ξένοι ὀρθολογιστές προτεστάντες ἐρευνητές τοῦ τήν ἀμφισβήτησαν. Ἕνα τέτοιο βράχο πίστεως εἰς Χριστόν καί βαθύτατης ἐν Χριστῷ ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο χρειαζόμαστε στίς δύσκολες μέρες πού περνᾶμε καί πρέπει μέ πολλή προσοχή νά τόν ἀκούσουμε. Παραθέτουμε μέ τή σειρά πού ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τά ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματά του:
1. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοποθετεῖ ὅλο τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πρῶτα σέ πνευματική βάση. Στόν εἰκοστό πέμπτο στίχο τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του λέγει: «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα…». Τονίζει λοιπόν ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι ἔγινε μία διαστροφή τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν ἐμπόδισε τήν φυσική σχέση μεταξύ τῶν δύο φύλων, ὥστε νά φθάσουν «δικαιολογημένα» νά ἐξωκείλουν στήν «ἀλλόκοτον λύσσαν ἄρρενες ἐν ἄρσεσιν, ἀφέντες τήν χρῆσιν τῆς θηλείας».
Μέσα στό βαθύ ψυχικό κόσμο τῶν ὁμοφυλοφίλων πραγματοποιεῖται μία αὐτονόμηση, ἀτομική, ἐγωιστική ἐπιλογή κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ μέ προτίμηση τό ψεῦδος.
Γιαυτό καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπιδεικνύουν καί διαφημίζουν τή «διαφορετικότητά» τους εἶναι πολύ προκλητικός. Ἀλαζονική συμπεριφορά, ἀναιδής ἐμφάνιση στά κανάλια, ἀνακρίβειες καί ψεύδη πρός ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τους. Γιαυτό καί ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «τό δόγμα (=ἡ πίστη, ἡ ἰδεολογία) αὐτοῖς σατανικόν ἐστι, ἀλλά καί ὁ βίος δαιμονικός». Διά τοῦτο καί ὁ Θεός ἐγκαταλείπει αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια περί τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί παρουσιάζουν μέ θρασύτητα τό ψεῦδος, ὅτι δηλαδή εἶναι θέμα γονιδιακό ἤ ἐλεύθερης σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς ἡ διαστροφή τους «… καί ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπῃ πάντα ἄνω καί κάτω γίνεται», ἀναποδογυρίζεται ὅλη ἡ νοοτροπία, ὅλη ἡ ψυχολογία, ὅλη ἡ σωματική φυσιολογία καί μεταστρέφεται σέ ψυχοπαθολογία. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πρωτίστως πνευματικό.
2. Ἐξ ἄλλου, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι ὁ Θεός ἔβαλε μπροστά τους, στούς ὁμοφυλόφιλους, τόν κόσμο καί τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων δέχεται, παραδέχεται καί νομοτελειακά παραδίδεται στή φυσική ἕλξη τῶν δύο φύλων καί ἀπολαμβάνει τή νόμιμη καί κανονική σχέση. Αὐτό σημαίνει κόσμος. Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀρχετυπικά, ἀπό τήν ἀρχική δημιουργία του, μπορεῖ νά ξεχωρίζει τήν κατά φύση σχέση ἀνδρός καί γυναικός καί νά ἀναπαύεται σ’ αὐτήν. Ἡ ἄλλη νοητική ἐπιλογή εἶναι παρανόηση ἠθελημένη, γιαυτό καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι τραγικό. Σύρεται ὁ ἄνθρωπος στό ἀτιμωτικότερο τῶν παθῶν, τό νά ἀπορρίπτει τή φυσική σχέση μέ τή γυναίκα καί μανιωδῶς νά ἐπιζητεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ αὐτόνομα, ἐγωϊστικά, ἀπροϋπόθετα, ὅλως ἀνευλόγητα ἀπό τόν ἄνδρα. Γιαυτό καί κατά τόν ἅγιο Πατέρα, τό πάθος αὐτό εἶναι ἀσυγχώρητο, γιατί δέν χρησιμοποιοῦν οἱ ὁμοφυλόφιλοι τήν κοινή ἀνθρώπινη ἐμπειρία καί τό θεόσδοτο δῶρο τοῦ νοῦ.
Εἶναι πολύ λυπηρό σήμερα νά παρασύρονται τά νεαρά ἀγόρια καί κορίτσια ἀπό τίς ἀνόητες καί προκλητικές δηλώσεις ἐπωνύμων ὁμοφυλοφίλων καί ἐγωιστικά φερόμενα νά θέλουν νά «τή σπάσουν», ὅπως λένε, στούς παραδοσιακούς γονεῖς τους, πού δέν μποροῦν μερικοί νά κρύψουν τόν πανικό τους μπροστά σέ μιά τέτοια ὀλέθρια «ἐπιλογή» τοῦ υἱοῦ τους ἤ τῆς θυγατέρας τους. Κανένα κανάλι ὅμως δέν ἀναφέρει, ἔστω σάν εἴδηση τώρα τελευταῖα, τόν πάντοτε ἐλλοχεύοντα κίνδυνο τῆς ἀρρώστιας τοῦ Aids.
3. Τό ἀκόμα πιό ἀτιμωτικό γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι, ὅτι τό ἐξευτελιστικό αὐτό πάθος μεταδόθηκε καί στίς γυναῖκες. Ἐνῷ ἔπρεπε νά ντρέπονται, ὅμως τώρα κάτω ἀπό τήν προπαγάνδα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γίνονται ἀναισχυντότερες τῶν ἀνδρῶν, καθώς μπερδεύεται καί καυτηριάζεται, ἰδίᾳ ἐπιμόνῳ βουλήσει, ἡ θεοδημιουργική δύναμη τῆς μητρότητας. Στηριζόμενος ὁ ἱερός πατήρ στήν ἀρχετυπική δημιουργία τοῦ ζεύγους, ὅπως καταγράφεται παραστατικώτατα καί θεοπνεύστως στή Γένεση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ἄνδρας πρῶτος, ὡς σώφρων κεφαλή, πρέπει νά βοηθάει τή γυναίκα νά ὀρθοφρονεῖ καί νά ὀρθοπρακτεῖ. Ἀντί τούτου τήν παρασύρει στό ἀντίθεο καί ἀπάνθρωπο πάθος τοῦ Σοδομισμοῦ. Καταντάει αὐτή ἡ εὐλογημένη ἀρχῆθεν σχέση μέσα στόν παράδεισο, σέ βδελυρό ἀνταγωνισμό. Ἐνῷ εἶχε ὁρισθεῖ δάσκαλος τῆς γυναίκας ὁ ἄνδρας καί βοηθός ἡ γυναίκα τοῦ ἄνδρα, τελικά γίνονται, ἐκτός Ἐκκλησίας καί ἐκτός εὐλογίας τοῦ Θεοῦ, ἀνταγωνιστές σέ πολλά ἐπίπεδα καί στά ἔργα τοῦ σκότους καί τῆς αἰσχύνης.
4. Ἡ κατά Χριστόν σύνεση ὑπαγορεύει στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἰσχυρίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος, νά μιλήσει σεμνά («σεμνῶς εἰπεῖν»), ἀλλά καί νά διεγείρει («δακεῖν») τόν ἀκροατή. Πρόσεξε, λέγει ὁ ἱερός Πατήρ: «οὐ γάρ εἶπεν ὅτι ἠράσθησαν καί ἐπεθύμησαν ἀλλήλων, ἀλλ’ ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους». Τό ρῆμα ἐξεκαύθησαν (=κάηκαν) δηλώνει ὄχι μιά ἐρωτική δυνατή ἐπιθυμία. Δηλώνει καύση ἀσυγκράτητη καί ἀνικανοποίητη. Αὐτό τό ρῆμα σέ παθητικό ἀόριστο τό χρησιμοποιεῖ γιά νά δηλώσει τήν πάντοτε ἀνικανοποίητη ἐρωτική ὁμοφυλοφιλική ἐπιθυμία ἀνάμεσα στίς γυναῖκες. Ὕστερα τό μεταφέρει καί στούς ἄνδρες μέ τήν συμπλήρωση τῆς λέξεως ἀσχημοσύνη γιά νά δηλωθεῖ ἡ καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσβολή πού γίνεται καί στό ἴδιον φῦλο καί στό ἕτερον φῦλο. Καί τά δύο ἐξευτελίζονται, ἀφοῦ οἱ σχέσεις ἀλλήλων εἶναι ἐντελῶς διεστραμμένες. Καταπατοῦν τούς ἐκλεκτούς φυσικούς ἐρωτικούς νόμους τοῦ Θεοῦ, καταντροπιάζουν καί τό δικό τους φῦλο καί τό ἕτερο φῦλο πού περιφρονοῦν καί γιαυτό ἐγκαταλείπονται πλήρως ἀπό τό Θεό φτάνοντας στίς χειρότερες, στίς πιό ἀνήκουστες καί ἀξιοθρήνητες, τάχα ἐρωτικές, σεξουαλικές συμπεριφορές.
Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο οὔτε τά ἄγρια ζῷα δέν ξεπερνοῦν τά ἑτεροφυλικά ἐρωτικά ὅρια. Ζοῦν κατά τήν ἐρωτική φύση καί ὁρμητικότητα πού τούς ἐνέβαλε ὁ πάντων Δημιουργός Θεός, γιά τό σκοπό διαιώνισης τοῦ εἴδους. Σχετική μείωση τῆς ἀγριότητός τους ἐπιτυγχάνεται κατά τή συνεύρεση, κάποια οἰκειότητα, ἡμερότητα καί ἐκτόνωση.
5. Σύμφωνα μέ τήν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση» πλάση τοῦ πρώτου ζεύγους ἀπό τήν προσωπική βουλή τοῦ Θεοῦ ἔπρεπε νά ζοῦν σέ μία τέλεια συζυγική ἑνότητα. Αὐτή τή φιλανθρωπότατη βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἐφθόνησε ὁ Διάβολος καί, εὐκαιρίας δοθείσης, ἀπό τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἐνέβαλε ἔχθρα σέ κάθε ἕνα ἐκ τῶν συζύγων μέ σκοπό νά συντριφθεῖ αὐτή ἡ εὐλογημένη ἑνότητα. Σάν ἀκραία ἐπίπτωση αὐτῆς τῆς ἔχθρας, ἐμφανίζεται καί στόν ἄνδρα καί στή γυναίκα τό ἀτιμωτικό καί μανιῶδες πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ ἀποτέλεσμα νά μήν εἰσέρχονται στό εὐλογημένο μυστήριο τοῦ Γάμου καί νά μή μετέχουν στό θεῖο σχέδιο τῆς δημιουργίας, πού πραγματώνεται μέ τήν τεκνογονία.
6. Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, οἱ τύποι αὐτοί θά ἔπρεπε νά ἦσαν οἱ δυστυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων καί οἱ πιό ἀξιοθρήνητοι κι ἄν ἀκόμα ἦσαν ἐπιτυχημένοι σ’ ὅλα τά λοιπά ἐπίπεδα τῆς παρούσης ζωῆς. Ὅμως εἶναι τόσο ἐλλειμματική ἡ αὐτογνωσία τους καί τόσο ὀγκώδης ἡ οἴησή τους, πού αὐτοεπιδεικνύονται καί αὐτοπροβάλλονται ὡς οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων, ἐνῷ οἱ ἄλλοι, οἱ φυσιολογικοί εἶναι κατ’ αὐτούς ἄρρωστοι καί καταπιεσμένοι.
Ἀπερίφραστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος ἰσχυρίζεται, ὅτι ἤδη ζοῦν ὑπαρξιακά τήν κόλαση καί σίγουρα τούς ἀναμένει ἡ αἰώνια γέενα τοῦ πυρός. Ἔχει τήν πλατιά καί βαθιά ἐμπειρία τοῦ ἱεροῦ ἐξομολογητηρίου, μέσα στό ὁποῖο, ὅσο κι’ ἄν θέλουν νά ὑποκριθοῦν, δέν μποροῦν τελικά νά κρύψουν τό βαθύ πόνο τους καί τά αἵματα, πού στάζουν ἀπό ὅλα τά σημάδια τῆς καρδιᾶς τους. Διαπιστώνουν σέ κάποια ὥρα εἰλικρινείας, ὅτι ἀποδεδειγμένα εἶναι ἀνέφικτη καί ἀπραγματοποίητη αὐτή ἡ ἀπατηλή ὁμοφυλοφιλική συντροφικότητα.
Γιά νά γίνει ὁ ἅγιος πιό πιστευτός περιγράφει δύο παραδείγματα πολύ περίεργων ἀνθρώπων. Εἶδε κάποτε, λέγει, ἕνα νέο γυμνό μολυσμένο ἀπό τό βοῦρκο νά ὑπερηφανεύεται, ὅτι εἶναι καθαρός καί καλοπλυμένος. Ἐπίσης ἄκουσε, ὅτι κάποια νέα κοπέλλα κλεισμένη μέσα σ’ ἕνα σπίτι, ἦταν καταδικασμένη νά ἔχει σχέση μέ ἕνα ζῷο καί νά δηλώνει ὅτι χαίρεται. Αὐτός πού τήν ἐξανάγκαζε, ἰσχυρίζεται ὁ ἅγιος, ὅτι εἶναι χειρότερος ἀπό δολοφόνο, γιατί κατέστρεφε καί τήν ψυχή της καί τό σῶμα της. Πόσο ἀνώμαλος γίνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπομακρύνεται ἀπό τόν ἀληθινό ἐν Τριάδι Θεό καί τή σῴζουσα Ἐκκλησία Του!
Πολύ ἀνόητα σήμερα παγιδεύονται νέοι ἄνθρωποι, ἀλλά καί ἄλλων ἡλικιῶν στά δίκτυα γοητευτικῶν ἀνθρώπων, πού τούς παρασύρουν ὕπουλα στό Σοδομισμό. Δέν ὑπάρχει λέει ὁ ἅγιος, πιό φοβερό πρᾶγμα ἀπό τήν προσβολή αὐτή. «Καί γιά νά μάθεις πόσο μεγάλο κακό εἶναι αὐτό, ἄν κάποιος ἐρχόταν καί σοῦ ὑποσχόταν ἀπό ἄνθρωπο νά σέ κάνει σκύλο, ἄραγε δέ θά τόν ἀπέφευγες σάν κακοῦργο; Ἀλλά νά, δέν ἔκανες τόν ἑαυτό σου σκύλο ἀπό ἄνθρωπο, ἀλλά κάτι πιό ἀτιμωτικό ἀπό τό ζῷο αὐτό. Γιατί ὁ σκύλος εἶναι χρήσιμος, ἐνῷ αὐτός, πού μοιάζει μέ πόρνη δέν εἶναι χρήσιμος πουθενά…» Ἄν ἀπειλοῦσε κάποιος τούς ἄνδρες, ὅτι μπορεῖ νά τούς κάνει νά συλλαμβάνουν, νά κυοφοροῦν, νά γεννοῦν, νά περνοῦν περίοδο λοχείας, τί θά ἔκανες, πῶς θά ἀντιδροῦσες, θά χάλαγες τόν κόσμο ἀπό τίς φωνές σου γιά τά περίεργα ἤ θά λούφαζες παθητικά, φοβικά, κομπλεξικά;
7. Στή θεόπνευστη καί ἰσοστάσια μέ τήν Καινή Διαθήκη, στήν Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ἀναλυτικότατα καί πολύ ζωντανά ἡ φοβερή κατάσταση πού εἶχε δημιουργηθεῖ στήν κοινωνία τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων, λίγο πρίν ἀπό τήν ἔκχυση τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς αὐτῶν τῶν ἀρχαίων πόλεων πού κάποτε ἤκμαζαν. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα μεταφρασμένο γιά νά συνειδητοποιήσουμε πόσο ἀλλοτριώνεται ἀτομικῶς ὁ ἤ ἡ ὁμοφυλόφιλος, ὁ ἐρωτικός τους σύντροφος καί ὅλο τό περιβάλλον πού ἀνέχονται, δέχονται ἤ παραδέχονται μέ κάθε ἄνεση τήν ἐπικοινωνία μαζί τους σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς. Τό μόλυσμα εἶναι μεταδοτικό, ἐφόσον γίνεται ἀποδεκτό, γιά λόγους «εὐγενείας» ἤ γιά νά μή θεωρηθοῦμε ρατσιστές. Τό ἐν Χριστῷ ἀνοσοποιητικό σύστημα ἀσθενεῖ, ἡ ψυχολογία τῶν νέων μας ἐπηρεάζεται καί οἱ δαιμονικές συνθῆκες βρίσκουν ἔδαφος γιά νά καπηλευθοῦν χώρους, ψυχές, νοοτροπίες, εὔκολους συντρόφους.
Γένεση ιθ΄
«1. Ἐνῷ ὁ Κύριος συνωμιλοῦσε ἀκόμη μέ τόν Ἀβραάμ, οἱ δύο ἄγγελοι, πού ἐχωρίσθησαν ἀπό αὐτούς, ἔφθασαν εἰς τά Σόδομα κατά τό βράδυ διά νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολήν πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεόν. Παρ’ ὅλον ὅτι ἐτελείωσε ἡ ἡμέρα, ὁ Λώτ ἐκάθητο κοντά εἰς τήν πύλη τῶν Σοδόμων ἕτοιμος νά προσφέρη φιλοξενίαν, διότι ἐγνώριζε τήν κακότητα καί τό ἀφιλόξενον τῶν Σοδομιτῶν.
Ὅταν εἶδε τούς δύο ἀγγέλους, ἐσηκώθη ἀπό τήν θέσιν του καί ἔτρεξε πρός συνάντησίν των καί τούς ἐπροσκύνησε μέ τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν, ἄν καί δέν ἐγνώριζε ὅτι ἦσαν ἄγγελοι
2. καί τούς εἶπε: «Κύριοι, νά περάσετε, παρακαλῶ, εἰς τό σπίτι τοῦ δούλου σας, καί διανυκτερεύσετε κοντά μου καί πλύνετε τά πόδια σας, πού εἶναι κουρασμένα καί λερωμένα ἀπό τήν ὁδοιπορίαν, καί ἀφοῦ σηκωθῆτε ἐνωρίς αὔριον τό πρωί συνεχίζετε τόν δρόμον σας». Οἱδύο ἄγγελοι ὅμως ἀπάντησαν: «Ὅχι· θά περάσωμεν τήν νύκτα εἰς τήν πλατεῖαν τῆς πόλεως, εἰς τό ὕπαιθρον».
3. Ὅταν ὁ Λώτ εἶδεν ὅτι ἀρνοῦνται ἐπέμεινε· τούς ἐβίαζε μέ παρακλήσεις καί τούς ἐπίεζε μέ ἱκεσίες νά δεχθοῦν τήν πρόσκλησίν του. Οἱ δύο ἄγγελοι, κατόπιν τῆς ἐπιμονῆς του, ὑπεχώρησαν, ἐλοξοδρόμησαν καί ἐμβῆκαν εἰς τό σπίτι του. Καί ὁ Λώτ τούς παρέθεσε δεῖπνον· τούς ἔδωκε νά πιοῦν, τούς ἔψησεν εἰς τήν φωτιάν ἄζυμες κουλοῦρες καί ἔφαγαν.
4. Προτοῦ ὅμως κοιμηθοῦν οἱ δύο φιλοξενούμενοι, οἱ Σοδομῖτες, ἀπό τοῦ νεωτέρου μέχρι τοῦ γεροντοτέρου, ὅλος ἀνεξαιρέτως ὁ λαός τῶν Σοδόμων, ἐκύκλωσαν τό σπίτι τοῦ Λώτ.
5. Καί ἐνῷ ἐστέκοντο ἔξω ἀπό αὐτό, ἐφώναζαν πρός τόν Λώτ καί τοῦ ἔλεγαν: «Ποῦ εἶναι οἱ δύο ἄνδρες πού ἦλθαν τήν νύκτα εἰς τό σπίτι σου; Βγάλε τους ἔξω, παράδωσέ τους εἰς ἡμᾶς διά νά ἀσελγήσωμεν εἰς αὐτούς»!
6. Ὁ Λώτ ἐβγῆκε ἔξω ἀπό τήν πόρταν καί ἦλθε πρός αὐτούς καί ἐπειδή ἐφοβεῖτο διά τήν ἀσφάλειαν τῶν ξένων ἐτράβηξε πίσω του τήν πόρτα, ὥστε νά κλείση καλά.
7. Καί τούς εἶπε: «Ἀδελφοί· κατ’ οὐδένα τρόπον, καθόλου δέν πρέπει νά προβῆτε εἰς αὐτήν τήν αἰσχράν πρᾶξιν.
8. Διά νά καθησυχάσετε τήν ἔξαρσιν τῆς μανίας σας καί διά νά εἶναι ἐλαφροτέρα ἡ ἁμαρτία πού τολμᾶτε, ἔχω δύο θυγατέρες παρθένους, πού δέν ἐγνώρισαν ἄνδρα, μέσα εἰς τό σπίτι· θά σᾶς παραδώσω αὐτές καί χρησιμοποιήσετέ τες ὅπως σᾶς ἀρέσει· χορτάσετε τήν πονηράν ἐπιθυμίαν σας μέ αὐτές. Μόνον μή ἀδικήσετε τούς δύο ἄνδρες, πού φιλοξενῶ, διά νά μή θεωρηθῶ ἐγώ αἴτιος τῆς προσβολῆς αὐτῆς· διότι ἐμβῆκαν εἰς τό σπίτι μου κάτω ἀπό τά δοκάρια τοῦ σπιτιοῦ μου, ὡς φιλοξενούμενοι, καί πρέπει νά τούς προστατεύσω.
9. Οἱ ἀκόλαστοι ὅμως Σοδομῖτες τοῦ ἀπάντησαν: «Φύγε ἀπό ἐκεῖ· δέν εἶσαι μόνιμος κάτοικος ἐδῶ. Ἦλθες ἀπό ἄλλην χώραν, μένεις μαζί μας ὡς ξένος καί θέλεις νά γίνεις δικαστής καί κριτής μας; Τώρα λοιπόν θά κακοποιήσωμεν περισσότερον ἐσένα παρά τούς φιλοξενουμένους σου». Καί ὥρμησαν ὡς λύκοι κατά τοῦ Λώτ καί ἐπλησίασαν εἰς τήν πόρταν διά νά τήν σπάσουν καί νά μποῦν μέσα εἰς τό σπίτι.
10. Ἀφοῦ ὁ Λώτ ἔκαμεν ὅ,τι τοῦ ἦταν δυνατόν, οἱ δύο φιλοξενούμενοι ἐφανέρωσαν τήν δύναμίν των καί τόν ὑπερασπίσθηκαν. Ἄπλωσαν τά χέρια των, τόν ἐτράβηξαν κοντά τους μέσα εἰς τό σπίτι τόν Λώτ καί ἔκλεισαν τήν πόρταν μέ τόσην εὐκολίαν, ὡσάν νά μή ἦταν κανείς ἀπ’ ἔξω. 11. Τούς δέ ἄνδρες τούς Σοδομῖτες, πού ἦσαν συγκεντρωμένοι ἐμπρός εἰς τήν πόρταν τοῦ σπιτιοῦ, τούς ἐτιμώρησαν ὅλους μέ ἀορασίαν, ἀπό μικροῦ μέχρι μεγάλου· τότε ὅλοι ἐκεῖνοι ἕνεκα τῆς ἀορασίας παρέλυσαν καί ἀπέκαμαν εἰς τήν ἀναζήτησιν τῆς πόρτας τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Λώτ».
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στέκεται ἐπίμονα στή παραδειγματική καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων καί παιδαγωγικότατα καθοδηγεῖ τό ποίμνιό του γιά νά προλάβει νά ἐνισχύσει τό ἐν Χριστῷ ἀνοσοποιητικό σύστημα τῶν πνευματικῶν του τέκνων γιά νά γλυτώσουν ἀπό αὐτό τό μόλυσμα πρίν λάβει ἐπιδημικές διαστάσεις. Ἡ πύρινη βροχή ἦταν τόσο καταστροφική πού ὁριστικά κατέστησε τή γῆ τους ἄγονη, ἀδύνατη γιά πάντα νά παραγάγει ὁτιδήποτε θά μποροῦσε νά συντελέσει στήν ἄνθηση νέας ζωῆς, νέας ἀνθρωπίνης κοινωνίας, νέου πολιτισμοῦ.
Θά πρέπει παιδαγωγικῶς νά ξεχωρίσουμε τούς ὁμοφυλοφίλους ἤ τίς ὁμοφυλοφίλους πού δέν ἔχουν πέσει στή σαρκική ἁμαρτία καί ἐκείνους ἤ ἐκεῖνες πού ἔχουν «ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τά ταμποῦ τοῦ παρελθόντος» καί ἔχουν σαρκικές σχέσεις καί ἴσως προχωροῦν σέ μιά μοντέρνα συμβίωση ὁμοφυλοφίλων.
Οἱ πρῶτοι δίνουν σκληρές μάχες γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό δαίμονα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πού προσπαθεῖ νά κατακτήσει μέ τούς αἰσχρότερους λογισμούς τό νοῦ τοῦ ἀγωνιστῆ ὁμοφιλόφιλου καί στή συνέχεια νά μαυρίσει τήν ψυχή του μήπως καί καταφέρει νά γκρεμίσει τόν ἀγωνιζόμενο.
Οἱ δεύτεροι πού ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ ἀπό τή συγκατάθεση στή σαρκική ὁμοφυλοφιλική ἁμαρτία θά πρέπει νά ζητοῦν ἐμπόνως τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νά ἐξομολογοῦνται συχνά καί μέ εἰλικρίνεια καί κάποια στιγμή θά τύχουν τοῦ Θείου ἐλέους. Θά καταφέρουν, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, νά διαλύσουν «τάς μηχανάς τοῦ ἐχθροῦ» καί νά ἀποτινάξουν τή βδελυκτή σαρκική ὁμοφυλοφιλική ἁμαρτία καί νά ἀκυρώσουν τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Χρειάζεται ἡ συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ πατέρα δίπλα τους, ἡ ἐν Χριστῷ καθοδήγησή τους μέχρι νά καταλάβουν ὅτι δέν εἶναι ἀδύνατη ἡ διόρθωση καί ἡ εὐθυδρόμηση ἀφοῦ «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ».
Ταπεινῶς φρονῶ, ὅτι στή σύγχρονη «μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλό» γενιά πού φαίνεται νά ὀργιάζει ἡ ὁμοφυλοφιλία, οἱ πνευματικοί εἶναι οἱ μόνοι πού δείχνουν ἀληθινή κατανόηση στούς βαριά ἁμαρτάνοντες ὁμοφυλοφίλους καί τούς βοηθοῦν νά ἔρθουν σέ ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς τους, νά μετανοήσουν, νά γίνουν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί νά σωθοῦν.
Εἶναι αὐτονόητο ὅτι μέσα στούς κύκλους τούς ἱερατικούς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀδιανόητη. Ἀκόμη καί τά πιό ἁπλᾶ σαρκικά ἁμαρτήματα εἶναι κωλύματα τῆς Ἱερωσύνης. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πιστεύουν ὅτι, ὅπως ἡ παραμικρή τριχίτσα στό μάτι τοῦ ἀνθρώπου προκαλεῖ τσούξιμο καί πόνο καί πολλή δακρύρροια μέχρι νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό μάτι, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ὑποψηφίου κληρικοῦ καί πολύ περισσότερο τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ κληρικοῦ δέν μπορεῖ νά ἀναπαυθεῖ ἀπό τήν ἱερατική διακονία ἀλλά βασανίζεται καί ὑποφέρει, ἄν ὑπάρχει τό παραμικρό σαρκικό ἁμάρτημα.
Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό βαρύ ἁμάρτημα, τό ὁποῖο κωλύει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τήν Ἱερωσύνη (καί φυσικά σέ κανένα ὁμοφυλόφιλο ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει νά ἀναρριχηθεῖ στήν ἱερωσύνη, ἔστω καί ἄν ἔχει σταματήσει τήν ἁμαρτία πρό χρόνων). Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τήν ἀρσενοκοιτία ἤ τό λεσβιασμό ὡς κτηνῶδες ἁμάρτημα «Ἀρρενοφθόροι καί ζωοφθόροι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσίν ἠξιωμένοι» (Ζ΄ Κανών Μ. Βασιλείου). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης χαρακτηρίζει τήν ἀρσενοκοιτία στόν Δ΄ Κανόνα του «παρά φύσιν». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής παρατηρεῖ στόν ΙΘ΄ Κανόνα του, κατά τήν ἑρμηνεία τοῦ Πηδαλίου τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου τά ἑξῆς: «Διορίζεται ὁ παρών κανών ὅτι, ἀνίσως κανένας, ὅταν ἦτο παιδίον ἑπτά χρόνων, ἐφθάρη ἀπό κανένα, ἀγκαλά καί τότε διά τό ἀτελές τῆς ἡλικίας καί γνώσεως δέν ἥμαρτεν, ἱερεύς ὅμως νά μή γίνεται, ἐπειδή καί ἐτσακίσθη τό σκεῦος τοῦ σώματός του καί ἄχρηστον ἔγινεν εἰς τήν τῆς ἱερωσύνης ὑπηρεσίαν...»
Δυστυχῶς ὑπάρχει μέσα στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μιά ὀργανωμένη κάστα ὁμοφυλόφιλων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι καί μέ τήν προκλητική συμπεριφορά τους καί μέ τή χυδαία ἐπιμονή στό θανάσιμο ἁμάρτημα παίρνουν καί ἄλλους στό λαιμό τους συμπαρασύροντάς τους στήν κόλαση ἀπ’ αὐτή τή ζωή καί προετοιμάζοντάς τους, φεῦ, γιά τήν αἰώνια κόλαση, ἐνῷ θά ἔπρεπε νά τούς ἁρπάξουν ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς καταστροφῆς καί νά τούς συμφιλιώσουν καί νά τούς συναρμόσουν μέ τό Χριστό.
Ἡ ψυχολογία τῶν κληρικῶν πού διακατέχονται ἀπό τό θανάσιμο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας μεταλλάσσεται σέ ψυχολογία κατ’ οὐσίαν διωκτῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐνυπάρχουσα ἤ ἐναπομείνασα ἔστω καί ἀμυδρά φωνή τῆς συνειδήσεώς τους κραυγάζει γιά τήν ἐσφαλμένη πορεία τους καί γιά τήν ὁσημέραι ἀλλοτριούμενη προσωπικότητα πού διαμορφώνουν. Νευρικότητα ἀπίστευτη μέχρι διχασμοῦ τῆς προσωπικότητας, ἔμμονη ἀντιπάθεια πρός συγκεκριμένα πρόσωπα, φοβερή ἀμέλεια στά συγκεκριμένα λειτουργικά καί ποιμαντικά καθήκοντα, ἀδιαφορία γιά τήν οἰκογένειά τους, ἄν κατά τύχη εἶναι ἔγγαμοι, καί οὐσιαστική ἐκμηδένιση τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος, ἄν εἶναι ἄγαμοι. Ξεκοίλιασμα μανιακό, μέ διάφορα σοφίσματα, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, συνοδευόμενο μέ ὑποκριτικό καί εὐσεβιστικό ἄλλοθι γιά ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας.
Δυστυχῶς μέσα σέ μιά τέτοια κάστα ὁμοφυλοφίλων κληρικῶν ἀναπτύσσεται ἕνα ἀπατηλό καί πλάνο κλῖμα δῆθεν ἀγαπισμοῦ καί ἀλληλοϋποστηρίξεως. Νεαροί ἄπειροι ὑποψήφιοι κληρικοί, ἄν δέν καθοδηγοῦνται πνευματικά καί ὥριμα ἀπό ἔμπειρο πνευματικό ἀνδρώδους καί εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου φρονήματος εἶναι ἐνδεχόμενο νά δελεασθοῦν ἀπό τόν ὑπερβάλλοντα ζηλωτικό προστατευτισμό τῶν ὡς ἄνω ἀναφερομένων. Δεσμεύονται συναισθηματικά καί φιλικά μέ τούς παραπάνω πάτρωνές τους καί ἄν ὑπάρχει καί κάποια ροπή πρός τήν ὁμοφυλοφιλία, πέφτουν θύματα τῶν σχετικῶν κυκλωμάτων μέ ὀλέθριες τελικά συνέπειες καί γιά τούς μέν καί γιά τούς δέ. Τό κακό με τούς παραπάνω ρυθμούς ἤ μέ ἄλλους πιό ἀτομικούς συνεχίζεται μέ σενάρια καί παγίδες πού στήνει ἀνά τήν οἰκουμένη ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας, ὁ Διάβολος.
Ἄν τελικά ἐνταχθεῖ καί μείνει ὁ ὑποψήφιος ἤ νεαρός κληρικός μέσα στά κυκλώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀσφαλῶς καί θά ὑποστεῖ τίς συνέπειες τῆς ἰδιότυπης μέν ἀλλά φοβερῆς ἀλλοτριώσεως κατά τά μέτρα καί τά καλούπια, πού οἱ πολύπειροι πάτρωνες ὁμοφυλόφιλοι μεθοδεύουν.
Ὑπάρχουν καί οἱ σπάνιες ἐξαιρέσεις τῶν μετανοούντων ἤ μετανοημένων ὁμοφυλοφίλων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ὑποφέρουν πνευματικά, ψυχολογικά, ὑπαρξιακά, ἴσως καί σωματικά, μά μέ τίποτα δέν μποροῦν νά ἀναπαυθοῦν καί νά ἡσυχάσουν ἀπό τόν ἀδυσώπητο βασανισμό τῆς συνειδήσεως. Ἄν δέ μετανοήσουν κατάβαθα καί δέν παραιτηθοῦν τοῦ ὑψίστου ποιμαντικοῦ λειτουργήματος, ποτέ δέ θά ἀναπαυθοῦν καί δέν θά ἀποκτήσουν τήν ἐν τοῖς ἐγκάτοις ἐμπειρία τῆς πλήρους ἐκ Θεοῦ συγχωρήσεως.
Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος πολλάκις μιλοῦσε γιά τήν ἰσχύ τῶν πνευματικῶν νόμων. Ἐπειδή ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι βδελυκτό ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί προσβάλλει τήν πάνσοφη καί προσωπική δημιουργική Του πρόνοια γιά τόν ἄνθρωπο, ἐπιτρέπει ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ λειτουργίᾳ τῶν πνευματικῶν νόμων, νά ἀπορρυθμίζεται τό ἀνοσοποιητικό σύστημα τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑφίσταται δεινή περιπέτεια ὑγείας, μέ φορά πρός τό θάνατο. Γιατί τά ΜΜΕ ἐλαχιστοποιοῦν τόν ὑψηλό κίνδυνο τοῦ Aids πολυδιαφημίζοντας τήν ὁμοφυλοφιλία; Ἤ δέν γνωρίζουν τήν κατά γεωμετρική πρόοδο αὔξηση τῶν φορέων καί τῶν ἀσθενῶν τοῦ Aids ἀνά τήν οἰκουμένη;
Εἶναι ἀπογοητευτικές οἱ περιγραφές πού μᾶς κάνουν κατά τήν ἱερά ἐξομολόγηση ὁμοφυλόφιλοι ἀσθενεῖς μέ Aids. Διαλυμένες προσωπικότητες, θλιβερά ἐρείπια παλεύουν νά ἐπιβιώσουν, ἐναλλάσσοντας βαριές θεραπεῖες, μετανοιωμένοι γιά τίς ἀπερίσκεπτες παθιασμένες ὁμοφυλοφιλικές ἐπαφές, πού τούς καταντοῦν περιθωριακούς σκελετούς ἀξιολύπητους. Μανιώδεις ἀναζητητές τῆς διάστροφης, ἀπολυτοποιημένης, δαιμονιώδους ἡδονῆς παρασύρουν καί ἄλλους καί ἄλλους ἐρωτικούς τάχα συντρόφους, πού ἀφρόνως ἀρχικά τούς ἐμπιστεύονται καί τελικά μένουν ἄθλιοι ἐξαπατημένοι, μόνοι μονότατοι, στήν ὑπαρξιακή τους μοναξιά.
Γιά νά μή συμβεῖ ὅλο τό παραπάνω μόλυσμα, μέ τή φοβερή παθογένειά του καί τίς ἀσύλληπτες τραγικές παρενέργειές του προτείνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τή χρήση τῶν δραστικῶν ἐν Χριστῷ πνευματικῶν φαρμάκων. Κύρια θεραπευτική ὁδηγία του εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁπανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Τίποτα δέν καταστρέφει τόν ἄνθρωπο περισσότερο, ὅσο ἡ ἄγνοια καί ἡ ἐγκληματική λήθη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως τίποτε δέν τόν σῴζει τόσο, ὅσο τό νά βλέπει κανείς νοερά τόν Πανάγαθο Κύριο, Τόν Σταυρωθέντα δι’ ἡμᾶς καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί νά ἐπικαλεῖται τό Πανάγιο Ὄνομά Του. Ἔτσι καί μόνο τό μόλυσμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας μπορεῖ νά πάψει ὁριστικά νά εἶναι ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα.
Ελπίδα και αγωνία, ανάμεικτα συναισθήματα, για την έκβαση της συνόδου. Κάθε σύνοδος είναι μία διακινδύνευσις. Θα την αποδεχθεί άραγε το πλήρωμα της Εκκλησίας ή θα υπάρξουν σχίσματα;
(περιοδικό Ό Όσιος Γρηγόριος, ετήσια έκδ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου Αγ. Όρους, 40(2015), 176-179)
Η πορεία προς τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας βαίνει προς το τέλος της. Την Πεντηκοστή του 2016, εκτός απρόοπτου.
Ελπίδα και αγωνία, ανάμεικτα συναισθήματα, για την έκβαση της συνόδου. Κάθε σύνοδος είναι μία διακινδύνευσις. Θα την αποδεχθεί άραγε το πλήρωμα της Εκκλησίας ή θα υπάρξουν σχίσματα;
Ένα είναι το αδιαφιλονίκητο κριτήριο: η ορθοδοξία των αποφάσεών της, η πιστότης στην διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων. Όπως το διατύπωσε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Εκείνα οίδεν αγίας και εγκρίτους συνόδους ο ευσεβής της Εκκλησίας κανών, ας ορθότης δογμάτων έκρινεν» (PG 90, 148).
Αυτό εξαρτάται από τις προϋποθέσεις, τις διαδικασίες και τις αποφάσεις της. Προσευχόμαστε όλα να γίνουν αγιοπνευματικά και όχι με μεθόδους του κόσμου τούτου, οι οποίες δεν είναι δυστυχώς άγνωστες στην εκκλησιαστική ιστορία. Η εκκοσμίκευσης και ο ανθρωποκεντρισμός είναι κακές και επικίνδυνες προϋποθέσεις. Το «επομένοι τοις αγίοις πατράσι» και η εκζήτησις του θείου θελήματος είναι ασφαλείς προϋπόθεσης. «Ότε ωμίλουν εκ του νοός μου, συνέβαινον λάθη», έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.
Οι άγιοι Αρχιερείς έχουν την ευθύνη. Εμείς οι μοναχοί, μαζί με τον πιστό λαό της Εκκλησίας, μπορούμε να προσευχόμαστε με ταπεινοφροσύνη να τους φωτίσει το Άγιο Πνεύμα ώστε να ομιλήσουν με Πνεύμα Άγιον και «νουν Χριστού».
Παράλληλα με ταπεινό φρόνημα και με φόβο Θεού, μπορούμε να εκφράζουμε εκείνο που νιώθουμε ως αποστολική και αγιοπατερική παρακαταθήκη που πρέπει να διαφυλαχθή αναλλοίωτη.Για το φλέγον θέμα «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμον», θεωρούμε ότι πρέπει να αποφευχθή μια συνοδική απόφανσις, ότι οι ετερόδοξες εκκλησίες έχουν «εκκλησιαστικό χαρακτήρα» (ecclesiality, δηλαδή ότι είναι εκκλησίες με τους χαρακτήρες της Μίας
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας), εν όσω δεν υπάρχει μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων ενότης πίστεως, λατρείας, διοικήσεως, ήθους, και κυρίως ταυτότης εμπειρίας της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος «συν πάσι τοις αγίοις».
Για κάποια θέματα κοινωνικής φύσεως, που αφορούν την ειρήνη και την ευστάθεια των αγίων του Θεού τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών μας, προσευχόμαστε εμπόνως ως «μέλη» του αυτού αγίου Σώματος του Χριστού, «μέλη εκ μέρους» και «αλλήλων μέλη» (βλ. Α΄ Κορ. ιβ΄ 25-27, Ρωμ. ιβ΄ 5), να μη επιτρέψει ο Κύριος τριγμούς στην ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Θεωρούμε ότι σε ωρισμένα θέματα δεν πρέπει να παραβλεφθούν και οι θέσεις της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και οι παρεμβάσεις της. Όσον αφορά π.χ. το ζήτημα του συνεορτασμού του Πάσχα μετά των ετεροδόξων, υπάρχει η παρέμβασις της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους προς την Β΄ Προσυνοδική Διάσκεψι, με τη χαρακτηριστική φράσι: «διό και αποδοκιμάζομεν οιανδήποτε αλλαγή του Πασχαλίου».
Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω και η αποδοχή της παρεμβάσεως αυτής από τον πρόεδρο της Β΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως με τα εξής λόγια: «Θεωρώ φυσικόν να εκφράσουν ούτοι προς ημάς ευλαβώς την άποψιν, το φρόνημα και την γνώμην των. Οφείλομεν να τους προσέξωμεν. Αποδίδομεν ιδιαιτέραν σημασίαν και προσοχήν εις την τάξιν των μοναχών, και ιδιαιτέρως των σεβασμίων Πατέρων του Άθω. Παρακαλώ υμάς όπως, εν τη εξετάσει των θεμάτων εν ταις επιτροπαίς, έχητε υπ’ όψιν και την ασκητικήν άποψιν των μοναχών» (βλ. Συνοδικά VIII, έκδ. Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Σαμπεζύ 1994, σελ. 119).
Όσον αφορά δε τα θέματα που άπτονται της μοναχικής ζωής και ιδιότητος η Ιερά Κοινότης του Αγ. Όρους έχει εκφράσει επίσημη τοποθέτηση, κατά την οποία ο μοναχός, ο οποίος έχει καρεί με «ρασοευχή» και δεν έχει λάβει ακόμη το «μεγάλο Σχήμα», είναι μοναχός και η μοναχική ιδιότης του παραμένει ανεξίτηλη παρά την τυχόν έκπτωσή του από τον μοναχικό βίο (βλ. ΕΔIΣ ΡΚΘ΄, 20.8.1993). Θεωρούμε επ’ αυτού ότι ιερολογούντες τον γάμο εκπεσόντος μοναχού υποβαθμίζουμε την δυνατότητα μετανοίας του - γνωστής από πάμπολλες διηγήσεις των συναξαρίων περί πρώην εκπεσόντων μοναχών - και την προθυμία φιλοθέου επιστροφής του στις προς Θεόν μοναχικές υποσχέσεις».
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ο ακριβής αριθμός των εκτρώσεων, που γίνονται κάθε χρόνο στην πατρίδα μας, για ευνόητους λόγους, είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Πάντως, τα περισσότερα δημοσιεύματα μιλάνε για περίπου 300-350 χιλιάδες! Η είδηση από μόνη της είναι φρικτή. Καθίσταται, όμως, ακόμα πιο δραματική, εάν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι οι 40.000 από αυτές τις εκτρώσεις πραγματοποιούνται πριν από τον γάμο τους από κορίτσια 14-17 χρονών!
Με άλλα λόγια, οι λεγόμενες προγαμιαίες σχέσεις πληρώνονται κάθε χρόνο με 40.000 δολοφονίες ανυπεράσπιστων παιδιών!(*)
Και να ήτανε μονάχα οι 40.000 εκτρώσεις το αντίτιμο των προγαμιαίων σχέσεων; Μάλλον όχι. Διότι, όπως φαίνεται, ο κατάλογος των παράπλευρων απωλειών στις σχέσεις αυτές -όσο και αν σκοπίμως αποσιωπούνται- είναι πολύ μακρύς: απογοητεύσεις, καταθλίψεις, τύψεις, αθυμίες, αντιπαλότητες, αντιζηλίες, οργανονευρώσεις, αγιάτρευτα σωματικά τραύματα από τις επεμβάσεις και προπαντός ένα σωρό μεταδοτικές ασθένειες, όπως η σύφιλη, τα κονδυλώματα, η ηπατίτιδα, το έϊτζ, ο ιός του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας κ.α.
Θα πούνε μερικοί: Καλά, και τα μέσα προφύλαξης πού τα βάζετε;
Απαντάμε: Για τα μέσα αυτά μιλάμε ακατάπαυστα εδώ και χρόνια, αλλά τα αποτελέσματα εξακολουθούν, δυστυχώς, και εισπράττονται τα ίδια και απαράλλακτα.
Μάλλον, κάπου αλλού θα βρίσκεται η λύση και όχι στην λεγόμενη σεξουαλική αγωγή, που την κάναμε θεό και την βάλαμε κύριο γνωμοδότη στη ζωή μας.
Να γιατί ρωτάνε με αγωνία οι κατατρομαγμένες μητέρες, τους παιδιάτρους και τους γυναικολόγους τους: Γιατρέ μου, να κάνω το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στην κόρη μου; Έχω ακούσει ότι το εμβόλιο αυτό έχει σοβαρές παρενέργειες. Τι λέτε; Είναι σημαντικό για την κόρη μου να βάλει το εμβόλιο HPV ;
Ναι , καλές μου μανούλες, είναι σημαντικό το εμβόλιο HPV , διότι απλούστατα πάψαμε να θεωρούμε σημαντικό ένα άλλο ’’εμβόλιο’’.
Ναι, είναι σημαντικά επίσης τα εμβόλια –στις περιπτώσεις βεβαίως που υπάρχουν- για το AIDS , για την ηπατίτιδα, για τα κονδυλώματα και για την σύφιλη, διότι απλούστατα θεωρούμε ασήμαντο, παλιομοδίτικο και οπισθοδρομικό, ένα άλλο ’’εμβόλιο’’ και μάλιστα πολυδύναμο. Ένα ’’εμβόλιο’’ αποτελεσματικότερο και ασυγκρίτως ασφαλέστερο από τα διαθέσιμα σήμερα στα φαρμακεία. Ένα ’’εμβόλιο’’ με διάρκεια αποτελεσματικότητας όχι μονάχα ολίγων ετών, αλλά για μια ολόκληρη ζωή!
- Και ποιο είναι, γιατρέ μου, αυτό το ’’εμβόλιο’’;
- Είναι η Αγνότητα! Η περιφρονημένη και ξεχασμένη Αγνότητα!
Είναι το άθλημα εκείνο της νιότης, που στεφανώνεται με εφ’ όρου ζωής ’’αντισωματική κάλυψη’’ κατά παντός ιού, που απειλεί να προσβάλλει όχι μονάχα το σώμα μας, αλλά πάνω απ’ όλα την ψυχή μας.
Είναι η κατάκτηση εκείνη των παιδικών και εφηβικών χρόνων, που δυναμώνει τις ψυχές, που κρατάει γερά τα κορμιά, που ακυρώνει κάθε αγωνία και τρόμο των μανάδων και που χαριτώνει αργότερα με πλούσιες δωρεές τα ζευγάρια και τις οικογένειές τους.
Για εμάς τους χριστιανούς,(**) το θέμα της Αγνότητας πριν από τον γάμο είναι Νόμος του Θεού. Οι προγαμιαίες σχέσεις, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και σύμφωνα με τους Πατέρες, που ερμηνεύουν θεόπνευστα το Ευαγγέλιο, δεν επιτρέπονται. Είναι πορνεία. Συνιστούν αμαρτία. Τουτέστιν, μας απομακρύνουν και μας χωρίζουν από τον Θεό.
’’Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος’’, λέει η Γραφή. Ή μήπως δεν εισπράττουμε θάνατο και βάσανα μέσα από την περιφρόνηση της νεανικής αγνότητας;
Σήμερα, δυστυχώς, σχολείο, τηλεόραση, διαδίκτυο, έντυπα, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς, ακόμα και κάποιοι –λιγοστοί ευτυχώς- γνωστοί ρασοφόροι συγγραφείς, δεν παραλείπουν ευκαίρως-ακαίρως να αμνηστεύουν όσα ο Νόμος του Θεού καταδικάζει.
Έτσι, τα παιδιά μας, ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον αρνησίθεο, υβριστικό και προπάντων σαρκολατρικό, πέφτουν εύκολα στην παγίδα των προγαμιαίων σχέσεων. Χάνουν την αγνότητά τους, χάνουν τα παραδεισένια τους χαρίσματα και ξεκινάνε έτσι την ζωή τους με αβαρίες όχι μονάχα πνευματικές, αλλά πολλές φορές και σωματικές.
Εδώ είναι τώρα, που έρχεται η Εκκλησία, το μεγάλο θεόσδοτο Θεραπευτήριο και μας προσφέρει το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο απέναντι στον πειρασμό του προγαμιαίου σαρκικού έρωτα.
Και ποιο είναι αυτό το αντίδοτο; Είναι ο Θείος Έρως! ’’Έρως έρωτι νικάται’’, λέγουν οι Πατέρες.
Τα πάθη τα σαρκικά δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι πολύ δυνατά, αλλά και ενοχλητικά μέχρι και τα βαθιά γεράματα. Γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζονται ούτε με ψυχολογικούς τακτικισμούς ούτε με καλοπιάσματα και παραχωρήσεις από γονείς και πνευματικούς.
Οι Άγιοι Πατέρες λένε, ότι αντιμετωπίζονται μονάχα με την εκκλησιαστικοποίηση του βίου μας. Δηλαδή, με μυστηριακή ζωή, με την καθοδήγηση από ακέραιο πνευματικό και με συνεχή αγώνα για κάθαρση, φωτισμό και θέωση. Να το πούμε κι αλλιώς, με Θείο Έρωτα.
6/2/2016
____________________________________________________
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
(*)
(1). ’’Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, 40.000 εκτρώσεις τον χρόνο στην Ελλάδα αποφασίζονται από κορίτσια κάτω των 18 ετών, ενώ, σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου, ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση’’.
http://www.protothema.gr/greece/article/484098/proti-i-ellada-stis-ektroseis-se-oli-tin-europi/
(2). Να πούμε, ότι οι εκτρώσεις στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’80 και μετά ακολουθούσαν ανοδική τροχιά με μια σταθερή ’’σφαγή’’ νηπίων της τάξεως των 400-500.000 κατ’ έτος’’.
http://www.pronews.gr/portal/item
(**)
Το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων είναι ξεκαθαρισμένο από πολύ παλιά, ακόμα από τα χρόνια του Νόμου.
Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ένα έθιμο του γάμου, το οποίο προσφέρεται όχι μονάχα ως παράδειγμα προς μίμηση, αλλά και ως έλεγχος για την εποχή μας. Σύμφωνα με το έθιμο αυτό, κατά την τελετή του γάμου προπορεύονται οι γονείς της νύμφης κρατώντας στα χέρια τους ένα ολόλευκο σεντόνι, για να δηλώσουν έτσι, ότι η θυγατέρα τους οδηγείται στον γάμο λευκή, καθαρή και παρθένος.
Στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου διαβάζουμε σχετικά με την πορνεία και την μοιχεία -διότι και οι προγαμιαίες σχέσεις εδώ υπάγονται-:
- «Σεαυτόν αγνόν τήρει» (Α’ Τιμ. 5, 22).
- «Απέχεσθαι υμάς από της πορνείας» (Α’ Θεσσ. 4, 3)
- «Μη πλανάσθε∙ ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται … Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6, 9), αν βέβαια δεν μετανοήσουν.
Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος ζητά από τους νέους να νυμφεύονται σύντομα, για να προλαβαίνονται έτσι οι προγαμιαίες σχέσεις.
Ενώ ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος απευθυνόμενος σε κάποιον, που ενδιαφέρεται για γάμο, τον ρωτάει χαρακτηριστικά: «Πως εσύ ζητάς παρθενία από τη νύφη, ενώ εσύ δεν τηρείς αυτή για τον εαυτό σου;»
Ο Θεὸς ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο μὲν ἀλλὰ μὲ τὴν εὐχὴ καὶ τὴ δυνατότητα νὰ γίνει ἅγιος ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο μπροστὰ σὲ πειρασμοὺς καὶ προβλήματα ἀπὸ μεσ’ ἀπ’ τὸν Παράδεισο ἀκόμα. Ἔτσι ἔκανε τὴν ἁγιότητα ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπιβίωση ἀκόμα προβληματικὴ καὶ ἀντικείμενο ἀγῶνος καὶ θυσιῶν, ἀκόμα καὶ βασάνων καὶ μαρτυρίων.
Φαίνεται καθαρὰ μάλιστα ὅτι θέλει νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἄξιον γιὰ τὰ μεγάλα αὐτὰ δῶρα καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἁγιότητα, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο ὅμοιον μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἐπιβίωση ἔγινε πρόβλημα στὸν ἄνθρωπο μετὰ τὴν ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων. Γενικὰ ὅμωςὁ ἀνθρώπινος βίος ἀποτελεῖ ἕνα στάδιο ἀθλημάτων, δὲν εἶναι ἀνάπαυση καὶ ἠρεμία. Ἀρκεῖ μία ἀνάγνωση τῆς παγκοσμίου ἱστορίας καὶ τῆς μυθολογίας ἀκόμη ὅλων τῶν λαῶν γιὰ νὰ μᾶς πείσει ὅτι ἡ πολυπόθητη ἀνάπαυση καὶ εὐημερία ἦταν πάντα τόσο σύντομες περίοδοι, ὥστε νὰ μὴν ἐπηρεάζουν τὴν εἰκόνα τῆς ζωῆς.
Αὐτὸ ποὺ λέμε εἰρήνη στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν κρατῶν ἦταν πάντα τόσο εὔθραυστο, ὥστε καὶ ὅταν τὴν ἀπολάμβανε κανεὶς ζοῦσε μὲ τὸ φόβο ὅτι κάθε στιγμὴ διακινδυνευόταν. Γι’ αὐτὸ οἱ Ρωμαῖοι ἔλεγαν “si vis pacem, para bellum”, δηλαδὴ ἂν θέλεις εἰρήνη, παρασκεύαζε πόλεμο. Καταλαβαίνομε βέβαια ὅτΙ μιλοῦσαν γιὰ εἰρήνη στὶς διακρατικὲς σχέσεις, γιατί ὅταν ἑτοιμάζεις πόλεμο, ἡ καρδιά σου εἶναι ἀνήσυχη καὶ ἐκδικητική.
Ἂν ἀκόμα χρησιμοποιήσομε τὸ σοφὸ ρητὸ τῶν Ρωμαίων στὶς μεταξὺ μας διανθρώπινες σχέσεις, τότε ἀκόμα γιὰ λιγότερη εἰρήνη θὰ μιλοῦμε, ἀφοῦ θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ διαρκῆ ὑποψία ἑτοιμοπόλεμοι μὲ τοὺς γείτονές μας. Γι’ αὐτό ὅταν μιλοῦμε γιὰ κίνδυνο τῆς πατρίδας μας, θὰ πρέπει νὰ πάει ὁ νοῦς μας σὲ μία διαρκῆ καὶ ἀδιάκοπη ἀνησυχία καὶ μία συνεχῆ ὀργάνωση ἄμυνας μέσα στὴν καθημερινότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἡ εἰρήνη μέσα στὴν ψυχή μας ἀπειλεῖται τὴν κάθε στιγμὴ ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐσωτερικοὺς ἐχθρούς. Οἱ ἐμφύ λιοι πόλεμοι, οἱ δικαστικὲς διαμάχες, οἱ πολιτικὲς συγκρούσεις, οἱ ταξικές, οἱ συνδικαλιστικὲς ἀντιπαραθέσεις, οἱ θορυβώδεις ἐκδηλώσεις μέσα στὶς πόλεις, ὅλα αὐτὰ συμπληρώνουν μία εἰκόνα ἀσταμάτητου πολέμου καὶ ἡ εἰρήνη ἔχει πετάξει ἀπὸ τὴ ζωή μας ἀπὸ τὴν πρώτη ὥρα. Αὐτὴ ἡ ἀνεμοταραγμένη ζωὴ δὲν εἶναι ἡ ζωή, ποὺ ὀνειρεύεται καὶ ἐπιθυμεῖ κάθε βρεφάκι ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο, δὲν εἶναι μὰ ζωὴ ἀντάξια του εὐγενικοῦ καὶ θεαγάπητου πλάσματος τοῦ Θεοῦ.
Ἂν δεχτοῦμε αὐτὴ τὴ ζωὴ σὰν φυσικὴ καὶ λογικὴ κατάσταση, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι «πόλεμος πάντων πατήρ, πάντων δὲ βασιλεύς…», θὰ ἀδικούσαμε τὸν δημιουργό μας.
Σ’ αὐτὸν τὸν ἀνελέητο πόλεμο ποὺ μαίνεται ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς κρατᾶ ἀναστατωμένους ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν ὁ Θεὸς ἀντιπροσωπεύεται ἀπὸ τοὺς ἥρωες. Οἱ ἥρωες προετοιμάζουν τὸν ἑαυτό τους γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή τους. Ἀντὶ νὰ ταράζονται ἀπὸ τὴν ἀνησυχία καὶ νὰ τροχίζουν μαχαίρια κατὰ τῶν συμπολιτῶν τους, βάζουν τὸν ἑαυτό τους ὁ καθένας στὴ δοκιμασία τῶν ἀρετῶν. Δὲν γίνεται κανένας ἥρωας τὴ στιγμὴ τοῦ κινδύνου πάνω στὴ μάχη. Ὁ ἥρωας τότε ἐκδηλώνεται, ἀλλὰ ἥρωας γίνεται μὲ τὴν παιδεία καὶ τὴν ἄσκηση στὶς ἀρετές.
Μαθαίνει πρῶτα νὰ ἀγαπᾶ τοὺς πλησίον καὶ τοὺς μακράν. Καὶ ἀγαπῶντας ἑτοιμάζεται νὰ ὠφελήσει, νὰ βοηθήσει καὶ νὰ θυσιαστεῖ ἀκόμα γιὰ ὑπεράσπιση τῶν φίλων του. Αὐτὸς εἶναι ὁ πατριώτης. Ὁ πατριώτης δὲν ἐπιτίθεται γιὰ νὰ αὐξήσει τὴν ἔκταση ἢ τὸν πλοῦτο τῆς δικῆς του πατρίδας. Ὁ ἀρχαῖος Περικλῆς στὸν περίφημο Ἐπιτάφιό του καυχιέται γιὰ τοὺς Ἀθηναίους ὅτι πολεμοῦν τοὺς διπλανούς τους («τοὺς πέλας») ὅταν αὐτοὶ οἱ διπλανοί τους πολεμοῦν γιὰ τοὺς δικούς τους («περὶ τῶν οἰκείων») καὶ συνήθως τοὺς νικοῦν. Αὐτὸ δὲν εἶναι πατριωτισμὸς βέβαια ἀλλὰ εἶναι ἡ τέλεια ἔννοια τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Καὶ οἱ «ἥρωες» τέτοιων πολέμων δὲν εἶναι ἀληθινοί, ὅπως δὲν εἶναι καὶ οἱ ληστές, οἱ τρομοκράτες καὶ λοιποὶ κακοποιοί. Αὐτοὶ ἡ ψευτοήρωες τοῦ τριακονταετοῦς πολέμου, δὲν δίστασαν μετὰ τὴ ἅλωση τῆς Ἀθήνας τὸ 404 π.Χ. νὰ κατασφάξουν καὶ τοὺς συμπολῖτες τους, ὅταν ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀθῆνα ἡ ἀρχὴ τῶν τριάκοντα τυράννων. Ἔτσι ἐλέγχονται οἱ πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες δῆθεν πατριῶτες Ἀθηναῖοι ὅτι δὲν ἄξιζαν τοὺς ἐπαίνους τῶν ρητόρων, ποὺ ἀγόρευαν τοὺς ἐπιτάφιους γι’ αὐτούς. Ὅταν ὅμως τὸ 490 ἀντιμετώπιζαν τοὺς Μήδους στὸ Μαραθῶνα καὶ μάλιστα ἐνίκησαν νίκην λαμπρὰν παρὰ τὸ ἄνισον τῶν δυνάμεών τους ἀπέναντι στὸ ἀσιατικὸ πλῆθος, ἀπέ-σπασαν τὸ θαυμασμὸ τοῦ κόσμου καὶ ἡ δόξα τοὺς παρέμεινε αἰώνια. Τότε ἦταν ἥρωες ἀληθινοὶ ὅπως καὶ οἱ ἀπόγονοί τους ὑπερασπιστὲς τῆς Βασιλεύουσας τὸ 1453, ὅπως οἱ ἥρωες τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ὅπως οἱ ἀπελευθερωτὲς τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Θρᾴκης στὰ 1912 καὶ 13, ὅπως οἱ ἐπαναστάτες τῆς Κρήτης καὶ τὰ παλληκάρια τοῦ 1940-41.
Σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐθνικές μας περιπέτειες καὶ σὲ ἄλλες ποὺ παραλείπομε ἀναδείχτηκαν ἥρωες, ποὺ οἱ περισσότεροι σκοτώθηκαν, ἀλλὰ ὅποιος μελετήσει τὴ ζωὴ τῶν ἡρώων αὐτῶν καὶ τὸ ἦθος ποὺ καλλιέργησαν στὸν ἑαυτό τους, θὰ διαπιστώσει ὅτι ὁ ἡρωισμός τους φύτρωσε καὶ γιγάντωσε πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τοὺς κάλεσε ἡ πατρίδα, καὶ στὴν κρίσιμη ἐκείνη ὥρα ὁ ἡρωισμός τους ἀναδείχτηκε καὶ φάνηκε τὸ μεγαλεῖο του. Ἐπειδὴ ξέρει ὁ Θεὸς ὅτι οἱ πολλοὶ εἶναι καὶ ἀδύνατοι καὶ δειλοὶ καὶ ἀμαθεῖς, καλλιεργεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ἡρώων γιὰ νὰ τοὺς ἐμπιστευθεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἥρωες, ὅταν βρεθοῦν κι ἀναλάβουν νὰ σηκώσουν τὸ χρέος τους, γίνονται θαύματα. Καὶ τὰ θαύματα ὁ Θεὸς δὲν τὰ κάνει μόνος του, τὰ πραγματοποιεῖ μὲ τὴ λεβεντιὰ καὶ τὴ αὐτοθυσία τῶν ἡρώων μας, γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ τὰ παραδείγματά τους μαθήματα στὶς ἑπόμενες γενιές. Γι’ αὐτὸ δίνομε τόση σημασία στὴνπαιδεία, ποὺ χρέος ἔχει νὰ καλλιεργεῖ ὑγιεῖς ἠθικοὺς χαρακτῆρες καὶ νὰ μεταδίδει τὴν ἐθνικὴ ἱστορία στὰ νέα βλαστάρια τοῦ ἔθνους, ἔτσι θὰ ξέρουν τὰ παλληκάρια μας γιατί χρωστοῦν νὰ πολεμήσουν, γιὰ ποιά πατρίδα καὶ μὲ ποιά παραδείγματα ἀπ’ τὴ ζωὴ τῶν προγόνων τους.
Ἡ πατρίδα μας ποὺ μᾶς ὑποδέχτηκε στὴ ζωὴ καὶ μᾶς χάρισε τὰ πρῶτα τοπία της καὶ μᾶς ἔθρεψε μὲ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀγαθά της εἶναι ὁ πρῶτος στόχος τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν μας, ποὺ χωρὶς νὰ τοὺς προκαλοῦμε ἁπλώνουν βέβηλα χέρια, γιὰ νὰ μᾶς τὴν ἀποσπάσουν. Ἄλλοι ὀρέγονται τὰ νησιά μας, ἄλλοι τὴ Θράκη μας, ἄλλοι τὴ Μακεδονία, τὴν Ἤπειρο. Κι ἀπ’ αὐτὸ ἀκόμα μποροῦμε νὰ ἐκτιμήσομε καλύτερα τὴν ἀξία τῆς πατρίδας μας, ἀπὸ τὸ ὅτι πολλοὶ λαοὶ γύρω μας ζηλεύουν τὰ κάλλη της καὶ θέλουν νὰ τῆς τὰ πάρουν. Ἀλλὰ δὲν ἔχουμε μία μόνο πατρίδα. Ἐπειδὴ ζοῦμε καὶ στὴ γῆ αὐτὴ καὶ στὸν οὐρανὸ συγχρόνως, ἔχουμε καὶ τὴν οὐράνια πατρίδα μας, ποὺ κι αὐτὴ ζητάει τὴν ἀγάπη μας, κι αὐτὴ διώκεται καὶ κινδυνεύει τὴν κάθε στιγμὴ ἀπὸ ἐξω τερικοὺς καὶ ἐσωτερικοὺς ἐχθρούς. Ἡ οὐράνιά μας πατρίδα βέβαια δὲν κινδυνεύει ἡ ἴδια, κινδυνεύουμε ὅμως ἐμεῖς νὰ τὴ χάσουμε καὶ νὰ βρεθοῦμε ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἡ σωτηρία μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν ὑπαρξιακό μας πρόβλημα. Καὶ τὰ ἐμπόδιά μας σ’ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα μὲ τὰ ἀνυπολόγιστα μεγάλα ἔπαθλα εἶναι πολλὰ καὶ μάλιστα τὰ πιὸ κρίσιμα ἀπ’ὅλα προέρχονται ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας.
Ἡ ραθυμία μας, ὁ ἐγωισμός μας, ἡ λιποψυχία μας μπροστὰ στὶς ἀπειλές, ἡ προσκόλλησή μας στὶς ἡδονὲς εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ ἐμπόδια ποὺ βάζομε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὴ σωτηρία μας. Καὶ οἱ Πατέρες μᾶς λένε ὅτι αὐτὰ εἶναι τὰ μεγαλύτερα καὶ τὰ κρισιμότερα ἐμπόδια στὴ σωτηρία μας. Ὁ ἀγῶνας μας γιὰ τὴ σωτηρία μας ἀπαιτεῖ πρῶτα ἀπόφαση καὶ στὴ συνέχεια λεβεντιά. Οἱ πολλοὶ ὅμως εἶναι πάντα ράθυμοι καὶ ὅσο μποροῦν ξένοι ἀπὸ τὸν Θεό. Πῶς λοιπὸν ὁ Θεός, ποὺ δὲν παύει νὰ φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία μας, πῶς θὰ μᾶς φιλοτιμήσει νὰ ἀναθαρρήσομε; Σ’ αὐτὸ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἁγίους, ὁσίους καὶ μάρτυρες, τοὺς «καλῶς ἀθλήσαντας καὶ στεφανωθέντας». Οἱ ἅγιοί μας ἀναδεικνύονται πάντοτε ὑπερασπιστὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ οἱἄνθρωποι οἱ πολλοὶ σὰν ἐμᾶς εἶναι διαρκῶς πολιορκούμενοι ἀπὸ πάθη καὶ περιστασιακὲς ἁμαρτίες. Οἱ πολλοὶ δὲν ἔχουν οὔτε πίστη ἀρκετή, οὔτε παρρησία, πῶς νὰ ἀποσπάσουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ; Οἱ προσευχὲς ὅμως τῶν ἁγίων εἰσακούονται καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ παρατείνεται. Ἂν ἡ ἐπίγεια πατρίδα μας ἔχει ἐμφανῆ ἐμπόδια καὶ συγκεκριμένους ἐχθρούς, ἡ Ἐκκλησία μας ποὺ μέσα τῆς τελετουργεῖται τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μᾶς ἔχει ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς.
Ἔχει ἀσταμάτητο πόλεμο «πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου». Σ’ ἕνα τέτοιο πόλεμο χρειάζονται πνευματικὲς δυνάμεις, λεβεντιὰ ψυχικὴ καὶ σωματική. Γιὰ τὴ σωτηρία μας ἀγωνιζόμαστε μὲ ὁλόκληρη τὴν ὑπόστασή μας στὴν πίστη μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ λατρεία μας στὰ ἔργα μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴ φιλανθρωπία. Καὶ ὅπως τὰ κοπάδια τῶν προβάτων ἔχουν τὸν ποιμένα ἀλλὰ καὶ τοὺς πιστικοὺς καὶ τὰ μαντρόσκυλα ποὺ παλεύουν τοὺς λύκους ἔτσι κι ἐμεῖς πορευόμαστε μὲ τὸν ποιμένα τὸν καλὸν καὶ μὲ τοὺς ἁγίους μας. Λένε συνήθως πὼς ὅταν ἡ Ἐκκλησία διώκεται, βγάζει ἁγίους. Μὰ πότε δὲν διώκεται ἡ Ἐκκλησία; Κάθε στιγμὴ τὸ σαρκικό μας φρόνημα τὴ διώχνει ἀπὸ πάνω μας καὶ στὴ ζωὴ μέσα ὁ κόσμος, ποὺ ἔχει ἀνοίξει πόλεμο ἀπ’ ἀρχῆς ἐναντίον της, μάχεται τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἐκμεταλλεύεται κάθε ἀδύνατο σημεῖο στὴν πανοπλία τους, γιὰ νὰ τοὺς παραπλανήσει. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὀνόμασε τὴν ἁμαρτία ἔτσι,ἐνῷ στὴν ἀρχαιότητα τὴν ἔλεγαν «ὕβριν», γιατί τὴν θεωρεῖ ἀστοχία, λάθος καὶ ὄχι συνειδητὴ ἄρνηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ φαίνεται ἀκόμα καὶ στὸν πολὺ καὶ ἀμύητο κόσμο εἶναι ἡ μεγάλη ἐποποιία τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ εἶναι ν’ ἀπορεῖ κανεὶς γιατί ὅλος, μὰ ὅλος ὁ κόσμος ρίχτηκε δύο χιλιάδες χρόνια ἐπάνω στοὺς χριστιανοὺς μὲ τόση ἀγριότητα, ἐνῷ οἱ χριστιανοὶ δὲν ἐδίωξαν κανένα. Βέβαια εἴχαμε τὴ βιαιότητα τῶν λεγόμενων Σταυροφόρων, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν λογαριάζονται χριστιανοί. Μόνο τὸ ὄνομα εἶχαν, ἀπὸ τὸ χριστιανισμό.
Στοὺς διωγμοὺς τῶν πρώτων αἰώνων ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, καθὼς καὶ στοὺςδιωγμοὺς ποὺ ἔκαναν οἱ Ζωροαστρινοί,οἱ πυρολάτρες κι ἀργότερα οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Αἴγυπτο, στὴν Ἀσία καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου εἴχαμε ἑκατομμύρια μάρτυρες. Κι ἀκόμα στὶς μέρες μας ἔχουμε διωγμοὺς μαρτυρικοὺς στὴ Συρία καὶ σὲ ἄλλα μέρη. Λογικὰ οἱ διῶκτες περίμεναν νὰ σβήσει ἡ Ἐκκλησία τῶν χριστιανῶν κάτω ἀπὸ τὰ ἀνελέητα χτυπήματα τῶν διωγμῶν. Καὶ ὅμως μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἡ αὔξηση τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν καὶ ἡ κατάκτηση τῆς ἐξουσίας τοῦ πανίσχυρου ρωμαϊκοῦ κράτους ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὀφείλεται στὴν ἀντιστροφὴ τῆς λογικῆς τῶν διωκτῶν.
Ὁ Θεὸς ποὺ κυβερνᾶ τὸν κόσμο ποὺ ἔπλασε βραβεύει τοὺς μάρτυρές του μὲ τὸ θρίαμβο τοῦ μαρτυρίου, ποὺ ἁγιάζει τὸν κόσμο καὶ ἀντιστρέφει τὰ ἀποτελέσματα τῆς κοσμικῆς πολιτικῆς τῶνἐχθρῶν του. Καὶ αὐτὸ γίνεται μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς μάρτυρες. Θὰ μποροῦσε βέβαια ὁ Θεὸς νὰ ἀναλάβει ὁλόκληρο τὸ θαῦμα καὶ νὰ ἀναδείξει τὴν Ἐκκλησία ἀήττητη. Φαίνεται ὅμως καθαρὰ ὅτι θέλει νὰ νικήσει τοὺς ἐχθρούς του μὲ τὴ συνεργασία τῶν ἁγίων του. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ κάθε διωγμὸ «παράγει» ἁγίους-παλληκάρια. Κι ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο ἐπιβιώνει ἀλλὰ καὶ θριαμβεύει.
Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ μεγάλο παλληκάρι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μπορεῖ νὰ κηρύσσει ἀπὸτὸν ἄμβωνα μ’ αὐτὸ τὸ ἐμβατήριο τὸ μεγαλεῖο της Ἐκκλησίας. «Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλη-σία, πολεμουμένη νικᾷ, ἐπιβουλευομένη περιγίνεται, ὑβριζόμενη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν, κλυδωνίζεται, ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει, παλαίει, ἀλλ’ οὐχ ἡττᾶται, πυκτεύει ἀλλ’ οὐ νικᾶται».
Ἀκοῦμε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χρυσοστόμου καὶ βλέπομε ὅτι ἀποδεικνύονται ἀκέραια μὲ τὰ συναξάρια καὶ μὲ τὴ ἱστορία καὶ ἀποροῦμε πῶς συμβιβάζονται μὲ τὴ ἀδυναμία μας καὶ μὲ τὴ χαλαρότητά μας.
Βλέπομε ὅμως ὅτι, ἐνῷ οἱ πολλοὶ θαυμάζουν μόνο καὶ τιμοῦν μὲ εὐλάβεια τοὺς ἁγίους, οἱ ἅγιοι μπαίνουν μπροστὰ σημαιοφόροι καὶ χαίρονται μὲ τὰ βασανιστήρια τῶν διωγμῶν τους, ἀναφωνοῦν μαζὶ γιὰ τὸν σύγχρονό μας ἅγιο Λουκᾶ τὸν ἐπίσκοπο Συμφεροπόλεως «Ἀγάπησα τὸ μαρτύριό μου». Ἂς δοξάσομε λοιπὸν τὸν Θεὸ γιατί δὲν μᾶς ἀφήνει στὴν ἀνεπάρκειά μας ἀβοήθητους, ἀλλὰ στέλνει στὴν πατρίδα ποὺ κινδυνεύει τοὺς ἥρωες καὶ στὴν Ἐκκλησία ποὺ διώκεται τοὺς ἁγίους της. Ἰδιαίτερα τὴν πατρίδα μας τὴ χριστιανικὴ Ἑλλάδα τὴν ἐπροίκισε μὲ ἥρωες πολεμιστές, μὲ ἥρωες εὐεργέτες, μὲ ἁγίους ὁσίους, μὲ ἁγίους σοφοὺς Πατέρες καὶ μὲ θαυμαστοὺς μάρτυρες καὶ γι’ αὐτὸ κανεὶς νὰ μὴν ἀπελπίζεται γιὰ τὸ μέλλον της.
Πηγή: Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη
Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι εργασίες της πρώτης ημέρας του 31ου Παιδαγωγικού Συνεδρίου που διοργανώνει και φέτος η Χριστιανική Εστία Πατρών. Το φετινό γενικό θέμα του συνεδρίου είναι: «Σύγχρονες αθεϊστικές προκλήσεις».
Μετά την ακολουθία του αγιασμού, την έναρξη κήρυξε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ.κ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ενώ εκ μέρους της Χριστ. Εστίας Πατρών χαιρέτισε ο πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Γ. Καραγεωργόπουλος. Πρόεδρος του συνεδρίου ήταν ο κ. Άγγελος Αντωνέλλης, Φυσικός.
Στην πρώτη συνεδρία εισηγητής ήταν ο κ. Βασίλειος Πετρουλέας, τ. Διευθυντής Ερευνών Ε.ΚΕ.Φ.Ε. «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ» που εισηγήθηκε το θέμα:«Πόσο χώρο έχει αφήσει η επιστήμη στο Θεό;».
Με πολύ απλό, γλαφυρό και τεκμηριωμένο λόγο αναφέρθηκε αρχικά στις προκλήσεις που διευρύνουν τον ορίζοντα της επιστήμης και στην παράδοξη διαδρομή του ατόμου που κινείται από την αθεΐα του Δημοκρίτου στην «πνευματικότητα» της σύγχρονης ατομικής θεωρίας.
Μίλησε επίσης για το θαύμα της ζωής και τον «εξελικτισμό» τονίζοντας το μεγαλείο του ανθρώπου και τον αυτοαναιρούμενο ορθολογισμό των νεο-αθεϊστών που έχουν αναγάγει τη θεωρία της εξέλιξης σε κοσμοθεωρία.
Τέλος, περιέγραψε την .. «αποχώρηση του Θεού» σαν μέσο για να αφήσει το πεδίο ελεύθερο στην επιστήμη να εμβαθύνει περισσότερο στα μεγαλεία Του και να Τον δοξάσει και έκλεισε με το ερώτημα: «Πόσο χώρο έχει αφήσει η επιστήμη στον Θεό; Μήπως είναι πιο σωστό να ρωτήσουμε: Στο εσχατολογικό σχέδιο του Θεού πόσο χώρο καταλαμβάνει η επιστήμη;»
Μετά το σύντομο διάλειμμα, ακολούθησε η δεύτερη εισήγηση από τον κ. Εμμανουήλ Παναγόπουλο, άμ. επίκ. καθηγητή Χειρουργικής που εισηγήθηκε το θέμα: «Προκλήσεις από τις επιστήμες της Βιολογίας, Βιοτεχνολογίας και Γενετικής».
Ο ομιλητής παρουσίασε, κατά το δυνατόν αναλυτικά, τις προκλήσεις αυτές και ταυτόχρονα τον σύγχρονο επιστημονικό αντίλογό τους. Αναφέρθηκε στις προκλήσεις από την προέλευση της ζωής, τη θεωρία της εξέλιξης και την αμφισβήτηση της ιστορικότητας του Αδάμ και της Εύας. Κατά δεύτερον, στις προκλήσεις από τον τρόπο που η Βιολογία αντιλαμβάνεται και διαχειρίζεται τη ζωή των ζώντων οργανισμών, φυτών, ζώων και ανθρώπων. Και τέλος, στις προκλήσεις από την προσπάθεια της γενετικής να αποδώσει τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και τις ανθρώπινες συμπεριφορές αποκλειστικά στο γενετικό προφίλ του ανθρώπου, αμφισβητώντας το αυτεξούσιό του.
Στο τέλος της συνεδρίας, ακολούθησε διάλογος και αρκετοί σύνεδροι όλων των ειδικοτήτων πήραν το λόγο. Το συνέδριο τίμησαν με την παρουσία τους οι Βουλευτές Αχαΐας κ. Ανδρέας Κατσανιώτης και Νίκος Νικολόπουλος, η πρόεδρος του Περιφερειακού Ταμείου κ. Αναστ. Τογιοπούλου, εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων καθώς και πολλοί εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων.
Πηγή: Άγκυρα, Αναστάσιος
Ο μεγάλος Ρουμάνος Γέροντας ο π. Ιουστίνος Πάρβου μιλά για την Κάρτα του πολίτη, το βιομετρικό τσιπ και το 666 σε μια συγκλονιστική επιστολή.
«Με μεγάλο πόνο και ανησυχία έρχομαι να σας μιλήσω γιατί αισθάνομαι ότι το οφείλω αυτό στο Θεό, στη συνείδησή μου και στην καρδιά μου και δε μπορώ να προσπεράσω αυτό το επικίνδυνο κύμα το οποίο σηκώθηκε να καταπιεί όλη την ανθρωπότητα ακόμα και τους εκλεκτούς, χωρίς να με νοιάζει.
Δεν είναι δική μου αποστολή ως απλός μοναχός, κρυμμένος πάνω σε ένα βουνό, να σας κάνω γνωστούς αυτούς τους κινδύνους που έρχονται πάνω στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά είναι της Ιεραρχίας, των μεγάλων αυτής της Εκκλησίας.
Αλλά εάν αυτοί δε λένε τίποτα για αυτά τα πράγματα που νοιάζουν το λαό, έχοντας άλλες πολύ πιο σημαντικές απασχολήσεις εκτός από αυτές, εγώ δεν μπορώ να προσπεράσω τη φωνή όλων σας, όσων μείνατε πιστοί στο λόγο του Ευαγγελίου του Χριστού και περιμένετε και μου ζητήσατε τη γνώμη μου απέναντι σ’ αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα την οποία ζούμε.
Γιά αυτό τέκνα μου, έρχομαι και σας λέγω ότι ήλθε η ώρα να δοξάσουμε τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, το μόνο αληθινό Θεό. Δε πίστευα ότι θα ζω να δω και εγώ την αρχή αυτών των Αποκαλυπτικών καιρών του πόνου αλλά ιδού η οργή του Θεού ήλθε πιο νωρίς επάνω μας λόγω των αμαρτιών και των ανομιών που έχουμε διαπράξει. Καί βλέπω πως οι καημένοι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να ξεπεράσουν αυτές τις παγίδες του πονηρού, του οποίου η καινούργια απόφαση είναι να σφραγίσει τις ψυχές σας με τη σφραγίδα του διαβόλου – 666.
Όλοι διαβάσαμε την Αποκάλυψη και τις προφητείες που έχουν γραφτεί 2000 χρόνια πριν «και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς η επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι η πωλήσαι ει μη ο έχων το χάραγμα το όνομα του θηρίου η τον αριθμόν του ονόματος αυτού»(Αποκ. 13, 16-17).
Ο καιρός αυτός τον οποίο ζούμε είναι πρόδρομος αυτής της προφητείας.
Πιεζόμενοι από το νόμο και την κυβέρνηση οι Ρουμάνοι είναι αναγκασμένοι να μπούν σε ένα σχέδιο εντοπισμού και επιτήρησης, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Σχέδιο που, στην πράξη, κλέβει την ελευθερία των ανθρώπων. Ζητάνε από τους Ρουμάνους να βάλουν πάνω στα διαβατήρια και πάνω στα διπλώματα οδηγήσεως αυτό το βιομετρικό τσιπ, το οποίο περιέχει το ψηφιακό αποτύπωμα και τη φωτογραφία.
Μάλλον για πολλούς ανάμεσά σας αυτό το τσιπ είναι κάτι ασήμαντο αλλά πίσω από αυτό το σύστημα που καταγράφει τους ανθρώπους και περιέχει όλα τα δεδομένα (πληροφορίες) κρύβεται μία ολόκληρη δικτατορία, ένα δαιμονικό σχέδιο, μέσω του οποίου δέχεσαι να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο. Η καταγραφή των ανθρώπων, όπως κάνουμε με τα ζώα, είναι το πρώτο βήμα από τα μέτρα που πέρνουνε για να ελέγχουν απόλυτα τον άνθρωπο. Αγαπητοί μου, όπως οι Άγιοι Πατέρες προφητεύουν αν δεχθείτε αυτό το τσιπ είναι σαν να αρνείστε την πίστη σας. Να μη πιστεύετε ότι μπορούμε να υπηρετήσουμε και το Θεό και το μαμμωνά.
Όχι αγαπητοί μου, μη πάρετε αυτό το δαιμονικό σήμα το οποίο θα σας πάρει ότι σας ανήκει σαν κληρονομιά από το Θεό, τo δικαίωμα για ταυτότητα, μοναδικότητα και γνησιότητα, του κάθε ανθρώπου. Πρέπει να υπερασπίσουμε αυτό το δικαίωμα που μας έδωσε ο Θεός, αν και θα πρέπει να το πληρώσουμε με τη ζωή μας. Τσάμπα έχετε κερδίσει του κόσμου τα πράγματα αν χάσετε τις ψυχές τις δικές σας και των παιδιών σας, γιατί οι άγιοι Απόστολοί μας λένε πολύ ξεκάθαρα ότι «πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον η ανθρώποις»(Πραξ. ε΄ 29).
Γιαυτό σας λέω είναι ο καιρός του μαρτυρίου.
Κατά τη γνώμη μου είμαστε στους καιρούς, στους οποίους ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία είναι το μαρτύριο. Τώρα είναι η ώρα να μαρτυρήσουμε με τη δική μας ζωή. Μέχρι τώρα αυτό ήταν τσάμπα δεν θα είχε νόημα. Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε μία ορθόδοξη νεολαία τόσο καλά οργανωμένη όπως έχουν οι Έλληνες, η δική μας είναι περισσότερο ευλαβής, είναι αλήθεια, αλλά και χωρίς θάρρος και αντιδράσεις.
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πόσο γενναία αντέδρασαν οι Έλληνες και οι Σέρβοι όταν διαμαρτυρήθηκαν για το τσιπ και αυτού του συστήματος καταγραφής και του απόλυτου ελέγχου της ταυτότητος. Οι νέοι τους μεγάλωσαν από μικροί σ’ αυτό το πατερικό πνεύμα τόσο μέσα στις οικογένειες όσο και στα σχολεία τους, έχουν γνώσεις της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από πατέρα σε γιό διδάχθηκαν την πατερική παράδοση. Από τα χρόνια του κουμουνισμού μέχρι τώρα εμείς δείξαμε ότι συνέχεια είμαστε υπηρέτες των άλλων, ξεχνώντας το θάρρος και την αξιοπρέπεια των Παλαιών Ρουμάνων.Όλες οι γειτονικές χώρες και οι λαοί προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον κουμουνισμό και με κάποιο τρόπο να πετύχουν την ανεξαρτησία τους και το κατάφεραν σε κάποιο βαθμό. Αλλά η Ρουμανία η οποία επλήγει περισσότερο από το κουμουνιστικό θηρίο, και ο λαός της έπαθε τα χειρότερα εγκλήματα και καταστροφές στις κατασκηνώσεις και εκτοπίσεις, έφτασε σήμερα στη σαπίλα. Στην Εκκλησία μας η κατάσταση είναι πολύ χάλια, γιατί οι πιστοί δεν έχουν ενημερωθεί σχετικά με τις προκλήσεις του σήμερα. Σε μας ο καημένος ο Ρουμάνος αν τον κολακέψεις λίγο, δεν τον ενδιαφέρει πιά κανένας ευαγγελικός κανόνας.
Φταίει η άγνοια γιατί αν ο ίδιος δεν έχει καμία γνώση από την Εκκλησία, από το σχολείο, από την οικογένεια, από την κοινωνία, η άγνοια νικάει. Γιατί ο Ρουμάνος έχει ένα κείμενο στο κεφάλι του. «Πείθεσθαι τοις ηγουμένοις», σ’ αυτόν πρέπει να λειτουργεί αυτό το κείμενο. Εμάς μας κατηγορούσαν στη φυλακή, χρησιμοποιώντας με πονηριά το ευαγγελικό κείμενο, όπως κάνουν οι προτεστάντες. «Εσείς ήσασταν πεισματάρηδες βρε, εξεγερμένοι. Δεν ακούσατε το λόγο του Ευαγγελίου; Τι χριστιανοί είστε; χάνετε τη ζωή σας μάταια». Έτσι προσπαθούσαν στη φυλακή να τους επανεκπαιδεύσουν οι κόκκινοι κουμουνισταί από τότε. Το ίδιο κάνουν και τώρα με το λαό μας οι σημερινοί κομουνιστές που φοράνε άσπρα ρούχα.
Θέλουν και προσπαθούν τη διάλυση του θεικού μέσω της σχετικοποίησης των θεμελιωδών αξιών της αληθείας της πίστεως μέσω Οικουμενισμού, θέλουν την κατάταξη κai την ταύτιση των παιδιών μας με το άθεο.
Είμαστε εμείς έτοιμοι όπως ο μάρτυρας Brancoveanu τότε, να κάνουμε άγια τα παιδιά μας; Δεν είμαστε έτοιμοι και τότε ποιός φταίει για αυτό;
Όχι εμείς η Εκκλησία; Όχι εμείς τα μοναστήρια που είμαστε μπροστά στο Άγιο Βήμα και πρέπει να πούμε στους ανθρώπους την αλήθεια και να πούμε τι τους περιμένει αύριο. Αλλά στις Εκκλησίες και στις ενορίες ούτε καν υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα. Σε διώχνουνε και σού λένε ότι είσαι πολύ πίσω και σε κοροιδεύουν.
Αλλά εάν ο ιερέας δεν ξέρει τίποτα από αυτά τα πράγματα τότε τι να πείς στον καημένο τον πιστό, ο οποίος ίσα ίσα που ανοίγει το ευαγγέλιο δυό τρεις φορές το χρόνο η μία φορά στη ζωή του;
Φταίνε όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση αυτού του λαού οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι ιερείς και οι υπουργοί.
Σας ζητάω λοιπόν εις το όνομα του σωτήρα Χριστού ο οποίος είπε: «Πας ούν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς• όστις δ’ αν αρνήσηται με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς όστις δ’ αν αρνήσηται με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς». (Μτ. 10,32,33).
Να ζητάτε από τις ρουμανικές αρχές να ανακαλέσει αυτούς τους νόμους που επιτρέπουν την καταγραφή και την ηλεκτρονική παρακολούθηση των Χριστιανών, το οποίο σημαίνει ότι χάνουμε την ελευθερία με την οποία γεννηθήκαμε.
Αλλά θα πάρουμε τη πληρωμή για τις αμαρτίες μας το θάνατο, ο οποίος να μην είναι, ο Θεός φυλάξει, για εξαργύρωση. Επειδή ο Χριστός έχυσε μία φορά το αίμα του για σένα. Λοιπόν αυτός ο λαός μέσω των αρχηγών του πήγε πολύ κάτω και πρόδωσε τις προγονικές παραδόσεις και την πίστη. Εμείς αρνηθήκαμε αυτή την εξαργύρωση μη παρουσιάζοντας τις ευαγγελικές αλήθειες, απουσιάσαμε από την ηγεσία αυτού του μικρού στρατού της Αληθείας.
Να ανοικοδομήσουμε αυτό το λαό! Αλλά δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το πράγμα αν δεν ανοικοδομήσουμε ο καθένας τις ψυχές μας.
Να ταπεινωθούμε και να βάλουμε στάχτη στο κεφάλι, για να μας δώσει ο Θεός τη Χάρη και τη δύναμη να δεχθούμε το μαρτύριο. Θα πρέπει να φτιάξουμε μικρά κάστρα για να επιβιώσουμε στα χωριά εκεί που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι καταλαβαίνουν το τυπικό, που να έχουμε το δικό μας χωράφι, δικό μας σχολείο που να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μέσα στο Ορθόδοξο πνεύμα. Να έχουμε τα δικά μας νοσοκομεία και μαίες. Τα παιδιά μόλις γεννηθούν πρέπει να προστατευτούν γιατί όπως βλέπετε θέλουν να βάλουν αυτό το τσιπ στο παιδί μόλις γεννιέται.
Ο καθένας οφείλει να σώσει την ψυχή του. Ο καθένας να ψάξει και να δεί ότι είμαστε μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο σημείο που πρέπει να διαλέξουμε είτε χάνεις τη ψυχή είτε σώζεις την ψυχή. Αυτός που μέχρι στιγμής δεν ενδιαφέρθηκε δεν είναι ακόμα αργά να μάθει και να καταλάβει.
Τώρα είναι ο καιρός της θυσίας, με τα πολλά λόγια δεν κάνουμε τίποτα. Θα πηγαίνεις εσύ αγαπητέ Ρουμάνε χωρίς φόβο κατ’ ευθείαν στο σπαθί, όπως έκαναν οι πρόγονοί μας.
Να πας όπως μία Ιαπωνική τορπίλα, για να πεθάνεις στην αγκαλιά του εχθρού.
Είμαστε τώρα ακριβώς όπως ήταν οι παλαιοί χριστιανοί μαζί με τα λιοντάρια στη Ρωμαική αρένα.
Να είσαι μέσα στην αρένα και να περιμένεις όπως κάνανε και οι παλαιοί Χριστιανοί να απελευθερώσουν τα λιοντάρια.
Περιμένετε να σας σφάξουν, να σας κόψουν, δεν υπάρχει άλλη σωτηρία.
Ο πόλεμος είναι ανοικτός, πολεμάτε μέχρι το τέλος.
Μη φοβείσθε. Όπως άρχισε ο Χριστιανισμός έτσι και θα τελειώσει, με πολύ πόνο και ταλαιπωρία. Σφραγίστε το Χριστιανισμό με το μαρτύριό σας.
Αγαπητοί αδελφοί μοναχοί και ιερείς σας ζητάω να υπογράφετεκαι σείς αυτό το κείμενο εις το όνομα του Μοναστηριού και της ενορίας που ανήκετε.
Ιερά Μονή Petru Voda, 14 Ιανουαρίου 2009
Των αγίων ενδόξων μαρτύρων των εν Ραιθώ σφαγιασθέντων
Πηγή: Αγιότοκος Καππαδοκία
56ο Παιδαγωγικὸ Συνέδριο
Μὲ τὴ συμμετοχὴ ἑκατοντάδων ἐκπαιδευτικῶν καὶ ἐπιστημόνων διαφόρων εἰδικοτήτων πραγματοποιήθηκε θείᾳ χάριτι καὶ φέτος σὲ Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη τὸ 56ο Παιδαγωγικὸ Συνέδριο τοῦ Τομέως Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος» στὶς 28 Δεκεμβρίου 2015 καὶ 4 Ἰανουαρίου 2016 ἀντίστοιχα. Πραγματοποιεῖται δὲ στὶς ἀρχὲς Φεβρουαρίου καὶ στὴν Πάτρα.
Τὸ γενικὸ θέμα τοῦ Συνεδρίου «Σύγχρονες ἀθεϊστικὲς προκλήσεις» ἐπελέγη ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς προκειμένου ἡ ποικίλη διερεύνησή του νὰ συμβάλει στὴ διασφάλιση καὶ ἰσχυροποίηση τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητας μέσα στὸ σύγχρονο κόσμο, στὴν ἐποχή μας τὴν κατακερματισμένη πνευματικά, ἐποχὴ συγχύσεως καὶ χάους ἰδεῶν, στὴν ὁποία ἡ ἀθεΐα προβάλλει μὲ ἐπιθετικὴ ὁρμὴ νὰ ἁλώσει καὶ νὰ ἀλλοιώσει τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ σʼ αὐτὴ τὴν ὀρθόδοξη πατρίδα μας.
Οἱ ἐργασίες τοῦ Συνεδρίου διεξήχθησαν σὲ δύο ἐπιμέρους συνεδρίες: Ἡ πρώτη ἀσχολήθηκε μὲ τὶς ἀθεϊστικὲς προκλήσεις ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, τῆς Βιολογίας, Βιοτεχνολογίας, Γενετικῆς καὶ Φυσικῆς, καὶ ἀναλύθηκε ἀπὸ τρεῖς εἰσηγητές: κ. Πετρουλέα Βασίλειο, τ. Διευθυντὴ Ἐρευνῶν Ε.ΚΕ.Φ.Ε. «Δημόκριτος», κ. Παναγόπουλο Ἐμμανουήλ, ἄμισθο Ἐπίκ. Καθηγητὴ Χειρουργικῆς, καὶ κ. Γούναρη Γεώργιο, ὁμ. Καθηγητὴ Θεωρητικῆς Φυσικῆς Α.Π.Θ., ἐνῶ ἡ δεύτερη ἐπικεντρώθηκε στὴν κοινωνικὴ διάσταση τοῦ φαινομένου καὶ τὴν ἀντιμετώπισή του, καὶ ἀναλύθηκε ἀπὸ δύο εἰσηγητές: κ. Εὐστρατιάδη Ἰωάννη, Νομικό - Θεολόγο, καὶ κ. Γεωργιάδη Κωνσταντῖνο, τ. Α΄ Λειτουργὸ Μ.Ε. Κύπρου.
Στὰ πορίσματα τοῦ Συνεδρίου ὑπογραμμίσθηκε ὅτι μὲ τὴν ὁλοένα αὐξανόμενη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης ὁ Θεὸς δείχνει κάποτε νὰ «ἀποχωρεῖ», προκειμένου ὅμως νὰ ἀφήσει πεδίο ἐλεύθερο σʼ αὐτὴ νὰ ἐμβαθύνει περισσότερο στὰ μεγαλεῖα Του καὶ νὰ Τὸν δοξάσει, ἀφοῦ τελικὰ τὰ συμπεράσματα τῆς ἐπιστήμης ἔρχονται νὰ τονίσουν τὴ θεία μεγαλειότητα καὶ νὰ ὑπογραμμίσουν τὸν θεϊκὸ Νόμο. Ἐξάλλου τονίσθηκε τὸ γεγονὸς ὅτι προσωρινὰ μόνο φαίνεται νὰ κερδίζει στὶς ἡμέρες μας ἔδαφος ἡ ἀθεΐα· στὴν οὐσία ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ ἥττας τῆς ἀθεΐας. Κι αὐτό, διότι οὐσιαστικὰ ἄθεος ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει, οὔτε μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι θεόπλαστος καὶ θεόμορφος, «κατʼ εἰκόνα Θεοῦ» πλασμένος. Ζεῖ καὶ κινεῖται μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ, καὶ Αὐτὸν ἀναζητεῖ, ἔστω καὶ ἀνεπίγνωστα. Ὅποιος ἀρνεῖται τὸν Θεό, ἀρνεῖται τὴ δική του ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Χρέος τῆς ἀγωγῆς τελικὰ εἶναι νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀνακαλύψει μέσα του τὴν πραγματική του ταυτότητα, τὴ θεϊκὴ προέλευση καὶ προοπτική του.
Μήνυμα - χαιρετισμὸ στὸ Συνέδριο ἀπέστειλε διʼ ἐκπροσώπου του ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος.
Ἐλπίζουμε καὶ τὸ Συνέδριο αὐτὸ νὰ παρέσχε μιὰ τόνωση στὸ φρόνημα τόσων Ἑλλήνων ἐκπαιδευτικῶν, ποὺ παλεύουν μέσα στὰ σχολεῖα μὲ τὴν πολυειδὴ πνευματικὴ ἀποστασία.
Πολεμικὴ κατὰ τοῦ 56ου Συνεδρίου
Ὡστόσο πολὺ θορυβήθηκαν καὶ ἀναστατώθηκαν οἱ παρουσιαζόμενοι ὡς ἄθεοι μὲ τὴ σύγκληση τοῦ παραπάνω Παιδαγωγικοῦ Συνεδρίου. Καὶ ἔκαναν διαβήματα διαμαρτυρίας στό Ὑπουργεῖο Παιδείας, τὸ ὁποῖο ἐξέδωσε σχετικὲς ὁδηγίες στὴ Διοικητικὴ Ἱεραρχία τοῦ ΥΠ.Π.Ε.Θ. (ἐπειδὴ γνωστοποίησε τὴ σύγκληση τοῦ Συνεδρίου αὐτοῦ στὴν ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα) «νὰ ἀπέχει στὸ μέλλον ἀπὸ παρόμοιες πρωτοβουλίες καὶ μάλιστα χωρὶς τὴν ἐνημέρωση τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας». Πρωτοβουλίες πού, ὅπως σημειώνει, «ἐμφανίζουν τὸ Ὑπουργεῖο νὰ θέτει ὑπὸ τὴν αἰγίδα του ἐκδηλώσεις ἀμφιλεγόμενου μονόπλευρου χαρακτήρα». Ὅπως ἔγινε γνωστό, στὶς ἀντιδράσεις γιὰ τὸ παραπάνω Συνέδριο «πρωτοστάτησε μὲ δύο ἀνακοινώσεις του τὸ ʻʻὝπατο Συμβούλιο τῶν Ἑλλήνων Ἐθνικῶνʼʼ ἀπέναντι στὴν πρόσκληση - πρόκληση τοῦ Ὑπουργείου ʻʻΠαιδείαςʼʼ πρὸς τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς τῆς Βορείου Ἑλλάδος νὰ συμμετάσχουν στὸ ʻʻ56ο Παιδαγωγικὸ Συνέδριοʼʼ Μ. Βασιλείου στὴ Θεσσαλονίκη μὲ θέμα ʻʻΣύγχρονες ἀθεϊστικὲς προκλήσειςʼʼ». Κατὰ τοὺς διαμαρτυρόμενους ὁ ἁρμόδιος ὑπουργὸς ἐξέδωσε σχετική (καὶ αὐστηρή, ὅπως ἀναφέρεται, κατʼ αὐτοὺς ὅμως ἀμήχανη) «ἀνακοίνωση, μὲ τὴν ὁποία ἐπανέφερε στὴν τάξη τὶς ὑπεύθυνες ὑπηρεσίες ποὺ ἀγνόησαν τὴν πολιτικὴ ἡγεσία καὶ ἐξέθεσαν ὅλο τὸ Ὑπουργεῖο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἑλληνικὸ κράτος γενικότερα»!
Τώρα πῶς ἐξέθεσαν τὸ Ὑπουργεῖο καὶ γενικότερα τὸ ἑλληνικὸ κράτος, μόνο οἱ διαμαρτυρόμενοι «ἐθνικοί», δηλαδὴ οἱ νεοειδωλολάτρες, γνωρίζουν! Τὸ Συνέδριο αὐτό, 56ο στὴ σειρὰ παρόμοιων Παιδαγωγικῶν Συνεδρίων, δὲν ἔγινε ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ. Εἶχε ἀνακοινωθεῖ εὐρύτατα καὶ εἶχε κοινοποιηθεῖ ἐγκαίρως στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὅπως κάθε χρόνο. Τὸ παρακολούθησαν δὲ στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν πάνω ἀπὸ 700 σύνεδροι, ἐνῶ στὴ Θεσσαλονίκη πάνω ἀπὸ 600. Ἡ συζήτηση ἦταν εὐρεία καὶ ἐξετέθησαν ἀπὸ τοὺς ὁμιλητές – Καθηγητὲς Πανεπιστημίων καὶ ἀνθρώπους γνῶστες τῶν προβλημάτων τῆς ἐκπαιδεύσεως – ἀπόψεις ἀντικειμενικές, ἱστορικὰ καὶ ἐπιστημονικὰ κατοχυρωμένες. Τὸ Συνέδριο δὲν εἶχε καθόλου «ἀμφιλεγόμενο καὶ μονόπλευρο χαρακτήρα».
Ἀλλʼ εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ὁ ἁρμόδιος ὑπουργὸς ἔσπευσε ἀμέσως νὰ υἱοθετήσει θέσεις καὶ ἀπόψεις ἀθέων, οἱ ὁποῖοι οὔτε παρευρέθησαν οὔτε ἄκουσαν τὶς εἰσηγήσεις ποὺ ἔγιναν στὸ Συνέδριο αὐτό. Οὔτε παρέθεσαν ἔστω καὶ ἕνα ἐπιχείρημα, ποὺ νὰ δικαιολογεῖ τὴν ἀντίδρασή τους. Καὶ ἡ ἀπορία γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ὅταν ληφθεῖ ὑπʼ ὄψιν ὅτι καθημερινὰ στὰ σχολεῖα φθάνουν πλῆθος παρόμοιων ἐνημερωτικῶν ἐγγράφων γιὰ συνέδρια, σεμινάρια, ὁμιλίες καὶ ἐκδηλώσεις μὲ ποικίλα θέματα, ἀπὸ τὴ γιόγκα καὶ τὸ ζίου - ζίτσου μέχρι τὴ σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση καὶ κάθε εἴδους «παιδαγωγικὴ» θεωρία, ποὺ ἀναπτύσσει ὁ κάθε φορέας. Τίποτε ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἐνόχλησε τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὅσο τὸ κατʼ αὐτοὺς «ἀμφιλεγόμενο» συνέδριο τοῦ Τομέως Ἐπιστημόνων τοῦ «Μ. Βασιλείου»! Καὶ ἡ ἀπορία μας μεγαλώνει ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑνώσεως Ἀθέων Ἑλλάδος ἔγινε πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἀσμένως δεκτὴ ἀπὸ τὸν πρώην ἀναπληρωτὴ Ὑπουργὸ Παιδείας, ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς ὑποσχέθηκε κάθε ὑποστήριξη! Οἱ διαμαρτυρόμενοι «Ἕλληνες Ἐθνικοί», ὀνομάζουν εἰρωνικὰ τὸ Ὑπουργεῖο «Ὑπουργεῖο Ὀρθοδοξίας (αὐτοαποκαλούμενο καὶ ʻʻΠαιδείαςʼʼ)». Μακάρι νὰ ἦταν τέτοιο. Ἂν ἦταν τέτοιο, ἡ κοινωνία μας δὲν θὰ παρουσίαζε τὴ θλιβερὴ εἰκόνα ποὺ παρουσιάζει σήμερα, καὶ ἡ νεολαία μας δὲν θὰ βρισκόταν στὴ σύγχυση καὶ στὸ χάος ὅπου βρίσκεται σήμερα. Δηλαδὴ σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ κάνει ὅλους τοὺς ὑγιῶς σκεπτόμενους πολίτες τούτου τοῦ τόπου ὄχι ἁπλῶς νὰ φοβοῦνται, ἀλλὰ νὰ τρομάζουν γιὰ τὸ αὔριο τοῦ ἔθνους μας...
Πηγή: Ο Σωτήρ, Θρησκευτικά
Ἡ περίοδος τῆς Τουρκοκρατίας,ἐποχὴ ἐντόνων ζυμώσεων καὶἀνατροπῶν, ὡς πρὸς τὶς πολιτικὲς καταστάσεις καὶ τὰ φυλετικὰ ζητήματα παγκοσμίως, ὑπῆρξε γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Γένος καὶ τὴν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία «τῆς καθ’ἡμᾶς Ἀνατολῆς» ἡ μεγάλη καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη δοκιμασία,ὡς πρὸς τὴ συνέχεια καὶ τὴν ταυτότητα τοῦ πρώτου καὶ ὡς πρὸς τὶς ἐνίοτε καταλυτικὲς καὶ νεκρωτικὲς τυποποιήσεις στὸν χῶρο τῆς δευτέρας, ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ στὰ θέματα τῆς λατρείας γενικὰ καὶ τῆς λειτουργικῆς βιώσεως τοῦ πληρώματός της εἰδικότερα.
Ὁ κοινωνικός, πνευματικὸς καὶ ἠθικὸς βίος τῶν Ἑλλήνων, κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, σχοινοβατεῖ ἀνάμεσα στὸ παλαιὸ καὶ τὸ νέο, ἀνάμεσα στὴ διαφύλαξη τῆς παράδοσης καὶ τὴν ἀνατρεπτικὴ νεοτερικότητα, ἐνῷ οἱ αἰῶνες τῆς δουλείας ἐμετρῶντο μέσα στὸ πλαίσιο μιᾶς ἀγωνιώδους πορείας διατηρήσεως τῶν πνευματικῶν ζωπύρων τοῦ Γένους.Παράλληλα μὲ μιὰ ἔντεχνα ἐξιδανικευόμενη κίνηση ἐπιστροφῆς, μέσῳ τῆς θεωρίας τῆς «μετακένωσης», τοῦ ἑλληνι-κοῦ πολιτισμοῦ στὴν κοιτίδα του, μετὰ ἀπὸ τὴ δυτική του μετανάστευση, ἐπιχειρήθηκε δυστυχῶς ἡ ἄκριτη εἰσροὴ καὶ ἀποδοχὴ τῶν δυτικῶν προτύπων, ἰδεῶν καὶ θεωριῶν τοῦ λεγομένου «δυτικοῦ διαφωτισμοῦ» στὴ χειμαζόμενη ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ὡς θρυλλούμενος «Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός»7. Ἡ κίνηση αὐτή, ἀλλοτριωμένη ἀπὸ ὑφέρπουσα ἀρχαιολατρία, ἀναζητεῖ δυτικοὺς φωτιστές, ποὺ θεωρήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀδαμάντιο Κοραὴ ὡς κληρονόμοι τῆς βαρύτιμης προίκας τῶν προγόνων μας. Τὴ θεανθρωποκεντρικὴ ἡσυχαστικὴ παράδοση τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης πρόβαλαν, ἔναντι τῆς κοσμικῆς ἀνθρωποκεντρικῆς θέασης τοῦ κόσμου, στὴν καιριότερη χρονικὴ στιγμὴ τῶν ζυμώσεων, τὸν ιη΄ αἰῶνα, οἱ φιλοκαλικοί, νηπτικοὶ καὶ νεοησυχαστὲς Κολλυβάδες πατέρες. Στὴ θέση ὅτι ὁ ὀρθὸς λόγος καὶ ἡ νοησιαρχία εἶναι ὁ μοναδικὸς ὁδηγὸς τοῦ ἀνθρώπου,ἀλλὰ καὶ στὸν ἀφηρημένο στοχαστικὸ-φιλοσοφικὸ σχολαστικισμό, ἀντέταξαν τὰ ἐμπειρικὰ-ἀσκητικὰ γνωσιολογικὰ κριτήρια τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, στὸ πλαίσιο κυρίως τῆς κολλυβαδικῆς ἔριδας, ὅπως εἶχε γίνει καὶ παλαιότερα στὶς ἀντιθέσεις περὶ τῆς τιμῆς τῶν εἰκόνων καὶ τοῦ ἡσυχασμοῦ-ἀντιησυχασμοῦ.
Ἡ σύγκρουση τοῦ παραδοσιακοῦ μὲ τὸ εἰσαγόμενο ἀλλότριο νεωτερικὸ ἦταν ἀναπόφευκτη. Ἡ μία μερίδα, μπολιασμένη μὲ στοιχεῖα ἀναιρετικὰ τῆς ταυτότητας τοῦ Γένους, κινήθηκε ἀπὸ τὴν ἁπλῆ θρησκευτικὴ ἀδιαφορία μέχρι τὶς ἀπροκάλυπτες ἀθεϊστικὲς τάσεις. Ὅσοι παρέμειναν συνδεδεμένοι μὲ τὴν πατερικὴ καὶ ῥιζωμένοι στὴ ρωμαίϊκη παράδοση ἀποτίμησαν ψυχραιμότερα καὶ νηφαλιότερα τὶς νέες εὐρωπαϊκὲς προοδευτικὲς ζυμώσεις καὶ μὲ κόπους πολλοὺς συγγραφικοὺς καὶ ἐκδοτικούς, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔπραξαν οἱ φιλοκαλικοὶ Κολλυβάδες, δημιούργησαν ἕναν ὀρθόδοξο, ἀναμορφωτικὸ καὶ ἀναγεννητικὸ ἑλληνότροπο διαφωτισμό.Ἔτσι, ὡς ἀπάντηση συγκροτημένη στὴν πρόκληση τοῦ Διαφωτισμοῦ, κατὰ τὸ β΄μισὸ τοῦ ιη΄ αἰῶνα, ἐκδηλώθηκε τὸ μεταμορφωτικό, ἡσυχαστικὸ καὶ φιλοκαλικὸ κίνημα τῶν Κολλυβάδων πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐνεργῶς διακόνησαν, μὲ ἔργο καὶ
λόγο, μὲ γραφίδα καὶ βίο, μὲ συγγραφὲς καὶ ἐκδόσεις, μὲ μεταφραστικὸ πλουτισμὸ καὶ πρωτότυπη θεολογικολειτουργικὴ καὶ κανονικὴ παραγωγή, μὲ συναξαριστικὲς συλλογὲς καὶ νεομαρτυρικὲς προαλείψεις,μὲ ἄσκηση καὶ μαρτύριο συνειδήσεως, μὲ ἔνσταση ὑπὲρ τῆς παραδόσεως (καὶ ὡς πρὸς τὴν ἀνόθευτη πίστη, καὶ ὡς πρὸς τὸ ἀπαραχάρακτο ἦθος, καὶ ὡς πρὸς τὶς καταλυτικὲς τῆς θείας λατρείας τυποποιήσεις καὶ ἀνατροπές), τὸν ἀληθῆ ἁγιοπατερικὸ καὶ ῥωμαίικο διαφωτισμὸ τοῦ Γένους.Οἱ πρωτοστάτες τοῦ φιλοκαλικοῦ κινήματος, οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας Μακάριος Νοταρᾶς, Νικόδημος Ἁγιορείτης, Ἀθανάσιος Πάριος, Νήφων ὁ Κοινοβιάρχης, ἀλλὰ καὶ οἱ Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Χριστόφορος Προδρομίτης, Ἰάκωβος Πελοποννήσιος, Παΐσιος Καλλιγράφος, Παρθένιος Ζωγράφος, Ἀγάπιος Κύπριος κ.ἄ., ἐκ τῆς εὐρυτέρας χορείας τῶν Κολλυβάδων, ἀντέταξαν στὰ δυτικὰ «φῶτα» τοῦ Διαφωτισμοῦ τὸ φῶς τῆς βιούμενης στὴ ζωντανὴ λατρεία ὀρθοδόξου ἀνατολικῆς παραδόσεως, στὸν δρόμο τῆς ἀλαζονικῆς καὶ νοησιαρχικῆς πολυγνωσίας τὸν ἁγιοπατερικὸ δρόμο τῆς καθαιρόμενης, φωτιζόμενης καὶ θεούμενης χαρισματικὰ ὕπαρξης, στὰ πρόσωπα τῶν σοφῶν κατὰ κόσμον καὶ σπουδαγμένων ἀνθρώπων τοὺς θεουμένους ἁγίους καὶ τοὺς ἡρωϊκοὺς νεομάρτυρες, τῶν ὁποίων διὰ ποικίλων μέσων κατεστάθησαν πνευματικοὶ πρὸς τὸ μαρτύριο ἀλεῖπτες.Ἡ ἔνσταση λοιπὸν τῶν φιλοκαλικῶν ἦταν ὑπὲρ τῆς παραδόσεως μὲ ἐπίγνωση καὶ βίωμα. Τὸ κίνημά τους, ἀναμορφωτικὸ καὶ ἀναγεννητικό, ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στὴ σεβάσμια ἀρχαία παράδοση καὶ τοὺς ἀκατάλυτους λειτουργικοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὰ βιώθηκαν καὶ ἐκφράσθηκαν ἀπὸ τὴν πατερικὴ θεολογία καὶ διδαχή, τῆς ὁποίας ἦταν βαθεῖς γνῶστες καὶ μελετητὲς καὶ πάντως ὄχι εὐκαιριακοὶ ἐπιφανειακὰ ἐνασχολούμενοι ἐρασιτέχνες.Ὡς οἱ πιὸ λόγιοι καὶ μορφωμένοι διδάσκαλοι καὶ πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, ἐκφραστὲς τῆς ἀνόθευτης λειτουργικῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, δὲν καινοτομοῦν ἀντορθοδόξως, ἀλλὰ προβάλλουν θεόσοφα τὸν ἐμπειρικὸ δρόμο τῆς βιούμενης Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὶς πιὸ καθαρὲς πηγές της, τοὺς βίους τῶν θεουμένων, τὰ συγγράμματα τῶν ἐξεχόντων θεολόγων πατέρων, τὶς ἑρμηνεῖες τῶν μυσταγωγῶν τῆς λατρείας, τὶς προαιώνιες προβλέψεις τῶν Τυπικῶν καὶ τῶν λειτουργικῶν βιβλίων, τὸν ταπεινὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ μυστήριο τῆς εὐσεβείας καὶ τὴν ἄκρα τιμὴ πρὸς τὴν κανονικὴ παράδοση. Μία πορεία ὄχι καινοφανής, πείσμων, ἐριστική, στασιαστική, ἀντιδραστικὴ καὶ ἰδιογνωμική, ἀλλὰ ἕνας δρόμος ἁγιοπατερικός, ἡσυχαστικός, φιλοκαλικός, μυσταγωγικός,ἱεροκανονικὸς καὶ λειτουργικός, ὁ ὁποῖος καταλήγει μὲ ἀδιάρρηκτη συνέχεια σ᾽ αὐτοὺς καὶ ἐκφράζεται ἀπλανῶς καὶ πολυτρόπως ἀπὸ αὐτούς.Ἀνάμεσα στὰ ἄκρα τῆς πλάνης ἑνὸς «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» ἄκρατου καὶ τυποποιητικοῦ συντηρητισμοῦ καὶ ἑνὸς ἄκριτου καὶ καταλυτικοῦ στὴν ἐλευθεριότητά του μοντερνισμοῦ, ποὺ κατὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο νοθεύουν καὶ παραχαράσσουν τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, τὴν ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ τὴν ὀρθόδοξη λειτουργικὴ βίωση, οἱ Κολλυβάδες ἰσορροποῦν θεοφώτιστα καὶ παρακινοῦν ἐκκλησιαστικοὺςταγούς, μοναχοὺς καὶ χριστιανοὺς στὴνἀνανέωση τοῦ πνευματικοῦ βίου ἀπὸ τὶς ρίζες καὶ τὰ ζώπυρα τῆς ἀπλανοῦς λειτουργικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ θετικότατες μέχρι καὶ σήμερα, καὶ ἴσως ἀκόμη περισσότερο στὶς ἡμέρες μας, ἐπιρροὲςστὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία, ἀφοῦ δὲν παγιδεύτηκαν σὲ κάποια ἐγωιστικὴ ἀντίληψη ἀποκλειστικῆς ἐνασχόλησηςμὲ τὸν μοναχικὸ ἁγιορειτικὸ μικρόκοσμο,ἀλλὰ διὰ τῶν συγγραφῶν καὶ τῆς πνευματικῆς ἀγωνίας πρὸς βοήθεια τῶν ἀδελφῶν ἐκτάθηκαν στὸν μεγαλόκοσμο τῆς ἐποχῆς τους εὐεργετικὰ καὶ ἀναγεννητικά.Οἱ Κολλυβάδες ὑπῆρξαν λαμπροὶ διδάσκαλοι καὶ σχολάρχες, στὸ Ἅγιον Ὄρος,στὴ Χίο, στὴ Θεσσαλονίκη, παιδαγωγοὶ τοῦ Γένους καὶ ἀλεῖπτες μαρτύρωννέων τῆς Ἐκκλησίας, μοναστικοὶ ἡγέτεςκαὶ φωτιστὲς τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, τὸνὁποῖο κατεπλούτισαν μὲ τὴν ἁγιασμένηπαρουσία τους ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ καὶ τῆς διασπορᾶς τους, δόκιμοι συγγραφεῖς, μεταφραστὲς καὶ ἐκλαϊκευτὲς ὀγκωδῶν πνευματικῶν ἔργων, γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶνχριστιανῶν, κριτικοὶ ἐπιμελητὲς τῶν ἁγιολογικῶν καὶ τῶν κανονικῶν κειμένων, μὲ ἐνδιαφέρον ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ἁπλούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς φιλολόγους ἀναγνῶστες, ρεαλιστὲς στὰ γλωσσικὰ ζητήματα, ἔχοντες ἐπίγνωση τῆς ἀνάγκης τῶν ἑρμηνειῶν καὶ τῶν ἁπλουστεύσεων, ἀλλὰ καὶ ὑπομνηματιστὲς λειτουργικῶν κειμένων πρὸς πληρέστερη κατανόηση καὶ θεολογικὴ ἀνάδειξή τους. Δὲν ἐδίστασαν πρὸ οὐδενὸς κόπου καὶ οὐδεμιᾶς θυσίας πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς ἀνθήσεως τῶν γραμμάτων καὶ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ δούλου Γένους καὶ τῆς γενικότερης, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πνευματική, παιδείας του.Γυρίζοντας νοερὰ στὸν 18ο αἰώνα καὶ παρακολουθῶντας τὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριό τους, θὰ τοὺς ἀνταμώσουμε διωγμένους σὲ ὅλο τὸν ἑλλαδικό, ἰδιαίτερα ὅμως στὸν νησιωτικὸ χῶρο. Ἡ Ὕδρα, ἡ Πάρος,ἡ Ἰκαρία καὶ ἡ Χίος θὰ πλουτισθοῦν ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη παρουσία τους καὶ τὴν ἀσκητικὴ βιοτή τους, ἀπὸ τὸν πνευματικὸ στηριγμὸ καὶ τὴν πρακτικὴ φιλανθρωπία τους. Ὑπὲρ πάσας τὰς νήσους, ὅμως, ἡ Σκίαθος θὰ γίνει λιμὴν γαληνὸς τῶν διωκομένων πατέρων καὶ ἡ ἐν αὐτῇ ἱδρυθεῖσα κατὰ τὸ 1794 μονὴ Εὐαγγελισμοῦ «ὁλκὰς» πνευματικὴ «τῶν θελόντων σωθῆναι», ἀλλὰ καὶ περίπυστο κέντρο μοναχικῆς ἀσκήσεως καὶ πνευματικῆς ἀναγεννήσεως. Ὁ ἴδιος τόπος κατέστη ἀναβρυτικὸς ταμιευτήρας καὶ μυστικὸς θησαυροφύλακας τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχαστικῆς, φιλοκαλικῆς καὶ λειτουργικῆς παραδόσεως. Ὁ ὅσιος Νήφων ὁ Χῖος, ὁ αὐτοεξόριστος ἁγιορείτης Κολλυβᾶς, ὁ «φυλάξας διὰ τοὺς λόγους τῶν χειλέων»τοῦ Κυρίου «ὁδοὺς σκληρὰς» (βλ. Ψαλμ.ιϚ´ 4), κατέστη ὁ μείζων ἡγιασμένος κοινοβιάρχης τῆς διασπαρείσης χορείας τῶν φιλοκαλικῶν πατέρων, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ συνέδεσε γιὰ πάντα τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὴν περικαλλῆ καὶ δασοστεφὴ Σκίαθο καί,ὡς ἐκ τούτου, μὲ τὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς ἁγιοτόκου Μαγνησίας.Ἀγωνία πνευματικὴ τῶν Κολλυβάδων δὲν ἦταν οἱ νεωτεριστικὲς μεταρρυθμίσεις,ἀλλὰ οἱ ἐκ τῆς παραδόσεως ἀρυόμενες μὲ εὐλάβεια, γνώση καὶ ἐπιστημοσύνη ἀλλαγές, ποὺ θὰ συντελοῦσαν στὴν ἀνατροπὴ τῶν τυποποιήσεων, στὴν οὐσίωση τοῦ λειτουργικοῦ βιώματος, στὴν ἐπιστροφὴ στὸ γνήσιο πρωτοχριστιανικὸ καὶ πατερικὸ πνεῦμα, στὴν ἐνεπίγνωστη μετοχὴ στὸ θεοποιὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, κατὰ τὴν πράξη τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας καὶ τὰ προστάγματα τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ μυσταγωγῶν. Ἔτσι ἡ ἐπιμονὴ καὶ ἔνστασή τους, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς τελέσεως τῶν μνημοσύνων στὸ καταπαύσιμο Σάββατο καὶ ὄχι στὴν ἀναστάσιμη Κυριακή, καθὼς καὶ τὸ αἴτημά τους γιὰ τὴ συνεχῆ μετάληψη, δὲν προερχόταν ἀπὸ ἰδιόρρυθμη ἰσχυρογνωμοσύνη, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἔμπονη ἐνσυνείδητη ἀγωνία γιὰ τὴ διαφύλαξη ἀκαινοτομήτου τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.Ἀναγέννηση ἐκ τῶν ζωπύρων τῆς παραδόσεως, ἐνσυνείδητη μετοχὴ στὴ λογικὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, σύνθεση δόγματος καὶ λειτουργικοῦ ἤθους, εὐσχήμων ὑπακοὴ στοὺς κανόνες καὶ τὰ Τυπικὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς μοναχικῆς παραδόσεως, εὐχαριστιακὴ ζωὴ καὶ ἀναστάσιμη βίωση κατὰ τὴ δεσποτικὴ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ἐνεπίγνωστος ἁγιασμὸς διὰ τῶν μυστηρίων, ὑπαρξιακὸς ἐκκλησιασμὸς τῶν πιστῶν,εὐλαβικὴ πρόσψαυση τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἦταν τὰ καίρια αἰτήματα τοῦ φιλοκαλικοῦ κινήματος. Οἱ ἀλλοτριωτικὲς ἰδιαιτερότητες στὸν χῶρο τῆς θείας λατρείας δὲν ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὡς φιλάνθρωπα οἰκονομούμενες διευθετήσεις, ἀλλὰ ἀπορρίφθηκαν ὡς ἀνατρεπτικὲς καινοτομίες τῆς ἐπὶ οὐσιωδῶν ὑποθέσεων ἀκριβείας τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς παραδόσεως.Πράγματι ἡ ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας ἦταν μακρὰ περίοδος «πτωχείας καὶ λειτουργικῆς συντηρήσεως». Ὁ ιη΄ αἰῶνας ἰδιαίτερα ἦταν δεῖγμα λειτουργικῆς παρακμῆς, ἐπιφάνειας, ὑποβαθμισμένης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καταλυτικῆς τυπολατρίας καὶ ἀνατρεπτικῶν ἐκτροπῶν.Ἐπὶ τέσσερις ἑκατονταετίες ἡ δουλεία ἐπιτελοῦσε ἔργο διαβρωτικό, ὅσον ἀφορᾶ στὴν κατάσταση, τὴν πορεία καὶ τὴν πρόοδο τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ ἔργο ἀλλοτριωτικό,ὅσον ἀφορᾶ γενικότερα στὴ θεία λατρεία καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸ ἁγιοπαράδοτο εὐχαριστιακὸ ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀγαθὴ ἡ συγκυρία τῆς παρουσίας τῶν φιλοκαλικῶν Πατέρων κατ’ αὐτὴ τὴν περίοδο στὸ Ἅγιον Ὄρος. Σὲ μία σταδιακὴ ὑπερίσχυση τονισμοῦ τῆς ἀσκήσεως,σὲ βάρος τῆς συχνῆς Θείας Μεταλήψεως, ἡ ὁποία ὡς συνήθεια κυριαρχοῦσε στὴ μοναχικὴ τουλάχιστον εὐσέβεια μέχρι τὴν ἐκπνοὴ τῆς αὐτοκρατορίας, οἱ Κολλυβάδες προμάχησαν ὑπὲρ τῆς εὐχαριστιακῆς αὐτῆς παραδόσεως καὶ ἀμφισβήτησαν τὸ φαινόμενο τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τὰ μυστήρια ἢ τῆς ἀραιῆς μετοχῆς σὲ αὐτά, ἡ ὁποία στὴ σκέψη τῶν ὑποστηρικτῶν της ἔλαβε μάλιστα καὶ τὸ ἔνδυμα τοῦ παραδοσιακοῦ. Τόνισαν τὴ σπουδαιότητα τῆς συχνῆς προσελεύσεως στὸ μυστήριο γιὰ τὴν τελείωση τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔθεσαν τὶς βάσεις τῆς ἀναγεννήσεως τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς. Μάλιστα κατηγορήθηκαν γιὰ προσκόλληση σὲ ἀνούσια καὶ μικρά. Ἄδικα βέβαια, γιατὶ ὁ κύριος σκοπός τους ἦταν ἡ ἀνάδειξη τῆς ὡραιότητας τῆς λειτουργικῆς ἀκριβείας στὴ διαχρονία της καὶ ἡ ἔντονη βιωματικὴ μετοχὴ τῶν χριστιανῶν στὴ λατρεία. Ἡ ἀντικανονικὴ καὶ ἀνατρεπτικὴ πράξη τῶν συγχρόνων τους, ποὺ ὡς πρὸς τὴν ἀραιὴ μετάληψη μὲν εἶχε ρίζες τουλάχιστον τριῶν αἰώνων, ὡς πρὸς τὴν ἀντιπαραδοσιακὴ δὲ μεταφορὰ τῶν μνημοσύνων ἀπὸ τὸ πενθικὸ Σάββατο στὴν ἀναστάσιμη Κυριακὴ λίγες δεκαετίες, τοὺς παρώθησε στὴ γνωστὴ ἀναγεννητικὴ λειτουργική τους παρέμβαση, ἡ ὁποία, ἐπειδὴ ἀμφισβητοῦσε τὶς τυποποιήσεις καὶ τὶς ἀνατροπές, θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν περιρρέουσα τῆς ἐποχῆς ἀντίληψη ὡς «προδοσία»τῆς παραδόσεως. Τελικὰ ἀπειλήθηκαν καὶ μὲ ἐκκλησιαστικὴ καταδίκη, γιατὶ εἶχαν τὴν τόλμη νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἀνούσια καὶ ἀπνευμάτιστη προσκόλληση τῶν ἀντιπάλων τους στοὺς ἀντιπαραδοσιακοὺς τύπους.Οἱ Κολλυβάδες, ἀναδιφῶντας τὴν πατερικὴ καὶ ἀσκητικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐχάρισαν στὴν ἐποχή τους καὶ τὸ Γένος φιλοκαλικὴ διέξοδο. Ἀσυμβίβαστοι πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ τῆς ἐπιφάνειας,πρὸς τὴν κωδικοποιημένη προσέλευση στὴν κοινωνία τρεῖς ἢ τέσσερις φορὲς τὸν χρόνο, ἢ μόνο τὸ Πάσχα, καὶ πρὸς τὴν κατάλυση τοῦ ἀναστασίμου καὶ δεσποτικοῦ χαρακτῆρα τῆς Κυριακῆς, μὲ τὴν ἀποδοχὴ νεκρικῶν κατ’ αὐτὴν μνημῶν, ἐπέστρεψαν στὸ βάθος καὶ τὸν πυρήνα τῆς ἱερῆς παραδόσεως τῶν ἁγίων πατέρων καὶ δημιούργησαν τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀνάσταση τῆς λειτουργικῆς ζωῆς. Πρότειναν στοὺς πιστούς, ἀντὶ τῶν ποικίλων διαφωτισμῶν,ἕνα γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα πρότυπο, τὸν ὁμολογητὴ καὶ μαρτυρικὸ ἄνθρωπο τῆς θυσιαστικῆς πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπης. Ἀλλὰ καὶ τὸν τύπο «τοῦ λειτουργημένου – τοῦ εὐχαριστιακοῦ χριστιανοῦ».
Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν προσφορὰ βέβαια ἡ σύγχρονή τους εἰρωνικὴ ἀφιλαδελφία τοὺς ὀνόμασε «Κολλυβάδες», χαρακτηρισμὸς ὁ ὁποῖος στὴν ἀρχὴ ἦταν κατηγορία καὶ λοιδορία, στὴ συνέχεια ὅμως στὴ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων ἐσήμαινε καὶ σημαίνει τὸν ἅγιο ἀγωνιστὴ καὶ πρόμαχο τῆς ἀληθοῦς και ἀκαινοτομήτου ὀρθοδόξου παραδόσεως, τὸν «στοιχοῦντα τῷ κανόνι τῆς παραδεδομένης ἡμῖν παρὰ τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν διδασκαλίας καὶ νομοθεσίας»25 καὶ στερρῶς «ἐχόμενον τῆς Ὀρθοδοξίας»26.Οἱ Φιλοκαλικοὶ πρόβαλαν μὲ ὀξύνοια πνευματικὴ καὶ μὲ βίωμα γνήσιο τὸν ζωντανὸ πλοῦτο τῆς ὀρθοδόξου λατρείας ἔναντι τῆς νοησιαρχίας τῶν διαφωτιστῶν.Συνέπλεξαν τὴν ἀσκητικὴ μὲ τὴν εὐχαριστιακὴ θεολογία, ὑπερβαίνοντας τὸν κίνδυνο ὁ ἀδιάκριτος καὶ μονομερὴς ὑπερτονισμὸς τῆς ἀσκήσεως νὰ δρᾶ ἀρνητικὰ πρὸς τὴ ζωντανὴ λατρεία καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ μετοχή. Τὸ κίνημά τους, ὡς κίνημα σύνθεσης θεολογίας, μυσταγωγίας καὶ λατρείας, κίνημα κατ’ ἐξοχὴν ἀναμορφωτικό, ἀναγεννητικό, ἡσυχαστικό, φιλοκαλικὸ καὶ λειτουργικό, ὑπῆρξε γιὰ τοὺς δεινοὺς ἐκείνους καιρούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ σήμερα μία ἐκ τῶν μεγίστων εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ Γένος, τὸν μοναχισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἴδιοι ὡς θεοφώτιστα πρόσωπα, πορευόμενα στὸν μαρτυρικὸ δρόμο τῆς ἁγιωσύνης καὶ ἐμφορούμενα ἀπὸ τὸ ἀνακαθαρμένο καὶ γνήσιο ὀρθόδοξο ἦθος τῆς ἀνοθεύτου παραδόσεως, ἔγιναν διδάσκαλοι καὶ ἀνακαινιστὲς τῆς λατρείας, ἀλλὰ καὶ μυσταγωγοὶ τοῦ λειτουργικοῦ βιώματος τοῦ λαοῦ. Ἡ λειτουργική τους παραγωγὴ εἶναι ποικίλη καὶ πλούσια. Μελετοῦν, ἐρευνοῦν, ἑρμηνεύουν, ὑπομνηματίζουν τὴ λατρεία, εὐχαριστιολογοῦν καὶ ἀναστασιμολογοῦν παρεμβαίνοντας στὰ δύσκολα καὶ ἀκανθώδη ζητήματα ποὺ ἀνακύπτουν στοὺς χρόνους τῆς ζωῆς τους, ὅπως ἡ συχνότητα συμμετοχῆς στὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας καὶ οἱ ἀναστάσιμες προνομίες τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Τὰ νέα στοιχεῖα ποὺ συστηματικὰ παρουσιάζονται πλέον ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς ἐρευνητὲς ἀναδεικνύουν τὴ λειτουργική τους θεολογία καὶ καταρρίπτουν παγιωμένους μύθους καὶ ἀντιπαραδοσιακὲς πλάνες. Ἡ ἔνστασή τους εἶναι ὑπὲρ τῆς ἀνοθεύτου παραδόσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντοῦν ἐπιστημόνως στὸ ἐρώτημα τί εἶναι ἡ λατρεία, πῶς πρέπει νὰ τελεῖται μὲ τάξη καὶ εὐσχημοσύνη, πῶς μετέχει ὁ ἄνθρωπος βιωματικὰ καὶ ἐνεργὰ στὴν ἀναγεννητικὴ καὶ ἀνακαινιστική της δύναμη.
Ἡ ἐπίδραση τῶν Κολλυβάδων στὴ σύγχρονη ἀκαδημαϊκὴ θεολογία καὶ σκέψη εἶναι καίρια καὶ εὐεργετική, ἀφοῦ πλέον οἱ μελετητὲς στὴν πλειονότητά τους θεολογοῦν περὶ τῆς λατρείας ὀρθοδόξως καὶ ἐνίστανται παραδοσιακῶς ἐνώπιον τῶν συγχρόνων κινδύνων καὶ προκλήσεων. Πίστη καὶ θεία λατρεία ἀντιδίδουν τὸ περιεχόμενό τους, ἀφοῦ ἡ χαρισματικὴ θεολογία ζωογονεῖ καὶ προστατεύει τὴν εὐάρεστη στὸν Θεὸ λατρεία, ἀλλὰ καὶ ἡ γνήσια λειτουργικὴ βίωση καὶ μυστηριακὴ μυσταγωγία προσπηγάζει στὴν Ἐκκλησία τὴν ἀληθῆ της θεολογία.Ἡ διάσπαση αὐτῆς τῆς συζυγίας δημιουργεῖ παρατροπὲς καὶ νοθεύσεις ἐπικίνδυνες.Ἡ ρευστότητα στὸν εὐρύτερο χῶρο τῶν ἰδεῶν κατὰ τὴν ὑστέρα Τουρκοκρατία, ἀλλὰ καὶ οἱ ἔντονες ζυμώσεις στὰ θεολογικὰ γράμματα καὶ τὶς λειτουργικὲς ἐνασχολήσεις, φέρνει στὴν ἐπιφάνεια ἕνα ὁλόκληρο πλῆθος προβληματισμῶν.Οἱ Φιλοκαλικοὶ Πατέρες ἦταν εὐεργετικὰ παρόντες καὶ σὲ αὐτούς. Τὸ πνευματικό τους κίνημα ἔστρεψε ὅλη τὴν προσοχή, τὴν ἐπιμέλεια, τὴν ἔρευνα καὶ τὶς ἐνασχολήσεις του στὴν προσπάθεια νὰ ἐξέλθη τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ μοναχικὸς κόσμος ἀπὸ τὸν ζοφερὸ εὐχαριστιακὸ φορμαλισμό, ἐπανερχόμενο στὸ κέντρο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ μυστηριακὴ βίωση τῶν ἑνοποιητικῶν καὶ ἁγιαστικῶν εὐχαριστιακῶν συνάξεων. Σήμερα μάλιστα εἶναι περισσότερο ἀπὸ προφανὴς ἡ ἀνάγκη ἀναθέρμανσης τῆς λειτουργικῆς τους διδασκαλίας, καθὼς ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἡ μείωση τῆς εὐλάβειας, ἡ σταδιακὴ παραίτηση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν ὁλόθυμη ὑπακοὴ στοὺς ἱεροὺς κανόνες, ἡ ἐπικράτηση ἑνὸς νέου ἀκηδιαστικοῦ φρονήματος,ὡς πρὸς τὰ λειτουργικὰ βιώματα καὶ τὰ πνευματικὰ ἀθλήματα τῆς Ὀρθοδοξίας, δημιουργοῦν παρόμοιους μὲ τὴν ἐποχὴ τῶν Πατέρων κινδύνους καὶ προβληματισμούς, ὡς πρὸς τὸ ἐνδεχόμενο μιᾶς νεκρωτικῆς τυποποίησης τῆς ζωογόνου παραδόσεως ἢ μιᾶς τελείας ἀποστροφῆς πρὸς αὐτήν. Ἡ ἀμέλεια, ἡ κοσμικότητα, ἡ προφασιολογικὴ ψευδὴς εὐλάβεια, ἡ ἀποχὴ καὶ ἀδια-φορία δραστικὰ μποροῦν νὰ παραχαράξουν ἐκ νέου τὸ εὐχαριστιακὸ ἦθος κλήρου καὶ λαοῦ, μὲ ἀποτελέσματα ἀπρόβλεπτα.Ἡ χορεία τῶν Φιλοκαλικῶν ἀντιμετωπίζει κατηγορίες καὶ ποικίλες περιφερόμενες ἀντιευχαριστιακὲς ἐνστάσεις ἤ, γιὰ τὸ ζήτημα τῶν μνημοσύνων, ἀκόμη καὶ πατριαρχικὲς καταδίκες.Τὶς δυσκολίες αὐτὲς ἀντιμετωπίζει μὲ σύνεση καὶ σοφία, μὲ διαλεκτικὴ δεινότητα, μὲ τιμὴ πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, μὲ εἰρηνοποιὸ διάθεση.
Ἡ κατοχὴ τῆς πατερικῆς διδασκαλίας καὶ ἡ βαθειὰ γνώση τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς παραδόσεως, ὑπὲρ τῆς ὁποίας κυριολεκτικὰ ἀναλώθηκαν, τοὺς ἔτρεψε στὴ φιλάνθρωπη καὶ ἀγαπητικὴ πρὸς τὸ Γένος καὶ τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν διδαχὴ καὶ συγγραφή, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν προσωπικὴ ἐπιλογή, ἀντὶ τῆς ταπεινόσχημης σιωπῆς, τοῦ δρόμου τῆς θυσιαστικῆς πορείαςτῆς μαρτυρίας καὶ τοῦ μαρτυρίου, μέσα στὸ κλίμα τῆς αὐτοπροαίρετης μετοχῆς στὴν περιπέτεια τοῦ Εὐαγγελίου.
1. Βλ. ἐνδεικτικὰ Δ. Ζακυθηνοῦ, Ἡ Τουρκοκρατία.Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν νεωτέραν ἱστορίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, Ἀθῆναι 1957. Γ. Μεταλληνοῦ (Πρωτοπρ.), Τουρκοκρατία. Οἱ Ἕλληνες στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία [σειρὰ «αἶπος», 3], ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 21989. Π.Ν. Παπαρούνη, Τουρκοκρατία, ἐκδ. Γρηγόρη χ.τ.χ.
2. Βλ. ἐνδεικτικὰ Θ. Γιάγ κου, «Σχέσεις τοῦ Ἀθωνικοῦ καὶ Θρακικοῦ μοναχισμοῦ. Κανονικολειτουργικὰ θέματα», Ἅγιον Ὄρος καὶ Θράκη [ΠαράρτημαΘρακικῆς Ἐπετηρίδας, 5], ἔκδ. Μορφωτικὸς Ὅμιλος
Κομοτηνῆς – Κέντρο Θρακικῶν Μελετῶν, Κομοτηνὴ 2001, σσ. 83-84.
3. Βλ. Χ. Τζῶγα, Ἡ περὶ μνημοσύνων ἔρις ἐν Ἁγίῳ Ὄρει κατὰ τὸν ιη΄ αἰῶνα, ΕΕΘΣΘ [Παράρτημα ἀρ.3], Θεσσαλονίκη 1969, σσ. 7-8 καὶ 10-11. Μ. Γεδεῶν,«Ἐκκλησία καὶ Ἐπιστήμη κατὰ τὸν ιη΄ αἰῶνα»,Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια 8 (1887-1888), σ. 283.
4. Βλ. Α. Καραθανάση, Καππαδοκίας τύχαι. Διάλεξη κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν στὸ Α.Π.Θ.,Θεσσαλονίκη 2000, σ. 64. Περισσότερες ἀναλύσεις βλ. στὶς ἐξιδιασμένες μελέτες τοῦ ἰδίου καθηγητοῦ,«Ἡ πορεία τοῦ Γένους κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Φορεῖς, Ἰδεολογία, Θεσμοί)», Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς. Ἐπὶ τῇ ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, ἐποπτεία καὶ ἐπιμέλεια Ἀ. Ἀγγελοπούλου καὶ Ἀ. Καραθανάση, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 556-572. Τοῦ Ἰδίου, Ἡ τρίσημη ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀρχαιότητα – Βυζάντιο – Νέος Ἑλληνισμός, ἐκδ. Κυριακίδη,Θεσσαλονίκη 1991.
5. Bλ. Al. Papaderos, Metakenosis. Griechenlands
Kulturelle Herausforderung durch die Aufklärung in der Sicht des Korais und des Oikonomos, Meisenheim am Glan 21970. Βλ. καὶ ἔκδοση στὰ ἑλληνικὰ Μετακένωσις. Ἑλλάδα-Ὀρθοδοξία Διαφωτισμὸς κατὰ τὸν Κοραὴ καὶ τὸν Οἰκονόμο (μτφρ. Ἐμ.Γεωργουδάκης), ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2010.
6. Βλ. Γ. Μεταλληνοῦ, Παράδοση καὶ ἀλλοτρίωση, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 21989, σ. 260.
7. Κ. Θ. Δημαρᾶ, Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός, ἐκδ. Ἑρμῆς, Ἀθήνα 41985. Π. Κονδύλη, Ὁ Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός. Οἱ φιλοσοφικὲς ἰδέες, ἐκδ. Θεμέλιο, Ἀθήνα 198
8. Π. Κιτρομηλίδη, Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός. Οἱ πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἰδέες, ἔκδ. ΜΙΕΤ,Ἀθήνα 1996. Ἀναφορὰ στὸν δυτικὸ Διαφωτισμὸ βλ. Κ.Ἀκριβοπούλου, Τὸ κολλυβαδικὸ κίνημα. Ἡ τελευταία Φιλοκαλικὴ Ἀναγέννηση, ἐκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 2001, σσ. 19-2
9. Βλ. καὶ Ἀ. Ἀγγέ λου, «Πρὸς τὴν ἀκμὴν τοῦ νεοελληνικοῦ διαφωτισμοῦ», Μικρασιατικὰ Χρονικὰ 7 (1957), σ. 1ἑξ.8. Γ. Μεταλληνοῦ, Παράδοση καὶ ἀλλοτρίωση, ὅπ.π., σ. 13.9. Ὅπ.π., σσ. 15-16.
10. Ὅπ.π., σσ. 31, 32, 33. Βλ. καὶ Εἰρηναίου Δεληδήμου (Ἀρχιμ.), Εἰσαγωγὴ στὴν ἔκδοση τοῦ Πηδαλίου
ἀπὸ τὶς ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1982, σ.γ΄-ε΄, ὅπου σχετικὴ καίρια ἀναφορά.
11. Βλ. Γ. Μεταλληνοῦ, Τουρκοκρατία, ὅπ.π., σ. 152.Βλ. καὶ σ. 158, ὅπου δίδονται παραδείγματα παρόμοιων ἀθεϊστικῶν, ἀντικληρικῶν καὶ πολεμικῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας συγγραμμάτων, ὅπως π.χ. Ὁ Ἀνώνυμος τοῦ 1789 ἐναντίον τῶν μυστηρίων, Ὁ ρωσαγγλογάλλος (±1805), ἡ Ἑλληνικὴ Νομαρχία (1806), οἱ Στοχασμοὶ τοῦ Κρίτωνος (1819) καὶ τὰ καθαρὰ ἀντιχριστιανικὰ δημοσιεύματα τοῦ Χριστόδουλου Παμπέκη. Ὡς πρὸς τὸν ἀντικληρικαλισμὸ τῶν διαφωτιστῶν, ἀπαντητικὴ παρέμβαση ἔχουμε στὸ ἔργο τοῦ Π. Γεωργαντζῆ , Οἱ ἀρχιερεῖς καὶ τὸ εἰκοσιένα (ἀντίδραση ἢ προσφορά;), Ξάνθη 1985, μὲ σημαντικὲς καὶ ἀξιοπρόσεκτες ἱστορικὲς καταγραφές.
12. Γ. Μεταλληνοῦ, ὅπ.π., σ. 151.
13. Ὅπ.π., σ. 153.
14. Βλ. Γιώργη Θ. Πρίντζιπα, Λογάδες τοῦ Γένους [Σειρά: Ἑλληνικὴ Παιδεία καὶ Παράδοση, ἀριθ. 4], ἐκδ.Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1985, σ. 130, 139-140.
15. Bλ. Con. Papoulidis, «Conservatisme et modernisme dans l’Église Orthodoxe ou XVIIIème etXIXème ss.», στὸ Καιρός. Τόμος τιμητικὸς στὸν ὁμότιμο καθηγητὴ Δαμιανὸ Ἀθ. Δόϊκο. ΕΕΘΣΘ. Τμῆμα Θεολογίας – Νέα Σειρά, τόμ. 5, Θεσσαλονίκη 1995,σσ. 641-646. Καὶ Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἡ δυναμικὴ τοῦ διαφωτισμοῦ στὴ δράση τῶν Κολλυβάδων», ἐφημερ.Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια (1-16.9.1995), σ. 13.
16. Βλ. Γ. Μαντζαρίδη, «Πνευματικὰ κινήματα τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ κατὰ τὴ δεύτερη χιλιετία καὶ ἐπιπτώσεις τους στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία»,Ἐκκλησιαστικὸς Κήρυκας. Θεολογικὴ Ἐπετηρίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κιτίου, τ. Ϛ΄, Λάρνακα 1994,σσ. 139-148. Σπ. Μακρῆ, «Κολλυβάδες». ΘΗΕ, τ. 7, στ.742-745. Τ. Γριτσοπούλου, «Νικόδημος Ἁγιορείτης ὁ Νάξιος καὶ τὸ Κίνημα τῶν Κολλυβάδων», Ἐπετηρὶς Ἑταιρείας Κυκλαδικῶν Μελετῶν, τ. ΙϚ΄ (1996-2000),σ.46-77. Βλ. καὶ Ἀθανασίου Γκίκα (Πρωτοπρ.), Προϋποθέσεις καὶ συχνότητα προσελεύσεως στὴ Θ. Μετάληψη. Ποιμαντικὴ προσέγγιση, Θεσσαλονίκη 1994,σ. 27.
17. Βλ. Γιώργη Πρίντζιπα, ὅπ.π., σ. 141-144.
18. Βλ. Ἰ. Μ. Φουντούλη, Λειτουργικὰ Θέματα, τ. Ζ΄,Θεσσαλονίκη 1986, σ. 19.
19. Ἰ. Μ. Φουντούλη, Λειτουργικὰ Θέματα, τ. Η΄, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 82.
20. Βλ. Θ. Γιάγ κου, «Σχέσεις τοῦ Ἀθωνικοῦ καὶ Θρακικοῦ μοναχισμοῦ. Κανονικολειτουργικὰ θέματα»,ὅπ.π., σ. 84.
21. Θ. Γιάγ κου, Κανόνες καὶ Λατρεία [Σειρά: Κανονικὰ καὶ Λειτουργικὰ 1], ἐκδ. Μυγδονία, Θεσσαλονίκη2 2006, σ. 345.
22. Ὅπ.π., σ. 347. Βλ. Τοῦ Ἴδιου, Ὁ Νομοκάνων Θεοκλήτου Καρατζᾶ τοῦ Καυσοκαλυβίτη. Ἡ ἐπίτομη μορφή, ἐκδ. Γ. Δεδούση, Θεσσαλονίκη 1996, σ. 26.
23. Βλ. Ἰ. Μ. Φουντούλη, Λειτουργικὰ Θέματα (= ΛΘ),τ. Η΄, σ. 82. Τοῦ Ἰδίου, ΛΘ, τ. Ζ΄, σσ. 12 καὶ 42-43. Τοῦ Ἰδίου, Λειτουργικὴ Α΄. Εἰσαγωγὴ στὴ θεία λατρεία,Θεσσαλονίκη 1993, σ. 33.
24. Ἰ. Μ. Φουντούλη, ΛΘ, τ. Η΄, σ. 83.25. Βλ. Θεοδώρου Στουδίτου, Ἔργα 1. Μεγάλη Κατήχησις, ΟΗ΄ (ἐπιμελείᾳ Νικοδήμ ου Σκρέττα), ἐκδ.«Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 296.26. Συμεῶν Θεσσαλονίκης, Διάλογος, κεφ. ΠΗ΄. PG155, 268C.27. Βλ. τὰ ἀκροτελεύτια εἰρηνοποιὰ συμπερασματικὰ κείμενα τοῦ Νικοδήμ ου Ἁγιορείτου, Περὶ τῆς συνεχοῦς μεταλήψεως, Ἐν Βόλῳ 1971, σ. 117 καὶ Τοῦ Ἰδίου, Ὁμολογία πίστεως, ἤτοι ἀπολογία δικαιοτάτη, Ἐν Βενετίᾳ 1819, σσ. 32-33, 45, 46-48, 56, 91-92, 94.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
<<ΜΑΚΑΡΙΑ ΗΝ ΕΞΕΛΕΓΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΑΒΩ ΚΑΙ
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΓΕΝΕΑΝ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑΝ>> ψαλ.
<<ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ>>
πράξ. Ε’ παρ. 35
Επτά χρόνια από τότε που έφυγε, ο ορατός νυχθημερόν φύλακας άγγελός μας
Έφυγε από κοντά μας ο φίλος, ο πατέρας, ο αδελφός.
Έφυγε ο εν χριστώ συνεργάτης, ο δυνατός συμπολεμιστής, στην αδυσώπητη μάχη κατά του εχθρού διαβόλου : ο νυχθημερόν ορατός φύλαξ άγγελος μας ! Το στήριγμα και η πνευματική καύχησή μας. Μία ακόμη απτή επί της γης παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του αφέντη Χριστού. Ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος μας.
Ο αλιεύς του Θεού !! Αυτός ήταν και θα είναι ο πατήρ Νικόδημος ο Γρηγοριάτης για εμάς. Μεγάλη είναι η ευλογία που έχουμε και η ευθύνη από τον Θεό, γιατί μας αξίωσε να συναναστραφούμε έστω και λίγους χρόνους μαζί του. Ένας ακόμα από τους πολλούς πρωταθλητές του Κυρίου που αγωνίζονται αθόρυβα πλάι μας σε αυτόν τον θορυβώδη κόσμο χωρίς να τραβούν το ενδιαφέρον άμεσα. Ο πατέρας Νικόδημος είναι ένας από τους καταλύτες της εποχής του είναι ένας από αυτούς που χωρίς κανένα δισταγμό για το προσωπικό του ρεκόρ, σταματά, λόγω υπερβολικής αγάπης προς τον συναθλητή του, για στήριγμα βοηθείας καταμεσής του στίβου της ζωής. Όχι, για να ξαποστάσει ο ίδιος, αλλά για να τονώσει, να παρηγορήσει, να προτρέψει για την συνέχεια και να δώσει έμφαση στην σπουδαιότητα του αγώνος. Αναλώνει καθημερινά, πνευματικά και σωματικά απλόχερα τον εαυτό του, για την πνευματική ολοκλήρωση και τον τερματισμό όλων μας στον καλό αγώνα, ώστε να μην μείνει ούτε ένας εκτός τερματισμού, είη δυνατόν. Χωρίς να αναζητεί επαίνους, κύπελλα και πρωτεία στα βάθρα, αφήνει τον Κύριο, τον αδέκαστο και φιλάνθρωπο Κριτή, να κατατάξει τον ίδιο και τον καθένα όπως και όπου του αξίζει. Ποιος δεν αναζητεί μια τέτοια προσωπικότητα στην ζωή του; Ποιός αρνείται την παρουσία του Κυρίου μας μέσα από ένα τέτοιον συμπονετικό και μειλίχιο αδελφό ;
Μόνο ο εγωμανής !! Ο περιβαλλόμενος από τις ψευτοδυναμικές του κόσμου τούτου, αδυνατεί να ιδεί τον αδελφό, με τα μάτια του πατρός Νικοδήμου, με τα μάτια του Χριστού. Πώς να συνειδητοποιήσει ο έχων κάποια φανταστική ιδέα για τον εαυτό του, την κλειστή ομήγυρη του, τους άλλους και τον Θεό, ότι, και ο πλησίον συνάνθρωπος είναι εικόνα του Θεού με ίδια δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις και σίγουρα ίδιο Θεό πατέρα. Συν εξόριστοι όλοι μας από την Εδέμ του παραδείσου, συν στενάζουμε στο ιδρωμένο χώμα της γης και χαροπαλεύουμε με τον ανελέητο αντίθεο που προσπαθεί να κατασπαράξει την υπόληψη και την ψυχής μας. Δεν είναι οι εικόνες του Θεού οι άνθρωποι, κτήματα ή κτήνη κανενός !
Δεν μπορεί να τους εξουσιάζει ο οποιοσδήποτε κατά το δοκούν. Πώς όμως να σηκώσουμε με παλληκαριά και αγαθοσύνη και όχι να φορτώσουμε με δειλία και πονηρία, τα βάρη μας στον άλλον, εάν δεν καταλάβουμε ότι είμαστε αδέλφια μεταξύ μας εκτός από συνοικούντες της γης; Πώς θα καταλάβουμε επίσης ότι είμεθα συνυπεύθυνοι για το πνευματικό και υλικό κατάντημα του κόσμου όλου, ύστερα από την παρακοή των πρωτοπλάστων τότε και την συνεχή τη δική μας τώρα ; Η πνευματική και η κοινωνική πορεία της ζωής μας είναι στενά συνυφασμένες και αλληλένδετες, αφού ο άνθρωπος αποτελείται εκτός από ύλη και πνεύμα εκτός από σώμα και ψυχή. Κατά την πορεία αυτή, που ξεκινά από την παρούσα ζωή εδώ και ποικίλει ανάλογα, με την στάση που τηρεί ο καθένας από εμάς, υπάρχουν άνθρωποι που αυξάνουν τα δοσμένα από τον Θεό τάλαντα και ευαρεστούν με τον επίγειο χρόνο της ζωής τους τον Θεό.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που την πνευματική προίκα, που τους χάρισε ο δημιουργός, ως άλλοι άσωτοι υιοί, κατακερματίζουν, αγοράζοντας φτηνές, λαμπερές δικαιολογίες στην θέση των Θεϊκών ταλάντων τους. Αφού τριγυρίζουν από εδώ κι από εκεί με αυτές να τους κοσμούν και να χαίρονται σαν μικρά παιδιά, ενίοτε τις εξαργυρώνουν στην πονηρή εμποροπανήγυρη εκτός του ναού. Το αποτέλεσμα αυτής της άσκοπης συναλλαγής είναι, να λαμβάνουμε πολλή κούραση και ζαλάδα από το ανώφελο παζάρεμα που μας τρώει κυριολεκτικά, ύπουλα όλη μας την ζωή. Εν τέλει εξαργυρώνουμε με τις ακριβοπληρωμένες κατά τα άλλα φτηνές δικαιολογίες, την φίμωση, της χρυσής συνειδήσεως, μένοντας νωθροί, ατάλαντοι και χρεωκοπημένοι.
( προφάσεις εν αμαρτίες ) Δυνατές οι κραυγές των πραματευτάδων κατά καιρούς :
Πάρτε κόσμε, πάρτε !!
1)Εδώ τα είδωλα τα ψηλά, τα φανταχτερά, τα μπρούτζινα τα τρομερά, όχι ο Θεός ! 2)Εδώ οι ζωοπρόσωπες δυναμικές οντότητες, όχι ο Θεός !
3)Εδώ η Ανωτέρα Δύναμη, όχι ο Θεός !
4)Εδώ ο Δυνατός κρότος, το φώς η Εξέλιξη είπαμε, όχι ο Θεός ! Κτυπούν οι αντίλαλοι των πραματευτάδων μες τα αυτιά μας σαν σειρήνες. Αναμετριούνται μεταξύ του ζωικού βασιλείου και του ανθρωπίνου νου, οι πολυλογίες τους. Κονταροχτυπούν τον στοχασμό του νου επιδέξια για να επιφέρουν είη δυνατόν τον σκοταδισμό του.
Πάρτε κόσμε, πάρτε, οτιδήποτε άλλο, εκτός από Θεό, τολμώ ο άνθρωπος να ψελλίσω να αντιλέξω.. Τι διαφορετικό από το πατροπαράδοτο έχετε εδώ, για να μου προσφέρετε ;
1ος πάγκος : Δεν σε συγκλονίζουν τα μεγάλα μάτια, το στόμα, τα μπράτσα, τα στιβαρά πόδια, τυφλός είσαι άνθρωπε ; Το αντίθετο, βλέπω, μάτια άψυχα, στόμα άλαλο, πόδια ακίνητα, τι μπορεί να μου πει αυτό το αγαλματίδιο πώς θα με διδάξει, πως θα με συγκλονίσει ; - Αυτό όχι, αλλά μπορώ εγώ ! Εγώ κρύβομαι πίσω από αυτό, κάτσε να σου εξηγήσω ότι θες, αρκεί να μ΄ενστερνιστείς.
2ος πάγκος : Έλα, μη φοβάσαι, εάν είσαι λίγο ανοιχτόμυαλος πλησίασε, δες τι χαριτωμένη αλλά και δυνατή, ζωοθεότητα σου προσφέρω :
« Ουκ ελάτρευσαν την κτίση οι θεόφρονες αλλά τον κτίσαντα» του απαντώ !
3ος πάγκος : Έμ, δεν μπορεί, εδώ θα βρήκες αυτό που τελικά ζητάς.
Δηλαδή ;! - Δύναμη σου λέω, όση μπορεί ο νους να φανταστεί -
Ανωτέρα Δύναμη, απρόσωπη, να μην χρειάζεσαι να απολογείσαι, τι άλλο θες από την ζωή σου και την ζωή των άλλων, από το να είσαι εσύ ο ίδιος ο κυρίαρχος όλου του κόσμου, όλων; - Να ιδώ θέλω το πρόσωπο, ως άλλος Μωυσής, να ακούσω, να νιώσω τον δημιουργό μου, τον Θεό μου, τον Θεό μας, τον κτίσαντα τον κόσμο τούτο.
-Να πας αλλού, πολύ το ψάχνεις, δεν έχω τέτοια πράγματα εγώ εδώ.
4ος πάγκος: Μην τους ακούς τους προηγούμενους τα έχουν λίγο μπερδεμένα, λίγο χαμένα, εγώ τους ξεπερνώ κατά πολύ. Εγώ κάνω πολύ σαματά, μεγάλο κρότο, (big bang), φωτίζω τα πάντα, ελίσσομαι και εξελίσσω . - Ή, τι έχεις να αποκριθείς τώρα, άπιστε διαβάτη που τολμάς να περνάς σκεπτικός μέσα από την εμποροπανήγυρη τόσων αιώνων και να αντιλέγεις; Τώρα που το λες, κάτι γνώριμο μου θυμίζει η ιστορία σου: «Εγώ ειμί το Φως. Εγώ ειμί η ζωή. Εγώ ειμί η οδός. Άνευ εμού ουδέν ποιείν ουδεν ». -Μήπως προσπαθείς να καπηλευτείς την ήδη προϋπάρχουσα κοσμοθεωρία περί του Θεού ; Εμένα η θεωρία μου δεν έχει πρόσωπο, για να μην λογοδοτείς πουθενά, είναι άνευ Θεού, εν τέλει Θεός επί της γης γίνεσαι εσύ, βρε ανόητε δεν το καταλαβαίνεις, είσαι το πιο εξελιγμένο όν, αυτοθεώνεσαι όποτε θες ή υποβιβάζεσαι όποτε θες. Πώς, πώς, το κατάλαβα και στους άλλους τους προηγούμενους αλλά να με συγχωρεί η χάρη σου δεν θα πάρω, μας φτάνουν στον κόσμο τρείς μεγάλες πτώσεις δεν χρειαζόμαστε κι άλλες !!!
Όλος αυτός ο φαύλος κύκλος μας εξασφαλίζει μία θέση αντίθετα, μακριά, εκτός ναού, εκτός Θεού. Εν τω μεταξύ, οι πράξεις και ο λόγος εν Θεώ λησμονούνται και αποσιωπούνται, συγχρόνως όμως πολλαπλασιάζονται σαν τα μικρόβια, οι δικαιολογίες της απραξίας, για να μην πω της αμαρτίας. Ύστερα κενοί μένουμε πλέον με κακό σύμβουλο την ασυνείδητη επιθυμία και την πνευματική μας πτωχεία να αναπαύουμε μόνο το φιλόσαρκο εγώ μας. Εγώ στον πατέρα Νικόδημο δεν έβλεπες στην ζωή του, την θέση αυτή την είχε καταλάβει το εμείς που το νιώθαμε να μας κυκλώνει όλους μας μυστικά, απαλά, αβίαστα σαν μια τεράστια μητρική αγκαλιά. Ένα από τα πολλά πνευματικά χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός προίκα στον μοναχό Νικόδημο ήταν ο ζωντανός λόγος του, που γινόταν ποταμός ευχάριστων εν Χριστώ ρημάτων, αέναη πηγή δροσιάς για την ψυχή μας. Όλα αυτά ενώ ήταν από τους μοναχούς που όπως μάθαμε μετά την κοίμηση του σε μία από τις επισκέψεις μας στο μοναστήρι του, Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αγαπούσε ιδιαίτερα, την σιωπή την νίψη και την ερημία. Ο ταπεινός βίος, η προσευχή και η εν γένει η παρουσία του όσο ήταν κοντά μας, μετέδιδε δωρεάν σε εμάς, λυτρωτικούς εναγκαλισμούς κυμάτων, μέσω της αόρατης αλλά τόσο ζωντανής αγκαλιάς του Κυρίου μας .. Μια αγκαλιά όλοι τότε, όλοι μα όλοι μια αγκαλιά από εν Χριστώ αδέλφούς, στην άπειρη αγκαλιά του Κυρίου
Εάν ήσουν γνήσιος φίλος του πατρός Νικοδήμου, ένιωθες αυτόματα φίλος του Χριστού, φίλος των ανθρώπων. ‘Όλοι χωρούν στην αγκαλιά του πατέρα Νικόδημου, στον μαθητή του Κυρίου που απλώνει τα χέρια, με περίσσια απλότητα, συμπόνια και κατανόηση. Όλα αυτά λαμβάνουν μέρος με φυσικό τον τρόπο σχεδόν απαρατήρητα, ιεροκρυφίως εν αγάπη, μυστηριακά εν σιωπή . Έντονη μεγάλη πνευματική αγαλλίαση, διαχέεται μέσω του πανταχού παρόντος Θεού που αλλοιώνει και τις πιο σκληρές, αλλά δεκτικές καρδιές, σε όλες τις εποχές . Ξεχειλίζει πλουσιοπάροχα η χάρις του Δημιουργού στο πλάσμα του, τον Νικόδημο, κι ύστερα κατά αναλογία και κατά δύναμη στον καθένα από εμάς. Ευαρεστεί τον Κύριο ο Νικόδημος και γευόμεθα και εμείς την γλυκιά Θεϊκή παρουσία. Αγωνίζεται για την επάνοδο προς το αρχέτυπο, προς την κατάκτηση του λείαν καλώς καθημερινώς. Με ταχύτητα προς το καθ’ ομοίωση τρέχει συνεχώς το δημιούργημα του βασιλιά του σύμπαντος κόσμου και ως δροσερή βροχή ( ως μάνα ) που πέφτει εξ ουρανού για αυτόν, καλύπτει κι εμάς, ναι κι εμάς τους αναξίους, που ακολουθούμε από μακράν κουτσαίνοντας , δωρεάν, η μακροθυμία και η αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Τι άλλο να ζητήσω Θεέ μου και πατέρα μας από την πανταχού παρουσία σου. ( παρηγορία σου).
Ταπεινός ο βίος του Νικοδήμου, συνάμα αρχοντικός. Αυστηρός με την αμαρτία και την ανυπακοή. Τον διακρίνει στην ζωή του η αγάπη, η προσευχή και η ανοχή με τον αμαρτωλό. Προσεκτικός με τα λόγια του ως το τέλος της ζωής του και ακόμα πιο προσεκτικός στις πράξεις του. Αψηφεί την ζωή για την αληθινή ζωή, το εφήμερο φώς για την έλλαμψη του ανεσπέρου φωτός !! Αγαπά εξ όλης της καρδίας τον Θεό του, τον Θεό σου, τον Θεό μας, όπως συνήθιζε να λέει. Απορρίπτει άλλη μια φορά την άθεη αγάπη του κόσμου τούτου στο τελευταίο μα πολύ κρίσιμο κεφάλαιο της επίγειας ζωής του. Δεν δέχεται το μόσχευμα της καρδιάς του βαριά πάσχοντος αδελφού και παραδίδεται ολοκληρωτικά στο προαιώνιο θέλημα του Θεού, εν σιωπή και προσευχή. Θα ταλαντεύονταν μια απλή συνείδηση του οποιουδήποτε ανθρώπου, σε μια τόσο σοβαρή απόφαση, όχι όμως η εν εγρηγόρσει συνείδηση του πατρός Νικοδήμου. Δεν δέχομαι ο συνάνθρωπος μου να μου παραχωρήσει ηθελημένα ή μη, λίγες ώρες από της δικής του ζωής και να φύγει η ψυχή του για την άλλη ζωή πρόωρα, για να ζήσω εγώ λίγο παραπάνω, έστω και εάν είναι καταδικασμένος από τους ανθρώπους επιστήμονες. Είναι τελεσίδικη και αδιαπραγμάτευτη η άρνησή του, όταν θέλουν να του προσφέρουν ως μοναδική λύση για την παράταση της ζωής του, την καρδιά, ενός βαριά πάσχοντος αδελφού όπως ομολογεί ο ίδιος, τον ξεγραμμένο άνθρωπο από τους καλοπροαίρετους κατά τα άλλα ανθρώπους επιστήμονες …
Ως όντως πνευματικός άνθρωπος δεν δέχεται επ΄ ουδενί το « έξυπνο » παζάρεμα ζωή για ζωή, ψυχή για ψυχή !!! Πολύ βαριά η απόφαση και το τίμημα, για να το σηκώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος στους ώμους του. Ξέρει η φωτισμένη συνείδηση και όλο του το είναι, σε ποιόν ανήκει η δημιουργία και τα πλάσματά της και ποιος είναι αυτός που δίνει και παίρνει την ψυχή, την ζωή. Το αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα και το μαρτυρεί περίτρανα με την απόφαση του. Όλη του η ζωή εξάλλου είναι ένα διαρκές δόσιμο πίστης, ελπίδας και αγάπης, με φόβο Θεού με σοφία Θεού, στο προαιώνιο θέλημα, σχέδιο, του Θεού για όλους μας..
Τώρα να αφεθεί έρμαιο στην καλοστημένη παγίδα του πονηρού, στο δήθεν ξεχείλισμα της μεταξύ μας αγάπη, που εκδηλώνουμε οι άνθρωποι καθώς αφαιρούμε μια ψυχή για να δώσουμε ζωή ;;; Αυτά τα μαθηματικά των ανθρώπων, σίγουρα δεν αρμόζουν, στα μαθηματικά του πατρός Νικοδήμου και είναι εντελώς ξένα από τα μαθηματικά του Θεού, που ευλογεί και πολλαπλασιάζει όλη την κτίση από το μηδέν.. Τώρα να κηρύξει ουμανισμό ο Χριστοκεντρικός ; Τώρα να χάσει την υπομονή του ; Τώρα στο τέλος να απαρνηθεί τον Σταυρό του ..;; Ιδού το μεγαλείο ψυχής, ιδού η πνευματική μας καύχηση, ιδού ο άνθρωπος πού βλέπει πέρα από το γήινο ατομικό συμφέρον, ιδού ο αληθινός μαθητής του Χριστού, ο αληθινός φίλος, ο αληθινός αδελφός. Ιδού τα λόγια που γίνονται πράξη με άμεσο αποδέκτη την ζωή του, ιδού το καθαρό μυαλό, η αναπαυμένη συνείδηση. Ίδε ο άνθρωπος !! Κι ενώ οι γιατροί και ο κόσμος τριγύρω βλέπουν και προσπερνούν έναν ακόμα, ετοιμοθάνατο και ανήμπορο άνθρωπο στην κλίνη, εμείς , βλέπουμε έναν ακόμα όσιο νεομάρτυρα που δεν απαρνείται τον σταυρό του, που δεν ψάχνει, ψεύτικες καλοστημένες σανίδες σωτηρίας.
Ο Νικόδημος από νεαρής ηλικίας καρφώνει τα μάτια και την ελπίδα του για αυτόν και τον κόσμο, στην εσταυρωμένη αγάπη, όπως αποκαλούσε όταν ήταν εν ζωή τον Κύριο μας. Εκεί εν τέλει όπως και σε όλη του την ζωή εναποθέτει, τους τελευταίους κτύπους της καρδιάς, τις τελευταίες ισχνές αλλά τίμιες ανάσες.. Αυτός είναι ο Νικόδημος μας, ο απλός μοναχός, ο αμετακίνητος από την λαίλαπα και πολυγνωμία του κόσμου που είναι γαντζωμένος κυριολεκτικά στον Χριστό μας ως το τέλος, που ενώ παρευρίσκονταν κοντά μας, με την υπακοή στον γέροντα του, ζητούσε κι από μας να μάθουμε την βαθιά υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, για να υπάρχει άρρηκτη, μυστηριακή ένωση Θεού, ανθρώπου, δημιουργίας. Εξασφαλίζοντας έτσι την καλή πνευματική και κοινωνική πορεία την δική μας και του κόσμου όλου, αφού είμεθα αναπόσπαστα, αλληλένδετα κομμάτια της κτήσεως πλασμένα με πολλή σοφία και αγάπη Θεού, όλοι μας. Από την ανυπακοή και την μη νηστεία χάθηκε κάποτε, από την υπακοή και την νηστεία μέσω του σταυρού του Κυρίου θα επέλθει η εμπειρία και ο φωτισμός του Θεού, στον άνθρωπο. Η πύλη του ουρανού και η συχνότητα ανοιχτή, ένας ακόμη μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων εδώ, εν υπακοή του γέροντος του, πατρός Γεωργίου, από την ησυχία και την τάξη του Αγίου Όρους έρχεται στον πολύβουο Πειραιά. Αποκλειστικός νοσοκόμος ο Νικόδημος βρίσκεται από μοναχός στα δάση και τα βουνά να διακονεί την καταμόναχη μητέρα του στα γκρίζα ντουβάρια της πόλης του Πειραιά και κατ’ επέκταση λόγω της προνοίας και αγάπης του Θεού να περιθάλπει πνευματικά κι εμάς τους αμαρτωλούς. Ήρθε ο Νικόδημος στον μικρό Πειραιά κι έφερε το μεγάλο Άγιο Όρος μαζί του.
Συνεχίστηκαν με περισσή ένταση οι ασκητικοί του αγώνες και η προσευχή, σαν να μην έφυγε ποτέ από το Άγιο Όρος. Δεν σταμάτησε να ζει ποτέ σαν μοναχός, παρότι οι επισκέψεις στο μικρό αλλά πάντοτε καθαρό και περιποιημένο διαμέρισμα της άρρωστης μητέρας του ήσαν πολλές κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας από εν Χριστώ αδελφούς. Όλα υποχωρούν όταν φανερώνεται ο δημιουργός, ο κτίστης !! Ο χρόνος, ο χώρος, οι έγνοιες, οι επιθυμίες, όλα τα κτιστά, μα όλα χωρίς καμία εξαίρεση τα δημιουργήματα, κλίνουν γόνυ υποταγής και ταπείνωσης. Το ζει, το βιώνει ευχαριστιακά ο μοναχός Νικόδημος, θέλει κι εμείς να μπούμε στην συχνότητα της υπακοής και της δοξολογίας, να βγούμε από τα παράσιτα του εγώ και της γκρίνιας, του θέλω και όλο να θέλω, χωρίς να υπάρχει ευλογημένο για εμάς τέλος. « Να χαίρεσαι », μας έλεγε και εξαφανίζονταν η θλίψη και τα αδιέξοδα της ζωής που μας έπνιγαν κατά καιρούς ( η λέξη να χαίρεσαι έπαιρνε σάρκα και οστά γιατί είχε την αληθινή χαρά τον Κύριο μας μέσα του ). Με τον φωτισμό του Κυρίου που μας προσέφερε έδινε μίαν άλλη προοπτική στα πράγματα και τις καταστάσεις. Μεταμορφώνονταν τα διάφορα επίγεια προβλήματα σε διαχρονικά σκαλοπάτια της πνευματικής μας ανάβασης προς τον ουρανό.
Τίποτα, κυριολεκτικά τίποτα, αφημένο στην τύχη, από τον Θεό πατέρα. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μας μετέδιδε πλουσιοπάροχα την σοφία , την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Μας αισθάνονταν καρδιακά και τον αισθανόμασταν κι εμείς όσο μακριά κι αν ήμασταν ενίοτε από αυτόν. Δεν μας βιάζει, αγωνιά με ελπίδα στον Θεό, να δεχτούμε την φύση μας το κατ’ εικόνα, μας προτρέπει όμως εν πράξει εν λόγω, για το καθ’ ομοίωσιν.. Συγκοινωνούντα δοχεία οι χριστιανοί, με ύδωρ ζωής ανάμεσα τους την αγάπη του Θεού την ενσαρκωμένη και εσταυρωμένη αγάπη όπως μας έλεγε , τον ίδιο τον Χριστό. « Αλλήλων μέλη », λέει ξεκάθαρα το ευαγγέλιο, ένα σώμα η εκκλησία ο Κύριος μας, ο Χριστός μας. Αυτό το μυστήριο, θέλει ο Θεός να το νιώσουμε να το ζήσουμε, έτσι κι αλλιώς όλα τα μυστήρια της εκκλησίας μας εκεί οδηγούν, ει να ώσιν εν που είπε ο Κύριος μας στον Θεό πατέρα. Όλα τα άλλα έρχονται με φυσικό τρόπο, το δόσιμο ,η προσευχή, η έγνοια, ο πόνος, η συμπόνια, η ποθητή εν Χριστώ αγάπη και εν τέλει ο παράδεισος των ανθρώπων...
Ευχαριστούμε τον Θεό σου, τον Θεό μας, και εσένα πατέρα Νικόδημε, εξ’ όλης της καρδίας μας. Μακροθύμησες, πολλάκις, ως γνήσιο τέκνο του μακροθυμούντος Κυρίου μας στην εγωιστική αντίληψη που είχαμε για εμάς, τον Θεό και τον κόσμο. Μόδιον Χριστού, έγινες ως ακόλουθος μαθητής του και φώτισες πολλές φορές τον δρόμο μας, για να δούμε και τελικά να ξεμπλέξουμε με την βοήθεια σου, από τα δίχτυα του πονηρού. Μόνο να αναπολήσουμε τον καιρό που ήσουνα κοντά μας γίνεσαι αυτόματα φωτεινό παράδειγμα, ενεργή παρότρυνση και η έμπνευσή μας για περισσότερο πνευματικό αγώνα, προσευχή και αγάπη. Είθε ο Θεός με την προσευχή σου, να ευλογήσει κι άλλους τέτοιους μαθητές, κι άλλους τέτοιους εν Χριστώ αδελφούς, γιατί τους χρειαζόμαστε κοντά μας, οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι. Η συγκομιδή πολλή, οι θεριστές ολίγοι κατά τα λόγια του Κυρίου…
Αδελφότητα Πειραιωτών Χριστιανών
5-2/23-1/2016
Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα
