Την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ημέρα εορτασμού από μάγους, αποκρυφιστές και σατανιστές επέλεξαν για να εορτάζουν και την «Παγκόσμια Ημέρα Γιόγκα». Σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ (Δεκεμβρίου 2014), η 21η Ιουνίου ανακηρύσσεται ως «Διεθνής Ημέρα της Γιόγκα». Η απόφαση ελήφθη με την αιτιολογία ότι «η γιόγκα εξασφαλίζει μια ολιστική προσέγγιση στην υγεία και την ευημερία», και μάλιστα υποστήριξαν ότι είναι «ωφέλιμη για την υγεία του παγκόσμιου πληθυσμού»! Ωστόσο, το περιεχόμενο της αιτιολογίας αυτής έρχεται σε αντίθεση τόσο με την Ορθόδοξη Χριστιανική θεώρηση, όσο και με τα επιστημονικά δεδομένα.

Η λεγόμενη ολιστική θεώρηση, στην οποία βασίζεται η γιόγκα, αποτελεί διδασκαλία αποκρυφιστικών και παραθρησκευτικών ομάδων, σύμφωνα με ειδικές Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Οι Συνδιασκέψεις αυτές, που απαρτίζονται από ειδικούς -εκπροσώπους από όλες τις Ορθόδοξες χώρες- έχουν επανειλημμένως ασχοληθεί με τη γιόγκα και τους πνευματικούς κινδύνους της. Τη γιόγκα βρίσκει κανείς ακόμα και στη διεθνή βιβλιογραφία για τις σέκτες, αλλά και στις εκτενείς αναφορές της Miviludes (της Γαλλικής Διυπουργικής Επιτροπής Επαγρύπνησης και Αγώνα εναντίον των Σεκτών), η οποία την εντάσσει και στο Φάκελο με τους κινδύνους για την υγεία.

Υπενθυμίζουμε ότι η γιόγκα παρουσιάζεται ως γυμναστική, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μία από τις 6 σχολές του Ινδουισμού. Ο τρόπος με τον οποίο προωθείται μέσω του εορτασμού της «Παγκόσμιας Ημέρας Γιόγκα» (με το σλόγκαν «Γιόγκα για Αρμονία και Ειρήνη») είναι παραπλανητικός και αντίκειται στο Σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει τον προσηλυτισμό. Η γιόγκα αποτελεί θρησκευτική πρακτική των ανατολικών θρησκειών, για αυτό και η ιδιότητα του Ορθόδοξου Χριστιανού είναι εντελώς ασυμβίβαστη με την άσκηση της γιόγκα ή τη συμμετοχή σε οποιοδήποτε εορτασμό, φεστιβάλ, ή εργαστήριο γιόγκα.

Ο όρος «γιόγκα» προέρχεται από τη σανσκριτική ρίζα «yuj» (γιουτζ) και σημαίνει «ένωση της ψυχής με την Υπερψυχή, το Θεό». Η γιόγκα αποτελεί εξωχριστιανική πρακτική, η οποία δεν μπορεί να αποκοπεί από το θρησκευτικό της υπόβαθρο, και η οποία κρύβει πνευματικούς, σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους. Οι πνευματικοί κίνδυνοι είναι : α) ο κίνδυνος να δράσει η γιόγκα ως γέφυρα, η οποία θα οδηγήσει ανύποπτους Χριστιανούς στις ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό και β) οι σοβαροί κίνδυνοι από το άνοιγμα στον αποκρυφισμό, όπως επισημαίνονται και από τους ίδιους τους γκουρού, αλλά και από επιστήμονες-μελετητές.

Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιους από τους καταγεγραμμένους κινδύνους:

- «προσωρινή ή μόνιμη απώλεια λογικής»[1]

- «ανάρμοστα και ασύνδετα συναισθηματικά ξεσπάσματα, τινάγματα μυών, σπασμοί, ψευδαισθήσεις»[2]

- «τρομακτικά οράματα»[3]

- «διανοητική σύγχυση»[4]

- «ψύχωση»[4]

- «επιληψία και άλλες ακούσιες σωματικές κινήσεις»[4]

- «στρες»[4]

- «κατάθλιψη»[4]

- «ακανόνιστη αναπνοή»[4]

- «ανήθικη συμπεριφορά»[4]

- «μυοσκελετικά προβλήματα»[5]

- «σωματικοί τραυματισμοί»[6]

- «γαστρικά προβλήματα»[6]

- «εσωτερικές αιμορραγίες»[6]

- «προσωρική απώλεια της όρασης»[6]

- «ψευδο-ψύχωση»[6]

- «κρίσεις πανικού»[6]

- «αγωνία»[6]

- «φονικές παρορμήσεις»[6]

- «κίνδυνος διαχωρισμού των σπονδυλικών αρτηριών στην αυχενική μοίρα»[7], που ενδέχεται να οδηγήσει σε εγκεφαλικό επεισόδιο

- «καταστροφή του νευρικού συστήματος»[8]

Να τονιστεί εκ νέου[9] ότι η ίδια η Αμερικανική Ένωση Γιόγκα αποτρέπει από τη γιόγκα τα παιδιά, αλλά και τις εγκύους και θηλάζουσες μητέρες, επισημαίνοντας ότι «είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο για τις εγκύους να κάνουν ασκήσεις γιόγκα, εξαιτίας της πιθανότητας εμβολισμού αγγείων με αέρα». Επίσης, πολλοί δάσκαλοι γιόγκα, αλλά και η Αμερικανική Ένωση Γιόγκα τονίζουν τους σωματικούς κινδύνους που συνεπάγεται η γιόγκα, ιδιαίτερα για τα παιδιά κάτω των 16 ετών[10]. Και όμως στον προσεχή εορτασμό της «Παγκόσμιας Ημέρας Γιόγκα», η οποία θα λάβει χώρα και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, διαφημίζονται εργαστήρια γιόγκα για παιδιά, εφήβους και εγκύους. Αυτό δεν είναι μόνο επικίνδυνο, αλλά και αντισυνταγματικό, καθότι το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο υπερτερεί των αποφάσεων του ΟΗΕ, επισημαίνει ότι «Το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας».[11]

Παράλληλα, στα πλαίσια της μαζικής προώθησης της γιόγκα, γίνονται αυτή την περίοδο και διάφορες εκδηλώσεις «Γέλιου», οι οποίες δεν είναι απλές εκδηλώσεις χαράς και γέλιου, αλλά αποτελούν και αυτές μορφή γιόγκα -τη γνωστή ως «Γιόγκα Γέλιου»[12]- με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επιπροσθέτως, θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη, ότι το προσεχές «Φεστιβάλ Χρωμάτων» («Colour Day Festival») δεν αποτελεί απλή γιορτή χρωμάτων, αλλά Ινδουιστικό θρησκευτικόφεστιβάλ, το γνωστό ως «Holi». Στην Ελληνική ιστοσελίδα του φεστιβάλ διαβάζουμε ότι πρόκειται για «διάσημη θρησκευτική γιορτή στην Ινδία», η οποία «γιορτάζεται με ευλάβεια εδώ και χιλιάδες χρόνια». Κανείς δεν μας πληροφόρησε όμως στην Ελλάδα, για την πραγματική ταυτότητα αυτού του φεστιβάλ. Το φεστιβάλ αυτό γίνεται προς τιμή του Κρίσνα, και κατά τη διάρκειά του αναβιώνεται με τελετουργικό τρόπο η Ινδουιστική ιστορία της δαιμόνισσας Holika[13].

Ως πιστοί Χριστιανοί οφείλουμε, όχι μόνο να απέχουμε πλήρως από όλα τα προαναφερθέντα, αλλά και να ενημερώνουμε και να διαμαρτυρόμεθα με Ορθόδοξο τρόπο. Σε εποχές ύπουλου, κρυμμένου προσηλυτισμού και ανατροπής των αιώνιων αξιών, οι Χριστιανοί καλούνται να γρηγορούν, να προσεύχονται, να μη «συσχηματίζονται» και να πολεμούν με όπλα πνευματικά. Έχουμε χρέος να το κάνουμε αν δεν θέλουμε να βρεθούμε αναπολόγητοι.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]. Σύμφωνα με τον Γκουρού Ραζνίς

[2]. Singer Thaler Margaret, Cults in Our Midst -The Continuing Fight Against their Hidden Menace, John Wiley, 2003, κεφ.6

[3]. Σύμφωνα με τον Γκουρού Μουκτανάντα

[4]. http://www.abc-of-yoga.com/styles-of-yoga/kundalini-yoga.asp

[5]. T. Matsushita, T. Oka, A large-scale survey of adverse events experienced in yoga classes, BioPsychoSocial Medicine 2015, 9:9 και αλλού

[6]. http://www.yogadvdguru.com/yoga-side-effects.shtml

[7]. Caso V, Paciaroni M, Bogousslavsky J (2005). "Environmental factors and cervical artery dissection". Front Neurol Neurosci 20: 44–53.

[8]. http://www.yogajournal.com/article/teach/how-to-teach-peace/

[9]. Βλέπε σχετικό άρθρο: http://ww.imglyfadas.gr

[10]. http://www.americanyogaassociation.org/general.html

[11]. ´Αρθρο 21 Παράγραφος 3

[12]. Hasyayoga

[13]. http://ww.bbc.co.uk/religion/religions/hinduism/holydays/holi_1.shtml

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας

Πριν αρκετά χρόνια, την 23η Φεβρουαρίου 1997 δημοσιεύτηκε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ένα άρθρο του ιατρού Σωτηρίου Φάλτση. Στο άρθρο αυτό γίνεται λόγος για το ρόλο του εγκεφάλου στην εκμάθηση μιας γλώσσας. Φυσικά, δεν είναι δυνατό να ασχοληθούμε εδώ με τους επιστημονικούς όρους που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος οι οποίοι, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητοι στο θέμα.

Εκείνο που πρέπει να τονισθεί είναι η αναφορά σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπου ομάδες επιστημόνων έχουν προχωρήσει πάρα πολύ τις έρευνες γύρω από τη σχέση ελληνικής γλώσσας και εγκεφάλου. Διαπίστωσαν ότι η ελληνική γλώσσα έχει σημαντική επίδραση στην ευφυΐα του παιδιού από τη νηπιακή ηλικία και βρίσκονται σε άμεση συνεργασία με καθηγητές ελληνικών Πανεπιστημίων.

Στη συνέχεια παρουσιάζουν με επιχειρήματα από την ιατρική επιστήμη τρόπο με τον οποίο η ελληνική γλώσσα συμβάλλει στην ευφυΐα του παιδιού.

Αξίζει να αναφέρουμε και όσα γράφει ο αείμνηστος καθηγητής της Φιλοσοφίας Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος στη μελέτη του «Η γλώσσα και το νόημά της», όπου μας δίνει εκπληκτικές απαντήσεις σχετικά με τη συμβολή της γλώσσας στην ευφυΐα του ανθρώπου. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η γλώσσα είναι ο γεωμετρικός τόπος των σημείων που συνανήκουν στον αισθητό και στο νοητό κόσμο. Η γλώσσα δεν είναι απλώς πολλές μεμονωμένες λέξεις, ούτε άθροισμα λέξεων, αλλά έμψυχη ενότητα, όπου μέσα της κάθε λέξη και κάθε συντακτική θέση είναι συνδεδεμένη με την αντίθετη λέξη και θέση και το κάθε νόημα με το αντινόημά του.

Στην ελληνική γλώσσα όμως υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ σημαίνοντος (που είναι η λέξη) και σημαινομένου (που είναι αυτό που εννοεί η λέξη). Για παράδειγμα παίρνουμε τη λέξη γέφυρα. Στα αγγλικά έχουν τη λέξη bridge = γέφυρα, χωρίς όμως η ίδια η λέξη να σημαίνει κάτι. Στην ελληνική γλώσσα όμως όταν λέμε γέφυρα εννοούμε (γαία + επί + ύδωρ), δηλαδή ένα κομμάτι γης πάνω στο νερό, αυτό δηλαδή που είναι στην πραγματικότητα.

Ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάϊζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή τη σημαντική ιδιότητα, για την οποία είχε πει: «Η θητεία μου στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στη λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Η διαπίστωση μιας τέτοιας χαρακτηριστικής ιδιότητας μας κάνει να υποκλινόμαστε στην ανωτέρα νοημοσύνη της γλώσσας μας. Άλλο ένα παράδειγμα από τα άπειρα:
Στην αγγλική η λέξη clever σημαίνει έξυπνος και τίποτε άλλο. Στην ελληνική όμως«έξυπνος» είναι ο έξυπνος είναι «ο έξω του ύπνου ευρισκόμενος», δηλαδή «αυτός που δεν κοιμάται (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Η ακρίβεια της ελληνικής γλώσσας αποκαλύπτεται ιδιαίτερα σε πολλές λέξεις. Για παράδειγμα παίρνουμε τη λέξη ηλικία, η οποία προέρχεται από τις λέξεις ήλιος + κίω(=πορεύομαι ακολουθώντας μια πορεία, πορεύομαι κυκλικά (=περιστρέφομαι), ελίσσομαι, πορεύομαι και ανέρχομαι. Από το ρήμα κίω, για παράδειγμα, προέρχεται η λέξη κισσός, ο οποίος ακολουθεί ανοδική πορεία.

Με βάση τα παραπάνω, τι σημαίνει επομένως ηλικία; Σημαίνει πόσες περιστροφές έχει κάνει ο καθένας από εμάς από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι σήμερα. Φυσικά, κάθε περιστροφή είναι και ένα έτος, οπότε η ηλικία του καθενός μας είναι μοναδική και προσωπική.

Ποια άλλη γλώσσα, λοιπόν, έχει τέτοια ακρίβεια νοήματος όσο η ελληνική, η οποία εκτός του πλήρους δια της ετυμολογίας νοήματος, δίνει και γνώσεις επιστημονικές; Πώς εγνώριζαν δηλαδή οι Έλληνες, οι οποίοι εδημιούργησαν τη λέξη «ηλικία», την περιστροφική κίνηση της Γης περί τον ήλιο; (Στα αγγλικά η λέξη age=ηλικία, δεν έχει κανένα άλλο νόημα. Το ίδιο και στα λατινικά detas= ηλικία χωρίς κανένα άλλο νόημα).

Αυτά και πολλά άλλα προκαλούν το θαυμασμό διασήμων γλωσσολόγων. Ένας από αυτούς είναι και ο Ισπανός Ακαδημαϊκός και μεγάλος Ελληνιστής Fransisco Atrados, ο οποίος είπε: «Αν δεν ήταν η Ελληνική γλώσσα, η Ευρώπη θα παρέμενε ένα έδαφος πρωτογόνων…». Τις γλώσσες Γαλλική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική και Γερμανική τις ονόμασε «κρυπτοελληνικές». Διεκήρυξε δε ότι «Η Ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια γλώσσα».

Στους χρόνους της Αναγεννήσεως μια από τις μεγάλες πνευματικές μορφές της εποχής ο μεγάλος Ολλανδός Ουμανιστής και θερμός Ελληνιστής Έρασμος έλεγε για τη γλώσσα των Ελλήνων: «Αν εξαφανιστεί η Ελληνική Γλώσσα θα φτωχύνει η παγκόσμια διανόηση».

Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που έχει πραγματικά την δυνατότητα να αποτελέσει την κοινή βάση της παγκόσμιας επικοινωνίας. Ο λόγος είναι προφανής. Εκτός από την ακρίβειά της στην απόδοση των νοημάτων από γλώσσα σε γλώσσα, έχει και οικονομία στην κωδικοποίηση και μεταφορά δεδομένων λόγω της ίδιας της δομής της.

Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι χειριστές των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών Υψηλής, Προηγμένης Τεχνολογίας μας λένε: «Η μόνη «αποδεκτή» γλώσσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του άμεσου μέλλοντος είναι η κλασσική ελληνική, ως γλώσσα ανωτέρου επιπέδου και ιδιαιτέρως κατά τη διαδικασία διερμηνείας».

Μόνον την ελληνική δέχονται για τη μαθηματική της δομή και κυρίως για την αρμονική και γεωμετρική της έκφραση και απεικόνιση. Και όχι μόνον τη δέχονται οι υπολογιστές ως μοναδικό λεκτικό και ηχητικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά και τη θεωρούν ατέρμονα, δηλαδή μη οριακή, απεριόριστη. Χωρίς την ελληνική γλώσσα είναι αδύνατο να κάνει ούτε βήμα προς τα εμπρός η επιστημονική σκέψη της αύριον.

Η ελληνική γλώσσα έχει ποικιλία πολυπρισματική. Έχει πλήθος λεκτικών τύπων. Αν, για παράδειγμα, η λέξη «άνδρας» έχει σε μερικές γλώσσες δύο λεκτικούς τύπους όλους κι όλους, δηλαδή έναν για τον ενικό και έναν για τον πληθυντικό αριθμό (π.χ. man-men, homo-homini, κ.λ.π.), στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε δέκα: ανήρ, ανδρός, ανδρί, άνδρα, άνερ, άνδρες, ανδρών, ανδράσι, άνδρας, άνδρες και βέβαια το δυϊκό αριθμό.

Εάν μάλιστα προχωρήσουμε στους διαφορετικούς μονολεκτικούς τύπους των ρημάτων, τότε η διαφορά είναι συντριπτική. Υπάρχουν γλώσσες, που έχουν το πολύ τέσσερις διαφορετικούς μονολεκτικούς τύπους ενός ρήματος.

Αντίθετα, το πιο απλό ρήμα της αρχαίας ελληνικής, το ρήμα «λύω», έχει συνολικά 337 μονολεκτικούς τύπους (137 στην ενεργητική φωνή, 145 στη μέση φωνή και 55 με παθητική διάθεση).

Ποια, λοιπόν, γλώσσα θα μπορούσε να συναγωνισθεί την αρχαία ελληνική; Μήπως η λατινική; Ίσως αυτή να πλησιάζει κάπως αλλά και αυτής ένα απλό ρήμα, όπως το amo, έχει συνολικά 122 τύπους (80 στην ενεργητική και 42 στην παθητική).

Η διαφορά επομένως των τύπων μεταξύ του πιο απλού ρήματος των δύο πλέον συγγενών γλωσσών, της ελληνικής και της λατινικής, δηλαδή της μητέρας γλώσσας και της απογόνου της είναι εκπληκτική: 337 μονολεκτικοί τύποι υπάρχουν στην Ελληνική και 122 τύποι στη λατινική. Δηλαδή 215 μονολεκτικοί τύποι περισσότεροι υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα από την αμέσως επόμενη, τη λατινική.

Η γλώσσα εκτός από λέξεις, άθροισμα λέξεων ή έμψυχη ενότητα, όπως είδαμε πιο πάνω είναι παράλληλα και ένας αριθμός συνδυασμών διαφόρων συντακτών δομών. Το 1998 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Δρ. Πήτερ Τζόουνς, όταν έκανε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών από την εφημερίδα «Daily Telegraph» έγραφε σχετικά: «Ο Έλληνας μόνον από τη γλώσσα είναι έξι φορές πιο έξυπνος από όσους μιλούν αγγλικά, διότι μπορεί να εκφρασθεί για το ίδιο πράγμα με έξι διαφορετικούς τρόπους ταυτοχρόνως, χωρίς να αλλάξει το νόημα της προτάσεως, ενώ ο αγγλόφωνος μόνον με ένα.

Η μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και η γνώση του παραδοσιακού τονικού συστήματος βοηθούν κάθε Έλληνα να επικοινωνεί καλύτερα και με τα κλασσικά κείμενα, αλλά και με τα θεόπνευστα Πατερικά κείμενα και την Εκκλησιαστική μας Υμνογραφία καθώς και με μεγάλες μορφές της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας. Η γνώση αυτή αποτελεί θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητας μέσα στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης.

Αποτελεί, όμως και Πανευρωπαϊκό Εκπαιδευτικό και μορφωτικό αίτημα. Αυτό αποδεικνύεται από μια ανακοίνωση του Γάλλου Υπουργού Παιδείας Ζάκ Λάνγκ στις 25 Οκτωβρίου του 2001, ο οποίος ανακοίνωσε ότι επανέρχεται η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στις δύο τελευταίες τάξεις των Γαλλικών Γυμνασίων και στο Λύκειο.

Μιλώντας σε διεθνές συμπόσιο στο Πανεπιστήμιο της Σαρβόνης ο Ζάκ Λάνγκυπογράμμισε: «Πρέπει να ξαναδώσουμε και να επαναφέρουμε την δυναμική των φιλολογικών σπουδών (κλασσικών και νεωτέρων). Πρέπει να ξαναβρούμε τις μεγάλες επιστήμες, να δοθούν στέρεες και καθαρές βάσεις στη διαμόρφωση των νέων. Οι κλασσικές σπουδές, τόνισε ο Γάλλος Υπουργός, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη του σκοπού, ο οποίος αναλύεται στο τρίπτυχο: Επιστροφή στα μεγάλα κείμενα, διεπιστημονική θεώρηση, ανάπτυξη κριτικού πνεύματος». (ΒΗΜΑ, 26-10-2001).

Η εξαγγελία του Ζακ Λανγκ επιβεβαιώνει ότι αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στη δευτεροβάθμια Εκπαίδευση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ στην Ελλάδα και την Κύπρο η διδασκαλία και η αναγνώριση της αξίας των αρχαίων ελληνικών λοιδορείται, γελοιοποιείται και μειώνεται στα μάτια των Ελληνόπουλων, ότι τάχα είναι «νεκρή γλώσσα, που δεν χρησιμεύει σε τίποτε», στις χώρες της Ε.Ε. αναγνωρίζεται ξανά η καθαρότητα και η γλωσσική τους αξία για τη στέρεη και ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων.

Έτσι μαθαίνουμε με υπερηφάνεια αλλά και με πίκρα ότι αυτή τη στιγμή τα Αρχαία Ελληνικά και η Ελληνική διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια θεωρητικής κατεύθυνσης στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο και στην Πορτογαλία. Διδάσκονται ως μάθημα επιλογής στη Δανία, στη Γερμανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία. Σε ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Φιλανδία, η Σουηδία και η Νορβηγία διδάσκονται σε επιλεγμένα σχολεία. Στη Γαλλία όσοι μαθητές επιλέγουν τα Αρχαία Ελληνικά ή τη λατινική θα αμείβονται με ενισχυμένη βαθμολογία, η οποία θα μετρά για την προαγωγή τους.

Πηγή: ellas2.wordpress.com

Το Παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας».  Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται. 

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου».

Μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί.  Και ως είναι φυσικό το «αλάθητον», καθίσταται σοβαρός λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι  «το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός».

To  Παπικό αλάθητο σχετίζεται με την πλάνη του  Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου.  Το Παπικό αλάθητο επαυξάνει το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο.  Σε αυτές τις δύο Παπικές πλάνες διαπιστώνει μια αλληλοσυμπλήρωση, καθότι και η μία φανερώνει της άλλης το άτοπον. 

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι  «αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού.  Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις.  Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου.  Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού».

Αυτός ο μεγάλος σύγχρονος Ομολογητής της Ορθόδοξης Πίστης, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αγνοείται παντελώς από τους οικουμενιστές.  Καμμιά αναφορά στις ομιλίες των οικουμενιστών, καμμιά αναφορά στα συγγράμματά των. Ούτε καν και το όνομά του δεν αναφέρουν.  Αυτό είναι πολύ λυπηρό. 

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, υπέδειξε με τις Ορθόδοξες Εκκλησιολογικές θέσεις του, όχι μόνο την παπική πλάνη του ‘’αλαθήτου’’ αλλά και το γεγονός ότι ο Παπισμός δεν αποτελεί εκκλησία.  Θα επαναλάβω και πάλι ότι, ούτε καν και το όνομά του δεν αναφέρουν οι οικουμενιστές στις ομιλίες και στα συγγράμματά τους.  Αυτό δεν προβληματίζει; 

Πηγή: Ακτίνες

Δεν είναι ολίγοι εκείνοι οι πιστοί που ενώ ξεκινούν την πνευματική ζωή με ιερό ενθουσιασμό και με συνέπεια, προϊόντος τού χρόνου αφήνουν την καρδιά τους να ψυχρανθεί και η πίστις να καταστεί απλώς κάτι σαν ιδέα και θεωρία. Οι συνέπειες όμως αυτής τής καταστάσεως είναι άκρως αρνητικές, αφού τελικώς όχι αυτοί που έχουν κάποια γνώση, αλλά εκείνοι που την εφαρμόζουν θα δικαιωθούν εν ημέρα κρίσεως.

Αυτήν ακριβώς την αλήθεια μάς επισημαίνει στο Αποστολικό ανάγνωσμα ο Απ. Παύλος.

“Ου γαρ οι ακροαταί τού νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί τού νόμου δικαιωθήσονται” (Ρωμ. β' 13).

Ας εμβαθύνουμε όμως με τη χάρη τού Θεού στο σημαντικότατο αυτό θέμα.

Θα πρέπει εξ' αρχής να τονίσουμε και να εννοήσουμε ότι ο Θεός δεν δίδει τον Νόμον του και τις εντολές του απλώς και ως έτυχε. Δεν είναι απλά λόγια το αποκαλυπτικό θέλημα του Θεού που επαφίεται στο τι εξ' αυτών ο άνθρωπος θα θελήσει να εφαρμόσει. Όχι, ο Νόμος και οι Εντολές τού Θεού για τους πιστούς που εκουσίως δέχονται τον ελαφρύ ζυγό τού Χριστού, είναι υποχρεωτικού κύρους και εφαρμογής. Μας εδόθη ο νόμος τού Θεού που διασφαλίζεται και ερμηνεύεται αυθεντικώς μόνο εντός τού Σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, όχι για άλλο σκοπό, αλλά για να τον έχουμε ρυθμιστή στην ατομική, την οικογενειακή, την κοινωνική, την Εθνική μας ζωή. Και φυσικά το τέλειο είναι ολόκληρος ο κόσμος να τεθεί στην υπακοή αυτών των θείων εντολών που απελευθερώνουν και εξαγιάζουν τον άνθρωπο.

Ο Χριστιανός που θεωρητικώς αποδέχεται την πίστη τού Χριστού αλλά αδιαφορεί για την πρακτική της εφαρμογή ομοιάζει προς το άκαρπο δένδρο. Τι λέγει όμως ο Κύριος για την περίπτωση αυτή; “Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται”.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίες οι λέξεις διά των οποίων ο Κύριος αποδίδει τις ουράνιες πραγματικότητες, αφού σε αυτό το πυρ τής αιωνίου κολάσεως θα καταλήξει ο κάθε αμετανόητος παραβάτης τού Ευαγγελικού νόμου.

Όχι, αδελφοί μου, δεν μπορούμε να θεωρούμε εντελώς φυσιολογικό γεγονός την εφαρμογή τού πολιτειακού νόμου· να συμφωνούμε ότι άγνοια νόμου δεν συγχωρείται· να δεχόμαστε απαξάπαντες - οι νουν έχοντες - ότι οι παραβάτες των νόμων τού κράτους πρέπει να τιμωρούνται και από την άλλη να αρνούμαστε τις συνέπειες της παραβάσεως των εντολών τού Θεού. Εκ των λόγων σου κρινώ σε δούλε πονηρέ. Αυτή τη λογική που εφαρμόζεις για τα του κόσμου, τουλάχιστον εφάρμοσέ την και στα του Θεού, για να μην ισχυριστούμε ότι η διαλεκτική αυτή σύγκρισις υποβιβάζει το πανάγιον θέλημα. Αλλ' έστω κι απ' αυτήν την οπτική γωνία εάν το παρατηρήσει κάποιος το όλον θέμα, καταντά αναπολόγητος και στη ζωή αυτή, αλλά, φοβερόν, και εν ημέρα κρίσεως.

Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να καταντούμε άνευ των έργων τής πίστεως, πνευματικώς νεκροί. Και φυσικά, αυτό σε ουδεμία των περιπτώσεων συνιστά ηθικισμό όπως θα σπεύσουν να κατηγορήσουν οι νεορθόδοξοι και οι “καιροσκόποι” θεολόγοι, το κατάντημα δηλ. τούτο τής πίστεως. Η εφαρμογή τής Ορθοδόξου πίστεως διά έργων αγαθών, αποδεικνύει ορθοπραξίαν και συνειδητή μυστηριακή – ασκητική – ησυχαστική – ομολογιακή βιοτή με όλες τις συνέπειες και σε όλες τις εκφάνσεις τής καθημερινότητος.

Αυτό δηλ. που κηρύσσει θεοπνεύστως και ο θείος Ιάκωβος όταν γράφει: “η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί”, για να προσθέσει προς κάθε πιστόν “δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου”.

Εάν τώρα θελήσουμε να προσέξουμε περισσότερο την πληγή τής μη εφαρμογής θα διαπιστώσουμε και θα παραδεχθούμε όχι ότι ο Θεός ζητά πράγματα ακατόρθωτα, αλλά ότι μας πνίγουν οι τρεις γίγαντες  της ψυχής, δηλ. η ραθυμία, η λήθη και η άγνοια, κατά τους Πατέρες τής Εκκλησίας μας. Αυτή είναι η βασική αιτία συν τού ότι ως ανόητοι αναπαυόμαστε στην αμαρτητική ροπή που φέρουμε μέσα μας αλλά και στην κατάσταση της πνευματικής αναισθησίας που καρποφορεί η ενεργός αμαρτία σε όλα της τα επίπεδα. Είναι δε τόσο δαιμονική η αδικαιολόγητος δικαιολογία ορισμένων ότι δήθεν οι εντολές τού Χριστού είναι ανεφάρμοστες και τα θεία παραγγέλματα ακατόρθωτα που εγγίζουν τα όρια της βλασφημίας τού Αγίου Πνεύματος. Είναι δυνατόν άνθρωπε ο Θεός να δώσει νόμο δυσβάστακτο και ακατόρθωτο στους ανθρώπους; Αυτός ο πάνσοφος που γνωρίζει έως λεπτομερείας τις δυνατότητες του ανθρώπου, Αυτός που εξ αγάπης και εκ του μη όντως τον δημιούργησε, Αυτός που έδωσε τον Υιόν του τον μονογενή να θυσιαστεί επί του Σταυρού για την σωτηρία τού ανθρώπου, είναι ποτέ δυνατόν να ισχυρισθούμε ότι ζητά κάτι ακατόρθωτο από τον άνθρωπο; Κύριε φύλαξέ μας από τέτοιους δαιμονικούς λογισμούς. Όχι λοιπόν δεν είναι αυτό. Η πνευματική τεμπελιά, η άγνοια, η συνήθεια στην αμαρτία που καταντά δευτέρα φύσις καθότι “το επαναλαμβανόμενον έθος, ήθος”, η δειλία και η ντροπή τού κόσμου και τόσα άλλα είναι εκείνα που υψώνονται ως ανυπέρβλητο εμπόδιο στο να εφαρμόσουμε με χαρά και ενθουσιασμό τον αιώνιον και αμετάθετον νόμον τού Θεού. Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας αφήσουμε τις δικαιολογίες που ως βαρίδια μάς δένουν και μας ρίχνουν στο πέλαγος της ανυπακοής.

Ναι. Τα πάντα ως προς το ζήτημα αυτό εξαρτώνται από εμάς και μόνον από εμάς, δοθέντος ότι “ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” (Α' Τιμ. Β' 4).

Αδελφοί μου τα έτη που μας χαρίζει η αγάπη τού Θεού για να ζήσουμε στον πρόσκαιρο αυτό κόσμο είναι μετρημένα και φεύγουν γρηγορότερα και από το νερό. Στο χέρι μας είναι να τα εκμεταλλευθούμε και να θέσουμε αρχή σωτηρίας. Η εφαρμογή και μόνο η εφαρμογή των θείων εντολών είναι που βεβαιώνει την ελπίδα για την άλλη, την αιώνια, την ζωή στους ουρανούς που θα απολαμβάνουμε το λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Να δώσει ο Θεός. Αμήν.

Πηγή: Θρησκευτικά

Θά σᾶς ἑρμηνεύσω, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, σήμερα τόν 6ο ψαλμό καί παρακαλῶ πολύ νά προσέξετε τήν ἑρμηνεία του. Στόν ψαλμό μας ἔχουμε ἕναν πιστό στόν Θεό ἄνθρωπο πού κλαίει καί ὀδυνᾶται δυνατά. Μάλιστα λέγει ὅτι κοπίασε ἀναστενάζοντας καί κάθε νύκτα λούζει τό κρεββάτι του μέ τά δάκρυά του (στίχ. 7).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 14 Ἰουνίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 6ος Ψαλμός

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ. ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ. ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ.

Ὁ ψαλμός μας διδάσκει τούς δεινοπαθοῦντας ἀρρώστους, ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο εὑρισκόμενο σέ δύσκολη κατάσταση τῆς ζωῆς του, ὅτι τό καλύτερο φάρμακο στά δεινά τοῦ βίου εἶναι ἡ ἐλπίδα στόν Θεό. Αὐτή κρατᾶ ὄρθιο τόν βασανιζόμενο ἄνθρωπο, τόν δυναμώνει ψυχικά καί δέν τόν ἀφήνει νά καταπέσει καί νά συντριβεῖ.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Το κίνημα των ομοφυλοφίλων και οι ποίκιλλες εκδηλώσεις και διοργανώσεις των για μια ακόμη φορά φέτος, ιδιαίτερα την περίοδο που διανύουμε,

βρίσκονται στο προσκήνιο της επικαιρότητος, υποδεικνύουν δε το καθήκον και το χρέος της ποιμενούσης Εκκλησίας για την ποιμαντική αντιμετώπιση της εδώ και δεκαετίες ανοιχτής αυτής πληγής μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και την ανάληψη των επιβαλλομένων ποιμαντικών μέτρων προς ενημέρωση και προφύλαξη του πιστού λαού του Θεού. Στις γραμμές που ακολουθούν θα δώσουμε μια σύντομη περιγραφή του κινήματος στην Ελλάδα, θα αναφερθούμε στην ιδεολογία που προβάλλουν και στους στόχους των, την σχέση του κινήματος με το γενικότερο κίνημα της  Νέας Εποχής, την διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με το πάθος αυτό, τις κοινωνικές επιπτώσεις από την διάδοση και εξάπλωση αυτής της μάστιγος στη χώρα μας, και τέλος την θέση της ιατρικής επιστήμης και της ψυχολογίας σχετικά με την σεξουαλική αυτή διαστροφή.

Γενική περιγραφή του κινήματος των ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα. Η  ιδεολογία που προβάλλουν και οι στόχοι των.

Πρόκειται για ένα γενικότερο παγκόσμιο κίνημα, που προωθείται από τους σχεδιαστές της Νέας Εποχής, το οποίο δραστηριοποιείται κυρίως στην Ευρώπη και στην Αμερική και το οποίο έχει κάνει αισθητή την παρουσία του εδώ και 10 χρόνια περίπου και στην Ελλάδα με παρελάσεις Υπερηφανείας (Gay Pride), με φεστιβάλ και διακηρύξεις, με αιτήματα προς την πολιτεία για τα δικαιώματα των σεξουαλικών μειονοτήτων, για αναγνώριση και νομική κατωχύρωση του γάμου, η της ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων, υιοθεσίας παιδιών κ.λ.π. Το κίνημα αυτό δεν υπερασπίζεται απλώς τό δικαίωμα των μελών του νά ζούν σύμφωνα μέ τήν δική τους σεξουαλική επιλογή, αλλά έχει θέσει ως στόχο τήν προβολή καί επιβολή μίας νέας ιδεολογίας μέ επικίνδυνες κοινωνικές προεκτάσεις. Σύμφωνα με την ιδεολογία αυτή η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί μια μορφή σεξουαλικής διαστροφής, μια αρωστημένη παρά φύσιν κατάσταση, όπως διδάσκει η Εκκλησία και όπως αυτό εθεωρείτο αυτονόητο και από όλους αποδεκτό, ακόμη και από την Ιατρική και την ψυχολογία, πριν από 30-35 χρόνια, αλλά αποτελεί απλώς ένα  διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, μιά νόμιμη διαφορετικότητα. Η διαφορετικότητα αυτή προβάλλεται ως φυσιολογικός τρόπος ζωής, ο οποίος οφείλει να γίνει αποδεκτός από την ευρύτερη κοινωνία και να θεσμοθετηθεί από την πολιτεία με κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, ανεξαρτήτως των συνεπειών πάνω στήν ευρύτερη κοινωνία (οικογένεια, σχολείο, δομές κοινωνικές κ.λπ). Επίσης σύμφωνα με την καινούργια ιδεολογία και νοοτροπία, κάθε αντίδραση και κριτική προς την σεξουαλική αυτή διαστροφή θεωρείται «ομοφοβία» και ρατσισμός, η οποία πρέπει να καταστέλλεται και να πατάσσεται μέσω του ποινικού δικαίου. Εδώ υπενθυμίζουμε την απόφαση –ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 4 Φεβρουαρίου 2014, η οποία καταγράφεται, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πολλών, ως ημέρα ντροπής στην νεώτερη ιστορία της Ευρώπης. Σύμφωνα με το ψήφισμα αυτό, το οποίο έχει τίτλο «Χάρτης πορείας της ΕΕ κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου», οι ομοφυλόφιλοι, λέσβιες, αμφιφυλόφιλοι κ.λ.π. αποκτούν ιδιαίτερα προνόμια. Πέραν του γενικού πλαισίου περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε ευρωπαίου πολίτη με το ψήφισμα ζητείται η ιδιαίτερη μέριμνα για την  «προαγωγή και προστασία της άσκησης όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων» από τις σεξουαλικές μειονότητες. Το ψήφισμα επίσης όχι μόνον αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ως μία φυσιολογική σεξουαλική επιλογή και όχι ως παρά φύσιν κατάσταση, αλλά ζητεί επί πλέον από τα κράτη–μέλη της «να δημιουργήσουν ειδικά προγράμματα για τη νεολαία και την εκπαίδευση»,  να διασφαλίζεται ο σεβασμός στις «παρελάσεις υπερηφανείας», (gay pride), και να καταπολεμηθούν ορισμένες μορφές και εκδηλώσεις ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου, δηλαδή να θεωρηθεί ως έγκλημα και ποινικό αδίκημα η κριτική για την ομοφυλοφιλία, με την αιτιολογία ότι αποτελεί «πρακτική υποκίνησης μίσους για λόγους προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου». Ενώ δηλαδή απενοχοποιείται ή διαστροφή, συγχρόνως ενοχοποιούνται ως «ομοφοβικοί» και ρατσιστές και διώκονται ποινικώς, όσοι στιγματίζουν το πάθος ως μία παρά φύσιν κατάσταση, η οποία αποξενώνει τον άνθρωπο από τον Θεό και ακυρώνει τον αιώνιο προορισμό του. Και αυτό βέβαια αποτελεί καθήκον και χρέος της ποιμαντικής αποστολής της Εκκλησίας. Ουσιαστικά με την απόφαση αυτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου παρεμποδίζεται το έργο της Εκκλησίας και παραβιάζεται το θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της εκφράσεως διαφορετικής γνώμης, πράγμα το οποίο αποτελεί την χειρότερη μορφή ρατσισμού. Και όλα αυτά εν ονόματι της Δημοκρατίας και της υπερασπίσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η σχέση της με το γενικότερο κίνημα της  Νέας Εποχής και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων».

Υπάρχει πράγματι μια πολύ βαθιά σχέση, διότι όπως θα αναπτύξουμε παρά κάτω τα ομοφυλοφιλικά κινήματα εντάσσονται στό ευρύτερο πλαίσιο της λεγομένης Νέας Εποχής καί της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Όπως επισημαίνουν ειδικοί ερευνητές, που ασχολήθηκαν σε βάθος με το φαινόμενο της Νέας Εποχής, η προβολή της ομοφυλοφιλίας συμβαδίζει άριστα μέ τήν προβολή του αποκρυφισμού καί της μαγείας, που αποτελούν την πνευματική μήτρα της Νέας Εποχής. Η εξήγηση της παράλληλης προβολής καί διαφήμισης είναι εύκολη, αφού καί τα δύο αυτά μεγέθη, (ομοφυλοφιλία και Νέα Εποχή), στοχεύουν στην ανατροπή της χριστιανικής Ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου της αντίστροφης ηθικής που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Όπως είναι γνωστό οι σχεδιαστές της Νέας Εποχής επιδιώκουν εδώ καί αιώνες τώρα να δημιουργήσουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την ανάδειξη μιάς παγκόσμιας κυβερνήσεως με ένα παγκόσμιο ηγέτη, ενός πλανητάρχη που θα λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητος. Γιά νά επιτύχουν αυτό τόν στόχο, δέν θέλουν κοινωνία ρωμαλέα μέ κοινωνική συνοχή, κοινωνία που θα διαπνέεται από τις ηθικές αρχές και αξίες του ευαγγελίου και από την αγάπη προς την πατρίδα. Δέν θέλουν ελεύθερους καί υπεύθυνους πολίτες, αλλά άβουλα όντα, ανθρώπους ρομπότ, απογυμνωμένους από κάθε έννοια αρετής, ανδρείας και ηρωϊσμού, ανθρώπους που θα εκτελούν πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις τις εντολές που θα δέχονται άνωθεν. Θέλουν να διαμορφώσουν μιά κοινωνία ανθρώπων υποδουλωμένων στο χρήμα, στις ηδονές, στα ναρκωτικά και σε κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή, όπως η ομοφυλοφιλία. Και αυτό το κάνουν διότι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι άνθρωποι χωρίς ρίζες, χωρίς αξίες καί ιδανικά, χωρίς ηθική προσωπικότητα καί ηθικές αντιστάσεις απέναντι στό πολύμορφο κακό, στή διαφθορά καί στή διαστροφή είναι ένα άμορφο υλικό, μιά μάζα εύκολα χειραγωγήσιμη καί διαχειρίσιμη από τούς πονηρούς συνωμότες της Νέας Εποχής. Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά, ότι η κατασκευασμένη οικονομική κρίση και η εξαθλίωση, στην οποία οδήγησαν τον ελληνικό λαό, δέν μπορεί από μόνη της νά γκρεμίσει τήν κοινωνία, όταν υπάρχουν υγιή αντανακλαστικά, αξίες καί αρχές πού δίνουν συνοχή και πνευματική δύναμη στήν κοινωνία. Αυτό το ομολογούν και οι ίδιοι. Ας θυμηθούμε τή γνωστή δήλωση του Κίσσινγκερ το 1944, ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας δύσκολα χειραγωγήσιμος λαός. Γι’ αυτό θα πρέπει οι Έλληνες νά χτυπηθούν στίς ρίζες τους, δηλαδή στή γλώσσα, την ιστορία και την πίστη τους.

Τους παρά πάνω στόχους και σχέδιά τους επιτυγχάνουν μέσῳ της πνευματικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης, μέσῳ της πλύσης εγκεφάλου, πού γίνεται κυρίως μέσα από τά ΜΜΕ καί κυρίως τήν τηλεόραση, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Γίνεται από τα πληρωμένα εκείνα κανάλια, που έχουν αναλάβει εργολαβικά να διαμορφώσουν τό ήθος καί τις ιδέες της ελληνικής κοινωνίας με βάση τα ηθικά πρότυπα και την ιδεολογία της  Νέας Εποχής, ενώ παράλληλα διαβάλλουν και συκοφαντούν ως ρατσισμό και φανατισμό, ως προσκόλληση σέ πράγματα ξεπερασμένα, την αγάπη στον Χριστό, τήν πατρίδα και τις αξίες, πού μας κράτησαν όρθιους ως Γένος τρεις χιλιάδες καί περισσότερα χρόνια. Έτσι με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να οδηγήσουν σε πλήρη διάβρωση και διάλυση τη ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι, δυστυχώς η αλήθεια. Οι εξαιρέσεις, πού επιβεβαιώνουν τόν κανόνα, είναι δυστυχώς ελάχιστες. Δέν είναι τυχαίο ότι σπάνια βρίσκει κανείς στίς μέρες μας τηλεοπτικές σειρές καί εκπομπές, όπου νά μή διαφημίζεται η διαστροφή της ομοφυλοφιλίας καί νά μή βάλλονται, να μην πλήττονται οι αξίες πού συγκρατούν την κοινωνία και την προφυλάσσουν από την ηθική και πνευματική σήψη και διάβρωση.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με το πάθος της Ομοφυλοφιλίας

Όπως είναι γνωστό από την βιβλική διήγηση της Γενέσεως οι συζυγικές σχέσεις ανδρός και γυναικός αποτελούν μεταπτωτικό φαινόμενο. Ο «Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού» (Γεν.4,1) αφού πλέον παρέβη την εντολή του Θεού  και εξεβλήθη του παραδείσου. Υιοθετούνται δε από τον Θεό οι σχέσεις αυτές ως οι μόνες κατά φύσιν ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στους όρους της οικονομίας του Θεού και ως αντίδοτο τρόπον τινα του βιολογικού θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα του πνευματικού θανάτου εξ αιτίας της αμαρτίας. Είναι προφανές λοιπόν ότι οι σεξουαλικές σχέσεις ανδρός με άλλον άνδρα, ή γυναικός με άλλην γυναίκα αποτελούν μία παρά φύσιν κατάσταση, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής, ξένο και άγνωστο όχι μόνο στο αρχικό σχέδιο της δημιουργίας του ανθρώπου, αλλά και στο σχέδιο της οικονομίας του, μετά δηλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων, αφού με μιά τέτοιου είδους σχέση είναι αδύνατη η αναπαραγωγή του ανθρωπίνου γένους. Τούτο μαρτυρεί πέραν των άλλων η ίδια η οντολογία της κατασκευής του ανθρώπου. Η κατασκευή δηλαδή υπό του Θεού των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός αποτελούν τρόπον τινά ένα οδοδείκτη, που μας δείχνει ποιά είναι η κατά φύσιν σχέση και ποιά η παρά φύσιν. Χρειάζεται άραγε κανείς να επιχειρηματολογήσει και να φιλοσοφήσει για να αποφανθεί περί του φυσιολογικού και του αφύσικου; Κι όμως, πολλοί δήθεν κουλτουριάρηδες και ψευδοπροοδευτικοί καμώνονται πως δεν το βλέπουν. Με την κοινωνική λοιπόν αποδοχή και τη νομική θεσμοθέτηση της σεξουαλικής αυτής διαστροφής, ουσιαστικά ο άνθρωπος, η πολιτεία και η κοινωνία εναντιώνεται στον Θεό, εναντιώνεται στην ίδια την φύση του και στους φυσικούς και πνευματικούς νόμους, που ο Θεός έθεσε για να λειτουργούν μέσα σε ορισμένα πλαίσια και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

Δείγμα της αποστροφής του Θεού προς το βδελυκτό αυτό πάθος είναι η  καταστροφὴ του αρχαίου κόσμου μὲ τὸν κατακλυσμὸ του Νώε. Σκοπὸς της δημιουργίας του ανθρώπου απὸ σώμα καὶ ψυχή, ήταν η υποταγὴ της σάρκας στὸ πνεύμα, η πνευματοποίηση καὶ θέωση του ανθρώπου, καὶ όχι τὸ αντίθετο, η σαρκοποίηση, η υποταγὴ του πνεύματος στὴ σάρκα. Βλέποντας λοιπὸν ο Θεὸς τοὺς ανθρώπους της εποχής του Νώε νὰ αθετούν αυτὸν τὸν σκοπὸ της δημιουργίας καὶ όλη τους η ζωὴ νὰ διέρχεται ζυμωμένη μὲ τὰ σαρκικὰ καὶ τὴν πονηρία, ωσὰν νὰ μεταμελήθηκε ποὺ εδημιούργησε τὸν ανθρωπο, τὸν παραβάτη του θείου σχεδίου, με την  συνέργειᾳ του διαβόλου, καὶ αποφάσισε νὰ τὸν καταστρέψει παιδαγωγικά, ενώ συγχρόνως μὲ τὴν εξαίρεση του Νώε απὸ τὴν καταστροφὴ έδειχνε τὴν φιλανθρωπία Του καὶ τὴν προοπτικὴ της μελλοντικής σωτηρίας του απὸ τὸν Θεάνθρωπο Σωτήρα Χριστό.

Το ίδιο αυτό πάθος υπήρξε η αιτία της καταστροφής των δύο αρχαίων πόλεων των Σοδόμων και των Γομόρων. Όπως διηγείται η Γραφή στο βιβλίο της Γενέσεως οι κάτοικοι των δύο αυτών πόλεων είχαν επιδοθεί τόσο πολύ στο πάθος αυτό και είχαν φθάσει σε τέτοιο βάθος κακών, ώστε ο ίδιος ὁ Θεός ηθέλησε νὰ κατέβει  προσωπικά, διὰ νὰ δη αν πράγματι γίνεται μια τέτοιου είδους αμαρτία, ωσὰν νὰ μὴν επίστευε καλά, αν ήταν  δυνατὸν νὰ ευρεθή επάνω στὴ γη μία τέτοια τερατώδης κακία: «Καταβὰς ουν όψομαι ει κατὰ τὴν κραυγὴν αυτών τὴν ερχομένην πρός με συντελούνται, ει δὲ μή ίνα γνω» (Γέν. 18, 13), λέγει χαρακτηριστικά το βιβλικό κείμενο. Ο Θεός εξολόθρευσε τους κατοίκους των πόλεων αυτών, ρίχνοντας φωτιά και θειάφι από τον ουρανό. Αργότερα, στη Μωσαϊκή Νομοθεσία, το πάθος αυτό χαρακτηρίζεται από τον Θεό ως βδέλυγμα: «Ος εάν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι. Θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν» (Λευϊτ.20,13).

Στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος στιγματίζει με τα μελανώτερα χρώματα στις επιστολές του την σεξουαλική αυτή διαστροφή: «αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ.1,26-28). Δηλαδή: Οι γυναίκες άλλαξαν την φυσικήν σχέσιν και χρήσιν με την παρά φύσιν και εξευτελίσθηκαν με ακατονόμαστες ασέλγειες. Κατά  παρόμοιο τρόπο και οι άνδρες άφησαν την φυσική σχέση και χρήση της γυναικός και κάηκαν από την ασυγκράτητη φλόγα της επιθυμίας μεταξύ τους, διαπράττοντες άρρενες με άρρενες απαράδεκτες και άτιμες πράξεις. Στην Α΄ προς Κορινθίους  επιστολή προσθέτει: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α΄Κορ.6,9-11).

Ο μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει σχετικά με το πάθος αυτό: «Πάντα μὲν ουν άτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ η κατὰ των αρρένων μανία». Όλα τὰ πάθη είναι άτιμα, πάνω απ᾽ όλα όμως άτιμο, ατιμότατο, είναι η Ομοφυλοφιλία. Και συνεχίζει: Οποιοδήποτε αμάρτημα καὶ αν αναφέρεις, δὲν είναι ίσο μὲ αυτὴν τὴν παρανομία, η οποία ανατρέπει όχι μόνο τοὺς θετοὺς ανθρώπινους νόμους αλλὰ καὶ τοὺς νόμους της φύσεως: «Καὶ όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδὲν ίσον ερείς της παρανομίας ταύτης… Ου γὰρ οι θετοὶ μόνον, αλλὰ καὶ αυτοὶ οι της φύσεως ανατρέπονται νόμοι». Σὲ άλλο σημείο ονομάζει τὴν ομοφυλοφιλία «κολοφώνα των κακών καὶ κεφάλαιον της συμφοράς». Επίσης ένας άλλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει ότι δὲν υπάρχει τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ακάθαρτο απὸ αυτὴν τὴν αμαρτία: «Ουδὲν γὰρ αληθώς μυσαρώτερον η ακαθαρτώτερον των ούτω πορνευομένων τε καὶ πορνευόντων». Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες.

Προβάλλουν κάποιοι τον ισχυρισμό πως η προσωπική ζωή του καθενός είναι απαραβίαστη και κατά συνέπεια το σώμα του καθενός του ανήκει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Ωστόσο τέτοιου είδους ισχυρισμούς μπορούν να προβάλλουν μόνον άθεοι και άπιστοι, ή οπαδοί άλλων θρησκευμάτων, που δεν είναι βαπτισμένοι και δεν αποτελούν μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σ’ όλους αυτούς ο Θεός σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς των και τις όποιες επιλογές των και τους αφήνει να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα θελήματά των, διότι ο ο Θέος εδημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα ιδική του, δηλαδή ελεύθερο. Σε όσους όμως είναι βαπτισμένοι δεν ισχύει το ίδιο, διότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας το ανθρώπινο σώμα ως δημιούργημα του Θεού, ως ναός του Αγίου Πνεύματος (Β΄Κορ.6,16), αλλά και ως μέλος του σώματος του Χριστού (Α΄Κορ.6,15), δεν ανήκει στους εαυτούς μας, αλλά στον Χριστό: «Ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α΄ Κορ.6,19-20). Και επομένως δεν μπορούμε, να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε και να το παραδίνουμε στην ακολασία και στην φθορά της αμαρτίας. Διαφορετικά θα υποστεί τις συνέπειες, σύμφωνα με τον λόγον του απ. Παύλου «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει φθερεί  τούτον ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς» (Α΄Κορ.3,18). Μόνον μέσα στον ευλογημένο από τον Θεόν γάμο, ως ερωτική σχέση άρρενος και θήλεος, ή στην ευλογημένη από τον Θεό κατάσταση της Παρθενίας, στην οποία όμως υπάρχει άλλου είδους, πνευματικός γάμος, ο γάμος με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, βρίσκει ο άνθρωπος την εν Χριστώ ολοκλήρωση και θέωσή του και εν τέλει την σωτηρία του. Είναι ευνόητο ότι για την Εκκλησία μας, «τρίτο φύλο», transexual, εκτός του άνδρα και της γυναίκας, δεν υπάρχει. Αν κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο, αυτό για την Εκκλησία μας αποτελεί φυσική διαστροφή. Και εφ’ όσον δεν υπάρχει «τρίτο φύλο», δεν υπάρχει, (δεν πρέπει να υπάρχει), ερωτική σχέση εκτός αυτής του άρρενος και του θήλεος.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από την διάδοση και εξάπλωση αυτής της μάστιγος στη χώρα μας.

Το ότι η σεξουαλική αυτή διαστροφή πλήττει καίρια τον θεσμό της οικογένειας μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Όπως είναι γνωστό η οικογένεια αποτελεί το θεμελιώδες κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η ίδια η κοινωνία σε σμικρογραφία. Όταν λοιπόν έχουμε υγιείς οικογένειες, έχουμε υγιές κοινωνικό σύνολο και αντίστροφα. Μεγάλοι παιδαδωγοί και ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι ο ρόλος της μητέρας είναι αναντικατάστατος για την ομαλή πνευματική και ψυχική ανάπτυξη και ανατροφή του παιδιού και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από έναν άνδρα, όπως αυτό συμβαίνει σε μια ομοφυλοφιλική σχέση γάμου, όπως επίσης και το αντίστροφο. Ο ρόλος του πατέρα δεν μπορεί να υποκατασταθεί από μια γυναίκα, όπως αυτό συμβαίνει με τον γάμο μεταξύ λεσβίων γυναικών. Και τούτο διότι πέραν των άλλων, ο ψυχικός κόσμος της γυναίκας είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν του ανδρός, έτσι ώστε οι δύο ψυχικοί κόσμοι να αλληλοσυμπληρώνονται και να δημιουργούν την ιδανική οικογενειακή ατμόσφαιρα, η οποία είναι τελείως απαραίτητη για την ομαλή ψυχική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού.

 Η στοργή της μητέρας προς το παιδί, λέγουν οι παιδαγωγοί, είναι τόσο αναγκαία, όσο και η τροφή, ιδίως κατά τα πρώτα έτη της ζωής του. Όπως η στέρηση της τροφής εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, έτσι και η απουσία της μητρικής στοργής, φέρνει το παιδί σε ψυχικό μαρασμό, ο οποίος αντανακλά και στη σωματική του ανάπτυξη. Κάθε παιδί από τις πρώτες ημέρες της ζωής του έχει ισχυρό πόθο για τρυφερότητα και εξωτερίκευση της μητρικής αγάπης. Γι’ αυτό και διάφοροι επιστήμονες, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η μητρική αγάπη είναι αναντικατάστατη. Επίσης ο πατέρας έχει να παίξει ένα σπουδαιότατο και πολυδιάστατο ρόλο μέσα στο χώρο της οικογένειας. Ο νέος βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα το πρότυπό του, το ιδεώδες του. Αγαπάει τον πατέρα του σαν βοηθό και ήρωά του. Είναι το πρόσωπο που υπερέχει, που ενσαρκώνει την δύναμη και την σοφία, κοντά στο οποίο η μητέρα νιώθει σωματική και ψυχική πληρότητα και παράλληλα εξασφαλίζει στο παιδί την απαραίτητη για την ανάπτυξή του κοινωνική ασφάλεια. Είναι το πρόσωπο, που στηρίζει το κύρος της μητέρας στο έργο της αγωγής του παιδιού. Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι επειδή στις ομόφυλες σχέσες γάμου δεν υπάρχουν οι παρά πάνω προϋποθέσεις, δεν μπορούν να προέλθουν υγιείς ψυχικά και ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Πέραν αυτού οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων, ως αποτελούσες φοβερότατη αμαρτία, δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας, στερούνται την ευλογία του μυστηρίου του γάμου και της Χάριτος του Θεού και γι’ αυτό δεν ευδοκιμούν. Σύμφωνα με μια στατιστική μελέτη στις Η.Π.Α. ανάμεσα σέ άτομα πού σύχναζαν σέ χώρους διασκέδασης ομοφυλοφίλων τό 72% των ομοφυλοφίλων ανδρών ανέφεραν πάνω από 100 ερωτικούς συντρόφους, τό 41% πάνω από 500 καί τό 27% πάνω 1000! Ενώ τό 74% ανέφερε ότι οι περισσότεροι από τούς μισούς ερωτικοί σύντροφοι, τούς ήταν άγνωστοι. Τα παρά πάνω στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι οι σχέσεις αυτές είναι ως επί το πλείστον πρόσκαιρες και εφήμερες, αποβλέπουν κυρίως σε μια πρόσκαιρη ηδονιστική ικανοποίηση, δεν αντέχουν στο χρόνο, εύκολα διαλύονται και καταλήγουν στο «διαζύγιο», ακριβώς γιατί δεν έχουν την ευλογία του Θεού. 

Πέραν αυτού οι ομόφυλες σχέσεις γάμου, πλήττουν καίρια την τεκνογονία και οξύνουν το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Έρχονται δε σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 21, παράγραφος 1 προβλέπει ότι: «η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους». Ωστόσο «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του Έθνους, είναι έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους. Ειδικοί επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το δημογραφικό πρόβλημα επισημαίνουν ότι ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα έχει κατέβει στο (1-1,3). Είναι δηλαδή εφιαλτικά χαμηλός στην ελληνική οικογένεια. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων, (αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι), θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια.  Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Επομένως ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Δυστυχώς η πολιτεία κανένα δραστικό και αποτελεσματικό μέτρο δεν έλαβε μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να κωφεύει και να αδιαφορεί απέναντι σ’ όσους επισημαίνουν την δραματική αυτή κατάσταση. Μάλιστα αντί να ενθαρρύνει τις ελληνικές οικογένειες για ένα τρίτο παιδί με φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλα οικονομικά κίνητρα, κάνει το εντελώς αντίθετο.

Το δημογραφικό πρόβλημα γίνεται ακόμη οξύτερο αν συνδυαστεί με την αθρόα λαθρομετανάστευση, οπότε το όλο θέμα παίρνει πλέον διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί να διασπάσει την συνοχή του ελληνικού λαού, υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας και οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος. Όπως αποκαλύπτουν οι ιδικοί, με βάση αποδεικτικά στοιχεία και ντοκουμέντα, η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται από ξένες, σκοτεινές δυνάμεις ανομολόγητα ως γεωπολιτικό όπλο, με στόχο την διαμόρφωση νέων δεδομένων στον ελληνικό χώρο, με την μαζική εγκατάσταση ξένων πληθυσμών, που δεν έχουν καμία σχέση ή συνάφεια με τον ελληνικό λαό. Συνδέεται ειδικότερα με τις νέο-Οθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, που έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τη διάσπαση της εθνικής μας συνοχής και την αποδυνάμωση της Ελλάδος. Δεν αποτελεί γι’ αυτό έκπληξη το γεγονός, ότι η Άγκυρα αρνείται συστηματικά κάθε συνεργασία για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης από το έδαφός της. Αντιθέτως έχει καταστεί εφαλτήριο και άμεσος συνεργός, ενός ασταμάτητου κύματος Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Που οδηγεί αυτή η κατάσταση; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να αντιληφθεί, ότι η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, αλλά και η περίεργη ανοχή που έχει επιδειχθεί μέχρι τώρα από το κράτος και εξακολουθεί ανευθύνως να επιδεικνύεται από τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις, οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος και την καταστροφή της ως έθνους και εθνικού κράτους.

Η Ιατρική επιστήμη και η ψυχολογία σχετικά με την σεξουαλική αυτή διαστροφή.

Είναι ανάγκη να δούμε το θέμα ομοφυλοφιλία και από την ιατρική και ειδικότερα από την ψυχιατρική του πλευρά, διότι παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, ή έστω κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή και γενετική προδιάθεση. Όταν ο διάσημος  ερευνητής του «γκέι γονιδίου» Dean Hamer ρωτήθηκε εάν η ομοφυλοφιλία οφείλεται αποκλειστικά στη βιολογία, η απάντησή του ήταν: «Ξεκάθαρα όχι». Η Ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιος βιολογικός παράγοντας (ορμονικός, ανατομικός, χημικός, γεννητικός) που να προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την ομοφυλοφιλία… Η ομοφυλοφιλία παγιώνεται ως σταθερή επιλογή συνήθως μετά το τέλος της εφηβείας». Σημαντικό ρόλο στην παγίωση αυτή παίζουν εξωτερικοί παράγοντες που προέρχονται από το κοινωνικό περιβάλλον, από τα μηνύματα τα οποία δέχονται οι νέοι από τα ΜΜΕ, ότι δήθεν η ομοφυλοφιλία είναι μια φυσιολογική σεξουαλική επιλογή, από τις φιλίες και τις συναναστροφές των, από την έμφυτη τάση και επιθυμία των νέων να δοκιμάσουν τα πάντα, όπως επίσης και σε καταστάσεις στις οποίες υπάρχει μακροχρόνια έλλειψη του αντιθέτου φύλου.

Επίσης δεν πρέπει να συγχέεται η ομοφυλοφιλία με τα τρανσεξουάλ άτομα, στα οποία υφίσταται σαφής ψυχιατρική διαταραχή ταυτότητας φύλου. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί «η διαταραχή ταυτότητας φύλου ξεκινά νωρίς στην παιδική ηλικία (2-4 έτη) και χαρακτηρίζεται από δυσφορία του παιδιού ως προς το βιολογικό του φύλο, επιθυμία να ανήκει στο αντίθετο φύλο και συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν το αντίθετο φύλο, όπως: σταθερή προτίμηση για παιγνίδια του αντίθετου φίλου, για ρούχα, τρόπο συμπεριφοράς και ομιλίας του αντίθετου φύλου», κ.λ.π. Η διαταραχή αυτή «δεν σχετίζεται με ορμονικούς παράγοντες…Ο πιο σημαντικός παράγοντας στην εμφάνιση συμπεριφορών αντίθετου φύλου είναι η ενθάρρυνσή τους από το περιβάλλον». Ο διάσημος ψυχίατρος Harold P. Martin, αναφέρει σχετικά με το θέμα αυτό ότι:  «Η ομοφυλοφιλία αφορά ένα σεξουαλικό προσανατολισμό προς ανθρώπους του ίδιου φύλου, όχι την επιθυμία ενός άνδρα να γίνει γυναίκα ή μίας γυναίκας να γίνει άνδρας». 

Επίσης σχετικά με το ερώτημα αν η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την ψυχιατρική επιστήμη ως ψυχιατρική νόσος, η κ.  Προκοπάκη στην ίδια αυτή μελέτη της αναφέρει ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας) στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952». Στη συνέχεια «από την δεκαετία του 1980, σταδιακά «αποϊατρικοποιήθηκε», καθώς ο χαρακτηρισμός της ως «νόσου» θεωρήθηκε από τα ομοφυλοφιλικά κινήματα ως νέο στίγμα».  «To 1992 η κατηγορία «ομοφυλοφιλία» αφαιρείται και από την Διεθνή Ταξινόμηση των Ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO)…. Η διεθνής σύγχρονη προσπάθεια νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής πρακτικής δεν βασίζεται σε επιστημονικά ιατρικά δεδομένα, αλλά σε «φιλοσοφικά-κοινωνικά» δεδομένα και ισχυρές πολιτικές πιέσεις. Τα αποτελέσματα της θεώρησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής και ισότιμης συμπεριφοράς και η νομοθέτηση πρακτικών όπως ο «γάμος» μεταξύ ομοφυλοφίλων και η δυνατότητα υιοθέτησης παιδιών μπορεί να έχουν σοβαρές συνέπειες στην δομή της κοινωνίας και στις ανθρώπινες σχέσεις». Τις ίδιες διαπιστώσεις κάνει και ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο κ. Στέλιος Στυλιανίδης, ο οποίος αναφέρει, ότι η ομοφυλοφιλία «καταργήθηκε από διακριτή ψυχιατρική διάγνωση που ανήκε στην ομάδα των παραφιλιών το 1987, (και στο Γαλλικό νοσογραφικό σύστημα το 1992), έπειτα από πίεση του κινήματος των ομοφυλοφίλων και των κινημάτων πολιτών για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Παρά το γεγονός η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον ψυχιατρική διαταραχή, ωστόσο πολλές πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι «οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό». Επίσης «οι ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα γεννητικών οργάνων  και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Οι πρώτες περιπτώσεις AIDS αναφέρθηκαν το 1981 σε νέους άνδρες ομοφυλοφίλους.

Πάντως ανεξάρτητα από τις όποιες ψυχιατρικές διαγνώσεις και κατά καιρούς τοποθετήσεις της ψυχιατρικής επιστήμης, η Εκκλησία, η οποία πολύ εύστοχα παραβάλλεται από τους Πατέρες ως πνευματικόν ιατρείον, αναπτύσσει δια των ποιμένων της την ιδικήν την Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία, η οποία αποσκοπεί στην θεραπεία του ανθρώπου από τα πάθη. Αν για την ψυχιατρική τα πάθη δεν θεωρούνται πάντοτε και σαφώς ως ψυχικές ασθένειες, που έχουν ανάγκη ψυχιατρικής θεραπείας, μέσα στο χώρο της Εκκλησίας αντίθετα θεωρούνται ως ψυχικές ασθένειες, που συγκροτούν τον παλαιόν άνθρωπο και που όταν κυριαρχήσουν, είτε από αμέλεια, είτε από λανθασμένη επιλογή της θελήσεώς μας, σκοτίζουν τον νουν, παραμορφώνουν και εκτρέπουν τις δυνάμεις της ψυχής από την φυσιολογική τους λειτουργία. Και ένα τέτοιο πάθος, ίσως το φοβερότερο και πλέον δυσθεράπευτο, είναι το πάθος της ομοφυλοφιλίας. 

Επίλογος

Τα όσα ελέχθησαν παρά πάνω δεν αποτελούν ρητορική μίσους εναντίον των ομοφυλοφίλων αδελφών μας, ούτε πολύ περισσότερο έκφραση ομοφοβίας, ή ρατσισμού απέναντί τους, όπως ίσως θα σπεύσουν να μας κατηγορήσουν μερικοί από άγνοια, ή προκατάληψη. Με όσα είπαμε δεν είχαμε την πρόθεση να στηλιτεύσουμε, ή να διαπομπεύσουμε πρόσωπα, αλλά να καταπολεμήσουμε την φοβερή αυτή αρρώστια, η οποία έχει την δύναμη από μόνη της να στερήσει την Χάρη του Θεού και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια. Αυτή άλλωστε είναι η ποιμαντική αποστολή της Εκκλησίας. Δεν μισούμε τα πρόσωπα, αλλά την αρρώστια, όπως ακριβώς και ο ιατρός δεν μισεί τον άρρωστο, αλλά την αρρώστια, την οποία προσπαθεί να καταπολεμήσει με κάθε τρόπο. Αν το να θεωρήσουμε τους ομοφυλοφίλους αδελφούς μας ως αρρώστους είναι ρατσισμός, τότε  οι μεγαλύτεροι ρατσιστές θα ήταν οι γιατροί! Γιατί είναι υποχρεωμένοι από το λειτούργημά τους καθημερινά να λένε την πικρή αλήθεια σε πλήθος ασθενείς. Μήπως θα έπρεπε να τους κρύψουν την αλήθεια,  για να μη θεωρηθούν οπισθοδρομικοί και  ρατσιστές; Θα κλείσω με ένα χαριτωμένο περιστατικό από τους λόγους του αγίου Γέροντος των ημερών μας, του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου, που είναι σχετικό με το θέμα μας.

Λέει μια μέρα κάποιος στον Γέροντα Παΐσιο.

- Τι βάρβαρο πράγμα, Γέροντα ο πόλεμος!

Και απαντά ο Γέροντας:

- Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την… «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο. Πιο βάρβαρο ακόμη είναι η ηθική καταστροφή. Διαλύονται ψυχικά και σωματικά οι άνθρωποι. (…) Πώς έχουν γίνει οι άνθρωποι; Σαν τα ζώα! Τα ζώα ξέρετε τι κάνουν; Στην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν… Μετά αρχίζει να χωνεύει η κοπριά. Μόλις αρχίζει να χωνεύει, αισθάνονται μια ζεστασιά. Δεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο, αναπαύονται. Έτσι και οι άνθρωποι, θέλω να πώ, νιώθουν την ζεστασιά της αμαρτίας, και δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. (…) Αυτοί οι άνθρωποι το να μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζούν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός. Αλλά δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος!

Πηγή: Θρησκευτικά

Επιζητείται από άτομα συγκεκριμένου πολιτικού χώρου στην Κύπρο, να γίνει το μάθημα των Θρησκευτικών, μάθημα Θρησκειολογίας. Το πρόβλημα το δημιουργούν άτομα που εμφορούνται από μαρξιστικές-λενινιστικές ιδέες στον ευρύτερο αυτό πολιτικό χώρο και όχι κατ’ ανάγκη στο στενό κομματικό πλαίσιο.

Ήδη στην Κύπρο δοκίμασαν να το κάνουν προαιρετικό το μάθημα των Θρησκευτικών και για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς μαθητές, αλλά το σύνολο των υπολοίπων κομμάτων απέρριψε το προτεινόμενο νομοσχέδιο εν τη γενέσει του. Ποιος αμφιβάλλει ότι τούτο αποτελεί διακαή πόθο αυτών που ενστερνίζονται τις αθεϊστικές μαρξιστικές ιδέες;

Ποικιλοτρόπως προσπαθούν να γίνει το μάθημα των Θρησκευτικών, μάθημα Θρησκειολογίας. Αποτελεί ένα ακόμα κακοπροαίρετο εγχείρημα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που άλλοτε κροτούσε χείρας, στους απάνθρωπους διώκτες των Χριστιανών.

Με το ίδιο τρόπο που προωθούν οι φιλομαρξιστές τις διεθνιστικές απόψεις των, προωθούν και τις διαθρησκειακές συγκρητιστικές ιδέες των, αν και δυσκόλως υποκρύβουν το αντιεκκλησιαστικό φρόνημά των.

Αυτοί που άλλοτε υπερασπίζοντο ως ομοεθνείς τις εθνικιστικές επιδιώξεις των απάνθρωπων και αντίθεων κουμμουνιστικών καθεστώτων, παρουσιάζονται ως διεθνιστές.

Αυτοί που άλλοτε υπερασπίζοντο την κομμουνιστική μάνητα εναντίον κάθε θρησκείας, προβάλλοντες ως θρήσκευμα τον κομμουνισμό, τώρα έγιναν και διαθρησκειακοί. Πολλή ‘’δημοκρατία’’ αιφνιδίως.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δοκίμασαν να μετατραπεί το μάθημα των Θρησκευτικών σε μάθημα θρησκειολογίας. Αυτό συνέβη σε Ιδιωτικό σχολείο με την επιμονή κάποιων να γίνεται το μάθημα των Θρησκευτικών, ως ένα μάθημα συγκρητισμού, όπου θα μπορεί να το παρακολουθήσει και ένας μουσουλμάνος και ένας ινδουϊστής κλπ., ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιων προσπαθειών Ευτυχώς ο διευθυντής δεν συνηγόρησε. Να σημειωθεί ότι το μάθημα παρακολουθούσαν μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί μαθητές.

Πως αυτοί που άλλοτε κροτούσαν χείρας στους διώκτες των Χριστιανών, στα πρώην απάνθρωπα δικτατορικά καθεστώτα του κόκκινου φασισμού, απέκτησαν αίσθημα ‘’πλουραλισμού’’; Λησμόνησαν την στήριξη του μονοκομματικού κράτους; Λησμόνησαν τον ανελέητο πόλεμο κατά των Χριστιανών από τα απάνθρωπα καθεστώτα που στήριζαν;

Αυτοί που εμφορούνται από αντιεκκλησιαστικό φρόνημα καραδοκούν και είναι γνωστοί ποιοι είναι. Κάποιοι παρασύρονται από το γεγονός, ότι στην Κύπρο η πλειοψηφία του λαού που ανήκει στον πολιτικό χώρο αυτό, δεν ακολουθεί το θλιβερό κατάντημα παρομοίων πολιτικών χώρων στην Ελλάδα, με το γνωστό αθεϊστικό φρόνημα. Όμως οι ολίγοι που εμφορούνται από τέτοιες ιδέες με αντιεκκλησιαστικό φρόνημα, βρίσκονται σε καίριες θέσεις και τη ζημιά τους την κάνουν με την ανοχή των πολλών.

Πηγή: Ακτίνες

Ἐρώτηση:

-Κύριε Καθηγητά, τί ἔχετε να πεῖτε για τίς παρελάσεις «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφανείας» πού θα διεξαχθοῦν καί φέτος σέ Ἀθήνα καί Θεσσαλονίκη;

Ἀπάντηση:

-Νομίζω ὅτι καί οἱ διοργανωτές καί ὁ λαός θά πρέπει, ὄχι νά ὑπερηφανεύονται, ἀλλά νά ντρέπονται γιά τήν κατάντια αὐτή, ὅπου ἄτομα τά ὁποῖα ἔχουν παρεκκλίσεις τῆς σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς τους, παρά φύσιν συμπεριφορές, ἐμφανίζονται στούς δρόμους τῆς πόλης...
-σέ μιά ἱστορική πόλη, σέ μιά πόλη μέ βαθειές ρίζες, τόσο ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐθνική, ὅσο κι ὅσον ἀφορᾶ τήν θρησκευτική μας ἱστορία- νά παρελαύνουν καί νά ὑπερηφανεύονται.

Γιατί νά ὐπερηφανεύονται; Νά ὐπερηφανεύονται γιατί θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν ἕναν δικό τους παρά φύσιν τρόπο ζωῆς; Αὐτό εἶναι. Διότι οὐδείς ἔχει σέ προσωπικό ἐπίπεδο ἀντίρρηση ὁ ὁποιοσδήποτε νά ἐπιλέγει τόν τρόπο τῆς σεξουαλικῆς του συμπεριφορᾶς, ἀρκεῖ αὐτό ὅμως, νά μή θέλει νά τό ἐπιβάλλει ὡς πρότυπο στούς ἄλλους. Ἐδῶ, πρόκειται περί αὐτοῦ. Ἔχουμε γεμίσει σέ ὅλα τά κανάλια, σ’ ὅλες τίς τηλεοράσεις ἀνθρώπους μέ gay-συμπεριφορά, μέ θηλυπρέπεια, λές κι αὐτοί εἶναι οἱ κυρίαρχοι, ἡ φυσική- ἡ φυσιολογική συμπεριφορά. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα. Λοιπόν, καί αὐτό τό gay-pride τό δείχνει, μέ τίς εὐλογίες δυστυχῶς τοῦ Δήμου καί χωρίς νά ὑπάρχουν ἀντιστάσεις κι ἀντιρρήσεις ἀπό τόν Θεσσαλονικιώτικο λαό καί τούς ἐκπροσώπους του, χωρίς ἐπαναλαμβάνω νά ὐπάρχουν αὐτές, διότι δέν εἶναι ἀντίρρηση ἤ ἀντίσταση τό νά γίνει μία Ἀγρυπνία ἤ νά ὑπάρξει μία προσευχή τοῦ Ἱεράρχου μας νά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός γι’ αὐτές τίς συμπεριφορές. Αὐτό εἶναι τό ἕνα κομμάτι.

Τό ἄλλο κομμάτι εἶναι ὅμως, ὅτι ζοῦμε σέ μία Συντεταγμένη Πολιτεία, μέ θεσμούς πολιτικούς, μέ Νομικές Διατάξεις… Ποῦ εἶναι αὐτές οἰ Νομικές Διατάξεις; Ἐγώ μεγάλωσα γνωρίζοντας ὅτι ὑπάρχει προστασία τῆς δημοσίας αἰδοῦς, προσβολή τῆς δημοσίας αἰδοῦς. Ὅταν διάφοροι, ἄς ποῦμε, τραβεστί, ἡμίγυμνοι καί γυμνοί κυκλοφοροῦν στήν πόλη παρευλαύνοντας, αὐτό δέν εἶναι προσβολή τῆς δημοσίας αἰδοῦς; Τί εἶναι δηλαδή προσβολή τῆς δημοσίας αἰδοῦς, ἄν δέν εἶναι αὐτό;

Λοιπόν, δεύτερον: ποῦ εἶναι ἡ ἀντιπολίτευση στόνΔῆμο; Ὁ ἀνθ-ὑποψήφιος τοῦ κυρίου Μπουτάρη, λέγεται Καλαφάτης. Ποῦ εἶναι ὀ κύριος Καλαφάτης; Βέβαια, καί οἱ μικρότερες παρατάξεις στόν Δῆμο, ἀλλά ὁ κύριος Καλαφάτης, ὡς τρόπον τινά ἀξιωματική ἀντιπολίτευση, ποῦ εἶναι, νά ὀργανώσει, ἄς ποῦμε, μία διαμαρτυρία γι’ αὐτό τό θέμα; Καί οἱ βουλευτές τῆς Θεσσαλονίκης, ἰδιαίτερα αὐτοί πού ψηφίστηκαν ἀπό ὅσους δέν συμφωνοῦν μέ τό χάλι αὐτό, ποῦ εἶναι; Ποῦ βρίσκονται ὅλοι τους; Να σᾶς πῶ κάτι; Ἐγώ ἄν ἤμουν, θά ἔκανα -γιά νά μήν ὑπάρξουν ἐντάσεις-, τουλάχιστον μία καθιστική διαμαρτυρία! Καθιστική διαμαρτυρία στήν περιοχή! Και ἄς πᾶνε ἀπό τόν Λευκό Πύργο νά κάνουν τήν παρέλασή τους παρακάτω, στίς ὡραῖες ἀκτές πού ἔχουμε, ἔξω ἀπό τήν πόλη, ἄν θέλουν νά μποροῦν νά βουτήξουν καί στήν θάλασσα. Δηλαδή θέλουν καί στό Κέντρο τῆς πόλης! Θέλουν καί μέ ἱστορικό συμβολισμό παρέλαση! 

Λοιπόν, αὐτά τά πράγματα εἶναι ἀνεπίτρεπτα! Καί ἐπαναλαμβάνω, ποῦ εἶναι ἡ ἀντιπολίτευση στόν Δῆμο, νά καλέσει τόν κόσμο, νά κάνει ἕνα συλλαλητήριο ἀντίδρασης γι’ αὐτό τό θέμα πού προσβάλλει καί τήν πόλη καί τούς ἀνθρώπους της; Ἐάν εἶχαν γίνει δέκα παρελάσεις «pride» τῶν κατά φύσιν συμπεριφερομένων σεξουαλικῶς πολιτῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ἄς γινόταν καί μία παρέλαση τῶν παρά φύσιν. Ἐδῶ τώρα, προσπαθοῦν να μᾶς τό ἐπιβάλλουν, λές καί εἶναι μοναδικό αὐτό, ἡ μοναδική συμπεριφορά. Τά παιδιά τί μηνύματα παίρνουν ἄς ποῦμε; Τί μηνύματα παίρνουν οἱ νέοι, τά παιδιά, τί; Τί ἀκριβῶς θέλει νά κάνει ὁ κύριος Μπουτάρης; Τί ἀκριβῶς θέλει νά κάνει; Λοιπόν, ἔπρεπε σέ πολιτικό ἐπίπεδο, νά καταγγελθεῖ ὁ κύριος Μπουτάρης καί νά ὑπάρξει ἀντίδραση ἀπό τίς ὑπόλοιπες παρατάξεις στόν Δῆμο! Ἐκτός ἄν συμφωνοῦν! Ἄς βγοῦν νά μᾶς τό ποῦνε! Μήν βγαίνουν προεκλογικά μόνο καί λένε: «ἐμεῖς διαφωνοῦμε μέ τόν κύριο Μπουτάρη». Ἄς βγοῦν τώρα νά μᾶς τό ποῦνε. Ποῦ εἶναι, ποῦ βρίσκονται; Δέν ξέρω, ποῦ βρίσκονται. Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι οἱ πολίτες τῆς Θεσσαλονίκης πού διαφωνοῦν, ἔχουν ἀφεθεῖ ἀνυπεράσπιστοι ἀπό τούς ἐκπροσώπους τους, δημοτικούς συμβούλους, περιφερειακούς συμβούλους καί βουλευτές.

Ἐρώτηση:

-Κύριε Καθηγητᾶ, οἱ διάφοροι παράγοντες, ὅπως π.χ. ὁ Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ἄλλοι τῆς Ἀθήνας, πιστεύετε ὅτι προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν αὐτό τό φριχτό ἁμάρτημα -γιατί ἔτσι εἶναι για τήν Πίστη μας- σάν κάτι τό φυσιολογικό;

Ἀπάντηση:

-Κοιτάξτε, αὐτά τά διάφορα ἄτομα πού τυχαίνει νά εἶναι σήμερα  Δήμαρχοι, ἤ τυχαίνει νά εἶναι σέ πολιτικές θέσεις, κατά τή γνώμη μου, ἐξυπηρετοῦν στόχους μιᾶς Παγκοσμιοποίησης, μιᾶς ὁμογενοποίησης πρός τά κάτω, τοῦ πληθυσμοῦ, ἔτσι ὥστε τά ἄτομα, οἱ πολίτες νά εἶναι εὐάλωτοι σέ ὁποιαδήποτε ἐξάρτηση καί δικτατορία. Διότι ὅταν κάποιος εἶναι εὐάλωτος στά πάθη του, εἶναι εὐάλωτος καί σέ ὁ,τιδήποτε τοῦ ἐπιβληθεῖ! Δέν ἔχει ἀντιστάσεις, δέν ἔχει ἀντιρρήσεις. Λοιπόν, ἐδῶ εἶναι προφανές, τό βλέπουμε ὅτι πρόκειται γιά ἕνα παγκόσμιο κίνημα. 

Βλέπουμε, τίς προάλλες, ὅτι γίνεται δημοψήφισμα στήν Ἰρλανδία γιά τόν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τί ἀκολουθεῖ τά διάφορα gay-pride; Ἡ νομιμοποίηση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, καί στήν συνέχεια ἡ νομιμοποίηση τῆς υἱοθεσίας ἀπό τά ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων! Δηλαδή, ἀνατρέπεται ὅλη ἡ βάση τῆς Ψυχιατρικῆς, τῆς ἐξέλιξης τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ἡ ταύτιση μέ τό ἴδιο φύλο. Δηλαδή τά παιδιά, μεγαλώνουν μέσα σέ μία οἰκογένεια καί ταυτίζονται, ἀνάλογα μέ τό φύλο τους, μέ τόν πατέρα τους ἤ μέ τήν μητέρα τους. Ὅταν δέν ὑπάρχει αὐτό τό πρᾶγμα, δυναμιτίζεται ἡ ἐξέλιξη, ἡ διαμόρφωση, ἡ ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητος. Αὐτό πᾶνε νά κάνουνε. Δέν θέλουν προσωπικότητες. Θέλουν μαζάνθρωπους, οἱ ὁποῖοι θα ἀσχολοῦνται μέ τό ὑπογάστριό τους καί δέν θά ἔχουν ἀπόψεις, ἰδέες. Δέν θά εἶναι πολιτικά ὄντα τελικά, κατά τόν Ἀριστοτέλη. 

Αὐτή εἶναι ἡ ὅλη ἱστορία. Λοιπόν, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τώρα πού μοῦ λέτε, πού εἶναι Δήμαρχοι, ἤ ξέρω γώ τί ἄλλο εἶναι, αὐτοί εἶναι ταγμένοι σέ μία τέτοια «λογική». Μπορεῖ εἴτε ἠθελημένα, εἴτε ἄθελά τους. Μπορεῖ καί κάποιοι νά θεωροῦν ὅτι εἶναι πάρα πολύ «δημοκράτες καί προοδευτικοί» ὅταν ἀποδέχονται ὁποιαδήποτε παρέκκλιση ἰσότιμα μέ τήν φυσιολογική συμπεριφορά. Καί πάλι δέν μιλάω γιά τό κάθε ἄτομο, το ὁποῖο ἐν πάσῃ περιπτώσει στόν προσωπικό του χῶρο, στήν προσωπική του σφαῖρα, θά μποροῦσε νά συμπεριφερθεῖ -ἐφόσον δέν βλάπτει κανέναν ἄλλον- μέ μία «ἐλευθερία», πού ὁ ἴδιος ἤ ἡ ἴδια νομίζει. Μιλάω γιά κοινωνικά πρότυπα. Ἐδῶ, αὐτά τά πράγματα ἀποτελοῦν, ὅπως μάθαμε στήν Ἰατρική, σεξουαλικές διαταραχές, σεξουαλικές παρεκκλίσεις. Νά σᾶς πῶ, σεξουαλική παρέκκλιση εἶναι καί ὁ μαζοχισμός, εἶναι καί ὁ σαδισμός, εἶναι καί ἡ παιδεραστία. 

Ἤδη, δέ, στήν Εὐρώπη, ἐμφανίστηκαν σέ διάφορες χῶρες αἰτήματα νά νομιμοποιηθεῖ ἡ παιδεραστία. Θά ἀντιλέξει κανείς ἐκεῖ, ὅτι:«ξέρετε, ἐπειδή δέν εἶναι ἐνήλιξ αὐτός πού συμμετέχει στήν πράξη, ἄρα ἐκεῖ διαφοροποιεῖται ὡς παρέκκλιση». Ἀλλά αὐτό εἶναι το θέμα; Στό ἑπόμενο στάδιο θά ποῦνε ὅτι: «ἐνήλιξ γίνεσαι στά δεκαπέντε σου». Δηλαδή αὐτές ὅλες οἱ ἀθλιότητες πού συμβαίνουν, γιατί μόνο ὡς ἀθλιότητες μπορῶ νά τίς χαρακτηρίσω, ὅπου μπορεῖ τώρα νά βγεῖ κανείς καί νά πεῖ ὅτι: «ξέρετε, ὅτι κατά τήν Ψυχιατρική πλέον, θεωρεῖται ἐπιλογή». Ἔχουν ἀλλάξει καί τήν Ἰατρική. Δηλαδή ὅλες αὐτές οἱ θεωρίες, τά ψυχαναλυτικά πρότυπα, ὅλα αὐτά πλέον, προκειμένου νά τά προσαρμόσουμε στήν ἐπιθυμία τῆς Παγκοσμιοποίησης γιά τόν μαζάνθρωπο, γιά τό ὅτι δεν ὑπάρχει οὔτε φυσιολογικό, οὔτε παθολογικό, ὅλα εἶναι ἕνας ἀχταρμάς, ὅτι οὔτε σκοπός, οὔτε προορισμός τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει… στήν προοπτική αὐτή ἀλλάξανε καί τά ψυχιατρικά, καί τώρα λέει: «ἐπιλογή», «μία ἐπιλογή»… Τί ἐπιλογή; Ποῦ στηρίζονται; Παλαιότερα λέγανε: «εἶναι νόσημα, ὑπάρχει γενετική προδιάθεση ἤ ψυχολογικά τραύματα κατά τήν ἀνάπτυξη». Τώρα λένε: «εἶναι ἐπιλογή! Δέν εἶναι νόσημα!». 

Θά ἤθελα πραγματικά νά δῶ τεκμηριωμένη ἰατρική ἄποψη περί τοῦ θέματος ἀπό τούς Ψυχιάτρους -πού δέν ὐπάρχει- ἀλλά τό κυριώτερο πού θά ἤθελα νά δῶ εἶναι τήν ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος ἀπό τήν κοινωνία καί τήν πολιτεία. Τό θέμα εἶναι ἰατρικό καί ἐπιστημονικό ἀναφορικά μέ τά ἐπιμέρους ἄτομα. Εἶναι ὅμως, ἐξόχως κοινωνικό καί πολιτικό ὅταν μετατρέπεται σέ συλλογικό μέ διάφορες ἐκδηλώσεις «ὑπερηφανείας» καί νομοθετικές  ρυθμίσεις πού ἐπιχειροῦν νά ἐπιβάλλουν ἀλλαγές στά κοινωνικά καί ἀξιακά πρότυπα.  Ἡ κάθε κοινωνία πρέπει να ἔχει κανόνες μέ τούς ὁποίους πορεύεται. Καί οἱ κανόνες αὐτοί πρέπει νά στηρίζονται σέ μία προοπτική φυσιολογική. 

Φυσιολογική, λοιπόν, προοπτική εἶναι οἱ σχέσεις τῶν δύο φύλων και ὄχι ἡ σχέση τοῦ ἑνός φύλου μέ τόν ἑαυτό του. Ὡς ἐκ τούτου, περιμένω, ὅπως πάλι εἶπα, τίς ἀντιδράσεις τῆς κοινωνίας. Δέν ἔχει σημασία νά ἀντιδρῶ ἐγώ καί νά μέ κατηγοροῦν ὡς «συντηρητικό» καί «ὁμοφοβικό». Προσέξτε· ἄμα πεῖς ὅτι: «δέν εἶναι σωστό αὐτό», σοῦ λένε: «εἶσαι ὁμοφοβικός». Δηλαδή αὐτό σημαίνει ὅτι ἄν εἶσαι κατά, ἄς ποῦμε, τῶν σφαγέων, ἤ ξέρω γώ, τῶν βασανιστῶν, θά σοῦ ποῦν: «εἶσαι βασανιστοφοβικός ἤ σαδιστοφοβικός»! Θά χρησιμοποιοῦσα ἐν προκειμένῳ μία ἔκφραση, νομίζω ὅτι ἡ ὅλη ἱστορία ἀγγίζει τά ὅρια τοῦ λεκτικοῦ αὐνανισμοῦ. 

Λοιπόν, δέν ὑπάρχει καμμία ἀπολύτως, καμμία ἀπολύτως λογική σ’ αὐτά πού συμβαίνουν, ἀλλά καί στήν ἀδράνεια πού ὐπάρχει! Ποῦ εἶναι τά κόμματα; Ὁμιλοῦμε γιά οἰκονομική κρίση. Ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι ἀπόρροια καί τῆς κοινωνικῆς-πνευματικῆς κρίσης πού ὑπάρχει. Δέν εἶναι ξεκομμένη. Ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε τώρα διάφορα κόμματα στήν Βουλή καί διάφορες παρατάξεις στόν Δῆμο οἱ ὁποῖες κοκορομαχοῦν καί διαφωνοῦν καί ἀδιαφοροῦν σέ τέτοια σημαντικά θέματα, δεν ἐμφανίζονται καί κρύβονται σέ τέτοια σημαντικά θέματα, ποῦ διαφοροποιοῦνται οὐσιαστικά; Πουθενά δέν διαφοροποιοῦνται! Ἡ διαφοροποίηση δέν εἶναι ἄν ἕνα Φ.Π.Α. θά εἶναι 11 ἤ 23%, πρᾶγμα τό ὁποῖο μεταφράζεται σέ 10% διαφορά, δηλαδή στό εὐρώ στό 1,10. Δέν εἶναι ἐκεῖ ἡ διαφοροποίηση. Μπορεῖ νά εἶναι καί ἐκεῖ, ἀλλά αὐτό εἶναι τό ἔλασσον. Τό μεῖζον εἶναι ἡ κοσμοθεωριακή σου τοποθέτηση. Ποιά εἶναι, κύριε ἐκπρόσωπε, ἡ κοσμοθεωριακή σου τοποθέτηση; Ποιά εἶναι ἡ ἐθνική σου τοποθέτηση; Ποιά εἶναι ἡ θρησκευτική σου τοποθέτηση; Ποιά εἶναι ἡ κοινωνική σου τοποθέτηση; Ποῦ εἶσαι; Ποῦ βρίσκεσαι, κύριε ἐκπρόσωπε; Δέν εἶσαι πουθενά!

Συμπεραίνοντας, ὁ λαός ἔχει ἀφεθεῖ ἀπροστάτευτος καί δυστυχῶς, ὁ καθένας, ὅσο μπορεῖ, πρέπει νά περιφρουρήσει στόν στενό του περίγυρο, τίς ἀρχές, τίς ἀξίες, τό ἦθος καί τήν φύση του! Φτάσαμε στό σημεῖο νά περιφρουροῦμε καί τήν φύση μας! Τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν καί ἡ φύση μας! Αὐτό κι ἄν εἶναι!...

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

ΓΕΝΙΚΑ: Βία είναι η χρησιμοποίηση της δύναμης, όχι απαραίτητα μυικής, για την επιβολή της θέλησης μας σε άλλους. Η ελεγχόμενη επιθετικότητα είναι κληροδότημα των κυνηγών προγόνων μας, που αποκτήθηκε για λόγους επιβίωσης. Κι ενώ εύκολα επιβάλλεται κανείς στους άλλους με δύναμη και βία, τουναντίον δύσκολα επιβάλλεται με την πραγματική του αξία. Όμως η επιβολή με την βία είναι παροδική, ενώ η διά της αξίας είναι μόνιμη.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ: “Βία (με βία) μηδέν πράττειν”, συμβούλευε ο Κλεόβουλος, άποψη που συμμεριζόταν κι ο Περίανδρος: “Βίας μη έχου”. Ο Πλάτων συμβούλευε για τη συμπεριφορά στα παιδιά: “Μην κάνεις χρήση βίας, στη διδασκαλία των παιδιών αλλά να τ' ανατρέφεις με παιχνίδια, για να μπορέσεις να διακρίνεις αυτό για το οποίο το καθένα τους είναι γεννημένο” (Πολιτεία). Ο Ντιντερό έλεγε: “η βία είναι κτηνώδης δύναμη".

Ο Λίνκολν πίστευε πως: “Η βία καθυποτάσσει τα πάντα, αλλά οι νίκες της είναι σύντομης διάρκειας”, ο Ισαάκ Ασίμοφ πως: “βία είναι το τελευταίο επιχείρημα των αποτυχημένων”, ενώ ο Φρίμαν ειρωνεύεται τη βιαιότητα λέγοντας ορθά: “Χρησιμοποιείται μόνο από μικρά παιδιά και μεγάλα έθνη".

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: Ο Λόγος του Θεού αποκλείει τη βία και κάθε επιβολή. Αντιθέτως η βία τονίζεται ως αναγκαία στην προσπάθεια του πιστού να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού. Εδώ η βία έχει την έννοια της “θυσιας δικαιωμάτων” που οδηγεί σε νίκη του πιστού επί του παλαιού ανθρώπου και της αμαρτίας, ώστε να ανέλθει πνευματικά.

Διαβάζουμε: “Ὁ νόμος και οι προφήται έως Ιωάννου· απὸ τότε η βασιλεία του Θεού ευαγγελίζεται και πας εις αυτὴν βιάζεται.” (Λουκ. ιστ΄16) και: “η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταὶ αρπάζουσιν αυτήν” (Μτθ. ια΄12). Για τη βία που χρησιμοποιούν συχνά οι γονείς στα παιδιά τους ο λόγος της Γραφής είναι διαφωτιστικός: “Οι πατέρες μη παροργίζεται τα τέκνα υμών, αλλ' εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου” (Εφεσ. στ΄4). Ακόμη η Καινή Διαθήκη συνιστά στους εγγάμους; “Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω (...) οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής (...) ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα” (Εφεσ. ε΄22- 33). Συνεπώς βία μεταξύ συζευγμένων χριστιανών δεν νοείται. Αντίθετα απαραίτητη είναι η αλληλοκατανόηση και η υποχωρητικότητα για τη δημιουργία της “κατ' οίκον εκκλησίας” μέσω του δεσμού της αγάπης που ευλογείται στο Μυστήριο του Γάμου από τον ίδιο τον Κύριο.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ: Το γενετικό ενδιαφέρον για τη βία αναζωπυρώθηκε το 2002 μέσω μιας έρευνας (περιοδ. Science), που αφορά το γονίδιο MAO-A (ελέγχει τη σύνθεση του ενζύμου ΜονοΑμινική Οξειδάση Α), το οποίο επηρεάζει τη διάθεσή μας και συνδέεται με το άγχος. Το γονίδιο, έχει δύο μορφές, που οφείλονται στον διαφορετικό αριθμό νουκλεοτιδίων στην περιοχή που ρυθμίζει. Τα δύο αλληλόμορφα ονοματίστηκαν MAO-A-L και MAO-A-H. Το MAO-A-L συνδέεται με εκδήλωση αντικοινωνικής συμπεριφοράς διότι ρυθμίζει χημικά μηνύματα, όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη, η νορεπινεφρίνη, που συμβάλλουν στην επιθετικότητα. Πειράματα με ποντίκια με απενεργοποιημένο το MAO-A έδειξαν εγκεφαλικές αλλαγές στα αρσενικά και αυξημένη επιθετικότητα. Ο παράγοντας αυτός αποδείχτηκε σημαντικός στην εκδήλωση βίας σε μεγαλύτερες ηλικίες από φορείς του MAO-A-L. Το γονίδιο αυτό βρίσκεται στο X χρωμόσωμα, που καθορίζει το φύλο, και επηρεάζει περισσότερο τους άνδρες, που έχουν μόνο ένα X. Η πρώτη ένδειξη εμπλοκής του γονιδίου στη βία αποκαλύφθηκε από τη μελέτη μιας ολλανδικής οικογένειας (2002), στην οποία άτομα-φορείς του MAO-A-L είχαν εκδηλώσει αποκλίνουσα συμπεριφορά. Συχνά, η αποκλίνουσα συμπεριφορά εκδηλώνεται σε μικρά αγόρια που βιώνουν στρες, (οικογενειακή καταπίεση, χαμηλή δημοτικότητα, σχολική αποτυχία). Στη βία συνεπώς ανιχνεύεται γενετική προδιάθεση (50%), ενώ το περιβάλλον έχει βαρύνουσα σημασία. Όμως: “Θα μπορούσε η γενετική γνώση να συμβάλει σε προληπτικές πρακτικές; Πώς όμως; Να στιγματιστεί ένα «προδιαθεσικό στη βία παιδί»; Πώς να υποβληθεί σε θεραπεία χωρίς να είναι άρρωστο;” (Σ. Αλαχιώτης).

EΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ: Έτσι ονομάζεται κάθε σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία που ασκείται σε βάρος του θύματος από σύζυγο ή άλλο μέλος της οικογένειάς του. Η ενδοοικογενειακή βία είναι παγκόσμιο διαχρονικό, αταξικό φαινόμενο. Σε καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας δεν υποφέρουν μόνο ενήλικες, αλλά και παιδιά, μάρτυρες σε σκηνές βίας ή θύματα. Έρευνες δείχνουν ότι παιδιά, των οποίων η μητέρα κακοποιείται, είναι και τα ίδια θύματα λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής ή σεξουαλικής κακοποίησης. Ακόμη, κακοποιημένες γυναίκες είναι πιθανό να κακοποιήσουν αργότερα τα παιδιά τους. Τα παιδιά-θύματα εμφανίζουν ψυχοσωματικά προβλήματα και διαταραχές. Είναι πιο ευάλωτα σε παραβατικότητα και συχνά από θύματα γίνονται δράστες. Η γονεϊκή συμπεριφορά φαίνεται “κληροδοτείται” και στα παιδιά, έστω κι αν οι γονείς δεν το αντιλαμβάνονται λόγω μηχανισμών ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗΣ, ενώ γίνεται εμφανής στο συζυγικό ή γονεϊκό τους ρόλο. Οι γονείς αυτοί συχνά ψεύδονται για τα παιδικά τους βιώματα, σαν να μην υπήρξε οποιοδήποτε πρόβλημα. Οι κακοποιημένες γυναίκες-σύζυγοι εμφανίζουν τα εξής χαρακτηριστικά: Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση πιστεύοντας ότι ο ρόλος τους ως σύζυγοι, νοικοκυρές και μητέρες τους δίνει αξία. Πολλές υπήρξαν παλαιότερα θύματα κακοποίησης από τους γονείς τους. Δείχνουν παθητική συμπεριφορά, ανεχόμενες εξευτελισμό και προσβολές, αποδίδοντας ευθύνη στον εαυτό τους για τη βιαιότητα των συζύγων τους. Όμως έτσι υποκρύπτεται προσπάθεια αποφυγής απευκτέων καταστάσεων, όπως μεγαλύτερη κακοποίηση ή δολοφονία! Ακόμη, νιώθουν ξεκρέμαστες χωρίς την παρουσία του συζύγου, ενώ αποφεύγουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες φοβούμενες ότι αν αποτύχουν θα κακοποιηθούν.

Συχνά εμφανίζουν άγχος ή άλλες ψυχικές νόσους. Νιώθουν απέλπιδα μοναξιά, αποδεχόμενες μοιρολατρικά την κατάσταση. Από την άλλη, βαρύνουσα σημασία στην ψυχολογία των θυτών έχει η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πιστεύουν ότι με τη βία αποδεικνύουν ότι αξίζουν. Συχνά χρησιμοποιούν βίαιο σεξ για να αυξήσουν την αυτοεκτίμησή τους και τον “ανδρισμό” τους. Είναι κτητικοί, δημιουργούν σκηνές ζηλοτυπίας ενώ πολλοί έχουν υπάρξει μάρτυρες σκηνών βίας στην πατρική τους οικογένεια. Πιστεύουν στην υπεροχή των ανδρών. Αρνούνται ότι η συμπεριφορά τους είναι βίαιη και δεν εκτιμούν τις επιπτώσεις των πράξεών τους.

Αυτοδικαιολογούνται για τη συμπεριφορά τους, προβάλλοντας άλλες αιτίες. Κατά τους ψυχολόγους, τρείς είναι οι ΦΑΣΕΙΣ της ενδοοικογενειακής βίας. Αρχικά γίνονται επεισόδια ήπιας έντασης και η κακοποιημένη γυναίκα προσπαθεί με διάφορους τρόπους να τα ελέγξει ώστε να μην καταλήξουν σε οξύ επεισόδιο. Έτσι το θύμα εφαρμόζει υποτακτική, ευγενική συμπεριφορά προς το σύζυγο, ή τον αποφεύγει. Το θύμα αφήνει το σύζυγο να νομίζει πως αποδέχεται το δικαιολογημένο του θυμού για να αποκλιμακωθεί η ένταση ή αποδέχεται τις αντιδράσεις του θύτη πιστεύοντας ότι ίσως αξίζει τη συμπεριφορά του. Συνεπακόλουθα, η άρνηση θυμού την οδηγεί σε δικαιολογίες, όπως “φταίει η δουλειά του”, “είναι κουρασμένος, πιωμένος”, θέτοντας ως αιτία της κακοποίησής εξωγενείς παράγοντες. Έτσι το θύμα πιστέυει πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση.

Σε επόμενη (2η) φάση τα επεισόδια βίας γίνονται πιο άγρια, με ξυλοδαρμούς που μπορεί να οδηγήσουν σε σωματικές βλάβες. Ο θυμός του θύτη γίνεται εξελικτικά ανεξέλεγκτος.

Σε τρίτη φάση, παρατηρείται υποχώρηση βίας και εμφάνιση ηρεμίας, επιθυμητής εκατέρωθεν. Ο θύτης εκφράζει τρυφερότητα, αγάπη, στοργή, ζητώντας συγνώμη. Παραδέχεται το λάθος του υποσχόμενος πως δεν θα το ξανακάνει. Όλα αυτά δείχνουν στοιχεία υπερβολής και συναισθηματικής φόρτισης, ενώ συχνά δεν είναι ειλικρινή. Ο θύτης πιστεύει πως ότι από αυτή την κατάσταση έχει πάρει το θύμα το “μάθημα”, οπότε δεν θα τον “προκαλέσει” ξανά. Παρά τη “γλυκύτητα” τέτοιων στιγμών, ουσιαστικά έχουν “σπάσει” αντοχές και ψυχολογία του θύματος, διότι δημιουργείται εξάρτηση που δεν αφήνει το θύμα να αποχωριστεί το σύντροφο. Εδώ σηματοδοτείται η μετάβαση του θύματος σε κατάσταση πραγματικού θύματος. Η γυναίκα πιστεύει ότι αυτή η εικόνα που προβάλλει ο σύντροφός είναι η αληθινή του εικόνα. Βεβαιώνεται πως η βία του ήταν αποτέλεσμα άλλων παραγόντων, ίσως επειδή τον “προκάλεσε” εκείνη. Με το πάροδο του χρόνου η αρχική φάση και η φάση “ηρεμίας” μικραίνουν, ενώ η οξεία φάση αποκτά συχνότητα και διάρκεια.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ: Συχνά εργοδότες, προϊστάμενοι ή συνάδελφοι παρενοχλούν συναδέλφους ή υφισταμένους τους βασιζόμενοι στη νομιζόμενη αδυναμία τους, τον πιθανό φόβο ή τη “ντροπή” τους να καταγγείλουν τους ανωτέρους τους. Έτσι, χρησιμοποιούν την απόρριψη ή την αποδοχή μιας τέτοιας συμπεριφοράς εκ μέρους του παρενοχλούμενου ως βάση για μια απόφαση που επηρεάζει την πρόσβασή του στην κατάρτιση, στην εργασία, στη συνέχιση της απασχόλησης, στην προαγωγή, στο μισθό, κ.ά. Τέτοιου είδους συμπεριφορά δημιουργεί κλίμα εργασίας εκφοβιστικό, εχθρικό ή ταπεινωτικό. Συνήθως, η σεξουαλική παρενόχληση συνδέεται με ανασφαλές, αβέβαιο και επικίνδυνο ψυχοκοινωνικά εργασιακό περιβάλλον, ιδιαιτέρως σε περιόδους οικονομικής κρίσης.

Πηγή: Ακτίνες

Έστ’ αν ήλιος την αυτήν οδόν ίη, τήπερ και νυν έρχεται, μήκοτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη. Αλλά θεοίσι τε και ήρωσι επέξιμεν αμυνόμενοι… Συ τε του λοιπού μη επιφαίνεο!”, ήταν η περήφανη απάντηση των Αθηναίων αρχόντων στον απεσταλμένο των Περσών για συνθηκολόγηση το 479 π.Χ., που σημαίνει:  ”Εφόσον ο ήλιος πορεύεται τον ίδιο δρόμο, τον οποίο ακολουθεί και τώρα, εμείς δεν πρόκειται να έλθουμε σε συμβιβασμό με τον Ξέρξη. Αλλά θα αμυνόμαστε συνεχώς βασιζόμενοι στους ΘΕΟΥΣ και στους ΗΡΩΕΣ μας… Συ δε μη τολμήσεις να ξαναέρθεις!”

Πόσο θα θέλαμε και σήμερα οι τωρινοί μας ”άρχοντες” να μοιάζουν με εκείνους τους παλιούς  Έλληνες! Αυτούς που τότε έδιωξαν κακήν κακώς τους απεσταλμένους και μετά ενωμένοι πολέμησαν και νίκησαν στις Πλαταιές!

Δυστυχώς όμως. Οι σημερινοί άρχοντές μας, αφού έδωσαν αμαχητί ”γην και ύδωρ”, διχάζουν το λαό και παραδίδουν τα πάντα στους σύγχρονους βαρβάρους! Κατάντησαν ραγιάδες ραγιάδων βασιλείς! Υπακούουν, σκύβουν και εκτελούν. Μαζί κι οι παρατρεχάμενοί τους, κηφήνες, βάτραχοι κι ακρίδες! Τι κυνική υποκρισία στ’ αλήθεια, να επιμένουν να πιστέψουμε ότι μας ανασταίνουν σκοτώνοντάς μας!

Από την άλλη, οι σημερινοί απεσταλμένοι, άρχοντες στη θέση των αρχόντων. Έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν. Διαφεντεύουν, προστάζουν  και μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά!

Κι  οι ραγιάδες συνεχίζουν το έργο τους.

Εμπρός λοιπόν!

Εμπρός εσείς, γαλαζοπράσινες μαριονέττες της πολιτικής, θεραπαινίδες της νέας ισοπεδωτικής παγκόσμιας τάξης και του δήθεν ευρωπαϊκού ουμανισμού, και σεις οι άλλοι οι ποικιλόχρωμοι εξουσιαστές του αναρχικού εθνομηδενισμού και πάσης μορφής θιασώτες της λαθρολαγνείας. Κτυπήστε μας κι άλλο! Κι όπως λέει ο ποιητής

Στ’ ακάθαρτα κυλήστε μας του βούρκου και πιο βαθειά. Πατήστε μας με κάτι  κι απ’ το πόδι πιο σκληρό του Τούρκου!

Σ’ αυτούς, τους εντολείς σας, υποκύψτε, εμάς βυθίστε!

Κόψτε! Κόψτε μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ, επιδόματα. Κόψτε τα από όλους, εκτός από τους εαυτούς σας, τους δικούς σας και εκείνους που σας κάνουν τη δουλειά σας!

Κλείστε σχολεία, νοσοκομεία, στρατόπεδα, καταστήματα, επιχειρήσεις.

Πουλήστε λιμάνια, αεροδρόμια, νησιά, οργανισμούς, τράπεζες, ορυκτό πλούτο, υδρογονάνθρακες. Εκχωρείστε κάθε δημόσια περιουσία.

Αυξήστε κι άλλο το δυσβάσταχτο χρέος και με την επιβολή του φόβου, φορολογείστε μας αφόρητα και φτωχοποιείστε μας απόλυτα. Επιβάλλετε εργασιακό μεσαίωνα.

Απαξιώστε ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας, εκκλησία, παιδεία, δικαιοσύνη, πολιτισμό.

Διαλύστε τον κοινωνικό ιστό, ψηφίστε αυτό το έκτρωμα που ονομάσατε ”αντιρατσιστικό νομοσχέδιο” και ελληνοποιείστε κάθε λογής έξωθεν επιβαλλόμενους αλλοεθνείς λαθρομετανάστες.

Γκρεμίστε τα όλα! Αφανίστε κάθε τι το εθνικό, το ελληνικό, το καλό και αγαθό. Θυσιάστε τα όλα στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και του ξένου συμφέροντος. Ώσπου να μας λυπηθεί της αγάπης ο Θεός ……

Αλλά μη ξεχνάτε κάτι! Ο λαός είναι εδώ. Και για μούντζα ο λαός (κατά τον Παλαμά) και για λιβάνι! Ο λαός είναι του εκδικητή το γιαταγάνι!  Έρχεται η ώρα. Το νοιώθουμε ότι δεν πάει άλλο!

Η λύση μια και μοναδική!

Όλοι εμείς, η τεράστια πλειοψηφία των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων, να απλώσουμε τα χέρια μας και να σχηματίσουμε την μεγάλη λυτρωτική αλυσίδα. Να γείρουμε όμως πρώτα, να ταπεινωθούμε. Άρχοντες να γίνουμε της ψυχής και της βούλησής μας, και εξουσιαστές των παθών αυτών που μας οδήγησαν σ’ αυτή την τρομερή αλλοτρίωση τα τελευταία 40 χρόνια. Και έτσι λυτρωμένοι, ο καθένας από εμάς να γίνει ένας από τους αμέτρητους στύλους του μεγάλου του έργου του ενωτικού, για να στεριώσουμε αυτό το οικοδόμημα που κλυδωνίζεται και παραπαίει, να παλινορθώσουμε την Ελλάδα! Ο καιρός γαρ εγγύς!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη