Από τη συγκεκριμένη διαδικασία αναμένεται να εξαιρεθούν συνταξιούχοι άνω των 75 ετών και όσοι ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, όπου η χρήση του πλαστικού χρήματος είναι περιορισμένη.

Σε αναλόγου δυσκολίας, απογοήτευσης και θλίψης περιόδου για την πατρίδα μας, ο λαός μας προσδοκούσε στους διανοούμενους, στην πνευματική του ηγεσία. Περίμενε να του ανοίξουν, συν Θεώ, το δρόμο, για να διεκδικήσει, να αγωνιστεί και να νικήσει. Το έπραξαν μεταξύ των άλλων ο Σικελιανός και ο Καζαντζάκης όταν δολοφονούνταν οι Έλληνες το 1921 στην Αμάσεια του Πόντου, το φώναξε με την ιδιαίτερη φωνή και πένα του ο Κωστής Παλαμάς το 1940 δίνοντας το έναυσμα της αντίστασης που χαρακτηρίζει εδώ και αιώνες τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, το ίδιο έκανε τρεις δεκαετίες σχεδόν αργότερα ο Γιώργος Σεφέρης.

Τότε που δεν σιώπησε για να γίνει αρεστός, τότε που “δεν μίλησε χωρίς να λέει τίποτα”, τότε που δεν επανέλαβε πληκτικά τις περιορισμένες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον πολιτικό και τον πνευματικό λόγο. Αντιθέτως, γνωρίζοντας το βάρος της πνευματικής του παρουσίας, ξέροντας ότι ο λαός περιμένει από αυτόν και τον κάθε αληθινό διανούμενο να μιλήσει, έπραξε αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του, το καθήκον του και το χρέος του έναντι της πατρίδας, του τόπου, όπως έγραφε. Και βεβαίως δεν σκέφτηκε το τι θα απωλέσει σε προσωπικό επίπεδο, ούτε εάν θα πάψει να είναι αρεστός, λέγοντας ανάμεσα στα άλλα:

«….μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας……” . Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. …..η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος».

Και καταληκτικά, ο Σεφέρης όπως ο κάθε πραγματικός διανοούμενος (οφείλει να) λέει και πράττει τα παρακάτω σημείωνε τα εξής:

« Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή».

Σε αντίθεση με τα παραπάνω παραδείγματα όπου οι διανοούμενοι δεν σιώπησαν αλλά μπήκαν μπροστά στον αγώνα των Ελλήνων και των Ελληνίδων, με την πένα, το λόγο και την πράξη τους, διαπιστώνουμε με μεγάλη λύπη, τη σημερινή σιωπή των διανοουμένων. Μοιραίοι και άβουλοι, που έγραφε ο συμπατριώτης μου ο Βάρναλης, που αφού δεν ντράπηκαν για τα ψέμματα που είπαν, ντράπηκαν για λογαριασμό τους τα ψέμματα, όπως σημειώνει ο Μενέλεος Λουντέμης.

Η πνευματική χρεοκοπία προϋπήρξε και συμβαδίζει πλέον και με την οικονομική. Βασικοί υπεύθυνοι, μαζί με τους ενόχους του πολιτικού προσωπικού, για τα “ ελώδη στεκάμενα νερά”, είναι οι διανοούμενοι και η σιωπή τους….

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πηγή: Ελεύθεροι Έλληνες, ID-on't renounce my freedom

Εἶναι ἀλήθεια πώς εἶναι κάπως ἀταίριαστο νά κάνει κανείς τόν δάσκαλο σέ δασκάλους καί μάλιστα σέ δασκάλους μέ πείρα πολυετή καί εὐδόκιμο. Συγχωρέστε μου τήν «ἀπρέπεια» καί δέν σᾶς κρύβω πώς νιώθω κάπως ἀμήχανα. Τούς δισταγμούς μου, ὅμως, καί τήν ἀμηχανία μου μετριάζει ἡ πρόθεση καί ἡ διάθεση μου ὄχι νά σᾶς κάνω τόν δάσκαλο, ἀλλά νά συμπροβληματιστῶ καί νά μοιραστῶ μαζί σας σκέψεις καί ἀνησυχίες, ἔγνοιες καί ἀγωνίες γιά τό σημερινό σχολεῖο καί τήν προοπτική του, ξεκινώντας ἀπό ἕνα μάθημα ἀπομειωμένο, εἶναι ἀλήθεια, στό σημερινό σχολεῖο, ἀλλά καί στίς συνειδήσεις πολλῶν δασκάλων. Τό συμπέρασμά μου αὐτό δέν τό συνάγω στατιστικά, ἀλλά ἀπό τήν γενικότερη ὅσμωση τόσων χρόνων στό ἑλληνικό σχολεῖο.

Κι ὅμως στό μάθημα αὐτό μᾶς δίνεται ἡ μοναδική εὐκαιρία νά μιλήσουμε μέ τούς μαθητές μας γιά τό νόημα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Γιά τή χαρά καί τή λύπη. Γιά τό νόημα τοῦ ἀνθρώπινου πόνου. Γιά τά μικρά καί τά μεγάλα τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἀφουγκραστοῦμε τήν ἀγωνία, τά ὄνειρα, τίς ἐλπίδες, τούς πόθους, τίς ἐπιδιώξεις, τίς κραυγές, τόν θυμό τους.

Πῶς, ὅμως, καί γιατί ἄραγε ἐξέπεσε στίς συνειδήσεις πολλῶν Ἑλλήνων δασκάλων τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν;

Ἔχει σχέση ἄραγε ἡ ἔκπτωση τοῦ μαθήματος μέ τήν γενικότερη κάμψη τῆς θρησκευτικότητας;

Ἔχει σχέση μέ τό γεγονός ὅτι ὁ λόγος τῆς πίστεως καί ὁ λόγος τῆς ζωῆς δέν συμπορεύονται;

Ἔχει σχέση μέ τό γεγονός ὅτι ἡ πίστη ἔχει ὑποχωρήσει ἔναντι τοῦ λογικοῦ;

Ἔχει σχέση μέ τό γεγονός ὅτι ἡ ἐκπαίδευση σήμερα, σχεδόν μονοσήμαντα, ἐπιδιώκει νά ἐφοδιάσει τούς μαθητές μέ δεξιότητες, πού θά τούς καταστήσουν προοπτικά στελέχη καί γρανάζια τῆς βιομηχανίας, τῆς διοίκησης καί τῆς γραφειοκρατικῆς δομῆς τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν, καί δέν ἀποσκοπεῖ στή μόρφωση ὑψηλοφρόνων πολιτῶν-προσώπων, πού μέ τό ἦθος καί τό πνεῦμα τῆς εὐθύνης θά τρέπουν τήν ἀνθρώπινη κοινότητα ἀπό ἑταιρεία ἀνάγκης καί συμφέροντος σέ κοινωνία πνεύματος;

Προκύπτει ἀκόμα τό ἐρώτημα : Πῶς στήν παράδοση αἰώνων ἑνός λαοῦ, πού βλάστησε ἀπό τά σπλάχνα του τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο καί τά δημοτικά τραγούδια, πού ἔπλασε τήν Ἁγιά-Σοφιά καί τίς αἰγαιοπελαγίτικες ἐκκλησιές, πού γιά αἰῶνες ὁλόκληρους εἶχε ὡς ἀνθρωπολογικό, παιδευτικό πρότυπο τόν θεωμένο ἄνθρωπο, τόν ἅγιο, τελικά ἐπικράτησε σήμερα τό παιδευτικό πρότυπο τοῦ homo economicus, ὁ ὁποῖος, δίνοντας προτεραιότητα στόν οἰκονομισμό καί στήν χρησιμοθηρία, πνίγεται σέ χιλιαστικά ὁράματα εὐημερίας καί μιᾶς ἐνδοκοσμικῆς ἐσχατολογίας; Συνιστᾶ ἄραγε αὐτό τό γεγονός πρόοδο ἤ παρακμή;

Εἶναι, ὅμως, ἐνδιαφέρον νά παρακολουθήσουμε μέ συντομία μέσα ἀπό ποιές ἱστορικές διαδρομές, συναντήσεις φιλοσοφικῶν ρευμάτων καί διαλεκτικές συναρτήσεις φτάνουμε στή σημερινή ἐκπαίδευση καί παιδεία γενικότερα.

Πρίν ὅμως ἀπ' αὐτό, καλό θά ἦταν νά ὁρίσουμε καί τί εἶναι παιδεία. Παιδεία, λοιπόν, εἶναι ὅλες ἐκεῖνες οἱ συγκλίνουσες γνώσεων, ἀντιλήψεων καί διαισθήσεων, πού τελικό σκοπό καί στόχο ἔχουν τή διαμόρφωση ἀκέραιων καί ὁλοκληρωμένων ἀτόμων. Ἀτόμων μέ προσωπικότητα, αὐτοπεποίθηση, μέ ἐπιμονή σέ κάποιο σκοπό. Ἡ παιδεία διδάσκεται ἔμμεσα σέ ὅλα τά στάδια μάθησης στήν ἐκπαίδευση μέσα ἀπό διδαχές καί ἀναφορές σέ πρότυπα βίου περασμένων ἀνθρώπων, πού ἀγωνίστηκαν γιά ἰδανικά, πραγμάτωσαν ἔργα στοχασμοῦ ἤ Τέχνης σπουδαία καί διαχρονικά, διακρίθηκαν στήν ἐπιστήμη, θυσιάστηκαν γιά τήν πίστη τους, γιά τήν ἀγάπη τους, δόθηκαν στήν ἀνθρωπότητα, ξεπέρασαν τόν χοϊκό ἑαυτό τους. Διδάσκεται ἀκόμα καί μέ παραδείγματα καί ἀναφορές σέ ἀρνητικά πρότυπα, πρότυπα πρός ἀποφυγήν. Τελικά, ἡ παιδεία εἶναι μίμηση. Γι' αὐτό χρειάζεται ὑποδείγματα καί παραδείγματα. Δέν συντελεῖται μέ θεωρητικές ἔννοιες. Γι' αὐτό οἱ ἀρχαῖοι πλάθουν τούς μύθους τους. Γι' αὐτό ὁ Χριστός μιλάει μέ παραβολές. Ἔτσι τελικά δημιουργοῦνται σέ κάθε ἐποχή τά ἀνθρωπολογικά πρότυπα.

Ἀνθρωπολογικό πρότυπο τῆς ἀρχαιότητας, καί κάθε μετέπειτα Οὑμανισμοῦ (αὐτό μέ ἐπιφύλαξη), εἶναι ὁ «καλός κ' ἀγαθός» ἄνθρωπος, ἐνῶ στήν ἑλληνορθόδοξη παιδεία καί παράδοση ἀνθρωπολογικό ἰδεῶδες εἶναι ὁ πεπληρωμένος Θείας Χάριτος ἄνθρωπος, ὁ ἅγιος ἤ ὁ «κατά χάριν» θεάνθρωπος. Αὐτό προσανατολίζει τόν ἄνθρωπο ὄχι νά θέτει σάν στόχο τῆς ζωῆς του ἁπλά τήν ἠθική καλυτέρευσή του, ἀλλά τήν κατά χάριν θέωσή του. «...Ἡ θέωση δέν εἶναι ἰδεαλιστικός πόθος, ἀλλά πραγματικότητα...»^[1] . Ἐπιβεβαίωση τοῦ γεγονότος τῆς θεώσεως ἀποτελοῦν οἱ ἅγιοι καί αὐτό δηλώνεται εἴτε μέ τή ζωή καί τά θαύματά τους ὅσο ζοῦν εἴτε καί μετά τόν θάνατό τους μέ τήν ἀφθαρσία τῶν λειψάνων τους καί ἄλλα θεοσημεία, δηλωτικά τῆς ἁγιότητάς τους. Ἡ προτεραιότητα δίνεται στήν καρδιά, ἡ ὁποία θεωρεῖται τό ὀντολογικό κέντρο τῆς ὑπάρξεως, καί ἡ κάθαρσή της ἀπό τά πάθη εἶναι ἡ ἀφετηρία τοῦ ἀγώνα γιά τή θέωση, ἀλλά καί γιά τή θεμελίωση σχέσης ἀνιδιοτέλειας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀνιδιοτέλειας ἐκφράζεται καί στήν ἑλληνική παροιμία : «Κάμε τό καλό καί ρίξ' το στό γυαλό», πού εἶναι οὐσιαστικά νεώτερη ἀπόδοση τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου : «Μακάριον ἐστί διδόναι μᾶλλον ἤ λαμβάνειν» (Πράξ. 20, 25). Αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἀνιδιοτέλειας εἶναι ἡ πνευματική μήτρα, πού γέννησε, ὡς ἑκούσια αὐτοθυσία γιά τούς ἄλλους, τίς Θερμοπύλες, τήν Ἀλαμάνα, τό Μανιάκι, τό Κούγκι, τό Ζάλογγο, τό Ἀρκάδι.

Δέν εἶναι τυχαῖο πώς στήν Ἀνατολική Αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων, τό Βυζάντιο, σ' αὐτό τό κρατικό μόρφωμα, στό ὁποῖο ὁ Ἑλληνισμός συνεχίζει τήν ἱστορική του παρουσία, μπολιασμένος ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, αὐθεντίες δέν εἶναι οὔτε οἱ αὐτοκράτορες οὔτε οἱ μορφωμένοι οὔτε οἱ πλούσιοι οὔτε κἄν οἱ πατριάρχες, ἀλλά οἱ μεγάλοι Γέροντες, οἱ πνευματικοί Πατέρες.

Αὐτή ἡ παράδοση συνεχίζεται καί στά χρόνια τῆς ξένης κυριαρχίας Φράγκων καί Ὀθωμανῶν. Ἐξακολουθεῖ στήν παιδεία νά δίνεται τό βάρος πρώτιστα στήν πνευματικότητα κι ὄχι στή σχολική σοφία. Ἀκμή θεωρεῖται ὄχι ἡ μόρφωση σοφῶν, χωρίς νά παραθεωρεῖται κι αὐτή, ἀλλά ἡ ἀνάδειξη ἁγίων. Ἡ περίπτωση τῶν Νεομαρτύρων, πού εἶναι συνεχιστές τῆς παράδοσης τῶν παλαιῶν μαρτύρων καί τῶν ὁποίων τόν ἀριθμό ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀνεβάζει σέ 6.000 κατά τή διάρκεια τῆς δουλείας, πιστοποιεῖ αὐτή τήν ἀλήθεια.

Γράφει χαρακτηριστικά ὁ Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις στά 1638, τότε πού οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί τῆς Ἀνατολῆς στέναζαν κάτω ἀπό τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία :

«... Ἄς εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τήν Φραγκίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς ἐκεῖ δέν εὕρισκες˙ καί εἰς τήν Ἑλλάδα τώρα τριακόσιους χρόνους εὑρίσκεται καί κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καί βασανίζονται, διά νά στέκουν εἰς τήν πίστιν τους, καί λάμπει ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ καί τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, καί ἐσεῖς μοῦ λέγετε ὅτι δέν ἔχομεν σοφίαν; Τήν σοφίαν σου δέν ἐθέλω ἐμπρός εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ˙ κάλλιον ἦτο  νά ἔχη τινάς καί τά δύο, δέν τό ἀρνοῦμαι, πλήν ἀπό τά δύο τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ προτιμῶ».

Αὐτή εἶναι ἡ μαρτυρική φωνή ἑνός κόσμου, ὁ ὁποῖος ἀνήκει στήν ἱστορική μας συνέχεια, συνιστᾶ τήν προηγούμενη ὕπαρξή μας καί, γιά νά τόν ἀφουγκραστοῦμε, νά τόν κατανοήσουμε καί νά τόν ἑρμηνεύσουμε, χρειάζεται νά ἀποδεσμευτοῦμε ἀπό τά σημερινά κριτήρια καί τίς ἰδεολογικές προϋποθέσεις καί νοοτροπίες, οἱ ὁποῖες ἀνήκουν σ' ἕναν κόσμο, πού προέκυψε ἀπό τίς εὐρωπαϊκές ἀνακατατάξεις, μετά τή γαλλική ἐπανάσταση (1789) καί ὅλο τόν 19° καί 20° αἰῶνα.

Ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία ζοῦμε καί κινούμαστε σήμερα, προῆλθε ἀπό τήν διαλεκτική τεσσάρων κυρίως ἰδεολογικοφιλοσοφικῶν συστημάτων , πού διαμορφώθηκαν στόν δυτικό μεσαίωνα :

1. Τοῦ σχολαστικισμοῦ, ὁ ὁποῖος συνέτεινε στήν ἐκφιλοσόφηση καί ἐκκοσμίκευση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τόν μετέτρεψε τελικά σέ σύστημα ἐπιστημονικό.

2. Τοῦ νομιναλισμοῦ, ὁ ὁποῖος κοινωνικά ἐκφράζεται κυρίως ὡς ἀτομικισμός (ὠφελιμισμός) καί ἀποτελεῖ τό DNA τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς συνείδησης.

3. Τοῦ οὑμανισμοῦ τῆς Ἀναγέννησης,καί

4. Τοῦ διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος αὐτοθεοποίησε τόν ἄνθρωπο, ἀπολυτοποιώντας τή διάνοια καί τή λογική, ὡς ἀπόλυτο κριτήριο τῶν ἀνθρωπίνων. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ πράξη τοῦ Ροβιεσπέρου : μιά κοινή γυναίκα γυμνή στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων, πού λατρεύτηκε ὡς Θεά Λογική (Raison). Ἔτσι, ὁ χριστιανισμός μεταποιεῖται σέ φιλοσοφικό σύστημα καί ἡ ἀκμή τοῦ πνεύματος ἐπεκράτησε νά μετριέται μόνο μέ τήν πρόοδο τῶν ἐπιστημῶν, μέ τήν αὔξηση δηλαδή τῆς γνώσης τοῦ κτιστοῦ καί ὄχι (καί) τοῦ Ἀκτίστου.

Ἔτσι, σιγά-σιγά ὁ Θεός γίνεται τό πρόβλημα τῆς Εὐρώπης. Καί ἀφοῦ περιπλέκεται στίς συμπληγάδες δικανικῶν καί φιλοσοφικῶν σχημάτων, τελικά χάνεται. Φτάνουμε ἔτσι στόν 20° αἰώνα , ὅπου ὁ Jean-Paul Sartre καταλήγει εὔκολα στό : «ὁ Θεός εἶναι νεκρός , ἄρα, ὁ ἀθεϊσμός εἶναι ἀνθρωπισμός»^[2] .

Ἡ ἀπώλεια, ὅμως, τοῦ Θεοῦ συμπαρέσυρε καί τήν ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος αὐτοϋποδουλώθηκε ἀρχικά στήν τεχνολογία του, ὅπως διεκτραγωδεῖται ἀπό τόν Charly Chaplin στήν ταινία «Μοντέρνοι καιροί» ὡς «ἀνθρωπάκος τοῦ ἐργοστασίου» καί σήμερα αὐτοϋποδουλώνεται στήν θέα τῆς ἐπιστήμης.

Στά 1840 ὁ Μακρυγιάννης, ἀπογοητευμένος ἀπό τούς Εὐρωπαίους θά πεῖ : « Αὐτείνοι ( οἱ Εὐρωπαῖοι) εἶναι ἄνθρωποι χωρίς ἠθική καί πίστη, καί κρίμα στά φῶτα τους, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κάνει τά φῶτα καί ὄχι τά φῶτα τόν ἄνθρωπο»!

Ὁ δρόμος τῆς Εὐρώπης, ἀφοῦ πέρασε ἀπό τήν φραγκική φεουδαρχία, τήν ἐπιβολή τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης κρατικῆς ἰδεολογίας, τήν Ἱερά ἐξέταση, τούς Σταυροφόρους, τόν Ναπολέοντα, τόν Χίτλερ, τόν Στάλιν καί τόν ψυχρό πόλεμο, προσάραξε στόν «ἀνθρωπισμό» τῆς Pax Americana, τοῦ NATO καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Εἶναι τό ἐπακόλουθο μιᾶς παιδείας, πού ὑποτίμησε καί ἐγκατέλειψε τό ἀνθρωπολογικό πρότυπο τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου, τοῦ κατά χάριν «θεανθρώπου» τῆς ἑλληνορθόδοξης Ἀνατολῆς καί τῆς προκαρλομάγνειας Εὐρώπης καί ἔδωσε ἀπόλυτη προτεραιότητα στόν κατ' ἐπίφαση «ὀρθό λόγο», πού παρουσιάζει τήν σχιζοφρένεια νά διανοεῖται βαθυστόχαστα, νά δημιουργεῖ ἀπαράμιλλα ἔργα στή ζωγραφική, στήν ποίηση καί γενικά στήν Τέχνη, ἀλλά ταυτόχρονα νά ὑποβιβάζει τόν ἄνθρωπο σέ κτῆνος καί νά ἐξοντώνει φρικτά ἀθώους μέ ἀπίστευτη ἀγριότητα, ὅπως ἔκαναν οἱ στρατιωτικοί- καλλιτέχνες τοῦ Χίτλερ, ἀλλά καί ὅπως σήμερα συμβαίνει στίς διάφορες «ἀνθρωπιστικές» ἐπεμβάσεις τῆς πολιτισμένης Δύσης.

Ἡ συνάντηση-σύγκρουση Ἀνατολῆς-Δύσης, ὡς διαπάλη δύο κόσμων, καθένας ἀπό τούς ὁποίους εἶχε διαμορφώσει δικό του ἀνθρωπολογικό καί παιδευτικό πρότυπο καί ἰδεῶδες, θά συμβεῖ καί θά διαρκέσει σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας καί ἐνετοκρατίας καί θά κορυφωθεῖ μετά τό 1821.

Ἀποτέλεσμα τῆς συνάντησης αὐτῆς τῶν δύο κόσμων στό χῶρο τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς θά εἶναι ἡ ἀναβίωση σέ μιά νέα μορφή τοῦ μακραίωνος ἐθνικοῦ διχασμοῦ ἑνωτικῶν-ἀνθενωτικῶν. Ἀπό τή μιά οἱ θαυμαστές τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν μέ ὑπερηφάνεια γιά τήν «φωτισμένη Εὐρώπη» καί προσπαθοῦν τά «φῶτα» της νά μεταλαμπαδεύσουν στό γένος. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ρωμαίικης παράδοσης (μέ προεξάρχοντες τούς Κολλυβάδες Πατέρες), αὐτοί πού δέν μαγεύτηκαν ἀπό τά «φῶτα» τῆς Εὐρώπης καί δημιούργησαν ἕναν ἑλληνότροπο Διαφωτισμό. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέχτηκαν ὅτι ἀποτελοῦσε πρόοδο στό χῶρο τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας καί τῆς κοινωνίας, χωρίς ὅμως νά ἀπορρίψουν καί νά ὑποτιμήσουν τή δική τους ρωμαίικη παράδοση, μέσα στήν ὁποία ζυμώθηκε τό γένος. Προσπάθησαν οὐσιαστικά νά ἐφαρμόσουν αὐτό, πού προχριστιανικά ἔλεγε ὁ Πλάτων : « ὅ,τι περ’ ἄν Ἕλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τοῦτο εἰς τέλος ἀπεργάζονται»^[3] . Ἀπό τότε τό μόνιμο πρόβλημα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ θά ἔγκειται στήν πνευματική ὑποδούλωσή του στή Δύση ἤ στήν ἀπόρριψή της ἤ στή δημιουργική ἀφομοίωσή της.

Ἡ δυνατότητα τῆς δημιουργικῆς πρόσληψης δυτικῶν πολιτισμικῶν στοιχείων καί ὁμαλῆς ἐνσωμάτωσής τους στήν ἑλληνική πραγματικότητα, δέχεται καίριο πλῆγμα ἀμέσως μετά τή δημιουργία τοῦ πρώτου ἑλληνικοῦ ἐθνικοῦ κράτους. Ἡ θεωρία τῆς «μετακένωσης», κύριος ἐκπρόσωπος τῆς ὁποίας θεωρεῖται ὁ Ἀδαμάντιος Κοραής, συμβάλλει τά μέγιστα στήν κατεύθυνση αὐτή. Σύμφωνα μέ τή θεωρία αὐτή, ἡ Δύση πῆρε ἀπό τήν Ἑλλάδα τόν πολιτισμό καί τώρα οὐσιαστικά τόν ἐπαναφέρει στήν κοιτίδα του. Ἡ ἀντίληψη αὐτή θά ὑποβοηθήσει στήν μεταφορά αὐτούσιων καί δύσπεπτων δεδομένων τῆς δυτικῆς κοινωνίας στήν ἑλληνική πραγματικότητα καί θά δημιουργήσει γρήγορα μιά δουλική πρόσδεση στό ἅρμα τῆς Δύσεως. Ἔτσι, τήν καποδιστριακή ὁμολογία ὅτι ἡ «χριστιανική θρησκεία (ὀρθοδοξία) συντήρησεν εἰς τούς Ἕλληνας καί γλώσσαν καί πατρίδα καί ἀρχαίας ἔνδοξους ἀναμνήσεις καί ἐξαναχάρισεν εἰς αὐτούς τήν πολιτικήν ὕπαρξιν, τῆς ὁποίας εἶναι στύλος καί ἐδραίωμα»^[4], διαδέχεται ὑπό τήν ἐπίδραση ξένων μισσιοναρίων (ἱεραποστόλων) καί Ἑλλήνων διαφωτιστῶν, πνεῦμα ἀθεϊστικό, ἀντιχριστιανικό καί ἀντικληρικαλιστικό. Εἰσάγεται ὁ θρησκευτικός ἀδιαφορισμός καί ὁ προτεσταντικός εὐσεβισμός.

Μετά τόν θάνατο τοῦ πρώτου Κυβερνήτη, πού σημειωτέον εἶχε συνείδηση ἑλληνική-ρωμαίικη, καί τήν ἔλευση τῆς βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας καί τοῦ Ὄθωνα, τήν ὀργάνωση τῆς κοινωνικῆς καί ἐθνικῆς ζωῆς δέν τήν ἀνέλαβαν πρωταρχικά οἱ Ἕλληνες, ἀλλά καί ὅσοι ἀπό τούς Ἕλληνες τοποθετήθηκαν σέ δεσπόζουσες θέσεις τοῦ κράτους δέν ἦταν ἀπό ἐκείνους, πού εἶχαν ἀφομοιώσει τήν ἑλληνική παράδοση, ἀλλά οἱ ἀγνοοῦντες καί οἱ ἀπορρίπτοντες αὐτήν φανατικά. Ἀποτέλεσμα, ὅλοι οἱ «θεσμοί» νά περιέλθουν στήν κυριαρχία τοῦ κράτους καί νά διαμορφωθοῦν καί νά ἐπιβληθοῦν δυτικότροπα : ἡ οἰκονομία, ἡ παιδεία, ὁ στρατός, ἡ διοίκηση, ἡ οἰκογένεια, ἡ δημοσιονομία, τό φορολογικό σύστημα, ἡ νομοθεσία. Τό κράτος γίνεται ἀπόλυτα γραφειοκρατικό καί συγκεντρωτικό. Ἀργότερα ἕνας ἀπό τούς ἐγκυρότερους ἐκτιμητές τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης, ὁ Ἴων Δραγούμης (1878-1920), θά κατηγορήσει τό μετεπαναστατικό ἑλληνικό κράτος, ἐπειδή κατάργησε τήν τοπική αὐτοδιοίκηση, τίς κοινότητες, πού εἶναι ὁ «τύπος» τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου ὕπαρξης.

Κάτω ἀπό αὐτές τίς προϋποθέσεις συντελεῖται καί ἡ ἔκπτωση τῆς Ἐκκλησίας σέ θεσμό. Ἦταν κάτι τό ἀναπόφευκτο. Οἱ Βαυαροί, ἀφοῦ δέν θά μποροῦσαν νά πετύχουν σέ καμιά περίπτωση τήν κατάργησή της, πέτυχαν τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο πάνω της, τήν ἀποδυνάμωσαν καί λίγο-πολύ τήν ἐξουδετέρωσαν, μεταβάλλοντάς την σέ ἀκίνδυνο «θεσμό». Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό περιέχουσα σύνολη τήν κοινωνική πραγματικότητα, καταντᾶ κρατική θρησκευτική ὑπηρεσία. Μετά δέ καί την ἀνακήρυξη τοῦ Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκέφαλου, τή βίαιη, δηλαδή, καί ἀντικανονική ἀπόσχιση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀκολουθοῦν πράξεις ἀπίστευτης ἀγριότητας καί ἐχθρότητας ἔναντι τῆς ἱστορίας τῆς Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Ρωμαίων καί τῆς παραδόσεως τοῦ γένους : καταστροφή ἑκατοντάδων βυζαντινῶν Ἐκκλησιῶν, διάλυση μοναστηριῶν (πάνω ἀπό 500 ἀπό τό σύνολο τῶν 600, πού ὑπῆρχαν τότε), διώξεις μοναχῶν καί ἀγωνιστῶν κληρικῶν, ἔξαρση τῆς προτεσταντικῆς προπαγάνδας, ἀποεκκλησιοποίηση τῆς Παιδείας, εἶναι ὁρισμένα ἀπό τά ἔργα καί τίς ἡμέρες τῆς Βαυαροκρατίας. Ἔτσι, ἔγινε δυνατή ἡ ἀπρόσκοπτη ἐπιβολή τῆς ἐξουσίας τοῦ κράτους σέ ὅλο τό φάσμα τῆς ἐθνικῆς ζωῆς, ὅταν μάλιστα ὁ παπικός βασιλέας κηρύχτηκε "κυρίαρχης" τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω κι ἄν αὐτό ἴσχυε γιά τό "διοικητικόν μέρος". Κι ὅλα αὐτά γίνονται, ὄχι γιατί οἱ Βαυαροί καί ὅσοι ἔρχονται μαζί τους εἶναι ἄνθρωποι κακοί. Προέρχονται ἁπλά ἀπό κοινωνίες καί πολιτεῖες ἐντελῶς διαφορετικές. Μέ διαφορετικά βιώματα καί ἐμπειρίες, τίς ὁποῖες δέν βίωσε ὁ ἑλληνισμός στή δική του παράδοση. Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ διάλογος τοῦ Μακρυγιάννη μέ τόν Γάλλο Μαλέρμπ :

Τοῦ λέει ὁ Εὐρωπαῖος Μαλέρμπ : «Ἕνα θά σας βλάψει ἐσᾶς, τό κεφάλαιον τῆς θρησκείας, ὅπου εἶναι αὐτήνη ἡ ἰδέα σ' ἐσᾶς πολύ τυπωμένη».

Ἀπαντάει ὁ Μακρυγιάννης, ἄνθρωπος μέ βαθιά ριζωμένη μέσα του τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση : «Πρᾶγμα τζιβαϊρικόν, πολυτίμητο, ὁποῦ τό βαστήξαμεν εἰς τήν τυραννία τοῦ Τούρκου, δέν τό δίνομεν τώρα, οὔτε τό καταφρονοῦμεν οἱ Ἕλληνες... Καί τί ἔχεις ἐσύ διά μένα τί δοξάζω ἐγώ; ... Καί ὄχι τοῦ λόγου σου νά μοῦ τό εἰπεῖς δέν σ' ἀκούγω, ἀλλά κι ὁ Θεός ὁ δικός σου νά μοῦ τό εἰπεῖ, δέν σαλεύει τό μάτι μου»...

Μετά ἀπ' ὅλα αὐτά, πολύ διαγραμματικά καί σύντομα, μποροῦμε νά περιγράψουμε τή διαμόρφωση τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου στίς βασικές του διαστάσεις :

Α) Στήν πολιτική ζωή, ἐκφραστές τοῦ πολιτικοῦ βίου ἔγιναν τά κόμματα, τά ὁποία ἀπό τήν ἀρχή γίνονται ὄργανα καί ἐκφραστές τῆς ξένης ἐπιρροῆς. Γαλλικό κόμμα, Ἀγγλικό καί Ρούσικο. Τό μόνο ἑλληνικό, πού τούς ἔμεινε, ἦταν ἡ ἀρχομανία τῶν ἡγεσιῶν τους.

Ὁ πολιτικός βίος περιῆλθε στά χέρια κατά κανόνα δυτικιζόντων πολιτικῶν, πού διερωτᾶται κανείς ποιᾶς παραδόσεως φορεῖς ἦταν. Πολλοί ἀπ' αὐτούς ἑτοιμάζονταν γιά τήν ἀποστολή τους ἀπό ξένες δυνάμεις, ὅπως ἀναφέρει ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος.

Ἀπό τήν ἀρχή στόν κομματικό-πολιτικό βίο ἐπικρατοῦν ἡ ἀπεριόριστη κομματική συναλλαγή, τό ρουσφέτι, οἱ τυφλοί φανατισμοί, ἡ φαυλότητα, οἱ ἐκλογικές νοθεῖες.

Γράφει ὁ Μακρυγιάννης γιά τήν περίοδο αὐτή : «Ἄν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτήνη τήν λευτεριά ὁποῦ θά γευόμαστε, θά περικαλούσαμε τόν Θεό νά μᾶς ἀφήσει εἰς τούς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θά εἰπῆ πατρίδα, τί θά εἰπῆ θρησκεία, τί θά εἰπῆ φιλοτιμία, ἀρετή καί τιμιότη. Αὐτά λείπουν ἀπ' ὅλους ἐμᾶς, στρατιωτικούς καί πολιτικούς. Τίς πρόσοδες τῆς πατρίδας τίς κλέβομεν, ἀπό ὑποστατικά δέν τῆς ἀφήσαμε τίποτας, σέ 'πηρεσίαν νά μποῦμεν, ἕνα βάζομεν εἰς τό ταμεῖον, δέκα κλέβομεν. …Τέτοιοι μπαίνουν εἰς τά πράματα καί τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο εἶναι ὁ τίμιος ἄνθρωπος νά κάνει τά χρέη του πατριωτικῶς. Οἱ ἀγωνισταί οἱ περισσότεροι καί οἱ χῆρες κι ὀρφανά δυστυχοῦν. Πολυτέλεια καί φαντασία - γεμίσαμεν πλῆθος πιανοφόρτια καί κιθάρες. Οἱ δανεισταί μας ζητοῦν τά χρήματά τους, λεπτό δέν τούς δίνομεν ἀπό αὐτά - κάνουν ἐπέβασιν εἰς τά πράματά μας. Καί ποτές δέν βρίσκομεν ἴσιον δρόμον. Πῶς θά σωθοῦμεν ἐμεῖς μ' αὐτά καί θά σκηματιστοῦμεν εἰς τήν κοινωνία τοῦ κόσμου ὡς ἄνθρωποι; Ὁ Θεός ἄς κάμει τό ἔλεός του νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τόν μεγάλον γκρεμνόν, ὁποῦ τρέχομεν νά τζακιστοῦμεν»^[5] . 

Β) Στόν χῶρο τῆς λαϊκῆς θρησκευτικότητας καί εὐσέβειας παρατηρεῖται ἀργή, ἀλλά σταθερή ἀπομάκρυνση ἀπό τίς παραδοσιακές γραμμές. Ἡ θρησκευτικότητα, πού καλλιεργεῖται, εἶναι ἀπογυμνωμένη ἀπό τό παραδοσιακό ἀνθρωπολογικό πρότυπο τοῦ ἁγίου. Εἶναι ἁπλά ἀγωγή ἠθικῆς καλυτέρευσης. Ἐξυπηρετεῖ κυρίως κοινωνικούς στόχους : τή δημιουργία χρηστῶν καί εὐπειθῶν πολιτῶν, καλῶν ὑπηκόων, ἠθικῶν προσωπικοτήτων μέ ἀντικειμενικό κοινωνικό ἐκτόπισμα. «...δέν εἶναι ἐκκλησιαστική, οὔτε λειτουργική, δέν ἀναδεικνύει θεωμένους ἀνθρώπους, ἀλλά "καθώς πρέπει" μικροαστούς χριστιανούς... »^[6] . 

Εἰσάγονται, ὑπό τήν ἐπίδραση τοῦ προτεσταντικοῦ εὐσεβισμοῦ, οἱ λεγόμενες Χριστοήθειες, πού προσδιόριζαν τό ἦθος τῆς νέας κοινωνίας, δηλαδή τίς «σχέσεις ἀνάμεσα στά ἄτομα καί ἀνάμεσα στά φύλα»^[7] . Εἶναι «ὁδηγοί καλῆς συμπεριφοράς» τοῦ πολίτη, «πῶς θά καθήσει, πῶς θά φάει, πῶς θά μιλήσει...»^[8]. Τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς εἰσβολῆς ἐπισημαίνει ὁ Κ. Δημαράς, γράφοντας : «Ὅλα δείχνουν ὅτι μιά βαθιά ἀλλοίωση ἔχει ἐπέλθει στή συγκρότηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας»^[9]. Ἀπό τόν αὐθορμητισμό τῆς καρδιᾶς καί τό ρωμαίικο ἦθος, περνοῦσε ἔτσι τό γένος στήν τυποποιημένη συμπεριφορά τῶν καλῶν τρόπων καί τοῦ ἠθικισμοῦ.

Γ) Στόν κοινωνικό βίο, τό ἔθνος μαθαίνει μετά τό 1821 νά ταυτίζει τή Φραγκιά μέ τή σωτηρία του καί τόν ἐκπολιτισμό του. Ἐθίζεται νά θεωρεῖ σάν ἀπόδειξη πολιτιστικῆς προόδου καί εὐημερίας τό πέρασμα ἀπό τή λαϊκή χειροτεχνία στά βιομηχανοποιημένα προϊόντα, ἀπό τά ἀριστουργήματα τῆς λαϊκῆς ἀρχιτεκτονικῆς στά τερατουργήματα τῆς σύγχρονης πολεοδομίας καί ἀπό τήν βυζαντινή εἰκόνα στήν αἰσθαντικότητα τῆς Ἀναγέννησης. Ταυτόχρονα ὑποτιμᾶ τήν παράδοσή του, τήν ὁποία, καί ὅταν ἐξυμνεῖ, τήν ἀντιμετωπίζει σάν εἶδος φολκλορικό καί ὄχι σάν ἔκφραση ἑνός τρόπου ζωῆς, πού διασώζει τήν αὐθεντικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ἡ ἐπαφή μέ τόν δυτικό τρόπο σκέψης καί ζωῆς παίρνει τεράστιες διαστάσεις κατά τήν πρώτη εἰκοσαετία μετά τήν ἀπελευθέρωση, κυρίως μέσα στά σχολεῖα, τῶν προτεσταντῶν μισσιοναρίων (ἱεραποστόλων), πού ἱδρύονται στόν ἑλληνικό χῶρο. Σ' αὐτά ἄλλωστε σπούδαζαν οἱ ἡγέτες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας τοῦ ΙΘ' αἰώνα. Ἄνθρωποι δυτικοσπουδαγμένοι, μέ ἐλάχιστη ἕως καθόλου σχέση μέ τήν παράδοση καί τούς καημούς τῆς χώρας τους, θά ἀναλάβουν τούς ἐκπαιδευτικούς προγραμματισμούς καί τήν ἡγεσία τῆς Ἑλλάδας. Στά 1882 ὁ Βλ. Γαβριηλίδης σημειώνει πώς οἱ παιδαγωγοί μας ἀντλοῦσαν τή σοφία τους «εἰς τά θυλάκια τῶν Γερμανῶν καθηγητῶν τους»^[10] . Ἀπό τόν ΙΘ' αἰώνα ἀρχίζει ἄλλωστε ἡ κατάρτιση καί προετοιμασία τῶν ἡγετῶν τῆς χώρας στά ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα τοῦ ἐξωτερικοῦ, κάτι πού συνεχίζεται αἰσίως ἕως καί σήμερα.

Οὐσιαστικά στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος, ἡ διαμόρφωση τῆς παιδείας στάθηκε ἐμπόδιο στήν ὁμαλή συνέχεια τῆς ἐθνικῆς μας πορείας. Ναρκώθηκε ἡ ἐθνική καί θρησκευτική μας ἰδιαιτερότητα καί στριμωχτήκαμε στανικά στήν τροχιά τῆς Δύσης, νοθεύοντας ἀδιάκοπα τό βαθύτερο εἶναι μας.

Καί σήμερα; Καί τώρα;

Ὑπάρχει ἄραγε δυνατότητα ἀνατάξεως τοῦ ἐθνικοῦ ὀργανισμοῦ ἤ ὅλα χάθηκαν καί πρέπει νά ὑποταχθοῦμε ἀμαχητί;

Θεωρῶ πώς σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἐπιβάλλεται νά ξαναβροῦμε αὐτά, πού χάσαμε. Γιατί, αὐτά, πού χάσαμε, συνιστοῦν πανανθρώπινη διαχρονική παναλήθεια. Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀναζητήσουμε, νά βροῦμε τήν χαμένη ἐθνική καί θρησκευτική μας ἰδιαιτερότητα, οὐσιαστικά, δηλαδή, τήν χαμένη μας πατρίδα, «...ὄχι ὡς σωβινιστική ἐχθρότητα, ἀλλ' ὡς λυτρωτικό ἀντίβαρο στόν οἰκουμενιστικό ὁδοστρωτήρα (πολιτικά καί πνευματικά), πού ἰσοπεδώνει τό φρόνημα καί ἐκθεμελιώνει τά σύνορα τῶν ψυχῶν καί τῶν συνειδήσεών μας»^[11] .

Τότε καί μόνον τότε μποροῦμε νά γίνουμε ἀληθινά οἰκουμενικοί ἄνθρωποι, χωρίς ἄρρωστους ἐθνικισμούς καί καπηλεῖες. Γιατί, οὐσιαστικά, ὁ ἄνθρωπος, πού δέν ἀγαπάει τήν πατρίδα του, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας «οἰκουμενικός τυχοδιώκτης καί πλάνης στήν ἔρημο τοῦ ἀτομισμοῦ του»^[12] . Τό ἴδιο ἐννοεῖ καί ὁ Ντοστογιέφσκι, ὅταν λέει πώς μόνο ὅταν αἰσθανθεῖ κανείς βαθιά τό πνευματικό στοιχεῖο τοῦ λαοῦ του, τότε καί μόνον τότε παύει νά εἶναι ξενόφοβος.

Τό 1984 σ' ἕνα βιβλίο, πού ἐξέδωσε ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ τίτλο «Τό Ἅγιον Ὄρος καί ἡ παιδεία τοῦ γένους μας», μεταξύ ἄλλων γράφονται κι αὐτά :

«...Μᾶς πῆραν μωρά ἀπό τόν μαστό τῆς μάνας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μᾶς ἔμαθαν ἄλλα. Μᾶς ἔδωσαν νά πιοῦμε γάλα κονσέρβας. Μᾶς ἔκοψαν ἀπό τίς ρίζες. Μᾶς χώρισαν ἀπό τήν παράδοση. Μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπό τό σπίτι μας. Μᾶς ἔκαμαν ἀλλοδαπούς στόν τόπο μας. Βάλθηκαν νά μᾶς ξεμάθουν τή μητρική μας γλώσσα, τή γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας, τή μητρική γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου.

Ποιοί; Ὅσοι θέλησαν διά τῆς βίας νά μᾶς σώσουν. ...Μαζί μ' αὐτούς, ὅλοι ὅσοι θεωρήσαμε τά φῶτα τους φῶτα, τόν πολιτισμό τους πρόοδο. Καί ἔτσι στά τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική πήραμε τό κάθε τί ἀπ' αὐτούς σάν ἀνώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σέ τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωῆς, ἀρχιτεκτονική, μουσική...). 

Ἄν αὐτοί, πού προηγήθηκαν ἡμῶν, καί ἔζησαν καί τάφηκαν σέ τοῦτα τά χώματα, αὐτοσχεδίαζαν, κάνοντας τό κέφι τους, τότε θά μπορούσαμε καί μεῖς νά συνεχίσουμε αὐτοσχεδιάζοντας.

Ἄν, ὅμως, ἔζησαν διαφορετικά. Ἄν ἀποφάσισαν νά πεθάνουν καί ἔτσι ἔζησαν. Ἄν ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους ἦταν ἀπόφαση θανάτου. Ἄν ὅλη τους ἡ δημιουργία, τό ἦθος, ὁ λόγος, τά ἔργα, ἡ μορφή, ἡ χειρονομία, τό ὁρατό καί τό ἀόρατο ἐξ αὐτῶν εἶναι γεννημένο ἐκ τοῦ θανάτου, ἀπό τή θυσία ὅλων, γιά νά γεννηθεῖ κάτι καλύτερο, ἄλλης φύσεως, ἄλλης ὑφῆς γιά τούς ἄλλους, γιά μᾶς ὅλους. ...

Ἄν δέν εἶχαν ἀγωνιστεῖ, κλάψει, ὑπομείνει, προσευχηθεῖ, θυσιαστεῖ τόσοι ἄγνωστοι στά βουνά, στά νησιά καί στίς πόλεις. Ἄν δέν εἶχαν στά τραγούδια, στή ζωή καί στά ἤθη τους αὐτή τήν ἀνθρωπιά, πού σέ σφάζει.

Ἄν δέν ἦταν γενάρχες τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς καί ἕνας Μακρυγιάννης. Ἄν δέν ὑπῆρχαν ὅλα αὐτά στό αἷμα μας, τότε θά μπορούσαμε νά κάνουμε ὅ,τι μᾶς κατέβη.

Τώρα δέν εἶναι ἔτσι. Τώρα βρισκόμαστε ἐν τόπῳ καί χρόνῳ ἁγίῳ. Δέν μποροῦμε νά εἴμαστε ἐπιπόλαιοι. Δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας. Ἀνήκουμε σ' αὐτούς, πού μᾶς γέννησαν, καί σ' ὅλο τόν κόσμο. Εἴμαστε χρεωμένοι μέ πνευματική κληρονομιά. Δέν μᾶς σώζει καμμιά δικαιολογία...». 

Ὁ φαινομενικός ἀντιδυτικισμός, πού ἐκπέμπει, ἐνδεχομένως, ἡ ὁμιλία μου, δέν σημαίνει σέ καμιά περίπτωση ἀποστροφή, ἄρνηση ἤ ἀπόρριψη τῆς Εὐρώπης, οὔτε καμιά ἀντίληψη ἐσωστρέφειας καί στείρας προγονοπληξίας. Πεποίθησή μου εἶναι πώς καί ἀναγκαία καί ἀπαραίτητη εἶναι ἡ συνάντηση λαῶν καί πολιτισμῶν καί ἡ διασταύρωσή τους. Τό μεγάλο, ὅμως, ζητούμενο εἶναι τό πῶς θά γίνει αὐτό. Κάτω ἀπό ποιές προϋποθέσεις. Ποιά δυνατότητα κριτικῆς ἐπιλογῆς καί ἐπιλεκτικότητας ἔχουμε, πού σημαίνει πόσο ξέρουμε καί πόσο ζοῦμε τίς πνευματικές καί πολιτισμικές μας ὑποθῆκες. Τελικά αὐτό σημαίνει πόση ἀξιοπρέπεια καί αὐτοσεβασμό διαθέτουμε.

Ὁ ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, στή βράβευσή του μέ τό Βραβεῖο Νόμπελ τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1964, στή Στοκχόλμη ἔλεγε :

«Ἀνήκω σέ μιά χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στή Μεσόγειο, πού δέν ἔχει ἄλλο ἀγαθό, παρά τόν ἀγώνα τοῦ λαοῦ του, τή θάλασσα καί τό φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρός ὁ τόπος μας, ἀλλά ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καί τό πράγμα, πού τή χαρακτηρίζει, εἶναι ὅτι μᾶς παραδόθηκε χωρίς διακοπή....»^[13] .

Καί σέ ἄλλη ὁμιλία του θά πεῖ :

« …τό πράγμα, πού μέ βοήθησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο, δέν ἦταν οἱ ἀφηρημένοι στοχασμοί ἑνός διανοούμενου, ἀλλά ἡ πίστη καί ἡ προσήλωσή μου σ' ἕναν κόσμο ζωντανῶν καί περασμένων ἀνθρώπων. Στά ἔργα τους, στίς φωνές τους, στό ρυθμό τους, στή δροσιά τους. Αὐτός ὁ κόσμος, ὅλος μαζί, μοῦ ἔδωσε τό συναίσθημα πώς δέν εἶμαι μιά ἀδέσποτη μονάδα, ἕνα ἄχερο στ' ἀλώνι. Μοῦ ἔδωσε τή δύναμη νά κρατηθῶ ἀνάμεσα στούς χαλασμούς, πού ἦταν τῆς μοίρας μου νά ἰδῶ. Κι ἀκόμη, μ' ἔκανε νά νιώσω, ὅταν ξαναείδα τό χῶμα, πού μέ γέννησε, πώς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ρίζες, κι ὅταν τίς κόψουν, πονεῖ, βιολογικά, ὅπως ὅταν τόν ἀκρωτηριάζουν»[14].

Ὅλα ὅσα σᾶς ἀνέφερα μέχρι τώρα καί σᾶς κούρασα, μέ ὁδηγοῦν στή πεποίθηση πώς τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μέσα στό κλίμα πού περιέγραψα, ξεπερνᾶ κατά πολύ τή δεοντολογία ἑνός μαθήματος, πού ἔχει σκοπό τήν ἁπλή μετάδοση στούς μαθητές καί τίς μαθήτριές μας δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας καί ἀναδεικνύεται σημαντικός παράγοντας ἀντίστασης, αὐτογνωσίας καί αὐθυπέρβασης τόσο σέ ἀτομικό ὅσο καί σέ συλλογικό, ἐθνικό ἐπίπεδο.

Γιά νά λειτουργήσει πρός αὐτή τήν κατεύθυνση τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά συντονιστεῖ μέ τήν πνευματική του ἰδιορρυθμία. Συγκεκριμένα : 

Ὁ κόσμος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι προπαντός κόσμος πίστεως. Δέν παραθεωρεῖ οὔτε ὑποτιμάει τόν κόσμο τῆς γνώσης, ἀλλά βαδίζει πρίν καί μετά ἀπό αὐτόν. Ἔτσι, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν προβάλλεται ὡς μιά πρόταση, πού μπορεῖ ὁ μαθητής νά τήν ἀπορρίψει ἤ νά τήν ἀποδεχτεῖ λογικά, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἔχανε τόν μυστηριακό καί λυτρωτικό του χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν πλέον ἀναγκαία προϋπόθεση γιά τήν ἀνάπτυξη ἑνός γνήσιου καί αὐθεντικοῦ βιώματος.

Τό μάθημα δέν ἀποβλέπει νά ἀκονίσει πρώιμα τή λογική τοῦ μικροῦ μαθητῆ, ἀλλά, ἀναπτύσσοντας τό θρησκευτικό του συναίσθημα, νά τοῦ ἐμφυσήσει τό ὅραμα ἑνός κόσμου ἀνώτερου καί ἀντίθετου ἀπό τόν κόσμο τοῦ ἐγωισμοῦ, τοῦ συμφέροντος καί τῆς ἀτομοκρατίας. Ἔτσι, ἡ θρησκεία δέν κινδυνεύει νά ἐκπέσει σέ ἰδεολογία, σέ σύστημα, σέ ἀτομική ἄποψη. Ἐάν συμβεῖ αὐτό, τότε γίνεται ἀπάνθρωπη.

Ἐάν ὁ ἄξονας τοῦ μαθήματος μετακινηθεῖ ἀπό τόν χῶρο τῆς πίστεως στόν χῶρο τῆς λογικῆς, εὔκολα τό μάθημα μετατρέπεται σέ μάθημα κοινωνιολογίας, ἡ πίστη μετατρέπεται σέ μιά κοσμοαντίληψη περί κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἡ ὁποία ὅμως μπορεῖ νά προέλθει ὄχι ἀπό τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση καί μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά ἀπό τήν ἀλλαγή τῶν ἐξωτερικῶν ὑλικῶν συνθηκῶν. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἐξοβελίζεται ἡ προσωπική εὐθύνη καί βρίσκει ὡραῖο ἄλλοθι καί καταφύγιο ἡ ὑποκριτική συμπόνια γιά τήν ὑφιστάμενη κοινωνική ἀδικία, πού ἱστορικά καί νομοτελειακά πάντα θά ὑπάρχει. Στήν περίπτωση αὐτή, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀχρηστεύεται καί ἡ πίστη καταντᾶ παραπλανητική ἰδεολογία. Ὁ κόσμος, ὅμως, δέν χρειάζεται ἀκόμη μιά ἰδεολογία. Ἡ ἰδεολογία διαιρεῖ, ἡ πίστη ἀντίθετα ἑνώνει τά διεστώτα καί, μέ τόν ἠθικό δυναμισμό τῆς αὐθυπέρβασης καί τῆς ἄρνησης τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, ὁδηγεῖ τόν μαθητή σέ αὐθεντική πνευματική ὡρίμανση.

Καί πνευματική ὡρίμανση δέν σημαίνει ὑπερτροφία τῆς λογικῆς καί τῆς κριτικῆς ἱκανότητας, ἀλλά ἀνάπτυξη ἑνός ὑγιοῦς, ἀνιδιοτελοῦς αἰσθήματος εὐθύνης ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ μου καί ἔναντι ὅλων τῶν συνανθρώπων μου.

Δεύτερη προϋπόθεση εἶναι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά καταυγάζεται ἀπό τό παιδαγωγικό πρότυπο, τό ἀνθρωπολογικό πρότυπο τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου, τοῦ ἁγίου. Ἅγιος δέν εἶναι ἕνας ἄνθρωπος μέ φοβερές καί τρομερές ὑπερφυσικές δυνάμεις. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀγωνίστηκε, μετανόησε, ἔκοψε τό θέλημά του καί, γενικά, ἔζησε καί βίωσε μέχρι τά κατάβαθα τῆς ὕπαρξής του τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἐμεῖς στό μάθημα δέν πρέπει νά δίνουμε τό βάρος στά θαύματα τῶν ἁγίων (χωρίς νά τά ἀποκλείουμε φυσικά), ἀλλά στό δρόμο πρός τήν ἁγιότητα. Ἡ ἀκατάσχετη θαυματολογία μπορεῖ νά δημιουργήσει στρεβλώσεις στήν πνευματική ζωή τῶν μαθητῶν μας.

Ὁ βιογράφος τοῦ Γέροντος Παϊσίου ἀναφέρει χαρακτηριστικά :

«....Σκοπός μας δέν ἦταν νά παρουσιάσουμε "ἕναν κατάλογο θαυμάτων". Διότι, εἶναι φυσικό σέ κάποιον, πού φθάνει στήν "ἀκρώρεια" τῶν ἀρετῶν καί ἀποκτᾶ τή θεία χάρι, νά ἐνεργοῦν τά χαρίσματα καί νά κάνη θαύματα. Ἀλλά τό ζητούμενον εἶναι πῶς θά φθάσει ὡς ἐκεῖ, ποιό δρόμο θά ὁδεύσει καί μέ ποιόν τρόπο θά ἀγωνισθεῖ ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν πειρασμῶν. Πιό πολύ ἀπό τά θαύματά του μας ἔχουν συγκινήσει ἡ μεγάλη του αὐταπάρνηση, οἱ φιλότιμοι ἀγῶνες γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ μοναχική ἀκρίβεια καί ἡ λεπτή του αἴσθηση γιά τήν πνευματική ζωή, ἡ σπάνια διάκρισή του, ἡ θυσιαστική του ἀγάπη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο καί τό πατερικό του φρόνημα, πού ἀνέπαυε»^[15].

Τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων εἶναι αὐτό, πού συγκινεῖ τόν μαθητή, τόν φιλοτιμεῖ. Δέν τόν καλουπώνει, τόν ἐμπνέει. Γλυκαίνει τήν ὕπαρξη του, τόν ἐλευθερώνει.

Χωρίς νά καταφεύγουμε σέ ἠθικολογίες καί συνταγές καλῆς συμπεριφορᾶς, ἀφήνουμε τό παιδί νά ἐμπνευστεῖ καί νά ἐκφραστεῖ ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, ἀκολουθώντας τήν περιπέτεια τόσων ἁγίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν.

Ἐπιμένουμε ἰδιαίτερα στήν ἀνιδιοτέλεια, τήν ἀγάπη καί τή θυσιαστική προσφορά τῶν ἁγίων.

Στό νησί τῆς Πάρου, κατά τή διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, μετά ἀπό μιά δολιοφθορά τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Γερμανῶν, ὁ Γερμανός διοικητής μάζεψε κι ἀποφάσισε νά ἐκτελέσει, ὡς ἀντίποινα, ἑκατόν πενήντα νέους τοῦ νησιοῦ. Ἡ ἀπόφαση ἦταν τελεσίδικη καί παρ' ὅλες τίς παρακλήσεις δημάρχων, ἐπισκόπων καί ἄλλων ἐπιφανῶν τοῦ νησιοῦ, ὁ Γερμανός διοικητής παρέμεινε ἀμετάπιστος.

Ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ἡγούμενος ἑνός μοναστηριοῦ στήν Πάρο, κάλεσε τόν Γερμανό Διοικητή καί τήν ἀκολουθία του στό μοναστήρι του νά τούς φιλοξενήσει. Τούς παρέθεσε πλούσια τράπεζα, ζήτησε τά ὀνόματα τῶν οἰκείων τους καί τέλεσε τήν παράκληση τῆς Παναγίας ὑπέρ ὑγείας τῶν προσώπων αὐτῶν. Ὁ Γερμανός διοικητής ἀλλοιώθηκε μετά τό τέλος τῆς ἀκολουθίας καί παρακάλεσε τόν πατέρα Φιλόθεο νά τοῦ ζητήσει ὁποιαδήποτε χάρη, ἐκτός ἀπό τό νά μή γίνει ἡ ἐκτέλεση τῶν ἑκατόν πενήντα νέων. Ὁ πατήρ Φιλόθεος τότε τοῦ εἶπε : «Πρίν σᾶς ζητήσω ὁ,τιδήποτε, θέλω νά μοῦ δώσετε τό λόγο τῆς στρατιωτικῆς σας τιμῆς ὅτι θά κάνετε αὐτό, πού θά σᾶς πῶ». «Ἔχετε τό λόγο τῆς στρατιωτικῆς μου τιμῆς», ἀπάντησε ὁ Γερμανός. Τοῦ εἶπε τότε ὁ πατήρ Φιλόθεος : «Θέλω νά βάλετε κι ἐμένα ἀνάμεσα στούς ἑκατόν πενήντα καί νά ἐκτελέσετε ἐμένα πρῶτο». Μετά ἀπό αὐτό ὁ Γερμανός ἀναγκάστηκε νά ὑπογράψει τήν ἀπόλυση καί τῶν ἑκατόν πενήντα Παριανῶν^[16] .

Ποιά ἠθικολογία καί ποιά θεωρία μπορεῖ νά ἔχει καλύτερα ἀποτελέσματα ἀπό τή διήγηση ἑνός τέτοιου παραδείγματος;

Τή ζωή τοῦ παιδιοῦ δέν τήν ἐμπνέει μιά στείρα πολυμάθεια, ἀπόψεις, πληροφορίες, κρίσεις, ἀλλά τό ζωντανό παράδειγμα αὐτῶν, πού νίκησαν τόν θάνατο, μέ τόν ἡρωισμό τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς καί τῆς ἀγάπης. Ἔτσι, ὁ μαθητής μας θά ἀγαπήσει τή ζωή, θά ἀποκτήσει κράση δυνατή. Δέν θά λυγίσει στήν πρώτη δυσκολία καί ἀναποδιά.

Ὅταν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐμφορεῖται ἀπ' ὅλα τά παραπάνω δέν εἶναι δυνατόν νά πληγώσει κανέναν ἑτερόδοξο μαθητή μας, ὁ ὁποῖος θέλει καί ἐπιθυμεῖ νά παραμείνει καί νά παρακολουθήσει τό μάθημα. Πῶς θά μποροῦσε ἄλλωστε νά συμβεῖ αὐτό, ὅταν τό κυρίαρχο πρόσωπο τοῦ μαθήματος, ὁ Χριστός, εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης πρός κάθε ἄνθρωπο, ἀδιακρίτως χρώματος, φυλῆς, φύλου, σωματικοῦ καί ψυχικοῦ ἐλαττώματος;

Αὐτό τό ἀναφέρω, ἐπειδή ὁρισμένοι πιστεύουν πώς, ἀφοῦ στίς τάξεις μας ὑπάρχουν καί παιδιά ἄλλων δοξασιῶν, ἴσως θά ἔπρεπε νά διδάσκουμε Θρησκευτικά «μέσου ὅρου», δηλαδή Θρησκευτικά χωρίς ταυτότητα, κάτι λίγο ἀπ' ὅλα. Κάτι τέτοιο θά ἀλλοίωνε ἀπολύτως τό νόημα τοῦ μαθήματος. Ἔτσι, τό μάθημα θά μετατρέπονταν ἀπό μονοπάτι ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας σέ μονοπάτι σχετικοποίησης τῆς ἀλήθειας.

Τρίτη προϋπόθεση εἶναι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά καταφεύγει σέ κάθε εὐκαιρία στά νάματα τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης τοῦ λαοῦ μας. Ὄχι στήν παράδοση ὡς φολκλόρ, ἀλλά σέ ἐκεῖνο τό διαχρονικό πλέγμα τῶν καταστάσεων, τῶν περιπετειῶν, τῶν ψυχισμῶν καί τῶν πνευματικῶν κορυφώσεων , πού κατάφερε μέσα στό διάβα τῶν αἰώνων νά «...μετουσιώσει σέ θεσμούς, σέ ἔκφραση καί σέ πρακτικές τό πνεῦμα, πού ἀπό τή φύση του εἶναι ἀγαθοποιό»^[17] . Ἡ παράδοση δέν εἶναι κάτι στατικό, ἀλλά μήτρα ἀναπαραγωγῆς καί ὕπερος ἀναδημιουργίας.

«Τήν ἑλληνική παράδοση - ὅπως καί τήν γαλλική», θά μᾶς πεῖ ὁ Σεφέρης, «δέν πρέπει νά τή φαντάζεται κανείς σάν τό ξόδι ἑνός ἔνδοξου φέρετρου - ἀλλά σάν μιά ὀντότητα παροῦσα καί συγκαιρινή, πού προχώρησε μαζί μέ τούς πατέρες μας καί προχωρεῖ τώρα μαζί μας. Εἶναι μιά πορεία. Μιά μακρόσυρτη πομπή, πού ἐνταφιάζει εὐλαβικά τούς νεκρούς της, ἐμπλουτίζεται ὅμως διαρκῶς μέ νέους συνοδίτες»^[18] .

Καί παρακάτω συνεχίζει : «...Ὅποιος δέν μπόρεσε νά νιώσει αὐτόν τόν ρυθμό τῆς ἀδιάσπαστης ζωῆς, πού γεννήθηκε μιά μέρα ἀνάμεσα σ' αὐτή τή θάλασσα καί σ' αὐτούς τούς λόφους, γιά νά κυλήσει, μέσα ἀπό μιά πνευματική καί σωματική ἀλληλουχία, μέχρι τίς μέρες μας˙ Ὅποιος δέν μπόρεσε νά τόν συλλάβει, στό σύνολό του, σάν κάτι τό τωρινό, δέν θά μπορέσει ποτέ νά ἀντιληφθεῖ τί σημαίνει Ἑλλάδα.

Καί ρωτᾶ : "Εἴσαστε πράγματι κατευθείαν ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα καί τοῦ Θεμιστοκλῆ;".

- Ὄχι, εἴμαστε ἀπόγονοι μοναχά τῆς μάνας μας, πού μᾶς μίλησε ἑλληνικά, πού προσευχήθηκε ἑλληνικά καί πού ἔνιωσε τήν ψυχή της σέ ἀνάταση, τή Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στό ξόδι τοῦ νεκροῦ Θεοῦ...»^_[19] .

Μετά ἀπ' ὅλα αὐτά, τίθεται τό ἐρώτημα :

Τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν ἀνταποκρίνονται ἄραγε στίς προϋποθέσεις, πού μόλις προανέφερα;

Νομίζω πώς αὐτονόητα ΟΧΙ. Καί ὁπωσδήποτε θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά εἴχαμε καλύτερα βιβλία. Ὅμως, ὁ ἀποφασιστικότερος παράγοντας γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως, ἴσως, καί γιά κάθε ἄλλο μάθημα, ἀναδεικνύεται ὁ δάσκαλος.

Τά βιβλία τά χρησιμοποιοῦμε ὡς διδακτικές ἀφορμές, ὄχι σάν μιά εὐκαιρία γιά παθητικό καί νυσταλέο ἀναμάσημα κεφαλαίων καί ὑλικό γιά ἐκμάθηση δι' ἀποστηθίσεως.

Τό ἔργο μας δέν εἶναι εὔκολο. Τά περισσότερα ἀπό τά σημερινά παιδιά «...εἶναι τυπικά προϊόντα τῶν διαμερισμάτων, ἀσθενικοί καί ἀπομονωμένοι βλαστοί διαλυμένων ἤ ὑπό διάλυσιν οἰκογενειῶν, θρεμμένοι ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μέ τήν ψυχοφθόρα ἰδεολογία τῶν ἀτομικῶν συμφερόντων καί δικαιωμάτων, πρᾶγμα πού σημαίνει πώς, γιά νά καρποφορήσει ἡ διδασκαλία μας, θά πρέπει νά τήν μεταπλάθουμε ἀδιάκοπα σέ μικρή κοινωνία πνεύματος»^[20] , προσφέροντας ἀγαπητικά, θυσιαστικά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας.

«Ἡ ἀγάπη πρός τούς μαθητές μας ὡς πρόσωπα ἀνάβει τόν σπινθήρα τῆς ἀγάπης καί στίς καρδιές τῶν μαθητῶν. Πολλά παιδιά σήμερα δέν ἀγαποῦν, γιατί δέν ἔχουν ἀγαπηθεῖ. Ὁ μαθητής διαισθάνεται ἐάν ὁ δάσκαλός του τόν ἀγαπᾶ καί τόν δέχεται ὡς πρόσωπο ἤ τόν ξεπερνᾶ καί στέκεται ἀδιάφορος, ψυχρός ἤ καί ἐχθρικός σ' αὐτόν»^[21] .

Στό μάθημα θά πρέπει νά ἐπιτρέπουμε καί νά εὐνοοῦμε τόν διάλογο, νά δημιουργοῦμε κλίμα ἐλευθερίας, ὥστε τά παιδιά νά μποροῦν νά δέχονται, νά κρίνουν, νά ἀμφισβητοῦν ἀκόμα καί νά ἀπορρίπτουν αὐτά, πού ἐμεῖς μέ περισσή βεβαιότητα τούς λέμε.

Κι ἀφοῦ τά κάνουμε ὅλα αὐτά, νά μήν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι πετύχαμε. Ἡ αὐτάρκεια αὐτή μαζί μέ τήν ἔπαρση τῆς βεβαιότητας ὁδηγεῖ, συνήθως, στήν πνευματική καί παιδαγωγική μας ἀποτυχία.

Ἐμεῖς ἔχουμε καθῆκον νά δείξουμε στά παιδιά τήν κατεύθυνση. Νά τούς δώσουμε ἐφόδια, νά τούς προειδοποιήσουμε γιά τίς παγίδες τῆς ζωῆς. Ὅμως, δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά στραγγαλίσουμε τή μοναδικότητα τῆς προσωπικῆς τους συνάντησης μέ τόν Θεό.

Ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι «τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» καί ὅτι ἡ σχέση κάθε ἀνθρώπου μέ τόν Θεό ἔχει τά δικά της μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα χαρακτηριστικά.

Τήν ἀξία αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ βιώματος, πού ταυτόχρονα ἐλευθερώνει καί τόν διδάσκοντα ἀπό  ἀδιέξοδα πιετιστικά ἄγχη, σκιαγραφεῖ μέ πολύ ὡραῖο τρόπο μιά ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτη λαϊκή διήγηση :

«Ἡ Παναγιά μέ τό Βρέφος στήν ἀγκαλιά Της, ἀποφάσισε νά κατέβει στή γῆ καί νά ἐπισκεφτεῖ ἕνα μοναστήρι. Ὑπερήφανοι ὅλοι οἱ ἱερεῖς στάθηκαν στή σειρά καί ὁ καθένας παρουσιάζονταν μπροστά στήν Παναγία, γιά νά τῆς ἀποδώσει τιμές. Ὁ ἕνας ἀπήγγειλε ὡραία ποιήματα, ὁ ἄλλος ἔδειξε τίς μικρογραφίες του γιά τή Βίβλο, ἕνας τρίτος ἀπαρίθμησε τά ὀνόματα ὅλων τῶν ἁγίων. Καί οὕτω καθεξῆς, ὁ κάθε μοναχός μέ τή σειρά του τίμησε τήν Παναγία καί τό Βρέφος.

Στήν τελευταία θέση τῆς σειρᾶς στεκόταν ἕνας ἱερέας, ὁ πιό ταπεινός τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε μάθει ποτέ τά σοφά κείμενα τῆς ἐποχῆς. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἁπλοί ἄνθρωποι, πού δούλευαν σ' ἕνα παλιό τσίρκο τῆς γειτονιᾶς, καί τό μόνο, πού τοῦ εἶχαν μάθει, ἦταν νά πετάει μπάλες στόν ἀέρα καί νά κάνει μερικές ταχυδακτυλουργίες.

Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του, οἱ ἄλλοι ἔσπευσαν νά τελειώσουν μέ τήν ἀπόδοση τιμῶν, γιατί ὁ τέως ταχυδακτυλουργός δέν εἶχε τίποτε τό πιό σημαντικό νά πεῖ καί ἐνδεχομένως νά ὑποβάθμιζε τήν εἰκόνα τοῦ μοναστηριοῦ. Στό μεταξύ, στά βάθη τῆς καρδιᾶς του αἰσθανόταν κι ἐκεῖνος ἀπέραντη ἀνάγκη νά προσφέρει κάτι στόν Χριστό καί στήν Παναγία.

Ντροπαλός, αἰσθανόμενος τό βλέμμα ἀποδοκιμασίας τῶν ἀδερφῶν, ἔβγαλε μερικά πορτοκάλια ἀπό τήν τσέπη του καί βάλθηκε νά τῆς τά πετᾶ στόν ἀέρα, κάνοντας μερικές φιγοῦρες, τό μόνο πού ἤξερε.

Μόνο τότε χαμογέλασε τό Βρέφος κι ἄρχισε νά χτυπᾶ παλαμάκια στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας. Καί πρός αὐτόν τόν ἱερέα ἅπλωσε ἡ Παναγία τά χέρια Της καί τόν ἄφησε νά κρατήσει τό Βρέφος λίγη ὥρα»^[22] .

Αὐτή εἶναι ἡ παραδοξότητα τῆς λυτρωτικῆς ἐλευθερίας τῆς σχέσης τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Καμιά μηχανιστική ἀντίληψη. Πολύ ὀρθά ἔχει λεχθεῖ πώς : «...Ἡ ὀρθοδοξία δέν εἶναι σύστημα ἀξιῶν, πού ἐπινοεῖ ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι θάνατος ὅλων τῶν ἀξιῶν, γιά νά ἡμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ ὄχι "ἀξίες", ἀλλά πλήρωμα ζωῆς, πού πηγάζει ἀπό τήν ἐν ἐλευθερίᾳ προσωπική κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό»^[23] .

Μποροῦμε αὐτό νά μεταδώσουμε στούς μαθητές καί τίς μαθήτριες μας;

«....εἴμαστε ἕνας λαός μέ παλικαρίσια ψυχή, πού κράτησε τά βαθιά κοιτάσματα τῆς μνήμης του σέ καιρούς ἀκμῆς καί σέ αἰῶνες διωγμῶν καί ἄδειων λόγων. Τώρα πού ὁ τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει νά θέλει νά μᾶς κάνει τροφίμους ἑνός οἰκουμενικοῦ πανδοχείου, θά τήν ἀπαρνηθοῦμε ἄραγε αὐτή τή μνήμη; Θά τό παραδεχτοῦμε τάχα νά γίνουμε ἀπόκληροι;... »^[24] . 

Ὁ ὑπομνηματικός αὐτός λόγος τοῦ νομπελίστα ποιητῆ μας, θεωροῦμε πώς ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἀπολύτως ἐπίκαιρος.

Την Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015, αντιπροσωπεία της ΠΕΘ αποτελούμενη από τον Δρ Θεολογίας κ. Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, Πρόεδρο του ΔΣ της ΠΕΘ, τον Αναπλ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ, κ. Θωμά Ιωαννίδη, Αντιπρόεδρο του ΔΣ της ΠΕΘ,  τον κ. Παναγιώτη Τσαγκάρη, ΜΑ Θεολογίας, Γενικό Γραμματέα του ΔΣ της ΠΕΘ, τον Δρ Θεολογίας κ. Δημήτριο Βογιατζή, μέλος της Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ και  τη Δρ Θεολογίας κ. Ιωάννα Κομνηνού, μέλος της Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ,   συναντήθηκε, με το ΔΣ της ΟΛΜΕ την ώρα που συνεδρίαζε για το θέμα που δημιουργήθηκε  από τις ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ κατά την 25^η Σεπτεμβρίου 2015 για το ζήτημα των απαλλαγών από το μάθημα των Θρησκευτικών.

Συνάντηση αντιπροσωπείας της ΠΕΘ με το ΔΣ της ΟΛΜΕ

Την Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015, αντιπροσωπεία της ΠΕΘ αποτελούμενη από τον Δρ Θεολογίας κ. Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, Πρόεδρο του ΔΣ της ΠΕΘ, τον Αναπλ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ, κ. Θωμά Ιωαννίδη, Αντιπρόεδρο του ΔΣ της ΠΕΘ,  τον κ. Παναγιώτη Τσαγκάρη, ΜΑ Θεολογίας, Γενικό Γραμματέα του ΔΣ της ΠΕΘ, τον Δρ Θεολογίας κ. Δημήτριο Βογιατζή, μέλος της Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ και  τη Δρ Θεολογίας κ. Ιωάννα Κομνηνού, μέλος της Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ,   συναντήθηκε, με το ΔΣ της ΟΛΜΕ την ώρα που συνεδρίαζε για το θέμα που δημιουργήθηκε  από τις ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ κατά την 25^η Σεπτεμβρίου 2015 για το ζήτημα των απαλλαγών από το μάθημα των Θρησκευτικών.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, εκφράστηκε η έντονη δυσαρέσκεια της ΠΕΘ για αποφάσεις που λαμβάνονται χωρίς καμία συνεργασία και επικοινωνία με τους άμεσα ενδιαφερόμενους κλάδους των εκπαιδευτικών, θέτοντας ευθέως θέμα υπέρβασης του θεσμικού ρόλου μελών του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ιδιαίτερα τονίστηκε από τους εκπροσώπους της ΠΕΘ ότι η παραπάνω στάση του ΔΣ καλλιεργεί την πιθανότητα διατάραξης των αρμονικών σχέσεων οι οποίες είναι ανάγκη να  υπάρχουν μεταξύ της ΟΛΜΕ και των κλάδων  των εκπαιδευτικών για την επίλυση των μεγάλων και σημαντικών προβλημάτων της εκπαίδευσης.

Κατά τη συνάντηση διευκρινίστηκε ότι η ως άνω επίμαχη απόφαση ελήφθη με ισχνή πλειοψηφία και ότι δεν εξέφραζε όλα τα μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Μάλιστα, από μία συνδικαλιστική παράταξη, εγχειρίστηκε στην αντιπροσωπεία της ΠΕΘ και σχετική ανακοίνωσή της, όπου  με ξεκάθαρο τρόπο εκφραζόταν η ριζική αντίθεση με την απόφαση μελών του ΔΣ της ΟΛΜΕ για τις απαλλαγές, διότι με αυτήν ζητείται, στην ουσία, από την Αναπλ. Υπουργό Παιδείας να παρανομήσει σε βάρος του κλάδου των Θεολόγων αλλά και των μαθητών εφόσον με απλή δήλωσή τους αποχωρούν από υποχρεωτικό μάθημα.

Αίτημα της ΠΕΘ προς το ΔΣ της ΟΛΜΕ υπήρξε η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας για όλα τα ζητήματα που αφορούν στον κλάδο των Θεολόγων και των εκπαιδευτικών γενικότερα.

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Ο Πρωθυπουργός ήταν πρόσφατα στην Νέα Υόρκη, στην έδρα του ΟΗΕ και έκανε την παρθενική του ομιλία από το βήμα που μίλησαν τα τελευταία 70 χρόνια μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του πλανήτη Γη. Στην ίδια αίθουσα, πριν 33 χρόνια, την Παρασκευή 30 Απριλίου 1982, έγινε η ιστορική ψηφοφορία για την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που δημιούργησε τους νέου κανόνες της παγκόσμιας κοινωνίας για το 71% της Γης που είναι οι θάλασσες και οι ωκεανοί.

Εκείνη την ημέρα μόνο 4 κράτη ψήφισαν κατά της νέας Σύμβασης και δυο από αυτά τα κράτη ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία. Δυστυχώς, το επιτελείο του νεαρού πρωθυπουργού δεν είχε την εμπειρία να του υποδείξει ότι έπρεπε να αναφερθεί σε αυτή την σπουδαία Σύμβαση (UNCLOS) που είναι τόσο σημαντική για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας του με των ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, ο κ. Κέρι τον πίεσε για το Κυπριακό και το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Ο κ. Τσίπρας δεν του ανέφερε καθόλου το θέμα της ΑΟΖ και δεν ζήτησε την υποστήριξη των ΗΠΑ για την τριεθνή οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο ανάμεσα στην Ελλάδα, στην Κύπρο και την Αίγυπτο. Αντίθετα ο Αμερικανός ΥΠΕΞ συζήτησε το θέμα αγωγών και μεταφοράς φυσικού αερίου μέσω LNG και έμμεσα έδειξε ότι η Αμερική δεν θέλει την δημιουργία του αγωγού East Med και ο Πρωθυπουργός δεν πήρε χαμπάρι τι ακριβώς έγινε και συμφώνησε με τον κ. Κέρι στις προτάσεις του.

Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να αναφέρει στον κ. Κέρι την δήλωση που έιχε κάνει στην Ουάσιγκτον στις 23 Ιανουαρίου 2013 όταν είπε:

«Στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου η Ελλάδα δεν πρόκειται και δεν πρέπει να διαπραγματευθεί με κανέναν το δικαίωμά της στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και μάλιστα πιστεύουμε ότι αυτό το δικαίωμα, το αναφαίρετο δικαίωμα, πρέπει να υποστηριχθεί και από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».

Βέβαια δεν σκέφτηκε να μιλήσει για το θέμα της ΑΟΖ ούτε με τον Πρόεδρο της Κίνας και να του ζητήσει την συμβουλή του μια και είναι παγκοσμίως γνωστές οι προσπάθειες της Κίνας για να αποκτήσει όσον τον δυνατόν μεγαλύτερη ΑΟΖ στην περιοχή της.

Η Τραγωδία της οριοθέτησης με την Ιταλία

Η Ελλάδα έχει αποφασίσει να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή της Ιταλίας από την περίοδο που στο ΥΠΕΞ ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος αλλά, τελικά ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί τώρα και πολύ σύντομα πρόκειται να ανακοινωθεί. Η οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία είναι, θεωρητικά, η ευκολότερη γιατί ήδη, από το 1977, υπάρχει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δυο κρατών και η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ πάντα συμπίπτει. Η οριοθέτηση αυτή έγινε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις 24 Μαΐου 1977 και ετέθη σε ισχύ μετά την επικύρωσή της από τα δυο κοινοβούλια στις 12 Νοεμβρίου 1980. Είναι σημαντικό ότι η μέθοδος οριοθέτησης ήταν αυτή της «μέσης γραμμής» και έχει μήκος 268 ναυτικά μίλια και το βάθος κυμαίνεται από 800 μέχρι 4.000 μέτρα. Υπάρχουν, επίσης, τρία σημεία απόκλισης από τη μέση γραμμή. Στα δυο από αυτά, η Ιταλία έχει μεγαλύτερη έκταση από ότι η Ελλάδα και σε ένα σημείο η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη έκταση από την Ιταλία.

Πρόσφατα ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς ανέφερε ότι, εάν δεν είχαν μεσολαβήσει οι εκλογές, η συμφωνία οριοθέτησης των δύο κρατών θα είχε ήδη υπογραφεί. Βέβαια, για να γίνει αυτό ο κ. Κοτζιάς γνωρίζει ότι πρέπει πρώτα να υπάρξει η πολυπόθητη ανακήρυξη της ΑΟΖ της Ελλάδας. Το Δίκαιο της Θάλασσας ξεκάθαρα αναφέρει ότι πρώτα έρχεται η ανακήρυξη και μετά η οριοθέτηση.

Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάτι άλλο στο μυαλό της. Δηλαδή δεν επιθυμεί να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ σε ολόκληρη την επικράτειά της αλλά να δημιουργήσει μια τμηματική ανακήρυξη της ΑΟΖ μόνο για το Ιόνιο! Εάν συμβεί αυτό θα είναι εθνικά επιζήμιο και απαράδεκτο, για να μην μπω κάτι πιο βαρύ. Το μόνο κράτος στον πλανήτη Γη που έχει κάνει τμηματική ανακήρυξη ΑΟΖ είναι η Τουρκία και αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος της που θα μπορούσε η Ελλάδα να αξιοποιήσει σε περίπτωση που η διαφορά τους έφτανε σε ένα από τα δυο Διεθνή Δικαστήρια που θα ασχολείτο με αυτή την υπόθεση. Εάν όμως η Ελλάδα κάνει μια τμηματική ανακήρυξη, χάνει αμέσως αυτό το πλεονέκτημα.

Εδώ πρέπει να αναφερθούμε στα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν σχεδόν 30 χρόνια για να καταλάβουμε για το τι είδος τραγωδίας μιλάμε. Το 1986, η τότε Σοβιετική Ένωση ήθελε να οριοθετήσει την ΑΟΖ της στη Μαύρη Θάλασσα και ζήτησε από τα τότε γειτονικά της κράτη, την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Τουρκία να ανακηρύξουν ΑΟΖ για να μπορέσουν μετά να τις οριοθετήσουν στη Μαύρη Θάλασσα, πράγμα που έγινε. Εκείνο, όμως, που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι και η Τουρκία έκανε μια ιδιότυπη μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ μόνο στη Μαύρη Θάλασσα, φοβούμενη να προβεί σε ανακήρυξη ολόκληρης της ΑΟΖ της. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα διπλωματικά λάθη της Τουρκίας διότι, επιπλέον, οριοθέτησε την ΑΟΖ με βάση την μέθοδο της «μέσης γραμμής» που τόσο αντιπαθεί. Η Τουρκία, για πάνω από 30 χρόνια, επιμένει ότι η ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο δεν μπορεί να βασιστεί στην μέθοδο της μέσης γραμμής διότι το Αιγαίο αποτελεί «ειδικές περιστάσεις» μια και είναι μια ημίκλειστη θάλασσα και ξέχασε ότι η Μαύρη Θάλασσα είναι πιο κλειστή από το Αιγαίο θάλασσα. Αποκάλεσα την ανακήρυξη ΑΟΖ της Τουρκίας ιδιότυπη διότι αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει προβεί σε μια τμηματική ανακήρυξη ΑΟΖ κάτι που δεν προβλέπεται και από την  Συνθήκη του Δίκαιου της Θάλασσας.

FRONTEX: Μια άλλη επικίνδυνη κατάσταση

Αυτή τη στιγμή εμφανίστηκε και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα στο Αιγαίο Πέλαγος που έχει σχέση με την FRONTEX που είναι ο  ευρωπαϊκός οργανισμός για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συστάθηκε το 2004. Το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα στο Αιγαίο Πέλαγος έχει αρχίσει να κινητοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι, για πρώτη φορά, μιλά για την διαφύλαξη των εξωτερικών συνόρων της.

Η απειρία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι πλέον προφανής, για την κυβέρνηση των Αθηνών, μια και δεν κατάλαβε ότι η πρωτοβουλία της ΕΕ να έρθει σε επαφή με την κυβέρνηση της Τουρκίας για ένα σχέδιο δράσης για να ανακοπεί το κύμα των μεταναστών που κατευθύνονται προς την Ευρώπη που αποτελεί ένα θανάσιμο κίνδυνο για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ο κίνδυνος προέρχεται από το γεγονός ότι η FRONTEX επιζητά την συνεργασία της Ελλάδας με την Τουρκία στο θέμα της Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο Πέλαγος και αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία θα συμμετάσχει σε τέτοιες επιχειρήσεις όπου θα πραγματοποιεί έρευνες μέσα στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας, στην υφαλοκρηπίδα της και την μελλοντική της ΑΟΖ. Η Ελλάδα πολλά χρόνια πριν είχε δώσει ένα χάρτη στο IMO (International Maritime Organization) που έδειχνε ξεκάθαρα το χώρο που ανήκει στην Ελλάδα για Έρευνα και Διάσωση που κάλυπτε το FIR Αθηνών και ο χάρτης αυτός είναι παρόμοιος με τον χάρτη που δείχνει την ΑΟΖ της Ελλάδας. Βέβαια, ένα τέτοιο χάρτη παρέδωσε και η Τουρκία στον διεθνή οργανισμό αλλά αυτός ο χάρτης δείχνει ότι στην Τουρκία ανήκει το μισό Αιγαίο όπως πάντα κάνει και σε άλλες περιπτώσεις.

Η Τουρκία δεν είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επομένως δεν μπορεί η FRONTEX να συνομιλεί με την Τουρκία για θέματα που άπτονται των θαλάσσιων συνόρων της και να θέλει να την φέρει στο τραπέζι λες και είναι πλήρες μέλος της ΕΕ. Η FRONTEX θέλει η Τουρκία να συμμετέχει σε κοινές περιπολίες με την ελληνική ακτοφυλακή στο ανατολικό τμήμα του Αιγαίου. Η Ελλάδα θα αυτοκτονήσει εάν αποδεχτεί την συνδιοίκηση στο Αιγαίο μια και θα αρχίσει μια πλήρη αμφισβήτηση του ελληνικού θαλάσσιου χώρου και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο Πέλαγος. Η κυβέρνηση πρέπει, άμεσα, να αντιδράσει διαφορετικά η Τουρκία, μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει ένα πολύ κακό προηγούμενο όταν θα έρθει η ώρα να συζητήσει μαζί μας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.

Μας έχουν περικυκλώσει οι υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο και εμείς χαζεύουμε τους Κύπριους, τους Αιγύπτιους και τους Ισραηλινούς που τους μαζεύουν. Εάν οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή δεν αντιπαθούσαν την έννοια της ΑΟΖ και την είχαν ανακηρύξει στην αρχή του 21^ου αιώνα, ίσως η Ελλάδα θα απέφευγε την οικονομική τραγωδία των τελευταίων 5 ετών. Οι υδρογονάνθρακες που βρίσκονται στα βάθη των θαλασσών μας είναι η πιο σημαντική επένδυση της Ελλάδας που θα οδηγήσει σε μια πραγματική ανάπτυξη. Μπορεί οι αριθμοί του Φώσκολου να φαίνονται αστρονομικοί αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, εάν δεν αρχίσουμε την εξερεύνηση για τις πιθανές μεγάλες ποσότητες που κρύβουν ιδιαίτερα οι περιοχές στα νότια της Κρήτης.

Πηγή: Mignatiou.com

Στὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς στρέφει τὴν προσοχή µας τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσµα τῆς προσεχοῦς Κυριακῆς (Τίτ. 3, 8-15). Πολλὲς ἑρµηνεῖες ἔχει λάβει ὁ Ὅρος «αἱρετικὸς» ἀπὸ τοὺς ἑρµηνευτές, καὶ µάλιστα τοὺς νεωτέρους, στὸ χῶρο τῆς Κ. ∆ιαθήκης.

Ὑπάρχει ὅµως καὶ ἡ συγκεκριµένη σηµασία, ποὺ ἔλαβε ὁ Ὅρος στὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων Πατέρων, στὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας µας «αἱρετικὸς» σηµαίνει: διαστρεβλωτὴς τῆς πίστεως, τῆς ἀποκεκαλυµµένης Ἀληθείας, τοῦ θεόθεν δεδοµένου τρόπου σωτηρίας. Αἵρεση δέ, εἶναι ἀλλοτριωµένη ἐκδοχὴ τοῦ Προσώπου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία, στὴ θέωση, τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ λυτρώσει ἀπὸ τὸ κακὸ τὸν κόσµο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐν Χαλκηδόνι ∆´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (451), ποὺ τιµᾶ τὴν προσεχῆ Κυριακὴ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο, αὐτὴ τὴ σηµασία τοῦ ὅρου ἐπιβάλλουν νὰ κρατήσουµε καὶ µεῖς στὶς παρακάτω σκέψεις.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες, γνήσιοι θεολόγοι

Γιὰ νὰ κατανοήσουµε τὴν τραγικότητα, µέσα στὴν ὁποία ζοῦν καὶ κινοῦνται οἱ αἱρετικοί, πρέπει νὰ δοῦµε τὸ διαµετρικὰ ἀντίθετό τους µέγεθος, δηλαδὴ τοὺς ἁγίους Πατέρες, στὸ κύριο ἔργο τους, τὴν θεολογία. Βέβαια ὁ ἐγκλωβισµένος στὰ κοινωνιολογικὰ σχήµατα τῶν καιρῶν µας θὰ σπεύσει ἐδῶ νὰ διαµαρτυρηθεῖ, µὴ µπορώντας νὰ ἐννοήσει, ὅτι ὅλο τὸ ἔργο τῶν Πατέρων, σὲ κάθε ἐποχή, εἶναι θεολογία. Γιατί ἑνωµένοι µὲ τὸ Θεὸ ἀντιµετωπίζουν οἱ Πατέρες ὄχι µόνο τὰ προβλήµατα τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ζωῆς. Θεὸ – Ἀλήθεια προσφέρουν, ἀντιµετωπίζοντας κρίσεις δογµατικές, ἀλλὰ Θεὸ – Ἀλήθεια προσφέρουν ποιµαίνοντας τὰ πνευµατικά τους τέκνα καὶ ὁδηγώντας τα στὸ πλαίσιο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἁγιοπνευµατικὴ κοινωνία.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεολογοῦν πάντα µὲ τὸν φωτισµὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Γίνονται πρῶτα δοχεῖα καὶ Ναοὶ τοῦ Πνεύµατος, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πνευµατικό τους ἀγώνα, καὶ καταξιώνονται νὰ γίνουν Πνευµατοκίνητοι, Θεοκίνητα στόµατα τοῦ Λόγου καὶ χεῖρες τοῦ Πνεύµατος. Ἡ θεολογία τους εἶναι, ἔτσι, ἔκφραση τῶν µυστικῶν ἐµπειριῶν τους. Ἐκφράζουν αὐτό, ποὺ τὸ Πνεῦµα ἀποκαλύπτει µέσα τους, σκορπίζουν γύρω τὸ φῶς Του. Λέγουν αὐτό, ποὺ βλέπουν, στὴ φωτισµένη καὶ θεοφόρο καρδιά τους. ∆ὲν εἶναι, λοιπόν, οἱ στοχαστὲς καὶ φιλόσοφοι τοῦ κόσµου, οἱ διανοητὲς – ὅπως λέµε. Ὁ στοχασµός µας δὲν µπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει Θεολογία. Μένει φιλοσοφία, µεταφυσική, ἀναζήτηση ἀνθρώπινη.

Ἡ Θεολογία τῶν Πατέρων εἶναι τὸ ἀποτέλεσµα τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µέσα τους. Αὐτὸ ὁµολογεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους, ποὺ δίκαια πῆραν τὸ ὄνοµα τοῦ Θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός, νὰ φιλοσοφεῖ γύρω ἀπὸ τὸ Θεό. ∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός. Αὐτὸ τὸ πρᾶγµα δὲν εἶναι τόσο φθηνὸ καὶ ταπεινό… ∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός, παρὰ µόνο τῶν δοκιµασµένων καὶ ὅσων ἔχουν προχωρήσει στὴ θεωρία (δηλαδὴ στὴ θέα τοῦ Θεοῦ) καὶ ποὺ προηγουµένως ἔχουν καθαρισθεῖ καὶ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶµα, ἢ τουλάχιστον καθαρίζονται τώρα». Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔχουν κάθε δικαίωµα νὰ λέγουν: «ἔδοξε τῷ Πνεύµατι τῷ Ἁγίῳ καὶ ἡµῖν» χωρὶς τὸν παραµικρὸ κίνδυνο νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ ἔπαρση.

Ὅπως ἐντελῶς φυσικὰ καὶ ἀπροσποίητα διεκήρυξαν οἱ Ἁγιορεῖτες Ἡσυχαστὲς στὸν Τόµο τοῦ 1341: «Ταῦτα ὑπὸ τῶν Γραφῶν ἐδιδάχθηµεν, ταῦτα παρὰ τῶν ἡµετέρων Πατέρων παρελάβοµεν, ταῦτα διὰ τῆς µικρᾶς ἐγνώκαµεν πείρας…». Ἡ ταπεινοφροσύνη τους φαίνεται στὸ «µικρᾶς»· εἶναι ὅµως ἀναγκασµένοι νὰ µιλήσουν καὶ γιὰ τὴν δική τους θεοπτικὴ ἐµπειρία.

Οἱ Αἱρετικοί, οἱ ἀθεράπευτοι «θεραπευτές»

Ἡ αἵρεση δὲν εἶναι ἁπλὰ λογικὸ λάθος, οὔτε οἱ αἱρετικοὶ ἁπλῶς ἀστοχοῦν στὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας. Στὴν περίπτωσή τους συµβαίνει κάτι βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Κατὰ τὸ γράµµα γνωρίζουν τὴν Γραφή, κατὰ τρόπο -πολλὲς φορὲς- ἐκπληκτικό. Τοὺς λείπει ὅµως κάτι οὐσιαστικὸ, καὶ ἡ ἔλλειψή του τοὺς διαφοροποιεῖ ριζικὰ ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Τοὺς λείπει ἡ ἁγιοπνευµατικὴ ἐµπειρία τῶν Πατέρων. Ὁ ἐσωτερικὸς φωτισµὸς τοῦ Πνεύµατος. Γιατί δὲν ἔχουν περάσει τὴν θεραπεία τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ἠθικὰ νὰ εἶναι (ἐξωτερικὰ) ἀνεπίληπτοι. ∆ὲν ἔχουν ὅµως µέσα τους τὸ Πνεῦµα. ∆ὲν βλέπουν, λοιπόν, ὅσα βλέπουν ἐν Πνεύµατι οἱ Πατέρες. Μπορεῖ διανοητικὰ νὰ εἶναι ἐκπληκτικὰ ἀνεπτυγµένοι. Εἶναι πράγµατι γεγονός, ὅτι ὅλοι οἱ µεγάλοι αἱρετικοὶ ἐντυπωσιάζουν µὲ τὴν πολυγνωσία καὶ «σοφία» τους! Ἀκόµη καὶ σήµερα… ∆ὲν ἔχουν ὅµως καθαρὴ τὴν καρδιά, οὔτε ἔχουν µεταβληθεῖ σὲ ναοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Ἡ αἵρεση προϋποθέτει κακὴ ἢ ἀνύπαρκτη θεραπεία. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἡ Θεολογία εἶναι διανοητικὴ – ἐπιστηµονικὴ ὑπόθεση, λογικὸ καὶ συλλογιστικὸ παιχνίδι. Ἡ ἐµπειρία τῆς θεώσεως, ποὺ καταξιώνει τοὺς Πατέρες, εἶναι αὐτό, ποὺ τοὺς λείπει. Γι’ αὐτὸ ὁ αἱρετικὸς δὲν µπορεῖ νὰ διακρίνει στὸ κρίσιµο σηµεῖο τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη. Γιατί δὲν βλέπει µέσα του τὴν ἀλήθεια, δὲν τὴν γνωρίζει στὴν καρδιά του. ∆ὲν ἔχει τὸ ὄχηµα τῆς «νοερᾶς προσευχῆς» καὶ γι’ αὐτὸ δὲν µπορεῖ νὰ φτάσει στὸν «δοξασµό», ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς «πάσης ἀληθείας» ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦµα.

Ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται καὶ ἡ τραγικότητα ὅλων τῶν αἱρετικῶν, καὶ πρὸ πάντων τῶν αἱρεσιαρχῶν. Ἀφώτιστοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ φωτίσουν. Ἀθεράπευτοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ θεραπεύσουν. Ἄθεοι οἱ ἴδιοι (δηλαδὴ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό), ζητοῦν νὰ θεολογήσουν. Θὰ µπορούσαµε νὰ παροµοιάσουµε τοὺς αἱρετικοὺς µὲ ψευτογιατροὺς καὶ τσαρλατάνους, ποὺ ἀπατοῦν. Ἀλλ’ εἶναι κάτι χειρότερο: εἶναι γιατροί, ποὺ προσφέρουν δολοφονικὴ θεραπεία, ποὺ σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο αἰώνια. Εἶναι φαρµακοποιοί, ποὺ κυκλοφοροῦν φάρµακα δηλητηριασµένα – ἀλλοιωµένα, ποὺ εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν δηµόσια ὑγεία, καὶ ὄχι τὴν σωµατική, ἀλλὰ τὴν πνευµατικὴ καὶ αἰώνια.

Ἡ διαφορὰ στὰ πράγµατα

Ἀκολουθώντας τὴν πατερικὴ θεώρηση τῆς αἱρέσεως, µποροῦµε νὰ συνειδητοποιήσουµε τὴν φθοροποιὸ δύναµή της στὴν ἱερὴ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας µας. Μέσα στὴν ἄµβλυνση τῶν πνευµατικῶν µας αἰσθητηρίων, πολὺ συχνὰ τοποθετοῦµε τὴ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων σὲ ἐπίπεδο λεκτικῶν ἢ τυπικῶν παραλλαγῶν. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς διαφορᾶς καὶ στὴν ἐντύπωση, ὅτι ἡ διαφωνία εἶναι γιὰ ἀσήµαντα πράγµατα, ποὺ µποροῦν εὔκολα µὲ κάποια καλὴ διάθεση καὶ φραστικὴ βελτίωση νὰ θεραπευθοῦν. Αὐτὸ γίνεται στὸν οἰκουµενι(στι)κὸ διάλογο. Καὶ τοῦτο συµβαίνει, γιατί συνήθως νοοῦµε τοὺς ἑαυτούς µας ὡς Ὀρθοδόξους καὶ παραβάλλουµε τοὺς ἑτεροδόξους πρὸς τοὺς ἑαυτούς µας. ∆ὲν εἶναι περίεργο, λοιπόν, ὅτι διακρίνουµε περισσότερες ὁµοιότητες ἀπὸ διαφορές! Ἂν δοῦµε ὅµως τὶς αἱρέσεις ἀπὸ πλευρᾶς πραγµατικότητος πατερικῆς καὶ ἀντιπαραθέσουµε στὴν ἑτεροδοξία τῆς ἐποχῆς µας τοὺς Ἁγίους µας Πατέρες, τότε θὰ διαπιστώσουµε, ὅτι πρόκειται γιὰ διαφορὰ πραγµάτων καὶ ὄχι λέξεων. Πρόκειται γιὰ διαφορὰ πρωταρχικὰ θεραπευτικῆς µεθόδου. Ἡ πνευµατικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας γεννᾶ Ἁγίους Πατέρες, ἐνῷ ἡ «πνευµατικότητα» τῶν αἱρέσεων σπείρει τὸν ὄλεθρο. Γι’ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες θὰ µένουν πάντα τὰ «πάγχρυσα στόµατα τοῦ Λόγου», ποὺ θὰ καλοῦν ὄχι µόνο τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ µᾶς τοὺς κατ’ ὄνοµα µόνο ὀρθοδόξους, στὴν γνήσια ἐν Χριστῷ θεραπεία, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν δοξασµὸ καὶ τὴν ἀληθινὴ Θεολογία.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 17/7/2015), Θρησκευτικά, Αβέρωφ

Κυρικὰ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀκόμη δὲ ἡ σημερινὴ ἡμέρα ἔχει ὁρισθῆ ἀπὸ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων πατέρων· τῶν ἱεραρχῶν ἐκείνων ποὺ συνεκρότησαν τὴν Ἑβδόμη (Ζ΄) Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να περάσει στην αιωνιότητα ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, σύμφωνα με τις σημειώσεις του δήμιού του. 

Ο 19χρονος ήρωας από την Τσάδα, ο γενναίος αυτός πατριώτης, σύμφωνα με τις σημειώσεις που κρατούσε ο διαβόητος δήμιος της βρετανικής αποικιοκρατίας, Harry Allen, κατά τη διάρκεια των απαγχονισμών των ηρώων της ΕΟΚΑ, ξεψύχησε ηρωικά 9 δευτερόλεπτα μετά από τη στιγμή που άνοιξε η ξύλινη καταπακτή της αγχόνης.
«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».

Αυτό είχε γράψει στο τελευταίο γράμμα του.
Η πιο πάνω φωτογραφία ανέβηκε πριν από μερικές ώρες στο διαδίκτυο με τη λεζάντα «Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης στις τελευταίες του στιγμές...». Παρά τις πολλές προσπάθειες, δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε την αρχική πηγή για να διαπιστώσουμε κατά πόσο απεικονίζει τον ίδιο τον ήρωα μαζί με τον ιερέα των Κεντρικών Φυλακών ή αν πρόκειται για σκηνή από κάποια ταινία-ντοκιμαντέρ αφιερωμένη στη ζωή και τη θυσία του. Αν όντως είναι αυθεντική, τότε απεικονίζει τον Παλληκαρίδη ίσως καθώς εξομολογείται από τον ιερέα Παπάντωνη Ερωτοκρίτου, λίγο πριν τον απαγχονισμό του που, όπως έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας, εκτυλίχθηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957.

Πιο κάτω, τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το βράδυ, έτσι όπως τα περιγράφει με μεστή γραφή ο ίδιος ο Παπάντωνης μέσα στο βιβλίο του με τίτλο «Πώς έζησα το δράμα των Απαγχονισθέντων»:

Ήτο τόση ή βία του, ώστε νά διάταξη τήν έκτέλεσίν του προ τού μεσονυκτίου, ένώ δλους τούς προηγουμένους τούς έξετέλεσαν κατά τάς πρώτας πρωϊνάς ώρας, διότι ήθελε νά προλάβη μή τυχόν και ήρχετο χάρις άπό τήν Βασίλισσαν, διότι δλοι αυτό έπεριμένα μεν. Λέγεται δτι εδόθη ή χάρις, ήτο δμως άργά, αν πράγματι εδόθη.

Τό απόγευμα τής 13ης Μαρτίου ό διοργανωτής τών εκτελέσεων κ. Λκκερ μέ ενημέρωσε περί τής εκτελέσεως τού Παλληκαρίδη και ότι έπρεπε ώς συνήθως νά παραμείνω στάς Φύλακας.

Έζήτησα νά μείνω στο σπίτι μου και νά μεταφερθώ εις τάς Φύλακας ολίγον προ τής εκτελέσεως και έδέχθησαν μέ τήν ύπόσχεσιν δτι πράγματι θά εύρισκόμην στο σπίτι, γιατί όπως αντελήφθην ένόμιζαν πώς θά τούς γελούσα.

Έκανονίσαμεν ή ώρα 10 μ.μ. νά ρθούν νά μέ πάρουν, δπως και έγινε.

Μόλις έφθασα στάς Φύλακας, ώδηγήθην πλησίον τού Παλληκαρίδη διά νά τού μεταδώσω τήν Θείαν Κοινωνίαν. Τον βρήκα απολύτως ήρεμον χωρίς την παραμικράν έκδήλωσιν ταραχής ή λιποψυχίας.

Τά λόγια του εις τήν συνομιλίαν μας ήσαν κοφτά και μετρημένα. Έκάθητο εις τό κρεββάτι του, πού έψαυε σχεδόν τό δάπεδον τοϋ κελλιού, και έγώ λίγον υψηλότερα σ' ένα σκαμνί.

Τον είχαν στο κελλί τοϋ Ανδρέα Δημητρίου, και στο άλλο τοϋ Καραολή είχαν τον Μάίμάρη, πού τον κατεδίκασαν γιά φόνο. Δύο είναι τά κελλιά τών μελλοθανάτων πλησίον τής άγχύνης, και γι' αυτό τούς δύο πρώτους τούς είχαν σ' αυτά τά κελλιά. πού είναι πολύ πληκτικά, όπως και τώρα τούς δύο αυτούς, μέ τήν διαφοράν ότι τώρα μύνον ό ένας μέ ενδιέφερε εθνικά.

Όταν συνελήφθη μέσα στο δάσος μέ ένα όπλο, πού δέν μπορούσε νά χρησιμοποιηθή. ήτο νύχτα, και οί σύντροφοι του έτρεξαν και έφυγαν, και δέν συνελήφθησαν. Αυτός όμως δέν έτρεξε να φύγη. και περίεργος γι' αυτό τοϋ υποβάλλω τήν έρώτησιν.

- Γιατί δέν έτρεξες νά φύγης και σύ όπως έκαμαν οί άλλοι;

Έσήκωσε τό πρόσωπον του και μέ είδε στά μάτια, γιατί ήτο σκυφτός, και μέ έλαφρόν μειδίαμα μού λέγει.

-Τούς επήρα γιά δειλούς, όταν τους ειδα νά τρέχουν.

Επικρατεί σιωπή. και πάλιν ερωτώ.

-Έχεις τίποτε νά μού πής, παιδί μου ;

- Μετανοιώνω γιά κείνο πού έκαμα και άν ζούσα δέν θά το ξανάκαμνα.

Δέν εννοούσε τό ότι έλαβε μέρος στον αγώνα άλλά άλλο πράγμα, τής ψυχής.

Τοϋ υπέδειξα, άν ήθελε νά αφήσει τον σταυρόν του νά τον έχωμεν ώς ένθύμιον, άλλά μοϋ λέγει: Όχι. πάτερ, θέλω νά τον πάρω μαζί μου.

Λυπήθηκα, πού δέν σκέφθηκα νά πάρω άλλον μαζί μου και να τον κρατούσα ώς ιερόν κειμήλιον. όπως έκαμα στους τρεις προηγουμένους. Μετά τήν εκτέλεση τον έφερε στο λαιμό του.

Τού συνέστησα νά έχη θάρρος μέχρι τέλους και νά μήν άφήση τήν εντύπωση στους Άγγλους δημίους ότι έδειλίασε.

- Έχω θάρρος, μού λέγει, και δέν θά δειλιάσω, εύχομαι δέ να είμαι ό τελευταίος. Τά τελευταία του λόγια ήσαν: Τούς χαιρετισμούς μου εις όλους, και εύχομαι σύντομα τήν έλευθερίαν τής Κύπρου.

Τού μετέδωσα τέλος τήν Θείαν Κοινωνίαν. και άφού τον έφίλησα τον άπεχαιρέτισα μέ τάς λέξεις, θάρρος, και νά μήν χάνης τάς ελπίδας σου.

Κάποια έλπίς διασώσεως του υπήρχε μέχρι τής τελευταίας στιγμής,ήτοι τής ενδέκατης και μισής, πού έξετελέσθη.

Ό Μαϊμάρης δταν μέ ειδε νά φεύγω άπό τό διπλανό κελλί, έφώναζε και έκλαιε και έτάρασσε τήν γαλήνη και τήν σιγήν τής νύχτας γύρω άπό τήν άγχόνην.

Έχουμε την εντύπωση πως η εν λόγω φωτογραφία δεν είναι ανάμεσα σε αυτές που τραβήχτηκαν από τον Allen και άρα δεν περιλαμβάνεται στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τα άλλα αντικείμενα του διαβόητου εκτελεστή των Ελληνοκυπρίων ηρώων της ΕΟΚΑ, τα οποία παραδόθηκαν πριν από μερικές ώρες (Τρίτη 29/10) στον Πρόεδρο της Βουλής Γιαννάκη Ομήρου από αντιπροσωπεία αποδήμων της Μεγάλης Βρετανίας, σίγουρα όμως είναι πέρα για πέρα συγκλονιστική. Για την ιστορία να πούμε πως, ανάμεσα στα αντικείμενα του δήμιου, τα οποία δημοπρατήθηκαν πρόσφατα και κατέληξαν τελικά στα χέρια των αποδήμων για το ποσό των 1100 στερλινών, περιλαμβάνονται ένας κατάλογος με συγκλονιστικά στοιχεία των 9 απαγχονισθέντων της ΕΟΚΑ (όπως τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να ξεψυχήσουν), ένα ρόπαλο, προσωπικές φωτογραφίες, ένα παραδοσιακό νεροκόλοκο με σκαλισμένη την επιγραφή «Εσκαλίσθη εις τας Κεντρικάς Φυλακάς στις 12 Σεπτεμβρίου του 1958», ένα ρολόι Ωμέγα και δύο επάργυρα ποτήρια. 

Πηγή: City Free Press

Ἡ διαβεβαίωση καί πάλιν στήν τιμή καί τήν συνείδηση του, τοῦ κυρίου Πρωθυπουργοῦ κατά τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του καί ἡ μή ὁρκοδοσία του ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἶναι μία ἀπόλυτα συνεπής στάση στήν δεδηλωμένη ἀθεΐα του, πού δημοσίᾳ καί πρό τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας τοῦ Ἰανουαρίου εἶχε γνωστοποιηθεῖ. Ἄλλωστε καί ἡ διά συμφώνου συμβίωσης σύναψη δικαιοπρακτικῆς οἰκογενείας καί ἡ πολιτική ὀνοματοδοσία τῶν δύο τέκνων του, ὅπως ἡ γνωστή δημοσιογράφος κ. Λουλέ μέ κείμενα της παρουσίασε, μέ σύνθετα ὀνόματα ἐκ τῶν ὁποίων τό δεύτερο προέρχεται ἀπό τό εἰδωλολατρικό πάνθεον τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας (Φοῖβος-Ὀρφέας) ἀποτελοῦν πανηγυρικές διακηρύξεις τῆς σχάσεως τοῦ κυρίου Πρωθυπουργοῦ, ἀπό τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς, 5ῃ  Ὀκτωβρίου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΑΘΕΪΑ-ΤΙΜΗ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ

Ἡ διαβεβαίωση καί πάλιν στήν τιμή καί τήν συνείδηση του, τοῦ κυρίου Πρωθυπουργοῦ κατά τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του καί ἡ μή ὁρκοδοσία του ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἶναι μία ἀπόλυτα συνεπής στάση στήν δεδηλωμένη ἀθεΐα του, πού δημοσίᾳ καί πρό τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας τοῦ Ἰανουαρίου εἶχε γνωστοποιηθεῖ. Ἄλλωστε καί ἡ διά συμφώνου συμβίωσης σύναψη δικαιοπρακτικῆς οἰκογενείας καί ἡ πολιτική ὀνοματοδοσία τῶν δύο τέκνων του, ὅπως ἡ γνωστή δημοσιογράφος κ. Λουλέ μέ κείμενα της παρουσίασε, μέ σύνθετα ὀνόματα ἐκ τῶν ὁποίων τό δεύτερο προέρχεται ἀπό τό εἰδωλολατρικό πάνθεον τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας (Φοῖβος-Ὀρφέας) ἀποτελοῦν πανηγυρικές διακηρύξεις τῆς σχάσεως τοῦ κυρίου Πρωθυπουργοῦ, ἀπό τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, παρότι ἡ οἰκογένειά του χαρακτηρίζεται ἀπό πιστότητα καί εὐσέβεια. Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τήν πλειονότητα τῶν μελῶν τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου καί τήν πλειονότητα τῶν βουλευτῶν τῶν κομμάτων ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΠΟΤΑΜΙ, Κ.Κ.Ε., κατά τήν ἔναρξη τής νέας περιόδου τοῦ Κοινοβουλίου καί ἔτσι ἄρχισε καί πάλι μία νέα περίοδος, τήν ὁποίαν βέβαια εἶχε πρωτοεγκαινιάσει ἡ Περιφερειάρχης Ἀττικῆς κ. Δούρου, «ἀπομάγευσης τῆς ζωῆς» ὅπως γνωστοί δημοσιογραφικοί κάλαμοι ἔγραψαν, πού ὅμως στήν οὐσία της εἶναι μία ἐποχή ἐντόνου ἀποϊεροποιήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου μέ ἀνάδειξη μόνον τοῦ «βοσκηματώδους βίου» ὡς μοναδικῆς ἀξίας ζωῆς. Δέν θά πρέπει ὅμως νά διαλανθάνῃ τῆς προσοχῆς μας ὅτι τά ἴδια προτάγματα τοῦ συγκυβερνῶντος κόμματος τοῦ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ὅσον ἀφορᾶ στό θέμα τῶν σχέσεων συναλληλίας τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας μέ τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία ἔχουν καί οἱ λεγόμενοι φιλελεύθεροι πού συνδέουν τόν εὐρωπαϊκό χαρακτῆρα τῆς χώρας μέ τήν ἀποκοπή της ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση της, καί τήν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα της, ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ θέσεις τοῦ κόμματος τοῦ κ. Σ. Θεοδωράκη.

Tό ἀδυσώπητο ἐρώτημα πού τίθεται σέ ὅλα αὐτά εἶναι ἐάν ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς ποῦ ἔχει δοκιμασθεῖ καί σέ ἄλλες ἱστορικές περιόδους καί μάλιστα ἔχει διακηρυχθεῖ μέ ποταμούς αἵματος ἀθώων θυμάτων -μόνο στήν Σοβιετική Ἔνωση δολοφονήθηκαν κατά τούς διωγμούς τῆς πίστεως, τόν 20ο αἰῶνα 50.000 Ἐπίσκοποι, κληρικοί καί μοναχοί- καί πανηγυρικά ἔχει διαψευσθεῖ καί ὁ ἐγκλεισμός τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου στά ἐνδοκοσμικά ὅρια τῆς κτιστότητας καί τῆς χωματοποίησης τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι, εἶναι συμβατός μέ τίς ὑπερχρονικές καί μεταφυσικοῦ χαρακτῆρα ἔννοιες τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἰσότητος καί τῆς ἀλληλοπεριχώρησης τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων πού ἀπαιτεῖ ἕνα κράτος δικαίου ἀλλά καί ἡ φιλοσοφοῦσα διάνοια;

Ἀσφαλῶς καί ὁ κ. Πρωθυπουργός καί τά μέλη τῆς Κυβερνήσεως καί τῶν κομμάτων πού ἀρνοῦνται τήν ἔνθεη καταγωγή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί εἶναι ὀπαδοί τῆς τυχαιότητας  καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, δέν δέχονται τήν πνευματική διάσταση τοῦ ἀνθρώπου καί πιστεύουν ὅτι δέν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπό μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων, νεροῦ καί ἰχνοστοιχείων χωρίς τήν δυνατότητα οἱασδήτινος ἀναγωγῆς ἀπό τήν κτιστή πραγματικότητα πού φθείρεται, γηράζει καί πεθαίνει καθημερινά στήν ἄκτιστη ἑρμηνεία καί διάκριση τῶν πραγμάτων. Τούς διαψεύδει ὅμως μετ’ ἐπιτάσεως τό «συνειδέναι» τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου πού δέν μπορεῖ νά ἀποτελεῖ προϊόν κάποιων ἐκκρίσεων καί τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, καθώς καί τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης. Ἡ θεώρηση τῶν ἀνωτέρω ἐθελοτυφλεῖ, πρό τοῦ γεγονότος ὅτι στόν φυσικό κόσμο ἐπικρατεῖ μία ἀπερινόητος σκοπιμότης ἡ ὁποία σελαγίζει ἀπό τά μεγαλειώδη συστήματα τῶν γαλαξιῶν ἕως τόν τελευταῖο μικροοργανισμό τοῦ μικροκόσμου «Ποίησιν δέ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα».

Τήν ἴδια στιγμή ὅλοι οἱ παραπάνω φέρεται νά θέλουν νά ἀγνοήσουν ὅτι αὐτός ὁ τόπος εἶναι ποτισμένος μέ τό αἷμα τῶν νεομαρτύρων γιά νά μήν εἶναι σήμερα τό ὑπόλοιπον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας καί γιά νά διασωθεῖ ἡ ἐθνική μας ἰδιοπροσωπεία ἀφοῦ ὅποιος ἐξισλαμίζετο ταυτόχρονα καί ἐκτουρκίζετο καί ἀκόμη αὐτός ὁ λαός κοινωνεῖ μέ τά θαύματα καί τούς ἁγίους πού στό πρόσωπό τους καταργοῦνται οἱ νόμοι τῆς φύσης καί εἶναι ἕνας τόπος πού εἶναι κατάσπαρτος ἀπό ἐκκλησιές, ἐρημοκλήσσια καί μοναστήρια, χαριτόβρυτα καί ἀδιαλώβητα σκηνώματα ἁγίων καί ἀναρίθμητα σεβάσματα πού δονοῦν καί συναρπάζουν τήν ἀνθρώπινη καρδιά.

Δέν ἔχουν συνεπῶς ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ ἀνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἕνα ὀντολογικό θεμέλιο πού νά ὑπερβαίνει τόν κτιστό κόσμο τῆς καθημερινῆς φθορᾶς καί του καθημερινοῦ θανάτου καί πού νά ἀπαντᾶ στά ἀδυσώπητα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα καί αὐτό τό ὀντολογικό θεμέλιο, τό «ἱερό» δέν μπορεῖ νά ἀναζητηθεῖ στόν ἀσυνείδητο καί ἄλογο κόσμο τῶν κβαντικῶν πεδίων, ἤ στόν περιώνυμο ἐπιταχυντή ἀνδρονίων.

Ἔχει γίνει πολύς λόγος γιά τήν κανονική θέση τοῦ ὅρκου καί τό σπουδαιότερο ἀπό κεκηρυγμένους ἀγνωστικιστές οἱ ὁποῖοι δῆθεν ἐνδιαφέρονται διά τήν ἐφαρμογή τῶν Εὐαγγελικῶν Ἐντολῶν. Ὅλοι αὐτοί θέλουν νά ἀγνοοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ἔχει τό δεσμεῖν καί λύειν καί ὅτι ἡ ἀποδοχή τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου στό σύγχρονο κόσμο λογίζεται σάν μία πανηγυρική διακήρυξη τῆς ἱερότητος τοῦ ἀνθρωπίνου βίου καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου πού χωρίς θεϊστική ἀναγωγή ἐγκλωβίζεται μέσα στήν ἐνδοκοσμικότητα ἑνός φθειρομένου χωροχρόνου ἐνῶ ἡ πολιτική ὁρκοδοσία ἐξισοῦται πρός τήν πανηγυρική διακήρυξι τῆς ἀθεΐας καί τοῦ ἀγνωστικισμοῦ, καί τῆς ἐνσυνειδήτου ἀρνήσεως τοῦ ἱεροῦ.

Θεωρεῖται ὡς πρόταγμα ἀλήθειας καί δικαιοσύνης ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, ἀλλά δυστυχῶς γιά τούς ἐμφορουμένους ἀπό αὐτές τίς ἀπόψεις τά σύμβολά τους εἶναι σαθρά καί ἀποτυχημένα. Ἡ περιώνυμη Γαλλική Ἐπανάσταση πού γκρέμισε τήν ἀπολυταρχία τῶν Βουρβόνων καί ὁδήγησε χιλιάδες ἀνθρώπους στήν γκιλοτίνα μέ τελευταία θύματά της τούς πρωτεργάτες της Danton καί Robespierre, ὕψωσε τήν παρανοϊκή αὐτοκρατορία τοῦ Κορσικανοῦ Ναπολέοντα Βοναπάρτη πού αἱματοκύλισε μέ χιλιάδες θύματα τήν Εὐρώπη καί τήν Γαλλία, τελικά παλινόρθωσε τόν Οἶκο τῶν Βουρβόνων. Ἡ δέ Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση πού δολοφόνησε ἑκατομμύρια ἀνθρώπους καί πρώην συντρόφους ὅπως ὁ Τρότσκι καί οἱ ἐκτελεσθέντες «σύντροφοι», γιά «ὀπορτουνισμό» γέμισε τίς χώρες ὅπου ἐπικράτησε μέ στρατόπεδα συγκέντρωσης, ψυχιατρεῖα, τύμβους τῶν θυμάτων της, καθώς καί τήν διεθνῆ εἰδησεογραφία μέ τίς περιλάλητες δίκες τῆς Μόσχας τελικά κατέπεσε μετά πατάγου καθώς κρεμίστηκε, τό τεῖχος τοῦ Αἴσχους στό Ἀνατολικό Βερολίνο.

Ὁ «θρυλικός» Διαφωτισμός πού προβάλλεται ὡς ἐφαλτήριο τῶν νέων καιρῶν, τσακίστηκε ἐπάνω στά ἔργα του στά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί στό τρομακτικό Ὁλοκαύτωμα πού παρασκεύασε ὁ «Ὑπεράνθρωπος» τοῦ Φρειδερίκου Νίτσε καί στίς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων τῆς Σιβηρίας καί τοῦ «Μαύρου Κόρακα»,       τῆς δῆθεν ἀταξικῆς κοινωνίας τοῦ μαρξιστικοῦ - λενινιστικοῦ ἰδεολογήματος, μέ τίς «ντάτσες»καί τά μέγαρα τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ προλεταριάτου.

Ὁ ὅρκος προϋποθέτει τήν ἱερότητα τῆς Ἀρχῆς στήν ὁποία ὁρκίζεσαι, προϋποθέτει μία ὑπερβατική ἔννοια τήν ὁποία ἐπικαλεῖσαι ὡς μάρτυρα τῶν προθέσεων καί τῶν ἐνεργειῶν σου. Ὅλοι ὅσοι ἐκ τῶν ἐκλεγέντων προέβησαν σέ ὁρκοδοσία στήν τιμή καί τήν συνείδηση τους δέν πιστεύουν στήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί στήν ὑπερβατικότητα τῆς ὑπάρξεώς τους διότι αὐτό προϋποθέτει πίστη στό Θεῖο, σέ μία ἐξωκόσμια ἄκτιστη Ἀρχή ἀπό τήν ὁποία πηγάζει ἡ κτιστή πραγματικότητα, ἡ συνείδηση τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ καί ἡ ὁποία ὑπέρκειται τῶν ἀντινομιῶν τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί ἰδιαίτερα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.

Ἑπομένως ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ ὅρκου, εὐτέλισε καί γελοιοποίησε τήν συγκεκριμένη διαδικασία πέραν τῶν νομικῶν της προβλημάτων ἐν σχέσει μέ τό ἰσχῦον Σύνταγμα διότι οἱ ὁρκισθέντες δέν πιστεύουν ὅτι εἶναι εἰκόνες τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ὅτι ὑπάρχει Δημιουργός Θεός καί ὅτι ἔχουν ἀθάνατη ψυχή ἀπό τήν ὁποία πηγάζει τό συνειδέναι καί ἡ τιμή. Ὡς ὑλιστές καί ἀθεϊστές ἀποδίδουν τήν ὕπαρξη τοῦ κόσμου καί κατά συνέπεια τήν ὕπαρξή τους στήν τυχαιότητα, τήν ἐξέλιξη καί τήν φυσική ἐπιλογή καί δέχονται ὅτι ἡ ὕπαρξή τους ἀρχίζει ἀπό τό τίποτα, ἀπό τό μηδέν καί καταλήγει στό τίποτα καί τό μηδέν ἀφοῦ μέ τήν παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας τους ἐκμηδενίζονται καί ἀφανίζονται. Ἀποτελοῦν κατά τήν ἀντίληψή τους μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων καί οἱ ὅλες λειτουργίες τους θεμελιώνονται σέ μία τυχαία μείξη ἐκκρίσεων ἀπό τυχαία σχηματισθέντα ὄργανα πού τυχαία κάποιο ἄλογο καί ἀσυνείδητο κβαντικό πεδίο δημιούργησε ἀπό τό μηδέν, μετά ἀπό κάποια τυχαία μεγάλη ἔκρηξη!!! Τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι πῶς ἀπό αὐτή τήν τυχαιότητα, ἀπό αὐτό τό πρωτόζωο πού ἔγινε ἑρπετό καί μετά ἀνθρωποειδές καί μετά ἄνθρωπος ἐκπορεύεται ἠθική διάσταση καί κρίση, πού ὀνομάζεται τιμή καί συνείδηση καί πῶς ὑφίστανται μέσα στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη οἱ λεγόμενες πνευματικές ἐκδηλώσεις, τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα, τό ἐνσυνείδητο ἐγώ, ἡ συνειδητή ἀντίληψη τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος, τοῦ δικαίου καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν, ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων, τῶν ὑλικῶν ἐπιδράσεων, ἐντυπώσεων στό σῶμα μας, ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότητα τῆς μή ἱκανοποιήσεως μέ τήν βούληση καί τή θελησή μας ὅλων τῶν ἐπιδράσεων στό σῶμα μας, ἡ συνειδητή καί δυναμική ἐπίδραση ἐπωφελῶς καί ἐπιβλαβῶς τῆς πνευματοβολίας  μας στό σῶμα μας καί στά ἄλλα ὄντα καί ἀντικείμενα, ἡ εἰδική καί ὁμαδική ὑποβολή, ἡ ἐκούσια καί συνειδητή βασκανία, ἡ τηλεπάθεια, ὁ προφορικός καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη, ἀνάπλαση καί ἀναγνώριση καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνώση, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἱκανότητα, ἡ ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα, ἀσχέτως τῶν διαστάσεων καί τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά καί προφητικά ὁράματα.

Ἐκ τοῦ ἐναντίου (a contrario) φαινόμενα ψυχικά πού εἶναι ἀδύνατον νά ἔχουν ἀρχή τή μείξη ἐκκρίσεων κάποιων κυττάρων, διότι εἶναι ἄλλης ὑφῆς, ἀποδεικνύουν τήν ἀπόλυτη ἀστάθεια τῶν ἀρνουμένων τήν ὑπερβατική τους πνευματική διάσταση ὅπως ἡ μεταβίβαση σκέψεως, ἡ τηλενέργεια, ἡ τηλεκινησία, ὁ ὑπνωτισμός, ἡ νοομαντία, ἡ διαίσθηση, ἡ ἐνδοσκοπία, ἡ ραβδοσκοπία, ἡ αὐτόματος γραφή, ἡ ἐξωπλασία ἤ ἐκτόπλασμα, ἡ καταληψία, ἡ ἀκαΐα, ἡ αἰώρηση, ἡ διπλή ἤ πολλαπλή προσωπικότης, ἡ ἰδεοπληγία, ἡ ψευδαίσθηση, ἡ ἐγγαστριμυθία κ.ἄ. πού καταδεικνύουν τήν ὑποστατική ὀντότητα ἀρνητικοῦ πνευματικοῦ κόσμου.

«Ὁρκίστηκαν» οἱ ἀγαπητοί ἄρχοντες στόν ἑαυτό τους δηλ. στήν συνάρμοση τῶν κυττάρων τοῦ ὀργανισμοῦ τους πού ὅλως παραδόξως ἀπό αὐτές τίς μονάδες ὕλης ἀναβλύζουν ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση δηλ. ἔννοιες πνευματικές πού προϋποθέτουν μεταφυσική ἀναγωγή δηλ. σχέση καί κοινωνία μέ ὑπερβατική Ἀρχή καί δέσμευση ἀπέναντί Της.

Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπαρτίζεται ἀπό 62,81% ὀξυγόνο, 19,37% ἄνθρακα, 9,31% ὑδρογόνο, 5,14% ἄζωτο, 1,38% ἀσβέστιο, 0,64% θεῖο, 0,63% φώσφορο, 0,26% νάτριο, 0,22% κάλιο, 0,18% χλώριο, 0,04% μαγνήσιο, 0,005% σίδηρο, καί ἀπό ἄλλα 24 χημικά στοιχεῖα σέ ἐλάχιστες ποσότητες. Τό 60% κατά μέρο ὅρο εἶναι κοινό νερό. Ἑπομένως ἀπό αὐτά πηγάζει κατά τούς ὁρκισθέντες ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση (;) καί σέ αὐτά ὁρκίζονται οἱ ἐκλεκτοί μας συμπολίτες ἀφοῦ πανηγυρικά ἀρνοῦνται μέ τήν πράξη τους τήν θεία ἀναγωγή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου στήν σχέση του μέ τόν ὑπερβατικό Δημιουργό τῆς ζωῆς;

Διερωτᾶται κανείς βέβαια πῶς ἐχέφρονες ἄνθρωποι κατατρύχονται ἀπό τέτοιες ἰδεοληψίες ἀφοῦ ἐνώπιον τῆς ἀντιλήψεώς μας: Α. Τά ἀγεφύρωτα ὀργανικά χάσματα μεταξύ ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, Β. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ φυτικοῦ κόσμου καί τῶν ἐμψύχων ὄντων, Γ. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλων τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων, Δ. Ἡ ἀέναος κίνηση τῆς συμπαντικῆς ὕλης-μάζης, Ε. Οἱ φυσικοί νόμοι, ς. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, Ζ. Ἡ ὀργανική διάπλαση καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων, Η. Τό πεπερασμένο τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος καί Θ. Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος, ἡ ὑπερμαθηματική ἀκρίβεια καί ἡ τελονομία πού τό διέπουν ἀποδεικνύουν πληρέστατα ὅτι ὁ παρών κόσμος πού χειμάζεται ἕνεκεν τῆς σχάσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Δημιουργό του, ἀπό τήν σχετικότητα, τήν ἔλλειψι καί τό ὅριο εἶναι ἀδύνατον νά ἔχει δημιουργήσει τόν ἑαυτό του καί τό θεμέλιο τῆς ὕπαρξης του δέν βρίσκεται μέσα του καί κατά συνέπεια ἡ ὑπερβατική αὐτή Ἀρχή πού τόν δημούργησε καί τόν συνέχει εἶναι ὁ Πανάγιος καί Πανυπερτέλειος Θεός, κατ’εἰκόνα τοῦ ὁποίου ἔχει πλασθεῖ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος πού μόνος αὐτός ἀπό ὅλο τό Σύμπαν ἔχει ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του, μπορεῖ νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα ποιός εἶσαι, ἔχει τό «συνειδέναι» καί τήν αὐτεξούσια ἐλευθερία βουλήσεως τῆς ὁποίας παράχρησι διαπράττουν οἱ ἀνωτέρω μέ τήν τραγική τους ἐπιλογή.

Οἱ τιμηθέντες μέ τήν ψῆφο τῶν συμπολιτῶν τους πού ὁρκίστηκαν στόν ἑαυτό τους θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό πνεῦμα θυσίας πού ἀπαιτεῖ ἡ δημόσια λειτουργία, ὁ ἀλτρουϊσμός καί ἡ θυσιαστική προσφορά, τό δίκαιο, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη μποροῦν νά πηγάσουν ἀπό τόν πεισιθάνατο ἐγκλεισμό τοῦ ἀνθρώπου στόν χωρόχρονο τῆς καθημερινότητας καί στόν ἀσφυκτικό κλειό τῆς ὕλης. Ἄν αὐτό δέν ἀποτελεῖ μεσαίωνα καί τήν ἐπανάληψη ἀσταθῶν ἀπόψεων τῆς ἀνθρώπινης μεταπτωτικῆς τραγωδίας τί ἄλλο εἶναι;

Νά γιατί ἡ ἀποτυχία τους δυστυχῶς προδιαγράφεται καί πάλιν βεβαία !!!

Ἀλλά ἰσχύει διαχρονικά καί διϊστορικά ὁ πατερικός λόγος «Κατά τήν καρδίαν ὑμῶν δώσω ὑμῖν ἄρχοντας» πού ἐπιβεβαιοῖ τήν θυμόσοφη ρῆσι «οἷοι οἱ ἀρχόμενοι καί οἱ ἄρχοντες».

Ὁ Πολωνός Νομπελίστας Τσέσλαβ Μίλοτς διερωτᾶται: «Ὅταν ἡ μεγάλη ἐπανεκπαιδευτική ἀποστολή θά ἔχει ὁλοκληρωθεῖ καί τό μισητό «μεταφυσικό ὄν» μέσα στόν ἄνθρωπο θά ἔχει τελικά συντριβεῖ, τί θά ἀπομένει; Εἶναι ἀμφίβολο ἄν οἱ κομματικές ἀπομιμήσεις τῆς χριστιανικῆς λειτουργίας, καί οἱ παρόμοιες μέ ἐκκλησιασμό ἱεροτελεστίες πού τελοῦνται μπροστά στούς ἡγέτες, θά προσφέρουν στούς ἀνθρώπους τέλεια ἱκανοποίηση».

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου