Ξεκάρφωτο... μάθημα τα θρησκευτικά;

Στο επίκεντρο συζητήσεων και αμφισβητήσεων το μάθημα των θρησκευτικών, ως προς τη θέση αλλά και τη μορφή που αυτό έχει στο ωρολόγιο πρόγραμμα των δημοσίων σχολείων. Στο μάτι του κυκλώνα όταν κυρίως εγείρεται θέμα απαλλαγής μαθητών από την υποχρέωση παρακολούθησής του, με επιχειρήματα ένθεν και ένθεν και με θέσεις και τοποθετήσεις που ανάβουν φωτιές. Ο Σύνδεσμος Θεολόγων Καθηγητών (ΟΕΛΜΕΚ) προσκάλεσε στην Κύπρο τον Γεώργιο Ηλ. Κρίππα, διδάκτορα του Συνταγματικού Δικαίου, ο οποίος ήταν ο κύριος εισηγητής σεμιναρίου, με θέμα: «Η συνταγματική κατοχύρωση του μαθήματος των Θρησκευτικών».

Με την ευκαιρία της εδώ παρουσίας του ο κ. Κρίππας έδωσε συνέντευξη στον «Φ», στην οποία ξεδιπλώνονται πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές, ρίχνοντας ταυτόχρονα φως σε καίρια ζητήματα που έχουν να κάνουν με το μάθημα των θρησκευτικών σε σχέση με τη συνταγματική κατοχύρωσή του.

 Από τα όσα τονίζει ο διακεκριμένος συνταγματολόγος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά η αναφορά του σε περιπτώσεις απαλλαγής από το μάθημα και έγερσης θέματος ψευδούς δήλωσης και κατ’ επέκταση ποινικής δίωξης.

- Μια γενικότερης φύσης ερώτηση: ποια η θέση των θρησκειών στο σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας ειδικότερα, αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών γενικότερα;

- Η θέση των θρησκειών εις το Σύνταγμα της Κύπρου και επίσης όλων των λοιπών ευρωπαϊκών Συνταγμάτων διέπεται από το άρθρον 9 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ητοι ίση μεταχείριση όλων των θρησκειών, με δυνατότητα κάθε κράτους να καθορίζει ελευθέρως τις σχέσεις του με τις εκκλησίες ή να καθορίζει υπερέχουσα ή κρατική μία ορισμένη θρησκεία ή Εκκλησία και να αναγνωρίζει εις αυτήν ορισμένα προνόμια. Κάθε κράτος δικαιούται, να θεσπίζει συγκεκριμένες προϋποθέσεις διά την αναγνώριση θρησκειών και να μην αναγνωρίζει, όσες θρησκείες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές.

- Προσκρούει καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε θεμελιώδη άρθρα του συντάγματος η συμπερίληψη του μαθήματος στο ωρολόγιο πρόγραμμα των δημοσίων σχολείων;

- Το μάθημα των θρησκευτικών κατοχυρούται απολύτως υπό του άρθρου 2 του Πρώτου Προσθέτου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επομένως ούτε η Κύπρος, ούτε κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δικαιούται, να δεχθεί, ότι το μάθημα των θρησκευτικών προσκρούει εις το Σύνταγμα και να μην το συμπεριλάβει εις το ωρολόγιο πρόγραμμα των δημοσίων σχολείων. Η ως άνω διάταξη αναφέρει, ότι εάν το μάθημα των θρησκευτικών το ζητούν οι γονείς των μαθητών (όλοι ή ένα μέρος αυτών), το κράτος υποχρεούται, να το διδάσκει εις τα σχολεία του.

 - Κρίνετε ορθή την προσέγγιση της Επιτρόπου Διοικήσεως (αντίστοιχος ρόλος στην Κύπρο με εκείνο του Συνήγορου του Πολίτη στην Ελλάδα) στο θέμα των απαλλαγών από το μάθημα των θρησκευτικών, όπως αυτή δημοσιοποιήθηκε στον Τύπο;

- Απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών δικαιούνται να ζητήσουν μόνον οι αλλόθρησκοι ή οι άθεοι. Πρέπει όμως να αιτιολογήσουν την τοιαύτη άρνησή τους.

Εάν ζητήσουν την απαλλαγήν τους χωρίς αιτιολόγηση σημαίνει, ότι υποβάλλουν ψευδή δήλωση ενώπιον δημοσίας αρχής και ως εκ τούτου διώκονται ποινικώς. Εάν δε ο Επίτροπος Διοικήσεως τους υποδεικνύει, να προβούν εις την ενέργειαν αυτήν, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ηθικός αυτουργός του εγκλήματος της υποβολής ψευδούς δηλώσεως ενώπιον δημοσίας αρχής, εις την περίπτωση που την τοιαύτην απαλλαγή τη ζητήσει και μαθητής Χριστιανός Ορθόδοξος. Επί τυχόν απόψεως του Επιτρόπου Διοικήσεως, ότι εάν ο μαθητής υποχρεούμενος, να αιτιολογήσει την αίτηση απαλλαγής του, αποκαλύπτει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, η απάντηση είναι, ότι η τοιαύτη αιτιολόγησή του θα υποβληθεί δι’ αναφοράς απορρήτου, η οποία θα καταχωρηθεί εις το απόρρητο πρωτόκολλο της υπηρεσίας και θα τεθεί επίσης εις το απόρρητο αρχείο της ιδίας υπηρεσίας.

Ως γνωστόν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες διαθέτουν απόρρητο πρωτόκολλο και απόρρητο αρχείο και φυσικά και τα δημόσια σχολεία. Παράδειγμα: Εάν εγώ καταγγείλω κάποιον εκπαιδευτικό ως παιδεραστή, η καταγγελία μου θα καταχωρηθεί κατ’ ανάγκην εις το απόρρητο πρωτόκολλο της αντιστοίχου σχολικής μονάδος, εν συνεχεία θα ερευνηθεί και θα ακολουθήσει η σχετική διαδικασία. Διατί λοιπόν διά τον εκπαιδευτικό η σχολική υπηρεσία διαθέτει απόρρητο πρωτόκολλο και διά τον μαθητήν όχι; Υπ’ όψιν ότι διά την ιδίαν υπόθεση εις την Ελλάδα έχω δημοσιεύσει ειδική επιστημονική μελέτη εις τον νομικόν Τύπον, διά της οποίας υποστηρίζω τα ως άνω, ότι δηλ. ο μαθητής που υποβάλλει αίτηση απαλλαγής του από το μάθημα των θρησκευτικών, χωρίς να αιτιολογεί το τοιούτον αίτημά του, τεκμαίρεται, ότι υποβάλλει ψευδή δήλωση ενώπιον δημοσίας αρχής και διώκεται ποινικώς. Επίσης υποστηρίζω, ότι εφ’ όσον ο αιτούμενος απαλλαγή από τον στρατό, διά λόγους συνειδήσεως πρέπει, αυτό να το αιτιολογήσει υπερεπαρκώς και να ελεγχθεί από ειδική επιτροπή, διατί σε έναν άλλον τομέα (δηλ. εις το μάθημα των θρησκευτικών) οι προβαλλόμενοι λόγοι συνειδήσεως δεν πρέπει, να αιτιολογούνται; Δύο μέτρα και δύο σταθμά θα εφαρμόζουμε; Κάτι τέτοιο θα παρεβίαζε την αρχή της ισότητος και επομένως δεν επιτρέπεται.

- Βάσει της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού ποια πολιτική ενδείκνυται να ακολουθείται στις περιπτώσεις που μαθητές ζητούν απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών;

- Εφ’ όσον το μάθημα των θρησκευτικών κατοχυρούται εις απόλυτον βαθμόν υπό του άρθρου 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (η παράβαση του οποίου συνεπάγεται και κυρώσεις διά το υπαίτιο κράτος), είναι περιττόν, να αναζητούμε άλλα διεθνή κείμενα κατωτέρου επιπέδου (όπως η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού) διά την παρούσα περίπτωση.

Υπάρχει απόφαση για προαιρετικό;

- Διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι υπάρχει απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για θέσπιση του μαθήματος των θρησκευτικών ως προαιρετικού για όλους τους μαθητές. Σε ποιο βαθμό αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

- Είναι ανακριβές το υποστηριχθέν από κάποιους (και από τον Συνήγορο του Πολίτου στην Ελλάδα), ότι υπάρχει απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρουσα, ότι το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει, να θεσπισθεί ως προαιρετικό δι’ όλους τους μαθητάς.

Τέτοια απόφαση δεν υπάρχει. Αντιθέτως υπάρχει απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία δέχεται τα εντελώς αντίθετα. Πρόκειται διά την απόφαση του εν λόγω Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της 15.6.2010 (υπόθεση Grzelakκατά Πολωνίας, προσφυγή Νο 7710/02), η οποία επί του σημείου αυτού αναφέρει τα εξής επί λέξει: «Κατ’ αρχήν το Δικαστήριο επισημαίνει, ότι ανάγεται εις το εθνικό περιθώριο εκτιμήσεως, που αναγνωρίζεται εις τα κράτη κατ’ άρθρον 2 του Πρωτοκόλλου Νο 1 να αποφασίσουν, εάν θα εισαγάγουν το μάθημα των θρησκευτικών εις τα δημόσια σχολεία και, εάν ναι, ποίο ειδικότερο σύστημα θα υιοθετήσουν». Την εν λόγω απόφαση την έχω μεταφράσει εις την ελληνικήν και την έχω δημοσιεύσει εις τον νομικόν Τύπον της Ελλάδος.

Φιλελεύθερος,21/10/2012

Πηγή, http://aktines.blogspot.gr/2012/10/blog-post_3220.html

Το 1939 τα ιταλικά στρατεύματα, υπό τον στρατηγό Γκουτσόνι, αποβιβάσθηκαν στο Δυρράχιο, το πρωί της 7ης Απριλίου. Ο βασιλιάς Ζώγου δεν αιφνιδιάστηκε δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί, πριν από έναν μήνα και πλέον, εντατικές διπλωματικές συνομιλίες. Υφίστατο το στοιχείο του αιφνιδιασμού για τις ξένες κυβερνήσεις, εκτός της Γερμανίας και ίσως της Γιουγκοσλαβίας. Δεν προβλήθηκε καμία σοβαρή αντίσταση κατά των Ιταλών. Ο αλβανικός λαός στην πλειοψηφία του υποδέχθηκε τους Ιταλούς στρατιώτες ως “ελευθερωτές”.

Τα γεγονότα έκτοτε διαδέχθηκαν το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα. Στις 14 Απριλίου 1939 η Αλβανία αποχώρησε από την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ). Στις 15 Απριλίου έγινε δεκτή στο Κυρηνάλιο (ανάκτορο στη Ρώμη, θερινή διαμονή των Πάπων μέχρι το 1870, στη συνέχεια κατοικία του βασιλιά της Ιταλίας και αργότερα του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας), πολυμελής αλβανική αντιπροσωπεία υπό τον πρωθυπουργό Βερλάτση. Αυτός προσφώνησε τον Bασιλιά αυτοκράτορα πρώτα στην αλβανική και έπειτα στην ιταλική γλώσσα και του προσέφερε το “στέμμα του Σκεντέρμπεη”. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η ιταλική Βουλή έδωσε τη συναίνεση της για την “προσωπική ένωση” και την επομένη έπραξε το ίδιο η Γερουσία. Διορίστηκε τοποτηρητής του βασιλιά, όχι μέλος της δυναστείας (είχε γίνει λόγος για τον δούκα του Μπέργκαμο), αλλά ο πρεσβευτής Τζακομόνι.

Στις 21 Απριλίου αποφασίστηκε από την κυβέρνηση Βερλάτση η σύσταση Αλβανικού Φασιστικού Κόμματος. Στις 3 Ιουνίου έλαβε χώρα η τελευταία πράξη του αλβανικού οράματος: αντιπροσωπεία από τους Βερλάτση, Ντίνο και Κολίκβι και τρεις ανώτερους αξιωματικούς επέδωσε στον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης σύμφωνα με την οποία ο Αλβανικός Στρατός ενσωματωνόταν στον Ιταλικό Στρατό.

Ο αλβανικός Τύπος προ του πολέμου παρουσίαζε άρθρα με πολεμική κατά της Ελλάδας. Μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Τσιάνο, διέταξε τον τοποτηρητή στην Αλβανία Τζακομόνι: “Φροντίστε ώστε ο αλβανικός Τύπος να συνεχίζει τη ζωηρή του πολεμική εναντίον της Ελλάδας”.

Ο Γερμανός καθηγητής πανεπιστημίου Χ. Ρίχτερ γράφει: “Οι ρίζες της πολεμικής αυτής εμπλοκής της Ιταλίας φθάνουν μέχρι το 1923, όταν ο Μουσολίνι επεχείρησε να καταλάβει την Κέρκυρα και αναγκάστηκε από τις Αγγλία και Γαλλία να εγκαταλείψει το εγχείρημα του”. Ο Τσιάνο στο ημερολόγιο του γράφει ότι τον Αύγουστο του 1940 ο Μουσολίνι δήλωσε πως οι Έλληνες επλανώντο, αν θεωρούσαν ότι είχε ξεχάσει εκείνο το επεισόδιο, και ότι ο λογαριασμός τους έμενε ανοικτός.
Στις αρχές Ιουνίου του 1939 οι Μουσολίνι και Τσιάνο, θέλοντας να μειώσουν την οργή των Αλβανών για την απώλεια της ανεξαρτησίας τους, προσπάθησαν να τους παραπλανήσουν καλλιεργώντας τους ελπίδες αλυτρωτισμού για το Κοσσυφοπέδιο και την Τσαμουριά, που έπρεπε να απελευθερωθούν.
Σύμφωνα με ιταλικές πηγές, η στάση της αλβανικής ηγεσίας λίγο πριν κηρυχθεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν υπέρ των Ιταλών. Ο Ιταλός τοποτηρητής Τζακομόνι, σε τηλεγράφημα του προς τον Τσιάνο, στις 24 Αυγούστου 1940, μεταξύ των άλλων ανέφερε τα εξής: “Από παντού καταφθάνουν έγγραφα που αποδεικνύουν τον ορθό προσανατολισμό των Αλβανών, άπειρες είναι οι αιτήσεις για κατάταξη στα εθελοντικά σώματα (…). Σε όλα τα κεντρικά σημεία της Αλβανίας παρατηρείται ζωηρό ενδιαφέρον και προσήλωση στις προσταγές του Ντούτσε. Η κίνηση του στρατού προκάλεσε μεγάλη ζωηρότητα κι’ ανυπομονησία για δράση…”.

 Κατά τη σύσκεψη της 15ης Οκτωβρίου 1940 στο Παλάτσο Βενέτσια, ο τοποτηρητής Τζακομόνι, σε ερώτηση του Ντούτσε για το πώς βλέπει την κατάσταση στην Αλβανία, απάντησε: “Στην Αλβανία αναμένουν την ενέργεια με ανυπομονησία. Η χώρα έχει ξεσηκωθεί και οι κάτοικοι είναι γεμάτοι χαρά. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο ενθουσιασμός τους είναι τόσο ζωηρός ώστε τον τελευταίο καιρό έχουν κάπως δυσαρεστηθεί επειδή η ενέργεια δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί”.

Ο Ιταλός στρατηγός Σ. Βισκόντι Πράσκα, στο βιβλίο του για τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, έγραφε τα εξής: “Σύμφωνα με υπόσχεση του στρατάρχη Μπαντόλιο προ του πολέμου, θα μπορούσαν να αποσταλούν στην Αλβανία για την ενδεχόμενη ενέργεια κατά της Ελλάδας….10.000 τυφέκια για τον εξοπλισμό των αλβανικών ταγμάτων εθελοντών, τα οποία θα χρησιμοποιούντο ως τμήματα κάλυψης”.
Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης στο Παλάτσο Βενέτσια (15 Οκτωβρίου 1940)” Ο Μουσολίνι, ακόμα, ζήτησε από τον Τζακομόνι κι εμένα πληροφορίες για τα αλβανικά τμήματα, ενώ διατύπωσε την αρχή ότι ο ρόλος των Αλβανών θα έπρεπε να περιοριστεί σε στενά πλαίσια…”. “Ειδικότερα είχαν συγκροτηθεί τρία τάγματα διοικητικής μέριμνας από εφέδρους Ιταλούς (…) και από εφέδρους Αλβανούς (…).

Κατόπιν προχωρήσαμε στην ίδρυση δύο ταγμάτων Φασιστικής Πολιτοφυλακής από Αλβανούς (…). Πρότεινα στον Τζακομόνι να συστήσει μερικά τάγματα από Αλβανούς εθελοντές, δύο διαφορετικών τύπων: Τάγματα καθορισμένα για την άμυνα συγκεκριμένων διαβάσεων ή κοιλάδων στο μέτωπο και τάγματα πιο ευκίνητα, δυνάμενα να προσκολληθούν στα μάχιμα στρατεύματα μας.
Με τη βοήθεια της αλβανικής κυβέρνησης και διαφόρων αρχηγών φυλών εξασφαλίστηκε η δυνατότητα συγκρότησης 10-12 ελαφρών ταγμάτων συνολικής δύναμης 6-7.000 ανδρών, επιλεγέντων από τις πιο πολεμικές φυλές και μάλιστα από αυτούς που υπήρχε ενδεχόμενη σχέση με πληθυσμούς εκτός συνόρων (σ.σ. προφανώς εννοούσε τους Τσάμηδες). Τα ευκίνητα τάγματα, τύπου ανταρτικών ομάδων, προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των μεραρχιών μας (…).

Το Υπουργείο Στρατιωτικών, κατόπιν επανειλημμένων οχλήσεων, τελικά ενέκρινε την αποστολή του οπλισμού για τη συγκρότηση των αλβανικών μονάδων. Όμως αργότερα άλλαξε γνώμη και διέταξε τον περιορισμό της σύστασης των εθελοντικών αλβανικών ταγμάτων μόνο στη νότια Αλβανία (σε αυτήν όπου υφίστατο το μεγαλύτερο μέρος των φιλελληνικών στοιχείων), δηλαδή συνολικά έξι τάγματα” (σ.σ. Ο Β. Πράσκα αναφέρει ως “φιλελληνικά = grecofili” τα αμιγώς ελληνικά βορειοηπειρωτικά φύλα).

Σε ερώτηση του Ντούτσε, κατά τη σύσκεψη, “Ποια η συνεισφορά των Αλβανών τόσο σε τακτικό στρατό, όσο και σε άτακτους στους οποίους δίδω μεγάλη σημασία”, ο Πράσκα απάντησε “Για το θέμα αυτό έχουμε καταρτίσει ανάλογο σχέδιο. Προτείνουμε την οργάνωση συγκροτημάτων άτακτων από 2.500 ως 3.000 άνδρες, στελεχωμένων με αξιωματικούς μας”.

Ο τοποτηρητής Τζακομόνι, σε μυστικό υπόμνημα του προς τον υπουργό Αλβανικών Υποθέσεων, Μπενίνι, στις 19 Οκτωβρίου 1940, μεταξύ των άλλων γράφει: “…Από την άλλη προετοιμάζω αλβανικά στοιχεία, εξακριβωμένα θαρραλέα, ειδικά Τσαμουριώτες, τα οποία θα έχουν ως αποστολή να εισέλθουν κρυφά στο ελληνικό έδαφος και εκεί, την ώρα που θα επιτεθεί ο στρατός μας, θα διαπράξουν με τη βοήθεια των πέρα από τα σύνορα φίλων τους τις παρακάτω πράξεις: καταστροφή τηλεγραφικών και τηλεφωνικών συρμάτων, εξάλειψη των φυλακίων και των παρατηρητηρίων κατά μήκος των συνοριακών γραμμών (…).

Μερικά από τα στοιχεία αυτά θα εφοδιαστούν από την υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών με μερικούς φορητούς πομπούς, χάρη στους οποίους η διοίκηση του στρατεύματος θα έχει ακριβείς ειδήσεις περί των θέσεων των ελληνικών στρατευμάτων”. Πληροφορεί δε τον Μπενίνι ότι μεταξύ των Αλβανών παρατηρείται αίσθημα αναμονής, εμπιστοσύνης και άγριας διάθεσης. Ο ίδιος στις 21 Οκτωβρίου γράφει στον Μπενίνι: “Θα μπορούσε να αποσπασθεί, όσο θα διαρκούν οι εχθροπραξίες, το Τάγμα της Βασιλικής Αλβανικής Φρουράς”.

Ο αντιβασιλιάς της Αλβανίας βεβαίωσε “ότι είναι πάρα πολλές οι αιτήσεις των Αλβανών να καταταγούν στα σχηματιζόμενα αλβανικά σώματα, προοριζόμενα να κτυπήσουν τους Ελληνες και να συνεργαστούν με τον Ιταλικό Στρατό, και ότι ο πληθυσμός ελπίζει, επίσης, να κληθούν υπό τα όπλα μερικές ηλικίες…”.

Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ.

Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940, επεκτάθηκε αυτόματα και μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς “προσωπικής ένωσης” με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: “το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας”.

Συνεπώς με την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία εναντίον της Ελλάδας βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση με την πατρίδα μας. Γι’ αυτό η Ελλάδα με το Βασιλικό Διάταγμα (ΒΔ) της 10ης Νοεμβρίου 1940, το οποίο εκδόθηκε σε εφαρμογή του ΑΝ (Αναγκαστικού Νόμου) 2636/1940 “Περί δικαιοπραξιών εχθρών και μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών”, όρισε ως εχθρικά κράτη “την Ιταλίαμαζί με τις κτήσεις, τα αυτοκρατορικά της εδάφη και τις αποικίες, καθώς και την Αλβανία”.

Ο Ιταλός στρατηγός Βισκόντι Πράσκα σε διαταγή του της 21ης Οκτωβρίου 1940 αποκαλύπτει ότι είχε αναθέσει σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από Αλβανούς οδηγούς, να εκτελούν αναγνωρίσεις στην άμεση περιοχή των συνόρων. Περαιτέρω η διαταγή καθόριζε ότι έπρεπε να οργανωθούν ειδικά τμήματα αποτελούμενα ως επί το πλείστον από Αλβανούς, πλαισιούμενους μόνο από Ιταλούς, και επιφορτισμένα με την εξουδετέρωση των μεμονωμένων Ελλήνων σκοπών και με την αποκοπή των τηλεφωνικών γραμμών.

Η προκήρυξη που διάβασε ο πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Βερλάτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1940, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: “…Οι στρατιώτες του ένδοξου Ιταλικού Στρατού, στις τάξεις του οποίου περιλαμβάνονται πολλές μονάδες Αλβανών στρατιωτών…”. Ο Ιταλός ιστορικός Μάριο Τσέρβι γράφει: “Στις ιταλικές μεραρχίες περιλαμβάνονταν επίσης αλβανικά τμήματα (…). Εκπαιδεύτηκαν ακόμα και Αλβανοί, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις”.

Ο Γερμανός καθηγητής Χ. Ρίχτερ σημειώνει: “…Η συνολική δύναμη του Ιταλικού Στρατού στην Αλβανία δύο ημέρες πριν από την επίθεση ανερχόταν σε 140.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων (…) και των Αλβανών εθελοντών”. Ο Αμερικανός καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρτφοντ, Μπ.Φίσερ, στην ανακοίνωση του κατά το Συνέδριο του ΙΜΧΑ (Ίδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου), τον Οκτώβριο του 1990, ανέφερε σχετικά τα εξής: “Ο Μουσολίνι είχε δώσει διαταγές να υπάρχουν δύο αλβανικά τάγματα σε κάθε ιταλική μεραρχία, που χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στην Ελλάδα, και επί πλέον είχαν σχηματιστεί τρία τάγματα Αλβανών μελανοχιτώνων, που είχαν το σύνθημα “Πεθαίνουμε όλοι για τον Ντούτσε”.

Διάφορες μυστικές διαταγές επιχειρήσεων του διοικητή της Μεραρχίας “Τζούλια”, στρατηγού Μάριο Τζιρότι, χρονολογούμενες από τις 21 Οκτωβρίου 1940 και μετά, οι οποίες έπεσαν αργότερα στα χέρια του Ελληνικού Στρατού, αποκαλύπτουν ότι είχε αναθέσει εργασίες σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από ντόπιους Αλβανούς, φέροντες ενδυμασίες χωρικών…Κατά την αρχική προέλαση της Μεραρχίας “Τζούλια” στον τομέα της Πίνδου οι επιτιθέμενοι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν Αλβανούς οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά και φώναζαν στους Ελληνες στρατιώτες να παραδοθούν, λέγοντας ότι ο αγώνας τους ήταν πλέον μάταιος εφόσον στην Αθήνα είχε γίνει επανάσταση, η κυβέρνηση Μεταξά είχε πέσει, η νέα κυβέρνηση είχε συμμαχήσει με τον Άξονα κ.ά. Στις 2 Νοεμβρίου 1940 τάγμα Αλβανών επιτέθηκε στο Καλπάκι απεγνωσμένα, χωρίς επιτυχία. Αλβανοί αυτόμολοι παρείχαν πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό.

Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII Μεραρχίας η οποία αντιμετώπισε την κύρια προσπάθεια της ιταλικής επίθεσης, γράφει για τη συμμετοχή αλβανικών δυνάμεων στον τομέα της Μεραρχίας: “Συμμετείχαν τρία τάγματα μελανοχιτώνων (Ι, II, III), δύο αλβανικά τάγματα πεζικού (“Γκράμος” και “Ντρίνος”), αλβανική ορειβατική πυροβολαρχία (“Νταϊτι”), τάγμα Αλβανών εθελοντών και σώματα άτακτων Αλβανών”.

Όπως καταγγέλλει ο υποστράτηγος, κατά τον Οκτώβριο του 1940 ο Αλβανός υπουργός Δικαιοσύνης συγκροτούσε συμμορίες με σκοπό να δράσουν στο ελληνικό έδαφος. Ο αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού κατά τον πόλεμο 1940-41, σημειώνει: “Όλες οι ιταλικές μεραρχίες πεζικού ήταν ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβανών…”.

Ο Β. Πράσκα στο τμήμα του βιβλίου του “Εξέλιξη των επιχειρήσεων από 28 έως 31 Οκτωβρίου 1940″, ανακεφαλαιώνοντας γράφει για τη συμμετοχή των αλβανικών μονάδων τα εξής: “…Φάλαγγα “Σολίνας” II Τάγμα της 1ης Λεγεώνας Αλβανών εθελοντών. (…) Κεντρική Φάλαγγα και Διοίκηση Μεραρχίας “Φερράρα” Ι Τάγμα Αλβανών Εθελοντών. (…) Παραλιακό Συγκρότημα… Τα τμήματα διαπεραιώθηκαν με την κάτωθι σειρά… 6) Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών “Πεσκοσόλιντο” και “Κιαραβάλλε”. (…) “Τα αλβανικά τάγματα εθελοντών, προπορευόμενα του 3ου Συντάγματος Γρεναδιέρων και κινούμενα…”…”Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών, επίσης, ήλεγχαν πλήρως την αμαξιτή οδό (Ηγουμενίτσας-Βάρφανης).

Στην επίθεση εναντίον του υψώματος 1289 του Λαπιστέτ, στις 09.30 της 4ης Νοεμβρίου 1940, έλαβε μέρος ένα από τα πιο επίλεκτα τμήματα των Αλβανών, το τάγμα “Τιμόρ”, το οποίο και κατόρθωσε να το καταλάβει. Με άμεση αντεπίθεση των Ελλήνων το τάγμα “Τιμόρ” αναδιπλώθηκε και διασκορπίστηκε στην κοιλάδα με άτακτη φυγή. Υποχρεώθηκαν να επέμβουν οι βερσαλιέροι για να σταματήσουν τους Αλβανούς.

Στην αναφορά που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι από τη δύναμη των 1.200 ανδρών του τάγματος είχαν απομείνει μόνο μερικές εκατοντάδες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο απαρηγόρητος, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, διοικητής του Τάγματος. Αλβανικό τάγμα στις 25 Νοεμβρίου 1940 συμμετείχε με τα ιταλικά στρατεύματα στην επίθεση για την κατάληψη του σταυροδρομιού παρά το Δελβινάκι. Οι Αλβανοί αρχικά κατέλαβαν το χωριό αλλά την επόμενη με αντεπίθεση των Ελλήνων αυτό ανακαταλήφθηκε. Το αλβανικό τάγμα είχε απώλειες και αρκετοί άνδρες του συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.

Στις 12 Νοεμβρίου αυτομόλησε στις ελληνικές γραμμές λόχος Αλβανών στρατιωτών με τους αξιωματικούς του. Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οπότε οι Ιταλοί είχαν εισχωρήσει στο ελληνικό έδαφος σε μερικούς τομείς, Αλβανοί με μια σημαία τους εισήλθαν στην Κόνιτσα μαζί με τους Ιταλούς, τον Διαμαντή και τον εξωμότη Ματούση. Ο Διαμαντής μάλιστα εκφώνησε λόγο λέγοντας ότι θα απελευθερώσει την Κόνιτσα και θα σχηματίσει την Ομοσπονδία της Πίνδου.
Η απάντηση του Μουσολίνι (22/11) σε επιστολή του Χίτλερ (20/11) αναφέρει μεταξύ των άλλων: Η αποτυχία των Ιταλών οφείλεται και στη λιποταξία των αλβανικών δυνάμεων, οι οποίες στασίασαν εναντίον των Ιταλών…”.

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα γράφει στο ημερολόγιο του ο Φερνάντε Κομπιόνε, έφεδρος υπολοχαγός πεζικού της 51ης Ορεινής Μεραρχίας “Σιέννα”: “…Κατά το χρονικό διάστημα από 28 Οκτωβρίου ως 14 Νοεμβρίου 1940, οπότε ιταλικά τμήματα είχαν εισχωρήσει σε περιοχές της Ελλάδας, οι Τσάμηδες υποδέχονταν σε όλα τα χωριά τους Ιταλούς ως ελευθερωτές, με ζητωκραυγές και ενθουσιασμό…”.
Ο Ιταλός ιστορικός Μ. Τσέρβι γράφει: “Όπως αναφέρει ο στρατηγός Β. Πράσκα σε συζήτηση του με τον Πρίκολο (σ.σ. Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας), ένας εθελοντής, πληγωμένος βαριά, πριν ξεψυχήσει αναφώνησε “Είμαι ευχαριστημένος που πεθαίνω για να μπορέσει ο (Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας) να περάσει”.

Κατά τη διάρκεια της ιταλικής εαρινής επίθεσης (Μάρτιος 1941) ο Μουσολίνι επισκεπτόταν διάφορες μονάδες για να τονώσει το ηθικό των ανδρών, στη ζώνη του Δέβολη και στην περιοχή του Βερατίου. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε ομάδες ταγμάτων και εθελοντών Αλβανών, των ιδίων για τους οποίους αρχικά εκείνος και ο Τσιάνο πίστευαν ότι είχαν προκαλέσει τις πρώτες ιταλικές ήττες. Κατά τις συνομιλίες που είχε μαζί τους έμεινε ενθουσιασμένος από το παράστημα και το πολεμικό τους μένος.

Ο Γερμανός συγγραφέας Βίλιμπαλντ Κόλεγκερ, σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1942, για τη στάση των Αλβανών κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 γράφει τα εξής: “…Οι Ελληνες αναγκάζονταν να πολεμούν εναντίον Αλβανών συμμοριτών, κατά τη στιγμή που Αλβανοί εθελοντές προσέρχονταν αθρόα στις ιταλικές φάλαγγες. Δεν αγνοούσαν οι από γόνοι του Σκεντέρμπεη ποίοι ήταν οι πραγματικοί φίλοι τους. (…) Αγωνίσθηκαν με επιμονή και γενναιότητα όπου και αν τοποθετήθηκαν. (…). Απειράριθμες υπήρξαν οι περιπτώσεις απονομής τιμητικών διακρίσεων σε Αλβανούς…”.
Ο Μ. Τσέρβι γράφει ότι ο τοποτηρητής Τζακομόνι πληροφορούσε τον βασιλιά της Ιταλίας: “…Εδώ και έναν μήνα οι Αλβανοί είναι εξαιρετικά έμπιστοι και άριστα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, το φρόνημα τους στέκεται ψηλά, η δε εργατικότητα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων κρίνεται εξαιρετική…”.

Ο Τζακομόνι είχε οργανώσει, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, “ομάδες Αλβανών για τη διενέργεια δολιοφθορών, που ο ρόλος τους ήταν να εισχωρούν στο ελληνικό έδαφος και να προβαίνουν σε καταστροφή του τηλεφωνικού δικτύου, να καταστρέφουν φυλάκια, να αφοπλίζουν φρουρούς, να προκαλούν ταραχές στα μετόπισθεν, να διενεργούν δολοφονικές απόπειρες εναντίον στρατηγών του εχθρικού στρατοπέδου και να προπαρασκευάζουν και να υποκινούν κινήματα ανάμεσα στη λαϊκή μάζα”. Ο Ιταλικός Στρατός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να επωφεληθεί από τη δραστηριότητα τους.
Ο στρατηγός Μπαντόλιο στα απομνημονεύματα του αναφέρει: “Οι Ελληνες δεν έδειξαν καμμία διάθεση συνεργασίας. Αντίθετα οι Αλβανοί στρατιώτες, που υπό μορφή ταγμάτων συμμετείχαν στις δικές μας μεραρχίες, αποδείχθηκαν άπιστοι και δόλιοι, καθώς επιδόθηκαν σε πράξεις δολιοφθοράς εναντίον μας, ή πέρασαν στις τάξεις των Ελλήνων…”.

Ο στρατηγός Αλ. Εδιπίδης γράφει ότι “Τμήματα αλβανικά, άρτια συγκροτημένα και με ομοιογενή στελέχη (αξιωματικοί και στρατιώτες Αλβανοί) πολέμησαν στις 27 Νοεμβρίου στο Φράσερι προς την Κλεισούρα).

Ο πρεσβευτής Άδωνις Κύρου σημειώνει: “…Όταν, τέλος, εξερράγη ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος, συμμετέσχον εις αυτόν παρά το πλευρόν των Ιταλών με ενθουσιασμόν και ανθελληνικήν λύσσαν άπειροι Αλβανοί – ενώ ουδείς εξ αυτών εσκέφθη να προσδράμη εις βοήθειαν του νικηφόρου Ελληνικού Στρατού, καίτοι ούτος, συμφώνως προς την ραδιοφωνικήν διακήρυξιν του Ιωάννου Μεταξά, ήρχετο προς αποκατάστασιν της αλβανικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ακεραιότητας…”.

 Όταν ο Ελληνικός Στρατός προήλαυνε εντός του αλβανικού εδάφους, τα περισσότερα σώματα στρατού των Αλβανών είχαν διαλυθεί, ενώ στα πρόσωπα των λιγοστών Αλβανών που εκινούντο στους δρόμους, ανάμεσα στους Ιταλούς, ζωγραφιζόταν άγριος θυμός εναντίον ενός στρατεύματος που το νόμιζαν παντοδύναμο και το έβλεπαν να οπισθοχωρεί μπροστά στις ελληνικές δυνάμεις.
Η Αγγλίδα ιστορικός Μ. Βίκερς τοποθετείται διαφορετικά: “…Η αλβανική κοινή γνώμη αρχικά πανηγύρισε για τον ελληνικό θρίαμβο, η στάση της όμως άλλαξε όταν η Αθήνα άρχισε να φανερώνει τις προθέσεις της να προσαρτήσει τη νότια Αλβανία…”(!!!).

Ενώ υπάρχουν όλα τα παραπάνω περί συμμετοχής των Αλβανών στον πόλεμο, οι Αλβανοί ιστορικοί, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, προσπάθησαν μεταπολεμικά να μας πείσουν ότι δεν συμμετείχαν με το μέρος των Ιταλών ή ότι συμμετείχαν λίγα τμήματα δια της βίας.
Συγκεκριμένα οι Αλβανοί ιστορικοί Σ. Πόλο και Α. Πούτο γράφουν σχετικά τα εξής: “Τα δύο αλβανικά τάγματα που στάλθηκαν με τη βία στον πόλεμο του 1940 αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Οι Ιταλοί τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κεντρική Αλβανία. (….) Στην ελληνική κυβέρνηση η πορεία των γεγονότων φαινόταν πως έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα παλαιά προσαρτιστικά σχέδια τους για τις περιοχές της Κόρτσας (σ.σ. Κορυτσάς) και του Γκιροκάστρ (σ.σ. Αργυρόκαστρου)”.

Σε άλλο σημείο συνεχίζουν: “Το 1940 ήταν μοναδική ευκαιρία να ενωθεί με τον Ελληνικό Στρατό ο Αλβανικός”. Έτσι εξηγείται η κατηγορηματική άρνηση του Ελληνικού Στρατηγείου στην πρόταση των Αλβανών αντιφασιστών πατριωτών να σχηματίσουν δύο τάγματα και να πολεμήσουν με την εθνική τους σημαία στο πλευρό των ελληνικών δυνάμεων εναντίον των Ιταλών εισβολέων!
Στην πραγματικότητα οι Αλβανοί έδειξαν πλήρη δυσπιστία και απροθυμία να συνεργαστούν με τον Ελληνικό Στρατό. Αντιθέτως συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς. Ο Ιταλός παρατηρητής Τζακομόνι βεβαίωσε κατηγορηματικά και με συγκεκριμένα στοιχεία, ενώπιον του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου, τα εξής: “Και οι Αλβανοί βοήθησαν παντού και πάντα τον Ιταλικό Στρατό, χωρίς να σημειωθεί πουθενά οποιοδήποτε επεισόδιο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Εκδ. ΔΙΣ/ΓΕΣ: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1941, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ, Α9ήναι, 1960.
(2) Εκδ. Υπουργείου Εξωτερικών: 1940-1941,ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ, Αθήνα, 1980.
(3) Παπάγου Αλεξ.: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1940-1941, εκδ. "Οι Φίλοι του Βιβλίου", Α9ήναι, 1945.
(4) Κατσιμήτρου Χαρ.: Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ, εκδ. ΓΕΣ, Μήνα, 1982.
(5) Τσέρβι Μ.: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, έκδοση Αlvin Redma Hellas, Α9ήνα, 1987.
(6) Κόρου Αδωνι: ΧΡΟΝΙΚΟΝ 1940-1944.
(7) Κύρου Αλ.: ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, Α9ήναι, 1962.
(8) Σιωμοπούλου Στυλ.: Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ "TΖΟΥΛΙΑ" ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ, Ηπειρωτική Εστία, 1994.
(9) Τριαντάφυλλου Κ.: ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-41, Πάτρα, 1981.
(10) Τσιρπανλή Ζαχ.: ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ OI ΙΤΑΛΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41, Αθήνα, 1974.
(11) Ζαούση Αλεξ.: OI ΔΥΟ ΟΧΘΕΣ 1939-1945, εκδ. Παπαζήση, 1987.
(12) Richter Heinz: Η ΙΤΑΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Γκοβόστης, 1998.
(13) Μιχαλοπούλου Δημ.: ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1923-1928.
(14) Πράσκα Βισκόντι: ΕΓΩ ΕΙΣΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Γκοβόστης, 1999.
(15) Vickers Miranda: ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ, εκδ. Οδυσσέας, 1997.
(16) ΡοΙΙο S. - Ρυtο Α.: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, εκδ. Ομάδα.
(17) Νικολάου Χαρ.: ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ -ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, εκδ. Φλώρου, 1996.
(18) Ημερήσιος Τύπος της εποχής.

ΠΗΓΗ : http://www.istorikathemata.com/2010/10/28-1940.html,

Νικολάου Χαράλαμπος, Ταξίαρχος ε.α., καθ, Στρατιωτικής Ιστορίας Σ.Σ.Ε.

ΑΠΟΦΑΣΗ Δ.Σ. ΔΣΑ :   Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών εκφράζει την έκπληξή του για την αυτόφωρη διαδικασία, η οποία μάλιστα κινήθηκε αυτεπαγγέλτως και με παροιμιώδη ταχύτητα από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών κατά του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, εκδότη του περιοδικού HOT DOC, στο οποίο φέρονται να δημοσιεύονται τα ονόματα της «Λίστας Λαγκάρντ», τη στιγμή που για τους καθ’ ύλην αρμόδιους πρώην υπουργούς, οι οποίοι ήταν κατά νόμο υπεύθυνοι για την αξιοποίησή της αλλά παρόλα αυτά την «έχασαν», δεν έχει κινηθεί μέχρι στιγμής καμία ποινική ή άλλη διαδικασία σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Με δεδομένο ότι δεν υφίσταται καμία πρόθεση παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών απέχει από κάθε νομική αξιολόγηση της ποινικής δίωξης που ασκήθηκε κατά του ως άνω δημοσιογράφου, σε βαθμό πλημμελήματος, πλην όμως, παρόλο που, όπως γίνεται γενικά δεκτό, δεν υπάρχει ισότητα στην παρανομία, δεν μπορεί παρά να στηλιτεύσει τη μονομερή «ευαισθησία» των αρμοδίων αρχών, οι οποίες, τον τελευταίο καιρό, κινητοποιούνται κάθε φορά προς την κατεύθυνση της προστασίας ισχυρών κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτικών παραγόντων, και ποτέ αντίστροφα. 

Αυτού του είδους οι «επιλογές» εκπέμπουν σε ολόκληρη την κοινωνία το μήνυμα ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί της Ελλάδας, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτούς, λειτουργούν πλέον αποκλειστικά προς την κατεύθυνση της προστασίας του ίδιου του συστήματος εξουσίας, σε βάρος της συνταγματικής νομιμότητας και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού: αντί το ενδιαφέρον των αρμοδίων διοικητικών και δικαστικών αρχών να επικεντρώνεται στη διακρίβωση της εγκυρότητας της «Λίστας Λαγκάρντ» και στην αξιοποίησή της για τον ενδελεχή οικονομικό και φορολογικό έλεγχο των αναφερόμενων προσώπων, επικεντρώνεται στη δίωξη του δημοσιογράφου ο οποίος, στο πλαίσιο της άσκησης του λειτουργήματός του, «τόλμησε» να προβεί σε δημόσια αποκάλυψη στοιχείων που φέρονται να περιλαμβάνονται στην εν λόγω λίστα. 

Η διεθνής, συνταγματική και νομοθετική κατοχύρωση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, στο μέτρο που έχει ως αντικείμενο την προστασία των πολιτών από δυσμενείς διακρίσεις τις οποίες κινδυνεύουν να υποστούν ή υφίστανται εξαιτίας της συλλογής, χρήσης και επεξεργασίας ευαίσθητων δεδομένων σχετικά με ιδιότητες του προσώπου τους, πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή. Όμως, η επίκληση της εν λόγω προστασίας με σκοπό την παρεμπόδιση της εξιχνίασης ή του ποινικού κολασμού εγκληματικών πράξεων που άπτονται της δημόσιας οικονομικής ζωής και τα οποία εμπίπτουν στο δίκαιο της οικονομικής εγκληματικότητας, είναι, σε μία δημοκρατική κοινωνία, από κάθε άποψη, ανεπίτρεπτη.

 Αθήνα, 29/10/2012

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                 Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ                        ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΠΑΜ. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σόδομα και Γόμορρα

Ἐπισκόπου Ἰερεμία Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως 

 1. Εἶμαι καί ἐγώ, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Μοναχοί καί ὅπως ὅλοι οἱ πιστοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τῆς πατρίδος μας, εἶμαι, λέγω, κατάπικρος καί ἐγώ γιά τήν προβολή τοῦ βλασφήμου καί αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi. Καθένας βέβαια ἔχει τό δικαίωμα νά νομίζει καί νά ἐκφράζεται ὅπως θέλει, δέν πρέπει ὅμως νά ἐπιτρέπουμε σέ κανένα νά προσβάλλει δημόσια καί προγραμματισμένα τήν πίστη μας.
Ἀσφαλῶς, μία τέτοια προσβολή τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας ἔπρεπε νά δημιουργήσει τήν ἀγανάκτηση καί τήν διαμαρτυρία ὅλων μας, ὅπως καί τήν ἐξέφρασαν οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι χριστιανοί καί ὁμολογητές, οἱ ὁποῖοι, μέ κίνδυνο νά κακοπάθουν, διαμαρτυρήθηκαν γιά τήν προβολή τοῦ ἀσεβεστάτου καί βλασφήμου αὐτοῦ ἔργου. 

2. Εὖγε σ᾽ αὐτούς τούς διαμαρτυρηθέντας χριστιανούς! Ἡ διαμαρτυρία τους θά γραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί θά λάβουν γιά τήν ὁμολογία τους αὐτή – νά εἶναι βέβαιοι γι᾽ αὐτό – χρυσό στεφάνι στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ τήν ἐπουράνιο.
Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί χριστιανοί εἶναι σ᾽ ὅλη τήν Ἐκκλησία γενικά μία γλυκειά παρηγοριά ὅτι καί σήμερα, παρά τήν πλεονάζουσα ἁμαρτία, παρά τούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοῦμε, δέν ἐξέλιπαν οἱ ἀγωνιστές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι καί μέχρι πεζοδρομίων καί μέχρι αἵματος καί φυλακίσεων νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό, πού ξανασταυρώνεται. 
Καλά τό ἔλεγε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατήρ Αὐγουστῖνος, «οὐκ ἐκλίψουσι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ στρατιῶται»! Καί καλά τό εἶχαν πεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, ἀπαντῶντας τό 1848 στόν Πάπα Πῖον Θ´, ὅτι σέ μᾶς ὑπερασπιστής τῆς πίστεως εἶναι ὁ λαός!

3. Εὖγε λοιπόν καί δόξα καί τιμή καί ἔπαινος λαμπρός στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό εὐσεβῆ λαό κατά τοῦ αἰσχροῦ αὐτοῦ ἔργου, πού ὑβρίζει χυδαιότατα τό πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν 7η Ἰουνίου τοῦ 2012 μέ ἀνακοίνωσή της προέτρεψε τούς χριστιανούς νά ἀποδοκιμάσουν τό ἔργο.
Σ᾽ αὐτήν τήν προτροπή τῆς Μάνας Ἐκκλησίας οἱ πολλοί ἀδιαφόρησαν, ἀλλά οἱ διαμαρτυρηθέντες ὑπήκουσαν καί ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι χριστιανοί «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες» (Ρωμ. 12,11). Οἱ διαμαρτυρηθέντες αὐτοί, νεώτεροι ὁμολογητές τῆς πίστεως, ἐμπνεύστηκαν γιά τήν ἅγια αὐτή καί συνετή πράξη τους ἀπό τά ἱερά μας Συναξάρια. Τά ἱερά αὐτά βιβλία, τά ὁποῖα, κατά τόν ἅγιο Πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ἀποτελοῦν τήν Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁμιλοῦν γιά χριστιανούς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔμπαιναν στούς ναούς τῶν εἰδώλων καί συνέτριβαν τά ἀγάλματά τους• ἡ δέ ἁγία μας Ἐκκλησία καταχώρησε τούς ὁμολογητές αὐτούς μεταξύ τῶν ἁγίων, γιά νά μιμούμεθα βέβαια τήν θερμότητα τῆς ἀγάπης τους στόν Χριστό καί τήν ἀποστροφή τους πρός τά εἴδωλα τῆς κάθε ἐποχῆς. 

4. Ἀπευθυνόμενος σ᾽ αὐτούς, τούς λίαν ἀγαπητούς μας χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθησαν τελευταίως γιά τό βλάσφημο ἔργο Corpus Christi, τούς ἐκφράζουμε πάλι τά εὐχαριστήρια καί τά συγχαρητήριά μας γιά τήν διαμαρτυρία τους, τούς ἐκφράζουμε τόν θαυμασμό μας καί τόν σεβασμό μας, γιατί μέ διάθεση θυσίας ἐπορεύθησαν στόν τόπο τῆς διαμαρτυρίας καί ἔπραξαν αὐτό τό ἅγιο πού ἔπραξαν. Τούς λέγουμε δέ – ἄν καί δέν εἶναι ἀνάγκη νά τούς τό ποῦμε – νά μήν ἐπηρεάζωνται καθόλου ἀπό ἄλλους λόγους, κληρικῶν ἤ λαϊκῶν, πού θέλουν νά παραλύσουν τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα μέ τά πλαδαρά τους κηρύγματα καί μέ λόγια ξένα πρός τά ἱερά μας Συναξάρια καί τούς λόγους τῶν Πατέρων μας.
Ἀλήθεια, τί θά ἔλεγαν αὐτοί στόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος συμβουλεύει τούς ἀκροατές του νά ραπίζουν ἀκόμη τόν ἐπίμονο βλάσφημο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καί λέγει μάλιστα στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Πατέρας, ὅταν οἱ ἀρχές τούς καλέσουν σέ ἀπολογία, νά ποῦν παρρησίᾳ: «Ναί, τόν ἐρράπισα, διότι ἐβλασφήμησε τόν Βασιλέα τῶν ἀγγέλων»! Καί τί θά ποῦν πάλι αὐτοί οἱ τῶν πλαδαρῶν κηρυγμάτων γιά τό ράπισμα πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Νικόλαος στόν βλάσφημο Ἄρειο; Ἔχει ἱστορικότητα τό ράπισμα αὐτό, εἶναι δηλαδή πραγματικό γεγονός• καί γι᾽ αὐτό, γιά νά μή νομίσει δηλαδή κανείς ὅτι ἀπό ὀργή ὁ ἅγιος ἐρράπισε τόν Ἄρειο, γι᾽ αὐτό, λέγω, ἡ Ἐκκλησία στό Ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νικολάου ἔβαλε τήν ἔκφραση περί αὐτοῦ «εἰκόνα πραότητος». Ἤ μήπως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ἡ Ἐκκλησία ὅλη δέν ἔπρεπε νά διαμαρτυρηθεῖ γιά τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί νά τήν καταδικάσει, γιατί ἔτσι τήν διαφήμισε περισσότερο;!... 

5. Πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν πίστη μας, ἀδελφοί, καί νά διαμαρτυρόμαστε γι᾽ αὐτήν, ὅταν τήν βλέπουμε νά προσβάλλεται. Τέτοιο παράδειγμα καί τέτοια διδαχή μᾶς ἔδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Μέ τά ξένα πρός τό γνήσιο πατερικό πνεῦμα πλαδαρά κηρύγματα μερικῶν, καλυπτόμενα μάλιστα μέ θεολογική σινδόνα μιᾶς «νεοπατερικῆς» λεγομένης θεολογίας, ἀπό τά κηρύγματα αὐτά δέν βγαίνουν ὁμολογητές καί μάρτυρες. Ἀλλά οὔτε καί ἐλεύθερη πατρίδα θά εἴχαμε, ἄν ἐπικρατοῦσαν τά τοιαῦτα κηρύγματα, τά χωρίς ἀγωνιστικό φρόνημα. Ἡ ἐπανάσταση τοῦ ᾽21 ἦταν μία τρέλλα! 
Μήν ἀμφιβάλλετε λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσοι διαμαρτυρηθήκατε γιά τό βλάσφημο ἔργο, μήν ἀμφιβάλλετε, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό διάφορους λόγους, ἄν πράξατε καλῶς ἤ ὄχι. Πολύ καλῶς ἐπράξατε καί νά τό ξανακάνετε! Ἡ πικρία μου ὅμως καί ἡ ἀπογοήτευσή μου εἶναι μέ τόν ἑαυτό μου. Ἤθελα νά εἶμαι καί ἐγώ στόν τόπο τῆς μαρτυρίας σας καί τοῦ μαρτυρίου σας, νά ἐφώναζα καί ἐγώ μαζί σας καί μακάρι νά ἤμουν καί θύμα, γιά νά ἔδιδα ὡς ἐπίσκοπος ἕνα καλό παράδειγμα. Ναί, ἡμεῖς οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νά εἴμεθα μπροστάρηδες στούς ὑπέρ πίστεως ἀγῶνες! 

6. Τέλος, ἔχω νά πῶ ὄχι μόνο μέ πόνο, ἀλλά καί μέ φόβο, ὅτι ἡ περίπτωση αὐτή τοῦ Corpus Christi εἶναι ἀκριβῶς καί ἀκριβέστατα περίπτωση Σοδόμων καί Γομόρρων (Γεν. κ. 19). Γιατί, ὅπως στήν βιβλική αὐτή διήγηση οἱ Σοδομῖτες ἐξέλαβαν τά θεῖα Πρόσωπα ὡς ἀνθρώπινα καί θέλησαν νά ἁμαρτήσουν μαζί τους, ἔτσι, καί στήν παρούσα περίπτωση, οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἔργου ἐκλαμβάνουν τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ... ὡς ἁμαρτωλό καί τό παρουσιάζουν κατά τήν αἰσχρή τους ποιότητα.
Ἀλλά φοβοῦμαι μήπως τό πῦρ, πού ἔβρεξε ὁ οὐρανός καί κατέκαυσε τήν ἁμαρτωλή πόλη, μήπως – μή γένοιτο, Χριστέ καί Παναγιά! –, ἔλθει καί καταπάνω μας καί κατακαοῦμε• γιατί, μαζί μέ τά ἄλλα ἁμαρτήματά μας, ἔγινε στήν πατρίδα μας καί αὐτό τό χειρότερο τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, ἡ αἰσχρή ἐξύβριση κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μας, χωρίς μάλιστα νά φαίνεται ὅτι πονοῦμε γι᾽ αὐτό, ἀφοῦ δέν διαμαρτυρόμαστε ἔντονα.
Ἄν ἡ ὕβρις αὐτή γινόταν κατά τοῦ προσώπου μας ἤ κατά τῶν οἰκείων μας ἤ κατά τῶν ἀρχόντων μας, ἀσφαλῶς δέν θά ἤμασταν ἀπαθεῖς, ἀλλά θά κινητοποιούμασταν καί θά μηχανευόμασταν τρόπους διαμαρτυρίας καί ἀντιδράσεως. Τελειώνω ἐδῶ μέ τόν πονετικό λόγο, μέ τόν ὁποῖο κατέκλεισε κάποτε ὁ μακαριστός Γέροντας πατήρ Αὐγουστῖνος ἕνα του κήρυγμα περί βλασφημίας τῶν θείων: «Ὥστε λοιπόν, μεγάλοι οἱ ἄρχοντές μας, μεγάλα τά ἀνθρωπάριά μας, μικρός ὁ Χριστός μας, ὅταν ὑβρίζεται κανείς δέν διαμαρτύρεται»!...

† Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας
Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως
Δημητσάνα, 17 Ὀκτωβρίου 2012

Ἡ δευτερολογία τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἱερεμία γιά τό Corpus Christi, καί περί πολιτικῶν κομμάτων

Ἡ δευτερολογία τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἱερεμία γιά τό Corpus Christi

Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία

Η πρώτη επιστολή του Μητροπολίτου: Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας: «Εὖγε ...στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό εὐσεβῆ λαό κατά τοῦ αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi»

23 Ὀκτωβρίου 2012

1. Θέλω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, πάλι νά γράψω γι᾽ αὐτό τό ἐπαίσχυντο καί βλάσφημο ἔργο, πού τό λένε Corpus Christi. Καί τό θεωρῶ ὡς ἀνάγκη νά γράψω, γιατί ὡς νά μοῦ φαίνεται ὅτι φύγαμε ἀπό τό θέμα καί τό πᾶμε ἀλλοῦ.
Τό θέμα μας εἶναι νά πονέσουμε καί νά κλάψουμε γι᾽ αὐτό τό μόλυσμα πού ἔγινε στήν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα, τήν χώρα τῶν ἁγίων καί τῶν ἡρώων.
Καί τό θέμα μας εἶναι πάλι νά παρακαλέσουμε μέ δάκρυα τήν Παναγία Δέσποινα γιά νά ἱκετεύσει τόν Κύριο μήν ἔλθει ἡ ὀργή Του κατεπάνω μας, γιατί ἀνεχθήκαμε ἀδιαμαρτύρητα νά συμβεῖ στίς ἡμέρες μας τέτοιο κακό, χειρότερο ἀπό τά προηγούμενα. Καί γιά νά μήν μέ παρεξηγήσουν οἱ «θεολογοῦντες» τῆς «νεοπατερικῆς θεολογίας», ὡς «ὀργή Θεοῦ» πού εἶπα, ἐννοῶ τήν ἄρση τῆς θείας Χάριτος, γιατί ὁ Θεός δέν παύει ποτέ νά εἶναι ἀγάπη. Ἡ λεγομένη «ὀργή Θεοῦ» εἶναι ἡ ἄλλη πλευρά τῆς ἀγάπης Του! 

2. Ἐμμένω σταθερά στήν πίστη, τήν ὁποία ἤδη διετύπωσα, ὅτι τό βλάσφημο αὐτό ἔργο, πού ἀποτελεῖ σημεῖο τῶν καιρῶν, ἔπρεπε νά δεχθεῖ τήν δυναμική ἀντίδραση καί τήν πολεμική κλήρου καί λαοῦ, τήν ὁποία ἐξέφρασαν ὀλίγοι μόνον εὐσεβεῖς χριστιανοί.
Ὡς ἀρχιερεύς Χριστοῦ εὔχομαι πλούσια τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στίς οἰκογένειες αὐτῶν πού διαμαρτυρήθηκαν φανερά κατά τοῦ αἰσχίστου αὐτοῦ ἔργου καί ἄς καταλογίσει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τήν ὁμολογία τους αὐτή τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως πρός σωτηρίαν τους. Ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τόν ἄγγελο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου γιά τήν ἀρετή του ὅτι «οὐ δύνῃ βαστάσαι κακούς» (Ἀποκ. 2,2). Καί ὡς «κακοί» στό χωρίο αὐτό τῆς Ἀποκαλύψεως ἐννοοῦνται οἱ αἱρετικοί καί οἱ βλάσφημοι. 

3. Ἀλλά κάτι ἄλλο θέλω νά πῶ: Ἔφυγε τό θέμα ἀπό τόν πόνο καί τήν ἀγανάκτηση κατά τοῦ αἰσχροῦ ἔργου καί ἀπό τήν μετάνοιά μας πού πρέπει νά δείξουμε ὅλοι μας γιά τήν ἐμφάνισή του καί ὁ λόγος ἐστράφη πρός τήν «Χρυσή Αὐγή». Εἶναι ἀνάγκη νά γράψω περί αὐτοῦ, γιατί καί ἐγώ κατηγορήθηκα ἀπό μερικούς γιά τόν ἔπαινό μου πρός τούς διαμαρτυρηθέντας, ἐπειδή μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί Χρυσαυγῖτες.
Κατά πρῶτον θέλω νά πῶ ὅτι δέν τό ἐγνώριζα αὐτό ἐγώ, γιατί – ἄς τό πῶ – δέν βλέπω τηλεόραση, οὔτε γνωρίζω νά χειρίζομαι ἴντερνετ, οὔτε καί ἀκούω συστηματικά εἰδήσεις. Δεύτερον, ἡ Χρυσή Αὐγή ἀποτελεῖ πολιτικό κόμμα καί μέ πολλή εἰλικρίνεια λέγω – ὅπως τό γνωρίζουν αὐτό οἱ ἀκροατές τῶν κηρυγμάτων μου – ὅτι δέν ταυτίζομαι μέ κανένα πολιτικό κόμμα, γιατί αὐτά ἔχουν λάθη, ὡς ἀνθρώπινα δημιουργήματα πού εἶναι.
Δέχομαι ὅμως τά κόμματα ὡς ἰδεολογίες, γι᾽ αὐτό καί τά σέβομαι. Ἀλλά μισῶ καί ἀποστρέφομαι τό κόμμα ἐκεῖνο πού τό σύστημά του ἔχει εἴτε ἀθεΐα εἴτε βία. Ὁμοίως ἀπό τήν μελέτη μου στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Παλαιά Διαθήκη δέχομαι τήν παγκοσμιότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν ἐκήρυτταν ἀπό παλαιά οἱ Προφῆτες (ἰδιαίτερα ὁ ἄγνωστος συγγραφεύς τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰωνᾶ), οἱ ὁποῖοι χαρίζουν στήν ταλαίπωρη ἀνθρωπότητα παγκόσμια τήν μορφή τοῦ Λυτρωτοῦ Μεσσία. Ἑπομένως δέν δέχομαι τήν κακοδοξία ὅτι ὁ Θεός εἶναι τῆς Ἑλλάδος μόνο καί τά ἄλλα ἔθνη εἶναι περιφρονημένα. Ἡ Παναγία μας ἦταν Ἑβραιοπούλα! 

4. Πιστεύω ὅτι κατά τοῦ αἰσχίστου ἔργου Corpus Christi ἔπρεπε νά κατέλθουν πρός διαμαρτυρία ὅλα τά πολιτικά κόμματα τῆς πατρίδας μας. Γιατί νά διαμαρτυρηθοῦν καί νά κατεβοῦν στό πεζοδρόμιο μόνο μέλη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καί ὄχι ὀπαδοί καί ἄλλων πολιτικῶν κομμάτων; Ὅλοι, ἀκόμη καί οἱ ποδοσφαιρικές ὁμάδες – πού τό λέγει ὁ λόγος! –  ἔπρεπε νά ἐμφανιστοῦν γιά διαμαρτυρία.
Ὥστε λοιπόν γιά τό θέμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅπως τοὐλάχιστον τό ἐννοῶ ἐγώ, ἔπρεπε νά πεῖ αὐτός πού διαφωνεῖ πρός τό κόμμα αὐτό: Διαφωνῶ ἰδεολογικά μέ τήν Χρυσή Αὐγή. Δέν δέχομαι τήν γραμμή της. Ὅμως μπράβο της, γιατί στό βλάσφημο κατά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔργο πού παίχτηκε, αὐτοί μόνον παρουσιάστηκαν νά διαμαρτυρηθοῦν ἐντόνως. Γιατί ἀπουσίασαν τά ἄλλα κόμματα; Γιατί δέν πῆγε καί ὁ δικός μου ὑπουργός πού ψήφισα;

5. Ἀδελφοί μου, τά χρόνια μας εἶναι δύσκολα, εἶναι χρόνια πού προφήτευσε ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ἀνέβηκαν στά μπαλκόνια καί φωνάζουν μέ ἠχηρά μεγάφωνα, ἡ ἁμαρτία βραβεύεται, ὅπως τό πολυκέφαλο θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως παρουσιάζεται στεφανωμένο.
Σ᾽ αὐτά τά δύσκολα χρόνια πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τόν Χριστό νά μᾶς θερμάνει τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας σ᾽ Αὐτόν καί ἀκόμη νά μᾶς δώσει καί πόθο μαρτυρίου. Ναί, τά συμβαίνοντα στήν ἐποχή μας πράγματα θά μᾶς ὁδηγήσουν αὔριο σέ μαρτύριο. Ἄς αὐξήσουμε λοιπόν τήν προσευχή στήν Παναγία μας,, ἄς ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τό πανάγιο θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἄς μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή, τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, γιά νά ρυθμίζουμε καί ἡμεῖς ἀνάλογα τήν ζωή μας στούς ἀποκαλυπτικούς αὐτούς καιρούς πού ζοῦμε.

Πάντως, ἀπό ὅσα διαβάζω στά ἱερά Συναξάρια, οἱ ἅγιοι ἦταν ὁμολογητές καί διαμαρτύρονταν γιά τά ἀκουόμενα καί ἐμφανιζόμενα στήν ἐποχή τους βλάσφημα κατά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἐκεῖνα τά βλάσφημα ἦταν πολύ ὀλιγότερο βλάσφημα ἀπό αὐτό τό βρώμικο ἔργο, πού τό λένε Corpus Christi.

† Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας
Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως

"Η γιόγκα είναι μέρος της θρησκευτικής λατρείας του ινδουισμού και του βουδισμού. Οι κινήσεις του σώματος (οι λεγόμενες "γυμναστικές ασκήσεις") που εφαρμόζονται, συνοδεύονται με επικλήσεις θεοτήτων. Συνήθως λέγεται το "ΟΜ", επαναλαμβάνεται κάποιο "μάντρα", δηλαδή μία φράση που επαναλαμβάνει κανείς προσευχόμενος σε μια θεότητα (όπως οι Χριστιανοί επαναλαμβάνουν την ευχή - νοερή προσευχή - "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με"). Επιπλέον, αυτοί που εφαρμόζουν τη γιόγκα, κάνουν και διάφορες άλλες προσευχές, οι οποίες απευθύνονται σε κάποια άγνωστη υπέρτατη δύναμη ή σε κάποιους θεούς. Οι λίγες ομοιότητες και οι σημαντικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του διαλογισμού (π.χ. με την επανάληψη των μάντρα) και της νοερής προσευχής (προσευχή του Ιησού, ευχή, κομποσκοίνι), παρουσιάζονται αναλυτικά σε άλλες πηγές. Μερικά βιβλία, που αναφέρονται σε αυτό το θέμα, παρουσιάζονται στην Βιβλιογραφία - σημειώσεις, β2. Γιόγκα και νοερή προσευχή. Το θέμα αυτό θα αποτελέσει και αντικείμενο ενός επόμενου συγγραφικού πονήματος.

Η γιόγκα παρουσιάζεται στις δυτικές κοινωνίες ως γυμναστική, με στόχο να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή, από άτομα που ανήκουν σε μία τουλάχιστον από τις εξής κατηγορίες:

* έχουν περιορισμένες γνώσεις για τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες (χριστιανισμό, ινδουισμό, βουδισμό, ισλάμ),

* έχουν επιφανειακή γνώση για την δική τους πίστη,

* είναι αδιάφοροι ή μισό-αδιάφοροι θρησκευτικά,

* είναι άθεοι.

Αν η γιόγκα παρουσιαζόταν ευθέως, ως μέρος της ινδουιστικής ή της βουδιστικής θρησκείας, θα προκαλούσε πολλές αντιδράσεις. Για παράδειγμα οι συνειδητοί χριστιανοί (ανεξαρτήτως ομολογίας, δηλαδή ορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί ή προτεστάντες) ή οι συνειδητοί μουσουλμάνοι, θα καταλάβαιναν ότι δεν μπορούν να προσεύχονται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς θεούς.

Οι χριστιανοί (ορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες) αποδέχονται σε γενικές γραμμές ως πραγματικό θεό τον Τριαδικό (Αγία Τριάδα), (οι θεολογικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των χριστιανών, παρουσιάζονται σε άλλες πηγές). Οι μουσουλμάνοι αποδέχονται ως θεό τον Αλλάχ (όπως αυτός διδάσκεται σύμφωνα με το Κοράνιο - το δικαίωμα τους να έχουν αυτή την πίστη είναι πλήρως σεβαστό). Έτσι και οι ινδουιστές έχουν τους δικούς τους θεούς (και αυτών το δικαίωμα να έχουν αυτή την πίστη είναι επίσης σεβαστό). Οι δε άθεοι, λόγω των πεποιθήσεών τους, θα αρνούνταν να εφαρμόσουν μία θρησκευτική πρακτική.

Όταν όμως κάποιος παρουσιάζει τη γιόγκα ως γυμναστική άσκηση, συνειδητά ή ασυνείδητα παραπλανά και οδηγεί στον ινδουισμό - βουδισμό όσους ανήκουν στις προαναφερθείσες κατηγορίες ανθρώπων. Το να παρουσιάζει κανείς τις σωματικές ασκήσεις της γιόγκα, ισχυριζόμενος ότι είναι απλή γυμναστική, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον ινδουισμό ή τον βουδισμό, ισοδυναμεί με το να ισχυρίζεται ότι το άγαλμα της Ελευθερίας δεν βρίσκεται στην Νέα Υόρκη ή ο πύργος του Άιφελ δεν ανήκει στο Παρίσι. Θα γίνει πιστευτός μόνο από όσους ζουν σε περιοχές απομακρυσμένες από τον πολιτισμό και δεν έχουν επικοινωνία με το σύγχρονο κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πολλοί γνήσιοι ινδουιστές δεν αποδέχονται την παρουσίαση ενός μικρού μέρους του ινδουισμού, δηλαδή μερικών σωματικών ασκήσεων, ως ασκήσεων γυμναστικής. Θεωρούν (και έχουν δίκιο) ότι μια τέτοια αντιμετώπιση είναι προσβλητική για την θρησκεία τους.

Τα βασικά σημεία των προαναφερθέντων παρουσιάζονται με συντομία στο Λεξικό της Οξφόρδης για τις παγκόσμιες θρησκείες. Αναφέρεται χαρακτηριστικά (ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά):

"Γιόγκα. .... Τα μέσα και οι τεχνικές για να μεταβάλλεται η συνειδητότητα και για να επιτυγχάνεται η απελευθέρωση (μόκσα) από το κάρμα και την μετεμψύχωση (σαμσάρα) στις Ινδικές θρησκείες. .... Σήμερα η γιόγκα είναι αναπόσπαστο μέρος του Ινδουισμού. Σπουδαίοι σύγχρονοι Ινδουιστές παρουσιάζουν - συνιστούν διάφορα είδη γιόγκα."

"Yoga. …. The means or techniques for transforming consciousness and attaining liberation (*mokşa) from *karma and rebirth (*samsara) in Indian religions. ….. Today yoga is an integral part of Hinduism. Important modern Hindus have advocated various kinds of yoga." (σελ. 651)

Επιπλέον, αναφέρεται ότι:

"Πολλές από τις νέες θρησκείες ενθαρρύνουν την εφαρμογή - άσκηση κάποιου από τα διάφορα είδη γιόγκα. .... Η χάθα γιόγκα έχει διαδοθεί πολύ στο πλατύ κοινό [ή κατά άλλη μετάφραση: είναι πολύ δημοφιλής] στον Δυτικό κόσμο, αν και χρησιμοποιείται περισσότερο για να βοηθηθεί η υγεία, παρά για την σωτηρία [του ανθρώπου]."

"Many of the new religions encourage the practice of some kind of yoga. …. Haţha yoga has become very popular in the West, though more as an aid to the health than as a soteriology." (σελ. 652)

Πηγή: Bowker, John (editor). The concise Oxford dictionary of world religions. Oxford University Press, 2005. (Το συνοπτικό λεξικό της Οξφόρδης για τις παγκόσμιες θρησκείες).

Η ανωτέρω πηγή αναφέρθηκε ενδεικτικά. Το γεγονός ότι η γιόγκα είναι θρησκευτική πράξη αναφέρεται σε όλες τις εγκυκλοπαίδειες (είτε είναι θρησκευτικές είτε όχι) και αποτελεί κοινό τόπο. "

Πηγή: ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΓΚΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ – ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ; Είναι η γιόγκα ως μυϊκή άσκηση κατάλληλη γιά τη βελτίωση της υγείας; Χρήστος Ταγαράκης. Εκδόσεις Διάλογος, Αθήνα 2010, σελ. 19-21).

Δρ. Χρήστος Ταγαράκης, Ερευνητής Αθλητιατρικής, Διδάκτωρ Καρδιολογίας – Αθλητιατρικής του Γερμανικού Πανεπιστημίου Αθλητισμού Κολωνία

Πηγή: http://www.antibaro.gr/article/1426

«Επορεύοντο χαίροντες... ότι υπέρ τού ονόματος Αυτού (τού Χριστού)

κατηξιώθησαν ατιμασθήναι» 

(Πράξ. 5, 41)

 Σταθμός ανεπανάληπτος στην ιστο­ρία τού νεώτερου Ελληνισμού, χαράχτηκε με χρυσά και ανεξίτη­λα γράμματα το ΕΠΟΣ τού '40. Το γεγονός μάλιστα τού ύπουλου τορπιλισμού τού ευάνδρου Α/κού μας «ΕΛΛΗ» και, συνε­πεία τούτου, η εκ μέρους τού εχθρού –τάχα και Χριστιανού- ασεβέστατη και βλάσφημη προσβολή που έκαμε στη Μεγαλόχαρη Πα­ναγία μας (15-08-1940), συνεκλόνισε την Ορθόδοξη συνείδηση των Ελλήνων. Γι' αυτό και το πολυθρύλητο ΟΧΙ τού αείμνη­στου Πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά, ύστερα από το κατάπτυστο τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας, είχε τη γνωστή ενθουσιώδη ανταπόκριση στον ελληνικό λαό, ο οποίος με πίστη στο Θεό και με αγά­πη στη δοκιμαζόμενη τότε Πατρίδα ανέλαβε τον υπέρ πάντων αμυντικό αγώνα. Κι ακόμα, είναι γεγονός ότι όλοι τότε οι φο­ρείς της αγωνιζομένης Πατρίδας μας ανεγνώριζαν στην Εκκλησία την πνευματική ηγεσία τού υπέρτατου αγώνα.

Έτσι, η στρατευόμενη και ποιμαίνουσα τότε Εκκλησία, πέρα από την κύρια ποιμαντική και λατρευτική της αποστολή, ανέλαβε να στηρίξει και τον Στρατό και το λαό τού Θεού. Πράγματι, με τον δοξασμέ­νο μας Στρατό συμπορεύθηκε μέχρι την πρώτη γραμμή του μετώπου, κι άφησε εκεί δεκάδες από αγίους κληρικούς της να την εκπροσωπούν και να συμπολεμήσουν με τους γενναίους φαντάρους μας, ως Ιερο­κήρυκες και Στρατιωτικοί Ιερείς... Για το λαό δε του Θεού τα έδωσε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε. Πέρα από την παρηγοριά και ενί­σχυσή του στις θλίψεις των ημερών εκεί­νων, πρωτοστάτησε στον καιρό της φο­βερής πείνας για την περίθαλψη των αδυ­νάτων, ενίσχυσε τις οικογένειες των πολε­μιστών και εκείνων που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, ίδρυσε δια νόμου την ευεργετική ΕΟΧΑ, περιέλθαψε τραυματίες και αναπήρους, έσωσε Εβραίους, βοήθησε με κάθε τρόπο τους αδικοκαταδικαζομένους αντιστασιακούς μελλοθανάτους και όσους είχαν την ανάγκη τους, συμμετείχε στον αντιστασιακό αγώνα, τόσο στην επάρατη κατοχή όσο και στη μετέπειτα εθνική συμ­φορά.... και, τέλος, πρόσφερε για την ελευ­θερία της δούλης Πατρίδας Εκατόμβες Ιε­ρομαρτύρων από τους λειτουργούς της και χιλιάδες Εθνομαρτύρων από τους αγνούς και αθώους πιστούς της.

Για χάρη της ιστορίας και των νέων μας θα επαναλάβω παρακάτω ειδήσεις από παλαιότερο σχετικό έργο μας, με το υπό διαπραγμάτευση θέμα και με τίτλο: «Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαε­τία τον '40», έκδ. της Εταιρείας Ευρυτάνων Επιστημόνων, Αθήνα 1996, σελ. 75 και εξής:

«Όλοι τότε οι κακούργοι και δυνάστες της δούλης Πατρίδας μας: Γερμανοί, Ιτα­λοί, Βούλγαροι, Αλβανοτσάμηδες και Ρουμανίζοντες, στους οποίους, ως μη όφειλε, προστέθηκαν δυστυχώς και εκ των ημετέρων αντιστασιακών Κομμουνιστές και Αντικομμουνιστές, συμμάχησαν ενα­ντίον της. Συναγωνίζοντο μεταξύ τους για το ποιος απ' αυτούς θα επινοήσει και θα επιφέρει περισσότερα και ειδεχθέστερα τραύματα και καταστροφές σε ιερούς ναούς, μονές, σκεύη και εικόνες και απανθρώπους βασανισμούς σε αγίους λειτουρ­γούς της. Όσοι λοιπόν εκ των λειτουργών της συλλαμβάνονταν τότε για οποιοδήποτε αντιστασιακό λόγο κι έπεφταν στα απαί­σια χέρια τους, σπάνια διέφευγαν τις ομηρίες, τις φυλακίσεις, τους φρικτούς βασανισμούς και εξευτελισμούς προς το ιερατικόν τους σχήμα και, τέλος, και αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Πάνοπλοι οι παραπά­νω εχθροί, χωρίς οίκτο, «σώριαζαν -όπως προσφυώς ελέγχθη- αλύπητα τη ζωή, σαν το πιο φτηνό και άχρηστο πράγμα...».

Η διαπίστωση αυτή μαρτυρείται: α) στα όσα συνέβαιναν στις φυλακές και στα στρατό­πεδα συγκεντρώσεων, που, μεταξύ του μαρτυρικού φυλακισμένου λαού, πρώτος στόχος των εχθρών ήσαν οι Ιερείς. Χαϊδάρι..., Νταχάου...., Άουσβιτς., κλπ., όταν ακούονται προξενούν ανατριχίλα και αισθήματα συγκινήσεως για όλους τους φυλακισμένους σ' αυτά, μεταξύ των οποί­ων δεκάδες ήσαν και οι «φιλοξενηθέντες» κληρικοί μας. «... Σε όλες τις φυλακές - γράφει ο αείμνηστος Αχιλλέας Κύρρου- ήταν αρκετοί Παπάδες και Καλόγεροι, που είχαν συλληφθεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση, σαν για να αποδείξουν μια φορά ακόμα ότι ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε μείνει μακριά από τους Εθνικούς αγώνες τού Ελληνικού λαού».

Και β) στο ότι πέρα από τις κακουχίες των Κληρικών μας στις φυλακές, η Εκκλησία για την απελευθέρωση της Πα­τρίδας πρόσφερε και πολύ αίμα. «Ιερείς και Μοναχοί που εκρατούντο στις φυλα­κές ως όμηροι ή ως κατάδικοι, ή που συλλαμβάνονταν για αντίποινα σε κάποια αντιστασιακή δράση [σύμφωνα μάλιστα με το σατανικό γερμανικό εφεύρημα ‘περί συλλογικής ευθύνης’ για όλους τους κατεχόμενους υπ' αυτών λαούς], βασανίσθηκαν απάνθρωπα και μαρτύρησαν με διάφορους ανατριχιαστικούς τρόπους, όπως οι ένδο­ξοι Μάρτυρες των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι Νεομάρτυρες επί τουρκο­κρατίας.

Έτσι, εκ της μακράς φάλαγγας των νέ­ων τούτων Νεομαρτύρων Κληρικών που έμειναν πιστοί στο Χριστό και στην Ελλά­δα: «...άλλοι κατακρεουργήθηκαν και δια­μελίσθηκαν, άλλοι έμειναν ημέρες μετέω­ροι στην αγχόνη, άλλους τους έθαψαν ζω­ντανούς ή τους έριξαν στη φωτιά, τους κρήμνισαν σε χαράδρες και βάραθρα, τους έριξαν στη θάλασσα, τους άρπαξαν στα βουνά και πήγαν μ' άγνωστο σε μας θάνα­το, άλλους τους έσφαξαν, άλλους τους σταύρωσαν, αφού προηγουμένως τους βα­σάνισαν βάρβαρα...». Όλοι έμειναν «πι­στοί άχρι θανάτου». Όλοι «εβάστασαν τα στίγματα τού Κυρίου εν τοις σώμασιν αυτών».

Και για την αλήθεια τού λόγου, ιδού και οι αριθμοί:

Οι ηττημένοι και καταντροπιασμένοι Ιταλοί στο πόλεμο 1940-41, που αναπά­ντεχα, χάρη στις πλάτες των προστατών τους, έγιναν και «κατακτητές», χωρίς να ντρέπονται βέβαια για την άδικη θέση που πήραν, θανάτωσαν μαρτυρικά, όπως οι κακούργοι πρόγονοί τους Ρωμαίοι... σαρά­ντα (40) κληρικούς μας.

Το ίδιο και οι Γερμανοί κατακτητές... Θανάτωσαν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους εκατόν τριάντα (130) κληρικούς μας. Επίσης και οι Αλβανοτσάμηδες με τους Ρουμανίζοντες, άλλοτε βοηθούμενοι ή βοηθώντας τους Γερμανοϊταλούς, θανά­τωσαν κι αυτοί είκοσι εννέα (29) κληρι­κούς μας.

Ατυχώς -γράφει σύγχρονος ιστορικός, ο Ι. Αναστασάκης στο έργο του: «Η Εκκλησία στη Μάχη της Κρήτης... 1941- 45», Χανιά 1994- ποταμός αίματος των κληρικών μας έρευσε και με τους κομμουνι­στές, οι οποίοι με την γνωστή διδασκαλία τους: «Δεν θέλουμε παπάδες, δεν θέλουμε Εκκλησίες...», σκότωσαν κι αυτοί με απάν­θρωπους και οικτρούς βασανισμούς διακόσιους σαράντα δύο (242) κληρικούς... 

Με την παράθεση τού παραπάνω αποσπάσματος δεν αποβλέπω να αναξέσω οδυνηρές πληγές... Άλλωστε, και εκ μέ­ρους των αντικομμουνιστικών, δεξιών ανταρτικών ομάδων, φανατικών στρατο­δικών και από άλλες ανεξερεύνητες αιτίες της ανώμαλης τότε εποχής, βρήκαν οικτρό. ταπεινωτικό και μαρτυρικό θάνατο τριά­ντα (30) ακόμη κληρικοί μας.

Παρακάτω παραθέτω, επιλεκτικά και περιληπτικά, αναφορές από το σύγχρονο Συναξάρι που συνέταξα, Ιεροεθνομαρτύρων Κληρικών τού 40, συνδημοσιευόμενο ως Επίμετρον στο προαναφερθέν έργο μας, σελ. 94-160.

Στο μέτωπο έπεσαν: ο Αρχιμ. Χρυσό­στομος Τσοκώνας, ο επικαλούμενος «άγιος παπάς», και ο Αρχιμ. Ιερόθεος Μπαζιώτης.

Στις 9 Μαρτίου 1943, ο Ιερέας π. Δημήτριος Σταμπουλής, εφημέριος Σκοπιάς Φλωρίνης, επειδή αρνήθηκε να λειτουργή­σει στο βουλγαρικό - σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα πιεζόμενος από τους όρχαν/τες, παραδόθηκε στους Γερμανούς, οι οποίοι τον απαγχόνισαν μαζί με άλλους πατριώτες (βλ. «Οι θυσίες των Κληρικών της Ελλάδος», έκδ. Ορθ. Ιεραποστ. Αδελ­φότητος "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ", Αθήναι 1995, σελ. 126-127).

Επίσης στο ίδιο βιβλίο, σελ. 129-130, σημειώνεται ο σταυρικός θάνατος, έπειτα από φρικτούς βασανισμούς, τού ιερέα π. Κωνσταντίνου Τούλια, εφημερίου Σιταριάς Φλωρίνης, την 23 Απριλίου 1943, Μεγάλη Παρασκευή...

Παρόμοιο σταυρικό θάνατο υπέστη επίσης τη Μεγάλη Παρασκευή 11 Απριλί­ου 1947, ο ιερέας π. Γεώργιος Σκρέκας, εφημέριος Μεγάρχης Τρικάλων.

Ο Κων. Βοβολίνης στο γνωστό βιβλίο του: «Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας»( 1453-1953), Αθήναι 1952, σελ. 266-267, αναφέρεται σε 80τούτη Βο­ρειοηπειρώτη Ιερέα της Δερβιτσάνης, ο οποίος μετά την υποχώρηση τού Στρατού μας (Απρ. 1941) κατεσφάγη από τους Αλβανοτσάμηδες.

Στις 23 Ιουλίου 1943, ο ιερέας εφημέ­ριος τού χωριού Αγία Αναστασία Ιωαννίνων π. Γεώργιος Σιούλης εκάη ζωντανός σε αχυροκαλύβα από τους Γερμανούς, με­τά από φρικτά βασανιστήρια, χωρίς να αποτεφρωθεί το μαρτυρικό του σώμα, στο οποίο ευρέθη ανέπαφο από τη φωτιά το μι­κρό βιβλίο της Καινής Διαθήκης που έφερε μαζί του, οι δε συμμάρτυρές του απετεφρώθησαν παντελώς. Ο Ιεροεθνομάρτυρας τούτος, προ της θυσίας του, είδε να τυ­φεκίζονται: η σύζυγος - πρεσβυτέρα του, ο υιός του και οι θυγατέρες του...

Στις 3 Ιουλίου 1943, ο Αρχιμ. Ιεροκή­ρυκας της Μητροπόλεως Κοζάνης π. Iωακείμ Λιόλιας συνελήφθη από τους Γερμα­νούς, ενεκλείσθη στις φοβερές φυλακές της Θεσσαλονίκης, όπου εβασανίζετο απάνθρωπα, απαντώντας στους βασανιστές του με παρρησία: «Βαράτε, είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για τον Χριστό και την Πατρίδα». Τέλος, εξετελέσθη μαζί με άλλους πενήντα (50) αθώους Έλληνες πο­λίτες.

Στις 9 Ιουλίου 1944, ο Ιεροδιάκονος - Μοναχός και αδελφός της Ι. Μονής Αγί­ου Γεωργίου Φενεού της Μητροπόλεως Κορινθίας συνελήφθη, εβασανίσθη και, τέλος, εσφάγη από αντάρτες αριστερών κομ­μουνιστικών ομάδων.

Επίσης στις 7 Αυγ. 1948, ο ιερέας Γεώργιος Αρ. Νικόπουλος, εφημέριος Βουτύρου της Μητροπόλεως Καρπενησιού, κατεδικάσθη και εξετελέσθη στη Λαμία, ως θύμα φα­νατισμού στρατοδικών της εποχής.

Ακόμη, ιερό λείψανο, αποδεικτικό και αντιπροσωπευτικό της μαρτυρικής θυσίας όλων των μαρτυρησάντων ιερέων, είναι επιστήθιος σταυρός που ανήκει στην πα­τρική μου οικογένεια. Είναι λείψανο που διασώθηκε μέσα στις στάχτες, από τη μαρτυρική θυσία τού μακαριστού πατέρα μου Ιεροδιδασκάλου Οικονόμου Δημητρίου Κ. Βαστάκη, εφημερίου του Μεγάλου Χωριού της Μητροπόλεως Καρπενησιού, ο οποίος τελικά μετά από φρικτούς βασανισμούς εκάη ζωντανός από τους Ιταλούς την πα­ραμονή των Χριστουγέννων, 24-12-1942.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, «ως πορφύ­ραν και βύσσον με τα αίματα και των νέων τούτων Ιερομαρτύρων στολισαμένη», δί­καια καυχάται ότι και στους πρόσφατους χρόνους οι λειτουργοί της: «εν υπομονή πολλή..., εν στεχωρίαις, εν πληγαίς και φυλακαίς... και εν λιμώ και θλίψει» (Β' Κορ. 6,4-5, 10,27), συνέβαλαν στην εθνική αντίσταση και απελευθέρωση της Ελληνικής Πατρίδας.

Τέλος, η Εκκλησία μας δεν αποβλέπει σε δάφνες και υστεροφημίες, από την εκτεθείσα προσφορά της. Η Εκκλησία μας είναι πάντα ένα διαρκές παρόν, όπως και ο Θείος Ιδρυτής της. Και σαν Στρατευομένη που είναι, ένα καθήκον έχει: Να θυσιά­ζεται... Κι αυτό έκαμε στο μεγάλο ΕΠΟΣ της ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ τού ΣΑΡΑΝΤΑ. Κι αυτό εξακολουθεί να κάνει, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Του Πρωτ. Κωνσταντίνου Δ. Βαστάκη

Περιοδικό «ΤΟΛΜΗ», Οκτώβριος 2001

Πως δημιουργήθηκε η ένδοξη ελληνική πολεμική αεροπορία. Μία παγκόσμια πρωτοτυπία.

Υψόμετρο 2000 μέτρα. Η Μοίρα της Αεροπορίας το φθινόπωρο του 1912 σε περιπολία στη ακόμη τουρκοκρατούμενη Μακεδονία - πάνω από τις γραμμές του εχθρού. Κανένα από τα αεροπλάνα δεν είναι βαμμένο σε χρώματα στρατιωτικής παραλλαγής: Τα αεροπλάνα είναι ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα, γαλάζιο, κίτρινο έως ανοιχτό πράσινο όπως το λεμόνι, βαθύ κόκκινο - το χρώμα του πολέμου. Ο ηγέτης της ομάδας: Υπολοχαγός Δημήτριος Καμπερός. Πέταξε με ένα γαλανόλευκο διπλάνο Farman - μια σκληρή ιπτάμενη μηχανή από κάθε άποψη, σαν τον εαυτό του.

Αεροπλάνο τύπου Farman: Γαλλικής κατασκευής 1912, ξύλινος σκελετός με υφασμάτινη επικάλυψη των φτερών, κινητήρας ισχύος 50 ίππων στην μονοθέσια, 80 ίππων στην διθέσια έκδοση. Ταχύτητα περί τα 100 χλμ/ώρα. Έλλειψης ευελιξίας, ευπάθεια στον ελάχιστο άνεμο, ευπάθεια στον κινητήρα, βραδύ ανύψωση, μέγιστο όριο τα 2 χιλιόμετρα, εμβέλεια 100 χιλιομέτρων, υπερευαίσθητο στον παραμικρό ελιγμό, ανύπαρκτος εξοπλισμός με όπλα, κοινώς ακατάλληλο για στρατιωτική χρήση - αυτό ήταν το πόρισμα των ειδικών της Ελληνικής Αεροπορίας της εποχής εκείνης.

Είναι η επιτομή των έντιμων ηρώων των μεγάλων πολέμων που συγκλόνισαν πριν ακριβώς έναν αιώνα την Χερσόνησο του Αίμου και μαζί της ολόκληρη την Ευρώπη. Οι χειριστές αυτών των αεροπλάνων, αξιωματικοί του Στρατού, απεστάλησαν το 1911 στην Γαλλία για κατάρτιση. Οι τέσσερις αυτοί Έλληνες που έκαναν ανάγκη ζωής την πτήση στο απέραντο γαλάζιο, αποτέλεσαν τον πυρήνα της δημιουργίας της στρατιωτικής αεροπορίας: Δημήτριος Καμπερός, Μιχάλης Μουτούσης, Χρήστος Αδαμίδης, Πανούτσος Νωταράς.

Παρά την αμφίβολη πολεμική του ωφελιμότητα σε χρήση με την Ιταλία κατά τον ιταλοτουρκό πόλεμο του 1911, το αεροπλάνο γνώρισε σε ελληνική υπηρεσία, εξαρχάς πολεμική χρήση - κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, από τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης. Ποιος θα ήθελε από τους «Δυτικούς» να παραδεχθεί ότι οι υπανάπτυκτοι Βαλκάνιοι υιοθέτησαν πρώτοι τακτική και φιλοσοφία αεροπορικού πολέμου, την οποία αυτοί ανακάλυψαν κατά την διάρκεια του Α΄ΠΠ;

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1912 κηρύσσεται η επιστράτευση, και στη Λάρισα το Αεροδρόμιον Λαρίσης υπάγεται στην διοίκηση του Δημήτρη Καμπερού. Η Μοίρα Αεροπλάνων (ή Λόχος Αεροπορίας Στρατού, οργανωτικά στο Τάγμα Συγκοινωνιών του Μηχανικού, Διοικητής Σκούφος Γ., Ταγματάρχης Μηχανικού) αποτελεί γεγονός από τον Ιανουάριο του 2012. Παράλληλα με την οργάνωση της Μοίρας, στην Αθήνα κατασκευάζονταν οι πρώτες κατευθυνόμενες βόμβες ελληνικής επινοήσεως - στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη.

Λάρισα, Οκτώβριος 1912

Η Μοίρα Αεροπλάνων αποτελούντο από τους πιλότους, λίγους τεχνίτες συμπεριλαμβανομένου ενός Γάλλου, μερικές ντουζίνες βοηθητικό προσωπικό και τα τέσσερα Farman 50 ίππων που κατέφθασαν νωρίτερα στο Φάληρο. Η Μοίρα Αεροπλάνων με το ξέσπασμα του πολέμου στις 5 Οκτωβρίου 1912 τελούσε υπό τις διαταγές του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου. Η Μοίρα επιχείρησε από τη Λάρισα και ανέλαβε αποστολές αναγνώρισης θέσεων εχθρικών μονάδων πεζικού και πυροβολικού. Μετά την μάχη στο Σαραντάπορο, η σύμπτυξη των Τούρκων στα Σέρβια, διαπιστώθηκε από τους αεροπόρους. Mε τις πρώτες ώρες του πολέμου, και η πρώτη αποστολή αναγνώρισης από τον Καμπερό: Απογειώθηκε από τη Λάρισα, εξετέλησε την αναγνώριση και προσγειώθηκε στον Τίρναβο για διαβίβαση των πληροφοριών.

Η Μοίρα Αεροπλάνων δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει το έργο της από την Λάρισα, λόγω της εμβέλειας των Farman, αλλά και λόγω του υψομέτρου της οροσειράς στα βορειοδυτικά του κάμπου. Αποφασίστηκε η αποσυναρμολόγηση και μεταφορά των αεροπλάνων μέσα σε κιβώτια σε αεροδρόμιο κοντά στην Κοζάνη, αλλά με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 26 Οκτωβρίου 1912 έληξε η αποστολή αναγνώρισης της Μοίρας.

Νικόπολη, Νοέμβριος 2012

Για την στήριξη του Στρατού στο μέτωπο της Ηπείρου αποφασίσθηκε η συγκρότηση ενός Αποσπάσματος Αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Νικοπόλεως, λίγα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Πρέβεζας, υπό την διοίκηση του Πανούτσου Νωταρά, το οποίο τελούσε υπό τις διαταγές του Στρατηγείου Ηπείρου. Η δύναμη του Αποσπάσματος ήταν 3 Henry Farman 80 ίππων, τέσσερις χειριστές, συμπεριλαμβανομένου ενός εθελοντή ελληνική καταγωγής από την Ρωσία, τρεις τεχνίτες, ένας ιδιώτης μηχανικός, 50 στρατιώτες.

Η αποστολή του Αποσπάσματος ήταν η αναγνώριση του εχθρού αλλά και ο βομβαρδισμός προχείρων οργανώσεων αυτού. Η αναγνώριση με τα αεροπλάνα επέτρεψε τη δημιουργία ενός σχεδιαγράμματος του οχυρού στο Μπιζάνι και των θέσεων του εχθρικού πυροβολικού.

Το αεροδρόμιο στη Νικόπολη ήταν μακριά από το μέτωπο και έτσι αποφασίσθηκε η μεταστάθμευση σε ένα πρόχειρο μέρος κοντά στο Μπιζάνι - το αποκορύφωμα της σύγκρουσης μεταξύ του Στρατού της Ελλάδος και Τουρκίας. Το βοηθητικό αυτό αεροδρόμιο ήταν μια στενή λωρίδα 80 μέτρα σε μήκος και 25 μέτρα σε πλάτος. Γρήγορα όμως εγκαταλείφθηκε μετά την δεύτερη πτήση, λόγω της καταστροφής ενός αεροπλάνου στην διαδικασία προσγείωσης. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων έφερε και το τέλος των επιχειρήσεων του Αποσπάσματος Αεροπλάνων.

Δύο αεροπόροι θέλουν να βυθίσουν τον τουρκικό στόλο

Ο Μιχάλης δίνει το σήμα για να επιτεθούν. Δεν υπάρχει επιστροφή - ξέρουν ότι είναι οι καλύτεροι. Η έννοια του φόβου είναι εντελώς άγνωστη σε αυτούς. Με μια βουτιά κατεβαίνουν στον εχθρό. Δευτερόλεπτα αργότερα το Maurice Farman, με πλήρωμα τον Μιχάλη Μουτούση και τον Αριστείδης Μωραϊτίνη, εκτελεί την πρώτη αποστολή ναυτικού βομβαρδισμού στον κόσμο. Η αποστολή του «Ναυτίλος» ήταν η αναγνώριση του τουρκικού στόλου στα Δαρδανέλλια, όπου είχε ζητήσει την προστασία των πυροβόλων των Στενών μετά τη Ναυμαχία της Έλλης. Η φωλιά των δύο πρώτων ελληνικών υδροπλάνων είναι ο Μούδρος στη Λήμνο. Ο Μωραϊτίνης προσφέρεται εθελοντικά για παρατηρητής και μαζί με τον Μιχάλη Μουτούση επιχειρούν την πρώτη αναγνώριση του εχθρικού στόλου μέσα στα Στενά: Ο Μωραϊτίνης σχεδιάζει τις θέσεις των πλοίων.

Η εμφάνιση του αεροπλάνου ως πολεμικό μέσο, αφνιδίασε τα τουρκικά στρατεύματα. Κατά την υπερπτήση του ναυστάθμου του Ναγαρά, τέσσερις βόμβες εξαπολύθηκαν κατά των εχθρικών πλοίων - έντονη η ψυχολογική επίδραση στο ηθικό του εχθρού. Η βόμβα ήταν ένα είδος μεγάλης χειρομβοβίδας με κατευθυντήρια πτερύγια στην ουρά, βάρους 0,5 κιλού περίπου. Οι βόμβες μεταφέρονταν στο αεροπλάνο ανά 4, μέσα σε ξύλινο κιβώτιο δεξιά του χειριστή, μετατρέποντας τό σε βομβαρδιστικό - χωρίς σκοπευτικά. Ο τουρκικός Τύπος στην Κωνσταντινούπολη, μετά την επίθεση του ναυστάθμου του Ναγαρά, έντρομος σχολίασε την ανυπαρξία αντιεροπορικής προστασίας.

Λόγω της χαμηλής τους ταχύτητας, όπως και του χαμηλού ύψους άνω από το μέτωπο, οι πτήσεις αναγνώρισης του εχθρικού πυροβολικού δεν ήταν ήσυχες. Σχεδόν πάντοτε τα αεροπλάνα επέστρεφαν στην βάση τους με διατρημένα τα φτερά τους από πυρά ελαφρών όπλων και βλημάτων πυροβολικού! Οι απώλειες της Μοίρας Αεροπλάνων κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων ήταν τρεις τραυματισμοί κατά τη διάρκεια των προσγειώσεων, όπως και ένας τραυματίας από εχθρικό βλήμα - όταν ένα από τα αεροπλάνα πετούσε πάνω από το Μπιζάνι. Το εχθρικό πυροβολικό χρησιμοποιήθηκε στον αντιεροπορικό αγώνα και στα Δαρδανέλλια.

H εχθρική αεροπορική δύναμη που συναντήθηκε σε αυτές τις επιχειρήσεις ήταν ένα αεροπλάνο τύπου Henriot 50 ίππων στη Mάχη των Γιαννιτσών, με χειριστή έναν Γάλλο. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο κατασχέθηκε αργότερα από τον Ελληνικό Στρατό στην Θεσσαλονίκη. Συνολικά δύο τουρκικά αεροπλάνα έπεσαν στα χέρια του Ελληνικού Στρατού.

Χερσόνησος του Αίμου, το πρώτο αεροπορικό εργαστήρι στον κόσμο

Η πολεμική δράση της Μοίρας Αεροπλάνων στην πρώτη περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, με τις πρώτες προσπάθειες βομβαρδισμού εχθρικών θέσεων, έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη για ένα αεροπλάνο διώξεως/αναχαίτισης, όπως και της οργανωμένης αντιεροπορικής άμυνας. Παράλληλα, έκδηλη έγινε η ανάγκη της χρήσεως αυτού και σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Η δράση της Ελληνικής Αεροπορίας στο πρώτο μέρος των Βαλκανικών Πολέμων, αποτέλεσε ιστορικό ορόσημο για την ταχεία εξέλιξη του αεροπλάνου ως πολεμικό μέσο και του αεροπόρου ως πολεμικού θρύλου.

Πηγή, 13 Οκτωβρίου 2012

Τω καιρώ εκείνω, ήλθεν προς τον Ιησούν ανήρ ώ όνομα Ιάειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής υπήρχε, και πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού, ότι θυγάτηρ μονογενής ήν αυτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. Εν δέ τω υπάγειν Αυτόν, οι όχλοι συνέπνιγον Αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος απο ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου Αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής. Και είπεν ο Ιησούς: τίς ο αψάμενός μου; Αρνουμένων δέ πάντων, είπεν ο Πέτρος και οι σύν αυτώ: επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου;

    Ἡ ἐπέτειος τῶν 100 χρόνων ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἐπιτακτική τήν ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου. Ἡ πόλη εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τον Ἅγιο. Ἐκεῖ διοίκησε ὡς Ρωμαῖος Ἀνθύπατος, ἐκεῖ μαρτύρησε τό 305 μ.Χ., ἐκεῖ βρισκόταν καί βρίσκεται μετά ἀπό περιπέτειες καί καταστροφές ὁ περικαλλής Ναός του, ἐκεῖ σήμερα προσκυνοῦμε τά λείψανά του. Εἶναι συμβολικό τό γεγονός ὅτι τήν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στίς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὑπεγράφη ἡ συνθηκολόγηση ἀπό τόν Τοῦρκο στρατηγό Ταχσίν πασᾶ. Πάλι 26 Ὀτωβρίου ἦταν ὅταν τό 1944 ἔφυγε καί ὁ τελευταῖος Γερμανός στρατιώτης ἀπό τήν πόλη. Καί στίς 20 Ἰυυνίου 1978, τήν ἥμέρα τοῦ φονικοῦ σεισμοῦ στή Θεσσαλονίκη, μία Ἑλληνίδα Ἀρχαιολόγος ἐντόπισε σέ ἰταλική Ἐκκλησία τά λείψανα τοῦ Ἁγίου πού εἶχαν μεταφέρει στή Δύση οἱ Σταυροφόροι.

          Κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς περιόδου τό κράτος τῆς Ρωμανίας, ὅπως ἦταν τό πραγματικό ὄνομα τῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπέστη πολλές ἐπιδρομές πανταχόθεν καί ἡ Θεσσαλονίκη ἀμυνόταν ἐπί αἰῶνες. Σλάβοι, Βούλγαροι, Σαρακηνοί, Νορμανδοί καί πολλοί ἄλλοι προσπάθησαν νά τήν καταλάβουν γιατί ἦταν ἠ συμπρωτεύουσα, ἡ Συμβασιλεύουσα, ἡ πρώτη μετά τήν πρώτην, τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού οἱ ἀμυνόμενοι εἶδαν πάνω στά τείχη τῆς πόλης τόν νεαρό μάρτυρα ἔφιππο πάνω σέ κόκκινο ἄλογο νά ἐκδιώκει τούς εἰσβολεῖς. Τά Θαύματα τοῦ Ἁγίου, πολιουχικά (ὑπέρ τῆς πατρίδος) καί ἰαματικά (θεραπεῖες ἀσθενῶν) καταγράφονται σέ δύο βιβλία, τά ὁποῖα ἔχουν κυκλοφορηθεῖ μεταφρασμένα στήν ἐποχή μας. Γιά τή δράση του ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ἐπί Βυζαντίου/Ρωμανίας ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας τίμησε τόν Μυροβλήτη Ἅγιο με πολυάριθμους ὕμνους. Τόν ὀνόμασαν Φιλόπολιν, Σωσίπολιν, Σωσίπατριν καί «Θεσσαλονίκης Μέγαν Φρουρόν» Στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου πού συνετέθη ὑπό τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ψάλλουμε ὡς ἑξῆς:

Ὁ μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ὡς μέγας Κυρίου ποταμός, τέρπεις λαμπρῶς τήν πόλιν σου, τοῦ μύρου τοῖς ὁρμήμασιν, ὡς Θεῖα δέ σκηνώματα, καθαγιάζεις τά σύμπαντα. (1)

Τό Μῦρο τοῦ Ἁγίου ἐξήρχετο ἐπί αἰῶνες ἀπό τόν Τάφο του καί εἶχε ἰαματική δράση. Τό Βυζαντινό Χρονικό «Τιμαρίων» περιγράφει τήν μεγάλη Πανήγυρη τῶν Δημητρίων , ἡ ὁποία ἐτελεῖτο κάθε Ὀκτώβριο στήν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ συνέρρεαν γιά νά προσκυνήσουν τόν Ἅγιο καί γιά νά ἀνταλλάξουν ἐμπορεύματα χιλιάδες προσκυνητές ἀπό ὅλη τή γνωστή Οἰκουμένη. «Ἕλληνες, Σκῦθες, Ἴβηρες, Λυσιτανοί (σ.σ. Πορτογάλοι) καί ἐντεῦθεν τῶν Ἄλπεων Κέλται»! Ὅλοι αὐτοί ἔπαιρναν μάζί τους ἕνα Κουτρούβιο, δηλαδή φιαλίδιο μέ μῦρο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Μεγάλες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὕμνησαν τόν Ἅγιο Δημήτριο γιά τό μαρτύριό του ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν μαχητική παρουσία του στά τείχη τῆς πόλεως κατά τῶν βαρβάρων. Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, πού μόνασε στήν περίφημη Ἐγκλείστρα κοντά στήν Πάφο τῆς Κύπρου, ἔγραψε τόν 13^ο αἰῶνα ἐξαιρετικό ἑγκώμιο πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο. Μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει:

«Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε μαζί μέ τόν Γεώργιο καί τόν Θεόδωρο, τούς συναθλητές καί συμμετόχους σου, τό τρισευτυχισμένο ὅπλο τῶν εὐσεβῶν βασιλιάδων μας, τό ξίφος τους μέ τίς τρεῖς αἰχμές ἐναντίον τῶν ἀθέων βαρβάρων, τό τριπλό τεῖχος τῆς βασιλικῆς αὐλῆς, τό τρίσπαθο κάρφωμα στήν καρδιά τῶν σκληρῶν ἐχθρῶν,... «(2).

Τόν 14^ο αἰῶνα ἐλάμπρυνε τή Θεσσαλονίκη μέ τήν ἀσκητική ἀλλά καί ἀγωνιστική παρουσία του ὁ Ἡσυχαστής Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς. Ὁ λόγιος Ἱεράρχης ἔγραψε καί αὐτός Ἑγκωμιαστικόν Λόγον πρός τόν Ἅγιο Δημήτριο, ὅπου μεταξύ ἄλλων διαβάζουμε καί τά ἑξῆς σχετικά μέ τήν προσφορά τοῦ Μυροβλήτου στήν πόλη καί γιά τήν κατάργηση τῆς εἰδωλολατρίας:

«Καί ὁ μάρυρας αὐτός , ὁ μεγαλομάρτυρας Δημήτριος... ἔτρεξε τόν δρόμο μέχρι τό τέρμα, διαφύλαξε τήν πίστη και γιά τή διατήρηση τῆς εὐσέβειας ἀντιστάθηκε μέχρι θανάτου . Καί ἀπεῖχε πάρα πολύ ἀπό τό νά ἐκδικηθεῖ αὐτούς πού τόν ἀπειλοῦσαν, γιατί προσευχήθηκε ἀκόμη καί γι’ αὐτούς στόν Θεό καί ἄλλων σταμάτησε τήν κακία, ἄλλους μεταμόρφωσε, μέ ἀποτέλεσμα τό νά μήν ὑπάρχει σ’αὐτήν τήν πόλη οὔτε ἀπομεινάρι ἐκείνης τῆς ἀσέβειας, ἀλλά ἡ πόλη, ὅπου καί ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ὑπέστη βίαιο θάνατο νά εἶναι ἑνωμένη καί νά παραμένει σταθερή μέ τίς ποικίλες φροντίδες του καί μέ τίς κάθε εἴδους εὐεργεσίες καί συνεχεῖς παρακλήσεις του στόν Θεό» .(3)

Δέν τιμᾶ τόν Ἅγιο Δημήτριο μόνον ἡ Θεσσαλονίκη. Σύμπας ὁ Ἑλληνισμός καί εὐρύτερα ἡ Ὀρθόδοξη Οἰκουμένη τόν ἀναγνωρίζει ὡς σωτῆρα σέ δύσκολες στιγμές. Γιά τήν πνευματική του παρουσία κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 διαβάζουμε τά ἑξῆς σέ βιβλίο πού ἐγράφη ἀπό τό Ἁγιορείτικο Κελλί Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη:

«Ἦλθε ὅμως ἡ μεγάλη ὥρα τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821. Ἀπό τήν πρώτη ἐξέγερση στήν Μολδαβία τό λάβαρο πού ἀνύψωσαν στό Βουκουρέστι ἔφερε τήν μορφή τοῦ Ἀγίου Δημητρίου. Αὐτόν ἀτένιζαν στό «μπαϊράκι» τους τά παλληκάρια στόν δύσκολο ἀγῶνα τους. Ἀλλά καί στήν κυρίως Ἑλλάδα, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, ἡ φράση «βοήθειά σου, ὁ Ἅγιος Δημήτριος μετά σοῦ» ἐνθάρρυνε τούς μαχητάς. Καί ὁ μεγάλος ἥρωας τῆς Ἐθνεγερσίας Γεώργιος Καραϊσκάκης ἔλεγε ὅτι «περισσότερη βοήθεια γνώρισα εἰς τούς πολέμους ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο παρά ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο» μολονότι εἶχε τό ὄνομά του...». (4)

Τήν εὐγνωμοσύνη τοῦ συγχρόνου Ἑλληνισμοῦ πρός τόν Ἅγιο ἀνέλαβε νά ἐκφράσει τό 1927 ἕνας ἄλλος Παλαμᾶς. Ὄχι ὁ Γρηγόριος, ἀλλά ὁ Κωστῆς, ὁ μεγάλος ποιητής μας. Ἐπισκέφθηκε τήν Θεσσαλονίκη, προσκύνησε στόν τάφο τοῦ Πολιούχου και ἐκφώνησε ἕναν μνημειώδη λόγο καταγράφοντας τίς ἐντυπώσεις του. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα:

«Καί μέ τήν ἀφορμή πού μοῦ δίνει ἡ παρουσία μου ἀνάμεσά σας, ὅσο κι ἄν πέρασε ἡ ἡμέρα πο΄ύ πανηγυρίζεται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου, ἁρμονισμένη μέ τό μέγιστο ἐθνικό γεγονός πού εἶναι ἡ ἀνάκτηση τῆς Θεσσαλονίκης, δέ μοῦ φαίνεται παράκαιρο ἤ παράφωνο νά σημειώσω τούς λόγους τοῦ Κωνσταντίνου Σάθα: «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν τῶν Ἑλλήνων ἥρως. Ἐνῷ ἐν τοῖς ἄλλοις ἁγίοις πᾶσα ἰδέα πατρίδος ἐνεπνίγη ἐν τῇ μυστικῇ Σιών , ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐκπροσωπεῖ τόν ἀληθῆ τοῦ Ἑλληνισμοῦ φοίνικα, ἀπό τοῦ τάφου ἀπαντῶν καί εἰς τούς πανηγυρίζοντας ἐπί Τουρκοκρατίας Ἕλληνας ὅτι αὐτός θά τούς ἐλευθερώση».

Πρός τόν μεγαλομάρτυρα πού καθώς τόν ὑμνολογοῦν τά τροπάριά του, σά φοίνικας ἀνθίζει, φοίνικα σφίγγει στό πλευρό του, φοίνικα στή γλῶσσα του καί φοίνικα στά πόδια του, ἀφιέρωσα κι ἐγώ στά πατριωτικά μεθύσια περασμένων ἡμερῶν, τόν στίχο μου, λιτό φοινικόκλαδο σ’ ἐκεῖνον, τό σύντομο τραγοῦδι πού ἀρχίζει μέ τά λόγια αὐτά:

ἘΣύ, πού θρόνος σου ἡ Θεσσαλονίκη

Μακεδονίτη Ἀκρίτα καβαλλάρη

Φώτισέ μας τόν δρόμο πρός τή Νϊκη

Τόν μῆνα πού γιορτάζω σε εἶν’ ἡ χάρη.

Μά τό βαρβαροφάγο σου κοντάρι

Χίλιασέ του κι ἁρμάτωσε τή χώρα». (5)

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐκφράζει τήν συνύπαρξη πατριωτισμοῦ καί Οἰκουμενικότητας, ὁπως αὐτή ἀποκρυσταλλώνεται μέσα στήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Αὐτή ἡ παράδοση διαφύλαξε τόν πραγματικό χαρακτῆρα τῆς Θεσσαλονίκης μας πού δέν εἶναι πολυπολιτισμικός, ὅπως ψευδῶς τόν παρουσιάζουν, ἀλλά δημιουργικά Ἑλληνικός καί πνευματικά Χριστιανικός. Ἅγιε Δημήτριε σῶζε τήν πόλιν σου!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης, ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Δήμου Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 53.

Ἅγιος Δημήτριος- Ἐγκωμιαστικοί Λόγοι Ἐπιφανῶν Βυζαντινῶν Λογίων, ἔκδοση ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 143 (μετάφραση Πέτρου Βλαχάκου).

Ὅπως ἀνωτέρω, σελ. 349-351.

Ἅγιος Δημήτριος Μυροβλήτης, ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Δήμου, Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 114.

Θεσσαλονίκης Ὑμνολόγιο, Ἐπιμ. Ἰωάννου Κ. Χολέβα, Ἔκδοση Συνδέσμου Θεσσαλονικέων Ἀθηνῶν, 2007, σελ. 72.

Κ.Χ. ΟΚΤ. 2012