Έχει μείνει στην Ιστορία η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, ο οποίος νόμισε ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να αποτρέψει την παρουσία του Θεανθρώπου επί της Γης. Προσπάθησε να πληροφορηθεί από τους μάγους για τον «τεχθέντα Βασιλέα» και όταν απέτυχε διέταξε τη σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ, από διετούς και κατωτέρω.
Βέβαια ο γεννηθείς Χριστός δεν ήλθε ως επίγειος Βασιλεύς και ακριβώς γι’ αυτό ο υμνωδός ψάλλει σήμερα στη γέννησή Του: «Την απαρχήν των Εθνών, ο ουρανός σοι προσεκόμισε, τω κειμένω νηπίω εν φάτνη, δι’ αστέρος τους Μάγους καλέσας, ους και κατέπληττεν, ου σκήπτρα και θρόνοι, αλλ’ εσχάτη πτωχεία. Τι γάρ ευτελέστερον σπηλαίου; Τι δε ταπεινότερον σπαργάνων;
Εν οις διέλαμψεν ο της Θεότητός σου πλούτος, Κύριε, δόξα σοι». Σήμερα, όμως, στην πατρίδα μας συντελείται μια αόρατη σφαγή και γενοκτονία και ουδείς εκ των κατόχων της εξουσίας (κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων) συγκινείται.
Οι γεννήσεις τείνουν να εξαφανισθούν και οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων και οι κατέχοντες την εξουσία με όλα τα μέτρα που λαμβάνουν αυτό που πράττουν είναι να αποτρέπουν τα νέα ζευγάρια από το να αποκτήσουν παιδιά. Έχουμε φθάσει στο κατάντημα η απόκτηση παιδιών να θεωρείται τεκμήριο πλουτισμού, να φορολογείται ο πολύτεκνος όπως ακριβώς και ο άγαμος, να επιβάλλεται φόρος πολυτελούς διαβίωσης στους πολυτέκνους, που εξ ανάγκης αγόρασαν ένα επταθέσιο ΙΧΕ των 2.000 κ.ε. για τη μεταφορά της οικογένειάς τους, να πληρώνουν την ίδια εισφορά αλληλεγγύης όπως και οι άγαμοι, να μειώνεται το ποσοστό που έχουν στις προλήψεις και πλείστα όσα άλλα μέτρα σε βάρος τους. Καταδικάσθηκε από την Ιστορία η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη.
Τη σύγχρονη, όμως, σφαγή των πολυτέκνων από όλους όσους κυβέρνησαν τη χώρα την εποχή των Μνημονίων ουδείς την καταδικάζει και ουδείς ασχολείται με αυτό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πώς είναι δυνατόν σήμερα ένας νέος και μια νέα, που τέλεσαν τον γάμο τους, να αποφασίσουν να αποκτήσουν παιδιά και μάλιστα να γίνουν πολύτεκνοι, όταν γνωρίζουν ότι η απόκτηση παιδιών έχει καταντήσει να θεωρείται τεκμήριο πλουτισμού; Πώς να προχωρήσει ο νέος ή η νέα σε γάμο, όταν γνωρίζει ότι ως έγγαμος θα αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία πολύ χειρότερα από τους αγάμους;
Συζητείται και ζητείται από τους λεγομένους «θεσμούς» (ή «τρόικα») το αφορολόγητο να κατέλθει στις 5.000 ευρώ! Πλην, όμως, ουδείς από τους δήθεν διαπραγματευομένους από ελληνικής πλευράς δεν τους θέτει το ερώτημα:
Προτείνετε να έχει το ίδιο αφορολόγητο ο άγαμος με εκείνον που έχει 4, 5, 7, 10, κ.λπ., προστατευόμενα τέκνα, όταν το όριο της φτώχειας για τον μεν άγαμο είναι 4.608 ευρώ, για τον δε έχοντα τέσσερα προστατευόμενα τέκνα (με δύο κάτω των 14 και δύο άνω των 14 ετών) είναι 12.437 ευρώ, ενώ για τον έχοντα δέκα προστατευόμενα τέκνα (όλα κάτω των 14 ετών) είναι 29.030 ευρώ; (βλ. δελτίο Τύπου ΕΛΣΤΑΤ, 8-7-2015).
Τότε θα βλέπαμε ποια απάντηση θα έδιδαν οι λεγόμενοι «θεσμοί» και θα γνωρίζαμε ποιον ρόλο παίζουν σ’ αυτό το θέμα. Εάν έδιδαν απάντηση ότι θα έχουν το ίδιο αφορολόγητο, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα γελοιοποιούντο παγκοσμίως. Βεβαίως, οι εκπροσωπούντες την ελληνική πλευρά ουδέποτε τους έθεσαν τέτοιο ερώτημα και ουδέποτε πρόκειται να τους θέσουν, γιατί, απλούστατα, δεν τους ενδιαφέρει η ύπαρξη παιδιών στην Ελλάδα! Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται μόνον στη διατήρηση της εξουσίας. Η γέννηση του Θεανθρώπου παρέχει την ευκαιρία να αντιληφθούν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν και τα παιδιά και υπάρχουν και τα νήπια, τα οποία δεν μπορεί να οδηγούνται στη σφαγή, όπως έπραξε ο Ηρώδης.
Δικαιώματα έχουν και αυτά και τα δικαιώματα αυτά δεν μπορεί να τους αφαιρούνται με όσα πράττουν οι κατέχοντες την εξουσία (κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι), που ουσιαστικώς ακολουθούν την τακτική του Ηρώδη με την άφρονα πολιτική τους.
Ὁ, νῦν, σεβασμιώτατος Σιατίστης ἀποφασίζοντας νὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὰ Χριστούγεννα, μᾶς μιλᾶ γιὰ τὰ πάντα: Συνδέει τὴν ἀνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ διακρίνουμε τὰ καθέκαστα τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας ὡς μιὰ διαδοχὴ γεγονότων ποὺ ἀφηγεῖται σφαιρικώτερα, βαθύτερα καὶ ἐν τέλει ἀκριβέστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη αὐτὸ καθαυτὸ τό, τρέχον, ἱστορικό μας παρόν!
Ἐκφωνήθηκε στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '90, στὴν Κύπρο.
Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα
Συμπεράσματα της έρευνας του Πανεπιστημίου Αιγαίου για τη χρήση του Facebook στην Ελλάδα.
1. Τα κορίτσια καταλαμβάνουν ακραίες θέσεις, δηλαδή είτε χρησιμοποιούν το Facebook πολλές ώρες ή είναι περιστασιακοί χρήστες. Τα αγόρια εμφανίζονται πιο ευνοϊκά διακείμενα απέναντι στην κοινωνική δικτύωση από ό,τι τα κορίτσια και είναι περισσότερο εξαρτημένα από τη χρήση του Facebook.
2. Οι πολύωροι χρήστες του Facebook έχουν συνήθως γονείς που είναι απόφοιτοι της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο γνώσεων των γονέων σχετικά με τον Η/Υ, τόσο περισσότερο ασχολούνται τα παιδιά τους με το διαδίκτυο και την κοινωνική δικτύωση μέσω Η/Υ.
3. Οι πολύωροι χρήστες του Facebook έχουν χαμηλή συμμετοχή σε δημιουργικές δραστηριότητες κατά τον ελεύθερο χρόνο τους.
4. Οι περιστασιακοί χρήστες του Facebook στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με τους φίλους τους, ενώ όσοι επενδύουν πολύ χρόνο είναι κατά κύριο λόγο μοναχικοί χρήστες.
5. Πολλοί θεώρησαν ότι η ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση είναι ο βολικότερος τρόπος επικοινωνίας, που θα αντικαταστήσει το email και τις πιο συμβατικές μορφές διάδρασης. Κανόνιζαν τα ραντεβού τους μέσω του Facebook αντί να τηλεφωνήσουν, συζητούσαν γι’ αυτό με τους φίλους τους και χρησιμοποιούσαν την ηλεκτρονική ιδιόλεκτο (αργκώ).
6. Πολλοί χρήστες δήλωσαν ότι αυτό που τους συναρπάζει στο Facebook είναι ότι γνωρίζουν άτομα που μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα, ότι έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες που τους ενδιαφέρουν, ακόμη και ότι συγκροτούν ομάδες μελέτης για τις εξετάσεις.
7. Η ευχαρίστηση που προέρχεται από την ενασχόληση με το Facebook και η φυγή από το διάβασμα είναι οι βασικότεροι λόγοι ενασχόλησης με αυτό (στους μαθητές Λυκείου). Το Facebook δεν είναι πια εργαλείο, αλλά εναλλακτικός τρόπος ζωής.
8. Οι περισσότεροι δήλωσαν ότι μέσω της εφαρμογής αυτής κατάφεραν να επανασυνδεθούν με άτομα ή φίλους που είχαν χάσει εδώ και καιρό.
9. Οι περισσότεροι χρήστες έχουν κουραστεί πλέον με το πλήθος των εφαρμογών του Facebook, με τις άπειρες προσκλήσεις σε quiz και test χαμηλού επιπέδου.
10. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του Facebook, που τους προσέλκυσε εξαρχής, ήταν η απλότητα των λειτουργιών του, η δυνατότητα επιλογής των εφαρμογών με τις οποίες θα πλαισίωναν το προφίλ τους.
11. Αρκετοί χρήστες είχαν κουραστεί από το ‘φακέλωμα’ μέσω Facebook, μέσω του οποίου ο καθένας γνώριζε και μετέδιδε ποια η ψυχική διάθεση του χρήστη, τι έκανε όλες τις χρονικές στιγμές κλπ. Οι περισσότεροι από αυτούς πιστεύουν ότι η μόδα του Facebook θα περάσει και θα αντικατασταθεί με κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, επειδή ξεπέρασε το μέτρο . Το διαδίκτυο έχει κανόνες αυτορύθμισης.
12. Πολλοί άνοιξαν λογαριασμό στο Facebook, επειδή είναι μόδα.
13. Οι περισσότεροι κατηγορούν το Facebook ότι προάγει τις επιφανειακές αόριστες σχέσεις και ότι δεν μπορούν να βρουν πραγματική στήριξη μέσω αυτού. Παρόλα αυτά, αναγνώρισαν ότι αποτελεί υποκατάστατο για όσους δεν τα καταφέρνουν στις πραγματικές σχέσεις ή έχουν περιορισμένο χρόνο γι’ αυτές.
14. Οι χρήστες με μεγαλύτερη εξάρτηση από το Facebook, παρουσίαζαν την ίδια νοσηρή σχέση και με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τον υπολογιστή γενικότερα.
15. Οι περισσότεροι χρήστες του Facebook δεν κατάλαβαν την εξάρτηση από αυτό μέχρι που κατέληξαν να αναλώνουν πολλές ώρες ασχολούμενοι με τις εφαρμογές του και σκεφτόταν γι’ αυτό ακόμη κι όταν έκλειναν τον υπολογιστή.
16. Το Facebook παρέχει το προσωπείο της αυτοεκτίμησης. Πολλοί αρθρώνουν συναισθήματα μέσα από αυτό, που δεν θα τολμούσαν να τα πουν στην πραγματική ζωή. Το ένστικτο και το συναίσθημα απελευθερώνεται. Αρκετοί χρήστες διατηρούσαν παραπάνω από δύο λογαριασμούς στο Facebook με διαφορετικά χαρακτηριστικά κάθε φορά. Πολλαπλές και σχιζοειδείς προσωπικότητες.
17. Το γλωσσικό επίπεδο των χρηστών του Facebook πολλές φορές κατρακυλάει σε ύβρεις και χυδαιολογίες, ενώ η ελληνική ορθογραφία παραχαράσσεται. Η γλώσσα είναι ένα συνονθύλευμα αγγλικών συντμήσεων και ελληνικών. Συχνή είναι η χρήση emoticons που όμως γίνονται δύσκολα στην αποκρυπτογράφησή τους και δυσχεραίνουν τη φόρτωση της σελίδας.
18. Το Facebook αποτελεί μέσο επικοινωνίας, ειδικά για νέους επαρχιακών πόλεων , που δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να γνωρίσουν όσους θα επιθυμούσαν. Παράλληλα προσφέρει τα δυνατότητα είτε για ιδιωτική συνομιλία είτε για μαζική συζήτηση.
19. Σε χρήστες μικρότερης ηλικίας αναπτύσσεται ανταγωνισμός για το ποιος θα προσελκύσει περισσότερους φίλους, κυρίως του αντιθέτου φύλου .
20. Οι γυναίκες χρήστες προβάλλουν τις περισσότερες φορές ένα μυστηριώδη εαυτό, που περιμένει να ανακαλυφθεί από κάποιο χρήστη με έξοχα προσόντα, γρήγορο στη γραφή και με καλές ατάκες. Οι φωτογραφίες που τοποθετούν στο προφίλ τους είναι προκλητικές μερικές φορές ή παρμένες από τον κόσμο των κινουμένων σχεδίων. Οι άντρες χρήστες συνήθως επαίρονται για τα σωματικά τους προσόντα και για τον ‘τσαμπουκά’ που μπορούν να επιδείξουν.
21. Οι περισσότεροι χρήστες δεν ενοχλούνται που το Facebook βρίθει διαφημίσεων και πολλές φορές παίρνει πολιτική διάσταση ερήμην τους.
Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ὁδηγιῶν τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία ἡ Βοήθεια», θεωρῶ ὅτι ἦτο μᾶλλον ἀτυχεῖς καί δέν ἐχρειάζοντο. Ἐξ’ ἀφορμῆς αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐπαναλαμβάνομε, ὅτι καὶ ἄλλες φορὲς ἔχομε ἐπισημάνει. Ὅτι δηλαδή ὅποιος ἔρχεται στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν πόλη μας εἶναι καλοδεχούμενος, ὅμως ὀφείλει νὰ σέβεται τὴν πίστη μας, τὴν παράδοσή μας καὶ τὰ ἤθη μας, ὃπως τόν σεβόμεθα καί τόν ἀγαπᾶμε καί μεῖς. Ἐὰν, ὃσοι φθάνουν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο στήν Πατρίδα μας, ἐπιθυμοῦν κάτι ἄλλο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν ἰδικὴ μας ποιότητα ζωῆς, τὴν πνευματική μας ἰδιοπροσωπία καὶ ταυτότητα, ἂς τὴν ἀναζητήσουν ἀλλοῦ, ἂν τὴν βροῦν βεβαίως.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
22.12.2016
Ἐρωτηθείς γιά τίς ὁδηγίες τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π «Παναγία ἡ Βοήθεια» σχετικά μέ τήν ἀντιμετώπιση ἀλλοεθνῶν καί ἀλλοθρήσκων, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἀνέφερε τά ἐξῆς:
Γνωρίζομεν, ὅτι τόσο στὸ Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία ἡ Βοήθεια», ὅσο καὶ στὰ ἄλλα νοσηλευτικὰ Ἱδρύματα τῆς πόλεώς μας, παρέχεται κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, ἡ νοσηλεία καὶ ἡ ἐν ἀγάπῃ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενῶν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, Ἕλληνες ἢ ἀδελφοί μας ἀπὸ ἄλλες χῶρες, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, φύλου καὶ θρησκεύματος ( ὡς γνωστὸν στὰ Νοσοκομεῖα μας πλειστάκις μὲ τὴν βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας νοσηλεύονται μετανάστες ἀπὸ ἄλλες χῶρες), χωρὶς ποτὲ νὰ δημιουργηθῇ τὸ παραμικρὸν ζήτημα.
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολίς μας ἔχει ἄριστες σχέσεις μὲ τὴν Διοίκηση καὶ τὸ Ἰατρικό, Νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ὡς καὶ μὲ ὅλους τούς, παντὶ τρόπῳ, ἐργαζομένους στὰ Νοσοκομεῖα.
Οἱ ἐντεταλμένοι Ἱερεῖς μας ἐργάζονται νυχθημερὸν καὶ θυσιαστικά, συνεργαζόμενοι μὲ τὶς Διοικήσεις καὶ τὸ Προσωπικὸ τῶν Νοσοκομείων καὶ μᾶς ἐνημερώνουν γιὰ τὸν θαυμάσιο τρόπο λειτουργίας τῆς διακονίας τους καί τῆς προσφορᾶς ἀγάπης πρός πάντα ἂνθρωπο ἀπ’ ὃπου αὐτός καί ἂν προέρχεται.
Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ὁδηγιῶν τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία ἡ Βοήθεια», θεωρῶ ὅτι ἦτο μᾶλλον ἀτυχεῖς καί δέν ἐχρειάζοντο.
Ἐξ’ ἀφορμῆς αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐπαναλαμβάνομε, ὅτι καὶ ἄλλες φορὲς ἔχομε ἐπισημάνει. Ὅτι δηλαδή ὅποιος ἔρχεται στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν πόλη μας εἶναι καλοδεχούμενος, ὅμως ὀφείλει νὰ σέβεται τὴν πίστη μας, τὴν παράδοσή μας καὶ τὰ ἤθη μας, ὃπως τόν σεβόμεθα καί τόν ἀγαπᾶμε καί μεῖς. Ἐὰν, ὃσοι φθάνουν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο στήν Πατρίδα μας, ἐπιθυμοῦν κάτι ἄλλο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν ἰδικὴ μας ποιότητα ζωῆς, τὴν πνευματική μας ἰδιοπροσωπία καὶ ταυτότητα, ἂς τὴν ἀναζητήσουν ἀλλοῦ, ἂν τὴν βροῦν βεβαίως.
Ἐμεῖς ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας, προσφέρομε ἀπὸ καρδίας ἀγάπη πρὸς πάντας, σεβόμενοι τὴν πίστη μας καὶ ὅ, τι παρελάβαμε ὡς ἱερὰ παρακαταθήκη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας καὶ ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας.
Δὲν θὰ θυσιάσωμε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Ὅσο γιὰ ὅσους θὰ ἤθελαν στὸν βωμὸ τῆς λεγομένης παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς πολτοποποίησης τῶν πάντων, νὰ ἀπεμπολήσουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μας, (αὐτὸ τὸ λέγομε πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν), θὰ μᾶς εὕρουν ἀντιθέτους καὶ θὰ προασπισθοῦμε τὰ δικαιώματα καί τά πιστεύματα τοῦ Λαοῦ μας μέχρι κεραίας καὶ μὲ ὁποιαδήποτε θυσία.
Μόνο ἐάν σεβώμεθα τόν ἑαυτό μας θά μᾶς σέβωνται καί οἱ ἂλλοι.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Πηγή: Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν, Ακτίνες
Σχετικά άρθρα:
Εἶναι καλό γιά ὅλους μας νά ὑπενθυμίζομε καί στόν ἑαυτό μας, καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους τό πῶς στεκόμαστε μπροστά στίς ἅγιες ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας.
Οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἔχουν ἕνα ἱστορικό λόγο· δηλαδή δέν εἶναι ἁπλῶς ἀναμνήσεις κάποιων ἱστορικῶν γεγονότων γιά νά θυμηθοῦμε, ἄς ποῦμε, ὅτι πρίν ἀπό 2000 χρόνια γεννήθηκε ὁ Χριστός. Ἀλλά, ἐκεῖνο πού ἡ Ἐκκλησία ζητᾶ μέσα ἀπό τίς ἑορτές, εἶναι πῶς θά μπορέσομε αὐτό τό ἱστορικό γεγονός, πού ἔλαβε χώρα πρίν 2000 νά τό βιώσουμε σήμερα στή ζωή μας καθημερινά.
Γιά αὐτό καί ὅλη ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρεται στό παρόν. Δέν ἀναφέρεται στό παρελθόν. Δέν λέμε, «Χριστὸς ἐγεννήθη δοξάσατε» ἀλλά, «Χριστὸς γεννᾶται», «σήμερον ἡ Παρθένος τὸν προαιώνιον Λόγον», «σήμερον ἡ Παρθένος τὸν ὑπερούσιον τίκτει», «σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου», σήμερον, ὄχι ἐχθές, ὄχι αὔριον. Σήμερον.
Ὅλα αὐτά τά γεγονότα στήν Ἐκκλησία λαμβάνουν χώρα, σήμερον, αὐτή τήν ὥρα· γιατί ἀκριβῶς δέν ἔχει τόση σημασία γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ἱστορική ἀνάμνηση. Πολλοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία (Χιλιαστές) καί λένε ὅτι τά Χριστούγεννα δέν ἔγιναν στίς 25 Δεκεμβρίου. Δέν ξέρουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ὅτι γιά μᾶς δέν ἔχει σημασία ἄν ὁ Χριστός γεννήθηκε 25 τοῦ Δεκέμβρη ἤ 25 τοῦ Ἀπρίλη ἤ 25 τοῦ Αὐγούστου. Σημασία ἔχει ὅτι γεννήθηκε ὁ Χριστός καί σημασία ἔχει ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται κάθε μέρα μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐάν τοποθετήθηκε μία ἡμερομηνία συγκεκριμένη σέ κάποια ἱστορική στιγμή, αὐτό ἔγινε γιά λόγους καθαρά λειτουργικούς, ἑορτολογικούς, ὥστε νά μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἕνα σῶμα νά ἑορτάζει αὐτή τήν ἁγία καί μεγάλη ἑορτή.
Ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἄσαρκος ὤν, ἔλαβε σάρκα ἔγινε γιά μᾶς ἄνθρωπος καί εἰσέβαλε μέσα στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Καί ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά γίνει Θεός κατά χάρη, νά λάβει αὐτή τή μεγάλη δωρεά πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός.
Γι’ αὐτό λοιπόν στήν Ἐκκλησία ὅλα τά τροπάρια πού ψάλλομε, ἀναφέρονται στό σήμερον, στόν ἐνεστώτα χρόνο, καί καλούμαστε, σήμερα, νά τόν δοξάσουμε, τόν Χριστό, πού γεννᾶται, τόν Χριστό, πού σταυρώνεται, τόν Χριστό, πού ἀνασταίνεται, τόν Χριστό, πού μεταμορφώνεται. Ὅλος ὁ Χριστός εἶναι παρών στήν Ἐκκλησία.
Οἱ γιορτές τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι, ὅπως οἱ πατέρες μας λένε καί ὅπως τό βιώνουμε, ἁπλές, ἑορταστικές τελετές, ὅπου δίδεται μία εὐκαιρία νά χαροῦμε γιά τό γεγονός αὐτό. Ἀλλά εἶναι σταθμοί θείας χάριτος, εἶναι μέρες ὅπου ὄντως ὁ Θεός δίδει ἄφθονη χάρη στούς ἀνθρώπους. Γιά αὐτό οἱ πατέρες μας στούς λόγους τους ἐκφράζουν αὐτή τήν ἐμπειρία. «Σήμερον», λέει, «τὰ ἄνω συνεορτάζει τοῖς κάτω», «σήμερον, ἄγγελοι ἀγάλλονται», «σήμερον, τέρπονται οἱ ἄνθρωποι», σήμερον, ὅλα αὐτά λαμβάνουν χώρα.
Καί εἶναι πραγματικότητα. Δέν εἶναι σχήματα λόγου ἤ ρητορικά σχήματα, ἀλλά, εἶναι ἐμπειρία ζωῆς, εἶναι πραγματικότητα ὅτι τήν ἡμέρα τῆς μεγάλης αὐτῆς δεσποτικῆς ἑορτῆς, ὑπάρχει μία ἰδιαίτερη χάρη, μία μεγάλη χάρη, μία μεγάλη εὐλογία μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Καί ὅλος ὁ ἀγώνας μας εἶναι ἀκριβῶς πῶς αὐτόν τόν πλοῦτο τῆς χάριτος θά μπορέσομε νά κερδίσομε, πώς θά καταφέρομε ἰδιαίτερα τήν ἁγία ἡμέρα τῆς δεσποτικῆς ἑορτῆς, κάθε ἑορτῆς, νά κοινωνήσουμε μέ τή χάρη πού ὑπάρχει ἀπό τόν Χριστό.
Ἡ Ἐκκλησία μας ἐπειδή εἶναι καλή μητέρα, ἀλλά καί καλός ἐπιστήμονας τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ξέρει πώς νά μᾶς ἑτοιμάσει. Γιά αὐτό βλέπετε, πρό τῶν μεγάλων ἁγίων ἑορτῶν τοῦ Πάσχα καί τῆς Γεννήσεως προηγεῖται νηστεία. Ἡ νηστεία ὡς ἐκκοπή τοῦ θελήματος, ὡς ἐνίσχυση τοῦ ἀνδρείου φρονήματος τοῦ ἀνθρώπου, ὡς πρόσκληση γιά πνευματικά καί ψυχοσωματικά ἀγωνίσματα, γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο ψυχή, δέν εἶναι μόνο πνεῦμα, εἶναι καί σῶμα καί ψυχή, ἁγιάζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο ψυχῇ τέ καὶ σώματι, καί τόν εἰσάγει σιγά σιγά στόν πνευματικό ἀγώνα.
Ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει μέ τήν ὑμνολογία. Ἐάν προσέξει κανείς τά τροπάρια βλέπει ὅλη αὐτή τήν ἑτοιμασία τῶν ἡμερῶν. Καί στόν κόσμο μπορεῖτε νά προμηθευτεῖτε λειτουργικά βιβλία ὅπως, ὁ μέγας συνέκδημος ἤ τό μηναῖο τοῦ Δεκεμβρίου. Κάθε μέρα ἑτοιμαζόμαστε μέσα ἀπό τά τροπάρια, μέσα ἀπό τούς ὕμνους, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων, πού μᾶς δίδουν ἕτοιμη τροφή. Μᾶς δίδουν τά βιώματά τους, αὐτά πού οἱ ἴδιοι βίωσαν γιά νά τά προσλάβομε, νά τά ἀφομοιώσομε, νά τά καλλιεργήσομε καί νά μπορέσομε νά φτάσομε σέ ἐκείνη τήν ἁγία ἡμέρα πού θά ζήσομε στήν πνευματική πανδαισία.
Ἑτοιμαζόμαστε λοιπόν μέ ὅλα τά μέσα πού μας δίδει ἡ Ἐκκλησία. Μέ τή νηστεία, μέ τή μελέτη, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, μέ τή μετάνοια, ἡ ὁποία πρέπει νά εἶναι καί καθημερινή ἐργασία μας. Ἡ μετάνοια εἶναι ἐργασία πνευματική, ἀδιάλειπτος, στόν κάθε ἄνθρωπο.
Ὅμως πέρα ἀπό ὅλα αὐτά, ἐκεῖνο τό ὁποῖο εἶναι οὐσιαστικό σημεῖο, ὅπου ὁ ἄνθρωπος δέχεται τή χάρη ἀπό τόν Θεό, ἑλκύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι νά μοιάσει στόν Χριστό, νά μιμηθεῖ τόν Χριστό. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μίμηση Χριστοῦ. Ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγκειται στά ἐξωτερικά γεγονότα, ἀλλά στήν καρδία. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πράος εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», λέει ὁ Χριστός. Τό νά μιμηθοῦμε τόν Χριστό μέσα στή ζωή μας, εἶναι τό σημεῖο τῆς χάριτος, ὅπου πραγματικά ὁ ἄνθρωπος, ἀνοίγει τίς πόρτες τῆς καρδιᾶς του γιά νά μπεῖ ὁ Χριστός μέσα καί νά κατοικήσει μέσα στήν ὕπαρξή του.
Ἡ μετάνοια εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θά μᾶς εἰσάγει στή μίμηση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία σημαίνει τόν καθημερινό ἀγώνα μας, νά ἀλλάξουμε νοοτροπία. Νά ἀλλάξομε μυαλό, νά ἀλλάξομε τρόπο πού σκεφτόμαστε, πού κρίνομε, πού ἀξιολογοῦμε τά πράγματα. Αὐτός εἶναι ὁ ἀγώνας τῆς μετανοίας. Αὐτό σημαίνει μετάνοια· ἀλλαγή νοός. Ἀλλαγή τοῦ μυαλοῦ. Ὅλα τά ἔργα τῆς Ἐκκλησίας, ὅλο τό εὐαγγέλιο, ὅλη ἡ ἀγωγή τῆς Ἐκκλησίας ἔγκειται σέ αὐτό τό σημεῖο, νά ἀλλάξομε τρόπο πού ζοῦμε.
Γι’ αὐτό ὁ Χριστός ἄρχισε τό εὐαγγέλιό του λέγοντας, «μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἀλλάξατε τρόπο πού σκέφτεστε. Δέν εἶναι εὔκολο. Γεννιόμαστε καί φέρνομε μέσα μας τόν τρόπο αὐτό, πού καλλιεργοῦμε δυστυχῶς, πού εἶναι κοσμικός, πού εἶναι τρόπος ἰδιοτελής, συμφεροντολογικός, πονηρός, πού ἔγκειται στήν ἐμπαθῆ κατάσταση. Γιά νά ἀλλάξει θέλει ἀγῶνες πολλούς, θέλει ὑπομονή πολλή, θέλει δάκρυα πολλά, θέλει προσευχή πολλή καί θέλει καί πειρασμούς πολλούς. Χωρίς πειρασμούς, χωρίς θλίψεις, ὁ ἄνθρωπος δυστυχῶς δέν ἀλλάζει. Εἶναι ἡ καρδία μας κατά τέτοιο τρόπο διαμορφωμένη, πού πολύ σπάνια νά βρεθεῖ ἄνθρωπος πού ἄνευ πειρασμῶν, ἄνευ θλίψεων μπορεῖ νά μπεῖ μέσα στόν χῶρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Αὐτές οἱ ἑορτές τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, εἶναι κρίσις γιά μας· ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι κρίσις. Καί ἡ ζωή τῶν ἁγίων, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Κυρίου μας ἰδιαίτερα, εἶναι κρίσις. Εἶναι μεγάλη κρίσις τό σπήλαιο τῆς Γεννήσεως γιά ὅλους μας. Ὁ παπά-Ἐφραίμ ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα στά Κατουνάκια εἶπε: «Ὅταν μπῆκα στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἔλιωσα. Ὅταν εἶδα ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ποῦ ἐγεννήθηκε ὁ Θεός, ὅλα μέσα μου διαλύθηκαν. Ἀπό τότε δέν μπορῶ νά ἔχω καμιά ἀπαίτηση γιά τίποτα. Ἐκεῖνο τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, τά ἔσβησε ὅλα.». Γί αὐτό ὅταν ἔρχονται καί στή ζωή μας διεκδικήσεις μέ τέτοιες ἀπαιτήσεις, τέτοια παράπονα «μά δέν ἔχω, μά δέν κάνω, μά δέν μπορῶ», ἄς κάνομε καί μία στροφή ἐκεῖ. Αὐτό πού ψάλλομε ἐκείνη τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων εἶναι πολύ δυνατός λόγος: «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός».
Μπροστά σέ αὐτό τό γεγονός τῆς ἁγίας καί μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἄς ἀφήσομε τίς μέρες αὐτές, ἀδελφοί μου, νά μᾶς ἑτοιμάσουν. Ἄς χρησιμοποιήσομε, ἄς ἀξιοποιήσομε, ἄς ἐνεργοποιήσομε ὅλα τά μέσα πού μᾶς δίδει ἡ Ἐκκλησία μας. Τούς ὕμνους, τή νηστεία, τήν προσευχή, τή μελέτη, τήν ἐξομολόγηση, τήν ἐλεημοσύνη, τά ἀγαθά ἔργα.
Ἄς πορευθοῦμε νά μιμηθοῦμε τόν Χριστό στήν καρδία μας μέσα ἀπό τήν ταπείνωση, μέσα ἀπό τή μετάνοια, τήν ἀλλαγή τῆς νοοτροπίας· ἄς ἀφήσομε νά δουλέψουν μέσα μας τά θεία γεγονότα, ὅπως ἔλεγε καί ὁ γέρο-Παΐσιος, μέσα στήν ὕπαρξή μας, καί ἡ μεγάλη αὐτή ἑορτή, ἄς γίνει κρίσις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῶν ἐνεργειῶν μας, τῶν πράξεών μας, τῶν διανοημάτων μας, τῶν ἐνθυμήσεών μας, τῶν διαθέσεών μας γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Καί νά καταλάβουμε ἐπί τέλους ὅτι ἡ λογική του Θεοῦ δέν ταιριάζει μέ τή λογική του κόσμου τούτου. Ἄλλη εἶναι ἡ λογική του Θεοῦ.
Νά εὐχηθῶ σέ ὅλους νά ἔχουμε καλά καί ἅγια Χριστούγεννα καί ὁ Χριστός νά μᾶς ἀξιώσει νά τόν δεχθοῦμε στήν καρδία μας καί ἔστω καί λίγο νά γευθοῦμε ἀπό αὐτή τή χάρη τῶν ἁγίων ἑορτῶν.
Πηγή: (ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία), Ιερά Μητρόπολις Λεμεσού, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Το διάγγελμα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πριν από 25 χρόνια, που σφράγισε το τέλος
25 χρόνια πριν, το βράδυ των Χριστουγέννων του 1991, ο όγδοος και τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης απηύθυνε το τηλεοπτικό διάγγελμα προς τους συμπατριώτες του –πολίτες που από την επομένη θα ανήκαν σε 15 διαφορετικές χώρες– με το οποίο έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των χωρών αυτών αλλά και του κόσμου γενικότερα. Ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πείραμα επτά δεκαετιών, αυτό του σοσιαλιστικού δρόμου προς τον κομμουνισμό, έφτασε άδοξα στο τέλος του, αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας που άρχισε με την άνοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στο ανώτερο αξίωμα της Σοβιετικής Ένωσης το 1985.
Οι μεταρρυθμίσεις που προσπάθησε και σε κάποιο βαθμό πέτυχε να εφαρμόσει αυτά τα χρόνια, αποδείχτηκαν απολύτως ασύμβατες με τις δομές και τις αγκυλώσεις του κομμουνιστικού συστήματος και μοιραία άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου που οδήγησε στην κατάρρευση ολόκληρου του μπλοκ των κομμουνιστικού χωρών και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που επισκίασε τον πλανήτη κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Η διάλυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, τα Χριστούγεννα του 1991, ακολούθησε νομοτελειακά τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελέστηκαν στην ανατολική Ευρώπη το 1989, όταν το ένα μετά το άλλο τα κομμουνιστικά κράτη κατέρρεαν με αναίμακτες επαναστάσεις των λαών τους, με αποκορύφωμα την πτώση του συμβόλου της διαίρεσης, του Τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989.
Ακολουθεί το κείμενο* του ιστορικού αποχαιρετιστήριου διαγγέλματος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του ανθρώπου που σφράγισε το τέλος του 20ού αιώνα όσο κανένας άλλος.
Αγαπητοί συμπατριώτες.
Λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα του σχηματισμού της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, σήμερα διακόπτω τις δραστηριότητές μου στη θέση του Προέδρου της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Παίρνω αυτή την απόφαση για λόγους αρχής. Τάχθηκα ακράδαντα υπέρ της ανεξαρτησίας των εθνών και της κυριαρχίας των Δημοκρατιών (σ.μ.:της ΕΣΣΔ). Ταυτόχρονα, υποστήριξα τη διατήρηση της Ένωσης των κρατών και την ακεραιότητα αυτής της χώρας.
Οι εξελίξεις πήραν διαφορετική πορεία. Επικράτησε η πολιτική του διαμελισμού της χώρας και του διαχωρισμού του κράτους, κάτι το οποίο δεν μπορώ να προσυπογράψω.
Μετά τη συνάντηση στην Άλμα-Άτα (σ.μ. πρωτεύουσα του Καζακστάν) και τις αποφάσεις της, η θέση μου δεν άλλαξε όσον αφορά αυτό το θέμα. Εκτός αυτού, είναι πεποίθησή μου ότι αποφάσεις αυτού του μεγέθους θα έπρεπε να λαμβάνονται στη βάση της λαϊκής βούλησης.
Ωστόσο, θα κάνω ό,τι μπορώ για να εξασφαλιστεί ότι οι συμφωνίες που υπεγράφησαν εκεί θα οδηγήσουν προς την πραγματική σύμπνοια στην κοινωνία και θα διευκολύνουν τη διαδικασία των μεταρρυθμίσεων και την έξοδο από την κρίση.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία μου να σας μιλήσω ως πρόεδρος της ΕΣΣΔ. Θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να σας ενημερώσω για το τι σκέφτομαι για το δρόμο που ακολουθήσαμε από το 1985, κυρίως γιατί υπάρχουν πολλές αμφιλεγόμενες, επιφανειακές, και μεροληπτικές κρίσεις για το θέμα.
Το πεπρωμένο καθόρισε ότι, όταν βρέθηκα στο τιμόνι, ήταν ήδη σαφές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτή τη χώρα.
Είχαμε πολλά από όλα - γη, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, άλλους φυσικούς πόρους - και υπήρχαν μυαλά και ταλέντα σε αφθονία. Ωστόσο, ζούσαμε πολύ χειρότερα από ό, τι οι άνθρωποι στις άλλες βιομηχανοποιημένες χώρες και υστερούσαμε αυτών όλο και περισσότερο.
Ο λόγος ήταν προφανής ακόμα και τότε. Αυτή η χώρα ασφυκτιούσε κάτω από τα δεσμά ενός γραφειοκρατικού συστήματος διοίκησης. Καταδικασμένη να εξυπηρετεί την ιδεολογία της και να υποφέρει το δυσβάστακτο βάρος της κούρσας των εξοπλισμών, βρέθηκε σε σημείο θραύσης.
Όλες οι χλιαρές μεταρρυθμίσεις - και υπήρξαν πολλές - απέτυχαν η μια μετά την άλλη. Η χώρα έχανε κάθε ελπίδα. Δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Έπρεπε να αλλάξουμε τα πάντα ριζικά.
Γι' αυτό το λόγο δεν μετάνοιωσα ποτέ που δεν χρησιμοποίησα τη θέση του Γενικού Γραμματέα απλά και μόνο για να κυβερνήσω αυτή τη χώρα για μερικά χρόνια. Αυτό θα ήταν ανήθικο και ανεύθυνο.
Γνώριζα ότι το να ξεκινήσουν μεταρρυθμίσεις αυτού του μεγέθους σε μια κοινωνία όπως η δική μας, ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη, ακόμα και επικίνδυνη υπόθεση. Αλλά ακόμα και τώρα, είμαι πεπεισμένος ότι η δημοκρατική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε την άνοιξη του 1985 ήταν ιστορικά δικαιολογημένη.
Η διαδικασία του εκσυγχρονισμού αυτής της χώρας και των δραστικών αλλαγών στη διεθνή κοινότητα, αποδείχθηκε πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι αρχικά είχε θεωρηθεί. Ωστόσο, ας αναγνωρίσουμε ό,τι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα.
Η κοινωνία έχει αποκτήσει ελευθερία. Έχει απελευθερωθεί πολιτικά και πνευματικά και αυτό είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα με το οποίο ακόμα δεν έχουμε εντελώς εξοικιωθεί, εν μέρει γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα να χρησιμοποιούμε την ελευθερία.
Ωστόσο, ένα ιστορικό έργο έχει πραγματοποιηθεί.
Το ολοκληρωτικό σύστημα που εμπόδισε αυτή τη χώρα για πάρα πολύ καιρό να ευημερίσει και να προκόψει, έχει εξαλειφθεί.
Μια σημαντική επιτυχία έχει πραγματοποιηθεί στο δρόμο της δημοκρατικής μεταρρύθμισης. Ελεύθερες εκλογές, ελευθερία του Τύπου, ελευθερία της θρησκευτικής πίστης, αντιπροσωπευτική νομοθεσία και πολυκομματικό σύστημα, έχουν όλα γίνει πραγματικότητα.
Έχουμε ξεκινήσει να κινούμαστε προς την πλουραλιστική οικονομία και εγκαθιδρύεται η ισότητα όλων των μορφών ιδιοκτησίας. Στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης της γης, η αγροτιά άρχισε να επανεμφανίζεται ως τάξη, ιδιώτες αγρότες υπάρχουν και πάλι και εκατομμύρια εκτάρια γης έχουν δοθεί σε αγροτικούς και αστικούς πληθυσμούς. Η οικονομική ελευθερία του παραγωγού έχει κατοχυρωθεί με νόμους, και η ελεύθερη επιχείρηματικότητα, οι μετοχικές εταιρίες και οι ιδιωτικοποίησεις επιταχύνονται.
Καθώς η οικονομία στρέφεται προς την αγορά, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι όλο αυτό γίνεται για την ευημερία των ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου θα πρέπει να γίνουν τα πάντα για να εξασφαλιστεί κοινωνική πρόνοια, κυρίως για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά.
Ζούμε σε έναν νέο κόσμο.
Έχει μπει τέλος στον Ψυχρό Πόλεμο και στην κούρσα των εξοπλισμών, καθώς και στην τρελή στρατιωτικοποίηση της χώρας, η οποία είχε παραλύσει την οικονομία, είχε παραμορφώσει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και είχε υποσκάψει τα ήθη μας. Η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου δεν υπάρχει πια.
Για άλλη μια φορά, θα ήθελα να τονίσω ότι κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου, έκανα ό,τι έπρεπε για να διασφαλιστεί ο έλεγχος των πυρηνικών όπλων.
Ανοίξαμε τον εαυτό μας στον υπόλοιπο κόσμο, εγκαταλείψαμε τις πρακτικές να παρεμβαίνουμε στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων και να χρησιμοποιούμε το στρατό μας έξω από τη χώρα. Σε αντάλλαγμα κερδίσαμε εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και σεβασμό.
Έχουμε γίνει ένα από τα βασικά προπύργια για την αναδιάρθρωση του σύγχρονου πολιτισμού σε μια ειρηνική δημοκρατική βάση.
Τα έθνη και οι λαοί αυτής της χώρας έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να επιλέγουν ελεύθερα τον τρόπο τους για αυτοδιάθεση. Η αναζήτηση για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση του πολυεθνικού κράτους μας, μάς οδήγησε στο σημείο όπου ήμασταν έτοιμοι να υπογράψουμε μια νέα συνθήκη για την Ένωση.
Όλες αυτές οι αλλαγές έχουν γίνει κάτω από μεγάλη πίεση, και πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο ενός σκληρού αγώνα ενάντια στην αυξανόμενη αντίσταση των παλιών αντιδραστικών δυνάμεων, των πρώην δομών του κόμματος και του κράτους και της οικονομικής ελίτ, καθώς και τις συνήθειές μας, τις ιδεολογικές προκαταλήψεις μας και την ισοπεδωτική και παρασιτική ψυχολογία μας.
Η αλλαγή προσέκρουσε στη χαμηλή ανοχή μας, στο χαμηλό επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας μας και στον ίδιο το φόβο της αλλαγής. Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε χάσει τόσο πολύ χρόνο. Το παλιό σύστημα κατέρρευσε πριν το νέο σύστημα αρχίσει να λειτουργεί. Και η κοινωνία μας μπήκε σε μια ακόμα βαθύτερη κρίση.
Είμαι ενήμερος ότι υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια ως αποτέλεσμα της σημερινής σοβαρής κατάστασης, σκληρή κριτική προς κάθε επίπεδο αρχής και προς εμένα προσωπικά. Θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά, όμως, ότι σε μια τόσο μεγάλη χώρα, δεδομένης της κληρονομιάς της, θεμελιώδεις αλλαγές δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς δυσκολίες και πόνο.
Το πραξικόπημα του Αυγούστου έφερε τη συνολική κρίση σε σημείο καμπής. Το πιο επικίνδυνο πράγμα σ’ αυτή την κρίση είναι η κατάρρευση της κρατικής υπόστασης. Και σήμερα παρακολουθώ με ανησυχία το γεγονός της απώλειας από τους πολίτες μας, της υπηκοότητας μιας μεγάλης δύναμης, με συνέπειες που θα μπορούσαν να είναι τραγικές για όλους μας.
Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να διατηρήσουμε τις δημοκρατικές κατακτήσεις που έχουν επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια. Τις έχουμε κερδίσει υποφέροντας μέσα από ολόκληρη την ιστορία μας και την τραγική εμπειρία μας. Αυτές οι δημοκρατικές κατακτήσεις δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ή προσχήματα. Διαφορετικά, όλες οι ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον θα θαφτούν.
Σας τα λέω όλα αυτά με ειλικρίνεια και ευθύτητα, γιατί αυτό είναι το ηθικό καθήκον μου.
Σήμερα θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους τους ανθρώπους που έχουν δώσει την υποστήριξή τους στην πολιτική του εκσυγχρονισμού αυτής της χώρας και συμμετείχαν στις δημοκρατικές μεταρρύθμισεις.
Είμαι επίσης ευγνώμων σε αρχηγούς κρατών, πολιτικούς, δημόσια πρόσωπα, καθώς και εκατομμύρια απλών ανθρώπων στο εξωτερικό, οι οποίοι κατάλαβαν τις προθέσεις μας, μάς έδωσαν την υποστήριξή τους και μας συνάντησαν στα μισά του δρόμου, προσφέροντας την ειλικρινή συνεργασία τους.
Ανησυχώ πολύ καθώς φεύγω από αυτή τη θέση. Ωστόσο, έχω επίσης συναισθήματα ελπίδας και πίστης σε σας, τη σοφία και τη δύναμη του πνεύματός σας. Είμαστε κληρονόμοι ενός μεγάλου πολιτισμού και η αναγένηση και μεταμόρφωσή του, για μια σύχγρονη και αξιοπρεπή διαβίωση, τώρα εξαρτάται από όλους και τον καθένα ξεχωριστά.
Θα ήθελα, από τα βάθη της καρδιάς μου, να ευχαριστήσω όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια και εργάστηκαν για τον δίκαιο και καλό σκοπό.
Φυσικά, υπήρχαν λάθη που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, και πολλά από αυτά που κάναμε θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα. Αλλά είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα, οι κοινές μας προσπάθειες θα καρποφορήσουν και τα έθνη μας θα ζήσουν σε μια ευημερούσα, δημοκρατική κοινωνία.
Εύχομαι σε όλους ό,τι καλύτερο.
Η τελευταία υποστολή της Σοβιετικής σημαίας στο Κρεμλίνο στις 26/12/1991
Πηγή: (Μετάφραση από το βιβλίο του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ «Memoirs», Bantam 1996), Athens Voice
Όταν στις 20 Απριλίου 1931, επτά χρόνια από την κατάργηση του χαλιφάτου το 1924 και οκτώ χρόνια από τη εκθρόνιση του Σουλτάνου το 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ διατύπωνε το δόγμα «ειρήνη στη χώρα, ειρήνη τον κόσμο», ο ιδρυτικός μύθος των Οσμανλιδών, το «Όνειρο» του Οσμάν, που άρχισε να διαδίδεται 150 χρόνια από τον θάνατο του (1323) έπαυε να ισχύει. Στα χρόνια που είχαν προηγηθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία είδε τα σύνορα της (16-17ος αιώνας) να εκτείνονται από τις εκβολές του Σάβα μέχρι την Κασπία και από την Μολδαβία μέχρι την Υεμένη και την Αλγερία κι ύστερα να συρρικνώνονται σε μέρος της Μ. Ασίας μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταργήθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ το 1923, τα μέλη της δυναστείας Οσμανλιδών εκτοπίσθηκαν, το χαλιφάτο καταργήθηκε και ο κόσμος έπαυσε να είναι χωρισμένος στη «πατρίδα του Ισλάμ» και στη «πατρίδα του πολέμου» και μαζί καταργήθηκαν οι Οθωμανοί και «τα σύνορα της καρδιάς τους».
Μία κοσμική δημοκρατία ιδρύθηκε με το όνομα Τουρκία. Ένα κράτος με αποστολή να υλοποιήσει το νεωτεριστικό όραμα του ιδρυτή και πατέρα (Ataturk) του, όπως αυτό αποτυπώθηκε στη περίφημη «Ομιλία» των 36 ωρών, μεταξύ 15 και 20 Οκτωβρίου 1927. Ένα κράτος με πολίτες που «τα σύνορα της καρδιάς τους», τους οδηγούσαν στις πεδιάδες της Κεντρικής Ασίας από όπου οι φυλές των Τουρκμένων νομάδων προγόνων είχαν ξεκινήσει την πορεία τους προς τα βοσκοτόπια της Μ. Ασίας.
Το νέο κράτος απαρνήθηκε τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της οθωμανικής κοινωνίας και αναζήτησε τη νέα ταυτότητα του στην ιδιότητα του μέλους ενός «φανταστικού» έθνους Τούρκων. Μπορεί ο πρόεδρος της Τουρκίας να θεωρεί «σύνορα της καρδιάς του» αυτά της ακμής των Οθωμανών, αλλά δεν προέρχεται από τους Οσμανλίδες, δεν είναι Οθωμανός αλλά Τούρκος και αυτά τα σύνορα δεν τα είχε ποτέ η Τουρκία. Μέσα στη νέα ταυτότητα, του Τουρκικού Εθνικισμού, η νεαρή δημοκρατία αποφάσισε την βίαιη ενσωμάτωση όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών της, των Κούρδων συμπεριλαμβανομένων.
Όμως οι Κούρδοι, όπως και όλοι οι άλλοι προγενέστεροι των τουρκικών φυλών πληθυσμοί, είχαν διαφορετικά «σύνορα καρδιάς» και κάθε άλλο παρά πρόθυμοι αποδείχθηκαν να αποδεχθούν αυτή την ενσωμάτωση. Απαιτήθηκαν πέντε χρόνια (1925 -1930) πολέμου για να κατασταλούν, προσωρινά όπως αποδεικνύεται, οι διαδοχικές κουρδικές εξεγέρσεις που άρχισαν με την επανάσταση του σεΐχη Σαΐντ στα βόρεια του Ντιγιαρμπακίρ το 1925. Καταστολή που στηρίχθηκε σε ένα δρακόντειο νόμο για την τήρηση της τάξης και που στη συνέχεια εφαρμόσθηκε στους πολιτικούς αντιπάλους του Κεμάλ. Ένας πόλεμος στον οποίο ο τουρκικός στρατός έχασε τον ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο, αριθμό ανδρών από αυτόν του «Πολέμου της Ανεξαρτησίας» εναντίον των Ελλήνων στη Μ. Ασία. Στο τέλος αυτής της μακράς περιόδου εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων και ανακατατάξεων, ο Μουσταφά Κεμάλ διατύπωσε το περίφημο δόγμα -Yurtta sulh, Cihanda sulh- για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, που της εξασφάλισε ειρήνη, οικονομική ανάπτυξη και σχετική πολιτική και κοινωνική σταθερότητα.Εβδομήντα εννέα χρόνια από το θάνατο του «Πατέρα-Ατατούρκ», αυτό το δόγμα και ο ίδιος αμφισβητούνται στη πράξη. Με οδηγό ένα ασαφές μετά-κεμαλικό και νέο-οθωμανικό όνειρο, η χώρα έχει οδηγηθεί σε κατάσταση «αδιάφορης ισορροπίας», όπου όλα είναι ενδεχόμενο να συμβούν.
"Yurtta sulh". Η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη ένοπλη σύγκρουση στις επαρχίες των Κούρδων αναδεικνύει την ατέλεια του ιδρυτικού μύθου της Τουρκίας να τους ενσωματώσει και την αδυναμία του κράτους να εγγυηθεί την ειρήνη στη χώρα. Στις επαρχίες των Κούρδων οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν επεκταθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις και στα χωριά. Επαρχίες εκκενώνονται για να διευκολυνθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσα σε πόλεις και χωριά. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδων παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς για τα μεγάλα αστικά κέντρα των δυτικών επαρχιών.
Σε μία χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων, από τα οποία 20 εκατομμύρια είναι Κούρδοι, η υποχρεωτική μετακίνηση ενός μεγάλου αριθμού από αυτούς στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν λύνει το πρόβλημα. Αντίθετα διαμορφώνει εστίες ποικιλόμορφης δυσφορίας και επεκτείνει τα μέτωπα της ένοπλης και ασύμμετρης αντιπαράθεσης σε ολόκληρη την επικράτεια.
Ο χαρακτηρισμός ενός αριθμού Κούρδων (μικρού ή μεγάλου) ως τρομοκρατών και η σύλληψη της κοινοβουλευτικής ηγεσίας τους, μπορεί να διευκολύνει τη ρητορική και τις πολιτικές σκοπιμότητες της κεντρικής εξουσίας, δεν οδηγεί όμως στην δημιουργία κλίματος εκτόνωσης και συμφιλίωσης σε μία εξελισσόμενη πολεμική αναμέτρηση που απειλεί ευθέως την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκικής Δημοκρατίας, αποσταθεροποιεί την κοινωνική συνοχή της και πλήττει βαρέως την εσωτερική ειρήνη και την οικο νομία της. Εκτός όμως των Κούρδων είναι και οι τρομοκρατικές δραστηριότητες που ασκούν σε ολόκληρη τη χώρα τα μέλη του ISIL (Islamic State of Iraq and the Levant), υπεύθυνα για την βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Αγκύρας (10.10.15) με περισσότερους από 100 νεκρούς. Η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργείου εσωτερικών (30.11.16), ότι μετά από έρευνες σε 12 επαρχίες προσήχθησαν 365 ύποπτοι από τους οποίους οι 131 συνελήφθησαν, αναδεικνύει ένα πρόβλημα εισαγόμενης τρομοκρατίας στη Τουρκία, που ενδέχεται να προκλήθηκε από τη διάρρηξη των σχέσεων των μυστικών υπηρεσιών της χώρας μαζί τους, στις κοινές επιχειρήσεις τους εναντίον των δυνάμεων του Ασαντ στη Συρία.
Χωρίς αμφιβολία το αίσθημα της κοινής ειρήνης στη χώρα, όπως διατυπώθηκε ως -Yurtta sulh-, έχει εξασθενήσει κι αυτό ανησυχεί όχι μόνο τους Τούρκους πολίτες αλλά και τους γείτονες τους που θέλουν και εύχονται μία ειρηνική Τουρκία. Η αποτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος αποτέλεσε την ευκαιρία επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και την εκδήλωση ενός κύματος διώξεων προς κάθε αντιφρονούντα προς τον πρόεδρο Tayyip Erdogan, όπως ανάλογα είχε συμπεριφερθεί και ο Κεμάλ προς τους αντιπάλους του, στο παρελθόν.
Περισσότεροι από 120.000 υπάλληλοι απελύθησαν και ένας μεγάλος αριθμός από όσους θεωρήθηκαν συνεργάτες του Fethullah Gulen συνελήφθησαν και το ίδιο συνέβη σε ανώτατους και ανώτερους δικαστικούς και στρατιωτικούς. Όλοι οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων απελύθησαν και μαζί με αυτούς και ένας αδιευκρίνιστος αριθμός πανεπιστημιακών απελύθη ή και συνελήφθη.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε η αντικατάσταση εκατόν σαράντα έξη (146) ανώτατων στελεχών της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης (1.12.16). Εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί έπαυσαν να λειτουργούν και δημοσιογράφοι απελύθησαν ή και συνελήφθησαν. Σύμφωνα με το παρατηρητήριο P24, εκατόν σαράντα έξη (146) από αυτούς ευρίσκονται στις φυλακές. Ο αριθμός των κρατουμένων στις φυλακές έφθασε στις αρχές Δεκεμβρίου 2016 τους 177.262, σημειώνοντας αύξηση 17% μέσα σε ένα έτος. Οι διώξεις επεκτάθηκαν και στο τομέα των κρατικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ένα κύμα διωγμών και φυλακίσεων σαρώνει τη χώρα και μετά από πολύ καιρό Τούρκοι ζητούν πολιτικό άσυλο σε χώρες της Ε.Ε.
Διώξεις που όμως επιδοκιμάζονται από τη πλειοψηφία των πολιτών που ζητεί ακόμη και την επιβολή της θανατικής ποινής εναντίον των αντιπάλων - «τρομοκρατών». Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος Ερντογάν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος με ιδιαίτερη απήχηση στους Σουνίτες μουσουλμάνους. Το πρόβλημα βέβαια για την Τουρκία, είναι τι γίνεται με τα δικαιώματα των «άλλων», των δυτικότροπων και των διαφωνούντων που είναι και αυτοί πολλοί ώστε να αγνοηθούν. «Άλλοι» που νοιώθουν ανασφαλείς για αυτούς και το μέλλον των παιδιών τους, ιδιαίτερα για τις κόρες τους που έμαθαν να συμπεριφέρονται ως ευρωπαίες. «Άλλοι» που ασφυκτιούν και αρχίζουν να νοιώθουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά στη χώρα (Yurtta sulh) που τους υποσχέθηκε ο Πατέρας - Ατατούρκ.
Κυρίαρχο θέμα στην τουρκική πολιτική σκηνή που επηρεάζει τις εσωτερικές και εξωτερικές σχέσεις της Τουρκίας αποτελεί η προσπάθεια συνταγματικής μεταρρύθμισης που επιδιώκει ο πρόεδρος Ερντογάν. Με 316 έδρες στη Βουλή το κυβερνητικό κόμμα ΑΚΡ χρειάζεται τουλάχιστον άλλες 14 έδρες στη διαδικασία προκήρυξης του δημοψηφίσματος που θα διενεργηθεί μετά από 60 ημέρες από την απόφαση της Βουλής. Αυτή τη πλειοψηφία την εξασφάλισε με τη πρόσφατη συμφωνία (1.12.2016) με το εθνικιστικό κόμμα (MHP), που κατέχει 40 έδρες. Μία συμφωνία που ερμηνεύει την έξαρση της ρητορικής (και όχι μόνον) του Ερντογάν στα προσφιλή για το ακροδεξιό ακροατήριο του MHP θέματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον των Κούρδων, των ελληνο-τουρκικών σχέσεων και των εξελισσόμενων διαπραγματεύσεων για την Κύπρο. Με δύο πολεμικά μέτωπα εκτός και ένα εντός συνόρων, με πολλαπλές ασύμμετρες επιθέσεις στο εσωτερικό, με τρία τουλάχιστον εκατομμύρια πρόσφυγες στην επικράτεια της, με την ισοτιμία της τουρκικής λίρας σε 1€ = 3.7ΤL και την οικονομία να υφίσταται τις αρνητικές επιπτώσεις από τις εξελίξεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό, η επάνοδος στο δόγμα -Yurtta sulh, Cihanda sulh-, δείχνει να είναι μονόδρομος μετά την αναμενόμενη επιτυχία του προέδρου Ερντογάν στο επικείμενο δημοψήφισμα. Επάνοδος που όσο θα καθυστερεί τόσο το κόστος της θα μεγαλώνει. Η Τουρκία έχει κάθε συμφέρον να ακολουθήσει το δρόμο της ειρήνης. "Yurtta sulh, Cihanda sulh", διαφορετικά το κόστος εγκατάλειψης του θα αποδειχθεί εξαιρετικά βαρύ για την ακεραιότητα και την ευημερία της. Το «Όνειρο» του Οσμάν αποτελεί μέρος ενός μύθου του παρελθόντος που πια έχει χάσει τη δύναμη του. «Απέσβετο και λάλλον ύδωρ» όπως ειπώθηκε σε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν.
* «Cumhuriyet Halk Firkasi’nin mustakar umumi siyasetini su kisa cumle acikca ifadeye kafidir zannederim: Yurtta sulh, cihanda sulh icin calisiyoruz.» «Για να περιγράψω τη σταθερή και γενική διπλωματία του Λαϊκού Δημοκρατικού κόμματος νομίζω ότι αυτή η μικρή πρόταση, ειρήνη στη χώρα ειρήνη στο κόσμο, είναι αρκετή».
- Το νέο κράτος απαρνήθηκε τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της οθωμανικής κοινωνίας και αναζήτησε τη νέα ταυτότητά του στην ιδιότητα του μέλους ενός «φανταστικού» έθνους Τούρκων
- Μπορεί ο πρόεδρος της Τουρκίας να θεωρεί «σύνορα της καρδιάς του» αυτά της ακμής των Οθωμανών, αλλά δεν προέρχεται από τους Οσμανλίδες, δεν είναι Οθωμανός αλλά Τούρκος και αυτά τα σύνορα δεν τα είχε ποτέ η Τουρκία
Πηγή: Ημερησία
Ὁ σκοπός μιᾶς Συνόδου εἶναι νά φέρει τήν εἰρήνη• ὅμως ἔρχεται πάντοτε ἡ εἰρήνη; Λοιπόν. Φημολογεῖται ἡ συγκρότηση μιᾶς Πανορθόδοξης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία λέγεται ὅτι θά εἶναι ἡ ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδος. Ξέρετε ὅτι μέχρι τώρα ἔχουμε ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀλλά καί κάποιες Τοπικές Συνόδους.
Ἔτσι λοιπόν φημολογεῖται μία ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία θά γίνει στίς μέρες μας. Εἶναι πολλά χρόνια πού ἔχουν ἤδη ἀρχίσει καί ξεκινήσει ἐργασίες γι᾽ αὐτή τήν ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδο• ἔχουν πραγματοποιηθεῖ μάλιστα καί Προσύνοδοι. Ἐπίσης ἔχουν ἐξαγγελθεῖ προγραμματικές δηλώσεις ἀπό τόν καινούργιο μας πατριάρχη [ἐνν. τόν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο], καί μεταξύ τῶν ἄλλων πού εἶπε –καί λέγονται κατά καιρούς πολλά– ἦταν ὅτι θά προσπαθήσει νά πραγματώσει τήν ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδο. [...]
Ὅμως μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τί ἀποτελέσματα θά εἴχαμε ἀπό τέτοιες ἀποφάσεις μιᾶς τέτοιας Συνόδου; Ἐγώ εἶχα ἑτοιμάσει τίς σημειώσεις μου γι᾽ αὐτά πού σᾶς λέω τώρα· χάρηκα ὅμως ὅταν εἶδα ὅτι καί ὁ πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέει τό ἴδιο πρᾶγμα. Τί ἄλλο θά ἔχουμε, παρά σχίσματα! Ὅπως εἴχαμε κάποτε μέ τήν μεταφορά τοῦ ἡμερολογίου τό Παλαιοημερολογιακό φαινόμενο, ἔτσι θά ἔχουμε καί τώρα ἅμα γίνουν τέτοια πράγματα.
Διότι πολλοί θά ποῦνε: «Ἐγώ δέν τά δέχομαι αὐτά τά πράγματα». Τότε ὅμως, τί λέτε; δέν θά γίνουν σχίσματα; Καί λέει ὁ πατήρ Ἰουστῖνος: «Τίποτα καλό νά μήν περιμένουμε ἀπό μία τέτοια Σύνοδο, παρά μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα!». Λέει καί κάτι ἄλλο: «καί αἱρέσεις»! Δέν εἶναι πολύ φυσικό; Κάθε ἄλλο παρά θά εὐχαριστήσει μία τέτοια Σύνοδος μέ τέτοιες ἀποφάσεις, ὅπως εὐχαρίστησε ἡ Ἀποστολική Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων. Παρατηροῦμε ὅμως καί μία βιασύνη. Αὐτό τό παρατηρεῖ καί τό σημειώνει καί ὁ πατήρ Ἰουστῖνος, βεβαίως παρά πάνω ἀπό δέκα χρόνια πίσω, ὅτι δηλαδή ὑπάρχει μία βιασύνη. Ἡ βιασύνη αὐτή ὑπάρχει καί σήμερα. Βιασύνη! νά γίνει αὐτή ἡ Σύνοδος!
Ἴσως ρωτήσετε: «Καλά, καί τί εἶναι ἐκεῖνο πού τούς κάνει νά κινηθοῦν ἔτσι;». Θά σᾶς πῶ. Ὅμως θά σᾶς πῶ τήν ἀπόλυτα προσωπική μου γνώμη. Δέν ἦρθε νά μοῦ τό πεῖ κανείς, οὔτε φυσικά τό διάβασα πουθενά. Μία τέτοια Σύνοδο δέν τήν κινεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀλλά τήν κινοῦν οἱ σκοτεινές δυνάμεις, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Μασονία! Αὐτό ἄς γίνει δεκτό. Ναί. [...] Γι᾽ αὐτό, ἐάν γίνει ἡ Σύνοδος, θά χαρακτηριστεῖ Ψευδοσύνοδος• δέν θά γίνει ἀποδεκτή.
Εἶναι ὅμως καί κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά συγκαλέσουν τήν Σύνοδο, ἤ ἐκεῖνοι πού θά παρακαθίσουν στήν Σύνοδο –ἐδῶ τώρα θέλω νά τό προσέξετε καλά-καλά καί αὐτό– ποιοί θά εἶναι; [...] Ἀπ᾽ ὅσο μποροῦμε νά ξέρουμε σήμερα, καί ἐγώ καί ἐσεῖς, καί ὅλοι μας, ἐκεῖνοι πού θά παρακαθίσουν ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπό τόν Οἰκουμενισμό. Ἀπερίφραστα, ἐκτός ἴσως ἀπό κάποιες ἐξαιρέσεις, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ὀρθοδοξοῦν, ἔστω καί ἄν λέγονται πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καί ἐπίσκοποι. Δέν ὀρθοδοξοῦν! Τό γνωρίζουμε αὐτό ἀπό ἀτομικές δηλώσεις πού κάνουν, ἀπό τόν τρόπο πού κινοῦνται καί ἐκφράζονται. [...] Λοιπόν. Αὐτά πού λέμε, μέ κύριο στοιχεῖο τήν ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδο, καί δέν ξέρουμε τί ἄλλα μπορεῖ νά βρεθοῦν καί νά σταθοῦν, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμό στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως; Ναί, εἶναι ἕνας πειρασμός!
Αὐτός ὁ πειρασμός ξέρετε τί ἐπιδιώκει νά ἐπιτύχει; Προσπαθεῖ νά ξεθωριάσει τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! [...] Ἐκεῖνο πού ὁ Ἄρειος καί ὁ Μονοφυσιτισμός δέν κατάφεραν, τώρα ὁ Οἰκουμενισμός ἔβαλε μπροστά νά τό καταφέρει! [...] Αὐτός ὁ πειρασμός φαίνεται ὅτι θά εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς Ἱστορίας. Ἐδῶ τώρα προσέξτε καλά. Φαίνεται ὅτι θά εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς Ἱστορίας, καί μάλιστα πειρασμός δεινός! Εἶναι προφητευμένο• τό προφητεύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού τό λέει στόν ἄγγελο, δηλαδή στόν ἐπίσκοπο, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας, καί εἶναι στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκοῦστε τί λέει:
«Ὅτι ἐτήρησας τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης –ὥρας ἐννοεῖται– ἔρχεσθαι ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης –ἀκοῦστε: «ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης»!– «πειρᾶσαι τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς· ἔρχομαι ταχύ• κράτει ὅ ἔχεις, ἵνα μηδείς λάβῃ τόν στέφανόν σου». Ἐπειδή ἐσύ τήρησες, λέει, φύλαξες τόν λόγο τῆς ὑπομονῆς μου, δηλαδή ὅ,τι ἀφορᾶ στό νά ἔχεις ὑπομονή καί νά μέ κρατᾶς, ἐμένα τόν Κύριο, μέσα σέ ἀντίξοες καταστάσεις, γι᾽ αὐτό καί ἐγώ θά σέ φυλάξω. Ἐπειδή τήρησες, καί ἐγώ θά σέ τηρήσω, θά σέ φυλάξω. Εἴδατε; ἐσύ φύλαξες; κι ἐγώ θά σέ φυλάξω! [...]
Προσέξτε ὅμως ἐδῶ. Εἶναι γραμμένο• θά ἔρθει! Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ πειρασμός αὐτός; Ὁ πειρασμός αὐτός, ἀγαπητοί, πού θά καλύπτει ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, δέν θά εἶναι παρά ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως στό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ! Τό ξαναλέω: τῆς πίστεως στό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ! Καί αὐτό θά τό πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, μέ τήν ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἀκούσατε; Μέ τήν ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν!...Μέ συγχωρεῖτε πού τά λέω δύο καί τρεῖς φορές• συνέχομαι! Ἔτσι λοιπόν ὁ Οἰκουμενισμός κατ᾽ οὐσίαν προσβάλλει τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μέχρι νά τό ἐξαφανίσει. Ἀλλά ἄν θέλει νά ἐξαφανίσει τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ –κάτι πού θά κάνει ὁ Ἀντίχριστος– τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος!
Προσέξατε κάτι; Ὅταν βγάζουν διαγγέλματα ὑψηλά ἱστάμενα πρόσωπα, δηλαδή ταγοί τῆς Ἐκκλησίας, τό προσέξατε; δέν ἀναφέρουν οὔτε μία φορά τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό! οὔτε τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Οὔτε μία φορά! Λένε: «ὁ Θεός»! Μά «ὁ Θεός» μπορεῖ νά εἶναι καί ὁ ΜΑΤΣ, δηλαδή ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος, πού εἶναι ὁ θεός τῶν Μασόνων! Ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσουν καί νά εὐχαριστήσουν αὐτά τά... τά πανάθλια ἀφεντικά τους, ἀποφεύγουν νά ἀναφέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἤ τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ• λένε μόνο «ὁ Θεός»! Διαβάστε διαγγέλματα μεγάλων προσώπων, καί θά μέ θυμηθεῖτε, καί θά δεῖτε! Μυρίζει!
Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ † π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου: Δύο ὁμιλίες ἀναφερόμενες στήν Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων, 52 μ.χ., ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» Μάιος 2016), (Παρακαταθήκη, Νοέμβριος-Δεκέμβριο 2016), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ὁποιος ἀκόμη διατηρεῖ ἀμφιβολίες γιά τό μέλλον τῆς δυτικῆς κοινωνίας, ὅπως αὐτό προδιαγράφεται ἀπό τούς ἰδεολογικούς μηχανισμούς τῆς ἐξουσίας, μπορεῖ ἁπλῶς νά κοιτάξει τό ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου γιά τό 2017 τεύχους τοῦ National Geographic.
Ἀφορᾶ τήν “ἐπανάσταση τοῦ φύλου” (ἤ τοῦ γένους) καί ἐμφανίζει ἕνα 9χρονο πρώην ἀγόρι ἀπό τίς ΗΠΑ πού “ἀπελευθερώθηκε” ἀπό τήν ἀρσενική του φύση μέ ἐπέμβαση! Ὅλα ὅσα ἀκούγονταν πρό ἐλαχίστων χρόνων ὡς ἀνέκδοτα ἤ παραδοξολογίες, εἶναι σήμερα πλέον πραγματικότητα κι ὄχι μόνο σέ 2-3 χῶρες σκανδιναβικές καί ἀγγλοσαξωνικές πού θεωροῦνται πιό “μπροστά”. Καί καμμία πολιτική πρόταση, γιά τήν Ἑλλάδα ἤ καί ἀλλοῦ, δέν ἔχει νόημα ἄν δέν ἀσχοληθεῖ μέ τοῦτο τό τρομερό πλῆγμα πού μεθοδεύει τό καθεστώς κατά τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Νά σκεφτοῦμε μόνο τί προοπτικές ἔχει ὁποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία μεταξύ ἀτόμων πού δέν ἔχουν λυμένο οὔτε τό “θέμα” τοῦ …φύλου τους!
Πηγή: Αντιφωνητής, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Ιστολογίου Κατάνυξις: Όπως είχαμε αποκαλύψει εγκαίρως, στην τελευταία συνεδρίασή της, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος (Δ.Ι.Σ.) είχε ρητή εντολή απευθείας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, που απαιτούσε την καρατόμηση του πατρός Θεοδώρου Ζήση και των συν αυτώ.
Στη συνέχεια δημοσιεύσαμε πρώτοι την επιστολή που απέδειξε με θλιβερό τρόπο, πως ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιχειρεί να γίνει Καπετάν Φοβέρας και Τρομάρας για την Εκκλησία της Ελλάδος
Πιστέψαμε τότε ειλικρινά και γράψαμε οτι “κατά τα φαινόμενα η Δ.Ι.Σ. αφόπλισε την πατριαρχική βόμβα, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και τοποθέτησε το Πατριαρχικό γράμμα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας”.
Σήμερα με αποκλειστικό διπλό έγγραφο φωτιά, καταγγέλουμε το φασιστικό πρόσωπο της Εκκλησιαστικής διοίκησης. Αποκαλύπτουμε με τραγικό τρόπο, πως η βόμβα του Πατριάρχη όχι μόνο δεν απενεργοποιήθηκε αλλά απασφαλίστηκε για να εκραγεί με στόχο τον πατέρα Θεόδωρο Ζήση και τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη.
Πρόθυμος δήμιος, φυσικός αυτουργός και αδίστακτος εκτελεστής του πρωτοφανούς Πατριαρχικού τρομοκρατικού γράμματος, το πειθήνιο όργανο, ο περίγελως και ανεξάντλητος τροφός των πρωϊνάδικων και των σατιρικών εκπομπών, ο… συνήθης ύποπτος.
Αντί να αρθεί στο ύψος της Αρχιερατικής του ευθύνης, να σηκώσει στους ώμους του τον σταυρό του μαρτυρίου, να ορθοτομήσει ελέγχοντας την Πατριαρχική αυθαιρεσία και να επαινέσει τους δύο κληρικούς, για τον αταλάντευτο αγώνα τους κατά της συνοδικής νομιμοποίησης του οικουμενισμού, που επιχειρείται με τη σύνοδο του Κολυμπαρίου Κρήτης, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, επιλέγει να εκτελέσει το διπλό “συμβόλαιο” της μαφίας του Φαναρίου.
Εμείς τους παραδίδουμε στη συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και τον ίδιο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και κυρίως τον Καπετάν Φοβέρα και Τρομάρα.
Κατόπιν της αποστολής των δύο εγγράφων στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και θερμής παρακλήσεως προς δημοσίευση από μέρους των απειλουμένων κληρικών (π.Θ.Ζήση και Π.Ν.Μανώλη), δημοσιεύουμε κατά σειράν, με μορφή κειμένου, τις επιστολές του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, πρώτα προς τον π. Νικόλαο Μανώλη και έπειτα προς τον π. Θεόδωρο Ζήση, παραθέτοντας και τα αντίστοιχα πρωτότυπα έγγραφα στο τέλος της ανάρτησης.
1η επιστολή
Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α
Ι Ε Ρ Α Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Σ Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η Σ
Βογατσικού 7 – 546 22 Θεσσαλονίκη, τηλ. 231-229871, και τηλεομ.231-229861.-
αριθμ. πρωτ. 722.- Εν Θεσσαλονίκη τη 10-12-2016.-
Αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερον
π. Νικόλαον Μανώλην, Εφημέριον
Ιερού Ναού αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
Ενταύθα
Αιδεσιμολογιώτατε,
Έχοντες υπ’όψει, τας κατά καιρούς αλλά και προσφάτους αναφοράς σας, και τας ομιλίας σας, μέσω του διαδικτύου, εις τους ιστοτόπους katanixis.blogspot.gr και katihisis.blogspot.gr περί θεμάτων απτομένων της πνευματικής δικαιοδοσίας του Σεπτού Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, ετέρων Πατριαρχείων ως επίσης και της Εκκλησίας της Ελλάδος, και ότι κατά το Σάββατον 3ην Δεκεμβρίου 2016 απευθύνατε αντικανονικώς, «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο για το ψευδές Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου» παραθεωρούντες με τρόπον αντικανονικόν την οικείαν σας εκκλησιαστικήν αρχήν, και εν προκειμένω την Ιεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης, εις ην και ανήκετε κανονικώς και ουσιαστικώς ως κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, δεδομένου δε ότι ταύτα πάντα προκαλούν την πνευματικήν σύγχυσιν και διάστασιν των συνειδήσεων των πιστών του πληρώματος της καθ΄ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, πατρικώς σας γνωρίζομεν τα κάτωθι:
Διά της υπ’ αριθμ. 2195/1001/14-5-2015 Αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μετατέθητε εις τον ιερόν Ναόν αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης κατόπιν της υπ’ αριθμ. πρωτ. 196/2-4-2015 ημετέρας αιτήσεως. Η εν λόγω μετάθεσή σας ως αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, εις την σχετικήν Συνοδικήν Απόφασιν εγένετο και «…προς αποκατάστασιν της ειρήνης εν τη ενορία Προφήτου Ηλία άνω πόλεως Θεσσαλονίκης, προς κατασίγασιν και περεταίρω αποτροπήν της δημιουργίας φατριαστικών φαινομένων, προς ανάπαυσιν του ημετέρου λογισμού εν τη ενορία ημών… αλλά και ένεκα της πατρικής και προστατευτικής μερίμνης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, μη επιθυμούντος την κίνησιν καθ΄υμών κανονικής διαδικασίας, αλλ’ επιδιώκοντος την προστασίαν της ενότητος εντός της ενορίας του προφήτου Ηλία άνω πόλεως, ως και της ιερατικής υποστάσεως υμών, ου μην αλλά και την υμετέραν πνευματικήν ανέλιξιν και ωρίμανσην».
Διά των υπ’ αριθμ. 784/20-11-2015 και 923/31-12-2015 ημετέρων εγγράφων αποσταλλέντων προς υμάς και εχόντων πλήρη σχέσιν με την εσχάτως προβαλλομένην διά του διαδικτύου συμπεριφοράν σας, σάς κατεγράψαμεν πατρικώς και κατ’ οικονομίαν τας συμβουλάς και τας παραινέσεις βάσει των οποίων είχετε και έχετε την δυνατότητα καταλλαγής και ειρηνεύσεως προς οικοδομήν των ενοριτών σας.
Διά της υπό ημερομηνίαν 13-1-2016 επιστολής σας, απευθυνόμενης προς τον οικείον Μητροπολίτην σας, εκφράζετε αδυναμίαν αντιλήψεως του ακριβούς περιεχομένου του φερομένου καθ’ υμών πειθαρχικού παραπτώματος και παρακαλείτε να σας διευκρινήσωμεν σχετικώς προς κατανόησιν και συμμόρφωσίν σας τα όσα διά των ως άνω ημετέρων εγγράφων σας γνωρίζομεν. Εις την εν λόγω επιστολήν σας δεν σάς απεστείλλαμεν σχετικήν απάντησιν κρίνοντες τούς προβληματισμούς και τούς συλλογισμούς σας ατυχείς, οι οποίοι μάλιστα καταδεικνύουν την εκ μέρους σας έλλειψιν διαθέσεως προς κατανόησιν των υφ’ ημών γραφομένων.
Αναμένοντες άχρι τούδε την τοιαύτην υφ’ υμών συμμόρφωσιν και επαναφοράν εις την κανονικήν τάξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, διαπιστούμεν, δυστυχώς, ότι συνεχώς εμφανίζεται εις τους ιστοτόπους katanixis.blogspot.gr και katihisis.blogspot.gr η ψευδεστάτη είδησις βρίθουσα ανακριβειών και συκοφαντικών αναφορών ότι «Με νέα, πρόσφατη εντολή (20-11-2015), ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, απαγορεύει εκ νέου και στην ενορία του αγίου Σπυρίδωνος να Ομιλεί ο π. Νικόλαος!!! Κρίνεται ως επικίνδυνος!!! Ο π. Νικόλαος Μανώλης, εφημέριος του ιερού βυζαντινού ναού Προφήτου Ηλιού Θεσσαλονίκης επί 26 έτη, για λόγους Πίστεως (ως γνωστόν ο π. Νικόλαος δίνει μεγάλες μάχες εναντίον της παναίρεσης του Οικουμενισμού που έχει αλώσει τα υψηλά κλιμάκια της εκκλησιαστικής ηγεσίας), από τις 21 Μαῒου 2015, μετατέθηκε αναγκαστικά, με την σύμφωνη γνώμη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν αιτήματος του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, και την απόφαση του τελευταίου, στον ιερό ναό Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας. Στη νέα του ενορία ο π. Νικόλαος, παρά τις συνεχιζόμενες απειλές και τους εκφοβισμούς, συνεχίζει ακάθεκτος το αντιοικουμενιστικό και αντιαιρετικό του έργο καθώς και την εν γένει πνευματική του δραστηριότητα», ενώ εν τοις πράγμασιν καθίσταται πασιφανές ότι ομιλείτε ιδιωτικώς και δημοσίως, κηρύττετε και αρθρογραφείτε εν πλήρει ελευθερία.
Ωσαύτως, καθίσταται γνωστόν, ότι ένεκα των ομιλιών και των άρθρων σας εις το διαδίκτυον και εις τους ως άνω ιστοτόπους, προκαλείτε δυστυχώς και πάλιν την αναγραφήν ανοικείων, αναρμόστων και χυδαίων σχολίων όπως π.χ. «…να ξέρεις και τούτο όμως αν συλλειτουργήσεις μεθαύριο με τον ακατανόμαστο, θα μας απογοητεύσεις…» ή «…δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερη ευλογία από κανέναν! Πρώτα απ’ όλα μην ξαναμνημονεύσεις τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης. Τότε να δεις χάριν Κυρίου που θα λάβεις!».
Τέλος, εις την εν λόγω ανοικτήν επιστολήν σας διχάζετε και σκανδαλίζετε τους χριστιανούς με τα παρακάτω: «Για μας όλους τους παραδοσιακούς πιστούς, δε θα μένει, παρά η μόνη διέξοδος, η τελευταία μας δυνατότητα ευλογημένης αντίδρασης, η διακοπή του μνημοσύνου όσων ιεραρχών και πατριαρχών θα δεχτούν τις αποφάσεις της Κρήτης. Χιλιάδες κληρικοί και μοναχοί, πλήθος λαού, θα οδηγηθούμε στην αποτείχιση και τότε θα είναι πολύ αργά…».
Εν συνεχεία των ανωτέρω διαπιστούμεν εσχάτως, και δη, προ και μετά την σύγκλησιν της Μεγάλης εν Κρήτη συνελθούσης Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την αναφοράν σας κατά τας ομιλίας σας και μάλιστα μέσω του διαδικτύου εις ενεργείας του Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου και εταίρων Πατριαρχείων και Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως και της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Επί τούτοις, πατρικώς σας εφιστώμεν την προσοχήν, διά τελευταίαν φοράν, όπως του λοιπού, με σεβασμόν προς την κανονικότητα και την αγιότητα της κατ’ ανατολάς Ορθοδόξου, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και την νομιμότητα της τοπικής Διοικούσης Εκκλησίας, εις ην και ανήκετε κανονικώς, παύσητε να προβαίνητε εις σκανδαλισμόν των συνειδήσεων των πιστών και εις πρόκλησιν διά την δημιουργίαν «αποτειχίσεων», «σχισμάτων» και «ανταρσιών», δεδομένου ότι το τοιούτον τυγχάνει αντικανονικόν και εκκλησιολογικώς απαράδεκτον.
Ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
2η επιστολή
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ι ΕΡΑ ΜΗΤ Ρ Ο ΠΟΛΙ Σ Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η Σ
Βογατσικού 7 – 546 22 Θεσσαλονίκη, τηλ. 231-229871, και τηλεομ.231-229861.-
αριθμ. πρωτ. 721.- Εν Θεσσαλονίκη τη 10-12-2016.-
Αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερον
π. Θεόδωρον Ζήσην, Καθηγητήν Πανεπιστημίου
Ιερόν μετοχιακόν Ναόν αγίου Αντωνίου
Της καθ΄ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
Εντάυθα
Αιδεσιμολογιώτατε,
Δια του παρόντος ημετέρου εγγράφου και έχοντες υπόψη τας κατά καιρόν, ως και εσχάτως αναφοράς σας, μέσω του διαδικτύου, και τα ομιλίας σας εν τη αιθούση του ιερού μετοχιακού Ναού αγίου Αντωνίου της Ιεράς Μονής αγίας Θεοδώρας της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, περί θεμάτων απτομένων της πνευματικής δικαιοδοσίας του Σεπτού Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, ως επίσης και της Εκκλησίας της Ελλάδος, και δεδομένου ότι ταύτα πάντα προκαλούν την πνευματικήν σύγχυσιν και διάστασιν των συνειδήσεων των πιστών του πληρώματος της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, πατρικώς και κανονικώς σας γνωρίζομεν τα κάτωθι:
Κατόπιν της υπο ημερομηνίαν 31-3-2008 αιτήσεώς σας, και της σχετικής και νομίμου κανονικής διαδικασίας, απελύθητε κανονικώς εκ της θέσεώς σας ως κληρικού του σεπτού Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, προσεπιδηλούντες την γραμμήν την οποίαν θα τηρήσητε κατά την άσκησιν της ποιμαντικής σας ευθύνης, και εν συνεχεία δια του υπ’ άριθμ. Πρωτ. 84/1-4-2008 κανονικού απολυτηρίου γράμματος συμπεριελήφθητε εις τον ιερόν κλήρον της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως, ως άμισθος κληρικός αυτής.
Κατόπιν παρακλήσεώς σας, σας παρεχωρήσαμεν προσωρινώς το θυσιαστήριον του ιερού μετοχιακού Ναού του αγίου Αντωνίου, ανήκοντος εις την Ιεράν Μονήν της αγίας Θεοδώρας δια να τελήτε την Θείαν Λειτουργίαν καθ’ εκάστην Κυριακήν και να ομιλήτε προς το εκκλησίασμα δια την πνευματικήν οικοδομήν αυτού και προς σωτηρίαν ψυχών.
Επίσης, διαπιστούμεν εσχάτως, και δη προ και μετά την σύγκλησιν της Μεγάλης εν Κρήτη συνελθούσης Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως και αναγράφεται ανωτέρω, την αναφοράν σας κατά τας ομιλίας σας και μάλιστα μέσω του διαδικτύου εις ενεργείας του Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου και ετέρων Πατριαρχείων και Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως και της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Επί τούτοις, πατρικώς σας εφιστώμεν την προσοχήν όπως του λοιπού, με σεβασμόν προς την κανονικότητα και την αγιότητα της κατ’ ανατολάς Ορθοδόξου, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και την νομιμότητα της τοπικής Διοικούσης Εκκλησίας, εις ην και ανήκετε κανονικώς, παύσητε να προβαίνητε εις σκανδαλισμόν των συνειδήσεων των πιστών και εις πρόκλησιν δια την δημιουργίαν «αποτειχίσεων», «σχισμάτων» και «ανταρσιών», δεδομένου ότι το τοιούτον τυγχάνει αντικανονικόν και εκκλησιολογικώς απαράδεκτον.
Ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
Πηγή: Κατάνυξις, Αβέρωφ
Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.
Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.
Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.
Ἀντίκρυ στὸν μεγάλον καφενὲ τ᾿ Ἀσημένιου ἤτανε κάτι φτωχομάγαζα, τσαρουχάδικα, ψαθάδικα καὶ τέτοια. Ἴσια-ἴσια ἀντίκρυ στὴ μεγάλη πόρτα τοῦ καφενὲ ἤτανε ἕνα μικρὸ καφενεδάκι, τὸ πιὸ φτωχικὸ σ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία, μία ποντικότρυπα.
Ἐνῷ ὁ μεγάλος ὁ καφενὲς φεγγολογοῦσε καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θολὰ ἀπὸ τὴ ζέστη, ἡ ποντικότρυπα ἤτανε σκοτεινή, γιατὶ ἡ λάμπα, μία λάμπα τσιμπλιασμένη, μία ἄναβε, μία ἔσβηνε, ὅπως ἔμπαινε ὁ χιονιᾶς ἀπὸ τὰ σπασμένα τζάμια τῆς πόρτας. Ἡ φιτιλήθρα ἤτανε στραβοβιδωμένη καὶ τσαλαπατημένη σὰν τὸ μοῦτρο τοῦ καφετζῆ, τοῦ μπαρμπα-Γιαννακοῦ τοῦ Χατζῆ, τὸ φιτίλι στραβοκομμένο, τὸ γυαλὶ σπασμένο ἀπὸ τό ῾να μάγουλο καὶ στὴν τρύπα εἴχανε κολλημένο ἕνα κομμάτι ταραμαδόχαρτο. Βάλε μὲ νοῦ σου τί φῶς ἔδινε μία τέτοια λάμπα! Κάτω τὰ σανίδια ἤτανε σάπια καὶ τρίζανε. Στὸν τοῖχο ἤτανε κρεμασμένα δύο-τρία παμπάλαια κάντρα, καπνισμένα σὰν ἀρχαῖα εἰκονίσματα: τό ῾να παρίστανε τὸν Μέγα Πέτρο μέσα σὲ μία βάρκα ποὺ τὴν ἔδερνε ἡ φουρτούνα, τ᾿ ἄλλο τὸν μάντη Τειρεσία ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα, τ᾿ ἄλλο τὸν Παναγῆ τὸν Κουταλιανὸ ποὺ πάλευε μὲ τὴν τίγρη.
Ἡ πελατεία ἤτανε συνέχεια μὲ τὸ καφενεῖο. Ὅλοι-ὅλοι ἤτανε πέντ᾿ - ἕξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, μὲ κάτι τρύπιες γοῦνες ποὺ δὲν τὶς ἔπιανε ἀγκίστρι. Δύο-τρεῖς ἤτανε γιαλικάρηδες, δηλαδὴ εἴχανε καμιὰ σάπια βάρκα καὶ βγάζανε θαλασσινὰ γιὰ μεζέδες, ποὺ τὰ λέγανε γιαλικά, γιατὶ βρίσκουνται στὸ γιαλό, δηλαδὴ στὰ ρηχὰ νερά. Οἱ ἄλλοι ἤτανε φρουκαλάδες, δηλαδὴ κάνανε φρουκαλιές. «Ἤτανε καὶ κανένας νεροκουβαλητὴς καὶ κανένας καρβουνιάρης. Νά, αὐτὴ ἤτανε ἡ πελατεία.
Ὁ βοριᾶς ἔμπαινε μέσα μὲ τὴν τρούμπα, καὶ στριφογύριζε τὴ λάμπα ποὺ κρεμότανε ἀπὸ τὸ μαυρισμένο ταβάνι, κι ἀναβόσβηνε. Ἀπὸ τὸ κρύο τρέμανε οἱ γέροι καὶ χουχουλίζανε τὰ χέρια τους, τὰ βάζανε κι ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ τσιγάρο, τάχα γιὰ νὰ ζεσταθοῦνε.
Ὁ φουκαρὰς ὁ καφετζής, γιὰ νὰ μὴν παγώσει, ἔκανε σουλάτσο, πηγαινοερχότανε ἀπὸ τὸ τεζάκι ἴσαμε τὴν πόρτα, μὲ τὴν παλιογούνα ριχμένη ἀπὸ πάνω του καί, γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στὴν πελατεία, ἐκεῖ ποὺ σουλατσάριζε, τὸν ἐπίανε τὸ σύγκρυο καὶ χτυπούσανε τὰ κατωσάγονά του, κι ἕσφιγγε ἀπάνω του τὴν παλιοπατατούκα του κι ἔλεγε:
— Ἐεεέχ! Μωρὲ ζεστὸ ποὺ εἶναι τὸ καφενεδάκι μας!...
Ὕστερα γύριζε κι ἔδειχνε τὸν μεγάλον καφενέ, ποὺ καπνίζανε κάργα οἱ σόμπες, κι ἔλεγε:
— Ἀντίκρυ, σκυλὶ ψοφᾶ ἀπὸ τὸ κρύο..., σκυλὶ ψοφᾶ!
Ὁ καημένος ὁ μπαρμπα-Χατζῆς!
Ἀπ᾿ ὄξω περνοῦσε κόσμος βιαστικός, μὲ γέλια καὶ μὲ χαρές. Ἀπὸ ῾δῶ κι ἀπὸ ῾κεῖ ἀκουγόντανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ μαγαζιά.
Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἀνάριευε σιγὰ-σιγὰ ὁ κόσμος. Τὰ μαγαζιὰ σφαλοῦσαν ἕνα-ἕνα. Μοναχὰ μέσα στὰ μπαρμπεριὰ ξουριζόντανε ἀκόμα κάτι λίγοι.
Στὸ τσαρσὶ λιγόστευε ἡ φασαρία, μὰ στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια. Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές, οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι, κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες, καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:
Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,
Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.
Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,
οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη...
Κι ἀφοῦ ξιστορούσανε ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς ἀγγέλους, τοὺς τσομπάνηδες, τοὺς μάγους, τὸν Ἡρώδη, τὸ σφάξιμο τῶν νηπίων καὶ τὴν Ῥαχὴλ ποὺ ἔκλαιγε τὰ τέκνα της, ὕστερα τελειώνανε μὲ τοῦτα τὰ λόγια:
Ἰδοὺ ὁποὺ σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ἱστορίαν,
τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ γέννησιν τὴν ἁγίαν.
Καὶ σᾶς καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθεῖτε,
ὀλίγον ὕπνον πάρετε καὶ πάλιν σηκωθεῖτε.
Καὶ βάλετε τὰ ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθεῖτε,
στὴν ἐκκλησίαν τρέξατε, μὲ προθυμίαν μπεῖτε.
Ν᾿ ἀκούσετε μὲ προσοχὴν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν
καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὴν θείαν λειτουργίαν.
Καὶ πάλιν σὰν γυρίσετε εἰς τὸ ἀρχοντικόν σας,
εὐθὺς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τὸ φαγητόν σας.
Καὶ τὸν σταυρόν σας κάμετε, γευθεῖτε, εὐφρανθεῖτε,
δότε καὶ κανενὸς πτωχοῦ, ὅστις νὰ ὑστερεῖται.
Δότε κι ἐμᾶς τὸν κόπον μας, ὅ,τ᾿ εἶναι ὁρισμός σας,
καὶ ὁ Χριστός μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σας.
Καὶ εἰς ἔτη πολλά.
Νπαίνανε στὸ σπίτι μὲ χαρά, βγαίνανε μὲ πιὸ μεγάλη χαρά. Παίρνανε ἀρχοντικὰ φιλοδωρήματα ἀπὸ τὸν κουβαρντᾶ τὸν νοικοκύρη, κι ἀπὸ τὴ νοικοκυρὰ λογιῶ-λογιῶν γλυκά, ποὺ δὲν τὰ τρώγανε, γιατὶ ἀκόμα δὲν εἶχε γίνει ἡ Λειτουργία, ἀλλὰ τὰ μαζεύανε μέσα σὲ μία καλαθιέρα.
Ἀβραμιαῖα πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οἱ ἄνθρωποι καὶ γινήκανε σὰν ξερίχια ἀπὸ τὸν πολιτισμό! Πᾶνε τὰ καλὰ χρόνια!
Ὅλα γινόντανε ὅπως τά ῾λεγε τὸ τραγούδι: Πέφτανε στὰ ζεστά τους καὶ παίρνανε ἕναν ὕπνο, ὥσπου ἀρχίζανε καὶ χτυπούσανε οἱ καμπάνες ἀπὸ τὶς δώδεκα ἐκκλησιὲς τῆς χώρας. Τί γλυκόφωνες καμπάνες! Ὄχι σὰν τὶς κρύες τὶς εὐρωπαϊκές, ποὺ θαρρεῖς πὼς εἶναι ντενεκεδένιες! Στολιζόντανε ὅλοι, βάζανε τὰ καλά τους, καὶ πηγαίνανε στὴν ἐκκλησιά.
Σὰν τελείωνε ἡ Λειτουργία, γυρίζανε στὰ σπίτια τους. Οἱ δρόμοι ἀντιλαλούσανε ἀπὸ χαρούμενες φωνές. Οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν ἤτανε ἀνοιχτὲς καὶ φεγγοβολούσανε. Τὰ τραπέζια περιμένανε στρωμένα μ᾿ ἄσπρα τραπεζομάντηλα, κι εἴχανε πάνω ὅτι βάλει ὁ νοῦς σου. Φτωχοὶ καὶ πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα, γιατί οἱ ἀρχόντοι στέλνανε ἀπ᾿ ὅλα στοὺς φτωχούς. Κι ἀντὶς νὰ τραγουδήσουνε στὰ τραπέζια, ψέλνανε τὸ Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει, Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Ἀφοῦ εὐφραινόντανε ἀπ᾿ ὅλα, πλαγιάζανε «ξέγνοιαστοι, σὰν τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ κοιμόντανε κοντὰ στὸ παχνί, τότες ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.
Τώρα ἂς πᾶμε τὴν ἴδια βραδιὰ στὴν ἀντικρινὴ στεριά, ποὺ τρεμοσβήνουνε ἕνα-δύο μικρὰ φωτάκια, πέρα ἀπὸ τὸ πέλαγο ποὺ βογγᾶ ἀπὸ τὸν ἄγριο τὸν χιονιᾶ.
Εἶναι ἕνα μαντρὶ πίσω ἀπὸ μία ραχούλα κοντὰ στὴ θάλασσα, φυτρωμένη ἀπὸ πουρνάρια. Αὐτὸ τὸ μαντρὶ εἶναι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου. Τὰ πρόβατα εἶναι σταλιασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σαγιὰ καὶ ἀκούγουνται τὰ κουδούνια, τὶν-τίν, ὅπως ἀναχαράζουνε. Ἐπειδὴ γεννᾶνε, οἱ τσομπαναραῖοι παρὰ-φυλάγουνε καί, μόλις γεννηθεῖ κανένα ἀρνί, τ᾿ ἁρπᾶνε καὶ τὸ μπάζουνε στὸ καλύβι καὶ τὸ ζεσταίνουνε στὴ φωτιὰ νὰ μὴν παγώσει. Ἀπ᾿ ὄξω φωνάζουνε οἱ μαννάδες. Ἡ φωτιὰ ξελοχίζει καὶ τὸ καλύβι εἶναι σὰν χαμάμι.
Ἐκεῖ-μέσα βρίσκουνται ἓξ᾿-ἑφτὰ νοματέοι, καθισμένοι γύρω ἀπὸ τὸν σοφρᾶ. Πρῶτος εἶναι ὁ ἀρχιτσέλιγκας Γιάννης ὁ Βλογημένος, πού, ἅμα τὸν δεις, θαρρεῖς πῶς βρίσκεσαι ἀληθινὰ στὸ μαντρὶ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι ἀρχαῖος ἄνθρωπος, ἀθῶος, μὲ γένια μαῦρα, σὰν ἅγιος. Τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶ εἶναι βρακιὰ ἀνατολίτικα, στὰ ποδάρια του ἔχει τυλιγμένα πετσιὰ δεμένα μὲ λαγάρες, στὸ σελάχι του ἔχει ἤσκα καὶ τσακμάκι. Κι οἱ ἄλλοι τσομπάνηδες εἶναι σὰν τὸν Γιάννη, μονάχα ποὺ ὁ Γιάννης κάθεται μὲ τὸ πουκάμισο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ βγαίνουνε ὄξω γιὰ νὰ κοιτάζουνε τὰ νιογέννητα, φορᾶνε προβιὲς προβατίσιες μὲ τὸ μαλλὶ γυρισμένο ἀπὸ μέσα.
Αὐτοὶ ποὺ κάθουνται στὸν σοφρᾶ εἶναι μουσαφιραῖοι. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Παναγῆς ὁ Στριγκάρος, κοντραμπατζῆς ξακουσμένος γιὰ τὴν παλικαριά του. Εἶχε πάγει γιὰ κυνήγι καὶ νυχτώθηκε στὸ μαντρί. Μὲ τὸν Γιάννη γνωριζόντανε ἀπὸ χρόνια, κι εἶχε κοιμηθεῖ πολλὲς φορὲς στὴ στάνη. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ἤτανε καρβουνιάρηδες, ποὺ κάνανε κάρβουνα ἐκεῖ-κοντά. Οἱ ἄλλοι δύο ἤτανε ψαρᾶδες, ὁ γερο-Ψύλλος μὲ τὸ γιό του τὸν Κωσταντῆ.
Καθόντανε λοιπὸν γύρω στὸ σοφρᾶ καὶ τρώγανε. Ἀπάνω στὸ τραπέζι ἤτανε κρέατα, μυτζῆθρες ἀνάλατες, μανούρια, ἁγίζια, ψάρια, μπεκάτσες ψητές, τσίχλες, κι ἄλλα πουλιὰ τοῦ κυνηγιοῦ.
Ὁ ἕνας ὁ καρβουνιάρης ἤτανε ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης, ἀπὸ τὴ Μάδυτο, κι ἤξερε κι ἔψελνε καλά, εἶχε καὶ φωνὴ γλυκιὰ καὶ βαριά, τζουράδικη. Ἔψαλε τὸ Μεγάλυνον, ψυχή μου, μὲ τέτοιο μεράκι, ποὺ κλάψανε οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἀκούγανε, κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Τὸ καλύβι γίνηκε σὰν ἐκκλησιά, ἔλεγες πὼς ἐκεῖ μέσα γεννήθηκε ὁ Χριστός.
Ἀπ᾿ ἔξω ὁ χιονιᾶς μούγκριζε καὶ τσάκιζε τὰ ρουπάκια. Ὁ γερο-Στριγκάρος καθότανε στὰ σκοτεινὰ συλλογισμένος καὶ μασοῦσε τὸ μουστάκι του. Φοροῦσε μία κατσούλα ἀπὸ ἀστραχάν, μ᾿ ὅλο ποὺ ἔκανε ζέστη, κι εἶχε χωμένη τὴν ἀπαλάμη τοῦ κάθε χεριοῦ του μέσα στ᾿ ἀνοιχτὸ μανίκι τ᾿ ἀλλουνοῦ χεριοῦ.
Γιὰ μία στιγμὴ σωπάσανε νὰ κουβεντιάζουνε. Ὁ Στριγκάρος, σκυφτός, κοίταζε τὸ χῶμα. Κούνησε κάμποσο τὸ κεφάλι του, κι ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε:
Βρὲ παιδιά, καλὰ ἐσεῖς, γιορτάζετε τὴ χάρη Του, εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Ἂμ ἐγώ, τί ψυχὴ θὰ παραδώσω, ποὺ σκότωσα καμιὰ κοσαριὰ ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ γυναῖκες ξεκοίλιασα, καὶ μωρὰ πράματα χάλασα!
Κανένας δὲ μίλησε. Ὕστερ᾿ ἀπὸ ὥρα, σὰν νά ῾τανε μοναχός, ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι ἀναστέναξε κι εἶπε:
«Ἄραγες ὑπάρχει Κόλαση καὶ Παράδεισο;...
Καὶ δάγκασε τὸ μουστάκι του. Ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι εἶπε μέσα στὸ στόμα του, σὰ νὰ μιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του:
Δὲν μπορεῖ! Κάτιτις θὰ ὑπάρχει…
Καὶ δὲν ξαναμίλησε.
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar
