Σε πολλούς μελετητές προξενεί εντύπωση η ονομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», την οποία χρησιμοποιούσαν οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως και η ορολογία «Ρωμανία», την οποία συναντούμε σε πολλά έγγραφα της εποχής ως ονομασία του κράτους. Είναι γεγονός ότι η ονομασία «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι μεταγενέστερη και δημιουργήθηκε το 1562 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμο Βολφ. Σήμερα την χρησιμοποιούμε για να γινόμαστε κατανοητοί  στους πολλούς. Όμως από σεβασμό προς τις ιστορικές πηγές πρέπει να εξηγούμε στους νεωτέρους ότι οι όροι Ρωμαίος και Ρωμανία αναφέρονται στη Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη και όχι στην Παλαιά Ρώμη. Άλλωστε στο βυζαντινό κράτος η παιδεία βασιζόταν στον Όμηρο και ουδέποτε εδιδάχθη το λατινικόέπος του Βιργιλίου, η Αινειάδα, που αναφέρεται στην πρεσβυτέρα Ρώμη. Η ελληνική συνείδηση ήταν διαδεδομένη μεταξύ αρχόντων και αρχομένων στο βυζαντινό κράτος ιδίως μετά τον 7ο αιώνα, αν και το κράτος ήταν πολυεθνικό και το συνδετικό στοιχείο ήταν η Ορθοδοξία. Από τα ονόματα Ρωμαίος και Ρωμανία προήλθε και ο όρος Ρωμηός, ο οποίος στην νεώτερη ιστορία μας σημαίνει υπό ευρεία έννοια κάθε Ορθόδοξο και υπό στενή έννοια τον Έλληνα.

Για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα της ελληνικής συνειδήσεως των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, ιδιαιτέρως δε κατά τους τελευταίους αιώνες, καλόν είναι να μελετήσουμε ένα εκπληκτικό κείμενο ελληνορθοδόξου αξιοπρεπείας και πατριωτικής παρρησίας γραμμένο από τον Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ  Δούκα Βατάτζη και απευθυνόμενο στον Πάπα Γρηγόριο Θ . Όπως γνωρίζουμε μετά την Δ  Σταυροφορία  και την επιβολή της Λατινοκρατίας στον χώρο του Ελληνισμού (1204) η αυτοκρατορία της Νικαίας με έδρα τη Νίκαια της Μικράς Ασίας υπήρξε ένα από τα ελεύθερα ελληνικά κράτη απ’ όπου προήλθε και η εκδίωξη των Φράγκων από την Κωνσταντινούπολη το 1261. Ο Ιωάννης Βατάτζης βασίλευσε από το 1222 έως το 1254 διαδεχόμενος τον πεθερό του Θεόδωρο Λάσκαρι, τον ποιητή του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Ο Ιωάννης Βατάτζης γεννήθηκε το 1193 στο Διδυμότειχο της Θράκης και σήμερα τιμάται από την Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου ως τοπικός Άγιος (4 Νοεμβρίου, ημέρα του θανάτου του το 1254). Λόγω της βαθυτάτης πίστεώς του και της φιλανθρώπου και ελεήμονος πολιτείας του κατετάγη μετά την κοίμησή του στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας και ονομάσθηκε Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο Ελεήμων. Ως Αυτοκράτωρ της Νικαίας ο Ιωάννης Βατάτζης εργάσθηκε για την ανακατάληψη των ελληνικών εδαφών και πολέμησε κατά των Φράγκων Σταυροφόρων και κατά των Τούρκων του Ικονίου. Καλλιέργησε την μελέτη των ελληνικών γραμμάτων, είχε δε και ο ίδιος στερεά κλασσική παιδεία και ελληνική συνείδηση.

Το συγκλονιστικό κείμενο, το οποίο διαφωτίζει την ελληνική και ορθόδοξη συνείδηση των «Ρωμαίων βασιλέων», διασώζει ο αείμνηστος καθηγητής της Ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος (1) και έχει τίτλο «Του αοιδίμου βασιλέως κυρού Ιωάννου του Δούκα προς τον τε (γράφε ίσως τον τότε) Πάπαν Γρηγόριον». Ο Βακαλόπουλος γράφει στον Πρόλογό του: «Η παρατιθέμενη επιστολή του Ιωάννου Γ. Βατάτζη (1222-1254) προς τον πάπα Γρηγόριο Θ  (1227-1241) είναι πολύ χαρακτηριστική για τις ιδέες που επικρατούν στους βασιλείς της Νίκαιας μετά το 1204. Έντονη είναι η ελληνολατρία και η εθνική ελληνική συνείδησή τους, που βαθμιαία ταυτίζεται με την Ορθοδοξία. …. Εδώ παρατηρούμε καθαρά πως γεννιούνται και δρουν οι πολιτικές εκείνες αντιλήψεις, που αποβλέπουν στην απελευθέρωση των σκλαβωμένων ελληνικών χωρών, και οι οποίες προσαρμοσμένες επιζούν επί Τουρκοκρατίας μέσα σε νέες συνθήκες. Και τελικά πως διαμορφώνουν το περιεχόμενο της λεγόμενης Μεγάλης Ιδέας». 

Το Συναξάρι του Βατάτζη ως Αγίου έχει συγγράψει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον δίτομο Συναξαριστή του. Ο ίδιος συνέθεσε και την Ακολουθία του Αγίου Ιωάννου Βατάτζη. Στο Διδυμότειχο υπάρχει καινούργιος Ιερός Ναός στο όνομα του Αγίου Αυτοκράτορος και η Ιερά Μητρόπολις Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου οργανώνει κάθε χρόνο τα «Βατάτζεια»  με επίκεντρο την εορτή του Αγίου στις 4 Νοεμβρίου.

Πηγή: Βυζαντινών Ιστορικα

Για να τελειώνουμε. Προσωπική άποψη μπορεί να έχει ο καθένας και να την εκφράζει. Όταν βέβαια βρίσκεται σε τόσο ευαίσθητες θέσεις όπως αυτή που έχει σήμερα ο κ.Φίλης, καλό είναι να σκέφτεται δυο φορές τι λέει δημόσια. Ο διάλογος για της ιστορία μας πρέπει να γίνεται με λογική και με επιχειρήματα. 

Αυτό που υπεστησαν οι Πόντιοι είναι ο ορισμός της Γενοκτονίας!

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. 

Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία;
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.

Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.

• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
• Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.
• Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774.

Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 - 1923 ).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο " Ένωση και Πρόοδος" ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου.

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: "Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ'; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... "

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Το τελικό πλήγμα.

Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.

Η μοίρα αυτή απετράπη με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις; γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα. Ακολουθεί μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ενός ανθρώπου που έζησε τη μεγάλη ανθρωποσφαγή.

Ένα χωριό των Κοτυώρων

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Αλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξεσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλοιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπεδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Η πυρπόληση

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελλαμένες, έσφιγγαν, αλλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κράυγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάμματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μονο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν".

Μαρτυρίες Σοβιετικών

Οι σοβιετικοί υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση.

Οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά τωνελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, οι μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: "Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Οταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. 

Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: "... oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα". Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: "...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή."

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, "βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες". Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: "Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου..." Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις "επισημάνσεις" του Φρούνζε: "Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία..."

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του "Αναμνήσεις από την Τουρκία" γράφει: "Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωταίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου."

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Πηγή: OnAlert

Τὸ 1940, οἱ Γερμανοί, χάρις στὸ πρόγραμμα Κοινωνικοῦ Τουρισμοῦ τοῦ Χίτλερ, συνέρρεαν μαζικῶς στὶς νότιες χῶρες.

Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἡ παραπαιδεία εἶχε μεγάλη ἄνθησι. Ὁ Σουλτᾶνος ἀνέθεσε τὴν ἐκμάθησι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἄνοιξε μὲ τὴν σειρά της ἰδιωτικὰ φροντιστήρια, τὰ ὁποῖα ὠνομάστηκαν Κρυφὰ Σχολειά.

Τὸ ὀνομαστώτερο βρισκόταν στὴν χαράδρα τοῦ Λουσίου, πάνω στὸν γκρεμό, λόγῳ τῆς καταπληκτικῆς θέας. Τὰ παιδιά, ἐκτὸς ἀπὸ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, παρακολουθοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Σουλτάνου, Ἑλληνικὴ Ἱστορία, Θρησκευτικὰ καὶ… Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία.

Λόγῳ τῆς κακῆς Παιδείας, ποὺ συνεχιζόταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, πολλοὶ γονεῖς ἔστελναν τὰ παιδιά τους γιὰ σπουδὲς στὸ ἐξωτερικό. Ὅταν ὅμως ἐπεκράτησε ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἵδρυσε πολλὰ κολλέγια ἀνωτέρας ἐκπαιδεύσεως, οἱ ἀπόφοιτοι τῶν ὁποίων εὕρισκαν ἀμέσως δουλειὰ στὸ Δημόσιο. Πολλοὶ Ἕλληνες ἔστελναν τὰ παιδιά τους σὲ αὐτὰ τὰ κολλέγια γιὰ νὰ κάνουν καρριέρα. Οἱ ἀπόφοιτοί τους ὠνομάζονταν Γενίτσαροι.

Στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1940, τότε ποὺ ἡ Μύκονος δὲν εἶχε ἀκόμη ἀναπτυχθῆ τουριστικῶς, ὁ κόσμος καθὼς καὶ πολλοὶ τουρίστες συνέρρεαν στὴν Τῆνο ὅπου καὶ διασκέδαζαν στὸ πανυγήρι τῆς Μεγαλόχαρης. Μάλιστα ἔγινε καὶ ἕνα ἀτύχημα ὅταν ἕνα Ἰταλικὸ κρουαζιερο-ὑποβρύχιο ἔπεσε ἀπὸ ἀμέλεια τοῦ κυβερνήτη στὸ ἑλληνικὸ πλοῖο Ἕλλη.

Κατὰ τὴν περίοδο 1940-1944 εἶχε ξεσπάσει στὴν Ἑλλάδα φοβερὸς ρατσισμὸς καὶ ξενοφοβία εἰς βάρος τῶν Γερμανῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν. Μόνο λίγοι Ἕλληνες εἶδαν τοὺς Γερμανοὺς ὡς ἰσοτίμους Εὐρωπαίους πολῖτες. Ἦσαν οἱ γνωστοὶ Γερμανοτσολιάδες, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν γιὰ τὸ ὅραμα τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης.

Ὅταν ἦλθαν οἱ Τοῦρκοι στὰ Βαλκάνια, οἱ λαοὶ τῶν Βαλκανίων τοὺς ἀντιμετώπισαν μὲ προκατάληψι καὶ τρομο-ὑστερία. Πολλοὶ δὲ ρατσιστὲς ἀντέδρασαν στὶς προθέσεις τῆς Ὀθωμανικῆς κυβερνήσεως νὰ κατασκευάση τζαμιὰ σὲ κεντρικὰ σημεῖα τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν. Οἱ μόνοι, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν ἀνωτερότητα ἦσαν μιὰ μερὶς τῶν βορείων Ἀλβανῶν, οἱ γνωστοὶ Τουρκαλβανοί, οἱ ὁποῖοι ὑπεδέχθησαν μὲ τέτοια ἀγάπη τοὺς Τούρκους, ὥστε ἔγιναν καὶ οἱ ἴδιοι Μουσουλμάνοι. Ὅσοι Ἀλβανοὶ ἦσαν ρατσιστὲς ἀναγκάστηκαν νὰ καταφύγουν στὴν Νότια Ἰταλία καὶ στὴν Ἤπειρο.

Τὸ 1941 εἶχε ἀναπτυχθῆ ὁ φθηνὸς τουρισμὸς στὴν Κρήτη. Πολλοὶ μάλιστα Γερμανοὶ ἀπὸ χαμηλώτερα οἰκονομικὰ στρώματα εὕρισκαν πάμφθηνες πτήσεις τσάρτερ, χωρὶς κατάλυμα στὸ νησί. Γιὰ νὰ γλυτώσουν δὲ καὶ τοὺς φόρους ἀεροδρομίου ἔπεφταν στὸ νησὶ μὲ ἀλεξίπτωτο. Σὲ πολλοὺς Κρητικοὺς δὲν ἄρεσε ὁ τουρισμὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος δὲν ἀπέφερε συνάλλαγμα καὶ κακοδέχτηκαν τοὺς Γερμανοὺς στὸ νησί. Ἔτσι ἔγινε ἡ μάχη τῆς Κρήτης.

Ἕνα ἑορταστικὸ τριήμερο τοῦ 1826 συνέβη ἕνα τρομερὸ δυστύχημα στὸ Μεσολόγγι. Κατὰ τὴν μαζικὴ ἔξοδο ἀπὸ τὴν πόλι, πολλοὶ κάτοικοι ποδοπατήθηκαν στὸ μεγάλο μποτιλιάρισμα, τὸ ὁποῖο προεκλήθη ἐπειδὴ ἕνας Τοῦρκος ὑπάλληλος ἀμέλησε νὰ ἀνοίξη τὸ ἕνα φύλλο τῆς θύρας τῆς ἐξόδου τῆς πόλεως. Ἀνάλογο περιστατικὸ συνέβη τὸ 1981 μὲ τὴν θύρα 7 τοῦ Ὀλυμπιακοῦ.

Οἱ παραπάνω περιγραφὲς φαντάζουν κωμικές. Καὶ εἶναι κωμικές. Μὴ ἀπορήσετε ὅμως ἐὰν διαβάσετε παρόμοιες περιγραφὲς στὰ μελλοντικὰ βιβλία Ἱστορίας. Κι αὐτὸ θὰ συμβῆ ἐὰν ἐξακολουθήσουμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γι’ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀφοροῦν.

Καὶ τότε θὰ κλαῖμε μὲ μαῦρο δάκρυ!

Πηγή: Ρωμαίικο Οδοιπορικό , Αβέρωφ

Στίς μέρες μας εἶναι ἀπόλυτα κατανοητή ἡ ἀλλοτρίωση πού ὑπέστη ἡ Εὐρώπη, ἀπό αἰώνων μέχρι σήμερα. Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική της ζωή μεταλλάχθηκε. Ὁ οὑμανιστικός ὀρθολογισμός ἁπλώθηκε σέ ὅλα τά πεδία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μέχρι καί στήν ἐσωτερική ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή.

Ὁ Ντοστογιέφσκυ ἐξέφρασε πειστικότατα καί παραστατικότατα στούς «Ἀδελφούς Καραμαζώφ» τήν παραπάνω ἀλλοτρίωση. Παρουσιάζει τόν Ἰησουίτη «Μέγα Ἱεροεξεταστή», τόν Καρδινάλιο τοῦ ἀλάθητου Ποντίφηκα νά μιλάει στόν Χριστό καί μέ τό ἀσύλληπτο θράσος τῶν βασανιστῶν ἱεροεξεταστῶν νά τοῦ λέει: «Μεῖνε ἥσυχος, Ἰησοῦ, στούς οὐρανίους θρόνους σου καί μήν ἐπεμβαίνεις στό ἔργο μας. Θά σοῦ στείλουμε στούς οὐρανούς πάρα πολλούς ὀπαδούς. Μόνο μήν ἀνακατεύεσαι μέ τά ἐργαλεῖα καί τίς μεθόδους τῶν ἱεροεξεταστικῶν ἐργαστηρίων μας». Ἐννοεῖται βέβαια, ὅτι αὐτή ἡ ἱεροεξεταστική ὁλοκληρωτική τακτική ἁπλώνεται σέ ὁλόκληρο τόν Εὐρωπαϊκό χῶρο καί στούς ἐπί μέρους ἑταίρους.

