Παραπάνω σοῦ ἔδειξα, πῶς ἐμεῖς ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ μποροῦμε νὰ ἀνεβάσουμε τὸν νοῦ στὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ· τώρα μάθε καὶ ἄλλο τρόπο, γιὰ νὰ ἀνεβάσης τὸ νοῦ σου στὴ μελέτη τοῦ σαρκωθέντος Λόγου, σκεπτόμενος τὰ ἁγιώτατα μυστήρια τῆς ζωῆς καὶ τοῦ πάθους του. Ὅλα τὰ αἰσθητὰ πράγματα τοῦ σύμπαντος κόσμου, μποροῦν νὰ βοηθήσουν σ᾿ αὐτὴ τὴν μελέτη καὶ θεωρία, ἂν πρῶτα συλλογισθῇς σ᾿ αὐτά, ὅπως εἴπαμε παραπάνω, τὸν Κορυφαῖο Θεό, ὡς μοναδικὴ καὶ πρώτη αἰτία, ποὺ τοὺς ἔδωσε ὅλο ἐκεῖνο τὸ εἶναι, τὴν δύναμι, τὴν ὡραιότητα καὶ ὅλες τὶς ἄλλες τελειότητες ποὺ ἔχουν καὶ ἂν μετὰ ἀπὸ αὐτὰ σκεφθῇς, πόσο μεγάλη καὶ ἄπειρη στάθηκε ἡ ἀγαθότητα αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὄντας μοναδικὴ ἀρχὴ καὶ Κύριος κάθε δημιουργήματος, θέλησε νὰ πέσῃ τόσο χαμηλά, νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, νὰ πάθῃ καὶ νὰ πεθάνῃ γιὰ τὸν ἄνθρωπον, ἐπιτρέποντας στὰ ἴδια ἔργα τῶν χειρῶν του, νὰ ὁπλισθοῦν ἐναντίον του γιὰ νὰ τὸν σταυρώσουν.

Λοιπὸν ὅταν ἐσὺ βλέπῃς ἢ ἀκοῦς ἢ πιάνῃς ὅπλα, σχοινιά, ξυλοδαρμούς, στύλους, ἀγκάθια, καρφιά, σφυριὰ καὶ ἄλλα τέτοια, συλλογίσου μὲ τὸν νοῦ σου ὅτι ὅλα αὐτά, στάθηκαν ὄργανα τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου σου.

Πάλι, ὅταν βλέπῃς ἢ κατοικῇς σὲ σπίτια φτωχικά, ἂς ἔρχεται στὴν ἐνθύμησί σου τὸ σπήλαιο καὶ ἡ φάτνη τοῦ Δεσπότου σου. Ἂν δῇς νὰ βρέχῃ, θυμήσου ἐκείνη τὴν γεμάτη αἵματα βροχὴ τοῦ ἱδρῶτα, ποὺ ἔσταζε στὸν κῆπο ἀπὸ τὸ ἱερώτατο σῶμα τοῦ γλυκύτατού μας Ἰησοῦ καὶ κατάβρεξε τὴν γῆ. Ἂν βλέπῃς τὴν θάλασσα καὶ τὰ καΐκια, θυμήσου, πῶς ὁ Θεός σου περπάτησε σωματικὰ πάνω σὲ αὐτή, καὶ πῶς στεκότανε μέσα στὰ πλοῖα καὶ δίδασκε τοὺς ὄχλους ἀπὸ αὐτά. Οἱ πέτρες, ποὺ θὰ δῇς, θὰ σοῦ θυμήσουν ἐκεῖνες τὶς πέτρες, ποὺ συντρίφθηκαν στὸν θάνατό του· ἡ γῆ θὰ σοῦ θυμήσῃ ἐκεῖνο τὸ σεισμό, ποὺ ἔκανε τότε στὸ πάθος του.

Ὁ ἥλιος, θὰ σοῦ θυμίσῃ τὸ σκοτάδι, ποὺ τὸν σκοτείνιασε τότε· τὰ νερὰ θὰ σοῦ θυμήσουν ἐκεῖνο τὸ νερό, ποὺ ἔτρεξε ἀπὸ τὴν ἁγία του πλευρά, ὅταν τὸν ἐτρύπησε ὁ στρατιώτης νεκρὸ στὸ σταυρό. Ἂν πίνῃς κρασὶ ἢ ἄλλο ποτό, θυμήσου τὸ ξύδι καὶ τὴν χολή, ποὺ πότισαν τὸν Δεσπότη σου. Ἂν σὲ θέλγῃ ἡ εὐωδία τῶν ἀρωμάτων, τρέξε νοερὰ στὴ δυσωδία, ποὺ ὁ Ἰησοῦς αἰσθανόταν στὸ ὄρος τοῦ Γολγοθᾶ, τὸ ὁποῖο ἦταν τόπος τῆς καταδίκης, στὸ ὁποῖο ἀποκεφάλιζαν τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι᾿ αὐτὸ ἦταν δύσοσμο καὶ βρωμερό ⁽¹⁾.

Ὅταν ντύνεσαι, θυμήσου, ὅτι ὁ αἰώνιος Λόγος ντύθηκε σάρκα ἀνθρώπου γιὰ νὰ ντύσῃ ἐσένα ἀπὸ τὴν θεότητά του. Ὅταν πάλι ξεντύνεσαι, σκέψου τὸν Χριστό σου, ποὺ ἔμεινε γυμνὸς γιὰ νὰ μαστιγωθῆ καὶ νὰ καρφωθῆ στὸ σταυρὸ γιὰ λογαριασμό σου. Ἐάν σου φανῆ καμμία φωνὴ γλυκειὰ καὶ νόστιμη, μετάθεσε τὴν ἀγάπη στὸ Σωτῆρα σου, στοῦ ὁποίου τὰ χείλη ξεχύθηκε ὅλη ἡ χάρι καὶ νοστιμάδα, κατὰ τὸ ψαλμικὸ «ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου» (Ψαλμ. 44,3)· καὶ ἀπὸ τὴν γλυκύτητα τῆς γλώσσης του κρεμόταν ὁ λαός, κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ· «ὁ λαὸς ὅλος ὅταν τὸν ἄκουγε κρεμόταν ἀπὸ τὰ χείλη του» (κεφ. 19,48). Ἐὰν ἀκούσῃς ταραχὲς καὶ φωνὲς τοῦ λαοῦ, σκέψου ἐκεῖνες τὶς παράνομες φωνὲς τῶν Ἰουδαίων, «Ἆρον, Ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», ποὺ ἀκούστηκαν δυνατὰ στὰ θεϊκὰ αὐτιά του. Ἂν δῇς κανένα ὄμορφο πρόσωπο, θυμήσου πὼς ὁ ὡραιότατος Ἰησοῦς Χριστός, πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἔγινε ἄμορφος, καὶ ἀτιμασμένος, χωρὶς καμία ὀμορφιὰ πάνω στὸ σταυρὸ γιὰ τὴν ἀγάπη σου. Κάθε φορά, ποὺ θὰ κτυπήσῃ τὸ ρολόϊ, ἂς ἔρθη στὸ νοῦ σου ἐκεῖνο τὸ λυποθύμισμα τῆς καρδιᾶς, ποὺ ἔνιωσε ὁ Ἰησοῦς, ὅταν ἄρχισε στὸ κῆπο νὰ φοβᾶται τὴν ὥρα τοῦ πάθους καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ πλησίασε· ἢ νόμισε πὼς ἀκοῦς ἐκείνους τοὺς σκληροὺς χτύπους ποὺ ἀκούγονταν ἀπὸ τὰ σφυριά, ὅταν τὸν κάρφωναν στὸ σταυρό. Καὶ γιὰ νὰ πῶ ἁπλά, σὲ κάθε λυπηρὴ ἀφορμὴ ποὺ θὰ σὲ βρῇ ἢ βρῇ ἄλλους, σκέψου πὼς δὲν εἶναι μηδὲν κάθε λύπη καὶ δοκιμασία, κατ᾿ ἀναλογία καὶ ὁμοιότητα τῶν ἀνήκουστων δοκιμασιῶν, ποὺ καταπλήγωσαν καὶ συνέτριψαν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Κυρίου σου.

^1. Γιὰ δυὸ λόγους ὁ λόφος τοῦ Γολγοθᾶ ὠνομάσθηκε Κρανίου τόπος, πρῶτα καὶ τὸ πιὸ σημαντικό, γιατὶ κατὰ τὴν γνώμη Βασιλείου, Χρυσοστόμου καὶ Θεοφυλάκτου εἶναι ἡ παράδοσις αὐτὴ ὅτι, ἐκεῖ ἦταν θαμμένο τὸ σῶμα τοῦ Ἀδάμ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος σὲ αὐτὸ τὸ σύγγραμμα σχετικὰ μὲ τὴν Συρία καὶ τὴν Ἱερουσαλὴμ λέει· «Ὑπὸ τὸν Γολγοθᾶν ναὸς (ἤτοι οἶκος) μικρὸς τοῦ Ἀδάμ ἐστι καὶ ἐν αὐτῷ ἣν ἡ κάρα αὐτοῦ ὑπὸ τὸ δεῖγμα τοῦ Γολγοθᾶ» ὁπότε ἀπὸ αὐτὸ ὀνομάστηκε Κρανίου τόπος· ἡ δεύτερη καὶ πιὸ πρόχειρη αἰτία εἶναι γιατὶ κατὰ τὴν γνώμην τοῦ Κορεσσίου καὶ ἄλλων ἱστορικῶν, δὲν ἔλειπαν ἀπὸ ἐκεῖ πάντα κρανία σπαρμένα αὐτῶν τῶν κακούργων ποὺ ἀπεκεφάλιζαν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα καὶ ὀνομάστηκε Κρανίου τόπος.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Συναισθήματα μετά ἀπό τίς δύο ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχ/τα, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχπου Ἀθηνῶν, Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖτες, σεβαστοί πατέρες, ἐντιμότατοι κ. πρόεδροι, ἀξιότιμοι κ. Δικαστές, ἐλλογιμώτατοι κ. ἐπιστήμονες, κυρίες καί κύριοι,

Ἱκεσίαν Παρθένε Θεῷ προσάγαγε, τάς ψυχάς ἡμῶν σῶσαι Θεοχαρίτωτε, καί τῆς τῶν παθῶν ἐνοχῆς ἡμᾶς ῥύσασθαι, καί τῆς τῶν δαιμόνων κακίστης ἐπηρείας. ...Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας σεμνή, ὁ πύργος ὁ ἀσάλευτος, χαῖρε μόνη προστασία τῶν πιστῶν, χαῖρε τοῦ κόσμου δόξα, ὑπερευλογημένη, χαῖρε βροτῶν τό καταφύγιον. ( Ἀπό τό θεοτοκάριο, Πέμπτη ἑσπέρας πλ.β΄)

Ὅποιος τό διαβάζει, λέει ὁ ἅγιος Παΐσιος, πώ πώ τί ἔχει νά δεῖ ἀπό τήν Παναγία...θά τοῦ δώσει μεγάλη παρηγοριά. Καί ὄντως μᾶς τήν ἔδωσε.

Δέσποτα Χριστέ ὁ Θεός, ὕψωσόν μου τόν νοῦν πρός σέ...ἀνάγαγέ με ἀπό τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας· ὅτι οὐκ ἔχω μετάνοιαν, οὐκ ἔχω κατάνυξιν, οὐκ ἔχω δάκρυον παρακλητικόν...ἐσκότισμαι τόν νοῦν ἐν τοῖς βιωτικοῖς πάθεσι, κατέλιπόν σε, μή ἐγκαταλίπῃς· ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου. (Ἀπόσπασμα ἀπό τήν εὐχή τοῦ ἱκετηρίου κανόνα πρός τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό).

Ἔτσι αἰσθάνομαι μετά ἀπό τίς δύο νικητήριες ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, τίς ὁποῖες τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ὑποχρεοῦται νά ἐφαρμόσει. Ἀπό τή μιά νιώθω τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσω ὅσο μπορῶ μέ ψυχή καί σῶμα τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἐπειδή φώτισαν τούς διακαστές , (καί ἐκεῖνοι βεβαίως ἀποδέχθηκαν τήν ἐκ Θεοῦ φώτιση) νά πάρουν τέτοιες εὐλογημένες θεάρεστες ἀποφάσεις. Ἀπό τήν ἄλλη συνειδητοποιῶ ὅλο καί περισσότερο πώς δέν κωφεύει ὁ Θεός , ὅταν γίνεται πνευματικός ἀγώνας· δέν εἶναι μάταιος ὁ ἀγώνας τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀγρυπνίας, τῆς νηστείας καί τῶν μετανοιῶν.

Μάννα ἐξ οὐρανοῦ καί σανίδα σωτηρίας θά τίς ὀνόμαζα τίς δύο ἀποφάσεις.

Τή φετινή χρονιά τόν Σεπτέμβριο, εἶναι ἡ κατάλληλη εὐκαιρία νά μοιρασθοῦν νέα ὀρθόδοξα καί μόνο ὀρθόδοξα, βιβλία τῆς Χριστιανικῆς Ἀποκαλύψεως. Ἤ ἔστω προσωρινά, αὐτά πού τόσα χρόνια μοιράζονταν-ἀναφέρομαι στά παλαιότερα προγράμματα τῶν θρησκευτικῶν. Ἄν ξαναμοιρασθοῦν οἱ φάκελλοι, ἐπιβεβλημένη ἡ ἐπιστροφή τους. Ὄχι ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα μέ πρόφαση τόν φάκελλο. Δέν θά τούς κάνουμε τή χάρη. Τό Ἐφετεῖο τῶν Χανίων καί πάλι μᾶς ἔχει προστατέψει. Ὀρθόδοξος μαθητής δέν ἀπαλλάσσεται πλέον τοῦ μαθήματος.

Αἰσθάνθηκα ἐπίσης πώς ὑπάρχουν ἀκόμη δόξα τῷ Θεῷ ἄνθρωποι, ἀγωνιζόμενοι μέχρι τέλους τόν καλόν ἀγῶνα, μέ φόβο Θεοῦ, μέ Χριστό καί ψυχή (ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός) πού βγάζουν τέτοιες ἀποφάσεις.

Αἰσθάνθηκα αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὅτι τό ἑλληνικό ἔθνος εἶναι ὁ ὀφθαλμός ὅλης τῆς Οἰκουμένης.

Αἰσθάνθηκα πώς παρά τίς ἁμαρτίες μας, ὁ Θεός κραυγαλέα μᾶς δίνει χεῖρα βοηθείας.

Αἰσθάνθηκα πώς ἀκόμη καί ἀνθρωπίνως, εἶμαι πλέον νομικῶς καλυμμένος νά διδάσκω τίς πατροπαράδοτες ὀρθόδοξες διδασκαλίες ἀφοῦ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας εἶναι κάτω ἀπό τό ἑλληνικό Σύνταγμα.

Αἰσθάνθηκα τήν ἀνάγκη νά διατυμπανίσω τό μήνυμα σέ ὅλους τούς συναδέλφους θεολόγους ὄχι μόνο νά μή φοβοῦνται νά διδάσκουν πώς ἡ μόνη ἀλήθεια βρίσκεται στήν ὀρθόδοξη πίστη καί διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλά καί νά μήν διδάξουν ξανά τά θρησκευτικά τῆς χρονιᾶς πού πέρασε, πού πρότυπό τους ἔχουν τήν παραθρησκευτική συγκρητιστική ὀργάνωση Arigatou, πού ξεκίνησε ἀρχικά ὡς ἰαπωνική νεοβουδιστική ὀργάνωση σύμφωνα μέ τήν ὁποία γίνεται δεκτή κάθε θρησκευτική πίστη ἤ κοσμική ἀθεϊστική ἄποψη. (Περισσότερες πληροφορίες μπορεῖ νά βρεῖ κανείς στό orthros.euἀναζητώντας τήν ἡμερίδα πού διοργανώθηκε στό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου ἀπό τήν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ στίς 23 Σεπτεμβρίου 2016 ὅπου μίλησε ἡ κ. Ἑλένη Βασσάλου, θεολόγος, ὑπεύθυνη τοῦ γραφείου ἐπί τῶν αἰρέσεων τῆς ΠΕΘ μέ θέμα ¨Προβληματική τοῦ νέου προγράμματος τῶν θρησκευτικῶν· Μία νεοφανής πρακτική μέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας¨).

Ἑπομένως νά ξέρουν οἱ θεολόγοι πώς δέν θά εἶναι παράνομοι, ὅταν θά ἀκολουθοῦν καί θά ἐφαρμόζουν τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ, ἀκριβῶς ἐπειδή στήν προκειμένη περίπτωση εἶναι σύμφωνες μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου τίς διδασκαλίες ὑποσχέθηκαν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων νά διδάσκουν, ὅταν πῆραν τό πτυχίο τῆς θεολογίας καί ὄχι τῆς ἀθεΐας, θρησκειολογίας ἤ φιλοσοφικῆς ἀναζητήσεως.

Αἱσθάνθηκα πώς εἶμαι καλυμμένος καί ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐπισήμως ποτέ δέν συμφώνησε μέ τά νέα ἐπικίνδυνα καί ἀπαράδεκτα προγράμματα τῶν θρησκευτικῶν.

Νά τελειώσω, λέγοντας πώς σέ τέτοιες νίκες εἴθισται νά παραιτεῖται ὁ Ὑπουργός Παιδείας καί νά ἀναλαμβάνει κάποιος ἄλλος πού νά σέβεται τά δικαιώματα, αὐτά τά δικαιώματα πού ταυτίζονται μέ τά δικαιώματα πού μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία Τριάδα, μέ τήν ἐπίκληση τῆς ὁποίας ξεκινᾶ τό Σύνταγμα τῆς Ἐλλάδος.

Εὐχαριστῶ!

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών

Μηλιός και Τσακαλώτος, ήταν (και είναι) φανατικοί
οπαδοί της ονομασίας "Δημοκρατία της Μακεδονίας"

ΣΥΡΙΖΑ: Συνεπής -μέχρι κεραίας- στήριξη στο να αποκαλείται η FYROM "Δημοκρατία της Μακεδονίας"

Ήταν 17 Μαρτίου 2008, 15 ημέρες πριν τη μεγάλη μάχη της συνόδου του Βουκουρεστίου, όπου, αν η Ελλάδα δεχόταν την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ, χωρίς την αμοιβαία αποδεκτή λύση, που έθετε η Ελλάδα ως προαπαιτούμενο, θα τελείωνε κάθε συζήτηση, όταν ....

πολλά από τα πιό προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπέγραφαν και διένειμαν κείμενο με το οποίο "σαμποτάριζαν" την Εθνική γραμμή για το ΒΕΤΟ. Είχε προηγηθεί επίσκεψη νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ στα Σκόπια και κοινή πορεία με Σκοπιανούς εθνικιστές, με πανό που έγραφαν "Βέτο στο Βέτο της Ελλάδας".

Η συμμαχία τελικά υιοθέτησε τις ελληνικές θέσεις, αλλά ...scripta manent.

Μεταξύ των υπογραφόντων το κείμενο, εκτός του γραφικού Νάσσου, υπάρχουν φαρδιές - πλατιές οι υπογραφές των υπευθύνων της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδη Τσακαλώτου και Γιάννη Μηλιού, εκ των σημαντικότερων στελεχών του κόμματος, που θεωρεί εκ των ουκ άνευ την υποχρέωση της Ελλάδας να παραιτηθεί του δικαιώματος να κατοχυρώσει το όνομα Μακεδονία για ελληνική χρήση.

Συνοδοιπόρος του πιό παράφρονα εθνικισμού του πλανήτη ο ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται τη Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα της "Μεγάλης Σλαβικής Μακεδονίας", απαλλαγμένη από Έλληνες.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ (μπορείτε να το βρείτε σε δεκάδες sites και blogs (π.χ. εδώ) του ΣΥΡΙΖΑ):

Η επικείμενη ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, χάριν της οποίας επισπεύδονται οι διαπραγματεύσεις για το όνομα της γειτονικής χώρας, σε συνδυασμό με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή για μια νηφάλια αποτίμηση της -επίσημης και ανεπίσημης- ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της προηγούμενης δεκαετίας: των εθνικώς αδιάλλακτων συλλαλητηρίων, των σχεδίων του Α. Σαμαρά για "σύνορα με τη Σερβία", του εμπάργκο στην ΠΓΔΜ επί Α. Παπανδρέου, της ταύτισης με το σερβικό μεγαλοϊδεατισμό του Μιλόσεβιτς, της συμμετοχής της χώρας μας στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του '99, με την έγκριση και των δύο μεγάλων κομμάτων-, αλλά και της δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου στις χώρες των Βαλκανίων, σ' ένα "ευνοϊκό" προς λεηλασία έδαφος που, όπως φαίνεται, δημιούργησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι ο ελληνικός εθνικισμός έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα τα τελευταία χρόνια, η δημόσια συζήτηση περί τα Βαλκάνια ακόμα κινείται μεταξύ αντιαλβανισμού και σκοπιανοφαγίας από τη μια και ενός αντιαμερικανισμού από την άλλη, που περιγράφει αλλά δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα. Είναι σ' αυτό το πλαίσιο που η γνωστή τρόικα Άνθιμου - Καρατζαφέρη - Ψωμιάδη, με τη συνδρομή μερίδας των ΜΜΕ που επί χρόνια "εκπαιδεύουν" την ελληνική κοινωνία στο σωβινισμό, μπορούν ακόμη να παίρνουν "εθνοσωτήριες πρωτοβουλίες" απολύτως νομιμοποιημένες για μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Το γεγονός πως πολύ συχνά πρόκειται για κοινές σαχλαμάρες δεν τις κάνει λιγότερο επικίνδυνες. Το αντίθετο, μάλιστα.

Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα "εθνικό συμφέρον" που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία και δεν υπάρχει καμιά "αλβανική απειλή" που δήθεν συνδέεται με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου -πόσο μάλλον που αυτή η τελευταία είναι προϊόν ενός πολέμου που φέρει και την ελληνική υπογραφή. Η απειλή για την ειρήνη και την πολυεθνική συμβίωση είναι, στην πραγματικότητα, η φονική μηχανή που λέγεται ΝΑΤΟ - αυτής που στηρίζει και η χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Προϋπόθεση για την άρση αυτή της απειλής, λοιπόν, είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ~ με τη διατήρηση της εκατέρωθεν "εθνικής αδιαλλαξίας" και των διαιρέσεων, αυτό παραμένει ανέφικτο. Δεδομένου ότι μέχρι σήμερα ο εθνικισμός -όχι μόνο "των άλλων", αλλά και ο "δικός μας" - έχει "νομιμοποιήσει" πολέμους, έχει "ενθαρρύνει" εθνοκαθάρσεις και έχει δημιουργήσει κύματα μεταναστών και προσφύγων, δηλώνουμε ότι δε θα αφήσουμε τους κατά φαντασία μακεδονομάχους να δηλητηριάσουν την ελληνική κοινωνία με πολεμικές ιαχές και να υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο την ειρήνη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων.

οι υπογράφοντες:

Πρόδρομος Αβακουμίδης - Νέοι/ες ΑΚΟΑ,

Θεόδωρος Αγγελίδης Π.Κ. ΣΥΝ Βύρωνα,

Μάνος Αγγελίδης Π.Κ. ΕΜΠ Νεολαίας ΣΥΝ,

Κώστας Αθανασίου Δίκτυο για τα Πολιτικά κ Κοινωνικά Δικαιώματα Αθήνας,

Γιώργος Αλεξανδρίδης Π.Κ. Αιγάλεω - Περιστερίου Νεολ. ΣΥΝ,

Σπύρος Αλεξανδρίδης, ΣΥΡΙΖΑ Αγ. Βαρβάρας,

Κλεονίκη Αλεξοπούλου Π.Κ. Μεταπτυχιακών Νεολ. ΣΥΝ,

Γιάννης Αλμπάνης Δίκτυο Αθήνας,

Κώστας Ανδριτσόπουλος - Π.Κ. Χαλανδρίου ΣΥΝ,

Κατερίνα Αντωνίου Πανεπιστημιακός, ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων,

Βιβή Αντωνογιάννη - εκπαιδευτικός,

Σπύρος Απέργης Τμ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ,

Γιώργος Αναδρανιστάκης Π.Κ. Δημοσιογράφων ΣΥΝ,

Κώστας Αργαλιώτης- Δίκτυο. Αθήνας,

Ανδρέας Αρναούτογλου Π.Κ. Νίκαιας ΣΥΝ,

Βασίλης Αφεντούλης πολ. μηχανικός,

Αλέξης Βάκης συνθέτης,

Χρήστος Βαλλιάνος ΣΕ περιοδ. Θέσεις,

Αβραάμ Βαμβακάς γραμ. Πόλης Θεσνίκης Νεολ. ΣΥΝ,

Τερέζα Βεκιαρέλλη μεταφράστρια,

Θεοδώρα Βελώνα - Π.Κ. Α' ΦΜΣ Νεολ. ΣΥΝ,

Κώστας Βέττας Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Ιωάννα Βίτσου ιδιωτική υπάλληλος,

Μίτση Βρασιβανοπούλου Π.Κ. ΣΥΝ Κυψέλης,

Παναγιώτης Βωβός Δίκτυο Αθήνας,

Σίσυ Βωβού ΑΚΟΑ,

Άκης Γαβριηλίδης μεταφραστής,

Κώστας Γαβρόγλου πανεπιστημιακός,

Αλέκος Γαϊτάνος Νομ. Χίου ΣΥΝ,

Νίκος Γεννημάκης γιατρός (Σουηδία),

Γιώργος Γιαννακόπουλος Νεολ. ΣΥΝ,

Αρίστος Γιαννόπουλος δημοσιογράφος,

Νίκος Γιαννόπουλος Νέοι/ες ΑΚΟΑ,

Νίκος Γιαννόπουλος Δίκτυο Αθήνας,

Χριστίνα Γιαννούλη - Δίκτυο Αθήνας,

Αλί Γιλμαγιάν Δίκτυο Αθήνας,

Παναγιώτης Γιούλης - Δίκτυο Αθήνας,

Δημήτρης Γκιβίσης ΑΚΟΑ,

Νίκος Γκλαρνέτατζης Δίκτυο Θεσ/νίκης,

Μαίρη Γουδέλη Δίκτυο Αθήνας,

Δήμητρα Γούναρη μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΕΚΠΑ,

Διονύσης Γουσέτης πολιτικός μηχανικός,

Γιάννης Γρηγοριάδης - Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Νικολέτα Δανιά Γρ. Β' Αθήνας Νεολ. ΣΥΝ,

Γιώργος Δεδεγκίκας Δίκτυο Μεταναστών,

Δημήτρης Δημούλης - καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Σ.Ε. περιοδ. Θέσεις,

Ιωάννα Δρόσου Νέοι/ες ΑΚΟΑ,

Κώστας Ελευθερίου ανένταχτος,

Μάριος Εμμανουηλίδης υπάλληλος ΙΚΑ,

Αδάμος Ζαχαριάδης Δίκτυο Μεταναστών,

Κώστας Ζυρίνης Π.Κ. Κουκάκιoυ ΣΥΝ,

Έφη Θάνου γρ. Π.Κ. Πόλης Θεσ/νίκης Νεολ. ΣΥΝ,

Σοφία Θεοδουλίδου Νομ. Ξάνθης ΣΥΝ,

Νάσος Θεοδωρίδης Τμ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ,

Μαρία Θεοδωρίδου - Επ. πόλης Θεσνίκης ΣΥΝ,

Γιάννης Ζαρκάδης πανεπιστημιακός,

Στέφανος Ιωάννου Π.Κ. Πανεπιστημίου Πειραιά Νεολ. ΣΥΝ,

Βασίλης Kαγιάς οικονομολόγος,

Δημήτρης Καλαντζόπουλος Π.Κ. ΕΚΠΑ Νεολ. ΣΥΝ,

Πέτρος Καλκανδής- ΚΠΕ ΣΥΝ,

Μαρία Καλυβιώτου Π.Κ. Υπολοίπου ΕΚΠΑ Νεολ. ΣΥΝ,

Πέτρος Καούνης Π.Κ. Πετραλώνων-Θησείου Νεολ. ΣΥΝ,

Νέλλη Καμπούρη,

Αθηνά Καραγιαννίδη ΣΥΝ Δράμας,

Θόδωρος Καραγιαννίδης Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Χρήστος Καραγιαννίδης ΣΥΝ Δράμας,

Μαριαλένα Καραμπάτσου Γρ. Σπουδάζουσας Νεολαίας ΣΥΝ,

Νίκος Καρανίκας Π.Κ. Κεντρου Θεσνίκης ΣΥΝ,

Ξανθούλα Καρανίκα Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Γιώργος Καρατσιουμπάνης - ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ,

Μιχάλης Καστρινάκης Νομ. Βόλου ΣΥΝ,

Ντία Κεραμειδά- Π.Κ. Δικαιωμάτων Θεσ/νίκης ΣΥΝ,

Δημήτρης Κλαυδιανός - Νέοι/ες ΑΚΟΑ,

Αντώνης Κοσμίδης Νομ. ΣΥΝ Ξάνθης,

Λουκία Κοτρωνάκη Δίκτυο Αθήνας.,

Αφροδίτη Κουκουτσάκη πανεπιστημιακός Πάντειο,

Γιάννα Κούρτοβικ Δίκτυο Αθήνας,

Μάγδα Κουσιάντζα ΚΠΕ ΣΥΝ,

Αλέκα Κρασοπούλου ΠΚ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Λίνα Κυργιαφίνη Δίκτυο Θεσ/νίκης,

Θάνος Κυριακόπουλος Π.Κ. Ζωγράφου Νεολ. ΣΥΝ,

Χάρης Κωνσταντάτος ΚΠΕ ΣΥΝ,

Δημήτρης Λαβατσής Νομ. Χίου ΣΥΝ,

Χρήστος Λάσκος ΚΠΕ ΣΥΝ,

Άρια Λελάκη Δίκτυο Αθήνας,

Δημήτρης Λεοντίου ΤΕΙ Χαλκίδας,

Ζωή Λιανού - φοιτήτρια Παντείου,

Ελισάβετ Λούντου Δίκτυο Αθήνας ,

Άννα Μάγκλαρη Π.Κ. Βύρωνα-Καισαριανής Νεολ. ΣΥΝ,

Μακρόπουλος Κώστας, γραμματέας Π.Κ. Βύρωνα του ΣΥΝ,

 Γιώργος Μανώλης Π.Κ. Φιλοσοφικής Νεολ. ΣΥΝ,

Μυρτώ Μάλλη-Πολλάκη Πρωτοβουλία Πολιτών Βύρωνα για τη Διάσωση του Υμηττού,

Ντιάνα Μάνεση Π.Κ. Μεταπτυχιακών Νεολ. ΣΥΝ,

Γιώργος Μανιάτης Δίκτυο Μεταναστών,

Αλεξάνδρα Μαντζούτσου ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων,

Νανά Μανωλιδάκη ΣΥΝ,

Ειρήνη Μαρκίδη φοιτήτρια Ψυχολογίας,

Εύη Μαχαίρα Π.Κ. Υμηττού ΣΥΝ,

Σταυρούλα Μελά "Λιμάνι της Αγωνίας" Πειραιάς,

Πέτρος Μετάφας ανένταχτος,

Γιάννης Μηλιός Ανεξάρτητος, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ,

Ζινάρ Μιράν Δίκτυο Αθήνας,

Βίλη Μιχελάκου Δίκτυο Αθήνας,

Κλεάνθης Μοιρασγενίτης ΑΚΟΑ Θεσ/νίκης,

Στράτος Μόρφης Π.Κ. Αγ. Δημητρίου ΣΥΝ,

Νίκος Μορφονιός δημοσιογράφος,

Ελένη Μουγιάκου Δίκτυο Αθήνας,

Όλγα Μπαλαούρα Νέοι/ες ΑΚΟΑ,

Εύα Μπαμπαλώνα Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Μαρία-Άννα Μπαρσέφσκι Δίκτυο Αθήνας,

Νίκος Μπελαβίλας Δημ. Σύμβουλος Πειραιά "Λιμάνι της Αγωνίας",

Ισαβέλλα Μπερτράν περιοδικό Resistencias,

Γιώργος Μπουρολιάς Δίκτυο Αθήνας,

Μωυσής Μπουντουρίδης πανεπιστημιακός,

Γιάννης Μπρούζος Π.Κ. Αλίμου Νεολ. ΣΥΝ,

Χρήστος Νασιόπουλος ΣΕ του περιοδικού Θέσεις,

Νίκος Νικήσιανης- Δίκτυο. Θεσ/νίκης,

Γεωργία Ντούσια Δίκτυο Αθήνας,

Ελένη Ξεφτέρη Δίκτυο. Θεσ/νίκης,

Σταύρος Παναγιωτίδης ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ,

Φώτης Παλαμιώτης Π.Κ. Eξαρχείων, Επιτροπή Δικαιωμάτων Νεολ. ΣΥΝ,

Βασίλης Πανάγου Δίκτυο Αθήνας,

Φάνης Παπαγεωργίου Π.Κ. Β. Προαστίων Νεολ. ΣΥΝ,

Σταύρος Παπαγιαννόπουλος Π.Κ. Αλίμου ΣΥΝ,

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ,

Γιάννης Παπαδημητρίου ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων,

Νίκος Παπαδογιάννης Νεολαία ΣΥΝ,

Δημήτρης Παπαδόπουλος πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Κάρντιφ,

Χριστόφορος Παπαδόπουλος ΚΠΕ ΣΥΝ,

Μαρία Παπαδοπούλου Π. Επιτροπή ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Χρήστος Παπαθανασίου Π.Κ. Αγ. Παρασκευής ΣΥΝ,

Θανάσης Παπαζαφείρης Δίκτυο Αθήνας,

Σωτήρης Παπαμιχαήλ ΣΥΡΙΖΑ Βύρωνα,

Δημήτρης Παπανικολόπουλος Νεολαία ΣΥΝ,

Εύη Πάτκου Π.Κ. Εκπαιδευτικών Θεσνίκης ΣΥΝ,

Γεωργία Πετράκη Π.Κ. Αγ Δημητρίου ΣΥΝ,

Αγγελική Πολάτου,

Σταυρούλα Πουλημένη Π.Κ. Πόλης Θεσσαλονίκης Νεολ. ΣΥΝ,

Aλέξης Πουλιάσης ιδιωτικός υπάλληλος,

Ευαγγελία Προκοπίου διδάκτωρ Πολιτιστικής Ψυχολογίας,

Νίκος Ραδικόπουλος ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Επιτροπή Δικαιωμάτων,

Βασίλης Ρόγγας Π.Κ. Πετρούπολης Νεολ. ΣΥΝ,

Άχιμ Ρολχόιζερ Δίκτυο Αθήνας,

Άλκης Ρήγος Ανεξάρτητος, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ,

Όλγα Σακαλή Π.Κ. Δικαιωμάτων ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Νίκος Σαμανίδης Π. Επιτροπή Θεσνίκης ΣΥΝ,

Μανώλης Σαρρής-Νομ. Πειραιά ΣΥΝ,

Γιάννης Σδράνης ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων,

Χρήστος Σίμος Νεολαία ΣΥΝ,

Λίνα Σιπητάνου περιοδικό Resistencias,

Παναγιώτης Σιώκος Π.Κ. Φιλοσοφικής Νεολ. ΣΥΝ,

Σπύρος Σκαμνέλος ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων,

Γιώργος Σκάνης- περιοδικό Resistencias,

Μιχάλης Σκομβούλης (Παρίσι), Νεολαία ΣΥΝ,

Ελένη Σταματάκη Γραμματεία ΑΚΟΑ,

Πέτρος Σταύρου Π.Κ. Αγ. Παρασκευής ΣΥΝ,

Σπύρος Σταύρου Νομ. Α. Αττικής ΣΥΝ,

Δημήτρης Στεργιόπουλος Δίκτυο Αθήνας,

Νίκος Στεφανή Μηχανικός,

Γιώργος Στόγιας εκπαιδευτικός,

Σταυρούλα Συράκου ΚΣ Νεολ. ΣΥΝ, Επιτροπή Δικαιωμάτων,

Mιχάλης Σφυράκης Νομ. Χίου ΣΥΝ,

Δημήτρης Σωτηρόπουλος,

Δημήτρης Ταλαίπωρος Π.Κ. Παντείου Νεολ. ΣΥΝ,

Τάκης Τσαντήλας ανένταχτος,

Τζεμίλ Τζιγέρ Δίκτυο Αθήνας,

Ευκλείδης Τσακαλώτος Π.Γ. ΣΥΝ,

Θανάσης Τσακίρης ανένταχτος,

Σοφία Τσαουσίδου ανένταχτη,

Άγγελος Τσέκερης ΚΠΕ ΣΥΝ,

Βασίλης Τσιάνος πανεπιστημιακός (Αμβούργο),

Δημήτρης Τσιάρας Δίκτυο. Θεσ/νίκης,

Γεωργία Τσιλικοπούλου Π.Κ. Πετρούπολης Νεολ. ΣΥΝ,

Μαρία Τσίπη Π.Κ. Α' ΦΜΣ Νεολ. ΣΥΝ,

Θέμη Τσολάκου ΚΣ Νεολαίας ΣΥΝ,

Γιάννης Φελέκης ΟΚΔΕ Σπάρτακος,

Ίλια Φόστερ Δίκτυο Μεταναστών,

Γιώργος Φουρτούνης πανεπιστημιακός,

Αντώνης Φράγγος ραδιοφ. παραγωγός "105,5 Στο κόκκινο",

Διονύσης Φτεργιώτης Π. Επιτροπή ΣΥΝ Θεσ/νίκης,

Κώστας Φώλιας Δίκτυο,

Ζωή Χαλιδιά Δίκτυο Αθήνας

Αλεξάνδρα Χαλκιά πανεπιστημιακός, Πάντειο,

Έλμα Χαραλαμπίδου υποψήφια διδάκτωρ,

Μάκης Χαρίσης Δίκτυο Αθήνας,

Παύλος Χατζόπουλος ερευνητής,

Χρυσάνθη Χειμώνα Π.Κ. Βύρωνα - Καισαριανής Νεολ. ΣΥΝ,

Βαγγέλης Χερουβείμ Π.Κ. Δημοσιογράφων ΣΥΝ,

Γιώργος Χονδρός Νομ. Τρικάλων ΣΥΝ,

Ειρήνη Χόπλαρου εκπαιδευτικός,

Χρήστος Χορταρέας Π.Κ. Φιλοσοφικής Νεολ. ΣΥΝ,

Τασία Χριστοδουλοπούλου Ανεξάρτητη, Γραμματεία

Πηγή: Τα Χάλια, Ινφογνώμων Πολιτικά

«Αναταραχή» προκάλεσαν ο δηλώσεις του πρώην Υπουργού Πετρελαίου της Αιγύπτου, που είπε πως η ΕΝΙ πρόκειται το επόμενο διάστημα να ανακοινώσει ένα άλλο τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου, τρεις φορές μεγαλύτερο από το Ζορ!

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα albawaba, ο πρώην Υπουργός Πετρελαίου Osama Kamal δήλωσε, στο πλαίσιο μίας ζωντανής τηλεοπτικής συνέντευξης, ότι η ιταλική εταιρεία πρόκειται να αποκαλύψει μια άλλη ανακάλυψη «τέρας».

Τα αποθέματα πεδίου Noor αναμένεται να φθάσουν τα 90 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια, τρεις φορές τα αποθέματα του Zohr, σύμφωνα με πηγές του Υπουργείου Πετρελαίου της Αιγύπτου, αναφέρει το δημοσίευμα.

«Αν θυμάστε, πριν από δύο μήνες είπαμε ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες ανακαλύψεις σε αυτόν τον τομέα. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μεγάλη είδηση ​​θα ανακοινωθεί από τον Πρόεδρο και τον Υπουργό Πετρελαίου μέσα σε λίγες μέρες».

Από την πλευρά του, ο Υπουργός Πετρελαίου της Αιγύπτου Tarek El-Molla δήλωσε ότι η χώρα ενδέχεται να σταματήσει την εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στο τέταρτο τρίμηνο.

«Οι εξαγωγές πετρελαίου Zohr, καθώς και η παραγωγή άλλων πετρελαϊκών πεδίων, θα ξεκινήσουν στις αρχές του επόμενου έτους", δήλωσε ο El-Molla. "Δεν νομίζω ότι θα υπάρξουν περισσότερες προσφορές. Νομίζω αυτό ήταν. Η τοπική παραγωγή πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες μας", ανέφερε.

Εκπρόσωπος της EΝΙ αρνήθηκε να σχολιάσει τις παρατηρήσεις του πρώην Υπουργού, όταν ήρθε σε επαφή με την Arab News. Το απόθεμα της Eni αυξήθηκε κατά περίπου 0,7% την Τρίτη.

Πηγή: Σημερινή, Ινφογνώμων Πολιτικά

Μετά τη σύλληψη του Tommy Robinson στις 25 Μαΐου, η παρουσίαση γενικά – και λανθασμένα – αναφερόμενη ως «συμμορίες βιαστών Ασιατικής καταγωγής» έχει επανέλθει στις ειδήσεις. Αυτό έχει αναζωπυρώσει μια συζήτηση σχετικά με το αν τα θύματα δικαιώνονται από, και αν οι δράστες έρχονται αντιμέτωποι με την Δικαιοσύνη.

Σε όλα αυτά όμως λείπει τουλάχιστον ένα βασικό στοιχειό. Τι συνέπειες έχουν υπάρξει, υπάρχουν ή ενδέχεται να υπάρξουν σε μεταγενέστερο στάδιο, για όλους εκείνους τους δημόσιους αξιωματούχους που επέτρεψαν σιωπηλά ή με άλλο τρόπο να συνεχιστούν αυτές οι σύγχρονες φρικαλεότητες και δεν έκαναν τίποτα για να τις σταματήσουν; Τους αστυνομικούς, τους πολιτικούς, τους εργαζόμενους στο δημόσιο και άλλους που φάνηκαν να αποτυγχάνουν επανειλημμένα.

Δεν έχουν ποτέ καταδικαστεί σε φυλάκιση για καμιά από τις παραβλέψεις τους – και ίσως δεν θα ασκηθούν ποτέ ποινικές κατηγορίες εναντίον τους (ούτε καν κατηγορίες περί εγκληματικής αμέλειας).

Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε αν οι ζωές, οι σταδιοδρομίες ή ακόμα και τα συνταξιοδοτικά σχέδια των ανθρώπων αυτών επηρεάστηκαν από την αποδεδειγμένη αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τη Βρετανία.

Δηλαδή, τους μαζικούς βιασμούς νεαρών κοριτσιών που παρακινούνται από ενήλικες που υποκινούνται (μεταξύ πολλών άλλων) από το ρατσισμό, τη θρησκευτικότητα, το μισογυνισμό και την ταξική περιφρόνηση.

Ίσως η καριέρα μίας μόνο δημόσιου αξιωματούχου, όπως αυτή έχει εξελιχθεί μετά την εμφάνιση των συμμοριών βιαστών, βοηθήσει να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Το όνομά της είναι Joanna Simons. Το 2013 ήταν Διευθύνουσα Σύμβουλος του Συμβουλίου της Κομητείας του Οξφορντσάιρ.

Ήταν στο επίκεντρο του προγράμματος “φροντίδας” αυτού του Συμβουλίου για σχεδόν μια δεκαετία: δηλαδή κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία έγιναν οι μαζικοί βιασμοί ντόπιων κοριτσιών (που στη συνέχεια διερευνήθηκαν με το όνομα «Επιχείρηση Bullfinch»).

Η βαρβαρότητα, η οποία χαρακτήριζε τους ντόπιους άνδρες, που λανθασμένα περιγράφτηκαν ως «Ασιατικής» προέλευσης, συμπεριλάμβανε το μαρκάρισμα ενός από τα κορίτσια με ένα «Μ» στο σώμα της. Το όνομα του δράστη ήταν «Mohammed» και ο εν λόγω Mohammed θέλησε όλοι να γνωρίζουν ότι αυτό το κορίτσι «ανήκε» σε αυτόν και πως ήταν κτήμα του.

Άλλα μεταξύ των εκατοντάδων ντόπιων θυμάτων υπέστησαν εξίσου τρομακτική κακοποίηση. Μερικά από αυτά βρίσκονταν υπό τη φροντίδα των τοπικών αρχών. Μεταξύ των ιστοριών, που είδαν το φως της δημοσιότητας από την υπόθεση του 2013 στο Δικαστήριο Old Bailey, ήταν και η ιστορία ενός κοριτσιού που ναρκώθηκε και βιάστηκε από μια συμμορία ανδρών.

Κατάφερε να διαφύγει και να καλέσει ένα ταξί, το οποίο την πήγε στο ίδρυμα κοριτσιών όπου ζούσε. Το προσωπικό του ιδρύματος αρνήθηκε να πληρώσει το ταξί, και έτσι ο οδηγός πήγε το κορίτσι κατευθείαν πίσω στο μέρος από το οποίο είχε μόλις δραπετεύσει, όπου η συμμορία τη βίασε ξανά.

Δεν πρόκειται για εφιάλτη σε κάποια μακρινή χώρα, ή ακόμη σε μια πόλη της βόρειας Αγγλίας, όπου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του Λονδίνου σπάνια φτάνουν. Πρόκειται για μια ιστορία που εξελίσσεται στο καταπράσινο Οξφορντσάιρ.

Οι οικογένειες μερικών από τα κακοποιημένα κορίτσια εξήγησαν πως προσπαθούσαν συνεχώς να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου για το τι συνέβαινε με τις κόρες τους, αλλά το κράτος τους έκλεινε τις πόρτες του κατάμουτρα.

Αφού βγήκαν στο φως στοιχεία όπως τα παραπάνω κατά τη ποινική δίκη στο Old Bailey, η Simons δημοσίευσε ένα βίντεο στο διαδίκτυο από το Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι παρακολούθησαν αυτήν την απολογία 48 δευτερολέπτων. Αλλά αξίζει ένα ευρύτερο κοινό.

Στο βίντεο, η κ. Simons κοιτάει τη κάμερα και ζητάει συγνώμη στους ανθρώπους τους οποίους το Συμβούλιο απογοήτευσε, γεγονός που δείχνει πολλά για τη στάση που επικρατούσε εδώ και χρόνια στη Βρετανία. Από την αρχή μέχρι το τέλος, τα πάντα είναι λάθος.

Ο τόνος και το περιεχόμενό του υποδηλώνουν ότι η κ. Simons σαν να ζητά συγνώμη για καθυστέρηση στην συλλογή τοπικών απορριμμάτων ή για καθυστέρηση στην παροχή αλατιού για τα πεζοδρόμια κατά τη διάρκεια κακοκαιρίας. Τίποτα δεν θυμίζει τη φρίκη– τον απόλυτο, αδιανόητο τρόμο – για όσα έλαβαν χώρα στο καταπράσινο, αγαπημένο, το με τους ονειρεμένους πυργίσκους Οξφορντσάιρ, υπό τη θητεία της.

Όταν η Simons εμφανίστηκε αργότερα στην εκπομπή Newsnight του BBC, ήρθε αντιμέτωπη με τις εξαιρετικές ερωτήσεις της Emily Maitlis. Η Simons απάντησε ζητώντας για άλλη μια φορά συγνώμη για την ανεπάρκεια των υπηρεσιών, αλλά και διαβεβαιώνοντας πως η ίδια και οι συνάδελφοί της από το συμβούλιο του Οξφορντσάιρ «έχουν μάθει πολλά».

Όταν η Maitlis ρώτησε τη Simons αν σκεφτόταν να παραιτηθεί, η Simons απάντησε «Έχω κάνει στον εαυτό μου μερικές πολύ δύσκολες ερωτήσεις» αλλά «δεν πρόκειται να παραιτηθώ διότι πιστεύω πως πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας και να αναλάβουμε δράση ώστε να εξαλείψουμε αυτό το πρόβλημα».

Όταν η Maitlis ρώτησε τη Simons τι θα έκανε εάν τα θύματα ή οι οικογένειές τους ζητούσαν τη παραίτησή της, η Simons, αποφεύγοντας επιδέξια την ερώτηση, χρησιμοποίησε κάποια από τις ωραίες πολιτικές υπεκφυγές λέγοντας ωστόσο (περισσότερο εμφανώς απ’ ότι θα έκανε απαντώντας) πως δεν είχε καμία πρόθεση να παραιτηθεί, ακόμη και αν κάθε θύμα και κάθε οικογένεια το ζητούσε.

Ίσως υπήρχαν και άλλα κίνητρα για την επιθυμία της να παραμείνει στη θέση της. Τη στιγμή που διεκόπη η Επιχείρηση Bullfinch, η κ. Simons λάμβανε ετήσιο μισθό άνω των 196.000£ (217.348€) εκτός των επιπλέον επιδομάτων. Προκειμένου να αντιληφθούμε κάποιες αναλογίες, ας αναφερθεί ότι ο μέσος ετήσιος μισθός στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέρχεται στις 27.000 £ (30.880 €).

Ο ετήσιος μισθός που καταβάλλεται στον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου για τη διακυβέρνηση της χώρας ανέρχεται σε κάτι λιγότερο από 150.000 £ (170.000 €). Έτσι, για τις υπηρεσίες της στο Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ, η κ. Simons ελάμβανε έναν μισθό σημαντικά υψηλότερο από τον μισθό του πρωθυπουργού και περισσότερο από έξι φορές μεγαλύτερο από τον μέσο εθνικό μισθό.

Αν και αντιστάθηκε στις πιέσεις να παραιτηθεί το 2013, τα γεγονότα εξελίχθηκαν. Μια ανασκόπηση σε ολόκληρη την υπόθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι κοινωνικοί λειτουργοί και η αστυνομία γνώριζαν για την κακοποίηση εκατοντάδων νεαρών κοριτσιών στο Οξφορντσάιρ από το 2005, αλλά ότι δεν κατάφεραν να ερευνήσουν ή έστω να το καταγράψουν ως έγκλημα.

Το 2015, το Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ επέλεξε να απαλλάξει την Simons από τα καθήκοντά της, προφανώς για να εξοικονόμηση πόρων. Μετά από μερικές εσωτερικές διαμάχες η απόφαση αυτή ανακλήθηκε. Η Simons τελικά απεσύρθη το 2015 και έλαβε αποζημίωση από το Συμβούλιο ύψους 259.000 £ (296.300 €), ποσό που ξεπερνά τη τιμή ενός μέσου σπιτιού στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η μέση τιμή για αγορά κατοικίας στο Ηνωμένο Βασίλειο τη χρονιά μετά την αποζημίωση της Simons ήταν 220.000 £ (251.000 €). Επομένως τα χρήματα που οι περισσότεροι Βρετανοί συγκεντρώνουν μετά από ολόκληρη ζωή εργασίας, η Simons μπορούσε να τα αποκτήσει μέσα σε ένα χρόνο.

Πολλοί άνθρωποι θα υπέθεταν πως ένα τέτοιο πρόσωπο δεν θα εμφανιζόταν ξανά δημοσίως, ή θα επωφελούταν από κέρδη του και θα εξαφανιζόταν. Ωστόσο, η Simons δεν έλειψε για πολύ καιρό από τις εξελίξεις στο Οξφορντσάιρ.

Τον περασμένο Ιούλιο, ο οργανισμός που προωθεί τον τουρισμό στην περιοχή – «Experience Oxfordshire» – ανακοίνωσε τη Joanna Simons ως τη νέα επικεφαλής του συμβουλίου του. Ένα δελτίο Τύπου που ανακοίνωσε τον διορισμό της, ανέφερε ότι παρέθεσε την εμπειρία της στο Συμβούλιο της Κομητείας του Οξφορντσάιρ ως το προσόν για την ανάληψη αυτής της θέσης.

Είπε επίσης πόσο ανυπομονούσε να «συμβάλει στην προώθηση του θαυμάσιου μέρους που είναι το Οξφορντσάιρ για να δουλέψει, να επισκεφτεί και να ζήσει κανείς». Ο πρώην πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, ένας Graham Upton, δήλωσε ότι η Simons έφερε έναν «πλούτο εμπειρίας» στη θέση.

Η κ. Simons είναι απλά ένα άτομο –ένα από τα πολλά στο Ηνωμένο Βασίλειο που για χρόνια αγνοούσαν τους μαζικούς βιασμούς νεαρών κοριτσιών στη περιοχή τους. Αλλά φυσικά αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονται στη φυλακή. Σπανίως, αν ποτέ, κακολογούνται ή έστω αναφέρονται στον εθνικό τύπο.

Δεν διαταράσσεται η ζωή τους. Δεν διώκονται σε κάθε ευκαιρία. Αντιθέτως – αν η Joanna Simons αποτελεί παράδειγμα – έχουν καταφέρει να διατηρήσουν χαμηλό προφίλ για ένα διάστημα, να επωφεληθούν της κατάστασης και στη συνέχεια να εμφανιστούν και πάλι.

Εάν η Βρετανία πρόκειται να αντιμετωπίσει αυτή την επαίσχυντη κουλτούρα των ‘συμμοριών βιασμών’, πρέπει να αρχίσει αλλάζοντας την αναλογία κινδύνου-ανταμοιβής μεταξύ εκείνων που αναγνωρίζουν αυτά τα τερατώδη εγκλήματα και εκείνων που όπως έχει αποδειχθεί τα καλύπτουν.

Πηγή: Gatestone Institute, defence-point.gr

Σχόλιο Τ.Ι.: Το 2014, το περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς» και αναφέρθηκε στο πρόσωπό του ως «Πάπα του λαού». Επίσης, στην πρώτη αποστολική Παράκληση -με τίτλο «Η χαρά του Ευαγγελίου», που υπέγραψε ως Πάπας ο Χόρχε Μπεργκόλιο, αφορίζει μετά βδελυγμίας το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα και τη σύγχρονη ειδωλολατρίας του χρήματος. Κατακεραυνώνοντας τους νεοφιλελεύθερους και την πίστη τους στις Χρηματοπιστωτικές Αγορές, αναφέρθηκε στην «αόρατη τυραννία» τους και έδειξε κατανόηση στις λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον αυτής της τυραννίας. Ως γνήσιος εκφραστής της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», η οποία αναπτύχθηκε στη Λατινική Αμερική, προσπαθεί να συγκεράσει τον χριστιανισμό με τον σοσιαλισμό. Γράφει:

«Καθώς η εντολή “ου φονεύσεις” θέτει ένα καθαρό όριο για την αξία της ανθρώπινης ζωής, οφείλουμε να πούμε “όχι” στην οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας. Αυτή η οικονομία σκοτώνει…»

«… γίνεται είδηση κάθε άνοδος ή πτώση του χρηματιστηριακού δείκτη, αλλά όχι και ο θάνατος ενός άστεγου ηλικιωμένου από το κρύο.»

«Η κοινωνική ειρήνη δεν μπορεί να γίνεται νοητή ως απλή έλλειψη βίας, συνεπεία της ολοκληρωτικής επιβολής της μιας πλευράς πάνω στην άλλη... ως εφήμερη ειρήνη προς όφελος μιας ευτυχισμένης μειονότητας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινό αγαθό τοποθετούνται υπεράνω της γαλήνης εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν των προνομίων τους.»

Από την άλλη, ο πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού, Αρχιεπίσκοπος Μπουένος Αϊρες, και νυν Πάπας Ρώμης, ως προκαθήμενος της Παπικής αίρεσης βρίσκεται στο τιμόνι ενός οργανισμού που:

(α) Μόνο στις ΗΠΑ έχει ετήσιο προϋπολογισμό 170 δισ. δολαρίων (μεγαλύτερου της General Electric), και είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Μανχάταν,

(β) Έκανε τα στραβά μάτια στις διώξεις και τους βασανισμούς λαϊκών και κληρικών επί της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή (ανεξάρτητα από τα γεγονότα που εξιστορούνται στο παρακάτω άρθρο), και,

(γ) έχει κάθε λόγο να κάνει φασαρία (τουλάχιστον στα λόγια) υπερβάλλοντας την ‘κοινωνικά ευαίσθητη πλευρά του’ προκειμένου να απομακρύνει τα βλέματα του ‘ποιμνίου’ και της παγκόσμιας κοινής γνώμης από τα οικονομικά σκάνδαλα του Βατικανού, τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για κρούσματα παιδεραστίας στους κόλπους του Παπικού ιερατείου και τις αμέτρητες πλέον θεολογικές και δογματικές παρεκκλίσεις από την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρων της Μίας Αγίας Καθολικής Εκκλησίας του Κυρίου υμών Ιησού Χριστού.

Τα παραπάνω δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Ο Φραγκίσκος είναι πολύ συνεπής και αληθινός στο ρόλο του. Ως πρώην Έπαρχος της Εταιρείας του Ιησού δεν μπορεί παρά να είναι ένας «άνθρωπος που προσποιείται ανύπαρκτα συναισθήματα ή αποκρύπτει τις πραγματικές προθέσεις του», ή αλλιώς «υποκριτής», «μηχανορράφος», «ταρτούφος», ή «ραδιούργος», όπως καταγράφει η λαϊκή συλλογική μνήμη, και όλα τα λεξικά αναγράφουν δίπλα στο λήμμα Ιησουΐτης.

Η οργάνωση ΑΑΑ στην Αργεντινή

Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Los Angeles Times στις 6 Αυγούστου του 2013, υπήρχε ένα άρθρο από την Kate Linthicum από το Μπουένος Άιρες, που μιλούσε με ενθουσιασμό για τους «ιερείς των παραγκουπόλεων» ("slum priests"), των οποίων, όπως γράφει, η έγνοια δεν ήταν να διδάξουν κάποιον την χριστιανική πίστη και να τον κάνουν χριστιανό, αλλά «να τον βοηθήσουν».

Το άρθρο αφορούσε το κίνημα των ιερέων στο Μπουένος Άιρες, την μαρξιστική του προέλευση και το "αστέρι" του, τον κομμουνιστή ιησουίτη ιερέα π. Carlos Mugica. Το σημαντικότερο είναι ότι το άρθρο ανέφερε πώς το «κίνημα» αυτό αναζωογονήθηκε και του "δόθηκε προτεραιότητα" από τον τότε Αρχιεπίσκοπο του Μπουένος Άιρες, Jorge Mario Bergoglio, τον σημερινό Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το κίνημα. Το άρθρο καταλήγει να μιλάει για την «κληρονομιά του Mugica», με τους «νέους ιερείς - ακτιβιστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εικονοκλάστες - αν δεν είχαν υποστήριξη από τις υψηλότερες τάξεις της Καθολικής Εκκλησίας». Κάνει αναφορά και σε έναν από τους σημερινούς «ιερείς των παραγκουπόλεων», τον π. Olivero, ο οποίος εργάζεται στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες. Ο Bergoglio, άλλαξε ακόμη και τους κανόνες της καθολικής εκκλησίας για να διευκολύνει τους νέους μαρξιστές ιερείς. Όταν ο π. Olivero εκπαιδευόταν για να γίνει ιερέας και «κουράστηκε από τη μελέτη της θεολογίας και από τα βιβλία και ήθελε μια πιο άμεση εμπειρία με την πίστη του», ο Bergoglio, Αρχιεπίσκοπος δηλαδή τότε του Μπουένος Άιρες, «άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει σε μερικούς ιερείς να συνεχίσουν τις σπουδές τους έξω από τις αίθουσες».

Ο π. Mugica

Το άρθρο εξηγεί ότι το κίνημα αυτό ξεκίνησε ως «πολιτική δήλωση». Στη δεκαετία του 1960, μια ομάδα ιερέων που ήταν εμπνευσμένοι από την μαρξιστική ιδεολογία άρχισε να πηγαίνει στις γειτονιές της εργατικής τάξης και εκεί να μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Κίνημα Ιερέων του Τρίτου Κόσμου». Το αστέρι της ομάδας ήταν ο π. Carlos Mugica, ένας χαρισματικός ρήτορας, με look που έφερνε σε John Kennedy, που προερχόταν από μια προεξέχουσα ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ήθελε να κηρύξει και «να αγωνιστεί μαζί με τους φτωχούς για την απελευθέρωσή τους». Ήταν ένας «επαναστάτης» ιερέας μιας εκκλησίας που ονομάστηκε «Παρεκκλήσι του Χριστού του Εργάτη» (!) στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Ο π. Mugica ήταν μαρξιστής ακτιβιστής που κάτω από το ιερατικό σχήμα επιδίδονταν σε φιλο-κομμουνιστικές δραστηριότητες. Έτσι, υποστήριξε συνέδρια στη δεκαετία του 1960 για το «Διάλογο μεταξύ Καθολικών και Μαρξιστών», ήταν μέλος της αριστερής καθολικής φοιτητικής οργάνωσης (JEC) και είχε δεσμούς με τους τρομοκράτες-αριστερούς αντάρτες Montoneros, των οποίων και τέλεσε πολλές κηδείες παρακούοντας τις εντολές του επισκόπου του.

Οι Montoneros

Οι Montoneros ήταν μια βίαιη τρομοκρατική ομάδα που συγκροτήθηκε από την «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron (πλήρες όνομα: Κίνημα Περονιστών Montoneros) και οργανώθηκε ως «αντάρτικο πόλεων» με δολοφονίες, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες τραπεζών. Ηγέτης των Montoneros, μέχρι και που διαλύθηκαν, ήταν ο Mario Firmenich. Είχαν δύναμη περίπου 25.000 «μαχητών» και ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία - όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα». Το σημαντικότερο χτύπημά τους ήταν όταν απήγαγαν και εκτέλεσαν στις 1 Ιουνίου του 1970 τον πρώην πρόεδρο της Αργεντινής, Pedro Aramburu. Επίσης, άρπαξαν και κράτησαν για λύτρα υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών. Παραδειγματιζόμενοι από τη φιλανθρωπική εργασία της Evita Peron, οι Montoneros χρησιμοποιούσαν τα χρήματα από τα λύτρα για να ταΐσουν και να ντύσουν τους φτωχούς. Οι Montoneros, όπως και άλλες αριστερίστικες αντάρτικες ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, προέκυψαν ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία και στις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις των κρατών τους.

Οι Montoneros, ξεκίνησαν ως αυτοσυντηρούμενη χριστιανική, εθνικιστική και σοσιαλιστική ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου το σοσιαλιστικό στοιχείο επισκίασε το χριστιανικό. Οι επιθέσεις τους επιδίωκαν να αναγκάσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν ανοιχτά ότι λειτουργούν ως «φασιστικές» κυβερνήσεις, αναμένοντας ότι σε ένα τέτοιο σενάριο ο λαός στη συνέχεια θα υποστήριζε τους αντάρτες. Το δόγμα αυτό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί: ο λαός περιφρονούσε τις στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά ορισμένοι δεν έβλεπαν τους αντάρτες ως εχθρούς των δικτατοριών, αλλά μάλλον ως βοηθούς τους στην ενδυνάμωση της κρατικής καταστολής. Ο προβλεπόμενος «ταξικός αγώνας» δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω της καταστολής της στρατιωτικής δικτατορίας που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ.

H δολφονία του π. Mugica από την ΑΑΑ

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι, o π. Mugica υποστήριξε την «Εξέγερση» του Μαΐου του 1968. Ο π. Mugica, έπεσε νεκρός στις 11 Μαΐου του 1974, από τις σφαίρες του Rodolfo Almirón, ενός πράκτορα της Αργεντίνικης Αντικομουνιστικής Συμμαχίας (AAA). Η κηδεία του μετατράπηκε σε κομουνιστική  διαδήλωση. Στις φωτογραφίες ο Mugica με πολιτικά ανάμεσα σε κομμουνιστές φίλους - συντρόφους του.

Μετά το θάνατο του Mugica, ο Bergoglio – Πάπας «εργάστηκε για να αναστήσει τη μνήμη του» (στην φώτο κρατά ένα μπλουζάκι με την στάμπα του Mugica). Το 1999, διεξήγαγε μια τελετή μεταφοράς των οστών του από ένα αριστοκρατικό νεκροταφείο στο παρεκκλήσι της βίλας όπου ζούσε και αργότερα έκανε μια λειτουργία σε μια φτωχογειτονιά, κάτω από μια πινακίδα που έγραφε: "Ο Κάρλος ζει".

Τι ήταν η ΑΑΑ

Η Αργεντίνικη Αντι-Κομμουνιστική Συμμαχία (Alianza Argentina Anti-Comunista ή AAA) ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση - ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσαν αντικομουνιστικές ομάδες θανάτου τη δεκαετία του 1970. Η ΑΑΑ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπό την κυβέρνηση της Isabel Perón (1974-1976), αντιτίθονταν στην αριστερή πτέρυγα των Περονισμού και σε άλλες αριστερές οργανώσεις. Η ΑΑΑ ενεργούσε εναντίον ενός ευρέος φάσματος κυβερνητικών αντιπάλων, όχι μόνο κομμουνιστών.

Οι συντηρητικοί περονιστές στην κυβέρνηση ανησυχούσαν έντονα για τις ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες και αποφάσισαν το 1974 να τις εξαλείψουν. Ιδρυτής της ΑΑΑ ήταν ο Jose Lopez Rega, σύμβουλος του Χουάν Περόν (Juan Domingo Perón, 8 Οκτωβρίου 1895 - 1 Ιουλίου 1974) και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας στην κυβέρνηση της Isabel Peron. Ο θάνατος του Χουάν Περόν προκάλεσε κρίση που δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε η σύζυγός του, ούτε ο αντιπρόεδρος, ούτε ο σύμβουλός του José Lopez Rega. Η Isabel de Perón ήταν άπειρη στην πολιτική και μόνο το όνομα του Περόν είχε. Η Isabel, της οποίας το όνομά της ήταν Maria Estela Martinez, ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ που συναντήθηκε με τον Juan Peron στον Παναμά το 1955 κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Δεν απέκτησε ποτέ τη λαϊκή λατρεία που απολάμβανε η δεύτερη γυναίκα του Περόν, η φημισμένη Evita, που πέθανε από καρκίνο το 1952 κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης κυβέρνησης του Peron).

Σύμφωνα με άρθρο των New York Times του 1983, η ΑΑΑ ιδρύθηκε όταν υπήρχε ένας αυξανόμενος αριθμός επιθέσεων από αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η ΑΑΑ πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε το 1973 από τους José López Rega και Alberto Villar, αναπληρωτή επικεφαλής της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, κατά τη διάρκεια της σύντομης ενδιάμεσης προεδρίας του Raúl Lastiri το 1973. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κίνημα σχεδιάστηκε σε συγκέντρωση υψηλόβαθμων περονιστών που συνήλθαν την 1η Οκτωβρίου του 1973 και στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος Raúl Lastiri, ο υπουργός Εσωτερικών Benito Llambí, ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας José López Rega, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας José Humberto Martiarena και διάφοροι επαρχιακοί διοικητές. Ο Villar και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν το 1974 με βόμβα που τοποθετήθηκε στο σκάφος τους στο Tigre από μέλη των Montoneros.

Ο ιδρυτής της ΑΑΑ, López Rega, που ήταν οπαδός του αποκρυφισμού και της αστρολογίας και απόγονος ενός αποκρυφιστή με το όνομα "The Warlock", θεωρήθηκε ότι ασκούσε μια επίδραση τύπου Ρασπούτιν πάνω στην Isabel Peron και σύντομα έγινε μια ισχυρή δύναμη μέσα στο περονιστικό κίνημα. Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Perón, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία και ανέλαβε καθήκοντα το 1973 και την σύζυγό του Isabel Martínez de Perón, που εξελέγη αντιπρόεδρος, και εν συνεχεία ανέλαβε την προεδρία μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Perón την 1η Ιουλίου 1974. Ορισμένα από τα μέλη της ΑΑΑ είχαν συμμετάσχει νωρίτερα το 1973, στη λεγόμενη «σφαγή του Ezeiza» (από την ονομασία του διεθνούς αεροδρομίου του Buenos Aires). Την ημέρα εκείνη, είχαν μαζευτεί να υποδεχτούν τον εξόριστο πρόεδρο Περόν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας- 3,5 εκατομμύρια πολίτες, κυρίως νέοι. Το γεγονός ότι τον Peron συνόδευε ο Campora, από τους κυριότερους εκφραστές της αριστερής πτέρυγας του περονικού κόμματος, καθόλου δεν προδίκαζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Μέσα στο πλήθος, είχαν παρεισφρήσει άνδρες της ΑΑΑ και πυροβόλησαν και σκότωσαν (13 τουλάχιστον) αριστερούς περονιστές, οδηγώντας στον οριστικό διαχωρισμό αριστερών και δεξιών περονιστών.

Μετά την πτώση του López Rega το 1975 και το πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla τον Μάρτιο του 1976, πολλά μέλη τη ΑΑA κατέφυγαν στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν σε δολοφονίες αριστερών. Δεκαπέντε πρώην μέλη της ΑΑΑ (συμπεριλαμβανομένου του Rodolfo Almirón) συμμετείχαν το 1976 στην δολοφονία δύο αριστερών Καρλιστών. Άλλοι που συμμετείχαν ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie και ο Jean Pierre Cherid, πρώην μέλος του γαλλικού OAS και τότε μέλος της ομάδας θανάτου GAL στην Ισπανία. Το πρώην μέλος της ΑΑA, José María Boccardo, συμμετείχε το 1978, με τον Cherid και άλλους στη δολοφονία του Argala, του τρομοκράτη της ETA, ο οποίος, το 1973, συμμετείχε στη δολοφονία του Πρωθυπουργού του Φράνκο, Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο.

Οι δραστηριότητες της ΑΑΑ συντονίζονταν αρχικά από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και την οργάνωση στελέχωσαν αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Το 1975, η κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα αριθ. 261, το οποίο έδωσε εντολή στην εξάλειψη όλων των «ανατρεπτικών στοιχείων» στην αργεντίνικη  κοινωνία. Οι ομάδες που μπήκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί περονιστές Montoneros, ο Μαοϊκός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός (ERP) και δύο ριζοσπαστικές αριστερίστικες ομάδες, η «Επαναστατική Ένοπλη Δύναμη» (FAR) και οι «Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις».  Αν και το σύνολο των μελών αυτών των ομάδων αριθμούσε περίπου 2.000, τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν πραγματοποιήσει 697 δολοφονίες.

Ομάδες της ΑΑΑ σκορπούσαν τον φόβο σε πόλεις και πανεπιστημιακές σχολές. Οποιαδήποτε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Αργεντινής έμπαινε στο στόχαστρο. Αυτοί που ήταν στοχοποιημένοι συχνά έβλεπαν τα ονόματά τους στις εφημερίδες ή σε σημεία που υπήρχε η προειδοποίηση ότι η ΑΑΑ "ερχόταν για αυτούς". Άνθρωποι ξαφνικά εξαφανίζονταν, μερικές φορές τη νύχτα και άλλες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λέγεται ότι εξαφανίστηκαν 30.000 άνθρωποι. Οι ομάδες θανάτου της ΑΑΑ ταξίδευαν με αυτοκίνητα Ford Falcons χωρίς πινακίδες και συχνά άφηναν τα θύματά τους σε χαντάκια ή κατά μήκος δρόμων. Όποιος συνδεόταν με συνδικάτα ή συμμετείχε σε πολιτικές δραστηριότητες της αριστεράς ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Μέλη της ΑΑΑ δολοφόνησαν τον ιησουίτη ιερέα Carlos Mugica, στενό συνεργάτη των Montoneros, το Μάιο του 1974.

Η ΑΑΑ ήθελε να εξαλείψει την επιρροή των αριστερών στα πανεπιστήμια. Στην περίοδο από το 1974 έως το 1975, περίπου 100 φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της La Plata δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ. Άλλα πανεπιστήμια είχαν την ίδια μοίρα. Οποιοσδήποτε φοιτητής ή μέλος του διδακτικού προσωπικού είχε αριστερές απόψεις βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επιπλέον, μέλη της ΑΑΑ κατηγορήθηκαν ότι είχαν «αντισημιτικές» και «φιλοναζιστικές» απόψεις και για αυτό Εβραίοι διανοούμενοι θεωρήθηκαν επίσης δυνητικά θύματα.

Αυτές οι συνθήκες συνεχίστηκαν μέχρι το πραξικόπημα των στρατηγών της 24ης Μαρτίου 1976, που ανέτρεψε το καθεστώς Isabel Peron. Η ΑΑΑ εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον στρατό. Ο πόλεμος ενάντια στους αντιφρονούντες έγινε μέρος της «Διαδικασίας για την Εθνική Αναδιοργάνωση» (Proceso de Reorganización Nacional), (1976–1983) με επικεφαλής της αστυνομίας τον στρατηγό Ramón Juan Camps (1927–1994) και η αρχή του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου». Το 2006, ο Αργεντινός δικαστής Norberto Oyarbide αποφάνθηκε ότι η ΑΑΑ είχε διαπράξει «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», πράγμα που σημαίνει ότι τα εγκλήματά της δεν υπόκειντο σε παραγραφή.

Τι απέγινε ο Firmenich

Αφότου διέφυγε στην Κούβα ο Firmenich συνελήφθη τελικά, το 1987 στη Βραζιλία, εκδόθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της δολοφονίας και απαγωγής. Του δόθηκε τελικά, χάρη μαζί και σε άλλους αντάρτες με το διάταγμα 2742 της 29ης Δεκεμβρίου 1990. (Δηλαδή, έκατσε στην φυλακή ούτε για 3 χρόνια!). Αφού βγήκε από την φυλακή, απέφυγε κάθε ενεργό πολιτική και «αφιερώθηκε στη μελέτη και την έρευνα». Αναφορικά με ό, τι συνέβη στην Αργεντινή, ο Firmenich, δήλωσε σε συνέντευξή του στο Radio La Red de Buenos Aires το 2001 ότι «σε μια χώρα που έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, τα χέρια του καθενός είναι βαμμένα με αίμα». Ο Firmenich ζει σήμερα στην Βαρκελώνη. Σύμφωνα με αναφορά του πράκτορα του FBI Robert William Scherrer, o Firmenich δρούσε ως διπλός πράκτορας. Για αυτό και επέζησε.

Και μια ακόμη «πινελιά»

Το βιβλίο “God's Assassins: State Terrorism in Argentina in the 1970s” αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 1977 απήχθη από την οικία του στο Μπουένος Άιρες ο γεννημένος στην Σοβιετική Ένωση εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος και εκδότης Jacobo Timerman (1923 – 1999) ο οποίος εξέδιδε από το 1971 έως το 1977 την αριστερή εφημερίδα La Opinión, από την οποία ασκούσε έντονη κριτική στην κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια του «βρώμικου πολέμου». Ο Timerman, δηλωμένος σιωνιστής, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τον στρατηγό Camps. Η αιτία ήταν ότι είχε οικονομικές διασυνδέσεις και δοσοληψίες με τον εβραϊκής καταγωγής πλούσιο τραπεζίτη David Grainer, ο οποίος εξυπηρετούσε μέσω της τράπεζάς του τους Montoneros, στην ανακύκλωση (ξέπλυμα) των χρημάτων τους. Την κατηγορία αυτή παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Firmenich.

Ο Graiver, «δάνειζε» χρήματα και στην εφημερίδα του Timerman. Η σύνδεση Graiver - Timerman έδωσε αφορμή στον Camps, που θεωρείτο «αντισημίτης» να επιβεβαιώσει τις υποψίες του ότι πίσω από τους Montoneros υπήρχε μια «ιουδαϊκή συνομωσία». Μετά την συνταξιοδότησή του ο Camps εμφανίζονταν συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλώντας εναντίον του Timerman, του Ιουδαϊσμού και του κομμουνισμού, ενώ ήταν σχολιαστής στην εκπομπή "60 Minutos" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ (1982). Αργότερα, έγραφε άρθρα για το ακροδεξιό εθνικιστικό-Καθολικό περιοδικό Cabildo και δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Grainer και τον «σιωνιστικό κίνδυνο».

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Με μία βαρυσήμαντη ομιλία του στη Βουλή (16 Ιουνίου) ο υπουργός Εξωτερικών ανέπτυξε με μαχητικό τρόπο όλη του την επιχειρηματολογία για να δικαιώσει τη συμφωνία που την επόμενη ημέρα υπέγραψε με τον Σλαβομακεδόνα ομόλογό του. Επειδή στην πολιτική σκηνή η αντίκρουση επιχειρημάτων έχει κατά κανόνα υποκατασταθεί από αφορισμούς και ατάκες, σ’ αυτό το άρθρο θα σχολιάσουμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα του Κοτζιά.

1. Η συμφωνία ήταν αναγκαία για να αποτραπεί η μετάλλαξη του αλβανικού εθνικισμού σε ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Είναι αληθές ότι η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και προοπτικά στην ΕΕ θα λειτουργήσει αποτρεπτικά όσον αφορά τον υπαρκτό αυτό κίνδυνο. Προφανώς, ο κίνδυνος ενδιαφέρει και την Ελλάδα, αλλά ενδιαφέρει πρωτίστως τους Σλαβομακεδόνες, επειδή αφορά την ασφάλεια και την επιβίωση του κράτους τους. Ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της ελληνικής πλευράς κι όχι αντιστρόφως.

2. Η συμφωνία κλείνει το μέτωπο με τα Σκόπια και μας επιτρέπει να αφιερωθούμε στον εξ Ανατολών κίνδυνο.

Προφανώς, η Ελλάδα έχει συμφέρον να μην έχει κανένα άλλο μέτωπο ανοικτό. Μία κακή λύση, όμως, στο Μακεδονικό, λειτουργεί αντιστρόφως. Ενισχύει την εντύπωση της Άγκυρας ότι αφού η Αθήνα κάνει υποχωρήσεις σε απαιτήσεις των αδύναμων Σκοπίων, αν πιεσθεί ασφυκτικά θα υποχωρήσει πολύ περισσότερο έναντι των απαιτήσεων της πολύ ισχυρότερης Τουρκίας. Οφείλουμε, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε πως εάν οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Βόρειας Μακεδονίας εξελιχθούν εποικοδομητικά, θα συρρικνωθούν τα περιθώρια της Τουρκίας να πουλάει προστασία στο γειτονικό κράτος και να το χρησιμοποιεί σαν μοχλό διπλωματικής πίεσης. Κι αυτό θα είναι αναμφιβόλως θετικό.

3. Ο Κοτζιάς υπονόησε ότι οι επικριτές της συμφωνίας διαπνέονται από «εθνικό σωβινισμό», ότι νοιώθουν υπέρτεροι και δεν σέβονται την ιστορία και των πολιτισμών των γειτόνων.

Φτηνό επιχείρημα, αντάξιο του άλλου δικού του πως οι αντιδράσεις προέρχονται από εθνικιστές και ακροδεξιούς. Το πρόβλημα δεν είναι εάν οι Έλληνες σέβονται την ιστορία και τον πολιτισμό των Σλαβομακεδόνων. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί, παρότι μία από τις εθνότητες που κατοικούν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, μονοπωλούν το όνομα και σφετερίζονται όλα όσα αυτό σημαίνει.

4. Δεν είναι μικρό πράγμα ένα κράτος να αλλάζει το όνομά του.

Προφανώς, δεν είναι μικρό πράγμα. Το όνομα Μακεδονία, όμως, όχι μόνο δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα της περιοχής, αλλά και ενέγραφε –έστω και φαντασιακές– επεκτατικές υποθήκες σε βάρος της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Κατά συνέπεια, το Βόρεια Μακεδονία συνιστά προσαρμογή στην πραγματικότητα κι όχι εθνική υποχώρηση των Σλαβομακεδόνων.

5. Ο Κοτζιάς υπερηφανεύθηκε στη Βουλή, επειδή πρώτα θα ολοκληρώσουν οι γείτονες την αναθεώρηση του Συντάγματος και μετά θα επικυρώσει η ελληνική Βουλή τη συμφωνία.

Δεν πρόκειται για ελληνική διπλωματική επιτυχία. Θα ήταν ανόητο εκ μέρους της ελληνικής πλευράς εάν η Ελλάδα συμφωνούσε να ενταχθεί η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ με την ψήφιση της συμφωνίας από το Κοινοβούλιο των Σκοπίων. Θα υπήρχε ο κίνδυνος το δημοψήφισμα να είναι αρνητικό, η συμφωνία να ακυρωθεί, αλλά η ΠΓΔΜ να έχει ήδη ενταχθεί στη Συμμαχία.

Λογική ανατολίτικου παζαριού

6. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς πάρε-δώσε.

Είχε κρίσιμη σημασία η διαπραγμάτευση να είχε εκκινήσει από μία θέση αρχής, από την πραγματικότητα στην περιοχή και κατ’ επέκτασιν αυτή να καθορίσει τις εκατέρωθεν θεμιτές κόκκινες γραμμές. Ο Κοτζιάς, όμως, δεν λειτούργησε έτσι και γι’ αυτό έχασε ένα κρίσιμο διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Πολύ περισσότερο που η ίδια η σλαβομακεδονική ηγεσία είχε προσφέρει την ελληνική διπλωματία το καταλυτικό επιχείρημα: Και ο Ζάεφ και ο Ντιμιτρόφ έχουν ομολογήσει δημοσίως ότι είναι Μέρος και δεν μπορούν να μονοπωλούν το Όλον.

Γι’ αυτό και αποδέχθηκαν το Βόρεια Μακεδονία ως όνομα του κράτους τους. Γιατί, λοιπόν, οι Τσίπρας και Κοτζιάς δέχθηκαν οι Σλαβομακεδόνες να μονοπωλούν το όρο «Μακεδόνες» και τον όρο «μακεδονική» για τη γλώσσα τους; Η απάντηση είναι ότι ο Κοτζιάς διαπραγματεύθηκε με λογική ανατολίτικου παζαριού: θα πάρω το erga omnes και θα δώσω την «μακεδονική ταυτότητα». Γι’ αυτό και εξαρχής υπέκυψε στην κόκκινη γραμμή του Ντιμιτρόφ να μείνει εκτός διαπραγμάτευσης η ταυτότητα, δηλαδή η Ελλάδα να αναγνωρίσει «μακεδονική ταυτότητα». Προφανώς, σε μία διαπραγμάτευση υπάρχει πάρε-δώσε, αλλά όχι ανατολίτικο παζάρι που διασπά την ενότητα των όρων και των εννοιών.

7. Η διαπραγμάτευση γίνεται για συμφωνία-πακέτο κι όχι σημείο προς σημείο.

Είναι ο Κοτζιάς που έσπασε τη διαπραγμάτευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας θα ονομάζονται Μακεδόνες κι όχι Βορειομακεδόνες.

8. Ο Κοτζιάς είπε ότι διαπραγματεύτηκε με βάση αυτά που βρήκε και για τα οποία ευθύνονται προηγούμενες κυβερνήσεις.

Είναι ακριβές ότι είχε δημιουργηθεί ένα αρνητικό προηγούμενο στο πολιτικό επίπεδο και από το γεγονός ότι διεθνώς μιλούσαν για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» και από αυτά που είχαν διαπραγματευθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Θεσμικά, όμως, δεν υπήρχε τετελεσμένο. Ως εκ τούτου, ο Κοτζιάς μπορούσε να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση. Όλα τα άλλα που λέει είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Προπαγανδιστικός αφορισμός

9. Ο Ιβανόφ και το VMRO λένε πως με τη συμφωνία ο Ζάεφ τα παρέδωσε όλα στην Ελλάδα.

Πράγματι, αυτά λένε. Οι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να τους υποχρεώσει, αλλά μπορεί να τους αφήσει εκτός ΝΑΤΟ και ΕΕ με ό,τι αυτό σημαίνει για την επιβίωση του κράτους τους. Και επειδή ακριβώς το τίμημα της άρνησής τους είναι πολύ βαρύ είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή θα ερχόταν μία κυβέρνηση που θα έθετε το πραγματικό δίλημμα. Το γεγονός ότι στα Σκόπια υπάρχουν εθνικιστές που τα θέλουν όλα δικά τους, δεν σημαίνει ότι η συμφωνία δεν δίνει στους Σλαβομακεδόνες περισσότερα από όσα δικαιούνται και όσα μπορούσαν με βάση τον διπλωματικό συσχετισμό δυνάμεων να έπαιρναν.

10. Υπάρχουν δύο στρατόπεδα: αυτοί που θέλουν λύση και όσοι δεν θέλουν, οι οπαδοί της αδράνειας, οι φοβικοί που θεωρούν την Ελλάδα ψωροκώσταινα.

Ένας ακόμα φθηνός προπαγανδιστικός αφορισμός. Ουσιαστικά ο Κοτζιάς είπε ότι όσοι δεν συμφωνούν με τη δική του λύση είναι εναντίον της λύσης! Αποκρύπτει επιμελώς ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί μία καλύτερη λύση και εν πάση περιπτώσει να αφήσει τα Σκόπια στη διπλωματική μέγγενη μέχρι να αποδεχθούν αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν στην περιοχή.

11. Όσα προβλέπει η συμφωνία είναι καλύτερα από όσα ίσχυαν μέχρι την υπογραφή της.

Την ίδια λογική χρησιμοποίησε και ο Τσίπρας όταν δήλωσε ότι το «Μακεδόνας / πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» είναι προτιμότερο από το σκέτο «Μακεδόνας» που αναγραφόταν μέχρι τώρα στα διαβατήρια των γειτόνων μας. Η λογική αυτή εκκινεί από μία σύγκριση: τι ίσχυε πριν τη συμφωνία και τι θα ισχύσει μετά την εφαρμογή της. Η σύγκριση αυτή, ωστόσο, είναι άκρως παραπλανητική, γιατί παρακάμπτει την κρίσιμη ειδοποιό διαφορά: αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα δεν είχε την σφραγίδα της Ελλάδας, ενώ αυτό θα ισχύσει μετά την εφαρμογή της συμφωνίας θα την έχει. Όσοι, όπως ο πρωθυπουργός, θεωρούν ότι η σφραγίδα της Ελλάδας δεν έχει και μεγάλη σημασία, θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί τότε έγιναν οι διαπραγματεύσεις και γιατί τα Σκόπια έκαναν τις όποιες υποχωρήσεις έκαναν.

Αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική, ακόμα και εάν είχαμε συμφωνήσει στο όνομα «Μακεδονία-Σκόπια» μόνο για διεθνή χρήση και πάλι θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι(!), επειδή συγκριτικά είναι καλύτερο από το σκέτο «Μακεδονία». Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική από το ρητορικό αυτό τέχνασμα. Κανείς δεν υποτιμάει τη σημασία που έχει το γεγονός ότι 140 χώρες έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος σαν «Μακεδονία. Από την άλλη πλευρά, όμως, το κλειδί για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και προοπτικά στην ΕΕ το κρατάει η Ελλάδα. Αυτό σημαίνει πως η ελληνική πλευρά είχε το πλεονέκτημα στις διαπραγματεύσεις, αφού ήταν τα Σκόπια που επείγονταν να φτάσουν σε μία συμφωνία με την Αθήνα.

Η πονηρή σύγχυση εθνότητας και ιθαγένειας

12. Ο Κοτζιάς επικαλέσθηκε το γεγονός ότι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποδεχθεί στις διαπραγματεύσεις το «Μακεδονία-Σκόπια» και μάλιστα μόνο για διεθνή χρήση. Εσωτερικά θα ίσχυε το «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Τα όσα είπε ο υπουργός Εξωτερικών είναι ακριβή και αποδεικνύονται από τα σχετικά διπλωματικά έγγραφα. Αυτό, ωστόσο, αποτελεί κριτική για τις ηγεσίες που διαπραγματεύθηκαν κατ’ αυτό τον τρόπο, χωρίς, όμως, να υπογράψουν, επειδή τα Σκόπια δεν αποδέχονταν τότε ούτε το «Μακεδονία-Σκόπια». Δεν αποτελεί δικαιολογία για τον Κοτζιά, ο οποίος, όπως προαναφέραμε, είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί από μηδενική βάση.

13. Το Άνω Μακεδονία δεν το προτίμησε η Αθήνα, επειδή οι αρχαιολόγοι είπαν ότι έτσι αποκαλούσαν περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας.

Το επιχείρημα θα ήταν για γέλια, εάν δεν ήταν για κλάματα. Ξαφνικά ο Κοτζιάς έκανε κριτήριό του μία παρατήρηση αρχαιολόγων. Το Άνω Μακεδονία δεν πέρασε, επειδή οι Σλαβομακεδόνες προτίμησαν το Βόρεια Μακεδονία. Και η ελληνική πλευρά το δέχθηκε, παρότι έχει αρνητική σημειολογία: παραπέμπει σε διαμελισμένο για πολιτικούς λόγους έθνος (παλαιότερα Βιετνάμ, σήμερα Κορέα). Το γεγονός, μάλιστα, ότι το Βόρεια Μακεδονία συνδυάζεται με «Μακεδόνες» και «μακεδονική» γλώσσα το καθιστά τοξικό, με την έννοια ότι εμμέσως επιβεβαιώνει το φαντασιακό ιδεολόγημα των Σλαβομακεδόνων περί «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας».

14. Με τη συμφωνία δεν αναγνωρίσαμε μακεδονική εθνότητα.

Πράγματι, δεν υπάρχει ρητή αναγνώριση. Η συμφωνία, όμως, κάνει κάτι χειρότερο. Αναγνωρίζει τους πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας σαν «Μακεδόνες» και έτσι να αναγράφονται στα διαβατήρια. Είναι προφανές πως το συμπλήρωμα «πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» δεν πρόκειται να εκφέρεται. Η αναγνώριση αυτή, σε συνδυασμό με το όνομα «μακεδονική γλώσσα» εμμέσως πλην σαφώς ορίζει και την εθνότητα σαν «μακεδονική» και έτσι ανοίγει την κερκόπορτα του Μακεδονισμού.

15. Η ιθαγένεια ορίσθηκε «Μακεδόνας/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» για να συμπεριλάβει και τους Αλβανούς, τους Βλάχους, τους τουρκογενείς.

Πρόκειται για αστεία δικαιολογία. Πολύ πιο εύκολα θα μπορούσαν οι Αλβανοί κλπ να αποδεχθούν ως ιθαγένεια τον εθνικά ουδέτερο όρο βορειομακεδονική/Βορειομακεδόνες. Παντού στον κόσμο η ιθαγένεια ορίζεται από το όνομα του κράτους. Με βάση αυτό τον κανόνα έπρεπε οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας να ονομάζονται Βορειομακεδόνες και όχι «Μακεδόνες».

Οι Ζάεφ και Ντιμιτρόφ επέμειναν να διατηρήσουν το όνομα «Μακεδόνες», επειδή ακριβώς θέλουν να κρατήσουν ζωντανό το εθνικό ιδεολόγημά τους, τον Μακεδονισμό. Γιατί, όμως, οι Τσίπρας και Κοτζιάς παραβίασαν τον διεθνή κανόνα; Γιατί ενώ ισχυρίζονται ότι απαλείφουν τον αλυτρωτισμό, επικύρωσαν τον πυρήνα του; Επ’ αυτού ο υπουργός Εξωτερικών το μόνο που είπε είναι ότι έπρεπε να πάρουν κάτι και οι Σλαβομακεδόνες. Ιδού το ανατολίτικο παζάρι.

Οι Σλαβομακεδόνες πονηρά μπερδεύουν την εθνότητα με την ιθαγένεια. Επειδή αυτοί επιζητούν αναγνώριση από την Ελλάδα «μακεδονικής» εθνότητας, το επιτυγχάνουν αφενός μέσω της γλώσσας («μακεδονική»), αφετέρου μέσω της ιθαγένειας. Γιατί στα διαβατήρια αναγράφεται η ιθαγένεια, όχι η εθνότητα. Τώρα, διεθνώς θα βλέπουν κράτος Βόρεια Μακεδονία και πολίτες «Μακεδόνες». Όπως προαναφέραμε πρόκειται για τοξικό συνδυασμό, ο οποίος μετατρέπει σε παγίδα και τη σύνθετη κρατική ονομασία. Έτσι όπως τα έκανε ο Κοτζιάς, ο συνειρμός που θα κάνουν τρίτοι είναι ότι υπάρχει και μία Νότια Μακεδονία με Μακεδόνες, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς επικυρώνεται το ιδεολόγημα της «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας».

Διαδικασία που δεν ελέγχει η Ελλάδα

16. «Μακεδονική γλώσσα» είχαν αναγνωρίσει οι κυβερνήσεις της Δεξιάς.

Τα όσα σχετικά έχει αναφέρει ο Κοτζιάς είναι σε μεγάλο βαθμό ακριβή, αλλά δεν αποτελούν δικαιολογία για τον ίδιο. Αφού λέει πως δεν αναγνωρίζει «μακεδονικό» έθνος γιατί αναγνωρίζει «μακεδονική» γλώσσα, όταν το ένα προσδιορίζει το άλλο; Κι αφού τα Σκόπια αναγνωρίζουν ότι η γλώσσα τους είναι σλαβική, γιατί δεν δέχθηκαν να την ονομάσουν σλαβομακεδονική; Έστω Makedonski αμετάφραστο. Δεν υπήρχε θέμα που δεν μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

17. Αναφερόμενος στο όνομα της ιθαγένειας, ο Κοτζιάς επικαλέσθηκε, όπως και ο Τσίπρας, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων.

Πρόκειται για προπαγανδιστική πονηριά. Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στο διεθνές δίκαιο είναι ατομικό. Αφορά το δικαίωμα του κάθε ατόμου να ορίζει ποια είναι η εθνική του συνείδηση. Δεν σημαίνει ότι ένας λαός μπορεί να επιλέγει χωρίς περιορισμούς όποιο όνομα θέλει για τον εαυτό του, για το κράτος, και τη γλώσσα του. Επειδή η ονομασία ενός κράτους και ενός έθνους συμπυκνώνει την ταυτότητά του, η ελευθερία επιλογής ονόματος σταματάει εκεί, που αρχίζει να θίγει άλλους, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Εάν ίσχυε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού σ’ αυτό το επίπεδο, γιατί οι Τσίπρας και Κοτζιάς απαίτησαν από τους γείτονες να αλλάξουν το όνομα του κράτους τους; Θα έπρεπε να αποδεχθούν το σκέτο Μακεδονία, όπως επίσης θα όφειλαν να αποδεχθούν πως η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική. Η ιθαγένεια, άλλωστε, είναι η νομική σχέση του πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει. Δεν έχει να κάνει με τη συνείδηση του ατόμου.

18. Δεν μπορούσε να γίνει η αλλαγή των εγγράφων αμέσως. Η πενταετής μεταβατική περίοδος είναι τεχνικά αναγκαία.

Ακόμα κι αν δεχθούμε το επιχείρημα του Κοτζιά, γιατί έπρεπε η αλλαγή των εσωτερικών εγγράφων να διασυνδεθεί κατ’ αντιστοιχία με το άνοιγμα των 35 κεφαλαίων των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Γιατί έπρεπε να διασυνδεθεί με μία διαδικασία, την οποία δεν ελέγχει η Ελλάδα; Εάν η πορεία αυτή για διάφορους λόγους κολλήσει ή καθυστερήσει πολλά-πολλά χρόνια, η Βόρεια Μακεδονία θα έχει ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά τα εσωτερικά έγγραφά της δεν θα αλλάξουν και σ’ αυτά θα ονομάζεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί δυνητικά να παραβιασθεί το erga omnes. Εκτός αυτού, άλλωστε, είναι προφανές πως οι Σκοπιανοί προσπαθούν να καθυστερήσουν όσο μπορούν την εγκατάλειψη του σημερινούς συνταγματικού τους ονόματος. Αυτό είναι απολύτως ενδεικτικό μίας νοοτροπίας, μία άρνησης να αποδεχτούν ακόμα και τον ευνοϊκό γι’ αυτούς συμβιβασμό που αποτυπώνει η συμφωνία.

19. Η πρόσκληση για ένταξη που θα απευθύνει το ΝΑΤΟ στη Βόρεια Μακεδονία δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί πριν ολοκληρωθεί η συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια.

Έτσι είναι, αλλά έχει φροντίσει άραγε ο υπουργός Εξωτερικών, καμία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ να μην σπεύσει να κυρώσει το πρωτόκολλο έντασης της Βόρειας Μακεδονίας πριν το κυρώσει η Ελλάδα; Από θεσμικής απόψεως, για να ολοκληρωθεί η ένταξη πρέπει να κυρώσει και η Ελλάδα. Από πολιτικής απόψεως, όμως, θα δημιουργηθεί ένα αρνητικό τετελεσμένο, εάν πριν το δημοψήφισμα χώρες-μέλη (με πρώτη την Τουρκία) σπεύσουν να κυρώσουν.

Πηγή: slpress.gr

Σχόλιο Τ.Ι.: Τα παρακάτω στοιχεία του ΚΕΘΕΑ έρχονται να προβληματίσουν όλους μας ως προς τις ευθύνες που μας αναλογούν.Ευθύνες έχουμε ως γονείς, Εκπαιδευτικοί, Εκκλησία, για την αγωγή που οφείλουμε να δινουμε στα παιδιά  ώστε να διαπλάθουν προσωπικότητες ισχυρές και ώριμες,με στόχους και αγωνιστικό φρόνημα, ωστε να μήν περιμένουν την ευτυχία,την αποδοχή, και την κοινωνικοποίηση μέσα από τον χώρο της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών.
Ευθύνες έχει βέβαια και ο κρατικός μηχανισμός.Αυξανόμενες ανάγκες έχουν διαπιστωθεί πανελλαδικά σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, την πρόληψη και την έγκαιρη παρέμβαση σε θέματα εξαρτήσεων.
Η αύξηση της χρήσης των ουσιών και των ποικίλων εξαρτήσεων τα τελευταία χρόνια συνδέεται άμεσα με τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που έχουν προκύψει, και έχουν αυξήσει πλήν των άλλων και τη νόμιμη χρήση αντικαταθλιπτικών υπναγωγών και ηρεμιστικών.
Εξάλλου η πολιτεία ευθύνεται και για την συστηματική προσπάθεια που κάνει να διαβρωθούν στη  κοινωνία μας τα ερείσματα που διαχρονικά τη στήριζαν δηλαδή οι ισχυροί δεσμοί στην οικογένεια, η πίστη σε αξίες και ιδανικά που ενέπνεαν σε αγώνα,η προσπάθεια για την αριστεία στη παιδεία, η εμπιστοσύνη στην  Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ανθρώπους που τη διακονούν. Επιπροσθέτως έχει υποβαθμιστεί ο ρόλος των εκπαιδευτικών, της δικαιοσύνης ,των υγειονομικών δομών,του ασφαλιστικού συστήματος, κτλπ, με αποτέλεσμα θεσμοί που υπήρχαν για να εμπνευσουν ή να στηρίξουν στη δοκιμασία τον Έλληνα να έχουν απαξιωθεί ή υποβιβασθεί χωρίς να  υπάρχει τίποτα ισάξιο να τους αναπληρώσει.

Σύμφωνα με τα απολογιστικά στοιχεία που παρουσίασε το ΚΕΘΕΑ στην Αθήνα, αλλάζει σταδιακά το τοπίο των εξαρτήσεων στη χώρα μας, . O Οργανισμός προσέφερε μέσα στο έτος 14.588 θέσεις θεραπείας σε ένα σύνολο εξυπηρετουμένων που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο ανομοιογενές, με την εξάρτηση από την κάνναβη, το αλκοόλ και τον τζόγο να απασχολούν όλο και περισσότερο τις υπηρεσίες του.

Σε σχέση με την περίοδο πριν από την οικονομική κρίση, σήμερα οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα προγράμματα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ από τα ναρκωτικά είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, με περισσότερα χρόνια συστηματικής χρήσης και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις: προβλήματα σωματικής υγείας, κατάθλιψη, εμπλοκή με τον νόμο. Κύρια ουσία χρήσης παραμένει η ηρωίνη και τα οπιοειδή, με επικρατέστερους τρόπους χρήσης την εισπνοή από τη μύτη και το κάπνισμα. Ωστόσο, την τελευταία δεκαετία το ποσοστό όσων αναφέρουν ως κύρια ουσία χρήσης την κάνναβη έχει υπερδιπλασιαστεί, από 14% το 2006 σε 35% το 2017.

Οι ανάγκες των χρηστών παρουσιάζονται όλο και πιο διαφοροποιημένες. Στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ προσέρχεται ένας αυξανόμενος αριθμός νεαρών ενηλίκων οι οποίοι ζητούν βοήθεια για την αντιμετώπιση της χρήσης κάνναβης. Την ίδια στιγμή αυξάνεται και ο αριθμός των εξυπηρετουμένων του που ανήκουν στον γηράσκοντα πληθυσμό των χρηστών, κυρίως ενέσιμης ηρωίνης και οπιοειδών, οι οποίοι είναι 40 ετών και άνω με μακρά πορεία στη χρήση, έντονα προβλήματα υγείας και κοινωνικού αποκλεισμού, και αυξημένες ανάγκες φροντίδας.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν από το ΚΕΘΕΑ υποστήριξη για την  εξάρτηση από το αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια και ο οργανισμός αναπτύσσει σταδιακά υπηρεσίες τέτοιου είδους σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Πηγή: univadis.gr