
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
«Φρένο» βάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας στο μέτρο των ανοικτών καταστημάτων τις Κυριακές, καθώς, η επιτροπή αναστολών της Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής των εμπόρων, καταστηματαρχών και ιδιωτικών υπαλλήλων.
Το ΣτΕ λέει «όχι», τουλάχιστον προσωρινά, στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, κάνοντας δεκτή την αίτηση καταστηματαρχών, εμπόρων και ιδιωτικών υπαλλήλων με την οποία ζητούσαν να ανασταλεί και να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική η απόφαση του υφυπουργού Ανάπτυξης τον Ιούλιο του 2014, με την οποία επιτρέπεται να ανοίγουν πιλοτικά για έναν χρόνο τα καταστήματα όλες τις Κυριακές του χρόνου.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ. Αριθμ. 30/2014 απόφαση της επιτροπής αναστολών έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής με το σκεπτικό ότι θα υποστούν «ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη» και «δυσεπανόρθωτη ηθική βλάβη» από τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.
Η απόφαση αυτή ισχύει μέχρι να εκδοθεί οριστική απόφαση μετά την συζήτηση που θα γίνει στην Ολομέλεια του ΣτΕ το Νοέμβριο και αναμένεται να δημοσιευθεί στα τέλη του χρόνου.
Σημειωτέον ότι ομοσπονδίες εμπόρων και υπαλλήλων, καταστηματάρχες και έμποροι είχαν προσφύγει τον Ιούλιο στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να ανασταλεί και να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική, παράνομη και αντίθετη στη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης και στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, η απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης που επιτρέπει τη λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του έτους.
Στην προσφυγή τους ανέφεραν ότι η επίμαχη υπουργική απόφαση που επιτρέπει πιλοτικά για έναν χρόνο την προαιρετική λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του έτους, είναι «εξαιρετικά βλαπτική» για τους εμπόρους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, καθώς λόγω του ανταγωνισμού αναγκάζονται να εργάζονται και τη μοναδική ημέρα της εβδομάδας που είχαν αργία.
Ακόμη, επισημαίνεται στην προσφυγή, ότι επεκτάθηκε η λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές και σε περιοχές μη τουριστικές, με συνέπεια η επίμαχη υπουργική απόφαση να είναι παράνομη, ενώ για την επέκταση αυτή δεν υπάρχουν στοιχεία που να τη δικαιολογούν.
Επίσης χαρακτήριζαν παράνομη την επίμαχη υπουργική απόφαση γιατί πριν την έκδοσή της δεν προηγήθηκε διαβούλευση, όπως απαιτεί ο νόμος, με τους φορείς των εμπόρων και των υπαλλήλων καταστημάτων, αλλά και επειδή δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εκπρόθεσμα, δηλαδή μετά την πάροδο της προβλεπόμενης από τον νόμο προθεσμίας.
Επιπλέον, επισήμανα ότι η υπουργική απόφαση έρχεται σε αντίθεση με τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης και την Ευρωπαϊκή οδηγία 94/104/1993, με τις οποίες καθιερώνεται η Κυριακή ως ημέρα αργίας και απαγορεύεται η λειτουργία των καταστημάτων και η απασχόληση των εργαζομένων.
Παράλληλα, παραβιάζεται και σωρεία διατάξεων και αρχών του Συντάγματος, όπως είναι αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας, αλλά και η υποχρέωση του κράτους για την προστασία της οικογένειας (άρθρο 21), της θρησκευτικής ελευθερίας και της άσκησης του δικαιώματος λατρείας κατά την καθιερωμένη αργία της Κυριακής (άρθρο 13), της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της συμμετοχής στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας και την απαγόρευση του ελεύθερου ανταγωνισμού (άρθρα 5 και 22).
Πηγή: Κατάνυξις
Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἐγκατέλειψε τό ῎Ορος καί βγῆκε νά κηρύξει στούς ὑπόδουλους ῞Ελληνες τότε πού οἱ Τοῦρκοι τούς ἐξανάγκαζαν ἀκόμη καί ὁμαδικά νά ἐξισλαμισθοῦν, οἱ μισσιονάριοι ὀργίαζαν καί οἱ ῾Εβραῖοι βυσσοδομοῦσαν.
Πρωταρχικό μέλημά του ὑπῆρξε ἡ παιδεία τοῦ Γένους. «᾿Ανοίξατε σχολεῖα», δίδασκε. «Νά σπουδάζετε καί σεῖς, ἀδελφοί μου, νά μανθάνετε γράμματα ὅσον μπορεῖτε... Καλύτερον, ἀδελφέ μου, νά ἔχῃς ἑλληνικόν σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχῃς βρύσες καί ποτάμια». Γιά τό λόγο αὐτό ρωτοῦσε τούς μεγάλους κάθε χωριοῦ· «῎Εχετε σχολεῖον ἐδῶ εἰς τήν χώραν σας νά διαβάζουν τά παιδιά; - Δέν ἔχομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. - Νά μαζευθῆτε ὅλοι νά κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νά τό κυβερνοῦν, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τά παιδιά γράμματα, πλούσια καί πτωχά». Τό ἐρώτημα ἀμείλικτο συντάραζε τίς συνειδήσεις.
«Διατί, ἅγιοι ἱερεῖς καί τίμιοι προεστῶτες, δέν ἑρμηνεύετε τά εὐλογημένα μας ἀδέλφια νά στερεώνωσι καί νά βάνωσιν εἰς κάθε χωρίον σχολεῖον, νά μανθάνουν τά παιδιά γράμματα, νά γνωρίζουν τό καλόν καί τό κακόν;». Πρῶτος ἀπό ὅλους -πρίν ἀπό τή Γαλλική ᾿Επανάσταση- ἐμπνεύσθηκε καί ἐπέβαλε τή γενική καί τή δωρεάν παιδεία ἐπιστρατεύοντας ὡς δασκάλους τούς ἱερεῖς καί ὕστερα ὅσους γνώριζαν γράμματα· δέν ἔπρεπε νά τά κρατήσουν μόνον γιά τόν ἑαυτό τους.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁραματίστηκε μία Παιδεία ἀνθρωποπλαστική, τῆς ὁποίας σκοπός θά ἦταν ἡ ἀληθινή μόρφωση καί ἡ πνευματική καλλιέργεια· «Δέν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψε το Γένος μας ἀπό τήν ἀμάθειαν καί ἐγίναμεν ὡσάν θηρία;».
Δέν ἤθελε μία Παιδεία ἄνυδρη καί ἀνούσια, ἀναμεταδότρια στείρων γνώσεων, ἀλλά Παιδεία χριστοκεντρική, ὀρθοδοξοκεντρική, ξένη πρός τά ἄθεα γράμματα τῆς ῾Εσπερίας, καί σχολεῖα πού θά λειτουργοῦν ὡς θερμοκήπια ἀρετῆς καί χριστιανικῆς ζωῆς· «Τήν ἀγάπην -λέγει- ἐπειδή δέν ἠξεύρετε, πρέπει, παιδιά μου, νά στερεώνετε σχολεῖα, διατί πάντα εἰς τά σχολεῖα γυμνάζονται οἱ ἄνθρωποι καί ἠξεύρουν καί μανθάνουν τό τί ἐστι Θεός, τό τί εἶναι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, τί εἶναι οἱ καταραμένοι δαίμονες καί τό τί εἶναι ἀρετή τῶν δικαίων. Τό σχολεῖον φωτίζει τούς ἀνθρώπους».
Εἶναι γνωστό ὅτι μέ τά ἀφυπνιστικά κηρύγματά του ἱδρύθηκαν 1.100 σχολεῖα κατώτερα κοινά καί 210 ἀνώτερα «ἑλληνικά». ᾿Ονομάστηκαν ἔτσι, ἐπειδή διδασκόταν σ᾿ αὐτά κυρίως ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα.
᾿Αγωνίστηκε νά καθιερώσει τήν ἑλληνική Παιδεία, ὄχι βέβαια γιά λόγους σοβινιστικούς, ἀλλά διότι μέ παρρησία δίδασκε ὅτι «ἡ ᾿Εκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικήν. Καί ἄν δέν σπουδάσῃς τά ῾Ελληνικά, δέν ἠμπορεῖς νά καταλάβῃς ἐκεῖνα πού ὁμολογεῖ ἡ ᾿Εκκλησία μας».
῎Ηθελε σχολεῖα πού θά συντελοῦσαν «εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς πίστεως καί ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος». Πράγματι ἡ φωτεινή του δράση ἔσχισε τά ἐρεβώδη σκότη· ὑπῆρξε προάγγελος τῆς λευτεριᾶς, ἀληθινός ἐπαναστάτης καί οὐσιαστικός ἀνανεωτής· εὔστοχα χαρακτηρίστηκε «ὁ μεγαλύτερος μετά τήν ἅλωση ῞Ελληνας».
Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὁ κορυφαῖος τῶν κολλυβάδων, ἀπολογητής καί ὁμολογητής, ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα στή Νάξο ἀπό τόν Χρύσανθο ᾿Εξωχωρίτη, τόν κατά σάρκα ἀδελφό τοῦ Πατροκοσμᾶ. Προικισμένος μέ μοναδική χαρισματική μνήμη, κράτησε στούς ὤμους του τό Γένος μας συνεχίζοντας τό ἔργο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.
Στήν ἐποχή του ὁ Κοραῆς ἐπηρεασμένος βαθύτατα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς ᾿Επανάστασης ἤθελε μέ τή μετακένωση τῆς προγονικῆς σοφίας νά συνδέσει τούς συγχρόνους του ῞Ελληνες μέ τό ἀρχαῖο παρελθόν, ἀδιαφορώντας γιά τό ἐνδιάμεσο Βυζάντιο-Ρωμανία.
῾Ο Ἅγιος Νικόδημος ἔχοντας ἀνδρωθεῖ μέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, βαθύς γνώστης τῆς σοφίας τῶν πατέρων, δέν ἀντιτάχθηκε στό αἴτημα τοῦ καιροῦ του γιά ἀναγέννηση· φρονοῦσε ὅμως ὅτι ἔπρεπε αὐτή νά ἀκολουθήσει ἄλλο δρόμο καί νά ἐπιτευχθεῖ μέ πνευματικά μέσα. ῾Ως παιδαγωγός ἐντόπισε τό φοβερό ἔλλειμα γνώσεων τοῦ λαοῦ σχετικά μέ θεολογικά θέματα.
Δέν ἀγνοοῦσε τή θύραθεν σοφία, τήν ἐπίγεια, ἐξάλλου διέθετε μοναδική ἀρχαιογνωσία καί ἀξιοζήλευτη γλωσσομάθεια· προτιμοῦσε ὅμως τήν κατά Θεόν σοφία, τήν ἄνωθεν κατερχομένη καί τοποθετοῦσε τόν θεῖο λόγο ἐπάνω ἀπό τόν ὀρθό τῶν Διαφωτιστῶν.
Δέν ἤθελε μία Παιδεία ἄθεη καί λογοκρατούμενη, ἀλλά Παιδεία, πού θά μετέδιδε ὁλόκληρη τήν παράδοση τοῦ Γένους καί ὄχι ἀποσπάσματά της. «῾Ο ἐδικός σας πλοῦτος εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ἡ ἐδική σας δόξα εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ἡ ἐδική σας ἡδονή εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅλη σας ἡ ζωή εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς», προέτρεπε. Δέν ἀπέρριπτε τήν ἐπιστήμη· διακήρυττε ὅμως τήν ἀνάγκη τῆς σωστῆς χρήσης της, ὥστε νά ἀποφευχθεῖ ἡ καθολική ὑποταγή σ᾿ αὐτήν.
Ἔτσι φρόντισε γιά τήν ἐκλαΐκευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί τήν ἀναγωγή της στήν πατερική παράδοση, ἀφοῦ προηγουμένως τήν ἀπάλλαξε ἀπό τίς προλήψεις, τίς δεισιδαιμονίες καί τήν τυπολατρία.
Τόνωσε τή λειτουργική καί πνευματική ζωή καί ἀνατροχιοδρόμησε τήν ὀρθόδοξη ζωή στά ἴχνη τῆς Παράδοσης σύμφωνα μέ τά πατερικά κριτήρια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. «Φυλαχθῆτε νά μήν ἀρνηθῆτε τήν ὀρθόδοξον πίστιν σας», τόνιζε.
Ἡ ἡγετική θέση τοῦ ὁσίου στό κολλυβαδικό κίνημα, τό ὀγκωδέστατο συγγραφικό του ἔργο, ἡ σοφία καί ἡ ἀρετή του τόν ἀνέδειξαν πράγματι μεγάλο Διδάσκαλο τοῦ Γένους καί φάρο φωτεινό. Χωρίς τήν προσφορά τοῦ ἁγίου Νικοδήμου καί γενικότερα τῶν κολλυβάδων, ὁ Διαφωτισμός θά εἶχε βαθύτερα ἐπηρεάσει τό δοῦλο γένος καί τή μητέρα μας ᾿Εκκλησία.
Συνετέλεσε πράγματι στήν πνευματική ἀφύπνιση τοῦ ὑπόδουλου ῎Εθνους, τό ὁποῖο στή συνέχεια θά ἀναζητοῦσε τήν ἐθνική του λευτεριά.
Τά «ἐαρινά» καί «μυρίπνοα ἄνθη καί ρόδα τοῦ Παραδείσου», οἱ νεομάρτυρες τῶν ὁποίων τίς θυσίες ἐξυμνεῖ στό «Νέον Μαρτυρολόγιον», ὑπῆρξαν «μέσα εἰς τό ψηλαφητόν σκότος φῶτα λαμπρότατα, ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας» ἐλευθερία, παιδευτικά πρότυπα γιά τούς δοκιμαζόμενους συμπατριῶτες τους.
Μέ τή λεβέντικη ὁμολογία τους «Χριστιανός εἶμαι, δέν τουρκεύω», τή σθεναρή τους ἀντίσταση στό «Μωαμετισμόν» καί τό μαρτυρικό τους αἷμα χειραγώγησαν τό Γένος ἀπλανῶς πρός τήν παλιγγενεσία.
Μόλις ὅμως ἀπελευθερωθήκαμε, λησμονήσαμε τά μηνύματα τῶν μεγάλων μας εὐεργετῶν καί οἰκοδομήσαμε τό νεοελληνικό μας κράτος κατά τίς ἐπιταγές τῶν φώτων τῆς ῾Εσπερίας, δουλικά ἐξαρτημένο ἀπό τή Δύση σέ ὅλους τούς τομεῖς καί κυρίως στό χῶρο τῆς Παιδείας.
Σήμερα, πού, ἀποστασιοποιημένοι ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Πατροκοσμᾶ καί τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, βλέπουμε τά σχολεῖα μας εὐκαίρως ἀκαίρως κλειστά λόγῳ καταλήψεων, εἶναι καιρός νά ἀξιολογήσουμε τούς καρπούς τῆς ἀφροσύνης μας. Ποῦ εἶσαι, ἅγιε Κοσμᾶ κι ἐσύ ἅγιε Νικόδημε, νά δεῖς πῶς στίς μέρες μας οἱ γραικύλοι «καντηλοσβῆστες» ἀποκόπτουν τήν Παιδεία μας ἀπό τίς ρίζες της, πῶς «τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουν τό σάβανο τοῦ Γένους»!
Πηγή: Ἡ Ἄλλη Ὄψη
Πηγή: Παρακαταθήκη τ. 97, Ioύλιος - Αύγουστος 2014, Άγιος Δημήτριος Κουβαρα
«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16)
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ, ἀγαπητοί μου, στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο βρῆκα ἕνα μυστικὸ βουνό, καὶ σᾶς προσκαλῶ ὅλους, νὰ ᾿ρθῆτε σ᾿ αὐτὸ μὲ τὰ τσαπιὰ καὶ τὶς ἀξίνες σας νὰ σκάψετε. Σᾶς ὑπόσχομαι, ὅτι θὰ βρῆτε θησαυρὸ μεγάλο.
Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ θησαυρός; Ποιό εἶνε τὸ μυστικὸ βουνό, μὲ τὰ κοιτάσματα χρυσοῦ;
Εἶνε ἕνα μικρὸ βιβλίο. Εἶνε ἡ ἁγία Γραφή. Αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶνε γεμᾶτο χρυσάφι. Ἀπ᾿ αὐτὸ θὰ πάρω γιὰ νὰ σᾶς δώσω ἕνα χρυσὸ νόμισμα. Ἐγὼ ὁ πτωχὸς θὰ σᾶς δώσω ἕνα πεντόλιρο. Ἂν τὸ κρατήσετε στὰ χέρια σας, ἂν τὸ βάλετε στὰ σπίτια σας, ἂν τὸ θέσετε σὲ κίνησι, ἂν τὸ ἐξαργυρώσετε, ἂν δηλαδὴ τὸ ἐφαρμόσετε, σᾶς λέγω, ὅτι καὶ ὁ πιὸ φτωχὸς θὰ γίνῃ πλούσιος.
―Μὰ ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ πεντόλιρο;
Εἶνε τὰ λόγια αὐτά, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16).
Αὐτὸ τὸ ῥητό, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὠκεανὸς ἀπὸ θεῖα καὶ οὐράνια νοήματα. Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ κάνετε λίγη ὑπομονὴ γιὰ νὰ ἀκούσετε μία ἀνάλυσί του.
* * *
Τὸ ἐπαναλαμβάνω· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (ἔ.ἀ.).
«Ἠγάπησε», λέει. Ποιός ἠγάπησε; «Ὁ Θεὸς» ἠγάπησε. Ποιόν ἠγάπησε; «Τὸν κόσμον».
Ἔχουμε ἀποδείξεις πολλές, ποὺ δείχνουν, ὅτι ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δημιούργησε τὸ σύμπαν ἀλλὰ καὶ ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ πλάσματά του, κατ᾿ ἐξοχὴν δὲ γιὰ τὸ ὑπεροχώτερο πλάσμα του τὸν ἄνθρωπο. Ὅλη ἡ φύσι γύρω μας, τὸ ὀξυγόνο, τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια, οἱ θάλασσες, τὰ πουλιὰ ποὺ κελαϊδοῦνε, τὰ ζῷα ποὺ μᾶς ὑπηρετοῦνε, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι, τ᾿ ἀστέρια, ὅλα δείχνουν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἔφτειασε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο. Τοῦ ἔδωσε μάτια νὰ βλέπῃ, πόδια νὰ περπατᾷ, χέρια νὰ ἐργάζεται· τὸ χέρι τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὸ τελειότερο ἐργαλεῖο καί, ἂν δὲν εἶχε χέρι ὁ ἄνθρωπος, δὲν θὰ ἔκανε τίποτε. Τοῦ ἔδωσε αὐτιὰ γιὰ νὰ ἀκούῃ. Τοῦ ἔδωσε καρδιὰ γιὰ νὰ ἀγαπάῃ. Τοῦ ἔδωσε μιὰ συνείδησι μέσα του ποὺ τοῦ λέει ἄλτ! Τοῦ ἔδωσε φαντασία καὶ μνήμη. Τὸν ἔκανε «κατ᾿ εἰκόνα» του καὶ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26). Τὸν ἔκανε ἕνα μικρὸ θεὸ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἔβαλε πάνω στὴ γῆ, ποὺ εἶνε ἕνας μικρὸς παράδεισος. Διότι τὰ ἄλλα ἀστέρια, εἶνε σὰν τὰ ξερονήσια.
Ἄνθρωπε ἀχάριστε, γιατί δὲν γονατίζεις νὰ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ στὸ Θεό; Ἐδῶ ἕνα σκύλο ἔχεις, τοῦ πετᾷς ἕνα κόκκαλο καί, ἐπειδὴ δὲν ἔχει γλῶσσα νὰ σοῦ πῇ εὐχαριστῶ, σοῦ κουνάει τὴν οὐρά. Κ᾿ ἐσύ, ἄνθρωπε, ποὺ ὁ Θεὸς ἀνοίγει τὸ χέρι του καὶ σοῦ σκορπᾷ ὅλα τὰ ἀγαθά, δὲν λὲς ἕνα εὐχαριστῶ;…
* * *
Τώρα ὅμως, ἀδελφοί μου, θέλω νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο.
Καὶ ἂν ἀκόμα ὑποθέσουμε, ὅτι δὲν ἔτρεχαν ποτάμια, δὲν φύτρωναν δέντρα, δὲν κελαϊδοῦσαν ἀηδόνια, δὲν ἔβοσκαν ἀρνάκια, δὲν φώτιζε ἥλιος, δὲν ἔλαμπε φεγγάρι, δὲν ἔβγαιναν ἄστρα, ἔφτανε, ἀδελφοί μου, ἕνα καὶ μόνο γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ ποῦμε· Χριστέ, σ᾿ εὐχαριστοῦμε. Ποιό εἶνε αὐτό, ποὺ εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ τὰ ποτάμια, ἀνώτερο ἀπὸ τὸ φεγγάρι καὶ τὸν ἥλιο, ἀνώτερο ἀπ᾿ ὅλα; Ποιό εἶνε αὐτό; Ποιά εἶνε ἡ μεγαλειώδης ἀπόδειξις, ὅτι «ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη» (Α΄ Ἰωάν. 4,16);
Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξις εἶνε ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου.
Θά ᾿θελα νὰ εἶχα γλῶσσα ἀγγέλου, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ σᾶς ἐξηγήσω, ὅτι ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία εἶνε ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ἕνα μόνο παράδειγμα θὰ σᾶς πῶ, γιὰ νὰ σᾶς δώσω μιὰ ἀμυδρὰ ἰδέα τῆς μεγαλειώδους αὐτῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.
Σὲ κάποια πόλι τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς κατοχῆς, ὑπάρχει ἀκόμα ἕνας σταυρός, καὶ πάνω στὸ σταυρὸ εἶνε γραμμένο τὸ ὄνομα ἑνὸς νέου ποὺ σκοτώθηκε. Κι ἀπὸ κάτω εἶνε γραμμένες οἱ λέξεις· «Ἀπέθανε δι᾿ ἐμέ».
Τί συνέβη; Ἔπιασαν οἱ Γερμανοὶ μερικοὺς ἄνδρες, τοὺς ξεχώρισαν, τοὺς ἔβγαλαν ἔξω, καὶ εἶπαν· Αὐτοὶ θὰ ἐκτελεσθοῦν. Τοὺς ἔβαλαν στὴ σειρὰ καὶ τοὺς μέτρησαν. Ἑτοίμασαν τὰ ὅπλα τους, καὶ ὁ Γερμανὸς ἀξιωματικός, ἀδίστακτος, ἦταν ἕτοιμος νὰ διατάξῃ πῦρ.
Τὴν ὥρα ἐκείνη ἔρχεται κάποιος τρέχοντας ―ὑπάρχει ἀγάπη στὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει μόνο μῖσος· δὲν εἶνε παραμύθι αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω―, πλησιάζει καὶ πέφτει στὰ πόδια τοῦ Γερμανοῦ λέγοντας·
―Σὲ παρακαλῶ. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνον, ποὺ εἶνε ἐκεῖ στὴ γραμμὴ καὶ πάει γιὰ ἐκτέλεσι; Εἶνε προστάτης οἰκογενείας. Ἔχει μάνα, ἔχει γυναῖκα, ἔχει παιδιά. Ἐγὼ δὲν ἔχω κανένα στὸν κόσμο. Σὲ παρακαλῶ, διῶξ᾿ τον αὐτόν, καὶ νὰ μπῶ ἐγὼ στὴ θέσι του. Νὰ σκοτωθῶ ἐγώ, γιὰ νὰ ζήσῃ αὐτός. Δὲν ἔχεις νὰ χάσῃς τίποτε. Δεκαπέντε σοῦ εἶπαν νὰ ἐκτελέσῃς, δεκαπέντε θὰ ἐκτελέσῃς. Βάλε με ἐμένα μέσα.
Ὁ Γερμανὸς συγκινήθηκε.
―Ἄντε, τοῦ λέει, πήγαινε μέσα.
Καὶ διατάσσει τὸν ἄλλο νὰ φύγῃ.
Σὲ λίγο ἀκούστηκε ὁμοβροντία. Σκοτώθηκε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ ὁ ἀθῷος.
Ὁ ἄλλος, ποὺ γλύτωσε τὴ ζωή του χάρις στὴν αὐταπάρνησι καὶ αὐτοθυσία τοῦ φίλου του, πῆγε καὶ μάζεψε τὸ ἄψυχο κορμί του. Τὸ φιλοῦσε καὶ τὸ ἔβρεχε μὲ δάκρυα. Τὸ ἔθαψε στὸ νεκροταφεῖο, καὶ πάνω στὸ σταυρὸ ἔγραψε τὸ ὄνομά του, κι ἀπὸ κάτω τὰ λόγια· «Ἀπέθανε δι᾿ ἐμέ», πέθανε γιὰ μένα.