Μέσῳ τῆς συνθήκης Σένγκεν εἰσάγεται ρῆγμα στήν ἀρχή τοῦ τεκμηρίου τῆς ἀθωότητας τοῦ κατηγορουμένου, παραχωρώντας τη θέση του στό τεκμήριο τῆς ἐνοχῆς γιά ὅσα πρόσωπα ὑπάρχουν ἔστω καί ἁπλές ὑπόνοιες ὅτι πρόκειται νά διαπράξουν ἀξιόποινες πράξεις ἤ ὅτι ἔχουν τήν πρόθεση νά διαπράξουν τέτοιες πράξεις. Ἔτσι κατοχυρώθηκε αὐτή ἡ πανευρωπαϊκή καχυποψία ἐναντίον κάθε εὐρωπαίου πολίτη.

Δυστυχῶς σ’ αὐτήν τήν ἀντίχριστη νοοτροπία ὑπέκυψαν καί οἱ κυβερνῆτες μας, ὅταν στό Ἑλληνικό κοινοβούλιο κυρωνόταν ἡ Συνθήκη Σένγκεν μέ τό Νόμο 2514/1997, ἐφόσον θριαμβευτικά οἱ ἀλληλοδιάδοχοι μεταλλαγμένοι κυβερνητικοί σχεδιασμοί εἶχαν ἤδη ἐντάξει τήν Ἑλλάδα στήν Εὐρωπαϊκή Κοινότητα ἤ ἄλλως Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.

Σήμερα μέ ἀσφυκτικούς μοχλούς καί ἐργαλεῖα ἱεροεξεταστικά πασχίζουν νά μᾶς πείσουν κυβέρνηση καί σχεδόν ὁλόκληρη ἡ ἀντιπολίτευση, ὅτι ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη (ΚτΠ) θά πατάξει κάθε κρατική δυσλειτουργία, κάθε ταλαιπωρία τοῦ πολίτη ἀπό τή δαιδαλώδη γραφειοκρατία, κάθε φοροδιαφυγή. Πλήρης διαφάνεια σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς θά ἀνθίσει, ἄν ἐφαρμοσθεῖ ἡ περιβόητη ΚτΠ.

Πράγματι σέ ὅλα πλέον τά ἐπίπεδα ζωῆς θά εἶναι ἔκθετος ὁ ταλαίπωρος ὁ πολίτης, ἀφοῦ κάθε ἐξουδιοτημένος ὑπάλληλος θά μπορεῖ νά μάθει ὅ,τι ἔχει ἐξουσιοδότηση νά μάθει ἀλλά καί ἄσχετοι τρίτοι μέσῳ ἠθελημένων διαρροῶν ἀπό κακόβουλους διαχειριστές ἤ ἀθέλητων διαρροῶν μέσω ἠλεκτρονικῶν ληστῶν – χάκερ. Θά τά ἐκμεταλλεύεται κατά τό ἑκάστοτε δοκοῦν αὐτοῦ ἤ ἄλλων πού θά τούς τά μεταφέρει ἤ ἐν γνώσει τοῦ κατόχου ΚτΠ ἤ ἐν ἀγνοία του, φυσικά ὄχι πρός τό συμφέρον τοῦ κατόχου τῆς Κάρτας, ἀλλά πρός πλήρη εὐτελισμό του καί περισσότερη δυστυχία του.

Συγκεκριμένα ἡ ἔξυπνη ΚτΠ θά κρατᾶ ἀποθηκευμένους τούς κωδικούς πρόσβασης τοῦ πολίτη (τά βασικά μητρῶα) καί θά προσφέρει τή δυνατότητα ἄμεσης καταγραφῆς τῶν συναλλαγῶν του. Χρησιμοποιώντας την ὁ κάτοχός της, θά κάνει πιστοποίηση τῶν στοιχείων του στό σύστημα τοῦ ὑπουργείου, μέ τή χρήση τῶν κωδικῶν, μέσω τοῦ δικτύου τοῦ ὑπουργείου καί ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα θά πηγαίνουν στήν ὑπηρεσία αὐτόματα σέ μία ἑνιαία βάση δεδομένων. Τό κύριο καί βασικότερο ἀποτέλεσμα τῆς λειτουργίας τῆς «Κάρτας Πολίτη» θά εἶναι νά δημιουργηθεῖ μία «κοινὴ βάση γιά ἠλεκτρονικὲς ἀλληλεπιδράσεις μεταξὺ πολιτῶν, ἐπιχειρήσεων καὶ δημοσίων ἀρχῶν», δηλαδὴ τὸ καθολικὸ «φακέλωμα» κάθε πολίτη. Ἀντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ὅτι μέ τήν ἐφαρμογή τῆς πολυχρηστικῆς αὐτῆς ἔξυπνης κάρτας, τῆς ΚτΠ, τά στοιχεῖα τῶν ἐπαφῶν καί συναλλαγῶν θά ἀποθηκεύονται στό ἑξῆς σέ μία κοινή βάση δεδομένων, μέ κωδικούς πού θά ἀντιστοιχοῦν στόν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Ἡ βάση δεδομένων πού θά ἀποθηκεύσει ὅλες αὐτές τίς πληροφορίες τοῦ βίου μας θά μπορεῖ μέσα σέ λιγότερο ἀπό 1΄ νά φορτώσει στήν ὀθόνη ἑνός ἐξουσιοδοτημένου ὑπαλλήλου, χρήστη κοινοῦ ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ, ὅλες τίς πληροφορίες πού ἀφοροῦν τόν πολίτη.

Ἤδη ὁ Ἕλληνας πολίτης εἶναι ἐξαθλιωμένος στά οἰκονομικά του. Τιμωρεῖται καί μαστιγώνεται μέ τίς βαρύτατες φορολογίες ὡς φταίχτης.

Ἀσφαλῶς καί «φταίει» ὁ Ἕλληνας πολίτης, ἀφοῦ ἑκούσια κρατάει μέσα στό πνευματικό DNA του τήν τρισχιλιετῆ του δημοκρατική παράδοση καί κυρίως τήν ἐν Χριστῷ πνευματική του ὀρθόδοξη ἐλευθερία. Ἀπεύχεται καί βδελύσσεται ὅλες τίς ἱεροεξεταστικές μεθόδους καί τακτικές, καθώς καί τή σκοπιμότητά τους.

Τό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, ὅταν ἦταν ἀντιπολίτευση, εἶχε ὑποβάλει ἐπερώτηση στή Βουλή ἐκθέτοντας τεκμηριωμένα τήν ἀντίθεσή του στίς προθέσεις τῆς τότε κυβερνήσεως νά ἐκδώσει τήν ΚτΠ. Φαίνεται ὅμως ὅσο περνάει ὁ καιρός τόσο καί ἐπεκτείνονται οἱ ἀπαιτήσεις τῆς Τρόϊκας καί τῶν ἀγορῶν (τῶν Τραπεζῶν) καί νεκρώνεται ὁσημέραι κάθε ἀντίδραση ἐκ μέρους τῶν περισσοτέρων κομμάτων τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου.

Ὁ οἰκονομολόγος καί καθηγητής κ. Στάθης Ἀδαμόπουλος συνέλεξε ὅλη τή δραστηριότητα τῆς κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. σχετικά μέ τήν ΚτΠ. Μέ τήν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εἴχαμε τίς κατωτέρω ἐξελίξεις:

Ὁ κ. Κατρούγκαλος ὡς Ἀναπληρωτής Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν καί Διοικητικῆς Ἀνασυγκρότησης, ἐπεχείρησε νά καθιερώσει τήν ΚτΠ (ἄρθρο 16 σχεδίου νόμου πού τέθηκε πρός διαβούλευση στό opengov ἀπό 17 ἕως 24 Μαρτίου 2015). Λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν ἀρνητικῶν σχολίων πού συγκέντρωσε τό συγκεκριμένο ἄρθρο στή διαβούλευση (98% τοῦ συνόλου), ἀποσύρθηκε ἡ πρόβλεψη γιά ΚτΠ ἀπό τό νομοσχέδιο πού τελικά ψηφίσθηκε (ἄρθρο 10 Ν. 4325/11-5-2015). Οὐσιαστικά ἡ ΚτΠ ἔχει ψηφιστεῖ μέ βάση τή ρύθμιση τοῦ ἄρθρου 10 ν. 4325/2015 μέ τήν ὁποία θεσμοθετεῖται ἡ δυνατότητα τῆς Πολιτείας νά ἐκδώσει ἄμεσα τήν «Κάρτα Πολίτη» ὡς μέσο ἠλεκτρονικῆς ταυτοποίησης τῶν πολιτῶν ἐξασφαλίζοντας ἔτσι «τήν ἀναγκαία τεχνική διαλειτουργικότητα τῆς ὑπηρεσίας τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης μέ συστήματα φορέων τοῦ δημοσίου ἤ τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα …» Αὐτό συνιστᾶ τήν οὐσία τῆς Κάρτας. Τό κέλυφος αὐτῆς, δηλαδή τό ὑλικό καί τεχνικό της μέρος, μπορεῖ νά γίνει μέ ὑ.α. διότι ὑπάρχει σχετική ἐξουσιοδότηση

Σέ συνεργασία μέ τήν Ἐθνική Τράπεζα τό Ὑπουργεῖο Ἐργασίας ἐξέδωσε τήν Κάρτα Σίτισης. Διαβάζουμε ἀπό τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας: «Ἡ κάρτα θά πιστώνεται μέ τό ἐπίδομα σίτισης πού δικαιοῦστε, καθ’ ὅλη τή διάρκεια ἰσχύος τοῦ προγράμματος… Μπορεῖτε νά χρησιμοποιήσετε τήν κάρτα ἀποκλειστικά γιά ἀγορές τροφίμων σέ καταστήματα ἐμπορίας τροφίμων μέ τό σῆμα MasterCard στήν Ἑλλάδα, ὅπως supermarket, ὀπωροπωλεῖα, κρεοπωλεῖα, ἀρτοποιεῖα. Γιά νά πραγματοποιήσετε τή συναλλαγή, παραδίδετε τήν κάρτα στό ταμεῖο τῆς ἐπιχείρησης καί πληκτρολογεῖτε τόν PIN στήν εἰδική συσκευή POS……Τό ποσό χρεώνεται αὐτόματα στήν κάρτα, χωρίς καμία ἐπιπλέον ἐπιβάρυνση. Ἡ Κάρτα Ἀλληλεγγύης δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ γιά ἀγορές μέ ἄτοκες δόσεις ἤ στό διαδίκτυο γιά ἠλεκτρονικές ἀγορές. Ἐπίσης δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ σέ ΑΤΜ γιά ἀνάληψη μετρητῶν καί τό ποσό μέ τό ὁποῖο εἶναι πιστωμένη δέν μπορεῖ νά εἰσπραχθεῖ σέ μετρητά.»

Πρόκειται οὐσιαστικά γιά ἐκβιαστική ἐφαρμογή τῆς «Κοινωνίας χωρίς μετρητά», σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἐκμεταλλεύονται κάποιοι τήν πενία καί τήν ἀνάγκη τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Θά μποροῦσε νά εἶχε δοθεῖ ἕνα ἐπίδομα στούς φτωχούς, ὅπως τό θέρμανσης ἤ τῶν τέκνων, χωρίς τόν ἐκβιαστικό χαρακτήρα ἑνός συστήματος Καρτῶν. Ἐπίσης σύμφωνα μέ τόν κ. Κατρούγκαλο: «προχωροῦν ἤδη πιλοτικές ἐφαρμογές τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, ὅπως ἡ κάρτα σίτισης, σέ συνεννόηση μέ τήν ἀναπληρώτρια ὑπουργό Κοινωνικῆς Ἀλληλεγγύης κυρία Θεανώ Φωτίου», τό ΒΗΜΑ, 27/04/2015.

Μετά τόν ἀνασχηματισμό τῆς 17/7/2015 ὁ κ. Βερναρδάκης ἀνέλαβε στό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν ὡς ἀναπληρωτής Ὑπουργός γιά θέματα διοικητικῆς μεταρρύθμισης. Στίς 22/7/2015 διαβάζουμε στά ΜΜΕ πώς «Μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θά προχωρήσει καί ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη, σέ ἐθελοντική βάση, καθώς θά εἶναι μία κάρτα ἡ ὁποία θά διευκολύνει τούς πολῖτες, στίς συναλλαγές τους μέ τίς δημόσιες ὑπηρεσίες… Προοπτικά ἡ ΚτΠθά μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖται γιά ὅλες τίς δυνητικές χρήσεις (ὡς κάρτα δημότη, ὡς κάρτα ἀσφαλισμένου, ὡς κάρτα ἀγρότη, ὡς κάρτα ἀσθενοῦς, ὡς κάρτα μετανάστη, ὡς κάρτα νέου κ.λπ.) καί θά περιλαμβάνει τόν Ἀριθμό Δελτίου Ταυτότητας καθώς καί τούς κωδικούς γιά τό πρόγραμμα taxis τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν. Στόχος τῆς κυβέρνησης εἶναι νά ἐνσωματώσει ὅλες τίς ἠλεκτρονικές ὑπηρεσίες πού ἔχουν ἀναπτύξει τά ὑπουργεῖα καί νά ἀποτελέσει ἡ ἔξυπνη ΚτΠ«ὀμπρέλα» γιά ἠλεκτρονικές συναλλαγές πολιτῶν καί ἐπιχειρήσεων μέ τό κράτος.» (dikaiologitika.gr 22/7/2015)

Στό νέο μνημόνιο πού ψηφίστηκε στίς 14/08/2015, διαβάζουμε: «Ἕως τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2015, ἡ κυβέρνηση: α)…. β) θά ἐπεξεργαστεῖ, μέ τήν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος καί τόν ἰδιωτικό τομέα, κοστολογημένο σχέδιο γιά τήν προώθηση καί τή διευκόλυνση τῆς χρήσης ἠλεκτρονικῶν πληρωμῶν καί τή μείωση τῆς χρήσης μετρητῶν, μέ ἐφαρμογή πού θά ἀρχίζει ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 2016, γ)…» (σελ. 90, Ν.4336/14-8-2015)

Ἀμέσως μετά τίς ἐκλογές τῆς 20/9/2015 δημοσιεύονται στά ΜΜΕ οἱ προθέσεις τῶν Ὑπουργῶν:

Τέσσερις προτεραιότητες τίθενται γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς γραφειοκρατίας στό Δημόσιο ἀπό τήν νέα ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν καί αὐτές εἶναι ἡ περαιτέρω ἁπλούστευση τῆς νομοθεσίας μέ στόχο τήν ἄρση τῶν διοικητικῶν βαρῶν, ἡ ἐνίσχυση τοῦ δικτύου τῶν ΚΕΠ καί τῆς διαδικτυακῆς πύλης ΕΡΜΗΣ, ἡ ἠλεκτρονική ΚτΠκαί ἡ ἐπέκταση τῆς ἠλεκτρονικῆς ὑπογραφῆς.

