Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σέ ὁλόκληρο τόν εὐρωπαϊκό χῶρο ἀλλά καί στήν πατρίδα μας ἰδιαίτερα, παρατηροῦμε τά τελευταία χρόνια πολύ μεγάλες καί ἔντονες ἀλλαγές. Οἱ περισσότερες ἔχουν στό κέντρο τους τόν ἄνθρωπο. Δυστυχῶς ὅμως συχνότερα ὑποτιμᾶται ἡ ἀξία του παρά ὑπηρετεῖται. Οἱ ἀλλαγές στήν οἰκογένεια, τά βιοηθικά διλήμματα, τό πρόβλημα τῆς ἐνδοοικογενειακῆς καί ἐνδοσχολικῆς βίας, τό ἔλλειμμα τῆς παιδείας, ἡ πρόκληση τῆς πολυπολιτισμικότητας, οἱ ἀντιθέσεις σχετικά μέ τό δράμα τῶν προσφύγων καί τῶν μεταναστῶν, τό φάσμα τῆς ἀνεργίας, ὁδηγοῦν τούς νέους ἀνθρώπους σέ ἔντονο προβληματισμό καί ἀγωνία, συχνά καί σέ ἀπογοήτευση καί μηδενισμό.

Ἀπέναντι στήν κοσμογονία αὐτή, ἡ Ἐκκλησία, ὡς πνευματική Μητέρα πού συνοδοιπορεῖ μέ τούς νέους, καλεῖ ὅλους σέ ἀναζήτηση προτύπων, ἀξιῶν καί ἰδανικῶν. Ἀκοῦμε –καί ὀφείλουμε νά ἀκοῦμε- τούς νέους ἀνθρώπους, χωρίς νά παρεξηγοῦμε τό θυμό τους. Ζητοῦν ἀπό ἐμᾶς ἀλήθεια καί αὐθεντικότητα, νά ἀντικρύσουν τήν προοπτική τῆς ἐλπίδας πού δέν διαψεύδεται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ «Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» τῶν ἀνθρώπων.

Τίς ἡμέρες αὐτές ξεκινᾶ στίς ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἁρχιεπισκοπῆς μας ἡ νέα κατηχητική-ἱεραποστολική χρονιά. Γιά νά ποῦμε στά παιδιά καί τούς νέους μας τό διαχρονικό καί πανανθρώπινο μήνυμα πού κομίζει ἡ Ἐκκλησία στήν ἱστορία καί στόν καθένα ξεχωριστά, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἰσότητας, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, πού ἀπευθύνεται διαρκῶς στόν πραγματικό, χειροπιαστό ἄνθρωπο καί σέ ὅσα συνθέτουν τήν καθημερινότητά του.

Ἄς τολμήσουμε μιά ἀληθινά καινούρια θέαση τῶν πραγμάτων! Προτρέποντας τά παιδιά καί τούς νέους νά γνωρίσουν τή ζωντανή ἐνοριακή κοινότητα, πού ἀνασαίνει στή γειτονιά τους. Τήν Ἐκκλησία πού βρίσκεται σέ γόνιμο διάλογο μέ τίς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας, τήν Ἐκκλησία πού κοντοστέκεται νά ἀποκριθεῖ μέ ἀγάπη καί οὐσιαστικό νόημα στίς ἀγωνιώδεις ἐρωτήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων, τήν Ἐκκλησία πού χρησιμοποιεῖ τή γλώσσα, τίς ἔννοιες καί τίς παραστάσεις τῶν καιρῶν μας γιά νά εἶναι τό εὐαγγελικό μήνυμα κατανοητό ἀπό μικρούς καί μεγάλους. Τήν Ἐκκλησία πού ὑπηρετεῖ τό μυστήριο τῆς θεανθρώπινης συνάντησης, γιά νά γίνει ὁ λόγος ζωή καί ἡ ἀλήθεια βίωμα τῶν πιστῶν.

Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ὁ Θεός νά ἐνδυναμώσει τίς προσπάθειες καί τίς δράσεις ὅλων τῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀγωνίζονται μέ ἀνιδιοτέλεια καί μέ διάθεση ψυχῆς νά μορφώσουν τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας στίς ἀνήσυχες ψυχές τῶν παιδιῶν μας.

Καί σέ ὅλους εὔχομαι ἐπίσης τό ἀναστάσιμο φῶς καί τη χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, νά εὐλογεῖ τίς οἰκογένειές σας, νά προστατεύει τήν κοινωνία μας, νά ὁδηγεῖ τά παιδιά καί τούς νέους σέ δρόμους προόδου, ἀρετῆς καί τελειώσεως.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Πηγή: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού

Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ΄ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ΄ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν΄ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε. Κι έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας.

Το Ευαγγέλιο Της Κυριακής (Λουκά στ΄ 31-36)

Μέσα στο καλοκαίρι του 2008 ο τότε υπουργός Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδης δημιουργούσε πρόβλημα εκ του μη όντος στο ζήτημα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών. (Αργότερα βέβαια δήλωνε αποπροσανατολισμένος από τον τότε Συνήγορο του Πολίτη…). Η εγκύκλιος Γκεσούλη, που έως τότε ίσχυε, έλυνε το ζήτημα και όλοι οι εμπλεκόμενοι (θεολόγοι, γονείς, μαθητές, αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι) συμφωνούσαν. Παράλληλα με τις παλινωδίες του Υπουργείου παρακολουθούσαμε έκπληκτοι και τις ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ που άνετα χαρακτηρίζονται ως μνημεία ασχετοσύνης και αντισυναδελφικότητας.

Το φετινό Ιανουάριο, αμέσως μετά τις εκλογές και μόλις που ξημέρωνε η «πρώτη φορά Αριστερά», η ΟΛΜΕ ξύπνησε με την αυγή και καλωσόρισε τη νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με το «φλέγον» αίτημα της κατάργησης της σχολικής εορτής των τριών Ιεραρχών και την εκ νέου μετατροπή της σε σχολική αργία. Έπρεπε να προλάβει, καθώς η «ανεπιθύμητη» εορτή ήταν σε …δύο ημέρες!!! Αυτό που έλειπε από τα σχολεία – κατά την ΟΛΜΕ – ήταν μια ακόμη αργία!!!

Με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη «δεύτερη φορά Αριστερά», έσπευσε η αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου να αναγγείλει την αλλαγή της εγκυκλίου Λοβέρδου για την απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών, είτε ψευδόμενη επ’ αυτής είτε αγνοώντας την (http://theologosnaf.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html). Προφανώς, η κυρία Υπουργός αγνοεί και την οριστική και αμετάκλητη απόφαση του Εφετείου Χανίων επί του θέματος.

Στο ίδιο πνεύμα και πάλι η (έως τώρα άφαντη) ΟΛΜΕ έσπευσε να χαιρετίσει τη δήλωση της Υπουργού, παραποιώντας την ισχύουσα εγκύκλιο και αγνοώντας τη δικαστική απόφαση.

Επειδή έχει παρατραβήξει το σχοινί, καλείται η ΟΛΜΕ (η οποία αποτελείται από εκπαιδευτικούς) να αφήσει τα κομματικά παιχνιδάκια και τους δίσημους χρησμούς και να απαντήσει ευθέως ποια είναι η θέση της για το μάθημα των Θρησκευτικών και για τους θεολόγους καθηγητές που είναι μέλη της. Το ίδιο να κάνουν και οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και προσωπικά καλώ το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηρακλείου να πάρει θέση. Για να ξέρουμε κι εμείς τι να κάνουμε….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής

Στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος βρέθηκε η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στις Η.Π.Α., για την οποία δόθηκε ευρύτατη δημοσιότητα από όλα τα Μ.Μ.Ε. Ο Ρωμαίος Ποντίφικας είχε πολλές επαφές και συναντήσεις με διάφορες ηγετικές προσωπικότητες, από τις οποίες ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνάντησή του με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπαράκ Ομπάμα, στον Λευκό Οίκο, ενώπιον του οποίου έκανε μια απίστευτη δήλωση, η οποία έκαμε «το γύρο του κόσμου». Την είδηση δημοσιοποίησε η ιστοσελίδα της εφημερίδος «Civic Tribune» (φύλλο 23-9-2015)

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Η λεγομένη «Ένωση Αθέων Ελλάδας» κατόρθωσε να «βάλει πόδι» και στο πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενη την ανάδειξη αριστερής κυβερνήσεως με επίσημο αθεϊστικό προφίλ, προκειμένου, όχι απλά να εκθέσει τις απόψεις της, αλλά να απαιτήσει «εδώ και τώρα» την υιοθέτηση των αρχών της!

Ο ιατρός Στόϊαν Αδάσεβιτς είναι μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία, ο οποίος δημοσίως ομολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, διά τον οποίον ευθύνονται τόσον ο ιατρός, όσον και η μητέρα. Εκυκλοφόρησε δε και βιβλίο με τίτλο «Η αγιότης της ζωής», με συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας.

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ, Άγιος Δημητρίος Κουβαρά

«Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια΄ το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς΄ ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια [Κιουταχή] και του Αιγύπτιου [Ιμπραήμ]. Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι΄προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου το ’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει […]

»Ως οι παλαιοί ήρωες ή βασιλείς της Ελλάδος πρέπει να φυτεύομε δένδρα, ν’ ανοίγομε δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομε την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους προς το έθνος μας΄ ούτε οπίσω ούτε εμπρός του καιρού μας΄ μη μου ζητείτε ζωγραφιές πολύτιμες εις οικοδόμημα ακόμη ατελείωτο. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά ελληνικά θεραπεία ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρουργοί της Ευρώπης κόφτοντες, αλλά με το στόμα μας να βυζαίνομε το έμπυο της πατρίδας μας διά να την γιάνομε […]

»Ενα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων –επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριο της ζωής του, τον νόμο της ευτυχίας του– αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ξεύρει; Πού θα πάμε; Τι θα γενούμε;» -Ιωάννης Καποδίστριας, Κυβερνήτης της Ελλάδος.

Τα σημειώνει ο Γ. Τερτσέτης, στα Απόλογα για τον Καποδίστρια (Απαντα – Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη), ότι τα είπε ο Καποδίστριας στον μέλλοντα… δολοφόνο του, Γιωργάκη Μαυρομιχάλη, γιο του Πετρόμπεη. Δολοφονήθηκε, μπροστά σε εκκλησιά, Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831.

«Ὅποτε καθίσω καὶ λογαριάσω τί γερό, τί ἀκατάλυτο ἔχω στὴν βιβλιοθήκη μου,

τί θὰ μποροῦσα νὰ πιάσω σὲ μίαν ὥρα ἀνάγκης καὶ νὰ στυλωθῶ, πιάνω τὸν Κόντογλου…»

(Γιῶργος Ἰωάννου)

Στὶς 13 Ἰουλίου τοῦ 1965 κλείνει γιὰ πάντα τὰ μάτια του ὁ Φώτης Κόντογλου, ὁ Δάσκαλος τοῦ Γένους, ὁ «ἀρχαῖος» ἄνθρωπος τῆς Ἀνατολῆς. Κατὰ τὸ ξόδι του, ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χρυσόστομος, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Τοιοῦτον ἄνδρα προπέμπομεν σήμερον, ἀδελφοί, ἄνδρα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ καταταγή, χωρὶς ὑπερβολήν, μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως. Διότι οἱ ὁμολογηταὶ τῆς Πίστεως αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαμνον, ὅ,τι ἔκαμνε καὶ ὁ ἀείμνηστος Φώτιος. Ἐστάθη εὐθυτενής, ἐστάθη γενναῖος ἀπέναντι τῶν πολεμίων τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Πίστεως καὶ ἐγκατάλειψεν εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν μίαν παράδοσιν, ἀλλὰ καὶ…

γραπτὸν λόγον, ἴνα ἡ νεωτέρα γενεὰ ἐκπαιδεύεται εἰς τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ νάματα…».

Ὅταν αὐτὰ λέγονται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Χατζησταύρου, Μακεδονομάχου, ἀρχιδιακόνου καὶ δεξὶ χέρι τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης ἀλλὰ καὶ προμάχου καὶ ὑπερασπιστὴ τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, τότε «τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων»;

Ὄντως ἔζησε ὀσιακά, ὀρθόδοξα ὁ μαστρο-Φώτης, ποὺ φέτος τιμᾶμε τὰ 50 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του.

Ἀφήνουμε ὅμως τὸν ἴδιο νὰ διηγηθεῖ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του, σὲ ἐπιστολή του στὶς 5 Αὐγούστου τοῦ 1964 στὸν ἐπίσης μακαριστὸ γέροντα Θεοκλητὸ Διονυσιάτη. Περιλαμβάνεται στὴν ἐξαίρετη ἔκδοση τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, «Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του». (Γουμένισσα 2003, σελ. 64-66):

«Εἰς τὴν ζωήν μου, ποτὲ δὲν ἐσκέφθην διὰ τὴν ἐξασφάλισίν μας οἰκονομικῶς. Μοῦ ἦλθαν καὶ μοῦ ἔρχονται εὐκαιρίαι διὰ νὰ ἀποκτήσω πολλὰ χρήματα (προτάσεις ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν νὰ ζωγραφήσω ναοὺς καὶ μέγαρα, δι’ ἐκδόσεις βιβλίων προπάντων κοσμικῆς γνώσεως καὶ τέχνης, διὰ δημοσιεύματα παντὸς εἴδους, ἱστορικά, λαογραφικά, αἰσθητικά, περιγραφικὰ ταξειδίων, κλπ). Τίποτε δὲν δέχομαι. Θέλω νὰ μείνω ἀκτήμων καὶ ν’ ἀποθάνω τοιοῦτος. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ μὴν συνδέεται μὲ τίποτα μὲ τοῦτον τὸν κόσμον. Οὔτε εἰς τὴν Ἀκαδημίαν δὲν ἐδέχθην νὰ ἔμπω, παρ’ ὄλας τὰς προσκλήσεις ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν. Ὄχι ἀξιώματα. Ὄχι πρωτοκαθεδρίαι. Ἐπάνω εἰς τὸ ἰκρίωμα ἐργάζομαι σκληρῶς, ἱδρώνω, τσακίζομαι, ἀκόμα σήμερα, μὲ πόδι τσακισμένο.

Πέρασα τὸ ἥμισυ τῆς ζωῆς μου ἐπάνω στὴν σκαλωσιάν, ὡς στυλίτης. Μὲ χαρὰν ὑπηρετῶ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἀδιάφορος διὰ τὸ ἔργον τῆς ἁγιογραφίας, ἀκόμη καὶ ἐχθρική. Τώρα δέ, μὲ τὰ παπικά, οἱ πλεῖστοι τῶν προϊσταμένων τῶν ναῶν, ὄντες φιλοπαπικοί, δὲν μὲ θέλουν ὡς ἁγιογράφον καὶ μόλις ζῶ ἀπὸ τὴν μίαν ἐκκλησίαν ποὺ ἔχω, ἐνῶ τιποτένιοι μπογιατζῆδες καὶ ἀνάξιοι μαθηταί μου ἔχουν ἐργασίαν ποὺ δὲν προφθάνουν, πλουτίζουν, καθ’ ὅσον συναλλάσσονται μὲ τοὺς ἐπιτρόπους καὶ προϊσταμένους τῶν ναῶν καὶ μουντζουρώνουν τοὺς τοίχους, μὴ πατῶντες εἰς τὴν λειτουργίαν, συχνὰ δὲ καὶ σαρκάζοντες τὰ τῆς θρησκείας. Ἐγὼ εἰς αὐτᾶς τὰς ἐπιφορᾶς τοῦ σατανᾶ ἀντιτάσσω τὴν πίστιν μου. Καὶ ἐνῶ διασαλπίζεται ἀνὰ τὸν κόσμον ἡ φήμη μου ὡς «πρυτάνεως» τῆς β.(=βυζαντινῆς) τέχνης κ.τ.(=κ.τ.λπ.), ἐγὼ πολλάκις δὲν ἔχω ἐργασίαν. Οἱ Ζωϊκοί, παρ’ ὅτι ἔρχονται νὰ μὲ ἰδοῦν, δὲν μὲ χωνεύουν. Οἱ καθηγηταὶ τοῦ Πανεπ. (θεολόγοι) μὲ μισοῦν, καὶ μὲ ἐδίωξαν ἀπὸ τὴν ἁγιογράφησιν τῆς Καπνικαρέας καὶ πῆραν ἕναν ἄθλιον μαθητήν μου. Οἱ Οὐνίτες μοῦ πρότειναν νὰ ζωγραφήσω τὴν ἐκκλησίαν των καὶ τοὺς ἐδίωξα, ἀλλὰ ἔσπευσε νὰ τὴν ζωγραφήση ὁ Κοψίδης, πρ. μαθητής μου. Οὐδεὶς ἀνθίσταται εἰς τὸν μαμωνᾶν. Βασιλεία αὐτοῦ καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ…

…Λοιπόν, πάτερ Θεόκλητε, δὲν ἀφήνομεν τίποτε ἀπὸ ὅσα κερδίζω ἀπὸ τὴν ἐργασίαν μου, τόσον, ὥστε συχνὰ νὰ δανειζόμεθα διὰ νὰ βοηθήσωμεν ἄλλους. Ὅταν ἐπάθαμεν τὸ δυστύχημα, ἀπεκαλύφθη ἡ ἀπενταρία μας, καὶ ἔτσι ἐπίστευσαν καὶ κάποιοι φίλοι μας ὅτι ὄντως δὲν εἴχαμεν χρήματα. Ἐπιρρίπτομεν τὴν μέριμνάν μας ἐπὶ τὸν Κύριον τὸν Θεόν μας. Αὐτά, σᾶς παρακαλῶ, νὰ φυλαχθοῦν μεταξύ μας.

Ὁ Κόντογλου ἀνήκει στοὺς λίγους, τοὺς ἐλάχιστους πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὅσο ζοῦσε δὲν φιλοῦσε «κατουρημένες» ποδιές, ἀλλὰ μάστιζε ἀλύπητα μὲ τὴν μάχαιρα τῆς ρωμαίικης παράδοσης τοὺς Γραικύλους τῆς σήμερον, τοὺς προσκυνημένους εὐρωλιγούρηδες.

Τρεῖς κυρίως ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν εὐλογημένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21 καὶ ἐντεῦθεν εἶχαν συλλάβει ἐναργέστατα καὶ μὲ ἀξιοθαύμαστη συνέπεια λόγου καὶ πράξης τὸν πνευματικό μας ἐξανδραποδισμό: ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Παπαδιαμάντης καὶ ὁ Κόντογλου, σὰν νὰ παρέδιδε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὴν σκυτάλη τῆς γνήσιας παράδοσης τοῦ Γένους καὶ τὰ ὄπλα γιὰ τὴν ἀπόσειση τῶν μιασμάτων τοῦ Φραγκολεβαντινισμοῦ καὶ τῆς δυτικολαγνείας, ποὺ σάπισαν -τὸ βλέπουμε στὶς ἡμέρες μας- τὸ «ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας».

Γράφει γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σπουδαγμένους στὴν σκοτεινὴ καὶ δυσώδη Εὐρώπη, ποὺ ἐπιστρέφουν στὴν φτωχὴ πατρίδα καὶ λεηλατοῦν κυρίως τὴν ψυχή της:

Οἱ περισσότεροι σπουδαστές μας, μόλις πατήσουνε στὴν Εὐρώπη ἀπομένουνε ἐμβρόντητοι ἀπὸ τὶς ψευτοφιλοσοφίες ποὺ διδάσκουνε κάποιοι σπουδαῖοι καθηγητές, καὶ μάλιστα σὲ ξένη γλώσσα. Ἡ ξένη γλώσσα τοὺς κάνει μεγάλη ἐντύπωση! Κατάπληξη τοὺς κάνουνε καὶ οἱ μεγάλες πολιτεῖες, οἱ φαρδιοὶ δρόμοι, τὰ μεγάλα χτίρια, οἱ λεωφόροι, τὰ τραῖνα, οἱ λογῆς-λογῆς μηχανές, οἱ ἀγορές, τὸ πολὺ χρῆμα, τὰ βλοσυρὰ Πανεπιστήμια. Κι αὐτὸ γίνεται, γιατί οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστὲς εἶναι χωριατόπουλα, ποὺ νοιώθουνε μέσα τους ντροπὴ γιὰ τὸ χωριό τους, κι ὅ,τι βλέπουνε κι ἀκοῦνε, εἶναι γι’ αὐτοὺς οὐρανοκατέβατο!

Τοὺς ξέρω καλὰ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστές, γιατί καὶ ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κεῖνες τὶς χῶρες, καὶ ζήσαμε σ’ αὐτὲς κάμποσα χρόνια. Ὅποτε ἐρχόντανε στὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἤτανε, στὴν ἀρχή, σαστισμένοι καὶ ζαρωμένοι, σὰν καὶ κεῖνα τὰ μαντρόσκυλα ποὺ ἀκολουθήσανε τὸν τσομπάνο καὶ βρεθήκανε στὸ κέντρο τῆς πολιτείας, μέσα στὴν ὀχλοβοὴ κι ἀνάμεσα στ’ αὐτοκίνητα, καὶ σαστίσανε, τὰ κακόμοιρα, καὶ βάζουνε τὴν οὐρὰ τους ἀνάμεσα στὰ σκέλια τους, τρομοκρατημένα. Μὰ σὰν γυρίσουνε στὸ μαντρί, τὴν ξανασηκώνουνε περήφανα, καὶ γίνουνται θηρία ἀνήμερα. Μ’ αὐτὰ τὰ σκυλιὰ μοιάζανε, στὰ μάτια τὰ δικά μας, ποὺ εἴχαμε ζήσει πρὶν ἀπὸ χρόνια στὶς μεγάλες πολιτεῖες, ἐκεῖνα τὰ νεοφερμένα Ἑλληνόπουλα, ποὺ μᾶς θεωρούσανε στὴν ἀρχὴ σὰν προστάτες τους. Κ’ ἤτανε ταπεινὰ καὶ φρόνιμα. Μὰ μὲ τὸν καιρὸ ξεθαρρεύανε, καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ παίρνανε στὸ τέλος ἕναν ἐγωϊσμὸ σιχαμερόν, μιλώντας μὲ καταφρόνηση γιὰ τὴν πατρίδα τους. Καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ σὰν γυρίζανε πίσω στὴν Ἑλλάδα, κάνανε τὰ θηρία, κάνανε τοὺς πάνσοφους, κάνανε τοὺς προφέσσορας, μιλώντας ὁλοένα γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ γιὰ τὴν κακομοιριὰ τὴ δική μας σὲ ὅλα τὰ πράγματα.

Γι’ αὐτὸ λέγω, πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας, ποὺ θὰ πάει σὲ κάποια χώρα της: ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σὰν οὐρανοκατέβατα ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει σὲ κείνη τὴ χώρα, καὶ θ’ ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της, καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του, νοιώθοντας «μὲ ἐπίγνωση», τὴν πνευματική της εὐγένεια καὶ τὴν ὑπεροχή μας, μπροστὰ σὲ κεῖνες τὶς ἀνθρωπομερμηγκιές.» (Εὐλογημένο καταφύγιο, ἔκδ. «Ἀκρίτας», σελ. 226-227).

Ἀτίμητη καὶ ἀνυπολόγιστη ὅμως εἶναι ἡ συμβολή του στὴν ἀναχαίτιση τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντικῶν κακοηθειῶν στὸ ἦθος καὶ τὸ δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας. «Ὁ παπισμὸς εἶναι ἡ πιὸ σατανικὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ Ἀντίχριστος» θὰ γράψει σὲ ἐπιστολή του στὸν Γέροντα Θεόκλητο.

Χωρὶς ὑπερβολὴ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος εὐαγγελιστὴς καὶ διδάσκαλος στὴν Ἑλλάδα τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας. Ἐπαναφέρει τὴν ἁγιογραφία στὴν ὀρθόδοξη περπατησιά της, γιατί «εἶχεν ἀλωθεῖ ἀπὸ τὶς χαλκομανίες τοῦ δυτικοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τὶς «γενοβέφες» -ὅπως τὶς ἔλεγε-, ποὺ εἶχαν κυριαρχήσει στοὺς ἁγιορεῖτες ἁγιογράφους μέσω τῶν ρωσικῶν παραγγελιῶν». (Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του, σελ. 204).

Μὲ ἀγωνία διαβλέπει τὴν ἀλλοτρίωση τοῦ Γένους σ’ ὅλες τὶς καλλιτεχνικές του φανερώσεις ἐξαιτίας τῆς πνευματικῆς πανούκλας ποὺ ὀνομάζεται ἐξευρωπαϊσμός.

Καμαρῶστε τί «ἔργα» παρουσιάζουν οἱ «τέχνες» σήμερα. Εἶναι νὰ φράζει κανένεας τὰ μάτια του. Ὅλα αὐτὰ τὰ πασαλείμματα ἀπάνω στοὺς μουσαμάδες, ποὺ λέγονται «ἔργα ζωγραφικῆς», ὅλα αὐτὰ τὰ παλιοσίδερα ἢ τὰ νταμαροκοτρώνια ποὺ παρουσιάζονται γιὰ «ἔργα γλυπτικῆς» σὲ κάνουνε ὄχι μονάχα νὰ ἀηδιάσεις γιὰ τὸ κατάντημά μας, ἀλλὰ καὶ νὰ θυμώσεις γιὰ τὴν ἀδιαντροπιὰ ποὺ φανερώνουν αὐτὰ τὰ τερατουργήματα…». (Μυστικὰ Ἄνθη, ἔκδ. «Ἀστήρ», σελ. 14).

Δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸ Γένος καὶ τὸ τυμπανιαίας ἀποφορᾶς -σήμερα- πτῶμα τῆς Παιδείας.

Τώρα, ἂς ποῦμε καὶ τὰ σημερινά μας. Τὰ σχολειά, ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴν μπάντα, τ’ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάλουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, μ’ ὅλα τὰ ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιὰ μας κινήσανε ἀπὸ τὸ χωριό, καὶ πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ «μοντέρνα». Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ. Ὁ νοῦς καὶ ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουνε μηδὲ νὰ τὴν ἀκούσουνε, τὴν «Ψωροκώσταινα»! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιπασμένο ἄνθρωπο, ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του καὶ ρεμπεύεται κιόλας γι’ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα.

Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ παιδιά μας, τὰ κακόμοιρα τὰ παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἀπάνω του. Ἀκόμα καὶ τὸ μόρτικο ὕφος, ποὺ εἶναι σήμερα τῆς μοντέρνας μόδας, πρέπει νὰ εἶναι ξενικό, τεντυμποϊκό.

Εἴτε βιβλίο, εἴτε τραγούδι, εἴτε παιδικὸ θέατρο, εἴτε χορός, εἴτε προσευχή, ὅλα πρέπει νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικά, γιὰ νὰ εἶναι καλὰ γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν σκολειῶν μας.
Στὰ βιβλία, στὰ παιδικὰ θέατρα, στὰ παραμύθια καὶ στὰ βλακώδη ἀναγνώσματα, ὅλα εἶναι ξανθά. Ὅλα! Ἄνθρωποι, ζῶα, σύννεφα, τοποθεσίες. Ἂν ἤτανε μπορετὸ νὰ γίνει κ’ ἡ θάλασσα ξανθιά». (Εὐλογημένο Καταφύγιο, σελ. 183-184).

Δασκάλους «θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ», «ἀναγνώσματα βλακώδη» ἐντοπίζει μὲ ἐκπληκτικὴ διορατικότητα ὁ Κόντογλου στὶς «σημερινὲς -καὶ διαχρονικὲς- γάγγραινες τῆς πολύπαθης Παιδείας!

Κορφολουγοῦμε, ὡς ἐπίλογο, ἀπὸ τὸν πνευματικό του ἀνθώνα τοῦτα τὰ ἐλάχιστα (τίποτε ἄλλο, ἐξάλλου, δὲν «ζωγραφίζει» καλύτερα τὸν Φώτη Κόντογλου ἀπ’ ὅτι τὰ ἴδια τὰ γραψίματά του): «Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο! Ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη». (Ἡ Πονεμένη Ρωμιοσύνη, ἔκδ. «Ἀστήρ», σελ. 324).

Κατάντησε ἡ πατρίδα μας κουφάρι ἄψυχο, παίγνιο τῶν Εὐρωπαίων κακεργετῶν. Τὸν δρόμο γιὰ νὰ βροῦμε τὰ φτερὰ τὰ πρωτινά μας, τὰ μεγάλα, μᾶς τὸν δίδαξε ὁ Φώτης Κόντογλου: πίσω στὴν Παράδοσή μας. Ἕως πότε θὰ εἴμεθα ἀχαρακτήριστοι Γραικύλοι;

.

Πηγή: Ρωμαίικο Οδοιπορικό