Οι εκλογές τελείωσαν και ήδη ο Ερντογάν είναι απασχολημένος με την κατανομή της εξουσίας, δηλαδή με τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης χωρίς πρωθυπουργό, της οποίας απόλυτος άρχων θα είναι ο ίδιος. Και όταν λέμε κατανομή της εξουσίας, εννοούμε το μοίρασμά της με το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP), το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ήταν στην κυριολεξία το σωσίβιο του Ερντογάν, αφού χωρίς το 11% που πήρε το MHP, τα ποσοστά του Ερντογάν στην κάλπη για την εκλογή προέδρου θα ήταν όσα και του κόμματός του, δηλαδή 42%. Και με τέτοιο ποσοστό, ο μόνος δρόμος που έμενε για τον Ερντογάν ήταν η φυλακή – αν προλάβαινε να μπει. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι την επόμενη των εκλογών θα ήταν χωρίς βουλευτική ασυλία, άρα εύκολος στόχος για όλους εκείνους που έστειλε στις φυλακές.

Μα τα αναφέρουμε γιατί αυτά επικαλούνται τα στελέχη του MHP, οι Γκρίζοι Λύκοι και οι Αρπερενλέρ* του Μουχσίν Γιαζιτζίογλου, τους οποίους ευχαρίστησε από το μπαλκόνι ο Ερντογάν λίγες ώρες μετά την ανακήρυξή του σε νικητή των εκλογών.

Και τα επικαλούνται αυτά για να αποσπάσουν μερίδιο εξουσίας και μάλιστα σε τομείς της… ειδικότητάς τους, όπως εσωτερική ασφάλεια, εθνική ασφάλεια και άμυνα, όπου οι μηχανισμοί ελέγχουν το λαθρεμπόριο ηρωίνης και όπλων.

Και για να μη θεωρηθεί ότι τα γραφόμενά μας έχουν δόση υπερβολής, ας δούμε τι είπε ο μέχρι προχθές αντιπρόεδρος του MHP, Σεφέρ Αϊτζάν, αμέσως μετά τις εκλογές:

«Από τούδε και στο εξής, το MHP θα είναι αυτό που θα καθορίζει την πολιτική στη βουλή. Ό,τι λέμε εμείς, αυτό θα γίνεται. Σήμερα το MHP έχει ρόλο κλειδί στη Βουλή και το MHP είναι αυτό που έσωσε τον Ερντογάν, αλλά και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, όπως επίσης την ίδια τη Βουλή και την πατρίδα. Αυτό να το ξέρουν καλά».

Μπορεί λίγο μετά τη δήλωση αυτή να καθαιρέθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου του κόμματος, όμως τα όσα είπε θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι αποτελούν θέση και διαπραγματευτικό χαρτί του MHP, απλώς αυτά δεν έπρεπε να ειπωθούν δημόσια.

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν ευχαρίστησε δημοσίως τους Γκρίζους Λύκους του MHP και τους Αρπερενλέρ, αποτελεί στην ουσία ομολογία ότι αυτοί οι παρακρατικοί-παραστρατιωτικοί μηχανισμοί τον έσωσαν, και από τη δήλωση του καθαιρεθέντος αντιπροέδρου συνάγεται ότι τώρα περιμένουν την ανταμοιβή τους στην πίτα της εξουσίας αλλά και στο θέμα της ασυλίας, για να συνεχίσουν την δράση τους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε επίπεδο πολιτικών προτεραιοτήτων;

Πρώτον, σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, ότι ο Ερντογάν θα ακολουθήσει σκληρή εθνικιστική πολιτική στο Κουρδικό, κάτι που φάνηκε από δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή στα εγκαίνια τζαμιού στην Ακαδημία Στρατοχωροφυλακής και Ακτοφυλακής, όπου τόνισε ότι «θα πατάξουμε και θα κατανικήσουμε την τρομοκρατία και θα φέρουμε ασφάλεια και ειρήνη στη χώρα».

Δεύτερον, επειδή το Κουρδικό επεκτείνεται πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας, αυτή η σκληρή πολιτική θα επηρεάσει και τις προτεραιότητες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, όπως τόνισε ο Ερντογάν το βράδυ το εκλογών, όπου είπε ότι «θα συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε εδάφη στη Β. Συρία», ενώ στα εγκαίνια του παραπάνω τζαμιού, απευθυνόμενος στις ειδικές δυνάμεις της Στρατοχωροφυλακής, είπε ότι «Στην πραγματικότητα, είδαμε τις επιτυχίες σας στην Τζαραμπλούζ και στο Αφρίν. Το επόμενο διάστημα ο πιο μεγάλος αγώνας που θα δώσουμε, θα είναι εναντίον της τρομοκρατίας».

Τρίτον, επειδή οι εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο τρέχουν και τα οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ είναι έτοιμα να φιλοξενήσουν γεωτρύπανα των ΗΠΑ και της Γαλλίας, είναι εξαιρετικά πιθανό να επιδιωχθεί άλλη μια απόπειρα «επίλυσης» του Κυπριακού, για να μην φθάσουμε σε Αθήνα, Λευκωσία, Ουάσινγκτον και Παρίσι στο σημείο να ψάχνουμε τι θα κάνουμε με το τουρκικό πλοίο-εξέδρα, όταν αυτό αρχίσει να κάνει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ ή σε περιοχή που η Ελλάδα θεωρεί ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να θεωρείται κανείς εξαιρετικά φιλόδοξος για να περιμένει μια λύση που θα θίγει έστω κατ’ ελάχιστον τα τουρκικά συμφέροντα. Θυμίζουμε ότι το MHP, στο προεκλογικό του σποτ, παρουσίαζε ολόκληρη την Κύπρο κατακόκκινη και πάνω από αυτήν το υπό ναυπήγηση ελικοπτεροφόρο του τουρκικού πολεμικού ναυτικού.

Εν κατακλείδι, ο Ερντογάν έχει σφιχταγκαλιαστεί με τους Γκρίζους Λύκους και τους Αρπερενλέρ, που σημαίνει ότι νεκρανασταίνεται το βαθύ κράτος, απλά τώρα θα είναι υπό τον σχετικό έλεγχό του, και αυτή η κατάσταση θα επηρεάσει την εσωτερική αλλά και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Ας το έχουμε υπ’ όψιν μας σε Αθήνα και Λευκωσία.

_____
* Alperen Ocakları, προηγούμενη ονομασία Nizam-ı Âlem Ocakları. Οργάνωση νεολαίας του Κόμματος της Μεγάλης Ενότητας (Büyük Birlik Partisi, BBP) που ίδρυσε ο Μουχσίν Γιαζιτζίογλου, πρώην πρόεδρος των Γκρίζων Λύκων, που αποκόπηκε από το MHP. Ο Γιαζιτζίογλου είχε κατηγορηθεί για δολοφονίες αριστερών και αλεβιτών τη δεκαετία του 1970 και έμεινε στη φυλακή για 7,5 χρόνια. Οι Εστίες Nizam-ı Âlem ιδρύθηκαν το 1992, άνοιξαν γραφεία σε όλη την Τουρκία και με τα μέλη τους ήταν πρωταγωνιστές στις διαδηλώσεις αλλά και τη στρατολόγηση νέων, με σκοπό την αποστολή τους στη Βοσνία Ερζεγοβίνη και την Τσετσενία, για να πολεμήσουν στο πλευρό των μουσουλμάνων. Το 2007 εκδόθηκε το περιοδικό Genç Alperen, από το οποίο και το όνομά τους. Οι δολοφονίες του ιερέα Σαντόρο και του Χραντ Ντινκ έγιναν από άτομα του μηχανισμού των Αρπερενλέρ.

Πηγή: Pontos News

Η αμαρτία, κατά την ορθόδοξη πίστη μας, είναι το «μεγάλο λάθος» μας, η «ημαρτημένη επιλογή» μας, η οποία είναι κατά βάσιν, ανταρσία κατά του Θεού, με αποδεδειγμένες ολέθριες συνέπειες για τη ζωή μας. Αυτή διαστρέφει ολόκληρο το είναι μας, μας αλλοτριώνει και μας απομακρύνει από το Θεό και την αυθεντική μας φύση, καθ’ ότι μας καθιστά, «ξένους και παροίκους» των επαγγελιών του Θεού (Εφ.3,19). Η αμαρτία εκδηλώνεται ως ικανοποίηση των παθών μας. Και βέβαια, όσο μεγαλύτερη και βαθύτερα ριζωμένη είναι, τόσο εμφανή είναι και τα ολέθρια αποτελέσματά της.

 
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 4η Ιουλίου 2018

Η αμαρτία, κατά την ορθόδοξη πίστη μας, είναι το «μεγάλο λάθος» μας, η «ημαρτημένη επιλογή» μας, η οποία είναι κατά βάσιν, ανταρσία κατά του Θεού, με αποδεδειγμένες ολέθριες συνέπειες για τη ζωή μας. Αυτή διαστρέφει ολόκληρο το είναι μας, μας αλλοτριώνει και μας απομακρύνει από το Θεό και την αυθεντική μας φύση, καθ’ ότι μας καθιστά, «ξένους και παροίκους» των επαγγελιών του Θεού (Εφ.3,19). Η αμαρτία εκδηλώνεται ως ικανοποίηση των παθών μας. Και βέβαια, όσο μεγαλύτερη και βαθύτερα ριζωμένη είναι, τόσο εμφανή είναι και τα ολέθρια αποτελέσματά της.

Προφανώς το πιο ευδιάκριτο κακό στη ζωή μας είναι η διαστροφή της γενετήσιας διαδικασίας, από φυσική λειτουργία, σε ερωτικό πάθος. Την φυσική ερωτική ορμή, η οποία δόθηκε στον άνθρωπο και σε όλα τα έμβια όντα, για την διαιώνιση του είδους. Δεν υπάρχει προφανώς χειρότερη προσβολή του ανθρώπου από την αμαρτία σε άλλον τομέα, εκτός του ερωτικού πάθους. Εκεί η υποδούλωση του ανθρώπου στην αμαρτία είναι καίρια. Το βεβαιώνει η ιστορία, το βεβαιώνει η σύγχρονη πραγματικότητα του πανσεξουαλικού οίστρου του σημερινού ανθρώπου, τον οποίο κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει ως «σεξουαλικό άνθρωπο» (homo sexualismus).Είναι δε τέτοια η μανία του, ώστε ο παθολογικός σεξισμός του κατέστη αντικείμενο «φιλοσοφικών στοχασμών». Υπάρχουν στην εποχή μας φιλόσοφοι της σεξουαλικότητας.

Ένας τέτοιος φιλόσοφος υπήρξε και ο γνωστός Γάλλος διανοούμενος Μισέλ Φουκώ (1926-1984), ο οποίος γεννήθηκε σε αυστηρό «καθολικό» κλίμα, ασπάσθηκε την μαρξιστική ιδεολογία και κατόπιν έζησε ως ανένταχτος της Αριστεράς. Σπούδασε και δίδαξε ψυχολογία και φιλοσοφία σε διάφορα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Τίτλος του διδακτορικού του διπλώματος «Η τρέλα της φιλοσοφίας», το πρώτο σύγγραμμά του, με το οποίο επιχειρεί την αποδόμηση της «καθεστηκυίας σκέψεως». Έλαβε ενεργό μέρος στον «Μάη του 68» και είχε γίνει ο διαπρύσιος κήρυκας της ελευθερίας του ατόμου. Ο ίδιος διαπίστωσε κατά τη διάρκεια των σπουδών του ότι είναι ομοφυλόφιλος και για τούτο έγινε ένας από τους κυριότερους υπερασπιστές των διαζωμάτων τους. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πέθανε από AIDS στα 1984. Κλασσικό του σύγγραμμα, αυτό που τον έχει κάνει ευρέως γνωστό, είναι το τετράτομο έργο του: «Η Ιστορία της σεξουαλικότητας». Για εκείνον «η σεξουαλικότητα αποτελεί την κεντρική στρατηγική με την οποία ο μέσος ευρωπαίος ή αμερικανός αστός συνηθίζει να αυτοκαθορίζεται και να οριοθετεί την ταυτότητά του, ενώ είχε προβλέψει έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι θα αποκτούν όλο και περισσότερες εμμονές με το σεξ, ώσπου αυτό να γίνει ο πρωταρχικός λόγος ύπαρξης» (http://www.tovima.gr).

Επιγραμματικά αναφέρουμε πως η πρόβλεψή του αυτή, τέσσερις δεκαετίες μετά, επαληθεύτηκε πλήρως, καθ’ ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, ιδιαίτερα ο δυτικός, αυτοκαθορίζεται σύμφωνα με τις σεξουαλικές του εμμονές και ο πρωταρχικός τρόπος και λόγος ύπαρξής του είναι η ικανοποίηση των σεξιστικών του έξεων.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικά δημοσιεύματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, πριν λίγο καιρό, για την έκδοση του τετάρτου τόμου του εν λόγω έργου του Μ. Φουκώ. Διαβάζουμε πως «Η πρόσφατη έκδοση στα γαλλικά του τελευταίου τόμου της «Ιστορίας της σεξουαλικότητας» υπήρξε το εκδοτικό γεγονός του 2018». Τίτλος του τόμου: «Les Aveux de la Chair», «Οι ομολογίες της σάρκας». Σύμφωνα με ελληνική βιβλιοκριτική: «Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του γάλλου φιλοσόφου τον Ιούνιο του 1984 και παρά την απαγόρευση μεταθανάτιων εκδόσεων που ο ίδιος είχε απευθύνει σε οικείους και φίλους, το τελευταίο ανολοκλήρωτο έργο του συμπληρώθηκε στις 8 Φεβρουαρίου με την κυκλοφορία του μέρους που ο Φουκώ είχε προλάβει να γράψει, όχι όμως και να επιμεληθεί. Η εμφάνισή του υπήρξε εκδοτικό γεγονός. Όχι απλώς εξαιτίας του βεληνεκούς του ονόματος του Μισέλ Φουκώ ή της έλξης ενός ακόμη μεταθανάτιου βιβλίου του (οι περίφημες παραδόσεις του στο Κολέγιο της Γαλλίας εκδόθηκαν σε 13 τόμους από το 1999 ως το 2015), αλλά λόγω της προσθήκης μια τελευταίας ψηφίδας στο σύνολο της σκέψης του» (www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=949720).

Σύμφωνα με τις διάφορες βιβλιοκριτικές το έργο του ανατρεπτικού Μ. Φουκώ έχει σημασία, διότι, κατά παράδοξο τρόπο, είναι ένας από τους ελάχιστους ευρωπαίους διανοουμένους, ο οποίος δεν «ξερνάει» αντιχριστιανικό μένος. Στην προκείμενη περίπτωση δεν καταλογίζει απόλυτα στον Χριστιανισμό της «σεξουαλική καταπίεση» και τους περιορισμούς, αλλά στον παγανισμό, του οποίου «οι αρχές του μετανάστευσαν, τρόπον τινά, στην χριστιανική σκέψη και στις πρακτικές». «Είναι άκρως ενδιαφέρον ότι εδώ ο φιλόσοφος των ρήξεων και των τομών (ας θυμηθούμε την εισαγωγή του «μεγάλου εγκλεισμού» των τρελών ή της «βιοπολιτικής της εξουσίας» ως ριζικά διαφορετικών μοντέλων από προγενέστερες πρακτικές) τάσσεται υπέρ της συνέχειας». «Το καθεστώς των «αφροδισίων», οριζόμενο από τα στοιχεία της λειτουργίας του γάμου, της τεκνοποίησης, της ακύρωσης της ηδονής και της σχέσης συμπάθειας και σεβασμού μεταξύ των συζύγων διαμορφώθηκε λοιπόν από μη χριστιανούς φιλοσόφους και εισηγητές. […] Το ίδιος καθεστώς, χωρίς ουσιαστικές τροποποιήσεις, το βρίσκουμε στο δόγμα των πατέρων του 2ου μ. Χ. αιώνα. Οι αρχές του μετανάστευσαν, τρόπον τινά, στη χριστιανική σκέψη και στις πρακτικές». Σε άλλο σημείο αναφέρεται πως «Ο φιλόσοφος, το ενδιαφέρον του οποίου για τον χριστιανισμό ήταν γνωστό, καταδεικνύει πως, αντίθετα με την κρατούσα άποψη, οι χριστιανικές επιταγές για τις σεξουαλικές πρακτικές δεν είναι πιο καταπιεστικές από τις διδαχές των παγανιστών φιλοσόφων που, αδίκως, θεωρούνταν πιο ανεκτικές. Αυτές οι αρχές μεταφέρθηκαν κατά κάποιον τρόπο στη χριστιανική σκέψη και πρακτική, από παγανιστικούς κύκλους, των οποίων η εχθρότητα έπρεπε να εξουδετερωθεί με την ανάδειξη τρόπων συμπεριφοράς οι οποίοι αναγνωρίζονταν ήδη από τους ίδιους ως υψηλής αξίας», γράφει ο φιλόσοφος». Και συνεχίζει: «Γάμος, μοιχεία, τεκνοποίηση, αγνότητα, παρθενία, ομοφυλοφιλία, αυνανισμός… οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως πριν από αυτούς οι Έλληνες φιλόσοφοι και οι εθνικοί φιλόσοφοι, όρισαν ένα σύνολο προτύπων σχετικών με τις σεξουαλικές πρακτικές. Ναι μεν, επισημαίνει ο φιλόσοφος, αυτοί οι κανόνες με το πλήθος των απαγορεύσεων αποδεικνύονται συχνά καταπιεστικοί, αλλά έχουν επίσης το πλεονέκτημα ότι μιλούν αφειδώς για τη σεξουαλικότητα, ότι δεν αντιμετωπίζουν το σεξ ως θέμα ταμπού» (https://www.protothema.gr). Δεν διστάζει μάλιστα να αναφερθεί στον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. «υποδεικνύει πολλές σχετικές «Ομιλίες» του Ιωάννη Χρυσοστόμου στις αρχές του 5ου αιώνα, κείμενα για την επιλογή συζύγου, την ανατροφή των παιδιών, την καθημερινή διαβίωση, την υποβολή της σεξουαλικής ζωής στις αρχές της οικονομίας. Με τον Χρυσόστομο, εξηγεί, δεν προκύπτει «μια νέα ηθική του γάμου», εφόσον τα στοιχεία που προβάλλονται υφίστανται ήδη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έχουμε όμως «μαρτυρία και παράδειγμα μιας ποιμαντικής του συζυγικού βίου που είναι ήδη ιδιαίτερα αναπτυγμένη την εποχή που γράφει»! Τέλος αναφέρεται και στον Ιερό Αυγουστίνο, του οποίου, όπως είναι γνωστό, και πολλές από τις απόψεις του για τη γενετήσια λειτουργία αφίστανται της διδασκαλίας της Εκκλησίας, καθ’ ότι είναι δικές του καταβολές από τον Μανιχαϊσμό και τον Νεοπλατωνισμό. Ο ιερός Αυγουστίνος «ορίζει την αυτόνομη κίνηση των σεξουαλικών οργάνων, η οποία επήλθε τη στιγμή της εξόδου των Πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο». Κατά κάποιο τρόπο, προέβη στην «λιμπιντοποίηση» της γενετήσιας λειτουργίας («libidinisation»).

Δεν χρειάζεται, νομίζουμε, ιδιαίτερη ενασχόληση με τέτοιου είδους θέματα, διότι η δική μας ελληνορθόδοξη κουλτούρα βρίσκεται στον αντίποδα αυτών των αντιλήψεων. Για το πρόβλημα του σεξ ασχοληθήκαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, («Το πρόβλημα του σεξ και η ευλογία του γάμου», 9-10-2017), όπου αναπτύξαμε επαρκώς την ορθόδοξη διδασκαλία περί του γενετησίου προβλήματος. Εδώ απλά θέλουμε να επισημάνουμε πως, όταν ο φυσικός ερωτισμός γίνεται πάθος, ο άνθρωπος παύει να λειτουργεί φυσιολογικά. Η υποδούλωση σε οποιαδήποτε πάθος και εν προκειμένω στο ερωτικό, το οποίο όντως είναι ισχυρό, καθιστά τον άνθρωπο άβουλο ον, συρόμενο από τα τυφλά ένστικτα. Η ενστικτώδης ζωή είναι ατομική επιβίωση και όχι αληθινή ζωή, διότι λείπει το βασικό στοιχείο της προσωπικότητας. Όπου κυριαρχούν τα ένστικτα, δηλαδή τα πάθη, στη γλώσσα της Εκκλησίας, απουσιάζει η έννοια του προσώπου. Και από όπου απουσιάζει το πρόσωπο, απουσιάζει η δυνατότητα της ολοκλήρωσης του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει πτώση, έκπτωση από την αυθεντική του φύση. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, εντόπισαν ακριβώς αυτή την λεπτομέρεια στην ερωτική ζωή: όταν το μέσον (για την ένωση ανδρός και γυναικός και την διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους), γίνεται σκοπός, ατομική ικανοποίηση, παύει να λειτουργεί κατά φύσιν. Η ηδονή παύει να λειτουργεί ως ενωτική δύναμη του ανδρογύνου και καταντά ακόρεστο ατομικό πάθος.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο, το ότι ο Γάλλος αυτός στοχαστής, χωρίς να είναι θεολόγος (κάθε άλλο μάλιστα), διαγιγνώσκει την ερωτική έκπτωση στον προχριστιανικό κόσμο. Έχει το θάρρος να ομολογήσει ότι η κατάσταση (και) στον ερωτικό τομέα, πριν το Χριστιανισμό ήταν τραγική. Όπου η γυναίκα είχε εκπέσει στην κατηγορία του πράγματος (res) και η ερωτική κατάπτωση είχε ντυθεί την «ιερότητα» της «Ιερής Πορνείας», έφτασε να θεωρείται ως λατρεία προς το «θείον». Σε όλες τις παγανιστικές θρησκείες οι «θεοί» ήταν έρμαια των πλέον ταπεινών παθών (βιασμοί, αιμομιξίες, μοιχείες, διαστροφές, κτηνοβασίες, κλπ) και διέπρατταν τα έχθιστα εγκλήματα. Όλα αυτά βεβαίως ήταν προβολές του πτωτικού ανθρώπου, ο οποίος για να δικαιολογήσει τις δικές του ηθικές παρεκτροπές, τις απέδιδε στους «θεούς», τους οποίους είχε δημιουργήσει ο ίδιος, το σκοτισμένο από την αμαρτία μυαλό του!

Δεν μπόρεσε όμως να διακρίνει πως ο Χριστιανισμός δεν υιοθέτησε καμιά παρεκτροπή του αρχαίου πτωτικού κόσμου και «οι αρχές του», όσον αφορά τις εκτροπές του στον ερωτισμό, δεν «μετανάστευσαν, στην χριστιανική σκέψη και στις πρακτικές», όπως ισχυρίζεται. Ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, για να σώσει καθολικά τον άνθρωπο. Να τον ανασύρει από τους βόθρους της ανθρώπινης έκπτωσης και της αμαρτίας, να τον καθαρίσει και να τον βάλλει ξανά σε τροχιά σωτηρίας και αγιότητας. Οι όποιες απαγορεύσεις του παγανισμού, δεν ανήκαν σ’ αυτόν, αλλά ήταν ψήγματα και αναλαμπές αλήθειας, οι οποίες είχαν απομείνει στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός κατέκρινε την πορνεία και τη μοιχεία ως εκφάνσεις ακραίων φαινομένων έκπτωσης από την αυθεντικότητα. Ο απόστολος Παύλος, οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι Άγιες Σύνοδοι, αποφάνθηκαν για τις ερωτικές παρεκτροπές και θέσπισαν κανόνες, έχοντας ως στόχο να οριοθετήσουν την γνησιότητα της ανθρώπινης ζωής από εκείνη της αγελαίας. Τα «οψώνια της αμαρτίας (είναι) θάνατος» (Ρωμ.6,23) αποφάνθηκε ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος. Και τα «οψώνια» αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από την ικανοποίηση των παθών, τη βίωση της ενστίκτου ζωής, αποδεδειγμένα καταστροφικές καταστάσεις για τον άνθρωπο.

Τα ΜΜΕ έκαμαν λόγο για μεγάλο γεγονός η κυκλοφορία του τετάρτου τόμου. Προφανώς να έχουν δίκιο, διότι ο σύγχρονος άνθρωπος, όσο και αν αυτό ακούγεται ως ακραία διαπίστωση, είναι ο πλέον ανικανοποίητος σεξουαλικά άνθρωπος της ιστορίας. Σε μια εποχή, όπου ο χυδαίος ερωτισμός και οι πλέον αηδείς μορφές της σεξουαλικότητας, τίθενται σε απίστευτη προσφορά, ο σημερινός άνθρωπος υποφέρει από απίστευτη «σεξουαλική πείνα». Κι αυτό διότι η κυριαρχία της αμαρτίας στον άνθρωπο και η ολοκληρωτική παράδοση στην ικανοποίηση των παθών, όχι μόνο κορεσμό δεν φέρνει, αλλά παθολογικό οίστρο. Γι’ αυτό και, όπως προβλέπεται, ο νέος τόμος του τετάρτου τόμου της «Ιστορία της σεξουαλικότητας», του Φουκώ θα σημειώσει όντως επιτυχία. Φτάνει να αναφέρουμε την είδηση, πως πριν από καιρό, η Γαλλία ενέταξε στην «πνευματική της κληρονομιά» τα χειρόγραφα της χείριστης πορνογραφικής φιλολογίας όλων των εποχών, το εμετικό έργο του διαβόητου Μαρκησίου Ντε Σαντ «120 ημέρες στα Σόδομα»!

Κλείνοντας την αναφορά μας στο «μεγάλο εκδοτικό γεγονός» του Φουκώ, θέλουμε να επισημάνουμε το γεγονός, ότι η ανθρωπότητα σήμερα ζει «μέρες Νώε», «μέρες Σοδόμων και Γομόρρων», «μέρες ρωμαϊκής παρακμής». Η ιστορία μας διδάσκει πως η ηθική κατάπτωση φέρνει νομοτελειακά καταστροφή. Ειδικά ο εκχυδαϊσμός της γενετησίου λειτουργίας και ο υποβιβασμός της σε ακόρεστο πάθος, μόνο συμφορές μπορεί να προκαλέσει στην αναίσθητη ηθικά ανθρωπότητα. Το μόνο αντίδοτο είναι ο ελληνορθόδοξος τρόπος ζωής και πολιτείας. Η ανάδειξη του ανθρώπου ως προσώπου και ζωντανή εικόνα του Θεού. Η εδραίωση του αλληλοσεβασμού των ανθρώπων και ο σεβασμός της ιερότητας της θεοδημιούργητης ανθρωπίνης φύσεως. Το ασκητικό ιδεώδες της Εκκλησίας μας, με την ευρύτατη έννοιά του, η ταπείνωση και η μετάνοια, μπορούν να ξανακάμουν το πτωτικό άτομο, πρόσωπο, το οποίο θα αντανακλά «ως εν εσόπτρω» τον τρόπο υπάρξεως και τη δόξα του Θεού. Να αναστήσει «το σώμα του θανάτου» (Αποκ.20,14), το νεκρωμένο από τα πάθη, κάνοντάς το «σώμα Χριστού», σωσμένο και τεθεωμένο. Να αναγεννηθεί ο άνθρωπος και να καταστεί «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικία του πληρώματος του Χριστού» (Εφ.3,18.4,11-16). Η ανθρώπινη διανόηση αρκείται, όπως ο φιλόσοφος Φουκώ, απλά να μας περιγράφει την οδύνη της αμαρτίας, η οποία είναι «οσμή θανάτου». Η αυτοκαταστροφή του Φουκώ (πεθαίνοντας από AIDS, εξαιτίας της ικανοποίησης του πάθους του), είναι η πλέον τρανή απόδειξη ότι η αμαρτία, το πάθος, καταστρέφει τον άνθρωπο. Αντίθετα, ο Χριστός, ως «Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α΄Κορ.1,24), καταργεί το «σώμα της αμαρτίας» (Ρωμ.6,6) και αποκαθιστά τον άνθρωπο στην αρχική του εικόνα, την «εικόνα της αρρήτου δόξης» Του!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Αβέρωφ

Το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας δεν εκχωρείται με συμβάσεις πολιτικών. Το όνομα αυτό συνδέεται με την ελληνική ιστορία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, και υποδουλώνεται μόνον όταν πέσουν στο πεδίο των μαχών, όσοι τον υπεραμύνονται. Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση αποκαλώντας όλους όσοι σέβονται την πατρίδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της «ακροδεξιούς», «Ελληνάρες», «εθνικιστές», και «Χρυσαυγίτες» αλλά και η φασίζουσα δικτατορία που επιβάλει αρνούμενη στο 70% του λαού που διαφωνούν με την υπογραφή ενδοτισμού και μειοδοσίας του κ. Ν. Κοτζιά, θα αντιμετωπιστούν με συνείδηση προς το καθήκον και στο Σύνταγμα της Ελλάδας, απαρέγκλιτα και αφοσιωμένα.

ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΚΧΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΑΙ ΔΙΚΤΑKΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας δεν εκχωρείται με συμβάσεις πολιτικών. Το όνομα αυτό συνδέεται με την ελληνική ιστορία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, και υποδουλώνεται μόνον όταν πέσουν στο πεδίο των μαχών, όσοι τον υπεραμύνονται. Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση αποκαλώντας όλους όσοι σέβονται την πατρίδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της «ακροδεξιούς», «Ελληνάρες», «εθνικιστές», και «Χρυσαυγίτες» αλλά και η φασίζουσα δικτατορία που επιβάλει αρνούμενη στο 70% του λαού που διαφωνούν με την υπογραφή ενδοτισμού και μειοδοσίας του κ. Ν. Κοτζιά, θα αντιμετωπιστούν με συνείδηση προς το καθήκον και στο Σύνταγμα της Ελλάδας, απαρέγκλιτα και αφοσιωμένα.

Η επαχθής ενδοτική σύμβαση των Πρεσπών (της 12ης Ιουνίου 2018), που εκχωρεί τον όρο «Μακεδονική» σε ένα Βουλγαρο-Σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα και τον αυτούσιο και αποκλειστικό όρο «Μακεδόνας» σε Βουλγαρο-Αλβανούς πολίτες,

• προσβάλλει την ιστορία και τη μνήμη των Ελλήνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών εναντίον του Βουλγαρικού Μακεδονισμού,

• καταδικάζει σε ακύρωση την επιστημονική γνώση που παράχθηκε από συστάσεως του Ελληνικού κράτους για την Ελληνική Μακεδονία,

• καταργεί τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, που αναγνώρισε εθνικά, μόνον Σέρβους, Βουλγάρους, Αλβανούς και Έλληνες τους πολίτες των τεσσάρων τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας,

• καταργεί και απαξιώνει τον ελληνικό λαό, αφαιρώντας του το δικαίωμα να έχει γνώμη και αυτός ως κυρίαρχος λαός να αποφασίζει για θέματα που αφορούν την ιστορία και τον πολιτισμό του,

• ευτελίζει, ακυρώνει και αναιρεί τον ρόλο των Μακεδονικών σωματείων εντός και εκτός της Ελλάδας και αφήνει έωλο τον Ελληνισμό της διασποράς,

• ενθαρρύνει και στηρίζει τον Μακεδονισμό και των αλυτρωτισμό των Σκοπιανών στη διασπορά, αφού πλέον μονοσήμαντα μπορούν αυτοί να δηλώνουν ως Μακεδονική τη γλώσσα και την ταυτότητά τους με τη σφραγίδα και τη συναίνεση της δικτατορικής Ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων της,

• στρέφει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της διασποράς εναντίον της κρατούσας δικτατορικής κυβέρνησης των Αθηνών και των διπλωματικών της εκπροσώπων,

• υποδουλώνει την Ελλάδα και υποθηκεύει την ανεξαρτησία της στις εντολές του ΝΑΤΟ και της Ενωμένης Ευρώπης, εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα,

• στερεί το δικαίωμα από τους αγέννητους να έχουν μέρισμα στη διαχείριση των εθνικών τους θεμάτων αλλά και από τους νεκρούς που μαρτύρησαν στα χώματα της Μακεδονίας τη δικαίωση,

• για τρίτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής διασποράς, μετά το Βορειοηπειρωτικό και το Δωδεκανησιακό, ο Ελληνισμός της Αυστραλίας δεν θα έχει ως εχθρούς μόνον τους εθνικούς του αντιπάλους, δηλαδή τους Σκοπιανούς, αλλά και τους Έλληνες διπλωμάτες, που θα αναγνωρίζουν ως «Μακεδόνες» πλέον τους μέχρι χθες εθνικούς τους αντιπάλους, με εντολή της δικτατορικής κυβέρνησης των Αθηνών.

Η Παμμακεδονική Ομοσπονδία Αυστραλίας ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ την ενδοτική και επαχθή συμφωνία Κοτζιά-Δημητρώφ, που για μια ακόμη φορά μαρτυρεί την αδυναμία της Ελληνικής διπλωματίας να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων (ουδείς διπλωματικός δήλωσε παραίτηση μέχρι τώρα) και ύστερα από τις τελευταίες συγκεντρώσεις των ομογενειακών φορέων,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΗΛΩΝΕΙ:

• Η Παμμακεδονική Ομοσπονδία Αυστραλίας και τα Μακεδονικά σωματεία που απαρτίζουν τις Παμμακεδονικές Ενώσεις των Πολιτειών της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας καταδικάζουν την Ελληνική Κυβέρνηση ως εναντιωματική στα συμφέροντα του Έθνους και δικτατορική, αφού στερεί από τον κυρίαρχο λαό το δικαίωμα της απόφασης, ακυρώνει δε τη σύμβαση των Πρεσπών ως μη υπογραφείσα. Μόνον οι ηττημένοι λαοί εκχωρούν ιστορία και πολιτισμό.

• Τα σωματεία του Μακεδονικού Ελληνισμού διακόπτουν κάθε σχέση με την Κυβέρνηση των Αθηνών και όλους εκείνους τους πολιτικούς και τα κόμματα που θα κυρώσουν τη σύμβαση Κοτζιά-Δημητρώφ στη Βουλή. Κάθε εμφάνιση κυβερνητικών ή/και ενδοτικών Ελλήνων βουλευτών στην Αυστραλία θα αποδοκιμάζεται δημόσια με κάθε νόμιμο μέσο. Συνετό είναι να μην εμφανιστούν ποτέ στην Αυστραλία, όσο ισχύει η επαχθής σύμβαση.

• Τα σωματεία της Αυστραλίας του οργανωμένου Μακεδονικού Ελληνισμού διακόπτουν κάθε σχέση και επικοινωνία με τους εθνικούς αντιπροσώπους και διπλωμάτες της Ελληνικής Κυβέρνησης στην Αυστραλία, τους οποίους θεωρούν Persona non Grata, (πρόσωπα ανεπιθύμητα) όπως και στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

• Η Παμμακεδονική Ομοσπονδία Αυστραλίας θα ηγηθεί ενός ατέρμονου αγώνα για την ακύρωση της ενδοτικής σύμβασης των Πρεσπών με κάθε έννομο μέσο που έχει στη διάθεσή της.

• Θα συγκαλέσει τη σύνοδο του Αυστραλιανού Ελληνικού Συμβουλίου (Australian Hellenic Council), που απαρτίζεται από τριτοβάθμια συλλογικά όργανα, ώστε να χαράξει την πορεία που θα ακολουθήσει μέχρι και την ακύρωση της ενδοτικής σύμβασης των Πρεσπών.

Παναγιώτης Ιασωνίδης
Συντονιστής του Εκτελεστικού Προεδρείου των Παμμακεδονικών Ενώσεων Μελβούρνης και Βικτώριας,
Νέας Νότιας Ουαλίας, Νότιας Αυστραλίας,
Δυτικής Αυστραλίας, Κουηνσλάνδης

Πηγή: Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, Αβέρωφ

Μὲ μήνυμα – πρόκληση πρὸς τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας πραγματοποιήθηκε ἐφέτος ἡ παρέλαση ντροπῆς τῶν ὁμοφυλόφιλων στὴ Θεσσαλονίκη. Ἀφοῦ προηγήθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἐπαίσχυντο αὐτὸ «Φεστιβὰλ Ὑπερηφάνειας» μὲ τὸ συνθηματικὸ «Παρούσα» καὶ τὸν βέβηλο ἐπιχρωματισμὸ τῆς προσόψεως τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἡ ἀντίστοιχη ἐκδήλωση στὴ Θεσσαλονίκη στοχοποίησε τὴν οἰκογένεια. Τὸ σύνθημά της ἦταν: «Ἄκρως οἰκογενειακό»· καὶ τὸ μήνυμα ποὺ θέλησε νὰ περάσει, τὸ ἐξέφρασε ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς ἐκδηλώσεως Θάνος Βλαχογιάννης. Εἶπε χαρακτηριστικὰ μεταξὺ ἄλλων: «Τὸ 7ο Thessaloniki Pride εἶναι ἀφιερωμένο στὴν οἰκογένεια ποὺ θέλουμε νὰ φτιάξουμε καὶ ἡ Πολιτεία μᾶς ἐμ­ποδίζει. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπει πολιτικὸ γάμο ἢ τεκνοθεσία, ἀποκλείει τοὺς ἔγγαμους τρὰνς ἀν­θρώπους ἀπὸ τὴ νομικὴ ἀναγνώριση ταυτότητας φύλου».

Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ οἰκογένεια ποὺ θέλει νὰ φτιάξει ὄχι τὸ 7ο Φεστιβὰλ τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλὰ τὸ παγκόσμιο ὁμοφυλοφιλικὸ λόμπυ: Γάμος ὁμοφυλοφίλων, υἱοθεσία καὶ ἀλλαγὴ φύλου μεταξὺ τῶν συζύγων μέσα στὴν οἰκογένεια! Ἀνήκουστες φρικαλεότητες…

Ὅσο γιὰ τὴν Πολιτεία, ὅτι δῆθεν τοὺς ἐμποδίζει, ποιὸν θέλουν νὰ ἐξαπατήσουν μὲ αὐτά; Ἀρτιότερη συμπόρευση Πολιτείας καὶ ὁμοφυλόφιλων δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ ἐπιτευχθεῖ. Ἀλλὰ εἶναι γνωστὴ πιὰ ἡ μέθοδος: Ἐσεῖς θὰ φωνάζετε ὅτι δὲν σᾶς ἀναγνωρίζονται τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἕτσι ὥστε νὰ δίνετε σὲ μᾶς λαβὴ νὰ νομοθετοῦμε ὅ,τι πιὸ ἄνομο καὶ διαστροφικὸ ὑπάρχει· διότι «πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν συνάνθρωποί μας ποὺ νὰ μὴν τοὺς ἀναγνωρίζουμε τὸ δικαίωμα στὴ διαφορετικότητα;»…

Μέχρι ποῦ λοιπὸν μπορεῖ νὰ φθάσει ἡ ἀλαζονικὴ ἀναισχυντία; Ἀλλὰ τὸ ὑπογραμμίζουμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά: Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὰ παρόμοια φεστιβὰλ ὀνομάζονται «φεστιβὰλ ὑπερηφάνειας». Ἄραγε νὰ γνωρίζουν οἱ διοργανωτές τους καὶ οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο ὑποκινητές τους ὅτι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ὑπῆρχε στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα; Προφανῶς δὲν θὰ ξέρουν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὁ Ὁποῖος δηλώνει ὅτι κατέστρεψε τὶς πόλεις αὐτὲς λόγῳ τῆς ὑπερήφανης ἀναισχυντίας τους (βλ. Ἰεζ. ις΄ 49-50). Αὐτὴ ἡ σύμπτωση τί ἄλλο δείχνει παρὰ τὸ ποιὸς κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν ἁμαρτία αὐτή;

Δαιμονικὸ ἔρεβος! Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ Εὐχὴ ἐξορκισμοῦ γράφει ὅτι ὁ Θεὸς ἀποτέφρωσε τὶς πόλεις αὐτὲς «πυρὶ καὶ θείῳ, οὗ μάρτυς καπνὸς ἀκοίμητος ἐξατμίζεται». Μέχρι σήμερα βγαίνουν οἱ ἀναθυμιάσεις, γιὰ νὰ θυμίζουν σὲ ὅλους τὴ φοβερὴ θεϊκὴ ἐτυμηγορία…

Πηγή: Ο Σωτήρ

Στὸ κατάμεστο ἀμφιθέατρο τοῦ Μουσείου Ἀκροπόλεως πραγματοποιήθηκε τὴν 21η Ἰουνίου ἡμερίδα τοῦ ἱδρύματος «Μαριάννα Βαρδινογιάννη» καὶ τῆς «Παναθηναϊκῆς Ὀργανώ­σεως Γυναικῶν» μὲ θέμα: «Ἡ Ἑλλάδα στὸν σύγχρονο κόσμο: Ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ οἱ προκλήσεις τοῦ 21ου αἰώνα». Στὴν ἡμερίδα αὐτὴ ἐκφώνησε βαρυσήμαντη ὁμιλία καὶ ὁ πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν κ. Ἀντώνιος Κουνάδης, ἀπὸ τὴν ὁποία παραθέτουμε ὁρισμένα καίρια ἀποσπάσματα:

«Ἡ βαθιά, πολύπλευρη καὶ πολυδιάστατη κρίση, ποὺ διέρχεται ἡ χώρα μας· κρίση οἰκονομική, πολιτική, κοινωνική, εἶναι κρίση θεσμῶν καὶ ἀξιῶν ὀφειλόμενη (…) προεχόν­τως στὸ σοβαρὸ ἔλλειμμα Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας, ποὺ ὁδήγησε στὸ σημερινὸ ἀπίστευ­­τα χαμηλὸ ἐπίπεδο ἠθικῆς παρακμῆς μὲ ὅσα πρω­τόγνωρα βιώνουμε καθημερινά: κακοποίηση τῆς γλώσσας μας, διαστρέβλωση τῆς ἱστορίας μας, κατάργηση τῶν ἐθνικῶν παραδόσεων, ἀνίερες ἐπιθέσεις σὲ πιστοὺς μέσα σὲ ναούς, βολὲς κατὰ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ μας. (…)

Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα, (…) καλλιεργούμενη ἐδῶ καὶ 3.500 χρόνια ἀπὸ τὸν ἴδιο λαό, στὸν ἴδιο τόπο συνεχῶς καὶ ἀδιασπάστως, εἶναι μία, ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη. Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι ἀπὸ τὶς 6.300 λέξεις τοῦ ὁμηρικοῦ λεξιλογίου ἐπιβιώνουν μέχρι σήμερα 1.800, ἐνῶ ἀπὸ τὶς 4.900 λέξεις τῶν Εὐαγγελίων ἐπιβιώνουν περισσότερες ἀπὸ τὶς μισές.

(…) Ἡ γλώσσα μας ἀπὸ τῆς Μεταπολι­τεύ­σεως καὶ ἐντεῦθεν δέχθηκε καίρια πλή­γματα μὲ τὶς περιβόητες Ἐκπαιδευτικὲς Μεταρρυ­θμίσεις: τὸ 1976 μὲ τὴν κατάργηση τῆς διδα­σκα­λίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρω­τότυπο στὴ Β/θμια Ἐκπαίδευση καὶ τὴν καθιέρωση τῆς Δημοτικῆς στὴν Ἐκπαίδευση καὶ στὴ Δημόσια Διοίκηση, τὸ δὲ 1982 μὲ τὴν κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος γραφῆς. (…)

Καὶ ἐνῶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κακοποιήσαμε τὴ γλώσσα μας, ἐκδηλώνεται παγκοσμίως αὐξανόμενο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐκμάθηση τῆς Ἑλ­ληνικῆς (Ἀρχαίας καὶ Νέας) ἀπὸ τὴ μακρινὴ Χιλὴ καὶ τὴν Ἀλάσκα μέχρι τὸ Βλαδιβοστὸκ καὶ τὴν Αὐστραλία. (…)

Καίρια ἐπίσης πλήγματα δέχονται τὸ Ἑλ­λη­νορθόδοξο θρήσκευμά μας, τὰ ἤθη, τὰ ἔ­θιμα καὶ γενικότερα οἱ ἐθνικές μας παραδόσεις μὲ τὴν ἐπιχειρούμενη κατάργηση στὰ σχολεῖα τῆς πρωινῆς προσευχῆς καὶ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τῶν μαθητικῶν ἀλλὰ καὶ ἐθνικῶν παρελάσεων, τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ τὰ δημόσια καταστήματα τῶν ἱερῶν εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παν­αγίας. (…)

Εἶναι ὑπέρτατο καθῆκον μας νὰ προστατεύσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας: γλώσσα, ἱστορία, θρησκεία».

Ὁ κ. Πρόεδρος τοῦ ἀνώτατου πνευματικοῦ Ἱδρύματος τῆς χώρας μας τόλμησε νὰ ψηλαφήσει τὰ μύχια τῆς ψυχῆς τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος μαστίζεται σήμερα ἀπὸ τὴ διαλυτικὴ νοοτροπία τοῦ ὑλισμοῦ, ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσει σὲ «κρίση θεσμῶν καὶ ἀξιῶν» πατροπαράδοτων ἐπὶ χιλιετίες. Συγχαίρουμε καὶ ἐπικροτοῦμε τὶς βαρυσήμαντες θέσεις τοῦ ἀ­ξιότιμου κ. Κουνάδη καὶ εὐχόμαστε νὰ ξυπνήσουν πολλὲς «κοιμισμένες συνειδήσεις», ὥστε νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ «συστράτευση τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Συνελλήνων» γιὰ τὸ καλὸ ὅλων μας.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Οι τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία των Πρεσπών για το «Σκοπιανό», όπου η Ελληνική Κυβέρνηση των Τσίπρα- Καμμένου- Κοτζιά, παρέδωσε Μακεδονική «γλώσσα και εθνότητα» στους Σκοπιανούς, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ελπίδας ότι η συμφωνία με την Αλβανία θα έχει καλύτερο περιεχόμενο. Η εκτίμηση αυτή έχει σημάνει πλέον συναγερμό στους  απανταχού Βορειοπειρώτες και Ηπειρώτες οι οποίοι άρχισαν να ξεσηκώνονται, προκειμένου να μην απεμποληθεί κι αυτός ο ιστορικός όρος, ο μόνος που έχει απομείνει για να θυμίζει στις σύγχρονες γενιές την ύπαρξη του Ελληνισμού εντός της Αλβανικής Επικράτειας, αναγνωρισμένου μάλιστα με διεθνείς συνθήκες.

ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ!

Για δυναμικές κινητοποιήσεις ετοιμάζονται οι Ηπειρώτες του εξωτερικού

› «Κόκκινη γραμμή» η εξίσωσή της με τις ανιστόρητες απαιτήσεις της Αλβανίας για τους «Τσάμηδες».

› Ουδέποτε Ελληνική Κυβέρνηση από το 1914 μέχρι σήμερα «διέγραψε» έστω και για ιστορικούς λόγους το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας.

Ανησυχία και προβληματισμός διακατέχει τους απανταχού Ηπειρώτες και κυρίως τους Βορειοηπειρώτες, για την επικείμενη συμφωνία «πακέτο» που προωθείται προς υπογραφή μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας, με την οποία θα κλείσουν -υποτίθεται- όλες οι μέχρι σήμερα διαφορές που υπάρχουν.  

«Κόκκινη γραμμή» είναι η αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης και προσωπικά του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, του αλβανικού ισχυρισμού ότι ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» υποκρύπτει αλυτρωτισμό και ως εκ τούτου πρέπει να καταργηθεί, ώστε με τη σειρά της η Αλβανία να αποποιηθεί την αναφορά σε «Τσαμερία» την λεγόμενη «Τσαμουριά»!

Ο κ. Κοτζιάς, όχι μόνο δεν διέψευσε τα δημοσιεύματα για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά το απέδωσε σε… ψυχώσεις εκείνων που εξακολουθούν να μιλάνε για «Βόρειο Ήπειρο»!

Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη…

Οι τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία των Πρεσπών για το «Σκοπιανό», όπου η Ελληνική Κυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου-Κοτζιά, παρέδωσε Μακεδονική «γλώσσα και εθνότητα» στους Σκοπιανούς, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ελπίδας ότι η συμφωνία με την Αλβανία θα έχει καλύτερο περιεχόμενο.

Η εκτίμηση αυτή έχει σημάνει πλέον συναγερμό στους  απανταχού Βορειοπειρώτες και Ηπειρώτες οι οποίοι άρχισαν να ξεσηκώνονται, προκειμένου να μην απεμποληθεί κι αυτός ο ιστορικός όρος, ο μόνος  που έχει απομείνει για να θυμίζει στις σύγχρονες γενιές την ύπαρξη του Ελληνισμού εντός της Αλβανικής Επικράτειας, αναγνωρισμένου μάλιστα με διεθνείς συνθήκες.

Ήδη οι πρώτες συζητήσεις για συντονισμό των αντιδράσεων έχουν γίνει ανάμεσα σε Βορειοηπειρώτες που ζουν σε πόλεις της Αμερικής, του Καναδά, αλλά και στη Γερμανία. Μάλιστα ο «Πρωινός Λόγος» σε καθημερινή βάση γίνεται αποδέκτης τηλεφωνημάτων και ηλεκτρονικών μηνυμάτων από ομογενείς του εξωτερικού, οι οποίοι ζητούν περισσότερες πληροφορίες και κυρίως αν επιβεβαιώνονται τα σχετικά δημοσιεύματα και αναφορές.

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, κινητικότητα αρχίζει να παρουσιάζεται σε Ν. Υόρκη, Βοστώνη, Φιλαδέλφεια, Σικάγο, Σεντ Λούις, Φλόριδα, Τορόντο, καθώς επίσης και σε Ηπειρωτικές αποδημικές οργανώσεις της Γερμανίας που συχνά ενδιαφέρονται για τα εθνικά και ειδικότερα για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Παράλληλα, σε ετοιμότητα για αγωνιστικές κινητοποιήσεις καλεί όλους τους Βορειοηπειρώτες και τους Έλληνες πατριώτες, το «Κίνημα για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου».

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε σημειώνει ότι «η συμφωνία της Ελλάδος με τα Σκόπια δεν μας αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την ανάλογη συμφωνία με την Αλβανία».

Κατοχυρωμένος όρος!

Η πρόθεση ή καλύτερα η προθυμία που δείχνει το δίδυμο Τσίπρα-Κοτζιά (με την ανοχή ή συμφωνία του σιωπούντος εκκωφαντικά κυβερνητικού εταίρου Π. Καμμένου) να υπογράψει ό,τι ζητά η Αλβανική πλευρά, είναι ανεξήγητη. Όπως τονίζουν Βορειοηπειρώτες, είναι αδιανόητο ελληνική κυβέρνηση να θέτει τον όρο «Βόρειος Ήπειρος» στην ίδια κατηγορία με τις ανιστόρητες, ανθελληνικές και αλυτρωτικές απαιτήσεις των «Τσάμηδων».

Θυμίζουν μάλιστα ότι για την αυτονομία της «Βορείου Ηπείρου», έχουν υπογραφεί διεθνείς συμφωνίες, τις οποίες αν και έχει συνυπογράψει η Αλβανία δεν τις τήρησε.  Με την πάροδο του χρόνου οι Ελληνικές απαιτήσεις για την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών ατόνησαν, ποτέ όμως ελληνική κυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί -έστω και σε τυπικό επίπεδο- να παραγνωρίσει το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914 που καθόριζε την αυτονομία ως κρατικής οντότητας της Βόρειας Ηπείρου.

Για πρώτη φορά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ελληνική κυβέρνηση θέτει σε ίδια μοίρα με την Βόρεια Ήπειρο τις ανιστόρητες διεκδικήσεις διαφόρων αλβανικών κυβερνήσεων σε μία περιοχή της Ηπείρου, στη Θεσπρωτία.

Μη συγκρίσιμο ζήτημα…

Η διαφορά «Βορείου Ηπείρου» με το «Τσάμικο» είναι τεράστια και μη συγκρίσιμη,  ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο: Στην Αλβανία υπάρχει αναγνωρισμένη Εθνική Ελληνική Μειονότητα που είναι η μεγαλύτερη της χώρας, έστω και αν ένας πολύ μεγάλο τμήμα μελών της έχει μεταναστεύσει στην Ελλάδα. Αυτό το τμήμα εξακολουθεί να είναι Αλβανοί πολίτες, να διατηρεί την επαφή με τα σπίτια και τις περιουσίες του και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψει στη γενέθλια γη του.

Στη διάρκεια των 100 και πλέον χρόνων από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, που παραχώρησε αυτονομία στη Βόρειο Ήπειρο, η Ελληνική Μειονότητα έχει υποστεί ανηλέητους διωγμούς, που έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας, με πρόσφατα παραδείγματα την αρπαγή των περιουσιών της.

Διαφορετική είναι η ιστορία με τους «Τσάμηδες», που έχουν εκδιωχθεί το 1945 από τη Θεσπρωτία, λόγω της συνεργασίας τους  με τις δυνάμεις κατοχής και των εγκλημάτων που διέπραξαν εναντίον του ελληνικού πληθυσμού. Κατέφυγαν στην Αλβανία με τις οικογένειές τους για να μην αντιμετωπίσουν την ελληνική Δικαιοσύνη και μετά το 1990, όταν έπεσε το καθεστώς Χότζα-Αλία, έχουν οργανωθεί και διεκδικούν περιουσίες.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα με την άνοδο στην εξουσία του Έντι Ράμα, το «Τσάμικο» έχει αναχθεί σε κεντρικό ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της Αλβανίας, το θέτουν σε κάθε συνάντηση, άσχετα αν και πάλι ο μοιραίος, όπως όλα δείχνουν για τα εθνικά μας θέματα, υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, δήλωσε ότι δεν του τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα.

Περί «Μεγάλης Αλβανίας»…

Όπως Βορειοηπειρώτες, επισημαίνουν, ενώ η Ελλάδα, που θα είχε κάθε λόγο να επικαλείται τη συμφωνία για τη Βόρειο Ήπειρο και να απαιτεί τήρηση τουλάχιστον των διεθνών συμφωνιών για το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε όλο τους το εύρος, κρατά χαμηλούς τόνους, η Αλβανία από «αμυνόμενη»,  έγινε τελικά «επιτιθέμενη», Πότε οι Τσάμηδες, πότε οι πολιτικοί της όπως ο Ράμα, αλλά και ο προκάτοχός του Σαλί Μπερίσα δεν χάνουν ευκαιρία να μιλάνε για Μεγάλη Αλβανία, στα δε σχολικά βιβλία υπάρχουν  εκτενείς αναφορές για «αλβανικά εδάφη» που φτάνουν μέχρι την Πρέβεζα και την Καστοριά(!), για «γενοκτονία των Τσάμηδων» και άλλα παρόμοια. Τους τελευταίους μήνες έχουν συνεδριάσει τουλάχιστον δύο φορές οι μεικτές επιτροπές, αλλά δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος. Τελικά από ό,τι φαίνεται αντί να πειστούν και να πιεστούν οι Αλβανοί για εξάλειψη αυτών των ανιστόρητων αναφορών, θα… υποχωρήσει και πάλι η Ελλάδα για να εξαλείψει τον όρο Βόρειος Ήπειρος!

Τα άλλα σημεία της συμφωνίας

Ο κ. Κοτζιάς έχει δηλώσει ότι με την «άρση του εμπολέμου», θα απελευθερωθούν περιουσίες Αλβανών πολιτών που είχαν «παγώσει» και είχαν τεθεί  σε καθεστώς μεσεγγύησης από το ελληνικό κράτος από το 1940, και οι οποίες βρίσκονται κυρίως στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη και σε περιοχές της Θεσσαλίας. Απέκλεισε το ενδεχόμενο αυτές να αφορούν τους «Τσάμηδες», αλλά ποιος μπορεί όμως να τον εμπιστευτεί με τις εξελίξεις που σημειώνονται και τις αποκλίσεις που φαίνεται να υπάρχουν μεταξύ λόγων και πράξεων;

Θαλάσσιες ζώνες

Η Κυβέρνηση Τσίπρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα κάνει υποχώρηση σε σχέση με τη συμφωνία που είχε συναφθεί επί Κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή - Σ. Μπερίσα και στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών. Συγκεκριμένα μια θαλάσσια έκταση που αποδιδόταν στην Ελλάδα να αποδοθεί με τη νέα συμφωνία στην Αλβανία, υποκύπτοντας στην άρνηση του Αλβανού πρωθυπουργού Ράμα.

Πηγή: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

«Τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα»! Αὐτὸς ὁ λόγος – ἀπόσταγμα πείρας αἰώνων – ἔρχεται νὰ ἀποδειχθεῖ ἀληθινὸς γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἴσως τὴ χειρότερη ἀπ᾿ ὅλες, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι ἐμφανίζονται ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ προπαγάνδα καὶ ἀποδέχονται τὶς ἀντιευαγγελικές της ἀντιλήψεις.

Ἔτσι μὲ θλίψη πολλὴ καὶ ἔκπληξη μεγάλη διαβάσαμε τὶς ἀπόψεις ποὺ διατύπωσε ὁ πολὺ γνωστὸς Ὀρθόδοξος Ἄγγλος Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ (Ware) στὸ περιοδικὸ «The Wheel» (Ὁ τροχός), στὸ ἀφιερωματικὸ τεῦχος 13-14 (Ἄνοιξη – Καλοκαίρι 2018) μὲ θέμα: «Embodiment and Anthropology. Sex, Marriage and Theosis» (Ἐνσωμάτωση καὶ Ἀνθρωπολογία. Φύλο, Γάμος καὶ Θέωση).

Ἐκεῖ ὁ Πανιερώτατος, προλογίζοντας τὸ ἀφιερωματικὸ τεῦχος, ἀναφέρεται ἐκτενῶς στὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ γράφει ὅτι βλέπει «τουλάχιστον τρεῖς ἀνωμαλίες στὴν τρέχουσα θεραπευτικὴ ἀντιμετώπιση τῶν ὁμοφυλοφίλων» μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Ποιὲς εἶναι αὐτές; Πρῶτον ὅτι «οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἄνδρες καὶ γυναῖκες» εἶναι ἀδικημένοι, ἀφοῦ, κατὰ τὴ γνώμη του, «δὲν εἶναι προσωπικὰ ἔνοχοι τοῦ προσανατολισμοῦ τους, ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει». Γενικεύοντας σὲ ὅλους τοὺς ὁμοφυλόφιλους τὸ εἰδικὸ πρόβλημα κάποιων ἀπὸ αὐτοὺς καταλήγει στὸ ἑξῆς σκεπτικό:

«Οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν αἰσθάνονται ἕλξη γιὰ ἄτομα ἄλλου φύλου, ὥστε νὰ ἔρθουν σὲ γάμο μὲ κάποιο ἀπὸ αὐτά. Τί θὰ κάνουν; Θὰ μείνουν ἄγαμοι; Ἀλλὰ τότε ἀδικοῦνται.»

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπικαλεῖται τὰ λόγια τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ:

«Ἕνα ὁμοφυλοφιλικὸ ἄτομο καλεῖται νὰ βαδίσει μία ζωὴ ἀγαμίας χωρὶς νὰ νιώθει μία κλήση γι᾿ αὐτό.»

Καὶ διερωτᾶται ὁ Ἐπίσκοπος:

«Εἶναι σωστὸ νὰ ἐπιβάλουμε αὐτὸ τὸ βαρὺ φορτίο στὸν ὁμοφυλόφιλο;»

Τὴ δεύτερη ἀνωμαλία τὴν ἐντοπίζει «στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀντιμετωπίζονται συνήθως στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης», ὅπου «ὁ ὁμοφυλόφιλος ποὺ ἔχει δεσμευθεῖ σὲ μία σταθερὴ σχέση ἀγάπης ἀντιμετωπίζεται πιὸ σκληρὰ ἀπὸ ὅ,τι ὁ ὁμοφυλόφιλος» ποὺ ἐνεργεῖ τὸ πάθος περιστασιακὰ μόνο γιὰ ἡδονή. Στὸν δεύτερο οἱ πνευματικοὶ ἐπιβάλλουν μικρότερο ἐπιτίμιο καὶ κάποτε τὸν ἀφήνουν νὰ κοινωνεῖ. «Κάτι ἔχει πάει στραβὰ ἐδῶ», σημειώνει.

Δηλαδὴ τὸ ἴσιο ποιὸ εἶναι; Νὰ καθιερώσει ἡ Ἐκκλησία γάμο ὁμόφυλων ζευγαριῶν;

Ἡ τρίτη ἀνωμαλία βρίσκεται, κατὰ τὴ γνώμη του, στὸ ὅτι, ἐνῶ ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἄτομα τοῦ ἴδιου φύλου μποροῦν νὰ εἶναι στενοὶ φίλοι, δὲν δεχόμαστε ὅτι μποροῦν νὰ ἔχουν σεξουαλικὲς σχέσεις:

«Γιατί δίνουμε τόσο μεγάλη ἔμφαση στὸ φύλο τῶν γεννητικῶν ὀργάνων; Γιατί προσπαθοῦμε νὰ διερευνήσουμε τί τὰ ἐνήλικα ἄτομα τοῦ ἴδιου φύλου κάνουν στὴν ἰδιωτικότητα τῶν ὑπνοδωματίων τους;»

«Εἶναι ἀναξιοπρεπὲς νὰ κοιτάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπα»!

Ἂν ἀκόμη κάποιοι δὲν ἔχουμε φρίξει μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ἐπισκόπου Καλλίστου, εἴμαστε ἤδη νεκροί…

«Τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα»!

Πηγή: Ο Σωτήρ

Η παλαιότερη γερμανική χρήση του όρου ‘judenchristlich’ είχε μία αρνητική έννοια και μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε, και στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος», του 1895. Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και ότι η όλη λογική του χριστιανισμού ως θρησκεία είναι ότι υπάρχει (μόνο) ως θρησκεία που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό. Η χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ επικαλούνται τον όρο σε μια προσπάθεια «να αποκαταστήσουν τις ιουδαιο-χριστιανικές αξίες σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ηθική παρακμή». Κατά τη δεκαετία του 1950 οι αμερικάνοι συντηρητικοί τονίζουν τις ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες των αξιών. Ο οικονομολόγος Elgin Groseclose εξηγεί το 1958, ότι ήταν οι ιδέες "που προέρχονται από τις ιουδαιο-χριστιανικές Γραφές που έκαναν αυτή τη χώρα οικονομική και βιομηχανική δύναμη."

σ.σ.: «Η Ιουδαιο-χριστιανική μας παράδοση ήταν η βάση της Αμερικάνικης νομοθεσίας και θα συνεχίσει να είναι η δύναμη που θα μας οδηγεί στην δημιουργία της μελλούσης νομοθεσίας» - Sarah Palin (Αμερικανίδα πολιτικός, πρωην κυβερνήτης της πολιτείας της Αλάσκα, 2006-2009) στο Fox News.

Ο όρος "Judeo-Christian" (Ιουδαιο-χριστιανικός) χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1940 και αναφέρεται στα «κοινά ηθικά πρότυπα» του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης θέλοντας να τονίσει τη αρχαία σύνδεση μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού. Η παλαιότερη χρήση του όρου "Judeo-Christian" καταγράφεται το 1829 στο περιοδικό του Εβραίου χριστιανού ιεραποστόλου Joseph Wolff. Η παλαιότερη γερμανική χρήση του όρου "judenchristlich" είχε μία αρνητική έννοια και μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε, και στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος», του 1895.

Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και ότι η όλη λογική του χριστιανισμού ως θρησκεία είναι ότι υπάρχει (μόνο) ως θρησκεία που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό! Η χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ επικαλούνται τον όρο σε μια προσπάθεια:

«... να αποκαταστήσουν τις ιουδαιο-χριστιανικές αξίες σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ηθική παρακμή.»

Κατά τη δεκαετία του 1950 οι αμερικάνοι συντηρητικοί τονίζουν τις ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες των αξιών. Ο οικονομολόγος Elgin Groseclose εξηγεί το 1958, ότι ήταν οι ιδέες

«... που προέρχονται από τις ιουδαιο-χριστιανικές Γραφές που έκαναν αυτή τη χώρα οικονομική και βιομηχανική δύναμη.»

Η χρήση του όρου φαίνεται να εξασθενεί μετά το 2001 και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, με τα mainstream μέσα ενημέρωσης να κάνουν χρήση του όρου λιγότερο, προκειμένου να τονισθεί το πολυπολιτισμικό πρόσωπο της Αμερικής.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι από το New Dawn Magazine Νο.23 Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994 - το βρήκα στο Information Clearing House / Μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (λίγο πρόβλημα είχα στην απόδοση των όρων ‘Jew’, ‘Jewish’, ‘Judaism’ ‘Judean’).

Αυτή είναι μια εποχή στην οποία την θέση της είδησης έχει πάρει η προπαγάνδα, και της εκπαίδευσης η πλύση εγκεφάλου και η κατήχηση. Από τις διαφημίσεις που χρησιμοποιούνται για την πώληση κακής ποιότητας προϊόντων, με τις τάξεις στα σχολεία που αποσκοπούν να καταστήσουν τα παιδιά υποχείρια ρομπότ του κράτους, η τέχνη της πειθούς έχει εκτοπίσει την απλή αρετή της αλήθειας.

Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχουμε βομβαρδιστεί από όλες τις πλευρές, με αναφορές για την «ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία» του δυτικού κόσμου και την «ιουδαιο-χριστιανική κληρονομιά μας». Μας λένε ακόμα και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι η κοινωνία μας στηρίζεται σε μια υποτιθέμενη «ιουδαιο-χριστιανική παράδοση». Η έννοια της «ιουδαιο-χριστιανικής θρησκείας» αποτελεί αναμφισβήτητα – ένα σχεδόν ιερό και απαραβίαστο - μέρος τόσο της κοσμικής όσο και της εκκλησιαστικής σκέψης. Ο Αμερικάνος χριστιανός ηγέτης Καθ. Χ. Franklin Littel, υποστηρικτής του σιωνιστικού κράτους, με ειλικρίνεια δήλωσε ότι:

«... το να είσαι Χριστιανός, σημαίνει να είσαι Εβραίος.»(!)

Και ότι, κατά συνέπεια, είναι καθήκον του κάθε χριστιανού να υποστηρίζει την «γη του Ισραήλ» πάνω απ' όλα.(!)

Ο Pat Boon, ο τραγουδιστής και ευαγγελιστής, είπε ότι υπάρχουν δύο είδη Ιουδαϊσμού, ένας ο ορθόδοξος και άλλος ο χριστιανικός.

Ωστόσο, μια τέτοια αποφασιστική προοπτική Χριστιανικού Σιωνισμού είναι να πούμε το λιγότερο, άγρια απλουστευτική και βαθιά ανιστόρητη, δεδομένου ότι ο έξυπνος Εβραίος συγγραφέας, Joshua J. Adler επισημαίνει:

«Οι διαφορές μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού είναι πολύ περισσότερες από ότι απλά πιστεύεται ότι έγκειται μόνο στην διαφορά για το αν ο Μεσσίας έχει ήδη εμφανιστεί ή αναμένεται ακόμα, όπως ορισμένοι θέλουν να λένε.»

Οι παρατηρήσεις του Εβραίου συγγραφέα S. Levin, μπορουν να εξηγήσουν την ανάγκη των χριστιανών για τον ιουδαιο-χριστιανικό μύθο. Γράφοντας στο ισραηλινό περιοδικό Biblical Polemics, ο Levin καταλήγει:

«Το "Εξάλλου, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό", είναι το μόνιμο επιχείρημα των χριστιανών προς τους Εβραίους, αλλά ποτέ των Εβραίων προς τους χριστιανούς. Ο Εβραίος ξέρει ότι δεν λατρεύει τον Χριστό-Θεό αλλά τα "χριστιανικά ορφανά" πρέπει να λατρεύουν το Θεό του Ισραήλ και έτσι, έχει την πρώτη κίνηση (πλεονέκτημα) εύκολα και αβασάνιστα βγαλμένη από τα χείλη του. Πρόκειται για μια αυστηρά μονομερή επιβεβαίωση, που περιορίζεται στον ισχυρισμό του Θεού του Ισραήλ, αλλά χωρίς καμία αναφορά σε άλλους θεούς. Ο Χριστιανός ποτέ δεν αντιμετωπίζει τον μουσουλμάνο ή τον ινδουιστή με το "Άλλωστε, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό".»

Πίσω το 1992, τόσο το περιοδικό Newsweek όσο και η ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post ταυτόχρονα παρουσίασαν εκτενή άρθρα που εξέταζαν τις ρίζες του ιερού χριστιανο-ϊουδαϊκού μήνα του μέλιτος! Η επικεφαλίδα του άρθρου στο Newsweek ήταν η εξής: «Οι πολιτικοί καταφεύγουν στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση, αλλά οι θρησκευτικοί μελετητές λένε ότι δεν υπάρχει πια». Το άρθρο της Jerusalem Post έλεγε: «Ο αντισημιτισμός είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα της διδασκαλίας της Εκκλησίας, την οποία οι χριστιανοί ίσως πρέπει να επανεξετάσουν».

Δηλώνει το Newsweek:

«Για τους μελετητές της αμερικανικής θρησκείας, η ιδέα μιας ενιαίας ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης είναι ένας "made-in- America μύθος" που πολλοί από αυτούς δεν τον θεωρούν πλέον ότι ισχύει.»

Παραθέτει τα λόγια διαπρεπούς μελετητή του Ταλμούδ, του Jacob Neusner:

«Θεολογικά και ιστορικά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, η ιουδαιο-χριστιανική παράδοση. Είναι ένας κοσμικός μύθος που ευνοείται από ανθρώπους που δεν είναι πραγματικά πιστοί οι ίδιοι...»

Το Newsweek επικαλείται αρχές που αναφέρουν ότι:

«... η ιδέα μίας κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης εμφανίστηκε πρώτα στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά δεν κέρδισε τη λαϊκή υποστήριξη μέχρι το 1940, ως μέρος της αμερικανικής αντίδρασης στο ναζισμό...»

Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι:

«Από τότε, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι χριστιανοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει ότι – πέρα από γεωπολιτικά παιχνίδια – ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι διαφορετικές, ακόμα και αντίπαλες θρησκείες.»

Η Jerusalem Post κατηγόρησε την Χριστιανική Εκκλησία ότι είναι υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα.(!) Ο Γάλλοεβραίος μελετητής Ζυλ Ισαάκ ανέφερε:

«... χωρίς τους αιώνες της χριστιανικής κατήχησης, του κηρύγματος και της ύβρης, οι Χιτλερικές διδασκαλίες, η προπαγάνδα και η ύβρις δεν θα ήταν δυνατές...»

Καταλήγει η Jerusalem Post:

«Το πρόβλημα, δεν είναι, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι ορισμένοι χριστιανοί ηγέτες παρεξέκλιναν από την χριστιανική διδασκαλία και συμπεριφέρθηκαν με έναν μη-χριστιανικό τρόπο. Είναι οι ίδιες οι διδασκαλίες που φταίνε.»

Ο Joshua Jehouda, εξέχων Γαλλο-εβραίος ηγέτης, παρατήρησε στα τέλη του 1950 (L'Antisemitisme Miroir du Monde σελ. 135-6):

«Η σημερινή έκφραση "ιουδαιο-χριστιανικό, ιουδαιο-χριστιανική, κλπ", είναι ένα σφάλμα που άλλαξε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας από την σύγχυση που έχει σπαρθεί στο μυαλό των ανθρώπων, σαν από αυτό κάποιος θα έπρεπε να κατανοήσει την εβραϊκή καταγωγή του Χριστιανισμού... Αν ο όρος "Judaeo-Christian" δείχνει μια κοινή καταγωγή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιδέα. Στηρίζεται σε μία "contradictio in abjecto", η οποία έχει ορίσει τη διαδρομή της ιστορίας σε λάθος δρόμο. Συνδέει σε μία ανάσα δύο ιδέες που είναι εντελώς ασυμβίβαστες, επιδιώκει να αποδείξει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ημέρας και της νύχτας ή του ζεστού και του κρύου ή του μαύρου και του άσπρου, και, συνεπώς, εισάγει ένα θανατηφόρο στοιχείο σύγχυσης σε μια βάση πάνω στην οποία ορισμένοι, ωστόσο, προσπαθούν να κατασκευάσουν έναν πολιτισμό.»

Ποια είναι η αλήθεια;

Υπάρχει συνεπώς, κάποια αλήθεια σε αυτό τον όρο «ιουδαιο-χριστιανικό»; Είναι ο Χριστιανισμός που προέρχεται από τον Ιουδαϊσμό; Μήπως ο Χριστιανισμός έχει κάτι κοινό με τον Ιουδαϊσμό;

Επανεξετάζοντας την δυτική χριστιανική ιστορία των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων, δεν υπάρχει πραγματικά κανένα αποδεικτικό στοιχείο μιας «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» και αυτό δεν έχει διαφύγει της προσοχής των ειλικρινών χριστιανών και εβραίων σχολιαστών. Ο Εβραίος μελετητής και σιωνιστής δρ Joseph Klausner στο βιβλίο του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» εξέφρασε την ιουδαϊκή άποψη ότι στη διδασκαλία του Χριστού:

«... υπάρχει κάτι που βρίσκεται σε αντίθεση με τη θεώρηση του Ισραήλ για τον κόσμο, μια νέα διδασκαλία τόσο ασυμβίβαστη με το πνεύμα του Ιουδαϊσμού, που περιέχει μέσα της τα μικρόβια από τα οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου μία μη-εβραϊκή και ακόμα και αντι-εβραϊκή διδασκαλία.»

Ο Δρ Klausner αναφέρει τον διαπρεπή χριστιανικό θεολόγο, Adolf Harnack, ο οποίος στο τελευταίο του έργο απέρριψε την υπόθεση της εβραϊκής καταγωγής του δόγματος του Χριστού:

«Σχεδόν κάθε λέξη που δίδαξε έμελε να προέλθει από οριστικό και καθολικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Τα μεσσιανικά χαρακτηριστικά καταργούνται εξ ολοκλήρου, και ουσιαστικά καμία σημασία δεν αποδίδεται στον Ιουδαϊσμό στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος του Ιησού.»

Ο Gershon Mamlak, ένας βραβευμένος Εβραίος σιωνιστής πνευματικός, πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι η:

«... παράδοση του Ιησού είναι ουσιαστικά η απόλυτη επέκταση του αρχαίου Ελληνισμού και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το ρόλο της Ιουδαϊκής θρησκείας "του Εκλεκτού λαού".»

Ο Δρ Mamlak, γράφοντας στο περιοδικό του Jewish thought Midstream του Ιδρύματος Theodor Herzl Foundation, υποστηρίζει ότι η επικρατούσα θεωρία, ο Χριστιανισμός, ξεκίνησε στην πνευματική σφαίρα του Ιουδαϊσμού:

«... είναι αγκυροβολημένη σε μια διττή παρανόηση:

1) ότι η μοναδικότητα του Ιουδαϊσμού περιορίζεται στη μονοθεϊστική ιδέα περί Θεού, και,

2) ο διαχωρισμός μεταξύ της "κλίκας" του Ιησού και του Ιουδαϊσμού θεωρείται ως το αποτέλεσμα της υιοθέτησης των πρώτων δογμάτων της Χριστολογίας.»

Η πρώτη παρανόηση σημαίνει:

«Όταν η σχέση της κλίκας του Ιησού με τον Ιουδαϊσμό αξιολογείται από την κοινή πίστη στον Έναν, την υποχρέωση του πιστού να εκτελέσει το Νόμο του Ενός και την αναγνώριση του Εκλεγμένου Έθνους του Ισραήλ ως το πιστού οργάνου του Ενός, γίνεται κατ' εξοχήν αντι-Ιουδαϊσμός!»

Κατά την άποψη του Gershon Mamlak:

«Η σύγκρουση μεταξύ Ιουδαϊσμού και της παράδοσης του Ιησού υπερβαίνει το πλαίσιο της θεολογίας. [Η παράδοση του Ιησού], ήταν η κοσμοπολίτικη παραίτηση του εθνικού φαινομένου σε μία γενική και ακραία εχθρότητα προς την ιδέα περί Ισραήλ ως Εκλεγμένου Έθνους ως του θεϊκού μέσου για την τελειοποίηση του κόσμου.»

Προφανώς η έννοια της κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης έχει να κάνει περισσότερο με τις μετά το 1945 πολιτικές και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο «δημοσίων σχέσεων» από ό, τι με την ιστορική και βιβλική πραγματικότητα. Παρόλα αυτά αρκετοί σύγχρονοι χριστιανοί συγγραφείς έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ορισμένους στίχους της Καινής Διαθήκης στην προσπάθεια να δοθεί μια Βιβλική βάση για την επιχειρηματολογία τους. Η σύγχυση όσον αφορά την προέλευση του Ραββινικού Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού είναι η ρίζα του εβραιο-χριστιανικού μύθου.

Οι Βιβλικοί μελετητές Robert and Mary Coote δείχνουν καθαρά στο βιβλίο τους «Power, Politics and the Making of the Bible» («Εξουσία, Πολιτική και η Δημιουργία της Βίβλου») ότι ούτε ο Χριστιανισμός είναι ένα "μπάλωμα" του Ιουδαϊσμού, ούτε ο Ραββινικός Ιουδαϊσμός είναι αυτόματα συνώνυμος με την θρησκεία του Μωυσή και των αρχαίων Εβραίων. Οι Cootes παρουσιάζουν το θρησκευτικό κλίμα στην Ιουδαία δύο χιλιετίες πριν:

«Οι σέκτες, οι πρακτικές και οι γραφές και των δύο ομάδων, των ραβίνων και των επισκόπων, διέφεραν από αυτές του ναού. Έτσι διατηρούμε τους όρους Εβραίος, εβραϊκό και Ιουδαϊσμός για τους ραβίνους και εκείνους ήταν υπό την κυριαρχία τους και χρησιμοποιούμε το Ιουδαίος, σε αντίθεση με το έθιμο, για την κοινή πηγή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού...

Παρά την φαινομενική συγχώνευση των Ιουδαίων και των Εβραίων, ακόμη και σε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης και από τους ραβίνους που έγιναν ηγεμόνες της Παλαιστίνης στον τρίτο αιώνα και συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα εβραϊκά και τα αραμαϊκά περισσότερο από τα ελληνικά, οι ρίζες του Χριστιανισμού δεν ήταν εβραϊκές. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν απόρροια του Ιουδαϊσμού των Φαρισαίων, αλλά προέκυψε όπως και ο Ιουδαϊσμός, από τον ευρύτερο Ιουδαϊκό περίγυρο του πρώτου αιώνα. Τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι Εβραίοι προήλθαν από τον προ του 70 μ.Χ. Ιουδαϊσμό ως κληρονόμοι των ομάδων που επρόκειτο να αναλάβουν το ρόλο των πρώτων φυλάκων ή διερμηνέων των Γραφών, καθώς αναπτύσσονται σε παράλληλες διαδρομές η μία με την άλλη.» (Power, Politics, and the Making of the Bible)

Τα λίγα «αποδεικτικά χωρία» της Καινής Διαθήκης που χρησιμοποιούνται από τους Χριστιανούς Σιωνιστές και κοσμικούς υποστηρικτές του σύγχρονου ιουδαιο-χριστιανικού μύθου είναι προϊόν κακής μετάφρασης. Ο Μεσσιανικός Εβραίος συγγραφέας Malcolm Lowe στο άρθρο του «Ποιοι είναι οι Ιουδαίοι;» («Who Are the Ioudaioi?») καταλήγει στο συμπέρασμα, όπως ο Ρόμπερτ και Μαίρη Coote, ότι η ελληνική λέξη «Ioudaioi» στην Καινή Διαθήκη θα πρέπει να μεταφραστεί ως «Ιουδαίοι» («Judeans») και όχι με το συνηθισμένο «Εβραίοι» («Jews»). Ο Ισραηλινός λόγιος Ντέιβιντ Στερν, επίσης, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, όταν μετέφρασε την Εβραϊκή Καινή Διαθήκη.

Λίγοι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι οι μεταφραστές της Αγίας Γραφής μεταφράζουν συχνά λάθος τη λέξη «Εβραίος» από τέτοιες λέξεις όπως «Ioudaioi» (που σημαίνει από την γεωγραφική περιοχή, την Ιουδαίας). Η λέξη Ιουδαίος, μεταφράζεται λάθος ως «Εβραίος» στην Καινή Διαθήκη, χωρίς να εννοεί κάποια σταθερή θρησκευτική χροιά, αλλά απλά χρησιμοποιούταν για τον προσδιορισμό των μελών του αυτόχθονος πληθυσμού της γεωγραφικής περιοχής που είναι γνωστή ως Ιουδαία.

(Σχόλιο Τ.Ι.: το παραπάνω σχόλιο προκύπτει από τη μετάφραση του αγγλικού κειμένου αλλά ούτε αυτή η ερμηνεία είναι σωστή βέβαια.)

Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι στις Γραφές, οι όροι «Ισραήλ», «Ιούδας» και «Εβραίος» δεν είναι συνώνυμοι, ούτε είναι ο Οίκος του Ισραήλ, συνώνυμος με τον Οίκο του Ιούδα. Το μάθημα της ιστορίας είναι πολύ διαφορετικό για τους λαούς που ταξινομούνται ορθά κάτω από αυτούς τους τίτλους. Κατά συνέπεια, το έγκυρο εβραϊκό Αλμανάκ του 1980 λέει:

«Για την ακρίβεια είναι λάθος να λέτε έναν αρχαίο Ισραηλίτη «Εβραίο» (Jew) ή να λέτε ένα σύγχρονο Εβραίο «Ισραηλίτη» (Israelite) ή Εβραίο (Hebrew).»

Ένας αρθρογράφος γράφοντας στην The Dearborn Independent, στο Μίτσιγκαν πίσω το 1922, συνόψισε τα προβλήματα ως εξής:

«Ο άμβωνας έχει επίσης την αποστολή να απελευθερώσει την Εκκλησία από το λάθος ότι ο Ιούδας και ο Ισραήλ είναι έννοιες συνώνυμες. Η ανάγνωση των Γραφών που συγχέουν τη φυλή του Ιούδα με το Ισραήλ, και που ερμηνεύουν κάθε αναφορά για το Ισραήλ ότι ισοδυναμεί με τους Εβραίους, αποτελεί τη ρίζα της μισής σύγχυσης και διαίρεσης που είναι ανιχνεύσιμες στη χριστιανική δογματική.»

Ο Ιησούς Χριστός και οι Φαρισαίοι

Τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης αποκαλύπτουν μια έντονη σύγκρουση μεταξύ του Ιησού και των Φαρισαίων, μία από τις δύο κύριες Ιουδαϊκές αιρέσεις (βλ. Ματθαίος κεφάλαιο 3, στίχος 7, Ματθαίος κεφάλαιο 5, στίχος 20, Ματθαίον κεφάλαιο 23, στίχοι 13-15, 23-29, Μάρκος κεφάλαιο 8, στίχος 15, Λουκάς κεφάλαιο 11, στίχος 39). Μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης ήταν επικεντρωμένο σε αυτό που επρόκειτο αργότερα να γίνει το θεμέλιο και η ανώτατη αρχή του Ιουδαϊσμού, το Ταλμούδ. Στην εποχή του Ιησού Χριστού, αυτό έφερε την ονομασία «Η παράδοση των Πρεσβυτέρων» (βλέπε Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 15, στίχοι 1-9).

Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει:

«Αυτό που θα ήθελα τώρα να εξηγήσω είναι αυτό, ότι οι Φαρισαίοι είχαν παραδώσει στους ανθρώπους πάρα πολλά έθιμα και τελετές που πήραν από τους πατέρες τους, αλλά που δεν είναι γραμμένα στο νόμο του Μωυσή...»

Αν και οι Φαρισαίοι αναγνώριζαν τους νόμους του Μωυσή, ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε ένα μεγάλο σώμα προφορικής παράδοσης που είχαν τουλάχιστον την ίδια εξουσία με το γραπτό νόμο - και πολλοί υποστήριξαν ότι η παράδοση είχε μεγαλύτερη εξουσία. Με την παράδοσή τους, δεσμεύτηκαν να εξηγήσουν και να επεξεργαστούν το νόμο. Αυτή ήταν η «Παράδοση των Πρεσβυτέρων», που αργότερα πήρε την ονομασία Ταλμούδ. Είχε την αρχή του στη Βαβυλώνα, κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του λαού του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους, όπου αναπτύχθηκε με την μορφή των σχολίων των διαφόρων ραβίνων, οι οποίοι αναλάμβαναν να εξηγήσουν και να εφαρμόσουν το νόμο. Αυτό ήταν το θεμέλιο του Ραβινικού Ιουδαϊσμού.

Αυτός ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ διαφορετικός από τη θρησκεία των αρχαίων Ισραηλιτών. Ο ραβίνος Rabbi Stephen S. Wise, ο οποίος ήταν ο αρχιραβίνος των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε αυτό με τρόπο πειστικό όταν είπε:

«Η επιστροφή από τη Βαβυλώνα, και η υιοθέτηση του Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, σηματοδοτεί το τέλος του Εβραϊσμού, καθώς και των αρχών του Ιουδαϊσμού.»

Η Εβραϊκή εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι το Ταλμούδ είναι στην πραγματικότητα «το προϊόν Παλαιστινιακών και Βαβυλωνιακών σχολών» και αναφέρεται γενικά ως «Βαβυλωνιακό Ταλμούδ». Ο Δρ Boaz Cohen στο «Everyman's Talmud» λέει ότι το Ταλμούδ είναι το έργο:

«... πολλών Εβραίων μελετητών σε μια περίοδο περίπου 700 ετών, χονδρικά, μεταξύ του 200 [π.Χ.] και 500 [μ.Χ.].»

Ο ραβίνος Louis Finkelstein στον «Volume 1 of The Pharisees, the Sociological Background of their Faith» λέει:

«... ο φαρισαϊσμός έγινε ταλμουδισμός και ο ταλμουδισμός έγινε μεσαιωνικός ραβινισμός και ο μεσαιωνικός ραβινισμός έγινε σύγχρονος ραβινισμός. Αλλά σε όλες αυτές τις αλλαγές ονομάτων, τις αναπόφευκτες προσαρμογές εθίμων και προσαρμογή των Νόμου, το πνεύμα των αρχαίων Φαρισαίων επιβιώνει ως έχει.»

Σύμφωνα με την Οικουμενική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. VIII, (1942) p.474:

«Η εβραϊκή θρησκεία, όπως είναι σήμερα ανιχνεύεται χωρίς διάλειμμα, μέσω όλων των αιώνων, από τους Φαρισαίους. Οι κατευθυντήριες ιδέες και μέθοδοί τους βρήκαν έκφραση σε μια λογοτεχνία τεράστιας έκτασης, από την οποία πάρα πολλά, συνεχίζουν να υφίστανται. Το Ταλμούδ είναι το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέλος αυτής της λογοτεχνίας.»

Ο Moshe Menuhim εξηγεί ότι το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ περιλαμβάνει όλους τους νόμους και τους θρύλους, όλη την ιστορία και την «επιστήμη» το σύνολο της θεολογίας και της λαογραφίας, όλων των προηγούμενων αιώνων στην εβραϊκή ζωή - ένα μνημειώδες έργο ενοποίησης. Στο Ταλμούδ, οι Εβραίοι μελετητές και ιδεαλιστές βρήκαν αποκλειστική διέξοδο και ενασχόληση σε όλη τη διάρκεια των αιώνων, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού. Έγινε ο κύριος οδηγός για τη ζωή και το αντικείμενο της μελέτης, και έδωσε στον Ιουδαϊσμό την ενότητα, τη συνοχή και την ανθεκτικότητα σε όλους τους σκοτεινούς αιώνες.

Το Ταλμούδ, περισσότερο από κάθε άλλη λογοτεχνία, καθόρισε τον Ιουδαϊσμό, ώστε ο ραβίνος Ben Zion Bokser παραδέχθηκε (Judaism and the Christian Predicament, 1966, p.159):

«Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Βίβλου. Είναι το Ταλμούδ που καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού. Το Ταλμούδ είναι μέχρι και σήμερα το αίμα που κυκλοφορεί στο κέντρο της εβραϊκής θρησκείας. Όποιος νόμους, τα έθιμα, ή τελετές εμείς [οι Εβραίοι] ακολουθούμε - αν είμαστε ορθόδοξοι, συντηρητικοί, μεταρρυθμισμένοι ή απλώς σπαστικοί αισθηματίες - ακολουθούμε το Ταλμούδ. Είναι ο κοινός μας νόμος.» (A History of the Jews, Solomon Grayzel)

Και οι Εβραίοι και οι χριστιανοί μελετητές συμφωνούν ότι ήταν η κατάφωρη απόρριψη από τον Ιησού Χριστού αυτής της «Παράδοσης των Πρεσβυτέρων» και η ανοικτή αντιπαράθεσή του με τους πανίσχυρους Φαρισαίους που δημιούργησε το κλίμα που οδήγησε στο θάνατό Του. Ιστορικά, οι χριστιανοί διανοούμενοι υποστήριξαν ότι το Ταλμούδ ήταν άμεσα υπεύθυνο για την απόρριψη του Χριστού. Κατά την άποψή τους αυτές οι «παραδόσεις» τύφλωσαν τα μάτια του λαού από το να κατανοήσει πραγματικά τις προφητείες που σχετίζονται με την έλευση του Μεσσία.

Καθορίζοντας τον Χριστιανισμό

Αν, όπως είδαμε, οι Φαρισαίοι και το Ταλμούδ πάντοτε καθόρισαν τον Ιουδαϊσμό, τότε σίγουρα τα γραπτά των μετά-Αποστολικών χριστιανών ηγετών της εκκλησίας μας βοηθούν στην κατανόηση της σχέσης της αρχαίας χριστιανικής πίστης με την ειδωλολατρεία και τον Ιουδαϊσμό.

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (περ. 100-165 μ.Χ.), ήταν όντως ο πρώτος και πιο σημαντικός από αυτούς τους μετα-Αποστολικούς απολογητές της εκκλησίας. Ακολουθώντας τα θεολογικά βήματα του απ. Παύλου, ο οποίος δίδαξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν η εκπλήρωση του Μωυσή και των προφητών, ο Ιουστίνος υποστήριξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν στο μυαλό του Θεού από την αρχή και δόθηκε στον Αβραάμ και στους δίκαιους Πατριάρχες πολύ πριν υπάρξει ο Ιουδαϊσμός. Για αυτό, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, οι Εβραϊκές Γραφές βρίσκουν την «άνθησή» τους στη ζωή, τον σκοπό και τα έργα του Ιησού Χριστού. Ως εκ τούτου, ο χριστιανός πιστός παραδοσιακά εννοεί τη Παλαιά Διαθήκη, μέσα από την Καινή Διαθήκη.

Στο διάλογό του με τον Τρύφωνα, ο Ιουστίνος προσπαθεί να πείσει έναν Εβραίο για την αλήθεια του Χριστιανισμού. Αντίθετα με τους άλλους απολογητές, επικεντρώνονται κυρίως στην φύση και την έννοια του Χριστού. Ο Χριστός ήταν ο Λόγος, που ενέπνευσε τους Έλληνες φιλοσόφους και είναι παρών σε όλους τους ανθρώπους ως «σπερματικός Λόγος». Μέσω αυτού, οι καλύτεροι των φιλοσόφων ήταν σε θέση να παράγουν σημαντικά έργα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Οι ιδέες τους θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως φάροι της αλήθειας, (Σχόλιο Τ.Ι.: ούτε αυτή η ερμηνεία είναι εκατό τοις εκατό σωστή) όπως ακριβώς τα εμπνευσμένα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης. Όσοι έζησαν σύμφωνα με τον Λόγο, ακόμη και πριν από τον Χριστό, ήταν χριστιανοί. Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ο Λόγος, που αποκαλύφθηκε ως Θεός, γιατί ο υπερβατικός Ουράνιος Πατέρας δεν θα μπορούσε έτσι να μιλήσει στον άνθρωπο.

Ο Ιουστίνος έγραψε στην απολογία:

«Έχουμε διδαχθεί ότι ο Χριστός είναι ο Λόγος εκ του οποίου όλη η ανθρωπότητα μετέχει. Όσοι έζησαν με τον Λόγο είναι Χριστιανοί, ακόμη κι αν έχουν κληθεί άθεοι Για παράδειγμα: μεταξύ των Ελλήνων, ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι άνδρες σαν αυτούς. Μεταξύ των βαρβάρων [μη Έλληνες], ο Αβραάμ ... και πολλοί άλλοι των οποίων οι ενέργειες και τα ονόματα τώρα δεν μπορούμε να αριθμήσουμε, γιατί θα ήταν κουραστικό.»

Ο Χριστιανισμός, ιδωμένος μέσα από τα γραπτά του Ιουστίνου του Μάρτυρα, παίρνει ένα «κοσμικό», πλάτος:

«Εγώ αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις να βρεθώ ως ένας Χριστιανός ... Οτιδήποτε λέχθηκε σωστά από κάθε άνθρωπο, ανήκει σε μας τους Χριστιανούς. Γιατί δίπλα στο Θεό λατρεύουμε και αγαπάμε τον Λόγο, ο οποίος είναι από τον άφθαρτο Θεό, αφού Εκείνος, επίσης, έγινε άνθρωπος για χάρη μας, κουβαλώντας τα βάσανά μας για να μας δώσει ίαση.»

Ο Ιησούς Χριστός είχε έρθει, υποστήριξε ο Ιουστίνος, να αποκαταστήσει την αληθινή θρησκεία και να καταγγείλει την υποκρισία της θρησκείας της Ιουδαίας. Για αυτό του το έγκλημα ο Ιησούς σταυρώθηκε. Κατά συνέπεια, ο χριστιανισμός δεν είναι μια μορφή του Ιουδαϊσμού ή απλώς η εκπλήρωση των εβραϊκών προφητειών, αλλά «η αληθινή φιλοσοφία». Οι Ρωμαίοι σκότωσαν τον Ιουστίνο για τη πίστη του. Ο Χριστιανισμός για αυτό ήταν η επαναβεβαίωση της των πολύ παλιών δογμάτων της Παλαιάς Διαθήκης και των μεγάλων αληθειών των αρχαίων. Δύο αιώνες αργότερα ο Αυγουστίνος διευκρίνισε και πάλι τη χριστιανική πίστη με αυτούς τους όρους όταν έγραψε:

«Αυτό που καλείται τώρα η χριστιανική θρησκεία υπήρχε μεταξύ των αρχαίων, και ποτέ δεν ήταν απούσα από τη δημιουργία της ανθρώπινης φυλής μέχρι που ο Χριστός ήρθε εν σαρκί, οπότε η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε άρχισε να καλείται χριστιανισμός.»

Ο Ιουστίνος όχι μόνο έδειξε ότι ο Χριστός είναι το αποκορύφωμα και η ολοκλήρωση όλης της επί μέρους γνώσης της αλήθειας κατά την ελληνική φιλοσοφία, αλλά ότι Αυτός είναι και το αποκορύφωμα της ιστορίας του αρχαίου Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο, ο Ιησούς Χριστός είναι το Ισραήλ και λόγω Εκείνου η εκκλησία σήμερα φέρει το όνομα του Ισραήλ.
Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι το κεντρικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης έχει εκπληρωθεί στην Καινή Διαθήκη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή ήταν η θέση της χριστιανοσύνης για τουλάχιστον 1900 χρόνια. Ήταν η θέση, όχι μόνο του Ιουστίνου του Μάρτυρα, αλλά και άλλων αγίων, όπως ο Ειρηναίος και ο Ιππόλυτος. Μία θέση που υιοθέτησε ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Καλβίνος, οι δύο εξέχουσες φυσιογνωμίες της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.

Εδώ δεν έχουμε μόνο ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού, αλλά μια άμεση πρόκληση προς το βασικό δόγμα του Ιουδαϊσμού περί «Εκλεκτού Έθνους». Ένα σημείο το οποίο παραμένει ζωντανό στους Εβραίους συγγραφείς.
Διαβάζουμε έτσι, στο βιβλίο του σιωνιστή συγγραφέα Uri Zimmer «Ο Ιουδαϊσμός του Τορά και το Κράτος του Ισραήλ»:

«Οι Εβραίοι, ο Ραβίνος Judah Halevy (ο περίφημος μεσαιωνικός ποιητής και φιλόσοφος) εξηγεί στο έργο του "Kuzari", βλέπει μια χωριστή οντότητα, ένα είδος μοναδικό στην δημιουργία, που διαφέρει από τα υπόλοιπα έθνη με τον ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος διαφέρει από το θηρίο ή το θηρίο από το φυτό... αν και οι Εβραίοι είναι φυσικά παρόμοιοι με όλα τα άλλα άτομα, ωστόσο είναι προικισμένοι με μια "δεύτερη ψυχή", που τους καθιστά ένα ξεχωριστό είδος.»

Απάτη

Οι παραδοσιακοί Εβραίοι μελετητές, όπως έχουμε δείξει, ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί για τον εβραιο-χριστιανικό μύθο. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, κάτω από την επιρροή του μοντερνισμού και του κοσμικού Σιωνισμού, οι οποίοι βλέπουν κάποιο πλεονέκτημα σε αυτό. Ο Ραβίνος Martin Siegel, αντικατοπτρίζοντας ένα μεσσιανικό ζήλο, λέει σε μια έκδοση του New York Magazine της 18 Ιανουαρίου 1972:

«Αφιερώνω την διάλεξη μου σε αυτό το σεμινάριο σε μια συζήτηση για το ενδεχόμενο ότι μπαίνουμε τώρα σε ένα εβραϊκό αιώνα, μια εποχή όπου το πνεύμα της κοινότητας, το μη ιδεολογικό μίγμα του συναισθηματισμού και της ορθολογικής και η αντίσταση σε κατηγορίες και φόρμες θα προέλθει από τις δυνάμεις του αντι-εθνικισμού για να μας δώσει ένα νέο είδος κοινωνίας. Καλώ αυτή τη διαδικασία εξιουδαϊσμού του Χριστιανισμού, επειδή ο Χριστιανισμός θα είναι το όχημα μέσω του οποίου αυτή η κοινωνία θα γίνει Εβραϊκή.»

Σύμφωνα με Σιωνιστές ηγέτες ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός έχει το ζήλο στο «... να οδηγήσει σε μία γη κατοικήσιμη για τον τέλειο άνθρωπο» (Gershon Mamlak, Midstream, Jan., 1989, p.31).

Ο Δρ Mamlak παραδέχεται ότι «... πολλοί Εβραίοι έχουν γεμίσει τις τάξεις διαφόρων επαναστατικών κινημάτων» (σ. 32), προκειμένου να ικανοποιήσουν αυτήν την επιθυμία. [Αλλά ποιος μπορεί να συμφωνήσει για τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου; Ήταν οι συμμορίες της σιωνιστικής Irgun και Stern που τρομοκρατούσαν και έσφαζαν Παλαιστίνιους Άραβες στην εκστρατεία για τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους, λαμπερά πρότυπα για τους νέους Εβραίους; Τι γίνεται με την ανηθικότητα του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;]

Ο ραβίνος Μάικλ Higger, διάσημος μελετητής του Ταλμούδ, στο βιβλίο του «Η Ιουδαϊκή Ουτοπία», συζητά την αναμόρφωση του κόσμου ώστε να μεταμορφωθεί σε μία εβραϊκή Εδέμ. Η νίκη αυτής της ουτοπίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό του εβραϊκού Μεσσία.

Ο εύγλωττος Εβραίος σιωνιστής συγγραφέας Leon Simon υποστηρίζει (Studies in Jewish Nationalism):

«Και η Μεσσιανική Εποχή σημαίνει για τον Εβραίο όχι απλώς την εγκαθίδρυση της ειρήνης στη γη και της ευδοκίας στους ανθρώπους, αλλά την καθολική αναγνώριση του Εβραίου και του Θεού του... Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν έχει το μήνυμα της σωτηρίας για την ατομική ψυχή, όπως έχει ο Χριστιανισμός. Όλες του οι ιδέες του συνδέονται με την ύπαρξη του εβραϊκού έθνους.»

Καθοδηγούμενος από πολιτικές ατζέντες ο συμβιβασμός Εβραίων και Χριστιανών άρχισε, μόνο σε αυτόν τον αιώνα, να διαδίδει το μέχρι τότε ανήκουστο δόγμα ότι ο χριστιανισμός προήλθε από τον Ιουδαϊσμό και ότι και οι δύο μοιράζονται μία κοινή κοσμοθεωρία. Ο Δρ Gordon Ginn, ένας Αμερικάνος χριστιανός μελετητής, έκανε μία πολύ έγκυρη σημείωση, όταν ο ίδιος τόνισε (Smyrna, August, 1993):

«Είναι πιο ενδιαφέρον, μάλιστα, ότι οι ραβίνοι καθώς και οι Εβραίοι μελετητές όπως ο Mamlak και ο White συμφωνούν με τον ορθόδοξο, ιστορικό χριστιανισμό, ότι ο όρος "ιουδαιο-χριστιανικός" αποτελεί μια αντίφαση, αν και η αλήθεια είναι ότι ανακαλύφθηκε από σύγχρονους ευαγγελιστές και φονταμενταλιστές χριστιανούς.»

Ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός αποτελούν δύο διαφορετικές θρησκευτικές κληρονομιές, παρ' όλες τις επιφανειακές προσπάθειες από τους σύγχρονους μελετητές για την κατασκευή ενός αφελούς «ιουδαιο-χριστιανισμού». Ο ίδιος ο όρος «ιουδαιο-χριστιανικός» είναι ένα κακό όνομα χωρίς κανένα ιστορικό ή Βιβλικό κύρος. Ο «Ιουδαιο-χριστιανισμός» θα πρέπει να ιδωθεί ως αυτό που είναι – μία άλλη κοσμική απάτη του εικοστού αιώνα, που κατασκευάστηκε για στενά πολιτικούς σκοπούς, κάτι που είναι απόλυτα ασεβές για όλους τους αληθινούς πιστούς, οποιασδήποτε ακόμα θρησκείας.

(Πηγή: «The Myth of a Judeo-Christian Tradition», άρθρο από το New Dawn Magazine, Νο. 23, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994, Information Clearing House)

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός (Μέρος 1o) , Κόκκινος Ουρανός (Μέρος 2o)

Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Ἐν Πειραιεῖ 8-6-2018 

Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.

Ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ:

α) τό γεγονός ὅτι στό ἐπίσημο τελικό κείμενο τῆς 10ης  Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, πού συνῆλθε στό Πουσάν τῆς Νοτίου Κορέας, τό Νοέμβριο τοῦ 2013, καί τό ὁποῖο δυστυχῶς υἱοθετήθηκε, ἄνευ ἀντιδράσεων, καί ἀπό ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπάρχει ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ «Π.Σ.Ε.» γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ - LGBTI)[1].

Ἐπίσης, ὠς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ:

β) ἡ φερομένη πρόταση τοῦ οἰκουμενιστοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα κατά τίς ἐργασίες τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν ἑτοιμασία τῶν θεμάτων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τόν Μάρτιο τοῦ 2015[2], περί συμπεριλήψεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας στίς καταδικαστέες διακρίσεις. Εὐτυχῶς, ἡ πρότασή του τελικῶς δὲν συμπεριελήφθη στὸ κείμενο τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, ἕνεκα τῆς θυέλλης τῶν ἀντιδράσεων τῶν περισσοτέρων ἀντιπροσώπων[3].

Ἀπό τά ἀνωτέρω, μπορεῖ ὁ καθένας, νηφαλίως σκεπτόμενος, νά ἐννοήσει τίς σχέσεις τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, πού ὑπάρχουν μεταξύ αἱρέσεως, Οἰκουμενισμοῦ καί ἀνηθηκότητας, ὅπως ἐπίσης καί κάτω ἀπό ποιούς ὄρους καί προϋποθέσεις συγκαλοῦνται οἱ προσυνοδικές διασκέψεις καί λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις.

Τέλος, ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ:

γ) ἡ νομιμοποίηση τοῦ αἰσχίστου πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς ἀλλαγῆς φύλου ἀπό 15 ἐτῶν καί τῆς υἱοθεσίας τέκνων ἀπό ὁμοφυλοφιλα ζευγάρια στή χώρα μας ἀπό τήν Βουλή, καθῶς ἐπίσης καί ἡ πραγματοποίηση τά τελευταῖα χρόνια δημοσίων προκλητικῶν ἐκδηλώσεων-παρελάσεων τῆς «Ὁμοφυλοφιλικῆς Ὑπερηφανείας» (Gay Pride) στήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη ὑπό τήν χρηματοδότηση τοῦ Ἀμερικανικοῦ προξενείου, τήν στήριξη καί ἐποπτεία τῶν δημάρχων τῶν δύο πόλεων (Καμίνη καί Μπουτάρη) καί τήν ἔνοχη σιωπή-συγκατάθεση ἄνευ οὐσιαστικῶν ἀντιδράσεων καί ἀντιστάσεων τῶν τοπικῶν ἐπισκόπων (Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου καί Μητροπολίτου Θεσ/κης κ. Ἀνθίμου). Γιά φέτος, 2018, τό «Athens Pride» θά πραγματοποιηθεῖ στίς 9 Ἰουνίου καί τό «Thessaloniki Pride» στίς 23 Ἰουνίου.     

Ὅλα τά ἀνωτέρω μᾶς ὑποχρεώνουν καί πάλι νά ἀναφέρουμε τά αὐτονόητα.

Οἱ πολιτικοί ὅλων τῶν παρατάξεων, προωθοῦν τήν ὁμοφυλοφιλία μεταξύ κυρίως τῶν νέων παιδιῶν καί μάλιστα τήν ἀλλαγή φύλου. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Εἶναι νόμος ἄνομος, εἶναι τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν ἡ μόνη περίπτωση, πού ἀνάγκασε τόν Θεό νά ρίξει ἀπό τόν οὐρανό φωτιά καί θειάφι καί νά κάψει δέκα πόλεις, διότι τά Σόδομα καί τά Γόμορα ἦταν δέκα πόλεις μέ 120.000 περίπου κατοίκους. Δέν ὑπάρχει ἄλλη περίπτωση ὁ Θεός νά ἔριξε φωτιά καί θειάφι. Ὅμως, λόγῳ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔριξε. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σέ μιά ὑποσημείωση, πού ἔχει στο βιβλίο του «Ἑρμηνεία τῶν Κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν», ἑρμηνεύοντας τόν Κανόνα τῶν Χριστουγέννων, λέγει ὅτι, λίγο προτοῦ γεννηθεῖ ὁ Χριστός στή γῆ τιμώρησε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους ὅλης τῆς γῆς. Ἔστειλε ἄγγελο, ὁ ὁποῖος κατέσφαξε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους, διότι δέν ἤθελε ὁ Χριστός ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός μας, νά ὑπάρχει αὐτή ἡ θεομίσητη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τήν ὥρα πού γεννιόταν ὁ Χριστός στή γῆ[4].

Ἄρα, λοιπόν, μ’αὐτά τά δύο γεγονότα, διαπιστώνουμε ἐξ ἀποκαλύψεως ὅτι δέν εἶναι θεάρεστη ἡ ὁμοφυλοφιλία οὔτε ἡ ἀλλαγή φύλου.

Γιά νά μήν θεωρηθοῦμε φανατικοί, μισαλλόδοξοι καί ρατσιστές, δηλώνουμε ὅτι ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάρα πολύ ὅλους τούς ὁμοφυλόφιλους ὅλης τῆς γῆς καί ὅσα εἴπαμε μέχρι τώρα καί ὅσα θά ποῦμε στή συνέχεια δέν ἀφοροῦν τά πρόσωπα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί μόνο.

Ὅταν ἕνας ὁμοφυλόφιλος ἐπισκέφτηκε τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, τόν νεότερο ἅγιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ ἔδειξε πάρα πολύ ἀγάπη, στοργή καί φροντίδα. Διότι, εἶδε ὅτι εἶχε καλή προαίρεση τό παιδί αὐτό, παρόλο πού ἔπεφτε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τό παιδί αὐτό ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο Παΐσιο νά τόν βοηθήσει νά ξεπεράσει καί νά θεραπευτεῖ ἀπό αὐτό τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τοῦ λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος Παΐσιος:

› Κοίταξε, παιδί μου. Ἄσε στήν ἄκρη τόν λογισμό καί τίς πράξεις, πού ἔκανες μέχρι τώρα. Θά σέ ρωτήσω ὁρισμένα πράγματα καί θά μοῦ ἀπαντᾶς ἐσύ. Μπορεῖς νά πηγαίνεις κάθε Κυριακή στή Θεία Λειτουργία μιᾶς Ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας σου;

Λέει τό παιδί:

› Μπορῶ, Γέροντα.

› Μπορεῖς νά πηγαίνεις ὅσο μπορεῖς πιό συχνά στά νοσοκομεῖα καί νά παρηγορεῖς γέρους καί φτωχά παιδιά καί νά τούς βοηθᾶς;

› Μπορῶ, Γέροντα.

› Μπορεῖς, ἄν ἔχεις χρήματα, νά δίνεις κάτι ἀπό τά χρήματά σου σέ φτωχά παιδιά ἤ σέ φτωχούς ἀνήμπορους γέρους;

› Μπορῶ, Γέροντα.

› Μπορεῖς νά πηγαίνεις σέ ἕνα πνευματικό κέντρο νά παρακολουθεῖς ὁμιλίες πνευματικοῦ περιεχομένου;

› Μπορῶ, Γέροντα.

› Μπορεῖς νά ἔρχεσαι στό Ἅγιον Ὄρος ὅσο πιό συχνά μπορεῖς, γιά νά σέ βλέπω ἤ νά βλέπεις κι ἐσύ πῶς εἶναι ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὄχι γιά νά γίνεις μοναχός, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους θά σέ βοηθήσει σιγά-σιγά, μεταξύ τῶν ἄλλων πού εἴπαμε ἕως τώρα, νά ξεπεράσεις τό πρόβλημα καί νά θεραπευθεῖς ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία;

› Μπορῶ, Γέροντα, νά ἔρχομαι συχνά στό Ἅγιον Ὄρος.

› Ὡραῖα! Κάνε αὐτά καί ἄσε τώρα στήν ἄκρη τίς σκέψεις τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Τό παιδί συγκινήθηκε πάρα πολύ, ἔκλαιγε, ἔπεσε στά πόδια τοῦ ἁγίου Παϊσίου καί τά φιλοῦσε καί τόν εὐχαρίστησε γιά τήν λύση, πού τοῦ ἔδωσε στό πρόβλημά του. Καί τό παιδί αὐτό μέσα σέ ἕνα χρόνο σιγά-σιγά θεραπεύθηκε καί γιά τήν ὑπόλοιπή του ζωή δέν ξανάπεσε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Ἑπομένως, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, πού τυχόν πάσχουν ἀπό ὁμοφυλοφιλία, μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ τίς πνευματικές λύσεις, πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης.

Ἐπίσης, πρέπει νά ποῦμε κι ἀκόμη ἕνα περιστατικό, πού ἀφορά τό Ἅγιον Ὄρος πάλι. Πρίν τρία-τέσσερα χρόνια οἱ ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ἔγραφαν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι περιθάλπει καί ἐνισχύει τις ὁμοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις. Καί ἀνέφεραν ὅτι δύο ἀπό τούς μοναχούς, πού ἦταν τότε στήν μονή Ἰβήρων, ἦταν σεσημασμένοι ὁμοφυλόφιλοι. Ἡ ἀλήθεια ποιά ἦταν, ὅμως; Δέν ἔπρεπε νά κατηγορήσουν τήν μονή Ἰβήρων, διότι τά παιδιά αὐτά ἦταν ὁμοφυλόφιλοι, προτοῦ ἔλθουν στό Ἅγιον Ὄρος. Δέν ἀπέκτησαν μέσα στό Ἅγιον Ὄρος τήν ὁμοφυλοφιλία. Καί ὅταν τά παιδιά αὐτά πῆγαν στούς γιατρούς νά ἐξετασθοῦν, οἱ γιατροί τούς εἶπαν ὅτι ἔχουν τήν ἀρρώστεια τοῦ Ἔιντζ. Καί τούς εἶπαν οἱ γιατροί ὅτι μέσα σέ ἑνάμιση – δύο χρόνια τό πολύ θά πεθάνουν. Τά παιδιά αὐτά συγκλονίστηκαν, μετενόησαν γιά τίς ἁμαρτίες τους, παρ’ὅλο πού ἦταν φίλοι καί εἶχαν σχέσεις σεξουαλικές μεταξύ τους - ἀγόρια ἦταν -, ἀποφάσισαν να’ ρθοῦν στό Ἅγιον Ὄρος καί νά πᾶνε στήν μονή Ἰβήρων, νά γίνουν μοναχοί, νά ἐξομολογοῦνται συχνά, νά κοινωνοῦν συχνά, νά λαμβάνουν μέρος στίς ἀκολουθίες, νά κάνουν τόν κανόνα τους καί νά πεθάνουν εἰρηνικά καί χωρίς νά κάνουν ἄλλη φορά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἔτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν ἀπό τήν Ἀθήνα, πῆγαν στήν μονή Ἰβήρων, ἐξομολογήθηκαν στόν τότε ἡγούμενο π. Βασίλειο Γοντικάκη, καί τούς συμβούλεψε ἀναλόγως καί τούς δέχθηκε στό μοναστήρι καί ἔζησαν τά παιδιά αὐτά μέ ἀγνεία, μέ ἀγνότητα βίου καί σώματος καί ψυχῆς, ἐξομολογοῦνταν συχνά, κοινωνοῦσαν συχνά, λάμβαναν μέρος στίς ἀκολουθίες καί μετά ἀπό ἑνάμισυ χρόνο πέθαναν καί οἱ δύο.

Ἑπομένως, βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν μισεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους. Ἁπλῶς, ἐμεῖς μισοῦμε τήν ἁμαρτία. Γιατί, ἡ ἁμαρτία εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι πνευματική ἀσθένεια, ἀλλά θεραπεύεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Δέν εἴμαστε ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι, ἀλλά εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος; Ὁπότε, πρέπει μ’αὐτόν τόν τρόπο καί στόν κόσμο νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ὁμοφυλόφιλους μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ὄχι ἁμαρτωλή ἀγάπη, μέ στοργή, μέ φροντίδα, μέ συμβουλές. Κι ἄν κάποιοι ἀπ’αὐτούς εἶναι καλοπροαίρετοι καί δέν λαμβάνουν μέρος στίς παρελάσεις ὑπερηφανείας, γιατί αὐτό εἶναι ἐγωισμός, ἀλλά ταπεινά καταλαβαίνουν τό λάθος τους καί ἀγωνίζονται νά τό ξεπεράσουν, τότε πρέπει νά τούς φροντίζουμε καί νά τούς ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάντοτε[5].

Ἡ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας μέ τήν ἀπενοχοποίηση τῆς σαρκικῆς σαπρότητος, ὡς δῆθεν διαφορετικότητος καί ἐκφράσεως ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ, εὔστοχα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο ὡς ὁ «κολοφών» τῶν ἁμαρτημάτων[6].

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι τό ἰατρεῖο τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν καί ἡ χώρα τῶν μεταποιουμένων ἁμαρτωλῶν, καί ὄχι τῶν σατανικῶς καί ἀμετανοήτως ἐμμενόντων στήν διαστροφή τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας καί ὀντολογίας.

Διαχρονικά, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζομένη ἐπί τῆς Γῆς, στηλιτεύει τήν πολυποίκιλη τραγικότητα τῆς εἰδεχθοῦς ἁμαρτίας, ὡς ἀποκοπή καί σχάση ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Ζῶντα Θεό, τόν Δημιουργό τῆς ζωῆς, καί ὄχι τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τόν ὁποίο περιθάλπει διά τῶν εὐχῶν καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων της καί περιβάλλει μέ ἄφατη στοργή καί συμπάθεια, ἐφαρμόζοντας κατά περίπτωση καί τήν οἰκονομία, μέσω τῆς ὁποίας ρυθμίζει τήν ἐπιστροφή καί ἀνάνηψή του.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέβεται τήν προσωπική καί ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχει πρόθεση οὔτε νά ἐπέμβει ρατσιστικά οὔτε νά ἀναστείλει δικαιώματα καί ἐλευθερίες.

Ἡ ἀπενοχοποίηση, ὅμως, τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, μέ τήν θεσμική ἀναγνώριση τῶν αἰσχίστων παθῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας σήμερα, τῆς παιδοφιλίας αὔριο (βλ. Ὀλλανδία) καί τῆς κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), ἀποτελεῖ ἀσύγγνωστο καί τερατῶδες κακούργημα εἰς βάρος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τό ὁποῖο ἐξισώνεται πλήρως μέ τήν ὕβρη τῶν Σοδόμων καί Γομμόρων. Ἡ ἀθώωση, ὑποστήριξη καί παρουσίαση τῶν αἰσχρῶν καί ἀτίμων παθῶν ὡς φυσιολογική κατάσταση καί ὡς ἁπλῆ διαφορετικότητα προσκρούει στήν πανανθρώπινη συνείδηση, ἡ ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ, πού ἐντός τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ γάμου ἀποβαίνει συνδημιουργός τῆς ζωῆς μέ τόν Πανάγιο Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία. Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα, παρά τά κατασκευασθέντα «ντοκυμαντέρς» τοῦ Σιωνιστικοῦ συστήματος.

Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, πού ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί σοφοῦ γνώστη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος, ἀτιμία καί ἀσχημοσύνη, τό ὁποῖο τιμωρήθηκε αὐστηρά μέ φωτιά καί θειάφι στήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρων. Γιά τό σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα καί ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρός τόν Θεό - Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου σέ ἄρσεν καί θῆλυ καί βλάσφημη κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ δημόσια προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός τοῦ ὅτι προσβάλλει τήν δημόσια αἰδώ καί τήν θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει πρός τούς νέους μηνύματα ἀνώμαλης σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς, πού ἀποτελεῖ τορπίλλη στά θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας μέ τό ὀξύ δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί αἰτία ψυχοπαθολογικῶν διαταραχῶν στά παιδιά, πού θά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφυλοφιλικά ζεύγη[7].

Στὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πραγματοποιεῖται μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐγκαταλείπονται τὰ παλαιὰ πάθη, τὰ γήϊνα, τὰ σαρκικά, καὶ βιώνεται ἀπὸ τώρα, κατὰ τὶς δυνατότητες κάθε πιστοῦ, εἴτε μέσα στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς ἐγκράτεια καὶ σωφροσύνη, εἴτε στὸν ἰσάγγελο βίο τῶν μοναχῶν μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας, ἡ πορεία ἀπὸ τὸ «κατ᾽ εἰκόνα» στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἡ νίκη τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς σάρκας, ἡ ἀγγελοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ θέση τοῦ φθονεροῦ καὶ ἐκπεσόντος ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ τάξη Ἑωσφόρου. Ἀναφερόμενος ὁ Χριστὸς στὴν αἰφνιδιαστικὴ ἔλευση τῆς ἡμέρας τῆς κρίσεως, ποὺ θὰ ξαφνιάσει ὅσους ἀνέμελα καὶ ἀφρόντιστα ζοῦν μέσα στὶς ὑλικὲς καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις, λέγει ὅτι θὰ πάθουν αὐτὸ, ποὺ ἔπαθαν πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι, δίνοντάς μας ἔτσι ἀκριβέστατη εἰκόνα τῆς ὑλιστικῆς καὶ σαρκικῆς ζωῆς τους:

«Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Νῶε ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου[8].»

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς προσθέτει καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Σοδομιτῶν, ὅμοιο πρὸς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ:

«Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας[9].»

Ὁ ἴδιος εὐαγγελιστὴς παρουσιάζει τὸν Σωτῆρα Χριστὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὰ σαρκικὰ καὶ ζοῦν ὡς ἄγγελοι:

«Οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καὶ ἐκγαμίζονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται… ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες[10].»

Μέσα, λοιπὸν, στὴν καινὴ κτίση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὁ καινὸς, ὁ νέος ἄνθρωπος, ποὺ κτίσθηκε ἐν Χριστῷ, θάπτει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, νεκρώνει τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα τῆς μεταμορφώσεώς του κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ κατ᾽ εἰκόνα Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζοῦμε αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἡ ἄγονη πρὶν καὶ στεῖρα ἀνθρωπότητα γέννησε καὶ καρποφόρησε ἑκατομμύρια ἁγίων ἀνθρώπων, ὁσίων, ἀσκητῶν, παρθένων, νέων καὶ νεανίδων, ποὺ κατόρθωσαν μὲ τοὺς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὄχι νὰ ἀποφύγουν ἁπλῶς τὸ παρὰ φύσιν καὶ νὰ μείνουν στὸ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ νὰ φθάσουν καὶ στὸ ὑπὲρ φύσιν, ἐκπλήττοντας ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ἔβλεπαν ἀνθρώπους συνδεδεμένους μὲ σάρκα νὰ κατανικοῦν τὸν ἄσαρκο Σατανᾶ καὶ νὰ συναγωνίζονται τοὺς ἀγγέλους. Οἱ ὕμνοι πρὸς τοὺς ὁσίους ἀσκητές αὐτὰ τὰ κατορθώματα ἐξυμνοῦν. Διδάσκουν οἱ ὅσιοι ἄνδρες καὶ οἱ ὅσιες γυναῖκες «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Ἔζησαν ὡς «ἄσαρκοι» ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι», «τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν»[11].

Οἱ σαρκικές πράξεις, ἐκτός τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, χωματοποιοῦν ἀναπόδραστα τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί καταστρέφουν τίς πνευματικές του ἐφέσεις, σκοτίζοντας τόν ἀνθρώπινο νοῦ, καί καταλύουν τήν δυνατότητα κοινωνίας μέ τόν Πανάγιο Θεό, πού διασαλπίζει διαχρονικά «οὐ μὴ μείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»[12].

Ἡ σχέση μέ τόν Θεό εἶναι βέβαια θέμα ἐλευθέρας ἐπιλογῆς, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Ὁ Πανάγιος, ὅμως, Θεός, στό ἐπέκεινα, στήν ἄλλη, τήν αἰώνια ζωή, ὅταν ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης θά ὑποστεῖ τήν κοινή καί καθολική κρίση, ὅπου «οὐκ ἔστι μετάνοια», θά στηλιτεύσει, ὅπως ἀποδεικνύεται μέσω τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί τήν ἁμαρτία καί τόν ἁμαρτωλό. Οἱ φρικώδεις λόγοι τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἠτοιμασμένο τω διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[13], ἀποδεικνύουν τά πράγματα.

Δέν ἔχει καμμία θέση στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ Ὠριγενιστική θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, μέ τήν ὁποία ἐρωτοτροποῦν καί μερικοί σύγχρονοι οἰκουμενιστές θεολόγοι. Σύμφωνα μ'αὐτή, ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ καλοῦ. Τά πάντα δημιούργησε «καλά λίαν». Τό κακό δέν ἔχει τή βάση του στόν Θεό, γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἔστιν τῶν κακῶν αἴτιος». Τό κακό ἐμφανίσθηκε μεταγενεστέρως. Δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κτιστότητος καί τῆς τρεπτότητός του, κάνοντας κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του, ἐπινόησε καί ἐπέλεξε τό κακό. Πρωταίτιος καί ἐφευρέτης τῆς κακίας εἶναι ὁ διάβολος, καί συναίτιος, θύμα τῆς κακίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄρα, τό κακό δέν ἔχει ὑπόσταση, εἶναι παρυπόσταση˙ δέν ἔχει ὀντολογία, δηλ. δέν εἶναι δημιουργός τοῦ κακοῦ ὁ Θεός. Τίποτε, ὅμως, δέν νικᾶ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεός Του. Ἑπομένως, οὔτε καί τό κακό μπορεῖ νά ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, στό τέλος τῆς ἱστορίας θά ἐπικρατήσει μόνο τό καλό, δηλ. ὁ Θεός, ἐνῶ τό κακό θά ἐξαφανισθεῖ παντελῶς. Ἀκόμη καί τό πῦρ τῆς κολάσεως, κατά τόν  Ὠριγένη, εἶναι καθάρσιο καί ἰαματικό καί ὄχι τιμωρό. Ἑπομένως, κι αὐτή ἡ κόλαση ὑπάρχει ὡς θεραπευτήριο καί δέν εἶναι ἀπέραντη. Ἐφ' ὅσον τό κακό θά σταματήσει νά ὑπάρχει, δέν θά εἶναι αἰώνιο, οὔτε καί ἡ κόλαση θά εἶναι αἰώνια.

Ὅμως, θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Ὠριγένης ἔχει ἀναθεματισθεῖ καί καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ε΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο (653) γιά τά μισαρά δόγματα, πού φλυαροῦσε, ἀνάμεσα στά ὁποία ἦταν ἡ θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων καί ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος. Ἡ Σύνοδος ἐπίσης ἐξέθεσε εἰκοσιπέντε ἀναθεματισμούς ἐναντίον τῶν Ὠριγενιστῶν[14]. Ἄρα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διά ἀλαθήτου ἀποφάνσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔχει ἀπορρίψει καί καταδικάσει αὐτή τήν θεωρία. Ἄλλωστε, ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος, ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ ἀγιογραφικά χωρία, ὅπου ὀφθαλμοφανῶς κηρρύτεται ὅτι ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια, ὅπως τά Mτθ. 25, 46, Μρκ. 3, 29, Β΄ Θεσ. 1, 9 καί Ἀποκ. 14, 11[15], διότι εἶναι καθαρά θέμα ἐλευθέρας προσωπικῆς ἐπιλογῆς!!! Καί ἑπομένως ὁ σεβόμενος πλήρως τήν ἐλευθερία τῶν κτισμάτων Του Θεός, θά ἀνέτρεπε τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ προσώπου παρεμβαίνων καί ἀνατρέπων τήν προσωπική ἐπιλογή.

Ὅλα τά προαναφερθέντα ἔχουν ἄμεση καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν σωτηρία, τόν ἐξαγιασμό, τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχουν δηλ. σωτηριολογικές συνέπειες. Εἶναι θέμα ζωῆς καί θανάτου, μετοχῆς τοῦ Παραδείσου ἤ τῆς κολάσεως. Ὅποιος διακατέχεται ἀπό τά αἰσχρά καί ἄτιμα πάθη καί δέν τά καταπολεμᾶ ἐν μετανοία, ἀλλά ἀντιθέτως ὑπερηφανεύεται γι’αὐτά καί προσπαθεῖ νά τά νομιμοποιήσει ἐπίσημα καί θεσμικά ὡς φυσιολογικά, δέν σώζεται, χάνει τόν Παράδεισο. Ὁ λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου, πού εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σαφέστατος, καθαρός καί ξάστερος:

«μή πλανᾶσθε˙ οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἄρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι[16].»

Ἀπό τά ἀνωτέρω ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατολισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράρθρωση καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας «ἄνθρωπος», πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα «ἄνω» καί τό ρῆμα «θρόσκω», πού σημαίνει «ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι».

Συμπερασματικῶς ἐπισημαίνουμε ὅτι ὅσα καί ἄν διανοοῦνται διεστραμμένα οἱ ἄνθρωποι, ὅσες καί ἄν εἶναι οἱ δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως ἀστάθειές τους, καί ὅποια θέση κι ἄν ἔχουν στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, σύντομα ὁ καθένας μας θά βιώσει τήν Ἀλήθεια τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, καί ἤδη ἀπό αὐτῆς τῆς ζωῆς προγεύεται τοῦ Παραδείσου καί τῆς Κολάσεως, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως. Ἐπιπροσθέτως, θά πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἡ Δευτέρα Παρουσία δέν θά ἐπισυμβεῖ σέ ἕνα ἀπώτατο ἀπροσδιόριστο μέλλον, ἀλλά στήν ὁριακή στιγμή τοῦ θανάτου του, ὁ ὁποῖος ὡς κλέπτης ἔρχεται «ὀψέ ἤ μεσονυκτίου ἤ ἀλεκτοροφωνίας ἤ πρωΐ»[17].

[1] «Συγγνώμη πού εἴμαστε Ὀρθόδοξοι»: 10η Γενική Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν (http://www.impantokratoros.gr/A428EDF3.el.aspx), Τό ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ - LGBTI) (http://www.impantokratoros.gr/0862339B.el.aspx).

[2] 3-3-2015 Ἡ ὁμοφυλοφιλία, μήλον τῆς ἔριδος γιά τούς Ὀρθόδοξους Ἱεράρχες στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης (http://www.agioritikovima.gr/arthrografia/item/55136).

[3] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Πνευματική τορπίλη ἡ ὁμοφυλοφιλία κατά τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», Ὀρθόδοξος Τύπος (13-3-2015) 1, 7.

[4] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑορτοδρόμιον, ἤτοι ἑρμηνεία εἰς τούς ἀσματικούς κανόνας τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1987, σ. 145.

[5] ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ, Πνευματικές νουθεσίες πρός νέους ἐκ Θεσσαλονίκης, 2-5-2018 (http://www.katanixis.gr/2018/05/blog-post_32.html).

[6] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Πρός τούς πολεμοῦντας τοῖς ἐπί τό μονάζειν εἰσάγουσι 3, 8, PG 47, 360-361.

[7] Ψήφισμα τῆς εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας γιά τίς ἐκδηλώσεις «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» (Gay Pride), Θεσ/κη, προαύλιος χώρος Ι. Ν. Ἁγίου Δημητρίου, 14-6-2013 (http://www.impantokratoros.gr/A20D2526.el.aspx).

[8] Ματθ. 24, 37-39.

[9] Λουκ. 17, 26-29.

[10]Λουκ., 20, 34-36. Ματθ. 22, 30 : «Ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί».

[11] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας», Ὀρθόδοξος Τύπος (27-6-2014).

[12] Γεν. 6, 3.

[13] Ματθ. 25, 41.

[14] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/κη 2003, σ. 212.

[15] «Καί ἀπελεύσονται οὖτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δε δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον», «ὅς δ’ἄν βλασφημήση εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλ’ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως», «οἵτινες δίκην τίσουσιν ὅλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ», «καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰώνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».

[16] Α΄ Κορ. 6, 9-10.

[17] Μαρκ. 13, 35. Σχ. βλ. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἀνακοινωθέν πρός τήν Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους γιά προεδρία κ. Μπουτάρη στήν Ἁγιορείτικη Ἐστία (https://www.impantokratoros.gr/3B5CE27B.el.aspx).

Πηγή: Ακτίνες