Ὁ νέος Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν κ. Κουρουμπλῆς δήλωσε, ὅτι προωθοῦνται οἱ διαδικασίες γιά τήν ἑνοποίηση ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ἀριθμοῦ ἀστυνομικῆς ταυτότητας, ὥστε νά παταχθεῖ ἡ γραφειοκρατία ἐνῷ ἀνέφερε ἐπίσης πώς σημαντικός εἶναι καί ὁ διοικητικός κώδικας, καθώς πολλές φορές πρόστιμα δέν εἰσπράττονται.

Τό ἀφορολόγητο (πού ἀναμένεται νά αὐξηθεῖ στίς 12.000 εὐρώ) θά δίνεται μόνο γιά τίς δαπάνες μέ κάρτα. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι πρέπει νά πληρώνουμε παντοῦ μέ κάρτα, σέ σοῦπερ μάρκετ, βενζινάδικα κ.λπ.

Θά παρέχεται ἔκπτωση φόρου γιά ἰατρικές δαπάνες μόνο σέ περίπτωση χρησιμοποίησης κάρτας. Αὐτή τή στιγμή οἱ πολῖτες πληρώνουν μέ μετρητά καί παίρνουν ἀπόδειξη ἡ ὁποία δέν ἐκπίπτει. Τόσο ὁ Ι.Σ.Α. ὅσο καί ὁ Π.Ι.Σ. ἔχουν ἤδη ἐκφράσει αἰτιολογημένες ἀντιρρήσεις γιά τήν πληρωμή μέ κάρτα στά ἰατρεῖα.

Σέ ἡμερίδα γιά τίς ἠλεκτρονικές πληρωμές πού ἔγινε στίς ἀρχές Ὀκτωβρίου 2015, πέραν τῶν ἄλλων προτάσεων, ζητήθηκε ἀπό τόν ἀναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο τῆς Eurobank, κ. Θεόδωρο Καλαντώνη τό ἑξῆς: «Ἐπιμερισμός τῆς πίστωσης μισθοδοσίας δημοσίων ὑπαλλήλων καί συνταξιούχων σέ δύο διακριτά τμήματα, ὅπου τό ἕνα τμῆμα μπορεῖ νά πιστώνεται σέ προπληρωμένη κάρτα καί θά μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ἀποκλειστικά γιά ἠλεκτρονικές συναλλαγές». (πηγές: dikaiologitika.gr, iefimerida.gr, capital.gr.)

Ἀποκαλύπτεται στήν πράξη, ὅτι ἔχουν δίκαιο οἱ ἱστοσελίδες πού ὑποστηρίζουν, ὅτι οἱ παγκόσμιοι κυβερνῆτες (τραπεζῖτες;) θέλουν ἁλυσσοδεμένους ὅλους τούς κατοίκους τῆς γῆς καί μέσα στόν ὑπολογιστή τους μέ πρώτους αἰχμαλώτους ὅλους τούς «κακούς» Ἕλληνες πολῖτες.

Πρός ἐπίρρωση ὅλων τῶν ἀνωτέρω στοιχείων, τά ὁποῖα κραυγάζουν γιά τούς ἐφιαλτικούς σκοπούς τῶν παγκοσμίων δικτατόρων, ἔχουμε τίς προφητεῖες τοῦ συγχρόνου μεγάλου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Παϊσίου.

Πρίν ἀπό τήν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξή του ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀρκετοί, εἶχαν ἀμφισβητήσει τά ἰδιόχειρα γραπτά του πάνω στό θέμα αὐτό τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, πού μετονομάστηκαν Κάρτα τοῦ Πολίτη. Εἶχαν μάλιστα ἰσχυρισθεῖ, φεῦ, ὅτι ὁ ἅγιος Γέροντας εἶχε παραπλανηθεῖ ἀπό μία προτεστάντισσα ὀνόματι Relfe καί ἐξ αὐτῆς πήγαζε ἡ φοβία του γιά τό 666 καί τά λοιπά.

Τώρα ὅμως πού ἔρχεται στό φῶς ὅλη ἡ ἀσκητική καί ἁγία ζωή του καί ὁ πλουσιώτατος Θαβώρειος φωτισμός του, ὅλοι οἱ καλοπροαίρετοι χριστιανοί διαβάζουν προσεκτικότερα τήν ἐσχατολογία του καί προβληματίζονται. Εἶναι πολύ συγκεκριμένες οἱ προβλέψεις του καί οἱ προφητεῖες του γιά τήν Κάρτα καί δέν μποροῦν καθόλου εὔκολα νά ἀκυρωθοῦν. Λέει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος στά «Σημεῖα τῶν καιρῶν»:

«…Πίσω λοιπόν ἀπό τό τέλειο σύστημα «κάρτας ἐξυπηρετήσεως» ἀσφάλειας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ ἀντίχριστου…… Μετά λοιπόν ἀπό τήν κάρτα, καί τήν ταυτότητα, «τό φακέλωμα» γιά νά προχωρήσουν πονηρά στό σφράγισμα, θά λένε συνέχεια στήν τηλεόραση, ὅτι πῆρε κάποιος τήν κάρτα τοῦ δεῖνα, καί τοῦ σήκωσε τά χρήματα ἀπό τήν τράπεζα. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά θά διαφημίζουν τό «τέλειο σύστημα» τό σφράγισμα στό χέρι ἤ στό μέτωπο μέ ἀκτῖνες λέῖζερ, πού δέν θά διακρίνεται ἐξωτερικά, μέ τό 666 τό ὄνομα τοῦ ἀντίχριστου».

Τήν τελευταία δεκαετία, ἀλλά ἰδιαίτερα τήν παρελθοῦσα πενταετία ἔχουν βάλει στοίχημα οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες, σώνει καί καλά, νά μᾶς «ἐκπολιτίσουν», νά μᾶς συμμορφώσουν, νά μᾶς κάνουν ὀσφυοκάμπτες ὅλους τούς Ἕλληνες πολῖτες, ἀπό τά νεογέννητα νήπια, μέχρι καί τούς πεθαμένους, γιατί χωρίς ΚτΠ οὔτε νά ζήσουμε θά μποροῦμε οὔτε καί νά … ἐνταφιαστοῦμε…

Σήμερα λοιπόν δέν μᾶς ζητεῖται ἀνοιχτά, ἀπροκάλυπτα νά δηλώσουμε ρητά, λεκτικά, ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, οὔτε νά ποδοπατήσουμε τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Σωτῆρος μας, οὔτε τίς ἅγιες εἰκόνες. Οὔτε ἐπιμένουν πλέον νά φέρει ἐμφανῶς γραμμένο ἐπάνω στήν ΚτΠ τό 666, (π.χ. μέ τή χρήση τοῦ barcode EAN-13) ….Ἡ δυνατότητα διασύνδεσης εἶναι ἡ πραγματική ἀξία τῆς «Κάρτας Πολίτη». Χωρίς αὐτήν δέν μπορεῖ νά γίνει τό γενικό φακέλωμα. Οὔτε ὁ ἀποκλεισμός κάποιου ἀπό τά ἀγαθά καί ὑπηρεσίες πού ἡ χρήση τῆς «Κάρτας» προσφέρει.

Φανταστεῖτε, λοιπόν, πόση μεγάλη δύναμη παρέχει γιά τόν ἔλεγχο τῶν λαῶν τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα πού θά προκύψει μέ τή χρήση τῆς Κάρτας. Φανταστεῖτε τήν ἐξουσία αὐτή, ὄχι στήν ὑπηρεσία μίας ἔντιμης καί νομοταγοῦς κρατικῆς διοίκησης, ἀλλά στά χέρια ἑνός τυράννου, ἑνός διεστραμμένου νέου Χίτλερ ἤ ὅποιου νέου πλανητάρχη τῆς ἐπιδιωκόμενης παγκόσμιας κυβερνήσεως πού θά ἔλθει μετά ἀπό αὐτήν (τήν διαφημιζόμενη καί ἀπό τούς πολιτικούς μας) παγκόσμια διακυβέρνηση.

Καί μόνο γι’ αὐτήν τήν ἐφιαλτική ὀργουελική προοπτική δέν ἀξίζει, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ὕπαρξη τοῦ ἀριθμοῦ 666, νά ἀγωνιστοῦμε γιά τήν μή ἐπιβολή τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων;

Δέν γνωρίζουμε ἄν ὁ ἀριθμός τῆς «Κάρτας» στήν παροῦσα φάση θά περιέχει τό 666 ἤ ἄν θά σχηματίζεται μέ βάση αὐτό τό ἀριθμητικό σύμπλεγμα. Ὅποιος ὅμως καί ἄν εἶναι ὁ ἀριθμός, ὁ προαναφερόμενος ἐκβιασμός ἐκδηλώνει καί ἐμπεριέχει ὅλη τή «φιλοσοφία» καί τόν πυρήνα τῆς μεθοδείας τοῦ Ἀντιχρίστου πού προφητεύεται στήν Ἀποκάλυψη (13.17).

Τήν ἐποχή ἐκείνη, ὅποιος δέν δεχθεῖ νά χαραχθεῖ στό δεξί του χέρι ἤ στό μέτωπο ὁ ἀριθμός ἤ τό ὄνομα θηρίου, «…μή δύνηται ἀγορᾶσαι ἤ πωλῆσαι…» Διά τῆς κοιλίας ὁ ἐκβιασμός. Σήμερα, ἄν δέν δεχθεῖς νά λάβεις τόν κωδικό ἀριθμό σου καί τήν «Κάρτα», δέν θά λάβεις τήν ἐπιχορήγηση. Θά πεινάσεις. Κοινός παρανομαστής ὁ ἐκβιασμός. Τότε τό ζητούμενο θά εἶναι ἡ ἀποδοχή καί προσκύνηση τοῦ θηρίου. Σήμερα, ἡ ἀριθμοποίηση τοῦ προσώπου.

Δέν πρέπει, ἑπομένως, νά προβληματιστοῦμε ἄν οἱ σημερινές πρακτικές μέ τίς «Κάρτες», ὅπως ἐφαρμόζονται σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀποτελοῦν μία κατάσταση «προδρομική» τῆς τελικῆς;

Σέ προγενέστερες πιέσεις πολιτικῶν πού ἔλεγαν: Μά τί κάνετε ἔτσι; Τό 666 εἶναι ἕνας ἀριθμός μεγαλύτερος ἀπό τό 665 καί μικρότερος τοῦ 667 ἐμεῖς τούς ἀπαντούσαμε: Ἀφοῦ ἔτσι εἶναι, δηλαδή ἕνας τυχαῖος ἀριθμός μεταξύ τοῦ 665 καί τοῦ 667, γιατί ἐπιμένετε σ(α)τανικά νά τοποθετηθεῖ στίς ἠλεκτρονικές – ὅπως τίς ὀνομάζαμε τότε, πρό εἰκοσαετίας – ταυτότητες; Γιατί νά μήν τοποθετηθεῖ π.χ. ὁ ἀριθμός 888 ἤ 757 ἤ κάποιος ἄλλος; Βέβαια ἐκεῖνοι, οἱ φαιδροί ὑπουργοί ἤ βουλευτές, ἀκριβοπληρωμένοι ἀπό τούς δικτάτορες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐπιστράτευαν ἐπίσης ἀκριβοπληρωμένους δημοσιογράφους, γιά νά εὐτελίζουν τό θέμα καί νά γελοιοποιοῦν τούς ὁμολογητές χριστιανούς.

Ὅλες πάντως οἱ εὐγενεῖς ἐν Χριστῷ ἀντιδράσεις κατά τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, ἤ τῆς μεταλλαγμένης «Γεωργακικῆς» ΚτΠ ἔφεραν ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ τόν πρῶτο λόγο καί τόν τελευταῖο στό ἱστορικό γίγνεσθαι, καί δή τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων, τόν ἔχει ὁ Βασιλεύς τῶν Βασιλευόντων καί Κύριος τῶν Κυριευόντων ἐν Τριάδι Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πανάγιον Πνεῦμα.

Τό μόνο πού κάναμε, ἐμεῖς οἱ μικροί, εὐτελεῖς, ἀνάξιοι, ἦταν, ἄλλοτε κομψά καί ἄλλοτε ἄκομψα νά ὁμολογοῦμε τά τοῦ Χριστοῦ κελεύσματα λαμβανόμενα ἀπό τήν ἱερότατη Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἠγαπημένου, παρθένου, ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Κυρίου μας. Ὁ καλός Θεός βλέποντας τήν καλή ἐν Χριστῷ βούληση καί τήν ὁμολογία Χριστοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐνίων ἔστω κληρικῶν καί πολλῶν πιστῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, οἰκονόμησε ἔτσι τίς ἐξελίξεις, ὥστε – Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ – νά ἀπειλούμαστε μέν, ὅπως ἀπειλοῦνται τά κακά παιδιά, ἀλλά νά μήν ὑποχρεούμαστε νά δώσουμε ἀκόμα γῆν καί ὕδωρ καθώς καί τήν ψυχή μας στίς ἀπαιτήσεις τοῦ ὁσημέραι ἱδρυομένου παγκοσμίου ἀντιχρίστου κράτους.

Μέ τήν εὐκαιρία, πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι ὁ κωδικός ἀριθμός κάθε Κάρτας-Ταυτότητας ἐκτιμᾶται ὅτι δέν θά περιέχει στήν παροῦσα φάση (τουλάχιστον ἐμφανῶς) στή σύνθεσή του τό δυσώνυμο ἀριθμό 666. Δέν ἀποκλείεται βέβαια καί τό ἀντίθετο, ἀλλά αὐτό μπορεῖ νά τό διαπιστώσει μόνο μία ὁμάδα εἰδικῶν ἐπιστημόνων τῆς πληροφορικῆς, ἀναλύοντας τίς ἀπόρρητες τεχνικές προδιαγραφές τοῦ «μικροτσίπ» πού θά χρησιμοποιηθεῖ. Εὐχερής, ὅμως, τεχνικῶς θά εἶναι ἡ προσθήκη του στό μέλλον σέ κρυφό ἤ φανερό σημεῖο. Ὁ κωδικός ἀριθμός, πού θά σημαδεύει καθοριστικά πλέον κάθε πολίτη ἀπό τή γέννησή του μέχρι τό θάνατό του σέ κάθε ἐκδήλωσή τοῦ βίου του, θά «ἀριθμοποιήσει» τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Θά καταστεῖ ἀριθμός-σύμβολο (συμ)μετοχῆς καί ἐντάξεως κάθε προσώπου στό Σύστημα πού τόν προωθεῖ καί τόν ἐπιβάλλει: στό Σύστημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Νέας Τάξεως τῶν Πραγμάτων πού αὐτή ἐπαγγέλλεται.

Τοῦτο εἶναι μία μεγάλη ἀλήθεια καί ἀπό τήν ἄποψη αὐτή βάσιμος εἶναι ὁ φόβος πολλῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων ὅτι ἡ καθιέρωση τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας καί ἡ γενικευμένη ἀποδοχή της θά σημάνει τήν ὁλοκλήρωση ἑνός Παγκόσμιου Συστήματος πού μέ πρόσχημα τήν ἠλεκτρονική διακυβέρνηση καί τήν ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν θά εἶναι σέ θέση νά ἐλέγξει τούς λαούς τῆς Οἰκουμένης, ἀφοῦ χωρίς τή συμμετοχή στό Σύστημα αὐτό καί τήν κατοχή τῆς Κάρτας θά εἶναι ἀδύνατη ἡ ἄσκηση θεμελιωδῶν ἀστικῶν, οἰκονομικῶν, κοινωνικῶν καί πολιτικῶν δικαιωμάτων. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή δείχνει ὅτι πραγματώνεται ἐν μέρει ἡ προφητεία τῆς Ἀποκαλύψεως «…μή δύνηται ἀγορᾶσαι ἤ πωλῆσαι…»

Ἑδραιώνει, ὅμως, ἡ νέα ταυτότητα ὡς ἐργαλεῖο ἐξουσίας στά χέρια μίας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (σέ συνδυασμό μέ τήν ποικιλοτρόπως προωθούμενη ἀποστασία ἀπό τό Χριστό) καί ὁλοκληρώνει τήν πρώτη περίοδο δράσεως τῶν ἀντίχριστων δυνάμεων πού ἅγιοι γέροντες ὅπως ἰδιαιτέρως καί ὁ ἅγιος Παΐσιος ἀποκαλοῦν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου. Πάνω στό Σύστημα πού σήμερα κτίζεται μεθοδικά θά ἑδραιώσει, ἄν ὁ Θεός τό παραχωρήσει, τήν ἐξουσία του.

Μᾶς κάνει ἐντύπωση, πώς ὁ νέος Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν καί Διοικητικῆς Ἀνασυγκρότησης κ. Παναγιώτης Κουρουμπλῆς, ἄνθρωπος καί πολιτικός ἔντιμος καί χριστιανός ἐμφανίστηκε στίς 5-10-2015 σέ συνάντηση μέ τόν μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, ἀποφασισμένος νά ἐπιβάλει τήν ΚτΠ. Ὁ κ. Κουρουμπλῆς δέν ἔχει ἀσφαλῶς πληροφορηθεῖ σωστά, ὅτι οἱ ἀντιθέσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν κύκλων δέν εἶναι ἀσήμαντες. Ἄς ἀναλογισθεῖ ὡς συνειδητός χριστιανός, ὅτι ἡ εὐθύνη του θά εἶναι ἀσυλλήπτων διαστάσεων. Θά δώσει λόγο στόν ἀληθινό ἐν Τριάδι Θεό, γιά τήν καθέλκυση τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ στό παγκόσμιο κράτος τοῦ ἀντιχρίστου. Μή γένοιτο!

Βέβαια μετά ἀπό τά capital controls ἀναγκάστηκαν πολλές χιλιάδες ἐλλήνων πολιτῶν ἀδελφῶν μας νά παραλάβουν πιστωτικές/χρεωστικές κάρτες, γιά νά ἀντλοῦν τά ψίχουλα μετρητά ἀπό τίς τράπεζες καί μάλιστα μέ πολύ κόπο καί ταλαιπωρία. Εἴπαμε: φταίει ὁ ἕλληνας πολίτης, γιατί ἐπιμένει μέ ὅλη τή συμπεριφορά του καί τό ὀρθόδοξο εἶναι του καί τό ὀρθόδοξο ἦθος του, ἀλλά καί μέ τήν ὀρθόδοξη ἐλεύθερη μαρτυρία του, νά ἀντιστέκεται στόν Εὐρωπαϊκό ἀντίχριστο ὁλοκληρωτισμό.

Γνωρίζει ὅμως ὁ ἁπλοϊκός Ἕλληνας πολίτης ὅτι ἡ πιστωτική ἤ χρεωστική κάρτα δέν εἶναι ἡ ΚτΠ. Εἶναι πέραν πάσης ἀμφιβολίας κατανοητό καί στόν πιό ἀφελῆ Ἕλληνα πολίτη, ὅτι ἡ ὕπουλα εἰσαγόμενη πιστωτική ἤ χρεωστική ἤ ἄλλως πως ὀνομαζόμενη ὑποχρεωτική Κάρτα Συναλλαγῶν:

α. μπορεῖ νά περιέχει τό τσιπάκι RFID, ἀναπρογραμματιζόμενο,

β. εἶναι μικρῆς ἤ μεγάλης χωρητικότητας ἀλλά σέ κάθε περίπτωση

γ. ἐπικοινωνεῖ μέ βάση δεδομένων, ὅπου περιέχονται τώρα ἅπαντα τά οἰκονομικά δεδομένα ἀλλά ἐν συνεχείᾳ ἅπαντα τά προσωπικά δεδομένα ὅλης τῆς δημόσιας καί ἰδιωτικῆς ζωῆς.

Εἶναι πεπεισμένοι οἱ συμπολῖτες μας, ὅτι ἡ νέα ὕπουλη Κάρτα Συναλλαγῶν θά ἐνσωματώσει «ἀναβαθμιζόμενη» πλήρως τήν Κάρτα τοῦ Πολίτη, μιά Κάρτα γιά ὅλες τίς δουλειές ἤ τό ἀντίστροφο ἀνάλογα μέ τόν σχεδιασμό ἤ καί τίς ἀντιδράσεις. Σημειωτέον ὅτι τήν ΚτΠ ἀπέρριψαν μέσῳ διαβούλευσης, ὅλοι οἱ δημοκρατικοί φορεῖς τῆς χώρας μας, ἐκτός κάποιων κομματικῶς πειθαρχούντων ἀφελῶν.

Κανένας κομματικός παράγοντας δέν ἐπιτρέπεται πλέον νά μᾶς παραπλανᾷ καί νά ἐμπαίζει τούς καταταλαιπωρημένους Ἕλληνες πολῖτες, ἐπειδή ὅλοι γνωρίζουμε, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά παταχθεῖ ἡ φοροδιαφυγή μέ τήν Κάρτα Συναλλαγῆς ἀφοῦ:

α. ἐπιβάλλεται ὑποχρεωτικά στίς συναλλαγές τοῦ πάμφτωχου ἤ μικρομεσαίου Ἕλληνα πολίτη,

β. ἐπιβάλλεται δήθεν ὑποχρεωτικά στούς ἔχοντας ἄφθονα χρήματα, ἀφοῦ αὐτοί ἔχουν τήν δυνατότητα ἰδιαιτέρων, μυστικῶν εὐνοϊκοτάτων συμφωνιῶν, μέ τίς τράπεζες καί

γ. ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, μέ ρυθμιστικό ρόλο στίς συναλλαγές, ἔχει τό δικαίωμα μέ νομοθετική ἐξουσιοδότηση (ν. 3691/2008) τή δυνατότητα ἐκδόσεως ρυθμιστικῶν ἤ κανονιστικῶν Πράξεων γιά πολύ συγκεκριμένα ζητήματα. Τήν εὐθύνη τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς ἔχει ἡ Κυβέρνηση.

Ἄς ὑπενθυμίσουμε ὅτι πολύ περισσότεροι ἀπό ἑκατό χιλιάδες ἀδελφοί ἔχουν δηλώσει ἠλεκτρονικά καί ὄχι μόνο, καί συνεχίζουν ἀσταμάτητα νά δηλώνουν, ὅτι δέν θά παραλάβουν τήν ΚτΠ. Καί τοῦτο διότι ἡ ΚτΠ ἐνσωματώνοντας (δηλ ἀναβαθμιζόμενη) τίς λειτουργίες τῆς Κάρτας συναλλαγῶν, καί ἄλλων ἴσως Καρτῶν, καί ἐφόσον χωρίς αὐτή δέν θά μπορεῖ ὁ πολίτης οὔτε νά ἀγοράσει οὔτε νά πουλήσει τίποτα, μᾶς θυμίζει τό περιγραφόμενο στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου σφράγισμα, ἐφόσον ὅλη μας ἡ ζωή θά κρέμεται ἀπ’ αὐτήν τή μοναδική δυνατότητα, νά ζεῖ κανείς μόνο μέ τήν Κάρτα, πού θά εἶναι δῶρο τοῦ παγκοσμίου ἀντιχρίστου κράτους. Φαίνεται πώς ἀρχικά δέν θά ἔχει ἐμφανῶς (π.χ. μέ τή χρήση τοῦ barcode EAN-13) τόν ἀριθμό 666, δηλωτικό τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀντιχρίστου γιά εὐνοήτους λόγους. Ὁποιαδήποτε ἄλλη στιγμή ἀποφασίσει τό παγκόσμιο ἀντίχριστο κράτος, θά μπορεῖ ἄδηλα καί κρύφια, μέσῳ τοῦ ὑπερσυγχρόνου μικροτσίπ RFID, νά προσθέσει τόν δυσώνυμο ἀριθμό, τό 666, καί νά ὁλοκληρώσει ἔτσι τόν παγκόσμιο ἀντίχριστο σκοπό της. Πανεύκολο θά εἶναι περαιτέρω νά γενικεύσει εἰς πάντα τά ἔθνη καί τό πολυπόθητο γιαυτήν δαιμονικό χάραγμα.

Οὐσιαστικά ἡ ΚτΠ θά εἶναι τό μεῖζον. Ἡ Κάρτα συναλλαγῶν τό ἔλασσον. Εἶναι μία ἐφαρμογή πού γιά ἕνα διάστημα ἐξοικειώσεως θά λειτουργεῖ αὐτοτελῶς, ἀλλά σέ κάποια φάση θά ἐνσωματωθεῖ στίς δυνατότητες τῆς ΚτΠ. Διότι τό ἄρθρο 10 ν. 4325/2015 παρέχει τή δυνατότητα διαλειτουργικότητας καί διασυνδέσεως ὅλων τῶν δεδομένων δημοσίου καί ἰδιωτικοῦ τομέα μόνο στήν ΚτΠ. Ἔτσι ἡ «Κάρτα Πολίτη» θά εἶναι στό μέλλον καί τό «πορτοφόλι» τοῦ κατόχου της, ἀφοῦ μέ αὐτή θά διακινοῦνται καί χρήματα, θά εἶναι λοιπόν διασυνδεδεμένη καί μέ τό τραπεζικό ψηφιακό σύστημα.

Μετά ἀπό τά capital controls πολλοί συμπολῖτες μας πῆραν χρεωστική Κάρτα γιά τήν ἀνάληψη χρημάτων. Καλόν θά εἶναι νά τή χρησιμοποιοῦμε ὅσο γίνεται σπανιότερα γιά νά ἀποφύγουμε τήν ἐξοικείωση μέ τίς Κάρτες.

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος κατόπιν θείου φωτισμοῦ μᾶς προειδοποιεῖ νά μήν παραλάβουμε τήν Κάρτα τοῦ Πολίτη διότι ἀποτελεῖ τόν ἀρραβώνα τοῦ σφραγίσματος τοῦ ἀντιχρίστου. Λέει συγκεκριμένα: «Μετά λοιπόν ἀπό τήν Κάρτα καί τήν ταυτότητα «τό φακέλωμα» θά προχωρήσουν πονηρά στό σφράγισμα…».

Ἑπομένως μέ τήν πονηρία τους οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς μετά τήν Κάρτα θά μᾶς σύρουν στό σφράγισμα.

Εἶναι δυνατόν νά τοποθετηθοῦμε ἀντίθετα ἀπό τόν ἅγιο Γέροντα πού ἐπαληθεύεται πολλαχῶς στίς ἡμέρες μας; Ρητά τοποθετούμαστε: Δέν παραλαμβάνουμε τήν Κάρτα τοῦ Πολίτη.

... Ἡ ἄρνηση τῶν πολλῶν χιλιάδων πιστῶν χριστιανῶν γιά τήν παραλαβή τῆς «Κάρτας» συνιστᾶ στάση δημόσιας ὁμολογίας Πίστεως.

Εἰδικότερα, ὁ Χριστός ζητᾶ τή δημόσια ὁμολογία τῆς Πίστεως πρός Αὐτόν («ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων»), ἐνῶ ἀπαγορεύει τήν δημοσιοποίηση τῶν καλῶν ἔργων, τά ὁποῖα ζητᾶ νά γίνονται «ἐν κρυπτῶ».

Στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὁ Χριστός συναρτᾶ τήν ὁμολογία πίστεως πρός Αὐτόν μέ τό θέμα τῆς οἰκονομικῆς καί βιολογικῆς ὑπάρξεως τοῦ πιστοῦ. Συγκεκριμένα, ζητᾶ ἀπό τόν πιστό νά μήν δεχθεῖ τό «σφράγισμα» τοῦ Ἀντιχρίστου, σέ ἀντάλλαγμα τή δυνατότητά του νά μπορεῖ νά συναλλάσσεται σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο, πράγμα πού τοῦ ἐγγυᾶται λογικῶς τήν ἐπιβίωσή του. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες πού ἀσχολήθηκαν μέ τό θέμα τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου, συνιστοῦν τήν ἄρνηση τοῦ «σφραγίσματος», ἐπισείοντας τίς αἰώνιες σωτηριολογικές συνέπειες γιά τούς ἀποδέκτες τοῦ σφραγίσματος.

Ἡ ἴδια ὁμολογιακή στάση μπορεῖ νά τηρηθεῖ καί στίς προδρομικές καταστάσεις πού θά προετοιμάζουν τό «σφράγισμα». Καί ἡ «Κάρτα Πολίτη», ὅπως καταδείξαμε, καί ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶναι ἀρραβώνας τοῦ τελικοῦ σφραγίσματος.

Σέ διαφορετική περίπτωση, ἄς ἀναλογιστοῦν μεταξύ τῶν ἄλλων συνεπειῶν καί τή διαίρεση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ σέ ἐκείνους πού θά δεχθοῦν τήν «Κάρτα» καί σέ ἐκείνους (καί δέν θά εἶναι λίγοι) πού εἴτε γιά λόγους Πίστεως εἴτε γιά λόγους ἐλευθέρου φρονήματος θά τήν ἀρνηθοῦν. Οἱ καιροί γιά τόν ἑλληνισμό εἶναι «οὐ μενετοί» καί μία τέτοια διαίρεση δέν ὠφελεῖ.

Τέλος, καλοῦμε τόν Ἑλληνικό λαό νά ὑπερασπιστεῖ μέ κάθε νόμιμο μέσο τίς ἐλευθερίες του, νά μήν ὑποκύψει στόν ἐκβιασμό τῆς «Κάρτας» καί νά ἀρνηθεῖ τήν παραλαβή της γιατί τά διακυβευόμενα ἀγαθά εἶναι πολλά.

Οὔτε πάλι πρέπει νά ἀρκεσθεῖ στήν προστασία τῶν προσωπικῶν δεδομένων ἀπό τήν Ἀρχή Προστασίας Δεδομένων, γιατί εἶναι βέβαιο ὅτι καί αὐτή στό τέλος, ὅπως μέχρι τώρα ἔπραξε γιά κάθε ἐπεξεργασία δεδομένων, θά βάλει κάποιες προϋποθέσεις σάν στάχτη στά μάτια μας καί τελικά θά «εὐλογήσει» τίς Κάρτες.

Πρέπει καί μπορεῖ ὁ Ἑλληνικός λαός νά ἀπαιτήσει τήν καθολική ἀκύρωση τῆς εἰσαγωγῆς κάθε εἴδους ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων μέ microchip καί Ἑνιαῖο Κωδικό Ἀριθμό. Ἡ δέ ἐπίσημη Ἐκκλησία πρέπει νά παρέμβει καί νά προστατεύσει τίς ἐλευθερίες τῶν πιστῶν καί ὅλου τοῦ λαοῦ. Ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εἶναι μάταιος οὔτε ἀτελέσφορος. Οἱ πολίτες τῆς Μεγάλης Βρετανίας πρόσφατα κατάφεραν νά πετύχουν μέ πολιτικό ἀγώνα τήν ἀκύρωση εἰσαγωγῆς τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων στή χώρα τους, ἔχοντας ὡς ἐπιχειρήματα τήν φαλκίδευση τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν τους. Ὁ λαός τῆς Ἀγγλίας διαμαρτυρήθηκε καί πέτυχε νά μή γίνει «τό σφραγισμένο μοσχάρι ἑνός παγκόσμιου σταύλου». Ἡ νίκη τοῦ λαοῦ αὐτοῦ εἶναι σημεῖο παρήγορο καί γιά τήν Ἑλλάδα, δίνοντας τό μήνυμα ὅτι μέ συντονισμένη δράση Κλήρου, πιστοῦ λαοῦ, ἀλλά καί κάθε καλοπροαίρετου πολίτη εἶναι δυνατή ἡ ἀποτροπή εἰσαγωγῆς τῶν νέων ταυτοτήτων-φακέλων-καταδοτῶν.

Ἄς εὐχηθοῦμε ταπεινά καί ἐγκάρδια οἱ εὐχές τῶν συγχρόνων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί πάντων τῶν ἁγίων καί οἱ πολλές πρεσβεῖες τῆς κυρίας Θεοτόκου νά μᾶς τονώνουν στήν ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή καί νά σφυρηλατοῦν μέσα μας τό μαρτυρικό φρόνημα καί πρός τά ἔξω τήν καλή ἐν Χριστῷ ὁμολογία.

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Ὁ Γάμος εἶναι προεικόνιση τοῦ γαμήλιου γεῦματος στή Βασιλεία τῶν Ουρανῶν (βλ. Παραβολή τῶν Βασιλικῶν Γάμων, Ματθ. ΚΒ᾽ στῖχ.1-15). Οἱ ἑνούμενοι στόν γάμο νεόνυμφοι  συνάπτονται ὥς νέα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ τελετή τοῦ ἀρραβώνα, πού ἀρχικά ἐτελείτο χωριστά ἀπό τόν Γάμο, τελεῖται στόν πρόναο. Στή συνέχεια τό ζεῦγος ὁδηγεῖται στόν κυρίως ναό. Ἔτσι εἰσάγεται ὁ γάμος στήν Εκκλησία καί στόν μέλλοντα κόσμο τοῦ Θεοῦ, στήν Βασιλεία Του.
Παρακάτω παραθέτουμε μερικούς συμβολισμούς στό Μυστήριο τοῦ Γάμου.

Ἡ νύμφη φορᾶ λευκό νυφικό ἔνδυμα σέ ἔνδειξη ἁγνότητας.

Οἱ μελλόνυμφοι στέκονται ὄρθιοι ὁ ἕνας δίπλα στόν ἄλλο. Αὐτό συμβολίζει τήν ἰσοτιμία τῶν δύο φύλλων. Δέν εἶναι κανένας κατώτερος τοῦ ἄλλου, ἀλλά ἀμφότεροι ἰσάξιοι καί ἰσότιμοι. Εἶναι καί οἱ δύο «σύζυγοι» δηλ. κάτω ἀπό τόν ἴδιο ἐκούσιο ζυγό.

Τό τραπέζι στό μέσον τοῦ Ναοῦ ἐπέχει θέση Ἁγίας Τράπεζας. Πάνω σ’ αὐτό τοποθετοῦνται τό Εὐαγγέλιο, τά δακτυλίδια καί τά στέφανα.

Μπροστά στό ζευγάρι τοποθετεῖται τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, δηλ. εἶναι παρών ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Στό τέλος τοῦ μυστηρίου τά στέφανα παραδίδονται ἀπό τόν ἱερέα στό Θεό γιά νά τά διαφυλάξη ἀμόλυντα στούς αἰώνας (δηλ. στή Βασιλεία Του).

Ὁ παράνυμφος (κουμπάρος), ἀποτελεῖ τόν ἐπίσημο μάρτυρα τοῦ μυστηρίου. Εἶναι ἀμέσως μετά τό ζεῦγος, τό κατ’ ἐξοχήν τιμώμενο πρόσωπο καί μνημονεύεται ἐπανειλημμένα στήν ἀκολουθία. Ἀνταλλάσσει τούς δακτυλίους, στέφει τούς νεονύμφους καί χορεύει μαζί τους τόν κυκλικό χορό μέ τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τήν ἕνωση τοῦ νέου ζεύγους. Ἡ συμμετοχή του στό μυστήριο τόν συνδέει μ’ αὐτούς μέ πνευματική συγγένεια.

Ἐνῶ στήν ἀρχαιότητα τό δακτυλίδι εἶχε συμβολισμό ἐξουσίας ἤ εὐγενοῦς καταγωγής, στόν Χριστιανικό γάμο συμβολίζει τήν προσφορά τοῦ ἑνός συζύγου πρός τόν ἄλλον, ἐνῶ ἡ ἀνταλλαγή τῶν δακτυλιδιῶν ἀπό τόν παράνυφο (κουμπάρο), συμβολίζει τήν ἀλληλοσυμπλήρωση τῶν συζύγων καί εἶναι ὑπόσχεση ὅτι θά σεβασθούν ὁ ἕνας τόν ἄλλον.

Τό στεφάνωμα ὑποδηλώνει τήν βασιλικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέσα στήν ὑπόλοιπη κτίση (πρβλ. «ὁ ἐν ἀρχῇ πλᾶσας τόν ἄνθρωπον καί θέμενος αὐτόν ὡς βασιλέα τῆς κτίσεως…». Οἱ νεόνυμφοι στεφανώνονται ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά τόν ἀγῶνα τους νά εἰσέλθουν μέ ἐπιτυχία στη κοινωνία τοῦ γάμου. Τά στέφανά τους εἶναι ἔπαθλα, μέ τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία ἐπιβραβεύει τήν ἀρετή καί τήν ἁγνότητά τους.

Ὁ ἱερέας παίρνει τά χέρια τῶν νεονύμφων καί τά συμπλέκει. Ὅπως ὁ Θεός ἔπλασε τήν Εὔα καί τήν ἔφερε στόν Ἀδάμ, ἔτσι καί ὁ ἱερέας, παίρνει ἀπό τό χέρι τήν γυναίκα καί τήν συνάπτει μέ τόν ἄνδρα. Ἡ σύναψη αὐτή συμβολίζει τήν αἰώνια ἕνωση τῶν νεονύμφων, οἱ ὁποῖοι μέ τόν τρόπο αὐτό ὑπόσχονται ὅτι θά εἶναι πάντα ἑνωμένοι, κρατῶντας ὁ ἕνας τό χέρι τοῦ ἄλλου καίι προσφέροντας ὁ καθένας τήν βοήθειά του στόν ἄλλο. Δέν ἐπιτρέπεται νά λύσουν μόνοι τους τά χέρια, ἀλλά περιμένουν νά τό πράξη αὐτό ὁ ἱερέας διά τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Χριστός πού διά τοῦ ἱερέως ἕνωσε τά χέρια τοῦ ζεύγους, πάλι ὁ ἴδιος θά τά χωρίση, ἔχοντας ὅμως συνδέση τούς νεονύμφους μέ ἱερούς καί ἀδιάσπαστους δεσμούς.

Οἱ νεόνυμφοι πίνουν ἀπό τό «κοινόν ποτήριον», τό ὁποῖον συμβολίζει τό κοινό ποτήρι τῆς ζωῆς, πού θά τό πιοῦν μαζί, σάν ὑπόσχεση συμμετοχής στά εὐχάριστα καί στά δυσάρεστα τῆς ζωῆς. Ὁ παράνυμφος ὡς μάρτυρας στό μυστήριο, πίνει καί αὐτός ἀπό τό ἴδιο ποτήριο, μετέχοντας καί αὐτός στή χαρά τῶν νεονύμφων. Τά παλαιότερα χρόνια οἱ νεόνυμφοι μετελάμβαναν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ὁπότε δέν χρησιμοποιοῦσαν τό κοινό, ἀλλά τό Ἅγιο Ποτήριο (Δισκοπότηρο).

Κατόπιν ὁ ἱερέας παραλαμβάνει τό ζεῦγος τῶν νεονύμφων καί τόν παράνυμφο καί τούς σύρει σέ κυκλικό χορό τρεῖς φορές γύρω ἀπό τήν Τράπεζα, ψάλλοντας μαζί μέ τούς ψάλτες τρία ἄσματα, ἕνα σέ κάθε στροφή: «Ἠσαΐα χόρευε, ἡ Παρθένος ἔσχεν ἐν γαστρί καί ἔτεκεν υἱόν τόν Ἐμμανουήλ, Θεόν τὲ καί ἄνθρωπον …Ἅγιοι μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν … Δόξα σοὶ Χριστέ ὁ Θεός, Ἀποστόλων καύχημα, μαρτύρων ἀγαλίαμα, ὧν τό κήρυγμα, Τριάς ἡ ὁμοούσιος». Ὁ κύκλος αὐτός ἐκφράζει τήν αἰωνιότητα, τό αἰώνιο δηλ. ταξείδι τῶν Χριστιανῶν συζύγων πού τώρα ἀρχίζει, τά πρῶτα βήματα τῶν νέων συζύγων στήν κοινή ζωή. Ἡ ἐκκλησία μέ τόν χορό αὐτό, ἐκφράζει μέ πανηγυρικό τρόπο τήν χαράν της, γιά τήν «ἐν Χριστῷ ἕνωση» τῶν δύο μελῶν της καί εὔχεται στό νέο ζευγάρι νά κερδίση καί τήν αἰωνιότητα.

Τήν στιγμή πού οἱ νεόνυμφοι, ὁ παράνυφος καί ὁ ἱερέας περιφέρονται θριαμβευτικά γύρω ἀπό τήν Τράπεζα σέ ἔνδειξη μεγάλης χαράς, οἱ παρευρισκόμενοι πιστοί ρένουν τό ζευγάρι μέ ρύζι καί ροδοπέταλα, γιά νά ριζώση ἡ εὐτυχία στήν ἔγγαμη ζωή τους καί νά ἀνθῆ ἡ εὐδαιμονία  στό πέρασμά τους.

Στό τέλος τοῦ «Μυστηρίου» γίνεται ἡ ἄρση καί ἀνάληψη  τῶν στεφάνων ἀπό τίς κεφαλές τῶν νεονύμφων μέ τήν εὐχή τοῦ ἱερέα πρός τόν Θεό: «Ἀνάλαβε τούς στεφάνους αὐτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ σου, ἀσπίλους καί ἀμώμους καί ἀνεπιβου-λεύτους διατηρῶν αὐτούς εἰς τούς αἰώνας».

῾Η Ἁγία μας Ἐκκλησία εὐλογῶντας τό μυστήριο τοῦ Γάμου, εὔχεται στούς νεονύμφους μακροζωΐα, εὐτεκνία, προκοπή βίου καί πίστεως, αὐτάρκεια ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὥστε νά περισσεύουν καί σέ κάθε ἔργο ἀγαθό (δηλ. νά κάνουν καί ἐλεημοσύνες). Oἱ δύο σύζυγοι ἀλληλοβοηθούμενοι καί ἀλληλοσυμπληρούμενοι, αὐτάρκεις σέ  ὑλικά καί πνευματικά ἀγαθά, καλοῦνται νά πορευθοῦν μαζί σ’ αὐτή τήν ζωή καί στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί νά γίνουν ὄργανα στά χέρια τοῦ Θεοῦ(μέ τήν τεκνογονία), γιά τήν συνέχιση τῆς δημιουργίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Αὐτή εἶναι ἡ ὑπέροχη προοπτική τοῦ «μυστηρίου του Γάμου».

 
Πηγή: (Χρῆστος Σπ. Χριστοδούλου, Διασκευή ὁμώνυμου ἄρθρου, τοῦ Θεολόγου Σωτηρίου Ν. Κόλλια, ἀπό τό Περιοδικό  “ΠΕΙΡΑΪΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ”), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η πρώτη αιτία είναι ότι συνηθίζουμε αυτό τον κόσμο και τη ζωή. Όσο μας φαίνεται καινούργιος και ασυνήθιστος αυτός ο κόσμος, η πίστη μας στον Θεό είναι δυνατή. Όμως τη  μέρα εκείνη που ο κόσμος θα μας φανεί τελείως παλιός και τελείως συνηθισμένος, η πίστη μέσα μας σβήνει. Όσο περισσότερα βιώνουμε, τόσο περισσότερο συνηθίζουμε αυτό τον κόσμο. Και όσο περισσότερο συνηθίζουμε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φοβερή και μεγαλειώδη εντύπωση που μας άφησε στην αρχή ο κόσμος. Όποιος μια φορά ανεβεί στις Άλπεις, παραμένει θαμπωμένος από το μοναδικό και απροσδόκητο θέαμα. Ενώ όποιος ζήσει δέκα χρόνια στις Άλπεις, το θέαμα απ’ αυτές όχι μόνο δεν τον θαμπώνει, αλλά του γίνεται βαρετό. Ο αστρονόμος που πρώτη φορά μαθαίνει για το μέγεθος και το πλήθος των άστρων, για την απόσταση μεταξύ τους και για την αλάνθαστη ροή τους, παραμένει μεθυσμένος από τη γοητεία. Όμως, όταν για μερικά χρόνια βλέπει πάντα το ίδιο θέαμα με τη βοήθεια των πιο εξελιγμένων μηχανών, θα του φανούν όλα συνηθισμένα, και από την πρωταρχική γοητεία που ένιωσε δεν θα παραμείνει ούτε σκιά. Πολύ καιρό βλέπουμε το θέατρο του κόσμου, και δε μπορεί η παράξενη και πλούσια παράσταση να μας παρέχει φρέσκο ενδιαφέρον έως το τέλος. Είναι πολύς ο καιρός που ζούμε, για να μην αρχίσουμε να χασμουριόμαστε από ανία. Ενώ από ανία χασμουριόντουσαν οι άνθρωποι και στην κορυφή των Άλπεων και στον κόλπο της Νεάπολης και κάτω από το έναστρο ουράνιο σκέπαστρο της Ινδίας. Όπου όμως κατοικήσει η πλήξη απ’ αυτό τον κόσμο, από εκεί η πίστη στον Θεό φεύγει. Και απ’ όπου η πίστη στον Θεό φεύγει, από εκεί φεύγει και η ψυχική ευθυμία και η ησυχία.

Οι συνηθισμένοι σ’ αυτό τον κόσμο μοιάζουν με αμαθείς στο βασιλικό τραπέζι. Με φόβο και δέος πλησιάζουν οι αμαθείς στο βασιλικό τραπέζι. Κανένας τους δεν αμφιβάλλει για την παρουσία του βασιλιά και για τη βασιλική αξιοπρέπεια του τραπεζιού. Κάθονται· ξεκινούν να τρώνε και να πίνουν όμως από το γλυκό φαγητό και πιοτό σκοτεινιάζουν, και χάνουν από τα μάτια τους και το βασιλιά και τη βασιλική αξιοπρέπεια του τραπεζιού. Αρχίζουν να αρπάζουν φαγητά και ποτά, να σπρώχνονται, να δέρνονται, να αναποδογυρίζουν, να φωνάζουν, να τσακώνονται για την ιδιοκτησία του τραπεζίου και την πρωτιά της θέσης και στο τέλος χασμουριούνται. Η φιλοξενία στο βασιλικό παλάτι τους γίνεται βαρετή. Και εκείνοι παραπονιούνται και απελπίζονται. Και κάνουν τη βασιλική τραπεζαρία υπνοδωμάτιο και το υπνοδωμάτιο στάβλο. Μέχρι που όλα να χάσουν στα μάτια τους το βασιλικό τους χαρακτήρα και η αμάθειά τους να αρχίσει να θριαμβεύει παντού, και στις σκέψεις και στα λόγια και στα έργα των φιλοξενούμενων. Και ο βασιλιάς-οικοδεσπότης στέκει και παρατηρεί και διατάζει το τραπέζι να το γεμίζουν ασταμάτητα. Η μεγάλη ψυχή αισθάνεται την παρουσία του βασιλιά και ντρέπεται για τη συμπεριφορά των αμαθών αδελφών της.

Η μεγάλη ψυχή αισθάνεται σ’ αυτό τον κόσμο πάντα όπως σε αγιότατο και φοβερότατο ναό. Όσο περισσότερο καιρό τέτοια ψυχή στέκει σ’ αυτό το ναό, τόσο ο ναός γι’ αυτήν δεν χάνει τίποτα, αλλά αυξάνεται στην εξαιρετικότητα και τη φοβερή μεγαλειότητά του.

Η δεύτερη αιτία για την αποδυνάμωση και τη νέκρωση της πίστης μέσα μας είναι η υπερφόρτωση του πνεύματος με πολλές μικρές γνώσεις, όπου ταυτόχρονα απουσιάζει η γνώση των γνώσεων. Η γνώση των γνώσεων είναι η γνώση περί Θεού. Οι υπόλοιπες πολλές και μικρές γνώσεις αναφέρονται στα έργα του Θεού, στον οίκο της φύσης και στα έπιπλά του. Η ποσότητα της γνώσης στην εποχή μας είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι σε κάθε άλλη. Στην εποχή μας τρέχουν για την ποσότητα της γνώσης. Την ποιότητα λίγοι την κοιτάζουν. Στο κεφάλι φτιάχνεται τεράστια αποθήκη γνώσεων της χημείας, της φυσικής, της αστρονομίας, της τεχνολογίας, της κοινωνιολογίας, της τεχνικής του χορού και του μαγειρέματος, του παιξίματος οργάνων και του φλερτ. Πολλά κεφάλια είναι ταυτόχρονα ολόκληρα χημικά εργαστήρια και ζωολογικά οικοδομήματα και μουσικά ρεπερτόρια. Πολλά μυαλά είναι πραγματικές εγκυκλοπαίδειες. Όμως, γι’ αυτό πάλι μέσα στα πολλά μυαλά δεν υπάρχει θέση για τον Θεό, για τη μεγάλη γνώση των γνώσεων.

Στις παλιές, απλές εποχές οι άνθρωποι δεν κατείχαν στο πνεύμα τους τόσες πολλές τεχνολογικές αλήθειες, σαν τους ανθρώπους της εποχής μας, αλλά η γνώση των γνώσεων πάντα ήταν ζωντανή και πάντα είχε φανερή θέση. Και στις νέες, σύνθετες εποχές, οι δυνατοί άνθρωποι δεν αφήνουν να τους υπερφορτώσουν πολλές μικρές γνώσεις και δεν αφήνουν τις μικρές γνώσεις να επισκιάσουν τη μεγάλη γνώση.

Σ’ αυτούς που κατανοούν, όλα τα γεγονότα είναι διαφανή, κι έτσι μέσα απ’ όλα τα γεγονότα βλέπουν το κύριο γεγονός στην οικουμένη. Οι οξύνοες μέσω του ενδύματος όλων των κτισμάτων βλέπουν την ουσία και την κύρια κίνηση των πραγμάτων. Ποτέ οι δυνατοί δεν υπήρξαν δυνατότεροι, ούτε οι κατανοούντες καλύτερα κατανοούντες, απ’ ότι στην εποχή μας. Αλλά γι’ αυτό ποτέ οι αδύνατοι δεν υπήρξαν αδυνατότεροι ούτε οι κοντόφθαλμοι ακόμα πιο κοντόφθαλμοι ούτε οι ρηχοί ρηχότεροι, παρά και πάλι στην εποχή μας. Στους δυνατούς, τους κατανοούντες και τους έξυπνους η πίστη στο Θεό συνέχεια υψώνεται πάνω απ’ όλες τις γνώσεις, όλα τα γεγονότα και όλες τις υποθέσεις, αιωρείται γύρω τους πάντα σαν φωτεινή ατμόσφαιρα γύρω από ένα ουράνιο σώμα. Απ’ αυτή την ατμόσφαιρα όλα τα γεγονότα λαμβάνουν ζωή και κίνηση. Χωρίς αυτή την ατμόσφαιρα όλα τα γεγονότα παγώνουν και σκεπάζονται με τη σκιά του θανάτου. Έχει το φεγγάρι ατμόσφαιρα; Δεν είναι τίποτε ακόμα σίγουρα γνωστό, όμως εάν δεν την έχει στα σίγουρα, τότε αυτό μοιάζει με γνώση χωρίς πίστη. Υπάρχουν πάνω του μέταλλα και ιχνοστοιχεία, και υψόμετρα και βαθύπεδα, όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν αναπνέει. Γι’ αυτό και το φεγγάρι τραβιέται πίσω από ζωντανούς πλανήτες, που αναπνέουν και ζουν, σαν μια λαμπερή νεκρική σαρκοφάγος. Τέτοια είναι και η γνώση δίχως πίστη. Και εκείνη είναι μια νεκρική σαρκοφάγος μέσα μας. Και όσο είναι η γνώση μας μεγαλύτερη αλλά δίχως πίστη, τόσο μεγαλύτερος νεκρός κείτεται στην ψυχή μας: ντυμένος, στολισμένος, ευρύς, πλην όμως νεκρός. Κάτω απ’ αυτόν το νεκρό κείτεται καταπιεσμένη και πνιγμένη η πίστη. Μετά από μάταιη μάχη για να σηκωθεί και να τυλίξει τη μεταλλική σαρκοφάγο της γνώσης με την ατμοσφαιρική της φρεσκάδα και ζωηράδα, μετά απ’ όλες τις μάταιες ηρωικές προσπάθειες εκείνη κείτεται στη σκιά του θανάτου. Η τραγωδία της είναι πλήρης. Όμως, μέσα στην τραγωδία της είναι και η δική μας τραγωδία, της ευτυχίας μας, της ηρεμίας μας και της αισιοδοξίας μας.

Η τρίτη αιτία που πάσχει και καταστρέφεται η πίστη μέσα μας, είναι τα ανθρώπινα έργα. Τα έργα μας κονταίνουν το βλέμμα μας και εμείς σταματάμε μόνο σ’ αυτά και δεν κοιτάμε πιο πέρα. Βλέπουμε την επιστήμη μας, το έργο του μυαλού μας, και κοιτάζοντάς το τα μάτια μας τόσο υγραίνουν, ώστε γίνονται ανίκανα να δουν έναν ευρύτερο και φωτεινότερο ορίζοντα. Κοιτάμε τις μεγάλες πόλεις, έργο των χεριών μας, και τα έργα του Θεού γίνονται αόρατα για μας. Η κουλτούρα μας κατέχει τα μάτια περισσότερο από τη φύση, αφού τη φύση στις πόλεις σχεδόν δεν τη βλέπουμε. Ο άνθρωπος ως δημιουργός των πολιτισμικών δημιουργημάτων μας φαίνεται ως ο μόνος δημιουργός μέσα στο σύμπαν. Από τα ψηλά σπίτια μας δεν βλέπουμε το συμπαντικό σπίτι του Θεού. Από τη σκόνη των ανθρώπινων μυρμηγκοφωλιών μας δεν βλέπουμε τον ουρανό. Εμείς συχνά μέσα στην αδικία μας εκτιμούμε περισσότερο το έργο απ’ ό,τι τον εργολάβο. Κοιτάζουμε με θαυμασμό ένα μεσαιωνικό καθεδρικό ναό, και ταυτόχρονα βλέπουμε με περιφρόνηση τους ανθρώπους. Σαν να είναι ο καθεδρικός ναός άξιος μεγαλύτερου θαυμασμού απ’ ό,τι οι δημιουργοί του, οι άνθρωποι.

Εξίσου συχνά κοιτάζουμε με θαυμασμό τη φύση, αλλά το δημιουργό της ούτε που τον θυμόμαστε. Σαν να είναι η ύλη αξιότερη από το δημιουργό της! Ή κοιτάμε τον άνθρωπο μέσα στο ρόλο του σ’ αυτό τον κόσμο και τον θαυμάζουμε περισσότερο απ’ ό,τι Εκείνον που τον έβαλε σ’ αυτό το ρόλο. Απ’ αυτήν την πλάνη προέρχεται η φοβερή τραγωδία της πίστης στις ψυχές μας.

Η πίστη είναι πάντα μια αυστηρή παρατήρηση του δημιουργού πίσω από το δημιούργημα και του εργολάβου πίσω από το έργο. Η πίστη κρατά πάντα την απόλυτη αξία για κάτι ακριβότερο απ’ όλα εκείνα που τα μάτια μπορούν να δουν, τα αυτιά να ακούσουν και τα ανθρώπινα χέρια να φτιάξουν. Γι’ αυτό το λόγο η πίστη στέκει σε αντιπαλότητα μ’ όλες τις δυνάμεις αυτού του κόσμου, που θέλουν να προσθέσουν στο σχετικό την αξία του απολύτου. Η μέγιστη και η φοβερότατη τραγωδία της ζωής γεννιέται εκεί όπου, νικημένη η πίστη, πεθαίνει.

Ως τέταρτη αιτία της τραγωδίας της πίστης σε πολλούς, εγώ τονίζω τις πλάνες των εκπροσώπων της πίστης. Ο καθένας εκτιμά το σπόρο κατά τον καρπό. Εάν ο καρπός είναι πικρός, ποιος μπορεί να αγαπήσει το σπόρο; Ο καλύτερος καρπός της πίστης πρέπει να είναι εκείνοι οι οποίοι βάλανε τον εαυτό τους εξολοκλήρου στην υπηρεσία της πίστης.

Η πίστη είναι σπόρος, ο άνθρωπος αγρός. Όταν σπείρετε ίδια σπορά σε διαφορετικούς αγρούς, διαφορετικούς καρπούς θα φέρει.

Η πίστη είναι σπόρος, ο ιερέας είναι άνθρωπος. Πώς ο ίδιος σπόρος στη διαφορετική γη θα δώσει ίδιους καρπούς; Πράγματι, ο καθένας περιμένει ο ιερέας μιας πίστης να είναι ο καλύτερος καρπός αυτής της πίστης, και κατά τον καρπό εκτιμά και τον σπόρο. Όμως, όλος ο κόσμος μπορεί να ξεγελαστεί σε μια τέτοια εκτίμηση. Αφού υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο ιερέας είναι ο χειρότερος καρπός εκείνης της πίστης την οποία υπηρετεί. Από τον ίδιο σπόρο φυτρώνει σ’ έναν αγρό το λουλούδι, ενώ στον άλλο ζιζάνιο. Πρέπει να εκτιμάται ο σπόρος κατά τον καλύτερο και όχι κατά το χειρότερο καρπό που μπορεί να δώσει. Όταν ο καλύτερος σπόρος πέσει στα αγκάθια, τα αγκάθια τον πνίγουν. Μόνο ο καλός σπόρος στην καλή γη αποδίδει, κατά τα λόγια του Σωτήρα, εκατονταπλάσιο καρπό και καλό καρπό. Η χριστιανική πίστη, σπαρμένη στον καλό αγρό, δίνει τους καλύτερους καρπούς τους οποίους μπορεί η πίστη να δώσει. Όμως, η χριστιανική πίστη σπάρθηκε και στα αγκάθια και στις πέτρες, στα ζιζάνια και στο δρόμο, όπου δεν φυτρώνει ή εάν φυτρώνει δεν μεγαλώνει ή εάν μεγαλώνει δεν φέρνει καρπό ή φέρνει πικρό καρπό. Έδωσε ανθρώπους μεγάλους κατά το χαρακτήρα, Τιτάνες στην αρετή και στο νου, όμως βρίσκεται και σαν μπόλιασμα που δεν έπιασε στα πολλά στυφά και αγκαθωτά δέντρα. Είναι το πεταμένο μαργαριτάρι μπροστά στους ανθρώπους και στα γουρούνια. Οι άνθρωποι μάζεψαν το μαργαριτάρι και το φύλαξαν μ’ όλη τη λάμψη του. Τα γουρούνια ανακάτεψαν το μαργαριτάρι με το καλαμπόκι, το καλαμπόκι το έφαγαν, ενώ το μαργαριτάρι το ποδοπάτησαν μέσα στη λάσπη και με τη μουσούδα το έριξαν μακριά τους σαν πράγμα που δεν τρώγεται. Είναι άφρονες εκείνοι που ποδοπατούν το μαργαριτάρι μέσα στη λάσπη, όμως είναι ακόμα πιο άφρονες εκείνοι που βλέπουν το μαργαριτάρι μπροστά στα γουρούνια, λερωμένο στη λάσπη, και νομίζουν ότι αυτό είναι άμμος και όχι μαργαριτάρι. Κάθε επάγγελμα έχει τους Ιούδες του. Κάθε δουλειά έχει αυτούς που την ντροπιάζουν.

Όμως, πολλοί δεν συλλογίζονται έτσι. Πολλοί βλέπουν έναν άθεο ιερέα και η πίστη μέσα τους νεκρώνεται. Πολλοί βλέπουν έναν κυνικό εξομολόγο και η πίστη μέσα τους αιωρείται σαν φλόγα του κεριού μπροστά στον άνεμο. Πολλοί ακούν για την άθεη συμπεριφορά υψηλών χριστιανικών εκπροσώπων και η αιωρούμενη φλόγα της πίστης στην ψυχή τους νεκρώνεται. Και όταν στη μάχη με τον κρύο άνεμο σβήσει αυτή η φλόγα, η τραγωδία της πίστης είναι πλήρης.

Την πέμπτη αιτία συνιστούν η ψευδοεπιστήμη και η ψευδοθεολογία. Η ψευδοεπιστήμη δημαγωγεί εναντίον της πίστης, και η ψευδοθεολογία δημαγωγεί εναντίον της επιστήμης. Η ψευδοεπιστήμη παίρνει τις χείριστες και πρωτογενείς μορφές της πίστης, αυτές τονίζει σαν πίστη γενικώς, αυτές κριτικάρει και αυτές αρνείται. Η ψευδοθεολογία πάλι έχει μάτια μόνο για καταχρήσεις των επιστημονικών εφευρέσεων και ανακαλύψεων, γενικεύει αυτές τις καταχρήσεις και αρνείται την επιστήμη. Τον τελευταίο αιώνα εξελίχθηκαν σημαντικά οι φυσικές και οι τεχνολογικές επιστήμες. Οι σοβαροί άνθρωποι αυτό το χρησιμοποίησαν για εμβάθυνση, ενώ οι γραφικοί για να κάνουν πιο ρηχή τη ζωή. Λόγω αυτού του πλουτισμού της επιστήμης οι σοβαροί έγιναν σοβαρότεροι, ενώ οι γραφικοί γραφικότεροι. Οι σοβαροί δεν βλέπουν την αλήθεια διπλή, μια στην επιστήμη, μια δεύτερη στην πίστη, αλλά αισθάνονται αρμονία μεταξύ του ενός και του άλλου. Οι γραφικοί απολαμβάνουν τις περιττές φιλονικίες, και τονίζοντας πάντα την αυθάδεια μπροστά στη λογική σκέψη, δημιουργούν αξία για τον εαυτό τους από το ότι με την επιστήμη αντιλέγουν στην πίστη ή, αντίθετα, με την πίστη αντιλέγουν στην επιστήμη.

Η υγιής πίστη δεν αντιλέγει ποτέ προς την πραγματική επιστήμη ούτε η πραγματική επιστήμη αρνείται την υγιή πίστη. Μόνο οι αρρωστημένες μορφές και του ενός και του άλλου είναι υπερβολικές και ακραίες. Η πίστη μου στον Θεό δεν με εμποδίζει στο να αναγνωρίσω και να υιοθετήσω όλη την πραγματική επιστήμη από το άλφα έως το ωμέγα. Η επιστήμη μου όμως λαμβάνει σε διαύγεια και πληρότητα και ορμή, εάν τη φωτίσω και τη ζεστάνω με υγιή πίστη. Να ξέρετε ότι όταν ένας επιστήμονας ξεσηκώνεται εναντίον της πίστης εν ονόματι της επιστήμης, αυτός ξεσηκώνεται εναντίον της χείριστης μορφής της πίστης εν ονόματι της κάλλιστης επιστήμης. Και όταν ένας θεολόγος ξεσηκώνεται εναντίον της επιστήμης εν ονόματι της πίστης, αυτός ξεσηκώνεται ενάντια στη μέγιστη κατάχρηση και μέγιστη επιζήμια μορφή της επιστήμης εν ονόματι της κάλλιστης πίστης. Η καλύτερη επιστήμη όμως στέκει στην τέλεια αρμονία με την καλύτερη πίστη. Ενώ οι κάλλιστοι ποτέ δεν φιλονικούν, οι κάλλιστοι καταλαβαίνονται και αγαπιούνται. Οι μικροί φιλονικούν και τρώγονται, και ηδονίζονται με τη φιλονικία και τις τριβές. Όμως, η φιλονικία και οι τριβές της ψεοδοπίστης και της ψευδοεπιστήμης ταλαντεύουν πολλές άπλες ψυχές στην πίστη. Και όταν ταλαντευτεί, η πίστη τους αγωνίζεται για επιβίωση. Και συχνά ο αγώνας τελειώνει με ήττα της πίστης. Η ήττα της πίστης σημειώνει το θρίαμβο του σκότους και της κακίας μέσα στους ανθρώπους.

Η έκτη αιτία λόγω της οποίας η πίστη μέσα στους ανθρώπους υπομένει ήττα, είναι η κοινωνική αδικία. Ένας άνθρωπος κοιτάζει τον ουράνιο θόλο στολισμένο με πύρινα φώτα και η πίστη του λάμπει και τον ζεσταίνει σαν φλόγα. Όταν όμως κοιτάζει και την αδικία, που κάνει ένας άνθρωπος στον άλλον, η πίστη του μουδιάζει σαν φλόγα κάτω από τη νεροποντή. Κάποια κόμματα των εργατών στον κόσμο, διαμαρτυρόμενα εναντίον της άδικης μοιρασιάς του πλούτου στη γη, βρίσκουν αναγκαίο να διαμαρτύρονται και εναντίον της πίστης. Τούτη η διαμαρτυρία των εργατών ενάντια στην πίστη μέχρι ενός σημείου είναι και δικαιολογημένη. Είναι δικαιολογημένη τόσο όσο αναφέρεται σε διαστρεβλωμένες μορφές της πίστης, που έβαλαν τον εαυτό τους στην ταπεινή υπηρεσία του καπιταλισμού και oι οποίες στηρίζουν μια οφθαλμοφανή οικονομική αδικία, κάτω από την οποία αναστενάζουν και πεθαίνουν χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπων. Όμως, αυτή η διαμαρτυρία όχι μόνο είναι αδικαιολόγητη αλλά και ανόητη όταν αναφέρεται στην πίστη γενικώς. Είναι αδικαιολόγητη, επειδή είναι άδικη, και ανόητη, επειδή μ’ αυτήν από τον καλύτερο φίλο δημιουργείται εχθρός. Ο καλύτερος φίλος των φτωχών και των καταπιεσμένων σ’ αυτό τον κόσμο είναι η πίστη. Εάν οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι σ’ αυτό τον κόσμο θέλουν να κάνουν έναν επιτυχημένο αγώνα εναντίον των καταπιεστών τους, πρέπει να τον κάνουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης του Θεού. Ένα πράγμα είναι μεγάλο και μεγαλειώδες, όταν ο Θεός είναι η βάση του. Να επικαλούνται την αδελφοσύνη και την ανθρωπιά, χωρίς να πιστεύουν στο Θεό, μπορούν μόνο εκείνοι, που είναι πλανημένοι ή εκείνοι στους οποίους δεν υπάρχει καμία συσχέτιση μεταξύ του μυαλού και της γλώσσας. Να μην πιστεύεις στη δικαιοσύνη του σύμπαντος και να ζητάς τη γήινη δικαιοσύνη είναι το ίδιο με το να μην πιστεύεις, ότι ο ήλιος μπορεί να φωτίσει τη γη και να ζητάς να τη φωτίσει μια απλή πέτρα.

Η κοινωνική αδικία μας στενοχωρεί όλους και μας πονά και μας ρίχνει σε σκοτεινές σκέψεις και κατατρώγει την αισιοδοξία μας και θολώνει το βλέμμα μας προς τον ουρανό. Και μόνο η σκέψη της κοινωνικής αδικίας, κάτω από την οποία μια ανθρώπινη ζωή υποφέρει, μπορεί να έχει την ενέργεια του ανέμου της ερήμου, που όλα μπροστά του τα μαραζώνει. Μπροστά από τούτο τον άνεμο της ερήμου μαραζώνεται και η πίστη μας. Όπως το πράσινο χόρτο που κάτω από το δρεπάνι την ώρα του θερισμού ξεραίνεται και μαυρίζει, έτσι και η πίστη μας μπροστά από το γεγονός της κοινωνικής αδικίας απλώνεται στο νεκροκρέβατο και πεθαίνει.

Γιατί εκείνος που δουλεύει να πεθάνει από την πείνα; Γιατί η ζωή πολλών να είναι ένα παρατεταμένο μαρτύριο, ενώ η ζωή μερικών μια παρατεταμένη γιορτή; Γιατί να υποφέρει ο δίκαιος; Γιατί ο σοφός να είναι παραγκωνισμένος και ταπεινωμένος μπροστά στον ανόητο; Γιατί αυτός που κάνει το αγαθό να βιώνει αχαριστία; Γιατί ο ταπεινός να ζει πάντα στη σκιά του υπερήφανου; Γιατί η ασωτία να έχει τόσο μεγάλες και λαμπερές κατοικίες, ενώ η αρετή να δυσκολεύεται πάντα μέσα στα εργαστήρια των μαραγκών της Ναζαρέτ και στα στενά κελιά; Γιατί τον ήρωα να τον σπρώχνουν με τους αγκώνες τους οι φοβητσιάρηδες πίσω, αφού η θέση του είναι μπροστά; Γιατί όλα αυτά, εάν υπάρχει ο δίκαιος Θεός;

Κάτω από το βάρος τούτων των ερωτήσεων το ψυχικό θάρρος πολλών ξεπέφτει, και όπου δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει ούτε η πίστη. Όταν ξεπέφτει το θάρρος, ξεπέφτει και η πίστη, όταν το θάρρος πεθάνει, πεθαίνει και η πίστη. Το θάρρος και η πίστη πάντα θάβονται στον ίδιο τάφο.

Η έβδομη αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς το Θεό. Στις αδαείς ψυχές η ευτυχία είναι η ύψιστη θεότητα την οποία εκείνες προσκυνούν. Μόνο οι αδαείς ψυχές στην ευτυχία είναι άθεες. Αλλά στη δυστυχία κανείς δεν είναι πιο ευσεβής απ’ αυτές. Όμως, και κάποια καλύτερη ψυχή ξεχνιέται στην ευτυχία. Κάποιοι καλοί άνθρωποι τόσο αλλάζουν στην ευτυχία, ώστε οι φίλοι τους δεν μπορούν να τους αναγνωρίσουν. Ένας χαρούμενος άνθρωπος κερδίζει στο λαχείο πολλά χρήματα και γίνεται ξαφνικά θλιμμένος και εκκεντρικός. Μια φτωχή κοπέλα παντρεύεται έναν αριστοκράτη και γίνεται υπερήφανη και περιφρονεί τις παλιές φίλες της. Ένας αγαπητός φίλος παίρνει θέση στην εξουσία και τρελαίνεται. Έναν καλλιτέχνη η δόξα τον κάνει τσαρλατάνο. Εκείνο που με τη θνητή γλώσσα ονομάζεται ευτυχία, συχνά γίνεται η μεγαλύτερη δυστυχία των ανθρώπων. Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την «ευτυχία»; Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μην παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία. Σ’ όποιον η ευτυχία γίνει είδωλο, γι αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός. Όποιος λιβανίζει την ευτυχία τη δική του -αδιαφορώντας για την ευτυχία των άλλων- με θυμίαμα και λιβάνι, αυτός δεν προσφέρει θυσία στο Θεό. Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μία ψευδαίσθηση από καπνό. Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό, αυτός βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα παγώσει. Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ’ ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της. Δεν υπάρχει σπίτι στον κόσμο στο οποίο η δυστυχία δεν θα εισχωρήσει και δεν θα δείξει το αποκαλυμμένο της πρόσωπο.

Αυτές οι επτά αιτίες είναι ικανές, μόνες ή μαζί, να προκαλέσουν την τραγωδία της πίστης. Όταν επτά θάμνοι από αγκάθια φυτρώσουν γύρω από ένα ευγενικό κρίνο και πλέξουν τα κλαριά τους πάνω απ’ αυτό, έτσι ώστε να του κρύψουν τον ήλιο και να του δηλητηριάσουν τον αέρα, τότε ο ευγενικός κρίνος σαπίζει στην υγρασία και πνίγεται στο σκοτάδι. Και ο Θεός από τον ουρανό βλέπει πως πολλοί όμορφοι κρίνοι σαπίζουν και πνίγονται στη γη. Και ο Θεός από ψηλά βλέπει, πως πολλές ψυχές μετατρέπονται σε αγκάθια χωρίς κρίνους. Ο Θεός, πράγματι, και τα αγκάθια χρησιμοποιεί για καλό, όμως αλίμονο σ’ εκείνον που είναι από αγκάθια. Αλίμονο, πρώτα σ’ αυτόν, και αλίμονο, τότε σ’ εκείνους γύρω του. Η ζωή δίχως πίστη είναι η πιο σκοτεινή απ’ όλες τις τραγωδίες. Μπροστά σ’ αυτή την τραγωδία η τραγωδία του Γολγοθά είναι φωτεινή. Εκείνος που με ζωντανή πίστη στην ψυχή υποφέρει και καταστρέφεται, ακόμα και πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου του, μοιάζει με ναυτικό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα , που μέσα από τα πάθη και το σκοτάδι βλέπει βορινό αστέρι, οπότε δεν χάνει τον προσανατολισμό του. Εκείνος που δίχως πίστη υποφέρει και καταστρέφεται μοιάζει με ναυτικό σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, που δεν βλέπει ούτε μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, ούτε στον εαυτό του, ούτε γύρω του· καταπονεί τα μάτια του για να δει, όμως, όσο περισσότερο τα καταπονεί, τόσο του φαίνεται το σκοτάδι όλο και πιο πυκνό και μαύρο· κουράζει το λαιμό του για να φωνάξει. Όμως ούτε ο ίδιος δεν είναι σε θέση να ακούσει τη φωνή του από το φοβερό θόρυβο γύρω του. Η απελπισία του άπιστου είναι το πιο φρικτό γεγονός σ’ όλους τους καιρούς. Αυτή η απελπισία κρύβεται με κυνισμό, ώστε δεν είναι ορατή για κάθε μάτι. Εάν όλοι οι υγιείς άπιστοι ήξεραν τις ομολογίες όλων των απίστων που ξεψυχούν, στο νεκροκρέβατο θα είχαν βιαστεί όλοι να ξεριζώσουν τα ζιζάνια και τα αγκάθια από την ψυχή τους και να αφήσουν τον πεσμένο κρίνο να σηκωθεί και να αναπτυχθεί και να δημιουργήσει χαρά στην ψυχή τους και να της δώσει χρώμα και ευωδία. Χωρίς τη χαρά, οι άπιστες ψυχές είναι και άχρωμες και δίχως ευωδιά. Οι κρυσταλλωμένες πέτρες είναι πιο αγαπητές στο βλέμμα από τις ψυχές αυτές. Και κάθε πέτρα είναι πιο άξια συλλυπητηρίων από τέτοιες ψυχές. Τι είδους μεγάλα σχέδια ονειρεύεται ο άπιστος; Είναι ψεύτικα τα σχέδια του· αυτός πρέπει καμιά φορά μες στη νύχτα να ομολογήσει στον εαυτό του ότι τα σχέδια του είναι ψέμα. Μπροστά στους άλλους ανθρώπους ίσως και να βάζει μάσκα γι’ αυτό το ψέμα, όμως μπροστά στον ίδιο τον εαυτό του όχι. Όλα τα μεγάλα σχέδια, είτε προσωπικά ή εθνικά ή πανανθρώπινα, εάν δεν βασίζονται στο γρανιτένιο θεμέλιο της πίστης, βασίζονται σε θεμέλιο από κερί. Ζεσταίνει ο ήλιος, το κερί λιώνει και ο μεγάλος πύργος καταρρέει στη γη.

Δώσε μας, Θεέ, λογικό, ώστε ό,τι χτίζουμε πάνω στη πίστη, σε Σένα να το χτίζουμε. Αφού η πίστη σε Σένα, είναι θάρρος για χτίσιμο και φως στο ταξίδι. Δώσε μας το φως Σου στο ταξίδι μας σ’ αυτό τον κόσμο. Κάθε άλλο φως εκτός από Σένα μπερδεύει τις σκέψεις μας και παγώνει τις καρδιές μας. Πηγή ζεστού και ζωοδόχου φωτός, μην εγκαταλείψεις εμάς, τους κουρασμένους και διψασμένους ταξιδιώτες. Εσύ που ανασταίνεις τα νεκρά σώματα και τις νεκρές ψυχές, ρίξε ένα βλέμμα και στο δικό μας νεκροταφείο. Ας καούν από το βλέμμα Σου όλα τα θανατηφόρα και σκοταδοφόρα ζιζάνια μέσα μας και ας αναστηθεί η ζωοφόρος πίστη σε Σένα. Ώστε να είμαστε και μείς άξιοι εργάτες στο μεγάλο εργαστήριο Σου, άξιοι καλεσμένοι στο μεγάλο τραπέζι Σου σ’ αυτόν τον κόσμο, άξιοι του ονόματός Σου, Δημιουργέ μας, υπερήφανοι για την πατρότητά Σου, Πατέρα μας. Αμήν.
 
Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αργά βαδίζει ο Χριστός», Εκδόσεις «Εν Πλω»), Η άλλη όψη

Η Παραβολή του Ιερού Ευαγγελίου δεν αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, ούτε στην Τελική Κρίση, αλλά στην περίοδο εκείνη μεταξύ του θανάτου του ανθρώπου και της Δευτέρας ενδόξου Παρουσίας του Σωτήρος και Θεού μας Ιησού Χριστού. Αυτή η περίοδος ονομάζεται: Η Μέση Κατάσταση των ψυχών.

Αλλά, τι είναι θάνατος;
Θάνατος, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, είναι ο χωρισμός της ψυχής από το ανθρώπινο σώμα. Ο θάνατος δεν δημιουργήθηκε εξ αρχής από τον Θεό, αλλά ήρθε σαν αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου, δηλαδή στην παρακοή και λόγω της αμετανοησίας του (Γεν. 3:9-13). «Και τω δε Αδαμ είπεν Ότι ήκουσας της φωνης της γυναικός σου και έφαγες απὸ του ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μη φαγείν απ’ αυτού, επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φάγη αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου· 18 ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φάγη τον χόρτον του αγρού. 19 εν ιδρώτι του προσώπου σου φάγη τον άρτον σου. ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήμφθης· ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. 3:17-19).
Ο θάνατος έχει τρεις μορφές:   

α) Ο Φυσικός Θάνατος, συμβαίνει όταν το σώμα σταματά να λειτουργεί βιολογικά. Η ψυχή χωρίζεται από το σώμα (Γεν. 3:19. Λουκά 16:22).

β) Ο Πνευματικός Θάνατος, συμβαίνει όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή, αλλά δεν έχει πιστέψει στο Χριστό ή ζει μία αμαρτωλή ζωή. Όταν ο άνθρωπος αρνείται να μετανοήσει και να δεχθεί την Χάρη και την Αγάπη του Θεού, που χορηγείται μέσον των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας, τότε, είναι πνευματικά νεκρός. Ο Πνευματικός Θάνατος είναι  η αφαίρεση της Χάριτος του θεού από τον άνθρωπο.

γ) Ο Αιώνιος Θάνατος, συμβαίνει όταν ο άνθρωπος πεθαίνει αμετανόητος, αρνούμενος έστω και την τελευταία στιγμή να ζητήσει συγχώρηση από τον Άγιο Θεό. Αυτή είναι η βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος, όπως μας δίδαξε ο Κύριος (Λουκά 12:10).
Πριν από τον φυσικό ή βιολογικό θάνατο και την περίοδο του πνευματικού θανάτου, ο άνθρωπος μπορεί να στραφεί στον Άγιο Θεό για να δεχθεί τη συγχώρηση των αμαρτιών του. Ενώ, ο αιώνιος θάνατος είναι αμετάβλητος (Λουκά 16:26).
Αφ’ ης στιγμής ο άνθρωπος αποθάνει και δεν έχει στραφεί προς τον Θεό, δεν υπάρχει περίπτωση για σωτηρία. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος μας διδάσκει λέγοντας, ότι «και καθ' όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9:27). Όλοι οι άνθρωποι θα περάσουν απ’ αυτό το στάδιο και κανείς δεν θα μπορέσει να το αποφύγει, διότι ο θάνατος είναι το πιο βέβαιο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου.

Η ερώτηση που προκύπτει είναι:

Σε ποια κατάσταση θα μας βρει ο θάνατος;
Την τελευταία ώρα και στιγμή της ζωής μας, θα έχουμε, άραγε, μετανοήσει; Θα έχουμε, άραγε, εξομολογηθεί; Θα έχουμε, άραγε, συγχωρέσει όλους εκείνους, που μας έβλαψαν; Θα έχουμε, άραγε, στραφεί προς τον Θεό, ή θα παραμείνουμε αμετανόητοι;
Την τελευταία ώρα και στιγμή της ζωής μας, όταν συμβεί ο θάνατος, είναι η κατάσταση στην οποία ο Άγιος Θεός θα μας κρίνει. Μ’ άλλα λόγια, εάν ο Θεός μας βρει την ώρα του θανάτου μας με μετάνοια, θα μας κρίνει με ευσπλαχνία και έλεος. Εάν ο Θεός, από την άλλη πλευρά, μας βρει γεμάτους με αμαρτίες και αμετανόητους, τότε, θα μας κρίνει σύμφωνα με τα έργα μας (Ματθ. 25:31-46).
Ο Χριστός μας διδάσκει λέγοντας, ότι οφείλομε να συμφιλιωθούμε με τον κριτή μας (δηλαδή με την συνείδησή μας), όσο συμβαδίζομε μαζί στην πορεία της ζωής μας. Το έλεος του Αγίου Θεού βασιλεύει εφ’ όσον ο άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή. Μετά τον θάνατο, η Δικαιοσύνη του Θεού κυριαρχεί για πάντα (Ματθ. 25:46).
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, την ώρα του θανάτου, οι ψυχές των δικαίων παραλαμβάνονται από τους Αγίους Αγγέλους και οδηγούνται στον Ουρανό (Λουκά 16:22), ενώ οι ψυχές εκείνων που διέπραξαν πονηρίες παραλαμβάνονται από τους δαίμονες (Λουκά 12:20).
Είναι φυσικό, λοιπόν, το να διακηρύξουμε, ότι οι ψυχές εκείνες που πίστεψαν στο Χριστό και έζησαν σύμφωνα με τις Εντολές Του, ενώνουν την όλη ύπαρξή τους με την δική Του Ζωή. Αντιθέτως δε, όλοι εκείνοι που δεν πίστεψαν στο Χριστό, όλοι εκείνοι που Τον αρνήθηκαν, όλοι εκείνοι που εγκατέλειψαν την Εκκλησία και ενώθηκαν με αιρέσεις χάνουν την Ουράνιο Βασιλεία του Θεού και βρίσκονται κάτω από την επιρροή των Δαιμόνων.
Όταν η ψυχή χωριστεί από το σώμα, οι Δαίμονες επιτίθενται βίαια. Τα αμαρτωλά πάθη, που κυρίευαν την ψυχή, αναζητούν ικανοποίηση, αλλά, λόγω του χωρισμού, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν δημιουργείται αποπνικτική και αφόρητη κατάσταση.  Δημιουργείται δυσαρέσκεια στη ψυχή και η ψυχή του ανθρώπου υποφέρει περισσότερο.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, οφείλομε να μετανοήσουμε για ό,τι αμάρτημα διαπράξαμε στη πρόσκαιρη αυτή ζωή και να αναζητήσουμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού πριν έρθει εκείνη η φοβερά ημέρα του θανάτου και βρεθούμε ανάξιοι της κλήσεώς μας.

Πηγή: Αναβάσεις

Με αφορμή την 28η Οκτωβρίου ο πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ Νικηφορίδης απευθυνόμενος στους μαθητές αλλά και τους συγκεντρωμένους στο Γυμνάσιο και Λύκειο Μέσης Κέρκυρας εξέφρασε τις παρακάτω σκέψεις πολύ επίκαιρες και καυστικές σε μία περίοδο κρίσης αξιών για την πατρίδα μας.

«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά.

Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά!»

Τελώντας το ιερό τούτο μνημόσυνο, υπέρ αναπαύσεως των ενδόξων προγόνων μας, των υπέρ της πίστεως και πατρίδος πεσόντων, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να ανταμώσουμε την «στρατευομένη» με την «θριαμβεύουσα» εκκλησία. Οι ήρωες του ’40 είναι ζωντανοί και παρόντες ανάμεσα μας. Τιμώντας όλους αυτούς σήμερα σχολεία και λαός, τιμούμε την δοξασμένη και λεβεντογέννα  Ελλάδα που γέννησε γαλούχησε και ανέδειξε γιγαντόσωμα αναστήματα, που τα έδωσαν όλα από αγάπη στην πατρίδα και πίστη στην Υπέρμαχο Στρατηγό.

Σε μία εποχή που μας επέβαλαν τον φόβο, την απόγνωση, την απελπισία, την σιωπή-όχι ως μυστήριο του μέλλοντος αιώνος- αλλά συνενοχή για τα τεκταινόμενα σ’ αυτόν τον τόπο που τον σκιάζει η φοβέρα και τον πλακώνει η σκλαβιά.

Επιτακτική ανάγκη με κάνει να ανοίξω διάπλατα την καρδιά μου και να σας μεταγγίσω δύο λόγια έστω τραυλά, για την μεγάλη αγάπη μας, την Ελλάδα που λάτρεψε όλος ο κόσμος.

Σήμερα παιδιά μου γιορτάζουμε την Ελλάδα των μεγάλων και μοναδικών ηρώων του έθνους μας του ’21,του ’12,και του ’40.

Την Ελλάδα του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα, του Σοφοκλή, του Μακρυγιάννη και του Καποδίστρια. Τη χώρα της γνήσιας δημοκρατίας και της αληθινής Ελευθερίας. Γιορτάζουμε την Ελλάδα με την μοναδική, ομορφότερη και πάμπλουτη σε νοήματα Ελληνική γλώσσα, πάνω στην οποία βασίστηκαν όλες οι γλώσσες του κόσμου, όπου και ο ίδιος ο Θεός δανείστηκε για να γράψει την θεία λειτουργία και το ιερό Ευαγγέλιο. Γλώσσα που κατά κόρον διδάσκεται σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου εκτός από τα δικά μας, για τα οποία είναι ακατανόητη, και μας επιβάλλουν να μεταφράσουμε από τα Ελληνικά στα Ελληνικά και αυτό το ιερό Ευαγγέλιο. Τιμούμε σήμερα ακόμα το ιερό πρόσωπο της Υπερμάχου Στρατηγού, που έγινε η εγγυήτρια της ελευθερίας μας η σκέπη και το καταφύγιο όλων αυτών που με αγάπη για την πατρίδα και πίστη ακράδαντη στο ιερό της πρόσωπο όταν τα ιερά και τα όσια κινδύνευαν και πρόστρεξαν σ’ Αυτήν. Αυτή ήταν και παραμένει η μοναδική ελπίδα μας όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να την απαλείψουν από τα σχολικά λογύδρια των εθνικών μας επετείων. Αυτής της Ελλάδος είμαστε απόγονοι με την πιο ένδοξη ιστορία, και όχι της Ελλάδος των μνημονίων και των ψευτοδανειστών, που αλλοτριώνουν την ιστορία μας, καταδυναστεύουν την ψυχή μας οδηγώντας μας στον φόβο, στην απραξία, στον εθνικό μαρασμό και την αυτοκτονία.

Αυτήν την ώρα της από-ιεροποίησης  της χώρας μας που θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα αποκαθηλώνονται, από σχολεία και δημόσιους χώρους, όπως ιερές εικόνες, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, κατάργηση της προσευχής στα σχολεία, καθώς και του μαθητικού  εκκλησιασμού μεθοδεύεται σταδιακά και με μαθηματική ακρίβεια το κόψιμο των εθνικών επετείων και της απαγγελίας του Εθνικού μας Ύμνου, γεγονός που συνέβη τις 3 Οκτωβρίου στον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη Αθηνών.

Ακόμα και αυτήν την, στεφανωμένη με τον τίμιο σταυρό, γαλανόλευκη σημαία, θέλουν να την εξαφανίσουν γιατί τους ντροπιάζει, και να την εντάξουν σε κόμματα και αφεντικά.

Η σημαία φίλοι μου που με καμάρι σφίγγετε στα εφηβικά σας χέρια, δεν ανήκει σε κανένα κόμμα και αφεντικό. Ανήκει μόνο στην Ελλάδα και στους απανταχού της γης Έλληνες, είναι υφασμένη με δάκρυα, φυλαγμένη ως ιερό κειμήλιο στα σεντούκια των προγόνων μας, βγαλμένη από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά, αιώνιο καμάρι των ιερών ναών και των  οικιών μας.

Ωρίμασε πλέον η στιγμή που πρέπει όλοι μαζί με μία ψυχή με μία καρδιά να κάνουμε την δική μας επανάσταση βροντοφωνάζοντας το ένδοξο ιστορικό μας ΟΧΙ!

ΟΧΙ στην παγκοσμιοποίηση! ΟΧΙ στην προτεσταντική νοοτροπία του διαφωτισμού που θέλει να μας αποκτηνώσει και να μας αποπροσανατολίσει.

Στον αντίποδα όλων αυτών υπάρχει η κατηγορία των μαρτύρων και των αγίων της πίστεως μας που έκαναν την δική τους επανάσταση πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα που επέβαλλαν οι ισχυροί.

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά θαρσείτε, αγρυπνείτε, προσεύχεσθε για την Ελλάδα μας!

Ποτέ μην ξεχνάτε τι θησαυρός κρύβεται μέσα στα αδούλωτα στήθια της Ελληνικής ψυχής! Χριστός και Ελλάδα, αξίες που ποτέ δεν πεθαίνουν!

Οι Έλληνες μπορεί να αποκάμουν σωματικά, να ξαποσταίνουν, αλλά αλλοίμονο αν κάποτε ξυπνήσουν……..

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…..

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη