Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει κοινή λογική σε αυτόν τον τόπο και στους πολίτες τoυ. αλλά μάλλον η απάντηση είναι αρνητική! Παρακαλώ λοιπόν τον κάθε άθεο-αντίχριστο-άθρησκο, αγνωστικιστή και ότι άλλο θέλει αν πιστεύει η όχι είναι δικιά του δουλεία! Το να θέλει να είναι πιο πατριώτης από τους Κληρικούς όμως.σε αυτόν τον τόπο πάει πολύ..! Φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι, όμως αν υπάρχει ελληνικό κράτος σήμερα και ελληνική συνείδηση το χρωστάμε σε αυτούς και αυτό φαίνεται και σήμερα στο εξωτερικό και στην ομογένεια! Ελλάδα χωρίς ράσο δεν υπάρχει αλλά κάποιοι θέλουν να κάνουν χωρίς ράσο Ελλάδα. αλλά θα βγουν γελασμένοι!
Ας έρθω και στα προσωπικά τώρα για να μη γενικεύω όπως έκανες και εσύ φίλε αναγνώστη ! Εγώ είμαι Κληρικός θρησκευτικός Λειτουργός, μισθοδοτούμενος από την Ελληνική πολιτεία όχι από χάρη ή αέρα αλλά κατόπιν σχετικής συμφωνίας! Δεν σου κάνει εντύπωση που όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας είναι σε πρώην τέτοια κτήματα; Αν δεν τα παραχωρούσε η Εκκλησία εσύ θα πήγαινες για θεραπεία στην Κόρινθο και στη Θήβα! Ίσως το σπίτι σου να βρίσκεται σε Εκκλησιαστικό ακίνητο που πήρε το κράτος με την υποχρέωση να πληρώνει τον κλήρο γιατί πολύ απλά είμαστε και εμείς άνθρωποι με οικογένειες! Άρα και το σπίτι σου έμμεσα στη Εκκλησία και τους Κληρικούς που βρίζεις έμμεσα ή άμεσα το χρωστάς!
Αυτό σημαίνει ότι, ό,τι επιδόματα έπαιρνε ο δημόσιος τομέας δεν έρχονταν και σε εμάς αυτόματα αλλά έπρεπε να κάνουμε δικαστικούς αγώνες! Προς το τέλος εξομοιωθήκαμε νομοθετικά ως δημόσιοι υπάλληλοι και έχουμε τις ανάλογες περικοπές που έχεις ακριβώς και εσύ φίλε μου! Δεν σου τα είπαν και δεν τα ξέρεις καλά! Προσωπικά πανεπιστημιακής εκπαιδεύσεως έπαιρνα 1099 έφτασα 1066 και από αυτό τον Οκτώβριο 915.58! Τον Αύγουστο έπεφτα μισθολογικό κλιμάκιο, αλλά πάγωσε όπως ξέρεις.! Το ενοίκιό μου μόνο είναι 650 γιατί μένω και υπηρετώ στα Νότια Προάστια. τα άλλα υπολόγισέ τα μόνο σου!
Εσύ έχεις οκτάωρο εγώ έχω 24ωρες το 24ωρο! Εσύ έχεις αργίες και τριήμερα, Χριστούγεννα και Πάσχα εμείς αυτές τις μέρες είμαστε και τρέχουμε κυριολεκτικά όλη την ημέρα και την νύχτα! Σηκωνόμαστε στις 6 αρχίζουμε στις 7, τελειώνουμε στις 10, εξομολογούμε μέχρι τις 2 και το απόγευμα πάλι και η ακολουθία ξεκινάει στις 7 και τελειώνει στις 11 εκείνες τις ημέρες! Χωριστά την Θεία Κοινωνία στους αρρώστους, χωριστά την αθόρυβη βοήθεια στον πάσχοντα αδελφό.!
Μιλάς για εφεδρεία! Καταρχήν να ξέρεις ότι είμαστε και εμείς στο 1 προς 10 και αργότερα στο 1 προς 5 ! Εμείς δεν είμαστε υπεράριθμοι για να μας κόψουνε! Το αντίθετο έχουμε κενά και δεν μπορούμε να καλύψουμε ιδιαιτέρως στην επαρχία! Διώξανε το Δάσκαλο, διώξανε τις κοινότητες και την αστυνομία λόγω Καλλικράτη και συγχωνεύσεις, τώρα θα διώξουν και τον Ιερέα της Ενορίας.καθώς ένας Ιερέας που λειτουργεί δεν μπορεί την ίδια μέρα να λειτουργήσει και στο άλλο χωριό κτλ! Αυτή είναι η παράδοσή μας δεν είμαστε σαν τους παπικούς! Δεν είδα επίσης να ανησυχείς ιδιαίτερα με τους Μουφτήδες που διορίζονται 200 την στιγμή που στην Εκκλησία έχουμε μόνο 80 θέσεις μία για κάθε Μητρόπολη! Έχει διοριστεί σε κανένα τομέα κάποιος χωρίς οργανική θέση δωρεάν; Στην εκκλησία εδώ και ένα χρόνο ό,τι χειροτονίες έχουν γίνει είναι άμισθες !!! Αυτό σου λέει κάτι; Μήπως δεν είμαστε επάγγελμα αλλά λειτούργημα γι αυτό;
Οι Ιερείς δεν έχουμε ΑΣΕΠ αλλά έχουμε Ιερούς Κανόνες! Σημαίνει ότι πρέπει να έχεις ένα σωρό ειδικές προϋποθέσεις! Γι αυτό και το ράσο είναι βαρύ.! Ποιος μένει στις μέρες μας παρθένος μέχρι τα 25 του (στην καλύτερη περίπτωση) που μπορεί να γίνει κάποιος Διάκονος; Φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Να δίνουμε ΑΣΕΠ θες για να γίνεις Ιερέας; Και να περνάει π.χ. Άθεος, Μουσουλμάνος ή Καθολικός; Για να γίνεται Ορθόδοξος Ιερέας; Γίνεται;
Όσο για την εκπαίδευση έχουμε και παρά έχουμε! Προσωπικά έχω τελειώσει όλη την Εκκλησιαστική Εκπαίδευση όλες τις βαθμίδες, έχουμε περάσει και την Θεολογική και σε μία εβδομάδα παίρνω και το Μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο! Άλλοι Κληρικοί έχουν πολύ περισσότερα πτυχία, γι αυτό. άσε ούτε εκεί μπορείς να συγκριθείς!
Λες ότι δεν δίνουμε λόγο σε κανέναν και ότι παίρνουμε το παγκάρι στην τσέπη μας! Πόσο άσχετος μπορεί να είσαι; Πραγματικά! Δεν το λέω υποτιμητικά αλλά με πόνο και ως διαπίστωση! Δίνουμε και παραδίνουμε και μάλιστα με βάση τους κανόνες ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχουμε κάποια αργία ή και καθαίρεση μόνο και μόνο γιατί μπορεί να έπεσε κάποιος πάνω μας με το αυτοκίνητο και να έχασε ο ίδιος την ζωή του! Χωρίς να φταίμε είναι φόνος εξ αμελείας και ο Ιερέας χάνει την Ιεροσύνη του! Έχουμε τα αντίστοιχα πειθαρχικά όργανα όπως εσείς γι αυτό είσαι λάθος! Στο δε παγκάρι. εδώ απέχεις όσο ο Άρης από τη γη! Τα χρήματα του Παγκαριού είναι για την συντήρηση και τα έργα του Ναού και δεν έχει κανείς πρόσβαση.μόνος του αλλά υπάρχει ολόκληρη επιτροπή και δίνει λόγω στη Μητρόπολη και στους ελεγκτές του κράτους! Υπάρχει προϋπολογισμός και απολογισμός κονδύλια κτλ! Μάλλον θα αναφέρεσαι στα λεγόμενα «τυχερά» που και εδώ πέφτεις έξω, γιατί είναι προαιρετικά και όταν δεν έχει ο κόσμος να φάει τι να δώσει; Τι να πάρει κανείς για τα 50 ευρώ που άφησε κάποιος στη βάπτιση περνώντας νόμιμη απόδειξη και από αυτά είναι να πάρουν ποσοστό ο Ιερός Ναός, Οι Ιερείς, Ο Διάκονος, ο Ψάλτης και ο Νεωκόρος ή Οι Νεωκόροι; Για υπολόγισέ τα;
Δεν δέχεσαι να φιλοξενείς στον Κλάδο σου το Παπαδαριό. ; Ωραία φιλοξενία!:) Αν ήθελες να μας βρίσεις τι θα έκανες; Ανήκουμε στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αν βγει από το Δημόσιο θα βγούμε και εμείς..!
Μιλάς για αγώνες κτλ! Ο Αγώνας του Ιερέα είναι ενάντια των παθών και των αμαρτιών των δικών του και του Ποίμνιο του! Αυτοί είναι η αποστολή του και όχι να γίνεται φραγκοφονιάς για πόσα παίρνει και αν παίρνει! Εμείς δεν θα κάνουμε ξέρεις καμιά απεργία γιατί δεν απεργεί ποτέ ο διάβολος.! Δεν θα μειώσουμε την απόδοσή μας γιατί η Ιεροσύνη πάει πάνω από αυτά! Για τους κοινωνικούς αγώνες η Εκκλησία είναι πάντα μπροστά! Αλλά δεν είστε υποκριτές; Με τον Μακαριστό Χριστόδουλο που μιλούσε λέγατε τι θέλει και μιλάει και επεμβαίνει στην πολιτική και οι παπάδες; Τώρα που τα βρήκατε σκούρα λέτε το αντίστροφο γιατί δεν μιλάει και δεν επεμβαίνει στα πολιτικά! Ότι συμφέρει και όπου φυσάει ο άνεμος δηλαδή! Όμως η Εκκλησία έχει την δική της αυτοσυνειδησία και δεν περιμένει κοσμικές υποδείξεις.!
Δεν είδες καμία Εκκλησία να βοηθάει κανέναν άνεργο, κανέναν άστεγο, κανέναν πολύτεκνο γιατί πολύ πιθανόν δεν πάτησες και ποτέ σε αυτήν ή ό,τι δεν υπάρχει προβεβλημένο από τα ΜΜΕ νομίζεις και ότι δεν υπάρχει! Άντε μάθε λοιπόν για το επίδομα του τρίτου παιδιού της Θράκης! Άντε μάθε για τα συσσίτια και για κάθε βοήθεια κάθε Μητρόπολης και Ενορίας και Ιερέων προσωπικά! Εσένα κανείς δεν σου απλώνει το χέρι μέσα στο δρόμο εκτός από τους επαγγελματίες επαίτες ! Στο ράσο όμως ανατρέχουν. Δεν συνεχίζω, ο Θεός ξέρει!
Λες ότι πουθενά αλλού ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, δεν πληρώνονται οι παπάδες από το κράτος!!! Εδώ η ασχετοσύνη σου παίρνει διδακτορικό! Άντε μάθε στο Βέλγιο και στη Γερμανία και σε τόσα κράτη .πως πληρώνονται από το κράτος και μάλιστα πληρώνουν φορολογία από τις αντίστοιχες ΔΕΚΟ! Και σου είπα δεν μας κάνει και χάρη! Ας μας τα κόψει όχι το 50% όλα ! Να κάνουμε μια νομική προσφυγή να δούμε. τι θα γίνει! Τολμάει; Τολμάς εσύ ή φοβάσαι μη χάσεις το σπίτι σου όπως χιλιάδες συμπατριώτες αγοραστές καταπατητές και μη! Εδώ με το νόμο Τρίτση τότε 8 μονές προσέφυγαν στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια και δικαιώθηκαν! Που να το κάνουν όλοι οι Ναοί και οι Ενορίες. άσ' το.!
Και στο τέλος το κερασάκι στην Τούρτα που πάντα φυσικά είναι και το πρώτο! Διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους! Μαζί σου! Έπρεπε να είχε γίνει..! Αλλά σε πιο τόπο; Τον δικό μας; Με πια παράδοση την δική μας; Μπορεί να διαχωριστεί το σώμα σου από το κεφάλι; Η ψυχή από το σώμα και να είσαι ζωντανός; Αυτά δεν γίνονται στη χώρα μας γιατί πολύ απλά η Εκκλησία ήταν και θα είναι κομμάτι της κοινωνίας και του κόσμου! Δεν ήταν παπικοί γαιοκτήμονες αλλά κομμάτι της αυτοσυνειδησίας αυτού του τόπου! Χιλιάδες τα παραδείγματα μη αναφέρω τώρα..! Εμείς έχουμε συναλληλία! Είμαστε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμμεριζόμαστε το δίκαιο της κάθε κυβέρνησης!!
Συμπέρασμα. τον θυμό και την αγανάκτησή σου προς λάθος κατεύθυνση την έστειλες! Άντε μάθε πόσα παιδιά έχουν κατά μέσο όρο οι κληρικοί και θα δεις ότι αν έχει συνέχεια αυτός ο τόπος το χρωστάει σε αυτούς και τους ανθρώπους που εμπνέονται από αυτούς και σηκώνουν αγόγγυστα τον Σταυρό της Τεκνογονίας! Όμως αδελφέ η Εκκλησία θέλει την κριτική και σε ευχαριστώ για το Θάρρος έστω και ανώνυμα που είχες να γράψεις αυτές τις γραμμές..! Όμως την καλοπροαίρετη κριτική! Όχι την κριτική για να αθωώση στην ουσία τα δικά μας πάθη και αδυναμίες και τα ξεβόλεμα της συνείδησης που πάντα έχει ο ευαγγελικός λόγος που πηγάζει από αυτή!!!
Καλά ξυπνητούρια αδελφέ. καλή μετάνοια σε όλους!!
π. Αντώνιος Χρήστου
Εφημέριος Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας
agioritikovima.gr
Η δίκη του Κολοκοτρώνη άρχισε στις 30 Απριλίου 1834 και διήρκεσε μέχρι τις 26 Μαΐου του ιδίου έτους. Διεξήχθη στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου – το σημερινό Βουλευτικό. Εισαγγελέας ορίσθηκε ο Εδουάρδος Μάσον, «ο εμπαθής εκείνος πολέμιος», όπως γράφει ο ιστορικός Μέντελσον, «της ρωσικής μερίδος και του Κολοκοτρώνη, που υπερασπιίσθηκε με πάθος τον φονιά του Καποδίστρια Γεώργιο Μαυρομιχάλη» και κατηγόρησε με άκαμπτο πείσμα τον Κολοκοτρώνη.
Σκωτσέζος, νομικός, θεολόγος και φιλόσοφος, είχε έλθει το 1824 στην Ελλάδα με την ιδιότητα του φιλέλληνα. Δεν είχε σπουδαία δράση κατά τον Αγώνα, μετά την απελευθέρωση δε άρχισε να δικηγορεί, έως ότου ο Όθωνας τον διόρισε καθηγητή της ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναμίχθηκε στις εσωτερικές μας διενέξεις και υπηρέτησε, ουσιαστικά, την αγγλική πολιτική. Ένας ξένος, και αυτός, που κάτω από την ηθική δικαίωση του φιλελληνισμού, αναμίχθηκε, κατά τρόπο εξοργιστικό, στις εσωτερικές υποθέσεις των Ελλήνων. Τον κατείχε, όπως και άλλους παρεμφερείς φιλέλληνες, η εγωιστική πεποίθηση ότι οι μικρές ή μεγάλες υπηρεσίες που είχαν προσφέρει στην αγωνιζόμενη χώρα τούς έδιναν ιδιαίτερα δικαιώματα, ακόμα και το ύπατο δικαίωμα να κρίνουν επί της ζωής των επιφανέστερων ανδρών αυτού του τόπου.
Η τακτική του Μάσον κατά το στάδιο της προανάκρισης έδειξε ότι έλειπε από τη νομική και φιλοσοφική του σκέψη η βαθύτερη έννοια της δικαιοσύνης. Προσπάθησε με διάφορα τεχνάσματα, να κατασκευάσει ψευδομάρτυρες ή να διαστρέψει τις μαρτυρικές καταθέσεις. Απέφυγε συστηματικά να αναζητήσει την αλήθεια, όση κρυβόταν κάτω από την καιροσκοπική δίωξη του Κολοκοτρώνη και διακήρυττε ότι ήταν ακλόνητα πεπεισμένος περί της ενοχής του γέρου. Όταν πήγε στο Ιτς Καλέ, όπου ήταν φυλακισμένος ο Γέρος του Μοριά, για να ανακρίνει τον εγκάθειρκτο στρατηγό και τον πίεζε επί ώρες να ομολογήσει ότι «είχε προπαρασκευάσει αποστασίαν εναντίον της κυβερνήσεως», ο Κολοκοτρώνης, με πολύ πικρή θυμοσοφία, τον αποστόμωσε, αναφέροντας την ιστορία του λύκου και της προβατίνας, του λύκου ο οποίος για να βρει δικαιολογία να φάει την προβατίνα, άρχισε να της φωνάζει: «μου θόλωσες το νερό της πηγής και δεν μπορώ να πιω». Ανάλογους δικολαβισμούς επικαλέσθηκε ο Μάσον και κατά τη διάρκεια της δίκης και κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο (7 Μαρτίου 1834) ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας είχαν οργανώσει την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1833 και είχαν από κοινού κατευθύνει συνομωσία που αποσκοπούσε να διαταράξει την δημόσια ασφάλεια, να παρασύρει τους υπηκόους του βασιλιά σε ληστείες και σε εμφύλια διαμάχη και να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη.
