«Ο Θεός αγάπη εστί» μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Α’ Ιωάν. δ’, 8). Και όντως αυτός είναι ο καλλίτερος χαρακτηρισμός του Θεού. Για να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι, τί είναι ο Θεός.
Κατά τον ιερό Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη βέβαια, και σύμφωνα με την αποφατική θεολογία της ’Εκκλησίας, ο Θεός υπερβαίνει κάθε έννοια ανθρώπινη. Δεν είναι ούτε ψυχή, ούτε λόγος, ούτε δύναμις, ούτε φως, ούτε ζωή, ούτε ουσία, ούτε χρόνος, ούτε επιστήμη, ούτε αλήθεια, ούτε βασιλεία, ούτε σοφία, ούτε αγαθότης… (βλ. Περί Μυστικής Θεολογίας, κεφ. ε’).
Ωστόσο, ας μου επιτραπεί να πω, θα μπορούσε να γίνει κάποια εξαίρεσις για το όνομα “αγάπη”. Ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά Αγάπη.
Και πράγματι ο Θεός, ο Θεός των Πατέρων μας, ο μόνος αληθινός Θεός, δεν είναι ένας τιμωρός Θεός, ή έστω ένας “δίκαιος”, κατά τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Όχι όπως ένας δίκαιος αστυνόμος που οφείλει να επιβάλλει την τάξη καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις παραβάσεις μας. Ή όπως κάποιος δίκαιος δικαστής που έργο του είναι να κρίνει αμερόληπτα, για να φανερώσει και τιμωρήσει τον ένοχο και παραδειγματίζοντάς τον να επιφέρει δικαιοσύνη και ικανοποίηση στην έννομο τάξη.
Αλλά ο Θεός μας δεν είναι έτσι “δίκαιος”. Αλλοίμονo μας αν ήταν ! Ο Θεός μας είναι ο Πατέρας μας. Ο Θεός μας “άγάπη εστί”.
Υποβάλλεται όμως από πολλούς η ερώτηση – απορία της ανθρώπινης αδυναμίας:
“Γιατί τότε να υπάρχουν τόσες θλίψεις, τόσες αδικίες και δυστυχίες στον κόσμο, αφού ο Θεός είναι αγάπη;”
Σε απάντηση θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τα λόγια του μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου:
“…Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια “γιατί”. Κατάλαβέ το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει, με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των “γιατί”. Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά “γιατί”…” (π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Διάλογος με ένα Μαρξιστή. Καλαμάτα, 1989, σελ. 20).
Αγάπη λοιπόν ο Θεός και αγαπά τον άνθρωπο, το δημιούργημά Του. Έτσι επιθυμεί και την κοινωνία μαζί Του: Κοινωνία αγαπητική αγαπωμένων προσώπων. Και ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, μπορεί να αγαπήσει τον Προσωπικό Θεό, εφ’ όσον αληθινή αγάπη μόνο σε πρόσωπα μπορεί να κατευθυνθεί και να υπάρξει. Ζώα, αντικείμενα, ιδέες ή φιλοσοφίες, το μερικό ενδιαφέρον του ανθρώπου μπορούν και πρέπει να ελκύουν, κι όχι τον όλο άνθρωπο. Γι’ αυτό και κάθε περίπτωση που υπερβαίνει το μέτρο αυτό της απλής συμπαθείας και ενδιαφέροντος προς αυτά, εκφυλίζεται και καταλήγει σε πάθος, αδυναμία ψυχής, αλλά ποτέ δεν είναι αγάπη αληθινή. Αγάπη αληθινή, προσωπική, δονεί τον όλο άνθρωπο ως τα βαθύτατα του είναι του, και τον έλκει προς το αγαπώμενο πρόσωπο.
Και ο προσωπικός Θεός μας, δεν είναι ο θεός των φιλοσόφων, των σκεπτικιστών, αλλά ο Θεός των Πατέρων μας, που είναι Πρόσωπο και όχι ιδέα.
Αυτός ο Θεός από την εκστατική Του αγάπη προς το προσωπικό Του δημιούργημα, τον άνθρωπο, εξέρχεται με τις άκτιστες ενέργειές Του και κοινωνεί μαζί του σε μια κοινωνία αγάπης, εν Χριστώ, στην Εκκλησία Του.
Προϋπόθεση αληθινής και βαθειάς αγάπης είναι η ελευθέρα προαίρεση. Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει κανείς κάποιο άλλο πρόσωπο, πιεζόμενος να το κάνει αυτό, από κάποια ανάγκη ή βία.
Ο άγιος Θεός από σεβασμό και πατρική εκτίμηση και αγαπητική διάθεση προς τον άνθρωπο, τον θέλει ελεύθερο, δεν του επιβάλλεται, αλλά περιμένει την ελευθέρα προσωπική του εκλογή. Το να αποδεχθεί δηλ. τον Θεό στην ζωή του ή να Τον απορρίψει.
Ο Θεός λοιπόν έρχεται προς ημάς και αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, αφού με ελευθερία αγάπης Τον δεχθούμε στην ζωή μας. Και μας φανερώνεται η δόξα και η Χάρις Του και εμείς απολαμβάνουμε την ευλογημένη παρουσία Του. Και εκ πείρας μαθαίνου με τί σημαίνει ζωή με τον Θεό, και πώς είναι η κοινωνία με τον Θεό. Εφ’ όσον, αν δεν μας αποκαλυφθεί από Εκείνον, δεν μπορούμε μόνοι μας να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, τον Δημιουργό και Κτίστη μας.
Αντιθέτως Τον απορρίπτουμε από την ζωή μας και δεν Τον αγαπούμε, όταν αδιαφορούμε για τις εντολές Του, σύμφωνα και με τον λόγο Του: “ Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21). Κλείνουμε έτσι τα αυτιά μας στην πρόσκλησή Του και μένουμε μόνοι μας χωρίς Θεό, ανίκανοι να αγαπήσουμε, γευόμενοι την απελπιστικά πικρή οδύνη της φιλαυτίας μας.
Μας αφήνει ο Θεός να διαλέξουμε μόνοι μας και δεν μας επιβάλλει την παρουσία Του. Όμως διακριτικά μάς βοηθεί να ξεπεράσουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας και να εκλέξουμε το συμφέρον σε μας. Και το συμφέρον μας, άσχετα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι, είναι να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, να ενωθούμε και να μείνουμε μαζί Του. Αυτός είναι κι ο σκοπός της ζωής μας, γι’ αυτό πλασθήκαμε απ’ Αυτόν.
“Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν” (Ιωάν. Ιζ΄, 3).
Έχει τους τρόπους Του να πλησιάζει ο Θεός την κάθε ψυχή. να την ελκύει προς τον Εαυτό Του. Να την πληροφορεί για την παρουσία Του, να της ομιλεί, να της δίδει ευκαιρίες, αφορμές και δυνατότητες για να Τον πλησιάσει κι αυτή και να Τον γνωρίσει, για να χαρεί και να ζητήσει ο άνθρωπος να μείνει ο Θεός μαζί του.
Αν η ψυχή, δεκτική στην Χάρι του Θεού, Τον πλησιάσει και ποθήσει την κοινωνία Του, τότε ο Θεός αρχίζει ένα άγιο “παιγνίδι” μαζί της.
Πότε της ομιλεί με γλυκύτητα και τρυφερότητα, και τότε η ψυχή φτερουγίζει στα ουράνια από ένα ιερό, θείο έρωτα, λησμονώντας όλα τα επίγεια
Πότε της κρύβεται και εκείνη τρομαγμένη από την φαινομενική μοναξιά της Τον ψάχνει λυπητερά και υπομένει ένα άγιο μαρτύριο.
Ώσπου και πάλι της φανερώνεται, αυξάνοντας έτσι τον εράσμιο γι’ Αυτόν πόθο της και καθαίροντάς την καλλίτερα. Για να μεγαλώσει την ένωση και κοινωνία μαζί της και να την οδηγήσει σε μεγαλύτερες χαρές και ευλογίες, από δόξα σε δόξα.
Και τούτο συνεχίζεται μέχρι το τέλος της ζωής του ανθρώπου, και αναλόγως της δεκτικότητός της κάθε ψυχή μετέχει στην χαρά της αγαπητικής αυτής κοινωνίας με τον Κύριό της.
Υπάρχουν όμως και ψυχές, και δεν είναι δυστυχώς λίγες, που δεν δέχονται (αλλοίμονο !) τον Θεό και Κύριό τους, από εγωισμό, φιλαυτία και φυγοπονία, και παρασύρονται από τον διάβολο. Ταλαιπωρούνται στα αδιέξοδα της μακρυά από τον Θεό επιγείου ζωής τους. Μέσα σε αμέλεια, αδιαφορία ή άσκοπες αναζητήσεις και ασχολίες ή πρόσκαιρες μάταιες ηδονές, που πολύ γρήγορα μετατρέπονται σε οδύνες θανάτου. Κι όλα αυτά τις αποκοιμίζουν, τις σκλαβώνουν και τις καταστρέφουν για την αιώνιο απώλεια.
Γίνεται έτσι ένας φοβερός, συνταρακτικός αγώνας σ’ αυτές τις ψυχές. Ένα δίλημμα ζωής και θανάτου τίθεται κάθε ημέρα, κάθε ώρα, ίσως κάθε στιγμή:
Να κάνουν μία καλή αρχή, να αποτινάξουν τα δεσμά αυτά της σκλαβιάς τους;
Να απαρνηθούν τα δικά τους καταστρεπτικά θελήματα;
Να αγωνισθούν να απαγκιστρωθούν από τα νύχια του αιμοβόρου εχθρού τους, του διαβόλου; Και να αρχίσουν σιγά – σιγά μία νέα ζωή για την επανασύνδεσή τους με τον άγιο Θεό, με άσκηση, νίψη, προσευχή, εγκράτεια;
Ή να καταποθούν τελείως από την απελπισία και να παραδοθούν πλήρως χωρίς καμμία αντίσταση, χωρίς αντίδραση, στις γήινες ματαιότητες, στην αβουλία, στην απραξία, στις χοϊκές, απάνθρωπες και αντίθεες απολαύσεις της σαρκός; Και να παύσουν έτσι εντελώς να επιθυμούν τον Θεό και την κοινωνία Του;
Και αν επικρατήσει με την Χάρι του Θεού το πρώτο και γίνει απόφαση και η απόφαση πράξη, επιστρέφει η πρώην άσωτος ψυχή στον οίκο του Πατρός της εν μετανοία και συντριβή επαναλαμβάνοντας και αυτή:
“Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου και ουκ ειμι άξιος κληθήναι υιός σου…” (Λουκ. ιε’, 21).
Και ο Πανάγαθος Πατήρ που έσπευσε να την προϋπαντήσει, την εναγκαλίζεται, την εισάγει στον οίκο Του, στην Βασιλεία Του, και αρχίζει η μεγάλη χαρά, το πανηγύρι της ψυχής που κλαίει από ανέκφραστη ευγνωμοσύνη για την αγάπη του Πατέρα της.
Αν όμως δεν θελήσει, από εγωισμό, να επιστρέψει στον Πατέρα, συνεχίζεται το φοβερό της μαρτύριο εντονώτερο. Ταλαιπωρείται αφάνταστα, έστω κι αν δεν το ομολογεί, έστω κι αν στους έξω φαίνεται χαρούμενη, ευδιάθετη, ικανοποιημένη. Έστω κι αν κι αυτή η ίδια δεν το αισθάνεται συνειδητά.
Και πέφτουν θύματα του διαβόλου ψυχές που πριν ήσαν καλές, αγνές και χαριτωμένες.
Κυλίονται στον βόρβορο των χειρίστων παθών και ατιμιών, μολύνονται συνειδήσεις καθαρές, αμαυρώνεται το κατ’ εικόνα.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, γένους και φύλου, ακρωτηριάζονται και παραλύουν πνευματικώς και υποφέρουν.
Αχρειώνεται το της ψυχής ωραίον, λερώνεται και καταξεσχίζεται η θεοΰφαντος στολή του αγίου βαπτίσματος. Εξευτελίζεται και ταπεινώνεται το ηγεμονικόν του νοός, και περιπίπτουν άνθρωποι, που πλάσθηκαν για την δόξα του ουρανού, ελεεινά θεάματα του χαιρεκάκου εχθρού της σωτηρίας μας.
Ακόμη και τα εξωτερικά στοιχεία και χαρακτηριστικά τους, που πριν μαρτυρούσαν για την θεϊκή καταγωγή τους, τώρα κι αυτά παραμορφώνονται:
Η “ομορφιά” τους τώρα είναι φρικτή και απαίσια.
Η “ευγένειά” τους και το χαμόγελό τους, απάνθρωπα και δαιμονικά υποκριτικά.
Η “κοσμιότητά” τους και οι “λεπτοί τρόποι” τους, απατηλή όψις του ξεπεσμού τους.
Τα έργα, τα λόγια, ο “πολιτισμός” τους, πονηρά, ρηχά και ψεύτικα. Όλοι οι τρόποι τους και το είναι τους αναδίδουν οσμή θανάτου και δυσωδία πνευματικής αποσυνθέσεως.
Η απουσία του Θεού σημαδεύει την ζωή τους και τον απολίτιστο αυτόν “πολιτισμό” τους.
Πόσος πόνος για τον άγιο Θεό, τον “θέλοντα πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”!
Πόσος πόνος για την Εκκλησία!
Πόση οδύνη να τα γνωρίζουμε όλ’ αυτά και να τα συναντούμε γύρω μας, να τα διαπιστώνουμε σε πολλές ψυχές, “υπέρ ων Χριστός απέθανε”!
(«Ο εν Χριστώ Αγώνας μέσα στην αποστασία της εποχής μας», Δ΄έκδοσις. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1998, σ.14-22).
ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/
Στον συνδικαλισμό- συν-δικη-ισμό
που δεν αγωνίστηκε να ελληνοποιήσει, δηλαδή να δικάσει τον ολοκληρωτισμό της νέας εποχής
-Βία είναι να μην εξηγείς τις πτυχές της τεχνητής κρίσης στους συναδέλφους σου και στην κοινωνία που υπηρετείς
-Βία είναι ο ατομισμός και η εγωπάθεια, ο φαρισαϊσμός
-Βία είναι όταν μισείς τον εαυτό σου
-Βία είναι να παραπλανείς τους συναδέλφους σου
-Βία είναι να μην προστατεύεις τους συναδέλφους σου
-Βία είναι να φοράς τον εκσυγχρονιστικό μανδύα της Goldman Sachs
-Βία είναι να έχεις γίνει Φράγκος
-Bία είναι ενώ γνωρίζεις ότι οι κωδικοί εσόδων είναι δεσμευμένοι, η ελληνική κοινωνία εξαθλιώνεται, βασανίζεται και κακοποείται εσύ να καταθέτεις αίτηση ατομικού συμβολαίου αναγκαστικής είσπραξης για να γίνεις καρριερίστας στην δαιμονομασονική νέα εποχή
-Βία είναι όταν γνωρίζεις ότι έχει γίνει σφετερισμός εξουσιών και έχει κουρελιαστεί το σύνταγμα, εσύ κάνεις ότι δεν βλέπεις
-Βία είναι να είσαι εθνομηδενιστής
-Βία είναι να είσαι μισέλληνας
-Βία είναι να παραμένεις ραγιάς
-Βία είναι να έχεις γίνει κινητή σάρκα
-Βία είναι να δηλώνεις αναρμοδιότητα και εργαζόμενος (ποιανού;)
-Βία είναι να συμμετέχεις στην εικονική πραγματικότητα
-Βία είναι όταν καλείς σε ενότητα στον κατήφορο της εικονικής πραγματικότητας και εκβιάζεις με διαθεσιμότητα
-Βία είναι να μην έχεις μνήμη
-Bία είναι να μην έχεις ορίσει την έννοια της αξιοκρατίας σύμφωνα με την ιστορική ταυτότητα σου
-Βία είναι όταν χλευάζεις και σπιλώνεις αυτούς που προσπαθούν να αντισταθούν
-Βία είναι να περιμένεις από την συνταξιούχο 90 ετών να απελευθερώσει την πατρίδα
-Βία είναι να εκτονώνεις τους συναδέλφους σου στην Πλατεία Κλαυθμώνος με αιτήματα εικονικής πραγματικότητας και κοινωνικού αυτοματισμού
-Βία είναι να επιβάλλεις στους συναδέλφους σου την διαστροφή
-Βία είναι να κρύβεσαι πίσω από τα ψευδεπίγραφα του δήθεν δημοκράτη, του σοσιαλιστή, του κομμουνιστή, αριστερού, δεξιού, ανεξάρτητου, ενώ έχεις συνταχθεί στον αγώνα της δαιμονομασονικής νέας εποχής που δεν γνωρίζεις τι είναι, γιατί δεν θέλεις να ερμηνεύσεις αφού έπαψες να σκέφτεσαι
-Βία είναι όταν αναμασάς την ξύλινη γλώσσα και των θεωρητικώνηθικών αυτουργών της αυτοαποκαλούμενης οικονομικής επιστήμης και τα ρίχνεις στον καπιταλισμό, ή στον νεοφιλελευθερισμό
-Βία είναι να βλέπεις τους συναδέλφους σου σαν πειραματόζωα
-Βία είναι όταν δεν βάζεις ένα μικρό λιθαράκι στο φως
-Βία είναι να μην είσαι φίλος
-Βία είναι να μην συμπάσχεις και να μην κλαις κρυφά για την κατάντια ........
-Βία είναι να μην δηλώνεις αμαρτωλός αγωνιστής που προσπαθεί
-Bία είναι να μην αναζητάς εκείνη την θεολογία της πνευματικής και εθνικής απελευθέρωσης
-Βία είναι όταν δεν υπάρχει μετάνοια
-Βία είναι όταν δεν συγχωρείς
-Βία είναι όταν δεν απλοποιείς, δηλαδή όταν ξεχνάς τον Χριστό που σταυρώθηκε για όλους μας για να είμαστε ελεύθεροι
Εἶναι στενὴ, ἀλλὰ καὶ εὐρύχωρος, ὅπως μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Τίποτε δὲν εἶναι μόνιμο, ἀλλὰ τὰ πάντα παρέρχονται, καὶ τὰ λυπηρὰ καὶ τὰ καλά τῆς ζωῆς. Καὶ δὲν εἶναι ὡς πρὸς αὐτὸ μόνο εὔκολα τὰ τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ τέλος των πάλι γίνονται εὐκολώτερα.
Ὄχι μόνο ἐπειδὴ παρέρχονται οἱ κόποι καὶ οἱ ἱδρῶτες, ἀλλὰ καὶ γιά τὸ ὅτι καταλήγουν εἰς αἴσιον τέλος (διότι καταλήγουν εἰς ζωήν), ποὺ εἶναι ἱκανὸ νὰ παρηγορήσει αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται.
Ὥστε καὶ τὸ ὅτι οἱ κόποι εἶναι πρόσκαιροι, ἐνῶ οἱ στέφανοι παντοτινοί, καὶ τὸ ὅτι αὐτὰ μὲν προηγοῦνται ἐνῶ ἐκεῖνα ἀκολουθοῦν, θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἀποτελέσει πάρα πολὺ μεγάλη παρηγορία εἰς τοὺς κόπους.
Διά τοῦτο ὁ Παῦλος ὠνόμασε τὴν θλίψη ἐλαφρά, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τῆς προαιρέσεως αὐτῶν, ποὺ ἀγωνίζονται καὶ τῆς μελλοντικῆς ἐλπίδος».1
Χρειάζεται ὑπομονὴ συνεχίζει νὰ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Εἰς ἕνα μόνο ἂς ἀσκήσωμεν τὸν ἑαυτόν μας, τὸ νὰ ὑποφέρωμεν τὰ πάντα μὲ γενναιότητα· νὰ μὴ πολυασχολούμεθα μὲ ὅ,τι συμβαίνει καὶ νὰ μὴ τὸ λεπτολογοῦμε.
Ἡ γνῶσις, διὰ τὸ πότε πρέπει νὰ σταματήσουν οἱ θλίψεις, ἀνήκει στὸ Θεό, ποὺ παραχωρεῖ νὰ μᾶς ἐπισκεφθοῦν. Τῆς εὐγνωμοσύνης μας καθῆκον εἶναι νὰ τὰς ὑπομένωμεν μὲ ὅλην τὴν καλὴν διάθεσιν. Ἂν γίνει τοῦτο, ἐπακολουθοῦν ὅλα τὰ ἀγαθά.
Διά νὰ ἐπακολουθήσουν λοιπὸν καὶ διὰ νὰ γίνωμεν ἄξιοι ἐδῶ καὶ ἐκεῖ λαμπρότεροι ἂς δεχώμεθα ὅ,τι μᾶς στείλει ὁ Θεὸς ἀποδίδοντες εὐχαριστίας δι᾽ ὅλα εἰς αὐτόν, ποὺ γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τὸ συμφέρον μας καὶ μᾶς ἀγαπᾶ ἰσχυρότερον ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας.
Τὰς δύο αὐτάς σκέψεις ἂν σιγοψιθυρίζωμεν πρὸς τὸν ἑαυτόν μας εἰς κάθε δυσκολίαν καὶ ἂς περιορίζωμεν τὴν λύπην μας, δοξολογοῦντες εἰς ὅλα τὸν Θεόν».2
Θὰ πρέπει νὰ κόψουμε τὸ θέλημά μας σημειώνει ὁ Ἀββὰς Δωρόθεος, ἐὰν θέλομε νὰ βαδίσουμε τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου: «Τίποτε νὰ μὴ σὲ χωρίσει ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, ποὺ εἶπε: “Μάθετε ἀπὸ μένα ὅτι εἶμαι πρᾶος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά”. Γιατί πρέπει νὰ φροντίζεις πάντοτε νὰ βρίσκεσαι σὲ εἰρηνικὴ κατάσταση, ὥστε νὰ μὴ θολώνει ἡ καρδιά σου, οὔτε μὲ προφάσεις ποὺ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ φαίνονται δίκαιες.
Βίαζε σὲ ὅλα τὸν ἑαυτό σου καὶ κόβε τὸ θέλημά σου. Καὶ ὅταν, μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ συνηθίσεις ἀπὸ τὴν ἐπανάληψη νὰ τὸ κόβεις, τότε αὐτὸ θὰ γίνεται ἀβίαστα καὶ χωρὶς νὰ θλίβεσαι, σὰν νὰ γίνεται πάντα τὸ δικό σου.
Γιατί δὲν θέλεις πιὰ νὰ γίνονται τὰ πράγματα ὅπως θέλεις, ἀλλὰ τὰ θέλεις ὅπως γίνονται, καὶ ἔτσι ζεῖς μὲ ὅλους εἰρηνικά».3
Θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ἔχουμε σὰν πρότυπά μας τοὺς βίους τῶν ἁγίων προτρέπει ὁ ἅγιος Βασίλειος: « Ὅπως οἱ ζωγράφοι, ὅταν ζωγραφίζουν εἰκόνας ἀπὸ πρότυπα ἀποβλέποντες σταθερὰ εἰς τὸ παράδειγμα, προσ παθοῦν νὰ μεταφέρουν τὸν χαρακτῆρα τοῦ προτύπου εἰς τὸ καλλιτέχνημά των, οὕτω καὶ ὅποιος προσπαθεῖ νὰ καταστήσει τὸν ἑαυτὸ του τέλειον σὲ κάθε εἶδος ἀρετῆς, πρέπει νὰ προσβλέπει εἰς τοὺς βίους τῶν ἁγίων, σὰν ἀγάλματα κινούμενα καὶ δρῶντα, καὶ νὰ οἰκειοποιεῖται τὴν ἀγαθότητα ἐκείνων διὰ τῆς μιμήσεως».4
Ὁ προορισμὸς τῆς ὁδοῦ τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ σωτηρία μας, μᾶς λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας: «Γιατί ὅπως τὰ αἰωρούμενα βάρη, ὅταν σπάσουν τὰ δεσμὰ, ποὺ τὰ συγκρατοῦν, κατευθύνονται πρὸς τὴν γῆ ἀναζητῶντας τὸν κεντρικὸ τόπο, ἔτσι καὶ τὰ σώματα τῶν Ἁγίων.
Ὅσο εἶναι προσηλωμένα στὴ γῆ, μένουν δεμένα μὲ τὴν φθορὰ καὶ βασανίζονται. Ὅταν ὅμως φανῆ ἡ ἐλευθερία, θὰ κατευθυνθοῦν μὲ ἀσυγκράτητη ὁρμὴ πρὸς τὸν Χριστὸ βρίσκοντας τὸν δικό τους τόπο. Δείχνοντας ὁ Παῦλος ὅτι εἶναι ἀσυγκράτητη ἐκείνη ἡ ὁρμή, τὴν ὀνομάζει “ἁρπαγή”, “Ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα”».5
______________________________________________________________________
1. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 91
2. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 343
3. Ἀσκητικὰ Ἀββᾶ Δωροθέου σελ. 403
4. Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. τόμ. 1 σελ.69
5. Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς λόγος Δ´ σελ. 147
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1975, 17 Μαΐου 2013
ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9748.html
“Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχουμε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπουμε διαρκώς κοντά μας.
Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε.
Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα νεφρά, καθαρίζει το αίμα.
Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή.
Τι να πούμε για τις πνευματικές δυνάμεις και πώς συλλειτουργούν όλ΄αυτά συγχρόνως αρμονικά κάτω από την προστασία και την πρόνοια του Θεού!
Όλα είναι στην πρόνοια του Θεού. Βλέπετε τα πεύκα;
Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Μπορείτε να τις μετρήσετε;
Ο Θεός, όμως, τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μια δεν πέφτει κάτω. Όπως και τις τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημένες. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει.
Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της Θείας πρόνοιας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργειές Του.
Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτε. Ποιος είναι, όμως, ο Θεός στο βάθος, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.
“Ού γάρ εισίν αί βουλαί μου, ώσπερ αί βουλαί υμών, ούδ΄ώσπερ αί οδοί υμών αί οδοί μου, λέγει Κύριος, αλλ΄ως απέχει ο ουρανός από της γής, ούτως απέχει ή οδός μου από των οδών υμών και τά διανοήματα υμών από της διανοίας μου”.
Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε όλα τα βλέπουμε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχουμε την ταπείνωση, δεν βλέπουμε τίποτε. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπουμε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, πού είναι ο ίδιος ο Χριστός. Θα σας διηγηθώ κάτι -δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει στο Γεροντικό- που δείχνει την Πρόνοια του Θεού και τη δύναμη της προσευχής του γέροντα.
Ένας Γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του, τον Παϊσιο, να πάει σε μια δουλειά κάπου μακριά απ΄την ασκητική του καλύβα. Εκείνος βάδιζε, βάδιζε ώρες. Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε. Είδε ένα μεγάλο βράχο που είχε σκιά και πήγε και ξαπλώθηκε κάτω απ΄τη σκιά του βράχου να ξεκουραστεί και εκεί αποκοιμήθηκε. Εκεί που κοιμόταν -ή κοιμόταν ή ήταν έτσι σε μια κατάσταση χαλαρώσεως- βλέπει τον Γέροντα του να του λέει:
- Παϊσιε, Παϊσιε, σήκω πάνω και φεύγα απ΄αυτού!
Κι όπως τον άκουσε τον Γέροντά του να του φωνάζει δυνατά, σηκώθηκε πάνω κι έκανε πέρα. Μόλις πήγε λίγο πέρα, πέντε-έξι βήματα, “γουώωπ!”, είδε το βράχο που έπεφτε. Θα τον πλάκωνε σαν το πουλί στην παγίδα. Δεν θα του άφηνε ούτε κοκκαλάκι, δηλαδή. Ήταν πολύ μακριά ο Γέροντας απ΄τον Παϊσιο κι όμως τον είδε.
Αυτή είναι η πρόνοια του Θεού. Τα λόγια του Κυρίου επαληθεύονται:
“Σημεία δε τοίς πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει, έν τώ ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις άρουσι, κάν θανάσιμόν τι πίωσιν, ού μη αυτούς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν”.
Μπορούμε να σκεπτόμαστε και να λέμε:
- Θεέ μου, είσαι πανταχού παρών και τα βλέπεις όλα, όπου κι αν είμαι. Παρακολουθείς με στοργή το κάθε μου βήμα.
Να επαναλαμβάνουμε με τον Δαβίδ:
“Πού πορευθώ από του πνεύματός Σου και από του προσώπου Σου πού φύγω; Εάν ανεβώ είς τον ουρανόν, Σύ εκεί εί, εάν καταβώ είς τον Άδην, πάρει, εάν αναλάβοιμι τάς πτέρυγας μου κατ΄όρθρον και κατασκηνώσω είς τά έσχατα της θαλάσσης, και γαρ εκεί η χείρ Σου οδηγήσει με κα καθέξει με η δεξιά Σου”.
Αυτό βέβαια δεν αρκεί που το γνωρίζουμε, αλλά είναι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά, όταν το πιστεύουμε, όταν το ζούμε, όταν το ενστερνιζόμαστε”.
ΠΗΓΗ: http://vatopaidi.wordpress.com/
Ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Πάπα κ. Φραγκίσκου δέν εἶναι τυχαῖον γεγονός. Τά Παγκόσμια Κέντρα ἀποφάσεων τοῦ πλανήτου, διαπιστώνοντα τήν ἄνοδον τῶν οἰκονομιῶν πολλῶν κρατῶν τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ἀπεφάσισαν νά τόν προωθήσουν εἰς τήν ἡγεσίαν τοῦ Βατικανοῦ, διά νά χρησιμοποιήσουν ἐν συνεχείᾳ τάς παρεμβάσεις του ὑπέρ τῶν συμφερόντων των.
Τοῦτο προκύπτει ἀπό τάς ἀναλύσεις εἰδικῶν ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μέ τήν ἐπιστήμην τῆς γεωπολιτικῆς καί τῆς γεωστρατηγικῆς (περισσότερον τῆς πρώτης).
Οἱ ἀναλυταί ὑποστηρίζουν ὅτι τά «Παγκόσμια κέντρα λήψεως ἀποφάσεων» καθώρισαν τόν νέον ρόλον τοῦ Πάπα: ἤτοι νά «ἀπαρνηθῆ» τόν βασικόν τίτλον τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνοχλεῖ τούς πιστούς ἄλλων «χριστιανικῶν ὁμολογιῶν» καί νά ἀποδεχθῆ τόν τίτλον τοῦ Ἐπισκόπου ἤ τοῦ Πατριάρχου τῆς Δύσεως, ἐνῶ εὑρίσκεται ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) καί νά συμπεριφερθῆ περισσότερον ὡς πνευματικός πατέρας καί ὀλιγώτερον ὡς Ἀρχηγός τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ.
Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖαι αἱ δηλώσεις τοῦ φιλοτούρκου Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ ΟΗΕ κ. Μπάν Κί Μούν, ὁ ὁποῖος ἐχαιρέτησε τόν Πάπαν Φραγκῖσκον ὡς «ἕνα πνευματικόν ἡγέτην τοῦ κόσμου (23ην Ἀπριλίου)».
Αἱ δηλώσεις ἔγιναν κατά τήν συνάντησιν τῶν δύο ἀνδρῶν, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας ὁ Πάπας ἐζήτησεν ἀπό τήν «Ἐκκλησίαν» του νά κάμνη φιλανθρωπίαν καί νά «προσεγγίση ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκειῶν καί μή πιστούς».
Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό Βατικανόν θά ἐκπονήση σύγχρονον ἐπικοινωνιακόν προπαγανδιστικόν σχεδιασμόν, διά νά κάμνη προσηλυτισμόν εἰς τάς χώρας, τάς ὁποίας θά στοχοποιήση.
Ὀφείλομεν νά ἐπισημάνωμεν ὅτι εἰς τό πλαίσιον τοῦ σχεδιασμοῦ νά ἐμφανισθῆ ὡς πνευματικός καί… φιλορθόδοξος, τήν 23ην Ἀπριλίου, ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν μετά τό Πάσχα, ὁ Πάπας τήν ἑώρτασεν ὑποστηρίζων ὅτι τό πραγματικόν του ὄνομα εἶναι Γεώργιος. Τό μήνυμα, ὅμως, δέν προεβλήθη ὅσον θά ἔπρεπε ὑπό τῶν ΜΜΕ, πού ἐλέγχονται ὑπό τοῦ Βατικανοῦ.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1975 17 Μαΐου 2013
ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7831.html
Στὰ τριάμιση τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν Αὐτὸς κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς δικαιοσύνης καὶ ἔκανε ἀμέτρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχῶς οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Οἱ ἀπόστολοι τοὺς ὁποίους ὁ Ἴδιος διάλεξε ἦταν περισσότεροι ἀπὸ τὶς μυροφόρες. Καὶ μόνο τοὺς ἀποστόλους ἔστελνε ὁ Κύριος νὰ κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο. Μόνο στοὺς ἀποστόλους ἔδωσε τὴν ἐξουσία νὰ διώχνουν τὰ δαιμόνια καὶ νὰ θεραπεύουν τοὺς ἀσθενεῖς. Οἱ μυροφόρες, ἂν καὶ δὲν τὶς ἀγαποῦσε ὁ Κύριος λιγότερο ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, δὲν ἔλαβαν ἀπ’ Αὐτὸν τέτοια χαρίσματα.
Πρέπει νὰ σκεφτοῦμε ποιοὶ εἶναι οἱ λόγοι ποὺ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς κρατοῦσε ἄλλη στάση ἀπέναντι στοὺς ἄνδρες καὶ ἄλλη ἀπέναντι στὶς γυναῖκες, τὰ δύο αὐτὰ φύλα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ δώσουμε μία ὁλοκληρωμένη ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα. Μποροῦμε ὅμως, μὲ βάση ὄχι τὴ δική μας λογικὴ ἀλλὰ τὴν ἁγία Γραφὴ, νὰ βροῦμε κάποια στοιχεῖα ποὺ θὰ βοηθήσουν τὴ σκέψη μας νὰ πάρει σωστὴ κατεύθυνση.
Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ πρέπει νὰ σκεφτοῦμε, ἂν μποροῦσαν ἢ ὄχι οἱ γυναῖκες μὲ τὶς ἀσθενεῖς δυνάμεις τους νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου, τῶν διωγμῶν καὶ τῶν βασάνων ποὺ ὑπέφεραν οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπάρχουν γι’ αὐτὸ τὸ θέμα πολλὲς μαρτυρίες καὶ στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στοὺς βίους τῶν ἀποστόλων. Ἂς ἀκούσουμε τί λέει ὁ Πρωτοκορυφαῖος καὶ μεγάλος ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὰ βάσανα ποὺ ὑπέφερε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς διωγμοὺς ποὺ ὑπέστη γιὰ τὸ ὄνομά Του κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀποστολικοῦ του ἔργου: «Ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα• ὀδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημία, κινδύνοις ἐν θαλάσση, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις• ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ Κόρ. 11, 24-27).
Αὐτὰ ὑπέφερε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἂς θυμηθοῦμε τώρα τὸ βίο τοῦ Πρωτοκλήτου ἀποστόλου Ἀνδρέα. Ἦταν πολὺ δύσκολη ἡ ζωή του. Στὴν ἀρχὴ κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἰουδαία. Μετὰ πῆγε στὴν περιοχὴ τῆς Μαύρης θάλασσας, ἐπισκέφτηκε ὅλες τὶς σημαντικότερες παραθαλάσσιες πόλεις καὶ κήρυττε ἐκεῖ τὸν Χριστό. Στὴ Σινώπη οἱ εἰδωλολάτρες τὸν χτύπησαν μὲ ἀγριότητα καὶ τὸν ἄφησαν μισοπεθαμένο ἔξω ἀπὸ τὴν πύλη τῆς πόλεως. Ἐδῶ τοῦ φανερώθηκε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τὸν θεράπευσε καὶ τοῦ εἶπε νὰ μὴν φοβᾶται κανέναν. Ἔτσι ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας συνέχισε τὸ δρόμο καὶ ἀφοῦ πέρασε τὴν Ἀμπχαζία καὶ τὸν Καύκασο ἔφτασε στὴν Κριμαία.
Ναί, καὶ ἐδῶ κήρυττε ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅμως δὲν σταμάτησε ἐδῶ ἀλλὰ συνέχισε τὴν πορεία του. Ἀκολουθώντας τὸν ποταμὸ Δνείπερο ἔφτασε στὸν τόπο ὅπου σήμερα βρίσκεται ἡ μεγάλη καὶ ἡ ἁγία πόλη τοῦ Κιέβου. Ἐκεῖ στοὺς λόφους τοῦ Κιέβου ὕψωσε τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ εἶπε: «Πιστέψτε μέ, ἐδῶ σ’ αὐτοὺς τοὺς λόφους θὰ λάμψει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Μεγάλη πόλη θὰ εἶναι ἐδῶ, θὰ κτίσει ὁ Κύριος στὸν τόπο αὐτὸ πολλὲς ἐκκλησίες καὶ θὰ φωτίσει μὲ τὸ θεῖο Βάπτισμα ὅλη τὴν Ρωσικὴ γῆ».
Δὲν τελείωσε ὅμως στὸ Κίεβο ἡ περιοδεία του. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ προχώρησε στὸ βάθος τῆς ρωσικῆς γῆς καὶ ἔφτασε μέχρι τὴν βόρεια πόλη Νόβγκορον. Φανταστεῖτε τώρα πόσο δύσκολος ἦταν ὁ δρόμος του. Ἀπὸ δῶ γύρισε στὴν Ἑλλάδα, ὅπου τελείωσε τὴ ζωὴ του πάνω στὸ σταυρό. Δὲν κάρφωσαν μὲ τὰ καρφιὰ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του ἀλλὰ τὰ ἔδεσαν μὲ σχοινὶ γιὰ νὰ ὑποφέρει πιὸ πολύ. Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὁ ἀπόστολος βρισκόταν τέσσερεις ἡμέρες καὶ τέσσερεις νύχτες, ὑποφέροντας πολλὰ βάσανα καὶ δοξάζοντας τὸν Θεό.
Σκεφτεῖτε τώρα, ἂν θὰ μποροῦσαν οἱ μυροφόρες γυναῖκες νὰ ἀντέξουν τέτοιους κόπους, πόνους καὶ διωγμοὺς ποὺ ὑπέφεραν οἱ ἀπόστολοι. Σᾶς ἔχω πεῖ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι εἶχαν μαρτυρικὸ θάνατο καὶ πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς τελείωσαν τὴν ζωὴ τους πάνω στὸ σταυρό. Θὰ μποροῦσαν οἱ γυναῖκες νὰ ἀντέξουν τέτοιους κόπους; Τέτοιους διωγμοὺς καὶ καταδιώξεις πού ὑφίσταντο οἱ ἀπόστολοι; Μποροῦν νὰ συγκριθοῦν οἱ ἀσθενεῖς δυνάμεις μίας γυναίκας μὲ τὴν δύναμη πού εἶχε γιὰ παράδειγμα ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἀνδρέας; Ἀσφαλῶς ὄχι. Οἱ γυναῖκες εἶναι πιὸ ἀδύναμες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀλλιῶς φερόταν στοὺς ἄνδρες καὶ ἀλλιῶς στὶς γυναῖκες. Δὲν θέλησε νὰ ἐπιφορτίσει τὶς μυροφόρες γυναῖκες μὲ τὸ βάρος τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου.
Αὐτὴ εἶναι ἡ μία ὄψη τοῦ νομίσματος. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ ἔχει μεγάλη σημασία. Ἀκοῦστε τί εἶπε ὁ μεγάλος προφήτης Μωϋσῆς στὸ πέμπτο βιβλίο τῆς Πεντατεύχου, στὸ Δευτερονόμιο: «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίω τῷ Θεῶ σου ἐστιν πᾶς ποιῶν ταῦτα» (Δεύτ. 22, 5). Μὴ νομίζετε ὅτι ἐδῶ πρόκειται γιὰ καρναβάλια. Καὶ νὰ μὴν νομίζετε ὅτι εἶναι ἀσήμαντος αὐτὸς ὁ σύντομος λόγος τοῦ προφήτη, ποὺ ἀναφέρεται στὸ γυναικεῖο ἔνδυμα.
Ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα καὶ θὰ ἤθελα νὰ τὸ καταλάβετε διότι αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει γιὰ νὰ κατανοήσουμε καλύτερα γιατί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνέθεσε τὸ ἀποστολικὸ ἔργο μὲ τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους του στοὺς ἄνδρες ἀποστόλους καὶ ὄχι στὶς μυροφόρες γυναῖκες. Εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ διάκριση ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν σὲ σχέση μὲ τὸ ρόλο καὶ τὴν ἀποστολὴ ποὺ ἔχει κάθε φύλο.
Ἐκεῖνοι οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴ βιολογία, ξέρουν καλὰ ὅτι κάθε φυτὸ καὶ κάθε ζῶο ἀπὸ τὴ φύση τους, ἢ καλύτερα νὰ ποῦμε ἀπὸ τὸν Δημιουργό, εἶναι προορισμένα νὰ ζοῦν σὲ κάποιες συγκεκριμένες συνθῆκες, οἱ ὁποῖες εἶναι διαφορετικὲς γιὰ τὸ καθένα ἀπ’ αὐτά. Αὐτὲς οἱ συνθῆκες προσδιορίζουν τὴ ζωὴ τοὺς ἀλλὰ ἐπίσης καὶ τὴ δομὴ ποὺ ἔχει τὸ σῶμα τους.
Τώρα, ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Καὶ εἶναι διαφορετικὴ ἡ δομὴ τοῦ σώματός τους. Πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα ἡ γυναίκα εἶναι πολὺ πιὸ ἀδύνατη ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Ὁ Θεὸς προόρισε τὴ γυναίκα γιὰ ἕνα συγκεκριμένο ἔργο. Τὴ γυναίκα, καὶ ὄχι τὸν ἄνδρα. Τὸ ἔργο αὐτὸ διαφέρει πολὺ ἀπὸ ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι προορισμένος ὁ ἄνδρας.
Τί εἶναι τὸ σημαντικότερο στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου; Ὅλα τὰ ἔργα πού κάνει ὁ ἄνθρωπος ἔχουν γι’ αὐτὸν τὴν ἴδια σπουδαιότητα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὅταν ἔπλασε ὁ Θεὸς τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, τοὺς ἔδωσε τὴν πρώτη ἐντολή, πολὺ σύντομη καὶ πολὺ ἁπλή: «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» (Γέν. 1, 28). Ἂν αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη ἐντολὴ τότε πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικὴ καὶ πολὺ βαθιά. Ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ ἐντολή, τότε τὸ ἀνθρώπινο γένος θὰ ἦταν ὀλιγάριθμο καὶ ἀδύναμο μπροστὰ στὴ φύση. Ξέρουμε ὅτι μόνο ἐκεῖνα τὰ κράτη θεωροῦνται ἰσχυρά, αὐτὰ ποὺ ἔχουν μεγάλο πληθυσμό.
Ἡ ἐντολή, λοιπόν, τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» δηλώνει τὴν σπουδαιότητα ποὺ ἔχει γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος τὸ ἔργο αὐτό. Ἀδιαμφισβήτητα τὸν πρῶτο λόγο ἐδῶ ἔχει ἡ γυναίκα καὶ ὄχι ὁ ἄνδρας. Γιὰ τὴ γυναίκα τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ στὴ ζωή της. Αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγὼ ἀλλὰ ἡ ἁγία Γραφή. Βέβαια, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ περιορίζουμε τὸ ρόλο τῆς γυναίκας στὴν τεκνογονία. Καὶ πιστεύω ὅτι κανένας ἄνθρωπος προσεκτικὸς καὶ πνευματικὰ καλλιεργημένος δὲν σκέφτεται ἔτσι.
Οἱ Γερμανοὶ λένε ὅτι ὅλος ὁ ρόλος καὶ ἡ ἀποστολὴ τῆς γυναίκας προσδιορίζονται ἀπὸ τέσσερεις λέξεις: παιδιά, ροῦχα, κουζίνα, ἐκκλησία. Εἶναι ἀσέβεια νὰ λέμε καὶ νὰ σκεφτόμαστε ἔτσι καὶ νὰ προσβάλλουμε ὁλόκληρο τὸ γυναικεῖο φύλο. Γιὰ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους αὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτο. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ἂν ἡ γυναίκα ἔχει κάποια προσόντα δὲν πρέπει νὰ τὰ ἀφήσει. Ἂν τῆς ἔδωσε ὁ Θεὸς βαθιὰ διάνοια μπορεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ἐπιστήμη ἢ τὴ λογοτεχνία. Ἐπαναλαμβάνω, εἶναι μεγάλο λάθος καὶ εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ περιορίζουμε τὸ ρόλο τῆς γυναίκας στὴν τεκνογονία καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.
Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀφορᾶ ὅλες τὶς γυναῖκες. Διότι εἶναι λίγες οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάποιες ἐξαιρετικὲς ἱκανότητες ἢ ταλέντα ἢ κλίση στὴν τέχνη, τὴν ἐπιστήμη ἢ τὴν φιλοσοφία. Οἱ περισσότερες ὡς τὸ σημαντικότερο ἔργο τους πρέπει νὰ βλέπουν αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο τὶς προόρισε ὁ Κύριος. Τὸ νὰ γεννάει ἡ γυναίκα καὶ νὰ φροντίζει τὰ παιδιὰ της εἶναι ἔργο σπουδαιότατο. Καὶ εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἀφήνει ἡ γυναίκα τὸ παιδὶ της χωρὶς φροντίδα. Καμμία ἄλλη γυναίκα δὲν μπορεῖ νὰ φροντίσει τὸ παιδὶ της ὅπως τὸ φροντίζει ἡ μητέρα του.
Ἐδῶ πολὺ μεγάλο ρόλο παίζει ἡ συγγένεια ἐξ αἵματος, τὴν ὁποία δὲν πρέπει νὰ τὴν παραβλέπουμε. Ἐπίσης καὶ τὸ μητρικὸ γάλα, τὶς ἰδιότητες τοῦ ὁποίου ἴσως δὲν τὶς γνωρίζουμε καλά, ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὴ σωστὴ ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ. Καὶ ἕνα ἄλλο ἐξίσου σημαντικὸ πράγμα: Ἡ ἀγάπη ποὺ προσφέρει ἡ μητέρα στὸ παιδί της δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὴν προσφέρει καμμία ἄλλη γυναίκα. Ἀλλοίμονο στὸ παιδὶ ποὺ τὸ μεγαλώνει μία ξένη γυναίκα καὶ ὄχι ἡ μητέρα του ἢ ποὺ μεγαλώνει σὲ κάποιο ἐκπαιδευτικὸ ἵδρυμα.
Ἀλίμονο στὴ γυναίκα ποὺ ἀρνεῖται τὸ παιδί της. Ἀλλοίμονο καὶ σ’ αὐτὴ τὴ γυναίκα ποὺ παραβλέπει καὶ δὲν δίνει σημασία στὶς προτεραιότητες τοῦ φύλου της. Ἀλλοίμονο σ’ ἐκεῖνες τὶς γυναῖκες ποὺ περιφρονώντας τὴν ἀξιοπρέπειά τους προτιμοῦν νὰ φορᾶνε ἀνδρικὰ ροῦχα. Ἔχω ἀκούσει γιὰ μία ἀνόητη γυναίκα ποὺ κυκλοφοροῦσε στοὺς δρόμους ντυμένη μὲ ἀνδρικὸ κοστούμι. Ὅταν τὴν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι μὲ ἀπέχθεια καὶ ἀγανάκτηση ἔστρεφαν τὸ βλέμμα τους. Δὲν καταλάβαινε ἡ καημένη ὅτι προσβάλλει μ’ αὐτὸ τὴν ἀξιοπρέπειά της.
Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ μὲ τὸ λόγο ποὺ ἤδη ἔχουμε ἀναφέρει: «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίω τῷ Θεῶ σου ἐστιν πᾶς ποιῶν ταῦτα» (Δευτ. 22, 5). Βεβαίως δὲν θεωρεῖται βδέλυγμα κάθε ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ντυμένος μὲ ροῦχα τοῦ ἄλλου φύλου. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὀργὴ τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γυναίκα ἡ ὁποία γιὰ νὰ θρέψει τὰ μικρά της παιδιὰ δουλεύει ὡς σοβατζὴς καὶ εἶναι ἀναγκασμένη νὰ φοράει ἀνδρικὰ ροῦχα γιὰ νὰ κάνει τὴ δουλειά της. Δὲν πρόκειται ἐδῶ γιὰ τέτοιες περιπτώσεις. Ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ περιφρονοῦν τὸ δικό τους γυναικεῖο ἔνδυμα. Ἔχω δεῖ στὰ πανεπιστήμια πολλὲς καθηγήτριες ποὺ φορᾶνε ἀνδρικὰ ροῦχα. Αὐτὲς εἶναι βδέλυγμα ἐνώπιόν του Θεοῦ, αὐτὲς παραβαίνουν τὴν ἐντολὴ ποὺ τὶς δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό.
Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος δὲν κάλεσε τὶς μυροφόρες γυναῖκες νὰ ἀναλάβουν τὸ ἔργο ποὺ προοριζόταν γιὰ τοὺς ἄνδρες. Καὶ γι’ αὐτὸ ζητᾶ ὁ Κύριος ἀπὸ τὶς γυναῖκες νὰ ἐκτιμοῦν καὶ νὰ σέβονται τὸ δικό τους γυναικεῖο φύλο, τὶς ἰδιότητες τῆς ψυχολογικῆς τους σύνθεσης ποὺ τὶς χάρισε ὁ Θεός. Ἂν ἔχετε ἀπὸ τὸν Θεὸ αὐτὲς τὶς ἰδιότητες, νὰ τὶς φυλάγετε μὲ μεγάλο σεβασμὸ καὶ εὐχαριστία πρὸς τὸν Κύριο. Ἀμήν.
(ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ, Τ. Α’, ΕΚΔ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/alopsis/myrofor.htm
Ἡ εἴδηση δημοσιεύθηκε τὴν Κυριακὴ 21 Ἀπριλίου καὶ ἤχησε σὰν νεκρικὴ καμπάνα γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ τόπου. Τέλος πιὰ ἡ Ἑλλάδα ποὺ ξέραμε. Τέλος ἡ Ἑλλάδα τῆς παραδόσεως, τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας.
Ἀρχίζει ἤδη ἡ καθιέρωση τοῦ ἠλεκτρονικοῦ χρήματος, προστάδιο τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου.
Σύμφωνα μὲ πληροφορίες τῆς ἐφημερίδας “Real news” «νέο σχέδιο νόμου φέρνει περιορισμοὺς στὰ μετρητὰ καὶ δήμευση περιουσιῶν ἀλλὰ καὶ καταθέσεων. Στόχος ἕνας καὶ σχεδὸν μόνιμος, νὰ σωθεῖ ἡ χώρα ἀπὸ τὴ φοροδιαφυγή. Σκοπὸς τοῦ ὑπουργείου εἶναι νὰ πλήξουν πολὺ γερὰ τὴ φοροδιαφυγή, ἡ ὁποία προσεγγίζει τὸ 12% τοῦ ΑΕΠ. Αὐτὸ θὰ γίνει, ὅπως ὑποστηρίζουν στελέχη τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν, μὲ τὴν ἐξάλειψη τῶν μετρητῶν γιὰ συναλλαγὲς ἀκόμη καὶ ἄνω τῶν 300 ἢ 500 εὐρὼ καὶ τὴ χρήση μόνο πλαστικοῦ χρήματος».
Ἤδη τὸ πρῶτο βῆμα ἔχει δρομολογηθεῖ. Δὲν θὰ μείνουν σ᾿ αὐτό. Θὰ ἀκολουθήσουν καὶ τὰ ἑπόμενα, αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἀπὸ καιρὸ σχεδιαστεῖ ἀπὸ μυστικὰ κέντρα ἀποφάσεων στὸ ἐξωτερικό.
Καὶ οἱ πολίτες πῶς ἀντιδροῦν; Δὲν ὑπάρχει καμία ἀντίδραση! Ἡ ἐπὶ χρόνια τώρα διαρκὴς πλύση ἐγκεφάλου ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως ἔχει ἐπιφέρει γενικὴ νάρκωση. Ἡ συνεχὴς ἐπανάληψη τῆς κατηγορίας περὶ φοροδιαφυγῆς ἔχει δημιουργήσει τὸ λεγόμενο «σύνδρομο ἐνοχῆς», ποὺ καθιστᾶ τὸν πολίτη ἄβουλο καὶ φοβισμένο.
Δὲν ὑπάρχει φοροδιαφυγή; Ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχει. Ὅμως δὲν εἶναι μόνο ἑλληνικὸ φαινόμενο ἡ φοροδιαφυγή. Καὶ βέβαια δὲν εἶναι ἡ μεγαλύτερη στὸν κόσμο, ὅπως μονίμως παρουσιάζεται. Ἡ μεγάλη φοροδιαφυγὴ ἀσκεῖται ἀπὸ τὶς γιγαντιαῖες πολυεθνικὲς ποὺ μεταφέρουν τὰ ἐργοστάσιά τους στὴν Κίνα, τὴν Τανζανία καὶ ὅπου ἀλλοῦ, ἐκμεταλλευόμενες μὲ ἐγκληματικὸ τρόπο τοὺς λαοὺς αὐτῶν τῶν χωρῶν. Ἀλλὰ γι᾿αὐτὸ τὸ διαρκὲς φρικιαστικὸ ἔγκλημα ἔχει ἐπιβληθεῖ ἀπόλυτη σιωπή.
Διότι αὐτὸ ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι προχωροῦν ἀδίστακτοι στὴν ὑποδούλωση τῶν λαῶν, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν ὅτι τελικὰ ἄθελά τους ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Τὸ σωτηριῶδες σχέδιο Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος κυβερνήτης τοῦ κόσμου!
Από τις 8 ως και 13 Ιανουαρίου του 2013 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη η διεθνής συνάντηση BA.R.CO.D.E. (Balkan’s Rainbow Colourful Dawn Emerges) με συμμετοχή 36 νεαρών Λ.Ο.Α.Τ (δηλαδή Λεσβιακών, Ομοφυλόφιλων, Αμφισεξουαλικών και Τρανσεξουαλικών) ακτιβιστών και ακτιβιστριών από τη ΝΑ Ευρώπη και ευρύτερα. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εκδήλωσης (εδώ:http://www.thessalonikipride.com/?q=barcode2013) οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες αξιολόγησαν τις δράσεις τους και ενδυνάμωσαν τη δικτύωση μεταξύ τους θέτοντας συγκεκριμένους στόχους για το μέλλον, εξετάζοντας ακόμα και το ενδεχόμενο θέσπισης ενός Balkan Pride.
Όπως φαίνεται και από την αφίσα της εν λόγω εκδήλωσης, υπήρξε συνειδητή η επιλογή να ονομαστεί η εν λόγω συνάντηση BARCODE. Μάλιστα το εικονιζόμενο barcode δεν είναι οποιοδήποτε, αλλά το τύπου ΕΑΝ 13 με τις τρεις προεξέχουσες διπλές γραμμές που σύμφωνα με την ομολογία του ίδιου του σχεδιαστή του (εδώ: http://bellsouthpwp.net/l/a/laurergj/UPC/666quest.html ) εμπεριέχει πάντοτε το 666. Η ως άνω αφίσα δεν αποτελεί παρά μια ακόμη απόδειξη – ομολογία της Οργάνωσης Thessaloniki Pride ότι η παρέλαση των ομοφυλόφιλων στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα είναι μέρος του συνολικού σχεδίου της Νέας Τάξης Πραγμάτων για το Έθνος μας. Θα έλεγε κανείς μάλιστα εύλογα ότι το Gay Parade αποτελεί ουσιαστικά και την παρέλαση κατοχής των Νεοταξιτών στη Χώρα μας…
Αυτό που κάνει ακόμη πιο θλιβερό το γεγονός όμως είναι ότι αν κοιτάξει κανείς τους χορηγούς της εκδήλωσης, θα δει ότι πλην της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χορηγός υπήρξε και το ΙΔΡΥΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων!!!
Το σκληρό χειμώνα του 2013 που υπήρξαν μαθητές που λιποθυμούσαν και μαζί με τους καθηγητές τους ξεπάγιαζαν στις αίθουσες λόγω των περικοπών και της “πλάτης” που κληθήκαμε να “βάλουμε” σαν Έλληνες μπας και σωθεί ο τόπος, τον ίδιο αυτό χειμώνα, το Υπουργείο Παιδείας «έβαζε πλάτη» για να στηρίξει οικονομικά τους 36 Λεσβιακούς, Ομοφυλόφιλους, Αμφισεξουαλικούς και Τρανσεξουαλικούς ακτιβιστές των Βαλκανίων και περιχώρων μήπως και πραγματοποιηθεί Balkan Pride!!!
Έστω και 1 Ευρώ να «χορήγησε» είναι ανήθικο και αναπολόγητο. Είναι μήπως έστω νόμιμο; Διαβάζοντας κανείς τους σκοπούς του Ιδρύματος (εδώ: http://www.inedivim.gr/index.php/2012-02-09-19-43-18 ) αδυνατούμε να αντιληφθούμε κατά ποιον τρόπο η διενέργεια παρελάσεως ομοφυλοφίλων εμπίπτει σε αυτούς. Η διοίκηση του Ιδρύματος οφείλει να δώσει εξηγήσεις για το γεγονός και μαζί με αυτή και το εποπτεύον Υπουργείο Παιδείας καθώς επίσης και να μας κάνουν γνωστό το ύψος της κοινοτικής χρηματοδότησης της εκδήλωσης και με ποια κριτήρια εγκρίθηκε αυτή.
(Αποκάλυψη της Ενωμένης Ρωμηοσύνης)
Σε προηγούμενα άρθρα μας στην «Εξπρές» έχουμε δείξει ότι ενώ από το 1998 μέχρι το 2003 το σύνολο των θανάτων ξεπερνούσε το σύνολο των γεννήσεων, δηλαδή σημειωνόταν φυσική μείωση του συνολικού πληθυσμού της χώρας και από το 2004 μέχρι το 2010 το σύνολο των γεννήσεων, χάρη στις γεννήσεις από αλλοδαπές, ξεπερνούσε το σύνολο των θανάτων και σημειωνόταν φυσική αύξηση του πληθυσμού, το 2011 η κατάσταση αυτή ανατράπηκε. Το σύνολο των θανάτων ξεπέρασε το σύνολο των γεννήσεων.
Από το 2004 και μετά έχουμε στοιχεία γεννήσεων κατά υπηκοότητα της μητέρας και θανάτους κατά υπηκοότητα του θανόντος. Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι η φυσική αύξηση του πληθυσμού τα έτη 2004-2010 οφειλόταν αποκλειστικά στις γεννήσεις από αλλοδαπές και στον μικρό αριθμό θανάτων αλλοδαπών (οι οποίοι, κατά μέσον όρο είναι πολύ νεότεροι από τους Έλληνες).
Τόσο, όμως, τα έτη 1998-2003 όσο και τα έτη 2004-2010 οι θάνατοι Ελλήνων ξεπερνούσαν τις γεννήσεις από Ελληνίδες, δηλαδή σημειωνόταν φυσική μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό συνεχίστηκε και το 2011 και μάλιστα με εντεινόμενο ρυθμό.
Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε τη μείωση των γεννήσεων το 2011 σε σχέση με το 2010. Τα σχετικά στοιχεία είναι της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ, πρώην ΕΣΥΕ) και δίνονται στον Πίνακα που ακολουθεί. Στην 1η στήλη του Πίνακα δίνεται το σύνολο των γεννήσεων (από Ελληνίδες και αλλοδαπές) στους 51 νομούς (τις 4 νομαρχίες της Αττικής τις ενοποιούμε στο νομό Αττικής) και στο Σύνολο χώρας το 2010, στη 2η το 2011 και στην 3η η ποσοστιαία μείωσή τους. Στις τρεις επόμενες στήλες δίνονται τα αντίστοιχα στοιχεία για τις γεννήσεις από Ελληνίδες και στις τρεις τελευταίες εκείνα για τις γεννήσεις από αλλοδαπές. Στην τελευταία γραμμή του Πίνακα δίνονται τα ίδια στοιχεία για το Υπόλοιπο Χώρας, δηλαδή το σύνολο των 51 νομών εκτός Αττικής, προκειμένου να συγκρίνουμε τη μείωση σ’ αυτές ως συνόλου με τη μείωση στην Αττική.
Από τον Πίνακα αυτό φαίνεται ότι το 2011 σε σχέση με το 2010 οι γεννήσεις μειώθηκαν στις περισσότερες περιφέρειες της χώρας ανεξάρτητα από την υπηκοότητα των μητέρων. Υπάρχουν όμως μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους νομούς της χώρας. Πιο συγκεκριμένα:
- Στο σύνολο των γεννήσεων (από Ελληνίδες και αλλοδαπές) σημειώθηκε μείωση σε 47 νομούς και μικρή αύξηση σε 4 (Κέρκυρας, Άρτας, Χαλκιδικής και, οριακή, Λευκάδας). Η μεγαλύτερη μείωση (από -24,4% μέχρι -17,1%) σημειώθηκε στους νομούς Ζακύνθου, Λασιθίου, Φλώρινας και Κεφαλληνίας, και οι μικρότερη (κάτω από 4%) στους νομούς Χανίων, Ηλείας και Λάρισας.
- Στις γεννήσεις από Ελληνίδες σημειώθηκε μείωση σε 48 νομούς και αύξηση σε 3 (Άρτας, Κέρκυρας και Λάρισας). Η μεγαλύτερη μείωση (από – 18,4% μέχρι -17,5%) σημειώθηκε στους νομούς Κεφαλληνίας, Πρέβεζας, Βοιωτίας και Φλώρινας και η μικρότερη (κάτω από 3%) στους νομούς Κιλκίς, Χαλκιδικής και Χανίων.
- Στις γεννήσεις από αλλοδαπές σημειώθηκε μείωση σε 42 νομούς αύξηση σε 9 (Ιωαννίνων, Χίου, Γρεβενών, Καστοριάς, Χαλκιδικής, Πέλλας, Ηλεία, Κέρκυρας και Λευκάδας) . Οι μεγαλύτερες μειώσεις (από -38,2% μέχρι -24,0%) σημειώθηκαν στους νομούς Ζακύνθου, Κοζάνης, Αιτωλοακαρνανίας, Πιερίας και Εύβοιας) και οι μικρότερες (κάτω από 3%) στους νομούς Πρέβεζας, Μεσσηνίας και Ξάνθης.
- Στο Σύνολο Χώρας η μείωση στις γεννήσεις από Ελληνίδες ήταν μικρότερη από εκείνη στις αλλοδαπές, τέλος
- Τα ποσοστά μείωσης στο σύνολο των γεννήσεων είναι μεγαλύτερα στην Υπόλοιπή Χώρα απ’ ό,τι στην Αττική τόσο στο σύνολο των γεννήσεων όσο και στις γεννήσεις από Ελληνίδες και αλλοδαπές.
Οι μεγάλες παραπάνω μειώσεις των γεννήσεων, και ιδιαίτερα η ανατροπή που σημειώθηκε το 2011, δηλαδή το σύνολο των θανάτων να ξεπερνά το σύνολο των γεννήσεων, απαιτούν μια ειδική μελέτη, η οποία πρέπει να γίνει από τα αρμόδια ερευνητικά ιδρύματα και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας. Αρκεί εδώ να αναφέρουμε ότι, όπως έχουν δείξει πολλές μελέτες του ΕΚΚΕ και δημογράφων στη χώρας μας, βασικοί (και κατά τη γνώμη μου σήμερα ο οι κυριότεροι) είναι οικονομικοί. Πιο συγκεκριμένα:
- Η εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, οι διαδοχικές μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και οι μεγάλες περικοπές στα επιδόματα των τρίτεκνων και πολύτεκνων οικογενειών που προκάλεσαν τα μέτρα των Μνημονίων αποτρέπουν τους νέους να συνάψουν γάμους και τα ζευγάρια να κάνουν παιδιά (όσα δεν έχουν) ή περισσότερα παιδιά (όσα έχουν).Οι λόγοι αυτοί ισχύουν τόσο για τους Έλληνες όσο και τους αλλοδαπούς.
- Στους αλλοδαπούς στη μείωση των γεννήσεων έχει συμβάλει και η παλιννόστηση στις πατρίδες εκείνων που δεν μπορούν να βρουν δουλειά εδώ για να ζήσουν τις οικογένειές τους.
- Σε ό,τι αφορά τη μικρότερη μείωση των γεννήσεων στην Αττική σε σύγκριση με την Υπόλοιπη Χώρα, ένα επιπλέον λόγος είναι το μεγαλύτερο κατά κεφαλή ΑΕΠ (κατά 40%) σε σχέση με εκείνο στο Υπόλοιπο Χώρας.
Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 38 ετών έχουν, δυστυχώς, επιδείξει μια προκλητική αδιαφορία απέναντι στη συνεχή αυτή κατολίσθηση των γεννήσεων καθώς και στο γεγονός ότι τα 14 τελευταία χρόνια οι θάνατοι των Ελλήνων ξεπερνούν τις γεννήσεις από Ελληνίδες. Αντί να εφαρμόσουν τις προτάσεις που περιλαμβάνονται στο πριν από 20(!) ακριβώς χρόνια ομόφωνο πόρισμα της διακομματικής επιτροπής της Βουλής του 1993 για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, έπαιρναν και παίρνουν μέτρα εναντίον των οικογενειών με παιδιά, με τη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση να έχει ξεπεράσει όλες τις προηγούμενες στην αναλγησία απέναντί τους, με το να φορολογεί τιμωρητικά, τις οικογένειες με παιδιά. Πρόκειται για μια εγκληματική στάση απέναντι στο υπ’ αριθμό ένα εθνικό μας πρόβλημα.
*Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: Αντιπρόεδρος της Βουλής, Υπουργός και Καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
**Πρώτη δημοσίευση ΄΄Εφημερίδα Εξπρές΄΄, 20-3-13
Για παιδί θαύμα μιλούν οι γιατροί που έχουν ασχοληθεί με την υπόθεση της μικρής Imogen Tooke, η οποία γεννήθηκε στις 32 εβδομάδες κύησης.
Τότε ήταν που ο γιατρός της μητέρας της, σε μία εξέταση ρουτίνας και υπερηχογράφημα, διαπίστωσε πως ο ομφάλιος λώρος είχε τυλιχτεί δύο φορές γύρω από το λαιμό της.
Πράγματι, η μητέρα της Imogen μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για να γεννήσει με καισαρική, όμως στον καρδιοτοκογράφο που είχε για περίπου μισή ώρα από την ώρα που μπήκε για να γεννήσει, δεν ακουγόταν η καρδιά της μικρής.
Οι γιατροί λοιπόν ήταν σίγουροι πως το μωρό δεν τα είχε καταφέρει καθώς δεν είχε χώρο να αναπνεύσει, γι' αυτό και σταμάτησε να λειτουργεί η καρδιά του. Έπρεπε όμως να προχωρήσουν στην καισαρική. Με το που βγήκε το μωρό στον κόσμο, άρχισε και πάλι να αναπνέει σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα και φυσικά από τότε όλοι μιλούν για ένα παιδί θαύμα και όχι άδικα βέβαια.
πηγη : http://www.agioritikovima.gr/thavmata/21673-deite-to-m%CE%BFro-p
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος (1881-1956) ἀνήκει στὶς ἐπιφανέστερες καὶ μὲ οἰκουμενικὸ κῦρος θεολογικὲς μορφὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τοῦ τελευταίου αἰῶνος, μαζὶ καὶ μὲ τὸν πνευματικό του υἱό, τὸν γνωστὸ Γέροντα καὶ Θεολόγο Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τῆς Μονῆς τοῦ Τσέλιε, Καθηγητὴ (1935-1945) τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Βελιγραδίου. Ὁ Νικόλαος Βελιμίροβιτς, διδάκτωρ τῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βέρνης (1908) καὶ τῆς Φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμο τῆς Γενεύης (1909), ἀκολούθησε μετέπειτα τὴν ὁδὸ τῆς ἀφιερώσεως στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ὡς Ἐπίσκοπος Ζίτσας (1919, 1934-1941) καὶ Ἀχρίδος (1920-1934). Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν Γερμανῶν στὴ Γιουγκοσλαβία (1941) ὑπέστη διώξεις καὶ κατέληξε στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως Νταχάου, ὅπου ὑπέστη κακουχίες καὶ βασανιστήρια. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ Β΄ Π.Π. καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ στὴ Νοτιοσλαβία, κατέφυγε στὶς Η.Π.Α. ὅπου δίδαξε σὲ διάφορες Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς Πανεπιστημιακὲς Σχολὲς καὶ Σεμινάρια. Ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τὸ ἔτος 2003, ἑορταζόμενος στὶς 18 Μαρτίου (ἡμερομηνία κοιμήσεως).
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος χαρακτηρίζεται καὶ πράγματι ὑπῆρξε καὶ διατελεῖ παρὰ Θεῷ ὡς «Ποιμένας μὲ ἰδιαίτερη διακριτικότητα, λόγιος μὲ βαθιὰ καλλιέργεια, πνευματικὸς ἄνθρωπος μὲ μεγάλη ἀπήχηση καὶ διεθνῆ ἀκτινοβολία» [1].
Ἡ ἐν προκειμένῳ ἀποτίμηση καὶ προειδοποίηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος ἔναντι τοῦ ἐπικίνδυνου φαινομένου τῆς Μασονίας, προέρχεται ἀπὸ τὰ - ἐν πολλοῖς ἄγνωστα καὶ δυσεύρετα - Πρακτικὰ τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου, ἐπὶ Πατριαρχίας Φωτίου Β΄. Ἡ Ἐπιτροπὴ ἄρχισε τὶς ἐργασίες της τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, 8 Ἰουνίου, τοῦ 1930 καὶ συγκρότησε συνολικὰ 15 συνεδρίες ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μητροπολίτου Ἡρακλείας Φιλαρέτου. Ἡ ἐν λόγῳ Διορθόδοξος Ἐπιτροπὴ συγκλήθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ σκοπὸ νὰ καταρτίσει κατάλογο θεμάτων πρὸς συζήτηση στὴ μελλοντικὴ Προσύνοδο, ἡ ὁποία θὰ προετοίμαζε τὴ μέλλουσα Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας. Σημαντικὴ θέση στὴ σχεδιαζόμενη Προσύνοδο θὰ εἶχε τὸ ζήτημα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως καὶ τοῦ Πασχαλίου. Ἀφορμὴ τῆς συγκλήσεως στὸ Ἅγιον Ὄρος αὐτῆς τῆς Διορθοδόξου Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς ἦταν ἡ ἔκρυθμη κατάσταση ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση (1923), ἡ ὁποία κατέστησε φανερὴ τὴν ἐπικινδυνότητα βεβιασμένων καὶ μεμονωμένων ἀποφάσεων ἀπὸ τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
Κατὰ τὴν τελευταία, ΙΕ΄ Συνεδρία, στὶς 23 Ἰουνίου 1930, καθορίσθηκε καὶ ἐγκρίθηκε ὁ κατάλογος τῶν θεμάτων, 16 συνολικά, τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπασχολήσουν τὴν μελλοντικὴ Προσύνοδο (βλ. σελίδες 143-145 τῶν Πρακτικῶν). Ὡς ἕκτο θέμα καταχωρίσθηκε ἡ «Ἐξεύρεσις τρόπου συνεργασίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς ἀπόκρουσιν τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ τῶν διαφόρων πεπλανημένων Συστημάτων, οἷον: Μασωνισμοῦ, Θεοσοφισμοῦ, Πνευματισμοῦ κ.λ.π.» (σελ. 144 τῶν Πρακτικῶν).
Ἆραγε, ἐξακολουθεῖ σήμερα νὰ παραμένει τὸ θέμα τῆς Μασονίας – καὶ μάλιστα ὠς ἐσωτερικοῦ ἐχθροῦ - στὴ λίστα τῶν πρὸς συζήτηση θεμάτων ἀπὸ τὴ σχεδιαζόμενη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὶς Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς τῶν ἐσχάτων δεκαετιῶν; Ἢ μήπως τὸ ζήτημα «ἐξαφανίσθηκε», ὅπως ἐξαφανίσθηκαν ἢ ἐπιλύθηκαν μὲ μεμονωμένες καὶ ὄχι γενικὰ ὀρθοδόξως ἀποδεκτὲς ἀποφάσεις ἕτερα φλέγοντα θέματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, ὅπως ὁ τρόπος εἰσδοχῆς τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν στοὺς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας;
Στὴ σχετικὴ μὲ τὴ Μασονία εἰσήγησή του ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐπισημαίνει τὰ ἑξῆς σημαντικὰ στοιχεῖα (ἐκ τῆς Συνεδρίας Γ΄· § Η΄Προτάσεις τῆς Σερβικῆς Ἀποστολῆς · Τρίτη, 10η Ἰουνίου 1930):
(α) Τὸ ζήτημα τῆς Μασονίας εἶχε ὑποτιμηθεῖ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς πρὸς τὶς ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως ἡ Οὐνία καὶ ὁ Χιλιασμός, ποὺ τέθηκαν γιὰ συζήτηση στὴν Προκαταρκτικὴ Σύνοδο (τότε ἀκόμη ἡ παπικὴ Οὐνία ἐθεωρεῖτο ὀρθῶς αἵρεση, μέχρι καὶ τὴν ὀλέθρια συμφωνία τοῦ Balamand τὸ 1993).
(β) Ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴ Μασονία εἶναι ὁ μεγαλύτερος ὅλων, διότι ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς εἶναι ἐχθρὸς καὶ ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικὸς τῆς Ἐκκλησίας.
(γ) Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἡ Μασονία εἶναι ἐχθρὸς μεγαλύτερος καὶ ἀπὸ τὸν Μπολσεβικισμό (τὰ δὲ φοβερὰ αὐτὰ λόγια λέχθηκαν τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ «κόκκινος τρόμος» στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση ἦταν στὸ ἀποκορύφωμά του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση τῆς Ρωσίας πάνδεινη, λόγῳ τοῦ διχασμοῦ μεταξὺ ἀφ’ ἑνὸς τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Ἅγιο Τύχωνα, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τῶν σχισματικῶν τῆς ἀριστεριστικῆς, λεγομένης «Ζώσης Ἐκκλησίας», θέμα ποὺ ἀπασχόλησε σὲ μεγάλη ἔκταση καὶ τὴν παροῦσα αὐτὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ 1930).
(δ) Ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς διανοουμένους εἶχαν ἤδη τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐμπλακεῖ στὴ Μασονία.
(ε) Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς (Μασονία) εἶναι νέος Ἀρειανισμὸς (διότι ἀπορρίπτει τὴν πλήρη θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλ. τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁμοουσιότητά καὶ ἰσότητά Του πρὸς τὸν Θεὸν Πατέρα).
(στ) Ἡ Μασονία ἐξισώνει τὸν Χριστὸ μὲ τὸν Μωϋσῆ, τὸν Βούδδα, τὸν Μωάμεθ, ἀρχηγοὺς «θρησκειῶν» καὶ ἑπομένως καταργεῖ τὸν Χριστό, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τονίζει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθὴς θρησκεία (διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παντοκράτωρ Θεός).
(ζ) Μπροστά μας βρίσκεται μέγας ἀγώνας ἐναντίον τῆς Μασονίας, τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἀναλάβουμε χωρὶς φόβο, ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ (οἱ σημερινὲς ἐξελίξεις, ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἐθνικο-πολιτικές, ἐπιβεβαιώνουν τὶς ἐκτιμήσεις αὐτὲς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς).
Ἰδοὺ ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ἐπὶ λέξει [2] :
«3). Τὸ ζήτημα τοῦ Ἐλευθέρου Τεκτονισμοῦ. Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐσημείωσεν ἐν τῷ Καταλόγῳ αὐτῆς αἱρέσεις τινὰς ὀνομαστί, ὡς τὸν Οὐνιτισμόν, Χιλιασμὸν κ.τ.λ., ἀλλ’ ὁ Μασωνικὸς κίνδυνος ὑπερβαίνει πάντας, καὶ δυστυχῶς ἱκανοὶ τῶν διανοουμένων εἶνε συνδεδεμένοι μετ΄ αὐτοῦ. Οὗτος εἶνε ὁ νέος Ἀρειανισμὸς καὶ ἐνώπιον ἡμῶν πρόκειται μέγας ἀγών, ὃν ὀφείλομεν ἄνευ φόβου νὰ ἀναλάβωμεν ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῷ κόσμῳ δὲν εἶνε ὁ Μπολσεβικισμὸς ἢ ἄλλο τι, ἀλλ’ ὁ Τεκτονισμός, διότι εἶνε ἐχθρὸς ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικός. Ἡμεῖς λέγομεν ὅτι ἡ Χριστιανικὴ Θρησκεία εἶνε ἡ Θρησκεία, ἡ μόνη Θρησκεία, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἡ μόνη ἀληθής, αὐτοὶ δ’ ἀρνοῦνται τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὸν Χριστόν, θέτοντες αὐτὸν ἐν ἴσῃ γραμμῇ πρὸς τὸν Μωϋσῆν, τὸν Βούδδαν, τὸν Μωάμεθ».
Βλ. τὶς ἐπισυνημμένες φωτογραφίες τοῦ κειμένου.
Τὸ θέμα τῆς Μασονίας καὶ τῶν («ἀδελφικῶν» της, σημειώνουμε ἐμεῖς) συστημάτων τοῦ θεοσοφισμοῦ καὶ τοῦ πνευματισμοῦ, συζητήθηκαν ἐκτενέστερα σὲ ἄλλη συνεδρία, τὴν ΙΑ΄, (σελ. 127-128 τῶν Πρακτικῶν), ὅπου κατὰ τὴν πληροφορία τῶν Πρακτικῶν καὶ χωρὶς περαιτέρω διευκρινίσεις, «διεξάγεται μακρὰ συζήτησις, καθ’ ἣν πολλαὶ ἀναπτύσσονται γνῶμαι περὶ τῆς φύσεως, τοῦ σκοποῦ τῶν ὡς ἄνω συστημάτων καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Λαοῦ ἐπιδράσεως αὐτῶν» (σελ. 128). Βεβαίως, καθὼς ἀνέφερε (σελ. 127) καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἑρμουπόλεως Νικόλαος, 2ος ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, περὶ τῆς Θεοσοφίας ὑπῆρχε ἤδη καταδικαστικὴ συνοδικὴ ἀπόφαση, ἡ δὲ κατὰ τῆς Μασονίας ἀντιρρητικὴ γραμματεία ἦταν τότε πολὺ μεγάλη : «[…] ὁ Θεοσοφισμὸς ἔχει καταδικασθῇ παρὰ Ἱερᾶς Συνόδου, περὶ Μασωνισμοῦ δὲν γνωρίζει ἂν ὑπάρχῃ καταδικαστικὴ Συνοδικὴ ἀπόφασις, ἀλλ’ ἔχουσι τόσα κατ’ αὐτοῦ γραφῇ, ὥστε ἡ ἀτμόσφαιρα νὰ εἶναι κεκορεσμένη».
Παρὰ τὴν ἀπόφαση ποὺ ἐλήφθη ἀπὸ τὴν Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ στὴν Ἱ.Μ.Μ. Βατοπεδίου τὸ 1930, δυστυχῶς ἐκ μέρους τοὐλάχιστον τῶν ἑλληνοφώνων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πῆρε ἀρκετὰ στὰ σοβαρὰ τὸ θέμα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ - Μασονίας, ὥστε στηριζόμενη ὀνομαστικῶς στὶς ἀποφάσεις τῆς Προκαταρκτικῆς αὐτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ 1930 ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, νὰ λάβει τὸ ἔτος 1933 τὴν πρώτη ἐπίσημη - ἀπὸ τρεῖς συνολικά (1933, 1972, 1996) – καταδικαστικὴ τῆς Μασονίας ἀπόφασή της, στὴ Συνεδρία τῆς 7ης Ὀκτωβρίου 1933 καὶ νὰ ἐκδώσει εἰδικὴ Πράξη (Ἐκκλησία 48/1933, σελ. 37-39). Σύμφωνα μὲ αὐτὴν ἡ Μασονία εἶναι «διεθνὴς μυητικὸς ὀργανισμὸς» καὶ «μυσταγωγικὸ σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνῄσκει τὰς παλαιὰς ἐθνικὰς μυστηριακὰς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ»· ἐπίσης, ἡ Σύνοδος κατηγορεῖ τὴ Μασονία γιὰ συγκρητισμό, πρᾶγμα ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα εἰδωλολατρικὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα δέχονταν στὶς μυήσεις τους κάθε λάτρη, ὁποιουδήποτε Θεοῦ· ἡ Μασονία «ἀνυψοῖ ἀνεπαισθήτως ἑαυτὴν εἰς εἶδός τι ὑπερθρησκείας, θεωροῦσα πάσας τὰς θρησκείας, μηδὲ τῆς Χριστιανικῆς τοιαύτης ἐξαιρουμένης, ὡς ὑποδεεστέρας αὐτῆς» [3].
Ἡ θεολογικὴ κινητικότητα ποὺ ἀναπτύχθηκε ὡς συνέπεια τῆς ἐν λόγῳ προβληματικῆς στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 εἶχε προφανῶς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἔναυσμα γιὰ τὴ συγγραφὴ ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Καθηγητὴ Π.Ν. Τρεμπέλα τῶν ἔργων του Μασωνισμὸς καὶ Θεοσοφία, τὸ 1932, καὶ Πνευματισμὸς τὸ 1936 [4] .
Παρὰ τὴν ἀβάσιμη ἀμφισβήτηση σήμερα στὴ Σερβία ἀπὸ μερικοὺς κύκλους τῆς ἀντι-μασονικῆς στάσεως τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἡ παραπάνω κρυστάλλινη θέση του ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ ἄλλα γραπτά του, ὅπως τὴν Ἐπιστολὴ (115) Στὴν ἀδελφότητα τοῦ «Ἁγίου Ἰωάννου» γιὰ τὰ ἀποκαλυπτικὰ φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία γράφηκε σὲ κάποιο χρόνο μεταξὺ 1937-1941. Καὶ ἐκεῖ γράφει τὰ ἑξῆς [5] :
«Διαβάσατε τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη καὶ σᾶς κυρίευσε φόβος. Σᾶς φαίνεται ὅτι ἐκεῖνες οἱ φοβερὲς περιγραφὲς ἀναφέρονται ἀκριβῶς στὴν ἐποχή μας. Κάποιος σᾶς ἑρμήνευσε ὅτι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φοβεροὶ δράκοι καὶ τὰ θηρία ἤδη ἦρθαν στὸν κόσμο: Καὶ ὁ κόκκινος δράκος (Ἀπ. 12, 3) ὡς «σοσιαλισμός», καὶ τὸ μαῦρο δεκατοκέρατο θηρίο (Ἀπ. 13, 1) ὡς «μασονισμὸς» καὶ τὸ δικέρατο θηρίο (Ἀπ. 13, 11) ὡς «αἵρεση». Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ τέρατα στὸν πόλεμο ἐναντίον τοῦ χριστιανισμοῦ! Ἀκριβῶς ἔτσι εἶναι, ἀδέλφια μου. Στὴν ἐποχή μας ἡ κόλαση ἔχει ξεσηκώσει ὅλες τὶς στρατιές της ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ πραγματικοὶ χριστιανοὶ πρέπει χωρὶς φόβο νὰ κοιτοῦν μπροστά τους, μὲ δυνατὴ πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν μοναδικὸ Ἀνίκητο».
Ἀπὸ τὴν ἴδια περίοδο προέρχεται μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἐπιστολῶν τοῦ Ἁγίου, καὶ μία ἀκόμη παρεμφερὴς στὸ θέμα μας, ὅπου ὁ Ἅγιος Νικόλαος προειδοποιεῖ κάποιον Χριστιανὸ γιὰ τὴν δαιμονικὴ προέλευση ἑνὸς ὁράματος ποὺ εἶδε ὁ πιστὸς μὲ περιεχόμενο «διαθρησκειακῆς ἐναρμόνισης». Γράφει ὁ ἁγιόσοφος ποιμένας [6] :
«Εἴχατε ἕνα ἀσυνήθιστο ὅραμα στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς προσευχῆς. Εἴδατε πὼς ὁ Χριστὸς βγῆκε ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ στάθηκε. Ὕστερα βγῆκε κάποιος σὰν Ἑβραῖος ραβίνος, καὶ στάθηκε ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ βγῆκε πάλι κάποιος μὲ τὴ μαντήλα στὸ κεφάλι, καὶ στάθηκε ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ. Τότε καὶ οἱ δυό τους ἀπὸ τὶς πλευρὲς ἔδωσαν τὰ χέρια στὸν Χριστὸ καὶ ἔκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο ὅραμα εἴχατε. Ἐνῶ σὰν ἑρμηνεία τοῦ δῆθεν ἑρμηνευτῆ ἀνακοινώνετε τὸ ἑξῆς: ὁ Θεὸς θέλει νὰ συμφιλιωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μία πίστη στὸν κόσμο ! Ὁ καθένας ποὺ εἶναι μυημένος στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ σᾶς πεῖ ὅτι καὶ τὸ ὅραμα εἶναι ψευδὲς καὶ ἡ ἑρμηνεία εἶναι ψευδής. Τὸ φάντασμα ποὺ εἴδατε μπροστά σας δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πάντα σηκώνει τὰ κέρατά του ἐναντίον τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ […] Ἀπὸ ποῦ τέτοιο ὅραμα, ρωτᾶτε. Ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ βάζει σὲ πειρασμούς. Ἐπιθεωρῆστε τὴ ζωή σας καὶ θὰ καταλάβετε. Στὶς μέρες μας πολὺ ἀκούγεται - ἀπὸ τοὺς ὀλιγόπιστους, βέβαια – περὶ τῆς συμφιλίωσης καὶ ἐξίσωσης ὅλων τῶν θρησκειῶν […] Μπερδέψατε τὶς ἔννοιες. Ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ εἰρήνη καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. Καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ ἐξίσωση στὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν πολιτῶν καὶ ἄλλο ἡ ἰσοπέδωση τῶν θρησκειῶν. Στοὺς χριστιανοὺς ἔχει αὐστηρὰ διαταχθεῖ ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς διαφορὰ στὴν πίστη, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ἡ αὐστηρὴ τήρηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς χριστιανὸς ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ θυσιάσετε γιὰ τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ τὴν περιουσία καὶ τὴ ζωή σας, ἀλλὰ μὲ τίποτα τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἐκεῖνο εἶναι, ἐνῶ αὐτὸ ὄχι, δική σας ἰδιοκτησία. Ἐδῶ βρίσκεται ὁ λίθος προσκόμματός σας, σὲ τούτη τὴ μὴ διαφοροποίηση. Ἀπὸ τούτη τὴν μὴ διαφοροποίηση ἦρθε καὶ ἡ σύγχυση στὴν ψυχή. Στὴ πραγματικότητα ἐσεῖς δὲν εἴδατε οὔτε τὸν Χριστὸ οὔτε τὸν Μωάμεθ, εἴδατε μόνο τὴ δική σας ψυχή. Ὁ Θεὸς ἂς σπεύσει σὲ βοήθειά σας».
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ – ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Σημείωμα γιὰ τὴν ἔκδοση ἐν ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…, Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2010(4), σελ. 15.
[2] Πρακτικὰ τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου (8-23 Ἰουνίου 1930), τύποις «Φαζιλὲτ» Τάσσου-Βακαλοπούλου, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1930, σελ. 73.
Βλ. τὸ σύγγραμμα στὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης
[3] ΑΡΧΙΜ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΙΑΚΚΑΣ, Ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ Θρησκειῶν καὶ Αἱρέσεων, Παραχριστιανικῶν-Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καὶ Σύγχρονων Ἰδεολογικῶν Ρευμάτων, ἔκδ. Ἱ.Μ. Τροοδιτίσσης, 2002, σελ. 583.
[4] ΕΜΜ. Ι. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, «Τρεμπέλας Παναγιώτης» ἐν ΘΗΕ 11 (1967), στ. 847
[5] ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…, Ἱεραπο-στολικὲς Ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2010(4), σελ. 286.
[6] Ἐπιστολὴ (127) Στὸν συνταξιοῦχο Π.Ν. γιὰ ἕνα ὅραμα ἐν ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…, Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ», Ἀθήνα 2010(4), σελ. 313ἑ.315.
ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/2BB0C91C.el.aspx
«ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν»
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Μαΐου 2013
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο καί τά μέλη τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Ἀριθμ. Πρωτ. 525
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Μαΐου 2013
Τῷ Μακαριωτάτῳ
Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος
Κυρίῳ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι
Προέδρῳ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί
τοῖς Σεβασμιωτάτοις Μέλεσι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Εἰς τάς ἕδρας Αὐτῶν
Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Πατέρες,
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Άνέστη!
Ὅταν ἐμφανίζεται νέα αἵρεσις, πού δημιουργεῖ σύγχυσιν στά τῆς πίστεως, οἱ ποιμένες κάθε ἐποχῆς, ἐπιβεβαιοῦντες ὅσα κατά τήν χειροτονία τους ὑποσχέθηκαν, προβαίνουν στήν ἀντιμετώπισιν αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διά νά περιχαρακώσουν καί ὁριοθετήσουν τήν Ὀρθόδοξο πίστι, ὥστε νά διακρίνεται ἀπό τήν πλάνη τῶν αἱρετικῶν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά προφυλάξουν τούς πιστούς ἀπό τήν λύμη τῆς κακοδοξίας. Στίς ἡμέρες μας, Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε καί Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί, ἐμφανίσθηκε ὡς ἕνα ἀπό τά σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν και ὡς «λύκος βαρύς μή φειδόμενος τοῦ ποιμνίου»[1] ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Διά τόν λόγον αὐτόν, ἐκφράζοντες τήν ἀγωνία μας, ἀπευθυνόμεθα πρός Σᾶς, τό Σεπτόν Σῶμα τῶν Ἁγιωτάτων Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς τό ἀνώτατο καί ἁρμόδιο διοικητικό ὄργανο τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἱκετευτικῶς καί ταπεινῶς παροτρύνοντας καί προτείνοντας ὅπως ἐμεῖς, οἱ Ἐπίσκοποι-ποιμένες, εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου, Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ ἐν τρισί ὑποστάσεσι Ζῶντος Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναλάβωμεν τάς εὐθύνας μας ἔναντι Αὐτοῦ καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ Tου καί ἀρθῶμεν στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί συγκαλέσωμε Τοπική Σύνοδο, ἡ ὁποία καθηκόντως ὀφείλει νά προχωρήσει στήν ἐπίσημο συνοδική καταδίκη τῆς εἰρημένης κακοδοξίας καί δεινῆς αἱρέσεως.
Οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν ἀδήριτη τήν ἀνάγκη συγκλήσεως τοιαύτης Τοπικῆς Συνόδου, περιγράφονται κατωτέρω :
Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς γνωστόν, ἔχει καταγνωστεῖ ὡς παναίρεση ὑπό τοῦ συγχρόνου ἁγίου γέροντος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος στό ἐξαίρετο σύγγραμμά του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» σημειώνει :
«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[2].
Πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, πού προωθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἐωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασωνίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός[3] ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν διαμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, ἔργα τῶν διαμονιώντων Ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς διά τοῦ ἀναμενομένου εἰσέτι ψευδομεσσίου παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβερνήσης.
Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ σέ διαχριστιανικό καί σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, διαμορφώνεται ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός καί ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ.
Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις καί πρέπει νά παρακάμπτωνται γιά τό καλό τῆς ἑνότητας τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί θέσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν λεγομένων τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλ. προωθεῖ τήν λεγομένη «πανθρησκεία».
Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά προβάλλωνται τά δῆθεν «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομηθῆ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς Οἰκουμένης.
Ὁ Οἰκουμενισμός, διά νά ὑλοποιήση τούς στόχους του, ἐφευρίσκει διάφορες θεωρίες, ὅπως τίς κακοδοξίες περί «Διευρημένης Ἐκκλησίας, ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, βαπτισματικῆς θεολογίας, Παγκοσμίου ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῶν κλάδων, τῶν δύο πνευμόνων, τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καί μαξιμαλισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς, συναφειακῆς αἱρέσεως, τῆς εὐχαριστηριακῆς θεολογίας, τῆς μετασυνοδικῆς θεολογίας, τῶν ἐλλειματικῶν καί μή πλήρων «Ἐκκλησιῶν», τῆς περιεκτικότητος, τῆς ἐλλειματικῆς καί μή πλήρους μυστηριολογίας, τῆς μετατροπῆς τῆς οἰκονομίας σέ ἀκρίβεια καί δόγμα», οἱ ὁποῖες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες καί ἀλλότριες τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας καί θεολογίας[4].
Ὁ Οἰκουμενισμός προβάλλει τούς συγχρόνους μεθοδευμένους καί ἐπιτηδευμένους ἀτέρμονες οἰκουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους, στούς ὁποίους κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας ἡ ἀπόκρυψη καί ἡ παραποίηση τῶν Γραφικῶν χωρίων ἰδίᾳ τοῦ κατά Ἰωάννην «ἵνα ἕν ὧσιν καθώς ἡμεῖς» (Ἰω. ΙΖ΄ 11), ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἱερωσύνης, Χάριτος, μυστηρίων, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὅροις, ἡ ἀμνήστευση, ἀθώωση καί ἐπιβράβευση τοῦ Δούρειου Ἴππου τοῦ Παπισμοῦ, τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας, ἡ συμμετοχή στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον τῶν αἱρέσεων, ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων ἀνακοινωθέντων, δηλώσεων καί κειμένων δίχα Συνοδικῆς διαγνώμης καί ἀποφάσεως, ὡς ἀπεδείχθη στήν τακτική ΙΣΙ τοῦ Ὀκτωβρίου 2009 (π.χ. Λίμα Περοῦ Νοτίου Ἀμερικῆς 1982, Balamand Λιβάνου 1993, Σαμπεζύ Ἐλβετίας 1994, Porto Alegre Βραζιλίας 2006, Ραβέννας 2007 κ.ἄ.) καί οἱ συμπροσευχές[5].
Ὁ Οἰκουμενισμός υἱοθετεῖ καί νομιμοποιεῖ ὅλες τίς αἱρέσεις ὡς «Ἐκκλησίες» καί προσβάλλει τό δόγμα τῆς Μιᾶς, Άγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Άναπτύσσει, διδάσκει καί ἐπιβάλλει νέο δόγμα περί Ἐκκλησίας, νέα ἐκκλησιολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καμμία Ἐκκλησία δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό της τόν χαρακτήρα τῆς Καθολικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Κάθε μία εἷναι ἕνα κομμάτι, ἕνα μέρος, ὄχι ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία.
Ὅλες μαζί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία. Μέ τόν τρόπο, ὅμως, αὐτό γκρεμίζει τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως καί ἐπιδίδεται ἄριστα στό ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες μέ τήν μοναδική, θεόθεν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία καί κατά Χριστόν ζωή. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναιρεῖ τό δόγμα τῆς μοναδικῆς ἐν τῶ κόσμω σωτηριώδους ἀποκαλύψεως καί οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς καί τῆς ἐν συνεχεία πραγματώσεως τοῦ σωτηριώδους Αὐτοῦ ἔργου ἀπό τήν Μία καί Μοναδική, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, διά τοῦ ἐνεργοῦντος σέ Αὐτή Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου συνεπάγεται ἀναμφιβόλως ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός καθίσταται στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλυτέρα ἐκκλησιολογική αἵρεσις ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις[6].
Μέ πόνο καί θλίψη διαπιστώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν μέ φωτεινές ἐξαιρέσεις τά Σεπτά Πατριαρχεῖα τῆς Γεωργίας καί τῆς Βουλγαρίας, ὅπως ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνύουν ἀνήκουστες, ἀνιστόρητες, πρωτοφανεῖς καί καινοφανεῖς οἰκουμενιστικές πράξεις καί ἐνέργειες, πραχθέντα καί λεχθέντα τους[7].
Τό τραγελαφικόν ὅμως γιά τούς Ὀρθοδόξους οἰκουμενιστάς εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς δέν τολμοῦν, συνεπεῖς πρός τίς διακηρύξεις τους, τήν μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ὅτι ἀπ’ ἐκείνης τῆς στιγμῆς θά ἀπωλέσουν ἄμεσα τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύουν τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές τους διακηρύξεις ἄς τό τολμήσουν λοιπόν γιατί ἄλλως ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδουν στούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων.
Ὁ Οἰκουμενισμός, δυστυχῶς, ἐπέτυχε ἐσχάτως τήν ἀθρόα μεταβολή τῆς μακραίωνης καί δισχιλιετοῦς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς πορείας τόσο τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας, τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς εὐσεβοῦς πηγῆς τοῦ Γένους, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου[8] (ἀπό τό 1964) ὅσων καί ἄλλων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν σέ οἰκουμενιστική στάση ζωῆς. Ἀλλά, καί ἡ Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, τό Ἅγιον Ὄρος δέν παρέμεινε ἀλώβητο καί ἀνεπηρέαστο.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει διαβρώσει καί τίς Θεολογικές Σχολές, στίς ὁποίες δέν διδάσκεται πλέον ἡ Ὀρθοδοξοπατερική Θεολογία, ἀλλά ἑδραιώνεται ἀνοικτά, πλέον, μέ τόν πιό πανηγυρικό καί ἐπίσημο τρόπο ἡ οἰκουμενιστική θεολογία.
Ὁ Οἰκουμενισμός εἰσχώρησε καί στά νέα θρησκευτικά βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ καί τοῦ Γυμνασίου καί εἷναι ὁ κύριος ὑπεύθυνος διά τήν ἐφαρμογή τοῦ νέου πιλοτικοῦ προγράμματος σπουδῶν στήν ἐκπαίδευση, ἀπαιτώντας τήν ἀλλαγή τοῦ κατηχητικοῦ καί ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό καί πανθρησκειακό.
Ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Οἰκουμενισμό συνεχίζει νά αὐξάνεται, διότι ὑπάρχει α) ἀπουσία κατηχήσεως τῶν πιστῶν σέ θέματα πίστεως, β) τρομερή ἔλλειψη μέσων γνησίας καί ἀντικειμενικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί γ) ἐκκοσμίκευση κλήρου καί λαοῦ[9].
Ὁ Οἰκουμενισμός ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοσι καί Πίστι, σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζει πολλούς φιλοθέους ἀδελφούς, ὁδηγώντας σέ διαιρέσεις καί σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, ἀποτείχιση) καί παρασύρει ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί δι’ αὐτῆς στόν πνευματικό ὄλεθρο[10].
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐντέλει ἀποτελεῖ μέγιστο ποιμαντικό καί σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ἀκυρώνει τήν σωτηρία καί τήν κατά Χάρη θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κίνδυνος, βεβαίως δέν ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν πρόκειται νά καταστραφῆ, ἀφοῦ εἷναι Σῶμα Χριστοῦ, ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό, εἶναι ὁ Χριστός ὁ εἰς τούς αἰώνας ἐπεκτεινόμενος «καί πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[11], ἀλλά στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, στούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι κινδυνεύουν νά χαθοῦν, ὅταν χαθεῖ ἡ ὀρθή πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἐπικρατήσουν ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη[12].
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι,
Μετά τήν ἀνωτέρω παρουσίαση τοῦ φαινομένου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν του τόσο στήν δογματική ὅσο καί στήν σωτηριολογική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διαπιστώνομε ὅτι ὄντως τώρα κινδυνεύει σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία. Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ὅσο τό δυνατόν συντομότερα σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά νά ἐξετάση καί ἐρευνήση τά ἀνωτέρω καυτά καί φλέγοντα θέματα, πάντοτε ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἱεροκανονικῆς διδασκαλίας καί παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, νά λάβη καταδικαστική ἀπόφαση ἐναντίον τόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπαδευόντων τήν παναίρεση αὐτή γιά νά παύσουν τά σκάνδαλα καί ἡ σύγχυση κλήρου καί λαοῦ. Τοῦτο ἄλλωστε θά ἀποδείξει ὅτι παραμένωμε ἐπί τῶν ἐπάλξεων καί εἴμεθα συνεπεῖς στούς φρικτούς ὅρκους πού ἐδώσαμε κατά τήν χειροτονία μας, ἐφαρμόζοντας στήν πράξη τήν σχετική ἀπόφαση, πού ἔχομε λάβει στίς συνεδρίες τῆς 15ης - 16ης Ὀκτωβρίου 2009.
Ὅθεν, Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνεπίσκοποι, οὕτω ποιοῦντες μέγα καλό θά προξενήσωμε στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, στό Ἔθνος μας, στόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη χαρά θά γίνη στόν Οὐρανό καί στήν γῆ. Τό δέ μνημόσυνο μας θέλει μείνει στόν αἰῶνα, τῶν ὀνομάτων μας γραφομένων ἐν Βίβλῳ Ζωῆς, συγχωρουμένων τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἄς βαδίσουμε ἑνωμένοι στόν ἀγῶνα τῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως καί εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός «οὐ» κατισχύσει τῆς Ἐκκλησίας, κατά την ἀψευδῆ ρῆσιν τοῦ Κυρίου μας, «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἄς τολμήσουμε, Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι καί περιπόθητοι ἅγιοι Ἀδελφοί, νά σπάσωμε τά οἰκουμενιστικά δεσμά, νά βγοῦμε ἀπό τήν οἰκουμενιστική φυλακή καί νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆ θεία δυνάμει καί Χάριτι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι».
Διά ταῦτα ταπεινῶς προτείνομε νά ἀποστείλητε σχετική αἴτηση ἐκτάκτου συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας καί νά τήν ὑποβάλητε στόν Μακαριώτατο Πρόεδρο τῆς ΔΙΣ ὥστε κατά τάς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 6, ἐδαφ. 1 τοῦ Ν. 590/1977 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» Αὕτη νά προβῆ σέ ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν Συνοδική κατάγνωση καί καταδίκη τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς δεινῆς αὐτῆς παναιρέσεως τῶν συγχρόνων καιρῶν.
Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀδελφός
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ
[1] Πράξ. 20, 29.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.
[3] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἱκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx.
[4] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013.
[5] Ὁ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004, σσ. 11-18.
[6] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 23-24.
[7] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2007) 94-98.
[8] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί Οἰκουμενισμός», ἐν Οἰκουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα Τελετῶν ΑΠΘ, τ. Α΄, ἐκδ. Θεοδρομία, σσ. 233-250.
[9] Ὅ.π. σσ. 124-126.
[10] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 25-26.
[11] Ματθ. 16,18
[12] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2007) 89-94.
ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_2525.html?utm_source=BP_recent
