Ἐν Πειραιεῖ 14-7-2017

Συμπληρώθηκε τίς προηγούμενες ἑβδομάδες ἕνας χρόνος ἀπό τήν σύγκληση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, πού οὐσιαστικά δέν ἦταν οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος, ἀλλά μία οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν διευρυμένη Σύναξη τῶν δέκα ἀπό τούς δεκατέσσερεις Προκαθημένους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μετά τῶν συνοδειῶν τους.

Καὶ μόνο ἡ ἀπουσία τῶν τεσσάρων Πατριαρχείων τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Γεωργίας, ποὺ ἐκπροσωποῦν περίπου τά 3/4  τῶν Ὀρθοδόξων, ἔπρεπε νὰ ἀναβάλει τὴν σύγκληση, μέχρι νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ συνεννόηση καὶ ἡ ἑνότητα. Ἡ ἔκφραση τῆς μεγάλης μας ἀνησυχίας καί ἀγωνίας καί τῆς καθέτου ἀντιθέσεώς μας ἀπέναντί της δικαιολογεῖται ἀπό τά παρακάτω γεγονότα.

1. Ἀντικανονικές συμπροσευχές

Μέ τό καλημέρα τῆς ψευδοσυνόδου ἔγιναν ἀντικανονικές συμπροσευχές. Ὁ οἰκουμενιστής Σεβ. Μητρ. Γέρων Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας τέλεσε Θεία Λειτουργία τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2016 μέ τήν παρουσία Παπικών, Προτεσταντῶν καί Μονοφυσιτών [1].

2. Προετοιμασία

Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῶν συνόδων, κατὰ τὴν ὁποία ἡ προετοιμασία διήρκεσε τόσο πολύ, ἐνενήντα τρία χρόνια! Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν ὑπῆρχε οὔτε «εὔλογος αἰτία», οὔτε «ἐπείγουσα ἀνάγκη» γιὰ σύγκληση τῆς ψευδοσυνόδου, ἀλλὰ ἐξυπηρετήθηκαν ἄλλες ἐκκλησιαστικοπολιτικὲς σκοπιμότητες. Διότι, ἂν ὑπῆρχε «ἐπείγουσα ἀνάγκη», ὅπως πάντοτε συνέβαινε στὴν συνοδικὴ παράδοση μὲ τὴν ἐμφάνιση κάποιας αἱρέσεως, κάποιου σχίσματος ἢ ἄλλης ἐκτροπῆς, αὐτή ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀμέσως ἐντὸς ὀλίγων μηνῶν ἢ ὀλίγων ἐτῶν.

3. Θεματολογία

Τὸ ἴδιο ἴσχυσε καὶ γιά τήν θεματολογία τῆς ψευδοσυνόδου. Ἀπό τά ἔξι τελικά θέματα, δύο μόνο εἴχαν τὸν χαρακτήρα τοῦ κατεπείγοντος, τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς καί τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο. Τὰ ὑπόλοιπα τέσσερα θέματα, ὅπως τῆς ἀποστολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στόν σύγχρονο κόσμο, τῆς νηστείας, τῶν κωλυμάτων τοῦ γάμου, εἶναι αὐτονοήτως λελυμένα καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση. Τό θέμα τῆς Διασπορᾶς ἔπρεπε νά διευθετηθεῖ μέ τήν δημιουργία Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Σέ καμία περίπτωση δέν ἔπρεπε νά συνεχιστεῖ τό ἀντικανονικό καί ἀντιεκκλησιαστικό φαινόμενο τῶν πολλῶν ἐπισκόπων σέ μία ἐπαρχία, οὔτε ἔπρεπε νά παραταθεῖ τό ἡμίμετρο τῶν ἐπισκοπικῶν συνελεύσεων. Τό θέμα τοῦ Αὐτονόμου ἔδειξε τὶς τάσεις πρωτοκαθεδρίας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν καὶ θὰ μποροῦσε βέβαια γιὰ λόγους εὐταξίας νὰ διευθετηθεῖ μετὰ ἀπὸ συνεννοήσεις, χωρὶς τὴν αἴσθηση τοῦ κατεπείγοντος.

4. Συμμετοχή Ἐπισκόπων

Ἄλλο μελανό σημεῖο τῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἄρνηση κλήσεως καί ἐνεργοῦ συμμετοχῆς ὅλων τῶν ἐπισκόπων ὅλων τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως γινόταν σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Μέ τόν ἀντιπαραδοσιακό αὐτό τρόπο ἀποφεύχθηκε ἡ πιθανότητα κάποιοι παραδοσιακοὶ ἐπίσκοποι νὰ ἀντιδράσουν σὲ ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου, πού ἦταν ἀνατρεπτικὲς τῆς Παραδόσεως, ἢ κάποια Τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ ἔχει μεγαλύτερη δύναμη στὴν λήψη τῶν ἀποφάσεων, λόγῳ τοῦ μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ ἐπισκόπων. Αὐτὰ, ὅμως, ἀπετέλεσαν ἀνθρώπινες ἰδιοτελεῖς σκοπιμότητες, ξένες πρὸς τά ἁγιοπνευματικὰ κριτήρια, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία θεωρεῖ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος κάθε ἐπαρχίας, καὶ τῆς μικρότερης ἀκόμη, ἐκπροσωπεῖ μὲ τὸ ποίμνιό του ἕνα ζωντανὸ μέρος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀπουσία του, ὄχι μόνο τραυματίζει τὴν ὁλοκληρία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ στερεῖ τὴν δυνατότητα νὰ ἐκφρασθεῖ ἀπὸ ὅλους ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία φαίνεται ὅτι φοβήθηκαν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ σύγκληση τῆς ψευδοσυνόδου. Δὲν μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ μὲ κανένα κριτήριο, οὔτε ποιμαντικὸ οὔτε ἐκκλησιολογικό, ἡ συμμετοχὴ μόνο εἰκοσιτεσσάρων Ἐπισκόπων ἀπὸ κάθε Τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πρᾶγμα ποὺ προσέβαλλε τὴν ἰσότητα τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ δημιούργησε ἐρωτηματικὰ γιὰ τὰ κριτήρια ἐπιλογῆς τῶν Ἐπισκόπων, ποὺ μετεῖχαν. Μήπως εἶναι μειωμένης ἐπισκοπικῆς εὐθύνης καὶ ἀξίας οἱ Ἐπίσκοποι, ποὺ δὲν μετεῖχαν στήν ψευδοσύνοδο, καὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν μεγάλη πλειονότητα στὶς περισσότερες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες; Ποιός γνώριζε καὶ ποιός μετέφερε στὴν ψευδοσύνοδο τὶς σκέψεις, τὶς ἐκτιμήσεις καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν ποιμνίων τους; Μέ ποιά κριτήρια, ἄραγε, ἔγινε ἡ ἐπιλογή τῶν 24 αὐτῶν ἐπισκόπων κάθε Τοπικῆς Ἐκκλησίας; Δυστυχῶς, προτιμήθηκαν ὅσοι διακρίνονται γιά τήν οἰκουμενιστική δραστηριότητά τους καί εἶναι ἀρεστοί στούς Προκαθημένους, καί βεβαίως ἀπομονώθηκαν οἱ ἀντιτιθέμενες, παραδοσιακές καί ἀντιοικουμενιστικές φωνές πλείστων ὅσων Ἐπισκόπων. Παρέλκει βεβαίως νά τονισθεῖ τό γεγονός ὅτι στίς Ὀρθόδοξες Συνόδους, ἐκτός τῶν Ἐπισκόπων, συμμετεῖχαν καί κληρικοί κατωτέρων βαθμίδων, ὅπως Καθηγούμενοι, Ἀρχιμανδρῖτες, Ἱερεῖς, Μοναχοί, καθώς ἐπίσης καί ὁ πιστός λαός. Δέν θά ἦταν καθόλου ὑπερβολή νά λεχθεῖ ὅτι ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης ἦταν μία σύναξη χωρίς Ὀρθοδόξους. Τελικά, ἀπό τούς περίπου 800 ἀνά τόν κόσμο Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους συμετεῖχαν μόνοι οἱ 156, ἀπό τους ὁποίους περίπου οἱ 30 δέν ὑπέγραψαν ὅλα τά κείμενα.

5. Ψῆφος

Παντελῶς ἀμάρτυρη στήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί γι’αὐτό ἀπαράδεκτη ἦταν καί ἡ θέση τῆς ψευδοσυνόδου ὅτι κάθε Τοπική Ἐκκλησία διέθετε μία ψῆφο. Τό ὀρθόν εἶναι ὅτι κάθε Ἐπίσκοπος διαθέτει μία ψῆφο καί ὅχι κάθε Τοπική Ἐκκλησία. Παραλλήλως, ἡ ἀρχή τῆς ὁμοφωνίας κινήθηκε κι αὐτή μέσα σέ ἀντιπαραδοσιακά πλαίσια. Ἡ παραδοσιακή τακτική λήψεως ἀποφάσεων σέ μιά Σύνοδο εἶναι ἡ ἀρχή, πού ὁρίζει ὅτι «ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος κρατείτω», ἡ ὁποία ἰσχύει μόνο σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας, καί ὄχι σέ δογματικά.  Ὅσοι Ἐπίσκοποι ἐπιλεκτικὰ ἔλαβαν μέρος δὲν εἶχαν δικαίωμα ψήφου, παρὰ μόνο οἱ Προκαθήμενοι, ποὺ λειτούργησαν σάν κάποιος «συλλογικὸς πάπας». Τὰ πλέον σημαντικὰ κείμενα τῆς ψευδοσυνόδου, ἰδιαίτερα τὸ οἰκουμενιστικὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», δὲν ὑπογράφτηκαν ἀπ’ὅλους, καὶ μάλιστα σὲ κάποιες ἀντιπροσωπεῖες δὲν τὸ ὑπέγραψε ἡ πλειονότητα ἤ μεγάλος ἀριθμὸς Ἐπισκόπων. Ἦταν ἀρκετή, ὅμως, ἡ ὑπογραφὴ τοῦ Προκαθημένου – πάπα, γιὰ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ὑπογράφτηκε ἀπ’ ὅλους. Ἄς θυμηθοῦμε τήν ἀπαράδεκτη ἐνέργεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε ἀντί τῶν Ἐπισκόπων, πού δέν ὑπέγραψαν [2].

6. Συμμετοχή ἑτεροδόξων παρατηρητῶν

Ἕτερο μελανό σημεῖο ἦταν ἡ παρουσία ὡς «παρατηρητῶν» αἱρετικῶν παπικῶν, προτεσταντῶν, ἀντιχαλκηδονίων μονοφυσιτῶν, δηλ. καταδικασμένων αἱρετικῶν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση, ἀπό Πατέρες καί Οἰκουμενικές Συνόδους, τούς ὁποίους ὁ οἰκουμενιστής Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπό τήν ἀρχή τῆς ψευδοσυνόδου ἀπεκάλεσε ὡς «Σεβασμιωτάτους καί Ἱερωτάτους», ἀναγνωρίζοντάς τους ἱερωσύνη καί ἐκκλησιαστικότητα. Οὐδέποτε στή δισχιλιόχρονη ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στίς τοπικές ἤ σέ Οἰκουμενικές Συνόδους, ὑπῆρχαν ἑτερόδοξοι «παρατηρητές». Μόνο στίς δύο παπικές ψευδοσυνόδους τοῦ Βατικανοῦ ἐμφανίστηκε τό καθεστώς τῶν ἑτεροδόξων «παρατηρητῶν». Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης εἶχε καί σ'αὐτό τό σημεῖο ὡς πρότυπο τίς παπικές πρακτικές, μεθόδους καί μεθοδεύσεις.

Στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας οἱ αἱρετικοί καλοῦνταν καί παρίσταντο στίς Συνόδους, ὄχι ὡς «παρατηρητές», ἀλλά γιά νά ἀπολογηθοῦν ἤ νά ἐκφράσουν τήν μετάνοιά τους, καί ἄν ἐπέμεναν στήν πλάνη καί στήν αἵρεση καθαιροῦνταν, ἀναθεματίζονταν καί ἀμέσως ἐκδιώκονταν τῆς Συνόδου καί δέν συμμετεῖχαν στή συνέχεια τῶν ἐργασιῶν της. Ἡ παρουσία στήν ψευδοσύνοδο ὡς «παρατηρητῶν» ἐκπροσώπων αἱρετικῶν κοινοτήτων, πού ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπό τήν πατερική συνείδηση καί τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, νομιμοποίησε τήν πλάνη καί τήν αἵρεση καί συνεπῶς ἀκύρωσε τήν ἴδια τήν ψευδοσύνοδο. Σύνοδος, ἡ ὁποία δέν διαστέλλει «ἀναμέσον βεβήλου καί ἁγίου», τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν αἵρεση, τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἀπό τή δαιμονική πλάνη, νομιμοποιώντας ἐκκλησιαστικά τήν αἵρεση, δέν μπορεῖ νά εἶναι πραγματικά Ὀρθόδοξη Σύνοδος, ἀλλά ληστρική ψευδοσύνοδος. Ἐπιπλέον, ἡ παρουσία ὡς «παρατηρητῶν» ἐκπροσώπων αἱρέσεων εἶχε σοβαρότατες καί καταστροφικές ποιμαντικές προεκτάσεις. Προκάλεσε σύγχυση στούς πιστούς μας, εἰσάγοντας στή συνείδησή τους τή θεοσοφική προσέγγιση «μαζί καί διαφορετικά» (χωρίς δηλ. νά ἔχει καμία σημασία τό περιεχόμενο τῆς πίστεως). Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ἀντί νά συντελέσει στήν ἑνότητα της Ἐκκλησίας μας, τήν κλόνισε, δίνοντας σοβαρότατα ἐπιχειρήματα γιά τή δημιουργία ἤ τήν ἑδραίωση σχισμάτων [3].

7. Οἰκουμενισμός

Τό πιό ἀνησυχητικό καί σοβαρό ἦταν ὅτι, ὅπως προέκυψε ἀπό τήν ἐνδελεχῆ μελέτη τοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» [4], οἱ ἰθύνοντες τῆς ψευδοσυνόδου ἀποσκοποῦσαν στήν, μέ πανορθόδοξη συνοδική ἀπόφαση, νομιμοποίηση καί θεσμοθέτηση, ἐπισημοποίηση καί ἐδραίωση τῆς παναιρέσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς ἐπισήμου γραμμῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προέβησαν, δηλ. στήν πανορθόδοξη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος («βαπτισματική θεολογία») καὶ τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί Μονοφυσιτῶν, στήν ἀποδοχὴ τῆς προτεσταντικῆς «θεωρίας τῶν κλάδων», τῆς διευρυμένης ἐκκλησιολογίας τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου περὶ πλήρους καὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος καί τοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἐκκλησιολογικοῦ μοντέλου τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ποὺ οἰκοδομήθηκε τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ ἐπισημοποιήθηκε στὸν Θεολογικὸ Διάλογο μὲ τοὺς Παπικοὺς στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου (1993), ὅπου οἱ ὑπογράψαντες ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές ἀνεγνώρισαν τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία μὲ Χάρη, μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή. Ἔτσι, ἡ συγκληθεῖσα ψευδοσύνοδος ἦλθε σέ σφοδρή σύγκρουση καί ἀντιπαράθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη παράδοση δεκαεννέα αἰώνων, κατά τούς ὁποίους ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί ὅλες οἱ διευρυμένες ἐνδημοῦσες Σύνοδοι τῆς Κων/λης ὀνόμαζαν τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό καθαρά καί ξάστερα αἱρέσεις καὶ αἱρετικούς. Καί ἐνῶ αὐτά τά θέματα ἔπρεπε νὰ ἐγγραφοῦν εὐθέως πρὸς συζήτηση καί καταδικαστική ἀπόφαση στὴ ψευδοσύνοδο, οἱ Προκαθήμενοι τά θεώρησαν δεδομένα. Ἡ υἱοθέτηση τῶν παραπάνω αἱρετικῶν οἰκουμενιστικῶν κακοδοξιῶν καί πλανῶν ἀπό τούς οἰκουμενιστές διευκολύνθηκε, ἐπίσης, καί ἀπό τό γεγονός ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς ἀπεμπόλησαν, ἀποχαρακτήρισαν καὶ διέγραψαν τὸν Οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», ἡ ὁποία κατ’ἀρχήν εἶχε προγραμματιστεῖ νά συνέλθει μέ ἀξιώσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔστω κι ἂν ὀνομάστηκε Πανορθόδοξη ἤ Ἁγία καί Μεγάλη.

8. Τί ἔπρεπε νά κάνει;

Ἡ ψευδοσύνοδος, λοιπόν, τῆς Κρήτης, ἄν πραγματικά ἤθελε νά εἶναι Ὀρθόδοξη Σύνοδος, θά ἔπρεπε νά λάβει τίς ἑξῆς τέσσερεις καίριες ἀποφάσεις:

α) Νά ἀναγνωρίσει τίς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους δύο συνόδους τοῦ ἐνάτου καὶ δεκάτου τετάρτου αἰῶνος ὡς οἰκουμενικές, δηλ. τήν Η´ ἐπὶ Φωτίου, τοῦ 879, καὶ τήν Θ´ ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ 1351, οἱ ὁποῖες, κατεδίκασαν ἡ μὲν πρώτη τὸ Filioque καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα ὡς αἱρέσεις, ἡ δὲ δεύτερη τὴν περὶ κτιστῆς Χάριτος αἵρεση, ἑπομένως καὶ τὸν Παπισμό ὡς αἵρεση.

Βεβαίως, ἔγινε ἀναφορά στήν Ἐγκύκλιο τῆς ψευδοσυνόδου [5] στίς μεγάλες «καθολικοῦ κύρους» Συνόδους ἐπί ἁγίου Φωτίου (879) καί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ (1351) καί στίς μεταγενέστερες, πού ἀνέτρεψαν τίς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας καί ἀπεκήρυξαν τίς προτεσταντικές δοξασίες, ὅμως δέν ὑπῆρξε ἀναγνώρισή τους ὡς Οἰκουμενικῶν. Συγκεκριμένα γράφεται:
«Τό συνοδικόν ἔργον συνεχίζεται ἐν τῇ ἱστορίᾳ ἀδιακόπως διά τῶν μεταγενεστέρων, καθολικοῦ κύρους, συνόδων – ὡς λ.χ. τῆς ἐπί Μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Μεγάλης συνόδου (879-880) καί τῶν ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ συγκληθεισῶν Μεγάλων συνόδων (1341, 1351, 1368), διά τῶν ὁποίων ἐβεβαιώθη ἡ αὐτή ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἐξαιρέτως δέ περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί περί τῆς μεθέξεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τάς ἀκτίστους θείας ἐνεργείας. Προσέτι δέ καί διά τῶν ἐν Κωσταντινουπόλει Ἁγίων καί Μεγάλων συνόδων τῶν ἐτῶν 1484 διά τήν ἀποκήρυξιν τῆς ἑνωτικῆς συνόδου τῆς Φλωρεντίας (1438-1439), τῶν ἐτῶν 1638, 1642, 1672 καί 1691 διά τήν ἀποκήρυξιν προτεσταντικῶν δοξασιῶν, ὡς καί τοῦ ἔτους 1872 διά τήν καταδίκην τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ ὡς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως».

β) Νά ἐκλέξει, νά χειροτονήσει καί νά ἐνθρονίσει στό πάλαι ποτέ περίπυστο Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης νέο Ὀρθόδοξο Πάπα Ρώμης, μή ἀναγνωρίζοντας καί ἐκθρονίζοντας τόν σημερινό καταληψία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως καί αἱρεσιάρχη κ. Φραγκῖσκο. Ἔτσι, θά λύνονταν τά θέματα τοῦ Παπισμοῦ, τῆς Οὐνίας καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ.

γ) Νά δημιουργήσει Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, λύνοντας τό θέμα τῆς Διασπορᾶς, καί

δ) Νά ἀκολουθήσει τήν Πατερική ὁδό μαχίμου ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς Οἰκουμένης, μέ τήν δημιουργία δορυφορικῆς πλατφόρμας γιά τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία σέ 17 γλῶσσες. Μέ τόν τρόπο αὐτό, θά κονιορτοποιοῦσε τίς αἱρέσεις μέ παγκόσμιο λόγο καί πατερική παρρησία, θά δόξαζε τόν Θεό καί θά διεσφάλιζε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Οἱ μόνοι λόγοι, πού θά δικαιολογοῦσαν τήν σύγκληση αὐτῆς τῆς ψευδοσυνόδου, δέν θά ἦταν ἄλλοι παρά μόνο:

i) ἡ καταδίκη τῆς συγκρητιστικῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τήν ἀποκάλεσε ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς,

ii) ἡ καταδίκη τῆς παρουσίας καί συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), δηλ. τῶν αἱρέσεων καί,

iii) ἡ καταδίκη τῆς μεταπατερικῆς καί ἀντιπατερικῆς «νέας ἐκκλησιολογίας», ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τά χαρισματικά, δογματικά καί κανονικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας.

9. Ἀπαράδεκτα τά κείμενα

Τά ἐπίσημα τελικά κείμενα τῆς ψευδοσυνόδου στήν παροῦσα μορφή τους περιέχουν σοβαρές ἀσάφειες καί ἀντιφάσεις. Γράφεται π.χ. ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καί ταυτόχρονα ὑπάρχουν καί «ἄλλες ἐκκλησίες», χρησιμοποιώντας τόν ὅρο «Ἐκκλησία» γιά τούς αἱρετικούς καί ἑτεροδόξους ἐντελῶς ἀντικανονικά καί ἀπράδεκτα καί μάλιστα σέ κείμενο Πανορθοδόξου Συνόδου. Οἱ ἀναφερθεῖσες ἀσάφειες τῶν κειμένων δύνανται νά ἑρμηνευτοῦν εὔκολα μέσα ἀπό τό πνεῦμα τῶν ἀντιλήψεων τοῦ Ἰησουΐτη θεολόγου Karl Rahner, μέντορα τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου καί τοῦ Yves Congar. Ὁρισμένες ἀπό τίς ἀντιλήψεις τους υἱοθετεῖ καί ὁ μέγας οἰκουμενιστής καί ἰθύνων νοῦς τῆς ψευδοσυνόδου Σεβ. Μητρ. Γέρων Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας,  ὅπως τήν «θεωρία τῶν ἀτελῶν ἐκκλησιῶν», σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁρισμένες ἐκκλησίες βρίσκονται πιό κοντά, ἐνῶ ἄλλες πιό μακριά ἀπό τήν πλήρη Ἐκκλησία. Στήν περίπτωση τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου, ὁ Παπισμός εἶναι ἡ πλήρης Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ἄλλες (συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας)  εἶναι οἱ ἀτελεῖς ἐκκλησίες. Στήν περίπτωση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πλήρης Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ἄλλες (συμπεριλαμβανομένων τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ) εἶναι οἱ ἀτελεῖς ἐκκλησίες. Ὅμως, αὐτή ἡ ἀντίληψη μᾶς παραπέμπει σέ μιά βατικανοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποία εἰσήγαγε συνοδικῶς τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὡς πρωτοστατοῦν σ’ αὐτή τήν κίνηση. Αὐτό εἶναι τό λογικό συμπέρασμα, πού προκύπτει, πρῶτον ἀπό τήν μελέτη τῶν θεολογικῶν κειμένων, σχετικά μέ αὐτή τήν πρωτοφανή ἐκκλησιολογία, δεύτερον ἀπό τίς αἱρετικές «θεολογικές» ἀπόψεις τοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, καί τρίτον ἀπό τήν ἀνάλυση τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου [6]. Οἱ θεωρίες τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», τῶν «δύο πνευμόνων τῆς Ἐκκλησίας» (Ὀρθοδοξία καί Παπισμός), τῶν «κλάδων», τῆς «μεταπατερικῆς καί μετακανονικῆς θεολογίας», τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», ἡ θεωρία ὅτι ἡ Ἐκκλησία περιλαμβάνει ὅλες τίς ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες ἀποσχίστηκαν ἀπό αὐτήν, ἡ ἀποδοχή τῶν μικτῶν γάμων μέ τούς ἑτερόδοξους κ.ἄ. ἀποτελοῦν ἐκφράσεις καί μορφές τῆς νέας ἐκλησιολογίας, τῆς νέας μεταπατερικῆς ἤ καλύτερα ἀντιπατερικῆς ἐκκλησιολογίας.

Σύμφωνα μέ τήν θεωρία «τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας», ὅποιος βαπτίζεται στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως πίστεως, δόγματος καί ὁμολογίας. Ὅμως, οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε ἀναγνώρισαν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, παρά μόνον κατ’ οἰκονομίαν τούς δέχονταν, ἐφόσον διατηροῦσαν τήν ἐξωτερική μορφή τοῦ Βαπτίσματος μέ τίς τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις. Ἡ οἰκονομία δέν δύναται ποτέ νά μετατραπεῖ σέ κανόνα πίστεως ἤ σέ δόγμα.

Τά κείμενα τῆς ψευδοσυνόδου πρέπει νά ἀπορριφθοῦν καί νά γραφοῦν ἀπό τήν ἀρχή, λαμβάνοντας ὑπ’όψιν τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως. Δέν ἀρκεῖ νά συγκληθεῖ μιά σύνοδος μόνο καί μόνο, γιά νά ἀποδείχθεῖ στόν κόσμο ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἑνωμένοι. Ἑνωμένοι σέ τί; Ἡ ἕνωση γίνεται μόνο βάσει τῆς Ἀληθείας. Ἡ ἑνότητα εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν ἀρχιερατική Του προσευχή: «ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς… ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου… ἵνα καί αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ». Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας συνίσταται στήν ἀκέραιη καί ἀβλαβή διαφύλαξη τῶν διδασκαλιῶν τῆς ὀρθῆς πίστεως, τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὁπότε διηρημένοι καί ἀποσχισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, πού φρονοῦν διαφορετικά ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καθώς μᾶς λέγει ὁ Ὄσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ὁ Χριστός ὀνόμασε «Καθολική» τήν Ἐκκλησία Του, ἐπειδή μόνο αὐτή διατηρεῖ τήν Ἀλήθεια καί τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως, χωρίς τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ.