Από όλες τις δεινές κατηγορίες, καμία δεν αποδείχτηκε κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. Και αν ακόμη υπήρχαν κάποιες ενδείξεις, αοριστίες, κατά το πλείστον, έλλειπαν όμως τα αδιαφιλονίκητα εκείνα στοιχεία που θα θεμελίωναν την παραπομπή του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, και μάλιστα «επί εσχάτη προδοσία». Οι 44 μάρτυρες κατηγορίας, που παρουσιάστηκαν, δεν κατέθεσαν στοιχεία που να μη μπορούν να αμφισβητηθούν. Αντιστρόφως οι 115 μάρτυρες υπεράσπισης που εξετάσθηκαν διέψευσαν τα περισσότερα σημεία της κατηγορίας.
Οι κατηγορούμενοι στρατηγοί, με απλή στολή καπετάνιου χωρίς παράσημα οδηγούνται στην αίθουσα και κάθονται στον πάγκο τους συνοδευόμενοι από όργανα τάξης και τους συνηγόρους τους. Συνήγοροι και χωροφύλακες παίρνουν κι αυτοί τις θέσεις τους. Η εμφάνιση του Κολοκοτρώνη στο εδώλιο συγκλόνισε το ακροατήριο. Όταν μάλιστα ο Γέρος, ρωτήθηκε «Τι επάγγελμα έχεις;» και έδωσε την ιστορική απάντηση «Στρατιωτικός! Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα!», ρίγος και δέος κατέλαβε ακόμη και τους εχθρούς του στρατηλάτη.
Επί είκοσι ημέρες παρέλασαν προ του δικαστηρίου οι μάρτυρες και ήταν σαν να παρέλαυναν όλα τα κομματικά πάθη που είχαν έως τότε συγκλονίσει τη μαχόμενη Ελλάδα. Εκ πρώτης όψεως δικαζόταν ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας. Στην ουσία όμως επρόκειτο περί της δίκης ολόκληρου του φατριαστικού πνεύματος, που σαν δαίμονας αλάστωρ είχε κατακυριεύσει, διαδοχικά, κατά καιρούς, όχι μόνο τους κομματιζόμενους ηγέτες, αλλά ακόμη και τις ευγενέστερες, τις πατριωτικές καρδιές. Πίσω από την ατελείωτη αυτή σειρά των κατηγορουμένων διαγράφονταν οι άλλοι, οι μεγαλύτεροι ίσως ένοχοι, οι αρχηγοί των ξένων ανακτοβουλίων και οι μακιαβελίσκοι της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Στην ερώτηση του προέδρου «Τι επάγγελμα κάνεις;» ο Γέρος του Μοριά απάντησε; «Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω».
Η τελευταία ερώτηση ήταν: «Γιατί αντενέργησες στο βασιλιά σου και στην Αντιβασιλεία;» Απάντηση: «Εγώ ν’ αντενεργήσω; Μα δε ξέρετε λοιπόν κι εσείς οι ίδιοι κι όλοι οι Έλληνες πόσο πάσκισα στον καιρό του σηκωμού ν’ αποχτήσει το έθνος κεφαλή και να μου λείψουν οι φροντίδες; Άμα ο Θεός μου ‘δωσε Βασιλέα, εγώ είπα σ’ όλους τους φίλους μου: «Τώρα είμ’ ευτυχισμένος. Θα κρεμάσω την κάπα μου στον κρεμανταλά και θα πλαγιάσω στην καλύβα μου ν’ αποθάνω ήσυχος κι ευχαριστημένος».
Ακολούθησε η απολογία του Δημητρίου Πλαπούτα, στο τέλος της οποίας τόνισε (μετά από ερώτηση του Προέδρου αν έχει να συμπληρώσει κάτι): «Τούτα δω μονάχα. Κατηγορούν εμένα και τον Γέρο, πως τάχα σηκώσαμε κεφάλι ενάντια στην Αντιβασιλεία και το Βασιλιά. Μα μήπως εγώ δε συνόδεψα τη Μεγαλειότη του και μπήκα εγγυητής για να ‘ρθει να καθίσει το θρονί; Μας ανακατεύουν πάλι με ληστές και κάτι ασήμαντους ανθρώπους. Εμείς το ‘χουμε ψηλά και καθαρό το κούτελο και δε μηχανευόμαστε βρομοδουλειές όπως η αφεντιά εκείνων που μας κατηγορούν γι’ αναρχικούς. Ό,τι έχουμε να πούμε το λέμε ντρέτα και σταράτα (ειρωνικά και υπονοώντας τον Επίτροπο). Κύριοι δικαστές, είμαστε αθώοι. Άλλοι είναι οι εχθροί και προδότες της Πατρίδας».
Η αγόρευση του Μάσον που κράτησε πεντέμισι ώρες, στην ουσία ήταν μια επανάληψη του Κατηγορητηρίου και των όσων είχαν υποστηρίξει οι μάρτυρες κατηγορίας, κατέληγε δε ως εξής: «Επιμένω εις την κατηγορίαν και με τα δόντια και με τα νύχια θα την υποστηρίξω. Διακηρύττω (θεωρώ), λοιπόν τους εγκαλουμένους ως ενόχους, και απαιτώ τον θάνατόν τους!».
Ακολούθησαν οι αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, Π. Βαλσαμάκη (συνήγορος του Κολοκοτρώνη) και Χ. Κλωνάρη (συνήγορος του Πλαπούτα), αλλά «μυστηριωδώς» ένα σημαντικό μέρος των σελίδων των πρακτικών της συνεδρίασης, που αφορούν τις αγορεύσεις αυτές, έχουν…εξαφανιστεί.
Ο Κλωνάρης ολοκλήρωσε το αποδεικτικό έργο, για να καταλήξει με ένα πανηγυρικό εγκώμιο των μεγάλων εθνικών υπηρεσιών που είχαν προσφέρει ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας. Και όταν μέσα στο τούρκικο τζαμί αντήχησαν τα ονόματα των ιστορικών τοποθεσιών όπου άπειρες φορές είχαν προμαχήσει οι σημερινοί κατηγορούμενοι επί «εσχάτη προδοσία», οι παρευρισκόμενοι συμπολεμιστές τους άφησαν ελεύθερα τα δάκρυά τους, πνίγοντας αδιάκοπα τους λυγμούς που τάραζαν τα λάσια στήθη τους.
Πριν από την έναρξη της δίκης ο Μάσον είχε καλέσει στο σπίτι του και τα πέντε μέλη του δικαστηρίου και αφού τους παρουσίασε όσα στοιχεία είχε συγκεντρώσει, τους ρώτησε αν τα έβρισκαν αρκετά για να καταδικάσουν τους δυο στρατηγούς. Ο Πολυζωίδης εξεγέρθηκε και δήλωσε αμέσως: «Θάπτω εις τους κρυψώνας της σιωπής την αντάμωσίν μας εδώ, το διατί και το πώς. Αν είναι ανάγκη να προείπομεν τι, προλέγω ότι, αν οι στρατιωτικοί Έλληνες είναι αθώοι, έχομεν τιμιότητα να τους αθωώσωμεν, αν ένοχοι, αγάπην Πατρίδος να τους καταδικάσομεν εις δεσμά, εις θάνατον».
Προσπάθησαν επίσης να εξαγοράσουν και τον Τερτσέτη ενώ η δίκη διαρκούσε ακόμη.
Ήταν ξεκάθαρο ότι εκτός από τον Τερτσέτη και τον Πολυζωίδης, οι άλλοι τρεις δικαστές ήταν αποφασισμένοι να καταδικάσουν σε θάνατο τους στρατηγούς.
Στην αίθουσα της διάσκεψης του δικαστηρίου διαδραματίστηκαν, σκηνές συγκλονιστικές. Ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης με επιχειρήματα προσπαθούν να προκαταλάβουν τους τρεις «καταδικαστικούς» δικαστές.
Επιφανής λόγιος ο Τερτσέτης, προσπάθησε με μια δραματική έξαρση, να συγκινήσει τους τρεις καταδικαστικούς. «Ναι» παραδέχτηκε αργότερα, «έκλαυσα ενώπιον των τριών, θέλοντας να βοηθήσω τα δικαιώματα δυο υπηκόων της Βασιλείας. Μου έκαιε την καρδιά η μοίρα πολλών άλλων Ελλήνων, τους οποίους ανακροάστους σχεδόν συναποφασίζαμεν με την καταδίκην των δυο Πελοποννησίων (στρατηγών). Ναι! Σχεδόν εγονάτισα, φιλώντας τα χέρια των τριών!».
Τα αντρικά δάκρυα του Τερτσέτη δεν επηρέασαν τους «μιλημένους» δικαστές. Ακόμα και όταν ο Τερτσέτης τους φώναξε, «με τέτοια αποδεικτικά, ούτε δυο γάτοι δεν καταδικάζονται εις θάνατον!», αυτοί παρέμειναν αμετακίνητοι στις εντολές που είχαν λάβει.
Τώρα ο Πολυζωίδης, αποφασίζει να δώσει την ύστατη μάχη του. Με ιερή αγανάκτηση δηλώνει στους τρεις καταδικαστικούς: «Θεωρώ την απόφασίν σας εντελώς άδικον. Δεν στηρίζεται εις τας δημοσίως διαξαχθείσας αποδείξεις, αλλά επί ψευδεστάτης βάσεως. Είναι αντίθετος της κοινής γνώμης, κρίσεως και πεποιθήσεως. Και αποτελεί προσβολήν και αυτού του ιερού ονόματος της αληθείας».
Οι τρεις, ατάραχοι, τον καλούν να υπογράψει πρώτος την απόφαση και προσπαθούν να πείσουν τον Τερτσέτη να υπογράψει, και τον απειλούν ότι «τυχόν άρνησίς του αποτελεί τουλάχιστον πράξιν τιμωρουμένην υπό του νόμου». Ο Τερτσέτης απαντά: «Ποτέ! Όποιαι και αν είναι αι συνέπειαι, δεν θα γίνω συνεργός δικαστικού εγκλήματος».
Αναλαμβάνει δράση ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Σχινάς όπου σε έντονο ύφος καλεί τον Πολυζωίδη να υπογράψει την απόφαση. Εκείνος αρνείται και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Σας διατάσσω να την υπογράψετε.
- Προτιμώ να μου κόψουν το χέρι, αλλά δεν την υπογράφω!
- Εσείς τουλάχιστον, Τερτσέτη, θα υπογράψετε, ναι ή όχι;
- Όχι! Δεν θα με έχετε συνεργόν στον φόνον δυο ανθρώπων.
Ο Σχινάς απευθύνεται στον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη λέγοντας: «Δεν το θεωρώ σπουδαίον ότι δεν υπογράφετε. Τούτο ίσως είναι δικαίωμά σας. Σας διατάσσω όμως, εν ονόματι του νόμου, να αναλάβετε τας έδρας σας εις την αίθουσαν συνεδριάσεων δια να απαγγελθεί αμέσως η απόφασις».
Οι άλλοι δικαστές τρέχουν να συμμορφωθούν. Ο Μάσον σπεύδει να καθίσει στον εισαγγελικό του θώκο. Αλλά ο Πολυζωίδης μένει «βιδωμένος» στην καρέκλα του, ενώ ο Τερτσέτης κοιτάζει από το παράθυρο το πλήθος που συνωστίζεται στην πλατεία. Ο υπουργός με παθιασμένη αυταρχικότητα φωνάζει: «Ε, και η υπομονή έχει τα όριά της. Κλητήρες πιάστε τους και φέρτε τους στις έδρες!». Οι χωροφύλακες ορμούν, αρπάζουν τον Πρόεδρο του δικαστηρίου. Εκείνος αμύνεται, κρατιέται από το τραπέζι, από τις καρέκλες, από τις πόρτες φωνάζοντας «σεβαστείτε την ατομική μου ελευθερία». Οι χωροφύλακες, παρουσία του υπουργού, τον βλασφημούν, τον χτυπούν, τον σπρώχνουν, του σκίζουν τα ρούχα και δια της βίας τον φέρνουν στο κάθισμα της προεδρίας. Τον Τερτσέτη τον άρπαξαν τέσσερις χωροφύλακες και τον έφεραν στην έδρα. Ο Τερτσέτης φώναζε: «Το σώμα μου μπορείτε να το κάνετε ό,τι θέλετε. Τον στοχασμό μου όμως και την συνείδησή μου δεν μπορείτε να την παραβιάσετε!». Η σκηνή είναι ασύλληπτη, εφιαλτική.
Ο υπουργός διατάζει το γραμματέα να διαβάσει την απόφαση, επειδή ο Πολυζωίδης, ως πρόεδρος, δεν ήθελε να διαβάσει την απόφαση που δεν είχε υπογράψει. Καθώς ανακοινώνεται η απόφαση, ο Πολυζωίδης γέρνει το κεφάλι και κλείνει τα μάτια, με τα χέρια του. Σ’ αυτή τη στάση, οδύνης και ντροπής για όσα γίνονταν, θα μείνει ως το τέλος.
Όσο διαρκούσε η ανάγνωση της απόφασης, ο Κολοκοτρώνης διατηρεί την ψυχραιμία του παίζοντας απαλά τις χάντρες του κομπολογιού του. Δε δείχνει ιδιαίτερη συγκίνηση ούτε όταν ακούει την τρομερή φράση, «Ο Δημήτριος Πλαπούτας και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας». Έκανε μόνο το σταυρό του και είπε: «Κύριε ελέησον! Μνήσθητί μου, Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Ύστερα πήρε από την ταμπακιέρα του μια πρέζα ταμπάκο, τον ρούφηξε και πρόσφερε σε όσους τον είχαν περιτριγυρίσει. Στους δικηγόρους του είπε με σταθερή φωνή: «Αντίκρυσα τόσες φορές το θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε τώρα τον φοβούμαι». Σε έναν οπαδό του που του φώναξε συγκινημένος: «Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», αποκρίθηκε με πικρή θυμοσοφία: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια».
Ο Πλαπούτας είχε αντίθετα ταραχτεί και δάκρυα έπεφταν από τα μάτια του. Συλλογιζόταν την ορφάνια των παιδιών του, επτά κοριτσιών και ενός γιου ανήλικου. Ο Κολοκοτρώνης με συμπόνια, τον κοίταξε και του είπε: «Εγώ δε λυπάμαι για τον εαυτό μου, μα γι’ αυτόν που έχει εφτά κόρες». Καθώς ο Πλαπούτας βούρκωσε στα λόγια αυτά, ο Γέρος τον αποπήρε: «Βρε συ, δε ντρέπεσαι; Εσύ δε φοβήθηκες τους Τούρκους και τώρα κλαις; Κουράγιο ξάδερφε! Τ’ όνειρό μας ήταν να λευτερώσουμε την πατρίδα. Μη λυπάσαι το λοιπόν. Εμείς κάναμε το χρέος μας και αυτοί ας μας καταδικάσουν».
Ο Κολοκοτρώνης, τελικά, έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835. Οι συνθήκες διαβίωσης των δυο στρατηγών στους έντεκα μήνες που έμειναν φυλακισμένοι στο Ιτς Καλέ, αλλά και τους άλλους έντεκα μήνες που έμειναν φυλακισμένοι στο Παλαμήδι, θα ταίριαζαν μόνο σε κακούργους. Εκεί μάλιστα ο Κολοκοτρώνης αρρώστησε βαριά και χωρίς καμία περίθαλψη κινδύνεψε να πεθάνει.
Η Δίκη των Πολυζωίδη και Τσερτσέτη.
(στην φωτογραφία οι προτομές των Πολυζωίδη και Τσερτσέτη έξω από το Δικαστικό Μέγαρο Ναυπλίου)
Ο υπουργός Σχινάς και ο Μάσον παρέπεμψαν σε δίκη τους έντιμους δικαστές Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, επειδή είχαν αρνηθεί να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη των δυο στρατηγών. Η νέα δίκη έγινε στο ίδιο τζαμί του Ναυπλίου, «ενώπιον του Εγκληματικού Δικαστηρίου», στις 27 Σεπτεμβρίου 1834. Επίτροπος πάλι ο Μάσον. Αυτή τη φορά όμως είχε να αντιμετωπίσει δυο κατηγορούμενους οι οποίοι ήταν κάτοχοι και της δικαστικής επιστήμης και της τέχνης του λόγου. Οι απολογίες τους αποτέλεσαν δεινό κατηγορητήριο κατά του Μάσσον και κάποια στιγμή ο Τερτσέτης του φώναξε από το εδώλιό του: «Ποιος είσαι εσύ, Επίτροπε ποιος είσαι εσύ που με το πρόσχημα της παιδείας έλαβες από την βασιλεία επάγγελμα τόσον επικίνδυνον δια την τιμήν και την ζωήν των υπηκόων; Ποιος είσαι εσύ που παίζεις με ημάς εις την γην της γεννήσεως μας»; Και στον ίδιο μαχητικό τόνο ο δικαζόμενος δικαστής διακήρυξε ότι δεν είχαν υπογράψει τη θανατική καταδίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, διότι εκτός από το νόμο τους εμπόδιζε και ένα άλλο αίτιο κατά πολύ ανώτερο: «Ο Εθνισμός μας!… Ο Εθνισμός μας, ω Επίτροπε, είναι θεμελιωμένος εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευθέντων εις τον αγώνα. Και δεν ήταν θέλημα Θεού ημείς, εις την 26 Μαΐου, να φθάσομεν εις τόσην αναισθησίαν, ώστε να εξαλείψει την λατρείαν του εθνισμού από τα σπλάχνα μας η επωμίδα του Υπουργού. Το έργον εκείνης της ημέρας ήταν το νομιμότατον σχόλιον της επαναστάσεως και η ωραιότατη ημέρα της βασιλείας. Τι ήταν η επανάστασίς μας; Ήταν άλλο παρά μια ορμή προς τον πολιτισμό, πόθος να χαρούμεν τους καρπούς του; Και τι άλλο ήταν η υπογραφή μας;»…
Από το εδώλιό του ο Τερτσέτης με την απολογία του έδωσε υψηλό δίδαγμα προς εκείνους που καυχιόνταν ότι είχαν έλθει να μας φέρουν τον ανώτερο πολιτισμό τους και αντ’ αυτού μας έδιναν αναίσχυντα μαθήματα βιασμού της δικαιοσύνης. Η μαχητική αυτή απόλογία ή μάλλον το αντικατηγορώ του Τερτσέτη, καθώς και του Πολυζωίδη, επηρέασε αποφασιστικά το δικαστήριο που στάθηκε κι αυτό στο ύψος της αποστολής του και αθώωσε πανηγυρικά τους δυο κατηγορούμενους.
Το ακροατήριο ζητοκραύγασε την απόφασή τους. Έπειτα ακολούθησαν σκηνές λαϊκού ενθουσιασμού με δάκρυα χαράς και πανηγυρικά επιφωνήματα. Σήκωσαν στους ώμους τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη και περιέφεραν στη μεγάλη πλατεία του Ναυπλίου. Τους αποκαλούσαν: «νέους Αριστείδες» και η λαϊκή κρίση τους ύψωσε, «κοινή βοή», στη θέση των εθνικών ειδώλων
Η δίκη των δικαστών Πολυζωίδη και Τερτσέτη για απείθεια και η πανηγυρική τους αθώωση κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας στην Ελλάδα του Όθωνος. Μια πραγματική σελίδα της Ελληνικής ιστορίας.
Η Δίκη Των Δικαστών
Η ταινία ‘Η Δίκη Των Δικαστών’ προβλήθηκε στις αίθουσες Αθηνών - Πειραιώς - προαστίων το 1974 και έκοψε 98.299 εισιτήρια. Ήρθε στην 2η θέση σε 47 ταινίες.
Σκηνοθεσία: Πανος Γλυκοφρυδης, Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ένα τεράστιο καστ, το μισό ελληνικό θέατρο με επικεφαλής τον Νίκο Κούρκουλο και με "ευγενώς προσφερθέντες" του Μάνου Κατράκη στον ρόλο του Κολοκοτρώνη και τον Δημήτρη Μυράτ στο ρόλο του Καποδίστρια. Η ταινία γυρίστηκε στην Αθήνα και στο Ναύπλιο. Άλλοι ηθοποιοί: Νικηφόρος Νανέρης, Χρήστος Τσάγκας, Σπύρος Καλογήρου, Χρήστος Καλαβρούζος, Μάκης Ρευματάς, Γιώργος Μοσχίδης, Γιώργος Παληός, Κώστας Μεσσάρης κ.α.
Μάνος Κατράκης- Θεόδωρος Κολοκοτρώνης από την Τράπεζα Ἰδεῶν .
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός
Ασφαλώς και τo Σύνταγμα είναι ψηφισμένο στο όνομα της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Όμως το Σύνταγμα καθιερώνει στο άρθρο 13 την ανεξιθρησκία ως βασικό δικαίωμα των ανθρώπων, να πρεσβεύει δηλαδή ο καθένας μας όποια θρησκεία θέλει και «τα της λατρείας αυτού να τελούνται απολύτως και ελευθέρως».
Συγκεκριμένα, το Σύνταγμα, στα άρθρα 33 και 59, καθορίζει τον θρησκευτικό όρκο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους Βουλευτές του Κοινοβουλίου, ότι δηλαδή στο όνομα της «Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» θα τηρούν τους νόμους και θα εκτελούν τα καθήκοντα τους. Και το ίδιο ισχύει και για τον πρωθυπουργό.
Βέβαια, όλα αυτά τα άρθρα προϋποθέτουν ότι ο πρωθυπουργός ή ο κάθε βουλευτής ανήκει στην ανατολική ορθόδοξη του Θεού εκκλησία. Μπορεί π.χ. ο πρωθυπουργός να είναι μουσουλμάνος, οπότε τότε δίνει θρησκευτικό όρκο στη θρησκεία του. Όμως το Σύνταγμα δεν προβλέπει την περίπτωση που ο πρωθυπουργός είναι άθεος, δεν πιστεύει δηλαδή σε καμία θρησκεία, γιατί κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα δεν ήταν σύνηθες.
Αν και ο πρωθυπουργός δεν το δήλωσε ευθέως ότι είναι άθεος, παρότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να δώσει κανείς πολιτικό όρκο.
Σύμφωνα με το άρθρο 13 παρ.5 του Συντάγματος, κανένας όρκος δεν επιβάλλεται παρά μόνο με νόμο που θα καθιερώσει και τις συνέπειες του. Αλλιώς είναι αντισυνταγματικός. Όμως εδώ υπάρχει αυτός ο νόμος και είναι ο κανονισμός της Βουλής για όποιον θέλει να ορκιστεί και δηλώσει ότι δεν ανήκει σε κάποια θρησκεία.
Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά και γι’ αυτό προκάλεσε στο λαό εντύπωση, επειδή είναι πρωτοφανές. Όμως ο νομοθέτης το έχει υπόψη του, επομένως κάτι τέτοιο δεν είναι αντισυνταγματικό. Απλά προϋποθέτει τη ρητή ή εξ’ υπακουόμενη δήλωση του ορκιζόμενου ότι είναι άθεος.
Το ζήτημα, όμως, είναι πολύ πιο βαθύ από το συνταγματικό του κομμάτι. Ο θρησκευτικός όρκος που το Σύνταγμα ορίζει είναι σύμφωνος με τη χριστιανική θρησκεία; To Ευαγγέλιο ρητώς ορίζει στην επί του Όρους Ομιλίας που έδωσε ο Χριστός ότι «το ναι ναι και το ου ου». Με λίγα λόγια, ο χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να ορκίζεται. Άρα, θα πρέπει και η Εκκλησία και όλοι μας να αγωνιστούμε για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου που είναι αντίθετος στο Ευαγγέλιο.
Γι αυτό και στα δικαστήριο, στο δικαστικό όρκο, εμφανίζονται κατά καιρούς χριστιανοί, κυρίως ορθόδοξοι, που αρνούνται να δώσουν θρησκευτικό όρκο. Και εκεί, μάλιστα, υπάρχουν και συνέπειες για ψευδορκία. Όμως, όλοι, όταν φτάσουν στον Άρειο Πάγο, τους δικαιώνει, αφού, σύμφωνα με το άρθρο 33 περί ανεξιθρησκίας, η θρησκεία που πρεσβεύουν τους απαγορεύει να ορκίζονται.
Έτσι έχει παγιωθεί στα δικαστήρια ότι ο χριστιανός μπορεί να αρνηθεί να ορκιστεί και αντ” αυτού να δώσει διαβεβαίωση στη συνείδηση και την τιμή του. Που και αυτό βέβαια, υπό μια πολύ αυστηρή θρησκευτική έννοια, όρκος είναι, εφόσον ο Χριστός είπε να μην ορκιζόμαστε «μήτε εν τω ουρανώ, μήτε εν τη γη, μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης». Πολύ αυστηρή άποψη βέβαια, αφού ουσιαστικά δεν πρόκειται για όρκο, είναι απλά σαν να λες ότι «σου δίνω το λόγο της τιμής μου ότι θα τηρήσω το Σύνταγμα και θα εκτελώ τίμια και ενσυνείδητα τα καθήκοντα μου».
Η ουσία είναι, πάντως, ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε καν τη λέξη όρκος αν θέλουμε να λεγόμαστε ορθόδοξοι και να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε τάχα την ορθή πίστη.
Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη
Πηγή: Πενταπόσταγμα
Βαρυσήμαντη επιστολή έστειλε η Ι. Κοινότητα Αγ. Όρους στον Οικουμενικό Πατριάρχη, με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι τον Νοέμβριο, κατά την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα.
Μεταξύ άλλων οι Αγιορείτες αναφέρουν ότι είναι τουλάχιστον καινοφανή όσα συνέβησαν στο Φανάρι και μάλιστα ο λειτουργικός ασπασμός του Πατριάρχη με τον Πάπα, ενώ η αγιορείτικη παράδοση είναι γεμάτη από παραδείγματα αγίων που μίλησαν για την πλάνη και την αίρεση των Λατίνων. Επίσης είναι πολλοί Αγιορείτες, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος, που μαρτύρησαν γιατί δεν δέχθηκαν να «συμφρονήσουν με τους Λατινόφρονες».
Η συνέχιση του θεολογικού διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς, που επιμένουν στις αιρετικές τους δοξασίες, έχει ως μόνο αποτέλεσμα τον σκανδαλισμό των πιστών, αναφέρουν στη συνέχεια.
Τέλος προειδοποιούν τον Πατριάρχη και υπενθυμίζουν ότι πριν από πενήντα χρόνια οι περισσότερες αγιορείτικες μονές διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, όταν εκείνος προχώρησε στην άρση των αναθεμάτων με τους παπικούς.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της επιστολής, το οποίο μόλις πρόσφατα έγινε γνωστό.
Θα απαντήσει ο Πατριάρχης στους Αγιορείτες;
ΚΑΡΥΑΙ ΤΗι 18ῃ/31ῃ Δεκεμβρίου 2014
ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3012
Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι
Τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ
Κυρίῳ κῳ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ωι
Πανσεβάστῳ Πατρὶ ἡμῶν καὶ Δεσπότῃ
Εἰς Φανάριον
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,
Τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα βαθυσεβάστως ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν, ὑποβάλλοντες τὸ υἱϊκὸν ἡμῶν σέβας καὶ τὰς ταπεινὰς εὐχὰς διὰ τὴν ἐπὶ θύραις ἐπιτολὴν τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, νυχθημερὸν μνημονεύοντες τοῦ σεπτοῦ Ὑμῶν ὀνόματος ἐν ταῖς πρὸς Κύριον ταπειναῖς δεήσεσιν ἡμῶν.
Ἀξιωθέντες ἐγκαταβιοῦν εἰς τὸ ἱερὸν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Περιβόλιον, τελοῦντες τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας ἤ ἀναγινώσκοντες τὰ τῶν θεοφόρων πατέρων συγγράμματα, ἄλλοτε μὲν τιμῶμεν τὸν ἐν ἁγίοις ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν τὸν Πρῶτον καὶ τοὺς σὺν Αὐτῷ, διότι μὲ τὴν ὁμολογίαν καὶ τὸ αἷμα των «ἐτήρησαν ἄμωμον τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως» «μὴ θελήσαντες συγκοινωνῆσαι καὶ συμφρονῆσαι τοῖς Λατινόφροσι» (τροπάριον τρίτης ὠδῆς καὶ Κοντάκιον), ἄλλοτε δὲ μετὰ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου μακαρίζομεν τὸν Ἅγιον Μάρκον Ἐφέσου τὸν Εὐγενικόν, διότι «ὤφθη ἀνένδοτος ταῖς τῶν ἐναντίων ἐπιφοραῖς, τῆς θείας πίστεως λυμαινομένης τοῖς παραχαράκταις Λατίνοις» (Δοξαστικὸν μικροῦ ἑσπερινοῦ) καὶ ἄλλοτε ἀναγινώσκομεν τὸν Ὅσιον Σιλουανὸν ἀναβοῶντα: «Πόσον μακάριοι εἴμεθα οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διότι ὁ Κύριος ἔδωκεν ἡμῖν τὴν ζωὴν ἐν Πνεύματι… Πιστεύω μόνον εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι εἰς Αὐτὴν εὑρίσκεται ἡ χαρὰ τῆς σωτηρίας, ἥτις ἀποκτᾶται διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐν Χριστῷ»!
Ἀνατραφέντες εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην παράδοσιν καὶ μελετῶντες τοὺς ἀγῶνας τῶν πάλαι τε καὶ ἐπ᾽ ἐσχάτων πατέρων διὰ τὴν ἀκαινοτόμητον τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας πίστιν, δυσκολευόμεθα νὰ κατανοήσωμεν τὰ διατρέξαντα κατὰ τὰς ἑορτίους ἡμέρας ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν, κατ᾽ αὐτὴν τὴν ἱερωτάτην στιγμὴν τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, ἐξελθόντος ἐκ τοῦ ἱεροῦ βήματος διὰ νὰ δώσῃ λειτουργικὸν ἀσπασμὸν εἰς τὸν ἐνδεδυμένον τὸ ὠμόφορον Πάπαν Ρώμης, ὅστις καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀπήγγειλε τὴν Κυριακὴν προσευχήν!
Ἀκροώμενοι τὴν ἀνησυχίαν τῶν ἐνασκουμένων ἐν τῇ Ἁγιωνύμῳ Πολιτείᾳ πατέρων καί ἀδελφῶν, ἐκφράζομεν τὸν συνέχοντα ἡμᾶς προβληματισμόν, διότι τὰ ὡς ἄνω πληγώνουν τὸ ὀρθόδοξον δογματικὸν καὶ λειτουργικὸν αἴσθημα καὶ προκαλοῦν σύγχυσιν εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον χριστιανῶν, ἐπαναλαμβανόμενα δὲ δίδουν τὴν αἴσθησιν ὅτι οὐδὲν ὠφελοῦν ἀλλὰ μᾶλλον σκανδαλισμὸς γίνεται, δεδομένης τῆς στασιμότητος τοῦ ἀπὸ δεκαετιῶν ἀρξαμένου θεολογικοῦ διαλόγου, ὥστε τὸ ὅραμα τῆς ἐν ἀληθείᾳ καὶ μιᾷ πίστει ἑνώσεως, νὰ φαντάζῃ ὡς ἀνέφικτος πραγματικότης, ὅτε δὲ μάλιστα πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀπογοητευμένοι ἐκ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐμφορουμένης ἐκ τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τοῦ παπισμοῦ, ἀναζητοῦν διέξοδον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ὡς Ἱερὰ Κοινότης, Παναγιώτατε, ἐθεωρήσαμεν υἱϊκὸν ὄφλημα ἵνα μεταφέρωμεν τὴν ἀγωνίαν ἡμῶν, ἐπιποθούντων ἵνα παραμείνῃ ἀπαρασάλευτος ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ ἁγιορειτικοῦ Σώματος, διότι, δὲν ἀποκρύπτομεν ὅτι ἰδιαιτέρως μᾶς θλίβει καὶ ἀνησυχεῖ τὸ ἐνδεχόμενον ἀναβιώσεως τῶν ἐνταῦθα πρὸ πεντηκονταετίας διαδραματισθέντων γεγονότων, τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ ἀπευχόμεθα, ὑφιστάμενοι εἰσέτι τὰς ὀδυνηρὰς συνεπείας αὐτῶν, ὡς ἄλλωστε ἀνεφέρθη Ὑμῖν καὶ διὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀρ. Φ2/7/1679/18.7.2014 ἱεροκοινοτικοῦ ἡμῶν γράμματος.
Γινώσκοντες τὸ βαρὺ φορτίον, τὸ ὁποῖον ἐπωμίζεσθε, ὑποβάλλομεν ταῦτα μετὰ πόνου καὶ συνοχῆς καρδίας, υἱϊκῶς παρακαλοῦντες ὅπως πατρικῶς φροντίσητε ἵνα ἀναπαύητε τὰς συνειδήσεις τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε», ἐξαιτούμενοι τὰς πατριαρχικὰς Ὑμῶν εὐχὰς καὶ κατασπαζόμενοι βαθυσεβάστως τὴν Τιμίαν Ὑμῶν Δεξιάν
Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι
τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω .
Η πρόσφατη αγιοκατάταξη του αγίου Παϊσίου δεν προκάλεσε μόνο αισθήματα χαράς και πνευματικής αναπτέρωσης στους πιστούς, αλλά «ξύπνησε» και στους αθέους τα πραγματικά αντιχριστιανικά τους εσώψυχα, τα οποία εξέφρασαν κατά τρόπο όχι απλά άκομψο, αλλά και υβριστικό. Είναι άλλωστε παρατηρημένο πως, όταν συμβαίνει η Εκκλησία του Χριστού να χαίρεται, λυπάται και απειλεί ο διάβολος. Κι αυτό διότι βλέπει να μην τελεσφορεί ο τιτάνιος αγώνας του και να μην γκρεμίζεται το σωτηριώδες έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μέσω της αγίας Του Εκκλησίας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9η Φεβρουαρίου 2015
ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ
Η πρόσφατη αγιοκατάταξη του αγίου Παϊσίου δεν προκάλεσε μόνο αισθήματα χαράς και πνευματικής αναπτέρωσης στους πιστούς, αλλά «ξύπνησε» και στους αθέους τα πραγματικά αντιχριστιανικά τους εσώψυχα, τα οποία εξέφρασαν κατά τρόπο όχι απλά άκομψο, αλλά και υβριστικό. Είναι άλλωστε παρατηρημένο πως, όταν συμβαίνει η Εκκλησία του Χριστού να χαίρεται, λυπάται και απειλεί ο διάβολος. Κι αυτό διότι βλέπει να μην τελεσφορεί ο τιτάνιος αγώνας του και να μην γκρεμίζεται το σωτηριώδες έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μέσω της αγίας Του Εκκλησίας.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 16-1-2015), με τίτλο: «Ο Παΐσιος και το “ Charlie Hebdo”», με συντάκτη τον κ. Τάσο Τσακίρογλου . Ο συγγραφέας αρχίζει το άρθρο του με την απόλυτα αφοριστική επισήμανση, πως «ένα από τα πολλά υποπροϊόντα της σημερινής κρίσης είναι και η επιστροφή διαφόρων μορφών ανορθολογισμού, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά στην ιστορία, ότι η πολυπλοκότητα της κοινωνικής κατάστασης και η αδυναμία των ανθρώπων να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν τα αίτιά της, τους οδηγεί σε “εύκολες λύσεις”, prêt-a-porter, μεταξύ των οποίων ο μυστικισμός, η συνωμοσιολογία και η θρησκεία». Όλα αυτά κατά τον κ. Τ. Τσακίρογλου «αποπροσανατολίζουν τους πολίτες από την αναζήτηση της αλήθειας των κοινωνικών τους σχέσεων» ! Δεν παραλείπει στη συνέχεια να προσδώσει σ’ αυτά μια ψευδαίσθηση και να παραθέσει το χιλιοειπωμένο σλόγκαν του Μαρξ: «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»! Δεν μπορεί όμως να αποφύγει τη σκληρή πραγματικότητα, (γι’ αυτόν και τους διαχρονικούς αθεϊστές), ότι «η επιστροφή της θρησκείας, την οποία επιχείρησαν, (ακόμα και με βίαια μέσα), να διώξουν από τη σκηνή της ιστορίας τα καθεστώτα του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, μας υπενθυμίζει ότι οι κοινωνικές μας σχέσεις εξακολουθούν να παραμένουν ανεξήγητο “μυστήριο” για πολλούς, ορισμένοι εκ των οποίων αναζητούν απαντήσεις στη μεταφυσική και στον ανορθολογισμό», φέρνοντας ως παράδειγμα τις «Ηνωμένες Πολιτείες όπου η θρησκοληψία αποτελεί εθνική ασθένεια». Συμπεραίνει δε ότι το χτύπημα των εργαζομένων στο περιοδικό « Charlie Hebdo» στο Παρίσι είναι αποτέλεσμα της θρησκοληψίας κάποιων φανατικών ισλαμιστών. Καταλήγει με έναν άλλο επίσης αθεϊστικό δογματισμό - φράση του διαβόητου μαρξιστή Λέον Τρότσκι πως «η θρησκεία μεταφράζει το χάος της Φύσης και το χάος των κοινωνικών σχέσεων στη γλώσσα των φανταστικών εικόνων. [Πως] μόνο η κατάργηση του γήινου χάους μπορεί να βάλει τέλος για πάντα στη θρησκευτική αντανάκλαση»!
Είναι ολοφάνερο, ότι ο συντάκτης, χρησιμοποιεί την ίδια «ξύλινη γλώσσα», που χρησιμοποιεί ο μαρξιστικός αθεϊσμός εδώ και δύο περίπου αιώνες. Αδυνατεί να καταλάβει, ότι ποτέ δεν μπόρεσε να πείσει ο αθεϊσμός για τις ιδέες του και ιδιαίτερα για το πρόβλημα, (κατ’ αυτόν), της θρησκείας στην κοινωνία. Και ενώ ομολογεί ότι «η επιστροφή της θρησκείας » παρ’ όλες τις βίαιες διώξεις από μέρους των αθεϊστών είναι ένα αναντίρρητο γεγονός, ωστόσο το γεγονός αυτό καθόλου δεν τον προβλημάτισε, ούτε τον οδήγησε στο συμπέρασμα, ότι θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται και να προσπαθεί να ερμηνεύσει την ιστορία και τις κοινωνικές σχέσεις με την παταγωδώς αποτυχημένη μαρξιστική ιδεολογία. Ομιλεί για τα αρνητικά του ανορθολογισμού, ο οποίος ευθύνεται για τη σύγχρονη κοινωνική κακοδαιμονία. Δεν κάνει όμως ανάλογη κριτική και στον ορθολογισμό, που είναι προϊόν του αθέου ευρωπαϊκού διαφωτισμού και ουμανισμού, ο οποίος έχει τις δικές του ευθύνες για τη σύγχρονη κοινωνική κακοδαιμονία. Για τα εκατομμύρια των θυμάτων κατά την εποχή της επικρατήσεως του αθεϊστικού μαρξισμού στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, των θυμάτων της «Γαλλικής Επανάστασης» και των δύο παγκοσμίων πολέμων. Κλασσικό σύγχρονο παράδειγμα το τυραννικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας, όπου ένας ολόκληρος λαός εξοντώνεται, τυραννιέται και υποφέρει εξ’ αιτίας του «ορθολογισμού» του άθεου μαρξιστή τυράννου του. Αφού λοιπόν η θρησκεία έχει εξαφανιστεί δια νόμου στην πολύπαθη αυτή χώρα, γιατί δεν εξέλειπαν τα κοινωνικά προβλήματα;
Δεν είναι επίσης σε θέση να κάνει τους απαραίτητους διαχωρισμούς, προβαίνοντας σε παιδαριώδεις γενικεύσεις. Δεν μπορεί να διακρίνει, ότι η Ορθοδοξία, όχι μόνο δεν μπορεί να συγκριθεί με τις διάφορες θρησκείες του κόσμου, ούτε με τις τραγικές εκπτώσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, αλλά δεν είναι καν θρησκεία, τουλάχιστον όπως εννοούνται οι θρησκείες του κόσμου. Το «τσουβάλιασμά » της με τις άλλες θρησκείες, είναι μια προσφιλής και αποτελεσματική πρακτική των εχθρών της Εκκλησίας μας, διότι έτσι μπορούν να της προσάψουν τα αρνητικά, που έχουν εκείνες. Ως Ορθόδοξοι δεν έχουμε κανένα λόγο να υπερασπιστούμε τις θρησκείες και αιρέσεις από τον μαρξιστικό αφορισμό: «η θρησκεία είναι το όπιο των λαών», διότι η αγία μας Εκκλησία, όπως είπαμε, δεν εμπίπτει στην κατηγορία των θρησκειών. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην συμφωνήσουμε εν μέρει, ότι οι δαιμονικής εμπνεύσεως θρησκείες και πλάνες ευθύνονται τα μέγιστα για την διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου. Η ιστορία είναι ο αψευδής μάρτυρας. Έχουμε όμως κάθε λόγο να διαμαρτυρηθούμε, διότι η Εκκλησία μας λογίζεται ως μια από τις θρησκείες και πίστεις του κόσμου και της καταλογίζονται εγκλήματα και αρνητικές πρακτικές, που δεν της ανήκουν. Κάνουν λόγο για «Ιερές Εξετάσεις», για «ιερούς πολέμους», για «αποικιοκρατίες», για στήριξη δικτατορικών και τυραννικών καθεστώτων, για «χριστιανικό καπιταλισμό» και «χριστιανοδημοκρατία» (δυτικού τύπου) και άλλα πολλά. Αλλά όσο και αν ψάξουν δεν θα τα βρουν τίποτε από αυτά στην Ορθοδοξία μας, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού!
Ο συγγραφέας, «ταμπουρωμένος» πίσω από τον αθεϊστικό και στείρο ορθολογισμό του, προσπαθεί να αποδείξει τον δήθεν ανορθολογισμό όχι μόνο της χριστιανικής «θρησκείας», αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας, αφού κατ’ αυτόν «η αγιοποίηση του Παϊσίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνιστά ακόμα ένα βήμα στον δρόμο που οδηγεί στο Μεσαίωνα». Και μάλιστα η πράξη αυτή της Εκκλησίας βρίσκεται «σε πλήρη αρμονία και με το Βατικανό που αγιοποιεί διάφορους “γέροντες” του Καθολικισμού»! Αδυνατεί να ξεχωρίσει την Ορθόδοξη αγιοκατάταξη από την παπική αγιοποίηση και γι’ αυτό την ονομάζει «αγιοποίηση του Παϊσίου» και την συγκρίνει με τις «αγιοποιήσεις» των παπικών! Αδυνατεί να αντιληφτεί, ότι η αγιοκατάταξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν είναι κάποια επιβαλλόμενη εκ των άνω πρακτική, δηλαδή επιβολή από κάποια ιεραρχία (π. χ. Οικουμενικό Πατριαρχείο), όπως γίνεται στον Παπισμό, αλλά επιβεβαίωση της θέλησης και της μαρτυρίας του λαού του Θεού, ο οποίος βιώνει εμπειρικά την αγιότητα των αγίων. Εν προκειμένω η αγιότητα του αγίου Παϊσίου διαπιστώθηκε πολλαπλώς από το εκκλησιαστικό σώμα και επισφραγίστηκε με την τυπική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι δε τόσο μεγάλη η σύγχυση του αρθρογράφου, ώστε έφτασε στο σημείο να συσχετίσει την αγιοκατάταξη του αγίου Γέροντα με την επίθεση των τζιχαντιστών στο γαλλικό περιοδικό « Charlie Hebdo», ως προϊόν δήθεν θρησκευτικού φανατισμού! Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι οι αθεϊστές, όχι μόνον δεν υπολογίζουν την λαϊκή θέληση, αλλά την κατακρίνουν ως «ανορθολογική»! Απαιτούν να σκέπτονται όλοι, όπως σκέπτονται εκείνοι και όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε η κοινωνία χαρακτηρίζεται ως αλλοτριωμένη και «ανορθολογική» και επομένως έχει ανάγκη από ριζικές αλλαγές.
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, διαπιστώνουμε δυστυχώς, ότι η εδώ και τριακόσια χρόνια μονολιθικότητα του αθεϊσμού συνεχίζεται και στις μέρες μας. Οι παταγώδεις καταρρεύσεις των κυρίαρχων ιδεολογιών του 20ου αιώνος, όπως του μαρξισμού , του μηδενισμού,και του αθέου υπαρξισμού, δεν μπόρεσαν να συνετίσουν και να προσγειώσουν στην πραγματικότητα τους συγχρόνους αθέους, οι οποίοι επιμένουν στα αναχρονιστικά τους «τροπάρια» εναντίον της Εκκλησίας μας. Η αυτοκατάργηση των πρώην παντοδυνάμων αθεϊστικών καθεστώτων του λεγομένου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ο πρωτοφανής θρίαμβος των επί 70 χρόνια διωχθέντων Ορθοδόξων Εκκλησιών της ανατολικής Ευρώπης, δεν έγινε μάθημά τους. Γι’ αυτό προσπερνούμε αδιάφοροι τα αθεϊστικά τους «γρυλλίσματα» και τους παραδίνουμε στην κρίση των επόμενων γενεών!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
Δέος έχει προκαλέσει την Τουρκία μια εξόχως σημαδιακή ανακάλυψη στην βυζαντινή πόλη της Ιεράπολης, στην δυτική Μικρά Ασία, όπου έχει βρεθεί η εκκλησία και ο τάφος του αποστόλου Φίλιππα. Πρόκειται για μια μαρμάρινη πλακά όπου αναγράφεται στην ελληνική γλώσσα η σημαδιακή ευχή-προσευχή, «ΜΝΗΣΤΗΤΗ ΚΑΙ ΤΩ CΩ ΔΟΥΛΟ CΟΥ», που στα τουρκικά αποδόθηκε ως, «Tanrım beni koru», δηλαδή, «Θεέ μου προστάτεψε με»!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Taraf, στην περιοχή του Pamukkale, στην επαρχία του Denizli, στις ανασκαφές που γίνονται υπό την αιγίδα της UNESCO στην βυζαντινή πόλη της Hierapolis, βρέθηκε η εκκλησία του αγίου αποστόλου Φίλιππα. Εντός της εκκλησίας αυτής οι Τούρκοι ανέσυραν μια περίτεχνη μαρμάρινη πλακέτα που ανέγραφε στην ελληνική γλώσσα την ευχή, «ΜΝΗΣΤΗΤΗ ΚΕ ΤΩ CΩ ΔΟΥΛΟ CΟΥ». Η εκκλησία αυτή του αγίου Φίλιππου στην Hierapoli, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, βρέθηκε δίπλα από το μνήμα του αγίου Αποστόλου του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι έζησε και δίδαξε τον χριστιανισμό στην περιοχή αυτή της Μικράς Ασίας, όπου και εκοιμήθη. Μετά την ανακάλυψη αυτής της εκκλησίας, άρχισαν οι έρευνες για κάποια ιερά αντικείμενα του ιστορικού αυτού ναού που πιστεύεται ότι ήταν θαμμένα εκεί. Πολύ σύντομα οι έρευνες έφεραν στο φως της δημοσιότητας ένα χαρακτηριστικό χριστιανικό δημιούργημα της εποχής εκείνης στην ελληνική γλώσσα. Το θαυμαστό αυτό δημιούργημα που προκάλεσε το δέος όπως αναφέρεται στου Τούρκους και στους άλλους ερευνητές, ήταν αυτή η μαρμάρινη πλάκα με την πολυ σημαδιακή ελληνική επιγραφή.
Όπως ανέφερε στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, DHA, ο Ιταλός επικεφαλής των ερευνών που διευθύνει η OYNESCO, Francesco D” Andria, από το 2011 οι ανασκαφές ανακάλυψαν τον τάφο του αποστόλου Φιλίππου. Ακριβώς δίπλα από το ιστορικό αυτό μνημείο όπου συνεχίστηκαν οι ανασκαφές, η σκαπάνη έφερε στο φως μια ελληνορθόδοξη εκκλησία που η κατασκευή της ανάγεται στον έκτο αιώνα γι” αυτό και η ιστορική της άξια είναι πολύ μεγάλη. Στην εκκλησία αυτή βρέθηκε επίσης και ένας μεγάλος σταυρός καθώς και ο θρόνος του αρχιεπισκόπου που χοροστατούσε στις θειες λειτουργίες. Εκεί οι εργάτες ανακάλυψαν την μαρμάρινη αυτή επιγραφή με την ελληνορθόδοξη χριστιανική ευχή που προκάλεσε το δέος στους ερευνητές γι αυτό και προβλήθηκε δημόσια στον τουρκικό τύπο.
Το γεγονός αυτής της νέας ανακάλυψης αυτής της σημαδικής ελληνοχριστιανικής επιγραφής έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά αλλεπάλληλων ιστορικών ανακαλύψεων από τους Τούρκους, όλες με καθαρά ελληνορθόδοξο χριστιανικό περιεχόμενο, που δείχνουν πως το ιστορικό ελληνορθόδοξο Βυζάντιο, ή καλύτερα η ιστορική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή η Ρωμιοσύνη, «ανθίζει» ξανά με πραγματικά απροσδόκητο τρόπο στην πατρώα της γη, προκαλώντας σε πολλές περιπτώσεις το δέος των ίδιων των σημερινών κατοίκων της Μικράς Ασίας.
Αποκαλύψεις όπως η χαμένη επισκοπή της κεντρικής Μικράς Ασίας, η χαμένη δεκάτη Πριγκιποννήσος που ήταν το μνημείο του πατριάρχη Μέγα Φωτίου, η δεύτερη «Παναγίας Σουμελά» κοντά στην Άγκυρα, το κελί του αποστόλου Παύλου και η έδρα της πρώτης ομάδας των οπαδών του στο Ικόνιο, το αγίο «Μαρτυρίο» της Νίκαιας, είναι μερικά μόνο από αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα που φέρνουν ξανά στην επιφάνεια την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (Βυζάντιο), προκαλώντας κυριολεκτιά μεγάλο δέος στην Τουρκία. Σε όλα αυτά προστέθηκε και αυτή η εληνοχριστιανική επιγραφή με το πολύ σημαδιακό της μήνυμα.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr
Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης
Εθνικός μας Ποιητής, Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στην Ζάκυνθο την Άνοιξη του 1798, ως εξώγαμο τέκνο του κόντε Νικόλαου Σολωμού και της υπηρέτριάς του Αγγελικής Νίκλη. Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε στην Ιταλία για σπουδές. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιταλία, όπου επηρεάστηκε από την άνθηση της ιταλικής λογοτεχνίας, επέστρεψε στο νησί του αλλά έπειτα από οικονομικές διαφορές που είχε με τον αδερφό του για κληρονομικά θέματα, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Κέρκυρα όπου κι έζησε το υπόλοιπο της ζωής του (1828-1857).
79. Ας ερευνήσουμε, αδελφοί μου, να βρούμε ποιός είναι ο λόγος που μερικές φορές ακούει κανείς έναν προσβλητικό λόγο και τον ξεπερνάει χωρίς να ταραχθεί, σαν να μην άκουσε σχεδόν τίποτα, ενώ άλλοτε με τον ίδιο λόγο αμέσως ταράζεται. Ποιά είναι η αιτία μιας τέτοιας διαφοράς; Άραγε, έχει μια μόνο αιτία αυτό το πράγμα ή πολλές; Εγώ βλέπω ότι έχει μεν πολλές αιτίες, μία όμως είναι η μητέρα, θα λέγαμε, που γεννά όλες τις άλλες. Και εξηγώ πως ακριβώς. Πρώτα - πρώτα συμβαίνει πολλές φορές να προσεύχεται κανείς λέγοντας την ευχή ή να κάνει νοερά πνευματική μελέτη και βρίσκεται, θα λέγαμε, σε ειρηνική ψυχική κατάσταση. Έτσι σηκώνει τον αδελφό του και ξεπερνάει τα λόγια του χωρίς ταραχή. Άλλοτε συμβαίνει να έχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σε κάποιον άλλο και γι’ αυτό σηκώνει όλες τις δυσκολίες που του προξενεί χωρίς να θλίβεται. Πάλι συμβαίνει να έχει κανείς πολύ κακή ιδέα για κάποιον, επειδή αυτός εκδηλώνει απορριπτική διάθεση για το πρόσωπό του. Γι’ αυτό τον περιφρονεί και δεν τον υπολογίζει ως άνθρωπο, ούτε καν καταδέχεται να μιλήσει γι’ αυτόν, ούτε γι’ αυτά που λέει και κάνει.
80. Και σας αναφέρω ένα σχετικό γεγονός για να θαυμάσετε. Ζούσε ένας αδελφός στο Κοινόβιο, πριν εγώ φύγω από εκεί. Και τον παρατηρούσα ότι ποτέ δεν ταραζόταν ούτε στενοχωριόταν με κανέναν, αν και είδα πολλούς αδελφούς να τον βρίζουν με διάφορους τρόπους και να τον προκαλούν. Αλλά ο νεότερος εκείνος σήκωνε με τέτοιο τρόπο όσα δεχόταν από τον καθένα τους, σαν να μην τον ενοχλούσε κανείς. Εγώ λοιπόν πάντοτε θαύμαζα την τόσο μεγάλη ανεξικακία του και επιθυμούσα να μάθω πως απέκτησε αυτή την αρετή. Τον παίρνω λοιπόν, μια φορά, ιδιαίτερα και του βάζω μετάνοια, παρακαλώντας τον να μου πει, ποιό λογισμό είχε πάντοτε στην καρδιά του, όταν τον βρίζει κάποιος ή τον κάνει να υποφέρει, και δείχνει τόσο μεγάλη μακροθυμία. Αυτός τότε μου απάντησε με φυσική απλότητα και ανεπιτήδευτο τρόπο και μου είπε: «Συνηθίζω να φυλάγομαι απ’ αυτούς τους βρωμερούς ανθρώπους και δέχομαι όσα μου κάνουν, όπως ακριβώς δέχονται τα δυνατά και γεροδεμένα σκυλιά τα βασανιστήρια από τα τυραννικά αφεντικά τους». Όταν άκουσα αυτή την απάντηση έσκυψα το κεφάλι μου και είπα με το λογισμό μου. Βρήκε το δρόμο του ο αδελφός! Και αφού σταυροκοπήθηκα έφυγα, παρακαλώντας τον Θεό να σκεπάζει και αυτόν και εμένα.
81. Ώστε συμβαίνει, όπως είπα, και από περιφρόνηση να μην ταραχθεί κάποιος. Αυτό όμως είναι φανερή καταστροφή. Το να ταράζεται όμως κάποιος με τον αδελφό του που τον στενοχωρεί συμβαίνει ή γιατί δεν βρίσκεται εκείνη την ώρα σε καλή ψυχική κατάσταση ή γιατί τρέφει γι’ αυτόν κάποια αντιπάθεια. Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες αιτίες που το προκαλούν αυτό, που έχουν ήδη αναφερθεί με πολλούς τρόπους. Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια, η αιτία κάθε ταραχής είναι το ότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε γι’ αυτές. Γι’ αυτό νοιώθουμε όλη αυτή την κατάθλιψη. Γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ποτέ ανάπαυση. Δεν είναι δε θαυμαστό το ότι ακούμε από όλους τους αγίους ότι δεν υπάρχει άλλη οδός εκτός απ’ αυτήν και βλέπουμε ότι κανένας απ’ όσους ακολούθησαν άλλο δρόμο δεν βρήκαν ανάπαυση, και περιμένουμε εμείς να βρούμε ανάπαυση ή να κρατηθούμε στο σωστό δρόμο, χωρίς να συνηθίσουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας; Πράγματι, ακόμα και αν ο άνθρωπος πετύχει πολλά πνευματικά κατορθώματα, δεν εργαστεί όμως αυτό το έργο της αυτομεμψίας, δεν θα σταματήσει ποτέ να στενοχωρεί και να στενοχωριέται και να χάνει όλους τους κόπους του. Ποιά δε χαρά, ποιά ανάπαυση δεν θα έχει, όπου και αν πάει, όπως ακριβώς είπε ο αββάς Ποιμήν («Είπεν ο Αββάς Ποιμήν, ότι είπε ο Αββάς Αντώνιος, ότι: Η μεγάλη δυναστεία του ανθρώπου εστίν, ίνα επάνω αυτού βάλη το ίδιον σφάλμα ενώπιον Κυρίου, και προσδοκήση πειρασμόν εως εσχάτης αναπνοής») , εκείνος που μέμφεται τον εαυτό του; Γιατί, αν του συμβεί κάποια ζημιά ή κάποια ατίμωση είτε οποιαδήποτε άλλη στενοχώρια, προλαβαίνει και θεωρεί τον εαυτό του ως άξιο του κακού και ποτέ δεν ταράζεται. Υπάρχει μεγαλύτερη ανάπαυση απ’ αυτή;
82. Αλλά μπορεί να πει κάποιος: «Αν με στενοχωρήσει ο αδελφός και ψάξω μέσα μου και βρω ότι δεν του έδωσα καμιά αφορμή, πως μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου»; Πραγματικά, αν εξετάσει κανείς τον εαυτό του με φόβο Θεού, θα βρει ότι οπωσδήποτε έδωσε αφορμή είτε με λόγο, είτε με έργο, είτε κάποια κίνηση. Κι αν ακόμα βλέπει, όπως λέει, ότι ο ίδιος δεν έδωσε απολύτως τέτοια αφορμή στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανόν να τον στενοχώρησε κάποια άλλη φορά ή για το ίδιο θέμα ή για κάτι άλλο. Ή μπορεί κάποιον άλλο αδελφό να στενοχώρησε και έπρεπε γι’ αυτό να υποφέρει ή, πολλές φορές, και για κάποια άλλη αμαρτία. Ώστε αν, όπως είπα, με φόβο Θεού εξετάσει κανείς τον εαυτό του και ψηλαφίσει τη συνείδησή με ακρίβεια, θα βρει οπωσδήποτε ότι είναι ένοχος.
Άλλες φορές πάλι βλέπει κανείς τον εαυτό του να παραμένει ήσυχος και ειρηνικός. Όταν όμως του πει ο αδελφός του κάποιο λυπηρό λόγο, ταράζεται και γι’ αυτό νομίζει ότι δικαιολογημένα στενοχωριέται μαζί του, λέγοντας ότι: «Αν δεν ερχόταν να μου μιλήσει και να με ταράξει, δεν θα έπεφτα στην αμαρτία». Και τούτο δεν είναι μόνο αυταπάτη, αλλά είναι και παραλογισμός. Διότι μήπως αυτός που του είπε τη βαριά φράση του έβαλε στην ψυχή του και το πάθος; Του έδειξε το πάθος που βρισκόταν μέσα του, για να μετανοήσει, αν θέλει, γι’ αυτό. Γιατί αυτός μοιάζει με εκλεκτό ψωμί που εξωτερικά έχει πολύ καλή εμφάνιση, όταν όμως το κόψει κανείς, τότε φαίνεται η μούχλα του. Έτσι και αυτός καθόταν ειρηνικός, καθώς νόμιζε, είχε όμως μέσα του το πάθος και δεν το ήξερε. Μια κουβέντα του είπε ο αδελφός του και έβγαλε τη βρωμιά που βρισκόταν κρυμμένη μέσα του. Αν λοιπόν θέλει να βρει έλεος, πρέπει να μετανοήσει, να καθαριστεί, να προοδεύσει. Να καταλάβει δηλαδή ότι οφείλει να ευχαριστεί μάλλον τον αδελφό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο του προξένησε τόσο μεγάλη ωφέλεια.
83. Διότι κάθε αγωνιστή δεν τον καταβάλλουν και δεν τον επηρεάζουν στο ίδιο μέτρο πάντοτε οι πειρασμοί, αλλά όσο προοδεύει στην πνευματική ζωή, τόσο ελαφρότεροι του φαίνονται. Πραγματικά, όσο προοδεύει η ψυχή, τόσο δυναμώνει και μπορεί να βαστάζει όσα τη βρίσκουν. Όπως ακριβώς, αν ένα ζώο είναι γερό και του φορτώσει κανείς βαρύ φόρτωμα, το σηκώνει εύκολα. Και αν ακόμα τύχει να σκοντάψει, αμέσως σηκώνεται και δεν καταλαβαίνει σχεδόν καθόλου ότι σκόνταψε. Αν όμως είναι ασθενικό και αδύνατο ζώο, τότε και το παραμικρό το γονατίζει. Και αν τύχει να πέσει, έχει ανάγκη από πολλή βοήθεια για να σηκωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Όσο αμαρτάνει, ταλαιπωρείται από την ίδια την αμαρτία. Γιατί η αμαρτία έχει την ιδιότητα να ταλαιπωρεί και να φθείρει αυτόν που την διαπράττει. Επομένως, οτιδήποτε και αν συμβεί, τον καταπονεί. Όταν όμως προκόψει ο άνθρωπος, ξεπερνάει διαρκώς ευκολότερα όλα εκείνα που τον κούραζαν κάποτε. Ώστε το να θεωρούμε αίτιο για όσα μας συμβαίνουν τον εαυτό μας και κανέναν άλλο, μας ευεργετεί πάρα πολύ και μας βοηθά να προκόψουμε και μας αναπαύει. Και πολύ περισσότερο μας βοηθά το να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν παραχωρείται να μας συμβεί χωρίς να είναι κάτω από τη Θεία Πρόνοια.
84. Αλλά λέει κάποιος: «Πώς είναι δυνατόν να μην στενοχωρηθώ αν έχω ανάγκη από ένα πράγμα και δεν μου το δίνουν; Αφού το έχω ανάγκη»; Ούτε τότε δεν δικαιολογείται να κατηγορεί κανέναν ή να θλίβεται. Αλλά, αν πράγματι έχει ανάγκη από κάτι, καθώς λέει, και δεν του το δίνουν, πρέπει να σκέπτεται: Ο Χριστός ξέρει καλύτερα από μένα αν πρέπει να ανακουφισθώ και Αυτός θα συμπληρώσει την έλλειψη αυτού του πράγματος ή αυτής της τροφής». Οι Ισραηλίτες έφαγαν το μάννα στην έρημο σαράντα χρόνια. Και το μεν μάννα ήταν ένα είδος, γινόταν όμως στον καθένα ό,τι είχε ανάγκη. Σ’ αυτόν που είχε ανάγκη από γλυκό, γινόταν γλυκό. Σ’ αυτόν που είχε ανάγκη από αλμυρό, γινόταν αλμυρό. Και μ’ ένα λόγο, γινόταν για τον καθένα ό,τι ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του (Σοφ. Σολ. 16, 21). Έτσι λοιπόν, αν έχει κάποιος ανάγκη από αυγό, και δεν του δίνουν παρά λάχανο, πρέπει να πει με το λογισμό του: «Αν ήταν για το συμφέρον μου, οπωσδήποτε θα μου το έστελνε ο Θεός. Πλην όμως και το ίδιο αυτό το λάχανο μπορεί να το κάνει για χάρη μου θρεπτικό σαν αυγό ο Θεός». Και είμαι βέβαιος ότι στα μάτια του Θεού αυτό ισοδυναμεί με μαρτύριο. Γιατί, πραγματικά, αν κάποιος είναι άξιος να αναπαυθεί, ο Θεός φωτίζει και την καρδιά των Σαρακηνών να τον ελεήσουν κατά την ανάγκη του. (Με την θέση αυτή ο αββάς Δωρόθεος με φυσικότητα και απλότητα υποδηλώνει την πίστη του ότι ο Θεός είναι Κύριος της ιστορίας. Επιμαρτυρεί το «ουδέν απρονόητον και εμελημένον παρά Θεώ» του Μ. Βασιλείου (Έξ. 7, 5) και φανερώνει τη θετική πλευρά της παρεμβάσεως της Θείας Πρόνοιας στη ζωή του ανθρώπου. Αντίθετα, μας θυμίζει το Γραφικό «Εάν πλανηθή ο προφήτης, εγώ επλάνησα αυτόν» (Ιεζ. 14, 9), που φανερώνει ότι και τότε ο Θεός κινείται και πάλι παιδαγωγικά και παρεμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου με τη μορφή της αποκρύψεως της αλήθειας. Πολλές φορές κάνουμε τον εαυτό μας ανάξιο της αλήθειας και τότε παρεμποδίζονται να μας την αποκαλύψουν ακόμη και όσοι είναι αρμόδιοι να το κάνουν. Όποιος όμως είναι άξιος να τύχει της βοήθειας του Θεού, τότε ακόμη και οι εχθροί του τον εξυπηρετούν.)
Αν όμως δεν είναι άξιος να αναπαυθεί ή δεν είναι για το συμφέρον της ψυχής του, και αν ακόμα δημιουργήσει καινούργιο ουρανό και καινούργια γή, δεν βρίσκει ανάπαυση. Φυσικά, άλλες φορές βρίσκει κανείς περισσότερα απ’ όσα του χρειάζονται, θέλοντας να του δείξει την υπερβολική αγάπη που έχει προς τον άνθρωπο και να τον διδάξει την ευχαριστία. Όταν όμως δεν του δίνει αυτά που του χρειάζονται, καλύπτει με το λόγο Του την ανάγκη που θα κάλυπτε το πράγμα που του λείπει και τον μαθαίνει υπομονή. Ώστε, σε κάθε περίσταση, πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον Θεό. Και είτε ευεργετηθούμε, είτε κακοπάθουμε, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον Θεό και να τον ευχαριστούμε για όσα μας συμβαίνουν, προσπαθώντας πάντοτε να διατηρήσουμε την αυτομεμψία. Και να λέμε, όπως έλεγαν και οι Πατέρες, αν μεν συμβεί κάτι καλό, «είναι οικονομία του Θεού», αν δε συμβεί κάτι κακό, «προέρχεται από τις αμαρτίες μας».
Πραγματικά, ό,τι και αν πάθουμε, από τις αμαρτίες μας το παθαίνουμε. Γιατί οι Άγιοι, και όταν ακόμα πάσχουν, υποφέρουν για τη δόξα του Ονόματος του Θεού ή για να φανερωθεί η αρετή τους και να ωφεληθούν πολλοί ή για να πολλαπλασιασθεί η αμοιβή τους από τον Θεό. Για μας όμως τους ταλαίπωρους, πως μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο; Αμαρτάνουμε κάθε μέρα τόσο πολύ και επιδιώκουμε την ικανοποίηση των παθών μας με κάθε τρόπο. Αφήσαμε τον ίσιο δρόμο που χάραξαν οι Πατέρες, δηλαδή την αυτομεμψία, και περπατάμε τους στραβούς δρόμους, κατηγορώντας τον πλησίον. Και ο καθένας ζεί με αμέλεια, τίποτα δεν εφαρμόζει και έχει την απαίτηση από τον πλησίον να τηρεί τις εντολές.
85. Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον, και έλεγε ο μεγαλύτερος για τον μικρότερο: «Του λέω να κάνει κάτι και στενοχωριέται και στενοχωριέμαι κι εγώ, γιατί σκέπτομαι ότι, αν με αγαπούσε και μ’ εμπιστευόταν, θα τον πληροφορούσε ο Θεός να τα δεχθεί». Και ο μικρότερος έλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μου μιλάει με φόβο Θεού, αλλά σαν να θέλει να με διατάζει. Και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν αναπαύεται η καρδιά μου, όπως λένε οι Πατέρες».
(Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, καρπός του μεταπτωτικού ψυχισμού του ανθρώπου, του αφαιρούν κάθε είδους αναπαύσεως της ψυχής του. Τότε μόνο αναπαύεται ο άνθρωπος, όταν πληροφορείται από την συνείδησή του ότι όλα έχουν καλώς και προς τον Θεό, και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του. Ο διάβολος όμως καλλιεργεί ψευδείς πληροφορίες και πλανά τους άπειρους στην πνευματική ζωή. Γι’αυτό και οι αγωνιζόμενοι νηπτικά, την πληροφόρησή τους δεν την δέχονται από τη συνείδησή τους, αλλά μόνο από τον Γέροντά τους ή από τον ίδιο τον Κύριο. «Πληροφορία» είναι η εσωτερική και συνειδητή βεβαιότητα για την ορθότητα πράξεως ή λογισμού ή γνώσεων κλπ. ή για την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού σε κάθε περίσταση.)
Προσέξτε, πως ο ένας έριξε το βάρος στον άλλο και κανείς τους δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Άλλοι δύο, που στενοχώρησαν ο ένας τον άλλο, έβαλαν μεν ο ένας στον άλλον μετάνοια, παρέμειναν όμως ανειρήνευτοι. Και ο μεν ένας έλεγε: «Δεν μου έβαλε με την καρδιά του μετάνοια και γι’ αυτό δεν αναπαύθηκα. Γιατί έτσι έχουν πει οι Πατέρες». Ο δέ άλλος έλεγε: «Επειδή δεν είχε προδιατεθεί με αγάπη προς το πρόσωπό μου, πριν εγώ του δείξω τη μετάνοιά μου, γι’ αυτό κι εγώ δεν αναπαύθηκα». Βλέπετε αυταπάτη, αδελφοί μου, βλέπετε πως διαστράφηκε ο λογισμός τους; Ο Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μου προξενεί το ότι ακόμα και τους Πατέρες χρησιμοποιούμε, σύμφωνα με τα θελήματά μας τα πονηρά, για να χάσουμε τις ψυχές μας. Έπρεπε να πάρει καθένας επάνω του την ευθύνη, να κατηγορήσει τον εαυτό του και να πεί: «Δεν έβαλα ειλικρινά μετάνοια στον αδελφό μου, γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Ο δε άλλος να πεί: «Εγώ δεν είχα την καρδιά μου έτοιμη να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον αδελφό μου, πριν αυτός μου εκφράσει τη μετάνοιά του και γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και οι προηγούμενοι. Ο μεν πρώτος έπρεπε να πεί: «Εγώ μιλάω με αυθάδεια, γι’ αυτό δεν αναπαύει ο Θεός τον αδελφό μου». Και ο άλλος έπρεπε να λογίζεται: «Ο αδελφός μου μού δίνει εντολές με ταπείνωση και αγάπη, αλλά εγώ είμαι ανυπότακτος και δεν έχω φόβο Θεού». Αλλ’ όμως κανένας τους δεν βρήκε τον σωστό δρόμο και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Αντίθετα, καθένας έριξε το βάρος στον άλλον.
86. Να, γι’ αυτό δεν μπορούμε να προκόψουμε, γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτό του. Καθένας αφήνει τον εαυτό του, όπως είπα, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα. Και όλοι μας έχουμε την απαίτηση να τηρούν οι άλλοι τις εντολές του Θεού. Γι’αυτό και δεν μπορούμε να συνετισθούμε να κάνουμε το καλό, γιατί αν ποτέ και το ελάχιστο μάθουμε, αμέσως απαιτούμε από τον αδελφό μας να το εφαρμόσει, κατηγορώντας τον και λέγοντας: «Πρέπει να κάνει αυτό» ή «γιατί αυτό δεν το έκανε έτσι»; Γιατί δεν απαιτούμε καλύτερα από τους εαυτούς μας να εφαρμόζουμε τις εντολές και δεν κατηγορούμε τους εαυτούς μας ως παραβάτες;
Που είναι εκείνος ο Γέροντας, που, όταν τον ρώτησαν «τι περισσότερο βρήκες σ’αυτό τον δρόμο, πάτερ;», απάντησε «έμαθα στο καθετί να κατηγορώ τον εαυτό μου»; Πράγμα που έκανε αυτόν που τον ρώτησε να τον επαινέσει και να του πεί: «Άλλος δρόμος εκτός απ’ αυτόν δεν υπάρχει». Όμοια και ο αββάς Ποιμένας είπε αναστενάζοντας: «Όλες οι αρετές μπήκαν σ’ αυτό το σπίτι, εκτός από μία και χωρίς αυτή δύσκολα στέκεται ο άνθρωπος». Και τον ρώτησαν: «Ποιά είναι αυτή»; Και λέει: «Η αυτομεμψία». Και ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Αυτή είναι η σπουδαιότερη πνευματική εργασία, που έχει να κάνει ο άνθρωπος μέσα του. Να επωμίζεται τα λάθη του απέναντι στον Θεό και να προετοιμάζεται για τους πειρασμούς μέχρι την τελευταία του αναπνοή». Και παντού βλέπουμε ότι αυτό τηρούσαν οι Πατέρες και αναπαύονταν, αναφέροντας τα πάντα στον Θεό, ακόμα και τα πιο ασήμαντα.
87. Τέτοιος ήταν ο άγιος Γέροντας που, όταν αρρώστησε, του έβαλε ο αδελφός του στο φαγητό αντί για μέλι λιναρόλαδο, πράγμα που είναι βλαπτικότατο. Και όμως δεν είπε τίποτα, αλλά έφαγε σιωπηλός την πρώτη και τη δεύτερη μερίδα που του χρειαζόταν, χωρίς να κατηγορήσει τον αδελφό του, λέγοντας: «Με περιφρόνησε». Και όχι μόνο δεν είπε ότι τον περιφρόνησε, αλλά δεν τον λύπησε ούτε με κανέναν άλλο λυπηρό λόγο. Όταν δέ κατάλαβε ο αδελφός τι είχε κάνει, άρχισε να στενοχωριέται και να λέει: «Σε σκότωσα, Γέροντα, κι εσύ μου φόρτωσες την αμαρτία, γιατί δεν είπες τίποτα». Με πόση πραότητα του απάντησε, λέγοντας: «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου. Αν ήθελε ο Θεός να φάω μέλι, θα έβαζες μέλι». Και αμέσως απέδωσε το γεγονός στο θέλημα του Θεού. «Τι ανακατεύεις τον Θεό, καλόγερε; Ο αδελφός έκανε το λάθος και συ λες αν ήθελε ο Θεός; Τι σημαίνει αυτό»; Και απαντάει: «Ναι, αν ήθελε ο Θεός να φάω μέλι, θα μου ’βαζε μέλι ο αδελφός». Και αυτό συνέβη, ενώ ο Γέροντας αρρώστησε τόσο πολύ, ώστε να μην μπορεί για πολλές ημέρες να φάει τίποτα. Και όμως, παρόλα αυτά, δεν αγανάκτησε εναντίον του αδελφού, αλλά απέδωσε το λάθος στο θέλημα του Θεού και αναπαύθηκε. Πολύ σωστά έλεγε ο Γέροντας. Γιατί ήξερε καλά ότι, αν ήθελε ο Θεός να φάει μέλι, και το βρωμόλαδο θα το έκανε μέλι.
88. Εμείς όμως για κάθε πράγμα θεωρούμε υπεύθυνο τον αδελφό μας, κατηγορώντας τον ότι μας περιφρονεί και ότι ενεργεί χωρίς συνείδηση. Και, αν ακούσουμε ένα λόγο, αποδίδοντάς τον αμέσως σε κακή πρόθεση, λέμε: «Αν δεν ήθελε να με πληγώσει, δεν θα το έλεγε». Που να βρεθεί ο άγιος εκείνος προφήτης Δαυίδ που είπε για τον Σεμέι: «Αφήστε τον να καταρασθεί, γιατί ο Θεός του είπε να καταρασθεί τον Δαυίδ» (Βασ. Α’ 16, 10). Τον φονιά πρόσταξε ο Θεός να καταραστεί τον Προφήτη; Ως σοφός και επειδή ήξερε ότι τίποτε άλλο δεν ελκύει τη Χάρη του Θεού στην ψυχή όπως οι πειρασμοί, και μάλιστα όταν έρχονται επί πλέον σε καιρό δοκιμασίας και δύσκολης περιστάσεως, έλεγε: «Αφήστε τον να καταριέται τον Δαυίδ, γιατί του είπε ο Κύριος να το κάνει». Γιατί; «Μήπως δει ο Θεός την ταπείνωσή μου και μού αποδώσει καλό αντί για την κατάρα του». Βλέπεις με πόση σύνεση ενεργούσε ο Προφήτης; Γι’αυτό και διαφωνούσε με όσους ήθελαν να τον υπερασπισθούν, λέγοντας: «Γιατί ασχολείσθε με μένα, παιδιά της Σαρούιας; Αφήστε τον να καταριέται, γιατί ο Κύριος τον παρακίνησε».
Εμείς όμως δεν ανεχόμαστε να πούμε για τον αδελφό μας: «Ο Κύριος τον παρακίνησε».
Αλλά, αν ακούσουμε ένα λόγο, αμέσως νιώθουμε όπως οι σκύλοι. Ρίχνει κανείς επάνω τους πέτρα και αφήνουν αυτόν που τους πετροβόλησε και δαγκώνουν την πέτρα. Έτσι κάνουμε και εμείς. Εγκαταλείπουμε τον Θεό που επιτρέπει να μας βρούν συμφορές, για να καθαριστούμε από τις αμαρτίες μας, και τα βάζουμε με τον αδελφό μας, λέγοντας: «Γιατί μου το ’πε; Γιατί μου το ‘κανε»; Και ενώ μπορούμε απ’ αυτά να έχουμε μεγάλη ωφέλεια, βλάπτουμε τον εαυτό μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι όλα γίνονται με την Πρόνοια του Θεού για το συμφέρον του καθενός. Ο Θεός να μας χαρίσει σύνεση με τις ευχές των Αγίων. Αμήν
(Από τό βιβλίο ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ, Ἔργα Ἀσκητικά, Εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 2000)
Πηγή:Ι. Μ. Παντροκράτορος
Τὸ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος, αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς ἀπ᾽ ἀρχῆς ἕως καὶ σήμερα καὶ τοῦτο θὰ ἐπαναλαμβάνεται διά παντός. Δύο βασικὰ εἶναι τὰ θέματα ποὺ στοὺς λίγους αὐτοὺς στίχους ἀναπτύσσει στοὺς Κορινθίους καὶ δι᾽ αὐτῶν σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς μέσῳ τῆς ἀποκαλυπτικῆς διαχρονικότητος.
Πρῶτον τὸ θέμα τοῦ φαγητοῦ καὶ δεύτερον τὸ θέμα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων. Τοῦ φοβεροῦ καὶ θανάσιμου ἁμαρτήματος τῆς πορνείας. Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο θέμα, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὰ “βρώματα” καὶ κατὰ πόσο ὁ πιστὸς ἔχει ἐξουσία καὶ μπορεῖ ἐλευθέρως νὰ γεύεται ὅ,τι ἐπιθυμεῖ, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου θὰ μᾶς διαφωτίσει ὅτι “πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει”. Ὅλα ὅσα δὲν ἀπαγορεύει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μπορῶ νὰ τὰ ἔχω. Ὅλα εἶναι στὴν ἐξουσία μου, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ γίνω δοῦλος σὲ τίποτε.
Ἡ “τετραγωνικὴ” θεολογικὴ λογικὴ τοῦ Ἀποστόλου εἶναι καταπληκτική. Γι᾽ αὐτὸ καὶ συνεχίζει: “Τὰ φαγητὰ ἔχουν γίνει γιὰ τὴν κοιλία καὶ ἡ κοιλία διά τὰ φαγητά. Ὅμως ὅλα αὐτὰ ὁ Θεὸς θὰ τὰ καταργήσει στὴν μέλλουσα ζωή ποὺ ἀναμένουμε”. Ἑπομένως μπορεῖ ὁ πιστὸς νὰ γεύεται τῆς τροφῆς (ὅταν ἐπιτρέπεται), ἀρκεῖ νὰ μὴ σκανδαλίζει καὶ φυσικὰ νὰ μὴ ξεχνᾷ ποτὲ πὼς “τρώει γιὰ νὰ ζήσει καὶ δὲν ζεῖ γιὰ νὰ τρώει”. Ὑφίσταται ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο, ἄκρως ἐπικίνδυνο ζήτημα τὸ ὁποῖο εἶχε διαταράξει τὴν πνευματικὴ εἰρήνη στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου καὶ φαίνεται πὼς στὶς ἡμέρες μας ἔχει ἐπανέλθει στὴν χειροτέρα του μορφή, ἀφοῦ φαίνεται πὼς ὑπάρ- χουν κάποιοι, ἀκόμα καὶ ποιμένες, ποὺ τὸ θέμα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων – πορνείας κ.λπ. - τὸ ἀντιμετωπίζουν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ.
Ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὴν καλυτέρα τῶν περιπτώσεων, γιὰ νὰ μὴ ἰσχυριστοῦμε ὅτι οἱ “φιλελεύθεροι” καὶ “νεορθόδοξοι” μὲ μία μονοκονδυλιὰ τοῦ διαβόλου προσπαθοῦν νὰ διαγράψουν τὶς θεόπνευ- στες ἐντολὲς ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν ζητημάτων, ποὺ περιέχονται στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀνέκαθεν βιώνουν οἱ ἅγιοι καὶ φυσικὰ οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ἔ, λοιπὸν “τὸ σῶμα μας δὲν ἔχει δημιουργηθεῖ γιὰ τὴν πορνεία, ἀλλὰ γιὰ τὸν Κύριο. Γιὰ ν' ἀνήκει σὲ Αὐτὸν καὶ νὰ κατοικεῖ ἐντός του ὁ Ἴδιος. Δὲν ἔχει σημασία τὸ ὅτι τὸ σῶμα μετὰ τὸν θάνατο θὰ διαλυθεῖ, ἀφοῦ κάποια στιγμὴ θὰ τὸ ἀναστήσει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ δύναμή του ἀνέστησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό”. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὸ ἀποκορύφωμα μέσῳ ἑνὸς ἐρωτήματος: “Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν;”.
Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ καίριο ἐρώτημα ποὺ θέτει ὁ Ἀποστολικὸς κάλαμος, κονιορτοποιεῖ ὅλα τὰ φληναφήματα τῶν ψευδοθεολόγων, τῶν ξεπεσμένων “νεορθοδόξων” καὶ “μεταπατερικῶν” καὶ ὅσων “ποιμένων περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν” (Α´ Τιμ. στ´ 21). Οὐδέποτε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐδέχθη διά τοῦ βαπτίσματος καὶ τῶν ἄλλων μυστηρίων τὴν υἱοθεσίαν ἐπιτρέπεται νὰ ἁμαρτάνει μὲ ὁποι- αδήποτε βεβαίως ἁμαρτία, πολὺ δὲ περισσότερο μὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ ἀηδιαστικὰ καὶ βδελυρὰ ἁμαρτήματα, διά τὰ ὁποῖα “αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν”. Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ οὐδεμία ἀμφισβήτηση ἐπιδέχονται τίθεται ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα: “Διατὶ ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀρνεῖται νὰ ἀγγίξει καὶ νὰ ἀποκαθάρει τὴν κατάρα τῆς λεγομένης “νεορθοδοξίας” τουτέστιν κακοδοξίας καὶ δαιμονολογίας, ποὺ τὰ τελευταῖα ἔτη ὡς καρκίνωμα πνευματικὸ κατατρώγει ὅ,τι πολυτιμότερο καὶ ἁγιώτερο ὑπάρχει στὸν χῶρο τῆς νεότητος καὶ ὄχι μόνον;”. Ἐννοοῦμε τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἁγνότητα ἕως τοῦ γάμου, τὴν πιστότητα ἕως θανάτου καὶ τὴν εὐλογημένη συζυγία. Τὴν συζυγία ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεὸς καὶ ὅπως τὴν κηρύσσουν οἱ θεοφόροι πατέρες. Τί εἶναι ἐκεῖνο, ἀλήθεια, ποὺ ἐμποδίζει τὸ ὀρθοτομεῖν στὰ ζητήματα αὐτὰ μὲ ἀποτέλεσμα, σὺν τοῖς ἄλλοις, νὰ ἔχουν λιγοστεύσει ἕως σημείου κρίσεως οἱ νέοι ἄνευ κολλημάτων ἱερωσύνης;
Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐμποδίζει τοὺς ἰθύνοντας νὰ κηρύξουν ἐπιτέλους εὐθαρσῶς στὸ ποίμνιο, ποὺ ἔχουν χρεωθεῖ στὸ πετραχή- λι καὶ στὸ ὠμοφόριό τους, αὐτὰ ποὺ τόσο ξεκάθαρα τονίζει ὁ Ἀπ. Παῦλος; Μήπως ὑπάρχουν ψυχολογικὰ πλέγματα καὶ φόβος ἐναντίον τοῦ μακρὰν τοῦ Θεοῦ κόσμου; Ἢ μήπως ἐνοχὲς περίεργες φράσσουν τὰ στόματα καὶ ρίχνουν σὲ μία δαιμονικὴ “χειμερία νάρκη” τὶς καρδιὲς τῶν “διαδόχων τῶν Ἀποστόλων”, ὅπως ἀρέσκονται νὰ τονίζουν ἑαυτοὺς οἱ ποιμένες; Πολλὰ “μπορεῖ” δύναται κανεὶς νὰ ἐξιχνιάσει καὶ στὸν τομέα αὐτὸ τῆς συγχρόνου ποιμαντικῆς, γιὰ τὴν ὁποία νεώτερος ὅσιος μὲ θλίψη πολλὴ ἐτόνιζε τό: “τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται” (Ματθ. ιε΄14). Ὅπως καὶ νὰ 'χει, τὸ πρᾶγμα εἶναι σὲ πολὺ χειρότερο κατάντημα ἀπ' ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ, δοθέντος ὅτι καὶ αὐτὲς πλέον οἱ θεολογικὲς (γράφε σκοτολογικὲς) σχολὲς κατήντησαν περίγελως ἀκόμα καὶ τῶν μουσουλμάνων. Οἱ δὲ σοφὲς κεφαλὲς τῶν καθηγητῶν τῶν ψηφισάντων τὶς μουσουλμανικὲς σπουδές, τώρα πλέον εἰς ἔνδειξιν “συναδελφικῆς ἀλληλεγγύης” πρὸς τοὺς μουσουλμάνους καθηγητές, θὰ ἔχουν ἕνα ἀκόμα πρόσθετο ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῶν “νεορθοδόξων”, τὴν ἀπόλαυση δηλ. τοῦ ἰδιοτύπου μουσουλμανικοῦ παραδείσου μὲ ὅλα τὰ παρελκόμενα...
Ἀδελφοί μου, ὅσοι πιστοί, ὅσοι ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῆς “νέας ἐποχῆς”, “Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου”! Ἂς ἀγωνιστοῦμε ὁ καθένας μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ τὰ χαρίσμα- τά του καὶ ἂς καταρτίζουμε τὶς ὑπάρξεις μας σὲ “ναοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, “ἐπιτελοῦντες ἁγιοσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ” καὶ ταυτοχρόνως ὀρθοτομοῦντες ἀποστολικῶς καὶ πατροπαραδότως πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, πολεμώντας σθεναρῶς καὶ ἀκαταπαύστως τὶς πλάνες ποὺ παρεισφρέουν στὴν θεολογία μας καὶ στὴν ὀρθοπραξία μας. Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Mail: ioil.konitsa@gmail.com
Κόνιτσα.
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 06/02/2015, Ακτίνες
Λίγες ώρες πριν αναλάβει την ευθύνη για τη Δημοτική και Μέση Εκπάιδευση ο αναπληρωτής Υπουργός Τάσος Κουράκης, ο απερχόμενος Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ανδρέας Λοβέρδος προέβη – επιτέλους- στη σωστή ρύθμιση για τις απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών. Ουσιαστικά εφήρμοσε την απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, με την οποία ορίζεται ότι δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα έχουν μόνον οι αλλόθρησκοι (πχ Μουσουλμάνοι) και οι ετερόδοξοι (πχ Προτεστάντες) μαθητές και σαφώς όχι οι Ορθόδοξοι. Δίδεται έτσι μία λύση στο πρόβλημα, το οποίο δημιούργησε η σύσταση του 2007 του τότε Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη και την οποία το Δικαστήριο έκρινε παράνομη με βάση το Σύνταγμα και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το ερώτημα είναι αν ο κ. Κουράκης θα σεβασθεί την εγκύκλιο Λοβέρδου άρα και τη δικαστική απόφαση ή θα επαναφέρει τη σύγχυση, δίδοντας στον καθένα το δικαίωμα απαλλαγής.
Η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου είναι τελεσίδικη, διότι εξεδόθη κατόπιν εξουσιοδοτήσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αποτελεί νίκη των Θεολόγων των Χανίων, οι οποίοι είχαν προσφύγει και γενικότερα της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, η οποία σήμερα υπό νέα και μαχητική Διοίκηση δίνει τη μαρτυρία της υπέρ ενός ελληνορθοδόξου σχολείου προσαρμοσμένου στις σύγχρονες ανάγκες. Η εν λόγω απόφαση δεν μένει μόνον στο ζήτημα των απαλλαγών, αλλά υπεισέρχεται και στην ουσία του θέματος, δηλαδή στο περιεχόμενο του μαθήματος. Ορίζει, λοιπόν, ρητά και κατηγορηματικά ότι: Η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτική καθώς και η παρακολούθησή του από τους μαθητές, οι οποίοι ανήκουν στην «κατ’ Ανατολάς Ορθόδοξον Εκκλησίαν» για την ανάπτυξη της θρησκευτικής τους συνειδήσεως. Γίνεται, δηλαδή, άμεση αναφορά στο άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος περί των σκοπών της Παιδείας και έτσι το Δικαστήριο αποφαίνεται ότι είναι συνταγματική επιταγή η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των Ορθοδόξων μαθητών, προεχόντως δε, κατά τη χριστιανική διδασκαλία.
Τη διατύπωση του Δικαστηρίου περί Ορθοδόξου Χριστιανικού περιεχομένου του μαθήματος την θεωρώ εξίσου ή και περισσότερο σημαντική από τη ρύθμιση των απαλλαγών. Διότι στην κοινωνία μας και ειδικά στον χώρο της Παιδείας διεξάγεται έντονος διάλογος μεταξύ διαφορετικών απόψεων περί του μαθήματος. Συγκεκριμένα.
Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων και η πλειοψηφία των διδασκόντων Θεολόγων τάσσεται υπέρ του ομολογιακού μαθήμτος, δηλαδή με Ορθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο. Επικαλούνται το Σύνταγμα, την ελληνορθόδοξη παράδοση του λαού μας, τις δικαστικές αποφάσεις όπως την προαναφερθείσα, την ευρωπαϊκή πρακτική και κυρίως τους παιδαγωγικούς λόγους. Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι το μόνο που έχει απομείνει με ηθοπλαστικό περιεχόμενο. Από αυτό τα παιδιά μας θα πάρουν πρότυπα και τα πρότυπα αυτά δεν μπορούν να είναι άλλα από τον Χριστό, τους Αγίους, τους Πατέρες και τη διδασκαλία τους.
Μία άλλη άποψη είναι αυτή του Πιλοτικού Προγράμματος για το μάθημα, την οποία υποστηρίζει μία μικρή ομάδα Θεολόγων. Στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις απαλλαγές προτείνουν ένα πολυθρησκευτικό μάθημα, το οποίο τελικά θα μπερδεύει τα παιδιά με λίγη δόση Ορθοδοξίας, Καθολικισμού, Ισλάμ, Βουδισμού κλπ. Αποτέλεσμα η πλήρης έλλειψη προτύπων και η αποκοπή από την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.
Μία τρίτη άποψη είναι αυτή που υποστηρίζεται στις επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Παιδεία, δηλαδή η εισαγωγή Θρησκειολογικού μαθήματος με ξερές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Η πρόταση αυτή συγκρούεται με το Σύνταγμα και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα Θρησκευτικά έχουν ομολογιακό περιεχόμενο και βασίζονται στην επικρατούσα θρησκεία. Τώρα που τα πρώην κομμουνιστικά κράτη επαναφέρουν τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά, εμείς θα τα καταργήσουμε για να ικανοποιηθούν ορισμένοι ψευδοπροοδευτικοί;
Στην εποχή της οικονομικής και πνευματικής κρίσης τα Ελληνόπουλα χρειάζονται την Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή.
Πηγή:Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Πέρασαν έξι χρόνια, που έφυγε από κοντά μας ο μακαριστός, Νικόδημος Γρηγοριάτης, Αγιορείτης Μοναχός.
Αγαπητέ αδελφέ, να χαίρεσαι, καθώς οι βιοτικές μέριμνες η σύζυγος και οι δουλειές δεν τελειώνουν..
Θέλω να γράψω για τον αδελφό Νικόδημο, όμως στενοχωριέμαι, όταν τον θυμάμαι. Δεν θέλω να θυμάμαι ότι έφυγε από κοντά μας, γιατί πονώ. Δεν θέλω όμως να πονώ, γιατί πιστεύω ότι με τη χάρη του Θεού, σε καλύτερο μέρος βρίσκεται, εν χορώ αγγέλων εν μέσω παραδείσω, μόνος με μόνο τω Θεώ, όπως συνήθιζε να λέει και αυτός. Τι είναι τούτη τελικά η δύναμη που ενώνει για πάντα αγνώστους πιότερο από το αίμα των συγγενών; Λες τάχα να’ ναι τούτη η αγάπη μεταξύ των μαθητών, που λέει στο ευαγγέλιο ο Θεός; Ή μήπως είναι τούτη η αγάπη των Αγίων μαρτύρων, προς τον σταυρωθέντα Χριστό ; Αλήθεια σου λέω, στον εν Χριστώ μαραθωνοδρόμο, Νικόδημο, με την σκιά του βοηθό και από την αμαρτία μου χωλός, προσπάθησα ίσα ίσα, λίγο, κοντά του, κάποτε να βρεθώ. Ειλικρινά σου λέω πάλι, δεν γνωρίζω πως, έγινε τούτο το θαύμα, έναν άγνωστο να υπερ- αγαπώ !! Είναι μήπως η λήθη παρηγοριά ή είναι τάχα ο χρόνος βάλσαμο μες στην καρδιά ;
Εξίσταμαι και απορώ !! Άσε με αδελφέ μου, δεν με ακούς, πονώ, και να γράψω που μου ζητάς , θέλω, αλλά δεν μπορώ ! Πώς τον Νικόδημο τον Γρηγοριάτη, με λίγες λέξεις, να περιγράψω μου ζητάς; Όταν χιλιάδες κτύποι της καρδιάς του ασκητού, σταυρωθέντα Χριστό βίωναν καθημερινά !Πώς ο μάρτυρας λίγο πριν το θάνατο, κουράγιο δίνει σε μας τους θεατές; Ούτε αυτό το μυστήριο γνωρίζω, δε μπορώ να το εξηγήσω, όσο και αν με ρωτάς.
Έφυγε από κοντά μας το κατανοώ, Θεός Κύριος γνωρίζει για όλα αυτά, τ΄ άγια μυστήρια τα απ΄ αιώνως κρυφά! Προσπάθησε, άφησε τον εφήμερο πόνο μακριά και προσήλωσε τα μάτια στον Χριστό. Αυτό είναι το μήνυμα του Νικοδήμου στα αδέλφια του, σ΄ όλους εμάς.
Συγχώρα με αδελφέ, μα όπου κοιτάζω όπου βρεθώ, βλέπω ανθρώπους, ολούθε τριγύρω να κοιτούν, εκτός από τον δρόμο του Χριστού. Άστα, μη σε βασανίζουν τα γήινα, τα σκιώδη, τα παροδικά, δεν τα κατάλαβες ότι σαν ατμός, μια μέρα θα εξαφανιστούν όλα αυτά. Μας τα δίδαξε ο αγαπημένος αδελφός, με λόγο, με πράξεις και με φως! Θυμήσου και συ αδελφέ το πράο βλέμμα του που ήταν συνεχώς, καρφωμένο στο σταυρό. Λύσεις σε όλα τα θέματα δεν υπάρχουν όταν εγωιστικά προσπαθώ να βρω, και η λίγη ηρεμία μέσα μου φεύγει όταν τους άλλους με πείσμα νουθετώ !
Με τον εγωισμό, τα μαύρα σύννεφα του θυμού και της απιστίας πάνω μας τραβούμε, κι όταν για να φύγουν τα φυσούμε, ακατόρθωτο φαντάζει από δαύτα να απαλλαγούμε.
Με συνείδηση υπνωτισμένη, με ρούχα καθαρά, περπατούμε για την αγρυπνία… Καταλάγηθι πρώτα με τον αδελφό λέγει ο Κύριος κι ύστερα πήγαινε στην ακολουθία.
Πώς οι ταλαίπωροι ζητούμε πολλάκις το ύψιστο δώρο του Θεού, την Θεία Κοινωνία; Όταν με τις πράξεις μας εκάναμε εχθρούς, όλη την κοινωνία.
Πώς μες τα μάτια την πανάγαθη αγάπη θα ιδούμε ,τον αίροντα, του κόσμου την αμαρτία; Όταν με το στανιό στον συγγενή, στον φίλο ομιλούμε, ενώ θαρρώ εντολή έχουμε απ΄ τον Δεσπότη Χριστό και τον εχθρό να αγαπούμε !
Χριστιανοί κατ’ όνομα και όχι στην ουσία, είναι αδύνατο να κληρονομήσουμε την αιώνια βασιλεία. Σε παρακαλούμε Κύριε μη μας χρεώσεις και αυτήν την αμαρτία, σαν τους τυφλούς Φαρισαίους, που δεν ήξεραν τι πάει να πει φιλανθρωπία; Διότι ουδείς θα κάτσει εις τα δεξιά σου κατά την φοβερή, Δευτέρα Παρουσία !
Όλοι οι μαθητές και αδελφοί, ας ενώσουμε βλέμματα ελπίδα και προσευχή, προς την Αγάπη την εσταυρωμένη, την ουράνια, την παντοτινή, να μας μάθει κι εμάς να συμπονούμε όλον τον κόσμο, με αγάπη σταυρική..
Τούτο μας διδάσκουν οι Άγιοι πατέρες και Νικόδημος θαρρώ, τα λόγια και τις πράξεις του Κυρίου να ακολουθώ, εάν θέλω στο τέλος να σωθώ .Κάνε με να κλάψω, κάνε με να στενοχωρηθώ, αφού το θέλεις για την σωτηρία μου κάνε με να μπορώ στου Νικοδήμου, τον τρόπο σκέψης και ζωής, να πορευτώ. Πώς τα λόγια του να ξεχάσω τα εκφραστικά; Μες τα αυτιά μου με δύναμη, ρήματα ζωής ηχούν εκκωφαντικά !
Ποιος θα μου δώσει δάκτυλα να γράψω; Ποιος θα μου δώσει φωνή για να φωνάξω; Οι Άγγελοι στους ουρανούς, όταν φεύγουμε από εδώ μας οδηγούν, με υπομονή τα μικρά αδέλφια τους από τα τελώνια περνούν. Προσεύχονται, ισάγγελοι κι εμείς να γίνουμε και όχι κτήνη, την άνωθεν ζωή να προτιμήσουμε με τα επουράνια σμήνη..
Χριστό συνεχώς να δοξολογούμε για την μεγάλη τιμή και χάρη, που δεν μας εγκατέλειψε τους ταλαίπωρους, ο διάβολος, αιώνια να πάρει..!! Όλοι εμπρός να τρέξουμε, τον καλόν αγώνα να μην αφήσουμε, για της βιωτής την χάση, που το χώμα θα καταπιεί και ο άνεμος βίαια, κάποια μέρα θα κατασπαράξει.
Ο μυστικός δείπνος στρωμένος απ΄ τα χέρια του Κυρίου, του αφέντη Χριστού, εμάς περιμένει, πλουσιοπάροχος εις πάντας τους διψώντας, εις πάντας τους ταπεινούς.
Χριστός ανέστη εχθές και σήμερον για πάντα, για όλο τον κόσμο. Δι΄ ευχών του γέροντος δόξα τα μεγαλεία σου Κύριε, αντιλαλούν συνεχώς από τα κουρασμένα χείλη, του ασκητού οι ανάσες της καρδίας ευωδιάζουν, έως στην ουράνια πύλη..
Πώς, Νικόδημε, στα πολυτάραχα νερά της βιωτής ατάραχος αγρυπνείς και καθεύδεις; Πώς μέρα με την μέρα την πίστη σου στον Χριστό βήμα σταθερό το βήμα οδεύεις; Πώς κι εμάς σε αυτόν τον ευλογημένο τρόπο σκέψης και ζωής, με την πατρική σου αγκαλιά μας μαζεύεις; Πώς στον δυνατό αγέρα του βίου αλύγιστους και σταθερούς μας θέλεις; Χριστός το πρώτο δίδαξε εάν μαθητής του θέλεις να ΄σαι, μας λες και επιμένεις. Αν στον βασιλιά μας κάνανε άδικα τόσα και τόσα με μανία, τι αντιμετώπιση περιμένουμε εμείς οι απλοί ακόλουθοι του από την κοινωνία;
Γρανιτένια καρδιά να είχες αδελφέ Νικόδημε, θα είχε ραγίσει, θα είχε σπάσει. Μαρτύρα μας κι εμάς τι έχει μέσα και τα βάσανα και τον πόνο έχει ξεπεράσει; Δι΄ ευχών της υπακοής στον γέροντα Χριστό θαρρώ μέσα έχει. O αχώρητος εν παντί τα πάντα εν Πνεύματι κρατεί, ζωογονεί και συνέχει.. Και φτάνει τούτο το μένος της βιωτής να κάψει;
Mακάριος ο άνθρωπος που διψά, που επιτρέπει, στο Πνεύμα συγκάτοικο να γένει. Αυτός ως άλλος Παύλος εις τρεις ουρανούς θα αρπαγεί, με το Πνεύμα σε ευλογημένους τόπους να τον οδηγεί. Εις στην ακατάπαυστη κατάπαυση εκεί τελικά, την αληθινή ειρήνη, ως σύντροφο γλυκειά θα χαρεί.
Όποιος τα σημάδια του Πνεύματος μες στην καρδιά δεν έχει, καλά είναι να ψαχτεί μήπως από την μαθητική ιδιότητα έχει ξεφύγει, έχει τελικά ξεπέσει. Τι λες αδελφέ μου τώρα, μπορεί να συμβαίνει και αυτό, τώρα που υποτίθεται, ότι είμαστε στον δρόμο τον σωστό;! Θυμήσου αγαπητέ φίλε, το δαιμόνιο του Ευαγγελίου, αφού τριγύρω γύριζε για χρόνια, στην ιδία οικία ξαναγύρισε την καθαρή, του << καθαρού πιστού >>, που πίστευε ότι κληρονόμος ήταν, της ζωής της αιωνίας. Εκαυχήθει μυστικά ο ταλαίπωρος ότι από την δική του δύναμη είχε φύγει, ο αιώνιος εχθρός κατά της κοινωνίας. Και σα μαγνήτης η υπερηφάνεια, τράβηξε πάλι, μέσα του, άλλα επτά δαιμόνια της κακίας. Τότε αδύνατο, μου φαίνεται ο άνθρωπος να σωθεί, με πιάνει απελπισία.!! Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά από τον Θεό της αγάπης ..
Συγχωρείστε με για την πτωχή την γλώσσα και την ομιλία, Χριστό μην ανταλλάξουμε για τα επίγεια, για μας θα είναι, μεγάλη αδικία!! Πώς το μυαλό το άπιστο το τυφλό, πολλές φορές εμπιστευόμαστε για οδηγό; Πως τον Θεό του φωτός προσπαθούμε να επισκιάσουμε με το δύσμοιρο το εγώ;
Απορώ κι εξίσταμαι και όσο το σκέπτομαι, τόσο απορώ, αν τελικά πιστεύουμε, ότι έχουμε επουράνιο Πατέρα στον ουρανό!! Γιατί συνέχεια το κατ΄ εικόνα και τον προορισμό μας τον ξεχνούμε, και με τη θεωρία του Δαρβίνου, με τα άλογα ζώα θέλουμε να ομοιωθούμε;
Πώς ο τάλας ο ανθρωπάκος ο τόσο μικρός, εξοργίζει με λόγια και με πράξεις τον Δημιουργό. Αυτός που με την ματιά του κάνει την γη να τρέμει, εμάς τα ανθρωπάκια στην αγκαλιά του να επιστρέψουμε περιμένει… Αυτός που από γλυκούς Αγγέλους εξυμνείτε ακαταπαύστως, πώς ανέχεται την δημιουργία του να κάνουμε άνω κάτω;! Πώς την χάρη και την ευλογία του Θεού, στην ζωή μας ζητούμε; Αφού την παράφρων ανυπακοή με την λογική μας εξυμνούμε. Πώς σε βάθρα τελειότητας μόνοι μας τον εαυτό μας τοποθετούμε, όταν τους γύρω μας αφ΄ υψηλού μυστικά κατηγορούμε.
Ω, Θεέ των Θεών! Ω, Κύριε των Κυρίων! Ευλόγα μας και μη σταματάς, με τις ρανίδες αίματος του τιμίου σώματος σου να μας κοινωνάς. Ατέλειωτο φαίνεται τούτο το ταξίδι της λογικής, που μάταια προσπαθεί, του προ των αιώνων Θεού την πρόνοια με πείσμα δαιμονικά να καταργεί.
Δώσε μας Κύριε την δύναμη για το καλό, δώσε μέσα από την θυσία την χαρά, μη μείνει η ζωή μας επί της γης ματαία, μη μείνει μια ανάμνηση αισχρά.. Θέλω να κλάψω, θέλω να σιωπώ, να καυτηριάσω το πάθος που με κυβερνά, ο εγωισμός με ακράτητη μανία, εχθρό, με κάνει στον Θεό που με αγαπά. Απορώ πως ξεχνώ, πώς γυρίζω την πλάτη, στου Χριστού την σταυρική αγκαλιά, και με ορμή ως χοίρος στα γήινα στην λάσπη το σώμα με τσαλαβουτά. Δώσε λύση, δώσε Λυτρωτά την χάρη σου σε μας, αιώνιοι πιστοί δούλοι σου, ανάξιοι, να μας έχεις από κοντά.
Εάν τους γύρω μας δεν συμπονούμε, την κακομοίρα την ψυχή μας, ας λυπηθούμε, γιατί με την αναλγησία μας την Εσταυρωμένη Αγάπη, της αφαιρούμε…. .Βοήθει μοι Κύριε τα σύνορα του εγωισμού να μικρύνω, μες στην καρδιά, καινούργια, πιο μικρά να χαρτογραφήσω, ειη δυνατόν με την χάρη σου να σβήσω… Βοήθα με Κύριε, βοήθα με τον αμαρτωλό, μην μόνος μου πέσω στον γκρεμό, που με τα ίδια μου τα χέρια, τον έσκαψε το καταραμένο το εγώ…
Με την φωτιά της ταπείνωσης το εγώ που κάθεται ψηλά πάνω εκεί, και σαν σκληρός τύραννος τους πάντες επιτηρεί, τους Αγίους τους βίους τους, να σταματήσει να αμφισβητεί. Τον παντογνώστη Θεό να πάψει να εξετάζει με την τόση δα και σκοτισμένη λογική. Βοήθει μη Κύριε να κάψω να φυγαδεύσω μια και καλή, παντελώς στο χάος, να εξοστρακίσω την τυραννία του εγωισμού, την δαιμονική.. Δίδαξε με Κύριε εσένα, συνεχώς, στην ζωή μου να ζητώ, να μην με παρασύρει η επιθυμία στα αμαρτωλά, στο κακό..
Πατέρα, Νικόδημε, γλυκέ μου συμπαραστάτη και αδελφέ, αμετάκλητη απόφαση του Θεού στις πέντε Φλεβάρη, από κοντά μας θέλησε για πάντα να σε πάρει. Τον Θεό για όλα πρέπει οι ταλαίπωροι να ευγνωμονούμε, αγνώμονες και στην πανσοφία του, να μην βρεθούμε. Κοντά σου αιώνιοι φίλοι Χριστό να κοινωνούμε, αυτήν την μεγάλη χάρη από τον Κριτή ζητούμε.
Είθε το νέο έτος φίλοι και εχθροί ευλόγησον να πούμε, την Θεια Κοινωνία με άγιο φωτισμό στην ψυχή να υποδεχτούμε. Μέγα το τείχος είπε ο Άγιος της Αγίας φιλοξενίας, που χωρίζει υμάς προς ημάς, το όνομα του αμετανοησία, η πιο απλά, μέγα αδιαφορία.
Πονώ γονατίζω, την αγάπη σου εκλιπαρώ, άλλαξε την στάση σου σε παρακαλώ. Δεν με μέλει εμένα, λίγο σε ακούω, με αδιαφορία σε κοιτώ…. Μα έτσι αδελφέ αλλοιώνεις την Χριστολογική, το εμείς, για το εγώ. Βγες από την ερημία σου από τα βάσανα των λογισμών, από τον λαβύρινθο τον κακό που δεν έχει ποτέ τελειωμό.. Δεν το λέω εγώ, Θεός Κύριος εκλιπαρεί, με σταυρική θυσία το ζητεί, την μαθητική αγάπη μεταξύ μας, τα έθνη, όλοι, ο Κύριος να ιδεί.
Εγώ φίλε μόνος μου τι μπορώ να κάνω για όλα αυτά ? Αδύναμοι είναι οι καλοί επιμένω, στον κόσμο που χάλασε, από την γνώμη μου δεν βγαίνω…. Πώς τότε τολμάς να λες ότι τον Θεό αγαπάς, που δεν έχεις δει, όταν τον αδελφό σου η ψυχή σου περιφρονεί!!! Πως επικαλείσαι την κούραση ως θυσία περιττή, αφού ο ίδιος ο Δεσπότης από εμάς συνεχώς την ζητεί.. Δεν ανάγνωσες ποτέ ότι ως έκτρωμα λογίζεται η αρετή χωρίς θυσία. Τι λόγο θα δώσουμε στον Δεσπότη Χριστό, για τη δική μας αδιαφορία. Μην κοιτάς μακριά, μην κοιτάς ψηλά, δίπλα την έχεις την ευκαιρία, από την αγάπη στον συνάνθρωπο, την θυσία, θα φτάσεις στην ζωή την αιωνία …..
Ω άνθρωπε, μη πιστέψεις ούτε μια στιγμή, ότι είσαι αυτάρκης κι από τον συνάνθρωπο ή τον Θεό τίποτα δε θα χρειαστείς. Ο Πανταχού παρών που τα πάντα εν σοφία πληροί, την αίτηση σου εκπληρώνει σε όλα τα επίπεδα της ζωής, πριν καν τη σκεφτείς. Ολούθε γύρω όπου να κοιτάξεις, όλη η δημιουργία Θεού θέλοντος, τον άνθρωπο εξυπηρετεί. Τα άλογα ζώα, ψηλά στον ουρανό, κοιτούν και υμνούν τον Θεό, καθώς πίνουν το βρόχινο νερό…
Πώς εσύ επικαλείσαι αμνησία εις στην του Θεού την τόση ευλογία; Θυμήσου την πόρνη την μετανοούσα που τελικά έγινε Αγία…. Την προτίμησε ο Κύριος στην δική του συνοδεία, από τον μαθητή που το χρήμα, πάνω από όλους και όλα, η καρδιά του τελικά προτιμά.
Προσοχή !! Μισητή και μια, είναι η αχαριστία, όσες μορφές κι αν έχει η απληστία. Δεν μισεί ο Θεός τα άτακτα παιδιά, αφού είναι εκ φύσεως αγαθός.. Τα παιδιά που αδικούνται όμως η Παναγιά, τα δείχνει στον Υιό της και Θεό, να τους ρίξει από κοντά, μια γλυκιά, μια επιπλέον στοργική ματιά. Δεν είναι πρέπον με τον δήθεν φωτισμό, να προβάλλουμε το εγώ. Ας κάνουμε το σωστό για όλους, για τον έναν, για τον Χριστό.
Μόδιον του κόσμου και οδηγός, να γίνει ο κάθε Χριστιανός. Αφού πρώτα ιδούμε βαθειά μέσα μας και διορθώσουμε τον κόσμο τον εσωτερικό, ας αρχίσουμε νέα αρχή, με αγάπη θεμιτή, ιλαρό δότη αγαπά κύριος ο Θεός.
Θαύματα, ζητούμε από τον Θεό, να κατεβάσει από τον ουρανό μεγάλη φωτιά. Ο Κύριος απαντά στον υπερήφανο λαό, ένα θαύμα θα σας δείξω, του προφήτη Ιωνά. Διαλέχτε σε ποια θα είστε μεριά, του κήτους η του μαθητή που την προσευχή προτιμά; Πολλοί θα ειπούν την Ανάσταση του εδώ ο Κύριος εννοά !Κι εγώ θα τους πω διαλέχτε πλευρά, με τον σταυρωθέντα, ή με τους σταυρωθέντες θα πάμε παιδιά; Εγώ φίλε στο είπα και πριν ο κόσμος χάλασε, από την σκέψη μου δεν το βγάζω…. Πώς, πότε θα βρέξει και πότε θα χιονίσει, ξέρουμε με ακρίβεια οι μωροί, και τον καύσωνα της αποστασίας που έρχεται πάνω μας δεν βλέπουμε οι τυφλοί !!
Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε ! Δόξα την οικονομία σου Χριστέ ! Δόξα σοι τω δείξαντι το φως ! Δόξα εν υψίστοις Θεώ ! Δόξα σοι μόνε φιλάνθρωπε ! Προσπάθησα κουρασμένος, από τα πολλά, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, να κάτσω να σκεφτώ, να προσευχηθώ, μα το πηχτό σκοτάδι δε με άφηνε τα μέσα μου, τα έξω να αφουγκραστώ. Τούτη τελικά είναι η αχείλλιος φτέρνα μου, ως άνθρωπος να αδυνατώ, να περιγράψω να κατανοήσω, ότι δεν μπορώ να ιδώ…
Την φαντασία μας αδέλφια σε κακοτράχηλα μονοπάτια με το σκοτάδι οδηγό, μην την αφήσουμε να μας παρασύρει και χαθούμε για πάντα, σας εκλιπαρώ .Γι αυτό ο Κύριος μας λέει στο Ευαγγέλιο, εγώ ειμί του κόσμου η οδός, εγώ ειμί του κόσμου το Φως !!Λάβετε όλοι από αυτό το Φως, για να έχετε ζωή φωτεινή, καθαρή, ζωή ελπιδοφόρα, ευτυχισμένη, αμόλυντη, ζωή αιωνία ..Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και θα βρείτε ειρήνη εις στην καρδία, ανάπαυση από την ματαιότητα του κόσμου τούτου και θα νιώσετε πάλι παιδία.
.Από καρδιά τσακισμένη από χείλη λιπαρά, βγάζει η ψυχή ύστατη κραυγή .Χριστός Ανέστη , Αληθώς Ανέστη, επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία !!! Αυτά τα λόγια τα αδελφικά τα είπαμε μεταξύ μας εν αγάπη εν συντομία, για να βαδίζουμε κατά το παράδειγμα του Νικοδήμου, στου Χριστού την οδό, την μακαρία..
Αν δεν το αφήσεις το Πνεύμα να λυπηθεί, δεν πρόκειται ποτέ από μέσα σου να φύγει. Φως αυτό και οδηγός στη ζωή σου θα γίνει, Αγία Μονή θα στήσει στην ψυχή, αιώνια να μείνει.
Καθόλου μην αμφιβάλεις για αυτά που ακούς, δεν είναι λόγια μοναχά για τους μοναχούς…. Κυρίου τα λόγια αγνά, πιστά, αληθή, υπέρ ενδοξοτέρα ,αυτά θα κρίνουν την οικουμένη πέρα ως πέρα !!!Εκ της αδελφότητος των Πειραιωτών Χριστιανών Νικοδήμου Μοναχού. 5-2-15
Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015
""Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνημάτι" (Ιωάννου Χρυσοστόμου)
Ποίημα επί της εξαετούς κοιμήσεως εις μνήμην εν Χριστώ Αδελφού †Νικόδημου Μοναχού Γρηγοριάτου
Μετοίκησε ο Άγγελος! Μη τον ζητείτε πλέον, επί της γής θα εύρητε σωρόν νεκρόν οστέων.
Απήλθε ο Νικόδημος εις πύλας παραδείσου.
Ναι αλλά πόσην εις ημάς κατέλειπεν Αγάπην!
Απεχωρήσθη εξ ήμων ο μηλίτης άωρος οίνος!
Ομόρφων έχων μεθ ‘ ημών μία εν Χριστώ ψυχή εν χείλος, υπαρχων θρέμμα ωεαρόν της αληθούς παιδείας, τον χριστιανικόν δρόμον συνενών μετ ‘ ηθικής σπανίας, την πίστην φέγγος άσβεστον τηρών εν τη ψυχήν του, και δια αυτού μη μολυνθείς εν τη νεότητή του.
Της Πειραϊκής πλειάδος μας εν άστρον απεσβέσθη, εις εκ του στέμματος ημών αδάμας απωλέσθη.
Εις λύχνος είχε ετοιμασθή ελαίου επληρώθη και όταν μόλις εξ αυτού φώς {φίλος ~ αδελφός} διεδόθη, πρίν ή ο λύχνος μας τεθή επί του λυχνοστάτου, ανέτρεψεν αυτόν θεία πνοή καρδιακού θανάτου, – Ώ μάταιοι ημείς θνητοί! – ενώ προσδοκούσαμεν, ενώ ηλπίζαμεν πολλούς, ότι ήθελε φωτίσει.
Ώ, φίλτατε Πατέρα Νικόδημε † Τις δύναται να σε ξεχάση!
Τις δύναται τας σκέψεις του εν εαυτώ να πνίξη;
Όταν ο θάνατος εις ουδέν, την πίστη σου μη πληρούται!
Ως αθλητής δια πολλών γεγυμνασμένος πόνων, ενώ επί το στάδιον κατήλθες των αγώνων, ενώ οι πάντες ήλπιζον ότι ήθελε αποθάνη εις τα όμματα των αδελφών, αλλά αληθών γνησίων, είσαι η εν Χριστώ ζωή και της ζωής γλυκίων.
Νικόδημε· έχεις Θεόν, Χριστώ, εν ουρανοίς πατέρα,
Και την μητέρα του Χριστού μεγάλην σου μητέρα.
Εκεί εν μέσω παμφεγγών αγγελικών θιάσων υμνείται άναξ ο Χριστός του σύμπαντος ανάσσων.
Εκεί θανών και αναστάς αναληφθείς εδρεύει εκεί τους εις αυτόν πιστούς ανακκαλών βραβεύει.
Εκεί πιστοί, Αγγελοφορεμένοι Χριστιανοί Μοναχοί, ως σ΄ύ μύριοι όσοι μετά χαράς της Κρίσεως την ώραν προσδοκώσι.
Εκεί κοσμεί των ουρανών τας υψιδόμους στέγας, πας όστις ηγάπησε μέχρι θανάτου τον Χριστό και ανεδείχθη μέγας.
Λοιπόν για τους Μοναχούς ο θάνατος τι είναι; Ουδέν κακόν.
Πού αι προτού οδύναι του εκείναι;
Παύλα κακών ο θάνατος· τιούτος είναι ήδη·
Είναι αποκατάστασις εν ποθητή πατρίδι μετάστασις εκχείρωνος εις κρείττον· άλλον βίον, συμβίωσις μετά θεού, αγγέλων και αγίων.
Εάν ο Πατήρ Νικόδημος εκείσε ανεκλήθη τις δι’ αυτόν εγόγγυσε; τις άγαν ελυπήθη;
Αν εις τον χούν το χοϊκόν σαρκίον απεδόθη η πτερωθείσα χρυσαλίς εις Ουρανούς υψώθη.
Αν εις την ύλην έδωκε την υλικήν ουσίαν μετέστη ο αθάνατος εις την αθανασίαν.
Αν δε το σώμα εκδυθείς δεν δύνατ’ ήδη φύσει προς σε το εν τω σώματι ως πρίν να κοινωνήση, αλλά και συ μετά μικρόν εκεί θα αποδημήσεις και αν ποθείς και αν άξιος φανείς αυτήν θα συναντήσεις.
Εάν δεν είναι αδύνατον εις έναν Κεραμέα εκ συντριμμάτων παλαιών να πλάση σκεύη νεα, μήπως ο πλάστης του παντός Θεός δεν θα ισχύση τα σώματα εκ της τέφρας των και πάλιν να αναστίση;
Πάσα ζωήν εις παν το ζών αν ούτος έχη δώση δεν θα ισχύση τους νεκρούς εκ νέου να ζωώση;
Με θλίβετε δια τον Νικόδημον, διότι χριστόν εράσθη· άφησε επώδυνον ζωήν, ζωήν χαράς ευρίσκει.
Εις μόνος άξιος ελεϊνών δακρύων ο καταστρέφων εν κακοίς τον εν Χριστώ τον βίον. Αυτός από κακής ζωής εις χείρωνα υπάγει και εις θυρός θα τήκηται αιώνια πελάγη.
Αλλά ο Νικόδημος διά της υπακοής του Γέροντος αυτού, πιστού Μοναχού βιώσας βίον εις τον αθάνατον χώρον ανήλθε των αγίων.
Αν ο αδάμας αφ΄ημών εξαίφνης ηφανίσθη, δεν απωλέσθη ουδαμώς, αλλά εξησφαλίσθη. Το άστρον μας δεν έχασε την λάμψιν την μεγάλην, αν εσιώπησε λαμπρότερον θα ανατείλη πάλιν.
Είναι εργοστάσιον Θεού της γής αυτή η σφαίρα και έχει όργανα το φώς, το ύδωρ, τον αέρα, και είναι μηχαναί αυτού τα ζώντα μας σαρκία, δι ‘ον μορφή ψυχάς θεόν η του Θεού Σοφία.
Κατεργασθείς της ψυχής συνετρίβει το σαρκίον, όπως συντίβει τις ωόν και εξάγει το στρουθίον, και εκ του εργοστασίου της ψυχής μεμορφωμένη υπόπτερος εις τον Θεόν τον οίκον ανεβαίνει.
Εάν λοιπόν και η ψυχή η του πατρός Νικόδημου, πλασθείσα ως ηβούλετο η θέλησις του θείου, εκρίθη ήδη ικανή και ελήφθη εις τα ύψη, τις δύναται κατά Θεού μομφήν να επιρρήψη;
Τις στόμα αύθαδες κινεί τον άμεπτον να ψέξη; τις εις την κρίσην του Θεού τολμά να αντιλέξη;
Νικόδημου, ώ ψυχή, παμπόθητος, φιλτάτη συ χαίρε νύν εν τη ζωή τη μακαριωτάτη, και δέχθητε το άσμα αυτό το ταπεινό εκ φίλων του γνησίων της αρετής σου άμφιτον επί του ουρανού μνημείων.
Αδελφότητα Εν Χριστώ Πειραιωτών
5.2 - 23.1 /2015
