Ἡ εἴδηση δημοσιεύθηκε τὴν Κυριακὴ 21 Ἀπριλίου καὶ ἤχησε σὰν νεκρικὴ καμπάνα γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ τόπου. Τέλος πιὰ ἡ Ἑλλάδα ποὺ ξέραμε. Τέλος ἡ Ἑλλάδα τῆς παραδόσεως, τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας.
Ἀρχίζει ἤδη ἡ καθιέρωση τοῦ ἠλεκτρονικοῦ χρήματος, προστάδιο τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου.
Σύμφωνα μὲ πληροφορίες τῆς ἐφημερίδας “Real news” «νέο σχέδιο νόμου φέρνει περιορισμοὺς στὰ μετρητὰ καὶ δήμευση περιουσιῶν ἀλλὰ καὶ καταθέσεων. Στόχος ἕνας καὶ σχεδὸν μόνιμος, νὰ σωθεῖ ἡ χώρα ἀπὸ τὴ φοροδιαφυγή. Σκοπὸς τοῦ ὑπουργείου εἶναι νὰ πλήξουν πολὺ γερὰ τὴ φοροδιαφυγή, ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ 12% τοῦ ΑΕΠ. Αὐτὸ θὰ γίνει, ὅπως ὑποστηρίζουν στελέχη τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν, μὲ τὴν ἐξάλειψη τῶν μετρητῶν γιὰ συναλλαγὲς ἀκόμη καὶ ἄνω τῶν 300 ἢ 500 εὐρὼ καὶ τὴ χρήση μόνο πλαστικοῦ χρήματος».
Ἤδη τὸ πρῶτο βῆμα ἔχει δρομολογηθεῖ. Δὲν θὰ μείνουν σ᾿ αὐτό. Θὰ ἀκολουθήσουν καὶ τὰ ἑπόμενα, αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἀπὸ καιρὸ σχεδιαστεῖ ἀπὸ μυστικὰ κέντρα ἀποφάσεων στὸ ἐξωτερικό.
Καὶ οἱ πολίτες πῶς ἀντιδροῦν; Δὲν ὑπάρχει καμία ἀντίδραση! Ἡ ἐπὶ χρόνια τώρα διαρκὴς πλύση ἐγκεφάλου ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως ἔχει ἐπιφέρει γενικὴ νάρκωση. Ἡ συνεχὴς ἐπανάληψη τῆς κατηγορίας περὶ φοροδιαφυγῆς ἔχει δημιουργήσει τὸ λεγόμενο «σύνδρομο ἐνοχῆς», ποὺ καθιστᾶ τὸν πολίτη ἄβουλο καὶ φοβισμένο.
Δὲν ὑπάρχει φοροδιαφυγή; Ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχει. Ὅμως δὲν εἶναι μόνο ἑλληνικὸ φαινόμενο ἡ φοροδιαφυγή. Καὶ βέβαια δὲν εἶναι ἡ μεγαλύτερη στὸν κόσμο, ὅπως μονίμως παρουσιάζεται. Ἡ μεγάλη φοροδιαφυγὴ ἀσκεῖται ἀπὸ τὶς γιγαντιαῖες πολυεθνικὲς ποὺ μεταφέρουν τὰ ἐργοστάσιά τους στὴν Κίνα, τὴν Τανζανία καὶ ὅπου ἀλλοῦ, ἐκμεταλλευόμενες μὲ ἐγκληματικὸ τρόπο τοὺς λαοὺς αὐτῶν τῶν χωρῶν. Ἀλλὰ γι᾿αὐτὸ τὸ διαρκὲς φρικιαστικὸ ἔγκλημα ἔχει ἐπιβληθεῖ ἀπόλυτη σιωπή.
Διότι αὐτὸ ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι προχωροῦν ἀδίστακτοι στὴν ὑποδούλωση τῶν λαῶν, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν ὅτι τελικὰ ἄθελά τους ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Τὸ σωτηριῶδες σχέδιο Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος κυβερνήτης τοῦ κόσμου!
Από τις 8 ως και 13 Ιανουαρίου του 2013 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη η διεθνής συνάντηση BA.R.CO.D.E. (Balkan’s Rainbow Colourful Dawn Emerges) με συμμετοχή 36 νεαρών Λ.Ο.Α.Τ (δηλαδή Λεσβιακών, Ομοφυλόφιλων, Αμφισεξουαλικών και Τρανσεξουαλικών) ακτιβιστών και ακτιβιστριών από τη ΝΑ Ευρώπη και ευρύτερα. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εκδήλωσης (εδώ:http://www.thessalonikipride.com/?q=barcode2013) οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες αξιολόγησαν τις δράσεις τους και ενδυνάμωσαν τη δικτύωση μεταξύ τους θέτοντας συγκεκριμένους στόχους για το μέλλον, εξετάζοντας ακόμα και το ενδεχόμενο θέσπισης ενός Balkan Pride.
Όπως φαίνεται και από την αφίσα της εν λόγω εκδήλωσης, υπήρξε συνειδητή η επιλογή να ονομαστεί η εν λόγω συνάντηση BARCODE. Μάλιστα το εικονιζόμενο barcode δεν είναι οποιοδήποτε, αλλά το τύπου ΕΑΝ 13 με τις τρεις προεξέχουσες διπλές γραμμές που σύμφωνα με την ομολογία του ίδιου του σχεδιαστή του (εδώ: http://bellsouthpwp.net/l/a/laurergj/UPC/666quest.html ) εμπεριέχει πάντοτε το 666. Η ως άνω αφίσα δεν αποτελεί παρά μια ακόμη απόδειξη – ομολογία της Οργάνωσης Thessaloniki Pride ότι η παρέλαση των ομοφυλόφιλων στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα είναι μέρος του συνολικού σχεδίου της Νέας Τάξης Πραγμάτων για το Έθνος μας. Θα έλεγε κανείς μάλιστα εύλογα ότι το Gay Parade αποτελεί ουσιαστικά και την παρέλαση κατοχής των Νεοταξιτών στη Χώρα μας…
Αυτό που κάνει ακόμη πιο θλιβερό το γεγονός όμως είναι ότι αν κοιτάξει κανείς τους χορηγούς της εκδήλωσης, θα δει ότι πλην της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χορηγός υπήρξε και το ΙΔΡΥΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων!!!
Το σκληρό χειμώνα του 2013 που υπήρξαν μαθητές που λιποθυμούσαν και μαζί με τους καθηγητές τους ξεπάγιαζαν στις αίθουσες λόγω των περικοπών και της “πλάτης” που κληθήκαμε να “βάλουμε” σαν Έλληνες μπας και σωθεί ο τόπος, τον ίδιο αυτό χειμώνα, το Υπουργείο Παιδείας «έβαζε πλάτη» για να στηρίξει οικονομικά τους 36 Λεσβιακούς, Ομοφυλόφιλους, Αμφισεξουαλικούς και Τρανσεξουαλικούς ακτιβιστές των Βαλκανίων και περιχώρων μήπως και πραγματοποιηθεί Balkan Pride!!!
Έστω και 1 Ευρώ να «χορήγησε» είναι ανήθικο και αναπολόγητο. Είναι μήπως έστω νόμιμο; Διαβάζοντας κανείς τους σκοπούς του Ιδρύματος (εδώ: http://www.inedivim.gr/index.php/2012-02-09-19-43-18 ) αδυνατούμε να αντιληφθούμε κατά ποιον τρόπο η διενέργεια παρελάσεως ομοφυλοφίλων εμπίπτει σε αυτούς. Η διοίκηση του Ιδρύματος οφείλει να δώσει εξηγήσεις για το γεγονός και μαζί με αυτή και το εποπτεύον Υπουργείο Παιδείας καθώς επίσης και να μας κάνουν γνωστό το ύψος της κοινοτικής χρηματοδότησης της εκδήλωσης και με ποια κριτήρια εγκρίθηκε αυτή.
(Αποκάλυψη της Ενωμένης Ρωμηοσύνης)
Σε προηγούμενα άρθρα μας στην «Εξπρές» έχουμε δείξει ότι ενώ από το 1998 μέχρι το 2003 το σύνολο των θανάτων ξεπερνούσε το σύνολο των γεννήσεων, δηλαδή σημειωνόταν φυσική μείωση του συνολικού πληθυσμού της χώρας και από το 2004 μέχρι το 2010 το σύνολο των γεννήσεων, χάρη στις γεννήσεις από αλλοδαπές, ξεπερνούσε το σύνολο των θανάτων και σημειωνόταν φυσική αύξηση του πληθυσμού, το 2011 η κατάσταση αυτή ανατράπηκε. Το σύνολο των θανάτων ξεπέρασε το σύνολο των γεννήσεων.
Από το 2004 και μετά έχουμε στοιχεία γεννήσεων κατά υπηκοότητα της μητέρας και θανάτους κατά υπηκοότητα του θανόντος. Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι η φυσική αύξηση του πληθυσμού τα έτη 2004-2010 οφειλόταν αποκλειστικά στις γεννήσεις από αλλοδαπές και στον μικρό αριθμό θανάτων αλλοδαπών (οι οποίοι, κατά μέσον όρο είναι πολύ νεότεροι από τους Έλληνες).
Τόσο, όμως, τα έτη 1998-2003 όσο και τα έτη 2004-2010 οι θάνατοι Ελλήνων ξεπερνούσαν τις γεννήσεις από Ελληνίδες, δηλαδή σημειωνόταν φυσική μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό συνεχίστηκε και το 2011 και μάλιστα με εντεινόμενο ρυθμό.
Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε τη μείωση των γεννήσεων το 2011 σε σχέση με το 2010. Τα σχετικά στοιχεία είναι της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ, πρώην ΕΣΥΕ) και δίνονται στον Πίνακα που ακολουθεί. Στην 1η στήλη του Πίνακα δίνεται το σύνολο των γεννήσεων (από Ελληνίδες και αλλοδαπές) στους 51 νομούς (τις 4 νομαρχίες της Αττικής τις ενοποιούμε στο νομό Αττικής) και στο Σύνολο χώρας το 2010, στη 2η το 2011 και στην 3η η ποσοστιαία μείωσή τους. Στις τρεις επόμενες στήλες δίνονται τα αντίστοιχα στοιχεία για τις γεννήσεις από Ελληνίδες και στις τρεις τελευταίες εκείνα για τις γεννήσεις από αλλοδαπές. Στην τελευταία γραμμή του Πίνακα δίνονται τα ίδια στοιχεία για το Υπόλοιπο Χώρας, δηλαδή το σύνολο των 51 νομών εκτός Αττικής, προκειμένου να συγκρίνουμε τη μείωση σ’ αυτές ως συνόλου με τη μείωση στην Αττική.
Από τον Πίνακα αυτό φαίνεται ότι το 2011 σε σχέση με το 2010 οι γεννήσεις μειώθηκαν στις περισσότερες περιφέρειες της χώρας ανεξάρτητα από την υπηκοότητα των μητέρων. Υπάρχουν όμως μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους νομούς της χώρας. Πιο συγκεκριμένα:
- Στο σύνολο των γεννήσεων (από Ελληνίδες και αλλοδαπές) σημειώθηκε μείωση σε 47 νομούς και μικρή αύξηση σε 4 (Κέρκυρας, Άρτας, Χαλκιδικής και, οριακή, Λευκάδας). Η μεγαλύτερη μείωση (από -24,4% μέχρι -17,1%) σημειώθηκε στους νομούς Ζακύνθου, Λασιθίου, Φλώρινας και Κεφαλληνίας, και οι μικρότερη (κάτω από 4%) στους νομούς Χανίων, Ηλείας και Λάρισας.
- Στις γεννήσεις από Ελληνίδες σημειώθηκε μείωση σε 48 νομούς και αύξηση σε 3 (Άρτας, Κέρκυρας και Λάρισας). Η μεγαλύτερη μείωση (από – 18,4% μέχρι -17,5%) σημειώθηκε στους νομούς Κεφαλληνίας, Πρέβεζας, Βοιωτίας και Φλώρινας και η μικρότερη (κάτω από 3%) στους νομούς Κιλκίς, Χαλκιδικής και Χανίων.
- Στις γεννήσεις από αλλοδαπές σημειώθηκε μείωση σε 42 νομούς αύξηση σε 9 (Ιωαννίνων, Χίου, Γρεβενών, Καστοριάς, Χαλκιδικής, Πέλλας, Ηλεία, Κέρκυρας και Λευκάδας) . Οι μεγαλύτερες μειώσεις (από -38,2% μέχρι -24,0%) σημειώθηκαν στους νομούς Ζακύνθου, Κοζάνης, Αιτωλοακαρνανίας, Πιερίας και Εύβοιας) και οι μικρότερες (κάτω από 3%) στους νομούς Πρέβεζας, Μεσσηνίας και Ξάνθης.
- Στο Σύνολο Χώρας η μείωση στις γεννήσεις από Ελληνίδες ήταν μικρότερη από εκείνη στις αλλοδαπές, τέλος
- Τα ποσοστά μείωσης στο σύνολο των γεννήσεων είναι μεγαλύτερα στην Υπόλοιπή Χώρα απ’ ό,τι στην Αττική τόσο στο σύνολο των γεννήσεων όσο και στις γεννήσεις από Ελληνίδες και αλλοδαπές.
Οι μεγάλες παραπάνω μειώσεις των γεννήσεων, και ιδιαίτερα η ανατροπή που σημειώθηκε το 2011, δηλαδή το σύνολο των θανάτων να ξεπερνά το σύνολο των γεννήσεων, απαιτούν μια ειδική μελέτη, η οποία πρέπει να γίνει από τα αρμόδια ερευνητικά ιδρύματα και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας. Αρκεί εδώ να αναφέρουμε ότι, όπως έχουν δείξει πολλές μελέτες του ΕΚΚΕ και δημογράφων στη χώρας μας, βασικοί (και κατά τη γνώμη μου σήμερα ο οι κυριότεροι) είναι οικονομικοί. Πιο συγκεκριμένα:
- Η εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, οι διαδοχικές μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και οι μεγάλες περικοπές στα επιδόματα των τρίτεκνων και πολύτεκνων οικογενειών που προκάλεσαν τα μέτρα των Μνημονίων αποτρέπουν τους νέους να συνάψουν γάμους και τα ζευγάρια να κάνουν παιδιά (όσα δεν έχουν) ή περισσότερα παιδιά (όσα έχουν).Οι λόγοι αυτοί ισχύουν τόσο για τους Έλληνες όσο και τους αλλοδαπούς.
- Στους αλλοδαπούς στη μείωση των γεννήσεων έχει συμβάλει και η παλιννόστηση στις πατρίδες εκείνων που δεν μπορούν να βρουν δουλειά εδώ για να ζήσουν τις οικογένειές τους.
- Σε ό,τι αφορά τη μικρότερη μείωση των γεννήσεων στην Αττική σε σύγκριση με την Υπόλοιπη Χώρα, ένα επιπλέον λόγος είναι το μεγαλύτερο κατά κεφαλή ΑΕΠ (κατά 40%) σε σχέση με εκείνο στο Υπόλοιπο Χώρας.
Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 38 ετών έχουν, δυστυχώς, επιδείξει μια προκλητική αδιαφορία απέναντι στη συνεχή αυτή κατολίσθηση των γεννήσεων καθώς και στο γεγονός ότι τα 14 τελευταία χρόνια οι θάνατοι των Ελλήνων ξεπερνούν τις γεννήσεις από Ελληνίδες. Αντί να εφαρμόσουν τις προτάσεις που περιλαμβάνονται στο πριν από 20(!) ακριβώς χρόνια ομόφωνο πόρισμα της διακομματικής επιτροπής της Βουλής του 1993 για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, έπαιρναν και παίρνουν μέτρα εναντίον των οικογενειών με παιδιά, με τη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση να έχει ξεπεράσει όλες τις προηγούμενες στην αναλγησία απέναντί τους, με το να φορολογεί τιμωρητικά, τις οικογένειες με παιδιά. Πρόκειται για μια εγκληματική στάση απέναντι στο υπ’ αριθμό ένα εθνικό μας πρόβλημα.
*Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: Αντιπρόεδρος της Βουλής, Υπουργός και Καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
**Πρώτη δημοσίευση ΄΄Εφημερίδα Εξπρές΄΄, 20-3-13
Για παιδί θαύμα μιλούν οι γιατροί που έχουν ασχοληθεί με την υπόθεση της μικρής Imogen Tooke, η οποία γεννήθηκε στις 32 εβδομάδες κύησης.
Τότε ήταν που ο γιατρός της μητέρας της, σε μία εξέταση ρουτίνας και υπερηχογράφημα, διαπίστωσε πως ο ομφάλιος λώρος είχε τυλιχτεί δύο φορές γύρω από το λαιμό της.
Πράγματι, η μητέρα της Imogen μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για να γεννήσει με καισαρική, όμως στον καρδιοτοκογράφο που είχε για περίπου μισή ώρα από την ώρα που μπήκε για να γεννήσει, δεν ακουγόταν η καρδιά της μικρής.
Οι γιατροί λοιπόν ήταν σίγουροι πως το μωρό δεν τα είχε καταφέρει καθώς δεν είχε χώρο να αναπνεύσει, γι' αυτό και σταμάτησε να λειτουργεί η καρδιά του. Έπρεπε όμως να προχωρήσουν στην καισαρική. Με το που βγήκε το μωρό στον κόσμο, άρχισε και πάλι να αναπνέει σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα και φυσικά από τότε όλοι μιλούν για ένα παιδί θαύμα και όχι άδικα βέβαια.
πηγη : http://www.agioritikovima.gr/thavmata/21673-deite-to-m%CE%BFro-p
Ἂν ἔχουν τὴν ἐντύπωση οἱ κρατοῦντες ὅτι θὰ μπορέσουν νὰ περάσουν τὴν λύση τοῦ ζητήματος μὲ τὰ Σκόπια βάσει τῶν νέων προβοκατόρικων προτάσεων τοῦ κ Νίμιτς, ἀποδίδοντας ὀνομασία «βόρειος Μακεδονία» στὸ τεχνητὸ κράτος τῶν Σκοπίων, ἀπατοῦνται οἰκτρά. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴν θρυαλλίδα καὶ θὰ γίνει ἡ χιονοστιβάδα ποὺ θὰ τοὺς καταπλακώσει ὅπως δὲν ἔγινε μέχρι τώρα μὲ τὰ ἄθλια μέτρα ποὺ ἔχουν καθηλώσει τὸν ἑλληνικὸ λαό.
Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἐθνικὸ θέμα δὲν ἅπτεται μόνο τῆς κυβέρνησης τῶν ἀνδρείκελων, ἅπτεται καὶ τῶν κομμάτων τῆς «ἀριστερῆς ὑποκρισίας» ποὺ θὰ κληθοῦν νὰ πάρουν ξεκάθαρη θέση καὶ νὰ πάψουν νὰ παίζουν μὲ τὶς λέξεις καὶ μὲ τὴν φωτιά. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκκλησία ποὺ μέχρι σήμερα «ποιεῖ τὴν νύσσα» καὶ κρύβεται ἐπιμελῶς πίσω ἀπὸ μία ἱεραρχία ποὺ τὸν μόνο ποὺ τὴν ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ κάνει ὡραῖες δημόσιες σχέσεις μὲ ὅσους κατάκλεψαν καὶ κατέστρεψαν τὴν χώρα, θὰ πρέπει νὰ πάρει ἀνοιχτὴ θέση καὶ νὰ τοποθετηθεῖ ἐπὶ ἑνὸς τόσο μεγάλου ἐθνικοῦ θέματος. Τέρμα τὰ κρυψίματα, τέρμα οἱ μασκαράτες, ἐδῶ θὰ πέσουν οἱ μάσκες καὶ ὁ κάθε κατεργάρης θὰ ἀποκαλυφθεῖ καὶ θὰ φανεῖ ὁ ρόλος του. Δὲν φτάνει νὰ λέμε διάφορα «ὄμορφα» τὴν Κυριακὴ στὸν ἄμβωνα γιὰ τὰ Σκόπια. Τώρα θὰ φανεῖ ἂν θέλετε νὰ ἀντισταθεῖτε καὶ νὰ ξεσηκωθεῖτε γιὰ τὸ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας.
Ὁ σημερινὸς πρωθυπουργὸς δὲν ἦταν αὐτὸς ποῦ εἶχε ρίξει τὴν κυβέρνηση Μητσοτάκη γιὰ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας; Δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ διακήρυττε τὴν....
προσήλωσή του στὴν μὴ ἀποδοχὴ τοῦ ὀνόματος Μακεδονία στὸ τεχνητὸ μόρφωμα τῶν Σκοπίων, ὄργανο ἐκτὸς τῶν ἄλλων τῆς νεοοθωμανικῆς ἐπεκτατικότητας καὶ τὸ μόνο ποὺ ἐξυπηρετεῖ εἶναι τὰ θολὰ καὶ σκοτεινὰ σχέδια τῶν πατρώνων του γιὰ ξέπλυμα μαύρου χρήματος, γιὰ πυρηνικὰ ἀπόβλητα καὶ γιὰ βάσεις παρακολούθησης τῶν κάθε ὑπόπτων ποῦ δὲν θέλουν νὰ ὑποταχτοῦν στὸ σύστημά τους ; Νὰ δοῦμε τώρα τί ἔχει νὰ πεῖ ὁ «ἥρωας» τῶν Σκοπίων ποὺ προτίμησε νὰ ἀποσυρθεῖ ἐπὶ πολλὰ χρόνια χάριν τῆς ἐπιμονῆς του νὰ μὴν παραχωρήσει τὴν Μακεδονία στοὺς ἀχαρακτήριστους Σκοπιανούς. Νὰ δοῦμε καὶ τὸν μακεδόνα ἀρχηγὸ τοῦ ΠΑΣΟΚ τί ἔχει νὰ μᾶς πεῖ γιὰ τὴν ὀνομασία Μακεδονία. Νὰ δοῦμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς τσαρλατάνους ποὺ ἔχουν ξεπουλήσει τὰ πάντα τί θὰ κάνουν ὅταν θὰ κληθοῦν νὰ πάρουν θέση, θέλουν δὲν θέλουν, στὸ μεγάλο αὐτὸ ζήτημα. Νὰ δοῦμε καὶ πὼς θὰ ἀντιδράσουν ὅσοι ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν ἀκόμα ἴχνος ἐθνικῆς συνείδησης γιὰ αὐτὴ τὴν χώρα.
Ἂν νομίζουν πὼς καὶ αὐτὸ τὸ «δηλητήριο» τῆς προδοσίας θὰ τὸ πιεῖ χωρὶς κὶχ ὁ κόσμος τῆς Μακεδονίας, γελιοῦνται οἰκτρά. Αὐτὸ καὶ ὄχι ἡ μέχρι τώρα ἐθνοκτόνο οἰκονομική τους πολιτικὴ θὰ εἶναι ὁ ἐπικήδειος γιὰ τὶς προθέσεις τους νὰ ξεπουλήσουν τὸ μεγαλύτερο καὶ πιὸ πολύτιμο κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ἡ στρατηγικὴ σημασία τοῦ ὁποίου ἔχει ἀναβαθμίσετε στὸ μέγιστο μὲ ὅλες τὶς τελευταῖες γεωστρατηγικὲς ἐξελίξεις τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.
Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος- Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Η κρίση των καιρών δημιουργεί μια αφύπνιση κι έναν προβληματισμό. Η Αμερική με την επίκληση του Θεού κάνει πολέμους. Η Ευρώπη συστηματικά αποχριστιανίζεται.
Ο μουσουλμανισμός σταθερά επεκτείνεται. Η Ρωσία πλουτίζει. Θεοποιείται η οικονομία. Ορισμένοι χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες κάποιων. Παρουσιάζεται ένας αρκετά αλλοιωμένος χριστιανισμός. Η θρησκευτική δεξιά κυριαρχεί στην Αμερική. Η Ευρώπη γέμισε μιναρέδες. Ο αραβικός φονταμενταλισμός μεγαλύνεται. Μεταξύ χριστιανών συντελούνται ανίερες συμμαχίες
Οι λεγόμενοι θρησκευτικοί πόλεμοι συνήθως είχαν πολιτικά αίτια. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο φονεύθηκαν χιλιάδες ομόπιστοι Γάλλοι, Άγγλοι και Γερμανοί. Για την επικράτηση του κομμουνισμού εκτελέστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η βία τον 20ό αιώνα ανήλθε στο ζενίθ. Στη θέση του κομμουνισμού ήλθε η θεοποιημένη αμερικανική οικονομία. Η τρομοκρατία στον 21ο αιώνα συνεχίστηκε έντονα. Πίσω από θρησκευτικές συγκρούσεις κρύβονται ιδιοτελή συμφέροντα. Εχθροπραξίες στους Ιερούς Τόπους, σε εκκλησίες και προσκυνήματα. Οι ρωμαιοκαθολικοί εργάστηκαν για την αποδόμηση κομμουνισμών, όπως τονίζει ο Ι. Α. Μήτσιος.
Η θρησκεία κάποτε επιδρά θετικά στην πολιτική. Η ορθοδοξία έχει βαθύ νόημα, που μπορεί να συνδράμει στην ανόρθωση των ανθρώπων. Το θρησκευτικό αίσθημα βρίσκεται παντού σε άνθηση. Δεν υποχώρησε το θρησκευτικό συναίσθημα, βάσει ερευνών, παρότι αναμενόταν. Η θρησκευτική πίστη αυξάνεται σημαντικά στη Νότια Αμερική. Κανείς δεν αντιλέγει στην ειρηνική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων, αλλά υπάρχει σοβαρός αντίλογος για έναν ισοπεδωτικό συγκρητισμό. Φαίνεται η θρησκεία και ο πολιτισμός να έρχονται υγιώς στο προσκήνιο. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ειρηνική συνύπαρξη και οικουμενική γαλήνη.
Η παλαιά διαμάχη Δύσης και Ανατολής αποτελεί κεντρικό πρόβλημα. Η ιστορία, ο πολιτισμός και η θρησκεία στα χέρια προκατειλημμένων γίνεται βόμβα. Η Δύση πάσχει από έπαρση και πλουτισμό, παρά το ότι λέει πως πιστεύει στο Ευαγγέλιο, και αφήνει την Ανατολή να πεινά και να πεθαίνουν παιδάκια. Οι ισλαμιστές εξέθρεψαν την τρομοκρατία. Η είσοδος της Ρωσίας στο Αφγανιστάν και της Αμερικής στη Σερβία αποτελούν μελανά στίγματα. Ο μιλιταρισμός πάντοτε είναι αντιχριστιανικός. Η σύγχρονη τρομοκρατία εκτρέφεται από τον μουσουλμανισμό. Η Ευρώπη έχει σήμερα 15 εκατομμύρια μουσουλμάνους, που λίγο πολύ είναι αφοσιωμένοι. Η οξεία πολεμική του Ισλάμ θα δημιουργήσει βίαιες αντιδράσεις. Στην Αμερική υπάρχει έξαρση θρησκευτικότητας στις πολλές χριστιανικές ομολογίες και θρησκείες. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός έχει αγριέψει. Ο ισλαμικός, εβραϊκός, ινδουιστικός και λιγότερο χριστιανικός φανατισμός δημιουργούν αθώα θύματα.
Οι φανατισμοί υπήρχαν παντού και πάντοτε και δυστυχώς επικρατούν και σήμερα. Η εκκοσμίκευση της γηραιάς Ευρώπης, η αποχριστιανοποίησή της, η εγκατάλειψη των ηθικών αξιών την αδυνατούν και δεν την ενδυναμώνουν. Η θρησκεία είναι φάρμακο και όχι φαρμάκι. Οι θρησκείες δεν πρέπει να αντιμάχονται, αλλά ρεαλιστικά να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Η α-θρησκεία είναι άχαρος μηδενισμός. Ο ρόλος της καθαρής ορθοδοξίας μπορεί να είναι σημαντικός και να επηρεάσει την Ευρώπη. Η ορθοδοξία αποτελεί κορυφαία αλήθεια, επίκαιρη στον σύγχρονο κόσμο, ισχυρό βίωμα, αληθινή γνώση, ζωντανή εμπειρία, ουσιαστικό σύνδεσμο με τον Θεό.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος (1881-1956) ἀνήκει στὶς ἐπιφανέστερες καὶ μὲ οἰκουμενικὸ κῦρος θεολογικὲς μορφὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τοῦ τελευταίου αἰῶνος, μαζὶ καὶ μὲ τὸν πνευματικό του υἱό, τὸν γνωστὸ Γέροντα καὶ Θεολόγο Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τῆς Μονῆς τοῦ Τσέλιε, Καθηγητὴ (1935-1945) τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Βελιγραδίου. Ὁ Νικόλαος Βελιμίροβιτς, διδάκτωρ τῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βέρνης (1908) καὶ τῆς Φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμο τῆς Γενεύης (1909), ἀκολούθησε μετέπειτα τὴν ὁδὸ τῆς ἀφιερώσεως στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ὡς Ἐπίσκοπος Ζίτσας (1919, 1934-1941) καὶ Ἀχρίδος (1920-1934). Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν Γερμανῶν στὴ Γιουγκοσλαβία (1941) ὑπέστη διώξεις καὶ κατέληξε στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως Νταχάου, ὅπου ὑπέστη κακουχίες καὶ βασανιστήρια. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ Β΄ Π.Π. καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ στὴ Νοτιοσλαβία, κατέφυγε στὶς Η.Π.Α. ὅπου δίδαξε σὲ διάφορες Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς Πανεπιστημιακὲς Σχολὲς καὶ Σεμινάρια. Ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τὸ ἔτος 2003, ἑορταζόμενος στὶς 18 Μαρτίου (ἡμερομηνία κοιμήσεως).
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος χαρακτηρίζεται καὶ πράγματι ὑπῆρξε καὶ διατελεῖ παρὰ Θεῷ ὡς «Ποιμένας μὲ ἰδιαίτερη διακριτικότητα, λόγιος μὲ βαθιὰ καλλιέργεια, πνευματικὸς ἄνθρωπος μὲ μεγάλη ἀπήχηση καὶ διεθνῆ ἀκτινοβολία» [1].
Ἡ ἐν προκειμένῳ ἀποτίμηση καὶ προειδοποίηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος ἔναντι τοῦ ἐπικίνδυνου φαινομένου τῆς Μασονίας, προέρχεται ἀπὸ τὰ - ἐν πολλοῖς ἄγνωστα καὶ δυσεύρετα - Πρακτικὰ τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου, ἐπὶ Πατριαρχίας Φωτίου Β΄. Ἡ Ἐπιτροπὴ ἄρχισε τὶς ἐργασίες της τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, 8 Ἰουνίου, τοῦ 1930 καὶ συγκρότησε συνολικὰ 15 συνεδρίες ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μητροπολίτου Ἡρακλείας Φιλαρέτου. Ἡ ἐν λόγῳ Διορθόδοξος Ἐπιτροπὴ συγκλήθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ σκοπὸ νὰ καταρτίσει κατάλογο θεμάτων πρὸς συζήτηση στὴ μελλοντικὴ Προσύνοδο, ἡ ὁποία θὰ προετοίμαζε τὴ μέλλουσα Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας. Σημαντικὴ θέση στὴ σχεδιαζόμενη Προσύνοδο θὰ εἶχε τὸ ζήτημα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως καὶ τοῦ Πασχαλίου. Ἀφορμὴ τῆς συγκλήσεως στὸ Ἅγιον Ὄρος αὐτῆς τῆς Διορθοδόξου Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς ἦταν ἡ ἔκρυθμη κατάσταση ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση (1923), ἡ ὁποία κατέστησε φανερὴ τὴν ἐπικινδυνότητα βεβιασμένων καὶ μεμονωμένων ἀποφάσεων ἀπὸ τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
Κατὰ τὴν τελευταία, ΙΕ΄ Συνεδρία, στὶς 23 Ἰουνίου 1930, καθορίσθηκε καὶ ἐγκρίθηκε ὁ κατάλογος τῶν θεμάτων, 16 συνολικά, τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπασχολήσουν τὴν μελλοντικὴ Προσύνοδο (βλ. σελίδες 143-145 τῶν Πρακτικῶν). Ὡς ἕκτο θέμα καταχωρίσθηκε ἡ «Ἐξεύρεσις τρόπου συνεργασίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς ἀπόκρουσιν τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ τῶν διαφόρων πεπλανημένων Συστημάτων, οἷον: Μασωνισμοῦ, Θεοσοφισμοῦ, Πνευματισμοῦ κ.λ.π.» (σελ. 144 τῶν Πρακτικῶν).
Ἆραγε, ἐξακολουθεῖ σήμερα νὰ παραμένει τὸ θέμα τῆς Μασονίας – καὶ μάλιστα ὠς ἐσωτερικοῦ ἐχθροῦ - στὴ λίστα τῶν πρὸς συζήτηση θεμάτων ἀπὸ τὴ σχεδιαζόμενη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὶς Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς τῶν ἐσχάτων δεκαετιῶν; Ἢ μήπως τὸ ζήτημα «ἐξαφανίσθηκε», ὅπως ἐξαφανίσθηκαν ἢ ἐπιλύθηκαν μὲ μεμονωμένες καὶ ὄχι γενικὰ ὀρθοδόξως ἀποδεκτὲς ἀποφάσεις ἕτερα φλέγοντα θέματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, ὅπως ὁ τρόπος εἰσδοχῆς τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν στοὺς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας;
Στὴ σχετικὴ μὲ τὴ Μασονία εἰσήγησή του ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐπισημαίνει τὰ ἑξῆς σημαντικὰ στοιχεῖα (ἐκ τῆς Συνεδρίας Γ΄· § Η΄Προτάσεις τῆς Σερβικῆς Ἀποστολῆς · Τρίτη, 10η Ἰουνίου 1930):
(α) Τὸ ζήτημα τῆς Μασονίας εἶχε ὑποτιμηθεῖ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς πρὸς τὶς ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως ἡ Οὐνία καὶ ὁ Χιλιασμός, ποὺ τέθηκαν γιὰ συζήτηση στὴν Προκαταρκτικὴ Σύνοδο (τότε ἀκόμη ἡ παπικὴ Οὐνία ἐθεωρεῖτο ὀρθῶς αἵρεση, μέχρι καὶ τὴν ὀλέθρια συμφωνία τοῦ Balamand τὸ 1993).
(β) Ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴ Μασονία εἶναι ὁ μεγαλύτερος ὅλων, διότι ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς εἶναι ἐχθρὸς καὶ ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικὸς τῆς Ἐκκλησίας.
(γ) Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἡ Μασονία εἶναι ἐχθρὸς μεγαλύτερος καὶ ἀπὸ τὸν Μπολσεβικισμό (τὰ δὲ φοβερὰ αὐτὰ λόγια λέχθηκαν τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ «κόκκινος τρόμος» στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση ἦταν στὸ ἀποκορύφωμά του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση τῆς Ρωσίας πάνδεινη, λόγῳ τοῦ διχασμοῦ μεταξὺ ἀφ’ ἑνὸς τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Ἅγιο Τύχωνα, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τῶν σχισματικῶν τῆς ἀριστεριστικῆς, λεγομένης «Ζώσης Ἐκκλησίας», θέμα ποὺ ἀπασχόλησε σὲ μεγάλη ἔκταση καὶ τὴν παροῦσα αὐτὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ 1930).
(δ) Ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς διανοουμένους εἶχαν ἤδη τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐμπλακεῖ στὴ Μασονία.
(ε) Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς (Μασονία) εἶναι νέος Ἀρειανισμὸς (διότι ἀπορρίπτει τὴν πλήρη θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλ. τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁμοουσιότητά καὶ ἰσότητά Του πρὸς τὸν Θεὸν Πατέρα).
(στ) Ἡ Μασονία ἐξισώνει τὸν Χριστὸ μὲ τὸν Μωϋσῆ, τὸν Βούδδα, τὸν Μωάμεθ, ἀρχηγοὺς «θρησκειῶν» καὶ ἑπομένως καταργεῖ τὸν Χριστό, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τονίζει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθὴς θρησκεία (διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παντοκράτωρ Θεός).
(ζ) Μπροστά μας βρίσκεται μέγας ἀγώνας ἐναντίον τῆς Μασονίας, τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἀναλάβουμε χωρὶς φόβο, ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ (οἱ σημερινὲς ἐξελίξεις, ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἐθνικο-πολιτικές, ἐπιβεβαιώνουν τὶς ἐκτιμήσεις αὐτὲς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς).
Ἰδοὺ ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ἐπὶ λέξει [2] :
«3). Τὸ ζήτημα τοῦ Ἐλευθέρου Τεκτονισμοῦ. Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐσημείωσεν ἐν τῷ Καταλόγῳ αὐτῆς αἱρέσεις τινὰς ὀνομαστί, ὡς τὸν Οὐνιτισμόν, Χιλιασμὸν κ.τ.λ., ἀλλ’ ὁ Μασωνικὸς κίνδυνος ὑπερβαίνει πάντας, καὶ δυστυχῶς ἱκανοὶ τῶν διανοουμένων εἶνε συνδεδεμένοι μετ΄ αὐτοῦ. Οὗτος εἶνε ὁ νέος Ἀρειανισμὸς καὶ ἐνώπιον ἡμῶν πρόκειται μέγας ἀγών, ὃν ὀφείλομεν ἄνευ φόβου νὰ ἀναλάβωμεν ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῷ κόσμῳ δὲν εἶνε ὁ Μπολσεβικισμὸς ἢ ἄλλο τι, ἀλλ’ ὁ Τεκτονισμός, διότι εἶνε ἐχθρὸς ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικός. Ἡμεῖς λέγομεν ὅτι ἡ Χριστιανικὴ Θρησκεία εἶνε ἡ Θρησκεία, ἡ μόνη Θρησκεία, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἡ μόνη ἀληθής, αὐτοὶ δ’ ἀρνοῦνται τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὸν Χριστόν, θέτοντες αὐτὸν ἐν ἴσῃ γραμμῇ πρὸς τὸν Μωϋσῆν, τὸν Βούδδαν, τὸν Μωάμεθ».
Βλ. τὶς ἐπισυνημμένες φωτογραφίες τοῦ κειμένου.
Τὸ θέμα τῆς Μασονίας καὶ τῶν («ἀδελφικῶν» της, σημειώνουμε ἐμεῖς) συστημάτων τοῦ θεοσοφισμοῦ καὶ τοῦ πνευματισμοῦ, συζητήθηκαν ἐκτενέστερα σὲ ἄλλη συνεδρία, τὴν ΙΑ΄, (σελ. 127-128 τῶν Πρακτικῶν), ὅπου κατὰ τὴν πληροφορία τῶν Πρακτικῶν καὶ χωρὶς περαιτέρω διευκρινίσεις, «διεξάγεται μακρὰ συζήτησις, καθ’ ἣν πολλαὶ ἀναπτύσσονται γνῶμαι περὶ τῆς φύσεως, τοῦ σκοποῦ τῶν ὡς ἄνω συστημάτων καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Λαοῦ ἐπιδράσεως αὐτῶν» (σελ. 128). Βεβαίως, καθὼς ἀνέφερε (σελ. 127) καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἑρμουπόλεως Νικόλαος, 2ος ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, περὶ τῆς Θεοσοφίας ὑπῆρχε ἤδη καταδικαστικὴ συνοδικὴ ἀπόφαση, ἡ δὲ κατὰ τῆς Μασονίας ἀντιρρητικὴ γραμματεία ἦταν τότε πολὺ μεγάλη : «[…] ὁ Θεοσοφισμὸς ἔχει καταδικασθῇ παρὰ Ἱερᾶς Συνόδου, περὶ Μασωνισμοῦ δὲν γνωρίζει ἂν ὑπάρχῃ καταδικαστικὴ Συνοδικὴ ἀπόφασις, ἀλλ’ ἔχουσι τόσα κατ’ αὐτοῦ γραφῇ, ὥστε ἡ ἀτμόσφαιρα νὰ εἶναι κεκορεσμένη».
Παρὰ τὴν ἀπόφαση ποὺ ἐλήφθη ἀπὸ τὴν Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ στὴν Ἱ.Μ.Μ. Βατοπεδίου τὸ 1930, δυστυχῶς ἐκ μέρους τοὐλάχιστον τῶν ἑλληνοφώνων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πῆρε ἀρκετὰ στὰ σοβαρὰ τὸ θέμα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ - Μασονίας, ὥστε στηριζόμενη ὀνομαστικῶς στὶς ἀποφάσεις τῆς Προκαταρκτικῆς αὐτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ 1930 ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, νὰ λάβει τὸ ἔτος 1933 τὴν πρώτη ἐπίσημη - ἀπὸ τρεῖς συνολικά (1933, 1972, 1996) – καταδικαστικὴ τῆς Μασονίας ἀπόφασή της, στὴ Συνεδρία τῆς 7ης Ὀκτωβρίου 1933 καὶ νὰ ἐκδώσει εἰδικὴ Πράξη (Ἐκκλησία 48/1933, σελ. 37-39). Σύμφωνα μὲ αὐτὴν ἡ Μασονία εἶναι «διεθνὴς μυητικὸς ὀργανισμὸς» καὶ «μυσταγωγικὸ σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνῄσκει τὰς παλαιὰς ἐθνικὰς μυστηριακὰς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ»· ἐπίσης, ἡ Σύνοδος κατηγορεῖ τὴ Μασονία γιὰ συγκρητισμό, πρᾶγμα ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα εἰδωλολατρικὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα δέχονταν στὶς μυήσεις τους κάθε λάτρη, ὁποιουδήποτε Θεοῦ· ἡ Μασονία «ἀνυψοῖ ἀνεπαισθήτως ἑαυτὴν εἰς εἶδός τι ὑπερθρησκείας, θεωροῦσα πάσας τὰς θρησκείας, μηδὲ τῆς Χριστιανικῆς τοιαύτης ἐξαιρουμένης, ὡς ὑποδεεστέρας αὐτῆς» [3].
Ἡ θεολογικὴ κινητικότητα ποὺ ἀναπτύχθηκε ὡς συνέπεια τῆς ἐν λόγῳ προβληματικῆς στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 εἶχε προφανῶς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἔναυσμα γιὰ τὴ συγγραφὴ ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Καθηγητὴ Π.Ν. Τρεμπέλα τῶν ἔργων του Μασωνισμὸς καὶ Θεοσοφία, τὸ 1932, καὶ Πνευματισμὸς τὸ 1936 [4] .
Παρὰ τὴν ἀβάσιμη ἀμφισβήτηση σήμερα στὴ Σερβία ἀπὸ μερικοὺς κύκλους τῆς ἀντι-μασονικῆς στάσεως τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἡ παραπάνω κρυστάλλινη θέση του ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ ἄλλα γραπτά του, ὅπως τὴν Ἐπιστολὴ (115) Στὴν ἀδελφότητα τοῦ «Ἁγίου Ἰωάννου» γιὰ τὰ ἀποκαλυπτικὰ φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία γράφηκε σὲ κάποιο χρόνο μεταξὺ 1937-1941. Καὶ ἐκεῖ γράφει τὰ ἑξῆς [5] :
«Διαβάσατε τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη καὶ σᾶς κυρίευσε φόβος. Σᾶς φαίνεται ὅτι ἐκεῖνες οἱ φοβερὲς περιγραφὲς ἀναφέρονται ἀκριβῶς στὴν ἐποχή μας. Κάποιος σᾶς ἑρμήνευσε ὅτι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φοβεροὶ δράκοι καὶ τὰ θηρία ἤδη ἦρθαν στὸν κόσμο: Καὶ ὁ κόκκινος δράκος (Ἀπ. 12, 3) ὡς «σοσιαλισμός», καὶ τὸ μαῦρο δεκατοκέρατο θηρίο (Ἀπ. 13, 1) ὡς «μασονισμὸς» καὶ τὸ δικέρατο θηρίο (Ἀπ. 13, 11) ὡς «αἵρεση». Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ τέρατα στὸν πόλεμο ἐναντίον τοῦ χριστιανισμοῦ! Ἀκριβῶς ἔτσι εἶναι, ἀδέλφια μου. Στὴν ἐποχή μας ἡ κόλαση ἔχει ξεσηκώσει ὅλες τὶς στρατιές της ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ πραγματικοὶ χριστιανοὶ πρέπει χωρὶς φόβο νὰ κοιτοῦν μπροστά τους, μὲ δυνατὴ πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν μοναδικὸ Ἀνίκητο».
Ἀπὸ τὴν ἴδια περίοδο προέρχεται μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἐπιστολῶν τοῦ Ἁγίου, καὶ μία ἀκόμη παρεμφερὴς στὸ θέμα μας, ὅπου ὁ Ἅγιος Νικόλαος προειδοποιεῖ κάποιον Χριστιανὸ γιὰ τὴν δαιμονικὴ προέλευση ἑνὸς ὁράματος ποὺ εἶδε ὁ πιστὸς μὲ περιεχόμενο «διαθρησκειακῆς ἐναρμόνισης». Γράφει ὁ ἁγιόσοφος ποιμένας [6] :
«Εἴχατε ἕνα ἀσυνήθιστο ὅραμα στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς προσευχῆς. Εἴδατε πὼς ὁ Χριστὸς βγῆκε ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ στάθηκε. Ὕστερα βγῆκε κάποιος σὰν Ἑβραῖος ραβίνος, καὶ στάθηκε ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ βγῆκε πάλι κάποιος μὲ τὴ μαντήλα στὸ κεφάλι, καὶ στάθηκε ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ. Τότε καὶ οἱ δυό τους ἀπὸ τὶς πλευρὲς ἔδωσαν τὰ χέρια στὸν Χριστὸ καὶ ἔκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο ὅραμα εἴχατε. Ἐνῶ σὰν ἑρμηνεία τοῦ δῆθεν ἑρμηνευτῆ ἀνακοινώνετε τὸ ἑξῆς: ὁ Θεὸς θέλει νὰ συμφιλιωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μία πίστη στὸν κόσμο ! Ὁ καθένας ποὺ εἶναι μυημένος στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ σᾶς πεῖ ὅτι καὶ τὸ ὅραμα εἶναι ψευδὲς καὶ ἡ ἑρμηνεία εἶναι ψευδής. Τὸ φάντασμα ποὺ εἴδατε μπροστά σας δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πάντα σηκώνει τὰ κέρατά του ἐναντίον τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ […] Ἀπὸ ποῦ τέτοιο ὅραμα, ρωτᾶτε. Ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ βάζει σὲ πειρασμούς. Ἐπιθεωρῆστε τὴ ζωή σας καὶ θὰ καταλάβετε. Στὶς μέρες μας πολὺ ἀκούγεται - ἀπὸ τοὺς ὀλιγόπιστους, βέβαια – περὶ τῆς συμφιλίωσης καὶ ἐξίσωσης ὅλων τῶν θρησκειῶν […] Μπερδέψατε τὶς ἔννοιες. Ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ εἰρήνη καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. Καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ ἐξίσωση στὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν πολιτῶν καὶ ἄλλο ἡ ἰσοπέδωση τῶν θρησκειῶν. Στοὺς χριστιανοὺς ἔχει αὐστηρὰ διαταχθεῖ ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς διαφορὰ στὴν πίστη, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ἡ αὐστηρὴ τήρηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς χριστιανὸς ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ θυσιάσετε γιὰ τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ τὴν περιουσία καὶ τὴ ζωή σας, ἀλλὰ μὲ τίποτα τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἐκεῖνο εἶναι, ἐνῶ αὐτὸ ὄχι, δική σας ἰδιοκτησία. Ἐδῶ βρίσκεται ὁ λίθος προσκόμματός σας, σὲ τούτη τὴ μὴ διαφοροποίηση. Ἀπὸ τούτη τὴν μὴ διαφοροποίηση ἦρθε καὶ ἡ σύγχυση στὴν ψυχή. Στὴ πραγματικότητα ἐσεῖς δὲν εἴδατε οὔτε τὸν Χριστὸ οὔτε τὸν Μωάμεθ, εἴδατε μόνο τὴ δική σας ψυχή. Ὁ Θεὸς ἂς σπεύσει σὲ βοήθειά σας».
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ – ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Σημείωμα γιὰ τὴν ἔκδοση ἐν ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…, Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2010(4), σελ. 15.
[2] Πρακτικὰ τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου (8-23 Ἰουνίου 1930), τύποις «Φαζιλὲτ» Τάσσου-Βακαλοπούλου, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1930, σελ. 73.
Βλ. τὸ σύγγραμμα στὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης
[3] ΑΡΧΙΜ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΙΑΚΚΑΣ, Ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ Θρησκειῶν καὶ Αἱρέσεων, Παραχριστιανικῶν-Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καὶ Σύγχρονων Ἰδεολογικῶν Ρευμάτων, ἔκδ. Ἱ.Μ. Τροοδιτίσσης, 2002, σελ. 583.
[4] ΕΜΜ. Ι. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, «Τρεμπέλας Παναγιώτης» ἐν ΘΗΕ 11 (1967), στ. 847
[5] ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…, Ἱεραπο-στολικὲς Ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2010(4), σελ. 286.
[6] Ἐπιστολὴ (127) Στὸν συνταξιοῦχο Π.Ν. γιὰ ἕνα ὅραμα ἐν ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…, Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2010(4), σελ. 313ἑ.315.
ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/2BB0C91C.el.aspx
Τί εἶναι αὐτό, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ καὶ φιλέορτοι καὶ φιλόχριστοι; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ μεγάλη λαμπροφορία; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ τόση φωταγωγία καὶ χαρά; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὴν Ἐκκλησία ν᾿ ἀστράφτει τόσο πολύ; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ λάμπρυνε τὴν οἰκουμένη; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε νὰ δημιουργηθεῖ τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση;
Χθὲς ἤμασταν σὲ λύπη καὶ σήμερα σὲ χαρά. Χθὲς σὲ κατήφεια καὶ σήμερα σὲ εὐθυμία. Χθὲς σὲ θρήνους καὶ σήμερα σὲ ἀλαλαγμούς. Ρωτᾶς ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία αὐτῶν καὶ τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ προκάλεσε αὐτὴ τὴν τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ λαμπρότητα;
Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ὅλος ὁ κόσμος γέμισε ἀπὸ ἀγαλλίαση. Κατάργησε μὲ τὸ ζωοποιό του θάνατο τὸ θάνατο καὶ ὅλοι ὅσοι βρίσκονταν στὸν ᾍδη ἐλευθερώθηκαν ἀπ᾿ τὰ δεσμά του. Ἄνοιξε τὸν Παράδεισο καὶ τὸν ἔκανε προσιτὸ σὲ ὅλους.
Πόσο, ἀλήθεια, μεγάλο βάθος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ! Πόσο μεγάλο ὕψος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μετρηθεῖ! Πόσο φρικτὸ μυστήριο, ποὺ ὑπερβαίνει τὴ δύναμη τοῦ νοῦ!
Ὑμνοῦν οἱ ἄγγελοι, ἐπειδὴ εὐφραίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Χαίρονται οἱ προφῆτες βλέποντας νὰ ἐκπληρώνονται οἱ προφητεῖες τους. Ὅλη ἡ κτίση ἑορτάζει μαζί μας γιατὶ ξημέρωσε γι᾿ αὐτὴν ἡμέρα σωτήρια, ἔλαμψε πάλι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης.
(Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία, τόμος 18ος, σελ. 50-51)
ΠΗΓΗ: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/theodore_stoydiths_anastasis.htm
«ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν»
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Μαΐου 2013
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο καί τά μέλη τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Ἀριθμ. Πρωτ. 525
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Μαΐου 2013
Τῷ Μακαριωτάτῳ
Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος
Κυρίῳ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι
Προέδρῳ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί
τοῖς Σεβασμιωτάτοις Μέλεσι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Εἰς τάς ἕδρας Αὐτῶν
Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Πατέρες,
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Άνέστη!
Ὅταν ἐμφανίζεται νέα αἵρεσις, πού δημιουργεῖ σύγχυσιν στά τῆς πίστεως, οἱ ποιμένες κάθε ἐποχῆς, ἐπιβεβαιοῦντες ὅσα κατά τήν χειροτονία τους ὑποσχέθηκαν, προβαίνουν στήν ἀντιμετώπισιν αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διά νά περιχαρακώσουν καί ὁριοθετήσουν τήν Ὀρθόδοξο πίστι, ὥστε νά διακρίνεται ἀπό τήν πλάνη τῶν αἱρετικῶν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά προφυλάξουν τούς πιστούς ἀπό τήν λύμη τῆς κακοδοξίας. Στίς ἡμέρες μας, Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε καί Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί, ἐμφανίσθηκε ὡς ἕνα ἀπό τά σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν και ὡς «λύκος βαρύς μή φειδόμενος τοῦ ποιμνίου»[1] ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Διά τόν λόγον αὐτόν, ἐκφράζοντες τήν ἀγωνία μας, ἀπευθυνόμεθα πρός Σᾶς, τό Σεπτόν Σῶμα τῶν Ἁγιωτάτων Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς τό ἀνώτατο καί ἁρμόδιο διοικητικό ὄργανο τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἱκετευτικῶς καί ταπεινῶς παροτρύνοντας καί προτείνοντας ὅπως ἐμεῖς, οἱ Ἐπίσκοποι-ποιμένες, εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου, Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ ἐν τρισί ὑποστάσεσι Ζῶντος Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναλάβωμεν τάς εὐθύνας μας ἔναντι Αὐτοῦ καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ Tου καί ἀρθῶμεν στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί συγκαλέσωμε Τοπική Σύνοδο, ἡ ὁποία καθηκόντως ὀφείλει νά προχωρήσει στήν ἐπίσημο συνοδική καταδίκη τῆς εἰρημένης κακοδοξίας καί δεινῆς αἱρέσεως.
Οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν ἀδήριτη τήν ἀνάγκη συγκλήσεως τοιαύτης Τοπικῆς Συνόδου, περιγράφονται κατωτέρω :
Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς γνωστόν, ἔχει καταγνωστεῖ ὡς παναίρεση ὑπό τοῦ συγχρόνου ἁγίου γέροντος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος στό ἐξαίρετο σύγγραμμά του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» σημειώνει :
«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[2].
Πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, πού προωθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἐωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασωνίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός[3] ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν διαμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, ἔργα τῶν διαμονιώντων Ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς διά τοῦ ἀναμενομένου εἰσέτι ψευδομεσσίου παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβερνήσης.
Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ σέ διαχριστιανικό καί σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, διαμορφώνεται ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός καί ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ.
Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις καί πρέπει νά παρακάμπτωνται γιά τό καλό τῆς ἑνότητας τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί θέσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν λεγομένων τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλ. προωθεῖ τήν λεγομένη «πανθρησκεία».
Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά προβάλλωνται τά δῆθεν «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομηθῆ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς Οἰκουμένης.
Ὁ Οἰκουμενισμός, διά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί «Διευρημένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων «Ἐκκλησιῶν», τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα», οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας[4].
Ὁ Οἰκουμενισμός προβάλλει τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐπιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους, στούς ὁποίους κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας ἡ ἀπόκρυψη καί ἡ παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων ἰδίᾳ τοῦ κατά Ἰωάννην «ἵνα ἕν ὧσιν καθώς ἡμεῖς» (Ἰω. ΙΖ΄ 11), ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσύνης, Χάριτος, μυστηρίων, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὅροις, ἡ ἀμνήστευση, ἀθώωση καί ἐπιβράβευση τοῦ Δούρειου Ἴππου τοῦ Παπισμοῦ, τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας, ἡ συμμετοχή στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων, ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων ἀνακοινωθέντων, δηλώσεων καί κειμένων δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καί ἀποφάσεως, ὡς ἀπεδείχθη στήν τακτική ΙΣΙ τοῦ Ὀκτωβρίου 2009 (π.χ. Λίμα Περοῦ Νοτίου Ἀμερικῆς 1982, Balamand Λιβάνου 1993, Σαμπεζύ Ἐλβετίας 1994, Porto Alegre Βραζιλίας 2006, Ραβέννας 2007 κ.ἄ.) καί οἱ συμπροσευχές[5].
Ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέσεις ὡς «Ἐκκλησίες» καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Άγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Άναπτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Κάθε μία εἷναι ἕνα κομμάτι, ἕνα μέρος, ὄχι ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία.
Ὅλες μαζί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Μέ τόν τρόπο, ὅμως, αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῶ κόσμω σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς καί τῆς ἐν συνεχεία πραγματώσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτοῦ ἔργου ἀπό τήν Μία καί Μοναδική, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, διά τοῦ ἐνεργοῦντος σέ Αὐτή Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις[6].
Μέ πόνο καί θλίψη διαπιστώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν μέ φωτεινές ἐξαιρέσεις τά Σεπτά Πατριαρχεῖα τῆς Γεωργίας καί τῆς Βουλγαρίας, ὅπως ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνύουν ἀνήκουστες, ἀνιστόρητες, πρωτοφανεῖς καί καινοφανεῖς οἰκουμενιστικές πράξεις καί ἐνέργειες, πραχθέντα καί λεχθέντα τους[7].
Τό τραγελαφικόν ὅμως γιά τούς Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπ’ ἐκείνης τῆς στιγμῆς θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις ἄς τό τολμήσουν λοιπόν γιατί ἄλλως ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν στούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων.
Ὁ Οἰκουμενισμός, δυστυχῶς, ἐπέτυχε ἐσχάτως τήν ἀθρόα μεταβολή τῆς μακραίωνης καί δισχιλιετοῦς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς πορείας τόσο τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας, τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς εὐσεβοῦς πηγῆς τοῦ Γένους, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου[8] (ἀπό τό 1964) ὅσων καί ἄλλων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν σέ οἰκουμενιστική στάση ζωῆς. Ἀλλά, καί ἡ Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, τό Ἅγιον Ὄρος δέν παρέμεινε ἀλώβητο καί ἀνεπηρέαστο.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει διαβρώσει καί τίς Θεολογικές Σχολές, στίς ὁποίες δέν διδάσκεται πλέον ἡ Ὀρθοδοξοπατερική Θεολογία, ἀλλά ἑδραιώνεται ἀνοικτά, πλέον, μέ τόν πιό πανηγυρικό καί ἐπίσημο τρόπο ἡ οἰκουμενιστική θεολογία.
Ὁ Οἰκουμενισμός εἰσχώρησε καί στά νέα θρησκευτικά βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ καί τοῦ Γυμνασίου καί εἷναι ὁ κύριος ὑπεύθυνος διά τήν ἐφαρμογή τοῦ νέου πιλοτικοῦ προγράμματος σπουδῶν στήν ἐκπαίδευση, ἀπαιτώντας τήν ἀλλαγή τοῦ κατηχητικοῦ καί ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό καί πανθρησκειακό.
Ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Οἰκουμενισμό συνεχίζει νά αὐξάνεται, διότι ὑπάρχει α) ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σέ θέματα πίστεως, β) τρομερή ἔλλειψη μέσων γνησίας καί ἀντικειμενικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί γ) ἐκκοσμίκευση κλήρου καί λαοῦ[9].
Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοσι καί Πίστι, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, ἀποτείχιση) καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι’ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο[10].
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐντέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάρη θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κίνδυνος, βεβαίως δέν ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν πρόκειται νά καταστραφῆ, ἀφοῦ εἷναι Σῶμα Χριστοῦ, ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό, εἶναι ὁ Χριστός ὁ εἰς τούς αἰώνας ἐπεκτεινόμενος «καί πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[11], ἀλλά στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, στούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι κινδυνεύουν νά χαθοῦν, ὅταν χαθεῖ ἡ ὀρθή πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἐπικρατήσουν ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη[12].
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι,
Μετά τήν ἀνωτέρω παρουσίαση τοῦ φαινομένου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν του τόσο στήν δογματική ὅσο καί στήν σωτηριολογική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διαπιστώνομε ὅτι ὄντως τώρα κινδυνεύει σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία. Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ὅσο τό δυνατόν συντομότερα σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά νά ἐξετάση καί ἐρευνήση τά ἀνωτέρω καυτά καί φλέγοντα θέματα, πάντοτε ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας καί παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, νά λάβη καταδικαστική ἀπόφαση ἐναντίον τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπαδευόντων τήν παναίρεση αὐτή γιά νά παύσουν τά σκάνδαλα καί ἡ σύγχυση κλήρου καί λαοῦ. Τοῦτο ἄλλωστε θά ἀποδείξει ὅτι παραμένωμε ἐπί τῶν ἐπάλξεων καί εἴμεθα συνεπεῖς στούς φρικτούς ὅρκους πού ἐδώσαμε κατά τήν χειροτονία μας, ἐφαρμόζοντας στήν πράξη τήν σχετική ἀπόφαση, πού ἔχομε λάβει στίς συνεδρίες τῆς 15ης - 16ης Ὀκτωβρίου 2009.
Ὅθεν, Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνεπίσκοποι, οὕτω ποιοῦντες μέγα καλό θά προξενήσωμε στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, στό Ἔθνος μας, στόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη χαρά θά γίνη στόν Οὐρανό καί στήν γῆ. Τό δέ μνημόσυνο μας θέλει μείνει στόν αἰῶνα, τῶν ὀνομάτων μας γραφομένων ἐν Βίβλῳ Ζωῆς, συγχωρουμένων τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἄς βαδίσουμε ἑνωμένοι στόν ἀγῶνα τῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως καί εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός «οὐ» κατισχύσει τῆς Ἐκκλησίας, κατά την ἀψευδῆ ρῆσιν τοῦ Κυρίου μας, «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἄς τολμήσουμε, Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι καί περιπόθητοι ἅγιοι Ἀδελφοί, νά σπάσωμε τά οἰκουμενιστικά δεσμά, νά βγοῦμε ἀπό τήν οἰκουμενιστική φυλακή καί νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆ θεία δυνάμει καί Χάριτι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι».
Διά ταῦτα ταπεινῶς προτείνομε νά ἀποστείλητε σχετική αἴτηση ἐκτάκτου συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας καί νά τήν ὑποβάλητε στόν Μακαριώτατο Πρόεδρο τῆς ΔΙΣ ὥστε κατά τάς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 6, ἐδαφ. 1 τοῦ Ν. 590/1977 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» Αὕτη νά προβῆ σέ ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν Συνοδική κατάγνωση καί καταδίκη τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς δεινῆς αὐτῆς παναιρέσεως τῶν συγχρόνων καιρῶν.
Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀδελφός
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ
[1] Πράξ. 20, 29.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.
[3] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἱκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx.
[4] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013.
[5] Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004, σσ. 11-18.
[6] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 23-24.
[7] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2007) 94-98.
[8] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί Οἰκουμενισμός», ἐν Οἰκουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα Τελετῶν ΑΠΘ, τ. Α΄, ἐκδ. Θεοδρομία, σσ. 233-250.
[9] Ὅ.π. σσ. 124-126.
[10] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 25-26.
[11] Ματθ. 16,18
[12] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2007) 89-94.
ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_2525.html?utm_source=BP_recent
«Ἡ πνευματικὴ εἰλικρίνεια νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη»
Ὁ κόσμος πάει ἄσχημα σήμερα, γιατί ὅλοι λένε μεγάλες «ἀλήθειες», ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται ὅμως στὴν πραγματικότητα. Τὰ γλυκὰ λόγια καὶ οἱ μεγάλες ἀλήθειες ἔχουν ἀξία, ὅταν βγαίνουν ἀπὸ ἀληθινὰ στόματα, καὶ πιάνουν τόπο μόνο στοὺς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους καὶ σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καθαρὸ νοῦ.
– Γέροντα, ὑπάρχει εἰλικρίνεια κοσμικὴ καὶ εἰλικρίνεια πνευματική;
– Ναί, βέβαια. Ἡ κοσμικὴ εἰλικρίνεια ἔχει ἀδιακρισία.
– Μιλάει δηλαδὴ κανεὶς εὐκαίρως-ἀκαίρως;
– Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό· ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλήθεια· ἀλλά, ἂν πῆς καμμιὰ φορὰ τὴν ἀλήθεια χωρὶς διάκριση, αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Π.χ. εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ τάδε εἶναι βλαμμένος. Ἂν πᾶς ὅμως νὰ τὸ πῆς αὐτό, δὲν ὠφελεῖς. Ἢ ἄλλος λέει: «Γιὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινής, θὰ πάω νὰ ἁμαρτήσω στὴν πλατεία». Αὐτὸ δὲν εἶναι εἰλικρίνεια. Ὅποιος ἔχει πολλὴ διάκριση, ἔχει ἀρχοντικὴ ἀγάπη, θυσία καὶ ταπείνωση, καὶ τὴν πικρὴ ἀκόμη ἀλήθεια τὴν λέει μὲ πολλὴ ἁπλότητα καὶ τὴν γλυκαίνει μὲ τήν καλωσύνη του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὠφελῆ πιὸ θετικὰ ἀπὸ τὰ γλυκὰ λόγια, ὅπως τὰ πικρὰ φάρμακα ὠφελοῦν περισσότερο ἀπὸ τὰ γλυκὰ σιρόπια.
Ἡ ἀλήθεια, ὅταν χρησιμοποιῆται χωρὶς διάκριση, μπορεῖ νὰ κάνη ἔγκλημα. Μερικοὶ ἐνεργοῦν ἐν ὀνόματι τῆς ἀληθείας καὶ ἐγκληματοῦν. Ὅταν κανεὶς ἔχη εἰλικρίνεια χωρὶς διάκριση, μπορεῖ νὰ κάνη διπλὸ κακό· πρῶτα στὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα στοὺς ἄλλους, γιατί αὐτὴ ἡ εἰλικρίνεια δὲν ἔχει σπλάχνα. Ὅποιος θέλει νὰ εἶναι πράγματι εἰλικρινής, ἂς ξεκινήση νὰ εἶναι εἰλικρινὴς πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτό του, γιατί ἀπὸ ᾽κεῖ ξεκινάει ἡ πνευματικὴ εἰλικρίνεια. Ὅταν κανεὶς δὲν εἶναι εἰλικρινὴς μὲ τὸν ἑαυτό του, κοροϊδεύει καὶ ἀδικεῖ τουλάχιστον μόνον τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ὅμως συμπεριφέρεται χωρὶς εἰλικρίνεια πρὸς τοὺς ἄλλους, ἁμαρτάνει θανάσιμα, γιατί κοροϊδεύει τοὺς ἄλλους.
– Μπορεῖ, Γέροντα, νὰ κινῆται κανεὶς ἔτσι ἀπὸ ἁπλότητα;
– Τί ἁπλότητα! Ποῦ τὴν βρῆκες σὲ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο τὴν ἁπλότητα! Ἂν εἶναι παιδάκι, θὰ ἔχη ἁπλότητα. Ἂν εἶναι Ἅγιος, θὰ ἔχη ἁπλότητα. Ἂν εἶναι μεγάλος καὶ δὲν εἶναι καθυστερημένος στὸ μυαλὸ καὶ κινεῖται ἔτσι, θὰ εἶναι διάβολος.
– Καὶ πῶς αἰσθάνεται αὐτός;
– Κόλαση σωστή. Ὁ ἕνας πειρασμὸς διαδέχεται τὸν ἄλλο. Συνέχεια πειρασμοί.
– Γέροντα, δὲν πρέπει ὅμως νὰ φέρεται κανεὶς μὲ εὐθύτητα;
– Ἡ εὐθύτητα, ἔτσι ὅπως τὴν χρησιμοποιοῦν πολλοί, ἔχει ἕνα νομικὸ πνεῦμα. «Εἶμαι εὐθύς, λένε, “κηρύττω ἐπὶ τῶν δωμάτων” [Λουκ. ιβ´ 3]», καὶ κάνουν τὸν ἄλλον ρεζίλι, ἀλλὰ τελικὰ γίνονται οἱ ἴδιοι ρεζίλι.
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ «ΛΟΓΟΙ Β´, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ», ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστ. “Εὐαγγελιστὴς Ἰω. ὁ Θεολόγος”, Σουρωτὴ Θεσ/νίκης, 1999, σελ. 77–78)
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2713
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης: Σχισματικοί οι Λατίνοι, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο
Εν Πειραιεί 15-4-2013
πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς
Αίσθηση προκαλεί στον Ορθόδοξο πιστό λαόν και τον έντιμο κλήρο η συμφωνία του Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου με τον Παπικό «Επίσκοπο» της Γερμανίας για την έναρξη συζητήσεων με σκοπό τον κοινό εορτασμό του Πάσχα των Ορθοδόξων με τους Παπικούς. Τον κοινό εορτασμό προωθεί το Βατικανόν από το 1960. Τον στόχο του, όμως, αυτόν τον επισημοποίησε κατά την Β´ Βατικανή Σύνοδο και τον αποδέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, ο οποίος έγινε ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας αυτής. Για πολλά έτη υπήρχε άκρα του «τάφου σιωπή», διότι όλοι φοβούνταν τις αντιδράσεις κυρίως, των Ορθοδόξων. Όλα αυτά τα έτη, όμως, συζητούσαν μυστικώς οι κεφαλές του Παπισμού και των Ορθοδόξων με σκοπό τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια έχει συγκροτηθεί για το θέμα κοινός «άξονας» μεταξύ Παπισμού, Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (η Αιρέσεων-ΠΣΕ) και Οικουμενικού Πατριάρχου. Ο «άξονας» αυτός προέβλεπε, μετά το 2001, να εορτάζεται από κοινού το Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και άλλων πλανεμένων Χριστιανών. Τον στόχο τον έθεσε το Βατικανό και τον προώθησε δυναμικώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το τελευταίο με την υπ αριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 εγκύκλιόν του[1], η οποία αναφερόταν «εις τον καθορισμόν κοινής ημερομηνίας εορτασμού υφ απάντων των χριστιανών της Μεγάλης εορτής του Αγίου Πάσχα», έθεσε επί τάπητος μία σειράν προβλημάτων ιστορικού, κανονικού και δογματικού χαρακτήρος. «Η ανακίνησις του όλου ζητήματος έδωσε την ευκαιρία να κατανοηθή πλήρως ότι ο από κοινού παγχριστιανικός εορτασμός του ῾Αγίου Πάσχα δεν απετέλεσε ποτέ εσωτερικό ποιμαντικό πρόβλημα της ῾Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά προέκυψε σαφώς από την Οικουμενική Κίνησι εντεύθεν του 1920· αυτή βλέπει, ότι - μέσω σταθερών πρακτικών βημάτων - επιτυγχάνεται η εξωτερική (ομοσπονδιακή) ενότης των διϊσταμένων Χριστιανών και τοιουτοτρόπως προκαλείται στον κόσμο η ψευδαίσθησις μιας κοινής χριστιανικής μαρτυρίας, παρά τις υφιστάμενες ακόμη αγεφύρωτες δογματικές διαφορές»[2].
Δύο έτη μετά την ανωτέρω Εγκύκλιο, ένα Δελτίο Τύπου του λεγομένου "Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών" ("Π.Σ.Ε.") (24.3.1997), με τίτλο "῾Η ημερομηνία του Πάσχα: η επιστήμη προσφέρει λύσι σε ένα αρχαίο θρησκευτικό πρόβλημα", υπογραμμίζει την ηγετική συμβολή του Οικουμενικού αυτού Οργανισμού της Γενεύης, αλλά και ευρύτερα των Οικουμενιστικών Οργανισμών, στην προώθησι του ζητήματος.
Η οργάνωσι μιας παγχριστιανικής συσκέψεως, όπως αναφέρει το Δελτίο Τύπου, στο Χαλέπιο της Συρίας (5–10.3.1997) από το "Π.Σ.Ε." και το "Συμβούλιο Εκκλησιών Μέσης Ανατολής" ("Σ.Ε.Μ.Α.") με αντικείμενο τον κοινό εορτασμό του Πάσχα από του 2001 και εξής, μας δίδει την ευκαιρία να προβούμε σε μία σύντομη ιστορική αναφορά σε μερικές πτυχές του ζητήματος.
1. Είναι γνωστό ότι με τον πλέον επίσημο τρόπο το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς τέθηκε με πρωτοβουλία του "Π.Σ.Ε." και της Γραμματείας επί της Ενότητος των Χριστιανών του Βατικανού, κατά το έτος 1975 στην Ε´ Γενική Συνέλευσι του "Π.Σ.Ε." στην Ναϊρόμπι της Κένυας (23.11-10.12.1975)[3].
2. Τον Απρίλιο του 1994, εκπρόσωποι της "Συνελεύσεως Ευρωπαϊκών Εκκλησιών" ("Σ.Ε.Ε."/ "Κ.Ε.Κ.") (συμμετείχαν ορθόδοξοι και προτεστάντες της Ευρώπης) και του "Συμβουλίου Καθολικών Επισκοπικών Συνόδων Ευρώπης" ("Σ.Κ.Ε.Σ.Ε."/"C.C.E.E.") συνήλθαν στο Λεανυφάλου της Ουγγαρίας, για την προετοιμασία και οργάνωσι της "Β´ Οικουμενικής Συναντήσεως Εκκλησιών Ευρώπης" στο Γκράτς της Αυστρίας τον Ιούνιο του 1997. ῾Η προπαρασκευαστική Μικτή Επιτροπή ασχολήθηκε εκτός των άλλων και με το ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα μετά το έτος 2001 και έθεσε τούτο ως θέμα συζητήσεως στην "Οικουμενική Συνάντησι" του Γκράτς[4].
3. Μετά από πέντε μήνες (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε στο Φανάρι η "Β´ Σύναξις της εν ενεργεία ῾Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου". ῾Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός κατέκλεισε την Εισήγησί του "Λειτουργικά προβλήματα εν τη Διασπορά", με την εξής χαρακτηριστική αποστροφή: "Κατακλείοντες, θα έπρεπεν ίσως εκ του όλου κύκλου των εν τη Διασπορά λειτουργικών προβλημάτων, να υπενθυμίσωμεν ενταύθα ιδιαιτέρως το συνεχώς μετά ηυξημένου ενδιαφέροντος επανατιθέμενον αίτημα των αποδήμων δια κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μετά των λοιπών Χριστιανών, όπερ δια τούτο και αποβαίνει ιδιαιτέρας ποιμαντικής ανάγκης ζήτημα. Το κατ αρχήν δικαιώτατον και ιερόν τούτο αίτημα, απασχολεί ζωηρώς το πλήθος και των Ορθοδόξων εν τη Διασπορά πιστών, ως εκ του λόγου ότι, ζώντες ούτοι ως μειονότης εν μέσω πολυανθρώπων και συμπαγών κοινωνιών ετεροδόξων χριστιανών, από κοινού εορταζόντων το Πάσχα, όχι μόνον αισθάνονται περιθωριοποιούμενοι η και πλήρως αποκεκομμένοι, αλλά και υφίστανται οδυνηράς πολλάκις πρακτικάς συνεπείας εις τας επαγγελματικάς, κοινωνικάς και άλλας σχέσεις των εν γένει. Και πρέπει να λεχθή ενταύθα απεριφράστως ότι είναι αυτόχρημα τραγελαφικόν το γεγονός ότι, την μεν Κυριακήν ημέραν της εβδομάδος - ήτις είναι το επαναλαμβανόμενον αντίγραφον της μοναδικής ημέρας της Αναστάσεως - δεχόμεθα να εορτάζωμεν από κοινού μετά πάντων των ετεροδόξων, των αλλοθρήσκων, ακόμη δε και των αθέων, αυτήν δε ταύτην την ημέραν της Αναστάσεως, ήτις αποτελεί και το "πρωτότυπον", ούτως ειπείν, να αρνούμεθα να εορτάσωμεν από κοινού"[5].
4. Τον ίδιο μήνα (14-19.9.1994), συνήλθε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας η Εκτελεστική Επιτροπή του "Π.Σ.Ε.", η οποία αποφάσισε, μεταξύ άλλων, όπως το Τμήμα "Πίστις και Τάξις" και η Γραμματεία επί της Λατρείας και της Πνευματικότητος "μελετήσουν εκ νέου το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα", μάλιστα δε ο Γενικός Γραμματεύς του "Π.Σ.Ε." Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ότι πρέπει να σχεδιασθή μία σειρά "ευκαιριών για κοινή μαρτυρία και εορτασμό, εκκινώντας από την ῾Εβδομάδα Προσευχής τον Ιανουάριο του 2000 και δια της Πεντηκοστής και των Χριστουγέννων να φθάσωμε στον κοινό εορτασμό του Πάσχα το έτος 2001"[6].
5. Μετά από δύο μήνες (15-20.11.1994) συνήλθε στην Λεμεσό της Κύπρου η ΣΤ´ Γενική Συνέλευσις του "Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής" ("Σ.Ε.Μ.Α.") και στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Τμήματος "Πίστις και ῾Ενότης" συζητήθηκε το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, τελικώς δε εγκρίθηκε σχετικό μήνυμα του Πάπα Ιωάννου Παύλου Β´. Εκ μέρους του Βατικανού, ο Καρδινάλιος Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος του Ποντιφικίου Συμβουλίου για την προώθησι της χριστιανικής ενότητος, "πρότεινε συνάντηση των Προκαθημένων των Εκκλησιών κατά το έτος 2000 με σκοπό τη λήψη αποφάσεως για κοινή ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα και για εργασία για τη χριστιανική ενότητα". Επίσης, ο Γενικός Γραμματεύς του "Π.Σ.Ε." Δρ Κ. Ρέϊζερ ωμίλησε σχετικώς και "εξέφρασε την ευχή το έτος 2001" "να γίνει αιτία εξευρέσεως κοινής ημερομηνίας εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου"[7].
6. Κατά την τελέση της πανευσήμου ακολουθίας του Εσπερινού της Αγάπης του Πάσχα 2011 στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος, αποδέχθηκαν όλως αντικανονικώς την συμμετοχή με πλήρη επίσημη λειτουργική αμφίεση κατεγνωσμένων αιρετικών, δηλονότι ενός Παπικού «ιερέως» και ενός Αρμενίου «διακόνου»[8].
7. Η Μικτή Επιτροπή της Διάσκεψης Ορθοδόξων και Παπικών Επισκόπων στη Γερμανία, στις 13-3-2012 ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της συνάντησής τους στο Johann Adam Mohler Οικουμενικό Ινστιτούτο στο Paderborn. Σε κοινή ανακοίνωση, που εκδόθηκε στο τέλος της Διάσκεψης, καλούν για ένα κοινό εορτασμό του Πάσχα σαν μια ένδειξη της ενότητας των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο. Επικεφαλής των δύο αντιπροσωπειών υπήρξαν ο Ορθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος και ο Παπικός «επίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ[9].
8. Στις 4-11-2012 τα παπικά Μ.Μ.Ε., ανέφεραν : "Ως χειρονομία υπέρ της ενότητας και του οικουμενισμού, οι Παπικοί της Ιερουσαλήμ από το 2013 θα εορτάζουν το Πάσχα στους Αγίους Τόπους με τους Ορθοδόξους'' [10].
9. Σχετικά με το Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Σύρου, Τήνου, Κώ, διαβάζουμε στην εφημερίδα το "ΒΗΜΑ" της 25ης Απριλίου 2013: «Δεν υπάρχει σχίσμα στο συριανό Πάσχα. Μπορεί το εφετινό Πάσχα των καθολικών να εορτάστηκε με κάθε λαμπρότητα στις 31 Μαρτίου, στο νησί της Σύρου όμως οι καθολικοί θα γιορτάσουν ξανά την Ανάσταση του Ιησού μαζί με τους ορθοδόξους. Η Ερμούπολη είναι από τα λίγα σημεία στον κόσμο όπου ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν με κατάνυξη το Πάσχα παραμερίζοντας τις όποιες σχισματικές διαφορές των δύο εκκλησιών»[11].
10. Είναι προφανές ότι η σχετική Εγκύκλιος των Οικουμενιστών του Φαναρίου (150/420/26.5.1995) μετά παρέλευσι έξι μηνών από τις ανωτέρω διεργασίες δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε έφερε στο φως ένα ενδο-ορθόδοξο ζήτημα, αλλά αποτελεί "οδηγία" των διπλωματών Οικουμενιστών της Γενεύης, του Βατικανού και του Φαναρίου, οι οποίοι σύρουν την Ορθοδοξία σε νέα σχίσματα και τραγωδίες.
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι:
1ον) οι πρωτοβουλίες του Βατικανού, όπως είναι οι ημέρες οικουμενιστικής προσευχής υπέρ διαφόρων ζητημάτων, αποβλέπουν μακροπροθέσμως στην άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος με την συμμετοχή Αρχιερέων και Θεολόγων στις οικουμενιστικές αυτές προσευχές με τελικό σκοπό την υλοποίηση των στόχων της Β´ Βατικανής Συνόδου. Και ένας εξ αυτών των στόχων είναι ο κοινός εορτασμός του Πάσχα.
2ον) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενεργεί ως «παράρτημα»-«προτεκτοράτο» του Βατικανού, υλοποιώντας τις αποφάσεις της Β´ Βατικανής Συνόδου, αλλά και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών η Αιρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας την παρακμή του Ελληνισμού και την μη ενασχόλησή του με εκκλησιαστικά και πνευματικά θέματα, εξ αιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσεως και των προβλημάτων, που προέρχονται απ΄ αυτήν, οι κεφαλές του Οικουμενικού Πατριαρχείου πιστεύουν ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία, για να προωθούν τα σχέδια Βατικανού-ΠΣΕ-Φαναρίου για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα μετά των πλανεμένων Χριστιανών. Η συμφωνία η καλλύτερα το προσύμφωνο του Σεβ. Γερμανίας με τον τοπικό Παπικό «Επίσκοπο», αποκαλύπτει τα «κρυφά σχέδια» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εν μέσω βαθυτάτης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσεως στην Ελλάδα[12].
Ας δούμε, όμως, στο σημείο αυτό, ποια είναι η θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τους Λατίνους όσον αφορά το Πάσχα, όπως μας την παρουσιάζει ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Σχολιάζοντας τον ζ΄ Αποστολικό Κανόνα «Είτις Επίσκοπος η Πρεσβύτερος η Διάκονος την αγίαν του Πάσχα ημέρα προ της εαρινής ισημερίας μετά Ιουδαίων επιτελέσοι, καθαιρείσθω», αναφέρει ότι ο Ματθαίος Βλάσταρις λέει πως η Α΄ αγία και Οικουμενική Σύνοδος συνεκρότησε και εξέδωσε εξαίρετο και το καλύτερο Κανόνιο περί της ευρέσεως του Πάσχα, κατά τον α΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία τοπικής Συνόδου. Στη συνέχεια ο Όσιος Νικόδημος αναφέρει ότι τέσσερεις είναι οι αναγκαίες, απαραίτητες προϋποθέσεις για τον εορτασμό του δικου μας, του Ορθοδόξου Πάσχα. Πρώτον, το Πάσχα πρέπει να γίνεται πάντοτε ύστερα από την ισημερία της ανοίξεως. Δεύτερον, το Πάσχα δεν πρέπει να γίνεται την ίδια ημέρα με το νομικό φάσκα των Ιουδαίων (αυτά τα δύο διορίζονται από τον παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα). Τρίτον, το Πάσχα να μην γίνεται απλώς και αορίστως ύστερα από την ισημερία, αλλά ύστερα από την πρώτη πανσέληνο του Μαρτίου, που θα τύχει μετά την ισημερία. Και τέταρτον, το Πάσχα να γίνεται την πρώτη Κυριακή, που θα τύχει ύστερα από την πανσέληνο (αυτά τα δύο τα έχουμε εκ παραδόσεως και όχι από κανόνα). Για να φυλάττονται και οι τέσσερεις αυτοί διορισμοί εξίσου σε όλη την οικουμένη και να εορτάζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τον ίδιο χρόνο και την ίδια ημέρα το Άγιον Πάσχα και να μην χρειάζονται κάθε χρόνο αστρονόμους και συνόδους, συνήρμοσαν οι θεόσοφοι Πατέρες το κανόνιο περί του Πάσχα.
Στο σημείο αυτό, σημειώνει ο Όσιος ότι, εξαιτίας της ανωμαλίας της κινήσεως της σελήνης, δεν φυλάττεται πάντα ο τέταρτος διορισμός, αλλά κάποτε παραβαίνεται, επειδή, κατά τον Βλάσταρη, μετά από τριακόσια (300) έτη και δύο (2) ημέρες μετά την πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει να γίνεται το νομικό φάσκα την ημέρα της Κυριακής. Αυτές οι δύο ημέρες, που περισσεύουν από αυτή την ανωμαλία, προστιθέμενες, υπερβαίνουν κάποτε την πρώτη Κυριακή, που τυχαίνει ύστερα από την πανσέληνο του Μαρτίου, κατά την οποία Κυριακή τότε εορτάζουμε τα Βάϊα και κατά την ερχομένη κάνουμε Πάσχα. Από την λίγη αυτή παράβαση, δεν ακολουθεί καμμία παρατροπή της ευσεβείας, ούτε κάτι άτοπο η ψυχικός κίνδυνος. Γι'αυτό και ο θείος Χρυσόστομος στον λόγο του «εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας» λέει˙ «Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρατήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. Επειδή όσαις φοραίς τρώγει τον ζωοποιόν άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί˙ αλλ'επειδή εις την πρώτην σύνοδον εσυνάχθησαν οι Πατέρες και εδιώρισαν πότε να γίνεται το Πάσχα, τιμώσα η Εκκλησία πανταχού την συμφωνίαν και ένωσιν, εδέχθη τον διορισμόν, οπού εκείνοι έκαμαν»[13]. Έπρεπε, λοιπόν, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, να προτιμήσουν και οι Λατίνοι την συμφωνία και ένωση της Εκκλησίας, περισσότερο από την παρατήρηση των χρόνων (της ισημερίας δηλαδή, που κατέβηκε τώρα στις 11 Μαρτίου, ενώ τον καιρό της Α΄ Συνόδου ήταν στις 21 Μαρτίου) και να εορτάζουν το Πάσχα μ'εμάς τους Γραικούς και όχι να ατιμάζουν τους τριακοσίους εκείνους θεοφόρους και πνευματοφόρους Πατέρες, που το νομοθέτησαν, κατά θείο φωτισμό, νομίζοντάς τους ως ανοήτους και υβρίζοντας την κοινή μητέρα όλων μας Εκκλησία, διότι (λέει ακολούθως ο χρυσούς ρήτωρ) αν και η Εκκλησία έσφαλλε, βέβαια δεν θα κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακό από αυτή την ακριβή φύλαξη του καιρού, όσο μεγάλο κακό θα προξενούνταν από αυτή την διαίρεση και το σχίσμα από την Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επειδή λέει˙ «δεν φροντίζει ο Θεός και η Εκκλησία δια τοιαύτην παρατήρησιν των χρόνων και ημερών, πάρεξ δια μοναχήν την ομόνοιαν και ειρήνην».
Μας παροτρύνει ο Όσιος Νικόδημος να προσέξουμε πως ο θείος Χρυσόστομος ονομάζει σχισματικούς τους Λατίνους, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιό τους και Καλαντάριο, όχι επειδή αυτό δεν είναι ορθό, κατά την ισημερία – διότι βλέπουμε ότι η ισημερία αληθώς έμεινε πίσω 11 ημέρες – αλλά γιατί χωρίσθηκαν γι'αυτό από μας, το οποίο είναι έγκλημα ασυγχώρητο, κατά τον ίδιο άγιο. Γιατί, λέει στον ίδιο λόγο, ότι το να νηστεύσει κανείς και το να κάνει Πάσχα σ' αυτόν τον καιρό η σ' εκείνον, μετά την 21η Μαρτίου, υποθετικά, όπως κάνουμε εμείς οι Γραικοί, η μετά την 11η Μαρτίου, όπως κάνουν οι Λατίνοι, αυτό δεν είναι έγκλημα. «Το δε να σχίση τινάς την Εκκλησίαν και να αντιστέκηται φιλονείκως και να κάμνη διχοστασίας και διαιρέσεις και να χωρίζη τον εαυτό του πάντοτε από την κοινήν σύνοδον της Εκκλησίας, τούτο είναι αμάρτημα ασυγχώρητον και κατηγορίας άξιον και πολλήν έχει κόλασιν και τιμωρίαν». Γιατί, ας γνωρίζουν οι Λατίνοι ότι και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που έγιναν μετά την πρώτη, και οι υπόλοιποι Πατέρες, έβλεπαν ναί και αυτοί, ως σοφοί που ήταν, πως κατέβηκε πολύ η ισημερία˙ αλλ'όμως δεν θέλησαν να την μεταθέσουν από την 21η Μαρτίου, που την βρήκε η Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο την συμφωνία και ένωση της Εκκλησίας, από την ακρίβεια της ισημερίας, η οποία δεν προξενεί, ούτε στην εύρεση του δικού μας Πάσχα καμμία σύγχυση, ούτε βλάβη στην ευσέβεια, μάλιστα δε προξενεί αυτή η ακρίβεια στους Λατίνους δύο μεγάλες ατοπίες, το να εορτάζουν δηλαδή το Πάσχα η μαζί με τους Ιουδαίους, το οποίο είναι εναντίον στον παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα, η πριν τους Ιουδαίους.
Το ότι ο Θεός περισσότερο ευαρεστείται στην τάξη του πασχαλίου και απλώς ειπείν του καλανταρίου του δικού μας, του Ορθοδόξου, παρά στην ακρίβεια του πασχαλίου και καλανταρίου των Λατίνων, γίνεται φανερό από τα θαύματα, που έδειξε και δείχνει έως τώρα γι'αυτό. Διότι, α) στα μέρη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου, όπου είναι οι δύο μεγάλες Πυραμίδες, ενεργεί ο Θεός κάθε χρόνο αυτό το παράδοξο˙ δηλαδή κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης της δικής μας (όχι των Λατίνων), ξερνά η γη λείψανα και κόκκαλα παλαιά ανθρώπινα, από τα οποία γεμίζει ένας ευρύχωρος κάμπος, τα οποία στέκονται έως την Πέμπτη της Αναλήψεως, και τότε κρύβονται και παντελώς δεν φαίνονται, μέχρι να έλθει πάλι η Μεγάλη Πέμπτη. Αυτό δεν είναι κανένας μύθος, αλλά αληθινό και βέβαιο, μαρτυρημένο από παλαιούς και νέους ιστορικούς, μάλιστα δε από τον Γεώργιο Κορέσσιο τον Χίο και από τον αοίδιμο πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο[14], ο οποίος το διηγείται στον αραβικό χρονογράφο, που έγραψε, και φαίνεται, απ'όσα λέει παρακάτω, ότι το είδε με τα μάτια του˙ (τα ανθρώπινα αυτά κόκκαλα προμηνύουν την μέλλουσα ανάσταση των νεκρών, όπως τα είδε και ο προφήτης Ιεζεκιήλ). β) Επίσης, ο ρηθείς Κορέσσιος γράφει ότι ο Πασχασίνος έγραφε προς τον Λέοντα ότι, όταν εόρταζαν κάποτε το Πάσχα οι μεν ανατολικοί την 22α Απριλίου, οι δε δυτικοί την 25η Μαρτίου, μια βρύση, η οποία προηγουμένως ήταν ξηρά, γέμισε από νερό την 22α Απριλίου, δηλαδή στο δικό μας Πάσχα και όχι των Λατίνων. γ) Τέλος, ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων[15] στο ιβ΄ βιβλίο του περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγείται ότι ευρισκόμενος κάποτε ο Ιεροσολύμων Παΐσιος στο Βελλιγράδι, ακολούθησε ένα θαύμα, βεβαιωτικό μεν του δικού μας καλανταρίου, αναιρετικό δε του των Λατίνων˙ δηλαδή η ζύμη, που ζυμώθηκε από κάποια Λατίνα κατά την ημέρα του προφήτου Ηλιού, μεταβλήθηκε σε πέτρα σκληρή, κίσσηρα[16]. Ο αυτός Δοσίθεος αναφέρει ότι τον Φεβρουάριο του 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στην Κων/λη στον ναό της Παμμακαρίστου, στην οποία συμμετείχαν ο Κων/λεως Ιερεμίας, ο Αλεξανδρείας Μελέτιος, ο οποίος επείχε και τον τόπο του Αντιοχείας Ιωακείμ και ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, η οποία καθόρισε να γίνεται το Πάσχα, όπως το διόρισε η Α΄ Οικ. Σύνοδος, και αναθεμάτισε το νέο καλαντάριο, που επινοήθηκε από τους Λατίνους[17].
Εν κατακλείδι, μετά τα ανωτέρω, πιστεύουμε ότι τώρα απαιτείται δυναμική αντίδραση (με επιχειρήματα, αρθρογραφία, διαφωτιστικές ομιλίες κ.λπ.), για να ματαιωθούν τα σχέδια του Βατικανού, του ΠΣΕ και του Φαναρίου. Κοινός εορτασμός του Πάσχα δεν μπορεί να υπάρξει, εάν το Βατικανό δεν αποκηρύξει τις πλάνες του και τις αιρέσεις του και εάν ο Πάπας δεν αποκηρύξει τις θέσεις του ότι είναι τοποτηρητής του Χριστού στη γη, αλάθητος και άρα ημίθεος κ.λπ. Εάν το Βατικανό και ο Παπισμός του δεν αποκηρύξει όλες τις αιρέσεις του, θα είναι σαν οι Ορθόδοξοι να τις νομιμοποιούν και να αποδέχονται την αίρεση στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα προϋποθέτει και Συλλείτουργο μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα. Αυτό σημαίνει ότι σε μία τέτοια περίπτωση θα έχουμε και κοινό ποτήριο, άνευ της αποκηρύξεως υπό του παπισμού των αιρέσεων, των κακοδοξιών του και της διαστρεβλώσεως του Ευαγγελίου και των διδαχών των Αποστόλων.
[1] «Συνεορτασμόν του Πάσχα με τους ετεροδόξους ανακινεί το Πατριαρχείον», Ορθόδοξος Τύπος (9-2-1996)
[2] Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84.
[3] ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984.
[4] ἐφημερ. "Καθολική", ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1.
[5] Περιοδ. "᾿Εκκλησία", ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. "᾿Επίσκεψις", ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3–12.
[6] Περιοδ. "᾿Ενημέρωσις", Ι-1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. "MECC News – Report", Νο 11-12/November – December 1994, p. 4.
[7] Περιοδ. "᾿Απόστολος Βαρνάβας" Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130, περιοδ. "᾿Ενημέρωσις", Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4, ἐφημερ. "Καθολική",
ἀριθ. 2765/17.1.1995, σ. 1, περιοδ. "Πάνταινος" ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. "MECC News - Report", Νο 11-
12/November – December 1994, p. 9, περιοδ. "Ecumenical News International" - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15-17.
[8] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄ 2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011)
250-252.
[9] http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1650.html.
[10] http://aktines.blogspot.gr/2012/11/2013_30.html.
4/11/2012. In 1582 Pope Gregory XIII adopted the current Gregorian calendar, which is used in most parts of the world. This calendar actually replaced the Julian calendar which was approved by Julius Cesar during his reign. Despite the replacement, some in the Orthodox Church still use the Julian calendar. In places like the Holy Land, where Catholics and Orthodox live together, this reality can pose a problem.
FR. PIERBATTISTA PIZZABALLA Custodian of the Holy Land
"Ecumenism in the Holy Land is not a theological problem, is a pastoral problem. Because all families are mixed families. One part is Orthodox and another Catholic. So we have two different calendars: the Gregorian calendar and the Julian calendar for families."As a gesture in favor of unity, the Latin Patriarchate of Jerusalem has decided to modify its liturgical schedule in 2013 to that of the Orthodox. That means Easter in the Holy Land will be celebrated on May 5th next year instead of March 31. There is an exception though. Both have agreed that Jerusalem and Bethlehem will not follow the new calendar. "For Christian families, it's a problem. They want to celebrate Christmas together and Easter together. So the Catholic Church decided to adopt just for Easter, not for Christmas, the Julian calendar in order to allow and permit our Christian families to celebrated Easter together."The intention of the Patriarchate is that from 2015 the Catholic Church in the Holy Land will adopt the Julian calendar, definitively. From that point onwards, Christians will celebrate Easter together, the central celebration of the faith.
[11] http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_947.html
[12] Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι αποκαλύψεις δια τον κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών», Ορθόδοξος Τύπος (9-11-2012) http://entoytwnika.blogspot.com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2QWv9E2qq
[13] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας, ΡG .
[14] ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Αραβικός χρονογράφος, σ. 266.
[15] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος˙ περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12ο, κεφ. 2ο, §β΄, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη
1983, σσ. 105-106.
[16] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9.
[17]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ένθ'ανωτ. σσ. 231-232.
ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/A8A2B197.el.aspx
Τι είναι το Πάσχα και η Ανάσταση;
1. Είναι ένα ιστορικό γεγονός. Δηλαδή συνέβη το 33 μ.Χ. έξω από τα Ιεροσόλυμα, στο Γολγοθά. Εκεί σταυρώθηκε και ετάφη ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Επί Ποντίου Πιλάτου. Και ανέστη εκ νεκρών την Τρίτη Ημέρα από τον Τάφο. Καιεμφανίστηκε σε πολλούς. Για 40 μέρες. «Συναλιζόμενος αυτοίς», τρώγοντας ψωμί κι αλάτι μαζί με τους μαθητές Του και λέγοντάς τους «τα περί της βασιλείας του Θεού».
Τον είδαν πολλοί σε πολλά μέρη πολλές φορές με πολλούς τρόπους για πολλή ώρα. Τον είδαν οι 10 χωρίς τον Θωμά, οι 11 με τον Θωμά, οι Μυροφόρες, η Μαγδαληνή, η Παναγία, οι 120, οι 500, ο αρνητής Πέτρος, ο διώκτης Παύλος, ο πρωτομάρτυρας Στέφανος.
Οι μόνοι που δεν τον είδαν ήταν οι σταυρωτές Του, γι αυτό και είπαν ψέματα και λένε μέχρι σήμερα ασύστολα ψεύδη περί κλοπής και νεκροφανείας.
Απόδειξη της Αναστάσεως κατέλιπε ο Θεός την αφή του Αγίου Φωτός, τις νεκραναστάσεις κατόπιν δια του λόγου και των χειρών των αγίων Αποστόλων και μαθητών, τα θαύματα δια της μετανοίας και τις ψυχικές νεκραναστάσεις και το μέγα θαύμα της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος με την γλωσσολαλία και τη ζωή της Εκκλησίας και αγιότητος μέσα σ΄Αυτή.
Μάλιστα δε την ώρα του «τετέλεσται» άνοιξαν τα μνήματα και «πολλοί εκ των κεκοιμημένων αγίων και μετά την έγερσιν Αυτού ηγέρθησαν και ενεφανίσθησαν πολλοίς», απόδειξη πραγματική και αντικειμενική της δικής Του Αναστάσεως.
2. Είναι ένα πνευματικό γεγονός. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Το πρώτο Πάσχα ήταν το εβραϊκό. Μια γιορτή που έκαναν οι Εβραίοι για να θυμούνται το πέρασμά τους, τη διάβασή τους από την δουλεία της Αιγύπτου στην ελευθερία και ευτυχία της Γης της Επαγγελίας. Την τελούσαν κάθε χρόνο απαράλλακτα, όπως την πρώτη φορά που την ώρισε ο Θεός δια του Μωϋσέως.
Το πέρασμα αυτό έγινε για μας και το λαό του Θεού, τον νέο Ισραήλ της Χάριτος, με την Ανάσταση του Χριστού,
πέρασμα από τον θάνατο στην αθανασία,
από τη φθορά στην αφθαρσία,
από την αμαρτία στην αγιότητα,
από το σκοτάδι στο φώς,
από την ατιμία στη δόξα,
από τον άδη στον Παράδεισο,
από την πνευματική αιχμαλωσία των παθών στην «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού».
Αυτό το πνευματικό γεγονός του Πάσχα που γίνεται στην καρδιά κάθε πιστού ανθρώπου σηματοδοτείται από το «Βάπτισμα» και τη «Μετάνοια».
Η Ανάσταση συμβολίζεται και τελεσιουργείται στο Βάπτισμα. Μέσα στο Νερό θάπτεται ως εις άλλον τάφον ολος ο παλαιός άνθρωπος, πεθαίνει ως προς την αμαρτίαν και αναγεννιέται ως προς τον Χριστό και την Αρετή. Η κολυμβήθρα καθίσταται η μήτρα μιας νέας γέννας. Ο άνθρωπος πεθαίνει για τον κόσμο και γεννιέται για την Εκκλησία. Κι από την Εκκλησία όταν κοιμάται τον μεγάλο ύπνο του θανάτου ξυπνά και εισέρχεται στο Παράδεισο. Πνευματική ταφή και Ανάσταση το βάπτισμα. «Συνετάφημεν Αυτώ διά του βαπτίσματος» και «συνηγέρθημεν Αυτώ».
Το Βάπτισμα γίνεται μια φορά. «Εν βάπτισμα».Το Μυστήριο της Μετανοίας και η Εξομολόγηση επαναλαμβάνεται. Λέγεται και δεύτερον Βάπτισμα. Λέγεται και πρώτη Ανάσταση. Η δεύτερη θα είναι των σωμάτων. Ανάσταση εκ νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας.
Μετάνοια είναι η διάβαση μέσα από τη θάλασσα των δακρύων από το αμαρτωλό παρελθόν στο θεάρεστο παρόν και από κεί στο θεωμένο μέλλον.
Μετάνοια σημαίνει διάβαση
από την άρνηση του Πέτρου στην ακολουθία του Ιησού,
από την απιστία του Θωμά στην καλή ομολογία,
από την βλασφημία του ευγνώμονος ληστού στην αναγνώριση της θεότητός Του,
από την εγκατάλειψη των μαθητών στο μαρτύριο,
από την σκυθρωπότητα και παγερότητα της απογνώσεως στην καύση της καρδίας,
από τον φόβο του εκατοντάρχου στην διαπίστωση της θεότητός Του.
Ανάσταση όμως είναι κάτι το πιο δυνατό. Προϋποθέτει θάνατο. Η διάβαση είναι το πέρασμα του ίδιου ανθρώπου. Οι Εβραίοι όπως εισήλθαν στην Ερυθρά θάλασσα έτσι και βγήκαν από την άλλη όχθη. Με την Ανάσταση όμως ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Ανακαινίζεται. Γίνεται καινούριος. Αποκτά καινούριες ιδιότητες. Είναι ο αυτός ως προς την ταυτότητα, αλλά καινούριος ως προς την ιδιότητα.
3. Είναι ένα μελλοντικό γεγονός. Είναι αυτό που θα συμβεί στον καθένα που θα πεθάνει. Αυτός θα αναστηθεί. Θα ξαναπάρει το σώμα του. Ανάσταση σημαίνει έγερση και αναζωογόνηση νεκρών σωμάτων. Οι ψυχές ποτέ δεν πεθαίνουν. Ανάσταση ψυχών είναι η Μετάνοια και θάνατος ψυχών είναι η αμετανοησία. Ανάσταση λοιπόν είναι αυτό που λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν».
Ολοι λοιπόν θα αναστηθούν. Και δίκαιοι και αμαρτωλοί. Ολοι θα πάρουν το καινούριο δικό τους σώμα. Εστω κι αν κάηκε ή έλιωσε ή φαγώθηκε ή συντρίφτηκε…
Οι δίκαιοι θα πάρουν το φωτεινό σώμα, το ένδοξο και λαμπρό, κατάλληλο για τον Παράδεισο, την χώρα του φωτός και της διαρκούς Μεταμορφώσεως. Και οι αμετανόητοι θα πάρουν το μελανό σώμα, το κατάλληλο να υπομείνει αιώνια τα απαραμύθητα βάσανα της αιωνίου κολάσεως. Και οι δύο κατηγορίες των αιωνίως βιούντων στον μέλλοντα αιώνα θα έχουν άφθαρτο σώμα. Οι μέν ένδοξο, οι δε άδοξο.
Ο όλος άνθρωπος θα υποδεχθεί ξανά τον Κύριο της δόξης. Ως ψυχοσωματική οντότητα και προσωπικότητα. Και τούτο δια να απολαύσει όχι μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα τα επίχειρα της κακίας ή τα αποτελέσματα των καλών πράξεων.
Αυτό δε το σώμα, το καινούριο και υπό νέες ιδιότητες, θα φέρει επάνω του ανεξίτηλα τα φαινόμενα και την ταυτότητα της προηγουμένης ζωής του κεκοιμημένου και νύν δια της δυνάμεως του Θεού εγειρομένου. Θα έχει ως άλλη σφραγίδα και ζωγραφιά θεϊκή ή δαιμονική, αναλόγως των προηγηθέντων, τά πάθη και τις αρετές, τις ανεξομολόγητες αμαρτίες ή τη μετάνοια και την αλλοίωση της εν Χριστώ ζωής.
«Και γενήσονται άπαντες ηλικία μια». Όσοι όμως δεν αποθάνουν και τους προλάβει η αρχαγγελική σάλπιγγα εν ζωή, αυτοί εν ριπή οφθαλμού θα αλλάξουν, χωρίς να πεθάνουν, θα πάρουν το νέο σώμα και θα υποδεχθούν τον Κύριο εις αέρα. Θάναι οι πιο τυχεροί. Βέβαια θα έχουν κι αυτοί περάσει από τη μεγάλη θλίψη των εσχάτων.
Για να δώ όμως σήμερα τι σημαίνει η Ανάσταση για μένα
Α] Σημαίνει ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος. Ότι ο άνθρωπος όταν πεθαίνει, δεν χάνεται. «Ουδείς νεκρός επί μνήματος». Το σώμα απλώς φιλοξενείται στον τάφο και αυτό μάλιστα αποσυντιθεμένο, η ψυχή όμως αναλόγως των πράξεών της βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού ή μακριά του και προαπολαμβάνει αγαθά ή οδυνηρά.
Ότι είναι προσωρινός ο χωρισμός. Ότι το υπερβολικό πένθος είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, διότι υπάρχει η ελπίδα - η βεβαιότητα - της Αναστάσεως και θα ξανασυναντήσουμε τους προσφιλείς μας συγγενείς και φίλους...
Η υπερβολική ενασχόληση με τάφους και μνήματα, η επί ώρες παραμονή πλησίον των οστών των γεγυμνωμένων, φανερώνει ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι«κατηργήθη ο άδης και ζωή πολιτεύεται» και ότι ο άνθρωπός μας βρίσκεται αλλού. Οποιος πιστεύει στην Ανάσταση δεν είναι ειδωλολατρικά και λατρευτικά κολλημένος στα μνήματα.
Το νεκροταφείο σε μας λέγεται κοιμητήριο και χρησιμεύει μόνο για τις μέρες και ώρες που προβλέπει η Εκκλησία και αφορούν τις ψυχές και για εποικοδομητικές σκέψεις επί της ματαιότητος της παρούσης ζωής και των εγκοσμίων και όχι μάταιες επισκέψεις. Είναι χώρος προσευχής και τιμής και όχι προσκολλήσεως και παραμονής.
Αυτά τα παρήγορα και αληθινά λέγει και σήμερα ο Κύριος και η Εκκλησία μας. Ο Κύριος τα λέγει, ο Δημιουργός μας και Λυτρωτής μας, που πόνεσε, έκλαψε και ανέβηκε στο Σταυρό και κατέβηκε στον Άδη, για να μας σώσει από τον θάνατο και να μας χαρίσει την Ανάσταση και την αιώνια ζωή.
Β] Το δεύτερο που πρέπει να σκέφτομαι μετά την Ανάσταση του Χριστού είναι ότι πρέπει κι εγώ να συμμετάσχω στην Ανάσταση και στην αιώνια ζωή κοντά στον Αναστημένο Χριστό.
Αναγκαστικά, θέλοντας και μη, θα συμμετάσχω στην ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Δεν ψέλνουμε: «την κοινήν ανάστασιν προ του Σου Πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…».
Για να συμμετάσχω όμως στην ουράνια και αιώνια μακαριότητα, χρειάζεται να εγερθώ τώρα εδώ κάτω στη γη δια της μετανοίας και να μη μένω πεσμένος στην αμαρτία.
Ασφαλώς πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για τους αβάπτιστους, οι οποίοι δεν πρόκειται να τύχουν της βασιλείας των ουρανών, αν δεν ενσωματωθούν στο αναστημένο σώμα του Χριστού με το βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Θα αναστηθούν βεβαίως και αυτοί, αλλά χωρίς αιώνια και μακαρία προοπτική στη ζωή και το φως. Θα κριθούν με τον άγραφο νόμο της συνειδήσεώς τους και σαφώς όχι με τα βιβλία των δαιμονικών θρησκειών τους. Ετσι λοιπόν οι αβάπτιστοι πρέπει οπωσδήποτε να βαπτισθούν, οι ανεξομολόγητοι να μετανοήσουν και να εξομολογηθούν, να εγκεντρισθούν στην καλλιέλαιο της Εκκλησίας.
Με ένα λόγο οι πεσμένοι κάτω από την αμαρτία να αναστηθούν. «Επεσες; Σήκω! Οσάκις αν πέσης, εγείρου, ίνα μη εμμείνης εις την πτώσιν. Το γαρ πίπτειν ανθρώπινον, το δε εμμένειν σατανικόν», λέγει το σχετικό πατερικό κείμενο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Αμέσως σχετιζομένη με τη Μετάνοια είναι η περίπτωση του ευγνώμονος ληστού. Ο άνθρωπος αυτός φωτίστηκε πάνω στο σταυρό του και συγκλονίστηκε. Εκεί άλλαξε και κατάλαβε, τι ήταν ο Χριστός, ο συσταυρούμενος αυτώ. Και μετενόησε και εξωμολόγησε και προσηυχήθη και ήλεγξε τον βλάσφημο και ανεγνώρισε και έκανε Ανάσταση πάνω στο Σταυρό, εξασφαλίζοντας υπόσχεση και πρόρρηση του Κυρίου για τη σωτηρία του: «Σήμερον μετ΄εμού έση εν τω Παραδείσω».
Οπου κι αν βρεθούμε και σταθούμε, να λέμε στο εαυτό μας: «Εγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύση σοι ο Χριστός». Σήκω ψυχή μουαπό τον ύπνο και τον λήθαργο και τίναξε από πάνω σου τη λάσπη της αμαρτίας, αναστήσου και μετάνιωσε και δόξασε τον Κύριο. «Και δοξάσατε Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».
Οπου και νάμαστε αδελφοί μη μένουμε στην αμαρτία. Ας κάνουμε ότι μπορούμε. Ας κάνουμε κάτι, έστω και λίγο προς τη μεριά της μετανοίας και αναστάσεως. Και παράλυτοι αν είμαστε και τότε μπορούμε να μιλάμε ή τουλάχιστον να δακρύζουμε. Ο Κύριος θέλει να πιαστεί από το ελάχιστο για να μας κρίνει με επιείκεια και να μας σώσει.
Γ] Σημείο βασικώτατο είναι ότι θα αναστηθούν και θα συμπορευθούν προς τον Παράδεισο όλοι «οι λελυτρωμένοι παρά Κυρίου και όσοι έπλυναν τας στολάς αυτών εν τω αίματι του Αρνίου». Δηλ. για να λάβω μέρος με ελπίδα και αισιόδοξη προοπτική για το αιώνιο μέλλον μου, πρέπει να είμαι συνδεδεμένος με τον Αναστημένο Χριστό. Με το Σώμα της Εκκλησίας, δηλ. με το Σώμα Του και το Αίμα Του, δηλ. δια των Μυστηρίων.
Όσοι μορφώνονται κατά Χριστόν,
Όσοι έχουν «τον Χριστόν κατοικούντα εν ταις καρδίαις αυτών διά της πίστεως»,
Όσοι μετέχουν της Αθανάτου βρώσεως και της Δεσποτικής Τραπέζης,
Όσοι πίνουν από την ζωοπάροχη πλευρά του Σωτήρος,
Αυτοί θα βρούνε έλεος και θα δούνε το Φως, «ενθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Ο Χριστός είναι η Ανάστασις και η Ζωή. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ, έχει ζωήν εν εαυτώ, εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα και ου μη αποθάνη» (Ιωάν. στ΄50 – 51).
Να ταλανίσωμε τους εαυτούς μας, αγαπητοί, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την ανυπολόγιστη αξία που έχει το πάντιμον και ζωηρόν αίμα του Χριστού μας για την αιώνια ζωή.
Αλλοίμονό του λέγει ο Παύλος όποιος θεωρεί «κοινόν», απλό και συνηθισμένο το Αγιο Ποτήριο και είτε δεν πλησιάζει, διότι πίνει από άλλα ποτήρια και νομίζει ότι είναι το ίδιο είτε πλησιάζει με ακάθαρτα χείλη και βάζει μέσα του φωτιά.
Οσοι κοινωνούν συχνά να προσέξουν να κοινωνούν και σωστά και να οικτείρουν τον εαυτό τους που στερήθηκαν τόσα χρόνια στο παρελθόν από αμαρτίες και εμπόδια κοσμικά τον Αρτον της Ζωής.
Κι όσοι δεν κοινωνούν προφασιζόμενοι προφάσεις εν αμαρτίαις, μη καθυστερήσουν καθόλου. Να πάνε σε πνευματικό και να βάλουν σειρά μετανοίας και θείας Κοινωνίας. ΄Οποιος συχνά και σωστά κοινωνεί ζεί και σώζεται.
Ανάσταση πολλαπλών εφαρμογών
Ανάσταση σημαίνει νίκη πάνω σε κάθε εμπόδιο που φράζει το δρόμο μας για τον Χριστό. Νίκη επί του εαυτού μας, του κόσμου και του διαβόλου.
Ξεχνούμε πως η παραμονή μας στη γη είναι περίοδος προετοιμασίας, για να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας στον Πλάστη και Θεό μας ένα αριστούργημα. Χωρίς εξοχές που πληγώνουν, που πονούν. Χωρίς εσοχές που αιχμαλωτίζουν, που αποκαρδιώνουν.
Ήρθαμε, για να λαξεύσουμε τον εαυτό μας.
Ήρθαμε για να σκορπούμε γλυκύτητα, φως, αρετή.
Ήρθαμε, για να υμνούμε το Θεό.
Ήρθαμε για να ζούμε σαν θνητοί και να ενεργούμε σαν αθάνατοι.
Ήρθαμε για να γίνουμε, όχι να έχουμε.
Ήρθαμε για να είμαστε, όχι να κάνουμε.
Ήρθαμε για να δοξολογούμε, όχι απλά να ανεβούμε.
Ήρθαμε για να δώσουμε, όχι για να χτίσουμε
Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε, όχι για να ετοιμάσουμε
Ήρθαμε για να αγιάσουμε, όχι απλά να σβήσουμε
Ήρθαμε για να κερδίσουμε το αιώνιο, όχι το τώρα.
Ήρθαμε για να περάσουμε την γέφυρα του βίου, να μπούμε στη ζωή.
Έτσι ώστε, μετά που θα ανοίξουμε τα μάτια, να αντικρύσουμε το φως του Πατέρα και νάναι τόπος διαμονής μας η δική Του αγκαλιά.
Σ΄αυτόν τον ωραίο αγώνα όμως δεν θα κάνουμε τίποτε χωρίς την πίστη στην Ανάσταση και χωρίς αναστημένη δια της μετανοίας ζωή.
Καμμιά δειλία λοιπόν. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.
Μαζί μας συμπορεύεται ο Αναστημένος Χριστός.
Ο Χριστός συνέτριψε τα πάντα. Κατέβηκε στον Αδη. Τίποτε δεν μας σταματά. Όλα ανήκουν στον Χριστό και την Εκκλησία. Ο Χριστός «εξήλθεν από του τάφου νικών και ίνα νικήση». Και μείς, θα παλέψουμε με τα σκοτάδια και θα νικήσουμε. Κάτω ο φόβος, η δειλία και η απελπισία.
Πρωτίστως να προσέχουμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας, διότι μέσα από τις άγιες εντολές του Ευαγγελίου αποκαλύπτεται ο Αναστημένος Χριστός και αποδεικνύεται ο Χριστιανός πάνω στην πράξη.
Μη φοβόμαστε λοιπόν. Ας κάνουμε πάντοτε το καλό. Τα εμπόδια πέφτουν από τη δύναμη του Αναστάντος. Ο Χριστός θα νικήσει. Ιησούς Χριστός νικά.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ…