Πρέπει ἀπαραιτήτως νά κατανοηθεῖ ὅτι δέν ἐπιχειρήθηκε νά ἀλλάξει οὔτε ἡ νηστεία, οὔτε ἡ τάξη τοῦ μοναχισμοῦ, οὔτε ἡ τάξη τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ὅμως παραχαράχθηκε καί στρεβλώθηκε τό πιό νευραλγικό σημεῖο, δηλ. ὁ ὁρισμός τῆς Ἐκκλησίας. Τό κείμενο τῆς ψευδοσυνόδου μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» εἶναι κατ’ἐξοχήν δογματικό, ὅμως εἶναι ἀνορθόδοξο, ἐπειδή ἐπιτρέπει ἐντελῶς λανθασμένες ἑρμηνεῖες, οἱ ὁποῖες ἐνθαρρύνουν τίς ἑτερόδοξες ἀντιλήψεις, πράγμα πού σημαίνει ἀλλοίωση τῆς ἀποκαλυφθείσας Ἀληθείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

10. Ἀπαράδεκτες θέσεις Προκαθημένων

Ὁ οἰκουμενιστής Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, μέ παρέμβασή του στήν ψευδοσύνοδο ζήτησε «νά μήν ἀναλώνονται μόνο μέ τίς θεολογικές ἀναλύσεις, ἀλλά νά σταθοῦν καί στήν οὐσία». Μετά ἀπό πολύ ὥρα θεολογικῶν συζητήσεων, κατά τήν ἀπογευματινή συνεδρία, μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε ὅτι «οἱ ἀρχιερεῖς, πού κάνουν ἱεραποστολή, ὅταν ἐπιστρέψουν στόν τόπο τους, θά κληθοῦν νά ἀπαντήσουν σέ οὐσιαστικά ζητήματα. Πῶς θά ἐπιστρέψουμε στήν Ἀμερική, στήν Ἀλβανία, στήν Σερβία, στήν Ἀφρική νά ποῦμε τί στόν κόσμο μας; Γιά τό πρόσωπο καί τόν ἄνθρωπο; Τό ποίμνιό μας περιμένει νά ἀκούσει γιά τά σημερινά προβλήματα τῆς κοινωνίας, νά τοῦ μιλήσουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, νά τοῦ δώσουμε ἕνα πιάτο φαγητό» [7].

Ὁ  οἰκουμενιστής Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος πρότεινε στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης νά καταδικαστεῖ ὁ «ἀντί-οἰκουμενισμός» ὡς αἵρεση καί εἶπε: «… νά ἀφήσουμε, λοιπόν, το Πνεῦμα νά πνέει καί σήμερα στήν Ἐκκλησία, ὅπως θέλει, κι ὄχι νά ἀντιγράφουμε μονίμως το παρελθόν ...» [8]. Ἐπίσης, ἀπερίφραστα ὁμολόγησε ὅτι ἡ ψευδοσύνοδος αὐτή δέν εἶναι ἀντίγραφο τῶν παλαιῶν συνόδων, ἀλλά ἕνα νέο εἶδος Συνόδου. «Θεωρῶ»  εἶπε,  «ὅτι εἶναι χρήσιμο νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος δέν εἶναι ἕνα ἀκριβές ἀντίγραφο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων οὔτε ἕνα τηλεομοιότυπο Συνελεύσεων Δυτικῶν Χριστιανικῶν Παραδόσεων. Προσαρμοσμένη στίς συνθῆκες καί στίς δυνατότητες τοῦ 21ου αἰῶνος ἔχει τά δικά της χαρακτηριστικά» [9].

Ὁ οἰκουμενιστής Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ἐπιτιθέμενος στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, ἐξαιτίας τῆς ἀρχικῆς σθεναρῆς στάσεως τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σχετικά μέ τό θέμα τῆς χρήσεως τοῦ ὅρου «Ἐκκλησία» γιά τους ἑτεροδόξους, εἶπε ὅτι «... δέν θά μᾶς κρατήσει ὁμήρους ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος».

11. Οὐνία καί ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης

Μέ ἐπίσημη προσωπική ἐπιστολή του ὁ οἰκουμενιστής Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εὐχαρίστησε τόν ἐπικεφαλῆς τῶν οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας Σβιάτοσλαβ (Σέβτσουκ) «γιά τήν ὑποστήριξή του πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τήν διοργάνωση τῆς Συνόδου στήν Κρήτη»! Ἡ ἐπιστολή δέν δόθηκε στή δημοσιότητα ἀπό τό Φανάρι. Ἀποκαλύφθηκε ἀπό τούς οὐνίτες τῆς Οὐκρανίας καί δόθηκε στά διεθνή ΜΜΕ ἀπό τήν κρατική Ὑπηρεσία Θρησκευτικῶν Εἰδήσεων τῆς Οὐκρανίας – ΥΘΕΟ (Religious Information Service of Ukraine - RISU) τήν 1η-8-2016 [10].

Ἔγραψε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος: «Ἔχουμε τήν εὐχαρίστηση νά ἐπωφεληθοῦμε τῆς εὐκαιρίας νά ἐκφράσουμε τήν εἰλικρινή μας εὐγνωμοσύνη γιά τήν ἐπιστολή σας καί γιά τίς ἀδελφικές εὐχές σας γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, ἡ ὁποία – μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τή συνέργια τῶν ἀδελφῶν μας Προκαθημένων καί ἱεραρχῶν τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀπό ὅλο τόν κόσμο – συνῆλθε στίς 19 Ἰουνίου καί ἐπιτυχῶς ἐτελείωσε στίς 26 Ἰουνίου 2016 στήν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία Κρήτης. Μποροῦμε νά σᾶς διαβεβαιώσουμε, Σεβασμιώτατε, ἡ δέσμευσή μας στόν διάλογο μέ τήν Ἀδελφή μας Ἐκκλησία ὑπερβαλλόντως ὑποστηρίχθηκε στίς Συνοδικές Ἐπιτροπές καί ἐπισήμως ἀναφέρεται στό τελικό ἀνακοινωθέν. Αὐτή, κατά την ἄποψή μας, εἶναι βεβαίως κρίσιμη γιά τήν ἀξιόπιστη καί ἑνωτική μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου στόν ταραγμένο κόσμο τῆς ἐποχῆς μας».

Τόν Μάϊο τοῦ 2016 ὁ οὐνίτης ψευδοπατριάρχης ἔγραψε ἐπιστολή στόν Πατριάρχη Κων/λεως, στήν ὁποία ἐξέφρασε τήν ὑποστήριξη του στή ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. «Πολλοί ἀπό τούς ἱεράρχες, πού συλλογίζονται τά προβλήματα, πού ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἴσως νά ἐκπλήσσονται, ὅταν πληροφοροῦνται ὅτι ἡ κεφαλή τῆς (οὐνίτικης) ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συχνά ἀναφερόταν ὡς τό μέγιστο ἐμπόδιο στόν οἰκουμενικό διάλογο, σᾶς ὑποστηρίζει μέ τίς εἰλικρινεῖς προσευχές της, ὁ Θεός νά εἶναι παρών στίς συζητήσεις σας, διότι «ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι ἀνάμεσά τους (Ματθ. ιη΄ 20)», ἔγραψε ὁ ψευδοπατριάρχης Σβιάτοσλαβ.

Στήν ἐπιστολή του ὁ οὐνίτης ψευδοπατριάρχης ὑπενθύμισε, ἐπίσης, ὅτι πρίν ἀπό 21 χρόνια μέλη τῆς Ὁμάδας Μελέτης τῆς «Ἐκκλησίας» τοῦ Κιέβου πραγματοποίησαν ἐπίσκεψη στό Φανάρι. «Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι τό ἴδιο πνεῦμα οἰκουμενικῆς δεκτικότητας καί εἰλικρίνειας πού τότε εἴδατε στούς Οὐκρανούς Ἕλληνες Καθολικούς ἱεράρχες καί κληρικούς διατηρεῖται ζωντανό σήμερα. Ἐν τούτοις, ὑπάρχει ἕνα ζήτημα˙ θά ἤθελα νά προτείνω στή Σύνοδο νά μελετήσει – νά συζητήσει τη δυνατότητα ἐφαρμογῆς κοινῶν σχεδίων γιά την ἱστορία, γιά τον καθαρισμό της μνήμης καί τήν ἐπούλωση τῶν πληγῶν τοῦ παρελθόντος», ἔγραψε [11].

12. Ἀμερική καί ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης

Μέ παρέμβαση τοῦ ἀμερικανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν «πείσθηκαν» καί ἔστειλαν ἐκπροσώπους τους στήν ψευδοσύνοδο καί δύο ἀπό τά Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης (Πατριαρχεῖο Σερβίας καί …) Ὡς γνωστόν, ὅταν ξεκινοῦσε, ὑπῆρχαν ἠχηρές ἀπουσίες πατριαρχείων, πού ἐξασθένιζαν τήν «αἴγλη» τῆς ψευδοσυνόδου. Ὡστόσο, μέ παρέμβαση τοῦ ἀμερικανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν «πείσθηκαν» καί ἔστειλαν ἐκπροσώπους τους στήν ψευδοσύνοδο καί δύο ἀπό τά Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ἔτσι λύθηκε τό μυστήριο τῆς συμμετοχῆς τους. Μάλιστα ὑπάρχει καί σχετικό ἔγγραφο, πού ἐπιβεβαιώνει αὐτή τήν παρέμβαση ἀπό τίς ΗΠΑ, ἡ ὁποία στηρίζει πολύ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὅπως προκύπτει ἀπό ὅλα τά παραπάνω [12].

Στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, πράκτορες δυτικῶν Ὑπηρεσιῶν Πληροφοριῶν βρίσκονταν σέ ἐπιχειρησιακή ἑτοιμότητα (δηλ. κατασκοπεία), μέ σκοπό νά διευρύνουν τόν διαχωρισμό καί τήν διαφωνία τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά χρησιμοποιήσουν τήν ψευδοσύνοδο γιά ἀποφάσεις, πού δέν συνάδουν μέ τό Ὀρθόδοξο σύστημα ἀξιῶν. Ἔτσι, ἔπληξαν τήν ἑνότητα τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου. Ἀμερικανοί πράκτορες βρίσκονταν στή Κρήτη, μέ σκοπό νά ἀποκτήσουν τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο σέ ὅ,τι ἐπρόκειτο νά συμβεῖ στή ψευδοσύνοδο. Ὑπῆρξε ἔλεγχος τῶν «δυτικῶν ἐλίτ» σέ κάποιες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στήν οὐσία ἐπρόκειτο γιά μιά δημιουργία τῆς Ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς [13].

Τό γενικό διοργανωτικό πρόσταγμα τῆς ψευδοσυνόδου δέν τό εἶχαν οὔτε Ἕλληνες, οὔτε Κωνσταντινουπολίτες, ἀλλά Ἀμερικανοί καί Ἑλληνοαμερικανοί. Τό ἀμερικανικό στοιχεῖο ἦταν ἐντονότατο σέ κάθε ἐπίπεδο καί σέ κάθε γωνιά τῆς ψευδοσυνόδου. Ἀκόμη καί στά καρτελάκια τῶν διαπιστεύσεων δημοσιογράφων καί ἄλλων μελῶν τῶν ἀντιπροσωπειῶν, τά πάντα θύμιζαν πρακτικές FBI ἀπό τίς ταινίες [14].

Τά αὐστηρότατα μέτρα ἀσφαλείας «τύπου CIA» ἀνάγκαζαν ἀκόμη καί ἀρχιερεῖς νά περνοῦν ἀπό ἀκτίνες Χ, μήπως καί ὁπλοφοροῦν, κατά τήν εἴσοδό τους στήν οἰκουμενιστική Ἀκαδημία Κρήτης. Δρακόντεια ἦταν τά μέτρα ἀσφαλείας στήν Κρήτη. Λιμενικό, εἰδικές δυνάμεις, ἀστυνομία, ἐπί ποδός γιά τή φύλαξη τῶν Προκαθημένων. Ἐκεῖνοι, πού ξεχώριζαν - ὡς πανταχοῦ παρόντες - ἦταν οἱ σεκιούριτι τῶν ἑλληνοαμερικανικῶν ὑπηρεσιῶν, οἱ ὁποῖοι ἦταν τόσο «συνεπεῖς», πού δέν ἐπέτρεπαν στούς δημοσιογράφους νά πλησιάσουν οὔτε κἄν στούς ναούς, ἐκτός ἐάν εἶχαν εἰδική ἄδεια. Κι αὐτό γιά μερικά δευτερόλεπτα [15].

Ἐκεῖ, ὅμως, πού ἔγινε καταφανής ὁ ἀπόλυτος ἀμερικανικός ἔλεγχος τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ἦταν ἡ συμμετοχή τῆς κ. Ἐλισάβετ Προδρόμου, ὡς κυρίας ἐκπροσώπου τύπου τῆς ψευδοσυνόδου. Τό ὄνομα τῆς Δρ. Ἐλισάβετ Προδρόμου οὔτε ἄγνωστο εἶναι, οὔτε βεβαίως ἀσήμαντο. Ἀπό το ἐξαιρετικά πλούσιο ἐπιστημονικό βιογραφικό της ξεχωρίζουν: ἐπίκουρος καθηγητής στό τμῆμα Διεθνῶν Σχέσεων τοῦ πανεπιστημίου τῆς Βοστώνης καί ἐπισκέπτης καθηγητής στήν ἔδρα Ἐπίλυσης Κρίσεων στή σχολή νομικῶν καί διπλωματικῶν σπουδῶν Flecher τοῦ πανεπιστημίου Tufts, συνεργάζεται ἐπίσης μέ το Κέντρο Εὐρωπαϊκῶν Σπουδῶν (CES) τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρντ (Harvard), ὅπου προεδρεύει στήν ὁμάδα μελέτης Ἀνατολικῆς Μεσογείου καί Εὐρώπης. Οἱ ἀκαδημαϊκοί της τίτλοι τῆς ἐπιτρέπουν νά συμμετέχει, καί ἐδῶ εἶναι τό σπουδαιότερο, σέ ἁρμόδιες κυβερνητικές ἐπιτροπές χάραξης πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ: ἀπό τό 2004-2012 ἀντιπρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς Διεθνῶν Θρησκευτικῶν Ἐλευθεριῶν τῆς ἀμερικανικῆς Βουλῆς καί ἀπό τό 2011 ἀναβαθμίστηκε σέ μέλος τῆς ἁρμόδιας ὁμάδας ἐργασίας τοῦ ἀμερικανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν μέ ἀντικείμενο «Θρησκεία καί Ἐξωτερική Πολιτική». Θεωρεῖται εἰδήμων σέ θέματα ἀνατολικῆς Μεσογείου καί νότιο-ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί ἔχει συνεργασθεῖ ὡς σύμβουλος στό Ἐθνικό Συμβούλιο Ἀσφαλείας τῶν ΗΠΑ, τό ὑπουργεῖο Ἄμυνας, τήν Ἀμυντική Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν (DIA), τήν Κεντρική Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν (CIA), τό NATO, τόν ΟΗΕ, ὑπουργεῖα καί Μ.Κ.Ο. διαφόρων εὐρωπαϊκῶν χωρῶν. Χαρακτηρίζεται τέλος ὡς ἀνώτερη διπλωμάτης (Senior Diplomat).

Ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντιλαμβάνεται κανείς τό status τῆς Δρ. Ἐλισάβετ Προδρόμου ἐντός τοῦ πλέγματος ἰσχύος τῶν ΗΠΑ. Ἡ ἀκαδημαϊκή της ἰδιότητα συνυπάρχει μέ αὐτό, πού κυρίως τήν χαρακτηρίζει: τοῦ συνεργάτη -ἰδιαιτέρως μέ τίς ὑπηρεσίες ἀσφαλείας τῶν ΗΠΑ- αὐτοῦ πού ἀποκαλοῦμε ὡς «βαθύ κράτος».

Ἡ ἰδιαίτερη σχέση της μέ τά πολιτικά πράγματα τῶν ΗΠΑ ἀναμφίβολα τήν τοποθετεῖ σέ θέση ἐπιτρόπου ἐκ μέρους τῆς ὑπερδύναμης ἐντός τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Ἡ ἀναφορά της στά ἐπιμέρους ζητήματα, τά ὁποία καί συνθέτουν τό οὐσιαστικό περιεχόμενο, μέ ἄλλα λόγια τό σκληρό πυρήνα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀφήνοντας στούς «θεολόγους» τήν λεπτομερή ἐπεξεργασία τους, κάνει σαφές ἀφ'᾽ἑνός τήν προτεραιότητα, πού δόθηκε ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ στήν ψευδοσύνοδο, ἀφ'᾽ἑτέρου δέ τήν προσπάθεια ἐκ τῶν ἔσω, ἐλέγχου τῶν ἀποτελεσμάτων της καί συνακόλουθα τοῦ ἐλέγχου τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ διασύνδεση ἐξωγενῶν, ἀμιγῶς πολιτικῶν καί μέ χαρακτηριστική σήμανση νεοταξικῶν παραγόντων, στό πρόσωπο τῆς Δρ. Ἐλισάβετ Προδρόμου, μέ τούς οἰκουμενιστικούς παράγοντες τοῦ Φαναρίου, ὁδήγησαν στήν καταστρατήγηση τῆς Ὀρθοδοξίας [16].

13. Ἐθνοφυλετικά γνωρίσματα τῆς ψευδοσυνόδου

Οἱ ἐκ Φαναρίου κατηγοροῦν τίς τέσσερεις κανονικές Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού δεν ἔλαβαν μέρος στήν ψευδοσύνοδο, γιά ἐθνοφυλετισμό, ἐνῶ εἶναι σαφές ἀπό τίς τοποθετήσεις τους ὅτι ἡ ἀπουσία τους ὀφείλεται σέ θεολογικούς καί ὀργανωτικούς λόγους, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς συνοδικές ἀποφάσεις τους. Ἀντίθετα, μπορεῖ κανείς νά ἐντοπίσει ἐθνοφυλετικά κίνητρα στήν ἄκριτη καί ἀθεολόγητη ὑποστήριξη θέσεων καί παρεκκλίσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπό τίς Ἑλληνόφωνες ἡγεσίες πολλῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τήν ἀδικαιολόγητη θεολογικά θέση τῆς στηρίξεως τοῦ Πατριάρχη τοῦ Γένους.  

14. Βατικανό καί ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης

Ἡ Παπική Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος στίς 15-6-2016 ἀπέστειλε εὐχετήρια ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο γιά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Σ'αὐτή ἀνέφερε: «Θεωροῦμεν εὐλογίαν δι' ὅλην τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί γεγονός ἱστορικόν καί ἐλπιδοφόρον δι' ὅλην τήν ἀνθρωπότητα τήν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας αἱ ἐργασίαι ἀρχίζουν τάς ἡμέρας αὐτάς εἰς τήν Ἀποστολικήν Μεγαλόνησον Κρήτην. Σᾶς συνοδεύομεν μέ τήν προσευχήν τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἐν Ἑλλάδι Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πληρώματος αὐτῆς. Ζητοῦμεν ἀπό τόν Σωτήρα Χριστόν νά πέμψη εἰς τό σύγχρονον «ὑπερῶον» τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον «συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Νά κατέλθει ἄφθονον εἰς τάς κεφαλάς καί τάς καρδίας τῶν Ἁγίων Προκαθημένων καί ὅλων τῶν Συνοδικῶν Πατέρων τῆς Πανορθοδόξου Ἁγίας αὐτῆς Συνόδου εἰς πνευματικόν ὄφελος ὅλης τῆς χριστιανοσύνης. Εὐχόμεθα κάθε ἐπιτυχίαν εἰς τάς ἐργασίας τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συναγομένης Πανορθοδόξου Ἁγίας Συνόδου καί εὐελπιστοῦμεν ὅτι αὗται θά διεξαχθοῦν ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ καί ὁμοθυμίᾳ, ὥστε τό κοινόν αὐτῆς Μήνυμα νά ἀποτελέσει «χαράν καί ἐλπίδα» δι' ὅλον τόν σύγχρονον χριστιανικόν κόσμον. Μεταφέρατε, Σᾶς παρακαλοῦμεν, εἰς τήν Ἱεράν Ὁμήγυριν τήν βεβαιότητα τῆς προσευχῆς μας, τοῦ σεβασμοῦ μας καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης μας, ἡ ὁποία καί ὀφείλει νά «συνέχει ἡμᾶς» ὅλους τούς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς» [17].

Τό Βατικανό ἐπεκρότησε καί προέβαλλε θετικά τό Μήνυμα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Πιό συγκεκριμένα ἡ μηνιαία ἐφημερίδα «Καθολική», ὄργανο τῶν Οὐνιτῶν στήν Ἑλλάδα, στό φύλλο τῆς Πέμπτης, 30ῆς Ἰουνίου 2016, (περίοδος Β΄, ἀριθμ. 179) μέ πρωτοσέλιδο εἶχε τόν ἑξάστηλο ἐντυπωσιακό τίτλο  «ΜΗΝΥΜΑ Τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ἐππλέον στό κάτω μέρος τῆς 1ης σελίδας, πάλι μέ ἐντυπωσιακό τρόπο, παρουσιάσθηκε ἡ ἀνωτέρω εὐχετήρια ἐπιστολή τῆς «Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Καθολικῆς Ἱεραρχίας Ἑλλάδος» [18].

«Ἡ Πανορθόδοξη ἔχει μεγάλη σημασία γιά τό σύνολο τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἐνισχύει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γύρω ἀπό τήν πίστη, γύρω ἀπό τό εὐαγγέλιο σέ ὅλο τό χριστιανικό δόγμα, πρός ὄφελος ὅλων τῶν Χριστιανῶν», ἀνέφερε σέ συνέντευξή του ὁ Adriano Roccucci, καθηγητής ἱστορίας στό Πανεπιστήμιο «Roma Tre» καί Γενικός Γραμματέας τῆς Κοινότητας Ἁγίου Αἰγιδίου. Συνεχίζοντας, σχολίασε: «Ὅταν ἕνα τέτοιο σημαντικό κομμάτι τοῦ χριστιανισμοῦ βρίσκει τή δύναμη νά μιλήσει μέ μία φωνή, ἀγγίζει πολλές διαφορετικές χῶρες, θρησκεῖες καί πολιτισμούς, ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας» [19].

Ὁ αἱρεσιάρχης «Πάπας» Φραγκίσκος θέλησε νά χαιρετίσει, μέ ανάρτηση στό Τwitter, τήν ἔναρξη τῆς ψευδοσυνόδου. Συγκεκριμένα, ὁ «Πάπας» ἔγραψε στό λογαριασμό του στό twitter: «Ἄς ἑνώσουμε τίς προσευχές μας μέ τούς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς μας γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀρχίζει σήμερα στήν Κρήτη» [20].

Παπικά ΜΜΕ ἔκαναν ἀναφορά ὅτι οἱ ἐργασίες τῆς ψευδοσυνόδου άρχισαν μέ ἕνα «ἐγκάρδιο εὐχαριστῶ» τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου πρός τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκίσκο γιά τήν προσευχή του μέ πιστούς, πού συγκεντρώθηκαν στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου [21].

Ὁ Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ, πού βρέθηκε στήν Περιφέρεια Κρήτης, ἄφησε ἀνοιχτό τό ἐνδεχόμενο νά καθίσουν μελλοντικά στό ἴδιο τραπέζι ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθόδοξης καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Μαζί μέ ἄλλους ἑτεροδόξους παρατηρητές τῆς ψευδοσυνόδου, ὑπογράμμισε πώς «μία τέτοια Σύνοδος θά ἔφερνε πιό κοντά τίς δύο Ἐκκλησίες, γεφυρώνοντας διαφορές καί παράγοντας παράλληλα νέες διαμορφωμένες σχέσεις μεταξύ Πάπα καί Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Θά ἦταν εὐχή νά καθίσουν στό ἴδιο τραπέζι στό μέλλον, Ρωμαιοκαθολική καί Ὀρθόδοξη ἐκκλησία», ἦταν τά λόγια τοῦ Καρδινάλιου καί ἐκπροσώπου τοῦ αἱρεσιάρχου «Πάπα» Φραγκίσκου Κούρτ Κόχ, λίγο μετά τή συνάντηση ἀντιπροσωπείας ἱεραρχῶν μέ τόν Περιφερειάρχη Κρήτης, Σταῦρο Ἀρναουτάκη. Ὅπως ὑπογράμμισε «μία ἀνάλογη Σύνοδος, ὅπως αὐτῆς πού λαμβάνει χώρα στό Κολυμπάρι, θά εἶχε πολλά νά ἀναδείξει ἀνάμεσα στόν Καθολικισμό καί τήν Ὀρθοδοξία» [22].

Ὁ αἱρεσιάρχης «Πάπας» Φραγκίσκος ὕμνησε τά ἀποτελέσματα τῆς ψευδοσυνόδου καί τήν χαρακτήρισε «ἕνα βῆμα μπροστά». Ἐν πτήσει, κατά τήν ἐπιστροφή ἀπό τήν Ἀρμενία, ὁ ποντίφηκας, ἀναφερόμενος στήν ψευδοσύνοδο, εἶπε: «Ἕνα βῆμα ἔγινε πρός τά ἐμπρός… Νομίζω ὅτι τό ἀποτέλεσμα ἦταν θετικό». Μιλώντας πάντως στήν «La Stampa», διευκρίνισε πώς «Ἦταν ἕνα βῆμα πρός τά ἐμπρός, ἄν καί δέν εἶναι 100%». Παράλληλα ὁ «Πάπας» δήλωσε ὅτι τό πρῶτο βῆμα εἶναι πολύ σημαντικό. «Πάρτε, γιά παράδειγμα, τά παιδιά» εἶπε. «Πρῶτα, σέρνονται, καί στή συνέχεια, προχωροῦν μέ τά πόδια. Τό ἴδιο τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶχε μιά συνάντηση, γιά νά δεῖ ὁ ἕνας κατά πρόσωπο τόν ἄλλον, νά προσευχηθοῦν μαζί καί νά μιλήσουν, εἶναι πολύ θετική ἐξέλιξη, καί εἶμαι εὐγνώμων στόν Κύριο γι’ αὐτό». Τέλος, ἐξέφρασε τήν ἐλπίδα ὅτι «στήν ἑπόμενη συνεδρίαση θά ὑπάρξουν περισσότερες παρουσίες»[23].

15. Μονοφυσῖτες καί ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης

Στά ἐκκλησιαστικά μέσα ἐνημέρωσης τῶν μονοφυσιτῶν ὑποβαθμίστηκε τό κύρος τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί σημειώθηκε πώς δέν μπορεῖ νά ἀποκαλεῖται «Πανορθόδοξη», ἀφοῦ δέν περιέλαβε καί τίς λεγόμενες «Ἀνατολικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες» δηλ. τήν «Κοπτική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», τήν «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίας τῆς Αἰθιοπίας Tewahedo», τήν ἀντίστοιχη τῆς Ἐρυθραίας, τή «Συρορθόδοξη Ἐκκλησία», τήν «Ἀρμενική Ἀποστολική Ἐκκλησία» καί τήν «Συρορθόδοξη Ἐκκλησία Μαλανκαρᾶ». Μαζί, ἀντιπροσωπεύουν περίπου 84 ἑκατομμύρια πιστούς καί εἶναι ἀπό τίς ἀρχαιότερες στόν κόσμο. «Δέν μπορεῖ κανείς νά περιμένει πολλά ἀπό τή Σύνοδο αὐτή, ἀλλά πιστεύουμε στή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μπορεῖ νά μᾶς καθοδηγήσει σέ κάθε ἐπίπεδο», εἶπε ὁ Dr. K.M. George, «κληρικός» τῆς λεγόμενης «Συρορθόδοξης Ἐκκλησίας Μαλανκαρᾶ» στήν Ἰνδία. Ἐπιπλέον, ἐπέμεινε ὅτι «ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τή δεύτερη Βατικάνεια Σύνοδο τῆς Ρ/Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή κάθε ὀρθόδοξη ἐκκλησία εἶναι ἀνεξάρτητη καί ὑπάρχουν δυνάμεις σέ αὐτές τίς ἐκκλησίες, πού μπορεῖ νά ἀντισταθοῦν σέ ὅ,τι ἐγκρίνει ἡ Σύνοδος». Τόνισε δέ πώς «ἡ σύνοδος, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Ἁγία καί Μεγάλη Ἱερά Σύνοδος, στήν πραγματικότητα χωρίζει τήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη ὡς μιά ξεχωριστή οἰκογένεια».

Πολύ σημαντική ἦταν ἡ ἄποψή του σχετικά μέ τήν ἀποδοχή, πού θά ἔχουν οἱ ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου στό Ὀρθόδοξο πλήρωμα. Ἐξέφρασε δέ τίς ἀμφιβολίες του κατά πόσο αὐτές θά γίνουν ἀποδεκτές. «Οἱ προτάσεις τῆς Συνόδου, ἐκτός ἄν ἱκανοποιήσουν τίς ριζοσπαστικές ὁμάδες, σέ κάποιο βαθμό, δέν θά πετύχουν, λόγῳ μιᾶς διαδικασίας, πού ὀνομάζεται "ἀποδοχή". Ἡ Σύνοδος μπορεῖ νά λάβει ἀπόφαση, ἀλλά ἡ διαδικασία τῆς ἀποδοχῆς εἶναι πολύ σημαντική. Οἱ τοπικές ἐκκλησίες, ἐνορίες καί ἐθνικές ἐκκλησίες καί οἱ μοναστικοί κύκλοι θά πρέπει νά ἀποδεχθοῦν τίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, καί αὐτό μπορεῖ νά πάρει κάποιο χρόνο καί θά χρειαστοῦν στρατηγικές ποιμαντικές δράσεις».

Τέλος, πρότεινε μιά νέα Σύνοδο ὅλων τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης τῆς Ὀρθόδοξης καί τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐνῶ ὑποστήριξε πώς οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες σέ ὅλο τόν κόσμο θά πρέπει νά υἱοθετήσουν ἕνα νέο πρότυπο, καί ἀνέφερε πώς ὁ Πάπας Φραγκίσκος «ἔχει ἕνα μοναδικό ὅραμα, ἄν καί μερικοί ἄνθρωποι θά ἔλεγαν ὅτι εἶναι πολύ ἰδεαλιστικό» [24].

16. Σχισματικοί καί ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης

Ἀκόμη καί σχισματικοί στήριξαν τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. «Ἀποδεχόμαστε τά ἔγγραφα, πού ἐγκρίθηκαν στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», ἀνέφερε σέ μήνυμά του ὁ σχισματικός «Πατριάρχης» Κιέβου Φιλάρετος γιά τήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Ὁ «Πατριάρχης» Κιέβου, πού δέν ἀναγνωρίζεται ἀπό καμία ἄλλη ἐπίσημη Ἐκκλησία, καταφέρθηκε ἐναντίον τῆς Μόσχας καί ὕμνησε τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Σημείωσε πώς «ἡ Σύνοδος ἔχει δημιουργήσει ἕναν μηχανισμό γιά συνοδικές ἀποφάσεις μέσα, ὄχι μόνο ἀπό μία τοπική ἐκκλησία ἤ ὁμάδα τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως ἔχει συμβεῖ κατά τους τελευταίους αἰῶνες, ἀλλά μέσα σέ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο». Μίλησε γιά την «ἰδιαίτερη διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη ὡς πρῶτος μεταξύ ἴσων πρωτεύοντα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί προέδρου τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου». Γιά τή δική του ἀπουσία σχολίασε: «Τό Πατριαρχεῖο Κιέβου εἶναι εὐαίσθητο στό γεγονός ὅτι δέν κλήθηκε νά συμμετάσχει ἤ νά στείλει ἀντιπροσώπους στή Σύνοδο, διότι τό ζήτημα τῆς ἀναγνώρισης τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἀπό ἄλλες Τοπικές Ἐκκλησίες πρέπει ἀκόμη νά ἀντιμετωπιστεῖ. Ὡστόσο, τό Πατριαρχεῖο Κιέβου, μέ τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ἀγάπη γιά τήν Μητέρα Ἐκκλησία μας τῆς Κωνσταντινούπολης καί μέ κοινό νοῦ μέ τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, θεωρεῖ ὅτι τά θέματα, πού συμφωνήθηκαν ἀπό τή Σύνοδο εἶναι ἐπαρκῶς ἀποδεδειγμένα γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ θέση καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριαρχείου Κιέβου πρός τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο καί σχετικά μέ τίς ἀποφάσεις της θά πιστοποιηθεῖ ἐπίσημα στήν ἑπόμενη συνεδρίαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ UOC-KP, ἀλλά μποροῦμε νά βεβαιώσουμε σήμερα ὅτι ἡ στάση μας ἀπέναντί ​​τους εἶναι θετική καί ὅτι ἀποδεχόμαστε τά ἔγγραφα, πού ἐγκρίθηκαν» [25].

17. Συμμετοχή γυναικῶν στή ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης

Ἐκτός ἀπό τήν συμμετοχή στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τῆς Δρ Ἐλισάβετ Προδρόμου, πού ἀναφέραμε παραπάνω, ἡ ἰορδανή καθηγήτρια κ. Wafa Goussous μετεῖχε ἐπίσης στήν ψευδοσύνοδο. Ἡ Wafa Goussous διευθύνει μιά πρωτοβουλία γιά τήν εἰρήνευση στή Μέση Ἀνατολή, τήν προστασία τῶν χριστιανῶν καί τῶν προσφύγων, τήν ὁποία ἔχουν συστήσει ἀπό τό 2007 ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος μαζί μέ τούς Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου. «Εἶναι ἡ σημαντικότερη στιγμή τῆς ζωῆς μου. Οἱ ὀρθόδοξες γυναῖκες εἶναι ἐδῶ», δήλωσε στό «Βῆμα». Ἡ κ. Wafa Goussous εἶναι καθηγήτρια Ἀγγλικῆς Φιλολογίας, γέννημα θρέμμα τῆς Ἀραβικῆς Χερσονήσου, καί ἦταν μεταξύ τῶν μελῶν τῆς συνοδείας τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου στήν ψευδοσύνοδο.

Ἡ 43χρονη Ἰορδανή συμμετεῖχε καί παρακολούθησε ὅλες τίς συνεδριάσεις ἐκτός ἀπό τίς Συνάξεις τῶν Προκαθημένων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. «Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος εἶναι μιά μεγαλειώδης στιγμή γιά ὅλους τούς ὀρθοδόξους. Γιά μένα εἶναι ἡ σημαντικότερη στιγμή τῆς ζωῆς μου. Εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός. Ἡ κάθε ὥρα καί τό κάθε λεπτό εἶναι μεγαλειώδη καί ἱστορικά. Εἶναι σημαντικά. Ἡ παρουσία τῶν γυναικῶν εἶχε ἀποφασισθεῖ στή Σύναξη τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων, πού ἔγινε τόν Ἰανουάριο στή Γενεύη. Καί ἀποτελεῖ μιά σημαντική ἀρχή», δήλωσε. «Ἀπό τό 2003 ἐργάζομαι γιά τό Συμβούλιο Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς. Τό 2007 ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος ἐξελέγη πρόεδρος τῶν Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς (μετέχουν ὅλες οἱ χριστιανικές ἐκκλησίες) καί μαζί μέ τούς Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου ἔχουν δημιουργήσει μιά πρωτοβουλία, τήν ὁποία διευθύνω γιά τήν εἰρήνευση στή Μέση Ἀνατολή καί τήν προστασία τῶν χριστιανῶν καί τῶν προσφύγων. Εἶναι πραγματικά ἀπίστευτο. Μέ ἐντόπισε καί μέ ἐμπιστεύθηκε σέ μιά θέση μεγάλης εὐθύνης, πού ὡς στόχο ἔχει τήν εἰρήνη καί τή συνέχιση τῆς χριστιανικῆς παρουσίας στήν περιοχή. Στή Μεγάλη Σύνοδο οἱ ἄραβες χριστιανοί εἶναι παρόντες μέσα καί ἀπό τή δική μου παρουσία. Οἱ χριστιανοί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι γηγενεῖς. Βρισκόμαστε ἐκεῖ πρίν ἀπό τόν ὁποιονδήποτε ἄλλον καί σήμερα δυστυχῶς ξεριζωνόμαστε. Ὁ Χριστός βαφτίστηκε στόν Ἰορδάνη. Ὅλοι οἱ δικοί μου εἶναι ὑπερήφανοι γιά τήν παρουσία μου ἐδῶ. Εἶναι μιά παρουσία τῶν χριστιανῶν τῆς Ἀραβικῆς Χερσονήσου στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», σχολίασε. «Γιά τόν Χριστό ἄνδρες καί γυναῖκες εἴμαστε ἴσοι. Καί αὐτό ἐπισημαίνεται καί στά κείμενα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Ἡ παρουσία μας ἐδῶ στήν Κρήτη ἦταν μιά σημαντική ἀρχή. Καί ἐμεῖς οἱ γυναῖκες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μετέχουμε παντοῦ στά ἐνοριακά συμβούλια, σέ διοικητικές θέσεις, στά φιλόπτωχα ταμεῖα. Καί αὐτό εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό», τόνισε, κλείνοντας [26].

18. Ἐκκοσμίκευση καί ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης

Οἱ πλεῖστοι ἐκ τῶν συμμετεχόντων στήν ψευδοσύνοδο, δυστυχῶς, δέν τήρησαν τήν βασική προϋπόθεση τῆς προσωπικῆς ἀσκήσεως, ἀλλά, ἐκκοσμικευμένοι ὄντες, ἀκολούθησαν τήν ὁδό τῆς καλοπέρασης μέ τά ταξίδια, τή διαμονή σέ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, τή μετακίνηση μέ πολυτελῆ αὐτοκίνητα, τήν κατάργηση τῆς νηστείας καί τήν ἀντικατάστασή της μέ τήν πολυφαγία καί τήν καλοφαγία καί τήν διοργάνωση τῶν συνεδρίων σέ ἐξωτικά τουριστικά θέρετρα ἀνά τόν κόσμο.

Τά ξενοδοχεῖα, πού διέμειναν οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού πῆγαν στήν Κρήτη γιά τήν ψευδοσύνοδο, ἦταν τῆς ἀπόλυτης χλιδῆς, πεντάστερα, τά δωμάτια κόστισαν ἑκατοντάδες εὐρώ τήν βραδιά, καί δέν εἶχαν καμία σχέση μέ τήν ταπεινότητα καί τήν πτωχεία [27].

Μετά τήν λήξη τῶν ἐργασιῶν τῆς ψευδοσυνόδου στό Κολυμπάρι Χανίων, οἱ Προκαθήμενοι τῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, οἱ ἱεράρχες καί οἱ ὑπόλοιποι προσκεκλημένοι δείπνησαν στό φρούριο Φιρκᾶ, κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, παρέα μέ τήν ὑψηλή ἀσφάλεια καί τά δρακόντεια μέτρα προστασίας. Οἱ 600 καί πλέον καλεσμένοι ἀπόλαυσαν τό κρητικό μενού στό διαμορφωμένο χῶρο, πού περιεῖχε γεύσεις ἀπό διάφορες περιοχές τῆς Κρήτης. Τό δεῖπνο στό φρούριο Φιρκᾶ ἦταν μιά προσφορά τοῦ ἑλληνοαμερικανικοῦ Τάγματος τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, ἐνῶ τήν ἐπιμέλεια τοῦ μενού γιά τό δεῖπνο τῆς ψευδοσυνόδου εἶχε ἡ ἑταιρεία Five Star catering καί ὁ σέφ Γιῶργος Μαγκλάρας [28].

Στό πλαίσιο τῆς ψευδοσυνόδου πραγματοποιήθηκε, στίς 21-6-2016, στό πέτρινο θέατρο, στά Νωπήγεια, ἡ συναυλία μέ τίτλο: «Ναοί στό σχῆμα τοῦ οὐρανοῦ», πρός τιμήν τοῦ Μίκη Θεοδωράκη. Ἀποσπάσματα ἀπό τό περίφημο «Ἄξιόν Ἐστι» τῶν Ὀδυσσέα Ἐλύτη-Μίκη Θεοδωράκη ἑρμήνευσαν οἱ σολίστ: Μαρία Φαραντούρη, Δημήτρης Καβράκος, Τατιάνα Παπαγεωργίου, πιάνο καί Καλλιτεχνική Διεύθυνση. Τιμητική ἐμφάνιση ἔκανε καί ὁ  Ὅμιλος Βρακοφόρων Κρήτης τῆς σχολῆς Γιάννη καί Χάρη Κουμῆ. Τήν συναυλία τίμησαν μέ τήν παρουσία τους Προκαθήμενοι καί ἱεράρχες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού συμμετεῖχαν στήν ψευδοσύνοδο, ἐνῶ ὁ Μίκης Θεωδοράκης, πού δέν μπόρεσε νά παρευρεθεῖ, ἀπέστειλε μήνυμα, στό ὁποῖο χαιρέτισε τήν ψευδοσύνοδο, ἐκφράζοντας τήν μεγάλη τιμή, πού ἔνιωσε γι' αὐτή τήν συναυλία [29].

19. Τό οἰκονομικό σκάνδαλο τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης

Οἱ διοργανωτές, ἕνα χρόνο μετά τήν ψευδοσύνοδο, ἀκόμα ἔχουν ἀνεξόφλητους λογαριασμούς καί χρωστοῦν ἑκατομμύρια εὐρώ γιά μετακινήσεις, μέτρα ἀσφαλείας, τηλεοπτική κάλυψη, κέτερινγκ, ἀλλά καί γιά τήν φιλοξενία συνεργατῶν καί ἐθελοντῶν [30].

20. Ἄκυρες οἱ ἀποφάσεις

Εἶναι, λοιπόν, ποτέ δυνατόν, μετά τά προαναφερθέντα ἀποκαλυπτικά στοιχεία, νά γίνει ἀποδεκτή αὐτή ἡ ψευδοσύνοδος ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα; Σέ καμμία περίπτωση, λοιπόν, οἱ οἰκουμενιστικές ἀποφάσεις αὐτῆς τῆς ψευδοσυνόδου δέν πρόκειται νά γίνουν ἀποδεκτές. Καί γιά τόν ἐπιπρόσθετο λόγο ὅτι ἡ ἴδια ἡ ψευδοσύνοδος παραβίασε τόν κανονισμό λειτουργίας της, πού ἐγκρίθηκε ἀπό τήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων τόν Ἰανουάριο τοῦ 2016, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο οἱ ἀποφάσεις τῆς «συνόδου» εἶναι ἄκυρες, στήν περίπτωση πού ἔστω καί μία κανονική Τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπογράψει τίς ἀποφάσεις. Ἑπομένως, ἡ λεγομένη «σύνοδος» αὐτή ἔχει καταγραφεῖ στήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τάς δέλτους τῆς συγχρόνου ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς ψευδοσύνοδος, ληστρική, αἱρετική καί οἰκουμενιστική σύνοδος. Ὅσες ἡμερίδες καί συνέδρια κι ἄν πραγματοποιήσουν οἱ οἰκουμενιστές, ὅπως τό μεγάλο Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο, πού πρόκειται να πραγματοποιηθεῖ στήν Θεσσαλονίκη τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2018, σκοπός τοῦ ὁποίου θά εἶναι νά διαδοθοῦν κατά τό δυνατόν εὐρύτερα οἱ ἀποφάσεις αὐτῆς τῆς Συνόδου, ὥστε νά γίνουν κτῆμα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, πού προανήγγειλλε ὁ οἰκουμενιστής Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, κατά τήν ἐπίσκεψή του στίς ἀρχές Ἰουνίου στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν [31] καί ὅσα κείμενα και βιβλία κι ἄν γράφουν ὑπέρ αὐτῆς, τό ἀποτέλεσμα θά εἶναι τό ἀντίθετο.

21. Πανορθόδοξη συνοδική καταδίκη τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης

Μετά τά ἀνωτέρω ἀναφερθέντα, θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀδήριτη ἡ ἀνάγκη οἱ Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, καί μάλιστα ὅσες δέν ἔλαβαν μέρος σ’αὐτήν (Βουλγαρία, Γεωργία, Ρωσία, Ἀντιόχεια), ἀλλά καί μία νέα Πανορθόδοξη Σύνοδος:

α) νά καταδικάσουν τήν λεγομένη «σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς ληστρική, αἱρετική καί οἰκουμενιστική σύνοδο,

β) νά ἀπορρίψουν τά κείμενά της ὡς αἱρετικά, ἰδιαίτερα τό κείμενο γιά τίς σχέσεις μέ τούς ἑτεροδόξους,

γ) νά καταδικάσουν τούς διοργανωτές, τούς πρωταγωνιστές, τούς συμμετέχοντες σ'αὐτήν, τούς ὑπογράψαντας καί ἀποδεχομένους τά αἱρετικά κείμενά της,

δ) νά καταδικάσουν τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση,

ε) νά ἀποφασίσουν τήν ἀποχώρηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων,

στ) νά τερματίσουν κάθε κοινή ἐμφάνιση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἀλλοθρήσκους καί αἱρετικούς, καί

ζ) νά ἀποχωρήσουν ἀπό τόν ἄγονο διάλογο τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς.

Εἴθε ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός νά μᾶς ἀξιώσει νά ζήσουμε τήν Πανορθόδοξη Συνοδική καταδίκη τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης.

[1] Μέ τήν παρουσία Παπικῶν καί Μονοφυσιτῶν ἡ Θεία Λειτουργία τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, 20-6-2016, http://aktines.blogspot.gr/2016/06/blog-post_110.html

 [2] Ὀ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὑπογράφει στή θέση Ἱεραρχῶν χωρίς τήν συγκατάθεσή τους, 27-7-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/arthra/item/85742, Σύγχυση μέ τίς ὑπογραφές τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου γιά λογαριασμό ἄλλων Ἱεραρχών, 3-8-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/arthra/item/86080

[3] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, Ἁπλές σκέψεις πόνου καί ἀγωνίας … Ἱέρεια (754) - Νίκαια (787) - Κωνσταντινούπολη (2016), 11-10-2015, http://aktines.blogspot.gr/2015/10/754-787-2016.html

[4] https://www.holycouncil.org/-/rest-of-christian-world?_101_INSTANCE_VA0WE2pZ4Y0I_languageId=el_GR

[5] Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016), https://www.holycouncil.org/-/encyclical-holy-council?_101_INSTANCE_VA0WE2pZ4Y0I_languageId=el_GR

[6] Σχ. βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΠΕΤΡΟΣ ΧΙΡΣ,  Ἡ ἐκκλησιολογική ἀναθεώρηση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου˙ μία Ὀρθόδοξη διερεύνηση τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Ἐκκλησίας κατά τό Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ, ἐκδ. Uncut Mountain Press, Πετροκέρασα Θεσ/κης, 2014.  

[7] Ἱερό ''ξέσπασμα'' τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου! 20-6-2016, http://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-alexandreias/8965-iero-jespasma-tou-patriarxi-alejandreias-theodorou

[8] ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Ἀρχιερέας ζήτησε στό Κολυμπάρι νά χαρακτηριστοῦν αἱρετικοί οἱ "ΑΝΤΙ-οἰκουμενιστές" !!!! 21-2-2017, https://katanixis.blogspot.gr/2017/02/blog-post_674.html, https://panorthodoxcemes.blogspot.gr/2016/11/blog-post_24.html

[9] ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ἀρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας, Ἐναρκτήρια Συνεδρίαση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, 19-6-2016, https://www.holycouncil.org/-/opening-archbishop-anastasios

[10] ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Προβληματισμός ἀπό φιλενωτικές ἐνέργειες, 29-8-2016, http://aktines.blogspot.gr/2016/08/blog-post_782.html

[11] Τοῦ ἰδίου, Τί γράφουν οἱ ἐπιστολές τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τοῦ οὐνίτη πριμάτου τῆς Οὐκρανίας, 30-8-2016, http://aktines.blogspot.gr/2016/08/blog-post_626.html

[12] Μιά... Ὀρθόδοξη παρέμβαση ἀπό τό Ἀμερικανικό Ὑπουργείο Ἐξωτερικῶν, 28-6-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/84289

[13] «Κεραυνοί» κατά Βαρθολομαίου ἀπό τήν Ρωσία. «Σιώπησε στήν μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ τζαμί – Ὑπάρχουν πράκτορες τῶν ΗΠΑ στήν Κρήτη» - 11 λόγοι πού δέν πρέπει νά γίνει ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος, 15-6-2016, https://katanixis.blogspot.gr/2016/06/blog-post_829.html, http://www.pentapostagma.gr

[14] Μικρά καί παρασκηνιακά ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο (μέρος Α΄), 17-6-2016, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/8911-mikra-kai-paraskiniaka-apo-tin-agia-kai-megali-sunodo-meros-a

[15] Ὅταν καί οἰ ''φίλοι'' ἐπισημαίνουν τά λάθη, 23-6-2016, http://www.romfea.gr/diafora/9025-otan-kai-oi-filoi-episimainoun-ta-lathi

[16] ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΑΨΑΛΙΩΤΗΣ, Ἡ CIA καθοδηγεῖ τήν Σύνοδον τῆς Κρήτης; http://orthodoxostypos.gr/h-cia-καθοδηγει-την-συνοδον-τησ-κρητησ/

[17] Εὐχετήρια ἐπιστολή τῆς Καθολικῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος πρός τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ορθοδοξίας, 17-6-2016, http://episkopisyrou.gr/efchitiria-epistoli-tis-katholikis-ierarchias-tis-ellados-pros-tin-agia-megali-sinodo-tis-orthodoxias/

[18] ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Τό Βατικανό ἐπικροτεῖ τό Μήνυμα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης! 25-7-2016, https://katanixis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_511.html

[19] Βατικάνεια φωνή γιά τήν Πανορθόδοξη: Σημαντική γιά ὅλους τούς Χριστιανούς - Τί εἶπε γιά ὅσους μένουν...κλειδωμένοι, 16-6-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/83626

[20] Τό tweet τοῦ Πάπα γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, 19-6-2016, http://www.amen.gr/article/to-tweet-tou-papa-gia-tin-agia-kai-megali-synodo)

[21] Εὐχαριστίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη πρός τόν Πάπα Φραγκίσκο γιά τήν προσευχή, 20-6-2016, http://aktines.blogspot.gr/2016/06/blog-post_191.html

[22] Ἀνοιχτό τό ἐνδεχόμενο γιά Σύνοδο Ὀρθοδόξων καί Καθολικῶν, 23-6-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/arxeio/item/84059-ανοιχτό-το-ενδεχόμενο-για-σύνοδο-ορθοδόξων-καθολικών

[23] Ὅταν ὁ Πάπας λέει γιά τήν Πανορθόδοξη πώς ἔγινε «ἕνα βήμα πρός τά ἐμπρός», νά ἀνησυχοῦμε γιά τό...ἐμπρός; 27-6-2016 http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/84234

[24] Νά τούς χαιρόμαστε τους ...παρατηρητές! Δέν εἶναι Πανορθόδοξη λένε οι μονοφυσίτες - Τί λένε γιά τό Ἅγιο Ὄρος, 20-6-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/83825

[25] Ὕμνοι τοῦ σχισματικού Φιλάρετου γιά Βαρθολομαίο καί πυρά κατά Μόσχας - Ἀποδεχόμαστε τά ἔγγραφα τῆς Πανορθόδοξης, 6-7-2017, http://www.vimaorthodoxias.gr/patriarcheia/item/84715

[26] GOUSSOUS: «Εἶναι μιά ἀρχή ἡ συμμετοχή γυναικῶν στήν Πανορθόδοξη», 25-6-2016, http://www.amen.gr/article/goussous-einai-mia-arxi-i-symmetoxi-gynaikon-stin-panorthodoksi, http://www.tovima.gr/society/article/?aid=810430

[27] Μικρά και παρασκηνιακά ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο (μέρος Α'), 17-6-2016, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/8911-mikra-kai-paraskiniaka-apo-tin-agia-kai-megali-sunodo-meros-a

[28] Τό γκουρμέ δείπνο πού ἀπόλαυσαν οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (ΦΩΤΟ), 27-6-2016, http://www.vimaorthodoxias.gr/patriarcheia/item/84269-το-γκουρμέ-δείπνο-που-απόλαυσαν-οι-προκαθήμενοι-των-ορθοδόξων-εκκλησιών-φωτο

[29] Συναυλία πρός τιμήν τοῦ Μίκη Θεοδωράκη μέ τήν Μαρία Φαραντούρη στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, 29-6-2016, http://aktines.blogspot.gr/2016/06/blog-post_764.html

[30] Τζάμπα μάγκες μέ τήν Πανορθόδοξη. Ἀπίστευτο! Ἄφησαν μεγάλα φέσια γιά τήν… πεντάστερη φιέστα τῆς Κρήτης, ἐβδομαδιαία ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια», 24-5-2017, ἀριθμός φύλλου 94, σσ. 1, 11.

[31] Θερμή συνάντηση Ἀρχιεπισκόπου μέ Οἰκουμενικό Πατριάρχη (ΦΩΤΟ), 6-6-2017, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/15239-thermi-sunantisi-arxiepiskopou-me-oikoumeniko-patriarxi-foto

Πηγή: Ακτίνες

Λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το ακόλουθο, που αποτελεί αναφορά στην αρχαιότητα του ρήτορα Δημοσθένη προς τους Αθηναίους. Όσα αναφέρει είναι σοκαριστικά. Αφενός διότι πανομοιότυπα λόγια θα μπορούσαν να αποτελούν τη γλώσσα της φρόνησης κάποιου διανοουμένου σήμερα, στον οποίον προφανώς δεν θα δίναμε καμία σημασία, εάν δεν τον λοιδορούσαμε κιόλας και αφετέρου διότι συνειδητοποιεί κανείς ότι προσπαθούμε να αποδείξουμε κατά τα φαινόμενα ότι έλκουμε την καταγωγή μας από την Αρχαία Ελλάδα, έχοντας αντιγράψει κατά προτεραιότητα τα κακά, στραβά κι ανάποδα.

Ιδού λοιπόν Δημοσθένης, πιο επίκαιρος από ποτέ…

-Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας.

Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες – απλώς, ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων (…)

- Κι ενώ κανονικά όλες οι συζητήσεις γίνονται πριν απ’ τα όποια γεγονότα, εσείς διαβουλεύεστε πάντα κατόπιν εορτής (…)

- Αφήσατε όλον αυτό τον καιρό να κυλήσει με συνεχείς αναβολές, μετάθεση των ελπίδων σας σε άλλους, αλληλοκατηγορίες και καταγγελίες. Αυτά συνεχίζετε να κάνετε και σήμερα (…)

- Όλοι πρέπει να εξοργίζεστε εξίσου όταν βλέπετε ότι πολύ εύκολα κινδυνεύουν να κακοποιηθούν οι πιο φτωχοί και αδύναμοι πολίτες, ενώ οι βδελυροί και πλούσιοι μπορούν να αδικοπραγούν ατιμωρητί και να εξαγοράζουν πρόσωπα για να εκβιάζουν καταστάσεις (…)

- Στρέψτε το βλέμμα προς τους σημερινούς πολιτικούς: άλλοι από φτωχοί έγιναν πάμπλουτοι, άλλοι από άσημοι χόρτασαν τιμές, ορισμένοι έφτιαξαν σπίτια δίπλα στα οποία τα δημόσια οικοδομήματα είναι πιο σεμνά, κι όσο ο πλούτος της πόλης ελαττωνόταν, τόσο ο δικός τους αύξανε(…)

- Δεν είναι ασφαλώς ένα και δύο τα αίτια ένεκα των οποίων έφθασαν τα πράγματα εδώ. Αλλά την κύρια αιτία θα τη βρείτε στο πρόσωπο εκείνων που προτιμούν να σας είναι ευχάριστοι παρά να σας συμβουλεύουν ορθά. Απ’ αυτούς, πολλοί προσπαθούν να συντηρούν τη σημερινή κατάσταση γιατί αντλούν από αυτή δημοτικότητα και εξουσία – κι έτσι ούτε οι ίδιοι προνοούν για το αύριο, ούτε νοιάζονται για το αν εσείς προνοείτε (…)

- Βρίσκονται σε τέτοια εγκατάλειψη και σε τέτοια χάλια τα πράγματα, ώστε ακόμη όσοι μιλούν από τούτο το βήμα πρότειναν συνειδητά τα πιο βλαβερά μέτρα κι εσείς τα ψηφίζατε, πάλι δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε σε χειρότερη θέση (…)

Πηγή:Defence-point.gr

Ἡ ἀντίχριστη «Νέα Ἐποχή» τοῦ Ὑδροχόου καί ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων» τίς τελευταῖες δεκαετίες προβάλλουν ὡς παγκόσμιο πρότυπο τοῦ «νέου ἀνθρώπου» τήν κίνηση τῶν ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ὁμοφυλόφιλοι, Ἀμφιφυλόφιλοι, Τράνς) (στά ἀγγλικά : LGBT  [Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender]), ἤ τῶν ΛΟΑΔ (Λεσβίες, Ὁμοφυλόφιλοι, Ἀμφιφυλόφιλοι, Διεμφυλικοί), ἤ τῶν ΛΟΑΤΚ (Λεσβίες, Ὁμοφυλόφιλοι, Ἀμφιφυλόφιλοι, Τράνς, Κουήρ = παράδοξος, ἀλλόκοτος) (στά ἀγγλικά : LGBTQ [Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer ἤ Questioning]) ἤ τῶν ΛΟΑΤΙ (Λεσβία, Ὁμοφυλόφιλος, Ἀμφιφυλόφιλος, Τράνς, Ἴντερσεξ) (στά ἀγγλικά : LGBTI [Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Intersex]) ἤ τῶν ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβία, Ὁμοφυλόφιλος, Ἀμφιφυλόφιλος, Τράνς, Κουήρ, Ἴντερσεξ) (στά ἀγγλικά : LGBTQI [Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer ἤ Questioning, Intersex]).

Τό «νέο», ὅμως, αὐτό πρότυπο ἀνθρώπου, πού πατρονάρει ἡ «Νέα Ἐποχή» καί ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», δέν εἶναι καί τόσο «νέο», ἀλλά πολύ παλαιό, ἀρχαιότατο, πού ἔχει τίς ρίζες του στήν ἀποκρυφιστική ἀλχημία, στό βαβυλωνιακό καί ἀσσυριακό πάνθεο καί στήν αἵρεση τοῦ Γνωστικισμοῦ. Ἑπομένως, ἡ «Νέα Ἐποχή» καί ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων» εἶναι ψευδεπίγραφες, διότι ὀδηγοῦν τόν ἄνθρωπο πολύ πίσω, στό σκοτάδι τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῆς εἰδωλολατρείας καί τῆς αἵρεσης.

Μελετώντας κανείς τήν Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια (ἐκδόσεις Πυρσός, 1928) καί συγκεκριμένα τά λήμματα «Ἀλχημία» καί «Βαβυλών», μπορεῖ εὔκολα νά δικαιολογήσει τούς ἀνωτέρω ἰσχυρισμούς.

Στό λῆμμα «Ἀλχημεία» διαβάζουμε : Ἡ Ἀλχημεία στήν Ἀποκρυφολογία εἶναι φιλοσοφικό σύστημα, πού ἀποδεικνύει τό ἑνιαῖο τοῦ σύμπαντος καί ἀποσκοπεῖ στήν σύνθεση καί ἀνάλυση τοῦ παντός. Ὅλα τά ὄντα καί φαινόμενα στόν κόσμο εἶναι ποικίλες ἐκδηλώσεις τῆς μιᾶς καί τῆς αὐτῆς Φύσεως. Τό ἔργο τῆς ἑνοποιήσεως τῶν μορφῶν καί τοῦ ἀποχωρισμοῦ τῆς ἑνιαίας οὐσίας τους ἐρευνᾶται ἀπό τήν θετική ἐπιστήμη καί τό μυστικό σύστημα, τό ὁποῖο ἐμεῖς μέν ὀνομάζουμε Ἀλχημεία, οἱ δέ πρόγονοί μας ἀποκαλοῦσαν συνήθως Ἀρχημεία.

Ἔχουμε τρεῖς θεμελιώδεις κύκλους τοῦ ἀλχημιστικοῦ συμβολισμοῦ : 1^ον) Τόν κύκλο τῶν ψάμμων (μετάλλων ἤ οὐρανίων φύσεων). 2^ον) Τόν κύκλο τοῦ χρυσοῦ καί τοῦ ἀργύρου, μέσα στόν ὁποῖο ὑπάρχει τό ἀλχημιστικό Δίπραγμα (Rebis), ξυλογραφία τοῦ ὁποίου βρίσκεται στό βιβλίο τοῦ Β. Βαλεντίνου «Οἱ δώδεκα κλεῖδες τῆς Φιλοσοφίας», Παρίσι, 1659. Στήν ἀνωτέρω ξυλογραφία, τό τρίγωνο «Separa-Dissolve-Depura» (χώριζε, διάλυε, κάθαιρε), πού κυριαρχεῖται ἀπό τήν τετράδα «Solve-Fige-Coagula-Compona» (λύσε, φύγε, πήξε, σύνθεσε), δείχνει ὅτι ὅλες αὐτές οἱ ἐργασίες καταλήγουν στό ἕνα καί τό αὐτό : τό δίπραγμα. Καλεῖται ἔτσι, διότι σύγκειται ἀπό δύο πράγματα τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεως, δηλ. τοῦ διαλύοντος καί τοῦ διαλυομένου, μολονότι κατά βάθος εἶναι ἕνα πρᾶγμα, μία Ὕλη. Καί 3^ον) τον κύκλο, πού ἀναπαριστᾶ τήν ἑνιαία φύση.

Τούς τρεῖς αὐτούς κύκλους συνδέει τό ἱερό ὄνομα Elohim, τό ὄνομα δηλ. τῶν θεῶν, πού ἐκπροσωποῦν τίς δημιουργικές δυνάμεις τοῦ κόσμου. Σύμβολο τῶν δυνάμεων αὐτῶν εἶναι ἡ τελεία φιλοσοφική λίθος. Ἡ φιλοσοφική λίθος, βεβαιώνει ὁ Guaita, εἶναι τό θαῦμα τῆς φύσεως καί τῆς τέχνης, ἡ κόρη τοῦ βασιλέως, πού παράχθηκε ἀπό τήν διάλυση τοῦ χρυσοῦ καί τοῦ ἀργύρου, ἀπό τούς ἀποκρύφους γάμους τοῦ Ἡλίου καί τῆς Σελήνης, τοῦ βασιλέως καί τῆς βασιλίσσης, τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεως (ἀλχημιστικός γάμος, κατά τό Viatorum Spagyricum). Ἡ ἀπόκτηση τοῦ τέκνου αὐτοῦ ἀπό τήν ἀποκρυφη αὐτή ἕνωση ἀποτελεῖ τήν συντέλεση τοῦ Μεγάλου Ἔργου τῶν ἀλχημιστῶν, πού συνίσταται στήν ἑνοποίηση κάθε ὕπαρξης στή φύση.

Στό πλαίσιο αὐτό ὑπάρχει καί ἡ μικρογραφία, πού εἰκονίζει τόν Μεγάλο ἀλχημιστικό ἀνδρόγυνο, πού διασώζεται σέ χειρόγραφο τοῦ 17^ου αἰῶνος, μέ τόν τίτλο Livre de la Sainte Trinite[1] .

Στό λῆμμα «Βαβυλών» διαβάζουμε : Ἡ Ἰστάρ (στά ἑβραϊκά Ἀστορέθ, στά ἑλληνικά Ἀστάρτη) κόρη τοῦ Σίν, εἶναι ἡ σπουδαιότερη γυναικεία θεότητα τοῦ βαβυλωνιακοῦ καί ἀσσυριακοῦ Πανθέου, ἡ ὁποία συγκεντρώνει στόν ἑαυτό της διάφορες καί ἀντίθετες ἰδιότητες. Ἀφ’ἑνός εἶναι ἡ θεά τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς, ἡ «ἱερόδουλος τῶν θεῶν», ἡ ὁποία ἀσκεῖ τόν ἔρωτα καί μέ ἀνθρώπους καί μέ ζώα ἀκόμα. Ὁ ἔρωτάς της εἶναι συνήθως ὀλέθριος στόν ἐραστή, ἄν καί αὐτή ἀγαπᾶ εἰλικρινῶς τήν ἀνθρωπότητα, ὑπέρ τῆς ὁποίας ὀδύρεται κατά τόν Κατακλυσμό. Ἀφ’ἑτέρου ἡ Ἰστάρ εἶναι ἡ θεότητα τοῦ πολέμου καί τῆς μάχης, ἡ ὁποία καταβάλλει τόσο εὔκολα τόν ἀντίπαλο, ὥστε ταυτόχρονα νήθει καί ὑφαίνει, πετώντας σαν χελιδόνι. Ἀστρονομικῶς συνδέεται μέ τήν Ἀφροδίτη καί τόν Σείριο. Ἱερό ἀριθμό ἔχει τό 15 (τό μισό τοῦ πατρός της Σίν), ἱερό ζώο τόν βρυχώμενο λέοντα καί σύμβολο ἕνα ἀστέρι μέ 8 ἤ 10 ἀκτῖνες. Στήν κύρια ἔδρα τῆς λατρείας της, τήν πόλη Οὐρούκ, ὑπῆρχαν, ὄχι μόνο θήλειαι ἱερόδουλοι, ἀλλά καί κίναιδοι ἄρρενες. Μέ τόν πολεμικό ἤ τόν μητρικό χαρακτῆρα της λατρευόταν σέ πολλές ἄλλες πόλεις ἡ Ἰστάρ : Οὔρ, Βαβυλῶνα, Ἀκκάδ, Ἀσσούρ, Καλάχ, Νινευΐ, Ἄρβηλα[2] .

Τήν παλαιά ἰδέα τοῦ ἀρσενοθήλεως ἀποδέχονται καί οἱ αἱρετικοί Γνωστικοί[3] .

Ἡ ἔξαρση τῆς παρθενίας πάνω ἀπό τόν γάμο, πού ἀπαντᾶνται στήν Καινή Διαθήκη, παρελήφθη ἀπό τούς Γνωστικούς, καί ἀφοῦ ἐντάχθηκε ἐντός τῶν γενικότερων φιλοσοφικῶν προϋποθέσεών τους, ὁδηγήθηκε στήν ἀπόλυτη καταδίκη τοῦ γάμου. Αὐτοί κήρυτταν τήν ἀποχή ἀπό τόν γάμο, ἰδίως γιά τήν τάξη τῶν τελείων. Μέ τήν ἀποχή δέν ἔρχονται στόν κόσμο νέες ὑπάρξεις˙ ἔτσι δέν διαιωνίζεται ὁ κόσμος, πού πλάσθηκε ἀπό τόν κακό δημιουργό, καί δέν καταλείπεται σ’αὐτόν τίποτε ἀπό τήν ὀντότητα τοῦ γνωστικοῦ. Ὁ γάμος καί ἡ γέννηση εἰσάγουν στόν κόσμο ὑπάρξεις, πού πρόκειται νά δυστυχήσουν καί νά ἀποβοῦν τροφή τοῦ θανάτου˙ συγχρόνως δέ μέ τόν πολλαπλασιασμό τῶν ἀνθρώπων ἐπιτελοῦν ἔργο διασπαστικό τῆς ἑνότητας[4] . Ἡ γενετήσια ὁρμή ἐπιφέρει τελικῶς διάσπαση καί πολλότητα˙ λόγῳ ἀκριβῶς τοῦ ὅτι λείπει αὐτή στά παιδιά, αὐτά ἐκλαμβάνονται ἀπό τό γνωστικό Εὐαγγέλιο τοῦ Θωμᾶ ὡς βέβαιοι κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Πρός θεμελίωση τῶν περί ἑνότητας ἀπόψεών τους οἰκειοποιοῦνται οἱ Γνωστικοί τήν παλαιά ἰδέα τοῦ ἀρσενοθήλεως, τοῦ χωρίς διακρίσεως φύλων ἀρχεγόνου ἀνθρώπου, τοῦ «ἀρχανθρώπου» ἤ «ἀδάμαντος», ὅπως αὐτοί τόν ἀποκαλοῦν. Ὅσο ὑπῆρχε μόνος ὁ ἀρσενόθηλυς «ἀρχάνθρωπος», ὁ βιβλικός δηλ. Ἀδάμ, θάνατος δέν ὑφίστατο˙ αὐτός προκύπει, ἀπό τήν στιγμή πού ἔχουμε τήν διάκριση τῶν φύλων, τήν δημιουργία τῆς Εὔας, ὡς ἑτέρου ὄντος παρά τόν Ἀδάμ˙ θά καταργηθεῖ δέ ὅταν παύσει νά ὑφίσταται ἡ διάκριση τῶν φύλων καί ὅταν ἐπανέλθει ἡ Εὔα στόν Ἀδάμ, κατά τό γνωστικό Εὐαγγέλιο τοῦ Φιλίππου[5] . Ὁμοίως τό Β΄ Εὐαγγέλιο τοῦ Θωμᾶ ἐκφράζει τήν ἀνάγκη συγχωνεύσεως τῶν δύο φύλων μέ τήν ἐπάνοδο στόν ἀρχαῖο ἀρσενόθηλυ ἄνθρωπο, ἐνῶ σύμφωνα μέ τό Κατ’Αἰγυπτίους Εὐαγγέλιο τό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Σωτῆρος τίθεται στήν κατάλυση τῶν ἔργων τῆς θηλείας, τῆς γενέσεως δηλ. καί τῆς φθορᾶς[6] .

 Ἡ δημιουργία τῆς Εὔας ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ δέν συνδέεται καθόλου, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, μέ τόν μῦθο τοῦ ἀνδρογύνου ἀνθρώπου, πού διασπᾶται στά δύο φύλα, καί τείνει κατόπιν στή διάσπασή του στήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀπεσχισμένου μέσῳ τῆς σωματικῆς ἑνώσεως. Φαίνεται μάλιστα ὅτι ἐπιχειρεῖ μία συνειδητή καταπολέμηση αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, λέγοντας ὅτι ὁ Θεός ἀνεπλήρωσε τήν ἀφαιρεθεῖσα πλευρά τοῦ Ἀδάμ καί ἐμφανίζοντας τέλειο ὀντολογικῶς κάθε φῦλο[7] . Ἡ δημιουργία τῆς Εὔας κατ’αὐτόν τόν τρόπο δέν ἦταν τέχνασμα τοῦ Θεοῦ, γιά νά περιπλέξει τά γένη στήν ἀγωνιώδη ἐπιθυμία τῆς σωματικῆς πληρώσεως τοῦ ἐλλείποντος μέρους, ἀλλά μέσον ἑνότητας καί κοινωνίας, πού ἀπορρέει ἀπό τήν συνείδηση τῆς κοινῆς καταγωγῆς καί συγγενείας˙ αὐτός εἶναι ἄλλωστε ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο δέν κατασκευάζει τήν Εὔα ἐκ τοῦ χοός, ὅπως τόν Ἀδάμ[8] .        

Δυστυχῶς, αὐτό τό πρότυπο τοῦ ἀλχημιστικοῦ διπράγματος, τοῦ μεγάλου ἀλχημιστικοῦ ἀνδόγυνου, τῆς Ἰστάρ (Ἀστάρτης) καί τοῦ ἀρσενόθηλυ ἀρχανθρώπου πλασάρει ἡ «Νέα Ἐποχή» καί ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων». 

[1] ΔΙΟΝ. Π. ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, «Ἀλχημεία», ἐν Μεγάλῃ Ἑλληνικῇ Ἐγκυκλοπαιδείᾳ, τ. Δ΄, ἐκδ. Πυρσός, Ἀθήναι 1928, σσ. 125-131.

[2] ΣΠ. Ν. ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ, «Βαβυλών», ἐν Μεγάλῃ Ἑλληνικῇ Ἐγκυκλοπαιδείᾳ, τ. ΣΤ΄, ἐκδ. Πυρσός, Ἀθήναι 1928, σσ. 428-442.

[3] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, Πατερικά 2, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 1997, σσ. 124-125, 128-129.

[4] Εἰς Κολ. ὁμ. 12, 6 PG 62, 388. Περί παρθενίας 1-6, PG 48, 533 ἑ. SC 125, 92 ἐἐ. Κλήμεντος, Στρωματεῖς 3, 3, 12, 2. 3, 12, 81, 6. 3, 6, 45, 1. Ἰππολύτου, Ἔλεγχος 7, 30, 4. Βλ. Π. Χρήστου, «Μανιχαϊσμός», ἐν ΘΗΕ 8, 578

[5] Βλ. Ernst Haenchen, Die Botschaft des Thomas – Evangeliums, Berlin 1961, σ. 52. W. Till, Das Evangelium nach Philippos, Berlin 1923, σ. 39. Ἰππολύτου, Ἔλεγχος 5, 6, 5. 5, 7, 36. 5, 8, 2. Πλάτωνος, Συμπόσιον 189D. Φίλωνος, Περί τῆς κατά Μωυσέα κοσμοποιΐας 134.

[6] Κλήμεντος, Στρωματεῖς 3, 9, 63, 1. Π. Χρήστου, «Το Β΄ Θωμᾶ», ἐν ΘΗΕ 6, 576, ὅπου παρατίθεται τό σχετικό λόγιο, κατά τό ὁποῖο «πᾶσα γυνή ἀνήρ καταστᾶσα εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν».

[7] Εἰς Γέν. ὁμ. 15, 2 καί 3, PG 53, 121, 122.

[8] Εἰς Α΄ Κορ. ὁμ. 33, 4, PG 61, 289. Πρβλ Θεοδωρήτου, Εἰς τήν Γέν. PG 80, 128B.

Πηγή: Ακτίνες

Ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι ἀδύνατη, διότι οἱ παπικοί εἶναι ἑνάντιοι στό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί τίς πατερικές παραδόσεις.
(Απαντητική επιστολή προς τον Καθολικό κ. Morellο, Μάρτιος 1964)

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

Αγαπητέ κ. Morello,

Έλαβα την επιστολή σας και τη διάβασα με προσοχή. Μας γράφετε να μην εμποδίζουμε την ένωση με τον Τοποτηρητή του θρόνου του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου, Πάπα Παύλο τον ΣΤ, διότι θα μετανοιώσουμε αιωνίως. Σάς απαντούμε ότι δε λέει την αλήθεια. Εμείς θέλουμε την ένωση και ευχόμαστε διαρκώς «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Ουσιαστικά την εμποδίζετε σεις οι Παπικοί. Και αν δε μετανοήσετε εδώ, στην πρόσκαιρη ζωή, θα μετανοήσετε στον Άδη, όπου όμως «ουκ εστί μετάνοια»!

Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες θέλουμε την ένωση όπως ορίζει ο Χριστός, ενώ εσείς οι Λατίνοι την θέλετε όπως ορίζει ο Πάπας.

Εάν ο Πάπας ήταν σύμφωνος με το Χριστό, να μην αμφιβάλλετε ότι κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που έχουμε την ορθή πίστη του Χριστού, θα δεχόμασταν την ένωση. Εφόσον όμως ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό, δεν είναι δυνατό ποτέ, ποτέ, να συμφωνήσουμε με τον Πάπα. Όταν ακούσεις και γνωρίσεις και δεχθείς την αλήθεια, θα την ομολογήσεις και τότε θα χωριστείς από τον Πάπα και θα ενωθείς με το Χριστό, με μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που φρονούμε όπως ορίζει ο Χριστός.Ο Χριστός παρήγγειλε στους Μαθητάς Του και μέσω αυτών, σε μας και σε όλους τους Χριστιανούς: Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σάς θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους (Μάρκ. 10, 43-5). Δεν εξαίρεσε τον Πέτρο από τους άλλους Μαθητές, ούτε τους Πάπες. Δεν είπε: Συ, Πέτρε, και οι διάδοχοί σου Πάπες να είστε πρώτοι και να λέτε ότι είστε μεγάλοι!

Βλέπεις, αγαπητέ μου, ότι ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό; Γιατί ο Πάπας, ενάντια στο λόγο του Χριστού, λέει: Εγώ είμαι πρώτος, όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί μου και πρέπει να με αναγνωρίζουν ως πρώτο!

Ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος γράφει: Αν ισχυριστούμε πως είμαστε αναμάρτητοι, εξαπατούμε τον εαυτό μας και δε λέμε την αλήθεια… Αν ισχυριστούμε πως δεν έχουμε ποτέ αμαρτήσει, βγάζουμε ψεύστη το Θεό, και ο λόγος του δε ζεί μέσα μας (Α’ Ιω. 1, 8.10). Βλέπεις, αγαπητέ, ότι ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος καθαρά λέει ότι, εάν πούμε ότι δεν είμαστε αμαρτωλοί, πλανιόμαστε και δε λέμε την αλήθεια; Ο πάπας όμως, όλοι οι μαθηταί και οι οπαδοί του, λέτε ότι είναι αλάθητος!

Πως είναι δυνατόν, αγαπητέ, να δεχθούμε ένωση, εφόσον ο Πάπας και σεις οι Παπικοί είστε ασύμφωνοι και αντίθετοι στη διδασκαλία του Ευαγγελίου του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού και των αγίων Αποστόλων; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή στους Μαθητάς του: Πηγαίνετε και κάνετε μαθητάς μου όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και τον Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28,19), και όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί (Μάρκ. 16,16). Και αυτή την εντολή του Κυρίου μας ο Πάπας και σεις οι οπαδοί του την αθετήσατε και αντί να βαπτίζετε, ραντίζετε. Ο Χριστός δεν είπε «ραντίζοντες αυτούς», αλλά είπε «βαπτίζοντες», ούτε είπε «ο ραντισθείς σωθήσεται», αλλ’ «ο βαπτισθείς σωθήσεται».

Ο οικουμενικός διδάσκαλος, ο θεοκήρυκας Απόστολος των εθνών Παύλος, το στόμα του Χριστού, γράφει: Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα (Εφ. 4,5). Και η πρώτη αγία Οικουμενική Σύνοδος —στην οποία ο Πάπας Ρώμης Σίλβεστρος είχε αποστείλει αντιπροσώπους του τον Επίσκοπο Κορδούης και τους Πρεσβυτέρους Βίκτωρα και Βικέντιο— ακολουθώντας τον Απόστολο Παύλο δογμάτισαν στο Σύμβολο της Πίστεως μία πίστη και ένα βάπτισμα:
«Πιστεύω εις ένα θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα… και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν …και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον… Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».

Τούτο το άγιο Σύμβολο της Πίστεως δέχθηκαν και κατείχαν όλοι οι Πάπες και όλοι οι Χριστιανοί της Δύσεως μέχρι τον δέκατο αιώνα. Τότε αποχώρησαν και αποσχίστηκαν από τη Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, καταφρόνησαν τον κορυφαίο θεοκήρυκα Απόστολο Παύλο, τις επτά αγίες Οικουμενικές Συνόδους και τους αγίους Πατέρες που τις συγκρότησαν. Τότε ίδρυσαν δεύτερη, νέα Εκκλησία, την οποία ψευδώς ονόμασαν Καθολική. Έκαμαν προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως και αντικατέστησαν το «εν βάπτισμα» με «ράντισμα» και επίχυση νερού στο κεφάλι του βαπτιζόμενου. Στη συνέχεια οι κατά καιρούς Πάπες έκαμαν αλλαγές σε όλα σχεδόν τα μυστήρια και καταφρόνησαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Παραδόσεις, που παραλάβαμε από τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρες.

Βλέποντας ο Λούθηρος τις καταφρονήσεις και τις καινοτομίες που εισήγαγαν οι κατά καιρούς Πάπες, διαμαρτυρήθηκε, αλλά δεν εισακούστηκε. Τότε αποχώρησε από τη Δυτική Εκκλησία και αντί να επιστρέψει και αυτός στην πρώτη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ίδρυσε δική του, την Εκκλησία των Προτεσταντών – Διαμαρτυρομένων. Οι διάδοχοί του και οι διάδοχοι του μεταρρυθμιστή Καλβίνου ίδρυσαν πολλές Εκκλησίες και εξακολουθούν συνέχεια να ιδρύουν.

Έτσι η Mία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία έγινε πολλές, η μια πίστη πολλές, και το ένα Βάπτισμα πολλά βαπτίσματα! Όλες αυτές και άλλες αταξίες πλάνες και αιρέσεις επήγασαν από τη Δυτική Εκκλησία, από τους Πάπες, οι οποίοι ξέσχισαν σε πολλά κομμάτια τον μονοκόμματο, άρραφο χιτώνα της Εκκλησίας, που ύφανε ο Θεός. Στη συνέχεια οι Πάπες δε σταμάτησαν τις καινοτομίες. Έφτασαν σε σημείο να καινοτομήσουν και στα σώματά τους. Διότι, ενώ ο Θεός τους έπλασε άνδρες, αυτοί ξύρισαν το γένεια και το μουστάκι και αλλάξαν την ανδρική τους μορφή. Όλοι οι άγιοι: Προφήτες, Απόστολοι, Όσιοι, ήταν με γένεια. Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, που κατέβηκε από τους ουρανούς στη γη και έγινε ολόιδιος άνθρωπος με εμάς εκτός από την αμαρτία, για την σωτηρία μας, με γένεια ήταν. Αλλά και οι Πάπες στην Ιταλία πριν από το σχίσμα με γένεια ήταν, και οι Άγιοι της Ιταλίας στους παλιούς ναούς φαίνονται αγιογραφημένοι με γένεια.

Βλέπεις, αγαπητέ, σε πόσα λάθη και πλάνες γκρέμισε τους Πάπες η υπερηφάνεια; Με το που ύψωσαν τον εαυτό τους και φαντάστηκαν ότι είναι ανώτεροι όλων, συμπαρέσυραν και σάς και όλους τους Δυτικούς στην πλάνη να τους παραδέχεστε ως αλάθητους! Πως είναι δυνατό να δεχτούμε ένωση με εκείνους, που μιλούν και φρονούν και ενεργούν εναντίον του Θεού, εναντίον των Πατερικών Παραδόσεων; Ο θεοκήρυκας Απόστολος Παύλος γράφει: Να είστε σταθεροί και να μένετε πιστοί στις διδασκαλίες που σάς παραδώσαμε είτε προφορικά είτε με επιστολή μας (2 θεσσ. 2.15). Και πάλι: Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σάς κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σάς κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα! (Γαλ. 1.8). Το ίδιο και ο θεοφόρος Ιγνάτιος λέει:
«Όποιος μιλάει ή κάνει ενάντια σ’ αυτά που διαταχτήκαμε, κι αν ακόμη είναι αξιόπιστος άνθρωπος, κι αν νηστεύει. κι αν ζεί στην παρθενία, κι αν κάνει θαυμαστά σημεία, να τον βλέπεις σαν λύκο με προβειά προβάτου, που ετοιμάζει με τα έργα του τη φθορά των προβάτων».

Αλλά και η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος ορίζει: «Τρεις φορές αναθεματίζουμε όλες τις καινοτομίες που έγιναν, και που μέλλουν να γίνουν, ενάντια στην Εκκλησιαστική Παράδοση και στη διδασκαλία και στο παράδειγμα των αγίων και αειμνήστων Πατέρων» (Συνοδικό της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας, Τριώδιο. Κυριακή Ορθοδοξίας). Επίσης ο σοφός Βρυέννιος λέει: «Αν κάποιος σαλεύει κάτι από τις διδασκαλίες των θεοφόρων Πατέρων, αυτό να μην το πούμε κατ’ οικονομία παρέκκλιση, αλλά παράβαση και προδοσία της πίστης και ασέβεια προς το Θεό».

Ακριβώς, επειδή με την απατηλή τους στάση οι Ουνίτες δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών, θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός όρος για την Ένωση η άμεση διάλυση της Ουνίας. Παράλληλα ο Πάπας πρέπει να πάψει να θεωρεί τους αρχηγούς των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών ως άσωτους υιούς, που δέχεται ευχαρίστως την …επάνοδό τους στους κόλπους της Ρώμης!! Χωρίς την αποδοχή αυτών των δύο όρων είναι περιττό να μιλούν για την «ποθητή ένωση των Εκκλησιών»!

Πηγή: (Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, Διδαχές πατερικές και θαυμαστά γεγονότα, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»), Κύριος Ἰησοῦς Χριστός-Ὑπεραγία Θεοτόκος

Η επιστολή εστάλη τον Φεβρουάριο του 1943 , φυλάσσεται στα ιταλικά αρχεία και στην τελευταία της παράγραφο και άσχετα με τις μετέπειτα εξελίξεις ,ο Νορή Ντίνο Μπέης ζητά από τον Καβαλιέρε,όπως αποκαλεί τον Ντούτσε ,να περάσουν οι Τσάμηδες στην Αλβανία,προφανώς γιατί είχει αντιληφθεί τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει.

Δέκα ἑφτὰ ὁλόκληροι αἰῶνες μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν φωτεινὴ μορφὴ μιᾶς λησμονημένης κοινωνικῆς ἐργάτιδας, ποὺ ἔζησε κι’ ἔδρασε στὸ Βυζάντιο κατὰ τὰ τέλη τοῦ Δ’ αἰώνα. Καὶ ὅμως ἡ Ὀλυμπιάδα, ἂν καὶ ἀπέχει τόσο ἀπό μᾶς, παρουσιάζει ἕνα ἐξαιρετικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν σύγχρονο κοινωνικὸ ἄνθρωπο. Ἡ ὑπέροχη αὐτὴ φυσιογνωμία ἀποτελεῖ τὴ δόξα τοῦ σώματος τῶν «διακονισσῶν».

Πολλοὶ σύγχρονοί της καὶ μεταγενέστεροι ἱστορικοὶ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δράση τῆς Ὀλυμπιάδας. Καὶ ὅλοι τὴν ἀναφέρουν πλάι στὸν Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο, ποὺ στάθηκε γι’ αὐτὴν πατέρας καὶ ὁδηγός, στὴ δόξα καὶ στὸν πόνο. Μήπως ὅμως κι’ αὐτὴ δὲν ὑπῆρξε σύμβουλος καὶ στήριγμα καὶ συνεργάτης τοῦ μεγάλου ἀνδρὸς στὸ δύσκολο καὶ τραχὺ ἔργο του; Νὰ γιατί τὸ ἔργο της μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ μόνο ὅταν μελετηθεῖ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς στενῆς συνεργασίας μὲ τὸν Χρυσόστομο. Ἄλλωστε, ἴσως αὐτὴ ἡ συνεργασία, ποὺ πήγαζε ἀπὸ μιὰ βαθύτερη ψυχικὴ ὁμοιότητα τῶν δύο ἐκείνων ὑπέροχων ψυχῶν, νὰ εἶναι καὶ τὸ μυστικό τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς δόξας τῆς Ὀλυμπιάδας. Μιὰ ματιὰ στὴ ζωή της, πρῶτα, θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐμβαθύνουμε ἔπειτα στὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ἔργο της.

Ἡ Ὀλυμπιάδα γεννήθηκε γύρω στὰ 370 μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες. Ἡ οἰκογένειά της ἦταν ἀρχοντική. Ὁ πατέρας της κόμης τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ μόρφωση ποὺ τῆς δόθηκε δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ εἶναι ἀνάλογη μὲ τὰ πλούτη καὶ τὴν κοινωνική της θέση. Ἡ ὀρφάνια ὅμως ποὺ ἦρθε πρόωρα νὰ σκιάσει τὰ παιδικά της χρόνια ἦταν τὸ προοίμιο τῆς μακριᾶς ἁλυσίδας τῶν θλίψεων, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ γίνουν ὁ ἀχώριστος σύντροφος τῆς ζωῆς της. Ὁ θεῖος της Προκόπιος ποὺ τὴν ἀνέλαβε τώρα, εἶναι φίλος τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ.

Τῆς ἄρεσε τῆς μικρῆς Ὀλυμπιάδας νὰ τὸν φωνάζει «πατέρα» τὸν Γρηγόριο, ὅσο ἦταν στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ πατρικὴ ἀγάπη τοῦ Μεγάλου Γρηγορίου πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα ἐξηγεῖ καὶ τὸ ποίημα ποὺ ἀργότερα τῆς ἀφιέρωσε στὸ γάμο της. Ὁ γάμος τῆς Ὀλυμπιάδας μὲ τὸν Νεβρίδιο, νέο ὑψηλῆς κοινωνικῆς θέσεως, πρὶν κἄν περάσουν δύο χρόνια, τὴν ρίχνει σὲ καινούργιο πένθος μὲ τὸν πρόωρο θάνατό του. Δὲν περνᾶ πολὺς καιρὸς καὶ οἱ προτάσεις γιὰ δεύτερο γάμο πολιορκοῦν κυριολεκτικὰ τὴ νέα χῆρα.

Ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ἀσκεῖ τρομερὴ πίεση πάνω της, θέλοντας νὰ τὴν ἐξαναγκάσει νὰ πανδρευτεῖ τὸν συγγενῆ του Ἐλπίδιο. Μὰ ἡ Ὀλυμπιάδα ἀρνεῖται σταθερά. Τὴν πρώιμη χηρεία της τὴ θεωρεῖ κλήση θεία καὶ ἀποφασίζει ν’ ἀφιερώσει τὴ ζωή της στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κοινωνίας. Ἡ πίεση ὅμως τοῦ αὐτοκράτορα δὲν ὑποχωρεῖ. Ὁ δεσποτισμὸς του φθάνει σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε διατάζει τὴ δήμευση τῆς μεγάλης περιουσίας της. Ἡ ἀπάντηση τῆς Ὀλυμπιάδας στὸ Θεοδόσιο εἶναι ἕνα γράμμα «ἀξιοπρεποῦς σαρκασμοῦ». Τὴ δήμευση τῆς κολοσσιαίας περιουσίας ἀκολούθησαν καὶ ἄλλοι περιορισμοί. Ὁ Ἐλπίδιος, γιὰ νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ τὸν δεχθεῖ γιὰ σύζυγο, τῆς στερεῖ τὴν γλυκύτερη ἀπασχόλησή της. Τῆς ἀπαγορεύει νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησία. Τί μποροῦν νὰ ἐπιτύχουν ὅμως ὁ ἐξωτερικὸς καταναγκασμὸς καὶ οἱ πιέσεις σὲ μιὰ ψυχὴ ἀδέσμευτη, σὲ μιὰ καρδιὰ φλογισμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπη; Τὸ πνεῦμα νικᾶ τὴν ὕλη κι’ ἡ ἀγάπη τὴ βία. Ὁ αὐτοκράτορας, ντροπιασμένος ἐπὶ τέλους γιὰ τὴν τυραννική του διαγωγή, ἀνακαλεῖ τὴ διαταγή του καὶ ἡ περιουσία τῆς Ὀλυμπιάδας ἐπανέρχεται πάλι στὰ χέρια της. Τώρα πιὰ ἡ Ὀλυμπιάδα εἶναι ἐλεύθερη νὰ ρυθμίσει ὅπως θέλει τὴ ζωή της. Ἔχει ὅλες τὶς ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικὲς προϋποθέσεις γιὰ μιὰ ζωὴ χαρᾶς καὶ γι’ αὐτὸ μὲ χαρὰ τὴν ἀφιερώνει στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. Μὲ τὴ χαρὰ ἐκείνου ποὺ ξέρει τί πιστεύει καὶ τί ἐπιδιώκει. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἡ ζωὴ τῆς πιστῆς χήρας εἶναι μιὰ ζωὴ ἀφιερωμένη «ἀπὸ ἀγάπη ποὺ πιστεύει καὶ ἀπὸ πίστη ποὺ ἀγαπᾶ».

Τὴν τεραστία περιουσία της (χρυσάφι, ἀσήμι, κτήματα, ἐπαύλεις) προσφέρει στὴν Ἐκκλησία. Στὰ τριάντα της χρόνια χειροθετεῖται διακόνισσα ἀπὸ τὸν προκάτοχο τοῦ Χρυσοστόμου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριο καὶ ἐντάσσεται ἔτσι μέσα σ’ ἕνα ὀργανωμένο σύνολο, κατατάσσεται ἐθελοντικὰ στὸ στρατὸ τῶν γυναικῶν τῆς ἀγάπης. 250 ἀφιερωμένες Χριστιανὲς εἶναι στὶς διαταγές της.

Στὸ μεταξὺ ἀνεβαίνει στὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ Ὀλυμπιάδα γίνεται δεξί του χέρι. Δὲν ἄργησαν ὅμως λύκοι βαρεῖς νὰ σκορπίσουν καὶ ποιμένα καὶ πρόβατα. Τοὺς διωγμοὺς καὶ τὴν ἐξορία, τὰ διάφορα δεινά του μεγάλου Ἱεράρχη τὰ συμμερίζεται κι’ αὐτὴ ἀπὸ μακρυὰ καὶ σχίζεται κυριολεκτικὰ ἡ εὐαίσθητη γυναικεία της καρδιά. Τὴ συκοφαντοῦν, τὴ σέρνουν στὰ δικαστήρια μὲ τὴ βαριὰ κατηγορία ὅτι εἶναι ἔνοχη γιὰ τὴν πυρκαγιὰ τῆς βασιλικῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας. Στὴν αὐστηρότατη ἀνάκριση ποὺ ἔγινε, τὸ ἤρεμο θάρρος της καὶ ἡ δηκτικὴ εἰρωνεία στὶς ἀπαντήσεις της τοὺς κατέπληξε ὅλους.
Ἀλλὰ δὲν ἔφθαναν οἱ ἠθικοὶ πόνοι καὶ τῆς καρδιᾶς τὸ μάτωμα. Ἦρθε καὶ ἡ βαριὰ ἀρρώστια, νὰ συμμαχήσει μὲ τὰ ἄλλα βάσανα, μὲ τὸ βαρὺ πρόστιμο ποὺ τῆς ἐπιβλήθηκε καὶ μὲ τοὺς διωγμοὺς ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ποὺ ἀπογέμιζαν ἀργὰ καὶ σταθερὰ τὸ ποτήρι τῆς ζωῆς της μὲ πίκρες. Ἔπρεπε κι’ αὐτὴ νὰ γευθεῖ σὰν τὸ δάσκαλό της τὰ βάσανα τῆς ἐξορίας γιὰ μιὰ αἰτία τόσο τιποτένια: Γιατί δὲν θέλησε νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν ἀνάξιο ἐπίσκοπο Ἀρσάκιο.

Δὲν εἶναι γνωστὸ πόσα χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Χρυσοστόμου ἔζησε ἡ Ὀλυμπιάδα, οὔτε ξέρουμε τὴν ἀκριβῆ χρονολογία τοῦ θανάτου της. Φαίνεται ὅμως ὅτι ἀσφαλῶς ζοῦσε, ὅταν ὁ Παλλάδιος ἔγραψε (408 μ.Χ.) τὸ γνωστὸ διάλογο γιὰ τὸν Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο.

Ἡ ἀνδρεία, ἡ ἡρωικὴ ὑπομονή, ἡ μόρφωση, εἶναι τρία ἀπὸ τὰ πνευματικὰ μαργαριτάρια ποὺ κοσμοῦν τὴν «ἀνδρεία γυναίκα», ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Παλλάδιος. Κανεὶς ἀπὸ ὅσους κρίνουν σωστὰ δὲν τῆς βρίσκει ψεγάδι. Μέσα στὸν πόνο ποὺ ἀπὸ τὰ παιδικά της χρόνια τὴν συντρόφεψε, ὥς τὸν τάφο, ξεδίπλωσε ἡ Ὀλυμπιάδα τὸ μεγάλο της ἀνάστημα. Τὴ διακρίνει ἡ ἠθικὴ ἀνωτερότητα καὶ ἀξιοπρέπεια, ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς, ἡ σταθερότητα, ἡ ἁπλότητα, τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας καὶ τοῦ ἡρωισμοῦ. Ποιὸ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀτίμητα στολίδια νὰ πρωτοθαυμάσει κανείς; «Ἐγὼ γνωρίζω τῶν λογισμῶν σου τὴν εὐγένεια», τὴν βεβαιώνει ὁ σεβαστός της δάσκαλος. Δὲν λύγισε οὔτε μπροστὰ στὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς πιέσεις τοῦ ἰσχυρότερου προσώπου τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τοῦ αὐτοκράτορα. Μὲ ἀξιοπρέπεια ἀποσβόλωσε δικαστὲς καὶ ἰσχυρούς τῆς γῆς καὶ ἔκανε σεβαστὴ μιὰ νεαρὴ ἀδύνατη χήρα.

Καὶ αὐτὰ σὲ μιὰ ἐποχὴ πολυτέλειας ἀμύθητης μέσα στὴ βασιλεύουσα καὶ ἀπὸ κυρία τῆς ἀνώτερης ἀριστοκρατίας! Ἀλλ’ ἀκριβῶς ἡ κυρία αὐτὴ ξεχωρίζει ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες σύγχρονες καὶ ὅμοιές της, γιατί δὲν ξιπάστηκε ἀπὸ τὸν πλοῦτο της καὶ τὰ ἐξωτερικά της προσόντα, ἀλλὰ καλλιεργήθηκε, καὶ πλούτισε τὸν ψυχικό της θησαυρό. Καὶ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ἔκανε ἕνα τόσο μεγάλο ἔργο, ποὺ καιρὸς εἶναι νὰ δοῦμε.

Εἶναι ἀλήθεια, δύσκολο νὰ παρουσιάσει κανεὶς ἕνα ἔργο ἀγαθοποιΐας καὶ ἀγάπης, ὅταν ἔχει γίνει ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ τὸ κάνει ἀφανῶς καὶ μὲ τὸ σύνθημα τὸ «νὰ μὴ γνωρίζει ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Καὶ εἶναι βέβαιο πὼς ἡ παρουσίαση αὐτὴ πολὺ θὰ ὑπολείπεται ἀπὸ τὴν πραγματικότητα.

Στὸ μεγάλο σταθμὸ τῆς ζωῆς της, στὴν κρίσιμη στιγμὴ ποὺ σχηματίζονται οἱ μεγάλες ἀποφάσεις της γιὰ μιὰ ζωὴ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένη, κάνει ἀμέσως ἀποσυμφόρηση τῶν περιττῶν πραγμάτων, ποὺ εἶχε στὸ σπίτι της. Τώρα πιὰ τὸ σπίτι της εἶχε ἄλλο προορισμὸ : Ἐπρόκειτο νὰ γίνει κέντρο πνευματικό, φιλοξενίας κέντρο, ποὺ θὰ ἕνωνε Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ θὰ παρεῖχε δωρεὰν κατοικία στοὺς χριστιανοὺς ποὺ συνέρρεαν στὴ Κωνσταντινούπολη ἀπὸ ὅλον τὸν χριστιανικὸ κόσμο.

Μὰ μήπως ἦταν μόνο ἡ φιλοξενία, ἡ τόσο ταιριαστὴ αὐτὴ ἀρετή, στὴ χριστιανὴ γυναίκα; Ἦταν καὶ τόσες ἄλλες ἐκδηλώσεις τῆς πολύπλευρης ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης ποὺ κάνουν τὴ χριστιανικὴ καρδιὰ τῆς γυναίκας νὰ χωρᾶ μέσα της ὅλο τὸν κόσμο. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἡ ἐφευρετικότητα τῆς ἀγάπης τῆς Ὀλυμπιάδας ξεπερνοῦσε κάθε ὅριο, ἦταν στὶς φροντίδες γιὰ τὸ Χρυσόστομο. Τί δὲν ἐπινοοῦσε ἡ εὐγενικὴ διακόνισσα, γιὰ νὰ τὸν ἀνακουφίσει!

Ἀλλὰ δὲν σκόρπιζε ἀπὸ τὸν πλοῦτο της ἡ Ὀλυμπιάδα μόνο στὴν Κωνσταντινούπολη σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀγάπης της, ἔφθανε σὲ χῶρες μακρινὲς καὶ ἔρημες, ὥς τὰ πέρατα τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ χρησιμοποιοῦσε γιὰ ὄργανο στὴν ἱερὴ διακονία τῆς ἀγάπης τὸν μεγαλόφωνο κήρυκα τῆς ἀγάπης, τὸν Χρυσόστομο, στὸν τόπο τῆς μαρτυρικῆς του ἐξορίας.

Καὶ δὲν ἦταν μόνον ἡ διατροφὴ τῶν πεινασμένων, ἡ ἐπίσκεψη τῶν ἀρρώστων καὶ οἱ χίλιες δυὸ ἀγαθοεργίες, μοναδικὴ ἀπασχόληση τῆς Ὀλυμπιάδας. Εἶχε καὶ ἄλλα δύσκολα καὶ ὑπεύθυνα καθήκοντα: Καὶ εἶναι ἀλήθεια· τὰ πράγματα φωνάζουν ὅτι ἡ Ὀλυμπιάδα ἦταν τὸ στήριγμα τῆς βασιλεύουσας. Ὁ προκάτοχος τοῦ Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο Νεκτάριος, εἶχε τὴν Ὀλυμπιάδα σύμβουλό του στὰ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα ὄχι λιγότερο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χρυσόστομο. Καὶ γίνεται ἔτσι σύμβουλος ἐκείνου ποὺ κατεῖχε τὸν πρῶτο ἐκκλησιαστικὸ θρόνο τῆς Ἀνατολῆς. Τόση ἦταν ἡ σύνεσή της καὶ ἡ κριτικὴ της ἱκανότητα! Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἡ τρομερὴ θύελλα ἔρχεται νὰ πετάξει τὸν στοργικὸ ποιμενάρχη στὰ βουνὰ τῆς Ἀρμενίας καὶ τότε ἡ Ὀλυμπιάδα μένει πιστὴ στὴν προσφορὰ τῶν πολύτιμων ὑπηρεσιῶν της. Σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες ποὺ τῆς δίνει στὶς μεγάλες ἐπιστολές του, φροντίζει ἡ Ὀλυμπιάδα γιὰ τὸν διακανονισμὸ σοβαρῶν ζητημάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ποτὲ δὲν φρονοῦσε ὅτι εἶχε κάνει κάτι σπουδαῖο.

Ἀλλὰ καὶ πόσες ὑπεράνθρωπες ἐνέργειες δὲν ἔκανε γιὰ νὰ γλυτώσει τὸ σεβαστό της Ἱεράρχη ἀπὸ τὴν ἐξορία! Νὰ κινήσει «πάντα λίθον» γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρει, ἤ, τουλάχιστον, νὰ τοῦ βελτιώσει τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς του. Μάταιες προσπάθειες ποὺ μεγαλώνουν τὸν πόνο καὶ σχίζουν τὴν καρδιὰ τῆς γυναίκας μὲ τὴν ἀτσαλένια θέληση. Καὶ θαυμάζει κανείς, μέσα στὰ γράμματα, τὰ ἀθάνατα αὐτὰ ἀριστουργήματα τῆς χριστιανικῆς φιλολογίας, τὸ θαυμασμὸ τοῦ μεγάλου πατέρα μπροστὰ στὸ ἠθικὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀλυμπιάδας. Τὴν παρατηρεῖ καὶ συγχρόνως τῆς ψάλλει ἐγκώμια. «Γνωρίζω τῆς φιλοσόφου ψυχῆς σου τὰ νεῦρα», τῆς γράψει, ποὺ ὅσο οἱ θλίψεις καὶ οἱ διωγμοὶ μεγάλωναν, τόσο καὶ αὐτὰ γίνονταν ἐντονότερα καὶ ἡ ψυχικὴ ἀντοχὴ γιγαντωνόταν, δυναμωμένη ἀπὸ τὰ λόγια τῆς παρακλήσεως, ποὺ εἶναι ἀπόσταγμα ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Γραφῆς, ποὺ «ὁ Θεὸς πάσης παρακλήσεως» τὰ ἔχει θησαυρίσει.

Καὶ ὅταν ὁ ἡρωικὸς ποιμενάρχης ὑποκύπτει στὶς ἀφάνταστες κακουχίες καὶ περνᾶ ἀπ’ τὴ ζωὴ αὐτὴ στὴ ζωὴ τῆς αἰωνιότητας, ἡ Ὀλυμπιάδα μένει ἀκόμη γιὰ νὰ σκορπίζει τὴ χαρὰ στοὺς πονεμένους, ποὺ τοὺς ἔνοιωθε τόσο βαθειά! Συνεχίζει τὴ ζωὴ τῆς προσφορᾶς στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης καὶ προγεύεται ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τὴ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ.

Πηγή: (Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, Άγιες γυναίκες της αρχαίας Εκκλησίας, Εκδ. Ι.Μ.Κεχροβουνίου, Τήνου), Ἁγία Ζώνη

Κάποια ημέρα το WEST CAPELLA θα διδάσκεται στα Κυπριόπουλα χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ήταν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας τους. Το WEST CAPELLA δείχνει την εικόνα σαπιοκάραβου, αλλά στα σωθικά του βρίσκεται ότι καλύτερο γεωτρύπανο υπάρχει για να βοηθήσει το μαρτυρικό νησί να βρει το δικό του κοίτασμα Zohr, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Αιγυπτιακό Zohr. (Αυτός είναι και ο λόγος που τα μεγαθήρια TOTAL και ENI βρίσκονται μέσα στο WEST CAPELLA).

‘Όλα ξεκίνησαν με μια λιτή δήλωση, χωρίς φανφάρες και κομπασμούς (όπως συνηθίζουν οι καλαμαράδες) από τον Υπουργό Ενέργειας της Κύπρου, Γιώργο Λακκοτρύπη, άξιο συνεχιστή του έργου του μεγάλου Τάσσου:

«Άρχισαν σήμερα, στο πλαίσιο υλοποίησης του ερευνητικού προγράμματος των αδειούχων εταιρειών, της γαλλικής Total και της ιταλικής Eni, οι εργασίες της γεώτρησης «Ονησίφορος», στο τεμάχιο 11 της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με το πλοίο – γεωτρύπανο «West Capella» να βρίσκεται στο σημείο της γεώτρησης από τις πρώτες πρωινές ώρες, σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα, η σημερινή μέρα σηματοδοτεί ουσιαστικά την έναρξη του 2ου κύκλου του γεωτρητικού προγράμματος εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Ενός κύκλου για τον οποίο δουλέψαμε σκληρά και συντονισμένα, με στρατηγικό προγραμματισμό στον οποίο εντάσσεται και ο 3ος Γύρος Αδειοδότησης. Η Κυβέρνηση, πρέπει να τονίσω, σε συνεργασία με τις αδειούχες πετρελαϊκές εταιρείες, συνεχίζει απρόσκοπτα και με αμείωτη ένταση την ενάσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτά απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, περιλαμβανομένης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Αυτή η ιστορία ξεκίνησε όταν ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, με 4 τανκς και δύο ελικόπτερα, ανακήρυξε την ΑΟΖ της Δημοκρατίας της Κύπρου το 2004.

Τότε, ήταν μια μεγάλη ντροπή για την Ελλάδα διότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Σημίτης και Παπανδρέου) και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (Καραμανλής και Μπακογιάννη) προσπάθησαν να σταματήσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακηρύξει ΑΟΖ φοβούμενοι αντίδραση της Τουρκίας. Ο Σουλτάνος απλώς αναφώνησε ότι δεν αναγνωρίζει την ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ και τώρα χτυπάει το κεφάλι του στην ημισέληνο.

Οριοθέτηση με Ελλάδα

Από την εποχή της ανακήρυξης της κυπριακής ΑΟΖ, όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις ήρθαν σε επαφή με τις ελληνικές κυβερνήσεις και ζήτησαν να γίνει η οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών. Για 13 χρόνια τώρα η Ελλάδα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για να συμβεί κάτι τέτοιο και θα έλεγα ότι είναι μια συνέχεια του φοβικού συνδρόμου που μας κατέχει για πολλές δεκαετίες. Είναι γνωστή η αδικαιολόγητη αντίδραση της Ντόρας Μπακογιάννη όταν έμαθε ότι ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος θα ανακήρυσσε ΑΟΖ και αφάνταστα θυμωμένη του είπε ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε σε πόλεμο την Ελλάδα με την Τουρκία.

Ουσιαστικά, για πρώτη φορά η Ελλάδα ασχολήθηκε με την κυπριακή ΑΟΖ το 2003, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ζήτησε από την Κύπρο να μη κάνει την σωστή οριοθέτηση με την Αίγυπτο γιατί θα φανούν τα δικαιώματα του συμπλέγματος του Καστελόριζου. Συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και ο Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου ζήτησαν από την Κύπρο να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο 8 ν.μ. πριν την σωστή οριοθέτηση ώστε να μη δώσουν πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και δημιουργηθεί πρόβλημα με την Τουρκία!

Συγκεκριμένα η ελληνική κυβέρνηση διεμήνυσε στον τότε Υπουργό της Κύπρου Νίκο Ρολάνδη τα ακόλουθα:
“Εάν δεχθούμε την ελλαδική θέση ότι το Καστελόριζο έχει πλήρη επήρεια στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας τότε η μέση γραμμή θα είναι εδώ. Εάν δεχθούμε την τουρκική θέση ότι το Καστελόριζο δεν έχει επήρεια, τότε η γραμμή είναι αλλού. Για αποφυγή των προβλημάτων αυτών προτρέπουμε την κυπριακή πλευρά όπως διορθωθούν οι συντεταγμένες και τα σύνορα δυτικά να σταματήσουν μέχρι 8 ν.μ. πιο μέσα από εκεί που έχουν συμφωνηθεί ούτως ώστε να αποφευχθούν οι οποιεσδήποτε επιπλοκές με γείτονες χώρες.»

Ο χάρτης που ακολουθεί δείχνει το πρόβλημα αυτής της οριοθέτησης. Στο οικόπεδο 4 της κυπριακής ΑΟΖ υπάρχει στα αριστερά του ένα τρίγωνο που θα έπρεπε να είναι μέρος του οικοπέδου 4, αλλά η οριοθέτηση αγνόησε αυτό το τρίγωνο γιατί θα έδειχνε, ξεκάθαρα, ότι τα 14 ν.μ. που δεν μετρήθηκαν έδιναν δικαιώματα ΑΟΖ στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου και έτσι η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο και δεν έχει η Τουρκία με την Αίγυπτο. Αυτό τον χάρτη ο υπεύθυνος της κυπριακής ΑΟΖ, Σόλων Κασίνης, τον χαρακτήρισε «χάρτη της ντροπής». Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει την δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου είναι μία πράξη μεγάλης απερισκεψίας.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΟΙΚΟΠΕΔΩΝ

Η κυπριακή ΑΟΖ όπου διεξάγονται οι έρευνες και οι γεωτρήσεις… ΠΗΓΗ: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Νίκος Ρολάνδης ήταν, τότε, ο Υπουργός του Προέδρου Κληρίδη που έκανε τις διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και την Αίγυπτο. Αυτή η οριοθέτηση είχε, βέβαια, ένα μικρό πρόβλημα. Το Δίκαιο της Θάλασσας δεν προβλέπει οριοθέτηση χωρίς να έχει υπάρξει πρώτα ανακήρυξη. Έτσι, ο εμφυής Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ της Κύπρου αναδρομικά από την ημερομηνία που υπογράφτηκε η οριοθέτηση μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου!

Στρογγύλη και Γεωγραφικές Συντεταγμένες

Πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι το κλειδί για την οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι η νήσος Στρογγύλη. Με βάση την αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής) προκύπτουν θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Κύπρου μήκους 27 ν.μ. Χωρίς την επίδραση της Στρογγύλης, δεν έχουμε κοινά σύνορα ΑΟΖ με την Κύπρο κάτι πολύ αρνητικό από γεωστρατηγική άποψη για την Ελλάδα και την Μεγαλόνησο.

Τέλος, όλοι ζητάνε να μάθουν ποιες ήταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες όταν το 2004 ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την Κυπριακή ΑΟΖ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανακήρυξη μιας ΑΟΖ δεν δίνει τέτοιες γεωγραφικές συντεταγμένες. Το σχέδιο νόμου που πήγε στην Κυπριακή Βουλή δεν περιελάμβανε κανένα χάρτη. Το Άρθρο 75 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας αναφέρει ότι οι γεωγραφικές συντεταγμένες δίνονται όταν υπάρξει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ.

Η Οδύσσεια της Ελληνικής ΑΟΖ

Η ιστορία της οδύσσειας της ελληνικής ΑΟΖ ξεκίνησε το 1982, όταν υπογράφτηκε η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Με αυτή την τόσο σημαντική σύμβαση που δημιούργησε το Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών του πλανήτη Γη οι ελληνικές κυβερνήσεις θεώρησαν ότι τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει και ότι η νέα έννοια της ΑΟΖ, που προέκυψε, είναι το ίδιο πράγμα με την υφαλοκρηπίδα. Οι Έλληνες κυβερνώντες δεν διάβασαν τα δύο σημαντικά άρθρα, το Άρθρο 56 και το Άρθρο 121. Τα διάβασε όμως ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος και ανακήρυξε, 22 χρόνια αργότερα, την ΑΟΖ της Κύπρου πιάνοντας στον ύπνο τον Ερντογάν.

Μας έχουν περικυκλώσει οι υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο και εμείς χαζεύουμε τους Κύπριους, τους Αιγύπτιους και τους Ισραηλινούς που τους εκμεταλλεύονται. Εάν οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή δεν αντιπαθούσαν την έννοια της ΑΟΖ και την είχαν ανακηρύξει στην αρχή του 21ου αιώνα, ίσως η Ελλάδα θα απέφευγε την οικονομική τραγωδία των τελευταίων οκτώ ετών.

Στην κρίσιμη αυτή περίοδο για τον ελληνισμό, επείγει να προχωρήσουμε, επιτέλους, στην οριοθέτηση των ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο. Εχει γίνει βέβαια η οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Αίγυπτο, αλλά, όπως ήδη αναφέραμε, αυτή δεν είναι πλήρης, διότι με παρέμβαση της τότε ελληνικής κυβέρνησης, δεν έγινε η σωστή οριοθέτηση στο Οικόπεδο 4, δηλαδή στο κρίσιμο οικόπεδο, όπου συμπίπτουν οι ΑΟΖ της Κύπρου, της Αιγύπτου και της Ελλάδας.

Σκεφτείτε που θα ήταν σήμερα η Κύπρος χωρίς ΑΟΖ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος μας κοιτά από ψηλά και θα είναι μια ελάχιστη τιμή για αυτόν, να ονομαστεί το νέο αυτό κοίτασμα, κοίτασμα TASSOS.

Ο Τσίπρας τι περιμένει; Πότε θα έρθει και σε μας το δικό μας WEST CAPELLA; Φαίνεται ότι τα ελληνόπουλα θα αργήσουν να νοιώσουν υπερηφάνεια για την δική τους ΑΟΖ.

Πηγή: mignatiou.com

Πρὸ ὀλίγου καιροῦ, τυχαία πληροφορήθηκα μέσα ἀπὸ τὶς ἀρὲς καὶ λοιδορίες κάποιον δημοσιογράφων, μία μεγάλη καὶ ἀξιέπαινη πράξη ποὺ ἔκαναν τρεῖς γιατροὶ ἀναισθησιολόγοι τοῦ νοσοκομείου τῆς Σάμου. Τὸ ὅτι δηλαδὴ ἐδήλωσαν τὴν ἄρνησή τους νὰ συμμετέχουν σὲ ἐκτρώσεις στὸ νοσοκομεῖο ὅπου ἐργάζονται. Ἡ πράξη αὐτὴ (περὶ μὴ διενέργειας ἐκτρώσεων), ἴσχυε ὡς γνωστῶν, ἐπὶ αἰῶνες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἱπποκράτη, ὁ ὁποῖος εἶχε γράψει καὶ τὸν γνωστὸ ὅρκο του.

Μέσα στὴ γενικὴ σύγχυση ποὺ βρισκόμαστε, ὅπου κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὸν προσανατολισμό μας, τὴν ὀρθὴ κρίση, τὶς πνευματικὲς ἀξίες καὶ τὸ μαῦρο μας τὸ παρουσιάζουν ἄσπρο, τὸ παρὰ φύσιν κατὰ φύσιν, ὅπου ἡ διαφθορὰ κινδυνεύει νὰ γίνει μόνιμη πλέον κατάσταση, εἶναι παρήγορο καὶ ἐλπιδοφόρο το γεγονὸς ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ διατηροῦν ἀκόμη τὶς ἀξίες τους, ἀφουγκράζονται τὴν συνείδησή τους καὶ κατόπιν ἐνεργοῦν δεόντως.

Τί νὰ εἰποῦμε; Αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ σφίγξουμε θερμά το χέρι τῶν τριῶν ἰατρῶν, νὰ ἐκδηλώσουμε τὴν θερμὴ συμπαράστασή μας σ’ αὐτὴν τὴν ἐνέργειά τους καὶ νὰ τοὺς ἐπαινέσουμε δημοσίως.

Μπράβο σας καὶ πάλι μπράβο!!!

Μὲ ἐκτίμηση,

Δημήτριος Δροσερὸς

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εἰσαγωγικά

Στήν ἀποψινή μας εἰσήγηση θά ἑστιάσουμε ἐπιλεκτικά σέ κάποιες συγκεκριμένες πτυχές τοῦ ὅλου θέματος, οἱ ὁποῖες ἅπτονται τῆς θεολογικῆς πλευρᾶς του. Συγκεκριμένα θά ἀναφερθοῦμε:

1. Στό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου καί στήν θεολογική διάσταση τῆς ἐλευθερίας του, πού πλήττεται βάναυσα ἀπό τόν ἠλεκτρονικό καί οἰκονομικό ὁλοκληρωτισμό πού τείνει νά ἐπιβληθεῖ.

2.  Στήν ἐσχατολογική διάσταση τοῦ θέματος: τήν σύγχρονη, δηλαδή, ἀποστασία∙ τό μυστήριο τῆς ἀνομίας καί πῶς ἐνεργεῖται στήν ἐποχή μας∙ τά προδρομικά σημεῖα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.

3. Στήν ἀντιμετώπιση τῶν διάφορων συγχρόνων πρακτικῶν ζητημάτων πού καθημερινά ἀνακύπτουν.

4. Στήν μετάνοια καί τήν προσευχή ὡς τά πλέον δραστικά ἀντίδοτα-φάρμακα στήν ἀνομία καί τήν ἀποστασία καί ὡς τά μόνα ἀποτελεσματικά μέσα γιά τήν ἀποτροπή ὅλων τῶν ἐπερχόμενων δεινῶν.

1. Αὐτεξούσιο - ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ Θε­ός ἔ­πλα­σε τόν ἄν­θρω­πο «κα­τ’ εἰ­κό­να καί κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σίν» Του, γι’ αὐ­τό καί τοῦ δώ­ρη­σε ἕ­να ἀ­πό τά με­γα­λύ­τε­ρα ἀ­γα­θά, πού μαζί μέ τήν λογική, τόν διακρίνει ἀπό τά ἄλογα ζῶα, τό ἀ­γα­θό τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, δηλαδή τό αὐτεξούσιο. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης χαρακτηρίζει τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου ὡς, κατά χάριν, ἰσόθεο τιμή στόν θεοειδή ἄνθρωπο[1] .

Τό αὐ­τε­ξού­σιο τοῦ ἀν­θρώ­που καί ἡ ἐ­λεύ­θε­ρη προ­αί­ρε­σή του στίς ἐ­πι­λο­γές καί τίς πρά­ξεις του τόν κα­θι­στᾶ κύ­ριο κρι­τή τῶν ἀ­πο­φά­σε­ών του καί ὑ­πεύ­θυ­νο τῆς σω­τη­ρί­ας του. Τό­σο πο­λύ, μά­λι­στα, σέ­βε­ται ὁ Θε­ός τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, πού, ὅ­πως μᾶς ἀ­να­φέ­ρει τό πα­τε­ρι­κό λό­γιο, «ὁ ἄ­νευ σοῦ πλά­σας σε (Θε­ός) οὐ δύ­να­ται ἄ­νευ σοῦ σῶ­σαί σε»· δη­λα­δή ὁ Θε­ός, πού χω­ρίς τήν δι­κή σου συμ­με­το­χή σέ ἔ­πλα­σε, δέν μπο­ρεῖ, χω­ρίς τήν δι­κή σου συμ­με­το­χή, νά σέ σώ­σει. Τό αὐτεξούσιο, ἡ ἐλευθερία τῆς βουλήσεως δηλαδή, εἶναι πραγματικά μοναδική καί μεγαλειώδης δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τοῦ παρέχει τήν δυνατότητα καί τό δικαίωμα νά κάνει ἐλεύθερα καί ἀβίαστα τίς ἐπιλογές του καί νά φθάνει ἀκόμη στό σημεῖο νά Τόν ὑβρίζει καί νά Τόν ἀρνεῖται.

Καί ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει γιά τό ἴδιο θέμα: «Ἀλλά γιατί δέν ἔχουμε στήν φύση μας τήν ἀναμαρτησία, ὥστε καί ὅταν ἀκόμη θέλουμε, νά μήν ὑπάρχει σέ μᾶς ἡ ἁμαρτία; Γιατί κι ἐσύ τούς δούλους σου δέν τούς θεωρεῖς φίλους, ὅταν τούς κρατᾶς δέσμιους, ἀλλά ὅταν τούς δεῖς ἑκούσια νά ἐκτελοῦν τά καθήκοντα σέ σένα. Καί στόν Θεό λοιπόν δέν ἀρέσει ὅ,τι γίνεται ἐξ ἀνάγκης, ἀλλά αὐτό πού ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀρετή. Ἡ δέ ἀρετή ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἐλεύθερη βούληση καί ὄχι μέ τήν ἀναγκαιότητα. Ἡ ἐλεύθερη βούληση ἔχει ἐξαρτηθεῖ ἀπό τά “ἐφ’ ἡμῖν”. Τό “ἐφ’ ἡμῖν” ὅμως εἶναι τό αὐτεξούσιο»[2] .

Κανείς, λοιπόν, δέν ἐπιτρέπεται νά ἐπιβάλει στόν ἄνθρωπο τήν θέλησή του ἤ νά τόν ἐξαναγκάσει σέ ὁποιαδήποτε ἐπιλογή, ἀφοῦ οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν τό ἐπιτρέπει αὐτό στόν ἑαυτό Του. Μᾶς λέει καί πάλι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης: «Αὐτόν πού ἔχει δημιουργηθεῖ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καί στόν ὁποῖο ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Θεό ἡ ἐξουσία νά εἶναι ἄρχοντας ὅλης τῆς γῆς καί ὅλων ὅσων ὑπάρχουν ἐπάνω στήν γῆ, ποιός μπορεῖ νά τόν ἀπεμπολήσει, πές, καί ποιός νά τόν ἐξαγοράσει; Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό, μᾶλλον δέ οὔτε αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γιατί τά χαρίσματα, καθώς λένε, εἶναι ἀμετάκλητα», «ἀμεταμέλητα γάρ, φησί, τά χαρίσματα».[3]

Ἐνῶ, λοιπόν, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν ἐπιβάλλει κάποιον ἐξαναγκασμό στόν ἄνθρωπο, σεβόμενος τήν ἐλευθερία, πού ὁ  Ἴδιος τοῦ δώρησε, τό συγκεντρωτικό ἠλεκτρονικό σύστημα ἐλέγχου -δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως καί σχεδιασμοῦ- ἔρχεται νά «ὑπερβεῖ» ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν Θεό! Ἐπιχειρεῖ, λοιπόν -ἀφοῦ δέν μπορεῖ ἀναγκαστικά νά ἐπιβληθεῖ- νά ἐλέγξει, νά χειραγωγήσει καί νά κατευθύνει τήν βούληση τοῦ ἀνθρώπου. Κινεῖται, δηλαδή, ἀρνητικά πρός τόν Θεό, στούς ἀντίποδες τοῦ θελήματός Του.

Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, δημιουργώντας ὁ Θεός αὐτεξούσιο τόν ἄνθρωπο στέρησε τήν δυνατότητα στόν πονηρό νά ἀσκεῖ βία ἐπάνω του. Μόνο μέ πειθώ ἤ δόλο μπορεῖ νά ἐπηρεάσει ὁ διάβολος τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί νά τόν κάνει κοινωνό τῆς ἀποστασίας του[4] . Σύμφωνα, ἄλλωστε, καί μέ τό πατερικό λόγιο, ὁ Διάβολος ἔχει δικαίωμα μόνο «νά πείθει καί νά πειράζει», ὄχι νά ἐξαναγκάζει καί νά ἐπιβάλει μέ τήν βία.

Εἶναι φανερό ὅτι ἡ φαλκίδευση τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ποδηγέτηση καί ἡ ἐπιχείρηση ἐξαναγκασμοῦ του εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου πού προσπαθεῖ μέ πονηρία καί δόλο, ἀλλά καί μέ ψυχολογική βία νά καταστήσει τόν ἄνθρωπο δέσμιο ἑνός ἀνελεύθερου καί, ἐν τέλει, ἀντίθεου συστήματος.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ κάθε ἀπόφαση, ἐπιλογή καί ἐνέργειά του πού τόν χαρακτηρίζει. Μέ­σα, ὅμως, στόν σύγ­χρο­νο ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό, πού ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται, ὁ ἀν­θρώ­πι­νος πα­ρά­γον­τας ἐκ­μη­δε­νί­ζε­ται, ὁ ἄν­θρω­πος χά­νει τήν ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α του, κα­θώς τό σύ­στη­μα ἀ­να­γνω­ρί­ζει μό­νον ἀ­ριθ­μούς καί στοι­χεῖ­α. Παύ­ου­με, δη­λα­δή, γιά τό σύστημα νά εἴ­μα­στε προ­σω­πι­κό­τη­τες μέ ἐ­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση καί ἐπιλογές καί γι­νό­μα­στε ἀν­τι­κεί­με­να πλη­ρο­φο­ρι­ῶν καί συλ­λο­γῆς δε­δο­μέ­νων. Ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ ἕνα ἐργαλεῖο στόν μηχανισμό τοῦ συστήματος, ἕνας ἀριθμός, μία ἁπλή μονάδα παραγωγῆς, χωρίς προσωπικότητα. Ἀν­τι­με­τω­πί­ζε­ται ἀπό τό σύστημα μο­νο­με­ρῶς, μό­νο ὡς πρός τήν ὑ­λι­κή του δι­ά­στα­ση, καί παραθεωρεῖται κά­θε πνευ­μα­τι­κό στοι­χεῖ­ο πού τόν χα­ρα­κτη­ρί­ζει. Στήν οὐ­σί­α, μέ τόν τρό­πο αὐ­τό ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἕ­νας ἰ­δι­ό­τυ­πος μο­νο­φυ­σι­τι­σμός, ὅ­που ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἀν­τι­με­τω­πί­ζε­ται ὡς ψυ­χο­σω­μα­τι­κή ἑ­νό­τη­τα, ὡς δι­φυ­ής ὀν­τό­τη­τα ψυ­χῆς καί σώ­μα­τος, ἀλ­λά ὑ­πο­τι­μᾶ­ται καί ὑ­πο­βαθ­μί­ζε­ται.

Αὐ­τό πού ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται εἶ­ναι νά συν­θλι­βεῖ ὁ ἄνθρωπος, νά συν­θλι­βεῖ καί νά ἐ­ξου­δε­τε­ρω­θεῖ ἡ ἀ­θά­να­τη ψυ­χή του. Αὐ­τό πού ἐ­πι­θυ­μοῦν οἱ ἐμπνευστές τοῦ συστήματος εἶ­ναι νά δη­μι­ουρ­γή­σουν με­ταλ­λαγ­μέ­νους ἀν­θρώ­πους, ἄ­ψυ­χους, ἀ­πνευ­μά­τι­στους καί ἀ­νερ­μά­τι­στους, χω­ρίς πνο­ή, χω­ρίς θέ­λη­ση, χωρίς σκοπό, χωρίς Χριστό καί ἐλπίδα, χωρίς Οὐράνια Πατρίδα. Νά δη­μι­ουρ­γή­σουν ἀν­θρώ­πους πού θά λει­τουρ­γοῦν ὡς μα­ρι­ο­νέ­τες, ὡς ἄ­ψυ­χες μο­νά­δες πα­ρα­γω­γῆς, ὡς οἰκονομικά ἀναλώσιμα μεγέθη.

Γι’ αὐτό καί τά ζητήματα τῆς οἰκονομίας εἶναι τά μόνα, πού προβάλλονται συνεχῶς καί μονομερῶς στά ΜΜΕ. Κατευθύνουν, ἔτσι, μεθοδευμένα καί καθοδηγοῦν τούς ἀνθρώπους σέ μία καθαρά ὑλιστική ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς, ἀναβιβάζοντας τόν οἰκονομικό παράγοντα ὡς κυρίαρχο καί πρωτεῦον ζήτημα.

2. Ἡ ἐσχατολογική διάσταση τοῦ θέματος - Ἡ σύγχρονη ἀποστασία

Tό ἀντίθεο αὐτό σύστημα ἠλεκτρονικοῦ καί οἰκονομικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, πού οἰκοδομεῖται μέσῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελλώματος, τῶν ποικίλων ἠλεκτρονικῶν καρτῶν, τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, τῶν ἠλεκτρονικῶν συναλλαγῶν, τοῦ πλαστικοῦ χρήματος, τῆς ἀχρήματης κοινωνίας καί τόσων ἄλλων μεθόδων, ἀποτελεῖ τμῆμα, ἀλλά καί φορέα τῆς σύγχρονης ἀποστασίας. Εἶναι σημεῖο τῆς ἀνομίας πού ἐνεργεῖται καί τῆς ἁμαρτίας, πού γνωρίζει μία ἀσυνήθιστα μεγάλη ἔξαρση καί ἔνταση στίς μέρες μας.

Τό ἱ­ε­ρό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως μᾶς προ­ει­δο­ποι­εῖ σα­φῶς γιά τό πνεῦ­μα ἀλ­λοί­ω­σης καί δι­ά­βρω­σης πού θά προ­η­γη­θεῖ τῆς ἐ­λεύ­σε­ως τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου καί πού θά λει­τουρ­γή­σει προ­δρο­μι­κά στήν κυ­ρι­αρ­χί­α του. Ὁ Ἀν­τί­χρι­στος, δη­λα­δή, δέν θά ἐμ­φα­νι­σθεῖ καί δέν θά ἑ­δραι­ώ­σει τήν παγ­κό­σμια κυ­ρι­αρ­χί­α του ἐν­τε­λῶς ξαφ­νι­κά ἀ­να­τρέ­πον­τας ἄρ­δην τήν πο­ρεί­α τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Ἀν­τί­θε­τα, θά στη­ρι­χθεῖ σέ μί­α δι­α­μορ­φω­μέ­νη ἀ­πό πο­λύ νω­ρί­τε­ρα κα­τά­στα­ση, στήν ὁ­ποί­α θά ἔ­χουν ἐ­θι­σθεῖ οἱ ἄν­θρω­ποι. Κι αὐτό γιατί γιά πά­ρα πο­λύ με­γά­λο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα θά ἔχουν συνηθίσει νά ζοῦν καί νά δρα­στη­ρι­ο­ποι­οῦνται μέ βά­ση τίς πρα­κτι­κές ἑ­νός συγ­κε­κρι­μέ­νου ἀν­τί­θε­ου, ἀντίχριστου καί ἀντιευαγγελικοῦ τρό­που ζω­ῆς, πού θά φαν­τά­ζει πλέ­ον μο­νό­δρο­μος γιά τόν κα­θέ­να.

Πρόκειται γιά τό μυστήριο τῆς ἀνομίας, πού ἐνεργεῖται μέσα στήν ἱστορία μέ φορεῖς τούς ἑκάστοτε προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου. «Ἀν­τί­χρι­στοι πολ­λοί γε­γό­να­σι»[5] , σύμφωνα μέ τό ἱερό Εὐ­αγ­γέ­λιο. «Ὁ ἀντίχριστος ἔχει τούς προδρόμους του», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, «οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄπειροι: αὐτοί ἄρχισαν νά ἐμφανίζωνται ἀκόμη ἀπό τίς πρῶτες μέρες τοῦ Χριστιανισμοῦ, στό πρόσωπο τῶν διαφόρων εἰδῶν χριστοπολεμίων, χριστομισούντων καί χριστοδιωκτῶν (Α΄ Ἰω. 2,18) καί συνεχίζουν νά ὑπάρχουν σέ ὅλη τήν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ. Καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός αὐτῶν τῶν ἀντιχρίστων προδρόμων; νά ἐκδιώξουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, νά καταστρέψουν τό ἔργο Του, νά διαλύσουν τήν Ἐκκλησία Του, καί μέ αὐτό νά “ἀδυνατίσουν” ἤ νά καταστήσουν ἀδύνατη τήν διάθεση τῶν ἀνθρώπων γιά σωτηρία, μέ τήν βοήθεια τοῦ Μοναδικοῦ Σωτῆρα τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Πραγματικά, αὐτοί ἕνα ἐπιθυμοῦν καί γιά ἕνα ἐργάζονται: νά “ἐξαφανίσουν”, ἄν εἶναι δυνατόν, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό “ἀπό προσώπου τῆς γῆς”»[6] .

Αὐτό εἶναι καί στίς μέρες μας τό ἔργο ὅλων τῶν ἀντίθεων δυνάμεων, τῶν προδρομικῶν τοῦ Ἀντιχρίστου, πού μέ τήν ἐκ­κο­σμί­κευ­ση καί τήν προ­σκόλ­λη­ση, τήν ἐ­ξάρ­τη­ση καί τήν ὑ­πο­δού­λω­ση τῶν πι­στῶν στήν ἄκρατη εὐ­δαι­μο­νί­α τῶν ὑ­λι­κῶν ἀ­γα­θῶν καί τῆς πληθώρας τῶν τε­χνι­κῶν καί τε­χνο­λο­γι­κῶν ἀ­νέ­σε­ων, τούς ὁ­δη­γοῦν μα­κριά ἀ­πό τόν Θε­ό καί τήν Ἐκ­κλη­σί­α Του, ἐ­ξαρ­τη­μέ­νους, ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἀ­πό τό δαι­μο­νι­κό πνεῦ­μα τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου, τό πνεῦ­μα κα­τάρ­ρευ­σης καί σή­ψης πού ἐπικρατεῖ παντοῦ. Ἡ ἐ­ξά­πλω­ση τῶν αἱ­ρέ­σε­ων καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, ἡ δι­α­βρω­τι­κή ἐ­πέ­κτα­ση τῆς πανθρησκείας, τοῦ συγκρητισμοῦ καί τοῦ οἰ­κου­με­νι­σμοῦ ἐ­νι­σχύ­ουν τό πνεῦ­μα σύγ­χυ­σης καί πλά­νης, παραχωρώντας ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ρο ἔ­δα­φος στόν Δι­ά­βο­λο.

Ἡ κα­θο­λι­κή ἀ­πα­ξί­ω­ση τῶν πα­ρα­δό­σε­ων, ἡ ἐ­πι­χεί­ρη­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς καί ἐ­θνο­λο­γι­κῆς μας με­ταλ­λά­ξε­ως, ἡ ἐ­πι­βο­λή τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τας καί τοῦ συγ­κρη­τι­σμοῦ, ἡ ἀ­πο­χρι­στι­α­νο­ποί­η­ση τοῦ κρά­τους καί τῆς κοι­νω­νί­ας μας, ἡ πρωτοφανής νο­μι­μο­ποί­η­ση τῶν ἠ­θι­κῶν πα­ρε­κτρο­πῶν, ἡ ὑποβάθμιση καί ἀλλοίωση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἡ σχεδιαζόμενη συνταγματική ἀναθεώρηση μέ σκοπό τόν ἐξοβελισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν κοινωνία καί τήν πατρίδα μας καί ἡ θέσπιση μιᾶς σειρᾶς ἄλλων ἀντίχριστων καί ἀντιευαγγελικῶν νόμων, εἶ­ναι ὅ­λα ὅ­σα ἔχουν ἐπιλεγεῖ, ὥ­στε νά ἀμ­βλυν­θοῦν οἱ συ­νει­δή­σεις καί νά καμ­φθοῦν οἱ πνευ­μα­τι­κές ἀν­τι­στά­σεις καί τά ἀν­τι­σώ­μα­τα τοῦ λα­οῦ μας.

Ὅπως παρατηρεῖ καί πάλι ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «ἡ ὁλόπλευρη ἐνέργεια τοῦ ἀντιχρίστου καί ὅλων τῶν προδρόμων του, στό ἀνθρώπινο γένος, ἔχει ἕνα σκοπό: νά διακηρύξει παντοῦ ὅτι ὅλοι οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ νόμοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι κακοί καί ἐπικίνδυνοι, ὅτι εἶναι θανατηφόροι γιά τούς ἀνθρώπους, γιά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Γι’ αὐτό καί ὅλοι αὐτοί οἱ νόμοι, πρέπει νά ἀπορριφθοῦν καί νά ἀντικατασταθοῦν μέ ἄλλους νόμους, ἀντίθετου περιεχομένου καί ἀντίθετης σκέψεως! Ὁ Χριστός νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τόν ἀντίχριστο καί ὅλοι Του οἱ κανόνες καί οἱ νόμοι, νά ἀντικατασταθοῦν ἀπό τούς κανόνες καί τούς νόμους τοῦ ἀντιχρίστου!»[7] .

Καί συνεχίζει σέ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος: «Καί ἐνεργεῖ ἔτσι ἡ ἀνομία, μέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό: νά παρεμποδίσει τήν σωτηρία, νά κάνει ἀδύνατη τήν σωτηρία σέ ὅσο τό δυνατό μεγαλύτερο ἀριθμό ἀνθρώπων, νά ἀπομακρύνει τούς «πλείστους τῶν ἀνθρώπων» ἀπό τόν Μοναδικό Σωτήρα τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Τό «τεράστιο μυστήριο τῆς ἀνομίας», δραστηριοποιεῖται καί ἀπεργάζεται τήν ἀνθρώπινη ἀπώλεια, διαμέσου ὄλων τῶν ἀνθρωπίνων κακιῶν καί ἀνομιῶν, διαμέσου ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτιῶν. «Ὡραιοποιεῖ» καί «μασκαρεύει» τήν κάθε ἁμαρτία, τό κάθε κακό, τήν περιβάλλει «μέ τό κατ’ ἐπίφασιν μυστήριο», γιά νά προκαλέσει τήν ὅσο γίνεται μεγαλύτερη περιέργεια τοῦ ἀνθρώπινου νοός καί νά ἐξασφαλίσει στήν συνέχεια τήν ἀπώλεια καί τήν καταστροφή»[8] .

Σέ αὐτό στοχεύει καί ἡ σύγχρονη ἀν­τί­θε­η καί ἑ­ω­σφο­ρι­κή παγ­κό­σμια κο­σμο­κρα­το­ρί­α πού ἐ­πι­δι­ώ­κει νά ἀλ­λοι­ώ­σει καί νά ἐ­ξο­βε­λί­σει κά­θε τί χρι­στι­α­νι­κό καί ἀ­λη­θι­νό ἀ­πό τήν ζω­ή τῶν ἀν­θρώ­πων, καθοδηγώντας τους σταδιακά καί μεθοδευμένα στήν πλήρη ἀποστασία καί στήν ἀπώλεια.

«Ἐ­ξέλ­θε­τε ἐξ αὐ­τῆς ὁ λα­ός μου, ἵ­να μή συγ­κοι­νω­νή­ση­τε ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις αὐ­τῆς, καί ἵ­να ἐκ τῶν πλη­γῶν αὐ­τῆς μή λά­βη­τε»[9] . Ἠ φω­νή τοῦ Θε­οῦ μᾶς κα­λεῖ σέ ἀποφασιστική καί γενναία ἀν­τί­στα­ση. Μᾶς κα­λεῖ νά ἀρ­νη­θοῦ­με νά «συγ­κοι­νω­νή­σου­με» μέ τό δαι­μο­νι­κό πνεῦ­μα τῆς «νο­η­τῆς Βα­βυ­λῶ­νος», τῆς σύγ­χρο­νης, δη­λα­δή, ἀ­πο­στα­σί­ας.

Ὅσο ἡ ἄρνηση μας αὐτή, νά συσχηματισθοῦμε, δηλαδή, μέ τήν δαιμονική ἀνομία καί τήν ἀποστασία, εἶναι ἀποφασιστική καί ἔμπρακτη, τόσο ἀνατρέπεται τό σχέδιο τοῦ διαβόλου καί ἀπωθεῖται χρονικά ἡ ἐπικράτηση τοῦ πνεύματος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος, ἄλλωστε, ὡς ἱστορικό πρόσωπο, θά ἔρθει ὅταν θά ἔχει ἐκλείψει ἡ πνευματική ἀντίσταση τῆς πλειονότητας τῶν πιστῶν∙ ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ἐπιθυμοῦν καί θά εὔχονται τήν ἔλευσή του. Γράφει πολύ χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαν-τσιανίνωφ γιά τό πῶς οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας θά ἀποζητοῦν τόν Ἀντίχριστο:

«Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀντιχρίστου θά τούς γίνη ἀναγκαιότητα, γιατί τά συναισθήματα θά συμπίπτουν. Θά διψοῦν γι’ αὐτόν, ὅπως διψοῦν σέ στιγμές βαθειᾶς θλίψης γιά ποτά, πού διαφορετικά τά θεωροῦν αὐτοκτονία. Θά τόν ἐπικαλοῦνται. Ἡ ἱκεσία σ’ αὐτόν, νά ἔλθη, θά ἀντηχῆ σέ κοινές συνάξεις. Θά ἐκφράζη ἐπίμονα τήν ἀξίωση νά ἔλθη ἐπί τέλους ἡ μεγαλοφυΐα τῶν μεγαλοφυϊῶν, πού θά μπορέση νά ἀνεβάση τήν τεχνική ἀνάπτυξη στήν ἀνώτατη δυνατή βαθμίδα της καί νά φέρη στή γῆ τέτοια εὐπραγία, ὥστε ὁ οὐρανός καί ὁ παράδεισος νά καταντήσουν πράγματα περιττά! Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι ἀπόλυτα εὐθυγραμμισμένος μέ τήν γενική ἠθική καί πνευματική κατεύθυνση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του»[10].

3. Σημεῖα τῶν καιρῶν μας: ἡ ἀπειλή οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ

Ὁ με­γά­λος ἅ­γιος τῶν ἡ­με­ρῶν μας, ὁ Ὅ­σιος Πα­ΐ­σιος ὁ ἁ­γι­ο­ρεί­της εἶ­χε συν­δέ­σει, ὅπως εἶναι σέ ὅλους γνωστό, τόν σύγχρονο ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό μέ τά ἔ­σχα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί τήν κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου. Ἔ­γρα­φε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά καί προ­φη­τι­κά σέ ἰ­δι­ό­χει­ρο ση­μεί­ω­μά του, ὥ­στε νά μήν ἀμ­φι­σβη­τεῖ­ται ἀ­πό κα­νέ­ναν ἡ ἀ­ξι­ο­πι­στί­α του: «...Πί­σω λοι­πόν ἀ­πό τό τέ­λει­ο σύ­στη­μα "κάρ­τας ἐ­ξυ­πη­ρε­τή­σε­ως" ἀ­σφά­λειας κομ­πι­οῦ­τερ, κρύ­βε­ται ἡ παγ­κό­σμια δι­κτα­το­ρί­α, ἡ σκλα­βιά τοῦ ἀν­τί­χρι­στου... Με­τά λοι­πόν ἀ­πό τήν κάρ­τα, καί τήν ταυ­τό­τη­τα, "τό φα­κέ­λω­μα" γιά νά προ­χω­ρή­σουν πο­νη­ρά στό σφρά­γι­σμα, θά λέ­νε συ­νέ­χεια στήν τη­λε­ό­ρα­ση, ὅ­τι πῆ­ρε κά­ποι­ος τήν κάρ­τα τοῦ δεῖ­να, καί τοῦ σή­κω­σε τά χρή­μα­τα ἀ­πό τήν τρά­πε­ζα. Ἀ­πό τήν ἄλ­λη με­ριά θά δι­α­φη­μί­ζουν τό "τέ­λει­ο σύ­στη­μα" τό σφρά­γι­σμα στό χέ­ρι ἤ στό μέ­τω­πο μέ ἀ­κτῖ­νες λέ­ϊζερ, πού δέν θά δι­α­κρί­νε­ται ἐ­ξω­τε­ρι­κά, μέ τό 666 τό ὄ­νο­μα τοῦ ἀν­τί­χρι­στου»[11] .

Ὁ ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κός καί ἐ­σχα­το­λο­γι­κός αὐ­τός χα­ρα­κτή­ρας τῶν ἡ­με­ρῶν μας ἐ­νι­σχύ­ε­ται καί ἀ­πό κά­ποι­α κυ­ρί­αρ­χα δε­δο­μέ­να καί κα­τα­στά­σεις πού γιά πρώ­τη φο­ρά ἐκ­δη­λώ­νον­ται, καί μά­λι­στα σέ τό­σο ἔν­το­νη μορ­φή, μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α καί τά ὁ­ποῖ­α ἔ­χουν εὐ­θεί­α ἀ­να­φο­ρά στά γε­γο­νό­τα τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως.

Τά ση­μεῖ­α αὐτά εἶ­ναι α) ἡ ὁ­λο­έ­να αὐ­ξα­νό­με­νη χρή­ση τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ 666, τοῦ δυ­σώ­νυ­μου ἀ­ριθ­μοῦ τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου, στά ἠ­λε­κτρο­νι­κά συ­στή­μα­τα ἐ­ξυ­πη­ρε­τή­σε­ως καί στήν δι­ε­θνή δι­α­κί­νη­ση προ­ϊ­όν­των, πλη­ρο­φο­ρι­ῶν, δε­δο­μέ­νων καί ὑ­πη­ρε­σι­ῶν, κά­τι πού γιά πρώ­τη φο­ρά γί­νε­ται τό­σο συ­στη­μα­τι­κά μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α· β) ἡ στο­χευ­μέ­νη δη­μι­ουρ­γί­α καί αὐ­ξα­νό­με­νη ἐ­νί­σχυ­ση καί ἑ­δραί­ω­ση ἑ­νός παγ­κό­σμιου συγ­κεν­τρω­τι­κοῦ συ­στή­μα­τος ἐ­ξου­σί­ας· καί γ) ὁ ἐ­πα­πει­λού­με­νος οἰ­κο­νο­μι­κός ἀ­πο­κλει­σμός ὅ­σων ἀρ­νοῦν­ται νά προ­σχω­ρή­σουν στό σύ­στη­μα αὐ­τό.

Δέν θά πρέπει νά περνᾶ ἀπαρατήρητο ὅ­τι στό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως ἡ δυ­να­τό­τη­τα ἤ ὄ­χι οἰ­κο­νο­μι­κῶν συ­ναλ­λα­γῶν, «ἵ­να μή τις δύ­νη­ται ἀ­γο­ρά­σαι ἢ πω­λῆ­σαι...»[12] , συν­δέ­ε­ται ἄ­με­σα καί ἀ­πο­κλει­στι­κά μέ τήν προ­σκύ­νη­ση τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου καί τήν ἄρ­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Δέν εἶ­ναι κα­θό­λου τυ­χαῖ­ο, λοι­πόν, ὅ­τι ὁ Χρι­στός μας συ­ναρ­τᾶ τήν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στε­ως πρός Αὐ­τόν μέ τό θέ­μα τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς καί βι­ο­λο­γι­κῆς ὑ­πάρ­ξε­ως καί ἐπιβιώσεως τοῦ πι­στοῦ.

Στίς με­θό­δους καί τίς πρα­κτι­κές συ­νή­θει­ες τῆς ἀ­χρή­μα­της κοι­νω­νί­ας θά πρέ­πει νά ἀντισταθοῦμε, στό μέτρο πού ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἔχει τήν δυνατότητα. Νά ἀ­πο­φεύ­γου­με, ὅσο μποροῦμε περισσότερο, καί νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί καί φειδωλοί στήν χρή­ση τῶν ποι­κί­λων ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν καί τῶν ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν συ­ναλ­λα­γῶν καί νά τίς χρησιμοποιοῦμε μόνο ὅταν εἶναι ἀπόλυτα ἀπαραίτητες γιά τήν ἐπιβίωσή μας καί ὄχι γιά τήν ἄνεση, τήν πολυτέλεια καί τήν διευκόλυνσή μας. Αὐτό, βεβαίως, ἀπαιτεῖ θυσίες σέ μιά περίοδο μάλιστα πολύ σκληρή καί ἐπώδυνη οἰκονομικά γιά τούς περισσότερους ἀνθρώπους. Ἄν ὑποβληθοῦμε σέ αὐτές τίς θυσίες, ὁ καθένας μας ἀναλόγως μέ τίς ἀντοχές του, τότε εἶναι βέβαιο ὅτι αὐτές δέν θά εἶναι μάταιες (εἴτε σχετίζονται μέ ταλαιπωρίες ἐξυπηρετήσεως, εἴτε μέ οἰκονομικές ἐπιβαρύνσεις), ἀλλά ὅτι ὁ Κύριός μας θά τίς ἀναγνωρίσει ὡς ὁμολογία καί θά μᾶς ἀνταμείψει ἀναλόγως.

Ἡ ἐκτεταμένη χρήση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος καί ἡ καθολική ἐπιβολή του εἶναι τό προγεφύρωμα γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν καί στήν ἠλεκτρονική κάρτα γιά ὅλες τίς χρήσεις, εἴτε αὐτή λέγεται ἠλεκτρονική ταυτότητα εἴτε κάρτα τοῦ πολίτη ἤ ὅπως ἀλλιῶς. Πρόκειται γιά τήν λεγόμενη κάρτα «ὅλα σέ ἕνα», μία κάρτα, δηλαδή πού θά χρησιμοποιεῖται παντοῦ, στίς ἀγοροπωλησίες, στήν ὑγεία, στήν ἐφορεία, πού θά εἶναι ἡ ταυτότητά μας, τό διαβατήριό μας, πού ὁ ἀριθμός της θά συγχωνεύσει καί θά ἀντικαταστήσει ὅλους τούς ἀτομικούς ἀριθμούς πού διαθέτουμε σέ κάθε ὑπηρεσία, τόν ἀριθμό ταυτότητος, τόν ΑΦΜ, τόν ΑΜΚΑ, τόν ἀριθμό δημοτολογίου κ.λπ. Αὐτή ἡ ἠλεκτρονική κάρτα γιά ὅλες τίς χρήσεις, ἡ κάρτα «ὅλα σέ ἕνα», εἴτε θά ἐμπεριέχει τόν ἀριθμό 666 εἶτε ὄχι, ἄν καί πανθομολογεῖται ὅτι θά τόν περιέχει, θά πρέπει νά ἀποτελεῖ γιά μᾶς τήν κόκκινη γραμμή. Σέ αὐτή τήν κάρτα θά πρέπει νά ἀντιδράσουμε σθεναρά καί ἀνυποχώρητα καί νά ἀρνηθοῦμε τήν παραλαβή της.

Ἡ ἄρ­νη­σή μας, ὅμως, αὐ­τή δέν πρέπει νά ἔ­χει τόν χα­ρα­κτή­ρα πα­θη­τι­κῆς ἀ­πο­δο­χῆς τε­τε­λε­σμέ­νων γε­γο­νό­των. Ἀν­τί­θε­τα θά πρέ­πει νά λά­βει τήν μορ­φή ἐ­νερ­γη­τι­κῆς καί μα­χη­τι­κῆς δρα­στη­ρι­ο­ποι­ή­σε­ως, μέσῳ τῆς ἐνημερώσεως καί τῶν ποικίλων παρεμβάσεων, ὅπου ἀπαιτεῖται.

Θά πρέ­πει νά ἀν­τι­λη­φθοῦ­με καί νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ὅ­τι οἱ σχε­δια­σμοί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ μα­ζι­κή, δυ­να­μι­κή, συν­το­νι­σμέ­νη καί ἀ­πο­φα­σι­στι­κή ἀν­τί­στα­ση. Ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ ἀ­φύ­πνι­ση καί ἐ­γρή­γορ­ση, μέ ὁ­μο­λο­για­κό καί μαρ­τυ­ρι­κό φρό­νη­μα. Ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ ἀ­γώ­να, μέ κό­πους, μέ θυ­σί­ες, μέ στε­ρή­σεις, μέ ἀν­τί­δρα­ση καί μέ ἀν­τί­στα­ση. Καί κυ­ρί­ως ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ ἔν­το­νη καί ἔμ­πο­νη προ­σευ­χή, εἰ­λι­κρι­νή καί καρ­δια­κή ὑπαρξιακή με­τά­νοι­α.

4. Ἡ μεγαλύτερη ἀντίδραση: ἡ μετάνοια καί ἡ προσευχή

Αὐτό πού εἶναι τό πλέον ἐπιτακτικό καί ἀπαραίτητο γιά τήν ἀντιμετώπιση αὐ­τῆς τῆς τό­σο τρα­γι­κῆς καί ὀ­δυ­νη­ρῆς καταστάσεως καί γιά τήν ἀποτροπή καί τήν χρονική ἀπώθηση ὅλων τῶν ἐπερχόμενων δεινῶν εἶ­ναι ὁ ἐ­πα­νευ­αγ­γε­λι­σμός καί ἡ ἀ­νά­νη­ψή μας∙ εἶναι ἡ ὑ­παρ­ξια­κή με­τά­νοι­ά μας, ὥ­στε νά ἑλ­κύ­σου­με τήν χά­ρη καί τό ἔλεος τοῦ Θε­οῦ.

Μετάνοια εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ νοός μας ἀπό τήν ἀπιστία, ἀπό τήν ἀποστασία καί ἀπό τήν αἰχμαλωσία μας στήν ἁμαρτία, στήν εἰς Χριστόν πίστη καί στήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν. Εἶναι ἡ εἰλικρινής ἔνδακρυς, διηνεκής καρδιακή συντριβή γιά τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ γονυπετής καθ’ ἡμέραν ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους.

Ἡ αὐθεντική καί εὐάρεστη στόν Θεό μετάνοια, ὅπως τοῦ τελώνου, τῆς πόρνης τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ ληστοῦ, τοῦ Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος καί τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀλλαγή βίου, ἡ ἀπάρνηση τῶν ἐπιγείων ἡδονῶν καί ἡ στροφή πρός τά οὐράνια καί ἀεί διαμένοντα. Ἡ ἔπαρση, ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ ἀλαζονεία ἐμποδίζουν τήν σωστική δύναμη τῆς μετανοίας. Ἡ μετάνοια εἶναι καί δωρεά –χάρισμα τοῦ Θεοῦ- στήν ταπεινή, καλοπροαίρετη καί ἐλεήμονα ψυχή. Ἄς ἐπιζητοῦμε συνεχῶς καί μέ πόθο αὐτή τήν μεγίστη δωρεά καί ἄς παρακαλοῦμε θερμά καί ἱκετευτικά τόν Πανάγαθο Θεό μας νά μᾶς τήν δωρήσει.

Ἡ ἀποστασία μας καί ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν παρόντων καί τῶν ἐπερχόμενων δεινῶν. Εἶναι ἀπόλυτη καί ἄμεση ἀνάγκη νά ἀναλογιστοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε ταπεινά ὁ καθένας μας τά λάθη μας καί τήν ἁμαρτωλότητά μας.

Ἔλεγε πολύ χαρακτηριστικά ὁ μακαριστός Γέροντας Μωϋσῆς Ἁγιορείτης: «Πῶς θά μετανοήσει κανείς; Πῶς θ’ ἀρχίσει; Χρειάζεται νά ξαποστάσει κατ’ ἀρχάς, νά ξελαχανιάσει ἀπό τό καθημερινό τρεχαλητό, τό κυνηγητό τῆς ἡδονῆς, νά στραφεῖ πρός τά μέσα του, νά κινηθεῖ ἀπό τή συνεχῆ ἑτεροπαρατήρηση στήν αὐτοπαρατήρηση, ἀπό τό κουτσομπολιό τῶν πάντων στή συνομιλία μέ τόν ἄγνωστο ἑαυτό του. Νά σκύψει λίγο μέσα του, νά σκάψει ἐντός του, νά δεῖ τίς δυνάμεις, τίς δυνατότητες, τά ὅρια, τίς ἀντοχές, τά δοθέντα τάλαντα. Χρειάζεται περισυλλογή, αὐστηρός αὐτοέλεγχος, ἐπιείκεια καί κατανόηση τῶν ἄλλων. Νά βροῦμε τά ποσοστά τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης. Νά μή τά ρίχνουμε εὔκολα καί γρήγορα πάντα μόνο στούς ἄλλους. Ἁπλά καί εἰλικρινά, τίμια καί δίκαια πρέπει καί ἀξίζει νά ὁδηγηθεῖ ὁ ἐαυτός μας, πού συνηθίζει νά ξεγλυστράει σάν χέλι, νά παραδεχθεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του. Νά θελήσει γενναία, ἡρωικά καί παλληκαρίσια ν’ ἀναχωρήσει ἀνεπίστροφα ἀπό τήν ἁμαρτία. Νά μήν ἐπωάζει πιά μνῆμες καί φιλεπίστροφους λογισμούς στά πρότερα, τ’ ἄχαρα, τ’ ἁμαρτωλά, τ’ ἀνέντιμα τῆς προηγούμενης ζωῆς»[13] . Ἄς βάλουμε, λοιπόν, ἀρχή μετανοίας καί ἀρχή ἱκετευτικῆς προσευχῆς.

Ἡ ἀποφασιστική καί ἔμπρακτη μετάνοια μας, λοιπόν, εἶναι αὐτή πού μπορεῖ νά ἀποτρέψει καί νά ἀπωθήσει χρονικά καί τά παρόντα καί τά ἐπερχόμενα δεινά. Αὐτό μᾶς τό βεβαιώνει ἡ βιβλική καί ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, πού μᾶς παραδίδει τόσες καί τόσες περιπτώσεις πού ἡ δικαιολογημένη ὀργή τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μέ τήν ἀποστασία μας προκαλοῦμε, κάμφθηκε μπροστά στήν εἰλικρινή, ἔμπρακτη καί ἔμπονη μετάνοια καί προσευχή.

Κλασικό παράδειγμα καί ὑπόδειγμα γιά ὅλους μας, ἡ ἰσχυρή καί ἀποφασιστική μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν, πού ἔκανε τόν ἴδιο τόν Θεό νά «μετανοήσει» καί νά δείξει τό ἔλεός Του καί τήν φιλανθρωπία Του ἀποτρέποντας τά δεινά πού εἶχαν καθορισθεῖ καί προαναγγελθεῖ γιά τούς Νινευΐτες. «Ἴδωμεν τόν Θεόν διά φιλανθρωπίαν ψευδόμενον...», ἀναφωνεῖ μέ θαυμασμό καί ἔκπληξη ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. «Μετενόησαν Νινευΐται καί μετενόησεν ὁ Θεός. Ἔσχισεν ἡ μετάνοια τῆς ἀπωλείας τό πρόσταγμα... Ὤ πάντα δυναμένης μετανοίας! Ἐπί γῆς τελεῖται καί τά ἐν οὐρανοῖς ἀναστρέφει»[14] .

Κάτι ἀνάλογο συνέβη καί στήν περίπτωση τοῦ Ἀχαάβ, τήν μετάνοια τοῦ ὁποίου μᾶς προβάλλει σέ μιά γλαφυρή ὁμιλία του ὁ Ἄγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων: «Ὁ Ἀχαάβ, ὁ βασιλιάς τῆς Σαμάρειας, ὑπῆρξε ὑπερβολικά παράνομος, εἰδωλολάτρης, προφητοκτόνος, ἀσεβής καί ἄδικος. Ὅταν ὅμως μέ τή βασίλισσα Ἰεζάβελ σκότωσε τόν Ναβουθαί καί ἦρθε ὁ προφήτης Ἠλίας καί τόν ἀπείλησε, ἀμέσως ἔδειξε μετάνοια. Ξέσκισε τή βασιλική ἐνδυμασία καί φόρεσε τόν πένθιμο σάκκο. Τί εἶπε τότε ὁ φιλάνθρωπος Θεός στόν Ἠλία; “Βλέπεις τή μετάνοια τοῦ Ἀχαάβ; Δέν θά τόν τιμωρήσω!” (πρβλ. Γ' Βασ. 20:29). Συγχωρεῖ ὁ φιλάνθρωπος Θεός τόν Ἀχαάβ, μολονότι ἔμελλε ἐκεῖνος νά συνεχίσει τίς ἁμαρτίες του. Ὁ Κύριος, βέβαια, δέν ἀγνοοῦσε τό μέλλον του, ἀλλά τώρα, στόν καιρό τῆς μετάνοιας, τοῦ χαρίζει τήν ἀνάλογη συγχώρηση. Εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ δίκαιου δικαστῆ νά ἀνταποκρίνεται κατάλληλα σέ κάθε περίσταση πού παρουσιάζεται»[15] .

Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος Κύριλλος: «Ὑπερβολικά ἁμαρτωλός ὑπῆρξε καί ὁ Μανασσῆς. Πρόσταξε καί πριόνισαν τόν [προφήτη]  Ἠσαΐα. Μολύνθηκε μέ τήν εἰδωλολατρία. Πλημμύρισε τήν Ἱερουσαλήμ μέ αἵματα ἀθώων. Ὅταν ὅμως ὁδηγήθηκε αἰχμάλωτος στή Βαβυλώνα καί δοκίμασε τήν τιμωρία, ἔσπευσε νά θεραπευθεῖ μέ τή μετάνοια. Λέει ἡ Γραφή: «Ταπεινώθηκε βαθιά ὁ Μανασσῆς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων του καί ζήτησε τό ἔλεός Του. Ὁ Κύριος ἄκουσε τή θερμή του προσευχή, τόν ἐπανέφερε στήν Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ξαναχάρισε τό θρόνο του» (Β' Παραλ. 33:12-13). Ἄν σώθηκε μέ τή μετάνοια αὐτός πού πριόνισε τόν προφήτη, ἐσύ, πού ἀσφαλῶς δέν ἁμάρτησες τόσο φρικτά, δέν θά σωθεῖς; Πρόσεξε, νά μήν ἀμφιβάλλεις γιά τή δύναμη τῆς μετάνοιας»[16] .

Ἄς ἐπιδείξουμε καί ἐμεῖς αὐτή τήν ἔμπρακτη, ὁλόκαρδη, σωστική καί ἀνατρεπτική μετάνοια, γιά νά μήν ἰσχύσει καί γιά μᾶς ἡ διαπίστωση τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, πού μᾶς λέγει: «Ἄν τώρα παραβάλουμε τή μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν μέ τή δική μας, αὐτή μοιάζει μέ ὄνειρο καί σκιά, πού φεύγει καί χάνεται γρήγορα. Ποιός ἀπό μᾶς προσευχήθηκε ἔτσι; Ποιός παρακάλεσε μέ τέτοιο τρόπο; Ποιός ταπεινώθηκε τόσο ἀφάνταστα ἐνώπιόν του Θεοῦ; Ποιός ἔβγαλε ἀπό πάνω του τίς φανερές καί κρυφές του πράξεις; Ποιός, στό ἄκουσμα μιᾶς ἁπλῆς φωνῆς, μετανόησε τόσο πολύ γιά τίς ἁμαρτίες του, ποῦ ἔνιωσε τήν καρδιά του νά ραγίζει ἀπό τήν πολλή συντριβή; Ποιός ἄκουσε ἕνα λόγο καί θόλωσε ὁ νοῦς του; Ποιός ἄκουσε μίαν ἀπειλή καί στερέωσε μέσα του τή μνήμη τοῦ θανάτου; Ποιός ἀντικρυσε μέ τή μετάνοια μπροστά του τόν φιλάνθρωπο Θεό;»[17] .

Θά πρέπει νά δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στό ζήτημα τῆς μετανοίας, καθώς ἡ μεγάλη ἀπειλή τοῦ Χριστοῦ γιά μιά Ἐκκλησία, γιά ἕνα λαό, γιά ἕνα ἔθνος, πού μένει ἀμετανόητο, εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Χάριτός Του καί ἡ παράδοση στήν αἵρεση ἤ ὁ ξερριζωμός καί ἡ μετατόπιση τοῦ πληθυσμοῦ, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό Ἱερό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως.

Στό δεύτερο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, γράφει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ:

«Καὶ τῷ ἀγγέλῳ (=τῷ Ἐπισκόπῳ) τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ κρατῶν τοὺς ἑπτὰ ἀστέρας, ὁ περιπατῶν ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν τῶν χρυσῶν· οἶδα σου τὰ ἔργα καὶ τὸν κόπον σου καὶ τὴν ὑπομονήν... Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τὴν ἀγάπην σου τὴν πρώτην ἀφῆκας· μνημόνευε, οὖν, πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησον καὶ τὰ πρῶτα ἔργα ποίησον· εἰ δέ μὴ ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ κινήσω τὴν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς, ἐάν μὴ μετανοήσῃς»[18] .

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,

ἔτι καί ἔτι κλίναντες τά γόνατα καί τίς καρδιές μας κατενώπιον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ἄς ἱκετεύσουμε μέ κραταιά ἐλπίδα καί ἀταλάντευτη ἐμ­πι­στο­σύ­νη τόν γλυ­κύ­τα­το Κύ­ριό μας καί Σω­τή­ρα μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό: «Μακρόθυμε καί ἀνεξίκακε Κύριε, Σοῦ δεόμεθα καὶ Σὲ ἱκετεύομεν, μὴ κινήσῃς τὴν λυχνίαν Σου ἐκ τοῦ μαρτυρικοῦ τόπου τῆς πατρίδος ἡμῶν. Ἐνίσχυσον τὸν χριστώνυμον λαόν Σου φυλάττειν καὶ ὑπηρετεῖν τὴν ἁγίαν ἡμῶν πίστιν εἰς τὴν Ἀΐδιον καὶ Ζωοποιὸν Τριάδα, δυνάμει τοῦ Ζωοποιοῦ Σου Σταυροῦ, καὶ ἱκεσίαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἀκαταμαχήτου ἡμῶν προστασίας καὶ ἐλπίδος».

Ἀδελφοί,

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν θά νικήσει μόνον στό τέλος τοῦ κόσμου θριαμβευτικά, ἔνδοξα, ὁριστικά καί αἰώνια. Νικᾶ καί σήμερα καί κάθε μέρα και παντοτεινά τό κακό, ἐφ΄ ὅσον μιά πύρινη καί ἐκ ταπεινῆς καρδίας προσευχή ἀνεβαίνει στό θρόνο τοῦ Ὑψίστου.

Παραμένοντας ἐν μετανοίᾳ, εἴμαστε μόνιμα μέ τόν Αἰώνιο Νικητή, τόν Χριστό μας. Δοξασμένο τό Ἅγιο Ὄνομά Του.

[1] Βλ. σχ. Ἁγίου Γρη­γο­ρίου Νύσ­σης, Εἰς τοὺς κοι­μη­θέν­τας, G.N.O. IX.1, σ. 54.1-10, ΕΠΕ 10, Πατερικές ἐκδ. «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσ/νίκη 1990, σελ. 182-183: «Ἐ­πει­δὴ γὰρ θε­ο­ει­δὴς ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­γέ­νε­το καὶ μα­κά­ριος τῷ αὐ­τε­ξου­σί­ῳ τε­τι­μη­μέ­νος (τὸ γὰρ αὐ­το­κρα­τές τε καὶ ἀ­δέ­σπο­τον ἴ­διόν ἐ­στι τῆς θεί­ας μα­κα­ρι­ό­τη­τος)…εἰ γὰρ ἑ­κου­σί­ως τὴν ἀν­θρω­πί­νην φύ­σιν κα­τὰ τὴν αὐ­τε­ξού­σιον κί­νη­σιν ἐ­πί τι τῶν οὐ δε­όν­των ὁρ­μή­σα­σαν βια­ίως τε καὶ κα­τη­ναγ­κα­σμέ­νως τῶν ἀ­ρε­σάν­των ἀ­πέ­στη­σεν, ἀ­φαί­ρε­σις ἂν ἦν τοῦ προ­έ­χον­τος ἀ­γα­θοῦ τὸ γι­νό­με­νον καὶ τῆς ἰ­σο­θέ­ου τι­μῆς ἀ­πο­στέ­ρη­σις (ἰ­σό­θε­ον γὰρ ἔ­στι τὸ αὐ­τε­ξού­σιον)­». Δηλαδή: Ἐπειδή δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μέ τόν Θεό καί μακάριος, τιμημένος μέ τό αὐτεξούσιο (γιατί ἡ αὐτεξουσιότητα καί ἡ ἐλευθερία εἶναι ἰδιότητες τῆς θείας μακαριότητας)... Ἄν δηλαδή ἀποσποῦσε τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τήν βία καί τόν καταναγκασμό ἀπό ὅ,τι τῆς ἄρεσε, ὅταν εἶχε ὁρμήσει σύμφωνα μέ τήν αὐτεξούσια κίνησή της σέ πράγματα ἀνεπίτρεπτα, τό γεγονός θά ἦταν ἀφαίρεση τοῦ ἐξαίρετου ἀγαθοῦ καί ἀποστέρηση τῆς ἰσόθεης τιμῆς (γιατί τό αὐτεξούσιο εἶναι ἰσόθεο).

[2] Μεγάλου Βασιλείου, Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, ΕΠΕ 7, Πατερικές ἐκδ. «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσ/νίκη 1973, σελ. 110, PG 31, 345Β: «Ἀλλά διά τί οὐκ ἐν τῇ κατασκευῇ τό ἀναμάρτητον ἔσχομεν, φησίν, ὥστε μηδέ βουλομένοις ἡμῖν ὑπάρχειν τό ἁμαρτάνειν; Ὅτι καί σύ τούς οἰκέτας, οὐχ ὅταν δεσμίους ἔχῃς, εὔνους ὑπολαμβάνεις, ἀλλ΄ ὅταν ἑκουσίως ἴδῃς ἀποπληροῦντάς σοι τά καθήκοντα. Καί Θεῷ τοίνυν οὐ τό ἠναγκασμένον φίλον ἀλλά τό ἐξ ἀρετῆς κατορθούμενον. Ἀρετή δέ ἐκ προαιρέσεως καί οὐκ ἐξ ἀνάγκης γίνεται. Προαίρεσις δέ τῶν ἐφ΄ ἡμῖν ἤρτηται. Τό δέ ἐφ΄ ἡμῖν ἐστι τό αὐτεξούσιον». Μέ τόν ὅρο «τά ἐφ΄ ἡμῖν» σημαίνονται τά πράγματα πού ἐξαρτῶνται ἀπό τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὁρολογία εἶναι τῆς στωϊκῆς φιλοσοφίας

[3] Γρηγορίου Νύσσης, Είς Ἐκκλησιαστήν 4, PG 44, 665ΑΒ: Τόν καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ ὄντα καί πάσης ἄρχοντα τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἐπί τῆς γῆς τήν ἐξουσίαν παρά Θεοῦ κληρωσάμενον τίς ὁ ἀπεμπολών, εἰπέ, τίς ὁ ὠνούμενος; Μόνου Θεοῦ τό δυνηθῆναι τοῦτο, μᾶλλον δέ οὐδέ αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἀμεταμέλητα γάρ, φησί, τά χαρίσματα.

[4] Βλ. Κεφάλαια φυσικά κ.λπ. 44, PG 150, 1152 D.

[5] Α΄ Ἰ­ω. 2, 18

[6] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἑρμηνεία τῆς Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀπ. Παύλου,ἐκδ. Παμμακεδονικῆς Ἕνωσης Μακεδονικοῦ ἀγώνα Ἑλλάδας-Αὐστραλίας, σελ. 72

[7] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅ.π., σελ. 79-80

[8] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅ.π., σελ. 74

[9] Ἀ­ποκ. 18,4

[10] Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Θαύματα καί σημεῖα, ἐκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

[11] «Ση­μεῖ­α τῶν και­ρῶν 666», ἰ­δι­ό­χει­ρο ση­μεί­ω­μα Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου ἀ­πό τό βι­βλί­ο «ὁ Γέ­ρων Πα­ΐ­σιος» τοῦ ἱ­ε­ρομ. Χρι­στο­δού­λου Ἁ­γι­ο­ρεί­του, Ἅ­γιον Ὄ­ρος 1994, σελ. 185-192

[12] Ἀποκ. 13,17

[13] https://www.pemptousia.gr/2012/02/i-alithini-metania/

[14] Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν μετάνοιαν τῶν Νινευϊτῶν, ΕΠΕ 8Α, 510-520

[15] Ἁγ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Ἡ Μετάνοια, Ἀπό τή σειρά τῶν φυλλαδίων «Ἡ φωνή τῶν Πατέρων», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, http://www.orthodoxfathers.com/logos/Metanoia

[16] Ἁγ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, ὅ.π.

[17]  Ὁσ. Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Ἰωνᾶς καί Νινευῖτες, Ἀπό τή σειρά τῶν φυλλαδίων «Ἡ φωνή τῶν Πατέρων», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, http://aktines.blogspot.gr/2015/09/blog-post_62.html

[18] Ἀποκ. Β΄, 5

Πηγή: Ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν

Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος και Γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης. Η Συμπόρευση δύο σύγχρονων αγίων.

Μόλις είχε τελέσει Εσπερινό στο μοναστήρι του στην Κλεισούρα ό γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης καί ετοιμαζόταν νά κλείσει τήν πόρτα, όταν ακούσε νά έρχεται ένα αυτοκίνητο. 'Ο π. Βασίλειος συνήθιζε μετά τή Δύση του ήλιου νά άποσύρεται στο κελάκι του.

Έκανε τό Απόδειπνο, διάβαζε αρκετές σελίδες άπό τήν Καινή Διαθήκη σε καθημερινή βάση καί ξάπλωνε. Εκείνο τό δειλινό βλέπει έναν άνδρα καί μία γυναίκα νά έρχονται στό μοναστήρι. Ήταν πολλοί αναστατωμένοι. Ή γυναίκα έκλαιγε καί ό άνδρας εμφανώς στενοχωρημένος προσπαθούσε νά τήν παρηγορήσει... 'Η διεισδυτική ματιά τού γέροντα διέγνωσε άμέσως τό πρόβλημα.

-    Μετά τήν άμαρτία έρχεται ή μετάνοια, Δημήτρη. Μετά τήν άμαρτία, έρχεται ή μετάνοια καί ή μεγάλη ευτυχία τής ζωής του άνθρώπου, διότι ή ζωή δεν είναι έδώ. Είθε νά τό καταλάβετε αυτό Έλενίτσα μου, είπε ό γέροντας ύποδεχόμενος τούς δύο νέους!

-    Σάς τηλεφώνησε ό Λάμπρος γέροντα καί σάς πληροφόρησε πώς ανεβαίνουμε στό μοναστήρι.

-    Όχι, Έλενίτσα!

-    Τότε πώς γνωρίζετε τά όνόματά μας;

-    Νά, καθώς παρκάρατε ήρθε ό Άγιος Δημήτριος καί μου τά ψιθύρισε... Δέν έπρεπε παιδιά μου νά τό κάνετε αυτό. Δέν έπρεπε.

-    Τό κάναμε όμως γέροντα καί τώρα δεν μάς χωράει ό τόπος. Δέν μπορώ άκόμη να τό χωνέψω πώς σκοτώσαμε τό παιδί μας.

-    Ελάτε, ελάτε νά άνάψετε ένα κεράκι και νά προσκυνήσετε στήν Εκκλησία. Σήμερα νά μείνετε, έάν τό επιθυμείτε στό μοναστήρι.

-    Ναί γέροντα, θά μείνουμε γιατί δέν θέλω ή μάνα μου νά μέ δει σέ τέτοιο χάλι.

Ό γέροντας τούς οδήγησε στό ναό και στή συνέχεια τούς έφτιαξε ένα ζεστό τσάι καί κάθισαν όλοι μαζί στό άρχονταρίκι.

-    Κάναμε έγκλημα! Κάναμε έγκλημα! Εγώ πίεσα τήν Ελένη νά κάνει έκτρωση. Έγώ φταίω. Έγώ έχω τήν ευθύνη γιατί την εκβίασα ότι αν δέν τό ρίξει θά τήν έγκαταλείψω. Έπρεπε νά τό πώ στούς δικούς μου καί νά προχωρήσουμε άμέσως σέ γάμο και όχι νά θέσουμε ώς άφετηρία τής ζωής μας τή θηλιά ενός φόνου. Φοβήθηκα όμως γιατί ό πατέρας τής Ελένης έχει υποψιαστεί έδώ καί καιρό ότι βγαίνω μέ τήν κόρη του και κάθε φορά πού μέ βλέπει μέ αγριοκοιτάζει.

Δείλιαζα μόνο μέ τή σκέψη νά μάθαινε πώς ή κόρη του είναι έγκυος. Φοβήθηκα μήν τα βάλει μέ τήν Ελένη καί τήν χτυπήσει.

-    Δέν φταίει ό Δημήτρης πάτερ. Καί έγώ τά ίδια σκεφτόμουν.

-    Ό άνθρωπος είναι ένα όπλο ολόκληρος. Μπορεί νά σκοτώσει μέ πολλούς τρόπους, άλλά τό μεγαλύτερο όπλο είναι ή γλώσσα.

Μπορεί ή γλώσσα νά κάνει έγκλήματα, να κάνει μεγαλύτερο κακό άπό ό,τι κάνει ή άτομική βόμβα. Ή βόμβα θά σκοτώσει τό σώμα, ή γλώσσα όμως μπορεί νά σκοτώσει την ψυχή. Είναι όμως καί ό καλύτερος γιατρός.
Πολλές φορές θεραπεύει άρρώστιες πού δέν μπορούν νά τις θεραπεύσουν γιατροί. Τό χειρότερο αμάρτημα πού κάνουμε, είναι πού σκοτώνουμε τόν άνθρωπο ψυχικά καί σωματικά, έκούσια ή άκούσια. Ή οικογένεια είναι σάν μία έκκλησία. Εκκλησία μέ ζωντανές εικόνες. Γι’ αύτό τό λόγο, πρέπει νά είναι άγαπημένη καί ενωμένη σάν ένα δεμάτι κληματόβεργες. Γιατί ή γυναίκα είναι ή κολώνα του σπιτιού, ό δέ άνδρας είναι τό δοκάρι. Οί ζωντανές εικόνες είναι τά παιδιά μας, τά οποία πρέπει νά πειθαρχούμε καί νά τά οδηγούμε, στον σωστό δρόμο τού Θεού. Έάν ή κολώνα λυγίσει, τότε καί τό δοκάρι θά άρχίσει κι αυτό νά κάμπτεται καί τότε ή εκκλησία, αύτή ή οικογένεια, θά γκρεμιστεί καί οί ζωντανές εικόνες, οί οποίες είναι τά παιδιά μας, θα καταστραφούν. Γι’ αύτό άς προσέχουν όλοι οί γονείς, πειθαρχία εις τά παιδιά τους, έξίσου άγάπη καί όχι με διάκριση. 'Η αγάπη δέ νά είναι γνήσια καί όχι επιδεικτική, γιατί ή επίδειξη είναι καταστροφική.

-    Δεν σας είπαμε γέροντα άκόμη τό πιό χειρότερο. Στό νοσοκομείο πού πήγαμε για τήν έκτρωση, πέσαμε πάνω σε μία χωριανή μας, φίλη της μάνας μου. Ή κόρη της δουλεύει νοσοκόμα καί δέν ξέρω άν έμαθε γιά τήν έκτρωση. Αποφασίσαμε με τόν Δημήτρη νά μήν πάμε στό χωριό. Δέν ξέρω τι νά κάνουμε;

-    Αύριο θά έρθει ένας παπάς άπό τή Σιάτιστα νά λειτουργήσει. Είναι καί καλός πνευματικός. Αύτά πού σάς βαρύνουν να τά πείτε στό πετραχήλι του καί εκείνος θά σάς πει τί θά κάνετε. Απόψε θά κάνω κομποσκοίνι. Τώρα νά δούμε τί έχουμε στο ψυγείο γιατί ’Ελενίτσα πέραν τού πόνου πού ένιωσες θά είσαι κι εξαντλημένη. Κάποιος χριστιανός πού πέρασε τό μεσημέρι -     έβαλε μία τσάντα μέ τρόφιμα στό ψυγείο.
Ανοίξτε την νά δείτε τί έφερε.

Ή Ελένη σηκώθηκε καί άνοιξε τό ψυγείο ένώ ό Δημήτρης άρχισε νά στρώνει τό τραπέζι. Στήν τσάντα ύπήρχαν όλα τα καλούδια τού Θεού. Είχε τέσσερα μεγάλα κομμάτια τυρόπιττα χωριάτικη, είχε τρεις ντομάτες, ένα μπολ μέ κεφτεδάκια κι ένα μπόλ μέ πατάτες καί ρύζι. Ή Ελένη τά μοίρασε σέ τρία πιάτα, όμως ό γέροντας κράτησε λίγο ρύζι καί τά ύπόλοιπα τά μοίρασε στά δύο παιδιά. 'Ο ίδιος άλλωστε είχε νά φάει κρέας άπό τό 1965.

-    Μά γέροντα μόνο δύο κουταλιές ρύζι θά φάτε, άκόμη καί τά σπουργίτια τρώνε περισσότερο;

-    Είχα τσιμπήσει κάτι, λίγο πρίν έρθετε. Παρέα θά σας κάνω... είπε ό γέροντας Βασίλειος, ό όποιος πάντοτε ήταν λιτοδίαιτος κι έτρωγε σάν πουλάκι. Οί δύο νέοι έφαγαν καί στή συνέχεια ό π. Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης τούς οδήγησε στά δωμάτια τους.

-    ’Ελενίτσα κοίταξε νά ξεκουραστείς και νά κοιμηθείς. 'Η Παναγία μας άφουγκράστηκε τόν πόνο σου καί θά δώσει τήν καλύτερη λύση. Έσύ Δημήτρη πάρε αύτό το βιβλίο καί θά διαβάσεις αύτούς τούς ψαλμούς όρθιος γιά νά μήν σέ πάρει ό ύπνος. 'Ο γέροντας τού έδωσε τό ψαλτήριο και τού ύπέδειξε ποιούς ψαλμούς θά διαβάσει πρίν νά ξαπλώσει.

Ήταν περασμένες δύο μετά τά μεσάνυχτα όταν ό Δημήτρης άκουσε ένα θόρυβο εξωτερικό άπό τό μέρος τής Εκκλησίας. Κοίταξε έξω άπό τό παράθυρο καί είδε πώς ολόκληρος ό ναός φεγγοβολούσε ένώ άπό τό παράθυρο διέκρινε τή φιγούρα του γέροντα. Είχε κοιμηθεί δύο-    τρείς ώρες με τό ζόρι ό ίδιος. Ή ένταση τής χθεσινής ημέρας τού προκαλούσε χίλιες σκέψεις πού τον εμπόδιζαν νά συνεχίσει τόν ύπνο του.

Αποφάσισε λοιπόν νά κατέβει στό ναό. Ντύθηκε καί άφού κοντοστάθηκε στήν πόρτα της άγαπημένης του καί άφουγκράστηκε την άναπνοή της κατέβηκε στό ναό. "Ανοιξε την πόρτα σιγά- σιγά. Τό θέαμα πού είδε τότε θά τό θυμάται σέ όλη τή ζωή του. ΕΪδε τον γέροντα γονατιστό μπροστά στήν εικόνα τής Παναγιάς νά φεγγοβολά ένώ δύο λευκοντυμένοι άνδρες, σάν άγγελοι στέκονταν δίπλα του. 'Ο γέροντας φαινόταν νά συνομιλεί μέ τήν Παναγία. Στήν άρχή νόμιζα πώς λέγει προσευχές άλλά όταν έστησα τό αύτί μου γιά να ακούσω καλύτερα διαπίστωσα πώς της μιλούσε γιά μένα και τήν Ελένη. Τό μόνο πού συγκρότησα άπό τήν όλη υπερκόσμια εικόνα ήταν τά λόγια τού γέροντα: «Πάντες οι μετανοούντες, οί προστρέχοντες εις τήν οδόν του φωτός, πάντες σωθήσονται. Γιατί ό Θεός θέλει πάντες σωθήναι. Κι εις έπίγνωσιν έλθεΐν. Στενή γάρ καί τεθλιμμένη ει ή οδός τής σωτηρίας, φαρδιά καί ευρύχωρος ει ή οδηγούσα εις τήν απώλεια. Μετάνοια, ταπείνωση, ύπομονή, αγάπη,  οδηγούν εις τήν στενή πύλη τής σωτηρίας των ψυχών.

Ούχί ύψηλοφροσύνη, ούχί κοιλιοδουλεία, ούχί φιλαργυρία, ούχί πορνεία»! Έκλεισα πάλι τήν πόρτα καί γύρισα στό δωμάτιό μου. Αρχισα νά λέγω συνεχώς τό «Κύριε ’Ελέησον» μέχρι πού μέ ξαναπήρε ό ύπνος μέχρι τίς έξι τά ξημερώματα, όταν ό γέροντας Βασίλειος μου χτύπησε τήν πόρτα. -    Δημήτρη, αυτό πού είδες τό βράδυ στο ναό, νά μήν τό πεις σέ κανένα. Κατάλαβες; Ούτε στήν ’Ελενίτσα. Σέ δύο μήνες από σήμερα θά έρθω στό γάμο σου νά ψάλω καί του χρόνου έδώ στό μοναστήρι θά βαπτίσουμε τήν κορούλα σου, στήν όποια θα δώσεις τό όνομα τής Παναγιάς, του είπε ό γέροντας ένώ του έδωσε ένα φάκελο, λέγοντάς του νά τόν άνοίξει μόλις φθάσει στό χωριό.

-    Ναί, ναί, άπάντησε άμήχανα ό Δημήτρης.

Λίγο πρίν τίς επτά στό μοναστήρι έφθασε μέ ένα ταξί ό.. .παπάς άπό τά Σιάτιστα.

Μόλις τόν είδα τά έχασα. Δέν ήταν απλός παπάς άλλά ό δεσπότης Αντώνιος. Κι ήταν μόνος.

-    Σέ λίγο άρχισε ή Θεία Λειτουργία. Ό δεσπότης λειτούργησε ώς άπλός παπάς καί ό γέροντας έψαλλε. Τέτοια θεία Λειτουργία δέν έχω βιώσει στή ζωή μου. Τόσο έγώ, όσο καί ή Ελένη νομίζαμε πώς είμαστε στον ουρανό καί άκούγαμε άγγελικούς ύμνους. Στό τέλος τής Θείας Λειτουργίας ό δεσπότης είπε:

-    π. Βασίλειε λέγω νά μήν καταλύσω άκόμη. Νά εξομολογήσω τά δύο παιδιά, νά τα κοινωνήσω καί μετά νά καταλύσω.

-    Νά είναι εύλογημένο Σεβασμιώτατε, να είναι ευλογημένο!
Πρώτα εξομολογήθηκε ή ’Ελενίτσα. Μιλούσε μέ τόν Αγιο Επίσκοπο μία σχεδόν ώρα! Κάποια στιγμή έκλαιγαν καί οι δύο, γεγονός πού έκανε τόν Δημήτρη νά άπορε!. Στό τέλος, όμως είδε τήν Ελένη καί τα έχασε. Ελαμπε σάν τόν ήλιο. Τόσο όμορφη δέν τήν είχε δε! ποτέ. Στήν συνέχεια στον θρόνο τής μετάνοιας κάθισε ό Δημήτρης. Εμεινε κι αυτός άρκετή ώρα. Τό χρονικό εκείνο διάστημα ή ’Ελένη συζητούσε μέ τον γέροντα Βασίλειο.

-    Πάτερ, χθές ήθελα νά άνοίξει ή γή νά με καταπιεί. Σήμερα πετάω μετά τήν εξομολόγηση. Σάς εύχαριστώ, σάς ευχαριστώ!

-    Ή πίστις καί τό θάρρος ’Ελενίτσα σώζουν. Ας έχουμε λοιπόν πίστη πρός τόν Κύριόν μας καί θάρρος εις τά μαρτύριά μας. Ένα ψηλό βουνό διά τής πίστεως πρός τον Ιησού, μέ τόν λόγο μας μπορούμε νά τό ραγίσουμε. Αύτός πού πιστεύει στόν Χριστό κι άν άκόμη πεθάνει θά ζήσει. ’Ελενίτσα σ’ όλη σου τή ζωή νά μήν λησμονάς νά ανάβεις κάθε φορά πού πηγαίνεις στήν εκκλησία κι ένα κεράκι γιά τό παιδί πού έχασες. Πολύ όφελος πνευματικό θά έχεις. Θά κοιτάξω νά έρθω στό γάμο σας, τόν όποιο πρέπει νά επισπεύσεις. Τό νά ζείτε έτσι συνιστά πορνεία. Θά μιλήσεις πρώτα στή μητέρα σου γιά τόν Δημήτρη καί ό δεσπότης θα άναλάβει τόν πατέρα σου.

-    Πάτερ, θά μπορούσα νά έρχομαι στό μοναστήρι μέ τόν Δημήτρη, νά σάς βοηθάμε;

-    Τώρα προέχει νά κοιτάξεις τό γάμο σου.

’Ε! μετά δέν ξέρεις μπορεί ό Θεός νά σου χαρίσει κανένα άγγελουδάκι.

Οί δύο τους είπαν άρκετά, μέχρι τήν ώρα πού ό δεσπότης φώναξε τήν Έλενίτσα καί κοινώνησε καί τα δύο παιδιά.

Έπειτα άπό όλιγόλεπτη συζήτηση πού είχε ό δεσπότης μέ τόν γέροντα ό Δημήτρης καί ή ’Ελένη άλλά καί ό δεσπότης άποχαιρέτισαν τόν π. Βασίλειο.

Τά δύο παιδιά μετέφεραν τόν Αγιο Επίσκοπο στά γραφεία τής Μητροπόλεως και κίνησαν νά επιστρέφουν στό χωριό τους.

Τήν ίδια ώρα ό δεσπότης τηλεφώνησε στο παπά του χωριού τους καί του ανακοίνωσε πώς θά ήθελε επειγόντως νά δε! τόν πατέρα τής ’Ελενίτσας, ό όποιος ήταν καί άριστερός ψάλτης στό χωριό του.

Μετά δύο ημέρες ό Δημήτρης περνούσε μαζί μέ τούς γονείς του τό κατώφλι του σπιτιού τής άγαπημένης του. Έβαλε μετάνοια στόν πατέρα της, του ζήτησε συγνώμη πού δέν είχε τό θάρρος νά τό κάνει άπό τήν πρώτη στιγμή πού συνδέθηκε μέ την κόρη του καί τόν παρακάλεσε νά συναινέσει στό γάμο του μέ τήν Ελένη. Εκείνος τόν άγκάλιασε, τόν άσπάστηκε καί του είπε: «Πάντα ήθελα ένα γιό στό σπίτι μου».

Όλα έγιναν όπως τά είπε ό γέροντας Βασίλειος. Όλη ή οικογένεια έκτοτε συμβουλευόταν γιά όλα τά ζητήματα τόν γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη, ένώ ό Δημήτρης καί ή Ελένη ήταν κάτω άπό τό πετραχήλι του Αγίου Επισκόπου Αντωνίου μέχρι και τήν κοίμησή του!

Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, Τρελογιάννης