Μὲ καταλάβατε; μὲ νιώσατε;
Θαυμάζετε καὶ συγκινεῖσθε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ φίλου; Ἄχ, ἀδελφοί μου, αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε ὁ Χριστός. Ἐμεῖς ὅλοι μας ἤμαστε ἄξιοι τιμωρίας καὶ θανάτου. Δὲν θά ᾿πρεπε νὰ πάθῃ ὁ Χριστὸς αὐτὰ ποὺ ἔπαθε ἐπάνω στὸ σταυρό· ὄχι. Ὄχι τὰ δικά του χέρια, ποὺ ἦταν ἀμόλυντα, ἀλλὰ τὰ δικά μας βρωμερὰ χέρια, ποὺ κάνουν τοῦ κόσμου τὶς ἀτιμίες, αὐτὰ ἔπρεπε νὰ καρφωθοῦν ἐπάνω στὸ σταυρό. Ὄχι τὰ δικά του ἀμόλυντα καὶ πανάχραντα πόδια, ἀλλὰ τὰ δικά μας πόδια, ποὺ τρέχουν ὅπου εἶνε τοῦ διαβόλου τὸ θέλημα, αὐτὰ ἔπρεπε νὰ καρφωθοῦνε. Ἡ δική μας γλῶσσα, ποὺ βγάζει βόρβορο καὶ λάσπη, ἔπρεπε νὰ ποτιστῇ μὲ ὄξος καὶ χολή, καὶ ὄχι ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε τὰ ὡραιότερα λόγια. Καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ κεντηθῇ ἡ πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ δική μας καρδία. Καὶ τὸ ἀγκάθινο στεφάνι ὄχι στὸ κεφάλι τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ στὸ δικό μας κεφάλι ἔπρεπε νὰ τεθῇ.
Τὰ ἔπαθε ὁ Χριστὸς ὅλα αὐτὰ γιὰ ᾿μᾶς. Μπῆκε στὴ θέσι ὅλων μας. Ἔγινε ὁ ἀντικαταστάτης μας. Ἀπέθανε γιὰ μένα, ἀπέθανε γιὰ σένα, ἀπέθανε γιὰ τὸν κάθε ἁμαρτωλό. Γι᾿ αὐτὸ λέω· Ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶνε ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης του. Γι᾿ αὐτὸ λέει καὶ ὁ διος ὁ Χριστός, ὅτι τόσο ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε τὸν μονογενῆ του υἱὸν τὸν παρέδωκε εἰς θάνατον σταυρικόν, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16).
* * *
Ἀδελφοί μου! Ἂν ὑπάρχῃ σ᾿ ἐσᾶς ἕνα χνος ἀγάπης στὸ Χριστό, ἐλᾶτε κοντά του. Ἐὰν ἔχετε πόδια, τὰ πόδια σας νὰ κάνουν φτερά· καὶ ἂν ἀκοῦτε τὴν καμπάνα νὰ χτυπᾷ, νὰ τρέχετε στὴν ἐκκλησιὰ καὶ νὰ λέτε· Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Χριστέ. Ἐὰν ἔχετε χέρι, νὰ ἑνώσετε τὰ τρία σας δάκτυλα καὶ νὰ κάνετε κανονικὰ τὸ σταυρό, καὶ νὰ λέτε· Χριστέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ. Ἂν ἔχετε μάτια, ἀτενίστε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ πέστε μυστικῶς· Χαῖρε, ὁ Βασιλεὺς ἡμῶν! Καὶ ἂν ἔχετε πνευματικὰ αὐτιά, ἐλᾶτε στὴν ἐκκλησιά, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσετε ποὺ λέει «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34). Καὶ ἂν ἔχετε μυαλό, τὸ μυαλό σας νὰ σκεφθῇ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ ἂν ἔχετε καρδιά, πλησιάστε τον καὶ πέστε· Χριστέ μου, μιὰ καρδιὰ ἔχω, τὴν καρδιὰ αὐτὴ σοῦ τὴ δίνω· δική σου εἶνε, πάρ᾿ την καὶ πλάσε την ὅπως θέλεις.
Καὶ τὸ τελευταῖο, ἀδελφοί μου. Ἂν ἔχετε ἁμαρτήματα ―καὶ ποιός δὲν ἔχει ἁμαρτήματα;―, ἐλᾶτε, ἀδέλφια μου. Μὴν ἀπελπιστῇ κανείς. Φέρτε τα ὅλα ἐδῶ μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο. Καὶ θὰ τὰ κάψῃ ὅλα ὁ Χριστός, δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἁμαρτία στὸν κόσμο.
Ἐπαναλαμβάνω. Τὸ πεντόλιρο, ποὺ σᾶς δίνω, εἶνε αὐτό· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16). Ἀμήν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασίλειου Νικόπουλου δημοσιεύει η εφημερίδα “Το Παρόν”. Ο ανώτατος δικαστικός λειτουργός καταγγέλλει ότι έχει αυτοκαταλυθεί το κράτος ενώ είμαστε εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια υποτελείς στους δανειστές.
Ο κ. Νικόπουλος τονίζει ότι η Κυβέρνηση λειτουργεί ως εντολοδόχος της τρόϊκας ενώ η Ιστορία “δεν θα συγχωρήσει ποτέ το κατάπτυστο ΝΑΙ στους οικονομικούς εισβολείς”. Τέλος, σημειώνει ότι πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο.
Πρόκειται για διαπιστώσεις ενός ανώτατου δικαστή, τις οποίες με ζηλευτό θάρρος και γενναιότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όταν άλλες γνωστές προσωπικότητες του δημόσιου βίου έχουν κρυφθεί
Το βιβλίο με τον τίτλο «Αγαπημένο μου… Σύνταγμα ή αντισυνταγματικοί παραλογισμοί – Η αλήθεια για την σημερινή αντισυνταγματική κατάσταση της Ελλάδας» κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του κ. Νικόπουλου:
«Ο λαός δεν είναι “ο αφέντης του σπιτιού του”, στο οποίο κανένας δεν μπορεί να μπει χωρίς την άδειά του. Ο λαός έχει τεθεί στην μπάντα. Η Ελλάδα δεν έχει πλέον το κυριαρχικό δικαίωμα, το οποίο έχει εξ ορισμού κάθε ανεξάρτητο κράτος, να διαχειρίζεται όπως αυτή θέλει τον όποιο εθνικό της πλούτο, αλλά ως υποτελής πλέον χώρα οφείλει να ακολουθεί τις εντολές των δανειστών της, οι οποίοι είναι οι οικονομικώς αλλά και πολιτικώς κυρίαρχοι αυτού του τόπου.
Η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από την εθνική της κυριαρχία, αυτοκαταλύεται ως ανεξάρτητο κράτος και γίνεται υποτελής στους δανειστές της, αυτοκαταλύεται ένα κράτος χωρίς πόλεμο εν καιρώ ειρήνης. Πρόκειται για πρωτοφανές ιστορικό γεγονός. Με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του ελληνικού, επέρχεται και η απώλεια της νομικής μας κυριαρχίας. Οι δανειακές συμβάσεις έπρεπε να είχαν γίνει από την αυξημένη πλειοψηφία των τριών πέμπτων του αριθμού των βουλευτών, δηλαδή από εκατόν ογδόντα βουλευτές. Οι συμβάσεις αυτές είναι νομικώς ανυπόστατες και ως τέτοιες δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα.
Την πραγματική εξουσία στην υποτελή πλέον αυτή χώρα ασκούν από κοινού το περίφημο ΔΝΤ, η αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι τρεις αυτοί νέοι κατακτητές μας, προκειμένου να ασκούν αποτελεσματικότερα την κατοχική τους εξουσία στη χώρα μας, συνέστησαν την “τρόικα”, στην οποία λογοδοτεί η κυβέρνηση για την πιστή εφαρμογή των υποδειχθέντων και δέχεται τις παρατηρήσεις της και λαμβάνει νέες εντολές, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ενεργήσει ως κυβέρνηση ανεξάρτητου κράτους, αλλά ενεργεί ως εντολοδόχος κυβέρνηση των δανειστών. Η παρουσία της «τρόικας» στη χώρα μας είναι αντισυνταγματική και παράνομη και ως τέτοια θα έπρεπε να είχε εξαρχής αποκρουσθεί.
Δεν είναι δυνατόν η Ιστορία της Ελλάδας, που είναι γεμάτη από “ΟΧΙ” και αντιστάσεις κατά του οποιουδήποτε σφετεριστή της εθνικής μας κυριαρχίας, να συγχωρήσει το κατάπτυστο “ΝΑΙ”, το οποίο εν καιρώ ειρήνης είπε η ελληνική κυβέρνηση στους ειρηνικούς οικονομικούς εισβολείς. Ο πόλεμος είναι η μεγαλύτερη απειλή για ένα κράτος. Και όμως, τούτη η χώρα δεν δίστασε ανά τους αιώνες να αντιστέκεται και να λέει “ΟΧΙ” και σε πολεμικούς κινδύνους ακόμα, οι οποίοι την απειλούσαν με αφανισμό. Ακόμη και οι ξένοι ομολογούν ότι η “τρόικα” της Ελλάδος είναι “οι άνδρες με τα μαύρα”, όπως έγραψε η γαλλική εφημερίδα “Le Monde”, που θυμίζουν στους Έλληνες παλιές κατοχικές μέρες. Η αλήθεια είναι πως η “τρόικα” είναι ο εφιάλτης της ελληνικής κυβέρνησης, ο μπαμπούλας που απειλεί κάθε τόσο με πτώχευση τη χώρα αν τολμήσει να της αντισταθεί. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μη δανείζεται, καμία όμως χώρα στον κόσμο δεν έχει παραδώσει -άνευ όρων μάλιστα- την κυριαρχία της στους δανειστές, όπως έκανε η Ελλάδα.
Η κυβέρνηση όφειλε να υπερασπισθεί την εθνική μας κυριαρχία, να σεβασθεί το Σύνταγμα που την κατοχυρώνει και να το αντιτάξει στους εταίρους δανειστές μας ως ασπίδα του Έθνους κατά πάσης εκ μέρους τους απειλής. Έφεραν έναν τόσο περήφανο και αξιοπρεπή λαό στο χείλος του κρημνού. Οδήγησαν τους Έλληνες στην απόγνωση και πολλούς και στην αυτοκτονία ακόμη.
Ποιος Έλληνας θα μπορούσε να φαντασθεί ότι μια δημοκρατική κυβέρνηση θα λεηλατούσε τα εισοδήματά του με αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις σε βάρος μόνο των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων, που είναι αντίθετες με το Σύνταγμα, το οποίο προβλέπει τη συνεισφορά στα δημόσια βάρη όλων των Ελλήνων χωρίς διακρίσεις, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Και όλα αυτά και τόσα άλλα συνέβησαν στην Ελλάδα κατά την τετραετία 2010-2013 και θα εξακολουθούν δυστυχώς να συμβαίνουν τις οίδε μέχρι πότε, κατά παράβαση του Συντάγματος, το οποίο πρώτη φορά στην Ιστορία αυτού του τόπου γνώρισε τέτοια περιφρόνηση από το ίδιο το κράτος, που φάνηκε ανάξιο ενός τόσο δημοκρατικού και ανθρώπινου Συντάγματος»
Πηγή: http://olympia.gr
Οι μαγνητοσκοπημένες εικόνες μασκοφόρων ισλαμιστών τρομοκρατών, οι οποίοι ίστανται όπισθεν δυτικών ομήρων δημοσιογράφων ή στρατιωτών αιχμάλωτων, όντας έτοιμοι να τους καρατομήσουν τελετουργικώς και εξανιστάμενοι με ένα αντιδυτικό πολιτικοθρησκευτικό κήρυγμα, έγιναν συχνό αντικείμενο προς διεθνή διαδικτυακή και τηλεοπτική κατανάλωση.
Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που στην ιστορία παρατηρείται το φαινόμενο αυτό. Είναι μία πρακτική, η οποία συναντάται συχνά από τα αρχαία χρόνια. Στην αρχαία Ρώμη, για παράδειγμα, συνήθιζαν να αποκεφαλίζουν τους Ρωμαίους πολίτες, αφού η πρακτική θεωρείτο πιο ανώδυνη, λόγω της ταχύτητας με την οποία επέρχεται ο θάνατος, σε αντίθεση με τους μη-Ρωμαίους πολίτες, τους οποίους θανάτωναν διά της σταυρώσεως. Γνωστή στην ευρωπαϊκή ιστορία παραμένει η περίπτωση κατά τα πρώτα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν η «πολιτική της λαιμητόμου» άσκησε σε τέτοιο βαθμό την ψυχολογική βία προς τους αντιπάλους που γέννησε ένα από τους πιο πολυσυζητημένους όρους της νεώτερης ιστορίας, αυτόν της τρομοκρατίας. Ωσαύτως στον εικοστό αιώνα, χρησιμοποιήθηκε η πρακτική αυτή από τους Ιάπωνες κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι αποκεφάλιζαν αιχμαλώτους πολέμου κατά τις επιχειρήσεις στον Ειρηνικό.
Στη Μέση Ανατολή το φαινόμενο αυτό, ως μέθοδος τρομοκρατικής δράσης, άρχισε να υιοθετείται συστηματικώς από το 2002 και εντεύθεν, όταν καρατομήθηκε ο δημοσιογράφος της Wall Street Journal, Ντανιέλ Περλ στο Πακιστάν. Μέχρι τότε, οι τρομοκρατικές οργανώσεις επεδίδοντο στις βομβιστικές επιθέσεις, στις αεροπειρατείες, στις στοχευμένες δολοφονίες κά. Οι λόγοι για τους οποίους άρχισαν να αναζητούνται νέοι τρόποι επιχειρησιακής δράσης, όπως οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί και οι επιθέσεις αυτοκτονίας από τρομοκρατικές οργανώσεις ήταν: α) οι σημερινές τρομοκρατικές οργανώσεις στη Μ. Ανατολή έχουν αποκλειστικώς ισλαμική ιδεολογική συγκρότηση, σε αντίθεση με το παρελθόν που οι οργανώσεις είχαν κοσμικό χαρακτήρα συγκρότησης (μαρξιστικό ή εθνικιστικό), β) η ευαισθησία και αντίδραση της Δύσης από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι οργανώσεις, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, άρχισε να εξαντλείται, οπότε αναζήτησαν νέες μεθόδους διαχείρισης αιχμαλώτων και ομήρων, προκειμένου να αυξήσουν τη ψυχολογική βία και γ) η μη καταγραφή των τρομοκρατικών ενεργειών καθώς επίσης και η έλλειψη ταχύτητας στη διάδοση τους, λόγω αδυναμίας χρήσης της τεχνολογίας πριν από 2001, άλλαξε άρδην, αφού το πλεονέκτημα που απέφερε στην Αλ Κάϊντα η ζωντανή καταγραφή των επιθέσεων στους διδύμους πύργους, καθώς επίσης και ταχύτατη διάδοση των δυνατοτήτων μαζικής επικοινωνίας μέσω του διαδικτύου, προσφέρουν τα τελευταία χρόνια ένα αποδοτικό πλεονέκτημα στις τρομοκρατικές οργανώσεις για να στείλουν τα πολιτικά μηνύματα που επιδιώκουν, και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο.
Οι καρατομήσεις είναι αποτρόπαιες, άρα εντυπωσιακές, και προσφέρονται βορά προς οπτική έλξη. Κατά συνέπεια, ως πρακτική από αυτές τις οργανώσεις εντάσσεται στο πλαίσιο των ψυχολογικών επιχειρήσεων. Μέσω αυτών επιτυγχάνουν: α) προσέλκυση της μέγιστης προσοχής για τη διάδοση της προπαγάνδας στο μουσουλμανικό κόσμο, γνωστοποιώντας την ύπαρξή τους με ηρωικό τρόπο, εξασφαλίζοντας υποστήριξη αλλά και στρατολόγηση νέων στελεχών, και β) διασπείροντας τον τρόμο προς τους δυτικούς, αποδυναμώνουν την επιθυμία των αντιπάλων στρατιωτών να πολεμήσουν εναντίον τους. Αν λάβουμε υπόψη ότι η απώλεια ανθρώπινης ζωής έχει μεγαλύτερη αξία στη Δύση, η χρήση του τρόμου με αυτόν τον τρόπο καθίσταται άκρως πλεονεκτική για τους τρομοκράτες.
Το Ισλάμ είναι η μοναδική θρησκεία στην οποία μπορούμε να εντοπίσουμε, πέραν της ιστορικής, και θεολογική ερμηνεία για τους αποκεφαλισμούς. Για τους τζιχαντιστές μαχητές, τόσο η ιστορική παράδοση των πρώτων χρόνων διάδοσης του Ισλάμ (7ος – 8ος αι. μ.χ.) όσο και οι εντολές (σούρα) από το Κοράνι αποτελούν την πιο γνήσια εκδοχή της θρησκείας και θα πρέπει να εκλαμβάνονται με απόλυτο και απαρέγκλιτο τρόπο. Αυτή η πραγματικότητα νομιμοποιεί στη σκέψη των ισλαμιστών τον αποκεφαλισμό των απίστων.
Πιο συγκεκριμένα, η ιστορική τεκμηρίωση που επικαλούνται παραπέμπει στην καρατόμηση, μετά από εντολή του Προφήτη Μωάμεθ, 700 μελών της εβραϊκής φυλής Μπανού Κουρέϊς στη Μεδίνα, τους οποίους ο ίδιος θεώρησε ως συνωμότες. Συνεπώς όταν το έκανε ο Προφήτης τότε μπορούν να το επαναλάβουν και οι πιστοί του σήμερα, αφού η ζωή του αποτελεί ουσιαστικό μέρος της θρησκευτικής παράδοσης.
Θεολογικώς, στο Κοράνι υπάρχουν δύο συγκεκριμένες αναφορές. Η μία περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 47, (στίχος 3): «Στη σύγκρουση με τους απίστους στο πεδίο της μάχης ξεριζώστε τους τα κεφάλια μέχρι να τα τσακίσετε πλήρως.». Η άλλη αναφορά βρίσκεται στο κεφάλαιο 8 (στίχος 12): «Θα εκτοξεύσω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. Αφαιρέστε τους τα κεφάλια και έπειτα, αφαιρέστε τους τα δάκτυλα».
Σήμερα στη Μέση Ανατολή η ισλαμική θρησκεία χρησιμοποιείται ως βάση νομιμοποίησης της μεθόδου της καρατόμησης τόσο από κρατικούς όσο και από μη κρατικούς δρώντες. Στη Σαουδική Αραβία κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν αποκεφαλισθεί περί τα 2000 άτομα δημοσίως, με τα πλήθη που παρακολουθούν να επιδοκιμάζουν δι’ επευφημίας και χαρμοσύνου χειροκρουσίας.
Συμπερασματικώς, αυτές οι πράξεις δεν είναι προϊόντα μίας κατασκευασμένης παράδοσης. Στο πλαίσιο σκέψης και δράσης των ισλαμιστών έχουν ιστορική, μα πάνω απ΄ όλα, θεολογική ερμηνεία και κάλυψη. Κατά συνέπεια, οι τρομοκράτες δεν προβαίνουν απλώς σε μία πράξη θανάτωσης-εκδίκησης διά αποκεφαλισμού κατά των απίστων, αλλά πρωτίστως θεωρούν ότι εκτελούν μία θρησκευτική εντολή. Έτσι και η πράξη τους λαμβάνει, κατά συνεκδοχή, τελετουργικό χαρακτήρα.
Πηγή: http://mignatiou.com
Στο τελευταίο φύλλο της εβδομαδιαίας αρμενικής εφημερίδας «AGOS» δημοσιεύεται ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Uygar Gultekin με τίτλο «Στη δικαιοσύνη το ‘σχέδιο εκτουρκισμού της Ίμβρου’, στο οποίο αναφέρονται τα εξής:
«Επί σειρά ετών η Άγκυρα προσπάθησε να εκτουρκίσει το νησί της Ίμβρου, προβάλλοντας ως πρόφαση τη ‘στρατηγική της θέση’. Οι πολιτικές του εκτουρκισμού μετά από χρόνια έχουν ξαναγίνει θέμα συζητήσεων. Ο δικηγόρος Ερχάν Πέκτσε, που έχει ασχοληθεί με τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων που έχουν υποστεί οι Ρωμιοί στην Ίμβρο, βρήκε έγγραφο στο οποίο περιλαμβάνονται αναλυτικά οι σχετικές με τον εκτουρκισμό της Ίμβρου αποφάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (MGK). Ο κ. Πέκτσε, ο οποίος κατέθεσε μήνυση στην Εισαγγελία της Ίμβρου με αφορμή το έγγραφο και τις πρακτικές του, αξιολογώντας ως έγκλημα κατά τις ανθρωπότητας την εφαρμογή των αποφάσεων που περιλαμβάνονται στο εν λόγω έγγραφο, ζήτησε να διεξαχθεί σχετική ανάκριση.
Η εξέταση του αιτήματος από την εισαγγελία συνεχίζεται. Το αποκαλυφθέν έγγραφο αποτελεί μία συνολική έκθεση για την Ίμβρο. Στο φάκελο υπάρχουν λεπτομερείς πληροφορίες για την Ίμβρο, καθώς και έγγραφα φακελώματος των Ρωμιών που ζούσαν στο νησί. Τα έγγραφα χαρακτηρίζονται ‘άκρως απόρρητα’, ενώ στην έκθεση παρατίθενται με λεπτομέρειες όλες οι αποφάσεις που ελήφθησαν και οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι το 1970. Στο έγγραφο, μετά την παράθεση μιας σύντομης ιστορικής αναφοράς για την Ίμβρο, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες του νησιού ουδέποτε εγκατέλειψαν το ιδεώδες της ‘μεγάλης Ελλάδας’ και ότι εργάζονται για την πραγματοποίησή του.
Αναφέρεται ότι η κατάσταση αυτή έγινε αντιληπτή όταν ο Τζεβντέτ Σουνάυ έγινε Α/ΓΕΕΘΑ και με την απόφαση Νο 35 της 27ης Μαρτίου 1964 του ΣΕΑ αναφέρονται ρητώς τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τον εκτουρκισμό του νησιού, ενώ παρατίθενται τα όσα πρέπει να γίνουν. Ιδού και ορισμένες από τις αξιοπρόσεκτες διατυπώσεις του εγγράφου: Η ‘’Κεντρική Ιδέα της Πολιτικής μας για την Ίμβρο’’ αναλύεται ως εξής: ‘Αυτό που γίνεται αντιληπτό από την μελέτη της απόφασης Νο 35 του ΣΕΑ είναι η προετοιμασία όλων των απαραίτητων οικονομικών, κοινωνικών και ηθικών προϋποθέσεων για τον εκτουρκισμό του νησιού και την υποστήριξη των προσφύγων, καθώς και η λήψη των αναγκαίων μέτρων για την πλήρη εξάλειψη των ρωμαίικων φιλοδοξιών’. Στο κεφάλαιο με τίτλο ‘’Τα πραγματοποιηθέντα’’, αναφέρονται τα ακόλουθα: Ανεγέρθηκε το υποθηκοφυλακείο του νησιού και ένα σύγχρονο κτίριο για τη μουφτεία, ενώ διορίστηκε ένας μουφτής με ανώτατη εκπαίδευση κι έτσι τοποθετήθηκε ένας ισχυρός θρησκευτικός ηγέτης για τον μουσουλμανικό πληθυσμό. Ανεγέρθηκε νέο και σύγχρονο τζαμί και αναστηλώθηκαν τα παλαιά μνημεία.
Μεταφέρθηκε από το Τσανάκκαλε στην Ίμβρο ένα Τάγμα Εκπαίδευσης της Στρατοχωροφυλακής, κατά τρόπο ώστε να μην αντιτίθεται στους περιορισμούς του κεφαλαίου περί Στενών της Συνθήκης της Λωζάννης και για το σκοπό αυτό απαλλοτριώθηκαν 1.700 στρέμματα γης. Διατηρήθηκε το καθεστώς του νησιού ως απαγορευμένης ζώνης δευτέρου βαθμού κι έτσι μειώθηκε η τουριστική του ελκυστικότητα. Διασφαλίστηκε το ότι δεν θα επιδεικνύεται καμία κατ’ εξαίρεση συμπεριφορά στον Μητροπολίτη από την άποψη του κρατικού πρωτοκόλλου. Έκλεισαν όλα τα ρωμαίικα σχολεία δυνάμει του Νόμου 502 του 1964, όλες οι εγκαταστάσεις τους απαλλοτριώθηκαν και στα ίδια κτίρια άνοιξαν τουρκικά σχολεία υπαγόμενα στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. Τα έσοδα και έξοδα των ρωμαίικων συλλόγων υπήχθησαν σε τακτικούς ελέγχους των αρμοδίων βακουφικών επιθεωρητών.
«Κλείσιμο των σχολείων»
Στο κεφάλαιο περί των ‘πραγματοποιηθέντων’ αναφέρονται και τα εξής: «Με το κλείσιμο των ρωμαίικων σχολείων, η πλειοψηφία των Ρωμιών προτίμησαν αντί να στείλουν τα παιδιά τους στα τουρκικά σχολεία που άνοιξαν στο ίδιο μέρος, να τα στείλει στα ρωμαίικα σχολεία της Κωνσταντινούπολης. Υπάρχουν ακόμη σχολεία με δύο μαθητές. Ωστόσο, υπάρχει η ελπίδα ότι οι Ρωμιοί θα προσαρμοστούν στο νέο καθεστώς και, όπως έκαναν και κατά την περίοδο 1923-1954, θα στείλουν τα παιδιά τους εδώ στα τουρκικά σχολεία. Επειδή η έλευση στο νησί της σχολής διδασκάλων, της φυλακής και του Τάγματος της Στρατοχωροφυλακής οδήγησε στην αύξηση της καταναλωτικής μερίδας, αυξήθηκαν οι εμπορικές δραστηριότητες και η αύξηση αυτή είχε θετική επίδραση στα έσοδα των Ρωμιών που ασχολούνται με το εμπόριο. Αν και το κατάστημα πωλήσεων της φυλακής και η καντίνα του τάγματος μπήκαν στην αγορά, οι περιορισμοί στην κατάσταση και στις δυνατότητες δεν μπόρεσαν να επιτρέψουν να δοθεί μία ικανοποιητική απάντηση στη ζήτηση. Καταβάλλονται προσπάθειες έτσι ώστε να δρομολογηθούν σοβαρές δράσεις επί του συγκεκριμένου θέματος. Η κατασκευή λιμανιού στο Kuzu [Άγ. Κήρυκος] και η λειτουργία της γραμμής φεριμπότ μεταξύ Τσανάκκαλε-Ίμβρου-Τενέδου θα διευκολύνει τις σχέσεις με τα νησιά και θα μεταφέρει μαζικά την τουρκική κουλτούρα στο νησί της Ίμβρου’. Το έγγραφο
του φακελώματος Στο έγγραφο εξετάζεται λεπτομερειακά και η κατάσταση των εκκλησιών και των μοναστηριών που βρίσκονται στην Ίμβρο. Εξίσου λεπτομερειακά παρατίθενται και οι πληροφορίες σχετικά με τους ιερείς. Αφού καταγραφούν όλοι οι ρωμαίικοι σύλλογοι του νησιού, ακολουθεί το σχόλιο πως ‘καθένας τους αποτελεί μία εστία συνομωσίας’. Παράλληλα στο έγγραφο έχουν φακελωθεί όλες οι παραγωγικές μονάδες των Ρωμιών, μέχρι και ποσότητες των προϊόντων που παρήχθησαν από τις εργασίες τους. Προβάλλεται και ο ισχυρισμός ότι πολλοί Ρωμιοί έχουν σχέσεις με την Ελλάδα, ωστόσο δεν παρατίθεται καμία απόδειξη».
Πηγή: mignatiou.com
Φαντάζει ίσως εύτελές και άκαιρο το έρώτημα που διατυπώνεται στον τίτλο του άρθρου τούτου.
Όλοι γνωρίζουν ότι το βδελυρό άνοσιούργημα των κατοίκων των Σοδόμων, της Γομόρρας και των γύρω άπό αύτές πόλεων ήταν το διαστροφικό πάθος της ομοφυλοφιλίας. Πάθος τόσο βδελυκτό στα μάτια του Θεού, ώστε οι πόλεις αύτές να παραμένουν ύπόδειγμα αιώνιο της φρικτής άποδοκιμασίας του Θεού με τη βαριά τιμωρία που ύπέστησαν, άφανιζόμενες άπό προσώπου γης με θειάφι και φωτιά (βλ. Γεν. ιθ' 24-25).
Ἀγαπητοί μου Ἐκπαιδευτικοί,
Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, ἐπικοινωνῶ καὶ πάλι μαζί σας, προκειμένου νὰ ἐκφράσω τὶς εὐχές μου πρὸς ὅλους σας, ὥστε νὰ ἔχετε ἐνίσχυση παρὰ Κυρίου, γιὰ ὑγεία καὶ δύναμη πρὸς ἐπιτέλεση τοῦ πολυευθύνου πνευματικοῦ σας ἔργου.
Ἡ προσφορά σας στὸν χῶρο τῆς παιδείας εἶναι μεγάλη καὶ μάλιστα σήμερα, ποὺ ὁ κόσμος εὑρίσκεται σὲ δύσκολη κατάσταση, καὶ ἡ Πατρίδα μας εἰδικώτερα διέρχεται μιά ἀπὸ τὶς πλέον ἐπώδυνες περιόδους της , ἕνεκα τῆς πολυεπίπεδης σοβούσης κρίσεως.
Σὲ καιροὺς ποὺ ἡ ἀνθρώπινη ἀξία ἐξέπεσε, ποὺ ὁ σεβασμὸς ἐξέλιπε, οἱ θεσμοὶ ἀπολεμήθησαν, οἱ πνευματικοὶ ἀγῶνες σπανίως ὑπηρετοῦνται, ἡ γλῶσσα καὶ ἡ πολιτιστική μας παράδοση ἐκτυπήθησαν καὶ τόσα ἄλλα δεινὰ ταλανίζουν τὸν τόπο μας μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν χάσῃ τὴν πυξίδα τῆς ζωῆς, τὸ ὅραμα καὶ τὴν ἐλπίδα, καλεῖσθε ἐσεῖς κάνοντας κατάθεση ψυχῆς νὰ δώσετε νόημα στὴν ζωή, στόχο πνευματικὸ στὴν πορεία, αἰσιοδοξία στὴν προσπάθεια ποὺ καταβάλλεται γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον, ὅπως ταιριάζει στὸ θεοειδὲς ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Τὸ ἔργο τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖτε εἶναι δύσκολο, ἀλλ’ ὅμως καταξιωμένο. Εἶναι πολυεύθυνο καί κοπιαστικό, ἀλλ’ ὅμως τὸ ὡραιότερο ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖ ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς.
Δὲν κτίζετε κοσμικὰ παλάτια, δὲν παρέχετε ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καλλιεργεῖτε ψυχὲς ἀθάνατες καὶ οἰκοδομεῖτε τῆς κοινωνίας τὸ μέλλον πάνω στὶς ἀπὸ αἰώνων ἀκατάλυτες καὶ διαχρονικὲς πνευματικὲς ρίζες καὶ βάσεις.
Γνωρίζετε ὅτι ἡ Πατρίδα μας ἔχει τὴν ἰδιοπροσωπίας της καὶ τὴν δική της πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ταυτότητα. Κάποιοι τὰ τελευταῖα χρόνια ἠθέλησαν νὰ ἀσεβήσουν πάνω σ’ αὐτὲς τὶς ἱερὲς ἀξίες ποὺ μᾶς κράτησαν στὰ πόδια μας τόσους αἰῶνες καὶ μᾶς ἐνέπνευσαν στὴν πορεία μας μέσα στὸ χρόνο. Δυστυχῶς κατάφεραν πολλά, ὥστε νὰ ἐπιχαίρουν ὅσοι ἠθέλησαν τὸν τόπο μας πεσμένο καὶ καταφρονεμένο. Χρησιμοποίησαν πολλάκις, καὶ τὸ λέγομεν τοῦτο μετά λύπης βαθυτάτης, καί τό ἐκπαιδευτικὸ σύστημα γιὰ νὰ ξερριζώσουν ὅ,τι ἱερὸ καὶ ὡραῖο εἶχε ὁ Ἕλληνας στὴν καρδιά του. Ὅμως πρὸς καιρὸν ἡ «χαρά» τους, ἀφοῦ πρὸς μεγάλην ἀπογοήτευσή τους, αὐτὸ τὸ σκαρὶ τὸ χιλιοκτυπημένο ἔμεινε ὄρθιο γιατί εἶναι ἔτσι ὡρισμένο ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ μείνῃ διὰ παντὸς ἀκαταμάχητο.
Δὲν θὰ χρησιμοποιήσω λόγια παρμένα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ή τὴν ἁγιοπατερικὴ σοφία προκειμένου νὰ ἐπιστηρίξω τὰ ὅσα παραπάνω ἐσημείωσα. Θὰ μποροῦσα νὰ τὸ κάνω. Ὅμως θὰ ἀναφέρω τοὺς στίχους τοῦ νεοέλληνα συνθέτη ὁ ὁποῖος, ἀληθινά, ἀγωνιστικά, Ἑλληνικὰ καὶ παλληκαρίσια, διατρανώνει τὴν ἀλήθεια ὅτι τὸ D.N.A. μας εἶναι ξεχωριστὸ καὶ ἐξαιρετικὰ ἀνθεκτικό. Λέγει λοιπόν:
« Τὴν Ρωμιοσύνη μὴν τὴν κλαῖς
Ἐκεῖ ποὺ πάει νὰ σκύψῃ
Μὲ τὸν σουγιὰ στὸ κόκκαλο
Μὲ τὸ λουρὶ στὸ σβέρκο
Νὰ τη πετιέται ἀπό ξαρχῆς
ἀντριεύει καί θεριεύει
Καὶ καμακώνει τὸ θεριὸ
Μὲ τὸ καμάκι τοῦ ἥλιου».(Γιάννης Ρίτσος)
Δύο εἶναι οἱ πυλῶνες ποὺ στηρίζουν τὸ δικό μας οἰκοδόμημα. Ἡ πίστη μας στὸ Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη μας στὴν Πατρίδα.
Ἡ πρώτη μᾶς ἐμψυχώνει γιατί εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἕνα λογικὸ καλάμι ριζωμένο στὸ βοῦρκο τῆς γῆς, ἀλλὰ εἶναι τὸ τέλειo τοῦ Θεοῦ δημιούργημα, « διττὸς προσκυνητὴς ἐπόπτης τῆς ὁρωμένης κτίσεως καὶ μύστης τῆς νοουμένης» ( Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος) καὶ προορισμὸς του εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ καὶ ὄχι ἡ φθαρτότητα.
Ἡ δεύτερη μᾶς ἐμπνέει νὰ ἀγωνιζώμαστε γιὰ νὰ κρατήσωμε ὅ, τι παρελάβαμε ὡς ἱερὰ παρακαταθήκη μέσα ἀπὸ ἀγῶνες καὶ θυσίες ποὺ καταξίωσαν τὸν Λαό μας καὶ τοῦ ἔδωσαν ξεχωριστὴ ὑπόσταση καὶ ἀξία καί νά παραδώσωμε τήν λαμπάδα ἄσβεστη.
Ὅταν λαοὶ ποὺ δὲν ἔχουν ἱστορία ἀγωνίζονται νὰ ἐπιδείξουν κατορθώματα, ἐμεῖς ὑποχρεούμεθα νὰ διατηρήσωμε ὄρθια τὴν ψυχή μας, νὰ διασώσωμε τὴν γλῶσσα μας, νὰ προβάλλωμε τὸν πολιτισμό μας καὶ νὰ ἀγωνιστοῦμε ἐναντίον τῆς παραχάραξης τῆς ἱστορίας μας.
Ἀγαπητοί μου Ἐκπαιδευτικοί,
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Μαθητάς Του εἶπε:
« Ὑμεῖς ἐστὲ τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὑμεῖς ἐστὲ τὸ ἅλας τῆς γῆς…»(Ματθ.5,14)
Τὰ ἴδια λόγια δυνάμεθα νὰ χρησιμοποιήσωμε καὶ γιὰ σᾶς. Εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τὸ ἁλάτι. Ἀλλοίμονο ἂν σβήσῃ τὸ φῶς καὶ ἂν τὸ ἁλάτι χάσῃ τὴν ἁλιστικὴ του δύναμη.
Μὴ πτοεῖσθε ἀπὸ τὶς δυσκολίες, μὴ ἀποκάμετε ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη ἢ τὴν μὴ ἀναγνώριση πολλάκις τῆς ἀνεκτίμητης προσφορᾶς σας. Μορφῶστε στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν σας τά ζείδωρα καὶ τὰ ἰδανικὰ τοῦ Γένους μας ποὺ ἀποτελοῦν παγκόσμιες ἀναγνωρισμένες ἀξίες.
Μὴ λησμονεῖτε ὅτι,
« Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν,
Θὰ’ ρθοῦν καὶ θὰ περάσουν
Κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν
Οἱ ἀγέννητοι οἱ νεκροὶ»(Κ. Παλαμᾶς)
Καλὴ σχολικὴ χρονιά. Καλὴ δύναμη στὸ ἔργο σας.
Ὁ Κύριός μας νὰ σᾶς ἐνισχύῃ. Ἡ Παναγία μας νὰ σᾶς σκέπῃ καὶ νὰ σᾶς προστατεύῃ.
Σᾶς ἀσπάζομαι μὲ ἀγάπη πατρική.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Πηγή:Αναστάσιος
«Ἐπῆγεν ὁ Κύριος εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδάμ, τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του. Ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν. Ἐφάνη δώδεκα φορὰς εἰς τοὺς Ἀποστόλους του. Ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, χαρὰ εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον· φαρμάκι καὶ σπαθὶ δίστομον εἰς τὴν καρδίαν τῶν Ἑβραίων καὶ μάλιστα τοῦ διαβόλου. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ἑβραῖοι δὲν κατακαίονται ἄλλην ἡμέραν τόσον, ὡσὰν τὴν Κυριακήν, ὁποὺ ἀκούουν τὸν παπά μας νὰ λέγῃ: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν». Διότι ἐκεῖνο ὁποὺ ἐσπούδαζον οἱ Ἑβραῖοι νὰ κάμουν διὰ νὰ ἐξαλείψουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, ἐγύρισεν ἐναντίον τῆς κεφαλῆς των. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, μὰ περισσότερον τὴν Κυριακήν, ὁποὺ εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακὴν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νὰ ἀναστήσῃ ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἐργαζώμεθα τὰς ἓξ ἡμέρας διὰ ταῦτα τὰ μάταια, γήϊνα καὶ ψεύτικα πράγματα, καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας, ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὄχι νὰ πολυτρώγωμεν, νὰ πολυπίνωμεν καὶ νὰ κάμνωμεν ἁμαρτίας· οὔτε νὰ ἐργαζώμεθα καὶ νὰ πραγματευώμεθα τὴν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὁποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶνε ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν· καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεὸς παράκαιρα, ἢ τὴν γυναῖκα σου, ἢ τὸ παιδί σου, ἢ τὸ ζῶον σου ψοφᾶ, ἢ ἄλλον κακόν σοῦ κάμνει. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικὸν μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁποὺ εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; Ἂν εἶσθε χριστιανοί, νὰ τὴν φυλάγετε. Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τὸ γάλα τῆς Κυριακῆς τί τὸ κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νὰ τὸ σμίγῃς ὅλο καὶ νὰ τὸ κάμνῃς ἑπτὰ μερίδια· καὶ τὰ ἓξ μερίδια κράτησέ τα διὰ τὸν ἑαυτόν σου, καὶ τὸ ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἂν θέλης, δῶσε το ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς ἢ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ εὐλογήσῃ ὁ Θεὸς τὰ πράγματά σου. Καὶ ἂν τύχῃ ἀνάγκη καὶ θέλῃς νὰ πωλήσῃς πράγματα φαγώσιμα τὴν Κυριακήν, ἐκεῖνο τὸ κέρδος μὴ τὸ σμίγῃς εἰς τὴν σακκούλα σου, διότι τὴν μαγαρίζει· ἀλλὰ δῶσε τα ἐλεημοσύνην, διὰ νὰ σᾶς φυλάγῃ ὁ Θεός».
Πηγή: Ο Σωτήρ
α΄. Ὁ πολλάκις εἶπον, τοῦτο καὶ νῦν ἐρῶ, καὶ οὐ παύσωμε λέγων. Τί δὲ τοῦτό ἐστιν; Ὅτι μέλλων ὁ Ἰησοῦς ὑψηλῶν ἅπτεσθαι δογμάτων, διὰ τὴν τῶν ἀκουόντων ἀσθένειαν ἑαυτὸν κατέχει πολλάκις, καὶ οὐ συνεχῶς τοῖς ἀξίοις τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ λόγοις ἐνδιατρίβει, ἀλλὰ μᾶλλον τοῖς συγκατάβασιν ἔχουσι. Τὸ μὲν γὰρ ὑψηλὸν καὶ μέγα, καὶ ἅπαξ λεχθὲν, ἱκανὸν παραστῆσαι τὴν ἀξίαν ἐκείνην, καθ’ ὅσον ἡμῖν ἀκοῦσαι δυνατόν· τὰ δὲ ταπεινότερα καὶ ἐγγὺς τῆς τῶν ἀκροωμένων διανοίας, εἰ μὴ διηνεκῶς ἐλέγετο, οὐ ταχέως κατέσχε τὰ ὑψηλὰ τῶν χαμαίζηλον ἀκροατήν. Διὰ δὴ τοῦτό ἐστι καὶ τὰ πλείονα τῶν ὑψηλῶν εἰρημένα παρ’ αὐτοῦ. Ἀλλ’ ἵνα μὴ τοῦτο ἑτέραν τινὰ ἐργάσηται βλάβην πάλιν, κατέχον κάτω τὸν μαθητὴν, οὐχ ἁπλῶς τὰ καταδεέστερα τίθησιν, ἄν μὴ πρότερον εἴπῃ καὶ τὴν αἰτίαν δι’ ἤν ταῦτα λέγει· ὅ δὴ καὶ ἐνταῦθα πεποίηκεν. Ἐπειδὴ γὰρ εἶπε περὶ τοῦ βαπτίσματος ἅπερ εἶπε, καὶ τῆς κατὰ χάριν γεννήσεως τῆς ἐν τῇ γῇ γινομένης, βουλόμενος καὶ εἰς τὴν γέννησιν καθεῖναι τὴν ἑαυτοῦ, τὴν ἀπόρρητον ἐκείνην καὶ ἄφραστον, τέως διαβαστάζει, καὶ οὐ καθίησιν· εἶτα καὶ τὴν αἰτίαν λέγει, δι’ ἥν οὐ καθίησι. Τίς δὲ ἔστι αὕτη; Ἡ παχύτης καὶ ἡ ἀσθένεια τῶν ἀκουόντων. Καὶ ταύτην αἰνιττόμενος ἐπήγαγεν λέγων· Εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν, καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς, ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια, πιστεύσετε; Ὥστε ὅπουπερ ἄν εἴπῃ μέτριόν τι καὶ ταπεινὸν, τῇ τῶν ἀκουόντων ἀσθένειᾳ λογιστέον αὐτό. Τὰ δὲ ἐπίγεια ἐνταῦθα, τινὲς μὲν περὶ τοῦ ἀνέμου φασίν εἰρῆσθαι· τοὐτέστιν, εἰ καὶ ὑπόδειγμα ἀπὸ τῶν ἐπιγείων ἔδωκα, καὶ οὐδὲ οὕτως ἐπείσθητε, πῶς δυνήσεσθε τὰ ὑψηλότερα μαθεῖν; Εἰ δὲ τὸ βάπτισμα ἐπίγειον ἐνταῦθα λέγοι, μὴ θαυμάσῃς.Ἤ γὰρ διὰ τὸ ἐν τῇ γῇ τελεῖσθαι, ἤ πρὸς σύγκρισιν τῆς ἑαυτοῦ γεννήσεως τῆς φρικωδεστάτης ἐκίνης ὀνομάζων οὕτως αὐτὸ καλεῖ. Εἰ γὰρ ἐπουράνιος αὕτη ἡ γέννησις, ἀλλὰ πρὸς ἐκείνην παραβαλλομένη τὴν ἀληθῆ, καὶ ἐκ τοῦ Πατρὸς οὐσίας οὖσαν, ἐπίγειός ἐστι. Καὶ καλῶς οὐκ εἶπεν, Οὐχὶ νοεῖτε, ἀλλ’. Οὐ πιστεύετε. Ὅταν μὲν γὰρ πρὸς ἐκεῖνά τις δυσκολαίνῃ, ἅ διὰ τοῦ νοῦ λαβεῖν ἔστι, καὶ μὴ ρᾳδίως καταδέχηται, εἰκότως ἄν ἄνοιαν ἐγκαλοῖτο· ὅταν δὲ ταῦτα μὴ δέχηται, ἅ λογισμῷ μὲν οὐκ ἔστι λαβεῖν, πίστει δὲ μόνῃ, οὐκ ἔτι ἀνοίας, ἀλλ’ ἀπιστίας, ἐστὶ τὸ ἔγκλημα. Ἀπάγων οὖν αὐτὸν τοῦ μὴ ζητεῖν λογισμοῖς τὸ λεχθὲν, σφοδρότερον αὐτοῦ καθικνεῖται, ἀπιστίαν ἐγκαλῶν. Εἰ δὲ τὴν ἡμετέραν πίστει χρὴ δέχεσθαι γέννησιν, τίνος ἄν εἶεν ἄξιοι οἱ τὴν τοῦ Μονογενοῦς λογισμοῖς περιεργαζόμενοι; Ἀλλ’ ἴσως εἴποι τις ἄν, καὶ τίνος ἕνεκεν ἐλέγετο ταῦτα, εἰ μὴ ἔμελλον πιστεύειν οἱ ἀκούοντες; Ὅτι εἰ καὶ ἐκεῖνοι μὴ ἐπίστευον, ἀλλ’ οἱ μετ’ αὐτοὺς ἔμελλον αὐτὰ δέχεσθαι καὶ κερδαίνειν. Καθικνούμενος τοίνυν αὐτοῦ σφοδρότατα, δείκνυσι λοιπὸν ὅτι οὐ ταῦτα οἶδε μόνον, ἀλλὰ καὶ ἕτερα πολλῷ πλείω τούτων μείζων. Ὅθεν καὶ τοῦτο διὰ τῆς ἐπαγωγῆς ἐδήλωσεν, οὕτως εἰπών· Καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανόν, εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. Καὶ ποία αὕτῃ ἡ ἀκολουθία, φησί; Μεγίστη μὲν οὖν, καὶ σφόδρα τοῖς ἔπροσθεν συνάδουσα. Ἐπειδὴ γὰρ ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι Οἴδαμεν ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἐλήλυθας διδάσκαλος, τοῦτο αὐτὸ διορθοῦται, μονονουχὶ λέγων· μὴ νομίσῃς με οὕτως εἶναι διδάσκαλον ὡς τοὺς πολλοὺς τῶν προφητῶν ἀπὸ γῆς ὄντας. Ἐξ οὐρανοῦ γὰρ πάρειμι νῦν. Τῶν μὲν γὰρ προφητῶν οὐδεὶς ἀναβέβηκεν ἐκεῖ· ἐγὼ δὲ ἐκεῖ διατρίβω. Εἶδες πῶς καὶ τὸ σφόδρα δοκοῦν ὑψηλὸν εἶναι, σφόδρα ἀνάξιον αὐτοῦ τῆς μεγαλωσύνης ἐστίν; Οὐ γὰρ ἐν οὐρανῷ μόνον ἐστίν, ἀλλὰ καὶ πανταχοῦ, καὶ πάντα πληροῖ. Ἀλλ’ ἔτι πρὸς τὴν ἀσθένειαν τοῦ ἀκροατοῦ διαλέγεται, κατὰ μικρὸν αὐτὸν ἀνάγαγειν βουλόμενος. Υἱὸν δὲ ἀνθρώπου ἐνταῦθα οὐ τὴν σάρκα ἐκάλεσεν, ἀλλ’ ἀπὸ τῆς ἐλάττονος οὐσίας ὅλον ἑαυτόν, ἵν’ οὕτως εἴπω, ὠνόμασε νῦν. Καὶ γὰρ τοῦτο ἔθος αὐτῷ, πολλάκις μὲν ἀπὸ τῆς θεότητος, πολλάκις δὲ ἀπὸ τῆς ἀνθρωπότητος τὸ πᾶν καλεῖν. Καὶ καθὼς Μωυσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, φησίν, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου. Πάλιν καὶ τοῦτο δοκεῖ ἀπηρτῆσθαι τῶν ἔμπροσθεν, πολλὴν δὲ καὶ αὐτὸ τὴ συνάφειαν ἔχει. Εἰπὼν γὰρ τὴν μεγίστην εἰς ἀνθρώπους γεγενημένην εὐεργεσία διὰ τοῦ βαπτίσματος, ἐπάγει καὶ τὴν ταύτης αἰτίαν, καὶ ἐκείνης οὐκ ἐλάττονα, τὴν διὰ τοῦ σταυροῦ. Ὥσπερ οὖν καὶ Παῦλος Κορινθίοις διαλεγόμενος, ταύτας ὁμοῦ τίθησι τὰς εὐεργεσίας, οὕτω λέγων· Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν, ἤ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Μάλιστα γὰρ πάντων τὰ δύο ταῦτα τὴν ἄφατον αὐτοῦ δείκυνσιν ἀγάπην, ὅτι τε ὑπὲρ ἐχθρῶν ἔπαθε, καὶ ὅτι ἀποθανὼν ὑπὲρ ἐχθρῶν, διὰ τοῦ βαπτίσματος ὁλόκληρον τῶν ἁμαρτημάτων τὴν συγχώρησιν ἐδωρήσατο. β΄ Τίνος δὲ ἕνεκεν οὐκ εἶπε σαφῶς, ὅτι μέλλω σταυροῦσθαι, ἀλλ’ ἐπὶ τῶ παλαιὸν παρέπεμψε τύπον τοὺς ἀκροατάς; Πρῶτον μέν, ἵνα μάθωσιν ὅτι συγγενῆ τὰ παλαιὰ τοῖς καινοῖς, καὶ οὐκ ἀλλότρια τούτων ἐκείνα· ἔπειτα ἵνα γνῷς, ὅτι οὐκ ἄκων ἐπὶ τὸ πάθος ἤρχετο· καὶ ἔτι πρὸς τούτοις ἵνα μάθῃς ὅτι οὔτε αὐτῷ τις ἀπὸ τοῦ πράγματος γίνεται βλάβη, καὶ πολλοῖς ἐντεῦθεν τίκτεται σωτηρία. Ἵνα γὰρ μὴ τις λέγῃ, καὶ πῶς ἔνι εἰς τὸν σταυρωθέντα πιστεύσαντες σωθῆναι, ὅταν καὶ αὐτὸς ὑπὸ θανάτου κατεσχημένος ἧ, ἐπὶ τὴν παλαιὰν ἡμᾶς ἱστορίαν ἄγει. Εἰ γὰρ πρὸς εἰκόνα χλακῆν ὄφεως ἰδόντες. Ἰουδαῖοι διέφυγαν θάνατον· πολλῷ μᾶλλον οἱ εἰς τὸν ἐσταυρωμένον πιστεύοντες, εἰκότως καὶ πολλῷ μείζονος ἀπολαύσονται τῆς εὐεργεσίας. Οὐ γὰρ διὰ τὴν ἀσθένεια τοῦ σταυρωμένου, οὐδὲ διὰ τὸ περιγενέσθαι Ἰουδαίους τοῦτο γίνεται, ἀλλ’ ἐπειδὴ Ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, διὰ τοῦτο ὁ ἔμψυχος αὐτοῦ ναὸς σταυροῦται. Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴν αἰώνιον. Ὁρᾷς τὴν τοῦ σταυροῦ αἰτίαν, καὶ τὴν ἐξ αὐτοῦ σωτηρίαν; ὁρᾷς τοῦ τύπου πρὸς τὴν ἀλήθειαν τὴν συγγένειαν; Ἐκεῖ θάνατο διέφυγον Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὸν πρόσκαιρον· ἐνταῦθα τὸν αἰώνιον οἱ πιστεύοντες. Ἐκεῖ δήγματα ὄφεων ἰᾶτο ὁ κρεμμάμενος ὄφις, ἐνταῦθα τοῦ νοητοῦ δράκοντος ἐθεράπευσε τὰς πληγὰς ὁ σταυρωθεὶς Ἰησοῦς· ἐκεῖ ὁ τοῖς ὀφθαλμοῖς τούτοις βλέπων ἐθεραπεύετο, ἐνταῦθα ὁ τοῖς τῆς διανοίας ὀφθαλμοῖς ὁρῶν, πάντα ἀποτίθεται τὰ ἁμαρτήματα· ἐκεῖ χαλκὸς τὸ κρεμάμενον ἦν εἰς σχῆμα ὄφεως διατυπωθείς, ἐνταῦθα σῶμα δεσποτικὸν ὑπὸ Πνεύματος κατασκευασθέν. Ὄφις ἔδακνεν ἐκεῖ, καὶ ὄφις ἰᾶτο· οὕτω καὶ ἐνταῦθα θάνατος ἀπώλεσε, καὶ θάνατος ἔσωσεν. Ἀλλ’ ὁ μὲν ἀπολλὺς ὄφις, ἰὸν εἶχεν· ὁ δὲ σώζων, ἰοῦ καθαρὸς ἦν. Καὶ ἐνταῦθα τὸ αὐτὸ πάλιν· ὁ μὲν γὰρ ἀπολλὺς θάνατος ἁμαρτίαν εἶχεν, ὥσπερ τὸν ἰὸν ὁ ὄφις· ὁ δὲ τοῦ Δεσπότου, ἁμαρτίας πάσης ἀπήλλακτο, ὥσπερ οὖν ὁ χαλκοῦς όφης, ἰοῦ. Ἁμαρτίαν γάρ, φησίν, οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ δόλος εὑρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. Καὶ τοῦτό ἐστιν, ὅ φησι Παῦλος· Ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησία θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῶ. Καθάπερ γὰρ τις ἀθλητὴς γενναῖος, ὅταν ἐπὶ μετεώρου τὸν ἀνταγωνιστὴν ἄρας καὶ καταρράξας, λαμπροτέραν ἀποφαίνῃ τὴν νίκην· οὕτω καὶ ὁ Χριστός, τῆς οἰκουμένης ἁπάσης ὁρώσης, τὰς ἀντικειμένας δυνάμεις κατέβαλε, καὶ τοὺς ἐπὶ τῆς ἐρημίας πληττομένους ἰασάμενος, πάντων τῶν θηρίων ἀπήλλαξε κρεμασθεὶς ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Ἀλλ’ οὐκ εἶπε, κρεμασθῆναι δεῖ, ἀλλ’ Ὑψωθῆναι. Ὅπερ γὰρ εὐφημότερον εἶναι ἐδόκει διὰ τὸν ἀκροώμενον, καὶ ἐγγὺς τοῦ τύπου τοῦτο τέθεικεν. Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὅτι τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴν αἰώνιον. Ὅ δὲ λέγει, τοιοῦτόν ἐστι· Μὴ θαυμάσῃς ὅτι ἐγὼ μέλλω ὑψοῦσθαι, ἵνα σωθῆτε ὑμεῖς; Καὶ γὰρ καὶ τῷ Πατρὶ τοῦτο δοκεῖ, καὶ αὐτὸς οὕτως ὑμᾶς ἠγάπησεν, ὡς ὑπὲρ τῶν δούλων δοῦναι τὸν Υἱὸν, καὶ δούλων ἀγνωμόνων. Καίτοι οὐκ ἄν τις οὐδὲ ὑπὲρ φίλου τοῦτο ποιήσειεν, (οὐδὲ ὑπὲρ δικαίου ταχέως, ὅπερ καὶ ὁ Παῦλος δηλῶν ἔλεγε· ) Μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται. Ἀλλ’ ἐκεῖνος μὲν πλατύτερον, ἐπειδὴ πρὸς πιστοὺς διελέγετο· ἐνταῦθα δὲ συνεσταλμένως μὲν ὁ Χριστὸς, ἐπειδὴ πρὸς Νικόδημον ἦν ὁ λόγος, ἐμφαντικώτερον δέ, Καὶ γὰρ ἑκάστη λέξις πολλὴν ἔχει τὴν ἔμφασιν. Τῷ τε γὰρ εἰπεῖν, Οὕτως ἠγάπησε, καὶ τῷ, Ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, πολλὴν δείκνυσι τῆς ἀγάπης τὴν ἐπίτασιν. Πολὺ γὰρ τὸ μέσον καὶ ἄπειρον ἦν. Ὁ γὰρ ἀθάνατος, ὁ ἄναρχος, ἡ μεγαλοσύνη ἡ ἀπέραντος, τοὺς ἀπὸ τῆς γῆς καὶ σποδοῦ, τοὺς μυρίων γέμοντας ἁμαρτημάτων, τοὺς διὰ παντὸς προσκεκρουκότας τοῦ χρόνου, τοὺς ἀγνώμνονας, τούτους ἠγάπησε. Καὶ τὰ μετὰ ταῦτα δὲ πάλιν ὁμοίως ἐμφαντικά, ἅπερ ἐπήγαγε λέγων· Ὅτι τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν· οὐ δοῦλον, οὐκ ἄγγελον, οὐκ ἀρχάγγελον φησι. Καίτοι γε οὐδ’ ἄν περὶ παῖδά τις τοσαύτην ἐπιδείξατο σπουδήν, ὅσην περὶ τοὺς οἰκέτας τοὺς ἀγνώμονας ὁ Θεός. Τὸ μὲν οὖν πάθος οὐ σφόδρα γυμνῶς τίθησιν, ἀλλὰ συνεσκιασμένως· τὸ δὲ ἀπὸ τοῦ πάθους κέρδος, σαφῶς καὶ ἀνακεκαλυμμένως, λέγων οὕτως· Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Ἐπειδὴ γὰρ εἶπεν, Ὑψωθῆναι δεῖ, καὶ τὸν θάνατον ᾐνίξατο, ἵνα μὴ κατηφὴς ὁ ἀκροατὴς ἀπὸ τούτων γένηται τῶν ρημάτων, ἀνθρώπινόν τι περὶ αὐτοῦ ὑποπτεύων, καὶ τὸν θάνατον αὐτοῦ νομίζων ἀνυπαρξίαν εἶναι, σκόπει πῶς αὐτὸ διορθοῦται, Υἱὸν τε Θεοῦ λέγων εἶναι τὸν διδόμενον, καὶ ζωῆς αἴτιον εἶναι, καὶ ζωῆς αἰωνίου. Οὐκ ἄν δὲ ὁ τοῖς ἄλλοις ζωὴν παρέχων διὰ τοῦ θανάτου, αὐτὸς ἔμελλεν εἶναι ἐν τῷ θανάτῳ διηνεκῶς. Εἱ γὰρ οἱ πιστεύοντες εἰς τὸν ἐσταυρωμένον οὐκ ἀπόλλυται, πολλῷ μᾶλλον αὐτὸς σταυρωθεὶς οὐκ ἀπολεῖται. Ὁ γὰρ τῶν ἄλλων τὴν ἀπόλειαν ἀναιρῶν, πολλῷ μᾶλλον αὐτὸς ταύτης ἀπήλλακται· ὁ ταῖς ἄλλοις παρέχον ζωήν, πολλῷ μᾶλλον ἑαυτῷ πηγάζει ζωήν. Ὁρᾷς ὅτι πανταχοῦ πίστεως χρείας. Τὸν γὰρ σταυρὸν πηγὴν ζωῆς εἶναί φησιν, ὅ λογισμὸς μὲν οὐκ ἄν ρᾳδίως παραδέξατο· καὶ μαρτυροῦσιν ἔτι καὶ νῦν Ἕλληνες καταγελῶντες· ἡ δὲ τὴν τῶν λογισμῶν ἀσθένειαν ὑπερβαίνουσα πίστις, ρᾳδίως ἄν αὐτὸ καὶ δέξαιτο καὶ κατάσχοι. Πόθεν δὲ οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον; Ἄλλοθεν μὲν οὐδαμόθεν, ἐξ ἀγαθότητος δὲ μόνης. γ΄ Ἐντραπῶμεν τοίνυν αὐτοῦ τὴν ἀγάπην· αἰσχυνθῶμεν τῆς φιλανθρωπίας τὴν ὑπερβολήν. Αὐτὸς μὲν γὰρ οὐδὲ τοῦ Μονογενοῦς ἐφείσατο δι’ ἡμᾶς· ἡμεῖς δὲ καὶ χρημάτων φειδόμεθα καθ’ ἑαυτόν. Αὐτὸς καὶ τὸν γνήσιον Υἱὸν ἔδωκεν ὑπὲρ ἡμῶν· ἡμεῖς δὲ οὐδὲ ἀργυρίου καταφρονοῦμεν ὑπὲρ αὐτοῦ, ἀλλ’ οὐδὲ ὑπὲρ ὑμῶν. Καὶ πῶς ἄν εἴῃ ταῦτα συγγνώμης ἄξια; Κἄν μὲν ἄνθρωπον ἴδωμεν κινδύνους καὶ θανάτους ὑπὲρ ἡμῶν καταδεξάμενον, πάντων προτίθεμεν, καὶ ἐν τοῖς πρώτοις ἀριθμοῦμεν τῶν φίλων, καὶ πάντα αὐτῷ τὰ ἡμέτερα ἐγχειρίζομεν, καὶ αὐτοῦ μᾶλλον ἤ ἡμέτερα εἶναί φαμεν· καὶ οὐδὲ οὕτως ἡγούμεθα ἀντίδοσιν ἀξίαν αὐτῷ διδόναι. Ἐπὶ δὲ τοῦ Χριστοῦ οὐδὲ τοῦτο τὸ μέτρον τῆς εὐγνωμοσύνης φυλάττομεν ἀλλ’ ἐκεῖνος μὲν τὴν ψυχὴν ἔθηκεν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὸ αἷμα τὸ τίμιον ἐξέχεε δι’ ἡμᾶς, τοὺς οὐκ εὔνους οὐδὲ ἀγαθοὺς γεγενημένους· ἡμεῖς δὲ οὐδὲ χρήματα χέομεν δι’ ἑαυτούς, ἀλλὰ περιορῶμεν αὐτὸν γυμνὸν καὶ ξένον ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντα. Καὶ τίς ἡμᾶς τῆς μελλούσης ἐξαιρήσεται κολάσεως. Εἰ γὰρ μὴ ὁ Θεός, ἀλλ’ ἡμεῖς ἑαυτοὺς ἐκολάζομεν, ἆρα οὐκ ἄν καθ’ ἑαυτῷν τὴν ψῆφον ἐξηνέγκαμεν; Ἆρα οὐκ ἄν τὸ τῆς γεένης ἑαυτοὺς κατεδικάσαμε πῦρ, τὸν ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν θέντα λιμῷ τηκόμενον περιορῶντες; Καὶ τὶ λέγω χρήματα; Εἰ γὰρ μυρίας εἴχομεν ψυχὰς, οὐχ ἁπάσας ὑπὲρ αὐτοῦ θεῖναι ἐχρῆν; Καίτοι γε οὐδὲ οὕτως ἄξιόν τι τῆς εὐεργεσίας ἐποιήσαμεν ἄν. Ὁ μὲν γὰρ πρώτως εὐεργετῶν φανερὰν ἐπιδείκνυται τὴν χρηστότητα· ὁ δὲ εὐεργετηθείς, ὅ,τι ἄν ἀντιδρῷ, ὀφειλὴν ἀποδίδωσιν, οὐ χάριν κατατίθεται καὶ μάλιστα ὅταν ὁ κατάρξας ἐχθροὺς εὐεργετῶν, εἴη, καὶ ὁ ἀντιδιδοὺς καὶ εἰς εὐεργέτην κατατιθῆται τὰ γινόμενα, καὶ αὐτὸς αὐτῶν ἀπολαύῃ πάλιν. Ἄλλ’ ἡμᾶς οὐδὲ ταῦτα ἐφέλκεται· ἀλλ’ οὕτως ἐσμὲν ἀγνώμονες, ὡς οἰκέταις μὲν καὶ ἡμιόνοις καὶ ἵπποις περιδέραια χρυσᾶ περιτιθέναι, τὸν δὲ Δεσπότην γυμνὸν περιϊόντα, καὶ θύρας ἐκ θυρῶν ἀμείβοντα, καὶ ἀεὶ πρὸς ταῖς ἐξόδοις ἱστάμενον καὶ χεῖρας ἐκτείνοντα περιορᾷν, πολλάκις δὲ καὶ ἀπηνεῖ βλέπειν αὐτὸν ὀφθαλμῷ· καίτοι γε καὶ τοῦτο αὐτὸ δι’ ἡμᾶς ὑπομένει. Ἡδέως γὰρ πεινᾷ, ἵνα σὺ τραφῇς· καὶ γυμνὸς περίεισιν, ἵνα σοι παράσχῃ τοῦ τῆς ἀφθαρσίας ἐνδύματος τὴν ὑπόθεσιν. Ἀλλ’ οὐδὲ οὕτω προΐεσθε τῶν ὑμετέρων οὐδὲν· ἀλλὰ τῶν ἱματίων τὰ μὲν ἐστι σητόβρωτα, τὰ δὲ ἄχθος τῷ κιβωτίῳ, καὶ περιττὴ φροντὶς τοῖς κεκτημένοις ὁ δὲ καὶ ταῦτα καὶ τὰ ἄλλα πάντα δεδωκώς, γυμνὸς περίεισιν. Ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ κιβωτίῳ αὐτὰ ἀποτίθεσθε, ἀλλ’ αὐτοὶ περιβελημένοι καλλωπίζεσθε; Εἰπέ τι τὸ πλέον ὑμῖν ἀπὸ τούτων; Ἵνα τὸ τῶν ἀγοραίων ἴδῃ πλῆθος ὑμᾶς; Καὶ τί τοῦτο; Οὐ γὰρ τὸν περικείμενόν σε ταῦτα θαυμάσονται, ἀλλὰ τὸν τοῖς δεομένοις παρέχοντα. Ὥστε εἰ βούλει θαυμάζεσθαι, ἑτέρους περιβάλλων, μᾶλλον μυρίων ἀπολαύσῃ κρότων. Τότε σὲ καὶ ὁ Θεὸς ἐπαινέσεται μετὰ τῶν ἀνθρώπων. Νυνὶ δὲ ἐπαινέσεται μὲν οὐδεὶς φθονήσουσι δὲ ἅπαντες, παινέσεται μετὰ τῶν ἀνθρώπων. Νυνὶ δὲ ἐπαινέσεται μὲν οὐδεὶς φθονήσουσι δὲ ἅπαντες, τὸ μὲν σῶμα κοσμούμενον ὁρῶντες, τὴν δὲ ψυχὴ ἠμελημέην ἔχοντα. Οὗτος καὶ γυναιξὶ πόρναις πρόσεστιν ὁ κόσμος· πολλάκις δὲ καὶ πολυτελέστερα καὶ φαιδρότερα παρ’ ἐκείναις τὰ ἱμάτια· ὁ δὲ τῆς ψυχῆς κόσμος παρὰ τοῖς ἐν ἀρετῇ ζῶσι μόνον ἐστί. Ταῦτα συνεχῶς λέγω, καὶ λέγων οὐ παύσομαι, οὐ πενήτων οὕτω κηδόμενος, ὡς τῶν ὑμετέρων ψυχῶν. Ἐκείνοις μὲν γάρ, κἄν μὴ παρ’ ἡμῶν, ἀλλ’ ὅμως ἐτέρωθεν ἔσται τις παραμυθία· κἄν μὴ γένηται παραμυθία, ἀλλὰ λιμῷ διαφθαρῶσιν, οὐδὲν μέγα τὸ τῆς ζημίας αὐτοῖς. Τί γὰρ ἔβλαψε τὸν Λάζαρον ἡ πενία καὶ τῷ λιμῷ τήκεσθαι; Ὑμᾶς δὲ οὐδεὶς ἐξαιρήσεται τῆς γεένης, ἄν μὴ τῆς παρὰ τῶν πενήτων τύχητε βοηθείας. Ἀλλ’ ἐροῦμεν τὰ αὐτὰ τῷ πλουσίῳ τῷ διηνεκῶς μὲν τηγανιζομένῳ παραμυθίας δὲ μηδεμιᾶς τυγχάνοντι. Ἀλλὰ μὴ γένοιτο, μηδένα ταῦτα ἀκούσαί ποτε τὰ ρήματα, ἀλλ’ εἰς τοὺς κόλπους Ἀβραὰμ ἀπελθεῖν· χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὐ καὶ μεθ’ οὗ τῷ Πατρὶ ἡ δόξα ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. |
Ὅ,τι εἶπα πολλὲς φορές, αὐτὸ θὰ ἐπαναλάβω καὶ τώρα, καὶ δὲ θὰ παύσω νὰ τὸ λέγω. Ποιὸ εἶναι τοῦτο; Ὅταν εἶναι ὁ Χριστὸς ν’ ἀνακοινώση ὑψηλὲς ἀλήθειες συγκρατεῖ πολλὲς φορὲς τὸν ἑαυτό του ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τῶν ἀκροατῶν του. Δὲν εἶναι πάντα ὁ λόγος του ἀντάξιος τῆς μεγαλωσύνης του, πιὸ συνηθισμένο εἶναι νὰ συγκατεβαίνη. Γιατὶ τὸ ὑψηλὸ καὶ μεγάλο καὶ μιὰ φορὰ νὰ εἰπωθῆ φτάνει νὰ παραστήση τὴν ἀξία του, ὅσο εἶναι δυνατὸ σ’ ἐμᾶς νὰ συλλάβωμε μὲ τὴν ἀκοή. Τὰ ἁπλούστερα ὅμως, ποὺ πλησιάζουν στὸ διανοητικὸ ἐπίπεδο τῶν ἀκροατῶν, ἄν δὲν ἐλέγονταν ἀδιάκοπα, δὲ θὰ κατακτοῦσαν γρήγορα τὸν ἀκροατὴ ποὺ ρέπει στὴ γῆ. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν εἶναι καὶ περισσότερα ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ, ποὺ ἔχουν ἀπ’ αὐτὸν λεχθῆ. Γιὰ νὰ μὴν ἔχη ὅμως τοῦτο καμμιὰν ἄλλη κακὴν ἐπίδραση κρατῶντας τὸ μαθητὴ πρὸς τὰ κάτω, δὲν παραθέτει ἁπλα τὰ κατώτερα, ἄν δὲν ἀναφέρη καὶ τὴν αἰτία, γιὰ τὴν ὁποία τὰ λέγει. Αὐτὸ κάμει κι ἐδῶ. Ἀφοῦ μίλησε γιὰ τὸ βάπτισμα καὶ γιὰ τὴν κατὰ χάρη γέννηση, ποὺ γίνεται στὴ γῆ, θέλοντας νὰ ἔρθη καὶ στὴν δική του γέννηση, τὴν ἀπερίγραπτη καὶ ἀνκέκφραστη, σταματάει καὶ δὲν προχωρεῖ. Κι ἀναφέρει τὸ λόγο, γιὰ τὸ ὁποῖο σταμάτησε. Ποιός εἶναι;Ἡ σαρκικότητα καὶ ἡ ἀσθένεια τῶν ἀκροατῶν. Αὐτὴν ὑπονοῶντας πρόσθεσε· Ἄν σᾶς εἶπα τὰ γήινα καὶ δὲ μὲ πιστεύετε, πῶς θὰ μὲ πιστέψετε ἄν σᾶς ἐκθέσω τὰ οὐράνια; Ὥστε ὅπου τυχὸν διατυπώνει κάτι μετρημέο καὶ περιωρισμένο, πρέπει νὰ ἀποδοθῆ στὴν ἀδυναμία τῶν ἀκροατῶν. Τὰ γήινα ἐδῶ μερικοὶ νομίζουν ὅτι φανερώνονται ἀπὸ τὸν ἄνεμο. Εἶναι δηλαδὴ σὰ νὰ τοὺς λέη. Ἅν σᾶς ἔδωκα ὑπόδειγμα ἀπὸ τὰ γήινα καὶ μήτε ἔτσι δὲν πεισθήκατε, πῶς θὰ μπορέσετε νὰ μάθετε τὰ πιὸ ὑψηλά; Μὴ θαυμάσης, ἄν ἐδῶ λέγεται ἐπίγειο τὸ βάπτισμα. Τὸ χαρακτηρίζει ἔτσι εἴτε ἐπειδὴ τελεῖται στὴ γῆ, εἴτε γιὰ νὰ τὸ συγκρίνη μὲ τὴ φρικτὴ δικὴ του γέννηση. Μόλο ποὺ ἡ γέννηση μὲ τὸ βάπτισμα εἶναι ἐπουράνια, σὲ σύγκριση μ’ ἐκείνη τὴν ἀληθινὴ ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ Πατέρα θεωρεῖται γήϊνη, Καὶ ὀρθὰ εἶπε δὲν πιστεύετε καὶ ὄχι, δὲν ἀντιλαμβάνεσθε. Γιατὶ ὅταν κανένας ἀντιστέκεται σ’ ἐκεῖνα ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὰ συλλάβη μὲ τὸ νοῦ του καὶ δὲν τὰ δέχεται εὔκολα, εἶναι φυσικὸ νὰ κατηγορηθῆ γιὰ ἀνοησία. Ὅταν ὅμως δὲν ἀποδέχεται αὐτά, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβη μὲ τὴ σκέψη παρὰ μὲ τὴν πίστη μονάχα, τὸ λάθος δὲν εἶναι τῆς ἀνοησίας ἀλλὰ τῆς ἀπιστίας. Ἐνῶ τὸν ἐμποδίζει νὰ ἑρευνήση τὸ λόγο του μὲ συλλογισμούς, τοῦ ἐπιτίθεται σφοδρότερα, κατηγορῶντας τον γιὰ ἀπιστία. Κι ἄν πρέπη νὰ δεχώμαστε μὲ πίστη τὴ δική μας γέννηση, ποιά κατηγορία ἀξίζει σ’ ἐκείνους ποὺ ἐξετάζουν μὲ συλλογισμοὺς τὴ γέννηση τοῦ Μονογενοῦς; Ἴσως θὰ παρατηρήση κάποιος· Καὶ γιὰ ποιὰ αἰτία ἐλέγονταν αὐτά, ἄν δὲν ἦταν νὰ πιστέψουν οἱ ἀκροαταί; Γιὰ τὸ ὅτι κι ἄν ἀκόμα δὲν ἐπίστευσαν ἐκεῖνοι, θὰ τὰ ἐδέχονταν ὅμως καὶ θὰ ὠφελοῦνταν οἱ ἔπειτα ἀπ’ αὐτούς. Μὲ τὴ σφοδρὴ λοιπὸν ἐπίθεση ἐναντίον του, δείχνει ὅτι δὲ γνωρίζε αὐτὰ μονάχα παρὰ κι ἄλλα πολὺ περισσότερα καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτά. Αὐτὸ ἐδήλωσε καὶ μ’ ὅσα πρόσθεσε· Κανένας δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ παρὰ αὐτὸς ποὺ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατέβηκε, ὁ Γιὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἦταν στὸν οὐρανό. Καὶ ποιὰ ἡ σημασία τῆς ἀκολουθίας αὐτῆς; Πολὺ μεγάλη καὶ σύμφωνη μὲ τὰ προηγούμενα. Ἐπειδὴ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· Γνωρίζομε ὅτι ἦρθες δάσκαλός μας ἀπὸ τὸ Θεό, τὸν διορθώνει ἀμέσως σχεδὸν λέγοντάς του· Μὴ νομίσης πὼς εἶμαι δάσκαλος ἔτσι ὅπως εἶναι πολλοὶ προφῆτες τῆς γῆς. Ἔρχομαι τώρα ἀπὸ τὸν οὐρανό. Κανένας ἀπὸ τοὺς προφῆτες δὲν ἀνέβηκε ἐκεῖ, ὅμως ἐγὼ ἐκεῖ παραμένω. Βλέπεις πὼς εἶναι ἐντελῶς ἀνάξιο τῆς μεγαλωσύνης του, ὅ,τι νομίζομε πὼς εἶναι ὑπερβολικὰ ὑψηλό; Δὲν εἶναι μόνο στὸν οὐρανό, ἀλλὰ παντοῦ γεμίζει τὰ πάντα. Ἀλλὰ ἀκόμα ἔχει ὑπ’ ὅψη τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀκροατῆ καὶ θέλει νὰ τὸν ἀνεβάση λίγο λίγο. Καὶ Γιὸ τοῦ ἀνθρώπου δὲ χαρακτηρίζει ἐδῶ τὴ σάρκα ἀλλὰ ὀνομάζει ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ τὴν κατώτερη οὐσία. Ἦταν συνήθειά του νὰ ὀνομάζει τὸ σύνολό του πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴ θεία καὶ ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ὑπόστασή του. Κι ὅπως ὁ Μωυσῆς ὕψωσε τὸ φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθῆ κι ὁ Γιὸς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τοῦτο πάλι φαίνεται ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ προηγούμενα, γιατὶ ἔχει μεγάλο σύνδεσμο μ’ αὐτά. Ἀφοῦ ἀνέφερε τὴν πελώρια εὐεργεσία πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ βάπτισμα, προσθέτει καὶ τὴν αἰτία της ποὺ ἀποτελεῖ ὁ σταυρὸς, ὄχι μικρότερη ἀπὸ τὴν εὐεργεσία. Ἔτσι κι ὁ Παῦλος, ὅταν ἀπευθύνεται στοὺς Κορινθίους, συμπαραθέτει αὐτὲς τὶς δύο εὐεργεσίες μ’ αὐτὰ τὰ λόγια· Μήπως ὁ Παῦλος σταυρώθηκε γιὰ σᾶς ἤ στὸ ὄνομα τοῦ Παῦλου βαπτισθήκατε; Γιατὶ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, αὐτὰ τὰ δύο μαρτυροῦν τὴν ἀπέραντη ἀγάπη του, ὅτι ἔπαθε γιὰ χάρη ἀνθρώπων, ποὺ τὸν μισοῦσαν κι ὅτι πεθαίνοντας γι’ αὐτοὺς, τοὺς ἔδωσε μὲ τὸ βάπτισμα ἀμείωτη τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτημάτων τους. β΄. Καὶ γιὰ ποιὸ λόγο δὲν εἶπε καθαρά, ὅτι σὲ λίγο θὰ σταυρωθῶ ἀλλὰ παρέπεμψε τοὺς ἀκροατὰς του στὸ παλαιό σύμβολο; Γιὰ νὰ ἐννοήσουν πρῶτα ὅτι τὰ παλαιὰ εἶναι συγγενικὰ μὲ τὰ νέα καὶ δὲν εἶναι τοῦτα ξένα πρὸς ἐκεῖνα. Γιὰ νὰ κατανοήσωμε, δεύτερο, ὅτι δὲν ἐρχόταν ἀθέλητα στὸ πάθος. Καὶ τοῦτο ἀκόμα ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ· ὅτι καμμιὰ ζημία δὲν παθαίνει ἐκεῖνος ἀπὸ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἀντίθετα προξενεῖται σωτηρία σὲ πολλούς. Γιὰ νὰ μὴ λέη δηλαδὴ κανένας· πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ πιστεύσωμε στὸ σταυρωμένο καὶ νὰ σωθοῦμε, ὅταν κι ὁ ἴδιος συλλαμβάνεται ἀπὸ τὸ θάνατο; γι’ αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν παλαιά ἱστορία. Θέλει νὰ μᾶς βεβαιώση ὅτι ἄν ξέφυγαν οἱ Ἰουδαῖοι τὸ θάνατο ἀτενίζοντας τὸ χάλκινο ὁμοίωμα τοῦ φιδιοῦ, πολὺ περισσότερο εὔλογα ὅσοι πιστεύουν στὸν ἐσταυρωμένο καὶ πολὺ ἀφθονώτερη θὰ ἀπολαύσουν τὴν εὐεργεσία. Δὲ γίνεται τοῦτο ἀπὸ τὴν ἀδυναμία ἐκείνο ποὺ σταυρώνεται, οὔτε ἐπειδὴ ἐνίκησαν οἱ Ἰουδαῖοι ἀλλὰ ἐπειδὴ Ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο γι’ αὐτὸ σταυρώνεται ὁ ἔμψυχος ναός του, τὸ σῶμα του. Ὥστε καθένας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χαθῆ ἀλλὰ νὰ ἔχῃ αἰώνια ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ σταυροῦ καὶ ἡ σωτηρία ποὺ αὐτὸς γέννησε· αὐτὴ εἶναι ἡ συγγένεια τοῦ συμβόλου πρὸς τὴν ἀλήθεια. Ἐκεῖ, οἱ Ἰουδαῖοι ξέφυγαν τὸ θάνατο, ἀλλὰ τὸν προσωρινό· ἐδῶ ὅσοι πιστεύουν, τὸν αἰώνιο. Ἐκεῖ τὸ ὑψωμένο χάλκινο φίδι ἐθεράπευσε τὰ δαγκώματα τῶν φιδιῶν, ἐδῶ ὁ σταυρωμένος Ἰησοῦς ἐθεράπευσε τὰ τραύματα ἀπὸ τὸ νοητὸ δράκοντα. Ἐκεῖ θεραπευόταν ὅποιος ἔβλεπε μὲ τὰ σωματικὰ μάτια, ἐδῶ ἀποθέτει τὶς ἁμαρτίες του αὐτὸς ποὺ βλέπει μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Ἐκεῖ εἶχε ὑψωθῆ χαλκός, σὲ σχῆμα φιδιοῦ, ἐδῶ εἶναι τὸ δεσποτικὸ σῶμα τεχνουργημένο ἀπὸ τὸ Πνεῦμα. Ἐκεῖ τὸ φίδι ἐδάγκωνε καὶ τὸ φίδι ἐθεράπευε· ἔτσι κι ἐδῶ θάνατος καταστρέφει καὶ θάνατος σώζει. Τὸ φίδι ὅμως ποὺ προξένησε τὴν καταστροφή, εἶχε δηλητήριο· αὐτὸ ποὺ ἔσωζε δὲν εἶχε. Τὸ ἴδιο πάλι κι ἐδῶ· ὁ θάνατος ποὺ καταστρέφει περιέχει ἁμαρτία, καθὼς τὸ φίδι εἶχε δηλητήριο· ὁ θάνατος ὅμως τοῦ Κυρίου ἦταν καθαρὸς ἀπὸ ἁμαρτία, καθὼς ἀπὸ δηλητήριο τὸ χάλκινο φίδι. Ἁμαρτία, λέει ὁ προφήτης, δὲν ἔπραξε οὔτε βρέθηκε δόλος στὸ στόμα του. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Παῦλος. Ἀφοῦ ἀπογύμνωσε τὰ τάγματα τῶν ἀρχῶν κι ἐξουσιῶν τοῦ Σατανᾶ, τὰ κατευξετέλισε μπροστὰ στὰ μάτια ὅλων καὶ τὰ ἔσυρε στὸ θρίαμβό του. Ὅπως ὁ ρωμαλέος ἀθλητὴς παρουσιάζει λαμπρότερη τὴ νίκη του, ὅταν σηκώση πρῶτα ψηλὰ τὸν ἀνταγωνιστή του καὶ τὸν πετάξη ἔπειτα κάτω, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς μπροστὰ στὰ βλέμματα ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης ἐνίκησε τὶς ἀντίπαλες δυνάμεις κι ἀφοῦ ἐθεράπευσε ὅλους ποὺ δέχονται ἀβοήθητοι πληγές, τοὺς ἐξασφάλισε ἀπὸ τὴν ἐπιβουλὴ ὅλων τῶν θηρίων, κρεμασμένος ἐπάνω στὸ σταυρό. Δὲν εἶπε ὅμως ὅτι πρέπει νὰ κρεμαστῆ, ἀλλὰ νὰ Ὑψωθῆ. Αὐτὸ ἦταν ἕνας εὐφημισμὸς γιὰ τὸν ἀκροατὴ καὶ ποὺ ἀνταποκρινόταν τὸ σύμβολο. Τόσο πολὺ ἀγαπητὲ ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸ μονογενῆ γιό του, γιὰ νὰ μὴ χαθῆ ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτὸν ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια. Σὰ νὰ λέη. Μὴ θαυμάσης ποὺ σὲ λίγο θὰ ὑψωθῶ, γιὰ νὰ σωθῆτε σεῖς. Γιατὶ αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα. Κι ἐκεῖνος τόσο πολὺ σἀς ἀγάπησε, ὥστε γιὰ χάρη τῶν δούλων νὰ δώση τὸ Γιό του, καὶ μάλιστα δούλων ἀχαρίστων. Τοῦτο δὲν τὸ κάμει κανένας οὔτε γιὰ ἀγαπητό του , οὔτε ἀμέσως καὶ γιὰ κάποιον δίκαιο ἀκόμα, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Παύλου· Μὲ δυσκολία ἀποφασίζει κανεὶς νὰ πεθάνη γιὰ κάποιο δίκαιο. Κι ἐκεῖνος ἀπευθυνόταν σὲ πιστοὺς καὶ μίλησε πιὸ πλατιὰ, ὁ Χριστὸς ὅμως συντομώτερα, ἐπειδὴ ἀπευθυνόταν στὸ Νικόδημο, ἀλλὰ πιὸ ἐκφραστικά. Κάθε λέξη ἔχει πολλὴν ἐκφραστικότητα. Μὲ τὸ λόγο «τόσο πολὺ ἀγάπησε» καὶ τὸν ἄλλο «ὁ Θεὸς τὸν κόσμο», φανερώνει μεγάλο τὸ βαθμὸ τῆς ἀγάπης. Ἀπέραντη ἦταν ἀπόσταση. Ὁ ἀθάνατος, ὁ ἄναρχος, ἡ ἄπειρη μεγαλωσύνη ἀγάπησε τούτους. Ποιούς; τοὺς φτιαγμένους ἀπὸ χῶμα καὶ στάχτη, τοὺς γεμάτους ἀπὸ ἀμέτρητες ἁμαρτίες, αὐτοὺς ποὺ τοῦ ἀτνιστέκονταν πάντοτε, τοὺς ἀχάριστους. Ὅμοια ἐκφραστικὰ εἶναι καὶ ὅσα πρόσθσεσε· ὅτι ἔδωσε τὸ μονογενῆ Γιό του. Δὲ λέει οὔτε δοῦλο, οὔτε ἄγγελο, οὔτε ἀρχάγγελο. Καὶ σίγουρα οὔτε στὸ παιδί του δὲ θὰ ἔδειχνε κανένας τόσο ἐνδιαφέρον, ὅσο ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀχάριστους ὑπηρέτας του. Τὸ πάθος του λοιπὸν δὲν τὸ ἐκθέτει ὑπερβολικὰ γυμνὰ, ἀλλὰ σκεπασμένα, καθαρά κι ὁλοφάνερα ὅμως ἐκθέτει τὸ κέρδος ἀπὸ τὸ πάθος μὲ τούτους τούς λόγους. Ὥστε καθένας ποὺ πιστεύει, νὰ μὴ χαθῆ ἀλλὰ νὰ ἔχη ζωὴ αἰώνια. Ἐπειδὴ εἶπε· Πρέπει νὰ ὑψωθῆ, κι ἔκαμε ὑπαινιγμὸ γιὰ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ μὴ λυπηθῆ ὁ ἀκροατὴς ἀπὸ τοὺς λόγους αὐτούς, καθὼς μποροῦσε νὰ ὑποψιαστῆ πὼς ἦταν ὁ Χριστὸς ἄνθρωπος καὶ νὰ θεωρήση ἀνυπαρξία τὸ θάνατό του, πρόσεξε πῶς ἐξασφαλίζει τὸ πρᾶγμα. Τονίζει ὅτι αὐτὸς ποὺ προσφέρεται εἶναι ὁ Γιὸς τοῦ Θεοῦ καὶ πρόξενος ζωῆς καὶ μάλιστα ζωῆς αἰώνιας. Καὶ δὲ θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ εἶναι ἀτελεύτητα ἐκεῖνος, ποὺ μὲ τὸ θάνατό του παρέχει στοὺς ἄλλους ζωή. Κι ἄν δὲ χάνωνται ὅσοι πιστεύουν στὸν ἐσταυρωμένο, πολὺ περισσότερο δὲ θὰ χαθῆ ὁ ἴδιος. Αὐτὸς, ποὺ καταργεῖ τὴν ἀπώλεια τῶν ἄλλων, πολὺ περισσότερα ἔχει ὁ ἴδιος ἐλευθερωθῆ ἀπὸ αὐτή. Αὐτὸς ποὺ παρέχει στοὺς ἄλλους ζωή, πολὺ περισσότερο πηγάζει ζωή, πολὺ περισσότερο πηγάζει ζωὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Παντοῦ χρειάζεται πίστη. Βεβαιώνει ὅτι ὁ σταυρὸς εἶναι πηγὴ ζωῆς, πρᾶγμα ποὺ ἡ σκέψη μας δὲ θὰ τὸ δεχόταν εὔκολα. Ἀκόμα καὶ τώρα τὸ μαρτυροῦν οἱ Ἕλληνες ποὺ κοροϊδεύουν. Ἡ πίστη ὅμως ποὺ ὑπερακοντίζει τὴν ἀδυναμία τῶν λογισμῶν μας, εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ τὸ δεχτῆ καὶ νὰ τὸ κρατήση καὶ τοῦτο. Καὶ τὶ ἔκαμε τὸ Θεό ν’ ἀγαπήση τὸν κόσμο; Τίποτα ἄλλο παρὰ μόνον ἡ ἀγαθότητά του. γ΄ . Ἄς προσέξωμε λοιπὸν τὴν ἀγάπη του· ἄς ντραποῦμε τὴν ὑπερβολὴ τῆς φιλανθρωπίας του. Ἐκεῖνος μήτε τὸ Γιό του δὲν ὑπολόγισε γιὰ χάρη μας, ἐνῶ ἐμεῖς λυπούμαστε ἀκόμα καὶ τὰ χρήματά μας γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Αὐτὸς ἔδωσε γιὰ χάρη μας τὸ Γιό του· κι ἐμεῖς μήτε τὰ χρήματα δὲν περιφρονοῦμε γι’ αὐτόν, οὔτε καὶ γιὰ μᾶς. Εἶναι συμπεριφορὰ ἄξια γιὰ συγνώμη; Κι ἄν εὕρωμε κάποιον ἄνθρωπο νὰ ὑποφέρη γιὰ χάρη μας θανάσιμο κίνδυνο, τὸν θέτομε πρῶτα ἀπ’ ὅλους, τὸν συγκαταλέγομε ἀνάμεσά στοὺς πρώτους φίλους μας, ἀφήνομε στὴ διάθεσή του ὅλα τὰ δικά μας καὶ λέμε πὼς εἶναι περισσότερο δικά του ἀπὸ δικά μας. Καὶ πάλιν δὲ νομίζομε πὼς εἶναι ἱκανοποιητικὴ ἡ ἀντιπροσφορά μας. Στὸ Χριστὸ ὅμως οὔτε αὐτὸ τὸ μέτρο τῆς εὐγνωμοσύνης δὲν τηροῦμε. Ἐκεῖνος ἔδωσε τὴν ψυχή του κι ἔχυσε τὸ ἅγιο αἷμα του γιὰ μᾶς, ποὺ δὲν εἴμαστε οὔτε φίλοι του οὔτε ἐνάρετοι, ἐνῶ ἐμεῖς οὔτε χρήματα δὲ διαθέτομε γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ ἀδιαφοροῦμε γι’ αὐτὸν ποὺ πέθανε γιὰ μᾶς γυμνὸς καὶ ξένος. Ποιός θὰ μᾶς ἐξαιρέση ἀπὸ τὴ μελλοντικὴ τιμωρία; Ἄν δὲ μᾶς ἔκρινε ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐκρίναμε τὸν ἑαυτό μας ἄραγε δὲ θ’ αὐτοδικαζόμασταν, δὲ θὰ καταδικάζαμε τὸν ἑαυτό μας στὴ φωτιὰ τῆς γέενας, ποὺ παρακολουθοῦμε μ’ α’διαφορία νὰ λιμοκτονῆ αὐτός, ποὺ ἐθυσίασε γιὰ μᾶς τὴ ζωή του; Καὶ γιατὶ νὰ περιοριστῶ στὰ χρήματα; Ἄν εἴχαμε μύριες ζωὲς, δὲν ἔπρεπε νὰ τὶς δώσωμε ὅλες γιὰ κεῖνον; Παρ’ ὅλο ποὺ κι ἔτσι ἀκόμα δὲν κάνομε κάτι ἄξιο στὴν εὐεργεσία του. Γιατὶ αὐτὸς ποὺ πρῶτος εὐεργετεῖ δείχνει ὁλοφάνερα τὴν καλωσύνη του. Ὁ εὐεργετημένος ὅμως ὅ,τι κι ἄν ἀντιπροσφέρη, ἀποδίδει ὀφειλή, δὲν κάμει κάποια χάρη· πιὸ πολὺ, ὅταν αὐτὸς ποὺ κάμει ἀρχὴ εὐεργετῆ ἐχθρούς, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ ἀντιπροσφέρει καὶ στὸν εὐεργέτη του καταθέτει τὴν προσφορά του κι ὁ ἴδιος πάλι τὴν ἀπολαμβάνει. Ἐμᾶς ὅμως μήτε αὐτὰ δὲ μᾶς συγκινοῦν. Ἀλλὰ εἴμαστε τόσο ἀχάριστοι, ὥστε στοὺς ὑπηρέτες μας καὶ στὰ ὑποζύγια καὶ στ’ ἄλογά μας νὰ βάζωμε χρυσᾶ περιδέραια, ἀδιαφοροῦμε ὅμως γιὰ τὸν Κύριό μας ποὺ γυρίζει γυμνός, πηγαίνει ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα, στέκεται στὶς γωνιὲς μ’ ἁπλωμένω τὸ χέρι. Πολλὲς φορὲς μάλιστα τὸν βλέπομε καὶ μὲ σκληρὸ βλέμμα, ποὺ ὡστόσο κι αὐτὸ γιὰ χάρη μας τὸ ὑπομένει. Μὲ χαρὰ του πεινᾶ, γιὰ νὰ τραφῆς σύ. Γυρίζει γυμνός, γιὰ νὰ δώση σ’ ἐσένα τὸ ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας. Κι ἔτσι ὅμως δὲ διαθέτει τίποτα ἀπὸ τὰ δικά σας. Ἀλλὰ ἀπὸ τὰ ροῦχα σας ἄλλα εἶναι σκοραφογωμένα κι ἄλλα βάρος τῆς ντουλάπας καὶ ἔγνοια περιττὴ γιὰ τοὺς κατόχους τους, ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε καὶ τουτο καὶ ἐκεῖνα ὅλα γυρίζει γυμνός. Δὲν τὰ ἔχετε κρεμάσει στὴν ντουλάπα, ἀλλὰ τὰ φορᾶτε καὶ στολίζεστε; Ποιό τὸ ὄφελός σας; Γιὰ νὰ σᾶς δῆ τὸ πλῆθος τῆς ἀγορᾶς; Κι ἔπειτα; Δὲ θὰ θαυμάσουν βέβαια ἐσένα ποὺ τὰ φορεῖς, ἀλλὰ ὅταν τὰ δίνης σ’ αὐτοὺς ποὺ τὰ ἔχουν ἀνάγκη. Ὥστε σὺ ποὺ θέλεις νὰ σὲ θαυμάζουν, θ’ ἀκούσης ἀμέτρητα χειροκροτήματα, ἄν ντύνης τοὺς ἄλλους. Τότε θὰ ἔ χης συνάμα καὶ τὸν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ. Τώρα ὅμως δὲ θὰ σ’ ἐπαινέση κανένας, ἐνῶ θὰ σὲ φθονήσουν ὅλοι, βλέποντας στολισμένο τὸ σῶμα καὶ ἀπεριποίητη τὴν ψυχή. Τέτοιο στολισμὸ διαθέτουν κι οἱ πόρνες καὶ πολλὲς φορὲς εἶναι ἀκριβώτερα κι ὡραιότερα τὰ ροῦχα τους. Ὁ στολισμὸς ὅμως τῆς ψυχῆς ἀνήκει ἀποκλειστικὰ σὲ ὅσους ζοῦνε μὲ ἀρετή. Αὐτὰ λέγω πάντα καὶ δὲ θὰ σταματήσω νὰ τὰ λέγω. Δὲ λυπᾶμαι τόσο τοὺς φτωχούς, ὅσο τὶς ψυχὲς τὶς δικές σας. Ἐκεῖνοι, κι ἄν δὲν τοὺς τὴν προσφέρετε σεῖς, θὰ βροῦν ὡστόσο ἀπὸ κάπου κάποια ἀνακούφιση. Μὰ κι ἄν δὲν εὕρουν ἀνακούφιση ἀλλὰ πεθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα , δὲν εἶναι μεγάλη ἡ ζημία τους. Τί τὸν ἔβλαψε τὸ Λάζαρο ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀδιάκοπη πεῖνα του; Ἐσᾶς ὅμως κανένας δὲ θὰ σᾶς βγάλη ἀπὸ τὴ γέενα, ἄν δὲ σᾶς βοηθήσουν οἱ φτωχοί. Θὰ προβάλωμε μήπως τὰ ἴδια μὲ τὸν πλούσιο, ποὺ βασανίζεται ἀδιάκοπα καὶ καμμιὰ παρηγοριὰ δὲ βρίσκει; Μακάρι κανένας νὰ μὴν ἀκουση ποτὲ τοὺς λόγους τούτους ἀλλὰ νὰ εὕρη θέση μέσα στοὺς κόλπους τοῦς Ἀβραάμ, μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ἄς δοξάση τὸν ἑαυτό του, μαζί μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν. |
Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969
σελ.217-224
Πηγή: Αναβάσεις
Πειραιεύς, 5 Σεπτεμβρίου 2014
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ἡ ψήφιση ἐπί τῆς ἀρχῆς καί κατ’ ἄρθρον τοῦ Σχεδίου Νόμου «Τροποποίηση του ν.927/1979 (Α΄139) και προσαρμογή του στην απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου» πού εὐρέως ἀποκαλεῖτο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο καί πού ἤδη ἀποτελεῖ νόμο τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας μεταβάλλει τόν νομικό μας πολιτισμό καί ἀλλάζει τόν ἠθικό ἀξιακό κώδικα τῆς Πατρίδος μας. Γιά πρώτη φορά στό ἱστορικό γίγνεσθαι τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ ψηφίστηκε ἡ κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί ἡ ποινικοποίηση τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου, δομικοῦ στοιχείου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς καί παραλλήλως ἀνεκηρύχθη σάν θεσμός τοῦ «θετέου» δικαίου πού δεῖται ἐννόμου δικαστικῆς προστασίας ὁ ἕτερος γενετήσιος σεξουαλικός προσανατολισμός πού ἀποτελεῖ στρέβλωση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας.
Μέ τόν ψηφισθέντα «νόμο» πού εἶναι εὐθέως ἀντισυνταγματικός καί ποινικοποιεῖ τό συναίσθημα ἀφοῦ συνιστᾶ ἔγκλημα ὑποκίνησης μίσους πού εἶναι ἐντελῶς ποινικῶς ἀπροσδιόριστη ἔννοια, διότι δέν καθορίζεται ἡ ἔννοια τοῦ μίσους πού ἐμπεριέχει τήν ἀπέχθεια, τήν ἀντιπάθεια, τήν ἐμπάθεια καί τόν ἀποτροπιασμό καί κυρίως δέν τιμωρεῖ τήν ἐγκληματική πρᾶξη ἤ ἐνέργεια πού ἀσφαλῶς πρέπει νά κολάζονται στό ποινικό σύστημα τῶν κρατῶν δικαίου, εἰσάγεται γιά πρώτη φορά στήν ἔννομη τάξη καί τό δικαιϊκό σύστημα ἡ ποινική καταδίωξη ἑνός συναισθήματος πού δέν ἔχει λάβει ἀρχή ἐκτελέσεως ἐγκληματικῆς ἐνεργείας, μέ ἄμεσο κίνδυνο τήν καταδίωξη τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως πού προβλέπονται καί προστατεύονται ἀπό τά ἄρθρα 14-16 τοῦ Συντάγματος καί τό ἄρθρο 10 τῆς Ε.Σ.Δ.Α. Ἔτσι προσβάλλεται κατάφωρα τό ἀτομικό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως, γι’ αὐτό καί τό περιεχόμενο τῶν σχετικῶν ποινικῶν τυποποιήσεων τοῦ ψηφισθέντος Νόμου συναντᾶ τά ὅριά του στά ἄρθρα 10 παραγρ. 2, 14 καί 17 τῆς ΕΣΔΑ, στά ἄρθρα 19 παραγρ. 2 καί 3 καί 21 τοῦ Διεθνοῦς Συμφώνου τοῦ ΟΗΕ γιά τά ἀτομικά καί πολιτικά δικαιώματα καί στά ἄρθρα 5 παραγρ. 1 καί 2, 16 παραγρ. 1 ἐδ. 2, καί 25 παραγρ. 3 τοῦ Συντάγματος. Ἑπομένως ἡ ποινική ἐκτίμηση τοῦ συναισθήματος πού δέν ἐνέχει τήν ἀρχή ἐκτελέσεως ἐγκληματικῆς ἐνέργειας ἐπιβάλλει φασιστικῷ τῷ τρόπῳ τήν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί ἐπιδιώκει τήν ἀπαγόρευση τῆς σκέψεως, ἐφ’ ὅσον ἡ γνωστοποίησή της θά καθιστᾶ πλέον τόν πολίτη ὑποκείμενο τοῦ ποινικοῦ δικαίου. Ἡ Ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ προβλέπει ὅτι προϋπόθεση ποινικῆς καταστολῆς ἐγκληματικῆς ρατσιστικῆς ἐνέργειας εἶναι ἡ προσφορότητα τῆς συγκεκριμένης ἐκδήλωσης νά παράγει ἄμεσο καί ἐπικείμενο κίνδυνο συνολικά γιά τήν εἰρηνική καί ὁμαλή κοινωνική συμβίωση, εἰδικώτερα δέ γιά τά δικαιώματα τῆς ὁμάδας ἤ τοῦ προσώπου κατά τῶν ὁποίων στρέφεται. Οἱ ἀνωτέρω προϋποθέσεις δέν περιλαμβάνονται στό νέο «Νόμο» μέ προφανές ἀποτέλεσμα τήν ποινικοποίηση τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως καί κρίσεως.
Ταυτόχρονα μέ τό νέο «Νόμο» ἡ συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας καί Πασόκ ἐνέπαιξε τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς προλαβούσης Συνοδικῆς περιόδου, ἀποκρύπτουσα τήν προσθήκη στό παλαιότερο σχέδιο Νόμου τοῦ ἑτέρου γενετησίου σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ καί τήν θεσμοθέτησή του πού προσβάλλει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία καί φυσιολογία ἀλλά καί τόν θεῖο Νόμο καί τό δισχιλιετές Κανονικό Δίκαιο τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὁ ἐπί τῆς Δικαιοσύνης Ὑπουργός Ἀθανασίου ψευδόμενος ἐνώπιον τοῦ Γ΄ θερινοῦ τμήματος τῆς Βουλῆς ἰσχυρίστηκε ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία συναινεῖ καί στήν θεσμοθέτηση σάν ἐννόμου ἀγαθοῦ προστατευομένου μάλιστα ὑπό τῆς ἐννόμου τάξεως τῆς παρά τήν ἀνθρωπίνη φύση, στρεβλώσεως τῆς ἀνθρώπινης σεξουαλικότητος. Εἰδικώτερα στό συγκεκριμένο ζήτημα πού προβάλλεται ὡς δῆθεν ἀτομικό καί ἀνθρώπινο δικαίωμα διεπράχθη ἀπό τήν συγκυβέρνηση πού ψήφισε αὐτό τό ἄθλιο νομοθέτημα χωρίς καμμία πολιτική νομιμοποίηση -ἄς τό ὑπέβαλαν στήν βάσανο ἑνός δημοψηφίσματος- ἡ καταδολίευση τοῦ δικαιϊκοῦ μας συστήματος διότι ἀνθρώπινο καί ἀτομικό δικαίωμα εἶναι ἡ ἀνθρώπινη σεξουαλικότητα ἀλλά ὄχι οἱ στρεβλώσεις καί οἱ ἐκτροπές της ὅπως ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ παιδοφιλία, ἡ κτηνοβασία καί ὅλα αὐτά τά φρικώδη καί ἀνόσια, ἀνθρώπινο καί ἀτομικό δικαίωμα εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ἀλλά ὄχι ἡ ἀσυδοσία, ἀνθρώπινο καί ἀτομικό δικαίωμα εἶναι ἡ ἐργασία ἀλλά ὄχι ἡ αἰσχροκέρδεια.
Μέ αὐτόν τόν ἀντισυνταγματικό καί ἀντίθεο Νόμο θεμελιώνεται ἡ ἀνατροπή τοῦ ἠθικοῦ ἀξιακοῦ κώδικα τοῦ δικαιϊκοῦ μας συστήματος, ἀσφαλῶς μέ τίς ἐπιταγές τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος καί τῶν ἰνστρουχτόρων τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἐπιτυγχάνεται ἑπομένως ἕνας στρατηγικός στόχος τῆς «Νέας Τάξης» διότι ἄνθρωποι χωρίς ἠθική προσωπικότητα καί ἠθικές ἀντιστάσεις ἀπέναντι στό πολύμορφο κακό, στήν διαφθορά καί τήν διαστροφή εἶναι ἕνα ἄμορφο ὑλικό, μιά εὔκολα χειραγωγήσιμη καί διαχειρίσιμη μάζα ἀπό τούς πονηρούς καί δόλιους συνομώτες τῆς παγκόσμιας δικτατορίας τῶν ἀγορῶν. Ἔτσι ἐφαρμόζοντας αὐτό πού στό κλασσικό βιβλίο «1984» ὁ Τζώρτζ Ὄργουελ ἔλεγε «ὅποιος ἐλέγχει τή γλώσσα ἑνός ἀνθρώπου ἐλέγχει καί τίς σκέψεις του» κατασκεύασαν νέες λέξεις ὅπως ἰσλαμοφοβία, ὁμοφοβία κλπ πού ἔχουν στόχο συγκεκριμμένο τύπο ἀνθρώπου, τόν γηγενῆ δυτικό μέσο πολίτη πού ἀγαπᾶ τόν τόπο, τήν ἱστορία, τήν κουλτούρα καί τίς παραδόσεις τοῦ λαοῦ του, μέ λίγα λόγια τόν «ἀνησυχούντα» Χριστιανό Εὐρωπαῖο, τόν δῆθεν συντηρητικό καί δῆθεν μή πολιτικά ὀρθό.
Μέ τό νέο αὐτό τερατούργημα τῆς παγκόσμιας δικτατορίας, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πού χωρίς σοβαρή μελέτη τοῦ θέματος ὅπως ἀπεδείχθη καί μετά τόν τραγικό ἐμπαιγμό της ἀπό τήν συγκυβέρνηση Σαμαρᾶ-Βενιζέλου ἐξέδωσε τό γνωστό ἀνακοινωθέν Της θά εὑρεθῆ στό τρομακτικό δίλημμα νά καταργήσει τήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Αἱρέσεων, διότι ἡ τυχόν γνωστοποίηση τῶν κακοδοξιῶν ὁποιασδήποτε σέκτας ἤ παραθρησκείας θά καθιστᾶ τούς φορεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑποκείμενα τοῦ ποινικοῦ Δικαίου, ἐφ’ ὅσον εὐκόλως θά μπορεῖ νά τούς προσαφθεῖ ὅτι ἡ γνωστοποίηση τῶν θέσεων τῆς Ἐκκλησίας προκαλεῖ τό μῖσος, τήν ἀπαξίωση καί τήν ἐμπάθεια κατά τῶν μελῶν τῆς σέκτας ἤ τῆς παραθρησκείας ἤ τῆς αἱρέσεως μέ θρησκευτικό κίνητρο.
Τά ἑπόμενα βήματα γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἠθικοῦ ἀξιακοῦ κώδικα τοῦ νομικοῦ μας πολιτισμοῦ θά εἶναι ἡ ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης στά λεγόμενα «ὁμόφυλα» ζεύγη στά ὁποῖα «ἐπιστημονικῶς» κατά πρωτοφανῆ τρόπο στά παγκόσμια χρονικά ὁ γιατρός βουλευτής Πιερίας τῆς Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντόπουλος ἀνεκάλυψε καί ἀπογόνους πού δέν εἶναι φαντάσματα(!!!), τροπολογία πού πονηρά κατατέθηκε ἀπό τό συγκυβερνόν Πασόκ γιά νά θολώσει τό τοπίο καί νά ἐμφανισθεῖ σάν δῆθεν ὑποχώρηση τῆς συγκυβέρνησης καί εἰδικώτερα σάν θετική ἐνέργεια τοῦ κ. Σαμαρᾶ πού τό ἀπέτρεψε, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία δέν εἶχε καμμία θέση ρύθμιση ἀστικῆς φύσεως σέ ἕνα ποινικό νομοθέτημα καί ἀσφαλῶς ἡ ἀποποινικοποίηση τῶν συναφῶν πρός τόν ἕτερο γενετήσιο προσανατολισμό πού εἶναι πλέον θεσμός «δικαίου» καί «ἔννομο ἀγαθό» ἐγκλημάτων τοῦ ποινικοῦ Δικαίου, τῆς ἀσέλγειας μέ κατάχρηση ἐξουσίας (343 ΠΚ), τῆς ἀσέλγειας παρά φύσιν (347 ΠΚ) καί τῆς πρόκλησης σκανδάλου μέ ἀκόλαστες πράξεις (353 ΠΚ).
Παρέλκει βέβαια νά τονίσω ὅτι μετά ἀπό αὐτό τό νομοθετικό κακούργημα ἡ Νέα Δημοκρατία καί τό Πασόκ πού πρωτοστάτησαν στήν ψήφισή του ἀποτελοῦν γιά κάθε συνειδητό, φιλόθεο, φιλάνθρωπο καί πιστό Ὀρθόδοξο Χριστιανό δύο «ἐξαίσια πτώματα».
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: Θρησκευτικά
Εξοχώτατε κύριε Πρωθυπουργέ,
Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί πολίτες αυτής της χώρας διαμαρτυρόμαστε εντόνως εξ αφορμής της αιφνιδιαστικής αντικατάστασης ή τροποποίησης του πρώτου αντιρατσιστικού νόμου (ν.927/1979) από νεότερο νόμο σχετικά με «την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου».
Η ψήφιση του κατ’ ευφημισμόν «αντιρατσιστικού νόμου» αποτελεί αναμφισβήτητα κορυφαία πρόκληση εις βάρος όλων των συνειδητών Ορθοδόξων Χριστιανών, κι αυτό διότι για πρώτη φορά ποινικοποιείται το –συνταγματικά κατοχυρωμένο- δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και άποψη, δικαίωμα δομικό για το οποίο το Ορθόδοξο Γένος των Ελλήνων έχυσε ποταμούς αιμάτων για να το κατακτήσει.
Ενώ δηλαδή ο παλαιότερος νόμος ποινικοποιούσε την πράξη και την –όντως- ρατσιστική πρόθεση,
με το νέο νόμο όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που θα διακηρύσσουν urbi et orbi τις αιώνιες αλήθειες του υπέρτατου νόμου του Ευαγγελίου (π.χ. τις πνευματικές επιπτώσεις που έχουν οι άνθρωποι, όταν διαπράττουν το θανάσιμο –με βάση την διδασκαλία της Αγίας Γραφής- αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας), θα κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν κατηγορούμενοι για δήθεν «ρητορική μίσους» ή ως δήθεν «υποκινητές σε πράξεις μίσους», από ομάδες μειοψηφικές, με ήθη ξένα ως προς τα ήθη των Ορθοδόξων, οι οποίες, συνεπικουρούμενες από Μ.Κ.Ο. και διάφορα εξωθεσμικά Κέντρα που πριμοδοτούν την πνευματική ισοπέδωση του λαού μας, θα επιβάλλουν στο κοινωνικό σύνολο με το «έτσι θέλω» (και επομένως με τρόπο κατ’ ουσίαν φασιστικό), τη δική τους «ιδιαιτερότητα»!
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο νέος νόμος θα καταστεί, όχι «αντιρατσιστικός», αλλά ο πλέον ρατσιστικός νόμος εις βάρος των Ορθοδόξων Χριστιανών, ένας ξεκάθαρα ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ νόμος, που θα καταλύει κάθε έννοια δικαίου.
Εξοχώτατε κύριε Πρωθυπουργέ,
Σας θυμίζουμε πως, παρά την επιδοτούμενη αντιρατσιστική υστερία των τελευταίων ετών, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ενισχύει με δόλιο τρόπο τη θεωρία των «δύο άκρων», το Ορθόδοξο Γένος των Ελλήνων ποτέ δεν υπήρξε ρατσιστικό και ουδέποτε υιοθέτησε εθνοφυλετικές-σοβινιστικές ιδεολογίες υπεροχής σε βάρος άλλων λαών και ανθρώπων, αντιθέτως, όπως έχει καταγράψει διαχρονικά η παγκόσμια ιστοριογραφία, οι Έλληνες στις δύσκολες στιγμές, ως αποτέλεσμα της Ορθοδόξου κουλτούρας που τους διέπει, περιθάλπουν και βοηθούν ακόμη και τους εχθρούς τους.
Σε αμιγώς δέ πνευματικά ζητήματα η Ορθοδοξία στηλιτεύει μόνο την αμαρτία, χωρίς φοβικά σύνδρομα και χωρίς να προσβάλει ή να περιθωριοποιεί τον εκάστοτε αμαρτωλό-ασθενή πνευματικά συνάνθρωπο, αφού τον προσεγγίζει με συμπόνια ως πάσχοντα δούλο των παθών του, καθότι και η ίδια η Εκκλησία αποτελεί «κοινωνία αμαρτωλών εν μετανοία».
Επομένως, ορισμένοι νεοφανείς όροι, όπως ο όρος «ομοφοβία», μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν στο ευσεβές Ορθόδοξο πλήρωμα, αφού εξυπηρετούν ξεκάθαρα το φασιστικό και διεστραμμένο τρόπο σκέψης κάποιων ψευτοπροοδευτικών, στην αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλουν να ανατρέψουν την ανθρώπινη φυσιολογία, και να αντιμετωπίσουν τη δική τους συμπλεγματική φοβία, η οποία κατ’ αναλογίαν μπορεί να οριστεί ως «ετεροφοβία»!
Για το λόγο αυτό κύριε Πρωθυπουργέ, σας παρακαλούμε θερμώς να μην επιτρέψετε την ολοκλήρωση του μεγαλύτερου νομοθετικού εγκλήματος από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, ενός ανοσιουργήματος που ούτε τα μεγαλύτερα δικτατορικά καθεστώτα δεν τόλμησαν να θεσμοθετήσουν.
Ζητούμε την άμεση απόσυρση αυτού του εκτρωματικού νομοσχεδίου, λέγοντας από μέρους σας ένα ηρωικό όχι και μη υποκύπτοντας σε ενδεχόμενες πιέσεις του παρασκηνίου.
Το διακύβευμα κύριε Πρωθυπουργέ είναι η ίδια η Δημοκρατία!
Πηγή: Θρησκευτικά
1. «Οὐδένα δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»
Προβληματίσθηκα γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμιλίας μου σήμερα. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ποὺ τελειώνει σήμερα, στὰ κυριακάτικα κηρύγματα ἀνέλυα τὶς εὐαγγελικὲς περικοπές, ἐκτὸς ἐὰν συνέπιπταν τὴν Κυριακὴ μεγάλες δεσποτικὲς ἢ θεομητορικὲς ἑορτὲς ἢ καὶ μνῆμες Ἁγίων. Γιὰ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ εἶχα καταλήξει στὸ νὰ ἀναλύσω τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον Ἅγιο Εὐαγγέλιο ποὺ μόλις ἀκούσαμε, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Χριστὸς ἕναν πλούσιο νέο, ὁ ὁποῖος ἦλθε νὰ Τὸν ρωτήσει τι πρέπει νὰ κάνει, γιὰ νὰ σωθεῖ, γιὰ νὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ὅπως κάνω συχνὰ κατέφυγα στὴν ἑρμηνευτικὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τοῦ γίγαντα αὐτοῦ τῆς Θεολογίας καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τοῦ θαυμαζόμενου καὶ τιμώμενου ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, τὸ μεγαλεῖο τοῦ ὁποίου οὔτε κατ᾽ ἐλάχιστον μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι.
Γι᾽ αὐτὸ μερικοί, εὐτυχῶς ἐλάχιστοι, μὲ τὴν Μεταπατερικὴ Θεολογία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος θέλουν νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴν μέση τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς δῆθεν ἀνεπίκαιρους, ἐν πρώτοις, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ δική τους μικρότητα καὶ μηδαμινότητα, καὶ κατὰ δεύτερο λόγο, γιατὶ ὁ κοφτερὸς σὰν δίστομο μαχαίρι λόγος τους ἐλέγχει καὶ κονιορτοποιεῖ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν βρωμιὰ τῆς ἁμαρτίας. Συνειρμικὰ λοιπὸν σκέφθηκα τὶς ταλαιπωρίες, τοὺς διωγμοὺς, τὶς ὕβρεις, τὶς συκοφαντίες ποὺ ὑπέστη, τὸν ἐπώδυνο θάνατό του κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξορίας του στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 407 στὰ Κόμανα τοῦ Πόντου μὲ ἀπόφαση βέβαια τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου καὶ τῆς βασίλισσας Εὐδοξίας, τὴν ὁποία ἤλεγχε γιὰ τὴν σπάταλη καὶ πολυτελῆ ζωή της καὶ τὶς ἀδικίες εἰς βάρος τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μὲ τὴν συμμαχία καὶ παρότρυνση πολλῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἔνιωθαν τὸν λόγο τοῦ Χρυσορρήμονος νὰ μὴ ἐξαιρεῖ καὶ τοὺς ἴδιους. Λίγο νωρίτερα εἶχε καθαιρέσει περισσότερους ἀπὸ δέκα ἐπισκόπους ἐξ αἰτίας τῆς σκανδαλώδους καὶ ἀνήθικης ζωῆς τους. Σὲ ποιά πλευρὰ βρισκόταν τὸ μῖσος καὶ ἡ ἐμπάθεια; Στὸν Ἅγιο ποὺ ἤλεγχε ἢ στοὺς ἀνήθικους ποὺ ἐλέγχονταν;
Οἱ συντάκτες τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, ποὺ τόσο θόρυβο προκαλεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες, θὰ θεωροῦσαν ὅτι ὁ Ἅγιος ὑποκινεῖ μὲ τοὺς ἐλέγχους του μῖσος καὶ ἐχθροπάθεια. Δακρύζει κανείς, ὅταν διαβάζει τί τράβηξε ὁ Ἅγιος, ὅταν ἐξόριστος ἔφθασε στὴν Καισάρεια, ὅπου ἀντὶ ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος νὰ τὸν ἀναπαύσει καὶ νὰ τὸν ξεκουράσει, ξεσήκωσε φανατικοὺς καὶ ἀκαλλιέργητους μοναχοὺς ἐναντίον του, ποὺ τὸν ἀνάγκασαν τὰ μεσάνυχτα, χωρὶς νὰ ξεκουρασθεῖ, νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχὴ καὶ νὰ συνεχίσει τὴν μαρτυρική του πορεία. Ὑπέστη τόσα ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ὥστε ἔφθασε σὲ σημεῖο νὰ πεῖ «οὐδένα λοιπὸν δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων», δηλαδὴ δὲν φοβοῦμαι κανέναν, ὅπως τοὺς ἐπισκόπους, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους1.
2. Τὸ κομματικὸ παρασκήνιο
Τὰ εἶπα αὐτὰ εἰσαγωγικά, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τὴν γέφυρα στὸ νὰ ἐκφράσω τὴν γνώμη μου καὶ νὰ σᾶς ἐνημερώσω γιὰ τὸ δῆθεν ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο μετὰ ἀπὸ τρίατέσσερα χρόνια διαβουλεύσεων καὶ ἀναβολῶν θὰ ἔλθει αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Βουλή, γιὰ νὰ ψηφισθεῖ ὡς νόμος τοῦ κράτους. Ὑπάρχουν σοβαρὲς καὶ δικαιολογημένες ἀντιδράσεις κομμάτων, βουλευτῶν, ἀκαδημαϊκῶν δασκάλων, πολλῶν χριστιανικῶν σωματείων, καὶ πλήθους πιστῶν. Πρὸ παντὸς ὅμως καὶ ἐπαινετικῶς ἀντέδρασαν μὲ ἰσχυρὴ νομικὴ καὶ θεολογικὴ κατοχύρωση σοβαροὶ ἱεράρχες μὲ ἀκέραιο ὀρθόδοξο φρόνημα, ὅπως οἱ μητροπολῖτες Πειραιῶς, Κυθήρων, Γόρτυνος, Αἰτωλοακαρνανίας, Κονίτσης, Φλωρίνης καὶ Μεσογαίας, ἔστω καὶ λίγο χλιαρὰ ὁ τελευταῖος. Περιμέναμε καὶ τὴν ἀντίδραση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως ἔπραττε παλαιότερα σὲ μεγάλης ἐθνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς σημασίας θέματα.
Ποῦ ὀφείλονταν οἱ ἀναβολὲς καὶ ἡ καθυστέρηση τῆς ψήφισης τοῦ νόμου; Στὸ ὅτι τὸ Κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας, ποὺ συγκυβερνᾶ μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ, ὀρθῶς διέβλεπε ὅτι ὁ συντηρητικός, παραδοσιακός, χριστιανικός, δικός του κόσμος, ἀπ᾽ ὅπου ἀντλεῖ τοὺς ψηφοφόρους του, θὰ ξεσηκωνόταν καὶ θὰ στρεφόταν ἐναντίον του. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τριανταοκτώ (38) βουλευταὶ αὐτοῦ τοῦ κόμματος ἐδήλωσαν ὅτι δὲν θὰ ψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο, ἐπειδὴ γνωρίζουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν πολιτῶν. Εἶναι δυνατὸν ἕνα κόμμα νὰ θέλει νὰ αὐτοκαταστραφεῖ, νὰ μὴ καταλαβαίνει καὶ νὰ μὴ ὑπολογίζει τὶς ἀντιδράσεις αὐτῶν ποὺ τοῦ ἔδωσαν τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾶ;
Καὶ ὅμως, εἶναι δυνατὸν γιὰ δύο βασικοὺς λόγους. Ἐν πρώτοις, διότι τὸ ἐν λόγῳ νομοσχέδιο εἶναι ξενικῆς προελεύσεως, ἀπαιτοῦν νὰ ψηφισθεῖ οἱ γνωστοὶ μεγάλοι καὶ δυνατοὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, μπροστὰ στοὺς ὁποίους, γιὰ νὰ ὑψώσεις ἀνάστημα καὶ νὰ ἀντισταθεῖς, πρέπει νὰ εἶσαι καὶ σὺ μεγάλος, ὄχι οἰκονομικὰ καὶ στρατιωτικά, ἀλλὰ μὲ μεγάλη δύναμη ψυχῆς καὶ φρονήματος, μὲ πυρωμένη καρδιὰ καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔδειξαν πολλὲς φορὲς οἱ Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ στὴν πρόσφατη ἱστορία τους. Ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς θὰ μποροῦσε νὰ ἀκούσει τὸν σφυγμὸ τῆς ἱστορίας, νὰ κατορθώσει σιγά-σιγὰ αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ μεγάλος Πούτιν στὴ Ρωσία, ὅπου ἀνάξιοι προκάτοχοί του, εἶχαν δεσμεύσει καὶ αἰχμαλωτίσει τὴν καταχρεωμένη χώρα στὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, τώρα ὅμως τὴν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν βουλιμία τῶν τραπεζιτῶν καὶ τὴν διαφθορὰ τῶν ὁμοφυλοφίλων. Νὰ ἀκούσει τὸν σφυγμὸ τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι δικαιολογημένα, ὅπως εἶναι ἐξοργισμένοι ἀπὸ τὸν ἀνόσιο καὶ ἀντιδημοκρατικὸ αὐτὸν νόμο θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν συντηρητικὴ παράταξη, γιατὶ ὁ νόμος οὐσιαστικὰ εἶναι ρατσιστικός· στρέφεται κυρίως ἐναντίον τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία θέλουν ἄφωνη καὶ ὑποταγμένη στὶς μεθοδεύσεις τῶν ἰσχυρῶν.
Ἀνεχθήκαμε τὴν φτώχεια καὶ τὴν ὑλικὴ ἐξαθλίωση μὲ τὶς ἀδιανόητες περικοπὲς τῶν μισθῶν καὶ τῶν συντάξεων, μὲ τὴν δυσβάστακτη φορολογία, ἀκόμη καὶ στὶς ἀποθῆκες καὶ στὰ κοτέτσια, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς σὲ μία προφητεία του, δὲν θὰ πουλήσουμε τώρα τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ψυχή μας. Ὁ ἴδιος Ἅγιος σὲ μιὰ περίοδο πολὺ πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὴν δική μας συμβουλεύει: «Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν· τὰ πράγματά σας ἂς τὰ πάρουν· μὴ σᾶς μέλει· δώσατέ τα· δὲν εἶναι ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε»2. Ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες μᾶς τὰ παίρνουν καὶ αὐτὰ μὲ πολὺ λίγους νὰ ἀντιδροῦν καὶ νὰ ἀνθίστανται.
Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ τὸ συντηρητικὸ κόμμα δὲν ἀντιδρᾶ εἶναι γιατὶ οἱ τοῦ ΠΑΣΟΚ ποὺ στηρίζουν τὴν κυβέρνηση εἶναι στὴν κορυφὴ ἐκκλησιομάχοι, ἀμερικανοαναθρεμμένοι καὶ δυτικόπληκτοι, εἰσηγητὲς καὶ ἐφαρμοστὲς ὅλων τῶν νόμων ποὺ κατέστρεψαν τὶς ἠθικὲς ἀξίες, ποὺ μετέφεραν καὶ μεταφέρουν μὲ τὰ ξενοπληρωμένα καὶ ἐλεγχόμενα τηλεοπτικὰ κανάλια ὅ,τι πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο ὑπάρχει στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Εὐρώπη. Τώρα ὁμολογοῦν καὶ καυχῶνται ὅτι αὐτοὶ πιέζουν τὴν κυβέρνηση καὶ ἀπειλοῦν ὅτι, ἐὰν δὲν ψηφισθεῖ ὁ νόμος, θὰ ἀποσύρουν τὴν στήριξή τους, ἔχοντας σ᾽ αὐτὸ τὴν ὁλόθυμη στήριξη τῆς ἄθεης ἀριστερῆς κουλτούρας καὶ διανόησης, ἀλλὰ καὶ τῶν περισσοτέρων ἀριστερῶν κομμάτων, ἐκτὸς τοῦ ΚΚΕ, τὸ ὁποῖο πολιτικὰ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικὰ κρίνοντας ἀποφάσισε ὀρθῶς νὰ μὴ ψηφίσει τὸ νομοσχέδιο. Ὑπερθεματίζει δὲ καὶ κραυγάζει ὑπὲρ τοῦ νομοσχεδίου ἡ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἡ ὁποία, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ ἀναλάβει τὴν ἐξουσία, θὰ ρημάξει πνευματικὰ καὶ ἠθικά, ἀλλὰ καὶ ἐθνικά, τὴν Ἑλλάδα, θὰ κόψει ὄντως σύρριζα, θὰ ξερριζώσει ὅ,τι ἄφησαν τὸ ΠΑΣΟΚ καὶ οἱ «φωτισμένοι» τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἀφοῦ πρωτοστατεῖ σὲ ὅλες τὶς ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντεθνικὲς ἐνέργειες, στὸν χωρισμὸ ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, στὴν ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας στὰ σχολικὰ βιβλία, στὴν πλημμυρίδα τῶν Μουσουλμάνων μεταναστῶν, στὴν ὑποστήριξη τῶν ὁμοφυλοφίλων μαζὶ μὲ τοὺς δημάρχους Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης καὶ σὲ πλεῖστα ἄλλα.
3. Οἱ λόγοι τῆς ἀντιδράσεως
Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα σύντομα καὶ ἁπλᾶ γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀντίδραση, ἡ ὑγιὴς καὶ δικαιολογημένη, ἐναντίον τοῦ δῆθεν ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου, τὸ ὁποῖο οὐσιαστικὰ εἶναι ρατσιστικό, ἀντιδημοκρατικό, ἀνελεύθερο, ἀντιχριστιανικό. Γι᾽ αὐτὸ προηγουμένως στὴν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ἔθεσα τὸ ἐρώτημα: Ποιός ὑποκινοῦσε τὸ μῖσος καὶ τὴν ἐχθροπάθεια; Ὁ Ἅγιος ποὺ δικαιολογημένα ἤλεγχε τοὺς ἰσχυροὺς μὲ τὸν λόγο ἢ οἱ ἰσχυροὶ ποὺ μὲ τὶς πράξεις τους τὸν ἔστειλαν στὴν ἐξορία μέχρι θανάτου; Ποιόν ἐδικαίωσε ἡ ἱστορία; Τὸν δικαίως ἐλέγχοντα μὲ τοὺς λόγους ἢ τοὺς μισοῦντας μὲ νόμους καὶ διατάγματα καὶ ποινές, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τοὺς ἐλέγχους; Νὰ δοῦμε ἐπίσης γιατί, ἐνῶ σοβαροὶ καὶ συγκροτημένοι ἀρχιερεῖς, χριστιανικὰ σωματεῖα, ἀκαδημαϊκοὶ δάσκαλοι καὶ πλῆθος πιστῶν μὲ ἐπιστολὲς καὶ ἀναρτήσεις στὸ Διαδίκτυο ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν, ἀντίθετα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συμμαχοῦσα μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ στηρίξει καὶ νὰ ἐπαινέσει τὸ νομοσχέδιο, πλὴν τῶν ὀλίγων ἱεραρχῶν, τοὺς ὁποίους ἐμνημονεύσαμε. Μήπως ἰσχύει ἐπακριβῶς καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οὐδένα δέδοικα, ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»;
Ὅταν πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια πληροφορηθήκαμε τὸ περιεχόμενο τοῦ μεσαιωνικοῦ καὶ δικτατορικοῦ αὐτοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος ποινικοποιεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς γνώμης καὶ τῆς ἔκφρασης, καὶ οὐσιαστικὰ καταργεῖ βασικὴ ἀρχὴ τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ἤμουν αἰσιόδοξος ὅτι οἱ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνησυχοῦμε, διότι θὰ ἀντιδράσουν τὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ ἡ ἀριστερὴ διανόηση. Τόσοι ἀγῶνες ἔγιναν γιὰ νὰ καταργηθεῖ ὁ αὐταρχικὸς καὶ ἀπολυταρχικὸς χαρακτήρας τῶν τυραννικῶν καθεστώτων ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἰδιαίτερα τοῦ Μεσαίωνα, ἡ παντοδυναμία καὶ τὸ ἀνεξέλεγκτο τῶν μοναρχῶν καὶ τῶν φεουδαρχῶν, ἡ καταπίεση τῶν λαῶν καὶ ἡ φίμωση τοῦ λόγου, νά θεσμοθετηθοῦν ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τοῦ τύπου, καὶ τώρα θὰ ἐπανέλθουμε καὶ πάλι στὰ ἴδια; Αὐτὰ ποὺ ἔγιναν μὲ τὸν ῞Αγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ποὺ τοῦ ἔκοψαν τὸ κεφάλι, γιατὶ ἤλεγξε ὡς μοιχοὺς τὸν Ἡρώδη καὶ τὴν Ἡρωδιάδα, μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, τὸν Ὁποῖο πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐξουσία, ἰδιαίτερα ἡ δεύτερη, Τὸν κατεδίκασαν σὲ σταυρικὸ θάνατο, γιατὶ ἤλεγχε τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους μὲ ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ «οὐαί» καὶ ἄλλες ἀπαξιωτικὲς ἐκφράσεις, τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, πολλοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ποὺ μνημονεύσαμε, καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ ὁ ὁποῖος πολεμοῦσε τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς ἤλεγχε, γιατὶ κατήργησαν τὴν Κυριακὴ ἀργία, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ἐκφράζονταν ὑβριστικὰ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ὅλα τὰ θύματα τῆς παπικῆς Ἱερᾶς ἐξέτασης, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ γνώμη τους σὲ ἐπιστημονικὰ θέματα, αὐτὰ λοιπὸν θὰ ἐπαναφέρουμε καὶ στοὺς καιρούς μας; Θὰ στέλνουμε στὶς φυλακὲς ὅσους ὁμιλοῦν, ἐλέγχουν καὶ ἐκφράζουν τὴν γνώμη τους; Αὐτὴν τὴν νέα δικτατορία καὶ τυραννία, ποὺ ὑποκρύπτει ὁ δῆθεν ἀντιρατσιστικὸς νόμος, λίγοι πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες τὴν ἀντελήφθησαν. Ἡ πλειοψηφία, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, ὑποκύπτει στὰ κελεύσματα τῆς Νέας Ἐποχῆς τῶν Ἑβραιομασόνων, τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης τοῦ Ἀντιχρίστου. Σὲ πολλοὺς, ἀκόμη καὶ στὸν ὁμιλοῦντα, ἐφαίνοντο αὐτὰ ὡς σενάρια συνωμοσίας, ὡς φαντασιοπληξίες καὶ συνωμοσιολογίες, ὑπάρχουν ὅμως τώρα, ὄχι ἁπλὲς ἐνδείξεις, ἀλλὰ ἀποδείξεις ὅτι τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται. Καὶ αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς προσκυνημένους πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες δὲν εἶναι τόσο ἡ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅσο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, διότι ἡ μόνη ἀκατανίκητη δύναμη εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες της.
Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας· αὐτὸν φοβοῦνται οἱ Ἑβραιομασόνοι· εἶναι οὐσιαστικὰ ρατσιστικὸς ὁ νόμος, γιατὶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, στὴ θέση τῶν ὁποίων θέλουν νὰ βάλουν τὴν βρώμικη, τὴν σιχαμερὴ ζωὴ τῶν πόρνων, τῶν μοιχῶν, τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάνη τῆς πανθρησκείας τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Μασονίας, ὅπου δικαιολογοῦνται καὶ ἐνθαρρύνονται οἱ ἠθικὲς παρεκτροπές.
4. Γιατὶ συμφώνησε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος;
Καὶ γεννᾶται ἀμέσως τὸ ἐρώτημα. Καλά, ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος πῶς συμμαχεῖ καὶ συμπορεύεται; Ὅπως συμμάχησε τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο στὴν καταδίκη τοῦ Χριστοῦ ἢ μᾶλλον πρωτοστάτησε· ὅπως συμμάχησαν οἱ ἐπίσκοποι μὲ τὴν Εὐδοξία στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου Χρυσοστόμου καὶ πολλὲς ἄλλες σύνοδοι ἐναντίον Ἁγίων, ὅπως τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος ἤλεγξε τὴν μοιχοζευξία τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς ἐλέγχουν σήμερα τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα τῶν ἀρχόντων, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς παρανομίες των, αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν φαντασθῆτε! τὴν σιχαμερὴ ὁμοφυλοφιλία; Πόσοι ἐλέγχουν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἐλάχιστοι. Καὶ δὲν φθάνει ποὺ δὲν ἐλέγχουν· ἐνοχλοῦνται καὶ θυμώνουν ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐλέγχουν, διότι φαίνεται ὅτι ἐλέγχονται οἱ ἴδιοι καὶ νιώθουν ἐνοχές.
Δέχθηκαν λοιπὸν ἀσμένως οἱ συνεργαζόμενοι μὲ τοὺς Νεοεποχίτες πολιτικοὺς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι τὸ νομοσχέδιο, γιατὶ θεώρησαν κατάλληλη τὴν εὐκαιρία νὰ φιμώσουν καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τὶς φωνὲς ὅσων ὁμιλοῦν ἐναντίον τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ, ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων ἐκτροπῶν καὶ αἱρέσεων καὶ νὰ τοὺς παρουσιάσουν ὅτι ἔχουν μῖσος, ὅτι ὑποκινοῦν ἐχθροπάθειες, εἶναι ἀκραῖοι, φανατικοί, δὲν ἔχουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀναιρέσαμε πολλὲς φορὲς καὶ δείξαμε πόσο ψεύτικη καὶ ἀντιευαγγελικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς αἱρέσεως γίνεται ἀπὸ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο τῆς Εὐαγγελικῆς Διδασκαλίας καὶ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.
Ἔχομε ἄλλωστε πολλὰ δείγματα αὐτῆς τῆς συμμαχίας καὶ τῆς συμπορεύσεως τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ ἄλλων ἐπισκόπων σὲ συγκεκριμένες ἐπιδιώξεις τῶν Ἑβραιομασόνων: στὸν χωρισμὸ ἐκκλησίας καὶ πολιτείας, στὴν μεταβολὴ τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ μαθήματος σὲ θρησκειολογικό, στὴν καθιέρωση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης, γιὰ νὰ ἀναθρέψουμε καὶ μέσα στὴν αὐλή μας τζιχαντιστὲς τοῦ Κορανίου, στὴν ἀνέγερση καὶ ἀνακαίνιση τζαμιῶν στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς δημάρχους τῶν δύο μεγαλυτέρων πόλεων, τῆς πρωτεύουσας καὶ τῆς συμπρωτεύουσας, οἱ ὁποῖοι βάλθηκαν νὰ μᾶς πείσουν καὶ νὰ περάσουν καὶ στὸν νόμο ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Πατέρες ποὺ καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς τὸ πιὸ σιχαμερὸ καὶ βρωμερὸ πάθος ἐμπνέονται ἀπὸ ρατσισμό, γι᾽ αὐτὸ πρέπει σιγά- σιγὰ νὰ δεχθεῖ ἡ πολιτεία καὶ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων, ὅπως τὸ ἔκαναν ἤδη στὴν «προοδευμένη» Εὐρώπη. Καὶ πρὸ παντὸς συμπόρευση στὴν προώθηση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τέκνου γνήσιου τῆς Μασονίας.
Καὶ πῶς συμφώνησαν μὲ αὐτὰ ὅλοι οἱ συνοδικοί; Δὲν πληροφορήθηκαν τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἑπτὰ ἀρχιερέων ποὺ κατέκριναν τὸ νομοσχέδιο; Ἡ ἀπάντηση γιὰ μερικοὺς βρίσκεται στὸ ὅτι δὲν ἔχουν ἀγωνία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὰ τεκταινόμενα, τὰ ἀγνοοῦν καὶ ἀρκοῦνται στὶς τιμὲς καὶ στὶς ἀνέσεις τους· ἄλλοι ἀκολουθοῦν τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς μεμυημένους στὰ δρώμενα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γιὰ νὰ προωθήσουν σὲ θέσεις ἐπισκόπων «πνευματικά» τους παιδιὰ καὶ γιὰ ἄλλες ἐξυπηρετήσεις.
Ἐμεῖς πρέπει νὰ συγχαροῦμε ὅσους ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν στὸ ρατσιστικὸ αὐτὸ νομοσχέδιο, ποὺ εἶναι φίμωτρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, κατ᾽ ἐξοχὴν τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτὸς τῶν ὀλίγων ἐπισκόπων ποὺ ἐφάνησαν ἄξιοι τῆς ἀρχιερωσύνης νὰ συγχαροῦμε ἰδιαίτερα τὸν ἀνεξάρτητο βουλευτή τῆς Ἀχαΐας Π. Νικολόπουλο ποὺ ἤλεγξε μὲ πολλὴ δύναμη τὸν πρωθυπουργὸ τοῦ Λουξεμβούργου, ὁ ὁποῖος ἐξήγγειλε μὲ καμάρι τὸν γάμο του μὲ τὸν ἀγαπημένο του ἄνδρα· δυνατὰ εἶπε ὁ Ἕλληνας καὶ Χριστιανὸς βουλευτής, ποὺ καταξίωσε τὴν ψῆφο ὅσων τὸν ἐψήφισαν, ὅτι ἡ Εὐρώπη τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐθνῶν γίνεται Εὐρώπη τῶν κιναίδων, δεχθεὶς γι᾽ αὐτὸ τὶς ὕβρεις καὶ τὶς εἰρωνεῖες δημοσιογράφων καὶ δημοσιογραφίσκων ἀπὸ τὰ νεοταξικὰ κανάλια, ποὺ εἶναι στρατευμένα στὴν ἀποχριστιάνιση καὶ διαστροφὴ τῆς κοινωνίας καὶ τῶν νέων.
5. Πῶς θὰ σώσει ὁ πρωθυπουργὸς τὴν χώρα;
Γιὰ νὰ συνδεθοῦμε τελειώνοντας καὶ μὲ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἂς σκεφθοῦμε τὶ θὰ ἀπαντοῦσε ὁ Χριστὸς στὸν πρωθυπουργό, ἂν τὸν ρωτοῦσε τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ σώσει τὴν χώρα του. Θὰ τοῦ ἔλεγε σίγουρα ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσει ὡς κυβέρνηση τὶς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως ἔπραξε τὸ Βυζάντιο καὶ ἐμεγαλούργησε ἐπὶ χίλια χρόνια, καταστράφηκε δὲ ὅταν ἀποστάτησε καὶ πρόδωσε τὴν πίστη προσκυνώντας τὸν πάπα· νὰ ἀφήσει τὶς φιλίες μὲ τοὺς Ἑβραίους ποὺ Τὸν ἐσταύρωσαν, μὲ τὸ Ἰσλάμ ποὺ μέχρι σήμερα σφάζει τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μὲ τοὺς Φράγκους τοῦ πάπα καὶ τοῦ Λουθήρου ποὺ κατέστρεψαν καὶ διέστρεψαν τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ ὑπολογίζει στὴν συμμαχία τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στὶς συμμαχίες τῶν ἀνθρώπων. Ἂν χρειασθῆ, νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ ὁποία οὔτε οἰκονομικὰ οὔτε στρατιωτικὰ μᾶς βοήθησε, ἠθικὰ δὲ μᾶς παρασύρει στὸν δικό της βόρβορο, στὴν λάσπη τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀνηθικότητας. Νὰ μὴ ἐμπιστεύεται ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τὶς συνόδους, γιατὶ καὶ Ἐκεῖνον ἀρχιερεῖς καὶ σύνοδος, παράνομα ἰουδαϊκὰ συνέδρια τὸν κατεδίκασαν. Νὰ πάρει ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς Ἑβραιομασόνους καὶ τὶς λέσχες τους, ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι δυνατοὶ καὶ θὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἐνόμισαν πὼς μὲ τὴν Σταύρωση θὰ Τὸν νικοῦσαν, καὶ ἔγιναν καταγέλαστοι μὲ τὴν Ἀνάσταση. Νὰ ἐνστερνισθεῖ, νὰ ἀκούσει ἕνα ἄξιο ἱεράρχη, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο· νὰ ἐπαναλάβει πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς αὐτὰ ποὺ ἐκεῖνος εἶπε: «Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία... ῍Αν πολεμᾶς μὲ ἄνθρωπο ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν ὅμως πολεμᾶς τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσεις· γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἰσχυρότερος ὅλων»3. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν τρομάζουμε ἀπὸ τοὺς τρομονόμους, ἀπὸ τὶς συκοφαντίες, τοὺς διωγμούς, τὶς ποινὲς καὶ τὶς φυλακίσεις. Ἀνατέμνοντας τὴν ἱστορία, γνωρίζουμε ὅτι τελικὰ νικητὲς θὰ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του, ὅπως ἐπὶ λέξει λέγει καὶ πάλι ἡ χρυσῆ γλώσσα: «Πόσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο. Αὕτη δὲ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· Πολεμουμένη νικᾶ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται»4. Πλανῶνται πλάνην οἰκτρὰν ὅσοι νομίζουν ὅτι μὲ τὶς ποινὲς καὶ τὶς φοβέρες θὰ ἐμποδίσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. ᾽Αντίθετα θὰ τὸ ἐμπεδώσουν περισσότερο, γιατὶ θὰ φανερωθεῖ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ θεϊκή του δύναμη καὶ προέλευση.
Σημειώσεις:
1. Ἐπιστολὴ 9η πρὸς Ὀλυμπιάδα, 4 ΕΠΕ 37, 440442.
2. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (17141779). (Συναξάριον-Διδαχαί-Προφητεῖαι-Ἀκολουθία), ὑπὸ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, μητροπολίτου Φλωρίνης, Ἀθῆναι 2005, σελ.193.
3.Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52 429: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε... Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῆς ἢ ἐνίκησας ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐάν πολεμῇς νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γὰρ ἔστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος».
4. Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεῖ ὁ Εὐτρόπιος 1, PG 52, 398.
Ορθόδοξος Τύπος, 5/9/2014
Κήρυγμα τὴν Κυριακή, 31 Αὐγούστου 2014, στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου καὶ Παναγίας Παραμυθίας Γιαννιτσῶν.
Πηγή: Θρησκευτικά
Ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ ντόρος γιὰ τὴν συμπερίληψη ἢ ὄχι τῆς ποντιακῆς γενοκτονίας στὸ ρατσιστικὸ «ἀντιρατσιστικὸ» νομοσχέδιο εἶναι ἀποπροσανατολισμὸς γιὰ νὰ περάσει τὸ μεῖζον, ἡ φίμωση τοῦ λόγου καὶ τῆς σκέψης!
Εἶναι πολλοὶ ποὺ ἐπιδιώκουν αὐτὸν τὸ ντόρο καὶ μὲ δικά τους ἄτομα ποὺ δημιουργοῦν ἐντάσεις ὑποστηρίζοντας τὰ πιὸ παράλογα πράγματα, καθοδηγοῦν τὸν λαὸ σὲ λάθος μονοπάτια ἀποπροσανατολίζοντας τὸν καὶ παρασύρουν πάρα πολλοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι παλεύουν γιὰ κάτι θετικὸ ἀλλὰ ἁπλὰ παίζουν τὸ παιχνίδι ἀκριβῶς τῶν νεοταξικῶν συντακτῶν τοῦ νομοσχεδίου!
Εἶναι μεγάλη εὐκαιρία καὶ γιὰ τοὺς ὑπεταγμένους βουλευτὲς τῆς ΝΔ, νὰ τὸ παίξουν τζάμπα μάγκες καὶ ὁ Σαμαρὰς ὅτι εἶναι ἡγέτης ποὺ ἀφουγκράζεται τὸ συναίσθημα τοῦ λαοῦ, συμπεριλαμβάνοντας ἐν τέλει τὴν ποντιακὴ γενοκτονία στὸ νομοσχέδιο, ἐὰν....
τὸν ἀφήσουν οἱ γείτονες...
ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ! Τὸ ἐν λόγω νομοσχέδιο ἐπιδιώκει νὰ ἐνταφιάσει τὴν δημοκρατία - ὅση ἀπέμεινε... - στὴν χώρα μας. Ἐὰν περάσει - μὲ τὴν ποντιακὴ γενοκτονία μέσα ἢ ὄχι - θὰ εἶναι τὸ νομοσχέδιο ποὺ θὰ ἀνοίξει τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας γιὰ νὰ προβεῖ τὸ ὑπεταγμένο στὶς νεοταξικὲς φασιστικὲς δυνάμεις πολιτικὸ προσωπικό τῆς χώρας, στὴν προσπάθεια περαιτέρω ἀπαγορεύσεών σε ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὰ συστατικά τῆς ταυτότητάς μας.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com
Πειραιεύς, 4 Σεπτεμβρίου 2014
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Μέ «διθυράμβους καί ἔκσταση» ὑποδέχθηκαν τά ΜΜΕ τήν «πολιτική» λεγομένη ὁρκομωσία τῶν ἐκλεγέντων στόν πρῶτο καί δεύτερο βαθμό τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης. Εἶναι ἐνδεικτικός τῆς ἰδεοληψίας ὁ ἐκφωνηθείς «πολιτικός» ὅρκος τῆς κ. Ρένας Δούρου, Περιφερειάρχου Ἀττικῆς πού ἀρχίζει μέ τήν φράση: «Θεωρώντας ὅτι ὁ πολιτικός ὅρκος ἀνταποκρίνεται στήν αὐτοτέλεια τῆς πολιτικῆς καί δημόσιας σφαίρας καί διασφαλίζει τήν αὐτονομία της δηλώνω στήν τιμή καί τήν συνείδησή μου...». Ὁ ὅρκος ὅμως προϋποθέτει τήν ἱερότητα τῆς Ἀρχῆς στήν ὁποία ὁρκίζεσαι, προϋποθέτει μία ὑπερβατική ἔννοια τήν ὁποία ἐπικαλεῖσαι ὡς μάρτυρα τῶν προθέσεων καί τῶν ἐνεργειῶν σου. Ὅλοι ὅσοι ἐκ τῶν ἐκλεγέντων στήν τοπική Αὐτοδιοίκηση προέβησαν σέ ὁρκοδοσία στήν τιμή καί τήν συνείδηση τους δέν πιστεύουν στήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί στήν ὑπερβατικότητα τῆς ὑπάρξεώς τους διότι αὐτό προϋποθέτει πίστη στό Θεῖο, σέ μία ἐξωκόσμια ἄκτιστη Ἀρχή ἀπό τήν ὁποία πηγάζει ἡ κτιστή πραγματικότητα, ἡ συνείδηση τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ καί ἡ ὁποία ὑπέρκειται τῶν ἀντινομιῶν τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί ἰδιαίτερα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.
Ἑπομένως ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ ὅρκου πού ἐκστασίασε τά ΜΜΕ, εὐτέλισε καί γελοιοποίησε τήν συγκεκριμένη διαδικασία διότι οἱ ὁρκισθέντες δέν πιστεύουν ὅτι εἶναι εἰκόνες τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ὅτι ὑπάρχει Δημιουργός Θεός καί ὅτι ἔχουν ἀθάνατη ψυχή ἀπό τήν ὁποία πηγάζει τό συνειδέναι καί ἡ τιμή. Ὡς ὑλιστές καί ἀθεϊστές ἀποδίδουν τήν ὕπαρξη τοῦ κόσμου καί κατά συνέπεια τήν ὕπαρξή τους στήν τυχαιότητα, τήν ἐξέλιξη καί τήν φυσική ἐπιλογή καί δέχονται ὅτι ἡ ὕπαρξή τους ἀρχίζει ἀπό τό τίποτα, ἀπό τό μηδέν καί καταλήγει στό τίποτα καί τό μηδέν ἀφοῦ μέ τήν παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας τους ἐκμηδενίζονται καί ἀφανίζονται. Ἀποτελοῦν κατά τήν ἀντίληψή τους μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων καί οἱ ὅλες λειτουργίες τους θεμελιώνονται σέ μία τυχαία μείξη ἐκκρίσεων ἀπό τυχαία σχηματισθέντα ὄργανα πού τυχαία κάποιο ἄλογο καί ἀσυνείδητο κβαντικό πεδίο δημιούργησε ἀπό τό μηδέν, μετά ἀπό κάποια τυχαία μεγάλη ἔκρηξη. Τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι πῶς ἀπό αὐτή τήν τυχαιότητα ἀπό αὐτό τό πρωτόζωο πού ἔγινε ἑρπετό καί μετά ἀνθρωποειδές καί μετά ἄνθρωπος ἐκπορεύεται ἠθική διάσταση καί κρίση, πού ὀνομάζεται τιμή καί συνείδηση καί πῶς ὑφίστανται μέσα στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη οἱ λεγόμενες πνευματικές ἐκδηλώσεις, τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα, τό ἐνσυνείδητο ἐγώ, ἡ συνειδητή ἀντίληψη τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος, τοῦ δικαίου καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν, ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων, τῶν ὑλικῶν ἐπιδράσεων, ἐντυπώσεων στό σῶμα μας, ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότητα τῆς μή ἱκανοποιήσεως μέ τήν βούληση καί τή θελησή μας ὅλων τῶν ἐπιδράσεων στό σῶμα μας, ἡ συνειδητή καί δυναμική ἐπίδραση ἐπωφελῶς καί ἐπιβλαβῶς τῆς πνευματοβολίας μας στό σῶμα μας καί στά ἄλλα ὄντα καί ἀντικείμενα, ἡ εἰδική καί ὁμαδική ὑποβολή, ἡ ἐκούσια καί συνειδητή βασκανία, ἡ τηλεπάθεια, ὁ προφορικός καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη, ἀνάπλαση καί ἀναγνώριση καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνώση, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἱκανότητα, ἡ ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα, ἀσχέτως τῶν διαστάσεων καί τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά καί προφητικά ὁράματα.
Ἐκ τοῦ ἐναντίου (a contrario) φαινόμενα ψυχικά πού εἶναι ἀδύνατον νά ἔχουν ἀρχή τή μείξη ἐκκρίσεων κάποιων κυττάρων, διότι εἶναι ἄλλης ὑφῆς, ἀποδεικνύουν τήν ἀπόλυτη ἀστάθεια τῶν ἀρνουμένων τήν ὑπερβατική τους πνευματική διάσταση ὅπως ἡ μεταβίβαση σκέψεως, ἡ τηλενέργεια, ἡ τηλεκινησία, ὁ ὑπνωτισμός, ἡ νοομαντία, ἡ διαίσθηση, ἡ ἐνδοσκοπία, ἡ ραβδοσκοπία, ἡ αὐτόματος γραφή, ἡ ἐξωπλασία ἤ ἐκτόπλασμα, ἡ καταληψία, ἡ ἀκαΐα, ἡ αἰώρηση, ἡ διπλή ἤ πολλαπλή προσωπικότης, ἡ ἰδεοπληγία, ἡ ψευδαίσθηση, ἡ ἐγγαστριμυθία κ.ἄ. πού καταδεικνύουν τήν ὑποστατική ὀντότητα ἀρνητικοῦ πνευματικοῦ κόσμου.
«Ὁρκίστηκαν» οἱ ἀγαπητοί ἄρχοντες τῆς αὐτοδιοίκησης στόν ἑαυτό τους δηλ. στήν συνάρμοση τῶν κυττάρων τοῦ ὀργανισμοῦ τους πού ὅλως παραδόξως ἀπό αὐτές τίς μονάδες ὕλης ἀναβλύζουν ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση δηλ. ἔννοιες πνευματικές πού προϋποθέτουν μεταφυσική ἀναγωγή δηλ. σχέση καί κοινωνία μέ ὑπερβατική Ἀρχή καί δέσμευση ἀπέναντί Της.
Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπαρτίζεται ἀπό 62,81% ὀξυγόνο, 19,37% ἄνθρακα, 9,31% ὑδρογόνο, 5,14% ἄζωτο, 1,38% ἀσβέστιο, 0,64% θεῖο, 0,63% φώσφορο, 0,26% νάτριο, 0,22% κάλιο, 0,18% χλώριο, 0,04% μαγνήσιο, 0,005% σίδηρο, καί ἀπό ἄλλα 24 χημικά στοιχεῖα σέ ἐλάχιστες ποσότητες. Τό 60% κατά μέρο ὅρο εἶναι κοινό νερό. Ἑπομένως ἀπό αὐτά πηγάζει κατά τούς ὁρκισθέντες ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση (;) καί σέ αὐτά ὁρκίζονται οἱ ἐκλεκτοί μας συμπολίτες ἀφοῦ πανηγυρικά ἀρνοῦνται μέ τήν πράξη τους τήν θεία ἀναγωγή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου στήν σχέση του μέ τόν ὑπερβατικό Δημιουργό τῆς ζωῆς;
Διερωτᾶται κανείς βέβαια πῶς ἐχέφρονες ἄνθρωποι κατατρύχονται ἀπό τέτοιες ἰδεοληψίες ἀφοῦ ἐνώπιον τῆς ἀντιλήψεώς μας: Α. Τά ἀγεφύρωτα ὀργανικά χάσματα μεταξύ ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, Β. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ φυτικοῦ κόσμου καί τῶν ἐμψύχων ὄντων, Γ. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλων τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων, Δ. Ἡ ἀέναος κίνηση τῆς συμπαντικῆς ὕλης-μάζης, Ε. Οἱ φυσικοί νόμοι, ς. Τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, Ζ. Ἡ ὀργανική διάπλαση καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων, Η. Τό πεπερασμένο τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος καί Θ. Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος, ἡ ὑπερμαθηματική ἀκρίβεια καί ἡ τελονομία πού τό διέπουν ἀποδεικνύουν πληρέστατα ὅτι ὁ παρών κόσμος εἶναι ἀδύνατον νά ἔχει δημιουργήσει τόν ἑαυτό του καί τό θεμέλιο τῆς ὕπαρξης του δέν βρίσκεται μέσα του καί κατά συνέπεια ἡ ὑπερβατική αὐτή Ἀρχή πού τόν δημούργησε καί τόν συνέχει εἶναι ὁ Πανάγιος καί Πανυπερτέλειος Θεός, κατ’εἰκόνα τοῦ ὁποίου ἔχει πλασθεῖ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος πού μόνος αὐτός ἀπό ὅλο τό Σύμπαν ἔχει ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του, μπορεῖ νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα ποιός εἶσαι, ἔχει τό «συνειδέναι» καί τήν αὐτεξούσια ἐλευθερία βουλήσεως.
Εἶναι ἐξόχως τραγικά πρόσωπα οἱ συνάνθρωποί μας πού ἀνέλαβαν τούς οἴακες τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης μέ τέτοιες ἀσταθεῖς, ἀφελεῖς ἀνερμάτιστες καί χαοτικές ἀπόψεις καί ὅπως ἀποδεικνύεται δέν ἔχουν διδαχθεῖ τίποτα ἀπό τήν ἱστορία πού διέδραμε ἡ ἀνθρωπότης, ἀπό τίς ἐπαναστάσεις πού τούς ἐμπνέουν τήν Γαλλική ἐπανάσταση (1789) καί τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση (1917). Δέν διδάχθηκαν τίποτα ἀπό τά ποτάμια αἵματος καί τούς ὁμαδικούς τάφους τῶν θυμάτων τῆς ἀνείπωτης θηριωδίας τῶν ἐπαναστατῶν πού ἐμφοροῦντο ἀπό τά ἴδια μέ αὐτούς ἰδεολογήματα. Δέν ἐνθυμοῦνται ὅτι καί αὐτός ὁ Ροβεσπίερος κατέληξε στήν γκιλοτίνα καί ὅτι στίς «περιώνυμες» δίκες τῆς Μόσχα ὁ ἕνας «σύντροφος» ἐξόντωνε τόν ἄλλο. Γιατί «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται» κατά τήν ρήση τοῦ Ντοστογιέφκυ καί γιατί νά μήν ἐπιτρέπονται;
Οἱ τιμηθέντες μέ τήν ψῆφο τῶν συμπολιτῶν τους πού ὁρκίστηκαν στόν ἑαυτό τους θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό πνεῦμα θυσίας πού ἀπαιτεῖ ἡ δημόσια λειτουργία, ὁ ἀλτρουϊσμός καί ἡ θυσιαστική προσφορά, τό δίκαιο, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη μποροῦν νά πηγάσουν ἀπό τόν πεισιθάνατο ἐγκλεισμό τοῦ ἀνθρώπου στόν χωροχρόνο τῆς καθημερινότητας καί στόν ἀσφυκτικό κλειό τῆς ὕλης. Ἄν αὐτό δέν ἀποτελεῖ μεσαίωνα καί τήν ἐπανάληψη ἀσταθῶν ἀπόψεων τῆς ἀνθρώπινης μεταπτωτικῆς τραγωδίας τί ἄλλο εἶναι;
Νά γιατί ἡ ἀποτυχία τους δυστυχῶς προδιαγράφεται βεβαία!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
(Βασικὰ Μαθήματα Πολιτικῆς Ἀγωγῆς ἀπὸ δικούς μας Δασκάλους)
Ὁ Νικόλαος Μαυροκορδάτος, στὸ βιβλίο του ''Πολιτικόν θέατρον'', γράφει: ''Οἱ πολίτες μιμοῦνται τοὺς ἄρχοντές τους. Γι' αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι πρέπει νὰ προσέχουν πάρα πολύ, ὥστε νὰ μὴν τοὺς φθείρουν μὲ τὸ κακό τους παράδειγμα''.(1)
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ζωὴ τῶν ἀρχόντων (δημάρχων, περιφερειαρχῶν, ὑπουργῶν κ.ο.κ.), δύσκολα μπορεῖ νὰ μείνει κρυφή.
Ἔλεγε ὁ Πλούταρχος(2): ''Ὅπως τὰ ψεγάδια τοῦ προσώπου μας εἶναι γνωστὰ σὲ ὅλους, ἔτσι καὶ τὰ παραμικρὰ σφάλματα τῶν ἀρχόντων, τὰ παρατηροῦν καὶ τὰ γνωρίζουν οἱ πάντες''.
Γιὰ ἕναν ἰδιώτη, τὸ νὰ εἶναι φαυλόβιος, ἀναμφίβολα, εἶναι αἰσχρό. Γιὰ ἕναν ἄρχοντα, ὅμως, εἶναι αἰσχρότερο καὶ ἀτιμότερο, διότι ἡ ζωὴ τοῦ ἄρχοντα ἐκτίθεται καὶ προσφέρεται πρὸς μίμηση ἀνὰ πάσα στιγμή.
Μάλιστα ὁ γνωστὸς πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης(3) δίδασκε σχετικὰ καὶ τὰ ἑξῆς: ''Τὸ μέγεθος τοῦ ἁμαρτήματος εἶναι ἀνάλογο πρὸς τὸν βαθμὸ τοῦ ἀξιώματος, ποὺ ἔχει ὁ ἁμαρτάνων. Καὶ πολλὲς φορὲς σφάλματα, ποὺ τὰ παραβλέπουμε...
καὶ τὰ συγχωροῦμε στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους, τὰ θεωροῦμε ἀσυγχώρητα γιὰ τοὺς ἄρχοντες''.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι πολὺ συχνὰ παραπονιόμαστε γιὰ τὴν ἀναξιότητα ἢ καὶ τὴν ἀνικανότητα τῶν ἀρχόντων μας. Ἀναρωτηθήκαμε, ὅμως, ποτέ, ποιοὶ εἶναι οἱ δάσκαλοί τους, ποιὰ μαθήματα πολιτικῆς ἀγωγῆς ἔχουνε διδαχθεῖ καὶ προπαντὸς ποιὰ εἶναι τὰ ζωντανὰ παραδείγματα, ποὺ ἔχουνε μπροστά τους καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ μιμηθοῦν;
Δυστυχῶς, μέσα στὴν παραζάλη τοῦ ''δυτικού μας ἐκσυγχρονισμοῦ'', ἀλλὰ καὶ τῆς μανίας μας, νὰ φορέσουμε στὴν Ὀρθοδοξία μας μανδύα προτεστάντικης ραφῆς, πετάξαμε στὰ ἄχρηστα τούς Δασκάλους, τοὺς δικούς μας, περιφρονήσαμε τὰ πολύτιμα μαθήματά τους καὶ πάνω ἀπ' ὅλα κρατήσαμε ἀποστάσεις ἀπὸ τὰ ζωντανὰ μας παραδείγματα: Τοὺς Ἥρωες καὶ τοὺς Ἁγίους. Τοὺς ἀθλητὲς τῆς φιλοκαλίας καὶ τοὺς μανικοὺς ἐραστὲς τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς σοφίας.
Ἐὰν πραγματικὰ σεβόμασταν τὴν πείρα τῶν Προγόνων μας καὶ τιμούσαμε τὶς Διδαχὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, θὰ φυλάγαμε τὶς παρακαταθῆκες τους ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καὶ δὲν θὰ τοὺς εἴχαμε ἐξορίσει συλλήβδην τόσο ἀπὸ τοὺς ἄμβωνες ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς σχολικές μας αἴθουσες.
Σήμερα τὰ παιδιά μας, δηλαδὴ οἱ ἡγεσίες μας οἱ αὐριανές, μεγαλώνουνε, δυστυχῶς, πολιτικὰ στερημένα.
Πόσοι Ἱεράρχες, στὶς μέρες μας, ἀγωνίζονται μὲ φιλότιμο, γιὰ νὰ μυήσουν τὴν νεολαία μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Πίστη, στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ πρόταση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ τῶν κορυφαίων τῆς Ἀντίστασης Νεομαρτύρων;
Τὰ νιάτα, ποῦ νὰ τὰ βρεῖ σήμερα ὁ παπποὺς τους ὁ Ξενοφώντας, νὰ τὰ μιλήσει γιὰ τὸ εὐγενὲς καὶ ἀνεπανάληπτο ''ἄθλημα τῆς Πόλης'', γιὰ τὸ ἔργο καὶ τὰ καθήκοντα τῶν ἀρχόντων;
Ἔλεγε ὁ μεγάλος μας αὐτὸς ἱστορικὸς καὶ φιλόσοφος(4):
''Πρῶτο ἔργο τοῦ βασιλέως εἶναι νὰ γίνει ὁ ἴδιος καλὸς ἄνθρωπος. Δεύτερο, νὰ φροντίσει, ὅσο εἶναι δυνατόν, νὰ γίνουν ἄριστοι ἄνθρωποι καὶ οἱ κυβερνώμενοι ἀπὸ αὐτόν. Διότι ὁ λαὸς συνήθως μιμεῖται τὸν ἄρχοντά του. Κι ἂν ὁ ἄρχοντας εἶναι καλός, προτρέπει μὲ τὸ παράδειγμά του πρὸς τὰ καλὰ καὶ τίμια ἔργα. Ἐάν, ὅμως, εἶναι κακός, προτρέπει πρὸς τὰ κακὰ καὶ ἐπονείδιστα''.
Νὰ γιατί, ἰδιαίτερα στὶς ἡμέρες μας, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἡγέτες (πολιτικούς, ἐκκλησιαστικοὺς κ.α.) σοφοὺς καὶ ἐνάρετους: Γιὰ νὰ δώσουν στὸν χειμαζόμενο λαό μας τὸ παράδειγμα τὸ καλό. Γιὰ νὰ γίνουν σὲ ὅλους μας ὑποδείγματα κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἀγωγῆς, ὄχι βεβαίως μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὴν καθαρή τους ζωὴ καὶ τὰ τίμια ἔργα τους.
Δυστυχῶς, ὅμως, τὰ πράγματα δείχνουν ὅτι, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἡ βιωτὴ καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἀξιωματούχων τοῦ σημερινοῦ συλλογικοῦ μας βίου ἀπέχει παρασάγγας τόσο ἀπὸ τὴν παραδοσιακὴ Διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας μας ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς σοφὲς ἐπιταγὲς τῶν ἐμπείρων καὶ Δικαίων προγόνων μας.
Σπάνια θὰ βρεῖς σήμερα ἡγέτη, ποὺ νὰ ἐκπληρώνει πιστὰ τὰ καθήκοντά του, νὰ διαθέτει χρόνο γιὰ μελέτη καὶ νὰ ἔχει τὸν νοῦ του μακριὰ ἀπὸ τὴν δόξα καὶ τὸν πλουτισμό.
Ὅπως, ἐπίσης, ἀκόμα πιὸ σπάνια θὰ βρεῖς ἡγέτη, ποὺ νὰ παραδέχεται καὶ νὰ βιώνει τὴν ἀρετή, ὡς γνώμονα ἄσκησης τῆς ἐξουσίας του.
Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ ''Χρυσοῦ Αἰώνα'', ἤσαν κατὰ τεκμήριο εὐτυχισμένοι, διότι τότε κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ γίνει ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐὰν δὲν ἦταν ἀνώτερος καὶ στὴν ἀρετή. Καὶ τότε μονάχα, στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, περιῆλθε ἡ διοίκηση στὰ χέρια τῶν Σοφῶν καὶ Ἐναρέτων, ὅταν στόχος ἤτανε τὸ κοινὸ καλὸ καὶ ὄχι ἡ ἐξουσία.
Στὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ ''Πολιτικόν Θέατρον'', ὁ Νικόλαος Μαυροκορδάτος συμπεραίνει: ''Τὸ Βασιλικὸ Παλάτι (Θὰ λέγαμε σήμερα Δημαρχεῖο, Μητρόπολη, Περιφέρεια, Ὑπουργεῖο καὶ πιὸ πάνω) πρέπει νὰ εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὀφθαλμὸς τῆς φρονήσεως, στάθμη τῆς δικαιοσύνης, θρόνος τῆς ἀνδρείας, ὑπόδειγμα τῆς σωφροσύνης, παράδειγμα τῆς τιμῆς, φῶς τῆς ἀγάπης, πηγὴ τῶν χαρίτων, χορὸς τῶν μουσῶν, γυμνάσιο τῶν ρητόρων καὶ τῶν ποιητῶν, ἱερὸ τῶν φιλοσόφων, σύγκλητος τῶν φρονίμων, βραβεῖο τῶν μορφωμένων, τράπεζα τῶν πτωχῶν, ἐλπίδα τῶν καλῶν, καταφύγιο τῶν ἀθώων καὶ ὅλων τῶν κατατρεγμένων ἀσφαλέστατο ὀχύρωμα ''.
______________________________________________________
(1) Ἀπὸ τὸ βιβλίο μὲ τίτλο ''ΚΡΙΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑ'' τοῦ Νικολάου Μαυροκορδάτου, τῶν Ἐκδόσεων Ο.Χ.Α. Λυδία, 1992.
Πρώτη ἔκδοση τῆς Λειψίας, 1758, μὲ τὸν τίτλο ''ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΘΕΑΤΡΟΝ''.
(2) Ὁ Πλούταρχος ἦταν ἱστορικός, βιογράφος καὶ δοκιμιογράφος, γεννημένος στὴν Χαιρώνεια τῆς Βοιωτίας (περ. 45μ.Χ.-120).
(3) Ὁ ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου περὶ τὸ 360. Ἔλαβε λαμπρὴ μόρφωση θύραθεν καὶ θεολογική. Ὑπόδειγμα ἀρετῆς καὶ σοφίας. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 4 Φεβρουαρίου.
(4) Ὁ Ξενοφών ὁ Ἀθηναῖος ἦταν ἱστορικὸς συγγραφέας καὶ σωκρατικὸς φιλόσοφος (περ. 427 π.Χ.-355 π.Χ.).
31.8.2014
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η πολιτιστική κληρονομιά της Θεσσαλονίκης είναι το… τμήμα Ισλαμικών Σπουδών της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, σύμφωνα με τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της πόλης, ο οποίος, εκτός των άλλων, φιλοδοξεί να κοσμήσει την πόλη με ισλαμικούς μιναρέδες, μουσουλμανικά νεκροταφεία και από «Νύφη του Θερμαϊκού» να την μετατρέψει σε… «Χανουμάκι του Πασά».
Βεβαία δεν ξέρω αν έχει υπόψη του πως οι μουσουλμάνοι απεχθάνονται την καύση των νεκρών την οποία επίσης φιλοδοξεί να συμπεριλάβει στο καταπληκτικό έργο «αναμόρφωσης» της Θεσσαλονίκης, για το οποίο παίρνει συνεχώς τα μπράβο και τα εύσημα από τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό τύπο. Μάλιστα το «θεάρεστο» σχέδιο του προβλέπει πως μαζί με τα αποτεφρωτήρια που θα δώσουν τον τόνο της «πολιτιστικής εξέλιξης» της πόλης, σκοπεύει να ζητήσει να τελείται και... εξόδιος ακολουθία για όσους έχουν κάνει αυτή την επιλογή. Δεν μένει παρά να το δούμε και αυτό, (άραγε θα υπάρξουν ιερείς που θα τον υπακούσουν ;) και μετά να πάρει το… βραβείο νόμπελ του καλύτερου και πιο πρωτότυπου δημάρχου παγκοσμίως. Τι ευτυχισμένοι οι κάτοικοι αυτής της πρωτοπόρας πόλης που έχουν ένα φοβερό δήμαρχο, παγκοσμίου αξίας, που έλυσε όλα τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, τέλειωσε το μετρό, έκανε την υποθαλάσσια, καθάρισε του δρόμους από τα σκουπίδια, έλυσε το ζήτημα του παρκαρίσματος και κυρίως προσέφερε χιλιάδες θέσεις εργασίας στην πρωτεύουσα της ανεργίας και τώρα καμαρώνει ποζάροντας με κάποιους αμφισβητήσιμου φύλου για να στείλει τις πολύ πετυχημένες φωτογραφίες του στο Άγιο Όρος από όπου θα… πάρει περισσότερη ευλογία για το «εξαίρετο» έργο του.
Το θέμα του τμήματος Ισλαμικών Σπουδών παρά τις έντονες αντιδράσεις της τοπικής Μητρόπολης, παρά του περί αντίθετου ψηφίσματος των κληρικών της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, παρά τις νομικές ενστάσεις που κρίνει το έργο αυτό αντισυνταγματικό, από τον έγκριτο πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κ Νικόπουλο, παρά την ομόφωνη αντίθετη ψήφο του τμήματος Ποιμαντικής της Σχολής, ο περίφημος γνωστός και μη εξαιρετέος υπουργός Παιδείας, (αλλοίμονο μας!!) εναγκαλιζόμενος με τον επίσης γνωστό και μη εξαιρετέο σκουλαρικοφόρο δήμαρχο, τόνισαν πρόσφατα πως θα προχωρήσει για να δοξάσει την Θεσσαλονίκη μας!!! Έιβαλλαχ!!! Για αυτούς τους αξιότιμους κυρίους η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ η συμπρωτεύουσα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, δεν είναι η αγιωτόκος Θεσσαλονίκη, δεν είναι η πόλη του αγίου Δημητρίου, του Γρηγορίου Παλαμά, δεν υπήρξε ποτέ η χριστιανική Θεσσαλονίκη που δίδαξε τον χριστιανισμό στους Σλάβους, δεν υπήρξε ποτέ η Θεσσαλονίκη του «Κανλί Κουλέ», (Λευκού Πύργου ), του «Πύργου του Αίματος» που είχε πλημμυρίσει από το αίμα των Ελλήνων μαρτύρων που σφαγιάστηκαν εκεί μέσα κατά την επαναστάτη του 1821. Σύμφωνα με τους δυο τιμητές το Ισλάμ, ένας υπουργός και ένας δήμαρχος, η Θεσσαλονίκη είναι η… Selanik, είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα των μουσουλμάνων και των Εβραίων. Γι’ αυτό και πρέπει οπωσδήποτε να ιδρυθεί Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών και μάλιστα μέσα στην Θεολογική Σχολή. Κάποιες επιστολές διαμαρτυρίας μερικών «γραφικών», όπως τους χαρακτήρισαν, ιεραρχών, που εξέφρασαν αντίθετη γνώμη αντιμετωπίστηκαν με χαμόγελα συγκατάνευσης. Άλλωστε οι «ένδοξοι» δεσποτάδες της Θράκης, όπου υπάρχει, ευημερεί και αυξάνεται το μουσουλμανικό στοιχείο και όπου, προς τιμή της Θράκης, υπάρχει και δρα για την «δόξα» του ελληνισμού το τουρκικό προξενείο, είναι αναφανδόν υπέρ του Τμήματος. Μεθαύριο στην Θεολογική Σχολή θα κτιστεί και ένα ωραίο μουσουλμανικό τέμενος για να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι μουσουλμάνοι σπουδαστές και γιατί όχι, θα γίνονται και δημόσιες τελετές σε ισλαμικές γιορτές με την παρουσία του αξιότιμου δημάρχου και του υπουργού «Παιδείας».
Μαζί τους και οι αξιότιμοι καθηγητάδες της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, που αμείβονται από τον δημόσιο κορβανά, δηλαδή από εμάς τους φορολογούμενους που χωρίς να κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν κανένα αποφάσισαν την υλοποίηση της ίδρυσης του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Οι αξιότιμοι αυτοί καθηγητάδες που ψήφησαν υπέρ αυτού του σχεδίου, φαίνεται πως αρέσκονται να προσποιούνται τον κωφάλαλο και τον τυφλό. Δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους στην ευρύτερη περιοχή. Δεν βλέπουν τους τζιχαντιστές. Δεν βλέπουμε τις σφαγές των Χριστιανών και όλων των άλλων ανθρώπων, από τους μαχητές του ISIL. Δεν βλέπουν την Ευρώπη που τρέμει από την επιστροφή των «δικών της» τζιχαντιστών που πολεμούν αυτή την στιγμή στην Συρία, το Ιράκ, ή όπου αλλού και κάποια στιγμή θα επιστρέψουν στις χώρες τους και θα μεταφέρουν εκεί τα «κτυπήματα» τους. Δεν βλέπουν πως αντιδρά το ίδιο το Ισραήλ στην παραμικρή επίθεση που δέχεται από τους εχθρούς του. Δεν αντιλαμβάνονται ότι καθημερινά εισέρχονται ακάλεστοι και ανεξέλεγκτα στην χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι, μεταφερόμενοι από την τουρκική μαφία βάσει του σχεδίου μετατροπής των γηγενών αυτής της ιστορικής χώρας σε μειονότητα.
Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά. Μετέχουν σε συμπροσευχές με παπικούς, γραφούν συγγράμματα για την πατερική θεολογία χωρίς τους Πατέρες της εκκλησίας, προωθούν την μεταπατερική θεολογία, αρέσκονται σε οικουμενιστικά κηρύγματα και στην μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία, προωθούν την «πρόοδο» και την ανεξιθρησκία και στο τέλος, εκείνο που επιδιώκουν με ξεχωριστό ζήλο, είναι ότι πρέπει ένα μετατρέψουν την Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, που κάποτε ήταν ομολογιακή αλλά με νόμο καταργήθηκε αυτός ο χαρακτήρας της, σε… Θολογική Σχολή του Ισλάμ. Άφεριμ Ογρετμενλερίμ!
Πηγή: Ακτίνες
Την Κυριακή, 31 Αυγούστου πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις για την επέτειο της νίκης του Εθνικού Στρατού κατά την περίοδο του συμμοριτοπολέμου 1946 - 1949.
Πλήθος κόσμου από διαφορετικές περιοχές κατέφθασε στους πρόποδες του Γράμμου και συγκεκριμένα στο ακριτικό χωριό Βούρμπιανη Κονίτσης για αποτίσει φόρο τιμής στους ηρωικούς πεσόντες. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και το Μνημοσύνου τελέστηκε μπροστά στο ηρώο, τρισάγιο στην μνήμη των παλληκαριών που...
θυσιάστηκαν για να σώσουν την Ελλάδα από το "σιδηρούν παραπέτασμα", ενώ ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας μίλησε για τη θυσία και το χρέος! Δείτε το βίντεο με τα όσα είπε ο Σεβασμιώτατος για τα χρόνια του συμμοριτοπολέμου και για το σήμερα...
Πηγή: Iερός Άμβωνας
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...