Τὸ κάτωθι ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ νέο βιβλίο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης “Ὁ Ὅσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)” τῆς ἐκδοτικῆς σειρᾶς “Ὀρθόδοξο βίωμα”. Ἡ πρώτη παρουσίαση τοῦ βιβλίου πραγματοποιήθηκε τὴν Κυριακὴ 22 Ἰανουαρίου στὴν Ι.Μ. Παντοκράτορος Νταοῦ Πεντέλης.

«Μιά μέρα πού πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπό μικρός, διέκρινε ἀπό πολύ μακριά νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους. Ἀκόμα καί γιά τόν τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μᾶς ἔλεγε ὅτι δέν εἶναι οὔτε στήν Αἴγυπτο οὔτε ἐκεῖ πού τόν ψάχνουν, ἀλλά εἶναι ἐδῶ στήν Ἑλλάδα κοντά στό ἀρχαῖο Δίον καί συγκεκριμένα στήν Κατερίνη στήν “Κονταριώτισσα”, δίπλα σ᾽ ἕνα παλιό ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας».

Για να βρείτε την σχετική ανάρτηση με το επίμαχο απόσπασμα όπως αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα της Ενωμένης Ρωμηοσύνης.
Δημιουργία – Επεξεργασία βίντεο: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ
Ευχαριστώ θερμά την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ για την παραχώρηση της άδειας προβολής του βίντεο μέσα από το κανάλι

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ Ἑλλάδα, μέ τήν πρόθυμη συγκατάθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν ὀργάνων, ἔχει δεχτεῖ καί συνεχίζει ἀκόμα νά δέχεται τά τελευταῖα 25 χρόνια στά ἐδάφη της ἕνα πρωτοφανές ἀνθρώπινο δυναμικό, μιά ἀνεξέλεγκτη εἰσροή οἰκονομικῶν κυρίως μεταναστῶν καί λαθρομεταναστῶν ἀπό διάφορες χῶρες. Ἄνθρωποι ἀπό διάφορες χῶρες, βαλκανικές, σλαβικές, ἀσιατικές, ἀπωανατολικές, μεσανατολικές καί ἄλλες χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, ἅρπαξαν τήν εὐκαιρία νά βρεθοῦν στήν Ἑλλάδα.

Ἡ πατρίδα μας, ἡ χώρα τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης, ἀμήχανη στίς ἀλόγιστες ἐπιλογές τῶν πολιτικῶν της, ἄνοιξε μέ αἰσθήματα ἀγάπης, ἀνεκτικότητας καί φιλοτιμίας τήν ἀγκαλιά της, ὥστε νά ἀνακουφίσει οἰκονομικά τόν νεοαφιχθέντα αὐτόν πληθυσμό, πού ἔφθανε στά σύνορά της, πιστεύοντας ὅτι πατάει τό πόδι του σέ ἕναν ἐπίγειο παράδεισο.
Ὅλο αὐτό τό ἑτερογενές πλῆθος, χωρίς νά ὑπάρχουν οἱ ἀναγκαῖες κρατικές ὑποδομές καί ἡ ἀνάλογη μεταναστευτική πολιτική, θρονιάστηκε κυρίως στίς....
μεγάλες πόλεις καί ἔφτασε μέχρι τίς ἐσχατιές τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ἀναζητώντας τόν ἐπιούσιο.

Ὡστόσο ζήσαμε, ὡς Ἕλληνες, περιστατικά αἰσχρῆς ἐκμετάλλευσης καί εὐτελισμοῦ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀλλοδαποῦ αὐτοῦ στοιχείου ἀπό κάποιους ἐπιτήδειους ἐργοδότες, ἀλλά καί περιστατικά πού εὔλογα δημιούργησαν ἕνα κλίμα ξενοφοβίας καί ἐπιφυλακτικότητας, γιατί οἱ μετανάστες μέ τήν παραβατική συμπεριφορά τους ἔγιναν ἡ μάστιγα, ὁ φόβος καί ὁ τρόμος, ὁ ἐφιάλτης τῶν φιλήσυχων καί φιλότιμων Ἑλλήνων πολιτῶν.

Ἡ ἀλήθεια δέν φοβᾶται ποτέ τό ψέμα. Μέ στατιστικό δεδομένο ὅτι ἡ ἐθνική ὁμοιογένεια καί συνοχή τῆς Ἑλλάδας ἦταν μοναδική στήν ΕΕ, ἀφοῦ ἄγγιζε τό 98%, μποροῦμε, ἐκ τῶν ὑστέρων, νά συμπεράνουμε ὅτι τίποτε δέν ἔγινε καί δέν γίνεται τυχαῖα στό ζήτημα τῶν μεταναστῶν καί τῶν ἀλλοδαπῶν. Ἐκεῖ πάνω, δηλ. στήν εὐκαιριακή καί ἐφήμερη εἰσροή τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν καί λαθρομεταναστών, πάτησαν «φίλοι» καί ἐχθροί καί ἔσπευσαν νά χαρακτηρίσουν παραπλανητικά τήν ἑλληνική κοινωνία ὅτι ἀπό μονοπολιτισμική μεταβλήθηκε αὐτομάτως πλέον σέ πολυπολιτισμική!

Ὁ ἐξαίρετος καί ἔμπειρος δημοσιογράφος ὅμως, Γιῶργος Ν. Παπαθανασόπουλος, ἔγραψε πρίν τρία χρόνια μέ τή σοφή του πένα:

«Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουν βιώσει ἐπί αἰῶνες στό πετσί τους τήν διαβίωση ὑπό ἀπάνθρωπα καθεστῶτα ἀλλοδόξων καί ἀλλοθρήσκων καί ἔχουν ἐπιβιώσει. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀποδεχθοῦν τήν εἰκονική πραγματικότητα, περί λ.χ. πολυθρησκευτικῆς καί πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδας.»

Μέ ὑψωμένο, λοιπόν, τό φανταστικό, προκατασκευασμένο καί χωρίς ἀξιόπιστα ἐρείσματα αὐτό λάβαρο, περί πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας καί ἀλλαγῆς τῶν δημογραφικῶν δεδομένων στήν Ἑλλάδα, ἄρχισαν καί τά σχέδια ἐφαρμογῆς προγραμμάτων τῆς ΕΕ γιά τή δῆθεν καινούρια ἑλληνική πραγματικότητα καί τόν «νέο» πολίτη, πού κατά τή γνώμη τους, πρέπει νά διαμορφώσει πολυπολιτισμική συνείδηση!

Ἔτσι, ἀφοῦ στήθηκε τό παραμύθι περί πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας, ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε τώρα νά δεῖ μέ ἄλλο μάτι τόν διαχρονικό πολιτισμό της. Ξεκίνησαν τά σενάρια περί ἀμοιβαίας συνύπαρξης πολλαπλῶν πολιτισμῶν, τά σενάρια γιά τίς εὐεργετικές ἐπιδράσεις μιᾶς πολυπολιτισμικῆς κατάστασης, τά σενάρια περί σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητας καί γνώσης τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἑτεροτήτων πού διαβιοῦν στή χώρα καί ἄλλα ἠχηρά, ὥστε νά ἀποτραποῦν τυχόν φαινόμενα ρατσισμοῦ, τή στιγμή πού ἡ χώρα μας μαζί μέ τήν Ἱσπανία ἀνήκουν στίς χῶρες τῆς ΕΕ πού ἔχουν δεχτεῖ τόν μεγαλύτερο ἀριθμό μεταναστῶν.

Τά εὐρωπαϊκά θεσμικά ὄργανα, χωρίς φύλλο συκῆς, μέ μοχλό πίεσης τήν προσποιητή πολυπολιτισμικότητα, καλοῦν καί πιέζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ὅλο καί περισσότερο γιά ἀναγνώριση ἀκόμα καί τοῦ γάμου μεταξύ ὁμόφυλων ζευγαριῶν!

Οἱ ὄψιμοι διαμορφωτές τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης προσπαθοῦν νά κάνουν μαθήματα στήν Ὀρθόδοξη ἑλληνική κοινωνία, τῆς ὁποίας ὁ ὑπερφυλετισμός εἶναι ἀρχή καί πράξη ἀπό τά ἀποστολικά ἀκόμα χρόνια. Τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι ξεκάθαρα: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» Γαλ. Γ΄,27-28 καί σέ ἄλλο σημεῖο: «Οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά πάντα καί ἐν πᾶσιν Χριστός.» Κολ. Γ΄, 11

Στά πλαίσια τῆς εἰκονικῆς πολυπολιτισμικότητας εἶναι σέ ἐφαρμογή καί τό ἀπρεπές σχέδιο ἀλλαγῆς τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στήν πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση ἀπό παραδοσιακό καί Ὀρθόδοξο σέ θρησκειολογικό, κάτι τό ὁποῖο ἔχει συμπαρασύρει, ὡς μή ὤφειλε, ἀκόμα καί τήν κορυφή τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἴδια ρότα ἐντάσσεται καί ἡ μεθοδευμένη προσπάθεια νά εἰσαχθεῖ τό Ἰσλάμ στό «ἅγιο βῆμα» τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, ὄχι βέβαια ὡς μιά αἱρετική θρησκεία πού ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Σχολῆς διδάσκεται μαζί μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλά νά εἰσαχθεῖ ἀποκτώντας τό δικό του βῆμα καί διαδίδοντας τίς αἱρέσεις του! Αὐτό τό μασκάρεμα πού ἐπιχειρεῖται εἰς βάρος τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσής μας, μέ τή σύμπραξη τῆς Πολιτείας καί τή σύμφωνη γνώμη κάποιων ἀλλοτριωμένων καί ἐπιπόλαιων θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, εἶναι ὁλωσδιόλου ἀνέντιμο. Ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης γιά τέτοιες περιπτώσεις ἔγραψε τα προφητικά λόγια:

«Μήν ἀφήσετε, ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες.»

Ἀπευχόμαστε νά βρεθοῦμε μελλοντικά μπροστά σέ πτυχιούχους Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς, καί μάλιστα τῆς πόλης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, οἱ ὁποῖοι, ἐκτός των ἄλλων, θά πιστεύουν στόν Ἀλλάχ, θά θεωροῦν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἀπίστους καί θά ἀρνοῦνται τόσο τήν Ἁγία τριάδα, ὅσο καί τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ!

Τό κακό ἔχει καί τή συνέχειά του. Ἀπό τήν αὐθαίρετη πολυπολιτισμικότητα (multiculturalism) περάσαμε στή διφορούμενη διαπολιτισμικότητα (interculturalism), τήν ὁποία προωθεῖ τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης καί ἡ Οὐνέσκο. Στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 1996 ἀγωνίζεται γι’ αὐτόν τόν σκοπό τό Ἰνστιτοῦτο Παιδείας Ὁμογενῶν καί Διαπολιτισμικῆς Ἐκπαίδευσης (Ι.Π.Ο.Δ.Ε.). Ἄν ἀποσαφηνίσουμε αὐτόν τόν ὅρο θά διαπιστώσουμε ὅτι βάση τῆς διαπολιτισμικότητας εἶναι ἡ ἀβέβαιη ἰσοτιμία ὅλων τῶν πολιτισμῶν.

Ἀλλά πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἰσότιμος ὁ «πολιτισμός» τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης ἤ ὁ ἐπεκτατικός «πολιτισμός» τῶν σταυροφόρων καί ἀποικιοκρατῶν Εὐρωπαίων μέ τόν πολιτισμό τοῦ σεβασμοῦ στήν ἐπιστήμη ἤ τόν ἀμυντικό καί ἀπελευθερωτικό πολιτισμό τῆς Ρωμηοσύνης; Πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἰσότιμος ὁ εἰρηνικός, μετριοπαθής, ἐλεύθερος καί ὑπέροχος πολιτισμός τῆς Παράδοσής μας, μέ τόν ἱερό πόλεμο (jihad) τοῦ «πολιτισμοῦ» τῶν Μωαμεθανῶν, οἱ ὁποῖοι μέχρι τήν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπί ὀκτακόσια καί πλέον χρόνια, σφυροκοποῦσαν, ἐπιβουλεύονταν τά ἐδάφη τοῦ Βυζαντίου, ἀτίμαζαν καί ἐξισλάμιζαν; Πῶς μπορεῖ ὁ κατακτητής νά ἔχει ἰσότιμο πολιτισμό μέ τόν κατακτημένο; Ποιός μπορεῖ νά ἀλλάξει τέτοιου εἴδους ἱστορικά δεδομένα;

Ἡ διαπολιτισμικότητα, ἀκόμα, προβλέπει ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὀφείλουμε νά ἐγκαταλείψουμε τήν αἴσθηση ὑπεροχῆς τοῦ πολιτισμοῦ μας, τά δῆθεν στερεότυπα, τίς τάχα κοινωνικές προκαταλήψεις καί τήν ἐνοχλητική μονοπολιτισμικότητα (Monoculturalism), τήν ὁποία ξένοι καί δικά μας φερέφωνα ἀξιολογοῦν ὡς θανάσιμο «ἁμάρτημα» καί πολιτιστική μεροληψία! Ἡ διαπολιτισμικότητα ἀπαιτεῖ νά κάνουμε ὑπέρβαση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται ἐθνοκεντρισμός, θεωρεῖται ἐγωιστική πράξη καί πρέπει νά ὑπερνικηθεῖ. Ἀπαιτεῖ, ἐπίσης, νά υἱοθετήσουμε στοιχεῖα καί ἐπιρροές ξένων πολιτισμῶν, ἀποτινάζοντας τόν «πολιτιστικό» μας «ρατσισμό» καί ἀποδεχόμενοι μιά νέα ἐθνοτική, γλωσσική καί θρησκευτική πολυμορφία!

Ἡ διαπολιτισμικότητα μάλιστα στόν θρησκευτικό τομέα τολμᾶ νά διαδίδει ὅτι: «Στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἐντάσσονται ὅλες οἱ θρησκευτικές παραδόσεις». Ἀλλά ἀπό πότε ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει ἐγκαταλείψει τήν πρώτη ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου; Ἀπό πότε οἱ τρεῖς φάσεις τῆς θείας Οἰκονομίας ἔγιναν τέσσερις καί ἀπό πότε οἱ Ἀπόστολοι, καλώντας ἐλεύθερα τούς ἀλλοθρήσκους νά ἀλλάξουν τίς ἐπινοημένες θρησκευτικές τους παραδόσεις, πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται ὡς παραβάτες τοῦ Θεϊκοῦ νόμου;

Τά αἰσθήματα φιλοξενίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δέν εἶναι σωστό νά καπηλεύονται ἀπό κανένα. Τό ὑπουργεῖο Παιδείας μέ τά ἄλλα συναφῆ ὑπουργεῖα πρέπει νά ἀσχοληθοῦν σοβαρά μέ τήν κατάστρωση προγραμμάτων, στρατηγικῶν καί θεσμικῶν μηχανισμῶν πού θά ἔχουν σχέση μέ τό ποσοστό μεταναστῶν πού ἐργασιακά ἔχει τή δυνατότητα νά ἐξυπηρετήσει ἡ Ἑλλάδα. Εἶναι καθήκον τῆς πολιτείας νά ἀσχοληθεί ἐξαρχῆς καί προληπτικά μέ τό θέμα τῆς εὐγενικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ μετανάστη, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει σέ ἐπαφή μέ τούς γηγενεῖς καί αὐτόχθονες Ἕλληνες πολίτες.

Ἐάν κάποιοι ἀλλοδαποί ἀποφασίσουν νά παραμείνουν ἀκόμα καί ὁριστικά στήν Ἑλλάδα, αὐτό δέν σημαίνει καθόλου ὅτι κάνουν ἐποικισμό, ἀλλά ὅτι ἀποδέχονται τόν πολιτισμό της, τήν ταυτότητά της, τό περιβάλλον της. Ἐάν ἔφθασαν στήν Ἑλλάδα μέ σκοπό νά ἐπιβληθοῦν στόν ἐπί χιλιετίες καταξιωμένο πολιτισμό μας, ἄς μάθουν ὅτι ἦρθαν σέ λάθος χώρα. Ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός, ὁ πιό ἀνθρωπιστικός πολιτισμός τῆς ἱστορίας, ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι κυρίαρχος, ἐπαρκής καί ἀπόλυτος σ’ αὐτήν τή χώρα καί δέν πρόκειται νά προχωρήσει σέ καμιά ἔκπτωση.

Ἐάν οἱ οἰκονομικοί μετανάστες αἰσθάνονται δυσανεξία, ἔχουν ἄλλα ὁράματα ἤ διαφωνοῦν μέ τό ἀξιακό σύστημα τῆς Ἑλλάδας καί τή θεωροῦν χώρα ἐχθρική, εἶναι ἀπαράβατη ἀρχή τοῦ πολιτισμοῦ μας νά σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τους καί ἀναφαίρετο δικαίωμα ἐπίσης ἡ ἐκροή τους, νά βροῦν δηλ. καταφύγιο σέ χῶρες τῶν ὁποίων ὁ πολιτισμός στερεῖται πληρότητας καί γιά λόγους ἐμπλουτισμοῦ χρειάζεται τή συμβολή τους, ἐάν δέν ἐπιθυμοῦν νά ἐπιστρέψουν στίς χῶρες προέλευσής τους.

Τά ἰδεολογήματα συνεπώς τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς διαπολιτισμικότητας εἰδικά στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε φανερό, στεροῦνται ρεαλισμοῦ, ἐξυπηρετοῦν σκοπιμότητες καί εἶναι πέρα ἀπό βέβαιο ὅτι ὁδηγοῦν στήν ὑποβάθμιση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, στή διάσπαση τῆς πολύτιμης κοινωνικῆς συνοχῆς, στή φαλκίδευση τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης καί μᾶς κατευθύνουν ὁλοταχῶς στή χοάνη τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς ἱστορικῆς μας ἐξαφάνισης.

Ἀλλά, ὡς ἱστορικός λαός, δέν εἴμαστε πρόθυμοι νά θυσιάσουμε οὔτε τήν ἐθνική ταυτότητα, οὔτε τήν κοινωνική συνοχή, οὔτε πολύ περισσότερο τήν Ὀρθόδοξη ταυτότητά μας, γιατί ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τούς βασικούς πυλῶνες καί τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ὕπαρξης καί τῆς ἱστορικῆς μας συνέχειας.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Πρόσφατα, στήν Ἐφημερίδα «Ἑστία» (24-5-2017) δημοσιεύθηκε ἄρθρο μέ τίτλο «Στήν Γαλλία ἐπενδύουν στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά». Στό ἄρθρο αὐτό ἐπισημαίνεται τό ἐνδιαφέρον τῶν Εὐρωπαίων γιά τά ‘Aρχαῖα Ἑλληνικά ὡς παράγοντα πολιτισμοῦ.

Ἀφορμή γιά νά γραφῆ τό ἄρθρο εἶναι ὅτι ὁ νέος Ὑπουργός Παιδείας στήν Γαλλία, ὕστερα ἀπό τίς πρόσφατες ἐκλογές, Ζάν-Μισέλ Μπλανκέ ἐξέφρασε τήν πρόθεσή του νά ἐπαναφέρη τίς «δίγλωσσες τάξεις» καί κυρίως «νά ἀξιοποιηθοῦν περισσότερο τά Λατινικά καί τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀπό τά ὁποῖα κατάγεται ὁ πολιτισμός μας», ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά. Καί συνέχισε: «Πρέπει νά σταματήσουμε νά πιστεύουμε ὅτι αὐτές οἱ σπουδές βαθαίνουν τίς κοινωνικές διαφορές. Εἶναι ἐργαλεῖα προωθήσεως γιά ὅλους». Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Ὑπουργός Παιδείας εἶναι πρώην Πρύτανις καί πρώην διευθυντής τῆς μεγαλύτερης Σχολῆς ἐμπορίου στόν κόσμο, τῆς ESSEC, ἔχει δέ ἀσχοληθῆ μέ ἐκπαιδευτικά ζητήματα.

Βέβαια, ὅπως γράφεται στό ἄρθρο αὐτό, τό γεγονός δέν εἶναι μεμονωμένο στήν Εὐρώπη, ἀφοῦ παρατηρεῖται μιά τάση γιά τήν προώθηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ὡς παράγοντα παιδείας καί πολιτισμοῦ. Γιά παράδειγμα, τόν προηγούμενο Φεβρουάριο τρεῖς Γάλλοι διανοούμενοι (Ἐκδότης, Καθηγητής Κλασσικῆς Φιλολογίας καί Καθηγήτρια Ἀγγλικῆς) πρότειναν νά υἱοθετηθῆ ἡ Ἑλληνική γλώσσα ὡς ἐπίσημη γλώσσα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, «ὡς συμβολική ἀπάντηση στήν κρίση πού βιώνει τό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα». Αὐτό τό αἴτημα αἰτιολογεῖται μέ τό σκεπτικό ὅτι ἡ Ἑλληνική γλώσσα «εἶναι μία γλώσσα, οἱ λέξεις τῆς ὁποίας ἀπηχοῦν σημασιολογικά, συναισθηματικά καί μοναδικά βαθειά νοήματα, τοὐτέστιν τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, ἡ ὁποία ἐπιβίωσε καί δέν λησμονήθηκε στήν πορεία».

Ἐπίσης, ὑπενθυμίζεται ὅτι στήν Ρωσσία, μέ ἀπόφαση τῆς Ὑπουργοῦ Παιδείας Ὄλγας Βασίλιεβα, ἡ Ἑλληνική γλώσσα πρέπει νά διδάσκεται ὡς ξένη γλώσσα σέ ὅλη τήν Ἐπικράτεια τῆς Ρωσσικῆς ὁμοσπονδίας καί ἤδη ἀπό τήν 1η Ἰανουαρίου 2017 αὐτή ἡ ἀπόφαση τέθηκε σέ ἰσχύ καί ἐφαρμόζεται στήν Ε' καί Στ' Δημοτικοῦ, ὅπως καί στίς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου.

Πρέπει νά ληφθῆ ὑπ’ ὄψη ὅτι σέ ὅλες τίς Εὐρωπαϊκές Χῶρες ἱδρύονται ἕδρες στά Πανεπιστήμια τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας μέ ἱκανό ἀριθμό φοιτητῶν.

Εἶναι γεγονός ὅτι μέ τήν Ἑλληνική γλώσσα ἀνοίγεται ἕνα μεγάλο παράθυρο στό παρελθόν, στήν ἀρχαία ἑλληνική φιλοσοφία, τίς ἀρχαῖες τραγωδίες, ἀλλά καί στήν Χριστιανική Ἑλληνική γραμματεία, ὅπου συναντᾶ κανείς ἀμύθητο θησαυρό. Ἄν σκεφθῆ κανείς ὅτι, δυστυχῶς, κατά τίς μεταφράσεις τῶν κειμένων ἀπό τήν Ἑλληνική γλώσσα σέ ἄλλες γλῶσσες γίνονται ἀκούσια ἤ ἑκούσια μεταφραστικά λάθη, πού ἀλλοιώνουν τό νόημα τῶν κειμένων, τότε καταλαβαίνει ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο γιά κάθε ἐπιστήμονα νά διαβάζη τά κείμενα στήν πρωτότυπη Ἑλληνική γλώσσα.

Αὐτή ἡ γλωσσική ἐπανάσταση γίνεται στήν Εὐρώπη καί ἐμεῖς στήν Ἑλλάδα κάνουμε ἐπανάσταση γιά νά περιθωριοποιήσουμε τήν ἀρχαία Ἑλληνική γλώσσα. Αὐτό συνιστᾶ κατεδάφιση τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀλλά εἶναι καί ἔκφραση τῆς νοοτροπίας μας.

Ν. Ι.

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Κουβαλάμε μέσα μας μια γνώση θεοκτονική, που μετασχηματίζεται σε έναν αφασικό αμοραλισμό

Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα μιλήσει για τον «ιό της αθεΐας» που πλήττει αυτή την εποχή με ιδιαίτερη ένταση και σε πολλά, δυστυχώς, μέτωπα τη βυθισμένη σε έναν απελπιστικό ζόφο Ελλάδα. Όπως κάθε ιός, έτσι και ο «ιός της αθεΐας» συνοδεύεται από πολλές παρενέργειες. Οι παρενέργειες αυτές για μας τους Έλληνες δεν εκδηλώνονται μόνο σε κοινωνικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο, αφού η Ορθοδοξία ως παραδοσιακό θρησκευτικό μας φρόνημα αποτελεί στοιχείο της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας.

Τις παρενέργειες του «ιού της αθεΐας» σε κοινωνικό επίπεδο μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε, εάν πλησιάσουμε με κριτική διάθεση ένα πρόβλημα που μας αγκυλώνει όλους σήμερα.

Είναι κοινή η διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει μια βαθιά κρίση αξιών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, βέβαια, ευρύτερα και στις άλλες κοινωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Βλέπουμε όλοι με συνοφρύωση τη σαπίλα και τη διαφθορά που επικρατούν μέσα στην κοινωνία μας. Τις βλέπουμε να απλώνονται καθημερινά σαν γάγγραινα και, ανήμποροι να αντιδράσουμε, παρατηρούμε απλώς το αποκαρδιωτικό αυτό φαινόμενο της σήψης σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας μας.

Βλέπουμε ακόμα -και αυτό μας πονάει περισσότερο- τα παιδιά μας να μη μας σέβονται πια, όπως τουλάχιστον σεβόμασταν εμείς τους γονείς μας. Τα βλέπουμε να πυρπολούν τις αξίες και τα ιδανικά με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς.

Και αναρωτιόμαστε: Μα, γιατί έγιναν έτσι αυτά τα παιδιά, αφού τους τα δώσαμε όλα με αφθονία; Τα σπουδάσαμε, τα μάθαμε ξένες γλώσσες, τα βάλαμε σε μια τροχιά να ζήσουν καλύτερα από μας. Δεν είναι παράλογο να συμπεριφέρονται έτσι; Τόση πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας και να παρουσιάζει ο σημερινός κόσμος αυτά τα ηθικά χάλια; Θλίψη και απογοήτευση ! Όπου και να κοιτάξουμε στη σημερινή κοινωνία, η θέα της είναι και μια μαχαιριά στην καρδιά μας.

Ναι, είναι αλήθεια πως τα δώσαμε όλα στα παιδιά μας, για να τα κάνουμε καλύτερα από μας. Τους τα δώσαμε όλα, εκτός από ένα: Τη «σκυτάλη», όπως ακριβώς την παραλάβαμε από τα χέρια των γονέων μας. Και ξέρουμε όλοι τι είχε επάνω της αυτή η «σκυτάλη» που παραλάβαμε. Είχε ανάγλυφα χαραγμένη επάνω της την πίστη στον Θεό, από την οποία πηγάζει ο σεβασμός σε πολλές άλλες αξίες της ζωής.

Τα σπίτια και οι καρδιές των ανθρώπων εκείνης της παλιάς καλής εποχής στην οποία μεγαλώσαμε είχαν Θεό μέσα τους, γι’ αυτό και οι οικογένειες ήσαν πιο σφιχτά δεμένες και οι σχέσεις των ανθρώπων πιο ζεστές. Οι άνθρωποι εκείνοι, παρά την αγραμματοσύνη και τη φτώχεια τους, μας ανατρέφανε πιο σωστά από ό,τι ανατρέφουμε εμείς σήμερα τα παιδιά μας, διότι μας μπολιάζανε με ιδανικά και αξίες πάνω στον κορμό της πίστης στον Θεό.

Αφού, λοιπόν, δεν δώσαμε στα παιδιά μας τη «σκυτάλη», όπως ακριβώς την παραλάβαμε, πώς να γίνει σωστά το «αγώνισμα της σκυταλοδρομίας», ώστε τα παιδιά μας να τρέξουν στον ίδιο με εμάς διάδρομο αξιών, για να δώσουν πάρα πέρα τη «σκυτάλη» σωστά στους απογόνους τους;

Αν θελήσουμε να αναλύσουμε προσεκτικά τον «εκτροχιασμό» μας από τις «ράγες» στις οποίες μας είχαν βάλει οι γονείς μας, θα επισημάνουμε τις εξής σπουδαίες λεπτομέρειες:

Το κακό ξεκινάει από τη στιγμή που καταφέραμε να μάθουμε λίγα γράμματα, ώστε να ξεφύγουμε από την αγραμματοσύνη των γονέων μας και την ταλαίπωρη μοίρα τους. Με τα γράμματα αρχίσανε σιγά-σιγά να ανοίγουν τα μάτια του μυαλού μας. Ήλθαμε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, συζητήσαμε μαζί τους, ανταλλάξαμε σκέψεις και κάπου κόλλησε το μυαλό μας σε μια καινούργια θωριά του κόσμου. Δεν έχει σημασία ποιος μας υπέβαλε τη θωριά αυτή. Το άσχημο είναι ότι η καινούργια κοσμοαντίληψή μας, για να μπορέσει να λειτουργήσει, έπρεπε να κλείσει προηγουμένως πολλές «πόρτες» μέσα στην καρδιά μας. Και αυτό κάναμε.

Αρχίσαμε να κλείνουμε μέσα μας διάφορες «πόρτες» που είχαν μείνει ανοιχτές από τότε που φεύγαμε από το σπίτι μας. Τον πιο δυνατό «πάταγο» από όλες τις «πόρτες» τον έκανε η «πόρτα» του Θεού, που την κλείσαμε στην καρδιά μας βγάζοντας από πάνω μας τον Σταυρό, τον οποίο μας είχαν φορέσει τα ευλογημένα χέρια των γονέων μας. Την «πόρτα» του Σταυρού την κλείσαμε ως κάτι το ασύμβατο πια με τη μόρφωσή μας, λες και ο Σταυρός μάς εμπόδισε να μορφωθούμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε μέχρι σήμερα.

Στη συνέχεια, για να δώσουμε τεκμήρια της αληθινής αποστασίας μας από τον Θεό, αρχίσαμε να πολεμάμε αυτό που πιστεύαμε πρωτύτερα ή να χλευάζουμε, σαν τις πονηρές αλεπούδες του γνωστού μύθου του Αισώπου, ως οπισθοδρομικούς εκείνους που εξακολουθούσαν να πιστεύουν στον Θεό και δεν θέλησαν να «κόψουν» και αυτοί την «ουρά» τους για να γίνουν όμοιοι με εμάς.

Δεν μείναμε ασφαλώς εκεί. Έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις και για τα παιδιά μας. Αφού, λοιπόν, μας δρακούλεψαν άλλοι στην αθεΐα, για να κινούμαστε στην ίδια συχνότητα σκότους με τα παιδιά μας, τα δρακουλέψαμε κι αυτά ή τα αφήσαμε να διολισθήσουν στον ίδιο βρυκόλακα. Έτσι κάναμε και εμείς το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Ρίξαμε μέσα στις καρδιές τους τον δικό μας τον «σπόρο», όχι όμως όπως τον παραλάβαμε από τους γονείς μας, αλλά «γενετικά μεταλλαγμένο», αφού δεν είχε Θεό μέσα του ο σχετικός «σπόρος».

Και τι «φύτρα» περιμέναμε να μας βγάλει ετούτος ο «σπόρος»; Ή, για να το πω με τα λόγια του μακαριστού Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελετίου, «τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτά τα παιδιά, όταν τα διδάσκουμε ότι ο άνθρωπος έρχεται από το τίποτε και πηγαίνει στο πουθενά;».

Δεν επαληθεύεται στην περίπτωση αυτή η γνωστή παροιμία που προσδιορίζει τη συγκομιδή του θερισμού με βάση το είδος και την ποιότητα της σποράς; Δεν λέει με τη σοφία του ο λαός μας πως θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε;

Βλέπουμε, λοιπόν, καθαρά ότι η μετάβαση από την κοινωνία των πατεράδων μας στην κοινωνία τη δική μας και των παιδιών μας γίνεται μέσα από μια σχέση αντίστροφης αναλογίας ανάμεσα στη γνώση και στην πίστη στον Θεό. Όσο μεγαλώνει, δηλ., η γνώση, τόσο μικραίνει η πίστη στον Θεό. Όχι, διότι με τη γνώση ανακάλυψε ο άνθρωπος την πλάνη του για τον Θεό, αφού η γνώση δεν έχει πρόσβαση στον χώρο της μεταφυσικής, αλλά διότι με τη γνώση έγινε πιο αλαζόνας ο σύγχρονος άνθρωπος και πίστεψε ότι έχει την αυτάρκεια που του χρειάζεται, για να κόψει τον «ομφάλιο λώρο» που τον συνέδεε με τον Θεό.

Βλέπουμε καθαρά ότι η μετάβαση από την κοινωνία των πατεράδων μας στην κοινωνία τη δική μας και των παιδιών μας γίνεται μέσα από μια σχέση αντίστροφης αναλογίας ανάμεσα στη γνώση και στην πίστη στον Θεό

Την ίδια, όμως, σχέση αντίστροφης αναλογίας παρατηρούμε και ανάμεσα στη γνώση και στην ηθική ποιότητα του σημερινού κόσμου, αφού, όσο μεγαλώνει η γνώση, τόσο πιο σκληρός και απάνθρωπος γίνεται ο κόσμος, για να επαληθευθεί, έτσι, η προφητεία του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος έλεγε ότι «το κακό θα έλθει από τους γραμματιζούμενους, που δεν έχουν πίστη στον Θεό».

Δεν βιώνουμε σήμερα την επαλήθευση της προφητείας του Κοσμά του Αιτωλού, καθώς βλέπουμε να ισοπεδώνονται τα πάντα γύρω μας από την «μπουλντόζα» της αθεΐας, που τη χειρίζονται μορφωμένοι άνθρωποι;

Κουβαλάμε, λοιπόν, σήμερα μέσα μας μια γνώση αλλοτριωμένη από την αληθινή της φύση και αποστολή, μια γνώση θεοκτονική, που μετασχηματίζεται τελικά σε έναν αφασικό αμοραλισμό, ο οποίος σπρώχνει διαρκώς την κοινωνία μας στον κατήφορο ενός αλλόκοτου κόσμου, που φαίνεται ανήμπορος να αντιδράσει, μολονότι βλέπει καθημερινά ότι βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στο τέλμα.

Ανάλογες είναι οι παρενέργειες του «ιού της αθεΐας και σε εθνικό επίπεδο. Η Εκκλησία δεν απουσιάζει μόνον από την ατομική μας ζωή, αλλά και από τον εθνικό μας βίο. Αυτό που βλέπουμε στις διάφορες εθνικές επετείους είναι ένα τυπικό τελετουργικό που εκλαμβάνεται από τους εκάστοτε «άρχοντες» ως βαρετή αγγαρεία, αφού κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη τους στον Θεό, επιλέγοντας την πολιτική τους όρκιση. Έχει καμιά σχέση αυτό που ζούμε σήμερα με εκείνο που βίωναν οι αρχαίοι Έλληνες βασιλιάδες ή στρατηγοί, οι οποίοι πριν από οποιαδήποτε εθνική τους πράξη πρόσφεραν θυσίες στους θεούς; Δείχνει η σημερινή εικόνα ότι η Εκκλησία είναι κέντρο της εθνικής μας ζωής, όπως γινόταν τη βυζαντινή περίοδο, αλλά και στα χρόνια της Εθνεγερσίας, όταν αυτοκράτορες και οπλαρχηγοί με δέος γονάτιζαν μπροστά στις εικόνες, για να ζητήσουν την ευλογία του Θεού;

Όσο είναι ακόμα καιρός, εάν δεν θέλουμε να μετράμε τις «πληγές» του «εκτροχιασμού», πρέπει να βάλουμε ξανά τον «συρμό» στις «ράγες» του. Πρέπει να «ξαναχτίσουμε» με τα ίδια μας τα χέρια αυτό που εμείς «γκρεμίσαμε». Αλλιώς οι «καταπατητές» του «οικοπέδου», που το καμαρώνουμε 5.000 τώρα χρόνια, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, θα «χτίσουν» επάνω σε αυτό το δικό τους «οικοδόμημα», που θα «αγκυλώνει» τη θωριά μας, όπως συμβαίνει και με την Αγια-Σοφιά, καθώς τη βλέπουμε να προβάλλει ως μουσουλμανικό τέμενος. Όπως και να έχει, όμως, το πράγμα, η κατάντια ενός ξεπεσμού δεν μπορεί να αποτρέψει την κρίση της Ιστορίας, που είναι πάντα αμείλικτη για τους κάθε λογής «Εφιάλτες».

Πηγή: Κιβωτός Ορθοδοξίας

Λέει η είδηση : «Είπε ο Χόκινγκ, πως η Γη απειλείται από την κλιματική αλλαγή, την εξάντληση των φυσικών πόρων και την κατάρρευση της βιοποικιλότητας, γι’ αυτό τα διαστημικά ταξίδια είναι ζωτικά, προκειμένου να διασφαλισθεί το μέλλον της ανθρωπότητας. Ξεμένουμε από χώρο και τα μόνα μέρη να πάμε, είναι οι άλλοι κόσμοι. Είναι καιρός πια να εξερευνήσουμε άλλα ηλιακά συστήματα. Η εξάπλωσή μας σε αυτά ίσως είναι το μόνο πράγμα που θα μας σώσει από τους εαυτούς μας. Είμαι πεπεισμένος ότι είναι αναγκαίο οι άνθρωποι να αφήσουν τη Γη» δήλωσε ο Χόκινγκ. «Δεν πρέπει να αρκούμαστε να απολαμβάνουμε το σύμπαν, από τη βολή της Γης. Η Γη απειλείται από τόσα πολλά πράγματα, που είναι δύσκολο να είμαι θετικός».

Αυτή είναι η πρόταση που κάνει ο Χόκινγκ, ο άνθρωπος, του οποίου η γνώμη βαραίνει στο χώρο της παγκόσμιας επιστημονικής σκηνής. Δηλαδή, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ο άνθρωπος, κατά τον Χόκινγκ, πήρε το δρόμο της καταστροφής και δεν μπορεί ή δεν θέλει να επιστρέψει. Δεν διαβλέπει πισωγύρισμα. Γι` αυτό κάνει έκκληση στους ισχυρούς να ετοιμάζονται το συντομότερο για τη φυγή, την εγκατάλειψη της μητέρας Γης και την αναζήτηση άλλων αστέρων, που πιθανόν θα είναι κατάλληλοι για επιβίωση.

Η πρόταση αυτή του Χόκινγκ εκφράζει καταρχήν μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία. Μια προσωπική γνώμη και γι` αυτό έχουμε το δικαίωμα και το χρέος να την προσέξουμε και να την σχολιάσουμε. Είναι μια γνώμη, που εντυπωσιάζει και εξάπτει τη φαντασία, αλλά, ως ανακοίνωση από χείλη επιστήμονα τέτοιας εμβέλειας, δεν αναπαύει τον απλό άνθρωπο, μάλλον δε, του δημιουργεί αισθήματα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και απογοήτευσης.

Το μέλλον της ανθρωπότητας λοιπόν, θα διασφαλισθεί με τη φυγή του μιάστορος ανθρώπου (μιάστωρ = αυτός που μολύνει, που κάνει έγκλημα) από τον κόσμο αυτό (κόσμος = στόλισμα, στολίδι), που ο ίδιος μετέτρεψε με πλήρη ασέβεια σε μίασμα. Από τη μητέρα Γη, που τον αγκάλιασε χιλιετίες και τον έθρεψε, προσφέροντάς του πλούσια τον εαυτό της. Που του χάρισε όλα τα καλά της, για να ζήσει και να χαρεί τη ζωή του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να χαρεί και απογόνους «από γενεάς εις γενεάν» έως σήμερα. Αυτό συμβουλεύει στους ισχυρούς του κόσμου ο παγκοσμίως γνωστός επιστήμονας Στίβεν Χόκινγκ, με την αφορμή της κλιματικής αλλαγής στη γη, της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της αύξησης του πληθυσμού και των άλλων προβλημάτων.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτή η ιδέα εκφράζει και την πλειονότητα των επιστημόνων και των ισχυρών της γης, ως μια σοβαρά συγκλίνουσα πεποίθηση. Ούτως ή άλλως όμως, τι κρίμα για τον άνθρωπο! Να προτιμάται και να προτείνεται ως επιλογή, στο υποτιθέμενο αδιέξοδο, η αγωνιώδης καταφυγή σε ριψοκίνδυνες ουτοπιστικές «εξόδους», από τη ρεαλιστική και θαρραλέα παραμονή του στον τόπο που γεννήθηκε και την αντιμετώπιση αυτού του κακού, που, όντως είναι μια πραγματικότητα! Να ωραιοποιείται τo πλάνο όνειρο, το ποτισμένο με αυτοπεποίθηση και αυταρέσκεια, το βασισμένο σε πιθανολογίες μελλοντικής προόδου της επιστήμης και να προτείνεται στον άνθρωπο η φυγή, παρά η γενναία επιστροφή στην κατά μέτωπο συνάντηση με τον εαυτό του, με τα πάθη του και την πάλη για την αλλοίωσή τους, την αλλαγή συμπεριφοράς στο βίο και στην πολιτεία του απέναντι στα κτίσματα του Θεού και στο συνάνθρωπό του!

Ο άνθρωπος της Δύσης – ακόμη και της μακρινής Ανατολής σήμερα- τυφλωμένος από το συνεχές κυνήγι του ευδαιμονισμού, της ευτυχίας και της επιτυχίας, ως δικαίωσης ενώπιον της συνειδήσεώς του – όση του απέμεινε- και της εκπλήρωσης του προορισμού του στην παρούσα ζωή, δεν έχει εμπειρίες ασκητικής παράδοσης. Δεν γνωρίζει συνεπώς τι σημαίνει αυτάρκεια και ολιγάρκεια ως επιλογή του τρόπου της ζωής. Τι σημαίνει η μεσότητα μεταξύ του «υστερείσθαι» και του «περισσεύειν» του αποστόλου Παύλου. Δεν έχει φερέγγυες πηγές, για να διδαχθεί αυτές τις αρετές.

Έτσι η συνέχιση της ασέλγειας επί της «πνεούσης τα λοίσθια» μητέρας Γης, καθώς φαίνεται, κατάντησε μονόδρομος και αφού η γη αντέχει ακόμη να ικανοποιεί το ακόρεστο των παθών του ανθρώπου μέχρις εσχάτων, αποκλείει την επιστροφή του στη φυσική ζωή, στην κατά φύση παραμονή και διαβίωσή του μέσα στην αγκαλιά της. Μεθυσμένος από την αυτοθέωσή του, θα της δώσει και τη χαριστική βολή!

Δεν αναφερόμαστε βέβαια στο έργο της επιστήμης, που σχετίζεται γενικά με τη μελέτη του Σύμπαντος. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου και υποχρεούται να το κάνει η επιστήμη, σύμφωνα με τους κανόνες της ηθικής, που η ίδια θέτει στον εαυτό της, για την ωφέλεια πάντων των βιούντων ανά την Υφήλιο. Υπ` αυτήν την έννοια, ναι, είναι «ζωτικά» τα διαστημικά ταξίδια.

«Η εξάπλωσή μας σε αυτά (τα ηλιακά συστήματα) ίσως είναι το μόνο πράγμα που θα μας σώσει από τους εαυτούς μας», λέει ο Χόκινγκ. «Αυτή η προσπάθεια αναζήτησης νέων αστέρων προς επιβίωση, θα ενώσει τα ανταγωνιζόμενα κράτη, για τη διάσωση του ανθρώπινου γένους».

Δηλαδή, αν αντιλαμβανόμαστε καλά, θα είναι η ευκαιρία, για να καλλιεργηθεί η αγάπη και η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε πως η πρόταση αυτή μοιάζει με την περίπτωση ενός ψυχικά ασθενούς, ο οποίος πηγαίνει για θεραπεία στον ψυχίατρο κι εκείνος, αντί για θεραπεία, του συστήνει την … αυτοκτονία! Διότι, όπου κι αν πάει ο άνθρωπος, «αν δεν τα βρει με το Θεό, με τον εαυτό του και με το συνάνθρωπό του», δεν πρόκειται να σωθεί από τίποτε, δεν πρόκειται να συμβιώσει ποτέ εν ειρήνη και πουθενά. Η ιστορία έχει αποδείξει πως, όσο ζει ο άνθρωπος επάνω στη γη, δεν έλειψαν ποτέ οι συγκρούσεις για τα συμφέροντα και τις επεκτατικές διαθέσεις των ισχυρών. Και πάντα οι αδύνατοι ήταν τα θύματα. Ποια θα είναι λοιπόν αυτή η δύναμη, που θα μεταμορφώσει τον άνθρωπο και θα κάνει διατηρήσιμη την προσωρινή ενότητα και την αγάπη στη συνεργασία τους αυτή, όταν θα έρθει η ώρα της μοιρασιάς στις νέες κατακτήσεις; Διότι η περιστασιακή συνεννόηση και συνεργασία για κάποιο σκοπό μπορεί να είναι πολύ εύκολη αλλά είναι και πολύ εύθραυστη, όταν θα μπει στη μέση το συμφέρον.

Πάντως, για να προσεγγίσουμε περισσότερο το θέμα, είναι καταφανές πως πουθενά, σ` όλη την δημοσιευθείσα είδηση, δεν διαφαίνεται ούτε υπονοείται το υπερφυσικό στοιχείο. Μάλλον παρακάμπτεται και μάλιστα με προφητικές αναγγελίες. Δεν υπάρχει ο Θεός Δημιουργός και η πίστη στη διαρκή παρουσία του στον κόσμο. Η πίστη στη δημιουργική, συνεκτική, συντηρητική δύναμή Του, που αφορά σ` όλα τα κτίσματά Του. Η πίστη στην αιωνιότητα. Αλλά το σημαντικότερο όλων, δεν υπάρχει η πίστη στην μεταμορφωτική δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, η οποία προσφέρεται σε κάθε ταπεινή, σε κάθε ανιδιοτελή ψυχή. Η Χάρη, που μπορεί να μεταβάλει όλον τον άνθρωπο και να του ξαναδώσει πίσω την αντιβασιλεία της κτίσης. Και αυτή η αποστατική θέση έναντι του Θεού είναι πραγματικά το όντως αδιέξοδο!

Ο αυτόνομος άνθρωπος αυτοθαυμάζεται και οδηγείται αυτοβούλως στην αυτοκαταστροφή. Δεν έχει σκοπό να εμπιστευτεί κανέναν άλλον.

Αυτές οι λίγες φτωχές σκέψεις επάνω σε ένα θέμα, που αγγίζει τη φύση του ανθρώπου και του γεννά ερωτήματα υπαρξιακά, επιθυμούμε να γίνουν στους καλοπροαίρετους αφορμή προσέγγισης, μέσα από τη ζωή και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, τον ευαγγελικό λόγο και την Ορθόδοξη ασκητική, περί σεβασμού της κτίσεως και των δημιουργημάτων, τα οποία βιώνονται και γίνονται πράξη από τους Αγίους μας. Κιλκίς, 24-6-2017

Πηγή: Η άλλη όψη

Την φετινή χρονιά τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων έγιναν γνωστά πιό νωρίς από παλαιότερα έτη. Τα παιδιά μας που διαγωνίστηκαν γνωρίζουν πλέον την βαθμολογία τους στα μαθήματα που εξετάστηκαν. Άλλοι χαίρονται καί άλλοι λυπούνται. Ένας κύκλος κλείνει για κάποιους και για άλλους ένας καινούργιος ανοίγει. Συνήθως, προτιμούμαι να είμαστε με τους χαρούμενος, αυτούς που πέτυχαν, όμως πιό πολύ στα παιδιά που  δέν  «πέτυχαν» πρέπει να έχουμε την σκέψη μας και την προσευχή μας.

Όμως πράγματι δέν πέτυχαν; Ποιός ξέρει τί είναι καλό καί τί όχι για τον καθένα μας; Ποιός ξέρει άν μία επιτυχία είναι όντως επιτυχία ή μιά αποτυχία είναι όντως αποτυχία; Αδυνατούμε σίγουρα να το κρίνουμε. Άν πάντως έγινε η προσπάθεια από τόν μαθητή τότε όλα καλά, διότι έκανε την προσπάθειά του καί είναι ήσυχος. Ότι μπόρεσε έκανε. Άν δέν είχε κατάλληλα προετοιμαστεί μάλλον ήταν αναμενόμενο το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση δέν χάθηκε ο πόλεμος, ίσως μόνο μιά μάχη. Η ζωή είναι μπροστά καί όταν μια πόρτα κλείνει μιά άλλη ανοίγει και πιθανόν να είναι και καλύτερη από τήν πρώτη.

Τα όσα γράφουμε δεν είναι  λόγια παρηγοριάς αλλά λόγια καρδιάς. Το γεγονός είναι ότι η ζωή θα συνεχιστεί καί μια «αποτυχία», άν τήν «διαβάσουμε» σωστά, είναι ικανή να μας κάνει πιό δυνατούς και πιό ώριμους. Τελικά, τό βέβαιο είναι ότι η «αποτυχία» στις εξετάσεις μόνο μέσα σε εισαγωγικά μπορεί νά μπεί.

Ας συνεχίσει κάθε νέο παιδί να κάνει όνειρα του, να θέτει στόχους και ότι δέν έγινε σήμερα –άν έτσι πρέπει να γίνει- θα γίνει αύριο. Η ζωή είναι μπροστά και περιμένει να την ανακαλύψουμε. Μήν ξεχνάμε ποτέ καί αυτό πού λέμε συχνά στό «Πάτερ ημών» όταν προσευχόμαστε, «γεννηθήτω το θέλημά  σου…»! Να το λέμε και να το εννοούμε!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

FILE PHOTO. Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ΑντόνιΓκουτέρες με τον Πρόεδρτης Δημοκρατίας ΝίκΑναστασιάδη (2Α), τον ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας Μουσταφά Ακιντζί και τον τούρκυπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου  στην οικογενειακή φωτογραφία, στη Διάσκεψη για τΚυπριακό, στCrans Montana της Ελβετίας. ΚΥΠΕ/ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΤΣάββατο, 1η Ιουλίου, έλαβε χώρα στην Πάφο, Κύπρο, η Β΄ Διασκεπτική Συνάντηση της Ομάδας των Δέκα για τΚυπριακό. Η Ομάδα των Δέκα αποτελείται από Πρέσβεις, Στρατηγούς και Πανεπιστημιακούς, που έχουν μακρά γνώση και πείρα του Κυπριακού. Στη Β΄  Διασκεπτική Συνάντηση έλαβαν μέρος ή κατέθεσαν εισήγηση:

• Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής και Πρόεδρος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Μάζης.
• Πρέσβυς ε.τ. Περικλής Νεάρχου
• Καθηγητής Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών στΠανεπιστήμιΠειραιώς Παναγιώτης Ήφαιστος.
• πρώην Πρέσβυς της Ελλάδος στην ΚύπρΘέμος Στοφορόπουλος.
• Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας.
• Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών Γιώργος Κασιμάτης.
• Δρ. του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας και εκδότης (εκδόσεις «Στοχαστής») και του Περιοδικού «Τετράδια» Λουκάς Αξελός.
• Αντιστράτηγος ε.α. της Εθνικής Φρουράς Φοίβος Κλόκκαρης.
• Αντιστράτηγος ε.α. και υπερασπιστής της Λευκωσίας τ1974 Δημήτρης Αλευρομάγειρος.
• Καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων Κων/νος Γρίβας.

Μετά την περάτωση των εργασιών της Β΄ Συνδιασκέψεως, η Ομάδα των Δέκα έδωσε στη δημοσιότητα την παρακάτω Διακήρυξη.

Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η

Η ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΗ ΕΝΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΣΕ ΕΣΧΑΤΚΙΝΔΥΝΟ.

1.- Γιατί Κύπριος Πρόεδρος έσπευσε να συμφωνήσει για μία δεύτερη Πενταμερή Διάσκεψη, αποσύροντας τις προϋποθέσεις που ίδιος έθεσε; Γιατί οι ηγεσίες των κομμάτων του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ τον υπεστήριξαν; Γιατί η Αθήνα δέχθηκε να συμπλεύσει; Τι αναμένει η Ελληνική πλευρά από μία διαδικασία, που μοιάζει με σημαδεμένη τράπουλα και υποβαθμίζει τΚυπριακό από διεθνές θέμα εισβολής και κατοχής σε θέμα Εγγυητριών Δυνάμεων των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου και υπονομεύει τη διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την εκπροσώπηση της Κύπρου από τους ηγέτες των δύκοινοτήτων;

Από πού αντλούν οι λεγόμενες εγγυήτριες δυνάμεις τη νομιμότητα και την αξιοπιστία τους, όταν η Τουρκία, παραβιάζοντας την ίδια τη Συνθήκη Εγγυήσεως που επικαλείται, εισέβαλε στην Κύπρκαι κατέλαβε τ40% σχεδόν του εδάφους της, αρνούμενη να συμμορφωθεί με τους όρους της Συνθήκης, που προνοεί την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξεως και του status quo ante; Όταν η Μ. Βρετανία ουδέν έπραξε για να προστατεύσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κύπρου, την οποία εγγυήθηκε, και, αντιθέτως, βυσσοδομεί στπαρασκήνιγια την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή απαράδεκτης «λύσεως», που προνοεί την υποκατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από ένα δικέφαλμόρφωμα, χωρίς καμία πραγματική ανεξαρτησία, κυριαρχία, δημοκρατική οργάνωση και σεβασμό των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

2.- Γιατί η ηγεσία της Ελληνικής πλευράς έσπευσε να επαναβεβαιώσει τπλαίσιτης Πενταμερούς, όταν είναι κατάφωρα εναντίον της και όταν η τελευταία είχε πάντα, ορθώς, ως διαχρονική θέση, τη σύγκληση Διεθνούς Διασκέψεως, με τη συμμετοχή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που παρίσταται στην Πενταμερή Διάσκεψη μόνον ως παρατηρητής;

3.- Τι μεσολάβησε από τφιάσκτης πρώτης Γενεύης μέχρι τη σύγκληση της δεύτερης Γενεύης στΚραν Μοντάνα; Υπήρξε οποιαδήποτε αλλαγή στις αδιάλλακτες τουρκικές θέσεις ή αναμένονται από την Τουρκική πλευρά και τον ξένΆγγλ– Αμερικανικό παράγοντα νέες υποχωρήσεις από την Ελληνική πλευρά, προς την οποία στρέφονται οι πιέσεις, αλλά και η προπαγάνδα για δήθεν «ευκαιρία» που δεν πρέπει να χαθεί; Ποια είναι αυτή η περιβόητη «ευκαιρία»; Η Ελληνική πλευρά προέβη ήδη σε δύσημαντικές υποχωρήσεις στστάδιτης προετοιμασίας της Διασκέψεως. Δέχθηκε, πρώτον, τη σύνταξη «κοινού» εγγράφου για τα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων από τον Έσπεν Μπαρθ Άϊντα και, δεύτερον, την παράλληλη συζήτηση στη Διάσκεψη θεμάτων της εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής πτυχής, όπως ζητούσε πάντα η τουρκική πλευρά. Τυποτιθέμεν«κοινό» έγγραφτου Έσπεν Μπάρθ Άϊντα απεδείχθη, όπως θα έπρεπε να αναμένεται, πλήρως φιλοτουρκικό και η Λευκωσία και η Αθήνα απαίτησαν την απόσυρσή του. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία ότι οι ιδέες και οι απόψεις που εξέφρασε, είναι παρούσες στη Διάσκεψη. Ποιος θα ασκήσει πιέσεις στην Τουρκική πλευρά μέσα σ’ ένα τέτοιπλαίσιο, όταν είναι γνωστή η διαχρονική Βρετανο-Τουρκική συνεργασία και σύμπραξη στΚυπριακό;

4.- Η Τουρκική πλευρά επαναβεβαίωσε τις θέσεις που υπεστήριξε και στην πρώτη Γενεύη, καλώντας την Ελληνική πλευρά να «ξυπνήσει από τόνειρό της» ότι η Τουρκία θα δεχθεί λύση χωρίς εγγυήσεις και Τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο. Τουρκοκύπριος ηγέτης ανέλαβε από την πλευρά του να προβάλει, με πλήρως αδιάλλακτους όρους, την προκλητική τουρκική αξίωση για παραχώρηση, στπλαίσιτης «λύσεως», των λεγομένων τεσσάρων Ευρωπαϊκών Ελευθεριών σ’ όλους τους Τούρκους υπηκόους, στα 73 δηλαδή εκατομμύρια κατοίκων της Τουρκίας. Παραλλήλως διεκδικεί ανυποχώρητα αριθμητική ισότητα ή βέτστην ομοσπονδιακή διακυβέρνηση, με μοιρασμό κατά 50% με 50% της εξουσίας, όπως επίσης εκ περιτροπής Προεδρία, παραμονή όλων των εποίκων και εξίσωση του χρήστη των κατεχομένων περιουσιών με τον ιδιοκτήτη. Αφήνει επίσης στην ομίχλη τις τουρκικές θέσεις για τεδαφικό, επιδιώκοντας να τχρησιμοποιήσει, για μια ακόμη φορά, ως δέλεαρ για την απόσπαση παραχωρήσεων στα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων.

5.- Οι διαπραγματεύσεις στΓκραν Μοντάνα διεξάγονται επίσης υπό τη σκιά των Τουρκικών προκλήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ, που έχουν ως στόχνα προβάλουν τις τουρκικές διεκδικήσεις και απειλές ότι η Άγκυρα δεν θα επιτρέψει την αξιοποίηση του φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, εάν δεν ληφθούν υπόψιν οι αξιώσεις και οι διεκδικήσεις της για ίδιλογαριασμό αλλά και για λογαριασμό των «ισοτίμων» Τουρκοκυπρίων, στπλαίσιμας «λύσεως» του Κυπριακού.

6.- Ποια είναι λοιπόν αυτή η δήθεν «λύση» του Κυπριακού, που συζητείται τώρα στΓκραν Μοντάνα και για την οποία γίνονται συνεχώς και νέες παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά; Είναι «λύση» του Κυπριακού η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η υποκατάστασή της από ένα δικέφαλμόρφωμα, με βάση τη λεγόμενη διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, που καταλύει κάθε έννοια δημοκρατικής αρχής αλλά και ουσιαστικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και υποτάσσει την Ελληνοκυπριακή πλειοψηφία στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα;

Η επιβολή ενός τέτοιου καθεστώτος, που δεν θα επέτρεπε να γίνει οτιδήποτε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας, θα αρκούσε  από μόνη της για την πλήρη υποδούλωση της Κύπρου και τη μετατροπή της σε Τουρκικό προτεκτοράτο. Η Άγκυρα όμως ζητά εκ περισσού και την παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων μετά τη «λύση» και Τουρκικών εγγυήσεων, γιατί επιδιώκει να μετατρέψει την Κύπρσε στρατηγικό της προπύργιστην Ανατολική Μεσόγειο.

7.- Δεν πρέπει επομένως να υπάρχει καμία αμφιβολία και καμία αυταπάτη για τπού θα οδηγούσε την Κύπρμια τέτοια «λύση», την οποία οι ανεπιφύλακτοι και άκριτοι θιασώτες της παρουσιάζουν παραπλανητικά ως δήθεν αποτροπή της διχοτομήσεως και επανένωση του νησιού! Η αναγνώριση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων γεγονότων της Τουρκικής κατοχής, η υποταγή της πλειοψηφίας στη μειοψηφία, μέσω μιας δήθεν ομοσπονδίας που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμκαι η υπαγωγή ολόκληρης της Κύπρου στον Τουρκικό στρατηγικό έλεγχο, ισοδυναμεί με παράδοση της Κύπρου στην Άγκυρα και με καταστροφή, σε προοπτική, του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι έχουν τδικαίωμα να διαπραγματεύονται την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με ψευδεπίγραφα συνθήματα και στόχους; Η Τουρκική πλευρά, σε συνεργασία με τον Βρετανικό παράγοντα, επεδίωξαν επανειλημμένα να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Τ1963 – 64, τ1974 και προσφάτως τ2004, με τσχέδιΑνάν. Κυπριακός λαός διαισθάνθηκε τον κίνδυνκαι συσπειρώθηκε, πέρα από κόμματα, γύρω από τΟΧΙ και τον αείμνηστΠρόεδρΤάσσΠαπαδόπουλπου τεξέφρασε.

8.- Επιχειρείται τώρα μια νέα έφοδος, με τα ίδια παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα συνθήματα. Η απάντηση του Κυπριακού λαού πρέπει να είναι η ίδια. Μεθοδεύεται όμως, μέσα από τπλαίσιτης Πενταμερούς και με την εκπροσώπηση της Κύπρου από τους δύ«ισότιμους» ηγέτες των δύκοινοτήτων, να προκαταληφθεί η θέληση του Κυπριακού λαού και να γίνει άνευ πραγματικού περιεχομένου τδημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας και του σχεδίου «λύσεως». Ήδη, μέσα από την ακολουθούμενη πολιτική και διαδικασία, έχει γίνει τεράστια ζημιά στεθνικό πρόβλημα, με την προβολή του ψευδοκράτους και την κατάφωρη παραβίαση ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας, που καταδικάζουν την ανακήρυξή του και ζητούν από όλες τις χώρες – μέλη του ΟΗΕ να μη ταναγνωρίσουν και να μην έχουν μ’ αυτό καμιά σχέση ή συνεργασία.

9.- Αυτοί που διαπραγματεύονται μια καταστροφική «λύση του Κυπριακού, με τεπιχείρημα ότι η διαρροή του χρόνου κάνει τα πράγματα χειρότερα, με την παγίωση των τετελεσμένων γεγονότων, παραγνωρίζουν ότι η χειροτέρευση των όρων του εθνικού προβλήματος, δεν συντελείται απλώς με τη διαρροή του χρόνου, αλλά με τις συνεχείς απαράδεκτες υποχωρήσεις και την εγκατάλειψη βασικών αρχών. Με ποια λογική συμπράττει η Ελληνική πλευρά στην προβολή του Κυπριακού ως δήθεν διακοινοτικής διαμάχης ενώ η πραγματική ουσία του είναι η Τουρκική εισβολή και κατοχή; Γιατί αποδέχθηκε και εξακολουθεί να υποστηρίζει η επίσημη Ελληνική πλευρά «αρχές» που αντιμάχονται κάθε έννοια δικαίου, κυριαρχίας του κράτους και βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η περιβόητη διζωνική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, που είναι όργαντης Τουρκικής πολιτικής για την προαγωγή του Τουρκικού γεωπολιτικού ελέγχου στην Κύπρο; Τι νόημα έχει μια δήθεν «λύση» που είναι χειρότερη ακόμη και από τstatus quo και περικλείει τον κίνδυντης πλήρους τουρκοποιήσεως ολόκληρης της Κύπρου; Οι σημερινοί ιθύνοντες, που ενεργούν ως εκλεγμένοι ηγέτες, δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό, εάν επιφέρουν μια νέα καταστροφή στην Κύπρο, αγόμενοι από πολιτικούς παραλογισμούς, αυταπάτες και ξένες πιέσεις. Τ1974 η καταστροφή επερρίφθη στάφρον πραξικόπημα και στην προδοσία της χούντας του Ιωαννίδη, πίσω από τον οποίενήργησαν στπαρασκήνικραταιές ξένες δυνάμεις. Τσκηνικό αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί, με άλλσενάρικαι άλλους πρωταγωνιστές.

10.- Η Κύπρος δεν έχει κανένα λόγνα επισπεύδει για μια δήθεν «λύση» όταν δεν υπάρχουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και συνθήκες, που να εγγυώνται μια στοιχειωδώς δίκαιη και αποδεκτή λύση, στπλαίσιτης υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας.

11.- Η Κύπρος δεν είναι τόσανίσχυρη όσθέλουν να την παρουσιάζουν αυτοί που επισπεύδουν, για μιά οποιαδήποτε «λύση», κινδυνολογώντας για τμέλλον και διεκτραγωδώντας τη δύσκολη θέση της Κύπρου. Η Κύπρος, παρά την τουρκική κατοχή, είναι διεθνώς αναγνωρισμένκράτος και χώρα  μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι χώρα που έχει στην προοπτική της ένα λαμπρό ενεργειακό μέλλον, τόσως χώρα παραγωγός φυσικού αερίου όσκαι ως ενεργειακός κόμβος μεταφοράς, μ’ επίκεντρτον στρατηγικής σημασίας αγωγό φυσικού αερίου προς την Ευρώπη East – Med.

Η ενέργεια αποτελεί ένα νέστρατηγικό χαρτί της Κύπρου, η αξία, η γεωστρατηγική σημασία και η δυναμική του οποίου έχει ήδη διαφανεί με την παρουσία στην Κυπριακή ΑΟΖ διεθνών ενεργειακών κολοσσών αλλά και με την ανάπτυξη στρατηγικών περιφερειακών συμμαχιών, με χώρες όπως τΙσραήλ και η Αίγυπτος, αλλά, σε προοπτική, και με άλλες χώρες της περιοχής.

Η Άγκυρα θέλει να διεμβολίσει και να τορπιλλίσει αυτές τις συμμαχίες της Κύπρου και της Ελλάδος και να αρπάξει τφυσικό αέριτης Κύπρου, μέσα από μια «λύση» του Κυπριακού, που θα κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα καθιστούσε ολόκληρη την ΚύπρΤουρκικό προτεκτοράτο.

12.- Πώς είναι δυνατόν η Κύπρος να αναπτύσσει αφ’ ενός στρατηγικές συμμαχίες στην περιοχή και να διαπραγματεύεται αφ’ ετέρου την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την παράδοση ολόκληρης της Κύπρου στον τουρκικό στρατηγικό έλεγχο;

13.- Η Πενταμερής Διάσκεψη στΓκραν Μοντάνα αντιπροσωπεύει τάκρον άωτον μιας χρεωκοπημένης ενδοτικής και αυτοκαταστροφικής πολιτικής. καθένας διαισθάνεται, με ανατριχίλα, τι θα σήμαινε μια ενδεχόμενη «επιτυχία» της Διασκέψεως, με δεδομένες τις θέσεις της Τουρκικής πλευράς.

Η πολιτική αυτή έχει εκμετρήσει τζην και έχει επισωρεύσει ένα μεγάλαρνητικό κεκτημέν σε βάρος της Ελληνικής πλευράς, η οποία, μετά από τόσες υποχωρήσεις, κινδυνεύει επιπλέον να εισπράξει και καταγγελτική προπαγάνδα ότι είναι δήθεν «αδιάλλακτη».

14.- Είναι τραγικό, ενώ η Ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν δοκιμάζει ήττες στην ταραγμένη Μέση Ανατολή, που βρίσκεται σε πρωτόγνωρη γεωπολιτική διέγερση και αναδιάταξη, με μέγα θέμα στην ημερήσια διάταξη τη δημιουργία Κουρδικού κράτους, οι ιθύνοντες του Ελληνικού χώρου να ακολουθούν αυτοκαταστροφικές πολιτικές, που αντιφάσκουν με τη γεωπολιτική συγκυρία στην περιοχή και δημιουργούν κίνδυνμεγάλης τουρκική στρατηγικής νίκης σε βάρος του Ελληνισμού της Κύπρου και της Ελλάδος.

15.- Η συνέχιση της πολιτικής αυτής δεν έχει καμία δικαιολογία και καμία λογική. Είναι επιτακτική πλέον η επιστροφή σταυτονόητο. Στη χάραξη μιας νέας στρατηγικής, που θα επανατοποθετήσει τΚυπριακό στην πραγματική βάση, που απορρέει από την ουσία του ως προβλήματος εισβολής και κατοχής και όχι διακοινοτικής διαμάχης.

Η απόρριψη του σχεδίου Ανάν τ2004 και η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιούργησε μια στρατηγική ευκαιρία, που έμεινε, δυστυχώς, ανεκμετάλλευτη για τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής. Η στρατηγική αυτή είναι επιβεβλημένη σήμερα όσποτέ άλλοτε και πρέπει να έχει δύβασικούς πυλώνες: πρώτος να αναφέρεται στΕυρωπαϊκό κεκτημένως βάσεως για την επίλυση της εσωτερικής πτυχής. Εάν όλοι οι Ευρωπαίοι βολεύονται με τκεκτημέναυτό, γιατί να μη βολευτούν και οι Τουρκοκύπριοι, εκτός και εάν ενεργούν ως στρατηγική μειονότητα της Άγκυρας.

δεύτερος πυλώνας αφορά την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον αγώνα αποκαταστάσεώς της σ’ ολόκληρτέδαφός της, με την πλήρη αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών δυνάμεων.

16.- Η Κύπρος πέρασε μέσα από πολλές δοκιμασίες και θύελλες  στη μακραίωνη ιστορία της. Κατόρθωσε να φτάσει στον 21αιώνα με σχετικά ακέραιη την εθνική και πολιτιστική της ταυτότητα. Η Τουρκική εισβολή και κατοχή και οι Τουρκικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί και επιδιώξεις στην περιοχή, στπλαίσιιδιαίτερα της εξάρσεως του Ισλαμισμού στην Τουρκία και της ηγεμονικής μεγαλομανίας του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, είναι άμεση υπαρξιακή απειλή για την Κύπρο. Η Ελληνική πλευρά δεν πρέπει να συμπράξει αφελώς και ανοήτως για την αυτοκαταστροφή της, με ΔούρειΊππμια δήθεν «λύση», που θα παρέδιδε ολόκληρη την Κύπρστον Τουρκικό στρατηγικό έλεγχο.

Πηγή: Απόψεις, Ινφογνώμων Πολιτικά

Στήν ἐποχή μας γίνεται πολύς λόγος γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἴσως ἐπειδή καταστρατηγοῦνται ἐν πολλοῖς ἤ ἱεροποιοῦνται. Ἐκεῖνο πού παρατηρεῖται εἶναι ὅτι ὅλοι ἐπιδιώκουν τήν ἀπόκτηση τῶν δικαιωμάτων τους, ὡσάν νά μήν ἔχουν καθήκοντα καί ὑποχρεώσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπικρατοῦν στίς μικρές καί μεγάλες κοινωνίες μας ἀνεπίτρεπτοι ἀνταγωνισμοί. Αὐτό τό βλέπουμε στίς οἰκογένειες, στίς κοινωνίες, τά ἔθνη καί στήν οἰκουμένη.

Στήν κοινωνία πρέπει νά ἐπικρατῆ ἡ ἰσορροπία μεταξύ δικαιωμάτων καί καθηκόντων, γιατί μέσα σέ αὐτήν τήν ἰσορροπία λειτουργεῖ καλά τό σύστημά της. Ἡ ὑπερτίμηση τῶν δικαιωμάτων ὁδηγεῖ ἀναγκαστικά στίς συγκρούσεις. Ἔχει ὅμως ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ἡ στάση τῶν Χριστιανῶν ἀπέναντι σέ αὐτά.

Τό θέμα αὐτό πρέπει νά ἀναπτυχθῆ, ἔστω καί μέ συντομία, γιά νά ἐντοπιστῆ τό ὅλο πρόβλημα πού δημιουργεῖται.

1. Ἡ Φεουδαρχία, ὁ Διαφωτισμός καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα

Ὅταν κάνουμε λόγο γιά ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐννοοῦμε τά λεγόμενα φυσικά δικαιώματα, ὅπως εἶναι τό δικαίωμα γιά τήν τροφή, τήν στέγη, τήν μάθηση, τήν ἐλευθερία· γιά πολιτικά δικαιώματα, ὅπως τό νά ψηφίζη κανείς καί νά ψηφίζεται· γιά τά ἀστικά δικαιώματα, ὅπως ἤ δυνατότητα νά συνάπτη διάφορες συμφωνίες μέσα στήν Πολιτεία στήν ὁποία ἔχουν κατοχυρωθῆ πολλά ἀπό αὐτά τά δικαιώματα· καί τά ἠθικά δικαιώματα τά ὁποῖα ἐπιτελεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἄνθρωπος καί ὡς μέλος τῆς κοινωνίας. Γιά παράδειγμα ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγαπᾶ καί νά ἀγαπᾶται, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὁ ἄλλος μπορεῖ νά ἀνταποκριθῆ στίς ἀπαιτήσεις του. Οἱ γονεῖς ἔχουν δικαιώματα ἀπό τά παιδιά νά τούς γηροκομοῦν, ἀλλά αὐτό δέν μπορεῖ νά ἐπιβληθῆ διά τοῦ νόμου, ὁπότε εἶναι ἕνα ἠθικό δικαίωμα πού δέν ἐπιβάλλεται.

Ἔχουν ἀναπτυχθῆ πολλές θεωρίες ὡς πρός τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἔτσι, ἄλλοι ταυτίζουν τά φυσικά μέ τά ἠθικά δικαιώματα, ἄλλοι ἀρνοῦνται ὅτι τά ἠθικά δικαιώματα εἶναι φυσικά, ἐπειδή θεωροῦν ὅτι παρέχονται ἀπό τά ἤθη ἤ τήν θετική ἠθική μιᾶς κοινωνίας, ἄλλοι κάνουν λόγο γιά κοινά ἠθικά δικαιώματα κλπ.

Ἐκεῖνο πού εἶναι κοινῶς ἀποδεκτό εἶναι ὅτι ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἀρχῆς τῶν ἀνθρωπίνων ἀτομικῶν δικαιωμάτων στούς τελευταίους αἰῶνες συνδέεται μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔθεσε τήν ἀρχή τῆς ἰσότητος, τῆς ἐλευθερίας κλπ. ἀντιμετωπίζοντας τήν Φεουδαρχία πού ἐπικρατοῦσε κατά τόν Μεσαίωνα στήν Εὐρώπη.

Γνωρίζουμε ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή ἱστορία ὅτι ἡ ἐπικράτηση τοῦ Φεουδαλισμοῦ-Φεουδαρχίας στήν Εὐρώπη, μέ τήν κάθοδο τῶν Φράγκων, οἱ ὁποῖοι κατήργησαν τό ρωμαϊκό δίκαιο, συνετέλεσε στήν κατάργηση τῶν βασικῶν φυσικῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Φεουδαρχία ἦταν ἕνα σύστημα πού στηριζόταν στήν γεωργία καί στήν νοοτροπία ὅτι οἱ ἄνθρωποι χωρίζονταν στούς κατά φύση εὐγενεῖς-ἐλεύθερους καί στούς κατά φύση ὑποτελεῖς-δούλους, μέ τήν ἀρχή τῆς κληρονομικότητος. Ἔτσι ὑπῆρχαν δύο τάξεις ἀνθρώπων, ἡ πρώτη ἦταν οἱ φεουδάρχες οἱ ὁποῖοι ἦταν κάτοχοι μεγάλων ἐκτάσεων τῆς γῆς, καί ἡ ἄλλη ἦταν οἱ δουλοπάροικοι πού γιά νά ἀνταποκριθοῦν στίς βασικές ἀνάγκες τους γιά νά ζήσουν, ἐργάζονταν στά κτήματα τῶν Φεουδαρχῶν μέ δύσκολες συνθῆκες.

Τό φεουδαλιστικό σύστημα συνδεόταν μέ τήν στρατιωτική ἀριστοκρατία. Ἡ Φεουδαρχία ἦταν μία κοινωνία ἡ ὁποία ἦταν δομημένη ἱεραρχικά, ὁ κάθε φεουδάρχης ἦταν ὑποτελής στόν ἀνώτερο ἱεραρχικά φεουδάρχη, πού διαιροῦνταν σέ ἱππότες, βαρώνους, κόμητες, δοῦκες, μαρκησίους κ.ἄ. καί αὐτή ἡ δομή κατέληγε στόν Βασιλιά. Ὅλοι αὐτοί ἀνῆκαν στήν τάξη τῶν εὐγενῶν καί ἐλευθέρων ἀνθρώπων, ἔμεναν σέ πύργους καί εἶχαν ἕναν ἰδιαίτερο κώδικα ἀριστοκρατικῆς ἠθικῆς.

Οἱ σχολαστικοί θεολόγοι, δηλαδή οἱ θεολόγοι τῶν Φράγκων, αὐτό τό φεουδαλιστικό σύστημα τό ἔκαναν θεολογική διδασκαλία, μέ ἀποτέλεσμα νά θεωρῆται ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός καθόρισε τήν τάξη στήν δημιουργία, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά τηρῆ αὐτήν τήν τάξη, καί ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀνατροπή αὐτῆς τῆς τάξης, ὁπότε καί τιμωρεῖται ἀπό τόν Θεό.

Σύμφωνα μέ τήν θεωρία αὐτή οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐκ φύσεως εὐγενεῖς-ἐλεύθεροι καί ἐκ φύσεως ὑποτελεῖς-δοῦλοι. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ σχολαστικός θεολόγος Θωμᾶς ὁ Ἀκινάτης ἦταν υἱός κόμη, πού σημαίνει ὅτι καταγόταν ἀπό φεουδαρχική ἀριστοκρατική οἰκογένεια, καί ἔφθασε στό σημεῖο νά ὑποστηρίζη ὅτι οἱ δοῦλοι εἶναι κατασκευασμένοι ἀπό κατώτερο ὑλικό, καί ἀπό τήν φύση τους εἶναι κατώτεροι. Μάλιστα, μερικοί σχολαστικοί θεολόγοι συζητοῦσαν τό θέμα ἄν οἱ μαῦροι κατά τό δέρμα τοῦ σώματος ἔχουν ψυχή.

Ἐναντίον τῆς Φεουδαρχίας, ὡς πολιτεύματος καί θεολογίας, ἀντέδρασαν πολλοί στήν Εὐρώπη. Κατ’ ἀρχάς ἀντέδρασαν οἱ κατώτεροι εὐγενεῖς καί στήν συνέχεια ὁ λαός, ἤτοι οἱ ὑπόδουλοι Ρωμηοί, πού εἶχαν κατακτηθῆ ἀπό τούς Φράγκους.

Ὅταν διαβάση κανείς τήν Magna Carta πού εἶναι ὁ «Χάρτης τῶν ἐλευθεριῶν», πού ὑπογράφηκε στήν Ἀγγλία τήν 15 Ἰουνίου τοῦ 1215, βλέπει πῶς λειτουργοῦσε τό φεουδαλιστικό σύστημα, πῶς οἱ κόμητες ἤ οἱ βαρῶνοι κατεῖχαν γῆ ἀπό τόν Βασιλιά γιά τήν στρατιωτική ὑπηρεσία πού προσέφεραν, δηλαδή πῶς οἱ βαρῶνοι προμήθευαν ἱππότες στόν Βασιλιά. Ἡ Magna Carta ἦταν τό πρῶτο κείμενο ἐλευθερίας «τῶν ἐλευθέρων ὑπηκόων τοῦ Βασιλείου», πού σημαίνει ὅτι ἀκόμη ὑπῆρχαν οἱ ὑπόδουλοι, στήν πραγματικότητα μέ αὐτήν τήν συμφωνία περιορίζονταν τά ὅρια τοῦ Βασιλιά-Μονάρχη, καί ὁ ἴδιος ὁ Βασιλιάς ὑπήκειτο στό κράτος δικαίου.

Τό κείμενο αὐτό εἶναι ἡ ἀρχή τῶν ἐλευθεριῶν, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, κατ’ ἀρχάς τῶν ἐλευθέρων ἀνθρώπων, πού ἦταν οἱ ἐκ φύσεως εὐγενεῖς, γι’ αὐτό, ὅπως ἔχει γραφεῖ, τό κείμενο αὐτό δέν εἶναι ἕνα «πιστοποιητικό γέννησης τῆς ἐλευθερίας», ἀλλά ἕνα «πιστοποιητικό τοῦ θανάτου τοῦ δεσποτισμοῦ».

Στήν συνέχεια ὑπῆρξαν καί ἄλλες ἀντιδράσεις ἐναντίον τοῦ φεουδαλιστικοῦ συστήματος καί τῆς φεουδαλιστικῆς νοοτροπίας γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Αὐτό ἔγινε κυρίως μέ τήν βιομηχανική ἐπανάσταση, ὅταν οἱ ἄνθρωποι καί οἱ πόλεις ἀπέκτησαν δικαστική καί βιοτεχνική αὐτονομία. Στίς πόλεις, τά ἄστυ, καί μέ τήν λειτουργία τῶν Πανεπιστημίων, ἀναπτύχθηκαν οἱ νέες φιλοσοφικές καί κοινωνικές ἰδέες πού ὑπονόμευαν τό φεουδαλιστικό σύστημα καί τελικά τό ἀντικατέστησαν ἀπό τό λεγόμενο ἀστικό σύστημα. Ἔτσι, ἡ ἰδεολογία καί ἡ θεολογία τοῦ Φεουδαλισμοῦ μέ τίς ἀπόψεις του περί διακρίσεως μεταξύ εὐγενῶν καί δούλων ἀπό τήν φύση καί τήν γέννησή τους, καταργήθηκε μέ τήν ἐμφάνιση τῶν νέων ἰδεῶν. Ἦταν μιά κοινωνική καί παγκόσμια κατάκτηση ἐναντίον τῆς φεου¬δαρχίας καί τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Ὁ Διαφωτισμός τοῦ 17ου καί 18ου αἰῶνος πολέμησε τήν ἰδεολογία τοῦ Φεουδαλισμοῦ, ὁ ὁποῖος καταργήθηκε ὁριστικά τόν 19ο αἰώνα. Μέ τήν ἐπίδραση τοῦ Διαφωτισμοῦ, κατά τήν Γαλλική ἐπανά¬σταση, ἡ ὁποία ἦταν ἐπανάσταση τῶν κατακτηθέντων Ρωμαίων ἐναντίον τῶν Φράγκων κατακτητῶν, ψηφίστηκε ἀπό τήν Συντακτική Συνέλευση τό 1789 ἡ «Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Πολίτη», μέ τήν ὁποία ἀναγνώριζαν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητας, τῆς ἀνεξιθρησκείας καί τό ἀπαραβίαστο τῆς ἰδιοκτησίας. Ἐπίσης, μέ τήν Διακήρυξη αὐτή καθιε¬ρώ¬θηκε ἡ ἐξουσία πού πηγάζει ἀπό τόν λαό, καταργήθηκαν οἱ τίτλοι εὐγενείας καί ὅλοι οἱ πολίτες μποροῦσαν νά καταλάβουν ὅλα τά ἀξιώματα, ἀνάλογα μέ τίς ἱκανότητές τους, δηλαδή καθιερώθηκε ἡ ἀρχή τῆς ἀξιοκρατίας.

Διαβάζοντας τήν «Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Πολίτη», διαπιστώνουμε ὅτι διακηρύσσονται ἐπίσημα «τά φυσικά καί ἀναπαλλοτρίωτα καί ἱερά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου». Στό πρῶτο ἄρθρο γράφεται: «Οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται καί παραμένουν ἐλεύθεροι, μέ ἴσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο μέ γνώμονα τό κοινό συμφέρον». Μέ τό πρῶτο αὐτό ἄρθρο καταργεῖται ἡ διάκριση μεταξύ τῶν ἐκ φύσεως εὐγενῶν καί τῶν ἐκ φύσεως δούλων, δηλαδή καταργεῖται ἡ Φεουδαρχία. Στό δεύτερο ἄρθρο καθορίζονται ποιά εἶναι «τά φυσικά καί ἀπαράγραπτα δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου», ἤτοι «ἡ ἐλευθερία, ἡ ἰδιοκτησία, ἡ ἀσφά¬λεια καί ἡ ἀντίσταση στήν βία».

Ἐκεῖνο πού κάνει ἐντύπωση εἶναι ὅτι σέ ὅλη τήν «Διακήρυξη» γίνεται λόγος γιά τόν «ἄνθρωπο», τόν «πολίτη», τό «ἄτομο», καί ὄχι τό πρόσωπο. Ἡ λέξη ἄτομο παράγεται ἀπό τό στερητικό α καί τήν λέξη τομή, δηλαδή σημαίνει τό μή τεμνόμενο. Καί αὐτό τό σημειώνω, γιατί δυστυχῶς σήμερα πολλοί θεολόγοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχει διάκριση μεταξύ ἀτόμου καί προσώπου, πράγμα πού καί ἐμένα μέ εἶχε ἐπηρεάσει τά πρῶτα χρόνια, καί οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι περισσότερο καταλαβαίνουν τό πρόσωπο καί γι’ αὐτό πρέπει νά τό χρησμοποιοῦμε ἀντί τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ ἀτόμου.

Ἐπίδραση τῆς «Διακηρύξεως τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου» μέ τήν Γαλλική Ἐπανάσταση, παρατηρεῖται καί στήν «Διακήρυξη τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων» τοῦ 1791 στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ἐπίσης, αὐτήν τήν ἐπίδραση τήν βλέπουμε καί στήν «Οἰκουμενική Διακήρυξη γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα» πού ὑπογράφηκε στά Ἡνωμένα Ἔθνη (Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν) στίς 10 Δεκεμβρίου 1948. Στό πρῶτο ἄρθρο αὐτῆς τῆς Διακήρυξης γράφεται: «Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται ἐλεύθεροι καί ἴσοι στήν ἀξιοπρέπεια καί τά δικαιώματα. Εἶναι προικισμένοι μέ λογική καί συνείδηση, καί ὀφείλουν νά συμπεριφέρονται μεταξύ τους μέ πνεῦμα ἀδελφωσύνης». Τό δεύτερο ἄρθρο ἀναλύει περισσότερο αὐτήν τήν πρόταση. Σέ ὅλη τήν Διακήρυξη γίνεται λόγος γιά ἄνθρωπο καί γιά ἄτομο.

Ἑπομένως, ἡ κατοχύρωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἔναντι τοῦ φεουδαλιστικοῦ συστήματος πού διαιρεῖ τούς ἀνθρώπους σέ ἐλεύθερους πολίτες, πού ἦταν εὐγενεῖς ἀπό τήν φύση τους, καί σέ δούλους ἀπό τήν φύση τους, εἶναι μιά κατάκτηση τῆς ἀνθρωπότητος καί μέ αὐτήν τήν ἔννοια δεχόμαστε τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητος, τῆς ἀξιοκρατίας, τῆς ἀσφάλειας, τῆς ἀνεξιθρησκείας κλπ.

2. Ἡ κατάργηση καί κατάχρηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων

Ζοῦμε σέ κοινωνίες, στίς ὁποῖες ἀπό τό ἕνα μέρος διακηρύσσονται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα καλοῦνται ἱερά, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος καταπατοῦνται αὐτά ἀσύστολα. Οἱ πόλεμοι πού γίνονται σέ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας στήν Μέση Ἀνατολή, οἱ ἐθνοκαθάρσεις καί οἱ θρησκειοκαθάρσεις, δηλαδή ἡ ἐξαφάνιση καί καταδίωξη ἀνθρώπων πού ἀκολουθοῦν ἄλλα θρησκεύματα, εἶναι στήν πραγματικότητα καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Καί αὐτό πού ἦταν μιά κατάκτηση τῆς ἀνθρωπότητος, μέ τίς ἐπαναστάσεις, καί γιά τό ὁποῖο χύθηκε πολύ αἷμα, καί κατοχυρώθηκε καί μέ τήν παιδεία, παρατηρεῖται σήμερα ὅτι ὑπονομεύεται σέ πολλά μέρη τῆς γῆς.

Ὅμως, ὑπάρχει καί μιά τάση στήν ἐποχή μας νά γίνεται κατάχρηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Δηλαδή, ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων προβάλλονται ἰδέες καί νοοτροπίες πού εἶναι πολύ ἐπικίνδυνες. Ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα, ἀλλά θά ἀρκεσθῶ σέ μερικά ἀπό αὐτά.

Προβάλλονται ἰδέες ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει δικαίωμα πάνω στήν ζωή καί τόν θάνατο, ὁπότε ἀναπτύσσονται διάφορες ἰδέες καί πρακτικές μέ εὐγονική καί εὐθανασιακή νοοτροπία. Ἔτσι, καλλιεργοῦνται πρακτικές γιά ἐλεύθερη ἐπιλογή στήν γέννηση τῶν παιδιῶν ἤ στήν θανάτωση τῶν ἐμβρύων, γιατί δῆθεν αὐτό εἶναι δικαίωμα τῆς μητέρας, ἤ ἀκόμη γιά δικαίωμα στήν εὐθανασία, δηλαδή στήν ἔμμεση αὐτο¬κτονία.

Καί βέβαια καθένας ἔχει τήν ἐλευθερία νά κάνη διάφορες ἐπιλογές, ἀλλά δέν μποροῦν νά κατοχυρώνονται τέτοιες πράξεις ἀπό μιά εὐνομούμενη Πολιτεία μέ τήν ἰδέα ὅτι δῆθεν εἶναι ἀνθρώπινα δικαιώματα πού ἀναγνωρίζονται ἀπό μιά Πολιτεία. Ἐπίσης, κάθε Πολιτεία πρέπει νά ἔχη ἕνα δίκαιο πού θά καθορίζη τά ἀνθρώπινα δικαιώματα μέσα στά ὅρια τῆς κοινῆς λογικῆς καί τοῦ πολιτισμοῦ της, καί ἔτσι πρέπει νά ἐξισορροποῦνται οἱ ἀτομικές ἐλευθερίες μέ τό κοινό κοινωνικό ἀγαθό.

Ἔτσι, δέν μποροῦν νά δικαιολογηθοῦν πρακτικές ἐν ὀνόματι τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, σέ βάρος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καί τῶν γενικά παραδεδομένων πολιτιστικῶν καί πνευματικῶν ἀγαθῶν.

Μέσα σέ ὀργανωμένα σύνολα, πού εἶναι οἱ Πολιτεῖες, ὑπάρχουν δικαιώματα καί καθήκοντα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀντιπαραθέτουν τά δικαιώματά τους στά καθήκοντα πού ὀφείλουν νά ἔχουν, ἀφοῦ θεωροῦν ὅτι τά δικαιώματα εἶναι πλεονεκτήματα, ἐνῶ τά καθήκοντα εἶναι μειονεκτήματα. Ὅμως, πολλοί νομικοί καί φιλόσοφοι θεωροῦν ὅτι «δικαιώματα καί καθήκοντα εἶναι λογικά σύστοιχα». Κάθε ἄνθρωπος πρέπει νά ἀπολαμβάνη τά δικαιώματά του, ἀλλά νά τηρῆ καί τά καθήκοντά του.

Ἑπομένως, οἱ τάσεις πού ἐπικρατοῦν στήν σύγχρονη κοινωνία, τό νά καταστρατηγοῦνται τά ἀτομικά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἤ ἀντίθετα νά ἱεροποιοῦνται, δέν μποροῦν νά γίνονται ἀποδεκτές ἀπό τίς σύγχρονες εὐνομούμενες κοινωνίες.

3. Ἡ ὑπέρβαση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων

Ὅσα ἐγράφησαν μέχρι τώρα ἀναφέρονται στούς ἀνθρώπους πού ζοῦν στίς κοινωνίες, καί ἔχουν ἀπαίτηση νά ἱκανοποιοῦνται τά φυσικά ἀνθρώπινα δικαιώματά τους, ἀλλά συγχρόνως ἔχουν ὑποχρέωση νά σέβονται καί τά φυσικά δικαιώματα τῶν συνανθρώπων τους, ὁπότε πρέπει νά ἐπικρατῆ ἡ ἐλευθερία τοῦ καθενός, σέ συνδυασμό μέ τήν κοινωνική εἰρήνη καί ἑνότητα. Τό ζητούμενο εἶναι, τό πῶς θά συμβιβάζονται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα μέ τήν ἑνότητα τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Ἄν δέν βρεθῆ μιά ἰσορροπία στό σημεῖο αὐτό, τότε στίς κοινωνίες θά γίνεται μεγάλος ἀνταγωνισμός μεταξύ τῶν δικαιωμάτων ὅλων τῶν κοινωνικῶν φορέων, ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων.

Ὅμως, σέ μιά κοινωνία, μικρή ἤ μεγάλη, παράλληλα μέ τήν τήρηση τῶν δικαιωμάτων τῶν ἄλλων πρέπει νά ἐπικρατῆ καί ἡ ἀρχή τῆς ὑπερβάσεως τῶν δικῶν μας δικαιωμάτων. Οὐσιαστικά, μιά οἰκογένεια καί κοινωνία προχωρεῖ μέ τακτικές πού καθορίζονται καί ἀπό ἄλλες παραμέτρους καί ὄχι μόνον μέ τίς νομικές διατάξεις.

Γιά παράδειγμα, οἱ γονεῖς ἔχουν δικαιώματα, ἀλλά τά ὑπερβαίνουν, μέ τήν θυσία τους καί τήν προσφορά τους, γιά νά προστατεύσουν τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν τους νά μεγαλώσουν. Ὅλη ἡ ἰσορροπημένη οἰκογενειακή ζωή εἶναι ὑπέρβαση κάποιων δικαιωμάτων. Ὁ καθένας μας καταλαβαίνει ὅτι πρέπει μερικά δικαιώματά του, ὅπως ἡ ἐλευθερία στήν ἐπιλογή τοῦ χρόνου πού διαθέτει, ἡ ἐλευθερία στήν οἰκονομική καί σωματική ἄνεση κλπ. νά ὑπερβαίνωνται μέ τήν ἀγάπη. Ἄλλωστε, ἡ ἀγάπη ἀπό τήν φύση της εἶναι θυσία τοῦ ἀτομικοῦ θελήματος, ὑπέρβαση τῆς φιλαυτίας, εἶναι κένωση καί προσφορά.

Ὅταν ἐξετάζη κανείς τά θέματα αὐτά μέσα ἀπό τήν Χριστιανική διδασκαλία, ἀντιλαμβάνεται ὅτι σεβόμαστε τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν ἄλλων καί τίς ἐπιλογές τους, ἀλλά θυσιάζουμε καί ὑπερβαίνουμε τά δικά μας ἀνθρώπινα δικαιώματα, χάριν τῶν ἄλλων. Ὅλη ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται στήν θυσία καί τήν ὑπέρβαση αὐτῶν τῶν ἀτομικῶν ἐπιλογῶν καί τῶν ἐλευθεριῶν μας. Ἡ διδασκαλία περί τοῦ μυστηρίου τοῦ σταυροῦ, τῆς θυσίας, τῆς προσφορᾶς, τῆς κενώσεως, κατά τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη ἡ ἐκκλησιαστική ζωή δέν στηρίζεται στήν ἔκφραση τῶν δικῶν μας ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀλλά στήν ὑπέρβασή τους.

Ἐπαναλαμβάνω, γιά νά μή γίνη καμμιά παρεξήγηση, ὅτι μέ αὐτά πού γράφω δέν ἀναφέρομαι στήν κατάργηση τῆς δυνατότητος τῶν ἄλλων νά ἔχουν μερικές ἐπιλογές, ὅταν δέν καταστρατηγοῦν τό δημόσιο συμφέρον, ἀλλά ἀναφέρομαι στήν ὑπέρβαση τῶν δικῶν μας δικαιωμάτων, μέ ἐλευθερία καί ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τούς ἀδελφούς μας. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ἔδειξε τήν ἀγάπη ὡς αὐτοθυσία, αὐτοπροσφορά, κένωση.

Αὐτό εἶναι τό κεντρικό νόημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀφοῦ μέ τόν ὅλο τρόπο πού ζοῦμε στήν Ἐκκλησία θυσιάζουμε ὅλα τά δικά μας φυσικά ἀνθρώπινα δικαιώματα γιά νά ἐκφράσουμε τήν ἀγάπη μας στόν Θεό καί τούς ἀδελφούς μας. Στήν δοξολογία πού ψάλλουμε στίς ἱερές μας ἀκολουθίες κάθε ἡμέρα προσευχόμαστε στόν Θεό νά μᾶς μάθη τά δικά Του δικαιώματα καί ὄχι τά δικά μας! «Εὐλογητός εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά ΣΟΥ», ὄχι «τά δικαιώματά ΜΟΥ». Τό πέρασμα ἀπό τό ΜΟΥ στό ΣΟΥ εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τήν φιλαυτία. Μέ τήν βάπτισή μας καί τήν ἐνσυνείδητη ἐκκλησιαστική ζωή παραδίδουμε ὅλο τό θέλημά μας καί πολλά ἀπό τά ἀνθρώπινα δικαιώματά μας στήν Ἐκκλησία καί ζοῦμε Χριστοκεντρικά καί Ἐκκλησιοκεντρικά.

Αὐτό μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός καί στήν προσευχή πού μᾶς παρέδωσε, τό γνωστό «Πάτερ ἡμῶν». Προσευχόμαστε στόν Θεό: «Γενηθήτω τό θέλημά ΣΟΥ» καί ὄχι «γενηθήτω τό θέλημά ΜΟΥ». Ἐπίσης, προσευχόμαστε: «Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία ΣΟΥ» καί ὄχι «ἐλθέτω ἡ βασι¬λεία ΜΟΥ», μέ τίς δικές μας ἐπιλογές. Αὐτό φαίνεται σέ πολλά παραδείγματα. Ὅταν κανείς βαπτίζεται καί στήν ἐνήλικη ζωή ἀναγνωρίζει τήν μεγάλη δωρεά νά εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τότε ἀντιλαμβάνεται ὅτι στήν ζωή του πρέπει νά κάνη ὑπακοή στόν εὐλογημένο καί ἱερό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ὑπακοή στήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὅπως ἐκφράστηκε συνοδικῶς, μέ τίς Τοπικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους. Μπορεῖ κανείς νά ἀδιαφορήση καί νά ζήση ἐκτός τοῦ πνεύματος αὐτοῦ, ἀλλά ὅταν θέλη νά εἶναι καλός Χριστιανός πρέπει νά ὑπακούη στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τόσο στά δόγματα ὅσο καί στούς ἱερούς κανόνες, ἀλλά καί στήν λειτουργική καί εὐχαριστιακή πράξη.

Ὅταν κανείς γίνεται Κληρικός, τότε μέ τήν θέλησή του ἀποφασίζει νά ὑπερβῆ καί νά ἀπεκδυθῆ τά φυσικά ἀνθρώπινα δικαιώματά του καί νά ζῆ σύμφωνα μέ τήν ὅλη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Μόνος του καί δημόσια, μέ τήν ἀποδοχή τῆς ἱερωσύνης του, δήλωσε κατά τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο ὅτι ἀπεκδύεται μερικά φυσικά ἀνθρώπινα δικαιώματά του, ὅπως γιά παράδειγμα τόν δεύτερο γάμο σέ περίπτωση χηρείας, τό δικαίωμα συμμετοχῆς του σέ ἐκλογικές αὐτοδιοικητικές καί βουλευτικές διαδικασίες γιά τήν κατάληψη μιᾶς τέτοιας δημόσιας θέσης πού δέν συμβιβάζεται μέ τήν ἱερωσύνη κ.ἄ.

Ὅταν κανείς γίνεται μοναχός, τότε μέ τήν δική του θέληση ἀποδέχεται ὅλες τίς μοναχικές ὑποχρεώσεις, ὅλη τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν μοναχισμό, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τούς ἱερούς Κανόνας τῶν Τοπικῶν καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Αὐτό σημαίνει ὅτι στήν πράξη ὑπερβαίνει ὅλα τά φυσικά ἀνθρώπινα δικαιώματα, πού ἰσχύουν γιά τούς ἄλλους πολίτες τῆς Χώρας στήν ὁποία κατοικεῖ. Ἔτσι, δέν μπορεῖ νά ἐπικαλῆται ἕνας μοναχός τά ἀνθρώπινα δικαιώματα πού ἔχουν οἱ ἄλλοι συνάνθρωποί του, γιατί μέ τήν ἐλεύθερη ἀποδοχή τῆς μοναχικῆς του κουρᾶς ἀποποιήθηκε πολλά ἀπό τά ἀνθρώπινα δικαιώματά του.

Αὐτό δέχεται καί τό Ἀνώτερο Ἀκυρωτικό Δικαστήριο τῆς Πατρίδος μας (τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας). Δικάζοντας, γιά παράδειγμα, ὑποθέσεις ἐπιβολῆς ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας σέ Κληρικό καί σέ Μοναχή, ἀποφαίνεται ὅτι τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας προβλέπεται ἀπό ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ὅτι ἡ ἐπιβολή του «ἀνάγεται στήν ἐσωτερική μυστηριακή σχέση κοινωνίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τούς κληρικούς καί τούς μοναχούς της, στήν ὁποία αὐτοί αὐτοπροαιρέτως προσχωροῦν διά τῆς ἱερωσύνης καί τοῦ μοναχισμοῦ» (687/2011 καί πρβλ. 685/2011 Σ.τ.Ε.).

Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Χριστιανός, ὁ Κληρικός, ὁ μοναχός πού ζῆ μέσα σέ μιά εὐνομούμενη Πολιτεία σέβεται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν ἄλλων καί ἀγωνίζεται γιά νά μή καταργοῦνται, ἀλλά ὁ ἴδιος μέ τήν πράξη τῆς ἀποδοχῆς τῆς εὐαγγελικῆς, ἀποστολικῆς, πατερικῆς διδασκαλίας, καί γενικότερα μέ τήν ὅλη ἐκκλησιαστική ζωή ἔχει ἀποποιηθῆ τά δικά του ἀνθρώπινα δικαιώματα, καί ἀναζητᾶ τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ στήν ζωή του, ἀλλά καί θυσιάζεται γιά τούς ἀδελφούς του, ἀποβάλλει τήν φιλαυτία καί ἀποκτᾶ τήν φιλοθεΐα καί τήν φιλανθρωπία. Καί αὐτό γίνεται μέ θυσία ὅλης τῆς ζωῆς του.

Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο τό νά εἰσχωρήση μέσα στήν ἐκκλησιαστική ζωή ἡ νοοτροπία τῆς ἐκζητήσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, καίτοι αὐτά εἶναι σεβαστά γιά τούς ἄλλους πολίτες τῆς Χώρας. Εἶναι ἐπικίνδυνο γιά τούς Χριστιανούς, τούς Κληρικούς καί μοναχούς νά διεκδικοῦν ἠθικές-ἀλλότριες ἰδιαιτερότητες, ἐλεύθερες ἐπιλογές στόν γάμο καί στήν σεξουαλική συμπεριφορά τους, ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι, μέ τήν ἀποδοχή τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀποποιηθῆ. Μπορεῖ, βέβαια, μέ τήν δική τους ἐλευθερία νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία, τόν ἱερό Κλῆρο καί τόν μοναχισμό καί νά «ἀπολαμβάνουν» «τά ἀνθρώπινα δικαιώματα» πού ἔχουν ὅλοι οἱ πολίτες.

Μέ ἄλλα λόγια δέν μπορεῖ κανείς Χριστιανός, Κληρικός καί μοναχός ἐν ὀνόματι τῆς «ἐλευθερίας τοῦ προσώπου», πού εἶναι μιά ἀθεολόγητη ἔκφραση, νά εἰσάγη στήν Ἐκκλησία μιά νοοτροπία ξένη πρός τήν παράδοσή της, πού εἶναι ἔκφραση καί ἡ ζωή τῆς ἀγάπης, ὡς κένωσης, ὡς προσφορᾶς, ὡς θυσίας, ὡς σταυροῦ, ὡς ὑπέρβασης τῆς φιλαυτίας καί βίωσης τῆς φιλοθεΐας καί τῆς φιλανθρωπίας.

4. Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, κατά τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔλεγε ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατά τήν τρίτη χιλιετία ἔχει νά ἀντιμετώπιση τρία μεγάλα προβλήματα, τρεῖς προκλήσεις πού προέρχονται ἀπό τόν οἰκουμενισμό, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τήν πρόοδο τῶν ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν, καί αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση πρέπει νά γίνη μέσα ἀπό τήν δική της παράδοση.

Παρατηρεῖ, ὅμως, κανείς ὅτι σήμερα καί οἱ τρεῖς αὐτές προκλήσεις εἶναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους, ἀφοῦ ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τόν οἰκουμενισμό ὁμιλοῦν γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀλλά καί ἡ πρόοδος τῶν ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν εὐνοεῖ τήν κατάχρηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί συντείνει σέ ἕνα οἰκουμενιστικό πνεῦμα.

Ὡς πρός τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔλεγε ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦλθε στόν κόσμο ἁπλῶς γιά νά προσφέρη κοινωνικές ὑπηρεσίες στόν ἄνθρωπο καί τό Κράτος, οὔτε γιά νά διασφαλίση τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀλλά γιά νά ἐλευθερώση τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν δυναστεία τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου. Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική κινεῖται καί ἡ Ἐκκλησία.

Ὅπως ἀναλύει ὁ Andrew Sopko, ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὁμιλοῦσε γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα μέσα ἀπό τήν προοπτική τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή στό οἰκουμενικό κίνημα ἐκφράζεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία παρέχει κοινωνικές ὑπηρεσίες καί ὑπερασπίζεται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, γι’ αὐτό καί ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐκφράσθηκε καί γιά τό θέμα αὐτό. Θεωρεῖ ὅτι ποτέ ἡ Ἐκκλησία δέν ἰσχυρίσθηκε ὅτι θά ἀπαλλάξη τήν κοινωνία ἀπό τίς θηριωδίες «πού βασανίζουν τόν πεπτωκότα κοινωνικό ἱστό καί τά μέλη του. Ἡ παρουσίαση τῆς περιπτώσεως τοῦ Ἰώβ δείχνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιά τήν ἀνάσταση τῆς νοερᾶς δυνάμεως καί τοῦ σώματος πού ξεκινᾶ ἀπό τό Βάπτισμα, καί μέσα στήν Ἐκκλησία γίνεται ἡ πραγματική μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν θεραπευτική ἀγωγή τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καί τοῦ δοξασμοῦ ἡ ἰδιοτελής ἀγάπη ἀντικαθίσταται μέ τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική θεραπεία τῆς κοινωνίας. Ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται ἐκεῖ πού ἡ ἐνέργεια τοῦ ἀκτίστου σταυροῦ φέρνει τήν τελειότητα τῆς ἀγάπης μαζί μέ τόν μετασχηματισμό τῶν διαβλητῶν παθῶν σέ ἀδιάβλητα».

Ἡ σύγχρονη ἄποψη «ὅτι τά ἀνθρώπινα δικαιώματα εἶναι φυσικά καί ἀποτελοῦν ἐγγενές τμῆμα τῆς φύσης γενικότερα ἤ τῆς ἀνθρώπινης φύσης καί κοινωνίας εἰδικότερα», δέν εἶναι ὀρθόδοξη ἄποψη, ἀφοῦ «ἡ φύση εἶναι σέ μιά συνεχῆ κατάσταση ἀλλαγῆς καί ἐξέλιξης». «Ἡ κανονική κατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως βρίσκεται σέ μιά ἀτελεύτητη τελείωση, κι ἔτσι δέν ὑπάρχει στατική κατάσταση γιά νά χρησιμοποιηθῆ ὡς ἀμετάβλητο κριτήριο ἠθικῶν καί νομικῶν δικαιωμάτων καί ὑποχρεώσεων». Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, δέχεται τούς νόμους καί τήν «πολιτική δομή τοῦ κράτους», ἀφοῦ ἡ ἴδια διαθέτει καί τό κανονικό της δίκαιο, τό ὁποῖο ἐπικυρωνόταν ἀπό τούς Ρωμαίους Αὐτοκράτορες καί ἴσχυε μόνον γι’ αὐτήν καί ὄχι γιά τούς Ρωμαίους, τούς Ἑβραίους, εἰδωλολάτρες καί αἱρετικούς, ἀλλά κινεῖται σέ ἄλλο ἐπίπεδο.

Ἡ ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ νόμου, πού εἶναι τό θεμέλιο ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, παραλληλίζεται μέ τήν ἰσότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Θεός ἀγαπᾶ ὅλους ἐξ ἴσου, «ἀνεξαρτήτως φυλῆς, χρώματος ἤ πιστεύω». Δέν ἔχει κανείς ἀποκλειστικά δικαιώματα σέ αὐτό, ἀλλά «ἡ ὑπέρτατη κρίση βρίσκεται μόνο στήν δυνατότητα νά δῆ κάποιος τήν δόξα τοῦ Θεοῦ ἀναλόγως τῆς ἐπίτευξης τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης».

Ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη πού ἐπιβάλλονται μέ τόν νόμο προσφέρουν κάποια ἁρμονία στήν κοινωνία, ἀλλά δέν βοηθοῦν πολύ. Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ βάση εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τῆς δικαιοσύνης Του, ἡ ὁποία δικαιοσύνη δέν συνδέεται μέ «τήν ἠθική καί τίς μοραλιστικές ἐντολές», ἀλλά «ταυτίζεται μέ τήν δικαίωση πού εἶναι ἡ ζωογόνηση καί τῆς νοερᾶς δυνάμεως καί τοῦ σώματος στίς δύο πλευρές τοῦ θανάτου», δηλαδή τοῦ πνευματικοῦ καί τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τόν ἀσκητικό χαρακτήρα τοῦ νόμου τοῦ Μωϋσῆ καί τοῦ κανονικοῦ δικαίου. Αὐτό λέγεται θεραπευτική ἀγωγή, καί συνδέεται μέ τήν κάθαρση, τόν φωτισμό –πού βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά προσεύχεται, ἀλλά ταυτόχρονα νά ἀσχολῆται μέ τήν καθημερινή ζωή καί τά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας– ἀλλά καί μέ τόν δoξασμό καί ἔτσι ἀποκτᾶ τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, μέ τήν ὁποία ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅπως τό κάνει καί ὁ Θεός.

Αὐτό τό δικαίωμα εἶναι δωρεάν χάρισμα ἀπό τόν Θεό καί δίνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. «Γι’ αὐτό παραμένει τό μόνον ἀναπαλλοτρίωτο δικαίωμα, ἀκόμη καί ὅταν ἡ κοινωνία παραβιάζη τά ἄλλα δικαιώματα ἑνός ἀνθρώπου ἤ τοῦ τά ἀφαιρῆ». Αὐτή εἶναι μιά μορφή ἀνώτερου πολιτισμοῦ, καί αὐτό θά ἐξακολουθῆ νά προσφέρη ἡ Ἐκκλησία .

Συμπέρασμα

Οἱ φίλαυτοι καί ἄρρωστοι ἄνθρωποι καταργοῦν τήν ἐλευθερία τῶν συνανθρώπων τους καί τά λεγόμενα ἀνθρώπινα δικαιώματά τους, δημιουργοῦν τυραννικά καθεστῶτα, τά ὁποῖα τελοῦν παντοειδῆ ἐγκλήματα σέ βάρος τῶν συνανθρώπων τους.

Ὁ Χριστός, διά τῆς Ἐκκλησίας, σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται γιά τήν εἰρήνη στήν κοινωνία, καί ὅταν χρειασθῆ ἀγωνίζεται γιά τήν ἐλευθερία τῶν ἄλλων. Ὅμως, κινεῖται πάνω καί πέρα ἀπό αὐτά, ἀφοῦ πρωτίστως ἐνδιαφέρεται γιά τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο, καί τήν μετοχή του στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, σεβόμαστε τίς ἐλεύθερες ἐπιλογές τῶν ἀνθρώπων, χωρίς νά τίς δικαιολογοῦμε, γιατί μερικές ἀπό αὐτές καταργοῦν τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ὅλης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ὅμως, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀπεκδυόμαστε πολλῶν δικαιω¬μάτων μας καί ζοῦμε τήν ἀγάπη ὡς σταυρό καί κένωση, ἀποβλέπουμε στήν κατά Χριστόν υἱοθεσία καί τήν μετοχή στήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐπιμονή μερικῶν Χριστιανῶν, Κληρικῶν καί Μοναχῶν μόνο στά ἀνθρώπινα δικαιώματα εἶναι μιά νοοτροπία νά καλύψη ἰδιαιτερότητες καί πάθη, εἶναι ἕνας αὐτοεγκλωβισμός στήν νοοτροπία αὐτοῦ τοῦ κόσμου πού εἶναι ξένη ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἰούλιος 2017

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση, Αβέρωφ