Ὁ π. Ἰωάννης (Ἰβὰν) Ἴλιτς Σέργιεφ γεννήθηκε τὴν 18 Ὀκτωβρίου 1829, μέρα γιορτῆς τοῦ μεγάλου Σλαύου Ὁσίου Ἰωάννη τῆς Ρίλας (Βουλγαρίας), τοῦ ὁποίου πῆρε τὸ ὄνομα. Τὸ χωριὸ του λέγεται Σούρα στὸ νομὸ Ἀρχάγγελκ στὴ βορεινὴ Λευκὴ θάλασσα τῆς Ρωσίας. Ὁ πατέρας του Ἠλίας (Ἴλιτς) Μιχαήλοβιτς Σέργιεφ ἦταν ὀλιγογράμματος ἱεροψάλτης τῆς ἐνοριακῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ. Ἡ μητέρα του Θεοδώρα Βλάσιεβνα ἦταν λίγο μορφωμένη. Ὁ παππούς του ἦταν ἱερέας ἀπὸ γένος ἱερατικό.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Α. Γέννηση - ἀνατροφή

Ὁ π. Ἰωάννης (Ἰβὰν) Ἴλιτς Σέργιεφ γεννήθηκε τὴν 18 Ὀκτωβρίου 1829, μέρα γιορτῆς τοῦ μεγάλου Σλαύου Ὁσίου Ἰωάννη τῆς Ρίλας (Βουλγαρίας), τοῦ ὁποίου πῆρε τὸ ὄνομα. Τὸ χωριὸ του λέγεται Σούρα στὸ νομὸ Ἀρχάγγελκ στὴ βορεινὴ Λευκὴ θάλασσα τῆς Ρωσίας.

Ὁ πατέρας του Ἠλίας (Ἴλιτς) Μιχαήλοβιτς Σέργιεφ ἦταν ὀλιγογράμματος ἱεροψάλτης τῆς ἐνοριακῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ. Ἡ μητέρα του Θεοδώρα Βλάσιεβνα ἦταν λίγο μορφωμένη. Ὁ παππούς του ἦταν ἱερέας ἀπὸ γένος ἱερατικό.

Ἡ θεία λατρεία καὶ ἡ αὐστηρὴ νηστεία ἦταν οἱ βάσεις τῆς παιδικῆς του κατήχησης, παρότι γεννήθηκε καχεκτικὸς καὶ βαφτίστηκε τὴ νύχτα τῆς γέννησής του.

Β. Σπουδές

Ὅταν ἔγινε ἕξι ἐτῶν ἄρχισε ἡ μητέρα του νὰ τοῦ παραδίδει μαθήματα. Σὲ ἡλικία 10 ἐτῶν στάλθηκε στὴν ἐνοριακὴ σχολὴ τοῦ Ἀρχάγγελκ. Τέλειωσε 22 ἐτῶν, σὰν πρῶτος μαθητής, τὸ θεολογικὸ Σεμινάριο καὶ μὲ κρατικὴ ὑποτροφία στάλθηκε στὴ θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Πετρούπολης. Τότε πεθαίνει ὁ πατέρας του σὲ ἡλικία 48 ἐτῶν.

Μὲ ὅπλο τὸν καλλιγραφικὸ γραπτό του χαρακτήρα, γίνεται γραμματέας τῆς Ἀκαδημίας καὶ μὲ πενιχρὸ μισθὸ ἐννέα ρούβλια τὸ μήνα ζεῖ αὐτὸς καὶ ἡ μητέρα του. Ἐνῷ εἶχε τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνει ἱεραπόστολος στὴ μακρινὴ Κίνα, στὸ τέταρτο ἔτος τῶν σπουδῶν περνάει βαθειὰ κατάθλιψη, ποὺ ὅμως τὴν ξεπερνάει σιγὰ-σιγά. Μελέτησε τὰ γραπτὰ πολλῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, στάθηκε ὅμως ἰδιαίτερα στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ τὸν Φιλάρετο Μόσχας. Στὴν Ἀκαδημία ἐπιπλέον διδάχθηκε ὅλες τὶς τότε γνωστὲς ἐπιστῆμες.

Εἶναι ὅμως ἀναγκαῖο νὰ σημειώσουμε ὅτι π. Ἰωάννης εἶναι καρπὸς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀναγέννησης ποὺ σημειώθηκε στὰ τέλη τοῦ 18ου καὶ ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα, παρότι αὐτὴ δὲν σημάδεψε καίρια καὶ πλήρως τὴν Ρωσικὴ θεσμικὴ Ἐκκλησία. Νὰ θυμίσουμε ὅτι ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὸν στάρετς Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ (1722-1794) ποὺ ἀναγνωρίστηκε ὡς ἅγιος τὸ 1988 ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία.

Πνευματικοὶ ἀπόγονοι καὶ καρποὶ ἦσαν πολλοὶ ἀκόμα. Ἀνάμεσά τους ὁ ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (1759 -1833, μνήμη 2 Ἰανουαρίου, ἀναγνώριση τὸ 1903), ἡ ὁσία Ξένη Γκριγκόριεβνα, ἡ διὰ Χριστὸ σαλή, (1732 – 1806/1814, ἀναγν. τὸ 1988), ὁ ὅσιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα (1812-1891, ἀναγν. τὸ 1988) ὁ μητροπολίτης Μόσχας Πλάτων, μητροπολίτης Πετρουπόλεως Γαβριήλ, ὁ ἐπίσκοπος Ἰγνάτιος Μπραντσανίνωφ (1807-1867, ἀναγν. τὸ 1988), ὁ ὅσιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος (1815-1894, ἀναγν. τὸ 1988, ὁ ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, ὁ γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, κλπ.

Γ. Ἱερατικὴ πορεία

Στὸ τέλος τῶν σπουδῶν του ἐγκαταλείπει ὁριστικὰ τὴ σκέψη τῆς ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς, διότι ἔνοιωσε τὴν ἀνάγκη τοῦ ὀρθόδοξου φωτισμοῦ τοῦ δικοῦ του λαοῦ. Ἔτσι τοῦ προτείνεται ἡ θέση ἱερέα στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου στὴν Κρονστάνδη ἡ ὁποία, στὸ νησὶ Κότλινε τοῦ Φιννικοῦ κόλπου, ἦταν τόπος ἐξορίας κάθε «παραστρατημένου» μικροαστοῦ. Ὁ γέροντας ἱερέας Κωνσταντῖνος Νετβίτσκυ τοῦ ζήτησε ἐπιπλέον, καὶ αὐτὸς δέχτηκε, νὰ νυμφευτεῖ καὶ τὴν κόρη του Ἐλισσάβετ Κωνσταντίνοβνα.

Στὶς 11 Νοεμβρίου 1855 (26 ἐτῶν) ἔγινε διάκονος καὶ τὴν ἑπόμενη πρεσβύτερος, ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Χριστόφορο Βιννίτσκυ, στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Πέτρου καὶ Παύλου. Ὁ ἱερέας πιὰ Ἰωάννης, γιὰ νὰ βρίσκεται σὲ ἱερατικὴ ἐγρήγορση, βάζει αὐστηροὺς κανόνες στὸν ἑαυτό του. Τοὺς τηρεῖ ὅλους μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸν ποὺ τὸν ἤθελε νὰ ἡσυχάζει πολὺ στὸ σπίτι, γιατὶ οἱ ἀνάγκες τῶν πονεμένων ἀδελφῶν του ἦταν περισσότερες ἀπὸ ὅ,τι ὑπολόγιζε. Ἡ σύζυγός του γίνεται μὲ αὐταπάρνηση βοηθὸς στὸ ἔργο του καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα χρονικὸ διάστημα συναποφασίζουν τελικὰ νὰ ζήσουν χωρὶς παιδιά, σὰν ἀδέλφια.

Δ. Ὁ λαός του

Στὸν τόπο ἐξορίας, στὴν Κρονστάνδη, ἀκόμη καὶ τὰ παιδιὰ ἀπὸ 7 ἐτῶν ἦταν παραστρατημένα καὶ ἐπικίνδυνα. Γρήγορα ὁ π. Ἰωάννης κατάλαβε πὼς ὅλοι ἀνήκουν στὸ ποίμνιό του. Ἡ προσέγγιση ἄρχισε ἀπὸ τὰ παιδιά, γιατὶ ὅπως ἔλεγε κρατοῦν ἕνα μέρος ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ μεγαλεῖο της εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. Ἀκολούθησαν σιγὰ-σιγὰ καὶ οἱ μεγάλοι. Ἡ μέριμνά του ἁπλώθηκε καὶ ἀγκάλιασε καὶ ψυχὲς ἔξω ἀπὸ τὴν ἐνορία του.

Ἐνθάρρυνε κάθε ἄνδρα καὶ γυναίκα, ἀρκεῖ νὰ ἔβλεπε καὶ τὸν παραμικρὸ σπινθῆρα στὶς ψυχές τους. Μοίραζε τόσα ἀπὸ τὰ πενιχρά του ἔσοδα, ποὺ γιὰ τὸ σπίτι του δὲν εἶχε οὔτε τὰ ἀπαραίτητα. Ἔφτανε σ᾿ αὐτὸ πολλὲς φορὲς χωρὶς τὰ παπούτσια του. Οἱ φτωχοὶ καὶ παραμελημένοι ἦταν στὴν καρδιά του. Τοὺς ἀγόραζε πολλὲς φορὲς τρόφιμα ὁ ἴδιος, τοὺς ἔφερνε γιατρό, τοὺς πήγαινε στὸ φαρμακεῖο. Πάντα πίσω του ἀκολουθοῦσε πλῆθος ζητιάνων.

Ἔτσι ἄρχισε νὰ προκαλεῖ δυσφορία στὴν «ὑψηλὴ κοινωνία» τῆς Κρονστάνδης. Ὅμως αὐτὸς ἐπιτίθετο καὶ ἐνοχλοῦσε πλούσιους καὶ πολιτικοὺς παράγοντες πρὸς τὴν κατεύθυνση λύσης τῶν προβλημάτων τῶν φτωχῶν καὶ ἐξόριστων, παρ᾿ ὅλη τὴν χλεύη ποὺ δεχόταν.

Ε. Τὸ μεγάλο κοινωνικὸ ἔργο του

Ἡ βάση τῆς φιλανθρωπικῆς του δράσης στηριζόταν στὸ νὰ ὀργανώσει αὐτοὺς ποὺ μποροῦσαν νὰ βοηθοῦν. Μὲ συχνὰ κηρύγματα ἀνέλυε τὶς πολύπλευρες αἰτίες τῆς Κρονστανδικῆς πενίας καὶ ἐπαιτείας. Κατάφερε σύντομα λοιπὸν νὰ ἱδρυθοῦν πτωχοκομεῖα, ἐργατικὲς πολυκατοικίες, ἐπαγγελματικὲς σχολὲς καὶ ἔτσι νὰ δοθεῖ ἀνάλογα στὸν καθένα κατοικία καὶ ἐργασία. Ἔμβλημά του ἡ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη.

Ἂς ἀναφέρουμε μέρος τοῦ ἔργου του:

• Τὸ 1874 συγκροτεῖ ἐνοριακὴ πρόνοια γιὰ τοὺς φτωχούς.
• Στὶς 12 Ὀκτωβρίου 1882, ἐγκαινιάζει ἐργατικὴ ἑστία. Ἡ ἑστία κάηκε, ἀλλὰ πάλι τὴν ἔκτισε, ἀφοῦ εἶχε ἤδη δημιουργήσει ἀσφαλιστικὸ ταμεῖο. Τὸ ἵδρυμα αὐτὸ μεγάλωσε καὶ ἔγινε πολυδύναμο, ὅπου ἔβρισκαν γνώσεις καὶ ἐργασία παιδιὰ καὶ ἀπόκληροι. Τὸ 1902 δούλευαν σὲ αὐτὸ 7281 ἐργαζόμενοι.
• Τὸ 1903 ἡ στοιχειώδης σχολὴ τοῦ ἱδρύματος εἶχε 259 παιδιά, τὸ τμῆμα ζωγραφικῆς 30 ἄτομα, τὸ ἐργαστήρι ξυλουργικῶν εἰδικοτήτων 61 ἄτομα, τὸ γυναικεῖο τμῆμα 50 ἄτομα. Διέθετε ἐπιπλέον ἐργαστήρι ὑποδηματοποιίας, ζωολογικὴ συλλογὴ καὶ τμῆμα γυμναστικής.
• Ἡ παιδικὴ βιβλιοθήκη τὸ 1896, διέθετε 2687 τόμους, ἐνῷ παράλληλα μὲ αὐτὴν λειτουργοῦσαν δυὸ βιβλιοπωλεῖα.
• Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἱδρύματα λειτουργοῦσαν ἀκόμη τὸ σχολεῖο τῆς Κυριακῆς, τὸ κέντρο λαϊκῶν διαλέξεων, τὸ λαϊκὸ ἀναγνωστήριο καὶ ἡ δανειστικὴ βιβλιοθήκη.
• Ἡ ἐνοριακὴ πρόνοια συντηροῦσε ὀρφανοτροφεῖο - νηπιαγωγεῖο καὶ ἐξοχικὸ οἴκημα γιὰ παιδιά, πτωχοκομεῖο, ξενώνα γιὰ ἀστέγους καὶ κέντρο ἰατρικῆς βοήθειας. Τὸ 1596 πέρασαν δωρεὰν ἀπὸ τὸ ἰατρεῖο αὐτὸ 2721 ἀσθενεῖς, ἐνῷ ἡ λαϊκὴ τραπεζαρία ἑτοίμαζε σὲ καθημερινὴ βάση 400 ἕως 800 μερίδες φαγητοῦ.
• Πρέπει βεβαίως νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ ποικίλη βοήθεια δινόταν σὲ ὅλους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ καταγωγὴ ἢ θρησκευτικὴ ὁμολογία. Ἔτσι ἡ δημοτικότητα τοῦ π. Ἰωάννη πῆρε πανρωσικὲς διαστάσεις, σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα ποὺ οἱ ἅγιοι ἦταν ἐλάχιστοι (καὶ κυρίως στὰ μοναστήρια, ἐνῷ λιγότεροι ἦταν στὶς ἐνορίες).
• Ἐπιστέγασμα αὐτῆς του τῆς πορείας εἶναι ἡ ἵδρυση στὴν Πετρούπολη γυναικείας μονῆς ἀφιερωμένης στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Ρίλας, ἡ ἵδρυση τῆς μονῆς Βοροντσόφσκυ στὸ Ριμπίνσκυ τῆς ἐπαρχίας Πσκὸφ καὶ τῆς μονῆς Πιουχτίτσκυ στὴ Ρωσικὴ Πολωνία.
  
  

Στ. Ἔργα καὶ στὸ χωριὸ του Σούρα

Ἰδιαίτερη μέριμνα δείχνει γιὰ τὸ χωριό του. Χτίζει ἐκεῖ τρισυπόστατο πέτρινο ναὸ ἀφιερωμένο στὸν Ἅγ. Νικόλαο, τὸν Ἅγ. Ἰωάννη τῆς Ρίλας καὶ τὴν Ἁγ. Παρασκευή. Ἱδρύει ἀκόμη ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἀδελφότητα, σχολεῖο, παιδικὴ στέγη, πριονιστήριο καὶ συνεταιρισμό. Κατόπιν δημιουργεῖ ἱερὰ γυναικεία μονὴ ἀφιερωμένη στὸν Ἅγ. Ἰωάννη τῆς Ρίλας.

Τὸ 1912 ἡ μονὴ εἶχε 120 μοναχές, ἐνῷ διέθετε ξεχωριστὴ σκήτη κοντὰ στὸ χωριὸ καὶ μετόχι στὸ Ἀρχάγγελκ.

Ζ. Ὁ π. Ἰωάννης σὰν παιδαγωγός

Ἐπὶ 32 χρόνια ὁ π. Ἰωάννης ἐργάστηκε σὰν παιδαγωγὸς (1857-1862 στὴν περιφερειακὴ σχολὴ Κρονστάνδης καὶ 1862-1889 στὸ Γυμνάσιό της). Βασική του ἀρχὴ ἦταν ἡ ἁπλότητα στὴ διδασκαλία. Θεωροῦσε πῶς ἡ γνώση εἶναι ἀπέραντη, γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐκλεγεῖ γιὰ τὰ παιδιὰ μόνο τὸ πιὸ ἀπαραίτητο τμῆμα της. Γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα ἁρμονικὸ σύστημα, θεωροῦσε πὼς ἡ μόρφωση εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὴν ἀγωγὴ τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία καὶ προηγεῖται.

Σὰν δάσκαλος ἀπέφευγε νὰ τιμωρεῖ, δίδασκε μὲ συζήτηση, ἐπαναλάμβανε τὶς ἐκλεκτὲς περικοπὲς ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, προκαλοῦσε ἐρωτήματα, ἐνθάρρυνε τὴν παιδικὴ ἐλευθερία καὶ πρωτοβουλία. Τὰ παιδιὰ ἐνθουσιασμένα μαζί του ἐλεύθερα τὸν ἔκαναν συχνὰ ἐξομολόγο τους.

Προσωπικές του παιδαγωγικὲς ἀρχές:

• Ἡ ἀρχὴ τῆς ἁπλότητας τῆς διδασκαλίας.
• Ἡ μόρφωση ὀφείλει νὰ εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὴν ἀγωγὴ τῆς καρδιᾶς.
• Νὰ μὴ τιμωρεῖ.
• Νὰ διδάσκει μὲ διαλογικὴ συζήτηση.
• Νὰ ἐπαναλαμβάνει μὲ τρόπο ζωντανὸ ἀναλύσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς συνοδεύοντας τὴν ἐπανάληψη μὲ ἀναγνώσεις ἐκλεκτῶν περικοπῶν.
• Νὰ ἐπιτρέπει τὶς ἐρωτήσεις τῶν μαθητῶν καὶ νὰ προκαλεῖ συζητήσεις, στὶς ὁποῖες ἔπαιρναν μέρος πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτούς.
• Ἡ ἐνθάρρυνση τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς πρωτοβουλίας τῶν μαθητῶν.
• Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ εἶναι τὸ καλύτερο μέσον ἀγωγῆς γιὰ τὴν μόρφωση τῆς χριστιανικῆς ψυχῆς.

Η. Ὁ π. Ἰωάννης σὰν πνευματικὸς

Ἦλθε σύντομα ἀντίθετος μὲ τὴ Ρωσικὴ συνήθεια τῆς «μιᾶς φορᾶς τὸ χρόνο» Θείας Κοινωνίας. Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο πρότεινε συχνὴ συμμετοχὴ στὶς ἀκολουθίες, ἀγωνιστικὴ διάθεση φιλανθρωπίας καὶ ἐξομολόγηση μετὰ ἀπὸ μετάνοια. Ἡ προσωπικὴ ἐξομολόγηση ποὺ ἔκανε, ἦταν συχνὰ πολύωρη, ἔτσι τὸ μεγάλο πλῆθος τῶν πιστῶν τὸν ὁδήγησε σὲ ἀναβίωση τῆς κοινῆς ἐξομολόγησης.

Καταδίκαζε μὲ αὐστηρότητα τὴν χλιαρότητα καὶ τὸν τυπικὸ εὐσεβισμὸ τῆς Ρωσικῆς κοινωνίας, ποὺ εἶχε ὑποβαθμίσει τὴ μετοχὴ στὴ θεία Κοινωνία σὲ μία «ἅπαξ τοῦ ἔτους ὑποχρέωση» καὶ τὴν Θεανδρικὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας στὸ ἐπίπεδο τῶν «ἐθίμων».

Δὲν εἶναι ἑπομένως τυχαῖο ὅτι τὸ 1890 καθημερινὰ τὸν ζητοῦσαν γιὰ ἐξομολόγηση 150-300 πιστοί. Στὴ Θεία Λειτουργία ἡ Θεία Κοινωνία διαρκοῦσε πάνω ἀπὸ δύο ὦρες. Ἔγινε λοιπὸν ἕνας «στάρετς» ποὺ ἔκαναν σ᾿ αὐτὸν ἐλεύθερη ὑπακοὴ χιλιάδες πιστοί, γιατὶ ἄνοιξε καινούργιους δρόμους μένοντας πιστὸς στὴν ὀρθόδοξη πίστη. Ἐμπόδιζε ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία μόνο τοὺς φανατικοὺς ὀπαδούς του (Ἰωαννίτες), μὲ τοὺς ὁποίους εἶχε ἀνοικτοὺς λογαριασμοὺς ἀπὸ τὸ 1880.

Οἱ θρησκόληπτοι αὐτοί, ὅπου ὑπερίσχυαν οἱ γυναῖκες, τὸν θεωροῦσαν ὡς νέα ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀκόμη λόγος νὰ πηγαίνει στὰ μέρη ποὺ ... δροῦσαν γιὰ νὰ τοὺς πολεμήσει. Ἔτσι τὸ πρῶτο ταξίδι γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ τὸ ἔκανε τὸ 1892 στὴ περιοχὴ Γντόφσκυ, κοντὰ στὴ Πετρούπολη.

Θ. Οἱ περιοδεῖες του

Ὅσο παράδοξο καὶ ἂν φαίνεται ὁ π. Ἰωάννης ἔκανε μεγάλες, πολλὲς καὶ ποικίλες περιοδεῖες. Τὶς ἐπαναλάμβανε σὲ τακτὰ διαστήματα. Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ἀνάγκη ποὺ δημιούργησε ἡ ἀπήχηση τῆς ζωῆς του πέρα ἀπὸ τὴν Κρονστάνδη καὶ ἡ τεράστια ἀλληλογραφία ποὺ εἶχε.

Τὰ ταξίδια αὐτὰ ἄρχισαν τὸ 1988 πηγαίνοντας κάθε χρόνο στὸ χωριό του Σούρα. Τὰ ὑπόλοιπα ταξίδια - περιοδεῖες ἔγιναν στὸ Βορονέζ, Χάρκοβο, Κίεβο, Κούρκ, Ὀδησσό, Βαρσοβία καὶ ... Βερολίνο. Στὸ ἐνδιάμεσο ἐννοεῖται ὅτι σταματοῦσε συχνά. Σὲ μιὰ ἐνδιάμεση στάση στὸ Ρίζοβο πέρασαν ἀπὸ ἐκεῖ 100.000 ὀνόματα. Ὑπῆρχαν μέρες ποὺ περνοῦσαν 7.000 ἕως 8.000.

Συχνὰ ταξίδευε μὲ τραῖνο. Ἔτσι ἀναγκάζονταν νὰ συνδέσουν 10-12 βαγόνια συμπληρωματικὰ γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν συναντήσουν! Ὀφείλουμε νὰ τονίσουμε πὼς δὲν ἦταν μόνο ὁ λόγος τῆς ἐξομολόγησης ἢ τοῦ κηρύγματος γιὰ τὴ μεγάλη κοσμοσυρροή. Ἦταν συχνὰ καὶ τὸ ξετύλιγμα τῆς ἰαματικῆς χάρης ποὺ τοῦ δινόταν καὶ καρποφοροῦσε στοὺς ἀληθινὰ πιστοὺς καὶ ὄχι στοὺς θρησκόληπτους.

Ι. Σημεῖα Ἁγιότητας

Ὁ π. Ἰωάννης μὲ τὴν προσευχὴ ἦταν αἴτιος πολλῶν θαυμάτων, ἐνῷ ἀπαντοῦσε ἀκόμη σὲ γραπτὲς παρακλήσεις ἢ καὶ σὲ τηλεγραφήματα πιστῶν καὶ μή. Πολλὲς θεραπεῖες ἀναφέρονται στὶς βιογραφίες του ἐν ζωῇ, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον.

* Ἀναφέρει ὁ ἴδιος γιὰ σημεῖο θεραπείας ποὺ σχετιζόταν μὲ τὴ θεία μετάληψη: «Ἕνας ἄρρωστος ἔπασχε ἀπὸ θανάσιμο ἕλκος στομάχου. Ὑπέφερε ἐπὶ ἐννέα ἡμέρες χωρὶς παραμικρὴ ἀνακούφιση ἀπὸ τοὺς γιατρούς... Κοινώνησε μὲ σταθερὴ πίστη. Προηγουμένως προσευχήθηκα θερμὰ γι᾿ αὐτόν... Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας θεραπεύτηκε καὶ τὸ βράδυ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι!»

* Ὅταν οἱ ἀσθενεῖς ἦταν πάρα πολλοί, ἔκανε καὶ σύντομη ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ δέηση συγχωρητικὴ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀρρώστου. Μιὰ τέτοια περίπτωση θεραπείας ἦταν τῆς πριγκίπισσας Εἰρήνης Βλαδιμήροβνα Μπαριατίνσκαγια, ποὺ δημοσιεύτηκε τὸ 1892 στὴν ἐφημερίδα «Γραζντανίν», ὅπου ἀναφέρεται: « ...Ἡ καταδικασμένη ἀπὸ διετίας νὰ κάθεται διαρκῶς στὴ καρέκλα λόγω παραλύσεως τῶν κάτω ἄκρων 13ετὴς κόρη, μετὰ προσευχὴ τοῦ π. Ἰωάννου, πρὸς ἀνέκφραστη χαρὰ ὅλων, σηκώθηκε καὶ περπάτησε». Τὴν ἄρρωστη πριγκίπισσα νοσήλευαν χωρὶς ἀποτέλεσμα μέχρι τότε οἱ καλύτεροι γιατροὶ Ράουχφοους, Ριμπάλκιν καὶ Μερζεέφσκυ.

* Ὁ συγγραφέας Σούρσκυ ἀναφέρει τὴν κάπως κωμικὴ περίπτωση τοῦ ἱερορράπτη Π. Γ. Θεοδώροβιτς, ποὺ πίστευε ὅτι θὰ θεραπευόταν ὁ τραυλισμός του. Πράγματι: «Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1893 ὁ βραδύγλωσσος περίμενε στὴ Μόσχα ἀνάμεσα στὸ πλῆθος γιὰ τὸ ...θαῦμα. Ἄρχισε νὰ φωνάζει τραυλίζοντας φοβερά: Μπάτιουσκα, προσευχηθεῖτε γιὰ μένα. Ὁ π. Ἰωάννης τὸν χτύπησε μὲ τὸ δεξὶ χέρι στὸ ἀριστερὸ μάγουλο καὶ τὸν διέταξε: Μίλα καθαρά, μίλα καθαρά. Τὸ θαῦμα ἔγινε. Ἡ τόσο ἐνοχλητικὴ πάθηση ἔπαυσε νὰ τὸν ταλαιπωρεῖ...»

* Οἱ περιπτώσεις θεραπείας τυφλῶν ξεχωρίζουν ἀπὸ τὶς ἄλλες, ἐπειδὴ χρησιμοποιοῦσε σχεδὸν πάντα ἁγιασμό. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μπογουτσάρσκυ Σεραφεὶμ διηγεῖται ὅτι «ἕνας τυφλὸς ὁδηγήθηκε στὸ σταθμὸ Γολοὺτ τὴν ὥρα ποὺ στάθμευε τὸ τραῖνο μὲ τὸ ὁποῖο ταξίδευε ὁ π. Ἰωάννης. Τότε ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ βγάλει ὁ ἄρρωστος τὸ μαντήλι ἀπὸ τὰ μάτια του. Ἔψαλε τὴν ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ, ἔβρεξε τὸ μαντήλι στὸ ἁγιασμένο νερὸ καὶ ἔνιψε τρεῖς φορὲς τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Ξαφνικὰ ὁ τυφλὸς φώναξε: Βλέπω! Βλέπω! ... Ἔπεσε αὐτὸς καὶ οἱ συγγενεῖς στὰ πόδια τοῦ π. Ἰωάννη... Ἀναγκάστηκαν νὰ τὸν ἀπομακρύνουν μὲ τὴν βοήθεια τῆς χωροφυλακῆς».

* Ὁ ἐπίσκοπος Πετσὲρκ Ἰωάννης ἀφηγήθηκε στὸ Βελιγράδι γιὰ τὸν καθηγητὴ Ἀ. Ι. Ἀλεξάντρωφ πῶς «ἄργησε νὰ ἔλθει στὴν παράκληση σὲ ἕνα σπίτι τῆς πόλης Καζάν. Θέλοντας νὰ μείνει ἀπαρατήρητος στάθηκε στὸ διπλανὸ δωμάτιο. Ὅλοι ἀσπάζονταν τὸ Σταυρὸ τοῦ π. Ἰωάννη καὶ αὐτὸς στράφηκε στὸ πίσω μέρος τῆς πόρτας, ποὺ κρυβόταν ὁ Ἀλεξάντρωφ, καὶ φώναξε: Γιατί ὁ καθηγητὴς δὲν ἔρχεται;

Ὅταν αὐτὸς παρουσιάστηκε τὸν ρώτησε: Φοβάστε τὸ Σταυρό; Γιατί αὐτό; Ἀφοῦ μάλιστα πολὺ γρήγορα θὰ τὸν δίνετε καὶ σὲ ἄλλους νὰ τὸν ἀσπαστοῦν... Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ τὸν ἄφησε ἡ γυναίκα του, πῆρε διαζύγιο καὶ κάρηκε μοναχός. Ἀργότερα ἔγινε πρύτανης τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας καὶ Ἀρχιερέας...»

ΙΑ. Ἡ κοίμησή του

Καὶ ἐνῷ κατὰ τὸ 1907 ἤδη ἦταν ἐπίλεκτο μέλος πολλῶν κοινωφελῶν ὀργανώσεων, διορίστηκε καὶ μέλος τῆς Ἱ. Συνόδου. Ὅμως ποτὲ δὲν ἔκανε χρήση τοῦ δικαιώματος νὰ συμμετάσχει. Τὰ παράσημα ποὺ τοῦ ἔδωσαν, ὅπως καὶ τὰ βαρύτιμα ράσα ἢ οἱ δωρεὲς τῶν πλουσίων, ἔδιναν ἀφορμὲς γιὰ ἐπικρίσεις. Ἦταν ἕνα συμπλήρωμα τῶν δοκιμασιῶν του.

Διότι δὲν ξεχώρισε τὴν καλὴ ἀγγελία καὶ ὡς ἀνάγκη καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν ἐπιφανῶν. Σὲ μιὰ ταραγμένη ἐποχὴ δὲν ἤθελαν νὰ τὸν ξεχωρίσουν, αὐτὸν ποὺ ἔδωσε τὰ πάντα καὶ χάρισε ὅλη τη ζωή του γιὰ τοὺς βασανισμένους, ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐκμεταλλεύονταν τὰ ἀξιώματα γιὰ ἴδιο ὄφελος...

Βαριὰ ἄρρωστος τὸν Δεκέμβρη τοῦ 1908, χωρὶς νὰ καταλύει τὴν νηστεία τῶν Χριστουγέννων, τέλεσε γιὰ τελευταία φορὰ τὴ θεία Λειτουργία στὶς 10-12-1908. Εἶχε μία ἐντελῶς ἀδύνατη φωνὴ μὲ βασανιστικοὺς πόνους καὶ στὸ τέλος ἐν μέσῳ λυγμῶν τῶν πιστῶν δίδαξε πάνω σὲ κάθισμα γιὰ τελευταῖα φορά.

Στὶς 18 τοῦ μηνὸς εἶπε «δόξα τῷ Θεῷ, ὅτι ἔχουμε δυὸ μέρες ἀκόμα γιὰ νὰ τὰ κάνουμε ὅλα». Στὶς 19 ἔχασε τὶς αἰσθήσεις του, τὸ βράδυ συνῆλθε ἀλλὰ μὲ πυρετό. Λειτούργησαν μεσάνυκτα γιὰ νὰ προλάβουν νὰ τὸν κοινωνήσουν μὲ πολὺ κόπο. Στὶς 6.00 τοῦ διάβασαν τὴν εὐχὴ «εἰς ψυχορραγοῦντα».

Ἀπεβίωσε, στὴν Κρονστάνδη, στὶς 07:40 τῆς 20 Δεκεμβρίου 1908, σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν. Ἡ κηδεία του ἦταν ἐπιβλητική. Τὴν ἀκολούθησαν πάνω ἀπὸ 20.000 πιστοί. Συμμετεῖχε ὁ πρωθιεράρχης τῆς ρωσικῆς ἐκκλησίας μὲ πολλοὺς ἐπισκόπους, 60 ἱερεῖς καὶ 20 διακόνους.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος διέταξε ὁ βίος του νὰ διδάσκεται στὰ ἱερατικὰ σεμινάρια. Ὁ τάφος του βρίσκεται στὸν ὑπόγειο ναὸ τῆς γυναικείας μονῆς Ἰωάννοφσκυ τῆς Πετρούπολης, ὡς μεγάλο προσκύνημα. Ἡ ζωή του χαρακτηρίζεται προφητικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τοῦ 20οῦ καὶ 21ου αἰῶνα.

Στὶς 8 Ἰουνίου 1990, ἡ Ἱ. Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, στὴν πράξη ἀναγνώρισης τῆς ἁγιότητάς του ἀναφέρει ὅτι ἔγινε «... γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή του μὲ τὴν ὁποία ἦταν τύπος τῶν πιστῶν καὶ γιὰ τὴν πλήρη ζήλου καὶ θυσιῶν ὑπηρεσία του στὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ τὴν ἀγάπη του στὸν πλησίον μὲ τὴν ὁποία σὰν τὸν καλὸ Σαμαρείτη δίδασκε στὸ ποίμνιό του τὴν εὐσπλαχνία πρὸς τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς δυστυχισμένους. Γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, τόσο στὴ ζωή, ὅσο καὶ μετὰ θάνατον, μέχρι σήμερα...»

ΙΒ. Τὸ συγγραφικό του ἔργο

Παρότι ὁ στάρετς Ἰωάννης ἦταν πνευματικὸ τέκνο τοῦ ὀρθοδόξου ἡσυχασμοῦ, στὰ συγγράμματα καὶ τοὺς λόγους του ἡ δραστηριότητά του ἐξωτερικὰ εἶχε λατρευτικὸ (Θ. Λειτουργία – ἀκολουθίες – μυστηριακὴ ζωή) καὶ κοινωνικὸ χαρακτήρα (κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη καὶ ἰάσεις). Ἔτσι τὰ ἔργα του ποὺ τυπώθηκαν ἦταν:

α) Συζητήσεις καὶ κηρύγματα

β) Ἀντιρρητικὴ συγγραφή, ἀναμνήσεις καὶ ἐπιστολές. Τὰ γράμματα καὶ τὰ τηλεγραφήματα ποὺ δέχονταν, ἔφθαναν - καὶ ἑπομένως ἀπαντοῦσε σχεδὸν σὲ ὅλα – καθημερινὰ γύρω στὰ 6.000 ἀπὸ τὰ πιὸ ἀπίθανα σημεῖα τῆς Ρωσίας.

γ) Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιό του μὲ τὸ τὸν τίτλο «ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου».

Τὸ βιβλίο αὐτὸ γνώρισε πολλὲς «ἐπαυξημένες» ἐκδόσεις, ἐκδόσεις σὲ πολλὲς γλῶσσες καὶ ἐκδόσεις σὲ ἄλλες ὁμολογίες. Ἡ ἀγγλικὴ μετάφραση τοῦ Γουλιάεφ, 1987, προκάλεσε μάλιστα μεγάλη αἴσθηση στοὺς διανοούμενους. Κρίσεις γράφηκαν στὸν ἀγγλικό, ἀμερικανικὸ καὶ αὐστραλέζικο τύπο.

Ὁ δομινικανὸς Στὰρκ ἐξέδωσε μικρὸ τόμο ἀπὸ ἀποσπάσματα στὴ γαλλικὴ γλώσσα. Ἀργότερα μεταφράστηκαν ἔργα του καὶ μελέτες στὶς διάφορες σλαβικὲς γλῶσσες. Ξεχωρίζει τὸ ἔργο τοῦ Βούλγαρου ἱερομονάχου Μεθοδίου.

Ἡ ἑλληνικὴ μετάφραση τοῦ βιβλίου «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου» ἔγινε ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Μιχαήλ. Τὸ 1974 ὁ Β. Μουστάκης κυκλοφόρησε τόμο μὲ ἀποσπάσματα μὲ τὸν ἴδιο τίτλο (ἐκδ. «Ἀστήρ»).

ΙΓ. Ἀποσπάσματα λόγων του

1.Γιὰ τὴν καρδιά: «Ἡ καρδιὰ εἶναι ὁ πρῶτος παράγοντας στὴ ζωή μας. Ἡ καρδιακὴ γνώση προηγεῖται τῆς νοησιαρχικῆς. Ἡ καρδιὰ βλέπει ἄμεσα, ἀστραπιαία, ἑνιαία. Αὐτὴ ἡ γνώση τῆς καρδιᾶς μεταδίδεται στὸ νοῦ, καὶ μέσα στὸ νοῦ χωρίζεται σὲ μέρη, ἀναλύεται σὲ συστατικά. Ἡ ἀλήθεια ἀνήκει στὴ καρδιὰ καὶ ὄχι στὸ νοῦ. Στὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο καὶ ὄχι στὸν ἐξωτερικό...

Στὴ κατάσταση τῆς ἀπιστίας γιὰ κάτι ἀληθινὸ καὶ ἅγιο, ἡ καρδιὰ συνήθως γεμίζει ἀπὸ στενοχώρια καὶ φόβο. Ἀντίθετα στὴν εἰλικρινὴ πίστη νοιώθει χαρά, ἠρεμία, ἄνεση καὶ ἐλευθερία. Ἡ ἀλήθεια φανερώνεται καὶ θριαμβεύει στὶς καταστάσεις τῆς καρδιᾶς...

Ἐμεῖς ἔχουμε ἕνα βαρόμετρο ἀκριβείας, τὸ ὁποῖο δείχνει τὴν ἄνοδο ἢ τὴν πτώση τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ καρδιά. Μποροῦμε νὰ τὴν ὀνομάσουμε καὶ πυξίδα».

2. Γιὰ τὴ θεία λατρεία: «Κατὰ τὴ θεία λατρεία, κατὰ τὴν τέλεση ὅλων τῶν Μυστηρίων καὶ τῶν Ἀκολουθιῶν, ἔχε ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸ μικρὸ παιδὶ ἔχει ἐμπιστοσύνη στοὺς γονεῖς του. Θυμήσου, ὅτι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, σὰν θεόπνευστοι φωστῆρες, κινούμενοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, σὲ ὁδηγοῦν στὶς τρίβους τῆς σωτηρίας.

Νὰ μετέχεις λοιπὸν στὴ θεία λατρεία μὲ ἁπλὴ καρδιά, μὲ ἐμπιστοσύνη μικροῦ παιδιοῦ. Νὰ ἐναποθέτεις ὅλη σου τὴ φροντίδα στὸν Κύριο καὶ νὰ εἶσαι ἐντελῶς ἐλεύθερος ἀπὸ τὴ λύπη καὶ τὴν ἀγωνία. «Μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε. Δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τὴ ὥρα τί λαλήσετε» (Ματθ. Ι´ 19). Πῶς συμβαίνει τώρα αὐτό; «Οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστὲ οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ Πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν» (στίχ. 20).»

3.Γιὰ τὴν παιδαγωγική: «Προσπαθῆστε νὰ προοδεύετε στὴν ἐσωτερικὴ καρδιακὴ ἐπιστήμη, στὴν ἐπιστήμη δηλαδὴ τῆς ἀγάπης, τῆς πίστης, τῆς προσευχῆς, τῆς πραότητας, τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς εὐγένειας, τῆς ὑπακοῆς, τῆς σωφροσύνης, τῆς συγκαταβατικότητας, τῆς συμπάθειας, τῆς αὐτοθυσίας, τῆς κάθαρσης ἀπὸ πονηροὺς καὶ κακοὺς λογισμούς...

«Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ´ 33).»

Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα νὰ μαθαίνετε τὴν γλώσσα τῆς ἀγάπης, τὴν πιὸ ζωντανὴ καὶ ἐκφραστικὴ γλώσσα. Χωρὶς αὐτή, ἡ γνώση τῶν ξένων γλωσσῶν δὲν φέρνει καμμιὰ οὐσιαστικὴ ὠφέλεια.»

4.Γιὰ τὴν προσευχή:

Ι.«Ἡ σωτηρία καὶ ἡ προσευχὴ δὲν βρίσκονται στὰ πολλὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν κατανόηση καὶ στὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς. Τὸ σπουδαιότερο πράγμα, ποὺ πρέπει νὰ θυμᾶσαι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας εἶναι ὅτι πρέπει νὰ ἔχεις συνεχῆ μνήμη Θεοῦ, νὰ κάνεις δηλαδὴ μυστικὴ νοερὰ προσευχή.

Κι ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν ἔχω καιρὸ νὰ παρευρίσκομαι σὲ μακρὲς μοναστηριακὲς ἀκολουθίες, ἀλλὰ ὅπου κι ἂν πάω, εἴτε μὲ τὰ πόδια εἴτε μὲ τὸ πλοῖο, εἴτε μὲ τὴν ἅμαξα καθιστὸς ἢ ξαπλωμένος, δὲν μ᾿ ἐγκαταλείπει ποτὲ ἡ σκέψη τοῦ Θεοῦ. «Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός... ἵνα μὴ σαλευθῶ.» (Ψαλμ. 15:8). Ἡ σκέψη ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι κοντά μου δὲν μ᾿ ἐγκαταλείπει ποτέ. Πρέπει καὶ σὺ νὰ προσπαθήσεις νὰ κάνης τὸ ἴδιο.»

ΙΙ. «... Ὅταν, προσευχόμενοι μὲ ζέση ἱστάμενοι, καθήμενοι, ἐξηπλωμένοι ἢ περιπατοῦντες, αἴφνης μᾶς ἐπισκέπτεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀκούοντες τὴν Φωνήν Του αἰσθανόμεθα ὅτι εἰσέρχεται εἰς τὴν ψυχήν μας ὄχι διὰ τοῦ στόματος, οὔτε διὰ τῆς ρινός μας, οὔτε διὰ τῶν ὤτων - μολονότι ὁ Σωτὴρ μετέδωκε τὸ Πνεῦμα διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς πνοῆς καὶ μολονότι «ἡ πίστις ἔρχεται δι᾿ ἀκοῆς» (Ῥωμ. 10, 17) – ἀλλ᾿ ἀπ᾿ εὐθείας διὰ τοῦ σώματος εἰς τὴν καρδίαν, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος ἐπέρασε διὰ τῶν τοίχων τῆς οἰκίας ὅταν ἐπεσκέφθη τοὺς Ἀποστόλους μετὰ τὴν Ἀνάστασιν, καὶ ἐνεργεῖ ταχέως ὅπως ὁ ἠλεκτρισμὸς καὶ μάλιστα ταχύτερον ἀπὸ κάθε ἠλεκτρικὸν ρεῦμα.

Τότε αἰσθανόμεθα τὴν ὕπαρξίν μας ἐλαφράν, διότι αἰφνιδίως ἐλευθερωνόμεθα ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὸ αἴσθημα τῆς συντριβῆς διὰ τῆς ἁμαρτίας, τὸ πνεῦμα τῆς εὐλαβείας, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς μᾶς ἐπισκέπτεται ...»

ΙΙΙ. «...Μάθε νὰ προσεύχεσαι. Βίαζε τὸν ἑαυτόν σου εἰς τὴν προσευχήν. Κατ᾿ ἀρχὰς θὰ εὕρῃς δυσκολίαν, ὕστερον ὅμως ὅσον περισσότερον βιάζῃς τὸν ἑαυτόν σου, τόσον εὐκολώτερον θὰ προσεύχεσαι. Εἰς τὴν ἀρχὴν ὅμως εἶναι πάντοτε ἀναγκαῖον νὰ βιάζῃ κανεὶς τὸν ἑαυτό του...»

5. Γιὰ τὴν συμμετοχή μας στὶς ἀκολουθίες: «Νὰ ἔρχεσαι ὅσο μπορεῖς συχνότερα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ συμμετέχεις στὶς ἀκολουθίες γιὰ νὰ δοξάζεις τὸν Κύριο ἢ νὰ ζητᾶς τὸ ἔλεός Του γιὰ τὴν πνευματική σου ἀδυναμία, γιὰ τὴν ψυχική σου φτώχεια καὶ ἁμαρτωλότητα. Κανεὶς τόσο δυνατὰ καὶ τόσο εἰλικρινὰ δὲν θὰ πονέσει μαζί σου γιὰ τὴν ἀδυναμία σου ὅσο ἡ Ἐκκλησία. Ὅλα ὅσα δοκιμάζεις ἐσὺ τὰ δοκίμασαν ἀκόμη καὶ τὰ ἐκλεκτότερα τέκνα Της, ἔπασχαν πνευματικὰ ὅπως κι ἐσύ, ἁμάρταναν καὶ ἔπεφταν ὅπως ἀκριβῶς κι ἐσύ...

Πουθενὰ τόσο βαθειὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ δὲν ἐρχόμαστε σὲ συναίσθηση καὶ αὐτογνωσία ὅσο μέσα στὸν ναό, γιατὶ ἐδῶ εἶναι ἰδιαίτερα αἰσθητὴ ἡ παρουσία τοῦ σῴζοντος Θεοῦ καὶ ἐνεργεῖ μὲ ἀνερμήνευτο τρόπο ἡ χάρη Του. «Ὁ Θεὸς γὰρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλιπ. 2, 13).

Μὲ τὴ βοήθεια τῶν εὐχῶν, τῶν ὕμνων καὶ τῶν ἀναγνωσμάτων, ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τὸν ἑαυτό του σ᾿ ὅλη του τὴ γυμνότητα, διαπιστώνει τὴν ἀδυναμία του, τὴ πνευματική του φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα καὶ ἄκρα ἁμαρτωλότητά του. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, συναντᾶται μὲ τὴν ἄπειρη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄκρα ἀγαθότητά Του, τὴν πανσοφία καὶ τὴ παντοδυναμία Του.»

6. Γιὰ τὴν ἐντολὴ τῶν «καλῶν ἔργων»: «Ἐγὼ τὴν ἐννοῶ ὡς ἑξῆς: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.» (Ματθ. 5:16). Ἀφῆστε λοιπόν, τὸν κόσμο νὰ ἰδῇ τὰ καλὰ σὰς ἔργα, γιὰ νὰ δοξάσει γι᾿ αὐτὰ τὸν Κύριο. Θὰ πάρουν ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα καὶ θὰ πεισθοῦν γι᾿ αὐτὰ τὰ ἔργα.

Ἀπ᾿ αὐτὴν ὅμως πρέπει νὰ τὰ κρύβετε (κι ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλό του τὴν καρδιά). Ἀπ᾿ αὐτήν, ὅλα πρέπει νὰ μένουν κρυφὰ «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Ματθ. 6:3). Μὲ τὸ «ἀριστερὰ» ἐννοεῖ στὴν πραγματικότητα τὴν γνώμη, ποὺ ἔχομε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ματαιοδοξία.»

7. Γιὰ τὸ φόβο τοῦ μέλλοντος: «Γιατί νὰ κοιτάζουμε τὸ μέλλον; «Ἀρκετόν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» (Ματθ. 6:34). Ἂς παραδοθοῦμε σὰν παιδιὰ στὸν Οὐράνιο Πατέρα μας. «Ὁ Θεὸς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε» (Α´ Κορ. 10:13). Μὲ τὶς ὑποψίες βασανίζεις μόνο τὸν ἑαυτό σου καὶ δὲν ἐξυπηρετεῖς τὸν σκοπό, ποὺ ἔταξες. Βλάπτεις ἀκόμη καὶ τὸν ἑαυτό σου μὲ τὸ νὰ φαντάζεσαι ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ὑπάρχει κακὸ ἐκεῖ, ὅπου πιθανὸν δὲν ὑπάρχει τίποτε. Ἐφόσον ἐμεῖς δὲν κάνομε κακὸ σὲ κανένα, ἂς μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, ἂν τὸ ἐπιτρέπει αὐτὸ ὁ Θεός.»

8. Γιὰ τὸν πειρασμὸ τῆς ἀπελπισίας στὴν ἡγουμένη Ταϊσία: «Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει σ᾿ αὐτὸν τὸν πειρασμὸ νὰ προσβάλλει τὶς δυνατότερες φύσεις, αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ εἶναι πιὸ πεπειραμένοι στὸν πνευματικὸ πόλεμο. Ὁ ἐχθρός σου τὸν παρουσιάζει, ἐπειδὴ βλέπει ὅτι οἱ ἀγῶνες σου φθάνουν σ᾿ ἕνα τέλος, ὅτι ἑτοιμάζεται γιὰ σένα στὸν οὐρανὸ μία ἀνταμοιβὴ καὶ θέλει νὰ σὲ χτυπήσει καὶ νὰ σὲ ρίξει κάτω μ᾿ ἕνα δυνατὸ τίναγμα καὶ νὰ σοῦ στερήσει ἔτσι τὸν στέφανο.

Ἔχει καταστρέψει πολλοὺς με τὴν ἀπόγνωση. Νὰ εἶσαι δυνατὴ καὶ ἀνδρεία, νὰ πολεμᾶς τὶς μηχανορραφίες τοῦ ἐχθροῦ. Μὴν παραδίδεσαι. Νὰ σηκώνεις αὐτὸν τὸν σταυρὸ μὲ ταπείνωση καὶ ἀντοχή. Νὰ θεωρεῖς ὅτι αὐτὸς ὁ πειρασμὸς σοῦ παρουσιάζεται, γιὰ νὰ μεγαλώσει τὴν ταπεινοφροσύνη σου καὶ ὁ Κύριος θὰ σὲ βοηθήσει. Αὐτὸς ποὺ ἔχει θεμελιωμένη τὴν ψυχή του πάνω σὲ βράχο, δὲν θὰ κλονισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους τῶν πειρασμῶν τοῦ ἐχθροῦ, καμιὰ καταιγίδα δὲν εἶναι ἀρκετὰ δυνατὴ νὰ συγκλονίσει τὰ θεμέλια. Ἐκεῖνος ὅμως, ποὺ τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς του εἶναι χτισμένο στὴν ἄμμο, ἡ ψυχή, ποὺ δὲν ἔχει σὰν θεμέλιό της τὴν Πέτρα Χριστό, εὔκολα καταστρέφεται ἀκόμη καὶ μὲ μία μικρὴ μπόρα.

Τὴν πνευματικὴ κλίμακα νὰ τὴν ἀνεβαίνεις, ὄχι νὰ τὴν κατεβαίνεις. Νὰ ἀνυψώνεσαι στὸ πνεῦμα καὶ στὸν νοῦ. Κλήθηκες, γιὰ νὰ ὁδηγήσεις τὸ μικρό σου ποίμνιο τῶν παρθένων, ποὺ τὶς ἔχει διαλέξει ὁ Θεός, γιὰ ν᾿ ἀκολουθήσουν τὴν μοναχικὴ ζωή. Αὐτὸ τὸ ἔργο νὰ μὴν τὸ θεωρεῖς κατώτερο ἢ μικρότερο ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ἐκεῖνες καὶ τὰ ἀσκητικὰ ἐπιτεύγματα, ποὺ θὰ μποροῦσες νὰ ἐπιτύχεις μὲ τὴν ἡσυχία προσπαθώντας νὰ σώσεις μόνο τὴν ψυχή σου.

Τώρα δὲν ἔχεις εἰρήνη, ἐπειδὴ ὑπηρετεῖς τὸν πλησίον σου. Οἱ ἀγῶνες σου τώρα εἶναι οἱ φροντίδες καὶ οἱ θλίψεις. Εἶναι φροντίδες καὶ θλίψεις μαρτύρων, γιατὶ ἐσὺ σταυρώνεσαι γιὰ ὅλους, γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον σου. Τί θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὑψηλότερο;»

9. Τί θὰ πεῖ νὰ εἶσαι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας; «Νὰ τί θὰ πεῖ, μὲ ἁπλὰ λόγια: Βλέπεις ἕνα φτωχὸ ποῦ ζητᾶ ἐλεημοσύνη; Ἀναγνώρισε σ᾿ αὐτὸν τὸν ἀδελφό σου, καὶ ἐλέησέ τον μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι στὸ πρόσωπό του βλέπεις τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.

Σὲ ἐπισκέπτεται ἕνας ἄνθρωπος, γνωστὸς ἢ καὶ ἄγνωστος; Δέξου τον πάλι ὅπως θὰ δεχόσουν τὸν Κύριο, ἂν σοῦ χτυποῦσε τὴν πόρτα. Ἀγκάλιασέ τον μὲ τὴν ἀγάπη σου, φιλοξένησέ τον μὲ χαρὰ καὶ συζήτησε μαζί του πνευματικὰ θέματα.»

10. Γιὰ τὴν σχέση μὲ τοὺς ἀγνώστους: «Τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ σὲ πλησιάζει, νὰ τὸν δέχεσαι μὲ καλοσύνη καὶ μὲ χαρούμενη διάθεση, ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἕνας ἐπαίτης ἢ μία πτωχὴ γυναίκα. Ἐσωτερικὰ νὰ ταπεινώνεσαι μπροστὰ σὲ ὅλους, θεωρώντας τὸν ἑαυτό σου κατώτερο ἀπὸ ὅλους, διότι ἐσὺ τοποθετήθηκες ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ νὰ εἶσαι ὑπηρέτης ὅλων. Οἱ ἀδελφοί σου εἶναι μέλη Του, ἀκόμη κι ἄν, ὅπως ἐσύ, φέρουν ἐπάνω τους τὰ τραύματα τῶν παραπτωμάτων».

11. Οἱ δυὸ ὄψεις τῆς ἐγκόσμιας ζωῆς: «Ὑπάρχει μία ἀληθινή, πραγματικὴ ζωὴ καὶ μία φαινομενική, ψεύτικη ζωή. Τὸ νὰ ζεῖς γιὰ νὰ τρῶς, νὰ πίνεις, νὰ ντύνεσαι, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνεις καὶ νὰ γίνεσαι πλούσιος, τὸ νὰ ζεῖς γενικὰ γιὰ ἐγκόσμιες χαρὲς καὶ φροντίδες, αὐτὸ εἶναι μιὰ φαντασία.

Τὸ νὰ ζεῖς ὅμως γιὰ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ ἐργάζεσαι μὲ κάθε τρόπο γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους, αὐτὴ εἶναι πραγματικὴ ζωή. Ὁ πρῶτος τρόπος ζωῆς εἶναι ἀκατάπαυτος πνευματικὸς θάνατος. Ὁ δεύτερος εἶναι ἀκατάπαυτη ζωὴ τοῦ πνεύματος.»

12. Γιὰ τὶς ἁμαρτίες - πάθη τῶν παιδιῶν: «Μὴν παραμελεῖτε νὰ ξεριζώνετε ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν τὰ ζιζάνια τῆς ἁμαρτίας, τοὺς ἀκαθάρτους, κακοὺς καὶ βλάσφημους λογισμούς, τὶς ἁμαρτωλὲς συνήθειες, κλίσεις καὶ πάθη. Ὁ ἐχθρὸς καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ σάρκα δὲ λείπουν οὔτε ἀπὸ τὰ παιδιά. Τὰ σπέρματα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν ὑπάρχουν καὶ σὲ αὐτά.

Δεῖξτε τους ὅλους τοὺς κινδύνους τῆς ἁμαρτίας στὸ δρόμο τῆς ζωῆς. Μὴν κρύβετε τὶς ἁμαρτίες ἀπ᾿ αὐτά, μήπως ἀπὸ ἄγνοια ἢ ἔλλειψη εὐφυΐας ἀποκτήσουν κακὲς συνήθειες καὶ ἐμπαθεῖς ροπές, οἱ ὁποῖες γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ἰσχυρὲς καὶ δίνουν τοὺς καρπούς τους ὅταν τὰ παιδιὰ φθάσουν σὲ ὥριμη ἡλικία.»

13. Ὑλικὸς κόσμος: «Στὸν ὑλικὸ κόσμο ὑπάρχουν πολλὰ ποὺ ἀντιστοιχοῦν στὸ πνευματικὸ κόσμο. Διότι ὁ ὑλικὸς κόσμος εἶναι δημιούργημα τοῦ Πνεύματος καὶ ὁ Δημιουργὸς δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ σφραγίσει μὲ τὴν εἰκόνα Του τὸ δημιούργημα...

Ὁ κόσμος σὰν δημιούργημα τοῦ ζῶντος καὶ πανσόφου Θεοῦ εἶναι γεμάτος ζωή. Παντοῦ καὶ σὲ κάθε τι ὑπάρχει ζωὴ καὶ σοφία. Σὲ ὅλα τὰ ὁρατὰ διακρίνουμε τὴν ἔκφραση τῆς σκέψεως. Ὄχι μόνο στὸ σύνολο, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε μέρος. Ὁ ὑλικὸς κόσμος εἶναι ἕνα συναρπαστικὸ βιβλίο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ διδαχθοῦμε τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ὄχι ὅμως τόσο καθαρὰ ὅπως ἀπ᾿ αὐτή.»

ΙΔ. Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου

* «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος» λέγει ὁ Κύριος «ὑμεῖς τὰ κλήματα» (Ἰωάν. 15, 5), δηλαδὴ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Καὶ ὅπως ὁ Κύριος εἶναι Ἅγιος, ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁγία· ὅπως ὁ Κύριος εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή», ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ ἡ αὐτὴ μὲ τὸν Κύριον «ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Ἐφ. 5, 30) ἢ τὰ κλήματα Αὐτοῦ, ῥιζωμένη εἰς Αὐτόν - ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ ζῶσα ἄμπελος καὶ τρεφομένη ἀπ᾿ Αὐτὸν καὶ αὐξάνουσα μὲ Αὐτόν. Ποτὲ μὴ φαντάζεσαι τὴν Ἐκκλησίαν χωριστὴν ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

...Κάθε ἱερεὺς εἶναι ἀπόστολος στὸ χωριὸ ἢ τὴν ἐνορία του καὶ ὀφείλει νὰ περιέρχεται τὰς οἰκίας τῶν πιστῶν κηρύττων τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, διδάσκων τοὺς ἀμαθεῖς, ἐξυπνῶν τοὺς ἀμελεῖς, τοὺς ζῶντας εἰς τὰ πάθη των καὶ τὰς σαρκικὰς ἀπολαύσεις, εἰς ζωὴν χριστιανικήν· ἐνθαρρύνων καὶ τονώνων, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς μελλούσης ἀμοιβῆς, τοὺς εὐσεβεῖς καὶ νηφαλίους· ἐνισχύων καὶ παρηγορῶν τοὺς δυσαρεστημένους. Αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἀντικείμενον τῶν λιτανειῶν μὲ τὸν σταυρὸν κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτάς... Πρέπει νὰ κηρύσσωμεν μὲ τὸν σταυρὸν εἰς τὰς χεῖράς μας ὅτι «ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὴν γῆν διὰ νὰ μᾶς ὑψώσῃ εἰς τοὺς οὐρανούς»· ὅτι δὲν εἶναι ὀρθὸν νὰ προσκολλώμεθα εἰς τὰ γήϊνα· καὶ ὅτι ὀφείλομεν νὰ ἐκτιμοῦμε τὸν χρόνον, διὰ νὰ κερδίσωμεν τὴν αἰωνιότητα, νὰ καθαρίσωμεν τὰς καρδίας μας ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσίαν καὶ νὰ κάμωμεν ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερα ἔργα ἀγαθά:

«Ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰωάν, 4, 34).

* Ἡ προσευχὴ τοῦ ἱερέως ἔχει μεγάλην δύναμιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ μόνον ὁ ἱερεὺς νὰ ἐπικαλῆται τὸν Κύριον μὲ ὅλην τὴν καρδίαν του, μὲ πίστιν καὶ ἀγάπην. Θεέ, δὸς ὥστε νὰ ὑπάρξουν περισσότεροι ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι θὰ προσεύχωνται εἰς Σὲ μὲ πνεῦμα ζέον· διότι ποῖος πρέπει νὰ προσεύχεται πρὸς τὸν Κύριον διὰ τὰ πρόβατά Του μὲ τόσην δύναμιν, παρὰ ὁ ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἔλαβε χάριν καὶ ἐξουσίαν παρ᾿ Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ νὰ κάμνῃ αὐτό;

* Ὅπως τὸ φῶς καὶ ἡ θερμότης εἶναι ἀχώριστα ἀπὸ τὸν ἥλιον, ἔτσι καὶ ἡ ἁγιότης, ἡ διδαχή, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εὐσπλαγχνία πρὸς ὅλους πρέπει νὰ εἶναι ἀχώριστα ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ ἱερέως· διότι τίνος τὸ ὑπούργημα φέρει; τοῦ Χριστοῦ. Τίνος κοινωνεῖ τόσον συχνά; τοῦ Χριστοῦ - Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος Αὐτοῦ. Διὰ αὐτὸ ὁ ἱερεὺς πρέπει νὰ εἶναι εἰς τὸν πνευματικὸν κόσμον, εἰς τὸ μέσον τοῦ ποιμνίου του, ὅ,τι εἶναι ὁ ἥλιος εἰς τὴν φύσιν! Φῶς δι᾿ ὅλους, ζωοποιὸς θερμότης, ἡ ψυχὴ ὅλων.

Ὁ ἱερεύς, ὡς ἰατρὸς ψυχῶν, ὀφείλει νὰ εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ πνευματικὲς ἀδυναμίες (δηλαδὴ ἀπὸ πάθη) διὰ νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ θεραπεύῃ καὶ τοὺς ἄλλους· ὡς ποιμήν, ὀφείλει νὰ τρέφεται εἰς τὰς χλοώδεις νομὰς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων, διὰ νὰ γνωρίζῃ ποῦ νὰ βοσκήσῃ τὰ πνευματικά του πρόβατα· ὀφείλει νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ παλαίῃ ἐναντίον τῶν νοητῶν λύκων, διὰ νὰ γνωρίζῃ πῶς θὰ ἠμπορῇ νὰ τοὺς ἐκβάλῃ καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὴν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ· ὀφείλει νὰ εἶναι ἔμπειρος καὶ ἰσχυρὸς εἰς τὴν προσευχὴν καὶ τὴν ἐγκράτειαν· νὰ μὴ δεσμεύεται ἀπὸ κοσμικὲς ἐπιθυμίες καὶ θέλγητρα, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν ἀπληστίαν, τὴν φιλαυτίαν, τὸν ἐγωϊσμόν, τὴν φιλοδοξίαν. Γενικὰ δὲ ὀφείλει νὰ εἶναι φῶς, διὰ νὰ φωτίζῃ ἄλλους· πνευματικὸν ἅλας, διὰ νὰ προφυλάσσῃ τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὴν πνευματικὴν φθορὰν καὶ νὰ εἶναι καὶ ὁ ἴδιος ἀπηλλαγμένος ἀπὸ τὴν φθοροποιὸν ἐπίδρασιν τῶν παθῶν. Ἂν ὅμως τὸ ἀντίθετον συμβαίνῃ, κάθε πρόσωπον ἀσθενὲς πνευματικῶς θὰ μπορῇ νὰ πῇ: «ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτὸν» (Λουκ. 4, 23) πρῶτον καὶ ἔπειτα θὰ σοὶ ἐπιτρέψω καὶ ἐμὲ νὰ θεραπεύσῃς. «Ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματ. 7, 5).

Ὁ ἱερεὺς πρέπει νὰ εἶναι ἀδιάφορος πρὸς τὰ γήϊνα, διὰ νὰ μὴ παγιδεύεται ἀπὸ τὸν ἐχθρόν, ὅταν τελῇ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ τὰ ἁγιώτατα μυστήρια, ἀλλὰ νὰ φλέγεται πάντοτε ἀπὸ ἀγάπην ἁγνὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς πλησίον...

* Τί σὲ ἐμποδίζει ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ; Ἡ σὰρξ καὶ ὁ κόσμος! δηλαδή, ἡ εὐχάριστος τροφὴ καὶ τὸ ποτόν, τὰ ὁποῖα κάμνουν τὴν καρδίαν ὀκνηρὰν καὶ παχυλήν - καὶ ἡ ἐπιθυμία κομψοῦ ἐνδύματος καὶ καλλωπισμῶν ἢ διακρίσεων καὶ ἀμοιβῶν· ἂν τὸ ἔνδυμα καὶ ὁ ἄλλος στολισμὸς εἶναι καμωμένα ἀπὸ πολὺ ὡραῖα, χρωματιστὰ καὶ μεταξοΰφαντα ὑφάσματα, φροντίζομεν καὶ μεριμνῶμεν ὅπως μὴ τὰ λερώσωμεν καὶ τὰ σπιλώσωμεν ἢ τὰ σκονίσωμεν καὶ τὰ βρέξωμεν, ἐνῷ ἡ μέριμνα καὶ ἡ φροντὶς πῶς νὰ εὐαρεστήσωμεν εἰς τὸν Θεὸν μὲ τὰς σκέψεις, τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα ἐξαφανίζονται; ἡ δὲ καρδία τότε ζῇ διὰ τὰ ἐνδύματα καὶ τοὺς καλλωπισμοὺς καὶ καθ᾿ ὁλοκληρίαν καταπιέζεται ἀπὸ αὐτὰ καὶ παύει νὰ μεριμνᾷ περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἑνώσεώς της μετ᾿ Αὐτοῦ... Ἀγωνίζου ἐναντίον κάθε κοσμικοῦ δελεάσματος... καὶ φρόντιζε μὲ ὅλην τὴν δύναμιν διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σου καὶ τῶν ψυχῶν τῶν ἄλλων...

* Κατὰ τὴν ὑπούργησιν τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας αἰσθάνεται κανεὶς τὴν οἰκτροτάτην ἁμαρτωλότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅλην τὴν ἀθλιότητα, τὴν ἀμάθειαν καὶ τὸ ἐφάμαρτον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Ἡ Ἐξομολόγησις εἶναι σταυρός, ἀληθῶς σταυρός! Τόσον ὁ πνευματικὸς βλέπει καὶ αἰσθάνεται τῶν ἀνθρώπων τὴν βαθεῖαν ἀμάθειαν, τὴν ἄγνοιάν των διὰ τὰς ἀληθείας τῆς θρησκείας καὶ τὰς ἁμαρτίας των, τὴν λιθίνην των ἀναισθησίαν, ὥστε ὀφείλει νὰ προσεύχεται δι᾿ αὐτοὺς μὲ θέρμην μεγίστην καὶ νὰ τοὺς διδάσκῃ ἡμέραν καὶ νύκτα, εὐκαίρως καὶ ἀκαίρως. Ὤ, ὁποία ἄγνοια! Μερικοὶ δὲν γνωρίζουν καὶ Αὐτὴν ἀκόμη τὴν Παναγίαν Τριάδα· δὲν γνωρίζουν ποῖος εἶναι ὁ Χριστός· δὲν γνωρίζουν διατί ζοῦν ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ὁποῖον πλῆθος ἁμαρτιῶν! Καὶ ὅμως ζητοῦμεν πλουτισμόν, ἀνάπαυσιν· δὲν ἀγαπῶμεν τὴν ἐργασίαν, ἐξερεθιζόμεθα ὅταν ὑπάρχῃ ἐργασία περισσοτέρα τοῦ συνήθους! Ζητοῦμεν εὐρυχώρους κατοικίας, πλουσίαν ἐνδυμασίαν! Ἂς μὴ ἀγαπῶμεν τὴν ἀνάπαυσιν τῆς γῆς, ἂς μὴ γινώμεθα ῥάθυμοι, ἂς μὴ γινώμεθα ἀμελεῖς εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τῶν πνευματικῶν μας καθηκόντων καὶ ἂς μὴ στεροῦμεν τοὺς ἑαυτούς μας τῶν ἐπουρανίων εὐλογιῶν καὶ τῆς ἐκεῖσε ἀναπαύσεως, διότι ἀφοῦ ἐδοκιμάσαμεν ὑπερβαλλόντως τὴν ἀνάπαυσιν τοῦ κόσμου ἐδῶ, ὁποίαν ἀνάπαυσιν ἠμποροῦμεν νὰ περιμένωμεν ἐκεῖ;

Τότε μόνον θὰ ἐκτελέσῃς ἀξίως τὸ μυστήριον τῆς μετανοίας ὅταν ἀγαπᾷς τὴν ψυχὴν καὶ ὄχι τὸ κέρδος, ὅταν εἶσαι ὑπομονητικὸς καὶ ὄχι εὐερέθιστος. Ὤ, πόσον μεγάλη ἀγάπη χρειάζεται διὰ τὰς ψυχὰς τῶν ἄλλων, διὰ νὰ ἐξομολογήσῃ κανεὶς αὐτοὺς ἀξίως, ὑπομονητικῶς, ὄχι ἐσπευσμένως καὶ χωρὶς ἀγανάκτησιν! Ὁ πνευματικὸς ἱερεὺς ὀφείλει νὰ ἐνθυμῆται ὅτι «χαρὰ γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. 15, 7 καὶ 10). Μὲ πόσον ζῆλον, λοιπόν, ὀφείλει νὰ προσπαθῇ νὰ ἀφυπνίσῃ τὸ συναίσθημα τῆς μετανοίας εἰς τοὺς ἐξομολογουμένους εἰς αὐτόν, οἱ ὁποῖοι ἐνίοτε δὲν γνωρίζουν διὰ ποῖον πρᾶγμα νὰ μετανοήσουν! Ὁ ἱερεύς, ἐπίσης, ὀφείλει νὰ ἐνθυμῆται πῶς ὁ Ἀπόστολος νύκτα καὶ ἡμέραν, μετὰ δακρύων ἐνουθέτει ἕκαστον ἐκ τῶν νεοφωτίστων χριστιανῶν...

ΙΕ. Βιβλιογραφία

1. Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, Ἄρθρο στὸ περιοδικὸ Ἐνοριακὸς Παλμὸς Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ὀβρυᾶς, ἔτος 3ο, φ. 36, σελ. 5, 10-12, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998.
2. Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, τοῦ Ἐπισκόπου Ἀλέξανδρου Σεμενὼφ-Τιὰν-Σάνσκυ, μετάφραση ἀρχιμ. Τιμόθεου, ἔκδοση Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 1980.
3. Σύγχρονες ὁσιακὲς μορφές, Β. Γ. Σκιαδᾶ, Ἀθήνα 1996.
4. Ἱστοσελίδα http://rel.gr/photo/displayimage.php?album=lastup&cat=-19&pos=2
5. Ἱστοσελίδα http://photo.rel.gr/thumbnails.php?album=26&page=9&sort=ta
6. Ἱστοσελίδα http://www.geocities.com/lelefty/johncrostand.htm
7. Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης, «Ὁ οὐρανὸς στὴ γῆ», Ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου
8. Ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία, τοῦ πρωτοπρ. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, περιοδικὸ Ἐπίγνωση, τ. 86, Φθινόπωρο 2003, βλ. http://www.zephyr.gr/STJOHN/epi86.htm
9. Ἡ ὁσία Ξένη Γκριγκόριεβνα, ἡ διὰ Χριστὸν σαλή, περιοδικὸ «Ὀρθόδοξη Ζωή», Μάρτιος 1981, βλ. http://www.parembasis.gr/2005/05_06_17.htm
10. Ἁγίου Ἰωάννου Πρωθιερέως τῆς Κρονστάνδης, «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή», ἐκδ. «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας», βλ. http://img.pathfinder.gr//clubs/files/68120/3.html
11. «Σκέψεις γιὰ τὰ παιδιὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα», Ἱ. Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 1994.
12. Εἰρήνη Κασάπη, προβληματισμοὶ ἐπὶ τῶν προσφάτων ἀνακηρύξεων ἁγίων της Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, περιοδικὸ Σύναξη, Ἁγιότητα & ἁγιοποιήσεις, Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2007, σελ. 34-44.
    

O άγιος Σιλουανός για τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης

Αξίζει να θυμηθούμε τι έγραψε για τον πνευματοφόρο άγιο , ο αγιορείτης όσιος Σιλουανός που είχε την ευλογία να τον γνωρίσει.

Toν πάτερ Ιωάννη εγώ τον είδα στην Κροστάνδη. Τελούσε την θεία λειτουργία.Έμεινα έκπληκτος για την δύναμη της προσευχής του, κι από τότε — παρότι πέρασαν γύρω στα σαράντα χρόνια — δεν είδα κανένα να λειτουργή όπως εκείνος. O λαός τον αγαπούσε κι όλοι παρευρίσκονταν με φόβο Θεού.

Και αυτό δεν είναι παράδοξο γιατί το Άγιο Πνεύμα ελκύει κοντά του τις καρδιές των ανθρώπων.Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο τι πλήθη λαού ακολουθούσαν τον Κύριο.

Ο λόγος του Κυρίου προσείλκυε τον λαό γιατί προσφερόταν με το Άγιο Πνεύμα, και γι αυτό είναι γλυκύς και ευάρεστος στην ψυχή.

Όταν ο Λουκάς και ο Κλεόπας πορεύονταν στους Εμμαούς και τους πλησίασε καθ΄οδον ο Κύριος και μιλούσε μαζί τους, τότε έκαιγαν οι καρδιές τους από αγάπη Θεού. Και ο πάτερ Ιωάννης είχε μέσα του άφθονη την χάρη του Αγίου Πνεύματος , που θέρμαινε την καρδιά του με την αγάπη τού Θεού και το ίδιο Άγιο Πνεύμα, μέσω αυτού, επενεργούσε στους ανθρώπους.Είδα πώς έτρεχε ξοπίσω του ο λαός, σαν σε πυρκαγιά, για να πάρουν ευλογία, κι όταν την έπαιρναν χαίρονταν, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι ευχάριστο και δίνει στην ψυχή ειρήνη και γλυκύτητα.

Μερικοί σκέφτονται στραβά για τον πάτερ Ιωάννη και θλίβουν έτσι το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο ζούσε μέσα του και ζεί και μετά θάνατον.Λένε πως ήταν πλούσιος και ντυνόταν κομψά.Δεν ξέρουν όμως αυτοί πώς ο πλούτος δεν μπορεί να βλάψη αυτόν που μέσα του ζεί το Άγιο Πνεύμα, γιατί όλη του η ψυχή είναι στον Θεό και ο Θεός τον άλλαξε και έτσι λησμονεί τον πλούτο και τις στολές. Καλότυχοι οι άνθρωποι που αγαπούν τον Πάτερ Ιωάννη γιατί θα προσεύχεται για εμάς. Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φλογερή και αυτός βρισκόταν ολοκληρωτικά μέσα στη φλόγα της αγάπης.

Ώ πάτερ Ιωάννη, εσύ είσαι ο μεγάλος πρέσβυς μας! Ευχαριστώ τον Θεό γιατί σε είδα , ευχαριστώ και σένα, τον καλό και άγιο ποιμένα, γιατί χάρη στις προσευχές σου κατάφερα να αποχωριστώ τον κόσμο και να έλθω στο Άγιο Όρος του Άθω, όπου είδα το μέγα έλεος τού Θεού. Και τώρα γράφω και χαίρομαι , γιατί ο Κύριος μού έδωσε να καταλάβω την πολιτεία και τον αγώνα του καλού ποιμένα.

Είναι μέγας άθλος να συγκατοική κανείς με νεαρή γυναίκα και να μη την αγγίζη.Αυτό το μπορούν μόνον όσοι έχουν μέσα τους αισθητή την χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Η θεϊκή γλυκύτητα νικά τον σαρκικό έρωτα για την αγαπημένη σύζυγο. Πολλοί άγιοι φοβούνταν το πλησίασμα των γυναικών , αλλά ο Πάτερ Ιωάννης είχε ανάμεσα και στις γυναίκες το Άγιο Πνεύμα.

Θα προσθέσω ακόμα πως ήταν τόσο ταπεινός , ώστε διατηρούσε την χάρη του Ααγίου Πνεύματος και με την δύναμη της αγαπούσε πολύ τον λαό κι ανέβαζε τον νού των ανθρώπων στον Θεό.

Καταλαβαίνεις τι δύναμη Αγίου Πνεύματος είχε; Όταν διαβάζης το βιβλίο του «η Εν Χριστώ Ζωή μου» η ψυχή αισθανεται στα λόγια του τη δύναμη της Χάρης του Θεού .Εσύ λες :«Εγώ όμως το διαβάζω χωρίς καμιά γεύση». Θα σε ρωτήσω :μήσως γιατί είσα υπερήφανος; Η χάρη δεν προσεγγίζει υπερήφανη καρδιά.

Πάτερ Ιωάννη, που τώρα ζεις στους ουρανούς και βλέπεις τον Κύριο, τον Οποίο αγάπησε ήδη στη γη η ψυχή σου, σε παρακαλούμε πρέσβευε για μας, να αγαπήσωμε κι εμείς τον Κύριο και να φέρωμε τον καρπό της μετανοίας.

Ποιμένα καλέ και άγιε, ανυψώθηκε σαν υψιπετής αετός πάνω από την γή κι από το ύψος που σε ανέβασε το Άγιο Πνεύμα έβλεπες τις ανάγκες του λαού.

Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος έφερες τον λαό κοντά στον Θεό κι οι άνθρωποι, σαν ακουγαν από το στόμα σου τον λόγο τού Θεού, οδύρονταν κι ήταν φλογερή η μετάνοια τους.

Ποιμένα καλέ και μεγάλε ! Πέθανες σωματικά αλλά πνευματικά είσαι μαζί μας και τώρα που παρίστασαι ενώπιον τού Θεού μάς βλέπεις με το Άγιο Πνεύμα από τους ουρανούς.

Ἀπολυτίκιον. Ήχος πλ. α’.
Φερωνύμως δοχείον της θείας χάριτος, από νεότητας ώφθης τη καθαρά σου ζωή, Ιωάννη θαυμαστέ, Κρονστάνδης καύχημα. Συ γαρ αγάπης θησαυρός και θαυμάτων αυτουργός, εδείχθης Πνεύματι Θείω. Ευαγγελίου τον Λόγον, ως φως εκλάμπων πάσιν Άγιε.

Πηγή: users.uoa.gr/~nektar/, (από τα κείμενα του οσίου Σιλουανού στο βιβλίο «Ο γέροντας Σιλουανός», του αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Μετάφραση από τα ρωσικά, Δεύτερη Έκδοση 1978, σελ. 514-516) Ελλάδα και Ορθοδοξία, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Eἴθισται –καί εἶναι ἀπαραίτητο– στό τέλος κάθε χρονιᾶς νά γίνεται ἕνας ἀπολογισμός καί μιά ἀποτίμηση ὅσων ἔγιναν ἤ δέν ἔγιναν στή διάρκειά της. Αὐτό θά ἐπιχειρήσουμε καί μεῖς ἐδῶ μέ μεγάλη συντομία.

Τό 2016 ἦταν μιά χρονιά πολύ δύσκολη γιά τόν ἑλληνικό λαό, τοῦ ὁποίου ἡ φτωχοποίηση, ἡ ἀνεργία καί ὁ δρόμος τῶν νέων πρός τήν ξενιτειά προχώρησε ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα οἱ αὐτουργοί τῆς ἐπιδείνωσης εἶναι αὐτοί πού ὑποσχέθηκαν στόν λαό ὅτι θά τόν σώσουν!

Ἀλλά καί παγκοσμίως τό 2016 ἦταν μιά χρονιά ἀστάθειας καί πολέμων.

Ὅσον ἀφορᾶ στά πιό στενά δικά μας, ξεχωρίζουμε κάποια γεγονότα, τῶν ὁποίων οἱ ἐπιπτώσεις θά ἐπηρεάσουν τήν ἐκκλησιαστική, ἐκπαιδευτική, κοινωνική καί ἐθνική μας κατάσταση καί στά ἑπόμενα χρόνια.

1) Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου. Εἶναι ὁ σύγχρονος πειρασμός γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι ἦλθε νά προσφέρει διορθόδοξη δογματική κατοχύρωση σέ ὅλα αὐτά, πού ἐδῶ καί δεκαετίες κακῶς –κάκιστα– γίνονται στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δηλαδή, ἀγαπολογίες τῶν σαλονιῶν, συμπροσευχές καί συλλείτουργα (ἔστω καί μή ὁλοκληρούμενα). Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου ἀνεγνώρισε τίς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες, ἔστω καί «ἑτερόδοξες».

Ὅπως προφητικά ἔγραψαν ὁ ἅγιος καί ὁμολογητής Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί ὁ σπουδαῖος ἑρμηνευτής τῆς Ἁγίας Γραφῆς μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (βλ. «Π», σσ.11-12), μόνο σκανδαλισμός τῶν πιστῶν καί σχίσματα θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού ἐμελετᾶτο καί «μαγειρευόταν» ἐδῶ καί πάνω ἀπό μισόν αἰῶνα.

Ὁ πειρασμός αὐτός, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι πειρασμοί, δέν ἀφήνει τό ἀποτύπωμά του μόνο στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ἀλλά ἡ ἐμβέλειά του φθάνει καί σέ ἄλλες, φαινομενικῶς ἄσχετες, περιοχές.

Γνωστός μας κληρικός ἀπό τήν Κύπρο μᾶς ἔλεγε τίς προάλλες: «Εἶναι ἄραγε ἄσχετο τό γεγονός, ὅτι ἡ τουρκική ἐπιθετικότητα καί προκλητικότητα στό Αἰγαῖο, στή Θράκη καί στήν Κύπρο αὐξήθηκε κατακόρυφα μετά τή «Σύνοδο» στό Κολυμπάρι τόν Ἰούνιο; Καί πράγματι, ὅπως στόν παλαιό Ἰσραήλ, ἔτσι καί στόν εἰκοστό αἰῶνα, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, τήν ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό Θεό ἀκολουθεῖ παιδαγωγική τιμωρία, συνήθως μέ τή μορφή ἐθνικοῦ πειρασμοῦ ἤ συμφορᾶς. Ἔτσι, μετά τό ξεκίνημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ τό 1920 ἦρθε ἡ Μικρασιατική Καταστροφή τοῦ 1922. Μέ τό πού ξεκίνησε ὁ Ἀθηναγόρας τά οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα, ἦρθε ἡ καταστροφή τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Πόλης τόν τραγικό Σεπτέμβρη τοῦ 1955 (ἀπό τριακόσιες χιλιάδες Ἕλληνες ἔμειναν σήμερα τρεῖς χιλιάδες παπποῦδες) κ.ο.κ. Καί ὅσο δέν «πιάνουμε» τό μήνυμα, αὐτό θά ἐπαναλαμβάνεται. Εἶναι ἁπλό: Ἡ ἀποστασία φέρνει ἐγκατάλειψη ἀπό τόν Θεό καί αὐτή φέρνει συμφορές σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἄς εὐχηθοῦμε νά «πιάσουμε» τό μήνυμα. Καί νά διορθωθοῦμε διά τῆς μετανοίας.

2) Ὁ πειρασμός τῆς μετάλλαξης τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακή σαλάτα ἐντάσσεται, νομίζουμε, στό ἴδιο πλαίσιο, ὅπως καί ἡ δημιουργία τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

3) Ὅσο γιά τήν προϊοῦσα ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδος, τί νά ποῦμε; Ἄς ὄψονται αὐτοί πού μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐργάζονται ἀσταμάτητα γιά τήν μετάλλαξή της σέ πολυφυλετική, πολυθρησκευτική καί πολυπολιτισμική Βαβέλ. Ἄς ὄψονται καί κάποιοι ἐκκλησιαστικοί ταγοί, πού μπερδεύουν τόν κοσμάκη, μή μπορώντας νά καταλάβουν ὅτι, ἐάν ἡ «χριστιανική ἀγάπη» ὁδηγεῖ σέ καταστροφή τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ τόπου καί τῆς ἴδιας σου τῆς ὕπαρξης ὡς λαοῦ, τότε δέν εἶναι ἐφαρμοσμένη ἀγάπη ἀλλά ἀσυγχώρητη ἀφέλεια, πού ἀγγίζει τά ὅρια τῆς βλακείας, τήν ὁποία κάποιοι μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐκμεταλλεύονται, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τούς δικούς τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς καί τά συμφέροντα. Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια.

Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό τοπίο, ὅμως, διαφαίνεται φῶς καί ἐλπίδα. Τό βασικό εἶναι ὅτι τό τιμόνι τῆς Ἑλλάδος τό κρατᾶ ἡ ἴδια ἡ Παναγία. Θά περάσουμε καί ἄλλα, ὅμως ἡ Ἑλλάδα δέν θά χαθεῖ, ἀλλά θά λάμψει μαζί μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Δέν ξέρουμε πῶς ἐργάζεται ὁ Θεός. Βλέπουμε καί στήν Εὐρώπη, ἀλλά κυρίως στίς Η.Π.Α. τήν ἀρχή μιᾶς ἀλλαγῆς τοῦ σκηνικοῦ. Ὁ νέος Ἀμερικανός Πρόεδρος Τράμπ –ἐάν δέν τόν δολοφονήσουν, ὅπως τόν Κέννεντυ, οἱ διεθνεῖς τραπεζίτες – φαίνεται ὅτι πάει κόντρα στήν παγκοσμιοποίηση καί τή διάλυση, πού αὐτή συνεπάγεται.

Τά πράγματα ὅμως δέν εἶναι εὔκολα. Ἐμεῖς καλούμαστε νά εἴμαστε συνεχῶς σέ ἐγρήγορση πνευματική καί νά εἴμαστε ἀνοιχτοί, ὥστε νά δίνουμε στόν Χριστό τήν εὐκαιρία νά μᾶς χρησιμοποιήσει στό σχέδιό του.

Ἀμήν. Καλή Χρονιά, μέ μετάνοια καί ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, πού σαρκώθηκε ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά μᾶς.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πηγή: (Παρακαταθήκη, τεύχος 111)

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημοσιεύσεως εἰς τὴν Ἐφημερῖδα τῆς Κυβερνήσεως τῶν προγραμμάτων τῆς θρησκειολογίας καὶ τῆς τελευταίας ἀντιδράσεως τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὡς καὶ τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου 2016, ἐν συνεχείᾳ σειρᾶς ἐπιστολῶν μου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον γράφω Ὑμῖν τὰ κάτωθι, ὡς εἰσαγωγήν, φρονῶν, ὅτι καὶ Ὑμεῖς θεωρεῖτε ταῦτα, ὡς αὐτονόητα

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς

Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου  

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 6.12.2016

Τ.Θ. 73

63086 Καρυαὶ

Ἅγιον Ὄρος Ἄθω

Ἀριθμὸς πρωτ. 63 1. Τῷ Μακαριωτάτῳ

Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν  καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩ

2. Τῇ Σεπτῇ καὶ ἁγίᾳ Ἱεραρχίᾳ  τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰς ἕδρας των

Θέμα: «Ὀρθόδοξος διαπαιδαγώγησις τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας»

Μακαριώτατε,

σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημοσιεύσεως εἰς τὴν Ἐφημερῖδα τῆς Κυβερνήσεως τῶν προγραμμάτων τῆς θρησκειολογίας καὶ τῆς τελευταίας ἀντιδράσεως τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὡς καὶ τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου 2016, ἐν συνεχείᾳ σειρᾶς ἐπιστολῶν μου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον γράφω Ὑμῖν τὰ κάτωθι, ὡς εἰσαγωγήν, φρονῶν, ὅτι καὶ Ὑμεῖς θεωρεῖτε ταῦτα, ὡς αὐτονόητα:

Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νὰ εἶναι γνῶσις τῆς Ἀληθείας, διὰ νὰ μεταβληθῇ ἡ γνῶσις εἰς βίωμα καὶ ζωήν.

Διὰ νὰ θελήσῃ ὁ ἄνθρωπος νὰ προσκυνήσῃ τὸν ποιητήν του, νὰ ἀποστῆ ἀπὸ τὰς πλάνας καὶ τὴν προσκύνησιν τῶν δαιμόνων, νὰ γνωρίσῃ τὸν Πατέρα του, τὸν Τριαδικὸν Θεόν.

Διὰ νὰ γνωρίσῃ, ὅτι τὸ κέντρον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος˙ διὸ καὶ ὁ Θεός, δι΄ ἡμᾶς ἐγένετο ἄνθρωπος.

Ἡ προτεραιότης εἰς τὴν δημιουργίαν εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Καμμία θρησκεία δὲν λέγει αὐτά, ποὺ λέγει ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὴν γνησίαν μορφήν του, τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Χωρὶς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι ἀδύνατος ἡ ἀληθὴς Θεογνωσία.

Ὁ Χριστὸς ἐστίν ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός, «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας».

Καμμία θρησκεία δὲν ὁμιλεῖ διὰ τὸ κατ΄ εἰκόνα˙ ἤτοι τὸ νοερὸν καὶ τὸ αὐτεξούσιον. Διὰ τὴν κακὴν χρῆσιν τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ τὴν ἐκ τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου «ἔλλειψιν τῆς φύσεως», καὶ τὴν συμπλήρωσιν τῆς ἐλλείψεως, διὰ τῆς χάριτος ἐκ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τοῦ ἑνὸς τῆς Τριάδος, μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἐὰν ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος δὲν προετοιμάζει τὸν νέον, εἰς τὸ νὰ ἀποδεχθῇ τὸν Χριστόν, ὡς τὸν μόνον ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρα, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται; Διατί νὰ μάθῃ ἄχρηστα πράγματα διὰ τὸν βίον του; Ὅταν δὲν τοῦ ὑποδεικνύεται ὁ διὰ τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἀληθὴς τρόπος ζωῆς, ὁ μόνος χρήσιμος διὰ τὴν ἐνταῦθα βιοτήν του καὶ τὴν προετοιμασίαν του διὰ τὸν μέλλοντα καὶ ἀγήρω αἰῶνα, ὑποδοχῆς τῆς θεώσεως, τί νόημα ἔχει νὰ ἀσχολῆται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία, μὲ ἕνα νοθευμένον, ὡς πρὸς τὴν ἀλήθειαν, μάθημα;

Ἐὰν δὲν τοῦ ὑπενθυμίζεται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ «κατ΄ εἰκόνα καὶ καθ΄ ὁμοίωσιν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς ὁ Θεός», διὰ νὰ βιώσῃ ὀρθῶς ἐις τὴν οἰκογενειακὴν ζωήν του, τί νόημα ἔχει ἡ διδασκαλία του;

1. Αἱ ἰσχύουσαι συνταγματικαὶ διατάξεις καὶ τὸ σύστημα τῆς συναλληλίας ὑποχρεώνουν τὴν Πολιτείαν νὰ διδάσκῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν (ἄρθρ. 3, 16, 21 τοῦ Συντάγματος, αἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ὑπ΄ ἀρ. 3358/1195 καὶ 2176/1998, ὡς καὶ ἡ ὑπ΄ ἀρ. 116/2012 ἀπόφασις τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων).

Ὡς έκ τούτου ἡ Ἱ. Σύνοδος ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωσιν νὰ ἀπαιτήσῃ πιστὴν ἐφαρμογὴν τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, ἀπὸ τὸ Κράτος.

2. Ἡ ἐπιστολὴ τῆς 27^ης 2016 τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, σταλεῖσα ἔστω «κατόπιν ἑορτῆς», ὀρθῶς εἰς τὰ σχόλια τοῦ δευτέρου μέρους, χαρακτηρίζει, ὡς ἀπαράδεκτα τὰ προγράμματα. Προκαλεῖ ὅμως ἀπορίαν, ἐνῷ τὰ προγράμματα ταῦτα σχεδὸν ἀπαραλλάκτως, ἢ ἐλαφρῶς παρηλλαγμένα, εἶχον δημοσιευθῇ ὑπὸ τοῦ Ὑπουργείου, πρὸ πενταετίας, καὶ ἐδιδάσκοντο πιλοτικῶς εἰς τὰ Σχολεῖα ἀπὸ τὸ 2012, διατί ὁ Μακαριώτατος, μόλις τώρα, ἀντέδρασε δυναμικῶς καὶ προσωπικῶς, χωρὶς Συνοδικὴν ἐπιστολήν;

3. Τὸ πρῶτον μέρος τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου, εἶναι ἀντιφατικὸν καὶ αὐτοαναιρούμενον, δὲν συνᾴδει μὲ τὰς ἐνεργείας του ἐπὶ τοῦ θέματος. Ὁ Μακαριώτατος, οὐσιαστικῶς ἐκωλυσιέργει τὴν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος, γνωστοῦ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ καὶ Νέας Δημοκρατίας.

Ἀγνοεῖ ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος τὸ γεγονός, ὅτι τὸ μάθημα ἐδιδάσκετο ἀμιγῶς μὲ ὀρθόδοξον περιεχόμενον ἀπὸ τῆς συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, μέχρι προσφάτως; Ἡ νόθευσις τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐγένετο εἰς τὰ ὑπάρχοντα βιβλία, τὰ τελευταῖα ἔτη, κυρίως ἀπὸ τὴν Σημίτειον ἀντιχριστιανικὴν ἐποχήν, τῇ ἀπαιτήσει τῶν Ἑβραίων καὶ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, παραλλήλως μὲ τὴν κατάργησιν τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος εἰς τὰς Ἀστυνομικὰς ταυτότητας, κατὰ παράβασιν τοῦ Συντάγματος.

Πῶς λοιπὸν διαπράττει τὸ ἀσύγγνωστον λάθος, νὰ ἀποδέχεται τὴν κατηγορίαν καὶ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ ἀθέου ὑπουργοῦ κ. Φίλη, ὡς καὶ τῶν Συμβούλων του, «ὅτι δὲν ἀποτελεῖ κατήχησιν τῆς ὀρθοδοξίας»;

Δὲν γνωρίζει ὁ Μακαριώτατος ποῖος ἦτο ὁ πρῶτος εἰσηγητὴς ἀλλαγῆς τοῦ νομικοῦ πλαισίου, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέπῃ τὸ Σύνταγμα, ὥστε τὸ μάθημα νὰ μεταβληθῆ ἀπὸ ὀρθόδοξον, εἰς διδασκαλίαν τῶν θρησκειῶν;

Τὸ συνημμένον φωτοτυπημένον κείμενον ἐκ τοῦ τ. 108, 2008 τοῦ περιοδικοῦ ΣΥΝΑΞΗ, ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ ἀποκλειστικὸς αἴτιος τῶν σημερινῶν ἐγκληματικῶν ἀλλαγῶν, ὑπὸ τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου, εἰς τὸ περιεχόμενον τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος καὶ τῆς μεταβολῆς του εἰς πολυθρησκευτικόν, εἶναι ὁ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὁ Σταῦρος Γιαγκάζογλου.

Ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἤδη ἀπὸ τὸ ἔτος 2008, ὡς Σύμβουλος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, μὲ ὑπόμνημα πρὸς τὸν τότε Ὑπουργὸν Παιδείας, κ. Στυλιανίδην, ὑπογραφόμενον καὶ ἀπὸ τοὺς κ. Γεώργ. Στάθην, μόνιμον Πάρεδρον τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὡς καὶ τοῦ Παντ. Καλαϊτζίδη, Παρέδρου τότε ἐ.θ. τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, εἰσηγήθησαν τὴν ἀλλαγὴν τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος (ὅρα περιοδικὸν ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, ἔτους 2008, σελ. 71-79) ὡσαύτως ὅρα ἡμετέραν ἐπιστολὴν πρὸς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν ὑπ΄ ἀρ. πρωτ. 39/15.8.2013, διὰ τῆς ὁποίας ἐνημέρωσα τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, «τί ἐστί Γιαγκάζογλου», τί εἰσηγεῖται καὶ διατί στερεῖται ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, κρινόμενος καὶ ἐξ ἄλλων δημοσιευμάτων του.

Παρὰ λοιπὸν τὰ γνωστὰ φρονήματα καὶ τὰς ἐνεργείας τοῦ κ. Γιαγκάζογου, οὗτος ἀπελάμβανε, μέχρι τὸ πρῶτον δεκαήμερον τοῦ Σεπτεμβρίου ἐ. ἔ., τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου, διευθύνων τὸ πρῶτον Συνοδικὸν Περιοδικὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Θεολογία».

Διὰ τῆς ὡς ἄνω ἐπιστολῆς μου, εἰσηγούμην εἰς τὴν σεπτὴν Ἰεραρχίαν νὰ κληθῇ οὗτος καὶ ἡ ὁμάς του, νὰ ἀποκηρύξουν τὰς πλάνας των. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν θὰ ἠρνοῦντο, ἡ Ἐκκλησία νὰ λάβῃ δραστικὰ μέτρα τιμωρίας, τὰ ὑπὸ τῶν ἱερῶν κανόνων προβλεπόμενα, καὶ νὰ ἀποκόψῃ τὸν κ. Γιαγκάζογλου καὶ τὴν ὁμάδα του, ὡς σεσηπότα μέλη, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ κίνδυνος διὰ τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶ εἰρημένων προγραμμάτων, εἶναι μεγαλύτερος καὶ ὁ πλέον ἐπικίνδυνος, ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς ἱστορίας, διότι θὰ συντελέσῃ εἰς τὸ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν αἱ νεώτεραι γενεαὶ τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἤδη ἀπὸ τὸ 2008 εἰς τὸ συνημμένον ὑπόμνημα, σελ. 75, γράφει: «τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχηση ἢ μύηση στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μαθήματα τοῦ σχολείου μὲ ἰδιαίτερο μορφωτικὸ καὶ παιδαγωγικὸ περιεχόμενο. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, δὲν ὁρίζεται καὶ δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ καμμιὰ Ἐκκλησία, δόγμα, ἢ ὁμολογία, ἐνῶ ἡ διδακτέα ὕλη καθορίζεται ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο…» Πῶς ἔχει τὸ θράσος νὰ εἰσηγεῖται τὴν καταπάτησιν τοῦ Συντάγματος ἐν προκειμένῳ καὶ τὴν περιφρόνησιν ἐποπτείας τοῦ μαθήματος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας;

Ὁρᾶτε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τί εἰσηγεῖται εἰς τὸν Ὑπουργόν;

Ὁ τότε Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Στυλιανίδης, δὲν εἰσήκουσε τὰς εἰσηγήσεις του.

Τὰς εἰσηγήσεις του ἐνστερνίσθη ἡ κ. Ἄννα Διαμαντοπούλου, Ὑπουργὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ φίλη τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου, γνωστὴ διὰ τὰς διασυνδέσεις της μὲ τὴ λέσχην BILDEBERG. Αὕτη ἤλλαξε τὸ νομικὸν πλαίσιον τοῦ περιεχομέου τοῦ μαθήματος, στοιχοῦσα εἰς τὰς εἰσηγήσεις τοῦ ὑπομνήματος τῆς ὁμάδος Γιαγκάζογλου τοῦ 2008, τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ἐχρηματοδότησε μὲ 5 ἑκατομμύρια εὐρὼ τὴν σύνταξιν τῶν θρησκειολογικῶν τούτων προγραμμάτων. Ταῦτα μόλις τώρα, μετὰ τὴν δημοσίευσιν εἰς τὸ ΦΕΚ ὑπὸ τῆς παρούσης Κυβερνήσεως, ὁ Μακαριώτατος ἀνακαλύπτει, ὅτι εἰσὶν ἀπαράδεκτα.

Πῶς λοιπὸν ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος, τώρα ἀγνοῶν τὸν εἰσηγητὴν τοῦ ἐγκλήματος, κ. Γιαγκάζογλου, «νὰ μὴ ἐποπτεύηται τὸ μάθημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν» κατηγορεῖ τὴν κ. Ἀναγνωστοπούλου, ἀναπληρώτριαν Ὑπουργὸν Παιδείας, ὅταν λέγῃ: «ὅτι οἱ θεολόγοι τὰ εἰσηγοῦνται, χωρὶς οὗτοι νὰ ἔχουν ἐξουσιοδοτηθῇ, ὅτι ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησίαν;» Πῶς ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος στοχοποιεῖ ὡς προβληματικὸν καὶ κύριον ὑπαίτιον τοῦ προβλήματος, ὡς ἐμφορούμενον μὲ Λουδοβίκειον φρόνημα («Ἐγὼ εἶμαι τὸ κράτος»), τὸν τέως Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Φίλην;

Προκαλεῖ ἀπορίαν, διατί μέχρι σήμερον οὐδαμοῦ καὶ οὐδέποτε ἐστοχοποίησε τὸν φυσικὸν καὶ ἠθικὸν αὐτουργὸν τοῦ ἐγκλήματος τῶν θρησκειολόγων καὶ τῆς παρούσης κρίσεως εἰς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν Ἐκκλησίας - Πολιτείας, τὸν Στ. Γιαγκάζογλου;

Παραθέτω προσέτι ἓν ἀπόσπασμα τῆς εἰσηγήσεως Γιαγκάζογλου τοῦ 2008, ἵνα μὴ θεωρηθῇ, ὅτι τὸν ἀδικῶ: «Ἄν καὶ τὸ νομικὸ πλαίσιο, ποὺ διέπει τὸ μάθημα εἶναι ἀπολύτως σαφὲς καὶ ξεκάθαρο, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ συχνὰ δὲν γίνεται ἀντιληπτή…Διαφορετικὰ καὶ ἐφόσον ἡ Πολιτεία δὲν σχεδιάζει οὔτε ἐποπτεύει, τὸ μάθημα γίνεται κλειστὸ καὶ ἄρα ἀνεξέλεγκτο…

Συνεπῶς ἀπαιτεῖται ἄμεσα περαιτέρω ἀλλαγὴ τοῦ θεσμικοῦ πλαισίου καὶ τῆς νομιμοποιητικῆς βάσεως τοῦ μαθήματος, ὥστε ῥητὰ καὶ ἐκπεφρασμένα νὰ μὴ θεωρεῖται πλέον θρησκευτικὴ κατήχηση ἢ ὁμολογιακὸ μάθημα (σημ. γράφοντος: ἄρα μέχρι τότε ἦτο κατήχηση καὶ ὁμολογιακὸ μάθημα), ἀλλὰ ἕνα μάθημα μὲ σαφῶς ἀνοικτό, πλουραλιστικὸ καὶ μορφωτικὸ - γνωσιολογικὸ περιεχόμενο. Ὡς βάση του μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο γενικά, οἱ μεγάλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, εἰδικότερα, μὲ ἔμφαση στὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό…» (ὅρα Περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, 2008, σελ. 76) Στὸ χρονικὸ διάστημα Μαρτίου ἕως Μαΐου 2008, πραγματοποιήθηκε στὴν ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος καὶ ὑπὸ τὴν αἰγῖδα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, κύκλος ἐπιμορφωτικῶν συναντήσεων μὲ θέμα: «Μπροστὰ στὶς σύγχρονες ἀνάγκες τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, βελτιώνουμε τὴν διδακτική μας πράξη» (διοργανώθησαν τέσσερις ἡμερίδες, συμμετεῖχαν 22 θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι συνεργάστηκαν μὲ ὁμάδα τεσσάρων ἐπιμορφωτῶν. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ ἐπεξεργάστηκε ἡ ὁμάδα ἦταν ἡ διαθεματικότητα ἢ -ὅπως προτείνεται στὰ νέα ἀναλυτικὰ προγράμματα - ἢ ἡ «διαθεματικὴ προσέγγιση τῆς γνώσης» (ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, σελ. 80))

Ποῖος λοιπὸν ἐκρύπτετο ἤδη ἀπὸ τὸ 2015 (ὄπισθεν) τῆς ρητορικῆς τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ διεστρέβλωνε, κατὰ τὸν Μακαριώτατον, κατὰ βολικὸν τρόπο, τὸν ρόλο τοῦ ὑπάρχοντος μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ὡς μιᾶς δῆθεν ἀνελεύθερης προσηλυτιστικῆς διαδικασίας «παραγωγῆς πιστῶν» τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέσα στὶς σχολικὲς αἴθουσες; Ὁ κ. Γιαγκάζογλου.

Κατωτέρω, ὁ Μακαριώτατος, εἰς τὴν ἐπιστολήν του, πρὸς τὸν κ. Πρωθυπουργόν, γράφει: «Ἀργότερα, ἐντὸς τοῦ ἔτους, ἄρχισε νὰ κυκλοφορεῖ μιὰ νεώτερη θέση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅτι τὸ μάθημα ὀφείλει νὰ ἀλλάξει, διότι αἴφνης ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἄρχισε νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς «ὑποχρεώτικότητάς του», ἐν ὄψει τοῦ μέχρι τότε δῆθεν κατηχητικοῦ-προσηλυτιστικοῦ χαρακτῆρα (σελ. 3)»

Ποῖος κρύπτεται ὄπισθεν τῆς νεώτερης θέσης τοῦ Ὑπουργείου; Ὁ κ. Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος τοῦ κ. Ὑπουργοῦ (ὅρα συνημμένον ἐν φωτοτυπίᾳ ὑπόμνημα Γιαγκάζογλου, ΣΥΝΑΞΗ, τ. 108, σελ. 72 καὶ ἑξῆς.)

Τώρα ἀνακαλύπτει ὁ Μακαριώτατος τοὺς κινδύνους ἀλλοιώσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ἐπερχομένων Ἑλληνικῶν γενεῶν; Ἀνέγνωσε ποτὲ τὸ συνημμένον τῇ παρούσῃ ἐπιστολῇ, ὑπόμνημα Γιαγκάζογλου πρὸς τὸν κ. Στυλιανίδην; Ἀλλὰ διὰ νὰ εἴμεθα δίκαιοι, πόσοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τὸ ἀνέγνωσαν;

Ὡσαύτως ὁ Μακαριώτατος ἀντιφάσκει καὶ τελεῖ ἐν συγχύσει μὲ ὅσα γράφει, ὅταν σημειώνει: «Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συνειδητὰ δὲν τοποθετήθηκε στὴν ἐπιστημονικὴ διαφωνία τῶν δύο ἑνώσεων θεολόγων ΠΕΘ καὶ ΚΑΙΡΟΥ» (σελ. 3 Ἀρχιεπισκ. ἐπιστ.)

Δηλαδή, Μακαριώτατε, εἶναι ἐπιστημονικὴ διαφωνία ἡ διδασκαλία τῆς πλάνης τῶν θρησκειῶν εἰς τὰ σχολεῖα, ἀντὶ τῆς ὀρθοδοξίας;

Ἐάν τις, Μακαριώτατε, θελήσῃ νὰ ἀποκρυπτογραφήσῃ τὴν προσωπικότητά Σας, ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν ἐνεργειῶν Σας, ἔναντι τοῦ συγκεκριμένου προβλήματος, τοῦ, ὡς μὴ ὤφελε, ἀνακύψαντος, ὡς καὶ τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ὑποτυπώδους ἀντιδράσεως Σας, εἰς ὅσους ἀντισυνταγματικοὺς νόμους ἐψήφισαν αἱ μνημονιακαὶ κυβερνήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν (ν. 4285/2014, λεγόμενος ἀντιρατσιστικός, 4301/2014, λεγόμενος περὶ θρησκευτικῶν κοινοτήτων καὶ 4356/2015 σύμφωνον συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων), δὲν θὰ ἐδυσκολεύετο νὰ παραλληλίσῃ ἐν προκειμένῳ τὴν συμπεριφοράν Σας μὲ τὴν πολιτικὴν δύο αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου, ἔναντι τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοῦ Μονοθελητισμοῦ.

Α. Τοῦ «Ἑνωτικοῦ» τοῦ αὐτοκράτορος Ζήνωνος (Μονοφυσιτισμός) καὶ τοῦ «Τύπου» τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (Μονοθελητισμός), δι΄ ὧν οἱ εἰρημένοι αὐτοκράτορες, συμφωνούντων τότε καί τινων αἱρετικῶν Πατριαρχῶν, ἐπεχείρουν νὰ συμβιβάσουν τὴν αἵρεσιν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐν προκειμένῳ τὴν θρησκειολογίαν Γιαγκάζογλου, ΚΑΙΡΟΥ, ψηφίσματος Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης στηρίξεως τοῦ προγράμματος ἀφ΄ ἑνός, καὶ ἀφ΄ ἑτέρου τῆς Ὀρθοδόξου ἀγωγῆς, δι΄ ἣν ἀγωνίζεται ἡ ὀρθοδόξως φρονοῦσα ΠΕΘ.

Ἡ ἀποδοχὴ ὑφ΄ Ὑμῶν τοῦ τίτλου τοῦ ἐπιτίμου Διδάκτορος τῆς ἐρωτοτροπούσης μὲ τὴν Θρησκειολογίαν Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀποκαλύπτει, ὅτι εἶσθε κεκρυμμένος μαθητὴς καὶ ὑποστηρικτὴς τῶν θρησκειολόγων.

Ἡ ἐπὶ πολλὰ ἔτη μὴ ἐπίλυσις τοῦ προβλήματος, χωρὶς δυναμικὴν ἀντίδρασίν Σας, ἀλλὰ καὶ οἱ λανθασμένοι χειρισμοί Σας εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, ὡς καὶ ἡ χειραγώγησις τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων, ἐν προκειμένῳ, μαρτυροῦν τὰς ὑψίστας εὐθύνας Σας διὰ τὴν παροῦσαν τραγικὴν διὰ τὴν Ἐκπαίδευσιν τῶν νέων, ὡς καὶ τῶν νέων στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχιερέων, ἱερέων καὶ διακόνων, τῶν θεολόγων καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖον θὰ νοθεύσῃ τὴν καθαρότητα τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματός του, τινὲς δὲ ἐκ τοῦ πληρώματος κινδυνεύουν καὶ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν ἐκ τῆς συγχύσεως.

Εἶσθε ἐπὶ τοῦ πηδαλίου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, καθ΄ ὅλην τὴν περίοδον τῆς κρίσεως τῶν τελευταίων ἐτῶν καὶ κατέστη τραγικὴ πραγματικότης ἡ διάζευξις τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν δημόσιον βίον, παρὰ τὰς ἀπαγορεύσεις τοῦ Συντάγματος.

Ἐναπομένει μόνον ἡ τυπικὴ κατάργησις τῶν ἄρθρων, δι΄ ἣν ἐσχάτως ὀρθῶς ἀντεδράσατε.

4. Εἰς ὅσους ἐπικαλοῦνται τὴν ὕπαρξιν μεταναστῶν ἐν Ἑλλάδι καὶ τὴν ἐξ αὐτῶν ἀνάγκην ἀλλαγῆς τοῦ περιεχομένου τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπενθυμίσωμεν:

α. Ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἀναστάσιμον ἐντολὴν πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…», εἶχε ὑπ΄ὄψιν Του τὴν πολυεθνικότητα καὶ τὴν πολυθρησκευτικότητα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὡς καὶ τοὺς κινδύνους τοὺς συνυφασμένους μὲ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας.

Γι΄ αὐτὸ τοὺς εἶπε: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. Ι, 28). Δὲν τοὺς εἶπε νὰ κάνουν διαθρησκειακοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν Ὀλυμπίων Θεῶν, διὰ νὰ συνυπάρξουν ἐν τῷ παρόντι βίῳ, χάριν μιᾶς ψευδοῦς δαιμονικῆς εἰρήνης. Ἡ ψευδὴς αὕτη εἰρήνη ἐμποδίζει τὴν ἀληθῆ θεογνωσίαν καὶ ἀγνοεῖ τὸν σκοπὸν τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως.

Εἶπε: «Κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…» οὺχὶ σεβασθῆτε «τὴν ἑτερότητα τῆς πλάνης». Σεβασθῆτε τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασα «κατ΄ εἰκόνα». Μὴ βιάσητε τὴν ἐλευθερίαν του. Μὴ ἀρνηθῆτε τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας, ἐν ὀνόματι τοῦ σεβασμοῦ τῆς «ἑτερότητος», δηλαδὴ τῆς πλάνης τῶν δαιμόνων. Ὑποστῆτε διωγμοὺς καὶ φυλακίσεις˙ μὴ γίνεσθε ὑποκριταί, μὴ μεταβληθῆτε εἰς διπλωμάτας, διότι δὲν θὰ σᾶς ὁμολογήσω ἐνώπιον τοῦ Πατρός Μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Τὴν ὁμολογίαν τῆς θεότητός μου δὲν ἀπαιτῶ μόνον ἐντὸς τοῦ κύκλου τῶν ἀποστόλων. Τὴν ἀπαιτῶ ἐνώπιον τοῦ Νέρωνος καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ τῶν ὁμοίων των.

β. Εἰς τὸ Βυζάντιον ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεσις ἦτο ἐκτὸς νόμου. Ἡ κρατικὴ ἐξουσία ἐθεμελίωνε τὴν ἑνότητα τοῦ κράτους εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν.

γ. Οἱ στυγνοὶ Σουλτάνοι τῆς Τουρκοκρατίας δὲν ὑπεχρέωσαν τοὺς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας τῆς Ἀνατολῆς νὰ διδάσκουν εἰς τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα τὸν Μουσουλμανισμόν, ἐν τῇ πολυεθνικῇ καὶ πολυθρησκευτικῇ ὀθωμανικῇ αὐτοκρατορίᾳ των.

δ. Ἠ Εὐρώπη μὲ τὰς ὁδηγίας της εἶναι πλέον ἐπικίνδυνος τῶν σουλτάνων τῆς Τουρκοκρατίας. Βιάζει τὰς συνειδήσεις, καταργεῖ τὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλύψεως καὶ ἐξισώνει τὸν ἀληθῆ Θεὸν μὲ τοὺς ψευδοθεοὺς τῶν θρησκειῶν καὶ τὰ δαιμόνια. Δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἄνθρωπον. Ἡ Εὐρώπη εἶναι ἄθεος καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν διεθνῆ Σιωνισμόν. Ὅσοι Ἀρχιερεῖς καὶ θεολόγοι ὑποστηρίζουν τοιαῦτα, εἶναι πλανεμένοι καὶ ἀνάξιοι τῆς ἀποστολῆς των.

ε. Οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 προέταξαν εἰς τὸ πρῶτον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος «τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Θὰ εὑρεθοῦν ἄρα γε ἄφρονες Ἕλληνες πολιτικοὶ νὰ χωρίσουν τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμόν, ὑπακούοντες εἰς ξένα κέντρα, ἐκμεταλλευόμενα τὴν οἰκονομικὴν κρίσιν καὶ τὸ ἐμπερίστατον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς θυσιαστικὴν ἀντίστασιν μέχρι μαρτυρίου τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ;

στ. Προκαλεῖ ἀπορίαν, διατί οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὴ οἱ Ἑλληνόφωνοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ἀπὸ ὑπευθύνους φορεῖς τὸ ἀνακῦψαν ἐπιχειρούμενον ἔγκλημα νοθεύσεως τῆς ἀγωγῆς τῶν Ἑλληνοπαίδων, μέχρι σήμερον δὲν τὸ ἔχουν ἀποδοκιμάσει δημοσίως.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, εἶχον ὑψίστην προτεραιότητα εἰς τὴν ποιμαντικήν των, τὴν διαφύλαξιν τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως εἰς τὸ ὀρθόδοξον πλήρωμα καὶ οὐχὶ τὴν ἐπὶ ματαίῳ μακροχρόνιον ἐνασχόλησιν μὲ ἀκάρπους διαλόγους μετὰ τῶν αἱρετικῶν, στοιχοῦντες τῷ[Ἀποστόλῳ Παύλῳ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος». Τοὺς αἱρετικοὺς ἀπέκοπτον, ὡς σεσηπότα μέλη, ἐκ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

ζ. Ὡσαύτως προκαλεῖ ἀπορίαν ἡ σιωπὴ ἐν προκειμένῳ, τῶν Μοναστηριακῶν διοικήσεων τῆς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας. Δὲν παρακολουθοῦν τὸν διωγμὸν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας;

η. Τί πράττει ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐν προκειμένῳ καὶ ὁ πνευματικὸς κόσμος τῆς χώρας, Πανεπιστημιακοὶ Καθηγηταὶ καὶ Ἀκαδημαϊκοί;

θ. Ἡ δήλωσις, ὡς ἀνεγράφη, ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου, τοῦ Μακαριωτάτου: «Τί θέλετε; Νὰ χυθεῖ αἷμα;» δεικνύει ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ διακρίνῃ τὴν διαφορὰν τοῦ αἵματος τοῦ ἐκχεομένου ὑπὸ τῶν τρομοκρατῶν - τζιχαντιστῶν καὶ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων μαρτύρων τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας, τοῦ ἐκχεομένου ὑπὸ τῶν διωκτῶν αὐτῆς.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Μακαριώτατε Δέσποτα καὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Φρονῶ ἀταλαντεύτως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀντισταθῇ μέχρι μαρτυρίου, διὰ νὰ μὴ ἐπικρατήσουν τὰ εἰρημένα θρησκειολογικὰ προγράμματα, ἐπωφελουμένη τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν νόμων τοῦ Κράτους. Ἄλλως, ἐὰν δὲν εἰσακουσθῇ ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τῆς Πολιτείας, νὰ κηρύξῃ ἑαυτὴν ἐν διωγμῷ.

Διὰ νὰ ἐπιτευχθῇ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη ἡ Σεπτὴ Ἱεραρχία νὰ ἀξιώσῃ τὴν ἀποπομπὴν τοῦ κ. Σ. Γιαγκάζογλου ἀπὸ τὴν θέσιν τοῦ Συμβούλου τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, διότι οὗτος συμβουλεύει καὶ τὸν σημερινὸν Ὑπουργὸν Παιδείας, κ. Γαβρόγλου, χωρὶς μάλιστα νὰ ἀνακληθοῦν τὰ διατάγματα διδασκαλίας τοῦ μαθήματος, κατὰ τὸ παρὸν σχολικὸν ἔτος.

Κάθε διεξαγόμενος διάλογος μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, μὲ ὄπισθεν κεκρυμμένον καθοδηγητὴν τοῦ Κράτους, τὸν κ. Γιαγκάζογλου, θὰ ἀποτύχῃ παταγωδῶς, λόγῳ τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ του καὶ τοῦ δαιμονικοῦ του πείσματος, νὰ ἐπιβάλῃ τὰς ἰδέας του εἰς τὴν Ἑλληνικὴν νεολαίαν. Ποῖαι ἀνθελληνικαὶ καὶ ἀντορθόδοξοι δυνάμεις κατευθύνουν τὸν κ. Γιαγκάζογλου;

Ἐὰν θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ θρησκειολογία, θὰ ἀλλοιώσῃ καὶ θὰ μεταλλάξῃ τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν τῶν ἐπερχομένων ἑλληνικῶν γενεῶν, ὡς καὶ θὰ καταστρέψει τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐν Ἑλλάδι.

Ἡ προδοσία θὰ εἶναι ἰσαξία τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα.

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἐπικρατήσεως τῆς πλάνης, ὀφείλομεν ἅπαντες, Πατριάρχαι τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιεπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ μονάζοντες, νὰ ἀποθέσωμεν τὰ ὠμοφόρια καὶ τὰ ἐπιτραχήλια μας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, ὡς ἀνάξιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν περιστάσεων, τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν, τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἀρχιερέων τῆς Τουρκοκρατίας.

Ἐξαιτοῦμαι τὴν συγγνώμην, ἐὰν τυχὸν Σᾶς ἐπίκρανα. Θεωρῶ σκόπιμον νὰ τελειώσω τὴν ἐπιστολήν μου μὲ τοὺς λόγους τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου:

«Μὴ ζήτει δὲ παρὰ φίλων ἀκούειν τὰ ἡδέα, ἀλλὰ τὰ ἀληθῆ μᾶλλον˙ εἰ γὰρ ἐχθροῖς μέν, οὐδ΄ ἀληθεύουσι, πιστευτέον, φίλοις δὲ διέφθορε τὰ τῆς ἀληθείας, καὶ τὸ ἡδὺ λέγειν ζητοῦσιν κἀκεῖνοι, πόθεν ἡμῖν ἀλλαχόθεν ἡ τῆς ἀληθείας ἔσοιτο γνῶσις, καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν οὐκ εὐαγῶς ἐνίοτε παρ΄ ἡμῶν λεγομένων ἢ πραττομένων; Διὸ μέγιστον ἡγοῦ φίλους κολάκων διαφέρειν. Οἱ μὲν γὰρ κατὰ πρόσωπον ἐπαινοῦντες, σέ τε τῶν, ὡς εἰκός, ἁμαρτανομένων συναίσθησιν λαβεῖν οὐκ ἐῶσι, καὶ μείζω ταῦτα πρὸς τοὺς ἄλλους ταῖς διαβολαῖς ἀποτελοῦσιν˙ οἱ δὲ καὶ σέ, τῷ διὰ φιλίας ἐλέγχῳ, συνιδεῖν τὸ παρανομηθὲν μᾶλλον δυναμοῦσι, κἄν τί δέῃ πρὸς τοὺς ἔξω λέγειν, ἀντὶ κατηγορίας ἀπολογίαν τοῦ πραχθέντος ἐκμηχανῶνται. Ὅσον οὖν τοῦ ἐπὶ κακίαν προκόπτειν τὸ ἀρετὴν ἀσκεῖν διενήνοχε, καὶ τοῦ διαβάλλεσθαι ἐν τοῖς ἀρχομένοις τὸ τὰς διαβολὰς διαλύειν, τοσοῦτον δεῖ παρὰ σοὶ εὔνους πλέον ἔχειν τῶν κολάκων.» (Φωτίου Πατριάρχου, Ὁ Ἡγεμών, ἐκδ. ΑΡΜΟΣ, σσ. 40-42)

Εὐελπιστῶν, ὅτι θὰ πράξητε πᾶν τὸ δυνατόν, διὰ νὰ ἀποτραπῇ τὸ ἐν λόγῳ ἀνοσιούργημα, διατελῶ μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ υἱϊκῆς ἀφοσιώσεως. Ἀσπάζομαι τὰς Ὑμετέρας Χαριτοβρύτους δεξιὰς καὶ ἐξαιτοῦμαι τῶν Ὑμετέρων Τιμίων Ἀρχιερατικῶν εὐχῶν.

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς ὁ τοῦ Φιλαδέλφου

Κοινοποίησις:

1. Ἅπασι τοῖς Ὀρθοδόξοις Πατριάρχαις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

2. Ἅπασι τοῖς Προέδροις τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Πηγή: Ακτίνες

Δυστυχώς το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως φαίνεται ότι νομίζει ότι δεν διαθέτει ιδίαν δύναμιν και εξουσίαν και είναι αναγκασμένον συνεχώς να στηρίζεται από τους Παπικούς δια ο,τιδήποτε επιθυμεί να πράξη. Ακόμη και εις την θρονικήν εορτήν έπρεπε να παρίσταται αντιπροσωπία, δια να δοθή ολίγον κύρος.

Πληροφορίαι του Ο.Τ. αναφέρουν ότι ο Πατριάρχης επεθύμει σφοδρώς να είναι παρών ο Πάπας και η απουσία του τον δυσηρέστησεν, αλλά δεν εκοινοποίησεν αυτήν ευρύτερα. Ως επληροφορήθημεν από ανακοινωθέν του Πατριαρχείου της 1ης Δεκεμβρίου 2016:

«Την μεσηβρίαν της Τρίτης, 29ης Νοεμβρίου, αφίχθη εκ Ρώμης η επίσημος Αντιπροσωπία της Α. Αγιότητος του Πάπα Φραγκίσκου αποτελουμένη εκ των Σεβ. Καρδιναλίου κ. Kurt Koch, Προέδρου του Ποντιφηκού Συμβουλίου δια την προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών, Θεοφιλ. Επισκόπου κ. Brian Farrell, Γραμματέως του Συμβουλίου, και Οσιολ. κ. Andrea Palmieri, Υπογραμματέως αυτού, τη συμμετοχή και του εν Αγκύρα Νουντσίου του Βατικανού Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Brian Russell, ίνα παραστή κατά την Θρονικήν Εορτήν της Αγίας του Χριστού Μ. Εκκλησίας. Την Αντιπροσωπίαν υπεδέχθησαν εκ μέρους της Α. Θ. Παναγιότητος του Πατριάρχου εν τη αιθούση των επισήμων του Αεροδρομίου, οι Πανιερ. Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού κ. Ιώβ και Παν­οσιολ. Υπογραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου Διάκονος κ. Ιωακείμ».

Την επαύριον της εορτής ο Πατριάρχης ανεχώρησε δια το Λέτσε της Ιταλίας προκειμένου να λάβη από το Πανεπιστήμιον ένα ασήμαντον τίτλον αναφορικώς ως προς την θέσιν του. Η διατήρησις του ονόματος του Πατριάρχου εις την διεθνή εκκλησιαστικήν επικαιρότητα καθίσταται εφικτή μόνον, εάν συμμετέχη εις εκδηλώσεις των Παπικών. Δια τούτο προσ­τρέχει οπουδήποτε τον προσ­καλούν και βεβαίως συμπροσ­εύχεται.

Ως κατέστη γνωστόν από το ιστολόγιον «Φως Φαναρίου» της 2ας Δεκεμβρίου 2016: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πραγματοποιεί από Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου το απόγευμα, τετραήμερη επίσκεψη στην περιοχή του Σαλέντο της Ιταλίας. Η Πατριαρχική επίσκεψη ξεκίνησε από την πόλη Λέτσε, όπου ο Πατριάρχης παρέστη και μίλησε σε οικουμενική προσευχή στον καθεδρικό ναό της πόλης, παρουσία του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου της πόλης και πλήθους λαού. “Σας ευχαριστώ που ήρθατε εδώ τόσοι πολλοί, παρά το κρύο», είπε ο Πατριάρχης στους πιστούς. “Είναι η πρώτη φορά που ένας Οικουμενικός Πατριάρχης, στα 2000 χρόνια της χριστιανικής ιστορίας, επισκέπτεται αυτή τη γη, η οποία ακόμα σε πολλά θρησκευτικά και αρχαιολογικά μνημεία δείχνει την παρουσία της Ανατολικής Εκκλησίας και τον Βυζαντινό μοναχισμό. Έρχομαι σε αυτή τη γη ως προσκυνητής για τους αδελφούς που ζουν στη Δύση και αναπνέουν τη φιλία και τον διάλογο», είπε μεταξύ άλλων ο Οικουμενικός Πατριάρχης».

Η σπουδαιοτέρα είδησις εκ του Φαναρίου ήτο ο πανηγυρικός του Σεβ. Σηλυβρίας κ. Μαξίμου. Παραθέτομεν το πλέον ενδιαφέρον τμήμα του λόγου:
«Και η ευχαριστιακή αύτη εκκλησιολογία της κοινωνίας αποτελεί τον πυρήνα του ορθοδόξου χριστιανικού μηνύματος και ήθους, τον αδαπάνητον θησαυρόν της αγίας ημών Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους χαλεπούς τούτους καιρούς. Και απετέλει το κοινόν και καθολικόν ήθος της χριστιανικής Ανατολής και Δύσεως επί μίαν χιλιετίαν και πλέον και είναι η εκκλησιολογική βάσις, επί της οποίας διεξάγεται ο Διάλογος μεταξύ ΡΚαθολικης και Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επί χίλια και πλεόν έτη Ανατολή και Δύσις είχον γενικώς ειπείν την αυτήν θεολογικήν διδασκαλίαν και παράδοσιν και ο ως άνω θεολογικός διάλογος συντελεί τα μέγιστα εις την εκ νέου ανακάλυψιν της κοινής ταύτης θεολογικής παραδόσεως. Ως ελέ­χθη προσφάτως, οι Έλληνες Πατέρες ήσαν επί αιώνας τα θεμέλια του Δυτικού χριστιανισμού ομού μετά του ιερού Αυγουστίνου, του Αμβροσίου και άλλων Λατίνων Πατέρων. Και διερωτώμεθα εν προκειμένω κατά πόσον ευσταθεί η υπεραπλουστευμένη άποψις ότι υφίσταται οντολογική διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσεως;

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός απέστειλε τους μαθητάς Του να κηρύξουν εις τον τότε ειδωλολατρικόν κόσμον. Σήμερον η Ορθόδοξος Εκκλησία καλείται να κηρύξη το μήνυμα του Ευαγγελίου εις ένα κόσμον, εις τον οποίον επικρατεί η θρησκευτική αδιαφορία. Προ ολίγων ετών ο Ισπανός φιλόσοφος Χ.Λ. Αρανγκούρεν έγραφεν: “ο Θεός έπαψε να είναι πρόβλημα για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας άθεοι η αντιθεϊστές: απλά και μόνο οι άνθρωποι αδιαφορούν για τον Θεό.» Εντός του αρνητικού τούτου κλίματος η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν πρέπει να είναι περικεχαρακωμένη εις μίαν εσωστρέφειαν και στείραν παραδοσιαρχίαν και παρελθοντολογίαν, αι οποίαι με μαθηματικήν ακρίβειαν θα οδηγήσουν ταύτην εις περιθωριοποίησιν και απομόνωσιν».

Εις τον λόγον αυτόν αναγνωρίζει ο Σεβασμιώτατος ότι υφίσταται απόκλισις ως προς την ευχαριστίαν και την εκκλησιολογίαν. Αν υφίσταται απόκλισις δύναται να αληθεύουν ταυτόχρονα και αι δύο «ευχαριστίαι» και αι δύο «εκκλησιολογίαι»; Αν δεν αληθεύουν τότε υφίσταται οντολογική διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, δια να απαντήσωμεν εις το ερώτημά του. Αγωνιά ο Σεβασμιώτατος δια να μη περιέλθη εις απομόνωσιν η Εκκλησία.

Αυτό μάλλον εξηγεί διατί προστρέχουν εις τους Παπικούς. Αλήθεια, δεν κυβερνά την Εκκλησίαν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός η φαντασιωνόμεθα ότι «εμείς θα σώσουμε την Εκκλησίαν» από την περιθωριοποίησιν; Η αντίληψις αυτή δεν είναι άκρως φονταμενταλιστική;

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες

Αλαζονεία και κενοδοξία

~ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ να συνετίσεις έναν υπερήφανο άνθρωπο, μη μεταχειριστείς πολλά λόγια.

Θύμισέ του μόνο την ανθρώπινη φύση του και τη ρήση του σοφού Σειράχ: «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη;» (10:9). Κι αν εκείνος σου πει, ότι χώμα και στάχτη θα γίνει μετά το θάνατό του, δώσ’ του να καταλάβει ότι και τώρα, που ζει, δεν είναι τίποτα περισσότερο. Ας μην ξεγελιέται, βλέποντας την ομορφιά του, έχοντας την υγεία του, νιώθοντας τη δύναμή του, απολαμβάνοντας τις χαρές της σύντομης επίγειας ζωής. Χώμα και στάχτη είναι, «αφού, και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του» (Σοφ. Σειρ. 10:9).Ας παρατηρήσει ο καθένας μας, πόσο ασήμαντη είναι η ύπαρξή μας. Ας μην περιμένει τη μέρα του θανάτου του, για να συνειδητοποιήσει τη μηδαμινότητά του. Ας την αντιληφθεί από τώρα, στρέφοντας φιλοσοφημένα τη σκέψη του μέσα του και γύρω του, στον εαυτό του και στους άλλους. Ας μη χάσει, όμως, το θάρρος του, διαπιστώνοντας την ανθρώπινη φθαρτότητα. Ο Θεός δεν έκανε έτσι τα πράγματα επειδή μας μισεί, αλλ’ απεναντίας επειδή μας αγαπά και νοιάζεται για μας. Μ’ αυτό τον τρόπο μας παρέχει πολλές αφορμές, για να γινόμαστε ταπεινοί. Αλήθεια, αν ο άνθρωπος, παρόλο που είναι πλασμένος από το χώμα της γης, τόλμησε να πει, «Θ’ ανέβω στον ουρανό» (Ησ. 14:13), πού θα έφθανε με το λογισμό του, αν δεν τον συγκρατούσε σαν χαλινάρι η αδύναμη φύση του;

Όταν, λοιπόν, δεις κάποιον να φουσκώνει από υπερηφάνεια, να τεντώνει το λαιμό του, ν’ ανασηκώνει τα φρύδια του, να κυκλοφορεί με ακριβά αμάξια, να απειλεί, να κάνει κακό στους συνανθρώπους του, πες του «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη, αφού, και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του;» (Σοφ. Σερ. 10:9).

Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον κοινό άνθρωπο, αλλά και γι’ αυτόν που κάθεται σε βασιλικό θρόνο. Μην κοιτάς τη βασιλική πορφύρα, το στέμμα, τα χρυσοκέ­ντητα ενδύματα. Κοίτα και στοχάσου την ανθρώπινη φύση του βασιλιά. Τότε θ’ αναφωνήσεις κι εσύ μαζί με τον προφήτη: «Κάθε άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι κι η δόξα του όλη φευγαλέα σαν το αγριολούλουδο» (Ησ. 40:6).

Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι, άνθρωπέ μου; Κατέβα από τα ύψη της ανόητης αλαζονείας σου και εξέτασε την ευτέλειά σου. Χώμα και στάχτη είσαι, καπνός και χορτάρι και σκιά, χορτάρι κι αγριολούλουδο. Τι πιο γελοίο από το να καμαρώνεις; Εξουσιάζεις μήπως πολλούς ανθρώπους; Και τι ωφελείσαι, όταν εξουσιάζεις ανθρώπους και εξουσιάζεσαι από τα πάθη σου; Είσαι σαν κι εκείνον που στο σπίτι του δέρνεται από τους υπηρέτες του και στην αγορά εμφανίζεται καμαρωτός επειδή έχει άλλους κάτω από την εξουσία του. Μακάρι να ήσουνα εξουσιαστής των παθών σου και όμοιος μ’ όσους συναντάς στην αγορά. Αν, λοιπόν, είναι αξιοκατάκριτος όποιος υπερηφανεύεται για τις πραγματικές αρετές του, δεν είναι στ’ αλήθεια γελοίος όποιος υπερηφανεύεται για πράγματα ολότελα τιποτένια;

Ταλαίπωρε άνθρωπε! Η ψυχή σου λιώνει από την πιο φοβερή αρρώστια, την αρρώστια της αμαρτίας, κι εσύ καμαρώνεις για τα πολλά σου χρήματα και κτήματα; Μα όλα τούτα δεν είναι δικά σου. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, κοίτα τι έγινε μ’ εκείνους που έζησαν πριν από σένα. Αν, πάλι, είσαι τόσο μεθυσμένος από τα πλούτη ή τη δόξα και δεν διδάσκεσαι από τα παθήματα των άλλων, περίμενε λίγο, και θα γνωρίσεις από το δικό σου πάθημα τη ματαιότητα των επίγειων αποκτημάτων και απολαύσεων. Όταν θα φεύγεις από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο και δεν θα έχεις πια στην εξουσία σου ούτε μιαν ώρα, όλα όσα διαθέτεις, χωρίς να το θέλεις, θα τ’ αφήνεις σε άλλους, ίσως μάλιστα σ’ εκείνους που πρωτύτερα δεν ήθελες καν ν’ αντικρίσεις.

Ο άνθρωπος και τ’ ανθρώπινα δεν είναι, θα το ξαναπώ, παρά χώμα και στάχτη και καπνός και σκιά και ό,τι πιο μηδαμινό απ’ αυτά. Γιατί, πες μου, τι είν’ εκείνο που θεωρείς μεγάλο; Ένα πολιτειακό αξίωμα; Ποιο; Το αξίωμα του υπάτου (ανώτερος άρχοντας στο ρωμαϊκό κράτος); Βέβαια, πολλοί νομί­ζουν ότι μεγαλύτερο αξίωμα δεν υπάρχει. Ε, λοιπόν, από τον άνθρωπο που ανέβηκε τόσο ψηλά, τίποτα λιγότερο δεν έχει ένας άλλος, που δεν είναι ύπατος. Και οι δύο στην ίδια ανθρώπινη κατάσταση βρίσκονται. Και οι δύο ύστερ’ από λίγο δεν θα υπάρχουν.

Πότε έγινε ύπατος; Και για πόσον καιρό έμεινε ύπατος; Πες μου! Για δυο μέρες; Μα αυτό γίνεται και στα όνειρα. Ναι, αλλά είναι όνειρα, απαντάς. Ε, και; Όσα συμβαίνουν την ημέρα δεν είναι όνειρα; Γιατί να μην τα λέμε κι αυτά όνειρα; Όπως όταν ξημερώσει, αποδεικνύεται ότι τα όνειρα δεν είναι τίποτα, έτσι και όταν νυχτώσει, αποδεικνύεται ότι τα γεγονότα της ημέρας δεν είναι τίποτα. Και όπως την ημέρα δεν δο­κιμάζει κανείς ευχαρίστηση από τα όνειρα που είδε τη νύχτα, έτσι και τη νύχτα δεν δοκιμάζει καμιάν απόλαυση απ’ όσα έγιναν την ημέρα.

Έγινες, λοιπόν, ύπατος; Έγινα κι εγώ τη νύχτα στ’ όνειρό μου. Ναι, λες, αλλά εγώ έγινα πραγματικά, ενώ εσύ φανταστικά. Και τι μ’ αυτό; Δεν έχεις τίποτα περισσότερο από μένα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι λένε για σένα, “Ο τάδε είναι -ή ήταν- ύπατος”, κι από τη φράση τούτη δοκιμάζεις μια κενόδοξη ευχα­ρίστηση. Τέλειωσε η φράση; Εξαφανίστηκε και η ευχαρίστηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την πραγματι­κότητα: Τέλειωσε η υπατεία; Εξαφανίστηκε η δόξα.

Ας δεχθούμε, όμως, ότι κάποιος έγινε ύπατος κι έμεινε στο αξίωμα αυτό όχι για δυο μέρες, αλλά για δυο ή τρία ή τέσσερα χρόνια. Σε ρωτάω, λοιπόν, πού είναι όσοι διετέλεσαν ύπατοι για δέκα χρόνια; Που­θενά. Τους ξέχασαν όλοι. Σκέψου τώρα τον απόστολο Παύλο. Ξεχάστηκε μήπως κι αυτός; Όχι. Ονομαστός ήταν όσο ζούσε, περισσότερο ονομαστός έγινε αφού πέθανε, κοσμοξάκουστος είναι και σήμερα, τόσους αιώνες μετά την κοίμησή του. Και αυτό μόνο στη γη. Γιατί ποια λόγια μπορούν να παραστήσουν τη δόξα και τη λαμπρότητά του στον ουρανό;

Όπως βλέπουμε τα κύματα, τη μια στιγμή ν’ ανεβαίνουν σε τεράστιο ύψος και την άλλη να χαμηλώνουν, έτσι βλέπουμε και όσους κυριεύονται από αλαζονεία για τα πλούτη τους ή τη δόξα τους, τη μια στιγμή να είναι ψηλά και την άλλη να ταπεινώνονται ελεεινά. Αυτούς υπαινίσσεται ο μακάριος Δαβίδ, όταν λέει: «Μην ταράζεσαι όταν ένας άνθρωπος πλουτίζει ή όταν μεγαλώνει η δόξα του σπιτιού του» (Ψαλμ. 48:17) . Καλά είπε: «Μην ταράζεσαι». Γιατί ύστερ’ από λίγο, θα δεις τον πλούσιο ή τον δοξασμένο να είναι πεσμένος χάμω, νεκρός και ακίνητος, γυμνωμένος από τα επίγεια αγαθά. Τίποτε απ’ αυτά δεν μπορεί να πάρει μαζί του. Τ’ αφήνει όλα εδώ και φεύγει για πάντα, φορτωμένος μόνο με την κακία του και τις αμαρτίες του.

Σωστά, λοιπόν, το πάθος αυτό έχει ονομαστεί κενοδοξία, που σημαίνει κενή, δηλαδή άδεια, δόξα∙ γιατί ουσιαστικά είναι άδεια, δεν έχει τίποτα το χρήσιμο. Είναι σαν ένα προσωπείο με υπέροχα εξωτερικά χαρακτηριστικά, που, καθώς είναι ψεύτικο και κενό από μέσα, μολονότι ωραιότερο από αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο, δεν κάνει ποτέ κανέναν να το ερωτευθεί. Τέτοια είναι και η τιμή, η υπόληψη που θέλει ν’ απολαμβάνει κανείς από τον κόσμο, ή μάλλον πολύ χειρότερη. Γιατί τίποτα δεν αποξενώνει τόσο τον άνθρωπο από τη φιλανθρωπία του Θεού, τίποτα δεν τον ρίχνει τόσο εύκολα στη φωτιά της κολάσεως όσο η κενοδοξία, η υπερηφάνεια, η έπαρση, η αλαζονεία.

Έχουμε υπερηφάνεια; Η ζωή μας είναι ακάθαρτη, έστω κι αν είμαστε σωματικά αγνοί, έστω κι αν κάνουμε νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες.«Ακάθαρτος είναι μπροστά στον Θεό κάθε υπερήφανος», λέει η Γραφή (Παροιμ. 16:5). Και είναι τόσο μεγάλο κακό η κενοδοξία, όχι μόνο γιατί παρασύρει στην αμαρτία όσους κυριεύει, αλλά και γιατί συνοδεύει συχνά ακόμα και την αρετή. Αν δεν μπορέσει να μας βγάλει από το δρόμο της αρετής, μας βλάπτει χρησιμοποιώντας την ίδια την αρετή, καθώς μας αναγκάζει να υπομένουμε τους κόπους της, μας στερεί όμως τους καρπούς της. Δεν είναι δυνατόν, όταν κανείς επιθυμεί και την αρετή και την δόξα, να πετύχει και τις δύο. Μπορεί, βέβαια, ν’ αποκτήσει και τις δυο, όταν επιδιώκει μόνο τη μία, την ουράνια αρετή, οπότε είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και η δόξα. Όταν, όμως, επιθυμεί και τις δύο, καμιά δεν θα πετύχει.

Εκείνος, δηλαδή, που κάνει μια καλή πράξη, προσπαθώντας να κερδίσει και τη δόξα των ανθρώπων, είτε μπορέσει ν’ αποκτήσει αυτή τη δόξα είτε όχι, παίρνει την αμοιβή του στην παρούσα ζωή, και καμιάν ανταμοιβή δεν θα πάρει για την καλή του πράξη στην άλλη ζωή. Γιατί; Επειδή στέρησε τον εαυτό του από τη γενναιοδωρία του Κυρίου, προτιμώντας τη μικρή δόξα των ανθρώπων από τη μεγάλη και αιώνια δόξα του δίκαιου Κριτή.

Από το άλλο μέρος, εκείνος που ασκεί κάποια πνευματική αρετή μόνο και μόνο για να είναι ευάρεστος στον Θεό, και την αρετή του διατηρεί ακέραιη και πλούτο αδαπάνητο αποταμιεύει στον ουρανό και παρηγοριά μεγάλη νιώθει από τη χρηστή προσδοκία της μελλοντικής αιώνιας ζωής. Αυτός, μαζί με τη θεϊκή ανταμοιβή του, που βρίσκεται ασφαλισμένη στο θησαυροφυλάκιο του ουρανού, θα γνωρίσει, χωρίς να το θέλει, και την ανθρώπινη δόξα. Γιατί τότε απολαμβάνουμε άφθονη τη δόξα, όταν αδιαφορούμε γι’ αυτήν, όταν δεν την επιζητούμε.

Έτσι, λοιπόν, όλα τα κερδίζει όποιος ταπεινά κάνει το καθετί για τον Θεό, κι όλα τα χάνει όποιος υπερήφανα επιδιώκει την τιμή των ανθρώπων.

Πηγή: Η άλλη όψη, Σημεία Καιρών, Αβέρωφ

Ο μακαριστός πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ έχει κληροδοτήσει πολλά στην Εκκλησία και όχι λιγότερο σημαντική, μεταξύ αυτών, είναι η άοκνη μαρτυρία του της βασιλικής οδού των Πατέρων, ιδίως εν όψει της μεγάλης αποστασίας της εποχής μας και της επίμαχης αιρέσεως των ημερών μας, του συγκρητιστικού οικουμενισμού.

Στο παρακάτω απόσπασμα, από μία επιστολή την οποία έγραψε ο ίδιος ο π. Σεραφείμ κατά την εορτή της μετακομιδής των λειψάνων του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου – 27 Ιαν./9 Φεβ. , το 1977, υπογραμμίζει προφητικά τη μεγάλη ανάγκη για ενότητα των Ορθοδόξων, εν όψει της προκλήσεως της «Μεγάλης και Αγίας Συνόδου»:

“Προσευχόμαστε ο Θεός να χαρίζει ειρήνη στο μικρό ποίμνιό Του και οι μικρές διαφορές απόψεων να μην καταστρέψουν την ενότητα όλων, όσοι θα έπρεπε να αγωνίζονται εναντίον της πραγματικής αποστασίας της εποχής μας – αυτήν που αντιπροσωπεύει η τρομακτική «Όγδοη Οικουμενική Σύνοδος» *, η οποία φαίνεται πως πλησιάζει. Κατά κάποιον τρόπο υποδεχόμαστε αυτήν τη ληστρική σύνοδο, διότι θα είναι ίσως τόσο ολοφάνερα αντι-Ορθόδοξη, ώστε κάποιοι θα τη δουν και θα αποστραφούν την ολέθρια αυτή οδό. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τους αληθινούς Ορθοδόξους χριστιανούς να μην είναι φανατικοί αλλά μετριοπαθείς, παραμένοντας στην οδό της αληθινής Ορθοδοξίας και όχι του σεκταρισμού, εν όψει τέτοιων πειρασμών».

*[έτσι αναφέρονταν στη Σύνοδο, εκείνη την εποχή, οι διοργανωτές και σχολιαστές αυτης].

Από τα σοφά αυτά λόγια του πατρός Σεραφείμ υπάρχουν αρκετά σημεία που πρέπει να κρατήσουμε:

1. Η ενότητα των Ορθοδόξων, οι οποίοι ομολογούν την πίστη τους στη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε ήσσονος σημασίας διαφορές να μας χωρίζουν.
2. Η πραγματική πρόκληση, αυτό που ο ίδιος ονομάζει «πραγματική αποστασία» της εποχής μας, είναι ο συγκρητιστικός οικουμενισμός και εκπροσωπείται από τη «Σύνοδο», που είναι μία ληστρική σύνοδος.
3. Αυτή η ψευδοσύνοδος αποτελεί ταυτόχρονα μια απειλή για την ενότητα της Εκκλησίας και μία ευκαιρία για πολλούς, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ή δεν έχουν δώσει σημασία στη μείζονα αυτή απειλή, ώστε να κατανοήσουν και να ενωθούν προς όφελος της Ορθοδοξίας. Αυτό ακριβώς έχουμε δει να συμβαίνει ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο.
4. Προκειμένου να ενθαρρύνουμε αυτή την «αφύπνιση» και «συσπείρωση», είναι πολύ σημαντικό όλοι οι Ορθόδοξοι να αποφεύγουμε τον φανατισμό και τον σεκταρισμό ως αντίδραση στον συγκρητιστικό οικουμενισμό.

Το τελευταίο αυτό σημείο είναι ίσως το σημαντικότερο όλων, διότι πολλοί Ορθόδοξοι δεν δίνουν βάρος στον «εκ δεξιών πειρασμό» κι έτσι πέφτουν εύκολα σ’ αυτόν. Ωστόσο, λίγο ενδιαφέρει τον εχθρό της σωτηρίας μας, εάν θα καταφέρει να μας δελεάσει εξ αριστερών ή εκ δεξιών, διότι και τα δύο αυτά είναι πτώσεις από τη «βασιλική οδό» των Πατέρων. Απαιτείται να έχει μεγάλη ταπείνωση, περίσκεψη και διάκριση ο αγωνιστής, ώστε να παραμείνει στη βασιλική οδό της διακρίσεως των πνευμάτων, στην εποχή μας και στις ημέρες αυτές, στις οποίες είναι ‘κανόνας’ να προτείνονται δύο επιλογές και αμφότερες να είναι εσφαλμένες. Ακούμε συχνά ότι, πρέπει κανείς να ταχθεί είτε υπέρ της «Συνόδου» είτε είναι εναντίον της ενότητας της Εκκλησίας. Ή ότι είτε είσαι με τους «οικουμενιστές», είτε είσαι «φανατικός και ζηλωτής ,ου κατ’ επίγνωσιν». Ωστόσο όλες αυτές είναι ψευδο-διχοτομήσεις. ‘Όσοι μιλούν κατ’ αυτόν τον τρόπο υποθέτουν ότι υπάρχουν δύο μόνο πιθανές τοποθετήσεις, αμφότερες ακραίες. Το ερώτημα τίθεται έτσι ώστε να αναγκαστούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί – που είναι φυσικά πολέμιοι του συγκρητιστικού οικουμενισμού, να λάβουν μία από τις δύο ακραίες αυτές θέσεις – ενώ, ουσιαστικά, καμία δεν είναι η βασιλική οδός των Πατέρων.

Η απλή και ορθή απάντηση είναι η εξής: ακολουθούμε τους αγίους Πατέρες, είμαστε μέσα στην Εκκλησία και δεν είμαστε μεταρρυθμιστές, ούτε θα ενδώσουμε στον εξτρεμισμό του φονταμενταλιστικού οικουμενισμού ούτε θα πέσουμε στην παγίδα του αδιάκριτου ζηλωτισμού – διότι και τα δύο αυτά άκρα συμβάλλουν στη διάβρωση της ενότητας της Εκκλησίας.

Είθε όλοι οι ειλικρινείς Ορθόδοξοι να ενστερνιστούν τα σοφά λόγια του πατρός Σεραφείμ Ρόουζ και να επικεντρωθούν στον Χριστό και μόνον σ’ Αυτόν - συνεργαζόμενοι με όλους όσοι ορθώς πιστεύουν και ομολογούν, ώστε να οικοδομούν την Εκκλησία και την ενότητα Αυτής.

πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Χίρς

[μετάφραση: Χαρά-Ανδριάνα Λιαναντωνάκη, για το Orthodoxethos.com]

Πηγή: http://orthodoxaustralia.org/, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Τὴν κατάθεση, ἐντὸς μηνός, νομοσχεδίου γιὰ τὴν νομικὴ ἀναγνώριση τῆς ταυτότητας φύλου, προανήγγειλε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Σταῦρος Κοντονής. Σύμφωνα μὲ τὸ νομοσχέδιο θὰ ρυθμίζονται ὅλες οἱ διαδικασίες γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ φύλου προσώπων ποὺ τὸ ἐπιθυμοῦν, ὥστε νὰ δηλώνονται στὰ κρατικὰ ἔγγραφα...

Ὅπως εἶπε ὡστόσο, ἡ ἀξία τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ νόμου, φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι προστατεύει, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη ἰδιαιτερότητες, ἀκόμη καὶ τοὺς ἴδιους τούς ἐχθρούς τῆς Δημοκρατίας. Ἐξάλλου, ὁ κ. Κοντονής, ἀφοῦ τόνισε πὼς «πρέπει νὰ προχωρήσουμε μὲ γρήγορα βήματα στὰ θέματα ἰσότητας καὶ ἀποδοχῆς συνανθρώπων μας οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἕνα διαφορετικὸ σεξουαλικὸ προσανατολισμό», ἀνακοίνωσε ὅτι συντόμως θὰ κατατεθεῖ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὴν ταυτότητα.

«Ὅποιοι μᾶς καλοῦν, κρούουν θύρες ἀνοιχτὲς» εἶπε ὁ κ. Κοντονὴς καὶ ἐνημέρωσε ὅτι....

ἔχει ὁλοκληρώσει τὶς ἐργασίες της ἡ νομοπαρασκευαστικὴ ἐπιτροπή, ὅσον ἀφορᾶ νομοσχέδιο καὶ γιὰ τὴν ταυτότητα φύλου. Ἐντὸς δέ, τῶν ἑπομένων ἡμερῶν, θὰ δοθεῖ σὲ διαβούλευση, καὶ σὲ εὔλογο χρονικὸ διάστημα θὰ ἔρθει σὲ συζήτηση καὶ ψήφιση στὴν ἐθνικὴ ἀντιπροσωπεία.

Πηγή: athina984.gr, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Δεν υπάρχουν βιβλία που να έχουν μελετηθεί περισσότερο από τα βιβλία της Αγίας Γραφής, όχι μόνο από φίλους αλλά και από εχθρούς, και τα οποία μιλούν για την έλευση του αναμενόμενου Μεσσία, του Χριστού Ιησού, που υπήρξε ο πρώτος ΚΑΙ μοναδικός ΚΑΙ αληθινός Θεάνθρωπος της ιστορίας,^. σε αντίθεση με τους φανταστικούς και ανύπαρκτους θεανθρώπους των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι, αφενός δεν έχουν καμία ιστορική βάση, γιατί δεν υπήρξαν πραγματικά, αφετέρου αποτελούν εκφάνσεις της νοσταλγούμενης λύτρωσης, που παρατηρείται σ’ όλους τους λαούς και της θεανθρώπινης παγκόσμιας προσδοκίας. Πράγματι, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Λάο Τσε, τον Μωάμεθ και τους άλλους ιδρυτές θρησκειών, δεν τους έχει προαναγγείλει κάποια θρησκευτική παράδοση. Αντίθετα, ο Μεσσίας αναγγέλθηκε από μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων, που έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, περιβάλλον και συνθήκες. Θα παραμείνει, δηλαδή, για πάντα το κλειδί της ιστορίας, που ανοίγει μόνο με την πίστη στην θεότητά Του και το χαρακτηρισμό Του ως «Υιό του Θεού», που έγινε άνθρωπος ακριβώς για να γίνουμε εμείς θεοί, κατά τη συμμετοχή μας σ’ Αυτόν, και για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο απ. Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του, μας διαβεβαιώνει πως «Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιό Του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα». Για το συγκεκριμένο αυτό «πλήρωμα  του χρόνου», μίλησαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν την πολυπόθητη Επιφάνειά Του. Αποτελούν οι μαρτυρίες αυτές την πλέον ισχυρή αγιογραφική απόδειξη του Θεανθρώπινου χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, της ιδιότητάς του ως Υιού του Θεού και της μοναδικής μεσιακής Του αποστολής μέσα στο διάβα των αιώνων (βλ. και ‘Υπόθεση Ιησούς’ του Vitorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980). 

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΣΣΙΑΣ

Δεν υπάρχουν βιβλία που να έχουν μελετηθεί περισσότερο από τα βιβλία της Αγίας Γραφής, όχι μόνο από φίλους αλλά και από εχθρούς, και τα οποία μιλούν για την έλευση του αναμενόμενου Μεσσία, του Χριστού Ιησού, που υπήρξε ο πρώτος ΚΑΙ μοναδικός ΚΑΙ αληθινός Θεάνθρωπος της ιστορίας,^. σε αντίθεση με τους φανταστικούς και ανύπαρκτους θεανθρώπους των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι, αφενός δεν έχουν καμία ιστορική βάση, γιατί δεν υπήρξαν πραγματικά, αφετέρου αποτελούν εκφάνσεις της νοσταλγούμενης λύτρωσης, που παρατηρείται σ’ όλους τους λαούς και της θεανθρώπινης παγκόσμιας προσδοκίας. Πράγματι, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Λάο Τσε, τον Μωάμεθ και τους άλλους ιδρυτές θρησκειών, δεν τους έχει προαναγγείλει κάποια θρησκευτική παράδοση. Αντίθετα, ο Μεσσίας αναγγέλθηκε από μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων, που έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, περιβάλλον και συνθήκες. Θα παραμείνει, δηλαδή, για πάντα το κλειδί της ιστορίας, που ανοίγει μόνο με την πίστη στην θεότητά Του και το χαρακτηρισμό Του ως «Υιό του Θεού», που έγινε άνθρωπος ακριβώς για να γίνουμε εμείς θεοί, κατά τη συμμετοχή μας σ’ Αυτόν, και για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο απ. Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του, μας διαβεβαιώνει πως «Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιό Του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα». Για το συγκεκριμένο αυτό «πλήρωμα  του χρόνου», μίλησαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν την πολυπόθητη Επιφάνειά Του. Αποτελούν οι μαρτυρίες αυτές την πλέον ισχυρή αγιογραφική απόδειξη του Θεανθρώπινου χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, της ιδιότητάς του ως Υιού του Θεού και της μοναδικής μεσιακής Του αποστολής μέσα στο διάβα των αιώνων (βλ. και ‘Υπόθεση Ιησούς’ του Vitorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980). 

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Η Π.Δ. βροντοφωνάζει το ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΕΣΣΙΑΣ με μεγάλο πλήθος προφητειών, που ανέρχονται περίπου στις τρεις εκατοντάδες. Στις σελίδες της Π.Δ. αναγνωρίζεται ότι είχαν σπάσει των ανθρώπων τα πνευματικά φτερά και δεν μπορούσαν πλέον να ανέλθουν στο ύψος της αγιωτικής τελειότητας. Ο Θεός δεν άφησε όμως το πλάσμα Του στην κατάπτωση, οδύνη και τις ενοχές του. Εξήγγειλε δια των προφητών -όπως έχουμε πάμπολλες αναφορές και στα φιλολογικά κείμενα πολλών λαών- σειρά μαρτυριών, δια των οποίων αποδεικνύεται η αναμονή του Λυτρωτή από την Παλαιστίνη (όπως και αυτός ο Βολταίρος παραδέχεται) και η σύμπτωση όλων των προφητειών στο πρόσωπο του Ιησού, με σκοπό την σωτηρία των πιστών που θα ακολουθήσουν τις εντολές Του. Το να συμπέσουν άλλωστε σε ένα πρόσωπο 300 προφητείες, και αυτός να μην είναι ο υπεσχημένος Μεσσίας, στατιστικά και μαθηματικά έχει υπολογιστεί πως είναι εντελώς απίθανο να συμβεί. Στο σημείο αυτό αναφέρουμε ενδεικτικά:

(α) Το γνωστό «Πρωτευαγγέλιο», την εξαγγελία περί σωτηρίας του ανθρώπου μετά την Πτώση του ανθρώπου από τον αρχικό παράδεισο. «Είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι ….. Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα (την Θεοτόκο), κι ανάμεσα στο σπέρμα σου (τον διάβολο) και στο σπέρμα της (τον Χριστό). Εκείνος (ο Θεάνθρωπος) θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ (ο σατανάς) θα του πληγώσεις (μόνο) την φτέρνα» (τριήμερος θάνατος, αλλά μετά ακολούθησε η ανάστασή Του) {Γένεση: 3,14-15}.  - (β) Την ολοκάθαρη προφητεία του Ησαΐα: «Νά, η Παρθένος θα συλλάβει, θα γεννήσει Υιό και θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ» (ήτοι: Ο Θεός μαζί μας) (7,14). - (γ) Ακόμη, λέγει ο Ησαΐας: «Γεννήθηκε για μας ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιος, ο οποίος θα κατέχει την πηγή της εξουσίας (η εξουσία από την αρχή θα είναι πάνω στους ώμους του), που το όνομά του θα είναι ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, αιώνιος Πατέρας και της ειρήνης άρχοντας» (9, 5-6). - (δ) Την χαρακτηριστική προφητεία του Ιακώβ: «Ποτέ ο Ιούδας την εξουσία δεν θα χάσει, ούτε το σκήπτρο του αρχηγού μέσ’ απ’ τα πόδια του, ωσότου έρθει ο άρχοντας (Σηλώ), σ’ αυτόν που οι λαοί θα υπακούσουν» (Γένεση: 49, 10). «Σηλώ» ερμηνεύεται ως Ειρηνοποιός και Μεσσίας. Όπως δείχνει η ιστορία, το «σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας» αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα όταν ακριβώς εμφανίστηκε ο Ιησούς πάνω στη γη. Όχι πολλά χρόνια μετά από τον Ηρώδη, η Ιουδαία μαζί με την Ιερουσαλήμ υπήχθησαν υπό την διοίκηση Ρωμαίου ηγεμόνα, και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του (βλ. Vittorio Messori, όπου ανωτέρω). - (ε) Την προφητεία του Μιχαία περί γεννήσεως του Μεσσία στην Βηθλεέμ, από «γυναίκα που θα γεννήσει το αναμενόμενο παιδί ….. Θα τους οδηγήσει, θα τους προστατέψει ….. Όλοι οι λαοί της γης θα αναγνωρίσουν την μεγαλοσύνη του. Αυτός θα φέρει την ειρήνη» (5,1-3). - (στ) Την προφητεία του Μαλαχία περί αποστολής του αγγελιοφόρου (Ιωάννου του Βαπτιστή) πριν από την ιστορική εμφάνιση του Θεού επί γης (Μαλ. 3,1 και Ησ. 40,3-5). - (ζ) Ο Δανιήλ μίλησε για την υπερφυσική γέννηση του Χριστού (2,45) και την αιώνια βασιλεία Του (7,14). Σε άλλη προφητεία του αναφέρθηκε σε διάστημα «Εβδομήντα εβδομάδων», μέχρι να εμφανιστεί και χριστεί ο Άγιος των αγίων, ο «Ηγήτωρ Χριστός», ο οποίος μάλιστα θα θανατωθεί, «θα εκκοπεί, και όχι για τον εαυτό του» (9, 25-27). - (η) Την σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, όπως το προείπε ο προφήτης Ιερεμίας (38,15). - (θ) Ο Ιεζεκιήλ επίσης ονόμασε τον Θεάνθρωπο ‘Ποιμένα’ (34,23) και την Θεοτόκο ‘ανατολική Πύλη του Ναού’ (44,2), κ.α. (βλ. και Παν. Τρεμπέλα, ‘Απολογητικαί Μελέται’ Δ΄ και Ε΄, εκδ. Σωτήρ, όπως και Νικολάου Νευράκη, ‘Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού’, Αθ. 1989).

ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ: «Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν μίλησε όπως αυτός ο άνθρωπος», αναφέρεται στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο (7,46). Φανέρωσε τον Τριαδικό Θεό ολοκάθαρα στους ανθρώπους. Ως η «λύρα με τις δέκα χορδές» του βασιλιά Δαυίδ τράβηξε όλον τον κόσμο προς τον εαυτόν Του και μαγνήτισε τους ανθρώπους. Δίδαξε την νέα εντολή της αγάπης, της αγάπης δηλαδή που θυσιάζεται για τους άλλους και όχι της συναισθηματικής αγάπης. Και κήρυξε την ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων. Διότι μέσα στον Χριστό δεν υπάρχουν διαφορές, ούτε φυλετικές, ούτε ρατσιστικές, ούτε κληρονομικές, ούτε εθνικές. Όλοι δι’ Αυτού και εν Αυτώ είμαστε ένα.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ: Ποτέ δεν βγήκε λόγος κακός ή άσχημη λέξη από το στόμα του, ούτε έπραξε ποτέ αμαρτία, σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα και τον απόστολο Πέτρο (Α΄ Πέτρ. 2,22). Ο απ. Παύλος τον ονομάζει «Αυτόν που δεν γνώρισε ποτέ αμαρτία» (Β΄ Κορ. 5,21). Σε φίλους και εχθρούς απηύθυνε το ερώτημα: «Ποιος από σας μπορεί να με ελέγξει για διάπραξη αμαρτίας;» Και φυσικά κανείς ποτέ δεν το τόλμησε. Υπήρξε ο τέλειος παιδαγωγός για μικρούς και μεγάλους και στους αιώνες. Ακόμη και ο Πιλάτος αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι είναι «αναίτιος αμαρτίας» και «δίκαιος» (Ιω. 18,38/ Ματθ. 27,24). Ο Ιούδας απελπίστηκε γιατί παρέδωσε αυτόν που είναι «αίμα αθώον» (Ματθ. 27,4). Και γι’ αυτό η Εκκλησία μας ψάλλει στη θεία Λειτουργία «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».

ΤΑ ΑΠΕΙΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ: Έκανε κάθε είδους θεραπείες. Ανέστησε νεκρούς. Θεράπευσε βαριά αρρώστους. Μιλάμε για ανθρώπους τυφλούς, χωρίς κόρη οφθαλμού. Παράλυτους σήκωσε όρθιους, ανθρώπους κατάκοιτους από τη γέννησή τους. Ηρέμησε φουρτουνιασμένες θάλασσες, και άλλα πολλά «ων ουκ έστι αριθμός». Τόσα, ώστε ο ευαγγελιστής Ιωάννης να γράψει ότι αν θα θέλαμε να περιγράψουμε όλα όσα έκανε ο Ιησούς, δεν θα χωρούσε ο κόσμος τα βιβλία που θα γραφόντουσαν. Εξακολουθεί φυσικά να θεραπεύει ο Κύριος και σήμερα όσους προστρέχουν σ’ αυτόν με καθαρή και άδολη πίστη. (βλ. και Νικολάου Γ. Νευράκη, όπου ανωτέρω). Ορισμένοι κατηγόρησαν τον Χριστό ότι έκανε θαύματα χρησιμοποιώντας τον υπνωτισμό και την υποβολή και άλλοι ότι έμαθε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις τις φύσεως από ταξίδια που ΔΗΘΕΝ πραγματοποίησε σε μεγάλα αποκρυφιστικά κέντρα της Ανατολής. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν μπορεί η υποβολή να ειρηνεύει θάλασσες, να διώχνει δαιμόνια, να χορταίνει χιλιάδες ανθρώπους με λίγα ψάρια και να ανασταίνει νεκρούς. Επιπλέον, η μεγαλύτερη διάρκεια ύπνωσης δεν ξεπερνάει τις έξι ώρες (βλ. Μιχαήλ Χούλη: «Η Ψευδώνυμος Γνώσις», εκδ. Στερέωμα, Θεσσαλονίκη). Ακόμη, οι Γαλιλαίοι και Ιουδαίοι και Σαμαρείτες της εποχής του Χριστού, καθώς και οι απόστολοι και μαθητές του, δεν ήσαν ανόητοι ώστε να πιστεύουν αδιαμαρτύρητα στο κάθε τι. Ήσαν πανέξυπνοι βιοπαλαιστές, άνθρωποι του εμπορίου, ή και της πράξης, και γι’ αυτό διαπίστωναν καθημερινά την αλήθεια και την υπερφυσική πραγματοποίηση των θαυμάτων του Χριστού, αφού ο ίδιος είναι η πηγή της Θείας Χάριτος.

ΟΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ: Ο μοναδικός ευεργέτης του σύμπαντος κόσμου προφήτευσε την τριήμερη ταφή και ανάστασή Του, την ολοκληρωτική καταστροφή των Ιεροσολύμων και το αδύνατο του αφανισμού της Εκκλησίας Του. Θυμίζουμε τα λόγια του: «Γκρεμίστε αυτόν τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον οικοδομήσω και πάλι» (Ιω. 2,19). Τότε νόμιζαν πως εννοεί τον ναό των Ιεροσολύμων, αλλά μετά την ανάστασή Του φάνηκε καθαρά ότι μιλούσε για το ένδοξο σώμα Του. Η άλλη μεγάλη του προφητεία είναι η εξής: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που εξοντώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς τους απεσταλμένους σε σένα…. Νά, το σπίτι σου θα παραμείνει έρημο» (Ματθ. 23,37-38). Το γεγονός πραγματοποιήθηκε το 70 μ.Χ. όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτο κατέστρεψε ολοκληρωτικά την άγια πόλη, για να καταστείλει την εξέγερση των Ιουδαίων. Η τρίτη Του προφητεία αφορά την Εκκλησία, όταν είπε: «Και οι πύλες του άδη δεν θα μπορέσουν να την εκμηδενίσουν» (Ματθ. 16,18). Πράγματι, μέχρι σήμερα η Εκκλησία κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται.

Η ΛΑΜΠΡΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, που είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας: Η μεγαλύτερη απόδειξη της αναστάσεως είναι ότι όλοι οι απόστολοι, εκτός του Ιωάννη που πέθανε σε βαθειά γεράματα και του Ιούδα που απαγχονίστηκε, έδωσαν τη ζωή τους για Εκείνον, που δεν θα το έκαναν φυσικά για ένα ψέμα ή για μια αόριστη φήμη (βλ. «Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», όπου ανωτέρω).

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ

Ολόκληρη η Αγία Γραφή, αλλά κυρίως η Καινή Διαθήκη, αν γνωρίζει κάποιος να την διαβάζει με ανοιχτούς πνευματικούς οφθαλμούς, διακηρύσσουν την θεότητα του Χριστού. Τρανταχτά παραδείγματα βρίσκουμε στις επιστολές του αποστόλου Παύλου, ο οποίος παρακαλεί τους χριστιανούς να έχουν το ίδιο φρόνημα με τον Χριστό Ιησού, ο οποίος  «ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΘΕΟΣ, δεν θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος» (Φιλιπ. 2,5-7), και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Και ολοκάθαρα ακόμη διδάσκει: «Ο ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, το Πνεύμα απέδειξε ποιος ήταν, φανερώθηκε στους αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, τον πίστεψε ο κόσμος, αναλήφθηκε με δόξα» (Α' Τιμ. 3,16). Ο απόστολος των εθνών, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, προσφωνεί τον Χριστό ως τον «ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ» (Ρωμ. 9, 1-5). Και πάλι το «σκεύος εκλογής», ο μακάριος Παύλος δηλώνει ότι αναμένει μαζί με όλη την Εκκλησία «την μακαριότητα που ελπίζουμε, δηλαδή την εμφάνιση της δόξας ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ και σωτήρα μας, του Ιησού Χριστού» (Τίτου 2,13). Η μαρτυρία του απ. Παύλου είναι πολύ σημαντική! Μιλάει για εμφανίσεις του αναστημένου σε 500 αδελφούς και τελευταία στον ίδιο. Γνωρίζουμε ότι λέει την αλήθεια γιατί, ενώ εδίωκε σκληρά κάποτε τους χριστιανούς, είδε ξαφνικά μια μέρα μεσημέρι το άκτιστο φως του Χριστού και γεύθηκε την ουράνια αλήθεια. Τον επίλογο της α' επιστολής του ο ευαγγελιστής Ιωάννης κλείνει με τη διαπίστωση ότι «Είμαστε πραγματικά μέσα στην αλήθεια, στον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ και η αιώνιος ζωή» (Α' Ιω. 5,20).  Και επειδή οι μαρτυρίες είναι πάρα πολλές ακόμη, αναφέρουμε μόνο εκείνη του απ. Πέτρου, ο οποίος ονομάζει τον Ιησού "Θεό" και "Σωτήρα", διότι λέγει: «Ο Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού, προς εκείνους που έλαβαν πίστη ίσης αξίας με τη δική μας, δια της δικαιοσύνης του ΘΕΟΥ μας και ΣΩΤΗΡΑ μας Ιησού Χριστού» (Β' Πέτρ. 1,1).   

Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ

Σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση με τους μαθητές Του, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι σε λίγο χρονικό διάστημα θα αναληφθεί προς τον Πατέρα Του, μετά φυσικά το πάθος, το σταυρικό Του θάνατο και την Ανάστασή Του. Ο Φίλιππος τότε τού ζητά να τους δείξει τον Πατέρα Του. Ο Κύριος απαντά: «Εάν με γνωρίζατε, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου. Από τώρα τον ξέρετε και τον έχετε δει», εννοώντας την ταυτότητα της ουσίας Πατρός και Υιού. Και συνεχίζει ο Ιησούς: «Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δε μ’ έχεις γνωρίσει;» (Ιω. 14,7-10). Ο ίδιος αποκαλύπτει: «Πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω» (όχι υπήρχα, αλλά πάντοτε και αναλλοίωτα ΥΠΑΡΧΩ αϊδίως ως Θεός) (Ιω. 8,58). Όταν ο Πέτρος τού λέγει ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός τού απαντά ότι είσαι «Μακάριος Πέτρο, γιατί σάρκα και αίμα δεν σου αποκάλυψε αυτήν την αλήθεια, αλλά ο Πατέρας μου που είναι στους ουρανούς» (Ματθ. 16,13-17).  Φανταστείτε τον Αβραάμ, τον Μωυσή, τον προφήτη Ηλία, να λένε: «Εγώ και ο Θεός είμαστε ένα», ή «Πιστεύετε σε μένα και στον Θεό πιστεύετε». Δεν θα ήταν γελοίο; Ακόμη, αν ο Πέτρος λέγοντας ότι ο Χριστός είναι Υιός του Θεού εννοούσε ότι ο Χριστός ήταν παιδί του Θεού όπως και εμείς, με ηθική δηλαδή έννοια, δεν θα τον μακάριζε ο Ιησούς λέγοντάς του ότι του το αποκάλυψε ο Θεός. Εδώ πρόκειται για πλήρη και ουσιαστική υιιότητα. Θεός ο ίδιος, αλλά και Υιός του Θεού. Παραθέτουμε επίσης τα λόγια του δύσπιστου απ. Θωμά, μετά από την πρόσκληση του αναστημένου Χριστού να αγγίξει τις πληγές του. Του λέει με δάκρυα στα μάτια ο Θωμάς: «Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ» (Ιω. 20,28). Τότε ο Κύριος όχι μόνο δεν αρνήθηκε ότι είναι Θεός, αλλά τον παρατήρησε επειδή πίστεψε σ’ αυτόν αφού τον είδε, ενώ ευτυχισμένοι θα είναι του λέει όσοι πιστέψουν σε Αυτόν χωρίς να τον δουν (βλ. Άγγελου Δαμασκηνίδη: «Η Αλήθεια έχει τον Λόγο», εκδ. «Ο Λόγος», Αθήναι & Μιχαήλ Χούλη: «Η Ψευδώνυμος Γνώσις», εκδ. Στερέωμα, Θεσσαλονίκη).

Ακόμη, συνεχώς επαναλαμβάνει ο Ιησούς ότι «ήλθε» και αυτοπροσδιορίζεται ως «Υιός του Ανθρώπου, που ήρθε να διακονήσει και όχι να διακονηθεί» (Μάρκ. 10,45). Στην πρώτη άλλωστε δημόσια εμφάνισή Του που παραθέτει ο Λουκάς, διαβάζοντας ο Κύριος μέσα στη Συναγωγή το χειρόγραφο του Νόμου που αναφερόταν στον ερχόμενο Μεσσία, τους αποκαλύπτει πως «σήμερα εκπληρώθηκε η προφητεία αυτή» (Λουκ. 4,21). Στον Ιωάννη τον Βαπτιστή απαντά καταφατικά ότι είναι ο Μεσσίας (Ματθ. 11,2-6) και στην σαμαρείτισσα που του μίλησε για την έλευση του «λεγόμενου Χριστού», του Μεσσία των παλαιοδιαθηκικών ελπίδων του Ισραήλ, την πραγματοποίηση της ημέρας του Yahweh, απαντά χωρίς περιστροφές «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ» (Ιω. 4,25-26) (βλ. και Ιακώβου Πηλιλή, επισκόπου Κατάνης, «Ο Ιησούς Χριστός», Αθ. 1998). Το  «Εγώ Είμαι», που επαναλαμβάνει ο Χριστός στους συνομιλούντες μαζί Του, με τον οποίο αυτοχαρακτηρισμό παραπέμπει τους ακροατές Του στο «Εγώ Ειμί ο Ων» (Γιαχβέ), όπως αυτοφανερώνεται ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη –και που σημαίνει στην ουσία «Είμαι και θα Είμαι αυτός που Είμαι (ο αναλλοίωτος)- είναι το κατεξοχήν όνομα του Θεού Γιαχβέ. Λέγει ο Ιησούς: «Εάν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι (ο Γιαχβέ) θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας…. Όταν υψώσετε τον Υιόν του Ανθρώπου, τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Είμαι (ο Γιαχβέ)» (Ιω. 8,21-29). Και πάλι «Από τώρα σας τα λέω, πριν να γίνουν, ώστε όταν γίνουν να πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι» (Ιω. 13,12-19). Παραπέμπει ο Κύριος τους ακροατές Του στον προφήτη Ιεζεκιήλ, για να μπορέσουν να καταλάβουν ότι ο ομιλών μαζί τους είναι ο Θεός Γιαχβέ. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί με απόλυτο τρόπο το ρήμα «Είμαι». Στον προφήτη Ιεζεκιήλ πράγματι ο Θεός λέγει: «Τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Ειμί» (Εγώ είμαι ο Γιαχβέ) (35,9). Και πάλι για τον εαυτό Του ο Χριστός ισχυρίζεται: «Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος» (Αποκ. 22,12-13).  Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι εκφράσεις αυτές σημαίνουν πως ο Υιός του Θεού είναι αϊδιος και αιώνιος, ότι δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, όπως ο Θεός Πατέρας αναφέρει στην Παλαιά Διαθήκη για τον εαυτό Του (βλ. και π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: «Η Ορθοδοξία μας», Αθήνα 1994).

Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Η αυθεντία του Ιησού, πάνω στους συγχρόνους του και σε όλες τις γενεές, εκφράστηκε πράγματι: α) με την ανυπέρβλητη διδασκαλία Του, με την οποία εξέπληττε τους πάντες, διότι εδίδασκε «ως εξουσίαν έχων» (Μάρκ. 1,22) και β) με την θαυματουργική Του δράση που εθάμβωνε τα πλήθη, ώστε να θαυμάζουν όλοι και να μένουν εκστατικοί από την δύναμή Του (Ματθ. 9,8 & Μάρκ. 1,27). Διότι το αισθητήριο του λαού δεν λάθευε όταν ένοιωθε πως πρόκειται για υπερφυσική ενέργεια Θεού και προέρχεται από τον Χριστό ως από πηγή.  Αν προσθέσουμε μάλιστα ότι διενεργούντο όλα αυτά μέσα από μια τελείως αγία ζωή γεμάτη απλότητα, φιλανθρωπία, ταπείνωση και έλλειψη επίδειξης και ότι με τη θαυματουργική Του δύναμη «δαιμόνια εκβάλλονταν, ασθενείς θεραπεύονταν, λεπροί καθαρίζονταν, νεκροί εγείρονταν» (Ματθ. 10,8), ή ότι κατευνάστηκε τρικυμία, τεράστιο πλήθος ψαριών συνελήφθη στα δίχτυα απελπισμένων ψαράδων, το νερό στην Κανά ξαφνικά μετατράπηκε σε εξαίρετο κρασί, με λίγα ψάρια τράφηκαν χιλιάδες άνθρωποι, το αυτί του Μάλχου κολλήθηκε και μια συκιά ξεράθηκε μέσα σε μια στιγμή, με μία Του προσταγή, είναι φανερό ότι επρόκειτο για Θεό ενσαρκωμένο, που ήρθε να επισκεφθεί και σώσει τα παιδιά Του (βλ. και Ιακώβου Πηλιλή, επισκόπου Κατάνης, «Ο Ιησούς Χριστός», Αθ. 1998).

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ

Όταν ο Ιησούς ρώτησε τους μαθητές του «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;», εκείνοι απάντησαν ότι τον θεωρούν ότι είναι είτε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είτε ο προφήτης Ηλίας, είτε ο προφήτης Ιερεμίας είτε κάποιος άλλος μεγάλος προφήτης. Ο Ιησούς τότε τους ρώτησε: «Εσείς, ποιος λέτε ότι είμαι;» Αμέσως ο απόστολος Πέτρος απάντησε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζωντανού» (Ματθ. 16,15-16). Ο Χριστός επαίνεσε την αποκάλυψη που δέχθηκε εκείνη την ώρα ο Πέτρος και του είπε μάλιστα ότι πάνω στη δυνατή αυτή πίστη (τον βράχο της πίστεως) θα οικοδομήσει την Εκκλησία Του, ώστε οι πύλες του άδη να μην μπορούν να την σαλεύσουν. Έκτοτε, και μετά ιδίως την ανάστασή Του, οι απόστολοι βασισμένοι σ’ αυτήν την πίστη σχημάτισαν την πρώτη Εκκλησία Του, με τα φλογερά κηρύγματά τους, την αγιοπνευματική θαυματουργία τους, τα φοβερά μαρτύρια που υπέστησαν και τέλος το θάνατό τους στο όνομα Εκείνου, τον οποίον, μετά την ανάστασή Του, είδαν επανειλημμένως μπροστά τους, ενώ παράλληλα τους ενίσχυσε, τους δίδαξε, τους καθοδήγησε, τους ερμήνευσε τις Γραφές, μέχρις ότου αναληφθεί. Άλλωστε ένας πατέρας γνωρίζεται καλύτερα από τα παιδιά του και όχι από τους εκτός οικογενείας. Τα (πνευματικά) παιδιά του Χριστού ήσαν οι άγιοι απόστολοι, που κατέγραψαν ότι ήταν Θεός επί γης. Ακόμη, ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ, κατά τη διάρκεια της δίκης των αποστόλων Πέτρου και Ιωάννου, αν και δεν ήταν χριστιανός, σοφά αποκάλυψε: «Ό,τι  είναι εκ Θεού δεν χάνεται» (Πράξ. 5,38-39). Το γεγονός επαληθεύτηκε μέχρι σήμερα με την εξάπλωση της χριστιανικής διδασκαλίας στα πέρατα του κόσμου (βλ. και «Θρησκείες: Πλάνη;», αρχιμ. Β. Μπακογιάννη, βιβλιοπ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθ. 1995).

ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΚΑΙ

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΤΙΜΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΗ

Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, στο έσχατο όριο ταπεινώσεως, βασανισμού, πόνου και ψυχοσωματικής αδυναμίας, διαβεβαιώνει τον εκ δεξιών Του μετανοημένο κακούργο: «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Και αυτή η διαπίστωση γίνεται αφού ο ληστής ζήτησε από τον Χριστό να μην τον ξεχάσει «όταν θα έλθει στην Βασιλεία Του». Επομένως μπροστά στο μυστήριο του Χριστού, ή θα πρέπει να δεχθεί κανείς μια ή περισσότερες από τις ακόλουθες παράλογες υποθέσεις: (α) ότι ήταν τρελός, (β) ότι υπήρξε συμφεροντολόγος αρχηγός θρησκευτικών ομάδων, (γ) ότι δεν υπήρξε ποτέ, ή αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθεί με εντιμότητα στην έρευνά του ότι ο Ιησούς ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ.  

(α) Και βέβαια τρελός δεν ήταν, διότι το ήθος, η διδασκαλία του, τα θαύματά του, το ασύγκριτο πνεύμα του, Τον αναδεικνύουν ως την τελειότερη και πλέον συγκροτημένη μορφή της παγκόσμιας σκηνής για όλες της εποχές, (β) Ιδιοτελής θρησκευτικός καθοδηγητής δεν υπήρξε, διότι όχι μόνο δεν απέβλεψε ποτέ στην πολιτική δύναμη και εξουσία, όχι μόνο όλη Του η ζωή ήταν ζωή δίωξης, δυσμένειας και μίσους εκ μέρους του κατεστημένου, αλλά και στην απόλυτη εξαθλίωση του σταυρικού του πάθους και λίγο πριν εκπνεύσει συγχωρεί όλους τους εχθρούς του από το ύψος του σταυρού Του, (γ) Το πλήθος των μαρτυριών για την υπερφυσική επί γης παρουσία του, για την αγιότητα και δόξα του και την θαυματουργό και ανυπέρβλητη δράση του ή την θυσία Του, στα χρόνια του Καίσαρα Αυγούστου, Ηρώδη βασιλέα, Ηρώδη Αντύπα, αυτοκράτορα Τιβέριου και Πόντιου Πιλάτου, δεν αφήνει αμφιβολίες όχι μόνο ότι ήταν πράγματι μεγαλειώδης ιστορική προσωπικότητα, αλλά και ο Μεσσίας και ΣΑΡΚΩΘΕΙΣ ΘΕΟΣ (Μαρτυρίες για την ιστορική Του ύπαρξη, εκτός από εκείνες των Ευαγγελίων που θεωρούνται βάσιμη ιστορική πηγή, υπάρχουν και των: Θαλλού, Σαραπίωνα, Ιώσηπου, Τάκιτου, Σουετώνιου, του Πλίνιου του νεώτερου, Λουκιανού, του Ταλμούδ, των διαφόρων γνωστικών αιρέσεων, αλλά και αρνητών συγγραφέων).    

Κάτι πολύ σημαντικό ακόμη: Ποτέ ο Χριστός δεν υποσχέθηκε εύκολη ζωή στους φίλους και μαθητές Του, αλλά βασανισμούς, στερήσεις, εξαθλίωση, μίσος, μαρτύριο από τους εχθρούς τους. Τους είχε ενημερώσει ότι οι ακόλουθοί Του θα υποστούν σταυρούς και θυσίες, όπως Εκείνος. Και παρ’ όλα αυτά τον ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι σήμερα. Πώς εξηγείται αυτό αν, σύμφωνα με τα λόγια Του, δεν του «δόθηκε πάσα εξουσία εν Ουρανώ και επί γης»; ( Ματθ. 28,18 / Ιω. 17,2). Πώς εξηγείται, οι Ισραηλίτες και οι συμπατριώτες του, που επί ποινή θανάτου βδελύσσονταν κάθε προσπάθεια ανακηρύξεως ανθρώπων σε θεούς από την Ρωμαϊκή εξουσία, και λόγω φυσικά του αυστηρού τους μονοθεϊσμού, να προσηλυτίζονται κατά χιλιάδες στην χριστιανική πίστη μετά την Πεντηκοστή, το κήρυγμα του Πέτρου και των άλλων αποστόλων Του, και να θεωρούν έναν φαινομενικά απλό άνθρωπο ως Υιό του Θεού; Θα συνέβαιναν όλα αυτά αν ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Θεάνθρωπος με την κυριολεκτική σημασία του όρου;  

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη λοιπόν αλήθεια ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας ηθικολόγος, δεν ήταν ένας φιλόσοφος. Δεν ήταν ένας κοινωνικός επαναστάτης ή ιδεολόγος, ή απλά ένας μεγάλος δάσκαλος. Ήταν και είναι ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, Θεάνθρωπος. Στο θείο Του πρόσωπο, στο πρόσωπο δηλαδή του Λόγου του Θεού, ενώθηκε αρμονικά, ασύγχυτα, αδιαίρετα και αχώριστα η θεία και η ανθρώπινη φύση Του. Μόνο έτσι θα μπορούσε να σωθεί και θεωθεί η ανθρώπινη φύση. Ενωμένη δηλαδή μαζί Του, αφού με την ανάληψη εξάλλου του Χριστού, η ανθρώπινη φύση βρίσκεται στα δεξιά του Θεού. Απομένει όμως με την άσκηση, την μετάνοια, την ταπείνωση και την αγάπη, τη δική μας δηλαδή συν-ενέργεια, να ενωθούμε και κατά χάριν ως πρόσωπα μαζί Του, για να μπορέσουμε έτσι να ολοκληρωθούμε, να τελειοποιηθούμε και να αγιαστούμε μέσα στη δική Του παρουσία.

Το προηγούμενο Σάββατο έγινε μια διπλή επίθεση αυτοκτονίας στην Κωνσταντινούπολη, με τραγικό απολογισμό. Σαράντα τέσσερις συν δύο νεκροί και πάνω από 160 τραυματίες. Θα πρέπει να είναι κανείς ψυχικά άρρωστος για να επιχαίρει με τέτοιες ενέργειες και με τόσο μεγάλο αριθμό νεκρών και τραυματιών.

Ομως θα πρέπει να δούμε ποια είναι τα πραγματικά αίτια που κρύβονται πίσω από αυτή τη διπλή επίθεση αυτοκτονίας και ποιος άνοιξε τον κύκλο του αίματος.
Αυτό επιβάλλεται να γίνει για έναν επιπλέον λόγο, ειδικά σε ό,τι αφορά εμάς τους Ελληνες, οι οποίοι είδαμε τον Δήμο Αθηναίων να ντύνεται στα κόκκινα, και εννοούμε την απόφαση να ντυθεί με τα χρώματα της τουρκικής σημαίας το κτίριο του Δήμου Αθηναίων, ως συμπαράσταση στην Τουρκία, όπως επίσης είδαμε τη δήλωση συμπαράστασης στην Τουρκία του ελληνικού ΥΠΕΞ για το θέμα και την επικοινωνία του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο.

Οι δράστες είναι μέλη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, δηλαδή κάτι σαν αυτό που επικαλέστηκε ο Ελληνας πρωθυπουργός στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε για τον Κάστρο στην Αβάνα. Δηλαδή σαν τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, του 1821, με τον οποίο παρομοίασε ανιστορήτως και αστόχως το κίνημα του Κάστρο εναντίον του Μπατίστα. Το τουρκικό κράτος, και ειδικά ο ίδιος ο Ερντογάν, αποφάσισε να ανοίξει έναν κύκλο διαπραγματεύσεων με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα από το 2008, ξεκινώντας συνομιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη του ΡΚΚ στη Στοκχόλμη, στις οποίες συμμετείχαν από πλευράς του τουρκικού κράτους υψηλόβαθμα στελέχη των κρατικών υπηρεσιών.

Οσο διαρκούσαν αυτές οι συνομιλίες δεν είχαμε πολύνεκρες επιθέσεις και μπορούμε να πούμε ότι η Τουρκία έζησε τη χρυσή περίοδο ειρήνης και ευημερίας, γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση του ΑΕΠ και στην άνοδο του επιπέδου ευημερίας του τουρκικού λαού.
Το 2015, μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου, ο Ερντογάν έπεσε στην παγίδα που του έστησε το λόμπι του πολέμου, που έχει βαθιές ρίζες στην Αγκυρα. Τότε οι Κούρδοι πέτυχαν να εκλέξουν 80 βουλευτές, λαμβάνοντας το 13,1% του συνόλου των ψήφων, στερώντας την αυτοδυναμία από το κόμμα που ίδρυσε ο νέος σουλτάνος, το ΑΚΡ.

Αυτό εκμεταλλέυτηκε το λόμπι του πολέμου και έπεισε τον Ερντογάν, αντί να συνάψει συμφωνία πολιτικής συνεργασίας και να συγκυβερνήσει με τους Κούρδους, αποκλείοντας τις ενέργειας βίας και κλείνοντας τον κύκλο του αίματος, να τους κηρύξει πόλεμο.

Ετσι, το βαθύ κράτος -λίγες μέρες μετά τις εκλογές και ενώ το φάσμα της ακυβερνησίας «κάθισε» πάνω από την Αγκυρα- σκότωσε δύο αστυνομικούς ρίχνοντας την ευθύνη στο ΡΚΚ. Στη συνέχεια ακολούθησαν επιχειρήσεις εναντίον του ΡΚΚ, ανοίγοντας τον νέο κύκλο αίματος, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε θα συνεχιστεί. Αρα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και αντικειμένικοί, θα πρέπει να ανάβουμε τα φώτα στο κτίριο του Δήμου Αθηνάιων και όταν το τουρκικό κράτος με τους μηχανισμούς του κάνει βομβιστικές επιθέσεις σκοτώνοντας δεκάδες νέα παιδιά στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, όπως και όταν οι Τούρκοι στρατιώτες σκοτώνουν εν ψυχρώ Κούρδους αιχμαλώτους και ασχημονούν πάνω στα πτώματα Κουρδισσών μαχητριών.

Ο Ερντογάν, στην τελευταία σύνοδο των προέδρων κοινοτήτων της Τουρκίας, στο Προεδρικό Μέγαρο, κήρυξε εθνική πανστρατιά εναντίον των τρομοκρατικών οργανώσεων, δηλαδή εναντίον του κουρδικού απελευθερωτικού κίνηματος, με το οποίο μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο έκανε συνομιλίες για να βρεθεί πολιτική λύση στο κουρδικό ζήτημα. Σε αυτή την πανστρατιά να μη συμμετέχουμε κι εμείς οι Ελληνες.
Ο ίδιος ο Ερντογάν, με τις πολιτικές του, άνοιξε τον κύκλο του αίματος και ο ίδιος πρέπει να τον κλείσει.

Αντί να κάνει αυτό, μαθαίνουμε ότι προετοιμάζει νέες, πολύνεκρες επιθέσεις εναντίον των Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας. Δηλαδή, αντί να κλείσει τον κύκλο του αίματος, ανοίγει νέους κύκλους, παραμένοντας αιχμάλωτος του λόμπι του πολέμου στην Αγκυρα, του οποίου βασικός εκπρόσωπος είναι ο νέος υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού, που διατηρεί στενές σχέσεις με τον Μεχμέτ Αγάρ, υπουργό Εσωτερικών επί κυβερνήσεως Τσιλέρ, ο οποίος ήταν ο ενορχηστρωτής της εγκληματικής ομάδας του Τσατλί και των άλλων δολοφόνων, που σκότωσαν εν ψυχρώ χιλάδες Κούρδους πατριώτες, με απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.

Να προσέχουν, λοιπόν, οι Ελληνες πολιτικοί και αξιωματούχοι και, αν δεν ξέρουν να διαβάσουν, να μάθουν.
Η Τουρκία μετατρέπεται σταδιακά και πάλι σε ένα κράτος-συμμορία, δολοφονώντας Κούρδους πατριώτες στην Τουκρία, στο Ιράκ, στη Συρία, αλλά και στις χώρες της Ευρώπης (δολοφονία τριών Κουρδισσών στο Παρίσι).
Να μη γίνονται οι ίδιοι συμμέτοχοι σ’ αυτό το έγκλημα και να μην καθιστούν συνένοχη και την Ελλάδα.
Αν δεν σέβονται τους εαυτούς τους, ας σεβαστούν τους Ελληνες, που δεν είναι σαν τα μούτρα τους.

Πηγή: Δημοκρατία

ΕΥΓΕ σεβαστοί πατέρες της Εκκλησίας της Βουλγαρίας για τη σύνταξη και κατάθεση στην εκκλησιαστική παρεμβολή του μνημειώδους, ομολογιακού αυτού κειμένου που αποπνέει το ορθόδοξο άρωμα και όχι τη δυσωδία του επαράτου οικουμενισμού.

Εάν είχαμε σοβαρές θεολογικές σχολές στη χώρα μας και όχι άντρα του οικουμενιστικού συγκρητισμού, ζηζιουλισμού και γιανναρισμού καθώς και μιας γενικότερης και ευρύτερης εκτρωματικής και μεταλλαγμένης θεολογίας που διαθέτουμε σήμερα το θαυμάσιο και υπέροχο αυτό κείμενο θα έπρεπε να είχε κορνιζαρισθεί και αναρτηθεί σε περίποπτη θέση στους τοίχους των ως άνω σχολών, τους οποίους και θα κοσμούσε.
Εσείς, σεβασμιώτατοι, δεν παραπέμψατε τα ανεκδιήγητα "συνοδικά" κείμενα της Κρήτης σε επιτροπές, όπως κάποιοι άλλοι συνεπίσκοποί σας, αλλά τα εξαποστείλατε καταλλήλως στη χωματερή της εκκλησιαστικής Ιστορίας. Εκεί δηλαδή που τους αξίζει.

Αψηφήσατε το γεγονός ότι το δίκην παγκοσμίου χωροφύλακος της Οικουμενικής Ορθοδοξίας ενεργούν παπάτο που εδρεύει στο Βόσπορο διοργάνωσε τη συγκεκριμένη σύναξη με το στανιό και σε συνεργασία με υπερατλαντικά κέντρα εξουσίας και επιχειρεί κατά τρόπο επιεικώς αήθη να την επιβάλλει, επίσης με το στανιό, στις συνειδήσεις των απανταχού Ορθοδόξων.
Αποδείξατε ότι διαθέτετε την ορθή, περί πανορθοδόξου ενότητος, αντίληψη που δεν συνίσταται στην άκριτη ομοφωνία και συμφωνία των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών αλλά στην ενότητα επί τη βάσει της Ορθοδόξου παραδόσεως και των Θείων και Ιερών κανόνων.

Με την πεπαρρησιασμένη σας παρέμβαση διασώσατε το κύρος του επισκοπικού αξιώματος και πληρώσατε αφάτου χαράς το ορθοφρονούν Ορθόδοξο ποίμνιο όπου γης.

Ο πιστός λαός του Θεού χαίρει, επίσης, και αγάλλεται και για το γεγονός της μη συμμετοχής της τοπικής Εκκλησίας της Βουλγαρίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο του ψεύδους και των αιρέσεων.

Σεβασμιώτατοι, με τη συγκεκριμένη σας δήλωση βάλατε τα γυαλιά στους επισκόπους της τοπικής Εκκλησίας της Ελλάδος. Δυστυχώς για το κύρος των τελευταίων η σύγκριση, από μέρους του πιστού κλήρου και λαού, της στάσεως των δύο Εκκλησιών απέναντι στην ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου είναι αναπόφευκτη και συντριπτική σε βάρος της τοπικής μας Εκκλησίας.

Η ομολογιακή απόφαση της τοπικής Εκκλησίας της Βουλγαρίας διέσωσε την εν τη πίστει ενότητά της. Η άφρων ενέργεια των επισκόπων μας πυροδότησε, ήδη, την έναρξη ενός νέου σχίσματος εις τα καθ ημάς.
"Επροειδοποιήθησαν και μολαταύτα εδολοφονήθη". Τάδε έφη προ 53 ετών πολιτικός αρχηγός, κοιμηθείς προ πολλών ετών, επί τω ακούσματι της δολοφονίας βουλευτού, αναφερόμενος στη στάση της τότε αστυνομίας.
Κατ αναλογίαν και οι ποιμένες μας εδώ και καιρό έχουν προειδοποιθεί για το ενδεχόμενο μίας σειράς ενάρξεων αποτειχίσεων εάν δεν επιδείξουν το ανάλογο αίσθημα ευθύνης καταδικάζοντας σαφώς και απεριφράστως τα απαράδεκτα κείμενα του Κολυμπαρίου.

Και αυτοί πώς ανταποκρίθηκαν; Μα διά του "στρίβειν δι επιτροπών" φυσικά! "Παλιά και δοκιμασμένη δουλειά"... (Ποιος δεν θυμάται την παρελκυστική τακτική της αλήστου μνήμης σεραφειμικής διοικήσεως στο θέμα των δώδεκα εκπτώτων "ιερωνυμικών" μητροπολιτών).

Αλήθεια, δεν τους συνέχει το γεγονός ότι η ανοχή του πιστού λαού εξαντλήθηκε; Θεωρούν ότι μπορούν να "ξεγελάσουν" τον τελευταίο παραπέμποντας το όλο ζήτημα στις περιώνυμες καλένδες; Δεν δολοφονείται, κατ αυτόν τον τρόπο, η ενότητα της Εκκλησίας;

Τι δε να πει κανείς και για το αίσχιστο και ψευδέστατο συνοδικό ανακοινωθέν αλλά και για το απείρως θλιβερότερο γεγονός της μη διορθώσεώς του παρά τις διαβεβαιώσεις παρισταμένων ιεραρχών επί τη βάσει των οποίων αυτό κάθε άλλο παρά αποδίδει την αλήθεια;

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν θα βρεθεί ένας (αριθμός 1) ιεράρχης να διαχωρίσει τις ευθύνες του; Να φωνάξει δυνατά; Να σκούξει; Να χουιάξει; Και ας τον κατηγορήσουν κάποιοι άλλοι σαν "κεκράκτη". Και τον π.Αυγουστίνο τον χαρακτήρισαν έτσι κάποτε εν συνόδω αλλά εκείνος, ετοιμόλογος πάντοτε, τι τους απάντησε; Ότι, κατά Πλούταρχον, η κραυγή εν ώρα κρισίμω (όπως αυτή τη στιγμή) είναι σαν την άγκυρα για το κινδυνεύον πλοίο.

Εν ανάγκη να υποβάλλει την παραίτησή του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα συμβαίνουν! Ας μην ξεχνάμε ότι προ 37 ετών κοιμηθείς, ήδη, ιεράρχης υπέβαλε την παραίτησή του για ζήτημα όχι Ορθοδόξου Δόγματος αλλά Ήθους, τουτέστιν για το λεγόμενο αυτόματο διαζύγιο! Ενώ τώρα πρόκειται για θέμα Πίστεως!
Δεν θα βρεθεί κανείς να μιμηθεί τους αγωνιστές μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως, Φλωρίνης και Παραμυθίας διακόπτοντας το μνημόσυνο του δυνάμει των Θείων και Ιερών κανόνων καθαιρετέου πατριάρχη Βαρθολομαίου για τα όσα φρικώδη ο τελευταίος έχει δηλώσει και πράξει;

Γιατί αυτή η ραστώνη, η δειλία, ο εφησυχασμός, ο υπολογισμός και η σκοπιμότητα, η διπλωματική διάθεση, ο καιροσκοπισμός; Θα ξυπνήσει, άραγε, κανείς επιτέλους;

Πηγή: Ακτίνες