Δέκα ἑφτὰ ὁλόκληροι αἰῶνες μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν φωτεινὴ μορφὴ μιᾶς λησμονημένης κοινωνικῆς ἐργάτιδας, ποὺ ἔζησε κι’ ἔδρασε στὸ Βυζάντιο κατὰ τὰ τέλη τοῦ Δ’ αἰώνα. Καὶ ὅμως ἡ Ὀλυμπιάδα, ἂν καὶ ἀπέχει τόσο ἀπό μᾶς, παρουσιάζει ἕνα ἐξαιρετικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν σύγχρονο κοινωνικὸ ἄνθρωπο. Ἡ ὑπέροχη αὐτὴ φυσιογνωμία ἀποτελεῖ τὴ δόξα τοῦ σώματος τῶν «διακονισσῶν».

Πολλοὶ σύγχρονοί της καὶ μεταγενέστεροι ἱστορικοὶ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δράση τῆς Ὀλυμπιάδας. Καὶ ὅλοι τὴν ἀναφέρουν πλάι στὸν Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο, ποὺ στάθηκε γι’ αὐτὴν πατέρας καὶ ὁδηγός, στὴ δόξα καὶ στὸν πόνο. Μήπως ὅμως κι’ αὐτὴ δὲν ὑπῆρξε σύμβουλος καὶ στήριγμα καὶ συνεργάτης τοῦ μεγάλου ἀνδρὸς στὸ δύσκολο καὶ τραχὺ ἔργο του; Νὰ γιατί τὸ ἔργο της μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ μόνο ὅταν μελετηθεῖ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς στενῆς συνεργασίας μὲ τὸν Χρυσόστομο. Ἄλλωστε, ἴσως αὐτὴ ἡ συνεργασία, ποὺ πήγαζε ἀπὸ μιὰ βαθύτερη ψυχικὴ ὁμοιότητα τῶν δύο ἐκείνων ὑπέροχων ψυχῶν, νὰ εἶναι καὶ τὸ μυστικό τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς δόξας τῆς Ὀλυμπιάδας. Μιὰ ματιὰ στὴ ζωή της, πρῶτα, θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐμβαθύνουμε ἔπειτα στὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ἔργο της.

Ἡ Ὀλυμπιάδα γεννήθηκε γύρω στὰ 370 μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες. Ἡ οἰκογένειά της ἦταν ἀρχοντική. Ὁ πατέρας της κόμης τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ μόρφωση ποὺ τῆς δόθηκε δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ εἶναι ἀνάλογη μὲ τὰ πλούτη καὶ τὴν κοινωνική της θέση. Ἡ ὀρφάνια ὅμως ποὺ ἦρθε πρόωρα νὰ σκιάσει τὰ παιδικά της χρόνια ἦταν τὸ προοίμιο τῆς μακριᾶς ἁλυσίδας τῶν θλίψεων, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ γίνουν ὁ ἀχώριστος σύντροφος τῆς ζωῆς της. Ὁ θεῖος της Προκόπιος ποὺ τὴν ἀνέλαβε τώρα, εἶναι φίλος τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ.

Τῆς ἄρεσε τῆς μικρῆς Ὀλυμπιάδας νὰ τὸν φωνάζει «πατέρα» τὸν Γρηγόριο, ὅσο ἦταν στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ πατρικὴ ἀγάπη τοῦ Μεγάλου Γρηγορίου πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα ἐξηγεῖ καὶ τὸ ποίημα ποὺ ἀργότερα τῆς ἀφιέρωσε στὸ γάμο της. Ὁ γάμος τῆς Ὀλυμπιάδας μὲ τὸν Νεβρίδιο, νέο ὑψηλῆς κοινωνικῆς θέσεως, πρὶν κἄν περάσουν δύο χρόνια, τὴν ρίχνει σὲ καινούργιο πένθος μὲ τὸν πρόωρο θάνατό του. Δὲν περνᾶ πολὺς καιρὸς καὶ οἱ προτάσεις γιὰ δεύτερο γάμο πολιορκοῦν κυριολεκτικὰ τὴ νέα χῆρα.

Ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ἀσκεῖ τρομερὴ πίεση πάνω της, θέλοντας νὰ τὴν ἐξαναγκάσει νὰ πανδρευτεῖ τὸν συγγενῆ του Ἐλπίδιο. Μὰ ἡ Ὀλυμπιάδα ἀρνεῖται σταθερά. Τὴν πρώιμη χηρεία της τὴ θεωρεῖ κλήση θεία καὶ ἀποφασίζει ν’ ἀφιερώσει τὴ ζωή της στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κοινωνίας. Ἡ πίεση ὅμως τοῦ αὐτοκράτορα δὲν ὑποχωρεῖ. Ὁ δεσποτισμὸς του φθάνει σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε διατάζει τὴ δήμευση τῆς μεγάλης περιουσίας της. Ἡ ἀπάντηση τῆς Ὀλυμπιάδας στὸ Θεοδόσιο εἶναι ἕνα γράμμα «ἀξιοπρεποῦς σαρκασμοῦ». Τὴ δήμευση τῆς κολοσσιαίας περιουσίας ἀκολούθησαν καὶ ἄλλοι περιορισμοί. Ὁ Ἐλπίδιος, γιὰ νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ τὸν δεχθεῖ γιὰ σύζυγο, τῆς στερεῖ τὴν γλυκύτερη ἀπασχόλησή της. Τῆς ἀπαγορεύει νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησία. Τί μποροῦν νὰ ἐπιτύχουν ὅμως ὁ ἐξωτερικὸς καταναγκασμὸς καὶ οἱ πιέσεις σὲ μιὰ ψυχὴ ἀδέσμευτη, σὲ μιὰ καρδιὰ φλογισμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπη; Τὸ πνεῦμα νικᾶ τὴν ὕλη κι’ ἡ ἀγάπη τὴ βία. Ὁ αὐτοκράτορας, ντροπιασμένος ἐπὶ τέλους γιὰ τὴν τυραννική του διαγωγή, ἀνακαλεῖ τὴ διαταγή του καὶ ἡ περιουσία τῆς Ὀλυμπιάδας ἐπανέρχεται πάλι στὰ χέρια της. Τώρα πιὰ ἡ Ὀλυμπιάδα εἶναι ἐλεύθερη νὰ ρυθμίσει ὅπως θέλει τὴ ζωή της. Ἔχει ὅλες τὶς ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικὲς προϋποθέσεις γιὰ μιὰ ζωὴ χαρᾶς καὶ γι’ αὐτὸ μὲ χαρὰ τὴν ἀφιερώνει στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. Μὲ τὴ χαρὰ ἐκείνου ποὺ ξέρει τί πιστεύει καὶ τί ἐπιδιώκει. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἡ ζωὴ τῆς πιστῆς χήρας εἶναι μιὰ ζωὴ ἀφιερωμένη «ἀπὸ ἀγάπη ποὺ πιστεύει καὶ ἀπὸ πίστη ποὺ ἀγαπᾶ».

Τὴν τεραστία περιουσία της (χρυσάφι, ἀσήμι, κτήματα, ἐπαύλεις) προσφέρει στὴν Ἐκκλησία. Στὰ τριάντα της χρόνια χειροθετεῖται διακόνισσα ἀπὸ τὸν προκάτοχο τοῦ Χρυσοστόμου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριο καὶ ἐντάσσεται ἔτσι μέσα σ’ ἕνα ὀργανωμένο σύνολο, κατατάσσεται ἐθελοντικὰ στὸ στρατὸ τῶν γυναικῶν τῆς ἀγάπης. 250 ἀφιερωμένες Χριστιανὲς εἶναι στὶς διαταγές της.

Στὸ μεταξὺ ἀνεβαίνει στὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ Ὀλυμπιάδα γίνεται δεξί του χέρι. Δὲν ἄργησαν ὅμως λύκοι βαρεῖς νὰ σκορπίσουν καὶ ποιμένα καὶ πρόβατα. Τοὺς διωγμοὺς καὶ τὴν ἐξορία, τὰ διάφορα δεινά του μεγάλου Ἱεράρχη τὰ συμμερίζεται κι’ αὐτὴ ἀπὸ μακρυὰ καὶ σχίζεται κυριολεκτικὰ ἡ εὐαίσθητη γυναικεία της καρδιά. Τὴ συκοφαντοῦν, τὴ σέρνουν στὰ δικαστήρια μὲ τὴ βαριὰ κατηγορία ὅτι εἶναι ἔνοχη γιὰ τὴν πυρκαγιὰ τῆς βασιλικῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας. Στὴν αὐστηρότατη ἀνάκριση ποὺ ἔγινε, τὸ ἤρεμο θάρρος της καὶ ἡ δηκτικὴ εἰρωνεία στὶς ἀπαντήσεις της τοὺς κατέπληξε ὅλους.
Ἀλλὰ δὲν ἔφθαναν οἱ ἠθικοὶ πόνοι καὶ τῆς καρδιᾶς τὸ μάτωμα. Ἦρθε καὶ ἡ βαριὰ ἀρρώστια, νὰ συμμαχήσει μὲ τὰ ἄλλα βάσανα, μὲ τὸ βαρὺ πρόστιμο ποὺ τῆς ἐπιβλήθηκε καὶ μὲ τοὺς διωγμοὺς ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ποὺ ἀπογέμιζαν ἀργὰ καὶ σταθερὰ τὸ ποτήρι τῆς ζωῆς της μὲ πίκρες. Ἔπρεπε κι’ αὐτὴ νὰ γευθεῖ σὰν τὸ δάσκαλό της τὰ βάσανα τῆς ἐξορίας γιὰ μιὰ αἰτία τόσο τιποτένια: Γιατί δὲν θέλησε νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν ἀνάξιο ἐπίσκοπο Ἀρσάκιο.

Δὲν εἶναι γνωστὸ πόσα χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Χρυσοστόμου ἔζησε ἡ Ὀλυμπιάδα, οὔτε ξέρουμε τὴν ἀκριβῆ χρονολογία τοῦ θανάτου της. Φαίνεται ὅμως ὅτι ἀσφαλῶς ζοῦσε, ὅταν ὁ Παλλάδιος ἔγραψε (408 μ.Χ.) τὸ γνωστὸ διάλογο γιὰ τὸν Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο.

Ἡ ἀνδρεία, ἡ ἡρωικὴ ὑπομονή, ἡ μόρφωση, εἶναι τρία ἀπὸ τὰ πνευματικὰ μαργαριτάρια ποὺ κοσμοῦν τὴν «ἀνδρεία γυναίκα», ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Παλλάδιος. Κανεὶς ἀπὸ ὅσους κρίνουν σωστὰ δὲν τῆς βρίσκει ψεγάδι. Μέσα στὸν πόνο ποὺ ἀπὸ τὰ παιδικά της χρόνια τὴν συντρόφεψε, ὥς τὸν τάφο, ξεδίπλωσε ἡ Ὀλυμπιάδα τὸ μεγάλο της ἀνάστημα. Τὴ διακρίνει ἡ ἠθικὴ ἀνωτερότητα καὶ ἀξιοπρέπεια, ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς, ἡ σταθερότητα, ἡ ἁπλότητα, τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας καὶ τοῦ ἡρωισμοῦ. Ποιὸ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀτίμητα στολίδια νὰ πρωτοθαυμάσει κανείς; «Ἐγὼ γνωρίζω τῶν λογισμῶν σου τὴν εὐγένεια», τὴν βεβαιώνει ὁ σεβαστός της δάσκαλος. Δὲν λύγισε οὔτε μπροστὰ στὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς πιέσεις τοῦ ἰσχυρότερου προσώπου τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τοῦ αὐτοκράτορα. Μὲ ἀξιοπρέπεια ἀποσβόλωσε δικαστὲς καὶ ἰσχυρούς τῆς γῆς καὶ ἔκανε σεβαστὴ μιὰ νεαρὴ ἀδύνατη χήρα.

Καὶ αὐτὰ σὲ μιὰ ἐποχὴ πολυτέλειας ἀμύθητης μέσα στὴ βασιλεύουσα καὶ ἀπὸ κυρία τῆς ἀνώτερης ἀριστοκρατίας! Ἀλλ’ ἀκριβῶς ἡ κυρία αὐτὴ ξεχωρίζει ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες σύγχρονες καὶ ὅμοιές της, γιατί δὲν ξιπάστηκε ἀπὸ τὸν πλοῦτο της καὶ τὰ ἐξωτερικά της προσόντα, ἀλλὰ καλλιεργήθηκε, καὶ πλούτισε τὸν ψυχικό της θησαυρό. Καὶ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ἔκανε ἕνα τόσο μεγάλο ἔργο, ποὺ καιρὸς εἶναι νὰ δοῦμε.

Εἶναι ἀλήθεια, δύσκολο νὰ παρουσιάσει κανεὶς ἕνα ἔργο ἀγαθοποιΐας καὶ ἀγάπης, ὅταν ἔχει γίνει ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ τὸ κάνει ἀφανῶς καὶ μὲ τὸ σύνθημα τὸ «νὰ μὴ γνωρίζει ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Καὶ εἶναι βέβαιο πὼς ἡ παρουσίαση αὐτὴ πολὺ θὰ ὑπολείπεται ἀπὸ τὴν πραγματικότητα.

Στὸ μεγάλο σταθμὸ τῆς ζωῆς της, στὴν κρίσιμη στιγμὴ ποὺ σχηματίζονται οἱ μεγάλες ἀποφάσεις της γιὰ μιὰ ζωὴ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένη, κάνει ἀμέσως ἀποσυμφόρηση τῶν περιττῶν πραγμάτων, ποὺ εἶχε στὸ σπίτι της. Τώρα πιὰ τὸ σπίτι της εἶχε ἄλλο προορισμὸ : Ἐπρόκειτο νὰ γίνει κέντρο πνευματικό, φιλοξενίας κέντρο, ποὺ θὰ ἕνωνε Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ θὰ παρεῖχε δωρεὰν κατοικία στοὺς χριστιανοὺς ποὺ συνέρρεαν στὴ Κωνσταντινούπολη ἀπὸ ὅλον τὸν χριστιανικὸ κόσμο.

Μὰ μήπως ἦταν μόνο ἡ φιλοξενία, ἡ τόσο ταιριαστὴ αὐτὴ ἀρετή, στὴ χριστιανὴ γυναίκα; Ἦταν καὶ τόσες ἄλλες ἐκδηλώσεις τῆς πολύπλευρης ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης ποὺ κάνουν τὴ χριστιανικὴ καρδιὰ τῆς γυναίκας νὰ χωρᾶ μέσα της ὅλο τὸν κόσμο. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἡ ἐφευρετικότητα τῆς ἀγάπης τῆς Ὀλυμπιάδας ξεπερνοῦσε κάθε ὅριο, ἦταν στὶς φροντίδες γιὰ τὸ Χρυσόστομο. Τί δὲν ἐπινοοῦσε ἡ εὐγενικὴ διακόνισσα, γιὰ νὰ τὸν ἀνακουφίσει!

Ἀλλὰ δὲν σκόρπιζε ἀπὸ τὸν πλοῦτο της ἡ Ὀλυμπιάδα μόνο στὴν Κωνσταντινούπολη σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀγάπης της, ἔφθανε σὲ χῶρες μακρινὲς καὶ ἔρημες, ὥς τὰ πέρατα τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ χρησιμοποιοῦσε γιὰ ὄργανο στὴν ἱερὴ διακονία τῆς ἀγάπης τὸν μεγαλόφωνο κήρυκα τῆς ἀγάπης, τὸν Χρυσόστομο, στὸν τόπο τῆς μαρτυρικῆς του ἐξορίας.

Καὶ δὲν ἦταν μόνον ἡ διατροφὴ τῶν πεινασμένων, ἡ ἐπίσκεψη τῶν ἀρρώστων καὶ οἱ χίλιες δυὸ ἀγαθοεργίες, μοναδικὴ ἀπασχόληση τῆς Ὀλυμπιάδας. Εἶχε καὶ ἄλλα δύσκολα καὶ ὑπεύθυνα καθήκοντα: Καὶ εἶναι ἀλήθεια· τὰ πράγματα φωνάζουν ὅτι ἡ Ὀλυμπιάδα ἦταν τὸ στήριγμα τῆς βασιλεύουσας. Ὁ προκάτοχος τοῦ Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο Νεκτάριος, εἶχε τὴν Ὀλυμπιάδα σύμβουλό του στὰ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα ὄχι λιγότερο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χρυσόστομο. Καὶ γίνεται ἔτσι σύμβουλος ἐκείνου ποὺ κατεῖχε τὸν πρῶτο ἐκκλησιαστικὸ θρόνο τῆς Ἀνατολῆς. Τόση ἦταν ἡ σύνεσή της καὶ ἡ κριτικὴ της ἱκανότητα! Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἡ τρομερὴ θύελλα ἔρχεται νὰ πετάξει τὸν στοργικὸ ποιμενάρχη στὰ βουνὰ τῆς Ἀρμενίας καὶ τότε ἡ Ὀλυμπιάδα μένει πιστὴ στὴν προσφορὰ τῶν πολύτιμων ὑπηρεσιῶν της. Σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες ποὺ τῆς δίνει στὶς μεγάλες ἐπιστολές του, φροντίζει ἡ Ὀλυμπιάδα γιὰ τὸν διακανονισμὸ σοβαρῶν ζητημάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ποτὲ δὲν φρονοῦσε ὅτι εἶχε κάνει κάτι σπουδαῖο.

Ἀλλὰ καὶ πόσες ὑπεράνθρωπες ἐνέργειες δὲν ἔκανε γιὰ νὰ γλυτώσει τὸ σεβαστό της Ἱεράρχη ἀπὸ τὴν ἐξορία! Νὰ κινήσει «πάντα λίθον» γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρει, ἤ, τουλάχιστον, νὰ τοῦ βελτιώσει τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς του. Μάταιες προσπάθειες ποὺ μεγαλώνουν τὸν πόνο καὶ σχίζουν τὴν καρδιὰ τῆς γυναίκας μὲ τὴν ἀτσαλένια θέληση. Καὶ θαυμάζει κανείς, μέσα στὰ γράμματα, τὰ ἀθάνατα αὐτὰ ἀριστουργήματα τῆς χριστιανικῆς φιλολογίας, τὸ θαυμασμὸ τοῦ μεγάλου πατέρα μπροστὰ στὸ ἠθικὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀλυμπιάδας. Τὴν παρατηρεῖ καὶ συγχρόνως τῆς ψάλλει ἐγκώμια. «Γνωρίζω τῆς φιλοσόφου ψυχῆς σου τὰ νεῦρα», τῆς γράψει, ποὺ ὅσο οἱ θλίψεις καὶ οἱ διωγμοὶ μεγάλωναν, τόσο καὶ αὐτὰ γίνονταν ἐντονότερα καὶ ἡ ψυχικὴ ἀντοχὴ γιγαντωνόταν, δυναμωμένη ἀπὸ τὰ λόγια τῆς παρακλήσεως, ποὺ εἶναι ἀπόσταγμα ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Γραφῆς, ποὺ «ὁ Θεὸς πάσης παρακλήσεως» τὰ ἔχει θησαυρίσει.

Καὶ ὅταν ὁ ἡρωικὸς ποιμενάρχης ὑποκύπτει στὶς ἀφάνταστες κακουχίες καὶ περνᾶ ἀπ’ τὴ ζωὴ αὐτὴ στὴ ζωὴ τῆς αἰωνιότητας, ἡ Ὀλυμπιάδα μένει ἀκόμη γιὰ νὰ σκορπίζει τὴ χαρὰ στοὺς πονεμένους, ποὺ τοὺς ἔνοιωθε τόσο βαθειά! Συνεχίζει τὴ ζωὴ τῆς προσφορᾶς στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης καὶ προγεύεται ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τὴ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ.

Πηγή: (Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, Άγιες γυναίκες της αρχαίας Εκκλησίας, Εκδ. Ι.Μ.Κεχροβουνίου, Τήνου), Ἁγία Ζώνη

Κάποια ημέρα το WEST CAPELLA θα διδάσκεται στα Κυπριόπουλα χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ήταν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας τους. Το WEST CAPELLA δείχνει την εικόνα σαπιοκάραβου, αλλά στα σωθικά του βρίσκεται ότι καλύτερο γεωτρύπανο υπάρχει για να βοηθήσει το μαρτυρικό νησί να βρει το δικό του κοίτασμα Zohr, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Αιγυπτιακό Zohr. (Αυτός είναι και ο λόγος που τα μεγαθήρια TOTAL και ENI βρίσκονται μέσα στο WEST CAPELLA).

‘Όλα ξεκίνησαν με μια λιτή δήλωση, χωρίς φανφάρες και κομπασμούς (όπως συνηθίζουν οι καλαμαράδες) από τον Υπουργό Ενέργειας της Κύπρου, Γιώργο Λακκοτρύπη, άξιο συνεχιστή του έργου του μεγάλου Τάσσου:

«Άρχισαν σήμερα, στο πλαίσιο υλοποίησης του ερευνητικού προγράμματος των αδειούχων εταιρειών, της γαλλικής Total και της ιταλικής Eni, οι εργασίες της γεώτρησης «Ονησίφορος», στο τεμάχιο 11 της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με το πλοίο – γεωτρύπανο «West Capella» να βρίσκεται στο σημείο της γεώτρησης από τις πρώτες πρωινές ώρες, σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα, η σημερινή μέρα σηματοδοτεί ουσιαστικά την έναρξη του 2ου κύκλου του γεωτρητικού προγράμματος εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Ενός κύκλου για τον οποίο δουλέψαμε σκληρά και συντονισμένα, με στρατηγικό προγραμματισμό στον οποίο εντάσσεται και ο 3ος Γύρος Αδειοδότησης. Η Κυβέρνηση, πρέπει να τονίσω, σε συνεργασία με τις αδειούχες πετρελαϊκές εταιρείες, συνεχίζει απρόσκοπτα και με αμείωτη ένταση την ενάσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτά απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, περιλαμβανομένης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Αυτή η ιστορία ξεκίνησε όταν ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, με 4 τανκς και δύο ελικόπτερα, ανακήρυξε την ΑΟΖ της Δημοκρατίας της Κύπρου το 2004.

Τότε, ήταν μια μεγάλη ντροπή για την Ελλάδα διότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Σημίτης και Παπανδρέου) και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (Καραμανλής και Μπακογιάννη) προσπάθησαν να σταματήσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακηρύξει ΑΟΖ φοβούμενοι αντίδραση της Τουρκίας. Ο Σουλτάνος απλώς αναφώνησε ότι δεν αναγνωρίζει την ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ και τώρα χτυπάει το κεφάλι του στην ημισέληνο.

Οριοθέτηση με Ελλάδα

Από την εποχή της ανακήρυξης της κυπριακής ΑΟΖ, όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις ήρθαν σε επαφή με τις ελληνικές κυβερνήσεις και ζήτησαν να γίνει η οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών. Για 13 χρόνια τώρα η Ελλάδα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για να συμβεί κάτι τέτοιο και θα έλεγα ότι είναι μια συνέχεια του φοβικού συνδρόμου που μας κατέχει για πολλές δεκαετίες. Είναι γνωστή η αδικαιολόγητη αντίδραση της Ντόρας Μπακογιάννη όταν έμαθε ότι ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος θα ανακήρυσσε ΑΟΖ και αφάνταστα θυμωμένη του είπε ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε σε πόλεμο την Ελλάδα με την Τουρκία.

Ουσιαστικά, για πρώτη φορά η Ελλάδα ασχολήθηκε με την κυπριακή ΑΟΖ το 2003, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ζήτησε από την Κύπρο να μη κάνει την σωστή οριοθέτηση με την Αίγυπτο γιατί θα φανούν τα δικαιώματα του συμπλέγματος του Καστελόριζου. Συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και ο Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου ζήτησαν από την Κύπρο να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο 8 ν.μ. πριν την σωστή οριοθέτηση ώστε να μη δώσουν πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και δημιουργηθεί πρόβλημα με την Τουρκία!

Συγκεκριμένα η ελληνική κυβέρνηση διεμήνυσε στον τότε Υπουργό της Κύπρου Νίκο Ρολάνδη τα ακόλουθα:
“Εάν δεχθούμε την ελλαδική θέση ότι το Καστελόριζο έχει πλήρη επήρεια στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας τότε η μέση γραμμή θα είναι εδώ. Εάν δεχθούμε την τουρκική θέση ότι το Καστελόριζο δεν έχει επήρεια, τότε η γραμμή είναι αλλού. Για αποφυγή των προβλημάτων αυτών προτρέπουμε την κυπριακή πλευρά όπως διορθωθούν οι συντεταγμένες και τα σύνορα δυτικά να σταματήσουν μέχρι 8 ν.μ. πιο μέσα από εκεί που έχουν συμφωνηθεί ούτως ώστε να αποφευχθούν οι οποιεσδήποτε επιπλοκές με γείτονες χώρες.»

Ο χάρτης που ακολουθεί δείχνει το πρόβλημα αυτής της οριοθέτησης. Στο οικόπεδο 4 της κυπριακής ΑΟΖ υπάρχει στα αριστερά του ένα τρίγωνο που θα έπρεπε να είναι μέρος του οικοπέδου 4, αλλά η οριοθέτηση αγνόησε αυτό το τρίγωνο γιατί θα έδειχνε, ξεκάθαρα, ότι τα 14 ν.μ. που δεν μετρήθηκαν έδιναν δικαιώματα ΑΟΖ στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου και έτσι η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο και δεν έχει η Τουρκία με την Αίγυπτο. Αυτό τον χάρτη ο υπεύθυνος της κυπριακής ΑΟΖ, Σόλων Κασίνης, τον χαρακτήρισε «χάρτη της ντροπής». Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει την δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου είναι μία πράξη μεγάλης απερισκεψίας.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΟΙΚΟΠΕΔΩΝ

Η κυπριακή ΑΟΖ όπου διεξάγονται οι έρευνες και οι γεωτρήσεις… ΠΗΓΗ: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Νίκος Ρολάνδης ήταν, τότε, ο Υπουργός του Προέδρου Κληρίδη που έκανε τις διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και την Αίγυπτο. Αυτή η οριοθέτηση είχε, βέβαια, ένα μικρό πρόβλημα. Το Δίκαιο της Θάλασσας δεν προβλέπει οριοθέτηση χωρίς να έχει υπάρξει πρώτα ανακήρυξη. Έτσι, ο εμφυής Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ της Κύπρου αναδρομικά από την ημερομηνία που υπογράφτηκε η οριοθέτηση μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου!

Στρογγύλη και Γεωγραφικές Συντεταγμένες

Πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι το κλειδί για την οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι η νήσος Στρογγύλη. Με βάση την αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής) προκύπτουν θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Κύπρου μήκους 27 ν.μ. Χωρίς την επίδραση της Στρογγύλης, δεν έχουμε κοινά σύνορα ΑΟΖ με την Κύπρο κάτι πολύ αρνητικό από γεωστρατηγική άποψη για την Ελλάδα και την Μεγαλόνησο.

Τέλος, όλοι ζητάνε να μάθουν ποιες ήταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες όταν το 2004 ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την Κυπριακή ΑΟΖ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανακήρυξη μιας ΑΟΖ δεν δίνει τέτοιες γεωγραφικές συντεταγμένες. Το σχέδιο νόμου που πήγε στην Κυπριακή Βουλή δεν περιελάμβανε κανένα χάρτη. Το Άρθρο 75 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας αναφέρει ότι οι γεωγραφικές συντεταγμένες δίνονται όταν υπάρξει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ.

Η Οδύσσεια της Ελληνικής ΑΟΖ

Η ιστορία της οδύσσειας της ελληνικής ΑΟΖ ξεκίνησε το 1982, όταν υπογράφτηκε η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Με αυτή την τόσο σημαντική σύμβαση που δημιούργησε το Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών του πλανήτη Γη οι ελληνικές κυβερνήσεις θεώρησαν ότι τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει και ότι η νέα έννοια της ΑΟΖ, που προέκυψε, είναι το ίδιο πράγμα με την υφαλοκρηπίδα. Οι Έλληνες κυβερνώντες δεν διάβασαν τα δύο σημαντικά άρθρα, το Άρθρο 56 και το Άρθρο 121. Τα διάβασε όμως ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος και ανακήρυξε, 22 χρόνια αργότερα, την ΑΟΖ της Κύπρου πιάνοντας στον ύπνο τον Ερντογάν.

Μας έχουν περικυκλώσει οι υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο και εμείς χαζεύουμε τους Κύπριους, τους Αιγύπτιους και τους Ισραηλινούς που τους εκμεταλλεύονται. Εάν οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή δεν αντιπαθούσαν την έννοια της ΑΟΖ και την είχαν ανακηρύξει στην αρχή του 21ου αιώνα, ίσως η Ελλάδα θα απέφευγε την οικονομική τραγωδία των τελευταίων οκτώ ετών.

Στην κρίσιμη αυτή περίοδο για τον ελληνισμό, επείγει να προχωρήσουμε, επιτέλους, στην οριοθέτηση των ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο. Εχει γίνει βέβαια η οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Αίγυπτο, αλλά, όπως ήδη αναφέραμε, αυτή δεν είναι πλήρης, διότι με παρέμβαση της τότε ελληνικής κυβέρνησης, δεν έγινε η σωστή οριοθέτηση στο Οικόπεδο 4, δηλαδή στο κρίσιμο οικόπεδο, όπου συμπίπτουν οι ΑΟΖ της Κύπρου, της Αιγύπτου και της Ελλάδας.

Σκεφτείτε που θα ήταν σήμερα η Κύπρος χωρίς ΑΟΖ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος μας κοιτά από ψηλά και θα είναι μια ελάχιστη τιμή για αυτόν, να ονομαστεί το νέο αυτό κοίτασμα, κοίτασμα TASSOS.

Ο Τσίπρας τι περιμένει; Πότε θα έρθει και σε μας το δικό μας WEST CAPELLA; Φαίνεται ότι τα ελληνόπουλα θα αργήσουν να νοιώσουν υπερηφάνεια για την δική τους ΑΟΖ.

Πηγή: mignatiou.com

Πρὸ ὀλίγου καιροῦ, τυχαία πληροφορήθηκα μέσα ἀπὸ τὶς ἀρὲς καὶ λοιδορίες κάποιον δημοσιογράφων, μία μεγάλη καὶ ἀξιέπαινη πράξη ποὺ ἔκαναν τρεῖς γιατροὶ ἀναισθησιολόγοι τοῦ νοσοκομείου τῆς Σάμου. Τὸ ὅτι δηλαδὴ ἐδήλωσαν τὴν ἄρνησή τους νὰ συμμετέχουν σὲ ἐκτρώσεις στὸ νοσοκομεῖο ὅπου ἐργάζονται. Ἡ πράξη αὐτὴ (περὶ μὴ διενέργειας ἐκτρώσεων), ἴσχυε ὡς γνωστῶν, ἐπὶ αἰῶνες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἱπποκράτη, ὁ ὁποῖος εἶχε γράψει καὶ τὸν γνωστὸ ὅρκο του.

Μέσα στὴ γενικὴ σύγχυση ποὺ βρισκόμαστε, ὅπου κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὸν προσανατολισμό μας, τὴν ὀρθὴ κρίση, τὶς πνευματικὲς ἀξίες καὶ τὸ μαῦρο μας τὸ παρουσιάζουν ἄσπρο, τὸ παρὰ φύσιν κατὰ φύσιν, ὅπου ἡ διαφθορὰ κινδυνεύει νὰ γίνει μόνιμη πλέον κατάσταση, εἶναι παρήγορο καὶ ἐλπιδοφόρο το γεγονὸς ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ διατηροῦν ἀκόμη τὶς ἀξίες τους, ἀφουγκράζονται τὴν συνείδησή τους καὶ κατόπιν ἐνεργοῦν δεόντως.

Τί νὰ εἰποῦμε; Αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ σφίγξουμε θερμά το χέρι τῶν τριῶν ἰατρῶν, νὰ ἐκδηλώσουμε τὴν θερμὴ συμπαράστασή μας σ’ αὐτὴν τὴν ἐνέργειά τους καὶ νὰ τοὺς ἐπαινέσουμε δημοσίως.

Μπράβο σας καὶ πάλι μπράβο!!!

Μὲ ἐκτίμηση,

Δημήτριος Δροσερὸς

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εἰσαγωγικά

Στήν ἀποψινή μας εἰσήγηση θά ἑστιάσουμε ἐπιλεκτικά σέ κάποιες συγκεκριμένες πτυχές τοῦ ὅλου θέματος, οἱ ὁποῖες ἅπτονται τῆς θεολογικῆς πλευρᾶς του. Συγκεκριμένα θά ἀναφερθοῦμε:

1. Στό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου καί στήν θεολογική διάσταση τῆς ἐλευθερίας του, πού πλήττεται βάναυσα ἀπό τόν ἠλεκτρονικό καί οἰκονομικό ὁλοκληρωτισμό πού τείνει νά ἐπιβληθεῖ.

2.  Στήν ἐσχατολογική διάσταση τοῦ θέματος: τήν σύγχρονη, δηλαδή, ἀποστασία∙ τό μυστήριο τῆς ἀνομίας καί πῶς ἐνεργεῖται στήν ἐποχή μας∙ τά προδρομικά σημεῖα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.

3. Στήν ἀντιμετώπιση τῶν διάφορων συγχρόνων πρακτικῶν ζητημάτων πού καθημερινά ἀνακύπτουν.

4. Στήν μετάνοια καί τήν προσευχή ὡς τά πλέον δραστικά ἀντίδοτα-φάρμακα στήν ἀνομία καί τήν ἀποστασία καί ὡς τά μόνα ἀποτελεσματικά μέσα γιά τήν ἀποτροπή ὅλων τῶν ἐπερχόμενων δεινῶν.

1. Αὐτεξούσιο - ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ Θε­ός ἔ­πλα­σε τόν ἄν­θρω­πο «κα­τ’ εἰ­κό­να καί κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σίν» Του, γι’ αὐ­τό καί τοῦ δώ­ρη­σε ἕ­να ἀ­πό τά με­γα­λύ­τε­ρα ἀ­γα­θά, πού μαζί μέ τήν λογική, τόν διακρίνει ἀπό τά ἄλογα ζῶα, τό ἀ­γα­θό τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, δηλαδή τό αὐτεξούσιο. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης χαρακτηρίζει τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου ὡς, κατά χάριν, ἰσόθεο τιμή στόν θεοειδή ἄνθρωπο[1] .

Τό αὐ­τε­ξού­σιο τοῦ ἀν­θρώ­που καί ἡ ἐ­λεύ­θε­ρη προ­αί­ρε­σή του στίς ἐ­πι­λο­γές καί τίς πρά­ξεις του τόν κα­θι­στᾶ κύ­ριο κρι­τή τῶν ἀ­πο­φά­σε­ών του καί ὑ­πεύ­θυ­νο τῆς σω­τη­ρί­ας του. Τό­σο πο­λύ, μά­λι­στα, σέ­βε­ται ὁ Θε­ός τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, πού, ὅ­πως μᾶς ἀ­να­φέ­ρει τό πα­τε­ρι­κό λό­γιο, «ὁ ἄ­νευ σοῦ πλά­σας σε (Θε­ός) οὐ δύ­να­ται ἄ­νευ σοῦ σῶ­σαί σε»· δη­λα­δή ὁ Θε­ός, πού χω­ρίς τήν δι­κή σου συμ­με­το­χή σέ ἔ­πλα­σε, δέν μπο­ρεῖ, χω­ρίς τήν δι­κή σου συμ­με­το­χή, νά σέ σώ­σει. Τό αὐτεξούσιο, ἡ ἐλευθερία τῆς βουλήσεως δηλαδή, εἶναι πραγματικά μοναδική καί μεγαλειώδης δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τοῦ παρέχει τήν δυνατότητα καί τό δικαίωμα νά κάνει ἐλεύθερα καί ἀβίαστα τίς ἐπιλογές του καί νά φθάνει ἀκόμη στό σημεῖο νά Τόν ὑβρίζει καί νά Τόν ἀρνεῖται.

Καί ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει γιά τό ἴδιο θέμα: «Ἀλλά γιατί δέν ἔχουμε στήν φύση μας τήν ἀναμαρτησία, ὥστε καί ὅταν ἀκόμη θέλουμε, νά μήν ὑπάρχει σέ μᾶς ἡ ἁμαρτία; Γιατί κι ἐσύ τούς δούλους σου δέν τούς θεωρεῖς φίλους, ὅταν τούς κρατᾶς δέσμιους, ἀλλά ὅταν τούς δεῖς ἑκούσια νά ἐκτελοῦν τά καθήκοντα σέ σένα. Καί στόν Θεό λοιπόν δέν ἀρέσει ὅ,τι γίνεται ἐξ ἀνάγκης, ἀλλά αὐτό πού ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀρετή. Ἡ δέ ἀρετή ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἐλεύθερη βούληση καί ὄχι μέ τήν ἀναγκαιότητα. Ἡ ἐλεύθερη βούληση ἔχει ἐξαρτηθεῖ ἀπό τά “ἐφ’ ἡμῖν”. Τό “ἐφ’ ἡμῖν” ὅμως εἶναι τό αὐτεξούσιο»[2] .

Κανείς, λοιπόν, δέν ἐπιτρέπεται νά ἐπιβάλει στόν ἄνθρωπο τήν θέλησή του ἤ νά τόν ἐξαναγκάσει σέ ὁποιαδήποτε ἐπιλογή, ἀφοῦ οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν τό ἐπιτρέπει αὐτό στόν ἑαυτό Του. Μᾶς λέει καί πάλι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης: «Αὐτόν πού ἔχει δημιουργηθεῖ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καί στόν ὁποῖο ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Θεό ἡ ἐξουσία νά εἶναι ἄρχοντας ὅλης τῆς γῆς καί ὅλων ὅσων ὑπάρχουν ἐπάνω στήν γῆ, ποιός μπορεῖ νά τόν ἀπεμπολήσει, πές, καί ποιός νά τόν ἐξαγοράσει; Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό, μᾶλλον δέ οὔτε αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γιατί τά χαρίσματα, καθώς λένε, εἶναι ἀμετάκλητα», «ἀμεταμέλητα γάρ, φησί, τά χαρίσματα».[3]

Ἐνῶ, λοιπόν, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν ἐπιβάλλει κάποιον ἐξαναγκασμό στόν ἄνθρωπο, σεβόμενος τήν ἐλευθερία, πού ὁ  Ἴδιος τοῦ δώρησε, τό συγκεντρωτικό ἠλεκτρονικό σύστημα ἐλέγχου -δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως καί σχεδιασμοῦ- ἔρχεται νά «ὑπερβεῖ» ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν Θεό! Ἐπιχειρεῖ, λοιπόν -ἀφοῦ δέν μπορεῖ ἀναγκαστικά νά ἐπιβληθεῖ- νά ἐλέγξει, νά χειραγωγήσει καί νά κατευθύνει τήν βούληση τοῦ ἀνθρώπου. Κινεῖται, δηλαδή, ἀρνητικά πρός τόν Θεό, στούς ἀντίποδες τοῦ θελήματός Του.

Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, δημιουργώντας ὁ Θεός αὐτεξούσιο τόν ἄνθρωπο στέρησε τήν δυνατότητα στόν πονηρό νά ἀσκεῖ βία ἐπάνω του. Μόνο μέ πειθώ ἤ δόλο μπορεῖ νά ἐπηρεάσει ὁ διάβολος τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί νά τόν κάνει κοινωνό τῆς ἀποστασίας του[4] . Σύμφωνα, ἄλλωστε, καί μέ τό πατερικό λόγιο, ὁ Διάβολος ἔχει δικαίωμα μόνο «νά πείθει καί νά πειράζει», ὄχι νά ἐξαναγκάζει καί νά ἐπιβάλει μέ τήν βία.

Εἶναι φανερό ὅτι ἡ φαλκίδευση τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ποδηγέτηση καί ἡ ἐπιχείρηση ἐξαναγκασμοῦ του εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου πού προσπαθεῖ μέ πονηρία καί δόλο, ἀλλά καί μέ ψυχολογική βία νά καταστήσει τόν ἄνθρωπο δέσμιο ἑνός ἀνελεύθερου καί, ἐν τέλει, ἀντίθεου συστήματος.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ κάθε ἀπόφαση, ἐπιλογή καί ἐνέργειά του πού τόν χαρακτηρίζει. Μέ­σα, ὅμως, στόν σύγ­χρο­νο ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό, πού ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται, ὁ ἀν­θρώ­πι­νος πα­ρά­γον­τας ἐκ­μη­δε­νί­ζε­ται, ὁ ἄν­θρω­πος χά­νει τήν ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α του, κα­θώς τό σύ­στη­μα ἀ­να­γνω­ρί­ζει μό­νον ἀ­ριθ­μούς καί στοι­χεῖ­α. Παύ­ου­με, δη­λα­δή, γιά τό σύστημα νά εἴ­μα­στε προ­σω­πι­κό­τη­τες μέ ἐ­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση καί ἐπιλογές καί γι­νό­μα­στε ἀν­τι­κεί­με­να πλη­ρο­φο­ρι­ῶν καί συλ­λο­γῆς δε­δο­μέ­νων. Ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ ἕνα ἐργαλεῖο στόν μηχανισμό τοῦ συστήματος, ἕνας ἀριθμός, μία ἁπλή μονάδα παραγωγῆς, χωρίς προσωπικότητα. Ἀν­τι­με­τω­πί­ζε­ται ἀπό τό σύστημα μο­νο­με­ρῶς, μό­νο ὡς πρός τήν ὑ­λι­κή του δι­ά­στα­ση, καί παραθεωρεῖται κά­θε πνευ­μα­τι­κό στοι­χεῖ­ο πού τόν χα­ρα­κτη­ρί­ζει. Στήν οὐ­σί­α, μέ τόν τρό­πο αὐ­τό ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἕ­νας ἰ­δι­ό­τυ­πος μο­νο­φυ­σι­τι­σμός, ὅ­που ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἀν­τι­με­τω­πί­ζε­ται ὡς ψυ­χο­σω­μα­τι­κή ἑ­νό­τη­τα, ὡς δι­φυ­ής ὀν­τό­τη­τα ψυ­χῆς καί σώ­μα­τος, ἀλ­λά ὑ­πο­τι­μᾶ­ται καί ὑ­πο­βαθ­μί­ζε­ται.

Αὐ­τό πού ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται εἶ­ναι νά συν­θλι­βεῖ ὁ ἄνθρωπος, νά συν­θλι­βεῖ καί νά ἐ­ξου­δε­τε­ρω­θεῖ ἡ ἀ­θά­να­τη ψυ­χή του. Αὐ­τό πού ἐ­πι­θυ­μοῦν οἱ ἐμπνευστές τοῦ συστήματος εἶ­ναι νά δη­μι­ουρ­γή­σουν με­ταλ­λαγ­μέ­νους ἀν­θρώ­πους, ἄ­ψυ­χους, ἀ­πνευ­μά­τι­στους καί ἀ­νερ­μά­τι­στους, χω­ρίς πνο­ή, χω­ρίς θέ­λη­ση, χωρίς σκοπό, χωρίς Χριστό καί ἐλπίδα, χωρίς Οὐράνια Πατρίδα. Νά δη­μι­ουρ­γή­σουν ἀν­θρώ­πους πού θά λει­τουρ­γοῦν ὡς μα­ρι­ο­νέ­τες, ὡς ἄ­ψυ­χες μο­νά­δες πα­ρα­γω­γῆς, ὡς οἰκονομικά ἀναλώσιμα μεγέθη.

Γι’ αὐτό καί τά ζητήματα τῆς οἰκονομίας εἶναι τά μόνα, πού προβάλλονται συνεχῶς καί μονομερῶς στά ΜΜΕ. Κατευθύνουν, ἔτσι, μεθοδευμένα καί καθοδηγοῦν τούς ἀνθρώπους σέ μία καθαρά ὑλιστική ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς, ἀναβιβάζοντας τόν οἰκονομικό παράγοντα ὡς κυρίαρχο καί πρωτεῦον ζήτημα.

2. Ἡ ἐσχατολογική διάσταση τοῦ θέματος - Ἡ σύγχρονη ἀποστασία

Tό ἀντίθεο αὐτό σύστημα ἠλεκτρονικοῦ καί οἰκονομικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, πού οἰκοδομεῖται μέσῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελλώματος, τῶν ποικίλων ἠλεκτρονικῶν καρτῶν, τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, τῶν ἠλεκτρονικῶν συναλλαγῶν, τοῦ πλαστικοῦ χρήματος, τῆς ἀχρήματης κοινωνίας καί τόσων ἄλλων μεθόδων, ἀποτελεῖ τμῆμα, ἀλλά καί φορέα τῆς σύγχρονης ἀποστασίας. Εἶναι σημεῖο τῆς ἀνομίας πού ἐνεργεῖται καί τῆς ἁμαρτίας, πού γνωρίζει μία ἀσυνήθιστα μεγάλη ἔξαρση καί ἔνταση στίς μέρες μας.

Τό ἱ­ε­ρό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως μᾶς προ­ει­δο­ποι­εῖ σα­φῶς γιά τό πνεῦ­μα ἀλ­λοί­ω­σης καί δι­ά­βρω­σης πού θά προ­η­γη­θεῖ τῆς ἐ­λεύ­σε­ως τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου καί πού θά λει­τουρ­γή­σει προ­δρο­μι­κά στήν κυ­ρι­αρ­χί­α του. Ὁ Ἀν­τί­χρι­στος, δη­λα­δή, δέν θά ἐμ­φα­νι­σθεῖ καί δέν θά ἑ­δραι­ώ­σει τήν παγ­κό­σμια κυ­ρι­αρ­χί­α του ἐν­τε­λῶς ξαφ­νι­κά ἀ­να­τρέ­πον­τας ἄρ­δην τήν πο­ρεί­α τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Ἀν­τί­θε­τα, θά στη­ρι­χθεῖ σέ μί­α δι­α­μορ­φω­μέ­νη ἀ­πό πο­λύ νω­ρί­τε­ρα κα­τά­στα­ση, στήν ὁ­ποί­α θά ἔ­χουν ἐ­θι­σθεῖ οἱ ἄν­θρω­ποι. Κι αὐτό γιατί γιά πά­ρα πο­λύ με­γά­λο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα θά ἔχουν συνηθίσει νά ζοῦν καί νά δρα­στη­ρι­ο­ποι­οῦνται μέ βά­ση τίς πρα­κτι­κές ἑ­νός συγ­κε­κρι­μέ­νου ἀν­τί­θε­ου, ἀντίχριστου καί ἀντιευαγγελικοῦ τρό­που ζω­ῆς, πού θά φαν­τά­ζει πλέ­ον μο­νό­δρο­μος γιά τόν κα­θέ­να.

Πρόκειται γιά τό μυστήριο τῆς ἀνομίας, πού ἐνεργεῖται μέσα στήν ἱστορία μέ φορεῖς τούς ἑκάστοτε προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου. «Ἀν­τί­χρι­στοι πολ­λοί γε­γό­να­σι»[5] , σύμφωνα μέ τό ἱερό Εὐ­αγ­γέ­λιο. «Ὁ ἀντίχριστος ἔχει τούς προδρόμους του», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, «οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄπειροι: αὐτοί ἄρχισαν νά ἐμφανίζωνται ἀκόμη ἀπό τίς πρῶτες μέρες τοῦ Χριστιανισμοῦ, στό πρόσωπο τῶν διαφόρων εἰδῶν χριστοπολεμίων, χριστομισούντων καί χριστοδιωκτῶν (Α΄ Ἰω. 2,18) καί συνεχίζουν νά ὑπάρχουν σέ ὅλη τήν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ. Καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός αὐτῶν τῶν ἀντιχρίστων προδρόμων; νά ἐκδιώξουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, νά καταστρέψουν τό ἔργο Του, νά διαλύσουν τήν Ἐκκλησία Του, καί μέ αὐτό νά “ἀδυνατίσουν” ἤ νά καταστήσουν ἀδύνατη τήν διάθεση τῶν ἀνθρώπων γιά σωτηρία, μέ τήν βοήθεια τοῦ Μοναδικοῦ Σωτῆρα τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Πραγματικά, αὐτοί ἕνα ἐπιθυμοῦν καί γιά ἕνα ἐργάζονται: νά “ἐξαφανίσουν”, ἄν εἶναι δυνατόν, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό “ἀπό προσώπου τῆς γῆς”»[6] .

Αὐτό εἶναι καί στίς μέρες μας τό ἔργο ὅλων τῶν ἀντίθεων δυνάμεων, τῶν προδρομικῶν τοῦ Ἀντιχρίστου, πού μέ τήν ἐκ­κο­σμί­κευ­ση καί τήν προ­σκόλ­λη­ση, τήν ἐ­ξάρ­τη­ση καί τήν ὑ­πο­δού­λω­ση τῶν πι­στῶν στήν ἄκρατη εὐ­δαι­μο­νί­α τῶν ὑ­λι­κῶν ἀ­γα­θῶν καί τῆς πληθώρας τῶν τε­χνι­κῶν καί τε­χνο­λο­γι­κῶν ἀ­νέ­σε­ων, τούς ὁ­δη­γοῦν μα­κριά ἀ­πό τόν Θε­ό καί τήν Ἐκ­κλη­σί­α Του, ἐ­ξαρ­τη­μέ­νους, ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἀ­πό τό δαι­μο­νι­κό πνεῦ­μα τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου, τό πνεῦ­μα κα­τάρ­ρευ­σης καί σή­ψης πού ἐπικρατεῖ παντοῦ. Ἡ ἐ­ξά­πλω­ση τῶν αἱ­ρέ­σε­ων καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, ἡ δι­α­βρω­τι­κή ἐ­πέ­κτα­ση τῆς πανθρησκείας, τοῦ συγκρητισμοῦ καί τοῦ οἰ­κου­με­νι­σμοῦ ἐ­νι­σχύ­ουν τό πνεῦ­μα σύγ­χυ­σης καί πλά­νης, παραχωρώντας ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ρο ἔ­δα­φος στόν Δι­ά­βο­λο.

Ἡ κα­θο­λι­κή ἀ­πα­ξί­ω­ση τῶν πα­ρα­δό­σε­ων, ἡ ἐ­πι­χεί­ρη­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς καί ἐ­θνο­λο­γι­κῆς μας με­ταλ­λά­ξε­ως, ἡ ἐ­πι­βο­λή τῆς πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τας καί τοῦ συγ­κρη­τι­σμοῦ, ἡ ἀ­πο­χρι­στι­α­νο­ποί­η­ση τοῦ κρά­τους καί τῆς κοι­νω­νί­ας μας, ἡ πρωτοφανής νο­μι­μο­ποί­η­ση τῶν ἠ­θι­κῶν πα­ρε­κτρο­πῶν, ἡ ὑποβάθμιση καί ἀλλοίωση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἡ σχεδιαζόμενη συνταγματική ἀναθεώρηση μέ σκοπό τόν ἐξοβελισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν κοινωνία καί τήν πατρίδα μας καί ἡ θέσπιση μιᾶς σειρᾶς ἄλλων ἀντίχριστων καί ἀντιευαγγελικῶν νόμων, εἶ­ναι ὅ­λα ὅ­σα ἔχουν ἐπιλεγεῖ, ὥ­στε νά ἀμ­βλυν­θοῦν οἱ συ­νει­δή­σεις καί νά καμ­φθοῦν οἱ πνευ­μα­τι­κές ἀν­τι­στά­σεις καί τά ἀν­τι­σώ­μα­τα τοῦ λα­οῦ μας.

Ὅπως παρατηρεῖ καί πάλι ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «ἡ ὁλόπλευρη ἐνέργεια τοῦ ἀντιχρίστου καί ὅλων τῶν προδρόμων του, στό ἀνθρώπινο γένος, ἔχει ἕνα σκοπό: νά διακηρύξει παντοῦ ὅτι ὅλοι οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ νόμοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι κακοί καί ἐπικίνδυνοι, ὅτι εἶναι θανατηφόροι γιά τούς ἀνθρώπους, γιά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Γι’ αὐτό καί ὅλοι αὐτοί οἱ νόμοι, πρέπει νά ἀπορριφθοῦν καί νά ἀντικατασταθοῦν μέ ἄλλους νόμους, ἀντίθετου περιεχομένου καί ἀντίθετης σκέψεως! Ὁ Χριστός νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τόν ἀντίχριστο καί ὅλοι Του οἱ κανόνες καί οἱ νόμοι, νά ἀντικατασταθοῦν ἀπό τούς κανόνες καί τούς νόμους τοῦ ἀντιχρίστου!»[7] .

Καί συνεχίζει σέ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος: «Καί ἐνεργεῖ ἔτσι ἡ ἀνομία, μέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό: νά παρεμποδίσει τήν σωτηρία, νά κάνει ἀδύνατη τήν σωτηρία σέ ὅσο τό δυνατό μεγαλύτερο ἀριθμό ἀνθρώπων, νά ἀπομακρύνει τούς «πλείστους τῶν ἀνθρώπων» ἀπό τόν Μοναδικό Σωτήρα τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Τό «τεράστιο μυστήριο τῆς ἀνομίας», δραστηριοποιεῖται καί ἀπεργάζεται τήν ἀνθρώπινη ἀπώλεια, διαμέσου ὄλων τῶν ἀνθρωπίνων κακιῶν καί ἀνομιῶν, διαμέσου ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτιῶν. «Ὡραιοποιεῖ» καί «μασκαρεύει» τήν κάθε ἁμαρτία, τό κάθε κακό, τήν περιβάλλει «μέ τό κατ’ ἐπίφασιν μυστήριο», γιά νά προκαλέσει τήν ὅσο γίνεται μεγαλύτερη περιέργεια τοῦ ἀνθρώπινου νοός καί νά ἐξασφαλίσει στήν συνέχεια τήν ἀπώλεια καί τήν καταστροφή»[8] .

Σέ αὐτό στοχεύει καί ἡ σύγχρονη ἀν­τί­θε­η καί ἑ­ω­σφο­ρι­κή παγ­κό­σμια κο­σμο­κρα­το­ρί­α πού ἐ­πι­δι­ώ­κει νά ἀλ­λοι­ώ­σει καί νά ἐ­ξο­βε­λί­σει κά­θε τί χρι­στι­α­νι­κό καί ἀ­λη­θι­νό ἀ­πό τήν ζω­ή τῶν ἀν­θρώ­πων, καθοδηγώντας τους σταδιακά καί μεθοδευμένα στήν πλήρη ἀποστασία καί στήν ἀπώλεια.

«Ἐ­ξέλ­θε­τε ἐξ αὐ­τῆς ὁ λα­ός μου, ἵ­να μή συγ­κοι­νω­νή­ση­τε ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις αὐ­τῆς, καί ἵ­να ἐκ τῶν πλη­γῶν αὐ­τῆς μή λά­βη­τε»[9] . Ἠ φω­νή τοῦ Θε­οῦ μᾶς κα­λεῖ σέ ἀποφασιστική καί γενναία ἀν­τί­στα­ση. Μᾶς κα­λεῖ νά ἀρ­νη­θοῦ­με νά «συγ­κοι­νω­νή­σου­με» μέ τό δαι­μο­νι­κό πνεῦ­μα τῆς «νο­η­τῆς Βα­βυ­λῶ­νος», τῆς σύγ­χρο­νης, δη­λα­δή, ἀ­πο­στα­σί­ας.

Ὅσο ἡ ἄρνηση μας αὐτή, νά συσχηματισθοῦμε, δηλαδή, μέ τήν δαιμονική ἀνομία καί τήν ἀποστασία, εἶναι ἀποφασιστική καί ἔμπρακτη, τόσο ἀνατρέπεται τό σχέδιο τοῦ διαβόλου καί ἀπωθεῖται χρονικά ἡ ἐπικράτηση τοῦ πνεύματος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος, ἄλλωστε, ὡς ἱστορικό πρόσωπο, θά ἔρθει ὅταν θά ἔχει ἐκλείψει ἡ πνευματική ἀντίσταση τῆς πλειονότητας τῶν πιστῶν∙ ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ἐπιθυμοῦν καί θά εὔχονται τήν ἔλευσή του. Γράφει πολύ χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαν-τσιανίνωφ γιά τό πῶς οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας θά ἀποζητοῦν τόν Ἀντίχριστο:

«Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀντιχρίστου θά τούς γίνη ἀναγκαιότητα, γιατί τά συναισθήματα θά συμπίπτουν. Θά διψοῦν γι’ αὐτόν, ὅπως διψοῦν σέ στιγμές βαθειᾶς θλίψης γιά ποτά, πού διαφορετικά τά θεωροῦν αὐτοκτονία. Θά τόν ἐπικαλοῦνται. Ἡ ἱκεσία σ’ αὐτόν, νά ἔλθη, θά ἀντηχῆ σέ κοινές συνάξεις. Θά ἐκφράζη ἐπίμονα τήν ἀξίωση νά ἔλθη ἐπί τέλους ἡ μεγαλοφυΐα τῶν μεγαλοφυϊῶν, πού θά μπορέση νά ἀνεβάση τήν τεχνική ἀνάπτυξη στήν ἀνώτατη δυνατή βαθμίδα της καί νά φέρη στή γῆ τέτοια εὐπραγία, ὥστε ὁ οὐρανός καί ὁ παράδεισος νά καταντήσουν πράγματα περιττά! Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι ἀπόλυτα εὐθυγραμμισμένος μέ τήν γενική ἠθική καί πνευματική κατεύθυνση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του»[10].

3. Σημεῖα τῶν καιρῶν μας: ἡ ἀπειλή οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ

Ὁ με­γά­λος ἅ­γιος τῶν ἡ­με­ρῶν μας, ὁ Ὅ­σιος Πα­ΐ­σιος ὁ ἁ­γι­ο­ρεί­της εἶ­χε συν­δέ­σει, ὅπως εἶναι σέ ὅλους γνωστό, τόν σύγχρονο ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό μέ τά ἔ­σχα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί τήν κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου. Ἔ­γρα­φε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά καί προ­φη­τι­κά σέ ἰ­δι­ό­χει­ρο ση­μεί­ω­μά του, ὥ­στε νά μήν ἀμ­φι­σβη­τεῖ­ται ἀ­πό κα­νέ­ναν ἡ ἀ­ξι­ο­πι­στί­α του: «...Πί­σω λοι­πόν ἀ­πό τό τέ­λει­ο σύ­στη­μα "κάρ­τας ἐ­ξυ­πη­ρε­τή­σε­ως" ἀ­σφά­λειας κομ­πι­οῦ­τερ, κρύ­βε­ται ἡ παγ­κό­σμια δι­κτα­το­ρί­α, ἡ σκλα­βιά τοῦ ἀν­τί­χρι­στου... Με­τά λοι­πόν ἀ­πό τήν κάρ­τα, καί τήν ταυ­τό­τη­τα, "τό φα­κέ­λω­μα" γιά νά προ­χω­ρή­σουν πο­νη­ρά στό σφρά­γι­σμα, θά λέ­νε συ­νέ­χεια στήν τη­λε­ό­ρα­ση, ὅ­τι πῆ­ρε κά­ποι­ος τήν κάρ­τα τοῦ δεῖ­να, καί τοῦ σή­κω­σε τά χρή­μα­τα ἀ­πό τήν τρά­πε­ζα. Ἀ­πό τήν ἄλ­λη με­ριά θά δι­α­φη­μί­ζουν τό "τέ­λει­ο σύ­στη­μα" τό σφρά­γι­σμα στό χέ­ρι ἤ στό μέ­τω­πο μέ ἀ­κτῖ­νες λέ­ϊζερ, πού δέν θά δι­α­κρί­νε­ται ἐ­ξω­τε­ρι­κά, μέ τό 666 τό ὄ­νο­μα τοῦ ἀν­τί­χρι­στου»[11] .

Ὁ ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κός καί ἐ­σχα­το­λο­γι­κός αὐ­τός χα­ρα­κτή­ρας τῶν ἡ­με­ρῶν μας ἐ­νι­σχύ­ε­ται καί ἀ­πό κά­ποι­α κυ­ρί­αρ­χα δε­δο­μέ­να καί κα­τα­στά­σεις πού γιά πρώ­τη φο­ρά ἐκ­δη­λώ­νον­ται, καί μά­λι­στα σέ τό­σο ἔν­το­νη μορ­φή, μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α καί τά ὁ­ποῖ­α ἔ­χουν εὐ­θεί­α ἀ­να­φο­ρά στά γε­γο­νό­τα τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως.

Τά ση­μεῖ­α αὐτά εἶ­ναι α) ἡ ὁ­λο­έ­να αὐ­ξα­νό­με­νη χρή­ση τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ 666, τοῦ δυ­σώ­νυ­μου ἀ­ριθ­μοῦ τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου, στά ἠ­λε­κτρο­νι­κά συ­στή­μα­τα ἐ­ξυ­πη­ρε­τή­σε­ως καί στήν δι­ε­θνή δι­α­κί­νη­ση προ­ϊ­όν­των, πλη­ρο­φο­ρι­ῶν, δε­δο­μέ­νων καί ὑ­πη­ρε­σι­ῶν, κά­τι πού γιά πρώ­τη φο­ρά γί­νε­ται τό­σο συ­στη­μα­τι­κά μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α· β) ἡ στο­χευ­μέ­νη δη­μι­ουρ­γί­α καί αὐ­ξα­νό­με­νη ἐ­νί­σχυ­ση καί ἑ­δραί­ω­ση ἑ­νός παγ­κό­σμιου συγ­κεν­τρω­τι­κοῦ συ­στή­μα­τος ἐ­ξου­σί­ας· καί γ) ὁ ἐ­πα­πει­λού­με­νος οἰ­κο­νο­μι­κός ἀ­πο­κλει­σμός ὅ­σων ἀρ­νοῦν­ται νά προ­σχω­ρή­σουν στό σύ­στη­μα αὐ­τό.

Δέν θά πρέπει νά περνᾶ ἀπαρατήρητο ὅ­τι στό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως ἡ δυ­να­τό­τη­τα ἤ ὄ­χι οἰ­κο­νο­μι­κῶν συ­ναλ­λα­γῶν, «ἵ­να μή τις δύ­νη­ται ἀ­γο­ρά­σαι ἢ πω­λῆ­σαι...»[12] , συν­δέ­ε­ται ἄ­με­σα καί ἀ­πο­κλει­στι­κά μέ τήν προ­σκύ­νη­ση τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου καί τήν ἄρ­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Δέν εἶ­ναι κα­θό­λου τυ­χαῖ­ο, λοι­πόν, ὅ­τι ὁ Χρι­στός μας συ­ναρ­τᾶ τήν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στε­ως πρός Αὐ­τόν μέ τό θέ­μα τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς καί βι­ο­λο­γι­κῆς ὑ­πάρ­ξε­ως καί ἐπιβιώσεως τοῦ πι­στοῦ.

Στίς με­θό­δους καί τίς πρα­κτι­κές συ­νή­θει­ες τῆς ἀ­χρή­μα­της κοι­νω­νί­ας θά πρέ­πει νά ἀντισταθοῦμε, στό μέτρο πού ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἔχει τήν δυνατότητα. Νά ἀ­πο­φεύ­γου­με, ὅσο μποροῦμε περισσότερο, καί νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί καί φειδωλοί στήν χρή­ση τῶν ποι­κί­λων ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν καί τῶν ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν συ­ναλ­λα­γῶν καί νά τίς χρησιμοποιοῦμε μόνο ὅταν εἶναι ἀπόλυτα ἀπαραίτητες γιά τήν ἐπιβίωσή μας καί ὄχι γιά τήν ἄνεση, τήν πολυτέλεια καί τήν διευκόλυνσή μας. Αὐτό, βεβαίως, ἀπαιτεῖ θυσίες σέ μιά περίοδο μάλιστα πολύ σκληρή καί ἐπώδυνη οἰκονομικά γιά τούς περισσότερους ἀνθρώπους. Ἄν ὑποβληθοῦμε σέ αὐτές τίς θυσίες, ὁ καθένας μας ἀναλόγως μέ τίς ἀντοχές του, τότε εἶναι βέβαιο ὅτι αὐτές δέν θά εἶναι μάταιες (εἴτε σχετίζονται μέ ταλαιπωρίες ἐξυπηρετήσεως, εἴτε μέ οἰκονομικές ἐπιβαρύνσεις), ἀλλά ὅτι ὁ Κύριός μας θά τίς ἀναγνωρίσει ὡς ὁμολογία καί θά μᾶς ἀνταμείψει ἀναλόγως.

Ἡ ἐκτεταμένη χρήση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος καί ἡ καθολική ἐπιβολή του εἶναι τό προγεφύρωμα γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν καί στήν ἠλεκτρονική κάρτα γιά ὅλες τίς χρήσεις, εἴτε αὐτή λέγεται ἠλεκτρονική ταυτότητα εἴτε κάρτα τοῦ πολίτη ἤ ὅπως ἀλλιῶς. Πρόκειται γιά τήν λεγόμενη κάρτα «ὅλα σέ ἕνα», μία κάρτα, δηλαδή πού θά χρησιμοποιεῖται παντοῦ, στίς ἀγοροπωλησίες, στήν ὑγεία, στήν ἐφορεία, πού θά εἶναι ἡ ταυτότητά μας, τό διαβατήριό μας, πού ὁ ἀριθμός της θά συγχωνεύσει καί θά ἀντικαταστήσει ὅλους τούς ἀτομικούς ἀριθμούς πού διαθέτουμε σέ κάθε ὑπηρεσία, τόν ἀριθμό ταυτότητος, τόν ΑΦΜ, τόν ΑΜΚΑ, τόν ἀριθμό δημοτολογίου κ.λπ. Αὐτή ἡ ἠλεκτρονική κάρτα γιά ὅλες τίς χρήσεις, ἡ κάρτα «ὅλα σέ ἕνα», εἴτε θά ἐμπεριέχει τόν ἀριθμό 666 εἶτε ὄχι, ἄν καί πανθομολογεῖται ὅτι θά τόν περιέχει, θά πρέπει νά ἀποτελεῖ γιά μᾶς τήν κόκκινη γραμμή. Σέ αὐτή τήν κάρτα θά πρέπει νά ἀντιδράσουμε σθεναρά καί ἀνυποχώρητα καί νά ἀρνηθοῦμε τήν παραλαβή της.

Ἡ ἄρ­νη­σή μας, ὅμως, αὐ­τή δέν πρέπει νά ἔ­χει τόν χα­ρα­κτή­ρα πα­θη­τι­κῆς ἀ­πο­δο­χῆς τε­τε­λε­σμέ­νων γε­γο­νό­των. Ἀν­τί­θε­τα θά πρέ­πει νά λά­βει τήν μορ­φή ἐ­νερ­γη­τι­κῆς καί μα­χη­τι­κῆς δρα­στη­ρι­ο­ποι­ή­σε­ως, μέσῳ τῆς ἐνημερώσεως καί τῶν ποικίλων παρεμβάσεων, ὅπου ἀπαιτεῖται.

Θά πρέ­πει νά ἀν­τι­λη­φθοῦ­με καί νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ὅ­τι οἱ σχε­δια­σμοί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ μα­ζι­κή, δυ­να­μι­κή, συν­το­νι­σμέ­νη καί ἀ­πο­φα­σι­στι­κή ἀν­τί­στα­ση. Ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ ἀ­φύ­πνι­ση καί ἐ­γρή­γορ­ση, μέ ὁ­μο­λο­για­κό καί μαρ­τυ­ρι­κό φρό­νη­μα. Ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ ἀ­γώ­να, μέ κό­πους, μέ θυ­σί­ες, μέ στε­ρή­σεις, μέ ἀν­τί­δρα­ση καί μέ ἀν­τί­στα­ση. Καί κυ­ρί­ως ἀ­να­τρέ­πον­ται μέ ἔν­το­νη καί ἔμ­πο­νη προ­σευ­χή, εἰ­λι­κρι­νή καί καρ­δια­κή ὑπαρξιακή με­τά­νοι­α.

4. Ἡ μεγαλύτερη ἀντίδραση: ἡ μετάνοια καί ἡ προσευχή

Αὐτό πού εἶναι τό πλέον ἐπιτακτικό καί ἀπαραίτητο γιά τήν ἀντιμετώπιση αὐ­τῆς τῆς τό­σο τρα­γι­κῆς καί ὀ­δυ­νη­ρῆς καταστάσεως καί γιά τήν ἀποτροπή καί τήν χρονική ἀπώθηση ὅλων τῶν ἐπερχόμενων δεινῶν εἶ­ναι ὁ ἐ­πα­νευ­αγ­γε­λι­σμός καί ἡ ἀ­νά­νη­ψή μας∙ εἶναι ἡ ὑ­παρ­ξια­κή με­τά­νοι­ά μας, ὥ­στε νά ἑλ­κύ­σου­με τήν χά­ρη καί τό ἔλεος τοῦ Θε­οῦ.

Μετάνοια εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ νοός μας ἀπό τήν ἀπιστία, ἀπό τήν ἀποστασία καί ἀπό τήν αἰχμαλωσία μας στήν ἁμαρτία, στήν εἰς Χριστόν πίστη καί στήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν. Εἶναι ἡ εἰλικρινής ἔνδακρυς, διηνεκής καρδιακή συντριβή γιά τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ γονυπετής καθ’ ἡμέραν ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους.

Ἡ αὐθεντική καί εὐάρεστη στόν Θεό μετάνοια, ὅπως τοῦ τελώνου, τῆς πόρνης τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ ληστοῦ, τοῦ Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος καί τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀλλαγή βίου, ἡ ἀπάρνηση τῶν ἐπιγείων ἡδονῶν καί ἡ στροφή πρός τά οὐράνια καί ἀεί διαμένοντα. Ἡ ἔπαρση, ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ ἀλαζονεία ἐμποδίζουν τήν σωστική δύναμη τῆς μετανοίας. Ἡ μετάνοια εἶναι καί δωρεά –χάρισμα τοῦ Θεοῦ- στήν ταπεινή, καλοπροαίρετη καί ἐλεήμονα ψυχή. Ἄς ἐπιζητοῦμε συνεχῶς καί μέ πόθο αὐτή τήν μεγίστη δωρεά καί ἄς παρακαλοῦμε θερμά καί ἱκετευτικά τόν Πανάγαθο Θεό μας νά μᾶς τήν δωρήσει.

Ἡ ἀποστασία μας καί ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν παρόντων καί τῶν ἐπερχόμενων δεινῶν. Εἶναι ἀπόλυτη καί ἄμεση ἀνάγκη νά ἀναλογιστοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε ταπεινά ὁ καθένας μας τά λάθη μας καί τήν ἁμαρτωλότητά μας.

Ἔλεγε πολύ χαρακτηριστικά ὁ μακαριστός Γέροντας Μωϋσῆς Ἁγιορείτης: «Πῶς θά μετανοήσει κανείς; Πῶς θ’ ἀρχίσει; Χρειάζεται νά ξαποστάσει κατ’ ἀρχάς, νά ξελαχανιάσει ἀπό τό καθημερινό τρεχαλητό, τό κυνηγητό τῆς ἡδονῆς, νά στραφεῖ πρός τά μέσα του, νά κινηθεῖ ἀπό τή συνεχῆ ἑτεροπαρατήρηση στήν αὐτοπαρατήρηση, ἀπό τό κουτσομπολιό τῶν πάντων στή συνομιλία μέ τόν ἄγνωστο ἑαυτό του. Νά σκύψει λίγο μέσα του, νά σκάψει ἐντός του, νά δεῖ τίς δυνάμεις, τίς δυνατότητες, τά ὅρια, τίς ἀντοχές, τά δοθέντα τάλαντα. Χρειάζεται περισυλλογή, αὐστηρός αὐτοέλεγχος, ἐπιείκεια καί κατανόηση τῶν ἄλλων. Νά βροῦμε τά ποσοστά τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης. Νά μή τά ρίχνουμε εὔκολα καί γρήγορα πάντα μόνο στούς ἄλλους. Ἁπλά καί εἰλικρινά, τίμια καί δίκαια πρέπει καί ἀξίζει νά ὁδηγηθεῖ ὁ ἐαυτός μας, πού συνηθίζει νά ξεγλυστράει σάν χέλι, νά παραδεχθεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του. Νά θελήσει γενναία, ἡρωικά καί παλληκαρίσια ν’ ἀναχωρήσει ἀνεπίστροφα ἀπό τήν ἁμαρτία. Νά μήν ἐπωάζει πιά μνῆμες καί φιλεπίστροφους λογισμούς στά πρότερα, τ’ ἄχαρα, τ’ ἁμαρτωλά, τ’ ἀνέντιμα τῆς προηγούμενης ζωῆς»[13] . Ἄς βάλουμε, λοιπόν, ἀρχή μετανοίας καί ἀρχή ἱκετευτικῆς προσευχῆς.

Ἡ ἀποφασιστική καί ἔμπρακτη μετάνοια μας, λοιπόν, εἶναι αὐτή πού μπορεῖ νά ἀποτρέψει καί νά ἀπωθήσει χρονικά καί τά παρόντα καί τά ἐπερχόμενα δεινά. Αὐτό μᾶς τό βεβαιώνει ἡ βιβλική καί ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, πού μᾶς παραδίδει τόσες καί τόσες περιπτώσεις πού ἡ δικαιολογημένη ὀργή τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μέ τήν ἀποστασία μας προκαλοῦμε, κάμφθηκε μπροστά στήν εἰλικρινή, ἔμπρακτη καί ἔμπονη μετάνοια καί προσευχή.

Κλασικό παράδειγμα καί ὑπόδειγμα γιά ὅλους μας, ἡ ἰσχυρή καί ἀποφασιστική μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν, πού ἔκανε τόν ἴδιο τόν Θεό νά «μετανοήσει» καί νά δείξει τό ἔλεός Του καί τήν φιλανθρωπία Του ἀποτρέποντας τά δεινά πού εἶχαν καθορισθεῖ καί προαναγγελθεῖ γιά τούς Νινευΐτες. «Ἴδωμεν τόν Θεόν διά φιλανθρωπίαν ψευδόμενον...», ἀναφωνεῖ μέ θαυμασμό καί ἔκπληξη ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. «Μετενόησαν Νινευΐται καί μετενόησεν ὁ Θεός. Ἔσχισεν ἡ μετάνοια τῆς ἀπωλείας τό πρόσταγμα... Ὤ πάντα δυναμένης μετανοίας! Ἐπί γῆς τελεῖται καί τά ἐν οὐρανοῖς ἀναστρέφει»[14] .

Κάτι ἀνάλογο συνέβη καί στήν περίπτωση τοῦ Ἀχαάβ, τήν μετάνοια τοῦ ὁποίου μᾶς προβάλλει σέ μιά γλαφυρή ὁμιλία του ὁ Ἄγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων: «Ὁ Ἀχαάβ, ὁ βασιλιάς τῆς Σαμάρειας, ὑπῆρξε ὑπερβολικά παράνομος, εἰδωλολάτρης, προφητοκτόνος, ἀσεβής καί ἄδικος. Ὅταν ὅμως μέ τή βασίλισσα Ἰεζάβελ σκότωσε τόν Ναβουθαί καί ἦρθε ὁ προφήτης Ἠλίας καί τόν ἀπείλησε, ἀμέσως ἔδειξε μετάνοια. Ξέσκισε τή βασιλική ἐνδυμασία καί φόρεσε τόν πένθιμο σάκκο. Τί εἶπε τότε ὁ φιλάνθρωπος Θεός στόν Ἠλία; “Βλέπεις τή μετάνοια τοῦ Ἀχαάβ; Δέν θά τόν τιμωρήσω!” (πρβλ. Γ' Βασ. 20:29). Συγχωρεῖ ὁ φιλάνθρωπος Θεός τόν Ἀχαάβ, μολονότι ἔμελλε ἐκεῖνος νά συνεχίσει τίς ἁμαρτίες του. Ὁ Κύριος, βέβαια, δέν ἀγνοοῦσε τό μέλλον του, ἀλλά τώρα, στόν καιρό τῆς μετάνοιας, τοῦ χαρίζει τήν ἀνάλογη συγχώρηση. Εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ δίκαιου δικαστῆ νά ἀνταποκρίνεται κατάλληλα σέ κάθε περίσταση πού παρουσιάζεται»[15] .

Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος Κύριλλος: «Ὑπερβολικά ἁμαρτωλός ὑπῆρξε καί ὁ Μανασσῆς. Πρόσταξε καί πριόνισαν τόν [προφήτη]  Ἠσαΐα. Μολύνθηκε μέ τήν εἰδωλολατρία. Πλημμύρισε τήν Ἱερουσαλήμ μέ αἵματα ἀθώων. Ὅταν ὅμως ὁδηγήθηκε αἰχμάλωτος στή Βαβυλώνα καί δοκίμασε τήν τιμωρία, ἔσπευσε νά θεραπευθεῖ μέ τή μετάνοια. Λέει ἡ Γραφή: «Ταπεινώθηκε βαθιά ὁ Μανασσῆς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων του καί ζήτησε τό ἔλεός Του. Ὁ Κύριος ἄκουσε τή θερμή του προσευχή, τόν ἐπανέφερε στήν Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ξαναχάρισε τό θρόνο του» (Β' Παραλ. 33:12-13). Ἄν σώθηκε μέ τή μετάνοια αὐτός πού πριόνισε τόν προφήτη, ἐσύ, πού ἀσφαλῶς δέν ἁμάρτησες τόσο φρικτά, δέν θά σωθεῖς; Πρόσεξε, νά μήν ἀμφιβάλλεις γιά τή δύναμη τῆς μετάνοιας»[16] .

Ἄς ἐπιδείξουμε καί ἐμεῖς αὐτή τήν ἔμπρακτη, ὁλόκαρδη, σωστική καί ἀνατρεπτική μετάνοια, γιά νά μήν ἰσχύσει καί γιά μᾶς ἡ διαπίστωση τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, πού μᾶς λέγει: «Ἄν τώρα παραβάλουμε τή μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν μέ τή δική μας, αὐτή μοιάζει μέ ὄνειρο καί σκιά, πού φεύγει καί χάνεται γρήγορα. Ποιός ἀπό μᾶς προσευχήθηκε ἔτσι; Ποιός παρακάλεσε μέ τέτοιο τρόπο; Ποιός ταπεινώθηκε τόσο ἀφάνταστα ἐνώπιόν του Θεοῦ; Ποιός ἔβγαλε ἀπό πάνω του τίς φανερές καί κρυφές του πράξεις; Ποιός, στό ἄκουσμα μιᾶς ἁπλῆς φωνῆς, μετανόησε τόσο πολύ γιά τίς ἁμαρτίες του, ποῦ ἔνιωσε τήν καρδιά του νά ραγίζει ἀπό τήν πολλή συντριβή; Ποιός ἄκουσε ἕνα λόγο καί θόλωσε ὁ νοῦς του; Ποιός ἄκουσε μίαν ἀπειλή καί στερέωσε μέσα του τή μνήμη τοῦ θανάτου; Ποιός ἀντικρυσε μέ τή μετάνοια μπροστά του τόν φιλάνθρωπο Θεό;»[17] .

Θά πρέπει νά δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στό ζήτημα τῆς μετανοίας, καθώς ἡ μεγάλη ἀπειλή τοῦ Χριστοῦ γιά μιά Ἐκκλησία, γιά ἕνα λαό, γιά ἕνα ἔθνος, πού μένει ἀμετανόητο, εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Χάριτός Του καί ἡ παράδοση στήν αἵρεση ἤ ὁ ξερριζωμός καί ἡ μετατόπιση τοῦ πληθυσμοῦ, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό Ἱερό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως.

Στό δεύτερο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, γράφει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ:

«Καὶ τῷ ἀγγέλῳ (=τῷ Ἐπισκόπῳ) τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ κρατῶν τοὺς ἑπτὰ ἀστέρας, ὁ περιπατῶν ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν τῶν χρυσῶν· οἶδα σου τὰ ἔργα καὶ τὸν κόπον σου καὶ τὴν ὑπομονήν... Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τὴν ἀγάπην σου τὴν πρώτην ἀφῆκας· μνημόνευε, οὖν, πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησον καὶ τὰ πρῶτα ἔργα ποίησον· εἰ δέ μὴ ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ κινήσω τὴν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς, ἐάν μὴ μετανοήσῃς»[18] .

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,

ἔτι καί ἔτι κλίναντες τά γόνατα καί τίς καρδιές μας κατενώπιον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ἄς ἱκετεύσουμε μέ κραταιά ἐλπίδα καί ἀταλάντευτη ἐμ­πι­στο­σύ­νη τόν γλυ­κύ­τα­το Κύ­ριό μας καί Σω­τή­ρα μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό: «Μακρόθυμε καί ἀνεξίκακε Κύριε, Σοῦ δεόμεθα καὶ Σὲ ἱκετεύομεν, μὴ κινήσῃς τὴν λυχνίαν Σου ἐκ τοῦ μαρτυρικοῦ τόπου τῆς πατρίδος ἡμῶν. Ἐνίσχυσον τὸν χριστώνυμον λαόν Σου φυλάττειν καὶ ὑπηρετεῖν τὴν ἁγίαν ἡμῶν πίστιν εἰς τὴν Ἀΐδιον καὶ Ζωοποιὸν Τριάδα, δυνάμει τοῦ Ζωοποιοῦ Σου Σταυροῦ, καὶ ἱκεσίαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἀκαταμαχήτου ἡμῶν προστασίας καὶ ἐλπίδος».

Ἀδελφοί,

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν θά νικήσει μόνον στό τέλος τοῦ κόσμου θριαμβευτικά, ἔνδοξα, ὁριστικά καί αἰώνια. Νικᾶ καί σήμερα καί κάθε μέρα και παντοτεινά τό κακό, ἐφ΄ ὅσον μιά πύρινη καί ἐκ ταπεινῆς καρδίας προσευχή ἀνεβαίνει στό θρόνο τοῦ Ὑψίστου.

Παραμένοντας ἐν μετανοίᾳ, εἴμαστε μόνιμα μέ τόν Αἰώνιο Νικητή, τόν Χριστό μας. Δοξασμένο τό Ἅγιο Ὄνομά Του.

[1] Βλ. σχ. Ἁγίου Γρη­γο­ρίου Νύσ­σης, Εἰς τοὺς κοι­μη­θέν­τας, G.N.O. IX.1, σ. 54.1-10, ΕΠΕ 10, Πατερικές ἐκδ. «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσ/νίκη 1990, σελ. 182-183: «Ἐ­πει­δὴ γὰρ θε­ο­ει­δὴς ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­γέ­νε­το καὶ μα­κά­ριος τῷ αὐ­τε­ξου­σί­ῳ τε­τι­μη­μέ­νος (τὸ γὰρ αὐ­το­κρα­τές τε καὶ ἀ­δέ­σπο­τον ἴ­διόν ἐ­στι τῆς θεί­ας μα­κα­ρι­ό­τη­τος)…εἰ γὰρ ἑ­κου­σί­ως τὴν ἀν­θρω­πί­νην φύ­σιν κα­τὰ τὴν αὐ­τε­ξού­σιον κί­νη­σιν ἐ­πί τι τῶν οὐ δε­όν­των ὁρ­μή­σα­σαν βια­ίως τε καὶ κα­τη­ναγ­κα­σμέ­νως τῶν ἀ­ρε­σάν­των ἀ­πέ­στη­σεν, ἀ­φαί­ρε­σις ἂν ἦν τοῦ προ­έ­χον­τος ἀ­γα­θοῦ τὸ γι­νό­με­νον καὶ τῆς ἰ­σο­θέ­ου τι­μῆς ἀ­πο­στέ­ρη­σις (ἰ­σό­θε­ον γὰρ ἔ­στι τὸ αὐ­τε­ξού­σιον)­». Δηλαδή: Ἐπειδή δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μέ τόν Θεό καί μακάριος, τιμημένος μέ τό αὐτεξούσιο (γιατί ἡ αὐτεξουσιότητα καί ἡ ἐλευθερία εἶναι ἰδιότητες τῆς θείας μακαριότητας)... Ἄν δηλαδή ἀποσποῦσε τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τήν βία καί τόν καταναγκασμό ἀπό ὅ,τι τῆς ἄρεσε, ὅταν εἶχε ὁρμήσει σύμφωνα μέ τήν αὐτεξούσια κίνησή της σέ πράγματα ἀνεπίτρεπτα, τό γεγονός θά ἦταν ἀφαίρεση τοῦ ἐξαίρετου ἀγαθοῦ καί ἀποστέρηση τῆς ἰσόθεης τιμῆς (γιατί τό αὐτεξούσιο εἶναι ἰσόθεο).

[2] Μεγάλου Βασιλείου, Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, ΕΠΕ 7, Πατερικές ἐκδ. «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσ/νίκη 1973, σελ. 110, PG 31, 345Β: «Ἀλλά διά τί οὐκ ἐν τῇ κατασκευῇ τό ἀναμάρτητον ἔσχομεν, φησίν, ὥστε μηδέ βουλομένοις ἡμῖν ὑπάρχειν τό ἁμαρτάνειν; Ὅτι καί σύ τούς οἰκέτας, οὐχ ὅταν δεσμίους ἔχῃς, εὔνους ὑπολαμβάνεις, ἀλλ΄ ὅταν ἑκουσίως ἴδῃς ἀποπληροῦντάς σοι τά καθήκοντα. Καί Θεῷ τοίνυν οὐ τό ἠναγκασμένον φίλον ἀλλά τό ἐξ ἀρετῆς κατορθούμενον. Ἀρετή δέ ἐκ προαιρέσεως καί οὐκ ἐξ ἀνάγκης γίνεται. Προαίρεσις δέ τῶν ἐφ΄ ἡμῖν ἤρτηται. Τό δέ ἐφ΄ ἡμῖν ἐστι τό αὐτεξούσιον». Μέ τόν ὅρο «τά ἐφ΄ ἡμῖν» σημαίνονται τά πράγματα πού ἐξαρτῶνται ἀπό τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὁρολογία εἶναι τῆς στωϊκῆς φιλοσοφίας

[3] Γρηγορίου Νύσσης, Είς Ἐκκλησιαστήν 4, PG 44, 665ΑΒ: Τόν καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ ὄντα καί πάσης ἄρχοντα τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἐπί τῆς γῆς τήν ἐξουσίαν παρά Θεοῦ κληρωσάμενον τίς ὁ ἀπεμπολών, εἰπέ, τίς ὁ ὠνούμενος; Μόνου Θεοῦ τό δυνηθῆναι τοῦτο, μᾶλλον δέ οὐδέ αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἀμεταμέλητα γάρ, φησί, τά χαρίσματα.

[4] Βλ. Κεφάλαια φυσικά κ.λπ. 44, PG 150, 1152 D.

[5] Α΄ Ἰ­ω. 2, 18

[6] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἑρμηνεία τῆς Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀπ. Παύλου,ἐκδ. Παμμακεδονικῆς Ἕνωσης Μακεδονικοῦ ἀγώνα Ἑλλάδας-Αὐστραλίας, σελ. 72

[7] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅ.π., σελ. 79-80

[8] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅ.π., σελ. 74

[9] Ἀ­ποκ. 18,4

[10] Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Θαύματα καί σημεῖα, ἐκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

[11] «Ση­μεῖ­α τῶν και­ρῶν 666», ἰ­δι­ό­χει­ρο ση­μεί­ω­μα Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου ἀ­πό τό βι­βλί­ο «ὁ Γέ­ρων Πα­ΐ­σιος» τοῦ ἱ­ε­ρομ. Χρι­στο­δού­λου Ἁ­γι­ο­ρεί­του, Ἅ­γιον Ὄ­ρος 1994, σελ. 185-192

[12] Ἀποκ. 13,17

[13] https://www.pemptousia.gr/2012/02/i-alithini-metania/

[14] Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν μετάνοιαν τῶν Νινευϊτῶν, ΕΠΕ 8Α, 510-520

[15] Ἁγ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Ἡ Μετάνοια, Ἀπό τή σειρά τῶν φυλλαδίων «Ἡ φωνή τῶν Πατέρων», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, http://www.orthodoxfathers.com/logos/Metanoia

[16] Ἁγ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, ὅ.π.

[17]  Ὁσ. Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Ἰωνᾶς καί Νινευῖτες, Ἀπό τή σειρά τῶν φυλλαδίων «Ἡ φωνή τῶν Πατέρων», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, http://aktines.blogspot.gr/2015/09/blog-post_62.html

[18] Ἀποκ. Β΄, 5

Πηγή: Ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν

Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος και Γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης. Η Συμπόρευση δύο σύγχρονων αγίων.

Μόλις είχε τελέσει Εσπερινό στο μοναστήρι του στην Κλεισούρα ό γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης καί ετοιμαζόταν νά κλείσει τήν πόρτα, όταν ακούσε νά έρχεται ένα αυτοκίνητο. 'Ο π. Βασίλειος συνήθιζε μετά τή Δύση του ήλιου νά άποσύρεται στο κελάκι του.

Έκανε τό Απόδειπνο, διάβαζε αρκετές σελίδες άπό τήν Καινή Διαθήκη σε καθημερινή βάση καί ξάπλωνε. Εκείνο τό δειλινό βλέπει έναν άνδρα καί μία γυναίκα νά έρχονται στό μοναστήρι. Ήταν πολλοί αναστατωμένοι. Ή γυναίκα έκλαιγε καί ό άνδρας εμφανώς στενοχωρημένος προσπαθούσε νά τήν παρηγορήσει... 'Η διεισδυτική ματιά τού γέροντα διέγνωσε άμέσως τό πρόβλημα.

-    Μετά τήν άμαρτία έρχεται ή μετάνοια, Δημήτρη. Μετά τήν άμαρτία, έρχεται ή μετάνοια καί ή μεγάλη ευτυχία τής ζωής του άνθρώπου, διότι ή ζωή δεν είναι έδώ. Είθε νά τό καταλάβετε αυτό Έλενίτσα μου, είπε ό γέροντας ύποδεχόμενος τούς δύο νέους!

-    Σάς τηλεφώνησε ό Λάμπρος γέροντα καί σάς πληροφόρησε πώς ανεβαίνουμε στό μοναστήρι.

-    Όχι, Έλενίτσα!

-    Τότε πώς γνωρίζετε τά όνόματά μας;

-    Νά, καθώς παρκάρατε ήρθε ό Άγιος Δημήτριος καί μου τά ψιθύρισε... Δέν έπρεπε παιδιά μου νά τό κάνετε αυτό. Δέν έπρεπε.

-    Τό κάναμε όμως γέροντα καί τώρα δεν μάς χωράει ό τόπος. Δέν μπορώ άκόμη να τό χωνέψω πώς σκοτώσαμε τό παιδί μας.

-    Ελάτε, ελάτε νά άνάψετε ένα κεράκι και νά προσκυνήσετε στήν Εκκλησία. Σήμερα νά μείνετε, έάν τό επιθυμείτε στό μοναστήρι.

-    Ναί γέροντα, θά μείνουμε γιατί δέν θέλω ή μάνα μου νά μέ δει σέ τέτοιο χάλι.

Ό γέροντας τούς οδήγησε στό ναό και στή συνέχεια τούς έφτιαξε ένα ζεστό τσάι καί κάθισαν όλοι μαζί στό άρχονταρίκι.

-    Κάναμε έγκλημα! Κάναμε έγκλημα! Εγώ πίεσα τήν Ελένη νά κάνει έκτρωση. Έγώ φταίω. Έγώ έχω τήν ευθύνη γιατί την εκβίασα ότι αν δέν τό ρίξει θά τήν έγκαταλείψω. Έπρεπε νά τό πώ στούς δικούς μου καί νά προχωρήσουμε άμέσως σέ γάμο και όχι νά θέσουμε ώς άφετηρία τής ζωής μας τή θηλιά ενός φόνου. Φοβήθηκα όμως γιατί ό πατέρας τής Ελένης έχει υποψιαστεί έδώ καί καιρό ότι βγαίνω μέ τήν κόρη του και κάθε φορά πού μέ βλέπει μέ αγριοκοιτάζει.

Δείλιαζα μόνο μέ τή σκέψη νά μάθαινε πώς ή κόρη του είναι έγκυος. Φοβήθηκα μήν τα βάλει μέ τήν Ελένη καί τήν χτυπήσει.

-    Δέν φταίει ό Δημήτρης πάτερ. Καί έγώ τά ίδια σκεφτόμουν.

-    Ό άνθρωπος είναι ένα όπλο ολόκληρος. Μπορεί νά σκοτώσει μέ πολλούς τρόπους, άλλά τό μεγαλύτερο όπλο είναι ή γλώσσα.

Μπορεί ή γλώσσα νά κάνει έγκλήματα, να κάνει μεγαλύτερο κακό άπό ό,τι κάνει ή άτομική βόμβα. Ή βόμβα θά σκοτώσει τό σώμα, ή γλώσσα όμως μπορεί νά σκοτώσει την ψυχή. Είναι όμως καί ό καλύτερος γιατρός.
Πολλές φορές θεραπεύει άρρώστιες πού δέν μπορούν νά τις θεραπεύσουν γιατροί. Τό χειρότερο αμάρτημα πού κάνουμε, είναι πού σκοτώνουμε τόν άνθρωπο ψυχικά καί σωματικά, έκούσια ή άκούσια. Ή οικογένεια είναι σάν μία έκκλησία. Εκκλησία μέ ζωντανές εικόνες. Γι’ αύτό τό λόγο, πρέπει νά είναι άγαπημένη καί ενωμένη σάν ένα δεμάτι κληματόβεργες. Γιατί ή γυναίκα είναι ή κολώνα του σπιτιού, ό δέ άνδρας είναι τό δοκάρι. Οί ζωντανές εικόνες είναι τά παιδιά μας, τά οποία πρέπει νά πειθαρχούμε καί νά τά οδηγούμε, στον σωστό δρόμο τού Θεού. Έάν ή κολώνα λυγίσει, τότε καί τό δοκάρι θά άρχίσει κι αυτό νά κάμπτεται καί τότε ή εκκλησία, αύτή ή οικογένεια, θά γκρεμιστεί καί οί ζωντανές εικόνες, οί οποίες είναι τά παιδιά μας, θα καταστραφούν. Γι’ αύτό άς προσέχουν όλοι οί γονείς, πειθαρχία εις τά παιδιά τους, έξίσου άγάπη καί όχι με διάκριση. 'Η αγάπη δέ νά είναι γνήσια καί όχι επιδεικτική, γιατί ή επίδειξη είναι καταστροφική.

-    Δεν σας είπαμε γέροντα άκόμη τό πιό χειρότερο. Στό νοσοκομείο πού πήγαμε για τήν έκτρωση, πέσαμε πάνω σε μία χωριανή μας, φίλη της μάνας μου. Ή κόρη της δουλεύει νοσοκόμα καί δέν ξέρω άν έμαθε γιά τήν έκτρωση. Αποφασίσαμε με τόν Δημήτρη νά μήν πάμε στό χωριό. Δέν ξέρω τι νά κάνουμε;

-    Αύριο θά έρθει ένας παπάς άπό τή Σιάτιστα νά λειτουργήσει. Είναι καί καλός πνευματικός. Αύτά πού σάς βαρύνουν να τά πείτε στό πετραχήλι του καί εκείνος θά σάς πει τί θά κάνετε. Απόψε θά κάνω κομποσκοίνι. Τώρα νά δούμε τί έχουμε στο ψυγείο γιατί ’Ελενίτσα πέραν τού πόνου πού ένιωσες θά είσαι κι εξαντλημένη. Κάποιος χριστιανός πού πέρασε τό μεσημέρι -     έβαλε μία τσάντα μέ τρόφιμα στό ψυγείο.
Ανοίξτε την νά δείτε τί έφερε.

Ή Ελένη σηκώθηκε καί άνοιξε τό ψυγείο ένώ ό Δημήτρης άρχισε νά στρώνει τό τραπέζι. Στήν τσάντα ύπήρχαν όλα τα καλούδια τού Θεού. Είχε τέσσερα μεγάλα κομμάτια τυρόπιττα χωριάτικη, είχε τρεις ντομάτες, ένα μπολ μέ κεφτεδάκια κι ένα μπόλ μέ πατάτες καί ρύζι. Ή Ελένη τά μοίρασε σέ τρία πιάτα, όμως ό γέροντας κράτησε λίγο ρύζι καί τά ύπόλοιπα τά μοίρασε στά δύο παιδιά. 'Ο ίδιος άλλωστε είχε νά φάει κρέας άπό τό 1965.

-    Μά γέροντα μόνο δύο κουταλιές ρύζι θά φάτε, άκόμη καί τά σπουργίτια τρώνε περισσότερο;

-    Είχα τσιμπήσει κάτι, λίγο πρίν έρθετε. Παρέα θά σας κάνω... είπε ό γέροντας Βασίλειος, ό όποιος πάντοτε ήταν λιτοδίαιτος κι έτρωγε σάν πουλάκι. Οί δύο νέοι έφαγαν καί στή συνέχεια ό π. Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης τούς οδήγησε στά δωμάτια τους.

-    ’Ελενίτσα κοίταξε νά ξεκουραστείς και νά κοιμηθείς. 'Η Παναγία μας άφουγκράστηκε τόν πόνο σου καί θά δώσει τήν καλύτερη λύση. Έσύ Δημήτρη πάρε αύτό το βιβλίο καί θά διαβάσεις αύτούς τούς ψαλμούς όρθιος γιά νά μήν σέ πάρει ό ύπνος. 'Ο γέροντας τού έδωσε τό ψαλτήριο και τού ύπέδειξε ποιούς ψαλμούς θά διαβάσει πρίν νά ξαπλώσει.

Ήταν περασμένες δύο μετά τά μεσάνυχτα όταν ό Δημήτρης άκουσε ένα θόρυβο εξωτερικό άπό τό μέρος τής Εκκλησίας. Κοίταξε έξω άπό τό παράθυρο καί είδε πώς ολόκληρος ό ναός φεγγοβολούσε ένώ άπό τό παράθυρο διέκρινε τή φιγούρα του γέροντα. Είχε κοιμηθεί δύο-    τρείς ώρες με τό ζόρι ό ίδιος. Ή ένταση τής χθεσινής ημέρας τού προκαλούσε χίλιες σκέψεις πού τον εμπόδιζαν νά συνεχίσει τόν ύπνο του.

Αποφάσισε λοιπόν νά κατέβει στό ναό. Ντύθηκε καί άφού κοντοστάθηκε στήν πόρτα της άγαπημένης του καί άφουγκράστηκε την άναπνοή της κατέβηκε στό ναό. "Ανοιξε την πόρτα σιγά- σιγά. Τό θέαμα πού είδε τότε θά τό θυμάται σέ όλη τή ζωή του. ΕΪδε τον γέροντα γονατιστό μπροστά στήν εικόνα τής Παναγιάς νά φεγγοβολά ένώ δύο λευκοντυμένοι άνδρες, σάν άγγελοι στέκονταν δίπλα του. 'Ο γέροντας φαινόταν νά συνομιλεί μέ τήν Παναγία. Στήν άρχή νόμιζα πώς λέγει προσευχές άλλά όταν έστησα τό αύτί μου γιά να ακούσω καλύτερα διαπίστωσα πώς της μιλούσε γιά μένα και τήν Ελένη. Τό μόνο πού συγκρότησα άπό τήν όλη υπερκόσμια εικόνα ήταν τά λόγια τού γέροντα: «Πάντες οι μετανοούντες, οί προστρέχοντες εις τήν οδόν του φωτός, πάντες σωθήσονται. Γιατί ό Θεός θέλει πάντες σωθήναι. Κι εις έπίγνωσιν έλθεΐν. Στενή γάρ καί τεθλιμμένη ει ή οδός τής σωτηρίας, φαρδιά καί ευρύχωρος ει ή οδηγούσα εις τήν απώλεια. Μετάνοια, ταπείνωση, ύπομονή, αγάπη,  οδηγούν εις τήν στενή πύλη τής σωτηρίας των ψυχών.

Ούχί ύψηλοφροσύνη, ούχί κοιλιοδουλεία, ούχί φιλαργυρία, ούχί πορνεία»! Έκλεισα πάλι τήν πόρτα καί γύρισα στό δωμάτιό μου. Αρχισα νά λέγω συνεχώς τό «Κύριε ’Ελέησον» μέχρι πού μέ ξαναπήρε ό ύπνος μέχρι τίς έξι τά ξημερώματα, όταν ό γέροντας Βασίλειος μου χτύπησε τήν πόρτα. -    Δημήτρη, αυτό πού είδες τό βράδυ στο ναό, νά μήν τό πεις σέ κανένα. Κατάλαβες; Ούτε στήν ’Ελενίτσα. Σέ δύο μήνες από σήμερα θά έρθω στό γάμο σου νά ψάλω καί του χρόνου έδώ στό μοναστήρι θά βαπτίσουμε τήν κορούλα σου, στήν όποια θα δώσεις τό όνομα τής Παναγιάς, του είπε ό γέροντας ένώ του έδωσε ένα φάκελο, λέγοντάς του νά τόν άνοίξει μόλις φθάσει στό χωριό.

-    Ναί, ναί, άπάντησε άμήχανα ό Δημήτρης.

Λίγο πρίν τίς επτά στό μοναστήρι έφθασε μέ ένα ταξί ό.. .παπάς άπό τά Σιάτιστα.

Μόλις τόν είδα τά έχασα. Δέν ήταν απλός παπάς άλλά ό δεσπότης Αντώνιος. Κι ήταν μόνος.

-    Σέ λίγο άρχισε ή Θεία Λειτουργία. Ό δεσπότης λειτούργησε ώς άπλός παπάς καί ό γέροντας έψαλλε. Τέτοια θεία Λειτουργία δέν έχω βιώσει στή ζωή μου. Τόσο έγώ, όσο καί ή Ελένη νομίζαμε πώς είμαστε στον ουρανό καί άκούγαμε άγγελικούς ύμνους. Στό τέλος τής Θείας Λειτουργίας ό δεσπότης είπε:

-    π. Βασίλειε λέγω νά μήν καταλύσω άκόμη. Νά εξομολογήσω τά δύο παιδιά, νά τα κοινωνήσω καί μετά νά καταλύσω.

-    Νά είναι εύλογημένο Σεβασμιώτατε, να είναι ευλογημένο!
Πρώτα εξομολογήθηκε ή ’Ελενίτσα. Μιλούσε μέ τόν Αγιο Επίσκοπο μία σχεδόν ώρα! Κάποια στιγμή έκλαιγαν καί οι δύο, γεγονός πού έκανε τόν Δημήτρη νά άπορε!. Στό τέλος, όμως είδε τήν Ελένη καί τα έχασε. Ελαμπε σάν τόν ήλιο. Τόσο όμορφη δέν τήν είχε δε! ποτέ. Στήν συνέχεια στον θρόνο τής μετάνοιας κάθισε ό Δημήτρης. Εμεινε κι αυτός άρκετή ώρα. Τό χρονικό εκείνο διάστημα ή ’Ελένη συζητούσε μέ τον γέροντα Βασίλειο.

-    Πάτερ, χθές ήθελα νά άνοίξει ή γή νά με καταπιεί. Σήμερα πετάω μετά τήν εξομολόγηση. Σάς εύχαριστώ, σάς ευχαριστώ!

-    Ή πίστις καί τό θάρρος ’Ελενίτσα σώζουν. Ας έχουμε λοιπόν πίστη πρός τόν Κύριόν μας καί θάρρος εις τά μαρτύριά μας. Ένα ψηλό βουνό διά τής πίστεως πρός τον Ιησού, μέ τόν λόγο μας μπορούμε νά τό ραγίσουμε. Αύτός πού πιστεύει στόν Χριστό κι άν άκόμη πεθάνει θά ζήσει. ’Ελενίτσα σ’ όλη σου τή ζωή νά μήν λησμονάς νά ανάβεις κάθε φορά πού πηγαίνεις στήν εκκλησία κι ένα κεράκι γιά τό παιδί πού έχασες. Πολύ όφελος πνευματικό θά έχεις. Θά κοιτάξω νά έρθω στό γάμο σας, τόν όποιο πρέπει νά επισπεύσεις. Τό νά ζείτε έτσι συνιστά πορνεία. Θά μιλήσεις πρώτα στή μητέρα σου γιά τόν Δημήτρη καί ό δεσπότης θα άναλάβει τόν πατέρα σου.

-    Πάτερ, θά μπορούσα νά έρχομαι στό μοναστήρι μέ τόν Δημήτρη, νά σάς βοηθάμε;

-    Τώρα προέχει νά κοιτάξεις τό γάμο σου.

’Ε! μετά δέν ξέρεις μπορεί ό Θεός νά σου χαρίσει κανένα άγγελουδάκι.

Οί δύο τους είπαν άρκετά, μέχρι τήν ώρα πού ό δεσπότης φώναξε τήν Έλενίτσα καί κοινώνησε καί τα δύο παιδιά.

Έπειτα άπό όλιγόλεπτη συζήτηση πού είχε ό δεσπότης μέ τόν γέροντα ό Δημήτρης καί ή ’Ελένη άλλά καί ό δεσπότης άποχαιρέτισαν τόν π. Βασίλειο.

Τά δύο παιδιά μετέφεραν τόν Αγιο Επίσκοπο στά γραφεία τής Μητροπόλεως και κίνησαν νά επιστρέφουν στό χωριό τους.

Τήν ίδια ώρα ό δεσπότης τηλεφώνησε στο παπά του χωριού τους καί του ανακοίνωσε πώς θά ήθελε επειγόντως νά δε! τόν πατέρα τής ’Ελενίτσας, ό όποιος ήταν καί άριστερός ψάλτης στό χωριό του.

Μετά δύο ημέρες ό Δημήτρης περνούσε μαζί μέ τούς γονείς του τό κατώφλι του σπιτιού τής άγαπημένης του. Έβαλε μετάνοια στόν πατέρα της, του ζήτησε συγνώμη πού δέν είχε τό θάρρος νά τό κάνει άπό τήν πρώτη στιγμή πού συνδέθηκε μέ την κόρη του καί τόν παρακάλεσε νά συναινέσει στό γάμο του μέ τήν Ελένη. Εκείνος τόν άγκάλιασε, τόν άσπάστηκε καί του είπε: «Πάντα ήθελα ένα γιό στό σπίτι μου».

Όλα έγιναν όπως τά είπε ό γέροντας Βασίλειος. Όλη ή οικογένεια έκτοτε συμβουλευόταν γιά όλα τά ζητήματα τόν γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη, ένώ ό Δημήτρης καί ή Ελένη ήταν κάτω άπό τό πετραχήλι του Αγίου Επισκόπου Αντωνίου μέχρι και τήν κοίμησή του!

Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, Τρελογιάννης

σ.σ. Η πιο συγκλονιστική στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν του αποκαλύπτεται ο Θεός. Την σπουδαία και πάντα επίκαιρη ομιλία του π. Πέτρου Χιρς την έχω παρουσιάσει και στο παρελθόν. Εδώ θέλω να εστιάσω στην μοναδική στιγμή αυτής της ‘συνάντησης’ όπως μας την περιγράφει ο π. Χιρς. Προκαλεί δε απογοήτευση και θλίψη το γεγονός ότι ενώ ένας πρώην ετερόδοξος αναγνωρίζει και τιμά την καταλυτική σημασία αυτής της προσωπικής πρόσκλησης του Θεού στον καθέναν από εμάς για να εισέλθει στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Του Εκκλησία, Ορθόδοξοι μητροπολίτες που γεννήθηκαν μέσα στην Ορθοδοξία την αγνοούν και την ευτελίζουν. Παραγκωνίζουν τον Χριστό και κάνουν δική τους πρόσκληση, όχι βέβαια στην Μία Εκκλησία Του, αλλά σε ένα δικό τους .. ‘ελκυστικό’ κατασκεύασμα, έτσι όπως εκείνοι μπορούν να το αντιληφθούν και να το αποδεχτούν ως «εκκλησία».

π. Πέτρος Χιρς

Ήρθα εδώ απόψε να σας μιλήσω ως ένας που ήρθε στην Μία Αγία Εκκλησία και στην Πίστη του Χριστού αργά στη ζωή, περίπου 21-22 χρονών. Είμαι εδώ ως ένας που μεγάλωσε στην Προτεσταντική Αγγλικανική κοινωνία, αλλά στα χρόνια στο πανεπιστήμιο έφυγα από την Αγγλικανική ‘εκκλησία’ και άρχισα να πηγαίνω σε Ρωμαιοκαθολική / Παπική ‘εκκλησία’, πριν γνωρίσω την Ορθοδοξία.

Να σας πω δυο λόγια προσωπικά για την προέλευσή μου, για την αποκάλυψη του Θεού σε μένα προσωπικά, σαν αφορμή, για να μπούμε πιο γενικά στο θέμα των ετεροδόξων και της Ορθοδοξίας· πως οι ετερόδοξοι μπορούν να βρουν την Πίστη και να γίνουν και αυτοί Ορθόδοξοι.

Ο πατέρας μου ήταν Αγγλικανός ιερέας για 28 χρόνια. Ήμασταν παραδοσιακοί Αγγλικανοί θα λέγαμε, δηλαδή αυτοί που ήταν πιο κοντά στην Ορθοδοξία, όχι βέβαια με την έννοια του Προσώπου του Θεού, του Χριστού -αυτήν την εγγύτητα δεν την είχαμε- αλλά με την έννοια κοντά στην αλήθεια ως ιδέα, δηλαδή την θεολογία και την παράδοση. Ήταν τότε τέλος της δεκαετίας του ’80, όταν ο αγώνας των φεμινιστών μεταξύ των Αγγλικανών για την χειροτονία των γυναικών προχώρησε, και σχεδόν είχαν νικήσει οι πρωταγωνιστές για να γίνει και η χειροτονία των γυναικών στην Αμερική.

Οι γονείς μου είχαν κουραστεί με τον αγώνα για πράγματα που έπρεπε να είναι δεδομένα. Είχαν κουραστεί και ήταν ανοιχτοί στο θέλημα του Θεού προς την Ορθοδοξία. Και ο Θεός έστειλε έναν ιερέα στη ζωή τους. Εγώ τότε ήμουν στο πανεπιστήμιο μακριά. Αυτός [σ.σ. ο ιερέας] ο ίδιος πριν από λίγα χρόνια, 3-4 χρόνια, ήταν και αυτός προσήλυτος στην Ορθοδοξία μεταξύ 2,000 ανθρώπων από τον Προτεσταντισμό, και έγιναν Ορθόδοξοι στο Πατριαρχείο Αντιοχείας το ’88. Τότε στο πανεπιστήμιο μάλιστα ήμουν πολύ απασχολημένος με τον αγώνα εναντίων των εκτρώσεων μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών. Οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δίνουν μεγάλη μάχη στην Αμερική για τα ηθικά θέματα, εναντίων των εκτρώσεων και άλλα.

Εγώ ήμουν μεταξύ τους τότε όταν με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου και μου είπε στο τηλέφωνο, θα γίνουμε Ορθόδοξοι. Κι εγώ απάντησα, και τί είναι η Ορθοδοξία; Δεν είχα ιδέα για την Ορθοδοξία, γιατί οι περισσότεροι ετερόδοξοι στην Αμερική τουλάχιστον δεν γνωρίζουν την ιστορία της Εκκλησίας, δεν γνωρίζουν καν για την Ορθοδοξία. Δυστυχώς, η μαρτυρία των Ορθοδόξων μέχρι πρόσφατα, ήταν μία παρουσία εθνικιστική. Δηλαδή, ήξεραν για την Ορθόδοξη Εκκλησία γιατί υπήρχε κάποιο φεστιβάλ, κάποιο γλέντι στην περιοχή τους και πήγαιναν να δοκιμάσουν τα φαγητά και άλλα. Δεν ήξεραν όμως την Ορθοδοξία ως την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Η μητέρα μου απάντησε, είναι το κάτι άλλο, είναι άλλος κόσμος που δεν ξέραμε που δεν γνωρίζαμε. Και της είπα στο τηλέφωνο, θα το δω, θα πάω σε μία τοπική Εκκλησία, θα δω για τον εαυτό μου τι είναι αυτή η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Είχα βέβαια πίεση από τους Ρωμαιοκαθολικούς φίλους μου, που και αυτοί όταν είδαν ότι άρχισα να ψάχνω είχαν ανασφάλειες ότι θα γίνω και εγώ Ορθόδοξος, παρ’ ότι και αυτοί δεν ήξεραν τι είναι η Ορθοδοξία.

Πήγα την πρώτη φορά σε μία Ακολουθία του Εσπερινού, Σάββατο βράδυ, σε μία απλή Ορθόδοξη Εκκλησία που έτυχε να είναι και Ελληνική. Στην ακολουθία ήταν ένας ιερέας, ένας ψάλτης, μία γιαγιά. Αλλά για μένα, αυτή η απλή Ακολουθία ήταν αποκάλυψη. Θυμάμαι πολύ καλά όταν μπήκα στην Εκκλησία .. και έκλεισε η πόρτα πίσω μου και στεκόμουν εκεί μπροστά στις εικόνες, ένοιωσα ότι έφυγα από έναν κόσμο και μπήκα σ’ έναν άλλον κόσμο. Ακολούθησα την Ακολουθία, δεν κατάλαβα τίποτα βέβαια, μου έκανε εντύπωση όμως το Πνεύμα, η παρουσία δηλαδή του Θεού. Τότε δεν κατάλαβα αλλά τώρα καταλαβαίνω. Και όταν έφυγα πάλι στο τέλος της Ακολουθίας, χωρίς να μιλήσω με κανέναν, χωρίς να υπάρχει μία προσπάθεια των ανθρώπων εκεί να με πείσουν για την Ορθοδοξία, έκλεισα την πόρτα και ένοιωσα πάλι ότι έφυγα από έναν κόσμο και μπήκα σ’ έναν άλλον, τον παλιό, τον γνωστό.

Και εδώ θέλω να σημειώσω και να τονίσω για εσάς κάτι.

Ο Θεός καλεί και παρουσιάζει τον εαυτό Του σε κάθε αναζητούντα Αυτόν. Ο Θεός. Ο Θεός σώζει, ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα, κυνηγάει τους πάντες για να τους φέρει στην αλήθεια. Εμείς όπως θα πούμε παρακάτω, η δουλειά μας είναι να μην εμποδίζουμε το Άγιο Πνεύμα να σώζει τον κόσμο με τα πάθη μας, να βοηθούμε με τις αρετές μας. Δεν ανήκει σ’ εμάς δηλαδή ως διάκονοι του Χριστού να τραβήξουμε κόσμο και νέους. Το ακούμε κι αυτό. ‘Πάτερ, η δουλειά μας είναι να τραβήξουμε κόσμο, ας κάνουμε πιο σύντομη την Ακολουθία, ας κάνουμε αυτό και το άλλο να τραβήξουμε κόσμο’. Δεν είναι σ’ εμάς να τραβήξουμε κόσμο και νέους κοντά στην Εκκλησία. Η δουλειά μας είναι να είμαστε πιστοί στον Χριστό, στην Παράδοση, στην Εκκλησία και να τηρούμε τις εντολές Του και Αυτός φέρνει όποιον θέλει να μπει στην Εκκλησία.

Στην περίπτωσή μου που περιέγραψα, ο ιερέας και ο ψάλτης δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από τα καθήκοντά τους, δηλαδή, να προσφέρουν λατρεία στον Θεό, ούτε και είχα προσωπική επαφή μαζί τους. Κι όμως, το ότι είχαν Εσπερινό -γιατί πολλές φορές στο εξωτερικό δεν κάνουν Εσπερινό το Σάββατο βράδυ οι Εκκλησίες- το ότι είχαν Εσπερινό την ημέρα εκείνη, άνοιξε την πόρτα να μπω εγώ μέσα στην Εκκλησία και να ζω την παρουσία του Θεού στην Εκκλησία Του.

Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Ένας άλλος κόσμος η Εκκλησία. Αυτά που έλεγε η μητέρα μου, «Άλλος κόσμος η Εκκλησία». Καμία σχέση. Καμία σχέση με τους Προτεστάντες, καμία σχέση με τους Παπικούς. Ή καλύτερα, καμία σχέση με τους Προτεστάντες, είτε αυτοί είναι με τη μεταρρύθμιση, είτε αυτοί είναι του Πάπα, γιατί και τα δύο είναι Προτεστάντες. Όπως το ύψος του ουρανού από τη γη και η Ανατολή από τη Δύση, τόσο είναι το χάσμα μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας. Αυτό σας λέω από την προσωπική μου εμπειρία, όχι από κανένα βιβλίο. Τυγχάνει βέβαια να είναι και σύμφωνη με τα λεγόμενα των Αγίων μας. Αυτό είναι το δεύτερο μήνυμα. Να μην ξεχνάτε ότι είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες και ότι υπάρχει μεγάλο χάσμα εμπειρικά μεταξύ των δύο.

Η αποδοχή της Ορθοδοξίας στην καρδιά μου έγινε εκείνη την ημέρα, εκείνη την στιγμή που έκλεισα την πόρτα του Ναού. Κατάλαβα χωρίς να μπορώ να εξηγήσω εκείνη την ώρα .. Κατάλαβα όμως πού είναι η αλήθεια.

Πήρα ακόμα 8 μήνες διαβάζοντας αρκετά βιβλία για να επιτρέψω την σταύρωση της λογικής μου, δηλαδή να μπω στην Πίστη, στην υπερ-λογική και να δεχθώ ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Δηλαδή .. έζησα την πραγματικότητα αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω, και ως ορθολογιστής έπρεπε να καταλάβω αυτό που δεν εξηγείται με λόγια. Αλλά το κατάλαβα στο τέλος, το δέχτηκα χωρίς βέβαια να έχω επιχειρήματα. Σε αυτό το επίπεδο δεν είναι [αυτό] το ζήτημα.

[Για] να γίνει κανείς Ορθόδοξος πραγματικά σημαίνει να πιστεύει στην Εκκλησία, όχι μόνο στο Πρόσωπο του Χριστού ως ιστορικό Πρόσωπο, ή στην Καινή Διαθήκη, ή στην διδασκαλία των Πατέρων. Να πιστεύω στην Εκκλησία. Εδώ είναι το ζητούμενο σήμερα. Εδώ, στην εκκλησίολογία είναι όλο το ζητούμενο και η αίρεση της εποχής μας και η πρόκληση για εμάς. Πρέπει να πιστέψει ο ετερόδοξος στην Εκκλησία ως Σώμα του Χριστού, ακόμα και ως ο ίδιος ο Χριστός. Η Εκκλησία. Θεανθρώπινος οργανισμός. Τίποτα λιγότερο. Και αυτό σημαίνει υπέρβαση της λογικής, υπέρ-λογική, δηλαδή θεωρία της Πίστεως.

Από τότε δεν αμφισβήτησα ποτέ αυτήν την αλήθεια. Ακόμη και μετά από ατελείωτες ώρες μελέτης των πηγών των Ρωμαιοκαθολικών για την διδακτορική μου διατριβή. Μάλλον βγήκα ακόμη πιο στερεωμένος στην Πίστη και στην ομολογία της Μίας Εκκλησίας του Χριστού. Και αυτό είναι φυσιολογικό γιατί σας είπα δεν είναι θέμα λογικής. Είναι θέμα βιώματος. Είχα το βίωμα, δεν υπήρχε περίπτωση να έχω αμφισβήτηση για αυτό το βίωμα.

***

Απομαγνητοφώνηση [02:10 – 14:42 ] Φαίη για το Αβέρωφ

Πηγή: Αβέρωφ

Στά «εὔκολα» χρόνια τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, στή Βόρειο Ἤπειρο («εὔκολα» ἐκεῖνα, γιατί τά δύσκολα εἶναι σήμερα!), τά περισσότερα χωριά εἶχαν προσκυνήσει τόν Ἀλῆ πασᾶ. Λίγα ἦταν ἐκεῖνα πού δέν ἔσκυψαν τό κεφάλι. Ἕνα ἀπ ̓ αὐτά, τά ἀπροσκύνητα, ἦταν καί ἡ Δρόβιανη, γιά τήν ὁποία μιλᾶ τό δημοτικό τραγούδι: «Ἕνα χωριό εἶν ̓ ἡ Δρόβιανη, φοβερέ μου Ἀλῆ πασᾶ. Δέν προσκυνάει, βεζύρη ἀφέντη. Ὅλος ὁ κόσμος κι ὁ ντουνιάς σέ προσκυνᾶνε, βεζύρη ἀφέντη. Κι ἕνα χωριό εἶν ̓ ἡ Δρόβιανη, φοβερέ μου Ἀλῆ πασᾶ. Δέν προσκυνάει, βεζύρη ἀφέντη».

Μᾶς ἦρθε τό τραγούδι στό νοῦ, βλέποντας τό θλιβερό «προσκύνημα» τοῦ τελευταίου καιροῦ. Ἡ Ἱεραρχία γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί ἡ Ἔκτακτη Διπλῆ Ἱερά Σύναξις (Ε.Δ.Ι.Σ) τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τό θέμα τῆς «Συνόδου» στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης μᾶς ἀπογοήτευσαν, δυστυχῶς, βαθύτατα.

Ἕνα χωριό ὅμως, ἡ Δρόβιανη, δέν προσκυνάει, Ἀλῆ πασᾶ, βεζύρη ἀφέντη. Ἡ «Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων» (Π.Ε.Θ.), ἡ ὁποία ἐκπροσωπεῖ τή συντριπτική πλειονοψηφία τῶν μαχίμων Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Θεολόγων, δέν προσκυνάει Γαβρόγλου, Φίλη, Τσίπρα ἀφέντη, οὔτε τούς ὄπισθεν αὐτῶν Γιαγκάζογλου καί Σία! Καί αὐτό εἶναι πού τούς πονάει. Ὅσο δέν προσκυνάει ἡ Π.Ε.Θ. (καί δέν θά προσκυνήσει μέχρι τέλους), γνωρίζουν ὅτι «ποιοῦσιν οὐδέν».

Ἄς θυμηθοῦμε ἀπό τήν Ἱστορία:

Ὅταν τελείωσε ἡ ψευδοσύνοδος ΦερράραςΦλωρεντίας, ρώτησε ὁ πάπας ἄν ὑπέγραψαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι. Καί τοῦ λένε: Μόνον ἕνας δέν ὑπέγραψε. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Καί λέγει ὁ πάπας ἀπογοητευμένος: «Ἐποιήσαμεν οὐδέν».

Ἕνας, ὁ ἅγιος Μᾶρκος, ἀλλά τί ἕνας; Λέων. Αὐτὸς διέσωσε, ὡς ὄργανο τοῦ Θεοῦ, τήν Ὀρθόδοξη πίστη!

Καί ἄλλο παράδειγμα, ἀπό τά σύγχρονα: Τά Σκόπια τά ἔχουν ἀναγνωρίσει σχεδόν ὅλες οἱ χῶρες τοῦ κόσμου ὡς «Μακεδονία». Ὅσο ὅμως ἡ Ἑλλάδα δέν ἀναγνωρίζει τούς ψευδοΜακεδόνες, «ποιοῦσιν οὐδέν».

Ἡ «Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων» (Π.Ε.Θ.), λοιπόν, δέν προσκυνάει, Ἀλῆ πασᾶ, βεζύρη ἀφέντη.

Ἄς ἔλθουμε τώρα καί στό θέμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὅταν οἱ «μεγάλοι» δέν στέκονται στό ὕψος τῶν περιστάσεων, τότε κάνουν τό σταυρό τους οἱ «μικροί» καί μπαίνουν μπροστά στόν ἀγῶνα.

Οἱ «μικροί» τοῦ Ἁγίου Ὄρους (Μάρτιος 2017, Κελλίον «Παναγούδα» Ἁγίου Παϊσίου καί ἕτεροι σύν αὐτοῖς) ἐξέφρασαν μέ τό ὁμολογιακό κείμενό τους «Ἔμπονος κραυγή κελλιωτῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων» τήν Ἁγιορειτική Συνείδηση καί ὄχι οἱ «μεγάλοι» τῆς Ε.Δ.Ι.Σ. (Ἡγούμενοι καί Ἀντιπρόσωποι τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν). Κατά λόγον δικαιοσύνης ὅμως νά ποῦμε ὅτι καί πέντε ἀπό τούς «μεγάλους» (πέντε μοναστήρια), καθώς πληροφορούμεθα ἀπό ἀξιόπιστη πηγή, μέ γραπτή δήλωσή τους ἐξέφρασαν τήν ἀντίθεσή τους στό κείμενο τῆς Ε.Δ.Ι.Σ. Οἱ δεκαπέντε ὅμως;

῎Ετσι, λοιπόν, ἡ Παρακαταθήκη δημοσιεύει ὡς πραγματικό κείμενο τοῦ Ἁγίου Ὄρους τήν «Ἔμπονο κραυγή» τῆς «Παναγούδας» καί τῶν ἄλλων κελλιωτῶν καί ὄχι τήν «ἔκθεση εὐσεβῶν ἰδεῶν», γραμμένη ἀπό τόν Ἰβηρίτη Προηγούμενο π. Βασίλειο Γοντικάκη, πού ὑπέγραψαν οἱ δεκαπέντε μονές.

Δημοσιεύουμε ἐπίσης τό ὁμολογιακό καί θαρραλέο Δελτίο Τύπου τῆς Π.Ε.Θ. πρίν ἀπό τήν ἔκτακτη Ἱεραρχία τῆς 27ης Ἰουνίου 2017. Ὅσοι ἀρχιερεῖς τρέφουν ἀκόμη ψευδαισθήσεις γιά τίς προθέσεις τῆς συγκυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ, ἄς τό διαβάσουν ἔστω καί τώρα!

Ἡ ἀντίσταση, λοιπόν, συνεχίζεται. Ἡ Δρόβιανη δέν προσκυνᾶ καί ὁ Ἀλῆ πασᾶς δέν θά περάσει. Ἡ νίκη εἶναι δική μας.

Τούς «μικρούς» νά φοβοῦνται αὐτοί πού νομίζουν ὅτι τά ἔχουν ὅλα στό χέρι τους. Ἀπό τούς «μικρούς» βγῆκαν καί βγαίνουν πάντα οἱ Κολοκοτρωναῖοι.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πηγή: Περιοδικό “Παρακαταθήκη” τεύχος 114 (Μάϊος - Ἰούνιος 2017)

Νωρίτερα αυτό το έτος, όπως σημείωσα, ένα καλό μέρος της προσοχής επικεντρώθηκε στο Άγιον Όρος, με αφορμὴ εν μέρει ένα 60λεπτο ντοκυμαντέρ. Αυτό εμφανίσθηκε παράλληλα με ένα νέο βιβλίο για το Όρος: Veronica della Dora, το Άγιον Όρος: Οραματιζόμενη το Άγιον Όρος, Οράματα για έναν ιερό τόπο από τον Όμηρο μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Εκδόσεις Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, 2011), 336 σσ.

Αυτό το βιβλίο μεταφέρει κάποιες σημαντικές θέσεις κορυφαίων επιστημόνων, μεταξύ των οποίων:

Alice-Mary Talbot: Είναι ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και καινοτόμο βιβλίο. Αν και κατ’ αρχάς θα μπορούσε να φαίνεται παράξενο για μια γυναίκα επιστήμονα να γράψει ένα βιβλίο για ένα τόπο πού ποτέ δεν μπορεί να επισκεφθεί, η Δρ della Dora γυρίζει αυτήν την πρόκληση προς όφελός της, εστιάζοντας
στο Άγιον Όρος ως «αντικείμενο του πόθου» και αναλύοντας πως διάφορες αντιλήψεις γι’ αυτό μεταφέρθηκαν κατά την διάρκεια των αιώνων σε θεατές και αναγνώστες, οι περισσότεροι από τούς οποίους ποτέ δεν πάτησαν οι ίδιοι το πόδι τους στον Άθωνα. Το βιβλίο δεν προορίζεται να είναι η «εσωτερική ιστορία» του Άθω, από την σκοπιά των μοναχών, αλλά ο Άθως όπως έχει θεαθεί «απ’ έξω».

Μητροπολίτης Κάλλιστος Ware: Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που γράφηκαν για το Άγιον Όρος, είναι ένα οπό τα πιο συναρπαστικά και πρωτότυπα. Αποκαλύπτει μια πτυχή του Άθω, μέχρι σήμερα ελάχιστα διερευνημένη, και κάνει μια πραγματικά σημαντική συμβολή στις υπάρχουσες διατριβές. Η Veronica della Dora δεν ασχολείται με την εξωτερική ιστορία της μοναστικής χερσονήσου, αλλά μάλλον με τον ρόλο που έχει παίξει κατά την διάρκεια των αιώνων, και συνεχίζει να παίζει, στην φαντασία των μοναχών, των προσκυνητών και των ταξιδιωτών. Όμορφα γραμμένο, σχολαστικά ερευνημένο, πλήρως εικονογραφημένο, είναι μια φανταστική δουλειά, αξιοσημείωτη για την διορατικότητά της.

Παρακάλεσα την συγγραφέα για μια συνέντευξη σχετικά με το βιβλίο της, και παραθέτω τις απόψεις της:

Παρακαλώ μιλήστε μας για το ιστορικό σας.

Αποφοίτησα οπό το Πανεπιστήμιο της Βενετίας στην Ιταλία και συνέχισα τις σπουδές μου στο Τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. Πήρα το διδακτορικό μου το 2005 και μετά δύο χρόνια ως μεταδιδακτορικός ερευνητής του ιδίου φορέα και στο Getty Research Institute, επέστρεψα στην Ευρώπη, για να ξεκινήσω τον τρέχοντα διορισμό μου ως Λέκτορα στην Γεωγραφία της Γνώσεως στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ.

Βαπτίσθηκα Ορθόδοξη Χριστιανή στο Μετόχι της Αγιορειτικῆς Μονής του Δοχειαρίου στον Σοχό-Λαγκαδά (Ἑλλάδα) το 2001, προτού μεταβώ στις Η.Π.Α.

Ποιό είναι το υπόβαθρο που σε οδήγησε στην συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Το μονοπάτι που με οδήγησε στην συγγραφή αυτού του βιβλίου είναι και ακαδημαϊκό και πνευματικό. Ως πολιτιστική και ιστορική γεωγράφος πάντα με ενδιέφερε η πορεία δημιουργίας τόπων και οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους τόπους και τα τοπία. Υπάρχει μια βασική διάκριση μεταξύ των δύο αυτών εννοιών. Τον τόπο τείνουμε να τον συνδέσουμε με την έννοια, την προσωπική εμπειρία, τα συναισθήματα. Το τοπίο με την αισθητική ενατένιση. Πάντα το κοιτάζουμε οπό απόσταση.

Κατ’ αρχάς συνάντησα το Άγιον Όρος ως τοπίο. Κόντευα να τελειώσω το Κολλέγιο, χωρίς να είμαι σίγουρη τι θα κάνω στην ζωή μου. Αποφάσισα να μάθω ελληνικά για αλλαγή και να παρακολουθήσω ένα θερινό σχολείο στην Θεσσαλονίκη. Ένα Σαββατοκύριακο τα αγόρια θα πήγαιναν στον Άθωνα. Στα κορίτσια μας προσέφεραν μια μικρή κρουαζιέρα γύρω οπό την χερσόνησο. Την προηγούμενη βραδιά έγινε μία φωτογραφική παρουσίαση. Εικόνες μαγευτικών κτιρίων και μαυροφορεμένοι μοναχοί «ζώντας όπως πρίν οπό αιώνες» αιχμαλώτισαν την φαντασία μου.

Το καράβι μας άφησε την Σιθωνία νωρίς το πρωί. Ο σκούρος κώνος του Άθωνα άρχισε να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Όταν περάσαμε το τελευταίο μοναστήρι, Δοχειαρίου, ξαφνικά θυμήθηκα ότι κάποτε μίλησα με ένα μοναχό από κει μέσω ασυρμάτου. «Στάσου! Πως θα μπορούσε ένας μοναχός να μιλάει στον ασύρματο;!» Δεν μπορούσα να συνδέσω τις εικόνες των αυστηρών κληρικών που μελετούν αρχαία χειρόγραφα με HF πομποδέκτες και κεραίες. Έγινα περίεργη.

Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα ελληνικά που ήξερα και να του γράψω ένα γράμμα -οπό καθαρή περιέργεια, τίποτε άλλο. Πέρασαν μήνες. «Ίσως οι μοναχοί να είναι μισογύνες και δεν γράφουν σε γυναίκες» σκέφθηκα. Μια μέρα όμως βρήκα στο γραμματοκιβώτιό μου ένα φάκελο σφραγισμένο με τον δικέφαλο αετό. «Αγαπητή Βερονίκη, λυπούμαι που άργησα τόσο πολύ να σου απαντήσω, αλλά δούλευα στην ηπειρωτική χώρα όλο το καλοκαίρι και τώρα βρήκα το γράμμα σου». Αποδείχθηκε ότι αυτός και μια μικρή ομάδα συμμοναστών του έκτιζαν ένα γυναικείο μοναστήρι εκτός Αγίου Όρους, ένα τόπο όπου θα μπορούσαν οι γυναίκες να ζήσουν την αγιορειτική λειτουργική ζωή.

Ο τύπος ευαισθητοποιήθηκε για τα σπασμένα ελληνικά μου και προσέφερε βοήθεια. «Χαίρομαι πού προσπαθείς να μάθεις ελληνικά, όχι μόνον γιατί είναι η μητρική μου γλώσσα, αλλά γιατί είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου. Ως μοναχός ωστόσο, δεν μου επιτρέπεται να διατηρώ αλληλογραφία με γυναίκες, εκτός και έχεις πνευματικά ενδιαφέροντα. Έχεις;» «Είμαι αγνωστικιστής και δεν γνωρίζω τίποτε για την Ορθοδοξία, αλλά θέλω να μάθω».

Αρχίσαμε να επικοινωνούμε, ορχικά με επιστολές κι έπειτα δια τηλεφώνου. Ήθελα να τον ρωτήσω για την καθημερινή του ζωή και την πίστη του. Με υπομονή και πατρική φροντίδα με άκουγε, διόρθωνε τα λάθη μου, μου μάθαινε νέες λέξεις και με εισήγαγε στον κόσμο του.

Ένα χρόνο αργότερα τον συνάντησα στο γυναικείο μοναστήρι. Έσκαβε τα θεμέλια ενός νέου κτιρίου με άλλους πατέρες κάτω από τον καυτό μεσημεριάτικο ήλιο. Ένα μάτσο κάθιδρων, καλυμμένων με σκόνη γενειοφόρων ανδρών ντυμένων με χιτώνες –σίγουρα δεν είναι η εικόνα του μοναχού πού είχα στο μυαλό μου!

Πέρασα μερικές μέρες εκεί. Παρακολούθησα μια μακρά αγρυπνία. Δεν μπορούσα να συλλάβω μια λέξη, αλλά η ψαλμωδία ηχούσε στο μυαλό μου για πολλούς μήνες μετά την επιστροφή μου στο σπίτι. Του εκμυστηρεύθηκα ανησυχίες και προσωπικά μου προβλήματα. Μου έδωσε σωστές συμβουλές πού τις θεωρώ πολύτιμες για όλα μου τα χρόνια. Βρήκα ένα ασφαλές καταφύγιο. Ανέκτησα την πίστη μου.

Επίσης διεπίστωσα ότι δεκάδες απλοϊκών ανθρώπων στρέφονταν προς το μοναστήρι, συνήθως συντετριμμένοι, άνθρωποι πού υποφέρουν: φτωχές οικογένειες, μητέρες ναρκομανών εφήβων, ζευγάρια πού έχασαν το μονάκριβο παιδί τους, άρρωστοι στα τελευταία τους. Στον καθένα απ’ αυτούς οι μοναχοί προσέφεραν άνεση, προσευχή, μερικές φορές ακόμη και οικονομική βοήθεια. Δεν κήρυτταν, αλλά ζούσαν τα καθημερινά βάσανα των ανθρώπων από κοντά. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους ο Άθως εξακολουθεί να είναι ένας φάρος φωτός και ελπίδος. Για μένα έχει γίνει «ειρωνικά» το πιο σταθερό ορόσημο σε μια ζωή συνεχών αλλαγών και μετακινήσεων. Από τοπίο έγινε τόπος.

Πες μας γιατί έγραψες αυτό το βιβλίο;

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε ορχικά ως διδακτορική διατριβή μου. Όπως κάθε υποψήφιος διδάκτορας ήθελα να ασχοληθώ με ένα θέμα, με το οποίο ήμουν αληθινά παθιασμένη.

Αρχικά πήγα στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2001 με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Ήταν δυο μήνες μετά την βάπτισή μου και ακριβώς τρεις μέρες μετά τις 9/11. Για ένα 23χρονο κορίτσι πού δεν έζησε ποτέ μόνο του, πόσῳ μάλλον στο εξωτερικό, δεν ήταν εύκολο να εκτοξευθώ στην άλλη άκρη του πλανήτη και μάλιστα κάτω οπό τέτοιες δραματικές περιστάσεις. Νομίζω πως ήταν τότε πού ο σύνδεσμός μου με το Άγιον Όρος άρχισε να γίνεται πιο ισχυρός. Μέσα στις καθημερινές δυσκολίες και αβεβαιότητες, ήξερα άτι οι πατέρες θα μου άναβαν ένα κερί και αυτό μου έδινε δύναμη. Με ευχαριστούσε να σκέπτομαι ότι κάθε νύχτα, όταν η Ευρώπη ακόμη κοιμότανε, οι μοναχοί σηκώνονταν να παν στην Εκκλησία, για να προσευχηθούν για ὅλο τον κόσμο. Κάθε μέρα ἔβλεπα ἕνα μικρό θαῦμα να συμβαίνει και αισθανόμουν πλησιέστερα στο Άγιον Όρος, αν και ήμουν τόσο μακριά.

Την χρονιά πού ετοιμαζόμουνα για τις ABD εξετάσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε μόλις περάσει ένα ψήφισμα των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καλώντας την Ελληνική Κυβέρνηση να άρη το άβατον οπό το Άγιον Όρος. Όλα τα άρθρα που διάβασα στον ημερήσιο τύπο και στο διαδίκτυο μιλούσαν για τον αποκλεισμό των γυναικών οπό το Άγιον Όρος. Κανένα δεν μιλούσε για τον κοινωνικό και πνευματικό ρόλο του Αγίου Όρους στην ζωή χιλιάδων ανδρών και γυναικών, σαν εμένα, πού δεν μπορούσαν να το επισκεφθούν. Ως ένας εντός-εκτός αισθάνθηκα ενοχλημένη για την γελοιοποίηση του Άθωνα και των κατοίκων του στον Τύπο σαν ένα παλαιολιθικό εξωτικό, ξεκομμένο απ’ τον υπόλοιπο κόσμο. Ως επιστήμονας άρχισα να ενδιαφέρομαι για την γενεαλογία αυτών των αντιλήψεων και αναπαραστάσεων. Γενικότερα, άρχισα να ενδιαφέρομαι για τους τρόπους με τους οποίους ένας τόπος κυκλοφορεί έξω από τα φυσικά του όρια.

Υποθέτω ότι ουσιαστικά ήθελα να αποδείξω ότι η φυσική απόσταση δεν σημαίνει απαραίτητα αποκλεισμό από ένα τόπο, και αντιστρόφως, η φυσική πρόσβαση δεν σημαίνει πάντα ένταξη. Οι ιστορίες πολλών δυτικών περιηγητών του παρελθόντος και οι ανατολικές ερμηνείες τους για τον Άθωνα φαίνεται να επιβεβαιώνουν το τελευταίο αυτό σημείο.

Τελικά, ήθελα να δείξω την πολιτιστική πολυπλοκότητα του τόπου. Ανακάλυψα ότι οι περισσότερες επιστημονικές μονογραφίες και τουριστικοί οδηγοί εστίαζαν μόνον σε ορισμένες πτυχές του Άθωνα, όπως η βυζαντινή του κληρονομιά και ιερότητα. Καθώς άρχισα να αναδιφώ στα Αρχεία, ανακάλυψα πληθώρα άλλων ιστοριών: προχριστιανικές ιστορίες, ιστορίες προσφύγων πολέμου, βοτανολόγων, κοινωνιολόγων, στρατιωτικών και γυναικών. Κάποιες απ’ αυτές τις ιστορίες εμφανίστηκαν σε εδικές μελέτες σε διάφορες γλώσσες. Άλλες ξεχάστηκαν στα σκονισμένα ράφια των βιβλιοθηκών. Σκέφθηκα ότι λαμβάνοντας αυτές τις ιστορίες οπό τα Ἀρχεία και συγκεντρώνοντάς τες σε ένα τόμο, θα προσέθετα μια άλλη διάσταση στην τρέχουσα γνώση για το Άγιον Όρος.

Για ποιόν γράφτηκε το βιβλίο-είχες ένα συγκεκριμένο κοινό στο μυαλό;

Όταν ξεκίνησα να γράφω την διδακτορική μου διατριβή, το κοινό πού είχα στο μυαλό μου ήταν κυρίως ακαδημαϊκό. Ωστόσο, καθώς προχωρούσα και συναντούσα τόσες συναρπαστικές ιστορίες και εικόνες, ένιωθα όλο και περισσότερο υποχρεωμένη να γράψω για ένα ευρύ κοινό πού ενδιαφέρεται για το Άγιον Όρος. Σκέφθηκα ότι θα ήταν κρίμα να περιορίσω αυτό το υλικό σε ένα εξειδικευμένο επιστημονικό κοινό. Όταν ξαναέγραψα το έργο για δημοσίευση, έθεσα αυτό ως κύριο καθήκον μου, να εξαλείψω για παράδειγμα την επαγγελματική γλώσσα και να προσπαθήσω να κάνω το βιβλίο προσιτό και ευχάριστο και στο μη επιστημονικό κοινό.

Υπήρξαν εκπλήξεις που ανακάλυψες στην συγγραφή;

Ναι, σίγουρα. Υπήρξαν πολλές εκπλήξεις και πιστεύω ότι αυτή είναι η ομορφιά της έρευνας: ξεκινάς με μια σειρά από ερευνητικά ερωτήματα και προσδοκίες και καταλήγεις σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Για παράδειγμα, δεν είχα καθόλου ιδέα ότι το Άγιον Όρος ήταν ένα γεωπολιτικό παρατηρητήριο για τους συμμάχους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ή ότι οι ύστεροι βυζαντινοί λόγιοι και οι δυτικοί χαρτογράφοι της Αναγέννησης το αναπαριστούσαν σαν κάποιο είδος μοναστικής ουτοπίας.

Joice Nankivell Loch

Κάθε λογαριασμός ή εικόνα που συναντούσα κατά την διάρκεια της έρευνάς μου ήταν μια έκπληξη από μόνη της. Βρήκα κάποιες παράξενες ιστορίες, γραμμένες από εκκεντρικούς φιλέλληνες, πού κανονικά θα έδιναν διάλεξη στο Τόγκας, από την αδηφάγο βιβλιομανία για τα πολύτιμα αθωνικά χειρόγραφα, ή από τρελούς τυχοδιώκτες των αρχών του εικοστού αιώνα που κέρδισαν την φήμη ότι διέσχισαν τις Άλπεις στην πλάτη ελέφαντα. Άλλες ιστορίες τις βρήκα συγκινητικές. Για παράδειγμα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, διαβάζοντας την αυτοβιογραφία της αυστραλιανός ηρωίδας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και φιλάνθρωπης Joice Nankivell Loch, πού για πολλά χρόνια κατοικούσε στον βυζαντινό πύργο της Ουρανούπολης με τον σύζυγό της, σώζοντας το χωριό από την πείνα. Όπως εγώ και πολλές άλλες γυναίκες, η Joice αισθανόταν μέρος της Αθωνικής κοινότητας, αν και δεν μπορούσε να διασχίσει τα φυσικά σύνορα.

Υπάρχουν παρόμοια βιβλία, και αν ναι, σε τι διαφέρει το δικό σου;

http://athoslibrary.blogspot.gr

Υπάρχουν αρκετές εξαιρετικές μονογραφίες για το Άγιον Όρος, συμπεριλαμβανομένης της άμορφης έκδοσης του Graham Speake Ανανέωση στον Παράδεισο.

Υποθέτω ότι δύο πράγματα κάνουν το βιβλίο μου μοναδικό, ή τουλάχιστον σουί γκένερις: το πρώτο είναι η θηλυκή μου ιδιότητα (και ως εκ τούτου η θέση μου). Το δεύτερο είναι η προσέγγισή μου ως πολιτιστικού γεωγράφου. Δεν ενδιαφέρομαι τόσο για την πραγματική ιστορία του τόπου (αυτή έχει ήδη γραφεί), ὅσο σε τρόπους θεωρήσεώς του και στα πολλαπλά στενά κανάλια μέσα από τα οποία το Άγιον Όρος ταξίδεψε έξω από τα σύνορά του μέσα στους αιώνες.

http://athoslibrary.blogspot.gr

Από παλιά και από την αρχή, και, ας το πω έτσι, από τότε πού ήμουνα στην κοιλιά της μητέρας μου, ανατράφηκα από τους μοναχούς της Λαύρας. Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας ο σύζυγός μου κι εγώ ήμαστε αφιερωμένοι στην Λαύρα και είχαμε πολλή πίστη σ’ αυτό, εξαιτίας της αρετής των πατέρων πού ζουν εκεί και της αγαπητικής τους διαθέσεως… Στην Αγία Λαύρα ο σύζυγός μου κι εγώ βρήκαμε λιμάνι σωτηρίας. (Α.Μ. Talbot, “Women and Mt Athos”, στο Mount Athos and Byzantine Monasticism, p.78).

Όπως σχολίασε ἡ A.M.Talbot αυτή η γυναίκα θεωρούσε τον ηγούμενο του μοναστηριού σαν πνευματικό της πατέρα, την Λαύρα σαν μητέρα της, και τον εαυτό της σαν ένα από τα αδέλφια και τα παιδιά της Λαύρας-ενός τόπου πού ποτέ δεν είδε ούτε από την βάρκα.

Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr, Αγιορείτικες Μνήμες

(η επιλογή των φωτογραφιών από keliotis)

Οι δύο βασικοί «μύθοι» που έντεχνα καλλιεργούνται για να επιτρέπουν στο εξελισσόμενο πραξικόπημα κατά του κυπριακού ελληνισμού (και, εμμέσως πλην σαφώς κατά της Ελλάδας) να συνεχίζεται με σχετικά λίγες αντιστάσεις είναι οι εξής:

• ότι η Γενεύη είναι μια στιγμιαία διαδικασία και όχι διαρκής, όπως πρότεινε -και έγινε δεκτό- ο κ. Κοτζιάς
• ότι θα δοθεί στο μέλλον η δυνατότητα στους Κύπριους να ανατρέψουν τα αποτελέσματά της με δημοψήφισμα.

Και τα δύο είναι έντεχνα καλλιεργημένες απάτες.

Η Γενεύη είναι έτσι φτιαγμένη για να κόβει κάθε φορά που συνέρχεται ένα τμήμα της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, όπως ήδη συνέβη, αλλά δεν έγινε ευρέως αντιληπτό, γιατί οι εντυπώσεις επικεντρώθηκαν στην αποτυχία οριστικής διευθέτησης.

‘Εως ότου οι συνθήκες επιτρέψουν να πάρει οριστικά το κράτος από τους πολίτες της Κύπρου.

Αυτή τη φορά δεν το πήρε οριστικά, διότι η Τουρκία, το μόνο από τα τρία κράτη της περιοχής που διατηρεί στοιχεία ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο, δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση της συμφωνίας, δηλαδή τη μετατροπή της Κύπρου σε δυτικό και όχι τουρκικό προτεκτοράτο, όπως εσφαλμένα ή παραπλανητικά υποστηρίζεται, υπερασπιζόμενη τις δικές της βλέψεις στο νησί.

Αν είμαστε λίγο σοβαροί θα έπρεπε να ευγνωμονούμε μάλλον την ‘Αγκυρα, αντί να την κατηγορούμε για αδιαλλαξία.

Μπορεί το καθεστώς Ερντογάν να είναι αυταρχικό και απεχθές, και είναι όντως τέτοιο. Εντούτοις ο Τούρκος Πρόεδρος είναι υποχρεωμένος, αν μη τι άλλο, να λογαριάζει την ψήφο των πολιτών του, όχι μόνο τους ξένους «Νταβατζήδες». Δεν είναι η Τουρκία σαν την Ελλάδα όπου αγνοούνται οι αποφάσεις δημοψηφισμάτων ή σαν την Κύπρο όπου επιχειρείται να παρακαμφθεί η υποχρέωση δημοψηφίσματος.

Αυτό όμως δεν σημαίνει, όπως θα δείξουμε παρακάτω, ότι ήδη, και οι δυτικοί επίδοξοι κατακτητές του νησιού και οι Τούρκοι δεν απέσπασαν σημαντικά κέρδη από τη Γενεύη.

Είναι κυρίως πολιτικά, θα γίνουν όμως και νομικά αν κατορθώσουν να τα περιλάβουν στο επόμενο ψήφισμα του ΟΗΕ για την UNFICYP.

H άποψη, που ακούγεται και από κύκλους της κυπριακής αντιπολίτευσης, ότι τάχα μου όλα αυτά θα ανατραπούν στο τέλος, σε κάποια δημοψηφίσματα που θα προκηρυχθούν κάποτε, αν προκηρυχθούν, στερούνται σοβαρότητος.

Δηλαδή θα έχουν υπογράψει ο Πρόεδρος της Κύπρου και η ελληνική κυβέρνηση όλο το πλαίσιο λύσης, θα έχει επικυρωθεί από την ΕΕ και τον ΟΗΕ, θα έχει ήδη παράγει και νομικά αποτελέσματα, δεν θα τα έχει καταγγείλει κανείς αυτά, και μετά, θα ξυπνήσουν κατόπιν εορτής οι Κύπριοι και θα τα απορρίψουν πηγαίνοντας κόντρα σε όλο τον πλανήτη και τους δικούς τους ηγέτες και την Ελλάδα οι πολίτες.

Και γιατί αν μπορούν να κάνουν στο μέλλον μια τέτοια Επανάσταση δεν κάνουν τα πολύ λιγότερα που χρειάζονται για να διακόψουν τώρα΄ή τουλάχιστον να καταγγείλουν τα εγκλήματα που διαπράττονται;

Πολύ περισσότερο όταν η πολιτική τάξη της Κύπρου στη μεγάλη πλειοψηφία της ασκεί μεν κριτική στους «χειρισμούς» του Προέδρου, δεν καταγγέλλει όμως με σαφήνεια τον παράνομο χαρακτήρα όσων πράττει και αρνείται να υπερασπιστεί δημοσίως και καθαρά τα βασικά χαρακτηριστικά κρατικής κυριαρχίας της Κύπρου, αλλά και οποιουδήποτε δημοκρατικού και ανεξάρτητου κράτους στον Κόσμο (δικαίωμα πλειοψηφίας να παίρνει τις βασικές αποφάσεις, δικαίωμα στην αυτοάμυνα, όχι ξένοι δικαστές και αξιωματούχοι, όχι ξένοι στρατοί και Διεθνείς Αστυνομίες).

Αντιμετωπίζει δηλαδή ένα πραξικόπημα και μια ξένη επέμβαση στα εσωτερικά της Δημοκρατίας, ως απλώς λάθος πολιτική του Αναστασιάδη.

Και δεν κινητοποιεί τον λαό του νησιού, ούτε τους συμμάχους της Κύπρου διεθνώς, για να υπερασπιστούν την κυριαρχία του κυπριακού κράτους.

Με υπεκφυγές, υπονοούμενα και κόλπα, δεν μπορεί ένας λαός και ένας κράτος να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, όπως απέδειξε άλλωστε το 1960, το 1974 και η Γενεύη που έρχεται τώρα να τα ολοκληρώσει, αποσπώντας από τον λαό της Κύπρου, ‘Ελληνες στη συντριπτική πλειοψηφία τους, την εξουσία και στο νότιο κομμάτι του νησιού.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΗΔΗ ΤΙΣ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΕΝΩ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ ΣΙΩΠΟΥΝ

Η Τουρκία επικαλέστηκε ήδη μέσα στο Σαββατοκύριακο τα δικαιώματα εγγυήσεων που της παρέχει η σχετική συνθήκη του 1960, η ίδια που επικαλέστηκε το 1974 για να εισβάλει στο νησί, προκειμένου να δικαιολογήσει τις κινήσεις του Μπαρμπαρός στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου.

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, που η ‘Αγκυρα επικαλείται επισήμως την ιδιότητά της ως «εγγυήτριας δύναμης», που της παρέχει η Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960.

Ούτε η ελληνική, ούτε η κυπριακή κυβέρνηση, που παριστάνουν τους υπερασπιστές του ελληνικού λαού στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δεν απήντησαν καν στην ‘Αγκυρα!

Δεν απαντούν γιατί οι ίδιες «ανέστησαν», κατ’ εντολήν προφανώς της Ουάσιγκτων και του Λονδίνου, την έκπτωτη και παράνομη αυτή Συνθήκη, προκειμένου να δώσουν μια κατ’ επίφαση νομιμότητα στην αποδοχή της Διάσκεψης της Γενεύης ως διαδικασίας δήθεν «επίλυσης του κυπριακού».

Τη Συνθήκη αυτή την έχει καταγγείλει ως παράνομη και μη δημιουργούσα υποχρεώσεις για την Κύπρο η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία από το 1964 έως τον Δεκέμβριο 2016, ενώ σχετικές δηλώσεις έκαναν την ίδια χρονιά, το 1964, μετά από συνάντησή τους στην Αθήνα, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου. Οι ίδιοι οι νομικοί του Φόρειν ‘Οφις, σε γνωστό σήμερα έγγραφό τους από το 1967 ήδη, υπογραμμίζουν τον παράνομο χαρακτήρα της Συνθήκης αυτής, που έρχεται σε σύγκρουση και καταπίπτει από τις αντίθετες διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.

Μετά το 1974, η επίκληση αυτής της Συνθήκης για την εισβολή της Τουρκίας, υπήρξε το κύριο επιχείρημα της Αθήνας και της Λευκωσίας για να μη δέχονται καν οποιαδήποτε αναφορά σε αυτήν, επιχείρημα που εγκατέλειψε τελικά και η ίδια η Τουρκία μέχρι το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Την ίδια ώρα που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και η κυβέρνηση της Αθήνας «ξαναζωντάνευαν» τους βρυκόλακες των συμφωνιών του 1960, ισχυρίζονταν ότι «καταργούμε τις εγγυήσεις και τα ξένα στρατεύματα στην Κύπρο», μία καινούρια μεγάλη απάτη μετά το «Λεφτά Υπάρχουν», το «Σκίζουμε τα Μνημόνια» και το «Δεν θα κουρέψουμε ποτέ τις καταθέσεις».

Μπορεί εμείς να κάνουμε λάθος. Αν είναι έτσι θα περιμένουμε το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και την Κυπριακή Δημοκρατία να βρουν τη λαλιά τους και να απαντήσουν στους τουρκικούς ισχυρισμούς.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΗΕ

Το σημαντικότερο διεθνές νομικό όπλο της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που ζητούν την αποχώρηση των παρανόμως ευρισκομένων στην Κύπρο τουρκικών στρατευμάτων το ταχύτερο, χωρίς φυσικά να την εξαρτούν από το αν θα βρεθεί λύση και ποια λύση στη διαμάχη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η ελληνική κυβέρνηση και η Κυπριακή Δημοκρατία υπονόμευσαν ήδη αυτά τα ψηφίσματα επιτρέποντας αυτή η αυτοτελής υποχρέωση της Τουρκίας να καταστεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης και μάλιστα σε συνδυασμό με μεταβολές στο ίδιο το συνταγματικό καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας!

Νομιμοποίησαν έτσι τον Γκουτιέρες να μην κάνει τη δουλειά του, που είναι να κάνει ότι μπορεί για να εφαρμοστούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και να επιχειρεί, μέσω του Εγγράφου που κατέθεσε στη Γενεύη, να τα παρακάμψει.

Το Έγγραφο αποδέχθηκε ήδη ως βάση διαπραγμάτευσης ο Αναστασιάδης και υποθέτουμε και η ελληνική κυβέρνηση (αν δεν ισχύει το τελευταίο ας βγει να το πει επισήμως η Αθήνα, γιατί πολύ δούλεμα πέφτει τελικά σε αυτή την υπόθεση).

Το Έγγραφο, εκτός των άλλων προβλέπει σταδιακή αποχώρηση μέρους και όχι όλων των τουρκικών στρατευμάτων που επαφίεται στην καλή βούληση της τουρκικής κυβέρνησης.

Αν όλα αυτά που περιέχει το Έγγραφο Γκουτιέρες γίνουν τμήμα του ψηφίσματος για την ανανέωση της UNFICYP, συμπαρασύρουν και καταργούν τα υπάρχοντα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την ταχεία και άνευ όρων αποχώρηση του τουρκικού εκστρατευτικού σώματος από την Κύπρο!

ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σύμφωνα με πληροφορίες μας από πολύ αξιόπιστες πηγές που γνωρίζουν τι συνέβη στη Γενεύη, το έγγραφο Γκουτιέρες προνοεί επίσης την «απόσυρση» παράλληλα, και των κυπριακών ενόπλων δυνάμεων από το «κράτος» τους!

Αφαιρούν δηλαδή από το κυπριακό κράτος το πιο βασικό χαρακτηριστικό κάθε κράτους στον κόσμο, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και την ύπαρξη ενόπλων δυνάμεων.

ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

Το έγγραφο Γκουτιέρες, το οποίο σημειωτέον δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα, δηλαδή το γνωρίζουν όλα τα εμπλεκόμενα κράτη, αλλά όχι οι πολίτες της Κύπρου, υπεισέρχεται κατά τρόπο απαράδεκτο στα της εσωτερικής συνταγματικής τάξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και ουσιαστικά περιγράφει μια «λύση του κυπριακού», που καταργεί τη δημοκρατία, μετατρέπει το κυπριακό κράτος σε Δικτατορία Ξένων και είναι μία παραλλαγή του σχεδίου που απέρριψαν οι πολίτες, με συντριπτική πλειοψηφία, στο δημοψήφισμα του 2004!

Εισάγει εκτός των άλλων την εκ περιτροπής υποχρεωτικά προεδρία και την απόλυτη εξίσωσης της πλειοψηφίας του 82% και της μειοψηφίας του 18%.

Σαν να μη φτάνουν αυτά, στον Γκουτιέρες επετράπη να υπεισέλθει ακόμα και σε ζητήματα που αφορούν τις επιστροφές περιουσιών στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, κατά τρόπο που οδηγεί σε ουσιαστική ακύρωση του δικαιώματός τους να τις πάρουν πίσω.

Μια από τις πιο κεντρικές αρχές της παγκόσμιας έννομης τάξης είναι η αρχή της αυτοδιάθεσης. Σε όλο τον κόσμο είναι δουλειά των ίδιων των πολιτών ενός κράτους ή των ειδικά προς τούτο εκλεγμένων εκπροσώπων τους να συζητούν, να τροποποιούν ή να καθιερώνουν το Σύνταγμα ενός Κράτους.

Δεν είναι αυτό αρμοδιότητα του Προέδρου του κράτους και τριών ξένων κυβερνήσεων.

Η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση παραβιάζουν βάναυσα εν προκειμένω τους βασικότερους παγκοσμίως παραδεγμένους κανόνες δικαίου, τη συνταγματική τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, την έννομη τάξη της ΕΕ και τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.

Επιτρέπουν έτσι και στους υπολοίπους να τα παραβιάζουν και μάλιστα δύσκολα μπορεί κανείς και να τους κατηγορήσει αφού είναι οι ίδιοι οι ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου που νομιμοποιούν με τη στάση τους αυτά τα νομικά, πολιτειακά και διεθνοπολιτικά ανοσιουργήματα. 

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ

Η Γενεύη έρχεται ως συνέχεια των διαδοχικών ελληνικών Δανειακών Συμβάσεων, που συνέταξε το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου που συνέταξε και το σχέδιο Ανάν, και ως συνέχεια της αρπαγής των κυπριακών τραπεζών και της διάλυσης του συνεργατικού κινήματος στην Κύπρο.

Οτιδήποτε συμβαίνει τα τελευταία επτά χρόνια έχει έναν κοινό παρονομαστή: την απόσπαση βασικών στοιχείων εθνικής ισχύος, εθνικής κυριαρχίας και την καταστροφή της δημοκρατίας, των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, και στην Ελλάδα και την Κύπρο, με τη συνδρομή των πολιτικών δυνάμεων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τις δύο χώρες.

Είναι παγκόσμιας σημασίας πείραμα οικοδόμησης νέου ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη.

Αν ο ελληνικός λαός δεν βρει τρόπο να σταματήσει και να αντιστρέψει σταδιακά αυτή την πορεία, θα γνωρίσει αναπόφευκτα νέες, ακόμα πιο φοβερές καταστροφές.

Αθήνα, 17 Ιουλίου 2017

Η Κύπρος στο Στόχαστρο 

Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες

€14

Συγγραφέας: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

ISBN: 978-618-5219-33-8

Σελ.: 238

Διάσταση: 14 Χ 21

Σειρά: Πολιτική

Γλώσσα: Ελληνικά

Κωδ.: 86979Π26

Βιβλιοπωλείο Ινφογνώμων

Φιλελλήνων 14

ΤΚ 10557

Σύνταγμα, Αθήνα

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά